De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

- Bleek dat Emine goed met Yara kan opschieten

- Vertelde Nienke Iris en Veerle een verhaal over haar studententijd en die van

hun ouders terwijl ze samen alle peuters naar bed deden

- Groeiden Emma, Pepijn en Kay op naar tieners en was Emma nogal in de ban

van Pepijn als tiener zijnde

- Besloot Sander tijdens het gezamenlijk avondeten dat hij Tim niet mocht en

werd de situatie ongemakkelijk door iets dat hij heeft gezegd

- Ging Sander naar buiten om een sigaretje te roken en zag hij Iris en Tim vanaf

een afstandje zoenen, waarna hij nog een tijdje met Tim heeft staan roken

- Telefoneerden Emma en Kay tot ‘s avonds laat en bleek dat Pepijn en Emma

nog steeds een bepaald plannetje hadden samen waarvan niemand wat wist

- Las Kay Kelson een slaapverhaaltje voor terwijl Serena en Nienke een gezel-

lige avond hadden; ze hadden het ook over een tweede kindje van hun tweetjes

- Vroeg Esmée Emma mee naar de stad om te gaan shoppen nu ze tiener was

- Stelde Alex aan Evi voor met een familiegroep wat te eten in zijn restaurant

- Regelde Auke voor Lise-May pianolessen bij zijn tante Isolde en pikte hij haar

op zodat ze samen naar de muziekschool konden gaan voor een kennismaking

Een bekend liedje klonk door Ambers kamer. Op tv verscheen er zo’n typische

Amerikaanse laan met huizen die beschikten over een groot gazon en die in een

lekker warm zonnetje werden gezet.

Samen hadden ze het zich gemakkelijk gemaakt. Vooral Amber en Kay zaten vol

verwachting te kijken wanneer het moment zou komen dat de hoofdpersonen in beeld

kwamen.

Rechts van hen zaten echter Emma en Pepijn continu te flikflooien. Kay wierp een

paar waarschuwende blikken richting hun en dan hielden ze zich weer even gedeisd.

Amber deed wat meer alsof ze het niet doorhad. Zoiets moesten ze zelf maar uit-

zoeken, vond ze. Daar hadden ze haar niet bij nodig en echt last had ze er niet van.

Op het moment dat het spannend werd tussen het koppel in de film slaakte Pepijn

een zucht omdat Emma haar handen in zijn nek liet glijden. Emma grinnikte, omdat ze

wist dat hij dat tien keer beter vond dan die saaie film – net als zijzelf trouwens.

‘Jezus,’ kermde Pepijn. ‘Masseuse. Dat moet je worden.’ Hij had nog steeds spier-

pijn van gisteren. Ze hadden voor het eerst weer buiten gebasketbald aangezien het

nu eindelijk weer eens fatsoenlijk weer was daarvoor. Hij had het gevoeld ook. Pfoeh!

Kay schraapte zijn keel. Het begon hem nu echt een beetje te ergeren dat die twee

telkens door de film heen praatten. Emma keek Kay uitdagend aan en grijnsde.

‘Ook een massage nodig?’ Vroeg ze plagerig. Al zei hij ja – ze zou hem ‘t niet geven.

Pepijn schudde toch zijn Emma’s handen van zijn schouders. ‘Zo is het wel weer ge-

noeg.’ Hij kreeg een blik van Emma waarbij ze haar ogen samenkneep tot spleetjes.

‘Overloper,’ mompelde ze. Met Emma’s lach die daarop volgde was het afgedaan en

lachte Kay ook. Een kort moment liet hij zijn blik op neef en beste vriend rusten. Hij

vroeg zich af of Pepijn zich net zo had geërgerd als hij. Kennelijk was Pepijn toch nog

niet zo klef als hij had gedacht. Tsja, wat zou het? Met Pepijn wist je het immers nooit.

‘Jongens!’ Klonk Leslies stem vanaf beneden. Er werd luid gezucht door het

viertal. ‘Eten!’ Leken ze eindelijk rustig… ‘Of eten jullie thuis?!’ Vroeg Ambers moeder.

Amber keek haar vrienden veelbetekenend aan. ‘Wie wil er even naar huis bellen?’

‘Ik hoef het niet te proberen,’ gromde Pepijn. ‘Oppasdienst op de kleuterbrigade…’

Amber en Kay wisselden een blik. Gelach barstte los. Pepijn deed altijd alsof hij zijn

ouders het kwalijk nam. Iedereen daarentegen wist dat hij de drieling helemaal te gek

vond. Emma was de enige die dat echt erg vond. Ze klaagde steen en been wanneer

Pepijn weer eens moest oppassen op de drieling.

De weg terug naar huis waren ze dan ook allebei chagrijnig. Emma mocht Amber

en Kay, maar het liefst wilde ze Pepijn erbij. Kay was als enige blijven eten bij Amber.

‘Je moet er echt eens wat van zeggen, Pepijn. Het gaat zo niet langer,’ vond Emma.

‘Ma en pa betalen me ervoor en dat is ook echt de enige reden dat ik het doe,’ mom-

pelde Pepijn. ‘Het is heus niet zo dat ze Veerle nooit vragen, of Stan. Maar die zijn

meestal weg of druk met school. Ik kan niet wachten tot ik op het middelbaar zit.’

‘Nog een maandje, Pepijn. Dan is de cito.’ Emma lachte en knuffelde hem ten

afscheid. ‘Dan zijn we brugpiepers en gaan we daar de boel op zijn kop zetten.’

Auke en Lise-May stonden met hun jassen al aan in Isoldes gang. Ook al

waren ze klaar om te gaan: ze bleven toch nog even plakken.

Lise had haar handen voor haar buik gevouwen en stond kaarsrecht naast

Auke. Isolde, die voor hen stond, voelde zich even erg op haar gemak als altijd.

Joviaal en tevreden met zichzelf stak ze haar hand uit naar Lise-May.

‘Meid, ik vind het te gek dat jullie hierheen zijn gekomen. Voor het geval Auke het

vergeet te geven: mijn telefoonnummer.’ Isolde knikte naar haar hand. Tussen haar

wijs- en middelvinger had ze een briefje gestopt waarop een 06-nummer stond

gekrabbeld.

‘Dank je,’ prevelde Lise-May. Haar wangen kleurden rood en ze wist even niet waar

ze moest kijken. ‘Ook voor de rest van vandaag. Ik bel je nog wel voor een volgende

afspraak,’ vervolgde ze tegen haar voeten.

‘Nou, je moet me geloven als ik tegen je zeg dat ik er ook weer een uitdaging bij

heb. Dat is alweer even geleden. Ik kan nu al niet wachten om aan de slag te gaan.’

Isolde grijnsde oprecht en richtte zich vervolgens op haar neefje. ‘Auke – hamer nog

even op het snelle stuk, hè? Dan weet ik zeker dat het goed met komen wanneer ik je

van de week weer zie.’

