ΤΕΥΧΟΣ 6 ο ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ 10 ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΕΤΟΣ 2007

ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟΤοποθεσία: Φυλακές. Πρόσωπο: Ένας νεαρός είκοσι έξι

χρόνων. Αιτία εγκλεισμού: Κλοπές, φόνοι, εμπορία ναρκωτικών. Χρόνος παραμονής: Δύο χρόνια. Καταγωγή: Αλβανική. Χρόνος εκτίσεως της ποινής: Τριάντα χρόνια. Απαλλαγή για κάποιο από τα εγκλήματα: Καμία απολύτως.

Σκοτεινό είναι το κελί όπως ακριβώς ήταν και χθες, και προχθές, και αντιπροχθές. Τίποτα τριγύρω. Ένα μόνο κρεβάτι, ένα στρώμα σκοροφαγωμένο, ένας υποτιθέμενος μπιντές για την «ανάγκη» του κρατούμενου και τα κάγκελα. Εκείνος είναι ξαπλωμένος και κοιτά το μουχλιασμένο ταβάνι. Πού και πού τον πιάνει ένας διαολεμένος βήχας . Τι σκέφτεται; Δεν ξέρω, δε μου λέει. Ίσως συλλογίζεται το πώς θα το σκάσει από τη φυλακή ή το λόγο που τον οδήγησε να διαπράξει όλα αυτά τα «αμαρτήματα». Ίσως, όμως, και να μη σκέφτεται τίποτα από αυτά.

Εγκληματίας πρώτης τάξεως, κυρίες και κύριοι. Αυτός είναι. Κόντευε να γίνει νονός του υποκόσμου και εκεί πάνω στη δόξα τον έπιασαν οι αστυνομικοί. Σκατά τύχη είχε. Δεν τη γλίτωσε τελικά. Ζήτησε από το «Μεγάλο» να τον βγάλει από εκεί, όμως αυτός δεν έκανε τίποτα, καθώς ο μικρός αποτελούσε απειλή. Όχι δα, να του φάει και τη θέση! Έτσι, παραμένει στη φυλακή.

Δύο χρόνια τώρα και όλα μένουν στάσιμα. Οι άλλοι κρατούμενοι δεν τον ενοχλούν, δεν του μιλούν. Τίποτα.

Δεν αγάπησε και μάλλον δε θα αγαπήσει κανέναν. Σκότωνε για την πλάκα του. Για το κέφι του. Ήθελε να αποδείξει ότι ήταν μάγκας; Τράβαγε μια πιστολιά και όποιον πάρει ο χάρος. Τον νευρίαζε κάποιος; Άλλη μία πιστολιά και κείτονταν εκεί ο άλλος, κοτζαμάν άντρας, φαρδύς πλατύς στο πάτωμα. Αυτός είναι. Και αυτός ήταν.

Οι ψυχολόγοι που τον εξέτασαν, δεν έβγαλαν άκρη. Ούτε η παιδική του ηλικία υπήρξε κακή ή επιβαρυμένη με ψυχολογικά τραύματα, ούτε οι γονείς του του φέρθηκαν άσχημα.

- Σου αρέσει να σκοτώνεις;Μιλιά αυτός.- Γιατί διέπραξες τους φόνους;- Από ανάγκη.Του έκαναν και άλλες ερωτήσεις τότε, αλλά επέλεξε να

μην απαντήσει σε καμία.Τώρα κάθεται και συλλογίζεται. Περνούν από τα μάτια

του, σκόρπια, και τα είκοσι έξι χρόνια της ζωής του. Μία μέρα που έπαιζε στην αλάνα, μια φορά που χαμογελά σε μια κοπέλα. Ξανά εικόνες από ένα δωμάτιο γεμάτο σκοτεινά

πρόσωπα, σοβαρούς άντρες και μόνος αυτός, ένας νεαρός με ένα γελάκι πονηρό φορεμένο στο πρόσωπο.

Έγινε εγκληματίας γιατί είναι Αλβανός; Σάμπως οι άλλες χώρες δεν έχουν κλέφτες, λωποδύτες; Έχουν.

Θυμάται κάποτε ένα περιστατικό. Είχε καθίσει τότε σε ένα μπαρ για να πιει κάτι. Μπήκε μέσα ένας μικροσκοπικός γεράκος με μία καμπούρα που έφτανε μέχρι το πάτωμα. Κάθισε δίπλα του και άρχισε να του μιλά.

- Που λες, νεαρέ, εγώ στα νιάτα μου ήμουν ολόκληρος λεβέντης. Μη βλέπεις τώρα που έχω μαζέψει. Βέβαια! Τότε

ήμουν ένας παλίκαρος που δεν το βάνει ο νους σου. Τα κοριτσόπουλα τρέχανε πίσω μου σωρό. Εσύ πώς τα πας με τις κοπελούδες;

- Καλά γέρο, αλλά δεν με ενδιαφέρουν και πολύ. Οι γυναίκες είναι μόνο για να γεννούν τους άντρες και ύστερα να τους υπηρετούν.

- Α, όχι, δεν είναι έτσι, αγοράκι. Οι γυναίκες μάς αγαπούν και τις αγαπάμε και εμείς. Από αγάπη μας φροντίζουν.

-Τι λες, ρε γέρο. Αλήθεια πιστεύεις πως αυτές οι σκύλες μας αγαπάνε; Είναι κάτι πονηρές αυτές ! Μόνο για να τις ταΐζουμε,

τις κότες, μας έχουν και μας δίνουν και κανένα φιλάκι πού και πού. Έτσι είναι τα πράγματα.

-Λάθος κάνεις. Λάθος κάνεις.Έλεγε και ξανάλεγε ο γερούλης τότε. Ή καλός ήταν

αυτός, ή ηλίθιος. Αυτός και η καμπούρα του μαζί. Αγαθός ανθρωπάκος. Αλλά μίζερος, τι να το κάνεις;

-Έλα, πάρε το φαΐ σου, του λέει ο φύλακας ξαφνικά και τον βγάζει από τις αναμνήσεις.

«Ωραίο γεύμα», σκέφτεται. Μέσα σε μία γαβάθα έχει λίγη φασολάδα που βρομάει ολόκληρη, και παραδίπλα ένα ξεροκόμματο, που ο Θεός να το κάνει ψωμί. Αχ, αυτά τα δείπνα στο σπίτι του «Μεγάλου»! Αστακός, γαρίδες, σαλάτες όλων των ειδών. Και είχες και από δίπλα το γκομενάκι ντυμένο καμαριέρα να σου σερβίρει. Αλλά εδώ είναι φυλακή. Πού να τον βρεις τον αστακό. Αν λαδώσεις κανέναν φύλακα, κάτι γίνεται. Αλλά αυτός είναι περήφανος. Σιγά μη ρίξει τα μούτρα του για να ζητήσει τίποτα από αυτούς τους λεχρίτες.

Σιγά μη χρωστάω χάρη σ’ αυτούς τους κερατάδες. Ούτε αν πέθαινα δε θα ζητούσα νερό από τα χέρια τους. Φασολάδα; Φασολάδα, λοιπόν.Από το παράθυρο δεν μπαίνει το φως. Σαν να μην τον καταδέχεται ο ήλιος αυτόν εδώ. Και τον πιάνει και ο καταραμένος βήχας. Κοίτα που θα το γυρίσει σε πνευμονία και θα καταλήξει να βλέπει τα ραδίκια ανάποδα. Ας γίνει ό,τι θέλει! Και είχε μια σκασίλα μη πεθάνει. Άλλο ένα γεγονός στη ζωή του ο θάνατος. Γιατί, τι είναι και αυτός ο καψερός; Ούτε

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ …Μέσα από τις στήλες της εφημερίδας μας αναδείχθηκε μια λογοτέχνιδα, η Αθηνά Κουτρώλη που κέρδισε ήδη την πρώτη της διάκριση στο λογοτεχνικό διαγωνισμό του Ιδρύματος «Καίτη Λασκαρίδου».Της απονεμήθηκε το δεύτερο βραβείο για το διήγημά της «Το αλβανικό χαμόγελο». Εμείς γνωρίζουμε καλά το λογοτεχνικό της ταλέντο που εκφράσθηκε άλλοτε χιουμοριστικά και άλλοτε δηκτικά προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις στους αναγνώστες της εφημερίδας .Καμαρώνουμε για σένα, Αθηνά, και ευχόμαστε και μετά την αποφοίτησή σου να μαθαίνουμε τις διακρίσεις σου στους τομείς που εσύ θα επιλέξεις.

