Poetry News Φύλλο 1ο

Εβδομαδιαία Ποιητική Εφημερίδα

Αριθμός φύλλου 1 Κυριακή 4 Μαΐου 2014 διανέμεται δωρεάν

“ΕΦΥΓΕ” ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο ΠΟΛΩΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΑΝΤΕΟΥΣ ΡΟΥΖΕΒΙΤΣ

Κηδεύτηκε στο Βρότσλαβ ο πολωνός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Ταντέους Ρούζεβιτς, ο οποίος απεβίωσε στις 24 Απριλίου, στο σπίτι του, από φυσικά αίτια. Ήταν 92 ετών. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μεταπολεμικούς λογοτέχνες της Πολωνίας.

ΓεννημένοΓεννημένος το 1921 στο Ράντομσκο της κεντρικής Πολωνίας, ο Ταντέους Ρούζεβιτς, έγραψε δεκαπέντε ποιητικές συλλογές, – μεταξύ των πιο γνωστών συγκαταλέγονται: Ανησυχία (1947), Κόκκινο γάντι (1948), Ασημένιο στάχυ (1955), Συνομιλία με τον πρίγκιπα (1960), Τίποτα στο παλτό του ΠρόσπεροΠρόσπερου (1962), Πρόσωπο τρίτο ( 1968), Ανάγλυφο (1991), Πάντα θραύσμα (1996).

Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μεταπολεμικούς λογοτέχνες της Πολωνίας ενώ το όνομα του αναφέρθηκε πολλές φορές στις συζητήσεις για το βραβείο Νόμπελ. Ο Ρουζέβιτς μεταξύ πολλών άλλων τιμήθηκε το 2007 με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.

Ο θάνατος δεν θα διορθώσειούτε μια γραμμή, ούτε ένα στίχοδεν είναι συστηματικός αναγνώστηςδεν είναι συμπαθήςκυρία επιμελήτρια

μια κακή μεταφορά είναι αθάνατη

ένας κακός ποιητής που πέθανεείναι ένα νεκρός κακόςποιητής

η πλήξη πλήττει και μετά θάνατοένας ανόητος συνεχίζει την ανόητη φλυαρία τουκαι μέσα από τον τάφο του

διαλυμένοι, χαρακτήρες οι οποίοι έχουν χάσει την πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο παρουσιάζονται σε αλλόκοτες καταστάσεις στις οποίες κυριαρχεί το παράλογο και το γκροτέσκο.

Το 1960 έκανε την εμφάνισή του στο θέατρο. Έγραψε περισσότερα από δώδεκα θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων, τα Αρχείο (1960), Μάρτυρες ή η μικρή μας αποσταθεροποίηση (1964), Λευκός Γάμος (1975) κερδίζοντακερδίζοντας τον τίτλο του πιο καινοτόμου θεατρικού συγγραφέα της γενιάς του. Άνθρωποι κατεστραμμένοι,

ΠΕΙΣΤΗΡΙΑ, Ταντέους Ρούζεβιτς

μετάφραση από τα Πολωνικά: Λεωνίδας Σκυλίτζης

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ & ΕΚΔΟΣΗ: Εκδόσεις ΔιάνυσμαΣΥΝΤΑΞΗ: Λεωνίδας ΣκυλίτζηςΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ & ΣΧΕΔΙΑΣΗ: Εκδόσεις ΔιάνυσμαΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: [email protected]

ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ & ΨΗΦΙΑΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ: http://issuu.com/lewnidasskylitzhs

ΣΥΝΕΡΓΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣΜέλη της ομάδας της Poetry News στο Facebook

ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΕΘΥΝΣΕΩΣ

Αγαπητοί αναγνώστες,

ΗΗ Poetry News δημιουργήθηκε με σκοπό την καλαίσθητη προβολή της ποίησης που γράφεται στους καιρούς μας. Πέρα από τη επιλογή κάποιων θεμάτων γενικού ενδιαφέροντος που θα γίνεται από τη διελυθυνση, η επιλογή των ποιημάτων που θα δημοσιεύονται σε κάθε φύλλο θα βασίζεταβασίζεται στην αισθητική των μελών του γκρουπ που θα απαρτίζουν την συντακτική ομάδα, η οποία σιγά σιγά σχηματίζεται.