Auke voelde zich enigszins betrapt. Hij voelde zich ook betrapt omdat hij

zich betrapt voelde. Waarom nou eigenlijk? Ik bedoel… Het gesprek ging over Lise-

May en niet over hem. Hij had niets geks gedaan… Toch? Hij was toch niet echt af-

gedwaald terwijl het gesprek over Lise-May ging en… nee. Hij was niet afgedwaald.

Want hij had aan haar zitten denken, aan Lise-May. Hij had gelet op alles wat ze

deed. Behalve op wat ze zei. Het drong gewoonweg niet tot hem door. Wat zijn tante

zei evenmin.

‘Auke,’ herhaalde Isolde zichzelf. ‘Contact?’ Een hand met eeltige vingers sneed

door Aukes blikveld, liet hem het staren naar Lise-May’s handen onderbreken. – Wat

heeft zij trouwens ranke vingers. Auke moest de neiging onderdrukken zijn gedachten

niet weer af te laten dwalen. Hij wilde zichzelf niet voor schut zetten bij Isolde en Lise-

May – vooral niet bij Lise-May.

‘Wat is er?’ Vroeg hij onbenullig.

Zijn tante kon het niet laten te grinniken. ‘Dat je nog even moet hameren op het

snelle stuk voordat je weer hier komt.’ Haar woorden kracht bijzettend knikte ze.

‘Het lied – ja, inderdaad,’ mompelde Auke. ‘Het lukt wel denk ik, komt goed.’

In het voorbijgaan naar de voordeur gaf Isolde hem een klopje op zijn schouder. ‘Ja,’

zei ze langzaam met haar blik op Lise-May. ‘Kun jij niet een oogje op hem houden? Ik

bedoel… Ik zie hem elke week, maar soms…’ Isolde trok een grimas.

Zelfs Lise moest nu even lachen. De ernst verdween uit haar gezicht. Door de lach

vormden zich er kleine streepjes naast haar ogen, wat Auke deed denken aan

kraaienpootjes. Al waren het kraaienpootjes geweest: het had haar nog niet misstaan.

Met een frons op zijn eigen gezicht overdacht Auke die gedachte. Hij moest

en zou een conclusie trekken. Zij het niet dat hij het vergat toen de glimlach op Lises

gezicht verdween. Alsof het een betovering was die verbroken werd. Daar was haar

ernst weer, die geslotenheid. Hij vroeg zich af wat maakte dat ze zich zo slecht op

haar gemak leek te voelen. Kwam het doordat ze bij zijn tante waren? Nee, dat kon

het niet zijn. Ze was altijd zo wanneer hij haar zag. Plotseling voelde hij een steek in

zijn maag. Hij wilde het niet eens denken, maar… stel je voor. Zou het soms door

hem komen? Hij moest het weten. Waarom klapte dit meisje van het ene op het

andere moment zomaar dicht? Waar dacht ze dan aan?

‘Ik merk het al. Hoog tijd voor koffie,’ gaapte Isolde. Ze lachte naar Lise.

‘God – sorry. Ik heb een beetje weinig slaap gehad.’ Daar was niets van gelogen.

Vanochtend was Lise veel te vroeg wakker geworden. Dat had ze nu eenmaal gauw

als ze de zenuwen had voor iets. Of het nu iets positief spannends was of negatief.

Maar dat zei ze natuurlijk niet.

‘Dan houd ik jullie maar niet langer op met mijn geklets. Jullie zullen nog wel druk

hebben met het sectorwerkstuk. Vast zijn er ook nog genoeg andere dingen te doen.’

‘Goed,’ zei Lise. ‘Nogmaals bedankt en tot ziens,’ vervolgde ze met een beleefde

glimlach.

Sectorwerkstuk? Wanneer had hij zijn tante daar dan over vertelt? Hij had zich juist

voorgenomen dat nog even te vermijden om anekdotes te voorkomen. Lise moest het

vertelt hebben. Hadden die twee gekletst zonder hem? Was hij werkelijk zo afwezig

geweest vandaag? Dat kon bijna niet. Bij Isolde zei hij vaak teveel dan te weinig. Dit

was hem nog nooit overkomen. Meewarrig nam hij afscheid van zijn tante,

vastbesloten er later nog eens naar te vragen.

Op zijn tenen sloop Dennis de slaapkamer binnen. Keisha lag zo rustig en vredig

op haar zij met haar rug naar hem toe. Hij voelde zich helemaal week worden

vanbinnen, slap en sterk tegelijk. Want daar lag ze. Zijn vrouw. Zijn zwangere vrouw.

Zelfs van achteren was er te zien dat haar buik zo rond was als een tonnetje. Een

trotse glimlach zoals alleen een aanstaande vader die kon hebben sierde Dennis’

gezicht. Hij kon hier wel uren naar kijken.

‘Dennis, ben jij dat?’ Keisha kwam langzaam overeind.

Haast geschrokken ging Dennis rechts staan. ‘O, oeps – heb ik je wakker gemaakt?’

Bezorgd liep Dennis naar Keisha toe om te checken of het wel ging. Hij wilde haar het

weinige beetje rust niet ontnemen dat de baby haar al leek te gunnen.

‘Dennis,’ lachte Keisha. ‘Het is niets. Ik was allang wakker. Bovendien maakt het

toch niet uit. De baby hield me wakker. Hij schopt weer.’

Dennis glimlachte onzeker. Nu het zo lang had geduurd voor hen om zwanger te

raken wilde hij des te meer dat alles perfect was. Hij wilde dat alles feilloos verliep.

‘Echt waar,’ verzekerde Keisha Dennis zacht. Haar hand gleed over zijn wang en ze

klopte naast zich op de lege plek op het bed. ‘Kom ook even liggen.’

Dennis fronste maar ging uiteindelijk dan toch glimlachend naast haar liggen.

‘Ga jij ook maar eens even rustig liggen, hmm?’ Keisha sloeg haar arm om Dennis

heen en woelde hem door zijn haar. Haar andere hand rustte op haar buik. ‘Hoe was

het bij voetbal? Hebben ze goed naar je geluisterd?’

Dennis knikte met een glimlach en vertelde hoe hij de ukkies had getraind. ‘Dat

lastige kind van vorige week was alweer vervelend, dus heb ik hem wat extra rondjes

laten rennen. Hij heeft het geweten.’ Zachtjes lachte hij als hij eraan dacht dat hij dat

jochie zelf had kunnen zijn. Zelf was hij zo rebels geweest als wat.

Gelukkig was de tijd op het voetbalveld vrij snel om gegaan. Eindelijk was hij thuis

en hij was bij Keisha. Eerst had hij niet eens weg willen gaan. Het idee om haar alleen

te laten was haast beangstigend. Telkens spookte het door zijn hoofd dat er weleens

iets mis kon gaan. Hij wilde dan ook echt niet te vroeg juichen. Dat Keisha nu eindelijk

zwanger was, wilde niet zeggen dat de zwangerschap van begin tot eind goed zou

verlopen. Durven hopen was dan ook een tegenstrijdig iets. In elk geval voor Dennis.

Nu was besefte Dennis zich pas weer dat het best vermoeiend was. De hele dag

strak staan van de spanning was een zwaar iets. Niets hielp beter dan turen naar het

plafond terwijl hij in Keisha’s armen lag, haar hartslag te horen en te voelen.

