Roberto Arl-Το Καμουφλάζ Με Τα Χρυσά Δόντια

8/19/2019 Roberto Arl-Το Καμουφλάζ Με Τα Χρυσά Δόντια

1/8

Roberto Arlt

Το καμουφλάζ με τα χρυσά δόντια

http://ciudadseva.com/textos/cuentos/esp/arlt/la_pista_de_los_dientes_de_oro.htm

Ο Λάουρο Σπρονσίνι στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Με τα δάκτυλα του αριστερού

χεριού του, κρατάει σηκωμένο το επάνω χείλος, αφήνοντας να φανούν δυο δόντια από

χρυσό. Τότε κάνει κάτι παράξενο· βάζει στο στόμα τον αντίχειρα και τον δείκτη του δεξιού

χεριού του, πιέζει την επιφάνεια των μεταλλικών δοντιών και βγάζει μια επικάλυψη

χρυσού. Η οδοντοστοιχία του φαίνεται πάλι φυσική. Ανάμεσα στα δάκτυλα, του έμεινε η

αληθινή θήκη των ψεύτικων δοντιών από χρυσό.


2/8

Ο Λάουρο αφήνεται να σωριαστεί στην πολυθρόνα, που βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι του

και πιέζει μηχανικά ανάμεσα στα δάκτυλα την χρυσή θήκη, που χρησιμοποίησε για να κάνει

τα δόντια του να φαίνονται όπως αυτό το μέταλλο.

Αυτό συμβαίνει στις έντεκα την νύχτα.

Στις έντεκα και τέταρτο, σε άλλο σημείο, στο ξενοδοχείο Πλανέτα, ο Ερνέστο, ο μικρός της

ρεσεπσιόν, χτυπά με τα δάκτυλα στο δωμάτιο με τον αριθμό 1, όπου μένει ο Δομένικο

Σαλβάτο. Ο Ερνέστο μεταφέρει ένα τηλεγράφημα για τον κύριο Δομένικο. Ο Ερνέστο είδε

τον κύριο Δομένικο να μπαίνει στο δωμάτιο μαζί με έναν άντρα που είχε χρυσά δόντια. Ο

Ερνέστο ανοίγει την πόρτα και πέφτει λιπόθυμος.

Στις έντεκα και μισή, μια ομάδα δημοσίων λειτουργών και περίεργων συνωστίζεται στον

διάδρομο του ξενοδοχείου, όπου αστράφτουν τα φλας μαγνησίου των αστυνομικών

ρεπόρτερς. Μπροστά στην πόρτα του δωματίου, με τον αριθμό 1, βρίσκεται φρουρός ο

αστυνομικός πράκτορας νούμερο 1539. Ο αστυνομικός πράκτορας νούμερο 1539, με ταχέρια στηριγμένα στην ζώνη της στολής του, ανοίγει με σεβασμό την πόρτα κάθε φορά που

φτάνει κάποιος υψηλός αξιωματούχος. Στην περίπτωση αυτή, όλοι οι περίεργοι τεντώνουν

τον λαιμό· από την χαραμάδα της πόρτας φαίνεται μια καρέκλα να κρέμεται στον αέρα και

πιο κάτω από την καρέκλα κρέμονται τα πόδια ενός άντρα.

Στο εσωτερικό του δωματίου, ένας φωτογράφος της αστυνομίας αποτυπώνει με την

μηχανή του αυτήν την σκηνή: ένας άντρας καθισμένος στην καρέκλα, δεμένος σε αυτήν με

λευκά λουριά, κρέμεται στον αέρα κρατημένος από τον λαιμό με ένα διπλωμένο σεντόνι. Ο

κρεμασμένος έχει ένα φίμωτρο γύρω από το στόμα. Το κρεβάτι του νεκρού είναι

αναστατωμένο. Ο δολοφόνος μάζεψε από εκεί τα σεντόνια, με τα οποία έδεσε το θύμα.

Ο Ούγο Άνκερμαν, ο σερβιτόρος του ξενοδοχείου, ο Έρμαν Γκονζάλες, ο θυρωρός και ο

Ερνέστο Λόγγι, ο μικρός της ρεσεπσιόν, συμφωνούν στις καταθέσεις τους. Ο Δομένικο

Σαλβάτο ήρθε στο ξενοδοχείο δυο φορές συντροφιά με ένα άντρα που είχε χρυσά δόντια

και κίτρινα γυαλιά.

