Organizowanie opieki nad dzieckiem w placówkach opiekuńczo wychowawczych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ Teresa Walaszek Organizowanie opieki nad dzieckiem w placówkach opiekuńczo – wychowawczych 513 [01].Z2.01 Poradnik dla ucznia

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2006

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: dr Elżbieta Jaszczyszyn mgr Elżbieta Hałaburda Opracowanie redakcyjne: mgr Teresa Walaszek Konsultacja: mgr Zenon W. Pietkiewicz

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 513[01].Z2.01Organizowanie opieki nad dzieckiem w placówkach opiekuńczo – wychowawczych, zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu opiekunka dziecięca. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 3 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Instytucje opiekuńczo – wychowawcze dla małych dzieci 7 4.1.1. Materiał nauczania 7 4.1.2. Pytania sprawdzające 11 4.1.3. Ćwiczenia 11 4.1.4. Sprawdzian postępów 13

4.2. Planowanie i organizacja pracy opiekuńczo – wychowawczej 14 4.2.1. Materiał nauczania 14 4.2.2. Pytania sprawdzające 17 4.2.3. Ćwiczenia 17 4.2.4. Sprawdzian postępów 26

4.3. Tryb życia niemowląt i dzieci w wieku poniemowlęcym 27 4.3.1. Materiał nauczania 27 4.3.2. Pytania sprawdzające 31 4.3.3. Ćwiczenia 31 4.3.4. Sprawdzian postępów 33

4.4. Promocja zdrowia i profilaktyka w instytucjach opiekuńczo-wychowawczych

34

4.4.1. Materiał nauczania 34 4.4.2. Pytania sprawdzające 43 4.4.3. Ćwiczenia 43 4.4.4. Sprawdzian postępów 46

5. Sprawdzian osiągnięć 47 6. Literatura 52


1. WPROWADZENIE

Poradnik ten pomoże Ci w przyswojeniu wiedzy o organizowaniu opieki nad dzieckiem w placówkach opiekuńczo – wychowawczych.

W poradniku zamieszczono: 1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych umiejętności i wiedzy, które powinieneś

mieć opanowane, aby przystąpić do pracy z poradnikiem. 2. Cele kształcenia programu jednostki modułowej. 3. Materiał nauczania umożliwiający samodzielne przygotowanie się do wykonania ćwiczeń

i zaliczenia sprawdzianów. Obejmuje on również ćwiczenia, które zawierają: − opis działań, jakie masz wykonać, − wykaz materiałów i narzędzi potrzebnych do ich wykonania.

4. Zestaw zadań testowych sprawdzający poziom przyswojonych wiadomości i ukształtowanych umiejętności.

5. Wykaz literatury, z jakiej możesz korzystać podczas nauki.

Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela lub instruktora o wyjaśnienie. Bezpieczeństwo i higiena pracy

W czasie pobytu w pracowni musisz przestrzegać regulaminów, przepisów bhp i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowych, wynikających z rodzaju wykonywanych prac. Przepisy te poznasz podczas trwania nauki.

Poradnik nie może być traktowany jako wyłączne źródło wiedzy. Wskazane zatem jest korzystanie z innych dostępnych źródeł informacji.


513[01].Z4 Praktyka zawodowa

513[01].Z2.01 Organizowanie opieki nad dzieckiem w placówkach

opiekuńczo – wychowawczych

513[01].Z2.02 Pielęgnowanie dziecka

zdrowego

513[01].Z2.03 Pielęgnowanie dziecka chorego

513[01].Z4.01 Sprawowanie opieki

w placówkach dziennego pobytu małego dziecka

513[01].Z4.02 Sprawowanie opieki

w placówkach całodobowej opieki nad

małym dzieckiem

513[01].Z2 Pielęgnacja dziecka

Schemat układu jednostek modułowych


2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − charakteryzować i opisać różne placówki pobytu dzieci, − podzielić wiek dziecka na okresy rozwojowe używając różnych klasyfikacji, − określać potrzeby małego dziecka, − charakteryzować postawy rodzicielskie, − korzystać z przepisów prawa z zakresu opieki społecznej, − stosować rożne metody pracy z dzieckiem, − nawiązać kontakt werbalny i niewerbalny z dzieckiem i rodzicami, − rozpoznawać i wyrażać emocje i uczucia, − oceniać stan zdrowia dziecka, − udzielać pierwszej pomocy w stanach zagrożenia życia i zdrowia,, − planować zadania i rozwiązywać problemy, − przygotowywać plan pracy opiekuńczo – wychowawczej, − opracowywać scenariusze zajęć z dziećmi, − logicznie myśleć, − rozwiązywać określone zadania i problemy teoretycznie i praktycznie, − korzystać z różnych źródeł informacji, − współpracować w grupie, − uczestniczyć w dyskusji, prezentacji.


3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − określić cele, zadania i wymagania zdrowotno – higieniczne dla instytucji opiekuńczo –

wychowawczych, − zastosować podstawowe zasady planowania i organizacji pracy z dziećmi

w poszczególnych grupach rozwojowych, − zorganizować pracę z dziećmi w poszczególnych grupach rozwojowych, − zaplanować indywidualne działania adaptacyjno – wychowawcze, − pomóc dziecku w przystosowaniu się do warunków wychowania zbiorowego, − przygotować plan promocji zdrowia i oddziaływań profilaktycznych w instytucjach

opiekuńczo – wychowawczych, − przeprowadzić zajęcia edukacyjne dla rodziców, − zorganizować opiekę nad dzieckiem zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy

oraz wymaganiami ergonomii.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Instytucje opiekuńczo – wychowawcze dla małych dzieci 4.1.1. Materiał nauczania Rys historyczny

Pierwszych informacji na temat opieki nad dzieckiem w Polsce, należy szukać w początkach chrześcijaństwa na naszych ziemiach. W okresie tym, dziećmi wymagającymi opieki zajmował się Kościół. Taka forma dobroczynnej działalności istniała do końca XV wieku. W XVI wieku pojawiły się pierwsze fundowane zakłady dobroczynne.

W 1773 roku Komisja Edukacji Narodowej zwróciła uwagę na opiekę nad robotnicą i jej dzieckiem w pierwszych latach jego życia. Jednakże utrata niepodległości zahamowała starania w kierunku polepszenia bytu zwłaszcza dzieci ubogich. Z biegiem lat rosła coraz większa potrzeba organizowania opieki nad dziećmi. Na polski grunt przeniesiono wzorce czeskie i tak powstała pierwsza ochronka w Warszawie. Uroczyste jej otwarcie nastąpiło 3 sierpnia 1839 roku przy ulicy Krakowskie Przedmieście 62. Od tego momentu zaczęło powstawać wiele placówek w całym kraju. Miały one charakter przede wszystkim religijny.

Dopiero w 1927 roku Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ustawowo narzuciło ochronę pracy kobiety z małym dzieckiem i obowiązek tworzenia żłobków w zakładach zatrudniających ponad 100 kobiet. Spotkało się to z bojkotem ze strony fabrykantów i spowodowało przesunięcie w czasie do 1928 roku realizację ustawy.

Okres II wojny światowej sprawił, że wiele dzieci potrzebowało opieki i zaczęto zastanawiać się nad sposobem jej zabezpieczenia.

Po zakończeniu działań wojennych, w 1945 roku Rada Ministrów podzieliła kompetencje w opiece nad dziećmi pomiędzy dwa resorty. Dziećmi do lat trzech zajmować się miało Ministerstwo Zdrowia, powyżej tego wieku do 18 roku życia – Ministerstwo Oświaty. Wzorowano się na placówkach tworzonych w ZSRR. Żłobki miały za zadanie zapewnienie opieki i dbanie o wzmocnienie rodziny jako instytucji wychowawczej. Zadaniem wychowawczym była nauka samodzielnego jedzenia, ubierania się, mycia się, sygnalizowania potrzeb fizjologicznych.

W 1952 roku ukazała się „Instrukcja w sprawie żłobków dzielnicowych i przyzakładowych”.

Żłobek, będący zakładem społecznym służby zdrowia, miał za zadanie sprawować opiekę zdrowotną i wychowawczą nad dziećmi zdrowymi w wieku od 6 tygodni do 3 lat, w czasie pracy ich rodziców i opiekunów.

W okresie tym istniały żłobki: − dzielnicowe – prowadzone przez wydziały zdrowia prezydiów powiatowych, miejskich

i dzielnicowych rad narodowych, − przyzakładowe – prowadzone przez zakłady pracy.

Ze względu na czas przebywania żłobki dzieliły się na: − dzienne – czynne od 10 do 14 godzin, − zmianowe – przeznaczone dla dzieci matek pracujących w systemie zmianowym, − tygodniowe – czynne cały tydzień bez niedzieli i świąt .

Ministerstwo Zdrowia w 1957 roku wydało szczegółową „Instrukcję w sprawie regulaminów organizacyjnych i wytycznych obsady osobowej w żłobkach dzielnicowych i przyzakładowych”.


Rozwój gospodarki zatrudniającej coraz więcej kobiet przyczynił się do masowego tworzenia placówek opiekujących się dziećmi. Zmieniały się jednak z biegiem lat zadania stawiane tym placówkom. Zaczęto coraz większą wagę przywiązywać do stwarzania warunków do prawidłowego rozwoju psychofizycznego. Pedagogizacja personelu, wykorzystywanie odpowiednich zabawek i pomocy dydaktycznych były działaniami, które miały zrekompensować dziecku pozbawienie kontaktu z rodzicami i zrównać ważność czynności opiekuńczo – pielęgnacyjnych z oddziaływaniami wychowawczymi.

Koniec XX wieku wraz z przemianami politycznymi przyniósł zubożenie sfery finansów publicznych. W skali kraju liczba żłobków zmalała o 55%.

Trudna sytuacja placówek opiekuńczo – wychowawczych jakimi są żłobki, na szczęście nie odbiła się na poziomie sprawowanej opieki nad dzieckiem. Mniejsze liczebnie grupy żłobkowe, coraz lepsze przygotowanie zawodowe personelu pozwoliły zaoferować lepszą opiekę. Wymagania stawiane przez rodziców, a także panujące trendy, wpłynęły także na poziom funkcjonowania poszczególnych placówek.

Nowością jest także tworzenie żłobków integracyjnych, w których przebywają dzieci zdrowe razem z niepełnosprawnymi. Wspólne zajęcia wpływają korzystnie zarówno na dzieci zdrowe jak i na dzieci specjalnej troski. Dodatkowym atutem jest opieka specjalistyczna (lekarz rehabilitacji, logopeda, psycholog, rehabilitanci, pedagodzy).

Najlepszym środowiskiem wychowawczym dla dziecka jest jego dom rodzinny. Jeżeli jednak sytuacja zmusi rodziców do korzystania z opieki instytucjonalnej, to trzeba zrobić wszystko, aby dziecko w nowym dla niego środowisku czuło się jak najlepiej.

Należy również pamiętać o tym, że dzieci mogą znajdować się w różnej sytuacji życiowej i wymagać pomocy interwencyjnej. Dlatego też w systemie pomocy społecznej funkcjonują placówki opiekuńczo – wychowawcze innego typu, bardzo potrzebne dzieciom. Typy placówek opiekuńczo – wychowawczych 1. placówki wsparcia dziennego, 2. placówki interwencyjne, 3. placówki rodzinne, 4. placówki socjalizacyjne, 5. placówki resocjalizacyjne.

Placówki te specjalizują się w opiece nad dziećmi zdrowymi. Mogą też przebywać w nich dzieci niepełnosprawne, jeżeli nie ma uzasadnionych przeciwwskazań. Placówka współpracuje z rodziną dziecka, przygotowuje dzieci, w miarę możliwości, do samodzielnego życia oraz współpracuje z powiatowym centrum pomocy rodzinie.

Placówki wsparcia dziennego, które działają w najbliższym środowisku lokalnym dziecka: wspierają rodzinę w pełnieniu podstawowych funkcji, zapewniają pomoc dzieciom sprawiającym problemy wychowawcze, zagrożonym demoralizacją, przestępczością lub uzależnieniami. Współpracują ze szkołą, ośrodkiem pomocy społecznej i innymi instytucjami w rozwiązywaniu problemów wychowawczych.

Placówki interwencyjne zapewniają dziecku pozbawionemu częściowo lub całkowicie opieki rodziców, znajdującemu się w sytuacji kryzysowej, doraźną, całodobową opiekę, kształcenie dostosowane do jego wieku i możliwości rozwojowych, opiekę i wychowanie, do czasu powrotu do rodziny lub umieszczenia w rodzinie zastępczej, placówce rodzinnej albo placówce socjalizacyjnej. Przygotowują diagnozę stanu psychofizycznego i sytuacji życiowej dziecka oraz ustalają wskazania do dalszej pracy z dzieckiem.

Placówki rodzinne zapewniają dzieciom częściowo lub całkowicie pozbawionym opieki rodziców, całodobową opiekę i wychowanie w warunkach zbliżonych do domu rodzinnego, do czasu powrotu dziecka do rodziny, umieszczenia go w rodzinie adopcyjnej lub jego usamodzielnienia.


Placówki socjalizacyjne zapewniają całodobową opiekę i wychowanie dzieciom całkowicie lub częściowo pozbawionym opieki rodzicielskiej, dla których nie znaleziono rodzinnej opieki zastępczej.

Placówki resocjalizacyjne zapewniają dzieciom niedostosowanym społecznie, opiekę i wychowanie, resocjalizację i rewalidację, możliwość leczenia uzależnień, zdobycie kwalifikacji zawodowych. Podstawy prawne funkcjonowania placówek opiekuńczo – wychowawczych

Pierwsze unormowania prawne dotyczące funkcjonowania placówek opiekuńczo – wychowawczych typu żłobek, sięgają 1952 roku. Instrukcja Ministra Zdrowia określiła dokładnie: − cel, zadania, rodzaje organizowanych żłobków, − przeznaczenie poszczególnych rodzajów żłobków, − zasady kierowania i przyjmowania dzieci, − organizację i czas pracy, − dyscyplinę pracy, − podział dzieci na grupy wiekowe, − wyposażenie lokali, − normy obsady personalnej, − zasady finansowania, − uposażenie i obowiązki personelu.

Ciekawym zjawiskiem jest to, że do chwili obecnej, ogólny kanon funkcjonowania placówek opiekuńczo – wychowawczych typu żłobek, nie został prawnie zmieniony.

W 1957 roku Minister Zdrowia w następnej instrukcji ustalił regulaminy, schematy i wytyczne organizacyjne dla Wydziałów Zdrowia Prezydiów Rad Narodowych odnośnie organizacji i obsady, dając tym samym możliwość uregulowań samorządom lokalnym. Wyznaczone zostały tylko górne dopuszczalne limity obsady personelu i liczebności grup dziecięcych. Lokalna podległość zakładów, potrzeby i możliwość ich zaspokojenia oddane zostały w gestie samorządów lokalnych. Dalsze uregulowania prawne wydane zostały w 1991 roku w Ustawie o Zakładach Opieki Zdrowotnej. Żłobki zostały określone jako „Inne zakłady zdrowotne”. Organ gminy został wskazany jako odpowiedzialny za utworzenie i funkcjonowanie placówki zapewniającej opiekę nad dzieckiem do lat 3. Podstawą funkcjonowania zgodnie ze zmienioną ustawą stały się statuty – określające cele, zadania, siedzibę i obszar działania oraz zakres udzielanych świadczeń. Tworząc owe statuty opierano się na obowiązujących instrukcjach z 1952 i 1957 roku. Wymagania dotyczące stanu sanitarnego pomieszczeń i urządzeń zakładu opieki zdrowotnej określiło dopiero Rozporządzenie Ministra Zdrowia w 2005 roku.

