Αναμφίβολα ένα δύσκολο φθινόπωρο το φετινό. Η περιβόητη οικονομική κρίση ήρθε να

εγκατασταθεί για τα καλά, φέρνοντας μαζί της το φόβο, την γκρίνια, την ανασφάλεια. Η

μελαγχολία του τέλους του καλοκαιριού, πολλαπλασιασμένη επί δέκα, κουβαλάει μαζί και τη

θλίψη για την έναρξη μιας νέας εποχής αστάθειας και φόβου. Αν προσθέσουμε και την καθολική

απαγόρευση του καπνίσματος, το μοναδικό καταφύγιο για τα μεράκια του Νεοέλληνα, το φετινό

φθινόπωρο μοιάζει να δικαιολογεί τη φήμη του πιο σκοτεινού των τελευταίων ετών.

Αντε μέσα σε όλα αυτά να μιλήσεις για έρωτα. Με ποια διάθεση να πείσεις τον άλλον μέσα στο

μάτι του κυκλώνα να αναζητήσει εντός του τις ερωτικές ιστορίες του, που έχει φιλοξενήσει αυτή

η πόλη κατά καιρούς; Κι αυτός με τι ψυχή να μοιραστεί μαζί σου τα πιο δικά του θέματα σε μια

εποχή που επιτάσσει όσο ποτέ άλλοτε το συλλογικό και οτιδήποτε προσωπικό μοιάζει ύποπτο;

Κι όμως, οι είκοσι Αθηναίοι αυτού του τεύχους δέχτηκαν ακόμα μια φορά με χαρά την

πρόσκλησή μας να φωτίσουν άγνωστες πτυχές της πόλης και της ζωής τους. Επιασαν τα

μολύβια, τα χαρτιά, τα πληκτρολόγιά τους και κατέγραψαν τις σκέψεις τους με ειλικρίνεια και

ενθουσιασμό.

Μόνο ο καιρός αρνήθηκε πεισματικά να συνεργαστεί μαζί μας για να μας δώσει την αίσθηση του

φθινοπώρου. Επέμεινε στα ηλιόλουστα πρωινά, σχεδόν κάθε ημέρα της φωτογράφησης. Πολλές

φωτογραφίες μιλούσαν για καλοκαίρι σε πλήρη αντιδιαστολή με τα συνοδευτικά τους κείμενα.

Αναγκαστήκαμε λοιπόν να τις ξανατραβήξουμε.

Κι όσο στηνόταν το τεύχος, σκεφτόμουν όλο και πιο έντονα αυτό ακριβώς. Οσο και αν μιλάμε για

φθινόπωρο, σκοτεινιά και μελαγχολία, κάτι μοιάζει να επιμένει να αντιστέκεται στην απόλυτη

θλίψη. Κάτι αρνείται να συνεργαστεί με την απελπισία. Μια μικρή-μικρή σπίθα. Σαν τα τσιγάρα

που ανάβουν πια δυο-δυο έξω από τα εστιατόρια και τα μπαρ και φέρνουν τους ανθρώπους πιο

κοντά. Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Editorial

Πατ

ρίτσ

ια Α

πέργ

η

Deg

reeZ

ero

Ette

n

Βαγγ

έλης

Γαρ

οφάλ

λου

Εφη

Λογ

γίνο

υ

Αντ

ώνη

ς Γκρ

ίτσης

Κάτ

ια Γ

κουλ

ιώνη

Μιχ

άλης

Γελ

ασάκ

ης

Ελεν

α Κ

έκκο

υ

6

8

12

14

16

18

20

2210

4

Κώ

στας

Τσί

ρκας

Φώ

της Θ

αλασ

σινό

ς

Tati

Από

στολ

ος Ρ

ίζος

Mon

sieur

Min

imal

Δημή

τρης

Μακ

αλιά

ς

Μαρ

ία Λ

ούκα

Μάρ

ω Μ

αρκέ

λλου

Σίσσ

υ Μ

όρφ

η

Χρή

στος

Α. Μ

ιχαή

λ

Γιώ

ργος

Ζώ

ης24

26

28

30

32

34

40

42

44

36

38

ΠατρίτσιαΑπέργη

Η Πατρίτσια Απέργη είναι χορογρά-φος. Με τη χορευτική της ομάδα Αερίτες και την παράσταση “d.OPA!” ξεχώρισε στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Αθήνας.

«Στην ουχρονία της παιδικής ηλικίας επινόησε την καλύτερη πόλη που υπήρξε ποτέ. Μετά, στην κατασκευή της, παρέλειψε τις ουτοπίες της»1

Η πόλη μου με βρίσκει απέναντι.

Εμαθα να διαβάζω το μπετό, έπαιξα με τα σκουπίδια του φίλου μου

και όρισα το χορό μου με κάγκελα.

Η πόλη μου με βρίσκει εκεί.

Εκεί που ο δρόμος χρωματίστηκε. Εκεί που ανακυκλώθηκαν οι

καλημέρες.

Και καταλαμβάνω ένα μέτρο μόνο και την ανάσα μου. Μαζί με

σύγχρονες απαγορεύσεις και μερικές κλήσεις.

Ακολούθησα τις γόπες και περιμένω την αλλαγή.

«Η πόλη έδωσε σοφές αναλογίες στη διαστροφή της. Ντύθηκε

πρωτεύουσα».2

Και με άφησε να ανήκω στην γκρίζα ζώνη της. Τώρα με βαλς θα

γιορτάσω την ανατροπή της εικόνας της

Γιατί τώρα πια η πόλη μου με βρίσκει δίπλα.

Σε φώτα κόκκινα θα αγοράσει την κρίση.

Και ροζ στένσιλ θα βρέξει τους τοίχους της.

Ραντεβού στο Μοναστηράκι, πάνω από τον Ηριδανό και κάτω από

τη μανία μου.

1, 2 Οι στίχοι ανήκουν στον Δημήτρη Χαλαζωνίτη

6

Χάρης Αττώνης, Μαρία Μαμούρη, Τία Μενούτη, Σωσώ Χατζημανώλη, Χάρης Φλέουρας[ ]

DegreeZero

Η παράσταση “Rejected”των DegreeZero παρουσιάζεται στο θέατρο Αγγέλων Βήμα κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη.

