1

మెహెర్

Translations Contents:

1. రూపాంతయాం (కాఫ్కా) — 2 – గ్రెఖర్ కుటాంఫాం ఉాండే ఫా్కట్ ఊహాచిత్రాం — 65 – అనువాదకుని మాట — 66

2. తీర (కాఫ్కా) — 68 3. చైనాగోడ (కాఫ్కా) — 83 4. రాఫాందు (కాఫ్కా) — 99 5. బ్లా అక్టేవో నోట్ బుక్సస నుాంచి... ( ) — 100 6. ( ) — 101 7. ( కథ) — 103 8. ( ) — 106 9. క , (వీస్వావ షాంబోర్ స్వా) — 115

2

మెహెర్

3

మెహెర్

రూపాంతరాం కాఫ్కా

1 గ్రెఖర్ జమాజ ఔ ఉదమాం ఔలత ఔలల్నాంచి నిద్ర లేచే సరికి, భాంచాంపై తానో ఔ పెదద కీటఔాంగా మారిపోయి ఉనానడని ఖభనిాంచాడు. అతను ఖట్టగేా పెాంకు లాగా ఉనన వీపు మీద డుకుని ఉనానడు, తల కాంచాం పైకెత్తి చూస్తి ఉబ్బఫత్తిగా బ్రౌన్ యాంగులో ఉాంది పొటే, దానిన అడడాంగా విడదీస్తి బిరసైన చాపలుగా వాంగిన లఔలు ఉనానయి, పొటే మీద దుట్ట నిలఔడగా నిలవలేఔ ఏ ీణానైనా జారిపోయేటేాంది. ఈ శరీయపు భారీతనాం పోల్స్తి చాలా ఫఔాగా ఉనన కాళ్ళు బోలెడనిన అతని ఔళ్ు మాందు నిససహామాంగా ఔదులుత్తనానయి.

―ఏభయిాంది నాకు?‖ అనుకునానడు. ఇది ఔలైతే కాదు. అతని ఖది, భనుషులుాండే మామూలు ఖది, ఫహుశా కాసి చిననది, చియరిచితమైన నాలుగు గోడల భధ్యమ సిబుధగా ఉాంది. ఫలా మీద కనిన దుస్తిల శాాంపిళ్ళా విపి డేసి ఉనానయి – జమాజ ఔ ట్రావెల్ాంగ్ స్తల్స మెన్ – ఫలా పైనునన గోడ మీద అతను ఈభధ్యమ ఔ త్రిఔలోాంచి ఔత్తిరిాంచి అాందమైన గిలుే ఫ్రేమలో బిగిాంచి పెటేకునన బొభభ ఔట్ట వేలాడుతాంది. అాందులో ఔ అమాభయి ఉనిన టోపీ పెటేకుని, ఉనిన శాలువా వేస్తకుని, నిటారగా కూరచాంది, మాంజేత్తని పూరిిగా ఔప్పసిన ఉనిన చేతొడుగును చూరల వైపు చాపుతాంది.

తరాాత గ్రెఖర్ కిట్టకీ వైపు చూశాడు, ఫమట వాతావయణాం భబుఫగా ఉాంది – కిట్టకీ చువాల మీద వాన చినుకుల చపుడు వినిపిస్ిాంది – అతనికి దిగులుగా అనిపిాంచిాంది. ―ఇాంకాస్తపు నిద్రపోతే ఈ గోలాంతా భరిచపోవచుచ,‖ అనుకునానడు, కానీ అది అాంత స్తలువు కాదని వెాంటనే అయథమైాంది, అతనిక్టమో కుడి వైపుకు త్తిగిల్ డుకోవటాం అలవాట, ఇపుడునన సిథత్తలో అది కుదయటాం లేదు. ఎాంత ఫలాంగా అట వైపు ఊగినా, త్తరిగి భళ్ళు తన వీపు మీదక్ట వచిచ డుత్తనానడు. అలా ఒ వాంద

4

మెహెర్

స్వయాయినా ప్రమత్తనాంచి ఉాంటాడు, ఔలవయాంగా అలాలాాడుత్తనన తన కాళ్ును చూడలేఔ ఔళ్ళు కూడా మూస్తకునానడు, చివరికి తన ఔా భాఖాంలోాంచి సననగా ఇదివయకెననడూ లేని ఒ నొపి మొదలవటాంత ఇఔ ఆ ప్రమతనాం మానుకునానడు.

―దేవుడా! ఈ గొడుడ చాకిరీ ఉద్యమగానిన ఎాందుకు ఎనునకునాననో నేను! పొడిచిన పొదుద గుాంక్ట దాకా ప్రయాణాలతనే సరిపోతాంది. ఆఫీస్తలో ఔ చోట నిలఔడగా కూరచని చేస్త నిత పోల్స్తి, అసలే ఇాందులో ఉద్యమఖయమైన త్తిళ్ళు చాలా ఎకుావ. అవి చాలవననటే, ఈ ప్రయాణాల అలసట, రైళ్ళు అాందుతాయో లేద్యననే గాబరా, వేళా పళా లేని చతి త్తాండి, చియకాలాం మిగిలే దఖగరి స్తనహాలకు అవకాశాం లేకుాండా ఎట్టకీ రిచమమాత్రాంగానే మిగిల్పోయే ఎడతెఖని మఖాల ప్రవాహాం... ఖాంఖలో ఔలవనీ ఇదాంతా!‖ అతనికి పొటే మీద చినన దుయద మొదలైాంది; తనున తాను నెభభదిగా భాంచాం పై భాగానికి లాకుానానడు, అలాగైతే తల కాసి పైకెత్తి చూస్త వీలుాంది; అతనికి దుయద పెడుత్తనన చోట ఔనిపిాంచిాంది, అఔాడ తెలనాి చుఔాలాాాంట్ట భచచలు గుాంపుగా ఉనానయి, అవేమిటో అతనికి అయథాం కాలేదు; రీక్షిదాదభని ఔ కాలు అఔాడ తగిల్ాంచాడు గానీ ఆ సయశకు వళ్ాాంతా జివుాభనటాంత చపున వెనకుా లాకుానానడు.

భళ్ళు మథాస్వథనానికి జారిపోయాడు. ―భరీ పెాందలాడే లేస్తి కోాస్వరి ఇలాాంట్ట పిచిచ భ్రభలే ఔలుగుతాయి,‖ అనుకునానడు, ―ఏ భనిషకైనా సరిడా నిద్ర అవసయాం. మిఖతా స్తల్స మెన్స అాంతా జనానాలో ఆడవాళ్ులా స్తకాంగా ఉాంటార. మొననట్టకి మొనన, పొదుదనేన నేను ఔలెక్సే చేసిన ఆయడరా రాదాదభని హోటల్ కి వెళ్ళుసరికి, ఆ దొయగాయాాందరూ ఇాంకా ట్టఫినాు త్తనటాంలోనే ఉనానర. అదే నేను ఖనఔ అలా చేస్తి మా మజమాని వెాంటనే ననున ఉద్యమఖాంలోాంచి పీకి పరేస్విడు. ఏమో ఎవర చపొచాచర, అలా జయఖటమే భాంచిదేమో. నా తల్ాదాండ్రుల గురిాంచి ఆలోచిాంచి వెనకుా తగాగల్స వస్ిాంది గానీ, లేఔపోతే ఎపుడో రాజీనామా ఇచేచస్తవాణ్ణి, త్తననగా లోల్కి దూస్తకుపోయి మా మజమాని మాందు నిలఫడి అతని గురిాంచి నేనేభనుకుాంటనాననో నిర్మభహమాటాంగా చప్పస్తవాణ్ణి, దెఫఫకి డెస్తా మీాంచి జారి డేవాడు! అయినా అదేాం దధత, అలా డెస్తా మీద ఎత్తిగా కూరచని

5

మెహెర్

ఉద్యమగులత కిాందికి చూస్తి మాటాాడటాం, పైగా అతనికి చవుడు కావటాంత దఖగయగా మాటాడాితే త వినడదు కూడానూ. ఏద్య ఔట్టలే, నాకు మాత్రాం ఇాంకా ఆశ చావలేదు; అతనికి నా తల్ాదాండ్రులు చల్ాాంచాల్సన బాకీ మొతిాం తీరేచశాకా (దానికి ఔ ఐదారేళ్ళు ట్టేచుచ) అపుడిఔ నేననుకుననట్టే చేస్విను. ఈ చాకిరీ నుాంచి పూరిిగా ఫమటడతాను. అదాంతా తరాాత గానీ, ప్రస్తితానికి, నేను ఇఔ లేవటాం భాంచిది, నా రైలు ఐదిాంట్టకి ఫమలేదరిపోత్తాంది.‖

అతను ఔాన సొరగులఫలా మీద ట్టక్స ట్టక్స భాంటనన అలాయాం వైపు చూశాడు. ―అరె!‖ అనుకునానడు. అపుడే ఆరననయ దాట్టపోయిాంది, అలాయాం మళ్ళు మాందుకు ఔదుల్తినే ఉనానయి, పవు తకుావ ఏడు అవటానికి ఇాంకెాంత స్తపు టేదు. అలాయాం మోఖలేదా? భాంచాం మీాంచి చూటానేికైతే అది నాలుగు ఖాంటలకు సరిగాగనే పెట్టే ఉాంది; చవులు చిలుాలు డే ఆ మోతకి ఎవయనాన ప్రశాాంతాంగా డుకోఖలరా? భరి, తను మాత్రాం ప్రశాాంతాం ఔనాన కూడా గాఢాంగా నిద్రపోయాడు. ఇపుడేాం చేయాల్? తరాాత్త రైలు ఏడిాంట్టకి ఉాంది; పిచచత్తినటే రిగెడితే త దాననాందుకోలేడు, పైగా అతని శాాంపిళ్ునీన ఇాంకా సయదకుాండా ఎఔాడివఔాడే డి ఉనానయి; అతనికి వాంటోా ఏభాంత చురగాగ కూడా అనిపిాంచటాం లేదు. ఔవేళ్ ఆ రైలు అాందుకోఖల్గినా, మజమానిత చీవాటా ఎలాగూ తవు, ఎాందుఔాంట్ట ఇట్టక్ట ఐదిాంట్ట రైలు దఖగయ కూలీ ఎదుర చూసి చూసి వెళ్ళుపోయాంటాడు, ఫహుశా ఈపట్టక్ట నేను రాలేదనన విషమాం చేయవేసిస ఉాంటాడు. అసలే వాడు మజమానికి ఔ చాంచా లాాంట్ట వాడు, వెనెనమఔ లేని మూరుడు. తనకు ాంటో ాబాగా లేదని చప్పి? కానీ అదేభాంత నభభశఔమాంగా ఉాండదే. గ్రెఖర్ తన ఐదేళ్ు ఉద్యమఖ జీవితాంలో ఎననడూ సెలవు పెట్టే ఎరఖడు. మజమాని తకుాండా ఆరోఖమ బీమా వైదుమణ్ణి వెాంటబ్బటేకుని వచేచస్విడు, అపుడిఔ తన స్భరితనానికి తల్దాాండ్రులు మాట డాల్స వస్తిాంది, సాంజాయిషీ ఏభనాన చపుదాభనాన మజమాని వినే యఔాం కాదు, బీమా వైదుమణ్ణ ిచూపిాంచి తన నోర మూయిస్విడు, ఆ బీమా వాడి దృషేలోనేమో ప్రాంచాం అాంతా ఆరోఖమాంగా ఉాండి కూడా ని ఎగొగట్టే భనుషులోి కికిారిసిపోయి ఉాంటాంది. నిజానికి తన విషమాంలో ఆ వైదుమడి

6

మెహెర్

అభిప్రామాం తప్పమీ కాదు కూడా? కాసి నిద్రభత్తి తపిస్తి (అది కూడా ఇాంత నిద్ర తరాాత అయథయహితమే) గ్రెఖర్ బానే ఉనానడు, చాలా ఆఔల్గా కూడా ఉాంది.

భాంచాం మీాంచి దిగాందుకు ఇాంకా భనసారిాంచఔ, అతను వేఖాంగా ఇదాంతా ఆలోచిస్తిాండగా – అలాయాం ఇఔ పవుతకుావ ఏడును చూపిాంచబోతాందనగా – తలఖడ వైపునన తలుపు దఖగయ, సాంకోచాంగా తడుత్తనన చపుడు వినడిాంది. ―గ్రెఖర్,‖ అాంది ఒ గొాంత్త – అది అతని తల్ా గొాంత్త – ―పవుతకుావ ఏడయిపోయిాందిరా. రైలు అాందుకోవా?‖ ఎాంత మాయదవమైన గొాంత్త! గ్రెఖర్ దానికి ఫదుల్వాబోయిన వాడలా,ా తన గొాంత్త విని తానే త్తళ్ళుడాడడు; అది అవటానికి తన గొాంతే కానీ, దాాంత పటూ, అటేడుగునుాంచి, ఏద్య కీచుభనే శఫదాం పెలుబాుకుతాంది; దాని వల ాఅతని మాటలు ీణాం పట మాత్రమే సషేాంగా వినడుత్తనానయి, భరీణాం ఎాంతగా ఔలుషతమైపోత్తనానమాంట్ట, అవతల్ వాళ్ుకు తామ విాంటననది అసలు మాటలేనా అనన సాందేహాం ఔల్గి తీరత్తాంది. గ్రెఖర్ వివయాంగా జవాబిదాదభనుకునన వాడలా,ా ఇఔ చేస్తది లేఔ, ―ఇపుడే లేస్తినాన అమాభ,‖ అని మాత్రాం అనఖల్గాడు. భధమలో చఔా తలుపు వుాండటాం వల ాగ్రెఖర్ గొాంత్తలోని మార ఫమట్టకి తెల్సినటే లేదు, తల్ా ఈ మాటలకు సాంతృపిి చాంది వెళ్ళుపోయిాంది. కానీ ఈ కుాి సాంభాషణ కాయణాంగా ఇాంటోా కుటాంఫ సభ్యమలాందరికీ, తామ అనుకుననటే గ్రెఖర్ ఇాంకా ఆఫీస్తకు ఫమలేదయలేదనీ, ఇాంటోానే ఉనానడనీ అయథమైాంది, దాాంత అతని తాండ్రి ఔానునన తలుపులాో ఔ దానిన నెభభదిగానే కానీ, పిడికిల్త తటేస్వగాడు. ―గ్రెఖర్, గ్రెఖర్, ఏమైాంది నీకు?‖ అనానడు. కాస్తపగి, ఇాంకాసి ఔటవైన గొాంత్తత, ―గ్రెఖర్! గ్రెఖర్!‖ అని భళ్ళు పిల్చాడు. ఈలోగా రెాండో ఔా తలుపు నుాంచి అతని చలాయాి గొాంత్త భృదువుగా, జాల్గా వినిపిాంచిాంది: ―గ్రెఖర్? వాంటోా బాలేదా? ఏమైనా కావాలా?‖ అాందామె. గ్రెఖర్ ఇర వైపులకూ క్టస్వరి, ―నేను వస్తినానను,‖ అాంటూ జవాబిచాచడు, తన గొాంత్తను మామూలుగా ధానిాంజేస్తాందుకు చాలా ప్రయాసత ప్రతీ దానీన ట్ట ేట్ట ేలుకుతూ, దాల భధమ పెదద విరామాల్స్తి మాటాాడాడు. తాండ్రి త్తరిగి తన ట్టఫిన్ దఖగయకు వెళ్ళుపోయాడు, చలాయాి మాత్రాం గుస గుసగా, ―తలుపు తీయి, గ్రెఖర్, దమచేసి,‖ అాంది. కానీ గ్రెఖర్ కు ఆ ఉదేదశాం లేదు, అలా తలుపులు

7

మెహెర్

మూసి డుకునే తన అలవాటను అభినాందిాంచుకునానడు కూడా, ట్రావెల్ాంగ్ స్తల్స మెన్ గా రాత్రుళ్ళు తలుపులనీన బిడాయిాంచుకు డుకోవటాం అలవాటాంది, ఆకరకు అది తన ఇలాయినా సరే.

మొదట నిాంపదిగా లేవాల్, డ్రెస్ చేస్తకోవాల్, అనినాంట్టఔనాన మకమాంగా ట్టఫిన్ చేయాల్; అపుడు తరాాత్త సాంఖత్త ఆలోచిాంచాల్, అాంతే త, ఊయఔనే ఇలా భాంచాం మీద డుకుని ఆలోచిాంచటాం వలా ప్రయోజనమేాం లేదు. అతనికో సాంఖత్త గుర్మిచిచాంది, ఇదివయకూ కూడా చాలాస్వర ానిద్రలో ఏద్య ఇఫఫాందిగా అనిపిాంచేది, తీరా లేచి చూస్తసరికి అదాంతా సరైన బాంగిభలో డుకోఔపోవటాం వలా ఔల్గిన భ్రభగా తేలేది, పొదుదనేన చుటేమట్టేన ఈ భ్రభలనీన క్రభాంగా ఎలా తొల్గిపోనునానయో చూడాలని అతనికి చాలా కోరిఔగా ఉాంది. ఇఔ తన గొాంత్తలో వచిచన మార ఫహుశా జలుబు చేస్తిాందనటానికి ఔ స్తచన మాత్రమే, అది ట్రావెల్ాంగ్ స్తల్స మెనాాందరికీ ఎదుయయేమ ఇఫఫాందే.

దుట్టని తపిాంచటాం స్తలువుగానే అయిపోయిాంది, కాసి బోయ విరచుకోగానే అది కిాందకు జారిపోయిాంది. తరాాతే అసలు ఔషేాం మొదలైాంది, దీనికి కాయణాం అతను బాగా వెడలుగా ఉాండటమే. లేచి కూరోచవాలాంట్ట భ్యజాల్త చేత్తల్త కావాల్; కానీ అతనికి ఉననవలాా బోలెడు కాళ్ళు మాత్రమే, అవి అాంతూపొాంతూ లేకుాండా ఏవేవో ఔదల్ఔల్న ప్రదరిశస్తినానయి, వాట్టని అదుపు చేమలేఔపోత్తనానడు. ఏ కాలునైతే వాంచాలని అనుకునానడో, అదే అనినాంట్ట ఔనాన మాందు నిటారగా అయేమది; అత్త ఔషేాం మీద ఆ కాలు చేత చేయిాంచాలనుకుననది చేయిాంచఖల్గినా, ఈలోగా మిఖతా కాళ్ునీన అదుపు తపి ఏద్య బాధ్యఔయమైన ఔలవయాంత అలలాాాడేవి. ―భాంచాం మీద స్భరిగా డుకోవటాం వలా ప్రయోజనాం లేదు,‖ తనకు తాను చపుకునానడు గ్రెఖర్.

మాందు తన దిగువ భాగానిన భాంచాం మీాంచి ఫమటకు నెటాేలని ప్రమత్తనాంచాడు, కానీ ఇట్టదాకా అతని ఔాంటడనిదీ, ఔనీసాం ఊహకు కూడా సరిగా అాందనిదీ అయిన ఈ దిగువ భాగానిన ఔదటాం చాలా ఔషేమైాంది; ఆ ని చాలా నెభభదిగా స్వగిాంది; చివరికి, ఆరాటాం ఔటేలుతెాంచుకోవటాంత, ఔాస్వరి ఫలభాంతా కూడఖటేకుని తనను తాను గుడిడగా మాందుకు

8

మెహెర్

నెటేకునానడు, కానీ దిశను తపుగా అాంచనా వేశాడు, శరీయాం భాంచాం కిాంది అాంచుకు ఫలాంగా గుదుదకుాంది; ప్రాణాలు జిలారాచకుపోయినాంత బాధ ఔల్గాకా గానీ అతనికి అయథాం కాలేదు, తన శరీయభాంతట్టలోనూ ఆ దిగువ భాఖమే అతమాంత స్తనినతమైన భాఖభని.

దాాంత ఇపుడు ఎగువ భాగానిన ఫమట డేయాలని ప్రమత్తనాంచాడు, జాగ్రతిగా తన తలను భాంచాం వాయనునన అాంచు వైపు జరిపడు. అది తేల్గాగనే అయిపోయిాంది, దాాంత పట్ట అతని మిఖతా శరీయాం కూడా, కాసి వెడలుగా ఫరవుగా ఉనాన కూడా, నెభభదిగా తల జరిగిన వైపుక్ట జరిగిాంది. అలా అాంచలాంచలుగా జరపుకుాంటూ వచాచడు. కాస్తట్టకి తల భాంచాం అాంచు దాట్ట గాలాో వేలాడేదాకా వచిచాంది, ఇఔ అాంతఔనాన మాందుకు జయపలాంట్ట బమమేసిాంది, ఈ దధత్తలో ఖనఔ కిాందడితే, తలకు దెఫఫ తఖలకుాండా కాచుకోవటాం చాలా ఔషేాం. ఏదేమైనా ఇపుడు మాత్రాం సృహ కోలోకూడదు; అాంతఔనాన ఎలా ఉననవాడు అలా భాంచాం మీదనే ఉాండిపోవటాం భాంచిది.

భరోమార ప్రయాసడి, త్తరిగి మథాస్వథనానికి వచిచ, ఆయాసాంగా ఊపిరి తీస్తకుాంటూ, ఇాందాఔట్ట ఔనాన తీవ్రాంగా అలలాాాడుత్తనన తన చినిన కాళ్ును చూశాడు, వాట్ట అరాచఔతాానిన అదుపు చేసి క్రభశిీణలో పెట్టే మాయగమేమీ తచలేదు, ఇఔ భాంచాం మీద ఉాండటాం తన వలా కాదనుకునానడు, దానినాంచి ఫమటడటానికి ఎాంతకు తెగిాంచినా పరాేదనిపిాంచిాంది. కానీ ఇలాాంట్ట రిసిథత్తలాో ఔాంగారగా నియియాలు తీస్తకోవటాం ఔనాన, సిథయాంగా నిాంపదిగా ఆలోచిాంచటాం చాలా మకమభనన సాంఖత్త కూడా భరిచపోకూడదు. ఇలా అనుకుాంటూ కాస్తపు తన చూపును నిశచలాంగా కిట్టకీ మీదే నిల్పి ఉాంచాడు, కానీ ఫమట కూడా అతణ్ణి ఉతేిజరిచే దృశమమేదీ ఔనిపిాంచలేదు, అాంతా తెలావారఝామ పొఖభాంచు, అది కూడా ఎాంత దటేాంగా ఉాందాంట్ట వీధి అవతల్ భాఖాం కూడా ఔనిపిాంచటాం లేదు. ఈ లోగా అలాయాం భళ్ళు కట్టేాంది, ―ఏడయిపోయిాంది, అయినా ఇాంకా భాంచు విడవలేదు,‖ అనుకునానడు. తరాాత కాస్తపు ఔదలకుాండా డుకునానడు, శాాస నెభభదిగా తీస్తకునానడు, అలాాంట్ట సాంపూయి సిఫధత భళ్ళు తనను అలవాటన, కచిచతమైన వాసివిఔతలోకి తెచిచడేస్తిాందననది అతని ఆలోచన కావచుచ.

9

మెహెర్

భళ్ళు వెాంటనే అనుకునానడు: ―ఏడుాంపవు కాకుాండానే నేను భాంచాం దిగి తీరాల్. ఆఫీస్త ఏడిాంట్టకి తెరస్విర, ఆ లోగా ఆఫీస్త నుాంచి ఎవరో ఔర వివయాం ఔనుకోావటానికి వచేచ అవకాశాం ఉాంది.‖ ఈ ఆలోచన రాగానే ఇఔ ఆలసమాం చేమకుాండా, తన మొతిాం శరీరానిన డవలా అటూ యిటూ ఊపుకుాంటూ భాంచాం మీాంచి కిాంద డే సనానహానిన ప్రాయాంభిాంచాడు. ఈ దధత్తలో కిాంద డినపుడు, నేల తాకిన భరీణాం తలను పైకెతిఖల్గితే చాలు, దానికి దెఫఫ తఖలకుాండా కాపడుకోవచుచ. వీపు గురిాంచేాం బమడనఔారాేదు, అది ఖట్టేగానే ఉననటేాంది; పైగా కిాంద త్తవాచీ ఉాంది కాఫట్టే పెదదగా దెబ్బఫమీ తఖలదు. ఇఔ ఆలోచిాంచాల్సాందలా,ా కిాంద డగానే అయేమ చపుడు గురిాంచే, దానివలా తన చుటూే ఉనన తలుపుల కావల ఆాంద్యళ్న పెాంచిన వాడవుతాడు, కానీ ఆ పట్ట రిస్తా తీస్తకోఔ తప్పట ేలేదు.

గ్రెఖర్ అపుడే భాంచాం మీాంచి సఖాం ఫమటకు వేలాడుత్తనానడు. ఈ దధత్త ప్రయాసగా ఔనాన ఔ ఆటలాగా ఉాంది, తాను చేయాల్సాందలా ాఅటూ ఇటూ ఊఖటమే. కానీ ఎవయనాన వచిచ స్వమడితే ఇదాంతా ఎాంత స్తలబాంగా అయిపోయేద్య ఔదా అనిపిాంచిాంది. ఇదదర ఫలాంగా ఉనన వమకుిలు – తాండ్రీ, నమాభయి చాలు – ఈ నికి సరిపోతార; వాళ్ళు చేయాల్సాందలా,ా తన వీపు కిాందకు చేత్తలు దూరిచ, భాంచాం మీాంచి గాలాోకి పైకి లేపి, ఆ ఫరవుత పటూ తామూ వాంగాల్, తరాాత జాగ్రతిగా తనని నేల మీద లీే కట్టటేే చేస్తి చాలు, అఔాడి దాకా వచాచకా, ఇఔ తన ఫఔాలచట్ట కాళ్ళు అఔాయకు వస్విమనే ఆశ. కానీ ఇలా తలుపులనీన మూసి ఉాండగా తను స్వయానికి యభభని పిల్స్తి మాత్రాం ఎవర రాఖలర. తన తెల్వితకుావ ఆలోచనకు తనక్ట నవ్వాచిచాంది.

అతను అాంచు దఖగరికి వచేచశాడు, ఇాంకాంచాం ఊగినా బాలనుస నిలుపుకోవటాం ఔషేభయేమటేాంది, ఏడుాంపవు కావటానికి ఐదే నిమషాలుాంది, కాఫట్టే ఇఔ తాడో ప్పడో తేలుచకోవటానికి సిదధమైపోయాడు – సరిగాగ అపుడు ఎవరో బ్బలుా మోగిాంచిన చపుడాంది. అతను బిర్రబిగుస్తకుపోయాడు, ―ఆఫీస్త నుాంచి ఎవరో వచాచర,‖ అనుకునానడు, అతని ఫఔా కాళ్ళా వేఖాంగా కటేకోస్వగాయి. ీణాం పట అాంతటా నిశశఫదాం ఆవరిాంచిాంది. ఏద్య వెర్రి ఆశత ―వాళ్ళు తలుపు

10

మెహెర్

తీమ‖రెాభభాంటూ తనను తాను సమదాయిాంచుకునానడు. కానీ ఎట్టలాగ నమాభయి దఫదబా అడుగులేస్తకుాంటూ వెళ్ళు తలుపు తెరిచిాంది. గుభభాం దఖగయ మాట వినడగానే గ్రెఖర్ కు అయథమైపోయిాంది: వచిచాంది ఎవరో కాదు, సాయానా పెదదగుమాస్వినే. చినన లోటపటా కూడా పెదద అనుమానాలకు తావిచేచ ఇలాాంట్ట ఆఫీస్తలో ని చేమటాం తన కయభ కాఔపోతే భరేమిట్ట? వీళ్ు దృషేలో ఉద్యమగులాందరూ నిదొాంఖల కిాందే లెకాా! తనలాాంట్టవాడు ఔాడూ ఉాండడా, నిజాయితీ నిఫదధతలు ఔలవాడూ, ఔ ఉదమాం ఖాంటా రెాండుఖాంటల ఆఫీస్త సభయానిన వృథా చేసినాందుక్ట భనస్వసక్షి చేత చిత్రవధకు గురై భత్త భ్రమిాంచి, చివయకు భాంచాం మీాంచి లేవడమే ఔషేభయేమ రిసిథత్తకి చేరకునేవాడూ, అలాాంట్ట వాడు ఔాడూ ఉాండడా? విషమమేాంటో ఔనుకుాయభభని అప్రాంట్టస్తనో ఎవరోన ాంపితే చాలదా (నిజానికి అది కూడా అనవసయమే)? ఇాంతసి దానికి సామాంగా పెదదగుమాస్వినే ఔదిల్ రావాలా, వచిచ ఈ వమవహాయాం స్వక్షాతూి పెదదగుమాస్వి అాంతట్ట వాడు మాత్రమే నిగుగ తేలాచల్సనాంత ఖాంభీయమైాంది కామోసని తన అమామఔమైన కుటాంఫాం ఔాంగారడేటే చేయాలా? గ్రెఖర్ మొదట ఆచితూచి జరగుదాభనుకుననవాడలాా, ఈ ఆలోచనల వల ాఔల్గిన ఆాంద్యళ్నత, ఔా ఉదుటన తనున తాను భాంచాం మీాంచి కిాంద డేస్తకునానడు. చపుడు కాకుాండా త్తవాచీ కాంతవయకూ కాపడిాంది, అదీగాఔ అతని వీపు కూడా భరీ ఖట్టదేేాం కాదు, అాందుక్ట మెలాగా దబుఫభనన శఫదాం మాత్రాం వచిచాంది. కానీ డేటపుడు తన తల తగినాంతగా పైకెతిఔ పోవటాం వలా, అది కిాంద కటేకుాంది; దానిన బాధగా చికాగాగ మెల్ త్తపుకుాంటూ త్తవాచీ క్టసి రాస్వడు.

―లోల ఏద్య డిన చపుడాంది,‖ ఎడభవైపునన ఖదిలో పెదదగుమాస్వి అనానడు. ఇలాాంట్ట రిసిథతే ఎపుడనాన పెదదగుమాస్వికు ఎదురైతే ఎలా ఉాంటాందా అనిపిాంచిాంది గ్రెఖర్ కు. ఈ ఆలోచనకు సాందనగా అననటే, ఔా ఖదిలో పెదదగుమాస్వి తలు బ్లటా కిర్రుభనిపిస్తి నడవటాం వినిపిాంచిాంది. గ్రెఖర్ కు కుడి వైపునునన ఖది నుాంచి చలాయాి అతణ్ణి కూడా ప్రస్తిత సనినవేశాంలోకి గుాంజుత్తననటే గుసగుసగా అాంది: ―గ్రెఖర్, పెదదగుమాస్వి ఇఔాడే ఉనానర.‖ ―నాకు తెలుస్త,‖ గ్రెఖర్ తనలో తాను అనుకునానడే గానీ చలాయాికి వినడేటే గొాంత్త పెాంచి మాటాాడే ధైయమాం చేమలేఔపోయాడు.

11

మెహెర్

―గ్రెఖర్,‖ తాండ్రి ఎడభ వైపు ఖది నుాంచి అనానడు, ―పెదదగుమాస్వి వచాచర, నువుా పొదుదనన రైలుకి ఎాందుకు రాలేద్య ఔనుకోావాలనుకుాంటనానర. మాక్టాం చపలో తెల్మటాం లేదు. ఆమన నీత మఖామఖీ మాటాాడతాయట. కాఫట్టే దమచేసి తలుపు తీయి. నీ ఖది కాసి అశుభ్రాంగా ఉననాంత మాత్రాన ఆమనేాం అనుకోర.‖ వెనఔ నుాంచి పెదదగుమాస్వి కూడా ―గుడ్ మారినాంగ్, మిసేర్ జమాజ,‖ అాంటూ లఔరిాంచాడు. తాండ్రి అలా తలుపు దఖగయ మాటాాడుత్తాండగా, తల్ా పెదదగుమాస్విత, ―వాడికి వాంటోా బాలేదు, నభభాండి. లేఔపోతే రైలు అాందుకోకుాండా ఎాందుకు ఆగిపోతాడు? ఆ పిలాాడు ని గురిాంచి త వేరే ఏదీ ఆలోచిాంచడు. నాకైతే వాడు అలా స్వమాంత్రాలు కూడా ఇాంట్ట టేనే ఉాండిపోవటాం కోాస్వరి కోాం కూడా తెపిస్తిాంది; వాడు ఖత వాయభాంతా ఊళ్ళునే ఉనానడు, అయినా ప్రతీ స్వమాంత్రమూ ఇాంటోానే ఖడిపడు. ఇదే ల్విాంగ్ రూమ లో ఊయఔనే కూరచని ప్పర్ చదువుకోవటమో, లేదాంట్ట తన రైలేా టమ ట్టబిల్స చూస్తకోవటమో చేస్తిాంటాడు. ఆ ఫ్రేమ లు తయార చేమటభననది ఔాడే వాడు విశ్రాంత్త కోసాం చేస్త వామఔాం. మొనోన రెాండు మూడు స్వమాంత్రాలు కూచుని ఔ చినన ఫోటో ఫ్రేమ తయార చేశాడు; అదెాంత అాందాంగా ఉాంద్య చూస్తి మీరే ఆశచయమపోతార. వాడి ఖదిలోనే వేలాడుతాంది; గ్రెఖర్ తలుపు తీమగానే చూదుదరగాని. మీర్రావటాం కూడా ఔాందుకు భాంచిదే అనిపిస్ిాంది. మా అాంతట మేమ వాడి చేత తలుపు తీయిాంచలేఔపోయేవాళ్ుాం; చాలా మొాండివాడు. పైగా ఏద్య స్తస్తి చేసి ఉాంటాంది; పొదుదనన చటమైతే అలాాంట్టదేమీ లేదని చపడునుకోాండి,‖ అాంటోాంది. ―నేను వస్తినాన,‖ గ్రెఖర్ నెభభదిగా ట్టే ట్ట ేఅనానడు, వాళ్ు సాంభాషణలో ఏ మాటా తపిపోకుాండా వినాలని ఔట్టలేా ఔదలకుాండా ఉాండిపోయాడు. పెదద గుమాస్వి తల్ా మాటలకు జవాబుగా, ―నాకూాడా అది త వేరే కాయణమేమీ తచటాం లేదాండీ. భరీ పెదద ఇఫఫాందేమీ కాబోదనే ఆశిదాదాం. కానీ ఔట్ట మాత్రాం చపల్, భాంచికో చడుకో, మాలాాంట్ట వామపయస్తిలాం అపుడపుడూ ఇలాాంట్ట చినన చినన అనారోగామల్న దుల్ప్పస్తకుని నిలో డిపోఔ తదు,‖ అాంటనానడు. తాండ్రి అసహనాంగా తలుపు తడుతూ, ―పెదదగుమాస్వి గార లోల్కి రావచాచ?‖ అని అడిగాడు. ―వదుద,‖ అనానడు గ్రెఖర్. ఆ జవాబుత ఎడభ వైపు ఖదిలో ఇఫఫాందిఔయమైన నిశశఫదాం రాజమమేల్ాంది; కుడి వైపు ఖదిలో చలాయాి వెకిా వెకిా ఏడాటాం మొదలుపెట్టేాంది.

12

మెహెర్

చలాయాి ఎాందుకు అట త్తరిగి వచిచ మిగిల్న వాళ్ుత ఔలవటాం లేదు? ఫహుశా ఆమె ఇపుడే నిద్ర లేచి ఉాంటాంది, ఇాంకా డఔ దుస్తిలాోనే ఉాండుాంటాంది. అయినా అసలెాందుకు ఏడుస్ిాంది? తానిాంకా లేవనాందుకా, పెదదగుమాస్విని లోల్కి రానివానాందుకా, ఉద్యమఖాం పోగొటేకునే రిసిథత్తలో డాడడనా, అలా జరిగితే ఆఫీస్త మజమాని తన తల్ాదాండ్రుల్న పత అపుల కోసాం వేధిస్విడనా? కానీ ఇట్టకైతే అవనీన అనవసయ బయాలే. గ్రెఖర్ ఇాంకా ఇఔాడే ఉనానడు, కుటాంబానిన గాల్కదిలేస్త ఉదేదశాం అతనిక్టమీ లేదు. ఇపుడు అతని రిసిథతేాం బాలేఔ త్తవాచీ మీద వెలాకిలా డి ఉనానడననది నిజమే, ఈ సాంఖత్త తెల్స్తి వాళ్ళు కూడా పెదదగుమాస్విని లోల్కి రానివాకూడదనే కోరకునేవార. కానీ ఇలాాంట్ట చిననపట్ట అభరామదక్ట – తాను తరాాత సరైన సాంజాయిషీ ఇచుచకోఖల దానిక్ట – తన ఉద్యమఖాం పోత్తాందననటే ఎాందుకిలా ఔాంగారడుత్తనానర? తననిలా ఔనీనళ్ుతనూ ప్రాధ్యమడటాలోినూ ఇఫఫాంది పెటేడాం మానేసి, కాస్తపు భనశాశాంత్తగా వదిలేస్తి బాగుాండుననిపిాంచిాంది గ్రెఖర్ కి. అయితే ఈ రిసిథత్త వాళ్ునెాంత ఔాంగార పెట్టే ఉాంటాంద్య కూడా తాను ఊహిాంచఖలడు, వారి ప్రవయిననూ అయథాం చేస్తకోఖలడు.

―మిసేర్ జమాజ,‖ పెదదగుమాస్వి గొాంత్త పెాంచుతూ అనానడు, ―నీ దధతేాం బాలేదు. ఇలా ఖదిలో దాకుాని, లోల్కి రావాలనుకునేవాళ్ుకి వదదని పెడసయాం సమాధ్యనాల్స్తి, నీ తల్ాదాండ్రుల్న చాలా ఔాంగార పెడుత్తనానవు, అాంతేగాఔ – మాట వచిచాంది ఖనఔ చపుత్తనానను – నీ ఆఫీస్త విధుల్న కూడా నియాీయాం చేస్తినానవు. నేను ఇపుడు నీ తల్ాదాండ్రుల తయపునే కాదు, భన మజమాని తయపున కూడా మాటాాడుత్తనానను, నాకు తీణాం ఔ సషేమైన సాంజాయిషీ కావాల్. ఆశచయమమేస్ిాంది, నిజాంగా ఆశచయమమేస్ిాంది. నినున నేనెపుడూ ఔ నెభభదస్తిడన, దధత్త ఖల కుర్రాడనుకునానను, ఇపుడు ఉననటేాండి ఇలా నీ వెర్రి చేషేలనీన ప్రదరిశాంచటానికి ఎాందుకు ఉఫలాటడుత్తనానవో అయథాం కావటాం లేదు. అట్టకీ భన మజమాని నీ గైరాహజరకి ఔ కాయణాం ఏమై ఉాండచోచ ఊహిాంచాడు – ఈ భధ్యమ నీకు డబుఫలు వస్తలు చేస్త అధికాయాం అగిాంచఫడిాంది ఔదా, దాని గురిాంచి – కానీ అలాాంట్టదేాం అయి ఉాండదు లెభభాంటూ నేను నీ తయపున మాట ఇచేచాంత దాకా వెళాును. కానీ ఇపుడు నీ యీ

13

మెహెర్

మొాండితనాం చూస్తిాంట్ట, నీ తయపున మాటాాడలనే కోరిక్ట చచిచపోతాంది. ఇాంకోట్టాంటాంట్ట, ఆఫీస్తలో నీ స్వథనాం భరీ అాంత దిలమేాం కాదు. ఈ విషమాం నినున ఔాకు పిల్చ చపుదాభనుకునానను, కానీ నువుా నా సభయాననాంతా ఇలా నిషలాంగా వమయథాం చేస్తిాంట్ట, ఇఔ నీ తల్ాదాండ్రులు మాత్రాం దీనిన విాంట్ట తప్పమాందనిపిస్ిాంది. కాఫట్ట ేచపుినానను, ఖత కాంత కాలాంగా నీ నితీర చాలా ప్పలవాంగా ఉాంది; ఇది వామపయాం తకుావ జరిగ స్తజన్ అననది నిజమే, అది మేాం అయథాం చేస్తకోఖలాం, కానీ వామపయాం అససలు జయఖని స్తజన్ అాంట్ట మాత్రాం, మిసేర్ జమాజ, అలాాంట్టది ఉాండదు, ఉాంటానికి వీలాేదు.‖

ఈ మాటలత గ్రెఖర్ ను గాబరా చుటేమట్టేాంది, తన రిసిథత్త ఏాంటననది కూడా భరిచపోయాడు: ―కానీ సర్, నేను ఇపుడే, ఇాంకఔా ీణాంలో తలుపు తెరస్విను. కాసి అనారోఖమాం అాంతే, తల త్తడాం వలా లేవలేఔపోయాను. ఇాంకా భాంచాం మీదే డుకుని ఉనానను. కానీ ఇపుడు అాంతా సరదకుాంది. ఇపుడే భాంచాం మీాంచి లేస్తినానను. ఔా అయ ీణాం ఒపిఔ టేాండి! అనుకుననాంత బాగా ఏాం లేదు నా రిసిథత్త. ఇలాాంట్ట అనారోగామలు ఎాంత హఠాత్తిగా భనల్న చుటేమడతాయో ఔదా! నిననట్టకి నినన కూడా అాంతా బానే ఉాంది, నా తల్ాదాండ్రుల్న అడఖాండి వాళ్ళు చపిర, ఉాంట్ట గిాంట్ట ఏద్య కదిదగా శాంఔలా అనిపిాంచిాందేమో. ఏవో లీణాలు ఔనడే ఉాంటాయి. అపుడే నేను ఆఫీస్తకు తెల్మజేసి ఉాంట్ట పోయేదేమో! కానీ ఇలాాంట్ట చినన చినన స్తస్తిలు వచిచపోతామనుకుాంటాాం గానీ, భనల్నలా ఇాంట్ట దఖగరే ఔట్టేడేస్విమని ఊహిాంచాం ఔదా సర్! దమచేసి మా తల్దాాండ్రుల గురిాంచి కదిదగా ఆలోచిాంచాండి! మీర చేస్తినన ఆరోణలకి ఏ ఆధ్యయాం లేదు; అలాాంట్టవి ఇదివయకెననడూ నా దఖగయ మాటమాత్రాంగానైనా ప్రస్వివనకు రాలేదు. ఫహుశా నేను ాంపిాంచిన చివరి విడత ఆయడరా ఇాంకా మీ ఔాంటడుాండవు. పోనెాాండి అదలా ఉాంచాండి, నేను ఇదిగో ఇపుడే ఎనిమిదిాంట్ట రైలుకి ఫమలేదరి పోతాను; ఈ కాస్తపూ విశ్రాంత్త తీస్తకోవటాం వలా కాసి తేరకునానను. నా కాయణాంగా మీర ఇఔాడ ఆగిపోవదుద సర్; ఔనునమూసి తెరిచేలోగా ఆఫీస్త ఆవయణలో ఉాంటాను, దమచేసి ఈ సాంఖత్త నా మాటగా మజమానికి తెల్మజేమాండి, నా తయపున ీమాణల్న స్తాఔరిాంచభని చాండి!‖

14

మెహెర్

తానేాం మాటాాడుత్తనానడో తనక్ట తెల్మకుాండా, ఇదాంతా ఆదరాబాదరాగా వెళ్ుఖక్టాస్తి, ఫహుశా ఇాందాఔ భాంచాం మీద చేసిన స్వధన వలా కాబోలు, గ్రెఖర్ చాలా స్తలబాంగా బీరవా దాకా చేయఖల్గాడు, దానికి ఆనుకుని తనున తాను నిటారగా పైకి నిలబ్బటేకునే ప్రమతనాంలో ఉనానడు. అతను నిజాంగా తలుపు తీయాలనే అనుకునానడు, పెదద గుమాస్వి ఎదుటడి మాటాాడాలనే అనుకునానడు; తన సభక్షానికై ఇాంతగా ఆరాటడుత్తనన వీళ్ుాంతా ఔస్వరి తాను ఎదుటడాడకా ఏభాంటారో తెలుస్తకోవాలనన ఆత్రాం అతనిలో ఉాంది. ఔవేళ్ వాళ్ళు బమడితే, ఇఔ తాను చేమఖల్గిాందేమీ లేదు, వచిచ ప్రశాాంతాంగా డుకోవచుచ. అలాకాాఔ వాళ్ళు దీననాంతా మామూలుగా తీస్తకునాన కూడా, అతను పెదద ఔాంగార డఔారాేదు, కదిదగా తాయడితే ఎనిమిదిాంట్టఔలాా స్తేషన్ చేరకోఖలడు. బీరవా నుననగా ఉాండటాం వలా దే దే కిాందకు జారిపోయాడు, కానీ చివయకు మొాండితనాం తెచుచకుని ఔా ఉదుటన పైకి లేచి, నిటారగా నిలఫడాడడు; దిగువ భాగాలు తీవ్రాంగా సలుపుత్తనానయి, కానీ ఆ బాధను లీయపెటేడాం మానేశాడు. ఇపుడు నెభభదిగా ఔ కురీచ వెనున మీదకు జారాడు, తన ఫఔా కాళ్ుత దాని అాంచుల్న డిసిటాేడు. ఇలా తనను తాను అదుపులోకి తెచుచకునానఔ, కాస్తపు నిశశఫదాంగా ఉాండిపోయాడు; ఇపుడు అతనికి పెదదగుమాస్వి మాటలు వినడుత్తనానయి.

―అాందులో ఔా మఔానాన అయథమైాందా? భనలేనాం వెర్రి వెధవల్న చేమటానికి ప్రమత్తనాంచటాం లేదు ఔదా?‖ పెదదగుమాస్వి తల్ాదాండ్రులత అాంటనానడు. తల్ా అట్టక్ట ఔనీనళ్ుత ఉననటేాంది, ―అయోమ దేవుడా, అఔాడ వాడి రిసిథతేాం బాగుాండి ఉాండదు, ఇఔాడ భనమేమో వాణ్ణిాంకా బాధపెడుత్తనానాం. గ్రెట్ట! గ్రెట్ట!‖ ఆవిడ అరిచిాంది. ―ఏమాభ?‖ చలాయాి రెాండో వైపు నుాంచి ల్కిాంది. వాళ్ళుదదరూ గ్రెఖర్ ఖది మీదుగా మాటాాడుకుాంటనానర. ―నువుా వెాంటనే వైదుమణ్ణి పిలుచుకురావాల్. గ్రెఖర్ వాంటోా బాలేదు. రిగెత్తి, వెాంటనే. వినానవుగా గ్రెఖర్ మాటలు ఎలా ఉనానయో?‖ అాందావిడ. ―ఏద్య జాంత్తవు మాటాడాినటే ఉాంది,‖ అనానడు పెదదగుమాస్వి, బిఖగయగా మాటాడాుత్తనన తల్ా గొాంత్తత పోల్స్తి అతని గొాంత్త చాలా నెభభదిగా ఉాంది. తాండ్రి హాలాోాంచి వాంటఖది వైపు చటా చరస్తి,

15

మెహెర్

―అనాన! అనాన!‖ అాంటూ నమాభయిని పిల్చి, ―వెాంటనే వెళ్ళు తాళాలు ఫదదలగొట్టేవాణ్ణి పిలుచుకురా!‖ అనానడు. అట్టక్ట ఇదదయమాభయిల్త సారేలు రాస్తకుాంటనన చపుడుత హాలాోాంచి రిగెడుత్తనానర – చలాయాి ఇాంత తాయగా ఎలా ఫటేలు వేస్తకోఖల్గిాంద్య? – ఫ్రాంట్ డోర విస్తరగా తెరిచార. ఆ తలుపును భళ్ళు మూసిన శఫదమేమీ వినడలేదు; ఫహుశా దానిన తెరిచే వదిలేశార కాబోలు, ఏద్య పెదద విత్తి సాంబవిాంచిన ఇళ్ులాోనే అలా జరగుత్తాంది.

గ్రెఖర్ కి ఇపుడు కాసి సిథమితాంగా అనిపిాంచిాంది. అతను మాటాడాిన మాటలాో కాంచాం కూడా సషేత లేదు (అతనికి మాత్రాం సషేాంగానే అయథాం అవుత్తనానయి, ఫహుశా అతని చవి వాట్టకి అలవాట డటాం వలా కాబోలు, ఇదివయఔట్ట ఔనాన కూడా సషేాంగా అయథాం అవుత్తనానయి), కానీ ఔనీసాం అతనిక్టద్య అయిాందనన సాంఖతైనా అవతల్ వాళ్ుకు అయథమైాంది, స్వమాం చేమటానికి సిదధభవుత్తనానర. ఆ దిశగా జారీ అయిన తొల్ ఆదేశాలాో ధానిాంచిన ధీమా అతనికి ఊయట ఔల్గిాంచిాంది. తాను భళ్ళు మానవ సమూహాంలో భాఖాం కాబోత్తననటే అనిపిాంచిాంది, వైదుమణ్ణిాంచీ తాళాలు ఫదదలుగొట్టేవాణ్ణాించీ – వాళ్ళుదదరి భధ్యమ పెదద తేడా లేనట్టే – గొ గొ పల్తాల్న ఊహిాంచాడు. ఇపుడు వాళ్ుత మాటాాడాల్సన అవసయాం ఉాంది ఖనుఔ అాందుకోసాం తన గొాంత్త సిదధాం చేస్తకుాంటూ చిననగా దగాగడు, ఆ దగిగన చపుడు ఖట్టేగా రాకుాండా జాగ్రతి డాడడు, తన దగుగ కూడా ఇఔ భనిష దగుగలా ఉాండదేమోనని అతని బమాం, ఈ విషమాంలో తన జడిజమెాంటని తానే నభభటాం మానేశాడు. ఈలోగా ఔా ఖదిలో పూరిి నిశశఫదాం ఆవరిాంచిాంది. ఫహుశా తల్దాాండ్రులు పెదదగుమాస్విత ఔల్సి ట్టబిల్ దఖగయ కూరచని తనకు వినడకుాండా మాటాడాుకుాంటనానరేమో, లేదా అాందరూ ఔల్సి తన తలుపు దఖగయ గుమికూడి నిశశఫదాంగా విాంటనాన విాంటూాండచుచ.

గ్రెఖర్ కురీచ వెనున మీద అలాగ ఆనుకుని, దానిన మాందుకు నెడుతూ దానిత పటూ తాను కూడా తలుపు దాకా వచాచడు, అఔాడకు చేరాకా కురీచని వదిల్ వచిచ తలుపు మీద డాడడు, కాస్తపు తాంటాలు డి నిటారగా నిలఫడాడడు – అతని కాల్ అాంచులాోని మెతిలకు అాంటకునే గుణాం ఉాండటాం అతనికి ఔల్సొచిచాంది – నిలఫడాడఔ కాస్తపు ప్రమతానలకు విరాభమిచాచడు. తరాాత నెభభదిగా తన

16

మెహెర్

నోట్టని వాడుతూ తాళానిన త్తటానికి ప్రమత్తనాంచాడు. కానీ అతనికి నోటోా ళ్ళు లేవు – భరి తాళానిన దేాంత టేకోవాల్? – ఈ లోట తీయచటానిక్ట అననటే అతని దవడలు మాత్రాం చాలా దృఢాంగా ఉనానమని ఋజువైాంది; వాట్ట స్వమాంత మెలాగా తాళానిన ఔదఖల్గాడు, ఈ ప్రమతనాం వలా తనకు ఔలుగుత్తనన నషేాం కూడా ట్టేాంచుకోవటాం లేదు, అతని నోట్ట నుాంచి ఔ గోధుభయాంగు ద్రావఔాం కారతాంది, తాళానిన తడుపుతూ నేలకి జారతాంది. ―అదిగో వినాండి, తాళ్ాం త్తపుత్తనానడు,‖ ఫమట పెదదగుమాస్వి అనానడు. ఇది గ్రెఖర్ కి చాలా ఉతాసహానిన ఔలఖజేసిాంది; నిజానికి తల్దాాండ్రులత సహా వాళ్ుాంతా కూడా చటూా క్టరిాంతలత తనను ప్రోతసహిాంచాల్: ―రా గ్రెఖర్, రా! త్తపు తాళ్ాం, త్తపు!‖ అని అయవాల్. ఫమట అాందరూ తన ప్రమతానల్న ఊపిరి సలని ఉతాాంఠత చూస్తిననటే ఊహిాంచుకుాంటూ, అతను శకిి నాంతా కూడదీస్తకుని దవడల్న తాళ్ాం చుటూే బిగిాంచాడు. త్తరగుత్తనన తాళ్ాంత పటూ తానూ చుటూ ేఔదలస్వగాడు; కాస్తపు దానిన తన నోట్ట స్వమాంత పైకి గెాంటత్తనానడు, భళ్ళు ఇాంకాస్తపు, తన శరీయాం ఫరవాంతా దానికి వేలాడేసి కిాందకు గుాంజుత్తనానడు. ఎటేక్టలకు కికా్స భనన చపుడుత తాళ్ాం త్తరిగిాంది, అతనికి ఈ ప్రయాస నుాంచి విమకిి లభిాంచిాంది. ఊయటగా నిటూేరిచ, ―తాళ్ాం ఫదదలుగొట్టే వాడి అవసయాం లేదిఔ!‖ అని అనుకునానడు.

తలుపు తెయవటానికి అతను పట్టాంచిన దధత్త వలా, తలుపు పూరిిగా తెరచుకునేదాకా అతను ఎవరికీ ఔనిపిాంచే అవకాశాం లేఔపోయిాంది. మొదట తలుపుకి ఔ వైపునునన రెఔా టేకుని దాాంత పటూ వెనకుా జరకుాాంటూ రావాల్, ఇలా చేమటాంలో ఏ మాత్రాం టే తపినా గుభభాం వాయనే వెలాకిలా డిపోయే ప్రమాదాం ఉాంది. ఎవరీన ట్టేాంచుకునే తీరిఔ లేకుాండా అతను ఈ ఔషేమైన ఔసయత్తిలో మనిగి ఉాండగా, పెదదగుమాస్వి నోట్ట వెాంఫడి ―ఒహ్‖ అాంటూ గాల్ వదిల్న శఫదాం వినడిాంది. ఇపుడు గ్రెఖర్ కూడా అతణ్ణి చూడఖలుగుత్తనానడు, అతను ఇట్టదాకా తలుపు దఖగరే నిలఫడినటేనానడు, ఇపుడు తన చేత్తని నోట్టకి అడడాంగా పెటేకుని ఏద్య అదృశమశకిి తనను నిరిారాభాంగా వెనకుా నెడుత్తననటే కాఔా అడుగ వెనకుా జరగుత్తనానడు. గ్రెఖర్ తల్ా మొదట తాండ్రిని ఖట్టేగా ట్టేస్తకుాంది, తరాాత గ్రెఖర్ వైపుగా రెాండు అడుగులు వేసిాంది, క్రభాంగా నేల మీదకు

17

మెహెర్

వాల్పోయిాంది, చుటూే ఆవిడ సారే గుాండ్రాంగా ఉబిఫ నెభభదిగా అణగారిాంది, ఆవిడ మకాం ర్మమభలాోకి కుాంగిపోయి ఔనడటాం లేదు. తాండ్రి గ్రెఖర్ ను త్తరిగి ఖదిలోకి తరిమేమదలుచకుననటే బ్బదిరిాంపుగా పిడికిల్ బిగిాంచాడు, తరాాత ఏాం చేయాలో పలుపోనటే అయోభమాంగా ల్విాంగ్ రూభాంతా ఔలమజూశాడు, వెాంటనే అయచేత్తలోి ఔళ్ళు ఔప్పస్తకుని తన భారీ ఛాతీ ఊగిపోయేలా వెకిా వెకిా ఏడవటాం మొదలుపెటాేడు.

