ΞΕΝΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

“ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΖΩΗΣ”

Συγγραφέας: ΞΕΝΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΗCopyright © 2010 LIFESHARE ΕΚΔΟΣΕΙΣΔΕΔΑΚΗ 28, ΣχηματάριΤηλ.: 2262058656 email: info@lifeshare.grwww.lifeshare.grΕπιμέλεια κειμένου | Διόρθωση | Σχεδιασμός: LIFESHAREΑ΄ έκδοση: Απρίλιος 2011

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν.2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, και γενικά η αναπαραγωγή αυτών των κειμένων με οποιοδήποτε μέσο ή τρόπο, ολική ή μερική, τμηματικά ή περιληπτικά, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του δημιουργού και εκδότη.

ISBN 978-960-93-3000-8

Νεογέννητοι γονείς

Κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις LIFESHARE

Για παραγγελία ή πληροφορίες στο www.lifeshare.gr || τηλ.: 6945905566 ή στην κεντρική διάθεση: Χρηστάκης || ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ 10-12 Τηλ: 2103639336

“Αυτό που για την κάμπια αποτελεί θάνατο, για την πεταλούδα αποτελεί ζωή”

Λάο Τσε

Μπορούμε και πρέπει καθημερινά να δυναμώνουμε τα φτερά

μας, για να πετάξουμε στη νέα ζωή...Το μόνο που χρειάζεται είναι

να κάνουμε την υπέρβαση: Να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας,

ανακαλύπτοντας και ξεδιπλώνοντας τα φτερά μας!

Ξένια Γιαννάκη

•

4

5

Η ζωή ξεκινά με ερωτήσεις, χωρίς απαραίτητα να καταλήγει σε απαντήσεις και φυσικά είναι πολύ πιθανό να οδηγεί και σε άλλες ... ερωτήσεις! Η πορεία μας όμως στη ζωή, καθορίζεται από τις ερωτήσεις που υποβάλλουμε: “Πότε θα πάω σχολείο; Τι θα σπουδάσω; Ποιος θα είναι ο σύντροφος της ζωής μου; Πότε θα έχω χρήματα, ευεξία, χρόνο.... είναι σωστό... συμφέρον... σημαντικό...;” Οι ερωτήσεις που κάνουμε για τη ζωή είναι η γραφίδα της γνώσης, που διαμορφώνει την ποιότητα της ζωής μας. Είναι το βασικότερο μέσο δημιουργίας πνευματικών

Εισαγωγή

“Για πολλούς η ζωή είναι αγώνας δρόμου, που άλλοι τον κάνουν σε “εκατοστάρι” και άλλοι σε μαραθώνιο. Άσχετα από το άθλημα, όλοι

επιδιώκουμε να μείνουμε στον αγώνα, με όλη μας την αντοχή, ώστε ν’ απολαύσουμε την ομορφιά της νίκης!”

6

δρόμων. Κάθε ερώτηση απαιτεί απάντηση. Κάθε απάντηση είναι λόγος και κάθε λόγος που εκφράζεται είναι μία δημιουργική εκφρασμένη σκέψη της οποίας η νοητική απεικόνιση είναι ο βασικός οικοδόμος της ζωής που ζούμε. Αυτό σημαίνει πως δε μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι, εάν αρχικά δεν το έχουμε σκεφτεί... Ξεκινάμε αρχικά λοιπόν, ως αθλητές του πνεύματος. Αυτή είναι η πρώτη μας δραστηριότητα. Από τη στιγμή της γέννησης το πρώτο που κάνουμε είναι να προπονούμε το μυαλό μας και αναλόγως την προπόνηση, έχουμε και το ανάλογο αποτέλεσμα. Ως αθλητές προπονούμαστε στο στίβο της ζωής, άλλοι για “εκατοστάρι” και άλλοι για μαραθώνιο. Ανεξάρτητα όμως από το άθλημα, όλοι επιδιώκουμε να μείνουμε στον αγώνα, με όλη μας την αντοχή, ώστε ν’ απολαύσουμε την ομορφιά της νίκης! • Ποιος φορά το στεφάνι της νίκης ως νικητής της ζωής;

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του και πως αθλείται στο στίβο της ζωής;

• Πως προσπερνά τα εμπόδια που του βάζει η ζωή και πως διατηρεί ακμαίο το πνεύμα του με προσήλωση στο κόψιμο του νήματος;

• Ποια κινητήρια δύναμη τον τροφοδοτεί με την αναγκαία ποσότητα ψυχικής τόνωσης, ώστε να βαφτίζεται καθημερινά στο όραμα της νίκης;

• Ποιες είναι οι δυνάμεις αυτές που ενεργοποιεί με

7

τόση μαεστρία, ώστε να υποτάσσονται στην ισχυρή θέλησή του;

• Ποια είναι τα εργαλεία και οι μηχανισμοί που δυναμικά και αποτελεσματικά αξιοποιεί, ώστε να κάνει κάθε στιγμή τον αγώνα του προς τη νίκη, όμορφο ταξίδι γνωριμίας με τον ανώτερο εαυτό του;

Όλα αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν στο βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου. Μάθε σε ποιο άθλημα της ζωής μπορείς να διακριθείς για να είσαι πάντα νικητής στο στίβο της ζωής! Μήπως ζεις καθημερινά, ανάμεσα σε ανυπέρβλητα εμπόδια και αναρωτιέσαι, αν είσαι στο σωστό δρόμο; Πάντα είσαι μέσα στο στίβο, στο σωστό σημείο, τη σωστή ώρα. Κάθε εμπόδιο, κάθε καθυστέρηση, κάθε αναμονή, δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά χρόνος για πνευματική ωρίμανση, χρόνος για περισυλλογή, γι ανακάλυψη και προσανατολισμό. Χρόνος για να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου ή με τον προπονητή σου. Χρόνος που δεν είναι ποτέ αρνητικός, γιατί κάθε δευτερόλεπτο που περνά, είναι ένα ακόμη μάθημα ζωής, που σε φέρνει πιο κοντά στη νικητήρια γραμμή. Δεν έχει σημασία το πότε και το που, αλλά πάντα το πως! Αυτό κάνει τη διαφορά στη διαδρομή, του κάθε αθλητή. Ο χρόνος είναι πάντα καθορισμένος, καθώς και το σημείο τέλους. Είναι στη δική σου διακριτική ευχέρεια να σκεφτείς με ελεύθερη θέληση, πως θες να φτάσεις στο τέρμα. Νικητής ή νικημένος;

8

Έτρεχε όπως πάντα με τον καφέ στο χέρι, για να προλάβει το μετρό στα επόμενα δέκα λεπτά. Ήξερε πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεται σήμερα στο γραφείο ακριβώς στις εννιά. Έπρεπε πριν απ’ όλες τις απαιτήσεις της σημερινής ημέρας, να ενημερώσει πρώτα το αρχείο του για τα χθεσινά, πριν αρχίσουν τα ραντεβού. Σκεφτόταν πόσο βιαστικά έφυγε το προηγούμενο βράδυ από το γραφείο του, για να προλάβει το μετρό των εννιά, ώστε να είναι με την αγαπημένη του Μαίρη στο “Seasons” στις δέκα.

Όταν το όνειρο χτυπά την πόρτα της ζωής

Μία μικρή αλλαγή στη ζωή μας σήμερα και μία κάθε μέρα, μπορεί ν΄αλλάξει σε 365 μέρες μία ολόκληρη ζωή, από την οποία λείπει η

πληρότητα, γεμίζοντάς τη με όλα όσα την κάνουν πραγματική ΖΩΗ. Η απόφαση είναι στο χέρι μας...αλλά πιο σωστά θα έλεγα στο μυαλό μας

ή και ακόμη καλύτερα στην καρδιά του μυαλού μας!

9

Έτρεχε στο δρόμο για το γραφείο και σκεφτόταν, πως αν ισχύει τελικά, πως κάνουμε πενήντα χιλιάδες σκέψεις καθημερινά, μόλις είχε κάνει τις μισές και δεν είχε φτάσει ακόμη στο γραφείο. Σκεφτόταν πως ο χρόνος του σήμερα ήταν πολύ περιορισμένος και πολύ συγκεκριμένος για πράγματα και σκέψεις που απαιτούσαν σοβαρότητα και διαύγεια. Αλλά που μυαλό... έπρεπε να τρέξει... να βιαστεί... να φτάσει στο γραφείο... Ήταν μία δύσκολη περίοδος (και ποια δεν ήταν) και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί, κάθε φορά, ενώ προγραμμάτιζε αυτά που έπρεπε να γίνουν, κάποια από τα θέματα που βάφτιζε “μη σημαντικά”, αλλά “επείγοντα”, έπαιρναν προτεραιότητα και τακτοποιούνταν μία χαρά, ενώ κάποια “σημαντικά” αλλά “μη επείγοντα”, επανέρχονταν στη λίστα του καθημερινά. Ήξερε βέβαια, πως πρέπει να κάνει όσα λέει στους άλλους να κάνουν, αλλά πάντα τα δύσκολα και τα πιο βαρετά ή απαιτητικά έμεναν εκεί μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, να ζητούν προτεραιότητα... και να του υπενθυμίζουν καθημερινά πως το ανεπιτυχές time manage-ment οδηγεί σε stress management. Έπειτα ήταν και οι συνεντεύξεις... Άλλες σκέψεις... Αυτό ήταν πάντα ένα θέμα που απαιτούσε απόλυτη συγκέντρωση στον καθένα προσωπικά (που είχε επιλέξει μετά από σωρεία άχρηστων βιογραφικών). Ο κάθε

10

υποψήφιος απαιτούσε τον πολύτιμο χρόνο του και το μυαλό του δεν μπορούσε να μείνει παραπάνω από πέντε λεπτά στον κάθε νεαρό, που ερχόταν να του πει για τις ικανότητες και τις επιδιώξεις .... τα όνειρα .... τις προσδοκίες .... για να αποφασίσει τελικά (σχετικά με το θέμα που απαιτούσε τη σοβαρότητα και από τους δύο) “αν ήταν ικανός αρκετά ο νέος υποψήφιος, για να διαχειριστεί καταστάσεις εξαιρετικού φόρτου εργασίας και εξαντλητικής ταχύτητας”. Βέβαια αυτό το έκρινε ο Δημήτρης μόλις έβλεπε τον υποψήφιο. Ήξερε αν ήταν ο άνθρωπος που έψαχνε η εταιρεία. Σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα ήταν 80% σίγουρος. Ήταν θέμα ψυχολογίας, αύρας, ενέργειας. Κάθε φορά που ένας υποψήφιος ερχόταν στο γραφείο του για συνέντευξη, λες και το μυαλό έβρισκε τότε διαθέσιμη χρονική ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια του: “Τι ωραία τώρα να ήμουν..... σε μία φάρμα στη φύση... με τη Μαίρη μου... και πόσο θ΄ απολάμβανα την ήρεμη ζωή ...” και τότε τον διέκοπτε το μέλλον του υποψήφιου στην εταιρεία... Όταν άκουγε την επωνυμία της εταιρείας, πάντα επανερχόταν στην πραγματικότητα. Σαν να ήταν το καμπανάκι που θα χτύπαγε την ώρα του διαλείμματος στο σχολείο... αλλά εδώ χτύπαγε υπενθυμίζοντάς του, πως το όνειρο τελείωσε και πρέπει να επανέλθει στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα ήταν πως πλησίαζε εννιά και ο Δημήτρης ανέβαινε με τις σκόρπιες σκέψεις του στον πέμπτο όροφο, όπου βρισκόταν το γραφείο του. Και τότε....

11

επαναφορά στο παρόν! Οι σκέψεις σταματούν! Τι γραφείο ήταν αυτό! Εκπληκτικό! Δε χόρταινες αυτή τη θέα ποτέ!!! Το πρώτο πράγμα που έβλεπε ο Δημήτρης ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου, ήταν ένα παράθυρο σα κάδρο, με τίτλο “η Αθήνα από ψηλά”. Κυριολεκτικά η πρωτεύουσα στα πόδια του. Ο καταγάλανος ουρανός έδινε κάθε δικαίωμα στον ολόλαμπρο ήλιο ν΄απλώσει τις ακτίνες του παντού, ζεσταίνοντας και την πιο κρύα καρδιά, φωτίζοντας και την πιο σκοτεινή γωνιά του μυαλού, απαιτώντας την προσοχή και του πιο εργασιομανή ανθρώπου στο λεκανοπέδιο. Η εντολή στην υπηρεσία καθαρισμού ήταν εξ αρχής σαφής: “Οι κουρτίνες μένουν πάντα ανοιχτές”. Ο Δημήτρης διάβαζε βιβλία του Μαρκές και είχε αναρτήσει κάποιες καλαίσθητες ταμπελίτσες, μία πίσω και μία απέναντι από το γραφείο του, έτσι ώστε κάθε φορά που έμπαινε, έβλεπε το εξής υπέροχο (παίρνοντας ανάσες ζωής): “δεν είναι όλοι οι ονειροπόλοι επιτυχημένοι, αλλά όλοι οι επιτυχημένοι είναι ονειροπόλοι” και όταν καθόταν στο γραφείο του, πάντα έπαιρνε ανάσες αναστεναγμού διαβάζοντας απέναντι: “Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες, για να κάνουμε τα πράγματα, όπως πρέπει!”. Έτσι λοιπόν ζούσε για το αύριο, που θα έφερνε την αλλαγή που τόσο ποθούσε, στη ζωή του. Μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά του, αφού έπρεπε να υποδεχτεί τους πρώτους υποψήφιους κι αφού τακτοποίησε τα χθεσινά “υπόλοιπα”, ξαναέγραψε τις εκκρεμότητες ....γι

12

αργότερα.... και πάλι! Ο καφές του Δημήτρη είχε σχεδόν κρυώσει και ζήτησε ευγενικά έναν ακόμη. -“Ευγενία, σε παρακαλώ έναν καφέ λίγο σύντομα και ενημέρωσέ με για τα ραντεβού”. -“Μάλιστα κύριε Δημήτρη. Αμέσως.” Πάνε τώρα 15 χρόνια που ξεκίνησε σε αυτή την εταιρεία και δεν άλλαξε από τότε εταιρεία, μόνο ορόφους στο ίδιο κτίριο. Κάποτε έφτιαχνε κι αυτός καφέ για τον κ. διευθυντή και τώρα... Πως περνάνε τα χρόνια! Ήταν μόλις εικοσιπέντε χρονών όταν πρωτοήρθε και έτοιμος ν’ αλλάξει τον κόσμο μαζί με την τρελοπαρέα. Ανήκε στη νέα γενιά που θ’ άλλαζε τα πάντα. Τώρα στα σαράντα είχαν αλλάξει όλοι και ο κόσμος σε τίποτα. Έχασαν λεφτά, χρόνο, χρόνια, γυναίκες, οικογένειες, αυτοκίνητα, σπίτια, μαλλιά...και κέρδισαν κιλά, εμπειρίες, θέσεις! Βολεύτηκαν όλοι, εκτός από το όνειρό τους! -“Κύριε Δημήτρη, ο καφές σας. Μόλις ήρθε ο κ. Σπυρόπουλος. Να του πω να περάσει;” -“Ναι, αλλά πέρασέ τον σε πέντε λεπτά. Να πιω μία γουλιά καφέ και να πάρω μία ανάσα.... Δύσκολη μέρα...” -“Α... Κύριε Δημήτρη! Υπάρχει και κάποιος Κυριόπουλος.... Είπε πως έχει ραντεβού μαζί σας και μάλιστα, πως το έχετε κλείσει εδώ και εικοσιπέντε χρόνια!?!? Επίσης είπε πως είχατε ραντεβού για σήμερα και πως είναι πολύ χαρούμενος που ζει ακόμη για να σας

13

δει! - “Κυριόπουλος; Τι ήταν τώρα αυτό; Εικοσιπέντε χρόνια; Αστείο; Φάρσα; Κι αν ήταν αλήθεια; Κάποια συνάντηση συμμαθητών? Δε θυμόταν καθόλου.... το χειρότερο δεν ήταν πως δε θυμόταν ... αλλά ντρεπόταν που δε μπορούσε να θυμηθεί το ραντεβού... αλλά μέχρι να έρθει η ώρα να τον συναντήσει κάτι θα θυμόταν... δε μπορεί! Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ένας νεαρός. Ήταν ο κύριος Σπυρόπουλος. Πόσο κύριος μπορούσε να αισθάνεται αυτός ο νέος των εικοσιδύο χρόνων άραγε! Ήρθε στη θέση του και με μεγάλη δυσκολία μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του τη δική του εικόνα των ξέφρενων χρόνων της ηλικίας του, χωρίς πρώτα να τη συνδέσει με την εικόνα του νεαρού κυρίου Σπυρόπουλου. Παρ’ όλα αυτά έκανε μία προσπάθεια... - “Ο κύριος Σπυρόπουλος... χμ... μελέτησα το βιογραφικό σας και ...” - “...είδατε με ποιους έχω κάνει την πρακτική μου;” Πόσο βιαστικά και απερίσκεπτα τρέχει αυτή η νέα γενιά... Ήμασταν άραγε κι εμείς έτσι; Μπαίναμε μ’ έναν σαρωτικό εγωϊσμό, διεκδικώντας το μέλλον που θεωρούσαμε πως δικαιωματικά μας αξίζει; - “...ναι το πρόσεξα! Μιλήστε μου για την εμπειρία σας στα πλαίσια της πρακτικής σας εξάσκησης...” Λόγια, λόγια, λόγια... αναξιοποίητες δυνατότητες, περιορισμοί από τους διευθυντές... ικανότητα....εμπειρίες...

14

για όνειρο ή όραμα... κουβέντα ... κανείς! - “Θα σας ενημερώσω κ. Σπυρόπουλε. Ευχαριστώ”.Υποψήφιοι, υποψήφιοι, υποψήφιοι.... Η υπομονή του είχε ήδη τελειώσει, όχι όμως και η λίστα των ραντεβού... αλλά το επόμενο ραντεβού ήταν και το τελευταίο. Μετά έπρεπε να ξεμπερδέψει με τις απαιτητικές εκκρεμότητες μία και καλή και αν τελείωνε νωρίς, θα έφτανε πριν τις εννιά στο σπίτι... είχε και τον αγώνα απόψε... κάτι πρόχειρο για φαγητό και .... αύριο πάλι ... ίσως κάτι ν΄ άλλαζε αύριο... Ποιος ξέρει; - “Περάστε. Καθήστε...” - “Χαίρετε” Το “χαίρετε” του φάνηκε κάπως περίεργο, αλλά δεν έδωσε και μεγάλη βαρύτητα. Αλλά όταν όμως του είπε: - “Πρέπει να είναι ονειροπόλος ή οραματιστής κάποιος για να πετύχει το στόχο του;” δεν μπόρεσε να μην τραβήξει την προσοχή του ολοκληρωτικά το ερώτημα και να τον κάνει να μείνει για δευτερόλεπτα στο πρόσωπο του συνομιλητή του, ψάχνοντας για το όνειρο... αλλά αυτή τη φορά δε χάθηκε λεπτό από την πραγματικότητα δραπετεύοντας σε μέρη ονείρου, αντίθετα μάλιστα, έψαχνε το όνειρο που σχεδίασε στην ηλικία των νεότερων χρόνων του, ώστε να απαντήσει στο ερώτημα που του έθετε η ζωή μέσα από τα λεγόμενα του Κυριόπουλου. Ήταν μία ερώτηση και έπρεπε να απαντηθεί. Αδυνατώντας να βρει το ρυθμό του, χαμογέλασε

15

τυπικά και ρώτησε τον Κυριόπουλο για το δικό του όνειρο. Παράλληλα προσπαθούσε να θυμηθεί τι του θύμιζε το όνομά του, που, πως, πότε... ήταν σίγουρα γνωστοί ... - “ Πλέον το όνειρό μου είναι να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε όποιον επιθυμεί να πετύχει, στοχεύοντας με το όνειρό του .... την ευτυχία. Να κάνω το καλύτερο που μπορώ, ώστε να καταφέρει όποιος θέλει, ν’ αναδείξει το κρυμμένο του δυναμικό υλικό και να μεγιστοποιήσει τα αποτελέσματα της προσπάθειάς του, ώστε ν’ απολαμβάνει αυτό που κάνει και πολύ περισσότερο -μιλώντας για την σχέση μου με την εταιρεία σας- ν’ αποδίδει ευχάριστα στην επιχείρηση που εργάζεται!”. Αυτό είπε κι άφησε την κάρτα με τα στοιχεία του και την ιδιότητά του. Χρήστος Κυριόπουλος, life coach. - “Life coach? Προπονητής ζωής δηλαδή!” - “ Μάλιστα. Συνταξιούχος προπονητής αθλητών και πλέον...” - “... προπονητής ζωής!” τον διέκοψε ο Δημήτρης. - “ Ακριβώς...” - “Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η παρουσία σας στην εταιρεία μας?” - “Αυτό εσείς θα το κρίνετε μετά από ένα μήνα συνεργασίας, που θ’ αλλάξει τη ζωή τόσο τη δική σας, όσο και των ανθρώπων με τους οποίους θα συνεργαστώ, εφαρμόζοντας καθημερινές μικρές αλλαγές με σταθερά βήματα και μόνιμα αποτελέσματα. Με την συνεργασία

16

μας θα δούμε από κοινού, πως μπορούμε να πετύχουμε όσα στοχεύουμε στη ζωή, να σχεδιάζουμε κάθε φορά ένα λειτουργικό εταιρικό, αλλά και προσωπικό πλάνο ζωής, να δημιουργούμε ορίζοντες σε αδιέξοδα και να παραμερίζουμε τα εσωτερικά φράγματα που μας καθηλώνουν στη στασιμότητα. Υπάρχουν πνευματικά εργαλεία, τα λεγόμενα mind tools, τα οποία όταν χρησιμοποιούνται σωστά και με τον κατάλληλο coach, η ζωή πραγματικά γίνεται δημιουργική πορεία εξέλιξης. Πολλοί θέλουν ν’ αλλάξουν κάποια πράγματα στη ζωή τους, αλλά δεν ξέρουν ή δεν έχουν τον τρόπο για να το κάνουν. Μαζί μπορούμε να πετύχουμε στην ευτυχία... Η ζωή αλλάζει στο “σήμερα” και μάλιστα στο “τώρα”. Όχι στο “αύριο”. Εξάλλου γνωρίζετε το σοφό ρητό: “Μην αφήνεις γι αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα. Μία μικρή αλλαγή στη ζωή μας σήμερα και μία κάθε μέρα, μπορεί ν΄αλλάξει σε 365 μέρες μία ολόκληρη ζωή, από την οποία λείπει η πληρότητα, γεμίζοντάς τη με όλα, όσα την κάνουν πραγματική ΖΩΗ. Η απόφαση είναι στο χέρι μας... αλλά πιο σωστά θα έλεγα στο μυαλό μας και ακόμη καλύτερα στην καρδιά του μυαλού μας! Το όνειρο είναι το καύσιμο που ενεργοποιεί τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε. Ξέρετε... έχω συγκεκριμένη άποψη για τα όνειρα και πιστεύω πως τα όνειρα έχουν διάρκεια και διαρκούν όσο εμείς ονειρευόμαστε... έχουν ιδιοκτήτη και ανήκουν σε όσους ονειρεύονται... έχουν

17

συναίσθημα και αγαπούν όλους τους ονειροπόλους... έχουν ζωή και ζωντανεύουν, όταν τους το επιτρέψουμε... έχουν παντοδυναμία και δημιουργούν στην ανυπαρξία... έχουν απαιτήσεις και σε θέλουν πάντα παρών... έχουν περιορισμούς και είναι ανθρώπινα και προσωπικά... έχουν φαντασία και μπορείς να είσαι ό,τι θες, όπου και όποτε θες... Τα όνειρα ΟΜΩΣ έχουν μία αδυναμία: να εξαρτώνται πιστεύοντας στην ύπαρξη της πραγματικότητας! Να πιστεύουν πως μπορούν να γίνουν πράξη και τότε, αν κάποιο όνειρο θέλει να ζωντανέψει, εμπιστεύεται τη δύναμή μας, ώστε να δει ΚΑΠΟΤΕ την πραγματικότητα με τα μάτια μας!” Απίστευτο!!!!!! Ναι, ναι, ναι! Ο Κυριόπουλος, ο γυμναστής του στο γυμνάσιο. Πως είναι δυνατόν? Είπε τη λέξη κλειδί! Τόση ώρα προσπαθούσε να θυμηθεί, από ποιο μέρος της ζωής του αποτελεί βασικό κομμάτι του παζλ.... και το βρήκε! Ήταν ο καθηγητής των ονείρων. Μιλούσε πάντα για τη δύναμή τους. Μας είχε αναθέσει μάλιστα και μία εργασία: να γράψουμε τα όνειρά μας χωρίς λογικούς περιορισμούς. Να διαλέξουμε το ένα, το σπουδαίο, το μεγαλύτερο και να το γράψουμε στο χαρτί. Να το κάνουμε με χρονικό προσδιορισμό και να το καλλιεργήσουμε με αγάπη και συνεχή, καθημερινή φροντίδα σαν έναν σπόρο που απαιτεί προσοχή για να αναπτυχθεί. Απίστευτο! Είχαμε κάνει μάλιστα κι ένα χάρτη ονείρου. Ο καθένας είχε το δικό του. Που να ήταν άραγε αυτός ο χάρτης; Άραγε ο Κυριόπουλος να επισκέφτηκε κι άλλους πριν από το

18

Δημήτρη; Κι αν τους είχε επισκεφτεί, γιατί δεν τον είχε πάρει τηλέφωνο κάποιος από τους φίλους του; Αυτό που συνέβαινε ήταν συγκλονιστικό! Ακόμη πιο συγκλονιστικό όμως ήταν, πως ο Κυριόπουλος έδειχνε συνομήλικος του Δημήτρη, με νεανική εμφάνιση, γεμάτη ρώμη και κυρίως ηρεμία και μία σιγουριά πνευματικής δύναμης. Ήταν βέβαια φυσικό αφού σαν προπονητής ζωής, ήξερε να διατηρείται σε καλή φυσική κατάσταση, γυμνάζοντας σώμα, νου και πνεύμα. Τον ζήλεψε για λίγο... Ταξίδεψε σε μελλοντικές εικόνες...Πως θα ήταν άραγε στην ηλικία του Κυριόπουλου; Σιγά - σιγά άρχισαν κι άλλες εικόνες να κάνουν την εμφάνισή τους.... από το παρελθόν όμως! Θυμήθηκε ακόμη, πως κάθε φορά που κάποιος ήταν στενοχωρημένος, ο Κυριόπουλος τον πλησίαζε και του έλεγε: - “Ποιο όνειρο άλλαξε, το δικό σου ή των άλλων; Τι σε στενοχωρεί περισσότερο, το ότι θέλουν να γίνει το όνειρό τους ή ό,τι δε θέλουν να γίνει το δικό σου; Ή μήπως έχασες το όνειρο;” Μετα βίας κρατιόταν για να μην πάει κατευθείαν στο τηλέφωνο για να πει στους κολλητούς, ποιον είχε μπροστά του!!! Είναι δυνατόν; Κι όμως! Πως επέτρεψε στον εαυτό του να τον ξεχάσει; Πως επέτρεψε να ξεχάσει το όνειρο! - “Θυμάσαι Δημήτρη, τι ημερομηνία έχουμε σήμερα;” Τι ερώτηση ήταν αυτή... έπρεπε να είναι κάποια αργία, γιορτή, επέτειος;

19

- “Κυριόπουλε, είχαμε πει κάποιες κουβέντες κάποτε: “Μπορεί ν’ αλλάξει ένα μεγάλο όνειρο μετά από 25 χρόνια; Θυμάσαι την ερώτηση αυτή; Θυμάσαι τι είπαμε τότε; Ότι θα ξαναβρεθούμε. Ακριβώς σε 25 χρόνια. Σήμερα δηλαδή! Τώρα.” Το όνειρο ήρθε ακριβώς στην ώρα του και διεκδικούσε την πραγματοποίησή του. Θυμήθηκε πάλι τα λόγια του Κυριόπουλου. Τότε που τους έλεγε, πως η ζωή είναι χωρισμένη σε τέταρτα. Το πρώτο τέταρτο της ζωής μας προετοιμάζουμε, σχεδιάζουμε και μορφοποιούμε το όνειρο. Είμαστε σπορείς. Το δεύτερο τέταρτο της ζωής μας θεμελιώνουμε, τροποποιούμε και μπαίνουμε σε ρυθμούς ανάπτυξης με στοχοποιημένη δράση. Είμαστε καλλιεργητές. Το τρίτο τέταρτο της ζωής μας συλλέγουμε τους καρπούς του ονείρου μας και αποκαλύπτουμε στον εαυτό μας και τους άλλους τη γνώση μας για την καλλιέργεια και την απόδοση των σπόρων. Είμαστε θεριστές της σποράς και παράλληλα μέντορες - γνώστες της διαδικασίας, πολύτιμοι για τους άλλους. Και στο τελευταίο μέρος της ζωής μας, είμαστε φύλακες του πνεύματος... - “Είχαμε πει τότε, πως σήμερα θα συναντηθούμε για να δούμε στα μάτια το μεγάλο όνειρό μας. Λοιπόν Δημήτρη, πότε θα μου δείξεις το όνειρό σου; Τι λες γι αύριο.... να το αφήσουμε καλύτερα γι αύριο; Ή σήμερα; Τώρα;”Ήταν ολοφάνερη η πρόκληση... - “Καλύτερα αύριο... θα έρθω την ίδια ώρα.... να

20

έχεις το χάρτη του ονείρου σου!” είπε αποφασιστικά ο Κυριόπουλος κάνοντας το Δημήτρη να χαλαρώσει λίγο, μόνο για λίγο, αρκετό όμως, για ν’ αποφύγει την ασφυκτική πίεση της υποχρέωσης. Ο χάρτης είχε τυπωθεί στο μυαλό του, αλλά είχε ξεθωριάσει με το πέρασμα των χρόνων... Λένε πως υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή, σα χρονο-παράθυρα, όπου ο χρόνος στέκεται, σχεδόν σταματά σε μία εικόνα και σου στέλνει μήνυμα αφύπνισης. Αυτή η στιγμή είχε έρθει για το Δημήτρη....η λέξη χαρά, χτύπησε την πόρτα του μυαλού του. Υπάρχουν στιγμές που λέμε: “Φτάνει!” και όλα αλλάζουν. Είναι η μέρα που έρχονται τα πάνω - κάτω...έτσι απλά χωρίς λόγο... απλά κάποιος ακούμπησε τη συγκεκριμένη στιγμή, κάποιες ευαίσθητες χορδές... πληρότητα .... όνειρο... ζωή! Ο Κυριόπουλος έφυγε αλλά η παρουσία των λόγων του όχι! Ήταν η πρώτη φορά που ήθελε να φύγει από το γραφείο ή και να μείνει....να κάτσει ή να σηκωθεί....να κλείσει τις κουρτίνες ή ν’ ανοίξει και τα παράθυρα... Η ζωή είχε μόλις κάνει την επίσκεψή της... φέρνοντας μαζί της για δώρο το “ αύριο”. Και μάλιστα το έφερε σήμερα, τώρα! Ήταν καλοδεχούμενη όμως;

21

Το τηλέφωνο χτυπά, αλλά κανείς δεν απαντά. Αυτό κι αν ήταν αλλαγή... Το τηλέφωνο στο γραφείο δεν είχε χτυπήσει ποτέ δεύτερη φορά. Η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά από τον ήχο του τηλεφώνου, σκεπάζοντας τους επαναλαμβανόμενους χτύπους, μέχρι τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα και μπήκε η Ευγενία βλέποντας το Δημήτρη πάνω σε μία καρέκλα, μπροστά από την όμορφη ταμπελίτσα του, με το μαρκαδόρο στο χέρι διορθώνοντας τη λέξη “αύριο” και ξαναγράφοντας με κεφαλαία γράμματα ΣΗΜΕΡΑ! Πραγματικά το σήμερα ήταν λέξη - κλειδί για το

Η αλλαγή

Είναι η μέρα που έρχονται τα πάνω κάτω...έτσι απλά χωρίς λόγο...απλά κάποιος ακούμπησε τη συγκεκριμένη στιγμή,

κάποιες ευαίσθητες χορδές... πληρότητα .... όνειρο... ζωή!

