Εισαγωγικά στον ύμνοΈνα από τα υπεροχότερα τροπάρια

της Υμνογραφίας μας είναι ο ύμνος,που αναλύεται εδώ.

Κάθε ύμνος ονομάζεται τροπάριο,διότι ψάλλεται με ορισμένο «τρόπο»(ήχο).

Το τροπάριο αυτό είναι ιδιόμελο,έχει δηλαδή δική του μελωδία, ψάλλε-ται στον β’ ήχο και ανήκει στα Στιχηράτου Εσπερινού των Χριστουγέννων(25 Δεκεμβρίου).

Στιχηρά ονομάζονται τα τροπάρια,που ψάλλονται μετά από κάθε στίχοτων Ψαλμών του Εσπερινού και τωνΑίνων του Όρθρου.

Ο ποιητής του Ύμνου Ανατόλιος(8ος αι.), μοναχός της Ι. Μονής Στουδί-ου Κωνσταντινουπόλεως, φαίνεται κα-λός γνώστης της λειτουργικής ποίη-σης.

Στη συνέχεια δίνουμε τον ύμνο καιτη μετάφρασή του.

POBO§IAPITIKA NEAEKΔOΣH TOY ΣYΛΛOΓOY TΩN AΠANTAXOY POBOΛIAPITΩN ΦΘIΩTIΔAΣ

K·ÙÚ¿ÎË 4 ÕÓˆ IÏ›ÛÈ· 15771 ñ TËÏ.: 210-7705370 http://www.angelfire.com/hi/rovoliariXÚfiÓÔ˜ 21Ô˜ ñ AÚÈıÌfi˜ ʇÏÏÔ˘ 84 ñ √ÎÙÒ‚ÚÈÔ˜ - ¡Ô¤Ì‚ÚÈÔ˜ - ¢ÂΤ̂ÚÈÔ˜ 2005

ƒÔ‚ÔÏÈ¿ÚÈ - ƒÂÓÙ›Ó·: ·ÛÊ·ÏÙfi‰ÚÔÌÔ˜ Â‰Ò Î·È ÙÒÚ·

Η συνεστίαση του Συλλόγου μας, μετον ερχομό του 2006, θα γίνει στην τα-βέρνα του Γιάννη Κοτρωνιά, ΛεωφόροςΠάρνηθας 360, στις 26 Φεβρουαρίου2006, ημέρα Κυριακή και ώρα 12 το μεση-μέρι. Τηλέφωνο ταβέρνας 210-2460422.

Για καλύτερη εξυπηρέτησή σας, κάθεπαρέα μπαίνοντας στην ταβέρνα μπορείνα παραγγέλνει ό,τι φαγητό επιθυμεί.Δεν πρόκειται να δοθούν κάρτες - προ-σκλήσεις, γιατί το Διοικ. Συμβούλιο τουΣυλλόγου μας αρκείται μόνο στο προϊόντης ετήσιας συνδρομής σας.

Από την ορχήστρα του Γιάννη Κατσή,που κατάγεται από το Θραψίμι της Καρ-

δίτσας, θα ακούσουμε αληθινό και καθα-ρό (στην κυριολεξία) δημοτικό τραγούδι,σαν τα ίδια τα βουνά και σαν τη θάλασσα,σαν τον αγέρα που φυσά και το πουρνάριπου φυτρώνει στα πετροβούνια.

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ...

Σημείωση: Όσοι δεν έχετε Ι. Χ. μπο-ρείτε να φτάσετε στην ταβέρνα παίρνο-ντας δύο λεωφορεία:

1. Το Α10 από την πλατεία Βάθης ωςτο Μεσονύχι καθώς και το Β10.

2. Από ’κεί με το ίδιο εισιτήριο το τοπι-κό λεωφορείο που περνάει μπροστά απότην ταβέρνα.

«Τι σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ...»(Στιχηρό ιδιόμελο του Εσπερινού των Χριστουγέννων)

4194

Ο ύμνοςΚείμενοΤι σοι προσενέγκωμεν Χριστέ,ότι ώφθης επί γης ως άνθρω-πος δι’ ημάς; Έκαστον γαρ τωνυπό σου γενομένων κτισμά-των, την ευχαριστίαν σοι προ-σάγει· οι Άγγελοι τον ύμνον· οιουρανοί τον αστέρα· οι Μάγοιτα δώρα· οι Ποιμένες το θαύμα·η γη το σπήλαιον· η έρημος τηνφάτνην· ημείς δε Μητέρα Παρ-θένον. Ο προ αιώνων Θεός,ελέησον ημάς.

ΜετάφρασηΤι να σου προσφέρουμε, Χριστέ, που φανερώ-θηκες στη γη σαν άνθρωπος για χάρη μας; Διότι καθένα από τα δημιουργήματα, που εσύέπλασες, σου εκφράζει (με το δικό του τρόπο)την ευχαριστία και ευγνωμοσύνη του: οι Άγγελοι σε υμνολογούν· οι ουρανοί δίνουντον αστέρα (που οδηγεί τους μάγους)· οι Μάγοι σου προσφέρουν τα δώρα τους· οι βοσκοί δείχνουν το θαυμασμό τους· η γη (προσφέρει) το σπήλαιο· η έρημος τη φάτνη· εμείς δε οι άνθρωποι (σου δίνουμε) μια ΜητέραΠαρθένο. Εσύ που είσαι ο προαιώνιος Θεός, ελέησέ μας.

¢ƒ√ª√™ μπΔø§∏ - ƒ√μ√§π∞ƒπ1. √ÏÔÎÏ‹ÚˆÛË Á¤Ê˘Ú·˜ ¶ÈÈÏÈÒÙË - 2. ∂ÂӉ‰˘Ì¤Ó˜ Ù¿ÊÚÔÈ (Ú›ıÚ·)

¢È·Î‹Ú˘ÍË ÌÂϤÙ˘ ÛÙÔ ¿ÌÂÛÔ Ì¤ÏÏÔÓ ÁÈ· ÙÔ ‰ÚfiÌÔ ƒ√μ√§π∞ƒπ - √ƒπ∞ ¡. ∫∞ƒ¢πΔ™∞™ 6,5 ̄ ÏÌ.

¶ƒ√™∫§∏™∏

Δ· “ƒ.¡.”, ηıÒ˜ ·Ó·Ù¤ÏÏÂÈ ÙÔ 2006, ‡¯ÔÓÙ·È:

§ÈÁfiÙÂÚÔ fiÓÔ Û’ ·˘ÙÔ‡˜ Ô˘ ÔÓÔ‡Ó

§ÈÁfiÙÂÚÔ Ì›ÛÔ˜ Û’ ·˘ÙÔ‡˜ Ô˘ ÌÈÛÔ‡Ó

§ÈÁfiÙÂÚË ÛÙ¤ÚËÛË Û’ fiÛÔ˘˜ ÛÙÂÚÔ‡ÓÙ·È

§ÈÁfiÙÂÚË Î·Ù·›ÂÛË

§ÈÁfiÙÂÚË ‰˘ÛÙ˘¯›· Î·È Ô‰‡ÓË

§ÈÁfiÙÂÚË Û·Ù¿ÏË Î·È ̄ Ïȉ‹

§ÈÁfiÙÂÚË ·Ù˘¯›· Î·È ·ÏËÛÙ›·

§ÈÁfiÙÂÚ· Ï¿ıË, ÏÈÁfiÙÂÚÔ ¿Á¯Ô˜

Î·È ÏÈÁfiÙÂÚË ÂÁˆ¿ıÂÈ·

π™ø™ Δ∞ §π°√Δ∂ƒ∞ ∂π¡∞π ¶∂ƒπ™™√Δ∂ƒ∞!

∞˜ Â›Ó·È ÙÔ ƒ√μ√§π∞ƒπ, ÙÔ ̄ ˆÚÈfi Ì·˜, ÌÔÓ·‰ÈÎfi˜ ÚÔÔÚÈÛÌfi˜ÁÈ· Ù· ÃÚÈÛÙÔ‡ÁÂÓÓ·.∂Λ Ó· ÛÙ‹ÛÔ˘Ì ÌÈ· Á¤Ê˘Ú· Ô˘ ı· Ì·˜ ÂÓÒÓÂÈ Ì ÙÔ ̄ Ù˜, Ó· ı˘ÌËıÔ‡ÌÂ...¡· ÂÚ·Ù‹ÛÔ˘Ì ٷ ÌÔÓÔ¿ÙÈ· Ù˘ ʇÛ˘, Ó· ̄ ·Ï·ÚÒÛÔ˘ÌÂ, Ó· οÓÔ˘Ì ÏÔ˘ÙÚfi Ô͢ÁfiÓÔ˘ ÛÙ· ÏÂڈ̤ӷ Ó¢ÌfiÓÈ· Ì·˜!

ΚΩΔΙΚΟΣ 1918

Το χτες έφυγε. Το αύριο δεν ήρθε ακόμη. Μην αφήσεις το σήμερα να πάει χαμένο.

Έργα που ανατέθηκαν: 1. Αγωγός ομβρίων υδάτων στη θέση γήπε-

δο.2. Αγωγός ομβρίων υδάτων στη θέση Άγιος

Γεώργιος οικία Ι. Κουφιώτη και οικία Π. Γώ-γου.

3. Αγωγός ομβρίων υδάτων και τσιμεντό-στρωση οικία Κ. Σκαμάγκη.

4. Τσιμεντόστρωση Δ. Δρόμου προς οικία Λά-μπρου.

5. Τσιμεντόστρωση Δ. Δρόμου προς οικία Γε-ρογιάννη - Αγία Παρασκευή.

6. Τοιχείο αντιστήριξης έναντι οικίας Σερα-

φείμ Νέλλα.Στο πρόγραμμα “Θησέας” έχει ενταχθεί η

αντικατάσταση 800 μέτρων εσωτερικού δι-κτύου ύδρευσης.

Έργα που εκτελέστηκαν: 1. Τσιμεντόστρωση δημοτικού δρόμου προς

συνοικία “Μισιάκ” και αντικατάσταση δικτύ-ου ύδρευσης στο συγκεκριμένο κομμάτι.

2. Επέκταση δικτύου ύδρευσης προς οικίαΔημητρίου.

3. Τσιμεντόστρωση Δ. Δρόμου από Αγία Πα-ρασκευή προς οικία Φωλιά.

Έργα που ανατέθηκαν ή εκτελέστηκαν το 2005 στο Δ. Δ. Ροβολιαρίου από τον Δήμο Μακρακώμης

Κυριακή ΧριστουγέννωνΚυριακή ΠρωτοχρονιάςΠαρασκευή Θεοφανείων

Παπάς στο χωριό μας θα είναι ο αιδεσιμώτατος Αθανάσιος Ζαγόρας

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Γεννήθηκα στο Ροβολιάρι Μα-κρακώμης, 1-1-1930.

Η οικογένεια του πατέρα μουήταν πολυμελής. Ήμασταν 12 άτο-μα: ο πατέρας μου, η μητέρα μου καιεμείς τα παιδιά, 10 αδέλφια, 5 αγό-ρια και 5 κορίτσια.

Ζούσαμε στην εξοχή, απασχο-λημένοι γεωργοκτηνοτρόφοι. Ηζωή τότε ήτανε πολύ σκληρή, ανυ-πόφορη, τυραννία μεγάλη, φτώχειακαι των γονέων. Κουρασμένοι καιανήσυχοι που θα πάει ο καθένας τηνεπόμενη μέρα, να ασχοληθεί με τιςδουλειές που υπήρχαν τότε.

Όλοι στη δουλειά, στο χωράφι,στα γιδοπρόβατα, γελάδια, γουρού-νια, απ’ όλα τα ζωντανά, να μπορού-με να βγάνουμε το ψωμί μας, όσομπορούσε ο καθένας μας.

Εγώ πήγαινα μαζί με τους μεγα-λύτερους στα γιδοπρόβατα. Ξυπό-λυτοι με κάτι παλιά ρούχα. Φκιάχνα-με τσαρούχια από τουμάργια γου-ρουνίσια, τα φοράγαμε 3-4 μέρες,χαλάγανε. Το καλοκαίρι φκιάχναμεκάτι τσιόκαρα από πλατάνια, τα πε-λεκάγαμε, με κάτι λωρίδες τα δένα-με στα πόδια μας, γινότανε χαμός.Ψείρες, ψύλοι μας τρώγανε.

