TA BIBΛIA ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ΣTIΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Γεννήθηκα ξανθιά, 2002

Και οι ξανθιές έχουν ψυχή, 2004

Χτυποκάρδια στο κρανίο, 2011

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙΑΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

© Copyright Έλενα Ακρίτα – Εκδόσεις ΚαστανιώτηΑ.Ε., Αθήνα 2011

Έτος 1ης έκδοσης: 2011

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή τουπαρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του μεοποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ήδιασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτετρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωναμε τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της ΔιεθνούςΣύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν.100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή τηςστοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου καιγενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου,με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλεςμεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε.Ζαλόγγου 11, 106 78 ΑθήναT: 210-330.12.08 – 210-330.13.27 F: 210-384.24.31e-mail: info@kastaniotis.com

www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5403-4

Μ

Στ’ άπλυτα, στ’ άπλυτα, Οµέρ Βρυώνη

Ε ΛΕΝΕ ΠΕΓΚΥ, που βγαίνει από το «Κυριακή»,και πονάει η µέση µου! Η µέση µου, η µέση µου

πονάει, με σφάζει, με σκοτώνει. Το κρακ το άκουσαπρώτη φορά όταν έσκυψα να βγάλω τα άπλυτα τηςκόρης µου απ’ τη βαλίτσα. Γιατί εµένα αυτό είναι τοεπάγγελµά µου. Άλλοι είναι γιατροί, άλλοι πυρηνικοίφυσικοί, άλλοι ελαιοχρωµατιστές. Εγώ ανοίγω βαλίτσες,βάζω πλυµένα και βγάζω άπλυτα. Από τότε πουθυµάµαι τον εαυτό µου. Γιατί εγώ τον θυµάµαι, ο εαυτόςµου µε ξέχασε, καλή του ώρα εκεί που είναι... Βγάζωάπλυτα. Τα πλένω. Τα σιδερώνω. Βάζω τα πλυµένα.Φεύγουν.

Γυρίζουν. Βγάζω άπλυτα. Τα πλένω. Τα σιδερώνω.Βάζω τα πλυµένα. Η µέση µου! Η µέση µου θα µεπεθάνει, αν δεν τη σκοτώσω πρώτα εγώ!

Σ’ αυτό το σπίτι όλοι λείπουν! Ο άντρας µου είναιεµπορικός αντιπρόσωπος – επισήµως. Ανεπισήµως έχειγκόµενα στον Δοµοκό. Φεύγει, έρχεται, βάζω πλυµένα,βγάζω άπλυτα. Ο γιος µου διορίστηκε στα Φιλιατρά, η

κόρη µου σπουδάζει στα Γιάννενα, ο µπαµπάς µου ζειστην Αλεξανδρούπολη, η µάνα µου στην Καστοριά, γιατίτης σπάει τα νεύρα ο µπαµπάς µου. Πέντε βαλίτσεςάπλυτα. Γιατί εγώ δεν µετράω κεφάλια, σώβρακαµετράω!

Ρώτα µε ό,τι θες! Ρώτα µε για τα χρωµατιστά, για ταευαίσθητα, τα βαµβακερά, τα µάλλινα, τα παπούτσια,τις θερµοκρασίες, τα µαλακτικά, τα αποσκληρυντικά, τααπορρυπαντικά, τα υγρά, τις ταµπλέτες, τα λεκανάκια,τα µουλιάσµατα, την πρόπλυση, το ξέπλυµα, τοστύψιµο. Ό,τι θες ρώτα µε, τις νικάω όλες! Πέντεβαλίτσες γεµάτες, ένα σπίτι άδειο! Άδεια, νέκρα,µούγγα! Ούτε στο φαράγγι της Σαµαριάς δεν κάνειτέτοιο αντίλαλο η φωνή σου!

Δεν έχω µε ποιον να µιλήσω και µιλάω µε ταάπλυτα. Η καλύτερή µου φίλη είναι µια µπλούζαφλοράλ, ωραιότατη. Σ’ αυτήν ανοίγω την καρδιά µου, σ’αυτή λέω τον πόνο µου. Ιδανική ακροάτρια η φλοράλ,δεν µε διακόπτει ποτέ! Προχτές πάλι είχα πιάσει ψιλήκουβέντα µε ένα φανελάκι:

«Πού τον έκανες, βρε, εσύ το λεκέ από αίµα;» Ότιθα µου απαντήσει τώρα το φανελάκι «κόπηκα στοξύρισµα»!Τρελά πράγµατα από τρελή γυναίκα! Τιπεριµένεις όµως από άνθρωπο που τον βάφτισανΚυριακή και τον φωνάζουν Πέγκυ; Ρώτησα µια φορά τηµάνα, «Πώς βγαίνει το Πέγκυ από το Κυριακή;»

«Κυριακή λέγαν την πεθερά µου και οι υπόλοιπες µέρεςήταν αγκαζέ!» Γιατί υπήρχε, βλέπεις, και το ενδεχόµενονα µε φωνάζουν Πέµπτη! Από µουρλή µάνα τι περίµενες;Μουρλή κόρη που µιλάει στις σωβρακοφανέλες! Εδώ,λέµε, ήρθε υδραυλικός, µ’ έπιασε επ’ αυτοφώρωαγκαλιά µε το κοµπινεζόν και µε πέρασε γιαφετιχίστρια! Τι να του πω εγώ τώρα του ξένουανθρώπου; Πώς να του εξηγήσω για πέντε απόντες µεπέντε βαλίτσες;

Μια ώρα τώρα κάθοµαι και χαζεύω το καρό τοµποξεράκι! Πού βρέθηκε µες στη µέση του διαδρόµου;Πώς το ’σκασε από το συρτάρι µε τα εσώρουχα καιδιέσχισε το µισό σπίτι; Θα µου πεις, αντέχεται και τοσυρτάρι; Εγώ που είµαι κλειστοφοβική και µόλις δωασανσέρ το πάω 10 ορόφους ποδαράτο, τοκαταλαβαίνω απόλυτα! Αλλά ειδικά αυτό το καρό τοµποξεράκι έχει µια µελαγχολία. Πάντα καταχωνιασµένοστις γωνίες. Δέκα φορές βόλτα φέρνω τον κάδο τουπλυντηρίου για να το ξετρυπώσω. Δεν είναι κοινωνικόκαι πολύ µε πικραίνει... Να παίξει λίγο µε τα άλλαµποξεράκια της ηλικίας του, να ερωτευτεί και καµιάκιλοτίτσα... Πάντα µόνο του, πάντα παραπεταµένο...Λες και το λένε Πέγκυ που βγαίνει απ’ το Κυριακή...

ΜΕ ΛΕΝΕ ΠΕΓΚΥ που βγαίνει απ’ το Κυριακή. Τοεπάγγελµά µου είναι να βγάζω άπλυτα από βαλίτσεςανθρώπων που δεν βλέπω ποτέ. Έχει µια σταθερότητα

αυτός ο κλάδος, µια σιγουριά. Πληµµύρες να γίνουν,σεισµοί, καταποντισµοί, πυρηνικά, εκλογές, λιτότητες,απεργίες, ανεργίες – το βρόµικο πάντα θα είναιβρόµικο. Πάντα θα θέλει πλύσιµο. Πάντα θαξαναβροµίζει. Με γαληνεύει αυτός ο αέναος κύκλος.Μοιάζει λίγο µε το µαρτύριο του Σίσυφου, αλλά δενβαριέσαι! Όλα µια συνήθεια είναι... Ακόµα και η µέσηµου... Αυτός ο οξύς πόνος στη µέση µια συντροφιά είναικι αυτός... Κάτι που µου θυµίζει πως είµαι ζωντανή...

Με λένε Πέγκυ κι είμαι από τρελή γενιάΧιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριάΚαι μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά...

Σ

Ανθρώπινη δουλεία

ΗΜΕΡΑ ξύπνησα με στραβό μάτι. Όλα μουφαίνονται βουνό. Τα μικρά, τα καθημερινά, τα

ασήμαντα. Αδύνατον να τα αντιμετωπίσω. Τον καφέ στηνκαφετιέρα. Αδύνατον να τον βάλω. Ντους και ντύσιμο.Αδύνατον! Τι ημερομηνία έχουμε σήμερα. Αδύνατον!

Μπλακ άουτ. Δεν λειτουργώ, δεν επικοινωνώ, δεναποκωδικοποιώ. Πρέπει να πάρω μια αντιβίωση. Πάωστο ντουλάπι με τα φάρμακα, κάθομαι μες στη μέσησαν την ηλίθια. Γιατί είμαι εδώ; Δεν θυμάμαι! Χάπι; Α,ναι! Ανοίγω το φαρμακείο! Δισκία, αμπούλες, κολλύρια,αντισταμινικά, σιρόπια... Στήλη άλατος. Ποιο φάρμακοθέλω; Ποιο ψάχνω; Γιατί ήρθα εδώ που ήρθα; Τιπρόβλημα έχω; Τι με πονάει; Μέχρι να θυμηθώ τηρημάδα την αντιβίωση, έρχεται η ώρα για την επόμενηδόση.

Έχω γεμίσει το γραφείο μου post it. Αυτά τα μικράκίτρινα χαρτάκια που τα κολλάς για να σουυπενθυμίζουν τη ζωή σου: Πού τηλεφωνείς, τι λες, πούπας, τι επιδιορθώνεις, πότε τηλεφωνείς στο σχολείο του

παιδιού, πότε το καθαριστήριο, πότε η δόση τωνασφαλίστρων, πότε η τράπεζα. Τέλειωσε το γάλα,φρυγανιές δεν έχουμε, πάτους για τα παπούτσια ναπάρω.

Μια φίλη με πρόβλημα που σε χρειάζεται δίπλα της– κι αυτή ακόμα έγινε post it. Κι αυτήν ακόμα τηνκρέμασα στον τοίχο. Κι αυτήν ακόμα φοβήθηκα μην τηνξεχάσω... «Να μην ξεχάσω γάλα, φρυγανιές κιανθρώπινη επικοινωνία!»

Ξέρω! Ούτε η πρώτη είμαι, ούτε η τελευταία. Όλοιμας, εξουθενωμένοι άνθρωποι, διαλυμένοι. Αλλούπατάμε, αλλού βρισκόμαστε. Βήματα που σέρνονται,βλέμματα που σέρνονται, λέξεις που σέρνονται... Χωρίςαποστολέα... χωρίς παραλήπτη... Με βλέπω. Μαςβλέπω.

Κι ύστερα πέφτω στις διαφημίσεις. Στα τηλεοπτικάσποτ μιας «άλλης ζωής»: Όλοι ξεκούραστοι, φράπεςπου μόλις σηκώθηκαν από τον τέλειο οκτάωρο ύπνο.Κομψοί, γοητευτικοί, γελαστοί. Οικογένειες που δεντσακώνονται ποτέ. Ζευγάρια μες στα μέλια και τασιρόπια. Γυναίκες που φτιάχνουν το πρόγευμα τωνπαιδιών –άγριο χάραμα αυτό τώρα– ντυμένες καιμακιγιαρισμένες στην εντέλεια. (Τι διάολο, με ισόβιοτατουάζ το έχουνε αυτές το κραγιόν;)

Άνθρωποι που το σωστό προϊόν δίνει νόημα στη ζωήτους: Αυτοκίνητο, ξεβουλωτικό λεκάνης, σερβιετάκι,

γιαούρτι – ειδικά το γιαούρτι... Έτσι και φας το σωστόγιαούρτι με τα σωστά λιπαρά, κρατάς στην παλάμη σουτο μυστικό της ευτυχίας. Κάτι παραπάνω ξέρουν ηγιαγιά με τον εγγονό που το μοιράζονται. Κιεκμηδενίζουν έτσι το χάσμα των γενεών!

Και οι λεκέδες από σοκολάτα στου παιδιού ταρούχα. Τα ’πλυνες, τα σιδέρωσες, του τα φόρεσεςτσίλικα, τα έκανε σκατά. H μάνα η κανονικήεκνευρίζεται, αγχώνεται, θυμώνει. H μάνα ηδιαφημιστική χαμογελάει. Χαϊδολογάει το «νοικιασμένο»βλαστάρι της! Με καλή καρδιά και το σωστόαπορρυπαντικό όλα αντιμετωπίζονται.

Ε, λοιπόν, σας έχω νέα, κορίτσια: Υπάρχουνλεκέδες που δεν βγαίνουν με κανένα απορρυπαντικό!

Οι άνθρωποι των διαφημίσεων δεν έχουνπονοκέφαλο, δόσεις να πληρώσουν, έξωση νααντιμετωπίσουν. Ο άντρας τους δεν έχει γκόμενα. Τοπαιδί τους αριστούχο. Η πεθερά τους τις λατρεύει.(Αγκαλιά στον καναπέ, μοιράζονται τα σοκολατάκια!) Οουρανός ανέφελος, ο ήλιος λάμπει! Δεν υπάρχουνκαιρικά φαινόμενα και μετεωρολόγοι. Μόνο γλέντια,χαρές, παραλίες, τέλεια σπιτικά, τέλειες οικογένειες!Τέλεια ζωή!

Σήμερα, ξύπνησα με στραβό μάτι. Θέλω να σπάσωτο καντράν της τηλεόρασης. Να χυμήξω μέσα στηνοθόνη. Να γίνω μια εργαζόμενη μητέρα – σαν αυτές στις

διαφημίσεις. Θέλω το παιδί μου να γίνει ένα αγοράκι –σαν αυτά των διαφημίσεων. Δεν θέλω τη σάρκα και τοαίμα, τον πόνο και το αδιέξοδο, την αγωνία και τημοναξιά. Θέλω το γιο μου με σοκολατένιο μπλουζάκι κιεγώ απίκο στο πλυντήριο!greekleech.info

Θέλω το παιδί μου κι εγώ να γίνουμε διαφήμιση.Πάρε φόρα, Παύλο, πηδάμε στο κενό! Πάρε φόρα,αγόρι μου, και κράτα με σφιχτά απ’ το χέρι!

Κ

Στις χαρές σας οι ανύπαντρες

ΑΤ’ ΑΡΧΑΣ, μια διευκρίνιση: επειδή το κείμενογράφεται παραμονή του γάμου – αν στο μεταξύ

βρέθηκε καμιά βόμβα στο λονδρέζικο κάδο ή πιάστηκετο στρίφωμα της Κέιτ στης άμαξας τη ρόδα, χίλιασυγγνώμη σας ζητώ, αλλά δεν το χρεώνεται η παρούσαστήλη!

Άκου τώρα φιλοδοξία µάνας: Όταν µεγαλώσει η κόρητης, να πάρει το πριγκιπόπουλο άντρα! Δεν υπάρχειαυτό, δεν υφίσταται! Να βάζεις το παιδί σου να κυνηγάειτον πρίγκιπα από σχολείο σε σχολείο για να τον τυλίξεικαι να την πάρει! Θα µου πεις, όλες οι µανάδες έχουµεόνειρα για τα παιδιά µας, αλλά νορµάλ όνειρα, όχι τοπαραλήρηµα της τρελής. Ευχόµαστε να είναι γερά,τυχερά, να σπουδάσουν, να προκόψουν, να βρουν ένακαλό σύντροφο. Σκέψου όμως τώρα, εκεί που κάθονταιόλες µαζί στο παιδικό πάρτι και βλαστηµάνε τον κλόουνπου κάνει τα µπαλόνια σκυλάκια, να ’χεις και τηµουρλή: «Εµένα η κόρη µου θέλω να γίνειβασιλοπούλα!»

Σκοπό της ζωής της το είχε βάλει αυτή! Κι έρχεσαι κιαναρωτιέσαι εσύ τώρα! Όλη η υφήλιος το ξέρει, στοΜπάκιγχαµ δεν τους το συνδέσανε το Ίντερνετ ακόµα;Χαµπάρι δεν έχουν πάρει αυτοί; Στα ίδια sites μ’ εμάςδεν µπαίνουνε, να δουν ότι έχουν µπλέξει µε τρελή;

Και πες ότι ο Ουίλιαµ στραβώθηκε από έρωτα... Πεςότι το παλληκάρι µάνα δεν έχει να το νοιαστεί! Πες ότι ηΚαµίλα χέστηκε... Ο πατέρας του, ο αδελφός του, τοσόι του µέσα, στον κόσµο τους βρίσκονται; Τι νακάνουµε πια; Πώς να τον σώσουµε το λεβέντη µας; Νατους στείλουµε εµείς τα links να διαπιστώσουν ότι έχουνµπλέξει µε παράφρονες; Έγινε, σου λέει, το Λονδίνοκόλαση! Όλοι οι δρόµοι µπλοκαρισµένοι... Όλοι οικάτοικοι κοιτάνε τον ουρανό, θα βρέξει, δεν θα βρέξει...Όλοι οι αστυνοµικοί ψάχνουν τους κάδους... Τρως τογιαούρτι το αποβουτυρωµένο και καταπίνεις και τονκεσέ, µη σε συλλάβουν για τροµοκράτη! Άσε που έχουνγεµίσει σουβενίρ της συµφοράς! Πιατάκια, τασάκια,σουβέρ, σουπλά, χύτρες, κατσαρόλες, τηγάνια,φλιτζάνια... Θα πιω εγώ τον καφέ µου πρωί πρωί και θαβλέπω τη µούρη τους; Δεν πας καλά, αγάπη µου!

Δεν ξέρω, ίσως σ’ εµάς τους Έλληνες φαίνονταιφαιδρά όλα αυτά... Ίσως γιατί η µοναρχία –αν καικατσικώθηκε χρόνια στο σβέρκο µας– επί της ουσίαςπέρασε και δεν ακούµπησε. Έχει να κάνει µε τογεγονός ότι δεν πότισε ποτέ το DNA µας; Δεν

τσιµπήσαµε σε όλη αυτή τη χλιδή που πληρώναµε απότην τσέπη µας; Ζήσαµε ως λαός µια Φρειδερίκη στοπετσί µας; Έναν άβουλο Κωνσταντίνο στα χρόνια τηςχούντας, που η «επανάστασή» του έληξε κακήν κακώςθυµίζοντας έντονα τον «Οροφέρνη» του Καβάφη;

[...]κι ανίκανα, και μισοζαλισμένοςκάτι εζήτησε να ραδιουργήσει,κάτι να κάμει, κάτι να σχεδιάσει,κι απέτυχεν οικτρά κ’ εξουδενόθη!

Το τέλος του κάπου θα γράφτηκε κ’ εχάθη·κι ίσως η ιστορία να το πέρασε,και, με το δίκιο της, τέτοιο ασήμαντοπράγμα, δεν καταδέχθηκε να το σημειώσει.[...]

Αυτή είναι η μοναρχία για τον Έλληνα... και ίσως γι’αυτό θεωρεί γελοιότητα το διαπλανητικό αµόκ µε τουςβασιλικούς γάµους... Ας αφήσουµε, λοιπόν, τοπανηγύρι σ’ εκείνους που το χαίρονται... που είναιµέρος της κληρονοµιάς τους και µια χαρά κάνουν να ταγουστάρουν όλα αυτά! Στην τελική, η Ελισάβετ µιαχαρά κυρία είναι και δεν µπλέκεται ποτέ στα πόδιατους! Ας το ζήσουν, λοιπόν, ας το χαρούν, ας τογλεντήσουν!

Κι εµείς ας συνεχίσουµε τα δικά µας όνειρα... Για ταδικά µας παιδιά... που όταν µεγαλώσουν δεν θέλουµενα τα καµαρώσουµε πριγκιπόπουλα!

E

Μαντάμ Λουσού

ΚΑΝΑ ΖΑΠΙΝΓΚ στα περβόλια και στουςανθισμένους κήπους της τηλεοπτικής μου ανίας κι

έπεσα πάνω στη λουσού. Λουσού (βγαίνει από το«λούσο») αποκαλούμε άτομο, γένους θηλυκού, πουχαρακτηρίζεται από εξτένσιονς και την μπρετέλα τουσουτιέν να προεξέχει από το κολλητό τοπάκι.

H λουσού αποτελεί ιδιαίτερη συνομοταξίαθηλαστικού. Είναι αδιευκρίνιστο εάν κατατάσσεται στηχλωρίδα ή την πανίδα του πλανήτη μας. Δεν αποτελείείδος υπό εξαφάνισιν. Αντιθέτως, οι λουσούδεςπολλαπλασιάζονται ως αμοιβάδες. Δεν προσφέρουν τοπαραμικρό στην ανθρωπότητα. Το ένα και μόνο προσόνμιας λουσούς είναι η εκπληκτική της ικανότητα νακολλάει τσιχλόφουσκες κάτω από τα χερούλια τηςπολυθρόνας. H συμπαθής αυτή συνομοταξία κάνει τοδιδακτορικό της σε βερνίκια νυχιών, κρέμες, μπότοξ καιτριώροφα ασημένια πέδιλα.

Στην ελληνική πραγματικότητα η λουσού κυριαρχεί.Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα.

Τηλεοπτική σταρ, τραγουδίστρια, μοντέλα, γλάστρα σεπάνελ μεσημβρινής εκπομπής. Διάσημη! Πώς λέμε «δεντην ξέρει ούτε η μάνα της;» H μάνα της την ξέρει, αλλάμόνο η μάνα της! Οι υπόλοιποι τη βλέπουμε στη Γ΄Εθνική των τοκ σόου και αισθανόμαστε αμήχανα,ενοχικά. Θα έπρεπε να τη γνωρίζουμε εμείς αυτήν τώρα;Προφανώς! Για να της παίρνουν κοτζάμ συνέντευξη...

H λουσού έχει και άποψη – όχι για θέματα βαρέακαι ανθυγιεινά, το αγαπημένο της θέμα είναι οι άντρες.Θέμα SOS. Ανυπερθέτως πέφτει στις εξετάσεις. Όπωςκαι η ερώτηση κρίσεως:

«Τι ψάχνεις εσύ σ’ έναν άντρα;»Εκεί η λουσού γίνεται λαλίστατη. Αφού κρύβει

κομψά με την παλάμη της την τσιχλόφουσκα στοχερούλι, απαντά πρωτοτύπως:

«Εγώ τον άντρα τον θέλω έξυπνο, ευαίσθητο,γοητευτικό, μορφωμένο, με αίσθηση χιούμορ».

Καμία λουσού τον άντρα δεν τον θέλει πλούσιο.Ρακοσυλλέκτη τον θέλει, Νιγηριανό που πουλάειπειρατικά CD τον θέλει. Δεν κωλώνει η λουσού! Είναιυπεράνω: «Έξυπνος, ευαίσθητος, γοητευτικός,μορφωμένος και με αίσθηση χιούμορ». Για να έρθει ναδέσει το συκαλάκι, διότι η λουσού θεωρεί δεδομένο ότιη ίδια είναι έξυπνη, ευαίσθητη, γοητευτική, μορφωμένη –κυρίως– και με αίσθηση χιούμορ. Όλα αυτά τα έχει στοτσεπάκι της. Οπότε, λογικά, ψάχνει το alter ego της για

να ολοκληρωθεί το εξτένσιον:«Εγώ τον άντρα τον θέλω έξυπνο, ευαίσθητο,

γοητευτικό, μορφωμένο και με αίσθηση χιούμορ!»«Εγώ!» Ειδικά αυτή. Όλες εμείς οι υπόλοιπες, που

δεν είμαστε λουσούδες, δεν έχουμε εξτένσιονς, δενπροεξέχει η μπρετέλα – άρα δεν τον θέλουμε έξυπνο,ευαίσθητο, γοητευτικό, μορφωμένο και με αίσθησηχιούμορ. Όοοχι! Έχουμε άλλα βίτσια εμείς. Εμείς τονάντρα τον θέλουμε κρετίνο, βόιδι, τέρας, αναλφάβητοκαι μαλάκα! Να ρεύεται, να υπογράφει με σταυρό καινα πατάει τις γάτες στην Εθνική!

«Επίσης», συνεχίζει η λουσού, «τον άντρα τον θέλωνα τα συνδυάζει όλα: Να είναι και σύντροφος καιεραστής και φίλος».

Εγώ πάλι, αγάπη μου, είμαι πιο απαιτητική, πιομυστήρια, πιο δύσκολη, πιο στριμμένο άντερο. Γιατί εγώτον άντρα τον θέλω και σύντροφο και εραστή και φίλοκαι μάνα και πατέρα και ξάδελφο και μπατζανάκη καισώγαμπρο και κουμπάρα. (Κυρίως κουμπάρα – για ναδανείζομαι τις γόβες της.) Αυτόν ψάχνω στη ζωή μου,αυτόν αναζητώ. Σύντροφο, εραστή, φίλο, μάνα, πατέρα,ξάδελφο, μπατζανάκη, σώγαμπρο, κουμπάρα καιπολυμίξερ.greekleech.info Τον άντρα τον θέλωεξάπαντος πολυμίξερ, για να μου πολτοποιεί τομπρόκολο και να μου θρυμματίζει το καρότο!

Γιατί εγώ δεν χρειάζομαι εξτένσιονς, δεν χρειάζομαι

προεξέχουσες μπρετέλες, δεν χρειάζομαιτσιχλόφουσκα.

Εγώ μπορώ να είμαι ηλίθια και χωρίς αξεσουάρ!

T

Η γυναίκα του διπλανού πλανήτη

Ο ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ είναι ο ιερός τόπος λατρείας τωνγυναικείων περιοδικών. Όλες, βαμμένες,

ξεβαμμένες, ντεκαπαρισμένες, «μπικουτιασμένες»εντρυφούμε με πάθος στις λαμπερές σελίδες τους. Στιςσελίδες που απευθύνονται σ’ εμάς, τις γυναίκες τηςδιπλανής πόρτας· σ’ εμάς, τις γυναίκες του διπλανούπλανήτη!

Γιατί μ’ αυτές τις γυναίκες δεν μπορεί να ζούμε στηνίδια υδρόγειο, ούτε καν στο ίδιο ηλιακό σύστημα. Αυτέςείναι εξωγήινα πλάσματα, από άλλους γαλαξίες. Κιεπειδή στο σύμπαν υπάρχουν περίπου 250.000 –νατους τυλίξω ή θα τους φάτε εδώ;– ήλιοι, τρέχα γύρευεποια η καταγωγή αυτών των alien πλασμάτων.

Θέμα πρώτο: «Μόνο σε 999 κομμάτια θακυκλοφορήσει το νέο animal print κινητό του μεγάλουοίκου μόδας Τάδε. (Tade fashion.) Αν θέλετε να τοαποκτήσετε, θα πρέπει να το ψάξετε στις πέντεηπείρους».

Πίνω μια γουλιά καφέ. Να πάω τώρα στην Ακτή του

Ελεφαντοστού ή να το αφήσω για αύριο; Ή μήπως θαπάει η κυρία δίπλα μου, που –με τα αλουμινόχαρτα σταμαλλιά– προτρέπει την κομμώτρια να κάνει γρήγορα γιανα γυρίσει να μαγειρέψει, να βάλει πλυντήριο και ναπάρει τα παιδιά από το σχολείο;

(Εκτός αν, στο νήμα, την προλάβει η κομμώτρια. Μετα κουρασμένα μάτια, τα πόδια φουλ στους κιρσούς καιτο δεξί χέρι κουλό από το πιστολάκι.)

Θέμα δεύτερο: «Υπάρχει τεράστια λίστα αναμονήςγια την κροκό τσάντα Δείνα (Dina designer), πουκοστίζει 15.000 ευρώ». H τσάντα, η τσάντα, μιλάμετώρα! Το ξαναλέω για να καταστεί σαφές: Μια τσάντακοστίζει 15.000 ευρώ! Και έχει και λίστα αναμονής γιανα την αποκτήσεις – εσύ, η γυναίκα της διπλανήςπόρτας!

Τέρμα, το αποφάσισα. Θα πάω να γραφτώ στηλίστα. «Βάλτε με στον κατάλογο» θα τους πω «και μετην ησυχία σας το τσαντικό! Μην το επείγεστε. Βρείτεεσείς το αξεσουάρ, να βρω κι εγώ τα 15 χιλιάρικα καιδεν χανόμαστε!»

Θέμα τρίτο: «Μόδα για το σούπερ-μάρκετ». Στηφωτό είναι η δίμετρη καρακαλλονή δίπλα στααπορρυπαντικά. Για να πάει να ψωνίσει φοράει αυτήτώρα: ταγέρ τουίντ του οίκου Τάδε και Δείνα (Tade andDina Co.), μονόπετρο με ασορτί σκουλαρίκια, καπέλο(να έρχεται να δένει και με το καπέλο στις τιμές) και

δεκάποντη γόβα. Δίπλα της έχει ένα καρότσι με ταψώνια κι ένα καρότσι με το μωρό. Εκεί σε πιάνει τονευρικό. Εκεί αλλάζεις συκώτι: Φαντάζεσαι τη δίμετρηστο πάρκινγκ, να προσπαθεί να εξισορροπήσει μωράκαι ξεβουλωτικά λεκάνης πάνω στο ψηλοτάκουνο. Νατης πέφτουν τα μισά, να σηκώνει τα άλλα μισά. (Καικαλά να σου πέσει το ξεβουλωτικό και να σου μείνει τομωρό. Το τούμπαλιν πώς το αντιμετωπίζεις; Θετικά;«Νέα είσαι, θα κάνεις κι άλλα»;)

Θέμα τέταρτο: «Προϊόντα ομορφιάς καιπεριποίησης!» Ήξερα εγώ ότι έχει βγει ειδικό τζελαπολέπισης ειδικά για το ντεκολτέ; Μωρέ, καλά τηνείδα εγώ την περιπτερού, που πιάνει χαράματα δουλειάκαι φεύγει νύχτα – κομμένη μούρη και φράπα απόντεκολτέ. Τώρα εξηγούνται όλα. Μόλις το κλείνει τορημάδι, αντί να κοιμηθεί κάνα πεντάωρο, πιάνει καιαπολεπίζει το μπούστο της.

Και τέλος: «Δέκα απλές κινήσεις για τέλεια νύχια!»Εγώ τώρα τις «δέκα κινήσεις» γιατί τις βγάζω δύο;Ασετόν-βερνίκι; (Ή βγήκε τζελ απολέπισης για τα νύχιακαι ενυδατική για τον παράμεσο;)

Κλείνω το περιοδικό με τις γυναίκες του διπλανούπλανήτη, με τα μικρά πράσινα γυναικάκια. Δεν ξέρωπόσα φύλλα πουλάει το έντυπο αυτό στην Ελλάδα,ξέρω όμως ότι στον πλανήτη Άρη –για να τοαποκτήσεις– υπάρχει λίστα αναμονής!

―Λ

Ανταύγειες

ΕΩ ΝΑ ΤΑ ΦΩΤΙΣΩ δύο τόνους, μη σου πωδώδεκα!

― Γιατί, αφού πέρσι τα σκούρυνες!― Θέλω να ξαναγίνω ξανθιά, πολύ ξανθιά! Το ξανθό

το πλατινέ, το ανελέητο, το αδίστακτο, το µη περαιτέρω!― Το ξανθό που πατάει επί πτωµάτων!― Αυτό, το κτηνώδες!― Μεσολάβησε κάτι;― Ψιλοπράγµατα! Ένα ΔΝΤ, µια τρόικα, ένα µαύρο

χάλι!― Το δικό µου χάλι δεν είναι µαύρο, είναι ακαζού!― Γιατί δεν σας κόψανε ακόµα την επικουρική!― Και γιατί θα τα ντεκαπάρεις;― Γιατί πέρσι τα σκούρυνα και πέρσι άρχισα να

καταλαβαίνω! Κι όσο καταλάβαινα, τόσοσυγχυζόµουνα. Κι όσο συγχυζόµουνα, τόσο φούντωνα!Κι όσο φούντωνα, τόσο µου ανέβαινε η πίεση! Κι όσοµου ανέβαινε η πίεση, τόσο έχανα τον κόσµο γύρω µου!Κι όσο έχανα τον κόσµο γύρω µου, τόσο µου έκοβε το

αλάτι ο γιατρός!― Σου κόψανε το αλάτι;― Εδώ µας κόψανε µισθούς, επιδόµατα, συντάξεις,

στο αλάτι θα κωλώσουν; Φυσικά και µου έκοψε τοαλάτι ο γιατρός! Γενικώς, ό,τι δεν µας κόβει το κράτοςµάς το κόβει ο γιατρός! Και δεν είµαστε τώρα γιανοσοκοµεία...

― Ούτε τα νοσοκοµεία είναι τώρα για µας! Ό,τικονδύλι είδανε είδανε κι αυτά τα καψερά. Κρεβάτια δενέχουν, σύριγγες δεν έχουν, µηχανήµατα δεν έχουν.

― Τώρα ο ασθενής θα πρέπει να φέρνει το µαγνητικότοµογράφο απ’ το σπίτι του. Εκεί καταντήσαµε!

― Εκεί! Αφού παλιά η γιαγιά µάς χάριζε το κολιέπου ήταν οικογενειακό κειµήλιο. Τώρα θα µας αφήνειτην πάπια, τον ορό και την περπατήστρα! Το πι!

― Με το πι, στο πι και φι θα τα παθαίνουµε ταεγκεφαλικά!

― Παλιά, όταν µια κοπέλα καλοπαντρευόταν,λέγανε «ο γαµπρός έχει 100 ρίζες ελιές». Τώρα λένε «ογαµπρός έχει δικό του υπέρηχο θυρεοειδούς»!

― Γι’ αυτό σου λέω, οι τρελές κι οι ξανθές έχουν τιςτύχες τις καλές! Γι’ αυτό θ’ ανέβω στον πιο ψηλό βατήρατου «Κολυµβητηρίου η Ελλάς» και θα βουτήξω µε τοκεφάλι στα πλατινέ χωρικά ύδατα! Μπας καιζαβλακωθώ και χάσω την επαφή µου µε τηνπραγµατικότητα!

― Μην το λες, η ζωή είναι ωραία!― Ναι, η ζωή είναι ωραία. Λα βίτα ε µπέλα. Είπε

µια µαλακία ο Ροµπέρτο Μπενίνι κι εµείς την κάναµεευαγγέλιο. Αυτοί οι Ιταλοί µας πήραν στο λαιµό τους!Αυτός και το άλλο το λαµόγιο!

