Si qenka ky planeti im

Autor : Perikli Shuli

Vezulluesja e saj: Vetëm ti..!

Përtërijë’ mendimi ballit tënd,Vija meridianesh- kodra skanuar,Sytë shqiponjë përçojnë errësirën,Largësi, kilometra fantazuar! 

Selvi shtatgjelbërim përherë,Stinët për ty ngjajnë bezdi,Nata sonte yjet gjoksit ka fshehur….Vezulluesja e saj:Vetëm ti...!

Melankoli sjelljesh ylberuar,buzëtrëndafili qeshurazi rri,Të kuqet faqe, meteorizuar...Zemër, s’gabohem: “Kjo je ti..!”

Univers i qëndrimit logjikNgrohtësi shpirtërore,shkrin akujt,Brymëzuar,degë trimërore magji,E para rreze diellie ardhur përthyhet rrëzë malit:”Afërditë” - Perëndi!“Pitagorë” e vështirateoremë, Boshti numerikpa limit,Mendësi,dëshirë,shpresë, Universi qëndrimit logjik.

Udhëkryqe,gërshetë idesh,Qartësinë

shikimi ma vret,Eleganca e trupavetë ngrirë,Trumcakëqenkan në të vërtet.

Kodet e pashkruaraVërtitem i vetëm hapësirave të kaltërisë,Ngjasoj me zog të trembur, të hutuar...Prita në mungesë arsyeja të rinisë,Zë fortësisht, jo e belbëzuar!

Në ke pak mëshire, falje kërkoj, o Zot!Rëndomtë dalloj ngjarje “jete” në rrugë,Mendja vërtitet e prej andej s’del dot,dhe "kala" do kisha bërë, (nëse do të mblidhja gurë!)...

Nëse grushtin e fortë të kisha vërtet, të përmbysja këtë botë egërmizore,Guximshëm të ngrihesha lartësisht mbi retë,Drejtësia popullore të himnizonte...Kthehu, o njeri, në rrugën e dashurisë,për Njerëzimin Mirësia, ligj i pashkruar,Shtrëmbërimi, dihet është çnjerëzim:Padrejtësi e “leverdisur” në kode të pashkruar... Dëshiroj të marr rrugën pa kthim,E të jem skllav i këtij lëngimi,Të vendos shtyllat e arta të Drejtësisë,E drejtësi të quhet, natyrisht, vetë Njerëzimi.

Strukur thellësisht në shpirtin tim!...

Lirikë

Më shikon me syrin shtrëmbër,Thuama një fjalë të vetme dhe mua,Se të dua, flas çiltër, je femer .Ndoshta je rritur, je bërë grua!

Më kot, më kot të paskam pritur,Bobo, me ty ç’ paskish ngjarë!Falëm që shkrepa kësillojsh të bërtitur,Mbase s`të gjej…, si të njoh më parë!

Ah, pse dërgon vështrim të lodhur,Për të ndjellë shi te sytë e mi!?Vallë, sa tërmete të paskan ndodhur,Që fort të ngjan ky kob i zi !?

Ndalu, dhe pak, ka kohë që të pres,Pse ma lë fjalën pa e mbaruar,Pse sakaq fut këtë zë në mes...”Ka ikur koha, të kam harruar!“

Tani ç`të bëj, ç`të bëj me ty? !Unë çmendurak, ti krejt hutuar,Po t`i jap dhe këto dy syTutje errësirën për të pushtuar…

Do të kaloj dhe të ftohtin ,me këmishë do të vij ,Po të them se s’ jam kot së koti,do të sfidoj dhe një djal të ri..

Rrugë të gjata, të vështira do të marr,Natyrën me energji do të nis ta sfidoj...Me ëndrra, dije, jo nuk dehem...Vetë realiteti më do të shijoj...

Vajtën në erë të gjitha, vetëm brenga mbeti,Mike, mos më fto që, këndejthi të iki, si era,Sepse sa herë ika, një mijë herë ajo më gjeti,Ndaj s’kam ku të fshihem, gjeti mik brenga...

E ka gjetur shkretë te kjo udhë pa cak,Mendjeshprishur, me xhepat e zbrazur,i rënduar gjatë, gjithkund ngritur një lak, A ndërtohet “Orakull” pa një shteg të hapur?!

Së toku do të rrojmë, ndoshta majë një thepi,Nga e njëjta gotë do pimë të kuqen verë,Gjersa t’ia vjedh çelësin me rrëmbim nga xhepi,Dhe, në ngut e sipër, të çel të Hadit derë…

Si të “hyj” brenda, bëhem mbret pastaj,Ndaj flak merakun që të bren kaq shumë,Mbase këtej, në bëfsha së dyti faj,Verën e kam pranë rrjedhëse si lumë...