Με εκτίμηση,Λεωνίδας Σκυλίτζης


η εφημερίδα διανέμεται δωρεάν μέσω του διαδικτύου

Αριθμός φύλλου 1 Κυριακή 4 Μαΐου 2014


NIKH TAΓΚΑΛΟΥ

αλήθεια και ψέμματα

Αλίμονο σε εμάς που ένα βράδυ καταλάβαμε ότι η ειλικρίνεια είναι προνόμιο των κουφών και των τυφλών,που δεχθήκαμε κάθε είδους λόγια σαν ευκολόπιστα παιδιάπου χαίρονται όταν βρέχει και βγαίνουν έξω να τρέξουν στις λάσπεςααδιαμαρτύρητα και χαμογελαστά σαν να τους χαρίζουν το καλύτερο παιχνίδι.Αλίμονο σε εμάς που κάθε ουρανό τον βλέπουμε πεντακάθαροκαι δεν μας προβληματίζει ποτέ η ύποπτη τελειότητά του.

Αλίμονο σε εμάς που ένα βράδυ μας κήρυξαν αγνοούμενουςγιατί χαθήκαμε σε κάποια καμουφλαρισμένα ψέματα που αβίαστα τα περάσαμε για αλήθειες.

Όσες φορές και να με καταραστώ πάντα θα πιστεύω,ίσως γιατί κάποια ίσως γιατί κάποια στιγμή θα έρθει μια μικρή αλήθεια να μου χτυπήσει την πόρτα και δεν θα φοράει στολή παραλλαγής, θα έρθει γυμνή και ατόφια όπως ακριβώς γεννήθηκε.

Για αυτήν την στιγμή λοιπόν, θα συνεχίσω αδιόρθωτη να δέχομαι το μίσος για αγάπη,να κρεμιέμαι από μια κούνια κι ας μην βλέπω το σκοινί φθαρμένο,να προσπαθώ να κοιτάξω τα μάτια τους κι ας μου εκτοξεύουν φωτιές.Για αυτό που Για αυτό που θα έρθει, μίσος δεν θα κρατώ σε αυτά που πέρασανγιατί όλα ήταν δικά μου κομμάτια, δικές μου στιγμές, είτε ατόφιες είτε παραπλανητικές.

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΣΕΛΗΣ

“Παντού εσύ”

Ναι..Καταλαβαίνω..Το βλέπω καθαρά..Τώρα πια καταλαβαίνω..Πάντα το καταλάβαινα..Πάντα το καταλάβαινα..Να το ακούω ήθελα..Να το ακούω θέλω..Από τη φωνή σου.."Σε θέλω..." να μου λές..Να το βλέπω να ζωγραφίζεται στα χείλη σου..Να βγαίνει καυτό από το στόμα σου..ΤΤο νιώθω φωτιά και κύμα μέσα μου..Με πνίγει..Με καίει..Με κυβερνά..Ναι διάολε,με κυβερνά..Για αυτόν σου τον έρωτα όλες μου οι ανάσες..Όλο το αίμα του κορμιού μου..Σαν εκείνο κυλάς Σαν εκείνο κυλάς στις φλέβες μου..Εσύ..Μόνο εσύ..Κλειστές οι πόρτες γύρω μου..Παντού,μονάχα εσύ!!

ΠΕΤΡΟΣ ΣΑΓΙΑΣ

Δώσε μου δύναμη

Της σιωπής οι κροτοικαι η άδεια θέση δίπλα μουσε δείχνουν,σε ζητάνεαγαπημένη μορφή ονείρου ιδανικού!Μέσα Μέσα στη θύελλα του νου και της καρδιάς την φλόγαη μορφή σου με σώζειμα και με δικαζει!Στον τραγουδιών τους στίχουςκαι στης μουσικής τους ήχουςψάχνω το όνομα σου να βρωμα βρίσκω το κενό μου!μα βρίσκω το κενό μου!Γεμίζει εικόνες το μυαλοχτυπάει τρέλα η καρδιάη ψυχη μου στα όρια τηςτα ματιά κρατάνε ομως πονάνε!Μορφή αγγελου ονειρική με τα χρυσα μαλλιά!Με την φλόγα των ματιών Με την φλόγα των ματιών και των χειλιών το πάθος δώσε μου δύναμη να ζω μονο αυτο ζητάω!