గ్రెఖర్ ఆ ఖదిలోకి వెాంటనే రాలేదు, తలుపు రెాండో రెఔా ఖట్టగేా బోలేు వేసి ఉాంట్ట దానికి ఆనుకునానడు, ఇపుడు అతని శరీయాం అయధభాఖాం మాత్రమే ఔనడుతాంది, పైన తల ఔ వైపుకు వాల్ ఉాంది, దానిత అాందరి వైపూ ఒయగా తొాంగి చూస్తినానడు. ఫమట వాతావయణాంలో ఇపుడు కాసి వెలుగొచిచనటేాంది; వీధవతల ఔ పొడవాట్ట బ్లడిద యాంగు బవనాంలో కాంత భాఖాం ఔనిపిస్ిాంది – అది ఔ ఆస్తత్రి – దానికి వరస కిట్టకీలునానయి; వాన ఇాంకా డుతూనే ఉాంది, ఇాందాఔట్ట ఔనాన పెదద చినుకులోి డుతాంది, చూటానేికి ఎవరో కాఔా చినుకునూ టేకుని భూమీభదకు గియవాట్టస్తిననటేనానయి. ట్టబిల్ మీద ట్టఫిన్ దాండిగా వడిడాంచి ఉాంది, తాండ్రికి రోజులో ట్టఫినే ప్రధ్యన ఆహాయాం, కాఫట్టే ఖాంటల కదీద దాని మాందు కూరచని అనిన నూమస్ ప్పరాూ చదువుతూ నెభభదిగా త్తాంటాడు. ఎదుట గోడకి ఔ ఫోటో వేలాడుతాంది, అది గ్రెఖర్ సైనమాంలో ని చేసినట్టది, అాందులో అతను లెఫిేనెాంట్ హోదాలో, ఔత్తి పిడిపై చేయి వేసి, లెఔాలేనటే నవుాతూ, తన యూనిఫ్కాంకూ, సైనిఔ ఠీవికీ దకాాల్సన గౌయవానిన తనకిభభననటే నిలుచనానడు. హాలాోకి వెళ్ళు తలుపు తెరిచి ఉాంది, ఫ్రాంట్ డోర కూడా తెరిచే ఉాండటాంత, ఇఔాణ్ణిాంచే ఫమట లాాండిాంగూ, మెటా పైభాఖమూ ఔనడుత్తనానయి.

గ్రెఖర్ నోర విపడు – అతనికి తెలుస్త ప్రస్తితాం అఔాడ నిఫఫయాంగా ఉననది తానొఔాడే అని – ―సరేనా, నేను ఇపుడే రెడీ అయి, నా శాాంపిలుస తీస్తకుని ఫమలేదరిపోతాను. మీర ననినఔ వదులుతారా? నేనేాం భరీ అాంత మొాండిగటానిన కాదనీ, నాకు నా ని అాంట్ట చాలా ఇషేభనీ మీకూ తెలుస్త ఔదా స్వర్; రోజూ ప్రయాణాలు తని ఈ ఉద్యమఖాం కాసి ఔషేమే, కానీ అది లేకుాండా ననున నేను ఊహిాంచుకోలేను. ఎఔాడికి స్వర్ వెళ్ళినానర? భళ్ళు ఆఫీస్తకు వెళ్ళినానరా? అాంతే ఔదూ? ఇఔాడ

18

మెహెర్

రిసిథత్త ఉననదుననటే చపిర ఔదూ? ఔ వమకిి తాతాాల్ఔాంగా ని చేమలేని రిసిథత్తలో డినాంత మాత్రాన, అతను ఇదివయకూ ఎాంత నిభాంత్తడో భరిచపోకూడదు ఔదా, ఆ ఔషేమేద్య దాట్టపోయాకా అతను అాంతకుమాందు ఔనాన చలాకీగా చురకుగా ని చేసి తీయతాడని నభభఔపోతే ఎలా. భన ఆఫీస్త మజమానికి నేను చాలా బాకీ ఉనాననని మీకూ తెలుస్త. భరోఔా నాకు నా తల్దాాండ్రుల టా,ా చలాయాి టాా నెయవేరాచల్సన బాధమతలునానయి. నేను చాలా ఇయకాటాంలో ఉనానను, కానీ ఎలాగోలా ఫమటడతాననన ఆశ ఉాంది. ఈలోగా మీర రిసిథత్తల్న భరిాంత ఔనాఔషేాం చేయొదుద. దమచేసి ఆఫీస్తలో నా తయపున మాటాాడాండి! ట్రావెల్ాంగ్ స్తల్స మెనాాంట్ట ఎవరికీ స్వనుభూత్త ఉాండదు, నాకు తెలుస్త. వాళ్ళుద్య మూటల కదీద డబుఫ కూడబ్బట్టే విలాసాంగా ఫత్తకుతాయని అాంతా అనుకుాంటార. ఈ తపుడు అభిప్రాయానిన ప్రశినాంచాల్సన అవసయాం ఎవరికీ లేఔపోవటాంత అదలా చలుాబాటపోతాంది. కానీ మిఖతా సిఫఫాంది మాట ఎలా ఉనాన, మీకు ఈ విషయాలపై భాంచి అవగాహన ఉాంది, నిజానికి – భనలో భన మాటగా చపుినానను – భన మజమాని ఔనాన భాంచి అవగాహన ఉాంది, ఆమన ఎాంత లేదనాన మజమాని కాఫట్టే, తన ఉద్యమగులాో కాందరి టా తపుడు అభిప్రామమనాన చల్ాపోత్తాంది. మీరమాత్రాం అలాకాాదు, మీకు అాంతా తెలుస్త, ట్రావెల్ాంగ్ స్తల్స మెన్ ఏడాది పొడుగునా ఆఫీస్త ఆవయణలో లేకుాండా ఫమట్ట త్తరగుత్తాంటాడు ఖనుఔ, కిటేనివాళ్ళు అతనిపై నిరాధ్యయమైన ఫిరామదులు చేమటాం, అనిాందలు మోటాం చాలా స్తలువు, అతను వాట్టని అరిఔటేలేడు, ఎాందుఔాంట్ట చాలా వయకూ అవి ఉనానమనన సాంఖతే అతనికి తెల్మదు, ఎపుడో ఏద్య ప్రయాణానిన మగిాంచుకుని అలసటగా త్తరిగి వచాచఔనే వాట్ట యమవస్వనాలు అతనికి ఎదుయవుతాయి, ఇఔ అట్టకి అవి ఎఔాణ్ణిాంచి పుటేకచాచయో తెలుస్తకోవాలనాన తెలుస్తకోలేడు. స్వర్, అలా వెళ్ళుపోఔాండి, నా మాటలాో కాంతైనా నిజాం ఉాందని మీర నమభత్తనానయని ఏద్య ఔ మాట దాారా చకుాండా దమచేసి అలా వెళ్ళుపోఔాండి!‖

కానీ గ్రెఖర్ మాటాాడటాం మొదలుపెటాేడో లేద్య పెదదగుమాస్వి వీపు చూపిస్తి అట త్తరిగిపోయాడు, నోర బారాా తెరిచి, వణుకుత్తనన భ్యజాల మీదుగా గ్రెఖర్ వైపు అలాగ

19

మెహెర్

చూస్తిాండిపోయాడు. గ్రెఖర్ మాటాాడుత్తననాంత స్తపూ అతను సిథయాంగా లేడు, గ్రెఖర్ మీాంచి ఔళ్ళు తపిపోనివాకుాండా తలుపు వైపు వెళ్ుటాం మొదలుపెటాేడు, కానీ, తాను ఈ ఖది వదిల్ వెళ్ుటాం దాారా ఏవో అదృశమ ఆదేశాల్న ధిఔారిస్తిననటే, చాలా నెభభదిగా వెళాుడు. ఖడ దాకా చేరకునానఔ, ఏద్య మలుా దిగినవాడిలా చపున కాలెత్తి ల్విాంగ్ రూమ నుాంచి హాలాోకి అడుగుపెటాేడు. ఔస్వరి హాలాోకి చేరకోగానే, ఫమట అలౌకిఔ మోీమేద్య తనకు అాందుబాటలో ఉననటేగా, చేత్తల్న స్వగినాంట దూయాం మెటా వైపు చాపడు.

గ్రెఖర్ కి ఔట్ట అయథమైాంది, ఆఫీస్తలో తన స్వథనాం ఖలాాంతవకుాండా ఉాండాలాంట్ట, పెదదగుమాస్విను ఇలాాంట్ట అభిప్రామాంత ఫమటకు వెళ్ునివాకూడదు. తల్ాదాండ్రులు ఇదాంతా అయథాం చేస్తకునే సిథత్తలో లేర; వాళ్ళు ఖత కనేనళ్ళుగా గ్రెఖర్ ఆఫీస్తలో అతని స్వథనానికి ఢోకా లేదనన నభభకానికి వచేచశార, పైగా తభ మాందునన తీణ సభసమలో డి ప్రస్తితాం బవిషమత్తి ఆలోచిాంచే శకిి కోలోయార. కానీ గ్రెఖర్ కి ఆ శకిి ఇాంకా ఉాంది. పెదదగుమాస్విని ఆపల్, సమదాయిాంచాల్, బుజజగిాంచాల్, ఎలాగైనా బుటేలో డేయాల్; కుటాంఫ బవిషమతిాంతా దాని మీదే ఆధ్యయడి ఉాంది! చలాయాి ఇఔాడ ఉాండుాంట్ట బాగుాండేది! ఆమె రిసిథత్తని అయథాం చేస్తకోఖలదు; ఇాందాఔ గ్రెఖర్ ఇాంకా తన ఖదిలో ఉలుకూలుకూ లేకుాండా డి ఉాండగానే, ఆమె అాంతా గ్రహిాంచిన దానిలా ఔనీనర పెటేకుాంది. పైగా పెదదగుమాస్వి కాసి స్త్రీ ీపత్త కావటాం మూలాన కచిచతాంగా ఆమె మాట వినేవాడు; ఆమె ఉాండుాంట్ట ఈ పట్టకి ఫ్రాంట్ డోర మూస్తసి, పెదదగుమాస్విని లోల్కి యపిాంచి అతని బమాం తొల్గలా సమదాయిాంచేది. కానీ ఇపుడామె లేదు, ఏాం చేసినా గ్రెఖరే చేయాల్. ఇలా అనుకోవటాం ఆలసమాం, తన ఖభనశకిి ఎలాాంట్టద్య తనకిాంకా తెల్మదనన సాంఖత్త భరిచపోయి, అసలు తాను ఇట్ట దాకా మాటాాడిాందాంతా ఎవరికీ అయథాం కాఔపోయి ఉాండవచచననది కూడా ట్టేాంచుకోకుాండా, తలుపుని వదిల్పెట్ట,ే మిగిల్న గుభభాం ఖాళ్ళలోాంచి ఫమటకు దూరాడు; అట్టక్ట మెటా లాాండిాంగ్ దఖగయ రెయిల్ాంగ్ ను ఆత్రాంగా రెాండు చేత్తలోినూ టేకోవటానికి ప్రమత్తనస్తినన పెదదగుమాస్వి వైపు వెళాులననది అతని ఉదేదశాం; కానీ అటవైపు అడుగు వేమబోయిన భరీణాం గాలాో

20

మెహెర్

ఆసరా కోసాం అలలాాాడుతూ, చిననగా క్టఔ పెట్ట,ే తన అనేఔమైన కాళ్ు పై డాడడు. అలా డాడడో లేద్య, తన శరీరానికి ఈ ఉదమాం నుాంచీ ఎపుడూ లేనాంత సౌఔయమాం లభిాంచినటేయిాంది; ఇపుడు అతని అనిన కాళ్ు కిాందా నిఔయమైన ఆధ్యయాం ఉాంది; అవి తాను ఎలా చప్పి అలా నడుచుకోవటాం చూసి సాంతషాంచాడు; ఎట కావాలాంట్ట అట తనను తీస్తకు వెళ్ుటానికి అవి తెఖ ఉఫలాటడుత్తనానయి; ఇఔ తన ఔషాేలనీన ఒ కల్కిా వచేచశామననాంత ధీమా ఔల్గిాంది. ఔదలాలనన ఆత్రానిన ఉఖగఫటేకునన అతని శరీయాం సననగా ఔాంపిస్ిాంది, అదే సభమాంలో, అతనికి దఖగయగా, సరిగాగ ఎదురగా ఉనన తల్ా – అట్ట దాకా యధ్యమనాంలో ఉననదలా ా– ఉననటేాండి పైకి లేచిాంది, చేత్తలు బాయజాచి, వేళ్ళు విపరిచ, ఔాపెటేన, ―ఎవరైనా కాపడాండి, ననున కాపడాండి!‖ అాంటూ అరిచిాంది; గ్రెఖర్ ని భరిాంత సషేాంగా చూడటానిఔననటే కాంఖలా మెడ మాందుకి చాస్తినే, అతనికి దూయాంగా వెనకుా నడవస్వగిాంది; తన వెనఔ ట్టఫిన్ వడిడాంచిన ట్టబిల్ ఉాందనన సాంఖత్త భరిచపోయిాంది; ఔాంగారలో దానిన గుదుదకుాంది; ట్టబిల్ మీద ఔ పెదద కాఫీ గినెన బోరాా డి అాందులోని ద్రవభాంతా వల్కి ఎడతెఖని పమగా కిాంద త్తవాచీ మీదకు కారతాంది, అయినా ఆవిడ దానిన ఖభనిాంచలేదు.

―అమాభ,‖ భృదువుగా పిలుస్తి ఆవిడ వైపు చూశాడు గ్రెఖర్. తాతాాల్ఔాంగా పెదదగుమాస్వి అతని ఆలోచనలాోాంచి తపుకునానడు; భరోఔా కారత్తనన కాఫీని చూస్తి తన దవడల్న టఔటఔలాడిాంచకుాండా ఉాండలేఔపోయాడు. అది చూసి తల్ా భరో క్టఔ పెట్టే ట్టబిల్ మీాంచి లేచిాంది, ఆవిడ వైప్ప వస్తినన తాండ్రి చేత్తలాో గువాలా దిగిపోయిాంది. కానీ గ్రెఖర్ కి తల్ాదాండ్రుల్న ట్టేాంచుకునేాంత తీరిఔ లేదు; పెదదగుమాస్వి అపుడే మెటా మీదకు వెళ్ళుపోయాడు; తన చుబుకానిన రెయిల్ాంగ్ మీద ఆనిచ చివయగా ఔస్వరి తొాంగి చూస్తినానడు. అతణ్ణి అాందుకోవాలని గ్రెఖర్ మాందుకు రిగెతాిడు; పెదదగుమాస్వి ఇది మాందే ఊహిాంచినటేనానడు, పెదద పెదద అాంఖలత బోలెడు మెటా క్ట స్వరి దూక్టస్తి పరిపోయాడు; అతని అరపులు ఇాంకా సెేయిర్ క్టసాంతా మారోభగుతూనే ఉనానయి. అట్టదాకా తకిాన వాళ్ుత పోల్స్తి కాసి నిఫఫయాంగానే ఉనన తాండ్రి, ఇపుడు పెదదగుమాస్వి పరిపోవటాం చూసి అయోభయానికి గురైనటేనానడు, ఆ అయోభమాంలో పెదదగుమాస్విను ఆపలనన

21

మెహెర్

సాంఖత్త భరిచపోయి, ఆ ప్రమతనాంలోనే ఉనన గ్రెఖర్ కు స్వమడడాం మానేసి, ఆమన తన కుడి చేతి పెదదగుమాస్వి తాల్తకు ఊతఔర్రని అాందుకునానడు, (పెదదగుమాస్వి దాాంత పటూ తన టోపీనీ, ఒవర్ కోటనీ కూడా అఔాడే కురీచ మీద వదిలేశాడు), ఎడాం చేతి ట్టబిల్ మీదునన పెదద నూమస్ ప్పర్ ని అాందుకునానడు, వాట్టని గాలాో ఆడిస్తి, కాళ్ును నేల మీద తాట్టస్తి, గ్రెఖర్ ని త్తరిగి తన ఖదిలోకి తరిమేమటానికి ప్రమత్తనాంచాడు. గ్రెఖర్ ఎాంత వేడుకనాన లాబాం లేఔపోయిాంది, అసలు ఆ వేడికోళ్ళు ఆమనకి అయథాం కాలేదు కూడా; గ్రెఖర్ అణకువని స్తచిస్తి తన తల అటూయిటూ ఎాంత వాంచినా, తాండ్రి అాంతఔాంతకూ ఖట్టగేా నేల మీద కాళ్ళు తాట్టస్తినే ఉనానడు. తల్ా ఖదికి ఆవల్ వైపునునన కిట్టకీని దభాలన తెరిచి, చల్ వాతావయణానిన సైతాం లెఔా చేమకుాండా, తలని చేత్తలోి ఖట్టేగా టేకుని ఫమటపెట్టేాంది. మెటా మీదుగా వీధిలోని ఫలమైన ఈదుర గాల్ లోల్కి వీచిాంది, ఔరెేనుా ఉబ్బఫత్తిగా పైకి లేచాయి, ట్టబిల్ మీద నూమస్ ప్పరా ఔదానొనఔట్ట రాస్తకునానయి, ప్పజీలు విడిపోయి నేల మీద డి రెరెలాడాయి. తాండ్రి ఏ మాత్రాం నెభభదిాంచటాం లేదు, అడవి భనిషలా ఏవో బుసకడుత్తననటే చపుళ్ళు చేస్తి, అతణ్ణి వెనకిా తరమతూనే ఉనానడు. కానీ గ్రెఖర్ కు ఇాంకా వెనకుా నడిచే దధత్త అాంతగా టేఫడలేదు, దాాంత చాలా నెభభదిగా ఔదులుత్తనానడు. అట వైపు త్తరిగి మాందుకి నడిచే అవకాశాం దొరికితే ీణాంలో తన ఖదిలో ఉాండేవాడు, కానీ అలా అట వైపు త్తరిగ లోగా, తాండ్రి సహనాం భరిాంత నశిాంచే ప్రమాదాం ఉాంది, ఇట్టక్ట ఆమన ఏ ీణానెనననా ఔర్రత గ్రెఖర్ తల మీద్య, వీపు మీద్య దెఫఫ వేస్తలా ఉనానడు. కానీ చివయకు గ్రెఖర్ కి మారాగాంతయాం లేఔపోయిాంది, ఈ ఔాంగారలో వెనకుా వెళాుల్సన దిశను అదుపులో ఉాంచుకోవటాం చాలా ఔషేభవుతాంది; ఇఔ ఒ నిశచయానికి వచిచ, తనకు ఎాంత వేఖాం స్వధమమో అాంత వేఖాంగా, అాంట్ట నిజానికి చాలా నెభభదిగా, తనను తాను అట త్తపుకునే ప్రమతనాంలో డాడడు, భధమ భధమలో తాండ్రి వైపు జాంకుగా ఒయ చూపులు చూస్తినానడు. ఫహుశా గ్రెఖర్ సదుదేదశాం అయథమైాంది కాబోలు, తాండ్రి ఇఔ జోఔమాం చేస్తకోవటాం మానేశాడు, అాంతేకాదు, గ్రెఖర్ కు స్వమాంగా అడపదడప తన ఔర్రత మాయగ నిరేదశాం కూడా చేశాడు. కానీ ఆ బుసకట్టే చపుడు కూడా మానేస్తి బాగుాండేది! అది గ్రెఖర్ భత్త పోయేలా చేస్ిాంది. దాని ధ్యమసలో డి ఔస్వరి అట త్తయఖవలసిన వాడే పొయబాటన ఇట త్తయఖబోయాడు. ఎలాగైతేనేాం, చివరికి తన తలను

22

మెహెర్

గుమాభనికి అభిమకాంగా తీస్తకు రాఖల్గాడు. అపుడు ఇాంకో సభసమ ఎదురైాంది, ఇపుడునన బాంగిభలో మాందుకు వెళ్ళతే తన శరీయాం వెడలు ఆ గుభభాంలో టేదు. బోలేు వేసి ఉనన రెాండో తలుపు కూడా తీస్తస్తి గ్రెఖర్ కి మాయగాం స్తఖభాం అయేమది. కానీ తాండ్రి అదాంతా ఆలోచిాంచే మూడ్ లో లేడు. గ్రెఖర్ ని వీలైనాంత తాయగా ఖదిలోకి తలేమడమే ఆమన ఏకైఔ లీయాం. గ్రెఖర్ ఇాందాఔటాా పైకి లేచి నిటారగా నిలఫడితే ఆ గుభభాంలోాంచి స్తలువుగా లోల్కి వెళ్ుఖలడు, కానీ తాండ్రి అలాాంట్ట సనానహాలేవీ అనుభత్తాంచే సిథత్తలో లేడు. నోట్టత బిఖగయగా చపుడు చేస్తి, అసలు గ్రెఖర్ కి దారిలో ఏ అడూడ లేదననట్టే మాందుకు తరమత్తనానడు; గ్రెఖర్ కి తన వెనుఔ ఆ శబాదలు చేస్తినన తాండ్రి ఔాడేనా అనన అనుమానాం ఔల్గిాంది; ఇపుడిఔ తదు, ఏమైతే అదయిాందిలే అని స్తట్టగా గుభభాం వైపు దూస్తకుపోయాడు. అతని శరీయాం ఔ ఔాాంతా పైకి లేచిపోయిాంది, అతను గుమాభనికి ఔ కోణాంలో ఏటవాలుగా ఆగిపోయాడు, అతని ఔా భాఖాం రస్తకుని చిట్టాపోయిాంది, తెలాని తలుపు మీద విఔృతమైన భయఔలు అాంటకుపోయాయి, అతను ఉనన చోట్ట బిగుత్తగా ఇరకుాపోయాడు, తనాంతట తాను ఇఔ మాందుకు ఔదిలే వీలాేదు, శరీరానికి ఔ వైపు ఫఔాలచట్ట కాళ్ళు గాలాో వేలాడుతూ అలాఔలాోలాంగా ఔాంపిస్తినానయి, రెాండో వైాంతా నేల క్టసి బాధ్యఔయాంగా నొకిావేమఫడిాంది – సరిగాగ ఇపుడు అతని తాండ్రి వెనఔ నుాంచి తనినన తనున గ్రెఖర్ కి ఔ విమకిిలా ని చేసిాంది, అతను ఖది లోత్తలాోకి ఎగిరిడాడడు, విరీతాంగా యఔిాం స్రవిాంచాడు. ఊతఔర్రత నెటడేాంత తలుపు దఢాలన మూస్తకుపోయిాంది, ఎటేక్టలకు అాంతా నిశశఫదాం ఆవరిాంచిాంది.

2 గ్రెఖర్ గాఢ నిద్ర నుాంచి – నిజానికి మూయఛలా అనిపిాంచిన గాఢ నిద్ర నుాంచి – స్వమాంత్రానికి కానీ లేవలేఔపోయాడు. అట్టకి నిద్ర ఎలాగూ తీరిపోయిాంది కాఫట్టే, ఎవరూ ఔదఔపోయినా కాస్తటో ాతనాంత తానుగా లేచే వాడే, కానీ ఈలోగా చఔచకా రిగెత్తిన పదాల సవాడీ, హాలాోకి వెళ్ళు తలుపు బిఫడిగా జారేసిన అల్కిడీ, తనను నిద్రలేపినటే అనిపిాంచిాంది. ఫమటనాంచి వీధి దీపల వెలుత్తర పైన స్తల్ాంగ్ మీదా, పరినచర్ ఉరితలాల మీదా సననగా డుతాంది, కానీ నేల మీద గ్రెఖర్ డుకునన

23

మెహెర్

చోట అాంతా చీఔట్టభమాంగా ఉాంది. అతను నెభభదిగా లేచాడు, తన మఖానికి ఇరఔాలా ఉనన సయశకాలత గుడిడగా తడుమకుాంటూ (ఇపుడే వాట్ట ఉయోఖమేమిటో మొదట్టస్వరి తెల్సొచిచాంది), తలుపు దఖగయ అల్కిడేమిటో చూడటానికి దేకుాాంటూ వెళాుడు. అతని ఎడభ భాఖాం అాంతా క్ట పొడవాట్ట గామాంలా బిరసెకిా సలుపుతాంది, తన రెాండు వరసల కాళ్ు మీదా కుాంటతూ నడుస్తినానడు. పైగా పొదుదట్ట గొడవలో ఔ కాలు తీవ్రాంగా దెఫఫత్తాంది – అసలు ఆ ఔాట్ట దెఫఫత్తాందాంట్ట అదృషేభనే చపల్ – ఇపుడా కాలు ఎాందుకూ నికిరాకుాండా మిఖతా శరీయాంత పటూ ఈడచఫడుతాంది.

తలుపు దాకా వచాచకా, తనను అఔాడికి యపిాంచిాందేమిటో అయథమైాంది: త్తాండి వాసన. అఔాడ ఔ గినెన నిాండా చిఔాట్ట పలునానయి, అాందులో తెలాని ర్మట్టే త్తనఔలు తేలుత్తనానయి. అతను ఆనాందాంత ఎగిరి ఖాంతేసినాంత ని చేశాడు, పొదుదనన ఔనాన ఇపుడు భరిాంత ఆఔల్గా ఉాంది, చటకుాన తన తలను ఔళ్ళు కూడా మనిగాంతగా పలలో మాంచేశాడు. కానీ వెాంటనే నిరాశగా తలను వెనకుా తీస్తస్తకునానడు. తన శరీయపు ఎడభ భాఖాంలోని నొపి దానికి ఔ కాయణాం (మొతిాం శరీయభాంతా సాంకోచ వామకోచాలత స్వమడితే త అతను త్తనలేడు), అదీ గాఔ ఎాందుకో పలు అససలు తాగాలనిపిాంచలేదు, మామూలుగా అతనికి పలాంట్ట చాలా ఇషేాం, చలాయాి వాట్టని అఔాడ తెచిచ పెట్టేాంది కూడా అాందుక్ట; అలాాంట్టది ఇపుడు మాత్రాం వెఖట పుట్టేాంది, గినెనకి దూయాంగా వెనకుా వచేచశాడు.

తలుపు సాందులోాంచి చూస్తి ల్విాంగ్ రూమలో అపుడే గామస్ లైట వెలుగుతూ ఔనిపిస్ిాంది, మామూలుగా ఈ సభమాంలో తాండ్రి ఈవెనిాంగ్ ప్పర చేతపుచుచకుని, అాందులో వాయిల్న తల్ాకో చలాయాికో పైకి చదివి వినిపిాంచేవాడు (ఈ తాంత్త గురిాంచి చలాయాి ఎపుడూ ఉతిరాలాో రాస్తిాండేది), కానీ ఇపుడు అాంతా నిశశఫదాంగా ఉాంది. ఔవేళ్ పైకి చదివి వినిపిాంచే అలవాట ఈ భధమ పోయిాందనుకునాన, ఈ నిశశఫదాం ఔా ల్విాంగ్ రూమ క్ట రిమితాం కాలేదు, ఇలాు మొతిాం అలానే ఉాంది, అలాఖని ఫా్కటలో భనుషులాేరా అాంట్ట ఉనానర. ―నా కుటాంఫాం ఎాంత ప్రశాాంతమైన జీవితాం

24

మెహెర్

ఖడుపుతాంద్య,‖ గ్రెఖర్ తనలో తాను అనుకునానడు, అలా చీఔటోా కూరచని, తన కుటాంబానికి ఇలాాంట్ట అాందమైన ఫా్కట ఏరాట చేమఖల్గినాందుకు ఖయాడాడడు. కానీ ఇపుడీ ప్రశాాంతతా, సౌఔయమవాంతమైన జీవితమూ అనీన ఔ మగిాంపుకి వచేచ రిసిథత్త దాపురిాంచిాందా? ఇలాాంట్ట ఆలోచనల వైపు దృషే భళ్ుకుాండా గ్రెఖర్ ఖదిలో అటూ ఇటూ పకాడు.

ఎాంతకీ మగిమని ఆ స్వమాంత్రాంలో అపుడపుడూ ఖదికి ఇరవైపులా ఉనన తలుపులు వాయగా తెరచుకునేవి, భళాు వెాంటనే మూస్తకుపోయేవి; ఫహుశా ఎవరో రావాలనుకుని భళాు వెనకుా జాంకుత్తనానర. గ్రెఖర్ వెళ్ళు ల్విాంగ్ రూమ దఖగరే కాపు కాశాడు, ఆ తటటాయిస్తినన అత్తథులెవరో చూసి, వాళ్ుని ఎలాగైనా లోల్కి యపిాంచాలననది అతని ఆలోచన; కానీ ఆ తలుపు భళ్ళు తెరచుకోలేదు, అతను అఔాడ డిగాపులు కామటమే మిగిల్ాంది. ఇవాళ్ పొదుదనన ఖది తలుపులు మూసి ఉననపుడేమో అాందరూ లోల్కి రావాలని ఔట్ట ఉఫలాట డాడర; ఇపుడు మాత్రాం, సామాంగా తానే ఔ తలుపు తెరిచినా, మిఖతా తలుపులనీన కూడా తెరచుకునాన, తలుపులకు తాళాలు కూడా ఫమట్ట ఉనాన, ఎవరూ లోల్కి రావటాం లేదు.

రాత్రి బాగా పొదుదపోయాకా గానీ ల్విాంగ్ రూమలో లైట ఆయలేదు, తల్దాాండ్రుల్త, చలాాయీ అట్టదాకా మెలకువగానే ఉనానయని గ్రెఖర్ గ్రహిాంచాడు, వాళ్ళు మనివేళ్ు మీద నడవటాం సషేాంగానే వినడిాంది. లైట ఆరిపోయాకా, ఇఔ తెలాారే వయకూ ఎవరూ గ్రెఖర్ జోల్కి వచేచ అవకాశాం లేదు కాఫట్ట,ే తన జీవితానిన భళ్ళు ఔ క్రభాంలో పెటేకోవటాం ఎలాఖననది ఆలోచిాంచేాందుకు తగినాంత సభమమూ, తీరికా లభిాంచినట్టే. కానీ పైఔపు అాంతెత్తిన ఉనన ఈ ఖదిలో ఇలా నేల మీద బోరాా డుకోవటాం – అది తన ఖదే అయినా, ఖత ఐదేళ్ళుగా అాందులోనే ఉాంటనాన – ఏద్య చలేని ఆాంద్యళ్నకు గురి చేసిాంది, దాాంత, అప్రమతనాంగానే జయజరా పకుాాంటూ వెళ్ళు, ఏ మాత్రాం సిగుగ డకుాండా, స్ఫ్క కిాందకు దూరాడు, అఔాడ తన వీపు కాసి నొకుాకుపోత్తనాన, తల ఎతేి వీలాేఔపోయినా, చాలా స్తకాంగా అనిపిాంచిాంది, కానీ అతని శరీయాం వెడలు ఆ స్ఫ్క ఔనాన పెదదది కావటాం చేత పూరిిగా నక్టా వీలేాఔ కాంత భాఖాం ఫమటకు ఔనిపిస్తినే ఉాంది.

25

మెహెర్

మొతిాం రాత్రాంతా స్ఫ్క కిాందే ఖడిపడు, అపుడపుడూ చిననపట్ట కునుకు తీస్తవాడు, కానీ ఆఔల్ వలా భళాు మెలకువ వచేచస్తది, అపుడపుడూ తనకెదురైన ఔషేాం గురిాంచీ, తన అసషే ఆశల గురిాంచీ ఆలోచిాంచేవాడు, అవనీన క్ట తీరాభనానిన చేరేవి, అదేమిటాంట్ట, ఈ రిసిథత్తలో ఔాంగారడకూడదు, తన ఒపిఔ అాంతా కూడఖటేకోవాల్, ఈ రిసిథత్త వలా ఔల్గ ఇఫఫాందిని ఎదురోావటాంలో తన కుటాంబానికి తన వాంత్త స్వమడాల్.

భరసట్ట రోజు తెలాాయఖటా, ఇాంకా చీఔటా కూడా తొలఖకుాండానే, గ్రెఖర్ కి తన కతి నియియాలాో ఏ మాత్రాం ఫలమాంద్య రీక్షిాంచుకునే అవకాశాం చికిాాంది. అట్టక్ట చలాయాి పూరిిగా మస్విబై, అతని ఖదికి హాలాోాంచి ఉాండే తలుపు తీసి అతను ఎఔాడ ఉనానడా అననటే తొాంగి చూసిాంది. అతను వెాంటనే ఔనడలేదు, చివరికి స్ఫ్క మీద ఆమె చూపు డనే డిాంది – భరి ఎఔాడో అఔాడ ఉాండఔ ఏాం చేస్విడు, ఉననళాన ఎగిరిపోలేడు ఔదా – అతణ్ణి చూడగానే ఎాంతగా ఉల్కిడిాందాంట్ట, ఇఔ ఆ దృశమాం బరిాంచలేనటే, తలుపు దఢాలన మూస్తసిాంది. కానీ తన ప్రవయినకు తానే సిగుగడిాంది కాబోలు, భళ్ళు తెరిచిాంది, తరాాత, ఎవరో రోగినో, ఎరఖనివాణ్ణి ఔలవటానికస్తిననటేగా, మనివేళ్ు మీద జాగ్రతిగా నడుస్తి లోల్కి వచిచాంది. గ్రెఖర్ తన తలను స్ఫ్క అాంచు దాకా స్వఖదీసి ఆమె వాంఔ చూస్తినానడు. తాను పలు మటేకోకుాండానే వదిలేశాడని ఖభనిస్తిాందా, అలా చేసిాంది ఆఔల్ లేఔ కాదని అయథాం చేస్తకుాంటాందా, అతనికి హితవు చేస్త ఇాంకో త్తాండేదైనా తీస్తకు వస్తిాందా? ఔవేళ్ ఆమె ఖభనిాంచఔపోతే, తాను ఆఔల్త చావనైనా చస్విడు గానీ, ఆమెకు ఆ విషమాం తెల్మజెప్ప ప్రమతనాం చేమడు (లోలాోల మాత్రాం వెాంటనే స్ఫ్క కిాంద నుాంచి పకుాాంటూ వెళ్ళు, ఆమె కాళ్ు మీద డిపోయి, త్తాంటానికి ఏదనాన తీస్తకుయభభని దేబిరిాంచాలననాంత ఆత్రాం ఉాంది). కానీ ఆమె ఖభనిాంచిాంది, గినెన అాంచుల చుటూే కదిదగా వలఔడాం మినహాయిస్తి, పలు ఎలా పెట్టేనవి అలానే ఉాండటాం చూసి ఆశచయమపోయిాంది; వెాంటనే గినెనను ఫమటకు తీస్తకుపోయిాంది. వట్టే చేత్తలత కాదు, గుడడత టేకుని. ఫదులుగా ఏమి తీస్తకు వస్తిాందా అని గ్రెఖర్ చాలా ఉతాాంఠత ఎదుర చూశాడు, యఔయకాల ఊహాగానాలు చేశాడు. కానీ ఆ దమఖల తల్ా చివరికి ఏాం తెచిచాంద్య అతనెననట్టకీ

26

మెహెర్

ఊహిాంచఖల్గ వాడు కాదు. అసలు అతనికి ఏాం ఇషేమో తెలుస్తకోవటానిఔననటే, యఔయకాల త్తాండి దారాథలు ఏరి, వాటనినాంట్టనీ ఔ పత నూమస్ ప్పర మీద రిచి తీస్తకువచిచాంది. అవి: సఖాం కుళ్ళున పత కూయగామలు; నినన రాత్రి భోజనాంలో మిగిల్న మడుస్తలు, వాట్ట మీద ఖడడఔట్టనే తెలాని స్వస్; కనిన ఆలభాండాు, రైసిను;ా గ్రెఖర్ కనిన రోజుల క్రితమే పుల్సిపోయిాందని వదిలేసిన పెరగు; ఔ ఎాండు ర్మట్టే మఔా, నెయిమ పూసిన భరో ర్మట్టే మఔా, నెయిమత పటూ ఉపు చల్నా ఇాంకో ర్మట్టే మఔా. ఇవి గాఔ, ఇాందాఔట్ట గినెనలో కాంచాం నీర పోసిాంది తెచిచాంది (ఫహుశా ఆ గినెన ఇఔ గ్రెఖర్ కి త ఇాంకెవరికీ వాడర కాబోలు). తరాాత, తన సభీాంలో త్తనటానికి ఇఫఫాంది డతాడని గ్రహిాంచి, ఎాంత తాయగా వచిచాంద్య అాంతే తాయగా అఔాణ్ణిాంచి వెళ్ళుపోయిాంది, తాను వెళ్ళుపోయానని ఖామాంగా తెల్మటానికి తలుపు అవతల్నాంచి అతనికి వినడేలా తాళ్ాం కూడా త్తపిాంది. గ్రెఖర్ తన ఔళ్ు మాందు వడిడాంచిన భోజనాం వైపు ఫఔాలచట్ట కాళ్ును టఔటఔలాడిస్తి వెళాుడు. ఆ వెళ్ుటాంలో పెదదగా ఇఫఫాంది లేఔపోవటానిన ఫట్టే అపుడే తన గాయాలనీన పూరిిగా మానిపోయామని అయథమైాంది; ఇది అతనికి ఆశచరామనిన ఔల్గిాంచిాంది, ఔ నెల క్రితాం పొయబాటన వేలు తెగితే ఆ చిననపట్ట గామాం నినాన మొననట్ట దాకా కూడా సల్పిన సాంఖత్త గుర్మిచిచాంది. ―నాలో స్తనినతతాాం తగిగ మొదుదబారిపోత్తనాననా?‖ అనుకునానడు, కానీ అట్టక్ట పెరగు మీద డి ఆఫగా జుర్రుకుాంటనానడు, ఎాందుకో మిఖతా అనిన దారాథల ఔనాన పెరగు టా ఉఖగఫటేకోలేనాంత ఫలమైన ఆఔయషణ ఔల్గిాంది. ఔళ్ు వెాంఫడి ఆనాంద బాషాలు కారత్తాంట్ట, వేఖాంగా ఔదాాంతరాాతొఔట్ట... పెరగూ, కూయల్త, స్వస్ అనీన లాగిాంచేశాడు; తాజా త్తాండి దారాథలు మాత్రాం ఎాందుకో అతనికి రచిాంచలేదు, సరిఔదా, అసలు వాట్ట వాసనే బరిాంచలేఔపోయాడు, తాను త్తనే దారాథల్న వాట్టకి దూయాంగా లాకుాపోయి భరీ త్తనానడు. త్తనటాం అాంతా పూరిి చేసి, అఔాడే స్భరిగా డుకుని కునుకు తీస్తిాండగా, ఫమట నుాంచి చలాయాి తాళ్ాం చాలా నెభభదిగా త్తటాం మొదలుపెట్టేాంది, అది అతనఔాణ్ణిాంచి వెళ్ళుపోవాలనన దానికి స్తచన. ఉల్కిాడి లేచి భళ్ళు స్ఫ్క కిాందకు దూరిపోయాడు. కానీ అాంత స్తషుేగా భోజనాం చేసిన తరాాత శరీయాం కాసి ఉఫఫటాంత చలాయాి ఆ ఖదిలో ఉనన కాస్తపూ స్ఫ్క కిాంద ఉాండటానికి కూడా అతను చాలా ఔషేడాల్స వచిచాంది, ఆ ఇరకైన జాగాలో శాాస అాందటాం ఔషేమైాంది. ఒ ఔా సృహ

27

మెహెర్

కోలోత్తననాంత నవుత్తనాన, అతను ఉబిఫపోత్తనన ఔళ్ుత చలాయాిని అలాగ చూస్తిాండిపోయాడే త కికుారభనలేదు. ఇదేమీ తెల్మని ఆమె ఔ చీపుర తీస్తకుని, అతను ఎాంగిల్ చేసిన దారాథలత పటూ అసలు మటేకోకుాండా వదిలేసిన దారాథలను కూడా అవి ఇఔ ఎాందుకూ నికి రావననటే త్తడిచి, ఆ చతినాంతట్నన ఔ ఫకెటేలోకి ఎత్తి, దానిన ఔ చఔా మూతత మూసి, ఖదిలోాంచి ఫమటకు తీస్తకుపోయిాంది. ఆమె అలా వెళ్ళుాంద్య లేద్య గ్రెఖర్ స్ఫ్క నుాంచి ఫమటడి పొట ేస్వఖదీస్తి వళ్ళు విరచుకునానడు.

గ్రెఖర్ భోజనాం ప్రత్త రోజూ ఇదే దధత్తలో అయేమది, తల్దాాండ్రుల్త నమాభయీ ఇాంకా నిద్రలేవఔమాందే ఔస్వరీ, కుటాంఫభాంతా భధ్యమహన భోజనాం చేశాకా భర్మఔస్వరీ వడిడాంచఫడేది, భధ్యమహన భోజనాం కాగానే తల్ాదాండ్రుల్దదరూ కాస్తపు కునుకు తీస్తవార, నమాభయిని చలాయాి ఏద్య ఔ ని మీద ఫమటకు ాంపిాంచేది. అతను త్తాండికి మాడకూడదని ఆమెకి ఎాంత ఉాంద్య ఆమె తల్దాాండ్రులకూ అాంతే ఉాంటాందనటాంలో సాందేహమేాం లేదు, కానీ ఆ ఏరాటా గురిాంచి ప్రతమీాంగా తెలుస్తకునేాంత ధైయమాం వారికి లేదేమో, లేదా అసలే బాధలో ఉనన వాళ్ుని భరిాంత బాధ పెటేకూడదనన ఉదేదశాంత అతని చలాే వాళ్ును ఈ బాధమత నుాంచి మినహాయిాంచిాంద్య.

ఆ మొదట్ట రోజు ఇాంట్టకి పిలుచుకువచిచన వైదుమణ్ణ,ి తాళాలు ఖలగొట్టేవాణ్ణ,ి త్తరిగి ఏ స్వకు చపి వెనకుా ాంపిాంచారో గ్రెఖర్ తెలుస్తకోలేఔపోయాడు; అతను మాటాాడేది ఇతరలకు అయథాం కావట్టాదు సరే, కానీ తభ మాటలైనా అతనికి అయథాం కావచేచమో అనన అనుమానాం వాళ్ులో ఎవరికీ రాలేదు, చలాయాిత సహా; అాందుక్ట అతని ఖదిలో ఉననపుడు ఆమె అడపదడప నిటూరేలు విడవటమో, దేవుళ్ుకు మొయ పెటేకోవడమో చేస్తదే త, అాంతకుమిాంచి ఏమీ మాటాాడేది కాదు. కానీ రోజులు ఖడిచి ఈ రిసిథత్తకి అలవాటడే కదీద ఆమె నోర విటాం ప్రాయాంభిాంచిాంది, ఆ మాటలాో జాల్ ఉాండేది, ఔనీసాం ఉాండేదని అనుకోవచుచ. తాను పెట్టేన దారాథలనినాంట్టనీ గ్రెఖర్ ఖాళ్ళ చేసినపుడు, ―ఇవాళ్ బాగా త్తనానడు,‖ అనేది, దానికి విరదధాంగా జరిగినపుడు (రాన్రానూ అలా జయఖటాం ఎకుావైాంది), ఆమె చాలా బాధగా: ―భళ్ళు ఇవాళ్ అాంతా వదిలేశాడు,‖ అనేది.

28

మెహెర్

గ్రెఖర్ కి ఏ వారాి స్తట్టగా తెల్స్తది కాదు, ఔా ఖదుల నుాంచి కాంత విని తెలుస్తకునేవాడు, చిననగా ఏ గొాంత్త వినడినా, అతను వెాంటనే అటవైపునన తలుపు దఖగయకు వెళ్ళు తన శరీయాం మొతాినిన దానికి అదిమిపెట్టే శ్రదధగా వినేవాడు. తొల్ రోజులాో అతని ప్రస్వివన రోీాంగానైనా లేకుాండా ఏ సాంభాషణా పూయియేమది కాదు. ఔ రెాండ్రోజులైతే భోజనాలైనపుడలాా గ్రెఖర్ ని ఏాం చేయాలనన విషమమై చయచలు స్వగవి; భోజనాలయామకా కూడా అవే కనస్వగవి, ఫా్కట్ లో ాంటరిగా ఉాండటానికి ఎవరూ ఇషేడఔ, అలాఖని దానిన ఖాళ్ళగానూ వదిలేమలేఔ, కుటాంఫసభ్యమలాో ఎవరో ఔ ఇదదర ఎపుడూ ఇాంటోా ఉాండేలా చూస్తకునేవార. నమాభయైతే – ఆమెకు విషమాం ఎాంత వయకూ తెలుస్ తెల్మదు గానీ – మొదట్ట రోజే తల్ా కాళ్ు మీద స్వగిలఫడిపోయి తనను నిలోాంచి తీస్తమభని ఫత్తమాల్ాంది, ఔ పవుఖాంట తరాాత సెలవు తీస్తకుని వెళ్తి, తనను తీస్తమటాం దాారా ఈ కుటాంఫాం తనకు ఎాంత మేలు చేసినటే ఔళ్ుభభటా నీళ్ుత ఔృతజఞతలు తెలుపుకుాంది, ఈ విషమాం గురిాంచి ఫమట్టఔాడా మాటాాడనని ఎవరూ అడఔాపోయినా టే కూడా వేసిాంది.

దాాంత ఇపుడు వాంటని తల్ ాపైనా, చలాయాి పైనా డిాంది; అయినా అదేాం పెదద ని కాదు, ఈ భధమ ఆ కుటాంఫాం సరిగా త్తాండి త్తనటమే తగిగాంచిాంది. ఇాంకో మదద త్తనభాంటూ వాళ్ళు ఔర్మనఔర నిషలాంగా ఫత్తమాలుకోవటాం గ్రెఖర్ వినిపిస్తినే ఉాండేది, దానికి సాందన కూడా ఎపుడూ ఔట్ట: ―వదుద, సరిడా త్తనానను,‖ అనన అయథాం వచేచలా ఏద్య అనేవాళ్ళు. వాళ్ళు తాగది కూడా తకుావే. చలాయాి తయచూ తాండ్రిని బీరేమైనా కావాలా అని అడిగది, సామాంగా తనే వెళ్ళు తెస్విననేది; ఆమనునాంచి జవాబ్బమీ రాఔపోతే, కూత్తరి చేత ని చేయిాంచుకుాంటనానడనే బాధ నుాంచి తపిాంచటానిఔననటే, ఎవయనయినా ాంపిాంచయినా తెపిస్విననేది; కానీ చివయకు తాండ్రి ―వదుద‖ అని ఖట్టేగా చటాంత ఆ ప్రస్వివన మగిస్తది.

తాండ్రి మొటమేొదట్ట రోజే కుటాంఫాం ఆరిథఔ రిసిథత్త ఏమిటో, ఇపుడు తభ మాందునన అవకాశాలేమిటో తల్ాకీ చలాయాికీ వివరిాంచి చపడు. చపుిననవాడలాా భధమ భధమలో ట్టబిల్ దఖగరనాంచి లేచి వెళ్ళు, ఐదేళ్ు క్రితాం తన వామపయాం దివాలా తీసినపుడు యక్షిాంచి తెచుచకునన ఔ

29

మెహెర్

ఇనపెట్టే నుాంచి, ఏద్య యస్తదు పుసిఔమో నోట పుసిఔమో టేకచేచవాడు. ఔడఫాందీగా ఉాండే ఆ ఇనపెట్టే ఖడిమ తెరచుకోవటాం, అాందులోాంచి కావాల్సాంది తీస్తకునానకా భళ్ళు మూస్తమటాం ఇవనీన గ్రెఖర్ కి వినడేవి. అతను ఖదిలో ఫాంధీ అయిన దఖగరనాంచీ ఇట్టదాకా వినన విషయాలనినాంట్టలోకీ కాసి సాంతషానిన ఔల్గిాంచే విషమాం తాండ్రి ఇచిచన ఈ వివయణలే. గ్రెఖర్ ఇట్ట దాకా తాండ్రి పత వామపయాం నుాంచి ఔా పైస్వ కూడా మిఖలాేదని అనుకునేవాడు, తాండ్రి కూడా మిగిల్ాందని ఎపుడూ చలేదు, గ్రెఖర్ గుచిచ అడఖనూ లేదు. ఆ రోజులాో గ్రెఖర్ కునన లీయభలాా ఔట్ట, తన కుటాంబానిన నిరాశలో కూరకుపోయేటే చేసిన ఆ దివాలా తాల్తకు జాఞకాల్నాంచి వాళ్ును వీలైనాంత తొాందయగా ఫమటడేమటాం. అాందుకు తన శకుిలనీన కూడదీస్తకుని ని చేశాడు, చినన గుమాస్వి స్వథయి నుాంచి చాలా వేఖాంగా ట్రావెల్ాంగ్ స్తల్స మెన్ స్వథయికి చేరకునానడు, ఆ హోదాకి చేరాకా అతని రాఫడి అవకాశాలు పెరిగాయి, అతని విజయాలు ఔమీషనా రూప్పణా తీణాం డబుఫగా మారేవి, దానిన వెాంటనే తీస్తకెళ్ళు ఆనాందాశచరామలత మెరిస్త కుటాంఫ సభ్యమల ఔళ్ు మాందే ట్టబిల్ మీద పెట్టేవాడు. ఆ రోజులే వేర, గ్రెఖర్ తరాాత కూడా డబుఫ బానే సాంపదిాంచినా, కుటాంఫాం కరచలనీన తనే బరిాంచినా, ఆ రోజుల వైబవాం భళ్ళు ఆ స్వథయిలో ఎపుడూ పునరావృతాం కాలేదు. వాళ్ుకు అది మామూలైపోయిాంది, కుటాంబానికీ, గ్రెఖర్ కీ కూడా; డబుఫ ఔృతజఞతాపూయాఔాంగానే తీస్తకునేవాళ్ళు, అతను కూడా ఆనాందాంగానే ఇచేచవాడు, కానీ ఇదివయఔటాా అాందులో ఎటవాంట్ట ఆతీభమ భావనా ఉాండేది కాదు. చలాయాిత మాత్రాం ఎపుడూ సనినహితాంగానే ఉాండేవాడు, ఆమె బవిషమత్తి కోసాం గుటేగా ఔ ప్రణాళ్ళఔ కూడా సిదధాం చేస్తకునానడు. ఆమె గ్రెఖర్ లా గాఔ సాంగీత ప్రియరాలు, పైగా భనస్త ఔరిగలా వయొల్న్ వాయిాంచఖలదు, కాఫట్టే, ఎాంత కయచయినా ఎలాగోలా బరిాంచి, ఆమెను వచేచ ఏడాది సాంగీత ఔళాశాలలో చేరదాదాం అనుకునానడు. గ్రెఖర్ ఇాంట్ట దఖగయ ఉాండేది తకుావే అయినా, ఆ ఉనన కనిన సాందరాబలాోనూ చలాయాిత ఎపుడు మాటాాడినా ఈ సాంగీత ఔళాశాల ప్రస్వివనకు వచేచది, కానీ దానిన అాందరాని ఔలగానే చూస్తవార, తల్ాదాండ్రులైతే ఆ ప్రస్వివన కూడా ఇషేడేవార కాదు; కానీ ఈ విషమాంలో గ్రెఖర్ నియిమాం తీస్తస్తకునానడు, రాబోయే క్రిసభస్ ాండఖ నాడు ఆ నియియానిన అటేహాసాంగా ప్రఔట్టాంచాలనుకునానడు కూడా.

30

మెహెర్

గ్రెఖర్ అలా తలుపులకు ఆనుకు నిలఫడి విాంటననపుడు ఇలాాంట్ట నిషలమైన ఆలోచనలే అతని భనస్తలోకి వచిచ పోయేవి. కోాస్వరి బరిాంరాని నిసృహ ఆవరిాంచి వినటాం మానేసి రాకులో డిపోయేవాడు, అతని తల పొయబాటన తలుపుకు తగిలేది, చపున దానిన నిటారగా నిలబ్బటేకునేవాడు, ఎాందుఔాంట్ట ఏ చినన అల్కిడనా ఔా ఖదిలో అాందరూ నిశశఫదమైపోయేవార. కదిద విరాభాం తరాాత తాండ్రి, ఫహుశా తలుపు వైపు చూస్తి కాబోలు, ―ఏాం చేస్తిాంటాడో ఇపుడు,‖ అనేవాడు, ఆ తరాాత నెభభదిగా అాంతరాయానినాంచి తేరకుని సాంభాషణ త్తరిగి కనస్వగది.

ఈ సభమాంలోనే గ్రెఖర్ తాండ్రి దాారా ఔ కతి విషమాం తెలుస్తకునానడు (తాండ్రి ఇలాాంట్టవి చపినవే భళ్ళు భళ్ళు చప్పవాడు, దానికి ఔ కాయణాం ఆమన ఈ విషయాల్న ట్టేాంచుకుని చాలా కాలాం అవటమూ, భరో కాయణాం తల్ా వాట్టని మొదట్టస్వరి విననపుడే అయథాం చేస్తకోలేఔపోవటమూను), ఇాంతకీ విషమమేమిటాంట్ట, తాండ్రి వామపయాం దివాలా తీసినా కూడా ఆ పత రోజుల నాట్ట డబుఫ కాంత మిగిల్ాంది, అది అవటానికి చిననమొతిమే కానీ, దాని మీద వచేచ వడీడని ఔదఔపోవటాంత, ఇపుడు కాసి పెదద మొతిాంగా మారిాంది. అదేగాఔ, గ్రెఖర్ నెలనెలా ఇాంట్టకి తెచిచన డబుఫ – అతను అవసరాలఔాంటూ కాంత చిలాయ మాత్రమే చాంత ఉాంచుకునేవాడు – పూరిిగా కయచయిపోలేదు, అది కూడా ఒ మాదిరి పెటేఫడిగా ఎదిగిాంది. ఇది విాంటూ గ్రెఖర్ తలుపు వెనఔ నుాంచి తల ఉతాాంఠగా ఆడిాంచాడు, ఈ అనుకోని పొదుపూ, మాందుచూపూ అతనికి టేరాని ఆనాందానిన ఔల్గిాంచాయి. నిజానికి ఈ డబుఫ ఉాందని మాందే తెల్స్తి అతను దాాంత తాండ్రి తన మజమానికి డడ బాకీ తీరేచసి ఉాండేవాడు, ఆ యఔాంగా ఆ వెట్టేచాకిరీ ఉద్యమఖాం నుాంచి తాయగా ఫమటడఖల్గవాడు, కానీ ఇట్ట రిసిథత్తల్న ఫట్టే చూస్తి తాండ్రి ఇలా చేమటమే భాంచిదైాందనిపిాంచిాంది.

