3

“Seyyah anlatıldığından çok daha iyi bir kitap. Beni derinden sarstı ve nefesimi kesti. Kitabı beni öyle ele geçirdi ki bir ayın sonunda kitap için ne yorum yapsam yeterli olma-yacağına karar verdim.”

The Pretty Good Gatsby

“Bu kitap satış rekorları kıracak.” Denver Post

“Seyyah bu yılın en iyi kitabı.” The Huffington Post

“Heyecan ve coşku dolu... Homeland, The Wire ve Son Ultimatom’un dört dörtlük bir karması.”

Mail on Sunday (UK)

“Seyyah tam bir 21. yüzyıl polisiyesi: Akla hayale gel-meyecek bir komployu, iyi betimlenmiş karakterlerle işliyor. Derken komplo öyle bir dönüş yaşıyor ki, sizi beklenmedik bir sona doğru sürüklüyor. Cesur ve sinematik tarzıyla, yete-nek ve hevesle yazılmış, tatmin edici ve iddialı bir kitap.”

The Times (UK)

4

“Hayes, mükemmel bir hikâye anlatıcısı, Seyyah ise herkes tarafından okunması gereken, zekâ yüklü bir eser.”

Bookalicious Mama

“Bu yıl okuduğum en iyi gerilim romanı. Bu kategoride ilk 10’da yer almayı hak eden muhteşem bir kitap.”

Goodreads

“Okurların seve seve içine dalacağı bir kasırga gibi. Sü-rükleyici, sarsıcı, uzun süre akıllarda yer eden bir roman.”

Weekly Gravy

“Sezonun, ıssız adaya düşseniz yanınıza almanız ger-eken en heyecan verici yayını… Dur durak bilmez belirsiz-liklerle dolu, nefes kesici bir öykü.”

Janet Maslin, The New York Times

“Büyük emek harcanan araştırmalarla hazırlanmış, en-erji dolu ve dünyanın dört bir yanını karış karış gezen bir polisiye. “

Publisher’s Weekly

Seyyah

Terry Hayes

1. Baskı: Nisan 2015

ISBN: 978-605-348-599-5

Yayınevi Sertifika No: 12330

Copyright©Terry Hayes Bu kitabın Türkçe yayın hakları William Morris Endeavor ajans aracılı-ğıyla Martı Yayın Dağ. San. Tic. Ltd. Şti.’ne aittir. Yayınevinden izin alınmadan kısmen ya da tamamen alıntı yapılamaz, hiçbir şekilde kopya edilemez, çoğaltılamaz ve yayımlanamaz.

BaskıEzgi Mat. Teks. Pors. İnş. San. Tic. Ltd. Şti.Matbaa Sertifika No: 12142Sanyi Cad. Altay Sok. No: 14 Çobançeşme-Yenibosna/İstanbulTel: 0 212 452 23 02

MARTI YAYINCILIKMartı Yayın Dağıtım San. Tic. Ltd. Şti.

Maltepe Mh. Davutpaşa Cd.Yılanlı Ayazma Sk. No: 8

Zeytinburnu/İstanbulTel: 0 212 483 27 37 - 483 43 13

Faks: 0 212 483 27 38www.martiyayinlari.com info@martiyayinlari.com

Orijinal adı : I am PilgrimYayın Yönetmeni : Şahin GüçÇeviren : İlke AfacanEditör : Elçin KazancıSayfa Tasarım : Elif YavuzRedaksiyon : Zerrin Özalp ÖztarhanKapak : Sevil Şener

1. BÖLÜM

13

1

Yaşadığım sürece hatırlayacağım yerler var: boylu bo-yuna sıcak bir meltemin uğuldadığı Kızıl Meydan, annemin 8 Mil Yolu’nun arka sokaklarındaki yatak odası, gösterişli bir yetimler yurdunun uçsuz bucaksız bahçeleri, bir adamın beni öldürmek için beklediği ve Ölüm Tiyatrosu olarak bili-nen harabeler...

Ama hiçbir şey –eski püskü perdeleri, ucuz mobilya-ları, tina ve diğer parti uyuşturucularıyla dolu masasıyla– New York’taki, asansörü olmayan o bina kadar zihnimde yer etmemiştir. Yerde, yatağın yanında duran bir el çantası, diş ipi gibi incecik, siyah iç çamaşırları ve yüksek topuklu bir çift Jimmy Choo duruyor. Tıpkı sahipleri gibi, bu eşyalar da buraya ait değil. Genç kadın banyoda çırılçıplak. Boğa-zı kesilmiş ve her süpermarkette bulunabilecek bir lavabo açıcının etkin maddesi olan sülfürik asitle dolu bir küvette yüzüstü yatıyor.

Onlarca lavabo açıcı şişesi yere saçılmış. Fark ettirme-den, onların arasından geçiyorum. Fiyat etiketleri şişelerin hâlâ üzerinde duruyor, genç kadını öldüren kişinin şüphe

14

Terry Hayes

çekmemek için bunları yirmi farklı marketten satın aldığını görüyorum. Her zaman söylerim, iyi planlamaya hayran ol-mamak elde değil.

Ortalık mahşer yeri gibi, kulakları sağır eden bir gürül-tü var. Polis telsizleri bangır bangır, adli tabip asistanı bağı-ra çağıra yardım istiyor, bir İspanyol kadın hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Kurbanın yeryüzünde tek bir tanıdığı bile olmasa, böyle bir manzara karşısında gözyaşlarına boğulan birileri mutlaka ortaya çıkıyor sanki.

