Paglalahad ng K+12

Ang mga dapat isipin ay kung paanong makapaglilingkod ang

kasalukuyang kurikulum sa pinahabàng mga taon ng pag-aaral sa

batayang edukasyon, alinsunod sa implemintasyon sa +6 sa

Elementarya, +4 sa Junior High, at +2 sa Senior High. Kasabay nito

ang pagpapayaman sa nilalaman ng kasalukuyang kurikulum mula sa

Kinder hanggang sa ika-12 antas. Kailangan ang pagpapayaman at

pagbabago sa nilalaman dahil lubhang mababà ang inaasahang antas

ng pagkatuto ng kasalukuyang kurikulum mula Grade 1.

Nangangahulugan din ito ng dagdag na mithiin para sa buong

kurikulum at kaugnay na dagdag na gawain para sa paglinang ng

inaasahang mga kaalaman, kasanayan, at kahalagahan (values).

Nangangahulugan din ito ng wastong pagdudulot ng gawain;

halimbawa, sa paglinang ng wika at ng panitikan na angkop sa bawat

taon mula Kinder hanggang ika-12 antas.

Ang ibig sabihin, kailangang nauuna ang pinakamahalaga (ang

core ideas o core tasks), tungo sa mahalagang malaman at gawin,

tungo sa mainam din namang matutuhan. Sa ganitong paraan ay

laging natitiyak na binibigyan ng higit na panahon sa klase, sa teksbuk,

sa mga ehersisyo, sa pagpaplano at pagtatása, ang pinakamahalaga at

idinadagdag lámang na pampayaman ng karanasan ang mga bagay na

mainam din namang matutuhan ng mga mag-aaral.

Panitikan ang tawag natin sa lahat ng uri ng nakasulat man ito, o

binibigkas o kaya kahit ipinahihiwatig lang ng aksyon ngunit may

takdang anyo o porma katulad ng tula, maikling kwento, dula, nobela

at sanaysay. Nakikilala natin na ang isang pahayag ay may

katangiang pampanitikan kapag ito ay may anyo at gumagamit ng

wikang sinadyang bigyang-anyo bilang pahayag.

Ang totoo, lahat ng panitikan magmula pa sa sinaunang panahon

hanggang ngayon ay mauugat pa sa paggamit ng wika. Nang

matutong magsalita ang tao at buuin niya ang karanasan sa bisa ng

pagbigkas at pagsulat, nagkaroon ng panitikan. Nang likumin ng tao

ang kanyang mga gunita at nagkaroon ng sistematikong paraan ng

pagsulat at pagbasa, nakalikha ng mga teksto. Sa pag-unlad ng

teknolohiya ng komunikasyon, nagawang maiparating sa iba ang

ganitong mga teksto. Ang imbensyon ng panitikan sa gayon, ay

kaakibat ng pagpapalaganap at pag-unlad ng wika o, ng kahit

anumang wika.

Malinaw na nasasaad ang pagpapahalaga sa sining at panitikan

na siyang nasasalamin sa kasaysayan natin. Dito nababakas ang

kahapon at ngayon. Nakikita natin ang ating mga pangarap,

tagumpay at pagkabigo. Ang lahat ng mga ito ang bumubuo sa

malikhaing kaisipan ng mga manunulat na gawa ng ma elektronikong

pagpapahayag. Mga akdang naglalahad ng kagandahan ng kapaligiran

na magsisilbing inspirasyon ng mga ninuno nating Pilipino.

Maliwanag na sa pagkalinang ng wika na napapaloob sa ating

mga panitikan, isa sa mga sangay nito. Ang pagpapahalaga sa ating

mga akdang Filipino na mas higit na mabibigyang diin at malilinang

ang kasanayang pagbasa at pagsulat dahil sa malayang

pagpapahayag ng sariling wika ayon sa itinatadhana ng batas na

maging puspusan ang paggamit ng Filipino bilang midyum at opisyal

na komunikasyon at bilang wikang pampagtuturo sa sistemang pang-

edukasyon, lalong mabibigyan tuon ang paggamit ng malikhaing

kaisipan ng mga kabataan sapagkat tunay na napakahalaga ng wika sa

karunungang pantao.

Ang Filipino ay isang sangay ng pag-aaral para maging

dalubhasa sa wika (fluency in language) — sa wikang Filipino. Sa

gayon, pinakamahalagang layunin ng asignatura ang pagdudulot ng

mga gawain upang humusay sa paggamit ng wikang Filipino ang isang

bata. Ngunit alinsunod sa pangkalahatang layunin ng edukasyon sa

Pilipinas, kailangang magamit niya ang naturang kahusayan upang

maging mabuti’t kapakipakinabang na mamamayan. Ipagmamalaki

niya at patuloy na paghuhusayin ang paggamit ng wikang Filipino

hanggang pagkatapos ng pag-aaral. Pipiliin niyang magsaliksik,

maging malikhain, at mabuhay sa pamamagitan ng wikang Filipino.