కానీ ఈ డబుఫ మీద వచేచ వడీడ ఔ కుటాంఫాం ఖడవటానికి సరిపోయేది కాదు; భహ అయితే ఔ ఏడాద్య రెాండేళ్ళు ఖడుస్వియి, అాంతే. కాఫట్టే ఆ డబుఫ అతమవసయమైనపుడు వాడుకునేలా ఒ ఔాన అట్ట ే పెటేడానికి మాత్రమే నికస్తిాంది; రోజు ఖడవటానికి కావాల్సన డబుఫ కోసాం మాత్రాం ని చేమఔ తదు. తాండ్రి ఆరోఖమాంగానే ఉనానడు కానీ, మసల్వాడపోయాడు, పైగా ఖత ఐదేళ్ళుగా ఏ

31

మెహెర్

నీ చేసినవాడు కాదు; కాఫట్టే ఆమనునాంచి పెదదగా ఆశిాంచఖల్గదేమీ లేదు; ఔఠినాంగా శ్రమిాంచినా వైపలామలభమాంగానే స్వగిన ఆమన జీవితాంలో ఆమన కాసి విశ్రాంత్త తీస్తకునానడాంట్ట అది ఈ ఖత ఐదేళ్ులోనే, ఈ కాలాంలో ఆమన చాలా లావెకాాడు, ఇపుడతే ఔదలటాం కూడా బాగా ఫరవుగా ఔదులాిడు. ఇఔ తల్ా విషయానికస్తి, ఉఫఫసాం వలా ఆవిడకు ఫా్కట్ లో ఉాండటమే ఔషేాం, శాాస అాందఔ చాలాస్వరా తెరిచిన కిట్టకీ మాందు స్ఫ్కలో కూలఫడిపోత్తాంది, అలాాంటావిడ ఇపుడు డబుఫ కోసాం ని చేమఖలదా? ఇఔ చలాయాి, ఆమెకు దిహేడేళ్ళుచాచమనన మాట్ట గానీ ఇాంకా చినన పిలేా, అాందమైన దుస్తిలు వేస్తకోవటాం, ఆలసమాంగా నిద్ర లేవటాం, ఇాంట్ట నులాో చేతనైనాంత స్వమాం చేమటాం, ఏవో చిర సయదాలాో పలుాంచుకోవటాం, అనినాంట్టఔనాన మకమాంగా వయొల్న్ వాయిాంచటాం, ఇలా స్వగ జీవితాంలో జోఔమాం చేస్తకోవటమే పెదద పాం, అలాాంట్టది డబుఫ కోసాం ఆమెను నిలో పెటాలేా? ఇాంటోా సాంభాషణ ఇలా సాంపదన మీదకు ఎపుడు భళ్ళునా, గ్రెఖర్ అట్ట దాకా తలుపు ఆనుకుని విాంటననవాడలాా, దానిన వదిలేసి, ఔానునన చలనాి తలు స్ఫ్క మీద కూలఫడేవాడు, సిగుగత, బాధత అతని వళ్ళు కాగిపోయేది.

అతను ఎనోన ఎడతెఖని రాత్రుళ్ళు అలాగ కూలఫడి, ఔాంట్ట మీద కునుఔననది లేకుాండా, స్ఫ్కని గీరకుాంటూ ఖడిప్పస్తవాడు. లేదాంట్ట కోాస్వరి ఖదిలోని పెదద కురీచని కిట్టకీ దాకా లాకుావెళ్ుటభనే ఫృహత్ ప్రమతనాం మొదలుపెట్టవేాడు, తరాాత ఆ కురీచ మీద నిలఫడి, కిట్టకీ అాంచు అాందుకుని, దాని గాజు లఔకు మఖానిన ఆనిాంచేవాడు, ఇదివయఔట్ట రోజులాో ఇలా కిట్టకీ దఖగయ నిలఫడటాం వలా ఔల్గిన స్తాచాఛ భావనని త్తరిగి పొాందటానికి త ఈ చయమ వలా వేరే ప్రయోజనాం లేదు, ఎాందుఔాంట్ట, అతని ఔాంట్ట చూపుకు ఇపుడు దఖగరనన వస్తివులే అాంతాంత మాత్రాంగా ఔనడుత్తనానయి; ఇదివయకూ కిట్టకీ లోాంచి ఎపుడు చూసినా వీధవతల ఆస్తత్రి అడుడ వస్ిాందనీ అది త వేరే ఏాం ఔనిపిాంచటాం లేదని విస్తకుానేవాడు, ఇపుడు అది కూడా సషేాంగా ఔనిపిాంచడాం మానేసిాంది; తాను టేణ ప్రాాంతాంలోని చాయాటన్ వీధిలో నివసిస్తినానడని అతనికి ఖామాంగా తెల్సి ఉాండఫట్టే గానీ, లేదాంట్ట ఇపుడు కిట్టకీ ఫమట ఔనడేది బ్లడిదయాంగు ఆకాశమూ నేలా హదుదలాేకుాండా ఔల్సిపోయిన ఔ బీడు దృశమమేమో

32

మెహెర్

అనుకునేవాడు. చురకైన అతని చలాయాి కిట్టకీ దఖగయ ఈ పెదద కురీచని రెాండు మూడు స్వరా ఖభనిాంచటాంతట్ట విషమాం అయథాం చేస్తకుాంది; తరాాత ఆమె ఖది త్తడవటానికి వచిచనపుడలాా, ఆ కురీచని జాగ్రతిగా కిట్టకీ దఖగయకు జరిప్పది, కిట్టకీ రెఔా తెరిచి పెట్టదేి.

గ్రెఖర్ కి చలాయాిత మాటాాడే వీలుాండి ఉాంట్ట – ఆమె తన కోసాం చేస్తినన ఈ నులనినాంట్టకీ ఔృతజఞత తెలుపుకోఖల్గ వీలుాండి ఉాంట్ట – ఆమె చూపిస్తినన ఈ శ్రదధను ఇాంకాసి తేల్గాగ స్తాఔరిాంచఖల్గవాడు, కానీ ఆ వీలాేఔపోవటాం వలా, అతనికెాందుకో ఇఫఫాందిగా అనిపిాంచేది. ఆమె తనవాంత్తగా ఈ నులాో అప్రిమతాానిన ఔపిపుచచటానికి వీలైనాంత ప్రమత్తనాంచేది, సహజాంగానే కాలక్రమేణా అాందులో ఆరితేరిాంది, కానీ సభమాం ఖడిచే కదీద అసలు యాంగు ఫమటడస్వగిాంది. అసలామె లోల్కి అడుగుపెట్టే తీరే అతనిలో ఔాంగార పుట్టేాంచడాం మొదలైాంది. ఆమె ఖదిలోకి ఇలా వచిచాంద్య లేద్య, ఔనీసాం తలుపు మూమటానికి కూడా ఆఖకుాండా (గ్రెఖర్ ఖది ఇతరల దృషేలో డకుాండా తాను ఇదివయకూ పట్టాంచిన జాగ్రతిను ఇపుడు భరిచపోయి), త్తననగా కిట్టకీ దఖగయకు దూస్తకు వెళ్ళు, తనకు ఊపిరాడటాం లేదననటే, దానిన విస్తరగా అసహనాంగా తెరిచేది, తరాాత, ఫమట వాతావయణాం ఎాంత చల్గా ఉనాన, కాస్తపు అలా కిట్టకీ మాందే నిలఫడి పెదదగా ఎఖశాాసత ఊపిరి పీలుచకునేది. రోజుకి రెాండుస్వరా ఈ అలజడితనూ, చపుళ్ుతనూ ఆమె గ్రెఖర్ ను బ్బాంబ్బలెత్తిాంచ స్వగిాంది; ఆమె ఖదిలో ఉనన కాస్తపూ అతను స్ఫ్క కిాంద దూరి ఖజ ఖజ వణ్ణకిపోయేవాడు, కానీ అతనికి తెలుస్త, కిట్టకీలు మూసి ఉనన ఖదిలో ఆమె తనత ఉాండలేదు కాఫట్టే, తనను ఇాంతగా ఇఫఫాంది పెటాేల్స వస్ిాందని.

ఔ రోజు ఆమె మామూలు ఔనాన కాసి పెాందలాడే రావటాం మూలాన, అతను ఇాంకా కిట్టకీ దఖగరే నిలఫడి ఉాండగా ఆమె ఔాంటడాడడు, అతని భీఔరాకాయాం నిశచలాంగా నిలఫడి ఫమటకు చూస్ిాంది, అతను అఔాడ ఉననపుడు కిట్టకీ తెరిచే వీలాేదు, కాఫట్టే ఆమె కిభభనకుాండా అఔాణ్ణిాంచి వెళ్ళుపోయాంట్ట గ్రెఖర్ పెదదగా ఆశచయమపోయేవాడు కాదు, కానీ ఆమె ఆ వెళ్ుటాం మామూలుగా వెళ్ులేదు, ఉల్కిడినటే ఔాస్వరిగా ఫమటకు గెాంత్త తలుపు దఢాలన మూస్తసిాంది (అట్టక్ట గ్రెఖర్

33

మెహెర్

రూపాంతయాం చాంది ఔ నెల కావ్వస్తిాంది, కాఫట్టే ఆమె అతని రూాం చూసి భరీ అాంత హడల్పోవాల్సన నేాదు), కతివాళ్ళువరైనా ఆమె హడావిడి చూస్తి, గ్రెఖర్ ఆమె మీద డి ఔరిచేాందుక్ట అఔాడ కాపు కాసి ఉనానడేమో అనుకునేవార. అతను వెాంటనే స్ఫ్క కిాందకు పకి దాకుానానడు, కానీ ఆమె భళ్ళు భధ్యమహనాం దాకా వెనకుా రాలేదు, వచేచ దాకా అతను స్ఫ్క కిాందే ఎదురచూడాల్స వచిచాంది, భధ్యమహనాం వచిచనపుడు ఆమె మామూలు ఔనాన కాసి చీకాకుగా ఉననటే తచిాంది. అపుడు అతనికి అయథమైాంది, తన రూభాంట్ట ఆమెకు ఇాంకా అసహమమే, ఫహుశా ఎట్టకీ అసహమాంగానే మిగిల్పోవచుచ, అాంతెాందుకు, ఈ స్ఫ్క కిాంద నుాంచి ఔనడే తన కదిద పట్ట శరీరానిన చూసి పరిపోకుాండా ఉాండటానికి కూడా ఆమె చాలా నిగ్రహిాంచుకుాంటాందేమో. ఆమెకు ఆ ఇఫఫాంది కూడా లేకుాండా చేదాదభని ఔ రోజు స్ఫ్క మీదునన దుట్టని తన వీపు మీదకి మారచకునానడు – ఈ నికి నాలుగు ఖాంటల పైనే ట్టాేంది – తాను ఏ మాత్రాం ఔనడకుాండా ఉాండేటేగా దానిన అభరచకునానడు, ఇపుడు చలాయాి కిాందకు వాంగినా అతణ్ణి చూడలేదు. ఈ అభరిఔ అనవసయభని ఆమెకు అనిపిస్తి ఆ దుట్టని తీస్తస్తదే (ఎాందుఔాంట్ట ఇలా తనున తాను ఔపివుాంచుకుని గ్రెఖర్ స్తకడేదేాం లేదని ఎవరికైనా అయథభవుత్తాంది), కానీ ఆమె ఎలా ఉననదానిన అలాగ వదిలేసిాంది, అాంతే కాదు, ఈ అభరిఔ టా ఆమె సాందన ఏమిటో చూదాదభని గ్రెఖర్ తన దుట్టని కాంచాం పైకెత్తినపుడు, ఆమె తన వాంఔ ఔృతజఞతా భావాంత చూసినటే కూడా అనిపిాంచిాంది.

తల్దాాండ్రులైతే మొదట్ట రెాండు వారాల్త అతని ఖది దరిదాపులకు వచేచ ధైయమాం కూడా చేమలేఔపోయార, అతని చలాయాి డుత్తనన శ్రభని మాత్రాం మెచుచకునేవార (ఇదివయఔటాా ఆమెను అఔాయకు రాని పిలాగా చూడటాం మానేశార), రోజులు ఖడిచే కదీద వాళ్ులో కాసి ధైయమాం వచిచాంది, చలాయాి అతని ఖది సరదత్తాంట్ట ఇదదరూ ఫమట నిలఫడటాం ప్రాయాంభిాంచార, ఆమె ఫమటకు రాగానే లోల్ విషయాలనీన అడిగి ఔనుకుానేవార, ఆమె వెళ్ళునపుడు అతనేాం చేస్తినానడో, ఆ రోజు ఏాం త్తనానడో, ఈ స్వరి అతని ప్రవయిన ఎలా ఉాంద్య, రిసిథత్తలో ఏభనాన మెరగుదల ఔనిాంచిాంద్య లేద్య, ఇవనీన ఆమెను అడిగి చపిాంచుకునేవార. అతని తలయాితే తాను కూడా గ్రెఖర్ ని చూస్వినని

34

మెహెర్

టేఫటేడాం మొదలుపెట్టాేంది, మొదటోా తాండ్రీ, చలాయాీ ఇదదరూ ఔల్సి తారిాఔమైన వాదనలత ఎలాగోలా నచచజెపి ఆఖల్గార (ఈ వాదనల్న గ్రెఖర్ చాలా శ్రదధగా విని, పూరిిగా ఏకీబవిాంచాడు), కానీ రాన్రానూ ఆవిణ్ణి ఫలవాంతాంగా ఆపల్స వచేచది, అాంతా అయామకా ఆవిడ ఇలా అరిచేది: ―ననున నా బిడడను చూడనివాాండి, వాడు ఔషేాంలో ఉనానడు! ఎాందుకు అయథాం చేస్తకోర ననున?‖ ఇలాాంట్ట మాటలు విననపుడు గ్రెఖర్ కి కూడా ఆవిణ్ణి లోల్కి రానివాటమే భాంచిదేమో అనిపిాంచటాం మొదలైాంది, రోజూ కాఔపోయినా, ఔనీసాం వారానికోస్వరి రానివాచుచ; ఎాంతైనా ఆవిడ చలాయాి ఔనాన మెరగాగ రిసిథత్తల్న అయథాం చేస్తకోఖలదు, చలాయాి డే ఔషేాం తకుావనేాం కాదు గానీ, నిజానికి ఆమె ఇాంకా చినన పిలేా, ఫహుశా బాలమ సహజమైన తెాంరితనాంతనే ఇదాంతా తన భ్యజాల మీద వేస్తకుాందేమో కూడా.

తల్ాని చూడాలనన గ్రెఖర్ కోరిఔ తాయలోనే తీరిాంది. ఈ భధమ అతను తల్దాాండ్రుల్న ఇఫఫాంది పెటేడాం ఎాందుకులెభభని ఖట్టపూట కిట్టకీ దఖగయ ఖడటాం మానుకునానడు, ఇఔ మిగిల్న కనిన చదయపు అడుగుల నేలా ఎాంతస్తని పకుతాడు, రాత్రాంతా క్ట చోట ఔదలకుాండా డుకోవాలాంట్ట దుయబయాంగా ఉాండేది, భరోఔా త్తాండిటా ఇదివయఔట్ట అనుయకిి కూడా చాలా తాయగా క్షీణ్ణాంచిపోస్వగిాంది, దాాంత, ఇఔ వేరే కాలక్షేాం ఏాం లేఔ, అతను గోడల మీదా, పై ఔపు మీదా అడడదిడడాంగా పఔటాం అలవాట చేస్తకునానడు. అనినాంటోాకీ పైఔపు నుాంచి వేలాడటాం అతనికి బాగా నచిచన వినామసాం; నేల మీద నిలఫడటాంత పోల్స్తి ఇది చాలా భిననమైనది; ఈ బాంగిభలో మామూలు ఔనాన బాగా శాాస తీస్తకోఖల్గవాడు, శరీయాం అాంతా సననగా ఔాంపిస్తిాండేది, సాంతృిభమమైన ఈ రాకులో డి కోాస్వరి టేకోలోయి కిాంద కూడా డిపోయేవాడు. కానీ ఇదివయఔట్ట ఔనాన మెరగాగ శరీరానిన అదుపులో ఉాంచుకోవటాం అలవాటవటాంత, అాంత ఎత్తి నుాంచి కిాంద డినా ఏ దెబాఫ తఖలకుాండా కాచుకోఖల్గవాడు. గ్రెఖర్ కి ఒ కతి కాలక్షేాం దొరికిాందనన సాంఖత్త చలాయాి తాయలోనే గురిిాంచిాంది – ఎాందుఔాంట్ట అతను పకిన చోటలా ాఏద్య జిఖట దాయథాం జాడలుగా అాంటకునేది – వెాంటనే ఆమె బుర్రలో ఔ ఆలోచన పుటేకచిచాంది, గ్రెఖర్ కు పఔటానికి తగినాంత చోట ఔల్ాంచాల్,

35

మెహెర్

అాందుకోసాం అతనికి అడుడ లేకుాండా కాంత పరినచర్ ని తొలగిాంచాల్, వీట్టలో మకమమైనవి అతని మేజాఫల,ా బీరవా. కానీ వాట్టని ఔదటాం ఆమె ఔాదాని వలాా అయేమ ని కాదు; తాండ్రిని స్వమాం అడిగ ధైయమాం చేమలేఔపోయిాంది; నమాభయి స్వయానికి రావటభనన ప్రసిక్ట లేదు, ఎాందుఔాంట్ట, పత వాంటభనిష మానేసిాందఖగరనాంచీ మేఔపోత్త గాాంభీయమాంత ఎలాగో నెటేకస్ినన ఈ దహారేళ్ు అమాభయి మాందే ఔ షయత్త విధిాంచిాంది, అదేమిటాంట్ట, ఎవరైనా తెయవభాంట్ట త ఆమె వాంటఖది తలుపు ఎపుడూ మూస్త ఉాంచుత్తాంది; దాాంత ఇఔ చలాయాికి మిగిల్ాంది ఔట్ట దారి. ఔరోజు, తాండ్రి ఇాంటోా లేనపుడు, తల్ాని పిలుచుకచిచాంది. ఆవిడ రావటాం ఆనాందాంత తబిఫబుఫగా మాటాాడుతూనే వచిచాంది, కానీ గ్రెఖర్ ఖది గుభభాం దాకా వచేచసరికి మౌనాం దాల్చాంది. మొదట చలాయాి లోల్కి వచిచ అాంతా సక్రభాంగా ఉాంద్య లేద్య చూసిాంది; ఆ తరాాతే తల్ాని లోల్కి రానిచిచాంది. గ్రెఖర్ ఔాంగారగా తన దుట్టని భరిాంత కిాందకు లాకుాని, దానిన అటూ ఇటూ గుాంజుతూ భడతలు డేటే చేశాడు; ఇపుడు చూటానేికి ఆ స్ఫ్క మీద ఔ దుట్ట కాజువల్ గా డి ఉననటే ఔనిపిస్తిాంది. గ్రెఖర్ ఈస్వరి దుట్ట చాట నుాంచి చూస్త ప్రమతనాం కూడా చేమలేదు; తల్ా దయశన భాగామనిన తరాాతెట్ట ఔనాన వాయిదా వేస్తకునానడు, అసలు ఆమె రావటమే భహదాబఖమభనుకునానడు. చలాయాి, ―రా అమాభ, నీకు ఔనిపిాంచడు,‖ అాంటోాంది, ఆమె తల్ా చేయి టేకుని లోల్కి నడిపిస్తిననటేాంది. కాస్తట్టకి ఆ ఇదదర ఫఔా ప్రాణుల్త ఔల్సి చాలా ఫరవైన ఆ బీరవాని ఔదటానికి చేస్తినన చపుడు గ్రెఖర్ కి వినిపిాంచస్వగిాంది, తల్ా భాందల్స్తినాన వినకుాండా, చలాయాి ఎకుావ ఫరవు తన మీదే వేస్తకుాంటోాంది, ఎఔాడ మీద పరేస్తకుాంటాంద్యనని తల్ా బమాం. ఇదదరూ కాస్తపు తాంటాలు డాడర. ఔ పవుఖాంట తరాాత, ఇఔ తల్ా చేత్తలెతేిసిాంది, ఆ బీరవా ఎఔాడుాంద్య అఔాడే వదిలేమటాం భాంచిదని తీరాభనిాంచిాంది. ఎాందుఔాంట్ట, మొదట్ట కాయణాం, అది చాలా ఫరవుగా ఉాంది, తాండ్రి వచేచలోగా ఆ ని పూయివటాం అననది అస్వధమాం, చివరికి ఎలాగూ భధమలోనే వదిలేయాల్స వస్తిాంది, అపుడది గ్రెఖర్ ఔదల్ఔలకు ఇదివయఔట్ట ఔనాన పెదద ఆటాంఔాం అవుత్తాంది; రెాండో కాయణాం, అసలు పరినచర్ తొలగిాంచటాం దాారా గ్రెఖర్ కి తామ మేలే చేస్తినానమా అననది కూడా కచిచతాంగా తెల్మదు. కీడే ఎకుావని ఆవిడ ఉదేదశాం; ఆ బోసిపోయిన గోడలు చూస్తి ఆవిడక్ట గుాండెలు దేవేస్తినానయే; భరి

36

మెహెర్

గ్రెఖర్ కి కూడా అలానే అనిపిాంచదని గాయాంట్న ఏాంట్ట, అతను ఈ పరినచర్ కి చానానళ్ళుగా అలవాట డిపోయాడు, ఇపుడు ఖది ఖాళ్ళ చేస్తి అాందరూ తనని వెల్ వేశాయని అనుకునే అవకాశాం ఉాంది. ―పైగా వాడికి అనిపిాంచదూ,‖ ఆమె మెలాగా అాంది – నిజానికి ఆవిడ ఇదాంతా గుసగుసగానే మాటాాడుతాంది, తన మాటలు అతనికి అయథాం కావని ఎలాగూ తెలుస్త, వినిపిాంచకూడదని కూడా అనుకుాంటాంది – ―ఇలా పరినచర్ తొలగిాంచటాం వలా వాడు ఇఔ ఎట్టకైనా బాఖవుతాడనన ఆశ భనాం వదిలేస్తకుననటూ,ే వాడి మానాన వాణ్ణ ి ఔయాశాంగా విడిచిపెట్టేనటూే వాడికి అనిపిాంచదూ? అాందుక్ట ఖది ఎలా ఉాంద్య అచచాం అలాగ వదిలేమటాం భాంచిది. అలాగైతే, వాడు భళ్ళు భనలో ఔడయామకా, అాంతా ఇాంతకుమాందులాగ ఉాందనీ, ఏదీ మాయలేదనీ ఖభనిస్విడు, అపుడు ఈ భధమలో జరిగిాందాంతా భరిచపోవటాం వాడికి ఇాంకాసి స్తలబభవుత్తాంది.‖

తల్ా మాటాాడిన ఈ మాటలు వినానకా గ్రెఖర్ కు ఔట్ట అనిపిాంచిాంది, ఖత రెాండు నెలలుగా భనిషనన వాడిత మాటలు లేఔపోవటాం వలనాూ, మొనాటనస్ గా స్వగ కుటాంఫ జీవితాం వలానూ, తన బుదిధ భాందగిాంచినటేాంది; లేదాంట్ట ఖది ఖాళ్ళగా ఉాంట్ట బాగుాంటాందనే ఆలోచన తనఔసలు ఎలా ఔల్గిాంది? పత ఫ్కమమిలీ పరినచర్ త సౌఔయమవాంతాంగా అభరిన ఈ ఖది ఔ గుహలా మారితే చూడాలని తానెలా అనుకునానడు, అాందులో స్తాచఛగా పఔటానికీ, నిరాటాంఔాంగా నలుదికుాలకీ వెళ్ుటానికీ ఏ అడూడ లేఔపోవచుచ గాఔ, కానీ దానికి ఫదులుగా చల్ాాంచాల్సన మూలమాం తన మానవ ఖతానిన పూరిిగా భరిచపోవటమే కాదూ? నిజానికి ఇట్టక్ట తాను ఆ భరపు అాంచులాో కటేమిటాేడుత్తనానడు, ఇపుడు తల్ా గొాంత్త, చానానళ్ళుగా వినని తన తల్ా గొాంత్త వినానడు కాఫట్ట ేత్తరిగి తెల్విలో డాడడు. అవును, ఔా వస్తివు కూడా ఔదటానికి వీలాేదు; ఎలా ఉననది అలాగ ఉాండాల్; ఈ పరినచర్ తన మీద ఔల్గిాంచే భాంచి ప్రభావాం తనకు అతమవసయాం; దారీతెనూన లేని తన పకుళ్ులో పరినచర్ అడడాం వస్తి మాత్రాం ఏమైాంది, అదేాం పెదద నషేాం కాదు, అదీ తన భాంచిక్ట.

కానీ చలాయాి ఆలోచన వేరేలా ఉాంది; గ్రెఖర్ కి సాంఫాంధిాంచిన వమవహారాలాో ఆమె తల్దాాండ్రుల మాందు ఔ సెషల్ ఎక్సస రే హోదా ప్రదరిశాంచటానికి బాగా అలవాట డిపోయిాంది; ఇపుడు తల్ా

37

మెహెర్

ఔలఖజేస్తకుని తనకు సలహా ఇవాబోవటాంత ఆమె భరిాంత రెచిచపోయి, మాందు అనుకుననటేగా ఔా బీరవానూ, మేజాఫలానే కాదు – తనిసరైన ఔా స్ఫ్క మినహాయిాంచి – చినన చఔా మఔాననది కూడా మిఖలకుాండా పరినచర్ అాంతా ఫమటకు టేకుపోదాభని టేఫటేడాం మొదలుపెట్టేాంది. ఈ టేదల వెనుఔ సితనపు భాంకుటే కాంతా, ఈ భధమ ఆమెలో అనూహమాంగా పెరిగిన ఆతభవిశాాసాం కాంతా ఉనానయి; పైగా గ్రెఖర్ కి పఔటానికి చాలా చోట అవసయభనీ, అతనెలాగూ ఈ పరినచర్ వాడేది లేదనీ ఆమెకు నిజాంగానే అనిపిాంచిాంది. దానికి తడు, ఆ వమస్త ఆడపిలాలలో సహజాంగా ఉాంటూ, ఏ సాందు దొరికినా వమఔిాం కావాలని చూస్త, స్వహసకాాంీ కూడా తన వాంత్త పత్ర పోషాంచిాంది. అదే ఆమె చేత గ్రెఖర్ రిసిథత్తలోని తీవ్రతను ఉననదానిఔనాన రెట్టేాంపు చేసి చూస్తలా చేసిాంది, అపుడతే అతని కోసాం భరిాంత పెదద వినామస్వలు చేయొచుచ. ఎాందుఔాంట్ట, గ్రెఖర్ ాంటరిగా ఖాళ్ళ గోడల్న ఏలే ఆ ఖదిలోకి అడుగు పెట్టే ధైయమాం అపుడు ఔా గ్రెట్ట కి త ఇాంకెవరికీ ఉాండబోదు.

అాందుక్ట తల్ా ఎాంత నచచచపినా ఆమె తన నియియానిన సస్తమిరా మారచకోలేదు, ఒ ఔా తల్ ాకూడా తానుననది గ్రెఖర్ ఖదిలో అనన గాబరాలో డి, తన జడిజమెాంటపై తనక్ట నభభఔాం లేని సిథత్తలో ఉాంది; దాాంత ఇఔ నచచచడాం మానేసి, బీరవా ఫమటకు స్వమాంటేడాంలో కూత్తరికి స్వమాంగా తనూ ఒ చేయి వేసిాంది. పోనీ బీరవా పోతే పోయిాంది, కానీ భరిాంక్టమీ ట్టేకెళ్ుటానికి వీలాేదు; మేజాఫలా కచిచతాంగా ఉాండాల్సాందే. ఆ ఇదదర ఆడవాళ్ళు ఆస్పలు డుతూ బీరవాను గుభభాం దాట్టాంచారో లేద్య, గ్రెఖర్ స్ఫ్క కిాంద నుాంచి తల ఫమటకు పెట్టే ఈ విషమాంలో తాను చాఔచఔమాంగా ఎలా జోఔమాం చేస్తకోవాలా అననది రిశీల్ాంచాడు. కానీ ఇాంతలో అతని తల్ా ఖదిలోకి త్తరిగి వచిచాంది. చలాయాి ఔా ఖదిలోనే ఉాండిపోయి, బీరవా తానొఔాతే మోస్తయాలని, దాని చుటూే చేత్తలు బిగిాంచి, అటూ ఇటూ ఊగిస్ిాంది, కానీ ఔా అాంగుళ్ాం కూడా ఔదలేఔపోతాంది. తల్ాకి గ్రెఖర్ ఆకాయాం అలవాట లేదు; బమడే అవకాశాం ఉాంది; కాఫట్టే గ్రెఖర్ ఔాంగారగా స్ఫ్కకి అటవైపు దాకుానానడు. కానీ ఈ క్రభాంలో స్ఫ్క మీది దుట్ట చిననగా ఊఖటానిన అరిఔటేలేఔపోయాడు. ఆ

38

మెహెర్

మాత్రాం ఔదల్ఔ సరిపోయిాంది, తల్ా అప్రభతిాం కావటానికి. ఆవిడ ఉనన చోట్ట స్వథణువై ఆగిపోయిాంది, ీణాం పట ఔదలకుాండా అలాగ నిలఫడి, చపున వెనకిా త్తరిగి కూత్తర దఖగయకు వెళ్ళుపోయిాంది.

జరగుత్తననది పెదద ఉద్రవమేాం కాదనీ, వాళ్ళు చేస్తిననదలాా కాంత పరినచర్ ని ఫమటకు తీస్తకువెళ్ుడమేననీ గ్రెఖర్ ఎాంతగా తనకు తాను నచచచపుకోవటానికి ప్రమత్తనాంచినా, ఖదిలోకి ఆ ఇదదరాడవాళ్ు రాఔపోఔలు, ఔరిన ఉదేదశిాంచి ఔరి అరపులు, పరినచర్ నేల మీద ఈడుస్తినన చపుడు, వీటనినాంట్ట వలాా నలువైపులునాంచీ తనను ఏద్య పెదద అపమాం చుటేమడుత్తననటే అతనిలో ఔాంగార మొదలైాంది. తన తలనూ కాళ్ునూ దఖగయగా మడుచుకుని నేలకు ఔయచుకుపోయి డుకునాన లాబాం లేఔపోయిాంది, ఇదాంతా తాను ఎకుావ స్తపు బరిాంచలేడనన నిజానిన అాంగీఔరిాంచఔ తలేదు. వాళ్ళు తన ఖదిని నాభరూపలాేకుాండా చేస్తినానర; అతమాంత ప్రిమమైన వస్తివులనినాంట్టనీ తనకు కాకుాండా చేస్తినానర; తాను ఫ్రేమ లు తయారచేమటానికి వాడే పొట్టే యాంమూ, ఇాంకా వేరే నిమటూా ఉనన బీరవా ఇట్టక్ట ఫమటకు తీస్తకుపోయార; ఇపుడు నేలలో దిఖఫడి ఉాండే తన మేజాఫలనాి ఫమటకు పెఔల్ాంచటానికి అటూ యిటూ ఆడిస్తినానర, అతను ఔభరిషమల్ అకాడెమీలో వామఔయణ విదామరిథగా ఉననట్ట నుాంచీ ఆ ఫలా మీదే హోభారా చేస్తకునేవాడు, అవును, తన ప్రైభరీ స్తాలు రోజుల్నాంచీ, దానేన వాడేవాడు, ఇపుడు అది కూడా దూయమైపోతాంది – దాాంత ఇఔ అతనికి ఆ ఆడవాళ్ు ఉదేదశాల్త భాంచివో కావో ఆలోచిాంచే తీరికా ఒపికా లేఔపోయిాంది, అసలు వాళ్ు ఉనిక్ట భరిచపోయాడు, ఎాందుఔాంట్ట వాళ్ళు పూరిిగా అల్సిపోయి ఇఔ నిశశఫదాంగా ని చేస్తకుాంటూ పోత్తనానర, తడఫడుతూ ఫరవుమోస్తినన వాళ్ు పదాల చపుడు త భరిాంక్టాం వినడటాం లేదు.

అపుడు అతను తన భరగు నుాంచి ఫమటకు వచాచడు – ఆ సభమాంలో ఇదదరాడవాళ్తు ఔా ఖదిలో ఉనానర, మేజాఫలకాు ఆనుకుని ఆయాసడుతూ కాసి విరాభాం తీస్తకుాంటనానర – అతను మాందు ఏ స్వమాను యక్షిాంచుకోవాలో తెల్మఔ, ఔాంగారగా ఒ నాలుగుస్వరా అటూ ఇటూ చఔారా కటాేడు, అపుడు ఔనిపిాంచిాంది, గోడ మీద ఉనిన దుస్తిలాో మనిగిపోయిన అమాభయి బొభభ, అట్టక్ట ఆ గోడ అాంతా ఖాళ్ళ కావటాంత అది భరిాంత కట్టేచిచనటే ఔనిపిస్ిాంది, అతను జయజరా

39

మెహెర్

దాని మీదకు పకాడు, ఆ బొభభపై ఉనన గాజులఔ క్టసి తనను అదుమకునానడు, అతని వేడి పొటకేు ఊయట ఔల్గిస్తి ఖట్టేగా అత్తకుాపోయిాంది. వాళ్ళు దేననయినా టేకుపోనీ, ఈ బొభభని మాత్రాం ట్టేకెళ్ుటానికి వీలాేదు. అతను ఇపుడా బొభభను పూరిిగా ఆక్రమిాంచుకుని ఉనానడు. తల మాత్రాం ల్విాంగ్ రూమ తలుపు వైపు త్తపి ఆడవాళ్ళుదదరూ ఎపుడు త్తరిగి వస్విరా అని చూస్తినానడు.

వాళ్ళుదదరూ విరామానిన తాయగానే మగిాంచుకుని త్తరిగి వచాచర; గ్రెట్ట తల్ా చుటూే చేయి వేసి దాదాపు ఆమెను మోస్తిననట్టే లోల్కి తీస్తకు వచిచాంది. ―చపు, ఇపుడేాం తీస్తకెళాదాం?‖ అాంటూ ఖదాంతా ఔలమజూసిాంది. అపుడు, ఆమె ఔళ్ళు, గోడ మీాంచి తన వైప్ప చూస్తినన గ్రెఖర్ ఔళ్ుత ఔల్శాయి. ఫహుశా తల్ా ఔానే ఉాండటాం వలా కాబోలు, గ్రెట్ట ఏమీ చూడనట్టే తమాయిాంచుకుాంది, తల్ా దృషే అట వైపు పోకుాండా తన తలను ఆవిడకు తలకు బాగా దఖగయగా తెచిచ, ఔాంపిస్తినన గొాంత్తత, ఖఫఖబా, ―ఏమాభ, ఇాంకాస్తపు ల్విాంగ్ రూమలోనే రెస్తే తీస్తకుాందామా,‖ అాంది. గ్రెఖర్ కు ఆమె ఉదేదశమేమిటో సషేాంగానే అయథమైాంది: మాందు అభభని జాగ్రతిగా ఫమటకు ాంపిాంచి, తరాాత ననున కిాందకు తరిమేయాలనుకుాంటోాంది. అదెలా జరగుత్తాంద్య నేనూ చూస్విను! అతను బొభభకు భరిాంత దఖగయగా అదుమకుపోయాడు. దానిన మాత్రాం వదులుకునే సభస్తమ లేదు, అాంత దాకా వస్తి గ్రెట్ట మకాం మీదక్ట దూకుతాడు.

కానీ గ్రెట్ట మాటలు తల్ా గాబరాను భరిాంత పెాంచాయి; ఆవిడ వాయగా వాంగి, పువుాల వాల్ ప్పర్ మీద మకుాపొడుాం యాంగులో ఉనన భయఔను చూడనే చూసిాంది, తాను చూస్ిాంది గ్రెఖర్ నే అని ఇాంకా జీరిిాంచుకోఔ మాందే, ―దేవుడా, అయోమ దేవుడా!‖ అాంటూ జీయగా పూడుకుపోయిన గొాంత్తత ఖట్టేగా అరిచిాంది, సయాాం కోలోయినటే చేత్తలు వేలాడేసి స్ఫ్క మీద కూలఫడిపోయిాంది, ఇఔ భళ్ళు ఔదలాేదు. ―ఏయ్ గ్రెఖర్! నినేన,‖ చలాయాి ఆగ్రహాంత పిడికిల్ బిగిాంచి అరిచిాంది. గ్రెఖర్ రూపాంతయాం తరాాత ఆమె అతనిత మాటాాడటాం ఇదే మొదట్టస్వరి. తల్ాకి సృహ తకుాండా ఏదనాన అరకు తేవాలని ఆమె ఔా ఖదిలోకి రిగెత్తిాంది; గ్రెఖర్ కూడా స్వమడాలనుకునానడు – ఆ బొభభని తరాాతైనా కాపడుకోవచచనిపిాంచిాంది – కానీ అతని పొటే ఆ గాజు లఔకు ఖట్టేగా

40

మెహెర్

అాంటకుపోవటాంత ఫలవాంతాన ఊడ పెరకోావాల్స వచిచాంది; గోడ దిగి పత రోజులాోలా చలాయాికి ఏద్య సలహా ఇవాటానిఔననటే ఔా ఖదిలోకి రిగెతాిడు; తీరా వెళాుఔ ఏాం చేయాలో తచలేదు, ఆమె వెనఔ ఊరిక్ట అలా నిలఫడాడడు; ఆమె అఔాడునన అరకు స్తస్వలనీన ఆదరాబాదరాగా వెత్తకుత్తననదలా ాఎాందుకో వెనకుా చూసి హడల్పోయిాంది; ఔ స్తస్వ ఖచుచ మీద డి గిల్ాంది; ఏద్య భాంట పుట్టేాంచే ద్రావఔాం అతని చుటూే ల్కిాంది; గ్రెట్ట ఇాంఔ ఆలసమాం చేమకుాండా మోస్తకెళ్ుఖల్గిననిన భాందు స్తస్వల్న చేజికిాాంచుకుని తల్ా దఖగయకు రిగెత్తిాంది, ఖది లోల్కి వెళ్ుగానే కాల్త తలుపును వెనకుా తనిన మూస్తసిాంది. ఇపుడు గ్రెఖర్ తల్ా నుాంచి వేరైపోయాడు, ఆవిడేమో లోల తన కాయణాంగా భయణపు అాంచులాో ఉాంది; కానీ తలుపు తీస్త ధైయమాం చేమలేఔపోయాడు, తీస్తి చలాయాి బ్బదిరి పరిపోఖలదు, ఇపుడు తల్ాకి ఆమె అవసయాం చాలా ఉాంది; ఎదురచూడటాం త తాను చేమఖల్గిాందేమీ లేదు; తనున తాను త్తటేకుాంటూ గాబరాగా అటూ ఇటూ పఔడాం మొదలుపెటాేడు, గోడల్త, పరినచర్, పైఔపు, అనీన ఎడాపెడా పక్టస్తినానడు, కాస్తట్టకి ఖది మొతిాం తన చుటూే గిర్రున త్తరగుత్తననటేనిపిాంచిాంది, నిససత్తివగా ఖది భధమన ఉనన ట్టబిల్ మీద కుకూల్పోయాడు.

సభమాం ఖడిచిాంది; గ్రెఖర్ ఎఔాడివాడఔాడే నీయసాంగా డిపోయి ఉనానడు; చుటూ ేనిశశఫదాంగా ఉాంది, అది శుబ స్తచఔమే కావచుచ. ఇాంతలో డోర్ బ్బల్ మోగిాంది. నమాభయి వాంటఖదికి తాళ్ాం వేస్తకుని లోలే కూరోచవటాంత, గ్రెట్ట ఫమటకెళ్ళు తలుపు తీసిాంది. తాండ్రి లోల్కి వస్తినే, ―ఏమైాంది?‖ అనానడు; ఫహుశా గ్రెట్ట వాలఔాం చూడగానే విషమాం ఔనిపెట్టేసినటేనానడు. గ్రెట్ట ఆమన గుాండెల మీద తల వాల్చనటేాంది, ఆమె గొాంత్త పూడుకుపోయినటే వినిపిాంచిాంది: ―అభభ సృహ తపిాంది, కానీ ఇపుడు బానే ఉాంది. గ్రెఖర్ అదుపు తపడు‖ అాందామె. ―అనుకుాంటూనే ఉనానను. మీకు చపూినే ఉనానను కూడా, కానీ మీ ఆడాళ్ళు నా మాట వినే యకాలు కాదుగా,‖ అనానడు తాండ్రి. గ్రెఖర్ కి అయథమైాంది, చలాయాి అత్త కుాిాంగా చపిన విషయానిన తాండ్రి వేరేలా అయథాం చేస్తకునానడు, తానేద్య హిాంస్వతభఔాంగా ప్రవరిిాంచానని అనుకుాంటనానడు. ఇపుడు గ్రెఖర్ కి సాంజాయిషీ ఇచుచకునే వీల్త సభమమూ లేవు, తాండ్రిని ఏద్యలా శాాంతయచఔ తదు. అతను చఔచకా తన ఖది తలుపు

41

మెహెర్

దఖగయకు వెళ్ళు దానికి బాగా అత్తకుాపోయి నిలఫడాడడు. ఇలాగైతే తాండ్రి హాలాోకి వచిచ చూసినపుడు, తాను త్తననగా తన ఖదిలోకి వెళ్ళుపోవాలనన సదుదేదశాంతనే ఉనానడనీ, తనను తయభఔారాేదనీ అయథాం చేస్తకుాంటాడు; కానీ మాందు ఈ తలుపు తెరచుకుాంట్ట బాగుణు.ి

కానీ తాండ్రి ఇలాాంట్ట స్తనినతమైన భేదాల్న ట్టేాంచుకునే మూడోా లేడు; లోల్కి వస్తినే, గ్రెఖర్ ని చూసి, ―ఆహ్!‖ అని అరిచాడు; ఆ గొాంత్తలో టేరాని ఆగ్రహమూ, దొరికాడనన ఉతాసహమూ క్టస్వరి ధానిాంచాయి. గ్రెఖర్ తలుపు మీాంచి తల త్తపి తాండ్రి వైపు చూశాడు. ఆమన ఎాంత దృఢాంగా నిలఫడాడడో! తాండ్రి ఇలా ఉాంటాడని గ్రెఖర్ ఎపుడూ ఊహిాంచలేదు; తానీ భధమ ఇయవైనాలుఖగాంటల్త అడడదిడడాంగా పఔటభనే సయదాలో డి ఇాంటోా ఏభవుత్తాంద్య ట్టాేంచుకోవటాం మానేశాడు, రిసిథత్తలు చాలా మారి ఉాంటామని మాందే గ్రహిాంచాల్సాంది. అయితే మాత్రాం, భరీ ఇాంత మారా! అసలు ఈ ఔనిపిాంచేది నిజాంగా తన తాండ్రేనా? తాను ఉద్యమఖ ప్రయాణాల నిమితిాం ఫమటకు వెళ్ళుటపుడు, ఎపుడు చూసినా నిససత్తివగా భాంచాం మీద డుకుని ఔనిపిాంచే భనిష ఈమనేనా; భళ్ళు స్వమాంత్రాలు త్తరిగి వచిచనపుడు డ్రెసిసాంగ్ గౌన్ వేస్తకుని డకుారీచలో నడుాంవాల్చ ఔనిపిాంచే భనిష ఈమనేనా; ఆ సభయాలాో పైకి లేచే ఒపిఔ కూడా లేనటే ఒ చయిమ మాత్రాం ఎత్తి లఔరిాంచి ఊరకునేవాడు; అలాగ అరదైన సాందరాబలాో (ఏడాదికి కనిన ఆదివారాలాోనో, యూదు సెలవుదినాలాోనో) కుటాంఫభాంతా ఔల్సి సయదాగా ఫమట వాకిాంగ్ కు వెళ్ళునపుడు కూడా, ఆమన తన పత ఒవర్ కోట తొడుకుాని, అసలే నిాంపదిగా నడిచే గ్రెఖర్ కీ అతని తల్ాకీ భధమ, వాళ్ు ఔనాన కూడా నిాంపదిగా నడిచేవాడు, ప్రత్త అడుకీా తన వాంపు త్తరిగిన ఊతఔర్రని ఎదురగా మోపుతూ నడిచేవాడు, తాను ఏదైనా చపలనుకుననపుడు ఉనన చోట్ట ఆగిపోయి, మాందు వెళ్ళినన వాళ్ుని తన చుటూే గుమికూడేటే చేస్తకునేవాడు; ఆ భనిషీ ఈ భనిషీ ఔరేనా? ఇపుడీమన నిటారగా దృఢాంగా ఉనానడు, గిలుే బొతాిలు మెరస్ినన బిగుతైన నీలాం యూనిఫ్కాం తొడుకుానానడు, అది బాాంకు ఫాంట్రోత్తలు తొడుకుానే యూనిఫ్కాం; ఎత్తిగా బిరస్తగా ఉనన దాని కాలర్ మీద ఆమన ఫలమైన కిాంది చుబుఔాం ఉబిఫ ఫరవుగా వేలాడుతాంది; గుబురలాాాంట్ట ఔనుబొభభల కిాంద నలాని ఔళ్ళు చురగాగ

42

మెహెర్

స్తదులా ాచూస్తినానయి; ఇదివయకూ ఎపుడూ చదిరి ఔనిపిాంచే ఆమన తెలనాి జుటే ఇపుడు త్తననగా తీసిన పపిటకు చరో వైపూ నుననగా తళ్తళాుడేలా దువాఫడిాంది. ఆమన తన టోపీ విసిరాడు – దాని మీద ఏద్య బాాంకుకి సాంఫాంధిాంచిన లోగో ఉాంది – అది ఖదికి అడడాంగా ఎగిరి గాలాో వాంకీ కడుతూ స్ఫ్క మీద డిాంది, తన కోట అాంచులు వెనకుా డేటే చేత్తల్న ాంటాాాం జేబులాో ద్యపుకుని, భీఔయమైన మకాంత గ్రెఖర్ వైపు నడిచాడు. ఆమన ఏాం చేయాలనుకునానడో ఆమనకైనా తెలుస్ లేద్య; మాందైతే కాలు మాత్రాం ఎత్తిగా లేపడు; ఆమన బ్లట అాంచుల భారీ రిమాణాం గ్రెఖర్ ను నిశ్చచషుణే్ణి చేసిాంది. అతను ఇఔ ఏమీ ఆలోచిాంచలేదు; ఈ కతి జీవితాం మొదలైన తొల్ రోజు నుాంచీ అతనికి ఔట్ట ఖామాంగా తెలుస్త, తాండ్రి తనత ఎాంత వీలైతే అాంత ఔయాశాంగా వమవహరిాంచాలననది ఔ దధత్తగా పెటేకునానడు. అాందుక్ట అతను వెాంటనే తాండ్రికి అాందకుాండా పరిపోవటాం మొదలుపెటాేడు, తాండ్రి ఆగినపుడలాా ఆగుత్తనానడు, ఆమన ఏ మాత్రాం ఔదిల్నా భళ్ళు పకుత్తనానడు. ఇలా వాళ్ళుదదరూ ఖది చుటూే చాలా చఔారా కటాేర, కానీ పల్తమేాం తేలలేదు, అసలు దానిన తయభటాం అని కూడా అనలేాం, అాంత నెభభదిగా స్వగుతాంది. అాందుక్ట గ్రెఖర్ ఇాంకా నేలనే అాంట్టపెటేకుని పకుత్తనానడు, అదీ గాఔ ఇపుడు తాను గోడల మీదా, పైఔపు మీదా పఔటాం మొదలుపెడితే, తాండ్రి దానిన ధికాాయాంగా భావిాంచి భరిాంత రెచిచపోతాడేమో అని అతని బమాం. కానీ నేల మీద ఎకుావ స్తపు పఔడాం కూడా ఔషేమేనేమో. ఎాందుఔాంట్ట, తాండ్రి వేసిన కాఔా అడుగుకీ ఫదులుగా తాను కాళ్ుత అనేఔమైన ఔదల్ఔల్న చేటాేల్స వస్ిాంది. ఊపిరాడఔ ఆయాసాం మొదలయిాంది, అయినా అలా తూలుతూనే రిగెడుత్తనానడు; చివరికిఔ ఔళ్ళు కూడా మూస్తస్తకుని తన శకుిలనీన గుడిడగా రిగెతిటానిక్ట కరచపెడుత్తనానడు; తపిాంచుకోవడానికి రగును మిాంచిన దారేదనాన ఉాందేమో అననది ఆలోచిాంచటాం కూడా మానేసి రిగెడుత్తనానడు; ఈ అయోభమాంలో పఔటానికి గోడలునానమనన సాంఖత్త కూడా భరిచపోయాడు (అయినా నిజానికి ఆ గోడలకి జారేసిన పరినచర్ అాంతా దునైన కోణాలతనూ, చువాలతనూ ఉాంది) – ఉననటేాండి ఏద్య వస్తివు అతని ఔా నుాంచి విస్తరగా దూస్తకుపోయిాంది; నేల మీద డి అతని మాందు నుాంచి దొరకాుాంటూ పోయిాంది. అది ఔ ఏపిల్; వెనువెాంటనే ఇాంకో ఏపిల్ కూడా ఎగురతూ వచిచాంది; గ్రెఖర్ స్వథణువై

43

మెహెర్

ఆగిపోయాడు; ఇఔ రిగెత్తి లాబాం లేదు; తాండ్రి దొరికిాందలాా విసయటానికి ఏ మాత్రాం వెనుకాడటాం లేదు, ఆమన అలభరాలోని ళ్ు గినెన నుాంచి జేబులు నిాంపుకునానడు, కోా ఆపిల్ విస్తరత్తనానడు, ప్రస్తితానికైతే ఇాంకా ఔాట్న స్తట్టగా తగిలేలా విసయలేఔపోయాడు. ఎర్రెర్రని ఆపిల్ ళ్ళు ఔరెాంట తాకినటే నేలాంతా దొరతా్తనానయి, ఫియాంగి గుళ్ులా ఔ దాని తరాాత భర్మఔట్టచిచ డుత్తనానయి. ఔ ఆపిల్ పెదద ప్రమాదాం లేకుాండానే అతని వెనఔ భాగానిన రాస్తకుాంటూ పోయిాంది. కానీ వెనువెాంటనే ఎగురకుాంటూ వచిచన భరో ాండు మాత్రాం, అతని వెనఔ భాఖాంలోకి దూరి, లోల్ఔాంటా చొచుచకుపోయిాంది; మెల్త్తప్ప బాధ బాంగిభ మారిస్తి పోత్తాందేమో అననటే, గ్రెఖర్ మాందుకు ఔదలటానికి ప్రమత్తనాంచాడు; కానీ మేకు కట్టేనటే ఉనన చోట్ట నుాంచి అససలు ఔదలాేఔపోయాడు, సరేాాంద్రియాల్త అయోభమాంత ఔాంపిస్తిాండగా, నేల మీద చదునుగా కూలఫడిపోయాడు. ఇఔ సృహ ఇఔ కోలోత్తనానడనగా, తన ఖది తలుపు ధడాలన తెరచుకోవటమూ, తల్ా రిగెత్తికుాంటూ రావటమూ అతనికి ఔనిపిాంచిాంది, ఆవిడ వెనఔనే చలాయాి అరస్తి వెాంటడిాంది, ఆవిడ పెట్నే కోట మాత్రమే వేస్తకుని ఉాంది, (ఇాందాఔ సృహతపినపుడు గాల్ ఆడేాందుకు వీలుగా చలాయాి ఆవిడ పై దుస్తిల్న తొలగిాంచినటేాంది); ఇపుడు ఆవిడ అతని తాండ్రి వైపు రిగెడుతాంది, ఆవిడ వెనకాలే వదులు చేమఫడిన లోదుస్తిలనీన నేల జారత్తనానయి; సారే కాల్కి అడుడడటాంత త్తననగా వచిచ తాండ్రి మీద డిాంది, ఆమనున ఖట్టేగా కౌగిల్ాంచుకుని, ఔట్ట శరీయాంగా ఐఔమమైపోయిాంది – ఇఔ గ్రెఖర్ చూపు పూరిిగా భసఔబారత్తాండగా – ఆవిడ తాండ్రి మెడ చుటూే చేత్తలు వేసి గ్రెఖర్ ని చాంపొదదని వేడుకుాంటోాంది.

3 ఈ గామాం గ్రెఖర్ ని నెల రోజుల పట లేవనీమకుాండా చేసిాంది, దాని గురిగా ఆ ఆపిల్ ఇాంకా అతని మాాంసాంలోనే ఉాంది, దానిన తొలగిాంచే ధైయమాం ఎవరికీ లేఔపోయిాంది. ఈ గామాం వలా తాండ్రికి మాత్రాం ఔ విషమాం అయథమైాంది, ఎాంత జుగుపసఔయమైన రూాంలో ఉనాన, గ్రెఖర్ కూడా తన కుటాంఫాంలో

44

మెహెర్

ఔ సభ్యమడే, అతణ్ణి శత్రువుగా చూడకూడదు, కుటాంఫాం టా తన బాధమతలో భాఖాంగా, జుగుసను అణచుకుని, అతణ్ణి బరిాంచాల్, తదు.

గామాం కాయణాంగా గ్రెఖర్ కనిన ఔదల్ఔల్న శాశాతాంగా కోలోయాడు, ఇపుడు రోగిషే మసల్వాడిలా కనిన నిమషాలపట నయఔప్రామాంగా ఔషేడితే త ఖదిలో ఆ చివరినాంచి ఈ చివరి దాకా పఔలేఔపోత్తనానడు, ఇఔ గోడ మీద పఔడభనన ప్రశ్చన లేకుాండా పోయిాంది, అయితే క్షీణ్ణాంచిన ఈ రిసిథత్తకి ఊయటగా అతనికఔ సదుపమాం అాందజేమఫడిాంది: ప్రతీ రోజూ స్వమాంత్రాం వేళ్ ల్విాంగ్ రూమ వైపు తలుపు కాస్తపు తెరిచి ఉాంచేవాళ్ళు, అతను ఆ సభమాం ఎపుడవుత్తాందా అని ఒ ఖాంటా రెాండు ఖాంటల మాందు నుాంచే తలుపు వైపు చూస్తిాండేవాడు; అది ఎట్టకో తెరచుకునేది, ఫమట అతని కుటాంఫభాంతా ట్టబిల్ చుటూ ే చేరి దీాం వెలుగులో మాటాాడుకునేవార, అతను వాళ్ళువరికీ ఔనడని తన ఖది చీఔట్ట మూలలో కూరచని, ఇదివయఔటాా దొాంఖచాటగా కాకుాండా, యసయ ాందాం మీదే, వాళ్ు సాంభాషణ వినేవాడు.

అయితే ఈ సాంభాషణలు పతరోజులాోలా సయదాగా స్వగవి కావు, అటోా గ్రెఖర్ ఎఔాడో తాను ఫస చేసిన చినన మరికి హోటల్ ఖదిలో చభభట్టల్నా భాంచాం మీద అలసటగా వాల్న ీణాలాో కూడా ఈ సాంభాషణల్న ఎాంత మరిపెాంగా తలుచుకునేవాడు. ఇట్ట సాంభాషణలాో జీవాం లేదు. రాత్రి భోజనాం కాగానే తాండ్రి డకుారీచలోనే నిద్రపోయేవాడు; తలీ,ా చలాయాీ చపుడు చేమవదదని ఔరికఔర జాగ్రతి చపుకునేవార; తల్ా దీాం వైపుకు బాగా వాంగి ఏద్య ఫ్కషన్ స్రే కోసాం లోదుస్తిలు కుట్టేది; స్తల్స ఖరా్ గా ఉద్యమఖాం సాంపయిాంచిన చలాయాి, అాంతఔాంట్ట మెరగైన అవకాశాల కోసాం, రాత్రుళ్ళు ఫ్రాంచీ, షారే్ హాాండూ నేరచకునేది. అపుడపుడూ తాండ్రి ఉననటేాండి లేచేవాడు, తాను అట్టదాకా నిద్రలోకి జారకునానడనన సాంఖత్త భరిచపోయినటే, తల్ాత, ―ఇవాళ్ ఇాంతస్తపు కుడుత్తనానవేమిట్ట!‖ అనేవాడు, అనన భరీణాం భళ్ళు నిద్రలోకి జారకునేవాడు, ఆడవాళ్ళుదదరూ ఔరివైపొఔర చూసి నీయసాంగా నవుాకునేవార.

