[Nr 77] Parametry morfologii krwi jako czynniki prognostyczne w niedrobnokomórkowym raku płuca

Barbara Masłyk *, Monika Giglok, Regina Deja, Joanna Gliwińska, Katarzyna Galwas-Kliber, Anna Drosik,Rafał Suwiński

Centrum Onkologii – Instytut, im. Marii Skłodowskiej-Curie, Oddział w Gliwicach

*PrelegentAdres email: bmaslyk@io.gliwice.pl

Cel: Celem pracy była ocena parametrów morfologii krwi jako czynników prognostycznych u chorych naniedrobnokomórkowego raka płuca.

Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 390 chorych leczonych w Centrum Onkologii – Instytucie z powoduniedrobnokomórkowego rakapłuca,w tymrakapłaskonabłonkowego224 (57,4%), gruczołowego97 (24,8%) chorych.Medianawieku wynosiła 65 lat, mężczyźni stanowili 76,2% badanej grupy. Stopień zaawansowania klinicznego oceniono, zgodniez klasyfikacjąTNM, na I–II: 44 (11,3%), III: 252 (64,6%), IV: 94 (24,1%).Wszyscy chorzy zostali poddani radioterapii na obszarguza i regionalnychwęzłówchłonnych, u 59%chorych zastosowano chemio-radioterapię. Parametrymorfologii krwi oznaczonoprzed rozpoczęciem i po zakończeniu leczenia; z wykorzystaniem analizatora hematologicznego (Sysmex XE-2100). Wpływpoziomu badanych zmiennych na przeżycie chorych oceniono z użyciem testu log-rank, jako wartość odcięcia przyjmującmedianę stężeń. Analizę wieloczynnikową przeprowadzono za pomocą modelu regresji proporcjonalnego ryzyka Coxa.

Wyniki: Badanie morfologii krwi wykonano wraz z określeniem wzoru odsetkowego krwinek białych i oznaczeniemparametrów retikulocytarnych. Spośród poddanych analizie zmiennych znamienne statystycznie niekorzystne wartości (przedrozpoczęciem oraz po zakończeniu leczenia) wykazały: liczba leukocytów (Wbc), stężenie Hb, zawartośćHb w retikulocytach(RetHe), wskaźniki czerwonokrwinkowe MCV i MCH, wskaźnik anizocytozy krwinek czerwonych (RDW), liczba płytekkrwi i płytkokryt (PCT), liczba granulocytów obojętnochłonnych (Neut) i monocytów (Mono), liczba niedojrzałychgranulocytów (Ig) oraz wskaźnik neutrofile/limfocyty (N/L). Analiza wieloczynnikowa wykazała, że spośród analizowanychparametrów hematologicznych – obok uznanych niekorzystnych czynników rokowniczych, tj. stopnia zaawansowaniaklinicznego (p < 0,01), stopnia zajęcia węzłów chłonnych (p < 0,004) czy stanu sprawności wg Zubroda (p < 0,003) –niezależnymi czynnikami rokowniczymi w niedrobnokomórkowym raku płuca są: stężenie hemoglobiny, Hb2 (p < 0,004)oraz liczba granulocytów obojętnochłonnych, Neut2 (p < 0,0000) oznaczanych po zakończeniu leczenia chorych.

Wnioski: Oznaczenie morfologii krwi dostarcza dodatkowych wartościowych informacji dla rokowania u chorych naniedrobnokomórkowego raka płuca, poddanych radio- lub chemio-radioterapii.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.078

[Nr 78] Porównanie dwóch planów napromieniania guzów płuca wykonanych w jednej fazie oddechowej i wszystkichfazach w oparciu o 4DTK

Roland Kulik 1,*, Krzysztof Ślosarek 1, Krystyna Trela 2, Dorota Gabryś 2

1Zakład Planowania Radioterapii i Brachyterapii, Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie,Oddział w Gliwicach2Zakład Radioterapii, Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie, Oddział w Gliwicach

*PrelegentAdres email: rooll@o2.pl

Cel: Guzy płuca wykazują znaczną ruchomość oddechową, co wiąże się z koniecznością stosowania dużych marginesówpodczas standardowego konformalnego planowania. Wykorzystanie 4DTK umożliwia synchronizację akwizycji obrazuz określoną fazą oddechową i przeprowadzenie napromieniania pacjenta w tej ściśle wybranej fazie. Celem pracy jestporównanie obu technik w zakresie rozkładu dawki w obszarze tarczowym i narządach krytycznych.

Materiał i metody: Przeanalizowano dane 24 pacjentów leczonych z powodu guza płuca, napromieniowanych do dawkicałkowitej 60 Gy w 3 frakcjach. Wyznaczono dwa GTV, GTV4D wrysowany w oparciu o wszystkie 8 faz oddechowychi GTVGAT oparty na jednej fazie. W celu utworzenia CTV dodano automatycznie 0,8 cm marginesu do obu GTV, PTVpoprzez kolejne dodanie 0,3 cm marginesu. Wykonano dwa plany leczenia (4D i GAT), rozkłady dawki były analizowane wodniesieniu do obszaru tarczowego i tkanek zdrowych. Ruchomość guza była największa w projekcji góra–dół i wynosiłaśrednio 1 cm (zakres 0,3–2), na boki wynosiła 0,4 cm (0,1–1,7). Wielkości GTV były większe w 4D niżGAT, średnia 8,8 vs 4,9cm3, również CTV i PTV były większe średnia CTV 41,4 vs 28,3 i PTV 63,8 vs 45,8 cm3.

