NÛPELDA - tirsik.nettirsik.net/danegeh/pirtuk/Dilazad-ART/Nupelda-Dilazad-ART.pdf · Şiirler yazdım hayata dair... İçinde unutulmuş insanların çığlığı, isyanı, ağıdı,

NÛPELDADilazad A.R.T

Zaningeh Yayınları2. BASIM

NÛPELDA

Dilazad A.R.T

2. BASIM

2012 Zaningeh, İstanbul

Kitabın tüm hakkı yazarında mahfuzdur. Yazarın yada Yayınevinin izni olmaksızın her hangi bir amaç için kullanılamaz,

çoğaltılamaz ve dağıtılamaz.

Zanîngeh : 20 Türkçe : 12Şiir :08

NÛPELDADilazadA.R.T

Editor:

Ridwan Xelîl

Grafik&Tasarım:Zanîngeh Media

KapakFotoğrafı:Azra Zelal

Redaktör:Nûpelda

BilgiUzmanı:Gulîstan Azad

BaskıveCilt:Zanîngeh Dijital

KitapİndirmeAdresi zaningeh.net

İletişim,Öneri,EleştiriveDestekleriniziçin:

DilazadA.R.T:0 505 235 53 [email protected]

RidwanXelîl:0 505 638 61 [email protected]

Zanî[email protected]

2.Basım

Zanîngehİstanbul, 2012

DILAZAD A.R.T

Kültür, sanat ve edebiyat alanında çalışmalar yapar. Yazı, şiir ve araş-

tırmaları çeşitli dergilerde Türkçe ve Kürtçe yayımlandı. Zanîngeh Media

bünyesinde kısa metrajlı film, belgesel ve klip çalışmaları yapmaktadır.

Ana dili Kürtçe dışında Türkçe ve İngilizce bilmektedir.

Yazarın Yayımlanmış Eserleri:

Kürtçe Eserler1- Destana Evînê, 2010

2- Ramanên Azad, 2010

3- Tûrik, 2011

4- Winda, 2012

Kürtçe’ye Tercüme Eserler1- Rîsala Aborîye, 2010

2- Wateyên 12 Suretên Qur’an a Pîroz, 2011

Türkçe Eserler1- Nûpelda’ya Ağıt,(1. Baskı, İnsanca Yaşam Yayınları, 2001)

Nûpelda (2. Baskı, Zanîngeh Yayınları, 2012)

2- Taşa Yazı Yazmak, 2010

3- Kurşunlar Yürek Ağlattı, 2011

4- Yolcu, 2011

5- Şagird, 2012

6- Başkaldırı Şiirleri, 2012

7- Dijle’nin Çocukları, 2012

8- 35 Bomba Roboskî, 2012

İçindekiler

Dilazad A.R.T ...................................................5Önsöz yerine ...................................................62. Baskı için .....................................................8

Nûpelda ........................................................... 14Gidiyorum ....................................................... 24Etibe ................................................................. 34Bir umudun destani .................................... 37Zehra ................................................................ 43Süveyda .......................................................... 47Zîn ..................................................................... 52Karanfilim ....................................................... 56Kilim.................................................................. 57Gelinim ............................................................ 58Sevgili .............................................................. 59Gülistan ........................................................... 64Ölümden yaşama ........................................ 70Toprak .............................................................. 72Koçer kizi ........................................................ 73Bu yürek ihaneti kaldirmaz...................... 75Gül ..................................................................... 76Bir şiirin olsun ............................................... 80

Bu Kitabı;Nûpelda’ya,

Azra Zelal’e, Zehra Dilşa’yeAnne – Babama

Ve Halkıma İthaf Ediyorum

...

İkinci Baskı İçin

Bu kitabın I. baskısı İnsanca Yaşam Yayınları tarafından 2001 yılında “Hasretin Ağıtlar Yakılasıdır” üst isminin altın-da “Nûpelda’ya Ağıt” ismiyle yayınlandı. Kitap 2. baskı için gözden geçirilmiştir. Gerekli düzeltmelerin yanında kitabın ismi ve kitabın içindeki şiirlerin isimleri de değişmiştir. Şu dikkate alınmalıdır: Şiirler üzerinde hiç bir oynama olmamış-tır. Yalnızca ilk baskıda yapılan yazım hataları düzeltilmiştir.

Kitabın basıldığı dönem koşulları göz önünde bulunula-rak bazı sansürlenmiş veya mecazi başka anlamlar yüklen-miş kelimeler özüne kavuşturulmuştur.

Bu durumu okuyucularımın dikkatine sunmayı bir gerek-lilik olarak gördüm.

Dilazad A. Ramadan T. 6 Kasım 2012 Mêrdîn

Önsöz Yerine

Yeter artık!Barış için,Kardeşlik için,Tüm kalleşliklere, tüm kahpeliklere yeter...

Yıllarca kemiğe dayanan yaraların ve kanamaların kapan-ması için tek yürek, tek aşk ve şiir...

Şair; suskunlar ülkesinin bülbülüdür. Ağızlara ve yürekle-re kilit vurulduğu yerde bile gerçeği haykırandır.

Şiir; her şeyin kör kafeslerde zindan hayatı yaşadığı bir dünyada hürriyetin bir diğer adıdır. Şiir; Hak’tan ve halktan yana olmalı. Aşk kokmalı, yürek yakmalı ve hikmetler sun-malı hürriyete dair.