2λύτρωση, ούτε τίποτα σωτήριο. Είναι μία κατάσταση που σε οδηγεί κάπου. Κάτι τόσο ουδέτερο όσο μια ανάλατη σούπα. (Η συνέχεια στη σελίδα 7)

It’s school time…Ένα χρήσιμο τεστ για να ανακαλύψεις ποια είναι η σχέση σου με το σχολείο!

1. Είναι πρωί και έχεις αργήσει την 1η ώρα. Τι κάνεις;

Α. Η καλή μέρα απ’το πρωί φαίνεται! Σημάδι απ’το Θεό πως σήμερα δεν πρέπει να πας σχολείο.

Β. Άργησες που άργησες, ας το ευχαριστηθείς τουλάχιστον! Γυρνάς πλευρό και κοιμάσαι λίγο ακόμα.

Γ. Ντύνεσαι άρον-άρον και τρέχεις μπας και προλάβεις.2. Έχεις έκθεση για αύριο και το θέμα είναι δύσκολο,

πολύ δύσκολο…Α. Δεν τη γράφεις και την επόμενη μέρα ισχυρίζεσαι πως

είχες έναν τρομερό πονοκέφαλο και σου ήταν αδύνατο να διαβάσεις.

Β. Κρατάς κάποιες σημειώσεις και την επομένη ζητάς από τον καθηγητή να σε βοηθήσει να την ολοκληρώσεις.

Γ. Την γράφεις, έστω κι αν χρειαστεί να περάσεις όλο σου το απόγευμα πάνω από το λευκό χαρτί μέχρι να την τελειώσεις.

3. Ο/Η καθηγητής/τρια σου αναθέτει προαιρετικά μια εργασία.Α. Δίνεις τη θέση σου σε κάποιον πιο πρόθυμο, άλλωστε

έχει «παρά 5» σήμερα και δεν θες να το χάσεις.Β. Λες πως θα προσπαθήσεις να την κάνεις, αρκεί να

βρεις χρόνο και πληροφορίες.Γ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναλάβεις, σου

αρέσει πολύ να ψάχνεις για άγνωστα θέματα.4. Είναι 5η ώρα και βαριέσαι πολύ. Τι κάνεις για να

περάσει η ώρα;

Α. Ανταλλάσσεις μηνύματα με τον μπροστινό σου.Β. Κάνεις πως κρατάς σημειώσεις αν και στην

πραγματικότητα είναι οι στίχοι του αγαπημένου σου τραγουδιού.

Γ. Συγκεντρώνεσαι στο μάθημα και κρατάς σημειώσεις για ό,τι θεωρείς σημαντικό από την παράδοση.

5. Έχεις κενό. Τι κάνεις;Α. Πας έξω από τις άλλες τάξεις και κοροϊδεύεις αυτούς

που κάνουν μάθημα.Β Μιλάς με τους φίλους και ακούτε τραγούδια από τα

κινητά σαςΓ Κάνεις επανάληψη το μάθημα της επόμενης ώρας

6. Το αγαπημένο σου μάθημα είναι:Α. ΓυμναστικήΒ. Μάθημα επιλογήςΓ. Μάθημα κατεύθυνσης

7. Την Κυριακή το βράδυ ένας συμμαθητής σου κάνει πάρτυ και θα είναι σχεδόν όλο το σχολείο Α Φυσικά και θα πας και μάλιστα δεν έχεις σκοπό να

φύγεις πριν τα ξημερώματαΒ. Θα πας αλλά δεν θα κάτσεις παραπάνω από τις

12.00, αύριο είναι Δευτέρα…Γ. Μάλλον δεν θα πας, έχεις σχολείο αύριο και θες να

διακατέχεσαι από νηφαλιότητα και ξεκούραση, και όχι από νύστα και πονοκεφάλους

ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ

Γραφείο καθηγητών: Φωλιά βρικολάκωνΚαθηγητής στην τάξη: Καλημέρα θλίψηΤελευταίο θρανίο: Η συνοικία του ονείρουΣκονάκι: Γλυκιά μου αμαρτίαΕκδρομή: Οι γκάνγκστερς εν δράσειΜε σήκωσε στον πίνακα: Αντίο ζωήΏρα αγγλικών: Χαλασμένο τηλέφωνοΕπιμελητής: το πιο γρήγορο πιστόλιΚλείσιμο σχολείου: Δευτέρα ΠαρουσίαΈξοδος από την τάξη: Βγαίνω από την κόλασηΑργία: Η καλύτερη μέρα της ζωής μουΟ μαθητής που αποβάλλεται για 100ή φορά: Ο Σ κ λ ά β ο ς π ο υ δ ε ν λ ύ γ ι σ ε π ο τ έ ! ! ! ! ! Ά ν ν α Μ α ρ ί α Π α ν α γ ι ω τ ο π ο ύ λ ο υ Α 2

Περισσότερα Α: το motto σου είναι το «δε βαριέσαι» ή το «ότι μπορείς να κάνεις σήμερα άστο για αύριο» και άλλα τέτοια χαριτωμένα…Μήπως όμως πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσεις να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου; Η περίοδος αυτή είναι πολύ σημαντική για το μέλλον σου και είναι κρίμα να μην την εκμεταλλευτείς.. Ξανασκέψου το!Περισσότερα Β: εσύ βρίσκεσαι κάπου στη μέση. Μάλλον θα έχεις βαρεθεί να ακούς από τους καθηγητές σου να λένε στους γονείς όταν παίρνουν τους βαθμούς σου «αρκετά καλός/ή μπορεί περισσότερα…» Αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι παν μέτρον άριστον!Περισσότερα Γ: σίγουρα η reggae δεν είναι η αγαπημένη σου μουσική και η yoga δεν είναι το άθλημά σου.. Είσαι διαρκώς σε εγρήγορση και δεν ξεκουράζεσαι ποτέ ή τουλάχιστον έτσι δείχνεις. Χαλάρωση= χάσιμο χρόνου ή κάτι τέτοιο υπάρχει στο υποσυνείδητο σου. Μην το παρακάνεις και αφιέρωσε κάποιο χρόνο για τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες… Άννα Ματσαγγούρα, Β2.

ΜΥ ΝΑΜΕ ΙS ΑΝΑΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑΠΗΓΑΙΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΟΝΤΡΑ!!!

Μπορεί μία από τις κακές να παραιτήθηκε, εγώ όμως αισθάνομαι την ανάγκη να συνεχίσω τον σκοπό μου! Έχω τη διάθεση να εξωτερικεύσω την σκληρή άποψη μου και γενικότερα να ξεφορτωθώ ένα μέρος του δηλητηρίου από το οποίο αποτελούμαι!!! Η τροφή για καυστικά σχόλια αυτή τη φορά θα είναι:

1} Η κατάληψη 2} Οι ώρες αναπλήρωσης των χαμένων

μαθημάτων!3} Η εκλογή του δεκαπενταμελούς!!!!!!

