äÊŒà ×́͹µÒºÍ´ã¹à¢Òǧ¡µ

äÊŒà´×͹µÒºÍ´ã¹à¢Òǧ¡µ

ÇÕþà ¹ÔµÔ»ÃÐÀÒ

- ¹Ç¹ÔÂÒ -

กรุงเทพมหานคร  ส�ำนักพิมพ์มติชน  ๒๕๕๖

ไส้เดือนตำบอดในเขำวงกต • วีรพร นิติประภำพิมพ์ครั้งแรก : สำานักพิมพ์มติชน, ธันวาคม ๒๕๕๖

รำคำ ๑๘๐ บำท

ข้อมูลทำงบรรณำนุกรม

วีรพร นิติประภา. ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต. กรุงเทพฯ : มติชน, ๒๕๕๖. ๒๕๖ หน้า.๑. นวนิยาย  I. ชื่อเรื่อง

๘๙๕.๙๑๓ISBN 978 - 974 - 02 - 1222 - 5

บริษัท มติชน จ�ำกัด (มหำชน) : ๑๒ ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ ๑ เขตจตุจักร กรุงเทพฯ ๑๐๙๐๐โทรศัพท์ ๐-๒๕๘๐-๐๐๒๑ ต่อ ๑๒๓๕  โทรสาร ๐-๒๕๘๙-๕๘๑๘

แม่พิมพ์สี-ขำวด�ำ : กองพิมพ์สีี บริษัท มติชน จำากัด (มหาชน) ๑๒ ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ ๑ เขตจตุจักร กรุงเทพฯ ๑๐๙๐๐  โทรศัพท์ ๐-๒๕๘๐-๐๐๒๑ ต่อ ๒๔๐๐-๒๔๐๒

พิมพ์ที่ : โรงพิมพ์มติชนปากเกร็ด ๒๗/๑ หมู่ ๕ ถนนสุขาประชาสรรค์ ๒ ตำาบลบางพูดอำาเภอปากเกร็ด นนทบุรี ๑๑๑๒๐  โทรศัพท์ ๐-๒๕๘๔-๒๑๓๓, ๐-๒๕๘๒-๐๕๙๖  โทรสาร ๐-๒๕๘๒-๐๕๙๗

จัดจ�ำหน่ำยโดย : บริษัทงานดี จำากัด (ในเครือมติชน) ๑๒ ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ ๑ เขตจตุจักร กรุงเทพฯ ๑๐๙๐๐  โทรศัพท์ ๐-๒๕๘๐-๐๐๒๑ ต่อ ๓๓๕๐-๓๓๕๓ โทรสาร ๐-๒๕๙๑-๙๐๑๒

Matichon Publishing House a division of Matichon Public Co.,Ltd.12 Tethsabannarueman Rd, Prachanivate 1, Chatuchak, Bangkok 10900 Thailand

www.matichonbook.com

หนังสือเล่มนี้พิมพ์ด้วยหมึกที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

เพื่อปกป้องธรรมชาติ  ลดภาวะโลกร้อน  และส่งเสริมสุขภาวะที่ดีของผู้อ่าน

ที่ปรึกษาสำานักพิมพ์ : อารักษ์  คคะนาท, สุพจน์ แจ้งเร็ว, สุชาติ ศรีสุวรรณ, จุฬาลักษณ์ ภู่เกิด,ปิยชนน์ สุทวีทรัพย์, ไพรัตน์ พงศ์พานิชย์, ศิริพงษ์ วิทยวิโรจน์, นงนุช สิงหเดชะ

ผู้จัดการสำานักพิมพ์ : กิตติวรรณ เทิงวิเศษ • รองผู้จัดการสำานักพิมพ์ : รุจิรัตน์ ทิมวัฒน์บรรณาธิการบริหาร : สุลักษณ์ บุนปาน • บรรณาธิการสำานักพิมพ์  : พัลลภ สามสี

หัวหน้ากองบรรณาธิการ : สุภชัย สุชาติสุธาธรรม • ผู้ช่วยบรรณาธิการ : สอง แสงรัสมีพิสูจน์อักษร : ศรีวิไล ปานสีทา • กราฟิกเลย์เอาต์ : อัสรี เสณีวรวงศ์

ออกแบบปก-ศิลปกรรม : ประภาพร ประเสริฐโสภา • ประชาสัมพันธ์ : กานต์สินี พิพิธพัทธอาภา

ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต   5

ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์

นวนิยำยที่เต็มไปด้วยศัพท์แสงสัญลักษณ์ในทุกฉำกตอน ฉาบซ่อนในเรือ่งรกัสามเส้าแสนธรรมดา ปรงุรสด้วยเสน่ห์รายละเอยีด ของความร่วมสมัยผ่านบุคลิก  รสนิยม และการดำาเนินชีวิตของตัว ละครเรื่องนี้  ถ้าจะอ่านเอารส  ก็เพลินใจไปกับลีลาการใช้ภาษาที ่ลื่นไหลด้วยวรรณศิลป์งดงาม ฉายให้เห็นชะตาชีวิตของผู้คนอย่าง เราๆ ท่านๆ ที่มีชีวิตอยู่กับความรัก ผิดหวัง กำาพร้า แสวงหา ความ จำาเสื่อม บ้าอยู่กับการหลอกตัวเองและคนอื่น  เพื่อรอให้จุดจบมาถึง ในวันหนึ่ง  ส่วนถ้าจะอ่านเอาเรื่อง ก็สามารถทำาให้ขบคิด พินิจพิเคราะห์ และคาดเดาไปต่างๆ  ได้อย่างฉงนฉงาย  ว่าทำาไมหนอเด็กกำาพร้า เหล่านี้จึงมีชีวิตที่แหว่งวิ่นเสียเหลือเกิน  อะไรท่ีปะติดปะต่อชะตา กรรมของทุกตัวละครเข้าด้วยกัน อะไรที่ทำาให้พวกเขาพลัดหลงไป ทั้งภายในและภายนอกจิตใจ  และถ้าอ่านแบบไม่คิดอะไรเลย  ขอบอกว่าอย่างน้อยหนังสือ เล่มนี้ก็จะทำาให้รักดนตรี จนอดที่จะเสิร์ชหาในยูทูบมาเปิดคลอไม่ได้  เมื่อถึงฉากที่เล่าถึงอาหาร ก็อดที่จะคั่นหน้านั้นไว้  แล้วออกไปหาชิม

6   วีรพร นิติประภา

ตามให้ได้  เมื่อบรรยายถึงพฤกษานานา  ก็อยากจะมีสวนที่เป็นดง ดอกไม้อย่างนั้นบ้าง  ส่วนเมื่อกล่าวถึงการเดินทาง  ก็ฉุกคิดต้ัง คำาถามกับตัวเองว่า  เรากำาลังทำาอะไรอยู่  และความรู้สึกเมื่อปิดหน้า สุดท้ายลง  ก็คือเราจะรักชีวิตมากขึ้น...เท่านี้ไม่เพียงพอหรือสำาหรับ การเป็นนวนิยายดีๆ เล่มหนึ่ง  ช่ือของ  “วีรพร นิติประภา” อาจไม่คุ้นหูใครหลายคน แต่ขอ บอกว่า  ความฉกาจฉกรรจ์ของฝีมือ  การเล่าแบบไม่เร้าหรือจะทำา ให้ผู้อ่านลืมเรื่องนี้ไปได้  ทั้งที่จริงแล้ว นักเขียนสาวท่านนี้เดินอยู่ใน แวดวงหนังสือมายาวนาน  เพียงแต่โฉบออกไปสายโฆษณามาบ้าง ก็เพียงเท่านั้น  เมื่อต้นฉบับเดินทางมาถึง  เราจึงไม่รีรอที่จะจัดพิมพ์แด่ผู้อ่าน  ถ้าโปรดสังเกตให้ดีจะทราบว่าสำานักพิมพ์ไม่ค่อยมีผลงานนวนิยาย ออกสู่สายตามากนัก ถ้าเป็นแนววรรณกรรม ส่วนมากก็เป็นเรื่องสั้น มีแต่  “ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต”  เล่มนี้ที่โดดเด่นออกมา  เราจึง ภูมิใจนำาเสนอยิ่ง  ส่วนเรื่องที่คนอาจสงสัยว่า  ทำาไมไส้เดือนที่ไม่มีตาอยู่แล้ว จึงยังตาบอดอีก แถมยังหลงอยู่ในเขาวงกตนั้นจะเป็นเช่นไร มีเพียง ทางเดียวคือต้องเปิดอ่านเอง  แต่ที่แน่ๆ  ก็คือ  นวนิยายเรื่องนี้ไม่เก่ียวกับสัตว์ไม่มีกระดูก สันหลังในตระกูลไฟลัมแอนเนลิดาแต่อย่างใด  หากนี่คือนวนิยายรักนำ้าเน่าฉบับมาตรฐานเรื่องหนึ่ง                 