Ξεκίνησα σχολείο το 1937, πήγαμέχρι την τρίτη τάξη. Το 1940 άρχι-σε ο πόλεμος με τους Ιταλούς. Επι-στράτευσαν τους δασκάλους, περί-που για δύο χρόνια. Μετά τη λήξητου πολέμου, 1942-1943 άρχισανπάλι τα σχολεία. Εγώ μια μέρα πή-γαινα, δύο δεν πήγαινα. Έτσι ήτανετότε τα πράγματα. Δεν πήγαινεςσχολείο; Έμενες στην ίδια τάξη τηνεπόμενη χρονιά. Ο πατέρας μου δενήξερε καθόλου γράμματα, κοίταγενα γίνονται οι δουλειές του σπιτιού.Εγώ πήγαινα στον Ευάγγελο Καρα-γιάννη, τον τότε δάσκαλο. Μετά εί-χαμε τους Γερμανούς ’41-’43. Τότεάρχισαν τα χειρότερα. Γερμανοί,Ιταλοί, στρατός, αντάρτες. Ήμα-σταν για κλάματα. Να μην ξαναγνω-ρίσει ο κόσμος τέτοια εποχή...

Άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος, γι-νότανε χαμός.

Στρατός - Αντάρτες, δεν ξέραμετι να κάνουμε. Κρυβόμασταν έξωαπ’ τα σπίτια μας τα βράδια.

Μας παίρνανε άλλους ο Στρα-τός, άλλους οι αντάρτες...

Το 1947, όσοι μείναμε στα χω-ριά, μάς φυγάδεψαν προς τα κάτω,στις πόλεις ή σ’ άλλα χωριά, όπουμπορούσε η κάθε οικογένεια να μέ-νει... Η οικογένεια του πατέρα μουμέναμε στην Τσούκα, εκεί είχαμεδύο αδερφές μου παντρεμένες.

Εκεί ήτανε το μαρτύριο της ζωήςμας. Κανείς δεν σε υπολόγιζε, εάνζεις ή πεθαίνεις. Κάθε μέγα αγγα-ρεία στο Στρατό με τα μουλάριακουβαλάγαμε ξύλα να μαγειρεύει οστρατός. Τα βράδυα φυλάγαμε σκο-πιά στο χωριό μην έρθουνε οιαντάρτες. Ο στρατός ήτανε έξω απ’το χωριό πιο απάνω στο εκκλησάκι,στον Προφήτη Ηλία Τσούκας.

Ότι ήθελε ο καθένας, φώναζεεμάς τους ξένους.

Ο καιρός εκείνος ήτανε τέτοιοςπου να μην ξαναγνωρίσει ο κόσμος,τέτοιες μέρες να μην ξανάρθουνστην ανθρωπότητα. Επιστρέψαμεστα χωριά μας το 1950. Άρχισε πάλιη σταδιοδρομία της ζωής μας. Κου-ρασμένοι από την ταλαιπωρία τατρία χρόνια που περάσαμε, μάςέμεινε το μίσος, τα πάθη της κατο-χής εκείνης. Τα υπάρχοντά μας ταβρήκαμε όλα ερειπωμένα, χαλα-σμένα απ’ το παρελθόν της κατο-χής. Και δεν μας έφταναν αυτά ταπροβλήματα, είχαμε τέτοια κακία οένας με τον άλλον, όλο παράπονα.Εσύ έκαμες το ένα, εσύ το άλλο,δεν είχαμε εμπιστοσύνη κανενός.Και αυτό συνεχιζόταν περίπου μίαδεκαετία ακόμα.

Για να τα γράψω όλα, χρειάζεταιπολύς χρόνος και πάλι δεν γράφο-νται, είναι ορισμένα που δεν γράφο-νται τώρα. Προσπαθούμε να τα ξε-χάσουμε, αλλά δεν ξεχνιούνται. Εί-ναι τέτοιες περιπέτειες, όσο και ναθέλεις να τα ξεχάσεις, δεν ξεχνιού-νται.

Τι τα θέλω να τα γράψω;Στου κουφού την πόρτα, όσο θέ-

λεις χτύπα.

Σε λίγες ημέρες θ’ ακουστεί και πάλι ούμνος των Αγγέλων της Γεννήσεως του Χρι-στού σ’ Ανατολή και Δύση.

Το θείο φως θα λάμψει και φέτος στη Βη-θλεέμ και θα σκορπίσει στο Σύμπαν το μήνυματης ενανθρωπίσεως του Κυρίου μας και θαπλημμυρίσει από χαρά μεγάλη τις καρδιέςμας, γιατί προμηνά τη διαιώνιση της ζωής, φα-νερώνει τη Σοφία του Θεού, την Ισχύ Του καιδείχνει το Κάλλος της Δημιουργίας.

Ο Θεός γεννιέται σαν άνθρωπος για νασώσει τους ανθρώπους. Δεν γίνεται αλλιώτι-κα, στη φωτιά πρέπει να μπούμε για να σώ-σουμε αυτόν που καίγεται. Να ένα μέγαλο δί-δαγμα.

Την παράσταση του θείου γεγονότος όλοιοι Χριστιανοί θα τη ζήσουμε, όμως δεν φθάνειαυτό. Μια παράσταση, όσο έντονη και αν εί-ναι, όταν μένει μόνο στον κόσμο του λογικούείναι ένα θέμα, είναι η Σοφία, δεν είναι πράξη.Πρέπει να κατέβει στην καρδιά να γίνει με τηδύναμη της αγάπης για τους συνανθρώπουςμας Κάλλος έργων.

Τότε διαφορετικά θα αισθανόμαστε τηνπραγματικότητα της ζωής, γιατί το βάρος τωνγεγονότων της άσχετα αν είναι από χρυσάφιή σίδηρο θα μοιράζεται σ’ όλους μας, όπωςμοιράζεται σ’ όλους τους κρίκους μιας αλυσί-δας το βάρος που θα πέσει από έναν.

Όλοι ζούμε και γνωρίζουμε πως η εικόνατου κόσμου παρουσιάζεται όχι ευχάριστη.

Τα προβλήματα και οι αντιθέσεις, το κακόκαι η δυστυχία, καθημερινά πληθύνονται καιοξύνονται.

Μπροστά σ’ αυτή τη θλιβερή πραγματικό-τητα, επιβάλλεται σ’ όλους τους ανθρώπουςκαι ιδιαίτερα σε μας τους Χριστιανούς, να το-νώσουμε την πίστη μας στην κοινωνική μαςαποστολή και να διαδώσουμε την αγάπη, τηναδελφοσύνη και την ειρήνη σύμφωνα με τιςδυνάμεις και τη θέση του καθενός μας.

Πρέπει να κάνουμε την καρδιά μας Φάτνη,μέσα στην οποία θα κλείσουμε το μήνυμα τηςγεννήσεως του Χριστού, γιατί έτσι μονάχα οιαισθήσεις μας θα μας δώσουν τα συναισθήμα-τα της χαράς και του πόνου των συνανθρώ-πων μας και θα δούμε την ειρήνη να εδραιώ-νεται στην αγάπη και τη σοφία του Θεού καιόχι στην ισχύ των όπλων.

Η κοινή πίστη στο Χριστό, η αδιάκοπη βίω-ση “εν τω Αγίω Ποτηρίω” πρέπει να μας προε-

τοιμάσει ώστε και φέτος να δούμε το Χριστόεπανερχόμενο στον κόσμο.

Τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων αςστρέψουμε τη σκέψη μας προς το Θείο γεγο-νός της ενανθρωπίσεως του Θεού που γίνε-ται για να σώσει τον άνθρωπο.

Ψάλλοντας το “Χριστός γεννάται” πρέπεινα αισθανθούμε την αγάπη Του που απλώνε-ται στη γη για να γίνει ο άνθρωπος ταπεινός,αγαθός και ευτυχής.

Πρέπει να ξανάλθει η χαμένη αγάπη μετα-ξύ των αδελφών Χριστιανών και για το σκοπόαυτό οι ηγέτες της του Χριστού μας εκκλη-σίας να δείξουν πρώτοι το παράδειγμα σεβό-μενοι και αγαπώμενοι μεταξύ τους, τιμώνταςδε τη θέση τους και την Ιεραρχία τους για νασταματήσει να κυριαρχεί το μίσος, που αλλοι-ώνει τη μορφή της εκκλησίας.

Ας ανοίξουμε την καρδιά μας να δεχθεί,όση αγάπη από την αγάπη Του μπορέσουμε,ώστε να κάνουμε μοναδικό σκοπό της υπάρ-ξεώς μας τον άνθρωπο, για χάρη του οποίουσε λίγες ημέρες ο Θεός θα γίνει άνθρωπος.

Ο Θεός, πλάστης και δημιουργός παντόςορατού και αοράτου και όλων των ανθρώπωνδια των προπατόρων μας Αδάμ και Εύας, μαθέλει ειρηνόφιλους αγωνιστές.

Σύνθημά μας και σύνθημα κάθε ανθρώπουη χωρίς όρους και όρια αγάπη για τον πλησίονμε την έννοια της παραβολής.

Προσκυνώντας Αυτόν και γεμάτοι ελπίδα“επί τη ανατολή της επιφανούς ταύτης ημέ-ρας” ας προετοιμάσουμε τους εαυτούς μαςνα δεχθούν το Θείο Μήνυμα της Βηθλεέμ καιας ευχηθούμε όπως βασιλεύει η ειρήνη επίτης γης, η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων καιη χαρά μεταξύ των οικογενειών μας, κάνο-ντας επίσης προς τον Κύριόν μας την ακό-λουθη επίκληση:

«Από την Εστία του Φωτός, ας κατέλθει φως στη γη μας.Από τη διάνοια του Χριστού, ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.Από την εστία της Αγάπης, μέσα απ’ την καρδιά του Χριστού, ας διαχυθεί αγάπη στις καρδιές μαςκαι αυτή ας καθοδηγεί όλες τις θελήσεις και όλες τις πράξεις μας».

Κύριε,Φτάσαμε ξανά τα γενέθλιά Σου!Κι όπως ταιριάζει σε «καθώς πρέπει» ανθρώ-πους,θα ντυθούμε τα γυαλιστερά μας.Θα φορέσουμε το κατανυκτικό μας προσω-πείο.Κι ανάβοντας το κερί μας - χαράματα σε κά-ποια εκκλησιά -θα σταυρώσουμε τα χέριαπάνω στη ναρκωμένη μας συνείδηση,προσκυνητές στη γέννησή Σου...

Κι Εσύ, Ύψιστε,Που χαμήλωσες ως το παχνί των ζώων μας,θα μας δεχτείς,ξέροντας ως την άκρη της, την υποκρισία μας.Θ’ ακούσεις συγκινητικές ψαλμωδίες από μας,που δε δώσαμε ούτε το στάβλο μας να γεννη-θείς.Ναι! Σ’ αφήσαμε έξω απ’ το σπίτι μας, Κύριε.Δώσε μας τη γενναιότηταν’ αναγνωρίσουμεκαι να κλάψουμε γι’ αυτή την αλήθεια...

Στη δική μας καρδιά,γεννήθηκε και μεγάλωσε η αχόρταγη φροντί-δαγια μια περίβλεπτη θέση...για ένα καλό όνομα!

Για την καλοπέραση...

Δεν αφήσαμε χώρογια ΑΓΑΠΗ - ΕΙΡΗΝΗ - ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.Δεν ανοίξαμε την αγκαλιά μας να σφίξουμε-όχι εχθρούς- αλλά τους δικούς μας,μ’ όλες τους τις μικρότητες.Όπως κάνεις Εσύ για μαςεξακολουθητικάκαι μόνο από Αγάπη.

Δε δεχτήκαμενα υποχωρήσουμε από το δίκιο μας.Να παραιτηθούμε απ’ το δικαίωμά μας.Να στρέψουμε το μάγουλο στο ράπισμα,για να βασιλέψει η Ειρήνη Σου.

Δε μπήκαμεστη διακονία των άλλων,με γερτό τον αυχένα,για να βιώσουμε την Ταπείνωση.

Πώς να γιορτάσουμε τα γενέθλιά Σου,έτσι ψεύτικοι και ξένοιστο πνεύμα της γέννησής Σου;

Αλλά και τι νόημα μπορεί νάχει μια ζωή,χωρίς τη δική Σου γέννηση;

Ναυσή Ιεσαί - Κασιμάτη

Σελίδα 2 Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2005PÔ‚ÔÏÈ·Ú›ÙÈη ¡¤·

POBO§IAPITIKA NEATρίμηνη έκδοση

Iδιοκτησία: Σύλλογος Pοβολιαριτών

ΦθιώτιδαςKατράκη 4 Άνω Iλίσια 15771

Tηλ.: 210-7705370A.Φ.M. 090085976 Δ.O.Y. Aγ. Παρασκευής

Eκδότης: Θωμάς NέλλαςKατράκη 4 Άνω Iλίσια 15771

Tηλ. 210-7705370•••

Ηλεκτρονική Σχεδίαση Εντύπου:Aριστέα Kαρπούζη

Eκδόσεις-Γραφικές τέχνες Aγ. Γεωργίου 25

Ίλιον 13121 Τηλ.-fax.: 210-2619003

e-mail: karpouzi@otenet.grΚιν. 6972624492

∞Ó·ÌÓ‹ÛÂȘ ·fi ÙË ˙ˆ‹ ÌÔ˘ (1930-2003)

∫ÔÊÈÒÙ˘ πˆ¿ÓÓ˘

∏ °∂¡¡∏™∏ Δ√À Ãπ™Δ√ÀΓράφει ο Κων/νος Γ. Μπούκας

Στο εξής να στέλνετε τη συνδρομή σας

προς την εφημερίδαστην παρακάτω διεύθυνση:

Γεωργία ΕυθυμίουΑβύδου 77-79

15771 Άνω Ιλίσια Αθήνα

∏ Û˘Ó‰ÚÔÌ‹ ÛÔ˘Â›Ó·È ‰‡Ó·Ì‹ Ì·˜!