Ξεκινώντας ,λοιπόν, θα σχολιάσω τη κατάληψη: ΦΟΒΕΡΟ ΣΚΗΝΙΚΟ!!! Μαζευτήκαμε, «συζητήσαμε», ψηφίσαμε, κλείσαμε το σχολείο, βάλαμε λουκέτο, κρεμάσαμε πανό‚ «και καλά» συμφωνήσαμε για τα αιτήματα και ήμασταν σχεδόν έτοιμοι για πόλεμο! Ανοίξαμε το οπλοστάσιο, εφοδιαστήκαμε με όπλα, χειροβομβίδες, δακρυγόνα και όλα τα τόσο ειρηνικά αντικείμενα και φυσικά δεν ξεχάσαμε να φωνάξουμε τις ένοπλες δυνάμεις όπως το F . B . I ., C . I . A ., C . C . C . R ., K . G . B . στις οποίες είχα τις διασυνδέσεις μου και σκέφτηκα ότι χωρίς βοήθεια ίσως να μην τα καταφέρναμε. Το αποτέλεσμα:

ΜΙΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΝΙΚΗ!!!!!!!!!!!!!!!1} Όλα τα αιτήματά μας εκπληρώθηκαν!2}Εμείς μείναμε ευχαριστημένοι με 175 ώρες

χαμένες και 3} Αισθανθήκαμε αγωνιστές σε μία πραγματική

μάχη!!!!!! ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ!!! ΠΟΥ ΠΑΣ ΒΡΕ

ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ!!!!Σκέψου το λίγο, βάλε κάτω τις πληροφορίες

‚υπολόγισε τις συνέπειες, ζύγισε τα πράγματα και μετά η επίθεση, σε καλύπτω εγώ!!! Τώρα βέβαια χτυπιέσαι και οδύρεσαι όταν σου λένε για επιπλέον ώρες + τα σαββατοκύριακα + καμία εκπαιδευτική εκδρομή + κατάργηση της 3-5ήμερης! Και το καλύτερο, επειδή όπως καταλάβατε είμαι δολοφονικό μυαλό, μας φαντάζομαι:

εσώκλειστους σε ιδιωτικά σχολεία, όλο το 24ωρο μαθήματα κατεύθυνσης‚ χωρίς διακοπές και με δωρεάν χορήγηση ηρεμιστικών φαρμάκων! Ζωή και κότα!!! Μετά την αποφοίτηση έτοιμα δωμάτια στα καλύτερα τρελοκομεία της χώρας τα οποία επίσης έχουν πληρώσει οι γονείς μας… να τραγουδάμε: «Κρίση, μας πιάνει κρίση, εμείς δεν είμαστε αντικείμενα για χρήση!!! Κρίση, μας πιάνει κρίση και αν μας πιάσει δεν μπορεί μόνη της η Γιαννάκου να μας σταματήσει»!!!! Και τους γονείς μας απέξω να φωνάζουν: «Ανοίξτε τα τρελάδικα να βγούνε τα παιδιά μας έξω, έχουμε ανάγκη τους μικρούς τρελούς παρά τους δήθεν λογικούς»!!! Αν πάλι τη γλυτώσουμε με κανένα νευρικό κλονισμό να έχουμε και τη δυνατότητα επισκέψεων στον ψυχαναλυτή!!!!

Συνεχίζοντας για το πώς θα αναπληρωθούν οι ώρες. Αναλαμβάνουν ρόλο, λοιπόν, οι απεσταλμένοι της κάθε τάξης, το λεγόμενο «ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΜΕΛΕΣ»! Το οποίο δεν ξέρω αν μάθατε: από τώρα και στο εξής θα ονομάζεται «CELEBRITY» του σχολείου! Καταλαβαίνετε. Από την μία πώς να προφέρεις 6 ολόκληρες συλλαβές και από την άλλη η πλύση εγκεφάλου με τη δημοσιότητα! Επίσης από το 2007 αλλάζει και η διαδικασία εκλογής των «CΕLΕΒRI-TIES»! Πλέον, διασημότητες που το όνομα τους δεν αναγράφεται στη «New York Times» δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής. Επιπλέον, απαιτούνται τουλάχιστον 2 Oscar και 3 Χρυσές Σφαίρες το λιγότερο! Και στο νικητή θα πετάμε ….ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΗΛΙΝΑ!!!! Επειδή όμως πρέπει να βάλω ένα τέλος, θέλω να ενθαρρύνω τους ελεύθερους πολιορκημένους αγωνιστές να μην κατεβάσουν το κεφάλι στον εχθρό!!! Το μέλλον είναι λαμπρό!!! Μόνο μη μας πάθουν υπερκόπωση!!!

Υ.Γ.: Αν φέτος δεν πραγματοποιηθεί η 5ήμερη, ορκίζομαι με δημοκρατικό τρόπο να βομβαρδίσω το κτήριο, να εξολοθρεύσω τους μαθητές που φοίτησαν τη χρονιά 2005-2006 και να δηλώσω ένοχη, αφού πρώτα θα έχω φέρει εις πέρας την αποστολή μου!

Ευχαριστώ πολύ, η συμ-«φιδί»-τριά σας,Βενετικίδου Ξένια, Γ1

Έξυπνα! Κλασικά χαζά! Οι γονείς θέλουν σχολείο, το σχολείο θέλει διάβασμα, το διάβασμα θέλει χρόνο, ο χρόνος είναι χρήμα κι εμείς

δεν έχουμε καιρό για τέτοια έξοδα!!!

Θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα να γεμίσει ο κόσμος ΕΞΥΠΝΑΔΑ!

Όταν έβρεχε μυαλά εσύ κρατούσες ομπρέλα!

Όποιος έχει τη μύγα……..να τη φέρει πίσω!

–Γκαρσόν σερβίρετε γαρίδες;–Τους πάντες σερβίρουμε!!

–Γιατρέ, πιστεύω ότι μου απομένουν μόνο 59 δευτερόλεπτα ζωής.–Καθίστε, σε ένα λεπτό θα είμαι μαζί σας!!!

Ματίνα Χότζα, Β2

ΟΝΕΙΡΟ Ή ΕΦΙΆΛΤΗΣ;Μια θέση στο πανεπιστήμιο: όνειρο ή εφιάλτης; Δεν ξεχωρίζω πια,

μου είναι δύσκολο. Αν κάποιος με ρωτούσε πέρυσι, θα απαντούσα όνειρο. Πλέον, όμως, δεν ξέρω.

Η χρονιά είναι δύσκολη. Το περίμενα, όχι όμως τόσο πολύ. Τόσο άγχος, τόση πίεση. Δε μου έφτανε αυτό, είχαμε και τη «θεωρητική» μας κατάληψη, ένας μήνας χαμένος. Τον χαιρετάω από μακριά. Ένας μήνας στη διάρκεια του οποίου το μόνο που αποκόμισα ήταν η αναισθησία που υπάρχει στον κόσμο. Πολλοί δε νοιάστηκαν για το δικό μου άγχος, δε συμμερίστηκαν την αγωνία μου. Δεν τους αδικώ. Έχουν καιρό να αντιμετωπίσουν τα δικά τους άγχη. Τότε θα καταλάβουν τι υπέμεινα.

Αργότερα ο εφιάλτης μεγαλώνει. Μια αρνητική στάση από το χώρο του δημόσιου σχολείου προς τα φροντιστήρια. Ίσως να έχουν δίκιο, δε με νοιάζει όμως. Έτσι έχει η κατάσταση και δεν είμαι σε θέση να ριψοκινδυνέψω για να αισθανθούν κάποιοι ικανοποίηση. Σιγουριά, αυτό είναι που χρειάζομαι και προσπαθώ να το αποκτήσω με οποιονδήποτε τρόπο.Όνειρο ή εφιάλτης; Αμφιταλαντεύομαι. Όλα γύρω μου πλέον είναι

αμφίβολα. Εφιάλτης τώρα; Όνειρο τον Ιούλιο.Με αγάπη, το μυαλό του μαθητή της Γ Λυκείου.

Ιωσηφίδου Νιόβη, Γ1

ΤΟ ΣΎΓΧΡΟΝΟΣΧΟΛΕΊΟ

Σκοπός του σύγχρονου σχολείου είναι η δημιουργία ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και ελεύθερων πολιτών με κριτική ικανότητα και ορθή σκέψη. Ο σκοπός αυτός επιτυγχάνεται από το ελληνικό σχολείο; Κατά τη γνώμη μου, όχι, εξαιτίας:α. της ανεπάρκειας των σχολικών βιβλίων και της αναντιστοιχίας των γνώσεων που παρέχουν με τις σύγχρονες ανάγκες β. της έλλειψης ουσιαστικής επικοινωνίας καθηγητών-μαθητώνγ. του τρόπου διδασκαλίας και εξέτασης που ευνοεί την αποστήθιση και την παπαγαλίαδ. της έλλειψης επαρκούς χρόνου για την εμπέδωση της ύλης, πράγμα που οδηγεί τους μαθητές στα φροντιστήρια με αποτέλεσμα να εμπορευματοποιείται η μόρφωση και ο καθένας να αγοράζει την ποιότητα που αντέχει η τσέπη του.

