Β΄ ΜΕΡΟΣ

1ο Κεφάλαιο

Συνάντηση με τον Ρένο

Ο Ρένος είχε ήδη φτάσει στο πολυτελές καφέ – εστιατόριο. Προφανώς

είχε τουλάχιστο δέκα λεπτά γιατί ήδη είχε παραγγείλει το ποτό του και

απολάμβανε το πούρο του. Το μαυρισμένο του πρόσωπο, αγρίευε τα γλυκά

του χαρακτηριστικά. Η Έλεν δεν είχε συνηθίσει τον βιβλιοφάγο αδερφό της με

αυτή την παράξενη απόχρωση, ο οποίος μόνιμα χωμένος σε στοίβες βιβλίων

και αρχείων, κλεισμένος στο γραφείο του περνώντας ατελείωτες ώρες

μπροστά στον υπολογιστή του, είχε μόνιμα ένα χλωμό και άτονο δέρμα. Το

δέρμα του έδειχνε γερασμένο και πού σκουρότερο από ότι συνήθως. Μάλιστα

σε κάποια σημείο στο μέτωπο, την μύτη και τα μάγουλά του το δέρμα

φαινόταν κατακόκκινο, προδίδοντας του μία κοκκινόμαυρη όψη που έμοιαζε

με χρωματισμένη αφρικανική μάσκα. Η Έλεν είχε δει πολλές από δαύτες σε

προηγούμενες συζητήσεις με τον μεγάλο της αδερφό, ο οποίος

ενθουσιασμένος της έδειχνε πάντα τις καινούριες του ανακαλύψεις και

ενασχολήσεις.

«Καλησπέρα μεγάλε αδερφέ» του είπε χαμογελώντας και αυτός

σηκώθηκε από το κάθισμά του και την φίλησε σταυρωτά.

«Καλησπέρα τσίκα» της είπε χαμογελώντας ο Ρένος. Το προσωνύμιο

τσίκα της το είχε κολλήσει από πολύ παλιά όταν την φώναζε συνέχεια

πιτσιρίκα, εως ότου τελικά αποφάσισε να χρησιμοποιεί μία αυτοσχέδια

σύντμηση.

«Πες μου τα νέα σου» είπε η ‘Ελεν και βολεύτηκε σε ένα αναπαυτικό

κάθισμα απέναντι του. Τον κοίταζε και παρατηρούσε ένα τελείως διαφορετικό

άνθρωπο από αυτόν που ήξερε για αδερφό της. Ένα ογκώδες, χρυσό

δαχτυλίδι με ένα περίεργο σύμβολο επάνω του κοσμούσε το δεξί του χέρι.

Υπό άλλες περιστάσεις θα της προκαλούσε ιδιαίτερη έκπληξη, γιατί ο Ρένος

δεν συνήθιζε να φοράει κοσμήματα και μάλιστα τόσο εντυπωσιακά. Το

φανταχτερό του πουκάμισο με τα έντονα χρώματα ήταν επίσης εντελώς εκτός

των ενδυματολογικών του προτιμήσεων. Τα κοντά μανίκια, άφηναν ακάλυπτο

το χέρι του από τον αγκώνα και κάτω και ένα πολύπλοκο τατουάζ δέσποζε

στο αριστερό του αντιβράχιο. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στο τατουάζ για

λίγα δευτερόλεπτα και η άφιξη του σερβιτόρου για να πάρει την παραγγελία

της, της έδωσε τον χρόνο που χρειαζόταν.

«Το συνηθισμένο;» ρώτησε ο Ρένος.

Έγνεψε καταφατικά και προσηλώθηκε στο τατουάζ. Ήταν ένα

παράξενο γεωμετρικό σχήμα, αποτελούμενο από πολλούς μικρούς ρόμβους

και μικρά αστεράκια στο κέντρο τους. Κάθετες γραμμές περνούσαν μέσα από

τους ρόμβους και τα αστεράκια. Άκουσε τον Ρένο να ολοκληρώνει την

παραγγελία του ζητώντας άλλο ένα μαύρο ρούμι για τον εαυτό του και

παρατήρησε ότι το ποτήρι του ήταν άδειο με εξαίρεση μερικά μισολειωμένα

παγάκια. Επέστρεψε το βλέμμα της στο πρόσωπό του για να παρατηρήσει

ένα κολιέ από εναλλασσόμενες μπλε και λευκές χάντρες που κοσμούσε τον

λαιμό του.

«Αποφάσισες να αλλάξεις τον τρόπο ντυσίματός σου» ρώτησε η Έλεν.

«Ναι. Λίγο» είπε ο Ρένος χαμογελώντας.

«Όχι και λίγο. Σαν κολομβιανός έμπορος ναρκωτικών είσαι».

Ο Ρένος ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια αποκαλύπτοντας τα κατάλευκα

δόντια του που φαίνονταν ακόμη λευκότερα σε αντίθεση με το σκούρο χρώμα

του δέρματός του. Η Έλεν παρέμεινε να τον κοιτάει. Είχε αλλάξει τόσο πολύ.

Ο Ρένος που ήξερε δεν εξωτερίκευσε τα συναισθήματα του με αυτό τον τρόπο

και, ασφαλώς, δεν γελούσε με την καρδιά του. Είχε πολλά χρόνια να τον δει

να γελάει έτσι. Χαμογέλασε και αυτή.

«Ε, όχι κι έτσι» είπε ο Ρένος μόλις ηρέμησε.

Τεντώθηκε και έπιασε το χέρι της Έλεν. «Κοίτα τσίκα… Πολλά

πράγματα έχουν άλλη σκοπιμότητα. Κάποια άλλα, πάλι,…»

«…δεν είναι αυτό που φαίνονται» είπε η Έλεν συμπληρώνοντας την

πρότασή του. Την κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε.

«Το ξέρω αυτό Ρένο. Μου το έχεις πει χιλιάδες φορές» είπε η Έλεν και

ο Ρένος άφησε το χέρι της και κοιτώντας την στα μάτια τραβήχτηκε πίσω για

να μπορέσει ο σερβιτόρος να αφήσει τα ποτά τους. Τα ποτήρια ήχησαν

χαρούμενα μόλις ακούμπησαν το τραπέζι και το θελκτικό, παγωμένο,

αλκοολούχο περιεχόμενο τους λαμπύριζε προκλητικά. Η Έλεν έβγαλε την

ταμπακέρα και τον αναπτήρα της και άναψε ένα τσιγάρο πριν πιει μία γουλιά

από το έξτρα ντράι μαρτίνι της και ο Ρένος ξανάναψε το πούρο του που εν τω

μεταξύ είχε σβήσει. Ήπιαν και οι δύο από μία μεγάλη γουλιά,

απολαμβάνοντας τον κάψιμο του αλκοόλ στο λαρύγγι, ανακατεμένο με την

γεύση του αγαπημένου τους καπνού. Μία απόλαυση που γνωρίζουν μόνο οι

καπνιστές και την οποία τα αδέρφια μοιράστηκαν εκείνο το γλυκό, ανοιξιάτικο

απόγευμα.

«Τώρα, μπορείς να μου πεις τα νέα σου» είπε η Έλεν απολαμβάνοντας

την στιγμή.

«Πούλησα ένα ντοκιμαντέρ στο Discovery Channel για τις θρησκευτικές

μαγικές πρακτικές στην Αφρική. Πρέπει να τους άρεσε πολύ γιατί κέρδισα ένα

σεβαστό ποσό. Παράλληλα, πούλησα αρκετές φωτογραφίες και τρία άρθρα

που θα βγουν σε συνεχόμενα τεύχη σε ένα αμερικάνικο περιοδικό. Πολύ

καλές κινήσεις αν σκεφτείς ότι σε τρεις μήνες θα βγει στην κυκλοφορία το

βιβλίο μου για τις τελετές Voodoo με την πλήρη έρευνα που έκανα» είπε ο

Ρένος και ήπιε άλλη μία γουλιά από το μαύρο ρούμι που είχε παραγγείλει.

Φαινόταν πως ο Ρένος έπινε περισσότερο τελευταία γιατί στο

παρελθόν, θυμόταν η Έλεν, απέφευγε το αλκοόλ γιατί του «θόλωνε την

νόηση» όπως έλεγε.

«Απολαμβάνεις το ποτό σου βλέπω» είπε η Έλεν.

«Μα για αυτό το λόγο δεν υπάρχουν τα ποτά. Τα ποτά, τα φαγητά, ο

χορός. Όλα αυτά είναι ανθρώπινες απολαύσεις και κατακρίνω τον εαυτό μου

που τα στερήθηκα τόσα χρόνια. Ο κύριος λόγος είναι ότι δεν ήξερα τι έχανα.

Στα διαλείμματα μου ανάμεσα στο διάβασμα έτρωγα συνήθως ένα σάντουιτς

με…»

«…Καπνιστό χοιρομέρι και μαρούλι» συμπλήρωσε η Έλεν γελώντας.

«Τι πανδαισία γεύσεων αλήθεια» είπε και ξέσπασαν και οι δύο σε γέλια.

Ο Ρένος φαινόταν πιο χαλαρός και ελεύθερος Απολάμβανε

περισσότερο την ζωή του. Ίσως η ενασχόλησή του με κάτι που αγαπούσε

τόσο πολύ να μην του έκανε και τόσο μεγάλο κακό. Δυστυχώς η Έλεν δεν

μπορούσε να διατυπώσει δυνατά αυτές τις σκέψεις.

«Πες μου για το καινούριο σου ενδιαφέρον, το Voodoo» είπε η Έλεν και

ανακάθησε για να μπορέσει να σκύψει λίγο περισσότερο μπροστά ώστε να

ακούσει τα λεγόμενα του Ρένου δίχως να χάσει κουβέντα και με την μικρότερη

δυνατή προσπάθεια.

«Α, ναι. Το Voodo. Μία πολύ ενδιαφέρουσα θρησκεία. Η λέξη θρησκεία

είναι δυτικός όρος που χρησιμοποιούν για όλες τις πρακτικές που

προέρχονται από την Αφρική. Η λέξη Voodoo προέρχεται από την αφρικανική

λέξη Vodun που σημαίνει «πνεύμα». Στην Κούβα, για παράδειγμα, εξασκούν

τη Santeria και το Palo. Στην Αϊτή το Voodoo. Στη Νέα Ορλεάνη το Hoodoo,

στη Βραζιλία τη Macumba και την Brujeria. Στα νησιά Μπαρμπάντος και στην

Τζαμάικα ασχολούνται με την Obeah και πάει λέγοντας. Η ρίζα όλων είναι η

Αφρική» είπε ο Ρένος κάνοντας μία σύντομη ανασκόπηση στις «σκοτεινές»

θρησκείες αφρικανικής προέλευσης.

«Και όλα αυτά ασχολούνται με μαύρη μαγεία δηλαδή;» ρώτησε η Έλεν.

«Όχι μικρή μου» είπε ο Ρένος χαμογελώντας. «Το Voodoo δεν είναι

απαραίτητα μαύρη μαγεία. Στο Voodoo, όπως και στις άλλες κοινές με αυτό

θρησκείες, υπάρχει σαφής διαχωρισμός πρακτικής και συστημάτων. Για

παράδειγμα, ο ιερέας-μάγος στο Voodoo αποκαλείται Houngan. Αντίθετα,

αυτός που ασχολείται και εξασκεί μαύρη μαγεία ονομάζεται Bokor. Ακόμη,

υπάρχουν συστήματα, ας τα ονομάσουμε «λευκά», όπως η Santeria, η οποία

περιλαμβάνει και καθολικούς αγίους στην λατρεία της, αλλά και συστήματα

όπως το Palo Mayombe και το Palo Kimbisa που είναι ότι πιο σκοτεινό και

νεκρομαντικό υπάρχει».

Η Έλεν ανατρίχιασε στη σκέψη ότι κάποιος θα μπορούσε να κάνει

νεκρομαντεία! Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε με το βλέμμα της καρφωμένο

σε κάποιο σημείο στο πάτωμα, πέρα και δεξιά από την καρέκλα του Ρένου.

Φαινόταν πως είχε ξεχαστεί αλλά μία ερώτηση γαργαλούσε την άκρη της

γλώσσας της και έφτανε ακριβώς πίσω από τα δόντια της. Στην προσπάθεια

της να την κρατήσει μέσα στο στόμα της πίεζε τα χείλη της μεταξύ τους,

γεγονός που ανάγκαζε την γλώσσα της να πιέσει με δύναμη τον ουρανίσκο

της. Τελικά, κοίταξε τον Ρένο στα μάτια και αποφάσισε να τον ρωτήσει. Ακόμα

και αν έφτανε σε σημείο να αρνηθεί οποιαδήποτε ανάμιξή του με το Voodoo,

είχε μαζί της τις φωτογραφίες που αποτελούσαν ακλόνητο και αδιαμφισβήτητο

ντοκουμέντο που θα ανάγκαζαν τον αδερφό της να παραδεχτεί την αλήθεια.

«Εσύ έχεις ασχοληθεί καθόλου με αυτές τις θρησκείες;» ρώτησε και

περίμενε.

«Τι εννοείς αν έχω ασχοληθεί. Ασφαλώς και έχω ασχοληθεί. Πως

αλλιώς θα έγγραφα το βιβλίο μου, αλλά κυρίως, πως θα εξασφάλιζα την

βασική πηγή εσόδων μου, δηλαδή το ντοκιμαντέρ και τα άρθρα μου;» είπε ο

Ρένος αποφεύγοντας με επιμέλεια το βλέμμα της.

«Δεν εννοώ αυτό» είπε η Έλεν.

«Τι εννοείς,δηλαδή;» ρώτησε ο Ρένος προσποιούμενος ότι δεν

καταλάβαινε τα λεγόμενα της αδερφής του.

«Σε παρακαλώ Ρένο» είπε η Έλεν. «Είσαι ιδιαίτερα ευφυής και, επίσης,

πολύ κακός ψεύτης. Τουλάχιστο εμένα δεν μπορείς να με ξεγελάσεις. Σε ξέρω

πολύ καλά για να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι τέτοιο».

«Ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω» συνέχισε ο Ρένος και κρύφτηκε πίσω

από το ποτήρι με το ποτό του.

«Ωραία λοιπόν» είπε η Έλεν και ακούμπησε πίσω στην καρέκλα της

για να κερδίσει λίγο χρόνο ώστε να βρει το κουράγιο να κάνει απευθείας την

ερώτηση, η απάντηση της οποίας είχε τόση σημασία για εκείνη. «Έχεις λάβει

μέρος σε καμία από αυτές τις τελετές; Αυτό είναι που θέλω να μάθω» είπε

φανερά ανακουφισμένη για την ικανότητά της να διατηρήσει την ψυχραιμία

της, πράγμα που την εξέπληξε ελαφρά.

«Κοίταξε τσίκα…» ο Ρένος σκέφτηκε την απάντησή του για μερικά

δευτερόλεπτα. «Προκειμένου να μελετήσω τις τελετές επάνω στις οποίες

βασίζεται η μελέτη μου για το βιβλίο μου, ήταν απαραίτητο να

παρακολουθήσω κάποιες από αυτές εκ του σύνεγγυς. Μία «ιδίοις όμμασι»

περιγραφή είναι σαφώς προτιμότερη και λεπτομερέστερη από την λεκτική

περιγραφή ενός οποιουδήποτε μάγου-ιερέα. Δεν νομίζεις κι εσύ πως έχω

δίκιο;»

«Ναι, βέβαια. Δεν μπορώ να διαφωνήσω σε αυτό» είπε η Έλεν και

αποφάσισε να επιμείνει στην ερώτησή της κάνοντας την περισσότερο

διευκρινιστική διότι ο Ρένος φρόντιζε με επιμέλεια να αποφύγει να απαντήσει.

«Σε αυτές τις τελετές, που λες ότι παρακολούθησες, ήσουν αμέτοχος ή έλαβες

μέρος στο τελετουργικό;» συνέχισε αποφασισμένη να πάρει την απάντηση

που περίμενε.

«Μα… τι ερωτήσεις είναι αυτές; Που θέλεις να καταλήξεις;» είπε ο

Ρένος φροντίζοντας να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο για να προετοιμάσει την

απάντησή του στο μυαλό του.

«Σε παρακαλώ. Απάντησε μου» είπε κοφτά η Έλεν για να δείξει πως

δεν αστειευόταν και ότι είχε αρχίσει να βαριέται το παιχνίδι των «είκοσι

ερωτήσεων».

«Η ενασχόλησή μου με αυτές τις, παράξενες για εμάς τους δυτικούς,

θρησκείες σε τρομάζει έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο Ρένος με κατευναστικό τόνο

στη φωνή του.

«Ναι» είπε η Έλεν. «Για την ακρίβεια, με τρομοκρατεί».

«Δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο μικρή μου. Αν μελετούσα τους

Σαμουράι θα ντυνόμουν με την παραδοσιακή στολή τους, θα έτρωγα τα

παραδοσιακά φαγητά τους και μελετούσα τον τρόπο ζωής και εκπαίδευσής

τους «εκ των έσω» ώστε να έχω μία σαφέστερη εικόνα για να μπορέσω να

αποδώσω τα στοιχεία που θα συγκέντρωνα με μεγαλύτερη ακρίβεια και

λεπτομέρεια. Η συμμετοχή μου σε μία τελετή οποιασδήποτε θρησκείας δεν

σημαίνει τίποτα για μένα από άποψη πίστης αλλά γίνεται καθαρά από

επαγγελματική επιταγή, προκειμένου να είμαι όσο το δυνατό καλύτερος

επιστήμονας και επαγγελματίας» είπε ο Ρένος ικανοποιημένος από την

εξήγηση που κατάφερε να δώσει στην αδερφή του.

«Δίκιο έχεις» είπε η Έλεν δείχνοντας ότι σκέφτεται τα λόγια του, τα

οποία έβρισκε απολύτως λογικά. «Η προσωπική εμπειρία και γνώμη είναι

ιδιαίτερα σημαντικά, κυρίως για θέματα που είναι παρεξηγημένα, άγνωστα ή

αμφίβολα» είπε σαν να αποκάλυπτε την σκέψη της δυνατά.

«Χαίρομαι που μπόρεσες να δεις τα πράγματα από την δική μου

οπτική γωνία» είπε ο Ρένος και άναψε ξανά το πούρο του ξαπλώνοντας

νωχελικά και με θριαμβευτικό ύφος στο κάθισμά του. «Η ενδελεχής

ενασχόλησή μου με την ανθρωπολογία έχει και ορισμένα μειονεκτήματα

ωστόσο» είπε ξαφνικά κοιτώντας αδιάφορα τον καπνό που μόλις είχε φυσήξει

να ανεβαίνει προς τα πάνω και να διαλύεται σε ένα λεπτό σύννεφο που

εξαφανιζόταν μερικά μέτρα πιο πάνω.

