inder tof nieuwjaarskado: dealmaschotel wordt opnieuwdrie frank duurder. Niet nodig

vanuit bedrijfsoogpunt, zo stellen destudenten van de Sociale Raad (Sora)van de Leuvense OverkoepelendeKringorganisatie (Loko), en een zo-veelste bewijs dat de sociale doel-stelling niet langer topprioriteit isvan Alma. Om te tonen hoe het beterkan, verkoopt Sora deze week koes-koes aan de ingang van de Alma’s.Vegetarisch en voor veertig frank.

Wat vooraf ging aan de prijsverhoging: eenverhitte diskussie op de Raad van Beheer(RvB) van Leuca. Leuca staat voor ‘Leu-vense Universitaire Catering’ en is de koe-pelnaam voor Faculty Cluben Alma, sinds eind 1999één bedrijf. Alle beheer-ders waren voor eenaanpassing van de maal-tijdprijzen aan de index,behalve de studenten: zijwaren tegen. Ze hebbenechter slechts twee opzeven stemmen en verlo-ren dus het pleit.

Een jaar geleden gingde studentenfraktie welakkoord met een opslagvan drie frank. Een toe-geving op het demokrati-seringsideaal. Alle studen-tenvoorzieningen, dusook Alma, zijn opgerichtom het voor iedereenmogelijk te maken hogeronderwijs te volgen. Datis echter nog steeds niethet geval: voor heel watmensen uit lagere socialeklassen kosten hogerestudies nog altijd te veelgeld. Daarom kan je elkeprijsverhoging in vraagstellen. Toen zag echterook Sora geen andereoplossing: iedereen ver-wachtte een neergang inde maaltijdverkoop doorde dalende studentenaan-tallen en dus eenbegrotingstekort.

EURO

Een vergissing, zobleek. In 2000 kende Almaeen overschot van meer dan 10 miljoen,hoewel er inderdaad een daling inmaaltijdverkoop optrad. Het was de schaal-vergroting ten gevolge van het samensmel-ten van Alma met Faculty Club die voor dat

positieve resultaat zorgde. Konklusie: deprijsstijging is niet nodig geweest.

Toch komt er nu weer drie frank bij.De Raad van Beheer verwacht opnieuw dater minder maaltijden zullen worden ver-kocht, ondanks stagnatie van de studenten-aantallen. De daling in verkoop zou te wij-ten zijn aan veranderde leefomstandighe-den van de student: die kookt meer op kotof verkiest al eens een broodmaaltijd boveneen warme maaltijd. Om het verlies aaninkomsten dat Alma daardoor derft, op tevangen, stelde Leucadirekteur Toon Mar-tens een aanpassing van de prijzen aan deindex voor. Die indexering wordt ineensvoor twee jaar doorgevoerd in plaats vanvoor één, zoals gebruikelijk is. In 2002 wordtimmers de euro ingevoerd en zijn aanpassingenvan prijzen of lonen verboden. Overigens

ligt de verwachte inflatie voor de komendetwee jaren iets hoger dan de prijsopslag.

Een wijze beslissing, zo vonden de mees-ten op de RvB, omdat men vreest voor de

toekomst. Jan De Vuyst, direkteur Studen-tenvoorzieningen, bepleitte dat het volgenvan de inflatie een normale politiek is enhelemaal niet gelijk staat aan een prijsopslag.Slechts bij zeer gunstige financiële omstan-digheden kan Alma zich permitteren deindex niet te volgen, zo stelde Martens.

KRABBENMANDEN

Op de Algemene Vergadering van SocialeRaad dacht men daar enigzins anders over.Studenten krijgen immers niet méér geld alsde inflatie stijgt: de indexering van de maal-tijdprijs is voor de student de facto een prijs-verhoging. Sora maakt zich ook zorgen overde dalende verkoop van Almaschotels, maarzoekt de oorzaken niet uitsluitend in hetgedrag van studenten. Er zijn steeds meer

klachten over de kwaliteit van het eten, deservice gaat achteruit. Als de prijzen nu nogeens omhoog gaan, zal Alma nog meer klan-ten verliezen. Een andere bezorgdheid van

Sora is dat het voor een aantal studenten —diegenen waarvoor Alma in de eerste plaatsopgericht werd — gewoon te duur wordt.

Bovendien menen de studenten dat deprijsopslag niet nodig is om de begrotingsluitend te maken. Enerzijds vindt Sora datFaculty Club te weinig bijdraagt in de begro-ting van Leuca in verhouding tot de tijd enenergie die er in het proffenrestaurant gesto-ken worden. Anderzijds zou men de tienmiljoen overschot van 2000 kunnen aan-wenden. Overschotten dienen echter nietaangewend te worden voor investeringenop zulke korte termijn, vindt Martens. HetLeucapersoneel wil dat er in de eerste plaatsiets gebeurt aan het verlichten van de werk-druk. De andere leden van de RvB zoekende financiële reserve te vergroten.

Ook de studenten pleiten voor investe-ringen in het personeel én voor het behoudvan de maaltijdprijs. Dat is perfekt mogelijkin de uitgewerkte alternatieven die Sora tertafel legde. Deze werden echter nauwelijksbesproken. Daar wringt het schoentje: op deRaad van Beheer zijn de studenten de eni-gen die konsekwent verwijzen naar de

demokratiserendedoelstelling van Almaen van Leuca — defusie is er immers ge-komen om die doel-stelling veilig te stel-len. Het gevoel leeftbij de studentenfrak-tie dat andere Leuca-beheerders soms min-der zuivere motievenkennen. Bij Martensweegt de ekonomischelogika te veel door.De Vuyst wil dat min-der subsidiegeld vande Raad voor Studen-tenvoorzieningen naarAlma vloeit. De Leu-vense sociale sektorkrijgt almaar mindergeld van de overheiden begint sterk op eenkrabbenmand te lij-ken waarin ieder blindvecht en foefelt voorhet zijne. Ten kostevan de inspraak vanstudenten, ten kostevan het demokratise-ringsideaal. De maatis vol en dus voerende studenten aktie. Insamenwerking met deVolxkeuken verkooptSora deze week vege-tarische koeskoes.Smakelijk!

Margo FoubertWouter Grégoire

Een uitgebreide kroniek van al wat er fout looptin Alma vindt u op pagina 6.

België-BelgiqueP.B.

3000 Leuven 12/2817

nummer 158 januari 2001jaargang 27 • 2000-2001

Spaghetti bolognaise in

het onderwijs

p. 3

Meg Stuart wint Kultuur-

prijs KU Leuven

pp. 8-9

Amnesty in Leuven

p. 4

ALMAPRIJZEN WEER DE HOOGTE IN

Koeskoes aan veertig frank

afgifte: Leuven X

(weekblad - verschijnt niet

van juni tot augustus)

WWW.VETO.STUDENT.KULEUVEN.AC.BE

Het was alweer een tijdje geleden, maar met een millennium achter de kiezen en een vers op het bord konden we er niet meromheen: naakt in Veto! En transseksuelen dan nog wel. Hoe een en ander juridisch in elkaar steekt, leest u op pagina 7. Van één dingzijn we na deze week wel zeker: ze hebben mooie ogen.

(foto Miek Stevens)

Hand in eigenboezem

Het vorige was een jaar als één uit detweeduizend. Alle apokalyptische scena-rio’s ten spijt kon weinig ons echt beroe-ren. Het door doemprofeten voorspeldeeinde der tijden laat nog steeds op zichwachten. Euro 2000 bleek geen trefpuntte zijn voor de verenigde hooligans allerlanden. Zelfs ook maar een klein beetjemillennium bug was ons —ondanks mas-sale investeringen— niet gegund. 2000begon met een twee en kreeg vervolgensdrie nullen.

Ook op politiek vlak was het businessas usual. Het ekstreem-rechtse gezwel zaai-de verder uit in eigen boezem en ver daar-buiten. Israel, Oost-Timor en andere Koso-vo’s konden ons slechts matig boeien meteen net iets té langdradige soap. Europagaf zijn mind-body probleem nogmaalste kennen: veel lippendienst aan deEuropese gedachte, weinig om het lijf.

Alsof we de grenzen van de monoto-nie nog niet voldoende hadden afgetast,kwam daar de afgelopen weken nog eensde eeuwige wederkeer van dezelfde einde-jaarsleur bovenop. Straten, pleinen enhuiskamers raakten ontluisterd door tri-viale kerstversiering. Boodschappen vanvrede werden de wereld ingestuurd. Ou-de familievetes rakelden weer op tijdenshet kerstdiner. Grootmoeders toonden zich,traditiegetrouw, dogmatisch in hun ge-loof en intolerant jegens vegetariërs: gijzult kalkoen eten op kerstavond! Ook aanhet ontkurken van champagne raak jetamelijk snel gewend.

En toch had de eindejaarsperiode in2000 iets bijzonders. Ik alludeer daarmeegeenszins op de voorbije witte Kerst, voorvelen een droom die bewaarheid werd.Ik refereer daarmee nog minder aan desprong naar een nieuw millennium —dat sijfers ons in de maling kunnennemen, had 2000 ons al geleerd. Wat devoorbije veertiendaagse van onbezonneneten, drinken, slapen en hoofdpijn welbijzonder maakte, is dat het wel eens de

laatste zou kunnen geweest zijn. Delaatste zonder semestereksamens.

Niet dat we tegen semestereksamenszijn, ze kunnen de sjarme van de einde-jaarsperiode alleen maar ten goede komen.Maar onwillekeurig komt me daarbijnogmaals de dubieuze manier waaropdeze beslissing op de Akademische Raadis getroffen voor de geest. Dat die wijzevan beleidvoeren menig student en pro-fessor voor de borst stootte, is niet minderbekend dan terecht. Duizenden studententrokken de straat op. Na enkele kate-gorieke uitspraken van de rektor gingmen zelfs over tot een bezetting van hetrektoraat. Met een bescheiden sukses: destudenten bekwamen een fakultaire her-telling van de stemmen, althans wat deimplementatiedatum van semeks betreft.

Het sukses van deze aktie op onder-wijskundig vlak staat echter in schril kon-trast met de wijze waarop meer maat-schappelijke dossiers door de studenten-beweging worden afgehandeld. De natio-nale manifestatie tegen kontingenteringbracht slechts een vijftigtal Leuvense stu-

denten op de been. Over belangrijke kwes-ties als de verrechtsing van de samenle-ving en het gedoogbeleid van de akade-mische overheid dienaangaande komtmen, na lang gepalaver, niet eens tot eenstandpuntbepaling. Geen wonder dat wenu en dan eens een bijna-millenniumbug of wat Amerikaanse verkiezingsfol-klore nodig hebben om onze interesse inmaatschappij en aktualiteit niet volledigte verliezen. Een studentenbeweging dieslechts bereid is tot het voeren van aktieop maatschappelijk vlak, is wellicht doofvoor haar akademische en professioneleroeping. Een studentenbeweging die desamenleving uit het blikveld verliest, isechter blind voor haar maatschappelijkeverantwoordelijkheid.

Bij de aanvang van een nieuw jaarhoren toekomstwensen. Voor de rektor enzijn theekransje: veel street credibility —herinner je 19 oktober! Voor professorLamine: een boeiende job — buiten deKU Leuven. Voor de studenten: eenmooie eerste zit en een geslaagd lief?

d’Hoine & Only

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 12 v toe

Originele nieuwjaarswensenOp woensdag 20 december 2000 hebben de 320 studenten van residentie Groenveld opeen originele manier hun nieuwjaarswensen de wereld ingestuurd. Vijf verdiepingenhoog en 64 kamers breed stond de boodschap “GROENVELD 2001” op het gebouw telezen. De foto hieronder geeft een impressie. Niets kan echter de sfeer ter plekke, met deunieke samenwerking tussen alle 320 Groenvelders en het feeërieke beeld vanop hetgroenveld grasveld evenaren. Aan iedereen een goede start voor 2001.

e Bolognaverklaring is eensteeds bekender wordendeterm bij hogescholen en univer-

siteiten, maar de meeste studentenhebben vaak geen flauw idee waar-over het gaat. Toch kan deze verkla-ring in de toekomst, vanaf 2010 omprecies te zijn, ons universitair land-schap een heel ander uiterlijk geven.Termen als ‘kandidatuur’ en ‘licen-ciaat’ zouden dan immers kunnenverdwijnen. Dit is de meest opval-lende verandering voor België, maarer is meer.

Deze Bolognaverklaring is er uiteraard nietzomaar gekomen. In mei 1998 stelden deonderwijsministers van Duitsland, Frank-rijk, Italië en het Verenigd Koninkrijk eengezamenlijke verklaring op over de harmo-nisatie van het hoger onderwijssysteem inEuropa. Dit verdrag kwam er op initiatiefvan Frankrijk ter ere van de achthonderd-ste verjaardag van de Sorbonne. Vandaardat de tekst meer bekendheid zou verwer-ven als de Sorbonne-verklaring. Hierin werdgesteld dat indien Europa evenzeer eenEuropa van de kennis wil worden, verschil-lende Europese onderwijssystemen beter opelkaar moeten worden afgestemd. De belang-rijkste voorwaarden hierbij zijn een groteretransparantie van het onderwijs en een toe-name van de mobiliteit, zowel van studen-ten als docenten.

Om tot een grotere mobiliteit en trans-parantie te komen, stelden de vier onder-wijsministers een aantal maatregelen voor.Ze bepleitten een systeem met twee cycli,undergraduate en graduate. Aan deze termenwerd voorlopig geen konkrete invullinggegeven; er werd enkel gesteld dat eenundergraduate-diploma toegang kan, maarniet hoeft te geven tot een graduate-oplei-ding. Er gaan stemmen op om het under-graduate-diploma de titel bachelor te geven.De graduate-opleiding zou dan leiden tot degraad van master of tot een doktoraatstitel,afhankelijk van de duur van de tweedecyclus. De onderwijsministers zagen ookveel heil in het invoeren van semester- encreditsystemen om de transparantie en deeenvormigheid te bevorderen, maar ookhier viel weinig konkreets te bespeuren.