22

Δημήτρη, που ξεκλείδωνε μία πόρτα, που για χρόνια ήταν κλειστή. Αυτό που πραγματικά του θύμισε το σημαντικότερο σημείο - σταθμό στη ζωή του: Το θάνατο του πατέρα του. Πάντα ήθελε ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση ανάμεσά τους αλλά δυστυχώς τον πρόλαβε το αύριο... χάθηκε χωρίς ποτέ να προλάβει να επανασυνδεθεί μαζί του. Πάντα έλεγε πως αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα, μεταξύ τους, αλλά... Έτσι λοιπόν υπάρχει πάντα και μόνο το “σήμερα”. Γύρισε ήρεμα, κοίταξε την Ευγενία με σταθερό βλέμμα και της είπε: “Πάρε μου τον Κυριόπουλο στο τηλέφωνο. Τον περιμένω αύριο πρωί στις 9.00 π.μ. στο γραφείο μου. Α! και να μην το ξεχάσω... σήμερα ήθελα από το πρωί να σου πω, ότι αν δεν υπάρξει αύριο κι έχουμε μόνο το σήμερα...σ’ ευχαριστώ...για όλα αυτά τα χρόνια...σ’ ευχαριστώ πολύ! ”. Η Ευγενία έκπληκτη έκλεισε την πόρτα ήρεμα και αργά προσπαθώντας να διαχειριστεί την έκπληξη, αλλά και τη χαρά της. Ο Δημήτρης σήκωσε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη διαπίστωσε, πως ήταν η όμορφη Μαίρη του. - “Δημήτρη!!! Που είσαι επιτέλους; Τόσες φορές σου τηλεφώνησα!” - “Εντάξει Μαίρη μου... εντάξει... έλα πες μου... τι έγινε; Ποιο είναι το τόσο σημαντικό θέμα για το οποίο με ψάχνεις;”

23

- “Πρέπει να σε δω από κοντά. Δε θα πιστέψεις στην αλλαγή που μόλις συνέβη στη ζωή μας! Είμαι τόσο, μα τόσο ευτυχισμένη.... Δημήτρη, μ’ αγαπάς;” - “Τι συναισθηματισμοί είναι αυτοί; Το ξέρεις ότι σ’ αγαπώ! Για ποια αλλαγή μιλάς;” Δε μπορεί να μιλάει γι αλλαγές σήμερα ... πως είναι δυνατόν? - “Θα τα πούμε το βράδυ? Ξέρω - ξέρω.... ο αγώνας ... έλα Δημήτρη... τι ώρα θα τα πούμε?” - “ Αγάπη μου, δεν ξέρω... κατά τις εννιά? Να έρθω από το σπίτι;” - “ Ε... όχι καλύτερα θα έρθω στο δικό σου στις εννιά. Μην αργήσεις! Πολλά φιλιά. Σ’ αγαπώ πολύ!” Τι κορίτσι κι αυτό... Η Μαίρη κόντευε τα 32. Όμορφη, σικ, δυναμική, αποφασιστική και πολύ - πολύ επιτυχημένη! Σε όλα! Υπήρχαν μάλιστα φορές, που ο Δημήτρης ζήλευε πολύ τις επιτυχίες της, αλλά δεν της το έδειχνε... εντάξει ήταν και γυναίκα... οι πόρτες άνοιξαν πιο εύκολα για την επιτυχία... ταξίδια ... ενώ ο Δημήτρης στο γραφείο με πολύ συγκεκριμένη θέση και μάλιστα πολύ, μα πολύ απαιτητική ιδιότητα. Αφού έκανε και τα τελευταία τηλεφωνήματα, διεκπεραίωσε και τις τελευταίες εκκρεμότητες ξεκινώντας τελικά για το σπίτι. Ήταν ακόμη 8.30 μ.μ. και θεώρησε καλό να πάρει κι ένα καλό κρασί για να γιορτάσει προφανώς μία ακόμη προαγωγή της αγαπημένης του Μαίρης. Πέρασε

24

από την κοντινή κάβα διάλεξε 2-3 κρασιά και περπάτησε μέχρι το σπίτι. Αν και ήταν σκοτεινά, έβλεπε τον κόσμο να περπατά δίπλα του, να τον προσπερνά ... άλλοι στέκονταν στη στάση... Έβλεπε πόσο χαμηλά είχαν το κεφάλι... πόσο προβληματισμένοι... πόσο σκυθρωποί.... θα έλεγες με σιγουριά πως έκαναν από μέσα τους υπολογισμούς και φυσικά δε θα υπήρχε καθόλου χώρος -όχι χρόνος- για όνειρα... Τα παιδιά...τα φροντιστήρια...οι λογαριασμοί....η δουλειά... αδύνατον να χωρέσουν όνειρα σε αυτά τα κεφάλια. Το βάρος των προβλημάτων είχε κατεβάσει τους ώμους τόσο, ώστε να καταλαβαίνεις από μακριά πόσο δυσβάσταχτο είναι... και τα συναισθήματα... ο πόνος.... τόσος πόνος... τόση τοξικότητα που εκπέμπουν αυτοί οι άνθρωποι με τους λογισμούς τους... είναι ικανοί να δηλητηριάσουν όχι μόνο το δικό τους σώμα, αλλά και των δικών τους ανθρώπων... πως ζουν... τι λόγια και τι σκέψεις ανταλλάσσουν άραγε... - “Δημήτρη... καλέ μου... δε το πιστεύω... σε είδα να έρχεσαι... μόλις έφτασα.... μα τι έχεις; Μου φαίνεσαι προβληματισμένος... Έλα πάμε... Ανεβαίνουμε?” - “Ναι ... ναι ... ας ανέβουμε ... αρκετά έχουμε κατέβει...” της είπε ήρεμα ο Δημήτρης. - “Δημήτρη... παράξενος είσαι... τι λες; Ποιος έχει κατέβει;” - “Τίποτα, τίποτα, μη δίνεις σημασία... δώσε μου όμως ένα γλυκό φιλί!” είπε, αλλάζοντας διάθεση.

25

Κάθε φορά που ο Δημήτρης άνοιγε την πόρτα του διαμερίσματος έβλεπε έναν όμορφο πίνακα ζωγραφικής, με εικόνες της φύσης. Η εικόνα που δεν κατάφερε να ζήσει ακόμη, αναβίωνε κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι για να του θυμίζει την όμορφη φάρμα που ήθελε να έχει στα σαρανταπέντε του χρόνια, μέσα στο καταπράσινο ζωογόνο αρμονικό τοπίο της φύσης. Έτσι έλεγε πως πρέπει να ζει μία οικογένεια, μέσα στη φύση, μακριά από τη ρυπογόνα αστική ζωή. Μέχρι τώρα βέβαια ο φυσικός τρόπος ζωής περιοριζόταν στα τριήμερα της Αράχωβας και στα όνειρα του μυαλού του. - “Λοιπόν, ποια ευχάριστη αλλαγή μας επιφυλάσσεις αγάπη μου;” - “Ε πως! Τόσο εύκολα θα στο πω; Πρέπει να το ανακαλύψεις! Θα σου δώσω όμως κάποια στοιχεία...” Είχε πάντα τον τρόπο της η Μαίρη, να σε κάνει να της δίνεις την απόλυτη προσοχή σου. Είχε μάθει να είναι το κέντρο της συζήτησης και κυρίαρχη του παιχνιδιού. Απολάμβανε να έχει τον έλεγχο πάντα... Πως μπορούσε να της χαλάσει το χατήρι... την αγαπούσε τόσο, μα τόσο πολύ! - “Ωραία λοιπόν, ας παίξουμε το παιχνιδάκι σου... δώσε μου τα στοιχεία...” - “Περιμένω μια πρόταση από εσένα που θ’ αλλάξει τη ζωή και των δυο μας...” - “Αυτό δεν είναι στοιχείο...” - “Έλα Δημήτρη... συγκεντρώσου ... τι λείπει στη

26

σχέση μας, που θα την οδηγήσει στο επόμενο επίπεδο;” - “ Η σχέση μας; Δεν έχει να κάνει με προαγωγή;” - “Προαγωγή....?! Ναι, θα το έλεγα και προαγωγή! - “Και για τους δύο όμως... μαζί θα την πάρουμε αυτή την προαγωγή!” - “Άμα θες να με παιδέψεις, Μαίρη .... είσαι απίστευτη! Έλα, πες τώρα, γιατί δεν τα μπορώ εγώ αυτά τα παιχνίδια...” - “ Παιχνίδια πάντως, είναι μία λέξη κλειδί...” - “Μαίρη!!!! Δε μπορώ άλλο, θα με πρήξεις;” - “...και το πρήξιμο είναι λέξη κλειδί...” - “Μαίρη!!!!!!! Έλα τελείωνε γιατί έχω λιγουρευτεί την ποικιλία τυριών... Εγώ πάντως κάθομαι και ανοίγω και το κρασί!” - “...και οι λιγούρες είναι λέξη κλειδί...” - “...Μαί........ΡΗ!!! Τι μου λες; Δεν πιστεύω να... δεν εννοείς... θα κάνεις... θα γίνουμε....?????” - “Ναι... θα γίνουμε γονείς και θα παντρευτούμε σύντομα... Μεγάλη αλλαγή...δε νομίζεις;” - “ Αλλαγή.......”

27

Όλο το βράδυ ο Δημήτρης έμεινε ξάγρυπνος να σκέφτεται τη λέξη “αλλαγή” και να ονειρεύεται με μάτια ορθάνοιχτα το αύριο, που ξεκίνησε σήμερα.... μόνο του... χωρίς πρόσκληση. Τυχαίο? Τι να πει κανείς! Τίποτα δε γίνεται τυχαία... Λένε πως όταν είμαστε έτοιμοι, παρουσιάζονται και οι καταστάσεις που θα μας εξελίξουν. Αυτό σημαίνει πως ο Δημήτρης ήταν έτοιμος να αλλάξει τη ζωή του... ακόμη κι αν δεν ήταν έτοιμος. Οι καταστάσεις ωρίμασαν, γιατί αυτός τις είχε καλλιεργήσει, ακόμη κι αν δεν το γνώριζε. Ο λόγος και η σκέψη του είχαν ήδη

Η απόφαση

Οφείλεις ν΄ ανακαλύψεις την ομορφιά στην ασχήμια της καθημερινότητας και να μην καλύπτεις συνεχώς την ομορφιά με την

ασχήμια. Ας προσθέσουμε ελπίδα στις αρνητικές σκέψεις μας κι ας μην γεμίζουμε με αρνητισμό τις όποιες ελπιδοφόρες σκέψεις μας. Eίμαστε ακόμη στη ΖΩΗ! Ας τη ζήσουμε λοιπόν με ελπίδα, πίστη και αγάπη!

28

δρομολογήσει τη νέα του ζωή. Ήταν ένα σπορέας μόλις δεκαπέντε χρονών, όταν έσπειρε τ’ όνειρό του. Το σχεδίασε, το πίστεψε, το καλλιέργησε και τώρα ήρθε η ώρα της συγκομιδής και του απολογισμού. Δεν είχε μόνο ωριμάσει η σοδειά, αλλά και η ζωή του. Ήταν έτοιμος να δει την απόδοση του ονείρου του μετά από εικοσιπέντε χρόνια; Είχε βάλει κάποτε το σπόρο του ονείρου και ξεχάστηκε... είχε πει πως στα σαράντα του, το αργότερο έως τα σαρανταπέντε θα είχε πετύχει να είναι ευτυχισμένος με την οικογένειά του, που θα της έδινε όλη του την αγάπη, να έχει μία εργασία που θα τον γέμιζε και έναν τρόπο ζωής στο πιο όμορφο φυσικό περιβάλλον! Η ζωή συνέχισε το δρόμο της και το ζωντανό όνειρο άρχισε να ξεθωριάζει σιγά -σιγά. Όμως απέδωσε... έστω κι αν η καλλιέργεια δεν είχε την απόλυτη φροντίδα του Δημήτρη. Χρόνια όμως έλεγε και ένοιωθε, διάβαζε και σκεφτόταν, αισθανόταν το όνειρο της ζωής, απλά περίμενε το αύριο να του φέρει τις ευκαιρίες που αναζητούσε. Το αύριο λοιπόν ήρθε και χτύπησε την πόρτα ακριβώς στις εννιά το πρωΐ στο γραφείο του... - “Καλημέρα σας!” - “Χαίρετε!” Η χαρά μέσα του; Να είναι τόσο εύκολο να μεταφέρεις με μία ευχή τη χαρά στο συνάνθρωπο; Να είναι τόσο εύκολο να μεταδώσεις την αξία της ψυχικής επαφής στην καρδιά του διπλανού σου; Να είναι τόσο εύκολο άραγε;

29

Πόσες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του Δημήτρη που προσπαθούσε να επικοινωνήσει με το παρελθόν του, ενώ μπροστά του περνούσε το παρόν, διεκδικώντας μία θέση που θα καθόριζε την αυριανή μέρα. Σκέφτηκε πόσα όνειρα, πόσες ελπίδες είχε επενδύσει στο σήμερα των σαράντα χρόνων και πόση χαρά περίμενε να αδράξει ως ανταμοιβή των επενδύσεων του... Και το μόνο που είχε καταφέρει συναισθηματικά, ήταν να ζει κάποιες στιγμές ομορφιάς μέσα στην ασχήμια της πιεστικής καθημερινότητας. Ήξερε από μικρός τρόπους για να περνά ευχάριστα το χρόνο του, να ζει την παιδική του φύση με απόλυτο τρόπο, μέχρι τα δεκαπέντε, όπου θέλησε μαζί με άλλους νέους να ονειρευτεί ένα χαρούμενο μέλλον και μαζί τους να φέρει το όνειρο σε όλους... ήταν ένας ακόμη σωτήρας. Στα είκοσι δύο, μόλις τελείωσε τις σπουδές του, ήταν έτοιμος να διεκδικήσει τα πάντα, ώστε να πετύχει τα όνειρά του...επίσημα...με όλα τα πτυχία που απαιτούσε το όνειρο... Έπειτα ήρθε η προσωρινή δουλειά (μέχρι να δούμε τι θα γίνει για να πιάσουμε την καλή), μετά ήρθε η νέα γενιά που είχε περισσότερη όρεξη να διεκδικήσει τη σωτηρία του κόσμου, αφού οι δυνάμεις του Δημήτρη άρχισαν να επαρκούν μετά βίας για τον κ. διευθυντή και τις απαιτήσεις του, στις οποίες αν μπορούσε να φανεί αρκετά ικανός, θα μπορούσε σε 2-3 χρόνια να τον προτείνει ο κ. διευθυντής για μία ανώτερη θέση ....μετά ήρθαν και τα δάνεια .... οι κάρτες .... η απαιτητική ζωή που στήριζε τη συνθετική

30

ευτυχία του (σπίτια, ταξίδια, αυτοκίνητα, διασκέδαση) τίποτα διαφορετικό από ό,τι έκαναν όλοι δηλαδή, αλλά πολύ διαφορετικό από όσα είχε πραγματική ανάγκη για να αισθάνεται πλήρης ή μάλλον επαρκής. Σκέφτηκε πως αν μπορούσε να πειθαρχήσει σε όσα χρειαζόταν πραγματικά και όχι σε όσα ήθελε γενικά, η ζωή του θα ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε και χρειαζόταν. Θυμήθηκε εποχές που έκανε μάλιστα και κήρυγμα στους δικούς του, όταν ήταν νεότερος. Συνήθιζε να τους λέει και το εξής ωραίο: - “Πατέρα, οφείλεις ν ΄ανακαλύψεις την ομορφιά στην ασχήμια της καθημερινότητας και να μην καλύπτεις συνεχώς την ομορφιά με την ασχήμια. Ας προσθέσουμε ελπίδα στις αρνητικές σκέψεις μας κι ας μην γεμίζουμε με αρνητισμό τις όποιες ελπιδοφόρες σκέψεις μας. Eίμαστε στη ΖΩΗ! Ας τη ζήσουμε λοιπόν με ελπίδα, πίστη και αγάπη!” Ωραίο πράγματι...αλλά που το θυμήθηκε τώρα! Του ήρθε στο μυαλό η εικόνα του πατέρα του να χαμογελά... - “ Αυτό το παράθυρο είναι πίνακας ζωγραφικής... θα έλεγες πως δεν υπάρχει καλύτερος ζωγράφος από το Δημιουργό μας... ολόλαμπρος ήλιος.... ούτε ένα συννεφάκι... και πόσο, μα πόσο γαλανός ουρανός! Πράγματι θα έλεγες πως είναι τέλειος πίνακας ζωγραφικής...” Έβλεπε τον Κυριόπουλο να κοιτά και να απολαμβάνει πραγματικά, παίρνοντας ανάσες ζωής, πάνω από ένα λεκανοπέδιο, που έπαιρνε μόνο ανάσες αναστεναγμού... - “Μου αρέσει ν’ αφήνω τις κουρτίνες ανοιχτές. Όταν

31

κάθομαι στο γραφείο μου, βλέπω μόνο την κορυφή του βουνού και τον ουρανό .... με κάνει να αισθάνομαι πως είμαι στη φύση κατά κάποιον τρόπο....” - “Σου αρέσει η φύση λοιπόν!” - “Ναι πολύ! Είναι όνειρό μου να μείνω κάποια στιγμή μόνιμα σε μία φάρμα, σ’ ένα καταπράσινο περιβάλλον, με την οικογένειά μου και να εργάζομαι με χαρά και ενθουσιασμό από το γραφείο μου... ίσως να γράφω .... ναι ... νομίζω θα μπορούσα να γράφω εξαιρετικά -αν το προσπαθούσα- ίσως και να προετοιμάζομαι με αυτό το παράθυρο εδώ .... δεν ξέρω... η ζωή αλλάζει ... τα χρήματα ... η οικογένεια ... είμαι λίγο μπερδεμένος...” - “ Μοιάζεις σαν ένα καράβι δεμένο στο λιμάνι .... Κάποιος πρέπει να σου κόψει το σκοινί για να σαλπάρεις.... εκτός αν αποφασίσεις τελικά να το κάνεις μόνος σου!” - “Ξέρεις, έχω επισκεφτεί και κάποιους ψυχολόγους κατά καιρούς... κρίσεις πανικού ... πήρα βοήθεια όταν τη χρειάστηκα -ουσιαστικά ήταν λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου που επισκέφτηκα ειδικούς- αλλά η ψυχή μου ζήταγε... δεν ήθελα να μείνω στο παρελθόν... ήθελα να πετάξω στο μέλλον... να φύγω από τη μικρή πραγματικότητα που βίωνα ... να κάνω κάτι πραγματικά δημιουργικό για τη ζωή μου.... βλέπεις δεν έκλαψα τόσο για το θάνατο του πατέρα μου, όσο για τα πεθαμένα μου όνειρα, που τα είδα με ταφόπλακα στο νεκροταφείο της καρδιάς μου... Ο πατέρας μου, πάντα μου έλεγε να είμαι υπεράνω των

32

καταστάσεων...πάντα...ποτέ όμως δε μου διευκρίνισε τι εννοούσε.... μάλλον δεν του άφησα το χρονικό περιθώριο. Έκανα τις επαναστάσεις μου, γιατί πίστευα πως ό,τι μου έλεγε είχε μεν δίκιο, αλλά εγώ ήμουν νέος, είχα τη δύναμη, είχα τα όνειρα, είχα τη ζωή μπροστά μου, ήθελα να κάνω τα πάντα αλλιώς, δεν ήθελα να βολευτώ σε μία κατάσταση μόνιμης στασιμότητας. Με ενοχλούσε όμως, που έκανα τα πάντα τελικά, για να ακολουθήσω τον ίδιο τρόπο ζωής, ενώ επιζητούσα το αντίθετο... Έχω ακολουθήσει πολλά μονοπάτια...το δικό σου ξέρω από που ξεκινά, αλλά δεν ξέρω που οδηγεί... Κυριόπουλε. Θέλω όμως πολύ να μάθω.” - “Όπως σου είπα το δρομολόγιο είναι έτοιμο. Το πλήρωμα σε ετοιμότητα. Δώσε το σύνθημα και ξεκινάμε. Δεν ήρθα στη ζωή σου για να δω τι κάνεις με το όνειρό σου, αλλά για να βεβαιωθώ πως αφού ξέρεις όλα αυτά τα χρόνια τι να κάνεις, πως πλέον κάνεις αυτό που ξέρεις. Πράξη...πράξη είναι η λέξη που πρέπει να επενδύσεις. Σε λίγο καιρό θα είσαι έτοιμος να περπατάς μόνος, στη λεωφόρο της πραγματικής ζωής, όπου η πληρότητα, η χαρά και η προσωπική ολοκλήρωση θα είναι μόνιμοι σύντροφοι του ταξιδιού σου. Σου το λέω μέσα από προσωπική βιωματική εμπειρία. Ξεκίνησα ως προπονητής αθλητής παράλληλα με τη θέση του καθηγητή σε σχολεία, αλλά είδα πως οι αθλητές μου ήθελαν και ψυχολογική υποστήριξη για να πετύχουν τους στόχους τους και τότε ξεκίνησα τις σπουδές μου στη συμβουλευτική ψυχολογία. Παράλληλα με αυτές

33

τις σπουδές, γνώρισα και μία άλλη επιστήμη, που παρέχει απίστευτες προοπτικές σε όποιον την αξιοποιήσει. Το life coaching. Πρώτα το διδάχτηκα επιστημονικά κι έπειτα πήρα το πτυχίο μου κάνοντας την πρακτική μου εξάσκηση με παράλληλη χρήση του στον εαυτό μου. Με βοήθησε να βελτιώσω τη ζωή μου σε όλους τους τομείς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι περισσότεροι επιτυχημένοι άνθρωποι στη ζωή έχουν τον προσωπικό τους life coach! Μπόρεσα μέσα από μία διαδικασία που θ΄ακολουθήσουμε και μαζί να κάνω πράξη όσα ήθελα στη ζωή μου. Δοκιμάστηκα στην ευκρίνεια, την εστίαση και τη δράση σχετικά με τους στόχους μου. Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου ... έφτασα πέρα από τα όρια που αρχικά είχα θέσει για να τα ξεπεράσω τελικά! Δημήτρη πρέπει να δουλεύεις πρώτα και περισσότερο για τον εαυτό σου και έπειτα για όλα τ΄ άλλα. Αν δουλεύεις για τον εαυτό σου περισσότερο από τη δουλειά σου, θα έχεις αποτελέσματα που τώρα δε μπορείς να κατανοήσεις. Κι αυτό γιατί είναι μία προσωπική βιωματική διαδικασία. Σκέψου επίσης πως όταν προσφέρεις έναν τέτοιο σύμμαχο στους υπαλλήλους σου, αλλά και στη ζωή τους, επενδύεις σ΄ ένα κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας και σίγουρης απόδοσης. Δε θα πρόσφερες ένα τέτοιο δώρο πρώτα στον εαυτό σου; Έχεις μία μικρή άποψη από τα σεμινάρια εκπαίδευσης προσωπικού! Γνωρίζεις πόσο σημαντικά και αποδοτικά είναι!

34

Σου αφήνω τα απαραίτητα έγγραφα συνεργασίας. Θέλω την υπογραφή για το “δρομολόγιο”. Όλα θα πρέπει να γίνουν επίσημα. Μελέτησέ τα καλά. Υπογράφουμε και ξεκινάμε. Μένει μόνο να κανονίσουμε το πρόγραμμά μας. Ας ανοίξουμε την αντζέντα μας!”

35

Όλα κανονίστηκαν. Ο Δημήτρης ξεκινούσε με ενθουσιασμό το ταξίδι της αλλαγής. Μία νέα ζωή τον περίμενε και δεν ήταν μόνο ο ερχομός του παιδιού του ή ο γάμος του με τη Μαίρη, αλλά η προσωπική του αναγέννηση μέσα από το όνειρο... Μικρός, πριν κοιμηθεί, διάβαζε για τα όνειρα κάποιων που έγιναν πραγματικότητα και μάλιστα επεδίωκαν σπουδαία κατορθώματα... όχι σαν τα δικά του, που ήταν πλέον απλά καθημερινά πράγματα... Σκεφτόταν, πως τα βιβλία των ονείρων είναι γεμάτα από ιστορίες “τρελών” που κατάφεραν το αδύνατο για μας

Ο νέος δρόμος

Πόσο γρήγορα προχωρά η ζωή και πόσο αργά μαθαίνουμε ν΄αγαπάμε, να σεβόμαστε, να αξιοποιούμε τα ταλέντα, τις κλίσεις μας, τα όνειρά

μας, να ζούμε τις στιγμές με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, χωρίς κρίσεις και συγκρίσεις, ν’ απολαμβάνουμε τη ζωή χωρίς να προσπαθούμε να

βγούμε συνεχώς νικητές σ΄ένα στίβο που είναι καθορισμένονα νικά πάντα η ζωή.