Πολλές φορές τα σύννεφα σκοτεινιάζουν τον ήλιο και τα πάθη τη λογική.

Κρητικάκη - Νέλλα Λαμπρινή ..........................Ευρώ 20Καζή Ελπίδα ................................20Παπακώστας Δημήτριος ..............20Αναγνώστου Βασίλειος Παναγιώτη ..................................20Λιάπη Σταματία ............................20Λαβίδας Θανάσης ........................10Αναγνώστου Βασιλική ................20Σακελλάρη Ματίνα ......................20Μαργαρινού-Σακελλάρη Μαρία ..50Ζήσης Γιώργος ............................10Νίκας Φώτης ..................................5Ζήκος Μανώλης ..........................10Λάμπρου Νίκος ..............................5Αναγνώστου Βασίλ. Παν. ............20Παπακώστας Παναγ.....................30

Συνδρομές για το Σύλλογο

∏ °∂¡¡∏™∏ ™√À Ãπ™Δ∂ √ £∂√™...

Εξαιρετικά δυσμενείς εντυπώ-σεις προκάλεσε στην κοινή γνώμηη έντονη αντίδραση του ΣυνδέσμουΕλληνικών Βιομηχανιών Τροφίμωνκαι του προέδρου του κ. Δ. Δασκα-λόπουλου (της Δέλτα) εναντίον τουυπουργείου Ανάπτυξης, με αφορμήτα αποτελέσματα έρευνας του Ενι-αίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων(ΕΦΕΤ) για το παστεριωμένο καισυμπυκνωμένο γάλα.

Ενοχλήθηκαν οι ελεγχθέντες,διότι απεδείχθη ότι το καταναλωτι-κό κοινό παραπλανάται σε σημα-ντικό βαθμό από μια σειρά ανακρι-βή στοιχεία τα οποία προβάλλουνοι γαλακτοβιομηχανίες στις συ-σκευασίες των προϊόντων τους.

Καμία πειστική δικαιολογία δενδιαθέτουν οι εντόνως ενοχληθέ-ντες γαλακτοβιομήχανοι για τηναντίδρασή τους στον κατά νόμονέλεγχο της πολιτείας. Ουδείς πολί-της συμμερίζεται την εκτίμησήτους για... «παρέμβαση του υπουρ-γείου που οδηγεί σε ακραίες και αυ-θαίρετες καταστάσεις, που θίγουντους καταναλωτές». Αυτό που ανα-μένει το κοινό είναι να συμμορφω-θούν οι ελεγχθέντες στα όσα τουςζητάει η πολιτεία και μάλιστα μετην παροχή από την πλευρά τουΕΦΕΤ μιας γενναιόδωρης τρίμηνης

προθεσμίας για τη διόρθωση τωνσφαλμάτων τους και τη συμμόρφω-σή τους στην κείμενη νομοθεσία.

Η πολιτεία «πρέπει να προστα-τεύσει τους καταναλωτές και πρέ-πει να γίνει συνείδηση σε όλους,ότι κανείς δεν είναι υπεράνω τουνόμου.

Δεν είναι βεβαίως δύσκολο νακατανοήσουν οι ελεγχθείσες (24τον αριθμό) επιχειρήσεις, ότι οφεί-λουν να δίνουν στο καταναλωτικόκοινό σωστά στοιχεία για τον τόποπροέλευσης ή τη σύνθεση τωνπροϊόντων τους, για το ακριβές βά-ρος, τη λήξη τους κλπ. Φαίνεται,όμως, ότι κάποιοι από αυτούς είχαναπλώς... «καλομάθει» μη ενοχλού-μενοι ιδιαιτέρως από κρατικούςελέγχους. Ματαίως τώρα προσπα-θούν να αποδώσουν τον έλεγχο σε«πολιτικές σκοπιμότητες». Τέτοιεςσκοπιμότητες μάλλον θα υπήρχανστην περίπτωση, που ουδείς έλεγ-χος θα τους είχε ασκηθεί.

Βασικό είδος διατροφής το γά-λα, ακριβή η τιμή του στη χώρα μας,ας τηρηθούν τουλάχιστον στην πα-ρούσα φάση οι στοιχειώδεις όροιυγιούς ανταγωνισμού - μέσω τουοποίου άλλωστε μπορεί κανείς ναελπίζει σε καλύτερες ποιότητες καιχαμηλότερες τιμές.

PÔ‚ÔÏÈ·Ú›ÙÈη ¡¤·Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2005 Σελίδα 3

Ηπιο γλυκιά καμπάνα της χρονιάς είναι ηκαμπάνα της χριστουγεννιάτικης νύχτας.Έρχεται από την καρδιά του χειμώνα, από

τ’ άστρα, που φωτίζουν γλυκά τον ασυννέφιαστοουρανό. Έρχεται από τη φάτνη, από τη σύναξητων αγγέλων, των μάγων και των ποιμένων.Έρχεται, τέλος, από το πατρογονικό σπίτι, από τοτζάκι, όπου νυστάζει η φωτιά με τα παραμύθια.

Η κυρούλα, που τα χρόνια της έχουν γίνει τό-σο πολλά, σα μια στοίβα ξερά κλαδιά, ανασηκώ-νεται στο γιατάκι της, ακουρμαίνεται τον αντίλα-λο της καμπάνας και πηγαίνει στο τζάκι, να ρίξεικι άλλα κλαδιά, να θρέψει τις φλόγες· ύστερα, ν’ανάψει το λυχνάρι και να πάει να ξυπνήσει τουςμεγάλους και τα παιδιά. Το σπίτι κρυώνει μέσαστη χειμωνιάτικη νύχτα. Μα, καθώς η φωτιά δυ-ναμώνει, τα πάντα ημερεύουν, γίνονται πρόσχα-ρα και φιλικά. Η μικρή κόρη, με τα σγουρά μαλλιά,με το γλυκό προσωπάκι το μελαχρινό, έχει ξυ-πνήσει κι εκείνη. Ακόμη δεν έχει κλείσει τα έξι· κιωστόσο θέλει να πάει στην εκκλησιά. Γυροφέρνειμέσα στις κάμαρες και ξεφωνίζει, καθώς το πουλίτης αυγής.

«Εμείς θα καθίσουμε σιμά στο τζάκι, καρδιάμου» λέει η πολυκαιρινή κυρούλα· «θα ιδούμε τηφλόγα να μεγαλώνει και θα πούμε για το μικρόΧριστό, που γεννιέται απόψε στις καρδιές τωνανθρώπων».

Κι η κόρη, που δεν έχει κλεί-σει ακόμη τα έξι, με τον ύπνοστα μάτια, συμμαζώνεται στοπαραγώνι, σιμά στην κυρούλα.Οι άλλοι ετοιμάζονται, φεύ-γουν. Ακούγονται στο λιθό-στρωτο τα βήματά τους, έπειτασμίγουν στο μεγάλο δρόμο μετ’ άλλα βήματα, τα πολλά, τέ-λος χάνονται στο μάκρος, μέσαστη νύχτα. Η κυρούλα συδαυλί-ζει τους χοντρούς κορμούς τηςφτελιάς και της αριάς κι η φλό-γα υψώνεται λαμπρή, καθώς οψαλμός των αγγέλων. Η κα-μπάνα σημαίνει και πάλι. Είναι η καμπάνα της θεί-ας ευδοκίας, ο χαιρετισμός της ειρήνης, γεμάτοςστοργή και καλοσύνη.

«Λοιπόν» λέει η κυρούλα «μια τέτοια νύχτα,εδώ και χρόνια πολλά, γεννήθηκε ο Χριστός στηΒηθλεέμ της Ιουδαίας. Και, μόλις γεννήθηκε, ημανούλα του τον έβαλε σ’ ένα παχνί κι εκεί τονφάσκιωσε. Και την ίδια στιγμή ανοίξαν οι ουρανοίκαι χύθηκαν ποτάμι ανάμεσά τους οι άγγελοι με τ’άσπρα φτερά, να τραγουδήσουν το θείο παιδί καινα φέρουν το μήνυμα της ειρήνης στις καρδιέςτων ανθρώπων. Κι οι βοσκοί, που ξενυχτούσανεκεί σιμά, άφησαν τα κοπάδια τους, σαν είδαν τοφως που χυνόταν από τους ουρανούς και τα πλή-θη των αγγέλων, και πήγαν να προσκυνήσουν.Και κάποιοι βασιλιάδες, οι μάγοι, που είχαν ξεκι-νήσει από πολύ μακριά κι ακολουθούσαν, ανάμε-σα σε πικρές ερημιές και σε δυσκολοπέραστα φα-ράγγια και σε σκληρά βουνά, το μεγάλο αστέριπου οδοιπορούσε εκείνη τη νύχτα μαζί τους, σί-μωσαν στο παχνί κι απίθωσαν χάμου τα δώρα ταπολύτιμα, που έφερναν στο παιδί: το χρυσάφι, τησμύρνα και το λιβάνι. Κι η πλάση αναγάλλιασε κιένιωσε βαθύ χτυποκάρδι. Κι ήταν τα πάντα λα-μπρά κι ευτυχισμένα, καθώς όταν πέφτει απάνουστο πρόσωπο της παγωνιάς το φως του ανοιξιάτι-κου ήλιου. Ανοίξιασε ο χειμώνας, έσκασαν οισπόροι στα σπλάχνα της γης κι άνθισαν στα λιβά-δια, πριν έλθει η ώρα τους, τ’ απριλιάτικα λουλού-δια, κι οι θάλασσες γέμισαν απανεμιά. Κι οι στρα-τολάτες σταμάτησαν το κοπιαστικό τους περπά-τημα και κοίταξαν τον κατάψηλο ουρανό και ρω-

τήθηκαν: “Τι να ’ναι άραγε τούτο το θάμα;” Και μιαφωνή τούς αποκρίθηκε: “Απόψε γεννήθηκε τοθείο παιδί στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας”. Κι οι λα-μνοκόποι έπαψαν να λάμνουν για μια στιγμή, κα-ταμεσής του πελάγου, κι είπαν: «Αλλόκοτη είναιτούτη η απανεμιά μες στην καρδιά του χειμώνα».Και μια φωνή τούς αποκρίθηκε: «Απόψε γεννήθη-κε το θείο παιδί στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας». Κιένα σπουργίτι, που είχε σταθεί απελπισμένο σεγυμνό κλαδί κι είχε βάλει το κεφαλάκι του ανάμε-σα στις μικρές του φτερούγες να κοιμηθεί, ξύπνη-σε μέσα στο μεγάλο φως και δεν ήξερε τι να υπο-θέσει και τι να πει. Κι άκουσε τα τραγούδια τωναγγέλων και τ’ αλυχτήματα των τσοπανόσκυλωνκαι τα εγκώμια των βασιλιάδων, των μάγων, καισυλλογίστηκε πως το παιδί που γεννήθηκε εκείνητη νύχτα στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας ήταν το προο-ρισμένο παιδί, που θα έφερνε την ειρήνη και τηχαρά στις καρδιές των ανθρώπων».

