Karapatang Pag-aari © 2012, Tagalog Online Pocketbook

Taon ng Unang Paglabas, 2009

Lahat ng karapatan ay reserbado. Walang bahagi ng publikasyong ito ang maaaring kopyahin, sa

anumang anyo o paraan ng walang pahintulot sa pamamagitan ng pagpapadala ng liham sa

amin.

Ang ebook na ito ay obra ng manunulat na nagsulat nito. Ang Tagalog Online Pocketbook ay

hindi ginarantiya ang kawastuhan ng mga bawat nakasulat dito at hindi tumatanggap ng

anumang panagutan para sa anumang resulta ng paggamit nito.

Kung may pagkakahalintulad man sa pangalan, lugar, bagay, pangyayari o anuman sa tunay na

buhay ay pahindi ito sinasadya dahil ang mga ito ay pawang kathang isip lamang.

Para sa karagdagang impormasyon, alamin ang mga sumusunod na detalye sa ibaba.

• Website http://www.tagalogonlinepocketbook.com

• Email support@tagalogonlinepocketbook.com

• Facebook http://facebook.com/tagalogonlinepocketbook

• Join Us http://facebook.com/groups/tagalogonlinepocketbook

• Like Us http://facebook.com/topreader

• Follow Us http://twitter.com/topocketbook

• Cover ???

KYRO – Devilishly handsome, wealthy and undeniably a man to die for sa taglay nitong karisma. Sanay na

siya ang hinahabol ng mga babae, courting him, sending him flowers and anything that would pleased

him.

KAIRI – Matalino, maganda at mayaman. Three M’s that she has. Yet there is still missing, a man who

will definitely make her head over heels with.

When Kyro met Kairi, things started changing. Because he will do anything for Kairi to marry him

whatever it takes. Even if it means taking his life!

COMPILATION UPDATE: Importante na mai-convert ang istoryang ito dahil ito ang pinagsimulan ng

kwento ni Mundo, ang detektib na kaibigan ni Kyro na siyang bida dito. Espesyal para sa aming lahat ang

kwentong ito dahil isa ito sa mga kwentong ipinagkaloob sa atin ng isa sa mga admin ng TOP, at walang

iba kung hindi si Ate Lou!

CHAPTER I

“TIGIL TIGILAN mo nga ako sa kasal kasal na yan Kairi.” Yehni rolled her eyes.

“Aba, Yehni sa ating tatlo nila Cathy ikaw nalang ang hindi nagkakaboyfriend.” She squat on the

floor beside Cathy.

“Oo nga naman Yehni, ako, malapit na ring ikasal.” Anitong binubuklat buklat ang hawak na

wedding magazine.

“Hay, tigilan nyo nga ako.” Anitong tumayo at umupo sa kama.

“Baka naman maunahan ka pa ni Danica.” Natawang sabi ni Cathy na ang tinutukoy ay ang

kaibigan nilang bakla, bago ibinaling sa kanya ang pansin. Tumawa rin siya sa sinabing iyon ni Cathy.

“Si Danica? Naku ha! Ibang level yan kapag nangyari sisiguraduhin kong magmomongha nalang

ako.” Ani Yehni na kunwa’y nalaglag sa inuupuan.

“I heard my name.” Sagot ng kapapasok lang na si Danica.

“Hi Dan!” magkakapanabay nilang bati.

“What’s the commotion all about sisters?” nakangiti nitong tanong na umupo sa tabi ni Yehni.

“Ito kasing si Yehni, hanggang ngayon di pa nagkakaoon ng bf.” Sagot niya na umupo din sa tabi

ni Yehni at umakbay.

“Teka teka!” awat nito. “Aba Kairi, kung tutuusin kahit marami kang naging bf wala ka namang

sineryoso sa mga iyon. Baka nga mauna pa ako sayo eh.” Umirap na sabi nito.

“Oo nga naman Kairi. Kelan ka kaya magpapakilala sa amin ng special someone mo?”

nanunuksong sabi ni Cathy sa kanya.

“Hell! Ngayon napunta na sa akin ang usapan.” Inis niyang sabi na pinagkrus ang mga braso sa

dibdib.

Mula ng mabigo siya sa huling lalaking sineryoso ay hindi na ulit siya nagtiwalang muli. Para sa

kanya ay pare-pareho lang ang mga lalaki. They will shower you with gifts, date you kahit gaano pa

kamahal ang restaurant na iyon. Basta ang mahalaga ay mapasagot ka nila. Ika nga nila ‘They are putting

their best foot forward’. And she enjoys it, walang commitment, walang sakit ng puso at umuulan ng

grasya sa kanya! And the privileges of receiving gifts from her suitors are heavenly!

“Oy, natulala ka na dyan!” sita ni Danica sa kanya. “Baka pinagpapantasyahan mo ang bago kong

fafa ha?” dugtong pa nito.

“Sira!” aniyang binato ito ng magazine.

“Huwag yan!” sigaw ni Cathy sa kanila na hinablot ang mga magazine sa harapan niya.

“Tumigil na nga kayo.” Sita ni Yehni. “Ang mabuti pa alis muna ako mga sisters, baka malugi ang

kakabukas kong negosyo kapag nagtagal pa ako dito, sayang ang anda.” Anitong tumayo at tinungo ang

pinto.

“Ingat.” Halos magkakapanabay nilang sabi bago ito tuluyang nakalabas.

“Maalala ko nga pala Kairi, may favor sana ako sayong hihingiin eh.” Ngisi ni Danica.

“Naku nakakatakot yang ngisi mo nay an Dan. Don’t tell me hihingi ka sa mga fafa ko ha?”

aniyang kinuha sa kamay ni Cathy ang isang magazine.

“Kainis ‘to! Hindi noh!” napangiwi ito. “Kasi may date kami ni George bukas…” alanganin nitong

sabi.

“So?”

“Eh may friend siya na isasama…”

“So?” ulit niya.

“Ano ka ba Kairisha! Obvious naman ang pinupunto ni Danica. Double date kayo para masolo

niya si George.” Sabat ni Cathy na patuloy sa pagbuklat ng hawak nito.

“Naman!” nagrereklamo niyang sabi. “May date din ako tomorrow night Dan.”

“Please?” makaawa nitong nakalabi pa sa kanya.

“Pagbigyan mo na Kairi, minsan lang naman humingi ng pabor sayo iyang si Danica.” Cathy said

still looking at the pages of the magazine.

“Hay…” she sighed. “Naku, o sige sige, I’ll cancel my date for you. Pero please lang Dan ha?

Siguraduhin mong fafable iyang ka-date ko, kundi…”

“I know gigilitan mo ako sa leeg.” Tumawang tuloy ni Danica.

KANINA pa siya naghihintay kila Danica. Ang usapan nila alas seis, pero alas siyete na ay wala pa ang

mga ito. Inis na i-dial niya ang numero ng kaibigan. Sa lahat ng ayaw niya ay ang nale-late.

“Asan ka na ba kayong bruha ka?” irritable niyang tanong kay Danica sa kabilang linya. “My God!

Ano bang klaseng lalaki iyang ipa-padate mo sa akin at napaka pa-importante!” gigil niyang sabi nang

sabihin nitong hinintay pa kasi nila nag ka-date niyang dumating.

“Okay, sige pagbibigyan kita. But please naman bilisan ninyo bago malusaw ang make up ko

noh?” inis niyang sabi bago pinindot ang end button.

Muli siyang naupo sa single sofa at binuksan ang bag. Inilabas niya mula doon ang compact

mirror at nagsimulang mag-retouch. “Kuu! Danica, yari ka talaga sa akin makikita mo.” Gigil niyang

naisatinig.

Nakilala niya sa Daniel Jastero o mas kilala bilang si Danica when she was in college. Actually,

nakilala niya ito dahil kay Yehni and isa niyang kaibigan na patay na patay rito ng mga panahong iyon.

Danica was seating lazily while playing his food with his fork, at dahil wala siyang ibang mauupuan, she

asked him if it’s okay to share tables’. Isang malapad na ngiti ang ibinigay nito sa kanya at ipinaghila pa

siya ng upuan. There, she found a new friend, and there, she found out that he was a gay.

“KAIRI!” malakas na sigaw ni Danica mula sa labas ng kanilang gate.

Nakapameywang na lumabas siya ng pinto at hinarap ang eskandalosang kaibigan. “You’re –“

tinignan niya ang relo sa braso. “one and a half hour late.” Nataas ang isang kilay niyang sabi na ibinalik

ang tingin dito.

“I’m sorry, pero masmaganda sis, sa car mo nalang ako talakan kasi late na o.” maarte nitong

itinuro ang relo sa bisig nito.

She sighed. Ano pa nga ba ang magagawa niya? Mabilis siyang tumalima at sumakay sa kotse.

“Nice car.” Puri niya bago tuluyang sumakay.

“Oh well, so much for a nice car.” She looked at Danica.

“N-nasira kasi ang aircon.” Tila nahiyang sagot ng nasa driver seat.

“Kung nagrereklamo ka pwede ka nang bumaba.” Inis naman na sagot ng kanyang katabi.

“Excuse me?” Inis niya itong hinarap.

“Ang sabi ko, kung nagrereklamo ka pwede ka nang bumaba.” Ulit nito in a baritone voice.

“And who are you to tell me?” Now she’s really angry.

“Ahm… sis, that is Kyro your date?” sabat ni Danica.

“What???” baling niya sa kaibigan.

“Yes. And this is George.” Pakilala naman nito sa lalaking nagmamaneho.

“Stop the car!” galit niyang sigaw.

“You can’t be serious Kairi, nasa edsa na tayo, at gabi na. I’m sure you don’t want to ride a taxi.”

Nagsusumamo ang mukha ni Danica na nakatunghay sa kanya. In other words, he was telling her to calm

down and to bear with him.

She sighed. Nakakadami ka ng bruha ka, humanda ka talaga sa akin after this. “Okay fine.”

Napahalukipkip niyang sabi na tumingin nalamang sa labas ng bintana.

Kung bakit naman kasi siya pumayag payag pa kay Danica sa lumalabas niyang blind date na ito.

Aba! She will really make her friend blind after this. She was never treated like this before, at iyon ang

ikinaiinis niya. She was damn beautiful and sexy para tratuhin ng ganoon nalang.

MATAPOS makapag-park ay pinagbuksan ng pinto ni George si Danica. Bakas sa mukha ng kaibigan ang

kasiyahan at kilig. Umibis na rin sa sasakyan ang date daw niyang si Kyro, She was expecting him to be a

gentleman to at least open the door for her.

“Ano pa ang hinihintay mo dyan?” ani Kyro na kumatok sa salamin ng kotse.

Ungentleman talaga! Gigil niyang naisaisip. Matalisod ka sana. Dasal niya bago binuksan ang

pintuan. Nakita niyang hinihintay na sila nina George at Danica sa kanila sa labas ng pintuan ng naturang

restaurant. A Japanese restaurant? Napakunotnoo siya. Alam na alam ni Danica na ayaw na ayaw niya

ng Japanese food. And now here they are.

“Kung tatayo ka lang diyan, hindi ka mabubusog.” Kyro said in a cold tone bago ito nagpatiunang

lumakad patungo sa kinaroroonan ng kaibigan.

Antipatiko talaga! Ungentleman! Bastos! Nanggagalaiti niyang naisaloob. Magkakaroon din ako

ng pagkakataon makikita mo! Masama ang loob na sinundan niya ito. Pilit na ngumiti sa sa mga kasama.

“I’m sorry, I never told you.” Bulong ni Danica nang tuluyan na siyang makalapit dito.

“You owe me big time Dan.” She hissed. Then smiled sweetly.

“Let’s get inside. It’s getting late. I still have an appointment tomorrow morning.” Kyro said

before he went inside.

“What’s with him?” she asks George.

“He lost a deal today kaya bad mood yan.” Nailing na sagot nito.

“Well, huwag niya akong idamay noh? Gosh, ang ganda ganda ko tapos gaganyanin lang ako.”

Inis niyang turan na pumasok na rin sa naturang restaurant.

SHE hates Japanese food. She had a date before who took her to a Japanese resto and almost puke nang

malasahan niya ang lansa ng ipinakain nitong sushi sa kanya. Ang sabi kasi nito masarap daw iyon, at

sushi daw ang dinarayo sa restaurant na kanilang pinuntahan. Looking at the pink meat made her

stomach feels like rumbling, it did look yummy. Pero hindi pala niya kayang kumain ng hilaw. Sa hiya ay

pinilit nalang niyang lunukin iyon at sinabayan ng inom sa juice na kanyang in-order. After that incident

she started to hate Japanese food.

“Sigurado ka bang Ebi mango salad lang ang order mo?” tanong ni George matapos magsipag

order ang mga ito.

“Yup. I’m on a diet.” She smiled.

“Diet? Sa payat mong iyan?” sabat ni Kyro na tinignan siya mula ulo hanggang paa.

“Haler? I’m not thin, I’m slim and sexy.” Maarte niyang pagtatanggol niya sa sarili.

“Actually, malakas nga kumain si Kairi. It’s just that she hates Japanese food.” Sa wakas ay

nasabi din ni Danica ang hindi niya masabi.

“Really?” nagtatakang tanong ni George.

“Yes, lalo na ang sushi at sashimi. She really hates it.” Natatawa pang dugtong nito.

Sa inis sa ginagawang pambubuko pa nito ay pasimple niyang sinipa sa ilalim ng mesa ang

kaibigan. Balewala sa kanya na sabihin nito na ayaw niya ng mga pagkaing hilaw pero huwag nang

dadagdagan pa.

“So, do you have a boyfriend?” pag-iiba ni George sa usapan.

“I’m available and looking.”

“Si Kyro din available.” Pasaring sa kanya ni Danica.

Nakita niya ang matalim na pagtingin ni Kyro kay Danica. “I’m not looking.”

“Actually Kairi, my friend here is used to a woman who courts him.” Nakangiti nitong paliwanag

na tinapunan lang ng tingin ang kaibigan.

“Oh, kaya pala akala mo God’s gift to women ang tingin niya sa sarili.” Nang-aasar niyang sabi in

a singing voice tone.

“Stop the sarcasm Kairi. It’s not my fault I’m good looking.” Matiim itong tumitig sa kanya. Tila

sinasabi na baka mamaya ay kaisa na siya sa mga babaeng nahuhumaling dito.

“Excuse me!” napalatak niyang sabi.

Ilang sandali pa ay dumating na ang kanilang mga in-order. Tila nang-aasar na tinignan siya nito

na kinuha ang isang piraso ng sashimi at isinawsaw sa soy with wasabe bago iyon isinubo.

“Hmm..” nang-iinggit nitong sabi. “It’s good, you should try it you know?” Anitong nakangisi.

Napalunok siya sa ginawing iyon ni Kyro, hindi dahil nandidiri siya sa sashimi but on how the way

he eats it. It does look yummy, mukha itong commercial model sa ginawa nito. His sensible lips and his

teasing smile. And his eyes! My! They are the most beautiful pair of eyes she had ever seen.

“So? Na-convince ba kita?” maya-maya’y narinig niyang tanong nito.

“No. Hindi pa rin ako kakain niyan.” Namumula sa inis niyang hinarap ang kanyang pagkain.

“Hayaan mo na Kyro, baka mainis na sa iyo iyan at bigla ka nalang batuhin ng chopsticks.”

Natawang sabi ni Danica na sumubo.

“Ikaw ang malapit ko ng batuhin Dan. Kanina mo pa ako pinupuna.” tinapunan niya ito ng

masamang tingin.

“Ano ba naman kayo, why don’t we just enjoy the food and the night?” May punto si George.

Kung patuloy siyang maasar sa buong gabing ito ay masisira at masasayang lang gabi niya.

“You will soon love to eat sashimi and sushi Kairi. I’ll make sure of that.” Hirit pa ni Kyro na

muling sumubo ng sashimi.

Hmpf! Mabulunan ka sana diyan sa hilaw na isda! Why is she losing her poise and temper on this

guy? Samantalang ngayon pa lamang niya ito nakilala? There is something in him that she couldn’t

explain.

Naiinis siya sa pagiging mayabang nito, the way he talks na akala mo ay isa itong ‘biyayang

kaloob ng Diyos sa mga kababaihan’ , na isang mortal na kasalanan ang hindi magkagusto rito. And he

was insane to think that she like him. Kung anuman ang nakakapagpawala ng poise and temper niya rito

ay maaring dala lang talaga ng pagiging chauvinist at antipatiko nito. Muli siyang napatingin dito,

masarap nitong ninanamnam ang bawat pagkaing isinusubo nito. Napabuntonghininga siya. Gwapo

talaga ang pisti! Hmpf!

“SIGURO kaya ka naiinis sa akin dahil ayaw aminin na type mo ako nung una mo akong masilayan?”

nakangisi nitong sabi sa kanya habang matiim itong nakatitig sa kanya. Kasalukuyan na silang nasa daan

ngayon upang ihatid sila ni Danica sa kanilang bahay.

Mula sa rearview mirror ay nakita niyang nakatingin sa kanya sina George at Danica. Inis niya

itong hinarap. “Kapal!” sigaw niya sa mukha nito.

Agad itong napalayo at pinunasan ang mukha. “Laway mo tumatalsik.” Natawang sabi nito.

“Come on, sanay na ako sa mga tulad mo… I’m very sure that you like me.” Dugtong pa nito na muling

inilapit ang mukha sa kanya.

“Excuse me? No way!” she was really loosing her temper that she wanted to scratch his

beautiful face. “Hindi pa ako nahihibang.” Ingos niya dito.

“We’re here.” Maya-maya’y sabi ni George nang matapat sa gate ng kanilang bahay.

“Dito na din ako George. Thanks again.” Anito nang pagbuksan ng huli ang pinto.

She was thankful the night is finally over. “Kairi, here’s my card. Call me if you need me.”

Nakangising sabi ni Kyro na iniaabot ang isang tarheta.

She just looked at it. “I don’t need that.” Ismid niya dito bago tuluyang buksan ang pinto.

But just as she was about to go out ay pinigilan siya ng kamay nito. “Take it. Kung hindi mo

talaga ako type. If not, iisipin ko na gustong gusto mo ako.” Isang mapanuring tingin ang ginawa niya at

hinablot mula sa kamay nito ang card.

“Don’t I get a kiss for our date?”

“Excuse me! I only give kisses to guys who I enjoyed having date with. And you’re not one of

them.” Inis na inis siyang bumaba ng kotse. Nagulat nalang siya nang tumambad ito sa kanyang harapan

at hawakan siya sa batok kasabay ng pagsiil ng halik sa kanyang labi. Nanlalaki ang mga matang

nakatingin lang siya dito at hindi nakahuma. She felt her knees weaken and her heart beating fast, tila

siya kakapusin ng hininga.

“See? We connect Kairi.” Nakangisi nitong sabi nang bitawan siya.

Sa nanlalambot at nanghihinang tuhod ay isang malakas na sampal ang ibinigay niya dito. “Jerk!”

She screamed at nagmamadaling pumasok sa gate.

“We’ll be seeing again Kairi.” Sigaw nitong hindi halos pumasok sa kanyang pandinig.

CHAPTER II

“JERK!” inis na inis niyang inihagis ang bag sa couch at namamadaling tinungo ang medicine cabinet.

“Sis, anong ginagawa mo dyan?” nakabuntot sa kanyang tanong ni Danica.

Kinuha niya ang bulak at alcohol mula roon. “Nakakadiri!” bakas sa mukha niya ang

nararamdaman. Nakangiwing ibinudbod niya ang alcohol sa bulak at ikinuskos iyon sa kanyang labi.

“Girl, hindi matatanggal ang katotohonan na nahalikan ka ni Kyro.” Nakataas ang kilay na sabi ni

Danica habang nakasandal sa hamba ng pinto.

“Eww!” diniinan niya ang pagkuskos. “Even though, baka may germs pa yun!”

“Hay bahala ka nga! Baka mamaya mamaga iyang nguso mo kapag di mo pa tinigilan yan.”

Danica said hopelessly na itinaas pa ang mga kamay. Tinitigan niya ang labi sa salamin, medyo namula na

nga ng paligid ng mga iyon. Agad niyang itinapon ng bulak na kanina lang ay ipinangkukuskos niya.

Bakit ganun? She felt her knees weakened and heart beat so fast nang halikan siya ni Kyro? She

never felt that way before, sa dami na ng humalik sa kanya, ngayon lang nangyaring nanlambot siya ng

ganoon. She touched her lips. She remembered how Kyro’s lips tasted; it was sweet just like white wine.

Nakakaliyo sa pakiramdam. My! Labi palang iyon nagkakaganito na ako? Oh no, bastos siya! Anitipatiko!

Jerk!

“Bukod doon, binigyan mo pa ako ng nuknukan ng yabang at manyak na date.” Gigil nyang sabi

na pinalo ang binti nitong nakapatong sa armrest ng sofa.

“Aray!” ngumiwi ito. “Eh kasi naman, ang arte arte mo kanina. Alam kong maganda tayo sis,

pero naman! Por favor, hindi porke’t magaganda tayo deadma nalang ang katulad ng kagwapuhan nila

fafa Kyro.” Anitong itinirik pa ang mga mata.

“Heh! Gwapo gwapo ka dyan!” sumalampak siya sa katabing couch nito. Mariing ipinikit niya ang

kanyang mga mata. Ang malalam na mga mata ni Kyro ang agad na rumehistro sa kanyang isipan na

binagayan ng hindi naman katangusang ilong bagamat prominente, ang mga labi nitong sensuwal na tila

npakasarap… Ano ba itong naiisip niya? Nahihibang na nga yatang talaga siya, at bakit naman naisip niya

ang mga iyon? Ipinilig niya an ulo.

“Sus! Kunwa ka pa sister! Type mo noh?” malakas itong tumawa. “Para kang nananaginip ng

gising dyan.” Anitong hinampas siya ng unan.

“Hindi noh!” depensa niya sa sarili. Ganoon ba ang hitsura niya kanina? Inis na binato din niya ng

unan si Danica.

“Defensive girl.” Humalakhak nitong sinapo ang unan na hinagis niya.

“Hindi nga eh. Ano ka ba?” Naiinis siya. Bakit niya ba kasi iyon naisip? Marahas siyang tumayo at

tinungo ang kwarto.

“Oy sis!” habol sigaw sa kanya ng kaibigan. Hindi na niya ito nilingon pa, baka ano nanaman ang

maisipan nitong sabihin sa kanya. Naramdaman niya na sumunod ito.

“Masyado ka talagang pikon kapag nabubuko Kairishia.” Ito ang tawag na endearment sa kanya

ng mga kaibigan niya sa tuwing napipikon na siya. “Sorry na. You know, ang true friends ang magsasabi

sayo ng katotohanan lalo na iyong hindi mo makita na sila ang nakakakita.” Hinging paumanhin at

paliwanag nito na umupo sa kama.

“Hay tigilan mo nga ako Daniel.” Inis niyang sabi na tumungo sa banyo.

“Hoy bruha ka, walang personalan ha? Aba, payo lang dear.” Tila nilamukos na papel ang mukha

nito nang banggitin niya ang tunay na pangalan ng kaibigan. “Nakaka-hurt ka na.” kunwa’y naiiyak

nitong sabi.

“You know, ang true friends ang magsasabi sayo ng katotohanan lalo na iyong hindi mo makita

na sila ang nakakakita.” Nakangising ulit niya sa sinabi ng kaibigan.

“Tse!”

TANGHALI na nang magising siya. She had the strangest dream ever. Ikinasal daw siya kay Kyro dahil

nagdadalangtao siya! Weird. Kakikilala lang niya sa binata pero napanaginipan agad niya ito. Pumilig siya

paharap kay Danica, subalit hindi niya ito natagpuan sa tabi. Kunotnoong napilitan siyang tumayo sa

kama upang abutin ang papel na nasa side table na kanyang namataan.

Umalis na pala ang loka, hindi man lang siya ginising. Patamad na tinungo niya ang pinto ng

banyo upang makaligo na. Kailangan niyang magtungo sa supplier nila ng fresh flowers para sa

kabubukas niyang flower shop. Bukod kasi sa bookstore na kanyang na-franchise ay naisipan din niyang

mag venture into flower business. She was encouraged by her friends into it also dahil pare-pareho din

ang mga itong mahilig sa bulaklak.

Apat silang magkakaibigan, her friend Cathy is managing their family business which was the

C&C chain of groceries, at si Yehni naman, hanggang ngayon ay wala pa ring trabaho. And there is

Danica, ang nag-iisang miss universe sa grupo ika nga nito. He was working as Cathy’s assistant sa tuwing

umaalis ang huli to check their other branches. Sa ngayon ay nagsimula na din itong magnegosyo, he just

opened up an internet café.

Matapos makapaligo at makapagbihis ay nagmadali na siyang umalis. Hindi man lang siya

nakapagmake-up tulad ng nakagawian niya sa araw araw. Masyado na siyang male-late kapag nag-ayos

pa siya. Tinignan niya ang relo sa kotse, alas onse y medya na, she was praying na sana ay wala pa ang

kanyang kausap. Ayon kasi sa secretary nito madalas ay ala una na ito kung dumating, pero kapag may

sumpong naman daw ay maaga palang naruon na ito. Ngayon pa lang niya makakaharap ang kanyang

magiging supplier, sana lang ay bigyan siya nito ng mababang presyo at magandang terms.

Nang makadating na sa kanyang destinasyon ay agad niyang ipinarada ang sasakyan sa nag-

iisang bakanteng parking lot. Nagmamadali siyang umibis sa sasakyan, at tinungo ang de salaming pinto.

It was lunch time already kaya naman wala na siyang makitang empleyado sa loob maliban sa guardiya

na nagbukas sa kanya kanina lang at sa isang janitor na kasalukyang nama-mop.

“Ma’m good afternoon po. Mamaya pa pong ala una babalik ang mga empleyado. Lunch break

na po kasi.” Ani ng janitor na lumapit sa kanya.

“It’s okay, I can wait.” She smiled.

“Ah, sige po.” Magalang itong ngumiti at nagpaalam.

Inilibot niya ang paningin sa kabuuan ng opisina. It was not big, there are only a few tables sa

ilan nitong mga empleyado. Danica was the one who referred her to this supplier of fresh flowers.

Imported daw at primera klase ang mga bulaklak ng naturang whole saler flower shop. Sinipat niya ang

relo sa kanyang bisig, alas dose trenta na, trenta minuto nalang siyang maghihintay. She sighed.

Kumakalam na ang sikmura niya, hindi man lang kasi niya nagawang kumain ng umagahan dahil nga late

na.

NAKUHA ng pansin niya ang isang lalaking mukhang pinagagalitan ang guwardiyang kanina lang na

siyang nagbukas ng pinto sa kanya mula sa labas. Napakunot siya ng noo, medyo pamilyar sa kanya ang

itsura nito kahit nakatagilid lamang ito. Ilang sandali pa ay bumukas ang pinto at pumasok ang

guwardiya kasunod ang lalaki sa likod nito.

“Ma’m, pasensya na po kayo. Sa inyo po ba iyong black altis dyan sa gilid ng shop?” tanong nito.

“Yes. Why?” she confirmed.

“Kas –“

“Miss hindi mo ba nabasa yung karatula sa harap ng parking lot? It says ‘reserved’” sabat ng

lalaking nasa likod nito na tumabi sa guwardiya.

“You?” napakunot noo niyang nasabi nang mapagsino ang lalaki.

“Oh, so it’s you Kairi.” Napalitan ng ngiti ang nangangalit nitong mukha.

“What are you doing here?” mataray niyang tanong na napatayo mula sa kinauupuan.

“Should I be the one asking you that.” He grinned.

“I was here to see Mr. Sandoval.” Kaswal niyang sabi. “And you?”

“So, you are here to see me.” He walked closer towards her, nanunukso ang mga matang

tumitig ito sa kanya. Napaatras siya, para siyang matutunaw sa mga titig nitong animoy humahagod sa

kanyang kabuuan. Napapikit siya. Totoo ba ito?

“Kairi.” Tawag nito sa kanya. Idinilat niya ang kanyang mga mata, only to find out his face was

only an inch away from hers. Nahigit niya ang kanyang hininga. Bakit ba ngayon ko lang napansin na

gwapo ka pala? Syet na malagkeet!, bakit ba ako nanginginig?

“H-ha?” ramdam niya ang pagbilis ng tahip ng kanyang dibdib. Ang mga tibok nitong kay lakas na

tila ba siya lang ang nakakarinig.

“Kairi, what do you need from me?” Kyro asked with a naughty smile on his lips.

“I – I was reffered by Danica… “ Gosh! Now she was really shakin’. Wala sa loob na napahawak

siya sa tapat ng kanyang dibdib. How can this man made her shaky and nervous samantalang kaharap

lang naman niya ito? Pakiramdam din niya ay kinakapos siya ng hininga.

“Oh, yeah I remember George told me about a friend he reffered. Hindi ko lang siguro expected

that it’ll be you.” Bahagya itong lumayo sa kanya at tinugo ang isang desk at naupo sa silya nito. “So,

how can I help you?” anitong pinagsalikop ang mga kamay sa ibabaw ng mesa.

“Ah, never mind. S – sa susunod nalang siguro.” Bahala na, basta kailangan kong makalayo sayo!

Bakit bas a tuwing titigan siya ng binata pakiramdam niya parang may bumubundol sa dibdib niyang

kung ano. Nanginginig ang mga tuhod niya na animo’y bibigay anumang sandali? Hindi niya

nagugustuhan ang kakaibang pakiramdam na ito. It was new to her and she never felt this way before.

“Are you sure? “ napakunotnoo nitong tanong.

“Yes. Anyway, sorry for taking your space.“

“That’s okay. Come back if you need me – I mean my shop’s services.” Makahulugan itong

tumitig sa kanya na tila hinihipnotismo ang buo niyang pagkatao.

“S-sure.” She stammered stupidly bago tuluyang lumabas.

What was going on with her? Akala niya ay bibigay na ng tuluyan ang kanyang mga tuhod

kaninang kaharap niya si Kyro. Muli niyang dinama ang dibdib na kanina lang ay parang may bumundol

rito. She held a deep breath. Maybe she was just having hallucination because she never had breakfast.

Napailing siya sa naisip. Next time she’ll make sure to take a breakfast before going out. Kung ano anu

na kasi ang nararamdaman at naiisip niya.

Bakit nga ba hindi man lang niya naitanong kay Danica kung sino ang taong kakausapin niya sa

flower shop na iyon? Hindi naman din niya inaasahang si Kyro pala ang may – ari ng naturang shop.

Hindi n asana siya tumuloy doon kung nalaman niya agad. Nang maalala ang kaibigan ay mabilis niyang

kinuha ang cellphone at idinial ang numero nito. Malalagot ka talaga sa akin bruha ka! Aba! Nakakarami

ka na huh?

“Danica!” Gigil niyang tawag dito pagkasagot nito ng telepono.

