Buletini Gjsk Vellimi II 961895

BULETINI I PRAKTIKES GJYQESORE

BILTEN SUDSKE PRAKSE

BULLETIN OF CASE LAW

2011 - 2012

GJYKATA SUPREME E REPUBLIKËS SË KOSOVËSVRHOVNI SUD REPUBLIKE KOSOVA

SUPREME COURT OF REPUBLICE OF KOSOVO

2

Gjykata Supreme e Kosovës

BULETINI

I PRAKTIKËS

GJYQËSORE

BGJSK

Vëllimi 2

Vendimi Neni dhe Ligji Faqja

VENDIMET PENALE

I . Vrasje

Apm.nr.12/2000 Neni 30 LPK

Ap.nr.283/06 Neni 146 KPPK

Api.nr.5/2007 Neni 30 LPK





Ap.nr.152/2009 Neni 146 KPK

II. Trafikim me Qenie njerëzore

Ap.nr.155/2009 Neni 139 KPK

III.Marrëdhënie Seksuale

Ap.nr.160/2006 Neni 74 LPK

IV. Narkotikët

Ap. nr.105/2009 Neni 229 KPK

Ap. nr.161/2009 Neni 229 KPK

V. Vjedhje

AP.nr.488/07 Neni 256 KPPK

Pkl. nr. 42/2008 Neni 285 KPPK

VI. Rrezikim Trafiku



VII. Falsifikim

Pkl.nr.89/2009 Neni 334 KPK

VIII. Ndërhyrje në Sistemin Kompjuterik

Pkl.nr.136/2009 Neni 168 KPK

VENDIMET CIVILE

I. Vërtetim i Pronësisë

Rev.nr.58/2007 Neni 73 LMD

Rev.nr.182/2007 Neni 354 LPK

Mlc.nr.20/2008 Neni 358 LPK

Mlc.15/2008 Neni 354 LPK

Rev.nr.300/2007 Neni 307 LFK

Rev.nr.130/2007 Neni 28 LMTHPJ




II. Dorëzim i Paluajtshmërisë



Rev.nr.144/2008 Neni 3 LTHMPJ

Rev.nr.253/2008 Neni 33 LTHMPJ

III. Anulim i Kontratës

Rev.nr.263/2007 Neni 56 LMD

Rev.nr.302/2009 Neni 93 LTK


IV. Pengim Posedim

Mlc.nr.11/2008 Neni 75 LMTHPJ


Mlc.nr.19/2008 Neni 77 LMTHPJ

V. Eksproprijim

Rev.nr 173/2007 Neni 28 LME

VI. Kthim i Borxhit


VENDIMET ADMINISTRATIVE

I. Ndihmë Sociale

A.nr. 692/2009 Neni 5 LSNS

A.nr. 586/2010 Neni 40 LKA

II. Pensionet

A.nr.236/2009 Neni 3 LPPAK

A. nr. 414/2010 Neni 3 LPPAK


A.nr.784/2009 Neni 32 LKA


A. nr. 1239/2010 Rregullore 2001/35 e MPMS

III. Beneficionet e Invalidëve

A.nr. 98/2009

A.nr. 590/2009 Neni 1.1 Rregullore nr. 2000/66 MPMS

A.nr. 131/2010 Neni 16.5 ICL

IV. Zgjedhjet

A.nr1489 /2006 Neni 39 LKA

A. nr. 343/2009 Neni 26 LKA

A. nr. 551/2011 Neni 46 LKA

A.nr.71/2011 Ligji nr.03/L-073, LZPRK


A.nr.136/2010 Neni 119.1 LZP

V. Konkurs


VENDIMET PENALE

I

VRASJE

Apm.nr.12/2000

Dt. 11.02.2001

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale, vrasje nga neni 30, par. 2 pika

3 të LPK-së, veprës penale vrasje në ndihmë nga neni 30, par. 2 pika 3 lidhur

me nenin 24 të LPJ-së dhe ankesës lidhur me dënimin nga neni 364, par. 1 pika

11 të LPP-së, ka vendosur se:

1. Ankesat e mbrojtësit të të akuzuarit R. Th, dhe atë të mbrojtësit të të

miturëve N. A. dhe F. M janë të pabazuara.

2. Aktgjykimin i Gjykatës së Qarkut në Prizren P.nr.40/99 është i drejt dhe

i bazuar.

Të akuzuarit ishin shpallur për veprat penale vrasje dhe vrasje në ndihmë, ku i akuzuari R.

Th. u shpall fajtorë për veprën penale vrasje parashikuar nga neni 30, par. 2 pika 3 të LPK-së dhe u dënua me burgim unik prej 15(pesëmbëdhjetë) vitesh, ndërsa të miturit N. A. dhe F.

M. për veprën penale vrasje në ndihmë, parashikuar nga neni 30, par. 2 pika 3 të LPK-së

lidhur me nenin 24 të LPJ-së dhe u dënuan çdonjërin me dënim unik prej 8(tetë) vite burgim për të mitur.

Avokatët mbrojtës brenda afatit të paraparë ligjor paraqitën ankesë kundër aktgjykimi të Gjykatës së qarkut në Prizren me pretendimin ankimor se aktgjykimi i ankimuar përmban

shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale, vërtetim të gabuar dhe jo të plotë të

gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimin lidhur me dënimin.

Avokati mbrojtës i të miturëve N. A. dhe F. M paraqiti ankesë kundër aktgjykimit të atakuar ashtu që procedura ndaj të miturëve të pezullohet, apo të shpallen fajtorë për veprën

penale, ndihmë kryesit pas kryerjes të veprës penale, parashikuar nga neni 174, par. 2

lidhur me par. 1 të LPK-së dhe për këtë vepër t'u shqiptohet masa edukuese e tipit të mbyllur - dërgimi në institucionin e edukimit.

Gjykata Supreme gjen se pretendimet ankimore të mbrojtësve nuk janë të bazuara.

Aktgjykimi i kundërshtuar është i qartë dhe i kuptueshëm dhe si i tillë, përmban arsyera të mjaftueshme përkitazi me faktet relevante të kësaj çështjeje penale, si dhe faktet nga të cilat

varet edhe aplikimi i drejtë i dispozitave të ligjit penal, nga shkresat e lëndës dhe nga vetë

deklaratat e të akuzuarit R, rezulton me pamëdyshje se i akuzuari nuk ka lënguar asnjëherë nga ndonjë sëmundje dhe nuk ka pësuar asnjë të keqe ai, as familja e tij apo farefisi më i

gjerë viteve të fundit, prandaj deklaratat kontradiktore të të akuzuarit gjatë procedurës

penale përkitazi nga shkaqet e ndërmarrjes së veprimeve inkriminuese me rastin e privimit nga jeta të tani të ndjerit B. edhe sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme nuk janë si pasojë e

ndonjë çrregullimi të përkohshëm shpirtëror të të akuzuarit siç pretendon mbrojtësi i tij por

përpjekje për t’i ikur apo zvogëluar përgjegjësisë penale të tij.

Duke e vlerësuar vendimin për dënimin, Gjykata Supreme konstaton se aktgjykimi pa bazë kundërshtohet me ankesat e mbrojtësve. Me rastin e caktimit të dënimit, gjykata e shkallës

së parë drejt i ka vlerësuar rrethanat konform dispozitave të nenit 431 të LPJ-së dhe nenit

25 të LPK-së lidhur me shqiptimin e dënimit të kryesve të veprës penale, si të kryesit R. Th ashtu edhe të kryesve të mitur N. A. Dhe F. M.

Gjykata e Supreme duke i studiuar këto fakte veç e veç si dhe në lidhshmëri ndërmjet tyre ka

vendosur se ankesat e mbrojtësve të të pandehurve janë të pabazuara.

2

NË EMËR TË POPULLIT

Gjykata Supreme e Kosovës në Prishtinë, kolegji i përërë na gjyqtarët: Riza

Loci, kryetar, Miftar Jasiqi, Shefqet Deçani, Gjuran Dema dhe Sylë Maxharaj,

anëtarë, proesmbajtëse Alltën Murseli, bashkëpunëtore profesionale, në çështjen

penale të të akuzuarit R. Th. nga Caparci, për vepër penale vrasje, parashikuar nga

neni 30 al. 2 pika 3 të Ligjit Penal ë Kosovës (LPK), dhe të miturëve N. A e F. M.

poashtu nga fshati Caparc, komuna e Prizrenit, për shkak të veprës penale të vrasjes

në ndihmë, parashikuar nga neni 30 al.2 pika 3 të LPK, lidhur me nenin 24 të LPJ, i

cili aplikohet sipas rregullores së UNMIK-ut, duke vendosur përkitazi me ankesën e

mbrojtësit të të akuzuarit, avokat Lulzim Bilurdagu, nga Prizreni, dhe ankesën e

mbrojtësit të të miturëve, avokat Fatmir Celina, nga Prizreni, të paraqitura kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren P.nr.40/99 datë 29.06.2000, në seancën

e mbajtur në pajtim me dispozitën e nenit 371 të LPP, më 11.02.2001, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Refuzohen si të pabazuara ankesa e mbrojtësit të të akuzuarit R. Th, dhe ajo e

mbrojtësit të të miturëve N. A. dhe F. M. dhe vërtetohet aktgjykimi i Gjykatës së

Qarkut të Prizrenit P.nr.40/99 datë 29.06.2000.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut në Prizren, me aktgjykimin P.nr.40/99 datë 29.06.2000, i

ka shpallur fajtorë të akuzuarin R. Th. për veprën penale, vrasje parashkuar nga neni

30 al.2 pika 3 të LPK, dhe të miturit N. A. dhe F. M. për veprën penale vrasje në

ndihmë, parashikuar nga neni 30 al.2 pika 3 të LPK, lidhur me nenin 24 të LPJ dhe

për këto vepra i ka gjykuar: të akuzuarin R. Th. me dënim burgim në kohëzgjatje

prej 15 (pesëmbëdhjetë) vitesh, duke ia llogaritur edhe paraburgimin prej 14.09.1999

dhe të miturit N. A. dhe F. M. çdonjërin me dënim burgim për të mitur në

kohëzgjatje prej nga 8 (tetë) vitesh, duke ua llogaritur edhe paraburgimin prej

16.09.1999 e tutje. I ka detyruar të gjithë që solidarisht të paguajnë shpenzimet e

procedurës penale dhe çdonjëri paushalin gjyqësor në shumë prej nga 50 DM.