Gerçi dil yüreğin tercümanı olmaz. Yine de haykırabildi-ğim kadar çığlıklar atıyorum. Mezopotamya’nın terli coğraf-yasında, toprağın ve yağmurun aşkıyla büyüdüm. Bu yüz-den yeryüzüne sunduğumuz güller baharın tüm renklerini taşır. Newroz coşkusuyla açarız yüreğimizi sevgiye...

Şiirler yazdım hayata dair...

İçinde unutulmuş insanların çığlığı, isyanı, ağıdı, türküsü, sevdası var. Halktan biriydim. Çünkü bu toprakların sütüy-le büyüdüm. Ve halk adına yazmam gerekiyordu. Neticede yazdım... Hem de çığlık çığlığa...

Çünkü bu topraklar bana insan olma şerefini öğretti. Ben-de yürek sancısı çeken halkın acısıyla yandım. Yalancı gü-lüşlerle mutluluk fotoğraflarımızı çektiler. Oysa köz olmuş-tu bedenlerimiz acılardan, yokluklardan ve kahroluşlardan. Yine de binlerce umut besliyorduk koynumuzda sevgiden yana, yaşamaktan yana...

Maziye ekilmiş köklerin bir dalıyım sadece. Ehmedê Xanî’nin maneviyatıyla yüklenmişim. Mem sevdasıyla aşık olmuşum Zîn’e... Annemin ağıtlarıyla büyümüşüm. Zozan derelerinde akan özgürlük sularıyla susuzluğumu gidermi-şim.

Size kaval çaldık, oynamadınız;Ağıt yaktık, dövünmediniz.

“Hz. İsa”

NÛPELDA

I.

Kar fırtınaları sarmışken her yanıKaranlık zifiri burcunda, şimşekler korku nöbetindeGaz lambası ışığında ısınır yüreklerDoğum sancısında bir kadın gebeYanı başında ihtiyar ebeDoğacak bir umut beklenir her sancıdaDışarıda üşür babaUtanır sevdiğinin acısını paylaşmayaOysa içinde volkanlar patlarVe beklenen umutFırtınadan kalan sessizliği yırtarcasınaMasum bir bebek ağlayışı dolduruyorduVe Nûpelda kara bir günde merhaba diyordu,Kapkara dünyanın kör gözüne.

14 Nûpelda | Dilazad A.R.T

II.

Ah Nûpelda, talihsiz çocukDoğdun, ülken ateşler içindeGeceler korkuyu, gündüzler yasağı öğretiyorduVe büyüdün.Çocuk yaşta adam çilesi çektiğinAyaz soğukluğu kızıla boyardı yanaklarınıRüzgârlar alırdı saçlarınıVe de tertemiz yarınlarını.Kara önlük kara hayatın tacıYeşil lastiğin umudun rengini taşır köydenYamalıdır önlüğün, yamalıdır umutlarınGülünür sana, utanırsınOysa seni bahar kelebekleri bile anlayamaz.Okulda siyah, fabrikada mavi önlükTarlaların tuzlu terli kadınıEkmeğin namus bekçisiSeni sevmişim, seni yüreğimde saklamışım.

15Nûpelda | Dilazad A.R.T

III.

Rüzgâr karanfil yavrusu saçlarını dağıtırBir zemheriye tutulur aşkınGülün diken acısı olur her an yaşamakVe rahmet yağmurlarına karışır yaşlarınYıkılan ev değil, bin gonca gül yürekVurulan, yolunu kaybetmiş serçe kuşu değilBin can, bin ağıttır.Hangi kirli el dokunabilir ki sanaKurşun sıkılsa bedenineUtanır senden ateş, su, toprakBir başına ağıtsın yiğitlerin gönlündeBir başına sevdasın yüreklerde.


IV.

Baharın yedi rengi gelmiş ülkemeKızıl toprak yılların yorgunuHürriyet, bir kuş olur dağlarımdaUçarken kanadından vurulanDayanmaz olur, çocuk yüreği taşır bu sinelerEl vurmakla çürüdü bu dizler, bu umutlarSonra coğrafyam oldu alınlarımızDerin hatlar, derin acılarVe derin ağlamalara yol oldu ceylan bakışımız.


V.

Ah Nûpelda, acıların büyüttüğü çocukYüreğin mayın tarlası, yüreğin aşk yuvasıAh Nûpelda ağıtlar yakılasıDört bir yanında kan izleriDört bir yanında ihanet lekeleriSoğuk namlu, kör zindan hatırasıBu lalelerin sümbül sümbül açmasıYürek sancım, NûpeldamSeni bahar çiçekleri bile anlayamazBenim seni anladığım kadar.


VI.

Anadolu, kurak sahrada yitik sevdaların ocağıBir öfke kurbanı bu canlarBir serseri kurşun sıcaklığı bu kanlarHançer yarmış ki bu yüreği, ölümden öteYaşamak zor, yaşamak insancasınaYaşamak ülkemde hürriyet çığlıklarıKara topraklarda açlığı hissetmekVe ölen her insanın acısıyla toprağa ağlamak.


VII.

Ah Nûpelda sevdiğimDokundukça gözyaşlarına ağlamak tutar beniSeni idam sehpalarının kör gözüne vururAlnımı toprağa her koyuştaDört mevsim yedi iklimde buluşurduk.

Ah Nûpelda, köle pazarlarının umut satıcısıVe sen yaralı kuşBir gün seninde destanın söylenirBir gün umut şafağı senide sararVe aydınlığa çıkar karanlık yolların.


VIII.