«Δηλαδή, σε ποια μειονεκτήματα αναφέρεσαι;» ρώτησε η Έλεν που

κατάλαβε αμέσως πως ο αδερφός της ετοιμαζόταν να κάνει μία εξομολόγηση

που αφορούσε προσωπικά του θέματα.

«Η αφοσίωσή μου στην επιστήμη μου» είπε ο Ρένος με σοβαρό ύφος

«με έκανε να παραμελήσω την Λίνα. Η Λίνα είναι ένας άνθρωπος που

αρέσκεται στην καλή ζωή, της αρέσουν τα πάρτι, οι κοινωνικές εμφανίσεις, οι

δεξιώσεις και γενικά όλες οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να μπορέσει να

φορέσει τις καινούριες της τουαλέτες και να επιδείξει τα όμορφα κοσμήματά

της και – ασφαλώς- το όμορφο και προκλητικό σώμα της».

«Θέλεις να πεις ότι δεν βγαίνατε αρκετά συχνά έξω;» ρώτησε η Έλεν.

«Η αλήθεια είναι…» είπε ο Ρένος και ρούφηξε λαίμαργα τον καπνό από

το πούρο του τυλίγοντας στο άρωμα του την Έλεν, «…ότι δεν έβγαινα σχεδόν

ποτέ μαζί της έξω. Όλες αυτές οι κοινωνικές εκδηλώσεις με αποσπούσαν από

τις μελέτες μου και μου στοίχιζαν πολύτιμο χρόνο. Έλειψα και αρκετά από το

σπίτι λόγω των επαγγελματικών μου ταξιδιών. Άφησα την Λίνα μόνη της για

μεγάλο χρονικό διάστημα».

«Ξέρει» σκέφτηκε η Έλεν. «Γνωρίζει την εξωσυζυγική σχέση της

Λίνας». Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και άρπαξε το ποτήρι της και κρύφτηκε

πίσω του φέρνοντάς το κοντά στο πρόσωπό της σαν να ετοιμάζονταν να πιει

αλλά δεν το αποφάσιζε.

«Που είναι τώρα η Λίνα; Γιατί δεν ήρθε μαζί σου;» ρώτησε και ήπιε

τελικά εκείνη την γουλιά.

«Μάλλον πήγε για ψώνια ή κάτι τέτοιο. Αποφάσισα, λοιπόν, να της

χαρίσω ένα ταξίδι στο Σαν Τροπέ. Φεύγουμε σήμερα το βράδυ. Γι αυτό

βιαζόμουν να σε δω μέσα στο απόγευμα» είπε ο Ρένος.

«Δεν είναι άσχημη ιδέα. Πολύ κοσμοπολίτικο μέρος. Νομίζω ότι θα την

ενθουσιάσει. Ακόμα και αν έχει ξαναπάει» είπε η Έλεν.

Ξαφνικά το βλέμμα του συννέφιασε και η εύθυμη διάθεσή του

εξαφανίστηκε. Το πρόσωπό του φάνηκε να σκοτεινιάζει και τα μάτια του

θάμπωσαν, έτσι όπως θαμπώνουν τα μάτια που προσπαθούν να

συγκρατήσουν τα δάκρυα.

«Όλα καλά big brother; « ρώτησε γνωρίζοντας την απάντηση.

«Απλά ήθελα να σε δω. Να σε αποχαιρετήσω» είπε ο Ρένος και το

πρόσωπό του σκυθρώπιασε ακόμα περισσότερο.

«Τι εννοείς να με αποχαιρετήσεις;» είπε η Έλεν προσπαθώντας να

διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Τα λόγια του Ρένου ακούστηκαν πολύ μακάβρια

και ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της. «Δεν πηγαίνεις στο Σαν Τροπέ

για να μείνεις μόνιμα. Έχει κάνει μεγαλύτερα ταξίδια χωρίς να μπεις στον

κόπο να με αποχαιρετήσεις ούτε από το τηλέφωνο» είπε και συνέχισε να τον

κοιτάζει. Ήθελε τόσο πολύ να το αγκαλιάσει, να του πει ότι όλα θα πήγαιναν

καλά, ότι μπορούσε να ξανακερδίσει την γυναίκα του αρκεί να της έδινε λίγη

περισσότερη σημασία. Δεν χρειαζόταν να είναι τόσο απορροφημένος με την

επιστήμη του. Τώρα ήταν παντρεμένος. Ίσως να σκεφτόταν να αποκτήσει ένα

παιδί. Ακόμα και τα μοντέλα θυσιάζουν την εμφάνισή τους για τους λίγους

μήνες της εγκυμοσύνης. Ήταν σίγουρη πως ένα παιδί θα κρατούσε την Λίνα

απασχολημένη και θα αποτελούσε ένα νέο σκοπό στην ζωή της. Η Έλεν

γνώριζε πολλές γυναίκες του κύκλου τους που ενώ έκαναν έντονη ζωή και

είχαν πολυάριθμες ερωτικές περιπέτειες ακόμα και μετά τον γάμο τους,

σοβαρεύτηκαν και αφοσιώθηκαν στην οικογένεια τους μόλις απέκτησαν το

πρώτο τους παιδί. Αντί να πει όλα αυτά, είπε «Ρένο, δεν φεύγεις για πάντα.

Έτσι δεν είναι;»

«Δεν ξέρω τσίκα. Μπορεί» είπε και πήρε το ποτήρι του και στράγγισε

την τελευταία γουλιά από το ποτό του.

«Τι είναι αυτά που λές. Με τρομάζεις» είπε και έσκυψε με την σειρά της

για να αγγίξει το μπράτσο του. «Θέλεις να πεις στην τσίκα σου τι συμβαίνει;»

ρώτησε απαλά.

Ο Ρένος την κοίταξε και ένευσε καταφατικά.

«Ναι» είπε και ξεροκατάπιε. Σήκωσε με κόπο τα μάτια του για να

κοιτάξει την αδερφή του. «Νομίζω… όχι δεν νομίζω… ξέρω… ότι η Λίνα με

απατάει» είπε και περίμενε την αντίδραση της Έλεν.

«Είσαι σίγουρος για αυτό που λες. Είναι μία πολύ σοβαρή κατηγορία»

είπε η Έλεν.

«Είμαι απόλυτα σίγουρος. Είχα ενδείξεις από καιρό, αλλά τώρα

επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου. Άλλο ένα;» ρώτησε και έδειξε με τα μάτια τα

άδεια ποτήρια τους. Η Έλεν θα θεωρούσε οποιαδήποτε άλλη μέρα ότι είχε

πιει αρκετά μαρτίνι για μία εβδομάδα, αλλά μερικές ακόμα γουλιές από το

δροσερό, υποκίτρινο υγρό της φάνηκαν τόσο δελεαστικές που συμφώνησε

νεύοντας καταφατικά και περίμενε τον σερβιτόρο να πάρει την παραγγελία

πριν προχωρήσει στην ερώτησή της.

«Τι εννοείς; Για ποιες ενδείξεις μιλάς;»

«Στην αρχή κατάλαβα ότι σταμάτησε να γκρινιάζει όταν περνούσα

ατελείωτο χρόνο στο γραφείο μου μελετώντας και συγγράφοντας. Θεώρησα

ότι το είχε πάρει απόφαση πια και είχε αποδεχθεί ότι είχε παντρευτεί ένα

άνθρωπο ερωτευμένο με την επιστήμη του. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε

γιατί δεν έπρεπε να προσπαθώ να την ηρεμήσω από τις μικρές κρίσεις

υστερίας που πάθαινε όταν γυρνούσα πολύ αργά από το γραφείο μου ή της

τηλεφωνούσα για να της πω ότι θα ανέβαλλα την επιστροφή μου για μερικές

ημέρες» είπε και άναψε ξανά το πούρο του.

Η Έλεν βρήκε ευκαιρία να ανοίξει ένα καινούριο πακέτο τσιγάρων που

ξέθαψε από την τσάντα της. Δεν έκανε τον κόπο να τοποθετήσει τα τσιγάρα

μέσα στην ταμπακέρα της. Ήταν πολύ ζαλισμένη για να ασχοληθεί με αυτή

την λεπτομέρεια. Αντί για αυτό, έβαλε την ταμπακέρα πίσω στην τσάντα της

και άφησε το πακέτο επάνω στο τραπέζι. Εκείνη την στιγμή ήρθε ο

σερβιτόρος και αντικατέστησε τα άδεια ποτήρια του με γεμάτα. Αφού ήπιαν

και οι δύο από μία γουλιά από τα άρτι αφιχθέντα ποτά τους, η Έλεν συνέχισε

την συζήτηση τους.

«Ποια άλλα σημάδια απιστίας είδες;»

« Μερικές φορές δεν απαντούσε στο κινητό. Όχι πάντα. Φαίνεται πως

το σήμα της δυσχεραίνει μόνο όταν ερχόμαστε στην Ελλάδα. Είτε δεν έχει

σήμα, ή το κινητό θα κλείσει από μπαταρία, ή θα έχει μπλοκάρει. Το

παράξενο ήταν ότι όλα αυτά συνέβαιναν όταν την έπαιρνα εγώ τηλέφωνο,

γιατί όλες τις άλλες φορές, το κινητό της φαινόταν να λειτουργεί κανονικά». Ο

Ρένος κοίταξε την Έλεν και περίμενε την αντίδρασή της.

«Δίκιο έχεις. Όλα αυτά είναι ύποπτα σημάδια και θα έκαναν το

οποιοδήποτε να υποπτευτεί την σύντροφό του για απιστία. Αλλά όλα αυτά δεν

αποτελούν αδιάσειστα στοιχεία για να βασιστεί μία τόσο σοβαρή κατηγορία»

είπε η Έλεν αποφασίζοντας να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου.

«Σωστά. Βέβαια, όταν άρχισαν να αλλάζουν οι προτιμήσεις της στον

σεξουαλικό τομέα, τότε βεβαιώθηκα».

«Τι εννοείς δηλαδή…Συγγνώμη που ρωτάω. Το ξέρω ότι είναι κάτι

αυστηρά προσωπικό, αλλά, επειδή το ανέφερες μόνος σου…» είπε η Έλεν

αποδίδοντας την τόλμη της να εισέλθει σε κάτι τόσο προσωπικό στα μαρτίνι

που είχε καταναλώσει μέχρι στιγμής.

«Να σου εξηγήσω. Ενώ παλιότερα ήταν ρομαντική και τρυφερή στις

ιδιαίτερες στιγμές μας, άρχισε να ζητάει μεγαλύτερη ένταση και να γίνεται πιο

άγρια και επιθετική. Δεσποτική, θα έλεγα αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω

αυτό τον χαρακτηρισμό χωρίς να σου έρθουν στο μυαλό τίποτα μαστίγια και

αλυσίδες» είπε και χαμογέλασε.

«Καταλαβαίνω. Ήθελε να έχει το πάνω χέρι, που λένε».

«Ακριβώς αυτό εννοώ» είπε ο Ρένος φανερά ανακουφισμένος που η

αδερφή του είχε καταλάβει τι ήθελε να πει χωρίς να χρειαστεί να υπεισέλθει σε

λεπτομέρειες που προφανώς θα τον έφερναν σε δύσκολη θέση.

«Ωραία όλα αυτά. Αλλά από μόνα τους δεν αποδεικνύουν τίποτα»

επέμεινε η Έλεν στην αρχική της θέση.

«Με ξέρεις καλύτερα, τσίκα μου. Δεν θα παρέμενα ποτέ μόνο στις

ενδείξεις. Τίποτα δεν ισχύει εκτός και αν καταφέρεις να το αποδείξεις» είπε ο

Ρένος και φάνηκε να εκνευρίζεται στην σκέψη αυτών των αποδείξεων.

«Δηλαδή… θέλεις να πεις…» η Έλεν φοβόταν την συνέχεια της

πρότασή της.

«Έβαλα ντετέκτιβ. Πλήρωσα έναν ιδιωτικό ερευνητή, ο οποίος μου

έφερε τις αποδείξεις που χρειαζόμουν».είπε και λέγοντας αυτά έβγαλε μερικές

φωτογραφίες και τρία DVD από τον χαρτοφύλακά του που τόση ώρα

ξεκουράζονταν στην καρέκλα ακριβώς δίπλα του.

Η Έλεν βρέθηκε για δεύτερη φορά σε μία ημέρα να κοιτάει τις

φωτογραφίες με τα κατορθώματα της άπιστης νύφης της, μόνο που αυτές οι

φωτογραφίες ήταν περισσότερο αποκαλυπτικές, απαθανατίζοντας τους δύο

εραστές σε «δράση». Πάντα αναρωτιόταν πως στην ευχή κατάφερναν να

κάνουν τέτοιες λήψεις οι ιδιωτικοί ερευνητές. Γι’ αυτό είναι τόσο ακριβοί στις

υπηρεσίες τους σκέφτηκε αναλογιζόμενη το ποσό που έπρεπε να καταβάλλει

στον κ.Χ την επόμενη ημέρα.

«Δεν χρειάζεται να μου πεις το περιεχόμενο των DVD» είπε η Έλεν.

«Το καταλαβαίνω αν κρίνω από τις φωτογραφίες».

«Ούτε το κρεβάτι μας δεν σεβάστηκε» είπε ο Ρένος φανερά θυμωμένος

πια. Τα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει ακόμα περισσότερο και δύο έντονες

κάθετες ρυτίδες σχηματίστηκαν ανάμεσα στα φρύδια του καθώς το πρόσωπό

του έπαιρνε την έκφραση του θυμού. «Μοιράστηκε μαζί του ακόμα και το

κρεβάτι της πανάκριβης σουίτας που είχα νοικιάσει για να περάσουμε μαζί τις

διακοπές μας».

«Ναι… αλλά έχεις και εσύ μερίδιο σε αυτή την απιστία» είπε η Έλεν

διακινδυνεύοντας την καλή σχέση με τον αδερφό της.

«Θέλεις να πεις…» έκοψε την πρότασή του στη μέση δίχως να έχει το

κουράγιο να παραδεχτεί ανοιχτά ότι η δική του αδιαφορία και περιφρόνηση

για τις ρηχές ενασχολήσεις της συζύγου του την οδήγησαν σε αυτό το σημείο.

«Ακριβώς αυτό θέλω να πω. Μόνος σου παραδέχτηκες ότι την

παραμελούσες συνεχώς. Λογικό είναι να αισθάνθηκε μόνη της, να της έλειπε

η τρυφερότητα, η παρέα, η αγάπη, η ζεστασιά ενός άντρα. Πολλές γυναίκες,

αλλά και άντρες στρέφονται στην απιστία μετά από παρατεταμένη αδιαφορία

των συντρόφων τους…» η αγόρευση της Έλεν σε υπεράσπιση της νύφης της

διακόπηκε από τον ήχο κουδουνίσματος του κινητού της.

Η Έλεν κοίταξε την γαλάζια οθόνη που αναβόσβηνε και έκανε μία

γκριμάτσα που φανέρωνε πως δεν αναγνώριζε τον αριθμό που την καλούσε.

Κοίταξε τον Ρένο και αυτός ανασήκωσε τους ώμους του σε ένδειξη

αδιαφορίας δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι είχε ολοκληρώσει τις

προσωπικές του εξομολογήσεις και συνεπώς του ήταν αδιάφορο το

τηλεφώνημα που θα διέκοπτε την συζήτησή τους. Αυτό ήταν το σήμα που

περίμενε η Έλεν πριν αποφασίσει αν θα απαντήσει στην εισερχόμενη κλήση.

«Ναι;»

…

«Ναι εγώ είμαι». Η Έλεν ανασηκώθηκε από την νωχελική στάση που

είχε λάβει στο κάθισμά της.

…

«Από πού;… τι εννοείται;». Η φωνή της αυξήθηκε σε ένταση και

πέρασε το αριστερό της χέρι στην τούφα των μαλλιών της που είχε κατέβει

στο μέτωπό της εδώ και πολύ ώρα, αφήνοντας στην συνέχεια την παλάμη της

να αγγίζει το μέτωπό της σαν να είχε πονοκέφαλο.

… Ο Ρένος δεν χρειαζόταν να ακούσει τι έλεγε ο συνομιλητής της

αδερφής του από την άλλη άκρη της γραμμής για να καταλάβει πως ότι και αν

ήταν αυτό, προκάλεσε μία σύσπαση τρόμου στο πρόσωπο της Έλεν.

Ανασηκώθηκε και εκείνος ανήσυχος από το κάθισμά του.

«Ποιος;… Καλά. Έρχομαι αμέσως» είπε η Έλεν με φωνή που έτρεμε.

Κοίταξε το Ρένο με τα μάτια της ορθάνοιχτα και μία μάσκα τρόμου

ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Ξεροκατάπιε και το βλέμμα της πλανήθηκε

στο τραπεζάκι από το οποίο άρπαξε το πακέτο με τα τσιγάρα της και με

δάχτυλα που τρέμανε έβγαλε ένα τσιγάρο ρίχνοντας άλλα δύο κάτω και

προσπάθησε να το ανάψει χωρίς επιτυχία με τον αντίχειρά της να γλυστρά

επάνω στον ακριβό της αναπτήρα. Ο Ρένος έσκυψε μπροστά και της πρότεινε

την φλόγα από τον δικό του αναπτήρα. Η Έλεν άναψε το τσιγάρο της και

έσκυψε να πάρει το ποτήρι με το μαρτίνι της το οποίο ήπιε με μία γουλιά.

«Έλεν, τι συμβαίνει; Εσύ τρέμεις» είπε ο Ρένος με ανυπομονησία.

«Είναι… έγινε…» τραύλισε η Έλεν χωρίς να μπορεί να συγκεντρωθεί.

«Ποιος τηλεφώνησε;» ρώτησε ο Ρένος για να τη βοηθήσει να

συγκεντρωθεί.

«Ήταν… ήταν από την ασφάλεια. Τα κεντρικά» είπε η Έλεν και

επιτέλους συγκέντρωσε το τρομαγμένο της βλέμμα στο δικό του.

«Τι σου είπαν. Τι ήθελαν;» συνέχισε ο Ρένος έχοντας κερδίσει την

προσοχή της.

«Μου είπαν πως κάτι συνέβη στον Αλέξη» είπε και σταμάτησε.

«Στον Αλέξη;» ρώτησε ο Ρένος φανερά ανήσυχος. «Τι του συνέβει;

Είναι καλά; Τι σου είπαν;».

