www.pyxida.gr

ΦΥΛΛΟ 114XANIA

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

) (

Πάμε Ψηλά !!!

Δάσκαλοι με όπλα;

Στις μέρες μας αποδεικνύεται πανηγυρικά αυτό που γνωρίζουμε όλοιεδώ και πολλά χρόνια: ότι οι Ηνωμένς Πολιτείες της Αμερικής ανμπορούν ακόμα να υπάρχουν οικονομικά είναι επειδή η ύπαρξή

τους οφείλεται κυρίως στο εμπόριο όπλων. Οι εταιρίες που κατασκευά-ζουν όπλα παντός είδους είναι κυρίως Αμερικανικών συμφερόντων καιαυτός είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι Ηνωμένες Πολι-τείες ως επικεφαλής του ΝΑΤΟ έχουν προκαλέσει ή εμπλακεί σε έναμεγάλο αριθμό συρράξεων σε όλο τον πλανήτη. Γιατί αναφέρουμε κάτι τοοποίο είναι πασίγνωστο; Μα επειδή μετά το μακελειό στο Κοννέκτικατ μετον παρανοϊκό νεαρό που εισέβαλε σε σχολείο σκοτώνοντας και τραυ-ματίζοντας δεκάδες κόσμο, οι εταιρίες που παράγουν όπλα στην Αμερικήχτυπιούνται σαν τις κάργιες μην τυχόν και βγουν νόμοι που θα περιορί-ζουν την χρήση όπλων. Πρόσφατα όμως είδαμε και μια άλλη ανατριχια-στική εικόνα: δάσκαλοι και καθηγητές να εκπαιδεύονται στη χρήσηόπλων. Φανταστείτε δηλαδή ότι τα παιδιά θα πηγαίνουν κάθε μέρα όχι σεένα χώρο μάθησης, εκπαίδευσης και μόρφωσης αλλά σε ένα χώρο πουόλοι θα είναι εξοπλισμένοι σαν αστακοί. Οι φύλακες, οι υπάλληλοι, οι κα-θηγητές. Σκεφτείτε πως όλοι θα φοβούνται μήπως τυχόν και κάποιου τουτη βαρέσει ξαφνικά και αρχίσει να πυροβολεί όποιον δεν του γουστάρει.Και τα παιδιά θα μεγαλώνουν μέσα στον απόλυτο φόβο και τρόμο. Προ-σέξτε, η κοινωνία της Αμερικής δεν είναι όπως την Κρητική κοινωνία πουκατά μια στρεβλή παράνομη παράδοση υπάρχουν τα όπλα κυρίως γιαεπίδειξη, και για πανηγύρια (χωρίς να παραγνωρίζουμε την εκτεταμένησχετικά χρήση αυτοδικίας). Η Αμερικάνικη κοινωνία ζει υπό τη συνεχήομπρέλα του τρόμου, φοβούμενη συνεχώς ο ένας πολίτης τον άλλον. Τονα βλέπει κάποιος ένα δάσκαλο να ισχυρίζεται ότι είναι καλό να κουβαλάκάθε εκπαιδευτικός από ένα πιστόλι, δεν ξέρω αν προκαλεί στο γονιό κυ-ρίως αίσθημα ασφάλειας ή ένα χαιρέκακο αίσθημα δυνατότητας κτηνω-δίας. Τότε σε κάθε σχολείο δεν θα εκπαιδεύουμε παρά τους αυριανούςεγκληματίες. Ο πόλεμος θα υφίσταται ανά πάσα στιγμή και σε κάθε τόπο.Αλλά όσο πάνω από τον κάθε πόλεμο υπάρχει το κέρδος, οι πόλεμοι δενθα πάψουν να υπάρχουν σε ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα

Α.Π.

Κοινωνική Αλληλεγγύη παντού, τώρα !

Σε ένα περιβάλλον διάλυσης της κοινωνίας το μοναδικό αισιόδοξομήνυμα που υπάρχει γύρω μας είναι οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύηςπου ξεφυτρώνουν καθημερινά έτοιμες να δώσουν από το υστέ-

ρημα τους…Με κυρίαρχο στόχο την ελάχιστη παροχή βοήθειας σε πρόσωπα ή κοι-νωνικές ομάδες που βρίσκονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες όχι απλάνα επιβιώσουν αλλά να εξασφαλίσουν και ένα ελάχιστο επίπεδο αξιο-πρέπειας.Άνθρωποι που μέχρι χθες μπορεί να μην επικοινωνούσαν παρότι τουςχώριζε μια πόρτα όλο και περισσότερο συναντιούνται με μια διάθεση αλ-ληλοβοήθειας.Με επίκεντρο την αξιοπρέπεια του διπλανού μας οι πρωτοβουλίες αλ-ληλεγγύης ενδυναμώνονται επιδιώκοντας παράλληλα κάθε ενέργειατους …Να αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως συμμετέχοντα στην λύση του προ-βλήματος, και όχι ως παθητικό δέκτη.Να διαμορφώνει την αρχή της ισοτιμίας στην κοινωνία,  δεδομένου ότιείναι αμφίδρομη δραστηριότητα.Να δημιουργεί πολιτική συνείδηση, βάση του γεγονότος ότι είναι συλλο-γική δράση.Να δρα ευεργετικά στην ψυχολογία των συμμετεχόντων, γιατί αναπτύσ-σεται στην  βάση της ανταλλαγής, και επομένως προϋποθέτει δραστη-ριοποίηση.Να μην υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αντίθετα την ενισχύει.Να ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις και παύσει την περιθωριοποίηση.Να είναι ανοικτές σε όλη την κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς  ιδεολογι-κούς , θρησκευτικούς ,  ή φύλου άλλου τύπου.Η αλληλεγγύη  όπως υλοποιείται κινηματικά , έχει τα χαρακτηριστικάοριζόντιας δομής.Να αναπτύσσει την έννοια της κοινότητας.

Αν βάλουμε σε μια ζυγαριά τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η αλληλεγ-γύη είναι ο μοναδικός δρόμος για να οδηγήσουμε την κοινωνία και την πο-λιτική σε ένα ανθρωποκεντρικό μοντέλο, που θα έχει ως βάση τηνισότητα και θα αντιμετωπίζει  τον άνθρωπο ως προσωπικότητα και όχιως αντικείμενο.Η αλληλεγγύη είναι το πραγματικό μας πολιτικό και κοινωνικό οχυρό απέ-ναντι σε αυτή την κρίση,.

Μ.Φ.

Ουαι τοις ηττημένοις

Ένας από τους συντάκτες ενός πρόσφατου εκτενούς αφιερώμα-τος του Γερμανικού περιοδικού Stern στους Έλληνες κροίσους,απευθύνει ερώτηση στον Φώτη Μπόμπολα για το πώς θα του

φαινόταν μια επιβολή φόρου στους πλούσιους. Ιδού η κυνική απάντησήτου: "Αφελής ιδέα. Το μεγάλο κεφάλαιο πάντα θα βρίσκει δρόμους, τρό-πους για να αποφύγει τη φορολόγηση. Αυτό είναι το τίμημα του παγκο-σμιοποιημένου κόσμου μας". Ο κυνισμός του Μπόμπολα τσακίζει κόκαλα.Είναι αυτό που συμπυκνωμένα είχε πει πριν από 2300 χρόνια περίπουένα Γαλάτης ηγέτης απευθυνόμενος στους Ρωμαίους που μόλις είχανχάσει το δικαίωμα να διαφεντεύουν την Ρώμη τους: "ουαί τοις ηττημέ-νοις". Παρ΄ όλο που η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και σανφάρσα μαζί στις μέρες μας, παρά το ότι είμαστε γνώστες πια των γεγο-νότων του παρελθόντος, παρά το ότι γνωρίζουμε πω ς μόνο στα παρα-μύθια υπάρχει το ευνομούμενο κράτος δικαίου στον καπιταλισμό, εντούτοις οι περισσότεροι πολίτες πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει ένα δι-καιότερο κράτος, αρκεί να το παλέψεις. Πιστεύω πως η 3ετής εμπειρίατου λαού μας από αυτό που λέγεται "Κατοχή των Μνημονίων" θα έπρεπενα μας έχει ήδη οδηγήσει προς την ανατροπή τους. Δεν επιδιορθώνεταιαυτό το πράγμα, δεν βελτιώνεται, πώς γίνεται να μην το διαπιστώνουμεπια; Τι χρείαν περισσότερων ενδείξεων έχουμε; Ανήμποροι πια και αδύ-ναμοι επιστρέφουμε τα χειμωνιάτικα βράδυα στα σπίτια μας, περιμένον-τας λύσεις μεταφυσικές που όμως χωρίς τη δική μας υπέρβαση τηςανατροπής των πραγμάτων δεν θα έρθουν ουρανοκατέβατες... Ξαναγράφουμε το "Ζητείται Ελπίς".

Α.Π.

Κβαντική θεωρία της ψυχής

Πρόσφατα δυο άνθρωποι των Θετικών Επιστημών εκ των οποίων οένας είναι ο Roger Penrose καθηγητής Μαθηματικών στο Πανε-πιστήμιο της Οξφόρδης και ο άλλος ο Stuart Hameroff καθηγητής

αναισθησιολογίας και ψυχολογίας καθώς και διευθυντής κέντρου μελε-τών συνειδητότητας στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα, ανακοίνωσαν πρό-σφατα μια νέα θεωρία τους περί της ύπαρξης της ψυχής με όρουςκαθαρά επιστημονικούς. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο επιστήμονες προτεί-νουν ότι η ψυχή είναι ένα σύνολο κβαντικών σωματιδίων που ονομάζον-ται μικροσωληνίσκοι, οι οποίοι στην επιθανάτια κατάσταση ενός όντοςχάνουν το κβαντικό τους status αλλά όχι τις πληροφορίες που διαθέτουν.Οι μικροσωληνίσκοι βρίσκονται στα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Όμως, μετο θάνατο ή με μια επιθανάτια εμπειρία διαχέονται στο σύμπαν από όπουκαι προήλθαν. Αφού όμώς δεν έχουν χάσει τις πληροφορίες τους εξα-κολουθούν να υπάρχουν ως "συζευγμένα" σωμάτια σε ένα όλον που λέ-γεται Ψυχή και διατηρεί την ύπαρξή του μέσα στο Σύμπαν.Η θεωρία των δύο επιστημόνων που τα τελευταία χρόνια έχουν σαν ερευ-νητικό τους αντικείμενο μια κβαντική θεωρία της ψυχής δεν έχει απο-δειχθεί ή διαψευστεί ακόμα. Παρ΄ όλα αυτά πρόκειται για δύοεπιστήμονες που το κύρος τους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σε καμία πε-ρίπτωση αφού και μόνο το όνομα του Roger Penrose θα θυμίζει ίσωςστους πιο ψαγμένους τη συνεργασία - διαμάχη του με τον σύγχρονο γί-γαντα της Επιστήμης τον Stephen Hawking. Έχουμε μπει οριστικά πλέονσε ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης του κόσμου και του πολιτισμού μαςαφού τα επιστημονικά δεδομένα είναι τέτοια που θα μας υποχρεώσουννα ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε και, ταυτόχρονα, να εμπλουτίσουμε δημιουρ-γικά τις αντιλήψεις μας για το τι είμαστε και ποια η θέση μας στο σύμ-παν.

Α.Π.

2ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Πoυ θα βρείτε Την Πυξίδα:

...κυκλoφoρoύμε

τη 3η βδoμάδα κάθε μήνα,

σε 3000 αντίτυπα και μπoρείτε να μας

βρείτε στα παρακάτω σημεία:

Βιβλιoπωλεία:

ΕΠΙΛOΓΕΣ,

ΕΣΤΙΑ, ΜΥΘOΛOΓΙΑ,

ΠΕΤΡΑΚΗ, ΠOΛΥΕΔΡO,

ΣΧΗΜΑ, ΤO ΒΙΒΛΙO,

ΒΙΒΛΙOΠΩΛΕΙO ΤΗΣ 1866,

Χαρτoπωλεία:

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ,

ΚΥΒOΣ,

ΡOΜΒOΣ,

ΧΑΖΗΡΑΚΗΣ,

Καταστήματα Δίσκων:

LA. SI. DO.,

Σινεμά:

Palace, ΚΗΠΟΣ

Καφέ - Μπάρ:

ΜΥΘOΛOΓΙΑ,

EΔEM,

ΑΣΩΤOΣ ΥΙOΣ,

ΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ,

ΔΥO ΛOΥΞ,

ΜΙΚΡO ΚΑΦΕ,

ΜΑΧΑΛΑΣ,

ΚΑΦΕ ΤΕΧΝΗ.

VIDEO CLUB:

DV PLANET,

PLAY,

MOVIE FORUM,

VIPS (ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ),

VIDEO BEST,

VIDEO BLUE

ΤOΡ VIDEO (ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗΔΩΝ)

Άλλα σημεία:

ΔΗΜOΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙOΘΗΚΗ,

ΕΙΣOΔOΣ Αντιπεριφέρειας Χανίων,

ΕΙΣOΔOΣ ΔΗΜOΥ ΧΑΝΙΩΝ,

ΠOΛΥΚΕΝΤΡO ΝΕOΛΑΙΑΣ,

ΠΡΑΚΤOΡΕΙO ΤΥΠOΥ(ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ),

ΑΝΕΚ LINES,

Blue Star Ferries (κεντρικό πρακτορείο),

ΠOΛΥΤΕΧΝΕΙO (ΚΥΛΙΚΕΙO),

ΤΕΙ(ΚΥΛΙΚΕΙO), ΩΔΕΙO,

ΤΡΑΠΕΖEΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΠEIPAIΩΣ,

SYLVESTER (ΓOΓOΝΗ),

BREAK (ΓΟΓΟΝΗ),

NEW STAND

Στο Hράκλειο:

BIBΛIOΠΩΛEIO KIXΛH

ΠΥΞΙΔΑΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠOΛΗ

ΤOΥΣ ΠOΛΙΤΕΣ ΤOΝ ΠOΛΙΤΙΣΜO

ΙΔΙOΚΤΗΣΙΑ:ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔOΣΚOΠΙΚΗ

«ΠOΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ»ΚΩΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 6483

ISSN 1790-6075

ΕΚΔOΤΗΣ – ΥΠΕΥΘΥΝOΣ ΕΚΔOΣΗΣΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ

ΕΠΙΚOΙΝΩΝΙΑ «ΠΥΞΙΔΑ» / ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ

ΤΘ 53 ΤΚ 73131 ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣΤΗΛ: 2821074104 / 6974739122

FAX: 2821036364e-mail: info@pyxida.gr

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣΜ. ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΒΟΥΛΕΣKΩΣTAΣ ΓYΠAPAKHΣ

ΜΙΧΑΗΛ ΔΑΡΜΑΡΑΚΗΣΣΙΣΣΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ

ΒΟΥΛΑ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗΔΗΜOΣ ΚΕΡΔΕΛΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΩΤΣΟΓΛΟΥΝΙΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ

ΠΕΤΡOΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗΣΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΙΚOΥΤΣΑΚΗΣ

KΩN/NOΣ MΠAΣIOΣΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΟΝΙΔΗΣMYPTΩ KONTOMΙTAKHΓΙΩΡΓΟΣ MANOYΣEΛHΣNIKOΣ MANOYΣEΛHΣΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΓΟΥΛΟΣΒΑΡΒΑΡΑ ΠΕΡΑΚΗ

σκίτσα: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣBAΣIΛHΣ ΠAΠAΣTAMOΣ

ΝΕKΤΑΡΙOΣ ΠΑΥΛOΥ - ΠΕΤΡOΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΙΒOΛΑΚΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΠΑΝOΥΔΑΚΗΣΓΙΩΡΓOΣ ΤΣΙΜΑΣΣΟΦΙΑ ΤΣΟΥΡΛΑΚΗ

ΝΙΚOΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝOΥΑΝΤΩΝΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ

ΣKITΣA - ΣΧΕΔΙΑΣΜOΣ ΕΝΤΥΠOΥΝΙΚOΣ ΠΑΡΘΕΝOΠOΥΛOΣ τηλ.

6974430507

ΣΗΜΑ ΕΝΤΥΠOΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΥΡΙΔΗ

Η πυξίδα πρoσφέρεται με αντίτιμo τη διάδoση και τη συμμετoχή

Η ΕΚΔΟΣΗ ΜΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ:

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 20133

Είναι δεδομένο ότι οι δείκτες την τελευταία τριετία καταρρέ-ουν. (Καναδική εξαίρεση αυτός της προπαγάνδας ο οποίοςγνωρίζει συνεχή βελτίωση). Η οικονομία ακολουθεί μια συνεχήπεριδίνηση με μοναδικό αποτέλεσμα την συνεχή ανάγκη γιανέα φόρο-εισπρακτικά μέτρα. Μέτρα που ούτε καν αυτά απο-δίδουν….

Η κοινωνία απλά διαλύεται καθημερινά. Το κοινωνικό κράτοςαποτελεί παρελθόν. Η απασχόληση και κυρίως η εργασίααποτελούν για πάνω από 1.500.000 μακρινό παρελθόν καισκοτεινό μέλλον. Η αποσύνθεση υπάρχει γύρω μας… Στασυσσίτια και στα κοινωνικά παντοπωλεία συνεχώς αυξάνεται οκόσμος που πλησιάζει…

Και όμως η κοινωνία ως σύνολο φαίνεται να υπομένει…Άραγε τι;

Τώρα παρά ποτέ χρειάζεται η αναστροφή αυτής της πορείας.Και η απάντηση δεν είναι απλά εκλογική. Εδώ που φτάσαμεδεν αρκεί (που επιβάλλεται !!!) η αλλαγή της κυβέρνησης μεμια κυβέρνηση αριστεράς .

Για να μπορέσει να αλλάξει η πορεία αυτής της χώρας χρει-άζεται αυτή η κυβέρνηση να εμπνεύσει, να οραματίσει και ωςμια νέα εθνική δύναμη να χαράξει την πορεία για την νέα Ελ-λάδα έχοντας την ενεργό συμμετοχή όλων μας.

Χρειάζεται μια κυβέρνηση αριστεράς η οποία θα πείσει για τηνανάγκη ανασυγκρότησης και λειτουργίας ενός κράτους τοοποίο φαίνεται ότι αποτελούσε πρώτο και πάνω απ΄όλα τηνμεγαλύτερη φούσκα. Μια κυβέρνηση η οποία θα λειτουργήσει ενωτικά για τονκόσμο διαβεβαιώνοντας με τις πράξεις της ότι η κάθε θυσίαβρίσκει αντίκρισμα. Μια κυβέρνηση η οποία θα συγκρουστεί με «εχθρούς» αλλάκαι με «φίλους» για να επιβάλει την δικαιοσύνη.Μια κυβέρνηση η οποία θα σηκώσει το βάρος της μοναξιάςκαι της θλίψης των πολιτών. Μια κυβέρνηση η οποία πρώτακαι πάνω απ΄όλα θα μετουσιώσει τον φόβο σε όραμα. Διαφορετικά η κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει αλλά το αδιέ-ξοδο θα είναι δεδομένο !!!

Γράφειo Mατθαίoς

Φραντζεσκάκης

«Φοβάμαι…. Νιώθω ότι αυτή η χώρα αρ-γοπεθαίνει» μου είπε με βουρκωμένα μά-τια τις προάλλες η καλύτερη μου φίλη….Έχει τελειώσει το τμήμα Μετάφρασης καιΔιερμηνείας στην Κέρκυρα και είναικοντά στα δύο χρόνια άνεργη… αν εξαι-ρέσεις ένα διάστημα που δούλευε ωςεποχιακή υπάλληλος στο νησί της.Ενώ συζητούσαμε,  είχε τα χέρια τηςσταυρωμένα, τα μάτια της κοιτούσαν δε-ξιά και αριστερά και φαινόταν πως συ-ζητούσε κάτι που την πληγώνει και τηνκάνει να νιώθει αμήχανα.Λέγαμε για την αυξανόμενη ανεργία καιπροσπαθούσα να την βοηθήσω, να τηςπροτείνω λύσεις… Όμως η αισιοδοξίατείνει να εξαφανιστεί από τα καστανά όλοζωντάνια μάτια της. Ότι και να της έλε-γα, της φαινόντουσαν λόγια της παρη-γοριάς.Είναι 26χρονών και δεν μπορεί να κάνειόνειρα. Της το έχουν στερήσει και αυτόόπως έχουν κάνει και σε χιλιάδες άλλουςνέους Έλληνες.

Οι αριθμοί εξάλλου μιλούν από μόνοιτους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eu-rostat η ανεργία των νέων στη χώρα μαςέφτασε τον Αύγουστο στο 57%.Επίσης το συνολικό ποσοστό ανεργίαςστην Ελλάδα ανέβηκε στο 25,4% τοδεύτερο υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.,μετά την Ισπανία.Το πιο τραγικό όμως είναι πως δενυπάρχει φως στο τούνελ… Οι προβλέ-ψεις είναι δυσοίωνες!  Η αμερικανικήτράπεζα  Citigroup προβλέπει εκτίναξητων ποσοστών ανεργίας στο 40% το2015, ενώ δίνει 60% πιθανότητες στο σε-νάριο εξόδου της Ελλάδας από την Ευ-ρωζώνη εντός των επομένων 18 μηνών!Η κουβέντα μας έφτασε στο αν τελικάπρέπει να φύγει για το εξωτερικό….Εκεί η φωνή της άλλαξε χρώμα…  Ήταν«ποτισμένη» με οργή, θυμό και αγανά-κτηση… «Γιατί με αναγκάζουν να σκεφτώνα εγκαταλείψω την χώρα μου, την οι-κογένεια μου και τους φίλους μου; Για-τί σαν μόνη λύση μπροστά μου φαίνεται

να είναι η ξενιτιά;Εμένα ποιος με ρώτησε;;; Νιώθω η ζωήμου να ξεγλιστρά μέσα από τα ίδια μουτα χέρια… Νιώθω ότι αυτή η χώρα αρ-γοπεθαίνει….»Έχει αποφασίσει να παρατείνει την πα-ραμονή της στην χώρα, με την ελπίδαπως κάτι μπορεί να βρεθεί. Ουσιαστικά,μεταθέτει για λίγους μήνες αργότερα τηνΜΕΓΑΛΗ απόφαση. Αυτήν που προς τοπαρόν δεν θέλει να σκέφτεται.Τα λόγια της, στροβιλίζουν συνεχώςστο μυαλό μου σαν σκέψεις που «κατα-σπαράζουν» την αισιόδοξη πλευρά μου…«Καταδικασμένοι»…. «Είμαστε καταδι-κασμένοι»…. Όλες οι ιστορίες πουακούω γύρω μου είναι δυσάρεστες!Ζευγάρια που είναι έτοιμα να παντρευ-τούν, αναγκάζονται να γυρίσουν πίσωστους γονείς τους κάνοντας 10 βήματαπίσω…. Πίσω… μόνο πίσω…Το μπροστά είναι κάτι που το έχουμε ξε-χάσει!

Συνεργασία tvxs

φοβάμαι…. Νιώθω ότι αυτή η χώρα αργοπεθαίνει!