Blijkbaar raakte de Sorbonne-verkla-ring een gevoelige snaar in Europa. Al rede-lijk snel begonnen andere Europese lidsta-ten hun handtekening te zetten onder deverklaring en in Vlaanderen tekende detoenmalige Vlaamse minister van Onder-wijs Luc Van den Bossche. Wegens het suk-ses van de Sorbonne-verklaring werd beslo-ten verder te gaan en zo kwam de Bologna-verklaring tot stand. Deze verklaring werdondertekend door alle vijftien lidstaten vande Europese Unie (EU), plus de kandidatenvoor lidmaatschap, plus geassocieerde sta-ten, 31 in totaal. Deze verklaring is geen tevolgen richtlijn van de EU, ook geen ver-drag. Ze is een akkoord over gezamenlijkeintenties. De handtekening van de EuropeseKommissie staat er nog niet onder.

UNIVERSITEIT

We hebben dus een Bolognaverklaring.Tof hoor ik u zo denken, maar wat houdtdeze nu precies in? Wel, tegen 2010 wil-len de 31 landen die de verklaring onder-tekend hebben een harmonisering realise-ren van hun hoger onderwijs door eenundergraduate-graduatestruktuur in tevoeren. De undergraduate zou minimaaldrie jaar in beslag moeten nemen en hier-mee ligt dan ook het meest signifikanteverschilpunt met de huidige situatie bloot.Bepaalde interpretaties van de verklaringkennen aan de eerste cyclus de titel bache-lor toe, bye bye kandidaatstitel, de tweedecyclus zou dan leiden tot een mastertitel,adios licentiaat. Doctoreren kan je even-tueel nog achteraf.

Een andere belangrijke verandering tenopzichte van de huidige situatie is het invoe-ren van een creditsysteem. Dit houdt in dateen student een pakketje leerstof blokt, daareen test over aflegt en — indien geslaagd —een getuigschrift ontvangt. Van credit naarcredit bouwt men zo zelf zijn studie op. Som-

mige credits kan men in het buitenland ont-vangen dus internationale samenwerking iswenselijk. Dit zou echter niet betekenendat de programma’s van het Vlaams hogeronderwijs totaal gaan verbrokkelen.

Een moeilijk punt binnen de Bologna-verklaring is dat het undergraduate-diplomaeen uitweg moet bieden op de arbeidsmarkt.Daarbij kan het allerminst de bedoeling zijndat de nu gangbare vierjarige opleidingentot drie jaar worden gekomprimeerd omdatdan het risiko bestaat dat het gemiddeldeopleidingsnivo van een universitair zoudalen. Anderzijds is ook een vierjarigeundergraduate verre van ideaal aangezienhet nivo van de opleiding dan wel eens tehoog zou kunnen liggen in vergelijking metde ons omringende landen. Een heikel puntdat nog vaak aan bod zal komen in diversediskussies.

De Bolognaverklaring heeft niet alleenvoor de universiteiten grote gevolgen. Zehoudt ook een belangrijke verandering invoor de hogescholen. De hogeschooloplei-dingen van één cyclus passen perfekt bin-nen de Bolognaverklaring. Na drie jaarzouden deze studenten immers een bache-lor-diploma kunnen krijgen. Ze passen des temeer omdat Bologna wil dat bachelors klaarzijn voor de arbeidsmarkt, en dat zijn de afge-

studeerden van een hogeschool van één cy-clus wel degelijk. Om de hogeschooloplei-dingen van de universitaire te onderscheidenkan men spreken van vocational bachelor enscientific bachelor, of beroeps- tegenoverwetenschappelijke opleiding.

Jan Adé, de hoogste ambtenaar inzakehoger onderwijs en dus de belangrijkstebeleidsvoorbereider vindt het schandalig dat

hogeschoolopleidingen met twee cycli mis-schien niet het statuut krijgen van univer-siteit. Als je de Bolognaverklaring bekijkt ishet wel duidelijk dat deze opleidingen, bij-voorbeeld Industrieel Ingenieur, aan allevereisten voldoen om als universitair erkendte worden. Jan Adé: “Leg maar eens uit dat

een Vlaams Industrieel Ingenieur een evengoede opleiding heeft gehad als zijn buiten-landse collega’s wanneer zijn opleiding nietakademisch mag heten.”

MENINGEN

Vlaams minister van Onderwijs Mar-leen Vanderpoorten is duidelijk een voorstan-der van de Bolognaverklaring. Haar Frans-talige tegenhanger Françoise Dupuis isvoorzichtiger: “Ik vind dat we niet te vlugmoeten gaan. In Europa zijn er landen metonderwijssystemen die veel verder verwij-derd zijn van de bachelor-masterstruktuurdan wij. Ik vind dat we nu al een struktuurhebben die vrij goed overeenkomt met watin die verklaring wordt voorgesteld. Dieharmonisering vind ik niet echt een goedidee. Het is belangrijk dat er in Europa ver-schillende onderwijssystemen zijn”

En wat zeggen de universiteiten zelf?Rektor Jacques Willems van de Universiteitvan Gent is het in grote mate eens metMinister Dupuis: “We moeten ervoor zor-gen dat we geen ondoorzichtige strukturenhebben, maar het moet ook geen eenheids-worst worden. Het gaat om herkenbaar-heid, niet om uniformisering. We moetengeen goede opleiding die vijf jaar duurt

verminken omdat die mensen na drie jaarop de arbeidsmarkt terecht zouden moetenkunnen.

Ook de KU Brussel en de KU Leuvenzijn nog niet overtuigd. Rektor Matheeus-sen van de KU Brussel vergelijkt Bolognamet een trein die voortrolt terwijl er zijnduidelijk vragen zijn bij de richting van dietrein. Hij vermoedt dat ook rektor Ooster-

linck van de KU Leuven zijn twijfels heeft.Volgens hem interpreteren de verschillendelanden Bologna op hun eigen manier. Denieuwe Transnationale Universiteit Limburgis wel een voorstander van de principes vande Bolognaverklaring en wordt hieringesteund door de VUB. Rektor Van Campvan de VUB: “We moeten rekening houdenmet de Bolognaverklaring, die wil een lijnbrengen in de Europese onderwijsmarkt.”

Ook de Leuvense OverkoepelendeKringorganisatie (Loko) heeft een stand-punt ingenomen inzake de Bolognaverkla-ring. Het standpunt is opgesteld door Kring-

raad. Loko is een voorstander van de invoe-ring van een undergraduate-graduate struk-tuur waarin de undergraduate-cyclus denaam van bachelor draagt en de graduate-cyclus de naam van master. Deze struktuurzou de huidige opsplitsing kandidaturen-licenties vervangen, zodat er geen parallelsysteem van diplomering ontstaat. Eenparallellisme tussen de huidige diploma-namen en deze in het bachelor-master-systeem zou immers de beoogde transpa-rantie in het Europese onderwijsveld nietten goede komen.

Ook onderschrijft Kringraad de tendensom de duur van een opleiding in termenvan studiepunten of credits te definiëren,eerder dan in termen van studiejaren. Ditom de doorzichtigheid te verhogen. Momen-teel stelt dit geen problemen, daar in Vlaan-deren de studiepunten gekoppeld zijn aande studiejaren. Een volledig loslaten vanhet aantal studiepunten per studiejaar zouechter tot studieduurverlenging kunnenleiden. Vooraleer men daar aan begint,moeten er dus maatregelen voorzien wordenom mogelijke studieduurverlengingentegen te gaan. Kringraad formuleert weleen reeks opmerkingen met betrekking totde organisatie van de bachelor-graad envindt verder dat de duur van de master-

opleiding best per fakulteit bekekenwordt.

Dan blijft natuurlijk nog de kwestievan het onderscheid tussen hogescholenen universiteiten. Volgens Kringraad kandit onderscheid blijven bestaan, daar definaliteit van hun diploma’s verschilt.

Dit jaar is trouwens een belangrijkjaar voor de Bolognaverklaring. Het was

immers afgesproken om in 2001 de vorde-ringen van alle landen die ondertekendhadden te evalueren. Wij houden u op dehoogte.

Kristof D’Exelle

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 1 3v toe

EUROPESE EENMAKING VAN HET ONDERWIJS

Een trein die voortrolt

“We moeten rekening houden met de Bolognaverklaring, diewil een l i jn brengen in de Europese onderwijsmarkt”

(foto archief)

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 14 v toe

p 16 oktober 2000 vond de start-vergadering van de Leuvensestudentenkern van Amnesty

International plaats. Vorig jaar nogonbestaande, bereikt de organisatiestilaan haar doel: de studenten warmhouden.

Amnesty International is de grootste enwaarschijnlijk ook meest bekende mensen-rechtenorganisatie ter wereld. De strijd voorde ‘vergeten’ politieke gevangenen leverdedeze strikt onafhankelijke organisatie deNobelprijs voor de vrede op. Pas sinds kortbestaat er onder de Leuvense studenten eengestruktureerde werking rond deze organi-satie. Voordien probeerde Fiona Ang, rech-tenstudente, jaarlijks wel een schrijf ze vrij-aktie op het getouw te zetten, maar die ken-de telkens slechts matig sukses. Het idee omeen echte studentenkern op te richten komteigenlijk van Jan Brocatus, direkteur vanAmnesty Vlaanderen. Veerle Vingerhoets,studente pedagogie, had de man geïnterviewdin het kader van haar jaar projektonderwijs.Ze vroegen zich beiden af hoe men de jonge-ren beter bij de werking van Amnesty kon-den betrekken. Veerle: “In de middelbarescholen worden vele jongeren gemotiveerdom brieven te schrijven. Volwassenen steu-nen veelal door geldelijke giften. Tijdens destudentenjaren daarentegen verwatert deband met Amnesty International meestal. Wijwillen de studenten warm houden voor onzeorganisatie. Daaruit is het idee van een stu-dentenkern gegroeid.”

Dit jaar is het hoofdzakelijk de bedoe-ling een stevige basis te leggen om hetvoortbestaan van de studentenwerking tegaranderen. Ekspansie is gepland voor vol-gend jaar, zowel kwa aktiviteiten als kwamedewerkers. Amnesty Leuven heeft nueen tweeledige struktuur: er is de kern ener zijn de losse medewerkers. De kern vanvaste medewerkers is niet zo groot. Het zijnstudenten die in een studentenstad een halfjaar willen werken rond Amnesty en vooral

op studententhema’s gericht zijn. De kerndraait op dit moment goed en is voor ditjaar niet echt meer op zoek naar nieuweleden. Een te uitgebreide kern zou deorganisatie immers kunnen bemoeilijken.Waar natuurlijk altijd hard naar gezochtwordt, zijn losse medewerkers die willendeelnemen aan de aktiviteiten.

De studentenwerking schakelt zich in inAmnesty als mondiale organisatie. De infor-matie komt toe in het centrale punt van dewerking in Vlaanderen, dat in Antwerpengevestigd is. “Zij spelen ons de informatie ende feiten door en vragen ons een aantal brie-ven te schrijven. Wij hebben het grootstevertrouwen in Amnesty International,” zegtFiona. “Amnesty heeft zeer veel vijanden diezitten te wachten om hen op een foutje tebetrappen. Daarom moet de informatie diemen verstrekt uiterst korrekt zijn. Veeldossiers laat men vallen omdat ze niet hon-derd procent duidelijk zijn.” Bovendien isAmnesty apolitiek. De basistekst is de Uni-versele Verklaring voor de Rechten van deMens. Daar toetst men de dossiers aan.

Amnesty draait natuurlijk om aktie. Zois er elke eerste dinsdag van de maand eenschrijfkafee in kafee De Reynaert. Daar wor-den brieven geschreven tussen pot en pinten keert men als het ware terug naar debeginjaren van Amnesty. Amnesty is ont-staan als reaktie op een krantenartikel.Daarin werd verhaald hoe twee Portugesestudenten onder het regime van Salazaropgepakt en gefolterd werden omdat ze ereen hadden gedronken op de vrijheid. Toende Londense advokaat Peter Benenson hier-over las, schreef hij prompt een vrije tribu-ne in dezelfde krant. Hij richtte hierbij eenoproep aan iedereen om zoveel mogelijkbrieven te schrijven naar de Portugese ambas-sade in Engeland. Zo is Amnesty Interna-tional ontstaan.

Ieder derde dinsdag van de maandstaan de studenten in de Alma’s (In Alma Ien II ‘s avonds en ‘s middags in Alma III).Je kan er Amnesty-produkten kopen, zoalskaarten of mutsen en je kan er natuurlijk

ook altijd een brief schrijven. Zo hopen destudenten duidelijk in het straatbeeld aan-wezig te zijn en het brengt natuurlijk ookeen klein startbudget op. De volgende groteafspraak voor alle geïnteresseerden en sym-pathisanten is de grote Amnesty-dag op don-derdag 8 februari. Op de veertigste verjaardagvan Amnesty International worden er alvanaf ‘s middags allerlei aktiviteiten georga-niseerd in Pangaea, onder andere een foto-tentoonstelling en een schrijfaktie. ‘s Avondsmag een fuif natuurlijk niet ontbreken.

Blijft natuurlijk de vraag of al dit enga-gement iets uithaalt. “Zeker en vast”, roe-

pen Fiona en Veerle in koor. “Vrijschrijvenwerkt. Geregeld verschijnt het krantje ‘goednieuws’, met daarin de namen van perso-nen die vrijgekomen zijn. Je kan natuurlijknooit met zekerheid beweren dat het doorde schrijfakties is dat die mensen vrijkomen,maar dat is uiteindelijk nog het belangrijk-ste niet. Wat telt, is dat de gevangenenweten dat er aan hen gedacht wordt.”

Nikolas Cloet

Voor meer info: e-mail Amnesty-studenten_Leu-ven@hotmail.com of tel. Veerle: 0497/ 02.32.27.