― Ποιο λαµόγιο;― Ο Πάολο Κοέλιο: «Όταν θέλεις κάτι πάαααρα

πολύ, όλο το σύµπαν συνωµοτεί να το αποκτήσεις!»Πόσο γελοίος είναι; Πόσο κόσµο πήρε στο λαιµό του; Κιεγώ θέλω πάαααρα πολύ να µη χρωστάω στιςτράπεζες, αλλά το σύµπαν παραµένει παγεράαδιάφορο κι οι τόκοι τρέχουν το µαραθώνιο της χαράςκαι της ελπίδας – άντε µην τον πιάσω κι αυτόν στοστόµα µου!

― Κι έχουµε κι επαναληπτικές αύριο!― Αλίµονο! Ξέρεις τι καΐλα έχω εγώ ποια

χαµογελαστή αφίσα θα πάρει προβάδισµα και ποια θααποκαθηλωθεί εν µιά νυκτί; Μάτι δεν έκλεισα χθεςβράδυ, απ’ την αγωνία ποιο κόµµα θα πριµοδοτήσειποιον, πού είναι ο γάµος κι η χαρά, πού στεφανώνεταιαετός την περιστέρα και πότε αποχωρίζεται η µάνα απότην κόρη!

― Και η κοινή λογική απ’ την απόλυτη παράνοια!Ένα τσιγάρο δρόµος η απόσταση ανάµεσά τους.

― Κι επειδή το τσιγάρο πάπαλα, αλλιώς θαµετράµε πλέον τις χιλιοµετρικές αποστάσεις!

― Δηλαδή;― Απ’ την κοινή λογική στην απόλυτη παράνοια, μια

ανταύγεια δρόµος!― Καλό βόλι!― Καλό ντεκαπάζ!

Τ

Σάββατο μεσημέρι...

Ο ΜΠΟΥΦΑΝ πεταμένο στην καρέκλα τηςκουζίνας, όπου δεν είναι η θέση του· η θέση του

είναι στην ντουλάπα. Κανονικά, λοιπόν, έπρεπε νασηκωθεί, να πάρει το μπουφάν, να διασχίσει τοδιάδρομο, να πάει στο άλλο δωμάτιο, ν’ ανοίξει τηνντουλάπα, να κρεμάσει το μπουφάν, να πέσει κάτω τοφούτερ το στριμωγμένο, να μαζέψει το φούτερ, νακρεμάσει το φούτερ, να κρεμάσει και το μπουφάν, νακλείσει την ντουλάπα, να κλείσει την πόρτα για ταρεύματα, να επιστρέψει στην κουζίνα.

Σε ρεαλιστικό χρόνο, δυο λεπτών υπόθεση. Σευπερρεαλιστικό χρόνο, ένας αιώνας. Την είχε κυριέψειτο σύνδρομο «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάνταματαιότης». Όσες φορές και να το κρέμαγε, αυτό πάνταμπαστακωμένο στην καρέκλα της κουζίνας. Εκείακριβώς όπου το πετούσε η κόρη της. Εκεί ακριβώςόπου θεωρούσε ότι είναι η φυσική του θέση. Πούβάζουμε μπουφάν, παντελόνια, μπλούζες, είδη προικός;Στην καρέκλα της κουζίνας.

Ματαιότης ματαιοτήτων... Μια ζωή τακτοποιείς, μιαζωή τα ξαναβρίσκεις στη λάθος θέση. Τι διάολο,περπατάνε τη νύχτα; Καλά, με το πλυντήριο το είχεπάρει απόφαση. Μόλις έσβηναν τα φώτα, αυτό έπαιρνετους δρόμους. Περπατούσε κανονικότατα, έκοβετσάρκες. Την πρώτη φορά ξύπνησε έντρομη τον άντρατης. Νόμιζε ότι μπήκαν οι διαρρήκτες στο σπίτι, νακλέψουν το σεμέν πάνω από την τηλεόραση. Μετά τοσυνήθισε. Μη σου πω ότι άρχισε να το ζηλεύει κιόλας.Εκείνη μέσα κλεισμένη, το πλυντήριο κοινωνικότατο!

Σάββατο μεσημέρι και ο άντρας της έχει πάει ταπαιδιά στο λούνα παρκ. Ωραία θα περάσουμε πάλι.Θα τα βάλει σε αυτό το στριφογυριστό μαραφέτιβζόινγκ-βζόινγκ που σου πετάει τ’ άντερα έξω, θα ταταΐσει μετά κι ό,τι τζανκ σκατολοΐδι βρει μπροστά του,κι όταν με το καλό γυρίσουν και τη βγάλουν όλη νύχτααγκαλιάζοντας στοργικά το καπάκι της λεκάνης, εκείνοςθα λέει «ίωση είναι, πού τα πήγες τα παιδιά καικρύωσαν;»

Και να πεις ότι δεν του μίλησε πριν φύγουν; Του είπεπως έχει ξεπαγώσει κιμά για μακαρόνια και ναγυρίσουν να φάνε στο σπίτι, που και αυτό σχετικό είναι.Γιατί αγοράζεις εσύ τα μακαρόνια νούμερο 6, ο άλλοςθέλει τα χοντρά, ο τρίτος τα φιογκάκια, ο τέταρτος τιςπένες και ο λογαριασμός στο 12!

Τώρα που λείπουν όλοι από το σπίτι, λογικά θα ήταν

καλή ευκαιρία να συγυρίσει λίγο. Λογικά πάντα, αλλάγιατί να μπει στη διαδικασία; Γιατί να της κοπεί η μέσημαζεύοντας κόκκινα τουβλάκια από τη μοκέτα καιαδειάζοντας καλάθια αχρήστων με χρήσιμα πράγματαπεταμένα μέσα; Ποιος ο λόγος; Αφού πέντε θαγυρίσουν, πέντε και πέντε το σπίτι θα έχει ξαναγίνειακριβώς όπως πριν. Η μέρα της μαρμότας. Αυτό είναι ηζωή της.greekleech.info

Αλήθεια, πώς λεγόταν εκείνο το παλιό σίριαλ –«ΗΜάγισσα»;– που ήταν μια ξανθιά και μόλις έτριβε τημύτη με το δάχτυλό της, όλα έμπαιναν στη θέση τους;Το σπίτι καθαρό, το πάτωμα σφουγγαρισμένο, τοφαγητό σερβιρισμένο, τα ρούχα πλυμένα καισιδερωμένα;

Και η ρίζα της ξανθιάς μάγισσας ποτέ δεν έβγαινεστο μαλλί. Εμ, έτσι το ξέρω κι εγώ, αγάπη μου! Όχιπου τρέχεις στα κομμωτήρια και σε παστώνουν σταπασαλειψατέρ κάθε τρεις και λίγο. Κι επειδή δεν έχειχρόνο, δεν έχει χώρο, δεν έχει αντοχές, μια ζωήκατσικωμένη η ρίζα στο μαλλί! Δεν γεννήθηκε ξανθιά,σκοτώστε την! Κι έχει και την τρελή κομμώτρια πάνωαπό το λουτήρα, «Να σας περάσω μια μασκούλα γιατίείναι αδύνατες οι άκρες;»

Μπράβο, βρε, γελάσαμε πάλι σήμερα, σε καλό ναμας βγει!

Πλησίασε το πρόσωπο στον καθρέφτη. Με αυτή τη

ρυτίδα δεν θυμάται να συστήθηκαν. Της είναι παντελώςάγνωστη! Διαφημίζουν μια κρέμα στην τηλεόραση. Έχειένα συστατικό... να δεις πώς το λένε; Κάτι που τελειώνεισε «ine» και σε κάνει τσίτα. Η κυρία της διαφήμισηςπριν από την κρέμα ήταν πλισέ και τώρα η μούρη σαννα την πέρασε με σίδερο ατμού. Να την αγόραζε; Μπα,δεν βαριέσαι! Πήρε την άλλη, την ξέχασε στο ψυγείο καιπαραλίγο να την αλείψει στη φρυγανιά του παιδιού!

Τουλάχιστον το σπίτι έχει ησυχία τώρα που λείπουνόλοι. Πόσο της λείπει αυτή η μούγγα στη στρούγκα!Συνήθως γύρω της όλοι ουρλιάζουν, όλοι τσακώνονται,όλοι ζητούν, όλοι απαιτούν. Διεκδικούν κομμάτια τουεαυτού της που δεν τα έχει πια, που δεν υπάρχουν πια.Ό,τι είχε το έδωσε: και το υστέρημα της ψυχής, και τοπερίσσευμα καρδιάς. Πάρτε κόσμε, το αφεντικότρελάθηκε και τα δίνει τζάμπα! Έγινε η ζωή της «ό,τιπάρετε ένα τάλιρο»! Σαν τα μακό μπλουζάκια στακαλάθια των εκπτώσεων. Χυμάνε όλοι, αρπάζουν ό,τιβρουν μπροστά τους, μέχρι που το καλάθι αδειάζει, καιαυτοί ακόμα ζητάνε, ακόμα ψάχνουν τις γωνίες, μηνπαράπεσε ένα ρετάλι από τη γυναίκα που ήταν κάποτε.

Δώδεκα και μισή, πώς πέρασεν η ώρα...Δώδεκα και μισή, πώς πέρασαν τα χρόνια...

Τον λάτρευε τον Καβάφη στην εφηβεία της, ίσως γιατίδεν τον καταλάβαινε. Τώρα που τον καταλαβαίνει, τώρα

που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή της, ούτε που να τονξαναδεί στα μάτια της.

Πώς πέρασεν η ώρα... Πώς πέρασαν τα χρόνια...Όπου να ’ναι θα γυρίσουν.

Σηκώθηκε αργά. Σήκωσε το μπουφάν. Είχε τηναμυδρά επίμονη αίσθηση πως κάποιος, κάπου, κάποτε,της έταξε πως η ζωή της θα ήταν σαν διαφήμισηαπορρυπαντικών. Της έφυγε η ζωή. Της έμεινε τοαπορρυπαντικό.

Προχώρησαν στο διάδρομο αγκαλιασμένοι.Η γυναίκα και το μπουφάν.

Σ

Στα χρόνια του κενού

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ του κενού εθίζεσαι στη σαχλαμάρα,στο ανόητο, το ρηχό, το επιδερμικό... στο «τίποτα»

που μεταμφιέζεται σε «κάτι»... στο ασήμαντο πουμεταμφιέζεται σε σημαντικό...

Όλο αυτό το μπαράζ της φτιασιδωμένης ηλιθιότηταςναρκώνει τον εγκέφαλο, νεκρώνει τα αντανακλαστικά,χαμηλώνει τον πήχυ αντοχών και ανοχών! Τα μέτρασύγκρισης, αργά αλλά σταθερά, σβήνουν απ’ τη μνήμησου...

Στα χρόνια του κενού βουλιάζεις τόσο αργά, που δεντο συνειδητοποιείς καν! Κάποτε άκουγες το Άξιον Εστί,τώρα στο ραδιόφωνο ακούς τους στυγνούς δολοφόνουςτου πενταγράμμου (που, απ’ τις επτά νότες, ζήτημα ανχρησιμοποιούν τις δυο τρεις κι αυτές φάλτσα)... Κάποτεβυθιζόσουνα στο φως και το έρεβος του Ντοστογιέφσκιή του Καβάφη, τώρα βολεύεσαι με το βιβλίο τσέπηςκάτω απ’ την ομπρέλα της πλαζ... Κάποτε οι αξίες,τώρα οι απαξίες...

Έτσι άλλαξε η ζωή μας... Έτσι μετατράπηκε από

βιβλιοπωλείο με σπάνιες εκδόσεις σε περίπτερο μεβιβλία τσέπης... Έτσι άλλαξε η ζωή μας κι έγινε «η ζωήτων άλλων»... Ποιος παντρεύτηκε, ποια έκανε μπότοξ,ποιος χώρισε, με ποιαν κοιμήθηκε και με ποιανξύπνησε!

Εκπομπές «κοινωνικού σχολιασμού», περιοδικά γιαανθυποδιάσημους, παπαράτσι που κυνηγάνε την κάθεχαρά της σιλικόνης για να τη φωτογραφίσουν με τοάμοιρο το παιδάκι της! Αντικαταστήσαμε ταντολμαδάκια της γιαγιάς με την πίτσα ντελίβερι. Άνοστησαν κόλλα αναφοράς... που δεν την τρώμε, τηνκαταπίνουμε απλώς– αμάσητη, όπως καταπίνουμε πιατα πάντα...

Κι έτσι όπως αποχαυνωμένος μετράς τουςλεπτοδείκτες του ασήμαντου, έρχεται κάτι να ταράξειτους εν υπνώσει αισθητήρες σου, μια λέξη, μια φράση,ένα βλέμμα, μια μνήμη, ένα e-mail...

Γιατί με την καλύτερή μου φίλη, τη Ρένα Θεολογίδου,κάποτε επικοινωνούσαμε με το βλέμμα, τώραεπικοινωνούμε με e-mails... Μου γράφει σκόρπιεςσκέψεις, ψήγματα αναπόλησης με το δικό της, τομοναδικό τρόπο γραφής. Χωρίς εμφανές έναυσμα, ό,τιτης έρχεται, όπως και όποτε της έρχεται, το μοιράζεταιμαζί μου. Κι εγώ μαζί σας, έτσι, για να θυμόμαστε τισημαίνει «σπουδαία πένα»:

Ήταν μια εποχή που η Μύκονος ήταν κάτι σαν τον

Άγιο Δομίνικο, που το ρετιρέ στο Κολωνάκι ήταν έναόνειρο στη σφαίρα του μύθου. Ήταν μια εποχή που ηαντιπαροχή ήταν η μόνη διέξοδος από τηνπραγματικότητα του προπολεμικού πατρικούισογείου. Κι αν δεν υπήρχε ούτε κι αυτό το ισόγειο, ηφυγή προς το αδύνατο μπορούσε ναπραγματοποιηθεί μόνο για ένα δίωρο στη σκοτεινήαίθουσα μιας χολιγουντιανής εκδοχής της ζωής. Ήτανη διέξοδος που σου έδινε ένα εισιτήριο του ταλίρου.Εκείνο το ελευθέρας να ταυτιστείς με τη μαγεία τηςΡίτας Χέιγουορθ.

Τους υπότιτλους της Τζίλντα έβαλε στο Κολωνάκικαι στη Μύκονο ένας: ο Γιάννης Μαρής. Στα τέλη τηςδεκαετίας του ’50 πήρε την Ελληνίδα νοικοκυρά απότο χέρι και στα πρώτα ελληνικά βιβλία τσέπης,αγορασμένα από το περίπτερο έξι δραχμές, σευπερπολυτελή για την εποχή έκδοση, την έβαλε σεκότερα, της γνώρισε μυστηριώδεις καλλονές καιγοητευτικούς δημοσιογράφους που τις φλέρταραν μ’ένα ποτήρι στο χέρι. Δεν τις φλέρταραν μόνο, άφηνανγια μια στιγμή το ουίσκι στο τραπεζάκι του σαλονιού,στρέφονταν προς την αναγνώστρια και τηςεμπιστεύονταν τις σκέψεις τους για το τέλειο σώματης, καθώς η καλλονή άφηνε τη μεταξωτή της ρόμπανα πέσει στο πάτωμα του μισοφωτισμένου δωματίου.Γιατί οι καλλονές του Μαρή ήταν πάντα δυο

πράγματα: καλλονές και εύκολες. Καλλονές μ’ εκείνατα υπέροχα χαρακτηριστικά που κάθε συγγραφέαςανέξοδα χαρίζει στις ηρωίδες του και εύκολες σε μιαεποχή που υπήρχε ακόμα ο όρος «προγαμιαίεςσχέσεις». Και οι νύχτες ήταν πάντα υγρές. Κι εκείνεςέβγαιναν στο μπαλκόνι καπνίζοντας σχεδόν πάντα μεμια μακριά πίπα κοκκάλινη. Κάπου μακριάακουγόταν μια τζαζ, αλλά εκείνες ήταναπορροφημένες από κάτι που τις απασχολούσετυραννικά. Κοσμοπολίτισσες, πάντα με κάποιοκρυμμένο μυστικό. Και ήταν αυτό ένα στοιχείο πουπαρέλυε την αναγνώστρια, την αναγνώστρια που, αντίνα μένει στην Πλας Βαντόμ, έμενε στη Σκουφά, στηΦωκίωνος Νέγρη, στο Αιγάλεω ή στο Παγκράτι. Αυτήήταν και η συνταγή της επιτυχίας του Μαρή, πουάφησε εποχή.

Αυτή είναι η φίλη μου... αυτή είναι η Ρένα μου... και τηνευχαριστώ που στα χρόνια του κενού ανθίσταται και μεξυπνάει απ’ το λήθαργο! Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις,Ρενάκι!

«Β

Χαρωπά...

ΑΛΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ θετική ενέργεια!» είπε στηντηλεόραση το τσόκαρο με τις ανταύγειες στο

μαλλί. Το είπε κι είχες την αίσθηση ότι –πριν τοξεστομίσει– είχε κολλήσει την τσιχλόφουσκα στοχερούλι της καρέκλας. H ανθυποειδικός, ηανθυποειδήμων, που σπούδασενευροψυχιατροψυχολογοψυχανάλυση σε σχολήΧαλάουας!

«Βάλτε στη ζωή σας θετική ενέργεια! Η θετικήενέργεια βοηθάει να διώξουμε όλα τα προβλήματα πουμας απασχολούν»...

Ok, μέσα! Να τη βάλω τη θετική ενέργεια στη ζωήμου. Πού τη βρίσκω όμως; Πού την προμηθεύομαι; Πώςτην παραγγέλνω και πώς την παραλαμβάνω; Μεκούριερ, με χρέωση πιστωτικής κάρτας, με τηλε-αγορά,μέσω διαδικτύου; Πού την πουλάνε, τη ρημάδα, τέλοςπάντων;

Εντάξει, δεν γκρινιάζω και δεν μιζεριάζω. Ποια είμαιεγώ που θα πάω κόντρα σε τόση τσιχλόφουσκα; Ok,

θα βάλω θετική ενέργεια. Βλακωδώς, χαζοχαρούμενα,μες στην τρελή χαρά. Ok. Με το ένα, με το δύο, με τοτρία. Πάμε, παιδάκια, όλα μαζί! Χαρωπά τα δυο μουχέρια τα χτυπώ, χα, χα. Μια και είμαι γω παιδί, ξέρωπάντα να γελώ, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ.

Όπα, πάει η ανεργία, εξανεμίστηκε! Όλοι όσοιψάχνανε μια δουλίτσα, τώρα τους τις προσφέρουνε δέκαδέκα. Σπάνε τα τηλέφωνά τους. Εταιρείες, επιχειρήσεις,δημόσια, ιδιωτικά, ουρές κάνουν έξω από το δυάρι τουπόγειο του εργαζόμενου! Σφάζονται στην ποδιά τηςκοπελίτσας, που το βιογραφικό έχει λειώσει στα χέριατης – και τι μισθοί, μισθάρες! Και να τα επιδόματα, να οιυπερωρίες, να τα εξτρά, τα πριμ, οι άδειες!

Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά, χα, χα! Τι συντάξειςείναι αυτές, κορίτσια, τι πακτωλοί χρημάτων! Κροίσοι οισυνταξιούχοι, κολοσσοί, μεγαλοπαράγοντες! Αφού είδαδυο στο καφενείο· ο ένας έλεγε ότι τη σύνταξη τουΜαΐου θα τη ρευστοποιήσει για ν’ αγοράσει ένα στόλοτάνκερ. Ο άλλος πάλι έγερνε προς την αγορά μεγάληςξενοδοχειακής αλυσίδας.

Χαρωπά τα δυο μου γόνατα χτυπώ, χα, χα! Κρατικόνοσοκομείο είναι αυτό ή το ανάκτορο του Μπάκιγχαμ;Σουίτες για κάθε ασφαλισμένο, DVD, τζακούζι και ηΣκλεναρίκοβα νυχτερινή αποκλειστική; Άσε που τοβλέπω άδειο! Τι έγινε, παιδιά; Γίνανε όλοι καλά, όλοιπερδίκια; Είδες η θετική ενέργεια; Θεραπεύει πάσαν

νόσον! (Να θεράπευε και πάσαν μαλακίαν!)Χαρωπά τα δυο μου πόδια τα χτυπώ, χα, χα! Με

ξεκουφάνανε τα παιδιά που παίζουν στην αλάνα.Μιλάμε για πολλά παιδιά και για πολλές αλάνες.Κυνηγητό, κρυφτό, κλέφτες κι αστυνόμοι, στρατιωτάκιαακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα! Φτου ξελευτερία!Μπράβο, κοπέλα μου, πού ήσουνα, τόσα χρόνια, στηζωή μου!

Χαρωπά τα παλαμάκια μου χτυπώ, χα, χα! Ποιοςκρετίνος μίλησε για μοναξιά στις μεγαλουπόλεις; Εδώμια φορά έβηξα κι έσπευσε όλη η πολυκατοικία. Έναςμε τα αντιβηχικά, άλλος με τα φλισκούνια, ο τρίτος μετις εντριβές και το ρετιρέ με τις βεντούζες. Κι αφού μεπεριέθαλψαν εμένα, άκουσαν κάποιον να φυσάει τημύτη του στον τέταρτο κι έτρεξαν όλοι συμπούρδουκλοινα παν να τον συνδράμουν!

Κατάλαβες, αγάπη μου; Τα προβλήματα δεν είναιαντικειμενικά, υποκειμενικά είναι, στο μυαλό μας, στοκεφάλι μας! Ανεργία, οικονομία, παραοικονομία,παιδεία, μοναξιά, κοινωνικός αποκλεισμός – όλααποκυήματα της φαντασίας μας! Τους χορηγείς, σεενέσιμη μορφή, μια θετική ενέργεια κι εξατμίζονται όλα,τα πάντα! H ζωή γίνεται υπέροχη, ροζ με κόκκινεςπεταλουδίτσες στο στρίφωμα! Ροζ σαν τηντσιχλόφουσκα μιας διπλωματούχου ανταυγειούχου!

Αυτά βλέπω, αυτά ακούω! Γι’ αυτό χαρωπά το

κεφαλάκι μου χτυπώ! Χαρωπά πάνω στον τοίχο τοκοπανώ!

Χα, χα!

Ο

ΚΑΙ Κωνσταντίνου ΚΑΙ Ελένης;

ΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΜΙΚΡΗ, πρώτον στράβωνα μονίμωςστην ονομαστική μου γιορτή. Δεν ξέρω γιατί, αλλά

δεν θεωρούσα ποτέ τις ονομαστικές τόσο «γιορτές», όσοτα γενέθλια π.χ., που τα είχα ανέκαθεν σε τεράστιαυπόληψη (όσο περνάν τα χρόνια τόσο η διαδικασίαγίνεται αντιστρόφως ανάλογη). Δεύτερον, δεν μου άρεσετο όνομα «Έλενα» (που τώρα το λατρεύω), αλλάκαθόλου όμως! Βέβαια, σε πιστοποιητικό γέννησης,ταυτότητα και διαβατήριο είμαι καταγεγραμμένη ως«Έλενα», όχι ως «Ελένη»! Κι αυτό γιατί με κάποιομυστήριο τρόπο ο μπαμπάς στα βαφτίσια έπεισε τονπαπά –την ώρα που εγώ ούρλιαζα έντρομη πάνω απ’την κολυμβήθρα– να μην πει «βαπτίζεται η δούλη τουΘεού Ελένη» αλλά «βαπτίζεται η δούλη του ΘεούΈλενα».

Έλενα για πάντα, Ελένη ποτέ... Εμένα αυτό τοόνομα δεν μου άρεσε. Ήθελα ένα πιο συμβατικό, πιοκοριτσίστικο, πιο ροζ ονοματάκι. Κι εκεί, γύρω στατέσσερά μου χρόνια, αποφάσισα ερήμην των πάντων ότι

με λένε Καιτούλα.Προσοχή: όχι Κατερίνα, Κάτια, Κατίνα, Καίτη...

Καιτούλα. «Βαπτίζεται η δούλη του Θεού Καιτούλα».Αδιαπραγμάτευτο αυτό!

Μιλάμε για εποχές που μας πήγαινε η μαμά μας ναπαίξουμε στις παιδικές χαρές κι όταν μας πλησίαζεένας κύριος να μας τσιμπήσει το μαγουλάκι, η μάνα δεντιναζότανε σαν αίλουρος απ’ το παγκάκι να χυμήξειπάνω στον παιδεραστή της περιφέρειάς της. Μας έλεγεβέβαια το κλασικό «δεν μιλάμε ποτέ σε αγνώστους πουμας δίνουν σοκολάτα», αλλά δεν ήταν και με το πόδιέτοιμο για το κατοστάρι. Με πλησιάζανε λοιπόν οι«μεγάλοι» και μου κάνανε την πρωτότυπη ερώτηση:«Πώς σε λένε, χρυσούλι μου, εσένα;» Πολύ σχετικόαυτό. Αν ήταν δίπλα η μαμά μου με λέγανε «Έλενα». Ανήταν δυο τρία μέτρα πιο κάτω με λέγανε «Καιτούλα».Γιατί τα μικρά κοριτσάκια με τα μαύρα λουστρινένιαπαπούτσια τα λένε Καιτούλες. Έλενες λένε τις μεγάλεςκυρίες με τα ψηλά τακούνια. Αυτό δεν μου τοξεκόλλαγες απ’ το μυαλό μου, να χτυπιόσουνα κάτω.

Κάτι ακόμα που με χάλασε, πάααααρα πολύ όμως,ήταν όταν πήγα σχολείο και έμαθα ότι η αγία Ελένηήταν μητέρα του αγίου Κωνσταντίνου. Μητέρα του, σιγάμην ήταν και γιαγιά του! Ο μικρόκοσμός μου έγινεσυντρίμμια. Διότι εγώ αλλιώς το είχα πλάσει τοπαραμύθι στο μυαλό μου. Ότι η Ελένη ήταν μια

κουκλάρα, μια θεά, μια δίμετρη, που, όταν περπάταγε,τρίζανε τα πλακάκια και τρακάρανε οι νταλίκες! Κι εκείπου πάει στην Ερμού για ψώνια, πέφτει πάνω σ’ ένανεπίσης κούκλο, θεό, δίμετρο και της πέφτουνε τα ψώνιακάτω. Ακριβώς όπως στο σινεμά. Σκύβει ο θεός, τηςμαζεύει τα πακέτα, την κοιτάζει, παθαίνουν ένανκεραυνοβόλο έρωτα οξύ σαν περιτονίτιδα, παντρεύονταικι αυτός την κάνει βασίλισσα. Και μετά αγία! Κι ότιαυτός ήταν ο Κωνσταντίνος! Ο έρωτάς της οαγιάτρευτος, όχι ο γιος της – για όνομα, δηλαδή! (Τοξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται σουρεάλ, αλλά στατέσσερα και στα πέντε μου είχα μια εντελώςυποκειμενική προσέγγιση του παράγοντα «θρησκεία».)

Ομολογώ ότι δεν πρόλαβα τις εποχές που οιάνθρωποι στις ονομαστικές εορτές κάνανε βεγγέρες.(«Βεγγέρες», τι όμορφη λέξη αλήθεια!) Τότε πουτηλέφωνο είχε μόνο ο περιπτεράς της γειτονιάς και οιεορτάζοντες φόραγαν τα καλά τους και άνοιγαν το σπίτιτους σε συγγενείς και φίλους!

Απ’ τις ασπρόμαυρες ταινίες στην τηλεόραση έμαθατην ιεροτελεστία του γλυκού του κουταλιού. Καλά πουδεν το έζησα, πολύ με άγχωνε το τελετουργικό. Έρχεταιο ασημένιος δίσκος με το γλυκό κυδώνι και το ποτήρι μεκρύο νερό. Η οικοδέσποινα δεν το ακουμπάει δίπλαστον καλεσμένο, να το φάει ο άνθρωπος με την ησυχίατου, κατσικώνεται μπάστακας πάνω απ’ το κεφάλι του,

τον καρφώνει με το βλέμμα και περιμένει. Αυτός πρέπεινα το τσακίσει επί τόπου (κι είναι και μεγάλα αυτά, στολαιμό σού κάθονται), να το καταπιεί μες στο στρες, ναπιει το νερό και να πει «γεια στα χέρια σας». Όλα αυτάσε 30 δευτερόλεπτα. Αυτό δεν είναι τρατάρισμα, αυτόείναι το Γκουαντάναμο! Και μετά γινόταν αυτό πουέχουμε ξεχάσει πια: η «χαζοκουβέντα». Πολιτικά,ποδόσφαιρο, πατρόν για μοντελάκια, το παιδί που δεντρώει το γιαούρτι, η Νίκη που έπιασε τον άντρα της μεάλλην, το σπιτάκι με αυλή που ο τυχεράκιας το ’δωσεαντιπαροχή.

Δεκαετία του ’50, αστυφιλία, μετανάστευση, χώραρημαγμένη από εμφύλιους, άνθρωποι με ουλές καιτραύματα βαθιά στην ψυχή τους και μια Βουγιουκλάκηνα τους κλείνει το μάτι στο άπιαστο όνειρο. Όχι, δεν ταπρόλαβα, αλλά τα κληρονόμησα... όπως όλοι μας.

Επίσης ντρέπομαι που το ομολογώ, αλλά δεν ξέρω τιακριβώς είναι το περίφημο φοντανάκι. Το έχω ακουστά,αλλά δεν θυμάμαι να το έχω φάει ποτέ. Το φοντανάκιπρέπει να τα ’χει τα χρονάκια του λογικά. Κάπου στηνπορεία έσβησε από το χάρτη. Αν υπήρξε ποτέ...

Αντίθετα, είμαι η γενιά της βυσσινάδας και του μαρόνγκλασέ. Πουλάνε ακόμα μαρόν γκλασέ; Κι άντε καιπουλάνε, θα μου άρεσαν ακόμα;

Τώρα πια οι βεγγέρες αντικαταστάθηκαν από ταSMS στα κινητά τηλέφωνα· τυποποιημένα μηνύματα

που στέλνονται σε 100 παραλήπτες μαζί. Σε 50Κωνσταντίνους και 50 Ελένες, και που εξίσουαπρόσωπα απαντιούνται. «Χρόνια πολλά, υγεία,ευτυχία» «Ευχαριστούμε, να ’στε πάντα καλά». Δενυπάρχει λόγος, δεν υπάρχει βλέμμα, δεν υπάρχειάγγιγμα, δεν υπάρχει σταυρωτό φιλί. Υπάρχει μόνο το«θαύμα» της κινητής τηλεφωνίας... που αντικαθιστά τοφοντάν. Όμως, τελικά, «όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλο ταίδια μένουν»... Κι αν ψάξουμε, όλο και κάπου θα ταβρούμε... Βλέμματα, αγγίγματα, σταυρωτά φιλιά...Κάπου υπάρχουν... κάπου εμμένουν κι επιμένουν...

Κι αυτό δεν σας το λέει η Έλενα, αυτό σας το λέει ηΚαιτούλα!

«Η

Γριά µ’, γριά µ’ λουλουδιασµένη

ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ» του Ντελακρουά ζωντάνεψεµπροστά στα µάτια µας, όταν οι γριές κατέβηκαν

σε δυναµικές µαζικές κινητοποιήσεις και κατέλαβαν τολεωφορείο της γραµµής µισή ώρα πριν αρχίσει ηαπεργία. Σκηνές απείρου κάλλους διαδραµατίστηκανόταν όλες οι µαυροφορεµένες κατσικώθηκαν στοκάθισµα, κρατώντας σφιχτά την τσάντα την κατάµαυρη,µε το φόρεµα το µαύρο, µε το διαφανές καλτσάκι µέχριτο γόνατο, µε το πατούµενο το µίνιµαλ, που δενδιευκρινίζει αν είναι παπούτσι που µοιάζει µε παντόφλαή πασούµι που µοιάζει µε µποτίνι.

Η ώρα ήταν 10.30, η απεργία άρχιζε στις 11 και οιγριές διεκδικούσαν το προφανές: να δουλέψουν οιοδηγοί αυτή τη µισή ώρα και να τις πάνε σπίτι τους! Καιγια να εξηγούµαστε: το «γριά» δεν το λέω καθόλουαπαξιωτικά. Τις λατρεύω αυτές τις γυναίκες! Τις έχω µεςστην καρδιά µου, υποκλίνοµαι! Τρελαίνοµαι όταν µεσταµατάνε καµιά φορά στο δρόµο και, ενώ µου λένε τηνκαλή τους την κουβέντα, µε καρφώνουν µε το βλέµµα

από την κορφή ως τα νύχια! Αυτό δεν είναι βλέµµα, είναιυπέρηχος θυρεοειδούς, µέσα σε 5 δεύτερα σε έχεισκανάρει πλήρως. Αν πάχυνες, αν αδυνάτισες, αν έκοψετο πρόσωπο, αν έχεις άβαφτη τη ρίζα και φυσικάπόσων χρονών είσαι. Ακριβώς όµως! Πέφτουν µέσα µετέτοια ακρίβεια, λες και η γριά ήταν η µαία πουξεγέννησε τη µάνα σου!

Η Ελληνίδα γριά είναι µια θεά! Μια γυναίκα που ταπάντα έχει βιώσει κι απ’ τα πάντα έχει επιβιώσει.Μεγάλωσε µε πολέµους κι εµφύλιους. Έχει κουβαλήσειταπεράκια στην Ασφάλεια και την ΕΣΑ επί χούντας.Έχει τρέξει στο βουλευτή για να διορίσει το παιδί της.Έχει πλύνει, σιδερώσει, σφουγγαρίσει, καθαρίσει. Έχειµαγειρέψει άπειρα φαγητά, άπειρες ώρες, άπειραδάκρυα πάνω στα κρεµµύδια. Αν έβαζε σε µια ευθείατα αµπελόφυλλα, τα ντολµαδάκια της θα διέσχιζαν τονΑτλαντικό. Έχει ξεσκατώσει παιδιά κι εγγόνια. Έχεικαταπιέσει παιδιά κι εγγόνια. Έχει µισήσει γαµπρούςκαι νύφες – γιατί όλα τα κορίτσια είναι τσούλες πουκυνηγάνε το γιο της, γιατί όλα τα αγόρια είναι αλήτεςπου κυνηγάνε την κόρη της! Η Ελληνίδα γριά ξεκινάει µεένα αξίωµα: όλη η υφήλιος συνωµοτεί εναντίον τωνπαιδιών της!