Placówki wsparcia dziennego, placówki interwencyjne, placówki rodzinne, placówki socjalizacyjne i placówki resocjalizacyjne działają na podstawie Ustawy o Pomocy Społecznej z 2004 roku, którą modyfikują kolejne rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej.

Placówki opiekuńczo – wychowawcze współpracują z powiatowymi centrami pomocy rodzinie, z rodziną dziecka i z rodzinami zaprzyjaźnionymi.

Placówką tego typu kieruje dyrektor, który jest jednocześnie wychowawcą. Nie rzadziej niż raz w roku, zespół do spraw okresowej oceny, w skład którego wchodzi dyrektor, pedagog, psycholog, pracownik socjalny oraz wychowawca, dokonuje okresowej oceny sytuacji dziecka.

Placówki opiekuńczo – wychowawcze realizują z dzieckiem indywidualny plan pracy. Dzieci przebywające w placówce mogą tworzyć samorząd. Placówki opiekuńczo – wychowawcze powinny stworzyć prawidłowe warunki do

fizycznego, psychicznego i poznawczego rozwoju dziecka.


Struktura organizacyjna SCHEMAT ORGANIZACYJNY ŻŁOBKA

Żłobek jest publicznym zakładem opieki zdrowotnej wpisanym do rejestru zakładów opieki zdrowotnej.

Podstawowym celem działalności jest organizowanie i prowadzenie działalności profilaktyczno – zdrowotnej i wychowawczej dla dzieci do lat 3.

Do zadań należy: − zapewnienie odpowiedniej opieki profilaktyczno – zdrowotnej, − stworzenie warunków dla prawidłowego rozwoju psychomotorycznego, − stosowanie odpowiedniego żywienia dietetycznego.

Jako publiczny zakład założony przez organ gminy, żłobek może funkcjonować jako zakład budżetowy lub jednostka budżetowa organu założycielskiego.

Grupy dla małych dzieci mogą także funkcjonować jako grupy żłobkowe w placówkach wychowawczo – opiekuńczych typu przedszkole, na zasadzie zadania zleconego przez gminę, pod warunkiem spełnienia wymogów dotyczących małego dziecka.

Personel zatrudniany w placówkach opiekuńczo – wychowawczych musi posiadać przygotowanie zawodowe uprawniające do podjęcia pracy w podstawowej opiece zdrowotnej.

Żłobek funkcjonuje zgodnie ze statutem nadanym przez organ założycielski, który określa stan liczebny żłobka wynikający z Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 2005 roku mówiące, że na 1 dziecko w sali pobytu powinno wypadać 3,0m2 powierzchni. Zgodnie z tym rozporządzeniem w żłobku powinny być wydzielone zespoły pomieszczeń dla różnych grup. Sale pobytu powinny być zorientowane w kierunku południowo – wschodnim lub wschodnim. Niemowlętom należy zapewnić możliwość leżakowania na tarasie lub werandzie. Kuchnia powinna zapewnić przygotowanie posiłków dostosowanych do wieku i diety dziecka. Przyległy teren (plac zabaw) powinien być wyposażony w odpowiednie urządzenia, niedostępne dla osób postronnych. Pranie bielizny powinno odbywać się w pralniach obsługujących zakłady opieki zdrowotnej lub w spełniającej te wymogi pralni usytuowanej w żłobku.

KIEROWNIK

GRUPY DZIECI • Niemowlęta • Dzieci młodsze • Dzieci starsze

KSIĘGOWOŚĆ

OBSŁUGA • Kuchnia • Pralnia • Dozór


Placówki wsparcia dziennego, placówki interwencyjne, placówki rodzinne, placówki socjalizacyjne i placówki resocjalizacyjne zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej działają na podstawie regulaminu opracowanego przez dyrektora placówki w porozumieniu z powiatowym centrum pomocy rodzinie.

Dyrektor placówki rodzinnej jest jednocześnie wychowawcą, zobowiązanym do organizowania pracy w grupie dzieci oraz do pracy indywidualnej z dzieckiem. Kieruje procesem wychowawczym dziecka oraz pozostaje w stałym kontakcie z rodziną dziecka.

Osoba zatrudniona w placówce na stanowisku pracownika socjalnego jest odpowiedzialna za pracę z rodziną dziecka, rozpoznaje jego sytuację rodzinną, utrzymuje kontakt z instytucjami wspierającymi tę rodzinę, inicjuje działania niezbędne do unormowania sytuacji rodziny i umożliwienia powrotu dziecka do rodziny. Psycholog lub pedagog są odpowiedzialni za diagnozę indywidualną dziecka, prowadzenie zajęć terapeutycznych oraz za poradnictwo psychologiczno – pedagogiczne dla rodziców dzieci przebywających w placówce. Opiekunka dziecięca opiekuje się dzieckiem do lat trzech oraz dzieckiem niepełnosprawnym. W placówce wsparcia dziennego może być zatrudniony – w miarę potrzeby – pedagog, psycholog lub pracownik socjalny. 4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czy wiesz do jakiej grupy zakładów opieki zdrowotnej zalicza się żłobek? 2. Jakie znasz placówki opiekuńczo – wychowawcze ? 3. Podaj główne cele działalności placówek opiekuńczo – wychowawczych. 4. Z jakich komórek organizacyjnych składa się żłobek ? 5. Jaki jest cel działalności żłobka ? 6. Na podstawie jakich ustaw i dokumentów działają żłobki ? 7. Co jest podstawą funkcjonowania innych niż żłobek placówek opiekuńczo – wychowawczych ? 8. Jakie treści zawiera Statut żłobka? 4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

W Ustawie o zakładach opieki zdrowotnej znajdź umiejscowienie żłobka. Zastanów się nad odpowiedzią na pytanie:

Dlaczego żłobek jest zakładem opieki zdrowotnej?

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) przygotować stanowisko pracy, 2) zapoznać się z tekstem ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, 3) przeczytać Art.1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, 4) zastanowić się czy działalność żłobka może mieścić się w zakresie przedstawionych

świadczeń. 5) zapoznać się z Art.2.1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, 6) zapisać na kartce jakie jednostki zaliczane są do zakładów opieki zdrowotnej, 7) przeczytać Art.32b ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, 8) zapisać na kartce jakich świadczeń udziela żłobek, 9) zastanowić się nad udzieleniem odpowiedzi na pytanie: Dlaczego żłobek jest zakładem

opieki zdrowotnej? 10) odpowiedzieć na pytanie w formie pisemnej. 11) skonsultować z nauczycielem poprawność udzielonej odpowiedzi.


Wyposażenie stanowiska pracy: − ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 o zakładach opieki zdrowotnej, − zeszyt, − kartki i długopisy. Ćwiczenie 2

Zastanów, się do jakiej placówki opiekuńczo – wychowawczej skierowałbyś dziecko znajdujące się w trudnej sytuacji życiowej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) przyłączyć się do jednego z trzech zespołów ćwiczeniowych, 2) zorganizować stanowisko pracy, 3) zapoznać się z wybraną losowo, kartką z imionami dzieci i określeniem ich sytuacji

życiowej (dzieci: matek pracujących, sierot, z rodzin patologicznych, ze środowisk zagrożonych przestępczością, mające konflikt z prawem, niewydolnych wychowawczo)

4) zapoznać się z tekstem Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej w sprawie placówek opiekuńczo ––wychowawczych § 4.1, § 5.1, § 6, § 7.1, § 8.1,

5) zapoznać się z Art. 2.1 i Art.3 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, 6) wypisać potrzeby dzieci, 7) zastanowić się jaki typ placówki opiekuńczo – wychowawczej zaspokoiłby potrzeby

wybranego dziecka (masz do wyboru: żłobek, placówkę rodzinną, placówkę wsparcia dziennego, interwencyjną, socjalizacyjną, resocjalizacyjną),

8) skierować dziecko do określonej placówki, 9) skonsultować poprawność decyzji z nauczycielem, 10) dokonać prezentacji, 11) podsumować w dyskusji, czy podejmowanie tego typu decyzji jest umiejętnością trudną

do opanowania czy nie.

Wyposażenie stanowiska pracy: − ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, ustawa z dnia 12 marca

2004 r. o pomocy społecznej, − arkusze papieru napisami określającymi rodzaj placówki (żłobek, dom dziecka, placówki

wsparcia dziennego, placówki interwencyjne, placówki rodzinne, placówki socjalizacyjne, placówki resocjalizacyjne),

− kartki z imionami dzieci, − kartki i długopisy. Ćwiczenie 3

Przygotuj projekt otwarcia placówki rodzinnej i miniżłobka. Określ w projekcie: − rodzaj dokumentacji niezbędnej do pracy placówki, − powierzchnię użytkową, − wymagania dotyczące pomieszczeń, − wymogi dotyczące zatrudnienia.

Postaraj się udzielić odpowiedzi na pytanie czy potrzebna jest umiejętność posługiwania

się przepisami publikowanymi w Dziennikach Ustaw, w sytuacji gdy planuje się otwarcie placówki opiekuńczo – wychowawczej.



Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zorganizować się w dwa zespoły, 2) przygotować stanowisko pracy, 3) zapoznać się z Dziennikami Ustaw:

– otwarcie żłobka: Dziennik Urzędowy Ministerstwa Zdrowia z 1952 r. (Nr M. Dz. IV.1. 1/52, Instrukcja Nr 42/52), s. 75, Dziennik Urzędowy Ministerstwa Zdrowia z 1957 r. Nr 23, Instrukcja Nr 67/57, s. 161 – 166, Dziennik Ustaw z 1997 r. Nr 104, poz.661, s. 3251, Dziennik Ustaw z 2005 r. Nr 116, poz. 985, – otwarcie placówki rodzinnej: Dziennik Ustaw z 2005 r. Nr 37, poz. 331,

4) sporządzić projekt zgodnie z wytycznymi, 5) zapisać projekt, 6) skonsultować z nauczycielem poprawność, 7) przedstawić wykonany projekt, 8) zastanowić się, który etap pracy przedstawiał największą trudność.

Wyposażenie stanowiska pracy: − Dzienniki Ustaw: Dziennik Urzędowy Ministerstwa Zdrowia z 1952 r. (Nr M. Dz. IV.1.

1/52, Instrukcja Nr 42/52), Dziennik Urzędowy Ministerstwa Zdrowia z 1957 r. Nr 23, Instrukcja Nr 67/57, Dziennik Ustaw z 1997 r. Nr 104, poz.661, Dziennik Ustaw z 2005 r. Nr 116, poz. 985,

− komputer z dostępem do Internetu, − kartki i długopisy. 4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz: 1) wymienić istniejące w Polsce instytucje opiekuńczo – wychowawcze? 2) powiedzieć do jakiego typu zakładów zalicza się żłobek? 3) wymienić komórki organizacyjne żłobka? 4) wymienić główne cele placówek opiekuńczo – wychowawczych? 5) wskazać dokumenty na podstawie których działają żłobki i inne placówki? 6) określić co zawiera w treści Statut żłobka?

Tak Nie ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨


4.2. Planowanie i organizacja pracy opiekuńczo – wychowawczej 4.2.1. Materiał nauczania

Planując pracę opiekuńczo – wychowawczą z małym dzieckiem należy przede wszystkim poznać definicję potrzeby i zrozumieć jakie są potrzeby małych dzieci.

Funkcjonuje wiele definicji wzajemnie uzupełniających się. S. Kawula przedstawia kilka definicji znanych autorów [9, s. 82]. Wychodzi od

pochodzącej ze słownika pedagogicznego mówiącej, że potrzeba to „brak czegoś, wprowadzający organizm w niepożądany stan” oraz przytacza także definicję K. Obuchowskiego i T. Tomaszewskiego, że: „potrzeba ludzka to właściwość osobnika X polegająca na tym, że osobnik X bez podmiotu Y nie może normalnie funkcjonować, to jest uzyskiwać optymalnej sprawności w zachowaniu siebie i gatunku oraz w zapewnieniu własnego rozwoju”. Łączy te definicje wniosek, że powinny być zaspokajane, zwłaszcza gdy mają charakter opiekuńczy Prof. Lilian G. Katz z University of Illinois uważa, że cokolwiek jest dobre dla dziecka, jest dobre dla niego tylko we właściwych proporcjach. Ułożyła ona listę potrzeb charakterystycznych dla właściwego rozwoju: 1. Poczucie bezpieczeństwa zwłaszcza emocjonalnego, odczucia przez dziecko, że jest

chciane, ważne, kochane, że innych obchodzi to co ono robi lub nie robi. Stworzenie atmosfery ufności, szczerości i zaangażowania.

2. Optymalne poczucie własnej wartości, dostarczone przez najbliższe otoczenie dziecka, pomoc w przyswojeniu kryteriów obowiązujących w środowisku.

3. Poczucie, że warto jest żyć, że życie ma sens, daje zadowolenie. Stworzyć warunki do przeżywania doświadczeń, poprzez które dostrzega prawdziwość, autentyczność i wartość życia.

4. Autorytet dorosłych, uczący szacunku, pokazujący profesjonalizm szanowanych dorosłych osób, dający zachętę i wsparcie.

5. Dobre wzorce osobowe, zabezpieczenie dobrego kontaktu wykluczające nadmierna przemoc i zachowania przestępcze [13, s. 9]. Piramida potrzeb A. Maslowa uzmysławia nam do czego właściwie dążymy,

żebudowanie zawsze zaczyna się od podstawy, aż do osiągnięcia szczytu. Okres wczesnego dzieciństwa jest czasem budowania fundamentów, dlatego opiekun - wychowawca powinien wspierać dziecko w tak ważnym okresie życia.

Rys.1. Model piramidy potrzeb Abrahama Maslowa [1, s. 188]

Potrzeba samorealizacji

Potrzeba wiedzy i rozumienia

Potrzeby estetyczne

Potrzeba szacunku

Potrzeba przynależności i miłości

Potrzeba bezpieczeństwa

Potrzeby fizjologiczne

Potrzeby wzrostu

Potrzeby wynikające z niedoboru


− Transcendencja – potrzeby duchowe.

− Samorealizacja - potrzeby samorealizacji – wyrażają się w dążeniu człowieka do rozwoju możliwości.

− Potrzeby poznawcze – potrzeby wiedzy, rozumienia, nowości. − Szacunek – potrzeby uznania (szacunku) i prestiżu we własnych oczach i w oczach

innych ludzi. − Przynależność – potrzeby więzi, afiliacji, miłości i bycia kochanym, występują

w usiłowaniach przezwyciężenia osamotnienia, eliminacji i obcości, tendencji do nawiązywania bliskich intymnych stosunków.

− Bezpieczeństwo – zależności, opieki i oparcia, protekcji, potrzeba wygody, spokoju, wolności od strachu pobudzają do działania, zapewniając nienaruszalność, ujawniają się gdy dotychczasowe nawyki okazują się mało przydatne.

− Potrzeby fizjologiczne – najniższy poziom; jedzenie, woda, tlen, potrzeby seksualne – brak napięcia gdy nie są zaspokojone, dominują nad wszystkimi innymi potrzebami, wypierają je na dalszy plan i decydują o przebiegu zachowania człowieka.