Φανταστείτε την αίσθηση της αλλα-γής που σηματοδοτούσε η μετά-βαση από ένα σύμπαν αντικειμένων

που το ανώτατο τεχνολογικό τους όριοήταν ξύλινες βιοτεχνικές κατασκευές γιατην μεταποίηση πρώτων υλών κινούμενεςαπό υδραυλική ενέργεια, σε ένα περιβάλ-

λον που οι νεωτε-ρικές σιδερένιεςπολεμικές μηχα-νές καθόριζαν τομέτρο του μέλλον-τος. Για τον μέσο

νεοσύλλεκτο οπλίτη η μεταφορά στο περι-βάλλον του στρατού θα πρέπει να ισοδυ-ναμούσε με το ψυχολογικό αποτύπωμα πουθα άφηνε σε μας σήμερα μία απαγωγή απόεξωγήινους.Η αντίθεση με το σημερινό τεχνολογικόισοζύγιο μεταξύ στρατού και λοιπής κοι-νωνίας δεν θα μπορούσε να είναι ποιοτρανταχτή. Με τη εξαίρεση συγκεκριμένωνεπίλεκτων σωμάτων του ελληνικού στρα-τού, ο μέσος κληρωτός έρχεται αντιμέτω-πος με ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο,περιτριγυρισμένος από αντικείμενα της τε-χνολογίας εξοπλισμών της ψυχροπολεμι-κής περιόδου. Το μέσο ιδιωτικό όχημα πουοδηγεί ο μέσος οπλίτης στην πολιτική τουζωή είναι τρεις γενιές μπροστά από ταοχήματα μεταφοράς του προσωπικού στονΕλληνικό Στρατό.Η βασική πρακτική βιοξουσίας, κατά τονΜισέλ Φουκώ, στην οποία σε υπέβαλε οστρατός ήταν ο εγκλεισμός. Ο ολοκληρω-

τικός εγκλεισμός που αποσκοπούσε στηναναμόρφωση του προτύπου συμπεριφοράςώστε να γίνει το υποκείμενο συμβατό μετις ανάγκες της πολεμικής μηχανής. Ηπρακτική αυτή απέβλεπε τόσο σε ψυχολο-γικούς όσο και σε ιδεολογικούς στόχους.Επιδίωκε, δηλαδή, τόσο στην αποκοπή τουαπό εξωτερικά ερεθίσματα ώστε να μηνέχει το υποκείμενο επαφή με τις κανονι-κότητες της πολιτικής του ζωής, όσο καιστην ανικανότητα του οπλίτη άρθρωσηςκριτικού λόγου απέναντι θεσμό, παρά μόνοστα διάκενα της εξουσίας: το βράδυ στη«ζούλα» ανάμεσα στους συναδέρφους,στο πρόστυχο μήνυμα στην πόρτα τηςτουαλέτας, στην κατά το δοκούν οικειο-ποίηση των συμβόλων της στρατιωτικοποί-ησης στο λόγο του.Η ερμητική αυτή κλειστότητα είναι και αυτήσήμερα εκ των πραγμάτων κενό γράμμα. Ηεπέκταση των δικτύων των μέσων μεταφο-ράς, η επέκταση των τηλεπικοινωνιακώνδικτύων, το διαδίκτυο και η επέκταση τωνφορητών συσκευών πρόσβασης σε αυτό,και φυσικά τα κινητά, κάνουν τον αποκλει-σμό πρακτικά ανέφικτο. Τα χρόνια τα παλιάη μητέρα του νέου που έφευγε φαντάροςέκανε τραπέζι στην διευρυμένη οικογέ-νεια, μην γνωρίζοντας αν και πότε θα τονξανάβλεπε. Σήμερα τον παίρνει 8 τηλέ-φωνα μέχρι το τέλος της «δύσκολης»μέρας κατάταξης και στην πρώτη βραδινήαναφορά ο Αρχιλοχίας διατάζει: « να παίρ-νεται τις μανάδες σας στο κινητό τα απο-γεύματα τηλέφωνο!» Ο χωρικός

αποκλεισμός καθίσταται ανέκδοτο καθώςη αρχή της μη-επαφής με τον έξω κόσμομεταμορφώνονται σε ποινές που δίδονταιλόγω αποστολής SMS εν ώρα υπηρεσίας.Αυτό που καταρρέει εδώ και καιρό είναιπρωτίστως η ομοιορφοποιητική λειτουργίατου στρατού μέσα από την επέκταση τωνδικτύων μεταφοράς και επικοινωνίας.Η ομοιομορφοποίητική λειτουργία όμωςαυτή, την εποχή συγκρότησης των εθνικώνστρατών, δεν είχε μόνο τις σημερινές, αρ-νητικές, συνδηλώσεις. Ο στρατός μέχρι καιτις αρχές του προπροηγούμενου αιώναήταν ο κατεξοχήν νεωτερικός θεσμός πουσυγκροτούταν μαζί με τα νέα αναδυόμενακράτη. Δίπλα στις εξουσιαστικές του λει-τουργίες, όπως η απαλοιφή της εθνοτικήςδιαφοράς και η ιδεολογική κατήχηση, επι-τελούσε και θετικές λειτουργίες. Έστηνεένα γιγάντιο φίλτρο υγειονομικών υπηρε-σιών που αποσκοπούσε στην ανύψωση τουγενικού επιπέδου υγείας του πληθυσμούκαι στον περιορισμό των λιμωδών νοσημά-των, κατασκεύαζε ένα κοινό γλωσσικόσύμπαν στη βάση του οποίου οι πολίτεςεντάσσονταν σε μία κοινότητα νοήματοςκαι είχαν πρόσβαση στο κράτος. Και τέλος,ενέτασσε τον πολίτη, έστω και πλασμα-τικά, σε μία κοινότητα ομοίων, την οποία ηκοινωνική διαφορά, το υφιστάμενο κοινω-νικό κεφάλαιο και η άνιση ταξικά προσδιο-ρισμένη πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας(το «μέσο» ελληνιστί) στη συνέχεια υπέ-σκαπταν. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότιστην ελληνική περίπτωση, μέχρι και τηνδυναμική εμφάνιση του εργατικού κινήμα-τος, οι παρεμβάσεις του στρατού στην πο-λιτική ζωή της χώρας έως και το 1908 στοΓουδί κινούνταν σε προοδευτική κατεύ-θυνση. Αναχαίτιζαν τις δυνάμεις που, στοόνομα τις πελατειακής πολιτικής αναπα-

ραγωγής τους, αντιστέκονταν στη ολοκλή-ρωση της συγκρότησης σε έθνος-κράτος.Λειτουργίες, όλες τους, που επίσης σή-μερα καρκινοβατούν. Η μεταπολίτευση είχε ως αποτέλεσμα τηνεπιλεκτική διατήρηση της επιχειρησιακήςετοιμότητας ορισμένων μόνο τμημάτων τουστρατού, αυτών δηλαδή που ταυτίζοντανμε τις αναγκαιότητες της εξωτερική πολι-τική της χώρας όπως τις επέβαλαν οι ασύ-δοτοι πολεμικοί εξοπλισμοί. Το υπόλοιποστράτευμα παρέμενε καθηλωμένο και στα-διακά έμοιαζε όλο και περισσότερο με έναταξίδι στο χρόνο. Σαν ένα αφρόντιστο μου-σείο εθνικοφροσύνης που και οι ίδιοι του οιφύλακες δεν πίστευαν στο περιεχόμενοτων εκθεμάτων του. Η κατάρρευση τόσο των δημοκρατικών όσοκαι των ομοιομορφοποιητικών-εξουσιαστι-κών λειτουργιών του άφηνε τις ιδεολογι-κές του πτυχές ανέπαφες και συνάματελείως παραλυμένες.Όλες οι παραπάνω δυσλειτουργίες του Ελ-ληνικού Στρατού μεγεθύνονται σήμερα ενμέσω κρίσης. Οι πολεμικοί εξοπλισμοί πα-ραμένουν τερατώδεις την ώρα που ταστρατόπεδα αντιμετωπίζουν προβλήματασίτισης και θέρμανσης. Ο οπλισμός τουκληρωτού και οι υποδομές σκουριάζουν,την ώρα που επίλεκτα τμήματα του εξειδι-κεύονται στις προκλήσεις των «ασύμμε-τρων απειλών». Και ο θεσμός της υποχρεωτικής στράτευ-σης παραμένει ύστατο τεκμήριο μίας πα-τριδοκάπηλης πολιτειότητας την ώρα πουχιλιάδες ορθολογικά σκεπτόμενοι νέοιαναζητούν τρόπους να αποφύγουν τον«χαμένο χρόνο».Μέχρι να βρεθεί η πολιτική βούληση γιατην ουσιαστική δημοκρατική του μεταρ-ρύθμιση ο στρατός θα παραμένει για τηνελληνική κοινωνία ο «Μεγάλος Ασθενής».

4ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

επιμέλειακειμένου

o MιχάληςNικoλακάκης

Στρατός ως ο «Μεγάλος Ασθενής»

Για να μπορεί να έρχεται η ΠΥΞΙΔΑ στο σπίτι σας…Αλλά και γενικώς για να μπορεί να κυκλοφορεί απρόσκοπτα…

Συνδρομή ετήσια 10 ευρώΥπηρεσίες – Τράπεζες – Φορείς 50 ευρώΣυνδρομή υποστήριξης … Κατά συνείδηση

Το ποσό της συνδρομής σας μπορείτε να το καταθέσετε στους λογαριασμούς μας:

Μην ξεχνάτε να σημειώνετε το όνομα σας

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 5758-020951-719

ΙΒΑΝ GR40 0172 7580 0057 5802 0951 719

ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ΣΥΝEΤAIΡΙΣΤΙΚΗ

ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΙΒΑΝ GR33 0870 0410 0000 0001 1181 348

ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

ή να στέλνετε επιταγή στην διεύθυνση: Πυξίδα Της Πόλης, Τθ 53 / ΤΚ 73135

Χανιά Κρήτης

Φανταστείτε ένα στρατιώτη από ένα ορεινό χωριό της Ευρυτανίας ή τηςΑρκαδίας να κατατάσσεται στον Ελληνικό Στρατό τις παραμονές των Βαλ-κανικών Πολέμων. Φανταστείτε τι σήμαινε η μεταφορά από ένα αγροτικότρόπο ζωής, χοντρικά απαράλλακτο μερικές εκατοντάδες χρόνια, σε έναθεσμό σύμβολο του τρόπου συγκρότησης των νεωτερικών κοινωνιών.

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 20135

Στην ευρύτερη χρήση της, περικλείει καιόσους έχουν τη δική τους δουλειά, τουςελεύθερους επαγγελματίες ή - πιο σωστά- αυτοαπασχολούμενους, κλέφτες μέχριαποδείξεως του εναντίου, εκπροσώπουςτου επιχειρείν, ανέκαθεν χαρακτηριστικόδείγμα του ανεξάρτητου χαρακτήρα τουΈλληνα, οι οποίοι με πολιτική κι όχι δικήτους βούληση έχουν λάβει προσκλήσεις γιατο «Θάνατο του Εμποράκου». Εργαζόμενος,ο πιο αμφιλεγόμενος όρος της «Εποχήςτου Μνημονίου», ακόμα κι αν δεν το ‘χουμεσυνειδητοποιήσει. Πως θα μπορούσε άραγε να μιλήσει κά-ποιος για τους Δημόσιους υπαλλήλους,χωρίς να αποφύγει την πλήρη σύγχυση στομυαλό του; Τη στιγμή που γράφονταν αυτέςοι γραμμές, οι υπάλληλοι της Βουλής είχανήδη «σηκώσει μπαϊράκι» κατά της οριακήςψήφισης του νέου μεσοπρόθεσμου, για ναμην τολμήσει να ψηφίσει η Βουλή την τρο-πολογία - εξίσωσής τους με το σύνολο τουΔημόσιου τομέα. Ακόμα κι αν δεν το έχουμεαντιληφθεί, αποτελεί τεράστια ήττα της Δη-μοκρατίας. Αν δεν είναι απόδειξη ολιγαρ-χικής λειτουργίας και λογικής η διαδικασίατης, με το ζόρι, επιβολής του «δικού τους»κανονισμού της Βουλής, τότε τι είναι; Βρυ-χήθηκε το πολιτικό σύστημα αλλά μόνον ωςλιοντάρι πίσω από καλά ασφαλισμένα κάγ-κελα. Προηγουμένως φυσικά, είχε αποκα-λυφθεί εκ των έσω η διατήρηση τηςβουλευτικής αμοιβής σε ύψη που προσβάλ-λουν το επίπεδο διαβίωσης του Έλληνα. Τοχειρότερο είναι ότι η αποκάλυψη έγινε απόβουλευτή που προβάλλει ούτως ή άλλως μετην παρουσία και τις πράξεις του το επί-πεδο του Έλληνα, αλλά στην συγκεκριμένηπερίπτωση είχε απόλυτο δίκιο μέσα στο γε-νικότερο άδικό του. Τι μπορεί να πει και νακάνει, ο εν συγχύσει Έλληνας;

Τα πράγματα θα περιπλέκονται ακόμα πε-ρισσότερο. Κανείς δεν δέχεται την επί-κληση των κυβερνώντων για μείωση τωναποδοχών του, τη στιγμή που οι ίδιοι οι εγ-καλούντες δεν δέχονται να το κάνουν γιατον εαυτό τους. Έτσι, ακόμα και τα φασι-στικά αποκυήματα βρίσκονται να έχουνδίκιο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κιαυτό δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Τοπολιτικό σύστημα ηρέμησε, η τροπολογίαφαίνεται να έκανε φτερά, τα κανάλια σίγη-σαν τόσο για τις βουλευτικές αποζημιώσειςόσο και για τις αποδοχές των υπαλλήλωντης Βουλής και οι τελευταίοι υποβάλλουνπαραιτήσεις άρδην με σκοπό να προλάβουννα εισπράξουν το οκταπλάσιο του εφ’ άπαξτο οποίο «δικαιούνται», βάσει του Συντάγ-ματος και του υφιστάμενου κανονισμού τηςΒουλής(!), πριν υποβληθεί η προαναφερό-μενη τροπολογία. Οκταπλάσιο! Δεν είναιμια παρανοϊκή έκφανση του «Η υπέρβασητου Νόμου τον τύραννο γεννά»; Τώρα, ανκάποιος ασκήσει βία της πιο ακραίας μορ-φής, πληγώνοντας περισσότερο την ήδητραυματισμένη Δημοκρατία θα κατηγορηθείή θα χειροκροτηθεί; Στο ίδιο έργο, πέρασαν μπροστά από ταμάτια μας κι οι πρώτες διαθεσιμότητες τωνυπαλλήλων ιδιωτικού δικαίου με συμβάσειςαορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ). Τα πρώτα θύματατου μεσοπρόθεσμου, μας έδωσαν να κατα-λάβουμε και τις προθέσεις του, στηνπράξη. Δεκάδες τραγικές προσωπικές καιοικογενειακές ιστορίες θα δημιουργηθούναπ’ αυτό, αλλά επίσης, σίγουρα, θα υπάρ-ξουν και αντίστοιχες υπηρεσιακές δυσλει-τουργίες. Αρκετοί από αυτούς είναιεξαιρετικοί υπάλληλοι, αρκετοί από αυτούςόχι. Μήπως όμως μπορεί να πει κανείς μεσιγουριά ότι ανάμεσα στους υπαλλήλουςτης Βουλής δεν υπάρχουν εξαιρετικά στε-

λέχη; Το αντίθετο, χωρίς να ξέρω θα δή-λωνα σίγουρος γι αυτό, εντούτοις, η γενι-κότερη μισθοδοτική «λογική» αυτής τηςομάδας μας κάνει αντίθετους εν συνόλω μεαυτήν, όπως άλλωστε και με τον ΟΠΑΠ καιπολλούς άλλους «βασιλικότερους του βα-σιλέως» οργανισμούς οι οποίοι θέλουν ναδιατηρούν το δικό τους «βιλαέτι», στηριζό-μενες στο ότι είναι κερδοφόρες, καλάκρυμμένες από το σύστημα, ωφελούμενεςαπό αυτό ή λειτουργούσες δίπλα του. Είναι σωστός αυτός ο Δαρβινισμός στοχώρο του Δημοσίου και οι μαζί με αυτόν πα-ρεπόμενες και διαδοχικές απομακρύνσειςπου ήρθαν ή θα ακολουθήσουν; Μεγάληκουβέντα, αλλά εκεί που έφτασε το πράγμαοι σειρήνες υπό μορφή μελετών ότι τουψηλό κόστος του Δημοσίου είναι μύθος,ελάχιστα πείθουν. Το Δημόσιο και κοστίζεικαι υπο-παράγει. Από τους ΙΔΑΧ που είδαστην τηλεόραση να παραπονούνται για τηνδιαθεσιμότητά τους, κανείς δεν μίλησε γιατην σημασία του στην υπηρεσία στην οποίαδουλεύει, υπερτόνισε εντούτοις, την ανι-κανότητά του πλέον να αποπληρώνει τοστεγαστικό του δάνειο. Όσοι είχαν βιοπο-ριστικό πρόβλημα έμειναν - και πάλι - πίσωαπό τα φώτα. Κανέναν δεν είδα να απαιτείαξιολόγηση για να αποδείξει με την αξίατου το δικαίωμά του για δουλειά. Αντίαυτού, κατάρες, αναθέματα, απεργίες, κα-ταλήψεις και κάλεσμα σε ένα αγώνα οοποίος μπορεί να περιλαμβάνει όλα τα πα-ραπάνω, αλλά σε καμία περίπτωση αξιολό-γηση. Και πώς να είναι διαφορετικά ταπράγματα; Αποδεχόμαστε το ΑΣΕΠ ότανμας συμφέρει. Εντούτοις ο Πεπονής δενεπανεξελέγει ποτέ, μετά την, επί των ημε-ρών του, θεσμοθέτηση. Στη χώρα που «εφεύρε» το αγαθό και τοκακό ως έννοιες, καταφέραμε όλα να έχουνδιπλή ανάγνωση. Τερατώδης επίθεση στηνκοινωνία που ακολούθησε την πλαστή ευ-μάρεια του παρελθόντος η οποία ποτέ δεμας απασχόλησε ως φαινόμενο. Πολιτικάμορφώματα που είναι «εν τω γενέσθαι»λάθος, εντούτοις έχουν απόλυτο δίκιο σεαρκετά θέματα, δίκιο που λειτουργεί ωςζωοδότης τους και ταφόπλακα της Δημο-κρατίας. Πολιτικοί, που ενώ έχουν δίκιο σε

κάποια ζητήματα, διέπραξαν λάθη, τέτοια,που τους αποδίδουν την ιδιότητα του «αδύ-νατον να μας σώσουν όσοι μας έφερανεδώ». Ελεύθεροι επαγγελματίες που, ενώδίνουν την δύσκολημάχη της επιβίωσης,εμφανίζουν τραμπου-κισμούς τύπου«Ύδρας» για να δεί-ξουμε ότι χάσαμε το μέτρο. Και τέλος, ερ-γαζόμενοι οι οποίοι απαιτούν απλώς να μηχάσουν τη δουλειά τους, είναι διατεθειμέ-νοι να καταστρέψουν την υπηρεσία, τον ορ-γανισμό τους και γιατί όχι, την Πολιτείαολόκληρη αλλά ως σήμερα είναι απλά δια-τεθειμένοι να δώσουν ακόμα μεγαλύτερεςμάχες αν πρόκειται να γίνει εκείνο που γιατον ιδιωτικό τομέα, είναι αυτονόητο. Νααξιολογηθούν με ένα ξεκάθαρο, αλλά καιαντικειμενικό σύστημα. Το καλό και το κακό θα μείνουν στενά δε-μένα στο Δημόσιο, τις περισσότερες φορέςυποστηριζόμενα. Αυτό το καρκίνωμα δενξέρω αν μπορεί να το λύσει το Δημόσιο.Όλοι ξέρουμε τον τρόπο, αλλά δεν ξέρουμεαν μπορεί ή αν θα μπορέσει κανένας να τονεφαρμόσει. Ίσως και πάλι οι «ξένοι». Μέχριτότε, οι υπεύθυνοι για την κατάντια του Δη-μόσιου τομέα, θα είναι καλά κρυμμένοι στηνατιμία, πίσω από εκείνους που τον τιμούνμε συνέπεια. Χρύσες, Ελένες, Μάνιες,Σούλες και Ρίτες θα παραμένουν καλάμπλεγμένες σε ένα δρώμενο του Ιονέσκο,που θα απαιτεί οι μέτριοι ή και κακοί νααναγορεύονται ως οι τέλειοι, απολαμβά-νοντας παράλληλα ασυλία με τον τρόποπου εκείνοι την εννοούν και αν πρέπει ναγίνει κάτι προς την πλευρά της αξιολόγη-σης θα πρέπει εκείνοι να αποφασίσουν τοπώς θα είναι αποδεκτή και αξιόπιστη. Θασυμμετέχουν σε αγώνες που θα περισσέ-ψουν, αλλά με τα ιδανικά που περιγράψαμεπριν και προμετωπίδα τη δυστυχία εκείνωνπου χάνουν απρόβλεπτα ίσως άδικα και τηδουλειά τους. Μέχρι να αποφασίσουμε γιατην αυτό-ίασή μας πρέπει δυστυχώς ναομολογήσουμε ότι «Είμαστε λάθος μες στοκεφάλαιο του λάθος λήμματος».

Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης MSc

Οι αγώνες των εργαζομένων θα περισσέψουν,

τα ιδανικά θα λείψουν…

Γράφει οΚυριάκος Γ.Κώτσογλου*

«Εργαζόμενος». Αποτελεί αναμφισβήτητα την πιο χρησιμοποιημένη λέξη του μνημονιακού σήριαλ, ακόμα περισσότερο καιαπό εκείνη αυτών των ίδιων των συνταξιούχων.. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους «δαίμονες» δημοσίους υπαλλή-λους, τους αποκλειστικούς φταίχτες για τα δεινά του ιδιωτικού τομέα, αλλά είναι και η ίδια έννοια που υιοθετείται για τουςμισθωτούς, τα παράπλευρα και απροστάτευτα θύματα του πολέμου.

EΣTIATOPIO - TZAZ KAΦEKAΛAMAKI - THΛ.: 2821032545

Ο απόηχος

Με αφορμή την εκδήλωση που πραγματοποι-ήθηκε στις 15-12-2012 σε μία κατάμεστη απόκόσμο αίθουσα, που συνδιοργάνωσαν η ΕΛΜΕΧανίων και η Ένωση Γονέων Ν. Χανίων με ομι-λητές τους Γ. Τσιάκαλο και Ι. Κούρτοβικ, μεθέμα: Σχολεία ενάντια στο ρατσισμό και το φα-σισμό, θα ήθελα να διατυπώσω τις απόψεις μου.

Για πληρέστερη κατανόηση της παρουσίας της ναζιστικήςακροδεξιάς στα σχολεία, για να διευρυνθεί ο διάλογος,ώστε οι μαθητές να θωρακιστούν απέναντι στην επι-

χειρούμενη χειραγώγηση και εξαπάτησή τους από ακροδεξι-ούς, απαιτείται τόσο συστηματική και εμπεριστατωμένη

συζήτηση των εκπαιδευτικών με τουςμαθητές όσο και αποφασιστικές αλλα-γές στα αναλυτικά προγράμματα και στηλειτουργία του σχολείου (Τσιάκαλος,2012). Με το παρόν κείμενο επιχειρεί-

ται η παρουσίαση της συναισθηματικής διάστασης που δενκαταγράφεται συχνά, την οποία θα προσπαθήσουμε να ανα-πτύξουμε, η οποία εξηγεί την παρουσία της Χρυσής Αυγήςστα σχολεία. Αν και οι περισσότεροι έφηβοι δεν είναι ιδεολο-γικά ενταγμένοι στο χώρο αυτό, όμως είναι δυνατόν να εκ-δηλώσουν βίαιες συμπεριφορές.

Είναι γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός μαθητών εδώκαι αρκετά χρόνια δεν εμπλέκεται ενεργά στη μάθηση γιαδιάφορους λόγους: Δυσκολίες μάθησης εγγενούς αιτιολο-γίας, δυσκολίες μάθησης που οφείλονται σε συναισθηματι-κούς –περιβαλλοντικούς παράγοντες, χαμηλή επίδοση πουοφείλεται σε γλωσσικές ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, έλ-λειψη κινήτρων για μάθηση, μαθησιακά κενά, ακατάλληλη δι-δασκαλία, κ.λ.π. Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους πουευθύνονται για την αποτυχία των μαθητών αυτών να μετέχουνενεργά στη μαθησιακή διαδικασία με συνέπειες στη μετέπειταγνωστική, συναισθηματική, κοινωνική και επαγγελματική πο-ρεία τους.

Αν το σχολείο δεν αποτελέσει ένα πόλο έλξης για αυ-τούς τους μαθητές, αν το σχολείο δεν καλλιεργήσει σε όλουςτους μαθητές την αίσθηση της κοινότητας, δηλ. την αίσθησηπου πρέπει να έχει μαθητής του ανήκειν στη σχολική κοινό-τητα, ικανοποιώντας βασικές συναισθηματικές ανάγκες τηςανθρώπινης ύπαρξης, τότε οι μαθητές αυτοί- και δυστυχώςόχι μόνο αυτοί- θα αποτελούν μια «ευάλωτη ομάδα» μιαομάδα που θα βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο να ικανοποιήσειτις ανάγκες της αυτές με άλλο τρόπο, ακολουθώντας άλλα«σκοτεινά» μονοπάτια. Η χειραγώγηση και εξαπάτηση των μα-θητών επιτυγχάνεται και σε επίπεδο επιχειρημάτων, αλλά καιμέσα από την ικανοποίηση βασικών συναισθηματικών αναγ-κών τους. Με ποιο τρόπο;

Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε πρώτα το ερώτημα:Ποιες βασικές συναισθηματικές ανάγκες των μαθητών δενικανοποιεί το σχολείο σήμερα!!!

Ανάγκη για αναγνώριση, άμεσα συνδεδεμένη με την αί-σθηση της αξίας του εαυτού. Βασική ψυχολογική ανάγκη είναιη αυτή της αναγνώρισης του παιδιού-εφήβου από τους Ση-μαντικούς ΑΛΛΟΥΣ, του να μην περνά απαρατήρητος από τοσχολείο, να νιώθει ότι αξίζει και ότι οι Άλλοι τον εκτιμούν, ναενισχύεται και να ανατροφοδοτείται από τους ενηλίκους.Όμως αρκετοί μαθητές βιώνουν αισθήματα αναξιοσύνης,επειδή αποτυγχάνουν στη μάθηση, βιώνοντας από την αρχήτης σχολικής τους ζωής τη ματαίωση των προσπαθειών τους,την απογοήτευση και στη συνέχεια την παραίτηση από τημαθησιακή διαδικασία. Άμεσα συνδεδεμένη με την παραπάνωανάγκη που δεν ικανοποιείται, συνδέεται και μια άλλη βασικήσυναισθηματική ανάγκη των μαθητών, που επίσης δεν ικανο-ποιείται, η ανάγκη για μάθηση, να μπορούν δηλαδή όλοι οιμαθητές να εξερευνούν και να μαθαίνουν μέσα από συνερ-

6ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

ΗΔιεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα τουΠαιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδε-κτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα

παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέ-λευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989 και τέθηκεσε ισχύ στις 2 Σεπτεμβρίου 1990. Την έχουν

επικυρώσει τα περισσότερακράτη του κόσμου, η χώραμας την επικύρωσε στις 2 Δε-κεμβρίου 1992 με τον νόμο2101, και τα 54 άρθρα τηςκαλύπτουν όλα τα δικαιώματα

των παιδιών που χωρίζονται σε 4 μεγάλες κατη-γορίες: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προ-στασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.Στον κόσμο μας, τα παιδιά είναι τα πιο ανυπε-ράσπιστα θύματα σωματικά αλλά και ψυχικά.Δυστυχώς, αρκετές φορές και ιδιαίτερα στη ση-μερινή πραγματικότητα, στην οικονομική, κοινω-νική και πολιτισμική κρίση, όλοι μπορεί ναβιώνουμε ή να συναντάμε διάφορες μορφές δια-κρίσεων. Ως νέος, συχνά μπορεί να αντιμετω-πίσεις διάφορες μορφές διακρίσεων αρχικά καιμόνο λόγω της ηλικίας σου, ειδικότερα όμως ανανήκεις σε μια εθνοτική ομάδα ή οικογένεια με-ταναστών, αν βρίσκεσαι σε κάποιο ίδρυμα ή ανείσαι άτομο με αναπηρία ή προέρχεσαι από κά-ποιο μη προνομιούχο περιβάλλον. Οι διακρίσειςμπορεί να αφορούν το χρώμα του δέρματος, τηφυλή, την εθνικότητα, το φύλο, το σεξουαλικόπροσανατολισμό ή τη θρησκεία. Αποτελεί έναδύσκολο ζήτημα, που μας αφορά όλους, στοσχολείο, στη δουλειά αλλά και στην απλή καθη-μερινότητά μας. Η εξάλειψη των διακρίσεων σε όλους τους χώ-ρους, μας βοηθά να γίνουμε πιο ενεργοί πολί-τες, κάτι που ωφελεί τον καθένα προσωπικά ωςάτομο όσο και την οικονομική, κοινωνική και δη-μόσια ζωή.Στη σημερινή εποχή και στις περισσότερεςχώρες δεν θεωρούνται κατώτερα τα άτομα λόγωτου χρώματός τους, της θρησκείας τους, της

χώρας όπου γεννήθηκαν ή της φυλής τους. Δενγίνεται όμως πάντα κατανοητό και κυρίως δενεφαρμόζεται το «διαφορετικοί μεν, αλλά ίσοιδε». Υπάρχουν ακόμα ορισμένοι άνθρωποι μερατσιστικές ιδέες, οι οποίοι σκέφτονται καισυχνά λειτουργούν με πράξεις βίας. Όπως χα-ρακτηριστικά αναφέρεται, μπορεί κάθε άνθρω-πος να έχει το δικαίωμα να εκφράζει τις απόψειςτου - το δικαίωμα στην «ελευθερία του λόγου»-, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμανα υποκινεί το μίσος έναντι ορισμένων ανθρώ-πων ή να διαπράττει εγκλήματα εις βάρος τους.Με άλλα λόγια, η ελευθερία του λόγου πρέπεινα σταματά εκεί που αρχίζει η υποκίνηση του μί-σους και της βίας.Στην κατεύθυνση αυτή η εκπαίδευση πρέπει ναδιαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Η εκπαίδευσηπρέπει να βοηθάει τα παιδιά να αναπτύσσουν τιςικανότητες και την προσωπικότητά τους και ναμαθαίνουν να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώ-ματα, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τοφυσικό περιβάλλον.Το σχολείο αποτελεί καθοριστικό παράγονταενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και υποστήρι-ξης των δικαιωμάτων του παιδιού και πρέπει νααναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την προώθησηκαι την εφαρμογή τους.Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν στοσχολείο. Όμως, πρέπει να φροντίζουμε να μηντο διακόπτουν και να έχουν ίσες ευκαιρίες σεαυτό, ενώ παράλληλα, τα μέτρα για τη σχολικήπειθαρχία πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα καιτην αξιοπρέπεια των μαθητών. Στο σχολείο τα παιδιά θα μάθουν για την ελευ-θερία της έκφρασης. Ότι έχουν δικαίωμα νααναζητούν, να μαθαίνουν και να μεταδίδουν πλη-ροφορίες και ιδέες, ακόμη, να εκφράζονταιελεύθερα, μέσα από τον γραπτό ή προφορικόλόγο, την τέχνη ή άλλους τρόπους, αρκεί να σέ-βονται τα δικαιώματα των άλλων.Τα παιδιά δεν είναι μικρογραφίες ανθρώπων μεμικρότερα ανθρώπινα δικαιώματα.