Keklik sürüsü avcı hattındaVe ben şair, yüreği güvercin saflığındaKahpelik yazmaz kitabımızdaKaç defa vurulduktaVurmayı öğrenemedik kalleşçe sırtlardan.Hep yarınlara umut ektik çorak topraklaraSonra paylaşmayı öğrendik hüzünleriNûpelda’nın yanağındaki her gözyaşında.Paylaşmayı öğrendik, kavga meydanlarında,Seher vakti buyruk ölümleri,Yaz sonrası kışları,Kurşun sonrası sıcaklığı,Yağmur sonrası ağlamayı...


IX.

Ah Nûpeldam, yürek belamSen ağlarken türküler ağlardıLaleler, sümbüller, nergisler ağlardı.Dudaklarında isyan şiirleriDudaklarında ölüm şerbetiAh Nûpelda, umudum, ülkemin kod adıKadınlar bilirim yüreği kor ateş içinde,Boş beşiğe ağıt yakan.Çocuklar bilirim umudu yarınların.Dost bilirim giderken ağlayan.

Ah Nûpelda bir gün sende ağıtsız karşılayacaksın sabahıFidanlarımız yeşerecekYüz yıllık bir kavganınKanlı sokaklarında.


X.

Ah Nûpelda, sevdam, çocuklarımın annesiAcıların büyüttüğü anaSevdam, künyemde yürek belamİnan ki seni kimse anlayamazBenim seni anladığım kadar

Ah Nûpeldam bir parçamYüreğimdeki aşkın kod adı.

21.03.1998/04.05.2000 00:35


GİDİYORUM

I.

Gidiyorum,Tren son kez ayrılık düdüğünü acı acı çalıyorBiliyorum ayrılık vaktidir çalan her düdükHer şeye veda etme zamanıYaşanan tüm yaşanmazlaraAdımlarım korkak, isteksizHer adımda bir pişmanlık doğar içimeSon defa geriye bakma hissi öylece oturdu yüreğimeBakamadım,Baksaydım, dayanamayıp ağlardım.Gerçi bakmadan da ılık gözyaşları ıslattı yanaklarımı.


Biliyorum şimdi el sallıyorlar ardımdanVe bir kova su döküyorlar yoluma.Adımlarım o kadar yavaş kiKaplumbağa gelse, geçer beniVe her şeye rağmen karası gitmiş trendeyim.Pencere kenarına oturupDayanamayıp dışarı baktım.Dışarıda gözyaşı selleri,Ayrılık ağıtları,Anne çırpınmaları,Sevdalı yürekler.Sonradan gözlerim aradı bizimkileriAradım, gözler kan deryasıGüçlükle durabiliyordu annemVe bir omuzuna yaslanmıştı babamın.


Sonra gözlerim aradı uzaklarıBir kolon dibinde,Bir gonca gül ağlıyordu.Yazması hafif örtüyordu yüzünüBelli ki göz incilerini saklıyordu bendenVe bende ondan saklanıyordumOysa ikimizde yalancısı olmuştuk avunmalarınUtanıp bakamadık birbirimize.


II.

İlk ray gıcırtısıyla başlar ayrılıkŞimdi herkes pencerelerden el sallıyor sevdiklerineVe sevdikleri el sallıyor gidecek sevenlerineYapamam dedim, yüzümü koridora çevirdimAma yürek buSon bir defa göresim geldi annemiTek nefeste pencereden çıkarıp başımıİlk defa o kadar yüksek sesle bağırdımKorkmadan, utanmadan“Hoşça kal anne”“Hoşça kal baba,Hoşça kal ismi yüreğimde saklı sevdiğim”

Derken bir hüzündür çöktü içime,Dayanamadım, herkes gibi bende ağladım.


İlk istasyonda hasret dağ gibiBilmiyorum, gidişim ihanet miydi?Yoksa gitmem gereken yere mi gidiyordum?Anlayamadım,Gerçi anlasaydım bahar yine gelmeyecekti ülkemeHep kışını yaşayacaktım hayatınVe hep hazan mevsimi gibi dökülürdü yıllarım.

Bir ara dışarıya takıldı gözlerimHer şey nasılda bir bir geride kalıyorNasılda giden bir daha geri dönmüyorDağlar, ovalar, nehirler, köprüler, tüneller...


III

Dalmışım, ılık bir rüzgârla kendimden geçmişim.Rüyamda annemi gördüm.Ağlıyordu garibim.“Oğul gitme” diyordu.“Bu dağların suyu olmasaKöy şafağında duymazsan ezan sesiniYıkılırsın yavrum.


Gitme,Gidersen yıkılır,Viran olur bülbülyuvası, ebabil ocağıGitme oğul, varsın ölüm seni yurdunda bulsunVarsın kurşunlar nazlı bedenini yararken,Yaralarını ben sarayım.Gitme oğul,Bana bir gelin getirÖpsün ellerimdenYetmiş köy ötesi duysun halayınızı.

Gitme, ana yüreğidir dayanamaz,En çok üç ay dayanır,Sonra yıkılır, oğul”

Yaşlar deryasında buldum kendimi bir anVe doya doya öperken annemin sanatkâr elleriniDuran tren uyandırdı beni,Yanağımda hafiften bir ıslaklık.


IV

Artık dönüş yoktuAnladım, sevdiklerime hoşça kal demenin vaktiydiHoşça kal anneBiliyorum, en çok senin emeğin var bendeEn çok sen seviyorsun beniKi mecburdun bunaÇünkü sen annesinVe anneler evlatlarını ölüm gibi severlerHakkını helal et anne.

Hoşça kal babaAffet, istediğin gibi olamadım.Olamazdım daSeni kırdıysam cahilliğime bağışla.