36

τους “λογικούς”... Ονειρεύτηκαν και πέτυχαν να κάνουν το καλύτερο που μπορούσαν, όχι τόσο για τους ίδιους, αλλά για μας που απολαμβάνουμε τα όνειρά τους... Μπελ, Έντισον, Κολόμβος, Γουτεμβέργιος, αδελφοί Ράϊτ, Τέσλα ..... Αυτούς θέλησε να αντιγράψει στην ηλικία των 18 χρόνων, αλλά τώρα σκέφτηκε πως για να γίνει ευτυχισμένος, δε χρειάζεται να κάνει δύσκολες εφευρέσεις, αλλά απλές καθημερινές. Αυτό ζήταγε λοιπόν. Απλά καθημερινά πράγματα που θα τον γέμιζαν χαρά και προσωπική ολοκλήρωση. Αυτό ακριβώς! Συμπλήρωσε κάτω από το ραντεβού τους το εξής: “...ας ανακαλύψουμε την ομορφιά, την αγάπη...την πίστη...απλά πράγματα... ας ανέβουμε τη σκάλα της ζωής... ένα σκαλί τη φορά.... δεν έχει σημασία αν δε βλέπουμε την κορυφή...ας κάνουμε το βήμα... Ας κάνουμε όνειρα... ποτέ δεν ξέρεις...μπορεί και να βγουν αληθινά!” Η χαρά του ήταν ήδη απίστευτη... μία νέα ζωή μόλις ξεκινούσε αποφασιστικά, με ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό κι από τα νεανικά του χρόνια, αναβιώνοντας παράλληλα ένα κρυμμένο όνειρο. Σε δύο μέρες το πρόγραμμα έμπαινε σε εφαρμογή. Σηκώθηκε από το γραφείο του και κατευθύνθηκε προς το παράθυρό του. Ο ήλιος εξακολουθούσε να λάμπει. - “Τι ωραία μέρα” είπε δυνατά και πήρε μία ανάσα ζωής! Ένοιωθε ανακούφιση και σιγουριά για τη νέα του ζωή. Αποφάσισε να αισθάνεται σα να ζει ήδη, το αποτέλεσμα του ονείρου. Αμέσως άλλαξε η στάση, η διάθεση και η άποψή

37

του για τη ζωή.... Ήξερε, πως αλλάζοντας ο ίδιος, αλλάζει και η ζωή. Ήξερε, πως όσο αποφασισμένος κι αν ήταν, έπρεπε να εστιάζει στο στόχο και να βιώνει το συναίσθημα της ευτυχίας κάθε στιγμή σαν να ήταν ήδη γεγονός. Τότε δε μπορούσε να μην πετύχει.! Ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο γραφείο του και να κάνει το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας. Πήρε την κάρτα του Κυριόπουλου και μηχανικά κοίταξε την πίσω όψη της, πριν την τοποθετήσει στην καρτοθήκη του .... τότε με έκπληξη και συγκίνηση, ξαναδιάβασε πολλές φορές αυτό, που χειρόγραφα του είχε γράψει ο Κυριόπουλος ως προσωπικό μήνυμα: “Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος, η πεταλούδα το λέει ζωή.” Λάο Τσε Πλημμυρισμένος από χαρά, σκέφτηκε να το μοιραστεί με κάποιον... και δεν ήταν άλλος από την αγαπημένη του Μαίρη! “Καλημέρα αγάπη μου, καλημέρα Μαιρούλα μου, καλημέρα γυναικούλα μου...” ξέσπασε με κραυγές ευτυχίας, χωρίς να περιμένει την απάντησή της και θα συνέχιζε αν δεν τον έκοβε απότομα η γραμματέας της Μαίρης με μία κοφτή απάντηση: - “Κύριε Ζωΐτση, καλημέρα σας. Η κ. Χοπιάδη είναι σε meeting αυτή τη στιγμή και κρατάω και τα δύο τηλέφωνά της. Σημειώνω ότι τηλεφωνήσατε και θα σας καλέσει αμέσως μόλις μπορέσει. Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι άλλο; .... Ευχαριστώ! ..... Καλημέρα σας!”.

38

Μέχρι τώρα δεν είχε παρατηρήσει ιδιαίτερα τη συμπεριφορά της κοπέλας αυτής. Ήταν η πρώτη φορά που έμεινε περισσότερο στα λόγια της, αναλογιζόμενος την τοξικότητα των συναισθημάτων που κυκλοφορεί γύρω μας. Τι πιο σημαντικό από το να προσθέσει με το λόγο της, μία νέα και όμορφη κοπέλα, τη γλυκύτητα και το χαμόγελο που αρμόζει σε μία καλημέρα...καλή μέρα... Πόσο καλή μπορεί να είναι όμως, όταν διοχετεύεις μέσα της τον κακό σου εαυτό; Πόσο τοξικοί γινόμαστε από συνήθεια, χωρίς να στεκόμαστε μία στιγμή για να δούμε τον άλλο στα μάτια και να του εκπέμψουμε αύρα καλοσύνης, τρυφερότητας και γιατί όχι... αγάπης...”. Μία καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει κάτω” λέει και το γνωστό τραγούδι μίας άλλης εποχής! Ζούμε στο λεκανοπέδιο και διαμαρτυρόμαστε για το τοξικό νέφος που αναπνέουμε, χωρίς στιγμή να ενδιαφερόμαστε για το τοξικό συναίσθημα που κυκλοφορεί στο αίμα μας και είναι τόσο δηλητηριώδες, που είναι ικανό να σκοτώσει όχι μόνο εμάς, αλλά και όσους είναι γύρω μας... ο καλός λόγος... αυτόν θυμάσαι και αγαλλιάζει η καρδιά σου....ο κακός λόγος ... αυτόν θυμάσαι και σφίγγεται η ψυχή σου.... Σκέφτηκε τη μητέρα του, την κυρία Σοφία και τη γλυκύτητά της. Επισκεφτόταν τακτικά τον πνευματικό της και πάντα μετέφερε και στο Δημήτρη, όσα τη συμβούλευε. Θυμήθηκε μάλιστα πως τελευταία του είχε πει κάτι που του έκανε πολύ εντύπωση και μάλιστα το έγραψε κάπου....

39

Άνοιξε την τσάντα του.. έψαξε τα τσεπάκια...να το... εκεί ήταν... διάβασε αργά, ζώντας κάθε λέξη: “Καταναλώνουμε καθημερινά πολύτιμη ενέργεια με τις φωνές μας, τόσο προς τον εαυτό μας, όσο και προς τους άλλους, χωρίς να καταλαβαίνουμε πως η πόρτα της καρδιάς των ανθρώπων ανοίγει ΜΟΝΟ στον ευγενικό λόγο. Όποιος μιλά γλυκά, στάζοντας μέλι στις ψυχές των άλλων, μαλακώνει ευεργετικά πρώτα τη δική του ψυχή και έπειτα γλυκά και ωφέλιμα γλιστρά και στην καρδιά των άλλων. Ο λόγος μας δεν έχει μόνο αξία, αλλά είναι αξία και αρχή ζωής!”. - “Αχ! ρε μάνα!” αναφώνησε και σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε, όχι μόνο γι αυτό, αλλά και γιατί κάθε φορά που τον έβλεπε, του έλεγε να της τηλεφωνεί καμιά φορά, γιατί... οι άνθρωποι φεύγουν ξαφνικά και... - “Καλημέρα κυρά Σοφία!” - “Καλημέρα αγόρι μου! Καλημέρα Δημήτρη μου! Τι κάνεις αγοράκι μου;” - “Μαμά σου έχω ευχάριστα. Αλλά θα έρθω καλύτερα από κει να τα πούμε. Θα είσαι σπίτι το μεσημέρι;” - “Το μεσημέρι; Πως έτσι; Και βέβαια αγόρι μου! Που να πάω εγώ ... μόλις μαγείρεψα .... αλλά δε μου τηλεφώνησες πιο πριν ... θα έφτιαχνα καλύτερο φαγητό... κάτι που σου αρέσει... καλά θα σου ετοιμάσω κάτι τώρα!” - “Το φαγητό που μου αρέσει πιο πολύ απ’ όλα όσα έχω δοκιμάσει, είναι το φαγητό της μαμάς και γι αυτό έρχομαι. Μην κάνεις τίποτα. Σε είκοσι λεπτά είμαι εκεί.”

40

Έκλεισε γρήγορα το τηλέφωνο και βγαίνοντας από το γραφείο του, είπε στην Ευγενία: - “ Θα λείψω... θ’ αργήσω... ανέβαλε τα πάντα για αύριο. Έχω πιο σημαντικά ραντεβού σήμερα, με θέματα που δεν έχω τακτοποιήσει ακόμη!” Η γραμματέας του “έμεινε κάγκελο”. Ποια ραντεβού ήταν αυτά που δεν γνώριζε η προσωπική του γραμματέας; Ποια δύναμη τον έβγαλε από το γραφείο του, αλλά κυρίως από το πρόγραμμά του, που μέχρι τώρα δεν τροποποίησε ούτε μια μέρα; Που ήθελε να πάει και γιατί δεν την ενημέρωσε; Γιατί, γιατί, γιατί; Δεν θα τον άφηνε έτσι... - “Κύριε Ζωΐτση...συγνώμη...τι να πω σε όποιον σας ζητήσει;” - “Απλά....να με καλέσει στο κινητό... και αν μπορώ θ’ απαντήσω! Απλά, πολύ απλά. Κάνε τη ζωή σου απλή, Ευγενία, απλή, σήμερα κιόλας!” - “ Ναι κ. Δημήτρη! Απλά, πολύ απλά... απλή!” επανέλαβε έκπληκτη η Ευγενία. Πάντα αισθανόταν νοσταλγία για την όμορφη γειτονιά και για το πατρικό του σπίτι. Τα σπίτια των φίλων του ήταν κοντά... το σχολείο .... η πλατεία .... ο κήπος της κυρά-Σοφίας με τα λουλούδια... το δωμάτιό του .... των γονιών του .... Τώρα μοναξιά. Άσχημο πράγμα η μοναξιά! Της μιλάς και δε σου απαντά. Ακούει, αλλά δε μιλάει. Τη μόνη φορά που παίρνει απάντηση είναι όταν της χτυπά την πόρτα η αγάπη....

41

- “Κυρά Σοφία!!!” φώναζε χτυπώντας την πόρτα. - “Τώρα, τώρα... σιγά... έρχομαι!” Η πόρτα άνοιξε και η χαρά αγκάλιασε τη μοναξιά και μαζί προχώρησαν ευτυχισμένοι. - “Λοιπόν κυρά Σοφία, ετοιμάσου...” την άρπαξε μονομιάς, τη σήκωσε ψηλά και της λέει: - “ Πεθερά ή γιαγιά;” συνέχισε να τη στριφογυρίζει τόσο γρήγορα, που ζαλίστηκε η γυναίκα... - “Σταμάτα τρελόπαιδο... σταμάτα... ζαλίστηκα παιδί μου σου λέω ... σταμάτα!”Την άφησε κάτω και χαμογελώντας οι δυό τους έκατσαν στο σαλονάκι για να ηρεμήσουν λίγο από το στριφογύρισμα... - “ Με ζάλισες καλά - καλά και τώρα θες απαντήσεις...Τι μου λες; Δεν καταλαβαίνω! Τι πεθερά και γιαγιά; Μακάρι να παντρευτείς ... να μπεις σε μία σειρα...να κάνεις οικογένεια ... να τακτοποιηθεί κι αυτό το κορίτσι ... τόσα χρόνια μαζί .... τι περιμένετε; Να σε βλέπει και αυτός ο πατέρας σου από κει πάνω, να σε καμαρώνει... Εκτός αν ... μήπως... με ρωτάς γιατί θέλετε μόνο παιδί και όχι γάμο; Α! Εδώ να σου πω την αλήθεια, μπορεί να με πεις άλλης εποχής, αλλά σε μεγαλώσαμε με αρχές ... δεν ξέρω αν θες ...” - “Κυρά Σοφία, είμαι στην ευχάριστη θέση να σου αναγγείλω το γάμο μου και τη γέννηση του γιου μου...” - “Γάμος; Γέννηση; Τι λες Δημήτρη μου;” - “Αυτό που ακούς μανούλα μου! Παντρεύομαι και

42

γίνομαι και μπαμπάς. Μεγάλες αλλαγές... Και ξέρεις κάτι. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τόσο ωραία, τόσο έτοιμος ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Μία νέα ζωή έρχεται και περιμένει από εμένα να γίνω καλύτερος, περισσότερος απ’ ότι είμαι, ανώτερος... αυτό είναι το όνειρό μου μαμά.! Να γίνω καλύτερος, αποκτώντας όλα αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω μία ευτυχισμένη ζωή. Μία ζωή που θα έχει τα καλύτερα, σε όσα έχουν πραγματική αξία. Κάποτε ήθελα να σώσω τον κόσμο και τώρα μία φωνή μέσα μου φωνάζει να σώσω τον εαυτό μου και ξέρω πραγματικά πως αλλάζοντας εγώ, θ’ αλλάξουν όλα και ο κόσμος γύρω μου. Μαμά, μπορεί να είμαι σαράντα χρόνων, αλλά όλη η προετοιμασία που έκανα μέχρι τώρα, ήταν για να ζήσω την πραγματική ζωή που ανοίγεται μπροστά μου. Θέλω και μπορώ να προσφέρω στην οικογένειά μου έναν καλύτερο Δημήτρη. Το αξίζω πρώτα εγώ κι έπειτα εσείς!” - “Δημήτρη μου, αγόρι μου...τι να πω! Η χαρά μου είναι η ευτυχία σας! Σε βλέπω χαρούμενο και αυτό έχει για μένα τη μεγαλύτερη αξία. Ο παπούλης ξέρεις τι μου είπε χθες; Πως η ζωή του άλλαξε όταν γνώρισε το Θεό... στα τρανταοχτώ του χρόνια... μέχρι τότε βασανίστηκε, αλλά κατάλαβε πως κάπου υπήρχε ο δικός του δρόμος, απλά δεν ήταν έτοιμος... και μου είπε λοιπόν ότι: “ερχόμαστε στη ζωή επιζητώντας πολλά... πάρα πολλά! Κάποτε ζήτησα κι εγώ από το Θεό πολλά για ν΄απολαύσω τη ζωή, μέχρι που

43

κατάλαβα πως ο Θεός μου έδωσε ζωή για να τ΄απολαύσω όλα!!!!.” Τι να πω εγώ λοιπόν! Ας γίνει το θέλημά του.” Τι ωραίο μάθημα ήταν αυτό. Τι σοφά λόγια άκουσε πάλι με τη γλυκύτητα της φωνής της κυρά - Σοφίας. Πόσο πολύτιμη ήταν η παρουσία της στη ζωή του.... ένας άγγελος επί γης!

44

Αφού γέμισε κυρίως πνευματική τροφή με την κυρά- Σοφία ξεκίνησε για το γραφείο της Μαίρης. Είχαν ήδη συμφωνήσει πως θα πήγαιναν μαζί στο γιατρό. Εξάλλου πως θα μπορούσε να λείπει από το ραντεβού με τη νέα ζωή! Στο δρόμο συνεχώς σκεφτόταν πόσες αλλαγές συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή των ανθρώπων, χωρίς πραγματικά να δίνουμε την απαιτούμενη προσοχή. Δε δίνουμε τη σημασία που πρέπει, σε αυτά που μας συμβαίνουν. Αλλαγές που μας περνάνε από μαθήματα ζωής. Γέννηση, σπουδές, εργασία, γάμος, οικογένεια, καθημερινότητα.

Η ζωή ξεκινά

Όταν η ευτυχία έρχεται στη ζωή κάποιου, έρχεται τόσο ξαφνικά και με τέτοια ταχύτητα που δεν

προλαβαίνει να τη ζήσει σε στιγμές, αλλά σε συνολική αξία ζωής.

45

Πόσο γρήγορα προχωρά η ζωή και πόσο αργά μαθαίνουμε ν΄αγαπάμε, να σεβόμαστε, να αξιοποιούμε τα ταλέντα, τις κλίσεις μας, τα όνειρά μας, να ζούμε τις στιγμές με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, χωρίς κρίσεις και συγκρίσεις, να απολαμβάνουμε τη ζωή χωρίς να προσπαθούμε να βγούμε συνεχώς νικητές σ΄ένα στίβο, που είναι προκαθορισμένο να νικά πάντα η ζωή. Ας γίνουμε ώριμοι στη γνώση της ζωής αντλώντας σοφία από το πέρασμα τον αλλαγών στη ζωή μας και μέσα από τη γνώση της κάθε εμπειρίας, ας μάθουμε, ώστε να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια μαθήματα. Κάθε μέρα η δασκάλα - ζωή μας μαθαίνει να είμαστε πιο δυνατοί μόνο μέσα από τις αδυναμίες που αντιμετωπίζουμε, πιο σωστοί από τα λάθη, πιο ανθρώπινοι από την απανθρωπιά, πιο καλοί από την κακία, πιο ευτυχισμένοι από τη δυστυχία, πιο προσεκτικοί από την απροσεξία. Πόσο καλοί μαθητές της είμαστε όμως; Όσοι μαθαίνουν από τα μαθήματα περνούν τις τάξεις και προάγονται, ενώ όσοι κοιτούν το ρολόι για να περάσει η ώρα και να έρθει το διάλλειμα παραμένουν στην ίδια τάξη. Όμως ο χρόνος δε χρειάζεται να περνά τις τάξεις, μόνο εμείς... Οι άνθρωποι που μένουν στάσιμοι στη ζωή, είναι αυτοί που παίρνουν συνεχώς τα ίδια μαθήματα, ώστε να φτάσει κάποτε -κι αν έρθει αυτή η στιγμή- που θα καταλάβουν πως πρέπει να γίνει κτήμα τους η γνώση που τους προσφέρεται από το ίδιο μάθημα και να προχωρήσουν

46

στο επόμενο επίπεδο. Η ζωή μας είναι μία σειρά αλλαγών, μία συνεχής εναλλαγή που μας μεταφέρει από το ένα στάδιο γνώσης του εαυτού μας στο άλλο. Ζούμε σε μία πραγματικότητα για μία στιγμή και όσο εξελισσόμαστε, περνάμε σε ένα άλλο επίπεδο επίγνωσης, αφού η πληροφορία που δεχόμαστε κάθε φορά μας κάνει πιο ώριμους, πιο αναπτυγμένους πνευματικά, έτοιμους να ζήσουμε την πραγματική μας αποστολή στον κόσμο αυτό. Η ζωή είναι πράγματι ένα σχολείο και μάλιστα ξεκινά αρκετά νωρίς, σε ηλικία μηδενική, όπου όλοι μας χωρίς να μιλάμε ή να αισθανόμαστε ακόμη ώριμα, μπορούμε να διδαχτούμε καθημερινά μαθήματα εξέλιξης της ζωής μας. Ερχόμαστε για ν’ ανακαλύψουμε τις δυνατότητές μας και την αποστολή μας, σ’ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Όλοι μας έχουμε προορισμό, όλοι μας έχουμε χαρίσματα που οφείλουμε να δούμε κι αν δεν μπορούμε να τα δούμε ακόμη, μπορούμε να τ΄ανακαλύψουμε και να τα καλλιεργήσουμε προς όφελος όλων. Ο Δημήτρης μόλις είχε φτάσει στον προορισμό του και οι σκέψεις διακόπηκαν, για να συνεχίσει το όνειρο της νέας του ζωής. Η Μαιρούλα ήταν ήδη έτοιμη και μπήκε με χαρά στο αυτοκίνητό του. Όλη την ώρα του έλεγε για τις ετοιμασίες που σκόπευε να δρομολογήσει και για κάποια πράγματα που ξεκίνησε σήμερα κιόλας. Βέβαια έπρεπε να συμφωνήσουν και στην ημερομηνία του γάμου τους, στο

47

πως και που... Η χαρά της ξεχείλιζε από παντού και ήταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένη που δεν άφηνε χώρο για κανένα άλλο συναίσθημα να μπει ανάμεσά τους. Ο Δημήτρης χαιρόταν καθε δευτερόλεπτο ευτυχίας και αναρωτιόταν πόσο ακόμη μπορούσε ν’ αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο.... Λένε πως όταν η ευτυχία έρχεται στη ζωή κάποιου, έρχεται τόσο ξαφνικά και με τέτοια ταχύτητα, που δεν προλαβαίνει να τη ζήσει σε στιγμές, αλλά σε συνολική αξία ζωής. Η σημερινή μέρα ήταν το σύνολο πολλών απολαυστικών στιγμών με κεντρική εικόνα τον υπέρηχο του παιδιού του. Ένας σπόρος ελπίδας άστραφτε μπροστά στα μάτια του και ήταν τόσο μαγικός, που μπορούσε να μαγνητίσει τα μάτια του ακόμη και για όλη του τη ζωή... Δεν είχε σκεφτεί να γίνει πατέρας τόσο σύντομα... βέβαια ήταν τ’ όνειρό του ν’ αποκτήσει ένα γιο, που θα είχε το όνομα του πατέρα του και θα μοιραζόταν τον κόσμο μαζί του... ένα γιο που θα του μάθαινε τις αξίες της ζωής, χωρίς να του ζητά να τις εφαρμόζει για να αισθάνεται περήφανος... Ανήκε στη γενιά του 70 και έπρεπε να στηρίξει την ελευθερία της επιλογής στον τρόπο ζωής. Καταλάβαινε ήδη πως πρέπει να είναι πλέον υπεύθυνος, όχι μόνο ως προς το παιδί του, αλλά και προς τον εαυτό του. Ήταν πρωταρχική ανάγκη να έχει ένα πλάνο ζωής... να ξέρει που πηγαίνει .... πως πρέπει να είναι ως γονιός...να γνωρίσει τι

48

είδους, τι ποιότητας άνθρωπος είναι, για να μπορέσει να δει τις αδυναμίες και τα τυφλά του σημεία... να διώξει ό,τι παλιό και αναποτελεσματικό έχει μέσα του ακόμη και να ξαναγεννηθεί ώριμος πνευματικά για την νέα του ζωή .... για το νεογέννητο παιδί... να γίνει ένας νεογέννητος γονιός, αλλά και σύζυγος... Βέβαια δεν είχε καμία σημασία να γίνει γονιός ή σύζυγος, αν μόνο ξαναγεννιόταν ως ποιοτικά καλός άνθρωπος. Αρμονικός με το είναι του, “οικολογικός” και “φιλικός” προς το περιβάλλον του. Με ανακυκλώσιμες πράξεις καθημερινότητας βασισμένες σε αξίες διαχρονικές και ωφέλιμες. Ήξερε βαθιά μέσα του πως αν ήταν καλός σαν άνθρωπος ο ίδιος, θα μπορούσε να είναι καλός παντού και με οποιαδήποτε ιδιότητα, είτε του γονιού, του συζύγου, του διευθυντή, του φίλου... Συνειδητοποιούσε πως υπάρχει λόγος να ζούμε την ομορφιά της ζωής με τη δύναμη της αγάπης, της προσφοράς, της πίστης, της προσπάθειας, της ελπίδας και της επισήμανσης της μεγάλης αξίας της ζωής στα παιδιά μας, πως έχουμε αποστολή να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή για τη ζωή τους, πως έχουμε έργο και όχι αγγαρεία να φέρουμε σε πέρας. Έχουμε όραμα να πραγματοποιήσουμε και όχι ένα όνειρο για να ονειροπολήσουμε. Έχουμε λογική για να το δρομολογήσουμε και καρδιά για να το ολοκληρώσουμε. Ήθελε να γίνουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ ότι έγινε με τον ίδιο. Όταν γεννήθηκε, ήρθε σ’ έναν κόσμο

49

που όλοι του μάθαιναν το καλύτερο για ό,τι υπάρχει γύρω του. Αργότερα ήρθαν κι άλλοι ... συμμαθητές ... φίλοι ... δάσκαλοι, που ήθελαν να του πουν για το δικό τους κόσμο... καλό ... όμορφο ... δύσκολο ... επικίνδυνο .... άδικο κι έπρεπε να διαλέξει .... για να ζήσει τελικά κι αυτός σε κάποιο κόσμο! Τότε έμαθε πως όλοι είχαν μία ΑΠΟΨΗ, αλλά κανείς τη ΓΝΩΣΗ της ζωής. Κοίταξε μέσα του τότε και αποφάσισε να μάθει από το μόνο παντογνώστη, την αλήθεια: Διάβασε λοιπόν πως ήρθε σ’ έναν κόσμο για να θαυμάζει ευγνωμονώντας κι όχι να τρομάζει κατηγορώντας... Κάθησε μετά στο σταυροδρόμι της ζωής και είδε πως είχε ό,τι χρειαζόταν για να το κάνει! Χέρια για να φτιάχνει θαυμαστά έργα, πόδια για να περπατήσει τη θαυμαστή πλάση, μάτια για να πιστεύει κάθε στιγμή το θαύμα που ζει και λόγο για να το μεταφέρει στους άλλους. Έτσι προχώρησε, γνωρίζοντας, αλλά κυρίως αναγνωρίζοντας... τη σημασία της κάθε θαυμαστής στιγμής! Πως είναι δυνατόν να ξέχασε όλα αυτά ένας σωτήρας των 18 χρόνων... Είχαν περάσει τόσα χρόνια... Είχε αφήσει τόσο χώρο... Πόσο καθυστέρησε τη ζωή του... Έπρεπε να αναβιώσει το θαύμα. Ήξερε πως η ζωή που ζούμε δεν είναι προετοιμασία ή πρόβα, αλλά είναι η μία και μόνη παράσταση της ζωής μας. Έπρεπε λοιπόν να δράσει σύντομα. Έπρεπε... έπρεπε... και τότε θυμήθηκε κάποιο από τα βασικά μαθήματα της ζωής: “οι επιτυχημένοι λένε πάντα πρέπει, οι αποτυχημένοι

50

έπρεπε...”. Σε μόλις 7,5 μήνες θα γινόταν μπαμπάς. Χρειαζόταν άμεσα ένα ενδοσκόπιο, για να ελέγξει κάθε πτυχή του εαυτού του, κάθε κρυμμένη γωνιά, που όφειλε να δει κατάματα και μ’ ένα καλό πλάνο ζωής, ένα καλό εγχειρίδιο, ένα δρομολόγιο ευτυχισμένης ζωής θα μπορούσε να γίνει ένας ολοκαίνουριος άνθρωπος. Δρομολόγιο; Καράβι; Κάτι του θύμισαν όλα αυτά! Ο Κυριόπουλος .... ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή. Είχε στόχο... είχε όνειρα... χρειαζόταν και κάποιον για να τα δρομολογήσει. Ήταν αποφασισμένος...ακόμη κι αν ο Κυριόπουλος δεν ήταν αυτός που έπρεπε, θα έβρισκε τον καλύτερο δάσκαλο, τον καλύτερο χάρτη, τα καλύτερα εργαλεία που θα τον βοηθούσαν να φτάσει εκεί, που τόσο λαχταρούσε η καρδιά του. Θα πραγματοποιούσε το όνειρο της ζωής του!!! Θα έμπαινε στο στίβο της ζωής επιζητώντας τη νίκη, θα αγωνιζόταν γι αυτό. Δεν ήθελε απλά να είναι ένας αθλητής του στίβου ή ένας μαραθωνοδρόμος, ήθελε με όλη του την καρδιά να γίνει πρωταθλητής ζωής! Η απόφαση δεν ήταν στο χέρι του, αλλά στο μυαλό του και μάλιστα στην καρδιά του μυαλού του, στην καρδιά της λογικής! Ήρθε η Τετάρτη και ήταν ήδη έτοιμος να δεχτεί τον προπονητή της ζωής του. Δεν ήταν ένα απλό και συνηθισμένο ραντεβού. Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να ξεκινήσει τον προσωπικό του αγώνα. Είχε σύμμαχο την

51

ευτυχία και αυτό, του ήταν αρκετό για να τροφοδοτήσει με καύσιμα το κίνητρο της αλλαγής. - “Καλημέρα” είπε ο Κυριόπουλος. - “Χαίρετε” είπε ο Δημήτρης.Κάτι είχε αλλάξει... Η χαρά είχε αλλάξει θέση. - “Θα ήθελα κατ’ αρχήν να σου πω, ότι διάβασα κάθε λεπτομέρεια σε όσα χαρτιά μου άφησες, συμφωνώ και αποδέχομαι όλα όσα αναφέρονται, αλλά θα ήθελα να σου ζητήσω, πριν ξεκινήσουμε, να γίνουν όλα σε κλίμα συναίνεσης και αρμονίας. Δε θα ήθελα να είσαι απαιτητικά διερευνητικός, αλλά περισσότερο φιλικός στη διαδικασία των συνεδριών. Ξέρω πως δεν κάνουμε συμβουλευτική, αλλά έχω ανάγκη να ακούσεις και κάποιες στιγμές, αυτά που έχω να πω.... θα βοηθήσουν στη διαδικασία...απλά πρέπει να γνωρίζεις πως έχω ανάγκη και να εμπιστευτώ κάποια προσωπικά μου θέματα. Ίσως εκπλαγείς, αλλά έχω πάρει μία σημαντική απόφαση. Μπορεί να νομίζεις πως ήρθες να μας προτείνεις να συνεργαστούμε...αλλά θ’ ανακαλύψεις πως η αλλαγή επιρρεάζει και τη συνεργασία μας...” - “ Θεωρώ πως ένας καλός life coach οφείλει να είναι πρώτα καλός ακροατής. Θα είμαι και όπως θες, αλλά και όπως πρέπει. Λοιπόν.. είμαι όλος αυτιά ... ποιος είναι ο στόχος για τον οποίο θα συνεργαστούμε;” - “ Η ευτυχία, η ολοκλήρωση, η προσωπική ανάπτυξη... Να ζω το σήμερα, απολαμβάνοντας την κάθε του στιγμή. Ξέρεις σου είπα πως θέλω να πω πράγματα...