Γράφει η Αικατερίνη

Βενιανάκη*

Όλα τα παιδιά έχουν δικαιώματα

Γράφει οΓιώργος

Γώγουλος

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 20137

μιας εκδήλωσης …

γατικές πρακτικές μέσα στην τάξη. Όμως συνήθως, οι «ευάλωτοι» μα-

θητές είναι οι αποδέκτες όχι μόνο κοροϊ-δευτικών σχόλιων από τους συμμαθητέςτους, αποκλείοντάς τους με αυτό τοντρόπο από την ομάδα των υπολοίπων πουμπορούν να μετέχουν ενεργά στη μάθηση,αλλά και του σχολείου και της οικογένειαςπου αποδίδει την ευθύνη στους ίδιους πουδε θέλουν ή και δε μπορούν να μάθουν,ενοχοποιώντας τους για την έλλειψη προ-σπάθειας, τη χαμηλή απόδοσή τους, τηνέλλειψη κινήτρων για μάθηση ή και σεπολλές περιπτώσεις αποδίδει την ευθύνηστην ίδια την αναπηρία ή τη διαταραχή. Ηευαλωτότητα αυτή πιθανόν διαπερνάόλους τους τομείς ανάπτυξης και είτε«καθηλώνει» τους μαθητές υιοθετώνταςμια παθητική στάση ζωής, είτε τους ωθείσε προκλητική συμπεριφορά απέναντι σεόλους όσους μετέχουν στην εκπαιδευτικήδιαδικασία. Με αυτά τα δεδομένα, δενικανοποιείται μια άλλη βασική ψυχολογικήανάγκη των μαθητών η ανάγκη για δύναμητου να μπορούν να κάνουν πράγματα, ναδρουν ατομικά και ομαδικά.

Ως αποτέλεσμα της μη ικανοποίησηςτων παραπάνω βασικών ψυχολογικώναναγκών, η απόρριψη που βιώνουν αυτοίοι μαθητές φαίνεται να αποτελεί μονό-δρομο, αφού οι «ευάλωτοι» μαθητές πουαναφέραμε προηγουμένως, απορρίπτον-ται από τους ΑΛΛΟΥΣ ως ΠΡΟΣΩΠΑ, ωςΟΛΟΤΗΤΕΣ.

Επομένως, οι «ευάλωτοι» μαθητέςδεν ικανοποιούν την ανάγκη του ανήκεινστη σχολική κοινότητα. Η απόρριψη απότην ομάδα του σχολείου, η ανάγκη τουανήκειν σε μια ομάδα που δεν ικανοποιεί-ται στο σχολείο, θα βρει άλλους τρόπους-να ικανοποιηθεί-ικανοποιώνταςπαράλληλα και άλλες βασικές συναισθη-ματικές ανάγκες, την αποδοχή ως ΠΡΟ-ΣΩΠΟ, ως ΟΛΟΤΗΤΑ.

Αν και τα επιχειρήματα τα οποία χρη-σιμοποιούν για να χειραγωγήσουν και ναεξαπατήσουν τους μαθητές δεν αντέχουνσε αντιπαράθεση, π.χ., η Χρυσή Αυγή«επιβάλλει» το νόμο, αφού η πολιτείααδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτεςτης, η Χρυσή Αυγή «νοιάζεται» για τουςαδύναμους Έλληνες εξαντλώντας όλα ταφιλανθρωπιστικά αισθήματά της απέναντισε Έλληνες μόνο, κι όχι στους Άλλους,που οι Άλλοι φαίνεται να ευθύνονται γιατα δεινά των Ελλήνων, εντούτοις οι μαθη-τές μας δεν έχουν μάθει να σκέφτονται,να συγκρίνουν, να διερευνούν, αφούέχουν γνωρίσει την ύλη των μαθημάτωνκαι προπάντων «την Ιστορία» μέσα από

την εξιστόρηση γεγονότων και όχι: α)συνδέοντάς τη με τη ΖΩΗ… διερευνώνταςκαι εντοπίζοντας… επικοινωνώντας καισυνεργαζόμενοι με τους μαθητές (βλ.στόχοι τεσσάρων επιπέδων της Un-esco:1996). Αν σε αυτό το «έλλειμμα»προσθέσουμε τις βασικές ψυχολογικέςανάγκες (ανάγκη για δύναμη, αποδοχή,ανάγκη για αναγνώριση και αξία, ανάγκητου ανήκειν), που ικανοποιεί η ομάδα,μέσω των αλληλεπίδρασης και αλληλε-ξάρτησης των μελών της, συμπεριφοράπου ρυθμίζεται από κανόνες (και μάλισταάκαμπτους), ύπαρξη κοινών στόχων, αντι-λαμβανόμαστε ότι οι μαθητές αυτοί εύ-κολα χειραγωγούνται από τους άλλους,αφού τους παρέχουν ένα φαινομενικάασφαλές πλαίσιο για να δράσουν.

Μάλιστα είναι και έτοιμοι να αναλά-βουν δράση ως «ομάδα» από την οποίααντλούν δύναμη. Μία δύναμη που πηγάζειαπό εξωτερικούς παράγοντες και όχι απόεσωτερική δύναμη, που θα την εξωτερι-κεύσουν με τη βία. Μια βία, η οποία έχειαποδέκτες τους ΑΛΛΟΥΣ, τους διαφορε-τικούς. Επομένως, υπάρχει ο ΕΧΘΡΟΣ, οοποίος ευθύνεται για τα δεινά μας καιαποενεχοποίηση όταν θα συμπεριφερθούνμε βία απέναντί του. Δικαιολογούν τιςπράξεις τους με τα παρακάτω επιχειρή-ματα, τα οποία στην ουσία συνθέτουν τομηχανισμό ηθικής απεμπλοκής (Bandura,1991). Η ευθύνη διαχέεται στα μέλη τηςομάδας και δεν υπάρχει προσωπική ευ-θύνη, β) ο διαφορετικός Άλλος αξίζει ναπάθει όσα του κάνουν, γ)υποβαθμίζουν το

θύμα, το οποίο είναι κατώτερο από τουςίδιους και δ) οι πράξεις τους συγκρίνον-ται με άλλες και δεν φαίνονται να είναιτόσο κατακριτέες. Τέτοιες συμπεριφορές,όταν εμφανίζονται στα σχολεία από ομά-δες μαθητών, η αντίδραση της σχολικήςκοινότητας πρέπει να είναι άμεση, ώστενα μη μαθαίνουν οι μαθητές μέσα από τηνανοχή των ενηλίκων (γονέων- εκπαιδευτι-κών) να χρησιμοποιούν το μηχανισμό αυτόκαι να παγιώνεται.

Όμως, όπως λειτουργεί σήμερα τοσχολείο περισσότερο παρέχει το πλαίσιογια εκδήλωση φαινομένων ρατσιστικήςβίας. Περισσότερο προωθεί την ατομικήμάθηση παρά προάγει συνεργατικές πρα-κτικές. Περισσότερο αποκλείει παρά εν-σωματώνει μαθητές, περισσότεροαρνείται, παρά αποδέχεται τη διαφορετι-κότητα. Έχουμε περισσότερο σχολείαπου δεν είναι για Όλους, σχολεία πουκυνηγούν την ύλη, παρά ενταξιακά σχο-λεία. Έχουμε σχολεία που ο ρόλος τουςεξαντλείται στη μετάδοση πληροφοριώνκαι λιγότερο σχολεία που οι μαθητές κα-τασκευάζουν τη γνώση, που οι μαθητέςαισθάνονται ότι ανήκουν σε αυτά.

Η ανάγκη ικανοποίησης βασικών συ-ναισθηματικών αναγκών μπορεί να επι-τευχθεί με την αξιοποίηση τωνεμπειριών των μαθητών, εστιάζοντας οεκπαιδευτικός στα δυνατά σημεία που δια-θέτει ο κάθε μαθητής, με την αξιοποίησητης διαφορετικότητας, ώστε να ακούονταιόλες οι φωνές, στις οποίες δεσπόζουν οικαλές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ μα-

θητών, εκπαιδευτικών και μαθητών, εκ-παιδευτικών μεταξύ τους, οι συνεργατι-κές πρακτικές, οι οποίες έχουν κοινόστόχο να παραχθεί έργο. Με αυτόν τοντρόπο είναι δυνατόν ο κάθε μαθητής ναπροσεγγίζεται ως ΟΛΟΤΗΤΑ για να μπουντα θεμέλια για τη διεργασία διαμόρφωσηςΟΜΑΔΑΣ μέσα στην τάξη, ώστε ο κάθεμαθητής να αισθάνεται ότι ικανοποιούνταιοι βασικές συναισθηματικές ανάγκες του.

Επομένως, η απαίτηση για ένα άλλοσχολείο πιο δημοκρατικό, ανθρώπινο καιενταξιακό πρέπει να αποτελέσει στόχογια όλη την εκπαιδευτική κοινότητα.

*PhD Βενιανάκη ΑικατερίνηΠροϊσταμένη ΚΕ.Δ.Δ.Υ Χανίων

Διδάσκουσα (407/80) στο Π.Τ.Δ.ΕΠανεπιστήμιο Κρήτης

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Bandura, A., (1991). Social cognitive theory of moral thought and action, in W.M.Kurtines & Gewirtz (eds), Handbook of moral behav-ior and development, Vol. 1, Theory. Hilldale, NJ: Erlbaum.-Τσιάκαλος Γ., (2012). Η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να επαναφέρει τη ναζιστική ιδεολογία, στην εφημερίδα στην εφημερίδα ΧΑΡΑΥΓΗ:18 Νοεμβρίου 2012: 12.

8ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

"Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Του-λάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να την ζήσουμε;Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώςνα οργανώσεις τα συναισθήματα...Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τιςμέρες μας σα να είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθειτο αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμεμέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευ-θερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκου-πίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν “ανάγκες”, σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών καιπροσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως ναπαίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και ταδέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύ-σουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατε-βούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...Όλα, όλα Σαλονικιέ τα αφήσαμε για αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ...Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συ-νήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπωςπόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως.. τ’ αφήσαμε γιααύριο…Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ;Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, καιμεις οι μαλάκες αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωήμας, χαιρόμαστε.Ξέρεις γιατί;Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγ-κρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότιαυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία μετον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετά-βαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τημορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσειςχάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για ναμην πεθάνει.Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πή-γαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απε-λεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχείατης, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέν-τρα, πουλιά, ποτάμια ..." 

Σ’αυτούς τους καιρούς, σε κάθε καιρό που τον δια-φεντεύει η μιζέρια κι ο πανικός υπάρχει πάντα τοφως. Κι όταν ένα παιδί σε καλεί κοινωνό στο φωςτου, σκέφτεσαι πως λούζεσαι στην ευλογία του πα-ραδείσου…

Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Όταν είσαι εδώΟι άλλοι δεν σε βλέπουνΤότε που λες κατιΟι άλλοι δεν σε ακούν

Και τότε τι;

Όνταν προσπαθείςΟι άλλοι δεν σε σέβονταιΤότε που δίνεσαι ολοκληρωτικάΟι άλλοι σε αποπαίρνουν

Κι εσύ απογοητεύεσαι ! ! !

ΛΑΘΟΣ ! ! !

Πρέπει να υπάρχειςΠρέπει να εκφράζεσαιΠρέπει να προσπαθείς

Είναι η μόνη αντίδρασηΓια να σε δεχτούν

Γιώργος Τζολάκης (5/12/2012) Βούλα Καντεράκη

Α

Ν

Ε

Π

Α

Ι

Σ

Θ

Η

Τ

Ω

Σ

Χρόνης Μίσσιος: Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται...

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 20139

Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα

Ο Μόχθος των ΑνθρώπωνΣυγγραφέας : Συλλογικό ( λεύκωμα)

Σχήμα: 21x 29 , Σελ:136, Τιμή:17,16 ευρώISBN: 978-960-98066-6-4Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης –Πυξίδα της Πόλης

Μέσα από τις σελίδες του λευκώματος

«Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα ,Ο

Μόχθος των Ανθρώπων» επιχειρούμε μια

αναδρομή στην Ελλάδα που χάθηκε αλλά

και στην Ελλάδα που μεταλλάσσεται διαρ-

κώς μέσα από την καθημερινή εργασία. Ένα

οδοιπορικό αυτογνωσίας, γνωριμίας με τον

κόσμο των γονιών και των παππούδων μας

που δίνει τη θέση του άλλοτε νοσταλγικά,

άλλοτε δυναμικά και άλλοτε καταστροφικά

στην πραγματικότητα του σήμερα που με

απίστευτη ταχύτητα γίνεται χθες.

Η αποτύπωση 54 φωτογράφων συναντιέται με αρχειακό υλικό συγκροτώντας μια αφήγηση

με περισσότερες από 300 φωτογραφίες που αποτυπώνουν ένα ταξίδι σε μια Ελλάδα που είτε

δεν υπάρχει πλέον, είτε μεταλλάσσεται ραγδαία.

Παράλληλα το λεύκωμα αποτελεί μια ανάγνωση – γέφυρα αυτού που φεύγει με αυτό που πι-

θανά θα μπορούσε δυναμικά να το αντικαταστήσει.

Εμμανουήλ Ροΐδη

«Η Μηλιά»Διασκευή: Μαρινέλλα ΒλαχάκηΕικονογράφηση: Νίκος Μπλαζάκης

Σχήμα: 18x18, Σελ:36, Τιμή:10,65 ευρώISBN: 978-960-98066-4-0Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία ΚρήτηςΠυξίδα της Πόλης

Το βιβλίο περιέχει CD με θεατρική από-δοση του παραμυθιού από τους, ΚωστήΚαπελώνη και Μαρινέλλα Βλαχάκη.Πρωτότυπη μουσική από το ΛεωνίδαΜαριδάκη και τραγουδούν, Δάφνη Πανουργιά-Λεωνίδας Μαριδάκης

Το παραμύθι «Η Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1895 και είναι

το μοναδικό έργο του συγγραφέα που έγραψε στη δημοτική.

«Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρίσκει ένα πρωί, κάτω από ένα μηλόδεντρο, μέσα στο δάσος ένα

κοριτσάκι, σκεπασμένο με άνθη λευκά, που είχε ρίξει απάνω του ο άνεμος τη νύχτα. Αμέσως

το υιοθετούν και το φωνάζουν Μηλιά. Το κορίτσι έχει μεγάλη καρδιά, αγαπάει πολύ τους γο-

νείς του και προστατεύει με κάθε τρόπο τα ζώα και τα πουλιά του δάσους . Εκείνα με τη

σειρά τους το ανταμείβουν και…»

Ένα τρυφερό παραμύθι που κρατάει ευχάριστη συντροφιά στα παιδιά αλλά και στους μεγά-

λους που αισθάνονται κάποιες στιγμές παιδιά.

Με τρεις νέες εκδόσεις συνεχίζουν την εκδοτική τους πορεία

η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα της Πόλης.

Τρεις προτάσεις για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Αναζητήστε τα …

Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της ΠόληςΤΘ 53 ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης , Τηλ. 28210 74104info@pe-kritis.gr www.pe-kritis.gr

Αναζητήστε τα …

Αλ.Παπαδιαμάντης, «Χαλασοχώρηδες»

και άλλες «δύο αιώνων πρίν» σύγχρονες πολιτικές ιστορίεςΣυγγραφέας : Θεοδωσία Δασκαλάκη

Σχήμα: 17x 24 , Σελ:62, Τιμή:7,00 ευρώISBN: ISBN 978 - 960 - 98066 - 5 - 7Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης

Η καθαρεύουσά του , φωνή λαού που έφτανε εκεί όπου έπρεπε να

φτάσει .

Χριστιανός Ορθόδοξος μα και ειδωλολάτρης μαγεύεται από το νάι

του Δερβίση, κάνει το σταυρό του μπροστά στην Ακρόπολη, πιστεύει

σε μαντζούνια,μάγισσες και στοιχειά .

Η εκκλησία του χωρούσε κάθε άνθρωπο όμως δεν έδωσε συγχωρο-

χάρτι στους ανάξιους λειτουργούς της. Αντιευρωπαϊστής ; Βυζαντι-

νός ; Κάτι περισσότερο . Έλληνας Αντιρατσιστής .

Συντάκτης του πρώτου καταστατικού θεσσαλικού αγροτικού συλλό-

γου.

Η πολιτική του, ανάθεμα στην κομματικοκρατία και στην ηθική της .

Κοσμολαϊτης και όχι κοσμοκαλόγερος .Πορεύτηκε μόνος ανάμεσα στους λαϊκούς ανθρώπους

. Έζησε ελεύθερος από τα « πρέπει» του δημοσιογράφου , του συγγραφέα .Μακριά από

ανιαρούς κύκλους που υπόσχονται κοινωνική αναρρίχηση .

Έχτισε ,με μελάνι , το σπίτι του Έλληνα νησιώτη .

Έβαλε τη φύση αδιάψευστο μάρτυρα της ανθρώπινης ιστορίας .

Προκλητικός στην απλότητά του. Τόσο απλός που πάντα θα ανακα-

λύπτουμε το ατελεύτητο της γραφής του.

Η συγγραφέας

Η Θοδωσία Δασκαλάκη μεγάλωσε στην Πανέθημο Κισσάμου Χανίων.

Είναι πτυχιούχος της Σχολής Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής Ψυχολογίας

του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και απόφοιτος της Δημοσιογραφικής

Σχολής Μπόνα .Έχει πραγματοποιήσει μια έκθεση ζωγραφικής υπό

την αιγίδα του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννιτών .Έχει διασκευάσει

το παραμύθι «Το δάκρυ του μαέστρου» και την κωμωδία «οι τρελλοί

της εποχής» και έχει γράψει δύο θεατρικά έργα «Το αλητάκι» και «Τα

πιο όμορφα όνειρα τα βλέπουμε ξύπνιοι». Και τα τέσσερα έχουν ανέ-

βει από την Θεατρική ομάδα «Το αμπερνάλλι» στη Ρόδο . Αρθρογρα-

φεί στην Πυξίδα της πόλης, στον τοπικό τύπο της Ρόδου ,ενώ στο

παρελθόν εργάστηκε στον 902fM στα Ιωάννινα ,στην Αυγή της Κυρια-

κής και σε αθηναϊκά περιοδικά πολιτιστικού περιεχομένου.

http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/

Οι κλασικές αξίες πάντα ξανάρχονται στη μόδα. Όπως το καμηλόπαλτό, που κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της φυλάει στηνντουλάπα. Όπως ο Κώστας Καραμανλής για την Κεντροδεξιά. Το

μικρό μαύρο φόρεμα που θα σε βγάλει από μια δύσκολη κατάσταση ανδεν έχεις πάρει δέκα κιλά εν τω μεταξύ. Η Μερσεντές Ε class που τηναράζεις στο γκαράζ και κυκλοφορείς με Σμαρτ, γιατί οι καιροί είναι πο-νηροί και μπορεί να σε θεωρήσουν και λίσταρχο κλπ, κλπ.

Τα φετινά Χριστούγεννα κάνει δυνατό come back το Κοριτσάκι μετα σπίρτα. Το κλασσικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν εκδό-

θηκε στη Δανία το 1845. Την ίδια χρονιά που οΈντγκαρ Άλαν Πόε δημοσίευε το Κοράκι και τρίαχρόνια πριν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο τωνΜαρξ-Ένγκελς.

Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν μου άρεσεποτέ όταν ήμουνα παιδί. Παρ’ ότι φαν των γκόθικ

παραμυθιών, και όσο πιο σκοτεινά και μαύρα τόσο καλύτερο, προτι-μούσα άλλου τύπου φοβιστικές ιστορίες. Με δράκους και κακές μά-γισσες, φαντάσματα και κακούς λύκους, γοργόνες και τελώνια.

Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είχε τίποτε από αυτά. Ένα μικρόφτωχό κοριτσάκι πουλάει σπίρτα για να ζήσει, μια πλούσια άμαξα τηνπροσπερνά με ορμή, το κοριτσάκι φοβισμένο τρέχει για να μην την πα-τήσει, στην προσπάθεια της να ζήσει χάνει το ένα της τσόκαρο, πέ-φτουν τα περισσότερα σπίρτα στα λιμνάζοντα νερά και φοβισμένη δενγυρίζει σπίτι γιατί δεν έχει βγάλει ούτε μία δεκάρα. Η νύχτα πέφτει, τοχιόνι πυκνώνει, το κρύο θερίζει και το μικρό κοριτσάκι ανάβει σπίρτα γιανα ζεσταθεί. Κάθε σπίρτο την μεταφέρει αλλού. Το πρώτο σε ένα ζεστόσπίτι με ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο φαγητά και γλυκά και την γεμιστήγαλοπούλα να περιμένει την οικογένεια των πλουσίων να την κατα-βροχθίσει, ίσως των ίδιων πλουσίων που η άμαξα τους παραλίγο να τηνδιαμελίσει. Το δεύτερο σε μια πλατεία με ένα πανέμορφο στολισμένο,ολοφώτεινο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όμως όταν τα σπίρτα της καίνετα δάχτυλα και σβήνουν, τα οράματα χάνονται και το κοριτσάκι επι-στρέφει την σκοτεινή και παγωμένη πραγματικότητα της πόλης. Για νακρατήσει το όνειρο αρχίζει να καίει ένα-ένα σαν μανισμένο τα σπίρταπου της έχουν απομείνει. Στο τελευταίο σπίρτο εμφανίζεται η γιαγιάτης που την παίρνει μαζί στους ουρανούς. Το πρωί οι περίοικοι βρί-σκουν το κοριτσάκι νεκρό με ένα σωρό καμένα σπίρτα ολόγυρα του.

End of the story.Τι να μ’αρέσει λοιπόν σαν παιδί αυτό το παρα-

μύθι; Δεν έχει δράκους, δεν έχει τελώνια, δεν έχειφαντάσματα για να τρομάξεις με την ασφάλεια τηςμυθοπλασίας και να ξορκίσεις τους δικούς σουπαιδικούς φόβους. Τους φόβους ενός παιδιού μιαςοικογένειας που είχε γαλοπούλα, αλλά όχι άμαξα,και που η οικονομική επισφάλεια ήταν καθημερινή;

Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα, δεν ήταν παραμύθι:ήταν ένα σκληρό short story με πρωταγωνιστήπαιδί. Ήταν αυτό που θα έλεγαν κάποιοι κριτικοί«φέτα ζωής». Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα περιέ-γραφε έναν πραγματικό κόσμο στην βιομηχανικήσκληρή εποχή του πρώτου μισού του 19ου αιώνα.Μιας σκληρής εποχής με τα εργασιακά δικαιώματαάγνωστη λέξη. Μιας εποχής του πιο άγριου καπι-ταλισμού με τον κόσμο διαιρεμένο ουσιαστικά σεδύο τάξεις. Πλούσιους και προλεταριάτο.

Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα μπορεί να μην είναιπαραμύθι, αλλά είναι κλασσική αξία. Και φέτος επι-στρέφει γερά. Μπορείς να το δεις στις γωνίες τηςολόφωτης πόλης, της στολισμένης γιορτινά. Μπο-ρείς να το δεις σε απομακρυσμένα χωριά της Βό-

ρειας Ελλάδας. Το κοριτσάκι μπορεί να είναι κορι-τσάκι, μπορεί να είναι και γέρος, ή μητέρα με παι-διά, ολόκληρη οικογένεια Ελλήνων ή αλλοδαπών,χριστιανών, μουσουλμάνων, Εβραίων, δωδεκαθεϊ-στών ή άθεων - δεν έχει καμιά σημασία. Αλλά τασπίρτα είναι παρόντα, και η έλλειψη ζέστης το ίδιο.

Οι κλασικές αξίες πάντα επανέρχονται στημόδα. Και ο άγριος καπιταλισμός είναι κλασικήαξία. Που και που εκσυγχρονίζεται, βάζει ένα γιακάδιαφορετικό, από αστρακάν, γίνεται πιο μεσάτος,φοράει τζιν με σακάκι φράκου, αλλά σαν κλασικήαξία επιστρέφει κατά διαστήματα στην πιο σκληρήτου μορφή. Αλλά αυτά μπορεί να σας τα πει καλύ-τερα ο Κάρολος κι ο Χανς κι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε.Γιατί και οι τρεις για το ίδιο πράγμα μιλάνε.