Hoşça kal ihanet nedir bilmez,Çocukça oyunlarda bile hileye başvurmaz kardeşlerim.Aşk olsun kardeşliğinize...Hoşça kal sevdam,İnan bu yürek bir an olsun unutmaz seniGönlün rahat olsun.


Hoşça kal köyüm, insanlarımHoşça kal Dijle,Bilmem affeder misin beniBensiz yine deli deli akar mısın Ya sen Fırat,Hala taze gelinler mi yutacaksın?

Elveda Sipan,Elveda Nisêbîn, Cizîra BotanVe DiyarêbekirYıllar sonra gelsem ayakta kalır mısınız hala?

Hoşça kal yurdum insanlarıNazlı gelinler, toy delikanlılarVe ırgatlar; pamukta, buğdayda...


Biliyorum,Gittiğim yerde kara tren türküsü söylenmeyecek,Ve gittiğim yerde ben kara trenleri beklemeyeceğimHiç gurbet türküsü dinlemeyeceğim...

YazarsamBir annemeBir de sevdama yazarımO da adressiz.

Bilmiyorum, gidişim ihanet miydi?Yoksa gitmem gereken yere mi gidiyordum.

15.10.2001


ETİBE

-Savaş mağduru çocuklara-

Hayınsı pusularda doğdun,Karanlıktı şafaklar,Başak sümbülsüz,Ve yalnız acı vardı,Senden yana.

Ellerin minnacık.Ekmek kokusuna hasret.Ve demirden sertEkmeği koparırcasına.Açlık senden yana.Ölüm kokarken nefesin,Sen yine de gülümsüyorsun hayata.


Umutlarını yüklemişsin yüreğine,Yüreğin bir açlıktan perişan,Bir çıplaklıktan.Bir de üstüne namus yazılmış...Hicret yollarında, yaralı çıplak ayakların,Kanar, hafiften bir acı duyar toprak,Ve dağ gözyaşını tutamaz,Sen ağlarsın,Dünyalar yıkılır başıma,Bir utanmazlık tutar yüzüm,Kızıl olur en koyu tonda ihanetin.


Mülteci kampların,Ve sürgün diyarların güzel kızı,Etibe, on yaşında,On bin yıl gibi yorgun,Ve on bin yıl gibi hala dimdik ayakta...

Emeğin ucuz simsarların elinde,Karın tokluğuna, tuğla fabrikalarında,Tezgâhlarda geçer ansızın sevinmelerin.Sen, kanla yoğrulmuş toprakların,Ve üstüne bombalar yağan umutların küçük kızı,Etibe, on yaşında, umutları benden yaşlı,Ve yüreği,Ve yaşamayı,En çok Sen hak ediyorsun.Yorgunlukların küçük kızı Etibe.

02.11.2001


BİR UMUDUN DESTANI

I

Sular akıyordu özgürce ırmaklaraKuşlar hürdü, yağmur delice yağıyorduİnsanlık suskun, köyler yağmaAteşler barutlara karışırYürekler bir ocak gibi sönüyorduTek kurşunla üç umut, üç sevda ölüyorduVe bir annenin feryadı dağları eritiyordu.

Işıklarımız sönük, sürümüz suskunBir köpek havlaması bölerdi gece sessizliğiniVe namlular çevrilmişti üstümüzeKarabasan geceler kâbusla sabahlanırdıAnnemize sarılırken ay ışığında.


Kan akıyordu dereler boyuÇığlıklar sessiz, sahipsizBir korku sarmış her yanıSönüyordu namuslar, umutlarÖnümüze isyan, önümüze aşkımız çıkıyordu.

Ocağımız delik, cebimiz delikAma yüreklerimiz dikiliydi, yamalıydıDemir parmaklıklara hatıra gözyaşlarımızDövünmelerimiz insanlık ayıbı sınır boylarındaVe aşka geliyordu namus gününde yüreğimizBir ceylanın bakışında, bir mecnunun gözlerinde.


II.

DayımGeceleri yıldızlar saydığımızSokaklarda gülüp oynadığımızGüreşirken bana hep yenilen dayım...On sekizinde bir delikanlıHenüz yüreği çocuk yaniBir dağ gibi sağlamVe de deli yürekli bir sevdalı.

Ağıtların duyulmadığı barut kokulu bir nisan günündeİsyan gülü açtı.Kayıp oldu, aranmaz olduArdı sıra gözü yaşlı bir yürek.Ne destanlar söylendi adına nede türkülerÇünkü sen bilinmezlerin adamıydın.


Oy yaralı tavşana acıyan dayımBilmem ki nasıl sığa bildin ölümlereHenüz ciwandın henüz azad gülüPusular nasıl vurdu seni.Kanlı gömleğin kayıp sen kayıpsınÖzlemlerde kartal, pusularda canZulme karşı yürek dayımOy sınırların kaçakçısıBilmem ki sana nasıl destanlar söylesem.


III

Ölüm gözlerinde ölüyorduBedeninde kurşunlar.Seni son gördüğümde bir volkan patlamasıydı yüreğinVe bir yıldız gibi kaydın aramızdanGüneşe inat parlıyordu sevdanGiderken bile, güle biliyordun umutlaDayım...Bilinmezlerin destansı adamı.


IV

Yağmurlar yağar dururSatılır umutlarımız, tarihimizŞimdi şehirlerin varoşuyuzEkmek kuyruklarının garip dilencisiyiz artıkGüldeste güvercinleri uçmaz olduYıkılıyor üst üste koyduğumuz taşlar, törelerYıkılıyor destanlar, yıkılıyor dev gibi adamlar.