Verë të do pi, një natë të tërë, me ty do të dehem deri në agim,Mbretëreshë e natës ti do të jesh,strukur thellësisht në shpirtin tim!...

Të jep jetë …

Gjuhët e zjarrit të përpijnëErë diellore, që s’ju dua,Një dush ngjyrash në fytyrë,Shpresë jete për mua.

Duke ofruar sacrificë,Shpirtin tim të hapur në horizont."Çfarë mund të jetë?“

Yje, kometa, meteorë,Ky Univers enigmatik!Dhe rrezja e parë e Diellit,të jep jetë: Atmosferë….

Kaq i vogël...Më çoni me shtëpi në qiell ...Universi në miniaturë blu,Për shpirtin tim të eturrëndë bllokuar këtu...

I sigurt s’e kam pyetur,duke kërkuar në yje të mundshëm,Me sy e shikoni fikshutuar në distancë ...Gjithësia misterioze...Doja të shihja gurë të shenjtë,Në agim të ndiej pafundësinë.Duket drita …Tokës dhe një xhuxh;Dhe pastaj mendoj:"O Zot, jam unë kaq i vogël ?!!

Ndoshta?!

Unë, një tjetër - UNË,Ti, një tjetër -TIdhe udhët, ku nuk shkelëm, dikur, kur mundeshim,dëshmitarë hapat bëhen,kushedi...

Ndoshta një ditëunë bëhem pemëdhe ti udhëtare e lodhure hijes së munguar;ndoshta një ditë unë bëhem rrënjëdhe ti lulja që do të çelësh shpenguar;ndoshta një ditë ti bëhesh flakë,unë hiri që zjarrin puth;ndoshta një ditëti bëhesh fjalë,unë dridhje e tëndes buzë një ditë,ndoshta një ditëbëhem vështrimii syrit tënd pa lot;

ndoshta një ditë bëhem edhe ëndrrae gjumit që ti po fle sot...

Ndoshtado dashurohemi një ditë,kushedi,Unë, një tjetër, Unë,Ti, një tjetër -TI...Dy të panjohur rasti,por jo rastësisht përsëri...21.07.2010

Si qenka ky Planeti im!...

Gjuhët e zjarrit të përpijnë“Erërat diellore” më mërzitën mua,Një dush ngjyrimi në fytyrë,Ardhëri jetësoretë them, drejtësisht, dua …

Dhe ngjitem lart, ofroj sakrificë tejskajeve të mi, Shpirtin tim të hapurnë horizonte me “vija” ,Eh, këtu lart qenka e vertetë liria,Në tokë e kthyer kokëposhtë! ...

*Si qenka ky Planeti im!

Yje, Kometa,MeteorëHëna të vogla, Diej, Globe ,...të pavarur ...me krahë të hapur çuditërisht ...Ky Univers im kaq enigmatik!

Rrezja e parë e këtij shpirtitë hapur në flatrimmë ngrohu në këtë trishtime drithërim, njëkohësisht...Të faleminderit,o shpirti im i hapurmë dhe dritë detësisht ....

Vendlindja.....

I premtoj se prapë do të të vij...

E pse u mërzita vallë,Ndoshta ngaqë kisha mall...S’e di se ç’pata vërtet,Përse qenka kështu në jetë?

Ndoshta, ngaqë dua shumë,dua, dua vërtet gjithçka,s’ka rëndësi se kush i ka,Dhe pse ndodh kështu,pasi unë s’kam lindur,

vërtet këtu:Jam lindur në vendet e mia,atje ku kaloi dhe fëminia,kumbulla, mollë, rrush e dardha,plot përplot mbushur arra…Kishte pemë e bagëti plot,Male, pyje zogj,kishte dhe ka akoma,jo s’e janë viset tona,po vetë zoti me merak i ka stolisëah , bredh , pishë e lis...Mblodha lule shumë të bukura,nën pemë të larta...Ku s’u futa?Eca me vrap, si fëmija,shkoja veja edhe vija;kur po ecja,herë më shpejt, herë me ngadalë,pata mall !