Η Ελληνίδα γριά είναι µία ντίβα! Ποτέ δεν θακωλώσει µπροστά στα µικρόφωνα που θα τηνξετρυπώσουν στη Λαϊκή. Θα βρίσει την ντοµάτα που

ακρίβυνε, τη σύνταξη της συµφοράς, το φαρµακοποιόπου απεργεί, τις ουρές του ΙΚΑ, τις τιµές στο σούπερ-µάρκετ κι όλες τις κυβερνήσεις από Μητσοτάκη καιδώθε! Θα φτύσει µπρος στα µάτια µας το politicallycorrect και θα αποκαλέσει τον Παπανδρέου«Γιωργάκη» και τον Καραµανλή «ανιψιό»! Θα τουςβρίσει πατόκορφα, γιατί πια δεν ελπίζει τίποτα, δενφοβάται τίποτα, είναι ελεύθερη. Τι άλλο να της κάνουνπια; Τη σύνταξη την κόψανε, τα φάρµακα τα κόψανε, τοκρέας το κόψανε! Στον άντρα της λείπουν ένσηµα, ο γιοςάνεργος, η κόρη συµβασιούχα, το εγγόνι κλεισµένο στοδυάρι. Κι αυτή του πηγαίνει το ταπεράκι· όπως τότεστην Ασφάλεια... Έγκλειστο και το µωρό, όπως κι ογιος... κι ο άντρας... Μια ζωή αυτή η γυναίκα ανασταίνειγενιές κουβαλώντας ταπεράκια!

Η Ελληνίδα γριά είναι η αποθέωση των αντιφάσεων:έξυπνη και αφελής, γενναιόδωρη και τσιγγούνα,µεγαλόκαρδη και µικρόψυχη, ανιδιοτελής καισυµφεροντολόγα, προοδευτική και συντηρητική. Όλαµαζί, χωρίς συµπλέγµατα, χωρίς λογοδοσίες. Κι αυτό τοσπάνιο κράµα αντιθέσεων είναι η ραχοκοκκαλιά µιαςχώρας που αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται. Όλαγύρω καταρρέουν, αλλάζουν, µεταβάλλονται,σωριάζονται µπροστά στα µάτια της, όµως η γριά είναι οστυλοβάτης µιας παραζαλισµένης κοινωνίας. Έναςστυλοβάτης µε νάιλον καλτσάκι µέχρι το γόνατο, µια

φτηνή τσαντούλα σφιγµένη στο στήθος κι ένα βλέµµα...Ένα βλέµµα που κρύβει 50 χρόνια Ελλάδας µέσατου...greekleech.info

Γριά μ’, γριά μ’ λουλουδιασμένη...Πάρε το στασίδι σου και πιάσε θέση.

Ο Θεός του Εσπερινού και του Όρθρου να σ’ έχει πάντακαλά, γλυκιά µου!

Τ

Μάνα είναι µόνο µία (και κάτι ψιλά)

ΗΛΕΦΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ µάνας µε γιο πουσπουδάζει σε πανεπιστήµιο της περιφέρειας.

― Έλα, µαµά!― Έλα, παιδί µου, πού χάθηκες;― Πού χάθηκα, χτες βράδυ µιλήσαµε...― Από χτες βράδυ µέχρι σήµερα ξέρεις πόσα

µπορούν να συµβούν; Ένα λεπτό θέλει να γίνει το κακό!― Να σε παίρνω δηλαδή κάθε έ ν α λεπτό;― Λέω, παιδί µου... Της Μαρίας ο γιος δεν πήγε για

σοκοφρέτα απ’ το περίπτερο και του ’σπασε το πόδι τοαγροτικό;

― Δεν τρώω σοκοφρέτες!― Σκούφο φοράς;― Μες στο σπίτι, πας καλά;― Γιατί φοράς έξω απ’ το σπίτι;― Κανένα παιδί δεν φοράει σκούφο!― Δεν µε νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, το δικό

µου µε νοιάζει! Να φοράς σκούφο και να καλύπτεις καιτ’ αφτιά, από τ’ αφτιά κρυώνει ο άνθρωπος!

― Δεν κάνει κρύο!― Μια ζωή «δεν κάνει κρύο» και µια ζωή έτρεχα για

αντιπυρετικά! Μυαλό δεν θα βάλεις ποτέ, κοτζάµάντρας είσαι πια!

― Άσε µε, ξέρω τι κάνω!― Την τύφλα σου ξέρεις, µικρό παιδί είσαι ακόµα!― Τι είµαι τελικά, ρε µάνα, κοτζάµ άντρας ή µικρό

παιδί;― Τα γάντια τα µάλλινα τα φοράς; Από τα χέρια

κρυώνει ο άνθρωπος!― Τα φοράω!― Δεν τα φοράς, ψέµατα µου λες, για να µε

ξεφορτωθείς! Πες µου τώρα ότι περπατάς καιξυπόλυτος στα µωσαϊκά, από τα πόδια κρυώνει οάνθρωπος!

― Μάνα, δεν είµαι στην Αλάσκα, στα Γιάννενα είµαι!― Ο Θοδωρής Κολυδάς είπε ότι έχει κρύο στα

Γιάννενα!― Κι εγώ ο Θανάσης Ηλιόπουλος σου λέω ότι δεν

έχει κρύο στα Γιάννενα!― Και γιατί να πιστέψω εσένα κι όχι τον επιστήµονα;― Γιατί ο επιστήµονας δεν ζει στα Γιάννενα!― Τουλάχιστον το φερµουάρ του µπουφάν σου µέχρι

επάνω να το σηκώνεις! Όχι ν’ αφήνουµε τα λαιµά έξω,από τα λαιµά κρυώνει ο άνθρωπος!

― Ναι, µάνα! Ναι, ναι, ναι! Έξω έχει 20 βαθµούς κι ο

τρελός του χωριού θα κυκλοφορεί στην πόλη µε γάντια,σκούφο, κασκόλ, µπουφάν κι ένα αερόθερµο αγκαλιά!Να γελάσουν λίγο κι οι πικραµένοι που τους κόβουν τηνεπικουρική!

― Θα σου στείλω µε το ΚΤΕΛ γεµιστά, που σ’αρέσουν!

― Δεν µου αρέσουν τα γεµιστά!― Τι λες τώρα; Μικρός τα ’τρωγες σαν τρελός,

φώναζες «τέλω γεµιτά, τέλω γεµιτά», σαν να σ’ ακούω,µανάρι µου µωρέ, πουλάκι µου εσύ, τι καλό παιδί πουήσουνα, µε τα ωραία σου τα µαλλάκια, µε τιςµπουκλίτσες σου... Λούστηκες;

― Τι λες τώρα; Από το λούσιµο κρυώνει οάνθρωπος!

― Γεµιστά σου ’βαλα µπόλικα, να τρατάρεις και τονκαθηγητή σου, εξετάσεις έρχονται!

― Μάνα, σε χάνω!― Γιατί, παιδί µου, τι έχω και µου το κρύβετε;― Όχι, σε χάνω, λέω, δεν έχω σήµα... Άντε γεια...― Το κινητό είναι φορτωµένο;― Και το κινητό είναι φορτωµένο κι εγώ επίσης!― Φορτωµένο να το ’χεις για την κακιά στιγµή... Της

Καλλιόπης η Μαρία...― Μάνα, σε κλείνω...― Να σου στείλω το εσωθερµικό το σώβρακο; Και ν’

αλλάζεις κάθε µέρα... Του Προκόπη ο Αντωνάκης

ξεράθηκε στο Μετρό κι ήταν µε τρύπιο µποξεράκι,ρεζίλι έγινε η µάνα του!

― Μάνα, έλεος, λυπήσου µε, δεν αντέχω άλλο!― Άµα δεν σ’ τα πω εγώ, ποιος θα σ’ τα πει, ο

ξένος;― Κάθε µέρα, κάθε µέρα, κάθε µέρα γιατί το κάνεις

αυτό; Και κυρίως π ώ ς το κάνεις αυτό;― Αγόρι µου, µάνα είναι µόνο µία!― Ευτυχώς, µάνα, ευτυχώς! Δεν θ’ άντεχα και

δεύτερη!

―Κ

Προεφηβικά...

ΑΛΩΣ το κορίτσι μου!― Μη με καταπιέζεις, μαμά!

― Εγώ σε καταπιέζω; Γύρισες από το σχολείο,«καλώς το κορίτσι μου» είπα.

― Ναι, αλλά πώς το είπες το «καλώς το κορίτσιμου!»

― Πώς το είπα το «καλώς το κορίτσι μου»;― Καταπιεστικά, σαν να εννοούσες άλλα: Αν με

σήκωσαν στο μάθημα, αν έγραψα διαγώνισμα, ανπήραμε βαθμούς.

― Ρώτησα εγώ αν σε σήκωσαν στο μάθημα, ανέγραψες διαγώνισμα κι αν πήρατε βαθμούς;

― Δεν ρώτησες, γιατί αδιαφορείς για μένα.― Ορίστε, ρωτάω. Σε σήκωσαν στο μάθημα,

έγραψες διαγώνισμα, πήρατε βαθμούς;― Τώρα με καταπιέζεις.― Δεν ρωτάω, αδιαφορώ. Ρωτάω, καταπιέζω. Τι να

κάνω, η δόλια μάνα;― Τι έχει να φάμε;

― Μακαρόνια με κιμά.― Πάλι μακαρόνια με κιμά;― Το αγαπημένο σου...― Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, το αγαπημένο

μου. Τώρα το σιχάθηκα πια, όλο μακαρόνια με κιμάτρώμε σ’ αυτό το σπίτι.

― Αφού δεν βάζεις στο στόμα σου όσπρια,λαχανικά, γαλακτοκομικά!

― Όλα αυτά είναι καρκινογόνα. Θα φάω γαριδάκια.― Που δεν είναι καρκινογόνα!― Μη με καταπιέζεις, μαμά!― Μα είναι μεσημεριανό τα γαριδάκια; Να σου

φτιάξω μια ομελετούλα;― Οι ομελετούλες είναι από κότες. Οι κότες έχουν

γρίπη. H γρίπη σκοτώνει. Δεν φτάνει που μεκαταπιέζεις, θες να με ξεκάνεις κιόλας;

― Ναι, για να σε κληρονομήσω. Τι λέμε τώρα, παιδίμου;

― Μου δίνεις το τηλεκοντρόλ;― Γιατί το αλλάζεις; Έβλεπα ειδήσεις.― Κι εγώ θέλω να δω MTV. Ειδήσεις βλέπεις και

αργότερα!― Πώς να δω αργότερα, τώρα είναι οι ειδήσεις!― Ναι, αλλά τώρα είναι το video clip που θέλω να

δω.― Ναι, αλλά τώρα είναι για τη σύνταξη του παππού,

που θέλω να δω εγώ!― Μη φωνάζεις, μαμά, με καταπιέζεις!― Εμένα δεν με καταπιέζεις, που μου παίρνεις το

τηλεκοντρόλ κι αλλάζεις το κανάλι την ώρα που βλέπω;― Σου λένε, μη φωνάζεις!― Εσύ φωνάζεις!― Ουρλιάζεις και με καταπιέζεις!― Εσύ με καταπιέζεις! Από την προσπάθειά μου να

μην καταπιέσω εσένα, καταπιέζομαι εγώ! Έλεος πια μεαυτήν την προεφηβεία, νισάφι!

― Επειδή τώρα μου δημιουργείς παιδικό τραύμα,μπορούμε να μιλήσουμε ήρεμα και πολιτισμένα;

― Μπορούμε, συγγνώμη. Μπορούμε. Έλα, κορίτσιμου, έλα να μιλήσουμε ήρεμα και πολιτισμένα.

― Να φάω γαριδάκια;― Γαριδάκια δεν θα φας; Τι λέμε τώρα; Υπάρχει πιο

υγιεινή διατροφή από τα γαριδάκια; Και γαριδάκια καιτσιπς και χάμπουργκερ και χοτ ντογκ και σοκολάτες κιόλα τα σιχάματα του καλού Θεούλη!

― Θα μου δώσεις και το τηλεκοντρόλ;― Πάρ’ το και το τηλεκοντρόλ. Φάε γαριδάκια και

πάρε το τηλεκοντρόλ. Είμαστε εντάξει τώρα; Ταβρήκαμε;

― Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!― Πολύ αμφιβάλλω, αγάπη μου, πολύ αμφιβάλλω!

Ο

Όταν ήμουνα μικρή...

ΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΜΙΚΡΗ, εισέπραττα όλα τα λόγιατων ενηλίκων στην κυριολεξία τους, όπως όλα τα

παιδιά... Χτυπούσα, ας πούμε, το γόνατό μου.«Μέχρι να παντρευτείς, θα γιάνει!»Τι λέτε, καλέ; Δηλαδή είμαι τώρα έξι χρόνων... πες

ότι παντρεύομαι στα 20 (εκεί το είχα βάλει το όριογάμου), άρα εγώ, το «παιδί με το γρατζουνισμένογόνατο», για 14 ολόκληρα χρόνια δεν θα μπορώ νακουνήσω το ποδαράκι μου;

«Μέχρι να παντρευτείς, θα γιάνει!»(«Γιάνει»; Τι «Γιάννη»; Δεν με λένε Γιάννη!)«Αύριο που θα κάνεις δική σου οικογένεια...»Άλλος πανικός αυτός! Εγώ ακόμα δεν ήξερα καλά

καλά την Αλφαβήτα και η μέρα ήταν Δευτέρα. «Αύριο»,ημέρα Τρίτη, είχαν την απαίτηση να κάνω οικογένεια.Πώς, με τι φόντα;

«Αύριο που θα μπεις στο πανεπιστήμιο», «αύριοπου θα κερδίζεις δικά σου χρήματα», «αύριο που θαφύγεις απ’ το σπίτι»... Αύριο, Τρίτη, όλα αυτά. Η ψυχή

μου γινόταν κόμπος. Δηλαδή, σήμερα, καλά παίζω,καλά με ταΐζουνε, καλά με φροντίζουνε. Αύριο, θα μεπετάξουνε στο δρόμο και θα με παρατήσουνε στην τύχημου;

«Η Παναγίτσα όλα τα βλέπει!»Τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο. Ο μπαμπάς μου

είχε φέρει γαρίδες. Σπάνιο, ακριβό το έδεσμα. Εμέναδεν μου άρεσαν οι γαρίδες! Για να μην αρχίσουνε ταμπούρου μπούρου, τις έπαιρνα, έκανα πως πήγαιναβόλτα στον κήπο και τις πέταγα κάτω από τη μουριά.Μια γυναίκα που δούλευε σπίτι μας τις εντόπισε:

«Η Παναγίτσα όλα τα βλέπει και –όσα χρόνια κι ανπεράσουν– θα σε τιμωρήσει για την αμαρτία πουέκανες!»

Το πίστεψα, ειλικρινά! Πίστεψα ότι εκείνη τηδεδομένη στιγμή άλλη δουλειά δεν είχε η Παναγίτσααπό το να κοιτάζει αν εγώ πετάω γαρίδες στη μουριά.Κι ότι είχε ένα τεράστιο τεφτέρι όπου κατέγραψε όνομα,επώνυμο, διεύθυνση κατοικίας, για να με τιμωρήσει μετον πιο σκληρό τρόπο: Ίσως να μη γιάνει ποτέ τορημαδογόνατο;

Όλες αυτές τις μπούρδες δεν μου τις έλεγαν οι γονείςμου. Όταν –από σπόντα– τις έπιανε το αφτί τους, τηστιγμή που τις ξεστόμιζε ο εκάστοτε ηλίθιος πουαναλογεί σε κάθε παιδί, προσπαθούσαν πάντα ναβάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να γαληνέψουν

την ψυχούλα μου. Αλλά μήπως κι εγώ τους έλεγα ταπάντα; (Μιλάς για τις γαρίδες; Θα με τιμωρούσε που θαμε τιμωρούσε η Παναγίτσα, σε βάθος χρόνου,τουλάχιστον να γλυτώσω την άμεσηκατσάδα.)greekleech.info

Όταν ήμουνα μικρή φοβόμουνα το σκοτάδι. Στοδωμάτιό μου είχαμε έναν καλόγερο –όχι τον Ακάκιο μετα μακαρόνια–, το ψηλόλιγνο έπιπλο που κρεμάμε ταμπουφάν. Ε, λοιπόν, εγώ ήμουνα πεπεισμένη ότι αυτόδεν ήτανε καλόγερος. Το έπαιζε καλόγερος, όταν ήτανμπροστά η μαμά μου.

Μόλις μέναμε μόνοι, το έπιπλο πέταγε τη μάσκα καιμεταμορφωνόταν σε κακιά μάγισσα. Οι θόρυβοι τουδρόμου δεν ήταν ούτε μαρσαρίσματα ούτε θροΐσματα,ήταν οι κολλητές της κακιάς μάγισσας, πουετοιμάζονταν να μπουκάρουν στο δωμάτιό μου. Κι ότανάκουγα βροντές και αστραπές, πίστευα πως στονουρανό ο διάβολος τίναζε τα χαλιά του.

Όταν ήμουνα μικρή με τρόμαζε η νύχτα, το σκοτάδι,ο άνεμος, οι καταιγίδες, οι λέξεις, οι έννοιες. Κι όλααυτά, σαν στάμπα, σαν τατουάζ ανεξίτηλοαποτυπώθηκαν μέσα μου.

Και μεγάλωσα. Κι έγινα μάνα. Και κάθε φορά, στοκάθε πρόβλημα του παιδιού μου, προσπαθώ ναθυμηθώ πρώτα πώς ένιωθα εγώ στην ηλικία του καιμετά να το αντιμετωπίσω. Γιατί το παράλογο του

ενηλίκου είναι το λογικό του ανηλίκου. Κι αυτό δεν τοξεχνάω ποτέ.

«Αύριο που θα μεγαλώσεις...»Απ’ όλες τις μπαρούφες μόνο αυτήν ξεσκαρτάρω,

μόνο αυτή βάζω στην μπάντα, γιατί, κακά τα ψέματα,απ’ όταν ήμουνα παιδί, μια μέρα πέρασε, όλη κι όλη...

Ε

Το σύνδρομο Βασιλάκη Καΐλα

ΒΛΕΠΑ ΠΡΟΧΘΕΣ στην τηλεόραση μια μελόασπρόμαυρη ταινία της δεκαετίας του ’60. Μα τι

χρυσό παιδί αυτός ο Βασιλάκης Καΐλας, τι μάλαμα! Τιαισθήματα, τι ευγένεια, τι αβρότης, τι λεπτότης! Με τικαρδιά, με τι ψυχή, τι πόθο και τι πάθος έκανε ό,τιέκανε για να βοηθήσει τον πλησίον του. Το καμάρι κάθεμάνας! Αθάνατο μοντέλο, σαν τον «Σκαραβαίο» έναπράγμα. Δέκα χρόνια εγγύηση, καίει το τίποτα, τραβάειστην ανηφόρα, έχει αερόσακους, ραδιοκασετόφωνο καικλιματισμό.

Τα αβαντάζ του Βασιλάκη Καΐλα έναντι τωνυπολοίπων αγοριών είναι άπειρα. Στην ασπρόμαυρηταινία τα ξεδίπλωνε όλα και μ’ έκανε πράσινη από τηζήλια μου:

1. Ο Βασιλάκης Καΐλας τρώει όλο του το φαγητό. Τογεγονός ότι στο φτωχικό του σπίτι σπανίως έχουνφαγητό συντελεί, κατά πολύ, στο περιδρόμιασμα. Διότιδεν το τρώει απλώς όλο, τρώει και το απολύτωςοτιδήποτε: φασολάδα; Φασολάδα ο Βασιλάκης.

Μπάμιες; Μπάμιες ο Βασιλάκης. Ψωμοτύρι; Ψωμοτύρικι άγιος ο Θεός ο Βασιλάκης. Ποτέ δεν θα τον ακούσειςνα πει στη μαμά του «δεν τις τρώω αυτές τις αηδίες,θέλω κρέπα σοκολάτα».

2. Ο Βασιλάκης Καΐλας είναι άριστος μαθητής. Ότανλέμε «άριστος», εννοούμε φωστήρας του κερατά. ΣτοΔημοτικό δεν πέφτει ποτέ κάτω από το δέκα, το εννιάούτε που να το βάλει στο στόμα του ο Βασιλάκης.Γυρίζει σπίτι, από το νυχτερινό σχολείο, κάθεται στοτραπέζι της κουζίνας, κάνει λίγο πέρα τη φασολάδα καιμελετάει σαν το σκυλί. Χωρίς να τον κυνηγάει κανείςαπό πίσω. (Στο καπάκι, χτυπάει και μια υποτροφία καιγλυτώνει η μαυροφορούσα τα δίδακτρα.)

3. Ο Βασιλάκης Καΐλας μόλις μελετήσει ταμαθήματά του και φάει τη φασολάδα του, πάεικατευθείαν για ύπνο. Χωρίς περαιτέρω συζήτηση. Χωρίς«δεν νυστάζω, δεν θέλω, κρυώνω, βάλε μου μιακουβέρτα, έσκασα, βγάλε μου την κουβέρτα, έχεικουνούπια, με τσίμπησε το κουνούπι, έχω φαγούρα,ξέχασα την κασετίνα έξω από τη σάκα, σηκώνομαι,βάζω την κασετίνα στη σάκα, ξαναξαπλώνω,ξαναζεσταίνομαι, ξανακρυώνω, ξαναέχει κουνούπια».

4. Όταν η μανούλα αρρωσταίνει, λαμπάδα αναμμένηο Βασιλάκης. Μέρα νύχτα πάνω από το προσκέφαλότης. Τη φροντίζει, μαγειρεύει σουπίτσες, μετράειπυρετούς, παίρνει και καμιά πίεση, άμα λάχει. Αυτός

δεν είναι Βασιλάκης, είναι συνδυασμός Βέφας -Κρεμαστινού.

5. Ο Βασιλάκης λέει «μανούλα μου γλυκιά» κι όχι«ρε μαμά». Όταν του ζητάει κάτι η μάνα του πόνου καιτης ξενιτιάς, λέει «αμέσως, μανούλα» και τσακίζεται νατο κάνει. Δεν λέει «σε πέντε λεπτά», που σημαίνει «κάν’το μόνη σου, γιατί, αν περιμένεις από μένα, σώθηκες».

6. Ο Βασιλάκης διαβάζει βιβλία και δεν παίζει ποτέηλεκτρονικά. Το γεγονός ότι στην εποχή του δενυπήρχαν ηλεκτρονικά δεν είναι το θέμα μας. Και ναυπήρχαν, ο Βασιλάκης πάλι Βίκτορα Ουγκώ θαδιάβαζε.

7. Ο Βασιλάκης δεν λέει «μαλάκα»!8. Ο Βασιλάκης θέλει να σπουδάσει γιατρός, για να

σώσει ολόκληρο τον πλανήτη Γη, κι αν τον παίρνει οχρόνος, θα σώσει και τον κόκκινο πλανήτη.

9. Ο Βασιλάκης είναι ασπρόμαυρος, που σημαίνειότι δεν χρειάζεται να του συνδυάζεις τα ρούχα μπας καιδεν ταιριάζει αυτό το μπλε με το άλλο μπλε.

10. Ο Βασιλάκης έχει μόνο ένα ρούχο, οπότε, έτσι κιαλλιώς, δεν τίθεται το προαναφερθέν ζήτημα.

Γενικώς, ο Βασιλάκης είναι τέλειος. Άψογος,άμεμπτος, άμωμος. Και όπως κάθε αλαλιασμένη μάνα,πολύ θα ήθελα τον Βασιλάκη για γιο μου, για πέντελεπτά.

Γιατί, στην τελική, από τον Βασιλάκη γουστάρω

πολύ περισσότερο το δικό μου γιο. Κι ας μην τον λένεΒασιλάκη. Ευτυχώς!

Σ

Ημέρα γενεθλίων...

ΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... 19 Νοεμβρίου του 1992,γεννήθηκες, γιε μου. Σήμερα... 19 Νοεμβρίου του

2005 έχεις τα γενέθλιά σου, κλείνεις τα 13 σου χρόνια.Ο πρώτος κόμβος στη ζωή σου, μπαίνεις στην εφηβεία.Εφηβεία – τρίχες κατσαρές. Ένα δειλό βηματάκι εκεί,ανάμεσα σε δυο κόσμους –τη μια στιγμή αγοράκι, τηνάλλη αντράκι– που σε μπερδεύει, που με μπερδεύει:

«Είσαι ακόμα πολύ μικρός για να κάνεις αυτό...»«Είσαι αρκετά μεγάλος για να κάνεις εκείνο...»«Αποφάσισε, μαμά, τι είμαι, μικρός ή μεγάλος;»Έλα μου ντε, τι είσαι, γλυκέ μου; Τι, που μου

ψηλώνεις μέρα τη μέρα; Κάθε που γυρίζεις από τοσχολείο, σαν να έχεις τσιμπήσει κι από έναν πόντο.Προχτές που περπατάγαμε δίπλα δίπλα με πέρασες –ή μου φαίνεται; Πότε ήτανε που σήκωνες το χεράκι σουστα ύψη τα δυσθεώρητα για να συναντήσεις το δικόμου; Πότε που χτύπαγες με πείσμα το ποδαράκι σου κιεγώ έβαζα τα γέλια: «Φτάσε πρώτα το ένα μέτρο μπόικαι μετά να μου κάνεις εμένα ταρζανιές!»

Σαν χτες... άντε προχτές... λεπτό παραπάνω...Αλλιώς μετράνε τα χρόνια για σένα, αλλιώς για μένα.Αιώνες εσύ, στιγμές εγώ... Μεγαλώνεις. Αλλάζεις.Γνωρίζεις. Κερδίζεις, σκέψεις, λέξεις, έννοιες, κινήσεις,πρωτοβουλίες. Κάθε δικό σου κέρδος το καμαρώνω.Κάθε δικό σου κέρδος με τρομάζει.

H μαμά δεν είναι πια αλάθητη, τέλεια. Ο λόγος τηςδεν είναι πια νόμος. H μαμά είναι άνθρωπος κι όλο καιθα πει καμιά βλακεία, όλο και θα την κάνει την πατάτατης. Ήταν όμορφα όταν δεν με έκρινες. Είναι όμορφατώρα που είσαι σε θέση να με κρίνεις.

Ποτέ δεν σου άρεσαν τα πάρτι γενεθλίων. Στα δυοσου χρόνια, σου κοτσάραμε την τουρτάρα με τα δυογαλάζια κεράκια. Πέσαμε όλοι πάνω σου.

«Κάνε φου. Φου, φου!»H απόλυτη γελοιότης. Ένα μάτσο ενήλικες να

φυσάνε «φου, φου» κι ένα μωρό να τους κοιτάζει σαν ναέπαθαν ομαδική παράκρουση. «Φου, αγάπη μου, φου!»Ανένδοτο το μωρό. Τελικά, είδαμε κι απόειδαμε, έκανετο «φου» η γιαγιά κι έληξε αυτή η σεμνή τελετή.

Ποτέ δεν σου άρεσαν τα πάρτι γενεθλίων, ούτε τωνάλλων ούτε τα δικά σου. Δεν γελούσες με τους κλόουν,σου την έσπαγαν οι ταχυδακτυλουργοί. Ίσως έφταιγα κιεγώ. Μόλις έβγαινε το κουνέλι από το καπέλο, άρχιζατο θρήνο και τον οδυρμό:

«Το καημένο το κουνελάκι, μωρέ. Ποιος ξέρει κάτω

από ποιες συνθήκες το έχει αυτός ο αλήτης!»Μπράβο, συγχαρητήρια, η τέλεια μάνα! Ούτε ένα

κουνέλι από καπέλο να μην αφήσει να χαρεί το παιδίτης!

Αλλά και τα δικά σου πάρτι, με μισή καρδιά.Προσπαθούσα φιλότιμα να σε μεταπείσω. Δεν βαριέσαι,αγόρι μου, δάσκαλε που δίδασκες! H μητέρα μου λέειότι ούτε εγώ τα γούσταρα τα παιδικά πάρτι, όπως κιεσύ. Άσε τα μπαλ μασκέ, δεν είχα χειρότερο. (Όπωςεσύ!)

Μέχρι τα επτά σου χρόνια τα υπέστης στωικά, μετάπάτησες πόδι. Τέρμα οι ταχυδακτυλουργοί, οι κλόουν,οι παιδότοποι και τα χάμπουργκερ. Τέρμα, τελεία καιπαύλα – αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε.

Σε ρώτησα: «Μα γιατί τώρα; Γιατί σ’ έπιασε τώραειδικά;»

Για να εισπράξω τη θεϊκή σου απάντηση: «Γιατί εγώνόμιζα ότι τα πάρτι ήταν υποχρεωτικά. Τώρα κατάλαβαότι είναι προαιρετικά!»

Σαν σήμερα... 19 Νοεμβρίου. (H τρομοκρατικήοργάνωση «19 Νοέμβρη» σε λέγαμε μικρό.) Μπαίνειςστην εφηβεία. Μου ζητάς αντί για πάρτι να πάτε όλη ηπαρέα σινεμά. Μου ζητάς τα δώρα προκαταβολή τρειςμήνες πριν. Μου ζητάς... Διεκδικείς... Δοκιμάζεις τονερό με το πόδι σου. Κι ετοιμάζεσαι, γιε μου,ετοιμάζεσαι να βουτήξεις στα παγωμένα πέλαγα που

θα σε πάρουν μακριά μου...Χρόνια σου πολλά, Παύλε μου...

Κ

Χτυποκάρδια στο κρανίο

Ι ΗΡΘΑΝ οι μέρες κι οι καιροί κι οι χρόνοι οιπικραμένοι, που τα παιδιά παίρνουν βαθμολογίες

στο σχολείο. Εξ ου και μαζευτήκαμε όλοι οικαρμοίρηδες γονείς να παραλάβουμε τον «Έλεγχοπροόδου» των βλασταριών μας. (Τόσο το «έλεγχος»όσο και το «πρόοδος» έννοιες κατ’ ευφημισμόν: Κανέναςδεν ελέγχει και καμία πρόοδος δεν προκύπτει απ’ τασυμφραζόμενα.)

Σ’ εμάς, τους ελέγχους τους έδιναν στη Γραμματεία,στον πρώτο όροφο. Οι ουρές των ψυχοπαθών κηδεμόνωνπέρναγαν τα όρια του Λεκανοπεδίου Αθηνών καιφτάνανε στην πινακίδα «Καλώς ήλθατε στον ΝομόΦθιώτιδας».

Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια. Οι μισοίκοιτάζανε με στραβό μάτι τους άλλους μισούς, μπας καιτους φάνε τη θέση. Όλοι με το ίδιο σκοτεινό βλέμμα,όλοι με το σιχτίρι στην άκρη της γλώσσας. Κι όλοι στηνουρά την ατελείωτη. Να κοιτάμε με απόγνωση τουςμπροστινούς («ε, ρε τι με περιμένει ακόμα!») και με

ηδονή τους πισινούς («υπάρχουν και χειρότερα!»). Κιαυτό το απίστευτα ηλίθιο που κάνουμε στις ουρές: Πάμεκαι κολλάμε στον μπροστινό μας. Λες κι αν τουπιάσουμε τα οπίσθια, θα προχωρήσουμε πιο γρήγορα.Λες κι αν κάτσουμε ένα σκαλί παρακάτω –νααναπνέουμε, ρε αδελφέ– θα φτάσουμε πιο αργά στηνΙθάκη. Η Ιθάκη σ’ έδωκεν το ωραίο ταξίδι, μαλάκα,κάτσε τώρα να απολαύσεις τη θέα την αξέχαστη:δεκάδες οπίσθια μπροστά σου!

Οι δε μαμάδες όλες, ένα μάτσο βιόλες! Φουλ στηνίωση. Ρωτούσες κάτι την μπροστινή σου, γύρναγε νασου απαντήσει κι έβηχε μες στη μούρη σου. Σε ρωτούσεη από πίσω, φτερνιζόσουνα μες στη δική της. Αυτή δενήταν ίωση, αυτή ήταν η αλυσίδα αγάπης!

Ζήσαμε αξέχαστες σκηνές. Οι σκάλες τίγκα στιςτρελές... Μια σιωπή, μια µούγγα και μια στρούγκα. Πούκαι πού, έτσι για να σπάσει η μαυρίλα, άκουγες και μιασυναχωμένη μύτη να επιτίθεται στο χαρτομάντιλο. Μόνοο εισπράκτορας από τα χρόνια τα παλιά έλειπε: «Οιμπροστινοί προχωρήστε στο διάδρομο, παρακαλώ».

Κι ήταν και οι τυχεροί. Αυτοί που μόλις είχαν πάρειτον Έλεγχο (προόδου πάντα) και έβγαιναν από τηΓραμματεία. Εμείς αυτούς τους κοιτάζαμε με μίσος.Αυτοί πάλι κοιτάζανε με μίσος τον Έλεγχο. Ήταν καικάτι κακομοίρες που, για να μπορέσουν να τονδιαβάσουν, τον βάζανε κάτω κάτω. Τεντώνανε το χέρι

του Καραγκιόζη και πάλι άκρη δεν βγάζανε. Βάλε,κυρά μου, το γυαλί το πρεσβυωπικό, ποιος θα σεπαρεξηγήσει; Εδώ μέσα όλοι κοιτάμε την καντίφλα μας,αν τα πέρασες εσύ τα 45... πες το στη φοράδα στο ΓενίΤζαμί!