Banyodaki genç kadın tanınmaz halde; asidin içinde geçirdiği üç gün, yüz hatlarının tamamını yok etmiş. Plan da buymuş zaten, diye tahmin ediyorum. Onu öldüren kişi, ağırlık olarak ellerine birer telefon rehberi bağlamış. Asit, yalnızca parmak izlerini değil, deri altındaki el tarağı yapı-sını da baştan sona eritmiş.

NYPD’nin* adli tıp uzmanları eşleşen bir diş kaydı bulacak kadar şanslı olmadıkları sürece, bu cesedin ismini koymak çok ama çok zaman alacak.

Duvarlarda hâlâ kötülüğün hissedilebildiği bu tür yer-lerde, insanın zihni tuhaf bölgelere sapabilir. Yüzü olmayan, genç bir kadın düşüncesi aklıma eskilerden kalma bir Len-non-McCartney ezgisini getiriyor. Kapı kenarında duran bir kavanozda sakladığı suratı takınan, Eleanor Rigby isimli kadına dair bir şarkı. Böylece zihnimde, kurbana “Eleanor” demeye başlıyorum. Olay yeri inceleme ekibinin daha yap-ması gereken çok iş olsa da, etrafta Eleanor’un seks sıra-sında öldürüldüğünü düşünmeyen bir kişi bile yok: Şiltenin yarısı yataktan kaymıştı, çarşaflar karmakarışıktı ve atarda-mardan komodine fışkırmış kan çürümeye yüz tutmuş, rengi * NYPD: New York Polis Departmanı. (ç.n.)

15

Seyyah

kahverengiye dönmüştü. Ancak hasta ruhlu olanlar, katilin kadının boğazını, hâlâ içindeyken kestiğini düşünür. Kötü olan şu ki, haklı da olabilirler. Nasıl ölmüş olursa olsun, şükredecek bir şey arayanlar, aradıklarını burada bulabilir: Kadın, neler olup bittiğini anlamamış, elbette son ana dek.

Tina –kristal meth– iş görmüş. Bu uyuşturucu sizi öyle bir azdırır, öyle bir mutluluk sarhoşuna çevirir ki, beyninize ulaşır ulaşmaz sizi sezgiden yoksun bırakır. Etkisi altındaki çoğu insanın aklındaki tek tutarlı fikir, bir partner bulup yü-rüyemeyecek hale gelinceye dek düzüşmek olur.

Boşalmış iki tina poşetinin yanında, şu otel banyola-rındaki minik şampuan şişelerine benzeyen etiketsiz bir şey duruyor, içinde de berrak bir sıvı var; sanırım bir GHB*. Bu aralar internet âleminin karanlık köşelerinde epey bir ilgi görüyor. Hızla, tecavüz hapı olarak da bilinen rohypnol’ün yerini alıyor. Çoğu müzikli mekân bunlarla dolup taşmış durumda: Clubber’lar, tina’nın paranoya etkisini azaltmak için bundan küçük bir tek atıyorlar. Ama GHB’nin de yan etkileri var: Utangaçlığın kaybolması ve çok daha yoğun bir cinsel deneyim. Sokaktaki lakaplarından biri de “Ko-lay Seks.” Eleanor, Jimmy’lerini ayağından fırlatıp minicik siyah eteğini çıkarırken, Dört Temmuz’daki** havai fişekler gibi olmuş olmalı.

Kimsenin beni tanımadığı, herkes için sadece omzunda pahalı bir ceket ve geçmişin yüklerini taşıyan bir yabancı-dan ibaret olduğum bu kalabalığın içinden geçerek yatağın yanında duruyorum. Kalabalığın gürültüsüne kulaklarımı kapıyorum ve zihnimde onu canlandırıyorum: adamın üs-* GHB: Açılımı Gamma-hydroxy-butyric acid. Uyuşturucu madde. (ç.n.)** Dört Temmuz, ABD Bağımsızlık Günü. (ç.n.)

16

Terry Hayes

tünde, çıplak, atını süren bir kovboy gibi. Henüz yirmili yaş-larının başında, güzel bir vücudu var ve tam da iş üstünde; uyuşturucu kokteyli onu hızla, sarsıcı bir orgazma sürüklü-yor. Vücut ısısı, meth yüzünden yükseliyor, kabaran göğsü iniyor, arzunun ve kimyasalların hücumuyla kalp atışları ve nefes alış verişleri hızlanıyor, yutkunmaların sonunda soluk alıyor, ıslak diliyse kafasına göre hareket ederek aşağıdaki ağzı bulmak için didinip duruyor. Zamane seksi, kesinlikle muhallebi çocuklarına göre değil.

Pencerenin dışında sıralanan barlardan gelen neon ışıkları, sezon modasına uygun kesilmiş sarı saçlarındaki röflelere vurmuş ve Panerai marka dalgıç saatini gölgede bırakmış olmalı. Evet, saat çakma ama iyi bir taklit. Bu ka-dını, yani bu tip kadınları tanıyorum. Hepimiz tanıyoruz. Onları Milan’daki yeni büyük Prada mağazasında dolanır-ken, Soho’daki kulüplerin kapısında kuyrukta beklerken, Montaigne Bulvarı’ndaki yeni kafelerde skinny latte’lerini* yudumlarken görürsünüz. Onlar, People dergisinde haber okumanın ve sırtlarına yaptırdıkları Japon harfli dövmelerin bir başkaldırı simgesi olduğunu zannederler.