“Yes?”

“Bruha ka, bakit hindi mo sinabi sa akin na si Kyro pala ang may-ari ng shop na ni-reffer mo sa

akin?” halos hindi humingang talak niya dito.

“Oh, hindi ko ba nasabi?” maang- maangan na sabi ni Danica. “Ang sa pagkakaalam ko kasi

nasabi ko sayo eh.”

“Hay naku! Tigilan mo nga ako sa palusot mo Danica.” Nawawalan ng pasensya niyang sabi.

“Why? Gwapo naman si fafa Kyro, majatung! At higit sa lahat intelehente!”

“Aba’t! Oh no, oh no, don’t tell me you’re playing cupid Dan!” aniyang naisip ang mga

pinaggagagawa ng kaibigan.

“I’m not cupid dear, I’m an angel.” Anitong tumawa.

“Hay! Nasaan ka ba ngayon ha?” Naku sasabunutan kita Dan!

“Ay! Ayoko malagasan ng hair please lang, kaya… I’m out of town dear, nandito ako sa

Tagaytay.” Tila nang-aasar nitong sabi na nabasa yata ang nilalaman ng utak niya. Sa inis ay binabaan

niya ito ng telepono. Bruha ka talaga Dan. Nakuuu! Magkikita pa naman tayo eh, at sisiguraduhin kong

kakalbuhin kita. Gigil niyang naisaloob.

HINDI makapaniwala si Kyro na muli niyang makikita si Kairi, at sa mismong shop pa niya! Hindi

niya akalain na makikita niyang muli ang maamong mukha na iyon na nagtataglay ng matang animo’y

tigre. Her light brown eyes darkened into deep brown whenever she’s angry, and her lips, looks just like

freshly picked red apple na animo’y napakatamis. And how can he forget Kairi’s hair? Na kahit yata nasa

ilang dipa pa ang layo nila ay nasasamyo niya, it smells like lavender, it even looks so soft kahit na ito ay

maiksi. Strange, because he never liked women with short hair. Ipinilig niya ang kanyang ulo, masyado

na yata siyang nadadala ng kanyang imahinasyon, but whoever reffered her to his shop, he would gladly

send a dozens of roses.

“Mukhang hindi yata matanggal ang ngiti mo sa labi pare.” Puna ni George na kanina pa pala

nakatingin sa kanya.

“H-ha?”

“Oh, so hindi lang pala ngiti, mukhang wala ka pa sa sarili.” Natawang sabi nito na umupo sa

visitors chair sa harap ng kanyang desk. “Care to tell me what made your day?”

“Oh, nothing. Naalala ko lang si Kairi.” Tila balewala niyang sabi na binuklat ang brochure na

nasa kanyang harapan.

“Kairi? You mean Kairi as in Dan’s friend?” pagkukumpirma nito sa nang-aasar na tono.

“Yes. I wonder who reffered her to my shop.”

“Pare, matalino ka naman di ba? Sino pa ba ang mag-re-reffer sa kanya kundi si Daniel.” Malakas

itong tumawa.

“Okay, so Daniel a.k.a Danica reffered her to my shop.” Nangiting sabi niya. “Remind me to send

her a dozen of roses.”

“Now, that’s new. Mukhang ibang klaseng tinik ang tumusok sayo ngayon ah.” Napalatak nitong

sabi na tinapik siya sa balikat bago tumayo. “Sure. And I’ll send Dan your thanks.” Sabi pa nito.

CHAPTER III

MULA nang mamatay ang mama ni Kyro ay naiwan na sa kanya ang pamamahala ng kanilang flower

shop. Kaya sa ayaw o gusto niya ay kailangan niya iyong pamahalaan dahil siya lang naman ang nag-

iisang anak. Bukod pa roon ay may sentimental value sa magulang niya ang negosyong ito. Sa isang

flower shop daw kasi nagkakilala at nagka-igihan ang kanyang mga magulang kaya naman iyon din ang

naisipan ng mga ito na itayong negosyo.

“SIR.”

“Yes, Amelia.” Aniyang tinignan ang sekretarya na may tangan na mga bulaklak. “Oh please

don’t tell me –“

“Flowers for you sir, from Erika.” Nakangiti nitong paalam.

“Throw it.”

“Eh sir –“

“I said throw it!” Isa si Erika sa mga babaing padala ng padala ng kung anu-ano sa kanya, at

naiinis siya. Alam niyang madaming babae na ngayon ang agresibo pero kailan man ay hindi niya

nagustuhan ang manguna ang mga ito na magpakita ng motibo, pero sobra naman ang padalhan pa siya

ng bulaklak! Naiiling na tinungo ng sekretarya ang trashbin sa tabi ng kanyang mesa at itinapon ang

bulaklak doon.

“Sir, nakakadalawa na kayong flowers ngayon.” Anitong nakatingin sa trashbin.

“Hayaan mo yan. Nag-aaksaya lang sila ng pera.” Aniyang itinuloy ang pagkweta sa kanilang

sales.

“Sir, ipinare-remind nga pala ni Ms. Aragon yung meeting ninyo mamayang four thirty.” Paalala

nito.

“Thanks. Tell her I’ll come.” He said without taking his eyes off the papers.

“Sir, mukhang maging si Ms. Aragon nabighani din ninyo.” Anitong hindi maitago ang pagsilay ng

mapanuksong ngiti.

“Women. Hindi ba nila alam ang salitang –“

“There you are!” Masayang mukha ni Lira ang sumilay sa kanya. “Hi, Amelia.” Nakangiti nitong

bati sa kanyang sekretarya.

“Magandang araw ma’m.” Magalang nitong bati. “Sir, I’ll be at my table if you need anything.”

Nakakaloko itong ngumiti.

“So, what brought you here?” Sa pagkakatanda niya ay sa susunod na araw pa ang usapan nilang

date. Ano naman kaya ang naisipan nito at nagtungo pa ito dito?

“I just missed you honey. Isa pa, sa isang araw pa ang date natin.” Napasimangot nitong sabi sa

huling tinuran. “Are you free to have a lunch with me?” Malambing nitong tanong na lumapit sa kanya

at pinaglaro ang mga daliri nito sa kanyang tie.

“I – ah… Amelia!” Napalunok siya. Napakaganda ni Lira, nakakaakit ang taglay nitong mga ngiti

sa labi, subalit hindi iyon sapat na dahilan upang pumayag siya. He had set his standards on women. He

does not like it when they chase him, though he loves the attention and flatteries.

“Sir?” tanong ni Amelia na sumilip mula sa pinto. Isang pasimpleng senyas ang ginawa niya dito.

“Do I have an appointment this lunch?” Tanong niya nakaintinding sekretarya.

“You have a lunch meeting with Mr. Kotama around eleven fourty five sir.” Anitong kunway

tinignan ang schedule mula sa hawak nitong planner.

“Thank you Amelia.” Pasalamat niya dito bago muling bumaling kay Lira. “I’m sorry Lira, some

other time maybe.”

“Why do I have this feeling that you are just making that up?” nakasimangot nitong sabi na may

himig ng pagdududa sa boses.

“I’m not honey, you heard Amelia. It’ll be such pleasure to join you for lunch but this client came

all the way from Batangas for a meeting. I’m sorry I can’t cancel it.” Mahaba niyang paliwanag habang

masuyong hinahaplos ang pisngi nito. Sana maniwala sa kanya ang dalaga.

“Okay. Basta, call me after your meeting ha?” lumabing sabi nito.

“Sure.”

“I’ll go ahead then.” Isang mapusok na halik ang iginawad nito sa kanya bago tuluyang umalis.

Napailing siya, hindi pa man sila ni Lira ay nagde-demand na ang huli. Paano pa kaya kung may relasyon

na sila? Napabuntonghininga siya sa naisip. How he wish that these women could spare him some time

to breathe. Tila pagod siyang sumandal sa kinauupuan at mariing ipinikit ang mga mata.

“Sir.”

“Yes.” Matabang niyang sagot sa sekretarya na noon ay nakasilip muli pinto.

“Ms. Caleina is on line 2.” Bigay impormasyon nito.

“Tell her I’m busy, and that I’ll call her back.” Aniyang muling ipikit ang mga mata. Caleina is one

of her clients, unlike the others who have their own flower shops, ang isang ito ay isang event

coordinator. Kung dati ay bibihira itong tumawag to set for an appointment ngayon ay napapadalas na

ang pangungumusta ng babae. Muli siyang napailing, tama nga siguro si Amelia sa sinabi sa kanya, dapat

ay limitahan niya ang closeness niya sa mga ito upang hindi magbigay ng maling akala na may gusto siya

sa mga ito.

“YEHNI, si Dan?” nakasimangot na tanong ni Kairi sa kaibigan na nadatnan niyang nakahilata sa sofa.

“Nasa kwarto, natutulog daw.” Natatawa nitong sabi.

“Ang bruha! Teka nga.” Nagmamadali niyang tinungo ang kwarto kung saan ito natutulog. Nang

marating ang tapat ng pinto ay pabalagbag niyang binuksan iyon.

“Ay kamatis na pisa!” gulat na napatayo si Dan mula sa pagkakahiga sa kama habang tuptop ang

dibdib.

“Bruha ka!” Inis na binato niya ito ng unan na nasa tapat niya. “Bakit hindi mo sinabing si Kyro

pala ang may-ari ng shop na ‘yon?”

“Naman! Yun lang ba itatanong mo papatayin mo pa ako sa heart attack!” Dan made face and

sat. “Kairi, kung sasabihin ko sayo for sure hindi ka pupunta.”

“Buti alam mo.” Inis niyang sabi na umupo rin sa tabi nito.

“Sayang naman ang big discount my dear. Imagine sabi ni George bibigyan ka niya ng fifty

percent discount? Is’nt that amazing?” tuwang tuwa nitong sabi na pinasalikop ang mga palad.

“Fifty percent discount?” Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ng kaibigan. Malaki nga naman

talaga iyon kumpara sa iba niyang napag-canvasan. Ang ilan lang ay ten to fifteen percent ang kayang

ibigay. “Teka, si George ang nagsabi niyan. ‘Yung may-ari alam ba?” nakataas ang isang kilay niyang

tanong dito. Baka naman pinaglololoko lang siya ni Danica para lang doon siya kumuha.

“Ano ka ba? Si George ay matalik na kaibigan ni Kyro. Meaning, kapag si George ang humiling

siguradong pasok!” anitong tumili pa.

“Landi mo talaga!” Natawa niyang hinampas ito sa balikat. “It does not mean na papayag yun

lalo na kapag nalaman niya na ako ang kukuha.” Napasimangot niyang sabi.

“Loka! I don’t think so. Maganda ka Kairi, use it.” Makahulugan itong kumindat sa kanya.

“Ay! Ayoko ng iniisip mo Dan. Di bale nalang na kumuha ako sa iba kesa ganyan.” At ang bruha

gusto pa siyang ipain ng buhay sa kaibigan ng kinalolokohan nitong lalaki. No way!

“Ikaw din, sayang ‘yun, ang laki.” Anitong pinagdiinan ang dalawang huling kataga. Double

meaning nanaman ang bruha. Pero, sayang nga naman, fifty percent discount is fifty percent discount.

Bahala na!

HINDI siya pinatulog ng gabing iyon nang dahil sa sinabi ni Danica. Ang tumatagingting na fifty

percent discount ang naiisip niya. Pero kapalit niyon ay makakausap naman niya ang pinakahambog na

yatang lalaki sa balat ng lupa. Conceited! Kung totoo man na sa palagay niya ay attracted sa kanya si

Kyro kaya nito ginagawa ang bagay na iyon sa kanya, she’ll make sure na gagamitin din niya iyon for her

benefit.

“ADAN, is it true?” mangiyak – ngiyak niyang tanong.

“What are you talking about Kairi?” nalilitong tanong ng ni Adan, ang kanyang boyfriend. It’s

been three months at wala naman silang nagiging problema ng binata. At ngayong nagkaroon naman,

sumobra naman yata. Kunsabagay, saan ka nga naman nakakita ng problema na hindi sobra.

“That you have another woman.” Matiim niyang tinitigan ito sa mga mata. She was praying that

it’s not true.

“It’s not true. Saan mo naman nakuha ang balita na yan?” naging mailap ang mga mata nito na

kanina lamang ay nakatitig din sa kanya. Bulls eye! Iyon lamang ang hinihintay niyang senyales upang

patunayan kung totoo ang sinasabi nito. And he failed.

“So it’s true.” Pinatatag niya ang boses sa kabila ng pagnanais niyang maglupasay. Ngayon lang

siya na-inlove ng totoo tapos lolokohin lang siya. She calmed herself as she kept on starring at Adan.

“It’s not. Look, pagod ka lang honey. You’ve been working like hell lately dahil sa business mo.

Masyado ka nagpapaniwala sa mga sinungaling mong kaibigan.” Marahan nitong hinaplos ang

magkabilang balikat niya.

“How dare you accused my friends liar! At paano mo nasabing sila nga ang nagsabi sa akin huh?”

marahas niyang ipiniksi ang mga balikat na hawak nito.

“N-naisip ko lang. Sila lang naman ang maaaring magsabi sayo ng kung anu ano.” Kibit-balikat

nito.

“Bakit? Hindi ba totoo naman?”

“Na ano?” anitong nawawalan ng pasensyang inihilamos ang mga palad sa mukha.

“That you have another woman.” Hindi niya ito titigilan hangga’t hindi nito nakukuhang umamin

sa kanya. Halos lahat na yata ay ibinigay niya sa binata, Maliban sa isa, ang kanyang pagkababae, at

nagpapasalamat siya.

“Na nakita ako ng friend mo na may kasamang babae on the way to a motel?” anito na hinilot-

hilot ang sentido.

“Yes.”

“And that the woman is a Japanese.” Patuloy nito.

“Yes.” Muli niyang sagot. “Alam na alam mo pala ang nakita ni Cath. So, it is true.” She

confirmed.

“And damn you kapag sinabi mong kaibigan or pinsan mo iyon.” Bubuka pa lamang ang mga

bibig nito upang muling magsalita subalit inunahan niya na ito. “This discussion is through.” Sa puntong

iyon ay hindi na niya nakayanan pa. She left without anymore words to say to Adan. It’s through… it’s

really through.

“KAIRI, ano ka ba tanghali na nandyan ka pa rin?” iritableng sabi ni Danica mula sa kabilang linya ng

telepono.

“I don’t feel good.” Patamad siyang naupo sa kama.

“Tigilan mo nga ako, if I know naisip mo nanaman ang sira ulong Adan na ‘yun ano?” anitong tila

nahuhulaan ang naisip niya.

“Sige na pupunta na ako.” Final fitting na ng dress para sa kasal ni Cathy. Buti pa ito ikakasal na,

sa kabila ng matinding pinagdaanan ng puso nito at long last nagawa pa rin nitong maging happy ending

ang love story ng buhay nito.

Hindi pa man nangyayari ang kasal ng kaibigan ay nai-imagine na niya kung ano ang itsura nito.

Mula sa pangarap nitong beach wedding at sunset ay paniguradong napakasaya ng kaibigan niya lalo na

dahil makakasama na nito ang lalaking mahal na si Rowan. Isang malalim na buntong hininga ang

kanyang ginawa bago tuluyang tumayo at naghanda sa pagkikita nilang magkakaibigan. Hindi bale nang

late kesa hindi makarating.

Ilang sandali pa ay nakarating na rin siya sa harap ng shop ng cutourier ni Cathy. Abot-abot ang

kaba sa dibdib na hindi niya mawari, pakiramdam niya ay may nagmamasid sa kanya. Imagination lang

mo lang iyan Kairi… Wala iyan, kulang ka lang sa tulog. Aniyang kinausap ang sarili upang pakalmahin.

Maluwag ang mga ngiting ibinungad niya sa baklang prenteng nakaupo sa likod ng mesa nito na

siyang magtatahi ng kanilang isusuot sa kasal ni Cathy. “Hi, I’m here for the fitting.” Kaswal niyang

paalam dito.

“Hi, you must be Kairi.” Ngumiti ito bago tumayo at lumapit sa kanya.

“Yes. Sila Danica?” Napuna niyang wala ang mga kaibigan na buong akala niya ay naghihintay sa

kanya.

“Kakaalis lang nila. May emergency daw si Dan, samantalang si Yehni naman ay may kakausapin

daw na tao.” Kibit-balikat nito na lumapit sa cloth rack upang kuhanin ang dress na siya niyang isusuot.

“Hindi man lang ako nahintay.” Napasimangot niyang sabi na inabot ang damit na siya niyang

isusukat.

“BONGGA!” pumalakpak na sabi ng bakla makalipas ang ilang sandali na naisuot niya ang dress. Ang

bagsak na telang satin na abot hanggang sakong ay humakab sa mala-modelo niyang pigura. Ang may

kababaang v-neck line ay lalong nag-emphasize sa may kalakihan niyang hinaharap. Ang ilang sequins sa

empire cut na damit ay lalo ding nakapagpatingkad ng kanyang pagiging mestiza. “Parang matatalbugan

mo yata ang bride sa damit mo!” natawang bulalas ng bakla.

She looked at the mirror, mukhang siya nga ang ikakasal sa napili ng kaibigan na design. “Bakit

ganito? Mukhang ako ang ikakasal!” natawa na rin niyang bulalas.

“Actually hindi naman. Magkaiba kayo ng design ng damit ni Yehni. Samantalang si Cathy, dahil

siya ang bride… mas bongga!” tili nito na itinaas pa sa ere ang mga kamay.

“Kunsabagay.” Muli niyang tinignan ang repleksiyon sa salamin. She imagined herself being the

bride walking down the aisle habang naghihintay sa harap ng altar ang kanyang groom. She sighed.

Kailan kaya mangyayari iyon? Ipinilig niya ang ulo sa isipin. Muli niyang tinungo ang dressing room upang

makapagpalit muli.

“Ganda, bumalik ka dito after two weeks to pick up your dress.” Ani ng baklang muling isinabit

sa rack ang damit matapos niyang makapagpalit muli.

“Of course. See you then.” Nakangiti niyang paalam.

PAGLABAS pa lamang niya ng pinto ng shop ay muling bumalot ang kakaibang kaba sa kanyang dibdib.

Ilang beses siyang nagpalingon lingon bago tuluyang sumakay sa kanyang oto. Sa buong buhay niya ay

noon lamang siya nakaramdam ng ganoon, tila ba may nagmamasid sa bawat kilos niya subalit hindi

naman niya iyon makita.

Imagination mo lang iyan Kairi, gutom lang iyan. Muli niyang pagpapakalma sa sarili. Malalim

siyang bumuntonghininga bago nagawang paandarin ang sasakyan. May kung ilang beses pa niyang

inilibot ang paningin, umaasang may makikitang kahina-hinala, subalit wala siyang nakita. Mabilis niyang

nilisan ang lugar kasabay ng unti-unting paglaho ng kabang nadarama.

Lingid sa kanya ay isang pares ng mga mata ang nakakubli at matalim na nakamasid sa kanya,

ang mga ngiti nito ay nakakapangilabot at nagbabadya ng panganib. Marahas itong napabuga ng hininga

kasabay ng paglisan din nito sa naturang lugar. Kung anuman ang iniisip nito ay tanging ito lamang ang

siyang nakakaalam.

CHAPTER IV

“MAY darating tayong delivery bukas pare. I can’t be here kasi sasamahan ko si Dan para bumili ng

regalo for Cathy’s wedding.” Paalam ni George sa kanya.

“Seryoso ka na ba?” Kunot-noong tanong ni Kyro dito.

“Sa alin?”

“Kay Dan? I mean you’ve been like constant date for the past few days.” Kibitbalikat niya. Kahit

yata kelan ay hindi niya naisip na papatol ang kaibigan sa isang tulad ni Danica.

“What do you mean?” Natatawang sabi nito. “Dan is my friend, hanggang doon nalang yun,

hindi tulad ng iniisip mo ang relationship na meron kami.” Paliwanag pa nito.

“Oh, okay. But don’t give him false hope. Kawawa naman.”

“He knew about it, kasi napag-usapan na namin ang bagay na iyan.” George smiled. “Thanks for

the concern.” Anito bago tuluyang lumabas ng kanyang opisina.

Mula pa kolehiyo ay kaibigan na niya si George sa kabila ng agwat nila noon sa buhay ay hindi ito

naging hadlang upang hindi sila naging matalik na magkaibigan. Nakita niya kung paano nagsumikap si

George na maabot ang mga pangarap nito. Sa ngayon ay isa na ito sa mga kinikilalang ad model bukod

sa trabaho nito sa kanya. Isang ‘workaholic’ yun ang tingin niya sa kaibigan. Muli siyang napatingin sa

pintong nilabasan ng kaibigan. He wished that George will not go into a relationship with Danica.

Speaking of Danica, papadalahan niya nga pala ito ng mga bulaklak. Nais niyang magpasalamat

dito, dahil kay Danica ay nakilala niya si Kairi. He admits he was fascinated by Kairi, her face that speaks

a thousand words. Sa bawat kibot ng mga labi nito at bawat ekspresyon ng mukha ay tila napakaraming

ibig sabihin. And Kairi is one of a kind dahil ito lang yata ang hindi nabulag sa kanyang panlabas na

hitsura. He grinned upon reminding how Kairi reacted when he said to her that she likes him.

“Sir, tumawag si Mr. Kotama, he was reminding about his order he placed last Thursday.”

Paalala ni Amelia na sumungaw sa may pinto.

“Oh, yeah. Tawagan mo si Carlos para maisaayos na ang mga orders ni Mr. Kotama.”

“Sir wala po si Carlos di ba? On leave po siya.” Paalala ni Amelia na napakunotnoo. Nawala

naman sa isip niya na umuwi nga pala ng probinsya si Carlos. “Isa pa sir, bukas palang darating ang

delivery.” Muli nitong paalala.

“Oo nga pala. Anyway, ako na balaha sa orders, for now… Can you do me a favor Amelia?”

“Sure sir.” Maluwag itong ngumiti.

“Please arrange me a dozen of white roses.” Aniyang hinarap ang computer.

“Roses sir?” nagtatakang tanong nito.

“Yes. And don’t forget to put a thank you card in the name of Danica.” Paalala pa niya na hindi

tinanggal ang mga mata sa monitor ng computer.

“Wow, bago yan sir.” Nakangiting sabi nito.

“Ang alin.” Aniyang nalipat amng tingin sa tila nanunuksong sekretarya.

“Magbibigay ka ng flowers.” Natatawang sabi nito.

Tama si Amelia, sa tanang buhay niya ay ngayon lang siya magbibigay ng bulaklak at hindi pa sa

isang babae kundi sa isang binabae! “Don’t get me wrong Amelia. The flowers are for Danica pero hindi

siya isang babae he was a friend. I just want to thank him.”

“Oh, okay. Iyon lang po ba?” Natutop naman nito ang bibig sa kanyang sinabi.

“Ah, and please order a box of sushi at Misato and deliver it to Kairi.” Napangiting dagdag niya.

He wonder how Kairi would react sa oras na makita nito ang sushi box.

“Kairi? Bakla din sir?” Curious na tanong ng atribidang si Amelia.

“No. Just do as I say Amelia or you’ll be jobless.” Cursed him for hiring a secretary like Amelia.

Lahat na yata ng pinagagawa niya dito ay may katanungang kasunod.

“Sabi ko nga.” Anito bago lumabas. “Ay sir –“

“Ano nanaman?” nawawalan ng pasensya niyang sagot.

“Paano ko po ipapadala eh di ko naman alam ang address nila?”

“Hmm… just prepare it. Ako na ang bahala sa address.” Pagtatapos niya sa katanungan nito.

“WOW! Nice flowers sister!” bati ni Yehni sa kumpon ng bulaklak na hawak ni Danica.

“Thank you.” Tila kinikilig na sabi nito.

“Sino nagbigay? Si George?” tanong ni Kairi na sumalampak sa sofa.

“No. Guess who?” kinikilig na sabi nito na niyakap pa ang mga bulaklak.

“Bago mong fafa?” Sabad ni Cathy.

“No.” muli nitong sagot.

“Okay, stop the guessing game Dan, masyado na kaming naiintriga. Sino ba talaga?” curious na

tanong ni Kairi na hindi na makapaghintay pa.

“Galing kay fafa Kyro!” tumili nitong sabi.

“Okay, akala ko ba date ni Kairi iyon? eh ba;s sayto nagpadala ng flowers?” Nagtatakang tanong

ni Cathy.

“Well, ganyan talaga. Siguro na-realized ni fafa Kyro na mas bagay kami gayon hindi naman kasi

siya pinapansin ng isa dito.” Inis na tinapunan ng masamang tingin ni Kairi si Dan. Supalpalin kaya niya

ito ng mga bulaklak nitong tangan? Para itong bulateng binudburan ng asin kung kiligin. Nakaka-

alibadbad tignan.

“Type ka ni Kyro?” magkakapanabay na sabi ni Cathy at Yehni na sa kanya nalipat ang atensyon.

“Hindi! At hindi ko siya magugustuhan! So leave me out of this ‘coz I’m leaving na! bye!” walang

preno niyang tanggi kasabay ng pagtayo upang tunguhin ang pinto. Mga lukaret akala siguro papatulan

niya ang isang tulad ni Kyro na maniac! No way!

PAGOD na inilapat ni Kyro ang likod sa malabot na backrest ng sofa. It was almost midnight nang

makauwi siya mula sa opisina dahil sa deliveries. Sa kabila ng malaking kinikita ng negosyo ay hindi pa rin

niya ito basta na lamang pwede ipinapasa sa iba ang trabaho. Kung wala ang isa sa mga

pinagkakatiwalaan niyang tauhan ay siya na ang gumagawa ng naiwan nito. Malalim siyang

napabuntonghininga, minsan nais na niyang magpahinga subalit hindi naman maaari. Siya nalamang ang

inaasahan ng ama lalo na nang mamatay ang kanyang ina. Mula kasi ng pumanaw ang kanyang mama ay

lubos itong namighati, dahilan upang mapabayaan nito ang kanilang negosyo. It was almost doomed to

fall when he finally decided to manage it kahit wala siyang hilig sa ganoong klaseng negosyo. And now,

he is enjoying the business dahil nakita niyang marami pala siyang napapasayang mga tao sa

pamamagitan ng mga bulaklak.

IT’S been a month nang huli niyang dalawin ang ama niya sa resthouse nila, maliban sa paminsan minsan

niyang pagtawag dito, nasa mabuti naman daw itong kalagayan sabi ng private nurse na kinuha niya

para dito. Masakit man sa loob ang makitang lugmok sa depresyon ang ama ay tanggap na niya ang

katotohanang hindi nito kaya na wala ang kanyang mama. May ilang beses na itong nagtangka sa sariling

buhay. Mariin siyang napapikit nang maalala ang isang tagpo na kanyang naabutan.

“Sir!” salubong sa kanya ng humahangos na katulong, bakas sa mukha nito ang matinding takot.

“Bakit? Anong nangyayari?” Kinakabahang tanong niya habang ang mga mata ay sa hagdan

patungo sa mga silid.

“S-si Sir Ronald po…” hintakot na sabi nito. Iyon pa lamang ang kanyang naririnig ay mabilis na

niyang tinakbo ang puno ng hagdan patungo sa silid ng ama.

Nanlalaki ang mga matang hintakot na napatakbo siya sa kinalalagyan ng ama. Nakahiga ito at

tila wala nang malay, sa tabi nito ay ang bote ng sleeping pills na sa palagay niya ay ininom ng ama.

Madali niya itong binuhat upang madala sa pinakamalapit na pagamutan.

“KUMUSTA na ang lagay ng Papa doc?” nag-aalalang tanong niya sa doctor na siyang tumitingin sa ama.

“Okay na siya don’t worry, nai-lavage na namin siya. Lahat ng intake niyang pills ay natanggal

na.” paliwanag nito na tinapik siya sa balikat bago tuluyang umalis.

Abot abot ang pasasalamat niya sa kaligtasan ng ama. Agad niyang tinungo ang kuwarto kung

saan ito inilipat mula sa emergency room. Mula sa kitatatayuan ay nakita niya ang mahimbing sa

pagkakatulog na ama. Hindi niya lubos maisip na darating ito sa puntong nais na nitong wakasan ang

sariling buhay. May kung ilang beses muna siyang huminga ng malalim bago ito nilapitan. Punong puno

ng agam agam ang kanyang dibdib. Paano kung hindi agad siya nakauwi ng maaga? Nasaan na sila

ngayon? Paano na siya? Bagama’t isa siyang lalaki ay hindi maiiwasan ang mangamba siya at masaktan

sa mga nangyayari sa kanilang buhay. Isang taon pa lang ang lumilipas ng kuhanin ng May Kapal ang

kanyang ina, subalit heto ang ama at nais na ring sumunod rito.

Marahas siyang napabuntonghinga sa mga alaala. Magta-tatlong taon na mula nang iwan sila ng

kanyang mama, pero heto at tila siya lamang mag-isa ang natira. Sana dumating na ang panahon na

magising ang kanyang papa sa pagkakalugmok nito. Sana matauhan na ito na hindi ito nag-iisa dahil

narito pa siya. Sana…

HINDI pa tuluyang nakakapasok si Kairi sa bookstore ay damang dama niya ang pagtayo ng balahibo niya

sa batok. Isang pamilyar na kaba ang muling pumaloob sa kanya. Panay ang kabog ng kanyang dibdib.

Tila pagod na napahaplos siya sa kanyang batok upang pawiin ang kanyang nadarama.

“Oy Kairisha!” malakas na sigaw ni Danica.

“Ay palaka!” napatalon niyang sigaw. “Ano ka ba Dan! Papatayin mo ba ako?” iritable niyang

sabi na hinampas ito sa balikat.

“Eh kasi naman sister, kanina ka pa nakatayo sa harap ng shop mo. May problema ba?”

“W-wala naman.” Aniyang pumasok sa loob ng kanyang maliit na bookstore habang kasunod si

Danica.

“Bakit ka nga pala nandito?”

“Ah, kasi tinatanong ni George kung tinatanggap mo raw ba yung offer niya.”

“Ha? Offer? Anong offer?” kunotnoong tanong niya rito.

“Anu ka ba? ‘Yung fifty percent discount?” anitong nasapo ang noo.

Nakalimutan na nga pala niya nag tungkol sa sinasabi nitong offer sa kanya ni George. hanggang

ngayon ay pinag iisipan pa rin niya ang bagay na iyon. George may be Kyro’s friend pero hindi ibig

sabihin niyon ay ito na ang masusunod pagdating sa negosyo ng huli. “I’m still thinking about it Dan.”

Matabang niyang sagot.

“Ano ba sis! ang ganyan kalaking discount ay hindi na pinag-iisipan pa kundi tinatanggap na!”

eksaherado nitong sabi nito na tila gigil na pinagsalikop nag mga palad.