45

మెహెర్

అదేాం భాంకుతనమో గానీ, తాండ్రి ఇాంట్ట దఖగయ కూడా తన బాాంకు ఫాంట్రోత్త యూనిఫ్కాంని విటానికి పుకునేవాడు కాదు, ఒ ఔా ఆమన పత డ్రెసిసాంగ్ గౌను ఊయఔనే ఫటేలకక్టానికి వేలాడేది, ఆమన మాత్రాం, విధి నియాహణకు ఎపుడాంట్ట అపుడు తయారే అననటూే, ఇఔాడ కూడా పై అధికారికి ఏ ీణానైనా అాందుబాటలో ఉననటూే, యూనిఫ్కాం పూరిిగా ధరిాంచి, అలానే డకుారీచలో డుకునేవాడు. అసలే ఆ యూనిఫ్కాం ఏ భాంత కతిది కాదు, దానికి తడు ఇలా అత్తగా వాడటాం వలా, గ్రెఖర్ తలీా చలాాయీ ఎాంత శ్రదధగా ఉత్తకి పెడుత్తనాన, క్రభాంగా దాని మెరగు తగిగపోస్వగిాంది. గ్రెఖర్ చాలాస్వరా స్వమాంత్రభలాా ఆ భయఔలత నిాండిన, పల్ష్డడ బొతాిలత మెరిస్త యూనిఫ్కాంని అలాగ చూస్తిాండిపోయేవాడు. తాండ్రి మాత్రాం అాంత ఇఫఫాందిఔయమైన యూనిఫ్కాంలోనూ చాలా ప్రశాాంతాంగా నిద్రపోయేవాడు.

ఖడియాయాం ది కటేగానే తల్ా మెతిని మాటలత తాండ్రిని నిద్ర లేప్పది, ఆమనిన భాంచాం మీదకు వెళ్ళు డుకోభని ఫత్తమాలేది, ఇలా కురీచలో డుకోవటాం వలా సరైన నిద్ర టేదు, భళ్ళు తెలాారి ఆరిాంట్టకి లేచి డూమట్నకి వెళాులాంట్ట భాంచి నిద్ర తనిసరి. కానీ ఆమన మాత్రాం, ఈ భధమ బాాంకు ఫాంట్రోత్త అయిాందఖగరనాంచీ కతిగా నేరిచన భాంకుతనాం ప్రదరిశస్తి, తానిాంకా కాస్తపు ట్టబిల్ దఖగరే కూచుాంటాననేవాడు, కానీ భళ్ళు నిద్రలోకి జారకునేవాడు; ఇఔ ఆ తరాాత ఆమనిన డకుారీచ నుాంచి ఔదపలాంట్ట విశాప్రమతనమే చేయా్సచేచది. గ్రెఖర్ తలీా చలాయాీ ఔల్సి లోల్కి వెళ్ళ ాడుకభభని ఎాంతగా పోరినా, ఆమన పైకి లేవటానికి సస్తమిరా అాంటూ ఔళ్ళు కూడా తెయవకుాండా ఒ పవుఖాంట తల అడడాంగా ఆడిస్తినే ఉాండేవాడు. గ్రెఖర్ తల్ా ఆమన భ్యజానిన టేకు లాగుతూ, చవిలో బుజజగిాంపుగా మాటాాడేది, చలాయాి కూడా తన ని ఔాన పెట్టే తల్ాకి స్వమాం వెళ్ళుది, అయినా ఆమన అాంగుళ్ాం ఔదిలేవాడు కాదు. సరిఔదా భరిాంతగా డకుారీచలో కూరకుపోయేవాడు. ఇలా లాబాం లేదని ఆడవాళ్ళుదదరూ ఆమన చాంఔల కిాంద చేత్తలు పెట్ట ేపైకి లేప్పాందుకు ప్రమత్తనాంచేవార, అపుడు కానీ ఔళ్ళు తెరిచే వాడు కాదు, అటూ ఇటూ ఆడవాళ్ళుదదరి వైపూ మారిచ మారిచ చూస్తి, ―ఇదీ, ఈ మసల్తనాంలో నాకు దొరికిన భనశాశాంత్త!‖ అనేవాడు, నెభభదిగా ఇదదరాడవాళ్ు మీదా ఫరవు మోపి

46

మెహెర్

కాళ్ుపై లేచి నిలఫడేవాడు, వాళ్ళు మీదే వాల్పోయి గుభభాం దాకా వెళ్ళువాడు, అఔాడ ఇదదరీన విడిపిాంచుకుని వాళ్ుకి చేయి ఊపుతూ తనాంతట తాను లోల్కి నడిచేవాడు, ఆమనకు భాంచాం దఖగయ స్వమడేాందుకు తల్ా తన కుటేనీ, చలాయాి తన పెనూన వదిలేసి, ఆమన వెనక్ట లోల్కి వెళ్ళువార.

ఇలా ని భాయాంత కుాంగి అలసిపోత్తనన కుటాంఫాంలో భరీ అవసయమైతే త గ్రెఖర్ ని ట్టేాంచుకునే తీరిఔ ఎవరికుాంటాంది? ఇాంటోా భనుషుల సాంకమ కూడా తగిగపోయిాంది; నమాభయిని ాంపిాంచేశార; ఔ చప్రాస్తని మాత్రాం కుదురచకునానర. ఆమె పొడుగాగ, మొయట శరీయాంత, మగుగబుటలేాాంట్ట తెలాని చిాంపిరి జుటేత ఉాండేది; ఉదమమూ, స్వమాంత్రమూ వచిచ ఇలాు ఊడిచ వెళ్ళుపోయేది; ఇఔ మిఖతా నాంతా అతని తలాే తన కుటేనిత పటూ చూస్తకునేది. ఖతాంలో ఏవైనా వేడుఔల్త ాండుఖల్త వచిచన సాందరాబలాో తలీా చలాయాీ ఎాంత ఇషేాంగా వేస్తకునే ఇాంట్ట నఖలు కూడా ఇపుడు అమేభస్తకోవాల్స వచిచాంది, అవి అభభగా వచిచన ధయల గురిాంచి ఔ రోజు వాళ్ళు మాటాాడుకుాంటాంట్ట గ్రెఖర్ కి ఈ విషమాం తెల్సిాంది. వాళ్ళు అనినాంట్టఔనాన ఎకుావగా ఈ ఫా్కట్ గురిాంచే వాపోయేవార, అది ప్రస్తిత రిసిథత్తలో వాళ్ుకో మోమలేని ఫరవుగా మారిాంది, కానీ గ్రెఖర్ ని ఇఔాణ్ణిాంచి ఫదలాయిాంచటాం అస్వధమాం ఖనుఔ, దీనిన వదిల్ వెళ్ులేఔపోత్తనానర. కానీ గ్రెఖర్ కి తెలుస్త, అదొఔాట్ట కాయణాం కాదని, అాంతగా అతణ్ణి ఫదిలీ చేయాలనుకుాంట్ట అదేాం పెదద విషమాం కాదు, తగిన కలతలునన పెట్టేకి గాల్ ఆడేలా ఔనానలు చేసి అాందులో అతణ్ణి మోస్తకుపోవచుచ, కానీ వాళ్ళు మాయలేఔపోవటానికి అసలు కాయణాం నిసృహ, తామ ఒ వెల్కి రాలేని ఊబిలో కూరకుపోయాభనన నిసృహ, తభ స్తనహిత్తలాో గానీ ఫాంధువులాో గానీ ఎవరికీ దాపురిాంచనాంత పెదద దౌరాబఖమాం తభకు దాపురిాంచిాందనన నిరాశ. వాళ్ళు ఇట్టక్ట ప్పదవాళ్ు నుాంచి ప్రాంచాం ఏాం ఆశిస్తిాంద్య అదాంతా నెయవేరస్తినానర; తాండ్రి బాాంకు గుమాస్విలకు ట్టఫిన్ తెచిచపెడుత్తనానడు, తల్ా అరిచిత్తల కోసాం లోదుస్తిలు తయార చేస్ిాంది, చలాయాి ఔసేభయా ఆదేశానుస్వయాం కౌాంటర వెనుఔ అటూ యిటూ త్తరగుతాంది; ఇఔ ఇాంతఔనాన చేమటాం ఆ కుటాంబానికి స్వధమాం కాదు. తాండ్రిని భాంచాం మీద డుకోబ్బట్టేన తరాాత, తలీా చలాయాీ త్తరిగి ల్విాంగ్ రూమలోకి వచిచ, తభ నుల్న ఎఔాడివఔాడే

47

మెహెర్

వదిలేసి, కురీచల్న దఖగయకు లాకాని, చాంప చాంప రాస్తకునేాంత దఖగయగా కూరచనేవార; తల్ా గ్రెఖర్ ఖది వైపు చూపిస్తి, ―గ్రెట్ట, ఆ తలుపు మూస్తయ్,‖ అనేది, అతను చీఔటో ా మిగిల్పోయేవాడు, ఆ ఔాఖదిలో ఆడవాళ్ళుదదరూ ఔల్సి ఏడిచ తభ ఔనీనట్ట ఫరవు దిాంపుకునేవార, లేదా ఫహుశా ఎాండిపోయిన ఔళ్ుత ట్టబిల్ క్టసి చూస్తి కూచునేవార. ఇలాాంటపుడే గ్రెఖర్ గామాం ఎవరో నిఖటకేు కెల్కినటే భళ్ళు సల్ప్పది.

గ్రెఖర్ ఖల్త రాత్రీ కూడా ఎపుడూ నిద్ర లేకుాండానే ఖడిప్పస్తవాడు. కోాస్వరి ఖట్టఔలలు అలుకాునేవాడు, ఈస్వరి తలుపు తెయవగానే పత రోజులాోలాగ తాను ఫమటకు వెళ్ళు కుటాంఫ బాధమతల్న తన చేత్తలోకి తీస్తకోబోత్తననటే ఊహిాంచుకునేవాడు; అపుడపుడూ అతని ఆలోచనలాో, చానానళ్ు విరాభాం తరాాత, పత రిచయాల రూపలు ఔదలాడేవి; తన ఆఫీస్త మజమానీ పెదదగుమాస్వి, తట్ట స్తల్స మెనూా అప్రాంట్టస్తల్త, బాగా భాందబుదిధ అయిన ఆఫీస్త బాయ్, ఔా ఆఫీస్తలాో ని చేస్త ఇదదర మగుగర స్తనహిత్తల్త, ఔ లాెటూరి హోటలాో నమాభయీ – ఇది ఔ చిర తీపి జాఞఔాం –, ఔ టోపీల దుకాణాంలో క్టషమర్ అమాభయి, ఈమె భనస్త గెలుచుకోవటానికి చాలా నిజాయితీగా ప్రమత్తనాంచాడు గానీ భరీ తాతాసయాం చేశాడు – వీళ్ుత పటూ అతను ఎపుడో భరిచపోయిన వాళ్తు, అరిచిత్తల్త, అాందరూ అతని భనో పలఔాంపై ఔదలాడేవార, కానీ వీళ్ులో ఎవరూ అతనికి గానీ, అతని కుటాంబానికి గానీ ప్రస్తితాం ఏ మాత్రాం స్వమాం చేమలేనాంత దూయాంలో ఉననటే ఔనిపిాంచేవార, వాళ్ు రూపలు మామభయామకా అతనేాం పెదద బ్బాంఖడే వాడు కాదు. కానీ కోాస్వరి అతను తన కుటాంఫాం గురిాంచి ఇాంతగా ఆాంద్యళ్న డటాం మానేస్తవాడు, వాళ్ళు తనని ఎాంత నియాీయాం చేస్తినానరో తలుచుకోగానే కోాంత ఉకిారిబికిాయయేమవాడు, అలాాంటపుడు నిజానికి ఏదీ త్తనాలనిపిాంచఔపోయినా, ఆఔల్ కూడా వేమఔపోయినా, వాంటఖదిలోకి వెళ్ళు తనకు నామమాంగా దకాాల్సన త్తాండి అాంతా త్తనేయాలని ప్రణాళ్ళఔలు వేస్తకునేవాడు. చలాయాి ఇదివయఔటాా అతనికి ఏది నచుచత్తాంద్య ఆలోచిాంచి తేవటాం మానేసిాంది, పొదుదనాన భధ్యమహనాం తాను నికి వెళ్ళు హడావిడిలో ఉననపుడు, పచిపోయిన త్తాండి ఏద్య తెచిచ, కాల్త అతని ఖదిలోకి తసి వెళ్ళుపోయేది; భళ్ళు

48

మెహెర్

స్వమాంత్రాం వచాచకా, అసలు ఆ త్తాండి కదిదగా అయినా త్తనానడా, లేఔ – ఈ భధమ తయచూ జరగుత్తననట్టే – ఎలా ఉననది అలాగ మటేకోకుాండా వదిలేశాడా అననది కూడా చూడకుాండా, చీపురఔటేత ఔా ఊడు ఊడిచ ఫమటకు నెట్టసే్తది. ఈ భధమ అతని ఖది త్తడవటానికి ఆమెకు స్వమాంత్రాం మాత్రమే వీలు చికుాతాంది, అపుడు కూడా ఆ ని చాలా అయకయగా చేస్తిాంది. రాన్రానూ ఖది గోడల పొడవునా బ్లజు వేలాడుతాంది, అఔాడఔాడా చతాి చదాయాం ఉాండలు ఔడుత్తనానయి. గ్రెఖర్ మొదటోా దీనిన చలాయాికి దృషేకి తేవాలని ప్రమత్తనాంచేవాడు, ఆమె లోల్కి వచిచనపుడు ఖదిలో మరికి బాగా కట్టచేిచనటే ఔనిపిాంచే ఏద్య ఔ మూలకు వెళ్ళు నిలఫడేవాడు, తనని అలాాంట్ట రిసిథత్తలో చూస్తి అయినా ఆమెలో శాచతాిాం ఔలుగుత్తాందని భావిాంచేవాడు. కానీ అతను వారాల తయఫడి అఔాడే నిలఫడినా, ఆమె చేత తన ఖదిలో ఏ మారూ తెపిాంచలేఔపోయాడు; ఆ మరికి అతని కెాంత సషేాంగా ఔనిపిస్తిాంద్య ఆమెకూ అాంతే సషేాంగా ఔనిపిస్తిాంది, అాందులో అనుమానాం లేదు, కానీ ఆమె దాననలాగ వదిలేయాలనన నియియానికచేచసిాంది. అలాఖని ఆ ని వేరే వాళ్ునీ చేమనిచేచది కాదు, గ్రెఖర్ ఖది శుభ్రాం చేస్త హకుా తన ఔాదానిక్ట సొాంతభనన విషమాంలో ఇదివయకెననడూ లేని స్తనినతతాానిన ప్రదరిశాంచేది, ఔ సాందయబాంలో తల్ ాఅతని ఖదిని శుభ్రాంగా ఔడిగిాంది, ఔడఖటభాంట్ట కనిన ఫకెటా నీర మాత్రాం తెచిచ పోసిాంది – ఆ తడి గ్రెఖర్ ను భరిాంత చికాకు రిచిాంది, ఔడుగుత్తననాంత స్తపూ అతను మకాం మడుచుకుని స్ఫ్క మీద ఔదలకుాండా కూరచనానడు – కానీ ఇలా చేసినాందుకు తల్ ాతాయలోనే తగిన గుణపఠాం నేరచకోవాల్స వచిచాంది. చలాయాి ఆ స్వమాంత్రాం గ్రెఖర్ ఖదిలోని మారను చూడగానే, అఔాస్తత యగిల్పోతూ, ల్విాంగ్ రూమలోకి విసవిస్వ నడిచి వెళ్ళుాంది, ఆమె తల్ా గాయాంగా చేత్తలెత్తిత్తనాన ఆఖకుాండా, ఔా పెటేన వెకిా వెకిా ఏడవటాం మొదలుపెట్టేాంది, తాండ్రి డకుారీచలో ఉల్కిాడి లేచాడు, తల్ాదాండ్రుల్దదరూ మొదట ఏాం చేయాలో తచనటే చూస్తిాండిపోయార, తరాాత తామ కూడా అాందులో పలుాంచుకునానర; తాండ్రి, కుడివైపునునన తల్నాి చూస్తి, గ్రెఖర్ ఖది శుభ్రాం చేస్త బాధమతను కూత్తరిక్ట వదిలేమనాందుకు భాందల్ాంచాడు; ఎడభ వైపునునన చలాయాిని చూస్తి, ఆమె ఇఔ ఎననడూ గ్రెఖర్ ఖదిని శుభ్రాం చేమటానికి వీలాేదని అరిచాడు; ఉదేాఖాంత ఊగిపోత్తనన ఆమనిన తల్ా డఔఖది వైపు లాకెాళ్ుటానికి

49

మెహెర్

ప్రమత్తనాంచిాంది; చలాయాి వెకిాళ్ుత ఔాంపిస్తి తన చినన పిడికిళ్ుత ట్టబిల్ మీద మోదిాంది; అసలు వీళ్ులో ఎవారికీ ఔనీసాం ఆ తలుపైనా మూసి తనను ఈ ప్రహసనాం నుాంచి మినహాయిాంచాలనన ఆలోచన రానాందుకు లోల గ్రెఖర్ ఆగ్రహాంత బుసలు కటాేడు.

చలాయాి ఉద్యమఖాంలో అలసిపోయి ఇదివయఔటాా గ్రెఖర్ కి స్తవలు చేమలేఔపోతాందననది నిజమే, కానీ అాంతమాత్రాన ఆ ఫరవును తల్ా భ్యజానికెత్తికోవాల్సన ని లేదు, అలాాంట్ట నుల కోసాం ఇపుడు చప్రాస్త ఉాంది. ఆ విధవరాల్న చూడగానే జీవితాంలో ఎనోన ఔషేనషాేలకోరిచాందనీ, తన మొయట శరీయాంత వాటనినాంట్టనీ దాటకుని వచిచాందనీ తెల్సిపోత్తాంది. ఆమె గ్రెఖర్ ని చూసి అసహమడేది కాదు. ఔస్వరి ఎాందుకో యాదృచిఛఔాంగా అతని ఖది తలుపు తీసి చూసిాంది, గ్రెఖర్ ఆమె ఔాంటడటాం అదే తొల్స్వరి – ఈ రాఔను ఊహిాంచని అతను ఎవరో తరమత్తననటే ఔాంగారగా ఖదిలో అటూ ఇటూ రిగెతిస్వగాడు – ఆమె మాత్రాం అబుఫయపటత అలా చేత్తలు ఔటేకుని చూస్తి నిలఫడిపోయిాంది. అట్టనాంచీ ఆమె ప్రతీ రోజూ ఉదమమో స్వమాంత్రమో ఏద్య సభమాంలో ఔస్వరి అతని ఖది తలుపు కదిదగా తీసి అతని వాంఔ చూస్తి నిలఫడేది. మొదటోా అతణ్ణి తన వైపు యభభని పిల్చేది కూడా, ఆమె మాటల వెనుఔ ధానిాంచేది ఫహుశా స్తనహమేనేమో: ―ఇలా రావోయ్, నా ప్పడపురగా!‖ అనో, ―మా ప్పడపురగాం చేస్తిాందాండీ!‖ అనో పిల్చేది. ఈ మాటల్న గ్రెఖర్ ఏ మాత్రాం లెఔా చేమనటే సాందిాంచేవాడు కాదు, అసలు అఔాడ తలుపు తెరచుకోనే లేదననటే ఔదలకుాండా మెదలకుాండా ఉాండిపోయేవాడు. ఈ చప్రాస్తకి బుదిధపుట్టేనపుడలాా తనను విసిగిాంచఖల్గ వీలుఔల్స్తి ఆమెనిలా అచోచసి వదిలేస్త ఫదులు, ఎవరైనా ఆమె చేత తన ఖది శుభ్రాం చేయిస్తి ఎాంత బాగుాండును! ఔస్వరి, తెలావార ఝామన, వసాంతాఖభన స్తచనగా కురస్తినన భారీ వరాషనికి కిట్టకీ రెఔాలు టటప కటేకుాంటాంట్ట, ఆ చప్రాస్త తలుపు తెరిచి భళ్ళు తన నిలవ మాటలత అతణ్ణ ిలఔరిాంచటాం మొదలుపెట్టేాంది, అతనిలో అసహనాం ఇఔ హదుదలు దాట్టపోయిాంది, దాడి చేమటానిఔననటే ఆమె మీదకు వచాచడు, నిజానికి నీయసాంగా నిాంపదిగానే వచాచడు. ఆమె ఏ మాత్రాం బమడలేదు సరిఔదా, తలుపు వాయనునన కురీచ నొఔ దానిన గాలాోకి ఎత్తి టేకుాంది, ఆమె అలా

50

మెహెర్

కురీచని టేకునన తీర చూస్తి, దానిన గ్రెఖర్ వీపు మీద డేస్త దాకా ఊరకునేటే లేదనిపిాంచిాంది. వెనకుా భళ్ళుత్తనన గ్రెఖర్ ని, ―అాంతేగా, అాంతఔనాన దఖగయకు రావుగా?‖ అని అడిగిాంది, తరాాత కురీచని మెలాగా మూలన పెట్టేసిాంది.

గ్రెఖర్ ఈ భధమ త్తాండి త్తనటమే మానేశాడు. ఖదిలో అతని కోసాం త్తాండి ఉాంచినా, ఎపుడనాన దానిన దాటకుాంటూ అటగా వెళ్ళిననపుడు మాత్రాం, ఊరిక్ట కాలక్షేపనిఔననటే, ఔ మఔా నోటో ావేస్తకునేవాడు, దానిన ఖాంటల తయఫడి అలాగ ఉాంచుకుని, ఎపుడో భళ్ళు ఫమటకు ఊస్తస్తవాడు. మొదటోా తన ఖది రిసిథత్త ఇలా ఉాండటాం వలా తనకు త్తాండి సయిాంచటాం లేదేమో అనుకునానడు, కానీ నిజానికి ఖదిలో రాన్రానూ వచిచ చేరత్తనన మారలకి అతను తాయగానే రాజీ డిపోయాడు. ఎఔాడా చోట దొయఔని స్వమానాంతా తెచిచ ఈ ఖదిలో డేమటాం ఆ కుటాంబానికి ఔ ఆనవాయితీగా మారిాంది, ఇపుడు ఇలాాంట్ట స్వమాను భరిాంత పెరిగి పోయిాంది, ఎాందుఔాంట్ట ఫా్కట్ లో ఔ ఖదిని మగుగర కిరాయిదాయాకు అదెదకిచాచర. ఖాంభీయమైన వాలకాలు ఖల ఈ యవకులు (ఈ మగుగరికీ గెడాడలు ఉాండటాం గ్రెఖర్ తలుపు సాందులోాంచి ఖభనిాంచాడు) శుభ్రత అాంట్ట ప్రాణాం పెడతార, వాళ్ు ఖది మాత్రమే శుభ్రాంగా ఉాంట్ట సరిపోదు, మొతిాం ఇలాాంతా శుభ్రాంగా ఉాండాల్, మకమాంగా వాంటఖది. వస్తివులు మరికిగానే కాదు, అనవసయాంగా అదనాంగా ఉనాన బరిాంచలేర. వాళ్ుకు కావాల్సన స్వమానాంతా వాళ్ుతపట్ట తెచుచకునానర. దాాంత చాలా వస్తివులు అదనమై కూచునానయి, అవి అభభఖల్గవీ కాదు, అలాఖని పరేస్తవీ కాదు. ఈ బాత్త స్వమానాంతా గ్రెఖర్ ఖదిలోకి బారలు తీరిాంది. బ్లడిద ఫకెటే నుాంచి వాంటఖది చతిబుటే దాకా దీనిలో సయాాం ఉనానయి. ప్రస్తితానికి అవసయాం లేదనుకునన ఏ వస్తివునైనా సరే, చప్రాస్త తీస్తకువచిచ గ్రెఖర్ ఖదిలో పరేస్తది; ఆమె ఎపుడూ ఆదరాబాదరాగా ని చేమటాం వలా అదృషేవశాతూి గ్రెఖర్ కి ఆమె చేయీ, ఆ చేత్తలో పరేమదలుచకునన వస్తివూ త భరిాంక్టాం ఔనడేది కాదు. వాట్టని పరేమటాంలో చప్రాస్త ఉదేదశాం ఫహుశా భళాు అవసయమైనపుడు తెచిచ వాడుకోవచచనో, లేఔ అవనీన కులాగా పోగుడాడకా మొతిాం క్టస్వరి వదిల్ాంచుకోవచచనో అయి ఉాంటాంది; కానీ వాసివానికి అవి ఎనానళ్ాయినా విసిరిన చోట

51

మెహెర్

అలానే డి ఉాండేవి, అపుడపుడూ గ్రెఖర్ ఆ చతి కులోాంచి పకుాాంటూ వెళ్ళానపుడు మాత్రాం కాసి ఔదిలేవి, ఇలా వెళ్ుఔ తప్పది కాదు, అతనికి పఔటానికి ఇాంకెఔాడా చోట మిఖలాేదు, కానీ కోాస్వరి ఊరిక్ట సయదాకి కూడా ఇలా చేస్తవాడు, కానీ ఇలాాంట్ట సయదా ఆటల అయిన తరాాత అతనేద్య దిగులాో కూరకుపోయి, ఉనన చోట్ట భృతప్రామాంగా డి ఉాండేవాడు.

కిరాయిదారా తయచూ తభ రాత్రి భోజనాల్న ఇాంట్ట దఖగయ ల్విాంగ్ రూమలోనే కానిచేచస్తిాండటాంత, స్వమాంత్రాలు ల్విాంగ్ రూమ తలుపు పూరిిగా మూస్త ఉాండేది; అయినా ఈ సదుపయానిన కోలోయినాందుకు గ్రెఖర్ పెదదగా ఏాం చిాంత్తాంచలేదు, ఈభధమ అతను ఆ తలుపు తెరిచి ఉనాన పెదద ట్టేాంచుకోవటాం లేదు, తన ఖది ఔట్టఔ చీఔట్ట మూలలాో నిస్తిజాంగా డి ఉాంటనానడు. కానీ ఔ సాందయబాంలో, చప్రాస్త ల్విాంగ్ రూమ తలుపు ఎాందుకో తీసి భళ్ళు వేమకుాండా అలా వాయగా తెరిచే వదిలేసిాంది, ఆ స్వమాంత్రాం దీాం వెల్గిాంచటమూ, కిరాయిదారా లోల్కి రావటమూ అనీన గ్రెఖర్ ఔాంటడుతూనే ఉనానయి. ఖతాంలో గ్రెఖర్, తాండ్రీ, తలీా ట్టబిల్ చుటూే ఏ స్వథనాలాో కూరచనేవారో ఇపుడు కిరాయిదారా అదే స్వథనాలాో కూరచని, నాప కిన్స భడత విపి, చాకుల్త ఫోరాల్త చేత్తలాోకి తీస్తకునానర. వెాంటనే గుభభాం దఖగయ తల్ా మాాంసాం కూయ గినెనతనూ, ఆవిడ వెనుఔనే చలాయాి ఫాంగాళాదుాంల కూయ గినెనతనూ ప్రతమీభయామర. ఆహాయాం పొఖలు ఔకుాతాంది. కిరాయిదార ాతభ మాందు పెట్టేన దారాథల్న రీక్షిాంచటానిఔననటే మాందుకు వాంగార, వారిలో భధమలో కూచుని, తకిాన ఇదదరికీ లీడరలా ఔనిపిస్తిననవాడతే, మాాంసాం తగినాంత మెతిగా ఉాంద్య లేఔ వాంటఖదికి త్తపిాంప్పయాలో అననది రీక్షిాంచటానికి కాబోలు, అదిాంకా గినెనలో ఉాండగానే ఔ మఔా త్తాంచి రచి చూశాడు. తృపిిగా తలాంకిాంచాడు, ఉతాాంఠగా చూస్తినన తలీా చలాయాీ ఊయటగా నిటూేరాచర, వాళ్ు మొహాలాో వెలుగొచిచాంది.

కిరాయిదార ా ల్విాంగ్ రూమలో త్తనటాం మొదలుపెటాేర కాఫట్టే, గ్రెఖర్ కుటాంఫాం తభ భోజనాలు వాంటఖదిలో కానిచేచమటాం మొదలుపెట్టేాంది. తాండ్రి మాత్రాం వాంటఖదిలోకి వెళ్ుబోయే మాందు ఔాస్వరి ల్విాంగ్ రూమలోకచిచ, టోపీ చేత పుచుచకుని వినమాంగా వాంగి, ట్టబిల్ చుటూే ఒ

52

మెహెర్

ప్రదక్షిణ చేస్తవాడు. కిరాయిదార ా జటేగా పైకి లేచి తభ ఖడాడలాోకి ఏద్య లఔరిాంపు గొణ్ణగవార. తాండ్రి వెళ్ళుపోయాకా, వాళ్ళు నిశశఫదాంగా తభ భోజనాం కానిచేచవార. గ్రెఖర్ కి ఔట్ట చిత్రభనిపిాంచేది, భోజనాం త్తాంటననపుడు అయేమ చపుళ్ునినాంట్ట భధ్యమ వారి నమలుత్తనన ళ్ు చపుడు మాత్రాం అతను పొలుపాోకుాండా సిఖటేఖల్గవాడు, ఫహుశా త్తనటానికి ళ్ళు తనిసరి అనీ, అవి లేనపుడు ఎాంత దునైన దవడలు ఉనాన లాబాం లేదనీ అతనికిలా గురిచేమఫడుతాందేమో. ―నాకు ఆఔల్ బానే ఉాంది, కానీ వాళ్ళు త్తనేలాాంట్ట త్తాండి మీద లేదు. అయినా ఔఔా నేనేమో ఆఔల్త చస్తిాంట్ట, వీళ్ళు ఎలా మెకుాత్తనానరో!‖ అని అనుకునేవాడు.

అదే రోజు స్వమాంత్రాం – ఇనానళ్తు గ్రెఖర్ కు ఔాస్వరి కూడా వినడని వయొల్న్ నాదాం – ఇపుడు వాంటఖది నుాంచి భాంద్రాంగా తేల్ వస్తి అతని చవినడిాంది. కిరాయిదారా అట్టక్ట తభ భోజనాలు మగిాంచార, వాళ్ు లీడర తాను తెచిచన నూమస్ ప్పర తెరిచి, మిఖతా ఇదదరికీ చరో ప్పజీ తీసి ఇచాచడు, తరాాత మగుగరూ కురీచలాో వాల్, దమభకడుతూ చదువుకుాంటనానర. వయొల్న్ వినడేసరికి అాంతా చవులు రికిాాంచార, లేచి అడుగులో అడుగు వేస్తకుాంటూ హాలు గుభభాం దఖగయకి వెళ్ళు, అఔాడ గుాంపుగా నిలఫడాడర. వాళ్ు అల్కిడి వాంటఖదిలోకి వినడిాంది కాబోలు, తాండ్రి అఔాణ్ణిాంచే ఖట్టగేా ఇలా అనానడు: ―ఈ సాంగీతాం మిభభలేనాం ఇఫఫాంది పెటేడాం లేదుగా? పెడుత్తాందాంట్ట చాండి, వెాంటనే ఆప్పస్విాం.‖ ―అబ్బఫ అదేాం లేదు, అయినా ఆ అమాభయి ఈ ఖదిలోకి వచిచ మా మాందు వాయిస్తి ఇాంకా బాగుాంటాంది ఔదా, ఇఔాడ అనువుగా కూడా ఉాంటాంది?‖ అనానడు కిరాయిదాయా లీడర. ―ఒ దానిక్టాం భాఖమాం,‖ సాంఫయడుతూ అరిచాడు తాండ్రి, అఔాడి ఆ వాయిాంచేది తానే ఐనటే. కిరాయిదార ాభళ్ళు ఖదిలోకి వచిచ ఎదురచూశార. మొదట తాండ్రి మూమజిక్స స్వేాండు మోస్తకచాచడు, వెనఔనే తల్ా మూమజిక్స నోటసతనూ, చలాయాి వయొల్న్ తనూ ప్రవేశిాంచార. చలాయాి మౌనాంగా ప్రదయశనకు అనీన సిదధాం చేస్తకుాంటోాంది; తల్దాాండ్రులు ఇట్టదాకా ఎవరికీ ఖదులు అదెదకు ఇచిచనవాళ్ళు కాఔపోవటాంత ఈ కిరాయిదాయా టా అత్త భరామద చూపిస్తినానర, ఔనీసాం సొాంత కురీచలాో కూరచనే ధైయమాం కూడా చేమటాంలేదు; తాండ్రి తలుపుకు ఆనుకుని నిలఫడాడడు, పూరిిగా

53

మెహెర్

బొతాిలు పెటేకునన యూనిఫ్కాం జాకెట్ తొడుకుానానడు, కుడి అయచేత్తని రెాండు బొతాిల భధమన దూరిచ ఉాంచాడు; తల్ాకి మాత్రాం కిరాయిదార ాఔ కురీచని ఆపర్ చేశార, వాళ్ళు దానిన ఎఔాడ పెడితే అఔాడే అాందులో ఒ మూలకు దిగిపోయి కూరచాందావిడ.

చలాయాి వాయిాంచటాం మొదలుపెట్టేాంది; తలీా తాండ్రీ చరో వైపు నుాంచీ ఆమె చేత్తల ఔదల్ఔల్న శ్రదధగా ఖభనిస్తినానర. ఈ సాంగీతానికి ఆఔరిషత్తడన గ్రెఖర్, కాంత మాందుకు వచాచడు, ఇట్టక్ట తన తలను ల్విాంగ్ రూమలో పెట్ట ేచూస్తినానడు. ఇదివయకూ ఇతరల సౌఔయమాం టా తాను చూపిాంచే శ్రదధకు ఎాంత ఖయాడే గ్రెఖర్, ఇపుడు తనలో పెరగుత్తనన నియాక్షామనిన ఖభనిాంచి ఆశచయమడాడడు. నిజానికి ఇపుడే అతను ఎవరి ఔాంటా డకుాండా ఉాండాల్సన అవసయాం ఎకుావ ఉాంది. ఎాందుఔాంట్ట, అతని ఖదిలో బాగా ప్పరకుపోయి, చిననపట్ట ఔదల్ఔకు కూడా పైకి ఎగుస్తినన దుభభాంతా, ఇపుడు అతని వాంట్ట నిాండా కూడా పొయలా ఔపుకుపోయి ఉాంది; వాట్టత పటూ, అతను ఎఔాడికి వెళ్ళునా తన వీపు మీద మోస్తకుాంటూ, ఔాలకు వేలాడుచకుాంటూ బోలెడాంత మరికినీ, జుత్తి ఉాండలీన, ఆహారావశ్చషాలీన తనత పటూ తీస్తకెళ్ళినానడు; ఇదివయకూ రోజులో ఎనోనస్వరా వెలాకిలా డుకుని తనున తాను త్తవాచీ క్టసి రదుదకుాంటూ శుభ్రయచుకునే వాడు, ఇపుడు అది కూడా మానేశాడు. ఇపుడు తన అవతాయాం ఇలా ఉాందని తెల్సి కూడా, తళ్తళాుడే ల్విాంగ్ రూమ నేల మీద అడుగుపెటేడానికి ఏ మాత్రాం జాంఔలేదు.

అయితే ఇాంకా అతణ్ణవిరూ ఖభనిాంచటాం లేదు. అతని కుటాంఫాం వయొల్న్ వినటాంలో పూరిిగా నిభఖనమైపోయి ఉాంది; కిరాయిదార ా మొదటోా జేబులాో చేత్తలు ఉాంచుకుని, మూమజిక్స స్వేాండుకు చాలా దఖగయగా వచిచ నిలఫడాడర – భరీ మూమజిక్స నోటస కూడా చదవఖల్గాంత దఖగయగా నిలఫడాడర, అది తన చలాయాికి ఇఫఫాందిగానే ఉాండి ఉాంటాంది – కానీ కాస్తట్ట తరాాత కిట్టకీ దఖగయకు వెళ్ళుపోయార, తలలు దిాంచుకుని ఏద్య సణుకుాాంటనానర, తన తాండ్రేమో వాళ్ుని ఉతాాంఠగా ఖభనిస్తినానడు. వాళ్ు ధోయణ్ణలో అసాంతృపిి తేటతెలాభవుతూనే ఉాంది, జోరైన సయదా సాంగీతానిన వినాలనుకునన తామ నిరాశకు గుయయామభనీ, ఇాంఔ ఈ ప్రదయశన చాల్ాంచవచచనీ, అది

54

మెహెర్

తభ ప్రశాాంతతకు బాంఖాం ఔల్గిస్తినాన క్టవలాం భరామద కాయణాంగానే ఇాంకా బరిస్తినానభనీ వాళ్ళు చఔనే చపుత్తనానర. మకమాంగా వాళ్ళు సిగార్ పొఖల్న మకుాలాోాంచీ, నోళ్ులాోాంచీ పైఔపు క్టసి వదులుినన తీరలో తీవ్రమైన అసహనాం వెలాడవుతాంది. నిజానికి చలాాయి ఎాంత చఔాగా వాయిస్ిాంది. ఆమె మకాం ఒ ఔాకు వాల్ ఉాంది, ఏద్య వెత్తకులాటత, విషాదాంత నిాండిన ఆమె చూపులు మూమజిక్స నోటస వెాంట నెభభదిగా స్వగుత్తనానయి. గ్రెఖర్ ఇాంకాసి మాందుకి ఔదిలాడు, తభ ఇదదరి చూపుల్త ఔలుస్తకునేాందుకు వీలుగా తన తలను నేలకు దఖగయగా వాంచాడు. సాంగీతాం ఇాంతగా చల్ాంజేస్ిాందాంట్ట తానొఔ జాంత్తవేనా? తాను దేనికైతే తపిస్తినానడో ఆ ఖభమాం వైపు తీస్తకెళ్ళు దారలు తన ఔళ్ు మాందే తెరచుకుాంటననటే అనిపిాంచిాంది. చలాయాిని చేరేదాకా ఎఔాడా ఆఖకూడదని నిశచయిాంచుకునానడు. కాస్తటోా ఆమెను చేరి సారే కదిదగా గుాంజుతాడు, ఆమె తన వైపు చూడగానే తన ఖదిలోకి వయొల్న్ త సహా వచేచమభని ఆహాానిస్విడు, ఇఔాడ ఆమె సాంగీతానిన వినే అయహత అతనికి త ఇాంకెవరికీ లేదు. ఆమెను ఇఔ ఎపుడూ తన ఖది వదిల్ వెళ్ునివాడు, ఔనీసాం తాను ఫత్తకుననాంత కాలాం; తన విఔృతమైన ఆఔృత్త ఎాందుకు నికిరాఔపోయినా అాందుకు నికస్తిాంది; తన ఖదికి ఉనన ప్రతీ తలుపు దఖగరా ఏఔకాలాంలో కాపు కాస్విడు, ఎవర చొయఫడటానికి ప్రమత్తనాంచినా బుసలు కడుతూ ఉమభలు ఊస్తి తరిమేస్విడు; చలాయాిని మాత్రాం ఫలవాంత పెటేడు, ఆమె తన ఇషేాం మీదే అతనిత ఉాండాల్; ఆమె అతని ఔానే స్ఫ్క మీద కూరచాంటాంది, అతనికి చవి గుగత్తాంది, అపుడు నోర విపుతాడు, ఆమెను సాంగీత ఔళాశాలకు ాంప్ప ఆలోచన తనకు ఎటనాంచో ఉాందనీ, ఈ దౌరాబఖమమే తనకు టేఔపోయాంట్ట ఖత క్రిసభస్ నాట్టక్ట (ఇాంతకీ క్రిసభస్ దాట్టాంద్య లేద్య?) ఎవరి అబమాంతరాల్త లెఔా చేమకుాండా అాందరి మాందూ ఈ విషయానిన ప్రఔట్టాంచి ఉాండేవాడనీ చపిడు. ఈ నిజాం తెలుస్తకోగానే చలాయాి ఔనీనట్ట యమాంతమైపోత్తాంది, గ్రెఖర్ ఆమె భ్యజాల మీదకు లేచి ఆమె మెడ మీద మదుదపెటేకుాంటాడు.

―మిసేర్ జమాజ!‖ కిరాయిదాయా లీడర అరిచాడు, భరో మాట వమయథాం చేమకుాండా, తన చూపుడువేలు ఎకుాపెట్ట,ే నెభభదిగా మాందుకస్తినన గ్రెఖర్ వైపు చూపిాంచాడు. వయొల్న్

55

మెహెర్

మూఖబోయిాంది, కిరాయిదాయా లీడర తన స్తనహిత్తల వైపు తలాడిస్తి నవిా, భళ్ళు గ్రెఖర్ వైపు చూశాడు. తాండ్రి గ్రెఖర్ ను తయభటాం ఔనాన మాందు కిరాయిదాయాను శాాంత్తాంజేమటాం మకమభని భావిాంచాడు, కానీ నిజానికి వాళ్ళుభాంత ఔాంగార డటాం లేదు, వాళ్ుకు వయొల్న్ ఔనాన, గ్రెఖరే ఎకుావ సయదా ఔలఖజేసినటేనానడు. తాండ్రి ఆదరాబాదరాగా వాళ్ు వైపు వెళాుడు, తన బాయచాపిన చేత్తలత వాళ్ును ఖదిలోకి ాంప్పాందుకు ప్రమత్తనస్తినే, గ్రెఖర్ వాళ్ు ఔాంటడకుాండా తన శరీయాంత అడడాం డుత్తనానడు. తాండ్రి ప్రవరిిస్తినన ఈ తీరకో, లేఔ ఇనానళ్తు తభకు తెల్మకుాండా ఎదుట్ట ఖదిలోనే ఇలాాంట్ట పురగు ఔటననదనన విషమాం ఇపుడే గ్రహిాంచటాం వలానో తెల్మదు గానీ, కిరాయిదాయాలో కోాం అాంతఔాంతకూ పెరిగిాంది. తాండ్రిని సాంజాయిషీ ఇభభని దబాయిాంచార, ఆమనలాగ చేత్తల్తపుతూ మాటాాడార, విస్తగాగ ఖడాడలు పీకుానానర, చివయకు అయిషేాంగానే తభ ఖదుల వైపు ఔదిలార. ఈ లోగా చలాయాి, తన వయొల్న్ ప్రదయశన ఇలా అవమానఔయాంగా మగిమగానే యధ్యమనాంలోకి వెళ్ళుపోయిాందలాా, ఇపుడు తేరకుాంది; ఆమె ఇట్టదాకా తన వయొల్న్ నూ, దాని ఔమానునూ నిరీజవాంగా వేలాడుత్తనన చేత్తలోి టేకుని, ఇాంకా వాయిస్తినన దానిలాగ తన మాందునన నోటస వాంఔ చూస్తి నిలఫడిపోయిాంది. ఇపుడు తేరకోగానే, ఆ వాయిదామనిన తల్ా డిలో డేసి (ఆవిడ ఇాంకా కురీచలోనే కూరచని శాాస అాందనటే ర్మమభల్న ఎఖబీలుస్ిాంది), ఔా ఉదుటన కిరాయిదాయా ఖదిలోకి రిగెత్తికుాంటూ వెళ్ళుాంది. వాళ్ళుాంకా తాండ్రి ఫలవాంతాం మీద తభ ఖదివైపు నడవటాంలోనే ఉనానర. ఈలోగానే ఆ ఖదిలోని భాంచాం మీది దుటూా తలఖళ్తు చురకైన ఆమె చేత్తలాోాంచి ఎగిరిడుతూ తభ తభ స్వథనాలాోకి చఔాగా కుదురకునానయి. కిరాయిదారా ఇాంకా ఖది దాకా రాఔమాందే ఆమె వాళ్ు భాంచాలు సరేదసి ఫమటకు జారకుాంది. తాండ్రిని భళ్ళు భాంకుతనాం పూనినటేాంది, కిరాయిదాయాకు ఇవాాల్సన ఔనీస భరామద కూడా భరిచపోయి, వాళ్ును ఇాంకా ఇాంకా వెనకుా తలుతూనే ఉనానడు. చివయకు కిరాయిదాయా లీడర డఔఖది గుభభాం దఖగయ ఆగి, తన కాల్ని నేల మీద ఖట్టేగా తాట్టాంచాడు. తన చేత్తని పైకెత్తి, ―నేనిపుడే చపుినానను,‖ అాంటూ తన చూపుని తల్ా వైపూ, చలాయాి వైపూ కూడా స్వరిస్తి, ―ఈ ఇాంటోనాూ ఈ కుటాంఫాంలోనూ ఫమటడుత్తనన జుగుపసఔయమైన రిసిథత్తల కాయణాంగా,‖ – ఇఔాడ అతను నేల

56

మెహెర్

మీద ఉమేభశాడు – ―నేను తీణాం నోట్నస్త ఇస్తినానను. అాంతేకాదు, ఇట్టదాకా ఉనన రోజులకు కూడా ఔా పైస్వ ఇవాను; ఇవాడాం మాట అటాంచితే, అసలు మీ నుాంచి నషేరిహాయాం రాఫటాేలా వదాద అని ఆలోచిస్తినానను, రాఫటాేలనుకుాంట్ట – నభభాండి నభభఔపొాండి – అది చాలా స్తలువైన ని.‖ అతను మాటాాడటాం ఆపి, దేనికోసమో ఎదురచూస్తిననవాడిలా, మాందుక్ట చూస్తి నిలఫడాడడు. వెాంటనే ఔానునన వాళ్ళుదదరూ వాంతపట అాందుకుననటే, ―మేాం కూడా తీణాం నోట్నస్త ఇస్తినానాం,‖ అనానర. వెాంటనే అతను తలుపు పిడి మీద చేయి వేసి, దఢాలన తలుపు మూస్తస్వడు.

తాండ్రి తడుమకుాంటనన చేత్తలోి, తూలుతూ వచిచ, డకుారీచలో కూలఫడిపోయాడు; చూడబోతే తన రోజువారీ కునికిపటకాు సిదధభవుత్తనానడా అనిపిాంచిాంది, కానీ తన తల అదుపులో లేదననటే తీవ్రాంగా ఆడిాంచటాం చూస్తి, నిద్రకు చాలా దూయాంలో ఉనానడని తెలుస్ిాంది. గ్రెఖర్ ఇాంకా ఉనన చోట నుాంచి ఔదలాేదు, కిరాయిదారా చూసినపుడు ఎఔాడ ఉనానడో అఔాడే ఉనానడు. అనుకుననదాంతా తలక్రిాందులు కావటాం వలా ఔల్గిన నిరాశా, దాాంత పటూ ఈ భధమ చానానళ్ళుగా సరైన త్తాండి లేఔపోవటాం వలా ఔల్గిన నిససత్తివా, అతణ్ణి ఔదలాేకుాండా చేశాయి. ఈ సనినవేశాంలోని ఉద్రిఔిత ఏ ీణాననయినా ఫదదలై తన నెత్తి మీద కూలటాం ఖామభని తెల్సినవాడిలా, బమాంత ఎదురచూస్తినానడు. వణుకుత్తనన తల్ా వేళ్ు నుాంచి వయొల్న్ జారిాంది, చవులు మారోభగలా ఔాంపిస్తి కిాందడిాంది, కానీ అతను ఇస్తభాంత ఔదలాేదు.

―అమాభ, నానాన,‖ అతని చలాయాి ఉపోదాాతాం లాగా ట్టబిల్ మీద ఔ చరపు చరిచి మాటాాడటాం మొదలుపెట్టాేంది, ―ఇదిలాగ స్వగితే భనాం చాలా ప్రమాదాంలో డతాాం. ఆ సాంఖత్త మీఔయథాం కావటాం లేదేమో గానీ, నాఔయథభవుతాంది. ఈ పురగు సభీాంలో నా అననమమ ప్పర కూడా ఉచఛరిాంచను, కానీ నేను చదలుచకుననది ఔట్ట: భనాం దీని అడుడ తొలగిాంచుకోవాల్. దీనిన పోషాంచాాం, బరిాంచాాం, భన వలా అయేమదాంతా చేశాాం, ఆ విషమాంలో భనలెనవరూ వేలెత్తి చూపిాంచటానికి సరిపోర.‖

57

మెహెర్

―తను చప్పది మమాభట్టకీ నిజాం,‖ తాండ్రి తనలో తాను అనుకునానడు. తల్ా ఇాంకా శాాస అాందఔ ఆయాసడుతూ, విహాలమైన చూపులు చూస్తి, నోట్టని చేతి మూస్తకుని దగుగతాంది.

చలాయాి ఖఫఖబా తల్ా దఖగయకు వెళ్ళు నుదుట్ట మీద ఊయటగా చేయి వేసిాంది. చలాయాి మాటాాడిన ఈ మాటలత తాండ్రి ఆలోచనలనీన ఔ కల్కిా వచిచనటేనానయి; ఆమన ఇపుడు నిటారగా కూరచనానడు, ట్టబిల్ మీద తన యూనిఫ్కాం టోపీత ఆడుకుాంటనానడు, చుటూే ఇాందాఔ కిరాయిదాయా భోజనాం చేసిన ఎాంగిల్ ళ్ళులు ఇాంకా అలానే ఉనానయి; భధమ భధమలో తలెత్తి ఔదలకుాండా ఉనన గ్రెఖర్ ఆకాయాం వైపు ఒ చూపు విస్తరత్తనానడు.

―దీని అడుడ తొలగిాంచుకుని తీరాల్,‖ చలాయాి ఈ స్వరి తాండ్రిని మాత్రమే ఉదేదశిాంచి అాంది, తల్ా తన దగుగ తెయలో డి ఏాం ట్టేాంచుకునే సిథత్తలో లేదు, ―లేదాంట్ట ఇది మీ ఇదదరీన ఎకుావకాలాం ఫతఔనివాదు, ఆ స్తచనలు ఇపుడే ఔనిపిస్తినానయి కూడా. అసలే భనాం ఫమట గొడుడ చాకిరీ చేస్తి త రోజు ఖడలేని సిథత్తలో ఉనానాం, అలాాంటపుడు ఇాంటోా ఇలాాంట్ట నయకానిన ఎవర బరిాంచఖలర చపు. ఔనీసాం నా వయకూ నేనిఔ బరిాంచలేను.‖ అాంటూనే ఆమె భోరన ఏడవనాయాంభిాంచిాంది, ఆ తీవ్రతకు ఆమె ఔనీనళ్ళు వెలుావలా కిాందకు జారి ఆమె తల్ా మకాం మీద డాడయి, ఆవిడ వాట్టని యాాంత్రిఔాంగా త్తడుచుకుాంది.

―అవునమాభ,‖ తాండ్రి ఆమె బాధ అయథాం చేస్తకుననటే స్వనుభూత్తత అనానడు, ―కానీ భనాం చేమఖల్గదేమాంది?‖

చలాయాి ఈ ఏడుపు వల ా ఔల్గిన నిససహామతత కాబోలు, ఇాందాఔట్ట కరాకాండీతనానికి భిననాంగా, ఏాం చేయాలో తనకూ తెలీదననటే భ్యజాలు ఎఖరేసిాంది.

―వాడు భనాం చప్పది అయథాం చేస్తకునే రిసిథతే ఉాంట్ట,‖ గొాంత్తలో కాంత ప్రశన కూడా ఔల్పి అనానడు తాండ్రి; కానీ చలాయాి ఏడుస్తినే అసలా ఆలోచనే వృథా అననటే చేయి విస్తరగా గాలాో ఆడిాంచిాంది.

58

మెహెర్

―వాడు భనాం చప్పది అయథాం చేస్తకునే రిసిథతే ఉాంట్ట,‖ తాండ్రి భళ్ళు అనానడు, అది అస్వధమభనన కూత్తరి నభభకానిన జీరిిాంచుకోవటానిఔననటే ఔళ్ళుమూస్తకునానడు, ―అపుడు ఫహుశా వాడిత ఏద్య ఔ రాజీకి వచిచ ఉాండేవాళ్ుాం. కానీ రిసిథత్తల్న ఫట్ట ేచూస్తి–‖

―వాడిఔాడ ఉాండకూడదు,‖ చలాయాి అరస్తిననటే అాంది, ―అదొఔాట్ట రిషాాయాం నానాన. ఆ ఔనడేది గ్రెఖర్ అనన నభభకానిన నువుా వదిల్ాంచుకోవాల్. ఆ నభభఔమే భన అఖచాటానినాంట్టకీ మూల కాయణాం. అసలు అది గ్రెఖర్ ఎలా అవుత్తాంది? ఔవేళ్ అదే గ్రెఖర్ అయి ఉాంట్ట, ఇలాాంట్ట పురగులత ఔల్సి ఫతఔటాం భనుషులకి స్వధమాం కాదనన సాంఖత్త ఎపుడో అయథాం చేస్తకుని, తనాంతట తానే ఎటనా వెళ్ళుపోయాండేవాడు. అపుడు ఇాంటోా భనకు అననమమ ఉాండడు, నిజమే, కానీ ఔనీసాం భన ఫత్తక్టద్య భనాం ఫత్తక్టవాళ్ుాం, అతని జాఞకానిన గౌయవాంగా భనస్తలో నిలుపుకునేవాళ్ుాం. కానీ ఈ పురగుాంది చూశావా, ఇది భనల్న ట్టే పీడిాంచటానిక్ట నిశచయిాంచుకుాంది, భన కిరాయిదాయాని తరిమేస్ిాంది, నెభభదిగా మొతిాం ఫా్కటాంతా ఆక్రమిాంచుకుని భనల్న వీధులాోకి గెాంట్టయాలననది దాని ఆలోచన అని సషేాంగానే తెలుస్ిాంది. నానాన, చూడు, చూడు,‖ హఠాత్తిగా పెదదగా అరిచిాంది, ―భళ్ళు అదేాం చేస్తిాంద్య చూడు!‖ అాంటూ గ్రెఖర్ కి కూడా అయథాం కాని గాబరా ప్రదరిశస్తి, ఆమె తల్ా కురీచ దఖగరనాంచి వేఖాంగా గెాంత్త, గ్రెఖర్ కు దఖగయగా ఉాండటాం ఔనాన తల్ాని తామఖాం చేమటమే తేల్ఔ అననటేగా, ఔా ఉదుటన తాండ్రి వెనకిా పరిపోయిాంది, ఆమె ప్రవయినకు బ్బదిరి ఆమన కూడా దిగుగన పైకి లేచాడు, ఆమెని యక్షిాంచటానిఔననటే ఆమె మాందుకచిచ నిలఫడి తన చేత్తల్న అడడాంగా పైకెతాిడు.

కానీ నిజానికి గ్రెఖర్ కి ఎవరీన బమపెట్టే ఉదేదశాం లేదు, చలాయాిని బమపెటాేలని అసలే అనుకోలేదు. తన ఖదిలోకి వెళ్ుటానికి వెనకుా త్తయఖబోయాడాంతే, అయితే నిజానికి ఆ ప్రమతనాం చూస్తవాళ్ుని కాసి హడలగొట్టేటేగానే ఉాంది, ఎాందుఔాంట్ట, తన ఫలహీనసిథత్త కాయణాంగా వెనకుా త్తయఖటాం ఔషేభవటాంత, అాందుకోసాం అతను తన తలను కూడా వాడాల్స వచిచాంది, దానిన మాట్టమాట్టకీ పైకెత్తి భళాు నేలక్టసి కడుత్తనానడు. ఇపుడు ఆగి చుటూే చూశాడు. అతని సదుదేదశానిన వాళ్ళు గురిిాంచార; వాళ్ు గాబరా తాతాాల్ఔమే. ఇపుడు అాంతా అతణ్ణ ి నిశశఫదాంగా, దిగులుగా

59

మెహెర్

చూస్తినానర. తల్ా డకుారీచలో కాళ్ళు వేలాడేస్తకు కూరచాంది, ఆమె ఔనురెలు అలసటత వాల్పోత్తనానయి; తాండ్రీ చలాయాీ ఔా ఔానే కూరచనానర, చలాయాి తన చేత్తని తాండ్రి మెడ చుటూ ేవేసిాంది.