Katilin, kadının göğsünü ellediğini canlandırıyorum gözümde; göğüs ucundaki mücevherlerle süslenmiş halkaya dokunuyor. Adam, halkayı parmaklarının arasına alıp aniden çekerek kadını kendine yaklaştırıyor. Kız çığlığı basıyor. Hızlanıyor, artık her yeri aşırı duyarlı, özellikle de göğüs uçları. Ama kızın umurunda değil; kıza göre, eğer biri sert takılmak isterse, bu ondan gerçekten çok hoşlandığı anlamı-na gelir. Herifin üzerine tünemiş, karyola başı sertçe duvara çarpıp dururken, genç kadın ön kapıya bakıyor olmalı; kapı * Yağsız süt ve şekersiz şurupla hazırlanan bir tür espresso. (ç.n.)

17

Seyyah

kilitli ve zincirlenmiş, tabii ki. Bu muhitte en azından bu kadarını yapabilirsiniz.

Arkada duran bir şema, tahliye güzergâhını gösteriyor; kadın bir otelde ama buranın Ritz-Carlton’la tek ortak nok-tası bu çizimden ibaret. Burası Eastside Inn; gezginlerin, sırt çantalı seyyahların, aklını yitirmişlerin ve bir gece için yirmi dolar verebilecek herkesin yuvası. Burada ne kadar isterse-niz o kadar kalabilirsiniz; bir gün, bir ay, ömrünüzün kalanı boyunca. İhtiyacınız olan tek şey, biri fotoğraflı iki kimlik.

Seksen dokuz numaralı odaya yerleşen adam burada epey zaman geçirmiş; çalışma masasının üstündeki altılı kutu içeceklerin yanında yarısı boşalmış dört sert içki şişesi ve birkaç kutu kahvaltılık gevrek duruyor. Komodinde bir müzik seti ve birkaç da CD var, hepsine göz gezdiriyorum. Müzik zevki iyiymiş, en azından bu kadarını söyleyebilirsi-niz. Ancak, gardırop boş; görünüşe göre, kadının bedenini banyoda erimeye terk edip giderken yanına aldığı tek şey kıyafetleri olmuş. Gardırobun arkasından bir çöp yığını çı-kıyor: atılmış gazeteler, boş bir haşere ilacı kutusu, kahve lekeli bir duvar takvimi. Takvimi elime alıyorum, her sayfa-da antik kalıntılardan birinin siyah-beyaz fotoğrafı var: Ko-lezyum, bir Yunan tapınağı, gece vakti Celsus Kütüphanesi. Çok sanatsal. Ama sayfalar bomboş, hiçbirinde tek bir not dahi yok. Kahve için bardak altlığı olmaktan öteye geçeme-miş görünüyor ve ben de takvimi fırlatıp atıyorum.

Arkamı dönüp –hiç düşünmeden, sırf alışkanlıktan– el-lerimi komodinin üzerinde gezdiriyorum. Ne tuhaf, hiç toz yok. Aynısını çalışma masasına, yatak başına ve müzik se-tine de yapıyorum ve aynı sonucu alıyorum: Katil, izlerini

18

Terry Hayes

yok etmek için her şeyi silip temizlemiş. Sırf bu yüzden onu kutlayacak değiliz. Ama, aldığım bir kokuyla, parmağımı burnuma götürüyorum ve durum değişiveriyor. Kokusunu aldığım şey, yoğun bakım koğuşlarında enfeksiyona karşı kullanılan antiseptik bir sprey. Bu sprey yalnızca bakterileri öldürmekle kalmıyor, aynı zamanda DNA örneklerini –teri, deri döküntülerini, saçı– yok eden bir yan etkisi var. Oda-daki her şeyi spreyleyip halıyı ve duvarları yıkayan katil, NYPD’nin adli elektrikli süpürgelerine hiç iş bırakmadığına emin olmuş.

Her şey aniden netleşiyor. Bu olayın para, uyuşturucu ya da cinsel doyum için kuralına uygun işlenmiş bir cinayet-ten çok daha fazlası, epey kayda değer bir cinayet olduğunu fark ediyorum.

19

2

Herkes bilmez ya da muhtemelen önemsemez ama adli tıp biliminin ilk kuralı, “Locard* Prensibi”dir ve bu pren-sibe göre, “Suçlu ile suç mahalli arasındaki her temas bir iz bırakır.” Bu odada, etrafım onlarca farklı sesle çevrilmiş dururken Profesör Locard’ın seksen dokuz numaralı oda gibi bir şeyle karşılaşıp karşılaşmadığını merak ediyorum. Çünkü bu odada katilin dokunduğu her şey, ya asit dolu bir küvetin içinde, ya tamamen temizlenmiş ya da endüstriyel antiseptikle yıkanmış. Katilden geriye tek bir hücre ya da folikül kalmadığına eminim.

Bir yıl önce, modern araştırma tekniklerini üstü kapalı anlatan bir kitap yazmıştım. Kitabın “Yeni Sınırlar” isimli bölümünde, hayatım boyunca antiseptik spreyin kullanıldı-ğına yalnızca bir kez şahit olduğumu söylemiştim. Üstelik bu, Çek Cumhuriyeti’nden üst düzey bir ajanın işiydi. O davanın dosyası hiç de hayra alamet değil; bugün bile çözü-lemeyen davalardan biri. Seksen dokuz numaralı odada her kim yaşadıysa, belli ki işini biliyormuş. Hak ettiği saygıyı

* Dünyanın ilk kriminal laboratuvarını Fransa’da kuran Edmond Locard. (ç.n.)