“Hay Dan pwede ba, just give me a few more days. Isipin palang na ang magiging ka-

transaksiyon ko ay si Kyro nangingilabot na ako.” Napairap niyang sabi sa huling tinuran.

“Fine my dear pero ito lang ang sasabihin ko sayo, ‘Time is ticking’ ang negosyo mo ay bulaklak

hija hindi punerarya!” anito bago tuluyang linisan ang shop.

Naiwan siyang nag iisip ni Dan. Malaking tulong talaga ang magagawa ng sinasabi nitong

diskwento. Pero kung anong laki ng diskwento na binibigay sa kanya ay siya namang laki ng

diskumpiyado niya. Malakas ang pakiramdam niya na may plinaplano sa kanya ang kaibigan, kung

anuman, malalaman din niya iyon. For now, maaring tama si Dan kailangan na niyang patulan ang offer

bago pa magbago ang isip nito, sayang din ang malaki niyang kikitain.

“KYRO, one of these days I’m sure na kakagat na din sa pain natin si Kairi.” Nakangiting bungad ni

George sa kanya.

“That’s good, Nakausap mo na ba si Danica tungkol dyan?”

“Yes, pero tulad ng inaasahan pag-iisipan pa ni Kairi ang offer.” Nakangisi nitong sabi. “Talagang

desidido ka kay kairi huh?” naiiling iling na sabi ng kaibigan sa kanya.

“Hindi naman, I just wanted to know what’s with this strange feeling i had since i first kissed

her.” aniyang tila nagbalik tanaw, pagkit ang mga ngiti sa labi.

“Pare, inlove ka na?” It’s more of a confirmation by George rather than a question.

“Nah, Hindi naman siguro. Attraction… maybe.” kibit balikat niyang sagot sa sinabi ng kaibigan.

Ano nga ba ang pumasok sa kukote niya at naisipan niyang kasabwatin ang kaibigan at si Danica

sa bagay na may kinalaman kay Kairi. Sa hitsura palang kasi ng dalaga ay tila napakahirap na nitong

suyuin. Ang bigyan ng fifty percent discount ang dalaga ay batid niyang malaki na ang ikalulugi niya dito,

but he can’t help himself. Just the thought of not seeing her brings emptiness he can’t understand, and

that made him feel more intrigue about what he is feeling, knowing that she only met her twice.

Nang sabihin ni George sa kanya na naghahanap ng supplier ng flowers si Kairi para sa itatayo

nitong shop ay agad na pumasok sa isip niya ang isang plano, ang plano na maging siya mismo ay nabigla

sa sarili. Halos hindi makapaniwala ang kaibigan niya sa kanyang mga plano, sa hindi maintindihang

dahilan ay nais niyang madaliin ang araw upang hindi na makatanggi si Kairi. And he felt like he could do

anything just to see her again in a way that she can not runaway from him.

“Talagang tinamaan ka kay Kairi, alam mo bang mukha kang tanga na ngumingiting mag-isa

dyan?” ani George na nakakalokong nakangiti sa kanya.

“I told you, I’m not.” depensa niya sa sarili. I just wanted to find out something. Nais niyang

muling idugtong subalit alam niyang bubuskahin pa rin siya ng kaibigan kaya pinili nalang niyang putulin

pa ang nais pa niyang sabihin.

“But you are planning. First time yan ha? Bakit Kyro? Siya lang ba ang hindi nabulag ng charms

mo?” natawang sabi nito bago humalakhak.

Bakit nga ba? Siguro nga dahil ito lang yata ang babaeng hindi na-attract sa kanyang pisikal na

anyo sa unang pagkikita. Aminado siya, he is not as handsome like any other artists but he have this

different charm that attracts women.Maaring isa pang dahilan ay dahil hindi diya sanay na i-trato ng

kaiba sa kanyang nakasanayang panunuyo ng mga babae sa kanya. Kung tutuusin ay masmarami pang

masmaganda kaysa kay Kairi, subalit may kaiba sa dalaga na nais niyang tuklasin. He sighed. Maybe he

was really insane doing these kind of thing just for a woman.

“Sir, Danica on line 1.” paalam ni Amelia sa kanya.

“I’ll take it.” aniyang pinindot ang buton sa telepono bago tumingin kay George.

“Yes Dan.” Aniya nang marinig ang boses ng kausap.

“Akala ko ba padadalahan mo si Kairi ng sushi?” ani Dan sa kabilang linya ng telepono.

“Ha? yeah, i told Amelia to send it. Wala pa ba?” nagtataka niyang tanong rito. May ilang araw

na din ang nakakalipas nang sabihin niya kay Amelia na padalahan ang dalaga ng sushi box.

Nakakapagtaka naman yatang nakalimutan nito iyon samantalang naipadala nito ang bulaklak na iniutos

niya para kay Danica.

“Wala pa.” Dan said confirming.

“Okay, sasabihin ko uli kay Amelia na padalahan si Kairi, maaring nakalimutan lang.”

“Okay then, she’ll be at her house around eight this evening.” anito bago ibinaba ang awditibo.

“HINDI mo pa ba napadalahan si Kairi? I thought you have a very efficient secretary?” George said

teasingly. Isang matalim na tingin ang ipinukol niya rito.

“Amelia!” inis na tawag niya sa sekretarya.

“Sir?” Nakangiting bungad ng tinawag.

“Did’nt I told you to send Kairi Martiñez a box of sushi?” Salubong ang kilay niyang tanong rito.

“I-i’m sorry sir, it must have slipped my mind.” Anitong naglaho ang mga ngiti sa labi.

“Send her before eight tonight.” maawtorisadong utos niya rito.

“Yes sir.” yuko ulong sagot ni Amelia.

MASAKIT ang katawan na inilapat ni Kairi ang katawan sa malambot na kama. Kadarating lang niya mula

sa pinapaayos na flower shop na siya niyang bubuksan. Ilang araw na din mula nang pasimulan niya ang

construction ng interior nito at marami pa siyang kulang. Kung sa pera naman ay wala siyang problema

dahil isang tawag lang niya sa kanyang daddy agad siyang padadalahan niyon ng karagdagan kulangin

man.

IT was six years ago when her mom died from a car accident. Halos mamatay siya sa sama ng loob noong

mga panahong iyon. She was very close to her mom dahil nag-iisang anak lamang siya. Ito ang karamay

niya sa ups and downs kaya napakasakit nang ito ay biglaan nalamang mawala. She never felt the

presence of his dad, nanatili itong tahimik at tulala ng mga panahong iyon. Alam niyang maging ito man

ay nabigla sa pagkawala ng kanyang ina at hindi niya ito masisisi. She just stayed beside his dad and

comforted him hanggang sa unti unting bumalik ito sa normal nitong buhay. Sa ngayon ay masaya ang

daddy niyang namumuhay sa Australia, nagbukas ito ng isang maliit na negosyo na ngayon ay unti unti

naman nitong napalalago roon. Happy with her life now ay wala na siyang ibang mahihiling pa maliban

sa isa, and that is to have her own family.

“Wala na ang mommy mo hija, hindi mo na ako kailangan pa rito.” Malungkot na sabi ng

kanyang ama na si Arturo Martiñez. Sa edad nitong singkwenta y tres na dati rati ay hindi kinababakasan

ng edad ngayon ay tila mas tumanda pa yata ng ilang taon.

“Dad, higit ko kayong kailangan ngayon. Paano mo naman nasabing hindi na?” puno ng

pagdaramdam niyang sabi.

“Dahil matanda ka na. Gamitin mo ang perang naiwan para sa iyo ni Melinda.” Anitong tumayo

mula sa kinauupuang kama at tinungo ang drawer na nasa dresser. “Ito ang sulat na natagpuan ko mula

sa gamit ng mommy mo.” Iniabot sa kanya nito ang isang kulay dilaw na sobre.

“Patunay iyan ng kanyang pagmamahal sa iyo. I need to get away hija. I can’t stand living here

anymore dahil tanging ang mama mo lang ang nagpapaalala sa akin sa bawat sulok ng bahay at lugar na

ito.” Madamdaming pahayag ng ama habang pigil nito ang pagtulo ng mga luha sa mga mata.

“Sa buong taon ng pagsasama namin ng mama mo ay wala siyang inisip kundi ang kapakanan

mo. At ngayon hanggang sa huli ay pinatunayan niya iyon. Ingatan mo ang sarili mo hija. At lagi mong

tandaan na narito lang ako sa oras na kailangan mo ng tulong.”

THAT was six years ago. Anim na taon mula nang hindi na umuwi pa ang kanyang ama mula nang ito ay

magtungo ng Australia. Anim na taon kung saan naramdaman niya ang ibig sabihin ng pag-iisa. Kung

hindi siguro dahil sa mga kaibigan ay matagal na siyang nasiraan ng bait sa sobrang kalungkutan. Pero

hindi pa rin maiaalis ang katotohanang naiwan siyang mag-isa upang harapin ang bukas ng walang

karamay sa oras na kailangan niya. How she wished that her mom never left her dahil sa pangyayaring

iyon ay tuluyan ng nawala ang kanyang matatawag na pamilya.

CHAPTER V

“KAIRI!” kinikilig na tili ni Dan.

“Bakit para kang buteteng kinuryente dyan?” natatawang sabi niya sa nakitang histura ng

kaibigan.

“Nakita ko ito sa doorstep mo. Naku baka sira na!” anito na iniaabot sa kanya ang tangan nitong

box.

“Ano ba ‘yan?” kunotnoo niyang kinuha mula rito ang box. “Ay!” kinilabutan niyang naihagis ang

box sa sobrang pagkagulat. Mula roon ay lumabas ang isang inu-uod na palaka at umalingasaw ang

masangsang na amoy mula doon.

“OMG! Kanino galing yan?”Diring diri na sabi ni Dan na yumakap sa kanya. “May nakaaway ka ba sis?”

“W-wala.” Nangingilabot na pinulot niya mula sa tabi nito ang tarhetang nahulog.

“Malapit ka ng sumunod.” Malakas na basa ni Dan sa nakasulat mula roon. Lalo siyang

nangilabot. Sino naman ang magpapadala sa kanya ng ganoon? Wala siyang naaalalang nakaaway man

lang kahit minsan? Tulalang napatingin siya sa box. “Anong ibig sabihin nito Dan?” Halos hindi lumabas

sa bibig na sabi niya.

“My gosh Kairi, hindi biro ito ha?” Takot nitong sabi habang inaakay siya paupo sa malapit na

sofa ng bahay. “Kailangang mai-report agad natin ito sa pulisya.” Patuloy nito na tanging tango lamang

ang kanyang naisagot.

Pakiramdam niya ay lalabas ang puso niya mula sa dibdib sa kanyang nakita. Pilit na hinahagilap

ng isip kung sino ang maaaring gumawa niyon sa kanya. Subalit wala talaga siyang maisip. Sa kanya

nakapangalan ang tarheta kaya imposibleng nagkamali ang sinumang nagpadala niyon.

“Sino kaya ang nagpadala nito Dan?” pakiramdam niya ay nalunok na yata niya ang kanyang dila

sa takot. Ngayon lang niya naranasan ang ganito sa buong buhay niya. Oo at nakakapanood siya ng mga

ganitong pangyayari sa pelikula. Pero iba pala ang pakiramdam kapag sa iyo na mismo ginawa.

“Sa tingin ko may taong galit sa iyo sis, mag-iingat ka. Masyadong brutal ang gumawa nito sa iyo

para padalahan ka pa ng ganyan.” Bakas sa mukha ng kaibigan ang matinding pag-aalala.

“Sa tingin ko nga rin Dan. Pero wala talaga akong maalalang nakaaway man lang.” nalilitong

sagot niya rito. Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya maisip kung sino ang maaaring magpadala ng

ganyan sa kanya na may matinding galit. Nahahapo siyang napatingin sa box na kasalukuyan nang

nililinis ni Dan.

“Magpahinga ka na sis. Huwag mo muna isipin ang tungkol dito, ako na ang bahalang mag-

report sa pulisya nito.” Anitong lumapit sa kanya matapos magligpit at makapaghugas.

“Ikaw na muna ang bahala Dan. Nanlalambot ako.” Tila nanghihina niyang sabi na tumungo sa

kwarto.

MATAPOS makipag-deal sa isa niyang kliyente ay nagtungo si Kyro sa resthouse nila sa Tagaytay kung

saan naroon ang ama. Mula sa kinatatayuan niya sa may pinto ay kitang kita niya ang malungkot na aura

nito na nakatanaw sa Taal Lake subalit tila tagos naman dito ang tingin. Ang pakislap ng repleksiyon ng

araw mula sa tubig na tumama sa mukha nito ay tila balewala lamang. Ang hapis nitong mukha ay

kababakasan ng matinding lungkot.

“Kumusta ang Papa, Chelsea?” tanong niya sa private nurse ng ama.

“Mabuti buti naman na po kaysa noong nakaraang buwan. Umiinom na siya ng gamot ngayon at

nagpapahinga na ng maaga.” Sagot nito na ang tingin ay nasa matanda.

“Mabuti kung ganoon. Magpahinga ka na at ako na muna ang bahala kay Papa.” Aniyang tinapik

ang balikat ng dalaga.

“Sige po.” Tungo nito.

Matagal muna niyang pinagmasdan ang ama mula sa di kalayuan. Kung naririto ang kanyang

mama ay pihadong hindi ito ganito ngayon. Wala sa sarili at matindi ang kalungkutang bumabalot rito.

Alam niyang unti-unti nang nakakabangon mula sa depresyon ang ama, malaki-laki na rin ang iginanda

ng progreso nito mula nang huli niya itong dalawin. Ang pag inom nito ng gamot sa tamang oras ay isang

malaking tanda nito.

“KUMUSTA Papa?” Bati niya rito nang makalapit. Isang malungkot na tingin lamang ang itinapon nito sa

kanya bago muling tumingin sa makislap na tubig. “Mabuti at iniinom na ninyo ngayon ang mga gamot

ninyo.” Patuloy niya. Subalit katulad pa rin ng dati ay nanatili lamang itong tahimik.

“Sa makalawa ay darating si tito Carlito para sa inyong monthly check-up. I’m sure matutuwa din iyon sa

laki ng progreso ninyo.” Nakangiti niyang sabi na idinantay ang mga kamay sa balikat ng ama.

Ang tito Carlito niya ang personal na doktor ng pamilya at pinsan ng kanyang nasirang ina. Ito

ang personal na pumupunta para mangalaga sa kalusugan nito. At sa buong taong nakalipas ay

nanatili itong naroon upang suportahan at gabayan sila.

“Sir, kailangan na pong magpahinga ni Sir Frederico.” Magalang na sabi ni Chelsea na bumungad sa silid.

Isang tango lamang ang isinagot niya dito.

“Pa, nasa baba lang ako. Kung may kailangan kayo sabihin niyo lang kay Chelsea.” Muli ay katahimikan

lamang ang isinagot nito. Alam niya, malapit nang bumalik sa normal ang lahat, sa ipinakikita

nitong progreso ay hindi malabo iyon, at hihintayin niya ang araw na muli silang

makakapagkwentuhan katulad ng dati.

PILIT na inaalala ni Kairi kung sino ang maaaring magtangka sa kanyang buhay subalit wala talaga siyang

maisip na sinuman. Masakit ang ulong nasapo niya ang kanyang noo, kanina pa nakaalis si Dan upang

tumungo sa pinakamalapit na pulisya para i-report ang nangyari. Ilang oras na ang nakakalipas subalit

hindi pa rin ito nakakabalik. Patamad siyang tumayo at tumungo sa banyo. Kailangan na niyang pumunta

sa flowershop, malapit nang matapos iyon kaya mas kailangan ang kanyang superbisyon.

Matapos makapaligo ay tinawagan niya si Danica subalit patay ang cellphone nito. Hindi na niya

mahihintay pa ang pagdating ng kaibigan kaya napagdesisyunan nalang niyang umalis ng nag-iisa. Nag-

iwan nalang siya ng mensahe sa cellphone ng kaibigan upang malaman nito na umalis na siya.

Sa kabila ng kabang nararamdaman ay binalewala niya ang pilit na pumipigil sa isang bahagi ng

kanyang isipan na huwag nalang tumuloy. Maingat niyang pinaandar ang kayang auto habang panay ang

dasal na sana ay walang mangyaring masama sa kanya. Muling sumariwa sa kanya ang itsura ng inu-uod

na palakang natanggap. May kabang nadarama ay lalo umigting, may nais pumatay sa kanya! Iyon ang

nabuo sa kanyang isipan. Pakiramdam niya ay nanlaki ang kanyang ulo sa realisasyong iyon.

Habang binabaybay niya ang kahabaan ng kalsada patungo sa flower shop ay isang kotse ang

biglang sumulpot na tila nawalan ng control at patungo ang direksiyon niyon sa kanya! Madali niyang

ikinabig ang manibela upang umiwas, subalit sa pag-iwas niyang iyon ay isang poste ng meralco ang

kanyang tutumbukin. Agad niyang tinapakan ang preno subalit hindi iyon kumakagat. Natatarantang

tinapakan pa niya iyon ng kung ilang beses, pero wala. Isang malakas na sigaw ang kumawala sa kanya

bago tuluyan siyang sumalpok.

“KAIRI?” nag-aalalang boses ni Dan ang kanyang narinig. Marahan niyang iminulat ang mga mata. Sa

nanlalabong paningin ay pilit niyang inaaninag ang mukha nang nakatunghay sa kanya.

“Dan?” aniya nang tuluyang luminaw ang kanyang paningin.

“Thank God you’re okay now.” Anitong ginagap ang kanyang kamay.

“Dan, na-nawalan ng preno ang kotse hi-hindi ko alam paano paano –“

“Tama na Kairi, it’s okay. You are safe now.” Putol ni Cathy na hinaplos ang kanyang noo.

“Nang makita ng mga tao ang nangyari ay agad silang tumawag ng ambulansya at nadala ka

agad dito sa ospital.” Paliwanag ni Dan. Tila naman noon lang niya napagtanto kung nasaan siya.

“Mabuti nalang at galos at ilang sugat lang ang natamo mo.” Puno ng pag-aalalang sabi ni Yehni

na naroon din.

“Something is going on guys.” Pagpapaalam ni Dan sa dalawa pang kaibigan. “Sa palagay ko kasi

may nagtatangka sa buhay ni Kairi.” Pigil ang hiningang sabi nito na hindi iniaalis ang tingin sa kanya.

“What?” Gulat na napatingin sa kanya si Cathy.

“Sino naman ang magtatangka ng ganyan sayo?” kunotnoong tanong naman ni Yehni.

“Hindi ko din alam.” Kibitbalikat niya.

“Nakapagtatakang mawalan ng preno ang kotse ni Kairi, bago lang iyon kaya napaka-imposible.”

Singit ni Danica.

Nakapagtataka nga naman iyon. Kailan lang niya binili ang kanyang auto para sabihing masisira

agad ito hindi naman iyon second hand. Alam na kaya ng daddy niya ang nangyaring ito sa kanya?

“You looked worried Kairi. Bakit?” Ani Cathy na napuna kanyang ekspresyon.

“Alam na ba ng daddy?” aniyang ang tinutukoy ay ang aksidenteng nangyari sa kanya.

“Hindi pa.” sagot naman ni Dan na umupo sa kanyang tabi.

“Good. Huwag ninyong sasabihin kay daddy, ayokong mag-alala pa siya.”

Mabuti ng hindi alam ng daddy niya ang nangyaring ito sa kanya, ayaw niyang bigyan pa ito ng

alalahanin. Ngayon lang nakaka-recover ang ama kaya hindi niya ito maaaring bigyan ng panibagong

iisipin pa. She sighed.

“Di ba mas dapat ngang malaman ni tito ang kalagayan mo? Lalo na ngayon mukhang may

nagtatangka daw sa buhay mo sabi ni Dan.” Bakas ang pag-aalala sa mukha na sabi ni Yehni.

“No. Masyado na siyang nalugmok noong mawala ang mommy. Kapag sinabi ko baka mamaya

mag-alala pa iyon. Hayaan na muna nating maging masaya si daddy tutal wala namang nangyari sa aking

masama, galos lang naman ang mga ito.” Tila alangan niyang sabi sa mga huling salitang binibitawan.

DAIG pa ni Kyro ang nabundol nang malaman niya mula kay Danica ang aksidenteng nangyari kay Kairi.

Hindi niya maintindihan kung bakit ganoon nalang ang kabang bumalot sa kanyang dibdib. Mula sa

Tagaytay ay halos paliparin niya ang sasakyan pabalik ng Maynila para mapuntahan agad si Kairi. Alam

niyang wala silang relasyon ni Kairi, bukod roon ay galit pa yata ito sa kanya sa hindi niya maintindihang

dahilan. Pero hindi rin iyon sapat na dahilan upang hindi niya ito puntahan.

Sa buong buhay niya ay ngayon lang niya naramadaman ang maging ganito sa isang babae. Isang

babaeng kailan lang niya nakilala pero tila napakalaki na ng nagagawa sa pagkatao niya. Alam niyang sa

normal na panunuyo ay hindi papatol si Kairi sa kanya kaya naman plinano niya ang mga magiging

hakbang upang mahulog ang loob ng dalaga sa kanya. Pero hindi naman niya akalain na gagamitin pa

ang kanyang ipadadalang sushi box para lang i-threaten ang buhay nito. Inis na napasuntok siya sa

manibela. Sino naman ang maaring gumawa niyon kay Kairi?

Nang malaman niya na ginamit ang regalong ibinigay niya upang takutin si Kairi ay agad niyang

kinausap si Amelia. Takot na takot nitong isinalaysay kung paanong bigla nalang may nagtakip sa ilong

nito na dahilan kung bakit siya nawalan ng malay. Matapos niyon ay hindi na niya nakita pa ang tangan

na box. Humingi siya ng paumanhin dito dahil sa muntikan ng pagkapahamak ng sekretarya.

“DAN, kumusta na si Kairi?” puno ng pag-aalalang tanong niya nang masalubong si Dan sa may pinto ng

silid ni Kairi.

“Okay naman na siya. Pero nag-aalala talaga ako sa sis ko Kyro.” Anitong ipinagsalikop ang mga

palad.

“Alam ko na pinipilit niyang maging matapang sa mga nangyari sa kanya. Hanggang ngayon ay

hindi naming alam kung sino ang maaaring gumawa niyon sa kanya.”

“Hindi bale Dan, tutulungan ko kayo. We will hire an investigator para malaman natin kung sino

ang nagtatangka sa buhay ni Kairi at kung bakit. Bukod doon hihingi na din ako ng tulong sa kaibigan ko

para sa proteksiyon ni Kairi, hindi natin dapat balewalain nalang ang ganitong pangyayari. Who knows

what will happen next kung hindi tayo agad a-aksyon.” Hindi niya talaga hahayaang may mangyaring

masama sa dalaga. Gagawa siya ng anumang paraan upang matulungan ito.

“Salamat Kyro. I know we can count on you.” Puno ng sinseridad nitong sabi. “Ikaw na sana ang

bahalang magpasensya sa maldita kong kaibigan, ganyan lang talaga yan minsan pero mabait ‘yan.”

“Gising ba?” aniyang ang tinutukoy ay si Kairi.

“Kakatulog lang kaya pwede mo ng silipin.” Natatawang tudyo nito sa kanya. “Ikaw muna bahala

dyan ha? Nagugutom na ako, kakain muna ako sa canteen.” Paalam nito bago tuluyang umalis.

PARA siyang nakakita ng natutulog na anghel nang masilayan si Kairi. Tila napakaamo ng mukha nito,

kabaliktaran sa mga mata nitong tila tigre kung makatingin sa kanya. Pakiramdam niya ay siya na yata

ang pinakamaswerteng lalaki sa mga oras na ito. Sa kabila ng ilang galos ni Kairi sa mukha ay hindi pa rin

nito kayang takpan ang kagandahang nasa kanyang harapan. Pigil ang hiningang hinaplos niya ang

natural nitong buhok, how he wished he could always be this close to her.

“Anong ginagawa mo?” gulat na sabi ni Kairi nang mabungaran ang kanyang mukha.

“Ah, Dan ask me a favor kung pwedeng ako muna ang magbantay sayo. Nagugutom na daw kasi

siya hindi ka naman niya maiwan ng nag-iisa.” Paliwanag niya na naupo sa kanugnog na sofa.

“I see. Wala na ba siyang ibang matatawag at ikaw ang pinakiusapan?” Kairi said sarcastically.

“Tignan mo ito, sayo na nga concern ang mga tao nakukuha mo pang maging sarkastiko.”

Naiiling na wika niya. How could this woman be so rude samantalang concern lang naman ang mga

kaibigan nito sa kanya most specially him.

“Anong oras babalik si Dan?” matabang na tanong ng dalaga na hindi man lamang tumingin sa

kanya.

“I don’t know, kakapasok ko lang dito nang magising ka.” Dapat kasi si ka muna nagising. Bulong

niya sa sarili.

“May sinasabi ka?”

“Wala, ang sabi ko sandali lang naman siguro ‘yun. Hindi ko rin gustong magbantay ng isang

pasyenteng napakasungit.” Bakit ba naisip niyang dalawin ang babaeng ito? Ang buong akala niya ay

lalambot man lang ang loob nito sa oras na makita ang concern nya rito. Well, he’s wrong.

“Mabuti naman. Hindi ko rin gustong magpabantay sa isang lalaking punong puno ng hangin sa

katawan.” Bakas ang inis sa mukha nitong tinuran.

“Kyro, thank you ha?” bungad ni Dan nang makapasok sa silid.

“Thank God.” Naibulalas niya. “I have to go Dan. Call me If you need anything okay?” Ayaw na

niyang makipag-argumento pa kay Kairi. Nonsense din naman ang kanilang pinagtatalunan kung bakit

siya pumapatol ay hindi din niya alam.

“Thanks again.” Nakangiting pasalamat nito.

PAKIRAMDAM ni Kairi kanina ay may nakatunghay sa kanya, ang marahang paghaplos ng buhok niya ng

kung sinuman ay nagdulot ng kaiga-igayang pakiramdam. Ayaw na sana niya idilat pa ang mga mata

upang malaman kung sino ang nagmamay-ari ng mga palad na iyon. Subalit ang pabango nito na

kanyang nasamyo ay pamilyar sa kanyang pang amoy.

Nang makita niyang si Kyro ang lalaking iyon, she felt like a dozen of bolts ran through her veins.

His eyes that speaks through her heart seemed uncomfortable. Hindi niya gusto ang naramdamang iyon,

kaya naman kahit masakit ang katawan dulot ng pagkabugbog mula sa aksidente ay nakuha niya itong

tarayan.

“Oy Kairisha! Bakit mo naman tinarayan si fafa Kyro?” taas ang kilay na sita sa kanya ni Danica.

“Alam mo namang inis ako dun. Ewan ko ba naman kasi kung bakit siya pa ang pinagbantay mo,

bakit hindi nalang si Yehni or si Cathy?” She made face.

“Kasi si Cathy busy para sa nalalapit na kasal, si Yehni naman well, sa pagkakatanda ko may

importante siyang gagawin.” Paliwanag nito.

“Bakit nga pala ang tagal mo?” sita niya sa kaibigan.

“Sis, may nalaman ako.” Humugot muna ito ng malalim ng hininga bago nagpatuloy. “Isang lalaki

daw ang nakitang pumasok sa bakuran mo that night before the accident. Ang sabi ng nakakita, akala

nga raw niya eh boyfriend mo dahil may sarili daw itong susi.”

“What?” nanlalaking mga matang sabi niya. “Sino naman ang –“

“Sis, di kaya yung ex mo?” nagdududang kutob ng kaibigan.

“I doubt it Dan, wala siyang susi ng bahay.” Muli siyang nag-isip kung sino ang maaaring

magkaroon ng susi ng kanyang bahay. Maliban sa mga kaibigang sila Danica ay wala na siyang ibang

pinagbigyan ng duplicate. “Dan? Bukod sa inyo nila Cath, at Yehni wala na akong pinagbigyan ng

duplicate ng bahay.” Aniyang sinabi ang nasa loob.

“Oy Kairisha, huwag mo kaming pagbintangan ha?” anitong pinaikot pa ang eyeballs.

“Hindi naman Dan, kaya lang… wala ba kayong napagbibigyang iba?” nag-aalala na siya. Wala

man lang siya kaide-ideya kung sino ang nagtatangka ng masama sa kanya.

“Wala naman sis. Kumustahin mo kaya ang daddy mo? Baka mamaya may nakaaway ‘yun eh

sayo lang ibinabaling. Alam mo naman ang daddy mo di kagandahan ang pag-uugali.” Napasimangot ito

sa huling tinuran.

Aminado siyang hindi kagandahan ang pag-uugali ng kanyang ama noong nabubuhay pa ang

kanyang mommy. Pero hindi naman siguro sapat iyon upang pati siya ay mapahamak sa mga nakaaway

nito noon. “Hindi naman siguro Dan. Pero tama ka, may ilang buwan na din kaming hindi nag-uusap ng

daddy. Ang sabi kasi niya busy siya tuwing tatawag ako.” Tatawagan niya ang ama sa oras na makalabas

na siya ng ospital. Kailangang malaman niya kung ano na ba ang nangyayari dito. Tatlong buwan na ang

nakakalipas mula ng makausap niya ito ng matagal sa mga nangyayari ngayon ay malamang maaring

may kinalaman ang mga nakaaway ng daddy niya.

“Sis, ingat ka ha? Mukhang matindi na ito ngayon. Ang lakas ng kutob ko na may kinalaman ang

daddy mo dito.” Babala ni Danica na bakas ang takot sa mukha.

“Ang daddy?” Ulit niya.

“Basta, mag-iingat ka.” Muli nitong sabi. Kakaiba ang tono ng kaibigan niya ngayon, tila may

isang bagay itong itinatago sa kanya. Anu man iyon ay aalamin niya rito sa oras na makalabas siya.

CHAPTER VI

MATAPOS ang aksidente na iyon ni Kairi ay pinapalitan na niya ang lahat ng door knobs at locks ng mga

pintuan. Mahirap ng isa-alang alang ang kaligtasan niya ngayon. Hanggang sa kasalukuyan ay napag-iisip

siya ng sinabi ni Dan, anong ibig sabihin nito?

“Dan?” Untag niya sa kaibigan na kasalukuyang nagbabasa ng magazine.

“Um…” sagot nito na hindi man lang inaalis ang paningin sa binabasa.

“Ang sabi mo sa akin sa ospital mag-ingat ako, na maaaring may kinalaman ang daddy sa

nangyayari sa akin…” Alam niyang may itinatago sa kanya si Danica, sa ilang taon ng friendship nila ay

nuon lamang niya ito narinig magsalita nang ganoon. “Anong ibig mong sabihin Dan? may itinatago ka

ba sa akin?”