Ndaj veproja kështu,mblodha lule edhe këtu,mblodhën lule dhe shumë të tjerë,mblodhën se ishte pranverë;Ndoshta do të mbledhim akoma,janë kaq të bukura viset tona...Tre lumenj fshati ka,Kaq i mirë, s’ bëj shaka!Verçe, lumi kryesor,Rrjedhjen te mali me dëborë,Guri “Top” e quajnë këtë malLisec quhet mali tjetër…Po Komjanin ku e lamë?Apo është pak më matanë…E ç’t’i them më fshatit tim:Apo bujar edhe trim,Mikpritës, sa s’ka më,sofrën pa shtruar, kurrë s’e lë,Shtruar e ka lënë i pari,këngës bukur seç ia thonë,janë bilbilë nga uji i malit!Po që “bëjnë” dhe dolli,pinë si burra, po, ama shumë shendete...Të ketë shkumë ajo raki?!...Ah, zemrën se ç'ma trete!Po kur rrotullohej helli,piqej mishi mrekulli,

Çohu ha, dhe ti, o i vdekur,çohu ha pak dhe ti!Dhë me falni, more miq,po kështu ndodh vërtet,Po këto janë stolitë,në mendje më kanë mbetë!Dhe kam mall për atë vend,dhe për bukuritë e tij,Sa herë që kam qenë,i premtoj, se prapë do të vij.

Tiranë, 10. 08.2011

Dhe sikur në këmbë të shoh përsëri...

BABAIT

Sa do të dëshiroja ta kisha pranë,Vite, s’e kam… Ta dëgjoja…Lartësinë lisave ua kishte marrë...Baba, oh, për ty, sa mall!.

Sjell ndërmend, lotët rrjedhin,fjalët e arta s'shteren asnjëherë...Ishe për mua baba dhe mësues,Ndriçues i ndritshëm mbi të tjerë...

Më mungon Dora jote,!Zëri yt i qetë melodik,

Profili yt dinte vetëm të qeshte, me flokët e krehur përditë...

E kush s'të deshi e s’pati respekt ,Emri yt ngeli në kujtesëNë krye të tavolinës dollibash ….., ligjëvenës dhe aq i drejtë!...

Më shfaqesh para syve, ashtu i qeshur ,Me pushkë në krah, ….“çlirimtar”Fishekët në gjerdan, brezit ngjeshur...Pikë e dobët, për ty... ajo armë!

Nënën plakë ma ke bërë ,Me të zeza veshur, e mjera,Dashurinë që ti s’e arrite:Plot pesë nipër mbushur dera!

Prehu i qetë, babai im i mirë, Na ke lënë për mrekulli,Ai, që na mungon kaq shumë…Tani dihet, je vetem Ti!...

Sa herë vij atje, ku prehesh,Lotoj dhe s’i mbaj dot lotët e mi,Më duket sikur ashtu çlirohem Dhe sikur në këmbë të shoh përsëri!...

Gumximtari magjik 

Endësi mendimesh, negocioj,Përthyhen në skaje pafund,

Dridhëroj t’i takoj urtësisht,Në Megaherës lëkundja u duk.

Vendëroj këtu në mote,Valëzojnë fjalët e këqija,E mira strukur në qoshe,Penelopë që end qilima.

Trillera eksperimentale ofroi,Me zotërat u mat mbi retëAthina Palada s’të gjunjëzoi,Kur kërkon diçka të vërtetë.

Its twinkling: Only you..!

Renewal of thought in your forehead,Lines of meridians – hills scanned,The eagle eyes convey the darkness,Distance, kilometres fancied!

Like a green-bodied cypress forever,The seasons for you are bothering,The night tonight has hidden the stars in the chest...Its twinkling: only you..!

Melancholy of the rainbows of behavious,The rose-lip stands smiling,The red cheeks, meteorized...Sweetheart, i am not wrong: “this is you..!”

Universe of the logical stand

Spiritual warmth, melts the ices, Hoared, a brave branch magic, The first coming sunray Inflects at the foot of the mountain: “Aphrodite” – god!“Pythagoras”, the difficult theorem, The numeric axis without limit, Thinking, desire, hope, A universe of the logical stand.

Crossways, braid of ideas, The look kills my clarity, The elegance of the forzen bodies, They are indeed sparrows.

Unwritten codes

I circle alone at the spaces of the sky-blue,I resemble with a frightened bird, bewildered ...I waited in the absence the reason to start again,It begins strongly, not stammering!

If you have a little mercy, I pray for forgiveness, o God!Random I discern events of “life” in the road,Whirls around and cannot emerge from there,And „castles” I would have made,(Had I gathered stones!)