E dëmtuar M. E. për realizimin e kërkesë pronësoro-juridike, është udhëzuar

në kontestin civil.

Kundër aktgjykimit të përmendur kanë paraqitur ankesë:

3

-mbrojtësi i të akuzuarit R. Th. për shkak të shkeljeve esenciale të

dispozitave të procedurës penale, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes

faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për dënimin, duke propozuar që

aktgjykimi i kundërshtuar të prishet dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë

në rigjykim, ose të ndryshohet përkitazi me vendimin për dënimin, ashtu që të

akuzuarit t’i shqiptohet një dënim më i butë, dhe

-mbrojtësi i të miturëve N. A. dhe F. M. për të njejtat baza sikurse edhe

mbrojtësi i të akuzuarit R. Th. duke propozuar që aktgjykimi i kundërshtuar të

prishet dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim, ose të

ndryshohet, ashtu që procedura ndaj të miturëve të pezullohet, apo të shpallen

fajtorë për veprën penale, ndihmë kryesit pas kryerjes të veprës penale, parashikuar

nga neni 174 al.2 lidhur me al.1 të LPK dhe për këtë vepër t'u shqiptohet masa

edukuese e tipit të mbyllur - dërgimi në Institucionin e edukimit konform nenit 18 të

LPK.

Gjykata Supreme, sipas kërkesave të parashtruara në ankesa, e mbajti

seancën e kolegjit në pajtim me dispozitën e nenit 371 të LPP, në të cilën mbrojtësit

Lulzim Bilurdagu dhe Fatmr Celina, sqaruan disa pretendime ankimore dhe në tërësi

qëndruan në propozimet e parashtruara në ankesat e tyre. Prokurori publik i

Kosovës, Hilmi Zhitia, sikurse edhe në shkresën Ppm.nr.10/2000 datë 8.12.2000, ka

propozuar që të refuzohen ankesat si të pabazuara dhe të vërtetohet aktgjykimi i

kundërshtuar. Për seancën e kolegjit me rregull janë njoftuar i akuzuari dhe të

miturit, të cilët gjenden në paraburgim, por kolegji e vlerësoi të panevojshme

pjesëmarrjen e tyre në seancë.

Gjykata Supreme shqyrtoi shkresat e lëndës, studioi aktgjykimin e

kundërshtuar në pajtim me dispozitën e nenit 376 al.1 të LPP, dhe pasi vlerësoi

pretendimet ankimore, konstatoi:

Ankesat nuk janë të bazuara.

Përkitazi me bazën ankimore, shkelje esenciale të dispozitave të procedurës

penal, parashikuar nga neni 364 al.1 pika 11 të LPP, mbrojtësi i të akuzuarit R. Th.

thekson se dispozitivi i aktgjykimit të kundërshtuar është i pakuptueshëm,

kontradiktor me vetëveten, në aktgjykim nuk janë dhënë arsyet mbi faktet qenësore

të kësaj çështjeje penale nuk është bërë obdukcioni ndaj kufomës së tani të njderit B.

E. nga rezulton se është vepruar në kundërshtim me dispozitën e nenit 252 al.1 të

LPP, e në këtë mënyrë kanë mbetur pa përgjigje shumë pyetje për mënyrën,

rrethanat dhe shkakun e kryerjes së vepës penale, aq më tepër kur në këtë çështje

penale ndaj të akuzuarit R. nuk është bërë as ekspertimi me shkrim psikatrik

konfrom dispozitës së nenit 258 të LPP edhe pse duke i pasë parasysh rrethanat në të

cilat tani i ndjeri B. E. është privuar nga jeta dhe deklaratat kontradiktore të të

akuzuarit gjatë procedurës përkitazi me shkaqet e ndërmarrjes së veprimeve

4

inkriminuese është paraqitur dyshimi se është përjashtuar ose zvogëluar përgjegjësia

e të akuzuarit për shkak të çrregullimev të përkohshme shpirtërore.

Ndërkaq, përkitazi me këtë bazë ankimore, mbrojtësi i të miturëve në

ankesë thekson se gjatë procedurës penale ndaj të miturëve nuk është vepruar në

harmoni me dispozitën e nenit 364 al.1 të LPP, e kjo ka qenë apo ka mund të jetë me

ndikim për marrjen e aktgjykimt të drejtë dhe ligjor. Pa marrë parasysh që procedura

ndaj të miturëve është bashkuar me procedurën kundër të akuzuarit, gjykata nuk ka

autorizime që gjatë procedurës gadi fare të mos veprojë në harmoni me dispozitën e

nenit 457 al.3 të LPP, kështu që për shkak të këtyre lëshimeve aktgjykimi i

kundërshtuar nuk përmban arsye mbi faktet vendimtare që kanë të bëjnë me të

miturit: a sa i përket vlerësimit të zhvillimit të tyre shpirtëror dhe rrethanave tjera që

kanë të bëjnë me personalitetin e tyre, është nxjerrë si provë e as që është vlerësuar

fare vlerësimi dhe konstatimi i ekipit profesional të Qendrës për punë sociale në

Prizren e as vlerësime për t’i zgjidhë dilemat se ndaj të miturëve a do të shqiptojë

gjykata dënim apo të aplikoj masën edukese e të gjitha këto aktgjykimin e bëjnë me

të meta dhe shkelje esenciale të dispozitae të procedurës penale parashikuar nga neni

364 al.1 pika 11 të LPP.

Gjykata Supreme gjen se këto pretendime ankimore nuk janë të

bazuara. Aktgjykimi i kundërshtuar është i qartë dhe i kuptueshëm dhe si i tillë,

përmban arsyera të mjaftesuhme përkitazi me faktet relevante të kësaj çështjeje

penale, si dhe faktet nga të cilat varet edhe aplikimi i drejtë i dispozitave të ligjit

penal. Theksimet e larpërmendura në ankesa nuk janë të natyrës së tillë për t’u

konstatuar se aktgjykimi përmban mangësi të atilla procedurale që do ta bënin të

paqëndrueshëm drejtshmërinë e tij juridike. I akuzuari R. Th. dhe të miturit N. A.

dhe F. M. gjatë gjithë proedurës në këtë çështje penale, në detale kanë shpjeguar se i

akuzuari R. me pushkën automatike ka shtënë në tani të ndjerin B. E. në pozitën kur

ate e kishte rendisur në rend me të miturit të kthyer me fytyrë nga i akuzuari. Prej

goditjeve me predhat e shtëna tani i ndjeri menjëherë ka vdekur në vend e e pastaj

kufomën, të tretë së bashku pasi e kanë qitur në bagazhin e autormobilit të tij, e kanë

bajtë deri në afërsi të plantazhit të fshatrave Caparc-Novak dhe e kanë gjuajtur në

një grellë. Kufoma tani e të ndjerit është gjetur më vonë në atë vend dhe është

identifikuar saktësisht nga anëtarët e familjes së tij. Prandaj, sipas vlerësimit të

Gjykatës Supreme, edhe me vetëm përshkrimin e dukjes së jashtme të kufomës me

konstatimet e mjekut të plocisë së KFOR-it është ndriçuar në masë të mjaftueshme

pasoja e vdekjes me dhunë dhe rrethanat tjera të privimit nga jeta të tani të njderit

gjë që e ka për synim edhe dispozita e nenit 252 të LPP.

Nga shkresat e lëndës dhe nga vetë deklaratat e të akuzuarit R,

rezulton me pamëdyshje se i akuzuari nuk ka lënguar asnjëherë nga ndonjë sëmundje

dhe nuk ka pësuar asnjë të keqe ai e as familja e tij apo farefisi më i gjerë viteve të

fundit, prandaj deklaratat kontradiktore të të akuzuarit gjatë procedurës penale

përkitazi nga shkaqet e ndërmarrjes së vperimeve inkriminuese me rastin e privimit

nga jeta të tani të ndjerit B. edhe sipss vlerësimit të Gjykatës Supreme nuk janë si

pasojë e ndonjë çrregullimi të përkohshëm shpirtëror të të akuzuarit por përpjekje

5

për t’i ikur apo zvogëluar përgjegjësisë penale të tij, që në mbështetje të provave dhe

rrethanave të çështjes mund ta vlerësojë edhe vetë gjykata, siç drejt ka vepruar dhe

vlerësuar gjykata e shkallës së parë në rastin konkret dhe për këtë ka dhënë arsyera

të kjarta dhe bindëse në aktgjykimin e kundërshtuar. Lidhur me këto pretendime

ankimore, që në fakt kanë të bëjnë më shumë me bazën ankimore, vërtetimi i gabuar

dhe jo i plotë i gjendjes faktike, do të bëhet fjalë edhe në vazhdim të këtij

aktgjykimi.

