View
82
Download
0
Category
Preview:
Citation preview
Rehabilitacja psychiatryczna
mgr Irena Jastrzębska
Historia rozwoju rehabilitacji psychiatrycznej (1)
Pierwsze wzmianki o potrzebie rehabilitacji chorych psychicznie pojawiły się w pierwszej połowie XIX wieku, kiedy zaczęto zwiększać swobodę pacjentów, a warunki
szpitalne starano się upodobnić do domowych
W 1845 roku Bartłomiej Frydrych (autor pierwszego podręcznika
psychiatrii w języku polskim) „ O chorobach umysłowych” pisał,
że „w miarę jak się chory uspokaja, należy wybrać dla niego
zatrudnienie, bo wszyscy muszą pracować”
W 1846 roku Andrzej Janikowski (pionier XIX wiecznej medycyny sądowej w Polsce) zalecał „aby w zajęciach organizowanych dla chorych – zabawy, teatr, muzyka uczestniczył również personel”
W 1868 roku Stanisław Chomentowski (psychiatra i
neurolog, autor 40 prac naukowych) „zachęcał do kupowania do zakładów
psychiatrycznych gazet, gier towarzyskich, a także do
urządzania pikników, koncertów itp.”
Przez następne lata obserwowano pewnego
rodzaju stagnację, chociaż w okresie międzywojennym wiele wysiłku włożono w
zapewnienie chorym właściwych oddziaływań
społecznych, pracy, rozrywki i umożliwienie aktywnego
trybu życia
Tradycją polskiej psychiatrii była opieka rodzinna
W 1936 roku 30% chorych objętych opieką szpitala
psychiatrycznego przebywało u okolicznych ludności
(opieka heterofamilijna – osoby chore psychicznie pod
opieką ludności)
Od końca lat 50 rozpoczął się nowy etap w dążeniu do humanizacji szpitala psychiatrycznego i w walce z objawami „instytucjonalimu”
W dużych szpitalach psychiatrycznych powstawały pierwsze programy rehabilitacyjne dla przewlekle chorych:
W wyniku powolnego przekształcania dużych, zamkniętych zakładów w coraz bardziej otwarte instytucje (proces ten nazywano „terapią instytucji”)
Zaczęto dbać o estetyczne i pogodne urządzenia wnętrz, zmniejszono liczbę łóżek na oddziałach, a przede wszystkim w coraz większym stopniu brano pod uwagę potrzeby i prawa pacjentów i ich rodzin
Dawniej Dzisiaj
Dawniej Dzisiaj
Dawniej Dzisiaj
Rozpoczęta w latach 60 reorganizacja systemu lecznictwa psychiatrycznego, oparta na zasadach psychiatrii
środowiskowej przynosi wymierne korzyściZ pośrednich form opieki psychiatrycznej rozwinęły się
stopniowo psychiatryczne oddziały dzienne, w których realizuje się program zajęć terapeutycznych
Ostatnie lata przyniosły także stopniowy rozwój opieki nad rodziną w sytuacji kryzysu poprzez wizyty w domu
pacjenta – zespoły leczenia środowiskowego
Dzisiaj Jutro
Definicja
Rehabilitacja psychiatryczna - system skoordynowanych oddziaływań społecznych, psychologicznych,
wychowawczych i medycznych umożliwiających chorym psychicznie samodzielną egzystencję i integrację społeczną
Cele
Celem rehabilitacji psychiatrycznej jest wyposażenie pacjenta w umiejętności:
o Fizyczneo Intelektualneo Emocjonalne Potrzebne do życia, uczenia się i pracy, przy jak
najmniejszym wsparciu ze strony osób, które na co dzień lub w sytuacjach kryzysowych zajmują się pomaganiem
Rodzaje rehabilitacji psychiatrycznej
Medyczna farmakoterapia podtrzymującaZawodowa poradnictwo i szkolenie zawodowe przystosowane do możliwości
osoby niepełnosprawnej oraz sytuacji na rynku pracySpołeczna Proces przygotowania osoby niepełnosprawnej do aktywnego
życia Kształtowanie takich warunków i postaw otoczenia, które
ułatwiałyby jednostce pełną integrację społeczną
Zasady rehabilitacji psychiatrycznej
Zasada optymalnej stymulacjiZasada wielostronności metodZasada stopniowania trudnościZasada powtarzalności oddziaływańZasada partnerstwaZasada wielokierunkowości oddziaływań
Zasada optymalnej stymulacji