Planując pracę trzeba zastanowić się, co chcemy zapewnić dziecku? Opiekę,

wychowanie, a może jedno i drugie. Opieka to systematyczna obserwacja i wyzwalanie aktywności dziecka bazując na

posiadanej wiedzy na temat rozwoju psychofizycznego. Wychowanie to układ oddziaływań społecznych, instytucjonalnych, interpersonalnych

wywołujących akceptowane i pożądane zmiany w osobowości dziecka. Wspólnym podmiotem dla obu oddziaływań jest dziecko. Opiekun – wychowawca łączy

obie formy. Zaspokaja potrzebę opieki, uczestniczy w procesie wychowania dostosowując swoje wymagania do możliwości i predyspozycji dziecka. Pamięta, że ”Rozwój jest to długotrwały proces ukierunkowanych zmian, w którym można wyróżnić następujące po sobie prawidłowo etapy przemian (fazy rozwojowe) danego obiektu pod określonym względem; ma charakter postępowy, jeśli w jego wyniku powstaje nowa, wyższa jakość”[4, s. 672].

Plan działań powinien być dostosowany do predyspozycji i możliwości dziecka i zakładać osiągnięcie optymalnych rezultatów. Dobry opiekun – wychowawca jest zawsze do dyspozycji dziecka, nie wyręczając go, ale udzielając rozumnej pomocy. Nieocenioną pomocą dla opiekunów są rodzice, zwłaszcza w początkowych okresach pobytu dziecka w placówce. Zapewniają dzieciom poczucie bezpieczeństwa i dają emocjonalne wsparcie. Dzięki temu proces socjalizacji odbywa się dla małego dziecka w sposób mniej bolesny. Nie należy bać się wchodzenia rodziców do grup dziecięcych, ponieważ dzięki temu znacznie skraca się okres aklimatyzacji dziecka. Dodatkowym atutem jest to, że można wzajemnie wymienić się informacjami na tematy związane z funkcjonowaniem dziecka, ponadto rodzice widząc jak dziecko zachowuje się w grupie z innymi dziećmi i opiekunkami, nabierają zaufania do osób pod których opieką zostawiają „swój największy skarb”. Owocuje to w przyszłości lepszą współpracą podczas realizacji planów wspomagania, towarzyszenia, czy stymulacji dziecka.

Wiek do 3 lat, jest okresem dążenia do samodzielnego działania. Dziecko odrzuca pomoc i jak najwięcej czynności chce wykonać samo. Jego działania są jeszcze niesprawne, wprowadzają zamieszanie i chaos, zabierają dorosłym czas. Ważne jest jednakże aby przeżyło, że jest sprawcą swoich działań, że może samo zaspokoić swoje pragnienia, że nie musi czekać, że ktoś to zrobi za nie. Dzięki temu, rozwój dziecka jest pełniejszy. Nie trzeba obawiać się, że dziecko nie będzie potrafiło zaspokoić swoich pragnień, bądź uważać, że wręcz tych pragnień nie ma. Występują one już od najwcześniejszego okresu i trzeba to uszanować, dając dziecku „rozumną swobodę” wyrażenia tego.


Plany pracy z dziećmi powinny obejmować różny okres czasowy (dzień, miesiąc, kwartał, rok). Daje to możliwość lepszego określenia celów. Dążenie do harmonijnego rozwoju dziecka wskazuje drogę działania dla opiekunki dziecięcej. Niemożliwe jest dobre zaplanowanie pracy bez opanowania podstawowych wiadomości z zakresu rozwoju dziecka w poszczególnych przedziałach wiekowych.

Im wcześniejszy etap rozwojowy tym odgrywa większe znaczenie dla przyszłego rozwoju. Jest to podstawa, którą w przyszłości rozbudowuje się.

W pracy wychowawczej trzeba zwrócić uwagę na fakt „bycia z dzieckiem”. Ważne jest to z tego względu, że dziecko wie, że opiekun – wychowawca jest zawsze do jego dyspozycji. Dając dziecku propozycje, gdy samo może dokonać wyboru, w jaki sposób to zrealizuje, jakich środków wyrazu użyje, daje się większą możliwość kreatywnego rozwoju.

W planach pracy należy pamiętać o różnych sferach rozwoju. Propozycje zajęć układać tak, aby zabawy zawierały wszystkie elementy aktywności. Sprawność fizyczna, mowa, zmysły, kojarzenie i pamięć, umiejętności życia codziennego, emocje i uczucia uczestniczą w rozwoju dziecka, dostarczają nowych doświadczeń potrzebnych do kształtowania umiejętności.

Zajęcia z dziećmi powinny odbywać się zawsze w formie zabawy dostosowanej do możliwości dziecka, najlepiej w małych zespołach. Opiekunki pracujące z małymi dziećmi przygotowują zajęcia w sposób interesujący dziecko, tak aby nie nudziło się lub zabawa nie zagrażała jego bezpieczeństwu.

Dziecko poznaje swoje otoczenie fizyczne i społeczne wszystkimi zmysłami, trzeba o tym pamiętać i dostarczać różnorodnych bodźców dotykowych, smakowych, węchowych, słuchowych, wzrokowych. Loscher pięknie wyraził się, że „zmysły są bramą do świata” [12, s. 47].

Aktywność fizyczna to motoryka duża i mała, ruchy naprzemienne są bardzo ważne dla rozwoju poznawczego i myślenia.

Rozwój mowy bardzo intensywny, to wstęp do kształtującej się komunikacji. Aby rozwój następował w sposób harmonijny należy pamiętać, że dziecko jest naszym

partnerem i oczekuje od nas „poważnego” traktowania, ze zrozumieniem jego problemów. Okres dzieciństwa, to wbrew pozorom, czas wielu problemów. Dzieci potrzebują wsparcia, aby przeżyć ciężkie chwile, których im nie brakuje. Pamiętajmy o zabawach dodających odwagi, uświadamiających przeżywane uczucia.

Planując zajęcia z dziećmi należy pamiętać o zaspokojeniu różnorodnych potrzeb i działalność wychowawczą skierować na analizowanie ich, jednocześnie stwarzając warunki, które umożliwią określone oddziaływania wychowawcze.

Opieka i wychowanie są ze sobą ściśle powiązane. Aktywność wychowawcza opiekunów rozwijać się powinna na gruncie opieki i być skierowana na pozytywne postawy opiekunów i stworzenie korzystnej atmosfery wychowawczej. Właściwa postawa opiekuńcza: akceptacji, współdziałania, dawania rozumnej swobody, uznawania praw dziecka umożliwi stworzenie środowiska wychowawczego w żłobku, które nie wyrządzi szkody w tworzących się zrębach osobowości małego dziecka.

L. S. Wygotski wprowadził pojęcie strefy najbliższego rozwoju. Mówi ona o obszarze możliwości psychicznych dziecka. Autor zwracał uwagę na to, że dziecko ma zwykle większe możliwości wykonując zadania przy pomocy dorosłego (matki, nauczyciela), niż w czasie mierzonych na przykład testami, samodzielnie wykonywanych zadaniach. Uważał, że dla każdego wychowawcy ważne jest, co uczeń potrafi przyswoić pod kierunkiem nauczyciela.

Dziecko w placówce opiekuńczo – wychowawczej typu żłobek, poza swoim naturalnym środowiskiem przebywa kilka godzin dziennie, należy pamiętać, że współpraca z rodzicami, przekazywanie sobie wzajemnie informacji, w jakich działaniach powinniśmy


się uzupełniać, umożliwi jego prawidłowy i harmonijny rozwój. Plany pracy, w których uwzględniane będą wszystkie sfery rozwoju, przedstawiane rodzicom do kontynuacji w domu, dadzą możliwość w miarę jednorodnych oddziaływań.

W innych placówkach należy zwrócić uwagę na opracowywanie indywidualnych planów pracy na bazie informacji dostępnej z dokumentacji. Okresowa ocena - sytuacji dziecka, rodziny, zasadności pobytu, ułatwi działania kompensacyjne, korekcyjne lub resocjalizacyjne.

Zapewnienie bezpieczeństwa psychicznego, respektowanie indywidualnego tempa rozwoju, pomoc w utrzymaniu zdrowia fizycznego, są potrzebami równorzędnymi. W placówce opiekuńczo – wychowawczej w oczekiwaniu na lepsze rozwiązanie, oprócz zapewnienia dachu nad głową należy stworzyć warunki terapeutyczne, zarówno dla dziecka jak i jego rodziny [11, s. 11].

Wspólnym działaniem żłobka i innych placówek opiekuńczo –wychowawczych powinno być wypracowanie własnych lub wprowadzenie sprawdzonych w innych zakładach planów adaptacji dziecka. Ważne jest to z tego względu, że dziecko, które znalazło się w nowej dla niego, trudnej sytuacji, powinno mieć wsparcie i pomoc od osób opiekujących się nim, aby w miarę szybko zaakceptowało swoją sytuację i czuło satysfakcję z pobytu w danej placówce. 4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak zdefiniujesz pojęcie „potrzeba”? 2. Czy potrafisz wymienić kolejne elementy piramidy Maslowa? 3. Na co zwracamy uwagę układając plany ? 4. Co to jest strefa najbliższego rozwoju ? 5. Jaki jest wspólny podmiot w oddziaływaniach opiekuńczo – wychowawczych ? 6. Jakie plany pracy opiekuńczo – wychowawczej sporządzane są w placówkach? 4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zbuduj własną piramidę potrzeb. Porównaj ją z piramidą Maslowa. Zastanów się czy każdy człowiek ma takie same potrzeby i co jest podstawą w budowaniu hierarchii potrzeb.


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zapoznać się z materiałem nauczania dotyczącym potrzeb, 2) przygotować stanowisko pracy, 3) przyłączyć się do jednego z trzech zespołów, 4) zapoznać się z kartkami z niedokończonymi zdaniami i uzupełnić je,

Propozycje zdań:

• Lubię jeść…. • Jestem chory….. • Lubię myć okna ….. • Lubię być z mamą…… • Jestem wolnym człowiekiem… • • Chcę się uczyć…. • Boję się ludzi……. • Zrobię karierę…….. • Jestem samotny…… • Będę badaczem oceanu…….. • Czuję się bezpieczny…. • Lubię majsterkować………. • Chcę być z tobą…… • Wierzę w Boga…… • Nie umiem nic załatwić…… • Lubię rzeźbić………


5) przyporządkować zdanie do grupy potrzeb, 6) przypomnieć sobie piramidę potrzeb Maslowa, 7) porównać stworzoną piramidę z piramidą Maslowa, 8) dokonać prezentacji wykonanej pracy, 9) przedyskutować na forum klasy ewentualne różnice, 10) w dyskusji spróbować odpowiedzieć na pytanie: Czy każdy człowiek ma takie same

potrzeby i co jest podstawą w budowaniu hierarchii potrzeb?

Wyposażenie stanowiska pracy: − kartki z niedokończonymi zdaniami, − długopisy, mazaki, − szary papier, − taśma klejąca, − foliogram z piramidą Maslowa, − grafoskop. Ćwiczenie 2

Opracuj indywidualny plan adaptacji dziecka w żłobku. Zastanów się i przedstaw swoje przemyślenia na temat: czy takie plany są potrzebne?


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) wybrać się na wycieczkę do żłobka (4 razy w odstępach tygodniowych), 2) przypomnieć sobie wiadomości dotyczące rozwoju małego dziecka, potrzeb i rodzajów

zajęć możliwych do przeprowadzenia z dzieckiem, 3) przypomnieć sobie zakres wiadomości dotyczących obserwacji dziecka, 4) wybrać jedno dziecko, dla którego będzie opracowywany indywidualny plan adaptacji, 5) wykonać obserwację zgodnie z przyjętymi kryteriami, 6) opracować propozycje postępowania korzystając z dostępnej literatury, 7) sprawdzić z nauczycielem poprawność wykonanej pracy, 8) ocenić efekt pracy na ostatnich zajęciach i odpowiedzieć na pytanie: czy takie plany są

potrzebne?

Wyposażenie stanowiska pracy: − zeszyty, − kartki, długopisy, − dokumentacja dziecka, − wzór indywidualnego planu adaptacyjnego (tabela nr 1 do ćwiczeń), − dostępna literatura, Ćwiczenie 3

Ułóż dzienny, miesięczny, kwartalny i roczny plan pracy wychowawczej. Zastanów się:

− Czy plany pracy ułatwiają pracę opiekunce dziecięcej? − Czy służą harmonijnemu rozwojowi dziecka?



Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) przypomnieć sobie wiadomości dotyczące rozwoju małego dziecka, i rodzajów zajęć

możliwych do przeprowadzenia z dzieckiem, 2) zapoznać się z dostępną literaturą, 3) zorganizować stanowisko pracy, 4) opracowywać plany pracy zgodnie z wzorem tabel nr: 2, 3, 4, 5 do ćwiczeń, 5) opracować propozycje zajęć, 6) sprawdzić z nauczycielem poprawność wykonanej pracy, 7) w dyskusji odpowiedzieć na pytania:

− Czy plany pracy ułatwiają pracę opiekunce dziecięcej,? − Czy służą harmonijnemu rozwojowi dziecka?

Wyposażenie stanowiska pracy:

− kartki, długopisy, − tabele nr: 2, 3, 4, 5 do ćwiczeń, − dostępna literatura.

Tabela nr 1 Indywidualny plan adaptacyjny (opracowanie własne). Autor: Imię dziecka i wiek: Zakres I

obserwacja II obserwacja

III obserwacja

IV obserwacja

1. Czy dziecko wchodzi chętnie? 2. Czy trzyma się kurczowo matki/ojca? 3. Czy płacze po wejściu? 4. Jak długo trwa uspokajanie dziecka? 5. Czy bawi się z dziećmi? 6. Czy można z nim nawiązać kontakt werbalny? 7. Czy daje się przytulić/dotknąć? 8. Czy przyjmuje podawane pożywienie? 9. Czy samodzielnie wykonuje niektóre czynności? 10. Czy rozpoznaje nowego opiekuna?

TAK NIE TAK NIE TAK NIE ……………… TAK NIE TAK NIE TAK NIE TAK NIE TAK NIE TAK NIE





Postępowanie: Postępowanie: Postępowanie: Postępowanie: Propozycje:

1. przytulenie, 2. odwrócenie uwagi, 3. zajęcie zabawą: a) literatura [16, 18, 19, 21, 22, 23], 4. zapoznanie z dziećmi, 5. zapoznanie z pomieszczeniami, 6. słuchanie muzyki, 7. zajęcia ruchowe, 8. rozładownie emocji w zajęciach dynamicznych, 9. opowiadanie bajek, 10…………….. 11……………..

Propozycje: 1. przytulenie, 2. odwrócenie uwagi, 3. zajęcie zabawą: a) literatura [16, 18, 19, 21, 22, 23], 4. zapoznanie z dziećmi, 5. zapoznanie z pomieszczeniami, 6. słuchanie muzyki, 7. zajęcia ruchowe, 8. rozładownie emocji w zajęciach dynamicznych, 9. opowiadanie bajek, 10…………….. 11……………..



WNIOSKI

Tabela do ćwiczenia 2


Tabela nr2 Dzienny plan opiekuńczo –wychowawczy ( Grupa………..) (opracowanie własne)

Autor: godziny Rozkład dnia Propozycje zajęć 600 - 800

schodzenie się dzieci

1. zabawy dowolne, 2. opowiadanie bajek, 3. oglądanie bajek; 4…………………. 5………………………

800 - 900

Śniadanie

1. czynności higieniczne (mycie rąk), 2. posiłek (motywacja do samodzielności,

pomoc) 3. czynności higieniczne ( mycie rąk, twarzy,

zębów), 4…………………………..