Διασχίζοντας την Αθήνα ασφυκτικά, με φόβο, με ενοχή, με

οργή: Σοφοκλέους, Ομόνοια, Αγίου Κωνσταντίνου και τέλος

Σατωβριάνδου, στη σκιά του ανανεωμένου Εθνικού Θεάτρου, στο

Αγγέλων Βήμα -για να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο στη σκοτεινή

καρδιά ενός δράκου. Τι οξύμωρο!

Η πορεία μιας ημέρας

Σπουδές, Λονδίνο και Αθήνα, Ανταγωνισμοί, Ερωτες, Αγωνία,

Δουλειά -διαφορετικές διαδρομές, παράλληλες και αυθύπαρκτες,

μα προορισμός ο ίδιος: να δημιουργήσουμε κάτι ζωντανό στις νεκρές

καρδιές χιλιάδων δράκων. Τι αλαζονικό!

Η πορεία μιας ζωής

Και κάπου εκεί γεννήθηκαν οι DegreeZero -σημείο τομής, μα

κυρίως εναρκτήριο σημείο

Η ανάγκη κοινή: ο έρωτας στην πόλη που επιλέξαμε να ζούμε, η

αγάπη στην ηλικία που φτάσαμε αιφνίδια

Επιλογή και απόρριψη

Της ζωής μας, της ζωής των άλλων

Πώς ζούμε μαζί; Στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια πόλη

Πώς βλέπουμε όμορφα, κοιτώντας τα άσχημα;

Η πορεία μιας ημέρας

Η πορεία μιας ζωής

8

Η Etten είναι τραγουδίστρια. Το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “I know you’re behind me but I’m not scared” κυκλοφορεί από τις Undo/EMI, ενώ συμμετέχει στο άλμπουμ “Τech Μe Away” του Μιχάλη Δέλτα.

Ηταν μπλεγμένες οι κόρνες των αυτοκινήτων

με τις φωνές μας, τις μελωδίες που κρυφά

φανταζόμασταν, τους χτύπους των τακουνιών

της κυρίας που περνούσε δίπλα μας, το γάβγισμα

ενός σκύλου, τις λέξεις που άφωνα ανταλλάσσαμε

μεταξύ μας...

Ηταν η πρώτη φορά που μεθούσαμε από φως,

δεν σκεφτόμασταν το χρόνο που περνάει σαν κάτι

κακό, γιατί τον περνούσαμε αναπνέοντας και

παρατηρώντας πράγματα που μέχρι τότε ίσως

φαίνονταν ασήμαντα.

Θα θυμόμαστε άραγε κάποτε τις φράσεις που

σχηματίζουν τα σώματά μας;

Μήπως πρέπει να πούμε στα πλάσματα που μιλάνε

μέσα μας για άλλα πράγματα να πάψουν;

Δεν χρειάζεται να μεταμφιεζόμαστε πια σε ρολόγια.

Δεν χρειάζεται πάντα μια λογική εξήγηση.

Ας πούμε ότι ο αέρας υπάρχει για να κάνει τα

δέντρα να χορεύουν...

Ας πούμε πως τα φύλλα που πέφτουν κάθε

φθινόπωρο δεν πέφτουν επειδή πεθαίνουν,

αλλά πέφτουν για να σχηματίσουν δρόμους και

μονοπάτια που πάντα θέλαμε να ακολουθήσουμε...

Etten

10

ΒαγγέληςΓαροφάλλου

Ο Βαγγέλης Γαροφάλλου είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Η βασίλισσα του βυθού» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νόβολι.

Ο τόπος που ο έρωτας φοβάται να πλησιάσει

Η γειτονιά μου δεν είναι σαν τις άλλες. Ας είναι η «χειρότερη» της Αθήνας,

δεν έχει σημασία. Στις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, μπορεί η πιο κακόφημη

γειτονιά να σε γοητεύσει. Τις φαβέλες στη Βραζιλία τις λες τουλάχιστον γραφικές.

Και ας πέφτει μια σφαίρα το λεπτό. Εδώ όμως τα πράγματα είναι αλλιώς.

Εκτός θέματος. Ο έρωτας. Πού είναι ο έρωτας; Ελα ντε.

Ο έρωτας είναι μια πολυτέλεια των ευαίσθητων ανθρώπων που έχουν κάποια

στοιχειώδη αγαθά για να επιβιώσουν. Οπότε, έχουν καιρό για ραγισμένες καρδιές

και άλλα τέτοια συγκινητικά.

Στον Αγιο Παντελεήμονα, όμως, (πόσο μελετημένο μοιάζει το «κουτσοί,

στραβοί…») εν έτει 2010, ο έρωτας βρίσκεται μόνο στην οδό Φυλής, είναι

πληρωμένος και φοράει μπλουζάκι «Aids». Το «κράτος» υπάρχει μόνο ως

μονολεκτικό ανέκδοτο. Φουκαράδες στοιβαγμένοι κατά δεκάδες σε μικρά υπόγεια,

ακροδεξιοί που χτυπάνε ανθρώπους στο δρόμο λόγω του χρώματος του δέρματός

τους, η κλασική γυναίκα-κλιμακτήριος που ουρλιάζει «φύγε από τη χώρα μου,

Αλβανέ», κάμποσα κακοποιά στοιχεία άγνωστης προέλευσης, μια αστυνομία

χειρότερη από συμμορία δευτέρας διαλογής και στη μέση «οι τελευταίοι των

Μοϊκανών»-κάτοικοι να αναρωτιόνται γιατί η σκουπιδιάρα περνάει κάθε τρεις

ημέρες να αδειάσει τον κάδο.

Μας συγχωρείτε, λοιπόν, συμπολίτες μας, που είμαστε ξενέρωτοι, αλλά,

όταν ξεμπερδέψουμε με τις μαχαιριές, τις ληστείες, το αίμα, τις κατσαρίδες, τους

κοριούς, τις αρρώστιες, την πείνα και την απόγνωσή μας, όλα αυτά σερβιρισμένα

σε ένα υπέροχο γκουρμέ φόντο από τρισάθλια σάπια κτίρια, θα βρούμε το χρόνο

και τη διάθεση να ερωτευτούμε κιόλας.

Μέχρι τότε, χαιρετίσματα από την κόλαση.