«Όχι δεν είναι καλά» είπε η Έλεν και τα μάτια της βούρκωσαν. Δάκρυα

άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά της και έκρυψε το στόμα της με το αριστερό

της χέρι σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει μία κραυγή που πάλευε να

βγει από το στήθος της. Κοίταξε τον Ρένο με τα μάτια της θολά από τα

δάκρυα.

«Πρέπει να πάω στο νεκροτομείο».

«Στο…» ένας λυγμός ανέβηκε στον λάρυγγά του Ρένου και σταμάτησε

την φράση του στη μέση. «Στο νεκροτομείο…» είπε και έπιασε το κεφάλι του

με τα δύο του χέρια κλείνοντας τα μάτια του σαν να προσπαθούσε να

οραματιστεί την σκηνή της αναγνώρισης. Λαμπερά δάκρυα γυάλισαν στις

άκρες των κλειστών ματιών του και κατρακύλησαν στο ηλιοκαμένο δέρμα του

προσώπου του. Πήρε με την σειρά του το ποτό του και στράγγιξε το ποτήρι

του με μία γουλιά.

«Θα πάμε μαζί» της είπε ενώ το βλέμμα του χτένισε το τραπεζάκι και

σταμάτησε στα κλειδιά του πολυτελούς σπορ αυτοκινήτου του. «Πάμε», είπε

βιαστικά και άφησε ένα πράσινο χαρτονόμισμα στο τραπεζάκι, ενώ η Έλεν

συγκέντρωνε τα πράγματά της με προσοχή. Σε μία τραγική στιγμή, τα απλά,

καθημερινά πράγματα αποτελούν μία κατευναστική ιεροτελεστία που σου

αποδεικνύει πως όλα εξακολουθούν να υφίστανται ως είχαν.

ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Αμέσως μόλις ο Ρένος έφυγε από την πολυτελή σουίτα του

ξενοδοχείου στο οποίο είχαν καταλύσει για το χρονικό διάστημα της

παραμονής τους στην Αθήνα, η Λίνα μπήκε στο ντους. Μάζεψε με επιμέλεια

τα γυαλιστερά, μακριά μαλλιά της και έβγαλε την ροζ μεταξωτή ρόμπα της και

τα ασορτί εσώρουχα και άνοιξε τη ντουζιέρα. Πάντα έκανε ντους με κρύο νερό

γιατί τη βοηθούσε να διατηρήσει την επιδερμίδα της σφριγηλή, σύμφωνα με

όλα τα δημοσιεύματα μίας πληθώρας γυναικείων, αμερικάνικων περιοδικών

που αφορούσαν την εμφάνιση και τη μόδα. Αναρρίγησε μόλις το κρύο νερό

άγγιξε την ζεστή της επιδερμίδα καθώς οι νευρικές απολήξεις κάτω από το

δέρμα της προσπαθούσαν να προστατέψουν το σώμα της από το ψυχρό σοκ

ανασηκώνοντας τις τρίχες και προκαλώντας την χαρακτηριστική διόγκωση του

δέρματος στην βάση της τρίχας, κάνοντας το δέρμα της να μοιάζει με εκείνο

ενός μαδημένου κοτόπουλου. Πήρε το φουντωτό της σφουγγαράκι, είχε

διαλέξει ένα όμορφο τυρκουάζ αυτή τη φορά που της θύμιζε τα ήρεμα,

πεντακάθαρα, κρυστάλλινα νερά στο Πόρτο Κατσίκι της Λευκάδας, που είχαν

επισκεφτεί το περσυνό καλοκαίρι με τον Ρένο. Ένα καλοκαίρι που είχε

μοιράσει ανάμεσα στον Ρένο και τις παράνομες συναντήσεις της με τον

αρρενωπό, όμορφο Κωνσταντίνο. Άλλωστε, γι’ αυτόν ετοιμαζόταν και τώρα.

Μετά την επίσκεψή της στον Πητ Παπαδάκο, μόλις εκείνος είχε λύσει το

δέσιμο από το φυλαχτό του Κωνσταντίνου, είχε αισθανθεί μία πλήρη

ανακούφιση. Δεν σκεφτόταν πια τον γοητευτικό νέο κάθε λεπτό της ημέρας

που περνούσε και μπορούσε να διασκεδάσει με τον άντρα της και να

ευχαριστηθεί τις ξεκούραστες στιγμές που μοιραζόταν μαζί του στο πολυτελές

κρουαζιερόπλοιο που είχε στην κατοχή του ο πατέρας του. Μετά την πάροδο

λίγων ημερών, όμως, άρχισε να της λείπει το όμορφο, ηλιοκαμένο πρόσωπο

του Κωνσταντίνου με τα έντονα ζυγωματικά και τα σαρκώδη χείλη. Άρχισε να

τον νοσταλγεί και δέκα ημέρες αργότερα του τηλεφώνησε και κανόνισε να

βρεθούν για να «συζητήσουν» όπως του είπε μόλις επέστρεφε στην Αθήνα,

αν και η ίδια ήλπιζε να περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από μία απλή

συζήτηση αυτή η συνάντησή τους. Τελικά, αποφάσισε ότι είχε αρχίσει να

ερωτεύεται το νεαρό μοντέλο και, αν έκρινε από την χαρά του όταν του

τηλεφώνησε, καθώς και από την επαφή που είχε διατηρήσει μαζί της ακόμα

και όταν εκείνη έλειπε για μήνες στην Αμερική, πρέπει και αυτός να ήταν

ερωτευμένος μαζί της.

Έκλεισε την ντουζιέρα και άρπαξε μία χνουδωτή, απαλή πετσέτα σε

ροζ καραμελένιο χρώμα και την τύλιξε γύρω από το σώμα της,

απολαμβάνοντας την απαλή ζέστη που της χάριζε. Βγήκε από το μπάνιο και

σήκωσε το τηλέφωνο του δωματίου καλώντας το 9 για να μιλήσει με την

ρεσεψιόν.

«Παρακαλώ;» ακούστηκε μία γυναικεία φωνή.

«Με συνδέετε με το δωμάτιο 507;» είπε.

Δύο χτυπήματα αργότερα ακούστηκε η βαθειά φωνή του

Κωνσταντίνου.

«Ναι…»

«Εγώ είμαι. Έφυγε. Θα λείψει κανένα δίωρο. Έρχομαι» είπε βιαστικά η

Λίνα και έκλεισε το τηλέφωνο και κατευθύνθηκε προς το επόμενο δωμάτιο της

σουίτας για να διαλέξει ένα από τα πιο προκλητικά της φορέματα.

Το μικροσκοπικό, μαύρο φόρεμα που άφηνε ακάλυπτη την μισή πλάτη

και τα καλλίγραμμα, μακριά πόδια της, συνδυασμένο με τα πανάκριβα, μαύρα,

ψηλοτάκουνα πέδιλα με τα κρύσταλλα Σβαρόφσκι, δεν την είχε απογοητεύσει

ποτέ. Έριξε μία τελευταία ματιά στον ολόσωμο καθρέπτη της σουίτας και

βγήκε παίρνοντας μαζί της μόνο το ηλεκτρονικό κλειδί της πόρτας του

διαμερίσματος. Μπήκε στον κοντινότερο ανελκυστήρα και κατέβηκε δύο

ορόφους πιο κάτω, λικνίζοντας προκλητικά τους γοφούς της καθώς

περπατούσε βιαστικά στον διάδρομο, σαν να περπατούσε σε μία νοερή

πασαρέλα. Τα μικρά, σφιχτά στήθη της ανεβοκατέβαιναν σε κάθε βήμα,

γεγονός που υποδήλωνε ότι δεν είχε φορέσει σουτιέν. Φτάνοντας μπροστά

στο δωμάτιο του Κωνσταντίνου που η ίδια είχε πληρώσει, καθώς ο εραστής

της δεν διέθετε την ανάλογη οικονομική δυνατότητα, στράφηκε πίσω,

ελέγχοντας τον φαινομενικά άδειο διάδρομο. Ο ιδιωτικός ερευνητής που την

ακολουθούσε, έχοντας προβλέψει την κίνησή της, χώθηκε πίσω από τον τοίχο

που οδηγούσε στις σκάλες. Ακούγοντας το συνθηματικό, τριπλό χτύπημα

στην πόρτα του δωματίου 507, τόλμησε να σκύψει για να δει την πόρτα να

ανοίγει και τον γοητευτικό ζιγκολό να προβάλει στην πόρτα φορώντας ένα

ξεθωριασμένο, στενό τζην παντελόνι και ένα στενό λευκό T-shirt που

επέτρεπε στους γυμνασμένους μυς του επάνω μέρους του σώματός του να

διαγράφονται προκλητικά. Την άρπαξε από την μέση, σφίγγοντας την επάνω

του και την τράβηξε μέσα στο δωμάτιο. Η πόρτα έκλεισε και ο ιδιωτικός

ερευνητής κινήθηκε προς τα μπροστά, όταν το εκπαιδευμένο αυτί του άκουσε

την πόρτα να ανοίγει ξανά και χώθηκε ξανά με ένα άλμα που θα θαύμαζε και

το πιο γυμνασμένο αιλουροειδές πίσω από τον τοίχο κρατώντας την αναπνοή

του. Η πόρτα έκλεισε και ο ιδιωτικός ερευνητής έσκυψε για να δει το κόκκινο

καρτελάκι με την ένδειξη Do not disturb να ταλαντώνεται θυμωμένο επάνω

στο χερούλι της πόρτας. Έτρεξε με τα βήματά του να πνίγονται επάνω στην

παχιά γκρίζα μοκέτα του διαδρόμου και σταμάτησε μπροστά στο διπλανό

δωμάτιο, το 505. Έβγαλε το ηλεκτρονικό κλειδί του και άνοιξε την πόρτα,

μπήκε και την έκλεισε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε πίσω του. Το δωμάτιο

ήταν σκοτεινό και του πήρε δύο – τρία λεπτά για να συνηθίσουν τα μάτια του

και να αρχίσει να διακρίνει τις αδρές γραμμές από τα έπιπλα του δωματίου.

Προχώρησε προς τον τοίχο που χώριζε το δωμάτιό του με το 507 και με

προσοχή έβγαλε το κάδρο με το προχειροζωγραφισμένο τοπίο.

«Τι κρίμα που ένα τόσο καλό ξενοδοχείο δίνει τόση λίγη σημασία στη

διακόσμηση» σκέφτηκε. Ακούμπησε τον πίνακα με προσοχή στην μοκέτα.

Μία φωτεινή, στρογγυλή κηλίδα είχε εμφανιστεί στον τοίχο στο σημείο που

καλύπτονταν αυτός από το κάδρο. Έσκυψε επάνω στον τοίχο και έκλεισε το

αριστερό του μάτι, τοποθετώντας ταυτόχρονα το δεξί επάνω στην τρύπα. Είδε

τα δύο νεαρά μοντέλα αγκαλιασμένα να συνομιλούν. Τέλεια. Είχε φοβερή

οπτική γωνία. Τώρα θα είχε τις εξαιρετικές φωτογραφίες που είχε υποσχεθεί

στον Ρένο στην αρχή της συνεργασίας τους. Προχώρησε αθόρυβα προς το

κρεβάτι και πήρε τον ορθοστάτη της ηλεκτρονικής κάμερας και τον

τοποθέτησε μπροστά από την φωτεινή κουκίδα. Προσάρμοσε την κάμερα

επάνω σε αυτόν και έσπρωξε με αργές κινήσεις ένα σωλήνα μέσα στην τρύπα

στον τοίχο. Η μικροκάμερα που θα χρησιμοποιούσε του είχε στοιχίσει αρκετά

χρήματα, αλλά είχε αποσβεσθεί το έξοδό της από αυτή και μόνο την υπόθεση.

Συνέδεσε την μικροκάμερα με την κάμερα στον ορθοστάστη και στερέωσε το

ελεύθερο άκρο της επάνω σε αυτόν. Μόλις είχε τις ακλόνητες αποδείξεις που

χρειαζόταν θα τηλεφωνούσε στον πελάτη του.

Ο Κωνσταντίνος κρατούσε την Λίνα στην αγκαλιά του, έχοντας περάσει

το χέρι του γύρω από την μέση της. Το άλλο του χέρι χάιδευε την μισόγυμνη

πλάτη της. Η Λίνα χαμογέλασε.

«Είπα ότι θέλω να μιλήσουμε γι’ αυτό κάθησε φρόνιμα σε παρακαλώ».

«Φρόνιμος είμαι. Αν νομίζεις ότι γίνομαι άτακτος, μπορείς να με

τιμωρήσεις» είπε προκαλώντας γέλιο στην Λίνα που τραβήχτηκε προς τα

πίσω στρέφοντας στα πλάγια το κεφάλι της για να αποφύγει τα σαρκώδη

χείλη του που κατευθυνόταν προς τα δικά της.

«Θα το σκεφτώ» του είπε παιχνιδιάρικα ενώ μόνο στην σκέψη οι θηλές

της έγιναν σκληρές, γεγονός που ο Κωνσταντίνος κατάλαβε αμέσως μόλις την

τράβηξε πάλι κοντά του, πιέζοντας της επάνω του, αναγκάζοντας τες να

γίνουν ακόμα σκληρότερες.

«Μη…» είπε η Λίνα άλλη μία φορά στρέφοντας το κεφάλι της προς την

άλλη πλευρά για να αποφύγει ακόμα μία απόπειρα του Κωνσταντίνου να τη

φιλήσει. Έχοντας τον λαιμό της εκτεθειμένο, ο Κωνσταντίνος ακούμπησε

απαλά τα χείλη του επάνω του και άρχισε να την φιλάει με μικρά, τρυφερά

φιλία. Το χέρι του έφυγε αργά από την πλάτη της και κατευθύνθηκε προς τα

μικρά της στήθη με τις ορθωμένες ρόγες. Ένας αναστεναγμός που ξέφυγε

από τα χείλη της Λίνας ήταν αρκετός για να καταλάβει πως μόλις είχε λάβει το

πράσινο φως για να προχωρήσει. Άγγιξε το στήθος της επάνω από το

φόρεμα και τα δάχτυλά του επεξεργάστηκαν τις μικρές θηλές, ενώ ταυτόχρονα

συνέχισε να φιλάει τον λεπτό, μακρύ λαιμό της που μοσχοβολούσε από το

αγαπημένο της άρωμα. Τράβηξε το ελαστικό μαύρο φόρεμα από το ντεκολντέ

και αποκάλυψε το ένα της στήθος. Το έκλεισε στην χούφτα του και χάιδεψε το

απαλό δέρμα που το περιέβαλλε τραβώντας την σκληρή θηλή λίγο με τον

δείκτη και τον αντίχειρα. Ένας ακόμα αναστεναγμός και το χέρι του

κατευθύνθηκε χαμηλά, χαϊδεύοντας πρώτα την επίπεδη κοιλιά της και

προχωρώντας προς τα κάτω άγγιξε το λείο δέρμα των μηρών της. Η Λίνα τον

αγκάλιασε σφιχτά και πέρασε το αριστερό της πόδι γύρω από τον γοφό του,

αποκλύπτοντας έτσι το σημείο που ήθελε να κατευθυνθεί έπειτα το χέρι του.

Ο ερωτικός της σύντροφος ανασήκωσε ελαφριά το ύφασμα του φορέματός

της και έσπρωξε το χέρι του απαλά ανάμεσα στα πόδια της για να ανακαλύψει

ότι όχι μόνο δεν φορούσε εσώρουχο, αλλά και ότι τα ερωτικά της υγρά είχαν

πλημμυρίσει το ζεστό φύλο της. Έσπρωξε λίγο βίαια τα δάχτυλά του για να

ακολουθήσει ένα τράνταγμα του σώματος της με μία σειρά από δυνατά

βογγητά. Την αγκάλιασε από τα οπίσθια και την ανασήκωσε λίγο. Η Λίνα

τύλιξε τώρα τους γοφούς του και με τα δύο πόδια και τον έσφιξε με τους

γυμνασμένους μηρούς της ώστε το διογκωμένο του μόριο να τριφτεί στο

ερεθισμένο φύλο της. Προχώρησε δύο βήματα προς το κρεβάτι που

βρισκόταν πίσω της και, βάζοντας το ένα γόνατο επάνω στην άκρη του

κρεβατιού, έσκυψε μπροστά για να την αφήσει να πέσει επάνω στα μαλακά

σκεπάσματα. Έβγαλε το λευκό T-shirt αποκαλύπτοντας το γυμνασμένο του

σώμα, το οποίο έχαιρε ιδιαίτερης περιποίησης από τον ίδιο, αφού του

προσέφερε μία εύκολη και άνετη ζωή, πληρωμένη από πλούσιες,

παντρεμένες γυναίκες που συχνά τον ερωτεύονταν και του

πραγματοποιούσαν τις περισσότερες από τις υλικές του επιθυμίες.

«Μου έλειψες…» είπε η Λίνα με ναζιάρικα ανοίγοντας τα πόδια της για

να αποκαλύψει την περιποιημένη, τρυφερή περιοχή ανάμεσα στους μηρούς

της. Ο Κωνσταντίνος χαμογέλασε ξεκουμπώνοντας το στενό, ξεθωριασμένο

τζην παντελόνι του ενώ το βαμβακερό μαύρο σλιπάκι του έκανε ασφυκτιούσε

από την πίεση του διεγερμένου μορίου του.

«Κι εμένα…» είπε και αφαίρεσε το τελευταίο ρούχο του για να ανέβει

στο κρεβάτι και να πάρει αμέσως θέση γονατισμένος ανάμεσα στα ανοιχτά

πόδια της Λίνας, που έκλεισε τα μάτια της για να αισθανθεί καλύτερα τον

σύντροφό της, με το ένα της στήθος να ξεπροβάλει από το επάνω μέρος του

φορέματός της.

Ο ιδιωτικός ερευνητής στο διπλανό δωμάτιο προχώρησε αργά προς το

πλήρως εξοπλισμένο mini-bar του δωματίου του. Το άνοιξε και έβγαλε ένα

από τα μπουκάλια της μπύρας. Αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα του ψυγείου,

υπό τον αχνό φωτισμό της λάμπας του, αναζήτησε το ανοιχτήρι που

βρισκόταν επάνω στο mini-bar. Άνοιξε την μπύρα του και ήπιε μία γερή

γουλιά. Ο πλούσιος κληρονόμος του οποίου η σύζυγος έβγαζε τα μάτια της

στο διπλανό δωμάτιο, δεν θα είχε ασφαλώς αντίρρηση να χρεωθεί τα ποτά

που θα κατανάλωνε. Επιπλέον, δεν θα είχε αντίρρηση να δώσει κάτι

παραπάνω στον manager του ξενοδοχείου για να κλείσει την τρύπα που είχε

ανοίξει στον τοίχο, καθώς και να αποσιωπήσει το γεγονός.