Gjatë procedurës përgatitore ndaj të miturëve në këtë çështje penale janë

dëgjuar prindërit e të miturëve në hamroni me dispozitën e nenit 471 të LPP

përkitazi me të gjitha rrethanat që kanë të bëjnë me personalitetin e tyre, e në këtë

drejtim janë siguruar ekstraktet nga libri amzë i të lindurëve për të miturit dhe

raportet në konsatim të ekipit profesional Qendrës për punë sociale në Prizren. Këto

prova në mënyrë adekuate janë administruar edhe në seancën gjyqësore, nga

rezulton se ato janë marrë në konsdierim dhe vlerësuar nga gjykata e shkallës së

parë, e cila duke vlerësuar të gjitha rrethanat e çështjes konform të dispozitës së

nenit 25 të LPK është përcaktuar që ndaj të miturëve të shqiptojë dënimin me

burgim për të mitur. Prandaj, me ankesën e mbrojtësit të të miturëve pabazë

kundërshtohet aktgjykimi i shkallës së parë për shkak të shkeljeve esenciale të

dispozitave të procedurës penale, parashikuar nga neni 364 al. 1 pika 11 të LPP.

Aktgjykimi i kundërshtuar nuk përmban as shkelje tjera esenciale të

dispozitave të procedurës penale për të cilat kjo gjykatë detyrimisht vërenë konform

nenit 376 al. 1 të LPP.

Edhe gjendja faktike e kësaj çështje penale është vërtetuar drejt dhe në

mënyrë të plotë.

Kështu, nuk janë kontestuese faktet se në marrëveshje paraprake i akuzuari

me të miturit kanë planifikuar që nga ndonjë person – taksist i panjohur të marrin një

automjet të markës së mirë BMW apo mercedes. Sipas kësaj marrëveshjeje të miturit

ditën kritike, duke e goditur taksistin – tani të ndjerin B. E. për 15 DM e muarën për

t’i çuar deri në fshatin Caparc. Në fshatin Caparc, ke vendi i quajtur Qeshmja” i ka

pritur i akuzuari R. Th. me pushkën automatike, dhe me të arritur aty dhe kur të

miturit e ndalin taksistin kinse për të zbritur e gjersa i mituri F. ngadalëson duke ia

paguar shumën e të hollave të goditur taksistit, nga prita ka dalur i akuzuari me

pushkën automatike dhe pas keqtrajtimeve ndaj tani të ndjerit duke e detyruar të

lëvizë me automobil disa metra para dhe pas dhe inskenimit kinse për maltretim

edhe të të miturit duke i rendisur në rend, me të shtëna nga pushka automatike e ka

vra tani të ndjerin B. E. e pastaj kufomën e ngarkojnë në bagazhin e automjetit të tij

të markës “Mercedes” dhe e bartin deri ke plantazhi në mes fshatrave Caparc-

Novak, ku e hedhin në një hendek. Të nesërmen me automobilin e tani të ndjerit

bashkarisht kanë ardhur në Prishtinë, ku e kanë ndërruar ate me një automjet tjetër të

markës “Audi” duke marrë shtesë të holla dhe një revole si kundërvlerë.

Këto fakte kësisoji dhe kjo gjendje faktike nuk kontestohet as me ankesa.

6

Kontestuese është se a ishte planifikuar më parë me marrëveshje vrasja e

taksistit – apo ate e privoi nga jeta i akuzuari duke qenë në gjendje të çrregullimit të

përkohshëm shpirtëror, pasi sipas ankesës gjykata e shkallës së parë nuk paska

përfillur kërkesën për dërgimin e tij në shikim psikiatrik, dhe së fundit a kanë ditur të

miturit apo jo se i akuzuari ka planifikuar vrasjen dhe në atë drejtim e ka ndihmuar.

Prej shkresave të lëndës rezulton se që të gjithë me vetëdije kanë vendosur

dhe vepruar ashtu që automjeti nga taksisti të merret në mënyrë kundërligjore – me

dhunë. I akuzuari R. ka poseduar pushkën automatike, dhe për këtë e kanë ditur që të

dy të miturit. Nga deklaratat e të miturëve, vërtetohet se i akuzuari ka shtën në tani të

ndjerin gjersa ai ka qëndruar në rresht i rendisur sipas urdhërit të të akuzuarit, nga

rezulton se pa bazë pretendohet në ankesën e mbrojtësit të të akuzuarit se ai i ka

ndërmarrur veprimet inkriminuese në situatë të privilegjuar, duke qenë në gjendje

tronditjeje të fortë psikike të shkaktuar pa fajin e vet nga sulmi ose nga fyerjet e

rënda të viktimës. Gjithashtu, nga deklaratat e të miturëve dhe provat tjera nga

shkresat e lëndës, rezulton kjartë se të miturit në precizitet kohor, natën pasi e kanë

angazhuar taksistin kanë kërkuar që të niset nga Prizreni rreth orës 20,30, në mënyrë

që sipas marrëveshjes paraprake të arrijnë me kohë në vendin e caktuar ku i priste i

akuzuari R. Vendi të cilin e kanë zgjedhur për t’i pritur i akuzzuari është jashtë

vendbanimit. Bashkarisht kanë vendosur dhe janë pajtuar që të gjithë se do të kenë

përfitim nga shitja e automjetit të përvetësuar, e gjithashtu pas ndërrimit të

automjetit në fjalë me automjetin tjetër “Audi” të hollat e marrura si ndryshim vlere

është dashtë t’i ndajnë bashkarisht që të tretë. Të miturit kanë bartur kufomën e tani

të ndjerit në bagazhin e automobilit dhe bashkarisht që të tretë e kanë hudhur në

grellën afër plantazhit të fshatit Caparc-Novak, për të shkuar pastaj gjakftohtë nëpër

shtëpitë e tyre sikur të mos kishte ndodhur agjë, kurse të nesërmen përsëri të tretë

edhe me dëshmitarin R. Th. me automobilin e tani të ndjerit kanë shkuar në

Prishtinë, ku e ndërrojnë ate me automjetin tjetër duke marrë të holla shtesë për t’i

ndarë bashkarisht. Më se dy javë pas kësaj të miturit e kanë heshtur rastin duke mos

i treguar askujt, ndërsa i mituri F. M. ka mohuar vrasjen edhe me rastin e dëgjimit të

parë para gjyqtarit për të miturit gjatë procedurës përgatitore. Nga e gjithë kjo

rezulton se të miturit N. A. dhe F. M dalin pjesëmarrës si ndihmës në kryerjen e

veprës penale të vrasjes parashikuar nga neni 30 al. 2 pika 3 të LPK të kryer nga i

akuzuari R. Th. siç drejt ka gjetur gjykata e shkallës së parë në aktgjykimin e

kundërshtuar dhe drejt e ka aplikuar ligjin penal duke i shpallur fajtorë të akuzuarin

R. Th. për vepër penale, vrasje të parashikuar nga neni 30 al. 3 të LPK, kurse të

miturit N. A. dhe F. M. për ndihmë në kryerjen e kësaj vepre penale, parashikuar nga

neni 30 al. 2 pika 3 të LPK, lidhur me nenin 24 të LPJ, për çka Gjykata Supreme i

vlerësoi si të pabazuar edhe pretendimet ankimore të mbrojtësve edhe për bazat

ankimore shkelja e ligjit penal dhe vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike.

Duke e vlerësuar vendimin për dënimin, Gjykata Supreme konstaton se edhe

në këtë drejtim, aktgjykimi i kundërshtuar pa bazë kundërshtohet me ankesat e

mbrojtësve. Me rastin e caktimit të dënimit, gjykata e shkallës së parë drejt i ka

vlerësuar rrethanat konform dispozitave të nenit 431 të LPJ dhe 25 të LPK dispozitë