―ఇపుడిఔ నేను వెనకుా త్తయఖవచుచ కాబోలు,‖ అనుకుాంటూ గ్రెఖర్ భళ్ళు తన ప్రయాసలో డాడడు. ఈ శ్రభ ఔల్గిస్తినన ఆయాస్వనిన అదుపుచేస్తకోవటాం ఔషేభవుతాంది, దే దే ఆగి విశ్రాంత్త తీస్తకోవాల్స వస్ిాంది. అయితే ఎవరూ అతణ్ణఔి ఇఫఫాంది పెటేలేదు, అతని మానాన వదిలేశార. అతను నిాంపదిగా వెనకుా త్తరిగి, త్తననగా ఖది వైపు నడవటాం మొదలుపెటాేడు. తనకీ ఆ ఖదికీ భధమ ఉనన దూయాం అతణ్ణి ఆశచయమరిచిాంది, అసలు ఈ నీయసాంత ఇాంత దూయాం ఎలా రాఖల్గాడో అయథాం కాలేదు. ఇపుడు ఖది వైపు పఔటమే అతని ఏకైఔ లీయాం, ఈ యమాంతాం తన కుటాంఫాం ఔా మాట కూడా మాటాాడలేదననది కూడా ఖభనిాంచలేదు, ఇఔ గుభభాం దాట్టశాడనుకునానఔనే తల వెనకుా త్తపడు; అపుడు కూడా, మెడ ట్టమేడాం వలా, పూరిిగా త్తలేఔపోయాడు; త్తరిగినాంత మేయకు చూస్తి వెనఔనునన దృశమాం ఏమీ మాయలేదు, చలాయాి మాత్రాం ఇపుడు నిలఫడి ఉాంది. ఆకరగా ఔనిపిాంచిాంది తల్,ా ఆవిడ అట్టక్ట గాఢాంగా నిద్రపోతాంది.

అతను ఖదిలోకి అడుగుపెటేడాం ఆలసమాం, వెనుఔనే తలుపు దఢాలన మూస్తకుపోయిాంది, గొళ్ళుాం డిాంది, తాళ్ాం త్తరిగిాంది. ఈ ఆఔసిభఔ శఫదాం వలా ఔల్గిన అదురకు కాళ్ళు చచుచఫడినటేయి అతను ఉనన చోట్ట కుకూల్పోయాడు. ఈ తొాందయ అతని చలాయాిది. ఆమె మాందుగానే సిదధాంగా పొాంచి నుాంచుాంది, అదను చూసి చురగాగ గుభభాం దఖగయకు గెాంత్తాంది, ఆ అల్కిడి కూడా గ్రెఖర్ కి వినడ లేదు; తరాాత ఆమె తల్దాాండ్రుల వైపు చూసి, ―హభభమమ!‖ అని అరస్తి తాళ్ాం త్తపిాంది.

―ఇపుడేాంట్ట?‖ గ్రెఖర్ చుటూే చీఔటోాకి చూస్తి ప్రశినాంచుకునానడు. తానిఔ ఔదలాేడని అయథాం కావటానికి ఎకుావ స్తపు టేలేదు. ఏభాంత ఆశచయమాం కూడా ఔలఖలేదు; అసలు ఆ ఫఔాలచట్ట కాళ్ళు ఇనానళ్ళు తనను మోస్వమాంట్టనే చిత్రాం. అదొఔాట్న తపిాంచి బానే ఉనానడు. వళ్ుాంతా నొపులైతే ఉనానయి గానీ, అవి కూడా క్రభాంగా నెభభదిస్విమనీ, చివయకు పూరిిగా తగిగపోతామనీ అనిపిాంచిాంది.

60

మెహెర్

శరీయాం దిగువ భాఖాంలో కుళ్ళుపోయిన ఆపిల్త, దాని చుటూే ఔట్టేన పుాండూ, దాని మీద ప్పరకునన లచట్ట దుమూభ, ఇవనీన ఇఔ ఇఫఫాంది పెటేడాం మానేశాయి. తన కుటాంబానిన ఆతీభమాంగా తలుచుకునానడు. తాను ఇఔాణ్ణిాంచి వెళ్ళుపోవటమే భాంచిదని తన చలాయాి ఔనాన ఖట్టేగానే అనుకునానడు. తెలావారఝామన ఫమట ఖడియాయసిాంబాం మూడు ఖాంటలు కట్టే దాకా, అతను ఇలా శూనమ ప్రశాాంత భనస్తసత ఆలోచిస్తినే ఉనానడు. కిట్టకీ ఫమట వెలుగు మాయటాం అతని చైతనామనికి అసషేాంగా తెల్సిాంది. కాస్తట్టకి, అతని తల దానాంతటదే వాల్పోయిాంది, అతని చివరి శాాస మకుాపుటాలాోాంచి ఫమటకు జారకుాంది.

భరసట్ట రోజు చప్రాస్త పొదుదనేన మథావిధిగా వచిచాంది – ఎవరెనినస్వరా వారిాంచినా, ఆమె తలుపులు వేస్తటపుడూ తీస్తటపుడు, తన ఫలమూ అసహనమూ అాంతా చూపెడుతూనే ఉాంటాంది, ఆమె నికి రావటభాంటూ జరిగాఔ ఆ చపుళ్ుకి ఇఔ ఆ ఫా్కట్ లో ఎవరూ నిద్రపోవటభనే ప్రసక్టి లేదు – ఆమె తన రోజువారీ అలవాట ప్రకాయాం గ్రెఖర్ ఖదిలోకి తొాంగి చూసిాంది, వెాంటనే తేడా ఏమీ సిఖటేలేఔపోయిాంది. అతను కావాలనే అలా ఔదలకుాండా డుకునానడనీ, భనస్త గామడిన వాడిభలాే ఫోజు పెడుత్తనానడనీ అనుకుాంది; ఆమె దృషేలో గ్రెఖర్ పెదద ఔాంత్రీ. సభయానికి తన చేత్తలో బ్లజుఔర్ర ఉాండటాంత, దానిన లోల్కి జొనిపి తలుపు దఖగరనాంచే గ్రెఖర్ కు చకిాల్గిల్ పెట్టేాంది. ఏ పల్తాం లేఔపోవటాంత విస్తగెత్తి ఇాంకాసి ఖట్టేగా పొడిచిాంది, చివయకు ఉనన చోట నుాంచి ఖట్టేగా అవతలకి నెట్టేనా కూడా అతణ్ణిాంచి ఏ సాందనా రాఔపోవటాంత అపుడు రిశీలనగా చూసిాంది. విషమాం వెాంటనే అయథమైాంది, ఔళ్ళు పెదదవి చేసి చిననగా ఈల వేసిాంది; వెాంటనే వెళ్ళు డఔఖది తలుపు దభాలన తెరిచిాంది, తన గొాంతాంతా ఉయోగిస్తి లోల్ చీఔటాలోకి ఖట్టగేా అరిచిాంది: ―ఒయ్, యాండి యాండి, ఆ పురగు నైపోయిాంది; అఔాడ చచిచ డుాంది!‖

జమాజ దాంత్తలు భాంచాం మీద దిగుగన లేచి కూరచనానర, చప్రాస్త గొాంత్త ఔల్గిాంచిన ఉల్కిపట నుాంచి తేరకునానఔ గానీ, ఆమె చపుినన దేమిటో వారికి అయథాం కాలేదు. ఇదదరూ చరోవైపు నుాంచీ వేఖాంగా భాంచాం దిగార; మిసేర్ జమాజ దుట్ట తీసి తన భ్యజాల చుటూే ఔపుకునానడు,

61

మెహెర్

మిసెస్ జమాజ తన నైట్ గౌనులోనే ఫమలేదరిాంది; అాందరూ గ్రెఖర్ ఖదిలో అడుగుపెటాేర. ఈలోగా ల్విాంగ్ రూమ వైపునన తలుపు కూడా తెరచుకుాంది, ఔ ఖదిని కిరాయిదాయాకు అదెదకిచిచనణ్ణిాంచీ గ్రెట్ట అఔాడే డుకుాంటోాంది; ఆమె రాత్రాంతా నిద్రపోలేదని ఆమె దుస్తిల్త, పల్పోయిన మకమూ ఋజువు చేస్తినానయి. మిసెస్ జమాజ సాందేహాంగా చప్రాస్త వైపు చూస్తి, ―చనిపోయిాందా?‖ అని అడిగిాంది, నిజానికి చూడాలనుకుాంట్ట ఆమే చూడవచుచ, పెదద రిశీల్ాంచనఔారాేకుాండానే అయథమైపోత్తాందా విషమాం. ―అనే అనుకుాంటనాన,‖ అాంది చప్రాస్త, నిరూపిాంచటానిఔననటే తన చేత్తలో బ్లజుఔర్రత గ్రెఖర్ శవానిన ఒ ఔాకు నెట్టేాంది. మిసెస్ జమాజ బ్లజుఔర్రను అడుడకోవటానిఔననటే చేయి గాలాో జాపి భళ్ళు వెనకుా తీస్తస్తకుాంది. ―హ్భ... దేవుడి దమ,‖ అనానడు మిసేర్ జమాజ. అాంటూ తన ఛాతీపై శిలువ గీస్తకునానడు, తకిాన మగుగరాడవాళ్తు ఆమనలానే చేశార. గ్రెట్ట ఆ శవానిన ఔళాుయకుాండా చూస్తి అాంది: ―చూడాండి ఎాంత ఫఔాగా ఉనానడో. చానానళ్ళుగా సరిగా త్తనటమే మానేశాడు. పెట్టేన త్తాండి పెట్టేనట్టే వెనకుా తీస్తకురావాల్స వచేచది.‖ గ్రెఖర్ శరీయాం నిజాంగానే పూరిి చదునుగా, ఎాండిపోయినటే ఉాంది; దానిన ఇఔ ఏ కాళ్తు మోమటాం లేదు కాఫట్టే, ఆ సాంఖత్త ఇపుడు సషేాంగా తెలుస్ిాంది.

―ఔాస్వరి లోల్కి వస్వివా గ్రెట్ట,‖ విషాదాంగా నవుాతూ అాంది మిసెస్ జమాజ; గ్రెట్ట శవాం వైపు చూస్తకుాంటూ తల్దాాండ్రుల వెాంట వాళ్ు డఔఖది లోకి వెళ్ళుాంది. చప్రాస్త తలుపు మూసి, కిట్టకీ బారా ాతెరిచిాంది. ఇాంకా పూరిిగా ఎాండెఔాఔపోయినా, అపుడే మారిచ నెల ఆకరకు వచేచసిాందనన దానికి స్తచనగా, గాల్లో ఏద్య భాందకడితనాం ఉాంది.

కిరాయిదార ాతభ ఖదిలోాంచి ఫమటకు వచాచర, తభకు ఇాంకా ట్టఫిన్ వడిడాంచలేదేమిటా అని ఆశచయమాంగా చూశార; తభని నియాీయాం చేశాయని అయథమైాంది. ―మా ట్టఫినెఔాడ?‖ కిరాయిదాయా లీడర ఖదిదస్తిననటేగా చప్రాస్తని అడిగాడు. కానీ ఆమె తన చూపుడు వేలును పెదాల మీద నిలువుగా ఆనిచ, ఏ మాటాాడకుాండా గ్రెఖర్ ఖది క్టసి చూపిాంచిాంది. వాళ్ళు మగుగరూ త్తననగా లోల్కి వెళ్ళపోయార,

62

మెహెర్

ఇపుడు లోల వెలుగు పూరిిగా డుతాంది, వాళ్ుాంతా తభ మాసిన కోట జేబులాో చేత్తలుాంచుకుని, గ్రెఖర్ శవాం చుటూే వలమాంలా నిలఫడాడర.

అపుడే జమాజ దాంత్తల డఔఖది తెరచుకుాంది, మిసేర్ జమాజ యూనిఫ్కాం ధరిాంచి లోల్కి ప్రవేశిాంచాడు, ఆమన చర్మఔ భ్యజాం మీదా భారామ కూత్తరూ వాల్ ఉనానర, అాందరి ఔళ్తు తడిగా ఉనానయి; గ్రెట్ట భధమ భధమలో తన మఖానిన తాండ్రి భ్యజాం క్టసి త్తడుచుకుాంటోాంది.

―వెాంటనే నా ఇాంటోాాంచి ఫమటకు ఫాండి!‖ అనానడు మిసేర్ జమాజ, ఇదదరాడవాళ్ుని భ్యజాల మీదే ఉాంచుకుని, తన చూపుడు వేల్త తలుపు వైపు చూపిాంచాడు. కిరాయిదాయా లీడర, కాంత బితియపోయి, ప్పలవాంగా నవుాతూ, ―ఏాంట్ట మీయనేది?‖ అనానడు. తకిాన ఇదదరూ, జయఖబోత్తనన గొడవ టా ఉతాాంఠత, అాందులో గెలుపు కచిచతాంగా తభదేననన ధీమాత, వీపుల వెనఔ చేత్తలు రదుదకుాంటనానర. ―ఎనినస్వరా చపినా ఔట్ట మాట,‖ అనానడు మిసేర్ జమాజ, అాంటూనే ఇదదరాడవాళ్ుతనూ ఔల్సి చిననసైజు టాలాంలా కిరాయిదార మీదికి నడిచాడు. ఆ కిరాయిదార ఔదలకుాండా, కాస్తపు నేలవైప్ప చూస్తిాండిపోయాడు, అతని బుర్రలో రిసిథత్తలు కతి భలుపు త్తరగుత్తనానయి. ―సరే, వెళ్ళుపోత్తనానాం ఐతే,‖ అనానడతను, అాంటూ మకాంలో ఉననటేాండి కతి అణకువ తెచుచకుని, తన నియియానికి భరోమార ఆమోదాం కావాలననటే, మిసేర్ జమాజ వైపు చూశాడు. ఆమన ఔటవుగా చూస్తి, అాంగీకాయాంగా లుమారా తలాడిాంచాడు. ఇఔ తదననటే ఆ కిరాయిదార నిజాంగానే పెదద పెదద అాంఖలోి హాలు వైపు నడిచాడు; అతని స్తనహిత్తల్దదరూ (వాళ్ళు చేత్తలు రదుదకోవటాం ఎపుడో మానేసి ఈ మాటల్న అప్రభతిాంగా వినానర) ఇపుడు అతని వెనక్ట – ఎఔాడ మిసేర్ జమాజ అడుడడి తభను తభ లీడరినాంచి వేర చేస్విడో అననటే – రగు రగున వెళ్ళుపోయార. హాలాో మగుగరూ అలాభరా నుాంచి తభ టోపీలు తీస్తకునానర, గొడుగుల స్వేాండు నుాంచి తభ ఊతఔర్రలు లాకుానానర, భరామదపూయాఔాంగా ఒమార వాంగి, ఫా్కట్ నుాంచి నిష్కారమిాంచార. మిసేర్ జమాజ ఆడవాళ్ళుదదరీన వెాంట్టస్తకుని, అయథాంలేని అనుమానాంత, ఆ మగుగరి వెనకా మెట ాలాాండిాంగు దాకా నడిచాడు; అఔాడ మెటా రెయిల్ాంగుకు ఆనుకుని అాందరూ కిాందకు

63

మెహెర్

చూశార, ఆ మగుగర కిరాయిదారాూ పొడవాట్ట మెటా నెభభదిగా దిగుత్తనానర, ప్రతీ అాంతస్తిలోనూ మెటా భలుపు త్తరిగ చోట కాస్తపు అదృశమభవుత్తనానర, త్తరిగి ప్రతమీభవుత్తనానర; వాళ్ళు కిాందకు దిగ కదీద జమాజ కుటాంబానికి వాళ్ు మీద ఆసకిి తగిగపోయిాంది; ఔ మాాంసాం కటే కుర్రాడు తల మీద ట్రేను ధీమాగా మోస్తి వాళ్ుకు ఎదురై, వాళ్ును దాటకుని మాందుకు వచేచశాడు; అపుడిఔ కుటాంఫభాంతా రెయిల్ాంగ్ విడిచి వెనకుా వచేచసిాంది, ఊయటగా తభ ఫా్కట్ లో అడుగుపెట్టేాంది.

వాళ్ళు తకిాన రోజాంతా విశ్రాంత్తగా ఖడపలని, ఫమట వాకిాంగ్ కి వెళాులని నిశచయిాంచుకునానర; తభ నుల్నాంచి ఆ మాత్రాం విశ్రాంత్త పొాందాలనుకోవటాం వారి విషమాంలో నామమమే కాదు, అవసయాం కూడా. మగుగరూ ట్టబిల్ చుటూే కూచుని, మూడు సెలవు ఉతిరాలు రామటాం మొదలుపెటారే, మిసేర్ జమాజ తన బాాంకు మేనేజరకూ, మిసెస్ జమాజ తనకు కుటేని క్టటాయిాంచే వమకిికీ, గ్రెట్ట తన షాపు మజమానికీ రాస్తినానర. వాళ్ళులా ఉతిరాలాో నిభఖనమై ఉాండగా చప్రాస్త వచిచాంది, తన ని అయిపోయిాందనీ, ఇఔ ఈ రోజుకి వెళ్ళుపోత్తనానననీ చపిాంది. ఉతిరాల యచయితలు మగుగరూ ఔనీసాం ఔళ్ళు కూడా పైకెతికుాండా తలాడిాంచి ఊరకునానర, కానీ చప్రాస్త ఇాంకా అఔాడే తచాచడుత్తాండటాంత, విస్తగాగ తలెత్తి చూశార. ―ఏాంట్ట?‖ అని అడిగాడు మిసేర్ జమాజ. చప్రాస్త జవాబివాకుాండా గుభభాం దఖగరే నిలఫడి నవుాతాంది, తన దఖగయ ఈ కుటాంఫాం కోసాం ఏద్య భాంచి ఔబుర ఉననటూ,ే కానీ సరైన ప్రశనలు అడిగి రాఫటేకుాంట్ట త అదేాంటో చనననటూే ఉాంది ఆ నవుా. ఆమె టోపీలో నిటారగా గుచిచ ఉనన ఆసిచి్ ఈఔ నలువైపులకూ మెలాగా ఊగుతాంది (ఆమె నిలో చేరిాందఖగరనాంచీ దానిన చూసినపుడలాా మిసేర్ జమాజకు వళ్ళు భాండేది). ―ఏాం కావాల్ నీకు?‖ అడిగిాంది మిసెస్ జమాజ, మిఖతా వాళ్ు ఔనాన ఆవిడాంట్ట చప్రాస్తకి కాసి గౌయవాం ఎకుావ. ―అదీ,‖ అని చడాం మొదలుపెట్టేాంది గానీ, భధమలో తన కులుకు నవుా ఆపుకోలేఔ కాస్తపు తాంటాలుడిాంది, తరాాత త్తరిగి కనస్వగిాంచిాంది, ―ఆ ఔా ఖదిలో ఉనన దానిన వదిల్ాంచుకోవటాం గురిాంచి చపుదాభని. ఇఔ మీరేాం ఇఫఫాంది డఔారాేదు. ఆ ని ఐపోయిాంది.‖ మిసెస్ జమాజ, గ్రెట్ట ఇదదరూ భళ్ళు రాస్తకోవటానికి తభ ఉతిరాల పైకి వాంగార; చప్రాస్త విషమభాంతా వివయాంగా చటానికి

64

మెహెర్

ఆరాటడుతాందని ఖభనిాంచిన మిసేర్ జమాజ, అదేాం అవసయాం లేదననటే చేత్తని అడడాంగా ఆడిాంచాడు. తను ఎాంత ఉఫలాటడిన విషమాం చప్పాందుకు అనుభత్త రాఔపోవటాంత, చప్రాస్త తనకునన బోలెడు నుల్న గురి తెచుచకుాంది; కినుఔ దాచలేని మకాంత, ―సరే, వెళ్ళినాన ఐతే!‖ అాంటూ ఖట్టేగా చపి, కోాంగా వెనుత్తరిగిాంది, తలుపులు దఫదఫలాడిస్తి ఫా్కట్ నుాంచి వెళ్ళుపోయిాంది.

―ఆమెకి ఇవాళ్ళేత నోట్నసిచేచస్విను,‖ అనానడు మిసేర్ జమాజ, కానీ ఈ మాటకి ఆమన భాయమ నుాంచి గానీ కూత్తర నుాంచి గానీ, ఏ జవాబు రాలేదు, వాళ్ుకు ఇనానళ్ు తరాాత దకిాన భనశాశాంత్తని ఆ చప్రాస్త పడుచేసినటేాంది. ఇదదరూ లేచి, కిట్టకీ దఖగయకు వెళాుర, ఔర్మనఔర నడుాం ఔర టేకుని అఔాడే నిలఫడాడర. మిసేర్ జమాజ కురీచలో వారి వైపు త్తరిగి కాస్తపు నిశశఫదాంగా చూశాడు. తరాాత ఇలా అనానడు: ―యాండి యాండి, ఆ పత విషయాలనీన ఇఔ ఔాన పెట్టమేాండి. నా గురిాంచి కూడా కాసి ఆలోచిాంచాండి.‖ ఆడవాళ్ళుదదరూ ఈ మాటలు వినన వెాంటనే, ఖఫఖబా ఆమన దఖగయకు వచిచ, ఆమనున ప్రేభగా నిమిరార, తభ ఉతిరాల్న తాయగా పూరిి చేస్తశార.

కాస్తట్టకి మగుగరూ ఔల్సిఔటేగా ఫా్కట్ నుాంచి ఫమటకు వచాచర, వాళ్ళులా చేసి చాలా నెలలయిాంది, అఔాణ్ణిాంచి ఔ ట్రామ కార ఎకిా ఊరి శివాయాలోని ఫమళ్ు వైపు ఫమలేదరార. ట్రామ కారలో వాళ్ళు త ప్రయాణ్ణకులెవరూ లేర, కార నిాండా వెచచగా నీరెాండ డుతాంది. స్తటాలో స్తకాంగా వాల్ కూరచని తభ బవిషమత్తిని సమీక్షిాంచుకునానర, ఇపుడు తయచి చూస్తి అదేభాంత నిరాశాజనఔాంగా లేదు, ఇాంతకుమాందెననడూ ఔరి ఉద్యమగాల గురిాంచి ఔర మాటాాడుకోలేదు, కానీ ఇపుడు మగుగరి ఉద్యమగాల్త పూరిిగా సాంతృపిిఔయాంగా ఉనానమనీ, మనుభాందు ఇాంకా మెరఖవనునానమనీ తేల్ాంది. వాళ్ు రిసిథత్తలాో తీణాం ఔ భాంచి మార రావాలాంట్ట, అనినాంట్టఔనాన మాందు తామాండే నివాస్వనిన మారాచల్; వాళ్ళు ప్రస్తితాం ఉాంటనన ఫా్కటను గ్రెఖర్ ఎాంపిఔ చేశాడు, దాని ఔనాన ఇాంకాసి చిననదీ చవఔదీ, కానీ ఇాంకా భాంచి రిసరాలాో ఉాండేదీ, మేనేజ్ చేమటానికి స్తలువైనదీ అయిన ఫా్కట తీస్తకోవాల్. సాంభాషణ ఇలా స్వగుత్తాండగా, తభ కూత్తరిలో ఉపొాంగుత్తనన ఉతాసహానిన చూసి, తల్ాదాండ్రుల్దదరికీ ఏఔకాలాంలో క్ట భావాం ఔల్గిాంది, శ్రభ వలా

65

మెహెర్

ఆమె చాంలు కాసి పల్పోవటాం మినహాయిస్తి, ఆమె ఇట్నవల చాలా అాందమూ సౌషేవమూ ఖల పిలాగా ఎదిగిాంది. వాళ్ళుదదరూ కాస్తపు మౌనాం దాలాచర, తభ కూత్తరికి ఔ భాంచి సాంఫాంధాం వెతకాల్సన తరణాం ఆసననమైాందనన ఆలోచనత, చూపుల దాారానే యసయాం ఔ అవమఔి ాందానికి వచాచర. వాళ్ు ఈ కతి ఔలలీన, భాంచి ఉదేదశాలీన ధృవీఔరిస్తిననటే, ప్రయాణాం అయిపోగానే, అాందరిఔనాన మాందు కూత్తరే లేచి నిలఫడి, తన డుచు దేహానిన ఫడల్ఔగా స్వఖదీసిాంది.

~ సమాిాం ~

66

మెహెర్

అనువాదకుని మాట నేను ఈ యచనను మూల భాష అయిన జయభన్ నుాంచి అనువదిాంచ లేదు. ఇాంగాీషు నుాంచి అనువదిాంచాను. మూడు వేరేార ఇాంగాీషు అనువాదాలపై ఆధ్యయడాడను. వీట్టని కాలానుక్రభాంలో చపలాంట్ట, మొదట్టది: 1937లో తొల్స్వరి విడుదలైాందీ, దాదాపు యాభై యేళ్ు పైనే చలాభణ్ణలో ఉననదీ అయిన ఎడిాన్ మూర్ - విలాా మూర్ దాంత్తల అనువాదాం. రెాండోది: 1992లో పెాంగిాన్ వాళ్ళు ప్రచురిాంచిన మాలామ పసాె అనువాదాం. మూడోది: 2003లో బార్న్ అాండ్ నోబ్బల్ వాళ్ళు ప్రచురిాంచిన డొనా ఫ్రీడ్ అనువాదాం. ఈ మూడిాంట్టలో నేను ప్రధ్యనాంగా మాలామ పసాె అనువాదాం పై ఆధ్యయడాడను. కాఫ్కా గురిాంచి నాకు తెల్సిన దానిన ఫట్టే ఇదే ‗మెటమాయపసిస్‘ అనువాదాలాో ఉతిభమైాందిగా భావిాంచాను.

కాఫ్కాకు సాంఫాంధిాంచినాంతవయకూ స్తాచాఛనువాదమూ, అనుసృజనా అయథాం లేని ప్రక్రిమలు. కాఫ్కా యచనల మకమ తతామేమిటాంట్ట, వాట్ట పఠాం (text) అతమాంత సషేమైన దృశామల్న (imagery) అాందిస్తిాంది, కానీ ఆ దృశామల సాంచమాం మాత్రాం తారిాఔమైన అరాథనిన భనకు చిఔానివాదు. ఔళ్ుకు ఔట్టనేటేాండే దృశామల్త, బుదిధకి అాందీ అాందని అయథమూ – ఇదీ కాఫ్కా శైల్. కాఫట్టే పఠకునిలో కాఫ్కాయెస్ా ప్రభావానిన ఔలఖజేయాలాంట్ట, అనువదిాంచాల్సాంది ఆమన భాషని కాదు, భావానిన కాదు; ఆమన దృశామల్న. ఆ దృశామల దును ఏ మాత్రాం జావ కారిపోనీమకుాండా (తెలుగైజ్ చేమడాం వగైరా పపలకు డిఖటేకుాండా) అనువదిాంచాల్, అాంతేకాదు, వీలైనాంత వయకూ వాట్ట స్తకెాన్స ని కూడా మాయనివాకూడదు. అాంట్ట ఆమన సిాంటాక్సస ని కూడా దఖగయగా అనుసరిాంచాల్. దీనికోసాం తెలుగు నుడికారానికీ, అాందులోని నానిపోయిన వమకీిఔయణలకీ దూయాం జయగాల్స వచిచాంది. ఆ మాటకస్తి కాఫ్కాలోనే జయభన్ నుడికాయాం తకుావ. And for me, an ideal translation always sounds like a ―translation‖; it retains the quintessential quaintness of the original language and its expression.

67

మెహెర్

తెలుగులో ఇట్టక్ట భకాాం వేస్తకూాచునన ఇాంగాీషు దాల్న మథాతథాంగా వాడాను. అలాగ కాఫ్కా చాలా చోటా వాఔమాం పూయియినా, చదలుచకునన భావాం ఇాంకా కనస్వగుతాందనుకుననపుడు, వాఔమాం చివయ పుస్ స్వపేులు వాడకుాండా కామాలు పెటేకుాంటూ పోతాడు. వాట్టని అలాగ అనుసరిాంచాను. కాఫ్కా యచనలాో ప్పరాలు విడదీమడాం చాలా తకుావ; సాంభాషణలను విడిగా కాఔ, ప్పరాగ్రాఫులాోనే ఔల్ప్పస్విడు; దీనిన తకుాండా అనుసరిాంచాను. అలాగ తెలుగులో ఉననటే ఇాంగాీషులో ‗మీర/ నువుా‘ లాంటూ రెాండు సాంబోధనా వాచకాలు లేవు; ఉననదలాా ‗నువుా‘ ఔాట్ట. నా విచీణ ప్రకాయాం వాట్టని వాడాను.

ఇది మూలనిఫదధ అనువాదమూ కాదు; స్తాచాఛనువాదమూ కాదు. కాఫ్కా ఎాందుకు రాసి ఉాంటాడని నేననుకునాననో, అాందుక్ట అనువదిాంచటానికి ప్రమత్తనాంచాను.

~ మెహెర్ Translated from Kafka‖s ‗The Metamorphosis‘

January, 2014

*

68

మెహెర్

తీర్పు కాఫ్కా

వసాంతకాలాంలో ఔ ఆదివాయాం ఉదమాం .జారిజ బ్బాండెభన్ అనే యవ వామపరి పైఅాంతస్తిలో ఉనన తన ఖదిలో కూరచని ఉనానడు .ఆ ఇలాు నది డుడన వరసగా బార తీరిన ఇళ్ులో ఔట్ట .అవనీన

పొట్టేగా నాసియఔమైన ఔటేఫడిత ఉనానయి .చూటాేనికి ఎత్తిలోనూ యాంగులోనూ క్టలా ఔనిపిస్తినానయి .అతను ఇపుడే విదేశాలాో ఉాంటనన స్తనహిత్తనికి ఉతియాం రామటాం పూరిి చేశాడు , యధ్యమసగా దానిన భడిచి ఔవరోా పెటాేడు, మోచేత్తల్న రాతఫలా మీద ఆనిాంచి కిట్టకీ లోాంచి ఫమట నది వైపూ, వాంతెన వైపూ, దూయాంగా ఆవల్ డుడన నుననని చచదనాంత ఔనిపిస్తినన కాండల వైపూ చూస్తి కూచునానడు.

అతను స్తనహిత్తని గురిాంచి ఆలోచిస్తినానడు .ఈ స్తనహిత్తడు సాదేశాంలో తనకు సరైన అవకాశాలాేవనన అసాంతృపిిత, కనేనళ్ు క్రితాం యషామకి వలసపోయి, అఔాడ సెయిాంట్ పీటరసఫరగలో వామపయాం మొదలుపెటాడేు .ఆ వామపయాం మొదటోా భాంచి జోరగానే స్వగిాం ది కానీ ఈభధమ కనానళ్ళుగా అాంతఔాంతకూ నషేాలాో కూరకుపోతాంది, ఈ భధమ సాదేశానికి వచిచనపుడలా ాఅతను ఈ విషమమై చాలా వాపోత్తనానడు )అసలు అతను రావటాం కూడా రాన్రానూ అరదైపోతాంది .(రాయి

దేశాంలో తనున తాను నిషలాంగా అలవగొటేకుాంటనానడు .గెడడాం మాసిపోయిాంది , చయభాం ఎాంత స్తపుగా పల్పోయిాందాంట్ట అది నిద్రాణాంగా ఉనన ఏద్య వామధి లీణమేమో అనిపిస్ిాంది .తనలాగ ఈ దేశాం నుాంచి వెళ్ళు అఔాడ సిథయడిన తట్ట ప్రవాస్తలత అతనికి పెదదగా రిచయాలాేవు, స్వథనిఔ యషమన్ కుటాంబాలత సాంఫాంధ్యల్త అాంతాంత మాత్రమే, ఇఔ బ్రహభచారిగా మిగిల్పోఔ తని కయభకు తల వాంచుత్తనానడు.

69

మెహెర్

అలాాంట్ట భనిషకి ఉతియాం ఏభని రాయాల్, అతను దారి తపడని తెలుస్తినే ఉాంది, అతని గురిాంచి బాధడటాం త చేమఖల్గిన స్వమమేదీ లేదు .సలహా ఇవాాలాంట్ట ఇవాచుచ .అతణ్ణి ఇాంట్టకచేచమభనీ, ఇఔాడే నిలదొకుాకభభనీ, పత స్తనహిత్తల్న ఔలేస్తకభభనీ, వాళ్ు ఆసరా తీస్తకభభనీ చచుచ .కానీ అతనికి వేరేలా అయథాం అవ్వాచుచ .ఎాంత మెతిగా చప్పి అాంత లోత్తగానూ

గామడే అవకాశాం ఉాంది .ఇట్ట దాకా అతని ప్రమతానలనీన వృథా అనీ , ఇఔ అతను ఒటమి పుకుని ఇాంట్టకి త్తరిగి రావాలనీ, అాందరి అాంచనా ఔట్టే చూపులకూ గురిగా మిఖలాలనీ, ఫతఔనేరిచన తట్ట స్తనహిత్తలాందరిత పోల్స్తి అతనిాంకా ఏళ్ళుచిచన సివాడేననీ, సొాంత ఊళ్ళునే నెగుగకురాఖల్గిన స్తనహిత్తల్న చూసి ఇఔనైనా నేరచకోవాలనీ ...ఇలాాంట్ట అరాథలేవో స్తపరిాంచే అవకాశాం ఉాంది .పోనీ అతణ్ణి ఇాంత బాధపెట్టనేాందుకు జరిగ భాంచేభనాన ఉాంటాందా అాంట్ట అదీ ఖామాంగా చడానికి లేదు .అసలు అతణ్ణి ఇఔాడికి యపిాంచటాం స్వధమమేనా అననది మొదట్ట అనుమానాం – ఆ భధమ ఎపుడో అతనే అనానడు, సాదేశాంలోని వామపయ లావాదేవీలోి తనకు పూరిిగా రిచమాం తపిపోయిాందని – యపిాంచలేఔపోతే, అతను ఎట్టలాగ రాయిదేశాంలో ప్రవాసిగానే మిగిల్పోతాడు, అది చాలదననటే ఈ సలహాకి చిర్రెత్తి ఇఔాడి స్తనహిత్తలకు కూడా దూయమైపోయే అవకాశాం ఉాంది .ఔవేళ్ సలహా పట్టాంచి వచిచనా, తరాాత ఇఔాడ కుదురకోలేఔపోతే, ఎవరితనూ ఔలవలేఔ అలాఖని ఔాడూ భనలేఔ, చివరికి తనదని చపుకునే దేశాం గానీ, తనవాళ్ుని చపుకునే స్తనహిత్తలు గానీ లేని వాడ పోతాడు, అాంతఔనాన ఎలా ఉననవాడు అలా ఆ రాయిదేశాంలోనే ఉాండిపోవటమే నమాం .ఇదాంతా లెఔాలోకి తీస్తకుని ఆలోచిస్తి, ఔవేళ్ అతను ఇఔాడకు వచిచనా ఏ మాత్రాం నెగుగకురాఖలడూ అననదీ అనుమానమే.

ఇలాాంట్ట కాయణాల వలా, ఒమాదిరి రిచమస్తిడిత కూడా అలవోఔగా ాంచుకోఖల్గ ఇఔాడి మకమమైన విశ్చషాలనీన, అతనిత ఉతిరాలాో ాంచుకోవటానికి మాత్రాం ఔషేభనిపిాంచేది .అతను ఆకరస్వరి ఇఔాడకు వచిచ మూడేళ్ు పైనే అవుతాంది, యషామలోని రాజకీమ రిసిథత్త వలా రాలేఔపోయానాంటూ తలాతకాలేని కాయణమొఔట్ట చపడు, ఒఔా వేలాదిభాంది యషమనుా రాయి

70

మెహెర్

దేశాలు వలసపోవటానికి వీలు ఔల్స్తినన అఔాడి రాజకీమరిసిథత్త, ఈ చినన వామపరి కనానళ్ుపట సొాంతదేశాం వెళ్ళురావటానికి ఎాందుకు అనుభత్తాంచద్య అయథాం కాలేదు .ఈ మూడేళ్ులో ఇట జారిజ

జీవితాంలో కూడా చాలా మారలు వచాచయి .రెాండేళ్ు క్రితాం అతని తల్ా చనిపోయిాంది , అట్టనాంచీ ఇాంటోా అతనూ అతని తాండ్రీ ఇదదరే ఉాంటనానర, ఈ విషమాం స్తనహిత్తనికి రాశాడు, ఫదులుగా అతని నుాంచి వచిచన స్వనుభూత్త ఉతియాం ఎాంత మొకుాఫడిగా ఉాందాంట్ట, ఇలాాంట్ట సాంగటనలాోని విషాదాం దూయ దేశాలాో ఆఔళ్ళాంపుకు రాదేమో అనిపిాంచిాంది .తల్ా భయణాం తరాాత జారిజ వామపయాం మీదా , మిఖతా విషయాల మీదా, బాగా శ్రదధ పెటాేడు.

ఫహుశా, తల్ా ఫత్తకుననాంతకాలాం, తాండ్రి వామపయభాంతా తన చపుచేతలాోనే నడవాలని టేఫటేడాం వలానో )దీని వలా జారిజ సొాంతాంగా ఏ నియిమమూ తీస్తకునే వీలాేఔపోయేది( ; లేఔ, తల్ ాచనిపోయాకా, తాండ్రి ఏద్య నాభమాత్రాంగా త ఇదివయఔటాా ఔలఖజేస్తకోఔపోవటాం వలానో; లేదాంట్ట భరి క్టవలాం అదృషేాం వలానో – ఈ చివరిదే అసలు కాయణమై ఉాంటాంది – ఏదేమైనా, ఈ రెాండేళ్ులోనూ వామపయాం అనుకోని రీత్తలో వృదిధ చాందిాంది, సిఫఫాందిని రెట్టాేంపు చేయా్సచిచాంది, రాఫడి ఐదు రెటా పైనే పెరిగిాంది; ఇాంకా మాందుకు పోబోతాంది అనటాంలో సాందేహాం లేదు.

స్తనహిత్తనికి మాత్రాం ఈ వృదిధ గురిాంచి ఏమీ తెల్మదు .అాందుక్ట అతను ఇదివయకూ చాలాస్వరా జారిజని యషామ వచేచమభని నచచచటానికి ప్రమత్తనాంచాడు )ఫహుశా ఆ స్వనుభూత్త

ఉతియాంలో చివరిస్వరి కాబోలు( , జారిజ నడిప్ప వామపరాలాాాంట్ట వాట్టకి సెయిాంట్ పీటరసఫరగలో భాంచి గిరాకీ ఉాందని చపుకచాచడు .అది ఋజువు చేమటాని కి ాంపిన రాఫడి లెఔాలు జారిజ ప్రస్తిత వామపయ రాఫడిత పోల్స్తి పూచిఔపులాత సమానాం .అయినా అతను తన వామపయాం బ్రహాభాండాంగా

స్వగుత్తాందని స్తనహిత్తనికి ఎాందుకో అపుడు చలేఔపోయాడు , ఇనానళ్ు తరాాత ఇపుడు చప్పి విాంతగా ఉాండచుచ.

అాందుక్ట జారిజ తన స్తనహిత్తనికి రాస్త ఉతిరాలాో అప్రధ్యనమైన సాంఖత్తల గురిాంచే రాస్విడు, ఇలా సిబుధగా స్వగ ఆదివారాలాో తీరబాటగా ఆలోచిస్తిననపుడు ఒ వయస్వవాయీ లేకుాండా

71

మెహెర్

భనస్తలోాంచి పైకి తేలే సాంఖత్తలవి .అఔాడ స్తనహిత్తడు తన ఆతభసాంతృపిి కోసాం సొాంత ఊరి గురిాంచి ఎలాాంట్ట ఊహలు నిరిభాంచుకునానడో వాట్టని బాంఖయచని రీత్తలో ఉతిరాలు రాయాల్ .అదీ

జారిజ ఉదేదశాం .ఔస్వరి అలాగ , ఏద్య ఔట్ట రాయాల్ ఖనఔ, ఊళ్ళు ఎవరో కోన్ కిస్వా అబాఫయికీ అమాభయికీ జరిగిన ఎాంగజెభాంట గురిాంచి రాస్తి, స్తనహిత్తడు ఆ విషమాం గురిాంచి అనుకోని ఆసకిి చూపిాంచడాం కూడా మొదలుపెటాేడు.

అయినా గ్రెఖర్ ఇలా అప్రధ్యనమైన సాంఖత్తలే రాస్తి వచాచడు గానీ, ఔ నెల క్రితాం సామాంగా తనక్ట ఫ్రీడా బ్రాండెన్ ఫెల్డ అనే సాంనన కుటాంఫపు అమాభయిత ఎాంగజెభాంట అయిాందనన సాంఖత్త మాత్రాం రామలేఔపోయాడు .అతను అపుడపుడూ కాబోయే భాయమత ఈ స్తనహిత్తని గురిాంచీ , తామిదదరి ఉతియప్రత్తమతిరాలాోనూ ఇట్నవల నెలకనన చిత్రమైన రిసిథత్త గురిాంచీ చప్పవాడు .‗అయితే అతను భన పెళ్ళుకి రాడననమాట, కానీ నాకు నీ స్తనహిత్తలాందరీన ఔలుస్తకోవాలని ఉాంది,‘ అాందామె .‗నాకు అతణ్ణి ఇఫఫాంది పెటేడాం ఇషేాం లేదు .అయథాం చేస్తకో .అడిగ వస్విడు .వస్విడనే

అనుకుాంటనానను .కానీ మొహమాటాం కదీద రావ చుచ, ఇఫఫాంది డొచుచ, ఇఔాడకు వచాచకా ననున చూసి ఈయషయ డనూవచుచ; ఏదేమైనా చివయకు అతనికి మిగిలేది అసాంతృప్పి, ఆ ఫరవును మోస్తకుాంటూ, ఔాడూ ాంటరిగా వెనకుా వెళాుల్ .ాంటరిగా – అదెాంత బాధో నీకు తెలుస్వ,‘ అనానడు జారిజ .‗కానీ నీకు పెళ్ుయిాందని భరే యఔాంగానో అతనికి తెల్మకుాండా పోదు ఔదా?‘ ‗అలా తెల్స్తి నేనేాం చేమలేననుకో .కానీ అతను ఉనన సిథత్తని ఫట్టే తెల్మఔపోయినా ఆశచయమాం లేదు. ‘ ‗ఇలాాంట్ట స్తనహిత్తలునన నువుా అసలు పెళ్ళు చేస్తకోకూడదు జార్జ.‘ ‗దానికి భనిదదయమూ బాధుమలమేగా, ఇట్టకి ఇలా కానిచేచదాదాం.‘ కానీ ఆమె ఊరకోఔ, అతని మదుదల జడి కిాంద వేఖాంగా ఊపిరి పీలుస్తి, ‗నాకు మాత్రాం ఇది నచచలేదు,‘ అాంటూ ఖట్టేగా అనేసరికి, తన స్తనహిత్తనికి ఎాంగజెభాంట సాంఖత్త చప్పదాదమా అనుకునానడు జారిజ .‗నా తతివాం ఇది, అతను ననున ఇలానే అాంగీఔరిాంచఔ తదు .అతనికి స్తనహిత్తనిగా ఉాండటాం కోసాం ననున నేను వ ు రే వమకిిలా మారచకోలేను ఔదా,‘ అనుకునానడు.

72

మెహెర్

ఈ ఆదివాయాం ఉదమాం అతను పూరిి చేసిన ఉతియాంలో, అతను తన ఎాంగజెభాంట గురిాంచి తన స్తనహిత్తనికి ఇలా రాశాడు :‗అనినాంట్టఔనాన భాంచి వాయిను ఆకయన చపలని దాచి ఉాంచాను .నా ఎాంగజెభాంట అయిపోయిాంది, అమాభయి ప్పర ఫ్రీడా బ్రాండెన్ ఫీల్డ, బాగా సాంనన కుటాంఫాం నుాంచి వచిచాంది, వాళ్ళు నువుా దేశాం వదిల్ వెళ్ళుపోయిన చానానళ్ు తరాాత ఇఔాడికచిచ సిథయడాడర, కాఫట్ట ేఫహుశా నీకు వాళ్ు గురిాంచి తెల్స్తాండఔపోవచుచ .నా కాబోయే భాయమ గురిాంచి మనుభాందు నీకు ఎలాగూ తెలుస్తిాంది, ప్రస్తితానికి నేను చాలా ఆనాందాంగా ఉనాననని మాత్రాం చపి ఊరకుాంటాను, ఇఔ భన స్తనహానికి సాంఫాంధిాంచినాంతవయకూ కతిగా వచిచన మార ఔాట్ట, ఇదివయకూ నీకునన మామూలు స్తనహిత్తని స్వథనాంలో ఇపుడు ఔ ఆనాందఔయమైన స్తనహిత్తడు వచిచచేరాడు .అాంతేకాదు , నా భాయమ రూప్పణా )ఆమె నిననడిగానని చభాంది , తొాందరోా సామాంగా తనే నీకు ఉతియాం రాస్తిాంది(, నీకు ఆడవాళ్ులో కూడా ఔ భాంచి స్తనహిత్తరాలు దొయఔబోతాంది, పెళ్ళు కావాల్సన బ్రహభచారికి అది ఎాంత కాంత భాంచిదే .ఇఔాడకు రావాలాంట్ట నీకు చాలా అడడాంకులు ఉనానమని తెలుస్త , కానీ అలాాంట్ట అడడాంకులనినాంట్టనీ అధిఖమిాంచటానికి నా పెళ్ళు ఔ సమచితమైన సాందయబాం కాదాంటావా? చటాం చపుినానను, ఇఔ నీకు ఎలా వీలు ఎలా కుదిరితే అలా చేయి, ఇఫఫాంది మాత్రాం డకు.‘

జారిజ ఈ ఉతియాం చేత్తలో ఉాంచుకుని చాలాస్తపు మేజాఫలా దఖగరే కూరచని కిట్టకీ వైపు చూస్తిాండిపోయాడు, రిచమస్తిడెవరో కిాంద రోడుడ మీద వెళ్తి లఔరిస్తి, రాకుగా, డొలానవుాత తల్తపడు.

చివయకు ఉతిరానిన జేబులో ద్యపుకుని, ఖది ఫమటకు వచిచ, ఇరకైన నడవాని దాట్ట, అట ఔానునన తాండ్రి ఖదిలోకి వెళాుడు, అతనీ ఖదిలో కాలు మోపి నెలలు ఖడిచిపోయిాంది .నిజానికి ఆ అవసయాం లేదు, తాండ్రి ఆఫీస్తలో ఔలుస్తినే ఉాంటాడు; భధ్యమహానలు ఇదదరూ క్ట రెస్వేరెాంటలో ఔల్సి భోజనాం చేస్విర, స్వమాంత్రాలు ఎవరికి నచిచనటే వాళ్ళు ఖడిపినా, అపుడు కూడా – జారిజ ఎట్టలా తన స్తనహిత్తలోన, లేఔ ఈ భధమ తయచూ చేస్తిననటే తన కాబోయే భాయమనో ఔలవడానికి వెళ్ళి త – ఇదదరూ కాస్తపు తభ ఉభభడి ల్విాంగ్ రూమలో కూరచని ఎవరి నూమస్ ప్పర వాళ్ళు త్తయగస్విర.

73

మెహెర్

ఖట్టపూట ఇాంత ఎాండ కాస్తిననపుడు కూడా తాండ్రి ఖది ఎాంత చీఔట్టగా ఉాంద్య చూసి జారిజ ఆశచయమపోయాడు .ఇాంట్ట వాయనునన సాందుకి అటవైపునన ఎతియిన గోడ వలా ఖదాంతా నీడలో ఉాంది .చనిపోయిన తల్ా తాల్తకు జాఞపిఔలత అలాంఔరిాంఫడిన ఔమూల, కిట్టకీ దఖగయ కూరచనానడు తాండ్రి, చూపు భాందగిాంచటాంత నూమస్ ప్పరిన ఔళ్ుకు బాగా దఖగయగా టేకుని చదువుత్తనానడు .

ట్టబిల్ మీద ట్టఫిన్ కాసి పుణ్ణకి వదిలేసినటే తెలుస్ిాంది. ‗ఆహ్, జార్జ!‘ అాంటూ అతని తాండ్రి వెాంటనే పైకి లేచాడు .మాందుకు నడుస్తిాంట్ట ఆమన

ఫరవైన డ్రు సిసాంగ్ గౌన్ విడిపోయి అాంచులు ఆమన చుటూే రెరెలాడాయి .— ‗నా తాండ్రి ఇాంకా దిటేమైన భనిషే,‘ అనుకునానడు జారిజ.

‗ఇఔాడ భరీ చీఔట్టగా ఉాంది,‘ అనానడతను. ‗అవును, చీఔట్టగానే ఉాంది,‘ తాండ్రి పుకునానడు. ‗భరి కిట్టకీ కూడా మూస్తస్వవేాం?‘ ‗నాఔలాగ బాగుాంది.‘ ‗ఫమట ఎాండగానే ఉాంది,‘ అని తన మాందు మాటను కనస్వగిస్తి, కూరచనానడు జారిజ. తాండ్రి ట్టఫిన్ పత్రలనీన ఔాకి తీసి సొరగుల ఫలా మీద పెటాేడు. తాండ్రి ఔదల్ఔల్న లీనమైపోయి ఖభనిస్తి, జారిజ అనానడు, ‗ఏాం లేదు నానాన, ఒ విషమాం

చపదభని వచాచను .నా ఎాంగజెభాంట అయిన సాంఖత్త చపూి సెమ ు ుాంట్ పీటరసఫరగకు ఉతియాం రాశాను.‘ అాంటూ జేబులోాంచి ఉతిరానిన కదిదగా పైకి లాగి భళ్ళు లోల్కి వదిలేశాడు.

‗సెయిాంట్ పీటరసఫరగకా?‘ అడిగాడు తాండ్రి. ‗అవును, అఔాడునన నా స్తనహిత్తనికి,‘ తాండ్రి ఔళ్ులాోకి చూటాేనికి ప్రమత్తనస్తి అనానడు జారిజ .

— ‗ఆఫీస్తలో నాననకీ, ఇఔాడి నాననకీ పోల్క్ట లేదు, ఇఔాడ ఛాతీ మీద చేత్తలు ఔటేకుని ఎాంత దిటేాంగా కూరచనానడో,‘ అనుకునానడు.

‗ఒ, నీ స్తనహిత్తనికా,‘ తాండ్రి నొకిా అనానడు.

74

మెహెర్

‗అవును నానాన .ఇట్టదాకా అతనికి నా ఎాంగజెభాంట గురిాంచి చపలనుకోలేదు .పెదద కాయణాలేాం లేవు, అతని భాంచి కోసమే .నీకూాడా తెలుస్తగా అతను కాసి స్తనినతమైన భనిషని .అతనికి నా పెళ్ళు గురిాంచి వేరే ఎవరి దాారా అనాన తెల్మనీ, అదెలాగూ నేను ఆలేను )అతని ఏకాకి

జీవితానిన ఫట్టే ఆ అవకాశాం తకుావే( , కానీ నా అాంతట నేను మాత్రాం చకూడదనుకునానను.‘ ‗ఇపుడు నీ భనస్త మారచకునాననాంటావ్?‘ అనానడు అతని తాండ్రి, పెదద నూమస్ ప్పరిన కిట్టకీ

ఖటే మీద పెటాేడు, దాని మీద తన ఔళ్ు జోడు పెట్ట,ే వాట్టని ఔపుతూ పైన చేయి వేశాడు. ‗అవును, మారచకునానను .ఔట్ట అనుకునానను , అతను నాకు నిజమైన స్తనహిత్తడే అయితే నా

ఎాంగజెభాంట అతనికీ ఆనాందమే ఔల్గిాంచాల్ .కాఫట్టే ఇఔ తటటాయిాంచటాం మానేశాను .కానీ ఉతియాం పోస్తే చేస్త మాందు నీకు ఔస్వరి చపదభనిపిాంచిాంది. ‘ ‗జార్జ,‘ తాండ్రి తన ళ్ళు లేని నోట్టని బారాా తెరస్తి అనానడు, ‗ఔట్ట చపుినాన విను !ఈ

విషమాం మీద ననున సాంప్రదిాంచటానికి వచాచవు .భాంచి నే చేశావు , కాదనను .కాన ు , నువుా పూరిి నిజాం చఔపోతే దీని వలా ఏ లాబమూ లేదు .కనిన సాంఖత్తలు ఇఔాడ మాటాాడటాం సఫబు కాదు

కాఫట్టే ఊరకుాంటాను .మీ అభభ చనిపోయిన దఖగరనాంచీ , కనిన అవఔతవఔలు జరగుత్తనానయి .వాట్ట గురిాంచి మాటాాడే సభమాం వస్తిాంది, అనుకునన దానిఔనాన తాయగానే వస్తిాందేమో కూడా .ఆఫీస్తలో చాలా విషయాలు నా దృషేకి రావటాం లేదు, ఫహుశా నా నుాంచి కావాలనేాం దామఔపోవచుచ – అలా దాస్తినానయని నేను అనను – నాలో ఇదివయఔట్ట ఫలాం లేదు :నా జాఞఔశకిి

క్షీణ్ణాంచిపోతాంది , అనీన గురిాంచుకోలేఔపోత్తనానను .వమసైపోవడాం ఔ కాయణమైతే , రెాండోది, అభభ చనిపోవటభనే దెఫఫ నీఔనాన ఖట్టేగా నాకు తగిల్ాంది .– సరే ప్రస్తితానికి మాటాాడుత్తననది ఈ ఉతియాం గురిాంచి మాత్రమే కాఫట్ట,ే జార్జ, నేనొఔట్ట ఫత్తమాలుత్తనానను, దమచేసి నాకు అఫదధాం చపొదుద .ఇది చాలా చినన విషమాం, అసలు చఔపోయినా పెదద తేడా డని విషమాం, కాఫట్టే అఫదధాం చపొదుద .నీకు నిజాంగా సెయిాంట్ పీటరసఫరగలో ఔ స్తనహిత్తడు ఉనానడా?‘

75

మెహెర్

గ్రెఖర్ ఇఫఫాందిగా లేచి నిలఫడాడడు .‗పోనిలే నానాన, నా స్తనహిత్తల సాంఖత్త భరిచపో .వాందభాంది స్తనహిత్తలైనా నా నానన స్వట్ట కాదు .నేను ఏభనుకుాంటనాననో చనా ? నువుా నీ

ఆరోఖమాంపై సరైన శ్రదధ పెటేడాం లేదు. నువుా లేకుాండా ఔాణ్ణి వామపయాం నడలేనని నీకూ తెలుస్త, కానీ ఆ వామపయమే నీ ఆరోగామనికి నషేాం ఔల్గిస్తిాందాంట్ట, రేప్ప వెళ్ళు దానిన మూస్తస్విను .కానీ

అదొఔాట్ట సరిపోదు .నీ దినచయమలో చాలా మారలు తీస్తకురావాల్ .అాంతా సమూలాంగా మారేచయాల్ .ఒ ఔా ల్విాంగ్ రూమ నిాండా వెలుగుాంట్ట, నువేామో ఇఔాడ చీఔట్టలో కూరచాంటావు .