12

Μιχάλης Γελασάκης

Ο Μιχάλης Γελασάκης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός. Η εκπομπή του «Αδέσποτες Νότες» μεταδίδεται καθημερινά 7-9 το βράδυ από το Δίφωνο 96,6.

Οταν σε προσκαλούν να μιλήσεις για το δικό σου ερωτικό σημείο στην πόλη, στην

αρχή κολλάς, γιατί ψάχνεις να το βρεις. Μετά, πάλι κολλάς, γιατί έχεις σκεφτεί

παραπάνω από ένα.

Τελικά, η κριτική επιτροπή (χαχα) αποφάσισε!

Το πιάτο σας είναι εξαιρετικής εμφάνισης, αλλά από γεύση δεν λέει και πολύ.

Αστειάκι! Κρύο (όπως όλες οι κριτικές επιτροπές ειδημόνων τηλεκαμένων σε δυνατή

φωτιά!).

Στο στούντιο του ραδιοφώνου, λοιπόν.

Πόσο μαζοχισμό κρύβει να επιλέξω ως ερωτικό σημείο στην πόλη το χώρο εργασίας

μου; Πολύ! Αλλά, γιατί όχι; Ενας χώρος όπου αφιερώνεις πολύ χρόνο είναι κομμάτι

σου, είτε το θέλεις είτε όχι.

Τόση φόρτιση, τόση μοναξιά, τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι κάπου χωρίς να τους βλέπεις

και να τους ακούς, αλλά να τους νιώθεις.

Μηνύματα για τραγούδια, μηνύματα για παρέα, μηνύματα άσχετα.

Πολλοί το φαντάζονται, λιγότεροι το έχουν δει και πολύ πιο λίγοι το βιώνουν. Τα

συναισθήματα και για τις τρεις κατηγορίες είναι τελείως διαφορετικά. Αλλά η

ερωτική σχέση υπάρχει. Με το μέσο, με τους ανθρώπους, με τα τραγούδια…

Στο στούντιο δίνεις ραντεβού, μαλώνεις, συζητάς, προτείνεις, δέχεσαι, απορρίπτεις,

συμβιβάζεσαι, κουράζεσαι, ακούς, βλέπεις˙ και είσαι εν δυνάμει παντού. Σε όλα τα

μέρη που σου πέρασαν απ’ το μυαλό να τα προτείνεις ως ερωτικά. Στο Λυκαβηττό,

στον Πειραιά, στην Πλάκα, στην Ομόνοια, στις φοιτητικές εστίες, σε κάποιο σινεμά,

σε κάποιο θέατρο, σε κάποιο πάρκο (λέμε τώρα).

Ή –αν θέλαμε να είμαστε σικέ εναλλακτικοί και λίγο πιο δήθεν ακομπλεξάριστοι–

θα πηγαίναμε με τη φωτογράφο Βάσια Αναγνωστοπούλου έξω από κάποιο μαγαζί με

φωτεινή ροζ πινακίδα στούντιο.

Ο έρωτας δεν είναι υπόθεση μόνο δύο ανθρώπων. Ο έρωτας είναι κατάσταση, είναι

συναίσθημα και μπορεί να είναι ακόμα έννοια αφηρημένη, ατμόσφαιρα ανεξήγητη.

Αν μπορούσαμε να του δώσουμε έναν ορισμό, μάλλον δεν θα ήταν έρωτας. Θα ήταν

κάτι άλλο. Πιο λίγο, πιο επίκαιρο, πιο αναστρέψιμο και λιγότερο ελκυστικό.

14

Κάτια Γκουλιώνη

Η Κάτια Γκουλιώνη είναι ηθοποιός. Πρωταγωνιστεί στην ταινία του Aγγελου Φραντζή «Μέσα στο δάσος», καθώς και στο “Reunion” του David Mamet στο θέατρο Τόπος Αλλού σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Ρέντη.

ΚΑΙ 1 ΑΠΟΓΕΥΜΑ.

2 ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.

ΟΝΕΙΡΟ. ΕΦΗΒΙΚΟ. ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΟΥ.

AGE.

ΣΩΣΤΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΧΡΟΝΟΥ.

ΖΕΣΤΗ ΕΥΤΥΧΩΣ.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ.

ΣΩΜΑΤΑ.

ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ ΜΕΓΑΛΩΜΕΝΑ ΜΕ ΠΟΘΟ ΕΡΗΜΗΝ ΤΟΥΣ.

2 ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.

ΜΕ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

ΣΤΑΣΙΜΗΣ.

ΑΡΓΗΣ.

ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΠΩΔΥΝΗΣ.

ΒΡΕΧΕΙ.

16

Αντώνης Γκρίτσης

Ο Αντώνης Γκρίτσης είναι ηθοποιός. Πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το θαυμαστό ταξίδι του Νηλς Χόλγκερσον» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη στο θέατρο Αθηνών.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι ’ν’ αυτό που δένει το συναίσθημα με μια εποχή.

Αλλες τόσες θα ’θελα να αποδέχομαι όλες τις εποχές εντός μου. Εκφάνσεις ενός

ενιαίου και αδιαίρετου προσωπικού αισθήματος. Γνώριμο, παρήγορο, κάτι για την

ώρα που χάνω τις ακριβείς μεταβάσεις. Φθινόπωρο, άνοιξη, πού κάνουμε σταθμό;

Ερωτας ανυπεράσπιστος, παντοδύναμος προβάλλει, ξεφεύγει, κάπου ανάμεσα

πυκνοκατοικημένα τα στενά της πόλης. Στην εξοχή παραβγαίνει ένα παιδί. Μ’

ένα χαρταετό. Φαινόμενα πεταλούδας και φαντασία του χάους.

Κάποτε πίστευα δεν χειμωνιάζει, μόνο η ανάγκη μας αλλάζει για περισσότερα ή

λιγότερα ρούχα. Μεγαλώνουμε.

Με όση βεβαιότητα βρίσκουν πολύ συγκεκριμένα και ακαριαία το δρόμο για να

προσβάλουν την όσφρηση την άνοιξη οι νεραντζιές, με άλλη τόση σιγουριά δυο

σταγόνες βροχής απ’ τα σύννεφα μπορούν να συνάξουν όλο το φθινόπωρο στο

πρόσωπό μου.