Wskazuje na niesłuszność stosowania nadmiernej lub zbyt ubogiej stymulacji chorego, monotonii lub przypadkowości
bodźcówWymagania zbyt wysokie stają się przyczyną rezygnacji,
apatii, a nawet odmowy udziału w dalszej rehabilitacjiNiedostateczna stymulacja wywołuje lub pogłębia objawy
instytucjonalizmuMa na celu dostarczenie wrażeń stymulujących aktywność
psychiczną
Zasada wielostronności metod
Zakłada kompleksowość w rehabilitacji, o której decyduje równoczasowość biologicznych i niebiologicznych
(psychosocjoterapeutycznych) metod postępowania
Zasada stopniowania trudności
Zwraca uwagę na dostosowanie formy i zakresu pomocy do zmieniających się możliwości chorego – począwszy od
zastępowania go w działaniach i decyzjach, aż do pozostawienia mu pełnej swobody i samodzielności
Zasada powtarzalności oddziaływań
Wynika z remitującego przebiegu choroby i nawrotowości objawów chorobowych
Zaostrzenie objawów psychotycznych i rehospitalizacja są często powodem do powtórzenia i utrwalenia umiejętności,
które chory nabył wcześniej
Zasada partnerstwa (1)
Wskazuje, że nie można rehabilitować chorego bez jego czynnego udziału
Rehabilitacja jest prawem, nie obowiązkiem i nie należy jej realizować wbrew woli i bez zgody pacjenta
Zasada partnerstwa (2)
Zasady: Poszanowanie praw i indywidualności chorego Budowanie zaufania, akceptacji programu i współpracy pacjenta Nie stosowanie zakazów i nakazów Zachowanie szacunku dla pacjenta, podtrzymywanie jego poczucia
godności, autonomii i pozytywnej samooceny Pozbycie się przez pielęgniarkę postawy nadopiekuńczej Dostarczenie jasnych, jednoznacznych norm i wzorców zachowań Wzmacnianie pozytywne zachowań prospołecznych pacjenta Zwracanie uwagi na zachowanie sprawności , korzystne cechy
osobowości, a nie na deficyty sprawności Zachowanie realistycznego optymizmu oraz niezmniejszanie
oczekiwań wobec chorego
Zasada wielokierunkowości oddziaływań
Nakazuje jednoczasowość interwencji w różnych sferach życia: rodzinnej, zawodowej, towarzyskiej i społecznej
Czynniki decydujące o skuteczności oddziaływań rehabilitacyjnychI grupa – związana z osobowością i umiejętnościami
chorego Cechy osobowości przedchorobowej Przystosowanie przedchoroboweII grupa – związana bezpośrednio z obrazem choroby Wiek zachorowania Przebieg choroby Czas trwania hospitalizacji Nasilenie objawów negatywnych Rozległość objawów deficytowychIII grupa – związana z sytuacją psychospołeczną Klimat rodzinny Stereotyp choroby psychicznej
Czynniki utrudniające rehabilitację
Objawy wytwórczeInne objawy psychopatologiczne, np. objawy osiowe
schizofrenii (autyzm)Obniżenie nastroju i napędu w depresjiObjawy wtórne jako skutek choroby i hospitalizacji
(deficyty)Objawy schorzeń somatycznychStosowane leki
Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (1)
Nauczenie pacjenta, jak ma żyć ze swoją chorobą: Jak unikać okazywania przeżyć psychotycznych wobec obcych Jak się ubierać i zachowywać, aby być akceptowanym Jak dostosować się do obowiązujących norm Jak prowadzić aktywny tryb życia Jaki zakres samoopieki jest dostępny pacjentowi W jakich sytuacjach powinien zwrócić się do lekarza lub
pielęgniarki
Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (2)
Pomoc w przywróceniu optymalnych stosunków z innymi przez:
Postawę życzliwości wobec otoczenia, dbałość o wygląd zewnętrzny, czystość i estetykę mieszkania, pamięć o rocznicach i uroczystościach
Zwalczanie bezczynności chorego Starania, aby zapewnić swej rodzinie przychylność osób
znaczących w środowisku Uczestniczenie w pracy grup samopomocy, grup wsparciaNie należy stawiać choremu nadmiernych wymagań, gdyż
może to spowodować dekompensację
Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (3)