Oy hürriyetin masum çocuğuŞimdi ağlıyoruz yanı başımızda ki yıkık köyümüzeŞimdi yüreklerimiz dağlıVe ölüme gidiyor her anımız.

Dayım on sekizinde dağ gibi adamDayım bilinmezlerin çekilmezlerin gözyaşı.

29.12.1998 / Salı


ZEHRA

Ay en parlak anında geceninKaranlıkları yırtarcasına isyan doluÖlüm haberleri sinmiş her köşeyeKayıp bir yıldızın en parlak anında.

Sen gittin ya ZehraSen kavuştun ya sevdanaDünya mayın olsa, patlasa ne faydaSen tüm ölümlülerin ölümsüz yüzüSen alnında imanın nuruTerk edildin, kör kuyularda Yusuf misaliVuruldun zindanlardaSevdin en büyük aşklaGiderken bize yaşama şerefini öğrettin.


Sen gittin ya Zehra!Ardın sıra binlerce umut yüklü yürekYüreklerde senin için dualarGittin, yalnızlık dehlizlerinde bensizGittin, sana yazdığım onca mektuptan habersizHer bakışın yıldızın yarısı.Sen öğrettin bana çoban yıldızının şafağınıSiperlerde kurşunlara gül sunmayıDostluğun namlunun ucunda yaşamak olduğunuSen öğrettin bize ölüme giderken gülümsemeyi.

Zehra umuduydun sen yanık ocaklarınZorunlu göçlerin patikasında alın teriydinEn çok sen kahroluyordunEn çok sen ağlıyordun viran bülbül yuvasına.Ne yaşamanınNe de ölümün her anıUnutturmadı seni banaOysa yıldızları, dağları,Ve türküleri unuttum, sen gittiğinden beri.


Şehirlerin en kuytu köşesine sinmiş kokunHangi çıkmaz sokağa girsem senden bir parçaHangi annenin şefkatine dokunsamVe hangi talan mevsimine sorsam seniSen gözyaşı olup akarsın yanaklardan.

Zehra can evimin umudu,Rüzgârsız hayatın fırtınasıNerde simit satan bir çocuk görsemNerde hayata kara çalan bir boyacıya rastlasamSeni sensiz yaşıyorum.


Zehra derin uykuların güzel melikesi,Gönül sarayımın şehla bakışlı ecesiSen ülkemiz yarınında doğacak güneşSeher vakti ezanlarımızın Nur yüzlüsüHüzün mevsimi soldursa da yapraklarınıSen her bahar yeniden doğarsın kışlardan sonra.

Kara topraklar seni aldı ya ZehraBaharlarda yanı başında açan gül olayım.Yağmursuz kalsın toprağımız,Ülkem insanın alın teriyle,Annelerin bereketli gözyaşlarıyla açarız inadına,Her baharın yirmi bir martında...

10.12.2000


SÜVEYDA

-Üniversite kapılarında ağlayan yüreklere-

Yağmur yavaşça iner saçlarıma,Islanırım, bitmek bilmeyen yolun her adımındaVurgunlardan kalma sessizlik içinde şehirIsınır garipler kor ateşin çevresindeBaktıkça, ağlamak tutar beniGittikçe, gözlerim gerilerde kalırSonra yaşlarım yağmura eş tutulurSonra hasretin tükenişi olurum kilitli kapılarda.

Bir yağmura ağlarım, bir Süveyda’yaSüveyda, körpe yürekSüveyda, hayatın bir yanıKıyamam gözlerine bakmayaYürek dayanmaz masumiyetineDokunamam saçlarına, utanırımBırak ıslansın yanakların, ıslansın hayatınKör yüreklere namusu öğretsin üşümelerin.


Süveydam, ağlamaEn zor anlarında imtihanınBataklık gülleri dikensiz olmalı.Bakma sen onursuza,Bir kasırga almışsa hayalleriniYanaklarına vurmuşsa kum taneleri

Süveydam, ağlamaSen karanlıklarda dolunaySen kayıp hazinelerimin yırtık haritasıEn yakınlarında ikenSen en uzağımda oluyordun.Kül misali ateşlerdeDertlerimi anlatamadım sana.Ve dertlerini anlayamadım.Oysa ne soğuklara yakalanmışsınAncak ağlamak tutarken beni, anlayabildim seni.


Süveydam, ağlamaBeyazlar içinde kardelen gülü hayaliCoşkulu bir rüyadır seninle gülmekOysa ağır bir kefendir seni sevmek.Süveydam zoraki gülüşlerin insanı,İçin ızdırap kazanı.İçin benden bir parça.Bir gül olamadım saçlarına takılacak,Bir kolye olamadım boynunu süsleyecek,Ağlama duvarın olamadım, acılarını paylaşacağın.


Süveydam, ağlamaYarınlarımın sevdalısı.Adam olmak günü geldiKelepçeler susturamaz bu çığlığıBu zulüm yalnız sana değilGökler rahmet yoksunu,Yer kahrından çatlak,Su, gurbet diyarının en uzağındaBiter, bitecek bu hüzün deryasıVe güller açacak bataklıklarda dikensiz.


Süveydam, savursalar seni uzaklara,Uğurlasalar Fatihasız toprağa,Yeni Süveydalar yetişecekSensizliğin ertesi anında

Süveydam, ağlamaGözyaşların boğar oldu bizleriUtanır oldum bu aşktanAğladıkça yüreğime kan damlıyor.

Süveydam, ağlama! Ağlama gözbebeğim!