900 - 1100

Zajęcia

1. zajęcia ruchowe (gimnastyka), 2. zajęcia pedagogiczne: – muzyczne, – plastyczne, – ruchowe, 3. zajęcia na świeżym powietrzu (spacer,

zabawa na placu zabaw), 4. zajęcia tematyczne w grupach, 5. zajęcia indywidualne, 6. zabawy związane z percepcją, 7. zabawy wspierające rozwój emocjonalny, 8. zabawy z rekwizytami, 9………………………………… 10………………………………..

1100 - 1200

Obiad



zębów), 4……………………………….

1200 - 1430

Leżakowanie

1. przygotowanie do leżakowania: – rozbieranie się. – wkładanie piżamek. – układanie się na leżaczkach. 2. słuchanie bajeczki usypiającej, 3. usypianie przy muzyce relaksującej, 4. wstawanie. 5……………………..


1430 - 1500

Podwieczorek



zębów), 4…………………..

1500 - 1800

Zajęcia i rozchodzenie się

do domu

1.zajęcia wprowadzające w świat literatury: – opowiadanie bajek, – miniinscenizacje bajek, 2. zajęcia tematyczne w grupach, 3. zajęcia wspomagające rozwój: – indywidualne, – grupowe (Ruch rozwijający V. Sherborne), 4. zabawy dowolne, 5.………………………….


Tabela nr 3Miesięczny plan opiekuńczo – wychowawczy (Grupa……….) (opracowanie własne)

Autor: Cele: Sfery rozwoju: Sposoby osiągania celów:

Sprawność fizyczna

1. ćwiczenie motoryki dużej, 2. ćwiczenie motoryki małej, 3. ćwiczenie ruchów naprzemiennych, 4. ćwiczenia równoważne, 5. doskonalenie chodu, 6. doskonalenie chwytu, 7. doskonalenie zmian pozycji, 8.doskonalenie koordynacji wzrokowo –

słuchowo - ruchowej, 9………………………………… 10………………………………..

Po

znaw

anie

sieb

ie p

oprz

ez d

ział

anie

w śr

odow

isku:

- f

izyc

znym

(sal

e, sp

rzęt

y, w

ytw

ory

przy

rody

), - s

połe

czny

m(g

rupa

rów

ieśn

icza

, opi

ekun

owie

)

Zmysły

1. zajęcia wspomagające rozwój percepcji: – wzrok, – słuch, – smak, – węch, – dotyk.


Mowa

1. zajęcia z zakresu profilaktyki : - nauka żucia, gryzienia, połykania, - nauka prawidłowego oddychania,

2. ćwiczenia wspomagające rozwój słownictwa czynnego:

- nauka wyrazów dźwiękonaśladowczych, - wzbogacanie słownictwa, - budowanie wypowiedzi,

3. uwrażliwianie słuchowe poprzez słuchanie muzyki,

4. ćwiczenia narządów artykulacyjnych (język, wargi, podniebienie miękkie, mięśnie gardła i twarzy),

5………………………….

Emocje i uczucia

1. uczenie wyrażania mową i gestem uczuć, 2. uczenie rozładowywania emocji (darcie

papieru, taniec, twórczość plastyczna), 3. ćwiczenia relaksacyjne, 4. słuchanie muzyki relaksacyjnej, 5……………………………..

Umiejętności życia codziennego

1. poznawanie i utrwalanie czynności higienicznych,

2. udział w czynnościach porządkowych, 3. poznawanie garderoby, 4. kultywowanie tradycji, 5…………………………..

Kojarzenie i pamięć

1. uczenie klasyfikacji, 2. zabawy konstrukcyjne, 3. szeregowanie, 4. odwzorowywanie, 5. szukanie podobieństw i różnic, 6. nauka wykorzystywania symboli, 7. ćwiczenie orientacji przestrzennej (nad, pod,

przed, za, obok), 8. kojarzenie zaspokojenia potrzeb z gestami, 9…………………………….



Tabela nr 4 Kwartalny plan opiekuńczo-wychowawczy (Grupa……..) (opracowanie własne)

Autor: Temat: Cele: Sposoby osiągania celów: Pora roku

1. wiosna, 2. lato, 3. jesień, 4. zima. Po

znaw

anie

środ

owisk

a pr

zyro

dy

1. wycieczka do: – lasu, – parku, – ogrodu, 2. prace plastyczne, 3. inscenizacje, 4. opowiadania, 5. kalendarz przyrody.

Tradycje

1. święta, 2. tradycje regionalne, 3. święta narodowe. Po

znaw

anie

tr

adyc

ji ro

dzin

nych

, re

gion

alny

ch

i na

rodo

wyc

h

1. opowiadania o tradycjach, 2. spotkania z ciekawymi ludźmi, 3. prace plastyczne, 4. tańce ludowe: regionalne i narodowe, 5. piosenki ludowe, 6. prace manualne.

Uroczystości okazjonalne

1. urodziny i imieniny 2. Dzień Dziecka, 3. Dzień Matki i Ojca, 4. Dzień Babci i Dziadka W

zmac

nian

ie

wię

zi

rodz

inny

ch

i ko

leżeńs

kich

1. miniprzyjęcia, 2. prace plastyczne: kartki, laurki, wytwory różne, 3. spotkania okazjonalne, 4. nauka piosenek i wierszyków okazjonalnych, 5. festyny rodzinne.



Tabela 5 Roczny plan opiekuńczo – wychowawczy (Grupa……) (opracowanie własne)

Autor: Temat: Cele: Sposoby osiągania celów: Rozwój fizyczny

Panowanie nad własnym ciałem

1. zajęcia ruchowe indywidualne i grupowe, 2. doskonalenie motoryki dużej i małej, 3. doskonalenie koordynacji wzrokowo – słuchowo - ruchowej, 4. doskonalenie percepcji.

Rozwój poznawczy

Rozwój osobowości

1. zajęcia rozwijające zmysły, 2. dostarczanie wiadomości o otaczającym świecie, 3. kształtowanie chęci poznawania nowych doświadczeń, 4. zajęcia dostosowane do możliwości i predyspozycji dziecka.

Rozwój emocjonalny

Samoświadomość 1. zabawy uczące zasad i reguł, 2. zabawy uczące współżycia,

Rozwój społeczny

Socjalizacja dziecka

H

arm

onijn

y ro

zwój

dzi

ecka

1. zabawy uczące współżycia, 2. zabawy naśladowcze,



4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) podać definicję potrzeby? ¨ ¨ 2) opisać piramidę potrzeb Maslowa? ¨ ¨ 3) wymienić rodzaje planów pracy sporządzane w placówkach? ¨ ¨ 4) wymienić elementy pracy? ¨ ¨ 5) opisać, co to jest strefa najbliższego rozwoju? ¨ ¨ 6) opracować indywidualny plan adaptacyjno – wychowawczy? ¨ ¨

7) napisać dzienny, miesięczny, kwartalny, roczny plan pracy pielęgnacyjno – wychowawczej? ¨ ¨


4.3. Tryb życia niemowląt i dzieci w wieku poniemowlęcym 4.3.1. Materiał nauczania

Uregulowany tryb życia jest bardzo ważny w każdym okresie życia dziecka. Jest to istotne ze względów zdrowotnych i wychowawczych.

W rozkładzie dnia należy uwzględnić: − pory posiłków, − okresy snu, − czas zabawy, − spacer, − pielęgnację i kąpiel dziecka.

Karmienie dziecka uzależnione jest od jego kondycji. Dla niemowlęcia najlepszym pokarmem jest mleko matki, które dostarcza pełnowartościowych składników a obecność matki daje poczucie bezpieczeństwa. Jednakże dzieci przebywające w placówkach opiekuńczo – wychowawczych z reguły pozbawione są tego komfortu. Należy pamiętać, aby przynajmniej w części zrekompensować dziecku brak bliskości matki poprzez odpowiednie podejście do dziecka. Bardzo ważne jest wygodne ułożenie niemowlęcia w czasie karmienia butelką lub łyżką. Przytulenie, dotyk i bliskość opiekunki, częściowo zastępują dziecku brak domu. Jeżeli do żłobka trafia dziecko matki karmiącej piersią, nie należy doradzać jej przejścia na karmienie sztuczne, tylko starać się połączyć obie formy. Żywienie ma ogromny wpływ na prawidłowy rozwój dziecka. Przez pierwsze miesiące jedynym pokarmem niemowlęcia jest mleko. Od siódmego miesiąca można zacząć podawać dziecku nowe produkty. Wprowadzamy je pojedynczo i stopniowo, w ilościach wzrastających. Wielkość porcji, sposób podania i rozdrobnienia dostosowujemy indywidualnie do potrzeb dziecka. Posiłków dla niemowląt nie solimy oraz nie dodajemy cukru. Jeżeli stosujemy karmienie butelką, to należy pamiętać o wyborze odpowiedniej mieszanki. Przygotowanie jej w chwili obecnej nie jest trudne, ponieważ z reguły ogranicza się do wymieszania proszku z wodą o odpowiedniej temperaturze. Ważne jednakże w tym wypadku jest przestrzeganie higieny butelek i osób przygotowujących mieszankę.

Oto kilka wskazówek dotyczących karmienia butelką: − Zawsze sprawdzaj termin przydatności do spożycia na opakowaniu. − Myj dokładnie ręce przed przystąpieniem do sporządzania pokarmu. − Wszystko, czego używasz do przygotowywania mieszanek, myj dokładnie w płynie

i sterylizuj w specjalnie do tego przeznaczonym garnku. − Wieczka puszek przed otwarciem myj gorącą wodą. − Otwarte puszki przechowuj w lodówce. − Nie używaj resztek z poprzedniego karmienia [3, s. 78].

Samodzielne jedzenie – wzorzec (opracowanie własne) 1 miesiąc − dziecko wkłada rękę do ust i ssie, do 5 – ego miesiąca − dziecko trzyma rękę na butelce, 5 – 6 miesiąc − dziecko trzyma butelkę oburącz, 6 miesiąc − biszkopt i sucharek jest wyrzucany z ust dziecka,

7 miesiąc − biszkopt i sucharek dziecko bierze w sposób zamierzony,

8 – 9 miesiąc − dziecko prowadzi rękę matki z łyżką i szklanką,

9 – 12 miesiąc − dziecko próbuje wkładać ręce do jedzenia, ściska je i smaruje po twarzy, uderza łyżką w stół i jedzenie,


15 miesiąc − dziecko chwyta łyżkę całą dłonią i je przez krótki czas,

2 lata − samodzielne jedzenie.

Schemat karmienia dziecka (opracowanie własne) siódmy miesiąc − karmienie piersią lub mlekiem sztucznym na żądanie, − wprowadzamy zupę jarzynową; początkowo przygotowaną z marchewki i ziemniaka,

po tygodniu do zupy można dodać gotowane mięso, − składniki na porcje zupy dla jednego dziecka: 2 małe marchewki, 1 ziemniak, 1 łyżka

ryżu, 4 dag. mięsa / indyka, kurczaka, królika/. Sposób przyrządzania: marchewkę oraz ziemniaki pokroić w cienkie plasterki; dodać ryż i mięso; gotować 30 minut; po ugotowaniu wszystko zmiksować,

− do zupy dodajemy masło / na 100g ½ łyżeczki /, można ją zagęścić kleikiem ryżowym − dwa razy w tygodniu do zupy dodajemy pół gotowanego żółtka, − wprowadzamy sok lub przecier owocowy, początkowo z marchwi, potem także

z jabłka, dyni i gruszki. ósmy miesiąc − karmienie piersią lub mlekiem sztucznym na żądanie, − podajemy zupę jarzynową z warzywami i mięsem, − co drugi dzień dodajemy do zupy pół gotowanego żółtka, − wprowadzamy świeże owoce: jabłka, jagody, maliny, jeżyny, porzeczki, − podajemy przeciery owocowe, chrupki kukurydziane, można także wprowadzać kisiele

owocowe, kaszki kukurydziane lub ryżowe z przetartymi owocami. dziewiąty miesiąc − karmienie piersią lub mlekiem sztucznym na żądanie, − podajemy jeden duży posiłek: zupa jarzynowa z warzywami, żółtkiem i mięsem /królik,

kurczak, indyk i także wieprzowina /, − podwieczorek lub drugie śniadanie – biszkopt bezglutenowy lub chrupki z tartym

owocem. dziesiąty miesiąc − karmienie piersią lub mlekiem sztucznym na żądanie, − rozszerzamy dietę podając dziecku na przykład jarzynkę z marchwi, do tego ziemniaki

i drobno posiekane mięso lub pulpecik, − dzieciom bez obciążeń alergicznych można podawać ryby gotowane /najlepiej morskie,

bo posiadają dużo jodu potrzebnego do rozwoju /. jedenasty miesiąc − karmienie piersią lub mlekiem sztucznym na żądanie, − dzieciom bez obciążeń alergicznych wprowadzamy przetworzone mleko krowie: kefir,

jogurt, twarożek oraz pół całego jajka gotowanego lub przyrządzanego na parze, dwunasty miesiąc − nadal podajemy mleko kobiece lub sztuczne, − dietę upodabniamy do lekkostrawnej diety dorosłych na przykład na obiad rosół

z drobiu z makaronem, na drugie gotowane mięso z jarzynami i ryżem,


− ostrożnie wprowadzamy gluten, czyli pieczywo i kaszki, − odstawienie dziecka od piersi należy przygotować i przeprowadzić stopniowo,

w momencie, gdy zarówno matka, jak i dziecko będą się czuli gotowi /w przypadku dziecka może to być znaczna samodzielność w zabawie i poruszaniu oraz pojawienie się więzi z ojcem/,

− zachęcamy dziecko do próby samodzielnego jedzenia.

Posiłki powinny być dla dziecka przyjemnym rytuałem, zawsze kojarzącym się z zaspokojeniem głodu. Dlatego ważne jest określenie pór karmienia i nie dokarmianie między posiłkami. Dziecko, które nie odczuwa głodu, denerwuje się gdy zmuszane jest do jedzenia, gdy nie ma na to ochoty. Wytwarza się nieprzyjemna atmosfera kojarząca się dziecku z czymś co sprawia mu dyskomfort psychiczny. Pamiętajmy o tym, że dziecko karmimy, a nie zmuszamy do jedzenia. Gdy daje sygnał, że ma już dosyć, wypluwając pokarm, kończymy posiłek.

Zawsze w czasie karmienia trzeba rozmawiać z dzieckiem, na przykład opisywać podawane potrawy. Jedzenie powinno być miękkie i o odpowiedniej temperaturze, a także podawane w małych porcjach. Przygotowując, bądź podając dziecku posiłki pamiętajmy o ich estetyce. Mimo występującego jeszcze w tym okresie rozwojowym synkretyzmu, pamiętajmy, że kolorystyka podawanych potraw może wpływać na chęć dziecka do zapoznania się z nowymi smakami. Także konsystencja pokarmów odgrywa dużą rolę w rozwoju dziecka. Od 6 – 7 miesiąca życia dziecko powinno otrzymywać pokarmy do żucia i gryzienia. Nie należy bać się, że dziecko zadławi się, trzeba bacznie je obserwować i co najwyżej pomóc w zapoznaniu się z nowym produktem. Zbyt długi okres podawania papek niekorzystnie wpływa na rozwój narządów artykulacyjnych a co za tym idzie na rozwój mowy dziecka.

Rozwój cywilizacji sprawił, że dużo dzieci cierpi na alergie pokarmowe. U małego dziecka często trudno jest postawić diametralną diagnozę, dlatego baczna obserwacja reakcji dziecka na wprowadzane nowe produkty jest elementem koniecznym. Wykluczenie z diety produktów alergizujących sprawia, że dziecko nie ma reakcji chorobowych.

