~

~ 1 ~

Περιεχόμενα

Το σημείο του σταυρού .................................................................................................................................... 2

Η φοβερά Δευτέρα Παρουσία ....................................................................................................................... 3

Η μετά θάνατον ζωή .......................................................................................................................................... 9

Η μνήμη θανάτου ως εργαλείο σωτηρίας ............................................................................................... 20

Η αυτομεμψία και η ταπείνωση ................................................................................................................. 22

Η νοερά προσευχή και η ξερή άσκηση ..................................................................................................... 24

Αποφθέγματα και νουθεσίες ....................................................................................................................... 26

Οι ψαλμοί του Δαυίδ ....................................................................................................................................... 36

Άγιοι προστάτες ................................................................................................................................................ 39

~

~ 2 ~

Το σημείο του σταυρού Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ...

ο σημείο του Σταυρού και της Ορθόδοξης (Χριστιανικής) προσευχής είναι ικανά να

σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν τις οπτικές ιδιότητες του νερού. Επιστήμονες

έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και

της προσευχής. Είναι διαπιστωμένο ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού

πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό νόημα. Πίσω από

αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα.

Η τροφή κυριολεκτικά καθαρίζεται μέσα σε μία στιγμή. «Αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα,

που κυριολεκτικά συμβαίνει κάθε ημέρα», είπε η φυσικός Angelina Malakhovskaya. Η

Malakhovskaya έχει μελετήσει τη δύναμη του σημείου του Σταυρού με την ευλογία της

Εκκλησίας, για 10 περίπου χρόνια τώρα. Έχει διεξάγει ένα μεγάλο αριθμό πειραμάτων που έχει

επανειλημμένα επαληθευθεί, πριν τα αποτελέσματα τους έρθουν στη δημοσιότητα. Ειδικότερα

έχει ανακαλύψει τις απαράμιλλες βακτηριοκτόνες ιδιότητες του νερού μετά την ευλογία του

από μία Ορθόδοξη προσευχή και το σημείο του Σταυρού.

Η μελέτη επίσης αποκάλυψε μία νέα, νωρίτερα άγνωστη ιδιότητα του λόγου του Θεού να

μετασχηματίζει τη δομή του ύδατος, αυξάνοντας αξιοσημείωτα την οπτική του πυκνότητα στην

περιοχή του φάσματος της βραχείας υπεριώδους ακτινοβολίας, γράφει η εφημερίδα. Οι

επιστήμονες έχουν επαληθεύσει την δύναμη της δράσης της Κυριακής προσευχής (Πάτερ

ημών) και του Ορθοδόξου σημείου του Σταυρού στα παθογενή βακτήρια.

Δείγματα νερού από διάφορες δεξαμενές (πηγάδια, ποταμούς, λίμνες) πάρθηκαν για έρευνα.

Όλα τα δείγματα είχαν goldish staphylococcus, ένα κολοβακτηρίδιο. Αποδείχθηκε εν τούτοις,

ότι αν η Κυριακή προσευχή λεχθεί και το σημείο του Σταυρού γίνει επάνω τους, ο αριθμός των

βλαβερών βακτηριδίων θα μειωθεί επτά, δέκα, εκατό ακόμη και πάνω από 1000 φορές. Τα

πειράματα έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκλείουν και την ελάχιστη πιθανή νοητική

επιρροή. Η προσευχή ειπώθηκε και από πιστούς και από απίστους, αλλά ο αριθμός των

παθογόνων βακτηρίων σε διάφορα περιβάλλοντα με διαφορετικές ομάδες βακτηρίων ακόμη

και τότε μειώθηκε, συγκρινόμενος με τα πρότυπα αναφοράς.

Οι επιστήμονες απέδειξαν επίσης την ευεργετική επίδραση που η προσευχή και το σημείο του

Σταυρού έχουν πάνω στους ανθρώπους. Όλοι οι συμμετέχοντες στα πειράματα είχαν την πίεση

του αίματος τους να τείνει να σταθεροποιηθεί, και τους αιματικούς δείκτες βελτιωμένους.

Κατά τρόπο εντυπωσιακό, οι δείκτες άλλαζαν προς την ίαση που χρειαζόταν: Στους

υποτασικούς η αιματική τους πίεση ανέβηκε, ενώ στους υπερτασικούς κατέβηκε. Επίσης

παρατηρήθηκε ότι το σημείο του Σταυρού εάν γίνεται πρόχειρα, με τα τρία δάχτυλα βαλμένα

μαζί απρόσεκτα ή τοποθετούμενα εκτός των απαραιτήτων σημείων (στο μέσο του κούτελου, το

κέντρο του ηλιακού πλέγματος, και στα κοιλώματα κάτω από το δεξί και αριστερό ώμο), το

θετικό αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο αδύνατο, ή απουσίαζε εντελώς.

ΠΗΓΗ: - Νεανικό περιοδικό «ΕΣΥ», Μαρτ. Απρ. Μάιος 2009 Νο 5 του Χριστιανικού Ιεραποστολικού Κέντρου Νεότητος Τρίκορφο Φωκίδος).

- http://www.pentapostagma.gr/2012/02/blog-post_5596.html#ixzz1ozhDN2n9

~

~ 3 ~

Η φοβερά Δευτέρα Παρουσία

πὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ στὰ χρόνια 886-911 ὑπῆρχεν ὁ ὅσιος

Βασίλειος ὁ Νέος, ὁ ὁποῖος εἶχεν μαθητήν του κάποιον Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος

κυριευμένος ἀπὸ λογισμούς, πίστευε ὅτι οἱ ἑβραῖοι ποὺ τηροῦν τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, μετὰ τὴν

Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, θὰ εἶναι δεκτοὶ στὸν Θεὸν τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ὅπως οἱ Προπάτορες, Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ. Ὁ δὲ Ἅγιος Βασίλειος ἀντιφρονοῦσε σ᾿ αὐτὸ

λέγοντας πρὸς τὸν νεαρόν: «Ὁ Κύριος λέγει τέκνον μου στὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιο, ἐγὼ εἶμαι ἡ

θύρα, δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ σωθήσεται (Ἰωάν. 10,8) καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν τέκνον μου νὰ

σωθοῦν οἱ ἑβραῖοι ποὺ εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν βλασφημοῦν κάθε ἡμέραν;» Καὶ προσευχόμενος ὁ Ἅγιος στὸν Θεὸ νὰ ἀφαιρέσῃ ἀπὸ τὸν νεαρὸ αὐτοὺς τοὺς λογισμούς,

ἀπέστειλεν ὁ Πανάγαθος Θεὸς θεῖον Ἄγγελον καὶ ἐξήγησεν στὸν Γρηγόριον περὶ τούτου, καὶ λέγει μιὰ νύκτα ἐνῷ κοιμόμουν, ξύπνησα γιὰ προσευχή, κατὰ συνήθεια καὶ εἶδα σὲ ὅραμα ὅτι

βρέθηκα σὲ μία πεδιάδα γεμάτη ποικίλων δέντρων καὶ λουλουδιῶν, καὶ ξαφνικὰ φάνηκε ἕνας

νέος ψηλὸς καὶ ὡραῖος με πύρινη στολὴ ἐξαστράπτων καὶ μοῦ λέγει:

«Γρηγόριε, οἱ εὐχὲς τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Βασιλείου σὲ ἔφεραν ἐδῶ γιὰ νὰ μάθῃς, νὰ πεισθῇς

καὶ νὰ γνωρίσῃς τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐπιθυμοῦσες.»

Καὶ ἀρπάζοντάς με ὁ Νέος ἀπὸ τὸ χέρι βαδίζαμεν καὶ νεφέλη φωτεινὴ μᾶς ἀνέβασεν σὲ ἄπειρον ὕψος, καὶ ὑπερθαύμαστον κόσμον, καὶ βλέποντας ἔτρεμα ἀπὸ τὸν φόβο μου, καὶ εὐθὺς βρεθήκαμεν στὴν πεδιάδα τῆς ὁποίας τὸ ἔδαφος ἦταν ὑάλλειο, καὶ μέσα στὴν πεδιάδα

ὑπῆρχεν ἄπειρον πλῆθος πυρινόμορφων νέων καὶ ἀκούονταν ὑμνωδίαις καὶ ᾄσματα μελίρρητα

καὶ ὑπερθαύμαστα. Προχωρώντας εἴδαμεν ἄλλον τόπον πύρινον, ὁ ὁποῖος φαινόταν ὅτι

φλεγόταν καὶ δὲν καιγόταν, ὅπου ἀνθρώπινη γλῶσσα δὲν μπορεῖ νὰ διηγηθῇ. Καὶ ὁ τόπος

αὐτὸς μοῦ εἶπεν ὁ συνοδός μου Ἄγγελος ὅτι εἶναι ἡ Ἁγία Πόλις ἡ Ἄνω Ἱερουσαλὴμ τῆς ὁποίας

Δημιουργὸς εἶναι ὁ Θεός, καὶ εἶναι ἡ πόλις τῶν Ἁγίων καὶ πάντων τῶν Δικαίων, τῶν

εὐαρεστησάντων τὸν Θεόν. Καὶ καθὼς μοῦ τὰ ἔλεγεν αὐτὰ ὁ Ἄγγελος, βλέπω ὑπεράνω τῆς

Ἁγίας Πόλεως αἰωρούμενον τὸν Τίμιον Σταυρόν, ὑπεραστράπτοντα περισσότερο ἀπὸ τὶς

ἡλιακὲς ἀκτῖνες, καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ βλέπω πλῆθος Ἀγγέλων, κρατώντας θρόνον φρικώδη, καὶ τεράστιον καὶ φωνὴ βροντώδης καὶ φοβερὴ ἐξακούετο λέγουσα:

«Ἰδοὺ ὁ Μέγας καὶ φοβερὸς Κριτὴς ἔρχεται νὰ κρίνῃ τοὺς ζωντανοὺς καὶ τοὺς νεκρούς, καὶ νὰ ἀποδώσῃ στὸν κάθε ἕνα ἄνθρωπο κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Καὶ αὐτὰ ὅλα γίνονται στὴν

κοιλάδα τοῦ Ἰωσαφὰτ τῆς ἐπιγείου Ἱερουσαλήμ, καθὼς γράφτηκε στὶς Γραφές.»

Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ βλέπω ἄλλους Ἀγγέλους κατέχοντας πύρινες σάλπιγγες, καὶ μὲ τὴν

προσταγὴ τοῦ Κριτῆ σάλπισαν, καὶ ἐσαλεύθησαν τὰ θεμέλια της γῆς, καὶ νὰ ἀνοίχτηκαν οἱ τάφοι τῶν ἀπὸ ὅλων τῶν αἰώνων νεκρῶν, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τῆς ἐσχάτης ἡμέρας. Καὶ εὐθὺς

ὤ! φρικτὸν θέαμα ἀνέβαιναν ἀπὸ τοὺς τάφους, τὰ ὀστᾶ γυμνωμένα τῶν νεκρῶν τῶν αἰώνων,

καὶ ἐνδύνονταν σάρκες, νεῦρα καὶ δέρμα, καὶ ἦταν ἄπειρο τὸ πλῆθος ὡς ἡ ἄμμος τῆς

θάλασσας, γυμνοὶ καὶ τρομαγμένοι, ὅλοι σε μία ἡλικία, σὰν νὰ ἦταν 33 χρονῶν καὶ φαίνονταν

κάθε ἕνας μὲ διαφορετικὴ μορφή. Καὶ στὸν κάθε ἕνα ἦταν γεγραμμένο στὸ μέτωπώ του, αὐτὸς

εἶναι προφήτης, σὲ ἄλλους δὲ αὐτὸς εἶναι Ἱεράρχης, σὲ ἄλλους Ὅσιοι, καὶ σ᾿ ἄλλους

ἐλεήμονες, καὶ ἁπλὰ κάθε ἑνὸς ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ζωή του στὴ γῆ ἦταν γεγραμμένη στὸ πρόσωπό

του. Ὁμοίως δὲ καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀπίστους γραφόταν στὸ μέτωπό τους οἱ πράξεις καθ᾿

~

~ 4 ~

ἑνός· αὐτὸς εἶναι φονιᾶς, σὲ ἄλλον αὐτὸς εἶναι πόρνος, σὲ ἄλλους αὐτὸς εἶναι κτηνοβάτης, σὲ ἄλλους αὐτὸς εἶναι αἱμομίκτης, σὲ ἄλλους αὐτὸς εἶναι βλάσφημος, καὶ σὲ ἄλλους αὐτὸς εἶναι

φιλοκατήγορος, καὶ σὲ ἄλλους αὐτὸς εἶναι κοιλιόδουλος κλπ., καὶ ὅλοι ἔκλαιγαν μὲ θρῆνο

ἀπαρηγόρητοι καὶ ἔλεγαν: «Αὐτὰ ὅλα τὰ ἀκούαμεν στὶς Γραφὲς καὶ δὲν πιστεύσαμεν» καὶ ὅλα τὰ ἔθνη ἀγαρηνοί, ἑβραῖοι, ἐθνικοὶ καὶ ὅλοι οἱ ἄπιστοι ἔκλαιαν καὶ ὠδύρονταν τὴν

ἀπώλεια τοῦ ἐαυτοῦ τους, καὶ ἰδίως οἱ Ἰουδαῖοι ἔλεγαν: «Ἐὰν αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ

φοβερὸς Κριτὴς τὸν ὁποῖον ἐσταυρόσαμεν, χαθήκαμεν ὅλοι». Τότε ὁ συνοδός μου Ἄγγελος

μοῦ λέγει: «Βλέπεις τοὺς Ἰουδαίους πῶς τρέμουν βλέποντας αὐτὰ ποὺ γίνονται.» Καὶ εὐθὺς ὁ

Ἄγγελος μοῦ λέγει:

«Ἰδοὺ ὁ φοβερὸς καὶ μέγας Θεὸς παραγίνεται, φόβος καὶ τρόμος λαμβάνουν τὰ πάντα.» Καὶ ἰδοὺ πλῆθος ἀναρίθμητον οὐρανίων Ἀγγέλων κατήρχετο ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, καὶ παρασταθέντες ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ θρόνου, προσκύνησαν, καὶ πάραυτα ἀκούονταν κρότοι

καὶ βροντὲς φοβερὲς μαζὶ μὲ κτύπους, καὶ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἔτρεμε, καὶ ὅλα τὰ

τάγματα τῶν οὐρανῶν, παραστάθησαν σὲ κύκλον γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ φοβεροῦ Κριτοῦ

μὲ πολλὴ τάξη καὶ φόβο. Τότε ὅλοι οἱ δίκαιοι φώναξαν: «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ

Θεοῦ τοῦ Ζῶντος ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα σὲ Προσκυνοῦμεν.» Καὶ ἀκόυγοντας αὐτὸ οἱ Ἰουδαῖοι, αἱρετικοὶ καὶ ἄπιστοι, ἔτρεμαν καὶ ἔμειναν ἄφωνοι.

Τότε ὁ φοβερὸς Κριτὴς ἔστρεψε τὸ βλέμμα στὸν Οὐρανό, καὶ τρομάζοντας ὁ Οὐρανὸς

χάθηκε. Ὁμοίως βλέποντας τὴ γῆ εὐθὺς καὶ αὐτὴ ἐξαφανίστηκε, καὶ ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια χάθηκαν σὰν κερί, τὸ ἴδιο καὶ ἡ θάλασσα ξηράθηκε ὅλη καὶ μεταποιήθηκε σὲ φωτιά, καὶ ἔγινεν πύρινος ποταμός, καὶ βρίσκοταν μπροστὰ στὸν Θεϊκὸ Θρόνο. Καὶ εὐθὺς μὲ κάλεσμα τοῦ Κριτῆ, διεχωρίσθησαν τὰ ἄπειρα ἐκεῖνα πλήθη τῶν ἀνθρώπων σὲ δυό· καὶ στάθηκε τὸ ἕνα στὰ δεξιά του Κριτῆ καὶ τὸ ἄλλο στὰ ἀριστερά. Καὶ βλέποντας ὁ Κριτὴς τοὺς

βρισκομένους στὰ δεξιά του, τοὺς εἶπε μὲ γλυκυτάτη φωνή:

«Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου νὰ κληρονομήσετε τὴν ἑτοιμασμένην γιὰ ἐσᾶς

βασιλεία.» (Ματθ. 25,34)

Ἔπειτα βλέποντας καὶ αὐτοὺς στὰ ἀριστερά του, τοὺς λέγει μὲ ὀργή:

«Ἀπομακρυνθῆτε ἀπὸ ἐμένα οἱ καταραμένοι στὴ φωτιὰ τὴν αἰώνια, ἡ ὁποία ἑτοιμάστηκε γιὰ

τὸν διάβολο καὶ τοὺς ἀγγέλους του.»

«Ἡ Παναγία»

Καὶ ὅταν αὐτὰ ἀκούστηκαν ἀπὸ τὸν Κριτή, καὶ ἀφοῦ οἱ ἁμαρτωλοὶ ὀδύρθησαν ἀνώφελα,

ξαφνικὰ βλέπω τὴν ὑπερθαύμαστην ἐκείνη πόλη ἀπέναντι τοῦ Κριτῆ νὰ στέκεται, καὶ νὰ ἡ

κατὰ τὴν δύση πόλη ἀνοίχθηκε βλέπω μία γυναῖκα ἀπὸ τὰ δεξιὰ τοῦ Κριτοῦ στεκόμενη

ἀστράπτοντας περισσότερο ἀπὸ τὸν ἥλιον, πρὸς τὴν ὁποία λέγει ὁ Κριτής· εἴσελθε Μητέρα

μου στὴν βασιλεία μου, καὶ ἀφοῦ τὴν ὑποδέχθησαν στρατοὶ Ἀγγέλων εἰσῆλθαν στὴν Πόλιν.

«Οἱ Ἅγιοι 12 Ἀπόστολοι»

Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ βλέπω 12 ἄνδρες οἱ ὁποῖοι ἦσαν οἱ 12 Ἀπόστολοι φορώντας στολὲς

πυρίμορφες προσκύνησαν τὰ πόδια τοῦ Κριτοῦ καὶ εἰσῆλθαν καὶ αὐτοὶ στὴν Ἁγίαν Πόλιν.

«Οἱ 70 Ἀπόστολοι»

Ἔπειτα χωρίσθησαν ἄλλοι 70 ἄνδρες ἀπὸ τὸ ἄπειρο πλῆθος ποὺ βρισκόταν δεξιά του Κριτῆ

καὶ αὐτοὶ ἦσαν οἱ 70 Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι προσκυνώντας καὶ αὐτοί, εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία Πόλη.

«Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες»

Ἔπειτα διεχωρίσθησαν ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς δεξιᾶς μερίδας πλῆθος ἀνδρῶν τῶν ὁποίων τὰ πρόσωπα

σπινθηροβολοῦσαν, καὶ ἄστραπταν οἱ στολές τους περισσότερον ἀπὸ τὸν ἥλιον, καὶ προσκυνώντας τὸν Κριτὴν εἰσῆλθαν στὴν Ἁγίαν Πόλιν.

~

~ 5 ~

«Οἱ Ἱεράρχες»

Μετὰ διεχωρίσθηκε ἄλλη συναγωγὴ πλῆθος ἄπειρον τῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν, τῶν ὁποίων τὰ

πρόσωπα ἄστραπταν περισσότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο, καὶ οἱ στολές τους περισσότερο ἀπὸ τὸ χιόνι,

καὶ προσκυνόντας τὸν Κριτὴν εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία Πόλη.

«Οἱ Διδάσκαλοι»

Μετὰ ἀπὸ λίγο διεχωρίσθηκε ἄλλη συναγωγὴ τῶν θείων Διδασκάλων τῶν ὁποίων

σπινθηροβολοῦσαν τὰ πρόσωπά τους καὶ ἀφοῦ προσκύνησαν τὸν Κριτὴν εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία

Πόλη.

«Οἱ ἀσκητὲς Ὅσιοι Πατέρες»

Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ διεχωρίσθηκε ἄλλη συναγωγὴ πλύθος ἀναρίθμητο, οἱ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου

καὶ τῶν βουνῶν Μοναχοί, καὶ εὐαρεστησάμενοι τὸν Κριτήν, καὶ ἀφοῦ ἐπαινέθηκαν ἀπὸ

Αὐτόν, προσκυνῆσαν καὶ αὐτοὶ καὶ εἰσῆλθαν στὸν Πόλη.

«Οἱ παρθένοι καὶ ἐλεήμονες»

Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο διεχωρίσθηκε ἄλλη μικρὴ συναγωγή, ἀστράπτοντας σὰν τὴν ἀστραπὴ

προσκυνώντας καὶ αὐτοὶ τὸν Κριτὴ εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία Πόλη.

«Οἱ εἰλικρινῶς μετανοημένοι»

Ἔπειτα διεχωρίσθηκε ἄλλη συναγωγὴ πλῆθος ἄπειρον, οἱ εἰλικρινῶς στὸν κόσμο

μετανοημένοι καὶ προσκυνώντας τὸν Κριτὴ εἰσῆλθαν καὶ αὐτοὶ στὴν Ἁγία Πόλη.

«Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες»

Μετὰ ἀπὸ λίγο διεχωρίσθησαν ἄλλοι 15 ἄνδρες ὡραιότατοι καὶ ἀστράπτοντες σὰν τὸ φῶς, οἱ Ἅγιοι προπάτορες Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, καὶ οἱ υἱοὶ αὐτῶν, προσκυνώντας καὶ αὐτοὶ τὸν

Κριτὴ εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία Πόλη.

«Οἱ ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως τοῦ Χριστοῦ Προφῆτες»

Ἔπειτα διεχωρίσθηκε ἄλλη μικρὴ συναγωγὴ οἱ ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι τὸν Χριστὸ Δίκαιοι καὶ Προφῆτες περὶ τῶν ὁποίων εἶπεν ὁ Κύριος· «Οἱ πρῶτοι θὰ γίνουν τελευταῖοι, καὶ οἱ τελευταῖοι πρῶτοι»· καὶ αὐτοὶ προσκυνώντας τὸν Κριτὴν εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία Πόλη.

«Οἱ διὰ τὸν Χριστὸν Σαλοί»

Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο διεχωρίσθηκε ἄλλη μικρὴ συναγωγή, οἱ διὰ τὸν Χριστὸ Σαλοί, καὶ αὐτοὶ προσκυνώντας τὸν Κριτὴ εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία Πόλη.

