Palestina një çështje e mbarë muslimanëve në botë

Korrik

2017

Boton: Shoqata Kulturore "Drejtesia"

Revista Elektronike nr. 17 Korrik 2017

2

Çështja e Palestinës në botë

dhe ndikimi i saj tek

shqiptarët

“Unë nuk besoj në zgjidhjen e dy shteteve.

Unë besoj në zgjidhjen e një shteti." Dr.

Edward Said

Qerim Osman

“Nuk luftova për arabë, po për Mesxhidi

Aksanë.”

oxhë Abdurrahman Llapashtica

(Arnauti), gjatë kohës që ka shkuar

të luftojë në Palestinë, gjatë luftës

arabe-izraelite në vitin 1948

Ky aktivitet është ndër të vetmet veprimtari

që zhvillohet nga vetë shqiptarët dhe

organizatat e tyre. Më herët janë zhvilluar

aktivitete të tilla nga vetë ambasada e

Palestinës në Tiranë, duke u munduar t’i

tregojnë popullit shqiptar një histori dhe

pamje tjetër të historisë së Palestinës deri në

ditët e sotme ku vuajtjet e atij populli nuk

kanë të sosur që nga krijimi i shtetit të

ashtuquajtur Izrael. Them të “ashtuquajtur”,

sepse dihet mirë kundërshtimet e mëdha që i

kanë bërë atij shteti vetë figurat fetare të

popullit çifut, kryesisht ata në Amerikë, ku

shumë nga rabinët e tyre kanë qenë

nismëtarë të shumë protestave të zhvilluara

atje kundër shtetit të Izraelit, duke u

parashtruar përherë fakte dhe citime nga

Dhiata e Vjetër (Teurati (i cili i zbriti

Profetit Musa a.s.) dhe nga Talmudi që

thonë se çifutët nuk kanë të drejtë të kenë

një shtet të tyre por duhet të jetojnë të

shpërndarë ashtu siç kanë bërë deri në vitin

1948 kur me ndihmën e Britanisë së Madhe

si superfuqi e asaj kohe, ata të zbarkonin në

Palestinë, pas “dështimit” të vendosjes së

çifutëve botërorë në një vend tjetër të botës.

Këtu nuk duhet të harrojmë edhe nismën e

Iranit të quajtur “Dita Ndërkombëtare e

Kudsit” e cila është një ngjarje e përvitshme

që mbahet në xhumanë (të premten) e fundit

të muajit Ramazan e shpallur nga Republika

Islamike e Iranit që nga viti 1979 për të

shprehur përkrahje për palestinezët dhe për

të kundërshtuar dhunën dhe sundimin

izraelit të Jeruzalemit. Ky aktivitet

zhvillohet tashmë në shumë vende të botës,

dhe marrin pjesë muslimanë e jomuslimanë

nga e gjithë bota.

Unë personalisht këtu nuk kam ardhur të flas

si një politikan, as si ndonjë analist politik

apo historik, që të flas me argumente

politike e historike mbi çfarë ka ndodhur

dhe ndodh në Palestinë dhe në shtetet e tjera

përreth që përbëjnë Lindjen e Mesme. Mua

më ftuan si studiues dhe orientalist, dhe e

pranova ftesën. Për të ftuarit e tjerë nuk dua

të flas. E them këtë, pasi në lajmërimin e

kësaj organizate në Facebook, i vetmi

koment kundër që më zuri syri ishte i dikujt

që shkruante se “pasi kishte parë agjendën e

ligjëruesve, ishte zhgënjyer nga përzgjedhja

e tyre, duke shtuar se ka më tepër njohës e

specialistë të çështjes palestineze”.

Sigurisht, ka të drejtë personi deri diku, por

nuk mund të refuzosh në një mënyrë të

ftohtë. Nëse personi që kritikoi ndonjë nga

ligjëruesit, qofsha unë ose dikush nga

ligjëruesit e tjerë, e njeh mirë çështjen

palestineze dhe ndodhet sonte në sallë,

atëherë unë me gjithë qejf do t’i liroja

personalisht vendin që tani, e të mos zgjatem

më shumë.

H

3

Unë këtu kam ardhur (ose më mirë më

ftuan) duke më njohur si një orientalist që

është dhe fusha ime e studimit, si dhe një

studiues dhe gazetar i lirë që i kam dhënë

një kohë bajagi të madhe të rinisë dhe jetës

sime studimeve orientale, duke përfshirë

gjeografinë, historinë, letërsinë, sociologjinë

etj., që janë pjesë e studimeve orientale.

Unë nuk jam ndër ligjëruesit kryesorë të

këtij takimi, jam shumë i ndërgjegjshëm për

këtë dhe prandaj më kanë lënë dhe në fund

të panelit të parë, por këtu do të flas

shkurtimisht dhe përgjithësisht mbi temën

me titullin që zgjodha më lart.

Dua ta nis me një lajm, të cilin vetëm para

pak orësh, duke pritur syfyrin e ditës së

sotme, pashë një e-mail që më kishte ardhur

nga një organizatë e cila kërkonte donacione

për pajisje të ndryshme mjekësore për

spitalin Al-Shifa në Gaza. Aq shumë u

mërzita, por vetëm kaq, sepse ndihem i

pamundur të kontribuoj në atë mënyrë.

Dihet nga shumë njerëz se viti 1948 është

viti kur nisi dhe lufta e madhe arabo-

izraelite ku Izraeli doli fitues dhe mori me

dhunë e luftë nën sundim shumicën e

territoreve të cilat ishin të populluara nga

arabët muslimanë dhe të krishterë të

Palestinës. Ajo ishte një luftë e ashpër mes

koalicionit të arabëve dhe çifutëve të

mbledhur nga të gjitha anët e botës dhe të

mirë-organizuar për pushtimin me dhunë të

atyre territoreve. Kjo ishte dhe lufta e parë e

famshme arabo-izraelite. Ka pasur konflikte

edhe më herët mes arabëve dhe çifutëve, si

dhe mes secilit prej tyre dhe forcave

britanike, duke nisur nga viti 1917 pas

Deklaratës së Balfourit, si dhe në vitin 1920

me rastin e krijimit të Mandatit Britanik në

Palestinë, ku politikat britanike ishte të

pakënaqshme si për arabët ashtu edhe për

çifutët. Më në fund, Izraeli më 15 Maj 1948

pas shumë luftërash kundër arabëve, arriti të

shpalosë Deklaratën e Pavarësisë të Izraelit,

“pavarësi” ndaj popujve dhe tokave të

pushtuara me dhunë për t’i konsideruar si

pronë të tyre, dhe e gjithë kjo e përkrahur

fillimisht nga Mandati Britanik në Palestinë

dhe pastaj edhe nga Kombet e Bashkuara si

edhe nga Rezoluta 181 e Asamblesë së

Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara për

të drejtën e propozuar prej tyre për krijimin

e shtetit izraelit duke “u dhuruar” 60% të

territorit të arabëve, dhe pa vendosur asgjë

për krijimin e një shteti për arabët

palestinezë. Nga ana tjetër, aty më vonë u

tregua dhe dobësia në aspekte të ndryshme e

arabëve për t’u vetëmbrojtur dhe për t’u

rikthyer sërish nderin e humbur në luftë si

dhe rikthimin në vendin e tyre dhe të

paraardhësve të tyre bashkë me pasuritë e

tyre, gjë që po vazhdon deri sot. Nga kjo

situatë, shumë arabë palestinezë u

shpërngulën nga i ashtuquajturi Izrael dhe u

konsideruar si refugjatë duke u vendosur

kryesisht nëpër kampe refugjatësh në shtetet

arabe përreth, si në Liban, Siri, Jordani,

Egjipt etj., dhe gjithashtu me qindra mijëra

çifutë emigruan në Izraelin e sapokrijuar,

duke ardhur nga vende të ndryshme,

kryesisht europiane, nga Rusia komuniste,

por edhe nga vendet ku banonin më herët në

Lindjen e Mesme.

Pastrimi etnik i Izraelit ndaj 750.000

palestinezëve nga vendi i tyre gjatë viteve

1948-1949, shkatërrimi i plotë i 450

fshatrave palestineze, duke përfshirë xhami

dhe kisha, u pranua me lehtësi nga fuqitë

koloniale perëndimore si një pasojë e

4

nevojshme e një sulmi ushtarak arab ndaj

shtetit të vogël çifut, një gënjeshtër e

zhurmshme e vërtetuar siç tregohet dhe nga

vetë dokumentet e Izraelit.

Palestinezët që nga viti 1948 e deri më sot

nuk kanë arritur ende të kenë shtetin e tyre,

ku të jetojnë të lirë e të pavarur me të drejta

të plota.