52

γιατί κατά βάθος νομίζω πως είμαι πιο κοντά σε αυτό που κάνεις, παρά σε αυτό που κάνω. Έχω γνώσεις...έχω διάθεση γι αλλαγή.... η δουλειά μου είναι να βάζω στόχους και να τους πετυχαίνω ... αλλά πάντα στα πλαίσια της δουλειάς μου. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία αυτοβοήθειας και κινητοποίησης, έχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια αυτοβελτίωσης και νομίζω πως έχω και μία αποστολή, από τα 18 μου, μπορεί και πιο νωρίς, να κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους, αρμονικούς και “οικολογικούς”. Θέλω να δω αν είμαι έτοιμος ν’ αλλάξω την καθημερινότητά μου. Θέλω να γίνω life coach, συγγραφέας και να βοηθάω όλο τον κόσμο ν’ ανακαλύπτει την ευτυχία στη ζωή. Μπορείς να με βοηθήσεις; Αυτό θέλω και θέλω να μου πεις πως θα το πετύχω!” - “Μπορώ και θέλω! Θα σε βοηθήσω ν’ αλλάξεις αυτά που θες αλλά ταυτόχρονα και να πετύχεις το στόχο σου. Θα είμαι ένας προπονητής φιλικός, αλλά παράλληλα θα προκαλώ τις δυνατότητές σου και θα σου δείχνω κάθε φορά μέσα από τεχνικές, πως μπορείς ν’ ανακαλύψεις τις αξίες που διέπουν τη ζωή σου, τις περιοριστικές αντιλήψεις που δε σε αφήνουν να προχωρήσεις και επίσης να ελέγχεις τον εαυτό σου κάθε φορά σε σχέση με το στόχο σου. Για να δούμε λοιπόν! Έχεις ένα στόχο...” - “Ο στόχος μου είναι να γίνω καλύτερος...όχι μόνο σα γονιός ή σύζυγος ... αλλά καλύτερος παντού και πάντα, να εξελίσσομαι συνεχώς και να προσφέρω τη

53

βελτίωσή μου σε όλους και ν’ απολαμβάνω κάθε στιγμή τη διαδικασία. Να γίνομαι καλύτερος μέσα από τη δουλειά μου, να γίνομαι καλύτερος μέσα από την οικογένειά μου, να γίνομαι καλύτερος μέσα από τους φίλους μου και φυσικά να γίνομαι καλύτερος μέσα από την αυτογνωσία μου.” - “Πως εννοείς το “καλός” και πως πιστεύεις θα αισθάνεσαι, όταν καταφέρεις να φτάσεις στο στόχο σου;” - “Χμ! Το “καλός” θα το δεις στην πορεία της συζήτησής μας. Είναι, ομολογώ, μία πολύ ωραία ερώτηση! Όσο για το συναίσθημα, θα αισθάνομαι πλήρης. Θα αισθάνομαι σαν να έχω γεννηθεί για να ζω με τον τρόπο αυτό. Θα αισθάνομαι πως βρίσκομαι εκεί ακριβώς που προορίζομαι να είμαι. Θα αισθάνομαι σίγουρος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και δύναμη, που θα μπορώ να τη διοχετεύω και στους γύρω μου. Θα έχω πλήρη επίγνωση των καταστάσεων γύρω μου και θα μπορώ να ανταποκρίνομαι με σιγουριά σε κάθε νέα εξέλιξη που με καλεί στη ζωή μου ν΄ανακαλύψω τον ανώτερο εαυτό μου... Θα αισθάνομαι απόλυτα ισορροπημένος και ολοκληρωμένος. Θέλω να γίνω ένα με αυτό που ζητώ να πετύχω στο μέλλον, τώρα!!! Μπορεί να σε φοβίζει η αποφασιστικότητά μου, αλλά η ζωή μου έχει ήδη αλλάξει. Μετά από τόσο καιρό σε αγώνα ζωής, είδα πως δε μπορώ άλλο να περιμένω την αυριανή ευκαιρία, όταν μπορώ να τη διεκδικήσω σήμερα!” - “ Τι ακριβώς περιμένεις από εμένα;” - “Η αλήθεια είναι πως περιμένω πολλά, μόνο

54

από εμένα και με τη δική σου συνεργασία, επιδιώκω να βελτιώνομαι στην παρατήρηση και την εστίαση στο στόχο, ώστε να ζήσω με αυτό που θα κάνει τη ζωή μου ολοκληρωμένη! Θα ήθελα να σου πω λοιπόν, κάποια πράγματα για τη φιλοσοφία μου, για μένα, να γνωρίσεις αυτό που έχω στην καρδιά και το μυαλό μου, στην καρδιά της λογικής μου, που κυβερνά τη ζωή μου μόνο στα όνειρά μου και τώρα ήρθε η ώρα να γίνει πρωταγωνιστής μόνιμα και στην πραγματική ζωή μου.... Να με ακούσεις με προσοχή και μετά να ξεκινήσουμε την επαγγελματική μας σχέση. Ν’ ακούσεις αυτά που έχω να πω σα φίλος και να ξεκινήσουμε μαζί με απόλυτη εμπιστοσύνη, διεκδικώντας τους στόχους που έχω ορίσει.” - “ Μπορείς να με εμπιστευτείς, να μου πεις ό,τι θες και θα κάνω ό,τι μπορώ για ν’ αξιοποιήσω τις πληροφορίες αυτές στη συνεργασία μας” Κάποιες στιγμές στη ζωή, έρχεται κάποιος δίπλα σου κι αισθάνεσαι πως θέλεις να του πεις τα πάντα, να τα βγάλεις από μέσα σου, να τα πεις σε κάποιον που ...καλέ μου φίλε και καθηγητή Κυριόπουλε! Ο Δημήτρης σηκώθηκε αργά, αλλά σταθερά από τη θέση του, άνοιξε την πόρτα και είπε στη γραμματέα του να μην τους ενοχλήσει κανείς. Επέστρεψε και πάλι στη θέση του, άνοιξε το συρτάρι του και έβγαλε από μέσα ένα μπλε τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο και τίτλο “Το βιβλίο των ονείρων”. Πήρε το μαρκαδόρο του και συμπλήρωσε

55

κάτω από τον τίτλο “.... και των οραμάτων μου.” Ήταν η περιουσία που μετέφερε με κάθε προαγωγή από γραφείο σε γραφείο και κάθε φορά συμπλήρωνε το βιβλίο του επόμενου ονείρου ... και μετά του επόμενου ... και του επόμενου ... Γύρισε προς τον Κυριόπουλο και του είπε με σταθερή φωνή: - “ Κάποτε έρχεται η στιγμή που τα όνειρα γίνονται τόσο αποπνικτικά και απαιτητικά που πρέπει να επιλέξεις, αν θα μείνουν απραγματοποίητα και θα στοιχειώνουν τη ζωή σου ή θα γίνουν όραμα σε τροχιά υλοποίησης και θα προκαλέσουν τη ζωή σε ρίσκο. Πραγματικά δεν ξέρω τι θέλει περισσότερη δύναμη, να διαχειρίζεσαι το παρελθόν ή να διεκδικείς το μέλλον;” Έτσι κάθησε πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, άπλωσε το σώμα του και άφησε μία ανάσα ανακούφισης να βγει από μέσα του.... και βγήκε από τόσο βαθιά, που πραγματικά αισθάνθηκε προς στιγμή πως ένα μεγάλο βάρος είχε ήδη μετατοπιστεί από μέσα του... προς τα έξω! Σκέφτηκε πως η απόφαση είναι πράγματι το πρώτο βήμα “ακόμη κι αν δε βλέπεις την κορυφή της σκάλας, φτάνει το πρώτο βήμα”... θυμήθηκε πως το είχε διαβάσει κάπου και το μυαλό, το έφερε μπροστά στα μάτια του σαν εικόνα. Η σκάλα ήταν ανηφορική, αλλά η λαχτάρα να την ανέβει δεν του άφηνε καμία αμφιβολία πως θα χαιρόταν κάθε ανοδικό βήμα. - “ Ξέρεις, καλέ μου φίλε, έχω την άποψη πως ο

56

καθένας από εμάς, ερχόμαστε στη γη με μία αποστολή. Ποτέ δεν πίστεψα πως είμαστε εδώ, από ένα τυχαίο γεγονός μίας ευχάριστης στιγμής των γονιών μας. Ο καθένας μας έχει κάποιο σχέδιο να δρομολογήσει και το σημαντικό είναι, πόσο γρήγορα ή αργά θα το ανακαλύψουμε. Θεωρώ πως ακόμη κι αν το ανακαλύψουμε πριν το τέλος της ζωής μας και πάλι είμαστε τυχεροί, αφού συνειδητοποιούμε πως ήρθαμε για κάποιο λόγο. Τότε αποκτούν νόημα οι παρελθοντικές εικόνες που αναβιώνουμε στο μυαλό μας... Βλέπει και πάλι ο καθένας, σε ποιο σχέδιο επένδυσε την καρδιά του, πού έδωσε την αγάπη του, πόσο χρήσιμος και σημαντικός υπήρξε για κάποιους ανθρώπους στη ζωή του, πόσο ωφέλιμο και ευεργετικό ήταν το πέρασμά του από τη ζωή και πώς μπορεί ακόμη περισσότερο ν΄αναπτυχθεί ωριμάζοντας και όχι μόνο να βλέπει τη ζωή να περνά γερνώντας απογοητευμένος. Αποφασίζει επίσης τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να προσφέρει, ώστε να γεμίσει με χαρά, να διασκεδάσει κυριολεκτικά όλη τη διαδικασία. Μας έχει δοθεί λόγος για να ζούμε την ομορφιά της ζωής με τη δύναμη της αγάπης, της προσφοράς, της πίστης, της προσπάθειας, της ελπίδας και της επισήμανσης της μεγάλης αξίας της στα παιδιά μας. Έχουμε αποστολή να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή για τη ζωή τους. Έχουμε έργο και όχι αγγαρεία να φέρουμε σε πέρας. Έχουμε ένα όραμα να πραγματοποιήσουμε και όχι ένα όνειρο για να ονειροπολήσουμε. Έχουμε λογική για να

57

το δρομολογήσουμε και καρδιά για να το ολοκληρώσουμε. Είμαστε παίκτες και όχι πιόνια της ζωής... Η ζωή είναι μετάβαση, εξέλιξη, και μόνο όταν εξελίσσεσαι τιμάς το δώρο της ζωής, αλλά και του Δημιουργού. Τι να κληρονομήσω στο παιδί μου, αν δεν έχω δώσει εγώ, κάτι ανώτερο στη ζωή μου; Είμαστε συνεχώς σε αναζήτηση ευκαιρίας, χρημάτων, καριέρας... αλλά δεν στεκόμαστε μία στιγμή να δούμε πως κάθε τι από αυτά που αποζητάμε είναι και μία τάση ανάπτυξης. Περιορισμένης όμως. Κατάλαβα κάποια στιγμή, πως όταν ο άνθρωπος δεν αναπτύσσεται συνολικά, δε μπορεί να έχει ολοκληρωμένη ανάπτυξη. Αν δούμε την ποιότητα της ζωής μας θα μάθουμε πολλά για μας. Αν! Αν παρατηρήσουμε... Η ζωή περνά και δεν έχουμε σταθεί πέντε λεπτά να κάνουμε μία επισκόπηση ή να ξεκινήσουμε ένα πλάνο ζωής. Πάντα έβλεπα τι έφερνε η ζωή μπροστά μου σε ευκαιρίες, δουλειές, προαγωγές... έβλεπα τα καρότα, αλλά ποτέ το αγκίστρι που κρυβόταν μέσα τους. Έτρεχα από κοντά...έτρεχα, έτρεχα αλλά έχανα τη ζωή που έβλεπα να την προσπερνάω τρέχοντας. Και οι ευκαιρίες; Ποια ευκαιρία είναι πιο αληθινή από την ευκαιρία που μου πρόσφερε ο πατέρας μου όσο ζούσε, να τον αγκαλιάσω, να πιω ένα ποτήρι κρασί και να δω έναν αγώνα μαζί του...ποια ευκαιρία κυνήγησα τότε; Υπάρχει άλλη τέτοια ευκαιρία πλέον; Έχουμε τη δυνατότητα στη ζωή να κάνουμε τα πάντα, όλα όσα θελήσουμε...να φτιάξουμε σπίτια... πολλά....

58

κι εξοχικά και στο βουνό και στη θάλασσα... να πάρουμε αυτοκίνητα...πολλά αυτοκίνητα...σκάφη... ρούχα... και μάλιστα να τα ξαναφτιάξουμε αν χρειαστεί, αλλά ποτέ μα ποτέ δε μπορούμε να ξαναφτιάξουμε την ίδια οικογένεια... Αυτή είναι η φθηνή αξία των υλικών πραγμάτων. Γιατί είναι φθηνά, πολύ φθηνά τα χρήματα, αν μπορούν ν’ αγοράσουν τα υλικά και δεν μπορούν να αγοράσουν τα άυλα, τα άξια, τα ακριβά και αναντικατάστατα. Αφήνουμε τα τάλαντα αυτά να χαθούν, την προσωπική μας αξία να χαθεί, χωρίς να κατανοούμε ή να βλέπουμε πως όλοι μας έχουμε μία σπάνια αξία. Άλλοι τη λένε προσόν, άλλοι ταλέντο, άλλοι χάρισμα, άλλοι πλεονέκτημα και άλλοι δεν τη γνωρίζουν καν. Ο Μπαχ έλεγε: “Ξέρω ότι ο Θεός μου έδωσε το χάρισμα να κάνω μουσική. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτό το δώρο, ούτε θα μάθω ποτέ το γιατί. Αλλά ξέρω ότι έχω αυτό το δώρο από τον Θεό και ως εκ τούτου είναι δική μου ευθύνη να το χρησιμοποιήσω”. Ζούμε και εργαζόμαστε σ’ έναν κόσμο όπου ο καθένας έχει διαφορετικά σημαντικά προσωπικά χαρακτηριστικά. Όλοι έχουμε. Αν ψάξουμε, θα τ’ ανακαλύψουμε! Η παρουσία μας στη ζωή είναι να καθορίζουμε καθημερινά το ρόλο μας ως προς αυτά, έτσι ώστε να αξιοποιούμε κάθε φορά τα πλεονεκτήματά μας προς όφελος όλων. Κάτι που έχω όμως και λείπει στο διπλανό μου, το έχω μόνο και μόνο για να το μοιραστώ μαζί του. Όταν γνωρίσεις την προσωπική σου αξία, θ’ ανακαλύψεις και το θεανθρώπινο μεγαλείο σου!

59

Έχουμε δημιουργηθεί για να προσφέρουμε την αξία μας και όχι για να αξιώνουμε την προσφορά μας. Μπήκα στην αγορά εργασίας νέος, αλλά ήξερα από την αρχή πως πρέπει να δίνω περισσότερα απ΄ όσα παίρνω. Ήξερα πως ξεκινάς από χαμηλά, αλλά έμαθα - αφού κανείς δεν το είπε ποτέ- πως όταν ξεκινάς από χαμηλά σημαίνει πως ξεκινάς απλά, ταπεινά και όχι κατώτερα. Η ταπεινότητα φίλε μου, είναι μία σημαντική αξία στη ζωή μου. Λίγοι όμως συνειδητοποιούμε την ακριβή σημασία της. Όταν ο άνθρωπος ταπεινώνεται και υπ-ακούει σημαίνει πως χαμηλώνει το αυτί του για ν’ ακούσει... τη ζωή και τα μηνύματά της. Όταν ορθώνεις το ανάστημα του εγωϊσμού δεν αφήνεις περιθώριο σε κάτι άλλο ν’ ακουστεί, να εκφραστεί ή να εισχωρήσει ανάμεσα σε σένα και τη ζωή.... Έτσι η επικοινωνία μοιραία χάνεται... Ζούμε γρήγορα, βιαστικά, ανυπόμονα. Βιαζόμαστε να ξεφύγουμε από το παρόν για να συναντήσουμε το μέλλον, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουμε! Πόσο ωφελεί όμως αυτό τη ζωή μας, την ύπαρξή μας και τον κόσμο γύρω μας; Πόση αγάπη προλαβαίνουμε να δώσουμε σ’ ένα βιαστικό παρόν και τι παίρνουμε σαν ανταπόδοση; Η αγάπη είναι ένα λουλούδι που καλλιεργείται στον κήπο της ζωής. Θέλει υπομονή και χρόνο, πίστη και όνειρο, φροντίδα και ενθουσιασμό, προσφορά κι ευγένεια, για να γίνει η αγάπη γερό δέντρο ζωής στον πλούσιο κήπο της

60

Εδέμ, όπου εκεί πια οριστικά, ο χρόνος υποκύπτει στην αιωνιότητα της αγάπης...” Το τηλέφωνο χτύπησε και η τρυφερή φωνή της αγαπημένης του χρωμάτισε όλο το γραφείο. Τα ευχάριστα διαδικαστικά θέματα είχαν ξεκινήσει... είχε μία ευκαιρία ζωής να αξιοποιήσει και ήταν αποφασισμένος να ζήσει την κάθε στιγμή...

61

Το εκκλησάκι ευωδίαζε λιβάνι. Ο Δημήτρης και η Μαίρη έμειναν σιωπηλοί σε αυτή την κατανυκτική ατμόσφαιρα. Η κοινή προσευχή τους είχε σκοπό να τραβήξει την προσοχή του Κυρίου και να ευλογήσει τη νέα τους ζωή. Σε λίγα λεπτά ήρθε και ο παπα-Κυριάκος για να συζητήσουν την ημερομηνία και τα σχετικά του μυστηρίου. Αφού τελικά όλα τακτοποιήθηκαν και η ευτυχία τους ήταν το μοναδικό συναίσθημα που επικρατούσε βγαίνοντας από την εκκλησία, αποφάσισαν να το γιορτάσουν σ’ ένα

Καλλιεργώντας τον κήπο του μυαλού μας

Αυτό που καμιά φορά μας στερείται, μας δίνεται από αλλού. Αυτό που δεν μας προσφέρεται αγόγγυστα, ίσως να μην είναι για το συμφέρον μας.

62

καλό ρέστοραντ. Ήταν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι... - “Αγάπη μου, τι ωραία... είμαστε μαζί... ευτυχισμένοι... Απορώ, θα κρατήσει για πάντα αυτό το συναίσθημα ή θα αλλάξει κι αυτό όπως όλα με την πάροδο των χρόνων;” - “ Εσύ τι λες; Ποιος ευθύνεται για τα συναισθήματά μας;” ρώτησε ο Δημήτρης. - “ Εμείς;” - “ Ναι, αποκλειστικά και μόνο εμείς... ο Κύριος μας έδωσε την ευκαιρία να έρθουμε κοντά, εμείς πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο της δικής μας Εδέμ...ακόμη κι αυτός ο παράδεισος, αν αφεθεί από εμάς, χωρίς φροντίδα... Δε νομίζω όμως πως πρέπει κάτι να κάνουμε, αλλά κάτι να μάθουμε... Να δούμε την κοινή ζωή μας σαν ένα μονόδρομο ευτυχίας. Αλήθεια αναρωτήθηκες ποτέ, πως είναι να περπατάς συνεχώς σ’ έναν ευτυχισμένο δρόμο ζωής;” ρώτησε ο Δημήτρης. - “ Αγάπη μου, πιστεύω πως όταν τα ζευγάρια εξελίσσονται μαζί, μένουν και μαζί. Εμείς έχουμε και οι δύο επιτυχημένη επαγγελματική πορεία. Θα ήθελα να συνεχίσω την προσωπική μου ανάπτυξη, αλλά θα ήθελα να βλέπω κι εσένα να εξελίσσεσαι και να μου δημιουργείς με τον τρόπο αυτό, κίνητρο θαυμασμού και “καλού ανταγωνισμού”. Να θέλω μέσα από αυτά που μαθαίνω από εσένα να βελτιώνω συνεχώς τη ζωή μου και να μπορώ κι εγώ να σου δημιουργώ όμορφες εικόνες για το μέλλον μας, ώστε να θες να το διεκδικήσεις με μεγαλύτερη λαχτάρα. Να βλέπουμε τις

63

αξίες μας να τιμούνται στην κοινή μας ζωή και να έχουμε με τον τρόπο αυτό αγάπη και ευημερία.” - “Έχεις απόλυτο δίκιο. Πιστεύω πως όταν τα ζευγάρια δεν εξελίσσονται μαζί, αναπόφευκτα χωρίζουν.Όπως επίσης πιστεύω και στις κοινές αξίες. Αν δεν ταυτίζονται, τότε μας παρασέρνουν σε διαφορετικούς δρόμους. Ας κάνουμε λοιπόν χώρο για τις ατέλειες και ας δείξουμε ευγνωμοσύνη για την κάθε νέα μέρα που θα έχουμε άλλη μία ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι... μόνο ο ένας μέσα από τον άλλο. Κατανόηση, αποδοχή και συγχωρητικότητα. Συν-χώρεση. Δικαίωμα και στον άλλο να έχει το χώρο του. Δεν είμαστε μαζί για ν’ αποδείξουμε ο ένας στον άλλο τι είμαστε, αλλά για ν’ ανακαλύψουμε τι μπορούμε να γίνουμε και τι μπορούμε να δώσουμε! Λένε πως στη ζωή, μας επιτρέπεται να κοιτάμε τον άλλο από ψηλά, μόνο για να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί...και πιστεύω πως όταν σηκωθεί ο άλλος και σταθεί πλάι μας, τότε θα καταλάβουμε πραγματικά τι σημαίνει ψηλά...Ας μην κρίνουμε όμως το μέλλον, αλλά ας δούμε το όμορφο παρόν και ας το κρίνουμε μέσα από την αγάπη! Εξάλλου ποιο είναι το μέτρο που κρίνουμε τον εαυτό μας και ποιο είναι το μέτρο που κρίνουμε τους άλλους; Όποιο και να ΄ναι αυστηρό ή ελαστικό, το σίγουρο είναι πως το μέτρο που θα κριθούμε όλοι μας είναι το ίδιο και είναι το μέγεθος της αγάπης, προς εμάς και τους άλλους...” - “Αισθάνομαι πολύ τυχερή που είμαστε μαζί. Ας

64

γίνουμε καλοί για μας, για τους άλλους αλλά κυρίως για την οικογένειά μας” είπε η Μαίρη και κοίταξε διακριτικά την κοιλιά της αναπνέοντας τρυφερά και ακούμπησε απαλά στον ώμο του Δημήτρη. Πόσο όμορφη ήταν η ζωή... πόση ομορφιά έκρυβε μέσα της... και πόσο πλουσιοπάροχα τους την πρόσφερε! Αισθανόταν τόσο γεμάτος, τόσο πλούσιος σε όμορφα συναισθήματα που έπρεπε κάπου να τα προσφέρει. Αυτό που αισθανόταν μέσα του ήταν τόσο γενναιόδωρο που θα μπορούσε ν΄αγκαλιάσει όλη την Αθήνα και να τη γεμίσει με όλη του την φωτεινή ενέργεια αγάπης. Άπλωσε τα χέρια του στον ουρανό τεντώνοντας το σώμα του και σκέφτηκε πως όποιος έχει την ευκαιρία να κάνει ανθρώπους γύρω του να αισθανθούν καλύτερα και δεν το κάνει, τότε σπαταλά το χρόνο του σε αυτήν εδώ τη ζωή. Τότε αισθάνθηκε την ανάγκη να βρεθεί στον πατέρα του και αφού άφησε τη Μαίρη στο σπίτι, έτρεξε σχεδόν κλαίγοντας... Ήταν σχεδόν 20΄ από το νεκροταφείο και η κίνηση ήταν χαλαρή. Συνήθως ήθελε περίπου μισή ώρα, αλλά σήμερα έφτασε γρηγορότερα απ΄ ότι υπολόγιζε. Λες και βιαζόταν η μοίρα του να κλείσει το κεφάλαιο, που είχε μισοτελειωμένο για να γυρίσει σελίδα ζωής. - “ Πατέρα” ψέλλισε “ συγνώμη ....” ξεσπώντας σε δάκρυα... “συγνώμη κι ευχαριστώ, συγνώμη για όλα και ευχαριστώ για όλα.” Έκλαψε για πολύ ώρα και όταν κάποτε

65

τα δάκρυα στέρεψαν, σκούπισε το πρόσωπό του κι έφυγε αργά και ταπεινά. Επιτέλους ήρθε η ώρα του Κυριόπουλου. Τώρα είχε αρκετά να πει, ήθελε να είναι άξιος του μέλλοντός του. Ήθελε να προετοιμαστεί... να δει πως μπορεί... πως είναι αποφασισμένος κι έτοιμος να ξεκινήσει τη νέα του ζωή... - “Χαίρετε” - “Χαίρετε” “Με πόση σιγουριά φίλε μου χτύπησες την πόρτα μου;” είπε ο Δημήτρης. - “Με απόλυτη και χωρίς αντίθετη σκέψη, μπορώ να πω, ότι η ακλόνητη πίστη πως θα είσαι στο γραφείο σου δεν άφησε περιθώριο να σκεφτώ κάτι διαφορετικό.” - “Με αυτή την ακλόνητη πίστη προχωρώ κι εγώ στο καλύτερο που η ζωή θέλω να μου φέρει. Πιστεύω πως αν μάθω τον τρόπο να φέρνω το καλύτερο στη ζωή μου, θα έχω μία ζωή άξια της αποστολής μου”. - “Να μάθεις τον τρόπο;” “Ο πατέρας μου, έλεγε σε όποιον πήγαινε σχολείο για την συζήτηση που έκανε κάποτε ο Αριστοτέλης με τον Φίλιππο. Θυμάμαι συγκεκριμένα είπε σ’ έναν συμμαθητή μου καθώς επιστρέφαμε από το σχολείο: - “Τι λες μικρέ; Τι μάθατε σήμερα; Α!.... Ξέρεις τι είπε κάποτε ο Αριστοτέλης στο Φίλιππο, όταν τον ρώτησε για την πρόοδο του γιου του; Για τον Μέγα Αλεξάνδρο; Ότι το πιο σημαντικό μάθημα είναι να μάθουμε, πώς μαθαίνουμε...

