Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Γιάννης, ΣΤ1, 88 Δ.Σ.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ

ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ ΕΤΡΩΓΑΝ ΚΡΙΘΑΡΙ, ΤΥΡΙ, ΣΥΚΑ, ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΑΝΑ ΖΩΜΟ

ΜΕΛΑΣ ΖΩΜΟΣ

Κύρια τροφή των Σπαρτιατών πολεμιστών ήταν ένας ζωμός από χοιρινό, γνωστός με την ονομασία μέλας ζωμός.Το πιάτο αυτό αποτελούνταν από χοιρινό, αλάτι, ξύδι και αίμα. Συνοδευόταν από τη γνωστή μάζα, σύκα, τυρί και καμία φορά από θηράματα ή ψάρι.

ΑΘΗΝΑΙΟΙ

ΕΤΡΩΓΑΝ ΚΡΙΘΑΡΙ, ΣΙΤΑΡΙ, ΚΡΑΣΙ, ΛΑΔΙ, ΕΛΙΕΣ, ΣΚΟΡΔΑ, ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ.

ΨΩΜΙ

Το σιταρένιο ψωμί λεγόταν "άρτος",

το κριθαρένιο "άλφιτον", προερχόταν από ζύμη που ψηνόταν σε χαμηλούς κλιβάνους (είδος γάστρας) και λεγόταν "ζυμίτης", ενώ αυτό που παρασκευαζόταν χωρίς ζύμη και ψηνόταν σε ανθρακιά λεγόταν "άζυμος" ή "σποδίτης".

Ο,τιδήποτε τρωγόταν με ψωμί (προσφάγιο) λεγόταν "όψον". Ο άρτος ή το άλφιτο που τρωγόταν βουτηγμένο σε κρασί λεγόταν "ακράτισμα". Το ακράτισμα τρωγόταν κυρίως το πρωί, εξ ου και το πρωινό γεύμα ονομαζόταν

ομοίως ακράτισμα.

Το Ψωμί στην αρχαία Ελλάδα ήταν ή από σιτάρι ή από κριθάρι.

Φρούτα, λαχανικά και όσπρια

• Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν καθημερινά στο τραπέζι τους λάχανα, κρεμμύδια, γλυκομπίζελα, πράσα, βολβούς, μαρούλια, βλίτα, ραδίκια κ.ά. Σερβίρονταν ως σούπα, βραστά ή πολτοποιημένα, καρυκευμένα με ελαιόλαδο, ξύδι, χόρτα ή μια σάλτσα ψαριού γνωστή με την ονομασία γάρον.

• Οι πιο φτωχοί έτρωγαν συχνά όσπρια. Προτιμούσαν τα φασόλια, τις φακές, τα ρεβίθια, και τα κουκιά.

• Οι φτωχότεροι πολίτες προτιμούσαν τα ξηρά λαχανικά.

• Το τυπικό φαγητό του μέσου εργάτη ήταν η φακή.

• Μια τυπική στρατιωτική μερίδα περιελάμβανε τυρί, σκόρδο και κρεμμύδια

• Τα φρούτα, φρέσκα ή ξηρά, τρώγονταν ως επιδόρπιο. Πρόκειται κυρίως για σύκα, σταφίδες, καρύδια και φουντούκια.

Μια και η ζάχαρη ήταν άγνωστη στους αρχαίους, το μέλι ήταν κάτι από τα απαραίτητα για την καθημερινή διατροφή τους και βέβαια για τα γλυκίσματά τους που ήταν αγαπητά σε όλους.

Το μέλι ήταν γι’ αυτούς θείο δώρο, αφού πίστευαν πως έπεφτε από τον ουρανό, με την πρωινή δροσιά, πάνω στα λουλούδια και στα φύλλα και από εκεί το μάζευαν οι μέλισσες.

Τις θρεπτικές ιδιότητες του μελιού, δεν τις αγνοούσε φυσικά κανένας, γι’ αυτό, σε κάθε περίπτωση, όλο έπαινοι ακούγονταν. Κι εξυμνούσαν, κυρίως, το μέλι της Αττικής, το περίφημο θυμαρίσιο μέλι.

Το μέλι ήταν τόσο σημαντικό για τους αρχαίους, που αρκετές φορές γέμιζαν μεγάλους αμφορείς με αυτό και τ’ ανακάτευαν με κρασί για να κάνουν τις σπουδές, στους θεούς που τιμούσαν.

Το Μέλι

Κρέας

Όσο πιο πλούσια ήταν μια οικογένεια τόσο πιο πολύ κρέας έτρωγε!

Οι αγροτικές οικογένειες μέσω του κυνηγιού και της τοποθέτησης παγίδων είχαν πρόσβαση σε πτηνά και λαγούς, ενώ μπορούσαν να μεγαλώνουν πουλερικά και χήνες στις αυλές τους.

Οι ελαφρώς πλουσιότεροι μπορούσαν να διατηρούν κοπάδια με πρόβατα, κατσίκες και γουρούνια.

Στις πόλεις το κρέας κόστιζε πάρα πολύ με εξαίρεση το χοιρινό. Στην κλασική Αθήνα, οι περισσότεροι έτρωγαν κρέας, αρνίσιο ή κατσικίσιο, μονάχα στις γιορτές. Ωστόσο τόσο οι πλούσιοι όσο και οι φτωχοί έτρωγαν λουκάνικα.

Ψάρια

Ενώ την εποχή του Ομήρου το ψάρι θεωρούνταν φαγητό για φτωχούς, στα κλασικά χρόνια το ψάρι μετατρέπεται σε προϊόν πολυτελείας!

Οι σαρδέλες, και οι μαρίδες είναι οικονομικές και αποτελούν φαγητά της καθημερινότητας για τους αρχαίους Αθηναίους. Το ίδιο και ο λευκός τόνος, το λυθρίνι, το σαλάχι, ο ξιφίας.

Η λίμνη Κωπαΐδα φημιζόταν για τα χέλια της, ξακουστά σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Ανάμεσα στα ψάρια του γλυκού νερού μπορούν να σημειωθούν το λαβράκι, ο κυπρίνος και το γατόψαρο.

Οι Έλληνες απολάμβαναν εξίσου και τα υπόλοιπα θαλασσινά. Σουπιές, χταπόδια και καλαμάρια, τα οποία μαγειρεύονταν ψητά ή τηγανητά και σερβίρονταν ως ορεκτικά.

Όσον αφορά στα οστρακοειδή, οι Έλληνες κατανάλωναν κοχύλια, μύδια, αχιβάδες, πεταλίδες, στρείδια, αστακούς, καβούρια, καραβίδες και αχινούς .

Καλή Μας Όρεξη!

Βλέπε βίντεο με συνταγές αρχαίων Ελλήνων