LEUVENSE STUDENTEN ENGAGEREN ZICH VOOR AMNESTY INTERNATIONAL

Drinken op de vrijheid

De idee van destewards is nietnieuw in Leuven.Rondom Doc’sbar, de fakbarvan Medica, zijnreeds langer ste-wards aktief. Opaangeven van dedokters-in-spebesloten de be-heerders van defakbars in deTiensestraat(Politika, Huisder Rechten enPavlov) ook hetstewardsysteemin te voeren. Demensen in hetfluorisserendepakje zorgen inde Tiensestraatdus ook voorveiligheid enordehandhaving.

De politie en de buurtbewoners zijntevreden met het initiatief van de studen-ten. “Voorlopig kunnen wij — studenten —het initiatief wel nog niet evalueren, omdathet nog erg jong is. Vermoedelijk zal hetwel zijn vruchten afwerpen”, bekommenta-rieert Kristof Sels, fakbarbeheerder van hetHuis der Rechten. De meest gehoorde klach-ten van de buurtbewoners zijn de op hettrottoir geplaatste fietsen die de doorgangversperren, vandalisme aan auto’s, ingegooi-de ruiten en het aanhoudende nachtlawaai.“Dit nachtlawaai komt uiteraard niet uitslui-tend uit de fakbars. Naast de geluidsoverlastvan de muziek die te luid staat, moet jenatuurlijk rekening houden met de massa’sstudenten die ‘s avonds en ‘s nachts door-heen de straat dwalen: het is een fenomeendat niet alleen in de Tiensestraat voorkomt”,verduidelijkt Kristof Sels.

Soms lijkt het wel dat de fakbars in deTiense wel eens te gemakkelijk door de buurt-bewoners met de vinger gewezen worden:“Laatst was er een aangifte van een ingewor-pen ruit. Toen werd meteen met opgehevenvinger naar de studenten gewezen, achterafbleek dat het feit gebeurd was toen de fak-

bars al gesloten waren.”Driemaal per week zetten de kringen

hun eigen leden in om de lieve vrede in deTiensestraat te bewaren: Politika neemt dedinsdag voor haar rekening, de woensdag isvoor het VRG en donderdag is het de beurtaan de Psychologische Kring. Aangezien erop zondag en maandag erg weinig volk inLeuven op stap gaat, zijn die dagen steward-vrij. De twee resterende dagen van de week,vrijdag en zaterdag, zijn de fakbars gesloten.

EVIDENT

Vanzelfsprekend moeten de stewardsde lawaaierige studenten aanmanen totstilte. Andere taken die op hun schoudersliggen zijn het weghalen van fietsen vanhet trottoir om een vrije doorgang te garan-deren en het duidelijk maken aan de drin-kers dat ze dit binnen en niet buiten moe-ten doen. Allemaal kleine, evidente dingen,die de uitgaande studentenmassa wel eensdurft te vergeten.

“De meeste studenten hebben wel be-grip voor de situatie van de buurtbewonersen luisteren wel als ze hun decibels wat moe-ten minderen. Anderzijds is het wel zo dathoe meer alkohol ze konsumeerden, des temoeilijker ze luisteren” besluit Sels, “Datgeldt uiteraard voor alles dat je onderneemt:er zijn er die entoesiast reageren en danzijn er de andere”. U bent in ieder gevalgewaarschuwd.

Katelijne Beerten

STUDENTEN INGEZET OM DE NACHTRUST TE BEWAREN

Allemaal kleine evidente dingen

(foto Steven Van den Eede)

traatlawaai en vandalisme waren de grootsteklachten die de buurtbewoners van de Tiense-straat formuleerden. Uitgerekend toen er nog een

nieuwe fakbar, de Pavlov van de psychologische Kring,in de straat bijkwam, waren de bewoners erg bevreesd.Na vele diskussies namen de fakbarbeheerders het ini-tiatief om stewards in te zetten.

(foto Jeroen Op de Beeck)

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 1 5v toe

e week voor de kerstvakantiezag de residentie Sint-Catheri-na er ietsje anders uit. Een

extra groep van vijftien sans-papiersbevolkte een themahuis. Kristof Van-neste en Awdila Akay wonen beidenin het themahuis Inamo.

Veto: Hoe kwamen jullie op het idee de vluchte-lingen op te vangen?Kristof Vanneste: «Via een medebewoon-ster, die lid is van Jong Agalev, kregen wete horen dat er tweeëntwintig sans-papiersvan de afgebrande Begijnhofkerk op straatstonden. We praatten wat met elkaar overde mogelijkheden, maar toen we hoordendat ze een plaats hadden gevonden in deVrije Universiteit Brussel (VUB) vergatenwe het een beetje. Tot we op vrijdagavondvan Sociale Raad (Sora) een berichtjekregen dat de mensen maandag op straatzouden staan en dat de asielzoekers ons vroe-gen snel te beslissen. Wat we die avond ookdeden en met een krisisberaad instemden.»

ANGSTEN

Veto: Waar legden jullie al die mensen te slapen?Kristof: «Ze sliepen op een matras op degrond in onze bijkeuken, in het kot vaneen van ons en in de spiegelzaal, die toe-.behoort aan de volledige residentie Sint-Catherina.»Veto: Zorgde dat niet voor problemen met deandere bewoners?Kristof: «Nee, de mensen waren zeer gewil-lig om die ruimte ter beschikking te stellen.We hebben hen ook een brief geschreven,waarin we vermeldden hoe lang deze men-sen zouden blijven, wat de bedoeling wasen met de mededeling dat ze met al hunvragen en angsten bij ons terecht konden.»Veto: Was het aan de mensen te merken dat zereeds veel hadden meegemaakt?Awdila Akay: «Veel mensen waren psycho-logisch een wrak. Er was iemand die geenwoord kon uitbrengen en de hele tijd voorzich uitkeek, wat wel te begrijpen valt. Ikwas vroeger ook politiek vluchteling uitTurks Koerdistan en ik heb hier de eerstedrie maanden in België veel gehuild enstress gehad. Veel heb ik niet gegeten ofgeslapen en heimwee had ik ontzettendveel, maar ik kon niet terug. Net zoals diemensen, dus.»

ODYSSEE

Veto: Vertelden ze waarom ze gevlucht waren?Kristof: «Ja, sommigen wel. Er was eenman van negentwintig uit Ghana, die negenjaren gelden naar België gevlucht is. Hijstudeerde geneeskunde en had met enkelevrienden een oppositiepartij opgericht tegende regering. Tijdens hun eerste manifestatiewerden zeventien van zijn vrienden ver-moord en hij is bij de eerste bedreiginggevlucht. In België heeft hij elf maandengewerkt in een Chinees restaurant in Brus-sel, waar hij zeven dagen op zeven van zesuur ‘s morgens tot middernacht afwaste.Elke dag dus vijf uur slapen, behalve eensin de week waarin hij vijf uur vrijaf kreeg.Dit alles voor een bed, restjes eten en zeven-honderd frank per dag.»

KATOLIEK

Veto: Wat hebben jullie hier zoal met hengedaan?Kristof: «Veel gepraat, alleszins. Veel vanhen hadden ramadan en leefden ‘s nachts.We hebben een avond naar video’s van hunodyssee gekeken. Hassan heeft al 13 uurfilm opgenomen met onder andere hetafbranden van de kerk. We zijn gaan bas-ketballen en gaan wandelen op de Keizers-berg. Velen moesten ook op en af naarBrussel om hun dossier in orde te krijgen.Ze begonnen ook soms plots onze keukente kuisen. ‘t Was hier nog nooit zo proper.»

Veto: Hoe reageerde de KU Leuven op dit scena-rio?Awdila: «Omwille van dit insident kwa-men de leidinggevende personen van deuniversiteit samen. De KU Leuven beslistedat de opvang van sans-papiers tot vrijdaggedoogd werd. Daarna zou er ingegrepenworden, heel katoliek. Er is trouwens nogvoor Inamo werd aangesproken aan de KULeuven gevraagd of ze geen plaats haddenvoor de asielzoekers, maar de verwarmings-kosten leken hen onoverkomelijk.»Veto: Wat deed Sociale Raad precies?

Awdila: «We mochten hun telefoonlijn encomputers gebruiken om verdere opvang tezoeken. Ook hebben we van Sora ons jaar-budget van 5000 frank voor een goede wer-king gekregen, wat we integraal aan deasielzoekers hebben weggeschonken.»

TERECHT

Veto: Werd het hele projekt op die manier gefi-nancierd?Kristof: «Nee, er kwam ook nog geld vanInamo, vzw Mesopotamië en van de porte-

feuilles van bewoners en bezoekers. Ookvroegen we op onze volkskeuken honderdfrank in plaats van tachtig frank. Binnenkortbeslist Oxfam Leuven of ze al dan niet vijf-duizend of zesduizendvijfhonderd frankschenkt. Misschien zou Jong Agalev of Aga-lev Leuven nog wat schenken, maar daarheb ik niets meer van gehoord.»Veto: Kunnen de mensen nu verder terecht?Awdila: «Enkele mensen hebben al eenpositief advies gekregen en krijgen in janu-ari waarschijnlijk hun papieren om defini-tief te blijven.»

Kristof: «Tot achtjanuari kunnen zeterecht in een leeg-staand huis in Brus-sel. Ook de Leuvenseparochie Sint-Michielen het Gents Ecolo-gisch Centrum (GEC)toonden zich bereidom deze mensen tij-delijk op te vangen,maar uiteindelijktrokken de sans-pa-piers naar Brussel,wat het eenvoudig-ste was. Daar looptuiteindelijk de pro-cedure. We zochtenhen reeds op inBrussel. Het huis zager redelijk deftig uit,wel hebben ze sindskort geen elektrici-teit of verwarmingmeer.»

Marijn De Vriendt

EEN WEEK OP KOT MET VLUCHTELINGEN

“Het was hier nog nooit zo proper”

(foto Ellen Claes)

aandagavond keken een aantal bewoners van deresidentie Sint-Catherina vreemd op. Enkele studen-ten van het themahuis Inamo — dat deel uitmaakt

van deze studentenresidentie — hadden besloten de sans-papiers van de in rook opgegane Begijnhofkerk onderdakte bieden. Om samen te kunnen blijven, hadden de asiel-zoekers reeds een lange tocht afgelegd.

Toen de Begijnhofkerk op 25 november afbrandde, kwam deze groepzonder papieren weer in volle media-aandacht. Sinds de herfst van1998 was de kerk naast leef- en slaapplaats ook een symbool gewor-den voor de vluchtelingen. Men organiseerde zich in een kollektiefen trachtte op die manier belangstelling te krijgen voor de proble-matiek. Aanvankelijk telde de groep meer dan honderd leden,gesteund door allerhande organisaties, die onder andere tenten ensoep ronddeelden. Naarmate de tijd vorderde, nam de steun enbelangstelling van vele organisaties af. De eis van de asielzoekerskreeg uiteindelijk toch respons in de paars-groene koalitie: in janu-ari vorig jaar zette de regering een eenmalige regularisatiekampagneop het getouw.

ETENSRESTEN

Na het indienen van de papieren konden de asielzoekers enkelnog wachten. De meeste organisaties hadden zich teruggetrokken,de parochie was niet in staat deze mensen jarenlang te voeden enook OCMW-steun bleek een fiktie. Het OCMW zou volgens Muriel,een vrouw die de groep ondersteunt, ooit hebben voorgesteld demensen in centra op te vangen. Enkele mensen gingen op dit voor-stel in, zij werden drie maanden opgevangen, waarna ze weer opstraat belandden. De mensen die niet op het voorstel waren inge-gaan, zouden volgens het OCMW voorgoed elke vorm van OCMW-steun afgezworen hebben.

In de maand maart verstuurden de asielzoekers een brief naarhet Europees parlement met de vraag of het mogelijk was de etens-resten van de cateringbedrijven te schenken. Ook betoogde de groeptegen racistische intimidatie bij de Dienst Vreemdelingenzaken. Zohadden valse ambtenaren, die naam en adres van een aantal men-sen in de regularisatieprocedure kenden, hen gevraagd een extrapapier in te vullen. Uiteindelijk bleek het om een racistisch pamflet

te gaan. Niemand wist hoe de daders aan de informatie warengeraakt.

Gedurende de twee jaar deden er zich wel eens problemen voortussen de honderd samenwonenden in de kerk. Dit leidde soms totheftige konflikten, bovendien raakte de groep steeds meer verdeelden trokken vele mensen uit de kerk.

IJSKELDERS

Na de brand kreeg de groep —bestaande uit een twintigtal men-sen— twee dagen onderdak in het nabijgelegen rusthuis Pacheco.Toen men weigerde daar te vertrekken, konden de sans-papiers,evenals hun begeleidster Muriel, de nacht doorbrengen op het poli-tieburo. Men had hen een aantal kamers aangeboden, verspreidover de stad en volgens de asielzoekers oorspronkelijk niet voldoen-de voor hen allen. De voorzitter van het OCMW stelde voor om denacht, tussen 10 uur ‘s avonds en 6 uur ‘s morgens door te brengenbij de clochards in de Brusselse metro. De voorstellen werdenafgewezen. De groep wilde kostte wat het kost samenblijven.

De mensen trokken verder, van de gebouwen van de Liga vande Rechten van de Mens naar het lokaal van het Brusselse Ecolo,die hen een nachtje jeugdherberg betaalde. De Sociale Raad van deVrije Universiteit Brussel (VUB) trachtte een oplossing te vinden inhun universiteit. Het enige gebouw dat de rektor kon missen warende ijskelders. In deze kille hangar zonder sanitair en verwarmingbesloot een FDF-politicus onder grote mediabelangstelling iets tedoen aan ‘deze mensonwaardige omstandigheden’. Hij installeerdeeen gootsteen. Na veertien dagen moest men de unief verlaten. Eengroepje mensen dat de asielzoekers ondersteunde, belde alle kerkenen sociale verenigingen van Brussel af. Muriel is werkloos. “Sindsde brand heb ik reeds vijftigduizend frank uitgegeven aan telefoon-rekeningen” zegt ze verbolgen. Allereerst leek het zenuwcentrumvan Louvain-La-Neuve hen te willen opvangen. Toen de mensenvertrekkensklaar stonden, klonk de veelgehoorde ‘njet’ aan deandere kant van de telefoonlijn. De enig overgebleven optie waseen Leuvens studentenkot, waar men een aantal dagen voordienhad gezegd hen misschien te willen opvangen.