Το παιδί τρέχει. Ο χαρταετός;

Κοιτάζω παράθυρο. Δεν είναι δυνατόν να ορίσω τη διαφάνεια της σταγόνας σε

λέξη. Μετά το καλοκαίρι, ο ουρανός συννεφιασμένος μοιάζει εντελώς ξεχασμένος

προορισμός. Ακούω. O ήχος της βροχής, τριξίματα μες στο σπίτι. Βγαίνω. Αέρας

σηκώθηκε. Ψιχαλίζει. Κρυώνω;

Κάτω από μπαλκόνια μέσα στη βροχή. Αμπρέλα… μπρέλα! Ο Πακιστανός.

Οποιος έφτασε ως εδώ έχει μια ιστορία ν’ αντέχει. Μια ιστορία προοπτική, μια

ιστορία ουρανομήκη, μια ιστορία μη εποχιακή.

Παιδιά διαρκείας και δρόμος αντοχής.

Σ’ αγαπώ πιο πάνω απ’ τα σύννεφα. Ο ουρανός κατά τόπους δεν είναι κατσούφης

κι εσωστρεφής.

18

Εφη Λογγίνου

Η Εφη Λογγίνου είναι ηθοποιός. Πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Στράτου Τζίτζη «45 Τετραγωνικά», που θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 20 Ιανουαρίου.

Καθώς προσπαθείς να αποδράσεις από τη βουερή κυψέλη

των δρόμων, ανεβαίνεις σε ένα λοφίσκο της πόλης και

συναντάς μια απροσδόκητη πόρτα. Είναι αφημένη εκεί,

μοναχική, περιμένοντας στη μέση του πουθενά. Ερωτας

σημαίνει πέρασμα. Η πόρτα που ανοίγει μέσα από το

νεκρό πια αέρα μιας προηγούμενης εποχής. Μπαίνεις

χωρίς να χτυπήσεις. Ακούς το κάλεσμα από την άλλη

πλευρά. Μοιάζει με ψιθυριστή σειρήνα και δεν ξέρεις

πού θα σε βγάλει, αλλά ούτε μπορείς να αντισταθείς.

Εκπληξη, απορία, αίσθηση του αναπάντεχου: το κινέζικο

ιδεόγραμμα για τη λέξη κρίση. Στα κινέζικα, η λέξη κρίση

σημαίνει κίνδυνος και μαζί ευκαιρία. Το ίδιο και ο έρωτας

στο επόμενο στενό της πόλης, βαδίζοντας στα τυφλά και

κλείνοντας πίσω σου την πόρτα του φθινοπώρου.20

Η Ελενα Κέκκου είναι χορεύτρια της ομάδας “Aenaon Dance Theater” του Daniel Lommel. Συμμετέχει επίσης στη νέα παράσταση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης με τίτλο «Εκρηξη».

Aρχίζει να φθινοπωριάζει... Αυτή η γλυκιά μελαγχολία, νομίζω, μου

ταιριάζει.

Είναι το κατώφλι του χειμώνα, το τέλος μιας εκτυφλωτικής από φως

και εκκωφαντικής από θόρυβο εποχής. Η αρχή μιας εσωτερικής

αναμέτρησης... και όσο μεγάλοι οι στόχοι, τόσο μεγάλες και οι

αναμετρήσεις.

Εχω ήδη έτοιμες εκείνες τις κεραίες που με κάνουν ευαίσθητη

στα παραμικρά μηνύματα και στις μεγάλες δυσκολίες. Λοιπόν, το

προσωπικό μου φθινόπωρο έχει το βάρος εκείνου του ανθρώπου που

δεν χωρά σε μικρότερα πράγματα και που πρέπει να έρθει σε επαφή

με μεγαλύτερα μεγέθη. Δεν μπορώ να κάνω πίσω. Δεν είναι της φύσης

μου. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω είναι ευλογία για μένα. Οταν

τις αφήσω να με διαπεράσουν, τότε και πλουσιότερος ερμηνευτής της

τέχνης μου θα γίνω και χορτάτος άνθρωπος. Θα έχω άλλη θέαση των

πραγμάτων... Το ζητούμενο είναι η απλότητα.

Σκέφτομαι και το άλλο: πέρα από το πετσί μας δεν κυβερνάμε

τίποτα. Το πάμε όπου θέλουμε, το χαρίζουμε, το καταστρέφουμε ή το

ευεργετούμε. Ομως την ψύχη μας δεν μπορεί να τη βλάψει τίποτα και

κανένας. Γιατί μας δόθηκε μόνο για υψηλά πράγματα, τόσο υψηλά που

εκεί που βρίσκεται δεν τη φτάνουν ούτε οι μικρότητες, ούτε οι ζήλιες

και οι ανταγωνισμοί. Ούτε καν ο έρωτας, όταν δεν δημιουργηθεί...

Ελενα Κέκκου

22

Η Μαρία Λούκα είναι τραγουδοποιός. Ο δεύτερος προσωπικός της δίσκος «Ιστορίες» κυκλοφορεί σε δική της παραγωγή.

Εχω ξεχάσει

Εχω ξεχάσει να ερωτεύομαι, έχω ξεχάσει

ποιος είμαι, έχω ξεχάσει τι μπορώ και τι

όχι. Μα πάνω απ’ όλα ξέχασα ότι εγώ

είμαι υπεύθυνος για όλα αυτά. Μια πόλη

που ανασαίνει μαυρίλα, μια χώρα που

αιμορραγεί, κι εγώ καθισμένη αναπαυτικά

στην καρέκλα μου φαντασιώνομαι

την επόμενη στιγμή που θα λάμψει το

υπέροχο Εγώ μου. Ο δυνατότερος έρωτας,

λένε, είναι ο ανολοκλήρωτος. Ετσι κι εγώ

αποφάσισα πολύ πριν γεννηθώ να αφήσω

μισά τα χρωματιστά όνειρα, μισή την

καρδιά μου. Την άλλη μισή την έκανα

δώρο σε ένα μετανάστη στα φανάρια.

Ζω σε μια πόλη που μπορεί να μου δώσει

τα πάντα. Ζω σε μια πόλη που μπορώ να

της δώσω τα πάντα. Θα προτιμούσα όμως

να ανταλλάσσαμε μονάχα τις ομορφιές

μας, αγαπημένη μου. Τα σκουπίδια μου

τα κρατάω για τον καθρέφτη. Οχι, εσένα

σού πρέπει μονάχα η ομορφιά. Εκείνη

η παλιά ομορφιά μιας αρχόντισσας που

φρεσκολουσμένη με άρωμα λεμονιάς

πατάει το αρχαίο βήμα της πάνω στις

πέτρες. Ετσι σε νιώθω δική μου. Μέσα στα

χρώματα του φθινοπώρου, ανασαίνω τον

έρωτα σου.