7

këtë të fundit që e ka aplikuar me rastin e vendosjes për dënim ndaj të miturëve, të

cilat ndikojnë në caktimin e lartësisë së dënimit. I akuzuari R. nuk e pranon kryerjen

e veprës penale siç pa bazë theksohet në ankesën e mbrojtësit të tij dhe me dhënien e

deklaratave kontradiktore gjatë procedurës nuk mund të pranohet i drejtë pretendimi

ankimor për korrektësit të të akuzuarit gjatë procedurës si rrethanë lehtësuese. Duke

marrë parasysh peshën e rëndë të veprës së kryer dhe të akuzuarit si kryes me

shkallë të lartë të rrezikshmërisë shoqërore, i cili me paramendim dhe intensitet të

lartë të rrezikshmërisë shoqërore, me këmbëngulësi dhe sjelllje të paskrupullta me

rastin e kryejes së veprës penale e privoi nga jeta tani të ndjerin B. E. i cili duke e

kryer punën si taksist i ndershëm me djersë ka mbajtur familjen papandehur në asnjë

moment për ndonjë të keqe që mund t’i ndodhë, vrasja e të cilit e ka goditur rëndë

familjen e tij duke mbetur ajo pa mbrojtës dhe mbajtësin familjar, rrethanat

lehtësuese që theksohen në ankesën e mbrojtësit të tij se është familjar, i martuar

babë i dy fëmijëve dhe më parë i padënuar, nuk janë të natyrës së tillë që ndikojnë në

shqiptimin e dënimit më të butë. Duke marrë parasysh rrethanat e theksuara më lartë

për të akuzuarin, dhe veprimet në vazhdimësi të të miturëve R. Th. dhe F. M të

ndihmës në kryerjen e kësaj vepre penale, prej angazhimit të taksistit për t’i dërguar

deri në vendin e ngjarjes, marrëveshjen me të akuzuarin për t’i pritur në vendin e

caktuar, marrëveshjen për përfitim me shitjen e automobilit e pastaj veprimet tjera

pas privimit të tani të ndjerit nga jeta me qitjen e kufomës në bagazh, gjuajtjen e saj

në grellë, shkuarjen bashkarisht në Prishtinë dhe ndërrimin e automjetit me

automjetin tjetër dhe marrëveshjen për ndajrjen e fitimit nga të hollat si ndryshim të

vlerës së automjeteve, rezulton intensitet i lartë i rrezikshmërisë shoqërore edhe në

veprimet e të miturëve, prandaj drejt ka vepruar gjykata e shkallës së parë kur ata i

ka gjykuar me dënim burgim për të mituri e jo shqiptimin e masës edukuese.

Andaj, edhe sipas bindjes së kësaj Gjykate, dënimi i shqiptuar të akuzuarit R.

Th, me aktgjykimin e kundërshtuar 15 vjet burgim, dënimet e shqiptuara të miturëve

me nga 8 (tetë) vjet burgim janë në përpjestim me përgjegjësinë penale të tyre dhe se

me dënimet e tilla do të arrihet qëllimi i dënimit i paraparë me ligj.

Nga arsyet e theksuara më lartë, në bazë të nenit 384 të LPP, u vendos si në

dispozitiv të këtij aktgjyimi.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS NË PRISHTINË

Apn.nr.12/2000, më 11.02.2001-03-01

Kryetar i kolegjit: Procesmbajtëse: Anëtarë e kolegjit:

Riza Loci Alltën Murseli Miftar Jasiqi,

Shefqet Deçani,

Gjuran Dema,

Sylë Maxharaj.

Ap.nr.283/06

Dt. 31.01.2007

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale, vrasje nga neni 146 të KPPK-së dhe

veprës penale të vrasjes së kryer në gjendje të afektit mendor nga neni 148 të KPPK-së ka

vendosur se:

1. Ankesa e avokatit mbrojtës është pjesërisht e bazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren P.nr.164/05 të ndryshohet vetëm përkitazi

me vendimin për dënimin.

3. Ankesa e prokurorit publik të qarkut në Prizren të refuzohet si e pabazuar.

I akuzuari ishte shpallur fajtor për vepër penale, vrasje e kryer në gjendje të afektit mendor dhe

për këtë vepër ishte gjykuar me dënim burgu në kohëzgjatje prej 6 (gjashtë) vjetësh duke iu

llogaritur paraburgimi prej 7 muajsh.

Prokurori publik qarkut në Prizren pretendon se dispozitivi i aktgjykimi nuk përputhet në tërësi

me arsyetimin e parashtruar nga ana e gjykatës dhe se nuk janë vërtetuar elementet qenësore të

veprës penale për të cilën ngarkohet i akuzuari, duke precizuar se i akuzuari në momentin kritik

nuk ka qenë i rrezikuar nga i ndjeri, sepse dera e hyrjes së veturës ka qenë e mbyllur e si shkak i

këtij veprimi i akuzuari nuk mund të shpallet fajtor për shkak të veprës penale të vrasjes në

gjendje të afektit mendor, kështu që i akuzuari është dashtë që të shpallet fajtor për vepër

penale të vrasjes – neni 146 të KPPK. Nga formulimi i sipërcekur rezulton se aludohet në

shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni 403, par. 1 pika 12 të KPPK-së.

Mbrojtësi i të akuzuarit pretendon se ka ngelur i pa vërtetuar konstatimi i gjykatës së shkallës

së parë lidhur me konfliktin, duke pretenduar se konflikti ka ardhur si pasojë e kërcënimeve nga

i ndjeri duke u gjendur në rrezik të vërtetë nga sulmi i atëçastshëm dhe i vërtetë e duke mos

pasur mundësi tjetër për të evituar sulmin, ndërmerr veprimin me thikë. Prandaj, pretendohet se

aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni

403, par. 1 pika 12 të KPPK-së, me propozim që Gjykata Supreme aktgjykimin e ankimuar ta

anulojë dhe çështjen t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë në rigjykim ose ta ndryshojë ashtu

që të akuzuarin konform nenit 390, par. 1 të KPPK-së ta lirojë nga aktakuza, ose t’i shqiptojë

dënim më të butë – dënim me kusht, ngase me rastin e matjes së dënimit nuk i ka vlerësuar dhe

konstatuar drejt rrethanat lehtësuese, posaçërisht faktin se i akuzuari është i shtyrë në moshë

(tani ka rreth 73 vjet) se edhe më parë ka qenë nën një presion të vazhdueshëm psikik nga

sjelljet e tani të ndjerit.

Sipas vlerësimit të kësaj gjykate nuk qëndrojnë pretendimet ankimore se aktgjykimi i ankimuar

përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni 403, par. l pika 12 të

KPPPK-së sepse i njëjti është i qartë dhe konkret. Gjykata e shkallës së parë provat e

administruara i ka vlerësuar në pajtim me dispozitën e nenit 387 të KPPK, kurse për provat

kontradiktore ka vepruar në pajtim me dispozitën e nenit 396, par. 7 të KPPK duke paraqitur në

mënyrë të plotë se cilat fakte dhe për cilat arsye i merr si të provuara ose si të paprovuara, duke

dhënë vlerësimin e provave kontradiktore ku ka gjetur se veprimet inkriminuese të të akuzuarit

përmbushen tiparet e figurës së veprës penale të vrasjes së kryer në gjendje të afektit mendor

2

nga neni 148 të KPPK-së. Gjykata Supreme duke u mbështetur në mendimin e ekspertëve të

klinikës së psikiatrisë – për gjendjen e të akuzuarit, të cilat konstatojnë: “Për veprën që i

ngarkohet mendojmë që e ka kryer në saje të akumulimi të afektit, në gjendje të afektit”,

rrethana, këto që bindshëm mbështesin qëndrimin e dhënë në aktgjykimin e ankimuar. Prandaj,

përshkrimi faktik i ngjarjes i dhënë në dispozitivin e aktgjykimit të ankimuar në tërësi përputhet

me bazën faktike të ngjarjes, kështu gjykata është e autorizuar që, duke mos prekë bazën faktike

të ngjarjes, të bëjë ndryshime në përshkrimin e ngjarjes, ashtu siç rezulton nga provat e

administruara gjatë shqyrtimit gjyqësor.

Gjykata Supreme lidhur me pretendimet ankimore të mbrojtësve të të akuzuarit lidhur me

rrethanat lehtësuese, në pajtim me nenin 42 të KPPK-së të akuzuarin S. K për veprën penale

për të cilën është shpallur fajtor e gjykon me dënim burgu në kohëzgjatje prej 4 (katër) vjetësh,

në të cilin dënim do t’i llogaritet koha e kaluar në paraburgim prej 1 korrik 2005 e tutje.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Miftar Jasiqi, kryetar,

Riza Loci, Zait Xhemajli, Avdi Dinaj dhe mr.sc.Fejzullah Hasani, anëtarë, me pjesëmarrjen e

bashkëpunëtores profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në çështjen penale kundër të

akuzuarit S. K, nga fshati Hoqë e Vogël – komuna e Rahovecit, për shkak të veprës penale

vrasje nga neni 146 të Kodit të Përkohshëm Penal të Kosovës (KPPK) duke vendosur për

ankesat e Prokurorit Publik të Qarkut në Prizren dhe asaj të mbrojtësve të të akuzuarit, të

paraqitura kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren P.nr.164/05 datë 21 shkurt 2006,

në seancën e kolegjit të mbajtur në pajtim me dispozitën e nenit 410 të Kodit të Përkohshëm të

Procedurës Penale të Kosovës (KPPPK), të mbajtur më datë 31 janar 2007, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Me miratimin e pjesshëm të ankesës së mbrojtësve të të akuzuarit aktgjykimi i Gjykatës së

Qarkut në Prizren P.nr.164/05 datë 21 shkurt 2006 ndryshohet vetëm përkitazi me vendimin për

dënimin, ashtu që Gjykata Supreme e Kosovës të akuzuarin S. K për veprën penale për të cilën

është shpallur fajtor e gjykon me dënim burgu në kohëzgjatje prej 4 (katër) vjetësh, në të cilin

dënim do t’i llogaritet koha e kaluar në paraburgim prej 1 korrik 2005 e tutje.

Ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut në Prizren refuzohet si e pabazuar.