Vanuit haar ooghoeken keek Keisha naar haar man. Zo losbollig als hij vroeger was

geweest, zo bezorgd was hij nu. Wie had dat gedacht? Hij leek zichzelf nog minder

rust te gunnen dan de baby dat bij haar deed. Gelukkig leek hij steeds verder weg te

doezelen. Langzaam maakte ze zich los uit hun half-om-halve omhelzing en kwam ze

overeind. Net toen ze op wilde staan kwam ook Dennis overeind.

‘Nu heb ik je wakker gemaakt,’ wist Keisha. ‘Blijf toch even liggen.’

Dennis schudde zijn hoofd. ‘Ik ben niet moe. Niet meer.’ Toch bleef hij even zo zitten.

‘Dennis, je moet wel genoeg slapen. Volgens mij gun je jezelf amper rust. Ik red me

heus wel. Als er wat is, roep ik je zo. Dat doe ik heus wel als het echt moet.’

Dennis knikte en streelde Keisha over haar haar. Afwezig en aanwezig tegelijkertijd

keek hij in haar ogen. Keisha had het gevoel alsof ze dwars door hem heen keek.

Opeens voelde ze een gek gevoel in haar buik. Het was iets waarover ze weleens

had gedroomd. Echter had ze er toen haar vinger niet op kunnen leggen. Nu wel.

‘Hé! Dennis, moet je voelen,’ riep ze opgewekt. ‘De baby trapt!’

Verrukt gleed Dennis’ hand naar Keisha’s buik. Zijn blik schoot van haar buik naar

haar ogen en terug. Glunderend voelde hij hoe er het kleintje van zich liet ‘horen’. Zijn

hand gleed heel Keisha’s buik over. Gevoel van intimiteit en glorie overspoelde hen.

‘Hij is net zo rebels als jij vroeger was,’ giechelde Keisha. ‘Wat een schoppertje.’

Ineens voelde Dennis wat tegen zijn bovenbeen aan trillen. Het duurde even voor hij

zich besefte dat zijn mobieltje ging. Hij was nog helemaal in extase vanwege de baby.

‘Met Dennis.’ Het was duidelijk dat hij het vervelend vond juist nu gebeld te worden.

Keisha’s onderste hand gleed langzaam naar beneden over Dennis’ zij. Haar andere

hand stond op het punt Dennis’ telefoon weg te pakken. Wie het ook was die hun in-

tieme moment van daarnet verstoorde. Het kon vast wel even wachten.

Wat Keisha echter niet zag was dat Dennis’ gezichtsuitdrukking ineens veranderde.

‘Wat?’ Dennis was meteen één en al bezorgdheid. ‘Ja, is goed. Kom maar hierheen.’

Kay deed de rits van zijn jack een eindje open. Een jas was niet echt nodig

bij het ophalen van zijn pleegbroertje. De lente kwam eraan, maar dat betekende

kennelijk nog niet dat je teveel hoop mocht hebben op goed weer. Het waaide ietsje.

Toch was het goed te doen om lopend Kelson van de crèche te halen.

Kelson wees geluidloos en Kay volgde zijn blik. Er zat een jongentje in de zandbak.

‘Jij wilt daar zeker spelen, hmm? Dat kan niet, Kelson. Ander keertje. Vandaag…’

Midden in zijn zin stopte Kay met praten. Het was hem opgevallen dat Kenzo ineens

pleite was. Shit, alweer. Kay stopte met lopen en floot op zijn vingers. ‘Kom voor!’

Kay bleef maar roepen, maar er kwam geen gehoor. Het zwartharige meisje

op het bankje maakte haar blik los van het jochie dat in de zandbak zat te spelen. Er

verscheen een klein zwartbruin gevlekt hondje in haar blikveld. Dat was grappig. Zo’n

hond kwam haar ergens bekend van voor. Ze wist alleen niet waarvan. Hoofdschud-

dend keek ze toe hoe het hondje langs de zandbak terug naar zijn eigenaar ging. Ze

had wel iemand horen roepen, maar nam de moeite niet om te kijken. De hond was

terecht en ging, zo te merken, terug naar waar ‘ie hoorde.

‘Kenzo, foei! Je moet wel bij ons blijven. Anders dan doe ik je aan de lijn, hoor,’

hoorde ze een jongensstem foeteren.

Het meisje staarde naar het ventje met de sproetjes zonder hem echt te zien. Ze

wilde omkijken, maar wilde niet te stom overkomen. Waar kende ze die naam van?

Die hond, die stem? Was ze weer spoken aan het zien of kende ze die hond en zijn

eigenaar echt?

Het kleine ventje met de groene oogjes keek op. Alsof hij doorhad dat hij niet goed in

de gaten werd gehouden sloeg hij zijn toezichthouder gade.

‘Het is goed, Lenny. Ga maar lekker spelen,’ zei ze zacht. Het ventje glimlachte,

waardoor er kuiltjes in zijn wangen ontstonden. Vervolgens pakte hij een blokje en

ging hij weer verder waar hij gebleven was.

Het was toch moeilijk om te negeren dat de hond, Kenzo dus, terug liep naar zijn

baasje. Ze kon toch wel gewoon even omkijken? Wie weet schoot haar dan wel weer

wat te binnen… Zo onopvallend mogelijk draaide ze haar hoofd bij en volgde zo-

genaamd de hond. Eigenlijk keek ze vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Dat

blonde haar, die blauwe ogen… Jezus. Dat leek de wel die ene jongen die… nee. Dat

kon toch niet? Die had geen broertje. Dat kon toch zeker niet? Vlug keek ze weg.

Met ingehouden adem wachtte het meisje tot de jongen gepasseerd was. Daar

kwam het buggytje, waar de hond alweer op vooruit liep. Maar in plaats van dat het

geluid passeerde, leek het juist dichterbij te komen.

Shit. Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is… Voorzichtig draaide ze haar hoofd bij.

En jawel hoor, daar stond de jongen. Met het buggytje. Met het jochie erin. Beiden

blond haar, beiden blauwe ogen. Hun gezichten leken totaal niet op elkaar. Toch wist

ze dat ze er niet naast zat. Het was onvermijdelijk.

‘Hoi,’ zei Kay voorzichtig. ‘Sorry, maar ik… Centre Parks, Zuid-Holland?’

Onderzoekend keek Kay neer op het meisje. Hij kon ernaast zitten, maar ze leek

verdacht veel op het meisje dat ze een tijd terug had ontmoet. ‘Victoria?’

Het meisje fronste en glimlachte een beetje. ‘Ik…’ Ze schudde haar hoofd voordat ze

doorhad dat ze dat deed. ‘Kay?!’ Dus toch! Maar hoe kon dat? Dat kleine ventje…

‘Ik dacht al zoiets,’ lachte ze. ‘Alleen die kleine jongen daar bracht me aan het

twijfelen. Ik wist niet dat je een broertje had. Stom eigenlijk. – Het is al zo lang

geleden dat we elkaar hebben ontmoet.’