ส�ำนักพิมพ์มติชน

ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต   7

ค�ำน�ำผู ้ เขียน

ฉนัเกบ็จ�ำประเทศของฉนัในภำพของผนืแผ่นดนิอนันุม่นวล

  ไม่ได้แสนสุข  สมบูรณ์แบบ  และยิ่งใหญ่เหมือนภาพในใจ 

ใคร    เป็นแค่ภาพเล็กๆ นับล้านปะติดปะต่อของช่ัวเวลาที่ทุกอย่าง 

ผันผ่านเรียบง่าย...อ่อนโยน    ภาพของผู้คนที่จับกลุ่มนั่งคุยกันไป 

ได้ทั้งวันด้วยเรื่องไม่สลับซับซ้อน  ร่วมหัวเราะหัวใคร่เอาเป็นเอาตาย 

กับสิ่งอันที่หาสาระมิได้    พยักพเยิดทักทายย้ิมรางให้กันรายทาง 

มองเห็นกันและกันและฟังกันได้ยินกระทั่งถ้อยคำาที่ไม่ได้เอ่ยเอื้อน 

  ...ภาพเงียบไร้เสียงเลือนรางของเมืองก่อนพายุ    ก่อนการมา 

ถึงของเสื้อยืดราคาถูกสีสด    ก่อนมือตบ  ตีนตบ หัวใจตบ นกหวีด 

ก่อนหน้ากากซดีเผอืดยิม้เยาะไม่เลกิราจะออกเพ่นพ่าน  ก่อนระเบดิ 

ความดชีีวภาพจะทำางานและไวรสัเกลยีดชงัจะแพร่ออกไปในอากาศ 

ราวกับเช้ือโรค    ก่อนคนไม่รู้จักกันจะมาบอกว่าคุณต้องคิดอย่างไร 

เขาต้องฝันถึงสิ่งใด  มันมีสิทธิอาศัยในบ้านหลังไหน  เธอต้องอยู่ 

8   วีรพร นิติประภา

หรือตายเพื่ออะไร    ก่อนผรุสวาท สัญลักษณ์  ศัพท์แสงยากๆ ที่ไม่ 

อาจเข้าใจได้นับร้อยพันจะถูกบัญญัติขึ้น ก่อนผู้คนจะค้นพบจุดยืน 

ยึดมั่นอุดมการณ์  เรียกร้องความถูกต้อง    ก่อนหัวใจจะถูกปิดตาย   

...ง่ายดายพอๆ กับการปิดสนามบินและถนน   ก่อนเราจะขังตนเอา 

ไว้ข้างในตัวเราไปตลอดกาล   

  ฉันเขียนประโยคแรกในวันที่มหานครด่ิงดำ่าลงในมืดดำาควัน 

ไฟและหยาดเลือดไหลนอง    ท่ามกลางเสียงทอดถอนใจโล่งอกที่ 

กลบฝังสามัญสำานึกให้ตายลงทั้งเป็นไปอย่างช้าๆ    ฉันเขียนและ 

เฝ้าหวังตลอดทางว่าเรื่องจะไม่ต้องจบอ้างว้าง  แต่กระทั่งถึงวลี 

สุดท้าย  มันก็ยังเป็นได้แค่เรื่องรักหวานเศร้า  ของเธอ  และของเขา   

...ไม่มีคำาว่าเราหลงเหลือ    ในเรื่องเล่าของผืนแผ่นดินที่ครั้งหนึ่ง  เมื่อ 

นานมาแล้ว...เคยนุ่มนวลอ่อนโยนจนยากจะหาแผ่นดินใดในโลก 

เสมือนเสมอ 

 

วีรพร นิติประภำ

    

äÊŒà ×́͹µÒºÍ´ã¹à¢Òǧ¡µ

แ ด่ ผู้ ส า บ สู ญ ห า ย ใ น ขั ด แ ย้ ง แ ห่ ง ส ย า ม

ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต   11

ชลิกำ ่งโตพอจะรู้ควำมอยู่บ้ำงจดจ�ำช่วงเวลำนันว่ำ เวลำ

ที่บ้านมีแต่เสียงเป็นเศษเสี้ยวสำาเนียงแผ่วเบา ฟังแทบไม่ได้ยิน 

เพรียกดังออกมาจากมุมนั้นมุมนี้ตลอดเวลา  เสียงพึมพำา ครำ่าครวญ 

กระซิบกระซาบจับใจความไม่ได้ ทอดถอนใจ เสียงตะโกน กรีดร้อง 

รำ่าไห้  สะอึกสะอ้ืนในความมืด  เสียงฝีเท้ายำ่าเดินทั้งคืน  เสียงหวีด 

ชื้นของลมที่พัดวนขึ้นมาจากแม่นำ้า ยากจะบอกได้ว่าเสียงพวกนั้น 

กำาลงัดงัอยูจ่รงิๆ หรอืเป็นเพียงสญัญาณไร้ทางออกทีค่งสะท้อนกลบั 

ไปกลับมาอยู่ในบ้านอย่างนั้นนานหลายปี นับแต่วันที่ชารียาเกิด... 

และแม่จับได้ว่าพ่อไปมีผู้หญิงอื่น 

  แดดจัดจ้านใต้ฟ้าครึ้มอึมครึมตอนเพ่ือนคนหนึ่งมาหาแม่ที่ 

บ้านและนำ้าตาเริ่มต้นการเดินทาง  เอิ่ม  หล่อนเริ่ม  ก่อนจะต่อด้วย 

เสียงเบาๆ  เกือบกระซิบ คนเค้าพูดกัน...ว่าแล้วก็พยักหน้า ครูไป

ที่นั่นทุกเย็น  หล่อนมีฟันหน้าซี่ใหญ่ยื่นออกมากับดวงตากลมโต 

ñ.

เ ก ิ น ู ้ ำ

12   วีรพร นิติประภา

คอยกลอกซ้ายขวาตลอดเวลาซึ่งทำาให้แลดูเหมือนหนูกำาลังตกใจ 

เป็นนางร�าเห็นบอก ละก็สอนร�าอยู่ที่โรงเรียนนั่นแหละ  แม่มองเห็น 

ภาพท่อนแขนอ่อนโอนวาดไปมาในอากาศช้าๆ  แน่ใจหรือว่าใช่

ครูทศ  /  ไอ้ทิมน้องชายฉันมันก็เคยเห็น  มันจ�าไม่ผิดหรอก  เพ่ือน

มันคนแถวนั้นบอกเค้าแอบไปมาหาสู่กันอย่างนี้ครึ่งค่อนปีละ  แขน 

โอนอ่อนนั่นยังวาดไหวไปมาในหัวแม่  ของแบบนี้  ปล่อยเอาไว้นาน

มันจะไม่ดีนา... 