Nathalie Van Leuven

KRONIEK VAN SANS-PAPIERS DIE VERZEILD RAAKTEN IN LEUVENSE RESIDENTIE

Over kerken, kelders en koten

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 16 v toev toe6

ver de prijsverhogingen inAlma en de hiertegen geplandeakties van Loko-Sociale Raad

kon u al lezen op de voorpagina vandeze Veto. Helaas ligt een struktu-reel probleem aan de basis van dehuidige malaise: het reeds gebrek-kige beleid is eenvoudigweg nietgericht op de juiste — lees: demo-kratiserende — doelstelling. Nietvreemd hieraan is de minachting voorhet medebeheer van de studenten.

Alma werd meer dan 45 jaar geledenopgericht met één doel voor ogen: via hetverkopen van goedkope maaltijden hetstuderen helpen mogelijk maken voor eengroter aantal mensen. Hierbij moet in hetbijzonder aandacht gaan naar de financieelzwakkere student. Ook vandaag blijft diteen belangrijk na te streven doel: de demo-kratisering van het onderwijs is verre vanvoltooid. Ook Leuca (de vzwwaarvan Alma een onder-deel vormt) kan hierin nogeen rol van betekenis spelen.Om deze funktie te kunnenvervullen moeten debeheerders en het mana-gement van het bedrijfechter volledig doordrongenzijn van deze voor hen weg-gelegde taak. Zij moeten danook steeds, bij elke beslis-sing, de sociale doelstellingin het achterhoofd houdenen van daaruit denken enhandelen. Vereist is dus hetverlaten van zuiver ekono-mische logika die nu domi-neert in Leuca. Het na testreven doel is immers dedemokratisering van hetonderwijs, niet het verho-gen van de omzet, hetprestige van het bedrijf ofiets dergelijks. Daarnaastmoeten er aanverwantedoelstellingen wordennagestreefd zoals daar zijnhet bieden van eenontmoetingsruimte en hetemanciperen van de stu-dent door middel van mede-beheer. Het huidige beleidtoont aan dat deze doelstellingen nietlanger bovenaan de agenda prijken.

VERLIES

Het mooiste voorbeeld van dezestelling zijn de pas ingevoerde prijs-verhogingen. De sociale doelstelling komtechter ook nog op andere manieren in deverdrukking. Een voorbeeld. In februari2000 werd er een grote klantenbevraginggehouden; de tevredenheidsmeter of T-meter. Het doel van deze driejaarlijkseenquête is het nagaan van verschuivingenin klantenverwachtingen en het beleidhierop afstemmen. Hoewel uit deze T-meter bleek dat een meerderheid van deklanten tevreden was over de prijs/kwali-teitsverhouding (wat overigens nog nietszegt over diegenen die niet in Alma komeneten), bleek er ook nogal wat ontevreden-heid te zijn over de smaak van de schotelsen het aanbod. Ook de keuze in de goed-koopste prijsklasse(n) en de als te beperktaangevoelde afwisseling in maaltijden vandag tot dag werden aangestipt als minpunt.Je zou dus kunnen vermoeden dat tenmin-ste een deel van het verlies aan klanten datAlma elk jaar weer mag konstateren ver-klaard wordt door deze tekortkomingen.Nochtans werden er tot op heden nau-welijks stappen ondernomen om dezesituatie te verbeteren. Een aktieplan werdwegens andere prioriteiten nog nietopgesteld.

Maar er is meer. Als klant kan je alenkele maanden vaststellen dat een broodjekopen in Alma lang niet meer vanzelfspre-kend is. Sinds de invoering van een cen-trale, halfautomatische broodjesproduk-tielijn is de klantenservice wat de broodjesbetreft aanzienlijk afgenomen. Andervoorbeeld: sinds het begin van het akade-miejaar is Sedes niet langer ‘s avondsgeopend. In ruil werd er beslist Alma 1open te houden tot 22 uur. Naast het feitdat dit alternatief nooit kon tippen aan deSedes (denk maar aan de eksotische scho-tels en het gezelliger interieur), staatvandaag ook de Alma-1-opening tot 22 uurter diskussie. En dan is er nog de kwali-teitskwestie. Zoals hoger vermeld bleek uitde T-meter dat er hierover nogal watontevredenheid heerst. Ook de via SocialeRaad en de Alma-suggestiebussen binnen-gebrachte klachten handelen steeds vakerover de kwaliteit van de maaltijden. Ondermeer het overschakelen op een andere

vleesleveransier voor bepaalde vleespro-dukten blijkt nogal wat ontevredenheid opte roepen.

Maar het kan ook subtieler, mindersnel voelbaar voor de klant. De doorgezetterationalisatie van het personeelsbestand inAlma laat, naast (en gedeeltelijk dankzij)een gestegen werkdruk, ook op het vlakvan de dienstverlening haar sporen na. Detijdsbesteding van direktie en managementis gericht op financiële kwesties, de imple-

mentatie van een informaticasysteem endergelijke, in plaats van op klantenserviceen realisatie van de sociale waarden. En hetis ontegensprekelijk zo dat de direktie zeerbepalend is in het vastleggen van de prio-riteiten van alle medewerkers.

ZOETHOUDERTJE

Niet enkel de studenten stellen dezeafbraak van de sociale doelstelling vast. Zonam enkele maanden geleden de adjunkt-

direkteur van Leuca ontslag, daarbij in haarmotivatie uitvoerig verwijzend naar het-zelfde probleem. Een sitaat: “Hoewel ikheel goed weet dat Leuca een zekereperiode zal nodig hebben om hierin tegroeien voelde ik in de besprekingen rondmissie, doelen en ontwikkelingen het gemisaan een ekspliciete gerichtheid op dieoorspronkelijke doelstelling, die ontstaans-reden van Alma, die waarden die volgensmij nog zoveel verder uitgediept kunnenworden, de betekenisvolle rol die ergespeeld kan worden in de verdere ontwik-keling van sociale voorzieningen in Vlaan-deren, het veruitwendigen van het belangvan kollektieve voorzieningen binnen dedemokratisering van het onderwijs, devoorbeeldfunktie wat betreft socialetewerkstelling, inspraak en medebeheer,milieubewustzijn. Soms had ik het gevoeldat de koers waarin we met Leuca uitgaanverder afdrijft van die doelen en waardenwaarvoor ik echt voluit wil gaan.” Een

statement dat kan tellen. Nochtans dronghet niet door. Niets veranderde, de socialedoelstelling stevent rustig verder af op deafgrond.

Het kernprobleem is dus dat zoweldirektie als Raad van Beheer (RvB) ver-keerde beslissingen nemen en een louterdoor ekonomische logika beheerst beleidvoorstaan. In de RvB zijn de studentenvertegenwoordigd met twee student-mede-beheerders op een totaal van zeven beheer-

ders. Helaas worden zij, net als de perso-neelsfraktie overigens, niet voldoende ern-stig genomen als beheerders. Eksemplarischis de behandeling van voorstellen door destudenten gedaan: deze worden ofwelonmiddellijk van tafel geveegd ofwel nieternstig genomen. In verband met het ont-slag van de adjunkt-direkteur bijvoorbeeld,vroegen de studenten tot tweemaal toe omde in de ontslagbrief aangehaalde elemen-ten te bespreken en deze te evalueren. Ditgebeurde niet. Een ander voorbeeld betreft

de pas ingevoerde prijsverhogingen. Destudenten trachten met een grondig onder-bouwde argumentatie en dito dokumentende andere beheerders en de direktie teovertuigen geen prijsverhoging door tevoeren. Het resultaat kent u intussen. Wan-neer de studenten in hun rol van beheerderde direktie om dokumenten vragen, is hethierop vaak lang wachten — als de betref-fende stukken al ooit gegeven worden. Alser belangrijke beslissingen moeten geno-men geworden vindt er overleg plaats tus-sen een selekt groepje waartoe — u raadthet — geen student behoort. Op dezemanier wordt medebeheer gereduceerd toteen zoethoudertje.

SOMBER

Maar zoals reeds gesteld: niet enkel deRvB gaat in de fout, ook de leiding van hetbedrijf is verantwoordelijk. Zelfs al zou deRvB er wel in slagen de juiste beslissingen

te nemen, dan nog is hetdirektie die in grote matebepaalt wat de prioriteitenzijn, hoe de tijdsbestedingverdeeld wordt, enzovoorts.Bovendien worden debeheerders in aanzienlijkemate gestuurd in hun beleiddoor de selektieve kommu-nikatie van de direktie. Eentreffend voorbeeld is bijvoor-beeld de gewoonte om begro-tingen steeds zeer pessimis-tisch voor te stellen om alduseen prijsverhoging te verant-woorden. Het jaar daaropblijkt dan dat het bedrijf eengroot exploitatie-overschotrealiseerde, en kan je je welvragen stellen over de finan-ciële noodzaak van de door-gevoerde prijsverhoging. Deklok terugdraaien kan danechter niet meer.

Als het beleid zich opdeze manier verderzet, zietde toekomst voor de stude-rende Alma-klant er somberuit. Indien er wordt afgegle-den naar een Leuca met eengoed draaiend proffenres-taurant (Faculty Club), eenuitgebreide kongresservice —

prestigeprojekten dus — met daarnaast nogeen paar studentenrestaurants die aan wei-nig klanten een maaltijd verpatsen aanbijna-kommersiële prijzen, wat is dan hetnut nog van een dergelijk bedrijf voor desociale voorzieningen? Wat is er überhauptnog sociaal aan?

HELFT

Om dit scenario te vermijden moetener dus dingen veranderen. Zowel direktieals beheerders zijn toe aan een ernstigebezinning over hetgeen waar men meebezig is. De sociale doelstelling moet weerprioritair worden in het beleid, en de keuzehiervoor moet met overtuiging gebeuren.Daarnaast dringt een hervorming van deRvB zich op. Het is duidelijk dat de huidigebeheerders onvoldoende voeling hebbenmet de waarden van Alma. Een RvB (enAlgemene Vergadering) waarin de studen-ten bij benadering de helft van de stemge-rechtige leden vertegenwoordigen — inplaats van de huidige verhouding van tweeop zeven — zou hiervoor veel meer garan-ties bieden.

Margo FoubertWouter Grègoire

EKONOMISCHE LOGIKA PRIMEERT OP DEMOKRATISERINGSIDEAAL

Alma-beleid in de puree

Wanneer de studenten in hun rol van beheerderde direktie om dokumenten vragen, is het hierop

vaak lang wachten — als de betreffende stukken al ooitgegeven worden

(foto archief)

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 1 7v toev toe 7

en man die vrouw wordt, eenvrouw die zich laat ombouwentot man: transseksualiteit ligt

maatschappelijk erg gevoelig en kanzeker nog niet rekenen op algemeneaanvaarding. De overwinning vanDana International op het Eurosong-festival leidde enkele jaren geledentot een signifikante stijging van hetaantal aanvragen tot geslachtswij-ziging. Enkele weken geleden promo-veerde Kristof Uytterhoeven, verbon-den aan het Instituut voor Familie-recht en Jeugdrecht van de KU Leu-ven, met een doctoraatsthesis over‘De staat van de transseksuelepersoon’.

Uytterhoeven’s interesse voor het onder-werp werd gewekt tijdens een studieverblijfin Nederland, waar hij in kontakt kwammet het Nederlandse familierecht. In tegen-stelling tot België is er in Nederland weleen wetgeving over transseksuele personen.Naar aanleiding hiervan schreef Uytter-hoeven in zijn derde licentie rechten eenseminariewerk over dit thema. Dit is uitein-delijk een voorstudie gebleken voor zijndoctoraatsonderzoek.Veto: Iedereen kent wel het fenomeen ‘trans-seksualiteit’. Kunt u er ook een wetenschappelijkverantwoorde omschrijving van geven?Uytterhoeven: «Men moet vertrekkenvanuit het geslacht. Medisch gezien zijn erverschillende criteria die het geslacht bepa-len: naast het uiterlijk van een persoonworden ook het genetische en hormonalegeslacht in aanmerking genomen. Recentaanvaardt men in de wetenschap ooksteeds meer dat het psychologische geslacht,de geslachtsbeleving dus, een rol kan spelenin de bepaling van het geslacht. Bij trans-seksuelen wijzen alle biologische criteriaondubbelzinnig in de richting van één be-paald geslacht terwijl deze personen zichpsychologisch tot het andere geslacht reke-nen. Zij voelen zich als het ware geboren ineen verkeerd lichaam.»

BIOLOGISCH

Veto: Zijn de wetenschappers het al eens over deoorzaken van transseksualiteit?Uytterhoeven: «Grosso modo zijn er tweesoorten teorieën: biologische en meer psy-chologisch getinte. Deze laatste stellen datbepaalde faktoren in de ontwikkeling vanhet kind kunnen evolueren in de richtingvan transseksualiteit. De biologische teo-rieën gaan ervan uit dat er een biologischeoorzaak kan worden aangewezen. Derecentste onderzoeken tonen aan dat zichin de hersenen een kern bevindt die onderandere de geslachtsidentiteit — het zichvrouw of man voelen — mee beïnvloedt.Men heeft kunnen vaststellen dat dezeselkern verschilt tussen mannen en vrou-wen en bij transseksuelen in de richtingvan het andere ge-slacht wijst. De resul-taten van deze studieszijn echter nog zeerpreliminair.»Veto: Op welke manierkunnen transseksuelenbehandeld worden?Uytterhoeven:«Strikt genomen zijner twee behandelin-gen. Aangezien er een tegenstelling istussen lichaam en geest, is een eerste ma-nier de geest aan te passen aan het lichaam,wat neerkomt op psychoterapie. Het omge-keerde is het lichaam aanpassen aan degender-identiteit, een geslachtsaanpassendebehandeling. Dit is de enige metode dieresultaat oplevert voor mensen van wieaangetoond is dat ze transseksueel zijn enniet aan andere problemen lijden. Het ver-eist een zware diagnostische fase waarinmen moet proberen uit te sluiten dat de

patiënt met bepaalde psychologische pro-blemen te kampen heeft. Meestal gaat ditgepaard met een real life test over twee jarenwaarin de persoon zich zo goed mogelijk inde rol van het andere geslacht moet in-leven. Hierna volgt dan een behandelingmet hormonen en uiteindelijk een heel-kundige ingreep.»Veto: Er bestaan dus geen juridische criteria omin aanmerking te komen voor een geslachts-aanpassende behandeling?Uytterhoeven: «Er is alleszins geen wet-geving. Het is ook kwasi onmogelijk voorde wetgever om vast te leggen wie trans-seksueel is. De facto kunnen de artsensoeverein de beslissing nemen. Hierbijworden altijd zeer strenge criteria gehan-teerd want het gaat hier toch om een zeerverreikende en in principe onomkeerbarebehandeling.»