Το κεχριμπαρένιο ποτό άφρισε στο λάρυγγα του και κατεβαίνοντας

στο στομάχι του έκαψε γλυκά τον οισοφάγο του. Ήπιε άλλη μία γουλιά και

αποφάσισε να ρίξει μία ματιά στα δρώμενα του διπλανού δωματίου. Κατά τη

διάρκεια όλων των ετών που εργαζόταν ως ιδιωτικός ερευνητής είχε

ανακαλύψει ότι οι άπιστες σύζυγοι απολάμβαναν ιδιαίτερα την απιστία τους,

ακόμα κι όταν αυτή διαδραματιζόταν κάτω από το βαρύ πέπλο της ενοχής,

ενώ οι σύζυγοι διέπρατταν την απιστία για καθαρά εγωιστικούς λόγους και

συχνά οι «αποδόσεις» τους ήταν πολύ κάτω του μετρίου. Αντίθετα οι γυναίκες

μετατρέπονταν σε πραγματικές μηχανές ηδονής. Παρακολουθώντας τες

αναρωτιόταν πάντα αν η ερωτική τους μαεστρία και η υπερχειλίζουσα ηδονή

που επιδεικνύανε ήταν η ίδια που προσφέρανε και στον απατημένο σύζυγο

τους. «Προφανώς όχι» κατέληξε νοερά χαμογελώντας ο ιδιωτικός ερευνητής

και χαμογέλασε ρουφώντας λαίμαργα άλλη μία μεγάλη γουλιά από το

περιεχόμενο του μπουκαλιού που κρατούσε. Το κοίταξε σηκώνοντάς το στο

ύψος του προσώπου του, κρατώντας το έτσι ώστε το φως από το mini bar να

πέφτει επάνω του. Η στάθμη είχε κατέβει επικίνδυνα και σηκώθηκε από την

άκρη του κρεβατιού που είχε καθήσει και προχώρησε αθόρυβα προς το mini

bar και έσκυψε λίγο για να επιθεωρήσει το –πραγματικά- ασφυκτικά γεμάτο

εσωτερικό του. Έκανε μία γρήγορη απογραφή. Ένα ακόμη μπουκάλι μπύρα,

δύο μικρά κρασιά, μία μικρή σαμπάνια, οχτώ μπουκαλάκια μινιατούρες με

διάφορα ουίσκι και βότκες, δύο εμφιαλωμένα νερά και τέσσερα αναψυκτικά.

Κούνησε ευχαριστημένος το κεφάλι του και κράτησε μία νοερή σημείωση να

τοποθετήσει στην τσάντα του αυτά τα οποία δεν θα προλάβαινε να

καταναλώσει. Κοίταξε το χώρο επάνω από το ψυγείο και σημείωσε να πάρει

μαζί του τα σακουλάκια και τα κουτιά με τους διάφορους ξηρούς καρπούς.

Άνοιξε ένα κουτί με κάσιους, έριξε κάμποσα στη χούφτα του και τα έβαλε όλα

μαζί στο στόμα του. Κατευθύνθηκε μασουλώντας προς τον τοίχο που είχε

πρόσβαση στο διπλανό δωμάτιο και κοίταξε στην οθόνη προβολής της

κάμερας.

Η Λίνα, πραγματική αμαζόνα, είχε καθήσει επάνω στο «άτι» της και

προσπαθούσε να το «τιθασεύσει» λικνίζοντας το αψεγάδιαστο, λεπτό κορμί

της μπρος-πίσω, αργά και αισθησιακά. Ο ρυθμός της αυξανόταν βαθμιαία,

μαζί με την απόλαυσή της, από αυτά που μπορούσε να δει ο ιδιωτικός

ερευνητής, γιατί ασφαλώς δεν είχε την δυνατότητα να ανοίξει τον ήχο. Παρόλα

αυτά, μία ιδιωτική προβολή αργότερα θα του προσέδιδε την χαρά να

απολαύσει την σεξουαλική σκηνή σε όλο της το μεγαλείο και την ένταση. Ήπιε

την τελευταία μεγάλη γουλιά από την μπύρα του και γύρισε στο mini bar για

να πάρει και την δεύτερη. Την άνοιξε με προσοχή, έριξε τα υπόλοιπα κάσιους

στο στόμα του απευθείας από το κουτάκι και κατευθύνθηκε πάλι προς την

κάμερα για να μην χάσει το μεγάλο φινάλε που ήταν σίγουρος πως πλησίαζε.

Πράγματι, μόλις πλησίασε την κάμερα, είδε στην οθόνη της την Λίνα να

«ιππεύει» μανιασμένα. «Η Λίνα έγινε Ζήνα» σκέφτηκε και χαμογέλασε με το

επιτυχημένο λογοπαίγνιο του, επιβραβεύοντας τον εαυτό του με ακόμη μία

παρατεταμένη γουλιά από το μπουκάλι που κρατούσε.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το πάθος των εραστών είχε

καταλαγιάσει. Ο Κωνσταντίνος ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι και

κρατούσε στην αγκαλιά του την όμορφη γυναίκα. Έμεινα έτσι μερικά λεπτά και

αναρωτήθηκε εάν θα αποκοιμηθούν, αλλά το ζευγάρι παρέμεινε

αγκαλιασμένο σφιχτά. Εκείνη είχε ακουμπήσει τρυφερά το χέρι της στο

στήθος του και αυτός έβαλε το δικό του χέρι επάνω στο δικό της.

Όταν άρχισαν να μιλάνε, βλαστήμησε που είχε ξεχάσει τα ακουστικά

που συνδέονταν με την κάμερα. Η αλήθεια ήταν ότι δεν θυμόταν που ακριβώς

τα είχε βάλει μετά την τελευταία παρακολούθηση. Έβλεπε τα χείλη τους να

κινούνται και η περιέργεια του αυξήθηκε κατακόρυφα. Δεν διακινδύνευε να

ανοίξει το μεγάφωνο ωστόσο. Ίσως καταστρώναν ένα ιδιοφυές σχέδιο για να

βγάλουν από τη μέση τον πλούσιο σύζυγο και να ζήσουν ευτυχισμένοι με τα

χρήματα που θα κληρονομούσε η νεαρή ζωντοχήρα. Από μία πρόχειρη

έρευνα που είχε κάνει, ο Ρένος είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα

που του απέφερε αρκετά κέρδη. Την είχε αποκτήσει επενδύοντας έξυπνα το

μερίδιο του από τα κέρδη της επιχείρησης που κανονικά έπρεπε να έχει

αυτός, αλλά είχε παραχωρήσει στην αδερφή του, την Έλεν.

Στο διπλανό δωμάτιο, η Λίνα ανακάθησε στο κρεβάτι και κοίταξε τον

Κωνσταντίνο.

«Τι εννοείς ποιο φυλαχτό; Εκείνο που μου έστειλες φυσικά. Μην μου

πεις ότι το ξέχασες κιόλας» είπε η Λίνα και έκανε μία ψεύτικη, παιχνιδιάρικη

γκριμάτσα απογοήτευσης που σήμαινε «δεν με αγαπάς καθόλου, αδιαφορείς

για μένα».

Ο Κωνσταντίνος χαμογέλασε και ανασηκώθηκε κι αυτός. Την φίλησε

απαλά στην άκρη της μύτης της και είπε « Το θυμάμαι μωρό μου. Ασφαλώς

και το θυμάμαι».

«Είπα κι εγώ!» είπε η Λίνα και έσκυψε με τη σειρά της να τον φιλήσει.

«Πότε φεύγετε τελικά;» ρώτησε ο Κωνσταντίνος στην προσπάθεια του

να αλλάξει συζήτηση.

«Δεν συζητούσαμε αυτό» τον επανέφερε η όμορφη κοπέλα.

«Δεν συζητούσαμε τίποτα συγκεκριμένο. Με ρώτησες απλά αν θυμάμαι

το φυλαχτό που σου έστειλα και σου απάντησα πως το θυμάμαι. Αυτό ήταν

όλο» είπε ο ξανθός άντρας και ξάπλωσε νωχελικά στο κρεβάτι βάζοντας τα

χέρια του πίσω από το κεφάλι του, κάνοντας το γυμνασμένο, άτριχο στέρνο

του να τεντωθεί.

«Ε, γι’ αυτό θέλω να σου μιλήσω» είπε η Λίνα και σηκώθηκε από το

κρεβάτι και βάλθηκε να αναζητάει κάτι στις τσέπες του παντελονιού του

Κωνσταντίνου. Βρήκε αυτό που αναζητούσε στην πίσω δεξιά τσέπη. Έβγαλε

ένα μαλακό πακέτο τσιγάρα και πήρε ένα. Έχωσε πάλι το χέρι της μέσα στην

τσέπη προς αναζήτηση του αναπτήρα. Άφησε το παντελόνι και το πακέτο να

πέσουν στο πάτωμα και γύρισε στο κρεβάτι με το αναμμένο τσιγάρο στο

στόμα της, και κάθησε γυμνή στην άκρη του κρεβατιού κοντά στα πόδια του

Κωνσταντίνου.

«Από πού το πήρες;» ρώτησε με προσποιητή αδιαφορία κρατώντας με

χάρη το τσιγάρο ανάμεσα στον δείκτη και το μέσο δάκτυλο του δεξιού της

χεριού και φυσώντας τον καπνό προς τα πάνω γέρνοντας το κεφάλι της λίγο

προς τα πίσω.

Ο Κωνσταντίνος ανακάθησε και τράβηξε το σώμα του προς τα πίσω.

Τώρα ήταν ακουμπισμένος με την πλάτη στα μαλακά μαξιλάρια.

«Τι εννοείς από πού το πήρα;» ψέλλισε.

«Δεν εννοώ κάτι άλλο από αυτό ακριβώς που ρωτάω» είπε η Λίνα

απότομα. «Από πού το αγόρασες;» ρώτησε επιτακτικά και τον κοίταξε βαθιά

μέσα στα πρασινογάλαζα μάτια του.

«Δεν…δεν θυμάμαι μωράκι μου. Γιατί ρωτάς;» είπε και σηκώθηκε για

να πάρει ένα τσιγάρο από το πακέτο που βρισκόταν δίπλα στο παντελόνι του,

εκεί που τα είχε πετάξει η –καθόλου καλή νοικοκυρά όπως πάντα το

υποπτευότανε- ερωμένη του. Έψαξε με το βλέμμα για τον αναπτήρα, σήκωσε

το παντελόνι του από το πάτωμα και κοίταξε από κάτω. Το άφησε επάνω

στην πολυθρόνα και έσκυψε στο πάτωμα ψαχουλεύοντας με το χέρι του κάτω

από την πολυθρόνα. Δευτερόλεπτα αργότερα γύρισε στο κρεβάτι

τροπαιούχος, με το τρόπαιό του να καπνίζει μανιασμένα.

«Καλά… ένα δώρο μου πήρες και δεν θυμάσαι;» επέμεινε η Λίνα

προσθέτοντας έναν ελαφρά ειρωνικό τόνο στη φωνή της.

«Ειλικρινά όχι. Γιατί με ρωτάς όμως;» είπε ρουφώντας λαίμαργα τον

καπνό του τσιγάρου του και αφήνοντας ένα διάφανο σύννεφο από αυτόν να

μπει ανάμεσα σε αυτόν και την γυναίκα.

«Γιατί ήθελα να πάρω ένα για την κουνιάδα μου, την Έλεν. Ξέρεις, την

αγαπημένη αδερφή του λατρεμένου μου συζύγου» είπε και γέλασε.

«Δεν ξέρω. Θα προσπαθήσω να θυμηθώ αλλά…» είπε και δεν

πρόλαβε να συνεχίσει την φράση του.

«Μην κάνεις τον κόπο» είπε η Λίνα. «Βρήκα εγώ την προέλευση του

φυλαχτού που μου χάρισες».

«Τι βρήκες… πώς;» ρώτησε ο Κωνσταντίνος με τα γαλαζοπράσινα

μάτια του να μεγαλώνουν από την έκπληξη και το μέτωπό του να αρχίσει να

ιδρώνει από την αγωνία.

«Να σου εξηγήσω. Όταν μου έστειλες το φυλαχτό, ανακάλυψα ότι είχε

μία πολύ περίεργη ιδιότητα» είπε η Λίνα και κοίταξε με νόημα τον εραστή της.

παρατηρώντας τις στρόγγυλες σταγόνες ιδρώτα που είχαν σχηματίστηκαν στο

μέτωπό του. Η σιωπή της παρέτεινε την αγωνία του και το απολάμβανε.

Ο Κωνσταντίνος ξεροκατάπιε. «Για ποια ιδιότητα μιλάς ακριβώς;»

ρώτησε και απέστρεψε τα μάτια του από το διαπεραστικό βλέμμα της. Ήταν

φανερό ότι γνώριζε την αλήθεια.

«Μόλις το είδα χάρηκα που με θυμόσουν ακόμα και θεώρησα πολύ

τρυφερή την κίνησή σου. Στην αρχή σκέφτηκα να το πετάξω για να μην το

βρει ο Ρένος, αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν έψαχνε ποτέ τα πράγματά μου και

ότι ήταν πολύ απορροφημένος με την επιστήμη του για να αρχίσει να το κάνει.

Το έκρυψα λοιπόν σε ένα συρτάρι με διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιώ

σπάνια. Φαντάσου την έκπληξή μου όταν την επόμενη ημέρα βρήκα το

φυλαχτό μέσα στην τσάντα μου» είπε η Λίνα και έκανε την απαραίτητη παύση

για να ακούσει την άποψη του Κωνσταντίνου.

«Δεν σημαίνει κάτι αυτό. Μήπως νόμιζες πως το έβαλες στο συρτάρι.

Σε όλους μας έχει συμβεί» είπε αυτός.

«Έτσι νόμιζα κι εγώ όμως... το τοποθέτησα πάλι στο συρτάρι. Την

επόμενη ημέρα βρέθηκε ξανά στην τσάντα μου. Σε διαφορετική τσάντα αυτή

τη φορά» είπε σταύρωσε τα καλλίγραμμα πόδια της.

«Εννοείς ότι…ότι το φυλαχτό σε…σε ακολουθούσε;» ρώτησε ο

Κωνσταντίνος με φωνή που μόλις και μετά βίας ακουγόταν.

«Ναι. Αυτό ακριβώς εννοώ. Οπουδήποτε και να το τοποθετούσα, αυτό

ερχόταν πάντα μαζί μου. Φοβήθηκα» είπε η Λίνα και αναρρίγησε.

«Τώρα που μου το λες, φοβάμαι κι εγώ» είπε ο Κωνσταντίνος και

πέρασε το αριστερό του χέρι ανάμεσα από τα ανακατεμένα, ξανθά μαλλιά του.

«Κατάλαβα ότι ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό δωράκι. Δεν

ήξερα τι ακριβώς, βέβαια, μέχρι που επέστρεψα στην Ελλάδα. Ασφαλώς δεν

χρειάστηκα να μπω στον κόπο να το αναζητήσω για να το πάρω μαζί μου. Το

βρήκα μέσα στην ταξιδιωτική μου τσάντα όταν έφτασα στο αεροδρόμιο» είπε

η Λίνα και περίμενε με ανυπομονησία την απάντηση του φίλου της.

«Τι έμαθες εδώ, στην Ελλάδα δηλαδή;» ρώτησε ο Κωνσταντίνος

σβήνοντας το τσιγάρο του νευρικά στο σταχτοδοχείο που βρισκόταν επάνω

στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι.

«Επισκέφτηκα τον πασίγνωστο μελλοντολόγο Πητ Παπαδάκο ο οποίος

μου εξήγησε αμέσως την λειτουργία του φυλαχτού. Και όχι μόνο αυτό» είπε

τονίζοντας την τελευταία λέξη της με νόημα.

«Τον ξέρω. Είναι διάσημος. Τι άλλο σου είπε;». Ο Κωνσταντίνος

σηκώθηκε και πήρε ακόμη ένα τσιγάρο από το πακέτο του. Γύρισε στο

κρεβάτι και ξανακάθησε. Άναψε το τσιγάρο του και κοίταξε σε ένα σημείο

κάπου στη μοκέτα του δωματίου, αποφεύγοντας το βλέμμα της ερωμένης

του.

«Δεν είπε. Έκανε. Το κατάστρεψε και έτσι κατάστρεψε την επιρροή που

είχε επάνω μου» είπε η όμορφη γυναίκα και τεντώθηκε νωχελικά.

Ο Κωνσταντίνος κοίταξε την Λίνα και ξεροκαταπίνοντας είπε «Εγώ

μωρό μου ήθελα να με αγαπάς όπως σε αγαπώ κι εγώ. Δεν θα σου

προκαλούσε κανένα κακό. Πρέπει να με πιστέψεις. Δεν ήθελα να σε χάσω και,

ασφαλώς, δεν είχα τα χρήματα για να έρθω στην Αμερική να σε δω. Εσύ πάλι

δεν μπορούσες να αφήσεις τον άντρα σου και να έρθεις να με δεις στην

Ελλάδα. Νόμιζα πως θα με ξεχνούσες μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Ήθελα

μόνο να με θυμάσαι. Τίποτα παραπάνω. Θέλω να ξέρεις…».

Η ακατάσχετη φλυαρία του διακόπηκε από ένα νεύμα που έκανε η Λίνα

με το χέρι της που σήμαινε πως είχε ακούσει αρκετά.

«Αγάπη μου» είπε ήρεμα η Λίνα, «το μόνο που έκανε το φυλαχτό είναι

να μου δημιουργεί ένα άσβεστο πόθο για σένα. Στην πραγματικότητα δεν το

χρειαζόσουν ποτέ».

«Γιατί;»

«Γιατί σε λατρεύω αγαπούλη μου» είπε και χαμογελώντας έπεσε στην

αγκαλιά του.

ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ

Για την Έλεν η διαδρομή από την καφετέρια στο νεκροτομείο θα

παραμείνει για πάντα θαμμένη βαθιά κάπου στις δαιδαλώδεις σήραγγες της

μνήμης της. Δεν θυμόταν πως πήγαν στο αυτοκίνητο, πως μπήκαν μέσα, την

σαρανταπεντάλεπτη διαδρομή, αν συζήτησαν για οτιδήποτε με τον Ρένο κατά

την διάρκειά της. Τίποτα απολύτως. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θυμήθηκε.

Ήταν λες είχε μεταφερθεί στο χρόνο μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, και

βρέθηκε ξαφνικά, σαράντα πέντε λεπτά αργότερα, μπροστά στην πίσω

είσοδο ενός νοσοκομείου, όπου την περίμεναν ο Στρατηγός της Αστυνομίας

μαζί με έναν ψηλόλιγνο, ξερακιανό αστυνομικό του τμήματος

ανθρωποκτονιών, όπως έμαθε λίγες στιγμές αφού κατέβηκε από το

αυτοκίνητο του Ρένου.