«Οἱ τοῦ γάμου ἄμωμοι»

Καὶ ἀμέσως ἀπεχωρίσθηκε ἄλλη μικρὴ συναγωγή, οἱ τοῦ γάμου ἄμωμοι καὶ ἀμόλυντοι,

ντυμένοι στολὴ Βασιλικὴ καὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν δεδοξασμένα, προσκυνώντας καὶ αὐτοὶ τὸν

Κριτὴ εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία Πόλη, καὶ ἔλειψαν οἱ στὰ δεξιά του Κριτῆ Δίκαιοι, καὶ ἔμειναν

μόνο οἱ στὰ ἀριστερά του Κριτῆ ἁμαρτωλοί με καταντροπιασμένα τὰ πρόσωπα, ὀδυρόμενοι,

βλέποντας αὐτὰ ποὺ συνέβαιναν· ἦσαν δὲ πλῆθος ἄπειρον, τρέμοντας καὶ μὲ φόβο στέκοντας

ἀνάμεναν τὴν φοβερὴ ὥρα τῆς καταδίκης τους. Καὶ γυρνώντας τὸ βλέμμα πρὸς αὐτοὺς ὁ

Κριτής, διεχωρίσθηκε μεγάλη συναγωγὴ σὰν τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας, καὶ καλώντας τοὺς

Ἀγγέλους ὁ Κριτής, τοὺς ἔρριψαν στὸν πύρινον ποταμὸν ὀδυρώμενους καὶ κλαίοντας.

«Ὅλοι οἱ ἀβάπτιστοι καὶ Αἱρετικοί»

Καὶ καλώντας ὁ Κριτὴς τοὺς Ἀγγέλους ἅρπαξαν ἄλλη συναγωγὴ ἀναρίθμητη τοὺς ἔρριψαν

στὸν πύρινον ποταμόν, νὰ καίγωνται αἰωνίως.

«Οἱ αὐτόκτονες»

Ἔπειτα μὲ νεῦμα στοὺς Ἀγγέλους ὁ Κριτής, ἅρπαξαν ἄλλη συναγωγὴ ἀναρίθμητη, καὶ τοὺς

ἔρριψαν στὴν κοχλάζουσαν θάλασσαν τοῦ πυρός.

~

~ 6 ~

«Οἱ φονιάδες, οἱ φαρμακοί-μάγοι»

Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο μὲ νεῦμα ὁ Κριτὴς στοὺς Ἀγγέλους ἅρπαξαν ἄλλη συναγωγὴ τοὺς

φονιάδες-φαρμακοὺς καὶ τοὺς μάγους καὶ τοὺς ἔβαλαν στὴν σπινθηροβολοῦσαν ἐκείνη

θάλασσα.

«Οἱ μοιχοὶ καὶ αἱμομῖκτες»

Καὶ καλώντας τοὺς Ἀγγέλους του ὁ Κριτὴς ἅρπαξαν ἄλλη συναγωγή, τοὺς μοιχοὺς καὶ τοὺς

αἱμομῖκτες, καὶ τοὺς ἔρριψαν στὴν πυρανάπτουσαν θάλασσα.

«Οἱ ἀρσενοκοίται»

Καὶ πάλιν νεύοντας τοὺς Ἀγγέλους ὁ Κριτὴς ἅρπαξαν ἄλλη μεγάλη συναγωγὴ τοὺς

ἀρρενομανοῦντας καὶ βίαια τοὺς ἔσπροξαν καὶ τοὺς ἔρριψαν στὴ λίμνη ἐκείνη τῆς φωτιᾶς.

«Οἱ κτηνοβάτες»

Καὶ πάλιν ὁ Κύριος καλώντας τοὺς Ἀγγέλους διεχώρησαν ἄλλη συναγωγή, τῶν κτηνοβατῶν

τῶν ὁποίων τὰ πρόσωπα ὑπῆρχαν σὰν κτήνη καὶ μὲ ὀργὴ τοὺς ἔρριψαν στὸν ποταμὸ φωτιᾶς.

«Ὅσοι μὲ βότανα καὶ φάρμακα σκότωσαν βρέφη»

Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο καλώντας ὁ Κριτὴς τοὺς Ἀγγέλους διαχώρισαν ἄλλη συναγωγή, αὐτοὺς

ποὺ σκότωσαν βρέφη, καὶ μὲ βίαια ὁρμὴ τοὺς ἔρριψαν στὸν ποταμὸ τῆς φωτιᾶς.

«Οἱ κλέφτες καὶ οἱ ἅρπαγες»

Καὶ πάλι καλώντας τοὺς Ἀγγέλους ὁ Κριτὴς διεχώρισαν ἄλλη συναγωγὴ τοὺς κλέφτες καὶ τοὺς ἅρπαγες καὶ τραβώντας τους μὲ βία, τοὺς ἔρριψαν στὴν πύρινη θάλασσα.

«Οἱ βλάσφημοι καὶ ἐπίορκοι»

Καὶ διεχώρησαν οἱ Ἄγγελοι ἄλλη συναγωγή, πλῆθος ἄπειρον καὶ τὴν ἔρριψαν στὴν

παφλάζουσαν καὶ σπινθηροβολοῦσαν θάλασσα τοῦ πυρός.

«Οἱ ψεῦτες καὶ ψευδομάρτυρες»

Καὶ διεχώρισαν ἄλλη συναγωγὴ ποὺ ἔβγαζε βρόμα ἀπὸ τὸ στόμα, τοὺς ἔρριψαν βίαια στὴ

λίμνη τῆς φωτιᾶς.

«Οἱ κατήγοροι-κατάλαλοι»

Καὶ πάλι καλώντας τοὺς Ἀγγέλους ὁ Κριτὴς ἅρπαξαν ἄλλη συναγωγὴ ἄπειρο πλῆθος καὶ ἔβγαινεν ἀπὸ τὸ στόμα αὐτῶν αἷμα καὶ φίδια τεράστια, κρέμονταν στὶς γλῶσσες τους, καὶ τοὺς ἔρριψαν στὴν κατώδυνη λίμνη τῆς φωτιᾶς.

«Οἱ φθονεροὶ καὶ μνησίκακοι»

Καὶ χωρίζοντας ἄλλη συναγωγὴ οἱ Ἄγγελοι τοὺς μνησίκακους καὶ φθονεροὺς σπρώχνοντας,

καὶ φέρνοντάς τους, τοὺς ἔρριψαν βίαια στὴν λίμνη τῆς φωτιᾶς.

«Ὅσοι ὀργίζονται καὶ θυμώνουν»

Καὶ πάλι καλώντας ὁ Κριτὴς ἅρπαξαν ἄλλη συναγωγὴ αὐτοὺς ποὺ θυμώνουν καὶ ὀργίζωνται,

καὶ τοὺς ἔρριξαν αὐτοὺς στὸν ποταμὸ ἐκεῖνο τῆς φωτιᾶς.

«Οἱ ἁμαρτωλοὶ Ἱερεῖς καὶ Μοναχοί»

Καὶ μὲ τὸ κάλεσμα τοῦ Κριτῆ οἱ Ἄγγελοι χώρισαν ἄλλη συναγωγή, τοὺς Ἱερεῖς καὶ Μοναχοὺς

οἱ ὁποῖοι ἁμάρτησαν (καὶ δὲν μετανόησαν), πολὺ πλῆθος, καὶ ἔρριψαν ἄλλους στὸν Τάρταρο

τοῦ ᾍδη, ἄλλους στὸ σκοτάδι τὸ ἐξώτερο καὶ ἄλλους στὸ τρίξιμο τῶν δοντιῶν, νὰ κολάζονται

αἰώνια.

«Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἔχθρα πρὸς ἄλλους καὶ κοινωνοῦν»

Ἔπειτα ξεχώρισαν ἄλλη, συναγωγή, τῶν μνησικάκων καὶ σπρώχνοντας αὐτοὺς σκληρὰ τοὺς

ἔρριψαν στὴ λίμνη τῆς φωτιᾶς τὴν καιομένη.

~

~ 7 ~

«Οἱ μέχρι θανάτου ἀμετανόητοι Χριστιανοί»

Ἔπειτα ἅρπαξαν ἄλλη συναγωγὴ πλῆθος ἄπειρον· οἱ Ἄγγελοι σπρώχνοντας καὶ τραβώντας

βιαίως τους ἔρριξαν σὲ διάφορες κολάσεις ἀνάλογα τῶν ἁμαρτιῶν τους.

«Οἱ ἐλεήμονες Χριστιανοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν μετανόησαν»

Καὶ πάλι μὲ προσταγὴ τοῦ Κριτῆ διεχωρίσθηκε ἄλλη συναγωγὴ ἄπειρο πλῆθος κλαίγοντας

πικρὰ καὶ στενάζοντας ὁδηγούμενοι ἀπὸ τοὺς πυρίνους Ἄγγελους, γιὰ νὰ ριφθοῦν στὴν

παφλάζουσαν ἐκείνη θάλασσα τῆς φωτιᾶς. Βλέποντας αὐτοὺς ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κριτοῦ

βγαίνοντας ἀπὸ τὴν Ἁγία Πόλη, τρέχει σπουδαῖα καὶ φθάνοντας τοὺς φοβεροὺς ἐκείνους

Ἀγγέλους εἶπε:

«Στὸ ὄνομα τῆς Τρισηλίου Θεότητος, Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Πνεύματος Ἁγίου, νὰ μὴ κολασθεῖ αὐτὴ ἡ συναγωγή, καὶ προσελθοῦσα στὸν Κριτή, προσκύνησε τὰ ἄχραντά Του πόδια καὶ εἶπε·

«Υἱέ μου καὶ Θεέ, λυπήσου αὐτὴ τὴ συναγωγή, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ξεφώνησες ἀπὸ τὸ ἴδιό

σου τὸ στόμα λέγοντας· Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.» (Ματθ. 6,7)

Καὶ ἀποκρινόμενος ὁ Κριτὴς λέγει:

«Ὦ Μητέρα μου γιὰ τὴν μὲν ἐλεημοσύνη ποὺ ἐποίησαν κατακρατῶ καὶ λυτρώνω αὐτοὺς ἀπὸ

τὴν κόλαση, γιὰ δὲ τοῦ ὅτι ἁμάρτησαν καὶ δὲν μετενόησαν, δὲν θὰ εἰσέλθουν στὴν πόλιν τῶν

Ἁγίων μου, οὔτε θὰ δοῦν τὴν Βασιλεία μου.»

Καὶ προστάζοντας ὁ Κριτὴς τοὺς Ἀγγέλους, νὰ πάρουν αὐτοὺς μακριὰ τῆς πόλεως τῶν Ἁγίων,

σὲ ἕνα τόπο ἀμέτοχον κάθε θλίψεως καὶ κολάσεως. Ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἐπέστρεψε

μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους στὴν Ἁγία Πόλη ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχε βγεῖ.

Τὰ ἀβάπτιστα παιδιὰ τῶν Χριστιανῶν

Καὶ ἀπεχώρισαν ἄλλη συναγωγὴ οἱ Ἄγγελοι μπροστὰ στὸν Κριτή, τὰ πρόσωπα τῶν ὁποίων

ἦσαν σκοτεινὰ καὶ τυφλά, καὶ λέγουν στὸν Κριτή. Κύριε ἐμεῖς εἴμαστε τέκνα Χριστιανῶν, καὶ ἡ τομὴ τοῦ θανάτου δὲν μᾶς ἄφησε νὰ ζήσουμε νὰ βαπτισθοῦμεν καὶ νὰ σὲ εὐαρεστήσουμεν·

ὁ Κριτὴς διέταξε τοὺς Ἀγγέλους νὰ τοὺς πάρουν μακριὰ τῆς πόλεως τῶν Ἁγίων, νὰ

ἀπολαμβάνουν μικρὴ ἀπόλαυση· δὲν ἦσαν οὔτε νήπια, οὔτε γέροντες, οὔτε γυναῖκες ἀλλὰ

ὅλοι ἄνδρες νεαροὶ μιᾶς ἡλικίας.

Ὁ Ἄρειος, Μακεδόνιος καὶ ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ Καὶ καλώντας ὁ Κριτὴς τοὺς Ἀγγέλους, ἔφεραν ἄλλη μικρὴ συναγωγὴ τῶν Αἱρετικῶν καὶ κρέμουνταν στὶς γλῶσσες τοὺς ἔχιδνες (φίδια), καὶ γυρνώντας ὁ Κύριος εἶπε:

«Πῶς ἐτολμήσατε, νὰ σχίσετε τὸν χιτῶνα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας μου καὶ νὰ ἀπωλέσετε

ἄπειρο πλῆθος ψυχῶν ἀνθρώπων;» Τότε ἀρπάζοντας τοὺς οἱ Ἄγγελοι τοὺς ἔρριψαν στὴν

πύρινη ἐκείνη θάλασσα.

Ὁ Διοκλητιανός, Νέρων καὶ ὅλοι οἱ τύραννοι Βασιλιᾶδες

Καὶ μὲ προσταγὴ τοῦ Κριτῆ ἔβγαλαν ἄλλη συναγωγή, ἀπὸ τὰ στόματα τῶν ὁποίων ἔτρεχεν

αἷμα βρώμερο καὶ αὐτοὶ ἦσαν ὅλοι οἱ τύραννοι Βασιλιᾶδες, ποὺ βασάνιζαν τοὺς χριστιανούς,

καὶ σπρώχνοντάς τους οἱ Ἄγγελοι τοὺς ἔρριψαν στὸν τάρταρον τοῦ Ἅδη.

Οἱ Ἰουδαῖοι

Καὶ πάλιν καλώντας ὁ Κριτὴς ἔβγαλαν οἱ Ἄγγελοι ἄλλη συναγωγή, ἄπειρον πλῆθος τῶν

ἑβραίων καὶ ἔστησαν μπροστὰ τοῦ Κριτοῦ, καὶ ὀδυρώμενοι ἔκλαιγαν καὶ φώναξαν:

«Ἀλοίμονο σ᾿ ἐμᾶς, ὅτι πέσαμεν στὰ χέρια τοῦ Ναζωραίου ποὺ εἶναι ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ τοῦ

Ἰσαὰκ τοῦ Ἰακὼβ ποὺ ἐλατρεύαμεν. Ποῦ εἶναι ὁ Μωυσῆς ποὺ μᾶς εἶπεν νὰ μὴν λατρεύουμεν

ἄλλο Θεόν; Νὰ ἔλθῃ νὰ μᾶς λυτρώσει;»

~

~ 8 ~

Καὶ εὐθὺς στάθηκε μπροστά τους ὁ Μωυσῆς λέγοντας: «Δὲν εἶμαι ἐγὼ ποὺ σᾶς ἔγραψα στὸ

νόμο· ὅτι θὰ ἀναστήσῃ ὁ Κύριος ὁ Θεός μας προφήτην ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας σὰν ἐμένα,

καὶ ὅποιος δὲν ἀκούσῃ αὐτοῦ τοῦ προφήτη θὰ ἐξωλοθρευθῇ. Τώρα ἀλοίμονο σ᾿ ἐσᾶς διότι

δὲν πιστεύσατε σὲ Αὐτόν.»

Καὶ λέγοντας αὐτὰ ὁ Μωυσῆς τοὺς ἄφησε καὶ εἰσῆλθε στὴν Ἁγία Πόλη· οἱ Ἰουδαῖοι

ὀδυρόμενοι μὲ στεναγμοὺς σπάραζαν κλαίγοντας, καὶ εὐθὺς ἀστραπὴ φαβερὴ ἄστραψε καὶ οἱ Ἄγγελοι τοὺς ἔβαζαν πολλοὺς μαζὶ στὸν ποταμὸ ἐκεῖνον τῆς φωτιᾶς, καὶ ἔλειψαν ὅλοι οἱ ἀπὸ

ἀριστερὰ ἁμαρτωλοί, βαλμένοι σὲ ὅλες τὶς κολάσεις, ὁ τόπος τῆς κολάσεως ἦταν μία μέγιστη

κοιλάδα μεταξὺ δυὸ ὁροσειρῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξέρχετο κλάμα καὶ ἀναστεναγμοί, καὶ ἀνέβαιναν μέχρι τὸ ὕψος τῆς Πόλεως τῶν Ἁγίων· γιὰ νὰ μὴν ἀκούουν οἱ δίκαιοι καὶ ἔτσι νὰ

λυποῦνται καὶ νὰ στενάζουν, μὲ προσταγὴ τοῦ φοβεροῦ Κριτῆ, ὅταν ἅπλωσε τὸ χέρι Του τὸ

Δεξί, ἔπεσαν καὶ τὰ δυὸ ὄρη καὶ κατακάλυψαν τὴν κοιλάδα ἐκείνη τοῦ κλάματος, καὶ δὲν

ἀκουώταν πλέον ὁ θρῆνος τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ ἀφοῦ ἔγιναν ὅλα αὐτὰ συνάχθησαν ὅλα τὰ

οὐράνια τάγματα ἀναπέμποντας δοξαλογίες μεγάλυναν τὴν Τρισυπόστατον Θεότητα, Πατέρα,

Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα τὸν ἕνα ἀληθινὸ Θεό. Καὶ εἰσερχόμενος ὁ Δίκαιος Κριτὴς

καθησμένος στὸν θρόνο τῆς δόξας στὸν ἀέρα συνοδευόμενος ἀπὸ ὅλα τὰ οὐράνια τάγματα

εἰσῆλθεν στὴν Πόλιν τῶν Ἁγίων, καὶ παρέστησε μπροστὰ Του τὴν Πανυπέραγνον Αὐτοῦ

Μητέρα, ἀπὸ τὴν ὁποία σαρκώθηκε καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ ὅλους τοὺς Δίκαιους καὶ Ἅγιους

ὅλων τῶν αἰώνων οἱ ὁποῖοι Τὸν εἶχαν εὐαρεστήσει, τοὺς στεφάνωσε μὲ στεφάνια ἀμάραντα

δόξης, καὶ ἐφώναξεν σ᾿ αὐτούς, τὴν μακαρία ἐκείνη φωνή: «Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ

Πατέρα μου, νὰ κληρονομήσετε τὰ αἰώνια ἀγαθὰ τοῦ παραδείσου τὰ ὁποῖα ἑτοίμασα πρὶν νὰ

χτιστῇ ὁ κόσμος».

Καὶ εὐθὺς εἰσῆλθαν ὅλοι οἱ δίκαιοι στὸν Παράδεισον, ὁ ὁποῖος ἦταν στὴ μέση της Ἁγίας

ἐκείνης Πόλης, ὅπου δὲν ὑπάρχει νύκτα, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμὸς πόνου, ἀλλὰ ὑπάρχει ἡ

αἰώνια χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔζησαν εὐσεβῶς, χριστιανοί, καὶ ἀπὸ τὴν

ἐνέργεια τοῦ διαβόλου περιέπεσαν σὲ ἁμαρτήματα καὶ δὲν μετενόησαν ὅπως καὶ τὰ ἀβάπτιστα

παιδιὰ τῶν χριστιανῶν, βρίσκονται στὴ γῆ τῶν πράων, καὶ στεροῦνται τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, καὶ τοῦ αἰωνίου φωτὸς καὶ τῆς συναυλίας τῶν Ἀγγέλων καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων καὶ Δικαίων. Οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ αὐτοὶ ποὺ κληρωνόμησαν τὶς αἰώνιες κολάσεις, καθὼς μοῦ εἶπεν ὁ συνοδός μου

Ἄγγελος, στερούμενοι κάθε ἀγαθοῦ, κληρωνόμησαν τὴν αἰώνια φωτιά, σκοτάδι ἀσταμάτητο,

σκουλήκι ἀκοίμητο, στέρηση ἀπαρίθμητη, θλίψεις καὶ πόνους ἀσταμάτητους, στοὺς

ἀπέραντους καὶ ἀτελείωτους αἰῶνες.

Μετὰ ποὺ εἶδα ὅλα αὐτὰ γύρισε σ᾿ ἐμένα ὁ Κύριος με ἱλαρὸ καὶ γαλήνιο πνεῦμα, καὶ ἀφοῦ

ᾖλθα μαζὶ μὲ τὸν συνοδό μου Ἄγγελο, προσκυνήσαμεν μὲ φόβο καὶ τρόμο τὰ ἄχραντα πόδια

Του καὶ ἀφοῦ σηκωθήκαμε, μοῦ λέγει μὲ ἱλαρὸ πρόσωπο:

«Νά, μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ θεραπευτῆ μου Ἁγίου Βασιλείου εἶδεν τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον στὸ

μέλλον θὰ γίνει ἡ φοβερή μου Κρίση, καὶ πληροφορήθηκες περὶ τῶν ἀχάριστων Ἰουδαίων

ὅπως ζητοῦσες νὰ μάθῃς περὶ τῆς σωτηρίας τους.»

Τότε μὲ προσταγὴ τοῦ Κριτοῦ μὲ παρέλαβεν ὁ θεῖος ἐκεῖνος Ἄγγελος καὶ μὲ ἔφερε στὸν τόπο

ἀπὸ ὅπου μὲ εἶχεν παραλάβει. Καὶ μὲ σηκωμένη τὴ σκέψη γι᾿αὐτὰ ποὺ εἶδα, μὲ φόβο καὶ τρόμο, διηγούμουν σὲ ὅλους αὐτὰ καὶ δόξασα τὸν Κύριον, στὸν ὁποῖον πρέπει ὅλη ἡ δόξα, ἡ

τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση, μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα του καὶ τὸ ἀγαθὸ αὐτοῦ Πνεῦμα, Τὸν

Θεὸ τῆς Τριάδος σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: - http://www.pentapostagma.gr/2012/12/blog-post_9293.html#ixzz2EpGv3StA - Ἀπὸ Σιναΐτικο Χειρόγραφο τοῦ 15-16ου αἰῶνα

~

~ 9 ~

Η μετά θάνατον ζωή

πέραντη και απαρηγόρητη θα ήταν η θλίψη μας για τους αποβιώνοντες οικείους

μας, εάν ο Κύριος δε μας είχε δωρίσει αιώνια ζωή. Η ζωή μας θα ήταν άσκοπη

εάν τελείωνε με το θάνατο. Ποιό όφελος θα είχαν τότε η αρετή και οι καλές πράξεις; Σε τέτοια περίπτωση θα αποδεικνύονταν σωστοί όσοι λένε: «Ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε! ». Ο άνθρωπος, όμως, δημιουργήθηκε για να ζήσει αιώνια, και ο Χριστός με την Ανάστασή του άνοιξε τις πύλες της Βασιλείας των Ουρανών, της αιώνιας μακαριότητας για όσους έχουν πιστέψει σε Αυτόν και έχουν ζήσει

σύμφωνα με τις εντολές Του. Η παρούσα ζωή είναι μία προετοιμασία για τη μελλοντική ζωή, προετοιμασία που λήγει με το θάνατό μας. «Οι άνθρωποι μία φορά πεθαίνουν και ύστερα έρχεται κρίσις». Τότε ο άνθρωπος εγκαταλείπει όλες τις

εγκόσμιες φροντίδες, το σώμα αποσυντίθεται, προκειμένου να εγερθεί εκ νέου κατά τη

γενική Ανάσταση.