E gjithë kjo mesele në Lindjen e Mesme,

ndodhi pikërisht pas mbarimit të Luftës së

Dytë Botërore (1939-1945), sikur të bën të

mendosh se i gjithë ai lëmsh në Europë dhe

në botë u “zgjidh” në fund me krijimin e

shtetit të Izraelit.

~~~~~

Për të kaluar në një aspekt tjetër të temës, do

të doja të flisja pak për ndikimin që ka pasur

Palestina dhe çështja palestineze në botë.

Siç dihet, Palestina që nga fillimi i shek. 20

dhe më saktësisht pas luftës së vitit 1948, u

bë një nga çështjet më të diskutuara në botë.

Media botërore të ndryshme shkruanin dhe

ende shkruajnë për ngjarjet e tmerrshme,

pothuajse të përditshme nga ushtria çifute

kundër popullit kryesisht të pafajshëm

palestinez, d.m.th. qytetarëve të thjeshtë. Pas

atij viti, shteti i Izraelit nuk u mjaftua me

vendimin e Kombeve të Bashkuara për

territoret që u “dhuruan”, por nisën të

merrnin fushata të rënda ushtarake duke

luftuar kundër arabëve, ku disa prej tyre

ngelën ende në histori. Këtu mund të

përmendim të famshmen “Lufta e 6 Ditëve”,

ose të njohur gjithashtu si “Lufta e Qershorit

arabe-izraelite” në vitin 1967, ose ndryshe

“Lufta e Tretë arabe-izraelite” (ndodhur nga

5-10 Qershor 1967), mes Izraelit dhe

shteteve fqinje (Egjiptit, Jordanisë dhe

Sirisë, si edhe nga Iraku), e cila përfundoi

me pushtimin izraelit të Lartësive Golan në

Siri dhe me pushtimin e gadishullit të Sinait

që ishte pjesë e Egjiptit.

Në vitin 2004, unë i kam vizituar vetë

Lartësitë Golan në Siri, pranë qytetit Neua,

të cilat dukej qartazi që ishin një pikë shumë

strategjike me male dhe humnera të mëdha.

Palestina është një nga pikëtakimet më të

rëndësishme të tre besimeve të njohura që

rrjedhin nga Ibrahimi (ose Abrahami),

Hebraizmi, Krishterimi dhe Islami. Secili

nga këto komunitete të mëdha fetare

botërore ka objektet e saj të adhurimit atje.

Çifutët kanë “Murin e Vajit”, të krishterët

kanë “Varrin e shenjtë” dhe muslimanët

kanë “Xhaminë Al-Aksa” dhe “Kubenë e

Shkëmbit”.

Gjatë kohës së Sulltanatit Osman, të tre këto

komunitete kanë bashkëjetuar në paqe dhe

secili prej tyre ishte i lirë të zbatonte lirinë e

vet të besimit. Çifutët me të krishterët dhe

muslimanët jetonin të gjithë së bashku në

lagje të përbashkëta. Prej atyre lagjeve kanë

dalë dhe personalitete të famshme botërore,

si poeti i njohur palestinez Mahmud

Dervish, akademiku, intelektuali, dhe

profesori i letërsisë së krahasuar Dr. Edward

Said, presidenti i parë palestinez Jaser

Arafat, etj.

Prishjet e mëdha që u krijuan mes atyre

komuniteteve nisën që me “Deklaratën e

Balfour-it” më 2 Nëntor 1917, të shkruar

nga sekretari i jashtëm i Mbretërisë së

Bashkuar Arthur James Balfour drejtuar

Walter Rothshild, një udhëheqësi të

komunitetit çifut britanik. Aty shkruan:

5

Qeveria e madhërisë së tij, e shikon me

miratim themelimin në Palestinë të një

shtëpie kombëtare për popullin çifut, dhe do

të bëjë përpjekjet e saj më të mëdha për të

lehtësuar arritjen e këtij qëllimi, dhe bëhet

qartësisht e kuptueshme se asgjë nuk do të

ndodhë për të paragjykuar të drejtat civile

dhe fetare të komuniteteve ekzistuese jo-

çifute në Palestinë, ose të drejtat dhe statusin

politik të gëzuar nga çifutët në çdo vend

tjetër.

Më pas vijojnë marrëveshjet e çifutëve

europianë me sionistët në Shtetet e

Bashkuara, sidomos ata të familjes së

famshme dhe të pasur çifute Rothschild,

marrëveshjet e çifutëve me nazistët etj. Këtu

mund të përmendim “Marrëveshjen e

Haavaras”, e cila ishte një marrëveshje mes

Gjermanisë naziste dhe Çifutëve Sionistë

Gjermanë, nënshkruar më 25 gusht 1933, e

cila u finalizua pas 3 muaj bisedimesh nga

Federata Sioniste e Gjermanisë, Banka

Anglo-Palestineze dhe nga autoritetet

ekonomike të Gjermanisë naziste. Ky ishte

një faktor i madh që bëri të mundur

emigrimin e pothuajse 60.000 çifutëve

gjermanë në Palestinë gjatë viteve 1933-

1939, d.m.th., që para krijimit zyrtar të

shtetit të Izraelit, si dhe marrëveshje të tjera

mes lobeve të fuqishme çifute në botë me

shtete të ndryshme, gjithashtu e

ashtuquajtura “Marrëveshja e Oslos”

(marrëveshje e fshehtë) mes Yitzhak Rabin,

Bill Klinton and Yasser Arafat më 13 shtator

1993 për një zgjidhje të konfliktit izraelito-

palestinez. Kjo u konsiderua si marrëveshja

e parë ballë përballë mes qeverisë së Izraelit

dhe Organizatës për Çlirimin e Palestinës

(OÇP) në Oslo të Norvegjisë. Kjo

marrëveshje parashikonte krijimin e një

vetëqeverisjeje të përkohshme palestineze,

Autoritetit Kombëtar Palestinez, ku ky

autoritet do të kishte përgjegjësi për

administrimin e territoreve që kishte nën

kontroll. Kjo marrëveshje gjithashtu

përfshinte edhe tërheqjen e Forcave Izraelite

të Mbrojtjes nga territoret e Rripit të Gazës

dhe Bregut Perëndimor. Por kjo marrëveshje

si shumë herë të tjera mbeti vetëm në letër

nga Izraeli. Kjo vërtetohet me masakrat e

ndryshme të Izraelit që pasuan më vonë ndaj

popullatës palestineze, duke arritur kulmin

në vitin 2009 ku Izraeli bllokoi të gjitha

hyrje-daljet e Palestinës, duke e lënë

popullatën civile pa ujë të pijshëm dhe

ushqime, dhe duke i vrarë e granatuar pa

mëshirë me gra, pleq e fëmijë. Bile në atë vit

Izraeli përdori për herë të parë bombat me

fosfor, të ndaluara si armë dhe nga Kombet

e Bashkuara gjatë luftës, armë të cilat linin

pasoja deri në gjenezë të njeriut duke bërë të

lindin njerëz me pasoja të ndryshme fizike

dhe mendore. Kështu, Izraeli pak nga pak,

nga i gjithë ai territor i caktuar palestinez

nga Britania në fillim të shek. 20, ku banorët

çifutë zotëronin një pjesë të vogël të saj, nisi

grabitjen e tokave palestineze deri në masën

80% në vitin 1967, duke ndërtuar atje

vendbanime për çifutët. Këtyre

manipulimeve të Izraelit Dr. Edward Said

dhe analistë të tjerë botërore si amerikani

David Duke i janë përgjigjur ashpër në

shkrimet e tyre, ndërkohë udhëheqësi i

orientalistëve të rinj sionistë në Amerikë,

Bernard Lewis, ka qenë një kundërshtar i

hapur i Dr. Edward Said dhe gjithashtu edhe

i çështjes palestineze dhe popullit palestinez

për të pasur të drejtën të kenë një shtet të

tyre ku të jetojnë të lirë e të pavarur. Ndërsa

në një nga artikujt e mi të shkruar në vitin

6

2005 me titull “Mënyrat e shkatërrimit të

Islamit në Shqipëri”, kam përmendur se

“Shekullin e njëzetë mund ta konsiderojmë

në njëfarë mënyre edhe si shekulli i “fitores”

së sundimit dhe ndikimit të çifutëve në botë,

gjithashtu edhe në Shqipëri.”

Këtu mund të shtojmë gjithashtu se shteti

amerikan ndihet i “pushtuar” në thonjëza

nga lobet çifute të fuqishme në Amerikë, ku

u japin dhe urdhra kongresit amerikan për të

vendosur çfarë duan ata dhe për të ndaluar

çfarë nuk u duket në dobi të çifutëve dhe

Izraelit. Për ta vërtetuar disi këtë, këtu po

sjell një citim të ish-Sekretarit të Shtetit

John Foster Dulles në vitet 50 në lidhje me

këtë çështje:

"Unë jam i vetëdijshëm se sa e pamundur

është në këtë vend që të zbatosh një politikë

të jashtme [në Lindjen e Mesme] jo të

pëlqyer nga çifutët... kontrolli i tmerrshëm

që çifutët kanë mbi mediat informative dhe

pendën që çifutët kanë ngritur me anëtarët e

Kongresit... Unë jam shumë i shqetësuar për

faktin se ndikimi i çifutëve këtu është duke

mbizotëruar tërësisht skenën dhe është duke

e bërë pothuajse të pamundur për ta bindur

kongresin për të bërë gjithçka që ata nuk e

miratojnë. Ambasada izraelite në fakt po e

urdhëron Kongresin përmes ndikimit të

çifutëve në këtë vend."