Ετσι. Οπως με έμαθαν να ανασαίνω.

Μαρία Λούκα

24

Ο Δημήτρης Μακαλιάς είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στην τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Λαπατά «Η γενιά των 592 ευρώ», που προβάλλεται από το MEGA.

Κρυμμένα στην αποθήκη του μυαλού, αγκομαχώντας να αναδυθούν

και να πλημμυρίσουν το παρόν με δόσεις θαμπών αναμνήσεων και

ανεκπλήρωτων πόθων…

Το φθινόπωρο που μάχεται στη σκοτεινή Αθήνα να φέρει συνοχή,

επαναπροσδιορισμό και ένα νέο ξεκίνημα. Κάθε φορά ένα

διαφορετικό…

Πολύβουοι δρόμοι με περιτριγυρίζουν και μια πόρτα μας χωρίζει από τη

συνωστισμένη απομόνωση…

Μας ορίζει. Νέα χρονιά. Υγρό και ψυχρό στοιχείο. Το μάρμαρο

γλιστρά και οι αφίσες λιώνουν στους τοίχους δίνοντας χώρο για νέες

μεγαλεπήβολες ιδέες. Πυκνώνουν τα κορμιά και νέο αίμα μυρίζει. Ηχοι

παπουτσιών που μπερδεύονται στα σκαλοπάτια. Κάθε φορά και σε

πιο μικρή αίθουσα. Το παζάρι ξεκινά και κοιτάμε σαστισμένοι. Ωρες

πολλές…

«Ναι, σε σας μιλάω. Πού ταξιδεύετε;»

Κι εσύ γελάς. Ενα χαρτάκι, όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Με ένα

χαζό στιχάκι από σουξέ άλλης εποχής. Περνάει από χέρι σε χέρι και

καταλήγει στα δικά μου. Ολοι και κανείς…

Απόδραση. Ρούχα ανοιξιάτικα -έρμαια του καιρού- και μια αγκαλιά να

μας ζεσταίνει. Εκεί τριγύρω. Ολα αλλάζουν, μα μοιάζουν τόσο γνώριμα.

Μέσα στα μάρμαρα που σου εξαντλούν τους αγκώνες. Κοιταχτήκαμε

και είδαμε ο ένας τον άλλο.

Κάπου εκεί…

Δημήτρης Μακαλιάς

26

Μάρω Μαρκέλλου

Η Μάρω Μαρκέλλου είναι τραγουδοποιός. Το άλμπουμ της «Κορίτσι για σπίτι» κυκλοφορεί από τη Lyra.

Το φθινόπωρο ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου εποχή. Το

καλοκαίρι έχει πολύ ζέστη, την άνοιξη πολλά έντομα, το χειμώνα

πολύ κρύο και κίνηση. Ομως το φθινόπωρο έχει λίγο απ’ όλα και,

ειδικά στην Αθήνα, είναι σαν μια μαγική εποχή σε ένα άλλο,

παράλληλο σύμπαν. Είναι σαν να πέρασε άλλο ένα καλοκαίρι

σαν οδοστρωτήρας που προετοίμασε την πόλη να υποδεχτεί τους

παλιούς της ρυθμούς. Γεμίζουν τα αμφιθέατρα με φοιτητές, οι τοίχοι

με αφίσες, τα μαγαζιά με μουσικά σχήματα, οι άνθρωποι με βαριά

ρούχα, αλλά ελαφρύτερο βάδισμα, οι δρόμοι με νερό της βροχής και,

νομίζω, το μυαλό μας με την ανακούφιση πως τα πάντα είναι ξανά

τα ίδια, όμως με έναν τελείως διαφορετικά καινούριο τρόπο. Αν

ερωτευτείς κιόλας αυτή την εποχή είναι σαν να σου έκλεισε το μάτι

η θεά τύχη. Μικρά καφέ που μόλις επανέφεραν τις σόμπες από τις

αποθήκες, η αίσθηση του κρύου αέρα να παλεύει με το ζεστό, ενώ

απολαμβάνεις έναν καφέ ή ένα τσιγάρο, ένα μήνυμα στο κινητό,

ένα ζεστό κονιάκ, ένα φιλί, ένα άγγιγμα, ένα τραγούδι, ένα χορό.

Ενας διάχυτος ρομαντισμός να πλανάται σαν ροζ σύννεφο πάνω

από το φασαριόζικο κέντρο, πάνω από κόρνες, πάρκινγκ, δρόμους,

μπαρ, υποχρεώσεις, εξεταστικές, προθεσμίες, ώρες αιχμής, ωράρια.

Σύννεφο που, όταν επιτέλους βρέξει, θα βρέξει μαρτίνι και θα μας

παρασύρει σε εκείνη την Αθήνα, σε εκείνη την εποχή, που όλοι ζούμε

κάθε τόσο μόνο για λίγο, τόσο όσο κρατάει ο έρωτας...

28

Ο Monsieur Minimal είναι τραγου-δοποιός. Το τελευταίο του άλμπουμ «Πάστα Φλώρα» κυκλοφορεί από τη Sound of Everything.

Monsieur Minimal

Φτάνοντας πριν από περίπου ένα χρόνο στην Αθήνα, βρέθηκα

αντιμέτωπος με πάρα πολλά νέα ερεθίσματα και ακόμη περισσότερες

εικόνες.