Η ψυχή του, όμως, συνεχίζει να ζει, μη παύοντας να υπάρχει ούτε για μία στιγμή. Μέσω πολλών περιστατικών φανέρωσης νεκρών μας έχει δοθεί μία μερική γνώση περί του τι συμβαίνει στην ψυχή όταν αφήνει το σώμα. Όταν η όραση των σωματικών

οφθαλμών παύει να λειτουργεί, ξεκινά η πνευματική όραση.

Ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, σε μήνυμά του προς μία αποθνήσκουσα

γυναίκα, γράφει: «Δε θα πεθάνεις. Το σώμα σου θα πεθάνει, αλλά εσύ θα μεταφερθείς σε ένα διαφορετικό κόσμο, θα είσαι ζωντανή, θα έχεις μνήμη του εαυτού

σου και θα αναγνωρίζεις όλο τον κόσμο που σε περιβάλλει».

Μετά το θάνατο, η ψυχή δεν είναι λιγότερο αλλά περισσότερο ζωντανή και ενσυνείδητη απ’ ότι πριν το θάνατο. Ο αγ. Αμβρόσιος Μεδιολάνων διδάσκει: «Αφού

η ζωή της ψυχής εξακολουθεί να υπάρχει μετά το θάνατο, αυτό σημαίνει ότι

εξακολουθεί να υπάρχει ένα αγαθό το οποίο δε χάνεται με το θάνατο, αλλά

αυξάνεται. Η ψυχή δε συγκρατείται από κανένα εμπόδιο που θέτει ο θάνατος, αντιθέτως, είναι πιο ενεργή, αφού είναι ενεργή εντός του δικού της χώρου, μην

έχοντας καμιά σύνδεση με το σώμα, από το οποίο πιο πολύ επιβαρύνεται παρά

επωφελείται».

Ο αββάς Δωρόθεος από τη Γάζα, μοναχός Πατέρας του 6ου αιώνα, συνοψίζει τη

διδασκαλία των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας σχετικά με αυτό το θέμα: «Όπως

λένε οι Πατέρες, οι ψυχές των νεκρών θυμούνται τα πάντα, όσα συνέβησαν εδώ, λόγια, έργα και λογισμούς, και δεν μπορούν τίποτα απ’ αυτά να ξεχάσουν τότε. Μ’

εκείνο δε που λέει στον ψαλμό: «Κατά δε την ημέραν εκείνην του θανάτου θα χαθούν

και θα διαλυθούν όλα τα σχέδιά του», εννοεί τους διαλογισμούς του ανθρώπου σε

τούτη τη ζωή, δηλαδή για σπίτια, για τόπους, για γονείς, για τα παιδιά και γενικά

για κάθε δοσοληψία. Αυτά χάνονται όταν χωρίσει η ψυχή από το σώμα. . . όσα δε

έπραξε σύμφωνα με την αρετή ή ακολουθώντας ένα πάθος, αυτά θυμάται και τίποτα

από αυτά δεν ξεχνάει. . . Τίποτα, όπως είπα, απ’ όσα έπραξε σε τούτον τον κόσμο

δεν ξεχνά η ψυχή. Αντίθετα όλα τα θυμάται, μετά το χωρισμό της από το σώμα, πιο

καθαρά και πιο έντονα, επειδή είναι απαλλαγμένη από το γήινο σώμα».

~

~ 10 ~

Ο μεγάλος Πατέρας του 5ου αιώνα, μοναχός Αγ. Ιωάννης Κασσιανός, παραθέτει με

αρκετή σαφήνεια την ενεργή κατάσταση της ψυχής μετά το θάνατο του σώματος, σε

απάντηση των αιρετικών, των πρώτων χρόνων, οι οποίοι πίστευαν ότι η ψυχή δεν έχει

συνείδηση μετά το θάνατο:

«Οι ψυχές μετά το χωρισμό τους από τούτο το σώμα εξακολουθούν να ζουν και να

διατηρούν την αυτοσυνειδησία τους, όπως αποδεικνύεται από την ευαγγελική παραβολή

για τον πλούσιο και τον Λάζαρο. Διατηρούν επίσης όχι μόνο την αυτοσυνειδησία τους

αλλά και την προδιάθεσή τους, δηλαδή ελπίδα και φόβο, χαρά και λύπη, και ήδη

αρχίζουν να προγεύονται σε κάποιο βαθμό αυτό που περιμένουν να αισθανθούν κατά

την Τελική Κρίση. . . Γίνονται ακόμα περισσότερο ζωντανές και προσηλώνονται με

ακόμα περισσότερο ζήλο στη δοξολογία του Θεού. Η ψυχή είναι το πιο πολύτιμο

κομμάτι του ανθρώπου, τελεί, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, κατ’ εικόνα και

καθ’ ομοίωσιν του Θεού – «Εικόνα και δόξα του Θεού», «κατά την εικόνα του

Δημιουργού του», και εμπεριέχοντας την όλη δύναμη της λογικής, ευαισθητοποιεί

μέσω της παρουσίας της ακόμα και την άλαλη και ασύνειδη ύλη της σάρκας.

Έτσι λοιπόν, εάν έπρεπε να εξαγάγουμε κάποιο λογικό συμπέρασμα επί τη βάσει της

μαρτυρίας της Αγίας Γραφής όσον αφορά τη φύση της ψυχής, στο μέτρο της

ανθρώπινης κατανόησής μας, δε θα ήταν άραγε έστω ανοησία, για να μην πω ακραία

ηλιθιότητα, να υποπτευόμαστε ακόμα και στο ελάχιστο ότι θα χάσει την

αυτοσυνειδησία της αφού αποβάλει αυτήν τη σαρκική παχύτητα με την οποία είναι

ενδεδυμένη στην παρούσα ζωή; Έπεται, συνεπώς, αλλά και η ίδια η φύση της

λογικής απαιτεί, ότι το πνεύμα, αφού απελευθερωθεί από αυτήν τη σαρκική τραχύτητα

εξαιτίας της οποίας είναι εξασθενημένο στην παρούσα ζωή, θα πρέπει να φέρει τις

διανοητικές του δυνάμεις σε μία καλύτερη κατάσταση και να τις αποκαταστήσει, ώστε

να γίνουν πιο καθαρές και εκλεπτυσμένες, δε θα πρέπει, όμως, να τις αποστερηθεί».

Οι σημερινές «μεταθανάτιες» εμπειρίες έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους σε μία

σκανδαλώδη επίγνωση όσον αφορά την αυτοσυνειδησία της ψυχής εκτός του σώματος, και την οξύτερη και ταχύτερη απόδοση των διανοητικών της λειτουργιών. Όμως αυτή

η επίγνωση δεν αρκεί από μόνη της ώστε να προφυλάξει τον άνθρωπο που βρίσκεται

σε μία τέτοια κατάσταση από τις πλάνες που προκαλούν οι οπτασίες του

«εξωσωματικού» κόσμου, είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να κατέχει την πλήρη

χριστιανική διδασκαλία σχετικά με το θέμα αυτό.

«Η έναρξη της πνευματικής όρασης»

Συχνά ( αυτή η πνευματική όραση) αρχίζει να λειτουργεί στον αποθνήσκοντα, ακόμα

και πριν το θάνατό του και ενόσω εξακολουθεί να βλέπει τους γύρω του, ακόμα και

να μιλά μαζί τους, ωστόσο βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν.

Αυτή η εμπειρία των αποθνησκόντων έχει παρατηρηθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων, και δεν αποτελεί κάποιο νέο σημερινό φαινόμενο. Θα πρέπει, ωστόσο, να

επαναλάβουμε και εδώ τα όσα διασαφηνίσαμε στην αρχή του βιβλίου: μόνο στην

περίπτωση των θεόπεμπτων οραμάτων των δικαίων, κατά τα οποία τους επισκέπτονται

άγγελοι και άγιοι, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι πράγματι πρόκειται για οντότητες

από τον άλλο κόσμο. Οι συνηθισμένες περιπτώσεις στις οποίες ο αποθνήσκων αρχίζει

να βλέπει κεκοιμημένους συγγενείς και φίλους, ίσως αποτελούν μόνον ένα είδος

«φυσικής» εισαγωγής στον αόρατο κόσμο στον οποίο πρόκειται να εισέλθει, η αληθινή

φύση των οπτικών εικόνων των κεκοιμημένων οι οποίες εμφανίζονται κατόπιν ίσως

είναι γνωστή μόνον στο Θεό – δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε να την εξιχνιάσουμε.

Προφανώς ο Θεός παραχωρεί αυτήν την εμπειρία ως τον πιο έκδηλο τρόπο για να

πληροφορήσει τον αποθνήσκοντα ότι ο άλλος κόσμος δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση,

~

~ 11 ~

ένας τελείως ξένος τόπος, ότι η ζωή σε αυτόν επίσης χαρακτηρίζεται από την αγάπη

που αισθάνεται ο άνθρωπος για τους οικείους του. Ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο

Έγκλειστος εκφράζει συγκινητικά αυτήν την αλήθεια λέγοντας στην αποθνήσκουσα

γυναίκα: «Εκεί θα σε συναντήσουν οι γονείς σου, οι αδελφοί και οι αδελφές σου. Υποκλίσου βαθιά ενώπιων τους, και δώσε τους χαιρετισμούς μας, και παρακάλεσέ

τους να προσεύχονται για μάς. Τα παιδιά σου θα τρέξουν γύρω σου, χαιρετώντας σε

γεμάτα χαρά. Θα είσαι καλύτερα εκεί παρά εδώ».

«Συναντήσεις με πνεύματα»

Αλλά όταν αφήνει το σώμα, η ψυχή βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα πνεύματα, αγαθά και

πονηρά. Συνήθως έχει την τάση να πρόσκειται σε εκείνα που είναι περισσότερο

συγγενή με αυτήν στο πνεύμα, και εάν όσον καιρό βρισκόταν στο σώμα τελούσε υπό

την επιρροή ορισμένων εξ αυτών, θα παραμένει εξαρτημένη από τα ίδια πνεύματα

όταν απομακρυνθεί από το σώμα, όσο δυσάρεστη κι αν είναι τελικά η συνάντηση μαζί

τους.

Εδώ έχουμε μία σοβαρή υπενθύμιση ότι ο άλλος κόσμος, παρότι δε θα είναι παντελώς

άγνωστος για εμάς, δε θα είναι, ωστόσο, ένας τόπος «ανεμελιάς και ευτυχίας», όπου

θα πραγματοποιήσουμε ευχάριστες συναντήσεις με αγαπημένους μας, αλλά μία

συνάντηση «πνευματικής φύσης», η οποία θα ελέγξει την προδιάθεση της ψυχής μας

σε αυτήν τη ζωή, εάν δηλαδή κλίνει περισσότερο προς τους αγγέλους και τους αγίους

μέσω μιας ζωής αρετής και υπακοής στις εντολές του Θεού ή εάν, μέσω της

ολιγωρίας ή της απιστίας, κλίνει περισσότερο προς τα πεπτωκότα πνεύματα. Όπως έχει

πολύ σωστά δηλώσει ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, ακόμα και η δοκιμασία στα

εναέρια τελώνια μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί περισσότερο μία δοκιμασία πειρασμών

παρά κατηγοριών.

Αν και καμιά απολύτως αμφιβολία δεν υπάρχει περί της ύπαρξης μέλλουσας κρίσης,

τόσο της Μερικής αμέσως μετά το θάνατο, όσο και της Τελικής στο τέλος του

κόσμου, η απόφαση που θα ορίσει ο Θεός θα συμφωνεί με την εσωτερική προδιάθεση

την οποία έχει αναπτύξει μέσα της η ψυχή απέναντι σε Εκείνον και στα πνευματικά

όντα.

«Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο»

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα

να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα

μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία

ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο

Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση

της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά το θάνατο: «Όταν γίνεται η

προσφορά της αναίμακτης θυσίας – μνημόσυνο στη θεία λειτουργία- στην Εκκλησία

την Τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από το φύλακα άγγελό της

ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα... Στο

διαστημάτων δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο,

οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ

τούτου, η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο

οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που

γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία

συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την Τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος

την Τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί την

δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων».

~

~ 12 ~

Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει

παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά

παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους

οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι,

πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους Αγγέλους τα όμματα

ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει, προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει

τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω

μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα

έλεος»

Σε γράμμα του προς τον αδελφός της αποθνήσκουσας γυναίκας που προαναφέραμε, ο

Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δε θα πεθάνει: το σώμα

του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς

μεταφέρεται σε μία άλλη τάξη ζωής... Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο.

Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και

τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δε θα λέει

τίποτα, και εσύ δε θα μπορείς να τη δεις, θα είναι, όμως, ακριβώς εδώ. Να το έχεις

αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως

για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα, είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα

κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι

το σώμα ήταν μία πολύ στενόχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι.

Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νιώθουμε οδύνη, σαν να της έχει συμβεί κάτι

απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή

μας».

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του

θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις

περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία

που αναφέραμε στο παρόν βιβλίο δε συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι

φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας

σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από

τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδό τους

στους ουρανούς. Άλλοι, όπως ο συγγραφέας του Unbelievable for Many... , ξεκινούν την

άνοδό τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία

Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη, οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς

είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το

ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των

επίγειων δεσμών της, όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει

νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που

πρόκειται να τον συνοδεύσουν.

Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για τη μετά θάνατον ζωή θεωρούν ότι

τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για τη μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την

ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία, αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς

και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων

δύο ημερών, καθώς και των επόμενων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή

δόγματος, είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη

χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά το θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο

στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών,

όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις

δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που

επαληθεύουν το ότι όντως η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια

σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την Τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή

φτάνει στο τέλος της.

~

~ 13 ~

«Τα τελώνια»

Την ώρα αυτή (την Τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων

που εμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες

αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν

είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά

από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας, η ψυχή, αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά

το επόμενο, και μόνον αφού διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί να συνεχίσει

την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι

δαίμονες και τα τελώνιά τους φαίνεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν

πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατό Της, ικέτευσε τον

Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της, από αυτούς τους δαίμονες και, απαντώντας στην

προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους ουρανούς για

να παραλάβει την ψυχή της Πανάγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους

ουρανούς. Φοβερή είναι, πράγματι, η Τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και

για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για τη σωτηρία

της.

Στο έκτο κεφάλαιο παραθέσαμε έναν αριθμό Πατερικών και αγιογραφικών κειμένων

σχετικών με τα τελώνια, έτσι δεν υπάρχει λόγος να προσθέσουμε και άλλα στο σημείο

αυτό. Μπορούμε όμως, για μία ακόμα φορά, να σημειώσουμε ότι οι περιγραφές των

«τελωνίων» συνιστούν ένα «μοντέλο» των εμπειριών της ψυχής μετά το θάνατο και ότι

οι μεμονωμένες εμπειρίες είναι δυνατόν να διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Μικρές

λεπτομέρειες, όπως ο αριθμός των τελωνίων, είναι φυσικά δευτερεύουσες εν συγκρίσει

με το πρωταρχικό δεδομένο ότι, σύντομα μετά το θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μία

κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αόρατου πολέμου» που έχει

διεξαγάγει, ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά των πεπτωκότων

πνευμάτων.

Συνεχίζοντας την επιστολή τους προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο

Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν

αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου

χρειάζεται βοήθεια! Έχε το αυτό στη σκέψη σου, και θα την ακούσεις να σε

παρακαλεί φωνάζοντας: Βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη

σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πώς θα τη βοηθήσεις. Πιστεύω πώς η μεγαλύτερη

έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις τη φροντίδα του νεκρού της

σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς,

να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία

βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη

ικεσία σου στο Θεό για έξι εβδομάδες, και περισσότερο. Όταν πέθανε η οσία

Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από

τα τελώνια ήταν οι προσευχές, μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η

πραγματική αγάπη!

Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της

οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της

Ορθόδοξης διδασκαλίας, μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του

«πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν

κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω

απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες, και ειδικότερα

στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να

πουμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφορική έννοια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία

θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές

αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο

κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να

~

~ 14 ~

συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει, στον «Κανόνα για

την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε

πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του

αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται απάνω

στους φοβερούς δρόμους».

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια

των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρίσω τη

ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων».

«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από

εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φτάσει η

στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως».

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα

Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.

«Οι σαράντα ημέρες»

Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του

Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες

κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει,

και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι

την ανάσταση των νεκρών.

Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει

μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα

τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του αγγέλου

στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων

την ένατη ημέρα μετά το θάνατο – πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα

αγγελικών ταγμάτων - πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή

τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα

ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κόλασης, πριν τοποθετηθεί

την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών

και την Τελική Κρίση. Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί

αποτελούν γενικό κανόνα, ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και

αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους

ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η οσία Θεοδώρα, στην

πραγματικότητα ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή

ημέρα – σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.

«Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την τελική κρίση»

Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μία κατάσταση πρόγευσης της

αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μία κατάσταση τρόμου εξαιτίας

των αιώνιων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι

τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως

μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη θεία

λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας περί της κατάστασης των ψυχών στον παράδεισο και την

κόλαση πριν την Τελική Κρίση αναπτύσσεται πιο λεπτομερώς στη συνέχεια με τα λόγια

του Αγ. Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού.

~

~ 15 ~

Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που

βρίσκονται στην κόλαση έχουν περιγραφεί σε πολλούς Βίους Αγίων και ασκητών καθώς

και σε Πατερικά κείμενα. Στο Βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπέτουας, για

παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της

αποκαλύφθηκε με την εικόνα μίας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία όμως ήταν τόσο

ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό καυτό τόπο όπου ήταν

περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπέτουας επί μία ολόκληρη ημέρα

και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό

τόπο. Από αυτό η Περπέτουσα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα

δεινά της κόλασης.

Στο Βίο μίας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μία παρόμοια

περίπτωση. Πρόκειται για την οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική

θυγατέρα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο Βίο της: «Η

Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν

μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον

αδελφό της. Μετά το θάνατό του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του

οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η

κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή

και ατιμωτικό... Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβα και να ζητήσει τη

συμβουλή της... Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί

στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και

κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγίε Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον

σου».

«Όταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά

σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν

δύο άντρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.

«Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει τη

νηστεία και την προσευχή.

«Τέλειωσαν κι άλλες σαράντα μέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το

ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δυό άντρες

με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος.

Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο

λαιμό του.

«Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να

επαναλάβει την ίδια άσκηση για τρίτη φορά.

«Όταν τέλειωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η

Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως, πάνω

στο βράχο ήταν μόνο ένας άντρας, άγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί

από τα δεσμά. Δεν φαινόταν πουθενά. Ο άγνωστος άντρας ακούστηκε να λέει:

- Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.

Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και κείνη της απάντησε:

- Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του

Παραδείσου.»

~

~ 16 ~

Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε Βίους Ορθόδοξων Αγίων και ασκητών. Σε

περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως

θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια

οράματα, συνήθως σε όνειρα, δε «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκην τον τρόπο ύπαρξης

της ψυχής μετά το θάνατο, πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν

την πνευματική αλήθεια της βελτίωσης της κατάστασης της ψυχής στον άλλο κόσμο

χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.

«Προσευχές για τους νεκρούς»

Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η τέλεση μνημόσυνου στη

θεία λειτουργία: πρν την αφαίρεση των λειψάνων του Αγ. Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ

(1896) ο φημισμένος Στάρετς Αλέξιος (+1916), ιερομόναχος του Ερμητηρίου του

Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την

ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα,

λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον Άγιο, ο οποίος του είπε: «Σ’ ευχαριστώ που

κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να

μνημονεύσεις τους γονείς μου» - και έδωσε τα ονόματά τους (πατήρ Νικήτας και

Μαρία), (τα ονόματα αυτά ήταν άγνωστα πριν από το όραμα. Αρκετά χρόνια μετά την

ανακήρυξη του Θεοδοσίου ως αγίου, βρέθηκε το δικό του βιβλίο Μνημοσύνων στη

μονή όπου ήταν κάποτε ηγούμενος, το οποίο επιβεβαίωσε τα ονόματα καθώς και το

όραμα) «Πως μπορείς εσύ, ώ Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος

στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το

έλεός Του;» ρώτησε ο Αγ. Θεοδόσιος, «Η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει

περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου.»

Έτσι λοιπόν, οι παννύχιδες και η κατ’ οίκον προσευχή για τους νεκρούς είναι

ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους

αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες ή συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως

ευεργετική είναι η τέλεση μνημόσυνου στη θεία λειτουργία και πολλές εμφανίσεις

νεκρών και άλλα περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο.

Πολλοί άνθρωποι που πέθαναν εν μετανοία αλλά που δεν μπόρεσαν να εκφράσουν

έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τα μαρτύρια και βρήκαν

ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε, προσφέρονται προσευχές υπέρ αναπαύσεως των

νεκρών, και μάλιστα την ημέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της

γονυκλισίας, υπάρχει μία ειδική ευχή «για τους ευρισκομένους στον άδη».

Στους Διαλόγους του, ο Αγ. Γρηγόριος ο Μέγας, απαντώντας στην ερώτηση, «Ποιό

άραγε θα μπορούσε να είναι αυτό, που έχει τη δύναμη να ωφελήσει τις ψυχές των

νεκρών;» Διδάσκει: «Εάν τα πταίσματα δεν είναι ασυγχώρητα μετά θάνατον, συνήθως

πολύ βοηθεί τις ψυχές ακόμα και μετά θάνατον η ιερή αναφορά της σωτηριώδους

Θυσίας, τόσο που ορισμένες φορές παρουσιάζονται και οι ίδιες ψυχές των

κεκοιμημένων και το ζητούν αυτό...» Με όλα αυτά πρέπει να θεωρήσουμε πώς

ασφαλέστερη οδός είναι, ότι καλό ελπίζει ο καθένας να ενεργηθεί μετά το θάνατό του

από τους άλλους, να το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του όσο ζει. Μακαριότερο

πράγματι είναι να εξέλθει κανείς ελεύθερος, παρά μετά τα δεσμά να ζητάει ελευθερία.

Οφείλουμε, επομένως, με όλη μας τη διάνοια να καταφρονούμε τον παρόντα αιώνα, για

ένα λόγο παραπάνω τώρα που τον βλέπουμε ήδη να καταρρέει, και να θύουμε στο Θεό

καθημερινές θυσίες δακρύων, και καθημερινές προσφορές του Σώματος και Αίματός του.

Αυτή πράγματι η θυσία κατά τρόπο μοναδικό σώζει την ψυχή από την αιώνια απώλεια,

γιατί διά του μυστηρίου ανακαινίζει για εμάς το θάνατο του Μονογενούς».