Συνοψίζοντας διεκδικούμε:-σχολικά βιβλία, που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των μαθητών και της κοινωνίας- σύγχρονους τρόπους διδασκαλίας που να αξιοποιούν την αυτενέργεια και την ελεύθερη έκφραση των μαθητών- δωρεάν δημόσιο σχολείο για όλους.

Αργυρώ Μαδαρού Β1

“ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ

ΕΡΗΜΟΥ”Το λουλούδι της ερήμου: πρόκειται

για ένα βιβλίο που αναφέρεται στην περιπέτεια μιας γυναίκας της Αφρικής. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Γουόρις Ντίρι η οποία με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο περιγράφει τη ζωή της. Η Γουόρις είναι μια σύγχρονη ηρωίδα· προέρχεται από μια παραδοσιακή σομαλική οικογένεια η οποία πιστεύει σε αρχαία έθιμα, την κλειτοριδεκτομή (ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων) και το γάμο κοριτσιών που βρίσκονται ακόμα στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών ετών με ηλικιωμένους άντρες. Η Γουόρις, όμως κατάφερε να αποδράσει από αυτή την καταπιεστική ζωή στην ηλικία των δεκατριών ετών, όταν οι γονείς της ήταν έτοιμοι να την παντρέψουν με έναν εξηντάρη. Πάμπτωχη, αγράμματη και φορώντας μόνο ένα κουρελιασμένο σάλι αναζήτησε μια καλύτερη ζωή.

Το ταξίδι της δεν ήταν καθόλου εύκολο· κάθε στιγμή κινδύνευε να χάσει την ίδια της τη ζωή. Πολλοί την εκμεταλλεύτηκαν χρηματικά και άλλοι ήθελαν να την εκμεταλλευτούν σωματικά. Η Γουόρις όμως επιβίωσε!!!

Σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη μαζί με τον άντρα της και το γιο της. Είναι γνωστό τοπ-μόντελ και Ειδική Πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών και υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων και μάχεται ενάντια στην απάνθρωπη μεταχείριση των γυναικών.

ΚΟΤΡΙΔΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ, Γ1

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ(στην δευτέρα και στην τρίτη )

Απ΄ τα ψηλά στα χαμηλά. Από τελειόφοιτη Γυμνασίου, κατάντησα πρωτάκι Λυκείου. Και τι έγινε; Έτσι είναι η ζωή. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα με πείραζε διόλου, μπορεί να είχε και πλάκα. Αλλά πώς να διασκεδάσεις όταν σου επιτίθενται; Ειδικά η τάξη μου, η φετινή πρώτη, δέχτηκε τα πυρά. Αυτό λόγω της κατάληψης. Αφού έγινε ωραία και καλά, άρχισαν τα όργανα: "Γιατί η πρώτη ψήφισε υπέρ; Δική σας γνώμη δεν έχετε; Γιατί κάνατε ό,τι κάναμε κι εμείς; Γιατί μας ακολουθήσατε;’’ με αποκορύφωμα την τρίτη Λυκείου που σαν «μεγάλοι και σοφοί φωστήρες» ωρύονταν πως τα πρωτάκια είναι «πρόβατα». Αγαπημένη φράση: ˝εμείς θα φύγουμε. Εσείς τι θα κάνετε μετά; Τι θα απογίνει το σχολείο;’’

Ρε παιδιά, ηρεμία. Κι εσείς υπήρξατε πρωτάκια. Ξέρετε λοιπόν, πως στο Γυμνάσιο (πόσο μάλλον στο Δημοτικό) δεν χρειαζόταν να παίρνουμε αποφάσεις, κανείς δεν ρωτούσε τη γνώμη μας και μας ζητάτε να μιλήσουμε μετά από εννιά χρόνια σιωπής; Τίποτα άλλο θέλετε; Αντί να μας καθοδηγήσετε και να μας βοηθήσετε να προσαρμοστούμε, μας τα ψέλνετε κι από πάνω; Και ύστερα αναρωτιούνται οι καθηγητές: ‘’Μα καλά, γιατί δεν σας εκπροσωπεί κανείς στο δεκαπενταμελές; Τόσο αδιάφοροι είστε;’’ Άντε τώρα να τους εξηγήσεις πως και να στείλουμε υποψήφιο θα τον ψηφίσει μόνο ο εαυτός του. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι πάντα βγαίνει πρόεδρος από τρίτη, σπάνια από δευτέρα, ποτέ από πρώτη. Για να βγει πρωτάκι στο δεκαπενταμελές πρέπει να χύσει αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, να φιλήσει κατουρημένες ποδιές (που λέει ο λόγος) και άλλα εξίσου επίπονα. Γι΄ αυτό, θερμή παράκληση σε όλο το Λύκειο: μην μας αποπαίρνετε, μην μας περιφρονείτε και προς Θεού μην μας παρεξηγείτε.

Σκίτσο: Φίλιππος Λιτσιάδης, Γ2

ΦΙΛΊΑ: ΟΥΣΊΑ Ή ΕΠΙΦΆΝΕΙΑΌλοι λίγο πολύ έχουμε ενταχθεί σε

μια παρέα που νιώθουμε, νομίζουμε, πιστεύουμε πως τα άτομα που την αποτελούν είναι φίλοι μας, αλλιώς κολλητοί μας. Πόσοι από μας όμως έχουμε νιώσει κατάπληξη όταν διαπιστώνουμε πως όλα είναι μια ουτοπία; Πόσοι από μας έχουμε προδοθεί και προδώσει; Συγγνώμη, αλλά νομίζω πως όλοι έχουμε περάσει από κάποιο τέτοιο – παρόμοιο έστω – στάδιο.

Φιλία! Ας εξετάσουμε λίγο αυτή τη λέξη! Σύμφωνα με τη γραμματική λοιπόν, είναι ουσιαστικό, γένους θηλυκού και προέρχεται από το επίθετο φίλος. Εξήγηση λεξικού: η αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση μεταξύ δυο ή περισσότερων ανθρώπων. Μμμ! Αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση. Η τέλεια χημεία! Πόσο συχνά μπορούμε να την εντοπίσουμε όμως στις μέρες μας; σίγουρα υπάρχει. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Μπορούμε να δημιουργήσουμε την τέλεια φιλία. Βασική της προϋπόθεση όμως είναι να υπάρχει αυτό το….αμοιβαίο! Πολλές φορές νιώθουμε πολύ έντονα συναισθήματα για κάποια φίλη ή φίλο μας. Πιστεύουμε πως είναι κολλητός μας αυτός ο άνθρωπος, πως είναι το άτομο που μπορείς να μοιραστείς όλα όσα νιώθεις, όλα όσα πιστεύεις. Είναι για

σένα εκείνος που μόλις τον χρειαστείς θα είναι δίπλα σου – πολλές φορές χωρίς να το ζητήσεις καν – κι εσύ φυσικά είσαι διατεθειμένος να κάνεις το ίδιο όταν χρειαστεί. Είναι εκείνος που θα χαρεί μαζί σου, θα λυπηθεί με τη λύπη σου, θα περνάτε ώρες και ώρες γελώντας, συζητώντας, συμβουλεύοντας ο ένας τον άλλο και άλλα ατέλειωτα πράγματα που μπορούν να κάνουν μεταξύ τους τα φιλαράκια. Κι όμως πολλές φορές όλα αυτά συνειδητοποιείς πως είναι μόνο από τη μεριά σου. Το άλλο πρόσωπο δηλώνει ξαφνικά πως αυτά ήταν της φαντασίας σου και απλά έτσι είναι ο χαρακτήρας του, όλα καλά αλλά δεν υπήρξατε ποτέ κολλητοί, απλά δυο φίλοι – γνωστοί. Πολύ απλά έπαψε να νιώθει άνετα μαζί σου. Δεν σε εμπιστεύεται ας πούμε. Και μετά από χρόνια φιλίας, χωρίς λόγο δεν θέλει να μοιραστεί τίποτε μαζί σου! Με οποιονδήποτε άλλο ναι, μαζί σου όχι. Όχι πια. Ψάχνεις την αιτία: δεν υπάρχει συνήθως λόγος, απλά συνέβη. όλα μες στη ζωή είναι άλλωστε! Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη που λόγοι υφίστανται και λέγονται. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος.