~~~~~

Për të kaluar në një pjesë të fundit të

diskutimit tim, doja të flisja pak mbi

rëndësinë dhe ndikimin që ka çështja

palestineze për shqiptarët.

Në hyrje të këtij diskutimi përmenda

shprehjen e njohur nga hoxha shqiptar nga

Kosova Abdurrahman Llapashtica (Arnauti)

nga Llapi i Podujevës, i cili pasi ishte nisur

në moshë të re si student në Turqi, kishte

marrë rrugën më vonë bashkë me familjen e

tij për në Siri, ku më pas kishte vizituar dhe

Jordaninë dhe më në fund kishte vendosur të

shkojë të luftojë për të drejtën e popullit

etnik palestinez për liri dhe për mbrojtjen e

tokave të tyre dhe të paraardhësve të tyre.

Por, hoxhë Abdurrahmani nuk ishte i vetmi

shqiptar i cili shkoi atje. Ai sigurisht ka

gjetur shumë shqiptarë të vjetër atje. Unë si

orientalist, kam kontaktuar me disa shqiptarë

nga Palestina, që numri i tyre nuk është i

pakët atje, të cilët kryesisht mbajnë

mbiemrin Arnauti, si simbol të origjinës së

tyre shqiptare. Kam kontaktuar përmes

internetit me Arnautë të cilët jetojnë tashmë

në Palestinë, në Izrael por edhe në

gadishullin e Sinait, të cilët më kanë treguar

për gjendjen e rëndë që jetojnë atje. Bile,

njëri prej tyre që jeton në Gadishullin e

Sinait, Sherif Arnauti, duke e ditur dhe duke

qenë krenar për origjinën e tij shqiptare, më

ka kërkuar se çfarë mund të bëjë Shqipëria

në lidhje me shqiptarët (arnautët) që jetojnë

në gjendje të vështirë në Gadishullin e Sinait

por edhe në Palestinë.

Shumë Arnautë që jetojnë atje janë

pothuajse të panjohur nga shteti dhe populli

shqiptar sot në trojet tona. A e dini që edhe

një nga ish-ambasadorët e Palestinës në

Shqipëri (mos gabohem ka qenë këtu në

vitin 2009) ka shprehur vetë se është me

origjinë shqiptare, por jo me mbiemrin

Arnauti?!

Shqiptarët e vjetër që nga koha e Sulltanatit

Osman kanë shkuar të jetojnë në Palestinë

me shumicë gjatë kohës së sundimit të

7

ushtarakut të madh shqiptar Muhamed Ali

Pasha, i cili njihet si themeluesi i shtetit

modern egjiptian. Shumë shqiptarë në atë

kohë nga Egjipti, në kohën e mbretit Faruk

kanë luftuar përkrah popullit palestinez ndaj

sundimit të dhunshëm izraelit.

Gjithashtu, për të ardhur në ditët e sotme,

nuk duhet të harrojmë historinë e flotës që u

nis drejt Gazës më 31 maj 2010, dhe në atë

ditë Izraeli zhvilloi një operacion ushtarak

kundër gjashtë anijeve me civilë të quajtur

“Gaza Freedom Flotilla” në ujërat

ndërkombëtare në Detin Mesdhe. Në atë

operacion mbetën të vdekur nëntë aktivistë.

Kjo flotë u organizua nga Lëvizja për

Çlirimin e Gazës dhe nga Fondacioni Turk

për të Drejtat e Njeriut dhe Ndihmave

Humanitare (IHH). Në këtë aktivitet merrnin

pjesë shumë pjesëmarrës të shoqërisë civile

nga shumë vende të botës, ku atje u

bashkëngjitën dhe disa shqiptarë, ku njëri

prej tyre ishte dhe ligjëruesi që sipas

programit do të diskutojë më vonë pas

iftarit, Fuad Ramiqi.

Është për t’u çuditur shumë se edhe diktatori

famëkeq në Shqipëri Enver Hoxha, edhe pse

konsideroj vetë si me origjinë çifute nga

gjyshi i tij, prapëseprapë, në librin e tij

“Shënime mbi Lindjen e Mesme”, e mbron

çuditërisht krijimin e një shteti palestinez,

ndërkohë pasuesit e tij politikanë në kohët e

fundit, më saktë në vitin 2011 kur Shqipëria

edhe pse ka marrëdhënie diplomatike prej

kohësh me Palestinën (të paktën Palestina ka

një ambasadë në Shqipëri), nuk e pranuan

atë si pjesëtare të Kombeve të Bashkuara,

por mbajtën qëndrim asnjanës. Ky veprim, i

bërë me dëshirë apo më trysni nga jashtë,

është një temë tjetër diskutimi.

Gjithsesi, Palestina përmes Organizatës për

Çlirimin e Palestinës është pjesëtare e

Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të

Bashkuara që nga 14 Tetori 1974 si

përfaqësuese e popullit palestinez.

Njohja ndërkombëtare e Shtetit të Palestinës

ka qenë objektiv i Organizatës për Çlirimin

e Palestinës që kur Deklarata Palestineze e

Pavarësisë shpalli themelimin e Shtetit të

Palestinës më 15 Nëntor 1988 në Algjer,

kryeqyteti i Algjerisë, në një seksion të

jashtëzakonshëm në mërgim të Këshillit

Kombëtar Palestinez. Ajo u njoh nga shumë

vende të botës, dhe shumë prej tyre ofruan

përkrahje pa kushte për popullin dhe shtetin

palestinez.

Popullit palestinez në emrin tim dhe të

organizatës kulturore që unë drejtoj, i uroj

liri të plotë dhe krijimin e një shteti vërtetë

të pavarur nga Izraeli, dhe uroj inshaAllah

me ndihmën e Zotit që të arrihet sa më

shpejt, edhe pse dihet se rrëmujat në Lindjen

e Mesme që me zbulimin e naftës ose “arit

të zi” nuk do të përfundojnë kollaj!

Perveç të burgosurve nga okupimi sionist

deri më sot Palestina ka dhënë edhe një

numër të madhë shehidësh dhe të

plagosurish.

Përballë të gjitha torturave dhe krimeve të

shkaktuara, prishjen e shtëpive dhe largimin

nga vendet e tyre, palestinezët akoma

rezistojnë dhe luftojnë për të drejtat e tyre si

dhe për të mbrojtur tokën e tyre.

Sot afërsisht në shtetin e okupuar të

Palestinës jetojnë afërsisht 6 milion

palestinez dhe po aq janë të larguar me

dhunë jashtë trojeve të tyre.

8

Me gjithë këto tortura dhe vuajtje akoma më

e dhimbshme është heshtja e shteteve arabe,

politika e tyre dhe marrëdhëniet paqesore të

tyre me regjimin sionist janë për tu habitur.

Por çfarë është me të vërtet aq e

rëndesishme çështja e Palestinës dhe pse

është me rëndësi "dita e Kudsit" për

muslimanët e mbarë botës?

Një vit pas Revulucionit islamik në Iran dhe

ardhjes në pushtet të Imam Khomeinit, të

premten e fundit të muajit të ramazanit

Imam Khomeini

e shpalli dhe emëroi si "dita e Kodsit".

Pasi kane kaluar mbi 35 vjet nga ajo ditë

manifestimi i "ditës së Kudsit" dhe

organizimi i kësaj ngjarje është më i

nevojshëm se kurrë më parë.

Sot populli palestinez është më i shtypur se

kurrë më parë.

9

ÇËSHTJA PALESTINEZE

(DHE DITA E KUDSIT)

Nga okupimi në vitin 1948 deri më sot bota

ka qenë dëshmitare e okupimit sionist,

torturave dhe dhimbjeve që i ka përjetuar

populli i pafajshëm palestinez i larguar me

dhunë nga tokat e tyre.

Bombardimi i pjesëve të banuara, spitaleve,

shkollave, përdorimi i armëve të ndaluara

dhe vrasja e femijëve është bërë shkake që

regjimi sionistë të quhet si "regjimi i

femijëvrasësve"

Poashtu bota është dëshmitare e nxjerrjes së

palestinezëve nga shtëpitë e tyre, rënimi dhe

prishja e shtëpive si dhe ndërtimi i qytezave

të panumërta për izraelitët është një krim

tjetër mbi njerëzimin.

Kjo ndodh kur bashkësia ndërkombëtare

heshtë dhe mbyll sytë.

Palestinezët sot ballafaqohen me mungesa

ushqimore, higjenike dhe nevojave tjera

elementare.

Nga okupimi deri më sot mendohet se janë

bugosur 850 mijë palestinez

ku janë torturuar dhe malltretuar, vetem nga

torturat në burgje kanë vdekur 206

palestinez.