Ο Αγ. Γρηγόριος αναφέρει διάφορα περιστατικά κατά τα οποία οι νεκροί εμφανίστηκαν

σε ζωντανούς και τους παρακάλεσαν να τελέσουν θεία λειτουργία υπέρ αναπαύσεως

~

~ 17 ~

των ψυχών τους ή τους ευχαρίστησαν για την τέλεσή της. Αναφέρει επίσης την

περίπτωση ενός αιχμαλώτου, τον οποίο η σύζυγός του θεωρούσε νεκρό και υπέρ

αναπαύσεως του οποίου κανόνιζε να τελείται λειτουργία ορισμένες ημέρες. Ο

αιχμάλωτος αυτός όταν επέστρεψε της διηγήθηκε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά

του κάποιες ημέρες, ακριβώς εκείνες τις ημέρες της τέλεσης λειτουργίας.

Οι Προτεστάντες γενικώς θεωρούν τις προσευχές της Εκκλησίας για τους νεκρούς κατά

κάποιον τρόπο ασύμβατες με την ανάγκη να βρει ο άνθρωπος τη σωτηρία στην επίγεια

ζωή του. «Εάν μπορούμε να σωθούμε μέσω της Εκκλησίας μετά το θάνατο, τότε γιατί

να μπουμε στον κόπο να παλέψουμε ή να αποκτήσουμε πίστη σε αυτήν τη ζωή; Ας

φάμε, ας πιούμε, κι ας γλεντήσουμε...». Φυσικά, κανείς απ’ όσους εφάρμοσαν αυτήν τη

φιλοσοφία όσο ζούσαν δε σώθηκε ποτέ χάρη στις προσευχές της Εκκλησίας μετά το

θάνατό του, και είναι προφανές ότι ένα τέτοιο επιχείρημα είναι απολύτως τεχνητό,

ακόμα και υποκριτικό. Οι προσευχές της Εκκλησίας δεν μπορούν να σώσουν τον

οιονδήποτε δεν επιθυμεί τη σωτηρία του, ή αυτόν που ποτέ δεν αγωνίστηκε ο ίδιος να

την κατακτήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του. Κατά μία έννοια, θα μπορούσαμε να

πουμε ότι οι προσευχές της Εκκλησίας ή του κάθε Χριστιανού ξεχωριστά για κάποιο

νεκρό δεν προκύπτουν παρά ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του: κανείς δε θα

προσευχόταν γι’ αυτόν εάν δεν είχε κάνει κάτι όσο ζούσε που να εμπνέει μία τέτοια

προσευχή μετά το θάνατό του.

Ο Αγ. Μάρκος Εφέσου ασχολείται επίσης με το ερώτημα περί του νοήματος των

προσευχών της Εκκλησίας για τις ψυχές των νεκρών και της προκαλούμενης βελτίωσης

στην κατάστασή τους, παραθέτοντας ένα παράδειγμα από την προσευχή του Αγ.

Γρηγορίου του Διαλόγου για το Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τραϊανό, προσευχή την οποία

του ενέπνευσε μία αγαθή πράξη αυτού του ειδωλολάτρη Αυτοκράτορα.

«Τι μπορούμε να κάνουμε για τους νεκρούς»

Οκαθένας από εμάς που επιθυμεί να εκφράσει την αγάπη του για τους νεκρούς και να

τους βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί να το επιτύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους,

και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη θεία λειτουργία, όταν οι μερίδες που

αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται να πέσουν μέσα στο Αίμα του Κυρίου

με τις λέξεις: «Απόπλυνον Κύριε τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων

σου τω Αίματί σου τω Αγίω πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων σου των Αγίων,

Αμήν». Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλύτερο ή σπουδαιότερο για τους νεκρούς

από το να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στη θεία

λειτουργία. Το έχουν πάντα ανάγκη, ειδικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σαράντα

ημερών όπου η ψυχή του απελθόντος πορεύεται προς τις αιώνιες κατοικίες. Το σώμα

δεν αισθάνεται τίποτε τότε, δε βλέπει τους οικείους που έχουν συγκεντρωθεί, δε μυρίζει

το ευωδιαστό άρωμα των λουλουδιών, δεν ακούει τους επικήδειους. Η ψυχή όμως

αισθάνεται τις προσφερόμενες υπέρ αυτής προσευχές και είναι ευγνώμων στους

ανθρώπους που τις απευθύνουν και βρίσκεται πνευματικώς κοντά τους.

Ω συγγενείς και αγαπημένοι του νεκρού! Πράξετε γι’ αυτούς ότι έχουν ανάγκη και ότι

είναι εντός της δικαιοδοσίας σας. Δώστε τα χρήματά σας όχι για να καλλωπίσετε

εξωτερικά το φέρετρο και το μνήμα, αλλά για να βοηθήσετε όσους το χρειάζονται, εις

μνήμην των αγαπημένων σας που έφυγαν από τη ζωή, για να ενισχύσετε εκκλησίες,

στις οποίες προσφέρονται προσευχές υπέρ αυτών. Ελεήστε τους νεκρούς, φροντίστε για

τις ψυχές τους. Μας περιμένει όλους ο ίδιος δρόμος και όταν εμείς βρεθούμε εκεί

πόσο πολύ θα ευχόμαστε να μας θυμάται κάποιος στις προσευχές του! Αξίζει λοιπόν

να ελεήσουμε εμείς οι ίδιοι τους νεκρούς.

Αμέσως αφού αναπαυθεί κάποιος, καλέστε ή ενημερώσετε έναν ιερέα, ώστε να

διαβάσεις τις «Προσευχές για την Αναχώρηση της Ψυχής», τις οποίες η Εκκλησία έχει

~

~ 18 ~

ορίσει να διαβάζονται πάνω από όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς μετά το θάνατό τους. Προσπαθήστε, ει δυνατόν, να τελέσετε την κηδεία στην εκκλησία και να αναγνώσετε το Ψαλτήρι πάνω από τον απελθόντα μέχρι την κηδεία. Η κηδεία δε

χρειάζεται να είναι περίτεχνη, αλλά πρέπει απαραιτήτως να είναι πλήρης, χωρίς

συντομεύσεις, την ώρα εκείνη μη σκεφτείτε τον εαυτό σας και την άνεσή σας, αλλά

τον απελθόντα, από τον οποίο χωρίζεστε διά παντός. Εάν υπάρχουν ταυτόχρονα και

άλλοι απελθόντες που αναμένουν κηδεία στην εκκλησία, μην αρνηθείτε εάν σας

προταθεί να τελέσετε την κηδεία για όλους μαζί. Είναι καλύτερο να τελείται μία

κηδεία για δύο ή περισσότερους απελθόντες ταυτόχρονα, όταν οι προσευχές όλων των

παρευρισκομένων προσφιλών προσώπων θα είναι ιδιαιτέρως ένθερμες, παρά να

τελούνται ξεχωριστές, διαδοχικές κηδείες, και να συντομεύονται οι λειτουργίες εξ αιτίας

έλλειψης χρόνου και ενέργειας, αφού κάθε λέξη της προσευχής για τον αναπαυθέντα

είναι ότι μία σταγόνα νερό για το διψασμένο. Κανονίστε οπωσδήποτε εκείνη την ώρα

τα σχετικά με την τέλεση σαρανταλείτουργου, δηλαδή καθημερινή μνημόνευση στη θεία

λειτουργία σε όλη τη διάρκεια των σαράντα ημερών. Συνήθως στους ναούς όπου

τελείται καθημερινά θεία λειτουργία, οι απελθόντες οι οποίοι έχουν κηδευτεί εκεί

μνημονεύονται επί σαράντα και πλέον ημέρες. Εάν όμως η κηδεία γίνει σε ναό όπου

δεν τελείται καθημερινά θεία λειτουργία, τότε οι ίδιοι οι συγγενείς θα πρέπει να

φροντίσουν να ζητήσουν την τέλεση του 40ήμερου μνημόσυνου οπουδήποτε τελούνται

θείες λειτουργίες. Παρομοίως είναι καλό να στέλνουμε εισφορές για μνημόνευση των

νεκρών σε μοναστήρια, όπως και στα Ιεροσόλυμα, όπου καθημερινά διεξάγεται

προσευχή στους Αγίους Τόπους. Αλλά η διαδικασία της 40ήμερης δέησης υπέρ των

νεκρών πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μετά το θάνατο, όταν η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη βοηθείας από την προσευχή, επομένως, θα πρέπει να ξεκινούμε αυτό το μνημόσυνο στον κοντινότερο ναό όπου τελείται καθημερινώς θεία λειτουργία.

Αξίζει λοιπόν να φροντίσουμε γι’ αυτούς που έφυγαν για τον άλλο κόσμο πριν από

εμάς, προκειμένου να κάνουμε ότι μπορούμε για τις ψυχές τους, ενθυμούμενοι ότι:

«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί θα ελεηθούν».

«Η ανάσταση των νεκρών»

Κάποια ημέρα αυτός ο φθαρτός κόσμος θα πάψει να υπάρχει, και τότε θα χαράξει η

αιώνια Βασιλεία των Ουρανών, στην οποία οι ψυχές των σεσωσμένων, ενωμένες με τα

αναστημένα τους σώματα, θα κατοικούν για πάντα μαζί με το Χριστό, αθάνατες και

άφθαρτες. Τότε η μερική αγαλλίαση και μακαριότητα που γεύονται οι ψυχές ακόμα και

σήμερα στον ουρανό θα αντικατασταθούν από την πληρότητα της αγαλλίασης της νέας

δημιουργίας για την οποία πλάστηκε ο άνθρωπος, όμως εκείνοι που δε δέχτηκαν τη

σωτηρία την οποία ο Χριστός ήλθε να προσφέρει στην ανθρωπότητα θα βασανίζονται

για πάντα – μαζί με τα αναστημένα τους σώματα – στην κόλαση. Ο Αγ. Ιωάννης ο

Δαμασκηνός, στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του Ακριβής Έκθεση της Ορθοδόξου

Πίστεως, περιγράφει παραστατικά την τελική κατάσταση της ψυχής μετά το θάνατο:

«Πιστεύουμε και στην ανάσταση των νεκρών. Γιατί θα υπάρχει, πράγματι η ανάσταση

των νεκρών. Και λέγοντας ανάσταση εννοούμε ανάσταση σωμάτων. Γιατί ανάσταση

είναι δεύτερη σύσταση του ανθρώπου της πτώσεως – άλλωστε οι ψυχές, ως αθάνατες,

πώς θα αναστηθούν; Γιατί, αν ορίζουν το θάνατο ως χωρισμό της ψυχής από το σώμα,

οπωσδήποτε η ανάσταση είναι η νέα συνάφεια ψυχής και σώματος και δεύτερη

σύσταση του ζώου που διαλύθηκε και έπεσε – το ίδιο λοιπόν το σώμα που φθείρεται

και διαλύεται, το ίδιο θα αναστηθεί άφθαρτο – γιατί δεν αδυνατεί αυτός που αρχικά

από το χώμα της γης το συγκρότησε, ξανά να το αναστήσει μετά τη διάλυση και την

επιστροφή του στη γη, από την οποία είχε ληφθεί, κατά την απόφαση του

δημιουργού… Αν λοιπόν η ψυχή μόνη της πήρε μέρος στους αγώνες της αρετής, μόνη

και θα στεφανωθεί. Και αν μόνη της κυλίστηκε στις ηδονές, δίκαια και μόνη θα

κολαζόταν, αλλά επειδή ούτε την ύπαρξη είχαν χωριστή και ούτε την αρετή ούτε την

~

~ 19 ~

κακία ακολούθησε η ψυχή χωρίς το σώμα, δίκαια θα πάρουν και οι δύο μαζί και τις

αμοιβές.

Γι’ αυτό λοιπόν θα αναστηθούμε, αφού οι ψυχές θα ενωθούν ξανά με τα σώματα, τα

οποία θα αφθαρτοποιηθούν και θα αποβάλουν τη φθορά και θα παρουσιαστούμε στο

φοβερό βήμα του Χριστού και θα παραδοθεί ο διάβολος και οι δαίμονές του και ο

άνθρωπος αυτού, δηλαδή ο αντίχριστος, και οι ασεβείς και οι αμαρτωλοί στο αιώνιο

πυρ, που δεν είναι βέβαιο υλικό, όπως είναι το δικό μας, αλλά όπως το ξέρει ο Θεός.

Και αυτοί που έπραξαν τα αγαθά θα βγάλουν λάμψεις όπως ο ήλιος με τους αγγέλους

στην αιώνια ζωή με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, καθώς θα τον βλέπουν και θα

βλέπονται και θα τρυγούν απ’ αυτόν την ατέλειωτη ευφροσύνη.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

ΠΗΓΗ: - Βιβλίο «Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ» του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

- http://www.paterikiorthodoxia.com/2012/09/2230.html

~

~ 20 ~

Η μνήμη θανάτου ως εργαλείο σωτηρίας

μνήμη του θανάτου είναι φυσικό φαινόμενο, είναι έργο εύκολο και συνάμα

επωφελέστατο. Βλέπεις έναν άνθρωπο ο όποιος μπορεί να συγκεντρώσει τόσες

ιδιοφυΐες, ώστε να μπορεί να κυβέρνηση όλη τη Γή, να επινόηση τόσους τρόπους για να

ευκολύνει την ζωή των ανθρώπων και να κάνη τόσα καλά, ώστε να ξεκούραση ολόκληρα έθνη

και φυλές, και τον βλέπεις, μπροστά στον θάνατο, αμέσως να σκύβει, να υποκύπτει και να

διαλύεται! Όλα αυτά πραγματικά συγκλονίζουν τον άνθρωπο και τον βοηθούν στο να

προχώρηση επιτυχώς στον θείο φόβο.

Αυτή η εργασία όμως θέλει επίνοιες συνεχώς και κυρίως φαίνεται αποτελεσματική στις

κατάλληλες στιγμές που οι επίνοιες λειτουργούν και αποδίδουν διότι έρχεται η αμαρτία υπό τη

μορφήν της πλάνης και της απάτης για να ερεθίσει ιδίως την νεανική ηλικία στον ηδονισμό.

Και παριστάνει στον άνθρωπο την ηδονή ως ένα χρήσιμο και όμορφο πράγμα, που είναι κρίμα

να το στερείται, και σέρνει τον νου του εκεί. Αυτή την ώρα που γαργαλίζει ο διάβολος και

αρπάζει την φαντασία και την θέτει πάνω στην ηδονή φέρνοντας τα πάντα στο ζενίθ για να

λυγίσει την προαίρεση, άρπαξε εσύ την μορφή του θανάτου και θέσε την αντίκρυ. Μόλις

πλησίαση η μορφή του θανάτου εκεί, όλα χάνονται. Διότι εκείνα είναι ψεύδη, δεν είναι

πραγματικά. Είναι επίνοιες επίπλαστες υπό την μορφή της απάτης, όπως συνηθίζει ο διάβολος

[που είναι ψεύτης] να παρουσιάζει την αμαρτία. Αντιθέτως, η μορφή του θανάτου είναι

πραγματικότης, δεν είναι επίνοια. Αλήθεια, που είναι οι ένδοξοι; Που είναι οι πλούσιοι; Που

είναι οι τίμιοι; Το βεβαιότερο πράγμα στην ζωή του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Όλα τα άλλα

αποτυγχάνουν. Ο θάνατος όμως ποτέ, ποτέ! Διότι τα άλλα όλα που προβάλλει η ποικίλη μορφή

της απάτης, της αμαρτίας είναι ψευδή.

Μας παριστάνει τώρα, στη νεανική ηλικία, μια γυναίκα με το κάλλος της, για να μας

προκαλέσει ηδονή. Γι’ αυτή την περίπτωση ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος επινοούσε, όπως

ο ίδιος αναφέρει, έναν ωραίο πρακτικό τρόπο που είχε μεγάλη επιτυχία. Όταν του

παρουσιαζόταν ως προσβολή ένα τέτοιο πρόσωπο, αμέσως του έβγαζε τα μάτια, του έκοβε τα

χείλη και το παρίστανε μέσα από τις μορφές του θανάτου. Έτσι τυπώθηκε μέσα του αυτή η

μνήμη και έμεινε μόνιμη. Ύστερα, όλους τους ανθρώπους τούς έβλεπε υπό την μορφή αυτή

του θανάτου και δέν σκανδαλίστηκε ποτέ. Βλέπετε ότι η επίνοια αυτή είναι πάρα πολύ

χρήσιμη; Διότι εκείνος που είναι έξυπνος, κάνει αυτές τις εναλλαγές, διότι «ο αγαπών την

εαυτού σωτηρίαν, μηχανεύεται». Μετά την πτώση, ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια συνεχή

μάχη. Ο διάβολος και η αμαρτία προσπαθούν να απατήσουν τον άνθρωπο. Πράγματι, η

αμαρτωλότης είναι απάτη που οδηγεί στον διχασμό της προσωπικότητος. Είναι καταστροφή

της αξιοπρέπειας. Είναι διαφθορά. Πλανά τον άνθρωπο, τον παρασύρει στην διαφθορά, όπου

και τον καταστρέφει. Επομένως, είναι απαραίτητο καθήκον μας να βρισκόμαστε διαρκώς σε

άμυνα, διότι προηγείται της πρακτικής μάχης η διανοητική. Εάν στον διανοητικό πόλεμο ο

άνθρωπος είναι προσεκτικός, ποτέ δεν θα φθάσει στην ανάγκη να αναγκασθεί πρακτικά να

αντισταθεί. Αν η αμαρτία προσπαθεί να μας απατήσει με δόλο και να μας προσφέρει κάτι

χρήσιμο το όποιο στην πραγματικότητα δεν είναι, είμαστε υποχρεωμένοι κι εμείς να

αντιστεκόμαστε σ’ αυτή την προσβολή της.

Άρα, το θέμα της σωτηρίας δεν είναι, όπως φαντάζεται κανείς, θεωρητικό, ούτε μαγικό η

μηχανικό. Όχι! Είναι πραγματική μάχη. Ο μεν διάβολος ωθεί να μας φράξει τον δρόμο και μείς

~

~ 21 ~

αντιστεκόμαστε και του χαλάμε τα σχέδια. Εάν βέβαια δεν υπήρχε και η σύμπραξη της

Χάριτος μαζί μας, οι δικές μας μόνο επίνοιες, δεν θα ήταν δυνατόν να φέρουν αποτέλεσμα

διότι είναι άνισος ο πόλεμος και δεν θα τα βγάζαμε πέρα. Αλλά η θεία Χάρις, τον τρόπο αυτό

της δικής μας αντιστάσεως τον ενισχύει, διότι «τοις άγαπώσι τον Θεόν, πάντα συνεργεί είς

αγαθόν». Έρχεται τότε η θεία Χάρις και βλέπουσα την πρακτική μας αντίδραση,

επεμβαίνει και εξουδετερώνει τον σατανά και μαζί με αυτόν διώχνει και τα πάθη και όλα τα

κακά. Αντί δε τούτων, εισάγει σαν μόνιμη κατάσταση τις αρετές, οι όποιες εν συνεχεία

μεταβάλλονται σε χαρίσματα. Αυτός είναι ο τρόπος. Αμήν.

Μοναχός Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός

ΠΗΓΗ: ΕΚΔΟΣΙΣ Γ΄ - ΨΥΧΩΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 9, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999

~

~ 22 ~

Η αυτομεμψία και η ταπείνωση

«Περὶ ταπεινώσεως»

ποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε

κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς

τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου! Δέν ἔχει

παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα

ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή. Ὁ ἄνθρωπος, που ὑπομένει

ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι,

ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, που ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση,

μέ τήν ὁποία σώζεσαι. «Ἐταπεινώθην καί ἔσωσέ με (ὁ Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδ΄ 6). Αὐτή τή ρήση

πρέπει νά τήν ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν.

«Δέν ὠφελεῖ νά λυπῆσαι, ὅταν σέ κατηγοροῦν»

Ἡ λύπη στίς περιπτώσεις αὐτές σημαίνει ὅτι ἔχεις κενοδοξία. Ἐκεῖνος, που θέλει νά σωθῆ,

ὠφείλει νά ἀγαπᾶ νά τόν καταφρονοῦν, διότι ἡ καταφρόνηση φέρνει τήν ταπείνωση. Καί ἡ

ταπείνωση ἀπαλλάττει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλῆθος πειρασμῶν.

Ποτέ σου μή ζηλέψης, μή φθονήσης, μή ἐπιθυμήσης δόξες, μή ποθήσης ἀξιώματα. Πάντα νά

ἐπιδιώκης νά ζῆς στήν ἀφάνεια. Σέ συμφέρει νά μή σέ ξέρει ὁ κόσμος, γιατί ὁ κόσμος εἶναι

πλάνος. Μέ τά κενόδοξά του λόγια καί τίς μάταιες παρακινήσεις του μᾶς πλανᾶ καί μᾶς

βλάπτει πνευματικά. Ὁ σκοπός εἶναι νά κατορθώσης νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση. Νά εἶσαι

ὑποκάτω πάντων. Νά θεωρῆς πώς τίποτε δέν κάνεις ἄξιο γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά νά

παρακαλῆς τό Θεό νά σέ σώση μέ τήν εὐσπλαχνία του. Ἡ ταπείνωση μαζί μέ τήν ὑπακοή καί

τή νηστεία γεννοῦν τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καί εἶναι αὐτός ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς

σοφίας.

Ὅτι πράττης νά τό πράττης μέ ταπείνωση, γιά νά μή ζημιώνεσαι ἀπό τά καλά σου ἔργα. Μή

νομίζης ὅτι μόνο ὅποιος ἐργάζεται πολύ ἔχει τόν μισθό. Ὅποιος ἔχει τήν προαίρεση νά κάνη τό

καλό καί ἔχει συνάμα τήν ταπείνωση, αὐτός, ἔστω καί ἄν δέν μπορῆ νά φέρη εἰς πέρας πολλή

ἐργασία, ἔστω καί ἄν δέν μάθη τέχνες, ὅμως δέν ἐμποδίζεται ἀπό τό νά σωθῆ.

Ἡ ταπείνωση κατορθώνεται μέ τήν αὐτομεμψία, μέ τό νά πιστεύης δηλαδή γιά τόν ἑαυτό σου

ὅτι κανένα καλό οὐσιαστικά δέν ἔχεις. Ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον, που νομίζει τίς ἁμαρτίες του

μικρές. Αὐτός σίγουρα θά πέση σέ χειρότερες!

Αὐτός, που ὑπομένει τίς ἐναντίον του κατηγορίες μέ ταπείνωση, πλησίασε τήν τελειότητα.

Αὐτόν τόν θαυμάζουν ἀκόμη καί οἱ Ἄγγελοι, γιατί καμμιά ἄλλη ἀρετή δέν εἶναι τόσο

δυσκολοκατόρθωτη καί μεγάλη ὅσο ἡ ταπείνωση. Ἡ πτωχεία, ἡ θλίψη καί ἡ καταφρόνηση

εἶναι οἱ στέφανοι τοῦ μοναχοῦ. Ὅταν ὁ μοναχός ὑπομένη ἀγόγγυστα τίς ὕβρεις, τίς

συκοφαντίες, τήν καταφρόνηση, ἀπαλλάττεται εὔκολα ἀπό τούς αἰσχρούς λογισμούς.