Przed wypisem ze szpitala należy się upewnić, jak chory radzi sobie z nawiązywaniem kontaktów z ludźmi
Istotne jest to, czy chory ma gdzie mieszkać, z czego będzie żył, jak może korzystać z opieki specjalistycznej i socjalnej oraz jak można mu zapewnić właściwe kontakty społeczne
Okresy rehabilitacji psychiatrycznej
Rehabilitacja wczesnaRehabilitacja późna
Rehabilitacja wczesna
Obejmuje rozpoznanie problemów pacjenta, pomoc psychologiczną dla pacjenta i rodziny w rozwiązywaniu
konfliktów i podejmowaniu życiowych decyzjiOdbywa się przy pomocy psychoterapii
Rehabilitacja późna
Jest stosowana u osób hospitalizowanych długotrwale, przewlekle chorych, żyjących w izolacji lub w konflikcie z
otoczeniemDotyczy osób, które utraciły zdolność przystosowania do
środowiska, nie spełniają wymagań otoczenia, nie radzą sobie z podstawowymi wymogami bytowymi, a także osób
przebywających na stałe w opiece stacjonarnejDo metod stosowanych w ramach tej rehabilitacji należą:
terapia zajęciowa, uczestniczenie w społeczności leczniczej, treningi aktywności, psychoterapia podtrzymująca i
usprawnianie ruchowe
Zadania rehabilitacyjne realizowane są w zróżnicowanym wymiarze:
Na dziennych i stacjonarnych oddziałach o profilu rehabilitacyjnym
W hostelach i mieszkaniach chronionychW warsztatach terapii zajęciowejZakładach aktywizacji zawodowejNa obozach rehabilitacyjno – wypoczynkowychTurnusach terapeutyczno – rehabilitacyjnychW środowiskowych domach samopomocy
Hostele (1)
Hostel – to forma pośrednia między oddziałem stacjonarnym a powrotem do dotychczasowego środowiska
Jego oferta jest szczególnie korzystna w odniesieniu do osób, które:
Uzyskały już względną samodzielność, ale wymagają jeszcze czasowej separacji od otoczenia
Potrzebują dłuższego czasu na adaptację do warunków i wymogów życia pozaszpitalnego po długotrwałym pobycie na oddziale lecznictwa stacjonarnego
Rehabilitacja w hostelu przebiega w warunkach zbliżonych do naturalnego środowiska życia
Obecność personelu w hostelu ogranicza się do kilku godzin dziennie
Hostele (2)Zadaniem hostelu jest kształtowanie i utrwalanie
umiejętności z zakresu: Samoobsługi Aktywnego udziału we własnej farmakoterapii Poszukiwania pracy Nawiązywania i podtrzymywania kontaktów międzyludzkich,
rozwiązywania problemówPobyt w hostelu jest również okazją do: Zwiększenia spójności grupy Zawierania nowych znajomości Uczenia się dawania i czerpania oparcia w trudnych sytuacjach
Zakład pracy chronionej
Zasady funkcjonowania zakładów pracy chronionej
określa ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 27
sierpnia 1997 r.
Decyzję w sprawie przyznania statusu zakładu pracy chronionej wydaje wojewoda.
Wymagania jakie musi spełniać zakład pracy chronionej to:
Działalność gospodarcza musi być prowadzona przez co najmniej 12 miesięcy
Należy zatrudniać nie mniej niż 25 pracowników w przeliczeniu na etaty
co najmniej 40 proc.; w tym co najmniej 10 proc. ogółu zatrudnionych stanowią osoby zaliczone do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności albo,
co najmniej 30 proc. osób niewidomych lub psychicznie chorych, albo osób upośledzonych umysłowo zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności
W zakładzie pracy chronionej częściej zatrudnione są osoby lekko i umiarkowanie niepełnosprawne
Zakłady pracy chronionej zatrudniają bardzo mało osób z niepełnosprawnością intelektualną.
Czasami niepełnosprawni pracownicy skarżą się, że w zakładach pracy chronionej są złe warunki pracy.
Zakład Aktywizacji Zawodowej - Zaniedbane ogniwo rehabilitacji
Polski system rehabilitacji zawodowej osób
niepełnosprawnych wciąż nie działa sprawnie.
