CONTOS EN OIA

A festa da

chourizada Jorge Martínez Martínez e familia

5º Primaria

A descoñecida

historia de Santa

María de Oia Xan Fernández Romero e familia

4º Educación Ifantil

O conxuro do

sorriso Laura Gonzákez Pérez e familia

2º Educación Primaria

O galo de

Viladesuso Lucía Alonso Losada e familia

6º Educación Infantil

Lembranzas dunha

cativa Uxía e Iago Giráldez Miniño

5º Educación Infantil e 4º Educación Primaria

O demo burlón Adrián Miniño Diego e familia

2º Educación Primaria

O demo burlón

Houbo unha vez, fai moitos anos, na aldea de Mougás, cando aínda se

utilizaban os muíños que estaban esparexidos polo río que leva o mesmo nome

que o pobo, o Mougás. Eran tempos de aparicións da Santa Compaña e de

historias de medo.

As encargadas de moer o millo para facer a fariña eran as mulleres. Cando

tocaba o turno de moer de noite, xuntábanse cinco ou seis mozas e ían xuntas ao

muíño. Era unha noite de traballo, mais tamén era unha noite para contar contos,

historias e cantar.

Unha desas noites de inverno, chovía e facía frío, ían as mozas cargadas

con sacos e cos candís alumeando o camiño en dirección ao muíño do Chorlo,

perto das pozas de Mougás, cando atoparon un año de poucos meses de vida. O

pobre carneiriño estaba mollado e cheo de frío e medo. As mulleres non o

pensaron moito e cargaron tamén co cativo.

Ó chegar ao muíño acenderon un lume para quentarse e poder mirar mellor.

Colocaron o año perto do lume e dedicáronse ao seu traballo de moer o millo,

cantando as súas cancións.

Cando fixeron unha pausa para comer algo, déronse de conta de que

faltaba o año. Buscárono por dentro e por fóra e o año non aparecía.

Estaban nestas cando escoitaron “Cucurucú, cucurucú as mozas do muíño

quentáronme o cu”. Miraron para o tellado e viron un pequeno e burlón demo que

non deixaba de cantar “Cucurucú, cucurucú as mozas do muíño quentáronme o

cu”.

Unha lenda do

mosteiro

Santiago Matos Carabelos e familia

5º Educación Primaria

Unha lenda do Mosteiro

Chámome Santiago Matos Carabelos e vivo en Oia que, para min, é o pobo

máis fermoso do mundo. Nel vivíronse moitas lendas.

Vivo preto do mosteiro de Oia. Por estas terras pasaron algúns reis que

doaron moitas terras e así, as posesións de Oia chegaban dende Lisboa

(Portugal) ata Baiona, todo o Baixo Miño. Os reis que pasaron por aquí foron

Alfonso VII, Fernando II e Alfonso IX.

Esta lenda que vos vou contar, comeza falando coa miña avoa.Estamos no

tempo de plantar e sementar legumes, patacas e demais … Miña avoa ten unha

horta e eu pregunteille de onde trouxera unhas fabas ovaladas e negras (xudías).

Díxome que eran dos nosos devanceiros, que as trocaban cos monxes do

mosteiro. Cando nacen as fabas son verdes e redondas, logo son moi, moi

saborosas.

Miña avoa contoume que no tempo da guerra civil en España, vivían

monxes no mosteiro de Oia, pero tamén había prisioneiros da guerra que

traballaban moi duramente, eran escravos. Cando viñas os seus familiares

traíanlles sementes e plantas para as hortas.

A horta do mosteiro tiña moi boa terra e moitas hectáreas, e na parte alta,

unha alberca ou presa que contiña 20.000 l de auga. Chegaron a cultivar 400

ferrados de millo, 200 de centeo e 100 de trigo, centos de patacas, incontables

legumes e innumerables froitas … Hoxe sería imposible mirar tanta abundancia,

xa que os campos están todos sen cultivar e con moitos arbustos.

Daquela, seguimos cos prisioneiros da guerra… Cultivaban todos eses

froitos para o propio mosteiro, que os monxes mandaban e vixiaban. Saían ás

rúas do pobo para trocar os alimentos coas xentes. Estamos aínda nos tempos

da guerra, así que se os prisioneiros non obedecían , castigábanos nunhas

mazmorras que estaban soterradas baixo o mosteiro. Chamábanlle “a gota fría”.

Consistía ese castigo en amarrar aos prisioneiros e deixar que lles caeran gotas

de auga fría por riba da cabeza ata morrer.

Dentro do mosteiro seguían a ter moitas farturas. Había un Patio dos

Naranxos e fronte a el unha gran paneira chea de provisións. Máis ao fondo

había unha corte con mulas, outra con bois, outra cuns porcos que estaba mi ben

criados para poder comer e vender e, non podía faltar, o galiñeiro

Tiñan tamén no mosteiro bodegas coma un templo, porque eran grandes e

amplas e eran frescas coma unha mañá de primavera. Os viños que alí

gardaban, moitos deles das comarcas de Castela e Aragón, eran para a xente

rica que por alí pasaba.

Deixando o “Patio dos Naranxos” chegamos a “O Molino”, onde utilizaban

abundante auga e máis de fronte chegamos a “plaza de armas”… Oito canóns!

Son o adorno deste patio histórico do século XVII. Aquelas oito bocas de lume

anunciaban cunha salva a aparición da Virxe do Mar.

Ben, estes oito canóns enrolan a outra historia que xa vos contarei, sobre os

piratas que arribaban nas augas frías do mar de Oia.

A festa do galo Elba Pérez Silva e familia

6º Educación Infantil

Chosquito, o colello

cotilla Laura Giráldez Couce

4º Educación Infantil

A locomotora Paula González Pérez e familia

6º Educación Infantil

Relato sobre a

festividade de San

Cosme e San

Damián Lara Balboa Pereira e familia

6ºEducación Primaria

A fogueira de San

Xoán Noa Español Álvarez e familia

6º Educación Infantil

O lobo, o home e o

tesouro do mosteiro Alex Martínez García e familia

1º Educación Primaria