~

~ 23 ~

Ὁπωσδήποτε εἶναι ἀξιέπαινο τό νά ἀναγνωρίζης τήν ἀδυναμία σου ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό

εἶναι τό γνῶθι σαὐτόν. «Κλαίω καί κατανύσσομαι», λέγει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος,

«ὅταν τό φῶς μοὶ λάμψη, καί ἴδω τήν πτωχείαν μου,καί γνῶ τό πῶς ὑπάρχω». Ὅταν ἐννοήση

κανείς τήν ψυχική του πτωχεία καί συνειδητοποιήση τό ποῦ καί σέ ποιό πράγματι ἐπίπεδο

εὑρίσκεται, τότε, ὤ τότε! λάμπει μέσα στήν καρδία του τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, κι ἀρχίζει νά

κλαίη. (Καί διηγούμενος αὐτά ὁ Γέροντας κατενύχθη καί ἄρχισε ὁ ἴδιος νά κλαίη).

Ἄν σοῦ πῆ ὁ ἄλλος «εἶσαι ἐγωιστής», νά μή σοῦ βαρυφαίνεται, οὔτε καί νά λυπῆσαι. Νά πῆς

μέ τόν λογισμό σου «μπορεῖ νά εἶμαι καί νά μή τό καταλαβαίνω»! Ἐξ ἄλλου δέν πρέπει νά

ἐξαρτώμεθα ἀπό τή γνώμη τῶν ἄλλων. Ὁ καθένας ἄς κοιτάζη τή συνείδησή του καί τά λόγια

τῶν ἐμπείρων καί γνωστικῶν του φίλων, πρό πάντων ὅμως ἄς ζητῆ τή γνώμη τοῦ πνευματικοῦ

του. Καί μέ αὐτά τά δεδομένα ἄς ρυθμίζη τήν πνευματική του πορεία.

Μοῦ γράφεις πώς δέν τά καταφέρνεις στόν ἀγώνα σου. Ξέρεις ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτό.

Ἐπειδή δέν ἔχεις ταπείνωση πολλή. Νομίζης ὅτι μέ τήν ἰδική σου δύναμη θά κατορθώσης

κάτι. Ἐνῶ, ὅταν ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, μέ τή βοήθεια τῆς Παναγίας

καί μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κατορθώσω ἐκεῖνο, που θέλω», νά εἶσαι βέβαιος

πώς θά τό κατορθώσης! Ἐγώ βέβαια δέν ἔχω τή δύναμη νά βάζω τέτοιες εὐχές, ἀλλά, ὅταν ἐσύ

ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κάνω», τότε, γιά τήν ταπείνωσή σου,

ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί θά τό κατορθώσης!

Στόν «ταπεινό καί ἡσύχιον» ἐπιβλέπει ὁ Θεός (Ἡσ. ξστ΄ 2), ἀλλά, γιά νά ἔλθη ἡ πραότης, ἡ

ἡσυχία, ἡ ταπείνωση, ἀπαιτεῖται κόπος. Μά ἐκεῖνος ὁ κόπος πληρώνεται! Γιά νά ἀποκτήσης

τήν ταπείνωση, κατά τή δική μου ἀντίληψη, δέν χρειάζονται τόσο, οὔτε οἱ πολλές μετάνοιες

(γονυκλισίες), οὔτε οἱ πολλές ἐργασίες, ἀλλά πρό πάντων ὁ λογισμός σου νά κατεβῆ κάτω-

κάτω, νά φθάση στό ἐπίπεδο τῆς γῆς! Τότε δέν ἔχεις φόβο νά πέσης, γιατί εἶσαι χαμηλά. Κι ἄν

ἀκόμη πέσης ἀπό τά χαμηλά, δέν θά πάθης τίποτε.

Τό κατ’ ἐμέ, ἄν καί βεβαίως, οὔτε πολλά διαβάζω, οὔτε καί κάνω τίποτε σπουδαῖο, ἡ

ταπείνωση εἶναι ἡ πιό σύντομη ὁδός γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέγει:

«Ἔθισον τήν γλῶσσαν σου τοῦ λέγειν συγχώρησον, καί ἡ ταπείνωσις ἐπελεύσεται ἐπί σέ».

Μάθε τή γλώσσα σου νά λέγει, «συγχώρησέ με», κι ἄν ἀκόμη δέν τό λές μέ συναίσθηση, ὅμως

λίγο λίγο θά συνηθίσης, ὄχι μόνο νά τό λέγης, ἀλλά καί νά τό νοιώθης μέσα σου! Λέγουν οἱ

Ἅγιοι ὅτι σύμφωνα μέ τήν καλή διάθεση, που ἔχεις, πηγαίνοντας νά ζητήσης συγχώρηση,

δηλαδή ἄν ἔχης ταπείνωση, θά φωτίση ἀνάλογα ὁ Θεός τόν ἄλλο, γιά νά ἐπιτευχθῆ ἡ

ἐπιζητούμενη συνδιαλλαγή. Ὅταν λ.χ. συντριβῆς καί πῆς μέ τόν λογισμό σου, «φταίω καί δέν

τό καταλαβαίνω», μετά λίγο λίγο θά πῆς ὅτι «πράγματι φταίω». Καί, ὅταν βάλης στόν λογισμό

σου ὅτι πράγματι φταίεις, θά ἀλλάξη μετά καί ὁ ἄλλος διάθεση.

Νά ζητῆς μέ ἐπιμονή ἀπό τόν Θεό νά σοῦ δωρήση τό χάρισμα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτομεμψίας καί

ταπείνωσης.

Στήν προσευχή σου νά παρακαλῆς νά σοῦ δώση ὁ Κύριος τό χάρισμα νά βλέπης τά δικά σου

ἁμαρτήματα μόνο καί νά μή δίδης σημασία στά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. «Δός μοι, Κύριε, τό

ὁρᾶν τά ἐμὰ πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου», λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος.

Ὁ ταπεινός θεωρεῖ τόν ἑαυτό του «ὑποκάτω πάντων». Γι’ αὐτό τόν λόγο ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ,

ὅλους τοὺς συγχωρεῖ καί πρό πάντων κανένα δέν κατηγορεῖ.

Ιερομόναχος Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/12/blog-post_4226.html#ixzz2E4TanogM

~

~ 24 ~

Η νοερά προσευχή και η ξερή άσκηση

ια την αδιάλειπτη προσευχή, εάν θέλεις χρησιμοποίησε απλό τρόπο, σε περίπτωση

που είσαι απλός και δεν μπορείς να μπεις στον πραγματικό νόημα των Νηπτικών

Αγίων Πατέρων της Φιλοκαλίας και πλανηθείς. Διότι δεν βάζουν δυστυχώς μερικοί ως

σκοπό την απέκδυση του παλαιού ανθρώπου, τη μετάνοια, την ταπείνωση, και να έχουν την

άσκηση σαν βοηθητικό μέσο για τον Αγιασμό της ψυχής, για να αισθανθούν βαθιά την

αμαρτωλότητά τους και να νιώσουν και πολύ την ανάγκη του ελέους του Θεού και να λένε το

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» με πόνο γλυκό.

Αλλά αντίθετα ξεκινάν με μια ξερή άσκηση και επιδιώκουν τις θείες ηδονές και τα φώτα και

πολλαπλασιάζουν συνέχεια τα κομποσκοίνια και αυτό-αγιάζονται με τον λογισμό τους από

τους μαθηματικούς υπολογισμούς των κομποσκοινιών τους. Φτιάχνουν φυσικά και σκαμνί

ακριβώς στους πόντους, και όλα τ’ άλλα, δηλαδή η κλίση της κεφαλής και η αναπνοή, ακριβώς

όπως τα γράφουν οι Άγιοι Κάλλιστοι και Γρηγόριοι της Φιλοκαλίας-ενώ αυτά είναι βοηθητικά

μέσα-και νομίζουν ότι κάπου κοντά στους Αγίους βρίσκονται και δωσ’ του κομποσχοίνια, και,

όταν πιστέψουν ότι αγιάσανε, αμέσως έρχεται το ταγκαλάκι και στήνει την τηλεόραση, και στη

συνέχεια επακολουθούν και προφητείες ταγκαλίστικες κλπ. Γι αυτό, αδελφέ μου, μη ζητάς

τίποτε άλλο στην προσευχή σου εκτός από την μετάνοια, ούτε φώτα ούτε θαύματα ούτε

προφητείες ούτε χαρίσματα καθόλου, παρά μετάνοια. Η μετάνοια θα σου φέρει την ταπείνωση,

η ταπείνωση θα σου φέρει τη Χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σου έχει μέσα στην Χάρη Του ότι

χρειάζεται για την δική σου σωτηρία και ότι άλλο, σε περίπτωση που χρειασθεί, για να

βοηθήσεις μία άλλη ψυχή. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, και δεν υπάρχει λόγος να τα

μπλέκουμε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο την ευχή θα την αισθανθούμε ως ανάγκη και δεν θα

νιώθουμε κούραση και πολλές φορές θα την λέμε, και η καρδιά μας θα νιώθει γλυκό πόνο,

όταν τη λέει την ευχή, και ο Χριστός θα μας σκορπάει και Αυτός τη γλυκεία Του παρηγοριά

μέσα στην καρδιά μας.

«Η προσευχή δεν κουράζει»

Η προσευχή λοιπόν δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει... κουράζει μόνο, όταν δεν μπουμε στο

νόημά της και δεν καταλάβουμε το νόημα των Αγίων μας Πατέρων. Όταν την ανάγκη του

ελέους του Θεού την καταλάβουμε, χωρίς να πιέζουμε τον εαυτό μας στην προσευχή, η ανάγκη

αυτή της πείνας θα μας αναγκάζει να ανοίγουμε το στόμα σαν το μωρό, για να θηλάσουμε, και

θα νιώθουμε παράλληλα και όλη τη σιγουριά σαν το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας, το οποίο

και αγάλλεται συγχρόνως.

Σαν ασυρματιστές λοιπόν που είμαστε εμείς οι Μοναχοί, θα πρέπει να βρισκόμαστε σε συχνή

επαφή με τον Θεό, και εάν είναι δυνατόν και «εν διαρκεί ακροάσει» για περισσότερη

σιγουριά, για να έχουμε κάθε στιγμή άφθονες θείες δυνάμεις.

Ο εχθρός. Ο εχθρός, φυσικά, δεν ησυχάζει και πάντοτε βάλλει ποικιλοτρόπως. Μπορούμε

όμως να τον αξιοποιήσουμε και αυτόν, με το να τον κάνουμε εργάτη άμισθο, και να μας

βοηθήσει στην αδιάλειπτη προσευχή. Όταν επί παραδείγματι μας φέρνει κακούς λογισμούς ή

βλάσφημους, να αρχίζουμε την ευχή και να λέμε και στο ταγκαλάκι: «Καλά που με κέντησες,

γιατί είχα ξεχάσει τον Χριστό μου». Όταν λοιπόν κάνουμε αυτό, και να θέλουμε να το

κρατήσουμε το ταγκαλάκι, δεν κάθεται, γιατί δεν είναι κουτό να δουλεύει δωρεάν και να κάνει

και καλό στη ψυχή μας.

~

~ 25 ~

«Δουλεύοντας για την αυτογνωσία»

Εάν θέλουμε πάλι, για λεπτή εργασία παίρνουμε τα μεγαλύτερα πάθη που έχουμε, με τη σειρά,

και όποιο σφάλμα της ημέρας είδαμε, και ζητάμε το έλεος του Θεού ταπεινά, για να

λυτρωθούμε, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Μ’ αυτόν τον τρόπο ξεριζώνονται τα πάθη,

παράλληλα μάς μένει και η καλή συνήθεια της ευχής, και όχι να επιδιώκουμε εξωτερικά μόνον

τη συνήθεια, και μας δημιουργηθούν ψευδαισθήσεις και πλάνες. Όταν λοιπόν κάνει

προηγουμένως το γνώρισμα του εαυτού του κανείς και συναισθανθεί τη μεγάλη του

αμαρτωλότητα και τις μεγάλες του Θεού ευεργεσίες, τότε η καρδιά ραγίζει , όσο

γρανιτένια και εάν είναι, και τρέχουν τα πραγματικά δάκρυα μόνα τους, και δεν πιέζει ο

άνθρωπος τον εαυτό του ούτε στην προσευχή ούτε και να βγάλει δάκρυα. Διότι η ταπείνωση με

το φιλότιμο δουλεύουν με τα τρυπάνια στην καρδιά συνέχεια, και οι πηγές αυξάνουν, και το

χέρι του Θεού χαϊδεύει συνέχεια το φιλότιμο παιδί Του που εργάζεται. Όταν ασχολείσαι με τη

αμαρτωλότητά σου και κάνεις τη λεπτή σου εργασία, κατ’ αρχάς να έχεις πάντα την ελπίδα

στον Θεό, την οποία να κρατάς σφιχτά, για να μη σου φύγει ποτέ. Όσες αμαρτίες δεν είναι

σαρκικής φύσεως, μπορείς να τις λεπτολογείς, για να αναγκάζεσαι να ταπεινώνεσαι. Όσες

όμως είναι σαρκικής φύσεως, να μην τις λεπτολογείς καθόλου, παρά να θεωρείς τον εαυτό σου

ένα βρώμικο τουλούμι γεμάτο βρωμιά. Ούτε και να ξεθαρρέψεις να κάνεις προσευχή για

πρόσωπα με σαρκικές ιστορίες, διότι εκτός που θεωρείται αναίδεια, ενώ ο ίδιος δεν έχεις

συμφιλιωθεί με τον Θεό, αλλά και θα σε μολύνει ο εχθρός με ακάθαρτους λογισμούς την

ημέρα, και τη νύχτα θα σου παίξει ακατάλληλα έργα το ταγκαλάκι και θα σε μολύνει.

Εάν στον ύπνο σού συμβεί κάτι τέτοιο, μην το εξετάζεις καθόλου, όπως επίσης και κανένα

περιστατικό στη ζωή σου (σαρκικής πάλι φύσεως), από το οποίο σε γλύτωσε ο Θεός με το να

σε σκεπάσει και να σε γλυτώσει σαν το κλωσσοπουλι από τα νύχια του γερακιού, γιατί είναι

επικίνδυνο. Όπως ο εχθρός πολλές φορές πετάει μια χειροβομβίδα να σκοτώσει το στρατιώτη,

και ο Θεός τον προστατεύει με το να μη γίνει η έκρηξη, και γλυτώνει ο στρατιώτης, και μετά

από καιρό κάθεται ο ανόητος και περιεργάζεται τη χειροβομβίδα και, με το ξεσκάλισμα που

της κάνει, σκάει και του τινάζει τα μυαλά στον αέρα, το ίδιο μπορεί να πάθει και ένας νέος,

όταν ξεσκαλίζει αμαρτήματα σαρκικής φύσεως. Γι’ αυτό, όταν τυλιγόμαστε μέσα στο

βρώμικο τουλούμι, είναι μεγαλύτερη ασφάλεια.

Μοναχός Παΐσιος ο Αγιορείτης,

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/10/blog-post_553.html#ixzz2AlYdLHKB

~

~ 26 ~

Αποφθέγματα και νουθεσίες

Η μεγαλύτερη δύναμις στην υδρόγειο σφαίρα είναι η Χάρις του Θεού. Να είμαστε

αχόρταγοι για τη θεία Χάρη. Να μή χορταίνουμε. Όταν έρχεται η θεία Χάρη, θα στεκόμαστε

με αυτοσυγκέντρωση, αυτοέλεγχο, προσευχή. Με τη συνεχή προσπάθεια η κάθε ψυχή, με

θέληση αγαθή και με τη χάρη του Θεού, προάγεται και προκόπτει στην αρετή και στην

αγιότητα.

Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο βιβλίο του Θεού.

Γιατί όλα γράφονται εκεί. Όσοι έφυγαν με αρετή, τους έτυχε μεγάλη υποδοχή στον ουρανό.

Μόνιμος υπάλληλος, σου λέει, στο Δημόσιο. Τί είναι αυτό μπροστά στην αιωνιότητα;

Έχουμε εξασφαλίσει θέση μονιμότητος Εκεί; Όλο και να προσθέτουμε ένα κομμάτι στη γέ-

φυρα της αγιότητος που θα μας οδηγήσει στον ουρανό.

Ο πονηρός ψιθυρίζει την απιστία. Ούτε ένα γιώτα δεν θα παραλειφθεί από όσα είπε ο Κύ-

ριος. Υπάρχει κόλαση και Παράδεισος. Και μάλιστα εμείς οι πιστοί θα κριθούμε

αυστηρότερα.

Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική

η αδύνατη. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο που ξέρει ο καθένας τί κάνεις, αν είσαι

προσηλωμένος στο Θεό; Νους, στόμα, καρδιά κύκλο η νοερά προσευχή. Χάνεται ο

λογισμός. Απομονώνεται, εξαφανίζεται.

Η προσευχή να γίνεται. Έστω και τυπική, που σου ψιθυρίζει ο διάβολος ότι είναι ξηρή και

τυπική.

«Είσελθε εις το ταμείον σου, όταν προσευχή, και…. αποδώσει σοι έν τω φανερώ». (Ματθ.

6, 6). Να κλείσουμε όχι μόνο την πόρτα του δωματίου μας, όταν θέλουμε να

προσευχηθούμε, αλλά να κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις

του εαυτού μας. Να τα ξεχάσουμε όλα, να είναι νεκρά τη στιγμή εκείνη και μόνο με το

Θεόν τον Άπειρο, τον Ένα, τον Πολυέλεο, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό να μιλούμε. Εκείνη τη

στιγμή να ζούμε μόνο τον Θεό. Κατά το σώμα να μη ζούμε. Αυτό ζητά, όταν λέει «κλείσας

την θύραν σου» τη θύρα των αισθήσεων μας εννοεί.

Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα». Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και

καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του,

που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερό ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος που πέφτει,

τρεκλίζει, όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να

λέει: ο Θεός είναι κοντά μου, μαζί μου· δεν θα μ’ αφήσει.

«Πνεύμα… περιέργειας και αργολογίας μή μοι δως». Βάλαμε ποτέ κανένα βράδυ τον εαυτό

μας, αδελφοί μου, στο σκαμνί να τον εξετάσουμε γι’ αυτά τα δύο;

Περιέργεια: Προσπαθούμε να δούμε, ν’ ακούσουμε τί κάνει ο Α, πώς κινείται ο Β, κλπ. Και

ύστερα απ’ αυτό σχηματίζονται στο μυαλό μας τόσες άσχημες εικόνες, που δεν μπορούμε

να προσευχηθούμε.

~

~ 27 ~

Αργολογία: «Πάν ρήμα αργόν δ εάν λαλήσωσιν οί άνθρωποι, αποδώσουσι λόγον εν ήμερα

κρίσεως» (Ματθ. 12, 36). Η αργολογία συνορεύει με την κατάκριση, με τη συκοφαντία.

Λέμε - λέμε, αραδιάζουμε, ψάχνουμε να βρούμε το κουσούρι του καθενός και είμαστε

έτοιμοι να εξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτές κουβέντες εναντίον του.

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του. Κι όμως ο

Θεός αγαπάει, ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους

ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον τού

Πνευματικού, χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι· αυτοί, που αν τους γνωρίζαμε λίγα

χρόνια πριν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

Στα Μοναστήρια αφιερώνουν τη μία ήμερα για τους άρρωστους, την άλλη για τη νεολαία,

την άλλη για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Προσεύχονται και κάνουν

κομποσκοίνια. Ας αφιερώσουμε κι εμείς μία ήμερα την εβδομάδα, την Τετάρτη η την

Παρασκευή· να μη μιλάμε, αλλά να κάνουμε προσευχή για την κατάσταση τη σημερινή. Να

μη μιλάμε καθόλου, μόνο τα αναγκαία, τα επαγγελματικά να λέμε. Να γονατίσουμε, να

προσευχηθούμε, να κάνουμε κομποσκοίνι να δείτε, θαύμα θα γίνει, αδελφοί μου.

Να σηκώνεται το πρωί ο πιστός, να γονατίζει και να λέει: «Κύριε φύλαξε με από την

περιέργεια και την αργολογία. Θέλω να είμαι οικοδομητικός, και για τον εαυτόν μου και για

τους άλλους. Να οικοδομούμαι και να οικοδομώ. Με την εμφάνιση μου, με τα λόγια μου, με

την προβολή μου, με τη γλώσσα μου να οικοδομούμαι και να οικοδομώ τους άλλους».

Πόσο ωραίο θα ήταν! Τί κοινωνία θα είχαμε, τί Εκκλησία θα είχαμε!

Οι ιερείς είναι ταχυδρόμοι του ουρανού. Εμείς τί κάνουμε; Όταν ο ταχυδρόμος φέρνει το

γράμμα, βλέπουμε τον ταχυδρόμο ή το γράμμα; Ο ιερέας είναι φωτιά που καίει.

«Εν όλη ψυχή σου ευλαβού τον Κύριον και τους ιερείς αυτού θαύμαζε» (Σοφ. Σειρ. ζ’, 29).

Όποιος δεν ευλαβείται με όλην την δύναμιν του είναι του τον Κύριον και δεν είναι

υποτεταγμένος στους ιερείς, δεν έχει την χάριν του Θεού και επομένως είναι μακριά από

την Εκκλησίαν του Χρίστου.

Καλείται ο άνθρωπος τακτικά να πλησιάζει το Ποτήριο της Ζωής. Η καλύτερη και αγιότερη

πρόσκληση. «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» λέει ο ιερεύς, όχι

«απέλθετε»!.. Παίρνουμε Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστημένο. Και τότε όλα τα δύσκολα

σημεία δεν έχουν καμιά θέση στη ζωή μας. Ακτινοβολούμε και μοσχοβολάμε από ζωή

Χριστού. Και απολαμβάνουμε τη χαρά του Ουρανού από εδώ, γιατί «η βασιλεία του Θεού

εντός ημών εστίν». «Είμαι πολύ άρρωστος Κύριε, να λέει, δέξαι με, ως βαριά άρρωστο, ώς

ετοιμοθάνατο». Έτσι πρέπει να πιστεύει όταν πλησιάζει το Ποτήριον της Ζωής. Και έχει

ανάγκη, πολλή ανάγκη να πάρει Σώμα και Αίμα Κυρίου, για να δυναμώσει τον εαυτόν του.

Για να νικήσει τον εαυτόν του. Για να αγωνισθεί καλύτερα.

«Νήφε έν πάσι». Άγρυπνος σε όλα. Άνθρωποι που τους επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού και

δεν πρόσεξαν έγιναν κοσμικότεροι από τους κοσμικούς. Ο χειρότερος άνθρωπος στην

κοινωνία μπορεί να γίνει αυτός που δοκίμασε την Χάρι του Θεού και μετά δεν πρόσεξε.