Άλλα απαραίτητα στοιχεία για μια φιλία: εκτίμηση, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, συμπαράσταση. Ποιος μπορεί να κάνει

φίλο κάποιον που δεν εμπιστεύεται; Κάποιον που δεν συμπαθεί΄; Πώς γίνεται να υποκρίνεσαι; Κι όμως υπάρχουν τέτοιες σχέσεις! Όλα είναι αλυσίδα. Δεν υποκρίνεσαι, ούτε εξαπατάς τον άλλο – το αμοιβαίο και η ειλικρίνεια μαζί – του μιλάς ειλικρινά, λέγοντάς του αλήθειες και μόνο. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το σωστό. Αυτό Δε σημαίνει ότι το κάνουμε κιόλας. Σας έχει τύχει να μην ταιριάζετε με κάποιο φίλο σας σε τίποτε; να είστε κάθετοι σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά του στους άλλους και ο χαρακτήρας σας να είναι αντίθετος, αλλά στα δύσκολα να είναι πλάι σου συνέχεια και να περνάς καλά μαζί του; Τι κάνεις γι’ αυτό; Να μια δύσκολη περίπτωση φιλίας. Όλα τα παραπάνω δεν είναι φυσικά κάτι δεδομένο. Υπάρχουν ακόμη φιλίες και όσοι έχετε δίπλα σας τα άτομα που αγαπάτε και είναι καλοί φίλοι να τα προσέχετε και να τους το δείχνετε. Η φιλία είναι κάτι τέλειο. Όσοι την ψάχνετε, μην παιδεύεστε πολύ, θα έρθει. Κι αν έχετε κάνει λάθη, πάντα υπάρχει η ευκαιρία να επανορθώσετε. Μια απορία όμως βασανίζει το μυαλό μου. Γιατί πληγωνόμαστε από φίλους ενώ εμείς τους διαλέγουμε; Μήπως τελικά όλα είναι επιλογές μας;

Μαρία Βαλαβανιώτη Β1

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΌταν μου ζητήθηκε κάποια στιγμή σε μια συζήτηση μέσα

στην τάξη, να μοιραστώ και εγώ μια ιστορία που με έκανε να νιώσω εντελώς διαφορετικά από κάθε άλλη στιγμή, εγώ, επειδή ίσως δεν ένιωθα τόσο άνετα, αρνήθηκα. Τώρα όμως αποφάσισα να πω κι εγώ τη δική μου ιστορία μέσα από τη σχολική εφημερίδα.

Όλοι νομίζω πως έχουν νιώσει κάποια στιγμή την απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο. Εγώ δυστυχώς είμαι από τα άτομα που αυτή η απώλεια μου στοίχισε πάρα πολύ και στη συνέχεια μου άλλαξε τη ζωή και τη συμπεριφορά μου.

Πριν οκτώ χρόνια, ο αγαπημένος μου ξάδελφος απρόσμενα έφυγε από τη ζωή. Ήμουν δέκα και ήταν δώδεκα χρονών. Ήμασταν πολύ δεμένοι, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο, ήμασταν συνέχεια μαζί, χειμώνα-καλοκαίρι, κάθε μέρα. Απ’ ότι θυμάμαι και απ’ ότι συνεχίζουν να μου λένε οι μεγαλύτεροι της οικογένειας και γι΄ αυτόν ήμουν η αγαπημένη του. Όταν τον έχασα, αισθάνθηκα ότι μεγάλωσα απότομα κατά δέκα χρόνια, ένιωσα ότι δεν ήμουν πια παιδί, αθώο και ξέγνοιαστο όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου. Έπρεπε να επιλέξω... και ή να βάλω στο μυαλό μου ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει και να συνεχίσω σαν παιδάκι να τον περιμένω, ή να το πάρω απόφαση ότι αυτό που έγινε δεν αλλάζει και να νιώσω ότι εκεί τελειώνουν τα πάντα για μένα, γιατί αυτός ήταν για μένα τα πάντα. Δε σας κρύβω ότι τότε επέλεξα την πρώτη λύση, δηλαδή να συνεχίσω να τον περιμένω, γιατί έπρεπε κι εγώ κάτι να βρω για να προφυλάξω τον εαυτό μου.

Από μικροί όταν μέναμε μόνοι, μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά, μου έλεγε ότι θα είμαστε πάντα μαζί και ότι δε θα χωρίσουμε ποτέ, γιατί καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλο με την πρώτη ματιά. Και όμως αυτό δεν έγινε. Ήμουν η μοναδική που ήταν δίπλα του μέχρι την τελευταία στιγμή. Το θυμάμαι σαν τώρα, που έβλεπε ότι ανησυχούσα και μου έλεγε συνέχεια «μην ανησυχείς δεν είναι τίποτα θα περάσει και όταν γίνω καλά θα φύγουμε για διακοπές». Όμως εκείνο το καλοκαίρι αυτός δεν ήρθε μαζί μου, και ομολογώ ότι στην αρχή του έριχνα ευθύνες, νόμιζα ότι είχε αθετήσει το λόγο του, ότι δεν προτίμησε να μείνει μαζί μου και γι’ αυτό έφυγε! Όμως στην πορεία κατάλαβα ότι δεν ευθυνόταν εκείνος, ότι ήταν θέλημά Του να τον πάρει.

Το παιδικό μυαλό όμως δεν μπορείς να το πείσεις τόσο εύκολα, ότι δεν φταίει κανείς, και ότι απλά συνέβη αυτό που συνέβη. Χρειαζόμουν να βρω μια δικαιολογία για να πείσω τον εαυτό μου, χρειαζόμουν να βρω κάποιον ή κάτι για να πω ότι αυτό ευθύνεται που εκείνος που αγαπάω πιο πολύ από όλους στη ζωή μου, δεν είναι πια εδώ, δεν τον αγγίζω, δεν τον βλέπω δίπλα μου.

Σε εκείνον δεν μπορούσα... γιατί ήξερα ότι με αγαπούσε πολύ και δε θα έκανε κάτι τέτοιο, δε θα με άφηνε μόνη ποτέ! Δεν κρύβω, ότι στο τέλος τα έβαλα και με το Θεό, που μου τον πήρε, που ενώ ήξερε ότι εκείνος για μένα ήταν τα πάντα, τον πήρε μακριά μου τόσο ξαφνικά που δεν πρόλαβα να του πω ένα τελευταίο αντίο, που δε μ’ άφησε να του πω πόσο πολύ τον αγαπώ!

Όμως καθώς περνούσαν τα χρόνια, μεγαλώνοντας πια, συνειδητοποίησα ότι ούτε ο Θεός ευθύνεται, έτσι απλά έπρεπε να γίνει. Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι «γιατί;» «γιατί εκείνον;» Όμως δεν έχω καταφέρει να βρω μια απάντηση και ξέρω πως δεν πρόκειται να βρω.

Η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα να γίνει κάτι τέτοιο, δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου, τον έβλεπα, μου μίλαγε, τον άγγιζα ότι μετά από μια ώρα δε θα υπάρχει. Νόμιζα πως ήταν κάτι περαστικό, κι όμως πιστεύω ότι είναι το μοναδικό γεγονός της ζωής μου που με έκανε να νιώσω τόσο άσχημα σαν να πέθαινα κι εγώ εκείνη τη στιγμή. Αυτό το γεγονός με έκανε να μη μπορώ να εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους γύρω μου και να μη δένομαι μαζί τους, γιατί ίσως να φοβάμαι μήπως επαναληφθεί το ίδιο, μήπως δεθώ τόσο πολύ με κάποιον και ύστερα να φύγει τόσο ξαφνικά. Όταν έφυγε ένιωσα εκείνη τη στιγμή ότι ήθελα να του πω τόσα πολλά, ήθελα να του πω τι σήμαινε για μένα, ήθελα να του υπενθυμίσω αυτό που μου είχε πει: ότι δε θα χωρίσουμε ποτέ, ήθελα να τον δω τουλάχιστον μια τελευταία φορά πριν χωριστούμε για πάντα. Απ` την ημέρα που έφυγε δεν έχω βρει κάποιο άτομο που να αισθάνομαι έτσι όπως αισθανόμουν μαζί του και πιστεύω ότι ποτέ δε θα βρω κάτι ίδιο, όπως ήταν εκείνος, γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και τουλάχιστον εκείνος για μένα ήταν και θα είναι ο ένας και μοναδικός μέσα στην καρδιά μου!