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες του φθινοπώρου, αυτό που φάνηκε να

κερδίζει τις εντυπώσεις μου ήταν ο δρόμος κάτω από την Ακρόπολη. Η

Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ένας δρόμος με ιδιαίτερη αύρα. Δεν ξέρω

αν είναι ερωτικός, σίγουρα όμως σου δίνει την αίσθηση της ανθρώπινης

πόλης. Καθώς τη διασχίζεις, πέρα από τις όμορφες εικόνες, σίγουρα

θα έρθεις αντιμέτωπος και με άλλους ανθρώπους που θα περπατούν

δίπλα ή απέναντί σου και θα έχουν και αυτοί, όπως κι εσύ, την ίδια

διάθεση για χαμόγελο και για κουβέντα αποπνέοντας έτσι μια αίσθηση

έντονης ψυχικής ανάτασης. Οι ήχοι που παράγονται κατά τη διάρκεια

ενός περιπάτου, σε συνδυασμό με τον επιβλητικό βράχο της Ακρόπολης

παραπέμπουν σε ένα τοπίο που τίποτε δεν έχει να ζηλέψει (το αντίθετο

μάλιστα) από αντίστοιχες ευρωπαϊκές εικόνες. Ολα αυτά λοιπόν και σε

συνδυασμό πάντα με τη φθινοπωρινή διάθεση, είναι αδύνατο να μην σε

κάνουν να ερωτευτείς, όχι απαραίτητα κάποιο φυσικό πρόσωπο ή κάποιο

τοπίο, αλλά την ίδια τη ζωή.

30

Χρήστος Α. Μιχαήλ

Ο Χρήστος Α. Μιχαήλ είναι ποιητής. Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Η καχυποψία ενός άλλοθι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τετρά-γωνο.

Θα μπορούσα ώρες να μιλάω για το κέντρο της Αθήνας, όπως θα

μπορούσα να μιλάω για σένα. Να γεμίσω σελίδες φέρνοντας στο

νου περπατημένες διαδρομές, φωτογραφίες sepia, σημειώσεις στο

πόδι, βιβλία, φλιτζάνια με ζεστό καφέ, μελωδίες και μυρωδιές.

Δεσίματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που όλο αυτό κατέστη ανάγκη

και όχι ταπεινή επιθυμία. Μια ανάγκη συνοχής, συνάφειας

και -γιατί όχι;- συνενοχής. Και η στοά; Πάντα αγαπούσες τις

στοές, όπως κι εγώ. Περπάτημα ελαφρύ, πιάσιμο στο μπράτσο,

επικοινωνία με σιωπή. Ισως- ίσως και μια μικρή χορευτική

φιγούρα προς τιμήν της μελωδίας που συνοδεύει τέτοιες διαδρομές

χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη. Χαμόγελο που

καταλήγει σε μειδίαμα προδίδοντας στεγνά το σαράκι εντός μας,

όσο και αν προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από τύπους και

προσχήματα. Πάντα από πάνω προς τα κάτω τα βήματα αυτά, από

την Πανεπιστημίου στη Σταδίου˙ ποτέ αντίστροφα. Και πάντα

νύχτα, να αναδύεται ο χαρακτήρας της πόλης που ξέρει να είναι

ερωτεύσιμη ακόμα και στις πιο λάθος συνθήκες. Γιατί οι συνθήκες

μας για καιρό δεν ήταν εκείνες που δικαιούμαστε. Θα μπορούσα

ώρες να μιλάω για το κέντρο της Αθήνας, όπως ώρες θα μπορούσα

να μιλάω για σένα. Εξάλλου πάντα σας ένωνε η συνάρτηση που

χρόνια παλεύω να ολοκληρώσω.

32

Σίσσυ Μόρφη

Η Σίσσυ Μόρφη είναι φωτογράφος. Συνεργάζεται με περιοδικά και εφημερίδες, ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις.

«Είναι ένα όνειρο που μπορώ να περπατήσω!», είπα. Ημουν

περίπου 16, όταν βρέθηκα στην Πλάκα και εκείνη με κέρδισε για

πάντα. Αυτή τη συνοικία την ερωτεύεσαι όσο την περπατάς, μα

προπάντων, όσο την ανεβαίνεις. Από τα γραφικά σπιτάκια στρίβεις

τυχαία σε ένα στενό και βρίσκεσαι σε μια λευκή κυκλαδίτικη

πινελιά. Εδώ, κρύβεται ένα τόσο δα μικρό νησάκι, τα Αναφιώτικα.

Λίγο παραπάνω, η Ακρόπολη, το ηλιοβασίλεμα στον Αρειο Πάγο και

μια Αθήνα να λαμπιρίζει στο σκοτάδι!

Αυτό το μικρό κομματάκι του χάρτη νόμιζα πως θα το περπατήσω,

εκείνο όμως με ταξίδεψε˙ με παρέσυρε στην αστική του παλίρροια.

Πίνω καφέ τις χειμωνιάτικες λιακάδες, μεθάω με ούζο τα

καλοκαιρινά βράδια και τις απόκριες ζωγραφίζω με χάρτινο χρώμα

τα σοκάκια. Και ύστερα φεύγουν οι πολλοί, μα εγώ μένω λίγο

ακόμα˙ ίσα-ίσα να βραχώ λίγο από τις σταγόνες και να μυρίσω τα

πρώτα ξύλα που καίγονται σε κάποιο τζάκι.

Μου αρέσει να μοιράζομαι την Πλάκα με φίλους και με έρωτες,

με τουρίστες και με τη μοναξιά μου. Πάντα θα τη μοιράζομαι

μια κουβέντα, ένα γέλιο, μια λύπη, μια υπόσχεση, ένα αντίο, μια

αγκαλιά… Οσο και αν προσπάθησα, αυτή τη συνοικία δεν μπόρεσα

ποτέ να τη φωτογραφίσω όπως θα ήθελα. Δεν μπορώ να τη

χωρέσω σε κανένα κάδρο παρά μόνο ίσως σ’ εκείνο της σκέψης μου.

Φαντάζομαι πως κάτι είναι κι αυτό...

34

Απόστολος Ρίζος

Ο Απόστολος Ρίζος είναι τραγουδοποιός. Ο δίσκος του «Τι είδες που δεν είδα εγώ;» κυκλοφορεί από τη Lyra.

Οι τηλεφωνικές συνομιλίες τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου δεν

συγκρίνονταν με καμιάς άλλης εποχής: “...also today, my love. Yes, it is

raining... and it will not stop...”

Κι εγώ, ο έρημος, στην άλλη άκρη της γραμμής, στη συννεφιασμένη

Αθήνα, να ακούω τη φωνή της από τη βροχερή της πόλη με μια σχεδόν

βασανιστική προσμονή και ανυπομονησία για τον «τσακωμό» στον ουρανό

που θα ρίξει και εδώ τις πρώτες σταγόνες της βροχής.