‘Dat kun je wel zeggen, ja! Zo te zien heb jij er ook een broertje bij? Het is echt een

schatje.’ Kay grijnsde en het jochie staarde met grote, groene ogen terug. Hij drukte

zich tegen het been van Victoria en gluurde er voorzichtig langsheen, nam Kay

taxerend op. ‘Dat ik jou nou hier moet tegenkomen, had ik echt nooit verwacht!’

‘Nou, eigenlijk…’ Victoria lachte en keek van Lenny naar Kay en terug. ‘Kom zitten! –

Of… heb je geen tijd?’ De vraag was overbodig – ze wist het antwoord al. ‘Kom.’

Ongedurig zaten Veerle en Jordy te wachten tot Kira naar haar werk was

vertrokken. Buiten regende het zachtjes.

‘Ben ik blij dat ik morgen pas naar de zaak hoef en niet vandaag.’ Jordy grimaste.

‘Jij met je zaak…’ Veerle giechelde. Haar vriendje was uitermate trots op zijn

bijbaantje in een platenzaak in de binnenstad. Ze was erg blij voor hem. Desalniette-

min was ze nog blijer dat hij niet hoefde te werken vandaag.

Jordy draaide zich naar Veerle toe en sloeg een arm achter de leuning. ‘Anders was

ik trouwens ook niet hier, bij jou, met jou.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en ging

wat dichterbij Veerle zitten. ‘Ben ik blij dat we eindelijk met z’n tweeën zijn,’ voegde hij

er fluisterend aan toe.

Veerle giechelde opnieuw en boog zich langzaam naar hem toe. Het moment

waarop ze hield met giechelen en Jordy ophield met grijnzen, raakten hun lippen

elkaar. Muisstil zaten ze op de bank, totaal ontspannen en op het punt zich aan me-

kaar over te geven. Echter was er iemand die hen op dat laatste moment stoorde.

‘Jongens, ik ga nog even naar de FIT. Ik wil Idde per se vandaag nog een abon-

nement aansmeren.’ Cooper vertelde ongestoord zijn verhaal en sloeg zijn broer

ongegeneerd gade. Hij wist heus wel wat die twee van plan waren te doen.

Veerle schoof gelijk een eindje op en lachte zachtjes. ‘Oeps…’ Jordy leek er meer

mee te zitten dan zij. Hij kreeg een zachte stomp van Veerle. Zij was degene die het

initiatief nam afscheid te nemen van Jordy’s broertje.

‘Doei, Coop. Ik zie je misschien vanavond wel weer. Als je niet te lang in de FIT blijft.’

Ze gaf hem een ferme handdruk. Hij mocht dan wel Jordy’s broertje wezen, zij

deinsde er niet voor terug hem te begroeten. Ze kon opschieten met iedereen.

‘Hangen waar je een beetje op die fitnessmachines loopt te prutsen,’ plaagde Jordy.

‘Wacht jij maar!’ Cooper nam een vechthouding aan. ‘Door die krachttraining heb ik

straks spierballen en dan praten we wel verder. Of wacht, ik bedoel eigenlijk vechten.’

‘Jaja, jaja.’ Jordy duwde Cooper lachend de voordeur uit. Hij wilde net omdraaien

naar Veerle toen zijn mobiel ging. ‘O, hoi Idde. – Hmm? Micks coachende deel van de

kleintjes overnemen? Hangt er vanaf. Hoe laat begint hun wedstrijd?’

Veerle glimlachte naar een fotolijstje. Daarop waren een kleine Jordy en Cooper te

zien. De twee broers waren even impulsief en wispelturig als zijzelf soms kon zijn.

Gelukkig maar. Beter dan dat hij liever voor de buis hing of een boek las dan dat hij

erop uitging. Niet dat zij dat nooit deed, maar altijd is iets anders. Eigenlijk had ze

Jordy willen vragen morgen bij haar volleybalwedstrijd te komen kijken. Aan zijn in-

stemmende geknik te merken kon ze dat nu wel op haar buik schrijven.

De jongens zijn nu een stuk ouder dan op de foto. Toch is er verder niet veel

veranderd, op hun kapsels na dan misschien. Ze hebben een hechte band onderling,

dat ziet Veerle zo. Dat was haar al opgevallen toen ze Cooper en Jordy voor het eerst

samen zag. Ze waren zo hecht zoals je van een tweeling weleens hoorde. Zijzelf was

erg flexibel en vond het niet erg als Jordy ineens wat afsprak met Idde of als Cooper

ineens mee wilde kijken naar een film. Voor Veerle was het niet moeilijk goed met

iemand overeen te kunnen komen. Iets wat absoluut noodzakelijk was bij een stel

broers als dit. Dan was er nog Idde. Idde waarvan Veerle wist dat hij ooit kort iets met

Iris had.* Nooit had ze het er met Idde over gehad en ze had niet het idee dat Cooper

*zie update 3: twijfels I

of Jordy ervan wist. Sommige dingen kon je ook maar beter zo laten, vond ze.

Jordy kwam de keuken weer uit. Veerle wilde hem vragen hoe laat de wedstrijd

morgen was, zodat ze misschien na elkaars wedstrijden nog wat konden regelen. Ze

opende haar mond om het te vragen. Jordy’s blik zei echter genoeg. Hoofdschuddend

kwam hij op haar af gelopen. ‘Telefoon staat uit. De deur doe ik niet open. Coop is

voorlopig nog wel even weg…’ Zijn woorden waren zacht en vol terwijl hij achter haar

kwam staan. ‘We hebben het huis voor onszelf, zeker zo’n drie uur lang. Buiten

regent het en er is niet één excuus om nog langer gestoord te worden.’ Zijn handen

gleden om haar buik en hij kuste haar nek. ‘Zullen we naar boven gaan?’

Sander gromde toen zijn mobiel voor de zoveelste keer afging. De

afgelopen dagen werd hij continu gebeld door slechts één persoon. Tot zijn grote op-

luchting zag hij dat het ditmaal eens Lizzy niet was. Hij plofte eens neer op de bank

en liet zich achterover vallen.

‘Ha, neefje,’ groette Sander Dennis door de telefoon. ‘Ja, goed, goed. Hoe is het

daar? – Oh, natuurlijk mag je langskomen. Neuh joh, ik heb toch niets te doen.’ Het

was waar. Eigenlijk had hij genoeg te doen. Er wachtten nog zat onafgeronde

Excelbestanden op zijn werklaptop. Hij zou naar zijn pa kunnen gaan. Hij zou wat dan

ook kunnen doen, maar eigenlijk had in geen van alles echt zin.

‘Dus ik kom niet ongelegen?’ Vroeg Dennis een kwartier later.

‘Nee, ik heb je hierheen laten komen maar eigenlijk komt het niet uit – ga maar weer.

Loop nou maar gewoon door.’ Sander schudde lachend zijn hoofd. ‘Jij komt nooit on-

gelegen. Je bent toch m’n beste mattie,’ voegde hij er grinnikend aan toe.

Dennis deed iets beamends met zijn hoofd. ‘Yup, dat is waar, dude.’ Even keek hij

rond door de hal. ‘Het blijft een groot huis. Het is echt huge.’