పొటే నిాండకుాండా ట్టఫిన్ ఏద్య అాంతాంతమాత్రాంగా కెల్కి వదిలేస్వివు .నీ ఆరోగామనికి భాంచి చేస్త గాల్ని రానివాకుాండా కిట్టకీ మూస్తకుని కూరచాంటావు .ఇఔ లాబాం లేదు నానాన !రేప్ప డాఔేరిన

తీస్తకువస్విను, అతని స్తచనల్న పట్టదాదాం .భన ఖదులు మారచకుాందాాం , నువుా మాందు ఖది తీస్తకో, నేను ఈ ఖది తీస్తకుాంటాను .కతిగా ఏాం ఉాండదు , నీ స్వమానాంతా అఔాడికి మారేచస్విను .

ప్రస్తితానికి నువుా డుకుని విశ్రాంత్త తీస్తకో .రా , నీ ఫటేలు తీస్తస్విను, ఇలాాంట్టవనీన నేను చేమలేననుకుాంటావేమో ఔదూ, నీక్ట తెలుస్తిాంది .పోనీ ఇపుడే మాందు ఖదిలోకి వెళ్ళు నా భాంచాం మీద డుకుాంటావా? అదే భాంచిది.‘

జారిజ తాండ్రి దఖగయగా వెళ్ళు నుాంచునానడు .ఆమన చదిరిన తెల ా వెాంల్ఔల తల ఛాతీలోకి కూరకుపోయి ఉాంది. ‗జార్జ!‘ అతని తాండ్రి సననని గొాంత్తత ఔదలకుాండా పిల్చాడు. జారిజ వెాంటనే తాండ్రి ఔాన మోఔరిలాాడు, వడల్న మసలామన మకాంలో ఔనుపలు పెదదవై

ఔాంట్ట మూలలాోాంచి అతణ్ణ ిచూస్తినానయి. ‗నీకు సెయిాంట్ పీటరసఫరగలో ఏ స్తనహిత్తడూ లేడు .నువుా ఎపుడూ త్తాంటరివే , ఇపుడు ఆ

త్తాంటరితనాం నా మీద చూపిాంచటానికి కూడా వెనుకాడటాం లేదు .నీకు అఔాడో స్తనహిత్తడ ు ఉాండటాం ఎలా స్వధమాం .నేను నభభను. ‘

76

మెహెర్

‗కాసి ఖతాం గురి తెచుచకో నానాన,‘ అనానడు జారిజ, అాంటూ తాండ్రిని కురీచ లోాంచి పైకి లేపి, ఆమన నీయసాంగా నిలఫడి ఉాండగా, వాంట్ట మీది డ్రెసిసాంగ్ గౌనుని తొలగిాంచటాం మొదలుపెటాేడు, ‗ఆ స్తనహిత్తడు భన దఖగయకు చివరిస్వరి వచిచ మూడేళ్ువుతాంది .నువుా మొదటోా అతణ్ణి అాంతగా

ఇషేడేవాడివి కాదు .అాందుక్ట , ఒ రెాండు సాందరాబలాో, అతను నా ఖదిలోనే ఉనాన, నీకా సాంఖత్త తెల్మనివాలేదు .నీ అయిషేతను అయథాం చేస్తకోఖల్గాను , అతని ధోయణ్ణ కాసి చిత్రమైనదే .కానీ

రాన్రానూ నీకు అతనిత భాంచి చనువు ఏయడిాంది .అతని మాటలు ను వుా విాంటూ, తల్తపుతూ, ప్రశనలడుగుతూాంట్ట నాకు ఖయాాంగా కూడా అనిపిాంచేది .కాసి ప్రమత్తనాంచి చూడు , నీక్ట గుర్మిస్తిాంది .

అతను యషమన్ విావాం గురిాంచి విాంత విాంత ఔథలు చపూిాండేవాడు. గురిాందా , ఔస్వరి అతను కియెవ్ టేణానికి ఏద్య వామపయపు ని మీద వెళ్ళి, అఔాడ ఔ ఆాంద్యళ్నకారల గుాంపు ఎదురైాందట, కిాంద దొమీభ జరగుతాంట్ట, పైన బాలానీలో ఔ పూజారి తన అయచేత్త మీద యఔిాంత పెదద శిలువ కోస్తకుని, దానిన కిాంద గుాంపుక్టసి చూపిస్తి ప్రాధ్యమడుతూ ఔనిపిాంచాడట . ఈ ఔథని తరాాత నువేా ఔ ాండుస్వరా ఇాంకెవరికో చపవు కూడా. ‘

ఈలోగా జారిజ నెభభదిగా తాండ్రిని భళ్ళు కురీచలో కూరోచ పెటాేడు, ఆమన మేజోళ్ునీ, అాండరేార్ పైన వేస్తకునన పొడవాట్ట ఊలు నిఔారీన తొలగిాంచాడు .మరికి ట్టేన లోదుస్తిల్న చూసి , తాండ్రిని అాంతగా నియాీయాం చేస్తిననాందుకు తనున తానే నిాందిాంచుకునానడు .ఆమన శుభ్రమైన ఫటేలు తొడుకుానేలా జాగ్రతి తీస్తకోవాల్సన బాధమత కడుగాగ తనదే .ఇట్టదాకా తాండ్రి బవిషమతేిమిటననది తన కాబోయే భాయమత చరిచాంచలేదు, ఆమన పత ఇాంటోానే ఉాండిపోతాడని ఇదదరూ అప్రఔట్టతాంగానే ఒ అాంగీకారానికి వచేచశార .కానీ ఇపుడు తాండ్రిని కూడా తభత పటూ కతి ఇాంటోాకి తీస్తకు వెళాులనన ఖటు ట్ట నియియానికి వచాచడు జారిజ.

తాండ్రిని రెాండు చేత్తల మీదా ఎత్తికుని భాంచాం వైపు నడిచాడు .ఇలా నడుస్ిాంట్ట తాండ్రి తన ఛాతీని ఖట్టేగా హత్తికుని తన ఖడియాయపు గొలుస్తత ఆడుకోవటాం చూసి జారిజకి బమాం ఔల్గిాంది .

77

మెహెర్

ఆమన ఆ గొలుస్తను ఎాంత ఖట్టేగా టేకునానడాంట్ట, దానిన విడిపిాంచి, ఆమనిన భాంచాం మీద డుకోబ్బటేడాం ఔషేమైాంది.

కానీ భాంచాం మీద డుకోగానే కుదురగా మారిపోయాడు .దుట్ట ఔపుకుని దానిన భ్యజాల పై దాకా లాకుానానడు .జారిజ వైపు స్వభయసమాంగానే చూశాడు.

‗నీకు అతనెవరో గుర్మిస్ిాంది ఔదూ?‘ అనానడు జారిజ, ప్రోతాసహఔాంగా తల ాంకిస్తి. ‗దుట్ట పూరిిగా ఔపి ఉాందా?‘ తన కాళ్ు వైపు చూస్తకోలేనటే అడిగాడు తాండ్రి. ‗అపుడే భాంచాం మీద కుదురకుపోయావనన మాట,‘ అాంటూ జారిజ దుట్టని ఆమనకు

భరిాంత దఖగయగా సరాదడు. ‗దుట్ట పూరిిగా ఔపి ఉాందా?‘ భళ్ళు అడిగాడు తాండ్రి, ఆ సమాధ్యనాం తనకు చాలా

అవసయభననటే ఉాంది ఆమన ధోయణ్ణ. ‗డుకో ప్రశాాంతాంగా, పూరిిగా ఔప్ప ఉాంది.‘ అతని జవాబును భధమలోనే త్తాంచేస్తి, ‗లేదు!‘ అని అరిచాడు తాండ్రి, ఆమన విసిరిన

జోరకి దుట్ట ఒ ీణాం పట గాలాో పూరిిగా తెరచుకుని ఉాండిపోయిాంది, దిగుగన లేచి భాంచాం మీద నుాంచునానడు .‗నా మీద గుడడ ఔప్పదాదభనుకునానవు ఔదా, నాకు తెలుస్తరా, కుర్రకుాంకా, కానీ నేనాంత తొాందయగా ఔడిపోవటానికి సిదధాంగా లేను .నాకు మిగిల్న సత్తివ ఇస్తభాంతే ఐనా , అదే చాలురా నీకు, అదే చాలా ఎకుావ .అవును , నీ స్తనహిత్తడు నాకు తెలుస్త .అసలు వాడే నాకు సరైన కడుకై

ఉాండేవాడేమో .అాందుక్ట ఔదా వాణ్ణి మోసపుచుచతూ వ చాచవ్ ఇనేనళ్తు? వాడి కోసాం నేను ఔాంటతడి పెటేని రోజుాందనుకుాంటనానవా? అాందుక్ట ఔదూ, ఆఫీస్తలో నీ ఖది తలుపులనీన బిడాయిాంచేస్తకునేది – అమమగార నిలో బిజీగా ఉనానర, ఎవరూ డిసేర్ఫ చేమకూడదు – అఔాడ కూరచనే ఔదూ నువుా యషామకి నీ అఫదధపు ఉతిరాలు రాస్తది .కానీ కడుఔ ు గుటే సిఖటేడాం తాండ్రికెవరూ నేయనఔారాేదురోయ్ .చివరికి పాం వాణ్ణి కిాందకు తొక్టాశాకా , అటేడుకిా కాలరాస్తశాకా, వాణ్ణఔి

78

మెహెర్

ఔదలనివాకుాండా వాడి మీద నీ మడిడ పెట్టే కూరచనేాంతగా అణ్ణచేశాకా, అదిగో అపుడు పెళ్ళుకి తయాయయామడాండీ నా స్తపుత్రుడు.‘

జారిజ భూతాంలా ని్చనన తాండ్రి వైపు చూశాడు .ఉననటేాండి తన తాండ్రికి చాలా ఆతీభయడపోయిన సెయిాంట్ పీటరసఫరగ స్తనహిత్తడు, ఇపుడు అతని ఊహలో ఇదివయకెననడూ లేనాంత సషేాంగా ఔనడుత్తనానడు .అాంతూపొాంతూ లేని యషామలో దారీతెనూన లేని అతణ్ణి

చూడఖలుగుత్తనానడు .కలాగొటేఫడి ఖాళ్ళగా ఉనన గోదాాం తలుపు దఖగయ అతణ్ణి చూడఖలుగుత్తనానడు .శియలమైన సుక్టస్తల భధమన, నాశనమైన సరకు భధమన, కూల్పోత్తనన చూర పెచుచల భధమన, అతను అత్త ఔషేాం మీద లేచి నిలఫడుత్తనానడు.

‗మాందు నే చప్పది వినరా!‘ అతని తాండ్రి అరిచాడు, రాకులో ఉనన జారిజ వెాంటనే తాండ్రి చప్పదాంతా వినటానికి భాంచాం వైపు రిగెతాిడు, కానీ భధమలోనే ఆగిపోయాడు.

‗అదేమో సార ే పైకెత్తిాంది,‘ తాండ్రి విఔటాంగా నవుాతూ అనానడు, ‗ఇదిగో ఇలా సార ేపైకెత్తిాంది, తపుడు మాండ,‘ అాంటూ ఎలాగో చూపిాంచటానికి తన చొకాాను బాగా పైకెతాిడు, ఆమన తొడల మీద యదధాం తాల్తకు గామాం కూడా ఔనిపిస్ిాంది, ‗కాస్తపిలాగా, కాస్తలాగా సారే పైకెత్తి ఆడిాందే ఆలసమాం, దాని కాళ్ు మీద డి దాస్హాం అనానవు, దానోి కులఔటానికి ఏ అడడాం రాకూడదని, నీ తల్ా జాఞకానిన అవమానిాంచావు, నీ స్తనహిత్తణ్ణి మోసాం చేశావు, నీ తాండ్రిని ఔదలకుాండా భాంచాం మీదకు తస్తదాదభనుకునానవు .భరి వాడు ఔదలఖలడో లేడో చూపిాంచభాంటావా?‘ అాంటూ ఆమన ఏ దనూన లేకుాండా నిటారగా నిలఫడాడడు, కాళ్ళు గాలాో ఆడిాంచాడు .ఈ ఎరఔ ఆమనిన వెల్గిపోయేలా చేసిాంది.

తాండ్రి నుాంచి వీలైనాంత దూయాంగా ఖది మూలకి వచేచశాడు జారిజ .చాలా కాలాం క్రితమే అతనో నియిమాం తీస్తకునానడు :ప్రతీ చినన ఔదల ు ఔనీ అప్రభతిాంగా ఖభనిస్తి ఉాండాలనీ, అదాటగా

పైనుాంచో వెనుఔనుాంచో వచిచ డే ఏ రోీ దాడినైనా సరే బితియపోకుాండా కాచుకోవాలనీ

79

మెహెర్

అనుకునానడు .కానీ ఎపుడో భరిచపోయిన ఈ నియియానిన ఇపుడు గురి తెచుచకునన భరీణమే – స్తది బ్బజజాంలోాంచి పొట్టే దారానిన లాగుత్తననవాడిలా – భళ్ళు భరిచపోయాడు.

‗కానీ నీ స్తనహిత్తడు మోసపోలేదురోయ్!‘ చూపుడు వేల్ని ఆడిస్తి బిఖగయగా అనానడు అతని తాండ్రి, ‗వాడికి ప్రత్తనిధిగా నేనొఔణ్ణి ఇఔాడ ని చేస్తినే ఉనానను.‘

‗ఖట్టవేషగాడు నమాం!‘ టపీభని అనానడు జారిజ, కానీ భరీణాం తన పొయబాట గ్రహిాంచాడు, జయగాల్సన నషేాం జరిగిపోయాకా, మకాంలోాంచి జారిపోతామనిపిాంచేాంతగా ఔళ్ళు పెదదవి చేసి, నాల్ఔని ఎాంత ఖట్టేగా ఔరచుకునానడాంట్ట, ఆ బాధకి వళ్ుాంతా వణ్ణకిపోయిాంది.

‗అవున్రా నేను ఖట్టవేషమే వేస్తినానను !ఖట్టవేషాం !ఎాంత భాంచి మాటనానవురా !భాయమలేని ఈ మసల్వాడికి అాంతఔనాన మిగిల్ాందేమాంది? చరా – కానీ ఆ చప్ప జవాబ్బద్య, ఇట్టకీ ఫత్తకునానడనే నేననుకుాంటనన నా కడుగాగ చపు – ఏాం మిగిల్ాందిరా నాకు, నా మూల ఖదిలో, నభభఔద్రోహులైన సిఫఫాందిత యాతనడుతూ, ఎమఔలాోని భజజ దాకా మసల్తనాం నిాండిపోయిన వాడికి ఇాంక్టాం మిగిల్ాందిరా? నేను అయట్టాండు వల్చిపెట్టనేటే బిజినెస్ డీలసనీన సిదధాంగా చేసి పెడితే, నా కడుక్టమో వాట్టని పూరిి చేస్తి, లోఔాం మాందు కాలరెఖరేస్తకుని త్తరగుత్తాంటాడు, భరామదఖల వామపయస్తిడి భలాే ఖాంభీయమైన మకాం పెట్టే తాండ్రి నుాంచి దూయాంగా వెళ్ళపోత్తాంటాడు !రే , నేను నినున, నా నుాంచి ఊడిడడవాణ్ణ,ి ఎపుడూ ప్రేమిాంచలేదనుకుాంటనానవా?‘

‗ఇపుడీమన మాందుకి వాంగుతాడు,‘ జారిజ అనుకునానడు, ‗తూల్డి కాళ్తు చేత్తల్త వియగొగటేకుాంట్ట ఎలా ఉాంటాంది.‘ ఈ మాటలు అతని భనస్త గూాండా బుసలు కడుతూ పకుాపోయాయి.

అతని తాండ్రి మాందు వాంగాడు, కానీ తూల్డలేదు .ఆమన ఆశిాంచినటే జారిజ దఖగయ కు రాఔపోవటాంత, భళాా నిటారగా నిలఫడాడడు.

‗సరే అఔాడే ఉాండు, నాకు నీ అవసయాం లేదు !నీకు ఇఔాడకు రాఖల శకిి ఉాందనీ , అయినా కూడా నీ ఇషే ప్రకాయాం వెనకుా ఆగుత్తనానవనీ అనుకుాంటనానవు ఔదూ .అలాాంట్ట భ్రభలేాం పెటేకోకు !

80

మెహెర్

నేను ఇట్టకీ నీ ఔనాన శకిివాంత్తనుి .ాంటరివాణయిి తే ఏభనాన తల వాంచేవానుిమో, కానీ నీ తల్ా నాకు బోలెడాంత శకిిని ఇచిచ వెళ్ళపోయిాంది, నీ స్తనహిత్తనిత నాకు ఫలమైన అనుఫాంధాం ఉాంది, నీ ఔసేభయాాందరూ నా జేబులో ఉనానర!‘

‗ఈమనగారి నైట్ షరేకి కూడా జేబులునానయి కాబోలు!‘ జారిజ తనలో తాను అనుకునానడు, ఈ మాటత ఆమనిన ప్రాంచాం దృషేలో రిహాస్వసదుణ్ణ ిచేమఖల్గాననే నభభఔాం ఔల్గిాంది .కానీ ఈ ఆలోచన ఔ ీణాం మాత్రమే ఉాంది, అతనూ ప్రతీదీ వెాంటనే భరిచపోత్తనానడు.

‗అసలు నీ పెళాునిన వెాంటబ్బటేకుని నా దారిఔడడాంగా వచిచ చూడు !దానిన నీ ఔా నుాంచి ఇట్టే ఎలా లాకుాాంటానో చూసి నువేా బితు తయపోతావ్!‘

జారిజ నభభలేనటే మకాం పెటాేడు .తాండ్రి తన మాటలాో నిజానిన ఖారార చేస్తిననటే జారిజ ఉనన మూలకి తలాడిాంచి ఊరకునానడు. ‗ఏాం నవుా తెపిాంచావురా ఇవాళ్ నాకు .నీ స్తనహిత్తడికి నీ ఎాంగజెభాంట గురిాంచి చపలా వదాద అని నననడఖటానికి వచాచవా .రే వెయ ు రి బాగులోడా, ఆ సాంఖత్త వాడికి ఎపుడో తెలుస్త,

అాంతా తెలుస్త !నువుా నా పెనూన ప్పరా నా నుాంచి లాకోావటాం భరిచపోయావు , నేను వాడికి ఉతిరాలు రాస్తినే ఉనానను .అాందుక్ట ఏళ్ళు ఖడుస్తినాన వాడిఔాడికి రావటాం లేదు , వాడికి అనీన నీ ఔనాన బాగా తెలుస్త, వాందరెటా బాగా తెలుస్త; వాడు కుడి చేతి నా ఉతియాం టేకుని చదువుతూనే, పుర్ర చేతి నీ ఉతిరాల్న ఔనీసాం చదవను కూడా చదవకుాండా నల్ప్పస్విడు!‘

ఆమన ఉతాసహాంగా గాలాో చేత్తలు ఆడిస్తి, ‗వాడికి అనీన వెయిమ రెటా బాగా తెలుస్త!‘ అని అరిచాడు.

‗ది వేల రెటా!‘ తాండ్రిని వెకిారిాంచటానికి అనానడు జారిజ, కానీ ఆ మాటలు అతని నోట్ట నుాండి ఫమటకి రాగానే అనుకోని ఖాంభీయత సాంతరిాంచుకునానయి.

‗ఈ ప్రశనత ఎపుడు నా దఖగయకు వస్వివా అని నేను ఎనోన ఏళ్ు తయఫడి ఎదురచూస్తినానను !నాకు అది త వేరే ధ్యమస ఏదనాన ఉాందనుకునానవా? నేను నిజాంగానే రోజూ నూమస్ ప్పర ా

81

మెహెర్

చదువుతాననుకునానవా? చూడు!‘ అాంటూ ఆమన ఎలాగో ఇఔాడి దాకా తీస్తకచిచన తన నూమస్ ప్పరిన జారిజ మీదకు విసిరాడు .అది ఔ పత నూమస్ ప్పర , దాని ప్పర కూడా జారిజకి తెలీదు.

‗ఎాంత కాలాం ట్టేాందిరా నామనా నీకు ఎదఖటానికి !చివయకు ఆ భాంచి రోజు రాకుాండానే నీ తల్ా చనిపోయిాంది. నీ స్తనహిత్తడు యషామలో శియలభవుత్తనానడు, మూడేళ్ు క్రితమే అతని వళ్ుాంతా స్తపుగా పల్పోయి ఫమట త్తకుాలో పరేమటానికి తఖగటే ఉనానడు, ఇఔ నా విషయానికస్తి, నా రిసిథత్త ఎలా ఉాంద్య నువేా చూస్తినానవు, ఆ మాత్రాం చూటానేికి దేవుడు నీకు ఔళ్ళుచాచడనే అనుకుాంటనానను!‘

‗అాంట్ట నువుా నా మీదకు ఎపుడు ఎఖఫడదామా అని కాచుకూారచనానవననమాట!‘ అరిచాడు జారిజ.

అతని తాండ్రి స్వనుభూత్తగా, మథాలాాంగా, ‗నువుా ఆ మాట ఇాంకాసి మాందు అాంట్ట అయథాం ఉాండేదేమో .ఇపుడిఔ లాబాం లేదు! ‘ అనానడు .తరాాత ఉననటేాండి బిఖగయగా : ‗ప్రాంచాంలో నువేా గాఔ ఇాంకా ఏమేాం ఉనానయో ఇపుడు నీకు తెల్సి ఉాంటాంది, ఇదివయకూ నీకు నీ గురిాంచి త ఇాంక్టాం తెల్మదు !అవును , నువుా అమామఔపు పిలాడాివే, నిజమే, కానీ అాంతకుమిాంచిన నిజమేాంటాంట్ట, నువోా దురాభయగపు భనిషవి !– అాందుక్ట, నువుా తీణాం మనిగి చావాలని శిీ విధిస్తినానను!‘

జారిజకి తననెవరో ఖదిలోాంచి ఫలవాంతాంగా ఫమటకు నెడుత్తననటే అనిపిాంచిాంది, వెనకాల తాండ్రి భాంచాం మీద కూలఫడిన చపుడు రిగెడుతనన అతని చవులాో ఇాంకా మారోభగుతూనే ఉాంది, జారడుఫలా జారత్తననటే మెటా మీాంచి వేఖాంగా కిాందికి వస్తిాంట్ట, పొదుదనేన ఇలాు త్తడవటానికి వస్తినన నమాభయి ఎదురైాంది .ఆమె ‗బాబోయ్!‘ అని క్టఔ పెట్ట ేఏప్రానులో మకాం దాచుకుాంది, కానీ అట్టక్ట ఆమెను దాట్ట వెళ్ళుపోయాడు .ఫమట్ట తలుపు లోాంచి దూస్తకుపోయి , రోడుడ దాట్ట, నది వైపు రిగెతాిడు .అనానరిడు మదద వైపు చేయి చాచినటే రెయిల్ాంగ్ ని టేకునానడు .తల్దాాండ్రులు ఎాంతగానో మరిసిపోయిన తన మవాన దినాల జిమానసిేక్స కౌశలానిన ప్రదరిశస్తి ఔా ఉదుటన దాని మీాంచి దూకాడు .చేత్త టే వదులవుత్తాండగానే , రెయిల్ాంగ్స సాందులాోాంచి చూశాడు, అటగా వస్ినన

82

మెహెర్

ఫస్తస తాను నీళ్ులో డిన శబాదనిన ఔప్పస్తిాంది; మెలానైన గొాంత్తత, ‗అమాభ నానాన, అయినా సరే, మీయాంట్ట నాకెపుడూ ప్రేమే,‘ అాంటూ టే వదిలేశాడు.

అదే ీణాంలో ఎడతెఖని ట్రాఫిక్స ప్రవాహాం వాంతెన దాటతాంది. Translated from Kafka‖s ‗The Judgment‘

February 8, 2014 *

83

మెహెర్

చైనా గోడ కాఫ్కా

చైనా గోడ నిరాభణాం ఉతియాం హదుద దాకా పూయియిపోయిాంది. ఆగనమాం నుాంచి ఔ భాఖమూ, నైరత్త నుాంచి ఔ భాఖమూ వచిచ ఇఔాడ ఔల్శాయి. వీట్టని ఇర వైపులునాంచీ ఔటేకుాంటూ వచిచన రెాండు భారీ శ్రమిఔ ఫృాందాల్త (ఆగనమ ఫృాందాం, నైరత్త ఫృాందాం), ఎవరి భాఖాంలో వాళ్ళు భళాు ఇలా విడి విడి భాగాలుగా ఔటేకుాంటూ వచేచ దధత్తనే పట్టాంచార. ఇదెలా జరిగద్య చపిను: ఇయవయేమసి భాంది శ్రమికులు ఔ గుాంపుగా ని చేస్తవార, వీళ్ుాంతా ఔల్సి, ఉదాహయణకి, ఔ ఐదొాందల ఖజాల గోడ ఔటాేయనుకుాందాాం, ఈ లోగా అట వైపు నుాంచి ఇలాాంట్ట గుాంప్ప ఇాంకఔట్ట ఇాంతే పొడవు ఖల గోడ ఔటేకుాంటూ వచిచ, దానిన దీనిత ఔల్ప్పది. కానీ, ఇలా ఔలటాం అయామకా, ఈ వెయిమ ఖజాల గోడ పూయియిన చోట నుాంచి భళ్ళా నిరాభణాం మొదలయేమది కాదు; దానికి ఫదులు ఈ రెాండు గుాంపులీన వేరే దూయ ప్రదేశాలకు ఫదిలీ చేస్తవార, వాళ్ళు భళ్ళు అఔాడ కూడా ఇదే దధత్తలో గోడ ఔటాేల్. ఈ దధత్త వలా సహజాంగానే భధమ భధమలో చాలా పెదద ఖాళ్ళలు మిగిల్పోయాయి, అవనీన తరాాతెపుడో కాఔాట్టగా పూడుచకుాంటూ వచాచర, కనిన ఖాళ్ళలైతే గోడ పూయియిపోయిాందాంటూ అధికారిఔాంగా ప్రఔట్టాంచిన తరాాత కూడా ఇాంకా పూడుస్తినే ఉనానర. అసలు ఇట్టకీ కనిన ఖాళ్ళలు అలాగ ఉాండిపోయామని కాందయాంటార, కానీ ఈ గోడ నిరాభణాం మొదలైాందఖగరినాంచీ పుటేకస్తినన లెఔాలేననిన పుకాయాలో ఇవి కూడా ఔట్ట, వీట్ట నిజానిజాల్న నిగుగ తేలచటాం చాలా ఔషేాం, ఏ ఔా భనిష వలాో అయేమ ని కాదు, ఈ నిరాభణపు భారీతనాం అలాాంట్టది భరి.

గోడని ఇలా విడి విడి భాగాలుగా ఔట్టే దధత్త చాలాభాందికి విడూడయాంగా తచవచుచ. వరసగా ఔటేకుాంటూపోతే ఏమైాంది? అసలు ఈ గోడ ఉదేదశమే ఉతియాం వైపునన తాండాల వాళ్ు నుాంచి యీణ కోసభని ఔదా, భరి మఔాలు మఔాలుగా ఉాండే గోడ యీణ ఎలా ఇవాఖలదు? యీణ ఇవాడాం

84

మెహెర్

అటాంచి, అసలు దానిక్ట యీణ ఉాండదు ఔదా. నియజన ఫమళ్ులో ాంట్టగా నిలఫడి ఉాండే ఇలాాంట్ట గోడ భాగాల్న ఆ తాండాల వాళ్ళు చాలా స్తలువుగా ఎనినస్వరా ఔట్టేనా కూలేచమఖలర, పైగా ఈ గోడ నిరాభణాం ఔలఖజేసిన ఆాంద్యళ్నత ఆ తాండాలవాళ్ళు చాలా వేఖాంగా, మిడతదాండులాా, తభ విడిదుల్న ఔచోట నుాంచి ఔచోట్టకి మారస్తినే వుాండేవార, దాాంత గోడ ఔట్టేన మాఔనాన కూడా ఫహుశా వీళ్ుక్ట దాని ఆనుపనుల టా కచిచతమైన అవగాహన ఉాండేదేమో అనిపిాంచేది. అయినట్టకీ ఈ నిరాభణానికి ఈ దధత్త త భరోట్ట అనుసరిాంచే వీలాేదనిపిస్తిాంది. ఎాందుకో తెల్యాలాంట్ట మాందొఔట్ట అయథాం చేస్తకోవాల్: గోడ ఔట్టేాంది శతాబాదల పట నిల్చి యీణగా ఉాండటానికి; కాఫట్టే ఔటేఫడిలో నిశితమైన శ్రదాధ, శతాబాదల తయఫడి మానవాళ్ళ సమపరిజాంచిన నిరాభణ కౌశలాననాంతా వాడటమూ, నిరిభాంచేవారిలో మొఔావోని దీక్షా – ఇవనీన ఈ నికి తనిసరి అయహతలు. శారీయఔమైన నులకు మామూలు శ్రమికులు – డబుఫల్స్తి నిచేస్త భఖవాళ్తు, ఆడవాళ్తు, చిననపిలాల్త – సరిపోతార; కానీ వీళ్ులో ఏ నలుగుర శ్రమికుల్న యమవేక్షిాంచాలనాన నిరాభణశాస్త్రాం లోత్తగా తెల్సిన నిపుణుడు ఔడు కావాల్, అతను నికి పూరిిగా అాంకితమైపోయి అాందులో తన హృదయానిన చొపిాంచఖలవాడ ఉాండాల్. ని స్వథయి కోా మెటూే పెరిగ కదీద దాని టా బాధమతా పెయగాల్. అలాాంట్ట వమకుిలు ఉనానర కూడా – గోడ నిరాభణానికి అవసయమైనాంత ఇఫఫడిమఫఫడిగా లేఔపోయినా, పెదద సాంకమలోనే ఉనానర.

ఈ నేాం అాంత అలాాటపగా తలపెట్టేాంది కాదు. మొదట్ట రాయి ఇాంకా ప్పయచఔ మనుపు, యాభై ఏళ్ు క్రితాం నుాంచే, మొతిాం చైనాలో ఏ ప్రాాంతాల చుటూే గోడ ఔటేఫడుత్తాంద్య ఆ ప్రాాంతాలనినాంట్టలోనూ నిరాభణ ఔళ్ని, అాందులో భళాు మకమాంగా తాపీ నిని, ఔ మకమమైన విజాఞన శాస్త్రాంగా ప్రఔట్టాంచార, దీనిత అాంత ఇాంత సాంఫాంధమనన ఇతయ శాస్వాలే గురిిాంపుకు నోచుకునానయి. నాకు ఇట్టకీ జాఞఔమే, బాగా చిననపిలాలాం, నడఔ నేరిచ కూడా ఎాంత కాలమై ఉాండదు, మా గురవుగారి పెయడులో ఉనానాం, గులఔరాళ్ుత ఔ గోడ ఔటేభని ఆదేశిాంచార; మా తాంటాలు మేాం డాడకా, గురవుగార తన అాంఖ వస్వానిన నడుాం చుటూే బిగిాంచి, ఔా ఉదుటన ఆ

85

మెహెర్

గోడ మీదికి దూస్తకెళాుర, అది కూల్పోఔ ఏాం చేస్తిాంది, అపుడిఔ మా ప్పలవమైన ఔటేఫడికి ఆమన భభభల్న ఎనిన త్తటా త్తటాేయాంట్ట, మేాం ఏడుచకుాంటూ తలోదికూా రిగెత్తి మా అమాభనాననల వళ్ళా తలదాచుకునానాం. చినన సాంగటనే, కానీ ఆ కాలపు సాభావానికి అదదాం ట్టే సాంగటన.

ఇయవయేమళ్ు వమస్తసలో నేను త్తది రీీలాో ఉతీిరిణయిిన సభమాంలోనే గోడ నిరాభణాం మొదలవటాం నా అదృషేభనే చపల్. అదృషభేని ఎాందుఔాంటనాననాంట్ట, నాఔనాన మాందు ఉతీిరిలయిన చాలాభాంది యవకులు, తభకు అాందుబాటలో ఉనన విజాఞనభాంతా సమపరిజాంచి కూడా, దానిన వాడేాందుకు తగిన తావు ఏదీ లేఔ, తభ మెదడులో అదుబతమైన నిరాభణ యచనల్న మోస్తకుాంటూ, ఏళ్ు తయఫడి నిషలాంగా త్తరిగవార, వేలాదిభాంది చివయకు అలాగ నిసృహలో కూరకుపోయార. కానీ ఔస్వరి గోడ ని ప్రాయాంబభయామకా వీళ్ులో యమవేీకులుగా నిమమిత్తలైన వార మాత్రాం, తభకు ఇచిచాంది ఎాంత దిగువ హోదా ఐనా సరే, తామ అాందుకు అచచాంగా అరహలమేనని నిరూపిాంచుకునానర. ఈ తాపీమేస్త్రీలు గోడ నిరాభణాం గురిాంచి ఆలోచిాంచటాం ఎపుడూ ఆలేదు, పునాది రాయి నేలలో డిన ీణాం నుాంచీ గోడలో తామూ ఔ భాఖమైపోయినటే భావిాంచార. ఇలాాంట్ట తాపీమేస్త్రీలాో తభ విధుల్న అతమాంత క్షుణిాంగా నియాహిాంచాలనన కోరిఔత పటూ, గోడ వెాంటనే పూయియి తభ ఔళ్ు మాందు నిలఫడితే చూడాలనన అసహనాం కూడా ఉాండేది. అదే వాళ్ుని మాందుకు ఉసిగొలేది. ఇట శ్రమికులాో ఇలాాంట్ట అసహనాం ఉాండేది కాదు, ఎాందుఔాంట్ట వాళ్ుని మాందుకు ఉసిగొలేది వాళ్ు కూల్ డబుఫలే. అలాగ అట పైస్వథయి యమవేీకుల్త, భధమస్వథయి యమవేీకుల్త కూడా, గోడ ఏయేచోటా ఎాంతెాంత పూయివుతాంద్య గ్రహిాంచఖల్గ హోదాలో ఉననవాళ్ళు ఖనుఔ, తభ ఉతాసహానీన విశాాస్వనీన నిలబ్బటేకోఖల్గవార. కానీ దిగువ స్వథయి యమవేీకులునానరే, వీళ్ళు తామ నియారిిస్తినన నేలబార విధులకు మిాంచిన మేధస్తస ఔలవాళ్ళు, వీళ్ులో ఉతాసహాం చచిచపోకుాండా ఉాండటానికి వేరే దధత్త పట్టాంచాల్స వచిచాంది. ఎాందుఔాంట్ట భరి ఇలాాంట్ట వాళ్ళు, తభ ఇళ్ుకు వాందలాది మైళ్ు దూయాంలో, నియజన కాండ ప్రాాంతాలాో, నెలల తయఫడి, కోాస్వరి ఏళ్ు తయఫడి, ఇటఔ మీద ఇటఔ ప్పరచకుాంటూ ఎనానళ్ుని ని చేమఖలర; ఏ ఆశా లేని ఈ ఔఠోయ ప్రయాస

86

మెహెర్

వాళ్ుని నిసృహ వైపుకు నెడుత్తాంది, అాంతఔనాన మకమాంగా వాళ్ు నితీరని కుాంటడేలా చేస్తిాంది. అదిగో అాందుక్ట, ఇలా గోడని విడి భాగాలుగా ఔట్ట ే దధత్త ఎనునకోఫడిాంది. ఐదొాందల ఖజాల గోడ పూరిి కావటానికి ఉజాజయిాంపుగా ఐదేళ్ళు ట్టదేి; కానీ అట్టక్ట యమవేీకులు తీవ్రాంగా అలసిపోయి, ఇఔ తభ మీదా, గోడ మీదా, మొతిాం ప్రాంచ మీదే విశాాసాం లేని సిథత్తలో ఉాండేవార. అాందుక్ట, వాళ్ళు రెాండు గోడలు ఔల్పి వేయి ఖజాల గోడ పూరిి చేసిన ఆనాంద సాంఫరాలాో ఇాంకా మనిగితేలుత్తాండగానే, వాళ్ుని వేరే ఎఔాడో స్తదూయ ప్రాాంతానికి ఫదిలీ చేస్తసవార. అఔాడికి వెళ్ళు ప్రయాణమాయగాంలో వాళ్ళు అఔాడఔాడా పూయియిన గోడ భాగాల్న చూస్విర, అధిషాేనాం విడిది చేసిన శిబిరాల మీదుగా వెళాిర, అఔాడ వాళ్ుకి గౌయవ తకాలు ప్రదానాం చేమఫడతాయి, దేశాం నలుమూలల నుాంచీ ఉతాసహాంగా తయల్ వస్తినన కతి శ్రమిఔ ఫృాందాలు వాళ్ుకు ఎదుయవుతాయి, గోడకి ఊతాంగా నిలబ్బట్టేాందుకు కావాల్సన ఔల కోసాం అడవులు కట్టవేేమడానిన చూస్విర, గోడకి ఇటఔ రాళ్ును సయపరా చేమటానికి కాండలు పిాండవటాం చూస్విర, గోడ విజమవాంతాంగా పూరిి కావాలని మొకుాకుాంటూ పుణమక్షేత్రాలాో బకుిలు చేస్తినన ప్రాయథనల్న విాంటార. ఇదాంతా వాళ్ు అసహనానిన చలాారేచది. మాయగభధమాంలో ఇాంట్ట దఖగయ తీస్తకునన కదిద కాలపు విరాభమూ వాళ్ుని భరిాంత కారోమనుభఖుల్న చేస్తది; తామ గోడ గురిాంచి చపుిననపుడు వినటాంలో ఊరివాళ్ళు చూపిాంచే శ్రదాధసకుిల్త, అఔాడ నిాంపదిగా ఫత్తక్టస్త ప్రతీ మామూలు పౌరడూ ఏద్య ఔ రోజు గోడ పూయియి తీరత్తాందాంటూ వమఔిాం చేస్త ఆశాభావాం – ఇవనీన వాళ్ు గుాండె తాంత్రుల్న మీట్ట వారిలో నూతనోతేిజానిన నిాంప్పవి. అపుడిఔ వాళ్ళు, నియాంతయాం ఆశత వెల్గిపోయే సిపిలలాాా, తభ ఇళ్ుకు వీడోాలు ల్క్టవార; దేశభాంతా ఆత్రుతగా ఎదురచూస్తినన గోడ కోసాం భళ్ళు తభ వాంత్త ని మొదలుపెటాేలనన కోరిఔ వాళ్ును నిలవనిచేచది కాదు. ఫమలేదరాల్సన సభమాం ఔనాన మాందే ఫమలేదరిపోయేవార; వాళ్ును స్వఖనాంటానికి ఊర ఊయాంతా చాలా దూయాం వెాంట నడిచేది. ఎగురత్తనన జాండాలత, తాకాలత రోడానీన కిటకిటలాడేవి; వాళ్ుకు తభ దేశాం ఎాంత గొద్య, స్తసాంననమైనద్య, అాందమైనద్య, ప్రేమాసదమైనద్య ఇదివయకెననడూ లేనాంతగా అయథభయేమది. తట్ట దేశీయడు ప్రతీ ఔాడూ తభ స్దరడే, వాళ్ు యీణ కోసమే తామీ గోడ ఔడుత్తనానర, దీనికి వాళ్ళు జీవితాాంతాం ఔృతజుఞలై

87

మెహెర్

ఉాంటార. ఐఔమత! ఐఔమత! చటాేటాేలేస్తకుని, అాంతా ఔ సమూహాంగా ఔల్సి ఔదులుతార, వారి యఔి ప్రసయణ ఇఔ తభ దేహాలకు మాత్రమే రిమితమై ఉాండదు, అాంత్తలేని చైనా విస్విరాల గూాండా తీమగా పరతూ, త్తరిగి త్తరిగి వస్తిాంటాంది.

ఇదాంతా దృషేలో పెటేకుని ఆలోచిస్తి, గోడని విడి భాగాలుగా ఔటేడాంలోని ఆాంతయమాం తేల్గాగనే బోధడుత్తాంది. ఇవే గాఔ భరికనిన కాయణాలు కూడా ఉనానయి. ఈ ఔా విషమాం మీదే నేను ఇాంత స్తపు వివయణ ఇవాడాంలో కూడా పెదద విాంతేమీ లేదు. పైకి అాంత మకమమైన విషమాంగా ఔనిపిాంచఔపోయినా, నిజానికి గోడ నిరాభణాంలో ఇద్య కీలఔమైన అాంశాం. ఆనాట్ట ఆలోచనలీన అనుబవాలీన ఇపుడు అయథభయేమలా చేయాలాంట్ట, ఈ విషమాంపై ఎాంత మాటాడాినా సరిపోదు.

మొదటగా చపల్సాందేమిటాంట్ట, ఆ రోజులాో, బ్బబ్బల్ బురజుకు[1] ఏ మాత్రాం తీసిపోని నిరాభణాలు చేటేఫడేవి, కానీ దైవానుగ్రహాం విషమాంలో మాత్రాం ఆ నిరాభణానికి ట్టేన ఖత్త వీట్టకి టే లేదు. ఇదెాందుకు చపుినాననాంట్ట, గోడ నిరాభణాం మొదలైన తొల్ రోజులాో ఔ ాండిత్తడు తాను రాసిన పుసిఔాంలో ఈ పోల్ఔను ప్రస్వివిాంచాడు. అాందులో ఆమన ఏభాంటాడాంట్ట, బ్బబ్బల్ బురజు తన లక్షామనిన స్వధిాంచలేఔపోవటానికి కాయణాం అాందరూ అనుకునేది కాదట, ఇాంకోలా చపలాంట్ట, అాందరికీ తెల్సిన కాయణాలాో అసలు కాయణాం లేదుట. ఆమన చూపిాంచిన ఋజువులు పురాణాల పైనా, పుకిాట్ట ఔథలపైనా ఆధ్యయడినవి కావట; ఆమన సామాంగా ఆ సథలానికి వెళ్ళు భరీ రిశోధిాంచాడట, తదాారా బ్బబ్బల్ బురజు కూల్పోవటానికి అసలు కాయణాం దానికి వేసిన పునాదులు ఫలహీనాంగా ఉాండటమే అని తేల్చ చపడు. ఈ విషమాంలో మాత్రాం ప్రాచీన కాలాంత పోల్స్తి మా కాలాం ఎనోనరెటా మెరగైనదనే చపల్. మా కాలాంలో దాదాపు చదువుకునన ప్రతీ వాడూ వృత్తి రీతామ తాపీమేస్త్రీనే, పునాదులు వేమటాంలో ఆరితేరినవాడే. అయితే ఆ ాండిత్తడు నిరూపిాంచదలుచకుననది ఇది కాదు; బ్బబ్బల్ బురజు కతిగా భరోస్వరి ఔటేడానికి వీలుఔల్ాంచేలా మానవాళ్ళ చరిత్రలో తొల్స్వరిగా ఔ ట్టషేమైన పునాది ఏరాటకానుాందనీ, అది స్వక్షాతూి మా చైనా గోడే అనీ అాంటాడామన. మాందు గోడ నిరిభాంచాకా, దానిన పునాదిగా వాడుకుాంటూ బురజు నిరిభాంచవచచట. ఆ

88

మెహెర్

రోజులాో ఎవరి చేత్తలాో చూసినా ఆమన పుసిఔమే ఔనడేది, కానీ నా భటేకు నాకు ఈవేళ్ కూాడా ఆమన బురజుని ఎలా ఔటాలేనుకునానడో అయథాం కాదు. అసలు వలయాకాయాంలోనే లేని ఈ గోడ, భహ అయితే పవు వలమమో, అయథవలమమో కాఖల ఈ గోడ, ఔ బురజుకి ఎలా పునాది కాఖలదు? ఫహుశా ఏద్య వేదాాంతాయథాంలో ఆ మాట అని ఉాంటాడనుకోవచుచ. భరి అలాగైతే, ఔళ్ు మాందు కచిచతమైన వాసివాంగా ఔనిపిాంచే గోడ నిరిభాంచడాం ఎాందుకు, దానికి గాను లెఔాలేనాంతభాంది జనాం జీవితాాంతాం శ్రమిాంచడాం ఎాందుకు? పైగా ఆ పుసిఔాంలో కాా నిరాభణటాలు కూడా గీసి పెట్ట ేఉాండేవి (కాంత అసషేమైన ప్రణాళ్ళఔలే అనుకోాండీ), ఈ ఫృహత్ నూతన కాయమక్రమానికి జనశకిిని ఎలా చైతనమవాంతాం చేయాలనన దానిపై సవివయమైన ప్రత్తపదనలు కూడా ఉాండేవి.

అటోా జనాం బుర్రలు ఎనోన చిత్రమైన ఆలోచనలత కికిారిసి ఉాండేవి – అాందుకు ఈ ాండిత్తడి పుసిఔాం ఔ ఉదాహయణ మాత్రమే – ఔ ఉభభడి లీయాం కోసాం అాంతా ఔల్సిఔటేగా తభ ఫలాఫలాల్న సమీఔరిాంచుకునే ప్రమతనాంలో ఉాండటమే దీనికి కాయణాం కాబోలు. భనిష సాభావాం చాంచలమైనది, స్తడిగాల్లా అసిథయమైనది, అది ఏ హదుదలీన అాంగీఔరిాంచదు; తనను తానే ఫాంధిాంచుకుాంటాంది, భరీణాం ఆ ఫాంధనాల్న తెాంపుకోవటానికి పిచిచగా గిాంజుకుాంటాంది, ఆ ప్రమతనాంలో అనినాంట్టనీ విచిఛననాం చేస్తిాంది, గోడలీన, ఫాంధనాల్న, ఆకరకు తనని తాను కూడా.

అధిషాేనాం గోడని ఇలా విడిభాగాలుగా నిరిభాంచే దధత్తని ఎనునకుననపుడు అసలు గోడ నిరాభణానేన ప్రశానయథఔాం చేస్త ఇలాాంట్ట అాంశాల్న కూడా రిఖణనలోకి తీస్తకునే ఉాంటాంది. అధిషాేనాం మాకు – నేను చాలాభాంది తయపున మాటాడాుత్తనానను – జారీ చేసిన ఆదేశాల్న జాగ్రతిగా రిశీల్ాంచిన మీదట అయథమైాంది ఏమిటాంట్ట, అధిషాేనాం అనేదే ఔట్ట లేఔపోయాంట్ట మా పుసిఔ రిజాఞనమూ, మా మానవ మేధస్తస అాంతా ఔల్సినా కూడా ఒ పెదద ప్రణాళ్ళఔలో అాంతరాబఖమైన మా ఈ చిరకారామలను నెయవేయచటానికి ఎాందుకూ నికివచేచవి కావు. ఆ అధిషాేన కారామలమాంలో – అది ఎఔాడ ఉాంద్య, అాందులో ఎవరాంటారో నేను అడిగిన వారెవారికీ తెల్మదు – ఆ కారామలమాంలో మానవాళ్ళ అనిన ఆలోచనల్త - లక్షామల్త, కోరిఔల్త - నెయవేయటాల్త అనీన ఎదురెదుర దిశలాో

89

మెహెర్

రిభ్రమిస్తిాంటామనిపిస్తిాంది. అఔాడి అధికారలు నిరాభణ టాలు గీస్తిననపుడు కిట్టకీలాోాంచి ప్రసరిాంచే దైవిఔ ప్రాంచాల వెలుగులు వారి చేత్తలపై డి ప్రకాశిస్తిాంటామనిపిస్తిాంది.

భరి ఇాంతట్ట శకిివాంతమైన అధిషాేనాం నిజాంగా తలుచకుాంట్ట గోడ నిరిారాభాంగా ఔటేకుపోయే దధత్తలో ఎదుయయేమ సభసమల్న కూడా ఎదురోాఖలదని ఏ తటసథ రిశీలకుడనా గ్రహిాంచఖలడు. దీనినఫట్టే గోడ విడి భాగాలుగా ఔటేకుపోయే దధత్తని అధిషాేనాం ఉదేదశపూయాఔాంగా ఎాంచుకుాందనన తీరాభనానికి రావాల్స వస్తిాంది. కానీ ఈ విడిభాగాలుగా ఔట్టే దధత్త క్టవలాం ఆదధయభాం మాత్రమే, కాఫట్ట ేతగినది కాదు. దీనినఫట్ట ే అధిషాేనాం తఖని దధత్తనే ఎాంపిఔ చేస్తకుాందనన తీరాభనానికి రావాల్స వస్తిాంది. చిత్రమైన తీరాభనమే, కాదనను. కానీ ఔ యఔాంగా చూస్తి దీని క్షానా కాంత సభయథన ఉాంది. ఇపుడతే దానిన చరిచాంచుకోవటాంలో పెదద ప్రమాదమేమీ లేదు. ఔపుడు మాత్రాం రిసిథత్త వేరేలే ఉాండేది. ఆ రోజులాో చాలాభాంది, జాఞనులైనవాళ్ళా కూడా, ఔ స్తత్రానిన నమేభవార. అదేమిటాంట్ట: నీ శకిి మేరా అధిషాేనపు ఆదేశాల్న అయథాం చేస్తకోవటానికి ప్రమత్తనాంచు, కానీ ఔ స్వథయి వయకూ మాత్రమే; దానిన దాట్ట ఆలోచిాంచకు. ఈ స్తత్రానిన ఔ పోల్ఔత కూడా ఉదహరిాంచేవార: దానిన దాట్ట ఆలోచిాంచకు, అదేద్య ప్రమాదభని కాదు; ప్రమాదభని చటానికి ఏ ఋజువూ లేదు. అయినా ఏది ప్రమాదమూ, ఏది కాదూ అననది కాదిఔాడ విషమాం. వసాంతకాలాంలో నది ఎలా ఉాంటాంద్య గురి తెచుచకో. దాని భటమేూ వడీ పెరగుత్తాంది, చరివైపూ ఉనన డుడల్న స్వయవాంతాం చేస్తి పరత్తాంది, అయినా సమద్రానిన చేరే వయకూ తన దిశని కచిచతాంగా నిలుపుకుాంటాంది, అయహమైన అత్తయ ఖనుఔ అఔాడ దానికి బ్రహాభాండమైన స్వాఖతాం అాందుత్తాంది. – ఇదిగో అధిషాేనపు ఆదేశాలపై నీ రిశోధనల్న ఈ మాత్రాం దాకా అనుభత్తాంచుకోవచుచ. – కానీ ఆ తరాాత నది భటేాం డుడల్న మాంచతేిాంతగా పెరగుత్తాంది, దాని రూపనీన రిధులీన కోలోత్తాంది, ప్రవాహ వడి తగుగత్తాంది, తన ఖమామనిన భరిచపోయి ఊళ్ాలోనే చినన చినన చరవుల్న ఏయరస్తిాంది, పొలాల్న నాశనాం చేస్తిాంది, అయినా తన ఈ నూతన విసిృత్తని ఎకుావకాలాం నిలుపుకోలేదు, చివరికి తన డుడల భధమకు వచిచ

90

మెహెర్

దఖఔ తదు, ఆ తయవాత వేసవి మదిరాఔ ప్పలవాంగా ఎాండిపోకా తదు. – ఇదిగో అధిషాేనపు ఆదేశాలపై నీ రిశోధనల్న భరీ ఇాంత దాకా అనుభత్తాంచుకోవటాం భాంచిది కాదు.

గోడ ఔడుత్తనననానళ్తా ఈ పోల్ఔకు చాలా ప్రామకమతా ఓచితమమూ ఉనాన, నా ప్రస్తిత వామసాం విషమాంలో దాని అనామాం చాలా రిమితాం మాత్రమే. నాది పూరిిగా చారిత్రఔ దృషేఖల రిశోధన; ఎపుడో మామమైన భబుఫలాోాంచి ఇఔ ఇపుడు ఏ పిడుగుల్త వచిచడవు, కాఫట్టే అపుట్ట ప్రజలు ఈ విడిభాగాల దధత్త గురిాంచి ఏ వివయణలత సరిపుచుచకునానరో వాట్టని దాట్ట నేను మాందుకు వెళా్ళ వీలుాంది. నా ఆలోచనాశకిి నాపై విధిాంచే హదుదలు ఎనోన ఉాండనే ఉనానయి, కానీ ప్రయాణ్ణాంచాల్సన విస్విరాలు మనుభాందు ఎనోన ఉనానయి.

ఎవరి నుాంచి ఈ గోడ మాకు యీణ ఇవాాల్? ఉతియాం వైపునన తాండాల నుాంచి. ఇపుడు నేను వచిచాంది దక్షిణ చైనా నుాంచి. అఔాడ ఏ ఉతిరాదివాళ్తా భభభల్న ఇఫఫాంది పెటేలేర. వాళ్ా గురిాంచి మేమ ప్రాచీనగ్రాంథాలాో మాత్రమే చదువుకుాంటాాం; సాభావానుగుణాంగా వార స్వగిాంచే అఔృతామలు చదివి మా ప్రశాాంతమైన లోగిళ్ాలో నిటూరేలు విడుస్విాం. చిత్రకారలు ఈ పపత్తభల్న చాలా వాసివిఔరీత్తలో చిత్రిస్విర; తెరిచిన నోళ్తా, దునైన ళ్ళానన దవడల్త, వాట్టత చీల్చచాండాడబోయే తభ బాధిత్తల యఔిపు రచిని ఆశిస్తి మాందే మూతలుడడ ఔళ్తా ఇవనీన చూస్విాం. మా పిలాలు అలారి చేస్తి వాళ్ాకు ఈ బొభభలు చూపిస్విాం, అాంతే, వాళ్ళా వెాంటనే ఏడుచకుాంటూ మా సాందిళ్ాలో దూరిపోతార. కానీ ఇాంతఔనాన ఈ ఉతిరాదివాళ్ ా గురిాంచి మాకిాంక్టమీ తెల్మదు. వాళ్ాని మేాం ఎపుడూ చూడలేదు, మా ఊళ్ాలోనే ఉాండిపోతే ఎట్టకీ చూడబోమ కూడా, ఔవేళ్ వాళ్ళా తభ అడవి గుర్రాలెకిా శకిి మేరా స్వారీ చేస్తి ఇట వైపు దూస్తకువచిచనా కూడా ఈ అాంత్తపొాంతూ లేని విస్విరాలు దాట్ట భభభల్న ఎట్టకీ చేరకోలేర, వాళ్ ాప్రయాణాం గాలాోనే మగిసిపోత్తాంది.