20

Terry Hayes

göstererek odayı incelemeye başlıyorum. Adam pek derli toplu biri değilmiş. Yatağın yanında,

diğer çöplerin arasında, yerde duran boş bir pizza kutusu gö-rüyorum. Tam geçip gitmek üzereyken, bıçağı tuttuğu yerin burası olabileceğini fark ediyorum: Pizza kutusunun üzerin-de, kolayca ulaşabileceği bir noktada. Eleanor’un bıçağın farkına dahi varamaması çok doğal.

Genç kadının yatakta olduğunu canlandırıyorum gö-zümde; karmakarışık olmuş çarşafın altından ellerini ada-mın kasıklarına uzatıyor. Onun omuzlarını, göğsünü öperek aşağılara iniyor. Adam, az sonra olacaklardan belki haber-dar, belki de değil: GHB’nin yan etkilerinden biri de öğürme refleksini bastırmasıdır. Kullananların on sekiz, yirmi, yirmi beş santimlik bir silahı ağızlarına alamamaları için hiçbir sebep yok. Bundandır ki, en rahat kullanım alanları eşcinsel saunaları ya da porno çekimleridir.

Adamın kadını yakaladığını hayal ediyorum; onu sır-tüstü yatırıyor ve kendi dizlerini kadının göğsünün iki ya-nına dayıyor. Kadın, adamın onun ağzını hedefleyerek yer-leştiğini zannediyor olsa da, adamın sağ eli gelişigüzel bir şekilde yatağın yanından sarkmış olmalı. Adamın parmakla-rı, kadın görmeden pizza kutusunu buluyor ve aradığı şeye dokunuyor: Soğuk ve ucuz, ama yepyeni ve keskinliği de fazlasıyla iş görür.

O sırada bu manzarayı uzaktan izleyen birileri olsa, ka-dının kamburlaştığını görebilirlerdi. Genç kadının ağzından bir inilti yükselir ve izleyenler, adamın kadının ağzına gir-diğini zannederlerdi. Ama öyle olmamıştı. Kadının uyuştu-rucunun etkisiyle parıl parıl parlayan gözleri yaşlarla dolu

21

Seyyah

olmalı. Adamın sol eli kadının ağzına sımsıkı kenetleniyor, başını geriye doğru zorla eğerek boğazını ortaya seriyor. Ka-dın karşı gelerek debeleniyor, kollarını kullanmaya çalışsa da adam ondan önce davranıyor. Dizleriyle üzerine çullanıp göğsüne çöküyor, kollarıyla onu tutarak kıpırdayamaz hale getiriyor. Peki, ben bunu nasıl biliyorum? Küvetteki cesette sadece iki berelenme izi seçilebiliyor da ondan. Genç kız çaresiz. Adamın sağ eli meydana çıkıyor. Eleanor, adamın elini görüyor ve çığlık atmaya yelteniyor, şiddetle sarsılıp kıvranarak adamın elinden kurtulmak için mücadele ediyor. Pizza bıçağının tırtıklı çeliği, hızla göğsünden geçerek sol-gun boğazına yöneliyor. Bıçak derinden kesiyor…

Komodinin üzeri, sıçrayan kan damlacıklarıyla dolu. Beyni besleyen atardamarlardan biri tamamen kesildiğinde onca kan buraya sıçramış olmalı. Eleanor devriliyor, ağzın-dan hırıltılar çıkararak kan kaybediyor. Son bilinç kalıntıla-rı, az önce kendi cinayetine şahit olduğunu söylüyor ona ve tek dileği yok olmak. Adam cinayeti işte böyle işliyor, cinsel birleşme anında olmadığı kesin. Bir kez daha, Tanrı’ya böy-le küçük şeyler için şükrediyorum. Yani... sanırım.

Katil, asit banyosunu hazırlamak için kalkıyor. Bu sı-rada da, muhtemelen üzerinde olan ve kanlar içinde kalmış beyaz tişörtü çıkarıyor. Tişörtün kalıntılarını az önce küve-tin içinde Eleanor’un bedeninin altında, bıçakla birlikte bul-dular. Bıçak yaklaşık on santim uzunluğunda, kabzası siyah plastik, Çin’deki milyonlarca sömürü atölyesinden birinde üretilmiş.

Olanları gözümde böyle açıkça canlandırmanın ser-semliğini hâlâ yaşarken omzuma uzanan kaba saba bir eli

22

Terry Hayes

zar zor fark ediyorum ve aynı anda eli yakaladığım gibi om-zumdan indirip büküyorum. Neredeyse kolu kırmak üzere-yim, bu eski yaşantımdan yadigâr bir alışkanlık, maalesef. Elin sahibi, kısa bir özür mırıldanan ve bana garip bir şekilde bakan bir adam, kenara çekilmemi sağlamaya çalışıyor. Üç erkek ve bir kadından oluşan adli tıp ekibinin lideri, şiltede sperm kalıntısı olup olmadığını görmek için kullanacağı UV lambalarını ve Fast Blue B testinin boya kaplarını yerleş-tiriyor. Henüz antiseptiği keşfedemediler ve ben de onlara bundan hiç bahsetmedim çünkü tek bildiğim, katilin yatağın bir bölümünü atladığı. Eğer tahminim doğruysa ve Eastside Inn’in mahiyeti de göz önünde bulundurulursa, fahişelerin uzun çorap giydiği zamanlardan kalma birkaç bin pozitif sonuç bulurlar sanırım.