Στις δώδεκα και μισή την νύχτα, οι συντάκτες υπηρεσίας των εφημερίδων γράφουν στα

πρωτοσέλιδα:

Το αίνιγμα του τρομερού εγκλήματος των χρυσών δοντιών.

Είναι δέκα το πρωί.

Ο δολοφόνος Λάουρο Σπρονσίνι, καθισμένος στην πολυθρόνα από λυγαριά σε ένα καφέ

της λεωφόρου, διαβάζει τις εφημερίδες μπροστά από ένα ποτήρι μπύρα. Αλλά ούτε ο

Έρμαν, ούτε ο Ερνέστο θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν σε αυτό το ωχρό, σκεπτικό, χωρίς

γυαλιά, ούτε με χρυσά δόντια, πρόσωπο, τον θύτη που εκτέλεσε τον Δομένικο Σαλβάτο.

Μέσα στο φόντο της λαμπερής ατμόσφαιρας, που φιλτράρεται κάτω από την τέντα με τις

κίτρινες ρίγες, ο Λάουρο Σπρονσίνι, έχει την εμφάνιση ενός εμπορικού αντιπροσώπου που

κάνει διακοπές.


3/8

Ο Λάουρο Σπρονσίνι σταματά να διαβάζει τις εφημερίδες και χαμογελά, αφηρημένος,

κοιτάζοντας το κενό. Μια νεαρή που περνά, ρίχνει τα μάτια της επάνω του. Ο δολοφόνος

μας, χαμογελά με γλύκα. Είναι γιατί σκέφτεται τις δύσκολες στιγμές που θα περάσουν, οι

ουκ έστι αριθμός, πολίτες, στων οποίων το στόμα είναι τοποθετημένα δόντια από χρυσό.

Και δεν κάνει λάθος.

Την ίδια στιγμή, άντρες διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, συνωστίζονται στους

πολύπλοκους διαδρόμους του τμήματος της αστυνομίας, ψάχνοντας το γραφείο όπου θα

πιστοποιήσουν την αθωότητά τους. Το κάνουν για να έχουν την ησυχία τους.

Ένας μουσάτος, με μύτη σαν τρομπέτα και γυαλιστερή φαλάκρα κάθεται μπροστά από ένα

ξεβαμμένο τραπέζι, καλυμμένο με χαρταδούρα και χαρακιές από σουγιαδάκια, και

παραλαμβάνει τις καταθέσεις αυτών των φοβισμένων, των οποίων οι πρώτες λέξεις είναι:

-Εγώ ήρθα να δηλώσω, ότι παρόλο που έχω χρυσά δόντια, δεν έχω καμιά σχέση με το

έγκλημα.

Ο φαλάκρας παραλαμβάνει τις καταθέσεις αδιάφορα. Ξέρει ότι κανείς από όσους

παρουσιάζονται δεν είναι ο πιθανός δράστης του διεστραμμένου εγκλήματος.

Ακολουθώντας την ρουτίνα της στοιχειώδους έρευνας, ρωτά και σημειώνει:

-Ανάμεσα στις εννιά και στις έντεκα την νύχτα, που βρισκόσασταν; Ποια άτομα σας είδαν σε

αυτό το μέρος;

Μερικοί ντρέπονται, που πρέπει να καταθέσουν ότι εκείνες τις ώρες βρισκόντουσαν σε

μέρη, όχι τόσο κατάλληλα για άτομα της δικής τους, της τόσο ξεχωριστής κοινωνικήςυπόστασης, σαν και αυτής, που ήθελαν να παρουσιάζουν στους άλλους.