Και μόνος του να είναι κανείς ανάμεσα στους κοσμικούς, αν είναι σωστός χριστιανός,

μεταβάλλει το κοσμικό αυτό περιβάλλον σ ένα κομμάτι του Παραδείσου.

Να αναγκάζουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού.

Όταν βρισκόμαστε σε δίλημμα τί να κάνουμε, και μικρό παιδί να ρωτάμε.

Να ενταφιάσουμε τον κακό εαυτό μας για να αναστηθούμε. Διαφορετικά θα ζούμε στο

αιώνιο σκοτάδι.

~

~ 28 ~

Χρειάζεται χειρουργική επέμβασις στα πάθη.

Θέλει πολλή δύναμη να μην είμαστε φίλοι με τον εαυτούλη μας.

Θερμόμετρο πνευματικής ζωής να βάζουμε, για να βλέπουμε αν προαγόμεθα.

Πάνω στα νεύρα, πάνω στο θυμό, στην ταραχή, επάνω στο σεισμό, στον πειρασμό, βλέπει

κανείς τον εαυτό του καλύτερα. Βλέπει και γνωρίζει ο αγωνιστής, η αγωνίστρια, τον εαυτό

του καλύτερα. Άμα δε συνέβαινε να θυμώσει, να νευριάσει, θα ήξερε τί είναι, για να αρχίσει

να λαμβάνει μέτρα κατά του κακού εαυτού του;

Να βάζει ο πιστός κλείθρα στον κακό εαυτό του, κλείθρα στη σκέψη του, κλείθρα στο νου

του.

Δεν είναι η ζωή καρναβάλι και επιπολαιότης. Είναι ζωή την οποία περιμένει ο ουρανός.

Παλαίστρα είναι η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο.

Δεν είναι εύκολο να τελειώσουμε το πανεπιστήμιο, την ακαδημία, η να μάθουμε δυό-τρείς

ξένες γλώσσες. Αλλά το να κλείνουμε τον Ουρανό στη σκέψη μας είναι πολύ εύκολο. Αρκεί

να το θέλουμε.

Η αγάπη εκδηλώνεται περισσότερο στην πτώση του άλλου.

Καλείσαι να γίνεσαι συμπαθής στις πτώσεις των άλλων.

Αν βλέπουμε κάτι άσχημο στον αδελφό μας, στο συνάνθρωπο μας να μη μιλάμε καθόλου.

να προσευχόμαστε.

Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να προσεύχεσαι για κάποιον που δεν το ξέρει.

Έχει μεγάλη αξία η προσευχή, όταν επεκτείνεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν για μας

καλή γνώμη. Δυνατόν να μας αντιπαθούν είτε από άγνοια είτε γιατί ζουν μακριά από τον

Θεό. Και όχι να λέει κανείς δυο λόγια, αλλά με την καρδιά του, με πραγματική αγάπη. Ο

πιστός που φεύγει από αυτή την ζωή, πόση χαρά νιώθει για το ότι προσευχόταν για κάποιον

που δεν του φέρθηκε καλά!..

Δεν αφήνει ο πιστός το συγγνώμη για αύριο.

Δεν ζει τη θεωρία ο πνευματικός άνθρωπος αλλά τη θυσία.

Η πίστις και η ελπίδα είναι για τη γη. Η αγάπη θα μας συνοδεύσει έως τον ουρανό, έως τη

θέση που θα απολογηθούμε.

Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Ελεημοσύνη είναι να πεις και μια

κουβέντα καλή. Εκείνη θα μείνει περισσότερο. Το ψωμί θα το φάει, πάει. Μια κουβέντα

σωστή καλή που θα πεις, με την αρετή σου, με την αγιότητα σου, αυτή θα μείνει. Αυτή

αποτελεί υπέροχη ελεημοσύνη.

Ο εγωισμός σαν την μπουλντόζα γκρεμίζει όλες τις αρετές. Να απουσιάζει η αντωνυμία

«εγώ». Τις αρετές μας θα εκτιμήσει ο Θεός και όχι τις ικανότητες.

Είναι έκδηλος η Χάρις του Θεού στους ταπεινούς ανθρώπους. Το βλέπουμε σε κληρικούς

και λαϊκούς.

Είναι άριστο να έχουμε τη συναίσθηση ότι είμαστε μηδέν. Διαφορετικά, αν πιστεύουμε ότι

έχουμε αρετή έστω και λίγη, φουσκώνουμε από εγωισμό.

~

~ 29 ~

Εκδήλωση του εγωισμού είναι η πολυλογία, αλλά και η σιωπή πολλές φορές. Να πετύχει

κανείς το μέτρο. Να μιλάει όταν πρέπει. Να είναι ευχάριστος. Να λέει τα οικοδομητικά, τα

άγια. Να λέει κάθε μέρα και λιγότερα. Να θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο από όλους. Να

μή λέει «μού φταίει ο ένας, μου φταίει ο άλλος». Ο ολιγόλογος προκόπτει σε σύνεση και

διάκριση.

«Μετανοείτε· ήγγικε γάρ…» Το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου. Όχι απλώς δάκρυα στο

εξομολογητήριο, όχι απλώς κατάθεση και ομολογία. Μετάνοια - αλλαγή ζωής. Να κατα-

θέσουμε το ξίφος του εγωισμού. Μαστίζει ο εγωισμός την κοινωνία, τις οικογένειες.

Καρκίνος ο επάρατος εγωισμός. Και εμείς οι μοναχοί, οι μοναχές κι εσείς οι λαϊκοί, όλοι να

αλλάξουμε ζωή, να πολεμήσουμε τον εγωισμό.

Έχει δύναμη η Χάρις του Θεού, έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Και αν βλέπουμε τον εαυτό μας

αμετάβλητο σε μερικά σημεία, αυτό πρέπει πολύ να το προσέξουμε, γιατί ίσως εμείς να μην

ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας με τη μετάνοια τη σωστή, με τη δυνατή μετάνοια.

Εάν βλέπουμε και παρατηρούμε στον εαυτό μας στασιμότητα, αυτή είναι η αιτία.

Στυλωνόμαστε στο εγωιστικό σκαπάνι του εαυτού μας και δός του βάλλουμε κατά των

άλλων. Υπαγορεύει ο εγωιστικός λογισμός και λαλεί το στόμα, λαλεί η γλώσσα άπρεπα και

ανόητα και ανύπαρκτα πράγματα.

Πάντα στον αγώνα μας. Να μην απαιτούμε από τους άλλους. Αλλά να κοιτάμε εμείς πώς θα

προσφέρουμε τον εαυτό μας στους άλλους.

Όποιος δεν παραπονείται και δεν έχει απαιτήσεις, έχει τη Χάρη του Θεού.

Τί ωραίο πράγμα είναι να μην κάνει ο άνθρωπος κανένα παράπονο! Μόνο για τον εαυτό του

να κάνει παράπονο και ποτέ για τον άλλο. Η επιτυχία εκεί βρίσκεται. Να στέκεται, να

βλέπει και να ελέγχει τον εαυτό του. Να παρατηρεί και να αηδιάζει τον εαυτό του. Εκεί

είναι ο Θεός. Εκεί είναι ο Χριστός, η ειρήνη, η γαλήνη, τα πάντα. Γι’ αυτό, «στώμεν

καλώς». Να βάλουμε φράγμα, δυνατό φράγμα. Διότι νοθεύει ο λογισμός ολόκληρο τον

εαυτό μας, νοθεύει τη ζωή μας. Τη νοθεύει και την αχρηστεύει. Συμφέρει; Δεν συμφέρει.

«Άμα με τον Θεό κουβεντιάζουμε φεύγουν οι λογισμοί»

Ουαί και αλίμονο, εάν περάσει η ιδέα από κανέναν ότι δεν έχουμε ελλείψεις και δεν έχουμε

ελαττώματα. Και όταν μας λένε καλά λόγια, μας εγκωμιάζουν, μας επαινούν, τότε

περισσότερο να ταπεινωνώμεθα. Αν μας έρχεται μια ωραία σκέψη κατανύξεως, να

νιώθουμε ακόμη πιο ταπεινοί. «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την σκέψη. Εγώ είμαι ένα

μηδενικό». Κάθε καλή σκέψη έρχεται από τον Κύριο, δεν είναι δική μας.

Ταπείνωση! Αυτό που επικρίνει και αποστρέφεται ο Θεός είναι η υπερηφάνεια, η ιδέα που

έχουμε για τον εαυτό μας.

Ο ταπεινός άνθρωπος διακρίνεται παντού. Και στα λόγια του και στο βάδισμα του και στο

φαγητό του και στον ύπνο του. Δεν διαπληκτίζεται, δεν θυμώνει, δεν νευριάζει, δεν

διεκδικεί καλά και σώνει το δίκιο του. Προκειμένου να χάσει την ειρήνη και τη γαλήνη του

και να τα χαλάσει με τον Θεό, παραιτείται. Στέκει στην Άκρα ταπείνωση του Κυρίου.

Η στενοχώρια και η απογοήτευση έρχονται, όταν στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στις

δικές μας δυνάμεις. Να τα αφήνουμε όλα με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού και στην

αγάπη Του να τα τακτοποιήσει.

Να αποφεύγουμε τη μελαγχολία όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η μελαγχολία ξεκινάει από τον

εγωισμό και το απαιτητικό πνεύμα.

~

~ 30 ~

Διαμέσου των δοκιμασιών ο άνθρωπος λαμπικάρεται.

Να μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με δοξολογία εις τον Θεόν. Με το «Δόξα

Σοι ο Θεός».

Κάτω από τα μαρτύρια που υφίστατο ο Άγιος Δημήτριος, κρυβόταν ο Άγιος. Πίσω από το

μαρτύριο που περνάει ο καθένας από εμάς, υπάρχει ένας άγιος;

Χρειάζεται εσωτερική καλλιέργεια, για να αγαπήσουμε τα δύσκολα σημεία… αυτά οικοδο-

μούν.

Όλα βοηθάνε το Χριστιανό. Και οι αρρώστιες και οι πειρασμοί και οι δυσκολίες. Αρκεί να

τα αντιμετωπίζει με πλήρη την πεποίθηση και εμπιστοσύνη ότι όλα τα κατευθύνει η αγάπη

του Θεού.

Αν καμιά φορά κάποιος συναντήσει ένα πειρασμό, να μην του φερθεί κάποιος καλά, να μην

του μιλήσει καλά, να πει: «Τί ωραία που είναι! Ευχαριστώ, Θεέ μου. Επέτρεψες να συμβεί

αυτό για να βλέπω καλύτερα τον εαυτό μου». Άμα κατορθώσουμε και αποτυπώσουμε στη

σκέψη μας, στην καρδιά μας και στη ζωή μας το Σταυρό του Κυρίου, τον Εσταυρωμένο

Ιησού, όποια δυσκολία κι αν συναντήσουμε, δεν θα σταθούμε. Ιησούς! Υπάρχει καλύτερο

όνομα; Όνομα τυπωμένο στο κέντρο της ζωής μας.

Ο πόνος είναι μαργαριτάρι. Είναι ο κρίκος που σε ενώνει με τον Θεόν.

Ευεργετικός ο καρκίνος. Οδηγεί σε μετάνοια.

Χαρά σε κείνον που είναι έτοιμος κι ας έχει καρκίνο. Στα χέρια του Θεού είμαστε. Οπωσδή-

ποτε μια μέρα θα φύγουμε· αυτό είναι βέβαιο. Πιο φοβερός είναι ο καρκίνος της ψυχής, η

αμαρτία, τον οποίο ουδόλως υπολογίζουν οι κοσμικοί άνθρωποι.

Είτε πέντε χρόνια ζήσει κανείς, είτε εκατόν πέντε δεν έχει σημασία. Αξία έχει η υγεία της

ψυχής. Χαρά σ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν την περίπτωση της ασθενείας με μετάνοια· και

είτε ζήσουν είτε όχι, θα είναι έτοιμοι. Ο Κύριος περιμένει. Περιμένει στο φρέαρ του Ιακώβ

την κάθε ψυχή, όσο αμαρτωλή κι αν είναι. Περιμένει ν’ αδειάσει στο εξομολογητήριο το

θολό νερό της ψυχής της και να γεμίσει με νερό καθαρό, ώστε να μή διψάσει στην αιώνια

ζωή.

Ακόμη κι όταν αδικούμαστε να μην παραπονούμαστε. Ευκαιρία είναι.

Και να μας πουν μια κουβέντα να μή σταθούμε. Ο Κύριος καρφώθηκε πάνω στο Σταυρό. Κι

όμως «εσιώπα». Εμείς γιατί διαμαρτυρόμαστε; «Άλλωστε «μακάριοι εστε όταν ονειδίσωσιν

υμάς».

Και να αδικείται ακόμα ο πνευματικός άνθρωπος δεν βλάπτεται, όταν δεν μιλάει. Βλέπει

τον εαυτόν του καλύτερα, ευχαριστεί τον Θεόν και κοιτάζει μήπως κάποια αδυναμία

κρύβεται μέσα του και του κάνει ζημιά στην πνευματική του πορεία.

Η αδικία πάντοτε χωρίζει εκείνους που αδικούν από τον δίκαιο Θεό και τους οδηγεί στη

χρεωκοπία. Αδικημένοι να είμαστε, για να έχουμε μισθό από τον Θεό.

Το ωραιότερο και αγιότερο δώρο του Θεού είναι ο χρόνος της ζωής του ανθρώπου.

Όταν ταξιδεύουμε, ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας. Και αποτελούν βάρος. Οι πνευματικές

αποσκευές δεν αποτελούν βάρος. Όσο πιο πολλές είναι, τόσο πιο ανάλαφρο κάνουν τον

άνθρωπο. Πουπουλο τον κάνουν. Η αισιοδοξία, η γαλήνη, η αγάπη, η ταπείνωσις. είναι

αποσκευές της ψυχής. Όταν υπάρχουν αυτές δεν χωράει ζηλοτυπία, πάθος, μίσος.

~

~ 31 ~

Αν έχουμε κατά νουν το φέρετρο, τότε τίποτα δεν θα θεωρούμε δικό μας, παρά μόνο το

βαλιτσάκι με τα σάβανα, αυτά και μόνο μας ανήκουν τίποτε άλλο.

Ζωή αγία, καθαρή, αγγελική για τον Ουρανό και την αιωνιότητα. Να το σκεπτόταν αυτό ο

άνθρωπος! Χίλια χρόνια κι από την αρχή χίλια χρόνια και πάλι απ’ την αρχή. Μια

αρρώστια, μια δοκιμασία, μια κακουχία κάποτε περνάει. Η Αιωνιότητα όμως!... Ο Θεός να

φυλάξει και τον πλέον αδύνατον. Αιωνιότης ατέρμονη. Να μας διακατέχει το πνεύμα της

αιωνιότητος.

Να δώσει ο Θεός να βρεθούμε μέσα από την πόρτα του Παραδείσου. Όχι απ’ έξω. Και

πολλές φορές από την πόρτα του Παραδείσου θα αηδιάζουμε οποίο γήινο ελάττωμα και

αδυναμία μας παρέσυρε. Θα λέμε πόσο ανόητος ήμουνα.

Θέλουμε δε θέλουμε σπέρνουμε στον εαυτό μας. Θέλουμε δε θέλουμε θα παρουσιάσουμε τη

σπορά εκεί επάνω. Με αμέλεια, με πείσμα, με λογισμούς, με προσπάθεια προσφέρουμε τον

εαυτό μας; Κινηματογραφική ταινία θα είναι η ζωή μας στη μέλλουσα κρίση. Να μας

φωτίσει ο Θεός να σπέρνουμε εν Πνεύματι. Λοιπόν, θέλει δε θέλει ο άνθρωπος σπέρνει· πώς

θα υπακούσει, πώς θα κοιτάξει, πώς θα απαντήσει, πώς θα εκφραστεί. Τί ωραίο πράγμα να

καταλήξει ο άνθρωπος με καθαρή σπορά, καθαρό χωράφι και καθαρή οικοδομή για την

αιωνιότητα! Πόση θα είναι η χαρά!

Δεν μπορεί να συλλάβει η σκέψη μας τί κάνουν οι Άγιοι για μας που ζούμε εδώ, στην

κοιλάδα του κλαύθμωνος. Τί δεήσεις και τί προσευχές κάνουν οι Άγιοι για μας εδώ. Διότι

περπάτησαν εδώ που περπατάμε και εμείς, και συνάντησαν δυσκολίες, πειρασμούς και

εμπόδια, που κι εμείς συναντάμε. Να καταφεύγουμε πάντα στους Αγίους και να ζητάμε

έλεος, τις προσευχές και τις ικεσίες τους. Είδατε οι φίλαθλοι με πόσο πάθος παρακολουθούν

τους δικούς τους αθλητάς που αγωνίζονται στο στάδιο; Λοιπόν, σκεφτόμαστε κι εμείς ότι

πάνω από τον Ουρανό παρακολουθούν οι Άγιοι τον αγώνα μας εδώ στη γη και

προσεύχονται; Και πόση χαρά δοκιμάζουν όταν νικάμε.

«Για τη μοναχική ζωή»

Δικό μας τάλαντο και πρώτο λαχείο είναι η αγγελική μας κλήσις.

Όταν ο άνθρωπος δίνει τον εαυτόν του στο Χριστό, όλος ο ουρανός είναι περιουσία δική

του.

Μακάριοι όσοι δόθηκαν στον Χριστό· κατέχουν όλη τη γη και τον ουρανό.

Η αφιερωμένη ψυχή κάθε μέρα γιορτάζει.

Άφθαστο Πανεπιστήμιο το Μοναστήρι.

«Ουδέν γλυκύτερον του ουρανίου Νυμφίου». Και όταν αγκαλιάζουμε το Χριστό με όλο μας

το είναι χωρίς να αφήνουμε υπόλοιπα, τότε διαποτιζόμαστε κι εμείς απ’ αυτή τη γλυκύτητα.

Με κάλεσε ο Κύριος. Και καλούμαι ανά πάσα στιγμή και ώρα να βλέπω τον εαυτό μου και

να παραδειγματίζομαι από τις προσωπικότητες τις Ευαγγελικές και τις Αποστολικές και τις

Πατερικές. Να έχω κατά νουν όλους εκείνους, όλα τα παραδείγματα αυτά. Να λέει η

καθεμιά: «Ο Θεός μ’ αξίωσε να γίνω μοναχή για να προσπαθώ να παρουσιάζω ομοιότητες

με τη ζωή του Ουρανού, με τη ζωή των αγγέλων, με τη ζωή των Μυροφόρων».

~

~ 32 ~

Η χάρη του Θεού έχει δύναμη, πολλή δύναμη. Κάνει τον άνθρωπο από λαϊκό κληρικό, από

είδωλο λάτρη Χριστιανό. Ενισχύει μια ψυχή ν’ αφήσει τον κόσμο και να γίνει νύμφη του

Χριστού.

Όταν χειροτονείται ο Πρεσβύτερος του δίνει την παρακαταθήκη ο Αρχιερεύς. Από τον

καθένα θα απαιτήσει ο Θεός την ήμερα της κρίσεως την παρακαταθήκη. Για τον καθένα μας

όμως είναι η ομολογία και το ναι που μετά παρρησίας λέγομε. Το «Ναι, τίμιε πάτερ» είναι

για το μοναχό η ομολογία. Μας λέει ο Κύριος: «Εγώ σου το έδωσα. Εάν εσύ δεν το τίμησες

δεν έχεις θέση κοντά μου». Και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο μαρτύριο, τη μεγαλύτερη

τιμωρία που θα υποστούμε. «Εννοούσα, ψυχή μου, γρηγόρησον». Ο αφιερωμένος

άνθρωπος, που τον κάλεσε ο Θεός, πρέπει να είναι παράδειγμα άγιο και φωτεινό.

Ο στόχος και η προσπάθεια της κάθε μιας μέσα στο Κοινόβιο δεν είναι να διακριθεί, για να

επιδείξει εγωιστικά τον εαυτό της, αλλά η ωφέλεια του συνόλου.

Το ετόνισα και το τονίζω. Χρειάζεται βάθος, βάθος, βάθος. Να μην παραμένουν οι λέξεις

παραπονούμενες και απραγματοποίητες. Να θαμπώνει η μια την άλλη. Να είναι η μια ένα

κομμάτι της άλλης, να ‘ναι θετική η βοήθεια της μιας προς την άλλη. Πραγματικά, όπως

νιώθει το χέρι της η κάθε μια, να νιώθει την αδελφή της. Μια ψυχή και μια καρδιά. Τότε,

όχι λογισμοί, αλλά βουνά να πέσουν επάνω μας, ο Χελμός να πέσει επάνω μας, δεν την

κουνάει την αδελφότητα. Και γίνεται αφορμή η αδελφότης αυτή να δοξάζεται το όνομα του

Θεού. Να, η ωφέλεια. Γιατί διαφορετικά, αν δεν πετύχουμε το βάθος, ήταν καλύτερα να πα-

ρέμενε η καθεμιά στη δουλειά της. Να ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για τέτοιο Μοναχισμό.

Βάθος, βάθος, βάθος. Όχι ρηχοί. Όχι απ’ έξω. Γιατί «Και στα Μοναστήρια, λένε, λίγους

βρίσκεις καλούς, όχι όλους με βάθος».

Μέσα στο Κοινόβιο με την ενότητα και την αγάπη χαλκεύονται οι χαρακτήρες. Πώς κτυπάει

το ένα κουφέτο το άλλο μέσα στο καζάνι και τόσο ωραία βγαίνουν έξω. Και πώς τα

πετραδάκια εκεί στη θάλασσα που κτυπιόνται μεταξύ τους από το κύμα, έτσι και στο

Κοινόβιο.

Στο πρόσωπο της κάθε μιας αδελφής θα βλέπουμε το Χριστό. Όποτε ούτε παρεξήγηση, ούτε

φωνή, ούτε γκρίνια, ούτε τίποτε. Το Χριστό βλέπω. Βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο της

αδελφής. Να προσπαθεί να δίνει χαρά η μια στην άλλη.

Να προσφέρει η μία μοναχή στην άλλη τον εαυτόν της οικοδομητικόν.

Όσο περισσότερο η μια νιώθει ένα κομμάτι της άλλης τόσο οι ευλογίες θα είναι

περισσότερες και δυνατότερες και πλουσιότερες.

Εμείς να είμαστε κολλημένες, όπως οι μέλισσες. Να ξεκουράζεται η μία με την άλλη, ν’

αναπαύεται βλέποντας το πρόσωπο η μια της άλλης. Αυτό θα πει αδελφότης. Μεταξύ σας

μέλισσες, μυρμήγκια.