Mimo miliardów złotych wydawanych na ten cel
zaledwie kilka procent osób ze znacznym stopniem
niepełnosprawności pracuje
ZAZ – dostarczają miejsc pracy osobom ze znacznym stopniem i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności
Zakład taki tworzy się także w celu rehabilitacji zawodowej i społecznej tych osób oraz przygotowania ich do aktywnego życia w otwartym środowisku na miarę ich indywidualnych możliwości
Zakład aktywności zawodowej jest wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo jednostką tworzoną przez powiat, gminę, stowarzyszenie lub inną organizację społeczną, której statutowym zadaniem jest rehabilitacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych
Podstawy prawne dla działalności zakładów aktywności zawodowej stworzyła ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.).
Zgodnie z przepisami ustawy osobami niepełnosprawnymi są osoby, których stan fizyczny, psychiczny lub umysłowy trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia wypełnianie ról społecznych, a w szczególności zdolności do wykonywania pracy zawodowej.
Zakład aktywności zawodowej nie może prowadzić działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5% oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali
Zabronione jest również prowadzenie działalności w zakresie handlu ww. wyrobami
Środki zakładowego funduszu aktywności przeznaczane są na wydatki związane z:
usprawnieniem oraz oprzyrządowaniem stanowisk pracy wspomagających samodzielne funkcjonowanie osób niepełnosprawnych w zakładzie pracy
zakupem sprzętu i wyposażenia dla osoby niepełnosprawnej umożliwiającego jej samodzielne uczestniczenie w życiu społecznym oraz lokalnym środowisku
pomocą osobom niepełnosprawnym w przygotowaniu ich do pracy poza zakładem
Kto pracuje w ZAZ?W ZAZ pracuje obecnie najwięcej osób : z upośledzeniem umysłowym - ok. 27% ze schorzeniami narządu ruchu i kręgosłupa – 16% z chorobami psychicznymi i nerwowymi - 15,3% ze schorzeniami narządu wzroku - 15% ze schorzeniami neurologicznymi – prawie 15% ze schorzeniami narządu słuchu i mowy tylko 2,3%Pracownicy zaz to najczęściej osoby słabo wykwalifikowane. Wykształcenie podstawowe - 31,6% niepełne podstawowe - 6,5% zasadnicze zawodowe - 32,1% średnie ogólnokształcące i pomaturalne zawodowe -18,8% wyższe - 3,7%
Środowiskowe Domy Samopomocy
Środowiskowy Dom Samopomocy jest
jednostką organizacyjną resortu pomocy
społecznej, działającą na zasadach zadania
zleconego samorządom, fundacjom,
stowarzyszeniom.
Do zadań ŚDS należy budowanie sieci oparcia społecznego, przygotowanie do życia w społeczeństwie i funkcjonowania w środowisku:
osób przewlekle psychicznie chorych niepełnosprawnych intelektualnie.
Podstawy prawne funkcjonowania ŚDS
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie środowiskowych domów samopomocy z dnia 9 grudnia 2010 r. (Dz. U. z 2010 nr 238 poz. 1586)
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z dnia 15 kwietnia 2004 r
Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego
Misją ŚDS jest przywracanie osobom radzenia sobie w sytuacjach życiowych na najwyższym z możliwych poziomie, stwarzanie możliwości do rozwoju ruchu
samopomocowego oraz rozwój sieci oparcia społecznego we współpracy z najbliższym i dalszym
otoczeniem społecznym.