Η κόρη, που δεν είχε κλείσει τα έξι, ήταν απόώρα πολλή αποκοιμισμένη στο παραγώνι, με τοκεφάλι ακουμπημένο στα γόνατα της κουρούλας.Και, καθώς έπεφτε ο λόγος μέσα στη σιωπή καικαθώς μεγάλωνε και σπίθιζε η φλόγα στο τζάκι,ονειρευόταν πως βρισκόταν σε δάσος μεγάλο,όπου μυριάδες πουλιά τραγουδούσαν, και πωςπηδούσε χαρούμενη σε λιβάδι, όπου άνθιζαν

άσπρα και κόκκινα και γαλάζιαλουλούδια κι ένα πλήθος χρυ-σές μέλισσες άστραφταν στηφωτεινή ξαστεριά.Και η καμπάνα να σημαίνει απόκαιρό σε καιρό μέσα στη χει-μωνιάτικη νύχτα. Και η κυρού-λα ολοένα να διηγιέται, ήξερεπολλά πράματα η κυρούλα,ιστορίες ατέλειωτες, και για τοπαιδί το Χριστό και για τουςαρχαίους ανθρώπους. Για τουςσκαφτιάδες, τους οργοτό-μους, τους ξυλοκόπους, τουςστρατολάτες, τους λαμνοκό-πους, για όλους όσοι είχαν κα-

θάριο το νου και την καρδιά αναπαμένη και ζού-σαν με φρονιμάδα περίσσια. Τέτοιος άνθρωποςήταν και η κυρούλα η πολυκαιρινή. Με ήσυχη σκέ-ψη, με ήσυχη καρδιά, με πρόθυμα χέρια και πόδια.Ανάστησε γενιές και γενιές. Δέντρο πολύκλαδο,η φαμίλια μελισσοβούιζε ολόγυρά της. Η κόρη,που αλαφροκοιμόταν στα γόνατά της, ήταν παιδίαγγονιού της, δισέγγονο, στερνό κλαδί και πο-λυαγαπημένο. Σίμωνε τα ογδόντα πια η κυρούλα.Κι ωστόσο η καρδιά της πετάριζε κι η δίψα τουαναπαμού δεν την είχε ακόμη λυγίσει. Πόσα Χρι-στούγεννα είχε γιορτάσει, πόσες φορές είχεακούσει μέσα στη νύχτα του χειμώνα το γλυκόκαμπάνισμα, ανάμεσα σε παππούδες και προπαπ-πούδες, ανάμεσα σε γονιούς κι αδερφούς, ανά-μεσα σε παιδιά κι αγγόνια κι αγγονιών παιδιά! Πό-νεσε, έκλαψε, αγκομάχησε, πάλεψε, δεν έχασεποτέ το κουράγιο της. Ήταν καθώς τα κεφαλάριατου νερού στα κατάψηλα βουνά, που θρέφουνσωρό τις βρυσούλες και τις μεγάλες κατεβασιέςκαι τα ποτάμια κι ύστερα πηγαίνουν να σμίξουνμε την αιώνια θάλασσα. Μα της κυρούλας δεν ήρ-θε ακόμη η ώρα να σμίξει με την αιώνια θάλασσα.Βλέπει την αυγή να χαρακώνει με το ρόδινο δά-χτυλό της το τζάμι. Το λάλημα του πετεινού στηναυλή υψώνεται καθώς η φλόγα στο τζάκι. Μια μέ-ρα καινούρια, η μέρα του Χριστού, έρχεται ναπερπατήσει απάνου στους κάμπους και τα βουνά.Η καμπάνα σημαίνει χαρούμενη, γοργή, σημαίνειαπανωτά. Η κυρούλα σταυροκοπιέται. Αποθέτεισιγά σιγά το κεφαλάκι της κόρης στο μαξιλάρι.Και σιμώνει στην εξώπορτα, να προσμείνει τους

άλλους, που επιστρέφουν από τηνεκκλησιά.

(«Αφρικανική περιπέτεια»,εκδ. Αστήρ)

π. ª. ¶·Ó·ÁȈÙfiÔ˘ÏÔ˜

∏ η̿ӷ Ù˘ ¯ÚÈÛÙÔ˘ÁÂÓÓÈ¿ÙÈ΢ Ó‡¯Ù·˜

∏ Ù·˘ÙfiÙËÙ· ÙÔ˘ Á¿Ï·ÎÙÔ˜

Μάθε από τον απλό άνθρωπο, όπως και από το σοφό. Η όμορφη σκέψη είναι κρυμμένη, την βρίσκεις στο χέρι της δουλεύτρας που κάθεται στον αργαλειό.

°ÔÓ›˜, ‰ÒÛÙ ÛÙ· ·È‰È¿ Û·˜ Ù· “ƒ.¡.”

Ó· ‰È·‚¿ÛÔ˘Ó Ù· ·ÊËÁ‹Ì·Ù·ÛÙȘ ÛÂÏ›‰Â˜ 3, 4 Î·È 5

∫·ÏˆÛÔÚ›˙ÔÓÙ·˜ ÙÔ 2006,ÎÔ›Ù·ÍÂ:

›Ûˆ ÛÔ˘ Ì ¢¯·Ú›ÛÙËÛËÁ‡Úˆ ÛÔ˘ Ì ›ÛÙË

ÂÌÚfi˜ ÛÔ˘ Ì ÂÏ›‰·.

1η σελίδα μηνιαίου (Ιούνιος)Τυπώθηκε το 1689, 17 Φεβρουαρίου. Πέρασαν από τότε 316 χρόνια.

Πού είναι οι άνθρωποι που το τεχνούργησαν; Πού θα είμαστε εμείς ύστε-ρα από κάποιες δεκαετίες;

Γι’ αυτό χαμογελάτε. Κάθε μέρα χωρίς χαμόγελο είναι χαμένη μέρα!

Ήταν η δεύτερη νύχτα. Στους ουρα-νούς, επάνω από το σπήλαιο, είχανσβήσει οι ύμνοι. Δεν κυμάτιζαν πια

στον αιθέρα φτερούγες αγγελικές. Στις ψυ-χές, που είχαν αναστατωθεί από το θαύμα,βασίλευε τώρα η γαλήνη. Οι μάγοι ανέβη-καν στις καμήλες τους, οι βοσκοί γύρισανστα μαντριά τους.

Ο Ιωσήφ, που είχε πάει για απογραφή,γύρισε κατάκοπος κι έγειρε δίπλα από τ’άκακα βόδια να κοιμηθεί και να ξαποστάσει.Η Μαριάμ, κουρασμένη απ’ την έκσταση καιτην ευτυχία, είναι από ώρα πολλή βυθισμέ-νη στον ύπνο. Στ’ απλωμένο της χέρι, ακου-μπισμένο, τ’ ολόξανθο βρέφος κοιμάται μ’ευωδιασμένα τα χείλη του απ’ το γάλα τομητρικό. Φωτοστέφανο πλέκουν γύρω απ’τα μαλλάκια του τ’ άχυρα της φάτνης.

Είναι η δεύτερη νύχτα, κι ο ουρανόςαποσύρθηκε πίσω από πυκνά χειμωνιάτικασύννεφα. Χρυσή πόρπη απόμεινε στο μαν-δύα του το άστρο. Η γη έμεινε μονάχη τηςμε τη θεία υπόσχεση των αγγέλων: «...καιεπί γης ειρήνη».

«Ναι, Κύριε» συλλογιέται ο Ιωσήφ «όληη δόξα δική Σου. Σ’ εμάς η ειρήνη είναι αρ-κετή. Τα χαράματα θα κινήσουμε για τη Να-ζαρέτ. Το εργαστήρι είναι κλειστό τόσεςμέρες. Το κυπαρισσόξυλο και ο κέδροςπροσμένουν το γλύφανο και την πλάνη».

Κι ο τεχνίτης φέρνει μπροστά του τα έρ-γα που μέλλουν να γίνουν. Το πρώτο πουπρέπει να φτιάξει είναι μια κούνια. Μια κού-νια ανάλαφρη, που το πόδι της μάνας ναφτάνει να την κρατεί σε ρυθμό, καθώς θαδουλεύουν τα χέρια στο πλέξιμο ή στη ρό-κα, τ’ ατέλειωτα χειμωνιάτικα βράδια. Μιακούνια ολόγυρα στολισμένη με αγγέλους,που ψάλλουν χορεύοντας. Κι εκεί, στην κο-ρυφή, επάνω απ’ το κεφάλι του βρέφους,ένα μεγάλο αστέρι, που το παιδί θα χτυπάτα χεράκια του και θα το ζητά για παιχνίδι.

Γλυκές σαν το μέλι θα πέφτουν οι μέ-ρες, κι απ’ το μικρό μαραγκούδικο ο τεχνί-της θ’ ακούει το γέλιο της μάνας και τουπαιδιού και θα παίρνει καινούρια διάθεσηγια δουλειά. Η μικρή του φαμίλια μεγάλωσεμ’ ένα στόμα ακόμα κι η μικρομάνα πρέπεινα τρώει καλά, για να κάνει παχύ, μυρωδά-το γάλα.

Ναι, αύριο θα ξεκινήσουν αχάραγα.Έχουν τόσο δρόμο ώσπου να φτάσουν στηΓαλιλαία. Τ’ αμπέλια νοτίστηκαν αρκετά,θέλουν σκάψιμο. Τα χωράφια τα πότισαν οιβροχές. Είναι ώρα να πέσει ο σπόρος στασπλάχνα τους. Τα στάχυα θα βγουν κατα-πράσινα και μεστά και τ’ αγέρι θα κρούει, μ’αόρατα δάχτυλα, πάνω τους, σαν σε άρπα,το θείο τραγούδι της ευτυχίας και της ειρή-νης. Έχει να κόψει ακόμα και ξύλα για τοχειμώνα, που αρχίζει στον τόπο τους το Γε-νάρη: παλιές γερασμένες ελιές, που θα τρί-ζουν στο τζάκι μοσκοβολώντας.

Η Μαριάμ, κουρασμένη από της μέραςτο μόχθο, θ’ αποκοιμιέται νωρίς μαζί με τογιο της, όπως απόψε, γαλήνια, γλυκά, κιόλη η έγνοια θα μένει για τον καλό νοικοκύ-ρη. Όπως απόψε! Μα είναι τόσο ευχάριστηη έγνοια, ανάλαφρη σαν πούπουλο. Όνειραγαλάζια για το μωρό, που θα ξεπετιέται σι-γά σιγά και θα γίνεται άνθρωπος σωστός,και θα κοιτά και θα λέει λογάκια: «πατέρα!μητέρα!»

Η άχνα των δυο βοδιών ζέστανε τριγύ-ρω του τον αέρα. Νύσταξε ο Ιωσήφ. Γλυκόςσαν το μέλι κατέβηκε ο ύπνος στα μάτιατου.

Έξω ακούστηκαν κρότοι σπαθιών, χλιμι-ντρίσματα βιαστικών αλόγων, παραγγέλμα-τα και βλαστήμιες μέσα στη νύχτα. Σπαθά-ριοι έτρεχαν στους δρόμους της Βηθλεέμ,με ρομφαίες γυμνές, ματωμένες. Θρήνοιακούγονταν πίσω τους, φωνές που σου ξέ-σκιζαν την καρδιά. Στο χωριό Ραμά ξεση-κώθηκε ατέλειωτο μοιρολόι, με κορυφαίατη μάνα Ραχήλ:

«Κρύψτε τα παιδιά σας, γυναίκες. Ο φο-νιάς Ηρώδης ζητά το αίμα τους!»

Δύο ίσκιοι ξεχώρισαν: ένας άνδρας καιμια γυναίκα.

«Κρύψε στον κόρφο σου το παιδί!» είπεο άνδρας. «Θήλαζέ το καθώς περπατάμε,μην τύχει και κλάψει!»

Έριξαν μια ματιά στο σκοτάδι, άκουσαντις κλαγγές των σπαθιών, που ξεμάκραιναν.Κουκουλώθηκαν σε δυο κάπες χοντρές καιξεκίνησαν μες στη νύχτα. Πέρα έσκουζε ηκουκουβάγια, σμίγοντας το θρήνο της με τ’ανθρώπινο κλάμα. Σμάρια λευκά περιστέ-ρια πετούσαν συντροφιασμένα προς τουςαιθέρες. Τα σύννεφα άνοιγαν και τα τύλι-γαν στα πυκνά τους πέπλα.

Δεκατέσσερις χιλιάδες λευκά περιστέ-

ρια ανέβηκαν εκείνη τη νύχτα στους ουρα-νούς.

«Άγρια νύχτα!» είπε η γυναίκα, που είχεστον κόρφο της το παιδί.

«Ναι, πολύ άγρια» είπε ο σύντροφόςτης. «Μα μη φοβάσαι. Μας προστατεύουνδυνάμεις αόρατες. Θα σου πω τ’ όνειρό μουσε λίγο που θα περάσουμε τα σύνορα».

«Δε φοβάμαι» είπε η γυναίκα. «Ο Κύ-ριος είναι μαζί μας!»

Περπάτησαν όλη τη νύχτα, και το ξημέ-ρωμα βρέθηκαν έξω από την περιοχή τουΗρώδη. Η έρημος απλωνόταν μπροστάτους. Ο Ιωσήφ την είδε με δέος.

«Πώς θα ζήσουμε;» πήγε να σκεφθεί.Μα αόρατα χείλη τού έδωσαν την απάντη-ση:

«Ο Θεός έθρεψε με μάννα τους πατέ-ρες σας, κάποτε, στην έρημο».

«Πες μου τ’ όνειρό σου!» είπε η γυναί-κα, που κάθισε να ξεκουραστεί πριν αρχίσειη νέα πορεία.

«Μα δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή πραγμα-τικότητα» είπε ο σύντροφός της. «Δεν είναιεύκολο να το ξεχωρίσει κανένας αυτούςτους καιρούς, που οι ουρανοί έσμιξαν τόσοπολύ με τη γη».