Να είσαι αυστηρή στη λατρεία, στον κανόνα, στο ναό. Να έχεις αγάπη προς όλους. Θα

βλέπεις ψυχή· όχι ελαττώματα. Κοίταξε τον Κύριο πάνω στο Σταυρό! Και τον Ιούδα

περιποιήθηκε ο Κύριος.

Η αγάπη θέλει καρδιά, όχι χείλη. Και δεν εκδηλώνεται μόνο την ώρα του πόνου αλλά και

όταν πέφτει ο άλλος. (Όχι κατάκριση και σχόλια). Δεν έχει αγάπη όποια σχολιάζει μια

αδελφή η και τον πλησίον σε άλλον.

Μετά το Απόδειπνο σιωπή. Την Παρασκευή σιωπή. Την Καθαρά Δευτέρα σιωπή. Όχι να

κάνουμε τριήμερο και η γλώσσα να δουλεύει.

~

~ 33 ~

Η μοναχή πρέπει να είναι κωφή, τυφλή και άλαλη. Να σταματήσει το γιατί και το διότι. Ο

μοναχισμός είναι σιωπή και υπακοή. Όχι αργολογία. Από τα πολλά λόγια θα πέσεις στην

κατάκριση κι από αυτήν στη συκοφαντία.

Προϋπόθεση της ευχής είναι η καλή συμφωνία μεταξύ του νου, της καρδιάς και της

γλώσσας. Τί να το κάνεις να λες με το στόμα την ευχή και με το νου και την καρδιά να

κάνεις περιοδείες; Χρειάζεται πρώτα καλή τακτοποίηση του εαυτού μας, καλή συμφωνία.

Εκείνο που επιμένω είναι να είναι όλα στο θέλημα του Θεού.

Το σύνθημα μας: «Ας είναι ευλογημένο». Εκεί είναι ο ουρανός, ο Θεός, η ειρήνη, η

αισιοδοξία, η επιτυχία. «Ας είναι ευλογημένο». Τίποτε άλλο. Και τότε τίποτε δε μας

ενοχλεί, ούτε πειρασμός ούτε δυσκολία.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν είμαστε στην τελεία υπακοή, βοηθάμε τα μέγιστα τον

πνευματικό και τη Γερόντισσα. Και έτσι νοστιμεύει η ζωή της αδελφότητος.

Να υπακούει ο εαυτός μας στον εαυτό μας, τον καλό εαυτό μας. Να του λέμε: «Κάνε τούτο»

και να το κάνει, χωρίς να τον παρακαλούμε και χωρίς να τον πιέζουμε. Άνετα να υπακούει

στον καλό εαυτό μας πρώτα και μετά στο Γέροντα και τη Γερόντισσα.

Μα πώς θα αποκτήσουμε οσιότητα; Για ν’ αποκτήσουμε θέλει να μην κάνουμε ποτέ ότι μας

λέει το μυαλό μας. Έλεγε ο Γέροντας μου «Όπου το μυαλό του εκεί και τα πόδια του».

Τα βιβλία τα πατερικά το γράφουν ξεκάθαρα. Δεν επιτρέπεται να προγραμματίζει ο

υποτακτικός κάτι από μόνος του κι αν ακόμη είναι κάτι καλό. Το λέει στο Γέροντα και μετά

δεν έχει καμιά ευθύνη εκείνος.

Να μπαίνει η κάθε μια στο κελί της και να βλέπει τον Κύριο, τον Αναστάντα Κύριο. Ποτέ

με λογισμούς στο κελί.

Είναι πολύτιμος πολυτιμότατος ο χρόνος για το μοναχό και τη μοναχή. Γιατί να δίνουμε

χρόνο στο λογισμό; Έχουμε δουλειές, έχουμε κανόνα, έχουμε την ευχή να λέμε, έχουμε το

διακόνημά μας, τον Χριστό έχουμε, γιατί να χάνουμε χρόνο;

Οι λογισμοί, άμα δεν τους δώσεις σημασία, φεύγουν, δεν θα σταθούν. Άμα τους κρατάμε,

θα κάνουν φωλιά μέσα. Έχουμε κάνει καμιά συμφωνία και εταιρεία με τους λογισμούς; Δεν

έχουμε καμιά δουλειά… Ο μοναχός που έχει μια γραμμή και έχει ένα ιδανικό και ένα

δρόμο, ο μοναχός, που έδωσε τον εαυτό του στο Χριστό δεν έχει καμιά δουλειά με τους

λογισμούς.

Όλα τα επιτυγχάνουμε με τη δική Του βοήθεια, με τη δική Του δύναμη και με τη δική Του

χάρη.

Να λέει η καθεμιά στον εαυτό της: «Αρέσει αυτό στον Κύριο μου; Αυτός ο λογισμός, αυτή

η σκέψη η αυτή η εκδήλωση και ο τρόπος; Ικανοποιεί τον Κύριο; Τον ευχαριστεί ο

χειρισμός που κάνω; Αφού σε Εκείνον ανήκω, στον Χριστό». Φταίει η προσωπική

αντωνυμία… δεν έχουμε πετάξει από την καρδιά μας, από τη σκέψη μας και τη ζωή μας, το

«εγώ». Θα μας πει εκεί πάνω: «Βρε παιδάκι μου, δεν έδωσες τον εαυτό σου σε μένα; Γιατί

ζούσες με την προσωπική αντωνυμία; Γιατί δεν με υπολόγιζες καθόλου;» Πολλές τέτοιες

σκέψεις να κάνουμε, για να νικάμε τον κακό εαυτό μας. Να ζούμε σαν να ανήκουμε στον

Κύριο και όχι στον εαυτό μας. Και τότε απολαμβάνουμε όλη τη χάρη και τις ευλογίες του

Κυρίου και τη ζωή του Ουρανού.

Το Άγιο Πνεύμα να το φαντασθούμε ως ένα σκαπάνι που σκάβει συνέχεια στις ψυχές μας.

Τις σκάβει, τις οργώνει, τις διβολίζει, πετάει από μέσα αγριάδες, πετάει βελούρια, πετάει

~

~ 34 ~

πέτρες, ότι υπάρχει στο χωράφι της δούλης του Κυρίου, το πετάει, το διώχνει, το

απομακρύνει· ώστε να είναι το χωράφι της δούλης του Κυρίου τόσο καλλιεργημένο, τόσο

ωραίο, τόσο άγιο που να δέχεται μόνο αρετές. Αρετές και τη ζωή του ουρανού, τη ζωή του

Κυρίου. Πόσο δυνατό είναι κανείς πραγματικά να κινείται, να σκέπτεται, να ζει, να

νταραβερίζεται, να εργάζεται συνέχεια με το Άγιο Πνεύμα, με την αγάπη του Κυρίου. Όλο

αναμορφώνεται και όλο αναγεννάται και ανεβαίνει η στάθμη της ψυχής του και όλο

περισσότερο επικοινωνεί με τον Κύριο και επιτυγχάνει τη θέωση κατά τους πατέρας της

Εκκλησίας.

Λοιπόν εκείνο που αποτελεί κίνδυνο, μεγάλο κίνδυνο είναι η συνήθεια, μεγάλο και τρομερό

κίνδυνο η συνήθεια. Εμείς να μη επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συνηθίζει, είτε τη

Λειτουργία, είτε την ψαλτική, είτε το Ποτήριο της Ζωής είτε… να μη το συνηθίζουμε. Να

νοιώθουμε δέος κάθε φορά που γίνεται Λειτουργία. Με πολλή συγκίνηση και συναίσθηση

και ευγνωμοσύνη εις τον Θεόν να παρακολουθούμε. Θα μπορούσαμε πάντοτε ως για πρώτη

φορά και τελευταία φορά να παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία; Λοιπόν είναι ο

μεγαλύτερος κίνδυνος η συνήθεια. Συνήθεια και στον κανόνα και στην προσευχή και στη

Λειτουργία και, και, και. Όταν προσπαθεί κανείς να νοιώθει τον Κύριο κοντά του και να ζει

το ιδανικό του, δεν γίνεται συνήθεια ποτέ. Μα, και να μην προλάβει, ας πουμε, να κάνει τον

κανόνα του όλον, αν κάνει κείνο τον κανόνα τον πιο λίγο καλά, παστρικά, καθαρά, με

πολλή συναίσθηση, τον δέχεται ο Θεός σαν δέκα κανόνες. Να είναι ο νους και η σκέψις μας

εις τον Θεόν και να νοιώθουμε εκεί τον Θεόν κοντά μας. Ε, ευλογεί, ευλογεί τότε ο Κύριος

και αγιάζει.

Η ζωή μας να περπατάει έξω από αδυναμίες και μακριά από υποχωρήσεις και

συμβιβασμούς. Να επιδιώκουμε βίον αγνόν και ζωή ολοκάθαρη και Μυστηριακή. Να

μοσχοβολάει από προσευχή, από Λατρεία, από αγώνα πνευματικό και άγιο. Ώστε όλα αυτά

να βεβαιώνουν ότι είμαστε σταθεροί στην κλήση μας, και ότι κρατάμε δυνατά την αγίαν

παρακαταθήκην της ζωής που μας ενεπιστεύθη ο Κύριος.

Ε, αυτές οι ανθρώπινες αδυναμίες θέλουν περιφρόνηση, περιφρόνηση θέλουνε και

κατακέφαλα να τις χτυπάμε. Να μη μας παρασύρουνε ποτέ οι ανθρώπινες αδυναμίες. Να

πρυτανεύει το καλλιεργημένο χωράφι και να πρυτανεύει ο καλός και αγαθός εαυτός μας,

διότι έχουμε και καλά. Εργασία χρειάζεται, εργασία, εργασία, εργασία.

Νομίζω, είτε στον εαυτό μας παρατηρούμε αδυναμίες και πέφτουμε, είτε στους παραέξω,

μπροστά στη δόξα και το μεγαλείο και τη χαρά του Ουρανού, δεν πρέπει να στεκόμαστε

καθόλου. Μπροστά στην αγίαν αποστολήν μας, όχι απλώς να ξεχνάμε τα ελαττώματα και

τις αδυναμίες μας, αλλά ουδόλως να στέκουν στη σκέψη μας. Τελεία - τελεία - τελεία

περιφρόνησις.

Στη μετάνοια του Τελώνου να στεκόμαστε. Ούτε στο ελάχιστο να μη νιώθει κάποιος ότι

είναι καλύτερος από τον άλλο…

Η εν μετάνοια αδελφή είναι σιωπηλή, ευχάριστη, ταπεινή. Ακτινοβολεί. Δεν εκφράζει

γνώμη, δεν σχολιάζει, δεν ελέγχει. Ούτε για τον κόσμο που ζει στην αμαρτία εκφράζεται

άσχημα. Λέει: «Άραγε αυτοί είχαν τις δικές μου ευκαιρίες;» Και συμπεριφέρεται με

επιείκεια. Τότε απολαμβάνει τον κανόνα της, την προσευχή, τη λατρεία, τη συγχώρηση που

ζητάει κάθε βράδυ.

Μετάνοια ίσον τελεία αλλαγή. Πρώτα το έργο της μετανοίας και κατόπιν της διακονίας.

Άμα προηγείται η μετάνοια είναι χαριτωμένος ο άνθρωπος. Τον εαυτό του παρακολουθεί

και ελέγχει. Αγωνίζεται γύρω από τα ελαττώματα του, και λέει συνέχεια «Κύριε Ιησού

Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλό»… Λοιπόν η αφιερωμένη ψυχή που ζει εν μετάνοια δεν

φοβάται κανένα δύσκολο σημείο. Αφήνει με εμπιστοσύνη τον εαυτό της στα χέρια του

Θεού.

~

~ 35 ~

Σας μεταφέρω μια παραγγελία του ουρανού: «Η Νύμφη του Χρίστου να είναι ειρηνική,

χαρούμενη και αισιόδοξη, όσες δυσκολίες κι αν συναντάει».

Να καταφέρνει ο πνευματικός και αφιερωμένος άνθρωπος να είναι πάντοτε ξάστερος. Να

στέκεται παραπάνω από καταστάσεις, από κάτι που θα συμβεί, από δυσκολίες. Να το πνίγει

μέσα του.

Εφόσον εγκαταλείψαμε τα πάντα, θέλουμε δεν θέλουμε θα περπατήσουμε στ’ αχνάρια των

Αγίων. Αυτό καλούμεθα να κάνουμε. Και κατ’ ακολουθίαν δεν μας κουράζει και δεν μας

απογοητεύει καμιά δυσκολία. Διότι αν οι Μάρτυρες αντιμετώπισαν το Μαρτύριο με χαρά

και με ενθουσιασμό, εμείς είναι να στεκόμαστε σε τυχόν μικροδυσκολίες;

Συναντήσαμε εμείς δυσκολίες που συνάντησε ο Παύλος; Μπορεί να είμαστε λίγο αδύνατοι

και μας στοιχίζει. Έτσι, παιδί μου, θα μας κάνει μεγάλο παράπονο ο Κύριος. «Βρέ παιδί

μου», θα πει «Εγώ πάνω στο Σταυρό παραπονέθηκα; Δέχτηκα καρφιά. Παραπονέθηκα εγώ;

Παρουσιάστηκα σκυθρωπός και κατηφής και - και - και απογοητευμένος; Εσύ, γιατί, παιδί

μου; Γιατί αφήνεις τον εαυτό σου και απογοητεύεσαι;».

Να λέμε: «Είσαι καλή δυσκολία, ήλθες να με ωφελήσεις. Ήλθες να με γεμίσεις με τη χάρη

του Θεού, με τη δύναμη του Κυρίου. Και τί είσαι σύ δυσκολία μπροστά στο Σταυρό του

Κυρίου; Λοιπόν έτσι νομίζω· ως Πνευματικός μικρός και ταπεινός, αυτό έχω να καταθέσω.

Και δεν πρέπει να αφήνουμε το κάθε τι που λέμε απαρατήρητο και να μην το εφαρμόζουμε.

Διότι θα μου ζητήσει λόγο ο Θεός εκεί πάνω. Θα μου πει: «Τί έκανες εκεί κάτω; Γιατί

δικαιολογούσες τις δυσκολίες της καθεμιάς και προχωρούσε ο καιρός με τα ελαττώματα

της;». Λοιπόν, παρακαλώ το δύσκολο να το βλέπουμε εύκολο και τον πειρασμό να τον

βλέπουμε ως ευκαιρία για να ωφελούμεθα. Να έχουμε πιο πολλή Χάρη, πιο πολύ πλούτο

του Αγίου Πνεύματος, της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Να λέμε: «Δόξα Σοι, ο Θεός»,

να ευχαριστούμε τον Θεό για την κάθε δύσκολη στιγμή. Γιατί μας δίνει την ευκαιρία να

κάνουμε κάτι, να παρουσιάσουμε κάτι.

Να ενισχύσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και να καταλάβουμε ότι τα δύσκολα

σημεία είναι οι πλατιοί δρόμοι και οι λεωφόροι που μας οδηγούν στον Ουρανό και στον

Παράδεισο. Να το ζει αυτό ο αφιερωμένος άνθρωπος. Η δυσκολία είναι το ωραιότερο, το

αγιότερο, το πιο ευχάριστο γεγονός για το Χριστιανό. Καθ’ όν χρόνον ο Απόστολος Παύλος

το επαναλαμβάνει «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου».

Μας καλεί η δυσκολία να προσευχηθούμε περισσότερο και να γονατίσουμε περισσότερο

και να έλθουμε περισσότερο κοντά στον Κύριο, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Οι

αδυναμίες είναι εκείνες οι όποιες πολύ μας βασανίζουν. Διότι δεν στεκόμαστε στο μεγαλείο

του ξεκινήματος μας και του ιδανικού μας. Αν έχετε ταξιδέψει με αεροπλάνο, θα είδατε

κάτω τις πεδιάδες, τα ποτάμια, τους δρόμους, τα χωριά. Έτσι είδε ο Παύλος τον Παράδεισο!

Λοιπόν, τί ωραίο να ζούμε από εδώ αύτη την Πολιτεία, που μας περιμένει!

Ιερομόμναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης

ΠΗΓΗ: Σύντομο βιογραφικό και πατρικές νουθεσίες του πολυχαρισματούχου Γέροντος Ευσεβίου Γιαννακάκη

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Θεσσαλονίκη, 2009)

~

~ 36 ~

Οι ψαλμοί του Δαυίδ

1. Όταν φυτεύουν δέντρα ή αμπέλι, για να καρποφορήσουν.

2. Για να δώσει φώτιση ο Θεός σε αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια.

3. Για να φύγει η κακία από τους ανθρώπους, για να μη βασανίζουν άδικα τους συνανθρώπους τους.

4. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ευαίσθητους ανθρώπους, που αρρώστησαν από μελαγχολία από τη συμπεριφορά

των σκληρόκαρδων ανθρώπων.

5. Για να θεραπεύσει ο θεός τα πληγωμένα, χτυπημένα μάτια από κακό άνθρωπο.

6. Για να ελευθερώσει ο θεός τον μαγεμένο άνθρωπο.

7. Γι' αυτούς που έπαθαν φοβία από τις φοβέρες και τις απειλές των κακών ανθρώπων.

8. Γι' αυτούς που έπαθαν κακό από δαίμονες ή από πονηρούς ανθρώπους.

9. Για να πάψουν να σε φοβερίζουν οι δαίμονες στον ύπνο σου ή με φαντασίες την ημέρα.

10. Για σκληρόκαρδα αντρόγυνα που μαλώνουν και χωρίζουν. (όταν βασανίζει ο σκληρός ή η σκληρή τον

ευαίσθητο).

11. Για τρελούς που έχουν κακότητα και κάνουν κακό στους ανθρώπους.

12. Γι' αυτούς που πάσχουν από το συκώτι.

13. Για φοβερό δαιμόνιο, συνέχεια 3 × 3 ημέρες.

14. Για να αλλάξουν γνώμη οι ληστές και να επιστρέψουν άπρακτοι και μετανοημένοι.

15. Για να βρεθεί το κλειδί όταν χαθεί.

16. Για μεγάλη συκοφαντία, 3 φορές την ημέρα επί 3 ημέρες.

17. Όταν γίνεται σεισμός ή θεομηνία, κατακλυσμός και κεραυνοί.

18. Για να ελευθερωθούν οι μητέρες στη γέννα τους.

19. Για ανδρόγυνα που δεν γεννούν λόγω αναπηρίας, για να τους θεραπεύσει ο Θεός, να μη χωρίσουν.

20. Για να μαλακώσει ο θεός τις καρδιές των πλουσίων να κάνουν ελεημοσύνες στους φτωχούς.

21. Για να εμποδίσει ο θεός την πυρκαγιά, για να μη γίνει κακό.

22. Για να ημερέψει ο Θεός τα άτακτα και ανυπάκουα παιδιά, που θλίβουν τους γονείς τους.

23. Για να ανοίξει η πόρτα όταν χαθεί το κλειδί.

24. Σε ανθρώπους που φθονεί πολύ ο πειρασμός και τους φέρνει συνέχεια αναποδιές στη ζωή τους, για να γογγύσουν.

25. Όταν ζητάει κανείς κάτι καλό από τον θεό, για να του δώσει χωρίς να τον βλάψει.

26. Για να προστατεύσει ο Θεός τους χωρικούς από τα εχθρικά στρατεύματα, να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους

και λεηλασίες στις αγροικίες.

27. Για να θεραπεύσει ο θεός τους νευρασθενείς και τους νευρόπονους.

28. Γι' αυτούς που τους πειράζει η θάλασσα και φοβούνται στη πολλή φουρτούνα.

29. Γι' αυτούς που κινδυνεύουν μακριά, μέσα σε βάρβαρους και άπιστους λαούς, για να τους φυλάξει ο Θεός και να

φωτίσει κι εκείνους να ημερέψουν, και να γνωρίσουν τον Θεό.

30. Για να δώσει ο θεός αφθονία σπαρτών και καρπών στα δέντρα, όταν ο καιρός δεν είναι ευνοϊκός.

31. Για να βρουν οι οδοιπόροι τον δρόμο όταν χαθούν και ταλαιπωρούνται.

32. Για να φανερώσει ο Θεός την αλήθεια στους αδικοφυλακισμένους, για να ελευθερωθούν.

33. Σε ψυχοραγούντες, όταν βασανίζονται από τους δαίμονες την ώρα του θανάτου, ή σε εχθρικά στρατεύματα, όταν

απειλούν και παραβιάζουν τα σύνορα, για να κάνουν κακό.

34. Για να ελευθερώσει ο θεός τους καλοκάγαθους ανθρώπους από τις παγίδες των πονηρών ανθρώπων, που

εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους του Θεού.

35. Για να εξαλειφθεί τελείως η έχθρα μετά από μαλώματα ή παρεξηγήσεις.

36. Για βαριά πληγωμένους ανθρώπους από κακοποιούς εγκληματίες.

37. Όταν πονάνε οι σιαγόνες από σάπια δόντια.

38. Για να βρουν εργασία οι εγκαταλελειμμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι, για να μη θλίβονται.

39. Για να επανέλθει αγάπη μεταξύ αφεντικού και υπαλλήλων, όταν δημιουργούνται προστριβές.

40. Για να ελευθερωθούν οι μητέρες στη γέννα, από πρόωρο τοκετό.

41. Σε νέους που αρρωσταίνουν από έρωτα, όταν τραυματίζεται το ένα πρόσωπο και θλίβεται.

42. Για να ελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι από τις φυλακές του εχθρικού έθνους.

43. Για να φανερώσει ο θεός την αλήθεια στα παρεξηγημένα αντρόγυνα, για να συμφιλιωθούν.

44. Για τους ανθρώπους που πάσχουν από την καρδιά ή από τα νεφρά.

45. Για τους νέους που εμποδίζει ο εχθρός από φθόνο να δημιουργήσουν οικογένεια (να παντρευτούν).

46. Για να ειρηνεύσει ο υπηρέτης ή ο δούλος, όταν φύγει από το αφεντικό του και να βρει δουλειά.

47. Όταν γίνονται μεγάλες καταστροφές και ληστείες από βαρβαρικές συμμορίες -πειρατών-. Να διαβάζεται συνέχεια

επί 40 μέρες.

48. Γι αυτούς που κάνουν επικίνδυνη δουλειά.

49. Για να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Θεό οι απομακρυσμένοι άνθρωποι, να σωθούν.

~

~ 37 ~

50. Όταν εξ αμαρτιών μας έρθει παιδαγωγική οργή του Θεού (επιδημία αρρώστιες και θανατικό στους ανθρώπους ή

στα ζώα).

51. Για να μετανοήσουν οι σκληρόκαρδοι άρχοντες και να γίνουν εύσπλαχνοι, για να μη βασανίζουν τον λαό.

52. Για να ευλογήσει ο θεός τα δίχτυα, να γεμίζουν ψάρια.

53. Για να φωτίσει ο θεός τους πλουσίους που έχουν αγορασμένους δούλους, να τους ελευθερώσουν.

54. Για να αποκατασταθεί η υπόληψη της δυσφημισμένης οικογενείας που είχε συκοφαντηθεί.