12.12.2000


ZÎN

- Kayıp Ülkeme -

I

Zap suyu en hırçın mevsimindeAlır insanıSınırları aşa aşaBir yandan kayıp ülkemBir yandan kayıp insanlık akarTarih derelerinde Zap’a inat.

Bu dağlar böyle aşkı bir defa gördüBu su kenarı, bir defa kavuşturdu sevenleriSanır mısın ki tükenir sevdalar?Yıkılır mı sandın dağ olmuş yürekleri...?

Cizîrê ay çağının garip bülbülüUnutulmuş Mem, unutulmuş ZînBir yangına kurban gitti XanîlerAnka kuşu, ateşler içinde kıvranır olduOysa ateşin bir parçasıydıVe ateşle imtihan ediliyordu taze güller.


II

Ayrılık meltemleri eserken Botan diyarındaAcılar kurşun diye işlenir yüreklereZîn sevdasız kalır,Bir başına orta yerdeKavga dağlara sıçramışBir gelin halayı gibi düğünlü,Yıllardır gözyaşlarıyla sular Botanı ZînVe isyan yüklüdür gözyaşıVurulmuş Zîn, paramparça yürekKış gülleri süsler saçının her teliniZîn, bir memesi Dijle, bir memesi FıratAkar kan dolu, akar ağıt yüklüAç bebeleri doyurur,Aç kurtlar sofrasında...


III

Berfîn dağlarındaZîn körpe dalında, başak başakDuvar dibi söylenceleri gibi safUçurumlarda geçer hayatlarVe ben sevdalanırım Zîn’eKıskanır Mecnun çöllerindeVe Leylasız kalır Zîn’i görünce.

13.12.2000


KARANFİLİM

Karanfilim!Uğruna kavgalara girdiğimUğruna ölümlere koştuğumKoklamaya kıyamadığımDokunmaya utandığım.

Kıtlık kıranda sevdamUtangaç,Kış sonrası baharVe güzellikler ikliminde terk etti beniEle salmış kokusunu,Şimdi yalnızŞimdi kokusunda mahrum

01.01.2001


KİLİM

Nazlı bacımUmudunu işler ilik ilik kilimeKilim,Ağıt ve çığlıktır annelerinVe gözyaşıdır işlenen desenKilim türküsüdür kadınlarınVe sevdasıdır,Ciwan yavrusudur, hayatıdır umudun.

20.04.2001


GELİNİM

Beyaz gelinliğin süslesinKızıla boyalı toprağımıBir zakkum çiçeği açıldı bağrımızdaVe sen kara toprağın yaralısıydın.Ne zor oluyor yaşamak bir bilsen gelinim!Dört yanım uçurumDört yanım yağmura hasret.Yanık buğday tarlası

Gelinim,Başaklarım, sarı saçlarını kıskandırırŞimdi kül rengindeVe açlık kokuyor her nefeste.

Zamansız bir yağmurdaKayboluyordu yaşlarımız.

15.02.2001


SEVGİLİ

-ya seni sevmek vatana ihanetse-“ Sevdalar taşa işlenmeli”

I

Yalnızlık nöbetleri sessizlik zulümatındaSıcak bir ekmek kokusu gibi hasretinHasretin iki nefes arası,Yayılır geceye vurgunlar cehenneminde.Bir dosta bir dağa emanet kalır sırtım.

En aydınlık anında battı güneşimAysız kaldı gecelerimÜşümelerde ateşsiz,Ateşlerde susuz,Bir yangın ki hayatımÖlümün diğer adı...Ateş çemberindeÜlkem paslı kurşun acısıYıpranmış hayatların tutturulmuş ağrısıBir su deryasıdır varlığın,Yokluğun damla olsa ölüm sebebim.


Saçların buğday sarısıHafif, burmalıMenevşe kokuluVe güneşin bir parçasıSeni seviyorum demeye korkuyorum SevgiliYa seni sevmek vatana ihanetse


II

Yiğitlik sığ derelerde boğulmakta değilGam yemem kurşundan ölmeye.Aşkım rüzgâr olsa boran suskun.Küçük bir tepe olsa dağlar utangaçBir narin gül olsa, gülistan kıskanır.Sen kızıl dikenler arasında yeşil gülümGözlerin sevda yeşili,Gölgeli, İrem bahçesiVe keklik bakışlı.

Bir gece yarısı karabasanları,Yarı yolda bırakır sevenleri,Biliyorum gitmek zorundasınMutluluk yağmurunuBaşka bulutlarda arayacaksınVe hep gülerken ağlayacaksın.


Biliyorsun çıldırasıya seviyorumAma korkuyorum SevgiliYa seni sevmek vatana ihanetseYa seni sevmek halkıma ihanetse.

Yüzün ay beyazı,Saf, temizSudan alma renginiÜrkek,Garip, gamzeliVe kara benli...


III

Nazlı sevdam,Kırık çocuk kalplimHenüz dudak değmemiş ay yüzlüm.Yırtıldıkça dikilir umutlarVe battıkça karaya vurur çığlıklar.Karşımda korlar içinde halkımSeni seviyorumAma taşa işlenmeli sevdalarYıllar geçtikçe pahalanmalıVe kıymetlendikçe sevilmeliSen bin yıllardan kalma sevdam.


Tenin toprağın rengiAteşten,Ve yıldızlardan örülmüş çeperinVe isyandır varlığınVe yaşamaktır sana sevdalanmakAma yangınlar içinde bin umut.Gerçi seni seviyorumAma korkuyorumYa seni sevmek vatana ihanetse...Ya seni sevmek halkıma ihanetse...12.06.2001


GÜLİSTAN

“Barış ’ a;

Kayıplara karıştın bir gün ansızınGittin, yıllar oldu hala ilk günkü gibi sızın.”