Τίμος McCoy Αρχοντίδης

ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Κι ενώ μπορώ να αποδεχθώτην ύπαρξή σου που προσδίδει-σε οποιονδήποτε αντικατοπτρισμόκαι να μου τύχει- εμπιστοσύνη

που οι πεπου οι περισσότεροι θα το εγκλώβιζανσαν πρόωρη ρομαντική ζωήενώ εγώ το φωτογράφισασαν ουτοπία πραγματική...

Κι ενώ μπορώ να αισθανθώτα μάτια σου να παραπέμπουνσε ό,τι αγνό κι αληθινό χωρίς χωρίς στιγμή να παρεκτρέπουν

από τον στόχο τον πρωταρχικόκαι με το όποιο παρελθόν και μέλλονπου απλά ενώνεις σε παρόνμ’ αυτό το γνήσιο ενδιαφέρον...

Κι ενώ μπορώ πλέον να νιώσωτην ίδια αγάπη σου μα συγχυσμένηπου με υποπου με υποχρέωσε να ξανανιώσωσαν κάποια ύπαρξη αναγεννημένη

με μία αύρα εποχήςάλλων παλαιότερων καιρώνσε αναζήτηση ψυχαναγκαστικήςτων στεγανών μου ως στοχασμών...

Κι ενώ λοιπόν μπορώ να δωτον ερχομό σου στη ζωή μουτην ώρα η ανύψωση που στο νοητικόπεδίο συνέπεσε στην παρακμή μου

στην είσοδό σου που όταν μπήκεςστα πρώτα λόγια που ανταλλάξαμεεκτός της ομορφιάς σου είχες εκτός της ομορφιάς σου είχες και κάτι άλλο που με τράβαγε...

Κι ενώ μπορούσα να γευτώκαι να ακούσω τη φωνή σουαπό το στόμα σου το εσωτερικόανώτερο απ’ την εμφάνισή σου

που τα λυμένα τα μαλλιά σουκαλύπταν πρόσωπο και δέρμακαλύπταν πρόσωπο και δέρμαουσιαστικά χαρακτηριστικά σουνα μην τα βλέπει φως. Μα τέρμα...

Κάτι παράλληλο μα σπουδαιότεροκάτι ουσιώδες πιο πολύαπ’ την εμφάνιση πολυτιμότεροτην εξωτερική σου πιο βαθύ

τ’ οποίο μας έκανε και να βρεθούμετ’ οποίο μας έκανε και να βρεθούμεσ’ αυτούς τους υπαρξιακούς μας χάρτεςκαι μας βοήθησε να επικοινωνούμεχωρίς να τρέφουμε αυταπάτες.

Μετά απ’ το δέσιμο λοιπόνμαζί σου το οποίο ένιωσακαι μεσ’ απ’ τους στίχους μου σ’ αυτότο ποίημα και το πετο ποίημα και το περιέγραψα


μια νέα άρχισε να χτίζεται έτσιπου έχει τη δύναμη να υπερβείκαι φιλική να ξεπεράσει σχέσηκαι ερωτική και αδελφική.

Και σου ορκίζομαι όσες φορές-βάσεις θεμέλια- που θυμίζουν--ριζώσαν μέσα μου- αυτέςαδυνατούν να τις γκρεμίσουν

μόνο ένα πράγμα ικανόθα ήταν για να τις κλονίσεινα μου ζητήσεις να δοκιμαστώμε πίστης απόρριψη για εμπιστοσύνη.

Αυτό που θέλω ν’ αποφύγω-να μην μου πεις- αυτό που τρέμω-να μην μου πεις- αυτό που τρέμωμην μου ζητήσεις να σου αποδείξωτην ήδη αγάπη που σου έχω

σε σχέση πάντα -μια ζωήπου λέει η γυναίκα το κορίτσιτο ίδιο δίλημμα- μ’ αυτήν......την ήδη αγάπη που σου ανήκει...