Όταν το αυτοκίνητο σταμάτησε, η Έλεν βρέθηκε να κοιτάζει γύρω της

προσπαθώντας να καταλάβει πως είχε βρεθεί εκεί, ποιος ήταν ο ένστολος,

μεσήλικος άντρας που άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου και, κυρίως, που

ακριβώς βρισκότανε. Κοίταξε τον Ρένο, δίχως να δώσει σημασία στον ένστολο

άνδρα που μιλούσε. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα λόγια του.

Αισθανόταν πως είχε ξυπνήσει από έναν τρομαχτικό εφιάλτη. Δυστυχώς, ο

εφιάλτης δεν είχε περάσει ακόμα τις πύλες του συνειδητού της. θα το

ανακάλυπτε λίγο αργότερα.

«Φτάσαμε Έλεν» είπε ο Ρένος με την βαθιά, σοβαρή φωνή του.

«Φτάσαμε;» ρώτησε Έλεν.

«Ναι. Είμαστε στο νοσοκομείο. Πρέπει να πάμε στο νεκροτομείο για να

αναγνωρίσουμε το πτώμα του Αλέξη» εξήγησε ο αδερφός της που είχε

αντιληφθεί κατά την διάρκεια της διαδρομής, όταν μιλούσε στην Έλεν και αυτή

όχι μόνο δεν του απαντούσε μα φαινόταν πως δεν τον άκουγε, βυθισμένη σε

ένα κόσμο νιρβάνας, έχοντας αποκλείσει εντελώς τα εξωτερικά ερεθίσματα,

κουλουριασμένη στο κάθισμα του πολυτελούς αυτοκινήτου, με το βλέμμα της

καρφωμένο σε ένα σημείο που ο Ρένος υπολόγισε ότι ήταν ο αερόσακος του

συνοδηγού.

Η Έλεν αναρρίγησε και προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Πήρε την

τσάντα της και κοίταξε τον μεσήλικο αστυνόμο που κρατούσε την πόρτα του

συνοδηγού ανοιχτή και είχε σκύψει λίγο για να μπορεί να την βλέπει.

«Ευχαριστώ» ψέλλισε βγαίνοντας και παραπάτησε ελαφρά. Ο

Στρατηγός έσπευσε να την στηρίξει βάζοντας το μπράτσο του κάτω από το

δικό της. «Ευχαριστώ» είπε σχεδόν ψυθιριστά για δεύτερη φορά.

«Ελάτε από εδώ» της υπέδειξε ο Στρατηγός και προχώρησε λίγο προς

της πόρτα του νοσοκομείου. Σταμάτησε και γύρισε να κοιτάξει τους δύο

πλούσιους κληρονόμους που είχαν συναντηθεί μπροστά από το αυτοκίνητο.

Ο Ρένος αγκάλιασε της αδερφή του και προχωρήσαν αργά προς το μέρος

του. Μόλις έφτασαν μπροστά σε έναν ψηλό και υπερβολικά αδύνατο άντρα

που στεκόνταν δίπλα στην πόρτα, ο Στρατηγός σταμάτησε και τους τον

σύστησε.

«Ο κύριος Αντρέας Μ. Ανήκει στο εγκληματολογικό» είπε και ο κύριος

Μ. πρότεινε το χέρι του πρώτα στην Έλεν και μετά στον Ρένο.

«Ας περάσουμε μέσα» είπε ο Στρατηγός και ένας αστυνομικός από

τους τέσσερις που βρισκόταν διάσπαρτοι στην πίσω αυλή του νοσοκομείου,

αλλά όχι πολύ μακριά, προχώρησε κι άνοιξε την πόρτα. Μπήκε μέσα και

κράτησε την βαριά μεταλλική, σαν φυλακής, πόρτα ανοιχτή. Ο Στρατηγός

έκανε νόημα στην Έλεν και τον Ρένο να περάσουν πρώτοι.

Μόλις η Έλεν μπήκε, η χαρακτηριστική, «άρρωστη» οσμή του

νοσοκομείου της επιτέθηκε. Πάντα απεχθάνονταν αυτή την μυρωδιά. Μύριζε

αντισηπτικό και καθαριστικά, αλλά ήταν μία αναγουλιαστική, γλυκερή μυρωδιά

που δεν μπορούσε να την συνηθίσει και της θύμιζε αρρώστια και θάνατο. Το

θάνατο της μητέρας της για αρχή. Και τώρα…τον θάνατο του μικρού αδερφού

της.

Ακολουθούσε τον Στρατηγό και τον κ.Μ του εγκληματολογικού.

Έστριψαν δεξιά και βρέθηκαν σε ένα χώρο που φωτιζόταν ελάχιστα.

«Θα κατέβουμε με το ασανσέρ» είπε ο μεσήλικος άντρας και

σταμάτησε μπροστά σε δύο ανελκυστήρες.

«Οι άσπροι τοίχοι του νοσοκομείου μοιάζουν περισσότερο με γκρι»

σκέφτηκε η Έλεν. Ίσως έφταιγε ο κακός φωτισμός, ίσως το γεγονός ότι είχαν

να βαφτούν πολλά χρόνια, ίσως, πάλι, αυτό να ήταν το εξαρχής επιθυμητό

χρώμα. Άλλωστε, αυτό ήταν ένα δημόσιο νοσοκομείο και η Έλεν δεν θυμόταν

την τελευταία φορά που μπήκε σε ένα τέτοιο.

Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε για να αποκαλύψει ένα μακρόστενο

κουβούκλιο με ένα αποκρουστικό, κίτρινο φως. Μπήκε μέσα μαζί με τον

αδερφό της, τον Στρατηγό, τον κύριο του εγκληματολογικού και δύο ακόμη

από τους τέσσερις αστυνομικούς που τους ακολουθούσαν αθόρυβα. Μπήκε

πρώτη και κατευθύνθηκε στο βάθος και γύρισε για να κοιτάει την πόρτα.

Εκείνη έκλεισε και ένας από τους αστυνομικούς πάτησε το κουμπί που είχε

την ένδειξη μείον ένα. Ανακάλυψε πως υπήρχαν μόνο ένα ακόμη κουμπί

εκτός από αυτό. Εκείνο που είχε την ένδειξη μηδέν. Ήταν φανερό πως το

ασανσέρ στο οποίο βρισκότανε είχε πρόσβαση μόνο στο υπόγειο, όπου

προφανώς βρισκόταν το νεκροτομείο.

«Γιατί πάντα τα νεκροτομεία είναι στο υπόγειο; Μήπως επειδή

προετοιμάζουν τους «φιλοξενούμενους» τους για την κατάβασή τους στην

παγερή αγκαλιά της γης;» σκέφτηκε η ΄Ελεν.

Τα καλώδια από τα οποία κρέμονταν το κουβούκλιο του ανελκυστήρα

διαμαρτυρήθηκαν τρίζοντας έντονα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η πόρτα

άνοιξε και το λευκό, εκτυφλωτικό φως του διαδρόμου μπήκε ορμητικά

τυφλώνοντας την ομάδα με το πένθιμο έργο.

Ο Στρατηγός περίμενε να βγουν όλοι πριν αρχίσει να κατευθύνετε προς

τα αριστερά σε ένα μεγάλο διάδρομο με διάφορες κλειστές πόρτες δεξιά και

αριστερά. Στο βάθος του διαδρόμου βρισκόταν μία μεγάλη πόρτα και στα

δεξιά της είχε μία, κάποτε χρυσαφί, τώρα θαμπή χρυσοχάλκινη, ταμπέλα.

«ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ».

Μόλις έφτασαν ακριβώς μπροστά σε αυτή την πόρτα, η πομπή

σταμάτησε. Ο Στρατηγός στράφηκε προς τα δύο αδέλφια και είπε «Η

κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο αδερφός σας είναι πολύ άσχημη. Παρόλα

αυτά, επειδή δεν βρέθηκαν προσωπικά αντικείμενα, θα επιμείνω να

προσπαθήσετε να αναγνωρίσετε τον αδερφό σας από σημάδια και τατουάζ

που φαίνονται στο σώμα του. Το πρόσωπο είναι, δυστυχώς, μη

αναγνωρίσιμο».

Στο άκουσμα της τελευταίας φράσης ή Έλεν αισθάνθηκε ένα κρύο

δάγκωμα στο πίσω μέρος του αυχένα της. Αισθάνθηκε το σβέρκο της να

παγώνει καθώς κρύες σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στην πλάτη της, φτάνοντας

χαμηλά στην μέση της για να εξαφανιστούν εκεί απορροφημένες από το

υφασμάτινο παντελόνι της. Τότε συνειδητοποίησε ότι ήταν κάθιδρη και η

θερμοκρασία του χώρου έκανε τον ιδρώτα της να παγώνει και να της φέρνει

μία φρικτή ανατριχίλα σε όλο της το σώμα. Αισθάνθηκε τα γόνατά της να

λύνονται λες και οι σύνδεσμοι που κρατούσαν τον μηνίσκο στη θέση του

αποφάσισαν ταυτόχρονα να υποχωρήσουν. Προφανώς είχε χλωμιάσει γιατί ο

Ρένος την κοίταξε και την ρώτησε αν ήταν καλά.

«Μήπως θέλετε να σας φέρουμε λίγο νερό ή μία καρέκλα να

καθήσετε;» ρώτησε ο Στρατηγός.

«Όχι ευχαριστώ. Μία στιγμή μόνο. Θα συνέλθω» είπε η Έλεν χωρίς να

το πολυπιστεύει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε μερικές βαθιές ανάσες.

«Συγκεντρώσου κορίτσι μου» είπε στον εαυτό της. «Πρέπει να φανείς δυνατή.

Είναι κάτι που πρέπει να γίνει». όρθωσε το σώμα της, πήρε μερικές ανάσες

ακόμα με όλους τους παριστάμενους να την παρακολουθούν.

«Εντάξει είμαι» είπε με φωνή που την φάνηκε πως έτρεμε. «Ας

προχωρήσουμε στην διαδικασία της αναγνώρισης».

Ο Στρατηγός άνοιξε την βαριά πόρτα του θαλάμου του νεκροτομείου

και την κράτησε ανοιχτή για να περάσουν μέσα ο Ρένος και η Έλεν. Αμέσως

ένας από τους αστυνομικούς πήρε τη θέση του και κράτησε την πόρτα για να

περάσει ο Στρατηγός, ο ξερακιανός άντρας του εγκληματολογικού και ο

συνάδελφός του.

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Έλεν ήταν η χαμηλή

θερμοκρασία του χώρου. Η εξαιρετικά έντονη οσμή απολυμαντικού στο χώρο

ήταν ανακατεμένη με μία άλλη παράξενη, πρωτόγνωρη και απροσδιόριστη

μυρωδιά. Ο χώρος ήταν πολύ καθαρός, πράγμα που δεν ήταν αναμενόμενο

από την ίδια γιατί πάντα θεωρούσε το νεκροτομείο σαν ένα χώρο

κατακλυσμένο από ανθρώπινα πτώματα, τοποθετημένα επάνω σε ειδικά

τραπέζια, περιτριγυρισμένα από ειδικά τραπεζάκια με πλήθος περίεργων στην

όψη, καλογυαλισμένων, αιχμηρών εργαλείων. Ένας γιατρός, ντυμένος με μία

πεντακάθαρη, πράσινη μπλούζα χειρουργού καθόταν σε ένα γραφείο στο

βάθος του δωματίου στα αριστερά. Μία λάμπα που έβγαζε ένα έντονο κίτρινο

φως ήταν αναμμένη και αυτός φαινόταν απορροφημένος από μία στοίβα

χαρτιών μέσα στα οποία ήταν κυριολεκτικά χωμένος. Η στάση του σώματός

του βοηθούσε ιδιαίτερα αφού είχε ακουμπησμένους και τους δύο αγκώνες του

επάνω στο γραφείο με τις παλάμες του να αγκαλιάζουν τα φουσκωτά

μάγουλά του, ώστε να στηρίζει το στρογγυλό του κεφάλι, με την πλάτη

ελαφρά καμπουριαστή, διπλωμένος όσο του επέτρεπε η ευμεγέθης κοιλιά

του. Φορούσε γυαλιά με λεπτό, στρόγγυλο, μεταλλικό σκελετό και τα κοντά,

καστανά, ίσια μαλλιά του έδειχναν ίχνη αραίωσης. Δεν φάνηκε να παρατηρεί

την ομάδα των ανθρώπων που μόλις είχαν εισέλθει στα άδυτά του, ή απλά

δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος. Πολλές φορές οι άνθρωποι

επιλέγουν ένα επάγγελμα γιατί ταιριάζει στον χαρακτήρα τους και όχι με

κοινωνικά ή οικονομικά κριτήρια.

Η Έλεν παρατήρησε ότι οι στιγμές της φαίνονταν να περνούν πολύ

αργά. Μέχρι ο ένας από τους δύο αστυνομικούς να πλησιάσει και να μιλήσει

χαμηλόφωνα στον γιατρό, παρατήρησε πως το τεράστιο δωμάτιο οδηγούσε

σε τρεις ακόμη χώρους αφού υπήρχαν δύο πόρτες στον τοίχο στο βάθος και

μία στα δεξιά τους. Ένα μεγάλο τραπέζι βρισκόταν τρία μέτρα δεξιά τους και

μία μεγάλη λάμπα, από αυτές που χρησιμοποιούν στις εγχειρήσεις βρισκόταν

δίπλα σε αυτό.

Ο γιατρός ανασήκωσε το βλέμμα του από την στοίβα με τα χαρτιά του

και κοίταξε τον αστυνομικό. Ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος από τον

οποίο δεν ακούστηκε τίποτα. Ίσως είναι το μακάβριο του χώρου που σε κάνει

να μιλάς σιγά, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ζωντανοί ασθενείς σε

αυτό το χώρο του νοσοκομείου. Κανένας δεν επρόκειτο να ενοχληθεί αν

κάποιος μιλούσε δυνατά. Ούτε να ξυπνήσει.

Ο ευτραφής νεκροτόμος σηκώθηκε με κόπο από την καρέκλα του που

έτριξε καθώς ανακουφίστηκε μόλις απαλλάχτηκε από το αξιόλογο βάρος του

και προχώρησε προς το μέρος τους με αργά βήματα, μετακινώντας το βάρος

του με προφανή κόπο από το ένα πόδι στο άλλο. Μόλις σηκώθηκε, φάνηκε το

πραγματικό, και άκρως εντυπωσιακό μέγεθός του, το οποίο κρυβόταν πίσω

από το γραφείο. Το ύψος του, το οποίο ήταν σαφώς κάτω του μετρίου, τον

έκανε να μοιάζει με μία στρογγυλή, πράσινη μπάλα. Το πρόσωπό του,

στρογγυλό και αναψοκοκκινισμένο, είχε παιδικά χαρακτηριστικά, με δύο

γαλάζια, ζωηρά μάτια, μία μικρή, στρογγυλή μύτη και τροφαντά μάγουλα που

ανεβοκατέβαιναν με σθένος όταν μιλούσε. Ήταν μία φυσιογνωμία που θα

ταίριαζε περισσότερο να ξεπροβάλει πίσω από ένα πάγκο ενός

παντοπωλείου γεμάτο χρωματιστά ζαχαρωτά και διάφορες άλλες λιχουδιές,

που μύριζε ζάχαρη, βούτυρο και φρέσκο ελαιόλαδο, παρά πίσω από το

αυστηρό γραφείο ενός νεκροτομείου που μύριζε απολυμαντικά και

αντισηπτικά.

Τους πλησίασε με τα μάτια του να χαμογελούν, αλλά διατηρώντας ένα

σοβαρό και μετρημένο ύφος, όπως άρμοζε στο επάγγελμα του και το χώρο

στον οποίο βρίσκονταν.

«Καλησπέρα σας. Είμαι ο δόκτωρ Ζαχαρίας Δ. είπε και η Έλεν

θεώρησε πως το όνομά του ήταν απόλυτα ταιριαστό με την διάπλασή του.

Πράγματι έμοιαζε με φουσκωτό λουκουμάνθρωπο.

«Γιατρέ ήρθαμε για την αναγνώριση» είπε Στρατηγός.

«Μάλιστα» είπε ο γιατρός και τα μάτια του φάνηκαν να σκουραίνουν

και να σκυνθρωπιάζουν. «Ακολουθήστε με παρακαλώ».

Προχώρησε στο βάθος του δωματίου με τα αργά του βήματα, και μέσα

στην ησυχία ακουγόταν να ασθμαίνει κάθε φορά που μετακινούσε το βάρος

του από το ένα πόδι στο άλλο. Προχώρησε αργά με την ετερόκλητα πομπή να

τον ακολουθάει προς την πόρτα που βρισκόταν σχεδόν πίσω από το γραφείο

του. Προσπερνώντας το φορτωμένο με χαρτιά και φακέλους γραφείο, η Έλεν

δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να κοιτάξει τι ήταν αυτό στο οποίο ήταν

προσηλωμένος ο κοντός, εύσωμος άντρας με το μακάβριο επάγγελμα. Μία

φευγαλέα ματιά αρκούσε για να καταλάβει ότι το ανάγνωσμα δεν ήταν τίποτα

άλλο από έναν χρωματιστό οδηγό μαγειρικής. «Μεσογειακή Κουζίνα» έγραφε

στο εξώφυλλο το βιβλίο με μεγάλα, πορτοκαλί γράμματα.

Άνοιξε την πόρτα και βρέθηκαν σε ένα άλλο δωμάτιο στο οποίο το φως

δεν ήταν τόσο έντονο. Στον ένα τοίχο υπήρχαν μεταλλικές, τετράγωνες

πόρτες, ψυγεία που φιλοξενούσαν αυτούς που είχαν την ατυχία να αφήσουν

τα επίγεια. Εδώ η θερμοκρασία ήταν ακόμη χαμηλότερη. Στην μέση, σχεδόν,

του δωματίου υπήρχε ένα τραπέζι επάνω στο οποίο υπήρχε ένας σάκος που

περιείχε το άψυχο σώμα του Αλέξη.

Η Έλεν επανήλθε στην πραγματικότητα. Ένα κύμα συναισθημάτων την

συνεπήρε σαν να είχε μόλις συνειδητοποιήσει το λόγο του ερχομού της στο

νεκροτομείο. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς και αναζήτησε την αγκαλιά του

Ρένου για να στηριχτεί γιατί πραγματικά αισθανόταν ότι θα κατέρρεε ανά

πάσα στιγμή. Ο Ρένος την αγκάλιασε από τη μέση και την έσφιξε επάνω του.