Γιωτίνι Γ1

ΠΟΔΌΣΦΑΙΡΟ… ΓΈΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΎ!!!Μόλις αναφερόμαστε στη λέξη

ποδόσφαιρο φανταζόμαστε αμέσως κάμποσα αγόρια να τρέχουν πίσω από μία μπάλα. Επίσης, σε συζητήσεις τους, συνεχώς ακούμε να λένε «Τι θέλουν τα κορίτσια με το ποδόσφαιρο; Δεν φτιάχνουν κανένα φαγητό καλύτερα;» Αυτή η χαρακτηριστική φράση με έκανε κάποτε να θέλω να γνωρίσω αυτό το «αντρικό» άθλημα, όχι μόνο ως θεατής αλλά και ως ενεργό μέλος μιας ομάδας. Ε! Αφού είπα να ασχοληθώ με αυτά είπα να το κάνω και σωστά. Δηλαδή να μάθω πρώτα την ιστορία και τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου. Τίποτα παράλογο, φυσιολογικά πράγματα.

Τότε όμως μου δημιουργήθηκε το ερώτημα… τα αγόρια που θεωρούν πως έχουν την πλήρη κυριότητα του συγκεκριμένου αθλήματος εκτός από το να ανταλλάσσουν ύβρεις και να χτυπιούνται ξέρουν τίποτα άλλο; Ξέρουν πότε τέθηκαν οι κανονισμοί; Πού; Έστω, τι συμβόλιζε τότε η μπάλα σε ορισμένες χώρες; Όπως και στη φυσική, πρώτα μαθαίνουμε τη θεωρία και έπειτα λύνουμε τις ασκήσεις. (τώρα αν είναι σωστές ή λάθος αυτό είναι εντελώς διαφορετικό θέμα)

Έτσι, πήρα το θάρρος να γράψω αυτό το άρθρο, όχι για να σας αποδείξω ότι τα αγόρια είναι αδύνατον να βρουν την ουσία ενός αντικειμένου επιμένοντας να βλέπουν και να υπολογίζουν μόνο την επιφάνεια, αλλά για να δείξω ότι και τα κορίτσια, εκτός από το να κάνουν οικιακές δουλειές π.χ. μαγείρεμα, ξέρουν και ποδόσφαιρο.

Το ποδόσφαιρο, γνωστό και ως «ο Βασιλιάς των σπορ», είναι το πιο διαδεδομένο άθλημα στον κόσμο. Στις πέντε Ηπείρους, από το Ρίο Ντε Τζανέϊρο, τους πρόποδες του Καυκάσου μέχρι τους δρόμους του Ναϊρόμπι, μπορεί κανείς να δει μικρούς και μεγάλους να κλωτσούν μια μπάλα. Αυτή η μπάλα συμβόλιζε τότε σε μερικές χώρες τον ήλιο, ο οποίος εξασφάλιζε τη γονιμότητα της γης και τις καλές σοδειές του έτους.

Στις αρχές της εμφάνισης του ποδοσφαίρου υπήρχαν και άλλα πολλά αθλήματα και παιχνίδια στον κόσμο, τα οποία και αυτά περιελάμβαναν την επαφή της μπάλας με τα πόδια. Όμως το ποδόσφαιρο και οι παραλλαγές του (soccer, ράγκμπι κ.λ.π.) επικράτησαν. Το 19ο αιώνα η Αγγλία οριοθέτησε με κανονισμούς το

ποδόσφαιρο για να το ξεχωρίσει από τα παρόμοια άλλα αθλήματα. Οι πρώτοι κανόνες τέθηκαν από το κολέγιο Κέιμπριτζ (άσχετο: σας θυμίζει το πολυπόθητο δίπλωμα αγγλικών που επιθυμούμε αλλά σε μερικούς φαντάζει απλησίαστο!) το 1848, σε μία συνεδρία όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι και από άλλα ενδιαφερόμενα κολέγια της Αγγλίας. Όμως το ποδόσφαιρο με αυτή του την μορφή το γνώρισε μόνο η τοπική κοινωνία. Ο αγγλικός στόλος πρωταγωνίστησε στη διάδοσή του και στις υπόλοιπες ηπείρους.

Ύστερα από πολλά χρόνια, το ποδόσφαιρο εντάχθηκε και ως άθλημα

των Ολυμπιακών Αγώνων. Το 1996 στην Ατλάντα αγωνίστηκε για πρώτη φορά και η γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου (και πολύ άργησε) αφού πριν 100 χρόνια αγωνίστηκαν για πρώτη φορά οι αντρικές ομάδες. Δυστυχώς το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν είναι σχεδόν καθόλου διαδεδομένο στην Ελλάδα σε σύγκριση με την Αμερική, όπου οι γυναίκες μπορούν να κάνουν καριέρα σε αυτό το τομέα.

Ελπίζω σε μερικά χρόνια να μπορούμε να απολαύσουμε στους δέκτες μας καλό γυναικείο ποδόσφαιρο και όχι τα καραγκιοζιλίκια που βλέπουμε τώρα στα γήπεδα.

Ο καθένας μπορεί να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Όπως για να

τρέξεις στο μάθημα της Γυμναστικής δεν χρειάζεται να είσαι ο Κεντέρης, έτσι και για να παίξεις ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται να είσαι ο Di Stefano (κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Real Madrid στην δεκαετία του ’50 που μετέπειτα έγινε επίτιμος Πρόεδρος της ομάδας και κατέκτησε μαζί της 6 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, εκ των οποίων τα 5 είναι συνεχόμενα, καθώς και άλλες πολλές διακρίσεις.)

Προσωπικά, εγώ ασχολούμαι 10 χρόνια περίπου με αυτό. Αποτελεί πλέον μέρος της καθημερινότητάς μου αλλά δεν ξεκίνησε έτσι. Στην αρχή το έκανα μόνο και μόνο για να ξεχωρίσω. Αργότερα, όμως, αυτό άλλαξε καθώς

το αγάπησα και ήθελα συνεχώς να μαθαίνω για αυτό, θεωρητικά και πρακτικά. Έμαθα λοιπόν, να λειτουργώ μέσα σε μία ομάδα και να έχω στόχους. Να δουλεύω με τον εαυτό μου και να γίνομαι καλύτερη. Μέσα από αυτή την διαρκή «κόντρα» με τα αγόρια έμαθα να διεκδικώ και να είμαι δυναμική. Έχω πλέον τις δικές μου αντιλήψεις για το ελληνικό πρωτάθλημα αλλά και για το πρωτάθλημα άλλων χωρών. Αντιλήψεις, τις οποίες δεν μπορεί κανείς να μου τις αλλάξει καθώς έχω ψάξει και έχω μελετήσει αρκετά έτσι ώστε να έχω μια δική μου σφαιρική άποψη σχετικά με αυτό. Επίσης, έχω τις δικές μου προτιμήσεις στις ποδοσφαιρικές ομάδες, όχι γιατί μου τις επέβαλε ο πατέρας μου, ο αδερφός μου ή ο φίλος μου αλλά γιατί τις πιστεύω και τις στηρίζω.

Είμαι ένα κορίτσι που τρελαίνεται για το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν χιλιάδες κορίτσια που νιώθουν το ίδιο αλλά δεν το ομολογούν καθώς ντρέπονται. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω

πολύ τα άτομα που αντέδρασαν κάποτε αρνητικά και υπερβολικά στην απόφασή μου να ασχοληθώ με κάτι «αντρικό» γιατί αυτά τα άτομα μου έδωσαν κίνητρα να συνεχίσω. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και όσοι θα έχουν την ευκαιρία στο μέλλον να δοκιμάσουν την μαγειρική μου, καθότι άσχετη με το αντικείμενο θεωρείται τύχη που με απορρόφησε και με γοήτευσε το ποδόσφαιρο.