Μέσα από τις καταθέσεις αποκαλύπτονταν πράγματα μοναδικά. Ένας πολίτης επιβεβαίωσε

ότι εκείνες τις ώρες σύχναζε σε μια παράνομη λέσχη, η οποία είχε ξεφύγει από τον έλεγχο

της αστυνομίας. Ο Δημήτρης Ρουμπάτι, «επαγγελματίας» κλέφτης, με χρυσά δόντια στην

αριστερή άνω γνάθο, διέπραξε μια ληστεία στο εργοστάσιο υφασμάτων. Η ληστεία

κατεγράφη με αποτελεσματικότητα. Ο Ρουμπάτι, με εξυπνάδα καταλαβαίνει, ότι είναι

προτιμότερο να συλληφθεί ως κλέφτης και να αντιμετωπίσει το γράμμα του νόμου, παρά

ύποπτος για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Τον συνέλαβαν.

Ακόμα παρουσιάστηκε μια κυρία εξαιρετικά χοντρή, με χρυσά δόντια, για να καταθέσει ότι

δεν είναι η δράστης του εγκλήματος. Ο μουσάτος ανακριτής μένει να την κοιτάζει

έκπληκτος. Ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ότι η ανθρώπινη βλακεία θα μπορούσε

να αγγίξει τέτοια τεράστια ποσοστά.

Οι πολίτες που έχουν χρυσά δόντια αισθάνονται άσχημα στους δημόσιους χώρους. Κατά

την διάρκεια των πρώτων ωρών, που ακολούθησαν την πρώτη μέρα του εγκλήματος, ο

οποιοσδήποτε, σε μια καφετέρια, σε ένα γραφείο, στο τραμ ή στον δρόμο, θέλει να μιλήσει

για χρυσά δόντια, γίνεται αντικείμενο παρατήρησης και περιέργειας από όλους όσους τον

περιτριγυρίζουν. Οι άντρες που έχουν χρυσά δόντια νιώθουν ύποπτοι για το έγκλημα· τους

ανησυχεί η υποψία με την οποία τους συμπεριφέρονται. Λίγοι είναι εκείνοι, ετούτες τις


4/8

μέρες, που αν και έχουν χρυσά δόντια τοποθετημένα στο στόμα, δεν αισθάνονται ένοχοι

για κάτι.

Εν τω μεταξύ, η αστυνομία δουλεύει. Ζητούν από όλους τους οδοντιάτρους της

πρωτεύουσας, τις διευθύνσεις των ατόμων που εμφανίστηκαν στα οδοντιατρεία με

προβλήματα των δοντιών και που χρειαζόντουσαν την τοποθέτηση ολικών στεφανών από

χρυσό σε δυο ή περισσότερα δόντια του αριστερού άνω τεταρτημορίου. Οι εφημερίδες

ζητούν επίσης, την παρουσίαση στην αστυνομία των ατόμων εκείνων, που θα μπορούσαν

να καταθέσουν κάτι σχετικό, με αυτό το τόσο χαρακτηριστικά μοναδικό έγκλημα.

Η ιστορία του εγκλήματος μπορεί να συνοψιστεί σε λίγες μονάχα λέξεις και είναι οι ίδιες σε

όλες τις εφημερίδες.

Ο Δομένικο Σαλβάτο μπήκε στο δωμάτιο του μαζί με τον δολοφόνο. Κουβέντιασε μαζί του,

δεν μάλωσε, τουλάχιστον όχι τόσο δυνατά για να μην μπορεί κάποιος να τους ακούσει.

Μετά ο άγνωστος κατάφερε μια γροθιά στην γνάθο του Σαλβάτο και αυτός έπεσε κάτωλιπόθυμος, πράγμα που επωφελήθηκε ο δολοφόνος για να τον δέσει στην καρέκλα με

κομμάτια από τα σεντόνια που έσκισε. Μετά φιμώνει το θύμα του. Όταν συνέρχεται,

υποχρεώνεται να ακούσει τον δράστη, ο οποίος αφού τον βρίζει- κανείς δεν ξέρει γιατί-

προχωράει στο να τον κρεμάσει. Αυτό που έγινε, δεν χωράει καμιά αμφιβολία, ικανοποίησε

ένα υπερβολικά φουντωμένο αίσθημα μίσους και εκδίκησης. Ο νεκρός είναι ιταλικής

υπηκοότητας.