ఇలాాంటపుడు భరి మేాం ఎాందుకు మా ఇళ్ళా వదిల్పెట్టే వచాచాం? వాంతెనల కిాంద పరే ఏరనీ, మా తలుాలీన తాండ్రులీన, ఏడేచ మా భాయమలీన, మా సాంయీణ అవసయమైన బిడడలీన వదిల్పెట్టే, ఎాందుకు స్తదూయమైన నఖయాంలో శిీణకు ఫమలేదరాాం, ఎాందుకు మా ఆలోచనల్న ఇాంకా దూయాంలో ఉతిరాదిన

91

మెహెర్

ఉనన గోడ మీదకు ఎకుాపెటాేాం? ఎాందుకు? అధిషాేనానికి ఈ ప్రశన. వాళ్కాు మేాం తెలుస్త. పెదద పెదద ఆాంద్యళ్నలాో నిభఖనమై ఉనన మా నామకులకు మా గురిాంచి తెలుస్త, మా చిర ప్రమతానలు తెలుస్త, మేమ మా చినన పఔలాో గుమిగూడి కూరోచవటాం చూస్విర, చుటూే కుటాంఫాం కూర్మచని ఉాండగా ఇాంట్ట పెదద వల్ాాంచే ప్రాయథనల్న ఆమోదిాంచటమో త్తయసారిాంచటమో చేస్విర. అధిషాేనాం గురిాంచి ఇలాాంట్ట ఆలోచనల్న వెలడాిాంచటానికి నాకు అనుభత్త ఉాంద్య లేద్య తెల్మదు, ఔవేళ్ ఉాంట్ట మాత్రాం నా అభిప్రామాంలో అధిషాేనాం అనేది చాలా కాలాం నుాంచే ఉాందని చపల్, అదేద్య ఇట్టకిపుడు కలువుదీరి ఎవరి ఖట్టఔలనో చరిచాంచి అాంతే హడావుడిగా సబ మగిాంచి అఔాడ తీస్తకునన నియియానిన – ఆ నియిమాం నినన తభ టా దమ చూపిాంచిన దేవుళ్ా మాందు ఔ చినన దీాం వెల్గిాంచటాం మాత్రమే అయినా సరే, దానిన – అభలు చేమటానికి అదే రోజు రాత్రి ప్రజల్న తభ డఔలాోాంచి లేపి బ్బతాిలత చీఔటోాకి తరిమిాంది కాదు. అధిషాేనాం అనాదిగా నుాంచీ ఉాంటననదే అనీ, గోడ ఔటాేలనన నియిమమూ అాంతేననీ నేననమభతాను. పాం ఇది తెల్మఔ తామే దానికి కాయణభనుకునే ఉతిరాదివాళ్ళా! ఇది తెల్మఔ తానే దీనికి ఆదేశమిచాచననుకునే భహరాజు! గోడ ఔట్ట ేమాకు తెలుస్త అది నిజాం కాదని, మేాం నోర మెదాం.

* గోడ నిరాభణాం జరగుత్తననట్ట నుాంచి ఈ రోజు దాకా కూడా నేను జాత్తల త్తలనాతభఔ చరిత్రను అధమమనాం చేమటాంలో నిభఖనమై ఉనానను – ఈ దధత్త దాారా మాత్రమే కనిన ప్రశనల్న మూలాల దాకా తరిచిచూడఖలాం – అలా నేను తెలుస్తకుననదేభాంట్ట మా చైనీయలకు ఉనన ప్రజా, రాచరిఔపు వమవసథలు కనిన తభ పయదయశఔతలో త్తరగులేనివైతే, భరికనిన అసషేతలో త్తరగులేనివి. ఈ సిథత్తకి, మకమాంగా రెాండో సిథత్తకి కాయణమేాంటో వెతకాలనన కోరిఔ ననున ఎట్టనాంచో ట్టేపీడిాంచేది, ఇట్టకీను. అసలు ఈ గోడ నిరాభణమే దీాంత మడిడి ఉాంది.

అసలు మాకునన అసషమేైన వమవసథలాో స్వక్షాతూి మా రాచరిఔాం కూడా ఔట్ట. ఫహుశా పెకిాంగ్ నఖయాంలో, రాజప్రాస్వదాం రిసరాలాో ఈ విషమమై కాసి సషేత ఉాండొచేచమో, అాందులో

92

మెహెర్

కూడా వాసివాం ఔనాన భ్రభల పళా్ళ ఎకుావ. ఉననతస్వథయి విదామలయాలాో రాజనీత్తశాస్త్రాం, చరిత్ర బోధిాంచే ఉపధ్యమయలు తభకు సషేమైన అవగాహన ఉాందనీ, దానిన విదామరథలకు ధ్యయపోమఖలభనీ నభభఫలుకుతార. అలాగ కిాందిస్వథయి విదామలయాలాోకి కోా మెటూే దిగ కదీద అఔాడి ఉపధ్యమయల్త విదామరథల్త తభ అవగాహన టా చాలా ధీమాగా ఉాండటాం ఖభనిాంచవచుచ, కానీ అఔాడ మిగిల్ాందలాా వాందలేళ్ళాగా ప్రజల భనస్తలాోకి నాటఫడిన కనిన స్తత్రాల చుటూ ేఆకాశాననాంటతూ ప్పరకుపోయిన డొలా విదేమ, ఆ స్తత్రాలాోని మూలసతమాం ఏమీ చడలేదు, కానీ దానిన గురిిాంచలేనాంతగా చుటూే అయోభమపు పొఖభాంచు ఔమేభసిాంది.

కానీ నిజానికి ఈ రాచరికానికి సాంఫాంధిాంచిన ప్రశనను ఎవరినైనా అడగాలాంట్ట మాందు అది స్వమానమ ప్రజలనే అడగాల్, ఆ వమవసథ అాంత్తభాంగా ఆధ్యయడేది ప్రజల మీదే ఔదా. ఐతే ఇఔాడ ఔట్ట పుకుని తీరాల్, నేను నిఔయాంగా ఏమైనా మాటాాడఖల్గది నా సాసథలాం గురిాంచే. అఔాడ, ఏడాది మొతాినీన అాందమైన వైవిధమాంత నిాంపివేస్త ప్రఔృత్తదేవతల క్రత్తవులీన మినహాయిస్తి, మేాం అనునితమాం ఆలోచిాంచేది ఔా రాజు గురిాంచే. కానీ వయిమానాంలో ఉనన రాజు గురిాంచి కాదు; ఎాందుఔాంట్ట అతను ఎవరో ఏమిటో మాకు సషేాంగా తెల్స్తి ఔదా. మేాం ఈ విషమమై ఏ సమాచాయాం దొరకుత్తాందా అని నియాంతయాం ప్రమత్తనస్తినే ఉనాన – ఈ ఔా విషమమే మాకు ఆసకిి ఔల్గిాంచేది – చిత్రాంగా ఏ సమాచాయమూ దొయఔదు, దేశభాంతా విస్వియాంగా ప్రయాణ్ణాంచిన యాత్రీకుల నుాంచి కానీాండి, ఇరగు పొరగు ఊళ్ా నుాంచి కానీాండి, లేదా క్టవలాం మా దరిదాపులాోని కాలవలే గాఔ విత్ర నదులెనినాంట్ట మీద్య ప్రయాణాం చేసిన నావికుల నుాంచి కానీాండి, చాలా విషయాలైతే తెలుస్వియి, కానీ కచిచతాంగా ఏదీ నిరాథయణ కాదు.

మా దేశాం ఎాంత విస్వియమైాందాంట్ట ఏ పోల్కా దానికి నామమాం చేమలేదు, సారాగలు కూడా దాని వైశాలమాం మాందు చిననబోతాయి – అాందులో పెకిాంగ్ నఖయాం ఔ చినన చుఔా లాాంట్టది మాత్రమే, అాందులో రాజప్రాస్వదాం ఇాంకా చినన చుఔా. అవటానికైతే రాజదవి ప్రాంచాంలోని అధికాయ శ్రేణులనినాంట్టలోకీ గొదని పుకోఔ తదు. కానీ ప్రస్తితాం ఉనన రాజు, మాలాాంట్ట ఔ

93

మెహెర్

భనిష, మాలాగ దివాను మీద నడుాం వాలుస్విడు, అది విశాలాంగా ఉాండొచుచ లేదా చాలా ఇరకైనదీ పొట్టేదీ కూడా కావ్వచుచ. మాలాగ కోాస్వరి అతను ఫదదఔాంగా వళ్ళా విరచుకుాంటాడు, బాగా అల్సిపోతే తన సనననైన నోట్టత ఖట్టేగా ఆవల్స్విడు. అాంతఔనాన అతని గురిాంచి ఏాం తెలుస్తకోఖలాం – ఇఔాడ వేల మైళ్కాు ఇవతల దక్షిణాన దాదాపు ట్టబ్బటన్ యాతాలకు దఖగరో ాఉనన వాళ్ాాం. ఔ వేళ్ ఏ వాయినాన వచిచనా అది అలలుగా మా దాకా చేరే సరికి ఆలసమమైపోత్తాంది, ఎాందుకూ నికిరాకుాండా పోత్తాంది. గొ మేధ్యవుల్త, కానీ దురబదిదరల్త ఐన కులీనుల్త సభికుల్త ఎలవాేళ్లా రాజు చుటూే గుమికూడి ఉాంటార – స్తనహిత్తలనీ స్తవకులనీ మస్తగులు వేస్తకుని శత్రుతాాంత కుత్తసతతాాంత ఉాంటార – వాళ్ళా రాజామధికారానికి ప్రతామమానమశకుిలుగా ని చేస్తి తభ విషాం పూసిన బాణాలత రాజుని ఖదెద దిాంటానికి అనునితమాం శ్రమిస్తిాంటార. రాజామనికి అాంతాం లేదు, కానీ రాజు మాత్రాం ఖదెద నుాంచి తడఫడి కిాందడుతూనే ఉాంటాడు, అవును, వాంశాలకు వాంశాలే నేలరాల్ తభ ఆకరి శాాసను భట్టేలోకి విడుస్వియి. ఈ సాంగయషణల గురిాంచీ, యాతనల గురిాంచీ ప్రజలకు ఎట్టకీ తెల్మదు; నఖరానికి కతిగా వచిచన వాళ్లాాగా ప్రజలు బాగా కికిారిసిన ఏ వీధి చివయనో ప్రశాాంతాంగా నిలఫడి వెాంటతెచుచకునన చదిదమూటలు విపిత్తాంటాంట్ట, అదే వీధికి ఎగువన చాలా దూయాంలో నఖయాం నడిబొడుడన ఉనన సాంతలో వాళ్ా రాజుని ఉరితీస్త కాయమక్రభాం స్వగుతూాంటాంది.

ఈ రిసిథత్తని ఔ పిటఔేథ బాగా వరిిస్తిాంది: దాని ప్రకాయాం రాజు నీకోసాం ఔ సాందేశాం ాంపడు, నీలాాంట్ట అల జీవి కోసాం, రాచరిఔపు స్తరమనికి దూయాంగా పోయి దాకుానన ఔ నియయథఔ నీడ కోసాం; రాజు తన భయణశమమ మీాంచి క్టవలాం నీకోసమే ఔ సాందేశాం ాంపడు. అాందుకోసాం తన వారాిహరణ్ణి భాంచాం ఔాన మోఔరిలాభని ఆదేశిాంచాడు; ఆ సాందేశానికి ఎాంత ప్రామకమత ఇచాచడాంట్ట, దానిన భళా ా త్తరిగి తన చవిలో చపిాంచుకునానడు. తాను విననది సరిగాగనే ఉాందని తలాడిాంచాడు. అవును, తన చివరి ీణాలాో చుటూే గుమికూడిన వీీకుల స్వక్షిగా – వారి కోసాం అడుడగా ఉనన గోడలనీన కూల్చవేమఫడాడయి, ఆ రాజమపు స్వభాంతరాజులెాందరో ఎత్తిగా విశాలాంగా

94

మెహెర్

పైకి లేచిన మెటా మీద నిలఫడి చూస్తినానర – వీయాందరి మాందు రాజు తన సాందేశానిన నీకు ాంపడు. వారాిహరడు తీణమే ఫమలేదరాడు; ఫల్షేమైన అలుపులేని భనిషతను; అట కుడి చేతినూ ఇట ఎడాం చేతినూ గుాంపు భధమ నుాంచి దారి తొలుచుకుాంటూ మాందుకుస్వగాడు; ఎవరైనా అడుడవస్తి చూపుడు వేల్త తన ఛాతీ వైపు చూపిస్తినానడు, అఔాడ ఔ స్తయమతఔాం మెరస్ిాంది; వేరే ఏ భనిషకీ వీలుకానాంతగా అతనికి దారి స్తఖభాం అవుతాంది. కానీ ఆ సమూహానికి అాంతాం లేదు; ఎాంతకీ తెఖదు. ఔాస్వరి శివాయాలోని చిచఔఫమళ్ా దాకా చేయఖల్గితే చాలు ఎాంత వేఖాంగానైనా రిగెతివచుచ; తాయలోనే నీ తలుపు మీద అతని చేత్త వేళ్ా సాంగీతాం వినడుత్తాంది. కానీ దానికి ఫదులు ఆ సమూహాం భధమ అతను నిషలాంగా తన శకిినాంతా అవజేస్తకుాంటనానడు. ఇాంతాజేసి ఇాంకా రాజప్రాస్వదపు లోలోల్ ఖృహాలాోనే పెనుగులాడుత్తనానడు; ఆ సమూహాం అాంచుకు ఎట్టకీ చేరకోలేడు; ఔవేళ్ చేరకునాన లాబాం లేదు; ఆ తరాాత సభా బవనాలు దాటాల్; సభాబవనాల తరాాత రెాండో రాజప్రాస్వదాం దాటాల్; ఆ తరాాత భళా ా మెటాాంటాయి, భళా ాసభాబవనాలు ఎదుయవుతాయి; ఆ తరాాత ఇాంకో ప్రాస్వదాం; అలాగ వేలసాంవతసరాలు ఖడిచిపోతాయి; ఔవేళ్ ఎటకే్టలకు ఎలాగో ఆకర సిాంహదాారానిన పెలగాిాంచుకుని ఫమటడినా – అది జయఖటాం దాదాపు అసాంబవభనుకో – అతనికి ఎదురగా రాజధ్యని రచుకుని ఉాంటాంది, ప్రాంచానిక్ట క్టాంద్రమైన రాజధ్యని, ఫదదలయేమాంతగా కికిారిసిపోతూ పకిపోయిన రాజధ్యని. ఔ చనిపోయిన వమకిి ాంపిన సాందేశాం తీస్తకుని ఎవారూ దానిన దాటలేర. కానీ నువుా మాత్రాం చీఔటా డుత్తాండగా నీ కిట్టకీ దఖగయ కూరచని ఆ సాందేశాం గురిాంచి ఔలలు ఔాంటావు.

మా ప్రజలు రాజు గురిాంచి ఆలోచిాంచటాం అచచాం ఇలాగ ఇాంత ఆశాయహితాంగానూ ఇాంత ఆశావహాంగానూ ఉాంటాంది. వాళ్కాు ఏ రాజు దిగిపోత్తనానడో తెల్మదు, అసలు పల్స్తినన రాజవాంశాం ప్పర విషమాంలో కూడా అనుమానాలుాంటాయి. పఠశాలలాో రాజవాంశాల గురిాంచీ వాయసతాక్రభాం గురిాంచీ తేదీలత సహా చాలా బోధిస్విర, అయినా ఎాంత అనిశిచత్త వామపిాంచి ఉాందాంట్ట పెదద పెదద ాండిత్తలు కూడా ఈ విషమాం మీద తయజనబయజనలు డుతూనే ఉాంటార. మా ఊళ్ాలో

95

మెహెర్

ఎపుడో చచిచపోయిన రాజులు సిాంహాసనాలధిరోహిస్విర, క్టవలాం మా పటలాోనే ఫత్తకునానడనుకునన ఇాంకఔడు ఇట్నవలే ఆస్వథన పూజారి దాారా ప్రఔటన జారీచేస్విడు. ఎపుడో చరిత్రలో ఔల్సిపోయిన యదాధలు మాకు కతివి, ఆ ఔబుర చటానికి పొరగిాంట్ట ఆస్వమీ ఆత్రాంగా రిగెత్తికస్విడు. వాంచకులైన రాజోద్యమగుల మామలో డి దారి తపిన రాజుల భాయమలు అధికాయ దాహాంత, తీవ్రమైన లోబాంత, ఔటేలుతెాంచుకునన కాభాంత, తభ దుషాృతామలు ప్రతీస్వరి కతిగా చేస్తినే ఉాంటార. వాళ్ళా కాలాంలో ఖత్తాంచిపోయే కదీద వాళ్ా కారామలు సరికతి యాంగులదదఫడి మా మాందుకస్వియి. ఎపుడో వేల ఏళ్ ాక్రితాం ఔ రాణ్ణ తన బయి యఔిాం తాగి చాంప్పసిన సాంఖత్తని కతిగా తెలుస్తకుని మా లాె బిఖగయగా ఖగోగలు పెడుత్తాంది.

అలా మా ప్రజలు చనిపోయిన రాజుల్న ఫత్తకుననటే రిఖణ్ణస్విర, ఫత్తకునన పలకుల్న చనిపోయాడనుకుాంటార. ఔవేళ్ ఎపుడనా, అాంట్ట మొతిాం భనిష జీవితకాలాంలో ఎపుడో ఔాస్వరి, ఔ రాజాధికారి లాెటూళ్భాభటా యమటన చేస్తి మా లాెకి వచిచ, ప్రభ్యతాాం తయపున కనిన ప్రఔటనలు చేసి, మా నునల జాబితాల్న తనిఖీ చేసి, పఠశాల విదామరథల్న రీక్షిాంచి, ఇఔాడి రిసిథత్తల గురిాంచి మా ఊరి పూజారినడిగి తెలుస్తకుని, తరాాత, ఇఔ తన లాకీ ఎకిా వెళ్ళాపోబోయే మాందు, హాజరైన ప్రజలాందరి ఎదుటా నిలఫడి ఈ యమటనలో తనకు ఔల్గిన భావాల్న ఖాంభీయమైన భాషలో భాందల్ాంపుగా ఏఔరవుపెడుత్తననపుడు – అపుడు మా అాందరి మఖాల మీదుగా ఔ చినన నవుా పకిపోత్తాంది, జనాం ఔరివైపొఔర ఒయచూపులు చూస్తకుాంటార, అధికారి ఎఔాడ ఖభనిస్విడోనని పిలాల వైపు వాంగుతార. వాళ్ానుకుాంటార, ఎాందుకు ఈ అధికారి ఔ చనిపోయిన భనిష గురిాంచి ఫత్తకుననటే మాటాాడుత్తనానడు, అతనాంటనన రాజు ఎపుడో చచిచపోయాడు, ఆ రాజవాంశాం పూరిిగా త్తడిచిపెటేకుపోయిాంది, ఈ అధికారి ఊరిక్ట మాత రాచికాలాడుత్తనానడు, కానీ భనాం అదేాం ఖభనిాంచనటేగానే నడుచుకుాందాాం, లేదాంట్ట ఆమనిన కిాంచరిచినటేవుత్తాంది. కానీ భనాం మాత్రాం భన ప్రస్తిత పలకునిక్ట విధ్యయలమై ఉాందాాం, అలావుాండఔపోతే అది నేయాం అవుత్తాంది. అలాఖ, ఆ

96

మెహెర్

అధికారి లాకీ ఔదిల్వెళ్ళపోగానే, ఎపుడో భట్టేలో ఔల్సిపోయిన బ్లడిదలోాంచి ఔ మూరిి మా లాెకు పలకునిగా పైకి లేస్విడు.

అలాగ దేశాంలో రేగుత్తనన త్తరగుబాటూా లేదా సభకాలీన యదాధల్త మా ప్రజలకు ఎాంతమాత్రాం టవేు. నేను వమస్తలో ఉననపుడు జరిగిన ఔ సాంగటన గుర్మిస్ిాంది. మా పొరగుదే ఐనా చాలా దూయాంలో ఉనన ఔ తాల్తకాలో త్తరగుబాట చలరేగిాంది. దానికి కాయణాం ఏమిటననది నాకు అాంతగా గురిలేదు, అదాంత మకమాం కూడా కాదు; అఔాడి ప్రజలు కాసి ఉద్రిఔి సాభావులు అవటాం మూలాన తయచూ త్తరగుబాటా చలరేగుతూనే ఉాంటాయి. సరే విషయానికస్తి, ఔ రోజు మా తాల్తకాలోాంచి వెళ్తినన ఔ బిచచగాడు నా తాండ్రి దఖగయకు వచిచ త్తరగుబాటదారలు ప్రచురిాంచిన ఔయత్రాం ఔట్ట ఇచాచడు. ఆ రోజు ఏద్య వేడుఔ కావటాంత మా ఇాంట్ట ఖదులనీన అత్తథులత నిాండిపోయి ఉనానయి, అాందరికీ భధమలో కూరచని పూజారి ఆ త్రానిన రిశీల్ాంచాడు. హఠాత్తిగా అాందరూ నవాటాం మొదలుపెటాేర, ఆ ఖాందయగోళ్ాంలో ఆ త్రాం ఎవరో చిాంప్పశార, అట్టక్ట చాలా బిీ దాండుకునన ఆ బిచచగాణ్ణి గుదుదలత తనునలత ఫమటకు నెట్టశేార, తరాాత ఫమట అాందమైన వాతావయణానిన ఆస్వాదిాంచటానికి అత్తథులాంతా నిష్కారమిాంచార. ఎాందుకు? ఆ పొరగు తాల్తకా వాళ్ా యాస కనిన అాంశాలాో మా యాసకు చాలా భిననాంగా ఉాంటాంది, ఈ వమతామసాం వాళ్ళా రాస్త దధత్తలో కూడా వమఔిభవుత్తాంది, అది మాకు కాసి ప్రాచీన భాషలా అనిపిస్తిాంది. పూజారి రెాండు ప్పజీలు చదివాడో లేద్య మేాం ఔ తీరాభనానికి వచేచశాాం. అదాంతా పత చరిత్ర, ఆ గాయాలు మానిపోయి చాలా కాలమైాంది. ఇపుడు వెనకిా త్తరిగి చూస్తకుాంట్ట, ఆ ఔయత్రాంలోని మాటలాో అట్ట వయిమానపు బయానఔ రిసిథత్తలు విబ్బధిాంచలేని విధాంగా వెలాడనా, మేాం మాత్రాం తలలు అడడాంగా ఆడిస్తి వెకిారిాంతగా నవుాతూ వినటానికి నిరాఔరిాంచాాం. వయిమానానిన చరిప్పమటానికి అాంత సిదధాంగా ఉాంటార మాప్రజలు.

ఇలాాంట్ట రిసిథత్తల ఆధ్యయాంగా ఔవేళ్ ఎవరైనా అసలు మాకు ఔ రాజనేవాడే లేడనన తీరాభనానికస్తి, అది భరీ వాసివదూయమేాం కాదనే చపల్. ఔట్ట మాత్రాం వకాాణ్ణాంచి చపిను: మా

97

మెహెర్

దక్షిణాది ప్రజల్న మిాంచి రాజుకు విశాాసపత్రులుగా ఉాండేవాళ్ళా ఫహుశా ఇాంకెవరూ ఉాండర, కానీ మా విశాాసాం వలా అతనికి ఏ లాబమూ లేదు. నిజమే, మా ఊరి పొల్మేయలాో ఔ సిాంబాంపై విత్రమైన డ్రాఖను నిలఫడి ఉాంటాంది, అది మానవాళ్ళ మే్ానన కాలాం నుాంచీ తన అగిన ఊపిరలను నివాళ్ళస్తచఔాంగా పెకిాంగ్ నఖయాం వైపు నిశాసిస్తినే ఉాంది – కానీ స్వక్షాతూి ఆ పెకిాంగ్ నఖయమే మాకు ఇాంకో గ్రహాం ఔనాన అరిచితమైాంది. అసలు అలాాంట్ట ఊర ఉాండటాం సాంబవమేనా? అసలు ఇళ్ళా ఔదాని ఔాన ఇాంకఔట్ట ఉాండటాం, అవనీన ఔల్సి మా కాండ మీాంచి చూస్తి ఎాంత మేయ ఔనడుత్తాంద్య అాంతకుమిాంచి విసిరిాంచి ఉాండటాం సాంబవమేనా, ఆ ఇళ్ా భధమ ఖల్త రాత్రనన తేడాలేకుాండా భనుషులు కికిారిసి భసలుకోవటాం స్వధమమేనా? ఇలాాంట్ట నఖయాం ఉాందని నభభడాం ఔాంట్ట, ఆ పెకిాంగూ రాజూ ఔారేననీ వాళ్ళా యగాల యమాంతాం స్తరమని కిాంద భాందకడిగా తేలుతూ పోయే భబుఫశఔలాాాంట్టవాయనీ చప్పి నభభడాం ఇాంకా స్తలువు.

ఇలాాంట్ట నభభకాల పల్తాంగా దక్టా జీవితాం మొతిాం మీద చూస్తి స్తాచఛఔలదీ హదుదలాేనిదీను. అలాఖని అనైత్తఔాం మాత్రాం కాదు; నా ఊళ్ళు నేను ఖభనిాంచినాంతట్ట సాచఛమైన నీత్తనిమమాలు నాకు నా ప్రయాణాలాో ఇాంకెఔాడా తాయసడలేదు. కానీ అది సభకాలీన చటాేలకు ఫదధాం కాని జీవితాం, పతకాలాం నుాంచీ సాంక్రమిాంచిన ఫలప్రయోఖ దభనకాాండ దధత్తల ప్రకాయాం నడుచుకునే జీవితాం.

అలాఖని మా తాల్తకాలో ఉనన దివేల లాెటూళ్లాోనూ ఇదే రిసిథత్త ఉాంటాందని చను, మా దేశాంలో ఉనన ఐదువాందల తాల్తకాలాోనూ ఇాంతేనని అసలే చను. కానీ ఈ విషమమైన నేను చదివిన ఎనోన యచనల ఆధ్యయాంగా, నా స్తామరిశీలన ఆధ్యయాంగా – మకమాంగా గోడ నిరాభణాం భారీ మానవ వనరలత మడిడిాంది కావటాం మూలాన స్తనిశితమైన రిశీలకునికి అఔాడ దాదాపు అనిన తాల్తకాల నుాండి వచేచ భనుషుల భనసితాాలీన గ్రహిాంచే వీలు ఉాంటాంది – వీటనినాంట్ట ఆధ్యయాంగా, నేను చఖల్గదేమిటాంట్ట, రాజు టా మా ఊళ్ళా ఉనన ధోయను దాదాపు అనిన చోటాా వామపిాంచి ఉాంది. అలాఖని ఈ ధోయణ్ణని ఔ స్తగుణాంగా ఎాంచి చటాం లేదు; స్తగుణాం కానే కాదు. నిజమే, ఔయఔాంగా దీనికి బాధమత వహిాంచాల్సాంది ప్రభ్యతామే, భూమీభదే అతమాంత ప్రాచీనమైన రాజమాంలో

98

మెహెర్

పలన స్వగిస్తి కూడా అది తన పల్తప్రాాంతాంలోని మూలమూలలకీ చేరకునేలా తన అధికారానిన అభివృదిధ చేస్తకోవటాంలో విపలమైాంది, లేదా అభివృదిధ చేస్తకోవటాంలో నియాీయాం వహిాంచిాంది. కానీ భరోలా చూస్తి, ఇటఔా ప్రజలాో కూడా కాసి నభభఔలోమూ, ఊహాశకిి లోమూ ఔనిస్వియి, వాట్ట కాయణాంగానే వాళ్ళా పెకిాంగ్ నఖయాంలోని రాజరికానిన జడతాాం నుాంచి మే్ాల్పి దానిన ఔ సజీవమైన ప్రతమీమైన వాసివాంగా తభ హృదయాలకు హత్తికోలేఔపోయార, ఇట్టకీ ఆ రాజరిఔాం కోరకునేదలాా ఔాస్వరి ఆ హృదమసయశను అనుబవిాంచి ఖత్తాంచిపోవటమే.

కాఫట్టే ఈ ధోయణ్ణ కచిచతాంగా స్తగుణాం కాదు. కానీ ఖభనిాంచాల్సన విషమాం ఏమిటాంట్ట, ఈ లోపలే మా ప్రజల్న ఔాతాట్టపై నిల్ప్ప అత్తపెదద ప్రభావాలు కూడా; మేాం నిలఫడిన కాళ్ా కిాంద నేల కూడా ఇవే అని చప్ప ధైయమాం చేస్విను. ఇలాాంటపుడు ఎఔాడ లోాం ఉాంద్య వెత్తకి నిరాథరిాంచి చటభాంట్ట, మా ఆతభనిఫఫరానిన కూలద్యమటమే కాదు, అాంతఔనాన తీవ్రాంగా, మా కాళ్ా కిాంద నేలని కుదిప్పమటమే. ఈ కాయణాంతనే ప్రస్తితానికి ఈ ప్రశనల విషమమై ఇాంకా మాందుకు వెళ్ళా రిశోధన స్వగిాంచటాం నాకు ఇషేాం లేదు.

*

[1] బ్బబ్బల్ బురజు (టవర్ ఆఫ్ బ్బబ్బల్): బైబిల్ ఔథ ప్రకాయాం, భహాప్రళ్మాం తరాాత మిగిల్న కాందర భనుషులు బొాందిత సారాగనికి చేరకోవాలనన యావత భూమీభాంచి ఆకాశాంలోకి ఔ బురజు నిరిభాంచటాం మొదలుపెటాేర; దేవుడు ఈ ప్రమతానలకు కోపిాంచి, వాట్టని బాంఖయచటానికి వాళ్ు భాషలాో అయోభమాం సృషేాంచాడు, ఔరినొఔర అయథాం చేస్తకునే వీలాేకుాండా చేశాడు, దాాంత వీళ్ుాంతా వేరేార భాషలు ఖల వాళ్ళుగా భూమీభద చలాాచదుయయామర, వీళ్ు ప్రమతానలకు ఖాండి డిాంది, బురజు నిరాభణాం భధమలోనే ఆగిపోయిాంది. ―బ్బబ్బల్‖ అనే దానికి గ్రీకు అయథాం ―దేవుని దాాయాం‖; హిబ్రూ అయథాం ―అయోభమయచటాం‖.

Trnslated from Kafka‖s ‗The Great Wall of China‘, May 23, 2014 *

99

మెహెర్

రాబాందు కాఫ్కా

ఔ రాఫాందు నా కాళ్ును పొడుస్ిాంది. ఈసరిక్ట నా బ్లటాను మేజోళ్ునూ చిాంపి చీల్ఔలు చేసిాంది, యిపుడు త్తననగా నా కాళ్ు వయకూ వచేచసిాంది. దే దే పొడిచిన చోట్ట పొడుస్తి, భధమభధమ నా చుటూే అసహనాంగా చఔారాకట్టే, భళ్ళు త్తరిగివచిచ ని ప్రాయాంభిస్ిాంది. ఔ పెదదభనిష అట వచాచడు, కాస్తపు ఆగిచూసి, ఎాందుకు ఆ రాఫాందుత అలా బాధడుత్తనానవని అడిగాడు. "నేను నిససహాయణి"ని చపను. ‗యిది నా మీద దాడి మొదలుపెట్టేనపుడు, నేను దీనిన అదిల్ాంచడమే కాదు, గొాంత్త నుల్మేాందుకూ ప్రమత్తనాంచాను, కానీ యీ జాంత్తవులకి చాలా శకిి వుాంటాంది, యిది నా మొహాం మీదకు దూఔబోయిాంది, దానికి ఫదులు కాళ్ును ఫల్పెటేడాం భాంచిదనుకునానను. యిపుడవి కూడా దాదాపు మఔాలైపోయాయి,‘ అనానను. ‗యిలాాంట్ట హిాంస బరిస్తినానవాంట్ట ఆశచయమాం! ఔా తూటా చాలు, రాఫాందు చస్తిాంది,‘ అనానడు. ‗నిజమా? అయితే అలా చేమఖలవా!‘ అనడిగాను. ‗ఒ ఆనాందాంగా! నా యిాంట్టకి వెళ్ళు త్తపకీ తెచుచకోవాలాంతే. ఔా అయఖాంట వేచివుాండఖలవా?‘ అనానడు. ‗ఏమో చలేను‘ అనానను, నొపిత మొదుదబారి ీణాంపట అలానే నిలుచనానను. చివరికి: ‗ఏద్య ఔట్ట చేయి దమచేసి!‘ అడిగాను. ‗సరే, వీలైనాంత తొాందయగా వచేచస్విను,‘ అనానడు. రాఫాందు ననూన పెదదభనిషనీ మారిచ మారిచ చూస్తి ఈ సాంభాషణాంతా నిశశఫదాంగా విననది. దానిఔాంతా అయథమైాందని నాకు తెల్సిపోయిాంది; అది గాలాోకి లేచిాంది, జోర అాందుకునేాందుకు వీలుగా ఈట్ట విసిరేవాడిలా వెనకిా వాంగి, దాని మకుాను నా నోట్ట దాారా నా లోల్ఔాంటా దూరిచాంది. వెనకిా డుతూనన నేను, అది నా యఔిాంలో దుయాబమమై మనిగిపోతూాండగా, ఆ తాకిడికి వెలుావైన యఔిాం నాలోని ప్రతీ లోత్తనీ నిాంపి ప్రతీ డుడనీ మాంచత్తిత్తాండగా, విమకుిణయిామను.

Translated from Kafka's ‗The Vulture‘ June 16, 2012 *

100

మెహెర్

బ్లూ అక్టవేో నోట బుక్స్ నుాంచి... కాఫ్కా

ఎటేక్టలకు మా సైనామలు దక్షిణదాాయాం గుాండా నఖయాంలోకి చొయఫడటాంలో సపలభయామయి. నా దళ్విభాఖాం మాత్రాం నఖయశివాయాలోని ఔ తటలో, సఖాం కాల్పోయిన చర్రీ చటా భధమ భకాాం వేసి, తదురి ఆదేశాల కోసాం ఎదురచూస్ిాంది. కానీ ఎపుడతే దక్షిణదాాయాం నుాంచి పెదదగా జమభేరల మ్రోత వినానమో, యిఔ భభభలేనదీ ట్టేవుాంచలేఔపోయిాంది. అసివమసథాంగా ఎవడికి మాందు దొరికిన ఆయధ్యలు వాడు తీస్తకుని, ప్రతీవ్వఔాడూ సహచరని చుటూే చేయి వేసి, మా యదధ నినాదాం ‗ఔహీరా ఔహీరా!‘ను అరచుకుాంటూ, బుయదనేలల గూాండా బారలు తీరి నఖయాం వైపు నడిచాాం. దక్షిణదాాయాం వదద మాకు ఔనడిాందలాా శవాల్త, స్తపు పొగా – నేల అాంతా వామపిస్తి అనినాంట్టనీ ఔనుభరగు చేస్తి. కానీ మేాం క్టవలాం అాంతా ఐపోయాఔ వచిచన దాండుగా మిగిల్పోదలుచకోలేదు, దాాంత వెాంటనే, యిాంకా యదధపు తాకిడి తఖలని యిరకైన ప్రఔా సాందులాోకి భళాుాం. మొదట్ట యిాంట్ట తలుపు నా గొడడల్ క్రిాంద త్తనఔలైాంది. మేమెాంత ఉనాభదాంత ఖదిలోకి చొయఫడాడభాంట్ట మొదట కాస్తపు అయోభమాంలో ఔరిచుటూే ఔయాం ఔలదిరిగాాం. పొడవైన ఖాళ్ళ నడవా గూాండా ఔ మసల్వాడు మా వైపు వచాచడు. విాంతైన మసల్వాడు – అతనికి రెఔాలునానయి. వెడలాట్ట, విచుచకునన రెఔాలు, వాట్ట అాంచులు అతని ఔనాన ఎత్తి వునానయి. ‗అతనికి రెఔాలునానయి!‘ నేను నా సహయోధుల వైపు అరిచాను. మేాం కాసి వెనకుా తగాగాం, వెనఔ నుాంచి తస్తకస్తినన వాళ్ళు ఎాంత వీలుడనిస్తి అాంతవయకూ. మసల్వాడనానడు, ‗నువుా ఆశచయమడుత్తననటేనానవు. మా అాందరికీ రెఔాలునానయి, కానీ అవి మాకు నగూరిచాంది ఏమీ లేదు, వాట్టని పెరిక్టస్తకునే వీలుాంట్ట అలాగ చేసివుాండేవాళ్ుాం.‘ ‗నువుా ఎాందుకు ఎగిరిపోలేదు?‘ అడిగానేనను. ‗మా నఖరానినాంచి బైటకి ఎగిరిపోవాలా? మా యిాంట్టని విడిచిపెట్ట?ే భృత్తలీన, దేవతలీన విడిచిపెట్ట?ే‘

Translated from a sketch in Kafka‖s Blue Octavo Notebooks May 25, 2011

*

101

మెహెర్

చటేాం మాందు

చటేాం మాందు ఔ దాాయపలకుడు నిలఫడి ఉాంటాడు. లాెటూరి భనిష ఔడు ఈ దాాయపలకుని దఖగయకు వచిచ చటేాం లోల్కి అనుభత్త ఇవాభని అరిథస్విడు. కాని దాాయపలకుడు తాను అతనికి ఇపుడు అనుభత్త ఇవాలేడని అాంటాడు. ఆ భనిష కాంత ఆలోచిాంచి, అయితే తరాాత ఎపుడనా లోల్కి అనుభత్త లభిాంచవచాచ అని అడుగుతాడు. ―అది స్వధమమే,‖ దాాయపలకుడాంటాడు, ―కాని ఇపుడు కాదు.‖ చటేపు దాాయాం నితమాం మాదిరే తెయచి ఉాండి, దాాయపలకుడు ఔాకు తొలఖటాంత, ఆ భనిష గుభభాం మీదుగా వాంగి లోల్కి తొాంగి చూస్విడు. ఇది ఖభనిాంచిన దాాయపలకుడు నవిా ఇలా అాంటాడు: ―నీకు అాంత కుతూహలాం వుాంట్ట, నా నిషేదానిన అత్తక్రమిాంచి లోలకి వెళ్ళు ప్రమతనాం చేయి. కాని ఔట్ట గురిాంచుకో: నేను శకిిభాంత్తడిని. అయితే నేను చాలా అధభ స్వథయి దాాయపలకుడిన మాత్రమే. లోల ఇలా ఖది నుాండి ఖదికి ప్రతీ దాాయాం వదాద దాాయపలకులు నిలఫడి ఉాంటార — ప్రతీ ఔడూ మనుట్ట వాడి ఔనాన శకిిభాంత్తడు. మూడవ దాాయపలకుడు ఔాంటడితే చాలు, నేనే బరిాంచలేను.‖ లాెటూరి భనిష ఇలాాంట్ట ఔషాేలను ఊహిాంచ లేదు; చటేాం అాందరికీ అనిన సభయాలాోనూ అాందుబాటలో ఉాండి తీరాలని అతననుకుాంటాడు. కాని ఇఔాడ — ఇలా ఉనినకోట ధరిాంచిన, మొనదేల్న పెదద మకుాత, సననని పొడవైన నలాని తారాిర గెడడాంత ఉనన ఈ దాాయపలకుణ్ణ ి కాంత దగిగయగా రీక్షిాంచిన మీదట — ప్రవేశానికి అనుభత్త లభిాంచేాంత వయకూ ఎదురచూడటమే భాంచిదనన నియియానికి వస్విడు. దాాయపలకుడు అతనికి పీట ఇచిచ దాారానికి వాయగా కూరోచనిస్విడు. అఔాడే అతడు రోజుల తయఫడి, సాంవతసరాల తయఫడి కూరచాంటాడు. దే దే లోల్కి అనుభత్తనీమభని అడుగుతూ తన అబమయథనలత దాాయపలకుణ్ణి విసిగిస్విడు. దాాయపలకుడు తరచూ ఆ భనిషపై కుాిమైన దరామపుిలు నియాహిస్విడు, అతని ఇాంట్ట గురిాంచీ తకిాన వివరాల గురిాంచీ అడుగుతాడు, కానీ ఆ ప్రశనలు గొ వాళ్ుడిగ ప్రశనలాా నిరాసఔిాంగా ఉాంటాయి, చివయకు మాత్రాం ఎపుడూ ఇాంకా ఆ భనిషకి అనుభత్త లేదాంటూనే మగిస్విడు. తన ఈ ప్రయాణ నిమితిాం పెకుా స్వమాగ్రిత సభృదిధగా వచిచన ఆ భనిష, తాను తెచుచకుననదాంతా, అదెాంత

102

మెహెర్

విలువైనదైనా, దాాయపలకునికి లాంచాంగా వాడేస్విడు. దాాయపలకుడు అనినాంట్టనీ అాంగీఔరిస్విడు, కాని అాంగీఔరిస్తి ఇలా అాంటాడు: ―ఇాంకా ఏద్య ప్రమత్తనాంచకుాండా వదిలేశావని నువానుకోకుాండా ఉాండటానికి మాత్రమే, దీనిన తీస్తకుాంటనానను.‖ ఈ అనేఔ సాంవతసరాల కాలాంలో, ఆ భనిష నియాంతరామాంగా దాాయపలకుణ్ణి రిశీల్స్తినే ఉాంటాడు. అతను తకిాన దాాయపలకుల సాంఖతే భరిచిపోతాడు, ఈ మొదట్టవాడే చటేాంలో తన ప్రవేశానికి ఏకైఔ అడడాంకిగా ఔనిపిస్విడు. అతను తన దుయదృషాేనిన నిాందిాంచుకాంటాడు, ప్రాయాంబ సాంవతసరాలాో బిఖగయగానే గానీ, తరాాత, వమస్త భళ్ళు కదీద, తనలో తాను గొణుకోావటాంత సరిపెటేకుాంటాడు. అతనిలో పిలచాేషేలు మొదలవుతాయి, సాంవతసరాల తయఫడి రిశీలన వల ాదాాయపలకుని కాలర భడతలోని నలాులను కూడా గురిిాంచటాం మొదలుపెట్ట,ే వాట్టని కూడా దాాయపలకుని భనస్త మాయచటాంలో తనకు స్వమడభని అడుగుతాడు. ఆకరకు అతని ఔాంట్ట చూపు భాందగిస్తిాంది, తన చుటూే ప్రాంచాం చీఔట్ట బారత్తాంద్య లేఔ తన ఔళ్ళు తనను మోసాం చేస్తినానయో అయథాం కాదు. అయినట్టకీ, ఆ చీఔట్టలో, అతను చటేపు ప్రవేశ దాాయాం నుాంచి నియాంతరామాంగా వెలువడుత్తనన ఔ కాాంత్త పుాంజానిన దరిశాంచఖలుగుతాడు. ఇపుడిఔ అతని జీవితాం ఆకర ఖడిమలను సమీపిస్తిాంది. చనిపోయేమాందు, ఇనిన సాంవతసరాల అతని అనుబవాల్త భనస్తలో సమీఔృతమై దాాయపలకుణ్ణి ఇాంతవయకూ అడఖని క్ట ఔా ప్రశనగా రూపుదిదుదకుాంటాయి. బిర్రబిగుస్తినన శరీరానిన ఇఔ నిటారగా లేలేఔ, అతను దాాయపలకునికి సాంజఞ చేస్విడు. వారి భధమ ఎత్తిలలోని వమతామసాం ఇపుడా భనిషకి ప్రత్తకూలాంగా రిణమిాంచటాంత, దాాయపలకుడు అతని వైపు కిాందకు వాంగాల్స వస్తిాంది. ―ఇపుడేాం తెలుస్తకోవాల్, నీకు తృపిి అననది లేదు ఔదా!‖ అాంటాడు దాాయపలకుడు. ఆ భనిష ఇలా అడుగుతాడు, ―ప్రత్త ఔారూ చటానేిన చేరాలని రితపిస్విర. భరి, ఇనేనళ్ులో, ఇఔాడ నేను త వేరెవరూ ప్రవేశానికి అనుభత్త అడఖలేదెాందుకు?‖ దాాయపలకునికి ఆ భనిష అవస్వన దశలో ఉనానడని అయథభవుత్తాంది. తన మాటలు క్షీణ్ణస్తినన అతని వినికిడిని చేరేటేగా, ఖట్టేగా ఇలా ఖరిజస్విడు: ―వేరెవరూ ఇఔాడ అనుభత్త పొాందలేర. ఎాందుఔాంట్ట ఈ దాాయాం ఉదేదశిాంచఫడిాంది నీ ఔాడి కోసమే. ఇపుడిఔ వెళ్ళు దానిన మూస్తస్విను.‖ ‘

Translated from Kafka‖s ‗Before the Law‘ November 18, 2007 *

103

మెహెర్

మల్లూల యువరాజు తమిళ జానపద కథ

కానొఔ రాజమాంలో ప్రజలాంతా రాజుని ―భలాెల యవరాజు‖ అని పిల్చేవార. ఎాందుఔాంట్ట అతనెపుడు నవిానా భలాెల రిభళ్ాం మైళ్ావయకూ వామపిాంచేది. కానీ అతను తనాంతటతాను నవాాల్. ఎవరూ కితకితలు పెటేకూడదు. ఫలవాంతపెటేకూడదు. అలా జరిగితే భలాెల రిభళ్ాం రాదు.

భలాెల యవరాజు పల్ాంచే రాజమాం చిననది. స్వయాభౌమడన భరో భహారాజుకి విధ్యయడ స్వభాంత్తనిగా వుాండేవాడు. ఆ భహారాజుకి ఈ వాయి చేరిాంది. క్టవలాం నవాడాం దాారా భలాెల రిభళానిన వెదజలాే ఈ విాంతను తనే సామాంగా చూడాలనుకునానడు. యవరాజుని తన రాజధ్యనికి అత్తయగా ఆహాానిాంచి, పుయప్రమఖులాంతా ఆహూత్తలుగా కలువుదీరిన నిాండుసబలో, నవాభని అడిగాడు. కానీ ఆజాఞఫదుధడ నవాడాం యవరాజుకు చేతకాదు. ఎాంత ప్రమత్తనాంచినా నవాలేఔపోయాడు. భహారాజు దీనిన అవమానాంగా భావిాంచాడు. ‗మా ఆజఞ ధిఔారిస్తినానడు! భమభ రిహసిస్తినానడు!‘ అనుకునానడు. నవేా వయకూ యవరాజుని శివాయాలోని చయస్వలలో ఫాంధిాంచభని ఆదేశాల్చాచడు.

చయస్వలకు సరిగాగ మాందునన గుడిసెలో ఔ అవిట్టవాడునానడు. వాడి ప్రేభలో డిన రాజమపు టేపురాణ్ణ వాణ్ణి ఔలవడానికి ప్రతీ రాత్రీ యహసమాంగా గుడిసెకు వచేచది. ఆమె రాఔపోఔల్న తన ఊచల కిట్టకీ నుాండి ఖభనిాంచాడు భలాెల యవరాజు. ‗ఇది నాకు సాంఫాంధాం లేని విషమాం‘ అనుకుాంటూ, తానేమీ చూడనట్టే భసలుకునానడు. ఔ రాత్రి రాణ్ణ రావడాం కాసి ఆలసమమైాంది. అవిట్టవాడు కోాం టేలేఔపోయాడు. ఆమె రాగానే మీదడి చితగొగటాేడు. మొాండి చేత్తలత పొడుస్తి, కుాంట్ట కాళ్ాత తనానడు. ఆమె ఔామాట అనకుాండా దెఫఫలనీన బరిాంచిాంది. వెాంట తెచిచన రాచభోజామలు అతనికి వడిడాంచిాంది. ఆమె చేత్త మదదలు త్తాంటూాంట్ట తన క్రూయతాానికి శాచతాిాం ఔల్గిాంది వాడికి. ‗నినున

104

మెహెర్

కట్టేనాందుకు బాధగా లేదా?‘ అనడిగాడు. ఆమె నవుాతూ అాంది, ‗ఎాందుకు బాధ! ఆనాందాంగా వుాంది. ఔాస్వరే దానలుగులోకాల్త చూసొచాచను!‘

వాళ్ళుదదరూ యిలా మాటాడాుకుాంటనన గుడిసె ఫమట చూర క్రిాంద చీఔటోా ఒ మూలగా ప్పద చాఔల్ వాడొఔడు చల్కి మనఖదీస్తకుని కూరచనానడు. వాడి గాడిద ఎఔాడో తపిపోయిాంది. నాలుగు రోజులుగా దాని కోసాం వెతఔని చోట లేదు. యిఔ ఎట్టకీ దొయఔదేమోనని దిగాలుగా వునానడు. యిపుడు రాణ్ణ అనన మాటలు వినగానే, వాడికో ఆలోచన తచిాంది, ‗ఈ భడిసి దానలుగు లోకాల్త చూసొచిచ వుాంట్ట, ఈమెకి నా గాడిద ఏడనో ఔనడే వుాంటది!‘ వాడు గుభభాం వైపు తలత్తపి లోల్కి వినడేటే బిఖగయగా అడిగాడు, ‗ఒమమాభ! నా గాడిదనెఔాడనాన చూస్వవా?‘

చయస్వల కిట్టకీ నుాంచి యిదాంతా విాంటనన భలాెల యవరాజు, నవుా టేలేఔపోయాడు. తెయలు తెయలుగా వెలువడిన నవుా చుటూే రాత్రిలోకి పకిాంది. గాల్లో కనిన మైళ్ా మేయ భలాెల రిభళ్ాం వామపిాంచిాంది. తెలవాయడానికి యిాంకా కనిన ఖాంటలు వుాండగానే, చయస్వల బటలు రగురగున వెళ్ళు భహారాజుకి నవుా సాంఖతీ, భలాెల రిభళ్ాం సాంఖతీ విననవిాంచార. పొదుదపొడిచేదాకా ఆఖలేఔపోయాడు భహారాజు. వెాంటనే భలాెల యవరాజుని రాజబవనానికి యపిాంచుకుని అడిగాడు, ‗సాయానా మాకోసాం నవాభని అడిగినపుడు నువుా సస్తమిరా అనానవు. యిపుడు నినున, అదీ అయథరాత్రివేళ్, నవిాాంచఖల్గాంతట్ట గొ సాంఖతేాం జరిగిాంది?‘

యవరాజు తన నవుాకు కాయణానిన దాయాలని చాలా ప్రమత్తనచాడు. కానీ రాజు టేటేడాంత చివయకు నిజాం చప్పస్వడు. విషమాంతా వినన తయవాత భహారాజు రెాండు ఆజఞల్న జారీ చేశాడు. ఔట్ట భలాెల యవరాజుని స్వదయాంగా అతని రాజధ్యనికి ాంపిాంచడాం, రెాండు తన టేపురాణ్ణని ట్టేకెళ్ళు స్తననపు ఫట్టేలో కాల్చ చాంపిాంచడాం.

(ఎ.కె. రామానుజన్ ―ఫోక్స ట్టల్స ఆఫ్ ఇాండియా‖లోని ―జాసిభన్ ప్రిన్స‖ కు అనువాదాం) —

105

మెహెర్

This is translated from a Tamil folktale `The Jasmine

Prince' collected in A.K. Ramanujan’s “Folktales from

India”. I have read only the first six tales. Some are good,

like this one; and others are so-so. (I loved the 3rd para of

this story especially, which seems like a story within the

story. And I liked too the indifference rest of the story is

maintaining towards it.) I am particularly fascinated by

how amoral all these tales are. They deny you any moral

vantage point to judge from. I liked it. I wish that tradition

had sustained, without Victorian morality of the British strangling it in the

midway.

June 16, 2011 *

106

మెహెర్

గుట్ట ేచెప్పున గుాండె

నిజమే! – వామకులత – చాలా, చాలా భీత్త గొల్ప్ప వామకులతత ఉనాననూ, చానానళ్ళుగా ఉాంటనానను కూడా; కాని నేను పిచిచవాడినని ఎాందుఔాంటావు? ఈ ఔలత నా ఇాంద్రియాలను దునుదేరిచాంది – పడు చేమలేదు – మొదుదబాయచలేదు. అనినట్టనీ మిాంచి నా వినికిడి శకిి స్తనిశితమైాంది. భూమీభద, సాయగాంలోనూ అనీన నాకు వినఫడుత్తనానయి. పతాళ్ాంలోాంచీ నాకు చాలా వినఫడుత్తనానయి. ఎలా, భరి, నేను పిచిచవాడనవుతాను? విను! ఎాంత సాసథతత, ఎాంత ప్రశాాంతాంగా నేను మొతిాం ఔథను చఖలుగుతానో రిశీల్ాంచు.

మొదట ఈ ఆలోచన నా మెదడులో ఎలా ప్రవేశిాంచిాంద్య చడాం ఔషేాం; కాని ఒ స్వరి రూపుదిదుదకునానఔ, ఇది ఖలనఔ రాత్రనఔ ననున వెాంటాడటాం మొదలు పెట్టేాంది. ప్రతేమఔ ఉదేదశమభాంటూ ఏదీ లేదు. ఉద్రేఔమూ ఏమీ లేదు. నాకా మసలాడాంట్ట ఇషేాం కూడా. అతను ననెనపుడూ తపుటే లేదు. అతడు ననెనపుడూ అవమానిాంచ లేదు. అతని ఫాంగాయాం మీద నాక్ట కోరికా లేదు. నాకు తెల్స్త కాయణాం అతని ఔనున! అవును అదే! అతని ఔళ్ులాో ఔట్ట రాఫాందు ఔనునను1 పోల్ ఉాంటాంది – లేత నీలాం ఔనున, పైన ఔ పొయ. అది నాపై డినపుడలాా నా యఔిాం చలాఫడేది; అాందుక్ట ఆ మసలాడి ప్రాణాం తీస్తయాలని, తదాారా ఆ ఔనున నుాండి శాశాతాంగా విమకిి పొాందాలని, నేను క్రభాంగా – అాంచలాంచలుగా – ఔ నిశచయానికచాచను.

ఇదీ సాందయబాం. నువుా ననున పిచిచవాడని భ్రమిస్వివు. కాని నువుా ననున చూసి ఉాండాల్సాంది. నేనెాంత తెల్విగా మాందుకు స్వగానో – ఎాంత జాగురూఔతత – ఎాంత మాందు చూపుత – ఎాంత కుట్టలతాాంత నేను నిలోకి భళాునో నువుా చూసి ఉాండాల్సాంది. ఆ మసలాడిత అతణ్ణి చాంఔ మాందు వాయాం రోజుల్త ఉననాంత దమగా నేనెపుడూ ఉాండలేదు. ప్రతీ రోజూ రాత్రి, దాదాపు అయథ

107

మెహెర్

రాత్రి, నేను అతడి తలుపును గొళ్ళుాం తొలగిాంచి తెరిచేవాణ్ణి – ఎాంత స్తనినతాంగా తెరిచేవాణ్ణి! తరాాత, ఆ తలుపు చీల్ఔలో నా తల ట్టేటాంత వెడలు చేస్వఔ, ఒ చీఔట్ట లాాంతరను, వెలుత్తర ఫమటకు ప్రసరిాంచకుాండా మూస్తసి, మొతిాం మూస్తసి, లోలకు చొపిాంచేవాణ్ణ;ి పిభభట నా తలను లోనికి చొపిాంచేవాణ్ణి. ఒహ్, నేను ఎాంత జిత్తిలమారితనాంత దానిన లోలకు చొపిాంచేవాడినో చూస్తి నువుా నవుాకని ఉాండేవాడివి. మసలాడికి నిద్రాబాంఖాం ఔలుఖకుాండా ఉాండటానికి, నెభభదిగా – చాలా, చాలా నెభభదిగా, దానిని ఔదిలేచవాడిన. అతను తన భాంచాం పై డుకుని ఉాండటాం ఔనిపిాంచేటేగా నా తలని చీల్ఔలోనికి చేయచడానికి, నాకు ఔ ఖాంట ట్టేది. భరి! – పిచిచవా డెవడనా అయితే ఇాంత యకిి చూపిాంచేవాడా? అపుడు, నా తల పూరిిగా ఖదిలోకి ప్రవేశిాంచాఔ, లాాంతర తెరిచేవాడిన; జాగ్రతిగా – ఒహ్, ఎాంత జాగ్రతిగా – జాగ్రతిగా (స్తలలు కిర్రుభనకుాండా) క్టవలాం క్ట ఔా సననని వెలుగు కియణాం ఆ రాఫాందు ఔనున మీద డేటటే లాాంతర తెరిచేవాడిన. ఇలా నేను ఏడు స్తదీయామైన రాత్రులు చేస్వను – ప్రతీ రాత్రి కచిచతాంగా అయథ రాత్రి సభయానికి – కాని నాకెపుడూ ఆ ఔనున మూస్తకునే ఔనిపిాంచేది; అాందువలా నా ని అస్వధమభయేమది; ఎాందుఔాంట్ట ననున వేధిాంచేది ఆ మసల్వాడు కాదు, అతడి పపిషే ఔనున. భళాు ఉదమాం మాత్రాం, తెలావాయగానే, నేను ధీమాగా ఖదిలోల్కి వెళ్ళపోయేవాడిన; అతడిన ఆపమమాంగా ప్పరత పిలుస్తి, అతడి రాత్రి ఎలా ఖడిచిాంద్య యోఖ క్షేమాలడుగుతూ, ధైయమాంగా మాటాాడేవాడిన. అాందుక్ట చపుినానను, ఆ మసల్వాడు నిజాంగా గొ జాఞని అయివుాంట్ట త, ప్రతీ రోజూ రాత్రి, కచిచతాంగా నెనాండు ఖాంటలకు, అతడు నిద్రపోత్తాండగా నేను తొాంగి చూస్తినానననన అనుమానాం ఔల్గ అవకాశాం లేదు.