Karanlıklar pusuya durur,Yangınlar içinde kalır umutlar,Bir seher beklenir,Yeni filizlenmelerinYeni çocuk gülümseyişlerin...

Kış talan mevsimi,Garip ocak dinlemez,Dinlemez, sobasız kutsuz viraneyi.Yaşlar dua niyetine akar yanaklaraHer şey, bir sabah şafağını beklerHer şey bir şey beklerÜşüyen çocuk,Ağlayan anne, babaRahmete hasret toprak,Ve toprakta gizlenen Gül...


Geç olsa da yeşerdinBıktırdıysan da hayattan, doğdunÖlüm ipi sallanırken boynumuzdaÇatlatırcasına toprağı deldin.Hoş geldin safa geldin,Buruk insanların özlemi,Ateşle sınanan yüreklerin sevdasıHoş geldin, ateş kırmızısı Gül!

Bak viran bıraktığınYüreği kor ateş içinde BülbülKüskün,Boynu bükük, alaca bakışlı...Lal olmuş sessizliğin her anındaŞimdi suskun,Şimdi yaralı,Ve dokunsan cehennem acısı...Oysa ne gazeller okurdu sevda ikliminde.


Ah Bülbül bir konuşabilsenGül’ü sensizlik acısı ile vurmasanGül ağlıyorsun ya şimdiNafile!Bu ihanet ızdırabıdır,Ölüm sekaratıdır Bülbül’ün ötüşü.

Bak Gülüm!Yılanlar akrepler türemişDost canlısı postunda...Muhabbet yuvamız bir ihanet kurbanıBilsen kaç kahpenin izi kalmışKan lekeliPişmanlık gözyaşı çukuruVe zevklerin sofrasıVe kadehlere tutuşturulan şaraptır suyum.Bahçen talan vurgunDönmüş “Kimler geldi kimler geçti” kabristanına.


Bak Gülüm!Garip garip öter hasretinden BülbülKör sağır oluvermiş her yerÖlüm kasideleri okur, ferman yazıcılarıGülistan tarumar,İki gözlü akrepler şah sultan tahtında.Ben dağ gibi adamBir kemik bir et kaldım hasretinden.


Her şey ne güzel düşlenirdi,Her şey nasılda bir anda yok olup gittiYar gitti,Dost gitti,Sen gittin,Şimdi sıra bendeBilirsin kader torpil bilmezSıra ertelemez.

Bak Gülüm!Şimdi ben ağlıyorumGüle biliyorsan birazda sen gül...

24.02.2001


ÖLÜMDEN YAŞAMA

Ey ölümBir fırtına gibi dikenler arasındaBir gülü kopardın, savurdunDikenler açtırdın acımızaGidenlerin ardındanAğladık, yağmurları kıskandıracak kadarDenizleri utandıracak kadar.

Karlar dağlara düşüyordu, ocağımız üşüyorduYetimlerin sofrasında yürek ateşi yanıyorduÖlüm soğukluğu sarmışken nice bedeni


Ey ölüm kastın mı var yiğideBir gün ansızın,Yaz kasırgası gibi estin üstümüzeGeride gözyaşı, geride yürek acısıVe elli ekmek tutmaz on yetim fidan, on tomurcukBirde ölüme meydan okuyanAğladıkça can ağlayan, gözleri kül renkli bir ana.

Su gibi ak, hayat çiçeği gibi pakBir sevda yüzüydü, ağlattın biziMademki geleceksin bir gün ölümEn körpe basamağında hayatınAlma bizi, alma şimdiBir fırtınaya tutulsun önce sevdamız.

22.02.1999


TOPRAK

Sen, acılarınVe isyanların annesiToprakHala asi çocuklar mı doğuruyorsun?Yoksa sus payını sokak fahişeleriyle yiyen insanlar mı?

01.11.2001


KOÇER KIZI

- Yüreğimdeki Koçer Kızına -

Yılların nasıl geçtiğini,Göçüp gittiği yollardan bilirdi.Dağların hürriyet kokan yamaçlarındaBaharın güzelliğini koynunda saklardı Koçer kızı.Yeşil ova,Mavi su,Kıtlık kokan yorgun yıllar,Bir Berîvan’ın sarkacına damlardı.

Koçer Kızı yiğitti, korku bilmezdiDeli sevdalıydı, Sürüleri otlatırkenYaylalara ağıtlar yakardıTaşları coşkuya getiren sesiyleKaralar giymiş yüreklere umut serperdi.


Bir bakışı dünyaya değerdi,Öyle masum öyle ürkek bakardı ki...Binlerce gönül olsa dayanmazdı Koçer Kızı’na

Bir çoban kavalında yitirdik Koçer KızınıAğıtsız yolladık bu diyardanÖlürken mutluluğun gülümseyen yüzüyleSanki ölüme değil, düğüne gidiyordu.

Ah Koçer KızıSen gittin gideli,Dağlar küskün bizeVe güller ağlayarak açar,Her bahar zozanlarda...

02.07.1998/Perşembe


BU YÜREK İHANETİ KALDIRMAZ

Solgun bir gül yaprağına döndümNe zamandan beridir yokuş aşağı iner ceylanlarVe sabahın seherinde ötmez oldu horozlarBir suskunluk var senden yana ey sevgiliGel, sınama bu yüreğiİnan ki ey sevgiliBu yürek ihaneti kaldırmaz.