Η πρώτη σελίδα των εφημερίδων δείχνει το δωμάτιο του ξενοδοχείου και την τρομερή

ακαταστασία, στην οποία το βρήκε η αστυνομία. Η πλάτη της καρέκλας στηριγμένη επάνω

σε μια πόρτα· ο κρεμασμένος να αιωρείται από τον λαιμό και τα δεμένα σεντόνια σε δυομεριές κοντά στο άνοιγμα της πόρτας. Είναι το βάρβαρο έγκλημα που ερεθίζει την

φαντασία των αναγνωστών με αυτές τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Η αστυνομία απλώνει τα δίχτυα της· περιμένουν τις αναφορές των οδοντιάτρων, εξετάζουν

τα ποινικά μητρώα όλων των μεταναστών, για να ανακαλύψουν ποιοι πολίτες ιταλικής

καταγωγής έχουν στην άνω γνάθο, αριστερά, δυο χρυσά δόντια. Για δεκαπέντε μέρες όλες

οι εφημερίδες ακολουθούν την πορεία των ερευνών. Πάνω στον μήνα, η ανάμνηση του

περιστατικού αρχίζει να σβήνει· μετά από εννέα εβδομάδες είναι ελάχιστοι αυτοί που

στρέφουν ακόμα την προσοχή τους σε αυτό το έγκλημα· ένα χρόνο μετά, η υπόθεση

μπαίνει στο αρχείο της αστυνομίας… Ο δολοφόνος δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ.

Εν τω μεταξύ, ένα άτομο θα μπορούσε να στείλει τον Λάουρο Σπρονσίνι στην φυλακή.

Ήταν η Ντιάνα Λουσέρνα. Αλλά εκείνη δεν το έκανε.

Στις τρεις το απόγευμα, της ημέρας που όλες οι εφημερίδες σχολιάζουν το έγκλημα, ο

Λάουρο Σπρονσίνι νιώθει μια ελαφριά φαγούρα, σαν κάψιμο σε ένα γομφίο του. Μια ώρα

μετά, σαν κάποιος δαίμονας να δούλευε μέσα στο νευρικό σύστημα του δοντιού, η

καυστική φαγούρα αυξάνει την θερμοκρασία της. Μετατρέπεται σε ένα πύρινο καρφί, που

διαπερνά την γνάθο του ανθρώπου, φτύνοντας μέσα στο μυαλό του καυτερές φουσκάλες.

Ο Λάουρο νιώθει την αίσθηση, σαν να πλησιάζουν στο μάγουλο του ένα σίδερο

ζεματισμένο. Πρέπει να δαγκώσει τα χείλια για να μην ουρλιάξει· αργά στην γνάθο του, το


5/8

πύρινο καρφί παγώνει, του επιτρέπει να αναστενάξει από ανακούφιση, αλλά αμέσως η

καυτή αίσθηση μετατρέπεται σε μια ακίδα πάγου, που πετρώνει τα ούλα και τα νεύρα που

βρίσκονται στον πολφό του δοντιού, τα οποία, με το που ζορίζονται κάτω από την επήρεια

της τρομερής παγωμάρας, αυξάνουν σε όγκο. Μοιάζει, σαν κάτω από την πίεση του

φουσκώματος, το κόκκαλο της γνάθου να θέλει να εκραγεί, σαν να ήταν οβίδα. Είναι πόνοι

διαξιφιστικοί, κάποιες στιγμές περνάνε αστράκια μπροστά από τα μάτια του.

Ο Λάουρο καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να αντέξει άλλο αυτό το σφυροκόπημα, που

εναλλάσσεται ανάμεσα σε πάγο και φωτιά, σαν μια τρομερή βαριοπούλα να πέφτει σε

αυτήν την ελάχιστη επιφάνεια ενός δοντιού κρυμμένου, κάπου εκεί στο βάθος του

στόματος του. Είναι αναγκαίο να επισκεφτεί έναν οδοντίατρο.

Ενστικτωδώς, χωρίς να ξέρει γιατί, αποφασίζει να επισκεφτεί μια γυναίκα, μια οδοντίατρο,

αντί για κάποιον επιστήμονα γένους αρσενικού. Ψάχνει στον τηλεφωνικό κατάλογο.