ఎనిమిదవ రోజున నేను తలుపు తెయవడాంలో మామూలుగా ఔనాన ఎకుావ జాఖరూఔత వహిాంచాను. నా చేత్తఔనాన ఒ ఖడియాయపు నిమషాం మలుా ఎకుావ వేఖాంత ఔదులుత్తాంది. ఆ రాత్రికి మాందెననడూ నేను స్తామశకుిల అవధుల్న – నా వివేచనా శకిిని – అాంతగా అనుభూత్తాంచి యెరఖను. నా ఉతాసహానిన అదుపులో పెటేకోవడాం ఔషేతయభయిమాంది. అసలా ఆలోచనే! – నేనఔాడ నిలఫడి ఉాండటాం, తలుపును కాంచాం కాంచాం తెరస్తిాండటాం, కాని అతనికి మాత్రాం ఔలలో కూడా నా

108

మెహెర్

ఈ యహసమపుటాలోచనల గురిాంచీ, చయమల గురిాంచీ తెల్స్త అవకాశాం లేఔపోవడాం... ఈ ఊహకి సననగా నవుాకునానను; ఫహుశా అతడిది విననటేనానడు – హఠాత్తిగా భాంచాంపై త్తళ్ళుడడటే ఔదిలాడు. ఇపుడు నేను వెనకిా వచేచసి ఉాంటానని నువానుకోవచుచ – ఊహుుఁ, రాలేదు. అతడి ఖది తారలాాంట్ట నలాని చిభభ చీఔటోా ఉాంది (ఎాందుఔాంట్ట ద్యపిడీ దొాంఖల బమాం వల ా తలుపులనీన బిడాయిాంచి వేమఫడాడయి); కాఫట్టే తలుపు తెరచు కోవడానిన అతడు చూడలేడని నాకు తెలుస్త; నేను దానిన నిలఔడగా, నిలఔడగా లోల్కి నెడుతూనే ఉనానను.

నేను నా తల పూరిిగా లోల్కి తీస్తకువచిచ, లాాంతర తెయవబోత్తాంట్ట, నా బొటనవ్రేలు దాని లోహపు స్తలపై జారిాంది. మసల్వాడు ఔా ఉదుటన భాంచాంపై లేచి అరిచాడు: ‗ఎవయది?‘

నేను ఔదలాేదు; మాటాాడ లేదు. ఔ పూరిి ఖాంట ఔా ఔాండయాం ఔదలచలేదు. ఈ యమాంతాం, లోల అతడు నడుాం వాల్చన అల్కిడీ విన రాలేదు. ఇాంకా భాంచాం మీద కూరచనే ఉనానడు; విాంటనానడు – నేను విననట్టే, రాత్రి తరాాత రాత్రి, గోడలాో ఔాంచయపురగుల2 శబాదలు.

ప్రస్తితాం నాకో సననని మూలుగు వినడిాంది. నాఔయథమైాంది; అది భృత్తమభీత్తత మూల్గన మూలుగు. అది వేదన వలానో, విచాయాం వలానో వెలువడే మూలుగు కాదు – కాదు, కాదు! – ఆతభ పూరిిగా భీతావహ మైనపుడు దాని అటేడుగు లోత్తలాోాంచి వెలువడే సననని, పూడుకుపోయిన ధాని. నాకు తెలుస్వ ధాని. చాలా రాత్రులు, సరిగాగ అయథరాత్రి, ప్రాంచభాంతా నిద్రపోయినపుడు, నా ర్మమభలాోాంచీ ఇలాాంట్ట ధానే వెలువాెతేిది; దాని మారమ్రోతత ననున ఔలచి వేస్త బయాలు భరిాంత గాఢతయభయేమవి. నాకు కచిచతాంగా తెలుస్వ ధాని. నాకు తెలుస్త యిపుడు మసల్వాడే సిథత్తలో ఉనానడో; అతనిపై జాల్ డాడను, భనస్తలో మాత్రాం నవుాకునానను. నాకు తెలుస్త – మొదట్ట శఫదాం వెలువడినట్ట నుాండి, తను తన భాంచాంపై మొదట్టస్వరి ఔదిల్నట్ట నుాండి, అతడు మెలకువగానే డుకని ఉనానడు. అట్టనుాండీ అతనిలో బయాలు కూడఖటేకుాంటూనే ఉనానయి. అవనీన అయథయహితభని నమిభాంచుకోవడానికి ప్రమత్తనస్తినానడు, కాని వలా కావట్టాదు. ‗ఇది పొఖగూట్టలో గాల్ త భరేాం కాదు – నేలపై రిగెడుత్తనన చుాంచు అయివుాంటాంది,‘ లేదాంట్ట, ‗ఔమార కీచుభని

109

మెహెర్

మిననకునన కీచురాయి ఫహుశా‘ – ఇలా అతడు తనకు తాను నచచ చపుకుాంటనానడు. అవును, ఈ ఊహలత అతడు ఉశమిలా ప్రమత్తనస్తినానడు; కాని అాంతా చివయకు నిషలాంగానే తస్తిాంది. అాంతా నిషలమే; ఎాందుఔాంట్ట భృత్తమవు, అతడిని సమీపిాంచే మతనాంలో, మాందుగా తన నలాని నీడత అతడి ఎదుట తచాచడిాంది; అది తన ఎయను నలువైపులా చుటేమట్టేాంది. ఈ అదృశమమైన నీడ యొఔా శోఔగ్రసి ప్రభావమే అతడి చేత – చూడఔ పోయినా, వినఔ పోయినా – ఆ ఖదిలో నా తల ఉనికిని గ్రహిాంచేటే చేసిాంది.

స్తదీయా సభమాం చాలా సహనాంత వేచి చూస్వఔ, అతడు త్తరిగి నడుాం వాల్చన జాడలేవీ వినిపిాంచఔపోవడాంత, నేను లాాంతరలో చినన – చాలా, చాలా చినన చీల్ఔ తెయవాలనన నిశచయానికి వచాచను. నువూాహిాంచలేవు ఎాంత గుటే గుటేగా తెయవడాం మొదలుపెటాేనో. చీల్ఔ నుాండి క్ట ఔా, స్వలీడు దాయాం లాాంట్ట, లచని కియణాం ఫమటకు చిమిభ ఆ రాఫాందు ఔనునను తాక్ట వయకూ, తెరస్తినే వచాచను.

ఆ ఔనున విపరచకుని ఉాంది – బారాా తెరచుకుని ఉాంది. దానిన చూడటాం తట్ట నాలో ఆగ్రహాం పెలుాబికిాంది. నేను దానిన రిపూయి సషేతత చూస్వను – అాంతా భబుఫ నీలాం, పైన నా ఎమఔలాోని భజజనే వణ్ణకిాంచేాంతట్ట విఔృతమైన మస్తగు; కాని నాకు మసలాడి మకాం, శరీయాం యేదీ గోచరిాంచ లేదు: ఎాందుఔాంట్ట, ఏద్య అాంతః ప్రేరేణ కదీద అననటే నేనా కియణానిన సరిగాగ ఆ దరిద్రగొటే భచచ మీదే వదిలాను.

నేను నీకు చలేదూ నువేాది పిచిచతనభని భ్రమిస్తినానవో అది క్టవలాం ఇాంద్రియాల స్తనిశితతాాం అని? – ఇపుడు, చపుినానను విను, ఒ ధాని నా చవులను తాకిాంది – సననని, మెలాని, చురకైన ధాని – ఔ ఖడియారానిన నూలు గుడడలో చుటేబ్బడితే వెలువడే ధాని లాాంట్టది. నాకు ఈ ధాని కూడా తెలుస్త. ఇది ఆ మసలాడి గుాండె కటేకుాంటనన ధాని. దుాంధుబుల మ్రోత ఔ సైనికుడిలో ధైరామనెనలా ఉతేిజితాం చేస్తిాంద్య, ఇది అలా నాలో ఆగ్రహానిన భరిాంత అధిఔాం చేసిాంది.

110

మెహెర్

అయినా ననున నేను సాంభాళ్ళాంచుకుని సిథయాంగా నిలఫడాడను. ఊపిరి నిల్పి వేస్వను. లాాంతరను నిశచలాంగా టేకునానను. ఆ కియణానిన ఎాంత నిలఔడగా ఔనున మీదనే నిల్పి ఉాంచఖలనో ప్రమత్తనాంచాను. ఇాంతలో ఆ గుాండె యొఔా రౌయవ ఘోష ఉదృతమైాంది. ప్రతీ ీణానికీ దాని వడి పెరగుతూ పెరగుతూ పోత్తాంది; భరిాంత బిఖగయ బిఖగయగా ధానిస్తిాంది! ఫహుశా మసల్వాడిలో బమాం ఉఛ్ఛస్వథయిని చేరి ఉాంటాంది! భరిాంత బిఖగయగా, అవును, ప్రతీ ీణానికి బిఖగయగా ధానిస్తిాంది! – శ్రదదగా విాంటనానవా? యిదివయక్ట చపను నేను వామకులాంగా ఉనాననని: యిపుడూ అదే సిథత్త నాది. దీనికి తడు ఈ నిశీయలో, ఎటూ కాని సభమాంలో, ఈ పురాతన ఖృహపు బమాంఔయ నిశశబాదనిన చీలుస్తి పెచచరిలుతా్తనన ఈ విాంత శఫదాం ననున అవధులాేని బమ భీత్తలాో మాంచివేసిాంది. అయినా ఇాంకనిన నిమషాలు ననున నేను సాంభాళ్ళాంచుకుని సిథయాంగా ని్చనానను. కాని ఈ ఘోష బిఖగయగా, భరిాంత బిఖగయగా పెరగుతూనే ఉాంది! ఆ గుాండె ఫదదలౌత్తాందేమో ననిపిాంచిాంది. ఇపుడు ననోన కతి ఆాంద్యళ్న చుటేమట్టేాంది – ఈ శఫదాం ఇరగుపొరగుకు వినడితే! మసలాడికి భృత్తమఖడిమ సమీపిాంచిాంది! ఔా పొల్క్టఔత, లాాంతర బళ్ళున తెరిచి, ఖదిలోకి దుమికాను. అతడు ఔాస్వరి అరిచాడు – క్టవలాం క్ట స్వరి. నేను ీణాంలో అతడిన నేల మీదకు ఈడిచ, ఫరవైన రపును అతడి మీదకు లాగసి నొకాాను. అట్టకి ని మగిసిాందనిపిాంచి, ఉలాాసాంగా నవుాకునానను. కాని, చాలా నిమషాల పట, నొకుాకుపోయిన ధానిత గుాండె కటేకుాంటూనే ఉాంది. అయితే ఇది నననాంతగా వేధిాంచలేదు; యిది గోడ ఫమటకు వినిపిాంచదు. క్రభ క్రభాంగా యిదీ సదుదభణ్ణగిాంది. మసలాడు చనిపోయాడు. నేను రపు తొలగిాంచి శవానిన రీక్షిాంచాను. అవును, అతను పూరిిగా చనిపోయాడు. నేను గుాండె మీద చేయి వేసి కనిన నిమషాల పట ట్టే ఉాంచాను. సాందన లేదు. అతను పూరిిగా చనిపోయాడు. అతని ఔనున ఇాంఔ ననున బాధిాంచదు.

నువుా ననున ఇాంకా పిచిచవాడిననే అనుకుాంటననటేయితే, నేనీ ఔళ్ళఫరానిన భరగు యచడానికి తీస్తకునన చురకైన మాందుజాగ్రతిలనీన వివరిాంచిన తరవాత, యిఔ ఎాంతమాత్రాం అలా అనుకోవు.

111

మెహెర్

రాత్రి ఖడుస్తిాండగా, నేను వేఖాంగా – కాని నిశశఫదాంగా – నిలో నిభఖనభయామను. అనినాంట్టఔనాన మాందు నేను శవానిన మఔాలు చేస్వను. అతని తలనీ, చేత్తలీన, కాళ్ునీ నరిక్టస్వను.

తరాాత ఖది నేలలోాంచి మూడు లఔల్న3 పెలగాిాంచి, మొతాినిన క్రిాంద దూలాల భధమ ప్పరాచను. తరాాత లఔల్న త్తరిగి మథారీత్తన ఎాంత యకిిగా, ఎాంత కుత్తసతాంగా సరాదనాంట్ట, ఏ మానవ నేత్రాం – చివరికి అతడిది కూడా – అఔాడ ఏ తేడా సిఖటే లేఔపోయేది. అఔాడ ఔడఖడానిక్టాం లేదు – ఏ భచాచ – ఏ యఔిపు చుకాా మిఖలాేదు. ఆ విషమాంలో నేను చాలా జాగ్రతి వహిాంచాను. అాంతా ఒ తొట్టేలో పిాండేస్వను – హ! హహ! హాహ!

నేనీ నులనినాంట్టకీ మగిాంపు ల్క్ట సరికి నాలుఖయిమాంది – ఇాంకా అయథరాత్రి చీఔటా అలుమకుని ఉనానయి. ఖడియాయాం ఖాంట కటేడాం తరవాయి, వీధి తలుపు తట్టేన చపుడు వినిపిాంచిాంది. నేను తేల్ఔ డిన హృదమాంత దానిన తెయవడానికి వెళాును – ఇపుడిఔ నేను బమడేాందు క్టమాంది? లోనికి ప్రవేశిాంచిన మగుగర వమకుిలు, చఔాని హుాందాతనాంత, తభని తామ పోలీస్త అధికారలుగా రిచమాం చేస్తకునానర. పొరగువాడెవరికో రాత్రి ఔ అరపు వినఫడిాంది; పోలీస్త కారామలయానికి సమాచాయాం అాందిాంది; ప్రస్తితాం వార (అధికారలు) ఈ రిసరాల్న తనిఖీ చేమడానికి నిమమిాంఫడినవార.

నేను నవాాను – ఇపుడిఔ బమడేాందు క్టమాంది? ఆ పెదదభనుషుల్న స్వదయాంగా లోనికి స్వాఖత్తాంచాను. ఆ అరపు నేనే ఔలలో అరిచాననానను. మసల్వాడు ప్రస్తితాం దేశాంలో లేడని చపను. నా అత్తథులకు ఖృహభాంతా త్తపి చూపిాంచాను. వారిని తనిఖీ చేస్తకోభనానను – బాగా తనిఖీ చేస్తకోభనానను. నేను వారిని, నిదానాంగా, అతని ఖదికి తీస్తకు వెళాును. లోల బద్రాంగా, చకుా చదయకుాండా ఉనన అతని సాందల్న వారికి చూపిాంచాను. నా విశాాసపు అత్తమతాసహాంలో నేను, ఆ ఖదిలోకి కురీచలు తెచిచ, అలసట తీరేదాఔ వారిని యిఔాడే విశ్రమిాంచభని కోరాను; నా రిపూయి స్వపలమాం అాందిాంచిన వెర్రి ధీమాత నేను సామాంగా నా కురీచని సరిగాగ హత్తడి శవాం విశ్రమిస్తినన సథలాం మీదనే వేస్తకునానను.

112

మెహెర్

అధికారలు సాంతృపిి చాందార. నా ప్రవయిన వారికి నభభఔాం ఔల్గిాంచిాంది. నేను చాలా చలాకీగా ఉనానను. వార కూరచని, కుశల ప్రశనలేస్తిాంట్ట, నేను కులాస్వగా సమాధ్యనాల్చాచను. కాని, కాస్తట్టకి, నాలో సత్తివ జారిపోత్తనన భావన ఔల్గాంది, వార వెళ్ళపోతే బాగుాండు ననుకునానను. నా తల నొచచడాం మొదలైాంది; చవులాో ఏద్య మ్రోత మోగుత్తాంది. కాని, వారిాంకా కూరచనే ఉనానర, ఇాంకా ఔబురాాడుతూనే ఉనానర. ఆ మ్రోత భరిాంత సషేభయిమాంది – అది కనస్వగుత్తాంది, ఇాంకా సషేభయిమాంది. ఈ భావనను అధిఖమిాంచడనికి నేను భరిాంత ధ్యరాళ్ాంగా మాటాాడ స్వగాను; కాని అది కనస్వగుతూనే వుాంది, భరిాంత సషేత పొాందిాంది. చివయకు, కాస్తట్టకి, ఆ శఫదాం నా చవులాోనిది కాదని నా ఔయథభయిమాంది.

నాలో సత్తివ ఇపుడు భరిాంత సననగిల్ాాందనడాంలో అనుమానాం లేదు; కాని నేను భరిాంత వాగాదట్టత, భరిాంత హెచుచ సాయాంత మాటాాడతూనే వునానను. అయినా ఆ ధాని పెరగుతూనే ఉాంది – నేనేాం చేస్తది? అది సననని, మెలనాి, చురకైన ధాని – అచచాం ఔ ఖడియారానిన నూలుగుడడలో చుటేబ్బడితే వెలువడే ధాని లాాంట్టది. నాకు ఊపిరాడటాం ఔషేభయిమాంది – అయినా అధికారలు దానిన వినలేదు. నేను భరిాంత వేఖాంగా, భరిాంత తీవ్రాంగా మాటాాడ స్వగాను; కాని ఆ శఫదాం క్రభాంగా అధిఔభయిాంది. నేను పైకి లేచాను; సాల విషయాలపై – హెచుచ సాయాంత, తీవ్ర బాంగిభలత – వాదులాడటాం మొదలుపెటాేను; కాని ఆ శఫదాం క్రభాంగా అధిఔభయిమాంది. వాళ్ళుాందుకు వెళ్ళుపోర? వాళ్ు రిశీలనలు నాలో ఆగ్రహానిన ఔల్గిస్తిననటా నేను పెదద పెదద అాంఖలత ఖదిలో అటూ ఇటూ చారా చేస్వను – కాని శఫదాం క్రభాంగా అధిఔభయిమాంది. బఖవాంత్తడా! నేనేాం చేస్తది? నేను బుసలు కటాేను – నేను ప్రలాపిాంచాను – నేను దూషాంచాను! నేను కూరచనన కురీచని త్తయగసి, లఔలపై విఔృతమైన ధానిత రదాదను; కాని శఫదాం నలువైపులా ఉధృతమైాంది, ఎడతెఖకుాండా అధిఔభవుతూనే ఉాంది. అది భరిాంత బిఖగయగా – బిఖగయగా – బిఖగయవుతూనే ఉాంది! అయినా ఇాంకా ఆ వమకుిలు ఉలాాసాంగా ఔబురాాడుతూనే ఉనానర; నవుాత్తనానర. వారికి వినఫడఔపోవడాం స్వధమమేనా? బఖవాంత్తడా! – కాదు, కాదు! వాళ్ళు వినానర! – వాళ్ళు అనుమానిాంచార! వాళ్ుకు తెలుస్త! –

113

మెహెర్

వాళ్ళు నా బయానిన ఎఖతాళ్ళ చేస్తినానర! – యిలా ఆలోచిాంచాను, అలా అలోచిాంచాను. కాని ఈ యాతన ఔనాన ఏదైనా స్తకమే! ఈ నీచమైన రిహాసాం ఔనాన ఏదైనా సహమమే! నేనిాంఔ ఈ ఔటమైన నవుాల్న బరిాంచలేను! నాకు బిఖగయగా అయవాలనిపిాంచిాంది లేదాంట్ట చచిచపోవాలనిపిాంచిాంది! – భళ్ళు యిాంకోస్వరి – భళ్ళు! విను! బిఖగయగా! బిఖగయగా! బిఖగయ బిఖగయగా! –

‗దురాభరగలారా!‘ నేనరిచాను, ‗ఇఔ నట్టాంచొదుద! నేనాన అఔృతామనిన పుకుాంటనానను! – లఔల్న పెలాగిాంచాండి! – ఇదిగో, ఇదిగో! – ఇదే కటేకుాంటనన వాడి విఔృతమైన గుాండె!‘

* పదస్తచిఔలు: 1.

రాఫాందుఔనున (Vulture‖s eye): మసలాడి రాఫాందుఔనున ఫహుశా ఇలా ఉాండొచుచ.

2. ఈ పురగు పత ఔలలో చేరి తన దవడలత లోల కరకుతూ, లేదా కడుతూ ఖడియాయపు ట్టక్స ట్టక్స ధాని చేస్తిాంది. ఇది జత ఔటేడానికి చేస్త ఈ ధానిని కనిన పశాచతమ దేశాలాో భృత్తమశకునాం గా భావిస్విర.

114

మెహెర్

3.

మూల యచయిత: ఎడాగర్ అలాెన్ పో (1809 – 1849)ను ఔథానిఔలకు ఆదుమడిగా చపిర. ఔథానికా యచయితగానే కాఔ, ఔథానికా లీణాలను స్తత్రీఔరిాంచిన తొల్ లాీణ్ణకుడిగా కూడా ఈమన ప్పరే ప్రమకాంగా వినవస్తిాంది: ‗Every word tells, and there is not a word which does not tell.‘ తన ఈ స్తత్రానిన తాను ఎాంత చఔాగా అనుసరిాంచి చూపడో తొటేతొల్ ఔథానిఔలలో ఔటన ఈ ‗Telltale Heart‘ (గుటే చపిన గుాండె)లో ఔనిపిస్తిాంది. ఇఔాడ ప్రతీ దాం ఔథ చపుిాంది; ఔథ చని దభాంటూ ఏదీ లేదు. అాంతే కాఔ, దరిమిలా నబొకవ్ మొదలైన యచయితల నిషాిత హస్విలలో రిపూయి సిథత్త పొాందిన అవిశాసనీమ ఔథకుడి పత్ర (Unreliable narrator), ఎడాగర్ అలాెన్ పో దగిగయ బుడి బుడి నడఔలు వేమడమూ ఇఔాడ ఔనిపిస్తిాంది. తను పిచిచవాడిని కాదని ఔథకుడు ఎాంత నభభఫల్కి నట్టకీ, ఎనిన రజువులు చూపినట్టకీ, తను చేసిన హతమకు ఒ valid motive చూపిాంచలేఔ పోత్తనానననన సృహ అతనికి లేఔపోవడాం అతనిలో మానసిఔ సభతౌలమత కయవడిాందనన నిజానిన చఔనే చపుత్తాంది.

Translated from Edgar Allen Poe‖s ‗Telltale Heart‘ February 19, 2008

*

115

మెహెర్

కవి, ప్రపాంచమూ వీస్వావ షాంబోర స్వా

(పోలిష్ కవయిత్రి వీస్వావ షాంబోర స్వా 1996లో నోబెల్ బహుమతి స్వాకరిస్తూ చేసిన ప్రసాం .)

ఏ ప్రసాంఖాంలోనైనా ఎపుడూ మొదట్ట వాఔమమే బాగా ఔఠినమైాందని అాంతా అాంటూాంటార. దానిన దాట్టస్వను కాఫట్టే పరాాలేదు. అయితే రానునన వాకామలు కూడా — మూడవదీ, ఆయవదీ, దవదీ ఇలా చివరి వాఔమాం వయకూ కూడా — అాంతే ఔషేాంగా ఉాండబోత్తనానయేమో అనిపిస్ిాంది. ఎాందుఔాంట్ట నేనిఔాడ మాటాాడాల్సాంది ఔవితాాం గురిాంచి. ఇదివయకూ ఈ విషమమై నేనేమైనా చపిాంది చాలా సాలాం; నిజానికి దాదాపు ఏమీ లేదనే చపల్. ఎపుడనా ఏభనాన చపినా, ఆ చటాంలో నాకు పెదద ప్రజఞ లేదనన శాంఔ పొాంచి వుాండనే వుాంటాంది. కాఫట్టే ఈ ప్రసాంఖాం కాసి చిననగానే ఉాండబోతాంది. అనిన లోపల్త తకుావ మోతాదులాో వడిడాంచినటయేితే సహిాంచడాం తేల్ఔ.

సభకాలీన ఔవులు తభ గురిాంచి ఎపుడూ సాంశయాలత అనుమానాలత ఉాంటార. వార అయిషేాంగా మాత్రమే తామ ఔవులభని ఫహియాంఖాంగా పుకుాంటార, ఏద్య ఔవులైనాందుకు సిగుగడుత్తననటే. భన ఈ అటేహాసపూరితమైన కాలాలాో సొాంత లోపల్న ప్రఔట్టాంచుకోవటమే ఎవరికైనా కాసి స్తలబాం (ఔనీసాం అవి ఆఔయషణ్ణమాంగా మస్విబు కాఫడినాంత వయకూ); కానీ సొాంత స్వభరాథయల్న గురిిాంచడాం మాత్రాం ఔషేాం, ఎాందుఔాంట్ట అవి ఎపుడూ నిగూఢాంగా దాగి ఉాంటాయి, పైపెచుచ వాట్టపై సదర వమకిిక్ట ఎపుడూ పూరిి విశాాసాం ఉాండదు. దయఖాస్తిలు నిాంపుత్తననపుడో లేదా కతి వమకుిలత సాంభాషస్తిననపుడో — అాంట్ట తభ వృత్తిని ఫమటపెటేఔ తని రిసిథత్త ఔల్గినపుడు — ఔవులు ‗యచయిత‘ అనే స్వధ్యయణ నామానిన వాడటానిక్ట స్తమకత చూపిస్విర; లేదా, ‗ఔవి‘ అనే ఫదులు, రామడాంతపటూ అదనాంగా వార ఏ వృత్తి చేస్తినానరో దాని ప్పర వాడతార. తట్టవుద్యమగులు మొదలుకని ఫస్తస ప్రయాణ్ణకుల దాకా, తామ వమవహరిస్తిననది ఔ ఔవిత అని

116

మెహెర్

తెల్మగానే, కాసి ఔాంగారూ అనభభకాలత ప్రత్తసాందిస్విర. ఫహుశా తతివశాస్త్రకారలు కూడా ఇలాాంట్ట ప్రత్తసాందనలేన ఎదురోావాల్స వస్తిాందేమోనని నేననుకుాంటాను. అయితే వారి రిసిథత్త కాసి మెరగు. చాలా సాందరాబలాో వార తభ ఆసకిికి ఏదైనా పాండితామనిన స్తచిాంచే ప్పరత అలాంఔరిాంచఖలుగుతార. తతివశాస్త్ర అధ్యమకుడు — అాంట్ట అది భరిాంత గొగా ధానిాంచడాం లేదూ!

కానీ ఎఔాడా ఔవితా అధ్యమకులు లేర. అలా ఉననటేయితే, ఔవితాాం అనేది ఔ ప్రతేమఔ అధమమనమూ, క్రభాం తని రీీల్త, ఉయఔి గ్రాంథట్టేఔల తపటూ పదస్తచిఔలు జత చేమఫడిన సిదాధాంత వామస్వల్త, ఆకరో,ా వేడుఔగా అాందజేస్త యోఖమతా త్రాల్త… ఇవనీన అవసయమైన వామసాంఖభనన అయథాం వస్తిాంది. భయలా దీనిన ఫట్టే, అదుబతమైన ఔవితలత కాగితాలు నిాంప్పసినాంత మాత్రాన ఔవిగా అయహత లభిాంచదనన అయథాం వస్తిాంది. ఏద్య ఔ అధికారిఔ ఆమోద మద్రత వునన కాగితాం మఔా ఇఔాడ మకమభవుత్తాంది. యషమన్ ఔవితాానికి ఖయాకాయణమైనవాడూ, దరిమిలా నోబ్బల్ గ్రహీతా అయిన జోసెఫ్ బ్రడ్ స్తా ఈ కాయణాంగానే ఫహిషాయణ శిీకు గుయయామడనన సాంఖత్త ఇఔాడ భనాం గురి చేస్తకోవాల్. ఔవి కాఖల్గ హకుాను ఆమనకు దతిాం చేస్త అధికారిఔ ధృవీఔయణ ఏదీ లేదనన కాయణాంగా వార ఆమనపై ‗రానన జీవి‘ అనన మద్ర వేశార1.

కనిన సాంవతసరాల క్రితాం నాకు బ్రడ్ స్తాని వమకిిఖతాంగా ఔలుస్తకునే గౌయవమూ, భాఖమమూ లభిాంచాయి. నేను ఖభనిాంచిాందేభాంట్ట, నాకు తెల్సిన ఔవులాందరిలోనూ, తాను ఔవినని కులాస్వగా చపుకుననవాడు ఆమన ఔాడే. ఆమన ఆ దానిన ఏ మొహమాటమూ లేకుాండా ల్కాడు. మొహమాటాం మాట అటాంచితే, ధికాాయపూరితమైన స్తాచఛత ల్కాడు. యవకునిగా తాను ఎదుర్మానన క్రూయమైన అవమానాల్న గురిచేస్తకోవడమే దీని కాయణమై ఉాండవచచని నాఔనిపిాంచిాంది.

భనిష భరామద ఇాంత స్తలబాంగా దాడికి గురికాని ఇాంకాసి అదృషేవాంతమైన దేశాలాో, ఔవులు సహజాంగానే ప్రచురిాంఫడాలనీ, చదవఫడాలనీ, అయథాం చేస్తకోఫడాలనీ ఆశిస్విర; కానీ, తభను తామ మామూలు గుాంపు నుాండీ, రోజువారీ నిస్వసయ వమవహారాల్నాంచీ వేర చేస్తకోవాలని పెదదగా

117

మెహెర్

ప్రమత్తనాంచర. అయితే భనాం దీనికి భిననమైన ధోయణ్ణని చూసి కూడా ఎకుావ కాలమేాం కాలేదు. ఈ శతాఫదపు తొల్ దశాబాదలాోనే ఔవులు తభ విరీత వేషధ్యయణతనూ, విాంత నడతతనూ భనల్న విసభమయచాలని ప్రయాసడటమూ చూస్వాం. కానీ అదాంతా క్టవలాం జనాం మాందు ప్రదయశన కోసమే. ఇలా ఎనిన చేసినా, ఎటకే్టలకు, తభ వెనుఔనే తలుపులు మూసి, తభ తొడుగులీన, అలాంకారాలీన, ఇతయ అదనపుహాంగులీన విడిచిపెట్టే — నిశశఫదాంగా, సహనాంత తభ ఆతభ స్వక్షాతాారానికై ఎదురచూస్తి — ఇాంకా తెలాగానే వునన కాగితానికి ఎదుర్మడిడ నిలవాల్సన ీణాలు రానే వచేచవి. ఎాందుఔాంట్ట, అాంత్తభాంగా లెఔాలోకచేచది అదే కాఫట్టే.

గొ శాస్త్రవేతిల, చిత్రకారల జీవితాలపై ఇఫఫడిమఫఫడిగా సినిమాలు రావడాంలో యాధృచిఛఔమేమీ లేదు. అభిలాష వునన దయశకులు ఔ మకమమైన శాస్త్రీమ ఆవిషాారానికి గానీ, ఔ చిత్రఔళాకాండపు ఉదబవానికి గానీ దారి తీసిన సృజనాతభఔ ప్రక్రిమను నభభశఔమాంగా తెయపైకి ఎకిాాంచాలని తన డతార. వివిధ యకాల శాస్త్రీమ ప్రయోగాల్న సభయథవాంతాంగా చిత్రీఔరిాంచటాం స్వధమమే కూడా. వాసివిఔత ఉట్టేడేటే నిరిభాంచిన ప్రయోఖశాలలు, యఔయకాల రిఔరాలు, సవిస్వియమైన మాంత్రస్వమాగ్రి: వీట్టత కూడిన సనినవేశాలు ప్రేీకుల్న కాంత ఆఔటేకుాంటాయి. అలాగ ఆయా సనినవేశాలాోని అనిశిచత్తని భాంచి నాటకీమతత చూపిాంచవచుచ (సాల మారత వెయోమమార భళ్ళు చేస్ినన ప్రయోఖాం చివయకు ఆశిాంచిన పల్తానిన ఇవానుాందా లేదా, వగైరా). చిత్రకారలకు సాంఫాంధిాంచిన సినిమాలు కూడా చఔాగా తీమవచుచ. తొల్ పెనిసల్ గీత నుాంచి త్తది కుాంచ మెరగు దాకా ఔ గొ ఔళాకాండపు రిణాభాంలో ప్రతీ దశనీ పునఃసృజిస్తి, ఔళ్ళు చదిరేలా తీమవచుచ. ఇఔ సాంగీతకారలపై తీసిన సినిమాలాో సాంగీతాం వెలుావెత్తితూ ఉాంటాంది: సాంగీతకారని చవులాో మ్రోగ గీతపు తొల్ ఖభకాలు చివయకు సిాంఫనీగా రిణత రూపనిన సాంతరిాంచుకోవటానిన చూపిాంచవచుచ. నిజానికి ఈ ప్రమతానలనీన అమామఔతామే అయినట్టకీ, వీట్టలాో ఏ ఔాట్న జనాం ‗ప్రేయణ‘ ప్పరిట పిల్చే ఆ విాంత మానసిఔ సిథత్తని వివరిాంచలేఔపోయినట్టకీ, ఔనీసాం అఔాడ చూడటానికో, వినటానికో ఏద్య ఔట్ట వుాంటాంది.

118

మెహెర్

ఎట్టచీచ ఔవుల సిథతే అధభాం. వారి వామసాంఖాం చూడటానికి యభ ప్పలవాంగా ఉాంటాంది. ఔడు ట్టబిల్ మాందు కూరచనో స్ఫ్కలో డుకునో, నిశచలాంగా గోడనో లేఔ ఇాంట్టఔపునో చూస్తిాంటాడు. అపుడపుడూ ఈ వమకిి ఔదిల్ ఒ ఏడు ాంకుిలు రాస్విడు, రాసిన వాట్టలో భళ్ళు ఒ ాంకిి కట్టవేేస్విడు, ఇాంకో ఖాంట ఖడుస్తిాంది, ఈ యమాంతాం ఏమీ జయఖదు… ఇలాాంట్ట సనినవేశానిన చూస్త ఒపిఔ ఎవరికి ఉాంటాంది?

నేనిాందాఔ ప్రేయణని ప్రస్వివిాంచాను. సభకాలీన ఔవులను అది ఏమిట్న, అసలది నిజాంగా ఉాంటాందా అని అడిగితే జవాబుకు తడఫడతార. దీని అయథాం వారెపుడూ దీవెన ప్రామమైన ఆ లోల్ ఆవేశానిన అనుబవిాంచలేదని కాదు. నీక్ట అవఖతాం కాని విషయానిన వేర్మఔరికి వివరిాంచడాం ఔషేాం.

ఈ ప్రశన ఎదురైతే అపుడపుడూ నేనూ తపిాంచుకుాంటాను. కానీ నా సమాధ్యనాం ఇది: ప్రేయణ అనేది ఔవులకూ ఔళాకారలకూ మాత్రమే గుతిగా లభిాంచే అదృషేాం కాదు. ప్రేయణ తయచూ వచిచ లఔరిాంచే ఔ ప్రతేమఔ భనుషమ సమూహాం ఇపుడూ ఉాంది, ఇదివయకూ ఉాండేది, ఎలాపుడూ ఉాంటాంది కూడా. తభకు నచిచ నిని ఎనునకుని దానిన ప్రేభత, ఊహాశకిిత చేస్త భనుషులత కూడి ఉాంటాంది ఈ సమూహాం. ఇాందులో ఉాండేది వైదుమలు కావచుచ, ఉపధ్యమయలు కావచుచ, తటమాలులు కావచుచ — నేనిాంకో వాంద వృత్తిలను ఈ జాబితాలోనికి చేయచఖలను. కతి సవాళ్ును ఎదుర్మానే కదీద వారి ని వారికి ఔ నియాంతయ స్వహసఔృతమాంగా మారిపోత్తాంది. ఔషాేల్త, వైపలామల్త వారి కుతూహలానిన అణచలేవు. వార రిషారిాంచే ప్రతీ సభసమ నుాంచీ భరినిన సవాళ్ళు ఉదబవిస్వియి. ప్రేయణ అనేది ఏదైనా, దాని ఉదబవాం మాత్రాం ‗నాకు తెలీదు‘ అనే నియాంతయ భావన నుాంచి.

ఇలాాంట్ట భనుషులు ఎకుావభాందేమీ లేర. ఈ భూమీభద నివసిాంచే వాళ్ులో చాలాభాంది ఫతఔటానికి ని చేస్విర, ని చేయాల్ కాఫట్టే ని చేస్విర. వార ఆ నో ఈ నో ఎాంచుకునేది ప్రేభత కాదు; వారి జీవిత రిసిథత్తలు వారికై ఆ ఎాంపిఔ చేసి పెటాయేి. అయిషేమైన నీ, నిరాసఔిమైన నీ, ఎాంత అయిషేమైనా ఎాంత నిరాసఔిమైనా వేరే వాళ్ుకి ఆ మాత్రాం కూడా లేదనన కాయణాంగా

119

మెహెర్

మాత్రమే విలువనాందుకునే నీ — ఇది మానవ దౌరాబగామలాోకెలా ా ఔయాశమైనది. ఈ విషమాంలో రానునన శతాబాదలైనా మారను తీస్తకస్విమనన స్తచనేదీ లేదు.

అాందుక్ట, ఔవులకు ప్రేయణపై గుతాిధితామనిన నేను నిరాఔరిాంచినట్టకీ, ఆ అదృషేపు ఆప్పీనాందుకునన ఔ ప్రతేమఔ సమూహాంలోకి వారిని చేరస్విను.

అయితే ఇఔాడే నా శ్రోతలాో కనిన సాందేహాలు ఔలగొచుచ. చాలాభాంది ఘాతకుల్త, నిమాంతల్త, భతనాభదుల్త, నినాదాల పొల్క్టఔల దాారా అధికాయాం కోసాం కటేమిటాడేే ప్రజానామకుల్త వీళ్ుాంతా కూడా తభ నులను ఆస్వాదిస్విర; వార కూడా తభ విధులను ఔలనాతభఔ కుతూహలాంతనే నియారిిస్విర. అవును, పుకుాంటాను. కానీ వారికి ‗తెలుస్త‘. యిఔ ఆ తెల్సిాందాాంతనే ఎలాకాలమూ సరిపుచుచకోఖలర. ఆ తెల్సిాంది త భరేదీ తెలుస్తకోవాలనుకోర. ఎాందుఔాంట్ట అది తభ వాదనలాోని తీవ్రతను క్షీణ్ణాంచేమఖలదు. అయితే కతి ప్రశనలకు దారితీమని ఏ జాఞనమైనా తాయగా చచిచపోత్తాంది: జీవిాంచడానికి కావలసిన ఔనీస ఉసుిగ్రతను అది నిలబ్బటేకోలేఔపోత్తాంది.

ఇాందుక్ట నేను ‗నాకు తెలీదు‘ అనే ఈ దఫాంధ్యనికి అాంత ఉననతమైన విలువనిస్విను. ఇది చిననదే, కానీ బ్రహాభాండమైన రెఔాలత ఎగురత్తాంది. భన అాంతయాంఖ విస్విరాలేన గాఔ, భన ఈ చినిన భూమి నిరాధ్యయాంగా వ్రేలాడే బాహమ విస్విరాల్న కూడా ఇమడుచకోఖల్గాంతగా భన జీవితానిన విశాలరస్తిాంది. ఐజాక్స నూమటన్ ‗నాకు తెలీదు‘ అని అనుకోఔపోయి వుాంట్ట, అతని చినిన వనాంలో ఆపిల్ ళ్ళు వడఖళ్ులా ఊయఔనే నేలరాల్ ఊరకునేవి, భహా అయితే అతను వాట్టని వాంగి ఏరకుని గుటకామస్వాహా చేసి ఉాండేవాడు2. నా తట్ట దేశస్తిరాలు మేరీ స్ాోద్యవ్ స్వా కుమరీ ‗నాకు తెలీదు‘ అని అనుకోఔపోయి వుాంట్ట, ఫహుశా ఏద్య ఔ ప్రైవేట ఉననత పఠశాలలో కులీన యవత్తలకు యస్వమనశాస్త్ర పఠాలు చపుకుాంటూ ఉాండిపోయేది, ఈ అనమథా గౌయవప్రదమైన ఉద్యమగానిన నియాహిస్తినే చివయకు భయణ్ణాంచి ఉాండేది. కాని ఆమె ‗నాకు తెలీదు‘ అని తనకు తాను నియాంతయాం చపుకుాంటూనే ఉాంది; ఈ దాలే ఆమెను — ఎఔాడతే అవిశ్రాంతాంగా అనేాషాంచే వమకిితాాలు

120

మెహెర్

అపుడపుడూ నోబ్బల్ ఫహుభత్తత సతారిాంఫడతాయో ఆ స్వకే్స హోమ కు, ఔస్వరి కాదు రెాండుస్వర,ా తీస్తకువెళ్ుఖల్గాయి3.

ఔవులు కూడా, వార నిజమైన ఔవులే అయితే, ‗నాకు తెలీదు‘ అనే ఈ మాటని నితమాం పునశచరిాంచుకుాంటూనే ఉాండాల్. ఔవి రాసిన ప్రతీ ఔవితా ఈ మాటకి సమాధ్యనాం చప్పాందుకు చేసిన ఔ ప్రమతాననిన స్తచిస్తిాంది. కాని కాగితాం మీద చివరి పుల్ స్వపే పెటేగానే అతనిలో భళాు అనిశిచత్త మొదలవుత్తాంది, సదర సమాధ్యనాం క్టవలాం తనకు తాను ఆదధయభాంగా ఔల్ాంచుకుననదనీ, పైపెచుచ అసభగ్రభనీ అతనికి అయథాం కావడాం ప్రాయాంబభవుత్తాంది. కాఫట్టే ఔవులు నితమాం ప్రమత్తనస్తినే ఉాంటార; చివరికెననడో, వారి ఈ స్తామ-అసాంతృపుిల వరస పల్తాలననినాంట్టనీ స్వహితీ చరిత్రకారలు ఔ పెదద ప్పర్ కిాప త బొతిాంగా గుదిగుచిచ, దానిన ఆ ఔవుల ‗యచనా సాంచమాం‘ అాంటార.

నేను కోాస్వరి అసాంబవ సనినవేశాల్న ఔల ఔాంటూాంటాను. ఉదాహయణకి, నాకు యచయిత ఇకాీసియాసిేస్ త సాంభాషాంచే అవకాశాం వచిచనటే ఊహిాంచుకుాంటాను4. ఆమన సఔల మానవ ప్రమతానల నిషలతాాం పైనా ఔదిల్ాంచే విధాంగా ఒ విలాపనిన రాసిన యచయిత. ఆమనకు వెనున వాంచి ప్రణమిలుాతాను. ఎాందుఔాంట్ట ఆమన అతమదుబతమైన ఔవులాో ఔర, ఔనీసాం నా వయకూ. తరాాత ఆమన చేయి దొయఔబుచుచకుాంటాను, ‘ ―స్తరమని క్రిాంద కతి విషమాంటూ ఏదీ లేదు‖ అని నువుా రాస్వవు ఇకాీసియాసిేస్! కానీ సాయానా నువేా ఈ స్తరమని క్రిాంద కతిగా జనిభాంచ లేదూ. నీకు మాందు జీవిాంచిన వారెవరూ నువుా రాసిన ఔవితను చదవలేఔపోయార కాఫట్టే, నీ ఔవిత కూడా స్తరమని క్రిాంద కతిదే. అలాగ నువుా ఏ సైప్రస్ చటే క్రిాంద కూరచనానవో అది కూడా అనాది నుాంచీ పెరగుత్తననదేాం కాదు. అది ఇలాాంట్టదే భరో సైప్రస్ నుాంచి పుట్టేాంది, అయితే రెాండూ ఔట్ట మాత్రాం కాదు. ఇకాీసియాసిేస్! నేనినాంకోట్ట కూడా అడగాలనుకుాంటనానను. నువుా స్తరమని క్రిాంద ఏ కతి ఇత్తవృతాినిన స్తాఔరిాంచబోత్తనానవ్? ఇదివయకూ వెల్బుచిచన ఆలోచనలక్ట అదనపు చేరా? ఫహుశా వాట్టలో కనినాంట్టని ఇపుడు కాండిాంచాలనుకుాంటనానవు కాబోస్త? నీ ఖత యచనలో — ఆనాందాం

121

మెహెర్

ీణబాంగుయమైతేనేమి, అనానవు? కాఫట్టే నీ తదురి స్తరమని-క్రిాంద-కతి-ఔవిత ఆనాందాం గురిాంచినదై వుాంటాంది? ఇట్టదాకా ఏమైనా రిశీలనలు నమోదు చేస్తకునానవా, చిత్తిప్రత్తలు తయాయయామయా? ―నేను రాయాల్సనదాంతా రాస్తస్వను, ఇఔ రామటానిక్టమీ మిఖలాేదు‖ అని నువుా అనబోవని నాఔనిపిస్ిాంది. ప్రాంచాంలో ఏ ఔవీ ఇలా అనలేడు, మకమాంగా నీలాాంట్ట గొ ఔవి.‘

ఈ ప్రాంచాం — దీని గురిాంచి భనమేభనుకునాన, దీని భారీతనాం మాందు భన స్తామ దుయఫలతాాం స్తపరిాంచి భీత్తల్ానా, లేదూ భనుషుల్త జాంత్తవుల్త వృక్షాల్త అనుబవిాంచే వేదనల ట ాదీని ఉదాస్తనతను దేాషాంచినా; అలాగ, నీత్ర కాాంత్త రేకలోి చొచుచకుపోఫడిన ఈ శూనమవిస్విరాల గురిాంచీ, ఆ నీత్రాల చుటూే భనమిపుడిపుడే ఔనుగొనటాం మొదలుపెట్టేన గ్రహాల గురిాంచీ భనమేభనుకునాన; భనకు మాందస్తిగానే ట్టకెటా కరారైన ఎలాలులేని ఈ నాటఔయాంఖాం గురిాంచి భనమేభనుకునాన (రెాండు గుడిడ తేదీలకు ఔటేఫడిన ఈ ట్టకెటా చలుబాాట ఖడువు మాత్రాం నవ్వాచేచాంత కుయచనైనది); ఈ ప్రాంచాం గురిాంచి భనాం యిాంకా యిలా ఎనిన అనుకునాన గానీ — ఇది నివెాయరిచే ప్రాంచాం.

అయితే ఈ ‗నివెాయ రిచే‘ అనే విశ్చషణాం ఔ తారిాఔమైన ఎయను భరగురస్తిాంది. స్వధ్యయణాంగా భనల్న నివెాయపటకు గురి చేస్తవి ఏభాంట్ట — సయాత్రా తెల్సిన, విశావాి ఆమోదానిన పొాందిన దధత్త నుాంచి ఔాదారి ట్టనే అాంశాలు; భనకు ప్రస్తపటాంగా అలవాటన ధోయణ్ణ నుాంచి దారి భళ్ళున అాంశాలు. ఇఔ విషయానికస్తి, ఇఔాడ అలా ప్రస్తపట ప్రాంచభాంటూ ఔట్ట వేరే ఏదీ లేదు. భన నివెాయపట దానిఔదే సాతాంత్రాంగా భనునత్తాంది, అది స్వప్పక్షానామాం కోసాం వేరే దేని పైనా ఆధ్యయడదు.

పుకుాంటాను, ప్రతీ దానిన ఆగి సమీక్షిాంచుకోవాల్సన అవసయాం లేని రోజువారీ సాంభాషణలాో భనభాంతా ‗స్వధ్యయణ ప్రాంచాం‘, ‗స్వధ్యయణ జీవితాం‘, ‗స్వధ్యయణ రిసిథత్తలాో‘… లాాంట్ట దఫాంధ్యలు వాడుతూాంటాాం. కానీ ప్రత్త దానీన ఆచితూచే ఔవితాపు భాషలో, ఏదీ మామూలు కాదు, స్వధ్యయణాం కాదు: ఏ ఔా రాయీ, దాని పైనునన ఏ ఔా మేగమూ; ఏ ఔా ఖల్త, దాని

122

మెహెర్

తరాాతవచేచ ఏ ఔా రాత్రీ ; అనినాంట్టనీ మిాంచి, యీ ప్రాంచాంలో ఏ అసిితామూ, ఎవారి అసిితామూ స్వధ్యయణాం కాదు.

దీనిన ఫట్టే చూస్తి, ఔవుల ని ఎపుడూ జట్టలమే అనిపిస్ిాంది! *

క : [1] జోసెఫ్ బ్రడ్ స్తా (1940 – 1996) ప్రమక యషమన్ ఔవి, నోబ్బల్ స్వహితమ ఫహుభత్త గ్రహీత. స్వియెట్ యషామలో ఔ యూదు కుటాంఫాంలో జనిభాంచాడు. ప్పదరిఔాం వలా పఠశాల విదమని తొాందరోానే విడిచిపెటాేడు. యఔయకాల చిలాయ ఉద్యమగాలు చేస్తి తనకు తనే విదమ చపుకునానడు. తొాందరోానే స్వహితమ అనువాదాలత పటూ, ఔవితల్త రామటాం ప్రాయాంభిాంచాడు. ప్రస్తిత ప్రసాంఖాంలో వీస్వావా షాంబోర్ స్వా ఆమనున గూరిచ చేసిన ఈ ప్రస్వివనకు యఔి వమస్తసలో ఆమన ఎదుర్మానన ఔ సాంగటన ఆధ్యయాం. అట్ట స్వభమవాద యషామలో వయోజనులైన ప్రతీ ఔారూ ని చేయాలనన నియఫాంధాం వుాండేది. ప్రజలాందరూ శ్రమికుల కిాందే లెఔా. ప్రభ్యతాాం కూడా శ్రమిఔ ప్రభ్యతామే. అయితే ఈ ప్రభ్యతాాం దృషేలో శ్రభ అాంట్ట ఎపుడూ శారీయఔమైనదే! మేధోయమైన శ్రభ లెఔాలోకచేచది కాదు. దాాంత మేధ్యవి వయగాం చాలా ఔటవైన జీవితానిన ఖడవలసి వచేచది. రోడూాడచడాం, చిమీనల్న వెల్గిాంచడాం లాాంట్ట నులు చేస్తి, ఖాళ్ళ సభయాలాో తభ మేధో సాంఫాంధమైన వామసాంగాల్న నియాహిాంచుకోవాల్స వచేచది. ఇలా శ్రభ చేమని వాళ్ుని ప్రభ్యతాాం ‗రాననజీవులు‘ (పయసైట్స) అాంటూ మద్రవేసి, ఖడుడ వాతావయణ రిసిథత్తలునన ప్రాాంతాలాోకి ఫహిషాాయ శిీ విధిాంచేది. అట్టకి యవకోతాసహాంత, ఎవరినీ లెఔాచేమని స్తాచఛత ఔవితాాం రాస్తకుాంటూ పోత్తనన బ్రడ్ స్తా తొాందరోానే యషమన్ స్తక్రెట్ పోలీస్ దృషేలో డాడడు. ఆమనిన అరెస్త ేచేస్వర. అట్ట ఆమన విచాయణకు సాంఫాంధిాంచిన పఠమప్రత్త దరిమిలా ఔ జయనల్స్తే దాారా ఫమట్ట ప్రాంచానికి పొకిా ప్రసిదధమైాంది. అది ఇలా స్వగుత్తాంది:

జడిజ: నువుా మామూలుగా ఏాం చేస్తిాంటావు? బ్రడ్ స్తా: నేను ఔవిని, స్వహితీ అనువాదకుణ్ణి.

123

మెహెర్

జడిజ: ఔవిగా నినున ఎవర ఆమోదిాంచార? ఎవర ఔవుల జాబితాలో చేరాచర? బ్రడ్ స్తా: ఎవరూ కాదు. భనుషుల జాబితాలోకి ననెనవర చేరాచర? జడిజ: నువిాది అధమమనాం చేస్వవా? బ్రడ్ స్తా: ఇదాంట్ట? జడిజ: ఔవి ఎలా కావచచననది. మామూలుగా ఔవితాాం బోధిాంచేది, ఔవులు తయాయయేమది

పఠశాలలాో. నువాఔాడ ఔనీసాం ఉననత విదమ కూడా పూరిి చేమలేదు. బ్రడ్ స్తా: ఇది పఠశాలలాో నేరచకోవచచని నాఔనిపిాంచలేదు. జడిజ: భరి ఎలా? బ్రడ్ స్తా: నాకు తెల్సి… ఇది దేవుడి నుాంచి వస్తిాంది, అవును దేవుడి నుాంచే. ఈ విచాయణ తరవాత ఆమనపై ‗రానన జీవతాాం‘ అనన నేరానిన నిరాథరిాంచి ఐదేళ్ా ఔఠిన

కారాగాయ శిీ విధిాంచార. ఇదీ, పై ప్రస్వివన వెనఔ ఔథ. తరాాత్త కాలాంలో బ్రడ్ స్తా అమెరికా చేరకుని మేట్ట ఔవిగా ప్రసిదిధ పొాందాడు. [2] ఐజాక్స నూమటన్ (1643 – 1727) భూమామఔయషణ సిదాధాంతానిన ప్రత్తపదిాంచిన శాస్త్రవేతి. ఆమన తన ఆపిల్ వనాంలో విహరిస్తిాండగా నేల రాల్న ఆపిల్ ాండును చూసి ప్రేయణ పొాంది ఈ సిదాధాంతానిన ప్రత్తపదిాంచాడని ప్రతీత్త. [3] మేడమ కుమరీ (1867 – 1934)గా ప్రసిదిధ చాందిన ఈమె పోలాండ్ కు చాందిన శాస్త్రజుఞరాలు. రేడియో ధ్యరిభఔత విషమాంలో రిశోధనలకు ఆదుమరాలు. తొల్స్వరి రెాండు నోబ్బల్ ఫహుభత్తలు అాందుకునన వమకిి. [4] హీబ్రూ బైబిల్ లో భాఖాంగా వుాండే లు ఉ గ్రాంథాలాో ఔ దాని ప్పర ఇకాీసియాసిేస్. దీనిన రాసిాంది ఇకాీసియాసిేస్ (లేదా కహెలెత్). ఈ గ్రాంథాంలో ఆమన మానవుల ప్రతీ చరామ (ప్రతీ ప్రమతనమూ) నిషలమూ, అయథయహితమూ, అసాంఫదధమూ అని ప్రత్తపదిస్విడు. ఈ గ్రాంథాంలో కనిన వాకామల్న వీస్వావ షాంబోర్ స్వా ఇఔాడ తన ప్రసాంఖాంలో ప్రస్వివిస్తిననది. ఆ ప్రస్వివనకు మూలమైన వాకామలు ఇవి:

124

మెహెర్

What has been will be again, what has been done will be done again; there is nothing new under the sun. (ఏది వుననద్య అదే భయలా వుాండబోతాంది, ఏది స్వగిాంద్య అదే భయలా కనస్వఖబోతాంది; స్తరమని క్రిాంద కతి విషమాంటూ ఏదీ లేదు.)

Translated from Wislawa Szymborska‖s Nobel Speech

May 20, 2011 *