Sander liep langs Dennis mee naar de woonkamer. Zo af en toe kwam

Dennis hier langs. Meestal was het andersom. Eigenlijk kwamen er vrij weinig andere

Sims bij hem over de vloer. Op zijn one night stands na dan. Een moment voelde hij

zich schuldig. Misschien was hij wel niet zo’n goede vriend geweest als hij zou moet-

en zijn. Hij was blij voor Dennis en Keisha vanwege het aanstaande ouderschap.

Zelf kon hij het zich maar amper voorstellen hoe het zou kunnen voelen. Hij kon zich

niet eens herinneren dat hij er ooit over na had gedacht zelf vader te worden. Het had

hem ook nooit wat voor Dennis geleken. Tot Keisha ten tonele was verschenen dan.

‘Wijntje, biertje?’ Sander wees over zijn schouder richting keuken. ‘Of wat anders?’

‘Ach, waarom ook niet? Eén wijntje kan er wel in.’ Dennis volgde Sander de keuken

in. Op het aanrecht zag hij spullen ingrediënten staan. ‘Je ging net bezig met ‘t eten.’

Sander wuifde het weg. ‘Boeien. Eerst jij. Aan je toon te horen kom je niet zomaar

om bij te praten?’ Hij pakte twee wijnglazen. De ene zette hij aan zijn eigen mond, de

ander gaf hij aan Dennis. Geduldig keek hij zijn vriend aan, wachtte op wat kwam.

‘Dat klopt.’ Dennis schraapte zijn keel. ‘Er is niets ernstigs, hoor,’ ging hij verder. ‘Het

is gewoon dat… Eergisteren kreeg ik een telefoontje van Serena en Nienke... Pff. Ik

weet gewoon hoe ik het moet vertellen.’ Dennis haalde een hand over zijn gezicht.

‘Zoals ze zeggen: begin bij het begin.’ Lachend sprong Sander het aanrecht op.

Dennis sloeg zijn armen over elkaar en staarde uit het raam. Keisha had hem

opnieuw vastgepakt. Ze leek zo in gedachten verzonken dat de vertederde toestand

van daarnet was vergeten

‘Wat is er nou aan de hand? Wie was dat?’ Bezorgdheid klonk door in haar stem. Ze

wilde weten wat er aan de hand was. ‘Lieverd, was dat Nienke?’

Zo gauw als de bezorgde frons was verschenen, gleed deze weer van Dennis’

gezicht. ‘Ja, dat was inderdaad m’n zus. Wat er gaande is zullen we zo wel horen. Ze

komt hierheen met Serena. Heel ernstig zal het niet wezen.’

‘Hoe kun je dat nou zeggen? Ze komen toch zeker niet zomaar hierheen!’ Keisha’s

stem sloeg over. Onthutst keek ze haar man aan. Soms kon hij zo overdreven nuchter

over zou kunnen komen.

‘Kalm aan, Keisha. Je kent Nienke toch? Ze mag dan wel pot zijn, maar is van

hetzelfde geslacht als jij. Ze kan af en toe van die vrouwelijke uitbarstingen hebben.

Dan komt ze gewoon even langs terwijl er niets aan de hand is.’ Dennis trok een

gezicht waarom Keisha normaal gesproken gelachen zou hebben.

Nu was ze echter niet in de stemming. ‘Wat als er nu wel wat is? Dan… - Trouwens,

wat wil je daarmee zeggen?’ Keisha plantte haar handen in haar zij.

Dennis staakte zijn wandeling naar de trap en draaide zich op zijn hakken om.

Leunend tegen de muur zoals hij dat graag mocht doen keek hij haar geamuseerd

aan. Wat kregen we nou? Het was hem gelukt haar uit haar tent te lokken. Dat kwam

slechts zelden voor. Schijnbaar speelden haar hormonen weer op vanwege de

zwangerschap. Met een grijns van oor tot oor snelde hij de trap af: de bel ging.

‘Wat ben je toch ook een puber,’ mopperde Keisha hem achterna lopende, zo goed

en kwaad als het ging. Desalniettemin was er weer iets van een lach op haar gezicht

verschenen.

‘Hé - kom erin.’ Dennis hield de deur open voor zijn zus en diens vrouw. ‘Let

niet op Keisha. Ze is weer eens emotioneel bezig.’ Grijnzend wierp hij een blik op

haar en blies een luchtkusje. ‘Maar dat geeft niet – daarom houd ik van haar.’

Tegenstrijdig prikte Keisha Dennis in zijn zij. ‘Jij kunt ook overdrijven.’ Het kwam er

gespannener uit dan bedoelt.

Dat werd algauw afgedaan vanwege de begroetingen. Van beiden kreeg

Keisha een zoen op haar wang. Nienke en Serena liepen tezamen de woonkamer

binnen. Ze wisselden een korte blik. Nienke stak ongemakkelijk haar handen in de

zakken van haar jeans. Rollend met haar schouders ging ze naar buiten staan kijken,

net zoals haar broer zonet nog had gedaan.

Geduld was Dennis’ sterkste kant niet. Hij moest zich erg inhouden. Alles aan hem

verried dat hij razend nieuwsgierig was. ‘Zeg het eens, wat is er loos?’

‘Dennis, dat vraag je toch niet zo recht op de man af! – Ga zitten Nienke en Serena,

ik zet eerst wel wat thee.’ Keisha stevende op de keuken af zonder een ’nee’ te willen

horen. Ze moest gewoon iets om handen hebben. Zo’n gesprek kon je toch niet

staand voeren. Er was niet zomaar iets – ze voelde het gewoon.

Nienke kon het niet laten Keisha de retorische vraag na te roepen: ‘Ehrm, ik heb

liever koffie als het geen probleem is?’ Waarop ze zich in de fauteuil liet vallen. ‘Laten

we maar meteen met de deur in huis vallen,’ vervolgde ze.

Serena ging bij Nienke op de stoelleuning zitten. Die trok haar op haar schoot en liet

een hand over Serena’s rug glijden. ‘Eerst moeten jullie weten dat er niets aan de

hand is. Om preciezer te zijn: ik weet zeker dat niet alleen voor mezelf spreek als ik

zeg dat het meer dan prima gaat.’

Vanuit de keuken klonk er een opgeluchte zucht. Niet theatraal maar toch duidelijk

hoorbaar. ‘Ik was al bang dat er wat met Kelson was,’ murmelde Keisha. ‘Of met Kay.

En dat jullie daarom…’

‘Nee joh, helemaal niet.’ Nienke glimlachte van oor tot oor naar Serena. Hun handen

vonden elkaar. ‘Misschien dat we jullie een beetje overvallen, maar…’

Dennis had niet altijd een engelengeduld, maar voor zijn lievelingszus deed hij zijn

best. Bemoedigend maakte hij een onwillekeurig handgebaar.

‘Het zit namelijk zo… We komen je om een gunst vragen. Wij eh…’

‘We willen graag nog een kind,’ vulde Serena haar echtgenote aan. ‘Daarom

vroegen we af of je ons nog eens een gunst wilt verlenen.’