«Πες μου τ’ όραμά σου» διόρθωσε η νέαγυναίκα.

Το βρέφος χαμογελούσε στα χέρια της,χορτασμένο από γάλα και ύπνο.

«Γήινες φροντίδες με κρατούσαν άγρυ-πνο» άρχισε να διηγείται ο Ιωσήφ. «Σκε-φτόμουνα το εργαστήρι μου, τόσες μέρεςκλειστό, τις δουλειές μου που έμειναν πί-σω. Λογάριαζα κιόλας πως τ’ όργωμα κόπη-κε στη μέση, τ’ αμπέλια μας άσκαφτα.Ύστερα γλύκανε τη σκέψη μου μια μικρήκούνια που θα έκανα από μυρωδάτο κυπα-ρισσόξυλο και θα σκάλιζα επάνω της μά-γους και βοσκούς και ένα άστρο, που γύρωτου θα χόρευαν οι άγγελοι. Κι άξαφνα τονείδα μπροστά μου τον έναν, το γνώριμο άγ-γελο με τις άσπρες μακριές φτερούγες.“Πάρε το παιδί και τη μητέρα του” μου είπε“και φύγετε για την Αίγυπτο. Ο βασιλιάςψάχνει να το βρει, για να το σκοτώσει”. Γήι-νες ήταν οι έγνοιές μου. Μα ο Κύριος αγρυ-πνούσε κι έστειλε τον άγγελο να με ξανα-φέρει στο δρόμο Του. Ήταν εκείνος ο ίδιοςπου μου φανέρωσε τότε πως θα γεννούσεςτο Γιο του Θεού».

«Στην Αίγυπτο;» ρώτησε η μητέρα. «Εί-ναι μακριά; Ξέρουμε να πάμε;»

«Δε ρώτησα τίποτα» είπε ο Ιωσήφ.«Εκείνος που στέλνει το μήνυμα ξέρει ταπάντα. Ας οδηγήσει τα βήματά μας».

Δεν είπε τίποτα η Μαριάμ. Η ψυχή τηςήταν γεμάτη από πίστη. Μήνες τώρα ζούσετο θαύμα: «Ιδού η δούλη του Κυρίου, γένοι-τό μοι κατά το ρήμα Σου!»

Σηκώθηκαν και, κρατώντας ο ένας τοχέρι του άλλου, κίνησαν μέσα από την έρη-μο για τη χώρα του Νείλου. Μα ο Ιωσήφ κι ηΜαρία δεν ήξεραν πως μαζί τους είχαν κι-νήσει εκείνη τη χαραυγή κι όλα τα λουλού-δια της γης κι όλα τα πουλιά του παραδεί-σου.

Ναι! Άμμος φαινόταν στο μάκρος, γκρί-ζα, μονότονη άμμος, που τη στροβίλιζε οάνεμος και την έστηνε πότε πότε σ’ αμμό-λοφους. Μα η άμμος έμενε πάντα μπροστάτους και πίσω τους. Εκεί που πατούσαν ταπόδια τους φύτρωναν λουλούδια, χορτά-ριαζε η έρημος και γινόταν περιβόλι.

Στα ξάγναντα στέκονταν τα θεριά τηςερήμου, μα δεν ούρλιαζαν πεινασμένα. Εί-χαν στην έκφρασή τους την ημεράδα προ-βάτων, καθώς κοίταζαν το ζευγάρι, πουέφερνε, στην καρδιά της ερήμου, την άνοι-ξη.

Ο Ιωσήφ έβλεπε την άμμο ν’ αλλάζειμορφή και την έρημο να μακραίνει.

«Παράξενο» συλλογιόταν. «Είχα ακού-σει πως κάποτε, μέσα στη δίψα τους, οι τα-ξιδιώτες της ερήμου παθαίνουν τέτοιεςψευδαισθήσεις και βλέπουν μπροστά τουςοάσεις, που δεν τις φθάνουν ποτέ, γιατί δενυπάρχουν στ’ αλήθεια. Μα εδώ γίνεται τοαντίθετο. Η άμμος είναι η ψευδαίσθηση κιείναι ατέλειωτη όαση η πλάση για μας».

Ύστερα θυμήθηκε ποιους συνόδευε στοταξίδι, τίνος παιδιού ήταν προστάτης καιδεν απόρησε για τίποτα.

Όπου κάθονταν να ξεκουραστούν,χουρμαδιές ξεδίπλωναν τις ψηλές βεντά-λιες τους κι άνοιγαν την καρδιά τους, προ-σφέροντας μελωμένους καρπούς. Κάτωαπό πυκνές μπανανιές ανάβρυζαν πηγέςδροσερές. Τα πουλιά κελαηδούσαν στακλώνια με αγγελικές μελωδίες.

Το καραβάνι των τριών μάγων ταξίδευε,μέρες τώρα, στην έρημο. Όμως είχε ολότε-λα ξεστρατίσει. Ο Μελχιόρ το έβλεπε τιςνύχτες από τ’ άστρα πως όδευαν κατά τονοτιά.

«Λες και δεν οδηγούμε εμείς τις καμή-λες» είπε στους δυο του συντρόφους. «Κι-

νήσαμε για το γυρισμό στην Περσία κι οδρόμος σε λίγο μας βγάζει στην Αίγυπτο».

«Καλύτερα!» είπε ο Γάσπαρ. «Η χώρατου Νείλου είναι η πατρίδα του μυστηρίου.Εκεί θα σπουδάσουμε πιο βαθιά τη σοφία».

«Ω, ποια σοφία μπορεί να σταθεί μπρο-στά στην αλήθεια που έλαμψε μες στο σπή-λαιο της Βηθλεέμ! Δε θα ’πρεπε να μακρύ-νουμε από τη γη τούτη που γέννησε το Σω-τήρα» είπε ο Βαλτασάρ.

«Θα γυρίσουμε σύντομα» είπε ο Γά-σπαρ. «Σαν θα ’ρθει η ώρα της δόξας Του,θα βρεθούμε κοντά Του, να Του προσφέ-ρουμε το βαρύτιμο στέμμα του Βασιλιά...»

«...Ή ν’ αλείψουμε με τη σμύρνα το σώ-μα Του μέσα σ’ έναν τάφο!» πρόσθεσε οΒαλτασάρ.

«Όποιος γεννήθηκε θα πεθάνει» απά-ντησε ο Μελχιόρ. «Μα πίσω από το θάνατοείναι η ζωή, κι Εκείνος ήρθε να το διδάξειστους ανθρώπους. Ας δοξάσουμε, λοιπόν,το Θεό, που μας έστειλε να προσφέρουμεπρώτοι θυμίαμα στο Σωτήρα του κόσμου».

Αυτά κουβέντιαζαν οι σοφοί αστρολό-γοι, όταν αντίκρισαν μια ολόδροση όαση μεπυκνές χουρμαδιές. Οι καμήλες, που με τοένστικτο μυρίζονταν το νερό και τον ίσκιοαπό μίλια μακριά, τράβηξαν κατά ’κεί βια-στικές.

«Δυο ταξιδιώτες» είπε ο Βαλτασάρ.«Ένας άνδρας και μια γυναίκα που έχειστην αγκαλιά της μωρό. Ταξιδεύουν χωρίςκαραβάνι... Θα ’χουν χάσει το δρόμο τους,φαίνεται. Πάμε να τους δώσουμε βοήθεια!»

«Ναι, πάμε!» είπαν κι οι άλλοι. «Έχουμεκαμήλες και για τους δυο τους».

«Γρήγορα, γιατί ξεκίνησαν... Δεν προ-φταίνουμε!» είπε ο Μελχιόρ.

Πραγματικά, οι δυο οδοιπόροι, που εί-χαν ξεκουραστεί αρκετά, συνέχιζαν την πο-ρεία τους. Η γυναίκα κρατούσε το Βρέφοςστην αγκαλιά της. Ο άνδρας, που έσκυβεαπό το βάρος της κούρασης και των χρό-νων, ακουμπούσε σ’ ένα ραβδί.

Έτρεξαν πίσω τους οι τρεις μάγοι, μαάξαφνα στάθηκαν σαν μαρμαρωμένοι. Ό,τιείδαν τα μάτια τους ξεπερνούσε τη φαντα-σία. Η όαση με τις χουρμαδιές περπατούσεμαζί με τους οδοιπόρους. Οι πηγές, πουόλο στέρευαν πίσω τους, ανάβρυζαν αστα-μάτητα κάτω από τα πέλματά τους. Τα κρυ-σταλλένια νερά τους κυλούσαν κατά τη χώ-ρα του Νείλου, χαράζοντας ασημένιο τοδρόμο. Τα δέντρα και τα φυτά, τα λουλού-δια κι η χλόη συνόδευαν τους δυο οδοιπό-ρους, και στον αιθέρα τα χελιδόνια κι οι γε-ρανοί ταξίδευαν μαζί τους.

(«Το λάλημα της καμπάνας», εκδ. Νίκη)

PÔ‚ÔÏÈ·Ú›ÙÈη ¡¤· Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2005Σελίδα 4

Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη

Η φυγή στην Αίγυπτο

15 Αυγούστου 1939. Ροβολιαρίτες προσήλθαν προσκυνητές στο μοναστήρι της Ρεντίνας «συν γυ-ναιξί και τέκνοις». Η πίστη, τροφή της ψυχής, τα γεννήματα της γης τροφή του σώματος. Η ζωήλέγεται «επιβίωση», γιατί είναι σκληρή. Κοιτάξτε τα πρόσωπα των ανθρώπων της φωτογραφίας: Είναι σοβαρά και σφιγμένα. Δεν είναι εύκολο το χαμόγελο όταν «επιβιώνεις...».

Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο σαλεύει τα φύλλα του.

Μια σελίδα από το βιβλίο Εσόδων - Εξόδων της Εκκλησίας Ροβολιαρίου. Πέρασαν από τότε που γράφτηκε 104 χρόνια!Μελανοδοχείο, κονδυλοφόρος, πένα και καλλιγραφία!Στην πρώτη σειρά διαβάζουμε: Δι’ επιδιόρθωσιν μοχλού υδρομύλου. Οι δυο υδρόμυλοι που λειτουργούσαν τότε, ο ένας στον Άγιο Νικόλαο και ο άλλος στη Ντούμε-να, ήταν περιουσία της Εκκλησίας.Στην τρίτη σειρά της σελίδας, μετρώντας από το τέλος, διαβάζουμε: Δι’ αγοράν μουριοφύλλων προς τροφήν κουκουλιού δρχ. 10.Στο Ροβολιάρι, το 1901, οι κάτοικοι δεν ήταν μόνο καλλιεργητές της γης και κτηνοτρόφοι, ήτανκαι σηροτρόφοι, έτρεφαν, δηλαδή, και μεγάλωναν μεταξοσκώληκες, ήταν παραγωγοί μεταξιού.Σήμερα, τι παράγουμε; Οπωσδήποτε αμπελοφιλοσοφία!

PÔ‚ÔÏÈ·Ú›ÙÈη ¡¤· Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2005 Σελίδα 5

Τα “Ρ.Ν.” εύχονται στην Ελισάβετ και στο Γιώργο, που ενώθηκαν, ενώπιον του Θεού, με ταδεσμά του Γάμου να ευτυχήσουν τεκνοποιώντας!

Δημοσιεύουμε το αγγελτήριο γάμου γιατί είναι όμορφο και πρωτότυπο! Στο άλλο φύλλο της εφημερίδας, έχουν σειρά φωτογραφίες του γάμου.

Πρόσεξε τον κορμό του δέντρου, έγινε από ένα κλαδάκι. Ο πύργος με εφτά πατώματα, ξεκίνησε με μια φτυαριά. Ένα ταξίδι χιλιομέτρου, άρχισε από ένα βήμα.

Υπάρχει όμως ένα παράθυρο από όπου

μπαίνει φως και αέρας δροσερός: το μέλλον.

Κοντοστέκομαι μπρος του και ελπίζω.

Αλλά έρχονται οι δίσεχτοι χρόνοι και το

μέλλον του τόπου γίνεται πρόβλημα: ένας από

τους ολιγαριθμότερους λαούς σε έναν κόσμο

όπου ίσως για αιώνες θα κατισχύη το κριτήριο

της ποσότητας. Και το παράθυρο στενεύει ολο-

ένα περισσότερο.

Όταν κλείση ολότελα, θα μείνη ο Θεός.

Αλλά και ο Θεός στέκεται πιο πέρα από κάθε

ανθρώπινο έργο, που δεν είναι καθαρή έκστα-

ση. Ο Θεός σπάνια αποκρίνεται. Είναι το αιώνιο

ζητούμενο.