Sot mendohet se afërsishtë 6000 palestinez

janë në burgjet e Izraelit nga të cilët 200

fëmijë dhe 25 gra.

Pse sot eshte aq e rendesishme dita e

Kudsit?

- Rëndësia e kësaj dite është se ka disa vite

që disa nga arabët apo shtetet arabe janë

pozicionuar për krah me armikun sionist.

- Kurse së dyti janë ngjarjet terroriste që

ndodhin në kohët e fundit që kanë për qellim

Izraelin nga pozita e të qenit armik apo

dushman i palestinezëve ta nxjerr dhe ta

vendos në një pozitë të "mikut të

palestinezëve".

Al-Kaeda, fronti Al-Nusra në Jemen dhe

disa grupe të tjera të gjitha këto sot janë

aleat të ngushtë të Izraelit.

Edhe përkrah të gjithë mashtrimeve dhe

krimeve të bërra nga Izraeli, Kudsi

(Jerusalemi) akoma vazhdon të rezistoj dhe

çeshtja palestineze nuk mund të harrohet.

Nga njëra anë egziston një valë përpjekjesh

që me çdo kusht të arrihet që çështja e

Palestinës të lihet pas dore dhe të harrohet,

kurse në anën tjetër Imam Khomeini ka

aritur që të krijoj një traditë të mirë dhe të

vendos një bazament të fortë që i balanson të

gjitha përpjektet e izraelitëve dhe aleatëve të

tyre që të lënë pas dore çështjen palestineze.

Pala kundërshtare bënë gjithë ato harxhime

dhe krijon luftëra të ndryshme si në Siri,

Irak, Jemen me qëllim që vetëm e vetëm të

harohet çështja e Palestinës.

Dita e Kudsit është dita kur Imam Khomeini

filloi një lëvizje simbolike,

levizje e cila është në fund të muajit të

agjërimit, muaj me plot sakrifica dhe

namaze,

Kjo tregon se me sa zgjuarësi Imam

Khomeini e ka emeruar këtë ditë si dita e

10

Kudsit dhe nga ana tjetër tregon se sa janë të

nervozuar nga ki emërtim regjimi sionist dhe

përkrahësit e tyre të hapur dhe të fshehur.

Nga dita e shpalljes së "Ditës së Kudsit" nga

ana e Imam Khomeinit, regjimi sionist

gjithmonë është munduar që në njëfarë

mënyre ta largojë vëmendjen e botës nga

regjimi i tyre që është i njohur si "armiku i

mbarë njerëzimit". Ki regjim në këtë drejtim

ka bërë përpjekje të mëdhaja. Në fillim u

munduan që këtë qëllim ta arrijnë me anë të

forcës dhe fuqisë ushtarake, mirëpo

rezistenca palestineze u bë çdo ditë më e

madhe.

Në planë të dytë ki regjim kishte rekrutimin

e grupeve terroriste që të mund të perballet

me grupet e rezistences.

Grupet si ISIS, fronti Al-Nusra , Al-Kaeda

etj. të gjitha këto grupe janë mjete për të

mbrojtur dhe zbatuar qëllimet e regjimit

sionist dhe për të mashtruar botën islame.

Mirëpo këto ditë shofim se këtyre grupeve u

është hequr maska dhe është zbuluar qëllimi

i vërtetë i tyre.

Mbajtja gjallë e ditës së Kudsit të nisur nga

Imam Khomeini dhe vazhdimi i saj nga

përkrahësit e saj deri në ditët e sodit për

regjimin sionist dhe përkrahësit e tij është

një presion i madhë dhe një ngushtim i

pozitave të tyre.

Kështu që me kalimin e kohes Izraeli dita

ditës ndjehet më i shqetesuar dhe koha nuk

është në favor të tij.

Në vitet e fundit edhe mbështetësit e kauzes

sioniste si psh, ish sekretajra e Shteteve të

Bashkuara, ish ministri i jashtëm dhe ai

aktual kanë potencuar disa herë se Izraeli

nuk ka kohë për të humbur dhe duhet sa më

shpejtë të zgjidhet çështja e Palestinës.

Shumë vite me radhë Jaser Arafati ishte

udhëheqës i rezistencës palestineze dhe në

saje të premtimeve që kishte marë nga

sionistët, grupet e rezistencës u shuan

mirëpo kur kaloi afati, Izraelit dhe aleatët e

tij e larguan atë.

Pastaj shofim se në vend të tij vet sionistët

ofrojnë si lider një person i cili nuk ka të

bëjë aspak me rezistencën anti izraelite dhe

duke përdorë disa shtete arabe si perkrahës

të tij mundohen të arrijnë qëllimin që është

dobësimi apo zbehja dhe zhdukja e idealeve

palestineze.

Çështja palestineze përveç se është një

çështje njerëzore (humane) është edhe një

çështje gjeopolitike dhe me rëndesi për

sigurin e rajonit.

Përveç kësaj është një temë (çështje)

tërësisht islamike dhe në të vërtetë përgjatë

fazave të ndryshme që ka kaluar nga ana e

asnjë aktori nuk ka qenë e negociueshme,

dmth asnjë aktor politik nuk ka guxuar të

lërë pas dore çështjen palestineze edhe pse

në gjendjen e sotme disa grupe palestineze

me ndërmjetësim ose pa ndërmjetesim janë

në kontakt me Izraelin por kjo nuk ka shumë

rëndësi.

Kuptohet që është me rëndësi që grupet

palestineze të qëndrojnë fortë në idealet e

tyre, mirëpo në çështjën e Palestinës dhe në

idealet për çlirimin e Palestines këto grupe

nuk kanë shumë ndikim.

Çështja e Palestinës është një çështje

njerëzore-humane dhe nuk ka arsye që

11

përshkak të këtyre grupeve të vogla të

harrohet ideali i Palestinës.

Çështja e Palestinës është më e lartë se një

grup palestinez dhe në këtë çështje duhet

shikuar nga pikëpamja humano-njerëzore

dhe vlerat hyjnore.

Kështu që disa aktor të vegjël apo të mëdhej

nuk mund të ndikojnë shumë në këtë çështje

hyjnore.

Imam Khomeini me caktimin e kësaj dite

bëri një thirrje të madhe kurse palestinezet

këtë thirrje duhet ta vënë në veprim.

Nga kjo kuptojmë se çështja e Palestinës dhe

"dita e Kudsit" është shumë me rëndësi për

të gjithë muslimanët e botës nga vet fakti se

këtu gjendet edhe kibleja e parë e

muslimanëve si nga nga aspekti islam

poashtu edhe aspekti historik është me

rëndësi të madhe.

Edhe pse duhet kritikuar veprimtarinë

negative të pushtetarëve arab të rajonit ndaj

çështjes palestineze, mirëpo çlirimi i Kudsit

të shenjtë dhe i popullit të përvuajtur

palestinez është pasqyrim i aspiratave që

vijnë nga udhëzimet hyjnore dhe kuranore të

muslimaneve në tërë botën.

Dita botërore e Kudsit është çështja kryesore

e kryengritjës së botës islame dhe për

muslimanët kjo është një ditë e shenjtë pasi

çlirimi i Bejtul Makdes përbën të vetmen

shpresë të mbetur për bashkimin dhe

unifikimin e ummetit islam.

Çështja e Kudsit duhet të jetë çështje

kryesore e botës islame dhe në asnjë mënyrë

nuk duhet të hiqet dorë nga kjo çështje,

përshkak se paraqet para botës okupimin dhe

fytyren e regjimit sionist, mban të gjallë dhe

aktuale çështjen palestineze që regjimi

sionist mundohet ta mbulojë dhe fsheh para

botës.

Analize nga Hysein Berisha

12

QYTETI I KUDUSI

SHERRIFIT - DJEP I

QYTETËRIMIT ISLAM TEUFIK SAMED

Pa kurrfarë teprimi, Kudsi llogaritet si një

nga qytetet më të njohjura të botës gjatë

kohës dhe shekujve të kaluar. Është qytet që

nuk ndërpreu së ekzistuari gjatë kohës. Nuk

ka popull, e as civilizim e që Kudsi të mos

ketë rol të rëndësishme në jetën e tyre

Kudsi është qytet i Islamit dhe toka e

pejgamberëve të All-llahut dhe Shpalljes.

Është dëshmitar i pakontestueshëm i

civilizimit njerëzor, rrënjët e të cilit shtrihen

thellë në histori.