66

Αν μάθουμε αυτό...όλα τ΄άλλα γίνονται εύκολα.” - “Αχ! Πόσο δίκιο είχε! Είμαστε πολύ εγωϊστές στη μάθηση. Πάντα πίστευα πως ζω σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Πως η σκάλα ήταν κατηφορική και πως έπρεπε να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια για να κινηθώ ανοδικά. Τελικά κατάλαβα πως για να γίνεις καλύτερος, πρέπει να γίνεις κατώτερος. Αυτό θεωρώ πως εννοούσε και ο Χριστός, γι αυτό έδειξε με το παράδειγμά του πως ένας ηγέτης πρέπει να υπηρετεί τους άλλους και να είναι η ζωή του άξια παραδείγματος για τους άλλους! Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω για να ανέβουμε τη σκάλα της ζωής, από το να παρατηρούμε παραγωγικά τη ζωή και να υποτασσόμαστε στους νόμους της με κατανόηση. Θα μου πεις υπάρχουν νόμοι στη ζωή; Φυσικά και υπάρχουν... Και το καλύτερο είναι πως δε χρειάζεται να ψάξεις σε εγχειρίδια, να κατεβάσεις τόμους γνώσεων, να ψάξεις, αλλά απλά να παρατηρήσεις. Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις όλων των εποχών έγιναν με την παρατήρηση. Δεν πιστεύεις πως ο λόγος μου έχει κάποια βαρύτητα; Πιστεύω πως οι παρατηρήσεις του Νεύτωνα θα έλυναν τις υποψίες όσων αμφιβάλλουν, αφού ανακάλυψε, παρατηρώντας ένα μήλο που έπεσε από τη μηλιά στης οποίας τον ίσκιο καθόταν, πως υπάρχει βαρύτητα... Όλοι επιζητάμε να ζήσουμε στην κορυφή του βουνού, ενώ δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από την ανάβαση προς την κατάκτηση της κορυφής. Πολλές φορές στις

67

συναντήσεις των στελεχών που κάνουμε εδώ στα γραφεία της εταιρείας μαθαίνω πολλά, ίσως πολλά περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε κάποιος, πως έχω ανάγκη να μάθω εξαιτίας της θέσης μου. Κι όμως μαθαίνω πως για να γίνω...να κατακτήσω κορυφαίες θέσεις, θα πρέπει να μαθαίνω και να εξελίσσομαι και αυτό όπως καταλαβαίνεις γίνεται με τη μελέτη της ζωής και κυρίως την παρατήρησή της. Όσο παρατηρώ όμως τους άλλους και βλέπω το επίπεδο της θέσης τους ανακαλύπτω πως όλοι σε πιστεύουν, όταν δουν σε σένα ότι μπορούν να εμπιστευτούν το έργο σου, τη στάση σου, τη συμπεριφορά σου. Δεν εμπιστευόμαστε αυτά που πρέπει, αλλά αυτά που θέλουμε. Δεν μπορούμε να γίνουμε κίνητρο εξέλιξης για τους άλλους εκτός κι αν γίνουμε πρότυπο επιτυχημένου μοντέλου ύπαρξης για τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Τότε και τα παιδιά μας και οι συνεργάτες θα θέλουν να υιοθετήσουν την κουλτούρα μας, τον τρόπο σκέψης και ζωής μας και να αισθανθούμε πως έχουμε αποστολή σε αυτή τη γη. Είναι λυπηρό να πιστεύουμε πως ήρθαμε από τύχη. Ήρθαμε για να κάνουμε κάτι που να έχει αξία και πιστεύω πως όταν όλοι μας και ο καθένας χωριστά βρει τη φυσική του κλίση, το ταλέντο του, το τάλαντό του, τότε έχει κάνει τη μεγαλύτερη προσωπική επιτυχία. Ο καθένας μας τότε θα θέλει να εξελιχθεί, γιατί το ταλέντο ζητά συνεχώς ανάπτυξη, που πραγματώνεται με χαρά, προσπάθεια, διάβασμα, παρατήρηση και δράση προς την κατεύθυνση αυτή. Παράλληλα όμως με την

68

ανάπτυξή μας, επιζητάμε να βοηθήσουμε και τους άλλους συνεισφέροντας στον προσωπικό τους αγώνα για βελτίωση. Αυτή είναι μία ζωή που πραγματικά αξίζει να τη ζεις... Η μεγαλύτερη ανακάλυψη στη ζωή του καθενός λοιπόν είναι η στιγμή που θ’ ανακαλύψει το ταλέντο του. Τι λες καλέ μου φίλε Κυριόπουλε, συμφωνείς;” Ο Κυριόπουλος αισθανόταν πως είχε δίπλα του και όχι απέναντί του έναν άνθρωπο, που γνώριζε τι ήθελε στη ζωή του, αλλά ήθελε να μάθει γιατί δεν μπορούσε να προχωρήσει μέχρι τώρα, αφού γνώριζε τεχνικές ηγεσίας, είχε ασχοληθεί με την ανθρώπινη ανάπτυξη, τη στρατολόγηση προσωπικού, την κινητοποίηση... Η φυσική του περιέργεια τον οδήγησε στην υποψία για περιοριστικές αντιλήψεις που ενδεχομένως δεν τον οδηγούσαν στο επόμενο βήμα. Η θέση του καλού ακροατή σαν ένα από τα σημαντικότερα εφόδια στο coaching πίστευε είχε αξιοποιηθεί αρκετά μέχρι τώρα. Έπρεπε όμως να εφαρμόσει κι άλλο ένα. Να ακολουθήσει την ατζέντα του πελάτη του ... και ο πελάτης είχε ξεκάθαρη ατζέντα. Έπρεπε λοιπόν να ακούσει ακόμη με υπομονή αυτά που είχε να του πει ο Δημήτρης, ώστε να ξεκινήσει με τη σειρά του τις ερωτήσεις που θα τον βοηθούσαν να ξεκλειδώσει τα όνειρα του παρελθόντος, που όδευαν προς εκπλήρωση του μέλλοντος. - “Θέλω να ξέρεις πως αισθάνομαι σα δάσκαλος μερικές φορές. Η ζωή είναι ωραία πραγματικά και κάποιες στιγμές τη διδάσκω πολύ καλά... η πορεία μου όμως με

69

μπλοκάρει. Ξέρω τι είναι σωστό και ξέρω τι θέλω. Ξέρω τι πρέπει να κάνω... το δύσκολο είναι να κάνω αυτό που ξέρω! - “ Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Και μάλιστα πρέπει;” είπε ο Κυριόπουλος. Τι και για ποιον πρέπει;” - “ Τι εννοείς για ποιον; Για όλους και κυρίως για μένα.” - “Προσδιόρισέ μου το “πρέπει” για τη ζωή σου και γι αυτό που θέλεις από τη ζωή σου.” - “Να για παράδειγμα, η γυναίκα μου, μάλλον η αγαπημένη μου Μαίρη, που είμαστε τόσα χρόνια μαζί είναι έγκυος και ακόμη κι αν δεν έχουμε αποφασίσει να αρραβωνιαστούμε η νέα ζωή που θα φέρει σε λίγους μήνες στον κόσμο δε μου αφήνει περιθώρια να σκεφτώ αν πρέπει ή αν δεν πρέπει να παντρευτώ...” - “ Θέλεις να παντρευτείς;” - “ Θέλω να έχω μία ευτυχισμένη οικογένεια.” “ Σε ρωτάω αν θέλεις να παντρευτείς!” επέμεινε ο Κυριόπουλος. - “Δε νομίζω ότι έχει βάση η ερώτηση. Πρέπει να γίνει ο γάμος. ” - Σε υποχρεώνει κάποιος; Σε βάζει σε αναγκαστική πορεία γάμου;” - “Το κάνεις να φαίνεται πολύ διαφορετικό... Μου αρέσει η Μαίρη και θέλω, επιλέγω να κάνω οικογένεια μαζί της...Απλά!”

70

- “Τώρα είπες κάτι διαφορετικό.. Είπες θέλω ... μ’ αρέσει ... επιλέγω...” - “ Ναι! ναι...ναι... έχεις δίκιο...κατάλαβα τι εννοείς! Λέω μάλιστα πολλές φορές πως είμαστε οι επιλογές μας, αλλά τις τιμάμε πραγματικά διαχωρίζοντας τη θέληση από την υποχρέωση; Θυμάμαι πως η μητέρα μου με ξύπναγε το πρωί για να πάω σχολείο και κάθε φορά της έλεγα: “αμάν πια, όλο “πρέπει” να πάω σχολείο...ε! λοιπόν δε θέλω...”. Το μεσημέρι μίας τέτοιας μέρας ο πατέρας μου είχε πληροφορηθεί τη διαμαρτυρία μου και με φώναξε για να κάνουμε μία επανάληψη των πρωϊνών.... - “Λοιπόν Δημήτρη, έμαθα πως δε θέλεις να πας σχολείο... Θα ήθελα λοιπόν να σου πω πως αν δε θέλεις, μπορείς και να μην πας. Μπορείς ν΄αποφασίσεις αυτό που θέλεις να κάνεις ακόμη κι εκτός σχολείου. Είναι απόφασή σου;” ρώτησε με σταθερή και αποφασιστική φωνή ο πατέρας του Δημήτρη. - “Εεεε, τώρα! Μία κουβέντα είπαμε, το κάνεις θέμα με τη μαμά!” ψέλλισε ο μικρός μαθητής της ζωής. - “Δεν το κάνουμε θέμα. Είναι κάτι που είπες με όλη τη βαρύτητα του συναισθήματος και σκεφτήκαμε πως αν σε στενοχωρεί, θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι τους λόγους και κυρίως εσύ! Θα ήθελα λοιπόν να πας στο δωμάτιό σου και να μου πεις δυνατά και με αποφασιστικότητα τους λόγους που θα καταγράψεις και θα αφορούν τη διάθεσή σου να μην πας σχολείο. Παράλληλα θα ήθελα δίπλα σε αυτά που

71

θα γράψεις, να αναφέρεις και τους λόγους που θα ήθελες να είσαι κάπου αλλού, τι θα ήταν αυτό και πως σκέφτεσαι να φτάσεις εκεί που θες!” - “Καταπληκτικό coaching άλλης εποχής....” ανέφερε ο Κυριόπουλος χαμογελώντας... - “Ναι, αλήθεια λες...και να φανταστείς ότι στις συναντήσεις των στελεχών, όποιος έχει αντιρρήσεις προτείνω το ίδιο μέσο... Το πιστεύεις; Ποτέ φυσικά δεν το είπα στον πατέρα μου...αλλά όταν τσακωνόμασταν τις περισσότερες φορές είχε δίκιο. Είχε έναν ωραίο τρόπο να λύνει τα θέματα. Εγώ απλά θεωρούσα πως ήθελε να με μαντρώσει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, χωρίς ποτέ να κατανοώ, πως απλά μου έδειχνε το δρόμο της υπευθυνότητας...τόσο απλά και τόσο όμως εγωϊστικά από την πλευρά μου. Ξέρεις πριν λίγες μέρες τον επισκέφτηκα... ναι...στο νεκροταφείο....κι εκεί ζήτησα τη συγνώμη του, γιατί δεν άφησα ποτέ να εξελιχθεί μία συζήτηση μαζί του, που πραγματικά θα ήταν θησαυρός, αλλά προτιμούσα πάντα επιπόλαια να δραπετεύω, για να μη χρειαστεί να τον δικαιώσω. Πόσο μακριά από την αλήθεια έζησα!” Οι νεκροί είναι οι πιο ισχυροί αντίπαλοι. Δεν μπορούν να δώσουν, να εκφραστούν, δε μπορούν να σου στείλουν την κάθαρση, δεν μπορούν να ανοίξουν την αγκαλιά τους. Μπορούν όμως να δεχτούν... την αγάπη μας, τη συγνώμη μας, την προσευχή μας.... Για να δεχτούν όμως την ειλικρίνεια των συναισθημάτων μας θα πρέπει εμείς να

72

δούμε πόσο ειλικρινείς είμαστε και τότε με την αλήθεια των πραγματικών συναισθημάτων στα λόγια μας, ζεσταίνουμε πρώτα την καρδιά μας κι έπειτα τη σχέση μας μαζί τους. Η απελευθέρωση της αλήθειας αποδεσμεύει πρώτα εμάς κι έπειτα τους ανθρώπους που πληγώσαμε, γιατί αισθάνομαι πως κι αυτοί μένουν δέσμιοι των παθών, στοιχειώνοντας τη ζωή μας. Απελευθερώνοντας το βαρύ συναίσθημα της φυλακής μας, δίνουμε ταυτόχρονα ώθηση στις ψυχές που μένουν στη γη από τη συμπεριφορά μας να πετάξουν με τον αέρα της ελευθερίας... Πως όμως ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στα ύψη της ελευθερίας του πνεύματος και της ευτυχίας όσο είναι στη ζωή; Πιστεύω πως η ευτυχία είναι το μεγάλο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής. Πρέπει απαραίτητα να συγκεντρώνει όμως όλους τους νόμους της ζωής. - “Αναφέρθηκες σε αυτούς και λίγο πριν... Θέλεις να μου μιλήσεις λίγο περισσότερο για το τι εννοείς “νόμους της ζωής” και ποιοι είναι αυτοί;” - “Κατ’ αρχήν οι νόμοι αλλάζουν... και δεν εννοώ πως αντικαθιστώνται... αλλά πως ωριμάζουν...συμπληρώνονται όσο περνάνε τα χρόνια.... όσο γίνεσαι ωριμότερος μέσα από τη γνώση και την παρατήρηση των συναισθημάτων, κρίνοντας πάντα με τη λογική της καρδιάς!” - “Νόμοι και λογική της καρδιάς...”

73

- “Ακριβώς! Νόμοι και λογική της καρδιάς. Να ένας θαυμάσιος τίτλος για το βιβλίο της ζωής... Οι νόμοι της ζωής είναι απαράβατοι και όποιος τους παραβεί δεν τιμωρείται από κάποια φυλακή, αλλά αυτοπεριορίζεται στη φυλακή των μικρών συναισθημάτων του. Δε σκέφτεται λογικά, όπως συμφέρει την καρδιά για να είναι όλα πάντα σε ισορροπία, αλλά σκέφτεται πάντα με το συμφέρον της καρδιάς, που είναι πάντα διεκδικητής όταν πρέπει μόνο να είναι δωρητής...” Τι δώρο ήταν αυτή η αλλαγή! Μία ακόμη μέρα πιο κοντά στο όνειρο. Μία ακόμη μέρα στην αλλαγή ζωής. Ήξερε καλά ο Δημήτρης πως η στοχοποίηση μπορούσε να δουλέψει αποτελεσματικά, αν φυσικά ήθελε να πετύχει το στόχο του. Γιατί δεν αρκεί να βάζεις ένα στόχο, το πιο σημαντικό είναι να θέλεις με διακαή πόθο να τον πετύχεις. Αυτή τη φορά ο στόχος ήταν ζωτικής σημασίας. Η ευτυχία ήταν το απόλυτο κίνητρο αλλαγής και μάλιστα σε μία περίοδο της ζωής του Δημήτρη που όλα φώναζαν δυνατά: “Άλλαξε τη ζωή σου!”. Θα έλεγε κάποιος πως η φωνή αυτή ήταν της Μαίρης, που τον καλούσε σε αλλαγή οικογενειακής ευτυχίας, ο Κυριόπουλος που τον καλούσε σε επίτευξη των στόχων που ήθελε με όλη του την καρδιά, η φύση που τον καλωσόριζε με τόση αγάπη για φυσικό τρόπο ζωής!!! Τώρα περισσότερο από ποτέ ήταν η καλύτερη ώρα για αλλαγή. Όταν το ένοιωσε αυτό ο Δημήτρης, ήξερε πως

74

είχε κάψει τις γέφυρες του παρελθόντος. Ήξερε πως δεν υπήρχε γυρισμός στον παλιό του εαυτό. Ήξερε πως θα πρέπει να γίνει αυτό που για χρόνια επεδίωκε, αλλά έλειπε κάτι πολύ σημαντικό: Το κίνητρο της πυροδότησης της νέας ζωής... Όταν όμως ο μαθητής είναι έτοιμος τότε λένε πως έρχεται και ο δάσκαλος της ζωής και ο δάσκαλος ήταν η ίδια η ζωή που του χτυπούσε την πόρτα καλώντας τον να πραγματώσει τα όνειρά του. Να οραματιστεί το μέλλον του, να βάλει σε τροχιά εφαρμογής το απόλυτο σχέδιο επιτυχίας στην ευτυχία... Όλα ήδη ήταν διαφορετικά....ο τρόπος που έτρωγε...ο τρόπος που μίλαγε...ο τρόπος που επικοινωνούσε....ο τρόπος που αγαπούσε....όλα ήταν θέμα πρακτικής απόφασης αλλαγής. Τίποτα δεν περνούσε απαρατήρητο. Ήξερε πως η παρατήρηση του εαυτού ήταν το βασικό εργαλείο που διέθετε για να ελέγχει τα πάντα, όχι τόσο έξω από αυτόν...όσο μέσα του. Έπρεπε να τσεκάρει με το ενδοσκόπιο τη διάθεση του νου και της καρδιάς και πάντα να βλέπει τους άλλους μέσα από τη δική του διάθεση προσφοράς. Ήξερε πως ο ηθικός κώδικας και οι αξίες που βρίσκονται μέσα στον καθένα μας είναι βασικές για τον τρόπο που επικοινωνούμε και συνάπτουμε σχέσεις. Ποιες ήταν όμως οι αξίες με τις οποίες επικοινωνούσε, συνεργαζόταν, παντρευόταν και ειδικότερα ζούσε; Ποιες ήταν οι αξίες που κυριαρχούσαν μέσα του και τον οδηγούσαν σε αποφάσεις και επομένως τρόπο ζωής; Έπρεπε να δει και να αποφασίσει. Ποιος

75

πραγματικά ήταν, τι είχε αποθηκεύσει μέσα του, πως και με ποια κριτήρια αξιολογούσε τη ζωή και μάθαινε από τα μαθήματά της. Εδώ και τώρα αποκάλυψη! Θυμήθηκε μία από τις βασικότερες αξίες που του είχε διδάξει ο πατέρας του. Τη δικαιοσύνη της καλοσύνης. Πόσο σημαντικό είναι να είσαι καλός και δίκαιος με τον άλλο, αλλά πολύ περισσότερο με τον εαυτό σου. Γιατί αν αδικείς τον εαυτό σου ως προς την αξία σου, τότε τα μέτρα και τα σταθμά δεν είναι σωστά, γιατί είτε υπερεκτιμάς κάτι που δεν έχει μεγάλη αξία, είτε υποτιμάς κάτι που αξίζει πολύ περισσότερο. Μάλιστα θυμήθηκε πως κάθε φορά που τσακωνόταν με κάποιο φίλο του, δεν υπήρχε άλλη κουβέντα από τον πατέρα του παρά μόνο : “λοιπόν τι λες, αξίζει να είσαι καλός με το φίλο σου ή δίκαιος;” Πάντα το τεράστιο δίλημμα, με αποτέλεσμα να πρέπει ν’ αποφασίσει για κάτι που μέσα του ήταν ήδη αποφασισμένο από τα γονίδιά του να κάνει πράξη: πάντα καλός...ας μείνει το δίκαιο για το Θεό... ας αποφασίσει λοιπόν Αυτός που είναι ο μόνος που έχει και το ρόλο αυτό, όσο για μας, ίσως αν είμαστε καλοί να μην χρειάζεται ποτέ να φτάνουμε στη δικαιοσύνη... Αυτό που καμιά φορά μας στερείται, μας δίνεται από αλλού. Αυτό που δεν μας προσφέρεται αγόγγυστα, ίσως να μην είναι για το συμφέρον μας. Άκουγε συχνά την έκφραση στο γραφείο: “δεν είναι δίκαιο.... εγώ έκανα αυτό που έπρεπε ... ήμουν εκεί... υπερωρίες ... και τελικά γιατί;;; Για να πάρει την προαγωγή

76

ο τάδε;” Μπορεί το δίκαιο να έχει τη μορφή της αλήθειας στη ζωή. Όταν κάποιος δουλεύει καθημερινά με σκοπό να προαχθεί στη ζωή, αλλά μένει στην αναγκαστική υποχρέωση της δουλειάς και στον ανταγωνισμό και όχι στη δημιουργία, δυστυχώς τότε το δημιουργικό μυαλό παίρνει την προαγωγή. Είναι πολύ απλό. Ένας δημιουργός σκέψης και ιδεών γνωρίζει πως να οραματίζεται τα σχέδια που δρομολογεί, γνωρίζει πως να τα κάνει πράξη, χωρίς την υπερβολή της τυπικότητας των ωραρίων, αλλά της πίστης στο αποτέλεσμα. Μένει ξάγρυπνος για να δώσει πνοή στο δημιούργημά του και δεν περιμένει να τον ξυπνήσει το ξυπνητήρι από το όνειρό του, αλλά η συνείδησή του, που του υπαγορεύει πως είναι δημιουργός του καλύτερου στη ζωή... και η ζωή πληρώνει ανάλογα. Δε δουλεύεις για τις θέσεις...αλλά οι θέσεις δικαιωματικά δουλεύουν για σένα. Δεν είσαι κάπου για να προαχθείς σε κάτι άλλο, αλλά πληρώνεσαι για να κάνεις μία δουλειά πολύ καλά και ο εργοδότης σου δεν έχει λόγο να σε ανταμείψει με προαγωγή, αν εσύ δεν δημιουργήσεις την προαγωγή. Το καλύτερο δε δίνεται στη ζωή, αλλά αποκτιέται και μάλιστα όχι τόσο με ανταγωνιστική εργασία, αλλά με δημιουργική εργασία. Ό,τι κι αν κάνουμε σαν εργασία, αν δε βάλουμε την προσωπική μας φροντίδα, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί μας αρέσει, γιατί θέλουμε να αισθανόμαστε όμορφα μέσ’ από αυτό που κάνουμε, γιατί θέλουμε να προσφέρουμε και όχι να διεκδικήσουμε, η ζωή μας απαντά με καλοσύνη: “ναι

77

δικαιούσαι να χαίρεσαι για τη δημιουργία που πρόσφερες, δικαιούσαι να εξελιχθείς σε αυτό που το πνεύμα σου ποθεί....ναι! Δικαιούσαι...!” Έτσι απλά. Η ζωή δεν είναι μια υποχρέωση που πρέπει να βγάλουμε, αλλά συναισθηματική γενναιοδωρία που οφείλουμε να παράξουμε αν δεν την έχουμε! Να βρούμε τη δύναμη να γίνουμε καλοί σε όλα, όσα έχουν πραγματική αξία!

78

Ο Κυριόπουλος πάντως δικαίως χτυπούσε την πόρτα του γραφείου του, γιατί είχαν μία ακόμη προγραμματισμένη “ακροαματική διαδικασία”. Έβλεπε και καταλάβαινε ο Δημήτρης πως η διαδικασία των συνεδριών ήταν λίγο διαφορετική από αυτή που ανέμενε ο Κυριόπουλος, αλλά ήξερε βαθιά μέσα του, πως αυτό που ήθελε να πετύχει, θα ξεκινούσε αμέσως μόλις τελείωνε με την κατάθεση των

Μαθήματα ζωής

Πως θα ήταν αλήθεια η ζωή αν αποφασίζαμε να γίνει η ζωή μας ένα έργο τέχνης; Ένα αριστούργημα; Μία μοναδική δημιουργία ικανή να

έλξει το θαυμασμό και ίσως να αποτελέσει κίνητρο αλλαγής για άλλους;

79

χαρακτηριστικών της προσωπικότητας, αλλά και της ζωής του. Ήθελε να πει σε κάποιον, αυτά για τα οποία δε γνώριζε κανείς και ήθελε να τα μεταφέρει κάπου για να πάρει παραγωγικές απαντήσεις. Ήθελε ένα γνώστη, μύστη της ζωής, ένα διαφορετικό φίλο, ένα υπομονετικό αυτί... στο οποίο επένδυε και τη μελλοντική τους συνεργασία. Αλλά το αύριο θα έπρεπε να ξεκινήσει σήμερα. Έτσι ξεκίνησε και πάλι τη χαρά της επικοινωνίας με τη ζωή: - “Χαίρετε!” - “Χαίρομαι πράγματι που σε βλέπω και στο λέω με όλη τη συνείδηση της χαράς μου. Μου έλεγε ο πατέρας μου πως πρέπει να χαιρόμαστε για τη ζωή που ζούμε και όχι να στενοχωριόμαστε για την παραμικρή αναποδιά. Με έβλεπε να κλαίω με το παραμικρό και αμέσως ερχόταν κοντά μου και μου έλεγε : “Ξέρεις πως έχεις υποχρέωση να χαμογελάς;” Υποχρέωση, ναι μάλιστα υποχρέωση! Έτσι το έβλεπε και έτσι είναι! Και συνέχιζε: “Αν θες να ζεις σ’ έναν κόσμο χαράς και ευτυχίας θα πρέπει να το αξίζεις! Τι σημαίνει αυτό; Τελικά σημαίνει πολλά! Ζητάμε από τη ζωή αγάπη, χαρά, ευημερία, τρυφερότητα, καλοσύνη και περιμένουμε να τα πάρουμε από κάπου και από κάποιον, κάποτε! Πάντα στην αναμονή θα είμαστε μέχρι να μάθουμε πως τίποτα στη ζωή δε δίνεται, αν δε δώσουμε εμείς πρώτα. Είναι ο νόμος της ανταπόδοσης μιας και μιλήσαμε για νόμους. Τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς πρώτα εμείς να δώσουμε κάτι από την ψυχή μας, αλλά για να δώσουμε πρέπει να έχουμε.

80

Με έναν όρο: να δώσεις με όλη σου την καρδιά, χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή. Να δώσεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις. Αν γίνει αυτό όμως, τότε όλα θα επιστρέψουν πίσω σε σένα με τέτοια δύναμη ροής, με τέτοια ταχύτητα που δε θα προλαβαίνεις να λαμβάνεις όλα τ’ αγαθά της ζωής. Τότε όμως ξέρεις πως πραγματικά τ’ αξίζεις και τα δέχεσαι με μεγάλη χαρά κι ακόμη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη. Αλλά πολλές φορές, όταν κάτι ωραίο έρχεται στην πόρτα της καρδιάς μας είτε γινόμαστε κτητικοί, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να το κρατήσουμε, είτε το διώχνουμε μακριά με την αμφιβολία και την κριτική μας διάθεση. Όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου συνήθιζε να με κοιμίζει με ιστορίες. Μία από αυτές αναφερόταν στη χαρά που έπεσε κάποτε σ΄ ένα πηγάδι. Στην προσπάθειά της να βγει χωρίς επιτυχία, φώναξε και για καλή της τύχη περνούσαν τρεις γυναίκες. Όταν έσκυψαν πάνω από το πηγάδι και είδαν τη χαρά, προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν. Τους είπε πως αν τη βοηθούσαν θα τους έκανε πραγματικότητα από μία τους επιθυμία, για να είναι χαρούμενες. Η πρώτη της ζήτησε να την κάνει όμορφη και τότε πράγματι η χαρά της έκανε το χατήρι και έτσι έφυγε πανέμορφη. Η δεύτερη της ζήτησε να την κάνει πλούσια κι έτσι έφυγε πλουσιότερη και η τρίτη της ζήτησε απλά να της δώσει το πολύτιμο χέρι της και τότε η χαρά έγινε μόνιμος σύντροφος της ζωής της. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Κάνεις το καλό και η χαρά που παίρνεις ως ανταπόκριση είναι το μεγαλύτερο δώρο

81

της ζωής. Παλεύουμε καθημερινά να φτιάξουμε όλο και περισσότερα, μεγαλύτερα, πλουσιότερα για να γίνουμε κάποτε κάποιοι....ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνουμε ...απλά να γίνουμε....αλλά όταν γίνουμε θα ξέρουμε, θ’ αναγνωρίζουμε την πραγματική αξία όλων των αγαθών. Ξέρεις, τελικά αν είχα πάρει τα μαθήματα της ζωής όπως έπρεπε (με παρατήρηση και σκέψη) τώρα ξέρω, πόσο θα είχα διαφοροποιήσει τη ζωή μου προς το καλύτερο. Έχω μάθει τόσα για τους στόχους, έχω μάθει τόσα για την κινητοποίηση, έχω μάθει άλλα τόσα για τη σημασία της δράσης προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση και μάλιστα προσπαθώ να τα περάσω και στους άλλους, κυρίως στους συνεργάτες μου, αλλά τελικά δεν τα πραγματοποιώ εγώ, με τον ίδιο τρόπο και την ίδια λαχτάρα που θα έπρεπε. Αυτό με φέρνει και πάλι στη ίδια σκέψη που χρόνια ανακυκλώνω και ποτέ δεν εφαρμόζω: ξέρω τι πρέπει να κάνω, αλλά δεν κάνω όσα ξέρω! Πάντα έβαζα τον εαυτό μου σε διασταυρώσεις σκέψεων: θέλω αυτό ή αυτό; να γίνω ή να έχω; Και η ζωή, μου έφερνε συνεχώς διλήμματα. Αυτό όμως που διαφοροποιεί τα πάντα είναι ο διακαής πόθος, η λαχτάρα της αλλαγής, που προέρχεται από τη λαχτάρα της ζωής: να ζεις μία ζωή, που αξίζει να τη ζεις πραγματικά! Πως θα ήταν αλήθεια η ζωή αν αποφασίζαμε να γίνει η ζωή μας ένα έργο τέχνης; Ένα αριστούργημα; Μία μοναδική δημιουργία

82

ικανή να έλξει το θαυμασμό και ίσως να αποτελέσει κίνητρο αλλαγής για άλλους; Τι το διαφορετικό θα έπρεπε να έχει; Θα πλημμύριζε από χαρά, θα ξεχείλιζε από προσφορά, ελπίδα, ευγνωμοσύνη... Θα ήταν μία διαρκής προσπάθεια τελειοποίησης... ένας συνεχής καλός αγώνας για την επιτυχία στην ευτυχία. Η ζωή μας θα ήταν ένας καμβάς και εμείς οι καλλιτέχνες που θα τη ζωγράφιζαν, αναδεικνύοντας o καθένας μας το αριστούργημα της προσωπικής του προσπάθειας. Δεν θα υπήρχε στην πορεία της ζωής όμορφο ή άσχημα έργο, αλλά ημιτελές! Καθετί πάνω στον καμβά θ’ απεικόνιζε τις προσωπικές μας επιλογές στο θέμα, την τεχνική, τα χρώματα! Και ίσως κάθε στιγμή που είχαμε το χρόνο, να καμαρώναμε για το έργο μας καθώς στεκόμασταν απέναντί του μονολογώντας: “Μπορεί ο καμβάς της ζωής μας να μην περιλαμβάνει ακόμη όλα όσα θέλουμε, αλλά έχουμε όλα τα υλικά για να τον ολοκληρώσουμε!” - “ Συγνώμη ... αλλά είναι επείγον... πρέπει να επέμβετε κάπου γιατί γίνεται μεγάλη φασαρία....ο κ. Βλάδης προσπαθεί να ....” διέκοψε όμως τα λόγια της η φασαρία στο τέλος του διαδρόμου που έφτανε μέχρι το γραφείο της ιδιαιτέρας του. Ο Δημήτρης χωρίς να το σκεφτεί, έτρεξε προς την κατεύθυνση που ακουγόταν η φασαρία. - “ Γιάννη... είναι δυνατόν;” Πλησιάζοντας είδε το συνεργάτη του πεσμένο κάτω να κλαίει απελπισμένα.... Μόλις τον είχαν ειδοποιήσει πως όλα τελείωσαν γι αυτόν στην εταιρεία που μέχρι τώρα εργαζόταν... θα έπρεπε