Περιμένοντας το κατάλληλο φόντο.

Να μεταμορφωθεί η Αθήνα μου και να με ταξιδέψει εκεί.

Και να που ο καιρός επεμβαίνει. Μπερδεύει αισθήσεις και ψευδαισθήσεις

και γίνονται ένα. Σαν να μην υπάρχει «εκεί» και «εδώ». Σαν το «εκεί»

να συμβαίνει «εδώ» κι αντίστροφα. Σαν δίνη μας τραβά από τόπους και

χρόνους διαφορετικούς και μας βγάζει στο ίδιο τοπίο-σκηνικό.

Εδώ.

Κατεβαίνοντας τον πεζόδρομο της Ερμού προς τα στενά της Πλάκας,

πέφτει ψιλόβροχο.

Οπως εδώ, έτσι κι εκεί.

Εχω ένα βαθύ χαμόγελο.

Οπως εγώ, έτσι κι εσύ.

Μέσα από το τζάμι, με ζεστό καφέ, χαζεύουμε τις σταγόνες της βροχής,

που όλο δυναμώνει, να πέφτουν σαν μαργαριτάρια και να σπάνε.

36

Tati

Η Tati (Τατιάνα Καλαντζή) είναι σχεδιάστρια κοσμημάτων. Τις δημιουργίες της μπορείτε να τις βρείτε στο: www.facebook.com/tatis.handmade.jewelry.

Στην πόλη που ζω, δεν έχουμε φθινόπωρο.

Βλέπω μια αφίσα στη στάση που γράφει τη λέξη φθινόπωρο

κάτω από ένα δέντρο ζωγραφιστό,

αλλά δεν το νιώθω όσο κι αν προσπαθώ.

Δεν ξέρουμε τι είναι το φθινόπωρο,

γιατί δεν μυρίζουμε το βρεγμένο χώμα

και τα φύλλα που πέφτουν γίνονται ένα με τα σκουπίδια ή

καταλήγουν στον υπόνομο.

Στην πόλη που ζω η βροχή είναι επικίνδυνη και απειλητική.

Τρέχουμε για να μην μας ακουμπήσει

και ξαφνικά ξεχνάμε,

και ξαφνικά δεν ξέρουμε πώς να φτάσουμε στα σπίτια μας!

– Οχι ρε γαμώτο, το 4 πάει μόνο μέχρι Ζάππειο!

Στην πόλη που ζω, όταν βρέχει δεν σιγοτραγουδάμε,

ούτε τσαλαβουτάμε τις γαλότσες μας στις λιμνούλες του νερού

(αλήθεια σε τι άλλο χρησιμεύει μια λακκούβα, αν όχι γι’ αυτό;)

Κανείς δεν χαίρεται που βρέχει,

εκτός ίσως από τους Πακιστανούς

που πουλάνε τις ομπρέλες έξω απ’ το μετρό.

Αν όμως προλάβουμε να στριμωχτούμε μέσα,

πριν κλείσουν απότομα οι πόρτες του,

και η ομπρέλα μου σε κάνει μούσκεμα,

μπορεί και να μου χαμογελάσεις,

για να μη στεναχωρηθώ

που όλοι οι άλλοι με κοιτάνε αυστηρά…

38

Φώτης Θαλασσινός

Ο Φώτης Θαλασσινός είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Αντάλια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Οι πλατείες είναι χωνευτήρια ανθρώπων και δίνες

απωθημένων παρορμήσεων. Στις εκτάσεις τους οι ετερότητες

για λίγο και μόνο κατ’ επίφαση μπορούν να συνυπάρξουν

σαν ισότιμα σκέλη μιας χαλαρής αλληλεγγύης. Ο καθένας

στις πλατείες αφήνεται στην ορμή των στροβιλισμών της

ζωής. Φέρνει στο προσκήνιο της μετουσίωσης σε πράξη ό,τι

προηγουμένως έχει η κοινωνία απωθήσει ως παραβατικό. Η

δική μου πλατεία και πάρκο είναι εκείνη του Δαβάκη στην

Καλλιθέα της Αθήνας. Ως άπολις, φυσικά, αναγνωρίζω

κάτι οικείο στις πλατείες και τα πάρκα του πάντοτε και

του παντού. Δηλώνω άπολις. Μετά από δεκαπέντε χρόνια

συγγραφικής δημιουργίας αγαπώ ό,τι ζωογονεί το όποιο

λογοτεχνικό μου σύμπαν ή αντιστρόφως και αντίστοιχα

ό,τι φέρει αυτούσια κομμάτια από το σύμπαν μου. Στους

μυστικούς ετούτους κήπους και τις ελεύθερες πλατείες η

έλξη είναι κάλεσμα Σειρήνας και ξύπνημα ενστίκτων. Οταν

φθινοπωριάζει και έρχεται το σούρουπο πιο γρήγορα, οι

συναντήσεις με τροχιές άλλων ανθρώπων πυκνώνουν τα

συναπαντήματα ερώτων.

40

Κώστας Τσίρκας

Ο Κώστας Τσίρκας είναι συνθέτης. Ο καινούριος δίσκος του βρίσκεται σε φάση προετοιμασίας και θα κυκλοφορήσει από τη Lyra.

Κάθε έρωτας είναι μια νέα αρχή. Μια νέα αρχή που με ένα μαγικό

τρόπο σβήνει όλα όσα μέχρι τώρα γνωρίζουμε και μας αφήνει

καθαρούς πια να δούμε μπροστά μας έναν άλλο κόσμο και να τον

γνωρίσουμε κάτω από άλλο φως. Και αυτό που δίνει αξία σε όλες

τις νέες αρχές είναι η ελπίδα. Η ελπίδα για κάτι διαφορετικό,

για κάτι καλύτερο, για αυτό που, χωρίς να το ξέρουμε και μόλις

συνειδητοποιούμε, πάντα περιμέναμε να δώσει επιτέλους αυτό το

πολυπόθητο νόημα και προορισμό σε αυτή την κατά τα φαινόμενα

μάταιη χρονική διαδρομή που ονομάζουμε ζωή.