Në tokën e Kudsit janë ndërruar shumë

civilizime të lashta. Nëpër Kuds kaluan

asirianët, romakët, krishterët, babilonasit,

persianët dhe shumë të tjerë. Në historinë

tonë islame Kudsi paraqet një lloj

kryeqendre e cila është e lidhur ngushtë me

Ummetin islam dhe historinë e tij të

madhërishme. Me të janë të lidhura zemrat e

besimtarëve të vërtetë, muvehidëve, nga të

gjitha anët e botës, me anë të Israsë dhe

Mi’raxhit të Pejgamberit [salall-llahu alejhi

ve sel-lem], domethënë, udhëtimit të tij të

natës prej Bejtul-Haremit (Qabes) në Bejtul-

Makdis (Kuds), ku iu bë imam në namaz të

gjithë pejgamberëve të All-llahut, e pastaj u

ngrit në sferat më të larta qiellore, duke

arritur deri në Sidretul-Munteha, ku dëgjoi

kërcitjen e penës e cila shkruan fatin. Pastaj,

zemrat e muslimanëve janë të lidhur me

Kudsin me “Marrëveshjen e Omerit”, me

simbolin e shkëlqyer të Islamit, të cilin

muslimanëve ua dhuroi halifja i madh Omer

El-Faruku. Edhe ajo lidhje është sikurse

zemra e gjallë që rrahë, e që te ne zgjon

jetën dhe shpresën. Muslimanët nga dashuria

e madhe që patën ndaj këtij qyteti e quajtën

me emra të ndryshëm. Është i njohur si El-

Kuds, Mesxhidul-Aksa, Bejtul-Makdis, El-

Kudsu-Sherif etj. Për këtë edhe meritoi që

pas Mekkes dhe Medines të jetë princ në

mesin e qyteteve dhe lule e shteteve.

Ky qytet i shenjtë islam pandërprerë i është

nënshtruar rrezikut të rrënimit, çifutizimit

dhe shlyerjes së kulturës islame nga fytyra e

tij, që nga ajo ditë kur në tokën e tij shkeli

këmba çifute me qëllim të nënshtrimit dhe

sundimit me Kudsin ashtu që të realizohet

ëndrra e madhe çifute, për të cilën

ëndërrojnë edhe ditën edhe natën, e kjo është

ngritja e Tempullit të Solomonit, pas çkahit

do të rrënonin mesxhidin e bekuar, El-

Aksanë.

Në vorbullën e këtij konflikti historik lëvizin

aksionet e organizuara dhe aktivitetet e

çifutëve të cilët kanë për qëllim ndryshimin

dhe mënjanimin e karakteristikave dhe

fakteve islame dhe futjen e të rejave,

shenjave dhe simboleve çifute në tokën e

shenjtë islame.

Mileniumi i tretë – hegjemonia e çifutëve?

Për shumë kë duket e paqartë se prej nga një

agresivitet i tillë i çifutëve, sidomos kur

është në pyetje pozita e Kudsit. Përgjigjen e

gjejmë në mësimin e tyre. Në të vërtetë, ata

besojnë se me ardhjen e mileniumit të tretë

vjen epoka e hegjemonisë së çifutëve dhe

koha kur do të përhapet mësimi i Teuratit.

13

Por për këtë hegjemoni nuk ka asnjë fjalë

përderisa çifutët nuk posedojnë kiblen e vet,

domethënë Tempullin e Solomonit të cilin

do të duhej ndërtuar në themelet e

Mesxhidul-Aksasë. Çifutët besojnë se prej

tempullit të Solomonit do të fillojë mësimi i

pejgamberit të pritur çifut - “Shpëtimtarit”, e

vetë ndërtimi do të përshpejtojë ardhjen e tij.

Gjithashtu, miliona krishterë në botë,

sidomos ortodoksët, besojnë se Isai [alejhis-

selam] vetëm sa nuk është paraqitur dhe se

kjo pritet pikërisht në fillim të mileniumit të

tretë. Ata gjithashtu besojnë se “Tempulli”

në Kuds do të jetë rezultat dhe pikë

nismëtare e mësimit të tij për së dyti herë

ndaj asaj që gjendet në Inxhil dhe Teurat.

A janë legjenda këto?

Qysh në shikim të parë, është e qartë se

bëhet fjalë për mite dhe legjenda të cilat

kanë gjetur vend në kokat e grupacioneve të

caktuara të krishterëve dhe çifutëve

ekstremë, por legjenda të cilat nga bota

ireale kalojnë në atë reale, në të cilën ata nuk

kursejnë as mund e as të holla për t’i

realizuar. Për çmim as që pyesin, qoftë me

gjak apo me të holla paguajnë muslimanët.

Shteti çifut, sikur që e mendojnë ata, është

mit. Gjithashtu edhe kryeqyteti është mit. E

plani i tyre për nënshtrimin e gjithë botës

nuk do të lëvizte nga vendi po qe se çifutët

do të mbeteshin të jetojnë në botën e miteve

dhe legjendave, e të mos merrnin aksion për

realizimin e atyre ëndrrave.

Dhe, sot kemi çifutë të cilët ikin nga bota e

legjendave në botën e realtë dhe planifikojnë

e investojnë në realizimin e tyre. Kurse, nga

ana tjetër, kemi muslimanë të cilët me

dëshirë ikin nga bota reale në botën ireale,

dhe në vend të planifikimit dhe aksionit, i

ngushëllojnë të tjerët se si do të vuajnë

çifutët, e se të gjithë punojnë nga pak për

këtë.

A do t’ia arrijnë çifutët qëllimit për rrënimin

e Mesxhidul-Aksasë?

Nuk ekziston ndonjë tekst i besueshëm nga

Kur'ani apo hadithi në bazë të të cilit nuk do

të vijë deri te rrënimi i mesxhidit.

Përkundrazi, shumë ndodhi kanë ngjarë e të

mos jenë të përmendura në Kur'an apo

hadith. Për shembull, gjatë kohës së

Haxhxhaxhit ka qenë e rrënuar Qabja, e për

këtë nuk ka pasur ndonjë paralajmërim;

gjithashtu edhe Guri i zi - Haxherul-esvedi u

vodh dhe u ruajt në Bahrein njëzet vjet. Tërë

këto nuk u përmendën në Kur'an dhe

Sunnet. Në këtë rast vlen ligji i shkakut dhe

pasojave që ndodhin në suaza të caktimit të

All-llahut, në të cilin All-llahu i Lartësuar

bën ç’të dojë dhe cakton si të dojë.

Muslimanët e sotëm, mbi një miliardë, sikur

nuk njohin ligjin e shkakut dhe pasojave,

dhe mbi pesëdhjetë vjet të pafuqishëm

shikojnë çifutët se si punojnë sipas atij ligji

dhe asgjë nuk i lënë rastit, duke u imponuar

sot si fuqi dhe forcë respektabile në çdo

aspekt. Ata 15 milionë, kundrejt

muslimanëve mbi një miliardë. Dallim

impozant, a?

Pozita e Mesxhidul-Aksasë te muslimanët

Duhet ditur se për Mesxhidul-Aksanë vlen

dispozita e sheriatit në aspekt të shtimit të

14

shpërblimit për namaz dhe lejimit të

udhëtimit për shkak të vizitës, pa marrë

parasysh se a ekziston ndërtesa, sepse i tërë

oborri quhet Mesxhid. Gjatë shpalljes së

Kur'anit nuk ka ekzistuar mesxhidi si

ndërtesë, kurse halifja Omeri [radijall-llahu

anhu] themeloi mesxhidin aty ku ka qenë

musal-la (vendi ku falet namazi i xhumasë

dhe i bajramit) e Davudit [alejhis-selam].

Më vonë këtë ndërtesë e ngriti halifja Velid

Ibën Abdulmeliku, në formë e sotme.

Mesxhidul-Aksaja nuk ka ekzistuar si

ndërtesë kur Pejgamberi [salall-llahu alejhi

ve sel-lem] ishte imam i të gjithë

pejgamberëve në oborrin e mesxhidit natën e

Israsë dhe Mi’raxhit.

Ndërtimi i “Tempullit”

Ben Gurioni, njëri prej politikanëve çifutë

dhe prijës i krimeve ndaj palestinezëve,

deklaron: “Izraeli nuk ka vlerë pa Kudsin, e

Kudsi nuk ka vlerë pa Tempullin”.

Tempulli është emër i vjetër për vendin ku

është bërë ibadet para Islamit, e çifutët me

këtë nënkuptojnë Tempullin e ardhshëm të

Solomonit.

Sot në Izrael ekzistojnë 120 grupacione dhe

organizata të cilat veten e quajnë

ekstremiste, kurse në mesin e tyre ka 25 që

janë të specializuara për rrënimin e

Mesxhidul-Aksasë dhe ndërtimin e

Tempullit.

Së pari gurët!

Secila ndërtesë ka tullat dhe gurët e vet

përkatës, por nëse ajo ndërtesë është mit apo

legjendë e cila dëshirohet të ndërtohet në

realitet, atëherë edhe gurët e saj duhet të

jenë gurë mitologjik.

Rrëfimi për gurët, në kuptim të zbatimit

praktik, ka filluar në vitet e tetëdhjeta,

atëherë kur një grup fetar zgjodhi gurin e

madh (gurin e shenjtë) i rëndë 5,3 tonelata,

të cilin më datën 16.10.1989 e vunë si

gurthemel në afërsi të Mesxhidul-Aksasë.