83

λοιπόν να μιλήσει μαζί του και να εφαρμόσει όσα λίγο πριν, έλεγε στον Κυριόπουλο. Θα έπρεπε να εφαρμόσει τα λεγόμενά του. Να κάνει αυτά που ξέρει! - “ Κάποια στιγμή θα γινόταν αυτό... έτσι δεν είναι Γιάννη; Τι πιστεύεις;” - “Το λες αυτό γιατί δεν έγινε σε σένα... Αλλιώς θα αντιδρούσες, αν γνώριζες τι περνάω...” - “Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν ξέρω;” - “Εσύ είσαι επιτυχημένος, έχεις τη θέση σου, τη δουλειά σου και τις προαγωγές σου, ενώ εμείς είμαστε αναλώσιμοι... Έτσι είναι...” - “Πιστεύεις λοιπόν πως εμένα μου έδωσε η ζωή απλόχερα όλες τις ευκαιρίες χωρίς αναποδιές; Πιστεύεις πως η ζωή είναι εύκολη μόνο για μένα και πως έχω μία θέση από την οποία μπορώ να διοικώ ακόμη και τη ζωή μου; Αν το πιστεύεις αυτό τότε θα πρέπει να μάθεις πως ο καθένας στη ζωή σηκώνει το σταυρό του, προσπαθώντας να μη γίνεται ποτέ σταυρός των άλλων. Ο καθένας πονά μέσα του για διαφορετικά θέματα στη ζωή, αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ζωή, ο τρόπος που τη βλέπει και ο τρόπος που τη διαχειρίζεται, είναι πάντα διαφορετικός στον καθένα ανάλογα με τις πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις και τις αξίες του. Ξέρεις πόσο πονά το όνειρο των ανθρώπων; Πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους ζωντανούς - νεκρούς, που τους στέρησε κάποιος το όνειρο της ζωής και ζουν με το φάντασμα του παρελθόντος και του ανικανοποίητου

84

ή ακόμη και του απραγματοποίητου ονείρου. Αυτή όμως είναι μία μεγάλη και αδιόρατη παγίδα. Πώς μπορείς να τη διαχειριστείς; Ξέρεις τι πόνος είναι αυτός; Δε σου μιλάω σα manager, σου μιλάω σα φίλος και θα ΄θελα να ξέρεις, πως ο πόνος άλλες φορές είναι δημιουργικός και άλλες θανατηφόρος. Αυτό που ζεις έχει δύο όψεις και ανάλογα με τη συναισθηματική επένδυση που θα κάνεις, θα έχεις και την ανάλογη απόδοση για να σου μιλήσω με δικά μας λόγια. Λοιπόν, υπήρχε όνειρο για το σήμερα; Υπάρχει όνειρο για το αύριο; ” Ο Κυριόπουλος λίγα μέτρα πιο πίσω παρακολουθούσε με θαυμασμό τον άνθρωπο που ήρθε ν΄αναλάβει ως coach ν΄αναλαμβάνει το ρόλο του συμβούλου, αλλά με εμφανέστατα σημεία coaching. Δίψαγε ν΄ακούσει πως θα χειριζόταν το θέμα και πως θα εξελισσόταν η κατάσταση. Φαινόταν να χειρίζεται την υπόθεση καλά, η κατάσταση του ήρεμου πλέον Γιάννη, φαινόταν να είναι ελεγχόμενη και στα πλαίσια μίας επαγγελματικής επικοινωνίας με φιλικά χαρακτηριστικά. Ήταν τόσο ωραία η επικοινωνία τους, που καμάρωνε πραγματικά το Δημήτρη για το πάθος, τη διάθεση και τον τρόπο που συνεργαζόταν με το Γιάννη. - “ Δεν ξέρω τι εννοείς...” - “ Εσύ τι καταλαβαίνεις;” - “Μου μιλάς μεταφορικά.... γι αυτό δεν καταλαβαίνω... Ποιο είναι το όνειρο, εδώ μιλάμε γι απόλυση...τι θα κάνω εγώ τώρα... μου λες; Πως θα το πω στη γυναίκα μου...πως

85

θα δω τα παιδιά μου...πως θα πληρώσω τους λογαριασμούς μου;” - “Μου λες δηλαδή πως καταρχήν σε απασχολεί ο τρόπος που θα το πεις στην οικογένειά σου και έπειτα ο τρόπος διαβίωσης!” - “Ναι, και δεν είναι σταυροδρόμι, αλλά μονόδρομος η απόφαση που πήραν οι άλλοι ερήμην μου.” -“Πιστεύεις πως αυτό που έγινε, η απόλυση σου, ήταν προαποφασισμένο από άλλους και σίγουρα ερήμην σου;” - “Απόλυτα!” - “Γιατί το πιστεύεις αυτό; Θεωρείς ίσως, σε κάποιο ποσοστό, ότι με κάποιο τρόπο, συνέβαλες στην εξέλιξη των γεγονότων;” - “Μου λες ό,τι φταίω και για την οικονομική κρίση τώρα;” - “Μιλάω πάντα προσωπικά. Ακόμη και σε περιόδους κρίσης κάποιοι ευημερούν. Κάποιοι κάνουν τη ζωή τους όμορφη. Κάποιοι απολαμβάνουν... Κάποιοι κάνουν όνειρα. Εσύ είχες όνειρα; Σε ξαναρωτάω: είχες όνειρα, στόχους;” - “Δεν ξέρω...δεν ξέρω... Τι να πω.... όλα σε μένα τυχαίνουν;” - “Γιατί το λες αυτό;” - “Ποιο;” - “Αυτό το όλα σε μένα τυχαίνουν...” - “Συζητάγαμε με τη γυναίκα μου πριν λίγες μέρες για τους λογαριασμούς και τον τρόπο που θα τα βγάλουμε

86

πέρα... Μας έπιασε μία ανησυχία...ένας φόβος...μία αμφιβολία....σκεφτόμασταν πως πρέπει να προσαρμόσουμε τα οικονομικά μας σε διαφορετικά δεδομένα ζωής... και μακάρι να παραμείνουν όλα όπως τα περιμένουμε με τη δουλειά μας....να μη τη χάσουμε κι αυτή... Ξέρεις και η γυναίκα μου δουλεύει σε μία αλυσίδα σούπερ μάρκετ .... υπεύθυνη .... όχι σπουδαία πράγματα στα οικονομικά ...αλλά κάτι είναι κι αυτό...τα φροντιστήρια των παιδιών...τα έξοδά τους.... το σούπερ μάρκετ...είναι σημαντικά... Κοίτα να δεις τώρα. Μόλις τα λέγαμε...τι γκαντεμιά είναι αυτή;” - “ Πιστεύεις πως έχεις κάποια συμβολή στην εξέλιξη αυτή; Πιστεύεις, σε ξαναρωτάω, πως με κάποιο τρόπο συνέβαλες στην εξέλιξη αυτή;” - “Ναι...με τη συνεχή γκρίνια μου, τα κατάφερα τελικά... Έδιωξαν εμένα πρώτα!” - “ Σε ξαναρωτάω! Πιστεύεις ότι αν ήσουν στη θέση του ανθρώπου που σε απέλυσε, θα έλεγες πως ήταν δίκαιη η απόφασή του;” - “Είναι δίκαιο να διώχνεις έναν οικογενειάρχη;” - “Θες να μου πεις πως σε προσέλαβαν για θέση οικογενειάρχη;” - “Όχι δε θέλω να πω αυτό...” - “Ήταν σωστοί μαζί σου, όσο εργαζόσουν εδώ;” - “Ναι, όσο γι αυτό δε μπορώ να πω. Πληρώθηκα καλά, είχα κοινωνική μέριμνα, επιδόματα, bonus, άδειες,

87

ταξίδια... Όχι μου φέρθηκαν καλά, γι αυτό θα ήθελα να μείνω...” - “Αυτό το λες για πρώτη φορά! Σου υπενθυμίζω πως ανέφερες πως θέλεις να μείνεις για τη γυναίκα σου και τα παιδιά και έπειτα για τα χρήματα.” - “ Ναι! Εντάξει. Τώρα τα ξανασκέφτομαι λοιπόν και λέω πως η επιχείρηση μου φέρθηκε καλά, πολύ καλά... αλλά έπρεπε να διατηρήσει τη θέση μου...” - “Για ποιο λόγο πιστεύεις πως “έπρεπε” να διατηρήσει τη θέση σου στην εταιρεία;” - “Γιατί.... γιατί πετύχαινα τους στόχους μου...έστω κι αν αγκομαχούσα και προσπαθούσα να πλησιάσω μέχρι τελευταία στιγμή, τελικά έφτανα στο στόχο μου. Δεν πετύχαινα;” - “Αγκομαχούσα...προσπαθούσα... πετύχαινα! - “Γνωρίζεις τις αξίες της εταιρείας μας; Τους στόχους μας; Τον κώδικα δεοντολογίας που έχουμε...” - “Ναι...τα γνωρίζω όλα αυτά...αλλά...” - “Επίσης έχουμε αναφέρει πολλές φορές, πως οι επιτυχημένες εταιρείες, αλλά αυτό συμβαίνει και γενικότερα στη ζωή - έχει παντού εφαρμογή δηλαδή- επιδιώκουν την αλλαγή και θυμάσαι τι λέμε σε κάθε συνάντηση...” - “Ναι...και η αλήθεια είναι πως θα μου λείψουν και οι συναντήσεις μας γιατί πάντα καλά μας τα λες ... και πάντα έχεις δίκιο...εμείς τι κάναμε όμως...πάντα βρίσκαμε τους εαυτούς μας ένα βήμα πιο πίσω από το στόχο μας... αλλά

88

ήσουν πάντα τόσο καλός στο να μας περνάς τη σημασία της στοχοποίησης. Το βασικό σου μότο: “οι επιτυχημένοι άνθρωποι στη ζωή δεν κινούνται ποτέ με τη λέξη “έπρεπε” αλλά με τη λέξη “πρέπει” και επίσης... η έννοια της αλλαγής.... Μία εταιρεία συνεχώς οφείλει ν’ αλλάζει για να παραμένει στην αγορά ενεργή, αλλιώς καλώς η κακώς ο ανταγωνισμός θα πάρει σύντομα τη μπάλα και θα βάλει γκολ! Μ’ άρεσε που οι μεταφορές σου ήταν πάντα γύρω από το ποδόσφαιρο. Πόσο σημαντικά μαθήματα πήρα από σένα, φίλε Δημήτρη... Μαθήματα που δεν έκανα και πολύ καλά πράξη...για να πω την αλήθεια...ξέρω...ξέρω και πάλι θα μου πεις... “πως λίγοι κάνουν, αυτά που ξέρουν”, πόσο αλήθεια είναι αυτό.!” - “ Γνωρίζεις λοιπόν... και ποια πιστεύεις ότι είναι η πραγματικότητά σου σε σχέση με όλα αυτά; Ποια είναι η θέση σου, οι υποχρεώσεις σου, η στάση σου, ο αγώνας σου... ” - “Κοίτα” είπε ο Γιάννης ξεφυσώντας και προσπαθώντας να συμμαζέψει τα κομμάτια του σ έναν μικρό απολογισμό της επαγγελματικής του ζωής “η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα και καλύτερα. Στην αρχή είχα τον ενθουσιασμό του νέου, ήθελα πετύχω και να κάνω τον κόσμο διαφορετικό...τουλάχιστον το δικό μου... έπειτα ήρθε η οικογένεια... τα παιδιά... οι ανάγκες... ποτέ δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τα όνειρά μου, παρά μόνο τους στόχους της εταιρείας.”

89

- “ Μα οι στόχοι της εταιρείας δεν ήταν ποτέ μόνο οικονομικοί... οι στόχοι της εταιρείας είχαν τον όρο “προγραμμα προσωπικής αναβάθμισης”. Γνώριζες από την αρχή τι πρόσφερε η εταιρεία στους ανθρώπους της ... απλά ο καθένας έπρεπε να το αξίζει αυτό, που προσφερόταν κάθε φορά.... Πόση αξία έβαζες κάθε φορά σε αυτό που έκανες Γιάννη; Πόσο πληρώνεσαι την ώρα από την εταιρεία, αφού μιλάς για οικονομικά; Καταλαβαίνεις πως υποβάθμισες την αξία σου και γι αυτό δε μπορούσες να σταθείς στο ύψος των αξιών σου και αυτοεξορίστηκες; Δε σου δόθηκε τίποτα, που να μην το αξίζεις πραγματικά. Πληρώθηκες απλά με το ακριβές αντίτιμο της αξίας που έδινες στην εργασία σου. Η εταιρεία μας δεν ήταν ούτε εισπρακτική εταιρεία, αλλά ούτε και φιλανθρωπικό ίδρυμα. Δεν τόλμησε ποτέ να σου αποκόψει τον ομφάλιο λώρο από τις αξίες που όφειλες να συντηρήσεις....εσύ! Όχι η εταιρεία. Εσύ έκοψες το λώρο μόνος σου. Θεώρησες πως χρειάζεσαι μόνο χρήματα και τι πρόσφερες γι αυτό; Οι εταιρείες λειτουργούν όπως ένας ζωντανός οργανισμός. Αν του αφαιρέσεις το όραμα και το στόχο δε ζει. Εμείς όλοι οφείλουμε να τροφοδοτούμε το όνειρό μας, που ξεκουράζεται κάτω από τον παχύ ίσκιο της εταιρείας μας. Εμείς ορίζουμε την αξία μας και διεκδικούμε αξιώνοντας την αξία μας κάθε φορά που γινόμαστε καλύτεροι μέσα από το έργο μας κερδίζοντας πρώτα σε ποιότητα αξιών και όχι μόνο σε ποσότητα αγαθών. Αν κατανοήσουμε όλοι μας βαθιά πως η εργασία μας δεν είναι

90

προϊόν ανάγκης, αλλά περίσσευμα καρδιάς, όχι μόνο η εταιρεία μας, αλλά κάθε εταιρεία που θα πλησίαζες θα σε εμπιστευόταν όχι γι αυτό που της λες ότι είσαι, αλλά γι αυτό που νοιώθεις πως γίνεσαι κάθε φορά που της καταθέτεις...την ψυχή σου! Σε αυτή την κατάθεση καμία εταιρεία δεν κλείνει την πόρτα της. Όλοι μας έχουμε μία σπάνια αξία. Άλλοι τη λένε προσόν, άλλοι ταλέντο, άλλοι χάρισμα, άλλοι πλεονέκτημα και άλλοι δεν τη γνωρίζουν καν. Δε μιλάω φυσικά για την αξία σε θέσεις και αξιώματα... Όποτε αισθάνεσαι ανώτερος από οποιονδήποτε, τότε μιλάει το Εγώ μέσα σου. Τότε στάσου και δες για λίγο γύρω σου. Δες όχι αυτό που πέτυχες σε σχέση με τον άλλο. Όχι. Κοίτα ψηλά και δες τι πέτυχες σε σχέση με την απεραντοσύνη του σύμπαντος και τότε θ’ ανακαλύψεις τη σημασία των μικρών ή μεγάλων επιτευγμάτων σου. Όταν “δεις” όμως πραγματικά, τότε έχεις πετύχει το σπουδαιότερο επίτευγμα: να θαυμάσεις τον Δημιουργό, που σου πρόσφερε τα χαρίσματα της δημιουργίας. Ζούμε και εργαζόμαστε σ’ έναν κόσμο όπου ο καθένας έχει διαφορετικά σημαντικά προσωπικά χαρακτηριστικά...Όλοι έχουμε...Αν ψάξουμε, θα τ’ ανακαλύψουμε! Η παρουσία μας στη ζωή, ζητά να καθορίζουμε καθημερινά το ρόλο μας ως προς αυτά, έτσι ώστε να αξιοποιούμε κάθε φορά τα πλεονεκτήματά μας προς όφελος όλων. Κάτι που έχω και λείπει στο διπλανό μου, το έχω μόνο και μόνο για να το μοιραστώ μαζί του,

91

ώστε να καταφέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα προς όφελος όλων! Kαθημερινά ακούω να λες: “Δε μπορώ, δεν αντέχω άλλο, είναι πέρα από τις δυνάμεις μου...”Ποιες είναι αλήθεια αυτές οι “αδύναμες” δυνάμεις σου και πως μπορείς να τις υποβιβάζεις με τέτοιο τρόπο, όταν Κάποιος στις έδωσε, πιστεύοντας ό,τι τις αντέχεις και μάλιστα μπορείς να τις αξιοποιήσεις κάθε στιγμή στις δύσκολες καταστάσεις που θ’ αντιμετωπίσεις....Κάποιοι “αδύναμοι” έφτιαξαν την Κιβωτό και κάποιοι δυνατοί τον Τιτανικό... Είσαι πλάσμα του Θεού και όχι κατασκεύασμα της κοινωνίας. Εμπιστεύσου τα θεία δώρα και πορεύσου στη νέα μέρα, που δίνει σε όλους μας την ίδια ευκαιρία να ξεδιπλώσουμε τα ταλέντα μας. Όταν γνωρίσεις την προσωπική σου αξία, θ’ ανακαλύψεις και το θεανθρώπινο μεγαλείο σου! Έχουμε δημιουργηθεί για να προσφέρουμε την αξία μας και όχι μόνο για να αξιώνουμε την προσφορά μας. Μπορείς να ορίσεις την τιμή της αξίας σου;” Ο Γιάννης είχε μείνει πραγματικά με ανοιχτό το στόμα. Ήταν έτοιμος τουλάχιστον να ζητήσει συγνώμη... είχε μαζευτεί σε μία γωνιά σα δαρμένο σκυλί και ούτε κουβέντα μπορούσε να βγάλει όσο άκουγε το Δημήτρη να μιλά. Σιγή ιχθύος....παντού...ούτε χτύπος καρδιάς δεν ακούστηκε.... Και πρόσθεσε σ’ ένα τελειωτικό χτύπημα συνείδησης: “Μας έχει δοθεί λόγος για να ζούμε την ομορφιά της ζωής

92

με τη δύναμη της αγάπης, της προσφοράς, της πίστης, της προσπάθειας, της ελπίδας και της επισήμανσης της μεγάλης αξίας της στα παιδιά μας. Έχουμε αποστολή να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή για τη ζωή τους. Έχουμε έργο και όχι αγγαρεία να φέρουμε σε πέρας. Έχουμε ένα όραμα να πραγματοποιήσουμε και όχι ένα όνειρο για να ονειροπολήσουμε. Έχουμε λογική για να το δρομολογήσουμε και καρδιά για να το ολοκληρώσουμε. Είμαστε δημιουργοί των καταστάσεων και όχι δημιουργήματά τους...φίλε μου! Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να αισθάνονται φόβο, φτώχεια, μοναξιά, κακή υγεία και ένα αίσθημα παραίτησης από τον αγώνα της ζωής. Ανθρώπους γερασμένους από την αγωνία και την ανασφάλεια. Νέους κυριολεκτικά γερασμένους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μεταφέρουν αυτά τα συναισθήματα σε όσους συναντούν και ουσιαστικά επικοινωνούν με αυτά στην καθημερινότητά τους με αποτέλεσμα όλοι ως κοινωνία, με κάποιες εξαιρέσεις, να πιστεύουμε πως γερνάμε, πως αρρωσταίνουμε και πως όλα είναι μάταια. Αυτός είναι ο προορισμός μας στη ζωή; Με αυτή την κοινωνική συμφωνία θα μεγαλώσουμε παιδιά; Ζούμε στη φυλακή των συναισθημάτων μας. Κλειδώνουμε την ευτυχία για να ζήσουμε με την κρίση, την ανασφάλεια. Ας κριθούμε για τη στάση μας όλοι λοιπόν. Όταν όμως φύγουμε από αυτή τη ζωή και Κάποιος μας ρωτήσει τι προσφέραμε ως συνάνθρωποι σε αυτή τη ζωή, ας θυμηθούμε

93

να Του πούμε πόσο φορολογήθηκε το συναίσθημά μας, η αγάπη για τον εαυτό μας και τους άλλους, η προσπάθεια για το καλύτερο, η ελπίδα και η πίστη... Όλα στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα φίλε μου.” Υπάρχουν κάποια χρονοπαράθυρα, όπου η ζωή περνά σε εικόνες από μπροστά σου.... Τίποτα δε μένει στάσιμο...όλες οι εικόνες της ζωής τρέχουν σαν κινηματογραφική ταινία... με σκέψεις...ποιος είμαι.. τι κάνω ....που πάω... Ο Γιάννης σηκώθηκε αργά και αγκάλιασε το Δημήτρη. Έκλαψε πολύ...πάρα πολύ...για το όνειρο που χάθηκε στην πορεία της ζωής....για την επιπολαιότητα να στηρίξει όλα τα τα οικονομικά όνειρα στην εταιρεία, όπου πρόσφερε μόνο την τυπική εργασιακή σχέση, για την απόλυτη υπευθυνότητά του να δρομολογήσει την έξοδό του από μία σχέση επαγγελματική, στην οποία υπήρχε διάθεση μόνο από τη μία πλευρά να προχωρήσει μπροστά στην αλλαγή, την εξέλιξη, την αναβάθμιση.... Στο αυτοκίνητο της νέας τεχνολογίας δεν υπήρχε θέση για το Γιάννη, που δούλευε ακόμη με το εγχειρίδιο της παλιάς τεχνολογίας, ακολουθώντας μάλιστα και την τυπική λεπτομέρεια. Χρειάζεται στη ζωή να βάζουμε και λίγο όνειρο σε αυτό που κάνουμε, ας είναι και τρελό, δεν ξέρεις, μπορεί να έχει επιτυχία, αλλά το σίγουρο είναι πως βάζεις αξία, βάζεις αγάπη σε αυτό που κάνεις και σίγουρα θα σου επιστρέψει...θυμάσαι τι είπαμε; Ο νόμος της ανταπόδοσης! Όταν μία πόρτα ευτυχίας κλείνει κάποια νέα ανοίγει.

94

Συνήθως στεκόμαστε πάρα πολύ στο κλείσιμο της πόρτας, ώστε δεν βλέπουμε μία άλλη που ανοίγεται μπροστά μας.Η ευτυχία όπως και η δυστυχία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ο Θεός δε στέλνει μόνο δοκιμασίες δυστυχίας, αλλά και ευτυχίας. Δεν αμαρτάνουμε μόνο όταν δε βλέπουμε τον πόνο, αλλά και όταν δε βλέπουμε την ευτυχία γύρω μας, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας. Δες το δώρο που σου προσφέρεται...”

95

Η χαρά της Μαίρης ήταν απίστευτη! Έκανε πρόβες νυφικού... ξανά και ξανά και ξανά... δε χόρταινε να προβάρει. Ο Δημήτρης χαιρόταν ακόμη περισσότερο με τη χαρά της κι έτσι απολάμβανε τη νέα του ζωή χωρίς ανησυχίες και φόβους, για το πως θα είναι η εξέλιξη της ζωής. Η ιστορία του Γιάννη ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα ενός ακόμη νόμου της ζωής: του νόμου των συναισθημάτων. Σπουδαίο μάθημα ο τρόπος που αισθανόταν και οι συναισθηματικές μεταβολές που εξέφραζε. Υπάρχουν μαθήματα που κανένα σχολείο δε σου

Επιτυχία στην ευτυχία

Οι μεγαλύτεροι εξουσιαστές στην ιστορία του κόσμου κατάφεραν να εξουσιάσουν τα πάντα εκτός από την καρδιά τους. Νίκησαν όλες τις νίκες και

νικήθηκαν από την ίδια τους την καρδιά. Αυτή είναι η παντοδυναμία της αγάπης!

96

μαθαίνει και που μόνο η ζωή σου προσφέρει. Κάποιοι τα λένε εμπόδια ανάπτυξης και άλλοι ευκαιρίες ωρίμανσης, ανάλογα με την ποιότητα σκέψης και πίστης. Το θέμα δεν είναι μόνο πόσο αισιόδοξος ή απαισιόδοξος είσαι, αν βλέπεις τη ζωή ως μισοάδειο ή μισογεμάτο ποτήρι, αλλά τι ποιότητα νερού του έχεις βάλει... - “Χαίρετε!” - “Χαίρετε!” - “Σε βλέπω χαρούμενο πραγματικά” είπε ο Κυριόπουλος στο Δημήτρη ανταποδίδοντας το χαμόγελο. - “Δε θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Ξέρεις ο μόνος τρόπος να αποδώσεις ένα συναίσθημα πειστικά είναι να το ζεις αληθινά! Αν ήταν προσποιητό ή τυπικό θα ήταν ένα τυπικό και προσποιητό χαμόγελο που θα ήταν ανίκανο όμως ν’ αγγίξει και να επικοινωνήσει με τα δικά σου συναισθήματα. Υπάρχουν νόμοι στα συναισθήματα. Αν τα εκφράσεις χωρίς να τα πιστεύεις ο άλλος το νοιώθει κι έτσι διαμορφώνεται μία τυπική σχέση επικοινωνίας, χωρίς να εξελίσσεται συναισθηματικά. Αν όμως νοιώθεις αυτό που λες, τότε η αύρα σου κυκλώνει εσένα και όλους όσους βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Είναι μία ενέργεια που ακτινοβολεί...όπως το φως...μαζεύονται οι ακτίνες του; Δε γίνεται...γεμίζουν τα πάντα με το φως τους... Υπάρχει μία πάγια στρατηγική των συναισθημάτων που έχω μελετήσει παλαιότερα και μάλιστα σε κάποια σεμινάρια συναιθηματικής νοημοσύνης που

97

παρακολούθησα θέλησα να εμβαθύνω λίγο με πρακτική εξάσκηση και τελικά όρισα το νόμο των συναισθημάτων ως βασικό κριτήριο στη σύναψη επαγγελματικών σχέσεων με συνεργάτες. Έτσι λοιπόν κάθε φορά που έρχεται κάποιος για συνέντευξη ή έχω κάποια συνάντηση συνεργατών τους αφήνω για λίγο χρόνο αδρανείς και σε αναμονή, ώστε να δω τις αντιδράσεις τους .... προσποιούμενος πως θέλω να μελετήσω κάποιο μέρος της παρουσίασης πριν αρχίσει η συνάντηση. Το μυαλό μου καταγράφει κινήσεις, βήχα, ματιές, ακόμη και τις κρυφές σκέψεις τους. Κάποιοι μάλιστα ιδρώνουν, κάποιοι ξεφυσάνε, κάποιοι αδυνατούν να σταθούν σε μία θέση, κάποιοι “το παίζουν” άνετοι αλλά... Τέλος πάντων όλα έχουν πάντα, την ένδειξη που χρειάζομαι για να επιβεβαιώσω το νόμο μου... Ο φόβος και η ανησυχία ξέρω πως θα επιβεβαιωθεί με κάποιο τρόπο και κάποια στιγμή πολλές φορές άκαιρη και άκομψη, οπότε ξέρω πως και πότε να δώσω βήμα στο φορέα τους. Η ελπίδα και η προσμονή της επιτυχίας έχει πάντα ενθουσιασμό και δύσκολα κρύβεται, θέλοντας να διεκδικήσει την πρώτη θέση στο βάθρο της πρωτιάς στο άθλημα των στόχων και καταλαβαίνω και πάλι πότε θα αξιοποιήσω την ευκαιρία αυτή. Ο εκνευρισμός είναι κάτι που ταιριάζει στη γκρίνια και πρέπει να περιοριστεί, γιατί είναι τόσο απαιτητικό συναίσθημα, αφού διεκδικεί το χώρο του, απορροφώντας όλο το θετικό κλίμα και μάλιστα διεκδικεί και παραπάνω σε χρόνο και ενέργεια... Η μόνη που ποτέ δεν με ανησυχεί