Άρθρο από μια ποδοσφαιρόφιλη και συγχρόνως άσχετη μαγείρισσα του Α2

Άννα-ΜαρίαΠαναγιωτοπούλου

ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ(Συνέχεια από την σελίδα 1)

Βαριά βήματα ακούγονται στο διάδρομο. Ούτε ελέφαντας να περπατούσε. Ο φύλακας είναι πάλι.

- Σήκω, σε θέλει ο διευθυντής. Και φτιάξε λίγο τη μούρη σου. Πώς θα πας έτσι μπροστά του, ρε αλήτη;

Εκείνος σηκώθηκε αργά, νωχελικά. Πήγε να τον ακολουθήσει έξω από το κελί.

- Δε σου είπα να φτιαχτείς ;- Αυτός είμαι και αν σου κάνω.- Καλά, προχώρα.

Διέσχισαν κάμποσους διαδρόμους γεμάτους «κοτέτσια» και τελικά έφτασαν μπροστά στο γραφείο του αξιοσέβαστου διευθυντή των φυλακών. Χτύπησε ο φύλακας την πόρτα και ένα «εμπρός» ακούστηκε μετά από λίγο. Μπήκαν. Τον είδαν καθισμένο σε μια καρέκλα. Ένας άνθρωπος γύρω στα πενήντα, με ένα μουστάκι που έμοιαζε με του Χίτλερ και μια χωρίστρα λες και είχε γίνει με αλφάδι. Στην τρίχα ντυμένος με γκρι κοστούμι και μια χρωματιστή γραβάτα. Το δωμάτιο, όπως όλοι οι χώροι εδώ μέσα, απέπνεε έναν αέρα μελαγχολίας και εγκατάλειψης. Από ένα παράθυρο έμπαινε λίγος ήλιος, αλλά και αυτός κρύος, ανεπιθύμητος. Τα έπιπλα ήταν παλιά και σκαλιστά. Τρεις τέσσερεις βιβλιοθήκες πλαισίωναν το γραφείο και μέσα σ’ αυτές σειρά τα βιβλία καλυμμένα με ένα παχύ στρώμα σκόνης. «Τι στο διάολο, ποτέ δεν καθαρίζουν εδώ; Και ο άλλος ήθελε να σουλουπωθώ. Δεν κοιτάνε τα χάλια τους λέω εγώ.»

- Για πλησίασε κρατούμενε 1218.Πλησίασε και εκείνος.- Δε βλέπω βελτίωση στην κατάστασή σου. Ούτε σε εκατό

χρόνια δε θα βγεις από δω μέσα εάν δεν επιδείξεις καλή διαγωγή. Και απ’ ότι βλέπω την προηγούμενη εβδομάδα χτύπησες ένα φύλακα και μπήκες στην απομόνωση. Φαίνεται, ωστόσο, πως αυτό δε σε νουθέτησε. Όμως, άφησέ το αυτό στην άκρη, για άλλο λόγο σε φώναξα Η αστυνομία ανακάλυψε μερικές από τις βρωμιές του αφεντικού σου, αλλά το πρόβλημα είναι πως δεν έχουν αποδείξεις. Εδώ μπαίνεις εσύ. Θα σου πω για την περίπτωση και αν βοηθήσεις θα μειωθούν αρκετά τα χρόνια της ποινής σου.

- Μη σπαταλάς το σάλιο σου άδικα, δεν έχω τίποτα να σου πω.

- Εγώ γιατί νομίζω πως έχεις και με το παραπάνω;- Αυτός είναι δικός σου λογαριασμός. - Φέρσου έξυπνα και δε θα χάσεις, σε διαβεβαιώ. Αν

κελαηδήσεις και μου πεις αυτά που θέλω, θα ανταμειφθείς πολύ καλά.

- Δεν έχω τίποτα να πω.- Καλά… Για να δούμε αν μπορεί να σε πείσει ο φύλακας.

Στην απομόνωση για ένα μήνα και χωρίς φαγητό, μόνο νερό, αφού τον δείρετε.

Τον ζύγωσε ο φύλακας, τον έπιασε από τον ώμο και τον πήγε σε ένα δωμάτιο στον κάτω όροφο. Και εκεί άρχισε, μανούλα μου, το μακελειό. Και άρχισαν οι φύλακες, αφού μαζεύτηκαν αυτά τα σκυλιά, να τον βαράνε. Πού σε πονεί και πού σε σφάζει, αδελφέ μου. Σκληρά την πλήρωσε τη σιωπή του.

Μετά από το «πανηγύρι» τον πήγαν στην απομόνωση.

Πίκρα! Οι πρώτες ώρες εκεί ήταν μαρτύριο. Κοίτα που στα καλά καθούμενα για όσα τράβηξε θα τον ανακήρυτταν και άγιο, αυτόν τον εγκληματία. Πέρασαν μέρες, και αυτός εκεί. Κάτι ποντικάκια του έκαναν πού και πού παρέα. Κάθε μεσημέρι του έφερνε ένας από τους φύλακες νερό και τον ρωτούσε εάν ήθελε να μιλήσει στο διευθυντή. Όχι, δεν ήθελε.

Τρεις εβδομάδες πέρασαν και από την ασιτία είχε μείνει σκελετός σκέτος. Ήρθαν δύο φύλακες και τον έπιασαν από τις μασχάλες – δεν μπορούσε να περπατήσει, βλέπετε. Τον οδήγησαν στο γραφείο του «Χίτλερ» και τον απίθωσαν στο πάτωμα. Αυτός σηκώθηκε και τον περιεργάσθηκε.

- Λοιπόν, τι λες κρατούμενε, θα μου δώσεις τις πληροφορίες που ζητάω;

- Όχι, του ψιθύρισε. Και αυτό από πείσμα. Όχι γιατί ήθελε να προστατέψει το αφεντικό του. Αλλά δε θα το άντεχε να του περάσει αυτού του κεφτέ. Για να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Αυτού και όλων των άλλων του είδους του.

- Είσαι σίγουρος πως επιθυμείς να ξαναπεράσεις ότι και μετά την τελευταία μας συνάντηση;

Ο κρατούμενος ανασηκώθηκε λίγο, ίσα ίσα για να μην φαίνεται τόσο πολύ αδύναμος και νομίσει ο κύριος διευθυντής πως είναι ισχυρότερος.

- Δε με ενδιαφέρει και πολύ. - Αλήθεια; Ωραία. Φύλακες! Πάρτε τον και περιποιηθείτε

τον όπως ξέρετε. Ύστερα στην απομόνωση χωρίς νερό. Και κάποιος να τον προσέχει.

Τον πήραν, λοιπόν, ξανά σαν τσουβάλι και άρχισαν τα ίδια. Δωμάτιο του κάτω ορόφου, μάζωξη των φυλάκων, ξύλο, απομόνωση.

Μία μέρα χωρίς νερό. Τίποτα δε βγήκε από το στόμα του. Δε θα του περνούσε του «Χίτλερ». Βρε ας πέθαινε! Πάντως, ελεημοσύνη δε θα ζητούσε από τον κακούργο. Τι φυλακή τι θάνατος, ένα και το αυτό τα πουλάκια μου.

Τη δεύτερη μέρα, πάντως, του έδωσαν νερό και φαγητό. Ε, ρε μεγαλεία! Φαίνεται πως ο αξιότιμος κύριος διευθυντής, κατάλαβε πως νεκρός δε θα του προσέφερε τίποτα ο κρατούμενος και διέταξε να γίνουν τα δέοντα. Έφαγε και ήπιε με κάποια δυσκολία, είναι η αλήθεια. Έπειτα από κάποια ώρα τον μετέφεραν στο κελί του.

Σαν τρεχούμενο νεράκι κύλησαν και πέταξαν οι επόμενες τριάντα ημέρες. Μια χαρά ήταν ο μάγκας στην υγεία του – συγκριτικά, βέβαια, με τα όσα πέρασε. Την τριακοστή πρώτη μέρα ζήτησε να τον οδηγήσουν στον διευθυντή. Ένας μουστακαλής φύλακας, με κόκκινη μύτη, και μια κοιλιά σαν τον Βούδα ήρθε να τον πάρει .