Χωμένη στην αγκαλιά του τον αισθάνθηκε να τρέμει και μακάρισε την τύχη της

που τουλάχιστο είχε μαζί της κάποιον για να μοιραστεί μία τόσο δύσκολη

στιγμή.

«Είσαστε καλά;» ρώτησε ο γιατρός με την απαλή φωνή του. «Αν θέλετε

μπορώ να σας φέρω μία καρέκλα. Ξέρω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτό

που καλείστε να κάνετε, οπότε μπορείτε να μου πείτε αν δεν είσαστε έτοιμη.

Το καταλαβαίνω απόλυτα» είπε και πλησίασε την Έλεν και έπιασε το χέρι της

από τον καρπό. Ένα ιατρικό άγγιγμα που μετρούσε τους σφυγμούς της, ενώ

ταυτόχρονα ο γιατρός παρατηρούσε το πρόσωπό της.

«’Οχι. Σας ευχαριστώ. Είμαι εντάξει. Ας προχωρήσουμε. Δεν

αισθάνομαι καλά εδώ μέσα» είπε η Έλεν σκουπίζοντας τα δάκρυά της με την

ανάποδη της παλάμης της.

«Ναι. Ας τελειώνουμε με την διαδικασία σας παρακαλώ» είπε ο Ρένος

και την έσφιξε δυνατότερα επάνω του.

«Πολύ καλά. Όπως επιθυμείτε» είπε ο κοντόχοντρος γιατρός και πήρε

αμέσως επαγγελματικό και απόλυτα αυστηρό ύφος. «Θα ήθελα να σας

ενημερώσω ότι σώμα του άτυχου αυτού άντρα βρέθηκε χωρίς ρούχα,

κοσμήματα ή άλλα διακριτικά. Αυτός είναι ο λόγος που σας καλέσαμε.

Ασφαλώς μπορούμε τα πιστοποιήσουμε ότι είναι ο αδερφός σας αν κάνουμε

μία εξέταση DNA αλλά είναι ιδιαίτερα χρονοβόρο. Αν θέλετε μπορείτε να

επιλέξετε αυτή την μέθοδο και να αποφύγετε την διαδικασία της αναγνώρισης.

Αρκεί να μας δώσετε, ο ένας από τους δύο ένα δείγμα αίματος» είπε ο

γιατρός.

Η Έλεν και ο Ρένος κοιταχτήκανε και πήραν την απάντησή τους ο ένας

από τον άλλο δίχως να χρειαστεί να μιλήσουνε.

«¨Όχι γιατρέ. Είναι καλύτερο να ξέρουμε όσο το δυνατό συντομότερα

για να κανονίσουμε και τα διαδικαστικά της ταφής» είπε ο Ρένος.

«Πολύ καλά. Τότε να σας ενημερώσω ότι δεν πρόκειτε να σας δείξω το

πρόσωπο διότι δεν είναι αναγνωρίσιμο» είπε ο γιατρός και έλαβε θέση για να

ανοίξει το φερμουάρ του ειδικού σάκου.

«Γιατί;» ρώτησε η Έλεν με μία φωνή που μόλις και μετά βίας

ακούστηκε στην απόλυτη ησυχία.

«Βλέπετε…» ο γιατρός ξεροκατάπιε ψάχνοντας έναν ήπιο τρόπο για να

πει την αλήθεια, αλλά δυστυχώς η αλήθεια δεν είναι ποτέ ούτε ήπια, ούτε

ευχάριστη. «Ξέρετε…» ξεκίνησε πάλι την πρότασή του «ο άντρας αυτός

βρέθηκε καμένος».

Μία αποκρουστική εικόνα σχηματίστηκε στο μυαλό της Έλεν, ενός

ανθρώπου τυλιγμένου στις φλόγες, με τον καυτό και γεμάτο καπνό αέρα να

γεμίζει τα πνευμόνια του εμποδίζοντας τις κραυγές του και το δέρμα του να

καίγεται και να μαυρίζει, με τον ήχο του λίπους να λυώνει κάτω από την

υψηλή θερμοκρασία και ταυτόχρονα να ανοίγει σε σημεία αποκαλύπτοντας το

φρικιαστικό, κόκκινο εσωτερικό του.

Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκε το στομάχι της να ανεβαίνει στην βάση

της γλώσσας της. Άρχισε να συσπάται και ο γιατρός ακούστηκε να λέει. Μία

καρέκλα. Εκεί στο βάθος. Ένας από τους αστυνομικούς έφερε γρήγορα μία

καρέκλα στην οποία σωριάστηκε η Έλεν. Το στομάχι της συσπόταν τόσο

δυνατά που έκανε όλο το σώμα της να τραντάζεται. Ο γιατρός άπλωσε το χέρι

του στο οποίο κρατούσε ένα μεταλλικό δοχείο που έμοιαζε με μικρό κουβά

αλλά χωρίς την λαβή. Ο Ρένος τον άρπαξε και τον απίθωσε απότομα στα

χέρια της Έλεν η οποία τον αγκάλιασε και άδειασε μέσα του το περιεχόμενο

του στομάχου της.

Ο γιατρός είχε ήδη φύγει από τη θέση του για να κατευθυνθεί σε ένα

ράφι από το οποίο πήρε μία χούφτα χάρτινες χειροπετσέτες τις οποίες έδωσε

στην Έλεν.

«Θέλετε να βγείτε λίγο έξω για να πάρετε αέρα;» ρώτησε ο γιατρός.

«Όχι. Είμαι καλά. Παρακαλώ συνεχίστε» είπε η Έλεν και σηκώθηκε

από την καρέκλα, αφήνοντας επάνω της τον μεταλλικό κουβά και πετώντας

μέσα τις χειροπετσέτες. Έκανε δύο αδύναμα βήματα μπροστά και κοίταξε τον

γιατρό στα μάτια.

«Όπως σας έλεγα, είναι εντελώς αδύνατο να γίνει αναγνώριση από το

πρόσωπο» συνέχισε ήρεμα ο γιατρός. «Το σημαντικό είναι ότι υπάρχουν

κάποια σημεία στο σώμα του άντρα που δεν καήκαν ολοσχερώς και σε δύο

από αυτά υπάρχουν μικρά κομμάτια από δύο τατουάζ. Αυτά καλείστε να

αναγνωρίσετε» είπε και ετοιμάστηκε να ανοίξει το φερμουάρ του σάκου. Πριν

το κάνει, σήκωσε το βλέμμα του και έριξε μία εξεταστική ματιά στα δύο

αδέρφια.

Μόλις κοίταξε τον Ρένο, εκείνος ένευσε καταφατικά με το κεφάλι του.

Στον χώρο επικρατούσε απόλυτη ησυχία την οποία έσκισε ο συριχτός ήχος

από το φερμουάρ. Το πρόσωπο του Αλέξη ήταν καλυμμένο με μία

σκουρόχρωμη πετσέτα. Ο γιατρός φόρεσε τα γάντια του, έπιασε τα χείλη του

σάκου και τα τράβηξε προς τις δύο μεριές για να ανοίξουν αποκαλύπτοντας

ένα βδελυρό θέαμα. Το σώμα ενός άντρα που έμοιαζε να έχει καλυφθεί από

μία ανομοιόμορφη ζελατίνα από μαύρο και κόκκινο χρώμα ξεπρόβαλε και η

μυρωδιά της καμένης σάρκας πλημμύρισε τον χώρο. Ο ένας αστυνομικός

έκανε δύο βήματα πίσω και απέστρεψε το βλέμμα του από το φρικτό θέαμα.

«Θεέ και Κύριε!» είπε ο Στρατηγός μέσα από τα δόντια του και

καταλαβαίνοντας το ακατάλληλο της φράσης του πρόσθεσε «Με συγχωρείτε»

και σώπασε.

Η Έλεν ποτέ δεν είχε φανταστεί μία τέτοια κατάληξη για τον ζωηρό,

ατίθασο και μπλεγμένο με τυχερά παιχνίδια μικρό αδερφό της. Ήξερε, βέβαια,

ότι ζούσε μία έντονη και επικίνδυνη ζωή και πως ο χώρος της νύχτας και των

τυχερών παιχνιδιών εγκυμονούσε ένα πλήθος κινδύνων, αλλά πίστευε πως ο

Αλέξης ήξερε πώς να φυλαχτεί και, κυρίως, πότε έπρεπε να απομακρυνθεί για

να μην χωθεί μέχρι το λαιμό στα χρέη. Αρκετές φορές του είχε δώσει χρήματα

για να πληρώσει οφειλές που είχε δημιουργήσει, περισσότερο, όμως, για να

τον αναγκάσει να φύγει γιατί γινόταν πολύ φορτικός όταν έφτανε στο σημείο

να ζητήσει δανεικά.

Με αυτές τις σκέψεις, συνέχισε να παρατηρεί το καμένο σώμα του

αδερφού της. Παρατήρησε πως το επάνω μέρος του σώματος φαινόταν να

ήταν καμένο σε μεγαλύτερο βαθμό από την λεκάνη ή τα πόδια του. Ήταν

σχεδόν πλήρως απανθρακωμένο και έμοιαζε με οτιδήποτε μπορούσε να έχει

αναλωθεί από μία φωτιά. Οι ιστοί έμοιαζαν με κάρβουνο και το λίπος είχε

λιώσει αφήνοντας μόνο τα καμένο δέρμα, ανοιχτό σε διάφορα σημεία που

αποκάλυπταν ένα εξίσου μαύρο περιεχόμενο. Αν το καμένο σώμα δεν είχε

διατηρήσει το ανθρώπινο σχήμα του θα μπορούσε να μοιάζει με ένα

απανθρακωμένο ζώο. Προχωρώντας προς το κάτω μέρος της κοιλιάς

πρόσεξε πως υπήρχαν μαύρα σημεία, αλλά και κάποια που δεν είχαν καεί

εντελώς αλλά διακρίνονταν κόκκινες γυαλιστερές επιφάνειες. Αντίθετα στα

πόδια το δέρμα φαινόταν κόκκινο όπως όταν καίγεσαι από καυτό σίδερο ή

ζεματιστό νερό. Ο κορμός του, όμως, έμοιαζε να έχει παραμορφωθεί, να έχει

φουσκώσει σε σημεία και το δέρμα, όσο πλησίαζε προς το λαιμό να γίνεται

ολοένα και πιο σκούρο, σχεδόν μαύρο. Το ίδιο και τα χέρι του με τα

ακροδάχτυλα να μοιάζουν λιωμένα από την υψηλή θερμοκρασία και εντελώς

μαύρα.

«Θέλω αν μπορείτε να πλησιάσετε λίγο και να παρατηρήσετε δύο

τατουάζ που φαίνονται στα πόδια του» είπε ο γιατρός χωρίς να σηκώσει το

βλέμμα του από το σώμα του άντρα πλησιάζοντας επικίνδυνα κοντά το

πρόσωπό του σε ένα σημείο στο αριστερό πόδι του Αλέξη. Ο Ρένος και η

Έλεν πλησίαζαν το τραπέζι του νεκροτομείου και πέρασαν πίσω του και

στάθηκαν δίπλα στο γιατρό.

«Να. Εδώ. Βλέπετε;» είπε ο γιατρός και υπέδειξε ένα σημείο χαμηλά

στο πόδι, σχεδόν επάνω στον έσω σφυρό.

Η Έλεν συγκεντρώθηκε στο σημείο που υποδείκνυε ο γιατρός. Το

δέρμα ήταν κόκκινο και πρησμένο, οι τρίχες είχαν καεί και η μυρωδιά της

καμένης σάρκας την έκαναν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα για να πάρει

μερικές βαθιές ανάσες καθαρού αέρα. Πράγματι, φαινόταν σαν να ήταν κάτι

γραμμένο με έναν μαρκαδόρο που είχε μουτζουρωθεί ελαφρά. Πράσινα

σχήματα με μαύρο περίγραμμα. Αν πήγαινες λίγο πιο κοντά, άρχισαν να

μοιάζουν με γράμματα. Έμοιαζαν μισοσβησμένα να είχε παρασύρει το χρώμα

που δεν είχε στεγνώσει καλά ένα κύμα νερού. Έσκυψε λίγο περισσότερο γιατί

η περιέργεια κατανίκησε την αποστροφή της. Ήταν σίγουρη πως αν έβλεπε

ολόκληρο το τατουάζ θα το αναγνώριζε αμέσως, αλλά η τωρινή του

κατάσταση ήταν ένα μικρό κομμάτι από ένα μεγάλο παζλ.

«Είναι γράμματα» είπε η Έλεν σιγά, σχεδόν μόνο στον εαυτό της, όμως

ακούστηκε μέσα στην απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στο δωμάτιο.

Μισοέκλεισε τα μάτια της για να διακρίνει καλύτερα αυτό που έβλεπε.

«Ο – Κ – Ε» διάβασε η πλούσια κληρονόμος έχοντας σχεδόν κολλήσει

το πρόσωπό της στην σάρκα του αδερφού της. Ανασηκώθηκε αργά, με τους

πάντες να την κοιτάνε περιμένοντας να τους ενημερώσει για το αν μπορούσε

να βεβαιώσει ότι ο νεκρός άντρας ήταν ο αδερφός της.

«Αυτός είναι» είπε και πλησίασε τον Ρένο που άνοιξε τα χέρια του για

να την πάρει στην αγκαλιά του για άλλη μία φορά. Τα μάτια του ήταν κόκκινα,

αλλά δεν φαινόταν δάκρυα να γυαλίζουν μέσα σε αυτά. Ήταν προφανές ότι

έκανε προσπάθεια να συγκρατηθεί και να μην ξεσπάσει σε λυγμούς.

«Είσαστε σίγουρη;» ρώτησε ο κοντόχοντρος γιατρός που έμοιαζε με

πράσινη μπάλα θαλάσσης.

Η Έλεν είχε χώσει το πρόσωπό της στο στήθος του αδερφού της. Λίγες

στιγμές αργότερα, τραβήχτηκε και σκούπισε τα δάκρυα από τα μάγουλά της.

«Απόλυτα» είπε και συνέχισε με αργή, ήρεμη φωνή «Είναι ο JOKER,

το τελευταίο τατουάζ που έκανε ο Αλέξης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία».

«Μάλιστα» είπε ο γιατρός. «Συγγνώμη που θα επιμείνω, αλλά είναι

σημαντικό να είμαστε εντελώς βέβαιοι για την ταυτότητα του ατόμου. Θα σας

πείραζε να κοιτάξετε ακόμη ένα σημείο;» ρώτησε και μετακινήθηκε

βαριανασαίνοντας σε κάθε του βήμα από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Ο

Στρατηγός έκανε δύο βήματα πίσω για να αποφύγει την άμεση επαφή με τον

ευτραφή άντρα.

«Που ακριβώς πρέπει να κοιτάξω;» ρώτησε η Έλεν καθώς

κατευθυνόταν και η ίδια προς την πλευρά του τραπεζιού που στέκονταν τώρα

ο γιατρός.

«Εδώ ακριβώς» είπε και με το γαντοφορεμένο του δάκτυλο έδειξε ένα

σημείο χαμηλά στον γοφό. Ταυτόχρονα τράβηξε μία λάμπα με έντονο φως

όσο το δυνατό κοντύτερα επέτρεπε ο σπαστός βραχίονάς της.

Η Έλεν έσκυψε άλλη μία φορά και πλησίασε το πρόσωπό της για να

δει καλύτερα.

«Περιμένετε λίγο να ανασηκώσω το σώμα» είπε ο γιατρός και ξεκίνησε

άλλον έναν μαραθώνιο αγκομαχητών μέχρι την άλλη πλευρά του τραπεζιού.

Τοποθέτησε το ένα του χέρι στην μέση του νεκρού άντρα και το άλλο ψηλά

στο μηρό του και τράβηξε το σώμα με δύναμη. Ακούστηκαν ταυτόχρονα ένα

σύρσιμο, ένας ήχος σαν ξυλαράκια που έσπαζαν και ένας ήχος που θύμιζε

κόψιμο ή σχίσιμο δέρματος. Ο αστυνομικός που είχε απομακρυνθεί

κατευθύνθηκε προς την πόρτα και κοίταξε τον Στρατηγό που τον

παρακολουθούσε με παρακλητικό βλέμμα και κίτρινη όψη. Με ένα νεύμα του

ο Στρατηγός του επέτρεψε να εξέλθει από το δωμάτιο, πράγμα που έκανε με

εντυπωσιακή ταχύτητα.

Με το σώμα του νεκρού άντρα ανασηκωμένο, η Έλεν μπόρεσε να

παρατηρήσει πως η μέση του δεν ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το

υπόλοιπο σώμα. Παρόλο που το δέρμα ήταν καμένο σε πολλά σημεία,

παρατήρησε ένα σημάδι που έμοιαζε με μελανιά. Ένα μικρό, μαύρο σχήμα,

σαν μία ανάποδη μαύρη καρδιά ήταν αυτό που είχε απομείνει σαν κατάλοιπο

του τατουάζ ενός άσσου μπαστούνι που είχε ο αδερφός της.

«Ναι. Το τατουάζ του με τον άσσο μπαστούνι» είπε και ο γιατρός

άφησε το σώμα να επανέλθει στην θέση του με ένα αγκομαχητό.

«Τι συνέβη στον αδερφό μας κύριε ιατροδικαστά;» ρώτησε ο Ρένος.

«Δεν έχω σχηματίσει ακόμα πλήρη άποψη, αλλά αν θέλετε μπορώ να

σας πω τα ευρήματα της προκαταρκτικής μου εξέτασης» είπε ο εύσωμος

άντρας βγάζοντας τα γάντια του και πετώντας τα σε ένα μεταλλικό κάδο

αποριμμάτων με καπάκι.

«Παρακαλώ. Πείτε μας» είπε ο Ρένος.

«Λοιπόν. Θα πρέπει, ασφαλώς, να γίνει η απαραίτητη νεκροτομή, αλλά

με μια πρώτη ματιά θεωρώ πως ο αδερφός σας βασανίστηκε πριν πεθάνει»

είπε και κοίταξε τον Ρένο με τα ζωηρά του μάτια.

«Βασανίστηκε;» ρώτησε η Έλεν. «Δηλαδή;»

«Δυστυχώς δεν τολμώ να σας πω περισσότερα πριν ολοκληρώσω την

νεκροτομή. Καταλαβαίνετε τη θέση μου. Δεν θα ήθελα να πω κάτι το οποίο τα

στοιχεία που θα βρω θα το αναιρέσουν αργότερα. Το μόνο που μπορώ να

σας πω είναι πως είναι πολύ πιθανό να μην ήταν ζωντανός όταν κάηκε.