Kaç şair gördüm ihanet sembolüVe katı yürekliŞair namus yazarNamus bilir sevgiliye adanan her anıSınama bu yüreği, ey sevgiliYüz üstü bırakıp gitmek yakışmaz sanaHele ardından umutları söndürmek...Hayat ışığımın son aydınlığın alıp gitmeBu yürek ihaneti kaldırmaz sevgili.

21.03.2001


GÜL

Sen yeşermezden evvel, Ey Gül!Kuraktı, çoraktı her yanımızRahmetsizdi, yağmursuzdu bağ, bahçemizKaranlıktı dolunaylı gecemizGöz görmüyordu,Kulak sağır,Yürek prangalı...

Sen yeşermezden evvel Ey Gül,Ölüm bir oyun gibi yanı başımızdaHicrandı günler,Deryalar insan avcısı,Nehirler canlar pahası akardı.Ve ağaçlar korkardı meyve vermeyeDalından alınırdı en nazenin lalelerVe anne kucağından koparılırdı yavrularCeylanlar ağıtlara durmuştu...


Sen yeşermezden evvel Ey Gül,Kadın sofraların mezesiKadın ölümün diğer adıKöle pazarlarında, can pazarlarındaUmut dolu yüreklerdi satılan.Ve anne gözyaşıydı.Buruk, yaralı güvercinlerVe insanlık seni bekliyordu bir zamanSen yeşermezden evvel Ey Gül...

Bir gece vakti.Her şey uykudaydı.Bir melekler uyanıktı.Her yer zifiri,Bir senin yerin aydınlık.Yeşerdin Ey Gül, yeşerdin...


Müjdeler olsun, müjdeler verdinMahmurlu gözlere sabah şafağını verdinKoklamaya doyamadı insanlık,Doyamadı sana Ey GülDiken tarlalarımızaGülistan oldun, bostan oldunSenin gölgende bulduk rahatVe senin hürmetineKansız aktı dereler, deryalarSenin hürmetineSöndü, sönülmez denilen ateşler Ey Gül.

Yeşerdin Ey GülSevinç gözyaşıdır akanAksın uğrunaArınsın yılların çirkefliğindenSenden yana açılsın duaya duran ellerVe ağlasın yıllar boyu günahlarımız.

Kışta geldin Ey GülBaharı yaşatıp gittin.Ve senden sonraGece mateminde geçiyor zamanlar...

17.10.2001


BİR ŞİİRİN OLSUN

Oy viran yurdumun masum karanfiliBir şiirin olsun,Ateşten alevler içinde serin havalar estiren,Ölüm bir bıçak gibi yararken bedeniniRuhun gülistan olsun.Zulüm, sürgün öfke kusarken hayatınaGülümsemeyi unutturmasın.Ara sıra isyanlar yüklendiğindeBir yol kenarında, su boylarında, gölge altındaSeni mutluluğa götüren bir şiirin olsun.

Bir şiirin olsun,Tüm kahpeliğine rağmen insanlarınınBir şiirin olsunYaşama zilletini, ölüm izzetine dönüştüren.

Vurulup, yıkılırken umutlarınBatmakta iken geleceklerin,Seni hürriyete götüren bir şiirin olsun yüreğinde.


Şiirler yazdım hayata dair...Bazen Nûpelda’nın yüreği oldum,Hürriyetin zirvelerinde yaşadım aşkı.Dijle’nin çocuklarıyla ağladım duyulmayan çığlıklarda.Zîn sevdalısı oldum, Gül’ler sundum Mem’siz Botan’a...Bazen yalancı törelerin kurbanı oldum,Vuruldum en onulmaz dertler içinde.Zehra’nın çığlığı oldum. Onuruyla oynanan bir gençliğin...Bazen bir baba gücüne sığındım.Bir annenin gözyaşıyla ağladım, kan deryası yüreklerde.Bir destan oldum açlığın, çıplaklığın, yokluğun içinde.Sürgünler yaşadım sonra...


Bazen yolcu oldum meçhullerde,Irgat oldum, işçi pazarında umut sattım,Çilekeş kadınların ekmek kavgası yürekten vurdu beni.Bazen savaş çocuklarının,Körpe bedenine saplanan kurşunu bedeninde buldum.Koçer kızının sabrıyla meydan okudum yıllara.Bir gelinin mutluluk serabı oldum.Kurşunlar yüreğimde pas tuttu,Adına hasret denildi,Adına yaşamak denildi. Şiirler yazdım hayata dair,Bir ağıt oldum...Dayanamadım, ağladım... ağladım...






Şiirler yazdım hayata dair...Bazen Nûpelda’nın yüreği oldum,Hürriyetin zirvelerinde yaşadım aşkı.Dijle’nin çocuklarıyla ağladım duyulmayan çığlıklarda.Zîn sevdalısı oldum, Gül’ler sundum Mem’siz Botan’a...Bazen yalancı törelerin kurbanı oldum,Vuruldum en onulmaz dertler içinde.Zehra’nın çığlığı oldum. Onuruyla oynanan bir gençliğin...Bazen bir baba gücüne sığındım.Bir annenin gözyaşıyla ağladım, kan deryası yüreklerde.Bir destan oldum açlığın, çıplaklığın, yokluğun içinde.Sürgünler yaşadım sonra...

Documents

NÛPELDA - tirsik.nettirsik.net/danegeh/pirtuk/Dilazad-ART/Nupelda-Dilazad-ART.pdf · Şiirler yazdım hayata dair... İçinde unutulmuş insanların çığlığı, isyanı, ağıdı,