Sen jest nierozerwalnym elementem życia człowieka. Dziecko z komfortowego łona matki, w którym spokojnie spało mając zaspokojone wszystkie potrzeby, zmuszone było do przejścia do nowego środowiska. Już sam trud rodzenia musiało zrekompensować wypoczynkiem, czyli długim snem. Stopniowe budzenie się do życia w nowym świecie niesie nowe elementy poznawania. Pora nocna przeznaczona dla snu oczywista jest dla osoby dorosłej, niekoniecznie dla dziecka. Dyskomfort ciemności, brak bliskości opiekunów, to elementy, które mogą zaburzać sen. Czasami wystarczy smoczek, pieluszka lub pluszowa zabawka, aby poczucie bezpieczeństwa wróciło. Niemowlęta i małe dzieci posiadają bardzo silną potrzebę intymności, którą zabezpiecza kontakt z rodzicem bądź opiekunem, dlatego należy pamiętać o jej zaspokojeniu aby zabezpieczyć prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka. Należy także uświadomić sobie, że sen aktywny występuje naprzemiennie z fazą snu głębokiego NON – REM. Aktywny sen REM jest fazą marzeń sennych mającą duże znaczenie dla rozwoju mózgu, dla jego prawidłowego rozwoju i dojrzewania. U trzymiesięcznego niemowlęcia 40% snu to faza REM. U dwuletniego dziecka długość fazy snu aktywnego to około 25%, a więc prawie tyle co u człowieka dorosłego. Między snem aktywnym a głębokim występuje faza przejściowa, w której łatwo jest przebudzić się. W pierwszych miesiącach życia niemowlęcia stanowi ona około 50%. Niemowlę przez wszystkie fazy snu przechodzi przez około 50 – 60 minut (dorosły 90 minut). Sen rozpoczyna od fazy REM trwającej około 20 minut, przechodzi fazę przejściową do fazy NON – REM, dlatego też czasami budząc się w fazie przejściowej wygląda na wypoczęte. Około 3 miesiąca życia niemowlę rozpoczyna sen fazą NON – REM, dlatego już tak łatwo nie budzi się. Znając schemat faz sennych można ustalić dobowy rytm życia dziecka.


Zabawa jest charakterystycznym składnikiem zachowania wszystkich normalnych, zdrowych dzieci i ma duże znaczenie dla ich psychicznego rozwoju. Jest tym rodzajem aktywności człowieka, który w rozmaitych formach przewija się przez całe jego życie, a w okresie dzieciństwa jest to główny rodzaj działalności jednostki przed rozpoczęciem przez nią systematycznej nauki w szkole. Dziecko bawiąc się odczuwa przyjemność i satysfakcję, gdyż zabawa zaspokaja jego potrzebę aktywności. Za pośrednictwem zabawy dziecko uczy się panowania nad swoim ciałem: rozwija równowagę i koordynację wzrokowo – ruchową, poznaje świat materialny, gromadzi fakty i uczy się myślenia. Jednocześnie dzięki zabawie rozwiązuje własne problemy emocjonalne i zdobywa umiejętność panowania nad prymitywnymi uczuciami, staje się w coraz większym stopniu istotą społeczną oraz odnajduje właściwe dla siebie miejsce we wspólnocie.

Istnieją różne teorie na temat zabawy, jednakże wszystkie łączy pogląd, że zabawa wywodzi się z chęci zaspokojenia pragnień (wish fulfillment), że dzieci bawią się po to, by wyrazić same siebie w świecie fantazji, zmyślania czy udawania. Zdanie to podzielają: Z. Freud, E. Erikson, J. Piaget, L.S. Wygotski.

Zabawa może przybierać charakter spontaniczny, inspirowany bądź kierowany, podyktowany potrzebą osiągnięcia celu lub aktywnością dziecka.

Rodzaje zabaw: 1) manipulacyjne: pojawiają się najwcześniej, są pozbawione treści, nie mają określonej

struktury, lecz doskonale służą poznawaniu właściwości przedmiotów, kształtu, konsystencji. Dziecko poznaje zróżnicowane cechy, różną przydatność. Ćwiczy także sprawność rąk i koordynację wzrokowo – ruchową. Poznaje różne dźwięki, doznaje wrażeń dotykowych, angażuje wzrok, słuch. Jest to etap stanowiący podstawę do bardziej skomplikowanych zabaw,

2) konstrukcyjne: wynikają z zabaw manipulacyjnych, różniąc się tym, że ich wytwór jest rezultatem działań dziecka. Doskonalą funkcje spostrzeżeniowo - ruchowe, wyzwalają pomysłowość, pobudzają wyobraźnię, wdrażają do skupienia uwagi, uczą obserwacji,

3) ruchowe: rozpoczynają się gdy dziecko opanuje swobodne poruszanie się. Początkowo mają charakter prostych ćwiczeń typu: chodzenie i schodzenie ze schodów, pokonywanie przeszkód, następnie przeskakiwanie niskich przeszkód, rzucanie piłką i gonienie. Uczą przestrzegania zasad i reguł współpracy w grupie. Ćwiczenia fizyczne pozwalają dziecku zdobyć panowanie nad własnym ciałem, utrzymać równowagę ciała i kontrolować jego ruchy, a także nabywać zręczności,

4) tematyczne: o charakterze twórczym i odtwórczym, uczą posługiwania się symbolami. Zabawy te zwracają uwagę na różne sytuacje społeczne, kształtują umiejętności życia codziennego. Ważnym składnikiem tych zabaw są wypowiedzi słowne dziecka.

5) dydaktyczne: ćwiczą spostrzegawczość, myślenie, wprowadzają nowe słowa i pojęcia, poszerzające zakres wiedzy dziecka, umożliwiają wykorzystanie własnych doświadczeń. Zabawa dziecka, zwłaszcza twórcza, umożliwia ekspresję jego autentycznych emocji

i uczuć: żalu, gniewu, poczucia winy, przygnębienia i smutku a także radosnego podniecenia i rozweselenia, zadowolenia i dumy, troski o innych, litości czy współczucia, a także przenoszenie uczuć na fikcyjne postacie, co pozwala rozładować napięcie emocjonalne dziecka.

Organizując dziecku miejsce do zabawy należy pamiętać o zasadach bezpieczeństwa i higieny, a także o wymogach z zakresu ergonomii. W stosunku do małego dziecka należy rozumieć to jako przystosowanie środowiska (zorganizowanie go) dziecka w taki sposób aby odpowiadało ono jego anatomicznym możliwościom. Zwracamy uwagę zwłaszcza na wielkość używanych mebli i sprzętu, oświetlenie, hałas i mikroklimat (temperatura i wilgotność powietrza). Kontrolujemy także możliwość wystąpienia zmęczenia


(fizjologicznego i psychologicznego). Sprzęty, urządzenia i zabawki nie mogą mieć ostrych krawędzi i łatwo rozmontowywanych elementów, a także powinny posiadać atest Państwowego Zakładu Higieny (znak bezpieczeństwa – C Є).

Spacer jest tak naturalną czynnością, że nie wymaga specjalnego wyjaśniania. Dziecko już od najwcześniejszego okresu, wyprowadzane poza ściany własnego domu, zapoznawane jest ze środowiskiem zewnętrznym. Wszak całe życie spędzamy będąc częścią tego ekosystemu. Kontakt ze środowiskiem naturalnym wpływa na nasze zdrowie: fizyczne, psychiczne i społeczne. To ono decyduje o sprawności całego organizmu. Odpowiednio dawkowany kontakt ze środowiskiem wpływa na kształtowanie się odporności organizmu, wykształcenie umiejętności przystosowania się i walki z zagrożeniami. Świat zewnętrzny to całe nasze otoczenie, w którym żyjemy przez całe życie. Utrzymywanie zdrowia w należytej kondycji sprawia, że rozwój organizmu zwłaszcza dopiero kształtującego się, idzie w odpowiednim kierunku, bez powstawania różnych deficytów. Dziecko rozwija się poprzez ruch. Okres wczesnego dzieciństwa oparty na sensomotorycznej aktywności musi dostarczać dziecku możliwości do jej zaspokajania. W czasie spaceru w odpowiednich warunkach jest to możliwe.

Pielęgnacja i kąpiel to wstęp do kształtowania nawyków higienicznych a także elementy niezbędne do zachowania zdrowia. Do kąpieli dziecka przystępujemy gdy jest ono pogodne i spokojne. Kontakt z wodą dla każdego dziecka jest przyjemnością, bo przecież wyszło ze środowiska wodnego. Pamiętać tylko należy aby nie zrazić go nieprzyjemnymi doświadczeniami. Najlepsza do kąpieli jest woda o temperaturze około 370 C. Nie należy przywiązywać zbytniej wagi do kolejności wykonywanych czynności tzn. czy dziecko namydlimy przed włożeniem do wody, czy zrobimy to w trakcie kąpieli, wyniknie to z obserwacji. W czasie kąpieli szczególną uwagę zwracamy na uszy, oczy, nos, jamę ustną, paznokcie dziecka. Do mycia najlepiej jest używać bezzapachowych mydełek aby wykluczyć reakcje alergiczne. Używanie innych preparatów typu oliwki czy kremy uzależnione jest od potrzeb dziecka lub upodobań osób zajmujących się dzieckiem. Czynności pielęgnacyjne są okazją do nawiązania bliskiego kontaktu. Rozmowa, tłumaczenie dziecku czynności które wykonujemy, brak pośpiechu, delikatny dotyk, są to niezbędne elementy sprawiające, że dziecko w czasie wykonywania czynności pielęgnacyjnych i kąpieli czuje się bezpieczne. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co należy uwzględnić w rozkładzie dnia małego dziecka? 2. Jaki jest wzorzec samodzielnego jedzenia. 3. Jaka powinna być konsystencja pokarmów dla dziecka? 4. Ile czasu potrzebuje niemowlę na przejście przez wszystkie fazy snu? 5. Co to jest zabawa? 6. Jaki charakter może mieć zabawa dziecka? 7. Jakie znasz rodzaje zabaw. 8. Jakie znaczenie ma spacer? 9. Jaki znak powinien znajdować się na bezpiecznych zabawkach? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zaplanuj żywienie sztuczne w 7 i 12 miesiącu życia niemowlęcia. Zastanów się czy w czasie karmienia ważne jest tylko podanie dziecku pokarmu, czy są jeszcze inne elementy wpływające na komfort dziecka w czasie tej czynności.



Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zapoznać się z materiałem nauczania na temat żywienia i schematem karmienia dziecka, 2) przypomnieć sobie podział żywności na różne grupy produktów, 3) zorganizować stanowisko pracy, 4) z produktów skomponować poszczególne posiłki, 5) zapisać przygotowane propozycje, 6) sprawdzić poprawność ze schematem żywienia dziecka, 7) przedyskutować z nauczycielem ewentualne trudności, 8) dokonać prezentacji, 9) zastanowić się nad odpowiedzią na pytanie: Czy w czasie karmienia ważne jest tylko

podanie dziecku pokarmu, czy są jeszcze inne elementy wpływające na komfort dziecka w czasie tej czynności?

10) w czasie dyskusji wymienić się poglądami z kolegami i zapisać wspólne ustalenia.

Wyposażenie stanowiska pracy: − zeszyt, − kartki, długopisy, − foliogramy ze schematem żywienia dziecka, − rzutnik. Ćwiczenie 2

Dobierz rodzaj zabawy do poziomu rozwoju dziecka w dwunastym miesiącu życia, korzystając z przygotowanych pomocy. Zastanów się czy przedstawiona przez Ciebie propozycja zabawy jest w stanie zaspokoić potrzebę aktywności małego dziecka.


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zapoznać się z wykładem na temat zabawy, 2) zapoznać się z literaturą :Friedl J.: Zabawy, które uczą. Jak wspierać rozwój małego

dziecka. Jedność, Kielce 2004, 3) zorganizować stanowisko pracy, 4) wypisać możliwe rodzaje zabaw, które można przeprowadzić wykorzystując posiadane

pomoce, 5) sprawdzić bezpieczeństwo używanych pomocy, 6) zapisać przygotowane propozycje, 7) dokonać prezentacji, 8) udzielić odpowiedzi na pytanie czy przedstawiona przez Ciebie propozycja zabawy jest

w stanie zaspokoić potrzebę aktywności małego dziecka?

Wyposażenie stanowiska pracy: − literatura: Friedl J.: Zabawy, które uczą. Jak wspierać rozwój małego dziecka. Jedność,

Kielce 2004, − zeszyt, − klocki, − piłki, − lalki i misie,


− farby i pędzle, − szary papier, − lalki, misie, zwierzątka pluszowe, − książeczki, − plastelina, − bibułka, − kartki długopis. Ćwiczenie 3

Zaplanuj dzień, dziecka siedmiomiesięcznego przebywającego w żłobku i w domu w godzinach 600 – 2100 .


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) przypomnieć sobie materiał nauczania na temat trybu życia niemowląt, 2) zorganizować stanowisko pracy, 3) wypisać potrzeby dziecka związane z rytmem życia, 4) zapoznać się z rozkładem dnia w żłobku, 5) zaplanować cały dzień dla dziecka przebywającego w żłobku i w domu, 6) zapisać swoje propozycje, 7) dokonać prezentacji, 8) ocenić czy wszystkie elementy trybu życia uwzględniłeś w swojej propozycji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − arkusze papieru, − flamastry.

3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) wymienić co uwzględniamy rozkładzie dnia małego dziecka? ¨ ¨ 2) scharakteryzować wzorzec samodzielnego jedzenia? ¨ ¨ 3) wymienić rodzaje zabaw? ¨ ¨ 4) określić jaki charakter może mieć zabawa dziecka? ¨ ¨ 5) dopasować konsystencję pokarmów w zależności od wieku dziecka? ¨ ¨ 6) rozpoznać znak bezpieczeństwa na zabawkach? ¨ ¨ 7) określić czym należy kierować się w czasie karmienia dziecka? ¨ ¨


4.4. Promocja zdrowia i profilaktyka w instytucjach opiekuńczo - wychowawczych

4.4.1. Materiał nauczania Promocja zdrowia

Pojęcie promocji zdrowia jest terminem dość szerokim dlatego też dokładnie zostało omówione w module Promowanie zdrowia 513[01].O1.04. Obejmuje ona swoim działaniem wszystkie sfery życia społecznego wyznaczając strategię działań: − budowanie zdrowotnej polityki społecznej, − tworzenie środowisk sprzyjających zdrowiu, − wzmacnianie działań społecznych na rzecz zdrowia, − rozwijanie umiejętności osobniczych służących zdrowiu, − reorientacja służby zdrowia.

Placówki opiekuńczo – wychowawcze osadzone w określonych strukturach społecznych powinny być propagatorami wszystkich działań służących zdrowiu.

Zgodnie z ustawą w sprawie placówek opiekuńczo – wychowawczych, zobowiązane są one do kształtowania u dzieci nawyków i uczenia zachowań prozdrowotnych oraz wyrównywanie deficytów rozwojowych.

Placówka powinna zapewnić odpowiednio wyposażone pokoje, wyżywienie, odzież, zabawki, leki, podręczniki i przybory szkolne a także środki czystości.

Pokoje do zajęć terapeutycznych i sportowych, pomieszczenia do wypoczynku, pokój chorych, gabinet pielęgniarski mają służyć kształtowaniu odpowiednich nawyków.