Οι κλασικές αξίες πάντα επανέρχονται στημόδα, όπως ο πιο άγριος καπιταλισμός, και θαεπανέρχονται, μέχρις ότου βάλουμε ένα άλλο σύ-στημα αξιών στη θέση τους. Και τότε το Κοριτσάκιμε τα σπίρτα θα κοσμεί τα μουσεία του παλιούσκληρού κόσμου.

Πηγή: rednotebook

10ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα

ΤηςΆννας

Χατζησοφιά

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 201311

Ο Κωνσταντίνος Γδοντάκης στην Camera ObsuraC

am

era

Obscura

Πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τη φωτογραφία; Η ενασχόληση του με τη φωτογραφία ξεκίνησε, εντελώς τυχαία, πριναπό περίπου δυο χρόνια, με σκοπό να δείχνει στους φίλους του πράγ-ματα και καταστάσεις μέσα από τα ταξίδια όπου είναι το μεγάλο τουπάθος και παιδικό όνειρο.

Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις…Νομίζω ο'τι θα ήταν ''βλασφημία'' να περιγράψουμε μια εικόνα με μόνοχίλιες λέξεις και μόνο με λέξεις

Επιβάλλεται μια φωτογραφία να αφηγείται πράγματα και καταστάσειςή όχι; Η φωτογραφία είναι αυτή καθ' αυτή η αφετηρία όπου ξεκινάει μια ιστο-ρία που προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα στον θεατή και διαφορετικάγια τον καθένα.

Από την καλλιτεχνική στην δημοσιογραφική φωτογραφία είναι μεγά-λος ο δρόμος;Σίγουρα υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ των δυο ειδών φωτογρα-φίας. Θεωρώ ομως ότι είναι πιο μεγάλος ο δρόμος από τη δημοσιο-γραφική φωτογραφία στην καλλιτεχνική. Από την καλλιτεχνική στηνδημοσιογραφική είναι απλώς άλλος δρόμος

Υπάρχει κάτι που θα θέλεις αλλά δεν έχεις καταφέρει να φωτογραφί-σεις; Ίσως να είμαι ονειροπόλος, αλλά όσο ζω θέλω να ταξιδεύω (ψυχη καισωμα) και να αποτυπώνω μικρές καθημερινές στιγμές του δρόμου

O Κωνσταντίνος Γδοντάκης γεννήθηκε το 1988 σταΧανιά όπου μεγάλωσε και κατοικεί.Αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή χωρίςνα έχει ιδέα πόση επιρροή θα είχε αυτό στην ζωή τουκαι χωρίς να έχει καθόλου φωτογραφικές γνώσεις .Το2011 ξεκίνησε μαθήματα στη ΛΕ.Φ.ΚΙ όπου και πήρεκατευθυντήριες γραμμές ώστε να γίνει πλέον η φω-τογραφία κομμάτι της καθημερινότητας του.

12ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

«Η Μηλιά»

Πως ξεκινάει η ιστορία της διασκευής του πα-ραμυθιού του Ροΐδη; Διάβαζα ανέκαθεν με πολύ ενδιαφέρον τονΡοΐδη. Μου άρεσε ο ιδιαίτερος τρόπος πουείχε να παρεμβαίνει στα κακώς κείμενα. Έτσιόταν έπιασα τη Μηλιά στα χέρια μου, διαπί-στωσα ότι ενώ διατηρούσε όλη τη γλύκα και ηαθωότητα του παραμυθιού υπήρχαν και κάποιαστοιχεία που αναγνώριζες με μιας τη σκέψη καιτον τρόπο του συγγραφέα. Το 2009 μετέφερατη «Μηλιά» επί σκηνής και έδωσα αρκετές πα-ραστάσεις, το χάρηκα. Τότε βέβαια δεν φαντα-ζόμουν ότι θα αξιωθεί μετά από τρία χρόνια ναβγει σε βιβλίο με το CD της παράστασης και θαεξακολουθήσει μ' αυτόν τον τρόπο να επικοι-νωνεί με τα παιδιά.

Η έκδοση της Μηλιάς παντρεύει την διασκευήσου με την εικονογράφηση του Νίκου Μπλα-ζάκη αλλά και με μια πλούσια μουσική και αφη-γηματική δουλειά. Θα μας πεις δυο λόγια γιατους υπόλοιπους συντελεστές ; Μπορεί στις παραστάσεις να βρισκόμουν μόνημου στη σκηνή, αλλά είχα σημαντική υποστή-ριξη από τους συνεργάτες μου και τους ευ-γνωμονώ γι αυτό. Ο καθένας στον τομέα τουκατάθεσε τον καλύτερο εαυτό του. Ο ΚωστήςΚαπελώνης προσφέρθηκε με χαρά να είναι οαφηγητής στο παραμύθι μας. Ο Νίκος Μπλαζά-κης ζωγράφισε δύο φορές τη «Μηλιά». Μία γιατις σκηνογραφικές ανάγκες της παράστασης καιμία για την εικονογράφηση του βιβλίου. Ο Λεω-νίδας (Μαριδάκης) έγραψε υπέροχη μουσική καιη Δάφνη Πανουργιά τραγούδησε με απίστευτηευαισθησία. Όλοι το χαρήκαμε κι αυτό το διαπι-στώνει αμέσως όποιος ακούει το CD.

Πόσο εύκολο είναι να «πειράξεις» τον Ροΐδηέτσι ώστε να παραμένει ζωντανός αλλά καιαναλλοίωτος;Προσπάθησα να μην πειράξω το κείμενο καινομίζω ότι πήγε καλά. Άφησα να ακούγεται ημουσικότητα της γλώσσας του και αφαίρεσαμόνο κάποια  σημεία του κειμένου που δυ-σκόλευαν την αμεσότητα που απαιτεί η αφή-γηση, στον προφορικό λόγο. Φυσικά δενπρόσθεσα τίποτα δικό μου.

Αλήθεια γιατί πιστεύεις ότι μιλάει μετά απότόσα χρόνια « Η Μηλιά» σε μικρούς και μεγά-λους; Πιστεύω ότι μιλάει και στα σημερινά παιδιάγιατί είναι ένα κλασικό παραμύθι με γερήδομή, περιπέτεια, συναίσθημα, αγωνία και χι-ούμορ. Το συγκεκριμένο παραμύθι το άκουγεως παιδί ο Ροΐδης στην Ιταλία κι αργότερα ωςενήλικας πια το ξανάγραψε προσθέτοντας καιδικά του στοιχεία. Διαβαζότανε λοιπόν και πριντον Ροΐδη και θα διαβάζεται και από τις επό-μενες γενιές. Αυτή είναι η αξία του κλασικού.

Επιλέγεις να κλείνει το παραμύθι με μια ανα-φορά στην ευτέλεια της πολιτικής. Επικεν-τρώνοντας στην παιδεία, ποιος είναι ο στόχοςσου; Δεν προσπαθώ να πω εγώ κάτι. Αφήνω

ωστόσο το συγγραφέα να ακουστεί γιατί δυ-στυχώς η ευτέλεια της πολιτικής ζωής εκεί-νης της εποχής, που ο συγγραφέας σχολίαζεμε καυστικό και χιουμοριστικό τρόπο, παραμέ-νει ζωντανή και στις μέρες μας.

«Η Τελευταία Εργάσιμη»

Δεκατρία διηγήματα συγκροτούν την «τελευ-ταία εργάσιμη», ποια είναι η αναφορά τους; Είναι διηγήματα με διαφορετική ατμόσφαιρα τοκαθένα, που αναφέρονται σε διαφορετικέςιστορίες. Πατούν στο σήμερα μιλούν για τοχθες και αγγίζουν τις διαχρονικές ανάγκες καιαγωνίες των ανθρώπων.

Εικόνες που ανασύρεις από την μνήμη ή ιστο-ρίες φαντασίας; Εμπνέομαι από την πραγματικότητα, πρέπει νασυγκινηθώ για να γράψω. Συνήθως ότανδεχτώ ένα ισχυρό ερέθισμα αρχίζω να γράφωμια ιστορία. Στη συνέχεια μπορεί να εμπλουτι-στεί με μνήμες ή με στοιχεία μυθοπλασίας γιανα αναπτυχθεί και να δομηθεί αλλά ο πυρήναςείναι μια αληθινή στιγμή. Ένα βίωμα.

Ξεκίνησες ποιητικά αλλά τα τελευταία χρόνιαδείχνεις μια ιδιαίτερη επιμονή στον πεζόλόγο… Δεν αισθάνομαι ότι αντικατέστησα την ποίησημε τον πεζό λόγο. Άλλωστε είναι σχετικά πρό-σφατη η ποιητική συλλογή «Τα πολύτιμα». Ηδιαφορά είναι ότι ένα διήγημα ή ένα μυθιστό-ρημα διαβάζεται από περισσότερους ανθρώ-πους και γι αυτό μένει αυτή η εντύπωση. Ηποίηση είναι ένας ιδιαίτερος τόπος που επι-σκέπτονται λιγότεροι. Σίγουρα όμως έχω επι-μονή με ό,τι καταπιάνομαι σε κάθε περίοδο.

Πριν μερικά χρόνια σε μια παλιότερη συνέν-τευξη μου έλεγες «"Με παρηγορεί που ο χρό-νος είναι αειθαλής και ας είναι η ζωή μαςφυλλοβόλα"…» επιμένεις; Όσο περνά ο καιρός και πιο φανατικά!

«"Με παρηγορεί που ο χρόνος είναι αειθαλής και ας είναι η ζωή μας φυλλοβόλα"…»Μια συζήτηση με την Μαριννέλα Βλαχάκη με αφορμή την κυκλοφορία της Μηλιάς του Ροΐδη και των διηγημάτων «Η Τελευταία Εργάσιμη».

Συνέντευξη στον Ματθαίο Φραντζεσκάκη

Aνδρέα Παπανδρέου 40 - Tηλ. 0821041653 - Fax: 0821020059

Εμμανουήλ Ροΐδη «Η Μηλιά»

Διασκευή: Μαρινέλλα Βλαχάκη - Εικονογράφηση: Νίκος ΜπλαζάκηςΕκδόσεις Πυξίδα της Πόλης

http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/

Το βιβλίο περιέχει CD με θεατρική απόδοση του παραμυθιούαπό τους, Κωστή Καπελώνη και Μαρινέλλα Βλαχάκη. Πρω-τότυπη μουσική από το Λεωνίδα Μαριδάκη και τραγουδούν,Δάφνη Πανουργιά-Λεωνίδας Μαριδάκης

Το παραμύθι «Η Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη δημοσιεύτηκεπρώτη φορά το 1895 και είναι το μοναδικό έργο του συγγρα-φέα που έγραψε στη δημοτική.«Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρίσκει ένα πρωί, κάτω από ένα μη-λόδεντρο, μέσα στο δάσος ένα κοριτσάκι, σκεπασμένο με άνθη λευκά, που είχε ρίξει απάνωτου ο άνεμος τη νύχτα. Αμέσως το υιοθετούν και το φωνάζουν Μηλιά. Το κορίτσι έχει μεγάληκαρδιά, αγαπάει πολύ τους γονείς του και προστατεύει με κάθε τρόπο τα ζώα και τα πουλιάτου δάσους . Εκείνα με τη σειρά τους το ανταμείβουν και…» Ένα τρυφερό παραμύθι που κρατάει ευχάριστη συντροφιά στα παιδιά αλλά και στους μεγά-λους που αισθάνονται κάποιες στιγμές παιδιά.

«Η Τελευταία Εργάσιμη» Μαρινέλλα Βλαχάκη

Εκδ. «Μετρονόμος»

«Έντιμες και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες εξ αφορμής μιας φω-τογραφίας, μιας σκηνής στο δρόμο, ενός τυχαίου συμβάντος.Με γλώσσα ζωντανή και απέριττη, με «καθαρούς» διαλόγουςκαι ρέουσα γραφή, ξετυλίγονται αναπάντεχα γεγονότα, αντι-δράσεις, σκέψεις, ανατροπές -που οδηγούν τους «αφανείς»,χαμηλόφωνους ήρωες, στα όρια της ανθρώπινης αντοχής καιστάσης. Κάποτε ξεπερνούν τα εμπόδια, κι άλλες φορές ξε-περνιούνται από αυτά. Στα διηγήματα της Μαρινέλλας Βλα-χάκη, ο αναγνώστης συχνά συναντά τον εαυτό του κι άλλοτεπάλι νιώθει πως τα πρόσωπα, είναι οικείοι, πολύ δικοί του άν-θρωποι. Το ιδίωμα της δυτικής Κρήτης «ακούγεται» προσδί-νοντας μουσικότητα δραματική, σχεδόν παραστατικήδραματικότητα στα κείμενα» αναφέρει για το βιβλίο ο ποιητήςΑντώνης Περαντωνάκης.

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 201313

Τα παραπανω τονιζει σε σχόλιου τουο Χένρικ Μ. Μπρόντερ που δημοσι-εύεται στην Die Welt με τίτλο «Η διά-

σωση των Ελλήνων είναι σκηνοθετημένη».Ο γερμανός δημοσιογράφος και συγγρα-φέας υποστηρίζει ότι η Γερμανία είναι συ-νυπεύθυνη για τα πάθη των Ελλήνων, ότιαντί να βοηθά σκέφτεται το ίδιον όφελοςκαι καλεί τους συμπατριώτες του να δεί-ξουν επιτέλους ευσπλαχνία για την Ελ-λάδα, η οποία μέσω της πολιτικήςαυστηρής λιτότητας που της επιβάλλεταιαπό την τρόικα οδηγείται στην οικονομικήεξόντωση.Ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ χρησιμοποιεί τοπαράδειγμα του Χότζα που άφηνε νηστικότο γάιδαρό του προκειμένου να κάνει οι-κονομία και όταν εκείνος πέθανε από τηνπείνα μονολόγησε «τι κρίμα, πέθανε εκείπου είχε αρχίσει να συνηθίζει χωρίς φα-γητό». Ο Μπρόντερ κάνει τον παραλληλι-σμό: ο Χότζας είναι η τρόικα και ογάιδαρός του η Ελλάδα. «Η Ελλάδα οδη-γείται στο θάνατο μέσω της λιτότητας καιμάλιστα από αυτούς που είναι συνυπεύ-θυνοι για την κατάστασή της», παρατηρείο δημοσιογράφος. Στόχος, η αποτροπή της κατάρρευσης, όχιτης Ελλάδας, αλλά των τραπεζώνΔεν παραλείπει επίσης να κατηγορήσει τηΓερμανία για την πώληση εξοπλιστικώνσυστημάτων στην Ελλάδα, παρόλο που ηχώρα δεν διαθέτει τους οικονομικούς πό-ρους για την αγορά τους και τον φαύλοκύκλο της χρηματοδότησης της χώρας με

σκοπό να εξυπηρετούνται τα οικονομικάσυμφέροντα των πωλητών και των τραπε-ζών.Ενισχύοντας τον ισχυρισμό του ότι η διά-σωση της Ελλάδας είναι μια σκηνοθεσία,ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ παρατηρεί: «Είναιμέρος της σκηνοθεσίας όταν προσποιού-μεθα ότι “εμείς” βοηθούμε τους Έλληνεςμε νέα δισεκατομμύρια κάθε φορά, προ-κειμένου να σταθεροποιήσουν την οικο-νομία τους… Αυτοί που προσφέρουνβοήθεια βοηθούν κυρίως τους εαυτούς

τους προκειμένου να παραμείνουν στοπαιγνίδι».Σύμφωνα με το γερμανό σχολιαστή, τα δι-σεκατομμύρια της βοήθειας «μετακινούν-ται από εδώ και από εκεί, από τον ένανλογαριασμό στον άλλον και από τη μίατράπεζα στην άλλη προκειμένου να ανα-χρηματοδοτηθούν τα δάνεια που διασφά-λισε η Ελλάδα και προκειμένου νααποτραπεί η κατάρρευση, όχι της ελληνι-κής οικονομίας, αλλά των τραπεζών».Ο συγγραφέας υπενθυμίζει τα δεινά τουελληνικού λαού, δίνοντας έμφαση στηναπουσία ιατροφαρμακευτικής περίθαλ-ψης. «Το χειρότερο όμως είναι ότι κατα-στρέφεται το μέλλον μιας ολόκληρηςγενεάς. Νέοι Έλληνες που δεν έχουνπροοπτική εύρεσης εργασίας στην χώρατους αναγκάζονται να μεταναστεύσουν ήεγκαταλείπουν τις προσπάθειες», τονίζειο Μπρόντερ.«Η Ελλάδα θα πρέπει να θυσιαστεί προςπαραδειγματισμό…»Σχολιάζοντας το βραβείο Νόμπελ για τηνΕιρήνη που απονεμήθηκε στην ΕΕ για τησυμβολή της στη διατήρηση της ειρήνηςστη «γηραιά ήπειρο», ο γερμανός δημο-σιογράφος εκτιμά ότι «η Ελλάδα είναι ηκαλύτερη απόδειξη πως έχει αρχίσει ήδηένα εμφύλιος πόλεμος. Δεν είναι μόνο οΝότος που επαναστατεί ενάντια στονΒορρά, είναι η εξέγερση του “όχλου”εναντίον της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας,η οποία έχει δημιουργήσει στις Βρυξέλ-λες το νέο της ανάκτορο».Και ο Μπρόντερ συνεχίζει: Στο βωμόαυτής της «ανέμελης κατοικίας» θα πρέ-πει να θυσιαστεί η Ελλάδα προς παρα-δειγματισμό, όπως έκαναν παλαιότερα οι

αυστηροί γονείς με τα ατίθασα παιδιάτους προκειμένου να πειθαρχήσουν εγ-καίρως». Ο δημοσιογράφος συγκρίνει τησυμπεριφορά της Ευρώπης έναντι της Ελ-λάδας με την συνθήκη των Βερσαλλιώνκαι τους επαχθείς όρους που επεβλήθη-σαν στην Γερμανία μετά τον Α” ΠαγκόσμιοΠόλεμο και οι οποίοι θεωρούνται συνυ-πεύθυνοι για τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.«Οι Γερμανοί πολιτικοί δεν συνειδητοποι-ούν ότι οι Έλληνες βιώνουν σήμερα τιςδικές τους Βερσαλλίες που αποσαφηνί-ζονται στην άνευ όρων υποταγή στα “κε-λεύσματα των Βρυξελλών’, γράφει οΧένρικ Μ. Μπρόντερ, υπενθυμίζοντας ότιη ιστορία έχει διδάξει τους Γερμανούςπως “η συλλογική τιμωρία” είναι ανεπί-τρεπτη.«Για την Ελλάδα δεν ισχύει το τεκμήριοτης αθωότητας»Τέλος ο γερμανός σχολιαστής υπογραμ-μίζει ότι για την Ελλάδα δεν ισχύει το“τεκμήριο της αθωότητας’. Όλοι οι Έλλη-νες «είναι στην ίδια βάρκα και φέρουν ευ-θύνη ο ένας για τον άλλο όπως ο ΑλίΜπαμπά για τους 40 κλέφτες του». Δενχρειάζεται πολλή φαντασία «για να φαν-ταστεί κανείς ποια είναι η άποψη των Ελ-λήνων για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Ακόμη λιγότερη φαντασία απαιτείται γιανα μαντέψει κανείς τι θα γίνει με τονΧότζα που με τόση συνέπεια έμαθε στονγάιδαρό του να μην τρώει πια», καταλήγεισκωπτικά ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ.

Επιμέλεια: Σταμάτης Ασημένιος, Υπεύθ.Σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη

Πηγή: http://www.dw.de

Die Welt: «Η διάσωση των Ελλήνων είναι σκηνοθετημένη»Η Γερμανία είναι συνυπεύθυνη για τα δεινά των Ελλήνων. «Αντί να βοηθούμε σκεπτόμαστε το δικό μας συμφέρον». Ήλθε ο καιρός να επιδείξουμε ευ-σπλαχνία στην Ελλάδα, εκτιμά ο γερμανός σχολιαστής Χένρικ Μ. Μπρόντερ.

14ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

ΑΝ. ΓΟΓΟΝΗ 74 ΧΑΝΙΑ - ΤΗΛ. 28210 72043

H ποιότητα στην θέρμανση και στον κλιματισμό

Ηολοκλήρωση των εκλογών για τηνανάδειξη των εσωτερικών μελώντων Συμβουλίων Ιδρυμάτων με ηλε-

κτρονική ψηφοφορία και η συνέχιση τηςδιαδικασίας για τηνεπιλογή των εξωτε-ρικών μελών των ΣΙαποκαλύπτει τηνπρόθεση της κυβέρ-νησης να ολοκληρώ-

σει, πάση θυσία, την παράδοση των ΑΕΙστην αγορά μέσα  από μια πρωτόγνωρη καιαδιαφανή διαδικασία συγκρότησης των ορ-γάνων διοίκησης. Πριν τις εκλογές μαςέλεγαν «Τα Συμβούλια θα εκλεγούν και θαλειτουργήσουν, γιατί έτσι λένε οι νόμοι τουΚράτους» και απαιτούσαν σεβασμό τωννόμων. Όμως, μετά τις εκλογές επικα-λούνται, τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής καιτη συμμετοχή αριστερών υποψήφιων, ωςαποδοχή - έγκριση των νόμων από τη Πα-νεπιστημιακή κοινότητα και θρασύτατα μι-λούν για δυναμικές, μικρές μειοψηφίες πουαντιδρούσαν στην εφαρμογή των νόμων.Παράλληλα, με το σχέδιο συγχωνεύσεων«ΑΘΗΝΑ» που θα σαρώσει τους επόμε-νους μήνες τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ τηςχώρας, η κυβέρνηση θα «κόψει» το 1/3 τηςανώτατης εκπαίδευσης με στόχο την ελα-χιστοποίηση της δημόσιας χρηματοδότη-σης. Η όλη διαδικασία,συμπεριλαμβανομένου και του διαλόγου,προβλέπεται να ολοκληρωθεί αρχές Μαρ-τίου. Το σχέδιο «ΑΘΗΝΑ» δεν έχει απολύ-τως καμία σχέση με προσπάθεια ενίσχυσηςτης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη βάση τωνπραγματικών αναγκών της ελληνικής κοινω-νίας. Χαρακτηριστικά, η σύνοδος των πρυτά-νεων, ζητά να τηρηθούν οι θεσμικέςδιαδικασίες ώστε τα ακαδημαϊκά κριτήριατων συγχωνεύσεων να προσδιοριστούναπό τα ίδια τα ΑΕΙ και την ΑΔΙΠ, τα ανα-πτυξιακά να προσδιοριστούν στο επίπεδο

του ΣΑΠΕ και του ΣΑΤΕ, σε συνεργασία μεάλλους κοινωνικούς εταίρους, και ταεθνικά κριτήρια στο επίπεδο του ΕΣΥΠ.Είναι σαφές ότι η χωροταξική αναδιάρ-θρωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης θα ση-μαίνει λιγότερες θέσεις φοιτητών σταΠανεπιστήμια, απολύσεις διοικητικού καιεκπαιδευτικού προσωπικού, λιγότερες δυ-νατότητες έρευνας. Επιπλέον, είναι γεγονός ότι ενώ βρισκόμα-στε μόλις ένα μήνα πριν το τέλος του 2012,τα Πανεπιστήμια δεν έχουν λάβει επίσημηενημέρωση από το υπουργείο σε ότι αφοράτο ύψος των προϋπολογισμών τους για το2013. Ο κ. Υπουργός έχει μιλήσει για νέαμείωση των προϋπολογισμών κατά 20% σεσχέση με τους προϋπολογισμούς του2012. Παράλληλα, έχουμε τις μισθολογικέςαπώλειες του ακαδημαϊκού Προσωπικού,τους περίπου 1.000 αδιόριστους εκλεγμέ-νους συνάδελφους ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ και ΕΤΕΠπου συνεχώς εμπαίζονται και τις απολύ-σεις των διοικητικών υπαλλήλων ΙΔΑΧ ΔΕτων Πανεπιστημίων που επιχειρείται ναδρομολογηθούν με κάθε μέσο.Ταυτόχρονα, με πράξη νομοθετικού περιε-

χομένου θεσπίζεται ότι τα πτυχία των ιδιω-τικών κολεγίων και των παραρτημάτωνξένων πανεπιστημίων παρέχουν επαγγελ-ματικά δικαιώματα ισότιμα με αυτά των δη-μόσιων πανεπιστημίων και ΤΕΙπαραβιάζοντας κατάφωρα το άρθρο 16παρ. 5 του Συντάγματος, απαξιώνονταςτους 4ετείς και 5ετείς τίτλους σπουδώνκαι εξισώνοντάς τους με τους τίτλους3ετούς φοίτησης των κολλεγίων. Αποκο-ρύφωμα αυτού είναι η αναγνώριση του 2ουτίτλου σπουδών των Κολλεγίων (3+2 έτη)ως Master, όταν η ίδια η Πολιτεία δεν ανα-γνωρίζει ως Master τα διπλώματα των πεν-ταετών ενιαίων και αδιάσπαστωνπρογραμμάτων σπουδών στα Πολυτεχνεία,Γεωπονικά Πανεπιστήμια και αλλού.Τέλος, η Δια Βίου Μάθηση προωθείται ωςένας τρόπος διαχείρισης της ανεργίας καιτης υποαπασχόλησης με έμφαση στη βρα-χύβια κατάρτιση σε συνδυασμό με τη λο-γική του απασχολήσιμου. Οι δεξιότητες πουπροσφέρονται απαξιώνονται γρήγορα καιέτσι έχουμε την εξής κίνηση: κατάρτιση, ει-σαγωγή στην εργασία, μετά από λίγο απα-ξίωση των δεξιοτήτων, έξοδο από την

αγορά εργασίας και επανακατάρτιση, δη-λαδή διαχείριση της ανεργίας.Παράλληλα με την κατάργηση του δημό-

σιου, δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης εκ-παίδευσης και της ολοκληρωτικήςυποταγής της στις ανάγκες της αγοράς ηκυβέρνηση επιδιώκει το τσάκισμα κάθεφωνής οργανωμένης αντίδρασης από μέ-ρους των φοιτητών. Η κατάργηση του ασύ-λου, οι περιορισμοί στα κονδύλια σίτισης –στέγασης, οι εντατικοί ρυθμοί σπουδώνέχουν ως στόχο να κάμψουν τις ανατρεπτι-κές διαθέσεις της σπουδάζουσας νεο-λαίας. Το Μεσοπρόθεσμο στοχεύει σε μιαοικονομία με φθηνό εργατικό δυναμικό, μεελάχιστα δικαιώματα στους χώρους δου-λειάς και με τη μόνιμη απειλή της ανερ-γίας, με ένα μικρό κράτος, με ελάχισταπεριθώρια για κοινωνική πολιτική που θαχαρακτηρίζεται από μεγάλες ανισότητες.Το κράτος δε χρειάζεται πια ένα ιδιαίτεραπροωθημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Τώρα,το ζητούμενο είναι η «αριστεία», ευφημι-σμός για την εκπαίδευση των ελίτ, για τιςλίγες θέσεις όπου η πανεπιστημιακή εκ-παίδευση παραμένει χρήσιμη. «Άριστη» εκ-παίδευση για τους λίγους, φθηνή καιβασική για τους υπόλοιπους. Περιμένουμε από την κυβέρνηση της Αρι-στεράς, που θα προκύψει σύντομα, κάτωαπό τη πίεση του αγώνα των εργαζομένων,ανέργων, νεολαίας κλπ, να καταργήσει ταμνημόνια στη Ανώτατη Παιδεία και από τιςπρώτες της ενέργειες να είναι η ψήφισηνέου νόμου πλαισίου για τα Πανεπιστήμιαμε βάση τη πρόταση νόμου που κατάθεσεπέρυσι το καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ ωςαξιωματική αντιπολίτευση. Η έξοδος απότην κρίση, στη κοινωνία και στα Πανεπι-στήμια ειδικότερα, θα έρθει με την ανά-δειξη νέων κοινωνικών δυνάμεων, με νέεςλύσεις και προπαντός με άλλο περιεχό-μενο στην έννοια των μεταρρυθμίσεων.