Cel działalności
Wspieranie uczestników i ich rodzin oraz kompensowanie skutków niepełnosprawności w sferze zdrowia psychicznego, a także propagowanie modelu zdrowej rodziny poprzez:
stwarzanie warunków do nabycia umiejętności wykonywania podstawowych czynności życia codziennego, doskonalenia umiejętności nabytych oraz realizacja zadań życiowych,
podtrzymywanie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia,
zapewnienie miejsca pobytu, jednego gorącego posiłku dziennie, w tym dietetycznego zgodnie ze wskazówkami lekarza,
wsparcie psychologiczne i terapeutyczne- wsparcie w sytuacjach kryzysowych,
opieka pielęgniarska i rehabilitacja fizyczna integracje osób z zaburzeniami psychicznymi w społeczności
lokalnej poprzez aktywizacje zawodową i społeczną stymulowanie osobistego rozwoju poprzez opracowanie
indywidualnego planu pomocy zapewnienie warunków do rozwoju samorządności uczestników umożliwienie udziału w terapii zajęciowej, indywidualnej,
grupowej, grupach wsparcia, spotkaniach grupowych, wspieranie grup samopomocowych w zakresie zdrowia psychicznego
zaspokajanie w miarę możliwości tych potrzeb, które wpływają w dużym stopniu na rozwój psychiczny: bezpieczeństwa, działania higieniczne, odżywiania, ruchu, odpoczynku, kontaktu, godności osobistej, kontaktu emocjonalnego, sensu życia, kulturalne
umożliwienie realizacji potrzeb religijnych i kulturalnych zapobieganie stanom powodującym konieczność ciągłej opieki ze
strony instytucji poprzez globalna rehabilitacje środowiskową zróżnicowanie usług w zależności od możliwości psychofizycznych
osób oraz ich potrzeb, oczekiwań, zainteresowań organizowanie spotkań i zajęć integracyjnych poza Środowiskowym
Domem Samopomocy współpraca z rodzinami osób korzystających z działalności Domu,
poradnictwo, informacja, wsparcie i pomoc w rozwiązywaniu problemów życiowych
wspieranie grup samopomocowych
uaktywnianie środowiska związane z propagowaniem i ochrona zdrowia psychicznego
współpraca ze środkami masowego przekazu w celu propagowania ochrony zdrowia psychicznego
kształtowanie wobec osób z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzin właściwych postaw społecznych a zwłaszcza zrozumienia, tolerancji, życzliwości a także przeciwdziałaniu ich dyskryminacji
Typy ŚDS
Typ A – dom dla osób psychicznie chorych, przeznaczony dla osób z przewlekłymi zaburzeniami psychotycznymi, takich jak np. schizofrenia, zaburzenia schizotypowe, urojeniowe lub schizoafektywne,
Typ B – dom dla osób niepełnosprawnych intelektualnie – upośledzonych umysłowo, przeznaczony dla osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu głębokim, umiarkowanym i lekkim (gdy osoba z lekkim stopniem niepełnosprawności ma sprzężone zaburzenie, np. dysfunkcja narządów ruchu, padaczka, autyzm, itp.),
Typ C – dla osób wykazujących inne przewlekłe zaburzenia czynności psychicznych.
Turnusy rehabilitacyjne
Turnusy rehabilitacyjne mają na celu przede wszystkim:
ogólną poprawę sprawności, Wyrabianie zaradności, Pobudzanie i rozwijanie
zainteresowań osób niepełnosprawnych
intelektualnie.
Cele działalności
Osoby NI są kierowane do oddziału w turnusie na wniosek lekarza
Aby umożliwić osobom niepełnosprawnym aktywny wypoczynek i rehabilitację, koszty uczestnictwa osób NI w turnusach są dofinansowywane ze środków PFRON – u, na podstawie ustawy z dnia 27. 08. 1997 roku o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.
Osoba niepełnosprawna może ubiegać się o dofinansowanie ze środków Funduszu, wyjazdu jej opiekuna.
Szczegółowe zasady finansowania do wyjazdów rehabilitacyjnych ustala Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25. 06. 2002 roku, w sprawie określenia rodzaju zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków PFRON – [Dz. U. z dnia 01. 08. 2002]
Obecnie w Polsce realizowane są: Obozy o profilu terapeutyczno – rehabilitacyjnym (ich program jest
z góry ustalony i świadomie włączony do psychoterapii) Turnusy rehabilitacyjno – wypoczynkowe (ich nadrzędnym celem
jest rekreacja i wypoczynek)
Domy Pomocy Społecznej
DPS – instytucja świadcząca na poziomie obowiązującego
standardu, osobom wymagającym całodobowej
opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności usługi:
bytowe, opiekuńcze, wspomagające, edukacyjne w
formach i zakresie wynikających z indywidualnych potrzeb.