Layunin nito na malinang ng mga bata ang mga kawil-wiling

mga pagkatuto at maikintal ang kahalagahang pang-ispiritwal,

pananagutan sa tahanan at sambayanan, magkaroon ng pambansang

kamalayan at kaisahan, sa karunungang pangkalusugan, at maging

kasangkapan para sa pagpapatuloy ng pag-aaral gayon din ang

pagkakamit ng kaalamang angkop sa katayuan ng buhay. Bukod pa

roon mapupukaw ang kawilihan ng mga mag-aaral at kabataan sa

paglikha ng mga bagay na makakatulong na maunawaan ang mga

sining na may kaugnayan sa akda batay din sa sarili nilang

kakayahang mapukaw ang kanilang guniguni at kaisipan.

Sa mga instruksyunal materyal na ito ay malilinang ng mga

mag-aaral sa elementarya ang kolaboratibong pagkatuto,

sosyalisasyon ng mga mag-aaral na higit na mahalaga upang

matugunan ang kakulangan ng mga kinakailangang aklat na

mapagkukunan ng mga akda at mga paraan at tuntunin sa pagbuo at

pagbasa ng mga akda na may kaugnayan sa kasalukuyang sitwasyon

ng ating panahon at sa ating bansa. Sa lahat ng kalakaran,

nagpapayaman din ito sa iba pang asignatura bilang kagamitang

pampagtuturo. Bukod dito, sa bawat gawain gamit ang mga

pamamaraan na ito ay matuturuan pa ang kabataang makialam sa

lipunan dahil sa napukaw ang kanilang kamalayan sa kapaligiran.

Mahalaga ang paggawa ng instruksyunal materyal dahil

makatutulong din ito sa paglinang sa kaisipan ng mga bata sapagkat

nagiging madali para sa kanila kung makukuha na nila ang

ipinahahayag ng diwa ng mga sining pampanitikan, makatutulong pa

ito sa kanila sa paghubog sa kanilang kaisipan at katauhan,

pagkamulat sa kapaligiran, paggunita sa mahahalagang araw,

pagpapanatili sa kahalagahang pantao at pagmamahal sa sariling Wika

at sa Bayan.

Kaugnay na Kasaysayan

Inilabas nang Kagawaran ng Edukasyon ang detalye ng kanilang

planong pagdaragdag ng parehong isang taon sa primarya at

sekundarya o K+12.  Ito ay bahagi ng President Benigno "Noynoy"

Aquino III's, “Educational Reform Program”.  Ang Administrasyong

Aquino ay naniniwala na ang pagdaragdag ng mas maraming taon sa

pangunahing edukasyon sa Pilipinas ay maaaring makatulong na

malutas ang problema sa pagkawala ng trabaho, panatilihing mataas

sa mga global na pamantayan, at tulong sa mga estudyante na

magkaroon ng mas maraming oras upang piliin ang mga karera na

pinakamahusay na nababagay sa kanilang kasanayan.

Ang K+12 ay ang pagdaragdag ng isang taon sa parehong

primary at sekundarya (kindergarten + 6 na taon sa primarya + 6 na

taon sa sekundarya). Kahit na ang mga opinyon at reaksyon ng publiko

ay nahahati, ang ilan ay sa pabor at ang ilan ay sa hindi. Kabilang sa

mga pangunahing isyu na may kaugnayan sa programang K+12 ay

ang mga pinansiyal na kapasidad ng mga magulang, ang bilang ng

mga paaralan, ang bilang ng mga guro, at kahit na ang pagkakaroon

ng mga libro at iba pang kagamitang pang-eskuwela.       

      Upang ipatupad ang  programa, ang Kagawaran ng Edukasyon

(DepEd) ay may trabaho sa Kongreso na baguhin ang umiiral na batas,

ang Batas Pambansa 232 o ang "Education Act of 1982," na

nagsasabing ang  pangunahing  pormal na edukasyon ay  10-taong

programa.

              Ang modelong K+12 ang tumutukoy sa isang taon ng

kindergarten at 12 taon ng pangunahing edukasyon. Ang bagong

programa ay magdaragdag ng dalawang taon sa kasalukuyang modelo

ng edukasyon sa Pilipinas, ang tanging bansa sa Timog Silangang Asya

na nagpapatupad ng 10 taong modelo ng edukasyon.

Malaki ang kontribusyon ng panitikan sa kasaysayan, dahil dito

natin makikita kung ano ang buhay ng mga tao noon. Sa pamamagitan

ng mga Maikling Kuwento, Tula, Dula, Pabula, Alamat, at Kanta,

nalalaman kung ano ang obserbasyon ng mga may-akda sa kanilang

paligid at sa kanilang mga buhay.

Ang panitikan din ay nagsisilbing patunay sa mga pangyayari sa

nakaraan. Tulad ng mga sulatin ni Jose Rizal na nagpapatunay sa

kalupitan na sinapit ng mga Pilipino noong panahon ng Kastila.

Isang tradisyonal o nakaugaliang paraan sa pagbasa at

pagpapaliwanag ang mga akdang pampanitikan. Isa itong metodong

nagpapakita ng mga bagay, karanasan, at puwersang pangkasaysayan

na nagbigay ng impluwensiya tungo sa paggawa, pagsulat, paghubog,

at pag-unlad ng panitikan.