Veç kësaj, ka qenë e nevojshme të përgatiten

gjashtë milionë blloqe prej guri të cilin nuk e

ka prekë dora e njeriut. Për realizimin e

kësaj pjese të punës është kujdesur familja e

pasur çifute Levi, e cila në gurore të

posaçme ka përgatitur 6 milionë blloqe.

Njëri prej këtyre çifutëve thotë: “Përgatitja e

gjashtë milionë gurëve nuk është aspak punë

e lehtë, por ajo që na jep fuqi është ndjenja

për të bërë gjë të shenjtë. Kurdo që të preki

këtë gur, kam ndjenjë se në të lëvizë diçka

prej parajse”.

Ç’është me shandanin?

Për shandanin shtatëcepësh apo

shtatëpjesësh gjithashtu sillen tregime të

ndryshme, e ai paraqet njërin prej simboleve

më të mëdhenj që simbolizon shtatë ditët e

krijimit sipas Teuratit. Ata llogarisin se

shenjtëria në tempull nuk do të plotësohet

përderisa shandani nuk hyn brenda.

Milioneri çifut nga Egjipti, Musa Ferexh, në

vitin 1990 me bekimin e Netanjahut filloi të

15

përgatis shandanin e artë, kurse krahas kësaj

ndërtoi edhe “tendën e marrëveshjes”, për të

cilën çifutët besojnë se në të është takuar

Musai [alejhis-selam] me melekët. Kjo tendë

është punuar prej arit të pastër.

Edhe një shandan dhuroi Roza Jozefi më

datën 18.08.1997 me vlerë prej 15 milionë

dollarë.

Sa i përket shandanit të vjetër, historianët

çifutë konsiderojnë se ai është i shpëtuar

gjatë shkatërrimit të parë të tempullit nga

ana e Nabukodonosorit në vitin 586 para

epokës sonë. Njëri prej spiunëve të sotëm

çifutë mori vesh se shandani i kërkuar

gjendet në deponë e Vatikanit, ku është

sjellë në Romë gjatë sundimit të imperatorit

Titus, i cili në vitin 70 të epokës sonë për

herë të dytë rrënoi tempullin. Shandani është

prej arit dhe peshon 70 kg.

Arka!

Legjenda vijuese e cila është e lidhur me

tempullin, për të cilën diskutohet shumë

është legjendë për arkën.

Sa i përket arkës që është trashëguar prej

Musait [alejhis-selam], të cilën e bartnin

melekët dhe e cila mbeti deri në kohën e

pejgamber Shenonit (Samuelit) për t’i

bindur çifutët në aspekt të pushtetit të

Talutit, e që përmendet në suren Bekare,

ajeti 248, në çka ne besojmë: “Pejgamberi i

tyre u tha: Shenjë e sundimit të tij është që

t’ju sjellë arkën, që e bartin engjëjt, dhe që

në te gjeni qetësim (shpirtëror) nga Zoti juaj,

e edhe diçka që ka mbetur nga thesari i

familjes së Musait dhe Harunit. S’ka dyshim

se ky, po qe se jeni besimtarë, është një fakt

për ju.”

Sa i përket legjendës çifute për arkën dhe

besimin e tyre se prapë do të arrihet deri te

ajo, dhe e cila do të jetë me ta në betejat të

cilat për shkak të asaj do të fitohen, ne kësaj

nuk i besojmë. Kjo arkë ishte derisa vinin

pejgamberët prej Benu Israilëve, kurse kur

kjo u ndërpre, humbi edhe arka.

Megjithatë, gazetat çifute në shkurt të vitit

1997 publikuan se arka e kërkuar gjendet në

Etiopi, ku e dërgoi Menelik Ibën Sulejmani,

i biri i Sulejmanit [alejhis-selam] dhe

Belkises.

Gazetat konkludojnë: “Tempulli nuk ka

domethënie pa arkë, e ajo nuk gjendet nën

Mesxhidul-Aksanë!”

Altari!

I fundit në vargun e legjendave në çka

çifutët bazojnë besimin e tyre është altari,

altari i sakrificës, i cili është i përgatitur të

presë ditën kur do të futet në tempull, e

gjatësia e tij është 30 metra. Megjithatë,

çfarë duhet therë në këtë altar? Ata besojnë

në “lopën e kuqe” e cila duhet të paraqitet

dhe me gjakun e së cilës duhet të lyhen,

ashtu që të pastrohen, sepse ata veten e

konsiderojnë të papastër prej ditës kur është

rrënuar tempulli. Habi është se çifutët e

konsiderojnë veten si popull i zgjedhur, e

njëkohësisht konsiderojnë se janë të papastër

deri në ditën kur të theret lopa dhe të lyhen

me gjakun e saj.

Në Tel-Aviv ekziston institut i posaçëm ku

me anë të frytënimit artificial është bërë

16

përpjekje të arrihet deri te lopa e kuqe e cila

duhet t’i ketë tre vjet. Kjo ndodhi para ca

kohësh, por i zbuluan disa qime të zeza dhe

e therën.

Megjithatë, All-llahu e din më së miri, sikur

të gjitha lopët e kuqe, të bardha dhe të zeza

të theren dhe të përzihen me Detin e Kuq

dhe atë të Zi, e pastaj me këtë të lyhen

çifutët, asnjë prej tyre nuk do të pastrohet

prej ndytësisë së kufrit, përderisa me të

vërtetë nuk e besojnë All-llahun e Lartësuar

dhe përderisa nuk besojnë në atë me çka ka

ardhur i Dërguari i fundit i All-llahut,

Muhammedi [salall-llahu alejhi ve sel-lem].

Këto ishin legjenda dhe mite çifute në të

cilat bazohet besimi i tyre i prishur, duke u

munduar ta fusin në realitet dhe të realizojnë

planin e tyre përmes gjenocidit të tmerrshëm

ndaj muslimanëve që janë mbi një miliardë.

Dhe ajo që sot mund t’u porositet

muslimanëve është që të lirohen dhe

shkarkohen nga mëkati në të cilin ranë dhe

të përgatiten brenda kufijve të mundësive të

tyre, në dritën e ajetit kur’anor: “E ju

përgatituni sa të keni mundësi force, (mjete

luftarake) e kuaj të caktuar për betejë kundër

atyre (që tradhtojnë) e me të, (me përgatitje)

ta frikësoni armikun e All-llahut, armikun

tuaj dhe të tjerët, të cilët ju nuk i dini (se

kush janë), e All-llahu i di ata. Çkado që

shpenzoni për rrugë të All-llahut, ajo do t'ju

konpenzohet dhe nuk do t'ju bëhet padrejtë.”

(El-Enfal: 60) Ndoshta All-llahu do t’u japë

bereket në atë lëvizje dhe t’i shkatërrojë

intrigat e çifutëve përmes xhihadit në

Palestinë. Kjo është mundësi primare,

përderisa All-llahu nuk jep që fryma e

xhelozisë dhe krenarisë t’i kaplojë ata të

cilëve u është besuar çështja e këtij Ummeti,

i cili tani ka rënë në sprovim të rëndë.

17

KRYENGRITJA PËR

SHPËTIMIN E XHAMISË EL-

AKSA NË PALESTINË

Dr. Safvet M. HALILOVIQ

“Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që

robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej

Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në

Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën

e të cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë

udhëtim) për t’ia treguar atij disa nga

argumentet Tona...” (El-Isra: 1)

“Gjithqysh ti do të vëresh se jehuditë dhe ata

që i përshkruan Zotit shok (idhujtarët) janë

njerëzit me armiqësi të fortë kundër

besimtarëve (kundër muslimanëve)...” (El-

Maide: 82)

“E nuk patën pse t’i urrejnë, përveç që e

besuan All-llahun, Ngadhënjyesin, të

Lavdëruarin, Të Cilit i takon sundimi i

qiejve e i tokës; e All-llahu është dëshmitar i

çdo sendi”. (El-Buruxh: 8-9)

Rëndësia e Palestinës dhe Kudsit

(Jerusalemit)

Vetë emri me të cilin muslimanët gjatë

historisë e kanë quajtur vendin në të cilin

gjendet xhamia El-Aksa tregon për

rëndësinë dhe respektin e madh ndaj saj.

Kështu në hadithet e Pejgamberit [sal-lall-

llahu alejhi ve sel-lem], kryeqyteti i

Palestinës quhet Bejtu-l-Makdis, që

tekstualisht domethënë: Shtëpia e shenjtërisë

apo Vendi i shenjtë. Më vonë do të paraqitet

emërtimi: Kuds, i cili edhe sot shfrytëzohet,

që gjithashtu domethënë: shenjtëri, bekim.