Rodzaje DPS
Domy, w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone dzielą się na domy dla:
Osób w podeszłym wieku Osób przewlekle somatycznie chorych Osób przewlekle psychicznie chorych Dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie Dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie Osób niepełnosprawnych fizycznie
Rodzaje DPS
Domy pomocy Społecznej mogą być również prowadzone łącznie dla:
Osób w podeszłym wieku i chorych przewlekle somatycznie Osób chorych przewlekle somatycznie oraz niepełnosprawnych
fizycznie Osób w podeszłym wieku i niepełnosprawnych fizycznie Osób dorosłych oraz dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
intelektualnie
Zgodnie z Ustawą o pomocy społecznej z 12 marca 2004 roku z późniejszymi zmianami domy pomocy społecznej może prowadzić:
jednostki samorządu terytorialnego, kościół katolicki, inne związki wyznaniowe, fundacje i stowarzyszenia pozostałe osoby prawne i fizyczne
Cele DPS - u
Profilaktyczny - przeciwdziałanie zjawisku instytucjonalizacji polegającym na negatywnym wpływie instytucji totalnej na przebywające w DPS osoby
Socjalny - zaspokajanie potrzeb fizjologicznych, o zaspakajanie potrzeb psychofizycznych takich jak; potrzeba
bezpieczeństwa; uznania; przynależności; miłości; samorealizacji;
o przystosowanie do życia w instytucji; - życie w instytucji totalnej wymaga uruchomienia wielu mechanizmów adaptacyjnych.
o indywidualne wspieranie.
Cele DPS – u cd.
Aktywizujący – aktywizowanie, przygotowanie do podjęcia pracy chociażby o charakterze terapeutycznym, dysponowanie własnymi pieniędzmi, podejmowanie samodzielnych decyzji;
o współdecydowanie; o usamodzielnienie;
Warsztaty terapii zajęciowej
WTZ – funkcjonują od 1992 roku i zgodnie z Ustawą o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych stanowią „wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom
niepełnosprawnym (DzU 97.123.776 z późn.zm.) niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji zawodowej i społecznej w zakresie pozyskiwania lub
przywracania umiejętności niezbędnych do zatrudnienia”
Dla kogo WTZ?
Warsztaty terapii zajęciowej – są to miejsca pracy dla osób z ogólnie znacznie obniżoną sprawnością intelektualną lub wysiłkową, wymagających szczególnej opieki i ułatwień w celu zaadaptowania się do pracy, którą mogą podjąć w przyszłości w zwykłych zakładach, albo stałego miejsca zatrudnienia oraz dla tych które nie mogą zarabiać na życie, pracując zawodowo w normalnych warunkach.
WTZ - placówki wyodrębnione organizacyjnie i finansowo, które mają na celu stwarzanie osobom z niepełnosprawnością możliwości uczestniczenia w rehabilitacji społecznej i zawodowej. Terapia realizowana jest poprzez terapię zajęciową.
Zadania WTZogólne usprawnianie;rozwijanie umiejętności wykonywania czynności życia
codziennego, w tym zaradności osobistej dzięki stosowaniu różnych technik terapii zajęciowej;
przygotowanie do życia w środowisku społecznym w szczególności poprzez rozwój umiejętności planowania i komunikowania się, dokonywania wyborów, decydowania o swoich sprawach oraz rozwój innych umiejętności niezbędnych w życiu, a także poprawę kondycji fizycznej i psychicznej;
rozwijanie podstawowych oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych, umożliwiających późniejsze podjęcie pracy zawodowej w zakładzie aktywności zawodowej lub innej pracy zarobkowej bądź szkolenia zawodowego.
Uczestnicy
Zajęcia w warsztacie prowadzone są zgodnie z indywidualnym programem rehabilitacji i terapii.
Uczestnikami WTZ są osoby niepełnosprawne będące klientami WTZ, nazywane są one uczestnikami.
Uczestnicy WTZ muszą posiadać orzeczenie o niepełnosprawności. Orzeczenie takie (wraz z kwalifikowaniem terapii zajęciowej) wydaje Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o stopniu niepełnosprawności.
Formy pracy w WTZ
Zasadniczą formą terapii jest terapia zajęciowa (ergoterapia).Poza nią WTZ wykorzystują najczęściej zajęcia ruchowe,
ogólnousprawniające, komunikację społeczną i terapię psychologiczną.
Finansowanie
WTZ jest finansowany ze środków PFRON. Możliwe jest też pozyskiwanie środków z innych źródeł.
Wśród nich wymienia się: dotacje samorządowe, darowizny z organizacji pozarządowych i osób prywatnych oraz darowizny sponsorów
Działalność WTZ jest działalnością o charakterze niezarobkowym.
Ewentualny dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego przez nich programu rehabilitacji i terapii przeznacza się w porozumieniu z uczestnikami na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników.
Dziękuję za uwagę
Recommended