98

είναι η συναίνεση χωρίς συζήτηση. Παράδοση άνευ όρων. Το θεωρώ ακίνδυνο, αλλά εντελώς αντιπαραγωγικό. Δεν ωφελεί κανέναν σε τίποτα. Οι περισσότεροι ξέρεις πιστεύουν πως η επιτυχία είναι θέμα επιτυχίας σχεδιασμού. Αλλά πιστεύω πολύ δυνατά πως η επιτυχία είναι θέμα συναισθηματικής επένδυσης στο σχέδιο. Αν δεν πιστεύεις με όλη σου την καρδιά και δε ζεις το συναίσθημα της επιτυχίας κάθε στιγμή που πλησιάζει πιο κοντά στην υλοποίησή του, νοιώθεις πως δεν πρόκειται να πετύχεις ποτέ κι έτσι έρχεται η αποτυχία. Πόσοι έχουν πετύχει πραγματικά, αλλά φτάνοντας στην κατάκτηση τους είπαν: “αυτό ήταν τελικά;”. Μία άχρωμη και άτονη επιτυχία.Λένε οι περισσότεροι πως το αντίθετο της επιτυχίας είναι η αποτυχία. Λάθος. Η αποτυχία μπορεί να οδηγήσει σε επιτυχία με συνεχή προσπάθεια και αναγνώριση των λαθών. Η αποτυχία είναι η αρχή της επιτυχίας. Εφόσον όμως κάποιος προσπαθήσει. Δε γεννήθηκε κανείς επιτυχημένος. Η αλήθεια όμως είναι, πως δε γνωρίζω και κάποιον πετυχημένο που να μην γεννήθηκε. Όλοι οι πετυχημένοι έχουν και μία μάνα...” γέλασαν με την αστεία ατάκα του Δημήτρη και συνέχισαν σε ευχάριστο κλίμα. -“Όλοι έχουν γεννηθεί πρώτα κι έπειτα κάποιοι έγιναν και πετυχημένοι. Η ιστορία έχει πολλά παραδείγματα ανθρώπων επιτυχημένων, που προσπάθησαν και ξαναπροσπάθησαν ώστε να πετύχουν αυτό που πραγματικά ήθελαν. Την πραγματοποίηση του τρελού ονείρου τους. Τα

99

βιβλία των ονείρων είναι γεμάτα από ιστορίες “τρελών” που κατάφεραν το αδύνατο για μας τους “λογικούς”... Ονειρεύτηκαν και πέτυχαν να κάνουν το καλύτερο που μπορούσαν, όχι τόσο για τους ίδιους, αλλά για μας που απολαμβάνουμε τα όνειρά τους... Μπελ, Έντισον, Κολόμβος, Γουτεμβέργιος, αδελφοί Ράϊτ, Τέσλα ..... Ας μην κάνουμε λοιπόν δύσκολες εφευρέσεις, αλλά απλές καθημερινές...ας ανακαλύψουμε την ομορφιά, την αγάπη...την πίστη...απλά πράγματα... ας ανέβουμε τη σκάλα της ζωής... ένα σκαλί τη φορά.... δεν έχει σημασία αν δε βλέπουμε την κορυφή...ας κάνουμε το βήμα... Ας κάνουμε όνειρα...ποτέ δεν ξέρεις...μπορεί και να βγουν αληθινά! Αν όμως δεν κάνεις όνειρα και παραιτηθείς από το βασικότερο όνειρο της όμορφης ζωής, τότε αρρωσταίνεις βαριά όπως ο Γιάννης και ίσως πεθαίνεις, ναι! πεθαίνεις... από το νόμο των συναισθημάτων...και μάλιστα από το συναίσθημα που σου προκαλεί το αντίθετο της επιτυχίας το οποίο είναι ο συμβιβασμός. Ακόμη κι αν ζήσεις, στην περίπτωση αυτή είσαι ζωντανός - νεκρός. Ζεις σαν ένα ρομπότ. Μηχανικά. Ξυπνάς γιατί πρέπει, πηγαίνεις τα παιδιά στο σχολείο γιατί πρέπει, δουλεύεις γιατί πρέπει, αγαπάς τη γυναίκα σου έπειτα από 10 χρόνια γιατί πρέπει, πηγαίνεις στη γιορτή του συγγενή σου γιατί πρέπει και στο τέλος της ζωής σου πρέπει να πεθάνεις, γιατί ήρθε το τέλος! Και μάλιστα όλο το διάστημα της ζωής σου που περνά, σκέφτεσαι πως για τους άλλους είναι η ζωή, λες και οι

100

άλλοι δε γεννήθηκαν, δεν επέλεξαν να ζήσουν διαφορετικά, δεν απέτυχαν, δεν ξαναπροσπάθησαν...απλά θεωρούμε πως κάποιος γενναιόδωρα τους έδωσε την ευτυχία... Απίστευτο! Δεν υπάρχει ευτυχία δοτή όπως και κανένα συναίσθημα δεν αγοράζεται! Αποκτιέται μόνο με την πάροδο και την αξία των χρόνων. Αγοράζεις μία καρδιά γεμάτη συναισθήματα ευτυχίας; Κάνεις την καρδιά σου ευτυχισμένη εύκολα, ακόμη κι αν είσαι επιτυχημένος; Οι μεγαλύτεροι εξουσιαστές στην ιστορία του κόσμου κατάφεραν να εξουσιάσουν τα πάντα εκτός από την καρδιά τους. Νίκησαν όλες τις νίκες και νικήθηκαν από την ίδια τους την καρδιά. Αυτή είναι η παντοδυναμία της αγάπης! Τι συναίσθημα κι αυτό... Η μητέρα, η γενέτειρα των συναισθημάτων! Όλοι όσοι πέτυχαν στην ευτυχία, ονειρεύτηκαν με αγάπη το στόχο τους. Όπως μια μητέρα λοιπόν αγαπά τα παιδιά της έτσι και η μητέρα όλων των συναισθημάτων αγαπά όλα της τα παιδιά. Και ποια είναι τα παιδιά της αγάπης; Είναι πολλά και είναι όλα θηλυκά, πράγμα που ο Θεός δεν έκανε από τύχη αλλά με σκοπιμότητα, με σχέδιο, με όραμα. Θηλυκή φύση σημαίνει πως είναι ικανή να γεννά, συνέχεια και ακατάπαυστα και όχι μόνο γεννά αλλά τρέφει, συντηρεί και εκπαιδεύει τα παιδιά της και αυτά με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά και έτσι η δημιουργία της αγάπης εξελίσσεται συνεχώς. Τι όμορφη δημιουργία κι αυτή!” - “Τα παιδιά της; Ποια είναι τα παιδιά της; “ ρώτησε έκπληκτος ο Κυριόπουλος. - “Η πίστη, η υπομονή, η ελευθερία, η προσφορά, η

101

δύναμη, η σοφία και η ελπίδα. Με τη σειρά τους γίνονται μητέρες και δίνουν ζωή σε άλλες δυνατές πνευματικές υπάρξεις που θεμελιώνουν στέρεα το οικοδόμημα της πραγματικής ζωής! Βέβαια το σημαντικό είναι να δεις αν έχεις μέσα σου τη φύση αυτή. Αν το θηλυκό μέρος σου, η πλευρά από όπου αποκολλήθηκε φαιά ουσία, για να δημιουργηθεί η Εύα του πνεύματός σου, έχει ανδρώσει τη δύναμη της αγάπης σου σε μία πράξη ανταπόδοσης της χάρης που πρόσφερες στη δημιουργίας της. Ζούμε μέσα στην άγνοια της αγάπης όμως. Δεν ξέρουμε κατ’ αρχήν ότι έχουμε την αγάπη μέσα μας. Πρέπει κάποιος να μας τη δείξει ή να μας τη μάθει. Αν δεν υπάρχει άλλος, η αγάπη δε μπορεί να εκφραστεί ή να ειδωθεί. Εκτός αν πιστεύεις στην αγάπη του εαυτού σου, οπότε μιλάμε για ολοκληρωτική άγνοια της πραγματικής αγάπης. Αγάπη χωρίς “άλλο” δε βιώνεται. Αν δεν αγαπήσεις το Δημιουργό, δε μπορείς ν’ αγαπήσεις τη ζωή και ότι αυτή περιλαμβάνει. Αλλά όταν έρθει ο άλλος, έρχεται η γνώση της και τότε έχεις το κίνητρο για ν’ αγαπήσεις, είσαι στην ικανότητα της αγάπης, την εκτίμηση και την πεποίθηση της αξίας της για να οδηγηθείς στη φυσική απλή δωρεά αγάπης, που ρέει σαν πηγή νερού ακατάπαυστα χωρίς να σκεφτείς, να μάθεις, αλλά απλά τη νοιώθεις και την εκφράζεις. Βγαίνει φυσικά...” - “Και η λογική;” - “Υπάρχει ένας συνεχής πόλεμος ανάμεσα στη καρδιά και το μυαλό που δείχνει ατέλειωτος και ασυμβίβαστος, αν και αποτελούν μέρη του ίδιου συνόλου. Είμαστε καρδιά

102

και μυαλό μαζί. Αγάπη και λογική. Όσο η καρδιά κάνει επιθέσεις αγάπης, η λογική αποκρούει την ευαισθησία με επιχειρήματα και ερωτήσεις και όταν η λογική κάνει επίθεση, η καρδιά απλά της ανοίγει την πόρτα νοιώθοντας, πόσο λογικό είναι ν’ αγαπάς....”

103

Η ζωή χαμογέλασε και μάλιστα τόσο πλατιά και τόσο πλούσια που άγγιξε τις καρδιές όλων, σαν να ήταν το χέρι του Μίδα. Ότι “άγγιζε” συναισθηματικά ο Δημήτρης ήταν χρυσή ευκαιρία προσφοράς και έκφρασης αγάπης. Ξεκαθάριζε όλο και περισσότερο τις αξίες μέσα του, που πραγματικά μπορούσε πλέον να τις διακρίνει πιο καθαρά, όπως και το όραμα που είχε δημιουργήσει. Λίγο ακόμη κι ήταν έτοιμος να ξεκινήσει τη συνοδοιπορία με τον Κυριόπουλο. Λίγη ακόμη υπομονή. - “Χαίρετε!” - “Πάντα και μόνο χαρά, εύχομαι να συντροφεύει το

Εργαλεία ζωής

Πιστεύω πως δεν είμαστε απλά ανθρώπινες υπάρξεις με ελεύθερη θέληση να γίνουμε επιβάτες σε πνευματικό ταξίδι, αλλά πως

είμαστε πνευματικές υπάρξεις με δωρεά ανθρώπινης υπόστασης, χρονικά περιορισμένης, που απλά δοκιμάζεται στα ανθρώπινα,

γήινα και εφήμερα, καθοριστικά όμως για την πνευματική μας ολοκλήρωση.

104

ταξίδι της ζωής σου Δημήτρη!” - “Τι ωραία ευχή, σοφή με γνώση!” - “Γνώση... Ξέρεις, όταν γεννήθηκα, ήρθα σ’ έναν κόσμο που όλοι μου μάθαιναν το καλύτερο για ό,τι υπάρχει γύρω μου. Αργότερα ήρθαν κι άλλοι ... συμμαθητές ... φίλοι ... δάσκαλοι, που ήθελαν να μου πουν για το δικό τους κόσμο... καλό ... όμορφο ... δύσκολο ... επικίνδυνο .... Κι έπρεπε να διαλέξω .... για να ζήσω τελικά κι εγώ σε καποιο κόσμο! Τότε συνειδητοποίησα πως όλοι είχαν μία ΑΠΟΨΗ, αλλά κανείς τη ΓΝΩΣΗ της ζωής. Κοίταξα μέσα μου τότε και αποφάσισα να μάθω από τον μόνο παντογνώστη, την αλήθεια: Διάβασα λοιπόν πως ήρθα σ’ έναν κόσμο για να θαυμάζω ευγνωμονώντας κι όχι να τρομάζω κατηγορώντας... Κάθησα μετά στο σταυροδρόμι της ζωής και είδα πως είχα ό,τι χρειαζόμουν για να το κάνω! Χέρια για να φτιάχνω θαυμαστά έργα, πόδια για να περπατήσω τη θαυμαστή πλάση, μάτια για να πιστεύω κάθε στιγμή το θαύμα που ζω και λόγο για να το μεταφέρω στους άλλους. Έτσι πλέον πιο σίγουρος για τις αξίες μου, προχωρώ, γνωρίζοντας, αλλά κυρίως αναγνωρίζοντας... τη σημασία της κάθε θαυμαστής στιγμής! Τώρα όμως, τώρα!!! Ακούω πολλούς να μιλάνε για δύναμη και να λένε πως αν είχαν τη δύναμη θα...θα...θα... Τι θα έκαναν αλήθεια; Θα άλλαζαν τον κόσμο και θα τον έκαναν καλύτερο; Τους άλλους; Θα τους έκαναν κι αυτούς καλύτερους; Αν δεν έχουμε τη ΔΥΝΑΜΗ της γνώσης, της αγάπης, ώστε να γίνουμε εμείς καλύτεροι, για τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τους συνανθρώπους μας, πως ο κόσμος θ΄ αλλάξει

105

προς το καλύτερο; Την έχουμε; Ας την αξιοποιήσουμε! Δεν την έχουμε; Ας την ανακαλύψουμε! Κάθε μέρα όπως και σήμερα ξυπνάμε με το εισητήριό μας και είμαστε ξανά επιβάτες στο ταξίδι της ζωής .... πως θα το αξιοποιήσουμε άραγε; Σα δεδομένο ή σα λαχείο; Πως θα πορευτούμε στο δρόμο που μας ανοίγεται μπροστά μας; Πολλοί από εμάς ξυπνάμε με τον ίδιο τρόπο και ακολουθούμε ένα σχεδόν πανομοιότυπο πρόγραμμα καθημερινά. Ποιο είναι όμως το όραμα του καθενός; Χωρίς όραμα δεν υπάρχει ζωή! Σε κάθε στιγμή της ημέρας αν αναρωτιόμασταν κάτι πολύ συγκεκριμένο θα είχαμε λύσει πολλά, μα πάρα πολλά προβλήματα! “Ποιος θέλω να είμαι στη ζωή;” Τσακωμοί, προβληματισμοί, αμφιβολίες όλα θα ήταν πιο εύκολα στο δρόμο μας. Αν και μόνο αν αναρωτιόμασταν ποιοι θέλουμε να είμαστε. Τι είδους, τι ποιότητας άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε σε αυτή τη ζωή που διανύουμε και πως θα πετύχουμε το στόχο μας. Αν θέλουμε να είμαστε καλοί η απάντηση είναι πολύ συγκεκριμένη. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι επίσης. Ο καθένας με οδηγό το όνειρο ή τον εφιάλτη πορεύεται στη ζωή. Ξέρεις, χρησιμοποιώ δύο πολύ ωραία εργαλεία στην εκπαίδευση στελεχών, που επενδύοντας πάνω τους κάθε φορά, μπορώ να προχωρήσω στην υλοποίηση στόχων. Το “dream” και το “nightmare”. Το πρώτο σημαίνει όνειρο και τα γράμματά του αποτελούν ακροστοιχίδα για τα εξής: d=dedication για την εμπιστοσύνη, r=responsibility για την υπευθυνότητα, e=education για την εκπαίδευση, a=attitude για τη στάση, m=motivation για την κινητοποίηση. Αυτά όλα, αποτελούν

106

τα δομικά υλικά του ονείρου και της πραγματοποίησής του. Με αυτό το εργαλείο ξέρεις πως η εμπιστοσύνη στο στόχο σου, η υπευθυνότητα των πράξεων και του σχεδιασμού σου, η κατάλληλη εκπαίδευση που επιβάλλεται να έχεις για να φτάσεις το στόχο σου, η στάση που πρέπει να αποκτήσεις ώστε να αισθάνεσαι ήδη νικητής κατά την πορεία σου και η σταθερή και αμετακίνητη κινητοποίηση του εαυτού σου προς την κατεύθυνση αυτή, θα σε οδηγήσουν στην επιτυχία του στόχου σου. Αν όμως ακολουθήσεις τον εφιάλτη, το “night-mare” δε χρειάζεται να σου πω εγώ που θα οδηγηθείς, αλλά θα καταλάβεις από την αρχή αναλύοντας τα δομικά του υλικά σε ποιο δρόμο σε οδηγεί. Αν λοιπόν δεις κάποια από αυτά τα συστατικά του εφιάλτη να πλησιάζουν το όνειρό σου, άλλαξέ τα, όσο είναι καιρός! Τα αρχικά του αποτελούν ακροστοιχίδα για τα εξής: n=negative για τον αρνητισμό, i=ignorant γαι την άγνοια, g=greedy για την απληστία, h=hopeless για την απελπισία, t=thankless για την αχαριστία, m=miserable για τη μιζέρια, a=angry για το θυμό, r=rude για την αγένεια, e=envious για τη ζήλεια! Πόσο αξία έχει το μέσο με το οποίο οδηγούμε καθημερινά τη ζωή μας! Πιστεύω πως δεν είμαστε απλά ανθρώπινες υπάρξεις με ελεύθερη θέληση να γίνουμε επιβάτες σε πνευματικό ταξίδι, αλλά πως είμαστε πνευματικές υπάρξεις με δωρεά ανθρώπινης υπόστασης, χρονικά περιορισμένης, που απλά δοκιμάζεται στα ανθρώπινα, γήινα και εφήμερα, καθοριστικά όμως για την πνευματική μας ολοκλήρωση.

107

Το παρόν, και πιο συγκεκριμένα κάθε στιγμή του παρόντος καθορίζει το μέλλον μας. Ας μην το προσπερνάμε τόσο βιαστικά, ας μην γινόμαστε επιπόλαιοι λάτρεις του ονείρου, αλλά συνειδητοί οραματιστές του μέλλοντος που δημιουργείται στο τώρα! Ζούμε γρήγορα, βιαστικά, ανυπόμονα. Βιαζόμαστε να ξεφύγουμε από το παρόν για να συναντήσουμε το μέλλον, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουμε! Πόσο ωφελεί όμως αυτό τη ζωή μας, την ύπαρξή μας και τον κόσμο γύρω μας; Πόση αγάπη προλαβαίνουμε να δώσουμε σ’ ένα βιαστικό παρόν και τι παίρνουμε σαν ανταπόδοση; Η αγάπη είναι ένα λουλούδι που καλλιεργείται στον κήπο της ζωής. Θέλει υπομονή και χρόνο, πίστη και όνειρο, φροντίδα και ενθουσιασμό, προσφορά κι ευγένεια, για να γίνει η αγάπη γερό δέντρο ζωής στον πλούσιο κήπο της Εδέμ, όπου εκεί πια οριστικά, ο χρόνος υποκύπτει στην αιωνιότητα της αγάπης... Ξέρεις φίλε μου, ποιος είναι ο νόμος της νίκης; Ξέρεις με ποιο κίνητρο αγωνίζεται ο πρωταθλητής; Ξέρεις με ποιο βασικό νόμο πορεύεται στο νικητήριο στίβο της καθημερινής του επιτυχίας; Με το νόμο της αναβάθμισης που πραγματώνεται μέσα από το ανταγωνιστικό όραμα. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει νίκη, δεν υπάρχει ζωή!!! Κάποτε πήγαινα στο στίβο, όταν ήμουν μικρός. Ο πατέρας μου καθόταν στις κερκίδες και με παρακολουθούσε στις προπονήσεις μου...” - “Σε ποιο άθλημα;” διέκοψε διακριτικά ο

108

Κυριόπουλος. - “Ακόντιο... σφαίρα....και καμιά φορά τον έβλεπα να μιλάει με τον προπονητή. Άκουγα με μεγάλη προσοχή τα λόγια του και ήμουν πάντα τόσο, μα τόσο ήρεμος στις συζητήσεις μας στο δρόμο για το σπίτι....όταν ήμουν μικρός.....μετά μεγάλωσα και ήθελα να “το παίξω” άντρας....(αλλά όπως λέει και η παροιμία “τόσο του κόβει, τόσο κάνει” δεν είναι τυχαίο... ο καθένας μιλά ανάλογα με το επίπεδο επίγνωσης του εαυτού του). Μία μέρα που έριχνα βολές λοιπόν, ο προπονητής μου ως συνήθως με προέτρεπε να πετάξω χαμηλά και μακριά το ακόντιο... αυτό συνεχίστηκε πολλές φορές ... δεκάδες ρίψεις ... με περισσότερη αποφασιστικότητα... με περισσότερη τόλμη ... και ακούω τον πατέρα μου να λέει: “...ρίξε εκεί που θέλεις να φτάσει το όνειρό σου... σημάδεψε σωστά και ζήσε κάθε λεπτό!” Ήταν η καλύτερη ρίψη που είχα κάνει ποτέ! Ο προπονητής αγκάλιασε τον πατέρα μου, εγώ χοροπήδαγα πάνω τους και η ευτυχία μας ήταν τόσο, μα τόσο μεγάλη που δεν ήξερα που να τη διοχετεύσω... Αυτό είναι το ανταγωνιστικό μέλλον και η δύναμή του, φίλε μου. Το κρατάω πάντα στη βάση του μυαλού μου και έτσι λειτουργώ στη ζωή μου.... Αυτό είναι το μυστικό του πρωταθλητή της ζωής! Το όνειρο που σε τραβά σα μαγνήτης στην εκπλήρωσή του. Το όνειρο και η σύστασή του. Το συναίσθημα και το κίνητρο. Η απόφαση να πετύχεις και η δράση προς την κατεύθυνση της επιτυχίας. Τι σε κάνει λοιπόν ξεχωριστό; Τι σε κάνει να δηλώνεις παρών για μία ακόμη μέρα σ’ αυτή τη ζωή; Τι σου δίνει

109

κίνητρο για να θες να συνεχίσεις τη σημερινή μέρα και αύριο; Τι σου δίνει δύναμη να ελπίζεις πως όλα θ’ αλλάξουν αύριο, αν δεν έχεις βρει τη δύναμη αλλαγής σήμερα, τώρα; • ΔΕΣ ΤΗ ΖΩΗ. ΜΕΤΡΗΣΕ ΤΙΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ

ΤΗΣ, ΠΑΤΑ ΓΕΡΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙΣ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΑ ΣΕ ΑΞΙΩΣΟΥΝ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΡΥΣΕΣ ΜΟΛΙΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ.

• ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ! ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΟΣΗ ΚΡΥΒΕΙΣ ΕΣΥ ΜΕΣΑ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΟΥ. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΙΣΤΑ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ. ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΟΣΟ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ...

ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΤΙΚΑ, ΣΚΕΨΟΥ ΘΕΪΚΑ ... Ποια φιλική, οικογενειακή, ερωτική, επαγγελματική σχέση θα κρατήσεις που δεν την τροφοδοτείς συνεχώς με το όραμα για ένα καλύτερο μέλλον; Πρέπει να οραματίζεσαι θετικά για τη σχέση αυτή και να την αισθάνεσαι θετικά ανταγωνιστική, ώστε η δύναμή της να σε τραβήξει στην εξέλιξη...στο μέλλον...να θες να πας σε αυτό...και μάλιστα με έναν τόσο ωραίο και δημιουργικό τρόπο!

110

Ποια επιτυχία μπορείς να έχεις στη ζωή σου αν λείπει η χαρά, ο ενθουσιασμός για να πετύχεις το όνειρό σου; Ποια συζυγική σχέση μπορεί να διαρκέσει αν δε “βλέπει” μέλλον με όμορφα χρώματα στον ορίζοντα; Πως περιμένεις να έχεις αρμονικές σχέσεις στο περιβάλλον σου, όταν το τρομοκρατείς με το λόγο σου, την απαισιοδοξία και τη δυσαρέσκειά σου; Πως; Καταναλώνεις καθημερινά πολύτιμη ενέργεια με τις φωνές σου, τόσο προς τον εαυτό σου, όσο και προς τους άλλους, χωρίς να καταλαβαίνεις πως η πόρτα της καρδιάς των ανθρώπων ανοίγει ΜΟΝΟ στον ευγενικό λόγο. Όποιος μιλά γλυκά, στάζοντας μέλι στις ψυχές των άλλων, μαλακώνει ευεργετικά πρώτα τη δική του ψυχή και έπειτα γλυκά και ωφέλιμα γλιστρά και στην καρδιά των άλλων. Ο λόγος μας δεν έχει μόνο αξία, αλλά είναι αξία και αρχή ζωής! Δεν μπορείς να δεις τη ζωή που αξίζεις να ζεις με τα μάτια του αρνητισμού. Δεν πρέπει να είσαι θετικός με την έννοια του ρομαντισμού, γιατί ρομαντικά θετικός με όλα τα προβλήματα να σε χτυπάνε, δεν οδηγεί πουθενά. Να είσαι θετικός με συναίσθημα, με πίστη, με βιωματική εμπειρία της θετικότητας. Να ζεις στο κανάλι της μοναδικής ορμής της, που δε σταματά τίποτα στο διάβα της. Κάθε εμπόδιο που μπαίνει στη ροή της θα είναι ένα μικρό ξυλάκι στον χειμαρρώδη δρόμο της. Να είσαι θετικός γιατί συμφέρει την ψυχή σου! Να είσαι θετικός γιατί κυλά αρμονικά το αίμα σου και διευκολύνει τη φυσιολογική λειτουργία σου, γιατί γίνεσαι “οικολογικός”. Ακριβώς! Δε χρειάζεται μόνο να σκεφτόμαστε οικολογικά, αλλά να είμαστε οι ίδιοι

111

“οικολογικοί” προς το περιβάλλον μας. Να αξίζουμε τη ζωή, επιδιώκοντας να είμαστε χρήσιμοι και ανακυκλώσιμοι και όχι μόνο καταναλωτές και αναλώσιμοι! Έτσι ζεις στον αιώνιο κήπο της Εδέμ και προετοιμάζεσαι για την αιώνια ομορφιά του πνεύματος που καλλιεργείς εδώ στη γη! Αναρωτιούνται πολλοί πως να είναι η κόλαση και πως ο παράδεισος. Και κάποιοι άλλοι απαντούν πως αυτό που ζεις εδώ καθορίζει αυτό που θα ζήσεις εκεί... Και προχωρώ στο εξής συμπέρασμα...Αν ζω εδώ στη θλίψη, τη μιζέρια, την ανησυχία, το φόβο και την απογοήτευση προετοιμάζομαι αναλογα; Όπως και αν ευγνωμονώ κάθε πρωΐ, χαίρομαι, ευχαριστώ, ευελπιστώ, αισιοδοξώ και έχω αγάπη, πάλι προετοιμάζομαι αναλόγως; Λέω λοιπόν καθημερινά καλημέρα, στη ζωή που οδηγεί στην πόρτα του Παραδείσου...”

112

Η πόρτα άνοιξε και δεν ήταν ο Άγιος Πέτρος, αλλά η γραμματέας του, που τον διέκοψε για να απαντήσει στα επίμονα τηλεφωνήματα της αγαπημένης του μητέρας, που ήθελε να καλέσει το Δημήτρη και τη Μαίρη για μεσημεριανό ή βραδυνό στο πατρικό του. Ήθελε να μάθει για τις ετοιμασίες του γάμου.... του μωρού... Κατάλαβε ο Δημήτρης πως ήθελε με μεγάλη λαχτάρα να τους δει και μάλιστα δεν κρατιόταν από τη χαρά της. Άλλωστε δεν μπορούσε να της χαλάσει και χατήρι. - “Ναι, μαμά... ναι... σου είπα θα σε πάρω σε πέντε λεπτά... πόσο πιο νωρίς ... σε δύο; Ναι ... θα της το πω ....

Οι νόμοι της ζωής

Η δύναμη του καθενός από εμάς έρχεται με τη γέννησή μας και είναι τόσο απεριόριστη και ανεξάντλητη, τόσο βαθιά ριζωμένη και σε τέτοιο

σημείο τοποθετημένη από το Δημιουργό που είναι πολύ δύσκολο να την ανακαλύψει κάποιος και να την εξορύξει που καθιστά αδύνατη την

ανεύρευση και εμετάλλευσή της από άλλους.