Pra, për muslimanët vendi ku gjendet

xhamia El-Aksa, si dhe rrethina e tij, është

diçka e shenjtë. Për shenjtërinë e tij flitet

edhe në Kur’anin Fisnik, madje në disa

vende. Kështu All-llahu i Madhërishëm,

duke folur për Ibrahimin [alejhis-selam] dhe

shpëtimin e tij nga zjarri, thotë: “E Ne e

shpëtuam atë e edhe Lutin në atë tokën që e

kemi bekuar për njerëz”. (El-Enbija: 71)

Kurse duke folur për pejgamberin

Sulejmanin [alejhis-selam] dhe dhuntitë e

mëdha të cilat ia ka dhënë, thotë: “Ndërsa

Sulejmanit (ia nënshtruam) erën e fortë që

sipas dëshirës së tij ecte me të deri te toka të

cilën e kemi bekuar Ne...” (El-Enbija: 81)

Gjithashtu, në rrëfimet kur’anore për

popullin e Sebesë dhe udhëtimet e tyre

thuhet: “Dhe, në mes tyre dhe mes fshatrave

të bekuara (në Sham), ju bëmë fshatra të

njëpasnjëshme dhe ju bëmë udhëtim të

përshtatshëm. Udhëtoni të sigurt nëpër to

natën e ditën”. (Sebe’: 18) Komentuesit e

Kur’anit janë të pajtimit se me shprehjen

“el-erdal-leti barekna fiha” fillimisht

mendohet për territorin e Palestinës së sotme

dhe kryeqytetin e saj Kudsin (Jerusalemin).

Pra, muslimanët e lidhin shenjtërinë e këtyre

vendeve me pejgamberët e mëparshëm të

All-llahut, në misionet pejgamberike të të

cilëve besojnë si pasues të Kur’anit. Kur’ani

i mëson se nëpër ato vende kanë ecur robërit

më të zgjedhur të All-llahut dhe se në ato

vende shpesh ka zbritur Shpallja, ashtu që

ato vende janë të bekuara.

Kurora e bekimit të All-llahut është mbjellë

në atë territor kur i dërguari i fundit i All-

llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve

18

sel-lem], në një pjesë të natës ka udhëtuar

prej Mesxhidu-l-haramit në Mekke në

Mesxhidu-l-aksa në Kuds, në mënyrë që pas

takimit me pejgamberët e mëhershëm të All-

llahut, të cilëve u priu në namaz të

përbashkët aty në Kuds, është ngritur në

Mi’raxh. Për shkak të rëndësisë së madhe

dhe vlerës së atij vendi qartë flitet mbi të në

ajetin e njohur në fillim të sures El-Isra,

kurse për shkak të rëndësisë së kësaj

ndodhie për muslimanët, tërë surja është

emërtuar El-Isra, që do të thotë Udhëtimi i

natës.

Pse ishte në fillim ardhja në Kuds, në

Palestinë, e më pastaj shkuarja në Mi’raxh?

A nuk ka mundur ngritja në qiell (Mi’raxh)

të pasojë drejtpërdrejtë nga Mekka?

Natyrisht se kjo ka qenë e mundshme, por

atëherë muslimanët do të ishin të privuar,

madje në masë të madhe, nga e drejta për

këtë territor, edhe pse si pasues të mësimit

islam mbi pejgamberitë e mëparshme të cilat

janë të lidhura ngushtë për këto vende, e

drejta për to nuk do të ishte hiç më e vogël

se e drejta e të tjerëve; përkundrazi, e drejta

e tyre është plotësisht legjitime, nëse merret

parasysh se vetëm muslimanët janë pasues të

monoteizmit të pastër në të cilin kanë thirrur

të gjithë pejgamberët e mëhershëm. Sipas

kësaj, kjo do të mjaftonte që muslimanët ato

territore t’i konsiderojnë për të vetat, por

urtësia e All-llahut të Madhërishëm ka

dashur që muslimanët të kenë lidhje edhe

më të fortë me to, ashtu që Muhammedi

[sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në

udhëtimin e tij të natës (Isra) ka vizituar

Bejtu-l-Makdisin dhe është takuar me

pejgamberët e mëhershëm pikërisht në atë

vend për të cilin shumëkush thirret në të

drejtën e tij, që përmes namazit të

përbashkët të cilin ai e udhëhoqi të gjithëve

t’u bëhet e qartë se kujt duhet t’i takojë.

Shenjtëria e atij vendi për muslimanët, me

këtë ndodhi, edhe më shumë është shtuar,

kurse Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve

sel-lem] këtë edhe me hadithe eksplicite do

ta theksojë, duke thënë se Mesxhidu-l-aksaja

është njëri nga tre haremet e shenjta të cilat

duhet vizituar në mënyrë speciale dhe në to

të falet namazi, sepse namazi në këto vende

ka vlerë të posaçme. (Shih “Sahihu-l-

Buhari”, Kitabu-l-xhumu’a, hadithet nr.

1115 dhe 1122; “Sahihu Muslim”, Kitabu-l-

haxhxh, hadithi nr. 1731; “El-Musned”,

hadithet nr. 11310, 11314, 22730).

Palestina gjatë historisë

Territori i Palestinës shumë herët ka hyrë në

kuadër të shtetit islam. Komandanti

muslimanë Amr ibnu-l-Asi qysh në vitin

634 (pra, dy vjet pas vdekjes së Pejgamberit

[sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]) ka realizuar

suksese të rëndësishme, duke mposhtur

romakët numerikisht më të fuqishëm në

Betejën Adnadin, kur u çliruan: Bisani,

Nablusi, Jafa dhe vende tjera palestineze.

Pas Betejës së Jermukut në vitin 639 (viti

15 sipas Hixhrit), çelësat e Bejtu-l-Makdisit

(Jerusalemit) iu dorëzuan, me insistimin e

kreut të patrikanës së Jerusalemit, i cili me

këtë rast krishterëve që jetojnë në atë territor

ua dha ahdnamen e njohur me të cilën u

garantohen të drejtat e plota qytetare dhe

liria e besimit.

Prej atëherë Palestina edhe zyrtarisht bëhet

tokë muslimane, kurse banorët e saj jetojnë

të qetë deri në fillim të luftërave të

19

kryqëzatave, kur ushtria e bashkuar e

kryqëzatave e okupon në vitin 1099 (495

sipas Hixhrit). Okupimi ka zgjatur thuajse

nëntëdhjetë vjet, deri në vitin 1187 (583

sipas Hixhrit), kur ushtria muslimane nën

komandën e sulltan Salahuddin el-Ejjubit ua

theu kurrizin kryqëzatave në Betejën e

Hittinit, në mënyrë që pastaj toka e bekuar e

Palestinës me kryeqytet Kudsin prapë t’u

kthehet në pronësi muslimanëve. Me rëndësi

është që në territorin e Palestinës ka ndodhur

njëra nga betejat më të mëdha në historinë e

Islamit. Bëhet fjalë për betejën Ajnu Xhalut

(viti 658 Hixhri), kur muslimanët nën

komandën e sulltan Kutuzit arritën të korrin

fitore mbi, deri atëherë, ushtrinë e

pamposhtur mongole, dhe ta ndalin

depërtimin e fuqishëm të saj nga Lindja.

Pas kësaj Palestina mbetet nën

administrimin musliman, fillimisht atë

memeluk (deri në vitin 1516), e pastaj atë

osmanli, i cili do të zgjasë katërqind vite të

plota, deri në vitin 1917, kur ai territor bëhet

një nga kolonitë britanike. Anglezët aty

qëndruan deri në vitin 1948 dhe gjatë

okupimit të tyre maksimalisht kanë

ndihmuar ardhjen e ardhacakëve çifutë, si

dhe kanë punuar, bashkë me shtetet tjera

evropiane dhe SHBA-në, në formimin e

sajesës hebrejo-sioniste, Izraelit. Ajo sajesë

është shpallur menjëherë pas tërheqjes së

anglezëve, më 14 maj të vitit 1948. Po në

këtë moment atë e njohën SHBA-ja dhe ish-

Bashkimi Sovjetik.

Shumë qarqe objektive dhe të pavarura

intelektuale, si në Lindje ashtu edhe në

Perëndim, mendojnë se formimi i shtetit të

Izraelit është mashtrim politik dhe historik,

kurse sipas fjalëve të Rozhe Garodit: “Izraeli

nuk posedon legjitimitet - as historik, as

biblik, as juridik - në aspekt të territorit ku

është themeluar!” Formimi i Izraelit në atë

pjesë shumë të ndjeshme të botës, ku janë

vendet e shenjta edhe të muslimanëve edhe

të krishterëve, ka shkaktuar konflikte të

përgjakshme, eskalim të dhunës, urrejtje,

vrasje...

Që nga themelimi i kësaj sajese sioniste

ligësitë kanë sunduar me këtë territor, kurse

gjaku i pafajshëm palestinez derdhet ditë e

natë. Të ngopur me idenë e racizmit dhe

urrejtjes ndaj arabëve në përgjithësi, si dhe

ndaj muslimanëve në veçanti, sionistët janë

nisur në disa luftëra ekspansioniste, prej të

cilave më e rënda është ajo e vitit 1967, kur

okupuan gjithë Palestinën, Sinajin dhe

Rrafshnaltën e Golanit, si dhe në vitin 1982

kur okupuan territorin e Libanit Jugor.