VOLWAARDIG

Veto: Op welke vlakken situeren de juridischeaspekten van transseksualiteit zich?Uytterhoeven: «Ik ben er in mijn onder-zoek van uitgegaan dat deze zich op drie

vlakken situeren. In eerste instantie is er despecifieke hulpvraag aan de arts. Hierbijmoet men nagaan of een geslachtsaan-passende behandeling toelaatbaar is en aanwelke voorwaarden voldaan moet zijnopdat zo’n behandeling bijvoorbeeld nietstrijdig is met het recht op fysieke inte-griteit. In een tweede fase, na de lichame-lijke geslachtsverandering, stelt de trans-

seksueel vast datzijn juridischegeslacht nog steedshetgene is dat bij degeboorte werd

bepaald. Erontstaat duseen nieuwetegenstellingtussen hetlichamelijkegeslacht en

het geslacht op allerlei officiële doku-menten. De transseksueel zal dan trachtenook in de geboorteakte een geslachts-wijziging te bekomen, net als een veran-dering van de voornaam. Ook hier stelt zichweer de vraag aan welke voorwaardenvoldaan moet zijn en welke proceduregevolgd moet worden. Eens dit achter derug is, kan men zich verder integreren in demaatschappij. Dan is het voor de transsek-sueel belangrijk te weten wat zijn

rechtspositie is, meer specifiek wat familie-rechtelijke betrekkingen betreft zoalsafstammingsbanden en in het huwelijktreden.»Veto: Wat waren de konklusies van uwonderzoek?Uytterhoeven: «Ik heb in de eerste plaatshet Europees Verdrag voor de Rechten vande Mens (EVRM) bestudeerd. Aangezien erin België geen wetgeving rond transsek-sualiteit bestaat, vormden de minimalevereisten van het EVRM mijn uitgangspunt.Het Hof blijkt zich op dit vlak zeer terug-houdend op te stellen. Het volstaat dat eenverdragstaat ervoor zorgt dat anderen geenweet kunnen hebben van het verleden vande transseksueel. Wat niet gevraagd wordt,is dat de verdragstaat de transseksueel alsvolwaardig lid van de nieuwe sekse gaatbeschouwen.»

«De juridische erkenning is dusbeperkt in de zin dat de transseksueel zijnvoornaam kan wijzigen en dat op bepaaldeofficiële documenten het nieuwe geslachtwordt vermeld. Verder dan dat vloeien ergeen verplichtingen voort uit het EVRM. Zoziet het Hof bijvoorbeeld geen graten in de

paradoxale situatie dat een tot vrouw om-gebouwde man niet kan huwen met eenvrouw, maar wel met een man. Het EVRMbiedt dus eigenlijk weinig aanknopings-punten om een hervorming op wettelijkvlak te bewerkstelligen. Naast het EVRMheb ik ook de situatie in de ons omrin-gende landen geanalyseerd. Frankrijk heeftook geen wetgeving, en daar is, net als inBelgië, een oplossing uitgewerkt door derechtspraak. Nederland en Duitslandhebben wel een wetgeving.»

GEBOORTEAKTE

Veto: Voor welke aspekten van transseksualiteitzou er een wetgeving moeten komen in België envoor welke niet?Uytterhoeven: «Door de vergelijking metonze buurlanden te maken, ben ik tot dekonklusie gekomen dat er een beperktewettelijke tussenkomst zou moeten zijnvoor de wijziging van de geslachtsaan-duiding in de geboorteakte. Op dit momentkan men hiervoor alleen teruggrijpen naareen algemeen rechtsbeginsel dat iedereenzou moeten kunnen leven konform zijnwerkelijke geslacht. Zolang dit niet uitdruk-kelijk door het Hof van Kassatie is aan-vaard, blijft het echter een twistpunt. Er isook heel wat rechtsonzekerheid over deeksakte voorwaarden en de procedure om

van geslacht te kunnen veranderen. Moetmen een operatie ondergaan? Hoe ver moetdie lichamelijke aanpassing gebeuren? Vor-men kinderen een beletsel? Een wettelijkeregeling is nodig om hier meer duide-lijkheid te scheppen.»

VOORNAAM

«Op andere vlakken kan de bestaandepraktijk behouden blijven. De medischebehandeling moet niet uitdrukkelijk gere-geld worden. In Italië heeft men wel eenrechterlijke machtiging nodig om eengeslachtsaanpassende behandeling uit tevoeren. Het gevolg is dat er een deskundigemoet aangesteld worden die sowieso altijdeen arts is. Er is dus geen reden om dezebevoegdheid niet onmiddellijk aan de art-sen over te laten. Zij kunnen in hun criteriaen hun behandeling ook sneller inspelen opde wetenschappelijke evolutie dan de wet-gever. Ik pleit er wel voor dat de zorgvul-digheidsregels die artsen in acht nemen,geëkspliciteerd worden als algemeen aan-vaarde normen. Dit zou een bijkomendeverzekering vormen voor de patiënt.»

«De voornaamswijziging verloopt opdit moment al vrij vlot omdat dit een louteradministratieve procedure is. Het enigenadeel is dat men in de praktijk nu tweeprocedures moet voeren. Eerst moet menaan het ministerie voor Justitie toelatingvragen om de voornaam te veranderen.Achteraf moet men nog een procedure voorde rechtbank voeren om een wijziging vande geslachtsaanduiding in de geboorteaktete verkrijgen. Hier pleit ik ook voor eenbeperkte aanpassing, waarbij de transsek-sueel samen met de vordering tot geslachts-verandering ook zijn voornaam kanwijzigen.»Veto: Verwacht u op korte termijn verande-ringen in de Belgische wetgeving in de lijn vanuw suggesties?Uytterhoeven: «Ik besluit mijn doctoraatmet een proeve tot wetsontwerp. Ik vreesechter dat de prioriteit momenteel ver-schoven is. Het is nu een politieke kwestiegeworden: de wetenschap is uitgepraat, ende politici moeten beslissen of ze er iets aanwillen doen. De voorbije jaren had straf-recht een hoge prioriteit, maar de laatstetijd kan ook het familierecht weer op ver-nieuwde belangstelling rekenen. Misschienkan er op middellange termijn dus wel ietsveranderen.»

Tijl Vereenooghe

DOCTOR KRISTOF UYTTERHOEVEN OVER DE JURIDISCHE ASPEKTEN VAN TRANSSEKSUALITEIT

Geboren in een verkeerd lichaam

«In België bestaat ergeen wetgeving rond

transseksualiteit»

(foto Miek Stevens, met dank aan Geoffrey H.)

et laatste UUR KULtUUR van2000 bestond uit de uitreikingvan de Kultuurprijs van de KU

Leuven. De Amerikaanse choreografeMeg Stuart, artistiek leider van hetBrusselse gezelschap Damaged Goodswas de laureate.

Sinds 1992 reikt de universiteit jaarlijks eenKultuurprijs ter waarde van een half mil-joen Belgische frank uit. Deze prijs wordtgefinancierd door het fonds Blanlin-Evrart,dat in 1991 werd opgericht om de kunst inBelgië te ondersteunen. Eerdere laureatenwaren Jan Caeyers (1992), Luc Deleu(1993), Raoul De Keyser (1994), Marianne

Van Kerkhoven (1995), Champ d’Action(1996), Ann Veronica Janssens (1997),Joëlle Tuerlinckx en Luc Tuymans (1998)en Luc Brewaeys (1999).

KLAPSTUK

Nu was het de beurt aan Meg Stuartomdat zij, aldus de Kultuurkommissie,“getuigt van een radikaliteit in het kon-fronteren van dans met andere dissiplines.Zij is de enige in het veld van de heden-daagse dans die doorgedreven onderzoekals voorstelling toont.” Professor Laeremansnoemde in zijn laudatio het werk van Stuart“een voorbeeld en inspiratiebron voor tal-rijke jonge choreografen en podiumkunste-

naars, evenals een normerend ijkpunt voorzowel het kritische als het refleksieve ver-toog over de hedendaagse performing arts.”

Dit was half december nog te zien inLa Raffinnerie te Molenbeek, waar zij voorde tweede maal in België Highway 101bracht. In deze voorstelling benut Stuarthet hele gebouw. Het is dan ook geenklassieke voorstelling, maar eerder eenparkoer langs verschillende sites, een zeervernieuwend konsept op het vlak van depodiumkunsten. Bovendien is het eenkontinu groeiproces. Sinds de première op15 maart 2000 in de Kaaiteaterstudio’sheeft Highway 101 ook stopplaatsen gekendin Wenen en Parijs en in 2001 volgen nogRotterdam en Zürich. De tweede halte in

België toonde reedsoverduidelijk ditgroeiproces. Enkelde solo “Soft Wear”(die naast de solo“Private Room” enhet duet “Skirts”ook te zien wastijdens de prijs-uitreiking) bleefbehouden. Voor hetoverige kende hetkonsept een totaalandere invullingdan in maart, metvooral de lounge alshoogtepunt vanongemakkelijkeintimiteit.

Meg Stuartheeft een innigeband met België enLeuven. Een banddie teruggaat tot1991. Disfigure Studywerd toen op vraagvan Klapstuk ge-kreëerd. No LongerReadymade beleefde

zijn première op Klapstuk 93 en No One IsWatching was te gast op Klapstuk 95. Hetprojekt Crash Landing uit 1996 tenslottekende haar kick off in Leuven, waarna hetnog te gast was in Wenen, Parijs, Lissabonen Moskou. Of zoals Stuart het zelf zeitijdens haar toespraak op de prijsuitreiking:“Leuven en vooral Klapstuk heeft eenbelangrijke rol in mijn artistieke levengespeeld. Het is in deze ruimte dat mijneerste avondvullende kreatie Disfigure Studyin première ging op het Klapstukfestival.Hier gaf ik mijn eerste interviews aan Vetoen Radio Scorpio, en dit werd de werk-plaats voor mijn tweede kreatie No LongerReadymade. Klapstuk en haar band met deuniversiteit was een fantastische kontekstom in te werken. Het bracht me vrienden,professionele kontakten en een uniek enopenstaand publiek. Ik voel me nog steedszeer geprivilegieerd hierdoor.”

Deze band maakt van Stuart eerdereen Belgische artieste met Amerikaanseroots dan een Amerikaanse artieste metveel bijval in België. Daarom koos zij in1994, toen zij haar gezelschap DamagedGoods oprichtte, Brussel als basis. Op ditmoment is zij met haar gezelschap nogsteeds in residentie in de Kaaiteaterstudio’s.Van 1996 tot 1999 is zij, naast andere geves-tigde gezelschappen als Rosas en UltimaVez, Kultureel Ambassadeur van Vlaande-ren geweest. Tevens kreeg Stuart, als eersteniet-Vlaamse artieste, projektsubsidies vande Vlaamse Gemeenschap en zal zij van2001 tot 2005 struktureel gesubsidieerdworden.

EKSPERIMENT

In haar toespraak eerde Stuart ook hetartistieke klimaat in België: “De omstandig-heden waarin Damaged Goods in staat is tewerken zijn ook hoofdzakelijk mogelijkdoor een artistiek klimaat dat het werk ver-welkomt, steunt en bekritiseerd. Dit intel-lektuele werkveld schept de mogelijkheidom radikaal werk te kreëren of ekspliciet defokus op onderzoek te richten. Het is eenklimaat dat risiko’s stimuleert en energie enkonstante feedback geeft. Daarenbovenopent dit klimaat deuren of duwt je doordeuren waarvan je niet eens wist dat zebestonden. De kans om artiesten de moge-lijkheden te geven om in te werken enteorie in de praktijk te zetten of gewoon teeksperimenteren is een verantwoordelijk-heid voor beleid en instellingen. Een uni-versiteit en het beleid in het algemeen kanof zou initiatieven, scholen en kunsten-centra moeten stimuleren die de praktijkals werkveld ondersteunen waarin eenartiest op zijn tempo en binnen zijn keuzesonderzoek kan voeren. Net als architektuuren visuele kunsten. hebben de podiumkun-sten zo veel mogelijk kansen nodig ombestudeerd en in de praktijk gezet te wor-den. Een grote verscheidenheid aan kunst-opleidingen is absoluut noodzakelijk. Ik bener zeker van dat een universiteit hier eenbelangrijke rol kan spelen.”

Hier wijst zij op de gelijkheid tussenhaar werk en de akademische wereld,namelijk onderzoek. Gezien de universiteiteen onderzoeksinstelling is, is het tevenseen van haar taken om onderzoek naar enbinnen de podiumkunsten te stimuleren.Het is dan ook een extra pluim op de hoedvan de KU Leuven dat zij kultuur als eenintegraal deel van haar werking beschouwt,waarvan het UUR KULtUUR en de jaar-lijkse uitreiking van de Kultuurprijs slechtstwee onderdelen zijn.