A r s y e t i m i

3

Gjykata e Qarkut në Prizren, me aktgjykimin P.nr.164/05 datë 21 shkurt 2006 të akuzuarin S. K,

nga fshati Hoqë e Vogël – komuna e Rahovecit e ka shpallur fajtor për vepër penale vrasje e

kryer në gjendje të afektit mendor nga neni 148 të KPPK dhe për këtë vepër e ka gjykuar me

dënim burgu në kohëzgjatje prej 6 (gjashtë) vjetësh, në të cilin dënim i është llogaritur koha e

kaluar në paraburgim prej 1 korrik 2005 e tutje. Të akuzuarit i është marrë thika si mjet i

kryerjes së veprës penale. E ka obliguar që t’i paguajë shpenzimet e procedurës penale sipas

llogarisë definitive të gjykatës dhe 400 € në emër të paushallit gjyqësor, ndërsa e dëmtuara për

realizimin e kërkesës pasurore-juridike është udhëzuar në kontest të rregullt civil.

Kundër këtij aktgjykimi ankesa kanë ushtruar:

-Prokurori Publik i Qarkut në Prizren, për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave të

procedurës penale, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike dhe vendimit për

dënimin, me propozim që kjo Gjykatë aktgjykimin e ankimuar “ta prishë dhe lëndën ta kthen në

rigjykim dhe vendosje të sërishme”,

-mbrojtësit e të akuzuarit Haki Lecaj, i angazhuar në fazën ankimore dhe Hajrip Krasniqi, që të

dy av. në Prizren (ankesë e përbashkët), për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave të

procedurës penale, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal

dhe vendimit për dënimin, me propozim që Gjykata Supreme aktgjykimin e ankimuar ta anulojë

dhe çështjen t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim ose ta ndryshojë ashtu që të

akuzuarin konform nenit 390 par. 1 të KPPPK ta lirojë nga aktakuza, ose t’i shqiptojë dënim më

të butë – dënim me kusht.

-Në ankesën e Prokurorit Publik të Qarkut në Prizren përgjigje kanë dhënë mbrojtësit e të

akuzuarit me propozim që kjo ankesë të refuzohet si e pabazë.

Për seancën e kolegjit Gjykata Supreme e Kosovës konform nenit 410 të KPPPK janë informuar

Prokurori Publik i Kosovës, i akuzuari dhe mbrojtësit e tij. Në seancën e kolegjit mbrojtësit e të

akuzuarit av. Haki Lecaj dhe Hajrip Krasniqi, pasi sqaruan ca nga pretendimet e theksuara në

ankesë dhe në përgjigje të ankesës ngelën pranë propozimeve të cekura në to. I akuzuari

mbështeti në tërësi thëniet e mbrojtësve të tij.

Prokurori Publik i Kosovës nuk ishte i pranishëm në seancën e kolegjit, edhe pse i informuar me

rregullsi, mirëpo me shkresën PPA.nr.283/06 datë 26 qershor 2006 ka propozuar që ankesa e

Prokurorit Publik të Qarkut në Prizren të aprovohet dhe aktgjykimi i ankimuar të prishet dhe

çështja t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë për rigjykim, kurse ankesa e mbrojtësve të të

akuzuarit të konsiderhen si jolëndore apo në rast të mosaprovimit të ankesës së Prokurorit

Publik të Qarkut, ankesa e mbrojtëse të të akuzuarit të refuzohet si e pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, pasi që shqyrtoi të gjitha shkresat e kësaj çështjeje juridiko-penale,

studioi aktgjykimin e ankimuar në pajtim me dispozitën e nenit 415 të KPPPK dhe pasi vlerësoi

pretendimet e cekura në ankesa dhe përgjigje të ankesës, gjeti se:

-ankesa e mbrojtësve të të akuzuarit është pjesshëm e bazuar – vetëm përkitazi me vendimin për

dënimin, kurse ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut në Prizren nuk është e bazuar.

4

Në ankesa pretendohet se aktgjykimi i ankimuar përmban këto shkelje esenciale të dispozitave

të procedurës penale.

-në ankesën e Prokurorit Publik të Qarkut në Prizren pretendohet se dispozitivi nga aktgjykimi

nuk përputhet në tërësi me arsyetimin e parashtruar nga ana e gjykatës... dhe nuk janë vërtetuar

elementet qenësore të veprës penale për të cilën ngarkohet i akuzuari”. Pra, nuk ceket se cila

dispozitë e KPPPK është shkelur dhe nuk ka arsyera se ku dhe në çfarë manifestohen këto

shkelje. Mirëpo, nga formulimi i spërcekur rezulton se aludohet në shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale nga neni 403 par. 1 pika 12 të KPPPK, por meqë nuk ka

arsyera atëherë kjo Gjykatë është udhëhequr në pajtim me dispozitën e nenit 415 të KPPPK;

-kurse në ankesën e mbrojtësve të të akuzuarit pretendohet se dispozitivi i aktgjykimit të

ankimuar është i pakuptueshëm, kundërthënës në brendinë e tij dhe me arsyerat dhe se arsyerat

janë plotësisht të paqarta dhe kundërthënëse dhe në masë të konsiderueshme kontradiktore me

përmbajtjen e deklarimeve të dhëna në procedurë. Kështu, është dubioz, i pa vërtetuar

konstatimi i gjykatës së shkallës së parë “pas konfliktit me tani të ndjerin” sepse nuk është

vërtetuar fakti se ka pasur konflikt, po ashtu ka ngelur i pavërtetuar fakti a ka qenë tani i ndjeri

në momentin kritik i dehur, siç konstaton gjykata e shkallës së parë. Njëherit nuk mund të

kuptohet qëndrimi i gjykatës së shkallës së parë përkitazi me elementin subjektiv të veprës.

Prandaj, pretendohet se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të

procedurës penale nga neni 403 par. 1 pika 12 të KPPPK.

Gjykata Supreme e Kosovës gjen se nuk qëndrojnë pretendime te mësipërme ankimore e as që

aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale për të cilat

kjo Gjykatë kujdeset sipas detyrës zyrtare e të cilat shkelje kishin me kushtëzuar anulimin e tij,

nga këto arsyera:

-Fillimisht duhet theksuar se përshkrimi i veprës i dhënë në dispozitiv të aktgjykimit të

ankimuar nuk është identik me atë të dhënë në akuzë. Ky ndryshim është pasojë e faktit se

gjykata e shkallës së parë pas administrimit të provave ka konkludar se në veprimet

inkrimunuese të të akuzuarit përmbushen tiparet e veprës penale të vrasjes së kryer në gjendje të

afektit mendor nga neni 148 të KPPK e jo të veprës penale vrasje nga neni 146 të KPPK, siç ka

qenë i akuzuar me aktakuzë. Prandaj, përshkrimi faktik i ngjarjes i dhënë në dispozitivin e

aktgjykimit të ankimuar në tërësi përputhet me bazën faktike të ngjarjes, kështu gjykata është e

autorizuar që, duke mos prekë bazën faktike të ngjarjes, të bëjë ndryshime në përshkrimin e

ngjarjes, ashtu siç rezulton nga provat e administruara gjatë shqyrtimit gjyqësor. Ricilësimi

juridik i veprës penale nga ana e gjykatës së shkallës së parë është bërë pa u prekë baza faktike e

ngjarjes e as pa iu përkeqësuar pozita juridike të akuzuarit, përkundrazi i shkon në favor, dhe ka

qenë vetëm rezultat i vlerësimit të provave të administruara e posaçërisht funksionit se gjykata

nuk është e lidhur me cilësimin juridik të veprës të dhënë në aktakuzë.

-Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate nuk qëndrojnë pretendimet ankimore se aktgjykimi i

ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni 403 par. l pika

12 të KPPPK sepse i njëjti është i qartë dhe konkret, nuk ka kundërthënie qoftë me vetveten

qoftë me përmbajtjen e deklarimeve ose dokumenteve, përmban arsyera të qarta, të mjaftuara

mbi të gjitha faktet vendimtare të kësaj çështjeje penalo-juridike. Në arsyetimin e tij janë dhënë

arsyera të duhura faktike dhe juridike të cilat i aprovon edhe kjo Gjykatë si të drejta dhe të

5

ligjshme. Gjykata e shkallës së parë provat e administruara i ka vlerësuar në pajtim me

dispozitën e nenit 387 të KPPPK, kurse për provat kontradiktore ka veprua në pajtim me

dispozitën e nenit 396 par. 7 të KPPPK duke paraqitur në mënyrë të plotë se cilat fakte dhe për

çfarë arsyerash i merr si të provuara ose si të paprovuara, duke dhënë vlerësimin e provave

kontradiktore. Ajo ka bërë vlerësimin dhe analizën e të gjitha provave të administruara gjatë

shqyrtimit gjyqësor dhe lidhur me to ka paraqitur konkludimet e veta, të cilat si të drejta,

objektive dhe të ligjshme i aprovon edhe kjo Gjykatë. Njëherit gjykata e shkallës së parë në

mënyrë të drejtë dhe të plotë i ka vërtetuar të gjitha faktet vendimtare të kësaj çështjeje. Qasja

ndaj fakteve vendimtare është e drejtë dhe e ligjshme sepse është e mbështetur në provat e

administruara, asnjë fakt nuk ka ngelur dubioz, i pavërtetuar. Kështu, konkludimet të cilat i ka

nxjerrë gjykata e shkallës së parë jo vetëm që janë drejt të vërtetuara, por edhe në mënyrë të

plotë dhe të qartë janë të arsyetuara. Arsyerat e dhëna i aprovon edhe kjo Gjykatë.