มือข้างหนึ่งวางอยู่บนท้องที่โย้ยื่นไปข้างหน้า อีกข้างวางนาบ 

กับบานประตู แม่พบตัวเองยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าบ้านหลังนั้น  ทา

สีฟ้าๆ นั่นละ  หนูตกใจบุ้ยใบ้  เรื่องผัวๆ  เมียๆ ฉันไม่เกี่ยวนา พยัก 

คาง พเยิดตา ว่าแล้วก็ก้มหน้างุดๆ  เดินจาก และแม่ก็ได้แต่ภาวนา 

ให้ท้ังหมดเป็นเพียงการเข้าใจผิด ยังไม่ทันจะเคาะ ประตูก็เปิดออก 

หล่อนหลับตาลงตอนลมพรูเข้าปะทะหน้าไม่ทันตั้งตัว  เมื่อลืมตา 

ขึ้นอีกครั้งก็เห็นผัวหล่อนยืนอยู่ตรงหน้า

  เขาไม่มีทีท่าประหลาดใจแต่อย่างใด ราวกับกำาลังรอหล่อน 

อยู่อย่างนั้น  ราวกับรู้ว่าหล่อนจะต้องมาจนได้สักวัน มีกลิ่นฝนตก 

ไกลๆ โชยอยู่ในสายลม ปนกับกลิ่นอ่อนๆ ของอะไรสักอย่าง หอมๆ 

เหมือนดอกไม้ ดอกอะไรหล่อนนึกไม่ออก มองเลยไหล่เขาเข้าไป 

ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางห้อง  แม่ไม่ได้ร้องห่มร้องไห้ 

อาละวาด แค่ไม่อาจละสายตาจากท่อนแขนที่อยู่ถัดขึ้นมาจากมือ 

ซึ่งวางพาดอยู่กับขอบโตะของผู้หญิงคนนั้น  เธอไม่ได้สวยสะอย่าง 

ที่หล่อนนึกไว้ล่วงหน้า แต่ดูทันสมัยไม่เหมือนนางรำา ใส่กางเกงยีนส์ 

กับเส้ือยืดลายขวางสีฟ้าส้ม  ไว้ผมยาวถึงกลางหลัง  มีแววตาเศร้าๆ 

เสียงกระดิ่งลมดังกรุงกริงมาจากที่ไหนสักแห่งเบาๆ  ฝนยังไม่ตก 

ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต   13

ตอนที่พ่อก้าวออกมา ปิดประตูตามหลังโดยไม่หันกลับไปมอง และ 

พาหล่อนกลับบ้าน

  ต่อเม่ือกลับถึงบ้านแล้วนั่นต่างหากที่ฝนเร่ิมเทลงมา...ไม่ลืม

หูลืมตา  ต่อเมื่อกลับถึงบ้านแล้วที่แม่เริ่มสำาเหนียกถึงการมีอยู่จริงๆ 

ของผู้หญิงคนนั้น ตอนนึกย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาเล็กๆ ที่หายไปใน 