Sandali siya nitong tinignan at ibinaba ang hawak. “Sis, love kita, alam ko ang mga pinagdaanan

mo nang mamatay si tita. May mga bagay na kailangang ikaw ang makatuklas, pero hindi ko yata kaya na

manatiling may itinatago sayo…” lumapit ito sa kanya at binigyan siya ng isang mahigpit na yakap. “Kairi,

hindi ko sinasadyang may marinig noong mga panahong nabubuhay pa ang iyong mga magulang.

Remember the night we slept over sa inyo?” marahan siyang napatango nang maalala iyon. Paanong

hindi, iyon na yata ang una at huli nilang pajama party dahil mula noon ay ayaw na ni Danica.

“Papunta ako noon sa kitchen ninyo para kumuha ng juice dahil naubos na ang iniinom natin.”

he stopped. Tila nagdadalawang isip kung itutuloy ba ang sasabihin o hindi.

“Dan…” untag niya nang hindi na ito kumibo pa.

“N-narinig ko ang parents mo, they were in the kitchen, they are having an argument.” Gumuhit

ang awa sa mga mata nito nang tignan siya. “I heard your dad threatening to kill your mom sa oras na

iwan siya nito. Pero hindi natinag ang mommy mo, wala daw siyang pakialam basta huwag ka lang

sasaktan ng dad mo.”

“Hindi ka daw sasaktan ng dad mo pero sisiguraduhin daw niya na mapapatay niya ang mom mo

sa oras na iwanan siya nito. Kairi, mula sa narinig ko ay nalaman ko din na may… kalaguyo ang mommy

mo, though I have’nt heard clearly what’s the name of the guy I’m sure iyon ang dahilan kung bakit

gustong iwan ng mom mo ang daddy mo.” Pakiramdam niya ay nanlalaki ang ulo niya sa mga rebelasyon

ng kaibigan. Paanong nangyari ang mga iyon nang hindi niya alam? Ang buong akala niya ay masaya ang

pamilya niya at walang anumang problema… na nagmamahalan ang kanyang mga magulang. Hindi man

lang niya naramdaman kahit minsan na hindi mahal ng mga magulang niya ang isa’t isa. Lagi itong sweet

at nagyayakapan, dama din niya ang concern ng mga ito sa bawat isa lalo na sa kanya. Gusto niyang

magalit sa ina sa kanyang nalaman, subalit wala naman siyang pruwebang makakapagpatunay na may

kalaguyo ito maliban sa sinabi ng kaibigan.

Maluha-luha ang mga matang tinignan niya si Dan, kitang kita niya ang awa sa mga mata nito

para sa kanya. All the while she was boasting that she had a good family at wala na siyang mahihiling pa.

Pero hindi pala totoo ang mga iyon kundi puro kasinungalingan.

“Sis, I’m sorry hindi ko sinabi agad sayo noon. Alam kong masasaktan ka, alam kong kaibigan mo

ako at responsibilidad kong walang itago sayo. Pero sana naiintidihan mo ako, masyadong komplikado

ang mga nalaman ko, bukod doon ay usapang pamilya iyon at ayokong makialam.” Sinsero nitong hingi

ng paumanhin. Sa mga oras na iyon pakiramdam niya ay nabingi siya sa lahat ng sinabi nito. Pakiramdam

niya ay sinaksak siya sa likod ng kanyang magulang, kasabay ng pagtarak ng isa pang patalim sa kanyang

dibdib ng kanyang kaibigan.

“Maiintindihan ko kung nagagalit ka sa akin, pero alam kong maaaring may koneksiyon ang mga

nangyayaring ito sayo ngayon –“

“Enough Dan! Walang kinalaman ang Daddy sa nangyari sa akin. Namatay ang mommy dahil sa

aksidente, that’s it!” Bakit pakiramdam niya ay pinagbibintangan nito ang daddy niya sa pagkamatay ng

kanyang mommy at sa mga nangyari sa kanya? Alam niyang hindi nito feel ang daddy niya dahil daw

masyado itong bias dahil sa pagiging bakla nito. Pero sobra sobra naman yata na isipin nitong ang daddy

niya ang nais pumatay sa kanya.

“I’m sorry Kairi, that’s not what I meant. Gusto ko lang magbigay sa iyo ng possibilities na

maaaring –“

“I said enough Dan!” halos mag-igting ang mga litid niya sa pagpipigil ng galit na nais umalpas sa

kanya. “Leave Dan, I want to be alone.” Halos hindi mamutawi sa mga labi niyang sabi. Nais niyang

mapag-isa, isipin kung ano ang gagawin niya ngayon matapos ang rebelasyon ng kaibigan.

“I’m sorry. But if you need anything call me.” Anito bago tunguhin ang pinto.

PAGKATAPOS nilang mag-meeting ni George tungkol sa negosyo ay naisip niyang tawagan ang kaibigang

imbestigador upang alamin ang progreso ng kaso ni Kairi. Alam niyang hindi iyon basta nalamang isang

aksidente. Dahil kung magkaganoon ay napaka-coincidence naman na matapos ng threat sa buhay nito

ay maaksidente naman agad ang dalaga. For some reason he wanted to protect her from whoever

wanted to hurt Kairi.

“Hello Mundo, kumusta na ‘yung case ni Kairi Martiñez?” tanong niya sa kaibigan sa kabilang

linya ng telepono.

“Sinabotahe nga ang kotse niya pare. Kung sino ang maaring gumawa, may lead na kami pero

hindi pa rin sigurado. Kakalap pa kami ng sapat na pruweba.”

“Ganun ba? Maari mo bang sabihin kung sino ang suspect ninyo?”

“By his records, ang pangalan niya ay Lance pero hindi iyon ang pangalan na ginagamit niya

ngayon. Napakaraming alyas ang narito na nakasulat. I’ll just give you the exact details kapag sigurado

na kami.”

“Thanks pare.” Aniyang tinapos ang pag-uusap.

Sino naman kaya ang Lance na tinutukoy ng kaibigan niya na siyang maaaring nagtatangka sa

buhay ni Kairi? Base sa nalaman niya kay Danica at sa iba nitong mga kaibigan ay wala namang ibang

taong nasaktan o nakaaway man lang ng dalaga.

“SIR, ito na po ‘yung kape ninyo.” Ani Amelia na inilapag ang tasa sa kanyang mesa.

“Thank you.”

“Kumusta na nga po pala si Miss Kairi?”

“Okay naman daw sabi ni Dan.” Aniyang hinigop ang kape.

“Buti naman at walang nangyari sa kanya. SIguro sir dati niyang nobyo ang may gawa noon.”

Atribidang sabi ni Amelia.

“Bakit Amelia? Kilala mo ba si Kairi?” mapanuring mga mata ang ipinukol niya sa madaldal na

sekretarya.

“Ah, eh hindi po.”

“Then don’t judge her. Go back to your work.” Inis niyang sabi rito. Bakit ba siya nagkaroon ng

napakadaldal na sekretarya. Hindi iilang beses na niyang nadinig mula sa mga empleyado niya ang

kakaibang ugali ni Amelia pero binabalewala niya iyon basta hindi siya ang ginagawan ng kwento nito.

Pero mukhang malapit na rin yata na siya naman ang sumunod na target ni Amelia. Napailing siya,

kailangan malaman nito kung hanggang saan ang kanyang limitasyon bago maputol ang pisi niya sa huli.

ISANG malakas na kaluskos ang narinig ni Kairi mula sa labas ng kanyang kwarto. Dahan dahan siyang

bumangon upang silipin sana kung ano ang dahilan niyon subalit napgilan siya nang maisip na nag-iisa

lamang siya ngayon sa bahay, hindi na bumalik pa si Danica mula pa nang umagang magalit siya rito.

Agad niyang kinapa mula sa dilim ang kanyang cellphone na nakapatong sa sidetable ng kanyang kama.

Kailangan matawagan niya ang kaibigan, sakali mang ang nagtatangka sa buhay niya ang nasa labas ay

agad itong mahuhuli.

“Hello, Dan.” Bulong niya nang sagutin nito ang telepono. “Nasan ka? May tao yata sa sala,

kanina ko pa naririnig na parang may naglalakad.”

“Sige, pupunta ako dyan, isasama ko na si Kyro.” Anito.

“Eh ba’t kasama mo pa yun?” inis na sabi niya nang marinig ang pangalan ng binata.

“Aba bruha, kailangan natin ng lalaki ano? Di kaya ng powers ko ang criminal na tulad niyan. Sige

na.” iyon lamang at nawala na ito sa linya.

Ilang sandali pa ay narinig niya ang pagpipilit ng kung sino man na buksan ang seradura ng

kanyang pinto. Napahalukipkip siya sa may headboard ng kanyang kama. Paanong nakapasok ito sa

bahay? Napalitan na niya ang lahat ng lock niyon, maging ang pinto sa backdoor. Isang mahinang lagitik

ang narinig niya buhat sa seradura ng pinto tanda ng nabuksan nito iyon, dahan dahan iyong pinihit ng

tao mula sa labas. Pakiramdam niya ay nalunok na yata niya ang kanyang puso sa sobrang nyerbiyos.

Damang dama niya ang pawis na tumatagaktak sa kanyang leeg dala ng matinding kaba. Isang pihit pa

muli ang kanyang narinig, subalit bigo ito, mabuti nalamang at naisipan niyang palagyan ng double lock

ang kanyang kwarto. Pero kung desidido ang kung sinumang tao na nasa labas na siya ay pasukin, tiyak

niyang makakaya nitong gawan iyon ng paraan, at doon siya lalong kinakabahan.

Pilit niyang pinakakalma ang sarili, parating na si Danica kasama si Kyro, sigurado siyang

maaabutan nito ang taong natatangkang pasukin siya. Isang malakas na kalabog ang narinig niya mula sa

kanyang pintuan. Mukhang desidido nga itong pasukin siya! Natatarantang napatingin siya sa banyo sa

kanyang silid. Nagmamadali niyang tinungo iyon, sakali mang makapasok ang nagtatangkang iyon ay

hindi siya nito agad magagawan ng masama. Nasaan na ba kayo Dan?

Isang malakas na balya ang narinig niya mula sa pintuan ng kanyang kwarto, at sa pagkakataong

iyon alam niyang nagtagumpay itong mabuksan ng tuluyan ang pinto. Abot abot ang kabang pumaloob

sa kanya, wala na siyang ibang matatakbuhan. Mula sa towel rack ay kinuha niya ang wooden hanger na

nakasabit. Bahala na! Pero hindi siya papayag na madampian nito ng walang laban man lang!

Isang kaluskos muli ang narinig niya mula sa labas ng banyo. Nagmamadali ang mga paa nito at

tila may hinahanap. Pigil ang hininga niya habang inihahanda ang sarili at iniamba ang hawak na hanger

sa may pinto. Nang marinig na natapat ang mga paa nito sa pintuan ng banyo ay agad niya itong

binuksan at hinampas ng walang habas ang taong nakatayo roon.

“AW!” Sigaw ng lalaki na kanyang tinamaan.

“Walanghiya! Walanghiya! Papatayin kita!” galit niyang sigaw habang patuloy na hinahampas

ito.

“Stop it!” Sigaw ng lalaki.

“Ay! Kairi! Tama na!” sigaw na natilihang si Danica nang makita siya.

“Dali Dan! Hampasin mo! Papatayin ako! Dali!” natatarantang sigaw niya habang sige pa rin ang

paghampas sa lalaki.

“Kairi tama na! bugbog na si fafa Kyro!” sigaw ni Dan na humarang sa pagitan ng dalawa.

“K-Kyro?” aniyang nahinto sa ere ang ihahampas pa sanang hanger. Mula sa mukha ni Danica ay

nalipat ang tingin niya sa lalaking kanina pa hinahampas. Kitang kita niya ang pagngiwi ng mukha ng

binata habang nakahawak sa balikat nitong kanina pa niya hinahampas. “S-sorry.”

“May magagawa pa ba ako?” inis na sabi ni Kyro na tumalikod at tinungo ang switch ng ilaw

upang buksan iyon.

“Nasaan na?” tanong niya na ang tinutukoy ay ang pumasok na estranghero sa kanyang bahay.

“Hindi namin naabutan. Mabuti nalang at dumating kami sa tamang oras ni Kyro bago pa niya

buksan ang pintuan ng banyo mo.” Napatingin ito kay Kyro na hinihinmas himas ang nabugbog na

balikat. “Muntik mo nang gawing imbalido si fafa Kyro.” Napangiwing sabi nito.

“S-sorry na nga.”

“It’s okay, ang mahalaga walang nangyari sayo. Kailangan mo munang lumipat Kairi, you are not

safe here anymore. Kung sino man ang nagtatangka sa buhay mo mukhang desidido talaga itong mawala

ka.” Puno ng pag-aalalang sabi nito sa kanya na hindi iniaalis ang mga tingin nito sa mga mata niya.

“Tama si Kyro sis, napalitan na natin lahat ng locks mo dito pero nakakapagtakang nabubuksan

pa rin ito ng nagtatangka sa buhay mo. Is’nt it strange?” Sang-ayon ng kaibigan.

“Dan… I’m sorry, alam ko sumama din ang loob mo sa akin dahil sa mga nasabi ko –“

“Ano ka ba girl! Hayaan mo na iyon, we are still friends no matter what. Ang mahalaga ngayon

ay ang makalipat ka muna.” Nakangiting sabi nito bago siya binigyan ng mahigpit na yakap. “Doon ka

muna sa bahay tumuloy, hindi kalakihan pero kasya naman tayo.”

“Thank you.” Damang dama niya ang pagmamahal ng kaibigan sa kanya sa kabila ng hindi

magandang nangyari sa pagitan nila. Mula kay Dan ay nalipat ang tingin niya kay Kyro, isang tipid na ngiti

ang ibinigay nito sa kanya. “Thank you.” She smiled. Sakabila ng hindi niya magandang pagpapakita ng

ugali rito ay nakuha nitong tumulong sa kanya sa oras ng panganib.

“No prob. Pero may bayad ang pagtulong.” Napangisi nitong sabi sa huling tinuran.

“WHAT?” nanlaki ang mga mata niya sa narinig. Aba! Ang herodes! Akala niya ay mabait iyon naman

pala ay may bayad ang tulong nito.

“Have a dinner with me tomorrow, bayad ka na.” anitong lumapad ang pagkakangiti.

“What the –“

“Sis pumayag ka na, wawa naman oh, binugbog mo pa.” putol ni Danica sa sasabihin.

“Okay fine.” Aniyang napahinuhod. Kitang kita niya ang pagguhit na pag-asa sa mga mata ni Kyro

habang nakangiti ito at nakatitig sa kanya. What is it with this man? Nabugbog na nga gusto pa makipag-

date sa kanya. Weird! Naisa-isip niyang sabi at napangiti sa kakaibang lalaking kanyang kaharap ngayon.

CHAPTER VII

“SIS, hindi ka naman excited niyan sa date ninyo ni Kyro ha?” mapanukso ang mga ngiting nakapagkit sa

labi ni Danica habang pinagmamasdan siya. She was wearing a haltered black top paired with low rise

skinny jeans, partly showing her skin. Lumabas ang makinis at pantay na kulay niya ng dahil doon. The

low rise skinny jeans also emphasized her small waist and slim figure. Isinuot din niya ang bagong bago

niyang black three inches stilettos at binagayan niya ang kasuotan ng glass beaded earrings and bracelet.

“Pangit ba?”

“Loka! Maganda! Nasobrahan nga yata kasi ngayon lang kita nakitang magsuot ng low rise

skinny jeans. Akala ko ba yaw mo ng skinny jeans?” Nakataas ang kilay nitong tanong sa kanya. “At take

note! Low rise pah!” tila luka lukang sabi nito na tinignan ang kanyang suot.

“Sinubukan ko lang kung bagay.” Depensa niya sa sarili.

“Aminin mo sis, like mo na si Kyro, imagine! Nagpapaka-knight in shining armor ang lolo mo!”

kinikilig na sabi nito na hinampas pa siya ng throw pillow.

“Tigilan mo nga ako Dan, he was just being kind to help me.” Aniya ngunit ramdam niya ang

pamumula ng mga pisngi sa sinabi ng kaibigan. Danica was right; he was her knight in shining armor, ang

lalaking dumarating sa oras na siya ay nangangailangan ng tulong. Kyro’s eyes were the darkest eyes she

had ever seen with lashes that are thick that give a soft feature on those authorative eyes. His nose is

like Edward Cullen’s of the movie Twilight; the contour of his lips seems like its promising eternal

happiness. Pakiramdam niya ay buhay na buhay sa harapan niya ang lalaki, he was even smiling at her.

“Oy sis.” Pabulong na tawag sa kanya ni Dan.

“Yes?” aniyang pumihit paharap dito with a stupid smile on her lips. Sumenyas ito sa

pamamagitan ng nguso nito na may itinuturo sa harapan. Alanganin niyang sinundan ang tinuturo nito;

and there was Kyro, smiling at her like a demigod.

“Kanina pa siya diyan at kanina ka pa nakatanga sa kanya.” Kinikilig na bulong muli sa kanya ng

kaibigan. Pasimple niya itong siniko at ngumiti kay Kyro.

“K-kanina k-ka pa?” nagkakadanta-utal utal niyang tanong.

“Yes. Masyado ka yatang na-gwapuhan sa akin kaya nakatulala ka lang.” anitong hindi pa rin

nawawala ang mga ngiti sa labi. Mayabang talaga hmpf! Inis niyang naisaloob subalit nanatili pa rin

siyang nakangiti. “Shall we go?”

“Ikaw na muna bahala dito Dan.” Pagpaalam niya sa kaibigan na tila nanggigil sa pagpipigil sa inis

sa lalaki.

“Sure.” Kumindat na sabi ni Dan. “Enjoy the night.”

ANG BUONG AKALA niya ay sa imahinasyon lang niya ang nakitang mukha ni Kyro kanina, iyon pala ay

talagang nasa harapan niya na ito. Napangiwi siya, nakakahiya. Ano ba naman kasi ang pumasok sa isip

niya at nagka-ganun?

“You look very beautiful.” Nakangiting inilipat ni Kyro ang tingin nito sa kanya. Nag-init ang

kanyang mga pisngi sa sinabi nito. How could this guy make her feel like a teenager with just a simple

compliment as that?

“T-thank you. You look good yourself.” Tipid ang ngiting tugon niya.

“Good lang?” Napataas ang isang kilay nitong sabi. Aba! At nagreklamo pa?

“And what do you want me to say?” she said sarcastically. Isang malakas na tawa ang

pinakawalan nito.

“Ikaw naman, napakabilis uminit ng ulo mo. Why don’t you just admit to yourself that you like

me as much as I like you?” anitong inilipat sa kanya ang paningin at buong puso siyang pinakatitigan.

“Mag-drive ka nalang, mababangga tayo sa ginagawa mo.” Ibinaling niya ang tingin sa bintana.

“I don’t know why you hate me Kairi. I don’t even know myself since the day I met you.” Halos

pabulong nitong saad na ngayon ay sa daan na nakatutok ang paningin.

With that simple statement Kyro said, she felt her heart beat fast as if it was racing, and her

palm started sweating. Her mind keeps on repeating those lines that Kyro just said. Why does he hate

him? Damn! She does not even really know why! She silently looked at Kyro who is still focused on the

road. This is the very first time she felt this weird feeling she is having and she hopes she’ll soon find out

the reason why.

“I can’t even imagine myself doing such things just for a woman…” Sandali siyang tinapunan nito

ng tingin bago inihimpil ang sasakyan sa isang tabi. “And I just met you Kairi… I know that there’s

something between us that I can’t name yet, but one thing is for sure, I will always be here whenever

you will need me or not.” Pakiramdam ni Kairi ay hinaplos nito ang kaibuturan ng puso niya. Parang

gusto niyang magtatalon sa tuwa at sumigaw sa sinabi nito sa kanya pero pinigilan niya ang sarili. Kung

iyon man ang tinatawag na kilig tulad ng nakikita niyang nararamdaman ni Danica, malamang kinikilig

nga siya sa deklarasyon nito.

“I-I don’t u-understand. Ah… gutom lang ‘yan.” Sa halip ay nasabi nalang niya. What else can she

say? He never asked her of anything!? Ang mga mata nitong punong puno ng sinseridad sa mga sinabi ay

hindi niya matagalan, mahigpit siyang napahawak sa seatbelt pakiramdam niya ay nagsisikip iyon na

hindi mawari. Para siyang nilulusaw ng mga matang iyon ni Kyro. Binabasa ba nito ang isip niya? “L-let’s

go? I-I’m starving.” Pagdadahilan niya upang iwasan ang namumuong tensyon na nararamdaman niya.

“Yah.” Anito na muling ibinalik sa kalsada ang sasakyan.

SA BUONG durasyon ng kanilang byahe ay nakabibinging katahimikan ang bumalot. Ang bawat isa sa

kanila ay nagpapakiramdaman kung paano babasagin ang nakakailang na presensya ng katahimikang

iyon.

Pakiramdam niya ay para siyang sahog sa ulam, halo halo ang kanyang nararamdaman. Dapat ba

niyang paniwalaan ang mga sinabi ni Kyro sa kanya? O pinaglalaruan lamang siya nito? Paano ba niya

paniniwalaan ang isang lalaking kailan lang niya nakilala? Palihim niya itong sinulyapan. He look dashing

on his navy blue polo, she could even smell his perfume from afar. She closed her eyes when she felt

her heart skipped.

“Are you okay?” Basag nito sa katahimikan. Naramdaman niya ang pag-iinit ng kanyang mga

pisngi. Agad niyang imulat ang mata at tumingin rito, pinapanood ba siya nito?

“Y-yah, napagod lang siguro ako.” Pagdadahilan niya. She hopes that he did’nt notice how her

cheeks looked like ripe strawberries.

“Don’t worry, sandali lang naman tayo. After we eat, ihahatid na rin kita.”

Panibugho ba ang nararamdaman niya sa boses nito? Hay… Masyado lang siguro siyang

nadadala sa kakaibang emosyong bumabalot sa kanya at nakakalimutan niyang asar nga pala siya rito

dahil sa taglay nitong kayabangan. Napasimangot siya. She just hopes that this night is’nt a nightmare.

DAIG pa niya ang prinsesa sa pag-aasikasong ginagawa ni Kyro sa kanya. Mula sa pag-alalay nito sa

pagbaba niya sa sasakyan hanggang sa makaupo na sila at makapag – order ng makakain. Ito pa mismo

ang naglagay ng table napkin sa kanyang kandungan at inilalapit ang pagkaing kanilang ini-order. Kulang

nalang yata ay ito na din ang maglagay sa kanya ng kanilang inumin kung hindi lang dahil waitered ang

naturang restaurant.

“I hope you are enjoying this night with me.” Matamis ang mga ngiti nitong sabi.

Bakit pakiramdam niya ay lumulutang siya sa mga ngiting iyon ni Kyro? His smile seemed to

brighten the ambiance more, and his voice seemed like music to her ears. Naloloka na yata siya at kung

anu ano na ang kanyang naiisip.

“I am enjoying.” Nakangiti niyang sagot. Napalunok siya nang makitang titig na titig ito sa kanya.

Hindi yata siya makahinga! Kung lagi niya itong makakasama baka magkasakit siya sa puso!

“Are you okay? You seemed tensed.” Bumahid ang pag-aalala sa mukha nito.

“I-I’m, I’m okay.” Oh dear God! Did she just stammer?

“I’m sorry for the way I acted noong una nating date. It was very rude of me to have treated you

like that. Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko noon kung bakit.” He pause then looked at her eyes.

“Maybe because you look so ravishing that I wanted to get your attention.” She looked ravishing?

Matutunaw yata siya!

“I-It’s okay. Nakabawi ka naman ngayon.” She smiled sweetly. “This place is awesome, and the

food here are really good.” Walang halong pagkukunwari niyang sabi.

“Hindi pa ako lubos na nakakabawi Kairi.” Nakita niyang sumenyas ito sa waiter na nasa malapit

lamang, agad naman tumalima ang waiter na iyon. Nawala sa harapan niya si Kyro at nakita niyang

tinungo nito ang piano na nakalagay sa gitna ng restaurant. Ilang sandali pa ay prente na itong nakaupo

at sinimulang tumipa. Pumailanlang ang napakagandang tugtog mula rito. Beautiful as you! And then he

sang… beautifully. Maang siyang napatitig kay Kyro. He was smiling like hell as his eyes sparkle with

amusement while he was looking at her direction. Mahihimatay na yata siya! Ang malamig na hangin na

nagmumula sa aircoditioner ng naturang restaurant at tila naging blower na yata. Napakainit ng

pakiramdam niya. Damang dama niya ang nagliliparang paru-paro sa kanyang sikmura at pagtadyak ng

sampu yatang kabayo sa kanyang dibdib. Oh God please help her not lose her consciousness!

Naramdaman niya ang pagpapawis ng kanyang mga palad. Ngayon lang may lalaking gumawa sa kanya

ng ganito. And she was now forgetting she hates him.

“This is for you.” Isang pulang tulip ang tangan nitong iniaabot sa kanya matapos nitong

tumugtog at kumanta. And she was speechless! Mabilis ang tahip ng kanyang dibdib, tinatambol ito at

hindi niya makontrol. She felt uneasy and could die any moment. Why this man certainly know how to

melt her heart! And she does not hate him anymore!

“I hope you like it. I chose that song because it fits you perfectly.” Nanginginig ang mga kamay

na tinanggap niya ang bulaklak.

“T- Thank you. Y-you sang well.” She felt her lips trembled.

“Basta para sayo… I can do anything Kairi…” halos pabulong nitong sabi. She felt Kyro’s

forefinger brushed against her chin. Tila libo-libong kuryente ang naramdaman niyang dumaloy mula

roon. It was the sweetest gesture she had received from any man… and truly he made his way through

her heart.

KYRO’S eyes lightened as he looks at her intensely, she can feel so much emotion on those brown eyes

that’s staring at her. Was it love she can feel on those eyes? Or was it only her imagination. Nagyuko siya

ng ulo, hindi na yata niya matagalan pa ang mga titig na iyon ng binata. Baka mahalikan niya ito ng wala

sa oras!Tama na! Nanlalambot na ako!

“I – I think we should be going now.” She hates it whenever she stammers! Halos hindi na nga

siya makapagsalita nabubulol pa siya.

“Yeah, tutal late na rin naman.” She saw him looked at his wristwatch. Hinawakan nito ang siko

niya upang alalayan. And there goes that strange feeling again! Ipiniksi niya ang kanyang braso upang

bitawan nito, but she failed because he held her tightly even more.

“Kairi?”

“Yes?” she looked at him. Her name sounds like a name of an angel just the way he says it.

“Are we –friends?” tanong nito na nakatungo ang ulo habang naglalakad sila patungo sa

sasakyan.

“From now on?” saglit niya itong tinignan, he looked bothered. “Yes.”

“Because… I’ve been thinking about you lately… and i feel that i can’t seem to get enough of just

being like this… being friends is not enough… you very know well what i mean. You’re a smart woman

Kairi.”

And she was speechless again for the second time! Pakiramdam niya ay nalunok na niya ang

kanyang dila. Matutuluyan siyang magiging pipi sa sinasabi ng lalaking ito!

“Do you know… that as time passes by i’m feeling more into you? That… just the sound of your

voice is enough to make me feel… so good.” He paused and looked at her as he held her hand. “I – I

don’t really know how to court Kairi, but I’m willing to do anything just for you…” Du’n bumigay na

talaga ang tuhod niya! Pakiramdam niya ay nawalan iyon ng lakas, mabuti nalamang at naalalayan siya

agad nito bago pa siya mukhang nagno-novena.

“Are you okay? May masakit ba sayo?” punong puno ng pag-aalala nitong sabi habang

nakahawak sa kanya.

“N – Na – Nahi- hilo lang ako.” Sa wakas nasabi din niya! She hates her tongue! Bakit parang

nabuhol yata ang mga dila niya? Magdadahilan na lang din siya nabubulol pa!

“Pumunta tayo sa friend ko he’s a doctor.” Anitong inalalayan siyang makasakay.

“H- huwag na! I’ll be fine.”

“Are you sure?” marahan nitong hinaplos ang kanyang mga kamay na nakapatong sa kanyang

hita. “I’m sorry kung nabigla kita. I just can’t help it anymore.” Malamlam ang mga mata nitong

nakatingin sa mga mata niya. Naramdaman nuli niya ang pagsikdo ng kanyang puso. Aatakhin na ako

sayo! I-uwi mo na ako!

“B-Baka naghihintay na si Dan…” ini-iwas niya ang tingin at ibinaling sa kanyang mga kamay na

hawak nito.

“Yah… Ahm… okay then.” Anitong binitawan ang kanyang kamay. Parang gusto naman niya itong

pigilan. She felt secured just by letting him hold her hand, and it felt good. Maingat nitong isinara ang

pintuan ng sasakyan, bago sumakay sa driver’s seat.

“Thank you for this unforgettable evening with you Kairi… “ Then, she kissed her! She felt numb!

Daig pa niya ang natuka ng ahas. It was actually the second time he kissed her yet it felt the same…

there was something… she knew…

CHAPTER VIII

“UY! Kairi!” kalabit ni Danica sa kanya. Hindi siya umimik pero nilingon niya ito.

“Alam mo sis, mula pa kagabi mukha ka ng luka luka! Eng eng! Krung krung! At tukmol!” anitong

ipinagdiinan ang huling sinabi. Inirapan lang niya ito. Masaya siya. Iyon ang dahilan at wala siyang paki

kahit ano pa ang itawag sa kanya ni Dan. “Hoy! Ano ba? Hindi mo ba talaga ako papansinin? Sayang ang

laway ko ha? D&G ang amoy!”

“Okay okay! Bakit ba?” aniyang itinaas ang mga kamay tanda ng pagsuko sa kakulitan nito

habang tumatawa.

“Sister kanina ka pa nakangiti sa kawalan. Okay ka lang?” nawi-wierdohan na sabi nito na tumabi

sa kanya. “Ano bang tinitignan mo dyan?” anitong nakitingin sa labas ng bintana.

“Wala.” Nakangiti pa rin niyang sagot rito.

“Ano bang nangyari kagabi at nagkaganyan ka na? Hindi ka man lang magkwento.” May

hinampo sa tinig nitong lumayo sa kanya.

“Ala. Kinantahan at tinugtugan lang naman ako ng piano ni Kyro.” Tila nananaginip niyang sabi

na niyakap ang sarili.

“Ayyyyyy! Panalo sis! O tapos?” animo butete sa pagkakilig itong nagpapapadyak.

“Ayun. Basta sa akin nalang ‘yun okay?”

“Ay! Kaasar! Ang damot!” ngumuso ito sa kanya ng pagkatulis tulis, iyong tipong kulang nalang

ay pwede ng sabitan ng kaldero.

“Ano ka ba naman Dan, pagbigyan mo na ako managinip.” Aniyang lumapit dito at matamis na

ngumiti.