Yollarından çekiliyorum, ama kafam feci karışmış du-rumda. Her şeyi aklımdan çıkarmaya çalışıyorum çünkü odayla ve tüm bu durumla ilgili beni rahatsız eden –ama henüz ne olduğundan emin olamadığım– bir şey var. Se-naryonun bir bölümünde hata mevcut ve onun ne olduğu-nu bulamıyorum. Etrafa bakıyorum, gördüklerimin listesini çıkarıyorum ama yine de bulamıyorum. Cevabın gecenin erken saatlerinde gizli olduğunu hissediyorum. Geriye dö-nüyorum, zihnimdekileri, odaya ilk adım attığım ana kadar geri sarıyorum.

Sorun neydi? İlk izlenimimi geri kazanmaya çalışarak bilinçaltımın derinliklerine uzanıyorum. Aradığım, şiddet-ten bağımsız, küçük ama her şeyden daha önemli bir şey. Ona bir dokunabilsem… o duyguya… sanki… o şey, sanki hafızamın ters köşesinde duran bir kelime gibi. Varsayımla-

23

Seyyah

rın, sorgulanmamış varsayımların insana nasıl her seferin-de hata yaptırdığını kitabıma yazışımı düşünmeye başlıyo-rum… ve cevap ortaya çıkıyor.

Odaya girdiğimde, çalışma masasının üstünde altılı bira kutusu, buzdolabında bir kutu süt görmüş, televizyonun yanında duran birkaç DVD’nin adını okumuş, çöp kutusun-daki poşeti fark etmiştim. Ve bilinçli düşüncelerime ulaşma-dan zihnimde beliren ilk izlenim –o kelime– “dişi” olmuştu. Seksen dokuz numaralı odada olan her şeyi doğru anlamış-tım, en önemli şey hariç. Burada yaşayan kişi genç bir er-kek değildi, Eleanor’la sevişip onun boğazını kesen çıplak bir adam yaşamamıştı burada. Genç kadının vücut hatlarını asitle yok eden ve odayı antiseptik spreyle yıkayan kişi zeki puştun teki değildi.

O bir kadındı.

24

3

Kariyerim boyunca birçok güçlü insanla tanıştım, ama gerçekten doğal bir otoritesi olan tek kişi tanıdım. Bu adam, tek bir fısıltısıyla sesinizi kesebilir. Kendisi şu an koridor-da, bana doğru gelirken adli tıp uzmanlarına da beklemeleri gerektiğini söylüyor: İtfaiye Departmanı, birileri yanmadan önce asidi emniyete almak istiyor çünkü.

“Plastik eldivenleriniz elinizde kalsın,” diye tembih-liyor. “Lobide birbirinize beleş prostat muayenesi yaparsı-nız.” Adli tıp uzmanları dışında herkes kahkahalara boğu-luyor.

Sesin sahibi Ben Bradley, cinayet masası müfettişi ve suç mahallinin baş yetkilisi. Şu ana dek otel müdürünün ofi-sinde, bu batakhaneyi işleten pisliğin yerini bulmaya çalışı-yordu. Uzun boylu –pislik olan herif değil, Bradley–, koca-man elleri olan, paçaları kıvrılmış kot giyen, ellili yaşların başında bir siyahi. Karısı, boş bir çabayla bu kıyafetleri alıp imajını yenilemesi için yakın zamanda onu ikna etmiş. Ama adam, kendi dediğine göre daha ziyade, Steinbeck roman-larından fırlamış bir karaktere, Dust Bowl* döneminden bir * 1930-1936 yılları arasında, ABD ve Kanada topraklarının bazı bölümlerinin oldukça

25

Seyyah

modern mülteciye benzemiş. Cinayet alanlarının tüm diğer müdavimleri gibi onun da

adli tıp uzmanlarına pek düşkün olduğu söylenemez. Bunun ilk nedeni, birkaç yıl önce, bu iş dışarıya yaptırılırken, bol keseden maaş alan bu tiplerin, sırtlarında “Adli Biyolojik Hizmetler AŞ” yazan gıcır gıcır beyaz tulumlarla ortalarda dolaşmaya başlamasıydı. İkinci ve onu çileden çıkaran asıl neden ise, adli çalışmaları işleyen iki televizyon programı-nın büyük başarı yakalaması ve bu durumun, adli tıp uzman-larında tahammül edilemez bir şöhret salgını başlatmasıydı.

Yakın zamanda, “Tanrım,” diye söylenmişti, “ülke-de reality show’a çıkma hayali kurmayan tek kişi yok mu yahu?”

Şöhret meraklılarının taşınabilir laboratuvarlarını top-lamasını izlerken gözü bana takılıyor. O esnada ben duvara dayanmış ve sessiz sessiz etrafı izliyorum, ömrümün yarı-sını böyle geçirmişimdir herhalde. Onun ilgisini çekmeye çalışan insanları umursamadan bana yöneliyor. Tokalaşmı-yoruz, neden bilmem ama tokalaşmak hiç bize göre olmadı. Arkadaş olup olmadığımızdan bile emin değilim. Bugüne dek hiçbir tarafa bağlı olmadan, her takımın dışında kaldı-ğım için, bu konuyu yargılamak bana düşmez. Gerçi, işe ya-rar mı bilmiyorum ama birbirimize saygı duyarız.