Er viel een moment een doodse stilte waarin alleen de lepeltjes spraken. Luid

kletterden ze in de mokken die Keisha klaarzette op een dienblad. Vrijwel direct erna

begon Dennis te lachen.

‘Als dat alles is,’ grijnsde hij.

‘Is dat een ja?’ Hoopvolle ogen keken hem schitterend aan. Serena’s hand kneep in

die van Nienke.

‘Hé,’ deed Dennis met een joviaal gebaar. ‘Als ik jullie daarmee blij maken kan… Dan

zou ik zo honderdduizend keer mijn kwakje voor jullie afstaan.’ Dennis’ armen waren

geopend. Tegelijkertijd omhelsde hij de twee dames in de zetel. ‘Is het niet geweldig,

Keisha?!’

Keisha kwam de keuken uit met het dienblad om vast te houden. ‘Jullie zijn

absoluut het type voor meerdere kinderen. Al hebben jullie nu natuurlijk ook al

Kelson...’ Ze viel even stil en keek in gedachten verzonken voor zich uit.

‘Dat zal vast leuk zijn voor Kelson. Dan heeft hij er een speelmaatje bij,’ bedacht

Dennis zich opeens. Hij keek van zijn zus naar zijn schoonzus en terug. Het was

deels net alsof hij weer te horen had gekregen dat hij vader zou worden. In principe

was dat natuurlijk ook zo. ‘O jongens, wat geweldig.’

‘Nou, nou, dat stoere altijd.’ Dennis veegde een traantje weg van Serena’s gezicht.

‘Heb je toch ergens een klein hartje?’

Er viel weer een stilte. Ook Nienke knipperde heftig met haar ogen. ‘We waren al

heel gelukkig, maar met nog een kindje erbij…’

‘Zouden jullie nog gelukkiger zijn? – Dan doen we dat toch. Geen probleem,

natuurlijk niet.’ Dennis kuste zijn zus op haar wang. ‘Ik snap het toch. Ik weet dat jullie

beiden graag een groot gezin willen. Kay kan goed met kleintjes, voor Kelson is het

ook gezelliger…’

Nienke en Serena knikten synchroon. ‘Al hebben we al een poos overwogen er nog

een tweede bij te nemen toen Kelson nog niet in beeld was. Daarom twijfelden we

eerst, maar… uiteindelijk toch. We willen het nog even voor onszelf houden, maar we

weten het al wel zeker.’

Keisha opende haar mond om iets te zeggen toen de deurbel ging. Iedereen draaide

zich om naar de voordeur. Abel en Emine stonden enthousiast te zwaaien. Achter hen

stonden Justin en Jim.

‘Shit – glad vergeten dat we moeten oppassen vanavond! Al dat zwangerschaps-

gedoe ook…’ Sprak Keisha meer tegen zichzelf dan de rest toen ze de voordeur

opendeed. ‘Hai jongens, kom erin!’

‘… En dan had je moeten zien hoe Justin en Jim daar stonden! Het was gewoonweg

geweldig. Justin had het natuurlijk meteen weer door, het manwijf!’ Dennis zette

lachend zijn wijnglas aan zijn mond en nam nog een flinke slok. ‘Dat gezicht van

Keisha toen ik het verteld had! Zij nam het me kwalijk, maar Nienke en Serena niet.

Achteraf gezien is liegen gewoon iets…’ Dennis schudde zijn hoofd. ‘Ik geloof dat je

de keren dat ik heb gelogen tegen mijn tweelingbroertje op één hand kunt tellen.’

‘Gast, wat een verhaal! – Gefeliciteerd,’ wist Sander ertussen te persen.

Dennis stond te grijnzen als een jongen die voor het eerst de tieten van zijn

buurmeisje heeft gezien door het kiertje van de gordijnen. Dat was misschien wat er

door zijn beste vriend heen ging op het moment, bedacht Sander zich. Een mengeling

van gelukzaligheid en baldadigheid. ‘Jij kleine zwemmertjes zijn wel gewild, hè?’

Grapte Sander. ‘Hopelijk verloopt het allemaal weer net zo goed.’

‘Thanks! Ook al zijn we allemaal wat ouder… We gaan zien hoe het loopt.’

‘Wie had dat ooit gedacht dat jij drie keer in je leven vader zou worden?’ Achteraf

gezien hoopte Sander niet dat het bot over zou komen. Het had immers een hele tijd

geduurd voor Keisha zwanger was geraakt van hem. Bij Serena daarentegen was het

zo gebeurd. Misschien twijfelde Dennis wel aan het feit dat het aan hem lag. Kay was

alweer een tijd geleden geboren. In de tussentijd was hijzelf ook ouder geworden. Je

wist niet of het er wat mee te maken zou hebben. Er zouden vast manieren zijn om

erachter te komen of het met de leeftijd te maken had of dat er iets mis was met zijn

zaad. Iets waardoor het moeizamer ging. Dat was alleen geen gespreksstof voor

Sander dus liet hij dat fijn achterwege. In plaats van ernaar te vragen, vroeg hij wat

anders. ‘Wanneer gaan jullie het de rest van de familie eigenlijk vertellen?’

Dennis haalde zijn schouders op. ‘Dat laat ik aan Nien en Serena over. Het is hun

kindje. Ja, oké, ook die van mij, maar… tsja. Ik weet niet. Ik denk niet dat ze het weer

zo lang verborgen gaan houden als destijds op de universiteit. Lijkt me onmogelijk.’

Dennis streelde even over foto op Sanders koelkast. Zelf had hij die in het groot aan

de muur hangen bij de eettafel. Aangezien ze hadden besloten die foto aan Cathelijn

en Joey te geven als verjaardagscadeau hadden ze voor zichzelf ook allemaal een

versie laten maken. ‘Het blijft een mooie foto,’ zei hij dromerig. ‘Lijkt me echt vet als

we daar ooit nog eens terug heen kunnen gaan. Het was een vette tijd. Druk maar

vet. Met een boel feesten. Herinner je je nog die keer dat Kay werd geboren?’

Sander knikte. Hij had nog een stickie zitten roken met Iris buiten. Het was de dag

waarop alles finaal in het water was gelopen. De dag waardoor hij bij zinnen was ge-

komen en de dag waardoor hij het uiteindelijk uit had gemaakt met ‘r. ‘Nog wat wijn?’

Sander hield de fles omhoog en schonk Dennis bij. Tegelijk zuchtend namen ze een

slok. Dennis liet zijn blik door de kamer dwalen en trok een gezicht.

‘Hoe is het eigenlijk bij jou?’ Zijlings keek hij zijn beste vriend aan. ‘Je weet wel, in de

liefde.’

Oh. De liefde. Dat was nog wel een vraag waarop Sander antwoord kon geven. Als

het ging om alles èn om de liefde… Dan zou het gesprek weleens een heel wat

minder vrolijk gesprek kunnen worden. Daarin had hij nu geen zin. ‘Ach, ja,’ antwoord-

de hij vaagjes. ‘Je weet toch hoe ik ben. Ze komt en ze gaat.’ In zichzelf grinnikte hij.