113

ναι το ξέρω, ότι το ξέρεις ότι της αρέσει το λεμονάτο...” Χωρίς να χάσει χρόνο κάλεσε την όμορφη Μαίρη στο κινητό της. Η άχρωμη πραγματικότητα απάντησε σε τυπικές απαντήσεις.... “Κύριε Δημήτρη...ναι... είναι σε συνάντηση και δεν μπορώ να διακόψω! Θα της πω να σας καλέσει...είναι πέρα από τις δυνάμεις μου! Ευχαριστώ πολύ” και απότομα διέκοψε την τηλεφωνική τους επικοινωνία. Μου άρεσε αυτό το “δεν μπορώ να διακόψω...είναι πέρα από τις δυνάμεις μου”. Σκέφτηκε πως δεν υπάρχουν και πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή για να διακόψεις... αλλά υπάρχουν πολλές δυνάμεις και καλύτερα θα τις ονόμαζα νόμους, που πολύ επιπόλαια μεταχειριζόμαστε στην καθημερινότητά μας. Διακόπτεις για να πεις ή να κάνεις κάτι πιο σημαντικό. Όπως οι διακοπές για παράδειγμα. Διακόπτεις την εργασία, για ν΄αφοσιωθείς στην απόλαυση της ζωής με τρόπο που σε ευχαριστεί οποιαδήποτε στιγμή της μέρας ή της νύχτας! Πόσο πιο σημαντική λοιπόν ήταν η συνάντηση από το κάλεσμα της αγάπης; Σκέφτηκε πόσο επιπόλαια επίσης χρησιμοποιούσε αυτές τις εκφράσεις και κυρίως τις λέξεις. - “ Χαίρετε και χαίρομαι που είμαι πάλι εδώ!” είπε ο Κυριόπουλος με ενθουσιασμό. Απ’ ότι φαίνεται του άρεσε πολύ ο πρώην μαθητής του και πλέον πελάτης του, καθώς και το κλίμα που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά τους. Κατανοούσε πως χειριζόταν πνευματικά εργαλεία στη συζήτησή τους, αλλά δεν ήξερε αν ήταν σε γνώση του. - “Χαίρετε και χαίρομαι επίσης!” είπε ο Δημήτρης

114

επίσης ενθουσιασμένος. - “ Λοιπόν τι θα ήθελες να συζητήσουμε σήμερα; Τι είναι αυτό που περισσότερο επιλέγεις να πεις και ποια είναι η προσδοκία σου για τη σημερινή μας συνάντηση;” είπε ο Κυριόπουλος ως γνήσιος coach προσπαθώντας να μάθει την ατζέντα του πελάτη του. - “ Σήμερα θέλω απλά να σου αναφέρω μία σημαντική αλλαγή στο πρόγραμμα της ζωής μου....” - “ Αλλαγή;” - “Ναι, αλλαγή!” - “ Σου έχω μιλήσει για τους νόμους της ζωής μου. Σήμερα λοιπόν ξεκινάω την εφαρμογή τους κατά γράμμα. Ξέρω πως το life coaching είναι η τέχνη της πληρότητας. Ε! λοιπόν θα τα έχω όλα, όσα ζητάω. Έχω αποφασίσει να βάλω σε τάξη το μυαλό, το σώμα και την ψυχή μου. Ναι! Σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους και σε απόλυτη πληρότητα η ζωή μου. Ξέρω πως μπορώ να έχω νέες συνήθειες στη ζωή μου σε μόλις ένα μήνα..... το ξέρω ότι το διάστημα είναι αρκετό για να δημιουργήσω έναν νέο Δημήτρη, καλύτερο και μάλιστα με την νέα ορολογία: πληρέστερο και απόλυτα “οικολογικό” προς το περιβάλλον μου... Έχω πάρει τις αποφάσεις μου και είναι πλέον καιρός να κάνω αυτά που ξέρω και μάλιστα που διδάσκω...! Θα είσαι μαζί μου στη διαδικασία;” - “Ναι, ναι, ναι!” - “Θέλω ν΄αλλάξω τη ζωή μου, αλλά και να πετύχω στόχους συγκεκριμένους. Αισθάνομαι πως έχω μία αποστολή πλέον... ξέρεις αισθάνθηκα όμορφα με το

115

Γιάννη. Αισθάνθηκα χρήσιμος και “οικολογικός”.... πως έχω λόγο ύπαρξης και πως έχει σημασία η ύπαρξή μου σε αυτήν εδώ τη ζωή! Ίσως να μην καταλαβαίνεις ακόμη τι σου λέω... αλλά είναι κάτι σα χάρισμα, δωρεά ... δεν ξέρω .... αισθάνομαι πως θέλω να είμαι κάτι παραπάνω, κάτι περισσότερο!” - “ Παραπάνω και περισσότερο; Που ακριβώς είναι αυτό και πως το περιγράφεις το εκεί που θες να φτάσεις; Ποιες είναι οι εικόνες του “εκεί” και πότε θες να το φτάσεις;” - “ Είσαι καλός coach! Δεν έχασες την ευκαιρία. Κατευθείαν στο ψητό. Στο στόχο! Ε! λοιπόν εντάξει ...θα σου πω!” - “Αισθάνομαι πως ο στόχος ήταν κινούμενος μέχρι σήμερα και αμφιταλαντευόμενος. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επίτευξη του στόχου μου. Η σταθερότητα υπήρχε για λίγο μέχρι να με δελεάσει ο επόμενος στόχος ενώ δεν είχα ακόμη πετύχει τον πρώτο... Βέβαια οι στόχοι που έβαζα πάντα ήταν “μικροί” σε αξία και όταν τους πετύχαινα έχανα τον ενθουσιασμό μου γιατί ο μεγαλύτερος, μου φαινόταν δύσκολος και έλεγα πως δε θα τα καταφέρω κι έτσι η ζωή μου καθυστερούσε, αλλά με ανοδικό τρόπο σε αργή κίνηση. Ώσπου άρχισα να αναγνωρίζω τις κρυμμένες αξίες που με τραβάνε πλέον πιο σταθερά στο στόχο μου. Δεν είμαι έρμαιο επιθυμιών, αλλά συνειδητοποιημένος γνώστης των αξιών της ζωής μου. Ξέρω τι θέλω και θα το πετύχω. Θέλω να είμαι φυσικός συνοδοιπόρος της ζωής. Αρμονικός περιπατητής

116

της γνώσης του πνεύματος. Πνευματικός ακόλουθος της ευτυχίας. Προστάτης και προστατευόμενος της θείας οικονομίας.” - “ Μιλάς για ένα σπουδαίο όραμα. Μιλάς για αποστολή.” - “Γνωρίζω τι λέω και το εννοώ. Ξαναβρήκα τις αξίες μου, το νόημα των νόμων και των συναισθημάτων, για να φτάσω σ’ αυτή την απόφαση. Έμαθα τι σημαίνει και πως λειτουργεί η ζωή στα πλαίσιά τους. Έμαθα να είμαι αρμονικός και να ισορροπώ στην ανισορροπία του κόσμου μας. Έμαθα να είμαι υπέρ και όχι κατά της ζωής μου. Ξέρω πως ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή σαν ολοκληρωμένες, καλογυαλισμένες, τέλειες για τη στιγμή που γεννιόμαστε πνευματικές μηχανές, με πλήθος ανεξερεύνητων δυνατοτήτων, χωρίς όμως το απαραίτητο εγχειρίδιο που ο Δημιουργός μας τόσο εύστοχα δεν μας παρέδωσε. Γιατί;-Γιατί είναι καθήκον μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.-Γιατί είναι καθήκον μας να γνωρίσουμε τις δυνατότητές μας.-Γιατί είναι καθήκον μας να γνωρίσουμε τα χαρίσματά μας.-Γιατί είναι καθήκον μας να ανακαλύψουμε τη δύναμή μας.Η απάντηση είναι μέσα μας και όχι κάπου έξω από εμάς, σε κάθε ερώτηση που απευθύνουμε στη ζωή! Ζούμε σε μία εποχή που πλέον γνωρίζουμε πολλά για τους νόμους που διέπουν τη ζωή. Για τη ζωή που δε βασίζεται πλέον σε άλλους, γιατί κανείς δεν έχει τη δύναμη πέρα από εμάς τους ίδιους, να αλλάξει τα δεδομένα. Η

117

δύναμη του καθενός από εμάς έρχεται με τη γέννησή μας και είναι τόσο απεριόριστη και ανεξάντλητη, τόσο βαθιά ριζωμένη και σε τέτοιο σημείο τοποθετημένη από το Δημιουργό, που είναι πολύ δύσκολο να την ανακαλύψει κάποιος και να την εξορύξει, καθιστώντας αδύνατη την ανεύρευση και εκμετάλλευσή της από άλλους. Αυτό και μόνο καθιστά παντοδύναμο συνδημιουργό της ζωής τον καθένα από εμάς. Όλοι οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται ο ένας μετά τον άλλον. Οι μόνοι που μένουν ανεξάντλητοι είναι οι πνευματικοί ανθρώπινοι πόροι και οι μόνοι που όλοι φοβούνται, γιατί αν ο άνθρωπος γνωρίσει και πιστέψει στη δύναμή του τότε θ΄ανακαλύψει πως “ένας κόκκος άμμου” είναι αρκετός για να μετακινήσει βουνά”. Πέρασε πια η εποχή των επαναστάσεων για μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Ο άνθρωπος πέρασε την οικονομική επανάσταση, την ψηφιακή εποχή και έφτασε στην εποχή της κυριαρχίας του πνεύματος. Περισσότερο από ποτέ οι άνθρωποι αναζητούν δρόμους, δασκάλους, εγχειρίδια αυτοβοήθειας για να ανακαλύψουν τους δρόμους του πνεύματος. Γνωρίζουμε σιγά - σιγά, πως όταν ο άνθρωπος καλλιεργήσει τη δύναμη του μυαλού του μπορεί να δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες ευτυχίας που δεν επιρρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες. Μπορεί να είμαστε ανίκανοι κάποιες φορές να αλλάξουμε τις εξωτερικές καταστάσεις, αλλά είμαστε ικανότατοι να ελέγξουμε τις καταστάσεις που βιώνουμε εσωτερικά. Κι αυτό αποδεικνύεται σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Το έχουμε νοιώσει κάποιες στιγμές στο απόλυτο

118

σημείο, όταν θεωρήσαμε πως ήρθε η στιγμή που “δεν πάει άλλο” και διαμορφώσαμε διαφορετική πορεία ζωής, πατώντας δυνατά στις προσωπικές μας ικανότητες που είναι οι μόνες που μπορούμε να επενδύσουμε με συναίσθημα, ώστε να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Για να γίνει η καλλιέργεια της δύναμης αποδοτική, θα πρέπει να γίνει πράξη ο νόμος της ευγνωμοσύνης. Να ανοίξουμε τα μάτια της καρδιάς και να δούμε το θαυμάσιο της ζωής. Να απολαύσουμε το γεγονός ότι βλέπουμε. Ότι έχουμε μάτια για να δούμε το δώρο της ζωής: τη φυσική αρμονία της απόλυτης ομορφιάς στη δημιουργία του σύμπαντος. Να δούμε πόσο αρμονικοί γινόμαστε εμείς, όταν ανοίγουμε τα χέρια προς τον ουρανό και δεχόμαστε την ευλογία της ζωής, της απόλαυσης, της διασκέδασης, της ζωντάνιας. Πόσο αρμονικοί γινόμαστε, όταν ακουμπάμε τον άλλο με το συναίσθημα, το άγγιγμα, το βλέμμα, το χαμόγελο, τη δωρεά της καλοσύνης μας και του φυσικού μας παράδεισου. Αυτού του παράδεισου που χτίσαμε με όλη μας την αγαθή καρδιά, βλέποντας γύρω μας την έμπνευση της ζωής σ΄ έναν κόσμο γαλήνης. Αυτός είναι ο νόμος της ευγνωμοσύνης! Να χαίρεσαι, να θαυμάζεις και να ευχαριστείς... ευχαριστημένος! Όλοι οι νόμοι υπάρχουν. Επειδή δεν είναι γραμμένοι κάπου, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν, όταν εσύ τους δεις και μάλιστα εφαρμόζονται κάθε φορά που εσύ θα θελήσεις να τους αποκαλύψεις, να τους φέρεις στο φως, να τραβήξεις από πάνω τους την σκληρή καθημερινότητα και να αφήσεις τη θεία χάρη να κάνει το έργο της. Ευγνωμονώντας κάθε

119

πρωί τη ζωή, τα σύννεφα, τον ήλιο, τους αγαπημένους σου, την εργασία σου, τους φίλους, το πρόγραμμά σου.... γιατί είναι δώρο η κάθε μέρα. Δεν την έχει εξασφαλίσει κανείς... Είναι δωρεά. Κάθε μέρα που ξημερώνει και ένα νέο ξύπνημα ζωής. Μία πρόσκληση και πρόκληση να γίνουν όλα καλύτερα. Όσο καλύτερα γίνεται, για να ευχαριστηθείς το δώρο σου. Ν΄ανοίξεις την αγκαλιά σου και να προσφέρεις την αγάπη σου, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το έχεις και το έχουν ανάγκη. Όσο για τα άτομα που μας δυσκολεύουν στην αγάπη, δεν είναι τόσο δεκτικοί σε αυτή, αυτά είναι και τα άτομα που έχουν την περισσότερη ανάγκη ν’ αγαπηθούν. Ένα πέρασμα, η παρουσία μας στη ζωή τους, δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από την “υποχρέωσή μας” να τους δείξουμε το όφελός της, αγαπώντας. Προσφέροντας στάση, λόγο και συμπεριφορά ΑΓΑΠΗΣ! Η συναισθηματική γενναιοδωρία δεν είναι υποχρέωση, αλλά ζωτική ανάγκη της ψυχής. Προσφέροντας αγάπη με τη στάση μας, το χαμόγελό μας, το λόγο μας, τη συμπεριφορά μας σε όλους όσους συναναστρεφόμαστε κάθε στιγμή, όλα αλλάζουν, πρώτα μέσα μας και έπειτα γύρω μας. Η αγάπη είναι το ομορφότερο παιχνίδι και χάνει όποιος δεν παίζει μαζί της...Τι λες Κυριόπουλε, παίζουμε;” Η αγκαλιά άνοιξε και ο Κυριόπουλος έκλαιγε από συγκίνηση...Με δάκρυα στα μάτια μίλησε στο Δημήτρη: - “Γνωρίζεις γιατί βρεθήκαμε πλέον σήμερα εδώ;”

120

- “Ναι, για να μου υπενθυμίσεις την αποστολή μου στη ζωή. Να απολαμβάνω κάθε μέρα με κάθε τρόπο τη δημιουργία και το Δημιουργό. Τη ζωή και τη ζωντάνια της. Τα δώρα και τη δωρεά. Ξεκίνησα ήδη το δρόμο μου και πάλι. Υπήρχε το έδαφος στρωμένο με καλό, καλλιεργήσιμο χώμα. Αναλώθηκα πολύ στην προετοιμασία και στη μετάθεση του προσωπικού μου στόχου. Άργησα να καταλάβω πως η ζωή είναι ο στόχος και όχι όσα την αποτελούν. Τώρα ξέρω πως πρέπει να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία καθημερινά. Κάθε νέο ξύπνημα της ημέρας μου είναι και ένα νέο ξύπνημα στη ζωή. Κάθε βλέμμα μου είναι μία κατάθεση στην ψυχή του άλλου. Κάθε λόγος μου και ένας νέος δρόμος που με οδηγεί στο μέλλον που κάθε φορά λεκτικά προδιαγράφω. Κάθε άγγιγμα είναι θεραπευτική ενέργεια και κάθε δράση μου είναι βέλος που μου δείχνει το δρόμο και τον προορισμό μου. Είμαι σίγουρος πως βαδίζω σε ένα δρόμο ζωής με φωτεινά χρώματα, χωρίς φόβο και ανασφάλεια για το μέλλον. Καλέ μου φίλε, η συζήτηση που κάναμε ήταν σπόρος που βλάστησε κι έβγαλε καρπούς, καλλιεργήθηκε και απέδωσε. Ήταν όμως καλοί σπόροι...” - “Δημήτρη η χαρά είναι όλη δική μου... πραγματικά...αλλά σα γνήσιοι φίλοι, θα ήταν προτιμότερο να μοιραστούμε τη χαρά της φιλίας μας. Ανυπομονώ να τα ξαναπούμε!” είπε ο Κυριόπουλος και άνοιξε την αγκαλιά του στο μαθητή της ζωής.

121

Ο Δημήτρης κοίταξε το τηλέφωνό του και διάβασε το μήνυμα της αγαπημένης του: “Τι προτείνεις να κάνουμε το βράδυ;” Η απάντηση ήταν έτοιμη: “ Μας περιμένει ένα ωραίο δείπνο στο πατρικό μου. Θα περάσω να σε πάρω στις 7.30 μ.μ. Ετοιμάσου... η χαρά που θα πάρουμε είναι μεγαλύτερη από αυτή που θα δώσουμε. Σ’ αγαπώ!” Μόλις έστρεψε το πρόσωπό του στο παράθυρο, είδε τα χρώματα του ουρανού. Το τραγούδι magnificent των U2 ακουγόταν στο ipod. Θαύμα σκέφτηκε... Το έβλεπε, το σκεφτόταν, το άκουγε και το ζούσε. Τα χρώματα τ’ ουρανού, το παιχνίδισμα του ήλιου με τα σύννεφα, ήταν ένας λόγος για να πλησιάσει στο παράθυρο και εκεί δεν έβρισκε έναν, αλλά πολλούς λόγους για να θαυμάσει. Σκέφτηκε πως αναρωτιόμαστε τι να θαυμάσουμε, ενώ είναι καλύτερα ν’ αναρωτιόμαστε τι να πρωτοθαυμάσουμε! “Only love...Μόνο η αγάπη, μόνο η αγάπη μπορεί να αφήσει ένα τέτοιο σημάδι. Αλλά μόνο η αγάπη, μόνο η αγάπη μπορεί να θεραπεύσει μια τέτοια ουλή...” τραγουδά ο Bono των U2. “Καλημέρα θαυμαστέ κόσμε της αγάπης, κάνε και σήμερα το θαύμα σου....” είπε δυνατά και άνοιξε τα χέρια πλατιά, πήρε αναπνοές βαθιές, εισπνέοντας κάθε ευλογία της ζωής...

122

Μόλις που σουρούπωνε. Η μαμά δε χρειάστηκε ν’ ανοίξει την πόρτα της, γιατί είχε ήδη ανοίξει την καρδιά της.... Κοιτούσε από το παράθυρο μέχρι τη στιγμή που τα παιδιά της θα έφταναν στο πατρικό. Ήθελε να τους υποδεχτεί και να τους ευχαριστήσει με όλη της την αγάπη. Είχε γεμίσει ροδοπέταλα την είσοδο και ρόδια την αγκαλιά της. Ήθελε να ήταν μαζί της και ο πατέρας του Δημήτρη να μοιραστούν την ευ-τυχία στη ζωή τους. Τύχη; Η τύχη λένε πως είναι ένα ακόμη όνομα του Θεού... Σημασία όμως δεν έχει να είσαι μόνο καλότυχος ή να έχεις τα κλειδιά που ξεκλειδώνουν τις σημαντικότερες

Στεφανωμένος νικητής

Η ευτυχία όπως και η δυστυχία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ο Θεός δε στέλνει μόνο δοκιμασίες δυστυχίας, αλλά και ευτυχίας. Δεν

αμαρτάνουμε μόνο όταν δεν βλέπουμε τον πόνο, αλλά και όταν δεν βλέπουμε την ευτυχία γύρω μας, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας.

123

πόρτες της ζωής, αλλά να έχεις τη δύναμη της καρδιάς να δημιουργείς την τύχη σου και να φτιάχνεις τα κλειδιά που θα σου ανοίξουν την πόρτα του παράδεισου σε αυτή και την άλλη ζωή! Θυμάται τα λόγια του πατέρα του: “ Μην κυνηγάς τη ζωή, την τύχη, την ευτυχία, απλά ζήσε, αφιερώνοντας χρόνο για να δεις τη ζωή ως τύχη, που περνά μπροστά σου κρατώντας τα κλειδιά της ευτυχίας”. Τι ωραία πράγματα του είχε πει.Τι κρίμα που αισθανόταν τόσο μακριά του. Είχε όμως πάντα την ευκαιρία να τον φέρει ακόμη πιο κοντά, έστω κι αν αυτό ήταν ανέφικτο.... Έλειπε από το σπίτι τους, αλλά όχι από την καρδιά της ζωής τους! Επίσης δεν έλειψε από το σπίτι τους ούτε η ευτυχία, αλλά ούτε και η δυστυχία. Τα τίμησαν όμως και τα δύο. Δεν έμειναν στη δυστυχία τους. Ήξεραν από την αρχή, πως όταν μία πόρτα ευτυχίας κλείνει κάποια νέα ανοίγει. Συνήθως στεκόμαστε πάρα πολύ στο κλείσιμο της πόρτας, ώστε δεν βλέπουμε μία άλλη που ανοίγεται μπροστά μας. Η ευτυχία όπως και η δυστυχία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ο Θεός δε στέλνει μόνο δοκιμασίες δυστυχίας, αλλά και ευτυχίας. Δεν αμαρτάνουμε μόνο όταν δεν βλέπουμε τον πόνο, αλλά και όταν δεν βλέπουμε την ευτυχία γύρω μας, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας.Γι αυτό ας δούμε και την ευτυχία που μας προσφέρεται... τόσο απλόχερα και γενναιόδωρα όπως ο ερχομός των δώρων στην πόρτα του σπιτιού μας. - “Παιδιά μου, είμαι πολύ - πολύ ευτυχισμένη. Να ‘στε ευλογημένοι και πάντα ευτυχισμένοι. Το θαύμα της

124

ζωής βρίσκεται αυτή τη στιγμή μέσα σας. Ναι! Δε μιλάω μόνο για τη νέα ζωή που έρχεται, αλλά γι αυτό που έχετε μέσα σας από τότε που γεννηθήκατε. Από τότε που ο Θεός σας έβαλε το σπόρο της πίστης μέσα σας. Να πιστεύετε στα θαύματα, γιατί είστε ένα θαύμα και με αυτή τη γνώση θα μεγαλώσετε διαφορετικά το παιδί σας, τη σχέση σας και θα ωριμάσετε τη ζωή σας. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, κι εγώ ακόμη πιο πολύ, γιατί κατάλαβα αργά το θαύμα της ζωής, πως το θαύμα βρίσκεται πάντα μέσα μας, απλά ο φόβος και η αμφιβολία μας κάνουν να πιστεύουμε πως δεν το έχουμε εμείς....αλλά μόνο οι άλλοι....οι τυχεροί...κι έτσι το θαύμα δεν εκδηλώνεται....ελπίζω να γίνετε η αλλαγή, το θαύμα που περιμένετε να δείτε στη ζωή σας. Δημήτρη μου, δεν ξυπνάς μόνος σου κάθε πρωί. Ξυπνά μαζί σου και η ελπίδα για μία νέα καλύτερη μέρα! Αυτό είναι το μόνο χρέος που οφείλεις στη ζωή. Να πιστεύεις στην ελπίδα της αγάπης και να την προσφέρεις απλόχερα στον άγγελο της καρδιάς σου, στην αγαπημένη σου Μαίρη! Στη ζωή έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο, για να προσφέρουμε την αγάπη μας. Νικητής στη ζωή, είναι όποιος κοιτά τον άλλο από ψηλά, μόνο για να τον βοηθήσει να σηκωθεί...και πιστεύω πως όταν σηκωθεί ο άλλος και σταθεί όρθιος πλάι μας, τότε θα κατανοούμε πραγματικά τι σημαίνει ψηλά... Να ΄στε πάντα αγαπημένοι και να δίνει ο ένας το χέρι στον άλλο για να σηκωθείτε .... ψηλότερα! Η ευχή μου να σας συντροφεύει πάντα.” είπε η κυρία Σοφία και αγκάλιασε τα παιδιά της. Έκλαψαν από χαρά και ενθουσιασμό. Οι καρδιές τους είχαν συναντηθεί και επικοινωνούσαν με τη

125

μόνη γλώσσα που η καρδιά γνωρίζει: της αγάπης. Ήταν πραγματικό δώρο ζωής. Ήταν ένα δώρο που δεν μπορούσες να εκτιμήσεις, παρά μόνο να τιμήσεις... Όταν τιμήσουμε το δώρο της αγάπης γίνεται κάτι μαγικό. Η πραγματική αγάπη σε κάνει σχεδόν μύστη μίας διαφορετικής αντίληψης της ζωής. Ενός μυστικού κόσμου. Στον κόσμο αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά μόνο δρόμοι αξιοποίησης της αγάπης. Κάθε τι που συναντάς στον κόσμο αυτό είναι ευκαιρία εκδήλωσης αγάπης. Είναι ένας κόσμος, όπου ο άλλος είναι πάντα πρωταγωνιστής κι το “εγώ” πάντα δευτεραγωνιστής και μάλιστα είναι τόση μεγάλη η χαρά του “εγώ” που αισθάνεται ότι πραγματώνει την έννοια της αγάπης, μόνο όταν βρει τον “Άλλο”. Γι αυτό οι άνθρωποι που πραγματικά ξεχωρίζουν στον κόσμο μας είναι αυτοί που δεν ασχολούνται συνεχώς με την προσωπική τους ευτυχία, αλλά τη θεωρούν αυτονόητη, σαν μία προϋπόθεση της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασής τους. Οι άνθρωποι που νοιώθουν επιτυχημένοι και που πραγματικά καταφέρνουν πολλά πράγματα, στα υψηλότερα επίπεδα, είναι αυτοί ακριβώς, που είναι απαλλαγμένοι από την ανάγκη να ζητούν από κάποιον άλλο να τους εξασφαλίσει ενέσεις ευτυχίας, βρίσκοντας οι ίδιοι τρόπους και δρόμους ευτυχίας. Ο πιο ακριβής ορισμός του ατόμου χωρίς όρια είναι: Ένας άνθρωπος που ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή, ιδιαίτερα όταν γίνεται προσφορά στους άλλους γύρω του... Γι αυτό και οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν το καλύτερο σε όλα, αλλά είναι οι ίδιοι καλύτεροι σε όλα, όσα έχουν πραγματική αξία. Γιατί; Σκέφτονται πάντα

126

το καλύτερο που τους συμφέρει και τους προάγει στη ζωή. Είναι άνθρωποι της προσφοράς. Ήταν το πιο όμορφο βράδυ της ζωής του. Ήταν πραγματικά απόλυτα ευτυχισμένος. Υπήρχε όμως κάτι, που θα μπορούσε να αυξήσει ακόμη περισσότερο την ποιότητα του συναισθήματος. Η αποδοχή πως την αξίζει πραγματικά. Ήξερε τι πρέπει να κάνει.... αμέσως κιόλας! Το ίδιο βράδυ πήγε πάλι στο γραφείο... Το επόμενο πρωί, ο Κυριόπουλος χτύπησε την πόρτα του Δημήτρη. Όταν την άνοιξε, είδε το Δημήτρη να γράφει. - “Χαίρετε!” - “Χαίρετε το σύμπαν! Είμαι εδώ από χθες και γράφω ασταμάτητα...” - “Γράφεις ασταμάτητα...” - “Ναι! Και πρέπει μάλιστα να προλάβω. Δεν ξέρω τι μ’ έχει πιάσει. Πρέπει να μεταφέρω κάποια πράγματα που έχω στο μυαλό μου και στο χαρτί.” - “ Τι σε κάνει να πιστεύεις, πως πρέπει να βιαστείς;” - “Να σου πω την αλήθεια είναι περισσότερο ανυπομονησία να τα μεταφέρω.” - “Τι κάνεις ακριβώς;” - “Το πιο σπουδαίο project που έχω ετοιμάσει ποτέ! Θέλω να πετύχει και κάνω ό,τι μπορώ για να είναι το καλύτερο που μπορεί να προκύψει... το γράμμα στον πατέρα μου!” είπε ο Δημήτρης αφήνοντας για λίγο τα χαρτιά του... - “Α! Σε αφήνω τότε να τελειώσεις το γράμμα σου ... και να ξεκουραστείς! Σε θέλω ξεκούραστο για το ταξίδι

127

της νέας ζωής... με καθαρό βλέμμα στο μέλλον και δυνατή αντίληψη στο παρόν! Αύριο στις εννιά θα είμαι εδώ!” είπε ο Κυριόπουλος και άφησε μόνο του το Δημήτρη, που χωρίς να χάσει χρόνο βυθίστηκε σε σκέψεις για το γράμμα του...” Ήθελε να γράψει πολλά ακόμη, για τα οποία θα αισθανόταν περήφανος ο πατέρας του. Ήθελε να γράψει για την ευτυχία που τελικά δικαιούται να ζει, με την αποδοχή της άξιας ανατροφής του ονείρου του από τον πατέρα του.... Τελειώνοντας το γράμμα με δάκρυα χαράς και απελευθέρωσης στα μάτια του ο Δημήτρης, αισθάνθηκε πως τελικά ήταν στο σωστό δρόμο... άρχιζε επιτέλους να πετυχαίνει ... στην ευτυχία. Με το αίσθημα αυτό πλημμύρισε η καρδιά του χαρά κι ανακούφιση. Έκλεισε τα μάτια ακουμπώντας αναπαυτικά στη θέση του, ύψωσε τα χέρια ψηλά εισπνέοντας με δυναμισμό και ταξίδεψε με τα μάτια της καρδιάς στο όνειρο της ζωής του: “είδε” τον εαυτό του και την οικογένειά του ευτυχισμένους και λουσμένους στο λευκό φως να χαίρονται τη ζωή στο ομορφότερο φυσικό τοπίο του κόσμου και τον πατέρα του να κατεβαίνει σαν άγγελος από τον ουρανό για να τον στεφανώσει πρωταθλητή ζωής!

130