Γράφει ο Μανόλης

Ντουντουνάκης

Δημόσιο, Δωρεάν, Πανεπιστήμιο και μνημόνιαΗ κυβέρνηση έχει στόχο τη διάλυση της δημόσιας, δωρεάν, ανώτατης εκπαίδευσης και την άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση της. Αυτό αποτυπώνεται στη φιλοσοφίατων νέων νόμων (4009/11 και 4076/12), στο περιβόητο σχέδιο συγχωνεύσεων «ΑΘΗΝΑ», στο σχέδιο νόμου για τη Δια Βίου Μάθηση, στην επαγγελματική εξομοίωσητων αποφοίτων των κολλεγίων με αυτών των Πανεπιστημίων, στη συνεχή μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, στις απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων κλπ.

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 201315

Το ντοκιμαντέρ Brooklyn Castle παραγωγής2012 παρουσιάζει μια ιδιαίτερη περίπτωση τηςαμερικανικής Δημόσιας Εκπαίδευσης: την πε-ρίπτωση του γυμνασίου 318 (I.S. 318) στοBrooklyn της Νέας Υόρκης. Το 70% των μα-θητών που φοιτούν σε αυτό το σχολείο προ-έρχονται από οικογένειες κατώτερων

κοινωνικών στρωμάτωνπου ζουν κάτω από τοεπίσημο όριο της φτώ-χειας. Όμως, το σχο-λείο αυτό διαθέτει τηνκαλύτερη σχολική

ομάδα σκακιού σε όλες τις Ηνωμένες Πολι-τείες, έχοντας κερδίσει τα τελευταία χρόνια πολλά εθνικά πρωταθλήματα.Αν και το 2003 η αξιολόγηση του σχολείου δεν ήταν ιδιαίτερα θετική, σήμερα τοI.S. 318 θεωρείται ως σχολείο πρότυπο. Αυτό που άλλαξε τη κουλτούρα και τηνλειτουργία του σχολείου ήταν η δημιουργία τμημάτων σκακιού ως μάθημα επι-λογής σε όλες τις τάξεις του γυμνασίου. Από το 2004 που ξεκίνησε εντατικά τοπρόγραμμα μέχρι σήμερα, οι επιτυχίες στο σκάκι έχουν προσδώσει στους μα-θητές του σχολείου αναγνωρισιμότητα, δίψα για διακριση και ελπίδα ότι μπορούννα καταφέρουν κάτι σημαντικό.Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τις ζωές πέντε μελών της σκακιστικής ομάδας, τόσοεντός όσο και εκτός σχολείου. Παρουσιάζει τις φιλοδοξίες τους, τα όνειρά τουςκαι πώς το σκάκι τους βοήθησε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, κριτική ικανό-τητα και να αποκτήσουν στόχους. Εστιάζει επίσης στην έντονη ανησυχία τωνπαιδιών καθώς το πρόγγραμμα σκακιού βρίσκεται πλέον σε ουσιαστικό κίνδυνολόγω περικοπών στη Δημόσια Εκπαίδευση, αναγκάζοντας τα σχολεία να περιο-ρίσουν στο ελάχιστο τις εναλλακτικές δραστηριότητες που προσφέρουν στουςμαθητές τους και να επικεντρωθούν μόνο στις θετικές επιστήμες.Το επίσημο trailer της ταινίας:http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=tFzUYRC3_H8

Υ.Γ. Το ντοκιμαντέρ άρχισε να προβάλλεται στις Η.Π.Α. στις 19 Οκτωβρίου 2012.Το Νοέμβριο ο υποδιευθυντής του σχολείου και υπεύθυνος του προγράμματοςεκμάθησης σκακιού πλήρωσε από τον προσωπικό του λογαριασμό 8.000$ προ-κειμένου η ομάδα του σχολείου να ταξιδέψει και να πάρει μέρος στους εθνικούςαγώνες, ελπίζοντας να πάρει τα χρήματα πίσω στο τέλος της χρονιάς όπου θαέχουν εγκριθεί όλα τα κονδύλια για την Δημόσια Παιδεία. Για καλή του τύχη, μιατοπική εταιρεία ενδιαφέρθηκε για το σχολείο διαβάζοντας στις 2 Δεκεμβρίουένα σχετικό άρθρο στην εφημερίδα N.Y. Daily News και χορήγησε στο σχολείο25.000$. Μια αξιόλογη προσπάθεια βρήκε εν τέλει ανταπόκριση. Τι γίνεται όμωςμε όλα τα άλλα δημόσια σχολεία? Πόσα αντίστοιχα ουσιαστικά προγράμματα εκ-παίδευσης κινδυνεύουν να χαθούν λόγω της οικονομικής κρίσης; Το κόστοςαπώλειας τέτοιων ευκαιριών θα είναι ανυπολόγιστο.

«Σε ένα φανταστικό Σκακιστικό κόσμο…»

«Brooklyn Castle»

Γράφει ο Μιχάλης

Δαρμαράκης

Με τη φωνή των γονιών

Ήμουν από θέση καναπέ συντονισμένη σε τοπικόκανάλι και παρακολουθούσα τις «ντόπιες ειδή-σεις» όταν έσκασε μύτη το ρεπορτάζ για τα προ-εόρτια της 3ης Δεκεμβρίου που δεν έγιναν τηνεπίσημη ημέρα των ΑμEA αλλά δύο μέρες νωρί-τερα. Την φιέστα μετά ημερίδας την πληροφορή-θηκα λίγες μέρες πριν από τον τοπικό τύπο, χωρίςνα του δώσω ιδιαίτερη σημασία αφού από τη στήληδεν είχα σκοπό να ασχοληθώ. Mπούχτισα πια,σκέφτηκα, προσπαθώντας να βρω άλλο προσανα-τολισμό για το θέμα που θα έγραφα. Αιτία για το

εξπρές πισωγύρισμαστάθηκε το σχόλιο μιαςφίλης που όταν συναν-τηθήκαμε ξεφυλλίζον-τας την εφημερίδα μουείπε μειδιάζοντας χαρι-

τωμένα «για δες βραβεύουν τους εαυτούς τους».Ομολογουμένως το σχόλιό της όχι μόνο εύστοχοήταν, αλλά μου έδωσε άλλο ένα κίνητρο για προ-βληματισμό. Είναι γεγονός ότι από επίσημα χείληξεστομίζονται τα πιο κενά λόγια, κι η ξύλινηγλώσσα όσο κι αν μασκαρεύει λέξεις του τύπου(ημέρα διεκδικήσεων, εργαλεία, εχέγγυα, αόρα-τοι άνθρωποι) για να υπηρετήσει σκοπιμότητες ήενέργειες και δη το «φαίνεσθε» πέφτει σε κενάαέρος γιατί το αποτέλεσμα είναι για γέλια, και ταλόγια είναι του αέρα. Κι ενώ η χώρα βυθίζεται όλοκαι περισσότερο στην ύφεση ασθμαίνοντας κάτωαπό το βάρος αγορών και μνημονίων, ο κοινωνι-κός ιστός που απειλείται η συνοχή του αντιδρά μεκινητοποιήσεις. Η ΕΣΑΜΕΑ έδωσε κι εκείνη έναδυναμικό παρόν έξω από το υπουργείο υγείας γιανα διεκδικήσει τη λήψη μέτρων και πολιτικών πουθα διασφαλίσουν και θα ενισχύσουν τις δημόσιες

πολιτικές για την υγεία, την αποκατάσταση, και τηνψυχική υγεία. Στο ίδιο μήκος κύματος γνωστά κέν-τρα όπως η Θεοτόκος, το Μαργαρίτα, ο Ερμής, τοκέντρο ειδικής αγωγής, η εταιρία σπαστικών ατό-μων βορείου Ελλάδος βρίσκονται τον τελευταίοκαιρό σε κινητοποιήσεις λόγω έλλειψης χρηματο-δότησης. Όσον αναφορά τα «καθ΄ ημάς» η κατά-σταση είναι ένα βήμα πριν το απροχώρητο. Δομέςτου μεγέθους της ΕΛΕΠΑΠ με 33 χρόνια υπηρε-σιών στην τοπική κοινωνία είναι σε αδιέξοδο καικινδυνεύουν με λουκέτο, λόγω οφειλών των ασφα-λιστικών ταμείων, ειδικά σχολεία με σοβαρές ελ-λείψεις σε προσωπικό, ημιπαράλληλες στηρίξειςμε κουτσουρεμένο ωράριο, κενά σε τμήματα έν-ταξης. Έτσι είναι, η κρίση φέρνει αντίσταση. ‘Άλλοιστα γραφεία, κι άλλοι στους δρόμους, άλλοι σταπλακάτ κι άλλοι στις πλακέτες να αυτοβραβεύον-ται απονέμοντας τιμές με ομόκεντρες ή φυγόκεν-τρες κατευθύνσεις…. Εντωμεταξύ, τα αδιέξοδατης μετά –ΕΕΕΕΚ εποχής παραμένουν μια τραγικήεκκρεμότητα που απειλεί να τινάξει στον αέρααγώνες ετών για κοινωνικοποίηση και ισότιμη έν-ταξη και εμείς εξακολουθούμε να παραμένουμεθύματα ενός παλαιοκομματικού συστήματος σω-ματειακού τύπου, επειδή είμαστε προσκολλημέ-νοι σε αγκυλώσεις μικροτήτων, ατομισμού καιεσωστρέφειας. Τα σημεία των καιρών επιτάσσουντον αναστοχασμό, αναθεώρηση πολιτικών, στά-σεων, συμπεριφορών. Αν δεν αλλάξουμε τότε θαβουλιάξουμε. Σε θέση δράσης, αντίστασης, και όχιαπό θέση καναπέ για να μπορούμε να έχουμε ελ-πίδα και τα παιδιά μας να έχουν το μέλλον πουόλοι ονειρευόμαστε ένα μέλλον με ισότιμη συνύ-παρξη.

Καλές γιορτές!

Γράφει ηΡούλα

Καλαϊτζάκη*

Από θέση καναπέ….

Δεν είμαι σίγουρη αν μέσα στο καζάνι που λέ-γεται ελληνική κοινωνία βράζουν τώρα πιαδύο υλικά που είναι, κατά τη γνώμη μου, απα-ραίτητα για κάθε επαναστατική αλλαγή, ειρη-νική κι αναίμακτη, όπως ταιριάζει σε μιαδημοκρατία, ακόμη κι αν βρίσκεται σε κρίση.Το όνειρο κι ο θυμός. Θυμός για τις κατάφω-ρες αδικίες που υφιστάμεθα, κυρίως ως άν-

θρωποι, λόγω τωνεπαχθών όρων τωνμνημονίων. Θυμός γιατην προσβολή τηςαξιοπρέπειάς μας.Θυμός για τους εμ-

παιγμούς περί των περιβόητων μεταρρυθμί-σεων που είναι μόνο περικοπές και χαράτσια.Θυμός γιατί οι καθημερινές ειδήσεις με τασχόλια που τις συνοδεύουν προσβάλλουν τηνοημοσύνη μας.(Δεν είναι για γέλια, ότανακούμε ότι αναμένεται να δοθεί πνοή στηναγορά από το άνοιγμα των εμπορικών κατα-στημάτων τις Κυριακές;) Θυμός γιατί η παρα-μονή στην ευρωζώνη και στο ευρώ μένειχωρίς αντίκρισμα, χωρίς αντισταθμιστικάμέτρα που θα μπορούσαν να αποσοβήσουντην οικονομική κατάρρευση της χώρας μαςκαι τη φτωχοποίηση των Ελλήνων. Θυμόςγιατί οι συγκυβερνώντες παραδίδουν γη καιύδωρ στο πολιτικό διευθυντήριο των Βρυ-ξελλών. Το όνειρο για μια Ελλάδα που θααναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της, γιατίδιαθέτει και τον πλουτοπαραγωγικό πλούτοκαι το ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό πουμπορεί να τον αξιοποιήσει, και που τώρα,λόγω της αδιέξοδης πολιτικής, μεταναστεύειστο εξωτερικό. Το όνειρο ότι ο πλούτος τηςΕυρώπης μπορεί να αποφέρει κέρδος γιαόλους τους πολίτες της μέσα από θεσμούςδημοκρατίας, ισονομίας και κοινωνικής δι-καιοσύνης. Το όνειρο ότι τα παιδιά μας θαζήσουν σε μια κοινωνία περισσότερο έντιμη,δίκαιη κι αξιοκρατική, τιμώντας και συνεχί-ζοντας τον αγώνα που δώσαμε πρώτα εμείς,αφού διδαχτήκαμε από τα λάθη μας.Νιώθω ότι έχει μείνει μόνο ο φόβος. Όχι οφόβος ως μηχανισμός άμυνας. Όχι ο φόβοςπου προέρχεται από το ένστικτο της αυτο-συντήρησης, αλλά το φοβικό σύνδρομο πουακινητοποιεί τις διανοητικές και ψυχικές δυ-νάμεις του ανθρώπου και τον καθηλώνειστην αδράνεια, τον βυθίζει στην ηττοπάθειακαι τη μοιρολατρία και τον εμποδίζει απόοποιαδήποτε μορφή δράσης που θα τον ανα-

σύρει από το τέλμα. Ποιος φόβος; Ο φόβοςνα μη χαθεί ο μισθός κι η σύνταξη. Πολλοίσυνετοί και νοήμονες πολίτες ψήφισαν στιςτελευταίες εκλογές με βάση αυτό το κριτή-ριο. Η επιλογή τους σεβαστή. Ποιος μισθόςάραγε και ποια σύνταξη όμως; Ό,τι έχει απο-μείνει από τις περικοπές, τους άμεσους κιέμμεσους φόρους. Ο ίδιος όμως ο θυμόσο-φος ελληνικός λαός λέει χαρακτηριστικά:«Συχνά ο φόβος ενός κακού οδηγεί σ’ άλλοχειρότερο». Ο φόβος της δραχμής; Το ευρώσήμερα, μέσω της εσωτερικής υποτίμησης,εξασφαλίζει ποιότητα ζωής κι ευημερίαστους πολλούς, στους «κοινούς θνητούς»;Ο φόβος, γιατί κάποιες δυνάμεις, λένε, τολένε και νέοι άνθρωποι ακόμη, θέλουν τηνΕλλάδα έξω από την Ευρώπη. Δεν είναι λυ-πηρό κι αδόκιμο το συγκεκριμένο επιχεί-ρημα-σόφισμα, όταν τόσα χρόνια μετά τηνένταξη της χώρας μας στην ευρωπαϊκή οικο-γένεια αναφερόμαστε στην Ελλάδα σαν ναμην ανήκει στην Ευρώπη, σαν να μην είναιΕυρώπη; Γιατί άραγε;Με μόνο οδηγό το φόβο κι έναν ευτελισμένοθυμό, χωρίς όνειρα, χωρίς όραμα δε θα μπο-ρέσουμε να ορθοποδήσουμε ως κοινωνία,ως χώρα. Η κρίση έδωσε σ’ εμάς τους πολί-τες την ευκαιρία να θέσουμε εκτός κοινο-βουλίου πολιτικούς του κομματικού κράτους.Αξίζει να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθειαμε όραμα και πείσμα, ενωμένοι κι αλληλέγ-γυοι, γιατί η χρονιά που έρχεται θα είναι ιδι-αίτερα επώδυνη για πάρα πολλούςσυνανθρώπους μας. Κι αν κάτι πρέπει να φο-βόμαστε είναι ο ίδιος μας ο φόβος, και να τονπολεμάμε. «Να κοιτάζω κατάματα τηνάβυσσο, χωρίς να βάνω τα κλάματα, χωρίς νατην προκαλώ ή να τη φοβερίζω, μα ήσυχα, γα-λήνια, διατηρώντας την αξιοπρέπεια, του αν-θρώπου. Να βλέπω την άβυσσο και ναδουλεύω σαν να ήμουν αθάνατος»(Νίκος Κα-ζαντζάκης, Κείμενα της μεθορίου 2, Περιο-δικό Ευθύνη)

«Αν εγώ σιωπώ, θέλει λαλήσουν τα αθώα στόματα των τρομασμένων κορασίδων καιπεφοβισμένων εφήβων.»

Ανωνύμου του Έλληνος, Ελληνική Νομαρχία

16ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Γράφει ηΜαρία Κρέτση

Με όραμα και πείσμα

"Η εποχή των μνημονίων" / ΣτάθηςΕκδ. Λιβάνη

Η εποχή των μνημονίων του ΣΤΑΘΗ περιέχει σκίτσα που δημοσιεύθηκαν στην Ελευθερο-τυπία, στους 4 Τροχούς, στο Παρόν, στα Επίκαιρα, στη Real News και στον ιστότοποenikos.gr. Ορισμένα απ' αυτά αναδημοσιεύθηκαν στο γερμανικό, στον αυστριακό, στο βρε-τανικό και στον αμερικάνικο Τύπο, σε εφημερίδες όπως η New York Times και περιοδικάόπως το Spiegel καθώς και σε πολλές ηλεκτρονικές εκδόσεις.

«Ποια έξοδος; Από ποια κρίση; Με ποιες δυνάμεις;» / Γιάννη ΔραγασάκηΕκδ.. Ταξιδευτής

Η κρίση που ζούμε είναι του ίδιου του συστήματος και όχι μόνο του τρόπου διαχείρισής του.Πρέπει να αλλάξουν όλα: το πολιτικό σύστημα, το κράτος, οι σχέσεις του πολίτη με το κρά-τος και την πολιτική. Η διέξοδος επομένως δεν βρίσκεται στην επιστροφή σε κάποια εκ-δοχή του παρελθόντος. Η διέξοδος βρίσκεται στο άνοιγμα νέων δρόμων προς νέαπαραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα, προς νέες μορφές πραγματικής δημοκρατίας, προςνέες κοινωνικές διευθετήσεις, βασισμένες στην ισότητα και την αλληλεγγύη, το σεβασμό τηςανθρώπινης αξιοπρέπειας και του περιβάλλοντος.Μεγάλες μεταρρυθμίσεις, όπως του φορολογικού συστήματος, του διοικητικού μηχανισμού,του επανακαθορισμού των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας συνιστούν μεγάλες εκκρεμότητεςτου παρελθόντος, ακόμη και του απώτερου. Αυτές οι εκκρεμότητες του συλλογικού ιστορι-κού μας βίου γίνονται σήμερα επιτακτικές ανάγκες, όρος επιβίωσης και επείγουσα προ-ϋπόθεση για την ανάσχεση της καταστροφής.

Ησημερινή στήλη είναιαφιερωμένη στην κολο-κύθα. Ένα λαχανικό

που μπορεί να προσφέρει μιαιδιαίτερη γλυκιά και αλμυρήπινελιά στον κόσμο της κουζί-νας μας, είτε ως σκέτη, τηγα-νισμένη σε ελαιόλαδο με λίγοαλεύρι και αλατοπίπερο, είτεσαν μορφή γλυκιάς και αλμυ-ρής πίτας. Στην πόλη μας τηβρίσκουμε φυσικά στη λαϊκήαγορά, σε καταστήματα φρού-των και λαχανικών και σε καταστήματα τροφίμων. Διατίθεται ολό-κληρη ή τεμαχισμένη και το χρώμα της είναι έντονοχρυσοκίτρινο. Η σάρκα της είναι αρκετά σκληρή γι αυτό πρέπει ναείμαστε αρκετά προσεκτικοί στο καθάρισμα της χρησιμοποιών-τας ένα αρκετά κοφτερό μεγάλο μαχαίρι. Αν επιλέξουμε να αγο-ράσουμε ολόκληρη κολοκύθα, μπορούμε να την συντηρήσουμεόλο το χειμώνα σε μέρος σκοτεινό, στεγνό και δροσερό. Όταν τη

τεμαχίσουμε τη διατηρούμε στο ψυγείο για μερικέςημέρες τυλιγμένη σε μεμβράνη. Περασμένη από τοντρίφτη διατηρείται μέχρι και ένα μήνα στην κατάψυξημέσα σε σακουλάκια τροφίμων αν και η άποψή μουείναι κάθε πράγμα στον καιρό του. Μια καλή πρό-ταση επίσης είναι οι μικρές κολοκύθες που το βάρος

τους δε ξεπερνά το 1 με 1,5 κιλό. Ενδεικτικά με την κολοκύθαμπορούμε να φτιάξουμε κεφτέδες με φέτα άρωμα δυόσμου, γλυ-κιά κολοκυθόπιτα με σταφίδες και μυρωδιά κανέλας, αλμυρή κο-λοκυθόπιτα με μυζήθρα Χανίων, γλυκό κουταλιού, μαρμελάδα καιπολλά που εμείς δε γνωρίζουμε ή μας περιμένουν να ανακαλύ-ψουμε! Η συνταγή που θα διαβάσετε παρακάτω συνδυάζει τηγλύκα της κολοκύθας με την αλμυρή και πικάντικη πινελιά τουιταλικού τυριού πεκορίνο. Απλή, γρήγορη, έξυπνη και ιδιαίτερημε τη χρήση των πιο απλών υλικών πραγματικά μπορείτε να χρη-σιμοποιήσετε όποιο αλμυρό τυρί έχετε στο ψυγείο σας. Άλλωστετο σημαντικότερο στην κουζίνα είναι η φαντασία μας!

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 201317

Τραγουδούν: Βαγγέλης και Βασίλης Κο-ρακάκης, Μαρία Σουλτάτου, ΑνατολήΜαργιόλα, Ελένη Καπηλίδου, ΘοδωρήςΣτούγιος, Άλκης Μαύρος. Έπαιξαν οιμουσικοί: Βαγγέλης και Βασίλης Κορα-κάκης: Μπουζούκι, μπαγλαμά. ΑντώνηςΞυντάρης: Κιθάρα. Θανάσης Σοφράς:Κόντρα μπάσο. Τάσος Αθανασιάς:Ακορντεόν, πιάνο. Γιώργος Φουντού-κος: Ακουστική και κλασική κιθάρα.Νίκος Γύρας: Κλασική κιθάρα. ΒασίληςΑθανασιάς: Βιολί. Θοδωρής Τασούλας:Κλαρίνο. Στράτος Σαμιώτης: Κρουστά. Ενορχήστρωση: Βασίλης Κορακάκης. Κυκλοφορεί από τη ΔΙΚΤΥΟ ΕΠΕ τουΠάρη Μήτσου.

Χωματόδρομος έτσι τιτλοφορεί ο σπου-δαίος λαϊκός δημιουργός Βαγγέλης Κο-ρακάκης το νέο του δίσκο. Δεκαπέντεγνήσια λαϊκά τραγούδια και ένα οργα-νικό ζεϊμπέκικο, στηριγμένα στα μονο-πάτια της λαϊκής μας μουσικής που ο Β.Κ. μαστορικά χειρίζεται. Δεκαέξι ανά-σες ζωής στο γκρίζο τοπίο της κρίσης

που ζούμε. Οι στίχοι, απλοί, κατανοητοί,σε βάζουν στο τραγούδι άμεσα και τοπαράπονο που έχουν γίνεται και δικόσου παράπονο. Οι ερμηνείες των τρα-γουδιών άψογες και ηφωνή της ΑνατολήςΜαργιόλα υπόσχεταιπολλά. Το εξώφυλλοτου δίσκου χάρτινο,με ωραία οικογενειακή φωτογραφία,κάτι που συνηθίζει ο Β. Κ. και μπράβοτου. Το φινιρισμένο ένθετο περιέχειτους στίχους των τραγουδιών , φωτο-γραφίες των συντελεστών του δίσκουκαι τα ονοματεπώνυμα των μουσικών. Ενκατακλείδι μια σπουδαία δουλειά απόόλους τους συντελεστές, που αξίζει νακοσμεί τις δισκοθήκες μας. Ένα ωραίοδώρο με προσιτή τιμή για τις γιορτέςπου έρχονται. Αλλά και μια γερή γρο-θιά στο μάτι των εχθρών του λαϊκούτραγουδιού. Γιατί όπως λέει και Β. Κ. τολαϊκό τραγούδι είναι φωνή της ψυχήςμας, είναι η αλήθεια μας.

ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ.

ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ- ΣΤΙΧΟΙ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗΣ

Γράφειo Δήμoς

Kερδέλας*

Από την ΕυφροσύνηΚάτσουνα

"Πυξ

ίδα

της

γεύσ

ης"

Κολοκύθα στο φούρνο με τυρί πεκορίνο

Υλικά 6 φέτες κολοκύθα πάχους 2 εκατοστώνΤυρί πεκορίνο ή οποιοδήποτε αλμυρό τυρί θέλετεΚίτρινο τυρί τριμμένοΑλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέριΕλαιόλαδοΛίγο βασιλικό ψιλοκομμένο

ΕκτέλεσηΑλατοπιπερώνουμε τη κολοκύθα και τη τοποθετούμε σε λαδωμένο αν-

τικολλητικό ταψί. Καλύπτουμε την επιφάνεια της κάθε φέτας με τα τυριά,περιχύνουμε με ελαιόλαδο και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο τους200 βαθμούς μέχρι να μαλακώσει η κολοκύθα. Γαρνίρουμε με ψιλοκομ-μένο βασιλικό και σερβίρουμε. Αν θέλετε μπορείτε να σερβίρετε σε φρυ-γανισμένο χωριάτικο ψωμί με ελαιόλαδο.