Përkitazi me bazën ankimore vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike fare nuk

kontestohet ecuria si është zhvilluar ngjarja kritike dhe faktet të cilat i ka vërtetuar gjykata e

shkallës së parë në këtë aspekt. Kontestohet vetëm mënyra si janë vlerësuar provat e

administruara e posaçërisht konkludimet e nxjerrura në bazë të këtyre provave. Kështu,

pretendimet nga ankesat janë diametralisht të kundërta. Përderisa Prokurori Publik i Qarkut

mendon se i akuzuari në momentin kritik nuk ka qenë i rrezikuar nga i ndjeri, sepse dera e

hyrjes ka qenë e mbyllur, atëherë është dashtë që të shpallet fajtor për vepër penale vrasje – neni

146 të KPPK, kurse mbrojtësit e të akuzuarit përkundrazi mendojnë se i akuzuari në momentin

kritik ka vepruar në mbrojtje të nevojshme, sepse duke e ditur se i biri i tij, tani i ndjeri është

agresiv, edhe më parë i është kërcënuar e duke u gjendur në rrezik të vërtetë nga sulmi i

atëçastshëm dhe i vërtetë e duke mos pasur mundësi tjetër për ta evituar sulmin, ndërmerr

veprimin me thikë. Prandaj, mendojmë se me aplikimin e nenit 8 të KPPK dhe nenit 390 par. 1

të KPPPK është dashtë që i akuzuari të lirohet nga akuza.

Në rrethanat e sipërcekura konsistojnë edhe pretendimet ankimore shkelja e ligjit penal.

Gjykata Supreme vlerëson se pretendimet e mësipërme ankimore nuk qëndrojnë. Kjo Gjykatë

vlerëson se gjykata e shkallës së parë jo vetëm që drejt dhe në mënyrë të plotë ka vërtetuar

gjendjen e fakteve, faktet për ecurinë si është zhvilluar ngjarja kritike, se nuk ka lënë kurrfarë

dilema e dubioza, por edhe drejt dhe ligjshëm ka bërë vlerësimin e provave, pra ka nxjerrë

konkluzione të drejta dhe të ligjshme posaçërisht përkitazi me tiparet e figurës së veprës penale

për të cilën është shpallur fajtor.

Meqë kjo Gjykatë vlerëson se me aktgjykimin e ankimuar gjendja e fakteve është vërtetuar në

mënyrë të drejtë dhe të plotë, kurse me ankesa nuk vihet në dyshim kjo gjendje e vërtetuar

faktike, atëherë gjendja e fakteve më detajisht e përshkruar në aktgjykimin e ankimuar përkitazi

me gjendjen faktike mbështetet edhe nga kjo Gjykatë, si dhe arsyerat e dhëna përkitazi me

cilësimin juridik të veprës penale, por duke potencuar edhe disa rrethana: se i ndjeri edhe më

parë ka kërcënuar të akuzuarin; koha kur është kryer vepra (ora 03,00), rrethanat nën të cilat

është kryer vepra, veprimet të cilat i ka ndërmarrë tani i ndjeri në momentin kritik) sharjet,

kërcënimet, demolimet, thyerja e xhamit etj.) e posaçërisht duke pasur parasysh mendimin e

ekspertëve të klinikës së psikiatrisë – për gjendjen e të akuzuarit, të cilat konstatojnë: “Për

veprën që i ngarkohet mendojmë që e ka kryer në saje të akumulimi të afektit, në gjendje të

afektit”. Rrethana, këto që bindshëm mbështesin qëndrimin e dhënë në aktgjykimin e ankimuar.

6

Nga kjo që u tha më lart, e posaçërisht rrethanës se tani i ndjeri në momentin kritik nuk ka qenë

i armatosur, e bën të pabazë pretendimin ankimor se ka ekzistuar sulmi në kuptim të nenit 8 të

KPPK.

Prandaj, duke i pasur parasysh të gjitha rrethanat e sipërpërmendura del se konkludimi se në

veprimet inkriminuese të të akuzuarit përmbushen tiparet e figurës së veprës penale të vrasjes të

kryer në gjendje të afektit mendor nga neni 148 të KPPK. Pra, drejt janë aplikuar edhe

dispozitat e Kodit penal, nuk ka shkelje të ligjit penal në dëm të të akuzuarit.

Duke shqyrtuar çështjen përkitazi me vendimin për dënimin, Gjykata Supreme gjen se

pretendimet ankimore të mbrojtësve të të akuzuarit janë të pabazuara. Në ankesën e Prokurorit

Publik të Qarkut përkitazi për këtë bazë ankimore gadi që nuk janë dhënë arsyera, janë dhënë

shumë pak dhe shkurtimisht.

Qëndrojnë pretendimet ankimore të mbrojtësve të të akuzuarit se gjykata shkallës së parë me

rastin e matjes së dënimit nuk i ka vlerësuar dhe konstatur drejt rrethanat lehtësuese. Kështu, si

rrethana lehtësuese që të akuzuarit i shkojnë në favor duhet konsideruar posaçërisht faktin se i

akuzuari është i shtyrë në moshë (tani ka rreth 73 vjet); se edhe më parë ka qenë nën një presion

të vazhdueshëm psikik nga sjelljet e tani të ndjerit; se i akuzuari lëngon nga shumë sëmundje e

posaçërisht se ngjarja kritike është tragjedi familjare, ta vrasish djalin, për çdo njeri normal

është gjë e rëndë.

Prandaj, dënimi i shqiptuar të akuzuarit si në dispozitiv të këtij aktgjykimi sipas vlerësimit të

kësaj Gjykate, është në harmoni me intensitetin e rrezikshmërisë shoqërore të veprës së kryer

penale dhe shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit si ekzekutor, dhe se me një dënim të

tillë do të arrihet qëllimi i ndëshkimit i paraparë me nenin 34 të KPPK.

Nga çka u tha më lart, e në pajtim me dispozitën e nenit 426 të KPPPK u vendos si në dispozitiv

të këtij aktgjykimi.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS – PRISHTINË

Më 31 janar 2007, Ap.nr.283/2006

Procesmbajtësja: Kryetari i kolegjit: Anëtarët e kolegjit:

Mejreme Memaj Miftar Jasiqi Riza Loci, Zait Xhemajli,

Avdi Dinaj,

mr.sc.Fejzullah Hasani.

Api.nr.5/2007

Dt. 05.05.2008

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale vrasje e kryer në

bashkëveprim nga neni 30 i LPK-së lidhur me nenin 22 të LPJ-së, ka

vendosur se:

1. Ankesa e të akuzuarit F. A e paraqitur përmes mbrojtëses së tij është

e pabazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës Supreme Ap.nr.26/2007 është i bazuar.

I akuzuari F. A nga fshati Mazhiq Komuna e Mitrovicës u shpall fajtor për veprën

penale vrasje të kryer në bashkëveprim nga neni 30, par. l pika 3 të LPK-së lidhur me

nenin 22 të LPJ dhe për këtë vepër u dënua me burgim në kohëzgjatje prej 10 (dhjetë) vitesh.

Avokatja mbrojtëse e të pandehurit brenda afati të paraparë ligjor paraqiti ankesë lidhur me vendimin e sanksionin penal, duke i propozuar Kolegjit të Veçantë të Gjykatës

Supreme që aktgjykimin e ankimuar ta ndryshojë dhe të akuzuarit t’i shqiptojë një dënim

më të butë.

Kolegji i Veçantë i Gjykatës Supreme pasi vlerësoi pretendimet ankimore përkitazi me

vendimin për sanksionin penal, konsideron se këto pretendime janë të pabazuara.

Gjykata Supreme kur vendos përkitazi me vendimin për sanksionin penal konstaton se vepra penale për të cilën i akuzuari është shpallur fajtor parashihe dënimin prej 10 gjer

në 40 vjet burgim ndërsa dënimi i shqiptuar nga ana e gjykatës së shkallës së parë është

dënim minimal, se i njëjti dënim është në përpjesëtim me rrezikshmërinë shoqërore të veprës së kryer penale, dënim të cilin e pranon edhe Kolegji i Veçantë i Gjykatës

Supreme dhe hudh poshtë si të pabazuar ankesën e avokates mbrojtëse.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i Veçantë i përbërë nga

Kryetari i Gjykatës-Kolegjit Rexhep Haxhimusa, gjyqtarëve, Avdi Dinaj,

Shahdane Agani, Melqe Behxheti dhe Vjosa Nimani-Zylfiu, anëtarë, me

pjesëmarrjen e bashkëpunëtores profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse,

në çështjen penale kundër të akuzuarit F. A për shkak të veprës penale vrasje të

kryer në bashkëveprim me N.N. persona nga neni 30 par.l pika 3 të LPK lidhur

me nenin 22 të LPJ, duke vendosur për ankesën e të akuzuarit të paraqitur përmes

2

mbrojtëses av.Nekibe Kelmendi nga Prishtina, të paraqitur kundër aktgjykimit të

Gjykatës Supreme Ap.nr.26/2007 datë 15 mars 2007, në seancën e kolegjit të

mbajtur konform dispozitës së nenit 371 të Ligjit mbi Procedurën Penale (LPP),

me datë 5 maj 2008, mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Refuzohet si e pabazuar ankesa e të akuzuarit F. A e paraqitur përmes

mbrojtëses, kurse aktgjykimi i Gjykatës Supreme Ap.nr.26/2007 datë ë15 mars

2007, vërtetohet.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut në Mitrovicë , me aktgjykimin P.nr.141/2005 datë30

tetor 2006, të akuzuarin F. A nga fshati Mazhiq Komuna e Mitrovicës e ka

shpallur fajtor për veprën penale vrasje të kryer në bashkëveprim me N.N.