Τίμος McCoy Αρχοντίδης

ΧΑΟΣ

Χάος στην καθημερινότηταορίζει τη διαδρομή μουδιαμορφώνει την πραγματικότητασυμβάλλει στην αντίληψή μου.Χάος Χάος στα λόγια και τις πράξεις μουχάος στα πάθη και τα στεγανά μουστα όρια στις αντιδράσεις μουστη θλίψη μου και τη χαρά μου.Χάος στις ευχές και τις αλήθειες μουστα στερεότυπα στα ψέμματά μουστην πίστη μου και τις ελπίδες μουσστις υποσχέσεις και τα όνειρά μου.Χάος στην κάθε μου την κίνησηχάος στην κάθε μου τη σκέψηχάος στην κάθε μου τη θύμησηχάος στην κάθε μου την τέρψη.Χάος στα ύψη και τα βάθη μουστ’ αριστερά μου και τα δεξιά μουχάος χάος στα μήκη και τα πλάτη μουχάος κοντά και μακριά μου.Χάος την κάθε μου αδυναμίατην κάνει δύναμη και με οδηγείσε πλήρη -αυτόνομο- ελευθερίαχάος στην κάθε μου την προσευχή.


Λουκία Πλύτα

ΠΝΕΥΜΑ

Χαμηλά δένδραχαμηλοί ίσκιοιχαμηλωμένα σπίτια. Ένας απροσΈνας απροσδιόριστος ξεπεσμός απλωμένος σε βασιλεμένα βλέμματα.Βλέμματα, καλημερίζουν – καληνυχτίζουν το σήμερα.Αστραπόβροντα κατεδαφίζουν τις άμυνες.Μπολιασμένα φώτα σκοτεινιασμένα αγωνιούν.Απαρηγόρητα δύο μαύρα μάτια με κοιτούνστο στέρνο κρεμώντας την ελπίδα.Χαμηλά μέτραΧαμηλά μέτραΧαμηλά σταθμάΧαμηλωμένα ηθικάΆνθρωποι κυνηγημένοι, από ανθρώπους.Γυναίκες πληγωμένες πίσω από τα παράθυρα τον έρωτα προσμένουν.Προδομένοι άνδρες θηλυκής άρπας σήματα αναμένουν. Κρύος φυσά Κρύος φυσά στα μέρη της άνοιξης ο αέρας μπερδεύοντας τις εποχές.Κλαμένα δύο μαύρα μάτια με κοιτούνψηλαφίζοντας το κέντρο της καρδιάς.Χαμηλά κοιτάςΧαμηλά περπατάςΧαμηλωμένα σχήματα κενές δονήσεις άδειας από αγάπη καρδιάς.ΤΤα θέλω, μπερδεύονται με τις ανάγκες.Οι υποχρεώσεις βαραίνουν τα δικαιώματα.Το χρέος έχτισε φωλιά στην πιο ψηλή βουνοκορφή.Καμαρώνουν οι λεγόμενοι ηγέτες την πετυχημένη τους βολή.Το Πνεύμα χτυπάει τις πόρτες.Κανένας δεν ακούει, κανείς δεν απαντά.

30-4-2014


ΑΝΝΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

μέθη

Ναι,είσαι μέθη... Μέθη γλυκιά,αμαρτία ηδονική που σιγά-σιγά με παρασέρνει παρασέρνει στον απόλυτο σκοπό της. Πλέον δεν προσέχω τίποτα,παρά μόνο τη σάρκα που ξεσπά,το πνεύμα που στέκεται ανήσυχο μπροστά στη προσμονή. ΑΑγίασμα οι σκέψεις σου στον ταραγμένο νου μου,ανασάλεμα μαγικών εικόνων,γεύσεων, αισθήσεων μέσα στη μνήμη που παλεύει τον νόστο απ'την Άβυσσο. ΟργαΟργασμός ψυχής η θέα της μορφής σου,οι λέξεις που ενώνουν τη πνοή μου,από παραμιλητό ερωτικό, από χείλη με άρωμα απαλό. Φινάλε για τη παράσταση ζωής με τίτλο:"Μοναξιά'' Οι σπαΟι σπασμοί από πληγωμένη καρδιά, χάνονται στο παρελθόν που με κλάμα χαιρετά τη τωρινή χαρά.