Περισσότερα στοιχεία θα έχω αύριο, αλλά θα πρέπει να ξέρετε πως η πλήρης

εξέταση των ευρημάτων θα ολοκληρωθεί σε μερικές ημέρες. Ιδίως αν τα

ευρήματα που έχω αποκαλύψουν το DNA του δολοφόνου».

«Έχετε τέτοια στοιχεία;» ρώτησε η Έλεν πλησιάζοντας τον

ιατροδικαστή λίγο ακόμη.

«Ναι. Ασφαλώς. Κυρία μου, η επιστήμη της ιατροδικαστικής έχει κάνει

τεράστια άλματα. Επιπλέον, λόγω της κοινωνικής σας θέσης, και επειδή έχει

ήδη ειδοποιηθεί ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, έχουμε εντολή να κάνουμε

όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και εδώ, αλλά και στον τόπο του εγκλήματος.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ήταν απαραίτητο να γίνει η αναγνώριση το

συντομότερο δυνατό» είπε ο λουκουμάνθρωπος και συμπλήρωσε «ελάτε μαζί

μου. Θα ενημερώσω κάποιον για να γίνουν οι απαραίτητες διατυπώσεις».

Η ομάδα ανασάλεψε αμέσως, ακούστηκε ένας αναστεναγμός

ανακούφισης από τον Στρατηγό και αμέσως μετά ψύθιροι ενώ ο ξερακιανός

άντρας του εγκληματολογικού έλεγε κάτι εμπιστευτικό στον αστυνομικό υπό το

άγρυπνο βλέμμα του Στρατηγού. Ακολούθησαν όλοι το γιατρό έξω από το

δωμάτιο, πίσω σε αυτό του γραφείου. Ο γιατρός πρότεινε με το χέρι του τη

καρέκλα συνεργασίας που βρισκόταν μπροστά από το γραφείο του και η Έλεν

κάθισε με την κίτρινη λάμπα να την προσδίδει μία ακόμη χλωμότερη όψη.

Κάθησε στην καρέκλα του και αυτή διαμαρτυρήθηκε ξανά υποχωρώντας λίγα

εκατοστά κάτω από το βάρος του. Σήκωσε το τηλέφωνο, πληκτρολόγησε ένα

εσωτερικό πενταψήφιο νούμερο και συνεννοήθηκε με λίγες φράσεις με

κάποιον από την άλλη άκρη της γραμμής. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του

και είπε «καταλαβαίνω. Είναι πολύ λογικό» και έκλεισε το τηλέφωνο.

«Ακολουθήστε με. Θα πάμε στον πρώτο όροφο στο γραφείο

διεκπεραίωσης» είπε και ξανασηκώθηκε με κόπο.

Λίγο πριν βγούνε εντελώς από το νεκροτομείο, σταμάτησε, με την

ομάδα να σταματάει πίσω του, στράφηκε προς τον Ρένο και είπε «Θα πρέπει

να σας ενημερώσω και για κάτι ακόμα. Έχετε το δικαίωμα να επιλέξετε έναν

οποιοδήποτε ιατροδικαστή για να παρίσταται στη νεκροτομή ή ακόμη και να

την κάνει ο ίδιος. Με ενημέρωσαν ότι αυτή είναι η εντολή του διοικητή του

νοσοκομείου. Είναι σημαντικό να το γνωρίζω, όμως, ώστε να μην

προχωρήσω σήμερα σε επιπλέον εξέταση».

«Ναι. Σας ευχαριστούμε» είπε ο Ρένος και ήταν φανερό πως ήδη είχε

σκεφτεί το άτομο που θα ήθελε να καλέσει. «Επιτρέψτε μου να κάνω ένα

τηλεφώνημα και θα σας απαντήσω σε λίγα λεπτά» είπε.

Μόλις βγήκαν από το ασανσέρ στον διάδρομο του δεύτερου ορόφου

κατευθύνονταν ο Ρένος απομακρύνθηκε και έκανε μία κλήση από το κινητό

του. Σε μία συζήτηση που κράτησε περίπου πέντε λεπτά, και ήταν φανερό ότι

γινόταν στα Αγγλικά, ο Ρένος συνεννοήθηκε με τον επιστήμονα της επιλογής

του. Επέστρεψε στην ομάδα και ενημέρωσε τον τροφαντό γιατρό πως την

επόμενη ημέρα θα έφτανε από την Αμερική ένας διακεκριμένος ιατροδικαστής

που ήταν από τους καλύτερους της Αμερικής.

Είκοσι λεπτά αργότερα, η Έλεν και ο Ρένος βρισκόταν έξω από την

πίσω πόρτα του νοσοκομείου. Ο δροσερός βραδινός αέρας ήταν μία

ευχάριστη αλλαγή από την αποπνικτική ατμόσφαιρα του νοσοκομείου. Η Έλεν

πήρε μερικές βαθιές ανάσες.

«Ας πάμε να καθήσουμε στο αυτοκίνητο τσίκα» είπε ο Ρένος και

κατευθύνθηκε προς το πολυτελές αυτοκίνητο. Η Έλεν τον ακολούθησε.

Κάθησε στην θέση του συνοδηγού και αναζήτησε το πακέτο με τα τσιγάρα της

μέσα στην τσάντα της. Πήρε ένα και πρότεινε ένα στον Ρένο. Άναψε το δικό

της και πήρε μία βαθιά ρουφηξιά που έκαψε τα πνευμόνια της. Έδωσε τον

αναπτήρα της στον Ρένο για να ανάψει και το δικό του.

«Τώρα τι γίνετε;» ρώτησε άχρωμα ο Ρένος.

«Τι εννοείς;» ρώτησε η Έλεν με την σειρά της χωρίς να τον κοιτάξει.

«Πρέπει να τον πούμε στον πατέρα και στην Μαρία Λουίζα» είπε.

«Ναι» σκέφτηκε μερικά δευτερόλεπτα και πρόσθεσε «Μάλλον μόνο

στον πατέρα. Προς το παρόν τουλάχιστον. Δεν ξέρω. Πρέπει να ετοιμάσουμε

και τα απαραίτητα για την κηδεία. Ο πατέρας δεν έχει καλή υγεία τώρα

τελευταία και ανησυχώ για το αποτέλεσμα ενός τέτοιου σοκ» είπε η Έλεν σαν

να απευθύνονταν στον εαυτό της.

«Ποιος λες να το έκανε;» ρώτησε ο Ρένος.

«Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως πρόκειται για έναν πολύ σκληρό

άνθρωπο που ήθελε απεγνωσμένα τα χρήματά του πίσω και που προφανώς

ήταν τόσα που ο Αλέξης δεν μπορούσε να ξεπληρώσει. Δεν γνώριζα πως

ήταν τόσο βαθιά χωμένος στον τζόγο. Πάντα θεωρούσα το χαρτοπαίγνιο ένα

χόμπι για αυτόν. Είχα διαβάσει πολλά άρθρα για την αρρώστια του τζόγου

αλλά πάντα πίστευα ότι η περίπτωση του μικρού αδερφού μας ήταν εντελώς

διαφορετική. Ίσως ήμουν πολύ απασχολημένη για να διακρίνω τα σημάδια

της» είπε η Έλεν.

«Ο καθηγητής Alan Benson θα βοηθήσει στην διαλεύκανση της

δολοφονίας» είπε ο Ρένος με σιγουριά.

«Φίλος σου;» ρώτησε η Έλεν.

«Ναι. Διδάσκουμε στο ίδιο πανεπιστήμιο και είναι πολύ αγαπητός μου

φίλος. Θεωρείται από τους κορυφαίους στο είδος του, αν όχι ο καλύτερος. Του

εξήγησα περί τίνος πρόκειται και αμέσως ο ίδιος πρότεινε να παραστεί στην

νεκροτομή. Από την στιγμή που τον εμπιστεύεται το FBI καλά θα κάνουμε να

τον εμπιστευτούμε κι εμείς» συμπλήρωσε.

«FBI; Πρέπει να είναι πολύ καλός» είπε η Έλεν με ανακούφιση.

«Είναι. Ασφαλώς δεν χρειάζεται να διαρρεύσει αυτή η πληροφορία»

είπε ο Ρένος με νόημα.

«Δεν χρειαζόταν ούτε να μου το πεις» είπε η Έλεν γνωρίζοντας ότι η

πληροφορία αυτή έπρεπε να μείνει κρυφή ακόμα κι από τον πατέρα της.

Εκείνη τη στιγμή ο ηλεκτρονικός ήχος ενός κινητού διέκοψε τη

συζήτησή τους. Ο Ρένος αναζήτησε το κινητό του στην τσέπη του.

«Πρέπει να απαντήσω» είπε ο Ρένος κοιτώντας την οθόνη του κινητού

του.

Η Έλεν κοιτούσε τον αδερφό της ενώ εκείνος άκουγε τον συνομιλητή

του με ιδιαίτερη προσοχή χωρίς να λέει κάτι ο ίδιος.

«Εντάξει. Σ’ ευχαριστώ πολύ» είπε τελικά και έκλεισε το τηλέφωνο.

«Έλεν, θα της δώσω μία δεύτερη ευκαιρία, όχι γιατί πιστεύω ότι το

αξίζει, αλλά για μένα. Θέλω να το κάνω. Είμαι ένα βήμα πριν από την

κόλαση» είπε και πήρε άλλη μία βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο που

κρατούσε.

«Τι έγινε; Συμβαίνει κάτι σοβαρό; Ποιος ήταν στο τηλέφωνο;» ρώτησε η

Έλεν

«Ήταν ο ντετέκτιβ. Η Λίνα από την στιγμή που έφυγα από το

ξενοδοχείο, έφυγε από το δωμάτιό μας, αλλά δεν βγήκε από το ξενοδοχείο.

Επιπλέον δεν πήγε ούτε στο εστιατόριο, ούτε στο μπαρ, ούτε στο

κομμωτήριο, ούτε στο γυμναστήριο. Άρα…»

«…άρα;…» ρώτησε η Έλεν φοβούμενη την απάντηση του Ρένου.

«Άρα βγάζει τα μάτια της αυτή τη στιγμή που μιλάμε» είπε ο Ρένος και

σώπασε βυθισμένος σε σκέψεις.

«Κάνε όπως νομίζεις ότι θα είναι καλύτερα» είπε η Έλεν ενώ θα ήθελε

να πει «φρόντισε να απαλλαγείς από αυτήν όσο είναι καιρός. Εάν προκύψει

ένα παιδί θα σου είναι απείρως δυσκολότερο γιατί θα βρεθείς στο δίλημμα

είτε να το στερηθείς, είτε να του στερήσεις τη μητέρα του».

«Θα με πας στο σπίτι;» ρώτησε η Έλεν.

Στη διαδρομή του γυρισμού απέφυγαν να μιλήσουν για τον θάνατο του

Αλέξη. Η Έλεν είπε στον Ρένο για τα περιστατικά που συνέβησαν στην ζωή

της τον τελευταίο καιρό. Απέφυγε να τον ενημερώσει για την συνεργασία της

με τον Πητ Παπαδάκο, αλλά του εκμυστηρεύτηκε όλα τα υπόλοιπα. Όταν

έφτασε στο σημείο να του εξιστορήσει την ιστορία με την Ροζαλίντα με όσες

λεπτομέρειες η ίδια γνώριζε ο Ρένος αποφάσισε να συμμετάσχει στην

συζήτηση.

«Τσάγκο ε; Άδικα την έδιωξες την Ροζαλίντα τσίκα. Πραγματικά ήθελε

το καλό της Μαρίας Λουίζας. Ήθελε στα αλήθεια να την προστατεύσει και

αυτή και εσένα. Και πίστεψέ με, αυτό το διάστημα, έτσι όπως βλέπω να

πηγαίνουν τα πράγματα, χρειάζεσαι όση προστασία μπορείς να βρεις».

«Φαίνεται να κατέχεις καλά το σπορ» είπε η Έλεν με μία ελαφρά

ειρωνική διάθεση.

«Τι Tata1 θα ήμουν τότε;» ρώτησε Ρένος και η Έλεν, αν και δεν

κατάλαβε τι εννοούσε, αποφάσισε να μην δώσει συνέχεια.

1 Η λέξη Tata υποδηλώνει το χρίσμα της ιερωσύνης στη θρησκεία του Palo Mayombe, κάτι αντίστοιχο με το χριστιανικό ‘πάτερ’.

ΕΛΕΝ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ ΛΟΥΙΖΑ

Όταν η Έλεν μπήκε στο σπίτι, κατευθύνθηκε για δεύτερη φορά την ίδια

ημέρα στην κουζίνα. Με το κεφάλι της βαρύ από έναν έντονο πονοκέφαλο,

αισθανόταν σαν να περπατούσε σε μία άλλη διάσταση, λες και όλα αυτά

συνέβαιναν σε μία άλλη Έλεν και ότι η ίδια τα παρατηρούσε σαν να έβλεπε

τηλεόραση, σαν να ήταν ένα άσχημο όνειρο που δεν έλεγε να τελειώσει. Γι’

αυτό το λόγοι δεν αντιλήφθηκε αμέσως την ασυνήθιστη φασαρία που

προερχόταν από την κουζίνα. Ξαφνικά, στα μισά της διαδρομής

συνειδητοποίησε ότι άκουγε φωνές που δυνάμωναν καθώς πλησίαζε, καθώς

και τον ήχο από πιάτα και ποτήρι που έσπαγαν. Δύο καμαριέρες βρισκόταν

όρθιες έξω από την πόρτα της κουζίνας, με τα μάτια γουρλωμένα, κοιτώντας η

μία την άλλη, δίχως να τολμούν να διακόψουν το παραλήρημα της Μαρίας

Λουίζας. Μόλις είδαν την Έλεν, η μεγαλύτερη από αυτές, η Σωτηρία, μία

τροφαντή πενηντάχρονη γυναίκα με ροδαλά μάγουλα και καστανόξανθα

μαλλιά μαζεμένα ψηλά σε έναν κότσο που σχημάτιζε μία ολοστρόγγυλη

μπαλίτσα ψηλά στο κεφάλι της, πλησίασε την Έλεν.

«Κυρία Έλεν, η κυρία Μαρία Λουίζα φωνάζει και σπάει τα πιάτα. Μόλις

τα είχα πλύνει και τα είχα επάνω στον πάγκο και…»

«Εντάξει Σωτηρία. Ευχαριστώ πολύ. Μπορείτε να αποσυρθείτε για

σήμερα. Θα μαζέψω εγώ τα σπασμένα πιάτα» είπε βιαστικά η Έλεν και

παρατήρησε την έκπληξη να σχηματίζετε στο αγαθό πρόσωπο της Σωτηρίας.

«Αυτό σίγουρα θα ήθελαν να το παρακολουθήσουν και οι δύο τους»

σκέφτηκε η Έλεν καθώς τις παρακολουθούσε να απομακρύνονται

σιγοψυθιρίζοντας.

Μπήκε στην κουζίνα την στιγμή που η Μαρία Λουίζα, έχοντας σπάσει

όλα τα αντικείμενα στα οποία είχε πρόσβαση από την αναπηρική πολυθρόνα

της, είχε βαλθεί να ανοίξει ένα από τα ντουλάπια χρησιμοποιώντας το κοντάρι

μίας σκούπας.

«Μαρία Λουίζα!» είπε η Έλεν και εκείνη γύρισε προς το μέρος της

εγκαταλείποντας την προσπάθεια. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα από τα

δάκρυα τα οποία γυάλιζαν κατηφορίζοντας από τα μάγουλά της.

«’Εδιωξες την Νάνα. Που είναι η Νάνα μου;» φώναξε η Μαρία Λουίζα

με την φωνή της βραχνή από τα δάκρυα που κατέβαιναν στον λάρυγγα της.

«Πρέπει να μιλήσουμε σαν δύο ενήλικες. Θέλεις να βγούμε στον

κήπο;» ρώτησε ήρεμα η μεγάλη αδερφή για να πάρει την συναίνεση της

μικρότερης με ένα νεύμα του κεφαλιού της, ενώ τα δάκρυα συνέχισαν να

κατεβαίνουν ορμητικά από τα μάγουλά της και να φτάνουν στο πηγούνι της

από όπου έπεφταν στην γαλάζια μπλούζα της σχηματίζοντας σκούρες

κηλίδες.

Η Έλεν πήρε με προσοχή την σκούπα από το χέρι της αδερφής της και

έσπρωξε με αυτή τα κομμάτια της πορσελάνης που βρίσκονταν στο πάτωμα

της κουζίνας για να ανοίξει δρόμο για το αμαξίδιο της Μαρίας Λουίζας. Εκείνη

βγήκε από την κουζίνα και η Έλεν την ακολούθησε κοιτώντας ταυτόχρονα το

ρολόι της που την πληροφορούσε πως η πατέρας της θα επέστρεφε σε μισή

ώρα περίπου. Όχι. Είχε χρόνο. Σήμερα ήταν βραδιά μπριτζ και θα επέστρεφε

πολύ αργότερα από ότι συνήθως. Ευτυχώς είχε χρόνο.

Άνοιξε την πόρτα του σαλονιού που οδηγούσε στον κήπο στο πλάι της

βίλας, ενός κήπου πνιγμένου στις τριανταφυλλιές που μοσχοβολούσαν

αρωματίζοντας το ανοιξιάτικο σούρουπο με μία μυρωδιά μεθυστική.

Η Έλεν άφησε την Μαρία Λουίζα να βγει πρώτη, η οποία σταμάτησε το

αμαξίδιο της δίπλα σε ένα σαλόνι κήπου από μεγάλες μπαμπού πολυθρόνες

με ψηλή πλάτη και λευκά, φουσκωτά μαξιλάρια. Η Έλεν τράβηξε μία από τις

πολυθρόνες για να κάνει χώρο για το αμαξίδιο και μόλις η αδερφή της πήρε

θέση μπροστά στο ψηλό τραπέζι, κάθησε στην διπλανή πολυθρόνα. Τα

δάκρυα είχαν στερέψει από τα μάτια της Μαρίας Λουίζας αλλά τα ρυάκια που

είχαν σχηματίσει γυάλιζαν ακόμα στο πρόσωπό της.

«Μαρία Λουίζα… γνώριζες από καιρό τις προστατευτικές τελετές της

Ροζαλίντας;» ρώτησε προσέχοντας να τονίσει την λέξη «προστατευτικές».

«Η Ροζαλίντα με πρόσεχε πάντα. Με αγαπάει πολύ. Με προστάτευε

και ότι έκανε το έκανε για καλό. Την πρώτη φορά που είδα μία τελετή ήταν ένα

χρόνο αφού η Ροζαλίντα είχε έρθει να μείνει μαζί μας. Μου φάνηκε αλλόκοτη,

αλλά δεν με φόβισε. Γνωρίζοντας ότι ήταν από άλλη χώρα υπέθεσα ότι είχε

διαφορετικά έθιμα. Ίσως και διαφορετική θρησκεία» είπε και σώπασε.