Torturat, vrasjet, plaçkitjet, përndjekjet,

arrestimet, mundimet, rrënimi i shtëpive,

marrja e pronës dhe llojet tjera të maltretimit

u bënë përditshmëri palestineze.

Shteti sionist në zemër të botës muslimane

Sionizmi politik si lëvizje e organizuar

paraqitet në gjysmën e dytë të shekullit 19.

Themelues i tij konsiderohet Teodor Hercl i

cili në librin Shteti çifut (Der Judenstaat) i

dha formë përfundimtare asaj ideje. Në

takimin e të ashtuquajturve “të urtëve çifutë”

(Hukamau Sihjon), i cili është mbajtur në

qytetin zviceran Bazel në vitin 1897, është

përfunduar se në pesëdhjetë vitet e para

(duke filluar nga ai vit) duhet realizuar të

gjitha përgatitjet për formimin e shtetit

hebre. Kjo edhe realizohet: saktë pas

pesëdhjetë viteve, me rezolutë të Kombeve

20

të Bashkuara në vitin 1947, çifutët fituan të

drejtën të themelojnë shtetin e vet në një

pjesë të Palestinës, kurse në pjesën tjetër të

po të njëjtit vend palestinezët do të “mund”

të themelonin shtet për vete. Vitin e

ardhshëm, 1948, “shteti i të gjithë çifutëve”,

siç e quajnë disa, edhe zyrtarisht u shpall

dhe u njoh.

Në pesëdhjetë vitet e ardhshme, siç është

përfunduar në takimin e njëjtë në Bazel,

duhet realizuar supozimet dhe përgatitjet për

themelimin e të ashtuquajturit “Izrael i

madh”, i cili do të shtrihet “nga Nili deri në

Eufrat” dhe do t’i përfshijë territoret e

shteteve të sotme: Siri, Irak, Jordani, Liban,

pjesët jugore të Turqisë, një pjesë të madhe

të Arabisë Saudite (madje edhe qytetin e

Pejgamberit të All-llahut, Medinën), si dhe

pjesët veriore dhe lindore të Egjiptit. Nuk

është vështirë të përfundohet se këto luftëra

të cilat i kanë zhvilluar sionistët në vitet e

pesëdhjeta dhe gjashtëdhjeta kundër

vendeve në fqinjësi të afërt, janë udhëhequr

mes tjerash për shkak të realizimit të atij

qëllimi. Megjithatë, humbja që e përjetuan

sionistët në ditën e dhjetë të muajit Ramazan

(6 tetor 1973), kur tekbiret “All-llahu ekber”

nga fytet e luftëtarëve të guximshëm dhe të

pandalshëm egjiptianë, bashkë me tanket

dhe aviacionin, depërtuan linjën e Barlit, për

të cilën thuhej se është e pamundur të

depërtohet, si dhe disfata të cilën sionistët e

përjetuan para do kohe me rastin e tërheqjes

së nga Libani Jugor (të cilin e okupuan në

vitin 1982) të shtypur nga rezistenca e

luftëtarëve të Hizbullahut - krejt kjo ka

ndikuar që sionistët t’i rishikojnë

përfundimet e “të urtëve çifutë”, së paku kur

është në pyetje çështja e të ashtuquajturit

“Izrael i madh”.

A të vazhdohet edhe më tej që ky qëllim të

realizohet përmes luftës, gjegjësisht

okupimin e këtyre territoreve të mëdha

arabe? Apo, ndoshta, që është më e

padhembshme, të provohet realizimi i idesë

së Izraelit të Madh me metoda tjera, siç janë

ato ekonomike dhe politike, të cilat Izraelit

do t’ia garantonin superioritetin dhe

dominimin mbi mbarë regjionin, ashtu që ai

do të “prodhonte”, kurse masat

arabomuslimane do të “shpenzonin”,

natyrisht pasi që më parë do të paguanin

mirë me të holla të gatshme!! Kjo ide do të

mund të ishte edhe më tërheqëse!

Sidoqoftë, sipas shumë analistëve ideja e

Izraelit të Madh edhe më tej mbetet qëllim

afatgjatë çifut-sionist, në llogari të të cilit

është edhe pohimi se në flamurin e tyre, që

përbëhet prej yllit gjashtëkëndësh (dy

trekëndësha të tërhequr njëri mbi tjetrin) i

cili gjendet ndërmjet dy vijave që

simbolizojnë dy lumenjtë: Eufratin dhe

Nilin, asgjë nuk ka ndryshuar, kurse harta e

Izraelit të Madh edhe më tej është e shtypur

në sallat e parlamentit izraelit, si dhe në disa

monedha të imëta të parasë së tyre.

Planet sioniste për xhaminë El-Aksa dhe

haremin e saj

Ajo që është më e ndjeshme në gjithë këtë,

është fakti se sionistët pohojnë se në vendin

e Mesxhidu-l-Aksasë dikur gjendej i

ashtuquajturi tempull i Solomonit. Kurse

shteti i Izraelit, siç pohojnë, është i

pakuptimtë pa atë tempull!? Prandaj është e

nevojshme të gjendet çfarëdo argumenti se

tempulli dikur ka qenë aty, në mënyrë që të

fitojë “legalitet” për rindërtimin e tij,

natyrisht pasi që të rrënohet Mesxhidu-l-

Aksaja!! Për këtë qëllim nën këtë xhami

21

janë gropuar shumë tunele dhe humnera,

edhe atë nën përkujdesjen e qeverisë

izraelite. Ata thonë se për qëllim kanë

“hulumtimet arkeologjike”?!

Rezistenca e popullit palestinez

Muslimanët e Palestinës e kanë kuptuar

mesazhin e kriminelëve çifutë: koha për t’u

realizuar ëndrra çifute-sioniste në lidhje me

tempullin që duan ta ngritin në rrënojat e

xhamisë El-Aksa, është afruar! Njëherë

është e nevojshme të provohen reagimet e

popullit palestinez dhe popujve tjerë

muslimanë! Çfarë do të bëjnë? Si do të

përcaktohen qeveritë e vendeve arabe ndaj

këtij problemi?

Në një intervistë për revistën Newsweek

International, ish-kryeministri izraelit,

krimineli Sharon, kishte pohuar se “është i

habitur pse muslimanët në Palestinë dhe

gjetiu nëpër botë hidhërohen për shkak të

vizitës së tij kodrës nën të cilin gjendet

tempulli i Solomonit, kur ai vend paraqet

njërën nga vendet më të shenjta për secilin

çifut të vërtetë!?” Kështu pohonte lideri ultra

i djathtë i sionistëve. Ajo që muslimanët

janë kthyer drejt atij vendi për të falur

namaz, sepse ka qenë kibla e parë, ajo që në

atë vend edhe sot e kësaj dite gjendet njëra

nga tre xhamitë e shenjta, kjo për këtë

monstrum nuk ka kurrfarë domethënie!!

Muslimanët e guximshëm nga Kudsi dhe

vendet tjera palestineze e kuptuan se çfarë

është duke u përgatitur, kurse kishin dy

zgjedhje: të lejojnë përdhosjen e shenjtërive

më të mëdha dhe të jenë vëzhgues memecë

të asaj që po ndodhë; apo të ngrihen dhe ta

mbrojnë Xhaminë, fenë, vendlindjen,

drejtësinë dhe të vërtetën. Zgjodhën këtë të

dytën dhe iu kundërvunë padrejtësisë,

gënjeshtrave, terrorit dhe okupimit. Viktimat

janë shumë të mëdha, sepse është një popull

duarthatë i cili lufton me gurë e shkopinj

kundër ushtrisë dhe policisë sioniste e

armatosur deri në dhëmbë. Dhe jo vetëm

kundër tyre, sepse regjimi sionist u lejon

edhe civilëve izraelitë të posedojnë arsenale

me armatim.

Gjaku palestinez po rrjedh me dekada, por

ajo që tash po ndodh vështirë që krahasohet

me çka do tjetër përpara. Me dhjetëra

palestinezë vdesin gjatë ditës, kurse me

qindra plagosen. Tronditës ishte raporti i

korrespondentit të Televizionit Egjiptian, ku

tregohet një spital palestinez në të cilin ishin

vendosur shumë civilë të plaguar, prej të

cilëve shumica kishin humbur të pamurit.

All-llahu ka dashur që pamja e fëmijës

Muhammed Durra, i cili vdes në krahët e

babait të vet me gjakderdhje më shumë se

një orë, përderisa ushtria gjakpirëse sioniste

e tërbuar qëllon, të qarkullojë nëpër botë dhe

t’ua tregojë të gjithë njerëzve tmerret e

golgotës palestineze. Shembuj të tillë janë të

pranishëm kudo në Gazë, Nablus, Kuds,

Ramallah dhe qytete dhe fshatra tjerë

palestinezë e që janë me qindra për çdo ditë.

E lusim All-llahun e Gjithëfuqishëm që t’u

ndihmojë vëllezërve tanë në Kuds dhe

Palestinë, si dhe ta ruajë Mesxhidu-l-

Aksanë! Amin!