“Geldiğin için sağ ol,” diyor. Başımı sallıyor, paçaları kıvrılmış kotu ile suç mahal-

linin kan ve pisliğinin içinde bata çıka dolaşmaya uygun si-yah iş botlarına bakıyorum.

“Buraya neyle geldin? Traktörle mi?” diye soruyorum. zarar veren toz fırtınalarıyla geçen döneme verilen ad. John Steinbeck’in Gazap Üzümleri ve Fareler ile İnsanlar kitapları bu dönemde geçer. (ç.n.)

26

Terry Hayes

Gülmüyor. Zaten Ben pek gülmez, görüp görebileceğiniz en ifadesiz heriftir. Ama bu, komik olmadığı anlamına gelmi-yor. “Etrafa göz atma şansın oldu mu, Ramón?” diyor sakince.

Adım Ramón değil ve o da bunu gayet iyi biliyor. Ay-rıca yakın zamana kadar ülkemizin en gizli istihbarat birim-lerinden birine mensup olduğumu da biliyor. Bu nedenle, Ramón García’ya gönderme yaptığını anlıyorum. Ramón, Ruslara ulusal sırlarımızı satarken kimliğini gizlemek için sayısız zahmete girmişti. Ama çaldığı belgeleri taşırken kul-landığı poşetlerin her yerinde parmak izlerini de bırakmıştı. Ramón, tarihin muhtemelen en beceriksiz gizli operasyon ajanıydı. Dediğim gibi, Ben çok komik bir adamdır.

“Evet, biraz baktım,” diyorum. “Bu çöplükte yaşayan kişiyle ilgili ne biliyorsun? Baş şüpheli bir kadın, değil mi?”

Ben, çok şeyi saklayabilir ama, “Bir kadın mı?!” diye sorarcasına bakan gözlerindeki şaşkınlığı gizleyemez.

Harika, diye düşünüyorum; işte, Ramón intikam alıyor. Yine de, Bradley sakin bir polis. “Bu ilginç işte, Ra-

món,” diyor. Bunu gerçekten bir iz üstünde olduğum için mi, yoksa sırf onun ilgisini çekmek için mi söylediğimi an-lamaya çalışıyor. “Bunu nasıl anladın?”

Çalışma masasındaki altılı bira paketi ve buzdolabında-ki sütü gösteriyorum. “Bu nasıl bir adam olabilir ki? Bir er-kek birayı soğuk tutup sütü bozulmaya bırakırdı. DVD’lere bir bak, bir sürü romantik komedi ve aralarında tek bir aksi-yon filmi yok. Gel biraz dolaşalım, ha?” diye devam ediyo-rum. “Kaç erkeğin çöp kutusuna torba geçirdiğini öğrenmek ister misin? Bu bir kadının, ne tür bir rol yapıyor olursa ol-sun, buraya ait olmayan bir kadının yapacağı bir şey.”

Dediklerimi ölçüp biçiyor, gözüm üzerinde ama fikirle-

27

Seyyah

rimi ona satıp satamadığımı söyleyebilmek imkânsız. Daha ben bunu soramadan, iki genç dedektif –bir kadın ve ortağı–İtfaiye Departmanı’nın tehlikeli madde logolu varillerinin arkasından beliriyor.

“Bir şey bulduk, Ben!” diyor kadın polis. “Odayı tutan kişiyle ilgili…”

Bradley sakince başını sallıyor. “Evet, bir kadın. Bana bilmediğim bir şey söyleyin. Ne olmuş ona?”

Anlaşılan, fikirlerimi ona satmayı başarmışım. İki polis bakakalıyor, Ben’in bunu nasıl bildiğini merak ediyorlar. Bu sabah itibariyle, patronlarının efsanesi biraz daha büyüdü bile. Ben mi? Ben bu herifin resmen utanmaz olduğunu, gö-zünü bile kırpmadan bu işin kaymağını yiyeceğini düşünüp gülmeye başlıyorum.

Bradley, bana bir göz atıyor ve bir an için, onun da bana gülümseyeceğini zannediyorum. Ama bu boş bir ümit. Ger-çi, mahmur gözlerini kırpar gibi oluyor, ilgisi tekrar iki po-lise dönerken, “Onun bir kadın olduğunu nasıl anladınız?” diye soruyor onlara.

“Otel kayıtlarını ve tüm oda bilgilerini aldık,” diye ce-vap veriyor Connor Norris isimli erkek dedektif.

Bradley aniden canlanıveriyor. “Müdürden mi? O pisli-ği bulup ofisini açtırdınız mı?”

Norris başını hayır dercesine sallıyor. “Uyuşturucu su-çundan, hakkında dört tane yakalama emri var, muhtemelen Meksika yolunu yarılamıştır. Ama, Alvarez,” diyerek kadın ortağını gösteriyor, “üst katta yaşayan ve hırsızlıktan aranan bir adamı tanıdı.” Norris, daha fazla ne kadar bilgi vermesi gerektiğini bilemez bir ifadeyle ortağına bakıyor.