Είχε και μπαμπάδες το μενού. Αυτούς τουςκοστουμάτους με την τσάντα και το υφάκι «τι κάνω εγώεδώ, αλλού ξεκίνησα γι’ αλλού κι αλλού η ζωή μεπάει». Ένας είχε πάρει το παιδί του στο κινητό σεπλήρη υστερία. Είχε πάρει τώρα αυτό ένα 12άρι στηΦυσική. Ποιος είδε τον μπαμπά και δεν τον εφοβήθη. Ναωρύεται «εγώ φταίω που πληρώνω 35 ευρώ την ώρα τοιδιαίτερο, για να μου φέρνεις 12άρια, που κωλοβαράς,που κάνεις, που φτιάνεις, που ράνεις! Αλλά δεν φταιςεσύ, η μάνα σου που σε κακομαθαίνει κι εγώ τοκορόιδο που πληρώνω!» Πολύ παιδαγωγικά πράγματα,μπράβο βρε! Καθόμασταν όλοι μαζί και τον χαζεύαμε...έτσι σαν ταινία στο σινεμά. Περνούσε και η ώραευχάριστα.

Μια άλλη μικρή είχε έρθει με τη μαμά της μαζί. Αυτήτην κόψαμε από την αρχή για φυτό τελειωμένο. Μόλιςπήρε τον Έλεγχο έπαθε την απόλυτη υστερία. Έγινεμελιτζανιά, άρχισε να χοροπηδάει πανευτυχής και νατσιρίζει. Έβγαζε έναν ήχο ακαθόριστο. Κάτι σαν«ιιιιιιαααααχχχχ, ιιιιιιααααααχχχχ!» Προφανώς οιβαθμοί του φυτού ήταν τζάμι. Πρώτον, διότι κάτι πήρε το

αφτί μας για 19άρια και δεύτερον, γιατί η μαμά τηςχοροπηδούσε επίσης. Να μην αναφέρω τα δολοφονικάβλέμματα που εισέπραξαν μάνα και κόρη από τουςάλλους γονείς, που βλέπανε τα 10άρια και τα 12άριαστον Έλεγχο. Αν το βλέμμα σκότωνε, η συγκεκριμένηοικογένεια θα είχε εξολοθρευτεί επί τόπου.

Στο μεταξύ, πες με τρελή (που είμαι), αλλάπαρατήρησα πως όποιος έβγαινε από τη Γραμματείασαν να πάθαινε και μια υποτροπή στην ίωση. Κουτσάστραβά έμπαινε, ερείπια έβγαινε... Κάτι οι βαθμοί, κάτιη ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά... σαν να βήχανε πιοπολύ, πιο δυνατά, πιο εκδικητικά προς το συνάνθρωπο.Υποβαστάζονταν κι απ’ τα χερούλια, τοίχο τοίχο καιγωνιά γωνιά σέρνονταν όλοι. Να μπει τώρα γονιός στοαμάξι του και να απορείς εσύ γιατί θα το στουκάρειστον πρώτο στύλο στην Κατεχάκη και θα πάρει και τοννταλικιέρη στο λαιμό του.

Τέλος πάντων, πήραμε ό,τι πήραμε, κατεβήκαμε τησκάλα των δακρύων, ρίξαμε ένα αφ’ υψηλού βλέμμαστους κακορίζικους που ήταν στο ανέβασμα καιφύγαμε. Άλλοι χαρούμενοι, άλλοι στα μαύρα τάρταρα.Άλλοι ίσα βάρκα ίσα νερά, άλλοι στα λεφτά τους συν τοκέρδος της μπάνκας.

Κι όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως στο ίδιο τριπάκι. Ότι καικαλά αυτοί οι βαθμοί θα καθορίσουν το μέλλον τουπαιδιού μας, αυτή η επίδοση θα προδιαγράψει τη ζωή

του. Και κολλάμε εκεί και ξεχνάμε τα δικά μας. Ξεχνάμετους δικούς μας συμμαθητές, τους πρώτους, τουςαριστούχους, που δεν διαπρέψανε πια και όλοι στη ζωήτους. Αντίθετα, κάτι άλλοι, που δεν τους έπιανε το μάτιμας, μια χαρά προκόψανε.

Και δεν καταλαβαίνω, η ξανθιά μάνα: Ο στόχος εί-ναινα μεγαλώσουμε παιδιά ψυχικά υγιή ή κουρέλια με20άρια; Να ξέρω δηλαδή να κανονίσω κι εγώ την πορείαμου!

Για τα χάλια της παιδείας μπορεί να φταίνε οιεκάστοτε ιθύνοντες. Για τα χάλια των παιδιών μας όμωςφταίμε κι εμείς. Εμείς οι αγχωμένοι βλοσυροί γονείς,που διδάσκουμε στο παιδί μας τον ανταγωνισμό. Οθάνατός σου ζωή μου!greekleech.info

Διδάσκουμε στο παιδί μας αυτό που κάνουμε εμείς:Να σπρώχνει στη σκάλα για ν’ ανέβει μια ώρααρχύτερα!

Π

Ιερά Εξέτασις...

ΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ. Μελετάνε τα φετινά, λες καιθυμούνται τα περσινά. Πρωί, ζέστη, καύσωνας, 35

βαθμοί, μέσα στο νερό. Έξω από το νερό επίσης.Υπνηλία. H τηλεόραση παίζει ερήμην. Δυο χαρωπέςμαγειρεύουν σπανάκι πουρέ. Τι του λείπει του ψωριάρηστις 10 το πρωί; Το σπανάκι πουρέ!

Οι χαρωπές λένε τα υλικά, ανακατεύουν τακατσαρολικά, χτυπάνε τα μείγματα. Στο τέλος, έτσι στοάσχετο, στο αλλούτερο, στο ξεκούδουνο το εντελώς,πετάνε κι ένα διεκπεραιωτικό: «Καλή επιτυχία σταπαιδιά που δίνουν εξετάσεις!»

Να σου αστράψω μια στη μούρη, να σου πω εγώ,κουκλάρα μου δίμετρη, που η μόνη σχέση που έχεις μεπαιδί είναι όταν στρίβεις από το λούνα παρκ για να παςστο σπίτι σου. «Πότε θα γίνω μάνα!» Γίνε μάνα, όχι γίνε,αν σου βαστάει! Άντε μπράβο, να δεις τη γλύκα!

«Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά που δίνουνεξετάσεις!»

Δεν γίνεται, αγάπη μου αυτό! Αυτό το σίχαμα που

λες –με μαθηματική ακρίβεια– είναι ανέφικτο! Δενμπορούν να έχουν «καλή επιτυχία όλα τα παιδιά».Κάποια θα έχουν καλή επιτυχία, κάποια θα έχουνμέτρια επιτυχία, κάποια θα έχουν την κακή και τηνψυχρή τους αποτυχία. Δεν το μπορώ αυτό το ηλίθιο. Τοβλακώδες αυτό, το μικρονοϊκό, δεν το αντέχω. Σαν τιςαποχωρήσεις υποψηφίων στα ριάλιτι:

«Καλή επιτυχία και στους δύο!»Πώς να έχουνε καλή και οι δύο; Αφού ο ένας θα

πάρει τον πούλο!Τα εφηβικά δωμάτια γεμίζουν πορτοκαλάδες,

βιταμίνες και άχρηστες γνώσεις. Βιβλία, τετράδια,σημειώσεις, ντοσιέ, ημίτονα, συνημίτονα, Ηρόδοτοι.Επαναλήψεις επί επαναλήψεων, υπολογισμοί επίυπολογισμών: Πρώτο τρίμηνο τόσο, δεύτερο τόσο, ανγράψω για τόσο, συν τόσο, μείον τόσο, άθροισμα τόσο.Παιδεία, παιδιά! Εδώ τα καλά τεφτέρια του μπακάλη! Hύλη η φρέσκια που σπαρταράει! H διδακτέα που πάειμε το κιλό. Με το ζύγι: «Τεχνικά 3,300 να τ’ αφήσω;»

Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Και τογελοίο δεν είναι αυτό, το γελοίο είναι ότι, μέσα στοσπίτι, το παίζουμε ότι είμαστε άπαντες νορμάλ καικαλά. Ότι αυτά όλα που μας συμβαίνουν είναιαπολύτως φυσιολογικά κι όχι το θέατρο του παραλόγου«τώρα και στην πόλη σας».

Αυτολογοκρίνομαι συνέχεια. Μην πιέσω, μην

καταπιέσω, μην κατασκοπεύσω. Τις κάνω γαργάρα τιςεπίμονες ερωτήσεις: Διάβασες; Δεν διάβασες; Έγραψες;Δεν έγραψες; Τα ήξερες; Δεν τα ήξερες; Τι έπεσε; Τι δενέπεσε; Πού έπεσε; Σε ποιον έπεσε και ποιον πήραν τασκάγια;

Συγγνώμη, γιατί δεν το καταργούνε κάποτε αυτό τοπράγμα; Αυτό το μαρτύριο της σταγόνας, αυτό τοάσκοπο και ψυχοφθόρο! Γιατί δεν του δίνουν μιαξανάστροφη να πάει από κει που ’ρθε; Τουλάχιστον,στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Αφού κάθε τρεις μήνεςκάνουν γραπτά διαγωνίσματα. Βάλε και τα πρόχειρα,βάλε και τα προφορικά, υπολόγισε εκεί τη σούμα τουπαιδιού να τελειώνουμε. Όχι που τα τσακίζουμε – φτουπάλι από την αρχή τόμοι ολόκληροι. Ιούνιο μήνα,εξουθενωμένα πλάσματα. Γιατί, ποιος ο λόγος; Ας μουτον πει κάποιος. Κάποιος να μου τον εξηγήσει, να τοκαταλάβω, να το εμπεδώσω, να εμβαθύνω. (Γι’ αυτό οπατέρας μου οραματίστηκε μια εκπαιδευτικήμεταρρύθμιση χωρίς εξετάσεις. Ακόμα και στοΠανεπιστήμιο, έλεγε, ας γίνε-ται συμψηφισμός τηςβαθμολογίας των δύο τελευταίων τάξεων.)

Πρωί. Ζέστη. Τα παιδιά την ιδρώνουν τη φανέλα,κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο δικός μου ρίχνει νερόστο αλαλιασμένο του κεφάλι. Πώς να τον ανακουφίσω;Να μη βάλω κλιματισμό και ξεράνει την ατμόσφαιρα.Καλύτερα να σιγοψήνεται ο γιος μου σ’ αυτό το καμίνι

της παράνοιας. Παίδες εν καμίνω. Μελετάνε τα φετινά.Λες και θυμούνται τα περσινά.

Διαβάζουν.greekleech.info Ασταμάτητα, αγχωτικά,διαβάζουν. Και διαβάζουν. Και διαβάζουν. Και μετάαναρωτιόμαστε εμείς γιατί μισούνε το διάβασμα.

O

Μία ημέρα σαν τις άλλες...

ΗΛΙΟΣ δεν κλείνει ραντεβού, μπαινοβγαίνει από τηγρίλια, αδιάκριτος και θρασύς και μετά, πάλι

συννεφιά... και πάλι η ηλιαχτίδα. Αιφνίδια, επιθετική,την τυφλώνει και χάνεται ξανά. Αλήθεια, πότε ήταν οιΑλκυονίδες ημέρες; Δεν θυμάται και ντρέπεται και ναρωτήσει. Τελευταία ξεχνάει, ξεχνάει αυτά που θυμάται οκόσμος όλος. Πότε είναι οι Αλκυονίδες, ποιοι οι ΤρειςΙεράρχες, ποια η διαφορά ανάμεσα στα αμοιβαία και ταομόλογα, πώς τον λένε εκείνο τον ηθοποιό που έπαιζεστο πώς το λένε εκείνο το σίριαλ...

Υπάρχουν και χειρότερα...Το διαμέρισμα σαν να μικραίνει χρόνο με το χρόνο.

Σαν να μαζεύει στο πλύσιμο. Όταν πρωτοήρθαν εδώ,έμοιαζε μεγάλο και ολόφωτο. H πρώτη οικογένεια πουέμπαινε τότε στη «νεόδμητη». Μια νεαρή γυναίκα, έναςάντρας ερωτευμένος με αυτή τη γυναίκα. Το ένα παιδίμικρό, το άλλο αγέννητο. H ζωή μπροστά τους, οιημέρες πολύχρωμες, οι νύχτες πυροτεχνήματα...

Έπειτα άρχισαν οι φθορές, λίγο το ασανσέρ, λίγο οι

ξεφλουδισμένοι τοίχοι, λίγο ο λεκές στη μοκέτα, λίγο ολεκές στη ζωή της... Αυτός ο ανεξίτηλος, ο αλήτης πουούτε υποψιάζονται ότι υπάρχει όλες εκείνες οι χαρωπέςνοικοκυρούλες των διαφημίσεων.

Υπάρχουν και χειρότερα...Βγαίνει από το μπάνιο και ντύνεται (άνευ λόγου)...

Ησυχία, μόνο κάποια εξάτμιση και κάποια Πρωτοψάλτηαπό μακριά... Λείπουν όλοι. H κόρη στο Πανεπιστήμιοκαι καλά. Τρέχα γύρευε ποια καφετέρια έχειμετατρέψει σε αμφιθέατρο. Ο γιος στο Λύκειο. Ταπαιδιά φευγάτα από το πρωί. Ο άντρας της απόχρόνια...

Υπάρχουν και χειρότερα...Ο έρωτας, από το χρώμα της πορφύρας, πήρε το

ξεθωριασμένο σιέλ του διαζευκτηρίου. Ο πατέρας, πουάλλαζε πάνες και συναρμολογούσε τρενάκια, έγινεμπαμπάς του Σαββατοκύριακου. Σαφώς και δηλώνειπαρών στα προβλήματα των παιδιών του, λες και ταπροβλήματα προκύπτουν όλα το Σαββατοκύριακο.Μεσοβδόμαδα κανένα παιδί δεν έχει πρόβλημα, δεν έχειάγχος, ίωση, δέκατα, πονόλαιμο, αμφιβολίες, αγωνίες,ανασφάλειες.

Υπάρχουν και χειρότερα...Κάνει ένα μηχανικό ζάπινγκ στην τηλεόραση. Από τη

Βίσση στην Μπουρμπούλια, από την Μπουρμπούλιαστη Βίσση. Πονάει το κεφάλι της: H Βίσση

παραπέμπεται και η Μπουρμπούλια στη Γιουροβίζιον;Πολλά δεν καταλαβαίνει τελευταία. Είναι αυτό. Αυτό.Αυτό. Αυτό το άτιμο. Ακόμα και τα πιο απλά τηνξεπερνάνε, την προσπερνάνε κι εκείνη τρώει τη σκόνητους. Πότε είναι οι Αλκυονίδες; Θα σκάσει αν δενθυμηθεί...

Τουλάχιστον θυμάται ακόμα πώς παίρνει μπρος τοπλυντήριο. Στοίβα τα άπλυτα και ύστερα στοίβα ταπλυμένα για σίδερο και, ώσπου να μπουν τσίλικα στασυρτάρια, φτου κι απ’ την αρχή. Πώς το έλεγαν αυτό τοβασανιστήριο στον Άδη; Ο πίθος των Δαναΐδων ή τομαρτύριο του Ταντάλου; Δεν θυμάται...

Υπάρχουν και χειρότερα...Υπάρχουν! Ένα δεκάλεπτο στις ειδήσεις, ένα

βιαστικό ξεφύλλισμα στην εφημερίδα, ένα τηλεφώνημα,ένας φίλος που χάθηκε πρόωρα... Διά της εις άτοποναπαγωγής, και δόξα τω Θεώ να λέμε. Συγκριτικά, ταδικά της ασήμαντα: Κανένας δεν έκανε συντήρηση στηνπολυκατοικία. Κανένας δεν έκανε συντήρηση στη ζωήτης...

Και αυτό είναι το πιο ύπουλο, γαμώ το! Μια ζωή πουκαταρρέει, μια ζωή που συντρίβεται, την ακούς, τηνπιάνεις, τη βλέπεις, τη νιώθεις. Μια ζωή πουξεφλουδίζει; «Ανεπαισθήτως»; Πολύ αργά γιαμερεμέτια!

Ίσως αν βγει από τους τέσσερις τοίχους... Μια

βόλτα, ένα σινεμά, μια Κυριακή απόγευμα... Παίζειτίποτα καλό; Δεν βαριέσαι! Ό,τι και να ’ναι, αργά ήγρήγορα θα το δείξει η τηλεόραση...

Υπάρχουν και χειρότερα...Στο κάτω κάτω, αυτή δεν είναι παρά μια συνηθισμένη

ημέρα. Στο κάτω κάτω, αυτή δεν είναι παρά μια ημέρασαν τις άλλες... Για μια γυναίκα σαν τις άλλες...

Α

Η στολή της δούλας

ΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ μην αργήσω στη συνάντηση,έφτασα στο Κολωνάκι μισή ώρα νωρίτερα. Τι κάνει

μια ξανθιά στο Κολωνάκι, όταν έχει τριάντα ολόκληραλεπτά στη διάθεσή της; Την πέφτει στα μαγαζιά!

Πολύ μόδα φέτος τα καρό παπούτσια. Να, αυτό τοζευγάρι με την τσαντούλα την ασορτί και άγιο κολάζει.Με τι το συνδυάζεις όμως; Με ένα απλούστατο μαύροΣανέλ; Άψογο. Να τα πάρω; Σώπα, μωρέ, πώς θα τηφορέσω τη γοβάρα τη δίμετρη; Να τα προσπεράσω; Κιαν μου μείνει απωθημένο; Μωρέ, θα τα πάρω. Θα τατσακίσω. Για να δούμε και την τιμούλα! Πόσο; Τόσο; Τιλέτε, παιδιά, τι λέτε που θα σας πληρώσω εγώ τοενοίκιο ενός μηνός για δυο παλιοπάπουτσα. Πάμεπαρακάτω.

Παρακάτω, με περιμένει η έκπληξη, το δέκα τοκαλό. Ομολογώ, δεν το ’πιασα απ’ την αρχή. Τι είναιαυτό; Φόρεμα; Σύνολο; Σετ ένα πράγμα;

«Αυτό» ήταν η γκρίζα, υπέρκομψη, πανάκριβηστολή. Ρομπίτσα κουμπωτή, ποδίτσα σουρωτή και για

το κεφάλι, καπελάκι να το πω; Κουραδίτσα να το πω;Θυμήθηκα: «μπονέ!» Μπονέ το έλεγε η γιαγιά.

Δηλαδή, αυτό που αντίκριζαν τα άδολα παιδικά μουμάτια ήταν μια στολή οικιακής βοηθού. ΄H –για να λέμετα πράγματα με τ’ όνομά τους– μια στολή δούλας,δουλάρας, που όχι μόνο είναι δουλάρα, αλλάυποχρεούται και να συμβολίζει τη δουλεία της.Αγοράζει η «κυρία» τη στολή και της τη φοράει, κι ότανχτυπάς το κουδούνι στο σπίτι, ξέρεις. Ξέρεις ότι «αυτότο πράγμα» που σου ανοίγει δεν είναι εργαζόμενη. Είναιδούλα, δουλάρα!

Άραγε, ποια αλλοδαπή θα το χαρεί το μοντελάκι;Φιλιππινέζα, Ουκρανή, Βουλγάρα; Ποια γυναίκα,μακριά από την πατρίδα της; Όπως οι σκλάβοιφορούσαν το ειδικό βραχιόλι, ποια θα φορέσει τηστολή;

Δεν είναι αξιοπερίεργο μια ξανθιά μόνη της ναχαχανίζει, άνευ αποχρώντος λόγου, στο Κολωνάκι. Γι’αυτό και κανένας δεν μου έδωσε σημασία όταν, ωςτρελή, έβαλα τα γέλια, όταν άρχισα να σκέφτομαι: Τηςδούλας η κυρά –αυτή που κρεμάει πάνω της σαράνταπέντε μόδιστρους κι εξήντα μαθητάδες– κι αυτή στολήδούλας φοράει. Κι αυτή δούλα είναι κι ας μην το ξέρει.Δούλα σε ανθρώπους, σε συμφέροντα, σε καταστάσεις,στο αφεντικό του άντρα της.greekleech.info

Γύρω μου καλοντυμένοι κύριοι με καλοντυμένα

φάιλοφαξ. Κυρίες κομψότατες κι αεράτες σαν αύραφθινοπώρου. Τι είναι όλοι αυτοί; Δούλοι; Αφέντες;Δούλοι που νομίζουν πως είναι αφέντες; Ομεγαλοεπιχειρηματίας δούλος αθέατων συμφερόντων. Οπολιτικός, ενίοτε, δούλος του επιχειρηματία. Ο γενικόςγραμματέας δούλος του υπουργού. Ο τμηματάρχηςδούλος του γενικού. Ο υπάλληλος δούλος τουτμηματάρχη. Ο κλητήρας δούλος του υπαλλήλου και οσκύλος δούλος του κλητήρα. Γιατί άμα το σουτ αλλάζειπόδια, πώς θα εκτονωθεί κι ο κλητήρας; Το μπάσταρδοθα κλοτσήσει!

Όλοι δούλοι, χωρίς στολές, χωρίς ποδίτσες. Γιατί,τουλάχιστον, αυτός που φοράει τη στολή το ξέρει.(Όπως το ήξερε κι ο Σπάρτακος και τους έκανε τηνΑυτοκρατορία σουβενίρ.)

Όταν δεν το ξέρεις όμως; Όταν θεωρείς εαυτόνελεύθερο πολίτη; Όταν η στολή φοριέται από μέσα,κατάσαρκα, κάτω από τα μοδάτα και τα χλιδάτα; Όταν,στην τελική, η δουλεία δεν είναι ρούχο, είναι εσώρουχο;

Πέρασε το ημίωρο. Πήγα στο ραντεβού μου. Κάθισαπροσεκτικά, μην τσαλακώσω το φόρεμα από τοΛονδίνο, και στρώθηκα στη δουλειά.

H δούλα των βορείων προαστίων!

Σ

Θεσσαλονίκη 500 χιλιόμετρα...

ΤΑ ΣΥΧΝΑ ΠΥΚΝΑ τριήμερα των αποδράσεών μουστη Θεσσαλονίκη, θέλω δεν θέλω, επανέρχονται

διά της βίας τα κλισέ που μου τη σπάνε.«H Θεσσαλονίκη είναι ερωτική πόλη!» Όποιος

άσχετος Αθηναίος –εκ χωρίου καταγόμενος– ερωτηθεί,αμολάει ένα «ερωτική πόλη» και καθαρίζει. Ερωτική,ότι ενέχει έναν ερωτισμό και καλά. Αγάπη μου, αν τονερωτισμό δεν τον έχεις μέσα σου, άμα δεν τον«κουβαλάς εντός σου», τι να σου κάνει και ηΘεσσαλονίκη, να σου τον χώσει στο πετσί σου με τονορό; Κάθε πόλη είναι ερωτική –των πόλεων σιχαμάτωνσυμπεριλαμβανομένων– άμα εμείς είμαστε μια χαράάνθρωποι και δεν κουβαλάμε τη μιζέρια στηνκωλότσεπη. Άμα ανηφορίσει, δηλαδή, οσυμπλεγματικός, ο ανέραστος, κατά Θεσσαλονίκημεριά, θα δει το φως το αληθινόν; Όχι βέβαια! Μαλάκαςήτανε, μαλάκας θα παραμείνει!

«H Θεσσαλονίκη η μεγάλη φτωχομάνα»! Έξοχο τοτραγουδάκι, αλλά το σήμερα το ακυρώνει. Καθόλου

φτωχομάνα δεν είναι η Θεσσαλονίκη, μια καλλονή είναι,μια υπέρκομψη κουκλάρα, που περπατάει αγέρωχηστην Προξένου Κορομηλά και τρίζουν τα πεζοδρόμια.Γοητευτική, λαμπερή, σταρ – η Θεσσαλονίκη απόφτωχομάνα είναι σήμερα Θεσσαλονίκη αρχόντισσα!

«H Θεσσαλονίκη συμπρωτεύουσα!» Αυτό το «συν»στο λαιμό μού κάθεται. Συμπρωτεύουσα η Θεσσαλονίκηκαι πρωτεύουσα η Αθήνα, που ’χει μαζέψει όλο το αλάιμαλάι χωρίων και περιχώρων, που την καταντήσαμεκατσούφα, άσχημη, νευρωτική. Μια «πρωτεύουσα» μελακκούβες στους δρόμους και μαύρους κύκλους σταμάτια. (Ή λακκούβες στα μάτια και μαύρους κύκλουςστους δρόμους;) Παστώνει η φουκαριάρα το ένα στρώμαμέικ-απ πάνω στο άλλο, μπας και –εν όψειΟλυμπιακών– δεν διακρίνουν οι αλλοδαποί και οιαλλόθρησκοι το τσακισμένο της πρόσωπο!

«H Θεσσαλονίκη νυφούλα του Θερμαϊκού». Σοβαρά;Με τον Θερμαϊκό αποκαταστάθηκε τελικώς το κορίτσι;Ευτυχήσανε στο γάμο τους ή μήπως αυτός τηνκερατώνει με τον Παγασητικό;

Στα τριήμερα των αποδράσεών μου στη Θεσσαλονίκηόλα τα παλιά γίνονται καινούργια, όλα τα γνωστάάγνωστα. H πλατεία Αριστοτέλους δεν χορταίνεται ηάτιμη. H βόλτα στην παραλία. H «Τσιμισκάδα» με τιςσακούλες στο χέρι. H αρχοντιά των ξενοδοχείων. Οιεστιάτορες που δεν σου φτύνουν ένα «τι θα πάρετε» (να

το πάρετε, να το σαβουρώσετε, να πληρώσετε, ναφύγετε), αλλά «πώς να σας περιποιηθούμε». Άλληγλύκα, αλλιώς πάει κάτω η μπουκιά. Ο περαστικόςπου του ζητάς μια διεύθυνση κι από τη ζεστασιά τουβρίσκεσαι μέσα σ’ ένα δεκάλεπτο να του ξερνάς τηνιστορία της ζωής σου. H Τούμπα που παίζει η ομαδάραμου. Τα θέατρα, τα μουσεία, τα Λαδάδικα. Και λίγο πιοκάτω, λίγο πιο έξω, η Βεργίνα και το μαγευτικόΣπήλαιο Πετραλώνων που, αν δεν πήγαινα το γιο μου,ούτε εγώ δεν θα ξεστραβωνόμουνα να τα επισκεφτώ.

Για άλλους λόγους –κι όχι για τα κλισέ που σέρνειστα πόδια της σαν αλυσίδες– τη Θεσσαλονίκη τηναγαπάω. Την αγαπάω και την πάω. Γιατί ηΘεσσαλονίκη έχει φινέτσα, ξέρει να ντύνεται, ξέρει ναφέρεται. Είναι η γενέτειρα τόσων σημαντικώνεπιστημόνων και καλλιτεχνών. Ενθαρρύνει την πρόοδο,αλλά τιμά την παράδοση. Έχει χιούμορ κι έχει καιπάθος. Είναι μεγαλοαστή, αλλά όχι σνομπ.

(Θεσσαλονίκη, 500 χιλιόμετρα. Γιατί μες στην καρδιάμου είσαι δίπλα πόρτα;)

Την αγαπάω. Την πάω, γιατί είναι αυτή που είναι.Γιατί λάμπει όπως λάμπει. Γιατί, στην τελική, κι εγώκατά το ήμισυ Θεσσαλονικιά είμαι: Μόνο σε μια τέτοιασπάνια πόλη θα μπορούσε να γεννηθεί μια σπάνιαγυναίκα.

H μάνα μου!

Λ

Μια τετραμελής οικογένεια...

ΙΓΑ ΤΑ ΨΩΜΙΑ της τετραμελούς. Τα κουκκιά ταμετρημένα προκύπτουν αμέτρητα. Τώρα οι πάντες

ασχολούνται μαζί τους! Κάθε βράδυ σχεδόνπαρακολουθώ στις ειδήσεις τα έργα και τις ημέρες μιας«τετραμελούς οικογένειας». Και βράδυ υπάρχει και τοανάλογο ρεπορτάζ, η συστηματική καταγραφή τωνπροβλημάτων τους: Πόσα χρήματα χρειάζεται ητετραμελής οικογένεια για να γεμίσει το καλάθι τουσούπερ-μάρκετ. Πόσα για νοίκι και κοινόχρηστα. Πόσαγια δίδακτρα, περίθαλψη και ένδυση. Πόσα γιαδιακοπές. Πόσα για βενζίνα, ναύλα, διαμονή, διατροφή,ψυχαγωγία...

Ένας ο κοινός παρονομαστής σε όλα τα ρεπορτάζ:λίγα τα ψωμιά της τετραμελούς. Τα κουκκιά ταμετρημένα προκύπτουν αμέτρητα. Τότε, η τετραμελήςαναγκάζεται να πάρει δάνειο. Καταναλωτικό δάνειο γιατο σπίτι, δάνειο για την επιχείρηση, εορτοδάνειο,σαβουροδάνειο... Κάτι τα δάνεια, κάτι οι πιστωτικέςκάρτες, η τετραμελής στην Ελλάδα είναι να την κλαίνε οι

ρέγκες. Και να οι έρευνες και να οι αναλυτικοί πίνακες!Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, δεν τους κάθεται τολαδόξιδο. Και φαντάζεσαι εσύ την τετραμελή ναβλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισε ναγίνει και τετραμελής και οικογένεια.

Είναι τέτοια η δημοσιογραφική εμμονή σε αυτό τοθέμα, που η νοσηρή μου φαντασία τείνει ναπροσωποποιήσει αυτά τα τέσσερα άτομα. Είναιαντιπροσωπευτικό δείγμα ή μια συγκεκριμένηπερίπτωση; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι κάνουναυτοί οι άνθρωποι;

Κατ’ αρχάς λέμε «τετραμελής», άρα μπαμπάς -μαμά - δύο παιδιά! Ποιος είναι αυτός ο μπαμπάς; Πώςλέγεται; Θανάσης; Μίλτος; Νίκος; Παπαδόπουλος;Νικολάου; Του Αναστασίου; Του Αναστασίου και τηςΠηνελόπης, το γένος Χαραλαμπίδη; Πώς ήτανε ως παιδίαυτός ο πατέρας; Ψηλό, κοντό, άσχημο, όμορφο, μεσπυράκια, με υψοφοβία, με σύνδρομα, με ευαισθησίες;Τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει; Τι έγινε, τελικά, ότανμεγάλωσε; Πώς γνώρισε τη μαμά της τετραμελούς; ΤηΜαρία; Την Ελένη; Τη Νίκη; Του Ανδρέα; Του Ανδρέακαι της Αικατερίνης, το γένος Τσάλλη;

O μπαμπάς της τετραμελούς ερωτεύτηκε τη μαμάτης τετραμελούς; Την πρωτοείδε στο σχολείο του; Στηγειτονιά του; Σε καφετέρια; Στην ουρά του ΙΚΑ; Πόσαχρόνια είναι παντρεμένοι; Αγαπιούνται ακόμα ή

βαριούνται που ζουν; Της είναι πιστός ή ξενοκοιτάει;Κι εκείνη; H Μαρία, η Ελένη, η Νίκη, μικρή έκανε τα

μαλλιά της κοτσιδάκια; Διάβαζε Πολυάννα; Ονειρευότανπρίγκιπες και λευκά άλογα; Έτρωγε τα νύχια της;Κάπνισε στα δεκαοχτώ της; Σπούδασε; Σταμάτησε τιςσπουδές για να μεγαλώσει τα παιδιά; Και τώρα,εργάζεται; Ασχολείται με τα οικιακά; Και εργάζεται καιοικιακά; Έτσι ονειρευόταν τη ζωή της ή άλλα ήθελε κιάλλα της έκατσαν στην πορεία; Αυτός ο άντρας είναισύντροφος ή ξένος; Θέλει να τον χωρίσει; Μπορεί να τονχωρίσει; Βγαίνει οικονομικά να τον χωρίσει;

Πώς είναι τα παιδιά της τετραμελούς οικογένειας;Αγοράκι - κοριτσάκι; Το αγοράκι το είπανε «Τάσο» απότο «Αναστάσιος» του παππού; Στο κοριτσάκισκοτώθηκε το ζεύγος; «Πηνελόπη» από τη μάνα τουπατέρα ή «Αικατερίνη» από την «άλλη» γιαγιά; Πόπη;Πένη; Πίτσα; Καίτη; Κάτια; Κατερίνα; Χωρίστηκαν τασόγια σε δύο στρατόπεδα ή το ζευγάρι κατέφυγε σεάσχετα ονόματα για να μην παρεξηγηθεί καμιά γιαγιά,με αποτέλεσμα να παρεξηγηθούν και οι δύο γιαγιάδες;

Πού μένει η τετραμελής οικογένεια; Σε ποιαπολυκατοικία, σε ποιον όροφο, σε ποιο διαμέρισμα; Τιγράφει το κουδούνι; Το ονοματεπώνυμό τους ή απλώς«Αντιπροσωπευτική τετραμελής οικογένεια»; Έχουνελπίδες; Ακόμα; Κάνουν όνειρα; Ακόμα; Πώς ξεκίνησαντη ζωή τους; Πώς κατάντησε η ζωή τους;

Μια ζωή που πνίγηκε στην κούνια της; Έναχαμόγελο που έκλεισε απαλά την πόρτα πίσω τους;Μια προσδοκία που εγκατέλειψε τη συζυγική στέγη;

Τώρα οι πάντες ασχολούνται μαζί τους! Γιατίεπενδύσανε τόσες προσδοκίες στο μέλλον, για νακαταλάβουν, τόσο αργά, ότι ακόμα και το μέλλοναγοράζεται – χωρίς δάνεια, χωρίς δόσεις και πιστώσεις!Στην Ελλάδα του 2006 το μέλλον αγοράζεται, τοιςμετρητοίς!