Κυριακάτικο πρωινό του Νοέμβρη. Το κρύο δεν έχει ζορίσει ακόμα, ο ουρανόςείναι καθαρός και η πόλη ακόμα κοιμάται. Ο Παντελής περιμένοντας τους πρώ-τους πελάτες του καφενείου βρήκε την ευκαιρία να βυθιστεί στις σελίδες της

εφημερίδας. Επανακυκλοφόρησε! Με πειραγμένο όνομακαι με άλλα «αφεντικά», ξαναβγήκε στα περίπτερα. Πάειένας χρόνος από τότε που τα χρέη σταμάτησαν την κυ-κλοφορία της, αλλά σήμερα νάτη μπροστά του ατσαλά-κωτη με φρέσκο χαρτί και γεμάτη κείμενα που τον

προκαλούν να τα διαβάσει.Ο ήχος των ποδιών της καρέκλας που σέρνονται στο πάτωμα, σα να τον ξύπνησεαπό βαθιά προσήλωση και έκανε το κεφάλι του να γυρίσει απότομα. Ο Φώτηςέκατσε στην καρέκλα του απέναντι τραπεζιού και με χλιαρή φωνή παρήγγειλε:«Παντελή, σιάξε ένα καφέ». «Μπα, πως έτσι πρωινός κι άκεφος Κυριακάτικα; Σεμνημόσυνο ήσουν;» Για πείραγμα το πήγε ο Παντελής, που να το ξέρει πωςέπεσε διάνα. «Ναι μωρέ Παντελή στο μνημόσυνο του Αντρέα που αυτοκτόνησε,μόν’ φτιάξε το καφέ γιατί δεν έχω πιεί απ’ το πρωί». Ο Φώτης δεν ήθελε πολ-λές κουβέντες, κι ο Παντελής χώθηκε στο μαγαζί για τον καφέ. Μια βαθιά ανάσακαθαρού αέρα βοηθά πάντα να φύγουν – έστω προσωρινά – οι κακές σκέψειςαπό το μυαλό. Η Κυριακάτικη πρωινή ησυχία, αλλάζει τη σχέση με τον ζωτικό σουχώρο. Τον διευρύνει, φέρνοντας κάθε τι που παράγει ήχο δίπλα σου. Το θρόισματων φύλλων, το πέταγμα του πουλιού, τα βήματα που έρχονται, η ανάσα του σκύ-λου όλα τα αντιλαμβάνεσαι πολύ πιο κοντά από ότι είναι στην πραγματικότητα.«Γεια σου ρε Φώτη! Πόσα χρόνια έχω να σε δω; Πως τα πας;» Ο Τάκης, είχε με-γαλώσει πολύ. Είχε πάρει πολλά κιλά, είχε χάσει τα μαλλιά του, φορούσε αθλη-τική φόρμα και είχε αποκτήσει σκύλο. Τελευταία φορά που τον είχε δει – πάνεχρόνια - ήταν σε ένα διάδρομο κάποιας υπηρεσίας. Κουστουμάτος τότε, έδειχνενα είναι στα μέσα και στα έξω. «Που σαι ρε Τάκη! Τρόμαξα να σε γνωρίσω! Πώςνα τα πάω; όπως όλοι, δύσκολα!» απάντησε ο Φώτης αλλά πριν προλάβει να τε-λειώσει τη φράση του, ο Τάκης σα κάτι να τον βιάζει ανταπαντά : «Και ποιος δεδυσκολεύεται στις μέρες μας έτσι που μας κατάντησαν, όλοι ετούτοι οι προδό-τες και οι κλέφτες». Ο Φώτης έκανε ένα μορφασμό και κούνησε το κεφάλι του,κοιτάζοντας χαμηλά. Άλλο που δεν ήθελε ο Τάκης, κάποιον να του αφήνει χώρογια να πει τα δικά του : «Α ρε δεν υπάρχει ένας πατριώτης, να ‘ρθει να τους κα-θαρίσει όλους! Ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται!». Τα πράγματα σοβάρεψαν. ΟΦώτης ανασήκωσε το κεφάλι του και με μια κίνηση του χεριού σταμάτησε το λο-γύδριο του Τάκη. «Άκου, επειδή δε με ξέρεις και τόσο καλά, πρέπει να σου πω,πως ο πατέρας μου έκανε εξορία στην εποχή του «εθνοσωτήρα» σου, επίσης ηγυναίκα μου έχασε ένα ξάδερφό της, αλεξιπτωτιστή στην Κύπρο που οι «πα-τριώτες» σου την πουλήσανε. Τέλος έχω ακούσει πολλές ιστορίες για κλεψιέςτην εποχή εκείνη, θα τις θυμηθείς κι εσύ εύκολα αν εκεί μπροστά στον υπολο-γιστή σου αναζητήσεις πληροφορίες για το «μπαλόσημο» ή για το σπίτι που έμενεο σωτήρας σου. Για όλα αυτά λοιπόν, άσε με να πιω τον καφέ μου με την ησυχίαμου κι αν ποτέ ξανανταμώσουμε, μίλα μου για τον Ολυμπιακό κι ας είμαι ΠΑΟ-Κτσής! δε θα με πειράξει!» Είναι να μη πάρει φωτιά ο Φώτης. Αν πάρει, ποιος τονείδε και δεν τον φοβήθηκε! Με το ένα μάτι κοίταζε μέσα στο μαγαζί να ψάξει τονΠαντελή που αργούσε τον καφέ, ενώ με το άλλο προσπαθούσε να δει την αντί-δραση του άλλου!Ο Τάκης κοίταξε αμήχανα το σκύλο του, και αμέσως μετά γύρισε το κεφάλι τουπρος το Φώτη παίρνοντας ανάσα για να αρχίσει να μιλάει. Δεν του επετράπη.Πριν ακόμα οι φωνητικές χορδές του Τάκη μετατρέψουν σε ήχο τον αέρα που τιςδιαπερνά, ο Φώτης γύρισε και ξανά με αυστηρό ύφος τον αποστόμωσε : «Τάκη,άσε τα λόγια. Έχεις δουλειά. Εκεί παρακάτω ο σκύλος σου άφησε μια σοκολα-τίνα. Πάνε να την μαζέψεις γιατί σε λίγο θα βγουν τα παιδιά να παίξουν. Αμαρ-τία είναι να παίζουν στα σκατά μας.»

18ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Επί της Γραμμής

Γράφειo Bασίλης

Παπαστάμος

Κλείσε τα μάτια σου να δεις

Πάει, στέρεψε το μυαλό του. Ψάχνει απε-γνωσμένα να βρει αισιοδοξία. Νομίζει πως

πνίγεται. Μα πωςνα μοιάζει η σωτη-ρία; Έχει κάνειόνειρα γι αυτό στοπαρελθόν. Ήτανωραία. Κάτι δεν

ξέρει όμως. Δεν ξέρει ότι έχει την λύση.Είναι μπροστά του στον καθρέφτη, μα δεν τοκαταλαβαίνει. Όλες αυτές οι σκέψεις τουπροκαλούν πονοκέφαλο. Μα δεν φοβάται πιατον πόνο. Τους ανθρώπους γύρω του φοβά-ται.Μυρίζει χριστούγεννα θαρρώ. Τα ψάχνω σταπρόσωπα των ανθρώπων, στις συζητήσεις,στα χαμόγελα. Τι ψάχνουν άραγε αυτοί οι άν-θρωποι; λύτρωση; να ξεχάσουν; ή να ξεχα-στούν; Η κοινωνία σαπίζει κι εγώ μυρίζωμελομακάρονα. Και όμως μπορούν να μαςσώσουν.Σταμάτα λίγο ότι κάνεις. Σήκωσε λίγο το κε-φάλι σου, σαν να κοιτάς τα αστέρια. Σαν νασαι ξανά παιδί. Τι θες από τους ανθρώπουςγύρω σου; Τι δεν σου κάνει; Τι κάνουμελάθος; Τι κάνεις εσύ λάθος; Μα ότι κάνουνόλοι λάθος. Δεν θα ήθελες αυτά τα χρι-στούγεννα να βλέπεις χαμόγελα στα άγνω-στα πρόσωπα; Εγώ δεν θέλω να δω δώρα.Ευτυχισμένος θα είμαι αν με χαιρετήσει κά-ποιος άγνωστος στο δρόμο με ένα χαμόγελοκαι ελάχιστη ειλικρίνεια, με λίγη αγάπη. Θέ-λεις κι εσύ λίγη, το ξέρω.Αντ΄ αυτού παίρνεις καινούρια στολίδια, παςγια τα “παραδοσιακά” ψώνια, γεμίζεις τηνντουλάπα και το σπίτι μα εγώ βλέπω ψυχέςάδειες και ψεύτικες, σαν το χριστουγεννιά-τικο δέντρο του Αβραμόπουλου τότε. Μίαάσχημη μάζα από σίδερα και λαμπιόνια. Ένακενό. Το μεγαλύτερο και ωραιότερο στολίδιπου έχεις σπίτι είναι το χαμόγελο σου., η κα-λημέρα σου και η ελπίδα. Δεν θα πέσω στηνπαγίδα όμως. Δεν πρέπει να το βγάζεις γιανα το φορέσεις μόνο τα χριστούγεννα. Άπλαείναι η μόνη σου ευκαιρία να δεις ότι τοέχεις. Να δείξεις και στον κόσμο γύρω σουότι το έχει. Και να κυκλοφορούμε όλοι μαζίστολισμένοι κι έτοιμοι. Γιατί ο ερχομός μίας

νέας χρονιάς δεν σημαίνει μόνο φαυλότητα.Σημαίνει αναγέννηση, ευκαιρία για καλύτε-ρες εποχές, δικαίωμα για καλύτερες μέρες.Και όλα αυτά είναι δικά σου ήδη. Είναι μέσασου και περιμένουν την δική σου άνοιξη.Καθώς κρατάω το στυλό έχω ένα παράξενοχαμόγελο. Ονειρεύομαι ότι δίνω ελπίδα. Ότιμπορώ. Ότι μπορείς. Κάποιος που μπόρεσεείπε: “Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στονκόσμο”. Μοίρασε αγάπη, μα θα πάρεις. Μηνχάνεσαι στην κατανάλωση και στην ουδετε-ρότητα. Αυτές τις δύσκολες ώρες, που όλοιιδρώνουν από την αγωνία, μόνο αυτό μαςέχει μείνει. Να μοιραστούμε αγαθά πανά-κριβα που ούτε καν αγοράζονται, μοιράζον-ται ελεύθερα, μα τα ποθείς όσο τίποτε άλλο.Ο πατέρας μου, μου είπε. Όσοι Σκρούτζ αλ-λαξοπιστήσουν και εμφανιστούν φέτος, κα-νένας δεν πρόκειταιι να μας βγάλει από τηνδίνη. Δώσε ελπίδα μα μόνο αυτό μας μένει.Τότε κατάλαβα ότι δεν θέλω άλλους Σκρούτζνα μου δώσουν ελπίδα, θέλω το πνεύμα τωνχριστουγέννων. Θέλω να δω στα μάτια τωνανθρώπων γύρω μου αυτά τα υπέροχα πλά-σματα που κρύβουν. Θα ήθελα έστω και γιαένα βράδυ να γίνουν αυτό το πνεύμα. Χωρίςνα χρειαστεί να ξεχωρίσουν λάθος η σωστό,να κρίνουν ούτε να κάνουν κενές διαφωνίες.Απλά να μοιράσουν αγάπη στον Σκρούτζ πουγίνεται ο κόσμος γύρω τους. Αν γίνω εγώ τοπνεύμα των χριστουγέννων, αν γίνεις εσύ,αν γίνει αυτός! Τότε κλείσε τα μάτια σου καιθα δεις!

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες:

Το πνεύμα των χριστουγέννων

Γράφει ο Νίκος

Κοκολάκης

Στο καφενείο

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 201319

7 Μέρες Στην Αβάνα (7 Days In Havana)

Σκην. Γκασπάρ Νοέ, Μπενίσιο Ντέλ Τόρο,με τους: Μπενίσιο Ντέλ Τόρο, Τζος Χά-τσερσον, Εμίρ Κουστουρίτσα, Ντάνιελ

Μπρουλ, Εκλία Σουλεϊμάν

Το εκτυφλωτικόφως και τα έντοναχρώματα, ο αυθόρ-μητος χορός και ηπανταχού παρούσαμουσική, το μοιραίοπάθος και οι ισχυ-ροί δεσμοί, ημαύρη μαγεία καιτο όραμα της Παρ-θένου Μαρίας, οι παράξενοι ντόπιοι και οιγοητευμένοι τουρίστες, οι λαϊκές γειτονιέςκαι τα εμβληματικά αξιοθέατα συνυπάρχουνμοναδικά σε 7 κεφάλαια ή αλλιώς 7 διαδρο-μές με τον ίδιο προορισμό: τη σύγχρονη,εκλεκτική, ζωντανή Αβάνα.

Άθικτοι (Intouchables)Σκην.Ερίκ Τολεντανό, Ολιβιέ Νακάς, με

τους Φρανσουά Κλουζέ, Ομάρ Σι, Άν Λε Νι,Οντρέ Φλερό, Κλοτίλντ Μολέ, Αλμπα Γκαϊα

Μπελούτζι, Σιρίλ Μεντί

Έπειτα από έναατύχημα που είχεκαθώς πετούσε μεαλεξίπτωτο πλα-γιάς, ο Philippe,πλούσιος και αρι-στοκράτης, προσ-λαμβάνει ωςοικιακό βοηθό τονDriss, έναν νεαρόαπό τα προάστια που μόλις έχει βγει από τηφυλακή... Με δυο λόγια, ο Driss είναι το πιοακατάλληλο άτομο για αυτή τη δουλειά. Μαζίοι δυο τους θα κάνουν τον Βιβάλντι να συ-νυπάρξει με τους Earth, Wind & Fire,τις καθώς πρέπει λέξεις με τις χοντροκομ-μένες πλάκες, τα κοστούμια με τις αθλητι-κές φόρμες... Δύο διαφορετικοί κόσμοι θασυγκρουστούν, μετά θα μαλακώσουν και θαγεννήσουν μια τόσο θεοπάλαβη, αστεία, δυ-νατή όσο και απρόσμενη φιλία, μια μοναδικήσχέση που θα δέσει τόσο καλά και θα κάνειτους δύο ήρωες... άθικτους.

Το Δικό μας Βαλς (Take This Waltz)Σκην. Σάρα Πόλεϊ, με τους : Μισέλ Ουί-

λιαμς , Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν, ΛιουκΚίρμπι

Όταν η 28χρονηΜάργκο γνωρίζειτον Ντάνιελ, η χη-μεία τους είναιάμεση κι έντονη. ΗΜάργκο όμωςαναγκάζεται να κα-ταπιέσει την ξαφ-νική αυτή έλξη,μιας κι έχει ένανευτυχισμένο γάμο με τον Λου, έναν διάσημοσυγγραφέα βιβλίων με συνταγές μαγειρικής.Όταν η Μάργκο μαθαίνει πως ο Ντάνιελμένει στην άλλη πλευρά του δρόμου από τοσπίτι τους, η σιγουριά της οικογενειακήςτης ζωής θρυμματίζεται. Αυτή κι ο Ντάνιελξεκλέβουν στιγμές, κατά τη διάρκεια τουκαυτού καλοκαιριού στο Τορόντο, ενώ οερωτισμός του κλιμακώνεται εξαιτίας τηςεγκράτειάς τους. Καυτή, λαμπερή και πολύ-

χρωμη σαν ένα μπολ από φρούτα, η ταινία“Take This Waltz” μας οδηγεί, χωρίς ανάσα,στα γνωστά αλλά ανεξερεύνητα ερωτήματαγια τον αντίκτυπο των μακροχρόνιων σχέ-σεων στον έρωτα, στο σεξ και στην εικόναπου έχουμε για τους εαυτούς μας.

Επιστροφή στον έρωτα ( La Delicatesse)

Σκην. Στεφάν και Νταβίντ Φενκινός , μετους: Οντρέ Τοτού, Φρανσουά Νταμιέν,

Μπρούνο Τοντεσκίνι

Η Ναταλί έχει μιαυπέροχη ζωή. Είναινέα, όμορφη καιέχει τον τέλειογάμο. Όταν όμως,ο σύζυγός της θαπεθάνει σε έναατύχημα, θα δειτον κόσμο της νακαταρρέει. Για ταεπόμενα χρόνια, θα εστιάσει στη δουλειάτης, θάβοντας κάθε ίχνος συναισθήματοςμέσα της. Και τότε, ξαφνικά, χωρίς να μπο-ρεί να εξηγήσει το γιατί, φιλάει τον πιο απί-θανο άνθρωπο – τον Μάρκους, ένανσυνεργάτη της. Το παράξενο ζευγάρι θα ξε-κινήσει το δικό του ταξίδι στον κόσμο τωνσυναισθημάτων... Ένα ταξίδι που θα εγείρεικάθε είδους ερωτήματα και έριδες στη δου-λειά. Μπορούμε άραγε να επιλέξουμε τοντρόπο με τον οποίο θα ξαναβρούμε τη διά-θεση για ζωή;

CosmopolisΣκην. Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, με τους

Ρόμπερτ Πάτινσον, Σαμάνθα Μόρτον, ΤζέιΜπαρουσέλ, Πολ Τζιαμάτι, Κέβιν Ντιράντ,

Ζιλιέτ Μπινός, Σάρα Γκαντον, Ματιέ Αμαλρίκ

Βρισκόμαστε στηΝέα Υόρκη, στοάμεσο μέλλον: οΈρικ Πάρκερ, ένας28χρονος οικονο-μολόγος που ονει-ρεύεται να ζήσεισε έναν διαφορε-τικό πολιτισμό τουμέλλοντος, βλέπειμια σκιά να ρίχνει το πέπλο της πάνω απότον γαλαξία της Γουόλ Στριτ, του οποίουείναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος. Καθώςδιασχίζει με το αμάξι του το Μανχάταν γιανα πάει να κουρευτεί στο παλιό κουρείο τουπατέρα του, τα μάτια του παραμένουν κολ-λημένα στην ισοτιμία του Γεν: ανεβαίνει επι-κίνδυνα, παρά τις προσδοκίες όλων,

καταστρέφοντας τις επενδύσεις του Έρικ.Κάθε λεπτό που περνά, ο Έρικ βλέπει τηναυτοκρατορία του να ξεγλιστρά από ταχέρια του. Στο μεταξύ, άγριες διαμάχες ξε-σπούν στους δρόμους της πόλης. Έντρομοςκαθώς βλέπει την απειλή του πραγματικούκόσμου να διαλύει το πλασματικό σύννεφοστο οποίο ζούσε, κατά τη διάρκεια της24ωρης οδύσσειάς του, θα νιώσει την πα-ράνοια να κλιμακώνεται. Ο Πάρκερ αρχίζεινα ενώνει μεταξύ τους τα κομμάτια του παζλπου τον οδηγούν στην αποκάλυψη ενός τρο-μακτικού μυστικού: της επικείμενης δολο-φονίας του.

Μαδαγασκάρη 3: Οι Φυγάδες της Ευρώπης

(Madagascar 3:Europe's Most

Wanted)

Η γνωστή και μηεξαιρετέα παλιο-παρέα του Ζωολο-γικού Κήπου, πουλατρεύουν μικροίκαι μεγάλοι, αγωνί-ζεται και σε αυτήν την ταινία, προκειμένουνα φτάσει… (πού αλλού;) στη Νέα Υόρκη!!!Ο Άλεξ το λιοντάρι, ο Μάρτι η ζέβρα, ο Μέλ-μαν η καμηλοπάρδαλη και η Γκλόρια ο ιππο-πόταμος ακόμα προσπαθούν ναεπιστρέψουν στο σπίτι τους και φυσικά, απότην τρίτη αυτή απόπειρά τους, δεν θα μπο-ρούσαν να λείπουν τα λεμούρια, ο ΒασιλιάςΤζούλιαν, ο Μορίς και οι ανεκδιήγητοι, αλλάτρισχαριτωμένοι, τζέιμς μποντικού ύφουςΠιγκουίνοι!!! Έτσι, όλοι μαζί ταξιδεύουν ανάτην Ευρώπη, έχοντας βρει και την τέλεια κά-λυψη,: ένα τσίρκο σε περιοδεία το οποίο,μάλιστα, οι φίλοι μας φτιάχνουν στα μέτρατους, δηλαδή σε στιλ Μαδαγασκάρης! Στοκατόπι τους βρίσκεται η δαιμόνια αστυνομι-κός Σαντέλ Ντι Μπουά που τους καταδιώ-κει, ελπίζοντας να εμπλουτίσει τη συλλογήτης και με ένα κεφάλι λιονταριού!

Πρoτείνει oAντώνης

Σπανoυδάκης

Τι καλά χριστού-

γεννα να πω που

θαρρώ πως μόνο

οι γαλοπούλες θα

το εννοούν εφέ-

τος. Ο εφιάλτης του γεμίσματος με κά-

στανα, σταφίδες και ρυζάκι θα

ενοχλήσει λιγοστές από δαύτες λόγω

οικονομικής στένεψης!Τέλος πάντων

καλά Χριστούγεννα μιας και η συνή-

θεια κάποτε καθίσταται ισχυρότερη

της ανάγκης .Είναι βέβαια και αυτοί οι

τρεις μάγοι που πάντοτε

συντηρούν το όνειρο

.Μάγοι είναι ότι θέλουν

κάνουν… Θαρρώ όμως

πως και αυτοί είναι στην

εντατική γιατί στο δρόμο τους βρήκε η

γρίπη των χοίρων ως εκδίκηση για τα

γουρουνάκια που σφάζονταν τόσα χρό-

νια εξαιτίας τους … Είναι όμως και η

ιστορία που με αποτροπιασμό διηγού-

μαστε , πως ο Ηρώδης διέταξε να σφα-

γιαστούν όλα τα μωρά εκείνη τη

χριστουγεννιάτικη νύχτα προκειμένου

να μην κινδυνεύσει η εξουσία του.

Ετούτα τα Χριστούγεννα η δική μας πο-

λιτική εξουσία σκαρφίστηκε κάτι πιο

έξυπνο, ώστε και τη δουλειά της να

κάνει και το κρίμα να γλιτώσει .Πήρε

όλα εκείνα τα μέτρα ώστε να μην γεν-

νιούνται πλέον παιδιά και όσο για τα

γεννημένα …τα φορολόγησε για να μά-

θουν να μην το ξανακάνουν… Όσο για

εκείνο το λαμπερό αστέρι που έφερε

στον κόσμο το υπέροχο νέο της γέννη-

σης στη φάτνη της Βηθλεέμ φοβάμαι

μην και το δω τη φετινή χριστουγεν-

νιάτικη νύχτα γιατί το πιο πιθανό είναι

να είναι το άστρο ενός ακόμα Έλληνα

που δεν άντεξε … Λέγεται πως η Ελ-

λάδα είναι μια μάνα που τρώει τα παι-

διά της και εγώ συμπληρώνω πως είναι

μια μάνα που σκοτώνει ή μάλλον για να

μην πάρει το κρίμα – οδηγεί στην αυ-

τοκτονία τα παιδιά της ή τα εξορίζει .

Προσπαθώ να σκεφτώ μήπως αυτό

εδώ το τελευταίο αποτελεί εθνοκεν-

τρική πολιτική …είναι μια μοναδική

μορφή πολιτιστικού ιμπεριαλισμού

καθώς έτσι η πιο όμορφο ελληνικό κε-

φάλαιο εξάγεται ανά την υφήλιο. Έτσι

ανά πάσα στιγμή υπάρχει η πιθανότητα

να σηκώσεις μια πέτρα και από κάτω

να βρεις έναν εξορισμένο, από την

ανάξια(;) και φτωχιά (;) μάνα του, Έλ-

ληνα . Επίσης προσθέτω πως ούτε ανά-

ξια είναι ούτε φτωχιά –αποδεδειγμένο

αυτό. Τώρα γιατί μπέμπει τα παιδιά της

εδώ και εκεί μονάχα αυτή το κατέει .

Θα μου πείτε μάνα είναι κατέει ίντα

κάνει …

Γράφειη ΘεoδoσίαΔασκαλάκη

20ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Τ ι δούμε κα ι τ ι θα ακούσουμε στα Χαν ιάΤ ι δούμε κα ι τ ι θα ακούσουμε στα Χαν ιά

Βαδίζουμε πλέον «περήφανα» το δρόμο του μνημονίου και φτάνοντας στο τέλος της χρονιάς, όλοι εύχονται τα άσχημα και τα δύ-σκολα αυτής της χρονιάς να μην ξανάρθουν. Το μνημόνιο και όλα τα συμπαρομαρτούντα τα έχει αναλάβει προσωπικά (μεταφο-ρικά και κυριολεκτικά) ο Στουρνάρας και σε λίγους μήνες θα δούμε τα αποτελέσματα. Με το παραπλανητικό σύνθημα «μαζί ταφάγαμε», τιμωρούν με χαράτσια, απολύσεις, καταργήσεις επιδομάτων, μειώσεις μισθών και συντάξεων και νομοσχέδια ντροπήςτο λαό, κατ’εξακολούθηση και χωρίς έλεος.