«Πώς την είδες; Πού;» επέμεινε η Έλεν.

«Είχα ξυπνήσει από τον μεσημεριανό ύπνο και δεν άκουσε όταν την

φώναξα. Φαντάστηκα ότι θα ήταν στην κουζίνα για να πιει τσάι ή να φάει

απογευματινό. Μπήκα στο ασανσέρ που έφτιαξε ο μπαμπάς για το αμαξίδιο

και πήγα στην κουζίνα αλλά δεν την βρήκα. Κατάλαβα πως θα ήταν στο

δωμάτιό της και αποφάσισα να πάω. Θα κρυφάκουγα στην πόρτα και αν

άκουγα θόρυβο θα χτυπούσα να μου ανοίξει. Κατευθύνθηκα προς τα δωμάτια

υπηρεσίας και όταν έφτασα έξω από το δωμάτιό της έσκυψα για να

αφουγκραστώ. Την άκουσα να τραγουδάει κάτι που θεώρησα τοπικό τραγούδι

της πατρίδος της και άνοιξα την πόρτα. Την είδα που είχε στήσει τα

αντικείμενά της στο πάτωμα, αναμμένα κεριά, εικόνες αγίων, ένα μπωλ με

νερό και διάφορα άλλα. Παρακολούθησα για ένα λεπτό και απομακρύνθηκα

φοβούμενη μην με αντιληφθεί. Πέρασε περίπου άλλος ένας χρόνος πριν της

αποκαλύψω τι είχα δει. Άρχισε να μου εξηγεί για την Σαντερία και μερικά

χρόνια αργότερα της ζήτησα να μου δείξει. Έκτοτε της επέτρεπα να κάνει τις

τελετές στο δωμάτιό μου όταν ήθελε. Άλλωστε, ήταν για προστασία και ένας

Θεός ξέρει πόσο την χρειαζόμουν» είπε η Μαρία Λουίζα, η ανάσα της οποίας

είχε πλέον ξαναβρεί τον ρυθμό της.

«Καταλαβαίνω. Αλλά τρόμαξα. Ίσως αν μου το είχες πει νωρίτερα…»

άφησε την πρότασή της στην μέση.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η ανάπηρη κοπέλα.

Η Έλεν της εξήγησε μερικά από τα γεγονότα που είχαν συμβεί,

αποκρύπτοντας την αλήθεια για τις τελετές Voodoo στις οποίες συμμετείχε ο

Ρένος και, φυσικά, τον τραγικό θάνατο του Αλέξη. Η Μαρία Λουίζα

χρησιμοποίησε μία άσχημη λέξη για να περιγράψει την Λίνα μόλις άκουσε τα

κατορθώματά της και η Έλεν χαμογέλασε. Δεν είχε ακούσει ποτέ την μικρή

της αδερφή να χρησιμοποιεί τέτοια γλώσσα. Η Μαρία Λουίζα παρατήρησε το

αχνό, κουρασμένο χαμόγελο της Έλεν και γέλασε και η ίδια. Πάντα την

αντιπαθούσε και κατηγορούσε ενδόμυχα τον πατέρα της που της στέρησε την

ιδιότητα της μικρής, χαϊδεμένης κόρης σπέρνοντας ένα εξώγαμο, δηλώνοντας

με αυτόν τον τρόπο σε όλους ότι είχε ξεπεράσει τον θάνατο της μητέρας της

και συζύγου του. Είχε χαρεί που πλέον θα αποδεικνυόταν περίτρανα η

ορθότητα της άποψής της για την «πύρινη μάγισσα», όπως αποκαλούσε την

Τάνια, προκαλώντας το γέλιο στην Έλεν και τον θυμό του πατέρα της.

Χαιρέτησαν και οι δύο τον πατέρα τους και αυτός έσκυψε και τις φίλησε

στο μάγουλο, ξεκινώντας από την μικρότερη.

«Θα πω εγώ στον πατέρα για την Ροζαλίντα» είπε η Μαρία Λουίζα και

σοβάρεψε.

«Εντάξει, αλλά μόνο γι’αυτό» είπε η Έλεν και της έκλεισε το μάτι πίσω

από την πλάτη του πατέρα τους.

Η Μαρία Λουίζα χαμογέλασε στη σκέψη των αποκαλύψεων που μόλις

είχαν ξεδιπλωθεί μπροστά της και ένευσε καταφατικά. Η Έλεν πήγε βιαστικά

στην κουζίνα για να μαζέψει τα κομμάτια από τα πορσελάνινα πιάτα

αφήνοντας την Μαρία Λουίζα στον κήπο να εξηγεί στον άναυδο εφοπλιστή τα

δρώμενα της ημέρας. Αργότερα, μόλις η Μαρία Λουίζα αποσυρόταν στο

δωμάτιό της, έπρεπε να ενημερώσει τον πατέρα της για αυτό που είχε συμβεί

στον μικρότερο γιό του. Ανησυχούσε πολύ και η καρδιά της φτερούγιζε σαν

μικρό περιστέρι. Η κλονισμένη του υγεία τώρα τελευταία αποτελούσε κακό

προάγγελο για το αποτέλεσμα των μακάβριων αποκαλύψεων που σκόπευε

να κάνει. Για μία στιγμή σκέφτηκε μήπως ήταν υπερβολικό να μάθει τόσα

πολλά σε μία ημέρα και αναλογίστηκε μήπως έπρεπε να σταματήσει την

Μαρία Λουίζα πριν ολοκληρώσει την συζήτησή της με τον πατέρα της, αλλά

έδιωξε τη σκέψη γιατί πάντα πίστευε ότι τα άσχημα νέα έρχονται σαν

χιονοστιβάδα και τελικά οι Άγγλοι, ή μήπως οι Αμερικανοί, είχαν απόλυτο δίκιο

όταν έβγαζαν το διάσημο ρητό τους ‘it never rains but it pours’.2

Πήγε στο ντουλάπι που πάντα φύλαγε τα απαραίτητα «καύσιμα»,

όπως τα ονόμαζε, για τις υπερβολικά δύσκολες ημέρες, που τώρα τελευταία

πύκνωναν επικίνδυνα. Το άνοιξε και παραμέρισε δύο κουτιά με διάφορα

αναμνηστικά από τις πόλεις του εξωτερικού που είχε επισκεφθεί. Δεν της

άρεσε να μαζεύει συνηθισμένα σουβενίρ όπως τον πύργο του Αίφελ σε

μινιατούρα ή τον ναό του Αγίου Στεφάνου. Αντίθετα, από την Γαλλία είχε

2 Μετάφραση: ποτέ δεν βρέχει, αλλά (πάντα) βρέχει καταρρακτωδώς.

φυλάξει το απόκομμα του εισιτηρίου της που της επέτρεψε την είσοδο της στα

διάσημα μπαλέτα του Μουλέν Ρουζ όταν είχε επισκεφθεί το Παρίσι με το

φοιτητικό της έρωτα και από την Αυστρία είχε αγοράσει μία κουδούνα στο

μέγεθος ενός ποτηριού ουίσκι με ζωγραφισμένο ένα τοπίο και την λέξη Austria

γραμμένη από κάτω με κόκκινα γράμματα.

Πήρε ένα μπουκάλι με ακριβό ουίσκι και ένα ακόμη πακέτο τσιγάρα και

σκέφτηκε πως έπρεπε να αναγομώσει το ντουλάπι της γιατί ήταν το τελευταίο

της μπουκάλι και είχαν απομείνει μόνο δύο ακόμα πακέτα από τα αγαπημένα

της τσιγάρα. Το υπηρετικό προσωπικό είχε ασφαλώς καταλάβει την συνήθειά

της γιατί ποτέ δεν έκανε το κόπο να κρύψει τα πειστήρια της συνήθειάς της.

Τα ποτήρια που χρησιμοποιούσε απλά τα άφηνε στο τραπέζι του δωματίου

της και το βράδυ βρισκόταν πάλι εκεί πλυμένα και αναποδογυρισμένα σε ένα

ασημένιο δίσκο.

Πήρε ένα από τα ποτήρια του δίσκου και σέρβιρε στον εαυτό της μία

ποσότητα που η ίδια την αποκαλούσε διπλή, αν και οποιοδήποτε κατάστημα

που σερβίριζε αλκοόλ θα έβγαζε τουλάχιστον τέσσερα ποτά. Ήπιε λαίμαργα

μία γουλιά και κράτησε το αλκοόλ στο στόμα της για να αισθανθεί την γεύση

και το άρωμα του. Κατάπιε την γουλιά της και το υγρό αμέσως ζέστανε πρώτα

το λαιμό της, ύστερα το στήθος της και κατέληξε στο στομάχι της. Ήπιε άλλη

μία κατευθυνόμενη προς το μεγάλο κρεβάτι της και πέταξε επάνω το πακέτο

με τα τσιγάρα της. Ανέβηκε κρατώντας με το δεξί της χέρι το ποτήρι με το

ουίσκι. Πάντα πίστευε πως το κρεβάτι της ήταν κάπως ψηλότερο από ότι

έπρεπε. Κάθησε ακουμπώντας την πλάτη της σε μία σειρά από μεγάλα,

φουσκωτά μαξιλάρια και άφησε το ποτήρι της επάνω στο κομοδίνο.

Τεντώθηκε για να πιάσει το πακέτο με τα τσιγάρα της. το άνοιξε πετώντας την

ζελατίνα και το ασημί κάλυμμα επάνω στο κομοδίνο και πήρε τον αναπτήρα

που είχε πάντα στο συρτάρι του. Έναν έντονο φούξια αναπτήρα με το όνομά

της γραμμένο κατά μήκος με μαύρα, καλλιγραφικά, κεφαλαία γράμματα. που

δεν εννοούσε να πετάξει αλλά και δεν είχε καμία πρόθεση να χρησιμοποιήσει

δημόσια. Της τον είχε χαρίσει μία συμφοιτήτρια της για τα εικοστά γενέθλιά

της και τον είχε καταχωνιάσει σε ένα συρτάρι της ντουλάπας της. Όταν τον

βρήκε τυχαία πριν τρεις μήνες, της προκάλεσε νοσταλγικές σκέψεις για την

ανέμελη, φοιτητική ζωή της. Η εποχή που μοναδική της έννοια, εκτός από το

διάβασμα, ήταν η βραδυνή έξοδος της αποτελεί πλέον μία τρυφερή

ανάμνηση. Τότε δεν ήξερε τι ακριβώς ζούσε. Θεωρούσε πως η φοιτητική ζωή

ήταν μία ενοχλητική περίοδος γεμάτη διάβασμα, διαλέξεις και εξετάσεις που

ήταν απαραίτητη για την είσοδό της σε μία πιο ανέμελη ζωή όπου θα είχε τα

δικά της χρήματα και δεν θα έπρεπε να δίνει αναφορά για τα έξοδά της στον

πατέρα της. Η αλήθεια ήταν ότι θα έδινε πολλά από αυτά τα χρήματα τώρα

για να μπορέσει να ξαναζήσει έστω και για μία εβδομάδα σε εκείνη την

ενοχλητική περίοδο.

Ήπιε άλλη μία γουλιά από το θαυμάσιο ποτό της και βάλθηκε να

καπνίζει το τσιγάρο της παρακολουθώντας τους στροβιλισμούς του καπνού

που ανέβαινε μέχρι τον ουρανό του κρεβατιού της και διαλύονταν εκεί

χτυπώντας στα βαριά, βελούδινα υφάσματα.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΗΤ ΠΑΠΑΔΑΚΟ

Ήταν μία το πρωί όταν χτύπησε το κινητό μου και με βρήκε να διαβάζω

με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ένα χοντρό πακέτο από χειρόγραφα που αφορούσαν

έναν πελάτη που με είχε επισκεφθεί στο γραφείο μου προκειμένου να τον

βοηθήσω με κάποιους εφιάλτες που είχε από τότε που είχε πεθάνει ένας,

πολύ μεγάλος σε ηλικία θείος του, του οποίου ήταν ο μοναδικός κληρονόμος.

Μαζί με την διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία, του είχε κληροδοτήσει κι ένα

σπίτι, μία μονοκατοικία, σε ένα προάστειο της Αθήνας, περιτριγυρισμένη από

ένα πυκνό δάσος από πεύκα. Τα χειρόγραφα που μελετούσα τα είχε βρει σε

ένα ξύλινο σεντούκι σε αυτό το οίκημα. Από εκείνη τη μέρα φριχτοί εφιάλτες

στοίχειωναν τον ύπνο του.

«Όποιος και να είναι, θα πρέπει να βρίσκεται σε πολύ μεγάλο πόνο και

ανησυχία» είπα στον εαυτό μου γιατί μόλις συγκεντρώθηκα στο πρόσωπο

που μου τηλεφωνούσε διαισθάνθηκα πόνο και κίνδυνο. Κοίταξα την οθόνη και

το όνομα την Έλεν αναβόσβηνε ρυθμικά. Απάντησα αμέσως.

«Έλεν, τι συβαίνει;» ρώτησα και αμέσως άκουσα την γνώριμη φωνή

που φαινόταν έτοιμη να καταρρεύσει.

«Πητ. Συγγνώμη που τηλεφωνώ τόσο αργά αλλά είναι σημαντικό να

σου μιλήσω» είπε και την άκουσα να πίνει κάτι καταπίνοντας με θόρυβο.

«Κανένα πρόβλημα Έλεν. Πες μου τι έγινε» είπα και περίμενα.

Μου εξιστόρησε την συνάντηση με τον Ρένο και όλα όσα ειπώθηκαν

μεταξύ τους. Όταν έφτασε στο σημείο που μπήκε στο νεκροτομείο για να κάνει

την αναγνώριση, η φωνή της άρχισε να τρέμει και κατάλαβα πως με κόπο

συγκρατούσε τους λυγμούς που έπνιγαν τα λόγια της μερικές φορές.

«Μπορείς να περιμένεις λίγο;» ρώτησε πριν αρχίσει να μου περιγράφει

την κατάσταση στην οποία ήταν το σώμα του μικρού αδερφού της. «Θέλω να

βάλω λίγο ουίσκι ακόμα» είπε.

«Ασφαλώς. Περιμένω» είπα και εξαφανίστηκε από την γραμμή για ένα

περίπου λεπτό.

Γύρισε με ένα προφανώς γεμάτο ποτήρι το οποίο σιγόπινε κάνοντας

μία μικρή παύση την οποία παρέτεινε για να πάρει μία ρουφηξιά από το

τσιγάρο της, αφήνοντας τον καπνό να βγει με θόρυβο επάνω στο ακουστικό.

Άκουσα την περιγραφή της και ταυτόχρονα σκεφτόμουν ότι ίσως ο θάνατος

του Αλέξη να μην ήταν έργο κάποιου τοκογλύφου. Θα έπρεπε να την

ενημερώσω.

«Πητ, είσαι ακόμα εκεί;» ρώτησε η Έλεν.

«Ναι. Απλά σκεφτόμουν κάτι. Θα ήθελα να σου το πω, αλλά πρέπει να

παραμείνεις ψύχραιμη. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι και πέρασες μία ημέρα

γεμάτη αποκαλύψεις και πόνο, αλλά θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα

απορρίψεις την ιδέα πριν τη βασανίσεις για λίγο στο μυαλό σου» είπα και

περίμενα την απάντησή της.

«Πες μου Πητ. Ξέρεις πόσο εκτιμώ τη γνώμη σου και πόση

εμπιστοσύνη έχω στην διορατικότητά σου» είπε η Έλεν με ανυπομονησία.

«Λοιπόν» άρχισα, «θα ήθελα να σκεφτείς την πιθανότητα ο θάνατος

του Αλέξη να μην προήλθε από κάποιον στον οποίο χρωστούσε ένα μεγάλο

χρηματικό ποσό» είπα και περίμενα την απόκριση της Έλεν.

«Και από ποιόν θα μπορούσε να είναι;» ρώτησε η Έλεν και φάνηκε ότι

υποπτεύθηκε αμέσως την αλήθεια, αλλά προτιμούσε να την ακούσει από

εμένα.

«Είναι φανερό πως κάποιος ή κάποιοι σε έχουν βάλει στο μάτι. Αυτό

υποδηλώνουν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών και, προσωπικά,

δυσκολεύομαι να πιστέψω πως η δολοφονία του αδερφού σου αποτελεί

ξεχωριστό γεγονός» είπα συνοψίζοντας τις σκέψεις μου όσο καλύτερα

μπορούσα.

«Καταλαβαίνω» είπε η Έλεν. «Η αλήθεια είναι πως πέρασε από το

μυαλό μου για λίγο αλλά το σοκ με το θέαμα του αδερφού μου ήταν πολύ

μεγάλο για να μου αφήσει περιθώριο να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο».

«Άλλωστε» συνέχισα «ο αδερφός σου μπορεί να μην διέθετε άμεσα τα

κεφάλαια που χρειαζόταν για να αποπληρώσει το χρέος του, αλλά είναι

απόλυτα λογικό ότι, αν υπήρχε ανάγκη, αν γνώριζε ότι απειλείτο η ζωή του,

θα είχε την δυνατότητα να τα προμηθευτεί από εσένα».

«Πράγματι. Εάν ερχόταν και μου έλεγε πως κινδύνευε θα του παρείχα

οποιοδήποτε χρηματικό ποσό μου ζητούσε. Τα χρήματα δεν είναι κανένα

πρόβλημα για την οικογένειά μας» είπε σκεφτική η Έλεν.

«Πρέπει να σκεφτείς, επίσης, ότι αυτό το γνώριζαν οι άνθρωποι που

δάνειζαν στον αδερφό σου τα χρήματα για να παίξει. Γνώριζαν πολύ καλά ότι

δάνειζαν σε τράπεζα, σε κάποιον που είχε τη δυνατότητα να τους τα

επιστρέψει όλα και με τον τόκο που ζητούσαν. Ο θάνατός του σημαίνει πως

χάνουν όλα τους τα δανεικά, μαζί με τον τόκο που υπολόγιζαν για κέρδος.

Είναι απλά λογικό» είπα με σιγουριά.

«Δεν έχεις άδικο. Όλοι ήξεραν ότι ήταν γόνος μίας ιδιαίτερα

ευκατάστατης οικογένειας. Ίσως της σθεναρότερης οικονομικά στην Ελλάδα.

Δεν θα κέρδιζαν τίποτα δολοφονώντας τον» άκουσα την Έλεν να σκέφτεται

φωναχτά.