แต่ละวันของผัว แววตาอ้างว้างซึ่งเขามองดูตัวเองในกระจกบาง 

เช้า และบางเย็นที่เขาชอบออกไปเดินเล่นตามลำาพัง หยุดยืนดูแม ่

นำ้าด้วยท่าทางเหงาๆ คราวละนานๆ 

  ต่อเม่ือกลับถึงบ้านแล้วนั่นต่างหากที่แม่เริ่มร้องไห้  สะอึก 

สะอื้น ปิดดวงตาด้วยฝามือทั้งสองข้าง สาปแช่งดาวทุกดวงที่ชักพา 

คนทั้งคู่ให้มาพบกัน ก่นด่าการต้ังครรภ์ที่ทำาให้เขาต้องไปแสวงหา 

ความรักครั้งใหม่  แต่เหนืออ่ืนใดหล่อนโทษชารียาที่อยู่ในท้องว่า 

เป็นต้นเหตุ  และป ิเสธชะตากรรมด้วยพลังใจทั้งหมดที่มี  โดย 

การบีบรัดหนักหน่วงเพียงหนึ่งครั้ง ชารียาก็ถือกำาเนิด  เกิดทั้งกำาลัง 

หลับมีนิ้วหัวแม่มือคาอยู่กับปากกลางดึกคืนน้ัน

  ด้วยอายุครรภ์ไม่ครบเจ็ดเดือนดี หมอพยายามยื้อยุดชารียา 

ไว้ในโลกอันแห้งผากและหยาบกระด้างด้วยการเก็บเธอไว้ในกล่อง 

แก้วโปร่งใสสี่เหลี่ยม...สิ่งประดิษฐ์เลียนแบบครรภ์มารดาอันน่าทึ่ง 

ซึ่งคอยปกป้องเธอจากความตายและอ้อมกอดเป็นเวลาหลายเดือน 

ที่เธอได้แต่นอนมองดูโลกหมุนไปรอบๆ อยู่ในตู้ปลาใบใหญ่ หายใจ 

ด้วยอากาศบรรจุถังมาจากโลกอ่ืน  ด่ืมกลืนจากสายยาง และรอด 

ชีวิตจากการต้องตายเพราะเดียวดายมาได้อย่างหวุดหวิด  เติบโต 

มีสุขภาพดีเหมือนเด็กทั่วไปโดยไม่มีใครรู้เลยว่าเธอไปติดเอาเชื้อ 

อ้างว้างมา  ไม่อาจตรวจพบด้วยเครื่องมือทันสมัยทางการแพทย ์

14   วีรพร นิติประภา

ไม่มหีนทางรกัษา และทำาให้เธอต้องต่อสูก้บัความรูส้ึกว้าเหว่รุนแรง 

อยู่เสมอไปช่ัวชีวิต 

  ไม่แต่แค่นั้น ชารียายังมีอาการโหยหาตู้ปลา แม้จะเป็นที่มา 

ของความเดียวดายเหว่ว้าสารพัด  แต่มันก็เป็นที่ซึ่งเคยปกป้องเธอ 

ไว้จากความตายที่ติดตามเธอออกมาจากหัวใจของแม่ และทำาให้ 

เธอคอยแต่จะหาตู้ปลาใบใหม่ให้ตัวเองอยู่อย่างนั้นรำ่าไป  ตอนยัง 

เล็กชารียาจะชอบเก็บสิ่งมีชีวิตอะไรต่อมิอะไรที่เจอตามถนนหนทาง 

เอากลับมาเลี้ยงห้อมล้อมเป็นเกราะกำาบังจนเต็มบ้านไปหมด หมา 

แมว มด นก กระรอก กิ้งก่า  เต่า ปาดที่กระโดดออกจากกระเปา 

กระโปรงนักเรียนเธอแล้วหายไปในสวนตลอดกาล  หนอนนุ่มนิ่มที่ 

กลายเป็นผีเสื้อสีฟ้าโบยบินออกไปในยามเช้าเมื่อเปิดกล่องดู  หรือ 

แม้แต่จ้ิงหรีดที่เอาแต่กรีดปีกส่งเสียงน่ารำาคาญซำ้าๆ ไม่หยุดหย่อน 

ตลอดทั้งคืน   

  ชารยีาไม่เพยีงดแูลสตัว์เลีย้งต่างๆ ของเธอเป็นอย่างดเีท่านัน้ 

เธอยงันบัญาตแิละเรยีกพวกมนัอย่างนบัถอืโดยมศีกัดนิำาหน้า อย่าง 

พี่ยู ่ยี่  ป้าเหมียว ลุงฝุน น้าตาล  พ่ีตาหวาน...ปาดอีกตัวซึ่งแม้หนี 

เตลิดเปิดเปิงออกจากอ่างปลาทองไปได้ก็ยังไม่วายกลับมาปราก  

ให้เห็นอยู่บ่อยๆ แถวดงกล้วยนำ้าว้าข้างบ้าน และตอนไปเก็บดอก 

อัญชันกับชลิกาเพื่อเอามาทำาข้าวเหนียวเปียกสีม่วงคร้ังหนึ่ง  เธอยัง 

ถึงกับจะพาเด็กผู ้ชายท่ีเห็นนั่งอยู ่คนเดียวใต้ต้นหางนกยูงหน้า 

โรงเรียนเอากลับมาเล้ียงเป็นพ่ีชายแท้ๆ ด้วย 

  เราเอาเค้ากลบับ้านกะเราได้มัย้ลก้ิา  / ไม่ได้หรอก / ท�าไม...  /

เดี๋ยวแม่เค้ามาไม่เจอ แม่เค้าจะร้องไห้ ท่ามกลางแสงสีครามยาม 

โพล้เพล้ที่พรางกลืนสีอื่นๆ ไปจนหมด เหลืออยู่แต่สีส้มสดของดอก 

ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต   15

หางนกยูงละล่องลอยเป็นจุดพร้อยเหมือนฝูงแมงกะพรุนไฟในทะเล 

ที่ชารียาเคยเห็นในหนังสารคดี...เด็กชายวัยไล่เลี่ยกับชลิกาคนนั้น 

นั่งก้มหน้านิ่ง  เหลือบมองเด็กหญิงทั้งสองด้วยดวงตากริบกร้าว แม่

เค้าไม่มาแล้วหรอกลิก้า มันมืดแล้ว  / มาสิชารี  เดี๋ยวก็มา  / แต่ว่า

แต่หนูอยากมีพี่ผู้ชาย  /  ไม่ได้  / แม่เค้าไม่ร้องไห้หรอก  /  ไม่ได้  ไป

กันเถอะชารี  ไปกัน ชลิกากึ่งลากกึ่งจูงน้องสาวออกเดิน แค่ไม่กี่ก้าว 

ชารียาก็หันกลับไปดูที่ใต้ต้นหางนกยูงอีกครั้ง ท่ามกลางจุดสีส้มราง 

เลือนกระเพื่อมพรายเธอคิดว่าเห็นเด็กชายผู้กำาลังถูกกลืนหายใน 

แสงสีฟ้าคนนั้นยิ้มให้  ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่สุดที่เธอเคยเห็นมา 