Γ. ΜΑΓΙΑΤΖΗΣ

Γη και άνθρωπος

Σα παρείσακτος σαν ξένος καταστρέφω ότι χτίζωμες στις άδειες πολιτείες μοναχός μου πια γυρίζωεισβολέας στις εστίες των προγόνων που δακρύζουνμε το άγος των παιδιών τους και με ότι αντικρίζουν.

Την οργή του καθενός μας την πλΤην οργή του καθενός μας την πληρώνει η μάνα γηπου έτσι αβίαστα μετράει σπιθαμή προς σπιθαμήτις πληγές και τα δεινά της που της έχουμε χαρίσεικαι που έχουνε απλώσει από ανατολή σε δύση...

Τον παράδεισο στα χέρια ο θεός μας είχε δώσειμα τα πάθη, οι κακίες κι η αχαριστία η τόσημάραναν την άνοιξή του και θολώσαν τη θωριά τουκαι γυρίζουμε από τότε σαν τα έκπτωτα παικαι γυρίζουμε από τότε σαν τα έκπτωτα παιδιά του.

Πόλεμοι, γενοκτονίες κέρδη και πλεονεξίεςέχουν σβήσει την ελπίδα κι έχουν θάψει τις αξίες,και ο ήλιος κάποια μέρα και αυτός θα σκοτεινιάσεικαι στη γη μας πέρα ως πέρα το σκοτάδι θα φωλιάσει...

Άνθρωπε λυπήσου μόνο τα κακόμοιρα παιδιά σουπου θα μάθουν να σκοτώνουν κάθε ομορφιά κοντά σου,και και σταμάτα αυτά που κάνεις δίχως αίσθηση ευθύνηςγιατί αν πέσει το σκοτάδι μόνος κι έρημος θα μείνεις ...!!!

27-12-2013


ΑΝΝΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

μέθη

Ναι,είσαι μέθη... Μέθη γλυκιά,αμαρτία ηδονική που σιγά-σιγά με παρασέρνει παρασέρνει στον απόλυτο σκοπό της. Πλέον δεν προσέχω τίποτα,παρά μόνο τη σάρκα που ξεσπά,το πνεύμα που στέκεται ανήσυχο μπροστά στη προσμονή. ΑΑγίασμα οι σκέψεις σου στον ταραγμένο νου μου,ανασάλεμα μαγικών εικόνων,γεύσεων, αισθήσεων μέσα στη μνήμη που παλεύει τον νόστο απ'την Άβυσσο. ΟργαΟργασμός ψυχής η θέα της μορφής σου,οι λέξεις που ενώνουν τη πνοή μου,από παραμιλητό ερωτικό, από χείλη με άρωμα απαλό. Φινάλε για τη παράσταση ζωής με τίτλο:"Μοναξιά'' Οι σπαΟι σπασμοί από πληγωμένη καρδιά, χάνονται στο παρελθόν που με κλάμα χαιρετά τη τωρινή χαρά.

Γ. ΜΑΓΙΑΤΖΗΣ

Γη και άνθρωπος

Σα παρείσακτος σαν ξένος καταστρέφω ότι χτίζωμες στις άδειες πολιτείες μοναχός μου πια γυρίζωεισβολέας στις εστίες των προγόνων που δακρύζουνμε το άγος των παιδιών τους και με ότι αντικρίζουν.

Την οργή του καθενός μας την πλΤην οργή του καθενός μας την πληρώνει η μάνα γηπου έτσι αβίαστα μετράει σπιθαμή προς σπιθαμήτις πληγές και τα δεινά της που της έχουμε χαρίσεικαι που έχουνε απλώσει από ανατολή σε δύση...

Τον παράδεισο στα χέρια ο θεός μας είχε δώσειμα τα πάθη, οι κακίες κι η αχαριστία η τόσημάραναν την άνοιξή του και θολώσαν τη θωριά τουκαι γυρίζουμε από τότε σαν τα έκπτωτα παικαι γυρίζουμε από τότε σαν τα έκπτωτα παιδιά του.

Πόλεμοι, γενοκτονίες κέρδη και πλεονεξίεςέχουν σβήσει την ελπίδα κι έχουν θάψει τις αξίες,και ο ήλιος κάποια μέρα και αυτός θα σκοτεινιάσεικαι στη γη μας πέρα ως πέρα το σκοτάδι θα φωλιάσει...