Και ενώ όπως είπαν σε μία πολύ σπου-δαία ομιλία στο πολυτεχνείο τον Οκτώ-βρη για την «Ελληνική ΑΟΖ», ο

καθηγητής Αντ.Φώσκολος και ο αναλυτήςΝ.Λυγερός, έχουμε τεράστιες ποσότητες

υδρογονανθράκων,δεν μπορούμε λόγωκρατικής ολιγωρίαςνα τις αξιοποι-ήσουμε. Επρεπε να

έρθει η καγκελάριος της Γερμανίας να μας τοθυμήσει, επιζητώντας να καρπωθεί το μερτικότης, φέρνοντας μας ανατριχιαστικά θύμησεςναζιστικής επιβολής.Παρ’ολη τη δύσκολη αυτή κατάσταση οι πε-ρισσότεροι Ελληνες έχουν βρει τρόπο να ξε-φεύγουν, ακολουθώντας το λαϊκό στίχο «πίνω,για να ξεχνω τον πόνο…» άλλος ρακί, άλλοςκρασί κι άλλος καφε που είναι και φτηνότερος(τώρα με την κρίση). Πολλά τα μαγαζιά μεζωντανή μουσική που ξεκίνησαν στη νέα χει-μερινή σαιζόν στην πόλη και αρκετά τα και-νούρια που αψηφούν την κρίση. Η καινούριατάση είναι τα «μεζεδάδικα» και έτσι βλέπουμενα δραστηριοποιούνται όλο και περισσότεροιεπιχειρηματίες στον τομέα αυτό. Και μαζί μετο μεζέ ασφαλώς οι θαμώνες απολαμβάνουνμπουζουκάκι, λύρα, βιολί και τραγούδι, γιατί ανμας πάρει από κάτω χαθήκαμε…Στα Κουνουπιδιανά ξεκίνησε το μεζεδοπωλείο«Αρόδου», όπου παίζουν διάφορα σχήματααπό Τετάρτη έως Κυριακή. Το πρώην«Cozmo» στο παλιό λιμάνι έγινε «Μεράκι» καιεκτός από τους μεζέδες έχει περιστασιακάζωντανή μουσική, λαϊκά ή κρητικά. Στην πλα-τεία Δικαστηρίων το νέο μεζεδοπωλείο«Μικρό Εφετείο» έχει ζωντανή μουσική κάθεΠαρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι. Η«Μικρή σκηνή» έχει αλλάξει και τώρα λει-τουργεί σαν καφε-μεζεδοπωλείο και μπαρ, μεζωντανή μουσική από Πέμπτη έως Σάββατο.Επίσης ο «Άσωτος» στο Κουμ Καπί έχει κάθεΠαρασκευή και Σάββατο ντουέτο με ρεμπέτικακαι λαϊκά. Ζωντανή μουσική υπάρχει επίσηςστους «Μεθυστάνες», στα «Χάλκινα», στις«Ρακοπινελιές», στο «Σούξου μούξου», στο«Αλατσάδικο», στον «Οιωνό», στο «BenettoMoro» και στο «Μαχαλά».Οι ταβέρνες που έχουν ζωντανή μουσική στηνπόλη και στα πέριξ είναι επίσης αρκετές. Οιπερισσότερες έχουν μουσική κάθε Παρα-σκευή και Σάββατο και κάποιες και την Κυ-ριακή. Ο «Κάβουρας», το «Μοναστήρι», ο«Βολόσυρος», το «Γαλατιανό Πέρασμα», το«Ουζύθοινο», και η «Σύναξις» έχουν και φέτοςζωντανή μουσική ενώ για πρώτη φορά έβαλανζωντανή μουσική η «Ξυλοκαμάρα», το «Στέκιτης Ελπίδας» στα Παχιανά, το «Αρμί Αρμί» στηΜαλάξα και το «Φαράγγι» στο Στύλο. Οι μεγάλες αίθουσες με ορχήστρα είναι το«Κονάκι» στην οδό Ακρωτηρίου και το «Αλ-κυών» στο Μάλεμε. Οι μουσικές σκηνές της πόλης είναι γνωστές,

τα «Ταμπακαριά» και η «Οκτάβα». Από την«Οκτάβα» φέτος αποχώρησαν ο λυράρηςΣταύρος Ψαρουδάκης και η Λία Ντερμανάκη.Στη λύρα είναι τώρα ο Γιώργος Αναστασάκης. Οι λαϊκές πίστες και φέτος όπως και την περ-συνή σαιζόν, είναι τα «Μαύρα μεσάνυχτα» καιτα «Astra», με ανανεωμένα σχήματα. Το και-νούριο club «Shisha» φιλοξενεί κρητικά σχή-ματα κάθε Κυριακή βράδυ.Στο Ωδείο Χανίων στις 14 Νοέμβρη δόθηκεσυναυλία από τις «Φωνές του Νότου», το ρε-θυμνιώτικο μουσικό και φωνητικό σύνολο, σεένα πρόγραμμα αφιερωμένο στο Νίκο Ξυ-λούρη, με τίτλο «Ητανε μια φορά κι έμεινε γιαπάντα». Η αίθουσα του Ωδείου πλέον λόγωτου ΔΗΠΕΘΕΚ είναι αρκετά φροντισμένη καιφιλόξενη και δεν έμενε παρά να είναι και η πα-ράσταση καλή αφου και το εισιτήριο ήταν προ-σιτό (10 ε). Η αίθουσα τελικά αποδείχτηκεμικρή γιά τον κόσμο που ήθελε να παρακο-λουθήσει τη συναυλία αφού ήταν κατάμεστηκαι πολλοί ήταν όρθιοι. Η ρεθυμνιώτικη ομάδα–με τη συμμετοχή του χανιώτη Γιάννη Γιαννα-κάκη- μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσειςσε ένα μουσικό κολλάζ από τραγούδια του με-γάλου κρητικού τραγουδιστή, ενορχηστρω-μένα και ερμηνευμένα άψογα, μεθεατρικότητα, φαντασία και πλοκή. Η μπάνταάψογη, ο ήχος και ο φωτισμός τέλειοι καιπάνω απ’όλα το πάθος των ερμηνευτών συ-νεπήραν το κοινό που συμμετείχε καταλυτικάμε το ζεστό χειροκρότημα και τη γενικότερηαποδοχή έως αποθέωση στο τέλος. Πολλάμπράβο σε όλους !Στα «Χάλκινα» ήταν στις 27 & 28Νοέμβρη γιαδύο παραστάσεις ο αρμένης ουτίστας, συν-θέτης και περφόρμερ Χάϊκ Γιατζιτζιάν, μαζί μετους Μανώλη Κανακάκη (πιάνο, κανονάκι),Μαρία Φασουλάκη (τραγούδι, κρουστά) καιΓιάννη Παπατζανή (κρουστά). Οι κρητικοί μου-σικοί στάθηκαν αντάξιοι δίπλα σ’αυτόν το με-γάλο μουσικό και έτσι όσοι παρευρέθηκαναπόλαυσαν μία απίστευτα όμορφη μουσικήσυγκυρία, που κινήθηκε ευέλικτα και χωρίςαναστολές, από τις «δύσκολες» τζαζ αρμονίεςέως τα μονόφωνα ανατολίτικα μακάμ, κάνο-ντας το κοινό να συμμετέχει και να διαμορ-φώνει το όλο δρώμενο. Στιγμές σπάνιαςμουσικής ευφορίας που αξίζουν σε πληγέντεςτου μνημονίου, δε νομίζετε; Να συμπληρώσω εδώ τα ονόματα των φίλωνκαλλιτεχνών που παρευρέθηκαν στο 7ο με-ρακλίδικο συναπάντημα στην Κούρτσα στοΒαφέ και παρέλειψα στο προηγούμενο τεύ-χος, που ήταν ο Ανδρέας Λιλικάκης και οι νέοικαι πολλά υποσχόμενοι Αλέξης Κουντουρά-κης (λαούτο, λύρα) και Γιώργος Δουλγεράκης(λύρα).

ΕΚΔΟΣΕΙΣΚρήτες παραδοσιακοί μουσικοί 4 & 5 : «Γιάν-νης Φραγκουλιδάκης ή Σκαρπαθιώτης»,«Μουσική και καθημερινότητα στο Αλάγνι του

20ου αιώνα»Δύο πολύ επιμελημένες εκδόσεις από τοΗράκλειο, για μουσικούς της περιοχής Πεδιά-δος κυκλοφόρησαν φέτος το καλοκαίρι. Είναικαρπός μιάς συλλογικής προσπάθειας, μιάςπαρέας φίλων, που ερευνούν και συγκεντρώ-νουν στοιχεία, αφιλοκερδώς, με μόνο κίνητροτην αγάπη για τον τόπο και την παράδοση. Η Πεδιάδα, Ηρακλείου είναι μια περιοχή πουενώ είχε πολλούς και καλούς μουσικούς καιομοίως γλεντιστάδες, δεν ευτύχησε να έχειαποτυπώσει στη δισκογραφία παρα ελάχισταδείγματα. Ίσως και γι’αυτό σήμερα έχει πα-ραγκωνιστεί ενδεχομένως η καλλιτεχνική ον-τότητα και προσφορά της ενώ οι νέοι μουσικοίεντάσσονται πλέον στο παγκρήτιο μουσικόάκουσμα, που χαρακτηρίζει τις μουσικές κα-τευθύνσεις στο νησί σχεδόν καθ’ολοκληρία,μετα το 1970-‘80. Οι μεγάλοι βιολάτορες και λυράρηδες τουπρώτου μισού του περασμένου αιώνα στην ευ-ρύτερη περιοχή της Πεδιάδας ήταν ο Κοντό-χας από τις Αρχάνες, ο Καψιλίδης από τηνΚαλλονή, ο Πτολεμαίος από το Καστέλι και οΣταματάκης (πατέρας του γνωστού ακκορντε-ονίστα) από την Έμπαρο. Μαζί με το ΜηνάΤζωρτζάκη και τον Στρατή Καλογερίδη στηνπόλη του Ηρακλείου, αποτέλεσαν τον κύριοκορμό της παραδοσιακής μουσικής του μεγα-λύτερου τμήματος του νομού Ηρακλείου. Στα χνάρια τους συνέχισε η επόμενη γενιά, οΗρακλής Σταυρουλάκης, ο Δροσερός, ο Αλα-γνιανός, ο Ψαρός, ο Σκαρπαθιώτης, ο Αβησ-συνός, οι Γ. και Κ.Βασιλάκης και άλλοι. Σε

προηγούμενες εκδόσεις της ίδιας σειράς πα-ρουσιάστηκαν οι : Ηρακλής Σταυρουλάκης,Γιώργος Μαραυγάκης (Δροσερός) και Μανώ-λης Χανιωτάκης. Εδώ παρουσιάζονται, στοπρώτο cd ο βιολάτορας από το Καστέλι, Γιάν-νης Φραγκουλιδάκης ή Σκαρπαθιώτης και στοδεύτερο, τα αδέρφια λυράρηδες ΜανώληςΜαθιανάκης ή Αλαγνιανός και Γιώργος Μα-θιανάκης ή Ψαρός από το Αλάγνι. Μαζί με αυ-τούς και άλλοι αλαγνιώτες μουσικοί. Στα πολύεμπεριστατωμένα ένθετα που περιέχουν πολ-λές φωτογραφίες εποχής, γράφουν με γνώ-σεις, ουσία και προσωπικά ενθυμήματα, οιΓιάννης Ζαϊμάκης (καθηγητής παν/μίου Κρή-της), Μαρία Χναράκη (διευθύντρια ελλ.σπου-δών στο παν/μιο Ντρέξελ ΗΠΑ), ΚώσταςΠαπαδάκης –φιλόλογος, Κωστής Ατσαλάκης(λογοτέχνης) και Ανδρέας Γιακουμάκης (κα-θηγητής μουσικής Εκκλ.Ακαδημίας Κρήτης)Τα μουσικά κομμάτια είναι ιδιωτικές ηχογρα-φήσεις από διάφορες περιόδους μεταξύ1970-2000, επεξεργασμένες ψηφιακά καιπαρ’όλο που υπολείπονται σε υψηλή πιστό-τητα ήχου, περισσεύει σε αυτά η αξία της τεκ-μηρίωσης της αυθεντικής έκφρασης τωνπαραδοσιακών μουσικών και των εθίμωνάλλων εποχών, που όσο πάει χάνονται, ξεχνι-ούνται ή αλλοιώνονται.Διατίθενται, το πρώτο στο Δήμο Μινώα, Πε-διάδος και το δεύτερο από τον ΠολιτιστικόΣύλλογο Αλαγνίου, ως επίσης και στο δισκο-πωλείο Αεράκη, στη Δαιδάλου στο Ηράκλειο.

Με πολλές μουσικές ευχές!!

Γράφει oΓιώργος

Βαβουλές

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 201321

To «Μένω εκτός» είναι ένας από τουςσημαντικότερους δίσκους της Ελευθε-ρίας Αρβανιτάκη, αφού με τα τραγού-

δια του δίσκου αυτού πραγματικά«εκτοξεύεται» η καριέρα της. Από τις αρχέςτης δεκαετίας του 80, από τις εμφανίσειςκαι συμμετοχές της με την «ΟπισθοδρομικήΚομπανία» μέχρι τα «Μπαράκια» του Β. Γερ-μανού και την αξεπέραστη συμμετοχή τηςστο «Κέντρο Διερχομένων» του Ν. Μαμαγ-κάκη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη γίνεται γνω-στή και αγαπητή στο κοινό. Μέσα στην ίδιαδεκαετία ακολούθησανπολλές ακόμα συμμετο-χές σε κορυφαίους δί-σκους και συνεργασίεςμε μουσικούς όπως ο Μ.Χατζιδάκις, ο Δ. Σαββό-πουλος, ο Ν. Ξυδάκηςκ.α. Επίσης δύο προσωπι-κοί δίσκοι με τον Σ. Σπα-νουδάκη. Όμως ο μεγάλοςδρόμος της προσωπικήςεπιτυχίας έρχεται με το«Μένω εκτός».Ο δίσκος κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1991και τα τραγούδια του έγιναν πολύ γρήγοραεπιτυχίες. Βοήθησε πολύ, βέβαια, και το ρα-διόφωνο που την περίοδο αυτή γνώριζε τημεγαλύτερη άνθηση και απήχησή του. Όμωςτα τραγούδια του δίσκου δεν θα ακούγονταντόσο από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς τηςεποχής, αν πραγματικά δεν άξιζαν πολύ. Καιμάλιστα στο δίσκο αυτό ξεχωρίζουν καιακούγονται σχεδόν όλα τα τραγούδια του,κόντρα στον κανόνα των 2-3 σουξέ και 1-2ακόμα καλών τραγουδιών. Δεν είναι τυχαίοότι έπειτα από είκοσι και πλέον χρόνια ταπερισσότερα από τα τραγούδια του άλμπουμεξακολουθούν να κυριαρχούν στο ρεπερτό-ριό της σε κάθε ζωντανή εμφάνισή της. Στη μεγάλη επιτυχία του δίσκου συμβάλει ηπολυσυλλεκτικότητά του. Τα τραγούδια τουδίσκου υπογράφουν πολύ αξιόλογοι μουσι-κοί, όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο ΝίκοςΞυδάκης, αλλά και ο Αμερικανο-Αρμένιοςσυνθέτης Ara Dinkjian, o οποίος της χαρίζειτις μεγάλες της επιτυχίες «Δυνατά» και τοομότιτλο «Μένω εκτός» (μελωδία πουάκουσε η Δήμητρα Γαλάνη και πρότεινε στηνΑρβανιτάκη). Χαρακτηριστικό του δίσκουαποτελεί και ένας ήχος και ένα μουσικό στυλπου έπειτα χαρακτηρίστηκε ως «έθνικ»ρυθμός. Εδώ σε μια πιο ειλικρινή κατάθεση,αφού ακόμα το λεγόμενο «έθνικ» δεν είχεγίνει μόδα στην Ελλάδα. Αυτό φαίνεται ασφα-λώς στα τραγούδια του Ara Dinkjian, αλλάκαι σε τραγούδια όπως το τσιγγάνικο «Κα-θρεφτίζω το νου» ή το «Όμορφη μου αγάπη»του Zoran Sigmanovic. Την πρόθεση αυτήπάντως προδίδουν οι ενορχηστρώσεις καιτων υπόλοιπων τραγουδιών. Για να τα θυμη-θούμε:1.Μένω εκτός (Ara Dinkjian)

2.Καρδιά μου εγώ (Χρ. Νικολόπουλου) 3.Πρόσωπο με πρόσωπο (Χρ. Νικολόπου-λου) 4.Σαν δεύτερη φωνή (Ν. Ξυδάκη-Θ. Γκόνη) 5.Κύμα το κύμα (Γ.Ζήκα) 6.Δυνατά (AraDinkjian) 7.Όμορφή μου αγάπη(Zoran Sigmanovic) 8.Με το ίδιο μακό (Αντ. Μιτζέλου)

9.Καθρεφτίζω το νου(Παραδοσιακό τσιγγά-νικο) 10.Της καληνύχτας ταφιλιά (Χρ. Νικολόπου-λου) 11.Δεν απαντά (Αντ.Μιτζέλου)

Χαρακτηριστικό στοι-χείο του δίσκου είναιο ιδιαίτερος και ξε-χωριστός στίχος της

Λ. Νικολακοπούλου. Η στιχουργός δίνει εδώ χαρακτηριστικόταταδείγματα του τρόπου γραφής της και λει-τουργεί ενοποιητικά στις μουσικές συνθε-τών με διαφορετικές αφετηρίες. ΗΝικολακοπούλου υπογράφει όλους τους στί-χους των τραγουδιών (έκτος από αυτό τουΝ. Ξυδάκη στο οποίο τους στίχους έγραψε οΘ. Γκόνης). Παράλληλα αναλαμβάνει (απόκοινού με την Αρβανιτάκη) και την παραγωγήτου δίσκου, γεγονός που δείχνει τη βαθιάπίστη και των δύο στο δίσκο «Μένω εκτός».Αυτό άλλωστε φαίνεται καθαρά και στο ση-μείωμα της Λίνας Νικολακοπούλου που συ-νοδεύει το δίσκο. Σημαντικό μερίδιο στο τελικό αποτέλεσμαέχει και ο Νίκος Αντύπας ο οποίος ενορχη-στρώνει άψογα τα τραγούδια του δίσκου αν-τιλαμβανόμενος το πνεύμα των καιρών γιαανανέωση στον ήχο και εμπλουτισμό του μεκαινούργια «έθνικ» στοιχεία. Ο δίσκος κυ-κλοφόρησε το 1991 από την εταιρεία Poly-dor (849303). Η διεύθυνση παραγωγής ήταντου Νίκου Καραγιάννη, η ηχογράφηση έγινεστο στούντιο "Sierra" με ηχολήπτη τονΜπάμπη Μπίρη και τον Κώστα Καλημέρη στημίξη του ήχου. Αρκετά προσεγμένη η έκδοσητου δίσκου βινυλίου με ωραία φωτογραφικάθέματα και ένθετο με τους στίχους των τρα-γουδιών. Η επιτυχία του «Μένω εκτός», η συνεργα-σία, αλλά και η φιλία της Ελευθερίας Αρβα-νιτάκη με τον Ara Dinkjian ανοίγει το δρόμοέτσι ώστε τρία χρόνια αργότερα να κυκλο-φορήσει ένας εξαιρετικός δίσκος με τρα-γούδια αποκλειστικά του Dinkjian. Πρόκειταιγια «Τα κορμιά και τα μαχαίρια» (1994), τουςστίχους του οποίου υπογράφουν οι ΜιχάληςΓκανάς και Λίνα Νικολακοπούλου και τηνενορχήστρωση ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.

Γράφειo ΓιώργoςTσίμας

World Music Series: Greek East | Culture Music, 2012Η Culture Music κυκλοφορεί την σειρά “World Music” σεαποκλειστική ψηφιακή διανομή. Μια σειρά cd μουσικώνσυλλογών από όλο τον κόσμο, που απευθύνεται στους λά-τρεις της ethnik μουσικής,  έρχεται να εμπλουτίσει την

μουσική ψηφιακή σας συλλογή. Ταξι-δέψτε με ηχοχρώματα  και μαγευτι-κές μελωδίες από όλο τον κόσμο,ανακαλύπτοντας νέους μουσικούςορίζοντες  διαπιστώνοντας ότι η μου-σική δεν έχει σύνορα. Η σειρά περι-

λαμβάνει μουσικές από την Λατινική Αμερική (Music fromthe Andes-Peru, Bolivia, Ecuador) και Παραδοσιακά τραγούδια από το ανατολικό και βόρειο Αι-γαίο, την Κωνσταντινούπολη, και την Προποντίδα (Greek East - Eastern and northern Aegean,Propontis, Kontantinople).

Κ.Βήτα: Χρυσαλλίδα | Inner Ear, 2012Το έβδομο προσωπικό album του Κ.Βήτα κυκλοφορεί αυτή την άνοιξη σε βινύλιο και cd απότην Inner Ear, στο label του Εξώστη. Δεκατρία κομμάτια που έγραψε την περίοδο 2010-2012και ηχογράφησε τον χειμώνα που μας πέρασε.  Το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε από αυτότον κύκλο ήταν η «Χρυσαλλίδα», που έδωσε και τον γενικό τίτλο στο album. Η «Χρυσαλλίδα»είναι παιδί αυτής της εποχής που εκατοντάδες ερωτηματικά σαν ολογράμματα στριμώχνονταιπάνω στα καθημερινά στιγμιότυπα των ανθρώπων. 13 κομμάτια, που από μέσα τους ξεπηδά ηαποδοκιμασία της υλιστικής κουλτούρας, η διαμάχη ανάμεσα στην ελευθερία και τη δέσμευση,η αποκέντρωση από την καρδιά και οι ατέλειωτοι διαξιφισμοί για τον παρορμητισμό και την ευ-θύνη, «Γιατί… σκίζεται η αγάπη τόσο εύκολα σαν ένα χαρτί/καταφθάνουν μπρος στα πόδια μαςθριαμβευτικά παγετοί».  Η ανατρεπτική συνειδητοποίηση της αγάπης «Ω! άπλετη αγάπη/η σιωπήσου είναι η φωνή μου/λυπάμαι που δεν σ’ ήξερα όταν ζούσα τη ζωή μου...». Στη «Χρυσαλλίδα»ο Κ.Βήτα φαίνεται να επεξεργάζεται βαθύτερα αυτά που γιαχρόνια τώρα ήταν μέσα του πιο αποσπασματικά, κάνοντας τοάλμπουμ αυτό πιο βαθύ και μεστό. Οι ήρωες στα τραγούδιαπροσπαθούν να ανακαλύψουν τη βαθιά αλήθεια πίσω από τιςσχέσεις, να προλάβουν αυτή τη ζωή που τρέχει, ανατρέπονταςτα στερεότυπα  για να φτάσουν σε αυτό που νιώθουν πωςείναι η αλήθεια, ή κοιτάζοντας μέσα τους για να επεξεργα-στούν τη μεταμόρφωση που έχει συμβεί «Οι λέξεις αν δεν γί-νουν πράξη/άλλο ένα κενό μέσα στη ζωή θα αφήσεις/κι ακόμαέχω ένα λεπτό/πριν αυτός ο ήλιος δύσει/άλλη μια ρόδα νακυλήσει...». H «Χρυσαλλίδα» σίγουρα θα αποτελέσει έκπληξηγια όσους έχουν συνδυάσει τη σύγχρονη ποιητική ματιά του Κ.Βήτα με μελαγχολικά, lowtempo ηχοτοπία. Οι αληθινοί, φωτογραφικά λεπτομερείς και, συχνά, σκληροί στίχοι αυτή τη φοράισορροπούν αριστοτεχνικά πάνω σε ηλεκτρονικούς ποπ καμβάδες, με άφθονα στοιχεία disco καιfunk, που συχνά φέρνουν στο μυαλό glam των 70s.  Ταυτόχρονα το υλικό της «Χρυσαλλίδας» είναιευαίσθητο και εύθραυστο, όπως κάθε τι που μόλις γεννιέται και χρειάζεται αλήθεια και αγάπη γιανα μεγαλώσει.  Αυτά είναι και τα δώρα αυτού του δίσκου: αγάπη, ειλικρίνεια, ωριμότητα, μια νέααρχή. “Τα εσωτερικά μας κενά, η έλλειψη και η ανάγκη για  ουσιαστική αγάπη, η  αιτία που προ-κάλεσε αυτή τη  λυπημένη εποχή είναι  ερωτήματα που διατρέχουν το album και προσπάθησανα τα ντύσω με τα πιο ποπ χρώματα που βρήκα ώστε να κρατήσω μια ισορροπία.  H «Χρυσαλ-λίδα» μοιάζει με αυτή την εποχή που γεννιέται, μια εποχή που κανείς δεν γνωρίζει τι μορφή θαέχει, μια εποχή που μας αναγκάζει να επαναπροσδιοριστούμε, νιώθοντας σαν το κουκούλι μιαςνέας πεταλούδας που γεννιέται μέσα μας.  Ήθελα να δώσω λίγο κουράγιο και δύναμη στονεαυτό  μου και στους γύρω μου.  Έτσι ανακύκλωσα κατά κάποιο τρόπο τα κλισέ, τα αναποδο-γύρισα, μεταφράζοντάς τα στη γλώσσα της μουσικής» K.Βήτα.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣTHN APXH TOY TPAΓOYΔIOY

Γράφει οo Σπύρος Αραβανής   

Ελευθερία ΑρβανιτάκηTραγούδια των Ara Dinkjian, Αντώνη Μιτζέλου, Χρήστου Νικολόπουλου,

Zoran Simganovic, Γιώργου Ζήκα και Νίκου Ξυδάκη. Στίχοι : Λίνα Νικολακοπούλου και Θοδωρής Γκόνης (σε ένα τραγούδι).

22ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

«Σκοτώστε με έξω από το προποτζίδικο..»

Ορφέας Περίδης

Γράφοντας στο προηγούμενο τεύχος για τις πετρελαϊκέςεταιρείες δεν περίμενα να εμφανιστεί το θέμα τόσο άμεσα καιθορυβωδώς στην επικαιρότητα.

Η πρώτη βομβίτσα έσκασε στα χέριατου ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ ΚρίτωναΑρσένη. Τι είπε ο άνθρωπος; Να ακο-λουθηθεί η νομοθεσία που προβλέπειανά πάσα στιγμή της διενέργειας ερευ-νών να υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός

παρατηρητών επί του σκάφους. Η διαμαρτυρία του ήταν ότι ηεταιρεία που κάνει τις έρευνες, για να γλυτώσει λίγα ψίχουλα(φανταστείτε ατσιγγανιά) προσέλαβε λιγότερους.

Ποιος είδε το θεό και δεν τονε φοβήθηκε; Τα τηλεοπτικάμαντρόσκυλα των αφεντικών συνεπικουρούμενα μάλιστα απότους πολιτικούς συγγενείς του κ. Αρσένη, τον λύντσαραν κανο-νικά. Ποιος είσαι, που σπούδασες, αν πέρασε από Τουρκία (υπο-νοώντας ότι εξυπηρετεί Τουρκικά συμφέροντα!) και αν η«ψυχολογία των φαλαινών» έχει μεγαλύτερη αξία από τα δεινάπου τραβά ο ελληνικός λαός...