Μια ώρα μετά, η Ντιάνα Λουσέρνα σκύβει πάνω από το ανοιχτό στόμα του ασθενούς καιεξετάζει με το καθρεφτάκι την οδοντοστοιχία. Αναμφίβολα, ο ασθενής πρέπει να πάσχει

από κάποια νευραλγία, γιατί δεν βλέπει στους γομφίους κανένα χάλασμα. Όμως, ξαφνικά,

κάτι στο βάθος του στόματος, της προκαλεί την περιέργεια. Εκεί στην εσωτερική πλευρά

της μύλης ενός δοντιού, βλέπει να αντανακλά επάνω στο καθρεφτάκι μια φλούδα, σαν

χρυσόχαρτο, όμοιο με αυτά που χρησιμοποιούν οι χρυσοχόοι. Με μια λαβίδα αφαιρεί το

παράξενο αντικείμενο. Το χρυσόχαρτο κάλυπτε τον περιεμφρακτικό χώρο ενός μεγάλου

σφραγίσματος. Η Ντιάνα Λουσέρνα σκύβει επάνω στο στόμα του ασθενή, πιέζει την άκρη

της λαβίδας στην σχισμή και ο Λάουρο Σπρονσίνι διπλώνεται πονεμένος στην πολυθρόνα. Η

Ντιάνα Λουσέρνα, ενώ εξετάζει το δόντι του ασθενούς, σκέφτεται σε τι παράξενο μέρος

βρισκόταν αυτή η φλούδα από χρυσόχαρτο.

Η Ντιάνα Λουσέρνα, όπως και οι άλλοι οδοντίατροι, έλαβε το αστυνομικό δελτίο με το

οποίο της ζητούσαν την διεύθυνση εκείνων των ασθενών, οι οποίοι είχαν προσθετικές από

χρυσό στην άνω αριστερή πλευρά της οδοντοστοιχίας τους.

Η Ντιάνα αποτραβιέται από τον ασθενή, με τα χέρια στις τσέπες της λευκής μπλούζας,

παρατηρεί το ωχρό πρόσωπο του Λάουρο και του λέει:

-Υπάρχει ένα δόντι χαλασμένο. Πρέπει να βάλουμε μια χρυσή στεφάνη.

Ο Λάουρο τρέμει ανεπαίσθητα, αλλά προσπαθεί να προσποιηθεί τον αδιάφορο και ρωτάει:

-Κοστίζει λιγότερο να βάλουμε πλατίνα;

- Όχι, η διαφορά είναι πολύ μικρή.

Ενώ η Ντιάνα ετοιμάζει τον τροχό, μιλάει:

Εξ’ αιτίας του εγκλήματος του άντρα με τα χρυσά δόντια, κανένας δεν θα θέλει να φτιάξει

τα δόντια του με χρυσό, για αρκετούς μήνες.


6/8

Ο Λάουρο προσπαθεί να χαμογελάσει. Η Ντιάνα τον κατασκοπεύει πίσω από τον καθρέφτη

και βλέπει ότι στο μέτωπο του άντρα γυαλίζουν σταγόνες ιδρώτα. Η οδοντίατρος συνεχίζει,

ενώ τραβάει στην άκρη κάποιες τούφες από τα μαλλιά της:

-Νομίζω ότι αυτό το έγκλημα είναι μια εκδίκηση… Εσείς;…

Κι εγώ το ίδιο. Ποιος άλλος, εκτός από κάποιον που θα ήθελε να εκδικηθεί, θα μπορούσε

να δέσει έναν άντρα σε μια καρέκλα, να τον φιμώσει, να τον βρίσει, όπως λένε οι

εφημερίδες, ποιος ξέρει σε τι φοβερά βασανιστήρια να τον υποβάλει και μετά να τον

σκοτώσει;. .. Δεν σκοτώνει κάποιος τον άλλο... για το τίποτα.

Μισή ώρα μετά, ο Λάουρο Σπρονσίνι αφήνει το ιατρείο της οδοντιάτρου. Άφησε στο βιβλίο

ασθενών το όνομα του και την διεύθυνσή του. Η Ντιάνα Λουσέρνα του λέει:

-Περάστε μεθαύριο.