Joost De Wyngaert

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 18 v toe

ls paddestoelen lijken ze delaatste jaren uit de grond teschieten: jonge teatergezel-

schappen. Skagen, gegroeid uit deteateropleiding Dora van der Groen,is de nieuwste vrucht aan de Vlaamseteaterboom. Lift-off is al hun tweedestuk dat Leuven aandoet in nauwe-lijks drie maanden tijd.

Film en teater zijn twee verschillende mediadie echter allebei — op hun eigen manier —gebruik maken van de akteur. Het is vanuitdie vaststelling dat de jongens en meisjesvan Skagen, samen met hun begeleiderBruno Vanden Broecke, de grenzen tussenbeide willen aftasten.

Die interaktie tussen scherm en podiumlevert soms knappe beelden op: een jongenmet eekhoornmasker die wild staat tespringen tegen twee metershoge gefilmdeakteurs, twee kaboutergrote figuurtjes diehet geprojekteerde lichaam van een slapen-de vrouw strelen. Even dikwijls echter lei-den de filmbeelden je af van de scène enmis je de helft van de interaktie. Film isduidelijk de dominante partij in dit huwe-lijk.

Inhoudelijk vertoont Lift-Off zeer wei-nig rode draad. Het is een bont allegaartjevan gefilmde stukken, nagespeelde film-scènes en divers tekstmateriaal. Dat hetgeheel meer dan eens naar de verzameldefilmklassiekers van de jaren negentig lonkt,mag — gezien het uitgangspunt — dan ookgeen verwondering wekken. Af en toe lijkthet geheel echter iets te veel een rondje“speel uw favoriete film na”. Verwijzingennaar Lost Highway, Natural Born Killers enFight Club zijn dan ook niet van de lucht.

Meer dan wat losse eindjes en eenwarrige verhaallijn over een ontsnaptevadermoordenaar en veel gefilosofeer overde dood bevat het stuk echter niet. Hetdraait in se enkel rond de interaktie tussenbeide media en drijft voort op het aanste-kelijk entoesiasme van de jonge akteurs.Projektbegeleider Bruno Vanden Broeckekrijgt er volop van langs als oudste van hetzestal.

POPCORN

En dan verdwijnen de spelers één naéén achter het doek middels een briljantgevonden parodie op hun eigen stuk. Mooie

eindscène, denk je dan, en dat vonden deakteurs zelf waarschijnlijk ook, tot ze tot dekonklusie kwamen dat ze van alle uitgewor-pen verhaallijntjes nog geen enkele haddenbinnengehaald. Volgt dus nog een kwartierlang film dat de sirkel rondmaakt en hetverhaal uit de eerste projektie afmaakt. Blijk-baar zijn naast akteurs echter ook DolbyStereo Surround, popcorn en vrijende paar-tjes op de achterste rij inherent aan de filmwant echt boeien doet deze afronding niet.

Dat film en teater elkaar uitsluitengaan we na deze Lift-off zeker niet bewerenmaar het zou al even onzinnig zijn te be-weren dat de twee voor elkaar geschapenzijn. Lift-Off is een poging om ze met elkaarte verzoenen en je kan die min of meergeslaagd noemen. Wil Skagen echter opdeze ingeslagen weg verder gaan, dandringt zich in elk geval toch iets op als eenminimaal verhaal. Een gimmick blijft maaréén keer leuk.

Matthieu Van Steenkiste

Skagen speelt Lift-Off op dinsdag 9 en woensdag10 januari in de Vlamingenstraat 83. Organisa-tie Stuc. Info & tickets: 016/20.81.33.

JONG GEZELSCHAP SKAGEN SPEELT LIFT OFF

Speel je favoriete films na

MEG STUART KRIJGT KULTUURPRIJS 2000

“Het spreekt voor zich dat vandaag voor DamagedGoods en voor mezelf een speciale dag is”

(fot

o R

ob S

teve

ns)

p 20 december jongstledenheeft de Kultuurkommissie vande KU Leuven haar jaarlijkse

Kultuurprijs uitgereikt. Deze keerwas de laureate de Amerikaanse cho-reografe Meg Stuart van het Brusselsegezelschap Damaged Goods.

Veto: Op Klapstuk ‘91 danste je hier DisfigureStudy. Nu sta je hier terug voor de Kultuurprijsvan de KU Leuven. Hoe voelt dit?Meg Stuart: «Natuurlijk voelt dit heelgoed. Er komen herinneringen terug aan deaankomst twee weken voor de première enaan hoe ik me heel onzeker en opgewon-den voelde om dit werk tebrengen. Het is heel fijnom terug te blikken enalles wat er ondertussengebeurd is te kunnenervaren. Hoezeer mijnwerk is gegroeid, hoeveelvertrouwen ik heb ge-kregen in mijn werk enhoeveel voordelen ik hebgehaald uit de tijd dat ikhier heb gewerkt.»Veto: Deze prijs vertegen-woordigt een redelijk bedrag.Geeft dit jou meer moge-lijkheden in de overgangs-periode van projektsubsidiesnaar strukturele subsidies?Stuart: «Highway 101 iseen zeer duur projektomdat niet veel mensenkunnen komen kijken.(nvdr. Gezien het opzetwerden slechts een beperktaantal toeschouwers toege-laten. Alle voorstellingenin Brussel waren op voor-hand uitverkocht.). Hetbudget gaat op aan per-soneel en materiaal: kos-tuums, videoprojektors,technische uitrusting,enzovoorts. De Kultuur-prijs helpt dit projekt dusweer verder. Bovendienhebben we ook nooitgoede archieven gehad, geen video’s ofdokumentatie van het werk zelf. Ofgeschriften, boeken, eender welk blijvendiets. Ik realiseer me dat dit belangrijk is omhet werk te kunnen waarderen, maar wehadden nooit eerder de mogelijk om dit tedoen. Dus dat wordt nu een prioriteit.»

SUBSIDIES

Veto: Is dat de reden waarom je het Highway101 Journal hebt opgestart? Als archief?Stuart: «Neen. Het was gewoon de bedoe-ling om een intiem projekt te maken. Hetstaat op zichzelf, als een middel. Ik heb hetaltijd als iets onafhankelijks gezien. Ikbedoel: hoe kunnen we de Highwaysteden(nvdr. De verschillende lokaties van High-way 101: Brussel, Wenen, Parijs, Brussel,Rotterdam en Zürich.) met elkaar in relatiebrengen zonder de dagboeken over hetwerk zelf?»Veto: In 1991 brachtje je eerste avondvul-lende voorstelling inBelgi, en sedertdien hebje besloten te blijven.Waarom?Stuart: «De mensenvan toen, die mijnwerk kenden en volgden, stelden me voorom subsidies aan te vragen. Als ik deze zoukrijgen, zou ik de eerste niet van Vlaande-ren afkomstige persoon zijn die deze kanszou krijgen. En het gezelschap en de dan-sers die toen met me samenwerkten, warengeïnteresseerd om in Brussel te werken. Ikverbleef toen in New York, maar realiseerdeme dat mijn basis en steun niet alleen in

Leuven of Gent lag, maar in de kleine tea-ters waar ik mijn werk het meeste bracht.Ik kreeg steun van in het begin en daaruitheeft het zich ontwikkeld. En de scène ishier zeer krachtig, zeer kreatief, zeer inter-essant. Zowel de artiesten als het klimaat.»

PUBLIEK

Veto: Een medewerker van het Kaaiteater ver-telde me ooit dat Claude Wampler, een andereAmerikaanse artieste, versteld stond van de velemiddelen die kleine Belgische teaters hebben integenstelling tot de Amerikaanse.Stuart: «Dat is zeker waar voor wat NewYork betreft. Er is geen stevige basis en er

zijn veel artiesten. Ze zijn niet op dezelfdemanier in staat om hun werk op een goedemanier te kreëren van het initiële idee totde uiteindelijke première. Ze kunnen natuur-lijk wel meer voorstellingen brengen. Maarde zorg voor en de opvolging van de heleproduktie, van alle produkties, is iets wat jeer niet terugvindt. Er zijn natuurlijk agen-ten die je belangen vertegenwoordigen, maarik denk dat het voor kleinere teaters enjonge artiesten vaak moeilijk werken is.»Veto: Je bent Kultureel Ambassadeur vanVlaanderen geweest, je hebt projektsubsidiesontvangen, en nu ga je voor de periode 2001-2005 struktureel gesubsidieerd worden. Biedt ditvoor Damaged Goods meer mogelijkheden?Stuart: «Zeker. Want als je per projektwerkt, probeer je altijd bijeen te schrapenwat het projekt vereist. Toen we begonnen,waren we weliswaar in residentie, maar wehadden geen studio. We werkten steeds per

projekt, wat een heel strikte kalender metzich meebracht waarbij je elk jaar een pro-jekt moest afleveren. Nu kunnen we pro-jekten op langere termijn plannen, anderesoorten projekten, ook andere artiesten.Het hangt ervan af. Maar ik denk dat hetons meer mogelijkheden biedt. Hoop ik.»Veto: Je laatste werk, Highway 101, is geenklassieke voorstelling in de zin van de oppositie

tussen het publiek en de dansers. Er warenmomenten waar de toeschouwers bekeken wer-den door de dansers, en in de laatste ruimtekreëerde je een aantal zitruimtes waar de toe-schouwers tussen de dansers plaatsnamen, en dedans zich ertussenin afspeelde. Wil je zo aan debestaande grens tussen podium en publiek tornen?Stuart: «Ja, deze situatie om het werk zeerintiem te maken begon me te intrigeren.Wat ik hier leuk aan vind, is dat je je ervanbewust bent dat het om een intieme ruimtegaat, maar ook dat het publiek het publiekzelf bekijkt als iemand die een intiemesituatie bekijkt. De lounge werd gekreëerddoor Stefan Pucher. Het blijft niet bij eenontwerp op zich, maar het schept een hele

ervaring die het publiek in vraag stelt. Ikzou graag met deze lounge willen verder-werken. Ik denk dat je je ongemak kuntoverstijgen en dat het publiek dan haarengagement in vraag gaat stellen. In welkemate moeten ze zich engageren? In welkemate moeten ze eraan deelnemen? Watwordt er van hen verwacht? Dat wil ikbereiken. Nu is het eerder diffuus. Het iseen komfortabele setting, de plaats vanwaaruit je je wereld bekijkt, waar je tvstaat. Dit is waar het gebeurt wanneer erniet veel gebeurt: in je eigen huis, in jeleeskamer.»

EKSPERIMENT

Veto: Waarom fassineert deze situatie je zo?Stuart: «Omdat je iets heel intiems entegelijk heel afstandelijks kunt maken. Opdeze manier blijf ik niet enkel in één veld,

in één kaderwerken. Jekrijgt verschil-lende gezichts-punten enveel vragenwordenopgeroepen.Op deze

manier werk je meer driedimensioneel.»Veto: Reeds lange tijd eksperimenteer je met ande-re media: beeldende kunst, video. De laatste jarenzijn er steeds meer gezelschappen die de dialoog metandere media aangaan. Zie jij jezelf als een soort‘trendsetter’ in dit gebied van de hedendaagsedans? Ben je er trots op dat jouw werk andereninspireert?Stuart: «Ik weet dat mijn werk inspirerend

is voor anderen en ik voel het aan alsof ikeen soort van honger heb naar iets wat eenbewustwording teweegbrengt, naar iets watertoe neigt zich verder te ontwikkelen. Mijnwerk krijgt een meerwaarde omdat anderener hun interesse in tonen en dezelfde wegals ikzelf bewandelen.»Veto: Werken de mogelijkheid tot interaktie metandere gezelschappen en het feit dat je produktiesvan jonge mensen kan zien naast produkties vangevestigde gezelschappen inspirerend?Stuart: «Ja, ik hou ervan om andere voor-stellingen te gaan bekijken. Ik zou heelgraag het werk willen zien van mijndansers. Je leert andere dansers kennen,volgt hun werk en vraagt je af hoeveel je

gemeen-schappelijk hebtmet wat zijmaken. Watwordt devolgende stap? Jeverzekert je vande artistiekewaarde vananderen. Daaromzie ik graag anderwerk. Mijn werkstaat nietgeïsoleerd, maarin een kontekst.Het beweegt zichin een veld daterop reageert.Iemand roept eenvraag op in eenvoorstelling. Mis-schien geef ik eenantwoord, mis-schien beklem-toon ik die vraagin mijn werk.Daarom is hetdat, als ik zelf eenvoorstelling kre-eer, dit in inter-aktie staat metander werk. Eenander beantwoordtaan dezelfdenoden. Die noodkan bestaan uit

een vorm van synkronisiteit, het delen vaniets of de uitdrukking van iets vrij voor dehand liggend, zoals een gevoel waarvan jevindt dat het uitgedrukt moet worden. Hetkan eksklusief zijn, maar ik beschouw hetals iets dat meer kracht geeft als menseniets volgen. Of natuurlijk er direkt in kon-flikt mee treden.»Veto: Je werkt erg interdissiplinair. Heb je ernooit aan gedacht een ‘pure’ dansvoorstelling temaken?Stuart: «Ik ben niet op zoek naar de ‘grotezuiverheid’. Ik hou van mutaties en wil demensen hiermee konfronteren. Dit vind ikverrijkender dan ‘zuiverheid’. Ik geloof nogsteeds in dans, in dansen.»Veto: Je bent bijna tien jaar werkzaam alschoreografe. Zijn er dingen die je in de toekomstwil verwezenlijken? Nieuwe uitdagingen die jewil aangaan?Stuart: «Misschien een avondvullendesolo. Ik ben erg nieuwsgierig naar hetmaken van een groot stuk. Iets op groteschaal zoals de schaal van eenlangspeelfilm, maar niet als representatievan reeds bestaand werk. Ik zou ook alsartiest voor andere mensen willen werken.Ik zou een film willen maken met eeneigen soundtrack en daarbij een danskreëren. Ook mijn danstaal wil verderuitdiepen. Ik voel dit aan als iets eindeloos,iets dat ik kan blijven onderzoeken.»