‘Soms zit ik weleens te denken… Wat ik zelf heb, gun ik jou ook.’ Dennis zette zijn

wijnglas op het aanrecht zodat hij Sander zonder omweg aan kon kijken. ‘De lol die

we hadden… Het was te gek en ik zou het zo weer doen. Dat we ouder worden,

betekend niet dat we er minder goede vrienden op zijn geworden.’ Dennis trok met

zijn mond, leek zijn woorden zorgvuldig te kiezen. ‘Ik heb me weleens afgevraagd of

jij niet… Nou ja, je weet wel man. Of je niet wilde settellen met een chick ofzo. Maar ik

weet gewoon dat jij zo bent en… als dat is wat voor jou werkt, dan… Dan ben ik toch

blij voor je, weet je. Zolang jij blij bent, ben ik dat ook. Want je bent en blijft een soort

van broer voor me.’ Dennis legde zijn hand tegen Sanders gezicht en gaf er een

klapje op. ‘Je bent een toffe, toffe gozer, Sander.’

Sander glimlachte mistroostig en ontroerd tegelijk. Dennis mocht dan nogal aange-

schoten en sentimenteel van de vele wijn zijn, Sander geloofde hem. Hoe had hij er

ooit aan kunnen twijfelen dat hun vriendschap er minder om was geworden? Dennis

mocht hem nog steeds erg graag en dat was zeker andersom ook het geval. Dat zijn

beste vriend over hem had gedacht dat hij gelukkig was door op deze manier te

leven… Het was met niet zoveel woorden gezegd. Toch wist Sander dondersgoed wat

Dennis bedoelde. Ergens stak het hem een beetje. Dennis dacht dat hij gelukkig was

op deze manier. Hij dacht dat hij tevreden was met het komen en gaan van de

chickies. Maar als je ging vergelijken met Dennis’ aanstaande vaderschap en zijn

single leven… Natuurlijk was het chil om nooit met iemand rekening te hoeven houd-

en. Toch was het enige levende met wie hij zijn huis altijd deelde zijn vissen. Alleen

zijn verdomde vissen. Sander steunde met zijn handpalm tegen zijn voorhoofd en

zette ook zijn eigen wijnglas aan de kant.

‘Kom is hier man, Casanova. Aanstaande papa, met je klote goede zwemmertjes.’

De twee vrienden bleven in een omhelzing staan. Plots schoot het door Sanders

hoofd dat dit waarschijnlijk de langste omhelzing was waarin hij ooit had gestaan met

een kerel. Zelfs met zijn pa had hij dat vroeger niet gedaan. Verbazingwekkend

genoeg voelde het fantastisch. Het boeide hem niet dat hij ineens begon te janken.

Dennis maakte het ook niet uit. Hij deed rustig mee. Zo stonden ze daar in de keuken.

Toen ze elkaar eindelijk loslieten, sloeg hij Dennis zachtjes en bemoedigend

tegen zijn schouder. ‘Kijk ons nou, man.’

‘We staan gewoon te janken als twee wijven.’ Dennis lachte met nog waterige ogen.

‘Ja.’ Sander lachte ook en greep zijn aansteker. ‘Hèhè,’ verzuchtte hij. ‘Ik zou jou er

ook bijna één aanbieden. Soms vergeet ik prompt dat je niet meer rookt. Al lang…’

Dennis keek hoe Sander een peuk uit het pakje schudde. Een moment twijfelde hij.

Juist op dat moment trilde zijn mobiel in zijn broekzak, gevolgd door een melodietje.

‘Oh, het is Keisha. – Fuck, is het al kwart voor zeven?! Ik zou koken!’ Gauw nam hij

de telefoon op. ‘Hai lieverd, toch niet al lang wakker? Sorry, ik ben de tijd vergeten!

Kom meteen naar huis. Maak je geen zorgen. De boodschappen zijn al gedaan.’

‘Dennis, gaat alles wel goed daar?’ Keisha’s stem klonk bezorgd. ‘Je klinkt een

beetje… Tsja. – Wacht… Ben je bij Sander?’

Dennis knikte. God. Hoe kon hij nou vergeten dat het vandaag zijn beurt was om te

koken. ‘Ja,’ antwoordde hij toen Keisha zichzelf had herhaald. ‘Ik heb het verteld.’

‘O,’ klonk het. ‘Ik snap het.’ Toen een zucht. ‘Weet je, Dennis. Het maakt niet uit.’

‘Ik weet niet. Ergens voel ik me wel schuldig. Ik laat het Nien wel weten. Maar ik…’

‘Je moest het gewoon even kwijt,’ onderbrak Keisha hem. Er klonk iets van een lach

in haar stem. God – die lach. Die prachtige lach. ‘Ik snap het wel, lieverd. Weet je

wat? Wil je anders liever bij Sander blijven, hmm? Ik kan best zelf koken vandaag.’

‘Wat zeg je nou? Nee, lieverd! Jij kookt al zoveel dagen wanneer ik voetbaltrainingen

geef! Je moet je rust hebben. Er komt nog wel een andere keer.’ Dennis keek even

naar Sander. Die knikte hem bemoedigend toe. Ja, het was klote. Maar zijn maat

snapte wel dat je je vrouw niet alleen thuis kon laten zitten. Al had hij er zelf geen.

‘Liefje, hoor je me niet? Ga maar gewoon. Ik red me wel. Jij en Sander hebben zo

lang al niet echt meer iets samen gedaan. Maak je geen zorgen, ventje. Ik zie je wel.’

‘Je moet zeker gaan, hè?’ Sander legde zijn sigaret op de rand van de asbak.

‘Ik stond erop, maar… Ik mocht gewoon niet naar huis komen. Keisha kookt zelf

vanavond. Voor zichzelf, alleen. Keisha stond er bij mij op dat ik wat meer tijd met jou

doorbracht. Wat heb ik ook een topwijf. – Oh! Ik weet niet of je nog plannen hebt?’

Sander grijnsde. ‘Yup, ik heb het plan om samen met jou te gaan koken en er een

ouderwetse avond van te maken. Zonder chickies. Gewoon met z’n tweeën.’

‘Ouderwetse avond, hmm?’ Dennis gaf Sander een boks. ‘Te gek! – Zoek jij eens

muziek uit, waar je zo goed in bent. Dan ga ik eens kijken in die das die daar staat…’

Met zijn vrije hand duwde Melvin de voordeur achter hem en Greke dicht. Met zijn

andere hand duwde hij in haar onderrug. Heftig zoenend schuifelden ze de trap op; dit

was hun dag, hun moment. Vandaag hadden ze hun jubileumdag en deze dag zou-

den ze samen uitbundig vieren.

Op school waren ze al amper van elkaar afgebleven. Dat had hen af en toe wat ge-

joel opgeleverd van hun vrienden of een kuchje van de leraar. Nu ze bij Melvin thuis

waren hadden ze echter niet één persoon om nog rekening mee te moeten houden.

Het was donderdag en dan was de rest van de vierling nog niet uit.

Melvin duwde de deur van zijn slaapkamer open en trok Greke mee naar binnen.