Μ

Αναζητώντας το χαµένο φόνο

ΠΑΙΝΟΝΤΑΣ στην Google πριν από λίγες µέρεςέπεσα πάνω σε ένα παράξενο banner στην

προµετωπίδα του. Το ψιλοαδιάφορο δεξί κλικ µεταξίδεψε σε παρελθόντες χρόνους, σε παρελθόντεςφόνους. Το banner ήταν αφιερωµένο στα 120 χρόνια απότη γέννηση της Άγκαθα Κρίστι, στις 15 Σεπτεµβρίου του1890.

Την είχα ξεχάσει τη φίλη µου την Άγκαθα, την είχασπρώξει στα βάθη της µνήµης τη σύντροφο τωνεφηβικών µου καλοκαιριών. Το κίτρινο βιβλιαράκιτσέπης, εκδόσεις Λυχνάρι. Ο τίτλος, µε τις λέξεις«φόνος, δολοφόνος, έγκληµα». Το απαραίτητο σκίτσοµιας, όµορφης µεν έντροµης δε, κοπέλας. Το πιστόλι, τοµαχαίρι, οι σταγόνες αίµατος... και το ταξίδι ξεκινούσε...Κλασικό θερινό ανάγνωσµα το αστυνοµικό της κοµψήςΆγκαθα. Ποτέ δεν εστίαζε στη φρίκη, ποτέ δενκαταδεχόταν τις ανατριχιαστικές λεπτοµέρειες. Οι φόνοιτης ήταν πάντα απολύτως συµβατοί µε το savoir vivre.

Παραδοσιακή Αγγλίδα, ξεδίπλωνε την ιστορία της µε

την ίδια αυστηρή ιεροτελεστία που οι Άγγλοι σερβίρουντο τσάι συνοδευόµενο απαρέγκλιτα µε µικροσκοπικάσάντουιτς. Μόνο που εκείνη, µε τις ίδιες αβρές κινήσεις,µέσα στο σάντουιτς αντί για αγγούρι έβαζε στρυχνίνη. Ηµόνη της διαφορά από τη γηραιά γειτόνισσα τηςδιπλανής πόρτας, την –ενδεχοµένως– χήρα αξιωµατικού.

Δεν ξέρω γιατί οι περισσότεροι από εµάς έχουνταυτίσει την Άγκαθα Κρίστι –όπως και τον ΣαρλΕσµπραγιά, τον πνευµατικό µπαµπά της Σκοτσέζαςγεροντοκόρης Ιµογένης– µε τις υψηλές θερµοκρασίεςτου Αυγούστου. Στις χειµερινές καταδύσεις µάςσυνόδευαν ο Ντοστογιέφσκι και ο Φόκνερ, ο Τολστόι καιο Τζέιµς Τζόις, ο Χάξλεϋ και ο Προυστ. Αναζητώντας τοχαµένο χρόνο... Αναζητώντας το χαµένο φόνο... Στηδεξιά µας ξαπλώστρα έστριβε το τσιγκελωτό µουστάκιτου ο Ηρακλής Πουαρό, εξασκώντας ακούραστα ταµικρά φαιά του κύτταρα. Στην αριστερή ξαπλώστρα, η«miss» Τζέιν Μαρπλ έπλεκε ένα κασκόλ για τοναγαπηµένο της ανιψιό, τον Ρέιµοντ Γουέστ. Προτούτελειώσει το κασκόλ, ο δολοφόνος θα έχει βρεθεί. Οκύριος Πουαρό και η δεσποινίς Μαρπλ θα έχουνφροντίσει γι’ αυτό... Κι εγώ θα µένω πάντα άναυδη. Μανα µην πάει ποτέ το µυαλό µου! Ενώ η µητέρα µου, πούτον έβρισκε πάντα στις 10 πρώτες σελίδες;

Ναι, όντως, ο δολοφόνος είναι ο γιατρός. Ναι, όντως,υπάρχει διαφορά ανάµεσα στα φαιά και τα ξανθά

κύτταρα.greekleech.infoΘα μου πεις «παραφιλολογία του κερατά». Ναι, αν

δεχθούµε ότι στην ίδια κατηγορία ανήκουν µορφές όπωςο Ντάσιελ Χάµετ και ο Ρέιµοντ Τσάντλερ (διαβάστε τοεκπληκτικό «εγχειρίδιο» του Τσάντλερ Η τέχνη τουφόνου και θα καταλάβετε τι εννοώ).

Τα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι έρχονται δεύτερα σεπωλήσεις µετά τη Βίβλο. Όταν η συγγραφή γίνεται έναςεξαιρετικά προσοδοφόρος βιοπορισµός, λογικό να έχειγράψει και άπειρες πατάτες. Ιδίως τα τελευταία χρόνια,τα βιβλία της ήταν κυριολεκτικά γραµµένα στο πόδι. Μεκαπιτάλε απογοήτευση την Αυλαία, που σηµατοδοτούσετο τέλος του Ηρακλή Πουαρό και του πιστού τουσυντρόφου Άρθουρ Χέιστινγκς.

Όµως υπάρχουν και εξαιρετικά µυθιστορήµατα, απότα µέσα της δεκαετίας του ’50 και για µια ολόκληρηεικοσαετία(!) με κορυφαία τα Οι δέκα μικροί νέγροι,Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, Μάρτυρας κατηγορίας, άντεκαι η Ποντικοπαγίδα!

Στην Άγκαθα (και στον Λόρενς Ντάρελ, να ’µαστε καιδίκαιοι) χρωστάω τα πρώτα µου ταξίδια στην Αίγυπτο.Ταξίδια του νου, χωρίς αλέ-ρετούρ, χωρίς «οργάνωση»και πακέτα προσφορών... Όλοι µας σε κάποια γωνιάτης σκοτεινής αποθήκης θα βρούµε ένα ξεχασµένοκίτρινο βιβλίο τσέπης. Το θύµα βρέθηκε µαχαιρωµένοστη βιβλιοθήκη του αγγλικού πύργου. Οι ένοχοι πολλοί.

Ο δολοφόνος βρέθηκε και τιµωρήθηκε. Οι υπόλοιποιέζησαν αυτοί καλά... Έζησαν; Ζουν; Τρέχα γύρευε...120 χρόνια από τη γέννησή της... Έζησε; Ζει; Τρέχαγύρευε! Για το συγγραφέα ο θάνατος είναι ο βιολογικόςή πεθαίνει όταν κανένας δεν τον διαβάζει πια; Και οιιδιοφυείς εκπρόσωποι της παραφιλολογίας είναι πιοθνησιγενείς από τους «µεγάλους», ακόµα κι αν τουςκουβαλάµε µέσα µας, ακόµα κι αν τους «φέρουµε ωςταπεινόν σαρκίον» της µνήµης µας;

Πότε πεθαίνει ο συγγραφέας; Πότε πεθαίνει τοπαραµύθι και ποιος είναι ο δολοφόνος του, αγαπητήΆγκαθα;

Η

Κι άμα πεινάσω, τηγανίζω κάνα αβγό...

Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι,από την πόρτα δεν πρόκειται να βγωΘα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτικι άμα πεινάσω, τηγανίζω κάνα αβγό...

ΦΩΝΗ του Λουκιανού Κηλαηδόνη ενώνεται με τηδική μου... Δεν το συζητώ, θα κάτσω σπίτι!

Χτισμένη στους τέσσερις τοίχους, αμπαρωμένη,αποχαυνωμένη, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι! Ζαπ, ζαπ,ζαπ!

Όποιος να ’ναι, ό,τι να ’ναι, εγώ ακλόνητη στιςιδεολογικές πεποιθήσεις μου: ζαπ, ζαπ, ζαπ! Άλλωστε,μου το λέει και ο παρουσιαστής ειδήσεων με μιαασύλληπτη ηδονή:

«Κάτσε μέσα και μην το κουνήσεις! Ρούπι μην κάνεις!Έξω κυκλοφορούν κλέφτες, τσαντάκηδες, γρίπη, χοίροι,νέφος, όζον! Με ποιον θα μιλήσεις; Πού θα παρκάρεις;Ανάσα πώς θα πάρεις; Κάτσε σπίτι και ζαπ, ζαπ, ζαπ,

δώσε μου τηλεθέαση!»Θα κάτσω σπίτι κι άμα βαρεθώ την τηλεόραση, έχω

και το κομπιούτερ! Θα πιούμε τα ουζάκια μας παρέα μετο Διαδίκτυο. Ανθρώπινη επικοινωνία δεν θες, ηλίθια;Μπες στο face book και στείλε καρδούλες καιλουλουδάκια στους άλλους έγκλειστους τηςτεχνολογίας, θα περάσει η ρημάδα η βραδιά, στο χέριτης δεν είναι! Κι αύριο, πάλι μια απ’ τα ίδια. Μόνο ναέχω μπαταρίες, πολλές μπαταρίες· για το τηλεκοντρόλ,το πληκτρολόγιο, το ποντίκι, το κινητό, την ψηφιακήμηχανή.

Ανοίγω το συρτάρι και ξεμπλέκω με τις ώρες τακαλώδια των φορτιστών. Ποιο φορτίζει τι, θα σαςγελάσω... μόνο το νευρικό μου σύστημα παραμένεισταθερά φορτισμένο χωρίς έξωθεν ηλεκτρονική βοήθεια!Οι φορτιστές μου, οι μπαταρίες μου κι εγώ: η παρέα τηςφεγγαρόπετρας!

Έτσι κι αλλιώς και την ηρωική έξοδο τουΜεσολογγίου να επιχειρήσεις, τι βλέπεις γύρω σου;Ανθρώπους με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, ανθρώπουςνα τους ξεχειλίζει το στρες από το σώβρακο, με τοβλέμμα το τρελό της πιστωτικής της απλήρωτης! Τοβλέπεις το δάνειο, τη βλέπεις την τράπεζα, το βλέπειςτο κοινόχρηστο, το φως-νερό-τηλέφωνο, όλα τα βλέπειςστο μάτι το τρελό! Το επίδομα που δ ε ν δόθηκε, τοφάρμακο που δεν εγκρίθηκε, το ραπάνι που δεν μπήκε

στο καλάθι, τη σύνταξη της πλάκας, το πουρμπουάρτων 700 ευρώ!

Τι να του πεις τώρα εσύ του αλαλιασμένου;«Καλημέρα σας, τι κάνετε»; Θα σ’ αρχίσει στις κλοτσιές– και με το δίκιο του ο άνθρωπος!

Κι άντε και πες ότι πλήρωσε μια δόση και βρίσκεταισε επικοινωνιακό τσακίρ κέφι. Κι άντε και θέλει μιακουβέντα να σου πει ή, μάλλον, μια κουβέντα να σουουρλιάξει, αφού, για να μην κολλήσουμε ο ένας τονάλλον, επικοινωνούμε πλέον με ντουντούκα. Καθόμαστεστα απέναντι πεζοδρόμια και ωρυόμαστε: «Πολύχάρηκα που σε είδααααα!» «Κι εγώωωωω!» Πάνε,τέρμα αγκαλιές, φιλιά και χειραψίες! «Πολύ χάρηκαπου σε είδα, μίασμα της κοινωνίας, γρίπη των χοίρων,περιπλανώμενο μικρόβιο!» «Κι εγώωωωω!»

Θα κάτσω σπίτι, ούτε η πρώτη είμαι ούτε ητελευταία, όλοι οι φίλοι στα σπίτια μας κλειστήκαμε. Κιόσο να πεις, της γενιάς μας (που δεν μεγάλωσε μ’ έναμόντεμ δίπλα στην πιπίλα) όλο αυτό το πακέτο τηςπέφτει κομμάτι βαρύ. Γιατί εμείς προλάβαμε τις αλάνες,προλάβαμε τις γειτονιές και τις αυλές· εμείς παίζαμε μεάλλα παιδάκια κι όχι με άλλα κομπιουτεράκια.Βγαίναμε βολτίτσα και ο αέρας μύριζε πασχαλιά τηνάνοιξη... και θυμάρι, και χαμομήλι.

Τα προλάβαμε... κι αυτή είναι η ευχή και η κατάραμας. Η μυρωδιά έχει μνήμη! Κι εκεί που χτίζεις ένα

φρούριο από μπαταρίες και φορτιστές, έρχεται η μνήμηη άτιμη, η ύπουλη και σου τραβάει μια χαστούκαξεγυρισμένη, φραπ, μες στα μούτρα, έρχονται οιμυρωδιές και τα γέλια και τα παιχνίδια, και τα χέρια νακλειδώνουν σφιχτά το ένα στο άλλο, και τα κλεμμέναεφηβικά φιλιά... και η πλατεία, που ήταν γεμάτη απ’ τονόημα που ’χε κάτι απ’ τις φωτιές... Οι φωτιές πουσβήστηκαν κι έμειναν αποκαΐδια... και οι εμπρηστές τωνονείρων μας την έκαναν για άλλες πολιτείες, πέρα καιπίσω απ’ το χάρτη!

Θα κάτσω σπίτι. Θ’ αράξω σπίτι. Κι άμα πεινάσω,θα βάλω το αβγό στο φορτιστή!

Καλό Σαββατοκύριακο.

―Ο

Το γοργόν και... Ηarry έχει!

ΚΑΚΟΣ ΧΑΜΟΣ έγινε πάλι στα σινεμά με τονΧάρι Πότερ, έμαθα.

― Κι εγώ το έμαθα, στο πετσί μου!― Πήγες το γιο σου να το δει;― Δεν πήγα το γιο μου να το δει. Πήγα το γιο μου με

άλλους τέσσερις φίλους του να το δουν. Ξέρεις τισημαίνει αυτό; Ξέρεις τι σημαίνει να μπαίνεις μέσα στονπολυ-κινηματογράφο, τον πατείς με πατώ σε, με πέντεανθυποάτομα μεταξύ εφηβείας και προεφηβείας και ναφιλοδοξείς όχι μόνο να μπεις με πεντάδα, αλλά να βγειςκαι με πεντάδα, και δη αρτιμελή; Μη σου λείπει αλλούχέρι, αλλού πόδι κι αλλού το παιδί ολόκληρο! Μηνπαραλάβεις από τη μάνα παιδί και παραδώσειςμπουφάν!

― Καλά, πώς ανέλαβες τέτοια ευθύνη;― Ο ηλίθιος ο άνθρωπος, αγάπη μου, δεν κωλώνει.

Λέει εκεί μια μαλακία του τύπου «το άλλο Σάββατο θασας πάω Χάρι Πότερ» και μετά συνειδητοποιεί τιξεστόμισε. Ρώτα με πόσες ώρες κάθισα στην ουρά για

να βγάλω εισιτήρια, όχι, ρώτα με.― Σε ρωτάω, πόσες;― Δεν ξέρω!― Αφού δεν ξέρεις, γιατί να σε ρωτήσω;― Αυτό δεν ήταν ουρά, αυτό ήταν η μετεμψύχωση

του Καβάφη: «Πώς πέρασαν οι ώρες, πώς πέρασαν ταχρόνια...». Μπρος, πίσω, δεξιά, αριστερά, όλες οιβαριόμοιρες και οι καταφρονεμένες, τα ναυάγια τηςζωής. Μίας της ήρθε λιποθυμική τάση, μία έτρωγεξηρούς καρπούς να καρδαμώσει, μία διάβαζεΝτοστογιέφσκι...

― Ποιο βιβλίο του;― Πας καλά, με ένα βιβλίο τη βγάζεις, νομίζεις, την

ουράκλα; Τα Άπαντα διάβαζε και πάλι τσίμα τσίμα τηςφτάσανε. H διπλανή μου ξεκίνησε να πλέκει ένα κασκόλκαι, μέχρι να φτάσει στο ταμείο, είχε ξεπετάξει τρίαπουλόβερ.

― Και στη Βιένη για να βρεις εισιτήρια για τονΜότσαρτ τα ίδια...

― Όταν τα πήρα, τελικά, δεν πίστευα στα μάτιαμου, τα δάγκωνα να δω αν είναι γνήσια. Στο καπάκι, τακατέθεσα σε θυρίδα της τράπεζας.

― Και πώς τα μετέφερες; Πώς χωρέσατε τόσοςκόσμος στο αμάξι;

― Τα παιδιά τα επιλέξαμε με προδιαγραφές ΕΟΚ.Αποκλείσαμε τα υπέρβαρα και πήραμε μόνο τα

medium size. Καλού κακού έβαλα και στο καπό τησχάρα για το ποδήλατο, μπας και μας περισσέψεικανένα και το δέσουμε χειροπόδαρα!

― Σάββατο τα πήγες, ε, πολύς κόσμος;― Δεν μιλάμε για «πολύ κόσμο», μιλάμε, «παιδιά

σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες καιάντρες με όπλα στους ώμους!» Κι εγώ εκεί, «στο τίμιολάβαρο πάντα πιστή», να προσπαθώ να πλησιάσω τηνκαντίνα με μία εντελώς αφελή προσέγγιση: Πέντε ποπκορν, πέντε αναψυκτικά. Όοοοοχι, αγάπη μου, όοοοοχιέτσι απλά. Το ένα ήθελε ποπ κορν με γρανίτα, τοδεύτερο ποπ κορν χωρίς γρανίτα, το τρίτο μια ήθελεποπ κορν, μια δεν ήθελε ποπ κορν, ήθελε, δεν ήθελε.Μέχρι να το απαντήσει το υπαρξιακό του ερώτημα,έφαγα τόση μούντζα από τους πισινούς, που μου έμεινεκαι στοκ. Τώρα, πουλάω και μούντζες κοψοχρονιά!

― Το απόλυτο χάος...― Και στο απόλυτο χάος να ωρύομαι εγώ τώρα: «Αν

χαθούμε, ραντεβού έξω από το cdάδικο!» Μόνη μουούρλιαζα, μόνη μου τα άκουγα. Μέχρι που, κάποτε,ρημαδομπήκαμε στη ρημαδοαίθουσα, το ρημαδοείδαμεκαι ρημαδοφύγαμε. Ξεμαλλιασμένοι, ξεγοβιασμένοι,κουρελιασμένοι, στουμπωθήκαμε στο αμάξι. Τιτράβηξα, ψυχή μου! Τι υπέφερα! Για να παραφράσω τονΌσκαρ Ουάιλντ... μέσα σε ένα απόγευμα, τα μαλλιάμου, από τα βάσανα, έγιναν πλατινέ!

― Και, τελικά, άξιζε όλο αυτό το τουρλουμπούκι;Σου άρεσε το έργο, καλός ο Χάρι Πότερ;

― Ένα σου λέω, τελικά, άλλος έχει το όνομα κιάλλος έχει τον Harry!

Ο

Έκθεση Ιδεών: «Οι Απόκριες»

Ι ΑΠΟΚΡΙΕΣ είναι ένα από τα ήθη και έθιμα τηςπατρίδας μας. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό το

συγκεκριμένο ήθος και έθιμο, πάντως είναι πολύ ωραίοκαι υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων, τότε που ήτανεμικρή η γιαγιά μου! Όλοι ντύνονται μασκαράδες και όλοιοι άντρες ντύνονται γυναίκες, γιατί λέει η μαμά μου ότιτους βγαίνει το αδερφίστικο, που το καταπιέζουν όλο τοχρόνο.

Πριν από τις Απόκριες είναι Τσικνοπέμπτη, που είναιένα άλλο ήθος και έθιμο της ωραίας μας πατρίδας. ΤηνΤσικνοπέμπτη ο κόσμος πάει σε ταβέρνες και τρώεικρέας.

Πήγαμε κι εμείς πέρσι στου Μήτσουλα, που έχειταβέρνα στη γωνία, και κάτσαμε ο ένας πάνω στονάλλον, τόσο κόσμο που είχε. Μια ξανθιά έκατσε πάνωστον μπαμπά μου και η μαμά μου της τράβηξε μιαμπουνιά και την έριξε χάμω και φάνηκε το βρακί της.

Η ταβέρνα του Μήτσουλα δεν είναι του Μήτσουλα,γιατί ο Μήτσουλας πέθανε. Και ήταν κάτι γκαρσόνια

που είχαν φρικάρει με τον κόσμο και, αντί να σερβίρουν,βριζόντουσαν μεταξύ τους. Δύο πιάστηκαν στα χέριαγιατί ο καθένας έλεγε ότι το τραπέζι 12 ήταν του άλλου,και όσο αυτοί δερνόντουσαν, το τραπέζι 12σκυλοπείναγε. Και μετά, για να μας προλάβουν όλους,άρχισαν να εκτοξεύουν παϊδάκια και κοψίδια πάνω απ’τα κεφάλια μας και μια σπαλομπριζόλα βρήκε στο μάτιτον μπαμπά μου και τρέχαμε στα εφημερεύοντα.Πρήστηκε, τουμπάνιασε το μάτι του και όλη νύχτα ημαμά μου του έκανε κομπρέσες με χαμομήλι και ομπαμπάς μου έλεγε «καυτή την έκανες, τησπαλομπριζόλα μου μέσα»!

Και μετά έρχεται η Καθαρά Δευτέρα, που δεν τιςτρώω τις σουπιές και που η ταραμοσαλάτα είναι ροζ, γι’αυτό είναι το αγαπημένο φαγητό της Μπάρμπι!

Εμείς φέτος τις Απόκριες λεφτά δεν είχαμε στο σπίτι–τον Αλμούνια μου μέσα!– γι’ αυτό με ντύσανεπρωταθλητή. Μου βάλανε δηλαδή τη φόρμα που φοράωστο σχολείο, τα αθλητικά μου παπούτσια, μουκρέμασανκι ένα μετάλλιο, μου κοτσάρανε κι ένα στεφάνιελιάς. Ελεεινό θέαμα, με έβλεπαν οι άνθρωποι στοδρόμο και δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά τους. Εγώήθελα να ντυθώ πριγκίπισσα ή βασίλισσα της νύχτας,αλλά δεν είχαμε μία, κι έτσι ντύθηκα Πύρρος Δήμας.

Τον αδελφό μου τον ντύσανε διαβολάκι. Τρία χρόνιατώρα διαβολάκι τον ντύνουν, γιατί δεν έχουμε λεφτά για

καινούργια στολή. Ο αδελφός μου ψήλωσε κι είδαμε καιπάθαμε να τον στουμπώσουμε στη στολή. Τον έκοβεστον καβάλο και τον πονούσε το πουλί του κι έκλαιγε.Πήρε εισπνοή όταν τον ντύσαμε και εκπνοή τρεις ώρεςμετά που τον ξεντύσαμε.

Στο δρόμο που βγήκαμε γέλαγε κάθε πικραμένος.Πρώτη φορά έβλεπαν διαβολάκι κατακόκκινο, έτοιμο νασκάσει, με παντελόνι βερμούδα. Και ο αδελφός μου όλοέκλαιγε και για να τον παρηγορήσουμε του πήραμεσερπαντίνες και κομφετί. Το κομφετί είναι ουσιαστικόουδετέρου γένους: Το κομφετί του κομφετιού, τακομφετιά των κομφετιών. Και αύριο Κυριακή θα μαςπάνε στο Ζάππειο βόλτα, εκεί που πάνε όλα ταπαιδάκια και φοράνε κάτι χρυσά κουρέλια από κάτωκαι το μπουφανάκι από πάνω, μια αθλιότητα. Και θαμας πάνε κι εμάς, τον Πύρρο Δήμα και το διαβολάκιβερμούδα. Δεν φτάνει που μας κράξανε στη γειτονιά, θαμας κράξουν και στο Ζάππειο. Η απόλυτη ξευτίλα!Πέρσι που πήγαμε, η μαμά είπε στον μπαμπά να μαςπάρουν μαλλί της γριάς και ο μπαμπάς της είπε, «άμαθες μαλλί της γριάς, να φας της μάνας σου» καιτσακώθηκαν και μας χάζευε όλο το Ζάππειο και μετάταΐσαμε ψίχουλα τα παπάκια.

Μάσκες δεν μας αγόρασαν, γιατί είπε ο μπαμπάςμου ότι μάσκες φοράμε όλο το χρόνο. Μάσκα στηδουλειά, μάσκα στο γραφείο, μάσκα στο σχολείο,

μάσκα στο δρόμο, μάσκα παντού! Όλοι με μια μάσκακυκλοφορούμε πια, οπότε τι να βάλουμε, μάσκα πάνωστη μάσκα;

Αυτό είναι το ωραίο ήθος και έθιμο της Αποκριάς.Και ο αδελφός μου κι εγώ έχουμε αγχωθεί για τουχρόνου, γιατί η βερμούδα θα του ’χει γίνει σώβρακο κιεμένα θα με ντύσουν Πατουλίδου!greekleech.info

Ε

Δευτέρα... πιο «Καθαρά» δεν γίνεται

ΠΕΙΔΗ ΟΛΑ γύρω µας βροµάν και ζέχνουν, ηΚαθαρά Δευτέρα δεν µπορεί πλέον να σταθεί στο

ύψος της. Πρέπει να κάνουµε εµείς ό,τι περνάει απ’ τοχέρι µας. Να την καθαρίσουµε, να τη στουµπώσουµεστο πλυντήριο, να βάλουµε το πρόγραµµα γιαδύσκολους λεκέδες, να την περάσουµε κι ένα χέριχλωρίνη και µετά τη βουτάµε και στη σκάφη.

Διότι τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη! Μέσα στοθολό τοπίο τι να σου κάνει κι αυτή η καψερή η Δευτέρα;Το λαιµό της να κόψει, Καθαρά δεν γίνεται... Κι απ’ τηνάλλη, τι να κάνεις; Να τη µετονοµάσεις σε «Δευτέραγκρι σουρί»;

Βγήκαν εν εξάλλω όλες οι παρουσιάστριες... διότιείπε ο µετεωρολόγος ότι θα υπάρξει µεγάλη επιδείνωσητου καιρού. (Απλήρωτος είναι κι αυτός, όπως το σύµπανστην ελληνική τηλεόραση. Και τη βλέπεις τη χαρά στοµάτι, την αγγίζεις σχεδόν την ηδονή του, όταν σουαναγγέλλει ότι ο καιρός θα είναι χάλια. Βγάζει το άχτιτου ο άνθρωπος!)

Κι όλες αυτές που παρουσιάζουν εκποµπές (καιθεωρούν ότι η συµβολή τους στην οικονοµία αναλώνεταιστα 5 χιλιοστά ύφασµα της φούστας) θρηνούν καιοδύρονται: «Αχ, ο καιρός χαλάει και δεν θα πάει οκόσµος τριήµερο!» Τι λες, ξανθιά µου βιοπαλαίστρια; Τιλες, δίµετρο UFO µου; Από ποιον πλανήτη σεδιακτινίσανε; Να ’ρθουµε στο δικό σου ηλιακό σύστηµαν’ απλώσουµε όλες µαζί οι ξανθιές µπουγάδα; Πιστεύειςότι ο Έλληνας δεν θα πάει τριήµερο γιατί χάλασε οκαιρός; Ότι είχε κάβα τα χιλιάρικα της εκδροµής καιτώρα δεν ξέρει τι να τα κάνει; Μιλάµε για τον ίδιοΈλληνα; Μιλάµε για το ίδιο τριήµερο; Μιλάµε για τηνίδια Καθαρά Δευτέρα ή εσείς στον πλανήτη Άρη δενέχετε Σαρακοστή;

Ο Έλληνας, µικρή εκκολαπτόµενη Μενεγάκη, έχεικόψει το τσιγάρο γιατί δεν έχει φράγκο να βάλει βενζίναστον αναπτήρα και θα βάλει στο αµάξι; Τουξεχειλίζουνε, νοµίζεις, τα οκτάνια απ’ την κωλότσεπη;Έχει κάνει την κράτηση σε πεντάστερο στον ΆγιοΜαυρίκιο και του χάλασε ο καιρός τα σχέδια – άσχετο,ο Άγιος Μαυρίκιος τι είναι, ο πολιούχος τουφοινικόδεντρου;

Είδα και το αριστούργηµα: «100 τρόποι ναµαγειρέψετε σολοµό»! Καλά, δεν υπάρχει αυτό! Ότιέχουµε 100 σολοµούς εµείς τώρα, αλλά δεν ξέρουµε τοντρόπο. Αυτό είναι ο καηµός του Νεοέλληνα στην

παρούσα φάση, μην πεταχτεί ο σολοµός Σκοτίας πουστοιβάζεται στα ράφια του ψυγείου του. Και πόσεςγάτες να ταΐσεις πια; Γκώσανε τα ζωντανά, πρωίµεσηµέρι βράδυ σολοµό!

Επίσης, όλοι ταλανίζονται από το ακανθώδεςερώτηµα: Ο σολοµός, ως γεύση, δένει µε τηναστακοµακαρονάδα ή τζάµπα χορεύουν τόσοι αστακοίταραντέλα πάνω στη φορµάικα; Κι αν όλα αυτά τασυνδυάσεις µε γαρίδες, καραβίδες, µύδια, στρείδια,κυδώνια, χτένια, βούρτσες κι οδοντόπαστες, θ’«ακουστεί» η γεύση του φινόκιο ή θα πάει άκλαυτο;Να, αυτά είναι βάσανα, αυτοί είναι προβληµατισµοί...

Κανένας πια δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει...και κανένας δεν διαφηµίζεται, µη σου πω! Πάνε οιεποχές που τα άπειρα spots έκαναν το νευρικό µαςσύστηµα δαντέλα. Δεν υπάρχει χρήµα; Δεν υπάρχεικαταναλωτής. Δεν υπάρχει καταναλωτής; Δεν υπάρχειδιαφήµιση. Τόσο απλά τα πράγµατα!

Θα µου πεις «πού κολλάει αυτό»; Μια χαράκολλάει, γιατί αυτές τις µέρες τα µόνα σποτάκια ήταν µεκάτι κατεψυγµένα χταπόδια, κάτι άθλια καλαµαράκια,κάτι µανιοκαταθλιπτικές σουπιές! Τα ξεπαγώνεις, ταβγάζεις από το πλαστικούλι, τα απλώνεις στην πιατέλα,ρίχνεις και λίγο µαϊντανό στη γύρα (ότι και καλά είναισπιτικά τώρα αυτά, της γιαγιάς η συνταγή), τασερβίρεις, µπουκώνεις και τα παιδιά µε λαγάνα και,

κλασικά, δίνεις το σολοµό στην ψιψίνα!Καλά Κούλουμα! Και µην τρελαίνεστε πια πόσο ροζ

θα σας βγει η ταραµοσαλάτα! Την Μπάρµπι καλέσατε;

O

Οι δύο όψεις μιας επετείου...

ΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΜΙΚΡΗ, η παραμονή της 25ης ήτανμια «παιδική παλιγγενεσία», προβλέψιμη αλλά

και γοητευτική. Πρώτα, κρεμούσαμε τη σημαία ψηλάστην ταράτσα του πατρικού μου σπιτιού (στα όνειρά μου–ακόμα και σήμερα– σε αυτό το σπίτι μένω, αυτό τοσπίτι με επισκέπτεται και χάνεται πάλι με το πρώτοφως του ήλιου...), έπειτα η μαμά σιδέρωνε τα «καλάμου» και γυάλιζε τα λουστρινάκια μου. Μου έσφιγγεπίσω τα μαλλιά αλογοουρά, πιασμένη με μια πιτσιλωτήπασχαλίτσα.

Παίρναμε το λεωφορείο (πού Ι.Χ. τότε) για νακατέβουμε στο Σύνταγμα, στη μαθητική παρέλαση. Άντενα πιάσεις «καλή θέση» (που, όσο καλή και να ’ταν, μιαπιτσιρίκα ένα μέτρο και κάτι ψιλά μπόι, καμένη απόχέρι, δεν βλέπει τίποτα). H μαμά έσπρωχνε διακριτικάτους μαντράχαλους και τις υπέρβαρες μπροστά μας.

«Συγγνώμη λίγο, για να βλέπει το παιδάκι...»Κουτσά στραβά, πάντα κατόρθωνε να «βλέπει το

παιδάκι». Μόνο που δεν το βλέπανε το παιδάκι,

κανένας δεν του έδινε σημασία. Ο απόλυτοςσουρεαλισμός: ντύνεσαι, στολίζεσαι, όλοιπαρακολουθούν την παρέλαση και σ’ έχουνε φτυσμένη.Έτσι ήταν όμως τότε τα πράγματα. Όλα τα παιδάκιαστην πένα, με χάρτινα σημαιάκια να ανεμίζουν στηνεαρινή αύρα της επετείου.

Χειροκροτούσαν οι άλλοι, χειροκροτούσα κι εγώ.Ένα σχολείο, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο... Άμα έχεις δειένα, τα έχεις δει όλα, ψιλοβαριέσαι. Ορθοστασία,ακινησία και το λουστρινάκι από του «Μούγερ» να μουβαράει σουβλιές. Όμως, αυτό ήταν το έθιμο και τα έθιμαδεν αμφισβητούνται – όχι από οχτάχρονα.

Όταν τέλειωνε η παρέλαση, άρχιζε το πραγματικόγλέντι. Η μαμά μου με πήγαινε στο καλό εστιατόριο,στου Ζόναρς και παραγγέλναμε κότα μιλανέζα (πρινγριπιαστούν αυτές). Εξωτικό έδεσμα η μιλανέζα,«φαγητό εστιατορίου»! Δεν το κάναμε σπίτι μας. Γύρω κιάλλες μαμάδες με άλλα παιδάκια και άλλες κότες.Κοίταζα και καμάρωνα, καμιά μαμά δεν ήταν πιοκούκλα από τη δική μου!

Κι ύστερα το σινεμά, απαραιτήτως! «Απόλλων» ή«Άστρον». Κυριλάτα σινεμά, α΄ προβολής, γεμάταμεσοαστούς (υπήρχε ακόμα η ρημάδα η μεσαίααστική). Το έργο «Κατάλληλον», το σκοτάδι βαθύ, ηοθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος.