“O siya sige, dahil inlove ka na rin lang naman. Fine!” then he hugged her.

Siya? Inlove? Nagkakamali yata ang kaibigan niya ng sinabi. Yes she admits that she is fascinated

by Kyro, and it was her first time to b treated like a real princess in the real sense of the word. But that

does not mean she’s inlove! It can’t be!

“Natahimik ka dyan?” puna ni Dan sa pananahimik niya.

“I’m not inlove Dan.”

“Hay bruha! Eh anong tawag mo dyan?” hinila nito ang buhok niyang nakatali,

“Aw!” napangiwi siya sa sakit. “I’m just fascinated by… by him okey!”

“Fine! i-facinate mo mukha mo!” anitong itinulak siya dahilan upang mapaupo sa malapit na

single sofa.

KAHIT puyat ay maaga pa ring nakapasok si Kyro sa opisina, nakapagkit ang hindi mapalis palis na ngiti

sa mga labi niya. When he kissed Kairi he felt as if he was complete. Ang hindi nito pagtanggi sa iginawad

niyang halik ay ang masl ikinatuwa niya. Somehow he knew their feelings are mutual.

Tahimik siyang pumasok sa kanyang silid nang madaanan ang trashbin at may napuna. May

papel nag iisang papel na nakalamukos roon. He remembered his janitor throwing all the garbage

yesterday, how come there is still one left? Kunotnoong dinampot niya iyon at binuksan.

Bilang na ang oras mo Kairi Martiñez.

Ibigay mo ang nararapat kung gusto mo pang mabuhay.

It was a threat! And it was for Kairi. Paanong napunta iyon sa loob ng opisina niya? At sinong

may gawa nito? Nagdududang napatingin siya sa kabuuan ng opisina. Wala pang ibang taong

dumarating roon maliban sa guwardiya niya sa labas ng shop. Agad niyang tinungo ang guwardiya upang

magtanong. Baka may nakita itong tao na pumasok roon.

“Nestor, may pumasok na ba dito maliban sa akin?”

“Wala pa ho sir.” Magalang na sagot ng gwardiya.

“Sige, sabihan mo ako kung may kahna-hinala kang tao na mapansin.” Bilin niya bago tuluyang

pumasok muli sa loob ng opisina.

Hindi siya maaaring magkamali ng hinala, isa sa empleyado niya ang gumawa niyon dahil may

logo pa ng kanyang shop ang papel na pinagsulatan nito! Marahas siyang napabuga ng hangin. Kung

ganoon, kailangan masabihan niya si Mundo tungkol sa kanyang natuklasan bago pa may mangyaring

masama kay Kairi.

“Thank you for the info Kyro. Magpapadala ako ng tao na susubaybay diyan.” Sagot ni Mundo

nang tawagan niya ito.

“Thanks Mundo. Nasisiguro kong nasa tabi tabi lang ang taong iyon. Balitaan mo nalang ako.”

Pagtatapos niya sa kanilang usapan.

“Good morning sir!” masayang bati ni Amelia na sumulpot.

“Good morning.”

“Ang aga nyo sir ah!” nakangiting sabi ni Amelia na sa hawak niya nakatutok ang paningin. “Ano

‘yan sir? Love letter?” usyosong sabi nito.

“No. You tell me Amelia. Is this yours?” maawtorisadong tanong niya na iniharap dito ang lukut

lukot na papel.

“S-sir? Hindi sir.” Mariing tanggi ni Amelia na bakas sa mukha ang pagkagulat.

“Are you sure?” He was so sure it was Amelia because the trashbin was just beside her table

since she was his secretary.

“Yes sir.” Anitong nakatitig sa hawak niyang papel. “Ano ba kasi ‘yan sir?”

“Nothing.” Ilang sandali pa niya itong pinakatitigan bago nagsalitang muli.

“Tawagin mo ako kapag dumating na si George.” Aniya bago tuluyan pumasok sa loob ng

kanyang opisina.

TATLONG oras na ang nakakalipas ngunit wala pa ring George na dumarating. Inip na tumayo siya at

tinungo ang glass panel window at ibinuka ang blinds niyon upang sumilip sa labas. Kunotnoong

napatingin siya sa kinaroroonan ni Amelia. Tila may ginugupit ito na kung ano sa hawak nitong dyaryo,

bukod pa roon ay may mga magazine din sa ibabaw ng mesa nito. What is she up to?

He can’t come near her, baka mahalata siya nito na nagmamanman at hindi siya makahanap ng

pruwebang magpapatunay na ito nga ang nagtatangka sa buhay ni Kairi. Ahh! Kairi… The thought of her

made him feel like he wanted to go over Danica’s place and gather her around his arms. He closed his

eyes to control the urged of wanting to see her. Why does Kairi had this kind of effect on him? He must

really be insane! Naipilig niya ang ulo upang mapalis ang naiisip.

“Kyro.” Napalingon siya sa pinagmulan ng tinig na pinaggalingan nito. It was George standing

next to him. “Masyado yatang malalim ang iniisip mo?”

“Not really.” Aniyang umupo sa likod ng kanyang desk.

“Amelia told me you wanted to see me.” Anitong naupo na rin sa silyang nasa harapan niya.

“Caleina called me last night; the wedding she is coordinating will be held on Saturday. And I

want you to be in charge on her orders.” Aniyang kinuha ang order form na nasa loob ng clear folder.

“Wait. It’s already Wednesday Kyro, baka hindi umabot iyan? Bakit ba kasi ngayon lang siya

nagsabi?” bakas sa mukha nito ang pagkairita.

“Biglaan daw.” Matabang niyang sagot dito. Minsan gusto na niyang barahin din ng ganoon ang

mga kliyente niya sa tuwing biglaan ang mga orders. Hindi baa lam ng mga ito kung gaano kahirap ang

maghabol?

“Why me? Hindi ba ikaw ang humahawak ng orders ni Caleina? Isa pa, you would’nt want to

disappoint that lovely woman don’t you?” nakangisi nitong sabi na ibinalik sa harap niya ang inabot na

order form.

“I have something important to do tomorrow until Saturday. Besides, you know I need a break

too.” Aniyang ibinalik muli sa harap nito ang papel. “And I swear kapag isinauli mo pa sa akin ang form

na iyan ngayon mawawalan ka na ng trabaho mawawalan ka pa ng kaibigan.” He grinned evilly.

“Fine. But tell me where you at tomorrow.” It was more of a command.

“Why? It’s even none of your business George.” Mas ma-awtorisadong sabi niya.

“Okay then. Nag-aalala lang naman ako pare. You don’t seem like yourself lately. Masyado ka na

yatang busy sa kaiisip kay Kairi.” George said sarcastically.

“Someone wants her dead. Don’t you think I should’nt be worried?” Tama ito, masyado siyang

nag-iisip lately at iyon ay dahil kay Kairi. She seems to have put a spell on him at hindi niya magawang

hindi ito maisip. Sa tuwing ipipikit niya ang kanyang mga mata ay ang mala-anghel na ngiti nito ang

kanyang nakikita. At lalo pang nakadagdag sa kanyang pag-iisip dito ang nangyayari ngayon sa dalaga.

Who wants her dead? And why?

“Kyro.” He looked at George. “See? Nag-iisip ka nanaman.” Bumuntong hininga ito bago

tumayo. “Fine. You really needed a break. Take a vacation, my treat. Huwag ka lang mukhang masisiraan

na ng bait dyan.” Then he left.

NANLALAKI ang mga matang iginala ni Kairi ang kanyang mga mata sa buong kabahayan ni Danica. It

was all in a mess! Tila niransak ang lugar! Basag basag ang malaking salamin na siyang nakalagay sa taas

ng console table, maging ang mga kasangkapan ay magulo. Natumba ang center table at ang mga picure

frames ay matatagpuan sa iba’t ibang bahagi ng sahig!

“DAN! Dan!” malakas niyang sigaw habang tumatakbo paakyat sa kwarto nito. Nang makarating sa silid

ng kaibigan ay wala naman siyang nadatnan. Ang kabang kanina ay unti-unting nabubuhay sa dibdib ay

lalong umigting. Someone took Danica! Iyon ang nagsusumigaw sa kanyang utak.

Nagtatatakbo siyang muli pababa. Who could have done this? Nang makita ang telepono ay

agad siyang tumawag sa mga kaibigan upang sabihin kung anong nangyari. Sana walang masamang

gawin kay Danica ang kung sinuman ang dumukot rito. I can not forgive myself if something bad will

happen to you. Halos maiyak sa sama ng loob. Bakit kailangang umabot sa puntong pati ang kaibigan

niya ay madamay pa?

“Tama na Kairi, Hindi makakatulong ang paghi-histerical mo diyan. Relax. Papunta na kami ni

Yehni dyan.” Sagot ni Cath. Alam niyang nag-aalala din ito gaya niya pero pinananatili lamang nito ang

tatag upang hindi siya bumigay.

“Okay. Hurry.” Aniya bago ibinaba ang awditibo.

Maluha luha siyang napatingin sa kapaligiran. It looks like Danica fought back. She just hopes

that he’s alright… somehow. Humugot siya ng malalim na hininga upang pawiin ang nararamdaman. And

when she opened her eyes, it caught something lying on the carpet. Nilapitan niya ito. Isang papel!

Kailangan pa ba kitang unti untiin Kairi Montañez?

Ibigay mo ang akin, kung gusto mo pang makitang buhay ang kaibigan mo.

The letters were cut out from different magazines and newspapers. And she thought so! May

kinalaman talaga sa kanya ang pagkawala ni Dan. She felt her knees shaking as she sat down on the

floor. She kept staring at the paper that she is holding. Who are you? What do you want? I don’t even

know what you are talking about. Napabulalas siya ng iyak.

“KAIRI!” napayakap agad sa kanya si Cath at Yehni nang makita siya. She felt good somehow when they

hugged her.

“Oh my! This place looks like its been wash out by flood!” Nangigilalas na sabi ni Yehni. “We

need to report this.” Anito.

“I’ll call Kyro.” Cath got her phone dialed.

“It’s okay Kairi, makikita din natin si Dan. He is strong. He always were, remember?” Alam niya

pinalalakas lang ni Yehni ang loob niya. But she really felt guilt eating her. It was her fault. The killer was

only after her.

“S-sandali lang ako umalis Yeh…. Paanong… paanong nagkaganito agad?” she sobbed. She felt so

helpless and hopeless at the same time.

“Papunta na daw si Kyro dito.” Anitong hinaplos haplos ang kanyang likod.

ILANG sandali pa ay nasa harap na niya si Kyro kasama ang kaibigan nitong pinakilala na Mundo. He was

hugging her like there’s no tomorrow why kissing her forehead and she let him, and it felt good more

than ever. She felt secured na and safe.

“Ano pang itinatanga tanga mo diyan?” Asik ni Yehni sa kaibigan ni Kyro na siyang hudyat para

sa kanya upang kumalas sa mga yakap ni Kyro.

“Yehni.” Saway ni Cath.

“Nanonood pa kasi hindi nalang gawin kung may magagawa!” inis na sabi ni Yehni na tinapunan

si Mundo ng masamang tingin.

“They are blocking my way in, and I don’t want to spoil the moment here.” Alamig nitong tugon.

“Tumabi na nga kayo diyan nang matapos na ito at makaalis na!” sita nito sa kanila ni Kyro pero

kay Mundo naman nakatingin. She felt something between the two, for the first time ay ngayon lang

niya nakitang nagtaray ang kaibigan niyang ito. At sa isang guwapong lalaki pa! Naiiling siyang umisod

upang makaraan si Mundo.

“What’s with you?” nagtatakang tanong ni Cath kay Yehni.

“Nothing.” Matabang na sagot nito.

“Yehni, he was helping me okay? Could you just atleast spare the guy?” aniyang hindi nakatiis.

“Fine.” Anitong nagdadabog na umalis.

“Diyan muna kayo. I just have to talk to Yehni.” Paalam ni Cath na sinundan ang nagdabog na

kaibigan.

“ARE you okay now?” Naramdaman niyang muli ang mga braso ni Kyro na pumulupot sa kanyang

beywang. She felt her heart kicked.

“Y-yes, I guess.” Great! At this time of danger she still felt stupid infront of him.

“Huwag kang mag-alala, Mundo is a topnotch agent. We’ll figure out soon where Dan is and

what do they want from you.” Now his hands started caressing her hair. Heaven’s! He smells so manly

that she wanted to kiss him!

“Nothing’s bad is going to happen to you again, as long as I am here.” Halos pabulong nitong

sabi, as his face now are only an inch away. She held her breath and closed her eyes when she felt his

lips started brushing hers. It was like feather, so soft and warm that she cant hep but to respond to his

kisses that starting to deepen. “I’ll keep you safe…” tila paos nitong sabi nang bahagyang inilayo ang labi

nito sa kanya. “Promise.” Dugtong pa nito. And she just stared at him, mermerized by his charm and

kisses…

CHAPTER IX

HANGGANG ngayon ay hindi pa rin makapaniwala si Kairi na nasa tahanan siya ni Kyro. Matapos ang

sandaling pagtatalo dahil ayaw niyang sumama rito ay napahinuhod na rin siya dahil pati ang mga

kaibigan niya’y sumang-ayon na rin sa binata. She sighed. She misses Dan. I hope you’re okay my friend.

“Feel at home.” Narinig niyang sabi ni Kyro na siyang nagpapitlag sa kanya.

“You have a very beautiful house.” Nakangiti niyang sabi habang pinagmamasdan ang kabuuan

ng bahay.

The house was Zen inspired, animo’y nasa loob ka ng isang spa. The clean lines and the simple

furnitures made the house looks elegant. May ilang piraso din ng halaman ang naroon na katabi ng

indoor fountain that made the ambiance relaxing. She also noticed white and black pebbles scattered at

the bottom of the fountain. Ang lahat ng kasangkapan roon ay bumagay sa kulay puting L-shaped sofa

na may throw pillows na kakulay ng kahoy at sikat ng araw. Napaka-elegante din ng salaming tila

kwadro na siyang nakalagay sa accent wall nito.

“Thank you.” His eyes glittered.

“Mag-isa ka lang ba dito?”

“Yes. I value my privacy –“

“Sabi ko naman kasi sayo, I could stay in a hotel. Nakakaistorbo lang ako dito.” Importante pala

dito ang privacy. Bakit kailangang dito pa siya tumuloy? Bahagyang kumirot ang puso niya sa naisip.

“No. That’s not what I mean. I’m the one who insisted you to stay here. Ayoko lang ng maids.”

He said and sat beside her. “You are more than welcome here at my haven Kairi… This house feels like

home now that you’re here… with me.” Nahigit niya ang kanyang hininga. Malapit na siyang maloka!

Tama ba ang naririnig niya? Hindi siguro, imahinasyon niya lang iyon.

“Ang mabuti pa ay dadalhin ko na ang mga gamit mo sa guest room, baka mamaya biglang

magbago ang isip mo at lumayas ka nalang.” Nakangising sabi nito na binuhat ang kanyang mga bag.

“And I don’t want you leave.” Anito bago tuluyang nawala sa paningin niya.

Now she feels like she could stay in his so called ‘haven’ for the rest of her life. Natampal niya

nag sarili. Saan naman nanggaling ‘yun? Masyado na siyang nadadala ng kakaibang emosyong

bumabalot sa kanya, and it’s all because of one man… Kyro Sandoval. She sighed. She can’t believe

herself! Am I falling for you Kyro?

KANINA pa siya pabiling biling sa higaan subalit hindi pa rin siya makatulog. He was only a wall away

from Kairi and that what makes him sleepless. Hindi niya akalaing ganito pala kahirap na nandito ang

dalaga. It’s torturing him! Marahas siyang napabuntonghininga bago bumangon. He needs fresh air!

Pakiramdam niya ay nasu-suffocate siya. Maybe a glass of water would help.

“Kyro?” tila anghel sa pandinig niya nag boses na iyon na tumawag sa kanya. And there he saw

Kairi, standing beside his door looking so damn sexy on her big t-shirt that’s hugging every inch of her

curves. He held his breath and controls the desire to kiss her. He felt the heat that started to rise in him.

“Bakit gising ka pa?” he said in a controlled voice.

“I-I can’t sleep. N-Namamahay lang siguro ako.” Anitong hindi iniaalis sa kanya ang tingin.

From the dim light of the lamp that was only a meter away from them, he saw how her cheeks

turned red. And she it made her looked even more attractive and sexy! God help him fight the urge to

take her right there and then. She smells like the breeze of the morning dew. Sweet. He felt his boxers

started to tighten. “Do you need anything?” pigil ang hiningang tanong niya rito.

“I- Ahm… A-ala naman. S-sige goodnight.”

“Kairi…” She was about to go back to her room, but something tells him he can’t just let her.

Mabilis niyang hinawakan ang braso nito. Maang na napatitig sa kanya ang dalaga. “I can’t sleep too.”

Napakalambot at napakakinis ng kutis nito, animo’y nang-e-engganyong damhin iyon. And he is more

than tempted to do so.

KYRO’S hands made her felt weak. Ilang boltahe ba meron ang kidlat? Daig pa yata niya ang tinamaan

niyon sa tindi ng nararamdaman niya. Hindi niya akalaing gising pa ito sa alanganing oras na iyon. Hindi

siya makatulog kaya naisipan niyang magpahangin muna sana sa nakita niyang back garden nito, sa halip

ay ito ang nakita niya. At hindi niya maintindihan ang sarili kung saan siya nakakuha ng lakas ng loob

upang tawagin pa ito.

Napalunok siya nang makitang ang nang-aarok na titig nito. Para siyang hinihipnotismo ng mga

mata nitong tila binabasa ang kanyang pagkatao. Her heart started doing cart wheel when he drew

nearer. She could almost hear him breathing hard. Dyosme! ‘Wag kang bumigay Kairi! Sigaw niya sa

sarili, pilit na kino-kontrol ang init na gumagapang sa kanyang buong pagkatao. How can this man make

her feel weak and so alive at the same time by just being near her? She felt a sudden jolt when she felt

his lips brushed against her.Bakit ganu’n? Sa halip na lumayo siya dito ay ipinikit pa niya ang kanyang

mata. Para siyang nasa ulap, lahat ng pag-aalinlangan niya ay kinain ng kanyang nararamdaman. It was

hell good that she does not want to wake up if this is only a dream.

When his kisses started to deepen, she never hesitated to respond. And men! Did she wanted to

die! His hand cupped her face while the other starting making its way down on her waist, inching her

closer to him, making her feel how much he wanted her. Pero imbes na mag-alangan ay hinayaan niya

ito at tila may kusang isip na nanguyapit ang mga braso niya sa leeg nito, telling him not to stop.

Nagdedeliryo na yatang talaga siya dahil napakainit ng kanyang pakiramdam. “I want you

Kairi…” paos nitong bulong sa pagitan ng paghalik sa kanya. Nais niyang tumutol, hindi pa siya handa sa

ganoon! Ni wala man lang silang relasyon! But instead of saying those, she heard herself moan. Now

where on earth did that came from? “Tell me you want me too…” narinig niyang muli nitong sabi.

“Because I wanted you so badly…”Para siyang dinagukan sa narinig. She couldn’t! And she wouldn’t!

Hirap man ay nagawa niyang itulak ito. Nalilito ang mga matang napatitig sa kanya si Kyro.

“I-I’m sorry. I-I can’t.” pilit niyang inilayo ang katawan rito gamit ang kanyang mga braso. But she

felt so weak that it lacks enough strength for her to get away from him. Her mind is telling her to run but

her body wouldn’t do so. His eyes still buried on hers begging her not to. Lalo siyang nanlambot, her

heart is spinning like a wheel. She could feel the tumping of it as it beats so fast like it was racing. Then

slowly… gently he kissed her again. And this time she knew that any protest her heart would shout

wouldn’t be heard, for she gave up all the hindraces she felt. Pagbibigyan niya ang katawan… ang

kanyang puso… kung ito man ang mangyayari? Then she’ll let it be.

HINDI na niya malaman kung paano sila nakapunta sa loob ng kwarto kung saan siya nakalaang matulog.

All that she knows right now is that they were both naked like the day they were born. Kyro’s hands are

driving all the hell out of her, for every inch of every part of her seems like burning. Yes. Burning with

desire. She arched her body, whenever she felt his lips on her skin kissing and tasting every bit of her.

Moaned for every passionate movement he was making. And she was delirously surrendering

everything to him. She sucked her breath when he started making his way through her. Pain sliced in

between her thighs as she gripped the sheet so tight she thought she’s gonna die. He drove slowly,

gently, trying to ease all the pain she’s feeling. And they both dance with it… in a music that only both of

them could. In a song that only their hearts knows. It was heavenly even if it hurts…

NAGISING siyang dama ang sakit ng nasa gitnang bahagi ng kanyang katawan, pero hindi niya ininda

iyon. Ibiniling niya ang mukha sa direksiyon kung saan nakahiga si Kyro matapos ang mainit na sandaling

iyon ng buhay niya. But to her disappointment he was not there beside her already. Niyakap nalang niya

ang unang ginamit nito upang ibsan ang nadaramang kahungkagan, it’s smelled masculine. She closed

her eyes when she felt the heat starting to conquer her again. Kyro’s warm body on top of her made a

tingling sensation that she never thought she had. She smiled. Strange. How could Kyro easily make her

feel this way just by thinking of him.

She stood up when she smells food. Naramdaman niya ang paghapdi ng sikmura. Tinignan niya

ang relong nakapatong sa sidetable. It’s already past nine in the morning. Kaya naman pala. Nakangiting

tinungo niya ang banyo upang maligo. She wanted to look beautiful in Kyro’s eyes. Funny. Kung dati ay

inis na inis siya sa kayabangan nito dahil akala mo diyos ang tingin sa sarili, ngayon naman ay nahihibang

na yata siya dito.

Makailang ulit pa niyang tinignan ang sariling repleksiyon sa salamin. She could not believe her

eyes what she’s seeing. She looks blooming! Ganito ba talaga pagkatapos ng isang pagniniig? She smiled

at the thought. In just a night she felt so complete for the first time in her whole life. And now… she

admits, she had really fallen badly for Kyro. Really bad that if ever he’s going to ask her if she loves him,

she’ll definitely say yes.

Napabuntong hininga siya. Napakabilis ng mga pangyayari, at hindi siya makapaniwalang sa

isang iglap din ay mahuhulog siya ng ganito. Tama nga si Cath sa sinabi nito. ‘Hindi mo talaga akalain na

darating ang pag-ibig kahit sa pinaka-inconvenient na pagkakataon.’ And she was right! Because here

she is looking at her own refelction in the mirror smiling stupidly.

“GOOD morning.” Malamig na bati ni Kyro sa kanya nang makita siyang pumasok sa dining area.

Kasalukuyan nitong inihahain ang mga niluto sa lamesa.

“Maaga ka yatang nagising.” She smiled sweetly sa kabila ng pakiramdam niya ay ayaw siya

nitong makita.

“I have to get up early. Marami pa akong kailangan gawin sa shop.” He got his coat that was in

the chair and put it on. Shop? Grand opening nga pala ng flower shop niya bukas!

“Grand opening nga pala ng flower shop ko bukas, I’m inviting you to co –“

“I can’t.” He shut her out. What happened? After last night she thought it will be the start of

their good relationship. Did the spell just break? She was sure that what happened is’nt a dream, she

could still feel the ache in between her. Piniga ang puso niya nang makita sa mga mata ni Kyro ang

walang kasinglamig na yelo nitong tingin sa kanya.

“Because you will not go either.” Dugtong nito na nagpasiklab sa sakit upang maging galit niya sa

binata.

“What?” kontrolado ang mga boses niya. She was sure he got the message that he couldn’t just

dictate what she would do.

“You will not go.” Ulit nito na hindi man lamang tumitingin sa kanya.

“You don’t have the right to tell me what to do! Importante sa akin iyon. You can’t just keep me

here!” kulang nalang ay hambalusin niya ito ng nakita niyang vase na malapit sa kanya. Habang ito

naman ay tila balewalang nilagpasan lamang siya at tinungo ang direksiyon palabas ng bahay. “Kyro!”

But he was deaf.

“Lalabas ako dito and there’s nothing you could do!” sigaw niya. Siguro naman ngayon ay narinig

na siya nito dahil humarap na ito sa kanya.

“If you could get through Resty go ahead.” Iyon lamang at tuluyan na itong lumabas.

Kung inaakala nitong madali siyang matatakot sa aso nagkakamali ito. Dog lover yata siya! Inis

na napabuga siya ng hangin. She can’t believe this man is that unpredictable. Masama ang loob na

nagmartsa siya pabalik ng kwarto upang makapagbihis. Lalabas siya at wala itong magagawa.

Hindi niya maintindihan kung anong klaseng hangin ba ang pumasok sa utak nito at ayaw siyang

palabasin. She can very well take care of herself, alam nila Danica iyon. Danica… guilt started flooding

her. Kung hindi dahil sa kanya hindi ito mapapahamak. At ang mas masakit ay wala siyang magawa

upang tulungan ang kaibigan.

Bago siya lumabas ay napatingin siya sa kama kung saan naramdaman niya na isa siyang ganap

na babae, naroon pa ang bakas nito. How could he be so cold? Sampung karayom ang naramdaman

niyang tumusok isa isa sa kanyang puso. Paano nito nagagawang makitungo sa kanya ng ganoon kalamig

samantalang… they had just made love last night and experience how love really works? Tears starting

to make their way down to her cheeks when she wipes them. How could she feel so inlove yet broken?

Huminga siya ng malalim upang pigilan ang mga luhang nais na namang tumulo sa mga mata niya.

Gustong gusto niya ito tanungin kanina lamang kung anong nangyari? Kung bakit ba tila ibang

tao na siya ngayon sa harapan nito? Was it because she already gave herself up? Napaka-pathetic pala

niya kung ganoon, dahil ibinigay niya ang isang bagay na iniingatan niya para lamang i-trato ng katulad

lamang ng mga babae nito. She sobbed. Stupid me for believing in you!

“ANONG balita Mundo?” Mahigit kalahating oras din siyang naghintay sa coffee shop kung saan sila

magkikita ng kaibigan nang dumating ito.

“Give me the magazines and newspapers you said Kyro. Hindi tayo pwedeng basta na lang mag-

conclude.” Anitong hinigop ang kapeng hawak.

Ipinatong niya ang mga sinabi nitong magasin at dyaryo sa harap nito. “There’s no need dahil

dinala ko na.”

“Mabuti para mapadali tayo.” Kinuha nito iyon at inilagay sa dala nitong bag. “Regarding Amelia,

hindi totoong Amelia ang pangalan ng sekretarya mo Kyro.”

“Paanong –“

“Her name is Celeste Mabaran.” Ibinaba nito ang hawak na kape. “Hindi ko alam kung paano

siya nakaligtas sa masusi mong pagpapa-imbestiga sa mga tao mo, but it could only mean one thing,

she’s hiding something.”

“Shit!” Naisuklay niya ang mga daliri sa buhok sa lubos na pagkabigla. Paano nakalagpas sa

kanya iyon? Sigurado siyang kumpleto ang lahat ng dokumento ng mga emplyado niya upang walang

aberya sabackground investigation!

“Sa ngayon ay iyon palang ang nasasagap namin. I’ll just call you after I’m done with this.”

Anitong ang tinutukoy ay ang nilagay sa bag kanina lang. “My men are not yet done gathering

information about Celeste, baka mamaya lang o kaya ay bukas may ibabalita na ako sayo.” Anitong

dinukot sa bulsa ang teleponong tumutunog.

“Yes.” Napansin niyang nangunot ang noo ng kaibigan nang ma-bosesan ang nasa kabilang linya.

“Fine! Huwag kang pumunta kung ayaw mo, but I’ll make sure you’ll never gonna have a job

anymore.” Asik nito sa kausap. He could see his friend’s temper rising up.

“Damn woman!” Inis nitong sabi na ininom ang natitirang kape sa tasa nito nang matapos ang

pag-uusap. So it was a woman.

“Now that’s new.” Natatawa niyang sabi. Ngayon lang yata niya nakitang nag-init ang ulo ng

kaibigan dahil lang sa isang babae. He always settles things calmly and known him for being cool

headed. “Who was that?”

“Who?”

“The woman who just made your day.” Ngingisi-ngisi niyang biro.

“Your Kairi’s friend.” Matabang nitong sagot.

“Cathy? She’s getting married pare.”

“No. The other hard headed one.” Bakas sa mukha nito ang matinding pagkainis.

“Oh, Yehni.” Tuluyan na siyang tumawa. So now his friend is falling for Yehni. He grinned.

“Brat!” galit na sabi ni Mundo.

CHAPTER X

ISANG malalim na buntonghininga ang pinakawalan ni Kairi bago niya dahan dahang binuksan ang pinto.

Nagrerebelde man ang puso niya sa gagawing pag-alis ay mas nanaig pa rin sa kanya ang kagustuhang

pumunta sa shop na ilang araw niyang napabayaan. Mabuti nalang at nandyan ang mga kaibigan niyang

umaayos niyon kahit windang siya.

Maingat siyang humakbang palabas upang hindi makalikha ng ingay na maaaaring marinig ng

asong si Resty. She closed the door silently and prays that the dog is sleeping.

“Miss Montañez.” Muntikan na siyang mahulog sa tatlong baitang ng hagdan ng front porch sa

malaking boses na narinig niya.

Lukot ang mukhang hinarap niya ang pinanggalingan niyon. And there stood a man she thinks

was more than six feet towering over her, looking so gorgeous. Maang siyang napatanga rito. May iba pa

palang gwapong nilalang bukod kay Kyro. She grinned.

“Miss Montañez.” Ulit nito.

“Yes? Do I know you?”

“I’m Resty, Kyro hired me to look after you.” Whaat?? Aba! So, tao pala ang Resty na tinutukoy

nito. Ang buong akala niya kasi ay isang imported breed na aso ang tinutukoy ng binata sa kanya. Well,

not bad for a rare breed, hindi nga lang ito aso. Napangisi siya. “Ibinilin sa akin ni Kyro na huwag kitang

hayaang makalabas ng bahay na ito. So, if I were you, better head back if you don’t like me to do it for

you.”

Aba’t antipako! Inismiran niya ito. Mukhang hindi nga siya makakalusot sa king kong na lalaking

ito. But she’ll make sure na babagsak ito. Napangisi ulit siya sa naisip. Yes, babagsak ka sa sahig. Then

she head back inside.

MULA sa coffee shop ay nagtungo na siya sa shop. Hindi pa rin mawala sa isipan ang mga katanungang

gumulo sa kanya. Ano ba talaga nag pakay ni Celeste a.k.a. Amelia? Pakiramdam niya ay nauubusan na

siya ng panahon upang makasigurong ligtas si Kairi. Dan is missing, batid naman niyang ginagawa ng mga

tao ni Mundo ang lahat ng maari nilang magawa upang makita ito. Pero hindi pa pa rin maalis sa kanya

ang takot nab aka isang araw ay si Kairi naman ang mawala. Hindi ko kakayanin. Napatiimbagang siya sa

naisip.