Μένει ο εαυτός μου. Ούτε όμως αυτός: λίγο

χώμα ή λίγη σποδός, «ατμίς από κύθρας». Ίσως

και λίγο πνεύμα, που άμα «απροσωποποιηθή»

θα βυθισθή μέσα στο χάος του Θεού.

Κων/νος Τσάτσος

Ατμίς από κύθρας = Αχνός από χύτρα.

σποδός = στάχτη.

Απόσταγμα σοφίας

1. Ο στύλος της γηςΚάτω από τη γη υπάρχει ένα μεγάλο δέντρο, σαν στύλος πελώριος

και γερός, και βαστάει τη γη. Έτσι έλεγαν οι παλαιότεροι. Εκεί κάτω βρί-σκονται όλο το χρόνο οι καλικάντζαροι και δουλεύουν νύχτα και μέρα.

Προσπαθούν να κόψουν το στύλο, που βαστάει τη γη, γιατί θέλουν να τηδουν να γκρεμίζεται και να γελούν. Χτυπούν λοιπόν με μικρά τσεκουρά-κια και πριονίζουν με πριονάκια. Κάθε χρόνο μόλις ζυγώνουν να το κό-ψουν, νά σου κι έρχονται και τα Χριστούγεννα.

― Άιντε, πάμε τώρα να γλεντήσουμε λίγο πάνω στη γη, πειράζονταςτους ανθρώπους, γιορτές ημέρες που ήρθαν. Πάμε και στο γυρισμό μαςτο αποκόβομε.

Έρχονται λοιπόν κοντά μας. Στο γυρισμό τους όμως βρίσκουν το δέ-ντρο να έχει θρέψει. Και τότε αρχίζουν πάλι από την αρχή. Ευτυχώς πουείναι κουτούτσικοι οι καλικάντζαροι, για τούτο κάθε χρόνο πάντα τα ίδιακάνουν και πάντα τα ίδια παθαίνουν με τούτο το θεόρατο δέντρο, πουκρατάει τη γη ολόκληρη με τα χωριά της και με τις πολιτείες της.

2. Ο μυλωνάς κι ο καλικάντζαροςΜια φορά ένας μυλωνάς είχε ωραία φωτιά με κάρβουνα στο μύλο

του και έψηνε μια σούβλα κρέας. Εκεί που γύριζε τη σούβλα του, βλέπειστην άλλη μεριά έναν καλικάντζαρο και γύριζε μια σούβλα με βατρά-χους! Δεν του μίλησε διόλου. Ύστερα από λίγο τον ρωτά ο καλικάντζα-ρος πώς τον λένε.

― Εαυτό με λένε, του απαντά ο μυλωνάς.Εκεί που γύριζε τη σούβλα και το κρέας ήταν ροδοκόκκινο και μοσχο-

μύριζε, ο καλικάντζαρος βάζει τη δική του σούβλα με τους βατράχουςπάνω στο κρέας. Πατ! δεν αργεί ο μυλωνάς και του φέρνει μια μ’ ένααναμμένο δαυλί και, καθώς ο καλικάντζαρος ήταν γυμνός, τον κατάκα-ψε! Φωνές και κακό ο καλικάντζαρος.

― Βοηθάτε, αδέρφια, γιατί μ’ έκαψαν!― Βρε, ποιος σ’ έκαψε; του λένε οι καλικάντζαροι απ’ έξω.― Ο Εαυτός μ’ έκαψε, τους λέει εκείνος από μέσα.― Αμ’ σαν κάηκες από τον εαυτό σου, τι σκούζεις;Κι έτσι την έπαθε ο καλός σου ο καλικάντζαρος, γιατί ο μυλωνάς φά-

νηκε εξυπνότερός του.Εκλογή Κ. Ρωμαίου

Παραδόσεις για το δωδεκαήμερο

PÔ‚ÔÏÈ·Ú›ÙÈη ¡¤· Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2005Σελίδα 6

Στο προηγούμενο άρθρο μου στην «Καθη-μερινή» (6 Νοεμβρίου 2005) αναφέρθηκα μειδιαίτερα θετικά σχόλια στη συμβολή τουΚωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Πα-πανδρέου κατά τη διάρκεια των ετών της με-τάβασης στη δημοκρατία μετά το 1974. Δυ-στυχώς, στη δεκαετία του 1960 που προηγή-θηκε, ο απολογισμός της ηγετικής επάρκειαςτων Ελλήνων πολιτικών είναι μάλλον χλωμός.

Κεντρικός παράγοντας του κλίματος ανω-μαλίας που προκάλεσε το πραξικόπημα της21ης Απριλίου 1967 ήταν η πόλωση που χαρα-κτήριζε τις σχέσεις της ΕΡΕ με το νεοσυστα-θέν (από το 1961) κόμμα της Ένωσης Κέ-ντρου. Τα δύο μεγάλα -μη κομμουνιστικά-κόμματα δεν κατάφεραν να συμπεριφερθούνστις μεταξύ τους σχέσεις ως ικανοποιημένατμήματα ενός γενικά αποδεκτού πολιτικού κα-τεστημένου. Ταυτοχρόνως, ο παρεμβατισμόςδύο εξωκοινοβουλευτικών θεσμών (του θρό-νου και των ενόπλων δυνάμεων), καθώς και ηταύτιση της ελληνικής Δεξιάς με τον θρόνοκαι τον στρατό, συνετέλεσαν στην έντονηαντιπαράθεση ανάμεσα στον νεαρό βασιλιάΚωνσταντίνο και στον ηγέτη της Ένωσης Κέ-ντρου Γεώργιο Παπανδρέου.

Ο παράγοντας «ποιότητα ηγεσίας» εξηγείσε μεγάλο ποσοστό τους λόγους που οδήγη-σαν στις έντονες πολιτικές αντιπαραθέσειςτης δεκαετίας του ’60.

Ενδεικτικά μπορούμε να χρεώσουμε αρκε-τούς από τους πρωταγωνιστές της περιόδουμε σοβαρά ελλείμματα σύνεσης και αυτοσυ-γκράτησης.

Στην κορυφή της ανεπάρκειας θα τοποθε-τήσουμε τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο καιτους ολέθριους - κυρίως - συμβούλους του.Έχασε τον πρώτο χρόνο μετά τη στέψη του,στις αρχές του 1964, μια μοναδική ευκαιρία ναλειτουργήσει ως συνταγματικός (πολιτικάανεύθυνος) αρχηγός κράτους χωρίς να ταυτι-στεί με τη συντηρητική παράταξη και χωρίς ναδιεκδικεί δικαιώματα «ιδιοκτήτη» των ενό-πλων δυνάμεων.

Ακολουθεί, με αρκετή απόσταση στον δεί-κτη της ηγετικής ανεπάρκειας, ο ΓεώργιοςΠαπανδρέου. Έπεσε στην παγίδα που τουέστησε ο άπειρος νέος μονάρχης, επέμεινεστην ανάληψη των καθηκόντων του υπουργούΆμυνας (προφανώς για να προστατεύσει τονΑνδρέα Παπανδρέου στην υπόθεση Ασπίδα)και χρεώνεται, κυρίως, γιατί έσπευσε να πα-ραιτηθεί στις 15 Ιουλίου του 1965, επιτρέπο-ντας στον Κωνσταντίνο και στη Δεξιά να προ-ωθήσουν τη διάσπαση του κόμματός του με τηλεγόμενη αποστασία και τις σύμφυτες απο-σταθεροποιητικές επιπτώσεις της.

Αλλά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκηςχρεώνεται με υψηλούς βαθμούς ανεπάρκειας,διότι χωρίς την προετοιμασία της διασπαστι-κής ομάδας βουλευτών της Ένωσης Κέντρου(που ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν με τη στή-ριξη της ΕΡΕ), ο νεαρός βασιλιάς θα αναγκα-ζόταν να προσφύγει στις εκλογές (ή σε στρα-τιωτικά πραξικόπημα αντιτείνει ο κ. Μητσοτά-κης).

Στον ελλειμματικό χώρο ηγεσίας για τηνεπίμαχη περίοδο (1965-67) κατατάσσονταιεπίσης ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και οΑνδρέας Παπανδρέου. Ο πρώτος γιατί δενέπαιξε τον ρόλο ενός ήπιου ηγέτη της αξιωμα-τικής αντιπολιτεύσεως και απαίτησε τον Φε-βρουάριο του 1965 την απομάκρυνση από τηνεξουσία του Γεωργίου Παπανδρέου ως άμεσοκαι ανυποχώρητο αίτημα. Από την πλευράτου, ο Ανδρέας Παπανδρέου χρεώνεται, γιατην προκλητική (αν όχι εμπρηστική) του συν-θηματολογία που θορύβησε τον θρόνο, τη συ-ντηρητική και αντικομμουνιστική ηγεσία τωνενόπλων δυνάμεων και τον αμερικανικό παρά-γοντα που βασιζόταν στον θρόνο και στονστρατό ως ύστατα αναχώματα του φιλοαμερι-κανισμού και του αντικομμουνισμού στηνΕλλάδα. Ούτε, όμως, ο Κωνσταντίνος Καρα-μανλής μπορεί να εξαιρεθεί από μια δόση κρι-τικής: κυρίως διότι εγκατέλειψε την Αθήνα με-

τά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1963, επιλέγο-ντας την αυτοεξορία στο Παρίσι. Εάν είχε πα-ραμείνει στην ηγεσία της ΕΡΕ μέχρι και μετάτις εκλογές του 1964, θα μπορούσε - στον ρό-λο του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης

- να συμβάλει στη σταθεροποίηση (και νομιμο-ποίηση) του δικομματισμού στην Ελλάδα.

Πέρα από τα ελλαδικά σύνορα, μπορούμενα χρεώσουμε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο -τον χαρισματικό ηγέτη της Κυπριακής Δημο-κρατίας - με τη μεγάλη ευθύνη της άκαιρηςεπιλογής για την αναθεώρηση του νωπού ακό-μη κυπριακού Συντάγματος (με τα λεγόμενα13 σημεία) σε μια περίοδο (Νοέμβριος - Δε-κέμβριος του 1963) που η Αθήνα βρισκόταν σεασταθή και απρόβλεπτη μεταβατική περίοδο.Δυστυχώς, η κλιμάκωση της ελληνοτουρκικήςκρίσης στην κυπριακή επικράτεια, η οποίαπροκλήθηκε από τη μονομερή επιλογή του Κύ-πριου ηγέτη, κινητοποίησε τον προληπτικάανήσυχο αμερικανικό παράγοντα και τον οδή-γησε σε άκρως αποσταθεροποιητικά σχέδια(π.χ. το σχέδιο Άτσεσον) που συνέβαλαν τελι-κά στην επικίνδυνη για τα συμφέροντα τουΕλληνισμού αντιπαράθεση της Ουάσιγκτον(του Λίντον Τζόνσον) με την Αθήνα (του Γε-ωργίου και του Ανδρέα Παπανδρέου).

Τέλος, δεν συμπεριλήφθηκαν στη λίστατης ελλειμματικής ηγεσίας οι πρωτεργάτεςτου πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Άτο-μα, όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Στυ-λιανός Παττακός, ο ΝΙκόλαος Μακαρέζος, οΔημήτριος Ιωαννίδης, ο Γεώργιος Ζωιτάκηςκαι άλλοι θα είχαν κυριολεκτικά αχρηστεύσειόλους τους μετρητές της συγκριτικής πολιτι-κής ανεπάρκειας.

Διότι, στην περίπτωση των πρωτεργατώντου πραξικοπήματος, ομιλούμε περί κατα-στροφικής και εγκληματικής ανεπάρκειας πουτοποθέτησε την ελληνική δημοκρατία στονγύψο και κατέληξε σε μια εθνική καταστροφήστη μαρτυρική Κύπρο.

Ο αναγνώστης θα μπορούσε σε αυτό τοσημείο να θεωρήσει υπερβολικά αυστηρή, ανόχι άδικη, την παραπάνω αποτίμηση του ηγε-τικού ελλείμματος μιας εποχής. Οι πολιτικοίπολλές φορές γίνονται δέσμιοι διαρθρωτικώνπαραγόντων (οικονομική ανάπτυξη, κοινωνικήσυνοχή, πολιτική κουλτούρα, εξωτερικέςεπεμβάσεις) που τους εγκλωβίζουν μέσα σεπολύ στενά περιθώρια εφικτών επιλογών.

Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι ο κυ-βερνητικός εκπρόσωπος της χούντας αναφε-ρόταν επανειλημμένα την άνοιξη του 1971 ότιοι εκλογές θα γίνονταν στην Ελλάδα μόνοόταν το κατά κεφαλήν εισόδημα θα έφθανε τα1.100 δολάρια (ήταν τότε 800). Η Ελλάδα, μεάλλα λόγια, είχε ταξινομηθεί - μαζί με χώρεςόπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και Τουρκία -στη ζώνη των στρατιωτικών (ή υπό στρατιωτι-κή επιτήρηση) καθεστώτων. Όντως, στατιστι-κές μελέτες, καταλήγουν ότι η εδραιωμένηδημοκρατία συσχετίζεται με υψηλά κατά κε-φαλήν εισοδήματα.