Zatrudnienie specjalistów w razie potrzeby, to także działania na rzecz zdrowia. Zakłady opiekuńczo – wychowawcze w swoich regulaminach jako zadanie, wpisane mają

dbanie o zdrowie swoich podopiecznych. W zakresie tym mieści się szeroko pojęta profilaktyka, czyli zapobieganie chorobom i niekorzystnym wpływom środowiska pobytu dziecka. Dlatego też opiekunki dziecięce powinny posiadać podstawową wiedzę na temat chorób wieku dziecięcego, zapobiegania nagłym zachorowaniom i wypadkom, a także podstawy wiedzy z zakresu pomocy społecznej.

Definicja wczesnej profilaktyki mówi o utrwalaniu prawidłowych wzorców zdrowego stylu życia i zapobieganiu szerzenia się niekorzystnych wzorców zachowań, w odniesieniu do osób zdrowych. Ponieważ żłobki z reguły przeznaczone są dla dzieci zdrowych i pośrednio dla ich rodziców, to zobowiązane są do tego typu działań.

Jako zakłady opieki zdrowotnej przygotowane są do prowadzenia badań przesiewowych. Dzięki temu możliwe jest wczesne wykrycie nieprawidłowości w rozwoju dzieci. Zajęcia prowadzone z dziećmi mają także za zadanie kształtowanie zdrowych nawyków już od najmłodszych lat. W stosunku do rodziców prowadzona jest edukacja zdrowotna mająca na celu podniesienie świadomości i kształtowanie prawidłowych postaw prozdrowotnych. Nagłe zachorowania i wypadki

Małe dziecko jest szczególnie narażone na działanie różnych czynników środowiska zewnętrznego mogących wpłynąć na możliwość wystąpienia zachorowania lub wypadku. Najczęściej spotkać się można z nagłymi zachorowaniami typu: omdlenie, przegrzanie, udar cieplny, padaczka, niedocukrzenie krwi (hipoglikemia), dychawica oskrzelowa (astma), wstrząs anafilaktyczny, ostry ból brzucha.

Omdlenie, którego przyczyną jest zaburzenie w ukrwieniu mózgu wystąpić może przykładowo wskutek bólu, wyczerpania, głodu bądź przebywania w stanie bezruchu.


Pierwsza pomoc: polega na położeniu dziecka lub posadzeniu z głową pochyloną do przodu, poniżej serca. Następną czynnością jest polecenie aby wykonało ono kilka głębokich oddechów. Gdy do incydentu dojdzie w pomieszczeniu zamkniętym, to otwieramy okno lub wynosimy dziecko na świeże powietrze.

Przegrzanie występuje najczęściej w środowisku gorąca i wilgoci. Objawami są zawroty i ból głowy, mdłości, kurcze mięśni i kończyn dolnych. Skóra jest blada i chłodna, oddech i tętno przyśpieszone. Objawem zwiastującym może być krótkotrwałe omdlenie.

Pierwsza pomoc: polega na przeniesieniu dziecka w miejsce chodne i ocienione i podawaniu chłodnych płynów. W przypadku wystąpienia biegunki i wymiotów należy podawać do picia słoną wodę (1 łyżeczka do herbaty soli na ½ litra wody).

Udar cieplny jest wyższą formą przegrzania. Wystąpić może na skutek działania na ciało wysokiej temperatury otoczenia lub w chorobach przebiegających z wysoką gorączką. Organizm drogą pocenia nie jest w stanie zahamować wzrostu temperatury. Dziecko może być niespokojne, może utracić przytomność. Mogą także wystąpić bóle i zawroty głowy a także uczucie gorąca.

Pierwsza pomoc: podobnie jak w przegrzaniu. Jeżeli dziecko jest nieprzytomne należy ułożyć je w bezpiecznej pozycji ciała. Wskazane jest rozebranie i okrycie dziecka mokrym prześcieradłem, które będzie zwilżane. Można czoło ochładzać wachlując powietrze lub włączyć wentylator.

Padaczka objawia się utratą świadomości i drgawkami. Z ust dziecka może wypływać piana, może także bezwiednie oddać mocz i kał. Po ustąpieniu drgawek może jeszcze przez kilka minut być oszołomione i dziwnie zachowywać się.

Pierwsza pomoc: to przede wszystkim zabezpieczenie przed urazem w czasie napadu, odpowiednie ułożenie na podłodze lub łóżku, rozluźnienie ubrania, pilnowanie do powrotu świadomości. Nie wolno krępować ruchów i wkładać cokolwiek w usta.

Niedocukrzenie krwi najczęściej występuje u dzieci chorych na cukrzycę, gdy nie dostaną odpowiedniej dawki insuliny lub gdy zjedzą za mało albo pominą konieczny posiłek, bądź wykonają zbyt duży wysiłek fizyczny. Objawami mogą być: osłabienie mięśni, drgawki, zaburzenie orientacji.

Pierwsza pomoc: to w przypadku dziecka przytomnego podanie cukru, czekolady, słodkiego napoju .

Dychawica oskrzelowa objawia się trudnościami w oddychaniu wywołanymi czynnikami uczuleniowymi lub nerwowymi.

Pierwsza pomoc: to uspokojenie dziecka, dostarczenie świeżego powietrza, ułożenie w pozycji umożliwiającej lepsze oddychanie.

Wstrząs anafilaktyczny wystąpić może po podaniu leku lub ukąszeniu przez owady. Objawia się: mdłościami, wymiotami, uczuciem ucisku na klatkę piersiową, często występuje obrzęk twarzy, przyśpieszenie tętna i utrata przytomności.

Pierwsza pomoc: to utrzymanie drożności dróg oddechowych i ułożenie w bezpiecznej pozycji.

Ostry ból brzucha może mieć wiele przyczyn. Najczęściej spotyka się: ostre zapalenie wyrostka robaczkowego, niedrożność mechaniczna przewodu pokarmowego, uwięźnięcie zewnętrznej przepukliny.

Pierwsza pomoc: to wygodne ułożenie dziecka i okład z lodu na brzuch. Do nieszczęśliwych wypadków wśród dzieci najczęściej dochodzi wskutek

pozostawienia dziecka samemu sobie, nudząc się potrafi ono doprowadzić do bardzo niebezpiecznych sytuacji.

Od najmłodszego wieku należy dziecko zapoznawać z otoczeniem, uczyć przestrzegania przepisów i pozwalać mu na przebywanie w środowisku dla niego bezpiecznym, nie stwarzającym zagrożeń. Wszelkie szkodliwe i niebezpieczne środki, narzędzia i urządzenia nie powinny znajdować się w zasięgu dzieci. Także nie powinny pozostawać same, bez opieki


dorosłego. Dziecko chce poznawać świat wszystkimi zmysłami, jego pomysłowość nie ma granic, nie należy dziwić się, że urządzenia i sprzęty dla osób dorosłych mające przeznaczenie typowo użytkowe, wykorzystane zostaną w zupełnie inny sposób na przykład: schody, balkon, trzepak, ulica. Bardzo niebezpieczny dla dziecka może być pobyt nad wodą i w lesie, gdzie zwykła zabawa przerodzić się może w niebezpieczny dla zdrowia i życia incydent.

W przypadku zagrożenia życia powinniśmy umieć wykorzystać zasadę łańcucha ratunkowego, szerzej został on opisany w module Stosowanie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy 513 [01].O1.05.

Innym zagadnieniem są choroby wieku dziecięcego. Umiejętność postępowania w przypadku zauważenia pierwszych objawów, zapobiec może wielu powikłaniom i zagrożeniom dla zdrowia a nawet życia. Choroby wieku dziecięcego

Choroba dziecka często wiążę się z jego odmiennymi zachowaniami. Dolegliwości bólowe, lęk, ograniczenie aktywności spowodowane wzrostem temperatury ciała, konieczność stosowania diety, sprawiają, że dziecku trudno jest się odnaleźć w nowych dla niego warunkach. Często jest marudne, płaczliwe, nie ma apetytu. Należy zrobić wszystko aby zminimalizować skutki choroby. Zawsze należy pamiętać, że dla chorego dziecka istotne jest, aby być przy nim, bo zapewniamy mu tym komfort psychiczny (poczucie bezpieczeństwa). Małe dziecko zagrożenie odczuwa w konkretnej sytuacji, która jest zapowiedzią bólu bądź złego samopoczucia, gdy przykre zdarzenie przemija, szybko powraca do swojej aktywności.

Nagłe zachorowanie małego dziecka może mieć bardzo różne podłoże. Pierwszym bardzo ważnym działaniem jest określenie charakteru zachorowania. Zupełnie w inny sposób zajmujemy się dzieckiem, u którego stwierdzamy jakikolwiek uraz, a inaczej postępujemy z dzieckiem z infekcją, bez względu jakie jest jej podłoże: wirusowe, czy bakteryjne.

Nagłym zachorowaniom często towarzyszy ból i gorączka i trzeba umieć rozpoznać, czy występują one u dziecka i jakie objawy mogą im towarzyszyć. Krzyk lub apatia, pocenie się, zwiększone pragnienie to są pierwsze niepokojące sygnały.

Ból jest bardzo nieprzyjemnym doznaniem. Cierpiące niemowlę jest najczęściej nadaktywne. Wymachuje kończynami, krzyczy, ma bolesny wyraz twarzy, napięty, zwinięty w trąbkę język. Starsze dziecko werbalizuje ból okrzykami „ auu”, „buu”, „ajj’ lub pokazuje miejsce bólu. Zadaniem osoby opiekującej się dzieckiem jest zlokalizować przyczynę bólu i spróbować niefarmakologicznie usunąć ją na przykład: przytuleniem, ukołysaniem, głaskaniem, masażem, odwróceniem uwagi.

Gorączka jest reakcją obronną organizmu na zakażenie wirusowe lub bakteryjne. Przyczyną gorączki może być także nadmierny wysiłek spowodowany przegrzaniem organizmu. Pomoc uzależniona jest więc od zlokalizowania przyczyny.

Istnieje wiele naturalnych sposobów obniżania temperatury u dzieci (bez użycia leków). Najbardziej popularnymi są: okłady z lodu lub zimnej wody przykładane na skronie, czoło, kark, łydki i kąpiel ochładzająca – dziecko umieszcza się w wannie z wodą o temperaturze chłodniejszej o 1 C niż temperatura ciała dziecka. Potem stopniowo ochładza się wodę dolewając zimnej, temperatura jej nie powinna spaść poniżej 30°C. Kąpiel taka powinna trwać ok. 5 minut.

Jeżeli zdecydujemy się na podawanie leków przeciwgorączkowych należy pamiętać aby w czasie infekcji wirusowej nie podawać preparatów z kwasem acetylosalicylowym, ponieważ u dzieci do 15 roku życia może on spowodować zespół Reye`a, który jest niebezpieczny dla zdrowia a nawet życia.

Ważne jest podawanie dużych ilości płynów, aby nie dopuścić do odwodnienia organizmu. Pamiętajmy także, że z dzieckiem cały czas trzeba rozmawiać, tłumaczyć sytuację


w jakiej się znalazło i opisywać czynności, które się przy nim wykonuje. Usuwa się w ten sposób postępowania, lęk przed nieznaną dla dziecka sytuacją.

Poniższa tabela przedstawia różne metody mierzenia temperatury, najczęściej jednak stosuje się mierzenie temperatury w odbycie dziecka, ponieważ pomiar ten daje szybkie i dokładne wskazanie.

Tabela 1 Miejsca mierzenia temperatury

Miejsce mierzenia temperatury pod pachą w ustach w odbytnicy

Stan prawidłowy 36 – 37°C 36,3 – 37,3°C 36,5 – 37,5°C Stan podgorączkowy 37,1 – 38°C 37,4 – 38,3°C 37,6 –38,5°C gorączka umiarkowana 38,1 – 39°C 38,4 – 39,3°C 38,6 – 39,5°C gorączka wysoka powyżej 39°C powyżej 39,3°C powyżej 39,5°C Najczęściej występującymi schorzeniami w okresie wczesnego dzieciństwa są: − angina, − gorączka trzydniowa (rumień nagły), − grypa, − kolka jelitowa, − krztusiec (koklusz), − mononukleoza zakaźna, − odra, − ospa wietrzna, − płonica (szkarlatyna), − różyczka, − świnka (nagminne zapalenie przyusznicy) − biegunka, − zapalenie ucha, − zapalenie spojówek, − alergie.

Angina jest bakteryjną chorobą zakaźną o ostrym przebiegu. Przenosi się drogą kropelkową przez kontakt z chorą osobą. Okres wylęgania wynosi z reguły około – 2 – 3 dni. Objawy: W początkowym stadium wysoka gorączka (39 – 40°C), oraz ból gardła, który powoduje niechęć dziecka do jedzenia. Gorączce towarzyszyć mogą drgawki. Gardło chorego dziecka jest zaczerwienione, migdałki – powiększone, rozpulchnione i pokryte nalotem. Bolesne i powiększone węzły chłonne w okolicy kąta żuchwy.

Leczenie: Obniżenie temperatury i podanie antybiotyku. Gorączka trzydniowa jest niegroźną chorobą zakaźną, występującą u dzieci między

6 miesiącem a 4 rokiem życia. Wywołuje ją wirus, przenoszony drogą kontaktu z osobą, która przeszła gorączkę trzydniową. Po przebyciu choroby dziecko uzyskuje trwałą odporność. Okres wylęgania choroby – 5 – 15 dni

Objawy: Rozpoczyna się wysoką gorączką (do 40°C) trwającą 3 – 5 dni, czasami towarzyszy jej ból gardła, kaszel, katar, lekka biegunka. Po spadku temperatury na ciele dziecka pojawia się lekka, rumieniowa, plamista wysypka, głównie na tułowiu, później również na twarzy i owłosionej skórze głowy, utrzymująca się 1 – 2 dni.

Leczenie: podanie leków przeciwgorączkowych. Choroba nie wymaga leczenia.


Grypa jest ostrą, wirusową chorobą zakaźną, przenoszoną drogą kropelkową przez kontakt z chorą osobą. Największa zachorowalność na grypę przypada na okres jesienno – zimowy i wczesną wiosnę. Najcięższy przebieg wykazuje grypa wywołana przez wirusy typu A, lżejszy choroba wywołana przez wirusy typu B i C. Okres wylęgania choroby: 2 – 3 dni.

Objawy: Gwałtowne i nasilone: wysoka gorączka z dreszczami, ból pleców, gardła oraz chrypka, katar. Wyraźne osłabienie, ogólne rozbicie i brak apetytu. U niemowląt chorych na grypę mogą dodatkowo wystąpić wymioty i biegunka.

Leczenie: Lek obniżający temperaturę, nawadnianie, zatrzymanie dziecka w domu, odpoczynek, właściwa lekkostrawna dieta. U dzieci nie należy podawać salicylanów (aspiryny i jej pochodnych) ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu Rey’a.

Kolka jelitowa jest dolegliwością przejściową ustępującą w 3 – 4. miesiącu życia. Pierwsze ataki kolki jelitowej pojawiają się zazwyczaj u noworodków, które ukończyły 21 dni życia.

Objawy: Atak kolki jelitowej u niemowląt zaczyna się gwałtownie, najczęściej w godzinach popołudniowych, nagłym płaczem i krzykiem. Dziecko zaciska piąstki, kopie nóżkami, brzuszek staje się wzdęty.

Leczenie: Czasami pomaga noszenie dziecka w pozycji pionowej zwłaszcza po karmieniu, aż do odbicia, układanie go na brzuszku, lub jego ogrzewanie bądź masowanie.

Krztusiec jest ostrą chorobą zakaźną wywoływaną przez bakterie. Roznosi się drogą kropelkową poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą lub z zakażonymi przedmiotami. Krztusiec jest bardzo niebezpieczny dla dzieci, które nie miały szczepień. Okres wylęgania choroby: ok. 2 tygodni.