55. Σε ευαίσθητους, που έχουν πληγωθεί ψυχικά από συνανθρώπους τους.

56. Για ανθρώπους που υποφέρουν από πονοκέφαλο, από πολλή στεναχώρια.

57. Για να έρθουν ευνοϊκά τα πράγματα σε εκείνους που ενεργούν για το καλό, να εμποδίσει ο Θεός κάθε πονηρή

ενέργεια δαιμόνων ή φθονερών ανθρώπων.

58. Για τους βουβούς, να δώσει ο Θεός λαλιά.

59. Για να φανερώσει ο Θεός την αλήθεια, όταν συκοφαντείται σύνολο ανθρώπων.

60. Γι' αυτούς που δυσκολεύονται στην εργασία, είτε από τεμπελιά, είτε από δειλία.

61. Για να απαλλάξει ο θεός από δοκιμασίες τον ολιγόψυχο άνθρωπο, που δεν έχει υπομονή και γογγύζει.

62. Για να καρπίσουν τα χωράφια και τα δέντρα, όταν στερούνται από νερό.

63. Όταν δαγκωθεί άνθρωπος από λύκο ή σκύλο λυσσασμένο (τους έδινε και από διαβασμένο νερό να πιούν).

64. Για να έχουν οι έμποροι ευλογία, για να μη φλυαρούν και αδικούν τους απλούς ανθρώπους.

65. Για να μη φέρει αναποδιές ο πονηρός στα σπίτια και θλίβει τις οικογένειες.

66. Για να ευλογηθούν τα πουλερικά (ορνιθοτροφεία).

67. Για να ελευθερωθούν οι μητέρες, που δυσκολεύονται να αποβάλουν, όταν παθαίνουν κακό.

68. Όταν γίνονται θεομηνίες και πλημμυρίζουν τα ποτάμια και παρασύρουν σπίτια και ανθρώπους.

69. Σε ευαίσθητους ανθρώπους που θλίβονται για το παραμικρό και έρχονται σε απόγνωση, να τους ενισχύσει ο Θεός.

70. Για εγκαταλελειμμένους ανθρώπους, που γίνονται βαρετοί από φθόνο του διαβόλου κι έρχονται σε απόγνωση, για

να βρουν έλεος και περίθαλψη από το Θεό.

71. Για να ευλογήσει ο Θεός τα αγαθά της νέας εσοδιάς, που μετέφεραν στα σπίτια τους οι γεωργοί.

72. Για να μετανοήσουν οι κακοποιοί άνθρωποι.

73. Για να προφυλάξει ο Θεός τους χωρικούς που εργάζονται στα χωράφια τους, όταν οι εχθροί έχουν περικυκλωμένο

το χωριό.

74. Για να ημερέψει το βάρβαρο αφεντικό, να μη βασανίζει τους συνανθρώπους του τους υπαλλήλους.

75. Σε μητέρα που φοβάται στη γέννα της, για να την ενισχύσει και να την προστατέψει ο Θεός.

76. Όταν δεν υπάρχει κατανόηση μεταξύ γονέων και παιδιών, να τους φωτίσει ο Θεός, για να ακούνε τα παιδιά τους

γονείς και οι γονείς να δείχνουν αγάπη.

77. Για να φωτίσει ο Θεός τους δανειστές, να μη πιέζουν τους συνανθρώπους τους για το χρέος και να είναι

εύσπλαχνοι.

78. Για να προφυλάξει ο θεός τα χωριά από ληστείες και καταστροφές των εχθρικών στρατευμάτων.

79. Για να θεραπεύσει ο Θεός τον άνθρωπο, όταν πρήζεται το πρόσωπο και πονάει όλο το κεφάλι.

80. Για να οικονομήσει ο Θεός τους φτωχούς, που στερούνται και στεναχωριούνται από την ανέχεια και θλίβονται.

81. Για να αγοράσουν οι άνθρωποι τα προϊόντα των γεωργών, για να μη στεναχωριούνται και θλίβονται οι χωρικοί.

82. Για να εμποδίσει ο Θεός τους κακούς ανθρώπους, που θέλουν να κάνουν δολοφονίες.

83. Για να διατηρηθούν από τον Θεό όλα τα υπάρχοντα του σπιτιού καλά, τα ζώα και τα προϊόντα των παραγωγών.

84. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί από τους ληστές κι έπαθαν φοβία.

85. Για να σώσει ο Θεός τον κόσμο, όταν πέφτει χολέρα στον άνθρωπο και πεθαίνουν.

86. Για να παρατείνει ο Θεός τη ζωή στους οικογενειάρχες, που έχουν ακόμα οικογενειακές υποχρεώσεις.

87. Για να προστατεύει ο Θεός όλους τους απροστάτευτους ανθρώπους, που ταλαιπωρούνται από σκληρούς

συνανθρώπους.

88. Για να δυναμώσει ο Θεός τους φιλάσθενους και αδύνατους ανθρώπους, για να μπορούν να εργάζονται χωρίς να

κουράζονται και να θλίβονται.

89. Για να βρέξει ο Θεός, όταν υπάρχει ανομβρία ή όταν στερέψουν τα πηγάδια, για να βγάλουν νερό.

90. Για να εξαφανιστεί ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται σε άνθρωπο και τον τρομάζει.

91. Για να δώσει ο Θεός σύνεση στους ανθρώπους, να προκόβουν πνευματικά.

92. Για να προφυλάξει ο Θεός το πλοίο όταν κινδυνεύει από μεγάλη φουρτούνα στη θάλασσα (έριχνε δε και

αγιασμένο νερό στα 4 σημεία του πλοίου).

93. Για να φωτίσει ο θεός τους άτακτους ανθρώπους, που δημιουργούν θέματα στο έθνος και αναστατώνουν τον λαό

και τον ταλαιπωρούν με ακαταστασίες και φαγωμάρες.

94. Για να μη πλησιάσουν μάγια στα αντρόγυνα και δημιουργούνται θέματα και προστριβές.

95. Για να δώσει ο θεός την ακοή στους κουφούς.

96. Για να φύγουν τα μάγια από τους ανθρώπους.

97. Για να δώσει ο Θεός παρηγοριά στους στεναχωρημένους ανθρώπους, να μη θλίβονται.

98. Για να ευλογήσει και να χαριτώσει ο Θεός τους νέους που θέλουν να αφιερωθούν στον Θεό.

99. Για να ευλογήσει και να εκπληρώσει ο Θεός τους θείους πόθους των ανθρώπων.

100. Για να δίνει ο Θεός χαρίσματα στους καλοκάγαθους ανθρώπους.

101. Για να ευλογήσει ο Θεός τους ανθρώπους που φέρουν αξιώματα,για να βοηθούν τον κόσμο με καλοσύνη και

κατανόηση.

102. Για να έρθουν τα έμμηνα όταν καθυστερούν.

103. Για να ευλογήσει ο Θεός τα υπάρχοντα των ανθρώπων, για να μη στερούνται και θλίβονται, αλλά να δοξάζουν

τον Θεό.

104. Για να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους.

105. Για να δώσει φώτιση ο Θεός στους ανθρώπους να μη ξεκλίνουν από την οδό της σωτηρίας.

~

~ 38 ~

106. Για να δώσει λύση ο Θεός στην στείρωση των γυναικών.

107. Για να ταπεινώσει ο Θεός τους εχθρούς, να αλλάξουν τις κακές τους διαθέσεις.

108. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους σεληνιασμένους ή για να ελεήσει τους ψευδομάρτυρες, να μετανοήσουν.

109. Για να έχουν σεβασμό οι νεότεροι στους μεγαλύτερους.

110. Για να μετανοήσουν οι άδικοι κριτές και να κρίνουν δίκαια τον λαό του Θεού.

111. Για να προφυλάξει ο θεός τους στρατιώτες όταν πηγαίνουν στον πόλεμο.

112. Για να δώσει ο Θεός ευλογίες στη φτωχή χήρα, να πληρώσει τα χρέη της και να απαλλαχτεί από τη φυλακή.

113. Για να θεραπεύσει ο Θεός τα καθυστερημένα διανοητικά και μογγολικά παιδιά.

114. Για να δίνει ο θεός ευλογίες και παρηγοριά στα δυστυχισμένα φτωχά παιδάκια, να μη περιφρονούνται από τα

παιδιά των πλουσίων και θλίβονται.

115. Για να θεραπεύσει ο Θεός από το φοβερό πάθους του ψεύδους.

116. Για να διατηρούν αγάπη και ομόνοια οι οικογένειες και να δοξολογούν τον Θεό.

117. Για να ταπεινώσει ο θεός τους βάρβαρους, όταν κυκλώνουν το χωριό και το απειλούν, και να ανατρέψει τις

κακές τους διαθέσεις.

118. Για να πατάξει ο Θεός τους βάρβαρους και να ταπεινώσει την δράση τους, όταν σφάζουν αθώα γυναικόπαιδα.

119. Για να δίνει υπομονή και ανεκτικότητα ο Θεός στους ανθρώπους, που είναι αναγκασμένοι να παρευρίσκονται με

δόλιους και άδικους ανθρώπους.

120. Για να προστατεύσει ο θεός τους σκλάβους από τα εχθρικά χέρια, να μην τους κακοποιήσουν μέχρι να

ελευθερωθούν.

121. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που πάσχουν από βασκανία.

122. Για να δώσει ο θεός το φως στους τυφλούς και να θεραπεύσει τα πονεμένα μάτια.

123. Για να φυλάξει ο Θεός τους ανθρώπους από τα φίδια, να μην τους δαγκώνουν.

124. Για να προφυλάξει ο Θεός τα κτήματα των δικαίων ανθρώπων από τους κακούς ανθρώπους.

125. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους, που πάσχουν από συνεχείς πονοκεφάλους.

126. Για να ειρηνεύσει ο Θεός την οικογένεια, όταν μαλώνουν.

127. Για να μην πλησιάσει η κακία του εχθρού ποτέ στα σπίτια και να επικρατήσει η ειρήνη και η ευλογία του Θεού

στην οικογένεια.

128. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που πάσχουν από ημικρανία, πονοκεφάλους και να ελεήσει τους

σκληρόκαρδους και αδιάκριτους ανθρώπους, που στεναχωρούν τους ευαίσθητους.

129. Για να δώσει ο Θεός θάρρος και ελπίδα στους αρχάριους, για να μη δυσκολεύονται στη δουλειά τους.

130. Για να δώσει ο Θεός μετάνοια και παρηγοριά με ελπίδα στους ανθρώπους, για να σωθούν.

131. Για να λυπηθεί ο Θεός τον κόσμο, όταν εξ αμαρτιών μας γίνονται συνεχείς πόλεμοι.

132. Για να φωτίσει ο Θεός τα έθνη να συμφιλιωθούν και να ειρηνεύσουν οι άνθρωποι.

133. Για να φυλάξει ο θεός τους ανθρώπους από κάθε κίνδυνο.

134. Για να συγκεντρώνονται οι άνθρωποι την ώρα της προσευχής και να ενώνεται ο νους τους με τον Θεό.

135. Για να προστατεύσει ο θεός τους πρόσφυγες όταν εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και φεύγουν, για να σωθούν από

τους βαρβάρους.

136. Για να σταθεροποιήσει ο Θεός τον άνθρωπο που έχει άστατο χαρακτήρα.

137. Για να φωτίζει ο Θεός τους άρχοντες του τόπου, για να βρίσκουν οι άνθρωποι κατανόηση στα αιτήματά τους.

138. Για να πάψει ο διάβολος να πειράζει τους ευαίσθητους ανθρώπους με βλάσφημους λογισμούς.

139. Για να ημερέψει ο θεός τον δύστροπο οικογενειάρχη που ταλαιπωρεί ολόκληρη την οικογένεια.

140. Για να ημερέψει ο Θεός τον βάρβαρο άρχοντα του τόπου που βασανίζει τους συνανθρώπους του.

141. Για να ημερέψει ο Θεός τον επαναστάτη που κάνει κακό. Και Κούρδης εάν είναι, γίνεται αρνί.

142. Για να προστατέψει ο Θεός την μητέρα στον καιρό της εγκυμοσύνης, να μην αποβάλει.

143. Για να καταπραΰνει ο Θεός τον αναστατωμένο λαό, να μην γίνει εμφύλιος πόλεμος.

144. Για να ευλογήσει ο Θεός τις εργασίες των ανθρώπων, για να είναι ευάρεστες στον Θεό.

145. Για να σταματήσεις τις αιμορραγίες των ανθρώπων.

146. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί και χτυπηθεί στις σιαγόνες από κακούς

ανθρώπους.

147. Για να ημερέψει ο Θεός τα άγρια ζώα του βουνού, για να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους και στα σπαρτά.

148. Για να κάνει καιρό ευνοϊκό ο Θεός, για να έχουν αφθονία εισοδημάτων οι άνθρωποι και να δοξάζουν τον Θεό.

(του Αγ. Αρσενίου)

149. Από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία στον θεό για τις μεγάλες του καλοσύνες και για την πολλή του αγάπη, που δεν

έχει όρια και μας ανέχεται (του γ. Παϊσίου)

150. Για να δώσει ο Θεός χαρά και παρηγοριά στους θλιμμένους αδερφούς μας που βρίσκονται στην ξενιτιά και

στους κεκοιμημένους αδερφούς μας, που βρίσκονται στην πιο μακρινή ξενιτιά. Αμήν. (του γ. Παϊσίου).

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/03/blog-post_5668.html#ixzz1ppwqVK00

~

~ 39 ~

Άγιοι προστάτες

1. ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ - ΑΓΙΑ ΙΟΥΣΤΙΝΗ - ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ: Βοηθούν στην καταπολέμηση των

σαρκικών πειρασμών, καθώς και σε κάθε είδους μαγεία καιν στη λύση αυτών.

2. ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ - ΑΓΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ: Βοηθούν τα ανδρόγυνα που θέλουν να εγκρατευθούν για

ανώτερη πνευματική ζωή.

3. ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ: Για πόνους της κεφαλής καθώς και σε κάθε όργανο αυτής.

4. ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΑΓΙΑ ΕΡΙΦΥΛΗ - ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ: Βοηθούν στις αρρώστιες των ματιών.

5. ΑΓΙΑ ΔΩΡΟΘΕΑ: Βοηθά στις αρρώστιες του προσώπου.

6. ΑΓΙΟΣ ΠΑΝTΕΛΕΗΜΩΝ: Βοηθά σε κάθε αιμορραγία σωματική, ρινορραγία κλπ και για στηθικά

νοσήματα.

7. ΑΓΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ: Βοηθά στην καταπολέμηση της τριχόπτωσης και των πόνων γύρω από τα δάκτυλα.

8. ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ: Για κάθε αρρώστια των δοντιών.

9. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: Για τις παθήσεις της γλώσσας, βραδυγλωσσίας, τραυλότητας,

πρήξιμο, οιδήματα και αυπνία.

10. ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ: Για θεραπεία από ψαροκόκαλο στο λαιμό και πονόλαιμο.

11. ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ: Για στομαχικοεντερικές ενοχλήσεις, για λυπηρές σκέψεις και διαλογισμούς.

Διώχνει την πανούκλα.

12. ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ (Ή ΑΜΑΣΕΥΣ): Για ρευματισμούς χεριών,

ποδιών, μέσης, καθώς και για την απελπισία και την απογοήτευση.

13. ΑΓΙΑ ΞΕΝΙΑ Η ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΗ: Για παθήσεις της καρδιάς, νευρασθένεια, κάθε μορφής σπυράκια,

εξανθήματα, αλλά και κάθε είδους μαγείας, επίσης για επιτυχία στις εργασίες γενικώς.

14. ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ: Για δερματικά (ευλογιά, ιλαρά, αμενοβλογιά, λέπρα ). Προστάτης των παρθένων, βοηθός

στους ταξιδεύοντες με αυτοκίνητο, τρένο, αεροπλάνο και τους χειριζόμενους κάθε μηχανοκίνητο μέσο.

Προστάτης από αιφνίδιο θάνατο και φύλακας της ζωής.

15. ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ - Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ: Για πάσης φύσεως εκζέματα.- Ο ΤΥΡΩΝ: Για την ανεύρεση

εξαφανισθέντος προσώπου.

16. ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ: Για ίκτερο, καθώς και για κάθε χαμένο και ξελογιασμένο πρόσωπο. Επίσης φυλάσσει

από πυρκαγιά και λεηλασία.

17. ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ: Δια πάντα τα απωλεσθέντα.

18. ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ - ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ - ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ - ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Για τους

κήπους, αγρούς, σπαρτά, δένδρα, φυτά , αμπέλια.

19. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ - ΑΓΙΑ ΞΑΝΘΙΠΠΗ: Για τους ταξιδεύοντες με πλοία, προστάτες των χήρων,

ορφανών και παρθένων.

20. ΑΓΙΑ ΠΟΛΥΞΕΝΗ: Για τους εργαζόμενους σε σκαλωσιές τους προστατεύει να μην κρημνιστούν καθώς

και τους ταξιδεύοντες και υποφέροντες από ναυτία, καθώς επίσης και για τις έγκυες να μην αποβάλλουν.

21. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – ΑΓΙΟΣ ΚΛΕΑΡΧΟΣ: Για κάθε είδους

εγκαύματα.

22. ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ: Για την προστασία των παιδιών και βρεφών, καθώς και την απόκτηση τέκνων.

Επίσης με παράκληση στον Άγιο σταματούν οι διαπληκτισμοί μεταξύ αδελφών. Στην προστασία των

παιδιών βοηθούν η Αγία Ξενία, ο Άγιος Φανούριος και η Αγία Άννα.

23. ΑΓΙΑ ΕΥΘΑΣΙΑ – ΑΓΙΑ ΑΝΘΙΑ: Για μητέρες που δεν έχουν γάλα ή έχουν πολύ και πρήζονται.

24. ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ – ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ: Προστάτες των συζύγων.

25. ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Για κάθε είδους κήλη. Επίσης προστάτης των αστυνομικών.

26. ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ: Προστάτης της σπουδάζουσας νεολαίας και μαζί με τον Άγιο Θεόδωρο το

Στρατηλάτη προστάτες για τις παθήσεις απόκρυφων οργάνων των γυναικών.

27. ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Για τις πέτρες στα νεφρά, τη χολή και την κύστη.

28. ΑΓΙΑ ΟΛΓΑ: Για τους σεισμούς, τις πλημμύρες και τους κεραυνούς.

29. ΑΓΙΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Για τις ασθένειες ζώων, ίππων, βοών, αγελάδων, προβάτων, αιγών κλπ

30. ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Για συζυγικές έριδες επίσης γιατρεύει όλες της ασθένειες των ματιών.

31. Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ – ΑΓΙΟΙ ΠΕΝΤΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ (13 Δεκεμβρίου): Για να μην πέσει κάποιος σε αίρεση ή

αλλαξοπιστήσει για κάθε μορφής πληγές.

32. ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ – ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Για κάθε ασθένεια και πάθος.

33. ΑΓΙΟΙ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ – ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ: Για κτήνη.

34. ΑΓΙΟΙ 7 ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΕΦΕΣΩ: Για την αϋπνία.

35. ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΕΝ ΑΘΩ & ΑΓΙΟΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ: Για δικαστικές υποθέσεις.

36. ΑΓΙΟΙ 3 ΠΑΙΔΕΣ: Προφυλάσσουν από πυρκαγιές.

~

~ 40 ~

37. ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΔΑΝΙΗΛ: Βοηθά τους φυλακισμένους.

38. ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ: Για τους οδηγούς αυτοκινήτων. Επίσης είναι προστάτης του Σώματος

Εφοδιασμού & Μεταφορών.

39. ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΙΒΙΤΗΣ: Για τους ταξιδεύοντες αεροπορικώς.

40. ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ – ΑΓΙΟΣ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ: Για τα σπαρτά και τα αμπέλια.

41. ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ: Για κρυοπαγήματα.

42. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: Για αποφυλάκιση καταδίκων.

43. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΙΟΥΔΑΣ Ο ΘΑΔΔΑΙΟΣ: Προστάτης των απελπισμένων υποθέσεων, αυτών για τις οποίες

έχει χαθεί κάθε ελπίδα. Υπάρχουν 9ήμερες προσευχές προς τον Άγιο που απαγγέλλονται 6 φορές την ημέρα

μαζί με την επιστολή του Αγίου που υπάρχει στην Καινή Διαθήκη. Λαμβάνετε την Χάρη όσο

απραγματοποίητη κι αν φαίνεται.

44. ΑΓΙΟΣ ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΣ: Προστάτης των μαγείρων.

45. ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ: Προστάτες των γραμμάτων, κατά των αιρέσεων και των εκπαιδευτικών.

46. ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ (21 Ιουλίου): Θεραπεύει τις ασθένειες των ζώων.

47. ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ: Προστάτης και θεραπευτής από λοιμώδεις νόσους και ιδίως την λέπρα. Επίσης

ξεσκεπάζει αφανείς και ύπουλες(δαιμονικές) καταστάσεις και φέρνει στην φως την Αλήθεια!

48. ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ: Προστάτης των μελισσοκόμων.

49. ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ - ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ - ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ: Προστάτες κατά των δαιμόνων.

50. ΑΓΙΟΣ ΖΩΤΙΚΟΣ Ο ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΟΣ: Προστάτης των αρρώστων, φτωχών και κατατρεγμένων.

51. ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ: Προστάτης των αστέγων.

52. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ: Προστάτης των φτωχών και των απόρων.

53. ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ: Γιατρεύει ασθένειες.

54. ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΛΑΝΤΟΥ: Βοηθάει να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες που δεν μπορούν να

κάνουν παιδιά.

55. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ: Προστάτης όλων των μοναχών.

56. ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ: Υπέρτατος προστάτης κατά του Σατανά και όλων των πονηρών πνευμάτων.

57. ΑΓΙΟΣ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ & ΑΓΙΑ ΝΕΟΛΙΝΗ & ΤΑ 7 ΤΕΚΝΑ ΤΟΥΣ: Προστάτες των πολύτεκνων

οικογενειών

58. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: Ο Άγιος της Αληθινής αγάπης, βοηθάει όσους στην ζωή τους

αναζητούν την αληθινή αγάπη του Θεού αλλά και μεταξύ των ανθρώπων.

59. ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: Βοηθάει κατά την ώρα την εξόδου της ψυχής από το σώμα. Ο Άγιος όσο ακόμα ζούσε

παρακάλεσε τον Κύριο ότι όποιος διαβάζει την ευχή προς τον «ψυχοραγούντα» που ο ίδιος έγραψε, επάνω

από τον ετοιμοθάνατο, αυτός να βρίσκει παρρησία ενώπιον του Θεού! Ο Κύριος του παραχώρησε αυτή τη

χάρη λόγω της ταπείνωσης του!

60. ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ: Προστάτες των γραμμάτων και κατά των αιρέσεων και πλάνων.

Τέλος καὶ τῷ Θεῷ δόξα