Joost De Wyngaert

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 1 9v toe

VETO SPRAK MET MEG STUART

Intimiteit versus afstandelijkheid

(foto Rob Stevens)

«Mijn werk staat niet geïsoleerd, maar in een kontekst»

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 110 v toe

Veto's Meiersstraat 53000 LeuvenTel 016/22 44 38Fax 016/22 01 03

Jaargang 27Nummer 158 januari 2001

Ver. uitg.: Loes GeuensHoofdredaktie: Marie-AnneDedeurwaerdereRedaktiesekretaris: Loes Geuens

Redaktie: Kristof ‘Diarree’ D’Exelle,Caroline ‘Lupus’ Leysen, Jeroen‘Blaasontsteking’ Op de Beeck, Steven‘Epilepsie’ Van den Eede, Heidi‘Huiduitslag’ Van Hout, Matthieu‘Maagzweer’ Van Steenkiste

Doka: Ellen ‘Ebola’ Claes, Miek‘Migraine’ Stevens, Rob ‘Rubella’ Stevens

Medewerkers: Katelijne ‘Buikgriep’Beerten, Nicolas ‘Kinkhoest’ Cloet, Filip‘Darmontsteking’ De Keukeleere, Marijn‘Malaria’ De Vriendt, Joost ‘Jicht’ DeWyngaert, Margo ‘Herpes’ Foubert,Wouter ‘Waterpokken’ Grégoire, Astrid‘Hondsdolheid’ Houthuys, Bjorn ‘Boelemi’Mallants, Nathalie ‘Lepra’ Van Leuven, Tijl‘Tyfus’ Vereenooghe

Lay-out en vormgeving: Nicolas‘Kolieken’ Cloet, Kristof ‘Klierkoorts’

D’Exelle, Loes Geuens, Chloé ‘Hepatitis’Heerman, Gudrun ‘Galsteen’ Labiau, Els‘Ekseem’ Silvrants, Steven ‘Sifilis’ Van denEede, Steven ‘Diabetis’ Van Dessel, HeidiVan Hout, Matthieu ‘Mazelen’ VanSteenkisteDtp: Loes ‘Maagontsteking’ Geuens,Steven Van Dessel, Heidi Van Hout

Spelling: Loes Geuens, Heidi ‘HIV’ VanHout

Eindredaktie: Kristof ‘Creutzfeld-Jakob’D’Exelle, Loes Geuens, Caroline‘Longontsteking’ Leysen, Els Silvrants,Heidi Van Hout, Matthieu Van Steenkiste

Pechvogels van de week: Marie-Anne‘Alzheimer’ Dedeurwaerdere, LoesGeuens, Steven Van Dessel

Internet-Veto:http://www.veto.student.kuleuven.ac.bee-mail: veto@veto.student.kuleuven.ac.beZetwerk en publiciteitAlfaset Leuven (016/22.04.66)Drukkerij: Kempenland (Herentals)Oplage: 9000 eksemplarenISSN-nummer: 0773-5162AbonnementenStudenten: 250fr/6,20 €; niet-studenten:350fr/8,68 €; buitenland: 700fr/17,35 €;steun vanaf 1000fr/24,79 €; over teschrijven op rek. nr. 001-0959719-77

Redaktievergaderingiedere vrijdagnamiddag om 16.00 u

D W A A L G E E S T . V L A S B L O N D . P R U I M T A B A K

R A A R . R . S E R M O E N . L . P A R K I E T . A . D E M O

A L S . R Y P . T A A R T . G O M . T I R O L . P A D . O O G

A S . K A N O N . M A K . P O K E R . E O N . H E G E L . R E

G . M U . S L A K . S . M A . K . O F . T . H E L D . E L . L

M A A R T . O D I N . T E R N E U Z E N . L A K S . A G E N S

O . K A A P . I N . S . S I . N . Y L . R . M E . S M E T . T

E B . S N O E R . Z A K . S E D A N . T O L . L O P E R . D O

D R A . K E I . M O K E R . B O S . D I E E T . P I N . L O T

E E N D . M . P E N S E E L . O . M I E T E R S . T . R A G E

R E S O N A N T I E . S N O E S H A A N . K A I N S T E K E N

Horizontaal — 1 Waterpas 2 Slotwoord — Schaapkameel 3 Bittere vloeistof — Hetbewuste ik — Totaal 4 Voorzetsel — Roofdier — Muzieknoot 5 Bedgenoot 6 Stad metSint-Dympna-kerk — Krap, op het nippertje 7 Kleur — Kuur, luim — Brandgang8 Meisjesnaam — God van de donder — Siberische rivier 9 Hoofdingang, voorhal10 Europese taal — Monster.Vertikaal — 1 Schrijver van heiligenlevens 2 Arabisch sultanaat — Lange tijdsduur3 Straatruzie — Vrucht — Familielid 4 Voorzetsel — Wapen — Russische rivier 5 Godinvan de dageraad — Onvriendelijk 6 Hoogtepunt 7 Familielid — Zuivelprodukt 8 Verlich-tingsmiddel — Voorzetsel — Zoogdier 9 Kreng — Deel van een appel — Muzieknoot10 Liefdesgod — Voor 11 Erbarmelijk.

Door Filip De Keukeleere

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

Nieuwsbrief Onderwijs achtVanaf volgend jaar vergast onze universiteit ons rond deze periode op een extra eksa-menperiode. Dit jaar moeten we het echter doen met de achtste versie van de Nieuws-brief Onderwijs als eindejaarsgeschenk van onze alma mater. En wat biedt uw onder-wijsinnovatieve sjef deze keer aan? Een fokus op, jawel, het semestereksamensysteem(SES)! Een aantal veelvoorkomende misvattingen worden uitgeklaard. Mogen we nogpaaseksamens organiseren in SES? Kunnen jaarvakken nog? Kan ik reeds tweede zitafleggen in juni? Prangende vragen die je badend in ‘t zweet doen wakkerschieten ‘snachts. Voor een antwoord slechts één adres:onderwijsbeleid.rec.kuleuven.ac.be/nieuwsbrief.

De studenten leveren voor deze nieuwsbrief een bijdrage over de noodzaak van eenjaar uitstel voor de implementatie van SES. Voorts in de nieuwsbrief artikels over denieuwe kriteria voor vrijstellingen aan onze universiteit, een woordje uitleg over deonderwijskundige vorming voor docenten, bijdragen over een aantal van de centraleondersteunde diensten (LUDIT, ICTO.), het gebruik van informatie en kommunikatie-technologieën in het onderwijskonsept begeleide zelfstudie. Kortom informatie genoegom de twee weken vakantie die voor de deur staan, de laatste maal echte kerstvakantievòòr de implementatie van SES, door te komen met je noodzakelijke portie onderwijs-lektuur.

(bm)

J a a r g a n g 2 7 n r . 1 5 d d . 8 j a n u a r i 2 0 0 1 11v toe

√ Björn M.: “Tijl, geef mijn Axe eens; da’s

gemakkelijker dan douchen.”

√ Bedankt om uw douche te mogen gebrui-

ken, Björn.

√ Veto wordt dan toch nuttig gebruikt, name-

lijk om de Albatros te schilderen.

√ Sociale Raad houdt zich nu ook bezig met

de demokratisering van kindercrèches.

√ Of heeft W.G. dan toch pedofiele neigingen?

√ Tijl verontschuldigt zich aan alle slachtoffers

van handtastelijkheden door W.H. na het

Alma-kerstfeestje.

√ Behalve dan aan W.G. want die vond het

wel leuk.

√ Jurriaan zoekt klavier zonder spatiebalk om

zoekertjes te leren schrijven.

√ dsqopreùjqg;,cx iovcmne ez.

√ Ja, jongske, ‘t is al goed.

√ Thieu, het is verboden om zoekertjes te

sensureren.

√ J. betrapt op nekrofilie.

√ ‘t Zijn allemaal vetzakken.

√ Ge zijt zelf ne vetzak.

√ Lovenjoel, here we come!

√ Gezocht: redaktiesekretaris voor studenten-

blaadje.

√ Loko is niet verantwoordelijk voor gebeur-

lijke geestelijke ongevallen bij haar personeel.

√ RedSek vrijgesteld van geestelijke vermo-

gens.

√ Heel veel sukses met de partieels aan alle

eerstekannertjes Romaanse!

√ VEFO IS FOF!

√ De Pointer Sisters waren super!

√ Je wilt wel gaan skieën, maar al je vrienden

gaan op een andere datum? Sluit je dan aan

bij ons groepje (3)! We (23-30j) gaan ons

amuseren in Val Thorens voor 1 week (vertrek

16/2) en zoeken nog 2 toffe mensen om ons

appartement te delen. De hele reis is al voor-

bereid. Bel 0495/27.55.12 (na 20 uur) voor

meer info.

√ Bart F. en Sara V. hebben mekaar gevonden

en zijn nu een koppel. Gelukwensen kunnen

gestuurd worden naar seut81@hotmail.com.

√ Els heeft nu al ervaring met didaktische

teams.

√ Gezocht: twee tafels. Laatst gezien in de

aanwezigheid van ene Bert Metten 2e lic.

chemie. Indien Bert Metten of de tafels

gesignaleerd worden, laat iets weten op

016/32.02.21. Bert, wij willen onze tafels

terug. Boodschap aan de tafels, jullie zijn tof

meubilair.

√ Gezocht bij die tafels, een achttal stoelen,

ook voor het laatst gesignaleerd bij de voor-

noemde schelm Bert Metten. Boodschap voor

de stoelen, ook jullie waren tof meubilair.

BERT WAAR ZIJN ONZE TAFELS EN STOE-

LEN?

√ Nu we dan toch bezig zijn. Jurgen S, Joris S

en Kristof D, ook op telefoonnummer

016/32.02.21, zoeken een lief met een stof-

zuiger. Gelieve een foto van de stofzuiger op

te sturen naar Woonwijk Arenberg, nummer

4, bus 1, 3001 Heverlee. Indien niet ernstig

gelieve zich te onthouden. PS: meisjes met

tafels en stoelen zijn zeker ook welkom.

√ Aantrekkelijke jonge man B.M. zoekt geile

gozer met wie hij paar seksfantasietjes kan

uitproberen. Geïnteresseerden kunnen hem

bereiken op

bert.metten@student.kuleuven.ac.be of het al

eerder vermelde telefoonnummer.

√ Lieveke, ge hebt ongelooflijk mooie benen,

die meer gezien mogen worden. Mosj.

√ Knappe rijke minnaars worden terug op het

onthaal van ‘t Stuc verwacht.

√ Postbode Moos dankt iedereen voor de

talrijke nieuwjaarsfooien.

√ Scorpio-vergadering op 11 januari om 20

uur boven de Veto voor oude en toekomstige

medewerkers.

√ De ooievaar is terug in Leuven, waar zal hij

landen?

√ Roddels over het seksleven van mannelijke

medewekers (Steven en Stefan) van het Stuc

zijn welkom op het onthaal.

√ Freaks van David Lynch worden op dinsdag

23 januari om 20 uur in AV 01.12 verwacht

voor de eerste psychotronic filmavond van de

21ste eeuw georganiseerd door da extrava-

ganza alternativa days.

√ RedSek wenst lieve dtp’er heel veel beter-

schap.

√ Is er een dokter in de zaal?

√ Vleesetend virus grijpt om zich heen op Veto.

√ Veto wenst VMUS veel sterkte (zie foto

voorpagina).

Eigen lof stinkt...ons bier niet.

Reeds voor de 24ste maal organiseert Germania (de kring van de Leuvense studentenGermaanse) een schrijfwedstrijd, de Interuniversitaire Literaire Prijs. De schrijfwedstrijd, insamenwerking met Dietsche Warande en Belfort, richt zich aan alle studenten, inge-schreven aan een Vlaamse universiteit of hogeschool. De studenten kunnen deelnemenin twee kategorieën: poëzie en proza. De winnaars van beide kategorieën kunnen zichverheugen op een smak geld. Voor het hoogste schavotje op het podium is er 25000frank aan de kant gelegd, voor de tweede 10000 frank.

(kb)

Voor meer informatie en een reglement kan je terecht bij Raf Guns en de overige presidiumledenvan Germania.

MAANDAG20.00 u FILM Grand Cru: ‘Où est la maison de

mon ami?’ van Abbas Kiarostami, in Stuc-

zaal, toeg. 100/125/150/175, org. Stuc.

20.00 u DEBAT Blauwe Maandag: diskussie-

avond met Mark Eyskens, in Notre Dame,

toeg. gratis, org. LVSV.

22.30 u FILM New Harvest: ‘La Silence’ van

Mohsen Makhmalbaf, in Stuczaal, toeg.

100/125/150/175, org. Stuc.

DINSDAG20.00 u FILM New Harvest: ‘La Silence’ van

Mohsen Makhmalbaf, in Stuczaal, toeg.

100/125/150/175, org. Stuc.

20.00 u KONSERT ‘Nieuwjaarskonsert met

Mozart’ door La Petite Bande, in Stad-

schouwburg, toeg. 650/450/250, org.

Leuvense Konsertvereniging en CC Leuven.

20.30 u TEATER Futur Present: SKaGeN Lift-Off,

in Vlamingenstraat 83, toeg. 200/250/300/350,

org. Stuc.

22.30 u FILM Grand Cru: ‘Où est la maison de

mon ami?’ van Abbas Kiarostami, in Stuc-

zaal, toeg. 100/125/150/175, org. Stuc.

WOENSDAG14.00 u FILM ‘De zevende hemel’ van Jean-Paul

Lilienfeld. Komedie uit 1993 met Urbanus, in

Vlaams Filmmuseum, Vander Kelenstraat 30,

toeg. 50, org. Vlaams Filmmuseum.

20.00 u FILM ‘De zevende hemel’ van Jean-Paul

lilienfeld. Komedie uit 1993 met Urbanus, in

Vlaams Filmmuseum, Vander Kelenstraat 30,

toeg. 50, org. Vlaams Filmmuseum.