Kort keek hij in haar ogen. De ogen die hem deden denken aan ijskristallen of ijskoud

water in de zomer lieten hem nagenoeg smelten. Hij glimlachte om de ironie en zag

dat zij ook grijnsde. Nog nooit had hij zo verlangd naar haar. Het leek wel alsof ze

elkaar al heel erg lang niet meer gezien hadden. Vurig drukte hij zijn lippen op de

hare. Wetende dat ze alleen thuis waren, wetende dat dit het moment was, ging zijn

hart alleen nog maar meer tekeer.

wGreke merkte aan Melvin dat hij zich helemaal liet gaan. Haar vriendje liet zich nooit

hinderen door iets of iemand. Toch was het niet zo dat hij geen rekening hield met

haar gevoelens. In tegendeel. Hij was juist altijd heel erg peilend. En dat zonder enig

spoortje van onzekerheid. Dat bewonderde ze aan hem, daarom hield ze van hem.

..Het was voor het eerst dat hij wilder was dan normaal, dat zij wilder was dan

normaal. Geen van beiden hadden het idee dit te overhaasten. Het was het gevoel

dat er niet overhaast kon worden. Ze hadden een tijd samen en dat was het hem nu

juist. Niets leek te snel of te langzaam.

Alles leek precies perfect. Het was een zeldzaam gebeuren te zijn om hier

alleen in huis te zijn, alleen met z’n tweeën. Ze konden altijd naar Grekes huis gaan.

Toch vond Greke het fijner hier, voelde zich meer op haar gemak.

‘Ik lig nergens liever dan in jouw bed, met jou tegen me aan,’ fluisterde ze hem toe.

Die woorden maakten dat Melvin zo mogelijk nog wilder werd. Hij sloeg zijn andere

arm ook om Grekes middel. Bij elke stap dat ze achteruit schuifelden drukte hij een

kleine kus in haar nek. Toen hij bij haar mond was, voelde hij het bed tegen zijn

benen. Met een lach liet hij zich erop vallen. Greke, om wie hij zijn armen nog altijd

heen had geslagen, slaakte een klein gilletje en moest lachen.

‘Wat ben je ook een wildebras.’

‘Wildebras? Daarvoor moet je bij mijn broer zijn, hoor. Ik ben de luiste van ons twee.’

‘Mooi niet. – Ik hou van jou. De rest van de wereld kan me gestolen worden.’

Thuisgekomen uit school mikte Kay zijn jas en tas op de bank en liep direct

door naar de keuken om wat te drinken in te doen. Onderwijl bleef hij rustig

telefoneren.

‘Nee,’ beantwoordde hij de telefoon. ‘Ik moet nog wat dingen afhandelen voor

geschiedenis, dus ik kan vanavond niet. Die toets van morgen, weet je wel…’

‘Ach man,’ verzuchtte Pepijn. ‘Laat dat geschiedenis toch lekker verrekken. We

zouden veel kans maken met de wedstrijd als we nu al extra gaan oefenen.’

Kay voelde hoe Pepijn langzaam maar zeker opgefokt begon te raken. Het was altijd

lastig om hem duidelijk te maken dat er belangrijkere dingen waren dan wat hij op de

eerste plaats zette. Dat niet iedereen dezelfde waarden had als hij. ‘Ik weet dat het

nog maar even is tot de Cito-toets, maar ik wil de zooi niet gaan verwaarlozen. Als je

slim bent doe jij dat ook niet. Het kan veel verschil maken voor je middelbare school.’

Kay duwde de koelkastdeur dicht met zijn elleboog.

Het bleef even stil aan de andere kant van de telefoon. Pepijn zuchtte hoorbaar: hij

was er nog. ‘Doe maar lekker wat jij wilt. Ik probeer Emma wel,’ mompelde Pepijn

nukkig. Hij deed alsof hij zich niets aantrok van Kay’s advies. Kay kende hem echter

langer dan vandaag. Zo te horen deed hij dat juist wel.

‘Oké,’ speelde Kay het spelletje mee. ‘Doe Em de groeten van me. Ik ga aan ge-

schiedenis. Misschien tot vanavond. Ik spreek je wel op msn,’ vervolgde hij en drukte

het gesprek weg. Tegen die tijd was Pepijn vast wel weer bij gedraaid.

Kay vond dat er ergere vakken bestonden als geschiedenis. Hij interesseerde zich

wel voor culturele dingen. Zo lang het niet over vechten ging vond hij het best. Hij

haatte het als er dingen waren die met ruzies te maken hadden. ‘Misschien ben ik al

klaar voor Kelson van de crèche gehaald moest worden. Gaan we lekker samen, hè?

Als je dan weer wegloopt omdat er een meisje op een bankje zit, vind ik het goed.’

Als antwoord likte Kenzo Kay in zijn gezicht. Kay lachte en beschouwde het als ‘ja’.

Kay zette Kenzo op de grond en liep zijn kamer in. De hond maakte het zich

gemakkelijk op Kay’s bed terwijl Kay zijn papieren tevoorschijn haalde.

‘Hoofdstuk 8 – de prehistorie,’ mompelde Kay in zichzelf. Half in gedachten en half

bij geschiedenis bleef hij voor de spiegel staan. Vluchtig las hij het stuk door over de

wapens die er toen gebruikt werden, gemaakt van takken en stenen en de manier

waarop ze werden toegepast. Hij herhaalde het voor zijn spiegelbeeld. Je wist maar

nooit waar het goed voor kon weten. De meester had gezegd dat ze nog eens een

spreekbeurt moesten doen voor de Cito.

Een kwartier later gooide Kay zijn papieren op het overvolle bureau. Kenzo kwam

direct hoopvol overeind en keek zijn baasje afwachtend aan. ‘Wat vindt jij, Ken? Nog

even door leren of zal ik de mams eens verassen en Kelson ophalen?’

Kenzo hield zijn kop schuin. Hij begreep er toch geen hol van wat zijn baasje allemaal

tegen hem zei. Niet dat het één van tweeën kon schelen. Elk teken van Kenzo

betekende meestal dat er iets leuks ging gebeuren. Bonk-bonk-bonk. Kenzo’s staart

knalde tegen de muur van vreugde.

‘Inmiddels is het al wel half vier…’ Kay wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Kom, kerel.

We gaan Kelson ophalen.’ Hij hoefde zich maar om te draaien of Kenzo was er al.

Zo, dat was dat! Eindelijk, na zo’n

drieënhalve maand! Van het

weekend begon ik met zo’n 15 dia’s.

Nu zit ik op 70 in vier dagen tijd!

Het is allemaal ineens super snel

gegaan. Een hoop van mijn lang

geleden al bedachte plannen zijn nu

in werking gezet. Het is lastig, wat

op sommige vlakken weet ik al wat

er komen gaat. Hmm… Ik moet ook

maar niet echt zo gemeen zijn en

jullie tè nieuwsgierig maken. In elk

geval wilde ik gewoon graag de

update af hebben vanwege

Mariekes verjaardag die vandaag is.

Een extra cadeautje bovenop het

andere! Heb een fijne dag allemaal

en tot de volgende keer!

Xx Ilse