If my punch was strong indeed,to overthrow this wild and cruel world,bravely to raise aboe the clouds,the people’s justice to sing its anthem...turn, o you man, in the path of love,for Humanity Goodness, an unwritten law,distortion, is inhuman:“profitable” injustice in unwritten codes...I want to take the road of no return,to be a slave of this languidness,to place the golden pillars of Justice,And, naturally, Humanity itself is called justice

Ardently, caress of yearning …

In this moment I remained gloomy, I don’t know how, I don’t know how, I weaved “crowns” amidst the quiet coluds, Their rain was transformed into gold!

How much I would like today, To be wholy wet in this “rain”, M Just to feel greatfully“Flowers” weaved ardently for yoo!

Sometimes the untold,To gather and create magically poems.In great moments I watch you carefully,I don’t know how much make Two and TwoWith the sea waves as they lightly waver,

With your profile in front of my profile,Tens of laughing eyes swim “green”At the blue sea..., where still raiin falls rashly.

Oh, this prime evening of the Spring now,Seems to caress you longingly!I was transormed into a leaf rustle,The wet hair and the beautiful eye...

In a white dream ...

From the window the night throws the peace like a waterfall, And the rain stopped does not fall like a rope anymore. In the black sky two flashing eyes They “stop” at me, and transform into one... What of a reign of peace?! Slowly two small eyes are closed, A sweet smile, like a harbinger, comes, Stealthly seeks in its contour To sweeten me with honey in a mutual shape... Night loses into meeting of lips Hugs full of heat and flame...

Innocent nymphs ... I want to restrain myself slowly, To sail at the endless sea The wave raises flyingly towards the sky A refering point: Two eyes shine, like stars above there... Have you ever seen the full smile to speak? On my window the sun knocks bewildered, But silence is a subject .... 

Nobody believes me: I am in a white dream .... How far above i am raised, how far above!

Oh, moment !

What value do the words have, when we are not together?The only sincere being in my life,You sent drops of rain instead of your tears,I felt my soul being separated in boredom.

Like two sweet robbers we have heated our looks,People motivate it „love”,We shake „hands’ and bring emotions...How can I send the emotions to you?...

I followed with my eyes the watching sweet,Oh, moment! To kiss those closed eyesJust for a moment,Those persistent eyes, silent in the sublime.The warmth of the melodic lines, an expression of self.

The freedom

If the tears fell onto the earth were to be assembled, A hydro plant would have generated, Perhaps the biggest in the world!

Enough, the tears we have shed, That the eye might not drain… You also, try to shed tears, You haven’t tried The grief of the limited view.

No! There will not be tears anymore! Even the dead would resurrect In order to try the cries of the living As witnesses! How it is filled, pain has become seas and ocean.

I came to life crying, I grew up with the same melody, I shall leave crying: this is meaningful As for every single person.

The earth satiated, the sea as always furious, No more tears that I was born to live.

Perhaps?!

I, another – I,You, another – YOU,And the roads,Where we did not step befoore,When we could,Steps become witness,Who knows...

Perhaps one dayI will become a treeAnd I a tired travellerOf the absent shadow;Perhaps one dayI shall become a rootAnd you, the flowerThat will blossom freely;Perhaps one day

You become flame,And I, the dustThat kisses the fire;Perhaps one dayYou become a wordI, a vibrationOf your lip some day,Perhaps one dayI become the lookOf your tearless eye;Perhaps one dayI become the dreamOf this night’s sleep...

PerhapsWe shall love each-other one day, who knows,I, another, I,You, another – You ...Two unfamiliar of the occasion,But not accidentally again...

Towards the heights without being afraid

My love, like an ocean, It goes down, so deeply; My love, like a rose, Beautiful, red, You want to keep it, to smell it... 

My love, like a river, 

Will never end, My love, like a pigeon, With a beautiful message To send it somewhere... 

My love, like a song, Which continues still, Forever, My love, like a prisoner, Which even without freedom wants only to love!

How this Planet of mine seems to be!...

The fire’s tongues devour“the suny winds” bored me,A shower of coloration in the faceFuture of lifeI want, justly, to say...

And I go up, offer sacrificeEyond my extremities,My open soul in open horizons with “lines”Oh, up here the freedom seems to be true,In the ground turned upside down!...*How this Planet of mine seems to be!

Stars, comets, MeteorsS mall moons, Suns orIndipendent .... Globes,...With strangely opened wings...This universe of mine so enigmatic!

The first ray of this soulOpened in flightWarmed me in this gloomAnd thrill at the same time...Thank you, oh you opened soul of mineYou gave me light to the sea measures....And as if I see you again alive...