“Sir, ito na po ‘yung kape ninyo.” Magiliw na bungad ni Amelia. Tinignan lamang niya ang

inilapag nitong tasa sa kanyang harapan.

“Tapos na ako magkape Amelia, salamat.”

“Sige sir, sa labas lang po ako kung may kailangan kayo.”

“Amelia.” Muli niyang tawag dito nang makitang papalabas na ito ng pinto. Huminto ito at

muling tumingin sa kanya. “Take a seat.” Agad itong tumalima.

“Sir?”

“Tell me. Sino ka?” alam niyang hindi dapat malaman nito na ini-imbestigahan ito but he could

not help himself not to ask.

“Sir?” Ulit nito na tila naguguluhan sa tanong niya.

“Sino ka talaga Celeste Mabaran? Anong pakay mo?” Pigil ang galit niyang tanong.

“Hindi ko kayo maintindihan Sir Kyro.” Napansin niya ang biglang pag-ilap ng mga mata nito.

“Really? Magsalita ka na Amelia, or Celeste, dahil ilang araw ka ng under surveillance.”

Naikuyom niya ang mga kamao sa pagpipigil na hindi ito sakalin sa galit na nararamdaman. How could a

woman like Amelia do something as evil like that?

“S-sir –“

“Magsalita ka or you will see yourself inside the cold bars of precinct for falsification of

documents.” He gritted his teeth. Yumuko ito at huminga ng malalim bago muling inaangat ang paningin

sa kanya.

“Hindi ko alam ang sinasabi ninyo. Kaya ano ang sasabihin ko? At wala akong ginagawang labag

sa batas kaya bakit ako makukulong?”

“Natuklasan ko na ang ginagawa mong pang-uumit dito Amelia at may ebidensya ako. Kaya kung

ako sayo huwag kang pakakasigurong hindi kita kayang ipakulong.” Nanlaki ang mga mata nito sa

narinig.

“Ano ang kasalanan sayo ni Kairi Montañez? Bakit mo pinagtatangkaan ang buhay niya?” He has

to do this now. Dahil maging siya ay nahihirapan na rin sa dalaga. He does not want Kairi in his house.

Pero bago iyon ay kailangan muna niyang ayusin ang mga dapat.

“Kasalanan?” Malakas itong tumawa. “Bakit naman ninyo naisip na may kasalanan sa akin si

Miss Kairi Montañez? Dahil ba malandi siya?” Nag-uuyam na sabi nito bago muling tumawa. Rumehistro

sa mga mata ang nagbabagang galit. He can sense danger in her.

“Don’t you ever dare to say that again!” Malakas niyang pinukpok ang lamesa. Pero hindi man

lang natinag ang babae, sa halip ay ngumisi lang ito. God help him pero hindi na yata niya kayang pigilan

ang sariling hindi pilipitin ang leeg ng kausap. He can see pure evilness in her eyes glittering.

“Huwag mong hintayin na pilipitin ko ang leeg mo Celeste! Dahil sa oras na may mangyari kay

Kairi sisiguraduhin kong hindi nga kita ipapakulong, pero mapapatay kita.” Punong puno ng galit niyang

sabi. And he will surely do that sa oras na kantiin nito ang dalaga.

Mataman niyang pinagmasdan ang kakaibang reaksiyon ng babae, mula sa pagiging mailap ay

naningkit iyon at nagbabadya ng panganib. Ang mga ngiti nito dati, ay tila may pangil na. “Magaling ka

Kyro Sandoval.” Pumalakpak na sabi nito. “Iba talaga ang nagagawa ng pag-ibig, tulad ng pag-ibig na

iniukol ng asawa ko sa naging kabit niyang si Kairi.” Hindi makapaniwalang napatayo siya sa narinig. Si

Kairi naging isang kabit? Nagtatanong ang mga mata sa kung tama ang kanyang narinig.

“Tama ka. Ang tunay kong pangalan ay Celeste Mabaran, married to Adan Mabaran who

happened to be Kairi Montañez boyfriend. May isang taon na ang nakakaraan mula nang mamatay ang

asawa ko.” Mapait itong ngumiti.

“Mahal na mahal ko siya. But sadly hindi nawala ang pagiging palikero niya, nagkaroon siya ng

maraming babae. I ruined all of them. Then I found out about Kairi, nag-iba kasi ang pagtingin niya sa

akin mula nang maging girlfriend niya ang babaing iyon.” He saw a flash of danger in her eyes as she said

Kairi’s name. “Natakot ako. I told Adan to stay away from her kung ayaw niyang patayin ko ang babaing

‘yun.” She grinned evilly. “And he did. Akala ko okay na ang lahat, na sa akin na muli siya. Pero

nagkamali ako, nasa akin nga siya, katawan lang pala. Dahil naiwan ang puso at utak niya sa Kairi

Montañez na ‘yun!”

“Nakiusap siya sa aking huwag saktan si Kairi, tinanggap ko, because he is dying dahil sa sakit na

cancer of the bone. Pero ang hindi ko matanggap, na hanggang sa huling hininga niya ay pangalan ni

Kairi ang tatawagin niya at hindi sa akin, samantalang ako ang kanyang asawa at ang kanyang kasama

hanggang sa huli. I swear I would do anything I can para iparamdam kay Kairi ang sakit, I want her dead

pero hindi ko kaya. Tao pa pala ako at may konsensya. And all that I can do is to threaten her.”

“Oo inaamin ko, ako ang nagpadala sa kanya ng inaagnas na palaka sa halip na ang iniutos ninyo

sa akin. Gusto kong mamatay siya sa takot, makunsensya na may isang nagmamahalang pamilya na

sinira niya –“

“Wala siyang alam tungkol diyan.” Pagtatanggol niya sa dalaga.

“Kung talagang matalino siya, magtatanong siya sa iba tungkol kay Adan!” Galit nitong sigaw sa

kanya. “Masyado siyang malandi, dahil pati ikaw na natutunan ko ng mahalin ay sa kanya naman ngayon

nahuhumaling. How ironic!” she said sarcastically. “Hindi ko akalaing makikita ko siyang muli nang dahil

sayo.” Kitang kita niya ang pagningning ng mas nanganganib pang buhay ni Kairi sa mga mata nito. Ang

Amelia na kanyang kilala ay nabalutan na ng isang madilim na pagkatao, ng isang kahapon nito. Natakot

siya, hindi para sa sarili kundi para sa babaeng nagpabago ng buhay niya.

NGINGISI-NGISI si Kairi habang tangan ang tray ng pagkain. Sigurado siyang magugutom si Resty sa

amoy ng pagkaing niluto niya. It’s her specialty. Chicken Pastel, now improved with Zolpidem. Mabuti

nalang at nakapagdala siya niyon, it’s her medicine for her insomnia. Ngayon sigurado siya na

mapapabagsak din niya sa sahig ito gaano man kalaki si Resty.

“Hi again Resty.” Magiliw niyang bati.

“Miss Montañez –“

“Alam kong hindi ka pa kumakain ng lunch kaya naman naisipan kong ipagdala ka nitong niluto

ko. It’s my specialty.” Yari ka sa akin ngayon! SIguradong hihilik ka ng kasing lakas ng busina ng barko

matapos mong kainin ito.

“I’m sorry to disappoint you Miss Montañez, may dala akong baon at kumain na rin ako.”

“You could have atleast taste it.” Nang-eenganyo niyang inilapit rito ang dala. Tikman mo na!

Sigaw niya rito sa isip.

“No thank you.” Mariin nitong tanggi. Kainis! Nakakagutom ang amoy ng kanyang niluto at

sigurado siya doon. Nakita niya itong napalunok nang malanghap nito ang niluto niya. Paanong hindi ito

tinablan?

“Sigurado ka?” pagbabakasakali niyang muli. Tikman mo na! Ang hirap hirap magluto eh! Kulang

nalang yata ay ipagduldulan niya rito ang pagkain.

“Yes. But thank you.”

INIS na inilapag ni Kairi ang tray sa dining table. Sayang naman. Umupo siya at nakapangalumbabang

tinitigan ang pagkain. Ano na ang gagawin ko sayo? Napangisi siya. Alam ko na! Yeeba! Makakaganti na

din ako! Ha-ha!

“Cath?” Tinawagan niya ang kaibigan. Kailangan na niya ng tulong, ilang oras nalang ang natitira

at grand opening na ng shop niya.

“O, kumusta naman ang bagong Mrs. Sandoval?” hindi man niya nakikita ay alam na alam niyang

nakangisi ito.

“Bruha! Hindi iyan ang itinawag ko sayo. Bukas na ang grand opening ng flower shop ko. Buti

nalang at may nakuha si Yehni na supplier ng bulaklak –“

“Ano naman ang problema?” singit nito.

“Hindi ako pinayagan ni Kyro lumabas.” napabuga siya ng hangin. She still can’t believe that he is

going to manipulate her. Isang malakas na tawa ang isinagot sa kanya ng kaibigan.

“Wow! And you’re letting him do that? That’s new.”

“No. Pero wala akong magawa kasi nag-hire siya ng taong magbabantay sa akin.” Lalong

lumakas ang tawa ng kaibigan sa sinabi. Kung katabi niya ito baka nasakal na niya sa inis. Nakuha pang

tumawa samantalang heto siya at namo-moblema. “It’s not funny Cath!” asik niya dito.

“I know, because it’s sweet!” tila nai-imagine pa niya ang kaibigan na kinikilig.

Sweet? Ano naman ang sweet doon? At kelan pa naging sweet ang mabilanggo? Napasimangot

siya. Kapag hindi pa tumigil ito ay si Yehni naman ang tatawagan niya. Naiinis na siya dahil hindi nito

sineseryoso ang sinasabi niya. “I’m serious!”

“Okay okay. Ano naman ang magagawa ko diyan?”

“I want you to help me.” Halos pagmamakaawa niya sa kaibigan.

“Paano?” tanong nito. Narinig nalang niya itong biglang napamura.

“Bakit Cath?” Napakunot-noong tanong niya.

“I’ll call you later sis, papatay muna ako ng babaeng malandi!” Then she heard a busy tone. She

sighed. Now she’s back to square one.

She dialed Yehni’s number, hoping she could help her out. Pero hindi nito sinasagot ang

cellphone nito. Inis na naihagis niya ang telepono. Nakita niyang naghiwa-hiwalay iyon nang tumama sa

sahig. Ay tange! Paano na ako tatawag ng tulong? Muli niyang pinulot ang mga parte ng cellphone at

muling ibinalik sa dali. Please work. She prays as she press the on button. Nakahinga siya nang maluwag

nang makita niyang umilaw ito.

KANINA pa siya hindi mapakali. Alas onse na ng gabi ay hindi pa rin dumarating si Kyro. Nasaan ka na

ba? Naku mababatukan talaga kita Kyro sa oras na dumating ka! Mukha na akong tanga dito sa

kakahintay sayo. Tama na! Hindi na ako makakatagal pa. Dahan dahan siyang sumilip sa labas ng pinto

kung saan naroon si Resty. Agad naman itong tumayo nang makita siya.

“Miss Montañez –“

“Wala pa ba si Kyro?” aniyang lumapit rito.

“Katatawag lang niya. Hindi daw siya makakauwi ngayon.”

“What?? At hindi man lang siya tumawag sa akin?” masama ang loob na napasimangot

siya.Napakamaalalahanin mo talaga Kyro! Hmpf!

“Nag-aalala ka sa kanya?” sumilay ang mga ngiti nitong tanong sa kanya.

“Hindi! Bakit naman ako mag-aalala? Ano ko ba siya?” Nakuuu! Gagawin kitang kulugong Kyro

ka kapag hindi ka nagparamdam sa akin.

“Defensive!” natawang bulalas ni Resty sa kanya. Marahas siyang napalingon.

“Hindi!” ismid niya dito.

“Kung hindi, bakit hindi ka pa natutulog? Kanina ka pa palakaad lakad sa living room, at bakit

kailangan nga ba niyang tumawag sayo kung hindi ka nag-aalala? Ano mo nga ba siya?” tuloy tuloy

nitong litanya.

“At kailan ka pa naging madaldal?”

“Kapag hindi ako pinagtatangkaang takasan at hindi pinagtatangkaan ng masama.” Kumindat

ito. Gwapo talaga ang king kong! Kung hindi lang siguro ako na-inlove kay Kyro nahulog na ang panty ko

sayo. Napangiti siya sa naisip.

“He’ll be here tomorrow before you know it. Matulog ka na dahil late na. You woul’nt like him to

see your eyebags bigger than your face.” Malakas itong tumawa sa sinabi. Nahawa na din siya sa

nakakaaliw nitong pagtawa.

“Yeah. Sige, mauna na ako sayo.” She stood up and headed for the door. Pero bago siya

pumasok roon ay muli niyang sinulyapan si Resty. “Resty?” Lumingon ito sa kanya. “Thank you.” He just

smiled and waved.

“KYRO, Amelia can’t do any harm now. Matapos mo akong abisuhan tungkol sa mga ginawa niyang

pang-uumit sa shop at sa mga pagbabanta niya kay Kairi ay nadampot na siya kaagad ng mga tauhan

ko.” Muli siyang nakipagkita kay Mundo para sa malaman ang progress ng kaso ni Kairi.

“Thank you Mundo.”

“Pero may isa pa tayong problema.” Inilatag nito ang isang green folder sa kharapan niya.

“Buksan mo at alamin mo.” Kunotnoo niyang kinuha iyon at binuksan.

“That is Lance Justero.” Turo nito sa litratong nakapaloob doon.

“And what has this got to do with me or Kairi?”

“Nakalimutan mo na ba? Iyan ang pumasok sa bahay ni Kairi at nagtangka sa buhay niya? Tignan

mong maigi ang litrato.” Medyo luma na nga iyon dahil bata bata pa ang itsura ng tinutukoy nitong

Lance. Napakunotnoo siya, he seemed familiar.

“Bakit Kyro?” Napansin nito ang reaksiyon niya.

“Parang – parang familiar kasi.” Imposible! Masyado itong bata kumpara sa kakilala niyang iyon

kaya malabong ito iyon.

“Basahin mo ang profile na nasagap naming sa susunod na pahina.” Untag ni Mundo. Binuklat

niya iyon. Ang kunot na noo ay napalitan ng pagkabigla. “P-pa – paanong?” Buong pagtatakang

napatingin siya kay Mundo.

“Yes, Kyro. Lance Justero is Kairi’s unknown brother.” Para siyang nabingi sa narinig. May

kapatid ito at hindi nito alam iyon? Ano pa bang sikreto mayroon ang pagkatao ni Kairi na hindi niya

alam? At bakit nito pinagtatangkaan ang buhay ng sariling kapatid?

CHAPTER XI

“KUMUSTA hija?” ang baritonong boses ng ama mula sa kabilang linya ng telepono ang narinig niya.

“Daddy.” nagsimulang mag-unahan ang mga luha niyang bumagsak. Sa ilang taon nilang

pagkakahiwalay at ilang buwang hindi pagkikita hindi maiaalis sa kanya ang matinding pagkasabik dito.

“How are you? I heard what happened.” Dama niya ang pag-aalala sa boses nito.

“You knew –“

“Sinabi sa akin ni Cath.” Tumikhim ito nang hindi siya umimik. “Why didn’t you call me? I should

have go there para ma-protektahan kita.” Bumigay na ang puso niya. Ang tahimik na pagluha ay nauwi

na sa hagulhol. Tama ito. Kung narito ang daddy niya tiyak na hindi siya nito papabayaan.

“I don’t want you to worry about me.” Humugot siya ng malalim na hininga upang pigilin ang

pag-iyak. She has never been like this to her dad. Tanging sa mommy lang niya siya umiiyak sa tuwing

may problema siya. But this is different, and she needed him more than anyone else.

“Darating ako diyan in three days, then we’ll fix everything.” He said assuring her. Gumaan ang

pakiramdam niya sa mga sinabing iyon ng ama. Now atleast she knows that he is still there for her.

Ngayong darating na ang ama niya ay wala ng dahilan upang manatili pa talaga siya sa bahay ni

Kyro. Malungkot siyang napangiti. She will keep all the memories of Kyro in her heart. Kahit sa

napakaiksing sandali ay nagkasama sila, hindi man masasabing sa isang relasyon, sapat na sa kanya ang

nakapiling niya ito.

Speaking of Kyro. Nasaan na ba iyon? Gumuhit ang pag-aalala nang maalala ito. Ang sabi sa

kanya ni Resty ay darating ito kinabukasan pero manananghalian na ay wala pa rin ito.

Mabilis ang mga kilos na tinungo niya ang front porch na kinaroroonan ni Resty. Alam niyang

may nalalaman ito kung nasaan si Kyro.

“Miss Montañez –“

“Si Kyro?” putol niya dito. Nakita niya ang pagsilay ng malisyosong ngiti sa sulok ng labi nito.

“What?” naiirita na siya at nag-aalala nakukuha pa nitong ngumiti.

“Wala.”

“Wala? Wala pa si Kyro?” napataas ang isang kilay niya. Saan namang lupalop iyon nagtungo? “I

have to go home now Resty. Darating na ang daddy ko, kailangan makapag-ayos man lang ako ng bahay,

he’s staying with me.”

“I’m so sorry Miss Montañez but I will not allow you to leave.” Ang mga ngiti nito ay dagling

napalis nang marinig ang kanyang sinabi. “Dumating si Kyro kanina natutulog ka pa.”

“Magkano ba ang ibinayad niya sayo? Dodoblehin ko paalisin mo lang ako.” Nauubos na ang

pasensya niya kay Resty, lalong lalo na kay Kyro. Ang kapal ng mukha nitong iwan nalang siya kasama

ang king kong na ito na hindi man lamang nakuhang magpakita sa kanya.

“I’m sorry Miss Montañez, I’m not being paid. I’m just giving my friend a favor.” Muling bumalik

sa mga labi nito ang mapanuksong ngiti. Ang nakataas niyang kilay ay umabot na yata hanggang kisame.

Hindi ito binabayaran ni Kyro? Napakaswerte naman nitong magkaroon ng isang kaibigang katulad ni

Resty. But she needed to go, and she will do anything just for Resty to let her leave. Kung kailangan

niyang umiyak at maglupasay ay gagawin niya para lamang payagan siya nito.

“Wala siyang karapatang gawin ito.” Her eyes started to water. “Bakit ganyan kayong mga

lalaki? Matapos ninyong makuha ang gusto ninyo ay may karapatan pa kayong saktan ang damdamin

namin? Isn’t that too much?” Naramdaman niya ang pagtulo ng likido mula sa kanyang mga mata. It was

real, she was hurting. She doesn’t care if she looked stupid infront of Resty, sasabog na ang sakit sa

puso niya. It’s slicing her into pieces giving her so much pain she can no longer hide.

“He is doing this because he loves you. Alam natin na may nagtatangka sa buhay mo, and he

can’t afford to take chance.” Lumapit ito sa kanya at kinabig siya. Dama niya ang sinseridad nito, and she

was thankful how the way Resty comfort her, it somehow eases the pain she is having.

Isang malakas na tikhim ang nagpahiwalay sa kanila ni Resty. It was coming from Kyro standing

only a few meters away, looking dangerously. Matalim ang tingin nito kay Resty na tila ba anumang oras

ay sasagpangin niya ito. Napatingin siya kay Resty na ngayon ay nakikipagtagisan ng tingin. What’s going

on? Nais niyang itanong, pero nanatiling nakapinid ang kanyang mga labi. Two dangerously looking man

are dwelling through their eyes and she does’nt feel good about it.

Humakbang patungo sa kanila si Kyro habang binabayo naman ng kaba ang dibdib niya. She saw

him looked at her but saw anger in his eyes. Hindi niya maintindihan, isang araw itong nawala

pagkatapos ay ito pa ang may ganang magalit? Awtomatikong nahawakan niya si Resty, siya ang haharap

dito tutal ay narito na rin lang naman ito. Madilim ang mukha nitong napatingin sa kanyang kamay na

nakahawak kay Resty. Nakita niya ang panibugho sa mga mata nito. Saan naman iyon nanggaling?

“Thank you Resty. Ako na ang bahala dito.” He said firmly but anger flashes in his eyes.

Marahang tango lamang ang ibinigay ng kausap sa kanya.

“He loves you, always remember that.” Bulong sa kanya ni Resty bago tuluyang umalis. Parang

piniga naman ang puso niya sa sinabi nito. How could a man who loves a woman could be as cold as ice?

Hindi nga niya maintindihan ng takbo ng isip ni Kyro, noon sinasabi nito kung gaano siya kahalaga dito,

ngayon naman matapos ang mga pangyayaring iyon noong nakaraang gabi ay bigla nalang itong

nanlamig sa kanya. Idagdag pa na hindi man lang umuwi at ikinulong siya sa sarili nitong tahanan. Okay,

granted that her life is in danger, but that is not a reason para lamang ikulong siya ng ganoon.

“What are you doing here outside?” madilim ang mukhang tanong nito sa kanya.

“I’m going home now Kyro.” Matapang niyang sagot na itinaas ng bahagya ang noo. Try to

prevent me! Makikita mo ang hinahanap mo. Napangiwi siya nang haklitin siya sa braso nito, his lips

almost touching hers.

She closed her eyes when her heart started racing. Waiting for his kiss seems like a lifetime, she

wanted to feel him and touch him. “Did’nt you miss me Kairi?” agad niyang naimulat ang kanyang mga

mata, amusement was clearly shown in his eyes. “You are not leaving as much as I want you to.”

Marahas nitong binitawan ang braso niya. “Dumating na ang daddy mo kaya lalong hindi ka maaaring

umalis dito.”

“What?? That can’t be possible I just talked to him –“

“Hindi ka ba nagtataka Kairi? Bakit ngayon lang siya tumawag sayo at alamin kung ano ang

kalagayan mo?” nagtagis ang mga bagang nitong sabi. Nakita niya ang bahagyang pagsingkit ng mata

nito habang nakatingin sa kabilang dulo ng kalye.

“Dahil ayokong malaman niya! Ayokong mag-alala siya.” Bakit tila may gustong ipahiwatig sa

kanya si Kyro. Ano ngayon kung dumating na ang daddy niya? Hindi ba’t masmabuti iyon dahil

magkakasama na sila?

“No. Dahil – Dapa!” malakas na sigaw ni Kyro na agad siyang hinatak.

Isang humahagibis na sasakyan ang bigla nalang nagpaulan ng mga bala sa kanila. Abot abot ang

kabang pumaloob sa kanya. Dinig na dinig niya ang pagkabasag basag ng mga paso ng halamang naroon.

Pakiramdam niya ay katapusan na ng kanyang buhay, mahigpit siyang napakapit sa mga braso ni Kyro na

katulad niya’y nakadapa rin. Somehow it made her feel secured with him by her side. “Wala na sila.”

Narinig niyang usal ni Kyro. Marahan siya nitong itinayo at binistahan kung nasaktan ba siya. “Are you

okay?” anitong kinabig siya palapit sa dibdib nito. She can hear his heartbeat beating so fast. “You are

shaking!” Mahina itong napamura. Maingat siya nitong inakay papasok sa loob ng bahay.

“S-sino ‘yun Kyro? What do they want from me?” nanginginig ang boses niyang tanong.

“It must be your brother.” Kumuha ito ng baso ng tubig at iniabot sa kanya. “Drink this. It’ll

make you feel better.” Kinuha niya iyon at ininom, it did make her feel good somehow.

“Brother?” Kailan pa siya nagkaroon ng kapatid? Sa pagkakaalam niya ay nag-iisang anak lang

siya. How come she has a brother and never knows about it?

“Yes, you have a brother Kairi. Lance Justero. At hanggang ngayon ay kinakalap pa ng tauhan ni

Mundo ang anumang impormasyon tungkol sa kanya at kung bakit pinagtatangkaan niya ang buhay

mo.”

“Great! I found out I have a brother and now he wants to kill me!” she said sarcastically. How

can she not know about it? Wala man lang siyang nakitang hint sa mga magulang patungkol rito.

“I’m calling Mundo, kailangang malaman nila ang nangyari ngayon upang mai-report na at

hanapin kung sino talaga ang mga iyon.” anitong dinukot ang telepono sa bulsa.

Mataman niyang pinagmasdan si Kyro habang nakikipag-usap kay Mundo. Damn this man for

looking so good! Sa kabila ng mga pangyayari kanina lang at sa natuklasan ay hindi niya maiwasang hindi

purihin ang lalaki sa itsura nito. His tight muscles are all in the right places, hindi kalakihan pero

nakakapaghatid ng kakaibang karisma. His broad chest and shoulders made her feel she wanted to be

wrapped around with. Ang height nitong hindi lalagpas sa anim na talampakan ay napagmumukha na

siyang maliit sa height niyang 5’3. Tumingin ito sa kanya nang maramdaman nito ang ginagawa niyang

panunuri rito. Iniiwas niya ang paningin at nilagok ang natitirang tubig sa basong hawak.

“We have to leave.” Anito matapos makipag – usap kay Mundo.

“What? I can’t leave now, darating si daddy.” Desidido siyang hindi sumama dito kahit magunaw

pa ang mundo!

SO much for her protest! Dahil ngayon ay nakasakay na siya sa sasakyan ni Kyro at tinatahak na nila ang

south expressway. Hindi niya alam kung bakit hinahayaan niya itong manipulahin ang bawat galaw niya,

ang bawat desisyon na gagawin niya. Sira na yatang talaga ang ulo niya dahil napakadali siya nitong

mapa-’oo’. She sighed and look at him on the driver seat. He looked bothered.

“May problema ba?” hindi niya napigilang tanungin ito. Mukha kasi itong aburido matapos

siyang mapapayag na sumama rito.

“Your dad is here now Kairi.” Anitong pinaglapat ang mga labi.

“Yes. Isn’t that great? Atleast hindi na ako magiging pabigat ngayon sayo.” She crossed her arms

on her chest. Bakit ang bigat sa dibdib niyang sabihin iyon?

“It’s not good.” Sandali itong sumulyap sa kanya bago muling itinuon ang paningin sa daan.

Ayaw ba nitong magkahiwalay sila tulad ng nais niya? Parang matutunaw ang puso niya sa kilig sa naisip.

Maybe he really love me after all. Napangiti siya. “Kung gusto mong makalayo sa akin ngayon, lalo na

ako.” Daig pa niya ang pinulbos sa sinabi nito. Ang sakit sakit ng dibdib niya, pero ano nga ba naman siya

dito. Hindi ba’t iyon naman talaga ang gusto niya? Nag-iinit ang mga matang ibinaling niya ang paningin

sa labas ng bintana. Nagkamali pala siya, he wants to get rid of her.

“Kung ganu’n i-uwi mo na ako sa bahay ko.” Pigil ang nginig sa boses niyang sabi.

“No.” Matigas nitong tanggi na siyang napalingon sa kanya dito.

“I don’t understand you Kyro. You want me to stay away pero ayaw mo akong ihatid. What’s

your problem?” Naningkit ang mga mata niya at punong puno ng pagdadalamhati ang puso niya.

“Because your dad wants to kill you.”

Kill her? Nasisiraan na yata ng bait si Kyro. At bakit naman siya nanaising patayin ng sariling

ama? Napailing siya sa narinig dito. Pagod na siya sa walang kabuluhang pagtatalo tungkol sa mga

nangyayari sa buhay niya. If she will die and it’s her time? Fine!

“You don’t know what you’re saying.” Gusto niyang ipamukha dito na nagkakamali ito ng akala,

pero hindi niya makapa sa sarili ang kasiguraduhan.

“Kairi, Mundo just found out that your dad is the one who killed your mom.” Narinig niya ang

marahang pagpakawala nito ng buntonghininga.

“That’s a lie! It’s an accident and you don’t have proof!” Hindi na niya napigilan ang pagtaas ng

boses. Now he is telling him that her dad was the one who killed her mom? It’s bullshit!

“We have evidences now Kairi. It’s proven. Nandito na ang daddy mo ngayon because your

brother can not do what he is asked for. And he will do anything he can to kill you.” Inihilamos nio ang

isang kamay sa mukha na tila pagod na pagod.

“W-why?” Naghihina siya sa mga narinig na rebelasyon mula dito. “Hindi ko maintindihan.”

Tuluyan nang dumaloy ang mga luha niyang nagbabantang tumulo kanina lang.

“Iyan ang aalamin natin. Don’t worry. You’ll be safe as long as I’m here.” Nakakagaan ng

pakiramdam ang mga binitawan nitong salita. His assurance made her feel she’s somehow special to

him. Sandali niyang ipinikit ang mga mata, she suddenly felt so tired she does’nt care wherever he is

taking her.

ISANG kulay puting two storey house ang nabungaran ni Kairi nang siya ay magising. Napapaligiran ito

ng mga iba’t ibang kulay ng mga bulaklaking halaman; may ilang pine trees din na nasa paligid nito na

nakadagdag sa napakagandang ambiance ng lugar. Sumasaliw ang mga ito sa ihip ng hangin, maging ang

mga bulaklak ay sumasabay din. Tiyak na magugustuhan niya nag lugar na ito. She smiled.

“Dito ka muna pansamantala hangga’t di pa natin naaayos ang problema sa daddy mo.” Anitong

nagpalingon sa kanya. It seems that he’s been staring at her for quite a while. She can see his eyes

sparkle as he looked at her, or is it just her imagination?

“Siguro naman ay hindi na niya matutunton ang rest house namin.” Anitong bumaba at

pumakabila sa kanya upang pagbuksan siya. She can smell his manly cologne from where she is. And it’s

gives a tingling sensation down to her spine. Being close to him sure made her forget everything that has

been going on.

“Kairi.” Untag nito sa kanya na nagpabalik sa kanyang huwisyo. Naramdaman niya ang pag-iinit

ng kanyang mga pisngi dahil sa hiya. Malamang ay napansin nito na sinisinghot niya ito. Agad siyang

bumaba at binitbit ang shoulder bag na dala.

“Kairi.” Muli nitong tawag na nagpalingon sa kanya rito. “Thank you.” Nangunot ang noo niya.

Bakit ito nagpapasalamat? “Thank you… for trusting me.” Ang kunot na noo ay nawala at napalitan ng

pagtaas ng isa niyang kilay.

“I don’t have a choice. Do I?” hindi niya mapigilan ang hindi maging sarkastiko. Paano namang

hindi? Sapilitan ang pagsama nito sa kanya dito kahit anong tanggi niya wala na siyang nagawa ng

buhatin siya nito at isakay sa sasakyan kasabay ng pag-auto lock ng mga pinto.