Ο Λάουρο φεύγει, και η Ντιάνα μένει μόνη μέσα στο ψυχρό, από τα κρύσταλλα και τα

νίκελ, ιατρείο, κοιτάζοντας αφηρημένη από της γρίλιες ενός παραθύρου τις στέγες των

διπλανών σπιτιών. Ξαφνικά, της έρχεται μια ιδέα, πηγαίνει και ψάχνει τις εφημερίδες της

ημέρας. Οι στοιχειώδεις περιγραφές της εξωτερικής εμφάνισης συμπίπτουν αρκετά με την

φυσική παρουσία του πελάτη της. Τα σχόλια για το έγκλημα είναι σχετικά. Πρόκειται για

μια εκδίκηση. Και ο δράστης της εκδίκησης πρέπει να είναι αυτός. Εκείνο το χρυσόχαρτο,

σφηνωμένο στην τρύπα του δοντιού, αποκαλύπτει ότι ο δολοφόνος, κάλυψε τα δόντια με

μια χρυσή θήκη για να παραπλανήσει την αστυνομία σε λάθος μονοπάτια. Αν αυτήν την

στιγμή κάποιος εξέταζε τις οδοντοστοιχίες όλων των κατοίκων της πόλης, δεν θα έβρισκε

στα δόντια κανενός μια ίδια ύποπτη χρυσή επικάλυψη. Δεν έχει καμιά αμφιβολία: αυτός

είναι ο δολοφόνος, αυτός είναι ο δολοφόνος και αυτή πρέπει να τον καταδώσει. Πρέπει…

Μια γλυκιά θλίψη κατατρώει την καρδιά της Ντιάνα, τέτοια είναι η περιέργεια της και η

φρενήρης ανάγκη της να τον προστατεύσει, που νικά κάθε δύναμη που στηρίζεται στο

ηθικό καθήκον.

Πρέπει να καταδώσει τον δολοφόνο… Αλλά ο δολοφόνος είναι ένας άντρας που της αρέσει.

Της αρέσει τώρα με τέτοια βίαιη επιθυμία, που η καρδιά της χτυπάει με περισσότερη

ένταση, από ότι αν εκείνος προσπαθούσε να την δολοφονήσει. Πιέζει το στήθος με τα χέρια

της.

Η Ντιάνα κατευθύνεται γρήγορα στο βιβλίο των ασθενών και ψάχνει την διεύθυνση του

Λάουρο. Μήπως είναι ψεύτικη ή μήπως όχι αυτή η διεύθυνση; Μακάρι να είναι αληθινή! Η

Ντιάνα πετά απότομα την λευκή ποδιά, λέει στην υπηρέτρια, αν έρθουν πελάτες να τους

πει να περιμένουν και ανεβαίνει στο αυτοκίνητο. Όλα συμβαίνουν, σαν μέσα από την

γκρίζα αχλή ενός ονείρου, ενώ η πόλη λούζεται στο φως του ήλιου.

Μια παράξενη ανυπομονησία σπρώχνει την Ντιάνα, για να γνωρίσει διαφορετικές ζωές,

διαφορετικών ανθρώπων. Ξέρει ότι πηγαίνει να συναντήσει έναν τερατώδη άγνωστο· το

αυτοκίνητο μπαίνει σε ηλιόλουστα σοκάκια, ανάμεσα σε σκιερές προσόψεις σπιτιών·

ξαφνικά σταματά μπροστά στην σκοτεινή είσοδο μιας πολυκατοικίας, ανεβαίνει σε ένακλιμακοστάσιο φωτισμένο από ένα σιδερένιο ανελκυστήρα, μια υπηρέτρια βγάζει το


7/8

κεφάλι από μια μισάνοιχτη γκρίζα πόρτα και ξαφνικά τον συναντά… Είναι εκεί… Εκεί, όρθια,

μπροστά στον δολοφόνο, ο οποίος φορώντας πουκάμισο, σηκώθηκε όρθιος, τόσο απότομα,

που δεν είχε τον χρόνο να σβήσει από το γαλαζωπό στρώμα του κρεβατιού, τα ίχνη που

είχε αφήσει το ξαπλωμένο του σώμα. Η υπηρέτρια κλείνει την πόρτα πίσω τους. Ο άντρας,

αχτένιστος, κοιτάζει την όμορφη γυναίκα που στέκεται όρθια μπροστά του.