Για μένα κάθε Σεπτέμβρης σηματοδοτεί πάντα μια νέα αρχή. Και

συγκεκριμένα, το πρωί εκείνο που ξυπνώντας θα βγω στο μπαλκόνι,

και απρόσμενα -αλλά όχι και τόσο- θα με αγκαλιάσει μια δροσερή

αύρα σαν αναζωογονητική δύναμη που περίμενε κρυμμένη, σαν

ξύπνημα μετά από μερικούς μήνες νάρκης, σαν λύτρωση από

το υπνωτιστικό μαρτύριο του καλοκαιριού και θα σβήσει κάθε

αδράνεια και νωχελικότητα που ακόμα μένει μέσα μου: μια νέα

αρχή. Και οι νύχτες που ακόμα είναι ζεστές -αλλά όχι τόσο- και σε

κάνουν να αναζητήσεις κάποιον να βρίσκεται δίπλα σου, ένα νέο

έρωτα να κάτσει δίπλα σου σε μια τελευταία προβολή σε θερινό

κινηματογράφο και να σου δώσει κάτι να έχεις να περιμένεις για το

χειμώνα: μια νέα αρχή.

Για μένα κάθε Σεπτέμβρη η Αθήνα μοιάζει ερωτοχτυπημένη.

42

Γιώργος Ζώης

O Γιώργος Ζώης είναι σκηνοθέτης. Η ταινία του “Casus Belli” ξεχώρισε στο Φεστιβάλ Δράμας με έξι διακρίσεις, ενώ αποτέλεσε και την επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας.

Δεκατρία σημεία για τον έρωτα, το φθινόπωρο και την Αθήνα

1. Ο έρωτας δεν γνωρίζει εποχή.

2. Ο έρωτας δεν γνωρίζει πόλη.

3. Το φθινόπωρο είναι εποχή.

4. Η Αθήνα είναι πόλη.

5. Ο έρωτας δεν γνωρίζει το φθινόπωρο.

6. Ο έρωτας δεν γνωρίζει την Αθήνα.

7. Το φθινόπωρο δεν γνωρίζει την Αθήνα.

8. Η Αθήνα δεν γνωρίζει το φθινόπωρο.

9. Η Αθήνα δεν γνωρίζει την Αθήνα.

10. Το φθινόπωρο δεν γνωρίζει το φθινόπωρο.

11. Ο έρωτας δεν γνωρίζει το φθινόπωρο που δεν γνωρίζει την

Αθήνα και την Αθήνα που δεν γνωρίζει το φθινόπωρο που

είναι εποχή που δεν τη γνωρίζει ο έρωτας που δεν γνωρίζει

την Αθήνα που δεν γνωρίζει την Αθήνα που δεν γνωρίζει το

φθινόπωρο που δεν γνωρίζει το φθινόπωρο που και τα δυο

δεν γνωρίζουν τον έρωτα

12. Ο έρωτας δεν γνωρίζει που δεν γνωρίζουν τον έρωτα.

13. Ο έρωτας γνωρίζει τον έρωτα.

44

Υπάρχει η εκδοχή του σινεμά, σύμφωνα με την οποία το φθινόπωρο είναι κυρίως μια

χαριτωμένη εποχή. Με ξερά πορτοκαλί φύλλα πεσμένα παντού και με ένα ερωτευμένο

ζευγάρι να περπατάει στο πάρκο χέρι-χέρι, και οι δυο μαζί να ανοίγουν με την αγάπη τους

ένα μονοπάτι στο φυλλοβόλο κόσμο. Σε αυτό το φθινόπωρο, ο αέρας είναι ήπιος, δροσερός και

αρκετός για να σου σηκώσει το τσουλούφι και να σε κάνει να νιώσεις μέρος της φύσης ή κάτι

τέτοιο. Λογικά, αυτήν την εικόνα τη συνοδεύει κάποιο βαλς ή η «Ερόικα» του Σοπέν. Τίποτα

δεν πάει στραβά στον κόσμο. Ολα είναι υπέροχα και στο σπίτι, την ώρα που σουρουπώνει και ο

ουρανός γίνεται γκρι-μωβ, σε περιμένει ένα φλιτζάνι τσάι καραμέλα και μερικά βουτήματα.

Μπορείς να το δεις κι αλλιώς. Ανηφορίζεις, ας πούμε, τη Σίνα. Εχεις ιδρώσει λίγο, γιατί, ενώ

το πρωί είχε λίγη συννεφιά και έριξε μια ψιχάλα, βγήκε ήλιος και τελικά δεν χρειαζόταν το

σακάκι, ούτε η ομπρέλα που βαραίνει την τσάντα σου. Πεσμένα φύλλα υπάρχουν κι εδώ, μόνο

που είναι λασπωμένα από την πρωινή βροχή, μπλεγμένα με κάτι σκουπίδια που χύθηκαν

από τον κάδο στη γωνία και, αν δεν προσέξεις, μπορεί και να τα πατήσεις και να γλιστρήσεις.

Στα σκαλιά της Αναγνωστοπούλου περνάει ένα σαλιγκάρι και κοντοστέκεσαι να το κοιτάξεις

σηκώνοντας λίγο τα μανίκια σου. Στο αθηναϊκό φθινόπωρο τα μακρυμάνικα μπαινοβγαίνουν

στην ντουλάπα αδύναμα να σε πείσουν για την αναγκαιότητά τους. Μπορείς να το δεις λοιπόν

ως κάτι μισό. Ημιτελές. Μια εποχή ανολοκλήρωτων μύθων.

Στην πραγματικότητα περιγράφουμε την ίδια εικόνα. Γιατί όλα περιστρέφονται γύρω από τον

άνθρωπο. Είτε είναι φύλλα που πέφτουν, είτε είναι λουλούδια που ανθίζουν, ο άνθρωπος είναι

πάντα εκεί, πανίσχυρος παρά την εξ ορισμού φθορά του, ικανός να μελαγχολεί πανεπίκαιρα,

να γελάει επ’ αόριστον και να επιδίδεται σε ερωτικές εξασκήσεις παντός καιρού. Είτε είναι

Νοέμβριος είτε είναι Απρίλης. Και αυτή μάλλον είναι μια τρίτη εκδοχή του φθινοπώρου.

Η εκδοχή που λέει ότι δεν υπάρχουν ουσιώδη χαρακτηριστικά στις εποχές, μόνο μικρές

απόπειρες για να θυμόμαστε πού αφήσαμε τις στιγμές μας.

Αθως Δημουλάς

Οι εκδοχές του φθινοπώρου

46