Άνθρωπε λυπήσου μόνο τα κακόμοιρα παιδιά σουπου θα μάθουν να σκοτώνουν κάθε ομορφιά κοντά σου,και και σταμάτα αυτά που κάνεις δίχως αίσθηση ευθύνηςγιατί αν πέσει το σκοτάδι μόνος κι έρημος θα μείνεις ...!!!

27-12-2013


Άρης Ζερβόπουλος

ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Με της ψυχής τα μάτια αγνάντεψατα τρυφερά της νιότης χρόνιασαν διαβατάρικα πουλιάψηλά ψηλά στα ουράνια να πετούνκαι σαν σκιές να χάνονται στου χρόνου το βαθύ ποτάμι.Κι ύστερα δάκρυσα•το δάκρυ κύλησε θολό,και μια ηλιαχτίδα το ’κανενα λάμπει σαν διαμάντι• μεμιάς,μεμιάς,στου νου μου την οθόνηπρόβαλλαν θύμησες παλιές,που χόρεψαν για μια στιγμήστης θλίψης μου την πίστακι ύστερα χάθηκαν.Της λησμονιάς το πέπλο τύλιξετη σκέψη μου ξανά•τη σκέψη μου ξανά•η νύχτα ανάστερη, κατάπιετο χαμόγελό μουκι έκανε τούτη ’δω την Άνοιξηνα μοιάζει με Χειμώνα.

Νίκος Ευαγγέλου

Θα ήθελα να σου φωνάξω μου λείπεις,να'ρθει να σε βρει ο ήχος του.Αλλά τραυλίζω μόνο που το σκέφτομαι.Θα ήθελα να σου γράψω γράμμα ερωτικόνα το'χεις για πρωινό ανάγνωσμα.Αλλά τρέμουν τα χέΑλλά τρέμουν τα χέρια μου και μουτζουρώνω.Θα ήθελα να σου στείλω σε φώτο ένα χαμόγελο μουνα σε συντροφεύει στις στεναχώριες σου.Αλλά τρέμει το χείλος μου και θα θαρρείς πως κλαίω.Θα ήθελα να σου χάριζα με κάποιον τρόπο λουλούδια,να τα χαζεύεις και να παίρνουν ζωή απ'τα μάτια σου.Αλλά η φύση τα χάρισε λίγη αντοχή κομμένα.Τι να κάνω όμως που σε αγαπάω;;Τι να κάνω όμως που σε αγαπάω;;Τι θα σου δείξει την αγάπη μου, μιας και είμαι μακριά σου;;Μάλλον μήνυμα θα σου στείλω τελικά.Τρεις λέξεις.Θα τα'χουν όλα αυτά.ΕΣΕΝΑ ή ΚΑΜΙΑ.


Ε. ΣΠΑΘΑΡΗ

άτιτλο

Προσκυνω τις ματωμενες μνημες τις απαραχωρητες.Προσκυνω τους στεναγμους των διωγμενωνκατω απ'τις κυδωνιες του Αιβαλι.ΤΤα ιερα και τιμαλφη νοικοκυραιων,τα θαμμενα σε αυλες,μα ουδεποτε επανακτηθεντα.Προσκυνω τις αγιογραφιες του Φωτη,την ημερη θαλασσα που απομεινε χωρις κοντραμπατζηδες,την Αδραμυττιανη ελια,που καθε που φυσα το την Αδραμυττιανη ελια,που καθε που φυσα το μπουγαζι,θυμαται τραγουδια για το λιομαζωμα.Προσκυνω τα ρημαγμενα καμπαναριατις εκκλησιες που οι αγιοι τους τις αφησαν εσαεικι ανεληφθησαν στους ουρανους.Προσκυνω τα Κιμιντενια, τα τΠροσκυνω τα Κιμιντενια, τα τσιφλικια, και τα γρηγορα αλογατα.Προσκυνω μνημες χρονων χιλιαδωνγια χαμενες πατριδες ,μα ποτε ξεχασμενες..