ชารียายิ้มตอบ แม่เค้าไม่ร้องไห้หรอก ลิก้า ฟ้ามืดหมดแล้ว  และ 

เธอก็ลืมเขาไปในทันที 

  แต่ยิ่งโตชารียาก็ยิ่งไม่อาจทนกับความร้าวรานใจที่ญาติสัตว ์

ทั้งหลายจะต้องตายตามอายุขัยแสนสั้นของพวกมันได้  เธอจึงหัน 

ไปนับญาติกับต้นไม้ในสวนซึ่งอายุยืนยาวกว่าแทน  ทั้งยังชอบแต่ง 

คำาสร้อยหรูหราต่อท้ายชื่อให้ญาติสายเลือดคลอโรฟิลล์ต่างๆ ด้วย 

อย่างป้าสายหยุดสุดสวย พี่ลำาดวนชวนฝัน น้าหูกวางกางแขน... 

ไม่แค่แต่มีศักดิเท่านั้น พวกมันยังได้รับแต่งตั้งบรรดาศักดิให้อีก 

ด้วยบางครั้ง  อย่างคุณหนูพู่ระหง ไม่ก็คุณหญิงกรรณิการ์ดาราราย 

ซึ่งเอาชื่อนางเอกละคอนวิทยุมาเป็นสร้อยต่อท้ายให้ฟังสูงศักดิสม 

กับสายสะพาย หรือคุณนายยี่สุ่นศรีที่หมายถึงกุหลาบมอญซ่ึงเธอ 

ชอบเรียกด้วยชื่อเก่าว่ายี่สุ่นตามอย่างคุณยายเจิดข้างบ้าน  ต่อท้าย 

ด้วยคำาว่าศรีซึ่งจำาเพี้ยนตัวสะกดมาจากสีในกลอนขุนช้างขุนแผนที่ 

ชลิกาเคยอ่านให้ฟัง ตอนล�าดวนเอ๋ยจะด่วนไปก่อนแล้ว  เกษแก้ว

พิกุลยี่สุ ่นสี  จะโรยร้างห่างสิ้นกลิ่นมาลี  จ�าปีเอ๋ยกี่ปีจะมาพบ อัน 

16   วีรพร นิติประภา

โด่งดังนั่น 

  แปลก...ที่เธอกลับเรียกชลิกาว่าลิก้า  ซึ่งแผลงมาจากช่ือ 

นางเอกหนังฝรั่งในทีวีที่ชื่อริต้า  แค่ลิก้าเฉยๆ  ไม่มีตำาแหน่งหรือ 

ศักดินำาหน้า  ไม่มีคำาสร้อยสวยงามต่อหลัง  และชลิกาก็เรียกเธอ 

ด้วยชื่อที่แผลงมาจากหนังทีวีเรื่องนางฟ้าชาลีว่านางฟ้าชารี  ซ่ึงต่อ 

มาก็คลี่คลายไปเป็นนางฟ้าตารี นางฟ้าใจดี  นางฟ้าโรตี นางฟ้า 

ตาคลี นางฟ้าข้าวสาลี นางฟ้าราวี นางฟ้ากะโปลี นางฟ้าอะไรต่อ 

มิอะไร...แต่ท้ายที่สุดก็เหลือแค่ชารี  ชารีที่ไม่ได้เป็นนางฟ้าของพี่ 

สาวอีกต่อไป

 

แล้วควำมเงียบก็ช่วงชิงบ้ำนไปเปนของมันโดยไม่มีใครทัน

รู้ตัว หมอกสลัวบางในยามเช้าอันแสนธรรมดาเช้านั้น พ่อกำาลังกิน 

ข้าว ชลิกากำาลังผูกเชือกรองเท้าพละด้วยตนเองเป็นครั้งแรกอย่าง 

สบัสนตรงหน้าบ้าน มชีารยีาซึง่ยงัเลก็เกนิกว่าจะไปโรงเรยีนอยูข้่างๆ 

นั่งยองๆ หน้าแหงนหงายไปข้างหลังเล็กน้อย  ข้อศอกกาง กำามือ 

แอบไว้อยู่กลางอก และกำาลังคิดว่าตัวเองเป็นนกกระจอก  ตอนนั้น 

แม่บอกกับพ่อเรียบๆ ว่าหล่อนกำาลังจะฆ่าตัวตาย...แล้วลูกสองคน

ก็จะต้องไปกับฉันด้วย   

  แดดสะท้อนนำ้าในแก้วที่นวลพี่เลี้ยงยื่นส่งให้ชลิกาวาบเข้ามา 

บาดจ้าจนพ่อต้องก้มหน้าหลบ และคงก้มนิ่งอย่างนั้นไปอีกครู่ใหญ่ 

เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ประกายแดดแสบพร่านั่นก็หายไปแล้ว  เขา 

หรี่ตามองย้อนแสงออกไปที่หน้าบ้าน ผ่านเมียซึ่งลุกเดินเข้าไปใน 

ครัว ผ่านเครื่องเรือนที่คู้ตัวอยู่ในแสงสลัว ผ่านผลึกนำ้าตาที่กะพริบ 

เงามัวซัวออกมาจากมุมห้อง ผ่านหมอกสลาย... 

ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต   17

  ข้างนอกนั่น ชลิกากำาลังดึงตัวน้องให้ลุกข้ึนจากการเป็นลูก 

นก  เห็นเป็นโครงร่างสีดำาตัดอยู่กับฉากวิบไหวของต้นส้มโอที่อยู่ 

เบ้ืองหลัง ชารียามีท่าทางไม่พอใจ  เธอกระทืบเท้าเร่า  โก่งคออ้า 

ปากตะเบ็งเหมือนพ่อไก่ พลางเช็ดนำ้าตาป้อยด้วยหลังมือที่ยังคงกำา 

ไว้  แต่กลับไม่มีเสียงอะไรออกมา  ไม่มีเสียงร้องไห้ของชารียา ไม่มี 

เสียงฝีเท้าของชลิกาสะบัดตัววิ่งออกไป  ไม่มีเสียงร้องของอีกาตัว 

ใหญ่ที่ชอบส่งเสียงดังเป็นประจำาในเวลานี้  ไม่มีเสียงซาๆ ของใบไม ้

เสียดสี  ไม่มีแม้แต่เสียงสายลมที่พัดไม่หยุดหย่อนของแม่นำ้า 

  วินาทีนั้นเองที่เขาสำาเหนียกถึงเสียงสะอื้นซึ่งสูญหายไปจาก 

คำ่าคืน รวมทั้งสรรพสำาเนียงอื่นๆ ของบ้านที่เงียบงันมาหลายวันแล้ว 

ตระหนักแน่ในความเด็ดเดี่ยวซึ่งซ่อนอยู่ในคำาขู่อันเนียนกลมราว 

กับก้อนหินจากก้นแม่นำ้า  เขายอมเลิกรากับผู้หญิงอีกคนอย่างไม่มี 

เงื่อนไข แหละความเงียบก็คงครอบครองบ้านไปอีกนานหลังจากนั้น

  พ่อลาออกจากงานครทูีท่ำา และอยูก่บับ้านแทบจะตลอดเวลา 

ไม่ไปไหนราวกับได้ลาออกจากโลกทั้งใบไปพร้อมกันด้วย นอกจาก 

นานๆ ครั้งที่เขาจะลงไปดูงานในสวนบ้าง นิดๆ หน่อยๆ พอเป็น 

พิธี  เขาไม่มีความรู้เรื่องไร่สวนมากนัก แต่ก็ไม่ได้จำาเป็นอะไร คน 

งานพวกนี้อยู่ที่นี่กันมาตั้งแต่สมัยพ่อตาแม่ยายของเขายังมีชีวิต รู้ดี 

ว่าต้องปรนนิบัติผืนดินริมฝังแม่นำ้านครชัยศรีนี้แบบไหน และจะ 

ว่าไปเขาก็ไม่ได้มีความสนใจใคร่ทำาอะไรอีกแล้วทั้งนั้น หัวใจของ 

เขามันเอาแต่ปวดแปลบแทบไม่อาจทนไหว 

  แม่หันมาปลอบโยนผู้ชายที่หล่อนรัก ด้วยเรี่ยวแรงกับพลัง 

ใจดุจที่เคยใช้ช่วงชิงเขากลับคืน  อย่างช้าๆ บ้านอึมครึมหม่นหมอง 

ก็ค่อยๆ กลับมาสะอาดสดใส จนหากไม่สังเกตจริงจังก็จะไม่มีทาง 

18   วีรพร นิติประภา

รู้ได้เลยว่ามันเคยต้องด่างพร้อยด้วยรอยนำ้าตามาก่อน  หล่อนจะต่ืน 

ขณะทุกคนยังหลับฝัน นั่งเขียนรายการสิ่งที่ต้องทำาในแต่ละวันไป 

เงียบๆ  เสร็จก็จึงจะเรียกป้าผ่องแม่ครัว นวลพี่เลี้ยงกับเนียงสาวใช้ 

เข้ามาสั่งงาน  ระหว่างวันนอกจากจะเดินตรวจงานท่ีส่ังไว้ไปรอบ 

บ้าน  แม่ยังคอยจัดการเรื่องต่างๆ  ให้พ่อไปพลางๆ ด้วย  เป็นธุระ 

ช่วยเขาตัดสินใจว่าควรจะรับโทรศัพท์ใคร จำาเป็นหรือไม่จำาเป็นต้อง 

อ่านจดหมายฉบับไหน ใครเป็นคนเขียนมา ต้องทำา...และไม่ต้อง 

ทำาอะไร 

  ต่อเมื่อมีเวลาเหลือว่างเล็กน้อยหล่อนก็จะคอยร้ือรูปถ่าย 

เก่าๆ ออกมานั่งดู คัดเฉพาะรูปที่ถ่ายคู่กับพ่อแยกต่างหากเอาออก 

มาใส่กรอบติดผนัง  ครั้นรูปเก่าๆ ถูกติดหมดไปหล่อนก็ยังไหว้วาน 

ลุงพจน์ลูกชายคุณยายเจิดข้างบ้านมาช่วยถ่ายรูปใหม่ให้อีกด้วย 