Πρώτα το καρτούν (να μην έχω γελάσει στη ζωή μου

ποτέ με καρτούν!) μετά τα επίκαιρα: «Ο Βασιλεύς, ηαντιπολίτευσις, οι οπλίται, οι πολίται, με άκρατονενθουσιασμόν και ρίγη συγκινήσεως»! Μετά ταΠΡΟΣΕΧΩΣ και ύστερα οι τίτλοι αρχής. (Μέχρι τώραμου έχει μείνει το κουσούρι. Μιλάμε, όχι αρχινισμένοέργο δεν μπορώ να δω, θέλω και όλο το προηγούμενοπακέτο: τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ, τις διαφημίσεις, τα πάντα.)

Κι ύστερα, σούρουπο πια, πίσω στη στάσηλεωφορείου. Το τρίπτυχο «παρέλαση - εστιατόριο -σινεμά» κατέβαζε ρολά μέχρι «νεωτέρας», μέχρι τηνεπόμενη επέτειο...

Γιατί, τελικά, κάθε επέτειος έχει δύο όψεις. Μιαεπίσημη και μια βιωματική. Στην πρώτη, οφείλεις νααισθάνεσαι περήφανη ως Ελληνοπούλα, να νιώθεις δέοςγια προγόνους, επαναστάσεις, Κολοκοτρωναίους,Σούλι, Μεσολόγγι, λάβαρα, Φιλικές Εταιρείες. Νακατανοείς ουσία και σημασία. (Καλύτερα μιας ώραςελεύθερη ζωή; Παίζεται!)

Όμως, εγώ την αμαρτία μου θα την πω. Για μένα ηεπέτειος ήταν μια κότα μιλανέζα. Ήταν το «ΌγδοονΘαύμα» στον κινηματογράφο. Ήταν η πασχαλίτσα καιτα λουστρίνια. Ήταν το χέρι της μαμάς να κρατάεισφιχτά το δικό μου στους δρόμους της Αθήνας, τοχαμόγελό της να συναντάει το γέλιο μου, οι στιγμές πουμοιραζόμασταν οι δυο μας.

Τώρα που τα φέρνω όλα στο μυαλό μου (στιγμές,

πρόσωπα, διαθέσεις, καταστάσεις, μνήμες ανάκατες),τελικά αυτή ήταν η δική μου 25η Μαρτίου, αυτή ήτανηδική μου επέτειος: το χέρι της μαμάς να σφίγγει το δικόμου!

Ε

Πρωταπριλιά;

Άιντα κι αράξαμε, ε για μόλαγεια σου καΐκι μου, Αϊ-Νικόλα!...

ΒΛΕΠΑ, πριν από λίγες μέρες, τα στιγμιότυπα μετις χαριτωμενιές που διαδραματίζονταν στη Βουλή.

Τα ευφυολογήματα, τις τσαχπινιές, τις ατάκες:«Είστε τζάμπα μάγκες! Είστε τουρίστες!» «Όχι, εσείς

είστε οι τουρίστες, που δεν πάτε στην περιφέρεια νααφουγκραστείτε το σφυγμό του πολίτη». «Σαςεπηρέασε η έκλειψη!» «Εσάς σας επηρέασε ηέκλειψη!»

Μαγκιά, τουρισμός, εκλείψεις και μυστήριοισυνειρμοί περί σαπουνόπερας και πολιτικής, διάστόματος κ. Αλαβάνου...

Και να τα χειροκροτήματα! Και να τα γέλια και ταχάχανα. Πολύ ωραία περάσανε οι τριακόσιοι, οικουστουμάτοι και οι ταγεράτες, αξέχαστες στιγμές.Τέτοιο κέφι, τέτοιο μπρίο!

Κοινοβούλιο ήταν αυτό ή η Γιουροβίζιον; Έβριθινγκ άιντου, έβριθινγκ άι χέιτ! Όλοι μες στο κλίμα, όλοι, εκτόςαπό την κυρία Παπαρήγα. H μοναδική που βγήκε κιαναρωτήθηκε ποία η θέσις της, τέλος πάντων; Ναψάχνει κι εκείνη έξυπνες ατάκες; Να βάλει τον Κολοζώφνα κάνει τούμπες;

Τους έβλεπα κι έλεγα «δεν μπορεί, πλάκα μαςκάνουνε, φάρσα πρωταπριλιάτικη. Εδώ γίνεται ο κακόςχαμός κι αυτοί κάνουνε ξεπερασούρες με ατάκες σεστυλ Ηλία Ψινάκη!» Γιατί κι άλλοι κάνουνε φιέστες,αλλά στο φινάλε –τι διάολο!– όλο και κάποιος βγαίνειπροτεινόμενος!

Συγγνώμη, πάτε καθόλου καλά; Επικοινωνείτε;Ζούμε στην ίδια χώρα, ή εμείς Ελλάδα κι εσείςπριγκιπάτο του Μονακό; Το χάλι το περιρρέον το έχετεπάρει χαμπάρι; Τους μισθούς των 600 ευρώ, που κιαυτούς κάνουνε κρα να τους εξασφαλίσουνε οιάνθρωποι; Τους άλλους που δουλεύουνε εφτά μήνες καιδεν πληρώνονται; Τη γυναίκα στην τηλεόραση, πουέβγαινε από το σούπερ-μάρκετ κρατώντας μόνο ένασακουλάκι φακές; Θα μου πεις, οι φακές είναιδυναμωτικές. Οι φακές είναι δυναμωτικές, όταν οι φακέςείναι επιλογή!

Πάτε καλά; Επικοινωνείτε; Στις λαϊκές αγορές τοβλέπετε το ιπτάμενο μαρούλι, το λάχανο, το μπρόκολο;Κι όταν σχολάει η Λαϊκή, όταν μαζεύουν τα καφάσια,

όταν φεύγουν τα ημιφορτηγά, έχετε ιδέα τι γίνεται; Κάτιγριούλες μ’ ένα διχτάκι, χιλιοτρύπητο λαγήνι, ψάχνουνμες στα παραπεταμένα να βρουν κάνα ζουληγμένοφρούτο, κανένα ημιθανές ζαρζαβατικό να το πάρουνσπίτι τους. Χώρια το πετρέλαιο, χώρια φως, νερό,τηλέφωνο, χώρια τα χίλια μύρια δάνεια και οι πιστωτικέςχωρίς αντίκρισμα.

Πάτε καθόλου καλά; Επικοινωνείτε; Γιατί εγώ, σταπαράθυρα, μια χαρά ευαισθητοποιημένους σας βρίσκω.Μ’ εκείνο το βλέμμα μες στη συμπόνια, μ’ εκείνη τηφωνή την μπάσα –που δείχνει μεγάλο προβληματισμό–μια οκτάβα κάτω, λες και κάνετε ιδιαίτερα με την ΤζούλιΜασίνο!greekleech.info

«Πολύ καλά τα πήγες στο κουπλέ για τουςαπολυμένους. Στο ρεφρέν για τις απεργίες πρέπει ναδουλέψεις λίγο τις χαμηλές σου, και πρόσεξε ότανκάνεις δεύτερη στους χαμηλοσυνταξιούχους, γιατίστονάρεις λίγο!»

Να εξηγούμαστε, δεν βάζω και τους τριακόσιουςστον ίδιο ντορβά (αν και, μεταξύ μας, στο τσακ είμαι),αλλά αυτοί οι ολίγοι, οι δέκα, οι πέντε, οι δύο, γιατί δενσηκώνονται από τα έδρανα; Γιατί συντάσσονται με όλοαυτό το «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ»; Γιατίδεν λένε, «ελάτε, παιδιά, να σοβαρευτούμε λίγο»; Γιατίσυμπαρασύρονται σ’ ένα αέναο έβριθινγκ άι χέιτ,έβριθινγκ άι ντου; Τι περιμένουνε; Να πιάσουμε πάτο;

Γκρις ουάν πόιντ – Γκρες εν πουάν;Κι αφού βρίζεστε, μας πετάτε στη μούρη την

πατσαβούρα: «Ο λαός έχει κρίση!»Ο λαός περνάει κρίση και δεν έχει αντοχές να βλέπει

τους εκπροσώπους του άιντα κι αράξαμε, ε για μόλα /γεια σου καΐκι μου, Αϊ-Νικόλα!

Πάτε καλά; Επικοινωνείτε; Δεν βλέπετε ότι το καΐκιμπάζει από παντού νερά; Δεν βλέπετε εμάς, που μαςέχετε φουντάρει μεσοπέλαγα;

ΥΓ: Πρωταπριλιά, βρε, φάρσα κάνω! Όλα στηνΕλλάδα είναι τέλεια!

Τ

Το Πάσχα βγαίνει και σ’ άλλα χρώματα;

Ο ΠΑΣΧΑ βγαίνει και σ’ άλλα χρώματα; Βγαίνει σεμεγάλη ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων ή να

βολευτώ με το φούξια, που και δεν μου αρέσει και δενέχω να το συνδυάσω με τσάντα και παπούτσι;Εξυπηρετήστε πρώτα την κυρία, δεσποινίς μου, καιμετά πείτε μου κι εμένα!

Υπάρχει μόνο αυτό το μοντέλο που βλέπω στηνκρεμάστρα ή αν κατεβείτε στην αποθήκη θα βρείτε κιάλλα Πάσχα σε στοκ; Η τιμή είναι φιξ ή θα μου κάνετεκάτι καλύτερο; Πείτε μου, ενημερώστε με, γιατί, μηνομίζετε, κι εγώ χαμένα τα ’χω!

Βλέπετε, δεν ήξερα ότι το Πάσχα βγαίνει πλέον καισε μαζική παραγωγή! Κοιμόμουνα τον ύπνο του δικαίου,ήμουνα στην κοσμάρα μου και δεν παρακολούθησα τατελευταία fashion trends. Εγώ το Πάσχα το άφησαγιορτή της Χριστιανοσύνης και το βρήκα προϊόν στοπολυκατάστημα. Πότε έγινε αυτό; Ποια εταιρεία τοεμπορευματοποίησε; Πώς κατάντησε ένα Πάσχα-μαϊμού, που το πουλάνε οι Νιγηριανοί στις εισόδους του

Μετρό; Βγαίνει και σ’ άλλα χρώματα, δεσποινίς; Πείτεμου, γιατί εμένα το φούξια δεν με φωτίζει!

Όταν ακόμα θυμάμαι την ουσία του Πάσχα, ότανακόμα νιώθω στα δάχτυλά μου το κουκούτσι, πώςμπορώ τώρα να βολευτώ με το κέλυφος; Πώς να μεκαλύψει η φτηνή απομίμηση; Αυτό δεν είναι γιορτή, αυτόείναι Καρνάβαλος – το γεγονός ότι ντύνεσαι Ζορό δενσημαίνει ότι είσαι ο Ζορό!

Έβλεπα πάλι τα κλασικά ρεπορτάζ... έβλεπα πάλιτους κλασικούς ανθυποκοσμικούς της μαύρηςσυμφοράς να περιφέρονται στα κανάλια. Έβλεπα πάλιτη χαρά της ανταύγειας, το χαμόγελο της τεχνητήςλεύκανσης να εκδράμει με αεροπλάνα και βαπόρια καιμε τους φίλους τους παλιούς – το τελευταίο παίζεται.Αγκαζέ η ανταύγεια με τη λεύκανση επιδίδονται σε μιαφρενήρη κούρσα αισθητικής αθλιότητας. Σε μιαξεπερασούρα του απόλυτου κιτς. Στα στενοσόκακα τωνκοσμικών νησιών, το Πάσχα μετατρέπεται σε πασαρέλαμε αξεσουάρ τη λαμπάδα. Γιατί και η λαμπάδα απόσύμβολο έγινε αξεσουάρ, γιατί και η λαμπάδα βγαίνεισε φούξια!

Κι ανάθεμα κι αν ξέρουν τι εστί Πάσχα όλα αυτά τασούργελα. Ανάθεμα κι αν ξέρουν για τι θρηνούμε και γιατι αγαλλιάζουμε. Για τι πονάμε και για τι γιορτάζουμε.Μια δεκαπεντάχρονη δίπλα μου στο δρόμο ρωτούσε τημάνα της αν η Ανάσταση προηγείται του Επιταφίου.

Φταίει η δεκαπεντάχρονη; Φταίει η μάνα της; Φταίει τοσχολείο; Φταίει το κακό το ριζικό μας; Τρέχα γύρευε,μέγα Βάρναλη!

Πάσχα γι’ αυτούς είναι να μη δει το ένακαρακατσουλιό το άλλο και να σχολιάσει ότι βγήκε ημαύρη ρίζα. Πάσχα γι’ αυτούς είναι να μη φάνε κρέαςΜεγάλη Παρασκευή – κυριολεκτικά στην τούρλα τουΜεγάλου Σαββάτου! Πάσχα είναι να ξεσκιστούν στιςμαγειρίτσες, στα αρνιά και τα κοντοσούβλια και μετά ναστοιβάζονται στα εφημερεύοντα! (Γιατί ένα κοκορέτσιστην καθισιά σου σε ταβλιάζει, χαρά μου.) Πάσχα είναινα πίνουν τον άμπακο, να παίρνουν το αμάξι και ναστουκάρουν πάνω στον άμαχο πληθυσμό. Πάσχα είναιτο eye liner, το lip gloss και η δωδεκάποντη! Και γιαόλες αυτές «εβδομάδα των Παθών» σημαίνει ότι τηΜεγάλη Εβδομάδα δεν βρίσκουν ραντεβού στοκομμωτήριο!

Αλί και τρισαλί σ’ εμάς... σε όλους εμάς πουθυμόμαστε τις μυρωδιές, τα έθιμα, τις παραδόσεις! Τησημασία και το συμβολισμό! Την οδύνη, τη θυσία, τηνκληρονομιά! Την ουσία και την περιουσία πνεύματος καιψυχής! Αλί σ’ εμάς, που μικρά παιδιά μαζεύαμεβιολέτες για να στολίσουμε τον Επιτάφιο της ενορίαςμας – είδος προς εξαφάνισιν: και οι βιολέτες κι εμείς!

Όμως καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε. Σ’ αυτά ταχρόνια της χολέρας, όπου οι κάμερες εισβάλλουν μέσα

στις εκκλησίες για να απαθανατίσουν πορνοστάρ, τοΠάσχα δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ trash. Trashγίναμε εμείς. Trash εμείς καταντήσαμε! Κι αν τώρα ημεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας βγαίνει και σεφούξια, όλοι βάλαμε το χεράκι μας...

Αυτό το Πάσχα δεν είναι δικό τους και δικό μας!Αυτό το Πάσχα είναι δικό τους... μόνο.

Το δικό μας χάθηκε, μαράθηκε μαζί με την τελευταίαβιολέτα του Επιταφίου... Χριστός Ανέστη: Τι βάζω εδώτώρα, θαυμαστικό ή ερωτηματικό;

Α

Πρωτομαγιά με το σουγιά...Σταύρος Ξαρχάκος και Βίκυ Μοσχολιού

Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτηκαι μια βραδιά, σαν τα θεριά, σε πήραν απ’ τοσπίτι.

ΠΑ ΠΑ ΠΑ, θεός ο Γκάτσος αλλά πολύαγριεύεσαι, ρε πουλάκι μου. Θες η λιακάδα έξω;

Θες ο ήλιος που λάμπει και τα πουλάκια κελαηδούνγλυκά, τσίου τσίου μες στο όζον; Θες που ανήκουμε σεμια γενιά που, με μεγαλειώδη τρόπο, συνδύαζεανέκαθεν μια χαζοχαρούμενη αφέλεια μ’ ένα στρεςμέχρι τα μπούνια;

Θες δεν θες, έτσι είχαν τα πράγματα. Παιδικάχρόνια, μέσα στη χούντα τη μαύρη και την άραχλη,μικρά κοριτσάκια πλέκανε μικρά όνειρα μεπρωτομαγιάτικες γιρλάντες λουλουδιών. Έναςτεχνικολόρ μικρόκοσμος, κόντρα στο ζόφο των καιρών.Εαρινά μπαλκόνια και βεραντούλες. Στους μπαξέδες

και τους ανθισμένους κήπους, σαν άλλοτε, «θα στήναμεχορό». Έξω παιάνιζαν τα εμβατήρια. Κόβανε βόλτες τωνεχθρών τα φουσάτα σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά!Οι συνταγματάρχες αποφάσιζαν και διέταζαν. Ο φόβοςήταν τόσο συμπαγής που τον έκοβες φέτες. Ένα σίχαμαη ζωή μας. Ένα τεράστιο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»,που αναβόσβηνε, ως νέον, μέσα στη βαθύτατη νύχτααυτού του τόπου.

«Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη / καιμια βραδιά, σαν τα θεριά, σε πήραν απ’ το σπίτι». Πούτο θυμήθηκα ύστερα από τόσα χρόνια; Σαν αναστάσιμηκαμπάνα η δωρική λαλιά της Βίκυς. Ναι, χαρά μου,φυσικά της Μοσχολιού! Υπήρξε άλλη Βίκυ στηνΕλλάδα; Σέρνεται ο ήχος της θεάς σαν χαλί κάτω απότα πόδια των αναμνήσεων.

«Πρωτομαγιά με το σουγιά...» σε μικρά κοριτσίστικαδωμάτια κούκλες ασάλευτες άκουγαν τα μυστικά μας.Μουντζουρωμένα τετράδια, βιβλία με ζωγραφιές στοπεριθώριο. Το περιθώριο της σελίδας, το περιθώριο τουαιώνα που περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι τουδεκάλεπτου διαλείμματος. Τα ονόματά μας πλαισιωμέναμε μικρές ανόητες καρδούλες. Το αγόρι απέναντι: Τουαγοριού απέναντι πείτε του πως το θέλω μεν, ντρέπομαινα του μιλήσω δε...

«Πρωτομαγιά με το σουγιά», μαζεύαμε λουλούδιαγια το στεφάνι. Μιλάμε για μια εποχή που υπήρχαν

λουλούδια, υπήρχαν στεφάνια, υπήρχαν εξοχές,υπήρχαν αγροί. Οι συνταγματάρχες δεν είχανκατορθώσει να ποινικοποιήσουν τη φύση, αυτό έγινεπολλά χρόνια αργότερα.

Βάζαμε τα λουλούδια σε μεγάλα καλάθια –τι τρελόφολκλόρ, θυμάμαι, αλήθεια;– και με τη μαμά φτιάχναμετο πρωτομαγιάτικο στεφάνι. Το κρεμάγαμε κι έμενε εκείμέρες, βδομάδες. (Ακόμα και σήμερα δεν το έχω ψάξειαυτό το έθιμο. Γιατί έπρεπε να μένει τόσες μέρες μετάτην Πρωτομαγιά το μαραμένο στεφάνι πρώτη μούρη στηνείσοδο;)

«Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη / καιμια βραδιά, σαν τα θεριά, σε πήραν απ’ το σπίτι».Χρόνια σαν μισοσβησμένη κιμωλία... ΑπόγευμαΠρωτομαγιάς, τα κορίτσια με τις πλαστικέςπασχαλίτσες στα μαλλιά μαζεύονταν στα κοριτσίστικαδωμάτια να μοιραστούν τα «αβυσσαλέα» μυστικά τους.Εκεί, στις παρυφές της δεκαετίας του ’70, τα παλιάινδάλματα καλά κρατούν. Η Σίσσυ, η πονεμένηαυτοκράτειρα από τη γενιά της μαμάς. Η Βουγιουκλάκηκαι η Καρέζη. Το προαιώνιο φιλοσοφικό ερώτημααντιστεκόταν στη φθορά του χρόνου: Αλίκη ή Τζένη;

Όταν παίζαμε κρυφτό, τραγουδούσαμε στη μικρήπλατεία: «Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κώστας Κακκαβάς,Τζένη Καρέζη, βγαίνεις και τα φυλάς!» Και στοπερίπτερο, ο κυρ Μιχάλης μας έδινε τις σοκολάτες των

δυο δραχμών (ναι, μάγκες, υπήρχε και αυτό το νόμισμακάποτε). Έσκιζες το ασημόχαρτο και μέσα έβρισκεςκάρτες με σταρ του σινεμά, ποδοσφαιριστές του συρμούή την Κρουέλα Ντε Βιλ από τα «101 σκυλιά τηςΔαλματίας».

«Πρωτομαγιά με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη / καιμια βραδιά, σαν τα θεριά, σε πήραν απ’ το σπίτι». Ταπαλιά. Τα παιδικά. Τα κοριτσάκια που έγιναν γυναίκες.Οι κολλητές που χάθηκαν από τη ζωή μας. Οιφιλενάδες που μοιραστήκαμε μυστικά και ψέματα, καιπου αν συναντιόμασταν σήμερα στο δρόμο θαπροσπερνούσαμε η μια την άλλη.

Γιατί σήμερα αυτή η επωδός; Γιατί σήμερα αυτό τοτραγούδι; Ίσως γιατί από εκεί αρχίζουν όλα.

Ξεχασμένη παιδική ηλικία. Χαμένο κοριτσίστικοόνειρο. «Πρωτομαγιά με το σουγιά», μου χτύπησες τοθυροτηλέφωνο. Εσύ. Που...

«Νυν και αεί μες στη ζωή σε είχα αραξοβόλι».

Σ’ αγαπώ γιατί είσ’ ωραία...

Πήραν την πόλη, πήραν την,πήραν τη Σαλονίκη,πήραν και την Αγια-Σοφιά,το Μέγα Μοναστήρι...

29 ΜΑΪΟΥ 1453... Η «αποφράς ημέρα», η επέτειος τηςΠτώσης (σαν σχήμα οξύμωρο: «Η επέτειος μιαςπτώσης»). Η πολιορκία άρχισε από τις 7 του Απρίλη, κιενώ το Βυζάντιο ψυχορραγούσε, ο σουλτάνος ΜωάμεθΒ΄ «πάτησε» την Αγια-Σοφιά. Τίτλοι τέλους σε μαύροφόντο...

Πέντε αιώνες αργότερα... 11 Οκτωβρίου 1922,Μικρασιατική Καταστροφή. Αρπαγές και λεηλασίες,αίμα και βία, βασανισμοί και μαρτυρικοί θάνατοι,γκρέμισμα σχολειών και εκκλησιών, νεκροί κιαιχμάλωτοι, σφαγές, θηριωδίες, «τάγματα εργασίας»που χάθηκαν για πάντα, πόνος, δάκρυ, οδύνη, φρίκη...1.500.000 πρόσφυγες ξεβράζουν τα σαπιοκάραβα στις

αφιλόξενες ελληνικές ακτές. Οικογένειες χωρίζονται γιαπάντα, παιδιά χάνονται, μανάδες ψάχνουν στο πουθενάκαι στο τίποτα. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές τουΕλληνικού Ερυθρού Σταυρού στη δεκαετία του ’60 –σαράντα χρόνια αργότερα– επιμένουν χωρίςαποτέλεσμα: «Αναζητείται... εξηφανίσθη... τοναναζητούν οι οικείοι του». Και τα χρόνια πέρναγαν και οι«οικείοι» έφευγαν απ’ τη ζωή και δεν τον αναζητούσεπια κανείς... Ποτέ κανείς...

Απόγονος Μικρασιατών κι εγώ, μεγαλωμένη με ταπαραμύθια, τους ήχους και τις μυρωδιές μιαςσπαραγμένης Πόλης. Ο παππούς και η γιαγιά φύγανε,σχεδόν παιδιά, στα είκοσί τους χρόνια πρόσφυγες στηΘεσσαλονίκη. Μέσα από τα μάτια τους ξεδιπλώνοντανοι μνήμες. Μνήμες από μετάξια και βελούδα, ζαφείριακαι μπριλάντια, μπαχάρια μεθυστικά, χαλιά περσικά,ασήμια σκαλισμένα. Φωτογραφίες στο χρώμα τηςσέπιας: Αρχόντισσες σφιγμένες στους κορσέδες,ταφταδένιες πτυχές ν’ αγκαλιάζουν το τορνευτό σώμακαι μακριές πέρλες στο λαιμό... μαργαριτάρια πουγίναν δάκρυα και δεν στεγνώσανε ποτέ...

Πώς αγαπούσα πάντα αυτό το ποίημα του ΚωστήΠαλαμά: «Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα, λυπητερά / Πώς ηψυχή μου σέρνεται μαζί σας / Είναι χυμένη απ’ τημουσική σας / Και πάει με τα δικά σας τα φτερά...» Κι

όσο κι αν τους ξέβραζε μια άγρια θάλασσα,απελπισμένους, τρομαγμένους, ρακένδυτους σε ξένεςπολιτείες, εκείνοι είχαν ραμμένη στη φόδρα τουμεσοφοριού την αρχοντιά τους. Κι ας τους κορόιδευαν οι«γηγενείς» που μιλούσαν αλλιώτικα, παράξενα: «Γιαβρίμου, τζιέρι μου, να σε κάμω κιοφτεδάκια;» «Ναι για!»

Κι αυτές οι μνήμες οι ακριβές, οι χρυσοποίκιλτες, οιπερίτεχνες, πέρασαν από μάνα σε παιδί, από γενιά σεγενιά. Τρύπωσαν βαθιά στο DΝΑ μας, έγιναν αποσκευήζωής. Κι έτσι προχωρήσαμε όλοι εμείς, εμείς οιαπόγονοι των Μικρασιατών... η Λουκία, η Σύλβα, ηΈλενα... Η γιαγιά, η μάνα, η εγγονή...

«Μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα λυπητερά...»Η Λουκία, η Σύλβα, η Έλενα... «Σας γέννησε και μέσασας μιλάει / Και βογγάει και βαριά μοσκοβολάει / Ηλαγγεμένη Ανατολή». Η γιαγιά, η μάνα, η εγγονή...«Και μια φυλή ζει μέσα σας και λειώνει / Και μια ζωήδεμένη σπαρταρά / γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα, /μακρόσυρτα τραγούδια, ανατολίτικα, λυπητερά...» Οιρίζες μας βαθιές, οι μνήμες πεισματικές... Ενάντια στηνιστορική λήθη θα εμμένουμε και θα επιμένουμε. Θαθυμόμαστε και θα θυμίζουμε...

Χαμένες πατρίδες; Ποτέ! Καμιά πατρίδα δεν είναιχαμένη όταν την κουβαλάς μες στην ψυχή σου, όταν ζειστης καρδιάς σου την καρδιά, ακούς τον παλμό της... Κιόσο η Μικρασία έχει παλμό, είναι μια ζωντανή

πατρίδα... Και όλοι εμείς της τραγουδάμε σιγανά,τρυφερά, σαν νανούρισμα τις νύχτες, «Σ’ αγαπώ... Σ’αγαπώ γιατί είσ’ ωραία... Σ’ αγαπώ γιατί είσαι συ»!

Π

«Να ’µαστε πάλι εδώ... παρέα»

ΑΡΕΑ Ή ΠΑΡΕΟ; Γιατί η σούµα του φετινούκαλοκαιριού ήταν πολλά παρεό, λίγες παρέες!

Όπου κι αν έστρεφες το βλέµµα, το πυρποληµένο απότο όζον, έβλεπες µια φωλίτσα για δυο: το άτοµο και τοlaptop του σ’ έναν παθιασµένο µήνα του µέλιτος!

Ειδικά στο ξενοδοχείο όπου έµεινα για λίγες µέρες,τα βράδια εκεί ήταν µαγεία. Επειδή στα δωµάτια δενείχε καλό σήµα, η τεχνολογία έκανε τις νύχτες πολύροµαντικές. Πανσέληνος, αστέρια, το κύµα να σκάει σταπόδια σου... και µέσα στο σκοτάδι τα άπειρα µικράφωτάκια, που, όχι, δεν ήταν διάττοντες αστέρες, αλλά οιαναµµένες λυχνίες των µικροσκοπικών net books, σταοποία οι τρελαµένοι χρήστες έβγαζαν τα µάτια τουςαγκαλιάζοντας, όχι το άλλο τους µισό, τον µίνικοµπιούτορα. Ενίοτε, µες στης νύχτας τη σιγαλιά,άκουγες και το ανάλογο σιχτίρι, όταν το στικάκι τηςκινητής τηλεφωνίας πάτωνε και η σύνδεση σερνόταν σανσαλίγκαρος στα χαλίκια της θερινής ραστώνης.... Καλοκαίρι και Νεοέλληνες 2010

... Είµαστε όµως τζάµι λαός, δεν το συζητώ! Όπου πάµεεµείς, όπου φάµε εµείς, όπου κολυµπήσουµε εµείς,είναι –εντελώς αντικειµενικά– το καλύτερο µέρος και,κυρίως, σκάλες ανώτερο από του συναδέλφου πουδιάλεξε λάθος παραλία, λάθος εστιατόριο, λάθος νησί!

Αυτό το σύνδροµο πάλι; Πήγες σε γιατρό; Ο δικόςµου είναι καλύτερος! Σε συνεργείο; Το δικό µου είναικαλύτερο! Έστειλες σ’ αυτό το σχολείο το παιδί σου;Του δικού µου είναι καλύτερο!

Άρα: διαλέξαµε το πιο όµορφο νησί (του κολλητούµας του βγήκε χάλια), φάγαµε το πιο νόστιµο χταπόδι(του κολλητού µας του βγήκε σόλα), κάναµε τιςωραιότερες βόλτες (του κολλητού µας του βγήκε οαστράγαλος).

Πριν φύγουμε για διακοπές, εξουθενώνουµε τονυπάλληλο της ρεσεψιόν (όπου θα κάνουµε κράτηση),για τη θάλασσα. Πόσο κοντά είναι; Καθαρή; Καλή;Λάδι; Έχει φύκια; Τσούχτρες; Μπουκάλια; Μπρατσάκιανα επιπλέουν µελαγχολικά; Πετρέλαια να πάρουµε καιγια το σπίτι;

Κι αφού βεβαιωθούµε ότι όντως επιλέξαµε τηνκαλύτερη θάλασσα, δεν µπαίνουµε µέσα! Ποτέ όµως! Ηπαραλία γεµάτη παρεό, η θάλασσα άδεια, νέκρα, ψυχήζώσα. Μόνο δύο άτοµα θηλυκού γένους και ευπαθούςηλικιακής οµάδος αποτολµούν να µπουν στα ρηχά. Κιαυτό επειδή ο γιατρός τούς έβαλε το µαχαίρι στο λαιµό:

«Το καλοκαίρι πρέπει να κάνετε µπάνια». «Όπουμπάνιο» ίσον «πλατσούρισµα».

Μπαίνουν µέσα έντροµες. Όταν το νερό είναι από 30βαθµούς Κελσίου και κάτω, κωλώνουν! Για να µηνκαρφωθούν ότι παγώνουν, κάνουν δήθεν ότι θαυµάζουντη θέα: «Αααααχ, µαγεία είναι εδώ, έλα Καλλιόπη!»Βρέχουν χέρια, ώµους, κεφάλι (ποτέ µαλλί, µην καιπαρεξηγηθεί η ανταύγεια) για να συνέλθουν από τοπολιτισµικό σοκ.

Προχωράνε πέντε χιλιοστά ακόµα, κι άλλα πέντε, κιάλλα πέντε... Στους 20 πόντους παθαίνουν κρίσηυστερίας, ουρλιάζουν «πατώνεις, πατώνεις;» –ασχέτωςπου αυτές πάντα, µα πάντα, πατώνουν, ο κόσµος ναχαλάσει– και µετά βουτάνε!

«Βουτάνε» όταν λέµε, µη φανταστείς, τσίµα τσίµα,σύρριζα µε το ντεκολτέ! Ακριβώς όµως, λες και το ’χουνµετρηµένο! Πλάτσα πλούτσα τα χεράκια, κλαπ κλουπτα ποδαράκια. Και µετά αναδύονται οι Αφροδίτεςέχοντας δαµάσει τα άγρια κύµατα και τινάζονταςπερήφανα το πλαστικό σκουφί µε τις ροζ ορτανσίες.

Κι ύστερα κάθονται –στου γιαλού τα βοτσαλάκιακάθονται δυο καβουράκια– και με τις ακονισµένες τουςδαγκάνες ξεσκίζουν όλα τα υπόλοιπα οστρακοειδή τουκοινωνικού τους κύκλου. Ποιο χώρισε, ποιο ξενοκοίταξε,ποιον ξενοκοίταξε, ποιο παντρεύτηκε ποιο για ναεξασφαλίσει σύνταξη και επικουρικό!

Τι έγινε, παιδιά; Πότε έγινε και δεν το πήραµεχαµπάρι; Πήχτρα η παραλία, νέκρα η θάλασσα; Κανείςεδώ δεν κολυµπά, κανένας δεν χορεύει, ακούνε µόνο τηνπενιά κι ο νους τους ταξιδεύει; Κι αν κάποιος παράφρωνκάνει το ολέθριο σφάλµα να µπει να κολυµπήσει; Στοπεντάλεπτο πάνω µαζεύονται διακόσιοι τρελοί απέξωκαι του κάνουν σήµα να βγει, γιατί νοµίζουν ότι πνίγεται!

Α, ρε µαµά, αυτή η µανία σου να πηγαίνεις σταανοιχτά!... Α, ρε Διονύση, αυτή η µανία σου «να µαςπάρεις µακριά, να µας πάρεις στα πέρα µέρη, φύσαθάλασσα πλατιά»!

Φύσα αγέρι, φύσα αγέρι κι όπου µας βγάλει...

Γ

Παιδεία, παιδιά, παιδεμός...

ΙΑ ΜΑΣ, τα 12 χρόνια είναι πίσω μας. Και λέω«μας» γιατί η Ελληνίδα μανούλα μυαλό δεν βάζει

ποτέ: «Δεν γράψαΜΕ καλά», «την Παρασκευή δίνουΜΕΧημεία», «στα Αρχαία ζήτημα αν θα πάρουΜΕ τηβάση!» Μπροστά ΜΑΣ είναι οι σπουδές και η Αγορά –λέμε καμιά σαχλαμάρα να περάσει η ώρα – εργασίας!