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Τη χυδαιότητα; Την εμετικήοσφυοκαμψία; Την αποστροφή από τον ορθό λόγο; Την υποκρι-σία; Τα ψέμματα; Το πόσο αδίστακτοι είναι;

Η μόνη απάντηση που τους ταιριάζει σε αυτό το επίπεδοείναι το σαρκαστικό σύνθημα που παρά τη μαυρίλα της κατά-στασης, ο λαός μας διατηρεί το χιούμορ να συνθέσει: Δε θέ-λουμε λεφτά, δε θέλουμε δουλείες, θέλουμε το ΣΚΑΙ να λέειπαπαριές.

Δεν έχω κανένα ζόρε να υπερασπιστώ τον κ. Αρσένη, παρ’

όλο που οι θέσεις του για το θέμα είναι προς τη σωστή κατεύ-θυνση. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι για τις αντίθετεςφωνές, ότι και να λένε, κάθε μέσο είναι θεμιτό. Είναι η κυριολε-ξία του νεοταξίτικου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίονμας»: είτε υποτάσσεσαι είτε σε θάβουμε.

Τη δεύτερη βόμβα την αμόλαρε η Deutsche Bank. Έβαλεκάτω τα κομπιουτεράκια και αποφάσισε ότι τα κοιτάσματα κάτωαπό την Κρήτη αξίζουν περίπου μισό τρις... Για την ακρίβεια δεναποφάσισε τίποτε η καλή τράπεζα. Υιοθέτησε τις υποθέσεις σεέκθεση ελλήνων επιστημόνων προς τον Σαμαρά. Οι έκθεσηκάνει μια θεωρητική εκτίμηση για τα δυνητικά κοιτάσματα αε-ρίου, με αποτέλεσμα η τράπεζα να παραθέτει με διάφορες μορ-φές και σε διάφορα σημεία την παρατήρηση «εφόσοναποδειχτούν», προειδοποιώντας παράλληλα για το μεσοπρόθε-σμο των δυνατοτήτων...

Γιατί τώρα κοτζάμ Deutsche Bank αποφάσισε σε αυτή τη χρο-νική στιγμή να αναφερθεί στα ελληνικά «κοιτάσματα» βάζονταςαμέτρητα ερωτηματικά και υποθέσεις και γνωρίζοντας ότι θα γι-νόταν χαμός στην Ελλάδα; Να το πούμε αλλιώς: αν ήταν σίγου-ροι για τα κοιτάσματα, δεν θα φρόντιζε η διψασμένη για ενέργειαΓερμανία να τα κατοχυρώσει όσο πιο λουπά μπορούσε (και μά-λιστα κοψοχρονιά τώρα που είμαστε στην ανάγκη της) αντί νατο διατυμπανίζει; Η φάβα έχει λάκκο μεγέθους μαύρης τρύπας.Το τι σκέφτηκαν αυτοί που τον έσκαψαν δεν είναι βέβαιο.

Υπάρχουν δυο ομάδες ερωτημάτων που πραγματικά θα πρέ-πει να απαντηθούν σχετικά με τους υδρογονάνθρακες:

Η πρώτη ομάδα αφορά στο αν υπάρχουν; Και αν ναι, που;Πόσα; Και τι είδος; Έχομε πολύ χρόνο μπροστά μας για ναβρούμε αυτές τις απαντήσεις. Οι συντηρητικότερες εκτιμήσειςμιλάνε για 8-10 χρόνια.

Όταν γίνουν γνωστά τα παραπάνω δεδομένα θα μπορούμενα προχωρήσουμε και στις άλλες απαντήσεις: Τα εξορύσσομε;Συμφέρει οικονομικά, περιβαλλοντικά, γεωστρατηγικά; Και ανναι, ποιος πληρώνει, ποιος αποφασίζει και πως διανέμονται ταέσοδα;

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή τη σειρά. Όποιος το κάνειδεν το κάνει για το καλό μας. Ακόμη χειρότερος και πιο επικίν-δυνος είναι αυτός που ανεμίζει μπροστά μας το «κερδοφόρο»

λαχείο των κοιτασμάτων ως σωτηρία από την κατάντια που μαςέφεραν οι προηγούμενοι αεριτζήδες. Σωτηρία είναι να απαλλα-γούμε από τους αεριτζήδες που για άλλη μια φορά πάνε να μαςκοροϊδέψουν με χάντρες και καθρεφτάκια.

Η μεγάλη σχολή του ελληνικούσουρεαλισμού

Το σενάριο γνωστό και χιλιοειδωμένο. Δεν ξέρω γιατί όμωςμας θέλγει σαν παλιά ελληνική κωμωδία και το βλέπουμε ξανάκαι ξανά χωρίς να αντιδράμε.

Μεγάλο έργο, συνήθως υποδομών, καθυστερεί λόγω γρα-φειοκρατίας (λένε). Θα χαθούν τα λεφτά (λένε). Άσε μωρέ τιςμελέτες (λένε). Άσε μωρέ τους διαγωνισμούς (λένε). Και τοέργο ανατίθεται στον δικό μας...

Το έργο ξεκινά και σταματά. Ο δικός μας θέλει και άλλαλεφτά γιατί κάνει εργασίες που δεν είχαν προβλεφθεί (ελλείψειμελετών). Μετά από μήνες του δίνουμε τα παραπάνω λεφτά. Οκύκλος αυτός επαναλαμβάνεται όσες φορές χρειάζεται...

Κάποια στιγμή το έργο παραδίνεται. Εγκαίνια, κορδέλες, ψα-λίδια, παπάδες, τηλεοράσεις, λόγοι, ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανά-πτυξη, ψηφίστε με. Τον ξαναψηφίζομε.

Το έργο δεν λειτουργεί. Επειδή δεν είχαν γίνει οι μελέτες,κάτι χαλάει, κάτι δεν είναι νόμιμο, θέλει εργαζόμενους να τοδουλέψουν, θέλει πρώτες ύλες, θέλει άλλες υποδομές...

Αρχίζει νέος κύκλος: να γίνουν μελέτες, να μη χαθούν ταλεφτά, να τις αναθέσομε...Καθυστερήσεις, νέες αναθέσεις, γρα-φειοκρατία, χαλάει το αρχικό έργο, νέες μελέτες, επισκευές,αναθέσεις. Το έργο ξαναπαραδίδεται, ξανά εγκαίνια, λόγοι, ανά-πτυξη, ψηφίστε με.

Αναπτυξιακά κουφάρια παντού: Δρόμοι, κάμερες εθνικήςοδού, κολυμβητήριο, λιμνοδεξαμενές Χρυσοσκαλίτισσας, Ομα-λού, ποδηλατοδρόμιο, φράγματα, κτήρια, κι άλλα κτήρια, γερα-νοί λιμανιών.... Σκεφτείτε και σεις ντε, δεν τα θυμάμαι όλα.

Εγώ το βαρέθηκα το έργο. Ο επίλογος είναι ίδιος με την τε-λευταία πρόταση στο προηγούμενο κείμενο.

Γράφειo Πέτρoς

Λυμπεράκης

Η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και

η Πυξίδα Της Πόλης παρουσιάζουν :

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ

Στέλιος Γιακουμάκης

«…Στο φιλότιμο του Κισαμίτη, που τρέχει πάντα

κοντά στον ξένο, στον αδελφό, στη χαρά και στη

λύπη. Η μουσική παράδοση της επαρχίας μας είναι

τρανή και περήφανη. Οι Κισαμίτες λάτρεψαν και λα-

τρεύουν τους παλιούς μουσικούς της επαρχίας, τους Πρωτομάστορες όπως τους ονόμα-

σαν, μορφές γλυκές και άγιες, λεβέντες που παρελαύνουν στον κατάλογο που μας άφησε

ο Ναύτης. Κραταιά δοξάρια βιολιστών ήχησαν στην Κίσαμο πρώτα, από τον Κιόρο ως

τον Κουνέλη το Μαύρο και το Ναύτη, και γλυκύτατα λαγούτα από τους Κουτσουρέληδες,

το Μανώλη τον Καρτσώνη και άλλους. Όλοι αυτοί, με την τέχνη και το μεράκι τους, κρά-

τησαν δροσερή τη ζωή μας, γύρεψαν να γιατρέψουν τις πληγές του κόσμου, μας χάρισαν

σκάλες για να αποδράσομε από τη βαρβαρότητα της προσωρινότητάς μας. Αλήθεια, τι

διάβολο θέλει να πει αυτή η τελευταία φράση; Τι απομένει τώρα; Απομένει να σεβα-

στούμε την παράδοσή μας, απομένει να δουλέψομε για να φωτιστούν και άλλα στοιχεία,

σκοτεινά ή άγνωστα. Η ζωή συνεχίζεται…»

Κεντρική διάθεση βιβλιοπωλείο “Το Βιβλίο”,

Πλ. Κολοκοτρώνη 29, τηλ. 28210 28507

Πληροφορίες : Πυξίδα της Πόλης

ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 201323

87,6 ΡΑΔΙΟ ΑΜΟΡΕ88 LOVE RADIO 88,388,8 ΓΑΥΔΟΣ FM 88,9 ΚΡΗΤΕΣ89,6 SUPER FM 282105201090,1 ERA SPOR90,5 SPOR FM 282105680091 VENUS 282107470491,5 ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΑ FM 282104397991,8 SKAI NEWS 282105300092,1 ΕYΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ92,5 ΡΑΔΙO ΡΙΖΙΤΕΣ 282202254592,9 ΕΡΑ1 2106009604 /693,2 ΛΑΜΨΗ FM93,5 ΡΑΔΙO ΕΝΤΑΣΗ93,8 ΚΡΗΤΙΚOΡΑΜΑ 282104002594,4 ORIGINAL 282109911194,9 ΕΡΑ2 210606682295 ΝOΤOΣ FM 282104002595,295,5 ΡΑΔΙO ΜΑΡΤYΡΙΑ 282104024096,2 ΧΑΝΙΑ 96,2 RADIO ΒΕST 282107069097 ΑΝΤΕΝΝΑ ΔYΤ.ΚΡΗΤΗΣ 282105550597,4 ΡΥΘΜΟΣ 282102846697,7 STAR FM 282105070198,2 MAGIC FM 282105399498,5 SEVENTH SKY 282102013098,8 ΓΝΩΜΗ 98,9 ΧΑΝΙΑ FM 28210 3410699 LOVE RADIO99,2 ΡΑΔΙO ΚΡΗΤΗ 281026196299,6 RADIO 996 www.996radio.com100,2 MAX FM-Sky 2821055008/9101 MRB 2821020400101,5 ΚΡΗΤΗ FM 2821032734102,4 ΡΑΔΙO ΗΡΑΚΛΕΙO 102,7 STUDIO ΑΛΦΑ 2821080243103 PLUS 103 2821053989103,5 EΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔOΣ 2107226868104 ΕΡΑ ΧΑΝΙΩΝ 2821020560/20570104,5 SUGAR FM105 ΕΡΩΤΙΚΟΣ 2821036700105,4 PETPO FM 2821033460106 ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ106,5 MUSIC BOX 2821081210 & 40690107 RADIO MELODY 2821093271107,3 ΩΔΥΣΣΕΑΣ FM107,4 7ο ΕΝΙΑΙO ΛYΚΕΙO 107,9

ΕΛΛΗΝΙΣ, τηλ. 2821051850

ΑΤΤΙΚΟΝ, τηλ. 2821040208

ΚΗΠΟΣ, τηλ. 2821056450

PALACE, τηλ. 2821057757

Στα

σιν

εμ

ά

τη

ς π

όλη

ς

Η κρίση στον ελληνικό Τύπο έχει ωθή-σει πολλούς δημοσιογράφους στο να δη-μιουργήσουν τις δικές τουςηλεκτρονικές εκδόσεις είτε μόνοι είτεμε μικρές είτε και με μεγαλύτερες ομά-δες.Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναιαπογοητευτικό διότι ρίχνουν παλιό κρασίσε νέα βαρέλια.Μερικές όμως προσπά-θειες ξεχωρίζουν.Δύο τέτοιες, από τιςπιο πρόσφατες: Το Matrix24 “σπάει τον κώδικα” στελε-χωμένο με έμπειρους, στην ηλεκτρονικήδημοσιογραφία και στα portal συντάκτες,και με ένα νέο φωτεινό σχεδιασμό (οπροηγούμενος ήταν “πηγμένος”) δίνειέμφαση στη γρήγορη ροή ειδήσεων χωρίς

όμως τα συνηθισμένα στο “χώρο” copy-paste. Δημοσιογραφικός σχολιασμός καιαπόψεις “όσο πρέπει” που δείχνει ότι τοεπικοινωνιακό τοπίο έχει αλλάξει: τα σχό-λια και οι απόψεις ανήκουν στους χρή-στες που από τους δημοσιογράφουςπεριμένουν τις ειδήσεις, το φιλτράρισμακαι την ανάλυση…Πολιτικά δείχνει να κι-νείται στο χώρο της κεντροαριστεράς,την πολύφερνη “νυφούλα” της ενημέρω-σης. Και όχι άδικα! Η ισορροπία δύσκοληκαθώς μια από τις “συνιστώσες” αυτούτου μεγάλου χώρου είναι το καθημαγ-μένο ΠΑΣΟΚ που, και πάλι όχι άδικα, έχειγίνει ο σάκος τους μποξ.Μέχρι τώρατο  Matrix24 δείχνει να τα καταφέρνει

καλά ως προς τον βασικό του στόχο: τηνενημέρωση.Το ίδιο καλά τα πάει και σταSocial Media, στο twitter και στο face-book που τα ξεκίνησε πριν λίγες εβδο-μάδες…Εχει δρόμο ακόμη. Οπως και όλοιμας… Η δεύτερη καλή προσπάθεια είναιπιο ειδική: αφορά την οικονομία “γιαόλους”. Πρόκειται για το  money-money.gr.Εκλαϊκευμένα ποστ-μαθήματα οικονομίακαι εξαιρετικά εργαλεία υπολογισμού δα-πανών, φορολογίας, τελών κτλ κτλΚάτιπου πραγματικά έλειπε από την “πιά-τσα”.Επίσης ενδιαφέρουσα εμπλοκήσε twitter και facebook αν και κρατάειχαμηλά τους τόνους…

Νέα news site – Νέες προκλήσεις

Εσύ, δημοσιογράφε, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Εφημερίδες και περιοδικά κλείνουν το ένα μετά το άλλο…Ερχεται και η σειρά των καναλιών…Εκατοντάδες δημοσιογράφοιείναι ήδη άνεργοι ή απλήρωτοι για πολλούς μήνες. Σε λίγο θα προστεθούν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι…Το παλιό μοντέλο τωνΜΜΕ καταρρέει.Ομως η Δημοσιογραφία δεν πεθαίνει μαζί τους. Ισα-ίσα απελευθερώνεται από τις δουλείες των εκδοτών καιιδιοκτητών-εργολάβων.Το μεγάλο ερωτηματικό στοιχειώνει τα μυαλά όσων είχαν μάθει ότι δημοσιογραφία και παραδοσιακάΜΜΕ είναι αξεχώριστα: Και τώρα τι κάνουμε; Αλλάζουμε δουλειά;Η απάντηση είναι “ΟΧΙ”!Για τους δημοσιογράφους ανοίγονταινέες προοπτικές. Τα εργαλεία είναι στα χέρια τους. Οι παλιές τεχνικές είναι ακόμη χρήσιμες. Εκείνο που τους λείπει είναι ηγνώση αλλά, κυρίως, η δύναμη να αλλάξουν τρόπο δουλειάς χωρίς να αλλάξουν δουλειά.Χθες έφτασε στα χέρια μου μια αγ-γελία. Δείχνει έναν από τους δεκάδες δρόμους που μπορούμε να ακολουθήσουμε στην Δημοσιογραφία των Νέων Μέσων.Μεαφορμή αυτή την αγγελία ξεκινάμε μια σειρά δημοσιεύσεων για το Μέλλον των Δημοσιογράφων και της Δημοσιογραφίας, ξε-κινώντας από τον Data Journalist/Data Scientist.

Πηγή : dimosiografos.wordpress.comΕπιμέλεια : Μ. Ανευλαβής

πάντα εκεί μέσα αστράφταν από καθαριότητα και τόνους απο-λυμαντικού. Οι κατσαρίδες δε θα είχαν την παραμικρή τύχη εδωπέρα. Κρίμα, γιατί τις θεωρώ πολύ παρεξηγημένα έντομα. Οιαρουραίοι να μου πεις, μάλιστα. Δυο φίλους έχασα απί δάγ-κωμα αρουραίου. Κόλλησα ωραία και καλά στην πόρτα μιας καμ-πίνας το χαρτάκι μου. «Εκτός λειτουργίας» έγραφε. Με σωστήορθογραφία, παρακαλώ, και γράμματα ολοστρόγγυλα και κα-θαρά. Παιδεύτηκα, μέχρι να το πετύχω. Θα μπορούσε να το έχειγράψει οποιοσδήποτε υπάλληλος. Μπροστά στην πόρτα τηςκαμπίνας άδειασα το μπουκάλι με το κάτουρο που είχα μαζίμου, καλά σφραγισμένο. Προπαντός μη μας πάρουν μυρωδιά.Έπειτα ,φυσικά, κλειδώθηκα μέσα, ανέβηκα στη λεκάνη για ναμη φαίνονται τα πόδια μου και περίμενα. Σε λίγο θα έκλεινε τομαγαζί και θα έλεγχαν κάθε του γωνιά μην τυχόν και ξέμεινε κα-νένας. Εγώ θα ήμουν ο κανένας. Πόνταρα πολύ στη σιχαμάρατων μπάτσων. Ανοίξτε, αν τολμάτε την πόρτα, να ‘ρθειτε αντι-μέτωποι με όλο το σκατό του κόσμου. Ούτε μία στο εκατομύριο.Μάλλον θα παραπέμπαν την υπόθεση στην πρωινή καθαρί-στρια.Πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, φωνές και παράσιτα ασυρ-

μάτου μπερδεμένα. Γέλια. Όλοι οι μπάτσοι του κόσμου γελούνμε τα ίδια ανέκδοτα. Τι να πει κανείς, ίσως να ‘ναι επί τούτουεκπαιδευμένοι. Τώρα γελάμε, τώρα θυμώνουμε, τώρα σκοτώ-νουμε. Έπειτα ξαφνικά ησυχία. Η βραδινή επιθεώρηση είχεολοκληρωθεί. Ήμουν απόλυτος κυρίαρχος του καταστήματος.

Ξεκίνησα από το τμήμα τροφίμων και ποτών. Η καλή διασκέ-δαση προϋποθέτει γεμάτο στομάχι. Μια ποικιλία τυριών καιαλαντικών κι ένα κρασί παλαιωμένο σε δρύινα βαρέλια ήταν ότιέπρεπε για να γιορτάσω την επιτυχία μου. Χαμηλή μουσικήμέσα στο ημίφως από τα φώτα ασφαλείας και προσοχή να μηντο παρακάνω και μεθύσω. Η υπερβολή είναι ο εχθρός κάθεκαλού σχεδίου. Έπειτα, βέβαια, γέμισα μέχρι σκασμου τα κα-λάθια της φιλανθρωπίας. Διάλεγα κυρίως από τα ράφια τωνγκουρμέ τροφίμων με τις αστρονομικές τιμές. Σκέφτομαι τηνέκπληξη της διοίκησης του καταστήματος, όταν ανακαλύψει ότιστην περίοδο των γιορτών μοίρασε στους άπορους της πόληςφιλέτα πάπιας και ελαφιού και αστακούς σωταρισμένους μετέσσερα διαφορετικά μυρωδικά. Τα κρασιά δεν είμαι σίγουροςότι θα τα μοιράσουν. Φρόντισα πάντώς να τα σκεπάσω όλα μεσυσκευασίες από μακαρόνια και όσπρια. Είπαμε, ο εχθρός κάθεκαλού σχεδιόυ είναι η υπερβολή. Ξέρω φυσικά πως αυτή η γεν-ναιοδωρία δε θα χρεωθεί σε μένα, αλλά τι να κάνουμε. Σε αυτήτη ζωή δεν μπορείς να τα ‘χεις όλα. (Εκτός βέβαια αν κρυφτείςπαραμονές Χριστουγέννων σ’ ένα πολυκατάστημα).Έπειτα πήγα στο τμήμα των παιχνιδιών . Από μικρός είχα μια

ευαισθησία στα παιχνίδια. Ίσως γιατί ποτέ μου δεν τα χόρτασα.Οι παλιάτσοι θαρρείς και ήταν έτοιμοι να πηδήσουν από ταράφια , οι κούκλες χαμογελούσαν ενθαρρυντικά και τα στρα-τιωτάκια παρατάσσονταν στη σειρά , έτοιμα να εξαπολύσουνεπίθεση με χαρτοπόλεμο, πολύχρωμα βεγγαλικά και φονικέςπυρηνικές βόμβες που θα στέλναν ολόκληρη την ανθρωπό-τητα πεσκέσι στο διάολο. Είναι παράξενο με τι παιχνίδια μεγα-λώνουμε τα παιδιά μας. Με πήρε ο ύπνος στα πιο απαλάστρώματα, στο τμήμα ορθοπεδικών. Είναι κρίμα που δεν ήτανκαι οι φίλοι μου εδώ, να πούμε κάτι, να ξαλαφρώσει λιγάκι ηψυχή μου. Σκεπάστηκα μέχρι τις τρίχες του κεφαλιού μου κιέκανα την ευχή μου στον Αη Βασίλη. Μετά κοιμήθηκα.

Την επόμενη μέρα με ξύπνησαν με κλωτσιές. Δεν περίμεναβέβαια και τίποτα καλύτερο. Το χώρο στο τμήμα των τροφίμωντον είχαν αποκλείσει με κίτρινες κορδέλες. Μάλλον θα τα ξέ-ρετε αυτά από τις αστυνομικές σειρές στην τηλεόραση. Οι φάροι των περιπολικών, η σήμανση, τα κανάλια και τελικά οαποτροπιασμός της κοινής γνώμης. Δυο μπάτσοι του καταστή-ματος σοβαρά τραυματισμένοι. Ελπίζω να την βγάλουν, γιατί,πραγματικά, δεν ήθελα να σκοτώσω κανέναν. Οι γιορτές είναιμέρες χαράς, κι εμένα τουλάχιστον ο Αη Βασίλης μου ‘φερεαυτό που του ευχήθηκα. Ένα καινούριο σπίτι, για να στεγάσωτην απελπισία μου.

24ΦΥΛΛΟ 114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Γράφειo Nίκoς

XατζηιωάννoυΧριστούγεννα και χιόνιζε. Τα πάντα στη ζωή είναι απλά, αρκεί

να έχεις το σωστό σχέδιο. Δεν χρειάζεται καν να πιστεύεις σ’αυτό. Αρκεί να το ακολουθείς κατά γράμμα. Να μη σκέφτεσαι τοπριν και το μετά, μονάχα την επόμενη φάση του σχεδίου. Εκεί ναείσαι προσηλωμένος. Η λεπτομέρεια πάντα μετράει και είναιβασικό να το ξέρεις αυτό. Εγώ το ήξερα. Οι εορτασμοί ακο-λουθούσαν το καθιερωμένο πρωτόκολλο. Η μπάντα του Δήμουνα παίζει τα κάλαντα στην πλατεία, το χριστουγεννιάτικο δέν-τρο λαμπρά φωταγωγημένο με κούφια δώρα στη βάση του κορ-μού του, τα καταστήματα, αυτή η πανδαισία, ανοίξαμε και σαςπεριμένουμε με γιορτινές υπερπροσφορές , σε περίοπτη θέσητο καλάθι της φιλανθρωπίας με υπερκοστολογημένα προϊόνταγια τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν, κακοπληρωμένοιυπάλληλοι με κιρσούς στα πόδια από την ορθοστασία και τιςαπλήρωτες υπερωρίες τύλιγαν δώρα σε λαμπερές συσκευασίεςκαι κάνανε κανα τσιγάρο στα κλεφτά, στο σκοτάδι δίπλα στιςαποθήκες και στους κάδους σκουπιδιών και –το σπουδαιότεροαπ’ όλα – οι πληρωμένοι αη βασίληδες της μιας βραδιάς (πάνταμου φέρνανε στο νου τους πληρωμένους φονιάδες) με υστε-ρικά παιδιά στα γόνατά του και μια γερή δόση αλκοόλ στη μέσατσέπη της κατακόκινης στολής τους, τι δώρο θέλεις να σουφέρει ο Αη Βασίλης φέτος, ακίνητοι για μια αναμνηστική φωτο-

γραφία (ή για έναν αιφνιδιαστικό έλεγχο ταυτοτήτων), θέλω έναπανέμορφο παιδικό τρενάκι με πολύχρωμα λαμπιόνια, μια κού-κλα για την αδερφή μου, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης γιατους μετανάστες τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τουςαπροσάρμοστους ,τους ονειροπόλους, μια λαμπερή φωτιά νακατακάψει αυτή την πόλη.

Έγώ όμως μπήκα. Πέρασα αγέρωχος τις πόρτες, σαν να μησυμβαίνει τίποτα. Φορούσα τα καλά μου. Το παν σ’ αυτή τη ζωήείναι να μη δίνεις στόχο. Κι ας με κοιτούσαν παράξενα οι μπά-τσοι του καταστήματος. Εγώ εκεί, να παίζω τον τρελό. Στο κάτω– κάτω της γραφής κάθε τσακισμένος άνθρωπος έχει το δι-καίωμα να ψωνίζει σ’ ένα τυχαίο πολυκατάστημα. Οι γιορτέςείναι για όλους, καριόληδες. Στάθηκα στο κέντρο του καταστή-ματος κι έκανα πως θαμπώνομαι από τη γιορτινή διακόσμηση κιαπό τα δώρα, ώσπου στο τέλος θαμπώθηκα στ’ αλήθεια και πέ-ρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω και κυρίως χωρίς να με κα-ταλάβουν. Μα το Θεό, δεν ξεχώριζα καθόλου από κανέναν εκεί μέσα, κι αυτό βέβαια, όπωςκαταλαβαίνετε, ήταν μέρος του σχεδίου. Μετά οι μουσικές χα-μήλωσαν σιγά – σιγά κι ο κόσμος πήρε να αραιώνει. Τα ταμείαχώνευαν τη λεία τους γουργουρίζοντας σαν εξημερωμένα κτήνη.Βρήκα τις τουαλέτες εύκολα. Τις είχα σταμπάρει απο πριν. Τα

Από τη συλλογή Χριστουγγενιάτικων διηγημάτων