เปลีย่นชุดสวยเหมือนกบัจะออกข้างนอก ยิม้อ่อนหวาน ยนืข้างๆ พ่อ 

ตรงหน้าประตูบ้านบ้าง  เชิงกระไดบ้าง ข้างๆ  รถบ้าง บางทีก็ตรง 

ริมแม่นำ้าที่มีลำาพูต้นใหญ่ยืนตระหง่านอยู่ข้างหลัง  เวลาใครมาเชิญ 

ไปงานเลี้ยงงานอะไรหล่อนก็จะรีบตกปากรับคำา กุลีกุจอตัดเส้ือผ้า 

ใหม่  ไปทำาผม  บางหนยังถึงกับเรียกช่างมาเสริมสวยให้ถึงบ้านแต่ 

เช้า  เพื่อจะได้ถ่ายรูปเอามาติดเพิ่มอีก   

  แหละในบ้านที่บานหน้าต่างถูกงับแง้มมาตั้งแต่คร้ังมันยังมี 

แต่เสียงซ่ึงไม่ต้องการให้เล็ดลอดออกไปถึงหูเพื่อนบ้าน แม่จะคอย 

ใกล้ชิดติดตามพ่อไปตลอดเวลาราวกับเงา  เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม ่

มีโอกาสต้องรู้สึกอ้างว้างจนอาจเผลอไผลทำาร้ายตัวเองเอาได้ใน 

หลืบพรางของโหยหา  ส่วนพ่อก็จะใช้วันทั้งวันผุดลุกผุดพล่าน คอย 

เปลี่ยนที่จากตรงโน้นมานั่งตรงนี้ จากเก้าอี้ตัวหนึ่งไปยังอีกตัว  เพื่อ 

ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต   19

หลีกเลี่ยงเสียงหัวใจของเมียที่เอาแต่จะเต้นตุ้บๆ  เข้าไปในอกเขา 

อย่างไม่รู้เหนื่อยรู้ล้า จนในที่สุดก็กลายเป็นการเดินวกวนไปมาทั่ว 

บ้านอย่างไร้จุดหมาย ซึ่งจะจบลงตอนบ่ายแก่ๆ  เมื่อหล่อนหันไปยุ่ง 

ในครัวทำาอาหารคำ่า ปล่อยเขาหลับงีบตามลำาพังไปตรงเก้าอี้หวาย 

ใต้ต้นพิกุล  และจะมีก็แต่พวกลูกๆ เท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่ได้หลับ...

 

ส�ำหรบัเดก็ กำรมอียูข่องพ่อคอืปรำก กำรณ์อนัยำกอ บิำย

ชายผู้ซึ่งมองดูเลือนรางโปร่งใสจนเกือบมองเห็นทะลุออกไปข้างหลัง 

ได้ คอยปราก ตามมุมต่างๆ ของบ้านอย่างเงียบงัน และวูบหาย 

อย่างมีเงื่อนงำาเวลาไม่มีใครเฝ้ามอง ผู้ไร้ซึ่งความสามารถอย่างสิ้น 

เชิงในการติดต่อกับมนุษย์โลกคนอื่น  และแทบไม่มีอะไรจะส่ือสาร 

กับลูกๆ นอกจากนั่งจ้องหน้าพวกเธอ...บางครั้ง ครั้งละนานๆ สลับ 

กลับไปกลับมาทีละคน  จนพวกเธอเริ่มกระสับกระส่ายว่าเขาจะพูด 

อะไร  เขาก็กลับไม่ว่าอะไร แต่จะหลับตาขมวดคิ้วคล้ายเพ่งกระแส 

จิต ส่งข้อมูลที่ได้จากการอ่านความนึกคิดของเด็กๆ ออกไปที่ไหน 

สักแห่งในจักรวาลอันไกลโพ้น

  ส่วนแม่ก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่คุ้นเคย  ผู้เอาแต่เดินวกวน 

อ่อนล้ากลางเขาวงกตของเครื่องเรือน  และดูเหมือนจะมีความสุข 

กับใครขึ้นมาบ้างก็ในยามได้นั่งกอดอก ลูบต้นแขนของตัวเองไปมา 

เบาๆ  เหม่อมองรูปถ่ายที่ติดเรียงเต็มผนังแทบไม่เหลือที่ว่างราวกับ 

แถบรังสีที่แผ่ออกมาจากนาฬิกา ผู้ซึ่งไม่เคยกอดชารียา  ไม่...ใน 

วันที่เธอได้ออกมาจากตู้ปลาครั้งแรกและพ่อไปรับเธอกลับมาอยู ่

บ้าน  ไม่...ในวันที่เธอลุกขึ้นจากการคลานและออกเดินเพ่นพ่านไป 

ตามทางที่ต้องการ และไม่...กระทั่งในวันที่เธอเร่ิมพูดและกลายเป็น