Wyniki: Otrzymano podobne rozkłady dawki w PTV4D średnia 100,7 (% dawki zadanej) SD � 0,8 i min. 94,7 � 0,9 dlaplanu 4D i PTVGAT dla planu GAT średnia 100,4 SD � 0,8 i min. 95,1 � 0,6, ale rozkład dawki w PTV4D w planie GATwykazał obniżenie minimalnej dawki do 66,5 � 25,3 i średniej do 97,8 � 2,8. Radioterapia przeprowadzona techniką GAT

Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–7942

pozwoliła na obniżenie dawek w płucu. W porównaniu z metodą 4D zmniejszeniu uległa średnia objętość, która otrzymywała5 Gy o 4,4% (0–11) V10 Gy o 4% (0–10,7) i V20 Gy o 2,8% (01–8,7), obniżeniu uległa średnia objętość serca otrzymująca 5 Gyo 3,6% (0–10,3), V10 Gy o 1,1% (0–7,4) i V20 Gy o 0,3% (0–3,1). Znaleziono także zależność pomiędzy zmniejszeniemobjętości GTV w GAT oraz ruchomością GTV i dawkami w zdrowych tkankach.

Wnioski:Radioterapia z zastosowaniem bramkowania oddechowego pozwala na zmniejszenie objętości GTV, CTV i PTVw porównaniu z wielkością obszarówwyznaczonych w oparciu o wszystkie fazy oddechowe. Zmniejszenie wielkości obszarówtarczowych jest odpowiedzialne za poprawę rozkładu dawki w zdrowych tkankach, zwłaszcza w płucu i sercu.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.079

[Nr 79] Przezrozworowa resekcja przełyku jako metoda z wyboru w gruczolakorakach GEJ I – 25 lat doświadczeńwłasnych i obserwacji Oddziału Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO

Łukasz Pilarczyk 1,*, Paweł Murawa 2, Janusz Wasiewicz 2

1Oddział Chirurgii Onkologicznej, Centrum Medyczne HCP2 I Oddział Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań

*PrelegentAdres email: lukpil@wp.pl

Cel:Częstośćwystępowania raka gruczołowego przełyku w ostatnich latach rośnie, szczególnie w krajach tzw. zachodnich,co związane jest z refluksem żołądkowo-przełykowym (GERD), w wyniku dysfunkcji LES (otyłość, leki antycholinergiczne,po eradykacji). Zaistniała potrzeba zróżnicowania leczenia chirurgicznego związana z podziałem nie tylko histopatologicz-nym, ale i anatomicznym raka przełyku oraz powstaniemw 7. wydaniu systemu klasyfikacji AJCC z 2010 r. GEJ jako podtypuraka przełyku umiejscowionego w dalszej części piersiowego odcinka przełyku i bliższej (do 5 cm) części żołądka. Pracaprzedstawia 25 lat doświadczenia w operacji przełyku na Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I WCO i wnioski poanalizie materiału własnego oraz doniesień światowych.

Materiał i metody: Retrospektywna ocena przezrozworowej resekcji przełyku (THE), w porównaniu z metodą z otwarciemklatki piersiowej (TTE), na Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej IWCOw Poznaniu w latach 1988–2010 ze szczególnymuwzględnieniem gruczolakoraków połączenia przełykowo-żołądkowego GEJ I (Siewert do +2 cm). Porównanie wynikówleczenia i powikłań oddziału z metaanalizą Orringera i światowymi badaniami. THE wykonano u chorych z rakiem przełykuczęści górnej (2), środkowej (20) i dolnej (86). TTE wykonano u chorych z rakiem przełyku części szyjnej (3), środkowej (34)i dolnej (2). Podział histopatologiczny: 69 pacjentów – rak płaskonabłonkowy, 75 – gruczolakorak, 3 – rak nisko-/niezróżnicowany.

Wyniki: U chorych z THE stwierdzono znacznie mniejszą ilość zgonów okołooperacyjnych i powikłań płucnych, niestwierdzono statystycznie istotnej różnicy przeżyć po operacji TTE i THE. W porównaniu z badaniami światowymi niewykazano istotnych odchyleń w większości badanych parametrów.

Wnioski:THEwGEJ Imoże być proponowana jako zabieg radykalny.W raku gruczołowym przełyku – rak Barreta –GEJI (do +2 cm) występują późne przerzuty w węzłach chłonnych, co zwiększa resekcyjność RO przy THE. Najczęstsze sąprzerzuty z raka gruczołowego dolnej części przełyku w węzłach chłonnych pnia trzewnego i okolicy krzywizny mniejszejżołądka, usuwane rutynowo przy resekcji przełyku, co oznacza, że bliższy odcinek przełyku może być usunięty bezlimfadenektomii. Ze względu na znaczny, z reguły, stopień zaawansowania nowotworu, choroby współistniejące orazznacznie mniejszą śmiertelność okołooperacyjną THE powinna być częściej brana pod uwagę jako metoda paliatywnapoprawiająca komfort życia.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.080

[Nr 80] Skuteczność i bezpieczeństwo leczenia lapatynibem w skojarzeniu z kapecytabiną HER2-dodatniego raka piersiwśród pacjentek Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu – doświadczenia własne ośrodka

Łukasz Kwinta 1,*, Izabela Łasińska 1, Maria Litwiniuk 1,2, Piotr J. Wysocki 1,3

1Oddział Chemioterapii, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań2Katedra Onkologii, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu3Katedra Biotechnologii Medycznej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

*PrelegentAdres email: lukasz.kwinta@wp.pl

Cel: Podsumowanie wyników leczenia chorych na raka piersi otrzymujących terapię lapatynibem w skojarzeniuz kapecytabiną w Wielkopolskim Centrum Onkologii w Poznaniu w latach 2009–2013.

Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79 43