Malakas na tunog ng telepono niya ang nagpawala ng atensiyon niya sa papalapit na si Kyro sa

kanya. Nakita niya ang pagrehistro ng isang private number. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit

tila bigla siyang kinabahan. Tinignan niyang muli si Kyro, tila ba doon kumukuha ng kasagutan kung

sasagutin niya iyon. He saw him nodded.

“H-Hello?” May bikig sa lalamunan niyang sagot sa telepono.

“Nasaan ka Kairi?” galit na tono ng ama ang kanyang narinig.

“Dad?” Napakunot ang noo niya. Tumawag ito para lang tanungin kung nasaan siya? At bakit ito

nagagalit? Nakita niya ang marahang paglapit ni Kyro sa kanya.

“Where are you?” ulit nito na nagtaas pang lalo ang boses. Napatingin siya kay Kyro, her eyes

asking what will she tell him.

“I-I I’m having a-a v-vacation.” Pakiramdam niya ay nanuyo bigla nag lalamunan niya.

“Umuwi ka na Kairi! I’m here in your house now!” galit nitong sabi matapos niyon ay wala na

siyang narinig pa.

“Dad? Dad?” Paanong nasa bahay niya ang daddy niya samantalang wala itong susi niyon dahil

pinalitan niya ang lahat ng door locks ng bahay?

“I told you he’s already here.” Anitong inakay siya papasok sa front door ng bahay. “What’s the

problem?” anito nang mapansing hindi siya kumikibo.

“He’s inside my house Kyro. Pa –Paanong –“

“I’ll call up Mundo. For now, take a rest and don’t worry about it. I’ll take care of that.” Sa

tuwing kinokonsola siya ni Kyro ay nakakaramdam siya ng katahimikan sa loob at kapayaan sa puso. She

does’nt know how he do it, pero nasasanay na siya.

CHAPTER XII

MATAPOS makipag-usap ni Kyro kay Mundo sa telepono ay nagmamadali na itong umalis at ibinilin na

lamang siya sa isang private nurse na naroon. Masama man ang loob sa basta nalang nitong pag-

abandona sa kanya dito ay wala na siyang nagawa pa.

“Miss Kairi, ito po ang gagamitin ninyong kwarto.” Nakangiti nitong sabi nang ihatid siya ni

Chelsea, ang private nurse raw ng ama nito.

“Thank you.”

“Maiwan ko na po muna kayo. Papakainin ko pa po kasi si sir.” Anitong ang tinutukoy ay ang

ama ni Kyro.

Hinayon niya ang kabuuan ng silid. She felt relaxed. Mula sa kinatatayuan ay kitang kita niya ang

mangasul-ngasul na bulkang Taal mula sa glass sliding door patungo sa sariling balkonahe ng silid. Higit

na maganda ito kaysa sa nakikita niya sa telebisyon at postcards.

Maingat niyang inilapag ang mga gamit sa isang tabi at naisipang lumabas patungo roon. Nang

buksan niya ang glass sliding door ay nanoot sa kalamnan niya ang lamig ng hangin ng Tagaytay.

Sinamyo niya ang preskong hangin; wala niyon sa Maynila kaya naman talagang na-appreciate niya ang

lugar. Malayo ito sa mapolusyon at maingay na syudad na kanyang nakagisnan. Matagal na panahon na

din mula nang makapunta siya sa lugar na katulad nito. She closed her eyes and feels the serenity of the

place.

“Sir kumain na po kayo.” Napakunot-noo siya nang marinig ang pakiusap na iyon ni Chelsea.

Napalingon siya sa pinanggalingan niyon. Nasa kanugnog na balkonahe ang mga ito. Hawak ni

Chelsea ang kutsara habang ang matanda naman ay tila tulala lamang sa kawalan. She suddenly felt the

urge to take care of the old man. He reminded her of his dad during that time he was so devastated

when they lost her mom.

Tahimik niyang nilisan ang balkonahe at nagdesisyong tunguhin ang mga ito sa kabilang silid. Sa

lahat ng kabutihang idinulot sa kanya ni Kyro ay nais niyang makatulong rito. Pero higit na nais niyang

makatulong sa matandang tila bilanggo ng kalungkutan.

“CHELSEA.”

“Miss Kairi. May kailangan po ba kayo?” bahagyang nagulat nitong tanong. Maaaring hindi nito

namalayan ang kanyang pagpasok.

“W-wala naman.” She smiled. Natuon ang paningin niya sa matandang lalaki na nakatingin sa

malayo. Ang hapis nitong mukha at pusyaw ng balat, ang nanlalalim na mga mata at nangingitim ay

larawan ng isang taong nababalot ng matinding depresyon. Fine lines in his face are more visible than

she thinks it was before. Mukhang mas tumanda din ito kasya sa tingin niya’y tunay nitong edad.

Sympathy embraced her heart just by looking at him.

“Mula daw po nang mawala ang asawa niya ay nagkaganyan na si sir.” Napuna nito marahil ang

awa sa kanyang mga mata. Bakas din sa mukha nito ang habag sa matanda.

“Ganu’n ba?” Tila nagsikip bigla ang kanyang dibdib sa nalaman. Alam niya ang pakiramdam ng

mawalan ng isang minamahal. She felt it. Ngayon ay mas lalong umigting ang pagnanais niyang

mapalapit dito at matulungan kahit sa maliit na paraan lamang. “Ako na ang bahala dito Chelsea.” She

smiled and took the tray of food at her.

“O – S-sige po.” Anitong hinayaan siya. “Kung may kailangan po kayo, tawagin nalamang po

ninyo ako sa labas.” Nakangiti nitong sabi bago lumabas.

ISANG malalim na buntonghininga muna ang kanyang pinakawalan bago hinarap ang matanda na

nakaupo sa isang silyon. Tulad ng inaasahan ay tila wala itong nakikita. Nanatili ang blankong ekspresyon

sa hapis nitong mukha. Umupo siya sa katabing silya nito. Mataman muna niyang pinagmasdan ang

kagandahan na handog ng tanawin. Ang pagkislap ng animo’y pilak na tubig dahil sa pagtama ng sinag ng

araw rito ay nagbibigay ng mala-paraisong impresyon ng lugar. Ang mga huni ng ibon na nagliliparan sa

himpapawid ay nakadagdag sa napakagandang paraisong yaon. Kasiyahan ang hatid ng lugar sa puso ng

bawat makakakita nito. Kabalikataran sa nararamdaman ng matandang nasa tabi niya.

“Napakaganda po dito.” Aniyang patuloy na minamasdan ang tanawin. “Para sa mga pusong

sugatan at nagnanais ng katahimikan ay ito ang perpektong lugar.” She paused. Muling pumasok sa

kanyang isip ang inang namayapa. “Siguro, kung nasaan man ang mommy ko ngayon ay napakasaya na

niya. Walang problema, sakit at sakripisyong hatid ng buhay. Malaya siya katulad ng mga ibong iyan sa

himpapawid. Nakakalipad sa kalawakan ng kalangitan.” Now her tears started falling, but she smiled.

She knew her mom was truly happy whenever she was now.

Muli niyang nilingon ang matandang kanina lamang ay walang anumang reaksiyon. His tears are

falling just like her. Inilapag niya ang tray sa kanyang kandungan at hinawakan ang kamay nitong

nakapatong sa braso ng silyon. Marahan niya itong pinisil, ipinahihiwatig na nararamdaman niya ang

pighati sa puso nito.

“Ni sa panaginip ay hindi ko lubos naisip na iiwan niya ako.” His voice was harsh. Nanatili lamang

itong nakatingin sa malayo habang tumutulo ang mga luha nito. “Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin

maintindihan kung bakit kailangang mawala siya.” He continued. She felt the pain stabbed her heart as

he said those.

“Tinanong ko din sa sarili ko iyan. Maraming beses akong naghanap ng kasagutan.” Mapait

siyang ngumiti. “Pero napakahirap hanapin ng isang sagot na tanging ang Panginoon lamang ang siyang

nakakaalam.”

“Bakit hindi niya sabihin sa akin para maintindihan ko?” Damang dama niya ang paghihirap ng

loob nito. Tila napakatagal na panahon nitong itinago sa damdamin ang pighating dulot ng pagkamatay

ng pinakamamahal nitong maybahay.

Napabuntong hininga siya. She’s torn between pain and sympathy. “Ang buhay natin ay hiniram

lang. Katulad ng mga ibong iyan, katulad ng bawat nilalang na nilikha niya. Ang bawat isa ay may misyon,

misyon na may hangganan.” Muli niyang tinanaw ang mala-pilak na kislap ng tubig mula sa Taal Lake.

Ang pagkislap nito’y animoy nagpapaliwanag tungkol sa buhay. “At lahat tayo ay may kanya kanyang

takdang panahon sa mundo.” Mapait siyang napangiti. Hindi niya alam kung saan nanggagaling ang mga

kanyang sinasabi. Sa loob ng napakatagal na panahon ay wala din siyang maisagot sa mga sariling

katanungan. But this place certainly healed her grieving soul somehow. “Kaya habang nabubuhay tayo

ay marapat nating ipahatid sa mga mahal natin sa buhay ang ating pagmamahal. Pahalgahan sila, lasapin

ang bawat minuto na kasama natin sila.”

Naramdaman niya ang marahang pagpisil nito sa kamay niya. Mula sa bulkang Taal ay nalipat

ang tingin niya rito. She saw him smiled; a genuine one. Alam niyang malaking bahagi ng pagkatao

nitong nagtago sa madilim na parte ng buhay ay muling nasinagan na ngayon ng araw. Araw na siyang

magbibigay ng isang pag-asang mabuhay muli para sa mga minamahal nito.

“Thank you hija.” Madamdaming pasasalamat nito na ngayon ay sa kanya na nakatuon ang

paningin. “Thank you for making me realized these things.” He was teary eyed but his eyes now full of

life. And she was glad that somehow she had helped a broken heart much as she had helped herself

realized the importance of life.

MASAYANG nakatingin si Kairi sa tanawing walang sawa niyang pagmamasdan. The cold breeze of air

brushed her face smoothly. She filled her lungs with fresh air and closed her eyes. She had just find

peace in her heart. It was the most fulfilling feeling she ever had and it made her feel so good of herself.

Nilinga niya ang silid na siya niyang magiging tahanan ng ilang araw. Ang mga gamit ay nananatiling

nakalapag lamang sa isang tabi. Pumasok siya at nagdesisyong ilagay ang mga laman niyon sa nakita

niyang walk-in closet.

Naupo siya sa kamang katabi lamang ng mga gamit at sinimulang ilabas ang laman niyon isa-isa.

Hindi pa man siya nangangalahati nang tumunog ang kanyang telepono. Kunotnoong tinignan niya ang

rumehistrong numero mula doon. It was a private number. Atubili niyang sinagot ang telepono.

“Hello?” Napuno ng kaba ang dibdib niya nang hindi agad sumagot ang nasa kabilang linya.

“Hello.” Ulit niya.

“Kairi?” Binundol siya ng kaba nang marinig ang tinig ng isang lalaki.

“Y-yes?” Ilang sandali pa ay tila siya namanhid sa mga sumunod na sinabi ng lalaki. Nanlalaki ang

ulo niyang nasapo ang noo at napatayo. “Nasaan siya?” Nanginginig ang boses niyang tanong. Tears

started their way down her cheeks. “I’ll be there.” She almost whispered.

Muli niyang isinauli sa bag ang mga gamit na nailabas niya kanina lamang. Nagmamadali ang

mga kilos sa isinalaksak nalang niya ang mga ito sa bag at pilit na isinara. She let out a blusterous breath

before stepping outside the room. Her steps are certain to wherever she was going.

“MISS Kairi!” tawag sa kanya ni Chelsea na naabutan niyang nakikipaglaro ng chess sa ama ni Kyro.

Masaya siya dahil mukhang bumalik na sa normal ang buhay nito. “Saan po kayo pupunta?” nagtatakang

tanong nito nang makita ang hawak niyang bag.

“Kailangan ko nang umalis Chelsea, Tito Frederico.” Pinipigil niya ang luhang sabi. She does not

want the old man to be worried about what she had found out.

“Hija, hintayin mo muna si Kyro.” Anitong tumayo at nilapitan siya.

“Hindi daw po makakauwi si K-Ky-Kyro.” God! She can’t even say his name. Pigil ang panginginig

sa boses niya.

“Ganoon ba?” tila napaisip ang matanda sa sinabi niya. “But –“

“I have to go Tito. I’ll be back soon. Thank you for everything.” She forced herself to smile. Hindi

na niya hinintay pa ang sasabihin nito at nagmadaling tinalunton ang daan palabas sa gate. Narinig pa

niya ang malakas na pagtawag ng matanda subalit hindi na niya ito nilingon pa.

“MUNDO, thank you for everything.” Mahigpit niyang kinamayan ang kaibigan.

Mula sa isang abandonadong bahay ay natunton nito si Danica at ligtas na nabawi mula sa

kapahamakan. Nagtataka man sila dahil wala man lamang naabutang bantay si Dan. Natagpuan nila

itong nakakulog sa isang silid ng bahay na iyon, natali ang mga kamay at paa at may busal sa bibig.

Mabuti nalang at may isang may pusong mamamayan ang tumawag at ipinaalam sa kanila na nakita nila

ang isang lalaking bitbit si Danica na nakatali at may takip sa bibig.

“Walang problema pare. Kahit matagal na akong bumitiw sa propesyong ito, basta kayo ang

nangangailangan ay handa akong tumulong.” He smiled.

“Thank you so much Mundo.” Danica thank Mundo emotionally while wiping his tears.

“Nalaman na namin kung sino ang totoong nasa likod ng lahat ng ito.” Mundo sat on his swivel

chair and looked at him. “Si Lance Justero at Arturo Montañez.”

“We already knew that from the very start of the investigation Mundo.” Ani Kyro na ipinaalam

dito na matagal na nilang alam iyon.

“Yes. But do you know that Lance Justero and George Venosa are only one?” pinagsalikop nito

ang mga palad sa ibabaw ng desk.

“What?” Imposibleng may kinalaman ang kaibigan niya sa mga nangyari. How could that

happen? Kilala niya ang kaibigan mula pa noong kolehiyo sila.

“Danica, Tell him.” Mundo turned on Dan who was sitting next to him.

“Totoo ang sinabi ni Mundo Kyro. It was George that abducted me. I asked him why, he told me.

His name was not really George, he is Lance Justero. Anak siya ni Arturo Montañez sa isang babaeng

dapat sana ay siyang pakakasalan ng ama niya. But his father met Kairi’s mom, Tita was the answer to

his financial problems, he was in debt because of gambling. Most of all he was blinded by money that

tita have.” He paused and took a deep breath.

“He married Kairi’s mom on purposed. Binuntis niya ito. The only way for him to obliged tita to

marry him. But after a month of marriage, he gave tita a drug that led to miscarriage. And now, Kairi’s

mom is dead, all her assets and money are named after Kairi. It was written in the testament George

told me. Arturo never loved Kairi, simply because he was not her own flesh and blood. Anak si Kairi ng

ina niya sa dating nobyo nito na naging kalaguyo niya habang kasal pa kay Arturo.” Humugot ito ng

hangin at pinuno ang dibdib.

He couldn’t believe what he was hearing from Danica. It was one hell of a revelation he does not

know how will Kairi accept it. “Kung may testamento pala, hindi ba alam ni Kairi ang tungkol dito?”

tanong niya kay Dan.

“No. Dahil bago pa daw malaman ni Kairi ang tungkol dito ay tinapos na nila ang buhay ng

lawyer na may hawak ng testamento. Nakasaad kasi sa testament na mapapasakamay lang ni Arturo ang

lahat kung –“ Dan paused. He swallowed hard. “Kung mawawala si Kairi.” Nakita niya ang takot na

gumuhit sa mga mata ni Danica.

Naisuklay ni Kyro ang mga daliri sa buhok. Pakiramdam niya ay nahapo siya sa mga sinabi ni

Danica. Talagang desidido pala ang mag-ama na mawala sa landas ng mga ito si Kairi. Kailangang

makagawa sila ng paraan upang mahuli na ang mga ito sa lalong madaling panahon bago pa tuluyang…

He couldn’t even think what Arturo and George could do to Kairi. He gritted his teeth. He was damn

angry he could kill them with his own bare hands once they touch her!

PUNO ng kaba ang dibdib niya habang sakay ng taxi patungo sa sinabi sa kanyang lugar ng tumawag. She

can hear her heart beat trice faster. Nag-sign of the cross siya at idinasal na sana ay walang anumang

masamang nangyari. She can’t imagine her life without him. Her cellphone’s ring caught her attention.

Muli, katulad ng nauna ay isang private number ang rumehistro dito. Oh God! Please don’t let anything

bad happen to him. She prayed. Pakiramdam niya ay nalunok na yata niya ang puso sa kabang

bumabalot sa kanya sa pagdaan ng oras.

“Hello?”

“Ligtas na si Danica. Kasalukuyan na siyang nagpapahinga ngayon sa bahay mo. Puntahan mo

daw siya dahil may sasabihin siya sayo.” Anang boses ng lalaki.

“Where is he? Can I talk to him?” relief flooded her heart. Danica was now safe. Daig pa niya ang

nabunutan ng tinik sa dibdib sa nalaman. “Hello? Hello.” But there was no more answer from the caller.

She sighed and decided to go at her place to check on Danica. Sinabi niya sa driver ng taxi ang pagpalit

ng desisyon bago pa man makarating sa ospital.

SA nagmamadaling mga hakbang ay tinalunton niya ang pinto patungo sa bahay niya. Strange. It was so

quiet. Walang anumang bakas na may tao doon. But she went on still. Dahan dahan niyang ipinasok ang

susi sa seradura, only to find out it was already open. Napakunotnoo siya. Hindi man lang ba nila ni-lock

ang pinto?Ipinilig niya ang ulo. Baka nakalimutan lang nila. Then she went inside.

“HELLO my dear.” Para siyang ipinako sa kinatatayuan nang makita kung sino ang naroon at naghihintay

sa kanya. It was her dad Arturo Montañez sitting on the couch infront of her. Narinig niya ang pagsara

ng pintong nasa likod niya, dahilan upang mapatingin siya roon.

“G-george?” Buong pagtataka niya itong tinignan. Anong ginagawa nito dito? Her eyes grew

widewhen she realized what’s happening. This couldn’t be! He couldn’t be! “Y-you’re my br-brother?”

halos hindi lumabas ang tinig sa lalamunan niya, tila may bikig iyon.

Ngumisi ito sa kanya bago nagpakawala ng nakakatulig na tawa. “I wished I were Kairi, I could

have helped you splurge all the money in your hands, but I’m not.”

“Don’t I deserve a kiss and a hug?” tanong ng ama niya na siyang nagpabaling ng kanyang

atensiyon dito. “You should atleast welcome me before we put you into a deep sleep my dear.” Ang mga

mata nito ay kinababakasan ng panganib. It was fiery that made her heart wanted to jump off. She knew

she was in big trouble, not only in big trouble but in danger! She swallowed hard, and controlled her

herself from shaking.Kyro…. She bit her lower lip as she remembers him. I love you no matter what… I’m

sorry…

CHAPTER XIII

HABANG pinag-uusapan nila ni Mundo ang gagawing paghuli sa mag-ama ay hindi maintindihan ni Kyro

ang kabang biglang umalipin sa kanya. Hindi rin niya maipaliwanag ang tila panlalamig ng kanyang mga

kamay at ang kabog ng kanyang dibdib. There was really something wrong. Nagulat siya nang makitang

tumatawag ang ama niya sa kanyang cellphone.

“Pa?” Natutuwa man dahil sa kauna-unahang pagkakataon ay tumawag ito sa kanya ay hindi pa

rin maalis alis ang kaba sa kanyang dibdib.

“Kyro, Kairi left the house.”

“What?” Nervous totally ruled him now. Where can she be? “Saan daw pupunta?” hindi niya

mapigilan ang pagsinghap nang sabihin ng ama niya na hindi ito nagsabi kung saan dahil nagmamadali

daw ito.

“DAMN!” malakas siyang napamura matapos nilang mag-usap ng ama.

“Ano’ng nangyari pare?” tanong ni Mundo na kanina pa nananatiling nakatingin sa kanya.

“Kairi left the resthouse.” He gritted his teeth. Ano ba ang pumasok sa kukote nito at basta

nalang itong umalis ng hindi nagsasabi sa kanya? Alam naman ng dalagang nasa peligro ang buhay nito.

Matigas ang anyong tumayo siya at dire-diretsong tinungo ang pinto palabas ng opisina ni Mundo.

“Kyro!” malakas na sigaw nito. Nilingon niya ito. His eyes determined and worried at the same

time. “Where do you think you’re going?” galit na sabi ng kaibigan.

“I’m gonna look for her.” Iyon lang at inihakbang na niya ang mga paa palabas. Narinig pa niya

ang mga babala ni Mundo sa kanya pero wala na siyang pakialam pa. He should see her before its too

late.

“HELLO Cathy, is Kairi with you?” ang mga kaibigan ng dalaga ang unang pumasok sa isip niya na

maaring puntahan nito.

“Hindi namin kasama si Kairi.” ang pagkabahala ay dama sa boses nito. “Anong nangyari, Kyro?”

“She left the rest house and I’m beginning to lose my sanity. I’ll call you later for updates,

Cathy.” and he hung up.

Isa nalang ang maaaring puntahan ni Kairi…ang bahay nito. He just wished she was not there,

dahil sigurado siyang inaabangan ito ng mag-ama roon. He felt his heart beat so loud, thinking what

might possibly happen to Kairi just in case she’s there. Pinasibad niya agad ang sasakayan nang

makasakay roon. God help her! I could strangle you for making me feel fear for the first time in my damn

life!

KAIRI felt so hopeless. She was now facing death. His father’s eyes are glittering with evilness. She can

feel the anger in his eyes. How could her own father do this to her? She loves him but she can’t

understand him. Why does he want to kill her? What has she done to deserve all these when she was

always been there for him?

“Maupo ka muna hija.” Iminuwestra nito ang kamay sa katapat nitong single sofa. “Let’s have a

talk before we end this fairytale of yours.” Halos pangapusan siya ng hininga sa pagpipigil ng kabang

nag-uunahan sa kanyang dibdib.

Hindi niya sinunod ang sinabi ng ama, bagkus ay nanatili lamang siyang nakatayo. He does not

want them to think she is a weakling. Maaaring napapasunod siya nito noon pero hindi sa pagkakataong

ito na buhay na niya ang nakasalalay.

“Well then, kung ayaw mo, that’s fine.” Ngumisi lamang ito. “We could chat still so that before

you go, nasagot na ang mga katanungan diyan sa isip mo.” Tumikhim ito nang hindi siya sumagot.

“Marahil nagtataka ka kung bakit ka narito. Simple lang. It’s all because of your mom.” Tumayo

ito at tinungo ang maliit na bar na naroon. Nagsalin ito ng alak sa baso bago siya muling hinarap. “Ang

haliparot mong ina ay wala man lamang iniwan sa akin! Ang lahat ay inilagay niya sa iyong pangalan

Kairi! Sa iyong pangalan!” may diin ang bawat salitang binibitawan nito. Emphasizing that she was the

only heir of everything her mom had left. His father’s eyes fiery as he flashes his gaze on her.

Nagsimulang gumitil ang mga pawis niya sa noo. She felt cold. She wanted to run away but she couldn’t

move her feet. Nais niyang pakinggan ang mga sasabihin nito kung ito lang ang tanging paraan upang

malaman niya ang buong katotohanan.

“I’m sure you want to know why we want to shut you off.” Muli itong umupo sa tapat niya at

sinimsim ang baso ng alak. “Dahil makukuha ko lang ang lahat kung… mawawala ka sa buhay namin.”

Anitong tinignan si George na nananatiling tahimik at pinakikinggan lang ang ama. Nagtayuan ang lahat

ng balahibo niya sa sinabi nito. Nanlalaki ang ulong natutop nalang niya ang kanyang bibig. They really

want her dead!

“H-how could you dad? H-how could you k-kill me? I’m your daughter.” Ang pinipigilang luha ay

tuluyan nang umalpas sa kanyang mga mata. Nagsisikip ang dibdib niya sa mga nalaman. Magagawa

siyang patayin ng sariling ama para lamang sa kayamanan? Anong klaseng tao ito?

“Dahil hindi ka naman anak ng Papa, Kairi. Isa kang putok sa buho ng ina mong taksil.” Punong

puno ng panlilibak ang mga huling katagang binitawan nito sa kanya; maging ang tingin nito ay

nanunuya. Gulat na napatingin siya sa kaniyang kinikilalang ama. Now she knew why he could do things

like this. He was not his daughter!

“Fresia was so stupid. Nang malaman ko na hindi kita tunay na anak, nagalit ako. Binalaan ko

siyang papatayin ko ang lalaki niya! Pero binantaan niya akong iiwan sa oras na gawin ko iyon. I told her I

will kill both of you if she would do that. But if she would stay, I’ll let both of you live. Iyon ang akala

niya…” tukoy nito sa ina niya bago nagpakawala ng malakas na tawa na nagpadagundong sa buong

kabahayan.

Nakakatulig ang tawa nito, nakakapanginig ang tunog. Tawa ng isang gahaman at wala sa sarili.

“Ako ang nasa likod ng car accident ng mommy mo, Kairi, sinabotahe ko ang preno niya bagay

na naging dahilan ng kanyang aksidente. Isn’t that so good?” Humakbang itong muli sa mini bar. Noon

niya lamang napansin na may baril doon na nakapatong. Kinuha nito iyon at ikinasa.

Fear flooded her as she saw him walked towards her. She can not die! Mabilis ang mga kilos na

itinulak niya si Lance dahilan upang matumba ito. Nanginginig ang mga kamay na binuksan niya ang

pinto. Malakas na sigaw ang pinakawalan niya nang mahatak ni Lance ang mga braso niya niya nang

makabawi ito. She tried kicking him but it was no use.

“You can’t run now, Kairi. Ito na ang matagal na panahong hinintay ko. You can’t just get away.”

Marahas na hinaklit ni Arturo ang maiksi niyang buhok. Napangiwi siya sa sakit. Naramdaman niya ang

pagtutok ng malamig na bakal sa kanyang likod. She feels like she was going to faint, her heart was

racing so fast and her hands were so cold and wet from sweat. Hindi siya maaaring mamatay! Hindi siya

papayag na manalo ito! She gathered all her strength to nudge Lance’s stomach. Napamura ito sa sakit.

Then she forced to turn around and bit Arturo’s hand that was holding the gun. He flinched as pain

registered his face. Mabilis ang takbong ginawa niya palabas roon at hindi na lumingon pa. All she could

think now was saving her life. And she should get away as far as possible.

Isang umalingawngaw na putok ang narinig niya. Naramdaman niya ang isang mainit na likidong

tumulo sa kanyang balikat. She knew she was hit. Mariin siyang napapikit at itinakip ang kanang kamay

sa kaliwang balikat na natamaan. She could feel the pain and her blood flowing down her arm, but she

did not stop running. Oh Lord! Help me!

Hindi na niya alam kung gaano na siya kalayo sa mag-ama dahil hindi na niya marinig ang mga

ito na nagsisigawan. Nakita niya ang ilang mga sasakyan na nakaparada sa gilid ng kalsada. Magkukubli

muna siya roon bago pa siya maubusan ng dugo. Malakas siyang napasigaw nang yakapin siya mula sa

likod ng isang malaking bulto. Buong pwersa siyang nagpumiglas. No!

“Hush honey… It’s me, Kyro. I’m here now…” Napahinto siya. She could feel his warmth and she

felt safe. Bahagyang naibsan ang kirot at sakit ng natamong sugat nang malamang ito ang yumakap sa

kanya. Doon na niya naramdaman ang paghina ng kanyang depensa. Nanlalambot at nanginginig ang

mga tuhod na humarap siya dito at niyakap ito ng buong higpit. She felt home again. “Oh God! You’re

bleeding!” Hintakot itong napatingin sa kamay nitong nabahiran ng dugo. His eyes widened with so

much fear.

“I’m- I’m okay, Kyro.” Tinignan niya ang natamong tama at nakitang malakas na ang agos ng

dugo mula roon. Ang totoo ay nanlalambot na talaga siya, marahil ay dahil sa marami na din ang

nawalang dugo sa kanya dahil sa pagtakbo. Makirot na makirot din kaniyang ang sugat at pakiramdam

niya’y napaka-init niyon.

“You’re not okay!” angil nito. “Here.” Kyro ripped off a piece of his shirt and tied it around her

shoulders. Napangiwi siya nang higpitan nito iyon. “Feel better?” Tumango siya. Yes, she felt better…

now that he is here.Kahit yata ano ay kaya niyang harapin. She felt his hands holding hers and squeezed

it tightly. He gazed at her like there’s no more tomorrow. Isinuklay nito ang mga daliri sa kanyang buhok

na sumabog. It was so gentle and she felt peace in her heart.

“Bakit ka umalis sa rest house?” ang maamo nitong mukha na puno ng pag-aalala ay napalitan

ng galit.

“K-kasi –“

“You don’t really know the word danger, don’t you Kairi?” Naglapat ang mga ngipin nito sa

tinitimping galit. “Look what happened because of your being stubborn!” asik nitong nakatingin sa

balikat niyang may sugat.

“Would you –“ Napahinto siya nang marinig ang malakas na pagtawag ng pangalan niya mula sa

kung saan. She was sure it was Lance. Napatitig siya kay Kyro.

“Let’s go.” Hinatak siya nito patungo sa isa sa mga sasakyan na naroon. Ikinubli nila ang sarili sa

gilid nito. “Damn! My car is on the street.” Inis nitong sabi.

“Bakit kasi hindi mo dinala dito?” Gusto niya itong kutusan dahil doon.

“I saw you running when I parked, so I followed you.” Marahas itong napabuga ng hangin at

kinuha ang telepono.

“HELLO Mundo. Yes, I’m with her now. Call for back up and an ambulance as well, Kairi’s hit.” anito sa

kaibigan na tinawagan bago pinatay ang telepono. Muli siya nitong tiningnan ng masama at

nagpakawala ng buntonghininga.

“You should have listened to me. Disin sana ay wala ka sa peligro ngayon. You really are hard

headed and stupid!” He snapped. That’s it! Hindi pa nga nito alam kung bakit siya bumalik ng Maynila

pagkatapos ay pagsasalitaan siya nito ng ganoon?

“Fine! I am hard headed and stupid! And how about you, huh?” hamon niya dito. She couldn’t

bear his insults anymore. Kung hindi lang siya tinawagan ng kung sinong herodes na iyon noong nasa

Tagaytay pa siya at sinabing nasa ospital si Kyro at nag-aagaw buhay ay hindi siya aalis doon! Because

she felt peace in that place! She felt safe and she felt she was inside Kyro’s heart! Damn him for accusing

her just like that! Hindi na niya napigilan ang sariling hindi magalit. She wanted to get away from him!