persona nga neni 30 par.l pika 3 të LPK lidhur me nenin 22 të LPJ dhe për këtë

vepër penale e ka gjykuar me dënim burgu në kohëzgjatje prej 10 (dhjetë) vitesh,

në të cilin dënim iu është llogaritur koha e kaluar në paraburgim prej 7 marsit

2002 e tutje. E ka detyruar që t’i paguajë shpenzimet e procedurës penale në

shumë prej 300 €. Ndaj të akuzuarit ka shqiptuar masën e sigurisë, me ç’rast bënë

marrjen e 1 pushke automatike AK-47 të kal.7.62 mm, me nr.serik.14184174 dhe

2 revoleve të markës “Takarev” të kal.7.62 mm, kurse të akuzuarin V. A konform

dispozitës së nenit 350 pika 3 të LPP e liron nga akuza për shkak të veprës penale

vrasje nga neni 30 par.2 pika 3 të LPK e lidhur me nenin 22 të LPJ. Në këtë pjesë

ka vendosur që shpenzimet e procedurës penale të biejnë në bazë të mjeteve

buxhetore të gjykatës.

Gjykata Supreme e Kosovës duke vendosur për ankesën e Prokurorit

Publik të Qarkut në Mitrovicë dhe përgjigjes në ankesë të paraqitur nga

mbrojtësja e të akuzuarit, të paraqitura kundër aktgjykimit të sipër cekur , me

aktgjykimin Ap.nr.26/2007 datë 15 mars 2007, ka vendosur:

“Me miratimin e ankesës të Prokurorit Publik të Qarkut në Mitrovicë,

aktgjykim i Gjykatës së Qarkut në Mitrovicë, P.nr.141/2005 datë 20.10.2006, për

pjesën dënuese, përkitazi me të akuzuarin F. A, ndryshohet në pikëpamje të

vendimit për dënim, ashtu që Gjykata Supreme të akuzuarin F. A për veprën

penale për të cilën është shpallur fajtor e gjykon me dënim burgimi në kohëzgjatje

prej 20 (njëzetë) vitesh, në të cilën ia llogarit kohën e kaluar në paraburgim prej

3

datës 07.03.2002, kurse për pjesën liruese, përkitazi me të akuzuarin V. A,

aktgjykimi i cituar prishet dhe çështja i kthehet gjykatës së njëjtë për rigjykim”.

Kundër këtij aktgjykimi, ankesë ka paraqitur i akuzuari përmes mbrojtëses

av.Nekibe Kelmendi, për shkak të vendimit për sanksionin penal, duke i

propozuar që Kolegji i Veçantë i Gjykatës Supreme aktgjykimin e ankimuar ta

ndryshojë dhe të akuzuarit t’i shqiptojë një dënim më të butë.

Gjykata Supreme, seancën e Kolegjit të veçantë e mbajti konform

dispozitës së nenit 371 të LPP, në të cilën mbrojtësi i të akuzuarit av.Qerim Metaj

i angazhuar sipas detyrës zyrtare, sqaroi ca nga pretendimet ankimore dhe ngeli

pranë propozimeve të bëra në ankesë. I akuzuari mbështeti pretendimet ankimore

të mbrojtësit.

Prokurori Publik i Kosovës edhe pse i njoftuar sipas rregullit, nuk mori

pjesë në seancën e kolegjit , mirëpo , me parashtresën PPAI.nr.5/2007 datë 22

gusht 2007, ka propozuar që ankesa e të akuzuarit të refuzohet.

Kolegji i Veçantë i Gjykatës Supreme, pasi që shqyrtoi të gjitha shkresat e

kësaj çështje juridiko-penale, studioi aktgjykimin e ankimuar konform dispozitës

së nenit 376 të LPP dhe pas vlerësimit të pretendimeve të cekura në ankesë , gjeti

se:

Ankesa nuk është e bazuar.

Edhe pse aktgjykimi i shkallës së parë dhe dytë nuk ankimohen për shkak

të shkeljes esenciale të dispozitave të procedurës penale, megjithatë kjo gjykatë të

njëjtin e vlerësoi sipas detyrës zyrtare edhe në këtë aspekt dhe konstatoi se

aktgjykimet e ankimuara nuk përmbajnë shkelej esenciale të dispozitave të

procedurës penale, të cilat kishin me kushtëzuar prishjen e tyre. Po ashtu as

gjendja faktike e vërtetuar nga gjykata e shkallës së parë dhe dytë nuk

kontestohet, prandaj nuk ka qenë objekt shqyrtimi nga ana e kësaj gjykate.

Duke i vlerësuar pretendimet ankimore përkitazi me vendimin për

sanksionin penal, Kolegji i Veçantë i Gjykatës Supreme konsideron se këto

pretendime janë të pabazuara.

Gjykata e shkallës së dytë me rastin e shqiptimit të dënimit ndaj të

akuzuarit F. A në mënyrë të plotë dhe gjithëpërfshirëse i ka vlerësuar të gjitha

rrethanat që parashihen me dispozitën e nenit 41 të LPJ për të cilat ka dhënë

arsyera të mjaftueshme e të cilat i pranon edhe kjo gjykatë.

4

Sipas vlerësimit të këtij kolegji dënimin të cilin i ka shqiptuar gjykata e

shkallës së dytë të akuzuarin është adekuat dhe në proporcion me peshën e veprës

penale dhe rrezikshmërinë shoqërore të veprës së kryer si dhe shkallën e

përgjegjësisë penale të të akuzuarit.

Si rrethana lehtësuese gjykata e shkallës së parë , të akuzuarit i merë se më

parë nuk është i gjykuar, kundër tij nuk zbatohet procedurë për ndonjë vepër tjetër

penale, se është i papunë , i gjendjes së varfër ekonomike ndërsa si rrethana

rënduese i merë faktin se me veprimet e tija ka shprehur shkallën e lartë të

rrezikshmërisë shoqërore si dhe përgjegjësinë penale të të akuzuarit.

Me të drejtë Gjykata Supreme kur vendos përkitazi me vendimin për

sanksionin penal konstaton se vepra penale për të cilën i akuzuari është shpallur

fajtor parashihet dënimi prej 10 gjer në 40 vjet ndërsa dënimi i shqiptuar nga ana

e gjykatës së shkallës së parë është dënim minimal, se i njëjti nuk është në

përpjesëtim me rrezikshmërinë shoqërore të veprës së kryer penale edhe

përkundër faktit se rrethanat rënduese të konstatuara sipas aktgjykimit të

ankimuar konsiderohen si elemente qenësore të veprës penale.

Prandaj, duke i pasur parasysh të gjitha këto rrethana, rrethanat e cekura

në aktgjykimin e ankimuar , rrethanat e rastit konkret kushtet dhe mënyrën se si

është zhvilluar ngjarja kritike, kontributin e veprimtarisë inkriminuese të të

akuzuarit për shkaktimin e pasojës së ndaluar del se dënimin të cilin i ka shqiptuar

gjykata e shkallës së dytë të akuzuarit është i drejtë dhe i ligjshëm , sepse është në

harmoni me intensitetin e rrezikshmërisë shoqërore të veprës së kryer penale dhe

shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit dhe se ky dënim është në funksion

të preventivës gjenerale dhe asaj individuale dhe se me dënimin e shqiptuar nga

gjykata e shkallës së dytë do të arrihet qëllimi i ndëshkimit i paraparë me

dispozitat e neneve 5 dhe 33 të LPJ.

Nga çka u tha më lart e konform dispozitës së nenit 384 të LPP, u vendos

si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Api.nr.5/2008 datë 5 maj 2008

Kryetari i Gjykatës-kolegjit: Procesmbajtëse: Anëtarët e kolegjit;

Rexhep Haxhimusa Mejreme Memaj Avdi Dinaj,

Shahdane Agani,

Melqe Behxheti

Vjosa Nimani-Zylfiu.

Ap.nr.48/2008

Dt. 14.05.2008

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale vrasje nga neni 146 lidhur me nenin

23 të KPPK-së, lëndim i lehtë trupor nga neni 153, par. 1, 2 pika 1 lidhur me nenin

23 KPPK dhe veprës penale pjesëmarrje në rrahje nga neni 155, par 1. të KPPK-së

ka vendosur:

1. Refuzohen si të pabazuara ankesa e avokatëve mbrojtës si dhe ankesa e të

dëmtuarve.

2. Vërtetohet aktgjykimi i gjykatës së qarkut në Mitrovicë P.nr.211/2006.

Të akuzuarit ishin shpallur fajtor për shkak të veprës penale të vrasjes, veprës penale

lëndim i lehtë trupor në bashkëkryerje dhe veprës penale pjesëmarrje në rrahje duke u

dënuar me burgim unik prej 19 vjet e 3 muaj.

Të dëmtuarit, për realizimin e kërkesës pasurore-juridike u udhëzuan në kontest civil.