Η περίφημη «δωρεάν Παιδεία» στη χώρα μαςμεταφράζεται σε «δεν υπάρχει φράγκο». Γέλασαπάαααρα πολύ όταν είχα δει τον Καραμανλή ναεγκαινιάζει το, και καλά, πρότυπο σχολειό με ταλάπτοπ. Σε ποια χώρα ζούσε αυτός ο άνθρωπος, σεποια ήπειρο, ποιον πλανήτη, ποιο ηλιακό σύστημα;

Εδώ υπάρχουν δημόσια σχολεία που τα ντουβάριατους είναι σαν κεφαλογραβιέρα Ηπείρου. Υγρασία,εγκατάλειψη, διάλυση. Αυτά δεν είναι σχολεία, είναιπαραπήγματα. Και τι θα κάνεις τώρα εσύ; Θα πας στηνπαράγκα του Καραγκιόζη να βάλεις το λάπτοπ; Δενπαίρνεις καλύτερα μια ταβανόβουρτσα κι ένα πεντόκιλομπογιά να σηκώσεις τα μανίκια;

Άλλο ακανθώδες: Οι σάκες των παιδιών! Ταταλαίπωρα πιτσιρικάκια φορτώνονται του Σίσυφου τοβράχο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα καταλήγουνμε σκολίωση. Όλοι εσείς που καταρτίζετε τη διδακτέαύλη, έχετε πάρει τη σάκα του δικού σας παιδιού να τηβάλετε στη ζυγαριά; Κι αν σας βγει λιγότερο από 28κιλά, να μου τρυπήσετε τη μύτη!

Άλλο ακανθώδες: Τα βιβλία! Δεν γνωρίζω αν υπάρχειακόμα εκείνο το «θεσπέσιο» βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄Δημοτικού, που έφαγε στη μάπα η γενιά του γιου μου!Αυτό που «κάλυπτε» χρονικά μια περίοδο από τηνΆλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μέχρι και τηνένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, καιμέσα σε δυο τρεις σελίδες «ξεπέταγε» τα 400 χρόνια«σκλαβιά και φυλακή»: Σούλι, Μεσολόγγι, Μανιάκι,Ιταλούς, Γερμανούς, Κατοχή, χούντα, μεταπολίτευση,όλα στο μπλέντερ της ισοπέδωσης. Επιγραμματικά,τάκα τάκα κι όξω απ’ την πόρτα. Αυτό δεν ήταν βιβλίοΙστορίας, μενού σε φαστφουντάδικο ήταν!

Άλλο ακανθώδες: Η παπαγαλία! Απ’ την εποχή μουμέχρι σήμερα, όποιος μαθητής δεν διαθέτειφωτογραφική μνήμη (που σημαίνει ό,τι αποτυπώνει τοένα λεπτό το ξεχνάει το επόμενο) την έβαψε! Ακόμα καιτώρα, το 2010, η Παιδεία προσπερνάει την ουσία καιεμμένει στην αποστήθιση.

Άλλο ακανθώδες: Τα ωράρια! Κάποτε πρέπει να

συνειδητοποιήσουμε ότι οι πιο σκληρά εργαζόμενοιΈλληνες είναι τα παιδιά! Το σύστημα είναι τόσοδιάτρητο, που, αν δεν υπήρχε το δεκανίκι τηςπαραπαιδείας, κανένας μαθητής δεν θα την έβγαζεκαθαρή.

Ξηλώνονται, λοιπόν, οι φουκαράδες οι γονείς σταιδιαίτερα και στα φροντιστήρια και τρέχουν τα παιδιά μετη γλώσσα έξω. Τρέχουν ένα μαραθώνιο μεσυγκεκριμένη αφετηρία και αόριστο τερματισμό. Όποιοςαντέξει, όσο αντέξει, αν αντέξει!

Άλλο ακανθώδες: Οι απουσίες! Να εξηγούμαστε, γιανα μην παρεξηγούμαστε. Ένα σχολείο οφείλει ναελέγχει τους κοπανατζήδες! Άλλο αυτό όμως κι άλλο νατη βγάζουμε γονείς και παιδιά 12 χρόνια με έναμπακαλοτέφτερο στο χέρι, να υπολογίζουμε τις ώρεςκαι να στέλνουμε τα παιδιά μας με πυρετό, σερνάμενα,ερείπια! Πόσο απαράδεκτο είναι αυτό; Σε ποιααντικοινωνική, ανεύθυνη συμπεριφορά μας ωθεί το ίδιοτο κράτος; Να βήχει το παιδί μας και να κολλάει όλη ηυπόλοιπη τάξη;

Πολλά τα ακανθώδη, λίγος ο χώρος της τελευταίαςσελίδας... Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε για τη«φιλοσοφία του 19,5». Για τα δικαιώματα που δεν έχουντα παιδιά που δεν είναι αριστούχοι... αλλά, παρ’ όλααυτά, έχουν όνειρα, φιλοδοξίες, σχέδια για τη ζωήτους...

Θα μιλήσουμε για την έλλειψη επαγγελματικούπροσανατολισμού, την έλλειψη ενημέρωσης πάνω σεθέματα που αφορούν σε ναρκωτικά, αλκοόλ, ουσίες κιόλα τα συναφή.

Θα μιλήσουμε... θα φωνάξουμε... Γιατί, κυρίες καικύριοι, σας παραδίδουμε ό,τι πολυτιμότερο: τα παιδιάμας! Και δεν λέμε να τραβήξετε εσείς όλο το κουπί, τοσπίτι, η οικογένεια έχουν υποχρεώσεις. Όμως κάποτεπρέπει να συνεργαστούμε... Να συντονιστούμε...Κάποτε – να διακτινιστούμε στον ίδιοπλανήτη!greekleech.info

Γιατί μπορεί η λέξη «παιδεία» να είναι παράγωγοτου ρήματος «παιδεύω», αλλά μάλλον κάποιοι έχουνμπερδέψει τις έννοιες, μάλλον κάποιοι έχασαν τοετυμολογικό τους λεξικό. Όποιος το βρει, παρακαλείταινα προσέλθει στις πληροφορίες! Μπας και!...

Σ

Έκθεση: 17 Νοεμβρίου 1821

ΗΜΕΡΑ η κυρία μας μάς είπε να γράψουμε έκθεσηγια την επέτειο του Πολυτεχνείου. Γι’ αυτό κι εγώ

γράφω έκθεση για την επέτειο του Πολυτεχνείου.Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι μια πολύ ωραία

επέτειος. Επίσης, είναι μια πολύ ηρωική επέτειος. Καιείναι ηρωική γιατί μαζεύτηκαν πάρα πολλοί ήρωες καιέκαναν πάρα πολύ ηρωικά πράγματα. Τα ηρωικά αυτάπράγματα τα έκαναν στο Πολυτεχνείο και γι’ αυτό ηηρωική επέτειος ονομάζεται «ηρωική επέτειος τουΠολυτεχνείου».

Η ηρωική επέτειος του Πολυτεχνείου έγινε στις 17Νοεμβρίου 1821. Τότε, μια χούφτα Έλληνες πολεμήσανεγενναία τους Γερμανούς κατακτητές, που ήρθανε ναπατήσουνε τα άγια ελληνικά χώματα. Και αν ταπατούσανε μόνο και μετά φεύγανε, δεν θα μας πείραζε.Αλλά αυτοί τα πατάγανε για πολλά χρόνια. Κι έτσι οιΈλληνες νευριάσανε και τους πολεμήσανε γενναία καιμετά πεθάνανε.

Αρχηγός των Γερμανών ήτανε ο Αλή Πασάς και οι

σαράντα κλέφτες. Οι σαράντα κλέφτες, όμως,μαλώσανε με τον Αλή Πασά και δεν μιλιόντουσαν. Κιανέβηκαν στα βουνά και γίνανε οι σαράντα κλέφτες καιοι αρματολοί. Και πήρανε τα τανκς και μπήκανε στοΠολυτεχνείο. (Και δεν θυμάμαι τώρα εγώ ποιοι ήταν οικακοί άνθρωποι. Αυτοί που μπήκανε με το τανκς ήαυτούς που τους πάτησε το τανκς; Ή το ένα ή το άλλο!)

Στην επέτειο του Πολυτεχνείου όλα τα ’σκιαζε ηφοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Και τα παιδιάπηγαίνανε στο κρυφό σχολειό. Και τραγουδούσανε«φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ», πουεγώ το ’χω σε CD σε δεύτερη εκτέλεση με την ΠέγκυΖήνα. Και την ώρα που πηγαίνανε στο σχολείο ήρθε οΧίτλερ –που ήταν κολλητός του Κιουταχή– και τουςέπιασε και τους έκλεισε μέσα στο Πολυτεχνείο. Κιαπέξω μαζεύτηκαν η μαμά τους, ο μπαμπάς τους και οιγενίτσαροι που τους έριχναν δακρυγόνα. Και τότε μπήκετο τανκς μέσα και οι φοιτητές έκαναν την ηρωική έξοδο,που από τότε την ονομάζουμε «ηρωική έξοδο τουΜεσολογγίου» ή του Πολυτεχνείου...

Η επέτειος του Πολυτεχνείου, πριν γίνει επέτειος,ήτανε ένα μαύρο χάλι. Οι άνθρωποι ακόμα δεν ξέρανεότι κάποτε αυτό το πράγμα θα γινόταν επέτειος. Καιήταν πολύ δυστυχισμένοι και τρώγανε γάτες. Μηβλέπεις που τώρα τη γάτα ούτε που να τη βάλουμε στοστόμα μας. Εκείνα τα χρόνια το μόνο χειρότερο από το

να είσαι Έλληνας ήτανε να είσαι γάτα! Και πεκινουά!Στην επέτειο, πριν γίνει επέτειος, στην Ελλάδα

είχαμε χούντα. Στη χούντα αρχηγόπουλα ήτανε ο κύριοςΠαττακός, ο Αλή Πασάς και ο κύριος Ες-Ες. Αυτοίήτανε τρεις κολλητοί. Και μια μέρα που βαρεθήκανε τοGame Boy, για να περάσει η ώρα είπανε, δεν κάνουμεμια χούντα που, μια μέρα, θα γίνει επέτειος; Και τηνκάνανε και περάσανε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα...Κι όσο ο λαός πείναγε, αυτοί τρώγανε όσα πεκινουάθέλανε!

Και τότε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός αποφάσισε ναμην είναι πια Γερμανός και τα πήρε στο κρανίο. Κιανέβηκε πάνω σε ένα τανκς με τετρακίνηση, ύψωσε τολάβαρο της επανάστασης πάνω στον αερόσακο τονABS και πήρε το Κούγκι. Το Κούγκι το πήρε, αλλά δενξέρω πού το πήγε. Μπορεί και να το έχασε. Και μετάανέβηκε στην Ακρόπολη κι έριξε τη σημαία τουκατακτητή κάτω. Κι όπως έπεφτε η σημαία, βρήκε ένανηρωικό Έλληνα στο κεφάλι και πέθανε με ηρωικόθάνατο.

Είμαι πολύ περήφανος για όλα αυτά, γενικώς. Γιατίαν δεν είμαι περήφανος, δεν θα πιάσω ούτε τη βάσηστην Έκθεση! Και δεν ξέρω γιατί ο μπαμπάς μουθύμωσε τόσο πολύ όταν τη διάβασε. Γιατί ο μπαμπάςμου ήτανε, λέει, μέσα στο Πολυτεχνείο, τη νύχτα που τοΠολυτεχνείο έγινε επέτειος!

Ο μπαμπάς μου έχει καράφλα και το ήξερα ότι είναιμεγάλος, αλλά δεν ήξερα ότι έχει γεννηθεί το 1821!

―Φ

Δεν θα περάσει ο... Κιουταχής!

ΕΤΟΣ, την 28η είδες την ταινία του Τζέημς Πάρις«ΟΧΙ»;

― Όχι!― Επειδή την έχεις δει άλλες 265 φορές;― Επειδή μου φτάνει το τρέιλερ που είχανε τον

Κώστα Πρέκα μισόγυμνο και τον μαστιγώνανε για ναπροδώσει την πατρίδα του!

― Δεν τον μαστιγώνανε γι’ αυτό! Τον μαστιγώνανε γιανα ψηφίσει Αλέκα Παπαρήγα!

― Ήτανε όμως πολύ γενναίος ταξίαρχος ήανθυπασπιστής ή υποσμηναγός ή δίοπος. Μόνος τουτον έβγαλε εις πέρας κοτζάμ ελληνοϊταλικό πόλεμο. Τονείδες πώς περπατούσε απτόητος μέσα στα χιόνια καιστα αλβανικά έπη;

― Από κει του ’μεινε το κουσούρι με τους Αλβανούς!― Ναι. Μόλις τους βλέπει, παθαίνει τέτοια σύγχυση,

που αμέσως πάει και παίζει τον Οθέλλο.― Και τότε δεν τον μαστιγώνει κανείς;― Αλήθεια, στο «ΟΧΙ» ποιος ακριβώς τον μαστίγωνε;

― Ο Κιουταχής! Δεν με παρατάς, ρε φιλενάδα,σαββατιάτικα!

― Τι λες τώρα;― Ό,τι γουστάρω, γιατί, θα με μαστιγώσουνε;― Συγγνώμη, ο Κιουταχής δεν ήτανε στο Μεσολόγγι;― Μόνο ο Κιουταχής, ξέρεις τι τουρισμό έχει το

Μεσολόγγι;― Επίσης, ο Κιουταχής δεν είναι από άλλο

ανέκδοτο;― Και από άλλο πόλεμο μπορώ να σου πω.― Ο Κώστας Πρέκας πολέμησε και στην Ελληνική

Επανάσταση;― Αμέ, δίπλα καριοφίλι με τον Παπαφλέσσα.― Μπράβο του όμως, όλες τις εξεγέρσεις του τόπου

αυτός τις πήρε παραμάσχαλα!― Εμένα θα μου πεις; Ο άνθρωπος άλλαξε τον ρουν

της ιστορίας του ελληνικού έθνους.― Αν δεν ήταν ο Κώστας Πρέκας, όλοι τώρα θα

παίζαμε στα «Σύνορα της Αγάπης».greekleech.info― Έλεγε η Τατιάνα στην τηλεόραση ότι ο Πρέκας

είχε παράνομο δεσμό με την Μπουμπουλίνα-Λασκαρίνα!― Κατ’ αρχάς, μην τα συγχέεις. Μπουμπουλίνα-

Λασκαρίνα δεν είναι ένα πρόσωπο!― Αλλά;― Δύο! Μπουμπουλίνα είναι η Μιμή Ντενίση και

Λασκαρίνα το χαϊδευτικό της Λάσκαρη.

― Πάντως, εμένα πολύ μου αρέσουν αυτές οιεπετειακές ταινίες, μου ανεβάζουν το φρόνημα!

― Εμένα το ζάχαρο! Δεν τον μπορώ όλον αυτόν τονεπετειακό αχταρμά. 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου τακανάλια δεν σ’ αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Όλη ηελληνική Ιστορία στο μίξερ. Ιταλοί, Γερμανοί, Τούρκοι,γενίτσαροι, αγάδες, πασάδες, δερβισάδες, Ρώσοι,Μπόερς και Οθωμανοί...

― Κρυοπαγήματα, γάγγραινες, Ζάλογγα, Γράμμοι,Βίτσια...

― Χάνια της Γραβιάς, resort στο Τεπελένι...― Οι γυναίκες της Πίνδου, οι άντρες στρατιώτες...― Και οι γκέι να πλέκουν τη φανέλα για τους

στρατιώτες!― Πήγε κι ο Αλή Πασάς καλά και σώνει να πνίξει

την κυρα-Φροσύνη στη Λίμνη των Ιωαννίνων. Γιατί, αγάπημου; Πάρ’ την εκεί χάμω, καθίστε στη λίμνη που είναιμαγεία αυτή την εποχή και φάτε ένα βατραχοπόδαρο!

― H κυρα-Φροσύνη σιχαινόταν τα βατραχοπόδαρα.― Και είναι αυτό κίνητρο για φόνο; Κι εγώ τα

σιχαίνομαι τα βατραχοπόδαρα. Ο Αντώνης δεν με πνίγειστις λίμνες!

― Όχι ότι ενίοτε δεν του περνάει από το μυαλό...― Αυτός την έπνιξε γιατί, στο μεταξύ, είχε ερωτευτεί

μια άλλη. Και η κυρα-Φροσύνη δεν του το έδινε τοσυναινετικό!

― Μη μου λες τέτοια!― Εγώ τα λέω; H Τατιάνα τα λέει!― Και λέει η Τατιάνα με ποιαν ήταν ερωτευμένος ο

Αλή Πασάς;― Το λέει, και το επιβεβαιώνει και ο Τζέιμς Πάρις!― Και με ποιαν ήταν ερωτευμένος ο Αλή Πασάς;― Με τη Βέρα Κρούσκα!

Σ

Των λέξεων οι χαμένες πατρίδες

ΤΟΝ ΤΟΠΟ αυτό χάθηκε η μπέσα, και ως έννοιακαι ως λέξη. Στον τόπο αυτό χάθηκαν οι έννοιες,

και οι έννοιες και οι λέξεις. Μετανάστευσαν στη χώρατου Ποτέ-Ποτέ. Ανεπαισθήτως, διαγράφηκαν από τηνκαθημερινότητά μας. Οι χιλιάδες λέξειςαντικαταστάθηκαν από τις δεκάδες. Μια χούφτα λέξεις.Οι υπόλοιπες; Λέξεις-χαμένες πατρίδες. Κανένας πιαδεν τις διεκδικεί, κανείς δεν τις θυμάται. Κανείς – αυτόντον πολύχρωμο αχταρμά από ελληνικά, ιταλικά,τούρκικα, που πολιτογραφήθηκαν δικά μας, που τόσογλαφυρά, με τέτοιο πλούτο, περιγράφανεσυναισθήματα, καταστάσεις, χαρακτήρες.

Δεν λέμε «νιώθω μια αγαλλίαση», λέμε «τη βρίσκω».Δεν λέμε «αιθεροβάμων», λέμε «στην κοσμάρα του».

1. Μουσαφίρης, καλεσμένος. Πώς το λέμε σήμερα;Τάκης Μουσαφίρης!

2. Τρατάρω και φιλεύω. Σήμερα: «Θες ένα γαλλικό;»3. Μπαγαπόντης, αγύρτης, απατεώνας. Σήμερα:

Παραδικαστικό κύκλωμα.

4. Δραχμοβίωτος, δραχμοσυντήρητος. Σήμερα:Ευρωβίωτος, ευρωσυντήρητος.

5. Δραχμοφονιάς. Σήμερα: Ευρωφονιάς.6. Εξηνταβελόνης, φιλάργυρος, τσιγγούνης. Σήμερα:

Αυτός που διαθέτει εξήντα βελόνες.7. Πλησμονή, αφθονία. Σήμερα: Φουλ.8. Μαγαρίζω, λερώνω, ρυπαίνω, μιαίνω. Σήμερα: Τα

κάνει αόρατα!9. Αχρείος, αισχρός, φαύλος, ελεεινός. Σήμερα: Οι

τέσσερις σε ένα: Μαλάκας.10. Μπουνταλάς, ανόητος, βλάκας. Σήμερα: Πάλι

μαλάκας.11. Γινάτι, πείσμα. Σήμερα: Μουλάρωμα.12. Ραχάτι, τεμπελιά. Σήμερα: Αραλίκι.13. Μπαϊλντίζω, λιποθυμάω, αποκάνω από λύπη.

Σήμερα: Τα παίζω.14. Σεργιάνι και σουλάτσο, περίπατος. Σήμερα:

«Πάμε πλατεία;»15. Ζόφος, έρεβος, σκοτάδι. Σήμερα: Την τύφλα μου!16. Ρέμβη, ονειροπόληση. Σήμερα: Τίποτα, γιατί δεν

ονειροπολεί κανείς!17. Τζαναμπέτης, κακότροπος, στριμμένος. Σήμερα:

Σπαζ...ης!18. Μπερμπάντης, γυναικάς. Σήμερα: Στρέιτ.19. Τέρμινο, αόριστο χρονικό όριο. Σήμερα: Στις 32

του μηνός.

20. Σεβντάς, ερωτικός καημός, πόνος της καρδιάς.Σήμερα: Έμφραγμα του μυοκαρδίου.

21. Ραμολί, γέρος ξεκουτιάρης. Σήμερα:Σαραντάρης.

22. Μούχρωμα, δειλινό. Σήμερα: «Κατά τις εφτά είναιΟΚ;»

23. Πάτερο, δοκάρι που στηρίζει στέγη ή πάτωμα.Σήμερα: Σημείο όπου τοποθετούμε τα κολοκύθια.

24. Μαριόλα, ναζιάρα, παιχνιδιάρα, τσαχπίνα.Σήμερα: «Τα θέλει ο κωλαράκος της!»

25. Όραμα. Σήμερα: Concept.26. Χαράμι, άδικα, ανώφελα. Σήμερα: Χέσ’ τα κι άσ’

τα.27. Ντέρτι, ψυχικός πόνος, βάσανο, καημός. Σήμερα:

Καψούρα!Ένα ρέκβιεμ στις χαμένες λέξεις, λοιπόν, σήμερα:

που «βαλαντώνω» όταν μου έρχονται στο νου. Που«βαρυγγωμάω» γιατί σε κανέναν δεν λείπουν πια οιαρχόντισσες των παιδικών μου χρόνων.

ΥΓ: Τις λέξεις τις είχα ξεχάσει κι εγώ. Μου τις θύμισετο λεξικό «Τεγόπουλος - Φυτράκης», που το βρήκα(άθικτο!) στο γραφείο του γιου μου.

―Δ

Τηλε-διάλογοι...

ΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ! Πρέπει, απαξάπαντος, νακοιτάξω τη χοληστερίνη μου.

― Σ’ το είπε γιατρός;― Όχι, αστρολόγος!― Αστρολόγος σου είπε ότι έχεις πρόβλημα

χοληστερίνης;― Όλοι οι Καρκίνοι έχουμε! Αντιθέτως, οι Αιγόκεροι

παθαίνουν τυμπανισμούς και οι Ταύροι καρδιαγγειακά.― Σόρι, επειδή είναι νωρίς ακόμα και δεν έχει

εισχωρήσει εντελώς η καφεΐνη στον εγκέφαλο, τι μουλες τώρα; Πήγες κι έκανες τσεκ-απ σε αστρολόγο;

― Δεν χρειάζομαι τσεκ-απ. Αφού έχω τον Ερμήανάδρομο!

― Δηλαδή εγώ που είμαι Κριός κι αισθάνομαι μιαχαρά;

― Αισθάνεσαι, αλλά δεν είσαι. Με το ένα πόδι στοντάφο είσαι. Τη βγάζεις δεν τη βγάζεις, μέχρι τοαπόγευμα. Όλοι οι Κριοί έχουν μια υπέρταση πουβαράει μπιέλα. Ανήκεις στα ζώδια SOS!

― Πού ανήκω, η γυναίκα;― Στα ζώδια SOS! H αστρολόγος το λέει.― Και πού τα λέει η αστρολόγος όλα αυτά;― Στη Ρούλα. Την είχε η Ρούλα το πρωί και μας τα

ξέρασε όλα. Είπε ότι υπάρχει, λέει, και ιατρικήαστρολογία και Πανεπιστήμιο στο Κολόμπο που έχεικαι κοτζάμ έδρα.

― Σπουδάζεις ιατρική αστρολογία και παίρνειςδίπλωμα γιατρού;

― Αμέ! Κάνεις μετά τη διάγνωση κι όποιον πάρει οΧάρος.

― Κι ύστερα, παίρνεις και ντοκτορά στηναβγομαντεία.

― Οι Λέοντες, είπε η κυρία, έχουν μεγάλοπρόβλημα με τη μέση τους. Τη ρωτάει η Ρούλα: «Γι’αυτό υποφέρει ο Κακαουνάκης από τη μέση του;»«Όχι», απαντάει αυστηρά η κυρία, «ο Κακαουνάκηςείναι Κριός!»

― Οπότε, εντάξει! Αφού ο Κακαουνάκης είναι Κριός,θα πονάει λιγότερο.

― Ναι, αλλά πρέπει να αλλάξει τις διατροφικές τουσυνήθειες, αλλιώς θα τα βρει σκούρα, μέχρι να τουφύγει ο Κρόνος από το κεφάλι.

― Εμ, δεν πάει κι αυτός σ’ ένα γιατρό!― Εδώ δεν πάει σε αστρολόγο!― Εγώ είδα μία, σε άλλο κανάλι. Είπε ότι εμείς οι

Υδροχόοι πρέπει οπωσδήποτε να αναβάλουμε το ταξίδιπου σκοπεύαμε να κάνουμε.

― Σκόπευες να πας ταξίδι;― Ούτε που μου πέρασε!― Τότε πώς θα το αναβάλεις;― Θα το οργανώσω πρώτα, για να το αναβάλω

μετά.― Εμένα, πάντως, ξέρεις τι με σώζει;― H πίστις;― H Αφροδίτη στο έβδομο σπίτι!― Έχεις έβδομο σπίτι; Εγώ, πάλι, ούτε πρώτο! Με

το νοίκι μένουμε στην Κολιάτσου!― Ξέρεις γιατί δεν κάνατε λεφτά; Γιατί έχεις

ωροσκόπο Δίδυμο!― Ξέρεις γιατί δεν κάναμε λεφτά; Γιατί έχω άντρα

μαλάκα!― Για σας τους Κριούς πολύ καλή ήτανε η χθεσινή

ημέρα!― Αξέχαστη! Πήγαμε τη θεία Τούλα στο νοσοκομείο

με οξύ πνευμονικό οίδημα!― Ποιος γιατρός την κουράρει;― H Βίκυ Παγιατάκη!― Άργησα και πρέπει να πηγαίνω τώρα!― Έχεις δουλειά;― Ναι, θα συναντήσω το μεγάλο έρωτα της ζωής

μου!

― Πώς τον λένε;― Δεν ξέρω ακόμα, αλλά το ζώδιό μου λέει ότι

σήμερα θα τον συναντήσω οπωσδήποτε.― Σου προσδιορίζει περιοχή;― Ναι, αλλά είναι εξτρά η χρέωση. Πήρα τηλέφωνο

το 090 κι έμαθα ότι με περιμένει Κρήτης καιΔωδεκανήσων γωνία.

― Εκεί που είναι μια ΕΒΓΑ;― Λες να ερωτευτώ τον εβγατζή;― Μπορεί.― Φεύγω και περαστικά στη θεία Τούλα!― Απ’ το στόμα σου και στου Πλούτωνα τ’ αφτί!

―Μ

Πλατινέ ή Πλατινί;

ΗΠΩΣ ΞΕΡΕΙΣ πότε θα τελειώσει το Μουντιάλ;― Ή εγώ φοράω ωτασπίδες ή εσύ είσαι

ηλίθια. Μπορείς να επαναλάβεις την ερώτηση;― Πότε θα τελειώσει το Μουντιάλ;― Δεν φοράω ωτασπίδες, εσύ είσαι ηλίθια!― Γιατί δεν μου λες, απλά, πότε θα τελειώσει;― Το θες κι απλά; Το Μουντιάλ θα τελειώσει την

περασμένη Κυριακή!― Όχι, ρε γαμώ το! Κι εγώ την περασμένη Κυριακή

έβλεπα Dream Show σε επανάληψη.― Την περασμένη Κυριακή ούτε ο Ανδρέας

Μικρούτσικος δεν έβλεπε Dream Show σε επανάληψη!― Γι’ αυτό κορνάρανε τ’ αμάξια όλη νύχτα, για το

Μουντιάλ;― Όχι για το Dream Show σε επανάληψη!― Επειδή πήρε η Αμαλία τα λεφτά;― Ακριβώς! Βγήκαν στους δρόμους, όχι για την

Ιταλία, για την Αμαλία!― Και την Κυριακή πόσο είχε ο μήνας;

― Για σένα ο μήνας έχει εννιά, σε μόνιμη βάση.― Και γιατί δεν μου είπε κανένας τίποτα;― Δεν σε πήρε ο Ζιντάν τηλέφωνο; Το γαϊδούρι, του

είχα πει, μόλις σφυρίξει λήξη ο διαιτητής, πάρε τηνξανθιά στο κινητό.

― Τον ξέρω τον Ζιντάν!― Κι αυτός σε ξέρει. Πάντα με τον γλυκό το λόγο

είναι για σένα!― Δεν είναι αυτός που κάτι σαν να μούντζωσε και

κάπως σαν να αμαύρωσε έτσι την καριέρα του;― Δεν μούντζωσε ακριβώς. Αλλά πώς το ξέρεις αυτό

και δεν ξέρεις για τον τελικό;― Ποιον τελικό;― Άσ’ το, άκυρο!― Άσχετο: πελεκάνος και πελαργός είναι το ίδιο

πουλί;― Άσχετο: έχω τα νεύρα μου από οχτώ χρόνων. Μη

μου τα κλονίζεις κι άλλο!― Επίσης Ροναλντίνιο είναι το υποκοριστικό του

Ρονάλντο;― Ακριβώς! Πώς λέμε «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης»; Τον

Ρονάλντο, όταν ήταν παιδί, η μάνα του τον φώναζεΡοναλντίνιο!

― Άσχετο: από τη μηχανή του κιμά πώς πλένουνεμετά τις τρύπες;

― Άσχετο: κατά πού πέφτει η πόρτα;

― Όταν λέμε το «ματς είναι αμφίρροπο», τι εννοούμε;― Ότι το ματς δεν είναι ούτε στρέιτ ούτε γκέι, είναι

μπαϊσέξουαλ!― Και το ανάποδο ψαλίδι;― Όταν σου ζητάνε ψαλίδι και το δίνεις ανάποδα, μη

σακατέψεις τον ξένο άνθρωπο!― Άσχετο: το λιβάνι βγαίνει στον Λίβανο;― Και το μπροκάρ από το μπρόκολο!― Και τελικά, στον τελικό ποιες ομάδες παίξανε;― Τελικά, στον τελικό παίξανε Γαλλία-Ιταλία ή

Γαλλία-Αμαλία ή Αμαλία-Γαλλία. Δεν ξέρω, αγάπη μου,δεν λειτουργώ, δεν επικοινωνώ. Με έχεις εξοντώσεινοητικά!

― Άσχετο: τα Αντικύθηρα τα λένε Αντικύθηρα γιατίείναι εναντίον των Κυθήρων;

― Χτύπα κι άλλο, θα τ’ αντέξω, δεν πεθαίνω έτσιαπλά, θα παλέψω!greekleech.info

― Θάνος Πετρέλης.― Σε ορισμένα θέματα αστέρι σε βρίσκω.― Άσχετο...― Μην το πεις! Σε εκλιπαρώ!― Ο Μισέλ Πλατινί έπαιξε καλά;― Ο Μισέλ Πλατινί, ξανθιά μου αγάπη, δεν παίζει

πια!― Πέθανε;― Ζει!

― Ο Πλατινί ζει;― Και το πλατινέ επίσης! Για σένα, το πλατινέ ζει,

αυτό σε οδηγεί!

―Α

Απεργίες...

ΠΕΡΓΕΙΣ;― Απεργώ!

― Μα αφού είσαι ανεπάγγελτη!― Και οι μαύροι έχουν ψυχή!― Ναι, αλλά εσύ δεν είσαι καν μαύρη!― Μη σε μπερδεύει το πλατινέ, είναι ντεκαπάζ!― Και τίνι τρόπω απεργείς;― Κάθομαι και κοιτάζω το ταβάνι.― Και σε κοιτάζει κι αυτό;― Ώρες ατέλειωτες. Έχουμε αναπτύξει μια βαθιά

επικοινωνία, μια σχέση ουσίας.― Με το ταβάνι;― Μου φαίνεται ότι του αρέσω!― Του ταβανιού;― Με γλυκοκοιτάζει!― Τι να πω κι εγώ, καλά στέφανα;― Και μετά κάνω και τρίωρες στάσεις εργασίας!― Και τα φτιάχνεις με την μπαλκονόπορτα;― Γιατί, όλη η Ελλάδα δεν απεργεί; Εγώ στο

πηγάδι κατούρησα;― Δεν ξέρω, δεν ήμουνα παρούσα!― Δεν έχω δικαιώματα εγώ; Δίκαια αιτήματα δεν

έχω εγώ;― Ο εργαζόμενος, πουλάκι μου, ο εργαζόμενος έχει

τα αιτήματα!― Κι εγώ εργαζόμενη είμαι. Επάγγελμα «οικιακά».― Επάγγελμα «οικιακά» κάνει η Φιλιππινέζα που

έχεις σπίτι σου!― Μπα, και σήμερα ποιος νομίζεις αβγόκοψε το

φρικασέ;― Εσύ;― H Φιλιππινέζα που έχω σπίτι μου!― Οπότε, τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι; Σε ποιον

κλάδο διαπρέπεις; Έχει ονομασία αυτό το πράγμα;Αυτό το «κοιτάζω ταβάνια και μπαλκονόπορτες» επίοκταώρου βάσεως λέγεται κάπως;

― Λέγεται. Επάγγελμα «θύμα των απεργιών»!― Πολύ καλό επάγγελμα κι έχει και πρώτης τάξεως

ταμείο!― Είμαι θύμα των απεργιών, αγάπη μου. Ξέρεις τι

τράβηξα εγώ την Τετάρτη για να πάω από το σπίτι μουστο κομμωτήριο;

― Κι άφησες το ταβάνι στο σπίτι ολομόναχο;― Ξέρεις πόσο ταλαιπωρήθηκα για να κάνω

ανταύγειες; Όλη η Αθήνα μες στον απεργό και στο

πλακάτ, οι δρόμοι κομμένοι, αστυνομικοί παντού...― Τους κουκουλοφόρους πού τους πας;― A, δεν σου είπα, έναν κουκουλοφόρο τον

αναγνώρισα!― Ποιος ήταν;― H Πέγκυ Μεταλλινού, έτσι κυκλοφορεί πάντα όταν

της βγαίνει η ρίζα, βάζει μια μαύρη κουκούλα και...― Δέρνει δημοσιογράφους του Mega;― Για ξεκάρφωμα, μην την ψυλλιαστούν τα άλλα τα

Εξάρχεια και την κάνουνε μπλε ελεκτρίκ.― Σε λίγο θα μου πεις ότι η Πέγκυ είναι ο Μπιν

Λάντεν μεταμορφωμένος σε γκαλερίστα!― Σόρι κιόλας: «Μπιν Λάντεν» είναι άνθρωπος ή

μάρκα;― Μάρκα, αγάπη μου, μάρκα! «Μπιν Λάντεν» είναι

ενυδατική νυκτός για ευαίσθητες επιδερμίδες.― Εγώ είμαι πιο ευαίσθητη κι από την επιδερμίδα

μου, σε κοινωνικά θέματα, άκρως ευαισθητοποιημένη!― Τότε να χρησιμοποιείς «Μπιν Λάντεν» για

ευαισθητοποιημένες επιδερμίδες!― Υπάρχει;― Σε πειραματικό στάδιο!― Και δεν ήταν μόνο οι απεργίες, ήταν και η βροχή.

Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις από κομμωτήριο μες στουςκρουνούς και τους απεργούς; Σαν πρασόρυζο έγινε τομαλλί μου, να με κλαις!

― Δεν σε κλαίω, μάτια μου, σε ζηλεύω, αλλά πάραπολύ, μιλάμε!

― Εμένα; Γιατί;― Πού να σου εξηγώ εγώ τώρα! Τράβα σπίτι σου,

καρδιά μου! Τράβα και θα σ’ τα αναλύσει όλα το ταβάνι!

Χ

«ΟΧΙ» μεν αλλά...

ΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ, κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων,σκαρφαλωμένες πάνω στις εξέδρες των επισήμων,

εξαπολύουν τα κλισέ, τα χαζά, τα ψεύτικα τα λόγια ταμεγάλα. Δεν ξέρω, ρε παιδί μου, είναι δικό μου τοπρόβλημα; Ανατρέχοντας στα σχολικά μου βιβλία, εγώεκείνο το «ηρωικόν ΟΧΙ» κάπως αλλιώς το θυμάμαι. Πώςνα το πω... σαν κάτι πιο συγκεκριμένο, σαν μια άρνησηπου δεν σήκωνε νερό στο κρασί της. Ένα ΟΧΙαδιαπραγμάτευτο, με τελεία και με παύλα! Καιτίμημα... και κόστος... και συνέπειες που χρόνια τιςέσερνε, σαν κάρο στην ανηφόρα, αυτός ο λαός: «Μηναφήνεις φαγητό στο πιάτο σου, παιδάκι μου, εμείς στηνΚατοχή δεν είχαμε να φάμε...»

Ξεκάθαρα πράγματα. Σημαίες ν’ ανεμίζουν σταμπαλκόνια, παρελάσεις της μαθητιώσας, μπάντες ναπαιανίζουν κι ομιλίες ελαφρώς φθαρμένες από τηνπολυκαιρία. Και το «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» κοφτό, ξερό,στακάτο, ένα «ΟΧΙ» που δεν καταλάβαινε Χριστό!

Πότε το «ΟΧΙ» έγινε «ΟΧΙ μεν αλλά...»; Πότε άλλαξε;

Πότε διαφοροποιήθηκε; Πότε έβαλε νερό στο κρασί του;Και τι παριστάνουμε εμείς τώρα, δηλαδή; Πώς τηνέχουμε δει, ότι είμαστε ο ίδιος λαός; Από το «μολώνλαβέ» στο «ως πότε παλληκάρια». Από το «ΟΧΙ» στο«κάτσε να το συζητήσουμε» είμαστε ο ίδιος λαός;

Χρόνια τώρα, κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων,σκαρφαλωμένες πάνω στις εξέδρες των επισήμων,εξαπολύουν τα κλισέ. Τα χαζά! Τα ψεύτικα τα λόγια ταμεγάλα. Τους πιάνει ένα αμόκ, μια σύγχυση, έναμπάχαλο, αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα του, αλλού οπατριωτισμός, αλλού ο εθνικισμός, το πλήρες χάος! Μιαλαϊκή αγορά με πάσης φύσεως ιδεολογική πραμάτεια!Πάνω στους πάγκους της, σαπίζει η Εθνική Αντίσταση.Μες στα καφάσια στριμώχνονται από Άρης Βελουχιώτηςμέχρι Μελιγαλάς.

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν σαν το λίβα πουκαίει τα σπαρτά. Περάσαν και κονιορτοποίησαν ταπάντα. Αντιστάσεις και ιδεολογίες τα στουμπώσανε στοπολυμίξερ και τα κάνανε αλοιφή, βουτυράκι στο ψωμίτους. Από δω τα φέρανε, από κει τα φέρανε, ήρθε κιέγινε το «ΟΧΙ» κουλέρ λοκάλ, σαν τσολιαδάκι, σανΑμαλία κρεμασμένη στο Μοναστηράκι. Το «ΟΧΙ» τουκαημού, «ΟΧΙ» του συρμού, «ΟΧΙ» του φολκλόρ.

Κυβερνήσεις στις εξέδρες, η μια μετά την άλλη...Αποφασίσανε και διατάξανε. Το «ΟΧΙ» θα τοαρθρώνουμε άπαξ του έτους. Τις υπόλοιπες 364 μέρες

καλόν είναι να υιοθετούμε άλλες, πιο ήπιες βερσιόν του:Όχι μεν, αλλά...Όχι, δεν θα το έλεγα...Όχι, για να το λέτε εσείς, έτσι θα ’ναι...Όχι, έχετε δίκιο, δεν το συζητώ!Όχι, πώς δεν μπορούμε να ζήσουμε με 900 ευρώ το

μήνα;Όχι, μην ενοχλήσουμε την υπουργό!Όχι, μη μας δώσετε κανένα επίδομα!Όχι, μη σας βάζουμε σε κόπο...Όχι, δεν μας ενοχλούν οι σιδηρογροθιές, κάντε

δουλειά σας!Όχι, δεν με πειράζει να δώσω φακελάκι στο γιατρό!Όχι, μη με βάζετε σε δωμάτιο! Το ράντζο στο

διάδρομο είναι ωραιότατο, γνωρίζεσαι και με κόσμο...Όχι, δεν έχω πρόβλημα που στο ΙΚΑ μου κλείνουν

ραντεβού για εξετάσεις, αφού πεθάνω!Όχι, το χαίρομαι που πλημμύρισε το σπίτι μου, για

να μάθει και κρόουλ το παιδί.Όχι, δεν έχουμε ψωμί να φάμε, αλλά κωλόχαρτο

αγοράσαμε.Όχι, έχει δίκιο ο δήμαρχος που τσακώνεται με το

νομάρχη, που τα ρίχνει στην κυβέρνηση, που τα χρεώνειστην αντιπολίτευση!

Όχι, καλά τα λένε. Χάος παραλάβανε, χάος θαπαραδώσουνε!

Όχι, ναι συμφωνώ! Έχετε δίκιο σε όλα! Συμφωνώ!Προσυπογράφω! Υποκλίνομαι! Σας ψηφίζω δαγκωτούς!

Και για να το κλείσουμε το θεματάκι:Όχι! Είμαι μαλάκας αλλά Όχι και τόσο μαλάκας!

Και, γκαρσόν, εγώ το Όχι μου το θέλω ξεροσφύρι! Όχιένα Όχι μαϊμού!

Τ

Πέφτουν της βροχής οι στάλες

ΕΛΙΚΑ, αυτή η χώρα λειτουργεί μόνο με λιακάδακαι 25 βαθμούς Κελσίου κι εκεί πρέπει να

παραμείνει: 25 και λιακάδα. Σαν κασέτα στο βίντεο ηΕλλάδα, να την πετύχουμε σε καλή μέρα, να τηβάλουμε στο pause και να παγώσουμε την εικόνα της365 μέρες το χρόνο. Ο υπόλοιπος πλανήτης να πά’ νακόψει το λαιμό του, καταιγίδες, τυφώνες, καύσωνες, ό,τιγουστάρει κι αγαπά. Εμείς να αποστασιοποιηθούμε! Ναλειτουργήσουμε ερήμην! Να μουλαρώσουμε εκεί, στο25άρι και στον ήλιο ντάλα!

Λίγο πάνω, λίγο κάτω, μια ψιχάλα εδώ, έναβοριαδάκι εκεί, τα φτύνουμε. Έχουμε τέτοια θεϊκήυποδομή, ως κράτος, που πέντε άτομα αντιστοιχούνστατιστικώς σε κάθε ψιχάλα: μία πέφτει, πέντεπνίγονται.

Το παιδί, για να το στείλω σχολείο, είπα να το ντύσω«πολυκατάστημα». Φούτερ, πουλόβερ, μπουφάν,γαλότσες, σκούφους κι ένα σερβίτσιο πορσελάνινο.Ασχέτως που μου τα πέταξε όλα στη μούρη:

― Τουλάχιστον, στο διάλειμμα θα θυμηθείς ναβάλεις το μπουφάν σου; ρώτησα η δόλια μάνα.

― Τι είμαι, φλώρος για να βάλω μπουφάν στοδιάλειμμα;

Αυτό πάλι, ή φλώρος ή με 39 πυρετό; Μέση λύσηδεν υπάρχει; Όποιος φοράει μπουφάν είναι φλώρος; Κιεγώ που νόμιζα πως όποιος δεν φοράει είναι κρετίνος;Αλλά, βλέπεις, είναι μάγκες, δεν είναι φλώροι. Εξ ουκαι οι μάγκες είναι ντίρλα στην ίωση, ενώ οι φλώροιπερδίκια.

Είδα και τις ειδήσεις των 8. Μαγευτικά τα πλάνα,όλα τα αμάξια κάνανε συγχρονική κολύμβηση σεδρόμους και λεωφόρους! Κουκλιά ήτανε, τα μανάριαμου, με τις λαμέ τις ασορτί φορμίτσες και τα ανθάκιαστα μαλλιά. Ειδικά ένα Zastava, να το χαίρεται ημανούλα του, πουλάκι μου.

Τα οχήματα να κολυμπάνε αγέρωχα και γύρω οιπλημμυρισμένοι με τα σώβρακα και τις κατσαρόλες ναπεριμένουν τι θα φτάσει πρώτα: η Πυροσβεστική ή τοκανάλι; Και να σπεύδει σύσσωμος ο κρατικόςμηχανισμός: μία κουμπάρα, μια θείτσα, ένα φοξ τεριέ κιένα πασούμι που το παρέσυραν κύματα και λύματα...(Άμα στα ζόρια δεν σε συνδράμει το πασούμι, ποιος θασε συνδράμει, η «υποδομή»;)

Στο καπάκι, κάθε που πέφτει της βροχής η –μία!–στάλα, το έθνος βυθίζεται μες στης σκλαβιάς τα σκότη!

Για να διασχίσω την απόσταση από το μπάνιο μέχρι τοκερί, ξεκίνησα, η γυναίκα, νορμάλ και κατέληξακακοποιημένη, μώλωπες, θλάσεις και πολλαπλάκατάγματα. Δεν άφησα τίποτα να μη σκοντάψω πάνωτου. Καρέκλες, τραπέζια, γλάστρες, Παύλο, όλα ταπήρα παραμάσχαλα. Κι άντε και το βρήκα το κερί. Πούείναι ο αναπτήρας; (Κι άμα δεν βρίσκεις αναπτήρα, τιδιάολο ανάβεις για να βρεις αναπτήρα; Αναπτήρα;)

Τρέχαμε όλες οι υποβαθμισμένες, πάνω κάτω,αποκεφαλισμένα κοτόπουλα, άλλη με μια παντόφλα,άλλη μ’ ένα μωρό, άλλη με το ένα μάτι βαμμένο και τοάλλο μίνιμαλ. Σκότος και ψόφος. Τι να ρίξω πάνω μου,Χριστέ μου; Μες στην τύφλα μου, τι να βρω να μηνπαγώνω, το φωτιστικό δαπέδου;

Γι’ αυτό σου λέω, ψυχή μου, 25 βαθμούς καιλιακάδα, μόνο έτσι επιβιώνουμε. Μόνο έτσι γλυτώνουμε.Γλυτώνουμε τα σπίτια μας. Γλυτώνουμε το βιος μας.Γλυτώνουμε κι απ’ τους πολιτικούς που βγαίνουν, μετάτη βροχή, ως ουράνια τόξα, στα παράθυρα. Να μαςπουν τι; Ότι για το καιρικό σούργελο φταίει το ΠΑΣΟΚ;Φταίει η N.Δ.; Φταίει το κακό το ριζικό μας; Φταίει οΘεός που μας μισεί; Ποιος φταίει, ποιος φταίει;

Εγώ ξέρω ποιος φταίει, κορίτσια, ο Βάρναλης!

― «Θ

Τα Οκτωβριανά...

ΑΝΑΤΟΣ είναι οι κάργες που χτυπιούνταιστους μαύρους τοίχους και στα

κεραμίδια»...― Τρελή είσαι, παιδάκι μου;― «Θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνταικαθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια»...― Μπράβο, βρε, μου τη μαύρισες την ψυχή. Άντε να

πηγαίνω κι εγώ σιγά σιγά να πά’ να φουντάρω απόκάνα βράχο!

― Δεν μπορώ! Δεν το ελέγχω, μ’ έχει πιάσει έναςπεσιμισμός να το πω; Μια καντίφλα, ένα σιχτίρι να τοπω;

― Καθόλου να μην το πεις, γιατί αν πιάσεις εσύΚαρυωτάκη κι εγώ κάναν Λαπαθιώτη, μας βλέπω να τηνκόβουμε τη φλέβα αγκαζέ.

― Τέρμα, το αποφάσισα, θα πάρω την Αττική Οδό!― Και θα την πας πού;― Δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ,

δεν μπορώ! Να φύγω, να φύγω, να φύγω, να φύγω, να

φύγω!― Αν έχεις κάνει το κουμάντο σου, να φύγεις.― Το ποιο μου;― Ξέρεις πόσο έχουνε πάει τα διόδια; Εδώ για Ρίο-

Αντίρριο πρέπει να βάλεις το δυάρι υποθήκη.― Να το βάλω! Θα φτάσω στα άκρα εγώ! Θα φέρω

τα πάνω κάτω! Δεν τον αντέχω αυτόν τον Οκτώβρη...― Εξ ου και θα κάνεις την Οκτωβριανή Επανάσταση!― Δεν τον μπορώ, σου λέω. Να γυρίζω από τις

διακοπές, μες στην τρελή χαρά κι αυτός ο αλήτης, οκερατάς, ο τσόγλανος...

― Ο Οκτώβριος;― Αυτός! Να μου την έχει στημένη στη γωνία και να

μου δίνει μια σφαλιάρα στα μούτρα.― Γιατί, προηγούμενα είχατε;― Με μισεί. M’ έχει βάλει στο μάτι. Παραμονεύει τη

ζωή μου, κρυμμένος πίσω από πόρτες. Δεν πρόλαβα ν’αφήσω τη βαλίτσα κάτω και μου την έπεσε!

― Είσαι καλά, κορίτσι μου, ο Οκτώβριος σεπαρενόχλησε σεξουαλικά;

― Αλλιώς. Με άγχωσε, με αλάλιασε, με εξόντωσε,με τσάκισε, με διέλυσε, με κονιορτοποίησε. Δεν ξέρω τινα κάνω!

― Να βάλεις μέσον κάναν άλλο μήνα, πιο κολλητόσου, να τον συμμαζέψει.

― M’ έριξε στη ρουτίνα, στην καθημερινότητα. Το

σχολείο του παιδιού, οι λογαριασμοί από τις κάρτες, ηασφάλεια του πίνακα που όλο πέφτει. Μια ζέστη μιακρύο. Ο συμμαθητής του γιου μου κόλλησε το γιο μου,ο γιος μου κόλλησε εμένα, εγώ κόλλησα τη μαμά μου.Ήρθε και η ξαδέλφη μου, «δεν κολλάω εγώ» μας λέει,«βάζω θετική ενέργεια» – πάρ’ την κάτω κι αυτήν. Άλλαφάρμακα ο ένας, άλλα ο άλλος. Προχθές, από τηνκούραση, πήγα να δώσω στο παιδί τις σταγόνες μου γιατην υπόταση!greekleech.info

― Σας γονάτισε αυτό το πράγμα.― Πολυκλινική το κάναμε το σπίτι μας. Έχω

αναρτήσει παντού πίνακες ασθενών, σαν αυτούς στακρεβάτια των νοσοκομείων. Σημειώνω υποτροπές καιανακάμψεις. Τώρα λέω να προσθέσω και νέα πτέρυγα.Να εφημερεύω, μπας και βγάλουμε κάνα φράγκο! Θαστουμπώσω κι έναν τομογράφο στο χολάκι κι όποιονπάρει ο Χάρος... Χάρος! «Θάνατος είναι οι κάργες πουχτυπιούνται»...

― Μην αρχίζεις πάλι, να χαρείς τη μάνα που σεγέννησε!

― Πώς να τη χαρώ, αγάπη μου; Αφού σου λέω τηνκόλλησα! Εδώ ταβλιαστήκαμε οικογενειακώς, η μαμάθα τη γλύτωνε; Γι’ αυτό σου λέω, θα φύγω, θααποδράσω, θα επαναστατήσω. Θα κάνω τηνΟκτωβριανή Επανάσταση!

― Αλήθεια, θύμισέ μου, την Οκτωβριανή την έκανε ο

Λένιν, ο Στάλιν ή ο Μπουκόφσκι;― Ο Σβαρόφσκι, αγάπη μου, ο Σβαρόφσκι!

Τ

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Α, ναι! Πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες,υπεροψίες, θυσίες και ήττες κι άλλες ήττες, κι άλλεςμάχες... Για πράγματα που κιόλας ήταν από άλλουςαποφασισμένα όταν λείπαμε εμείς...

—ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ους βαρεθηκα ολους, τόσο απλά! Βαριά κουβέντα,το ξέρω... βαριά κι ασήκωτη για κάποιον που

ανήκει στη γενιά που τα κόμματα την αντιμετώπισαν σανεκπαιδευμένο σκύλο του τσίρκου! Μας μάθαιναν νακάνουμε κωλοτούμπα στον αέρα, να καθόμαστε σταδύο πόδια, να δίνουμε το χεράκι στον κύριο κι αφέντημας... Μας δίδαξαν να ακολουθούμε, κουνώντας τηνουρά μας, χαρούμενοι όταν αρπάζαμε στον αέρακάποιο άθλιο κόκκαλο! Οι σκύλοι δεν κάνουνερωτήσεις, οι σκύλοι δεν διαφωνούν, οι σκύλοι δεν έχουναπορίες... Κι αν έχουν, τις κρατάνε για τον εαυτό τους...Κουράστηκα να είμαι σκύλος... ίσως γιατί σέβομαι πολύ

περισσότερο τους σκύλους απ’ τα κόμματα!Ανήκω στη γενιά των «χρήσιμων ηλιθίων». Ο όρος

αυτός χρησιμοποιήθηκε, πρώτη φορά, για τουςκαλοπροαίρετους συμπαθούντες των σοβιετικώνκαθεστώτων (κυρίως τους οπαδούς του Κ.Κ. Αμερικής),που όμως οι ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος τουςπεριφρονούσαν. Τους χρησιμοποιούσαν μεν, τουςαπαξίωναν δε! Ως έκφραση το «χρήσιμοι ηλίθιοι»αποδίδεται στον Λένιν. Λέω «αποδίδεται» και όχι«ανήκει» γιατί –αν δεν με απατά η ασθενής καιεξοντωμένη μνήμη μου– δεν υπάρχει πουθενά σταγραπτά κείμενα του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ – Λένιν,για τους φίλους!

Συγγνώμη για τον προσωπικό τόνο του κειμένου,αλλά σήμερα πείτε πως σκέφτομαι δυνατά... Γιατί ποτέδεν φανταζόμουνα ότι θα φτάσω στο σημείο να πω«βαρέθηκα»: Η βαρεμάρα είναι συνώνυμη τηςαδιαφορίας... Η αδιαφορία συνώνυμη του απολίτικου...Όμως κάτι ξεχείλισε... Κάποιο σάπιο κερασάκι μπήκεστην τούρτα... Κάπου η κοινή λογική –ή όση απέμεινε,τέλος πάντων– επαναστάτησε. Κι ο σουρεαλισμός τηςπερασμένης εβδομάδας ήταν το φιτίλι που δυναμίτισεόλο αυτό το πακέτο.

Ένας πρωθυπουργός που παραδίδει την καρέκλα τομεσημέρι και ξανακάθεται το βράδυ. Ένας αρχηγόςαξιωματικής αντιπολίτευσης που τρέμει την ανάληψη

ευθύνης και καταφεύγει σε διαρροές και «σου ’πα, μου’πες» για να την αποφύγει. Ένας «μικρός κι ευέλικτος»ανασχηματισμός με 25 υπουργούς που προέκυψαν 125.Ένας κακός χαμός χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίςσυνέπεια, λογική, επιχειρήματα...

Μέσα στο χάος ο Καρατζαφέρης προτείνει ναδωρίσει στον Σαμαρά τον Τρελαντώνη της ΠηνελόπηςΔέλτα. (Και ο Σαμαράς να ψάχνει τώρα πού στην ευχήγράφει η γιαγιά του για τους Αλβανούς που πρέπει νααπελαθούν.) Ο Πάγκαλος να λέει πως η μόνηδημοκρατική κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. Οιβουλευτές της Ν.Δ. να αποχωρούν. Ο Γιώργος να τουςμαζεύει απ’ τους διαδρόμους μπας καιρημαδομαζευτούν στην αίθουσα. Η Αλέκα να μιλάει γιατην πλουτοκρατία. Ο Τσίπρας για την «αξιοπρέπεια»των «Αγανακτισμένων» της πλατείας, που δεν τουκάθονται και πολύ τον πικραίνουν... Ο Φλωρίδης μένειμε την παραίτηση αμανάτι...

Και μες στο μπάχαλο ο άρτι υπουργοποιημένοςΠαντελής Οικονόμου –αν και νέος άνθρωπος, βρε παιδίμου– εμφανίζει πρόωρα συμπτώματα Αλτσχάιμερ:αυτός δεν ήταν που τα ’χωνε στο Μνημόνιο; Αυτός δενήταν που καυτηρίαζε την κυβερνητική πολιτική; Αυτόςδεν ήταν που έγραφε κατεβατά στηλιτεύοντας τουςπάντες και τα πάντα; Θα ξεχάσω εγώ, συνοδοιπόρε«χρήσιμε ηλίθιε», που άνοιγα κάθε πρωί το ηλεκτρονικό

μου ταχυδρομείο και έβρισκα τις επιστολές του πουκατακεραύνωναν την κυβέρνηση; Πού πήγαν τώρα οιαπόψεις του; Περίπατο να πάρουν αέρα; Και γιατί, ωςδιά μαγείας, εξαφανίστηκαν απ’ το site του; Θαύμα,θαύμα!

Τους βαρέθηκα όλους... Κουράστηκα να είμαι η«χρήσιμη ηλίθια». Κουράστηκα να είμαι το όχημα τουκάθε μωροφιλόδοξου, το άλλοθι του κάθε πολιτικάντη.Κουράστηκα να είμαι το ξέπλυμα στο βρόμικο χρήμα.Κουράστηκα να βλέπω τις ατάκες του Άλφρεντ Χίτσκοκστην ταινία «Κυνηγώντας τον κλέφτη» τόσο κυνικά ναεπιβεβαιώνονται:

― Γιατί να κλέψω, αφού είμαι πλούσιος;― Και πώς έγινες πλούσιος;― Κλέβοντας!Κουράστηκα... Βαρέθηκα να είμαι μια «χρήσιμη

ηλίθια». Θα παραμείνω μια «ξανθιά ηλίθια»... Πονάειλιγότερο...

Φ

Διακοπές στην Κω

ΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ο μπαμπάς, η μαμά, οπαππούς, η γιαγιά, ο αδελφός μου κι εγώ

πήγαμε στην Κω. Λεφτά για διακοπές δεν είχαμε, αλλάη μαμά μου έστελνε μηνύματα με το κινητό της σε όλεςτις εκπομπές κι έτσι το κερδίσαμε. Το δώρο ήταν για 2άτομα, αλλά ο μπαμπάς και η μαμά κοιμήθηκαν στοδίκλινο, εγώ στο πάτωμα πάνω στις πετσέτες και τουαδελφού μου, που είναι κοντός, του στρώσαμε στηνντουσιέρα.

Ο παππούς και η γιαγιά μάς περίσσεψαν. Αλλά οπαππούς θυμήθηκε ότι είχε ένα φίλο από την εποχή του114 και της προίκας στην Παιδεία. (114 είναι σαν το 166αλλά πιο μικρό ασθενοφόρο. Προίκα στην Παιδεία είναιπου αγόραζαν οικόπεδο για να παντρέψουν την Παιδείαμ' ένα καλό παιδί.) Κι αυτουνού του φίλου ο παππούςμου του έσωσε τη ζωή, που τον δέρναν οι μπάτσοι. Κιαυτός μετά πήγε στο πατρικό του στην Κω, που οιμπάτσοι είναι πιο ευγενικοί. Κι έσπερνε ντοματούλες κιαγγουράκια, αλλά μετά ήρθε ο τουρισμός κι άνοιξε

sushi bar.Και τον πήρε τηλέφωνο ο παππούς και του είπε,

«σύντροφε Αγαθοκλή, πολύ σε πεθύμησα!» Και οσύντροφος Αγαθοκλής του είπε, «σύντροφε, θα 'ρθω τονΟκτώβρη Αθήνα για να πάρω βραβείο Χρυσό Σκούφο».Κι ο παππούς στράβωσε, γιατί το θέμα δεν είναι ναέρθει ο σύντροφος εδώ, είναι να πάνε εκείνοι εκεί! Καιτου είπε, «μέχρι Οκτώβρη ποιος ζει, ποιος πέθανε, έχωυπέρταση, ζάχαρο, χοληστερίνη και χοληστερόλη, άσε,με το ένα πόδι στον τάφο...» Κι ο σύντροφος Αγαθοκλήςτου είπε, «τι λες, βρε σύντροφε, εσύ έστυβες τηνπέτρα!» Κι ο παππούς του είπε, «σύντροφε, ό,τιστύψαμε, στύψαμε κι όσο πηδήξαμε, πηδήξαμε». Κι οσύντροφος γέλασε κι είπε, «σωστός ο σύντροφος!Σύντροφε, δεν έρχεσαι με τη συντρόφισσα στην Κω, ναθυμηθούμε τα παλιά;» Κι ο παππούς είπε, «ούτε πουμου πέρασε απ' το μυαλό, σύντροφε, αλλά τώρα που τολες...» Κι έτσι πήγαμε όλοι στην Κω.

Η Κως είναι πολύ ωραίο νησί κι έχει και τοΑσκληπιείο. Εμείς αυτό δεν το είδαμε, γιατί η μαμά μουφορούσε ψηλοτάκουνα και γλίστραγε πάνω στααρχαία. Αλλά μπήκαμε μετά στο Ίντερνετ και είδαμεεικόνες. Κι ο μπαμπάς μου είπε να λέμε σε όλους τουςφίλους ότι κυρίως μας άρεσε ο ναός. Και η μαμά μουείπε, «ποιος ναός συγκεκριμένα;» Και ο μπαμπάς μουείπε, «πες εσύ “ναός” κι είσαι μέσα!».

Και πήγαμε και σ’ ένα χωριό που λέγεται Κέφαλος,γιατί έχει μεγάλη κεφάλα και ωραία ψάρια. Και οαδελφός μου κι εγώ παραγγείλαμε χάμπουργκερ. Ηγιαγιά μου είπε, «φάτε ψάρι, έχει φώσφορο». Κι εγώδεν ήθελα να φάω φώσφορο και να φωσφορίζω τηνύχτα. Αρκετά γελοία είμαι με τη σαγιονάρα και τοάσπρο καλτσάκι!greekleech.info

Και πήγαμε και στη Ζια, που έχει, λέει, τοωραιότερο ηλιοβασίλεμα. Αυτό με το ηλιοβασίλεμακαθόλου δεν το καταλαβαίνω. Κάθε μέρος έχει το δικότου ήλιο; Ή παζαρεύουν κι όποιος δώσει τα πιο πολλάτου δίνουν το καλύτερο; Γι' αυτό στο Γαλάτσι τοηλιοβασίλεμα δεν λέει και τίποτα;

Και μετά η γιαγιά ήθελε να πάμε εκδρομή στηνΑλικαρνασσό, που είναι στην Τουρκία, για να πάρειδερμάτινο. Και τα εισιτήρια γράφανε «εκδρομή στοBodrum» και η γιαγιά μου είπε, «ποιο μπουντρούμ',καλέ, εγώ Αλικαρνασσό θέλω!» Και πήγαμε καιπεράσαμε χάλια, γιατί είχε μόνο τσάντες μαϊμούδες καιροζ παιδικές στολές με φλουριά για χορό της κοιλιάς.Κι αφού ξεροσταλιάσαμε 6 ώρες σαν τουςκολασμένους, γυρίσαμε με μια τραγιάσκα δερμάτινη γιατον παππού, για να μην του βαράει ο ήλιος τηνκαράφλα!

Και το βράδυ γυρίσαμε, μαζέψαμε βαλίτσες,αντηλιακά, πετσέτες και τον αδελφό μου, που είχε

πάθει λουμπάγκο μέσα στην ντουσιέρα, και φτάσαμεσπίτι μας! Κι όλο λέγαμε στους φίλους μας, «όλη η Κωςείναι μαγεία, αλλά σαν το Ασκληπιείο τίποτα!!!» Και ηγιαγιά μου είπε: «Όλο το Ασκληπιείο είναι μαγεία,αλλά σαν το Ασκληπιείο Βούλας τίποτα!».

Και μετά δεν ξαναμιλήσαμε...

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑΚαι οι ξανθιές έχουν ψυχή

Μαμά, περνάνε τα χρόνια. Δεν το ήξερα. Δεν τοκατάλαβα. Δεν ενημερώθηκα αρμοδίως. Κοιμήθηκαπαιδί και ξύπνησα γυναίκα. Περνάνε τα χρόνια εν μίανυκτί. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι ηωραιοτέρα στου κόσμου μας τη σφαίρα; «Δεν κοιτάς τηρίζα στο μαλλί», με φτύνει ο καθρέφτης. Αυτή δεν είναιρίζα. Είναι η Αττική οδός. Πρέπει να πληρώσεις διόδιαγια να τη διασχίσεις. Να πάω κομμωτήριο. Πότε; Γιατί;Για ποιον; Μάνα, γιατί με γέννησες; Γιατί με γέννησεςξανθιά με ψυχολογία μελαχρινής; Πίσω από τοχαζοχαρούμενo, το joie de vivre, μαύρο κοράκι με νύχιαγαμψά γαντζώνεται μέσα στην ψυχή μου. Το μυστικό τηςμελαχρινής. Η ξανθιά στην κοσμάρα της. Περνάνε ταχρόνια, μαμά. Όταν ήμουνα παιδί, μου 'λεγες: «Αύριοπου θα σπουδάσεις», «Αύριο που θα κάνεις δική σουοικογένεια» Μ' έπιανε πανικός με το «αύριο»: Δηλαδή;Σήμερα Δευτέρα. Αύριο Τρίτη εγώ πρέπει να σπουδάσωΚΑΙ να κάνω οικογένεια! Με καθησύχαζες: «Τρόπος τουλέγειν». Κι όμως! Δεν ήταν τρόπος του λέγειν. Στηνκυριολεξία έτσι κύλησε η ζωή, μαμά. Μέσα σε μια μέραπεράσανε τόσα χρόνια. Δευτέρα παιδί. Τρίτη γυναίκα. Ηγυναίκα τα 'παιξε. Κουράστηκε. Βουλώνει το στόμα του

μικρού κοριτσιού που παλεύει, χτυπιέται, κλοτσάει ταποδαράκια του, προσπαθεί να φωνάξει, να ακουστεί.Θέλω να παίξω στο πάρκο! Πάρε με από το χέρι, μαμά!

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑΓεννήθηκα ξανθιά

Ξυπνητήρι. Σηκώνεται. H διαδρομή από τηνκρεβατοκάμαρα στην κουζίνα ατελείωτη. Σκουντουφλάειπάνω στο αυτοκινητάκι. Nα το σηκώσει; Tαπερισσότερα ατυχήματα γίνονται στο σπίτι. Δενβαριέσαι. O Θεός είναι μεγάλος. Tο κλοτσάειπαραπέρα. Mε μάτια ερμητικά κλειστά, δουλειά δενγίνεται. Aλλού ο καφές, αλλού τα ράσα του. Γάλατα,ζάχαρες, κούπες, πιατάκια, ένας αχταρμάς. Περιμένει.Mια ηλίθια περιμένει την καφετιέρα να ολοκληρώσει τοθεάρεστο έργο της. «Yπομονή», έλεγε ο πρώην της, «ανδεν ξεράσει η καφετιέρα, αν δεν ακούσεις ένα μπλιαχ,καφές δεν γίνεται». O πρώην. Oι πρώην. Tα πρώην.Σύζυγοι, όνειρα, επενδύσεις, διαψεύσεις, φιλίες. Aνοίγειτο ημερολόγιο. Hλεκτρολόγος. Tηλέφωνο στο σχολείοτου παιδιού. Πληρωμή ασφαλίστρων. Tαχυδρομείο γιατο συστημένο. Kείμενο για την εφημερίδα. Nαι, κείμενογια Τα Νέα. Kομπιούτερ. Bαθιά ανάσα. Kατάδυση.A κόμα τούτη η νεύρωση, ραγιάδες, ραγιάδες. Λίγο ηνεύρωση, λίγο το χαμόγελο, είδες, Παύλο μου; Eίδεςγια πότε μαζεύτηκαν τόσες σελίδες που η μανούλα τιςβγάζει και βιβλίο στον «Kαστανιώτη»; Όχι, μηντρομοκρατείσαι, αγόρι μου. Σαφέστατα και ΔEN

χρειάζεται να το διαβάσεις.