Σήμερα, η χώρα μας, με κατά κεφαλήν ει-σόδημα των 20.000 δολαρίων, αγκυροβολημέ-νη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ καιμε σταδιακά βελτιούμενες συνθήκες στις σχέ-σεις της με όλους τους γείτονές της έχει ξε-φύγει οριστικά από τη μοίρα των έντονων πο-λιτικών αντιπαραθέσεων και ισχυρών θεσμι-κών αναταράξεων. Η Ελλάδα σήμερα χρειάζε-ται ηγέτες ψύχραιμους και συνετούς που μπο-ρούν να διαχειριστούν ένα μεταψυχροπολεμι-κό κόσμο νέων κινδύνων και απειλών, όπου ομεγαλύτερος εχθρός μας, των προνομιούχωντου πλανήτη, μπορεί να είναι ο εαυτός μας.

* Ο κ. Θ. Κουλουμπής είναι ομότιμος καθη-γητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γενικόςδιευθυντής του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρω-παϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ).Το πιο πρόσφατο βιβλίο του Θ. Κουλουμπήτιτλοφορείται «Η Ελλάδα και ο Κόσμος», εκ-δόσεις Παπαζήση, 2005.

Του Θόδωρου Κουλουμπή*

Ελλειμματική ηγεσία στη δεκαετία του 1960

Έλληνες, πού πάμε, χωρίς πίστη,χωρίς αγάπη, χωρίς ιδανικά, χωρίςπυξίδα, χωρίς επιλογές και στόχους,χωρίς παιδεία, χωρίς ελευθερία;

Εκτροχιασθήκαμε, ή κατά το λαόμας “αλωνίζουμε χωρίς πάσσαλο”.Αυτοκαταστρεφόμεθα και δεν νοιά-ζεται κανείς. Θυσιαζόμεθα για ναπραγματοποιήσουμε κάτι και εμείς, ηγενιά που το δημιουργήσαμε, τοανατρέπουμε ή επιτρέπουμε να τοκάνουν αυτό άλλοι τιποτένιοι καιάσχετοι. Δημιουργήσαμε την ΕθνικήΑντίσταση και φθάσαμε σε σημείο,περίπου, να δώσουμε πιστοποιητικάΕθνικής Αντίστασης σε αγέννητα τό-τε παιδιά, επειδή η μητέρα τουςεγκυμονούσα ήταν στον αγώνα.

Κάναμε τον αγώνα κατά της χού-ντας και στο τέλος καταλήξαμε ναείμεθα τόσοι οι αντιστασιακοί ώστενα μην περισσεύουν Έλληνες να εί-ναι χουντικοί.

Και εν προκειμένω, δημιουργή-σαμε το Πολυτεχνείο για να το εξευ-τελίζουμε κάθε χρόνο στο χώρο πουέγινε ο αγώνας. Αντί η 17η Νοεμβρί-ου να είναι ημέρα χαράς, ανάμνησηςκαι διδαχής, τιμής και σύγκρισης τωνκαθεστώτων, στοχασμού και περι-συλλογής, να είμεθα επί ποδός πο-λέμου. Να πλησιάζει ο εορτασμόςκαι να λαμβάνουμε τόσα μέτρα καιπάλι να περιμένουμε περισσότεραθύματα από όσα μετρήσαμε κατά τηνεξέγερση. Να καταστρέφουμε περι-ουσίες κρατικές και ιδιωτικές πράγ-μα που δεν θα κάναμε ούτε στουςεχθρούς μας.

Αντί να τιμήσουμε το γεγονός,όπως κάθε εθνική γιορτή, όλοι μαςτο εκμεταλλευόμεθα. Όποιος φθά-νει, ίσως και χωρίς επίγνωση, κατα-θέτει λουλούδια στη ριγμένη στοχώμα κεφαλή, λέει αν τον ρωτήσουνό,τι του έλθει στο νου και φεύγειικανοποιημένος ότι έπραξε το καθή-κον του.

Σε καμία άλλη εθνική γιορτή δενγίνεται αυτό το πράγμα. Έρχονται οιεπίσημοι και οι ανεπίσημοι με τα στε-φάνια, τα απιθώνουν στην κεφαλήλένε και αυτοί τα συνηθισμένα, οι δεοπαδοί του καθενός φωνάζουν, τοΠΑΣΟΚ είναι εδώ, η ΝΔ είναι εδώ, τοΚΚΕ είναι εδώ και λοιπά «είναι εδώ»

και μόνο η συ-νειδητοποίησηαπό όλους τηςπράξης αυτώνπου δημιούρ-γησαν την εξέ-γερση δεν είναιεδώ.

Φαντασθεί-τε στην εθνικήγιορτή της 25ηςΜαρτίου να φώ-ναζαν οι Κολο-κοτρωναίοι εί-ναι εδώ, οιΜαυροκορδάτοι είναι εδώ κ.λπ. Αλή-θεια τι συμβολίζει εκείνη η γεροντικήκεφάλα που έτσι τοποθέτησαν στοχώμα; Είναι κεφαλή φοιτητού αυτή;

Δεν θα ήταν καλύτερα αν έναςφοιτητής και μία φοιτήτρια σε μίασύνθεση αγώνα και προοπτικής είχετοποθετηθεί σε ένα βάθρο και ναγράφει λίγα λόγια διδαχής!

Πού είναι αυτοί που αγωνίσθηκαντότε; Γιατί δεν κατεβαίνουν οι ίδιοικαι με τους τωρινούς φοιτητές ναδημιουργήσουν ένα πραγματικό Πο-λυτεχνείο ή αν αυτό δεν γίνεται, ναεπέμβουν, όπου και όπως πρέπει, νασταματήσει αυτό το πανηγύρι;

Και αυτή η πορεία προς την Αμε-ρικανική πρεσβεία τι νόημα έχειέπειτα από τόσα χρόνια; Άλλαξαντόσο από τότε τα πράγματα και τό-σες κυβερνήσεις με διαφορετικήαντίληψη και εμείς εκεί. Αλλά τότεγιατί στις άλλες γιορτές δεν κάνου-με πορείες, προς την Τουρκική πρε-σβεία, πάθαμε λίγα από τους Τούρ-κους τετρακόσια χρόνια και τώραακόμη.

Γιατί όχι και στην Ιταλική ή Γερ-μανική πρεσβεία, πάθαμε λιγότερααπό τις φασιστικές κυβερνήσεις αυ-τών των κρατών;

Τι εθνική γιορτή τέλος πάντων εί-ναι αυτή όταν για τρεις ημέρες, περί-που, αναστατώνονται τα πάντα καιγια να πραγματοποιηθεί χρειάζονταιεισαγγελείς και περισσότερες χιλιά-δες αστυνομικοί από όσους στρατιώ-τες χρειάσθηκε τότε η χούντα για νακαταστείλει την εξέγερση; Νομίζωαυτό τα λέει όλα.

Κάποτε εδώ ΠολυτεχνείοΤώρα εδώ Τρελοκομείο!

Όταν επιδιώκεις την ευτυχία των άλλων βρίσκεις και τη δική σου.

°Ú¿ÊÂÈ Ô ∫ÒÛÙ·˜ °.

ªÔ‡Î·˜ Ù. ∂ÈıˆÚËÙ‹˜∂η›‰Â˘Û˘

Ροβολιάρι, Αύγουστος 2005, στο υπαίθριο θέατρο του Κώστα Δημητρίου,μια ρομαντική παρέα παραθεριστών απολαμβάνει την ηρεμία και τη γαλήνητης ΦΥΣΗΣ.Σ’ αυτό το θεατράκι, με πρωτοβουλία του Παντελή Ρίζου (πρώτος από δε-ξιά, όρθιος) τα καλοκαίρια οι Ροβολιαρίτες βιώνουν κάποιες στιγμές βαθιάςσυγκίνησης και πνευματικής ανάτασης. Τα δρώμενα σ’ αυτό το γραφικό χώ-ρο, τα φεγγαρόλουστα βράδια, υψώνουν τον άνθρωπο πάνω απ’ την ευτέ-λεια της καθημερινότητας, οδηγώντας τον σε στοχασμούς και σε μονοπά-τια αναζήτησης της χαμένης ανθρωπιάς μας.Κώστα Δημητρίου, Εύγε. Χάρη σε Σένα «...Ήν τόπος εν τω καταλύματι»

• Αν διψάσεις, εγώ θα σου γίνω νερό.Σε μένα θα σκύψεις το στόμα σου,εμένα θα ευχαριστήσεις.

• Αν νυστάξεις, εγώ θα σου γίνω μαλακό κρεβάτι να κοιμηθείς,κι από της καρδιάς μου τον κτύποθα πετιέται κι ένα όνειρο.Το πρωί, εγώ θα είμαι τα παιδιάπου θα τους λες τα όνειρα.

• Αν κρυώνεις, εγώ θα σου γίνω το ένδυμακι αν ήμουν, ως τώρα, κρύος αγέρας θα το ξεχάσω.

• Αν πεινάσεις, εγώ θα είμαι το ψωμίτο ξεχασμένο στη σκοτεινιά του ντουλαπιού.Θε μου, η ψυχή του πεινασμένουφωτίζει πάντα ένα ψωμί.

Αγαπητέ φίλε Βασίλη.

Παίρνοντας το μολύβι να σου γράψω λίγα

λόγια δεν ξέρω εάν θα βρω το κουράγιο να

φτάσω ως το τέλος. Μας έφυγες φίλε μου,

πρόωρα, σαν πουλάκι φθινοπώρου.

Ένας ακόμη Ροβολιαρίτης, ένας πατριώ-

της, ένας οικογενειάρχης πιστός. Πάντα,

όπου και εάν βρισκόσουν πάντα χαρούμε-

νος... Στους φίλους σου, στους γονείς σου

και μετά στην υπηρεσία σου, που δεν υπολό-

γιζες κούραση πουθενά και σε τίποτα.

Παραδόθηκες στο Χάρο, ανυπεράσπιστος

φίλε Βασίλη.

Μια Κυριακή αποβραδίς, ανήμερα Δευτέ-

ρα.

Ο φθονερός σε ζήλεψε, σου στέρησε την

υγεία σου και τέλος την ίδια τη ζωή σου.

Αγαπητέ φίλε, θυμάμαι τα χρόνια που

ήμασταν παιδάκια 10 και 12 χρονών, που πη-

γαίναμε στα γιδοπρόβατα το καλοκαίρι, τα

βράδια στην Χαρκιάδα και την ημέρα στο Βα-

λόρεμα, στα Πλατάνια, πούχανε ίσκιο χο-

ντρό.

Τι να θυμηθώ αγαπητέ Βασίλη; Ο θάνατός

σου μάς πλήγωσε.

Ο πόνος μας είναι βαρύς, χάσαμε έναν λε-

βέντη Ροβολιαρίτη... Το πέρασμά σου, θα μας

θυμίζει, έναν πιστό φίλο - έναν καλό οικογε-

νειάρχη, ένα πιστό πατέρα, με τα δυο σου αγ-

γελούδια, τον Ηλία και τη Ντίνα, που σε είχα-

νε ανάγκη τώρα να είσαι μαζί τους.

Αγαπητέ φίλε Βασίλη, ο Θεός ας αναπαύ-

σει την αγνή ψυχή σου και ας δίνει παρηγοριά

στη σύζυγό σου και στα παιδιά σου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της λεβεντογέν-

νας Ρούμελης που θα σε σκεπάσει.

Βασίλη, όλοι οι συγγενείς και φίλοι είμα-

στε απαρηγόρητοι.

Ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε.

Καλή αντάμωση στην αιωνιότητα, αγαπη-

τέ Βασίλη.

Κοφιώτης ΙωάννηςΡοβολιάρι

PÔ‚ÔÏÈ·Ú›ÙÈη ¡¤· Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2005 Σελίδα 7

• Πέθανε στο Ροβο-λιάρι, στις 17 Οκτωβρί-ου 2005, ο ΒασίλειοςΗλία Νέλλας σε ηλικία72 ετών. Ο θάνατός τουήταν “κεραυνόςε εν αι-θρία”. Ακμαιότατος, γε-λαστός, καλοσυνάτοςκαι φιλικός ο Βασίλης,μέχρι τις τελευταίεςστιγμές της ζωής του.Τίποτε δεν προμήνυετο αδόκητο τέλος. ΤοΣάββατο 15 Οκτωβρίουήταν στην παρέα μας.Συζήτηση, καλαμπούρι,φαγητό και κρασάκι. Την Κυριακή πάλι με τους φίλους, καλή διάθεσηκαι όχι μόνο. Κοπή και κουβάλημα καυσοξύλων. Ένας Βασίλης ολο-ζώντανος. Χωρίστηκε απ’ τους φίλους, όταν το ρολόι έδειχνε ώρα 8το βράδυ. Έκτοτε έμεινε μόνος και από κάποια ώρα και μετά, παρέαμε το Χάρο!

«Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα». Δυο φορές μαυρίλα, ότανφεύγει κάποιος νέος και αιφνιδιαστικά. Ο κεραυνοβόλος θάνατος πα-ραλύει το νευρικό σύστημα των ζωντανών, στεγνώνει το στόμα τους,κάνει τους εύλαλους άλαλους. Όμως, ποιος γνωρίζει πότε θα πορευ-τεί προς την έξοδο; Κανείς!

Ο Βασίλης αφήνει πίσω του κάτι που δεν ξεχνιέται: Είναι η ευγέ-νεια, η καλοσύνη και η ηρεμία του χαρακτήρα του. Θεέ και Κύριε, ηγειτονιά του Βασίλη εκεί πάνω να έχει φως, γαλήνη και ευγένεια!...

• Πέθανε από τροχαίο ατύχημα στηνΑμερική, στις 22 Νοεμβρίου 2005 οΓεώργιος Ρίζος του Κων/νου, σεηλικία 64 ετών.Ο θάνατός του ήταν βίαιος. Φορτηγό αυ-τοκίνητο αγνοώντας το STOP χτύπησεμε σφοδρότητα το αυτοκίνητο στο οποίοεπέβαινε ο Γιώργος, με αποτέλεσμα ναεπισυμβεί το μοιραίο τέλος.Ο Γιώργος, ένα από τα 10 παιδιά, τουΚων/νου Ηλία Ρίζου, του γνωστού ωςΓληγοροκώτσιου, εργάστηκε σκληρά τό-σο στην Ελλάδα (έργα Αχελώου κ.λπ.)όσο και στην Αμερική. Είχε την ευλογίατου Θεού, όπως και τα άλλα εννιά, ενζωή, αδέρφια του και δημιουργήθηκε χά-ρη στον ιδρώτα και το πείσμα του γιαπρόοδο. Αποκατέστησε τα παιδιά του.

Έγινε παππούς και την ώρα που ετοιμαζόταν να έλθει στην Ελλάδα,το δρεπάνι του Χάροντα μεταμορφώθηκε σε τρελό φορτηγό και τονσκότωσε. Αφήνει μεγάλο κενό στην οικογένειά του, θα λείψει πολύστα παιδιά του, στα εγγόνια του, στη γυναίκα του και στα αδέλφια.Τον κλαίνε οι δικοί του, τον κλαίει και το Ροβολιάρι που πολλαπλάβοήθησε, όπως και όλα τα αδέλφια του. Τον κλαίνε στο μοναστήριτης Ρεντίνας που τους ευεργέτησε. Πονάμε όλοι για τον άδικο καισκληρό χαμό του. Παρακαλούμε το Θεό να βάλει το Γιώργο ανάμεσασε κείνους που χαμογελούν, εκεί στον απάνω κόσμο. Ο Γιώργος ήτανο χαμογελαστός, ο καλοσυνάτος και πάντα φιλικός.

Γιώργο, όσο είμαστε ζωντανοί θα σε θυμόμαστε, μετά θα ανταμώ-σουμε και θα τα λέμε!

Θ.Ν.

Αφιερωμένο “στο Αντίο”• Τον Χάρο τον επαίδεψακαι χαρτωσιά τον κέρασαγια ένα χορό!...Τώρα ξεμπέρδεψα!...Νομίζει πως παρέδωσατη λεβεντιά και τον χορό!...και το μεθύσι το τρελό!...• Είσαι τρελός; (τον προκαλώ...)θα τον χορέψεις μοναχός!...

Τώρα δεν λέει... λέει!...έχει βροχή!... και φεύγει!...• Άει “στο καλό”!...φεύγω και ’γώ!...• Τα μάτια μου δεν κλαίνεκοιτάνε γυρβολιά,“ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ”, στη χαρά μουμε μια “κατεβασιά”“ΤΟ ΡΟΒΟΛΙΑΡΙ” χαιρετά!...

Αρίδα

ŸÛÔÈ ¤Ê˘Á·Ó ÁÈ· ÙË ̄ ÒÚ· ÙˆÓ ·ÁÁ¤ÏˆÓ Μας έφυγε ο Βασίλης Νέλλαςστις 17-10-2005

ΑΝ

Κύριε, ελευθέρωσέ με από τα όσα υπάρχοντά μου με κυριεύουν και μ’ αρρωσταίνουν.Ελευθέρωσέ με από την περηφάνια που με παραμορφώνεικαι με κάνει τόσο μικρό.Ελευθέρωσέ με από την απληστία μου που με παραπλανείκαι με κάνει τόσο άσχημο.

Κύριε, σώσε με από την ανείπωτη εκείνη επιθυμία για πράγματαπου ποτέ δεν μπορούν να με ικανοποιήσουνκαι ερεθίζουν την ανόητη πείνα μου για ακόμη περισσότερα.

Φιλ. Μπόσμανς(Από το βιβλίο: Δώσε στην ευτυχία μια ευκαιρία)

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΜΕ

Για “εκείνους” που ζουν στην καρδιά μας,και μένουν στον Άη Γιώργη και

στον Άη Θανάση του Ροβολιαρίου

Έφυγες για πάντα από κοντά μας... Εγώ

στο τελευταίο Αντίο, δυστυχώς δεν μου επέ-

τρεψε, η υγεία μου, να βρεθώ εκεί που σε

συνόδεψαν όλοι οι άλλοι, να κλάψω μαζί

τους πάνω στο άψυχο κορμάκι σου...

Σε έκλαψα πολύ, πόνεσα και πονάω...

Όλα έρχονται στη μνήμη μου, ειδικά τον

τελευταίο χρόνο, στο Νοσοκομείο “Σωτηρία”

και όταν ήλθα στη Λαμία, το έβλεπες, το

ήξερες ότι έφευγες για πάντα, δεν ήθελες

να συμβιβαστείς μ’ αυτό... Ήθελες να ζή-

σεις... γιατί έπρεπε να ζήσεις, τώρα να χα-

ρείς, ό,τι έφτιαξες με τα παιδιά σου και τα

εγγόνια σου που τόσο τα λάτρευες...

Σε αναζητούμε παντού αδελφέ μου, γιατί

όπου και αν βρεθούμε, σε βλέπουμε μπρο-

στά μας μ’ ό,τι έχεις φτιάξει...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις λίγες μέρες που

έμεινα κοντά σου στη Λαμία... πόσο υπέφε-

ρες και πάλευες υπεράνθρωπα να νικήσεις

το θεριό που σε βρήκε και εσένα μέσα σε τό-

σους πολλούς...

Ο τελευταίος χαιρετισμός για μας ήταν

όταν έφυγα από τη Λαμία, πόνεσα τόσο πο-

λύ, έκλαψα μπροστά σου γιατί δεν άντεχα,

ήξερα και ήξερες, ότι δεν θα ξαναβλεπόμα-

σταν...

Το κεφαλάκι σου ήταν παγωμένο, τα χε-

ράκια σου το ίδιο...

Σου είπα θα ξανάλθω και μου είπες...

«Ναι το σπίτι θάναι εδώ...». Σαν να μου έλε-

γες, «εγώ, όχι...».

Η επιθυμία σου αδελφέ μου, το πού θα

κοιμάσαι για πάντα, έγινε... εκεί που ήθελες.

Βλέπεις στο κτήμα από κάτω, το σπιτάκι που

έχτισες για να εργάζεσαι...

Άραγε, η ψυχούλα σου, τώρα το βλέπει;

ξέρει;... Εκεί που πήγες αδελφέ μου βρήκες

τις άλλες δικές μας ψυχές;...

Ας!... γύριζε!... κάποιος, από εκεί, να το

πει!...

Στο καλό αδελφέ μου,

αιωνία η μνήμη σου, αδελφέ...

Η αδελφή σου Λαμπρούλα Κρητικάκη - Νέλλα

Αδελφέ μου Θανάση

Όλες οι θρησκείες οδηγούν στον ίδιο Θεό και όλες αξίζουν τον ίδιο σεβασμό!

Τα παιδιά είναι το μέλλον του κό-σμου! Με όσο καλύτερο τρόπο μεγαλώσουν,τόσο καλύτερη θα γίνει η ζωή πάνω στη γη.Οι μεγάλοι λοιπόν έχουν όλη την ευθύνη ναφροντίσουν ώστε οι συνθήκες στις οποίεςζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά να είναι οι κα-λύτερες. Και για να μην ξεχνάμε ποτέ αυτήτην ευθύνη, η 11η Δεκεμβρίου ορίστηκε ναείναι η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού.

Το πόσο σημαντική είναι για τον κόσμο η

ανατροφή των παιδιών το επεσήμαναν γιαπρώτη φορά οι Μεγάλοι της Γης όταν υπέ-γραψαν μια διακήρυξη για τα παιδιά το 1924στη Γενεύη.

Αργότερα, στις 20 Νοεμβρίου 1959, οι λα-οί των Ηνωμένων Εθνών ψήφισαν ομόφωνατη «Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδι-ού».

Από αυτή τη διακήρυξη συνοψίζουμε γιασας τις δέκα βασικές αρχές:

Όλα τα παιδιά είναι ίσα,ανεξάρτητα από το φύλο,το χρώμα και τη θρησκεία τους.1

PÔ‚ÔÏÈ·Ú›ÙÈη ¡¤· Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2005Σελίδα 8

11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥΠαγκόσμια Ημέρα του Παιδιού

Διαβάστε προσεχτικά, το πρακτικό αριθ. 46.Οι παπάδες τότε ψωμοζήτες... Από σπίτι σε σπίτι για καλαμπόκι και σιτάρι...Αυτός ήταν ο μισθός τους. Καλαμποκοσίταρο η ύλη, η πίστη; Μάλλον περισ-σότερης αξίας, γιατί υπήρχε φόβος Θεού. Σήμερα οι λειτουργοί του Υψίστουέχουν κουρσάρες, μεταξωτά άμφια και θεολογίζουσα σοφία! Αγάπη, καλοσύνη και ειρήνη στην καρδιά; Μόνον ο Θεός γνωρίζει!

Μικρό απόσπασμα από μια κατάσταση 62 ατόμων, που εργάζονταν σε έργατης Κοινωνικής Πρόνοιας το 1952.Άντρες και γυναίκες, ηλικίας 16 ετών και πάνω, στο μεροκάματο του ιδρώ-τα, για ψίχουλα αμοιβής.Η φτώχεια δεν είχε κουράγιο να διαπραγματευτεί το ύψος της αμοιβής.Σκληρή δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί. Οι ψυχές όμως ολόρθες!

Σημασία δεν έχει τι και πόσα έχουμε, αλλά πώς τα χρησιμοποιούμε

Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν,σωματικά και ψυχικά, με τρόποφυσιολογικό και υγιεινό.2

Κάθε παιδί, από τη στιγμή πουγεννιέται, δικαιούται να έχειένα όνομα και μια εθνικότητα.3

Αν το παιδί έχει κάποιο σωματικόπρόβλημα, δικαιούται να έχειιδιαίτερη φροντίδα και εκπαίδευση.5

Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μάθηση.Τουλάχιστον η στοιχειώδης εκπαίδευσηπρέπει να είναι δωρεάν και υποχρεωτική.7

Αν συμβεί κάτι έκτακτο, στα παιδιάπρέπει να παρέχεται βοήθειαπριν απ’ όλους τους άλλους.8

Κανένα παιδί δεν πρέπει να δουλεύει ανδε φτάσει στην κατάλληλη ηλικία και δενπρέπει να κάνει ποτέ ανθυγιεινή εργασία.9

Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουνμέσα σ’ ένα πνεύμα φιλίας, ειρήνηςκαι παγκόσμιας αδελφοσύνης.10

Τα παιδιά χρειάζονται μια οικογένεια.Αν δεν έχουν οικογένεια, ή αν είναι πολύφτωχή, οφείλει να τα φροντίσει το κράτος.6

Το κάθε παιδί πρέπει να τρέφεταιικανοποιητικά, να έχει σπίτι,ψυχαγωγία και ιατρική φροντίδα.4

«Για τον αστρονόμο ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μιακουκκίδα χωρίς σημασία, σε ένα άπειρο Σύμπαν» παρατήρησεκάποιος στον Αϊνστάιν».«Συχνά αισθάνομαι το ίδιο» απάντησε ο Αϊνστάιν.«Συνειδητοποίησα όμως ότι αυτή η ασήμαντη κουκκίδα, που εί-ναι ο άνθρωπος, είναι επίσης ο αστρονόμος».