28

Terry Hayes

Alvarez omuzlarını silkip en iyisini umarak gerçeği or-taya seriyor. “Hırsıza, müdürün odasının kapısını ve kasası-nı bizim için açtığı takdirde, ‘kodesten ücretsiz çıkış kartı’ vermeyi teklif ettim.”

Gözü Bradley’yde olan kadın, geriliyor, bu işin başına ne kadar bela açacağını merak ediyor.

Patronunun yüzünden hiçbir şey okunmuyor, sesinin şiddeti biraz azalmış, hatta yumuşamış. “Ya sonra?”

“Toplamda sekiz kilit vardı ve hepsini bir dakikadan kısa sürede açmayı başardı,” diyor kadın. “Bu şehrin böyle tekinsiz olmasına şaşmamalı.”

“Kadının dosyasında ne vardı?” diye soruyor Bradley. “Makbuzlar. Bir yılı aşkın bir süredir burada kalıyor-

muş,” diyor Norris. “Nakit ödeme yapmış, ne telefonu kul-lanmış ne televizyonu ne de kabloluyu, hiçbir şeye dokun-mamış. Belli ki takip edilmek istemiyormuş.”

Bradley başıyla onaylıyor, onun da aklından aynı şey geçiyor. “Komşuları onu en son ne zaman görmüş?”

“Üç ya da dört gün önce. Kimse emin değil,” diyerek detayları aktarıyor Norris.

Bradley mırıldayarak, “Flörtünü öldürür öldürmez or-tadan kaybolmuş anlaşılan. Kimlikten n’aber? Dosyasında bir şeyler olmalı,” diyor.

Alvarez notlarını kontrol ediyor. “Florida bölgesine ait bir ehliyetin ve öğrenci kartı benzeri, fotoğrafsız bir kartın fotokopileri var,” diyor. “Her iddiasına varım ki, sahtedirler.”

“Yine de kontrol edin,” diyor Bradley. “Onları Petersen’a verdik,” diyor Norris, bir başka genç

dedektifi kastederek. “İlgileniyor.”

29

Seyyah

Bradley de bunu uygun buluyor. “Hırsız ya da diğerle-rinden biri şüpheliyi tanıyor muymuş? Onun hakkında her-hangi bir şey biliyorlar mı?”

İkisi de kafalarını iki yana sallıyor. “Hiç kimse tanı-mıyor. Yalnızca gelip gittiğini görüyorlarmış,” diyor Norris. “Hırsıza göre yirmilerinin başında, 1,70 boylarında, harika bir vücudu olan…”

Bradley gözlerini deviriyor. “Bu, onun standartlarına göre, kadının iki bacağı olduğu anlamına geliyordur herhal-de.”

Norris gülümsüyor, ama Alvarez hırsızla yaptığı anlaş-mayla ilgili Bradley’nin bir şeyler söylemesini umuyor yal-nızca. Eğer canını çıkaracaksa hemen yapıp bitirmesini isti-yor. Ama bunun yerine, görevine devam edip profesyonelli-ğini koruması gerekiyor: “114’teki aktris bozuntusuna göre, hatun görünümünü sürekli değiştiriyormuş. Bir gün Marilyn Monroe gibiyken diğer gün Marilyn Manson’a dönüşüyor, bazı günler de her iki Marilyn kılığına birden giriyormuş. Sonra Drew ve Britney, Dame Edna, K. D. Lang kılıkları da var…”

“Siz ciddi misiniz?” diye soruyor Bradley. Genç polis-ler, daha fazla isim sayıp göstererek, evet dercesine başları-nı sallıyorlar. “Robot resmi görmek için sabırsızlanıyorum,” diyor Bradley, cinayet soruşturmasını çözüme götüren yol-ların bir bir kapandığını fark ederken. “Başka?” Polisler, başlarını iki yana sallayıp noktayı koyuyorlar.

“En iyisi şu kaçıklardan, en azından tutuklama emri ol-mayanlardan, onların da sayısı üçü geçmez herhalde, ifade-lerini almakla başlayın işe.”

30

Terry Hayes

Bradley, onları gönderip düşünceli bir halde bana döne-rek onu epey endişelendiren bir konuyu açıyor.

“Daha önce bunlardan görmüş müydün?” diye soruyor, lastik eldivenlerini takıp gardırobun rafından metal bir kutu alarak. Haki renkli ve öyle ince ki, onu daha önce fark et-memiştim. Tam kutuyu açmak üzereyken dönüp Alvarez ile Norris’e bakıyor. İki polis, zehirli atık pompalarını toplayan itfaiyecilerin arasından geçerek mekândan ayrılıyor.

“Hey, çocuklar!” diye sesleniyor, Bradley. Dönüp ona bakıyorlar. “Şu hırsız konusunda iyi iş çıkardınız.”

Alvarez’in rahatladığı yüzünden anlaşılabiliyor. Genç dedektifler, sessiz bir teşekkürle ellerini sallıyor ve gülüm-süyorlar. Ekibinin ona böylesine tapmasına şaşmamak gerek.

Metal kutuya bakıyorum, daha yakından inceleyince kenarına beyaz harflerle seri numarası basılmış bir evrak çantasını andırdığını fark ediyorum. Askeri bir eşya olduğu belli, böyle bir şey gördüğüme dair belli belirsiz bir şeyler hatırlıyorum. “Taşınabilir?” diyorum, pek emin olmadan.