Objawy: Przez około 1 – 2 tygodnie występuje katar, niewysoka temperatura i lekki kaszel, następnie przez kolejne 2 – 3 tygodnie dziecko ma napadowe, świszczące ataki kaszlu (szczególnie nocą). Jest on tak silny, że doprowadzić może do zsinienia dziecka, mogą pojawić się wybroczyny na twarzy, trudności w oddychaniu, krwawienia z nosa i dziąseł, wymioty. Powoli kaszel słabnie.

Leczenie: Lek obniżający temperaturę i antybiotyk, czasami gammaglobulina. Mononukleoza zakaźna jest chorobą zakaźną wirusową. Do zakażenia dochodzi przez

kontakt ze śliną. Choroba przebiega łagodnie i pozostawia trwałą odporność. Okres wylęgania – 4 – 8 tygodni. Objawy:

Ogólne osłabienie, rozbicia, gorączka powyżej 38°C, utrzymująca się kilka tygodni, bóle głowy, mięśni i ból gardła. Dodatkowo może wystąpić kaszel, ból w klatce piersiowej , bóle brzucha oraz brak apetytu. Węzły chłonne zazwyczaj są powiększone, gardło i migdałki pokryte są mazistym nalotem. Często śledziona i wątroba są powiększone. W rozmazie krwi wzrost liczby białych krwinek.

Leczenie: Leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe, nawadnianie, zatrzymanie dziecka w domu, odpoczynek, lekkostrawna dieta. Należy pamiętać, iż dziecko może być źródłem zakażenia nawet przez 6 miesięcy.

Odra jest chorobą wirusową przenoszoną drogą kropelkową. Okres wylęgania choroby: trwa od 9 do 14 dni od momentu zakażenia. Największa zakaźność chorego rozpoczyna się na 5 dni przed pojawieniem się wysypki.

Objawy: Pierwszy okres choroby (okres prodromalny) to nagła, wysoka gorączka (do 39°C), której


towarzyszy katar, suchy i męczący kaszel, ból gardła oraz światłowstręt (nieżyt spojówek). Następnie na błonie śluzowej policzków pojawiają się białawe plamki z czerwonym czubkiem, zwane plamkami Koplika. Trwa to około 2-4 dni. Z chwilą pojawienia się wysypki rozpoczyna się drugi okres choroby (okres wysypkowy), z nasilonym kaszlem i wysoką temperaturą (do 40°C). Małe jasnoczerwone plamki pojawiają się na początku za uszami, później przechodzą na czoło, twarz i szyję, występują na tułowiu i kończynach. Z biegiem czasu tworzą się gruboplamiste skupiska o czerwonym odcieniu. Trwa to 4 – 5 dni. Trzecim okresem choroby jest stadium zdrowienia. Temperatura spada, wysypka znika w takiej samej kolejności jak się pojawiła, a naskórek złuszcza się.

Leczenie: Lek obniżający temperaturę i izolacja przez okres około 3 dni od momentu wystąpienia wysypki. Zachorowanie powinno być odnotowane w książeczce zdrowia dziecka.

Ospa wietrzna jest wirusową chorobą zakaźną, do zakażenia dochodzi drogą kropelkową lub poprzez bezpośredni kontakt z wykwitami na skórze chorego na ospę wietrzną lub półpasiec. Okres wylęgania choroby: 9 – 21 dni (zazwyczaj 2 tygodnie). Okres zakaźności rozpoczyna się 2 dni przed pojawieniem się wysypki i trwa do momentu aż przyschną wszystkie wykwity na ciele chorego.

Objawy: Swędząca wysypka z gorączką. Wykwity pojawiają się na ciele co kilka godzin, najwięcej na twarzy i tułowiu, często również na owłosionej skórze głowy, rzadziej na śluzówce jamy ustnej i narządach płciowych. Na początku są to czerwone plamki, które następnie przekształcają się w pęcherzyki wypełnione jasnym płynem. Po 2 – 3 dniach płyn mętnieje, pęcherzyki pękają i zasychają w strupki. Po ok. 7 – 10 dniach strupki goją się całkowicie.

Leczenie: Lek obniżający temperaturę i izolacja dziecka do momentu odpadnięcia wszystkich strupów.

Płonica jest ostrą chorobą zakaźną wywoływaną przez bakterie. Roznosi się poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą. Okres wylęgania choroby : 2 – 5 dni.

Objawy: Wysoka gorączka (39 – 40°C) z dreszczami, ból głowy, bóle brzucha (często nudności i wymioty), gardła i uczucie ogólnego rozbicia. Migdałki powiększone i zaczerwienione, pokryte białą wydzieliną ropną. Razem z gorączką lub 24 godz. po jej wystąpieniu, od twarzy i szyi, schodząc w dół, pojawia się na ciele chorego wysypka rumieniowa, która omija jedynie tzw. trójkąt Fiłatowa – okolica wokół ust i nosa. Największe skupiska szorstkich, punkcikowatych i intensywnie czerwonych plamek pojawiają się w okolicy pach, piersi, brzucha, pachwin oraz pośladków. Po 2 – 3 dniach język, pokryty białym nalotem, zmienia swój kolor na charakterystyczny malinowy odcień z widocznymi, powiększonymi brodawkami językowymi. Po ok. 2 – 3 tygodniach od ustąpienia wysypki skóra zaczyna się złuszczać w tej samej kolejności, w jakiej pojawiała się na ciele wysypka – najpierw na twarzy, potem tułowiu, wreszcie kończynach (najwyraźniejsze zmiany są właśnie na dłoniach i stopach).

Leczenie: Lek obniżający temperaturę i leczenie penicyliną przez 7 – 10 dni. W przypadku uczulenia na penicylinę stosuje się inne antybiotyki, izolacja przez 5 dni. Schorzenie to podlega obowiązkowemu zgłoszeniu.

Różyczka jest wirusową chorobą zakaźną, przenoszoną drogą kropelkową, może przebiegać bezobjawowo. Jest groźna tylko dla kobiet w ciąży. Okres wylęgania choroby: 14 – 21 dni. Zakaźność trwa do 7 dni przed pojawieniem się wysypki i okres ten trwa do 2 tygodni po jej wystąpieniu.

Objawy:


Pierwszymi objawami są katar, ból głowy i gardła, kaszel, czasem lekka biegunka i swędzenie spojówek. Następnie powiększeniu ulegają węzły chłonne w okolicy karku i pojawia się wysypka – małe różowe plamki (nie swędzące), najpierw na twarzy, potem na całym ciele chorego.

Leczenie: Lek obniżający temperaturę i izolacjach przez okres 4 dni od pojawienia się wysypki.

Świnka jest ostrą zakaźną chorobą wirusową, przenoszącą się drogą kropelkową. Okres wylęgania choroby: trwa średnio 16-18 dni od momentu zakażenia.

Objawy: Świnka rozpoczyna się bolesnym obrzękiem i powiększeniem ślinianek przyusznych, podżuchwowych i podjęzykowych (zazwyczaj powodującym odstawanie płatków usznych dziecka i opuchnięcie twarzy), dodatkowo występuje kilkudniowa, czasem wysoka temperatura.. Świnka trwa zazwyczaj 8 – 10 dni.

Leczenie: Lek obniżający temperaturę i 9 – dniowa izolacja. Biegunka może mieć różnorodne przyczyny wystąpienia (choroba, ząbkowanie,

nadwrażliwość na pokarmy, nadmierna ilość owoców lub soków, infekcja żołądkowo - jelitowa, leczenie antybiotykami).

Objawy: Wodniste, częste, luźne stolce, wymioty.

Leczenie: W zależności od przyczyny, w większości przypadków dieta. Przestrzeganie higieny, w razie potrzeby wyrównanie gospodarki wodno – elektrolitowej.

Zapalenie ucha wywołują bakterie, wirusy, bądź alergia. Występuje często bezpośrednio po przeziębieniu lub grypie. Skłonność do zachorowań może mieć także podłoże rodzinne.

Objawy: Zwykle występuje silny ból, któremu towarzyszy gorączka, zmęczenie i rozdrażnienie,

czasami występują nudności i wymioty oraz brak apetytu. Leczenie: Farmakologiczne, pod kierunkiem lekarza, zmiany w diecie, łagodzenie

objawów. Zapalenie spojówek mogą wywoływać bakterie, wirusy, grzyby i czynniki drażniące.

Droga zakażenia to najczęściej oko – ręka – oko. Objawy:

Uzależnione są od przyczyny, mogą obejmować przekrwione oczy, łzawienie, wydzieliny, pieczenie, światłowstręt.

Leczenie: Płukanie oczu, używanie osobnych ręczników i pościeli, usunięcie czynnika drażniącego

Alergie atakować mogą różne układy, dając różne objawy. Objawy:

Górnym drogom oddechowym towarzyszy nieżyt sienny, zapalenie zatok przynosowych, ból ucha, ból gardła. Dolne drogi oddechowe: bronchit alergiczny, astma. Skóra: atopowe zapalenie skóry. Oczy: świąd, zaczerwienienie, łzawienie.

Leczenie: Najlepszym sposobem jest usuniecie alergenu i higiena otoczenia, a także zmiany w diecie [7, s. 18]. Poradnictwo społeczne

Pracownicy placówek opiekuńczo – wychowawczych powinni posiadać przynajmniej w stopniu podstawowym, zasób wiedzy na temat pomocy ludziom w trudnej sytuacji życiowej. Konieczne jest to ze względu na styczność z różnymi środowiskami społecznymi. Wiadomości z zakresu działań opieki społecznej umożliwią skierowanie podopiecznych do odpowiednich organów świadczących pomoc.


Pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej (minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, wojewodowie) i samorządowej (marszałkowie województw, starostowie na poziomie powiatów oraz wójtowie, burmistrzowie (prezydenci miast) na poziomie gmin. Realizując zadania pomocy społecznej współpracują oni, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Prawo do świadczeń z pomocy społecznej przysługuje: − osobom posiadającym obywatelstwo polskie, mającym miejsce zamieszkania

i przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, − cudzoziemcom mającym miejsce zamieszkania i przebywającym na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej, posiadającym zezwolenie na osiedlenie się, zgodę na pobyt tolerowany lub status uchodźcy nadany w Rzeczypospolitej Polskiej,

− obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego, przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którzy uzyskali zezwolenie na pobyt. Osoba lub rodzina, ubiegająca się o pomoc społeczną, może zgłosić się do ośrodka

pomocy społecznej w miejscu zamieszkania (ośrodki znajdują się w każdej gminie). Decyzje o przyznaniu lub odmowie przyznania pomocy wymagają uprzednio przeprowadzenia przez pracownika socjalnego rodzinnego wywiadu środowiskowego. Decyzje w sprawach świadczeń pomocy społecznej wydawane są w formie pisemnej. Od każdej decyzji służy prawo odwołania.

Prawo do świadczeń przysługuje osobom i rodzinom, których posiadane dochody nie przekraczają kryteriów dochodowych ustalonych w oparciu o próg interwencji socjalnej. Rada gminy, w drodze uchwały, może podwyższyć kwoty uprawniające do zasiłków okresowego i celowego.

Pomoc społeczna polega w szczególności na: − przyznawaniu i wypłacaniu przewidzianych ustawą świadczeń, − pracy socjalnej, − prowadzeniu i rozwoju niezbędnej infrastruktury socjalnej, − analizie i ocenie zjawisk rodzących zapotrzebowanie na świadczenia z pomocy

społecznej, − rozwijaniu nowych form pomocy społecznej i samopomocy.

Główne cele pomocy społecznej: − wsparcie osób i rodzin w przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej, doprowadzenie -

w miarę możliwości - do ich życiowego usamodzielniania i umożliwienie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka,

− zapewnienie dochodu na poziomie interwencji socjalnej – dla osób nie posiadających dochodu lub o niskich dochodach, w wieku poprodukcyjnym i osobom niepełnosprawnym,

− zapewnienie dochodu do wysokości poziomu interwencji socjalnej osobom i rodzinom o niskich dochodach, które wymagają okresowego wsparcia,

− zapewnienie profesjonalnej pomocy rodzinom dotkniętym skutkami patologii społecznej, w tym przemocą w rodzinie,

− integracja ze środowiskiem osób wykluczonych społecznie, − stworzenie sieci usług socjalnych adekwatnych do potrzeb w tym zakresie.


Formy udzielanej pomocy: 1. Pieniężne świadczenia obligatoryjne:

− renta socjalna, − zasiłek stały wyrównawczy, − zasiłek stały, − gwarantowany zasiłek okresowy, − dodatek do zasiłku stałego, stałego wyrównawczego i renty socjalnej. − świadczenia dla kobiet w ciąży i wychowujących dziecko

2. Pieniężne świadczenia fakultatywne: − zasiłek okresowy, − specjalny zasiłek okresowy, − zasiłki celowe, − pomoc na ekonomiczne usamodzielnienie.

3. Inne formy pomocy: − pomoc w postaci schronienia, posiłku, odzieży, wyprawki, − sprawianie pogrzebu, − poradnictwo i pomoc instytucjonalna.

Pomoc społeczna od dnia 1 maja 2004 r. funkcjonuje na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593, zm. Dz.U. Nr 99, poz. 1001 i Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565, Nr 94, poz. 788, Nr 164, poz. 1366, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1487 i Nr 180, poz. 1493) [27]. Pedagogizacja rodziców

Pedagogizacja rodziców jest to działalność zmierzająca do stałego wzbogacania posiadanej przez rodziców potocznej wiedzy pedagogicznej o elementy naukowej wiedzy o wychowaniu dzieci i młodzieży, dostarczanie rodzicom wiadomości o celach, zadaniach, treściach, metodach, środkach i uwarunkowaniu procesu wychowania zachodzącego w rodzinie, szkole, zakładzie wychowawczym, w różnych organizacjach ze szczególnym położeniem nacisku na uzupełnienie ich wiedzy o wychowaniu ich dzieci w rodzinie" . Dzięki pedagogizacji, rodzice wzbogacają swoją wiedzę poprzez przyswajanie wybranych zagadnień z pedagogiki.

Celem pedagogizacji jest bezpośrednia i pośrednia pomoc rodzicom w ich oddziaływaniach wychowawczych dzięki podniesieniu stopnia ich refleksyjności, wzbogaceniu świadomości pedagogicznej i przez to poprawnie funkcjonowania rodziny. Ważnym zadaniem pedagogizacji jest też kształcenie kultury pedagogicznej rodziców i innych osób zaangażowanych w proces wychowania.

Rodzice korzystają z różnych poradników chcąc dowiedzieć się w jaki sposób można rozwiązać problemy związane z wychowywaniem dziecka. Zadaniem osób zajmujących się zawodowo opieką i wychowaniem jest wskazanie takich źródeł wiedzy, z których sami korzystają. Chodzi o to aby oddziaływania opiekunów z różnych środowisk wychowawczych były ze sobą spójne. Mogą to być czasopisma specjalistyczne, literatura naukowa, poradniki, programy radiowe i telewizyjne, poradnie psychologiczno - pedagogiczne.

Organizowane spotkania w formie odczytów, prelekcji, pokazów filmowych, spotkań ze specjalistami, warsztatów, powinny służyć wskazaniu rodzicom jak żyć, jak zmieniać życie, jak wychowywać. Pedagogizacja powinna nieść ze sobą kompetentne rady na temat rozwiązywania problemów opiekuńczo - wychowawczych. Rodzice często są zagubieni, bezradni i pozostawieni sami ze swymi problemami. Często brak im elementarnej wiedzy na temat rozwoju i wychowywania dzieci, dlatego trzeba im w tym pomóc. Obecnie większość rodziców posiada wykształcenie, jest więc przygotowana do znajdowania interesujących ich tematów w książkach, gazetach, telewizji itp., wielu z nich korzysta


z uzyskanych informacji i przenosi je na grunt rodzinny. Dzięki temu mogą dobrze wychowywać własne dzieci i poszerzać posiadaną wiedzę, jednakże duża część nie potrafi zgromadzonych wiadomości odpowiednio wykorzystać. Organizowane spotkania mają na celu między innymi nauczyć rodziców wykorzystywania zdobytych wiadomości w ich konkretnych przypadkach.