TO MY FATHER

How much I wished to have him close, for years now that he is not .... to listen to him ... he had taken the height of the oaks... Father, oh, how much longing for you!...

I bring into my mind, ghe tears run, The golden words never drain For me you were a father and teacher, A brilliant illuminant above the others...

I miss your Hand,! your quiet, melodic voice, your profile knew only laughter, with your hair combed daily...

And who didn’t love and respect you, Your name remained in the memory at the head of the table raising the toast...,lawmaker and so just!...

You appear before my eyes smiling, With the riffle in your arm,... „liberator„

the bullets in cartridge – belt, girded on the waist... A weak point for you... that gun!

You made my old mother, Wear herself in black, the poor one, love that you did not arrive: The door filled with five nephews!

Rest in peace, my good father, You have let us in good conditions, He, who we miss so much... It is well known, He is but You!

Everytime I come there, where you rest, I water and cannot whithhold my tears I feel as if I get free And as if I see you again in life!... Tiranë, December 08, 2010

I want to grow old

I want to grow old, to now tell class struggle... Biographies, I want to grow old, to not tell, Murders, deportations, insanities.

I want to grow old as soon as possible, to not go to the military exercises,... I want to grow old in this moment, To expel the tape of memory.

To grow old, to not tell for the meet ticket, the long lines,... 

To grow old, this I want, I say it openly, that the night might not find me in the action...

The black shadows, Enver’s week, the Social imperialism which betrayed us, collectivization, the poor fields That the party gave us.

I wan’t to grow old, enough I heard. An illuminant lantern, at the shores of Adriatic, we shall walk, only with our powers, Until we raise ‘Matelurgjik’ to the skies.

I wan’t to grow old, to not tell, that in what station is the TV ... ” foreign music rock’n’roll don’t listen to the Beatles!”

Interference, logics, memory, emptiness, tanglible in details and milimeters,wisely to boast of, I don’t know, Leftover like a „relic” by the past regime!

Clearness, democratic spring, wisdom carved in ages, youth, the beauty of my land, Speak...., now is your turn indeed!

And now ...

Beyond the pain, Light, darkness, Beyond everything, The sea and the mountain Beyond the good ans the bad, Beyond that languishing, Like a sinner Perhaps someone wants to speak to it: “give me hope to live, To be, perhaps, not as much happy as you... But what is the importance, Because I am present here too, To eat a meal per day ... Perhaps it is not much to stay with that. Even this way you harass me, To wander in the streets, to look above... Perhaps someone Will remember me That somebody here remains alive!Wild and cold The autumn is, But now It has any sour fruit, Half rotten, but a little remains... Why do you look at me wall – eyed, As if you want to say only one word?!... In vain you try, As if you feel sorry ... I see that even the banana 

You push it to me with the top of the shoe, You follow me, as I begin to peel it ... Turn it on, don’t you stay in the traffic light, Because i cannot see you that way like a rooster. And the end of the road, Came near again. But times have changed a little And I pray that, No one anymore, Bother me!”

Magical courage

Wandering of thoughts, I negotiate, They inflect in endless corners, I thrill to meet them wisely, In Megacycle the shaking appeared. I sit here in the ages, The bad words wave, The good hidden in the corner, A Penelope who weaves rugs.

It offered experimental caprices, It raced with gods Athina Palada did not make you kneel, When you seek something true.

Beautiful leaving, eternal leavingTO THE POET

He speaks with the voice of the pen,Listens with eye sight

Bbrings the world before your eyes...He writes .... He is solitary ...Raises you to the sky and lowers you slowlyHe raises you, and kisses you yearningly...Heart, wrinkled loves,The eyebrows fly around the way light does,Withered flowers in the tree …Glasses broken and agglutinated again.How he is...A great man, a small one,An angel appears and dissapears,But never, what you writeIs bitten by weather, it remains as a memory.A memory of the people after his death,After his beautiful leaving...

I am long-lived ... 

I’m not an azure sky nor a radiant sun, A Moon to release the light, nor rain to continue dripping... Nor snow to bring the whiteness... I’m a man, I want to taste life, to weigh Love, to raise it to the Altar; The respect and the price Friendship, with politeness, friends, to benefit much... 

I am fortunate and happy I offer my assistance to everybody I do not forget the favour of anybody. Can I endure Injustice The way I am “shaped”? I am not used to ignoring. Anyone in life and anywhere Vice stands far from me. Life taught me: With those, the best, who love meI fall in a human embrace... I am long-lived as such...