2-5-14

ΧΡΥΣΑ ΣΚΟΠΕΛΙΤΗ

έρωτας

Μια σπίθα ελπίδαςστης προσδοκίας τις αντοχέςΜια στάλα ουτοπίαςστης πραγματικότηταςτην απόλυτη κατάτην απόλυτη κατάφαση!Το χρώμα στον ορίζοντα της ψυχήςτον γκρίζοσαν φως καθάριο κι αβασίλευτοστης ύπαρξης τα σκότηΦτερά λευκά στα όνειρά μου..Στα μάτια σε κοιτάζω ΕΡΩΤΑφωτιά τη φλόγα κάνωφωτιά τη φλόγα κάνωωκεανό απύθμενο τη μια σταλιά,το χρώμα ουράνιο τόξοτο φως σου αποκάλυψη!Φορώντας τα φτερά του ονείρουγεύομαι την ουσία του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗΣ

Σονέτο LXI(οι έπαινοι της ποίησης ωχρά χαρτιά κρυμμένα…)

Ο νους σου μένει άδειο πια ερμάρι και είναι στείρος πλέον δίχως ρίμα,ωχρά χαρτιά τα λόγια αχ τι κρίμαβουές από χρυσό χαμένο σμάρι,βουές από χρυσό χαμένο σμάρι,σ' ανθούς γυρνούσε πάντα με μια χάρητρυγούσε της ζωής τους κόπους πρύμα,αγάπης νήμα και χαράς το θρύμμασιντέφι ήταν και μαργαριτάρι.Μιλάς κρυφά στην άναρχη σιωπή σου,και γράφεις άηχες λέξεις συνέχεια,μικρός κι άσημος είσαι ποιητάκος,μικρός κι άσημος είσαι ποιητάκος,στον τοίχο κρέμεται η προκοπή σουνεκρό χαρτί επαίνου με ανέχεια,κοιτάς, γελάς και νιώθεις μαθητάκος….


ΠΑΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Η Ακριβοθώρητη

Η ακριβοθώρητη που την καρδιά μου τόσο μάγεψε,Μιαν ανύποπτη στιγμή που σ’ αντίκρισα στο συναπάντημα,μάτια καστανά χάρμα, ο ουρανός θαμπωτικά έλαμψεατενίζοντας το κορμί σου, θελκτικός πειρασμός κι αμάρτημα.

Ήτανε πικρόχολες οι Ήτανε πικρόχολες οι στιγμές της ανίας και η μοναξιά,πλάι σου μόνο ζητάω να βρίσκομαι εκλιπαρώντας,τα τρυφερά μου πάνω σου ν’ άπλωνα φιλιάκ’ ύστερα, χαρούμενος ας πέθαινα χαμογελώντας.

Δεν υπήρχε στη γη, κανένα άλλο πλάσμα ν’ ανταγωνιστεί,την γοητεία σου και την πηγαία ομορφιά,το βάλσαμο του κάλλους σου μπορούσε μόνο να συγκριθεί,ως ένα νέο ως ένα νέο θαύμα του κόσμου, ανώτερο από τα επτά.

Στη θέα των ματιών μου ήσουν η πηγή της βουνοπλαγιάς,που ξεδιψούσε την τέρψη των παθών με ζήλο,με την ανεξάντλητη ηδονή που αντλούσε μονομιάς,το καλοσμιλεμένο σου κορμί, αριστούργημα εξαίρετο θειο.


ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΪΣΑΚΗΣ

ευχή

Εδώ και ξένοςζήτησα του καταρράκτη συμβουλήκαι την ευχή του.

της πέστροφας τ’αέναο ταξίδι μου έδειξεκαι την ουρά της που τινάζει ερωτικάκαι την ουρά της που τινάζει ερωτικάανάστροφα στο ρεύματέντωσε την υγρή χορδή τουγια κατευώδιο μου στέλνει τη βοή τουάνεμος ούριος

ΜΑΡΙΑ ΑΡΓΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

άτιτλο

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκείπου στήσαμε τ' όνειρομην αργείς σε περιμένωμην ξεχαστείς στου Μάη τη γιορτή.

ΕΛΕΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Πόσοι άνθρωποι βάζουν έναν τοίχο μπροστά τους....άθελα τους η ηθελημένα...Μα ο καθένας μπορεί να το γκρεμίσει...Όσο και καλά να τον έχεις χτίσει...Με τα χρόνια γίνεται πιο δυνατός...η σιγά σιγά γκρεμίζεται....η σιγά σιγά γκρεμίζεται....και όλα αυτά που αισθανόμασταν...ότι μας πονούσε... ότι κρύψαμε... αγαπήσαμε...ερωτευτήκαμε...ότι θέλαμε να πούμε και δεν τολμήσαμε... τα χτίσαμε μέσα μας...Έχουμε σκεφτεί ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος...που μπορεί να τον γκρεμίσει σε μια στιγμή...που μπορεί να τον γκρεμίσει σε μια στιγμή...μόνο μ ένα βλέμμα...Πότε δεν θα είναι μια φορά...έχει όνομα...και εγώ τ ονόμασα...ο τοίχος της ψυχής....

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ

Όχι –Δεν ήταν σπασμένος ο καθρέφτηςΗ προσπίπτουσα ακτίνα φωτός,ψεύτικηαγαπημένηόμορφη(όπως όλα τα ψεύτικα πράγματα)(όπως όλα τα ψεύτικα πράγματα)σχηματίζει είδωλοανεστραμμένοαληθινό αποτρόπαιο(όπως όλα τα αληθινά πράγματα)Και ανακλώμενη με την ίδια ακριβώς γωνία,όπως ο δάσκαλος της Φυσικής έλεγεόπως ο δάσκαλος της Φυσικής έλεγε(σκληρός , σαν τις αλήθειες του. Θα μιλήσω για κείνον μια άλλη φορά) επιστρέφει με την οίησημιας στριφνής πλην τίμιας γεροντοκόρηςγια να εξαχνώσειψιμύθιαψιμύθιαγια να θρυμματίσειυποσχέσεις.Και τέλοςΤέλος

ΜΑΡΙΑ ΑΡΓΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

άτιτλο

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκείπου στήσαμε τ' όνειρομην αργείς σε περιμένωμην ξεχαστείς στου Μάη τη γιορτή.


Αγκίστρι δεμένο στων ματιών σου την άκρη, το βλέμμα σου γερά κρατώ πάνω μου, μονάχα....Στη βάρκα σου μπροστά την ουρά μου χτυπώ την ουρά μου χτυπώ τα γυμνά στήθη κοχύλια κρύβουν.Ταϊζω σε στο φτασμένο της πεθυμιάς σου, δέσμιο να σ’έχω σστου γάλα μου τη θύμηση.Πυροφάνια ανάβεις να βρεις κοράλια στο λαιμό μου να φορέσεις.Ξηρά να βρίσκειςσστο καστανότων ματιών μου και το κορμί μου ο φάρος σου να ‘ναι.Κι αν μ’αρνηθείς, το νερό δυνατά δυνατά θα χτυπήσω το βυθό μου να κοινωνήσεις να σ’ έχω για πάντα δικό μου απένθαντο στην αγάπη μου..

Πλήγιασε η νύχτα απόψεαπ' τις πολλές φορέςπου το σκοτάδι τηςζύγιασα.Και το φεγγάρινύνύσταξετόσες φορέςπου τ' αστρα ...τ' ουρανούπροσμέτρησα.Μα εγώ ακόμαδε βρήκα χώρο την όψη σουτην όψη σουνα ζωγραφίσω.Τί τάχαούτε ολάκερος ο ουρανόςδε σε χωρά.Τόσο πολύτα μάτια μου γεμίζεις.Και πάλι Και πάλι τη χαραυγήμε την εικόνα σουαζωγράφιστη θα αντικρύσω.Λίγο πειράζειΣε όλες μου τις γωνιές σε έχω σε έχω αποτυπώσει.Φτάνει μου !στο άλικο φιλί που μου έκλεψες..

Σταυρούλα Παπαδημητρίου

ΔΥΟ ΑΤΙΤΛΑ



η εβδομαδιαια ποιητικη εφημεριδαpoetry news

σελιδοποιηθηκε & σχεδιαστηκεαπο τις εκδοσεις διανυσμα

με σκοπο την προβολητης ποιησης

και χωκαι χωρις καμια αξιωσηπανω στα δικαιωματα των συμμετεχοντων

[email protected]

Documents

Poetry News Φύλλο 1ο