Bardzo ważne jest aby rodzice nauczyli się słuchać własnych dzieci, rozmawiać z nimi, a także korzystać z różnych metod wychowawczych. Nie mogą stawiać się w roli rodziców dobrych, albo złych, tolerancyjnych, lub autorytatywnych. Muszą myśleć jak współpracować z dziećmi. Jest to proces długi i wyczerpujący, wymagający serca, inteligencji i wytrwałości. Jeżeli nie udaje nam się żyć zgodnie z własnymi oczekiwaniami – bądźmy dla siebie takimi, jakimi jesteśmy dla naszych dzieci. Jeżeli nasze dzieci zasługują na tysiąc i jedną szansę, to dajmy i sobie tysiąc szans – i jeszcze dwie .

Jak wynika z przedstawionych założeń pedagogizacji, służy ona ukształtowaniu nowych zachowań, wykształceniu nowych umiejętności, nauczeniu wykorzystywania zdobytej wiedzy. Funkcjonuje więc w obrębie modelu promocji zdrowia, zorientowanym na zdrowie w ujęciu holistycznym (całościowym), koncentrując się na ludziach. Również metody i formy pracy mogą być takie same ponieważ służą temu samemu celowi. 4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaki wpływ na zdrowie podopiecznych ma edukacja zdrowotna pracowników placówek

opiekuńczo – wychowawczych? 2. Jakie najczęściej spotykamy nagłe zachorowania? 3. Co może towarzyszyć nagłemu zachorowaniu? 4. Komu przysługuje prawo do świadczeń z opieki społecznej? 5. Jakie znasz formy udzielanej pomocy społecznej? 6. Jakie są cele pedagogizacji rodziców? 4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zaprojektuj i wykonaj „Poradnik opiekunki dziecięcej – pierwsza pomoc w nagłych zachorowaniach małego dziecka”. Zastanów się, czy taka pomoc praktyczna, może być przydatna w pracy.


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) przypomnieć sobie materiał nauczania dotyczący udzielania pierwszej pomocy w nagłych

zachorowaniach, 2) zorganizować stanowisko pracy, 3) wykonać plan projektu, 4) wymienić i zapisać wszystkie znane nagłe zachorowania, 5) wymienić i zapisać objawy towarzyszące nagłym zachorowaniom, 6) opisać choroby wieku dziecięcego ze zwróceniem uwagi na objawy i pierwszą pomoc, 7) zapisać projekt, 8) skonsultować się z nauczycielem w celu wyjaśnienia niezrozumiałych zagadnień, 9) w ramach pracy domowej wykonać projekt, 10) na kolejnej jednostce lekcyjnej dokonać prezentacji, 11) ocenić, czy przygotowana pomoc może być przydatna w pracy.


Wyposażenie stanowiska pracy: − kartki i długopisy, − literatura: Dziak A., Zachorowania nagłe i wypadki u dzieci. Pierwsza pomoc. Instytut

Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1990 Gloskin W.: Opieka nad dzieckiem zdrowym i chorym. PZWL, Warszawa 1979, Warno O.: Pierwsza pomoc w nagłych wypadkach zagrażających życiu. PCK, Warszawa 1994,

− komputer z dostępem do Internetu. Ćwiczenie 2

Udziel porady z zakresu poradnictwa społecznego dla matki niepełnosprawnej z małym dzieckiem pozostającej bez pracy. Oceń jak czujesz się w roli osoby, która zobowiązana jest udzielić porady.


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zapoznać się z tematem wykładu dotyczącym poradnictwa społecznego, 2) zorganizować stanowisko pracy, 3) wyszukać odpowiednie fragmenty dotyczące przedstawionej sytuacji, 4) zapisać na kartce propozycje pomocy, 5) sprawdzić w różnych źródłach możliwość innych form pomocy (Internet), 6) skonsultować z nauczycielem poprawność wykonywania ćwiczenia, 7) dokonać prezentacji, 8) przedstawić jak czułeś się w roli odpowiedzialnego za poprawne udzielenie porady.

Wyposażenie stanowiska pracy: − notatki z wykładu, − kartki i długopisy, − komputer z dostępem do Internetu. Ćwiczenie 3

Opracuj konspekt zajęć dla rodziców na temat: Dzieci niespokojne. Oceń czy samo napisanie konspektu wystarczy do poprowadzenia spotkania z rodzicami i czy w ten sposób można zrealizować cele pedagogizacji?


Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) określić metody i formy pracy, 2) napisać konspekt zajęć, 3) zorganizować stanowisko pracy, 4) zapoznać się z literaturą: Prekop J., Schweitzer Ch., Niespokojne dzieci, Media Rodzina,

Poznań 1997, 5) dobrać do tematu metodę i formę pracy, 6) napisać konspekt zgodnie z zaproponowanym wzorem konspektu, 7) skonsultować z nauczycielem poprawność napisanego konspektu, 8) dokonać prezentacji, 9) ocenić czy napisanie konspektu wystarczy do poprowadzenia spotkania z rodzicami.


Wyposażenie stanowiska pracy: − wzór konspektu , − literatura: Prekop J., Schweitzer Ch., Niespokojne dzieci, Media Rodzina, Poznań 1997, − kartki, długopisy, − komputer z dostępem do Internetu. Wzór konspektu zajęć Autor: Temat: Niespokojne dzieci Czas trwania: 45 minut Cel ogólny: ukształtowanie umiejętności postępowania z dzieckiem nadruchliwym. Cele szczegółowe: − poznanie podłoża hiperaktywności, − poznanie sposobu myślenia i działania małego dziecka, − poznanie mechanizmu „zmysłu ciała” w życiu dziecka, − określenie reguły stosunków rodzinnych, − poznanie wpływu żywienia na niepokój dzieci, − poznanie obaw związanych z wychowaniem. Materiały: − literatura: Prekop J., Schweitzer Ch., Niespokojne dzieci, Media Rodzina, Poznań 1997, − kartki, długopisy, − komputer + projektor. Przebieg zajęć: 1. Wprowadzenie rodziców w temat niespokojnych dzieci. 2. Projekcja multimedialna wykonana przy użyciu komputera, na temat: Niespokojne dzieci. 3. Dyskusja na temat pokazu. 4. Zaprezentowanie przez rodziców anonimowo w formie, pisemnej własnych problemów

i refleksji. 5. Ogólna dyskusja związana z przedstawionymi problemami. 6. Podsumowanie i zaproponowanie rozwiązań.


4.4.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie

1) wytłumaczyć jak edukacja zdrowotna pracowników placówki opiekuńczo – wychowawczej wpływa na zdrowie podopiecznych? ¨ ¨

2) wymienić najczęściej spotykane nagłe zachorowania? ¨ ¨ 3) wskazać komu przysługuje pomoc opieki społecznej ¨ ¨ 4) wymienić formy pomocy społecznej ¨ ¨ 5) napisać konspekt zajęć dla rodziców? ¨ ¨


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem pytań testowych. 4. Test zawiera 20 zadań dotyczących problemów związanych organizacją

i organizowaniem opieki nad dzieckiem w placówkach opiekuńczo - wychowawczych. Zadania od 1 do 14 są zadaniami wielokrotnego wyboru i tylko jedna odpowiedź jest prawidłowa. Zadania od 15 do 20 to zadania otwarte i należy udzielić krótkiej odpowiedzi.

5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi: – w zadaniach wielokrotnego wyboru tylko jedna odpowiedź jest prawidłowa

i zaznacz ją znakiem X (w przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową),

– w zadaniach z krótką odpowiedzią wpisz odpowiedź w wyznaczone pole. 6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 7. Kiedy udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego

rozwiązanie na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. Trudności mogą przysporzyć Ci zadania od 13 do 20, gdyż one są na poziomie trudniejszym niż pozostałe.

8. Na rozwiązanie testu masz 90 minut.

Powodzenia !

________________________________________________________________________________________ „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 48

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1. Żłobek to:

a) inny zakład opieki zdrowotnej, b) podstawowy zakład opieki zdrowotnej, c) specjalistyczny zakład opieki zdrowotnej, d) placówka edukacyjna.

2. Placówka opiekuńczo – wychowawczą jest:

a) szkoła, b) żłobek, c) świetlica, d) klub osiedlowy.

3. Komórkami organizacyjnymi żłobka, są:

a) kierownik, obsługa, b) grupy, obsługa, c) księgowość, obsługa, kierownik, d) kierownik, grupy, księgowość, obsługa.

4. Do zadań opiekunki dziecięcej w placówce opiekuńczo - wychowawczej innej niż żłobek

należy: a) opieka nad dziećmi do lat 3 i niepełnosprawnymi, b) prowadzenie zajęć dydaktycznych, c) karmienie dzieci, d) zabawa z dziećmi.

5. Potrzebą nazywamy:

a) zaspokojenie głodu, b) odpowiednie warunki materialne, c) stan braku czegoś, d) chęć posiadania.

6. Podstawą piramidy Maslowa są:

a) potrzeby samorealizacji, b) potrzeby fizjologiczne, c) potrzeba bezpieczeństwa, d) potrzeba szacunku.

7. Strefą najbliższego rozwoju nazywamy:

a) środowisko rodzinne, b) grupę rówieśniczą, c) miejsce przebywania dziecka, d) obszar możliwości psychicznych dziecka.


8. W rozkładzie dnia małego dziecka występują następujące elementy: a) karmienie, sen, zabawa, b) pory posiłków, okresy snu, czas zabaw, spacer, pielęgnacja i kąpiel, c) nauka, zabawa, sen, d) karmienie i sen.

9. Zabawą, nazywamy: a) aktywność, przyjemność, satysfakcja, poznanie, b) przymusowe zajęcia, c) przebywanie z innymi, d) narzucona czynność.

10. Zabawę dziecka charakteryzuje: a) zorganizowanie, b) spontaniczność, inspirowanie, kierowanie, c) swoboda, d) inspirowanie.

11.Gorączka, to: a) wydalanie nadmiaru płynów, b) sposób na zmęczenie, c) wydalanie ciepłoty, d) reakcja obronna organizmu na zakażenie.

12. Pedagogizacją rodziców, nazywamy: a) pogadanki, b) uczenie kultury pedagogicznej, c) wzbogacanie wiedzy rodziców o elementy wiedzy naukowej, d) okresowe spotkania towarzyskie.

13. Sen składa się z następujących faz: a) NON - REM – sen aktywny – REM, b) sen aktywny – sen głęboki, c) wstępna – aktywna – głęboka, d) wstępna – głęboka.

14. W czasie karmienia dzieci należy kierować się: a) łaknieniem, b) kondycją dziecka, c) zachowaniem dziecka, d) ustalonymi godzinami.

15. Wymień objawy, jakie towarzyszą przy nagłym zachorowaniu dziecka. 16. Scharakteryzuj dokumenty prawne, w oparciu o które funkcjonuje żłobek. 17. Omów konsystencję pokarmów dziecka w zależności od jego okresu życia. 18. Wymień środowiska działania w promocji zdrowia. 19. Zanalizuj różnice między przegrzaniem a udarem cieplnym. 20. Omów zasady postępowania z dzieckiem gorączkującym.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko.......................................................................................... Organizowanie opieki nad dzieckiem w placówkach opiekuńczo - wychowawczych Zakreśl lub wpisz poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punktacja

1. a b c d

2. a b c d

3. a b c d

4. a b c d

5. a b c d

6. a b c d

7. a b c d

8. a b c d

9. a b c d

10. a b c d

11. a b c d

12. a b c d

13. a b c d

14. a b c d

15.


Zsumuj punkty. Maksymalnie mogłeś uzyskać 20 punktów. Jeżeli otrzymałeś nie mniej niż 80% punktów, możesz spokojnie pisać pracę kontrolną. Gratuluję! Jeżeli uzyskałeś liczbę punktów z przedziału ( 50% - 80%) też nie jest źle. Otrzymasz ocenę

dostateczną lub dobrą. Jeżeli uzyskałeś mniej niż 50% punktów, możesz liczyć co najwyżej na ocenę dopuszczającą.

Powinieneś uzupełnić braki. Powodzenia!

16.

17.

18.

19.

20.

Razem:


6. LITERATURA 1. Dembo M. H.: Stosowana psychologia wychowawcza. WSiP, Warszawa 1997 2. Dziak A., Zachorowania nagłe i wypadki u dzieci. Pierwsza pomoc. Instytut Wydawniczy

Związków Zawodowych, Warszawa 1990 3. Eisenberg A., Murkoff H. E., Hathaway S. E.: Pierwszy rok życia dziecka. Dom

Wydawniczy REBIS, Poznań 2002 4. Encyklopedia PWN, Warszawa 1987 5. Friedl J.: Zabawy, które uczą. Jak wspierać rozwój małego dziecka, Jedność, Kielce 2004 6. Gloskin W.: Opieka nad dzieckiem zdrowym i chorym. PZWL, Warszawa 1979 7. Golde Z.: Żłobek Organizacja i Prowadzenie. PZWL, Warszawa 1956 8. Karski J. B.: Praktyka i Teoria Promocji Zdrowia. Wybrane zagadnienia. Ce De Wu ,

Warszawa 2003 9. Kawula S., Dąbrowski M., Gałaś M.: Diagnozowanie potrzeb opiekuńczo-

wychowawczych i kulturalnych środowiska, Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Toruń 1980

10. Kawula S.: Pedagogizacja rodziców. [w:] Pomykało W. (red.): Encyklopedia pedagogiczna. Fundacja Innowacja, Warszawa 1980

11. Kolankiewicz M.red.: Pielęgnacja niemowląt i małych dzieci w placówkach opiekuńczych, Wydawnictwo „Żak”, Warszawa 1998

12. Löscher W.: Świat wokół mnie, Jedność, Kielce 2002 13. Ogrodzińska T. (red.): Małe dziecko znaczenie wczesnej edukacji. Polska Fundacja

Dzieci i Młodzieży, Warszawa 2000 14. Piszczek M.: Dziecko, którego rozwój emocjonalno - poznawczy nie przekracza

pierwszego roku życia. Diagnoza, zasady terapii i ocena efektów zajęć, CMPPP, Warszawa 2006

15. Prekop J., Schweitzer Ch., Niespokojne dzieci, Media Rodzina, Poznań 1997 16. Sherborne W.: Ruch rozwijający dla dzieci, PWN, Warszawa, 2005 17. Spock B.: Dziecko - pielęgnowanie i wychowanie. PZWL, Warszawa 1995 18. Stadnicka J.: Terapia dzieci muzyką, ruchem i mową, WSiP, Warszawa 1998 19. Szumanówna W.: zabawy z najmłodszymi dziećmi, CMPPP, Warszawa 2000 20. Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej z póź. zm 21. Ustawa z dnia z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej z póź. zm 22. Warno O.: Pierwsza pomoc w nagłych wypadkach zagrażających życiu. PCK,

Warszawa 1994 23. Wiącek R.: Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo w wieku przedszkolnym, Oficyna

Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2004

Education

Organizowanie opieki nad dzieckiem w placówkach opiekuńczo wychowawczych