“Sayılır,” diyor Bradley. “Diş hekimi seti.” Kutuyu açı-yor ve içinden köpüğe yerleştirilmiş tam takım bir askeri diş hekimi araç gereci çıkıyor: davyeler, sondalar, diş çekim penseleri.

Bradley’ye bakıp, “Kurbanının dişlerini mi sökmüş?” diye soruyorum.

“Hepsini. Tek bir diş bile bulamadık, bence hepsini attı. Belki klozete atıp sifonu çekmiştir de şansımız yaver gider. Tesisatı da bu yüzden açıyoruz zaten.”

“Peki dişler, kurbanın ölümünden önce mi, sonra mı çekilmiş?”

31

Seyyah

Ben, nereye varmak istediğimi anlıyor. “Hayır, işkence yok. Adli tıpçılar ağzını incelediler. Kimlik tespitini engel-lemek için, öldükten sonra yapıldığından oldukça eminler. Senden de bu yüzden uğramanı istedim. Ev dişçiliği ve bir cinayetle ilgili kitabında geçen bir şeyler olduğunu hatırla-dım. Eğer olay ABD’de geçtiyse, belki de bir…”

“Bağlantı kurulamaz. İsveç’teydi,” diyorum. “Herifin teki, kurbanının diş köprüsünde ve çenesinde cerrahi bir çe-kiç kullanmıştı, sanırım aynı amaçla. Ama, şu diş pensele-ri... Daha önce böyle bir şey görmemiştim.”

“Eh, artık gördük,” diye cevap veriyor Ben. “İlham verici,” diyorum. “Yani, medeniyet anlamında

epey ileride.”İnsanlığa dair ümitsizliğimi bir kenara bırakıp katilin

beni ne kadar etkilediğini söylemem gerek. Ölü bir beden-den otuz iki dişi sökmek hiç de kolay iş değil. Belli ki katil, onun işini yapan diğer insanların çoğunun atladığı bir ko-nuyu iyi kavramış: Kimse cinayet işlediği için tutuklanmaz, planlarını iyi yapamadıkları için tutuklanır yalnızca.

Metal kutuyu işaret ederek, “Bir sivil böyle bir şeyi ne-reden alabilir?” diye soruyorum.

Ben omuzlarını silkiyor. “Nereden isterse. Pentagon’ dan bir dostumu aradım, o da arşivlere göz attı: Geçen bir-kaç yıl içinde dört bin üretim fazlası olmuş ve ordu, bu par-tiyi vahşi doğa ve yaşam mağazalarında elden çıkarmış. Ta-kibini yapacağız, ama bu şekilde onu enseleyebileceğimizi zannetmiyorum. Sanmıyorum ki, hiç kimse…”

Sesi canlılığını yitiriyor. Bir labirentte kayboldu, bul-macanın içinde koşturup duruyor ve bir çıkış yolu arıyor.

32

Terry Hayes

“Elimde ne kurbanın yüzü var,” diyor usulca. “Ne diş kaydı, ne bir görgü tanığı… En kötüsü de, elimde bir sebep olma-ması. Bu işi herkesten iyi bilirsin. Bu işin çözümünü sorsam sana, hangi olasılıklardan bahsederdin?”

“Hemen şimdi mi? Olasılıklar, sayısal loto ya da o piyangonun adı her neyse işte, onun kadar çok,” diyorum. “İçeri girince insan önce, bunun bir amatör işi olduğunu dü-şünüyor, yine bir uyuşturucu ya da seks oyunu gibi. Ama sonra daha yakından inceleyince… Daha önce böylesine başarılı bir işi ancak bir iki kez görmüşümdür.” Sonra ona antiseptik spreyden bahsediyorum ve elbette bu, onun duy-mak isteyeceği son şey.

“Moral verdiğin için sağ ol be!” diyor. Üzerinde hiç düşünmeden, işaretparmağı ile başparmağını birbirine sür-tüyor. Uzun zamandır yaptığım detaylı gözlemlerden, bu ha-reketi bir sigaraya ihtiyaç duyduğunda yaptığını biliyorum. Bir keresinde bana doksanlarda sigarayı bıraktığını söyle-mişti ve eminim o zamandan beri bir sigaranın ona iyi gele-ceğini milyonlarca kez düşünmüştür. Arzusunun üstesinden gelebilmek için konuşmaya başlıyor. “Sorunum ne, biliyor musun? Marcie bana bir keresinde demişti ki,” –Marcie ka-rısının adı– “kurbanlarla çok yakınlaşıyormuşum, bu yüz-den de kendimi onların kalan son dostu zannediyormuşum.”

“Onların kahramanı gibi mi?” diyerek araya giriyorum. “Marcie’nin de kullandığı kelime tam olarak buydu. Ve

benim yapmayı asla beceremediğim tek bir şey var, Marcie bunun belki de benimle ilgili gerçekten sevdiği tek şey ol-duğunu söyler: Ben, bir dostumu asla yüzüstü bırakamam.”

Ölülerin savunucusu, kelimeleri geçiyor aklımdan. Bundan daha kötü şeyler de var hayatta. Keşke ona yardım

33

Seyyah

edebileceğim bir şeyler olsaydı. Ama yok. Bu benim soruş-turmam değil ve henüz otuzlarımda olmama rağmen ben emekliye ayrıldım.

Asyalı aksanıyla bağıran bir teknisyen odaya hızla giri-yor. “Ben?” Bradley, ona dönüyor. “Bodrumda!”

34