Sa isang iglap ay natagpuan niya ang sariling tumatakbo palayo kay Kyro. She was hurt…

emotionally, she was bleeding inside out. Mas masakit iyon kaysa sa sugat na natamo niya. How could

he insult her just like that? Hindi ba nito alam kung gaano siya halos mamatay sa pag-aalala dito nang

dahil lang sa tawag na iyon?

“KAIRI!” malakas na sigaw ang narinig niya na nagmumula sa kanyang tagiliran dahilan upang

mapaharap siya dito. She saw Arturo pointing the gun on her.

Umalingawngaw ang dalawang magkasunod na putok kasabay ng pagbagsak niya sa semento.

With her eyes closed, she felt numbed. Her body was so heavy and she couldn’t breathe. She felt her

wound ached as she tried to move but she couldn’t, something heavy is pinning down on her. Dahan

dahan niyang iminulat ang namimigat na mga mata. Sinalubong siya ng namumungay na mga mata ni

Kyro. He was holding her, shielded her from the shots! Panicked aroused her.

“Kyro! Oh my God!” He didn’t utter a word; instead, he just smiled at her. “Kyro!” She could

hear his heart beat slowing and his breath touching her pale face. Kasabay niyon ay narinig niya ang

pagdating ng mga sasakyan at sigawan ng ilang kalalakihan na nasa paligid. She heard shots.

“Help!” Ibinaling niya ang mukha sa mga sasakyang dumating. “Tulungan nyo kami!” she

shouted. Muli niyang tinignan si Kyro. He was as pale as hell! His lips are starting to get bluish.

“A-are y-ou hurt?” his voice fading. Kahit na hirap itong magsalita at kinakapos ng hininga ay

nakuha pa nitong alalahanin siya. Her eyes started to water. How can he be so stupid! Bakit nito sinalo

ang balang dapat ay sa kanya!

“Don’t talk!” she snapped. “Damn you Kyro! Don’t you dare die!” now she was crying histerically

as she enveloped him in her arms. Mauuna pa yata siyang mawalan ng malay sa sobrang takot para dito.

She could not even think what would happen to him. “I love you.” She heard him whisper, and then he

never moved. Sari saring emosyon ang bumaha sa dibdib niya nang tignan ito. His eyes were now closed

as tears fell down from his cheeks. No! Please wake up! Kyro… Ang lahat ng agam agam sa kanyang

dibdib ay pinawi ng tatlong salitang binitawan nito sa kanya. Pero tila naman gustong sumabog ng puso

niya nang makita ang kinahinanatnan ng pagmamahal nito. His love was beyond anything else she could

imagine. Ang akala niya ay tanging sa pelikula at telenobela lamang nangyayari but it happened to her.

And it hurts like hell! Mahigpit niya itong niyakap feeling his warmth pressing her body. “I’m sorry…” She

whispered.

Naramdaman niya ang paggaan nito sa kanyang katawan. Then she saw two men in paramedics’

uniform carefully rolled him off her and put him on a stretcher. “Kairi.” Maingat siyang itinayo ni Mundo

mula sa pagkakahiga. She was in shocked. Her eyes never left Kyro while they were carrying him to the

ambulance. “He’ll be fine.” Anito nang mapansin ang pag-aalala sa kanyang mukha. Napatitig siya kay

Mundo. Sa nanlalabong mata ay pinilit niyang basahin ang katiyakan sa mga mata nito. But he avoided

her eyes. That’s when she cried frantically.

“Liar!” she shouted at Mundo while punching his chest. “He is not fine! He is not!” Gusto niyang

ilabas ang lahat ng sama ng loob niya. Ang sakit sakit ng puso niya, naninikip ang dibdib niya sa

pinagsamang hapdi at hinagpis. Mabuti pang hindi nalang dumating si Kyro, mabuti pang nanatili nalang

ito kung nasaan man ito sa mga oras na iyon… Sana ay hindi ito nangyari… Sana ay hindi ito nabaril… She

felt so guilty and angry at herself. Kung hindi siya tumakbo palayo dito ay hindi nito kailangang iharang

ang sariling katawan para sa kanya. She was so selfish! And yes, he was right she was stupid!

Pakiramdam niya ay tumigil ang ikot ng mundo para sa kanya. Once she was there in his arms

and now… Oh! She wished it was her. Bakit hindi nalang siya? Bakit si Kyro pa? Punong puno ng hinaing

at paghihirap ang puso niya. It’s supposed to be her! Nanghihinang napasandal siya kay Mundo habang

patuloy ang humihinang paghampas sa dibdib nito. Dapat ay sa kanya ang mga balang iyon! Dapat ay

siya ang nakahiga sa stretcher at nasa loob ng ambulansya! Dapat ay siya ang nag-aagaw buhay at hindi

ang tanging lalaking nagturo sa kanyang magmahal. She felt so weak and alone that she wanted to

scream. Pero hindi niya magawa. Tuluyan nang bumigay ang nanlalambot niyang tuhod. Mabilis naman

siyang naagapan ni Mundo bago pa siya tuluyang bumagsak. “Tama na Kairi. Be strong. You can surpass

all these.” He heard his assurance and sympathy.

Sa nanghihinang tuhod ay pinilit niyang itayo ng maayos ang sarili. She remembered the reason

why she was now in pain. At iyon ay dahil sa mag-amang Arturo at Lance! Her eyes fiery when she gazed

upon Mundo.

“Where are they?” tukoy niya sa mag-ama. Nilingon nito ang direksyon ni Lance. Naka-posas ito

at hawak ng mga pulis. He was wounded, but his wound wasn’t as bad as Kyro’s. Mabilis ang mga paang

tinungo niya ito.

Isang malakas na sampal ang ibinigay niya sa lalaking nagbigay ng permiso upang guluhin ang

tahimik niyang buhay. “You’ll pay for this!” Nanggigigil niyang sigaw. Muli sana niya itong sasampalin

nang awatin siya mula sa likod ni Mundo na hinawakan ang kanyang braso. “I’ll make sure you will rot in

hell!” Galit na galit niyang sigaw. Nanginginig ang katawang ipiniksi niya ang brasong hawak ni Mundo.

“Where’s that bastard!” malakas niyang sigaw kay Mundo nang mapansing wala roon ang ama ni Lance.

She saw Arturo’s lifeless body lying on the floor almost a meter away from them when she faced

Mundo.

Sa galit na nagsusumigaw sa puso niya at sa kirot na nararamdaman ay agad niya itong tinungo.

Saglit niya itong tinitigan habang patuloy ang pagdaloy ng luha sa mga mata. Ang lahat ng pagmamahal

niya ay nabura ng mga kasamaang ginawa nito sa ina at sa kanya. Nagsisikip ang mga dibdib niya habang

tinititigan ito. Ang lahat ng tinitimping galit ay umalpas sa kanya. She kicked Arturo’s lifeless and bloody

body as hard as she screamed and cried. It was so painful she didn’t want to stop. Kung nabubuhay ito

ay sisiguraduhin niyang iindahin nito ang bawat sipa na ibinibigay niya pagkatapos ng lahat ng ginawa

nito ay kulang pa ang buhay nitong kabayaran.

“Kairi!” Pinigil ng yakap nila Danica, Yehni at Cathy ang ginagawang walang habas na pagsipa

niya kay Arturo.

“Tama na.” umiiyak na sabi ng mga ito. She could feel their pain for her, but not as bad as it

hurts her. She felt her world just crushed in front of her. And her life stumbled down. “Tama na… We

couldn’t do anything about this anymore.” Danica paused. “But you can do something for Kyro, he needs

you now more than anything else.” That struck her. Yes, Kyro needs her now, more than she needed

him. “Let’s go. Kailangan na tayo sa ospital. You are also wounded.” Ani Danica na inakay siya patungo sa

sasakyan.

I’ll be there Kyro… Don’t you give up please? Just the thought that something bad happened to

him made her heart squeezed. Hindi na yata matutuyo pa ang mga luha niya. But she knew that only

the sight of Kyro would… only Kyro…

CHAPTER XI

ISANG linggo na ang nakalipas mula nang huli niyang dalawin si Kyro sa ospital. Masakit sa kanya na siya

ang dahilan kung bakit ito napahamak. She is not worth it for Kyro’s love. Ang katulad niya siguro ay

nararapat talagang maiwan na mag-isa sa mundo. Hanggang ngayon ay sinusumbatan pa rin siya ng

kanyang konsensya sa mga nangyari sa binata. Masakit man sa kanya na hindi ito muling dalawin

matapos ng insidenteng iyon ay tiniis niya. She deserved all the pains.

“Sis.” Narinig niyang tawag ni Danica. Bumungad ito sa kanyang kwarto na siyang nagbigay ng

liwanag sa madilim niyang silid. “Sis.” Muli nitong tawag.

“Lumabas ka na Dan, I want to be alone.” Aniyang tinakpan ng unan ang mukha.

“Hindi mo man lang ba sisilipin si Kyro sa huling pagkakataon?” Malungkot nitong sabi na

tuluyang pumasok sa kanyang silid. Naramdaman niya ang pag-upo nito sa kanyang tabi. “Alam kong

masakit Kairi, pero we have to move on with that di ba?” hinaplos nito ang kanyang buhok. Hoping to

give her some comfort. Pero lalo lamang kumirot ang kanyang dibdib. “Kyro is –“

“Don’t!” she shouted. Ayaw na niyang makarinig pa ng kahit ano patungkol sa binata. It was too

much that she can’t hold on. May iilang ulit nang pumasok sa isip niyang magpatiwakal nalamang at

sumunod dito.

“P-Pero Kairi –“

“Please Dan…” aniyang umiyak. Hirap na hirap na ang kalooban niya. Napapagod na din ang

puso niya para marinig pa ang mga ‘comforting words’ ng kaibigan. She had enough of it and it does not

help a bit.

Gumitaw ang mukha ni Kyro sa kanyang balintataw. He was devilishly good looking even in the

hospital bed with bandages on his chest. Maputla ito at wala pa ring malay matapos ang ilang oras mula

nang operahan. She closed her eyes and stooped beside his bed. She wanted to be there when he woke

up and be the first face he will see.

MULA sa pagkakayukyok ay tumayo siya. Sandaling pinagsawa ng mga mata ang mukha ng lalaking

nagbigay ng kahulugan sa buhay niya. Hindi pa rin ito nagigising mula nang lumabas ng operating room.

Buong pagmamahal niyang hinaplos ang mukha nito. Savoring it’s warmth of his face unto her hands.

She gently touched his lips, memorizing each and every curve of it. The sweet lips that were once

touched hers. Ramdam niya ang paghihirap sa mukha ng binata sa mga natamo nito. Kung maaari

lamang ay siya na ang aako ng lahat ng iyon gagawin niya.

“Mahal na mahal kita alam mo ba iyon? Kung maaari lang na ako nalang ang nakaratay diyan ay

gagawin ko. Hindi ko alam kung bakit at kung paano kita minahal ng higit pa yata sa buhay ko. Basta

naramdaman ko nalang na hindi ko yata kakayanin na wala ka. You’re the most important man in my

life, and everything in my world. Ang sabi mo pro-protektahan mo ako. It also means that you won’t

leave me right?” naramdaman niya ang pagdaloy ng mainit na likido sa kanyang mga pisngi. She couldn’t

bear to imagine living without Kyro. Not now and not ever.

“Pero napahamak ka nang dahil sa akin. Your love is nothing compared to mine. I was selfish and

stubborn just like you said, while you loved selflessly.” Pinahid niya ang luhang naglandas sa kanyang

mga pisngi. Tila tinutusok ng karayom ang puso niya sa gagawing desisyon. “I’m not worthy. And I swear

to God, sa oras na gumaling ka ay lalayo na ako, para hindi ka mapahamak sa anumang kamalasang dala

ng buhay ko. But before I leave, I want you to remember that I love you so much and kills me seeing you

like this because of me.” Humugot siya ng isang malalim na hininga at pumikit ng mariin. Puno ng

determinasyon na tinungo niya ang pinto.

“Kairi?” Nagtatakang tanong ni Dan. Kanina pa pala ang mga ito sa kanyang likuran kasama ang

ama ni Kyro at ng iba pa, at malamang ay narinig ng mga ito ang lahat ng kanyang sinabi. “Saan ka

pupunta?”

She just looked at them with weary eyes. Pinuno niya ng hangin ang dibdib bago nagsalita.

“Leaving.” Then she stepped out.

ISANG Linggo na ang nakakaraan at heto siya nakakulong lang sa madilim niyang silid. A prisoner of her

guilt. At loob ng ilang araw na iyon ay hindi rin siya nakakatulog. Ang mga narinig niya buhat sa pag-

uusap ng mga kaibigan at sa ama ni Kyro… made her feel like she was already dead. Napapikit siya ng

mariin ng muling sumariwa sa isip ang mga pangyayaring iyon.

Narinig niya ang pagbukas ng pinto subalit hindi siya gumalaw at nanatiling nakayukyok lamang

sa tabi ng walang malay na si Kyro. Dama niya ang pagod subalit hindi ang gutom. Makailang ulit siyang

pinilit kumain ng mga kaibigan subalit tila ayaw tanggapin ng sikmura niya ang kahit anong pagkaing

inihaharap ng mga ito sa kanya.

“Tito, kumusta na daw po ang lagay ni Kyro?” narinig niyang tanong ni Dan. Batid niyang ama ni

Kyro ang dumating. She expected his answer, but he never said anything. Ilang sandali pa’y tanging iyak

nalang ang narinig niya mula sa tatlong taong naroon. She wanted to ask why. Pero tila napakabigat ng

katawan niya, o mas tamang sabihing, ayaw na niyang marinig pa ang sasabihin ng mga ito. She believed

that Kyro will survive. Ayaw niyang bigyan ng pansin ang ibinubulong ng kanyang isip na maaaring… ito

na ang huling pagkakataong makakasama niya ito.

NARINIG niya ang paghugot ng hangin ni Dan. She knew he was staring at her, she can feel he was also

hurting. But she can’t help not to show how badly her heart was wounded. Her tears can’t help falling.

One week seemed ten years for her.

“Hindi ka maaaring maging ganito habang buhay Kairi. Mahal mo siya, give yourself a chance to

show him how much for the last time.” Sinserong sabi nito. Dama niya ang pag-aalala sa tinig ng

kaibigan. And she knew he was right. Mabigat man ang loob ay tinanggap niya sa sarili ang mga sinabi

nito sa unang pagkakataon. Ipapakita niya kung gaano niya kamahal ito. Even if it means facing Kyro’s

dad.

Malungkot niyang tinignan si Dan, his eyes are teary but full of hope. She knew that he was

hoping she would listen. Humugot siya ng hangin at umupo, Dan had always been there or her,

napahamak na ito ng dahil sa kanya and yet he still stood beside her… walang hinihinging kapalit.

“Ang sabi sa amin ni Tito Frederico, gusto ka niyang makausap bago –“

“Ang daddy ni Kyro?” Napakunotnoo siya sa sinabi nito. Maaaring kakausapin siya nito tungkol

sa binata… tungkol sa mga pangyayari. Hindi na kasi niya nagawang harapin man lamang ito matapos ng

insidenteng iyon dahil inuusig siya ng kanyang konsensiya.

“Ang sabi niya ay gusto ka niyang makausap.” Ulit nito na hinihintay ang kanyang reaksiyon.

“S-sige.”

“Actually, nasa living room siya Kairi, nagbabakasakali na lumabas ka at humarap sa kanya.”

Pinanawan siya ng kulay sa mukha sa narinig. Nandito ang ama ni Kyro?

NAGLILIPARAN ang mga paru-paro sa sikmura niya habang pababa ng hagdanan. Mahigpit siyang

napakapit sa punong hagdan nang maramdaman niya ang bahagyang panginginig ng tuhod. Nakatalikod

ang ama ni Kyro mula sa hagdan, mukhang kanina pa nito hinihintay ang pagbaba niya.

“T-tito.” Agad itong humarap nang marinig siya.

“Hija.” A faint smile curved on his lips. Lumapit siya dito at mahigpit itong niyakap. She felt like

bursting and shattering into pieces. Nararamdaman niya ang matinding kalungkutan sa mga mata nito.

“Kumusta ka na Kairi?” anitong siya pa ang inalalayang maupo sa mahabang sofa.

“I-I’m coping up t-tito.” Nakita niya ang bahagyang pagkalito sa mukha nito, subalit napalitan din

iyon agad ng isang matabang na ngiti. “I’m sorry. Hindi ko akalain na hahantong ang lahat sa ganito.”

Nagsimula na namang tumulo ang kanyang mga luha. Luhang hindi na yata mauubos pa mula ng hindi na

niya nakita pa si Kyro.

“Wala na tayong magagawa pa hija. Tulad ng sinabi mo sa akin noon, let’s make the most of our

life. Enjoy it with our love ones. Kailangan nating iparamdam sa mga mahal natin sa buhay ang ating

pagmamahal hangga’t naririto tayo dahil hiniram lang natin ang buhay natin sa Kanya.” Isang tipid na

ngiti ang sumilay sa labi nito.

“Paano ko pa po ipadarama kung wala na siya?” libo-libong bato ang naramdaman niyang

tumama sa puso niya sa sinabi… sa katotohanan. It was so painful she could’nt help but cry infront of

him. “Mahal na mahal ko po si Kyro tito…”

“I know.” Marahan siya nitong kinabig at hinaplos ang maiksing buhok. “Have dinner with me

hija, nami-miss ko ang pag-uusap natin. Ayoko ng iyakan sumasakit ang dibdib ko.” Anitong sandali

siyang inilayo at ngumiti. “Matanda na ako, nais kong malaman mo na kung naririto lamang si Kyro ay

gusto kita para sa kanya. You know very well how to handle each painful trial. And I would love to have

you as my daughter as well.” Malungkot siyang ngumiti sa tinuran nito.

“Pero bago ang lahat.” May inilabas ito mula sa bulsa. It was a black velvety box. Maingat nitong

kinuha ang kamay niya at ipinaloob doon ang kahon. “Ibinigay iyan sa akin ni Kyro. He made me

promised to give this to you kahit ano pa ang mangyari.” Nanatili lang siyang nakatingin sa kahon.

Pakiramdam niya ay namanhid ang kanyang katawan, ayaw niyang buksan iyon subalit tila inuudyok siya

ng kanyang pusong silipin naman kung ano ang nilalaman. “I know, hindi mo pa kayang tignan ang

nakapaloob diyan. But then, it might change your life if you will.” Sandali itong bumuntonghininga nang

hindi siya sumagot. “Anyway hija, kailangan ko nang umalis. Marami pa kaming dapat asikasuhin para

kay Kyro. Dito man lang ay maiparamdam ko kung gaano ko siya kamahal.” Mangha siyang napatingin

dito. It was the exact words Dan said to him.

“Take care hija. Oh, and please be at Thurston tomorrow around 8 o’clock marami pa tayong

pag-uusapan.” Anitong ang tinutukoy ay ang restaurant kung saan sila huling nag-date ni Kyro. Muli

siyang nakaramdam ng lungkot nang marinig ang naturang lugar. Part of her wanted to said ‘no’. Pero sa

halip ay tumango na lamang siya.

“See you then Kairi.” Anitong hinalikan siya sa pisngi bago tuluyang umalis.

ILANG BESES na nagdalawang isip si Kairi kung bubuksan ba niya ang kahon na ibinigay ng ama ni Kyro o

hindi pero sa huli natalo ng puso niya ang kanyang isip. Bahala na kung masasaktan, ang mahalaga ay

nalaman niya kung ano ang huling bagay na ibinigay sa kanya ni Kyro. Hinigit niya ang hininga bago

binuksan ang kahon.

Tumambad sa harap niya ang isang singsing, kumislap ito mula sa liwanag ng flourecent light.

Natulala siya sa kislap na nagmumula sa diyamanteng naroon. It was an engagement ring! Napasinghap

siya sa naisip. Gumuhit ang lungkot sa kanyang mga mata. Ibibigay siguro sa akin ni Kyro ito kung…

kung… Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya matanggap, part of her was shouting he was alive.

Isasarado na sana niyang muli ang kahon nang mapansing may maliit na papel na nakaipit sa

gilid niyon. Puno ng kaba ang dibdib na kinuha niya iyon at dahan dahan na binuklat.

To the only woman I love… Kairi,

I never thought I’ll love you since the first time I laid my eyes on you…

And I never thought I would risk anything just to protect you…

You are my happiness and the air that I breathe… You are for my keeps…

We’ll be seeing again my sweetheart… and I’ll be waiting for you.

But for now, give this ring to the very first man that you will see…

The very first man that will shed light on your most darkest night…

The very first man that will love you eternally as I do…

I love you so much…

Kyro.

Ang lahat ng kanyang pagpipigil at paghihinagpis ay tuluyan nang bumuhos. Sari-saring emosyon

ang kanyang naramdaman. Pagmamahal, sama ng loob, galit, guilt at panghihinayang. Hanggang sa huli

pala ay hindi pa rin siya tatantanan ng anino ni Kyro. Ang anino ng pagmamahal nito sa kanya na ngayon

ay pinaniniwalaan na niya. He loves her so much and that’s what’s killing her. She can’t do anything even

if she turn back the time.

ALAS syete ng gabi at nakagayak na si Kairi. Ito ang araw ng pagkikita nila ng ama ni Kyro. She was

hesitant at first, pero panahon na upang harapin niya ang lahat. Panahon na upang ipakita niyang mahal

niya si Kyro. Maski man lang sa maliit niyang mga paraan ay masuklian niya ang laki ng pagmamahal nito

sa kanya.

Makailang ulit niyang sinipat ang sariling repleksiyon sa salamin. Sa kabila ng kapal ng eye

concealer na inilagay niya sa ilalim ng mga mata ay bakas pa rin nag pamumugto at pamumula nito sa

ilang araw niyang pag-iyak at hindi pagkatulog ng maayos.

“Are you ready?” nilingon niya ang bumungad na si Danica. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan

niya ay nagpapasalamat siya dahil nanatili ito sa tabi niya. She was so grateful and lucky having him as a

friend. Pilit ang mga ngiting tumango siya. “Let’s go. Matraffic ngayon dahil sabado.” Anitong napatiuna.

MULA sa kinatatayuan sa harap ng main door ng Thurston ay hindi niya magawang ikilos ang mga paa

upang tuluyang pumasok sa loob nito. Memories flooded her. This is the place where the man she loves

showed how special she was. Mariin niyang ipinikit ang mga mata at humigit ng hininga bago itinulak

ang pinto.

Sinalubong siya ng kadiliman. The whole place was really dark she can’t see anything but some

lights from outside the restaurant. Nagulat pa siya nang mamatay din ang mga iyon. Nagsimula siyang

kabahan. Ano na naman ba ito? Napuno ng takot niyang naisaloob. Arturo was dead and Lance was now

in prison. Sino naman ang gagawa pa sa kanya ng masama?

“Hello?” Her voice echoed.

Mula sa kung saan ay pumailan-lang ang isang tugtog sa kanya. Beautiful as you. Tila nanigas ang

mga kalamnan niya at nanuyo ang kanyang lalamunan. Kasunod niyon ay ang pamilyar na boses, ang

boses na hindi niya makakalimutan kahit pa yata sa kabilang buhay. It was Kyro’s voice, her heart knew.

Nagulat siya nang bumukas ang ilaw sa kanyang tapat. It spotted her. Ilang sandali pa ay bumukas

naman ang ilaw sa tapat ng grand piano.

There, she saw Kyro playing the piano. His eyes were on hers, full of longing and love. He was as

handsome as ever. Bumagay dito ang itim na panloob na pinatungan ng puting coat at black pants. And

God! How she misses him! And when he smiled, her heart skipped and pounded so fast.

“Ma’m this way.” Untag sa kanya ng waiter. Inakay siya nito patungo sa isang lamesa na malapit

sa binata habang hindi niya maalis alis ang paningin dito. She still can’t believe she was seeing him. Hindi

niya alam kung nananaginip ba siya. But if it is, she does not want to wake up anymore.

Pagdating sa mesa na siyang uokupahin ay inalalayan siyang maka-upo ng waiter. She couldn’t

take his eyes off Kyro, she was so afraid he might disappear. “Ma’m, you’re appetizer is served.” Anitong

tinanggal angstainless na takip ng isang bilog na platter sa kanyang harapan.

Napatingin siya sa platter na nasa harap. Sushi! It was shaped heart. Napakunotnoo siya nang

makita ang nasa gitna niyon. A red velvety box was at the center of it. Naninikip ang dibdib na muli

siyang napatingin sa kumakantang binata sa harap. His eyes were sparkling with joy. Hindi na niya

namalayan pa kung ano ang mga sumunod na nangyari. She just found him infront of her carrying three

dozens of white roses.

Makailang ulit niyang ikinurap ang mga mata, making sure he was there and that he was real.

Nakangiti nitong ini-abot sa kanya ang mga bulaklak. Amused was clearly shown in his beautiful eyes.

“These are for you sweetheart.” Napakalamyos ng boses nito, tila hinahagod ang kanyang buong

pagkatao.

Buong pagsuyo niyang dinama ang mga pisngi nito nang makaupo na ito sa kanyang harapan.

She wanted to feel him, his warmth and his presence. “Y-you’re alive!” her eyes were misty. She

couldn’t believe he was real. Ang alam niya ay wala na ito. Hindi man kinumpirma nila Danica at ng ama

ni Kyro ay nadarama niya na nawala ito dahil sa kanilang mga pananalita. Maging sa mga kilos ng mga ito

ay positibo ang kanyang utak na –

“Yes sweetheart.” He said amused. “Why you want me gone?” bakas sa mga mata nito ang

lungkot at sakit sa sinabi.

“N-no. Of course not!” agap niya. “K-kasi sila –“

“It does’nt matter Kairi. Ang mahalaga ay kasama kita ngayon at nandito ako para sayo. Isa pa, I

told you I will protect you whatever it takes, and that means I’m not leaving you right?” Ginagap nito

ang kamay niya. “Now, aren’t you forgetting something to give me?” Naramdaman niya ang init ng mga

palad nito sa kanya. Bolta-boltaheng kuryente ang dumaloy roon na tila hinihimay ang bawat kaibuturan

niya. The same way she felt when she gave him her everything.

“Kairi?” untag nito.

“A-anong ibibigay ko?” nagtatakang tanong niya. Meron ba siyang dapat ibigay dito?

“I told you to give the box to the very first man you will see, did’nt I?” his eyes were teasing her.

We’ll be seeing again my sweetheart… and I’ll be waiting for you. But for now, give this ring to

the very first man that you will see… The very first man that will shed light on your darkest night…

What? He wanted her to propose at him? Nakakaloko na yata ito, hindi ba dapat lalaki ang dapat mag-

propose? Nangunot ang noo niyang tinitigan si Kyro.

“You wanted me to propose at you.” It was not a question, it was a confirmation. His eyes

glittered as he laughed hard. “What makes you think I will do that?” napataas ang isang kilay niya.

“Because you love me.” Puno ng pagmamahal nitong sabi na pinisil ang kanyang mga palad.

“Paano kung sabihin kong hindi?” hamon niya.

“Enough sweetheart, I know you love me. Narinig ko ang lahat ng confessions mo noong nasa

hospital ako.” His eyes seemed like dancing. And she was really blushing!

“Y-you heard me? You’re awake?” Nasapo niya ang noo. Paano mangyayari iyon samatalang

tulog na tulog ito?

“Yes.” A teasing smile curved his beautiful lips. “Now, can I have it?”

Naiinis siya dahil nalinlang siya nito. Wala na talaga siyang itatago pa, napahiya siya sa sarili at

dito dahil sa pagtanggi niya. Namumula ang mukhang kinuha niya mula sa bag ang itim na box at

ibinagsak sa harap nito. “Ayan! Sayo na!” Kyro’s laughter echoed the whole place. He was really enjoying

her embarrassment. She bit her lower lip. She wanted to run away from him but she can’t. This is what

she’s been waiting for and she can’t afford to loose him.

“I’m not asking it back sweetheart. I’m asking you to marry me.” He opened the box and picked

up the ring inside it. He got his hand and put the ring on her ring finger before she said anything. “Will

you be my life line?” It was an unusual proposal, not the typical proposal dialogue she dreamt of. But

hell! Who cares! He sounded so heavenly and promising. And she loves him. His eyes are intensely

looking at her, waiting…

“A-akala ko ako na ang magpro-propose eh!” naiiyak niyang reklamo. Malakas itong tumawa at

sinapo ang makabilang pisngi niya ng mga palad nito.

“I won’t allow it sweetheart, it’s my job description. So… will you?”

“Yes… I will.” Ang mga luhang akala niya ay tanging si Kyro lamang ang makakapagpatuyo ay

muling dumaloy sa kanyang mga pisngi. Pero hindi na ito luha ng pagtangis at sakit, kungdi kaligayahan

na dala ng pagmamahal niya dito na hindi akalaing mabibigyan pa pala ng katuparan.

Tumayo ito at mahigpit siyang niyakap. Sa isang linggong sakit na naramdaman ay bawi bawi

naman siya kaya wala na siyang mai-rereklamo pa. Nang magmulat ng mata ay muling napansin niya ang

platter ng sushi na may box sa gitna. Kumalas siya mula rito. “Ahm… you know I hate sushi Kyro. Para

saan ‘yan?” she pouted.

“Oh, yeah. I know you hate them, much as you hate me before. But you’ll love it soon

sweetheart as much as you love me now.” Nakangiting sabi nito na iniharap sa kanya ang sushi platter.

“Pick one.”

“Ayoko.” Maktol niya.

“Pick one or you’ll never see what’s inside that box.” Sa sinabi nito’y hindi na siya nagreklamo

pa. She picked one and ate it with eyes closed.

Sa muling pagmulat ng mata ay tumambad sa kanya ang nakabukas na pulang kahon. It was a

wedding ring! Maang siyang napatitig dito. “I don’t want to beat around the bush anymore; I want our

marriage as soon as possible sweetheart. And I want a lot of little Kyro and Kairi as soon as possible.” He

winked. Natawa siya sa tinuran nito. Kung hindi ito makapaghintay sa pag-iisang dibdib nila, lalo naman

siya!

“I love you Kairi… so much…” Musika sa kanyang pandinig ang deklarasyon nito. It was so sweet

too. Sa nagniningning na mga mata ay unti-unting bumaba ang mga labi nito sa kanya. He cupped her

face and kissed her passionately as if there’s no more tomorrow.

“And I love you too… so much” She answered back in between his kisses.

She felt heavenly! Para siyang nakalutang sa himpapawid at tinatangay ng hangin. Ang lahat ng

pangarap niya ay natupad na kasama ang lalaking alam niyang magmamahal sa kanya hanggang sa

kabilang buhay pa. And she will never let anything come across in between them. His love is the most

wonderful thing that ever happened to her, and she will love him too whatever it takes...