Σε λίγα λεπτά βρίσκονταν μπροστά στον «Χίτλερ». Πρέπει να πούμε πώς η επίσκεψη του φάνηκε αρκετά περίεργη. Τι να ήθελε, αυτός ο αλήτης;

- Σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος; του πέταξε με ειρωνικό υφάκι.

Εκείνος τον κοίταξε καλά καλά και του χαμογέλασε. Ύστερα έβγαλε ένα μαχαίρι – δώρο του μάγειρα – και ρίχτηκε πάνω του. Πριν το καταλάβει ο «Χίτλερ» βρέθηκε κοντά στον Άγιο Πέτρο. Ο φύλακας όταν πια είδε τι γινόταν, τράβηξε το πιστόλι του και πυροβόλησε. Ο κρατούμενος βρέθηκε να κοιτά το ταβάνι με γυάλινα μάτια.

ΑριθμόλεξοΤοποθετήστε στο αριθμόλεξο τους παρακάτω αριθμούς:

1072 5559 31455 4213561238 6476 58308 4631451268 7230 61892 15320171278 7345 62713 34327021737 7631 71179 40411342473 12177 78010 42657433454 16476 89114 46083275014 18117 201416 54062475140 21736 226634 57322013905 22404 260924 74504635355 27145 271451

(Ο αριθμός με κόκκινο χρώμα έχει ήδη τοποθετηθεί).

                      

                                                                         

                                                                                                        

                  4                          6                          3      

              1                  4  

    5

ΟΙΩΝΟΙΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Πώς καταλαβαίνεις ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα; Μην πονοκεφαλιάζετε αγαπητοί αναγνώστες. Για την δική σας διευκόλυνση, συγκεντρώσαμε ήδη τους οιωνούς Χριστουγέννων και σας τους παρουσιάζουμε:1. Η Coca Cola λανσάρει νέα εμφάνιση (αυτή με τον

παχύσαρκο Αγιοβασίλη και τους πιγκουίνους).2. Τι του λείπει του ψωριάρη; Γαλοπούλα που λαλάει

(τόσο φρέσκια!) καθώς κάθε σπίτι επιβάλλεται να τιμά αυτό το ευγενές πουλερικό με το γνωστό τρόπο – και ύστερα σου λένε «ζωή και κότα».

3. Τρίτο και καλύτερο: αντί για τα κάλαντα οι γονείς ακούν «Χριστούγεννα JUMBO κι απ’ τη χαρά μου λάμπω με δώρα γεμίζω την αγκαλιά» και αφού γουρλώσουν τα μάτια τους, στήνονται στις τράπεζες για εορτοδάνειο.

4. Έρχεται η ώρα να προβληματιστούμε επιτέλους σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες αυτής της χώρας: Τι θα φορέσουμε στο ρεβεγιόν;;; Αλλά και οι μικρότεροι το ίδιο: τι να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη;;;

5. Ακόμα και ο καλλιτεχνικός χώρος ευαισθητοποιείται (βλέπε κάλαντα της Βανδή).

Τώρα που τα εξετάσαμε όλα αυτά μπορούμε σχεδόν να ψηλαφίσουμε τα Χριστούγεννα: έχουν το σχήμα οποιουδήποτε εμπορεύματος και μυρίζουν ψητό, έτσι δεν είναι; Τι λέτε; Νιώθετε το πνεύμα των Χριστουγέννων;;;

Γαβαλά Δικαία, Α1

ΓΙΟΡΤΈΣ ΚΑΙ ΤΙΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆΣΗΜΑΊΝΟΥΝ

Για να λέμε την αλήθεια, σήμερα οι γιορτές έχουν πάρει μια εντελώς διαφορετική μορφή σε σχέση με την πραγματική τους έννοια. Η παράδοση θέλει χριστουγεννιάτικο δέντρο, βασιλόπιτα, μελομακάρονα και κουραμπιέδες, δωράκια κάτω από το δέντρο, κάλαντα και τραπέζι! Σήμερα, έχουμε χάσει εντελώς τη μπάλα!!! Γιορτές σημαίνουν πλέον shopping, shop-ping, shopping, ρεβεγιόν, δώρα και φυσικά διακοπές! Δεν μπορώ να πω, οι παραδόσεις διατηρούνται, όμως όχι μόνο κοστίζουν αλλά οι τιμές τους προκαλούν! Αν το δέντρο δεν έχει τα πιο ακριβά στολίδια και φωτάκια, αν ο χώρος δεν είναι με ατμόσφαιρα «Χριστουγέννων», δηλαδή με τα πανάκριβα διακοσμητικά που θα βάλω, αν το φόρεμα και το χτένισμα δεν είναι πανάκριβα και λαμπερά και το τραπέζι δεν έχει χίλια δυο ξενόφερτα φαγητά…τότε λυπάμαι! Δεν είμαι καθόλου «in» και καθόλου «glam-orous»! τη διασκέδαση την πας πίσω; Αν δεν κλείσω πρώτο τραπέζι πίστα και αν δεν ξετινάξω την πιστωτική μου κάρτα τότε οι γιορτές χάσανε το νόημά τους! Κατά τα σημερινά λεγόμενα όλα αυτά και όχι μόνο λεγόμενα αλλά και πράξεις! Ας χαλαρώσουμε λίγο, ας ξαναβρούμε το νόημα των παραδόσεών μας και να γιορτάζουμε τις γιορτές με καλή παρέα και χαρούμενη ατμόσφαιρα και όχι με άγχος για ασήμαντα πράγματα. Όλα αυτά δεν αξίζουν. Αυτό που αξίζει είναι αυτό που ζεις να το χαίρεσαι και να το νιώθεις βαθιά και όχι όλα να είναι

επιφανειακά.Ματίνα Χότζα Β2

9

Μην το προσπερνάς!!!Τη χρονιά αυτή μεγάλωσε η παρέα και καινούργιες παρουσίες καθηγητών και μαθητών προστέθηκαν στη θεατρική ομάδα. Μια ομάδα που προσπαθεί να κάνει «κάτι» για το σχολείο μας, πέρα από το μάθημα και κόντρα στα σχήματα και τα στίγματα της τηλεόρασης και των γηπέδων όπου δυστυχώς ακόμη η Ελλάδα αναστενάζει.Είναι ωραίο να βλέπεις να αντέχει στο χρόνο η μικρή μας εφημερίδα. Κι όχι μόνο αυτή, αλλά και η διάθεση για θέατρο ακόμη και για έκθεση βιβλίου, σε πείσμα του «δε βαριέσαι». Είναι πράγματα που δεν «πουλάνε» και ίσως γι αυτό αξίζουν. Δε λαμπυρίζουν· η εικόνα τους δεν περνάει προς τα έξω με χρωματιστά λαμπάκια και γαρνιτούρες· είναι αντιπαραγωγικά και δεν προσφέρουν εύκολη τέρψη. Τι να κάνουμε;

Ηλίας Παναγιωτόπουλος

Το φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας είναι εξολοκλήρου δημιούργημα δικό μας. Με τη βοήθεια του κ.Παπαμικρούλη, καθηγητή του σχολείου μας και την εμπειρία των προηγούμενων ετών στο στήσιμο και την οργάνωση μιας εφημερίδας αποτολμήσαμε να την εκδώσουμε με δικά μας μέσα.Το σχολείο μετατράπηκε σε …….τυπογραφείο. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.

Συντακτική Επιτροπή: Γαβαλά ΔικαίαΠαναγιωτοπούλου Άννα-Μαρία Κώστογλου Κωνσταντίνα Μαλανδρένια Μανταλένα Μπεκαριάν Μαριρόζ Κουτρώλη Έλντα-Αθηνά Μπομπότας Άκης

με υπεύθυνους καθηγητές τους:Αθανασοπούλου Ανδριανή

Ζαρταλούδη ΣμαρώΚυριμκύρογλου Ελένη

Λιβανού ΕιρήνηΠαναγιωτόπουλο ΗλίαΠαπαμικρούλη Γιάννη

Χρίστη Μάνια

Διεύθυνση Σχολείου:Κω και Αγ. Αναργύρων,Π. Κοκκινιά, Πειραιάς

Τηλ.-Fax: 210 4203738