20.30 u TEATER Futur Present: SKaGeN Lift-Off,

in Vlamingenstraat 83, toeg. 200/250/300/350,

org. Stuc.

22.30 u KONSERT C.O.E.M: popmuziek, in

Brandweerkazerne, Vaartkom 12-14, toeg.

200/250/300/350, org. Stuc.

DONDERDAG20.00 u DANS ‘In Between’ door Compagnie

Michèle Noiret, in Stadschouwburg, toeg.

300/500/700, org. Stuc.

20.15 u TEATER ‘Onpaardans’ door het Amuse-

ments Teater Leuven, in Amusents Teater

Leuven, Engelsplein 19, toeg. 200/420, org.

ATL Teater, tel:016/23.15.98.

VRIJDAG20.00 u TEATER ‘De Kale Zangeres’ door het

MUZtheater. Een absurdisch toneelstuk van

Ionesco, in Stadschouwburg, toeg. 350, org.

CC Leuven.

ZATERDAG20.00 u KONSERT ‘De Mikado’ door Belcanto-

gezelschap Sint Niklaas, in Stadschouwburg,

toeg. 200/300/400/500, org. CC Leuven.

20.15 u TEATER ‘Onpaardans’ door het

Amusements Teater Leuven, in Amusents

Teater Leuven, Engelsplein 19, toeg. 200/420,

org. ATL Teater, tel:016/23.15.98.

ZONDAG11.00 u KONSERT Zondagmiddagkonsert:

‘Suonate due cornetti alto strumenti’ door

Ensemble Regalo, in Kapel Romaanse Poort,

Brusselsestraat 63, toeg. 200/gratis voor

kinderen, org. CC Leuven.

22.00 u KONSERT Jazz op zondag, in Stucbar,

toeg. gratis, org. Stuc.

MAANDAG20.00 u FILM Grand Cru: ‘De witte ballon’ van

Jafar Panahi, in Stuczaal, toeg. 100/125/150/175,

org. Stuc.

22.30 u FILM New Harvest: ‘Le vent nous

emportera’ van Abbas Kiarostami, in

Stuczaal, toeg. 100/125/150/175, org. Stuc.

Chemika

• 09/01 om 21.00 u: Kantus, in Toewip.

Medica

• 09/01 om 20.00 u: Centrale Raad, in

Centrale Raad-lokaal. • 09/01 om 20.00 u:

Verbroederingskantus 2de en 3de kan, in

Zaal Monella. • 10/01 om 19.30 u: Kaas-

en wijnavond aperitiefkonsert, in Zaal

Monella. • 10/01 om 22.00 u: Filmavond

aperitiefkonsert, in Zaal Monella. • 14/01

om 22.00 u: Klassieke avond, in Doc’s Bar.

JO MEUWISSENAlle verhuur

Video-, klank- en lichtmateriaalVideoschermen tot 4 m

DISCOBAR met of zonder D.J.

KARAOKE (5000 BEF)

016/201.301

(adv

erte

nti

e)

ww

w.f

oksu

k.n

l

Schrijf je beste blaadje vol

edereen noemt hemLucas, Lucas ‘van denAmedee’. Een anderefamilienaam lijkt hijniet te hebben. En te-recht, want geen enkele

kafeebaas wordt zo nauw gelinkt aanzijn kroeg. Wie naar de Amedee komt,komt ook een beetje voor Lucas enwie van Lucas houdt, houdt van zijnkafee. Veto trok naar de enige kroegin Leuven waar student en 60-plusserelkaar in klassieke muziek en rondhet ganzenbord vinden.

Veto: De naam van je kafee is veelzeggend maarwaarom precies Amadeus Mozart, en niet eenandere komponist?Lucas Van Langendonck: «Mozart onder-tekende zijn brieven, die hij vaak in hetFrans schreef, met Amedée. Toen ik metdeze zaak begon, vond niemand het eengoed idee om een kafee te openen waaralleen klassieke muziek wordt gespeeld. Hetleek me daarom beter een naam te kiezendie voor insiders duidelijk is en die tegelijk,als ik zou moeten stoppen met klassiekemuziek en Helmut Lotti of andere brol zoumoeten draaien, als een Vlaamse naam kanoverkomen. Dat is niet het geval met Lud-wig of Johann Sebastian.»

«Die voorkeur voor klassieke muziek ismet de paplepel ingegeven. Hoewel, mijnbroers en zussen waren meer geïnteresseerdin kleinkunst en rock. Sommige rockgroe-pen vind ik best wel te pruimen, maar eenhele dag in rock staan, dat is niet te doen.En jazz, daar heb ik het al helemaal nietvoor.»

TROMPETGESCHAL

Veto: Klopt het dat je vroeger zelf muzikant was?Lucas: «Niet echt. Ik heb het conservato-rium in Mechelen grotendeels doorlopen,maar de wereld is niet gestopt toen ik deviool terzijde heb gelegd. Integendeel: ikhad de indruk dat er een paar mensen eenzucht van verlichting slaakten. De foto aande muur (nvdr. van het Amadeuskwartet,waarop Lucas een viool vasthoudt) is dusniet echt, maar plakwerk. Het zijn klantenvan het eerste uur en mezelf onder de naamvan het Amadeuskwartet. Het echte Ama-deuskwartet bestond uit gevluchte Joden inEngeland. In de naoorlogse periode, tot heteinde van jaren zestig, waren zij echt de topof the bill van de strijkkwartetten. Ze namenechter niet op onder het label dat op de fotostaat. Het waren uitgeweken Duitsers dietoch op Deutsche Grammophon bleven op-nemen en niet on-der Engelse labels.Iemand die eenbeetje verstandheeft van platenziet dat meteen.»Veto: Leg je omacht uur ‘s avondseen andere plaat opdan om twee uur ‘sochtends?Lucas: «Alleszins.Wat hier gespeeldwordt, is altijd infunktie van hetkafee. In het beginvan de avond hoor je hier dingen als hetStabat Mater van Vivaldi. Iedereen weet datVivaldi pastoor was, maar als je zegt dat hijkerkmuziek geschreven heeft, vallen ze vanhun stoel. Mozart was geen pastoor en heeftook veel kerkmuziek geschreven. Laat in deavond gaan we meestal over op symfonieën.De mensen die er dan nog zitten zijn demuziek al wat gewend zodat je het volumewat luider kunt zetten. Normaal werkt datstorend: het is dan net of de zanger in jeoor staat te zingen. Eens er wat ambianceis, kan er echter wel wat tromgeroffel entrompetgeschal bij.»

Veto: Waren er van meet af aan gezelschap-spelen in je kafee?Lucas: «Neen, in het begin was er alleeneen schaakbord. Geleidelijk aan zijn ermeer spelletjes bijgekomen. Die leken mewel nuttig omdat het kafee toen ook in denamiddag open was. De namiddag is onder-tussen afgeschaft, maar nu zit men hier ‘savonds Stratego te spelen om niet metelkaar te moeten praten. De meeste klantenkomen voor de spelletjes. Ik heb wel eensgedacht dat ik wat overdreven heb met diespellletjes, maar wanneer er nieuwe uitko-men, koop ik er toch bij.»Veto: De Amedee bestaat bijna achttien jaar.Andere kafees houden het vaak niet zo lang uit.Lucas: «Dat heeft ook wel te maken metmezelf: ik draag het winstprincipe niet zohoog in het vaandel. De meeste kafeebazenhebben zich echter een financieel doel ge-steld: ofwel laten ze het kafee over omdatze het niet halen ofwel omdat ze het juistgehaald hebben. Ik heb echter van mijnhobby mijn beroep gemaakt.»

LINKS

Veto: Is er in die achttien jaren veel veranderdin je kafee?Lucas: «Uiteraard. Het is bijvoorbeeld altwee keer geschilderd. Ik ben ook nog vanplan de toog te veranderen en er komt eennieuwe verluchtingsinstallatie. Mijn eigenmonument is het langzamerhand aan hetbegeven. Pas op, de kerel die mij een nieu-we installatie verkoopt, heeft daar respektvoor. Ik had er zelf één gemaakt omdat dedingen die ze zeventien jaar geleden ver-kochten, teveel lawaai maakten. Met demuziek die ik draai, is dat gewoon niet tedoen. Wat de klanten betreft: er zijn erbijgekomen, er zijn er afgevallen. Het langehaar is wat uit tegenover vroeger. Ikzelfben misschien ook iets wijzer geworden.Vroeger was ik impulsiever, nu zal ik ietsminder in gesprekken interveniëren.»Veto: Is er een anekdote waar je met plezier ofafschuw aan terugdenkt?Lucas: «De pogingen van Rosse Staf omhier binnen te komen. Rosse Staf was eenzware alkolieker die vaste klant was in devoorganger van het Stuc. Omdat ze er daarlast mee hadden, stuurden ze hem ooitdoor naar mijn kot, waar een dokter woon-de die ook nogal veel dronk. Sindsdienstond hij te pas en te onpas bij ons binnen.Toen ik later een kafee begon, kwam hijnaar hier. Omdat je een mens moeilijk éénpint bier kunt geven en hem daarna buiten-gooien om problemen te voorkomen; liet ikhem dan ook helemaal niet binnen. Toenbegon hij zich te vermommen. Op een dag,

nog vroeg in deavond, zag ik ietsblonds aan de deurstaan: hij had eenblonde pruik op-gezet. De mensdeed erg zijn bestom hier binnen tegeraken, maar hetwerkte niet.»Veto: De Amedeewas in zijn begintijdeen eerder linkskafee?Lucas: «Ja. Het isechter nooit de

bedoeling geweest om een politiek kafee opte richten. Ik ben een beetje links, dusVlaams Blokkers gaan hier van nature nietkomen. Mensen met wie je niet omkunt,blijven vanzelf wel weg. Je moet al eenheel speciaal karakter hebben om naar eenkafee te gaan waarvan je de kafeebaas nietkunt uitstaan.»Veto: Wat spreekt je nog aan in het kom-munisme?Lucas: «Het is steeds dezelfde zever. Wan-neer men over katolicisme spreekt, wordter nooit over kruistochten en Jodenvervol-ging gesproken en wanneer het over het

kommunisme gaat, heeft men het alleenover Stalin. Net alsof een kommunist eraandenkt zoveel mogelijk mensen kapot te ma-ken. Het idee van het kommunisme inRusland was zeker op zijn plaats. Die men-sen hadden werkelijk niets, dat is gewoonontstellend.»

KATER

Veto: Je bent ooit geïnterviewd door Radio Mos-kou? Zijn zij naar jou gestuurd omdat jij eenlinkse rakker was?Lucas: «Dat weet ik niet. Op een avondvielen hier twee Russische journalisten bin-nen. Eén van de twee sprak Nederlands. Zewerkten voor een programma van dejeugdafdeling van de Sovjetvakbond eninterviewden daarvoor zelfstandigen uit hetWesten. Het kan best zijn dat ze mijn bij-drage wegens onsamenhangend niet gebruikthebben. Ik had toen een kater.»Veto: Zijn er personen die je echt niet graag inje kafee hebt?Lucas: «Ik zeg hen dat gewoon en danblijven ze wel weg. Ik zou natuurlijk hetliefst zo stil, zo rijk en zo veel mogelijk ver-bruikende, regelmatige klanten willen heb-ben, maar dat gaat niet. Bovendien zijndegenen die het meeste opdoen vaak nietde meest aangename klanten. Na een tijdkrijgen die het idee dat ze de zaak bezittenen zijn ze lastig voor de andere klanten. Jemoet een middenweg zoeken. Degenen diehier in groep komen Risken hebben natuur-lijk geen kontakt met mij, maar voor detooghangers moet het toch een konstantekwelling zijn als ze mij niet kunnen uit-staan of er niet tegen kunnen dat ik af entoe in hun gesprek intervenieer of eengrapje debiteer.»Veto: De gesprekken tussen jou en je tooghangerszijn niet altijd wat je noemt tipische kafeepraat.

Lucas: «Dat zal wel. In principe wordt hierover dingen gepraat. Niet steeds dezelfdegrappen of de konstante geile opmerkingenover de vrouwen in de hoek. Af en toe ge-beurt dat wel, maar uiteindelijk heeft hetgeen zin gesprekken te houden als die altijdover hetzelfde gaan. Er mag al eens vanmening verschild worden. Een probleemdat hier nooit is opgelost, is waarom deortodoxen hun kruisteken in een anderevolgorde maken dan de katolieken. Dat istoch een prangende vraag die een redenmoet hebben? Er zijn hier al wilde teorieëngeopperd, maar we hebben er geen flauwidee van. Het was mij al eens opgevallen inRussische films en in televisiereportagesover de Balkanoorlog kon je meteen zien ofje met een Serviër of Kroaat te maken had.Zo ontdekte je soms dat ze verkeerde beel-den gebruikten: als ze het over Serviërshadden, lieten ze mensen zien die eengewoon kruisteken maakten, Kroaten dus.Zo’n dingen zijn toch plezant om over na tedenken?»Veto: Sommige mensen vinden je arrogant. Kanje hen begrijpen?Lucas: «Ik kan me dat inbeelden. Er zijnnu eenmaal veel primitieve mensen in dewereld. Die vinden dat iemand die vanmening is dat een gesprek over iets maggaan arrogant is. Dan vragen ze zich af ofze niet goed genoeg zijn. Natuurlijk zijn zegoed genoeg, maar dat wil niet zeggen datik naar iedereen zijn gezever moet luiste-ren. Ik behoud mij het recht voor om iemanddie aan mijn toog zit te zeveren te zeggendat hij aan het zeveren is. Ik ga er meeakkoord wanneer men zou zeggen dat ikeen koppigaard ben. Ik probeer een beetjemezelf te zijn, maar wat is dat: jezelf zijn.»

Astrid HouthuysHeidi Van Hout

LUCAS VAN DEN AMEDEE OVER KOMMUNISME, KRUISTEKENS EN KLASSIEKE MUZIEK

“Ik probeer mezelf te zijn, maar wat is dat?”

“Er zijn nu eenmaal veelprimitieve mensen in de

wereld”