Η Ντιάνα εξετάζει με σκληρότητα το πρόσωπό του, ο Λάουρο Σπρονσίνι καταλαβαίνει ότι

τον ανακάλυψαν· αλλά αισθάνεται απόλυτα ήσυχος. Έδειξε στην νέα γυναίκα την ίδια

πολυθρόνα, στην οποία κι αυτός είχε ξαπλώσει την νύχτα, αφού κρέμασε τον Δομένικο

Σαλβάτο και η Ντιάνα λαχανιασμένη, υπακούει.

Ο Λάουρο την κοιτάζει και μετά με γλυκιά φωνή, την ρωτάει:

-Τι συμβαίνει, δεσποινίς;

Εκείνη αισθάνεται να την κυριεύει αυτή η φωνή· σηκώνεται για να φύγει· αλλά δεν τολμάει

να πει αυτό που σκέφτεται. Ο Λάουρο καταλαβαίνει ότι όλα μπορούν να χαθούν: τα μάτια

της οδοντιάτρου, που έχουν βγει από τις κόγχες τους, αποκαλύπτουν, ότι με το που θα

διαλυθεί η έκσταση, θα έρθει η απέχθεια και τότε αποφασίζει να της πει:

-Εγώ είμαι αυτός που σκότωσε τον Δομένικο Σαλβάτο. Ήταν μια πράξη δικαιοσύνης,

δεσποινίς. Ήταν ο μεγαλύτερος άκαρδος που υπήρχε στον κόσμο. Στο Μπρίντεζι-εγώ είμαι

ιταλός-πριν επτά χρόνια ήρθε στο πατρικό μου σπίτι, για την μεγάλη μου αδελφή. Ένα

χρόνο μετά την εγκατέλειψε. Η αδελφή μου ήρθε στο σπίτι μας για να πεθάνει από

φυματίωση. Η αγωνία της κράτησε τριάντα μέρες και τριάντα νύχτες. Και αυτός ήταν ο

μοναδικός ένοχος για αυτήν την τρομερή καταστροφή. Υπάρχουν εγκλήματα που δεν

μπορεί να μείνουν ατιμώρητα. Εγώ τον έριξα κάτω με ένα χτύπημα, τον έδεσα στην

καρέκλα, τον φίμωσα για να μην μπορεί να ζητήσει βοήθεια, και μετά του εξιστόρησα για

μια ώρα τα βάσανα που υπέφερε η αδελφή μου εξ’ αιτίας του. Ήθελα να ξέρει ότι τον

τιμωρούσα, γιατί ο νόμος δεν τιμωρεί κάποια εγκλήματα.

Η Ντιάνα τον ακούει και του απαντά:

-Το ήξερα ότι είστε εσείς από τα ίχνη χρυσού, που έμειναν κολλημένα στον περιεμφρακτικό

χώρο.

Ο Λάουρο συνεχίζει:

Ήξερα ότι έφυγε για την Αργεντινή και ήρθα να τον βρω.

-Και δεν θα σας ανακαλύψουν;

- Όχι· αν εσείς δεν με καταδώσετε.

Η Ντιάνα τον κοιτάζει:

-Είναι τρομακτικό αυτό που κάνατε.

Ο Λάουρο την διακόπτει, παγωμένος:


8/8

-Η αγωνία του κράτησε μια ώρα. Η αγωνία της αδελφής μου κράτησε ολόκληρες

εικοσιτέσσερις ώρες για τριάντα μέρες και τριάντα νύχτες. Η αγωνία του ήταν ασύγκριτα

πιο γλυκιά, σε σχέση με αυτό που υπέφερε μια φτωχιά κοπέλα, της οποίας το μόνο κρίμα

ήταν, ότι πίστεψε τις υποσχέσεις του.

Η Ντιάνα Λουσέρνα καταλαβαίνει ότι ο άντρας έχει δίκιο:

-Δεν θα σας ανακαλύψουν;

-Εγώ νομίζω πως όχι…

-Θα έρθετε αύριο για την θεραπεία σας;

-Ναι, δεσποινίς· θα έρθω αύριο.

Και όταν αυτή φεύγει, ο Λάουρο ξέρει ότι δεν θα τον καταδώσει.

Documents

Roberto Arl-Το Καμουφλάζ Με Τα Χρυσά Δόντια