Mbrojtësit e të akuzuarve kanë bërë ankesë kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në

Mitrovicë, për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni

403, par. 1 pika 12 të KPPK-së ndërsa sa i përket veprës penale të lëndimit të lehtë trupor

nga neni 153, par. 2 lidhur me par. 1, pika 1 të KPPK-së, pretendojnë se të akuzuarit kanë

vepruar në mbrojtje të nevojshme, vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike nga

neni nenit 157, par. 1 të KPPK-së, ndërlidhet edhe me shkeljen e ligjit penal që nënkupton

se është mbështetur vetëm në një provë.

Familjarët e të dëmtuari B. M, kishin bërë ankesë për shkak të vendimit për dënimin, me

propozim që Gjykata Supreme ta ndryshojë atë dhe të akuzuarve t’iu shqiptojë dënime më

të ashpra.

Gjykata Supreme duke u mbështetur në provat materiale, deklaratat e të dëmtuarve dhe

ekspertizës mjekoligjore vë në pah se shkaku i zhvillimit të ngjarjes në këtë çështje penale,

ka ardhur si pasojë e mospajtimi rreth pagesës për bartjen e automobilit dhe qëndrimit

një natë në pllatonë e kompanisë, që kishin autorizime për bartjen dhe ruajtjen e

automjeteve të konfiskuara nga SHPK-ja.

Gjykata Supreme thekson se gjykata e shkallës së parë vlerësimin e provave e ka bërë në

pajtim me dispozitën e nenit 387, par. 2 dhe nenit 396, par. 7 të KPPK-së, ku ka gjetur se

te pandehurit janë fajtor për veprimet e inkriminuara.

Nga këto arsye Gjykata Supreme nuk i aprovoi ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve, nuk e

aprovoi as ankesën e palës së dëmtuar përkitazi me pretendimet për një dënim më të lartë

ngase në ankesë as nuk theksohet ndonjë rrethanë tjetër e posaçme rënduese e cila nuk

është vlerësuar nga gjykata e shkallës së parë.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarë:

mr.sc.Fejzullah Hasani, kryetar, Miftar Jasiqi, Agim Krasniqi, Avdi Dinaj dhe mr.sc.Rifat

Zylfiu, anëtarë, me bashkëpunëtoren profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në

çështjen penale të të akuzuarve: M. S dhe J. S, si bashkëkryerës për veprën penale vrasje

nga neni 146 lidhur me nenin 23 të KPPK, të akuzuarve M. S, S. S dhe J. S si

bashkëkryerës për veprën penale lëndim i lehtë trupor nga neni 153 par. 2 lidhur me par. 1

pika 1 e lidhur me nenin 23 të KPPK, të akuzuarit M dhe J. S, në bashkim real me veprën

penale nga neni 146 lidhur me nenin 23 të KPPK dhe të akuzuarit S. S, për veprën penale

pjesëmarrje në rrahje nga neni 155 par. 1 të KPPK në bashkim real me veprën penale nga

neni 153 par. 2 lidhur me par. 1 pika 1 e lidhur me nenin 23 të KPPK, duke vendosur

përkitazi me ankesat e avokatëve mbrojtës të të akuzuarve M. S dhe J. S, ankesën e të

akuzuarit S. S si dhe ate të familjes së të dëmtuarit B. M, të paraqitura kundër aktgjykimit

të Gjykatës së Qarkut në Mitrovicë P.nr.211/2006 datë 1.11.2007, në seancën e mbajtur

më 14.05.2008, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Refuzohen si të pabazuara ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve M. S dhe J. S, ajo

e të akuzuarit S. S si dhe ankesa e të dëmtuarit M. kurse aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut

në Mitrovicë P.nr.211/2006 datë 1.11.2007, vërtetohet.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut në Mitrovicë, me aktgjykimin P.nr.211/2006 datë 1.11.2007, i ka

shpallur fajtorë të akuzuarit M. S dhe J. S si bashkëkryerës këta edhe me P. S për veprën

penale vrasje nga neni 146 lidhur me nenin 23 të KPPK të akuzuarit M. S, S. S dhe J. S si

bashkëkryerës këta edhe me P. S, për veprën penale lëndim i lehtë trupor nga neni 153 par.

2 lidhur me par. 1 pika 1 e lidhur me nenin 23 të KPPK dhe të akuzuarin S. S edhe për

veprën penale pjesëmarrje në rrahje nga neni 155 par. 1 të KPPK dhe pasi ua ka caktuar

dënimet veç e veç për secilën vepër penale i ka gjykuar të akuzuarin M. S, me dënim unik

burgim në kohëzgjatje prej 10 (dhjetë) vjet e 3 (tre) muaj, në të cilin ia ka llogaritur edhe

kohën e kaluar në paraburgim prej datës 31.12.2005 e tutje, të akuzuarin J. S me dënim

unik burgu në kohëzgjatje prej 8 (tetë) vjet e 2 (dy) muaj, në të cilin ia ka llogaritur edhe

kohën e kaluar në paraburgim prej datës 31.12.2005 e tutje dhe të akuzuarin S. S me

dënim unik burgim në kohëzgjatje prej 10 (dhjetë) muajsh, në të cilin ia ka llogaritur

kohën e kaluar në paraburgim prej datës 31.12.2005 gjer më 15.06.2006. Të akuzuarit i ka

obliguar që në mënyrë solidare t’i paguajnë shpenzimet e procedurës penale sa do të jenë

3

sipas listës definitive të shpenzimeve dhe në emër të paushallit gjyqësor secili veç e veç

shumën prej nga 200 €.

Të dëmtuarit B. M dhe B. M, për realizimin e kërkesës pasurore-juridike i ka

udhëzuar në kontest civil.

Kundër këtij aktgjykimi ankesa të afatshme kanë paraqitur:

-mbrojtësi i të akuzuarit M. S, avokat Aziz Rexha, për shkak të shkeljes esenciale

të dispozitave të procedurës penale, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike,

shkeljes së ligjit penal dhe vendimit mbi dënimin, me propozim që Gjykata Supreme ta

ndryshojë aktgjykimin e ankimuar dhe të akuzuarin M. S ta lirojë nga akuza, konform

nenit 390 pika 3 të KPPPK, meqë nuk është vërtetuar që i akuzuari ka kryer veprën penale

për të cilën akuzohet apo ta prishë ate dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim,

-mbrojtësi i të akuzuarit J. S, avokat M. H, për të njëjtat baza sikurse edhe avokati

Aziz Rexha, me propozim që Gjykata Supreme ta ndryshojë aktgjykimin e ankimuar dhe

të akuzuarin konform nenit 390 par. 3 të KPPPK ta lirojë nga akuza apo ta prishë dhe

lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë në rigjykim dhe të urdhërojë që i akuzuari të

lirohet nga paraburgimi,

-i akuzuari S. S, pa i përcaktuar bazat për të cilat e ankimon aktgjykimin, me

propozim (ashtu del nga ankesa) që Gjykata Supreme ta ndryshojë ate dhe këtë të akuzuar

dhe të akuzuarit M dhe J. S t’i lirojë nga akuza, dhe

- Familjarët e të dëmtuari B. M, për shkak të vendimit për dënimin, me propozim

që Gjykata Supreme ta ndryshojë ate dhe të akuzuarve t’u shqiptojë dënime më të ashpra.

Gjykata Supreme e caktoi dhe e mbajti seancën e kolegjit në pajtim me dispozitën

e nenit 410 të KPPPK, në të cilën avokatët mbrojtës Aziz Rexha dhe Mahmut Halimi

skjaruan disa pretendime ankimore dhe ngelën pranë propozimeve të parashtruara në

ankesë, të cilët i përkrahën edhe të akuzuarit M e J. S, si dhe i akuzuari S. S pasi dha disa

sqarime nga pretendimet në ankesë, propozoi që e njëjta të aprovohet si e bazuar.

Prokurori Publik i Kosovës nuk mori pjesë në seancë por me parashtresën me shkrim

PPA.nr.48/2008 datë 12.03.2008, ka propozuar që ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve M

dhe J. S si dhe ajo e të akuzuarit S. S të refuzohen si të pabazuara, kurse ankesa e të

dëmtuarit të aprovohet si e bazuar dhe aktgjykimi i shkallës së parë të ndryshohet përkitazi

me vendimin për dënimin, ashtu siç ka propozuar i dëmtuari në ankesë.

Gjykata Supreme i shqyrtoi shkresat e lëndës, studioi aktgjykimin e ankimuar në

pajtim me dispozitën e nenit 415 të KPPPK, vlerësoi pretendimet ankimore të palëve dhe

konstatoi se ankesat nuk janë të bazuara.

Mbrojtësi i të akuzuarit M. S me ankesë, pretendon se dispozitivi i aktgjykimit të

ankimuar është i pakjartë e pjesërisht kontradiktor me arsyet e dhëna në aktgjykim lidhur

me faktet vendimtare, dhe me pjesën e dispozitivit të aktgjykimit e po kështu edhe me

provat e faktet e vërtetuara në seancën gjyqësore. Mungesa e vendshiqimit nga trupi

4

gjykues dhe ekspertit të balistikës kanë bërë që arsyet e aktgjykimit përkitazi me faktet

vendimtare janë konfuze dhe në kundërthënie me njëra tjetrën. Duke vepruar në këtë

mënyrë gjykata e shkallës së parë ka bërë shkelje esenciale të dispozitave të procedurës

penale nga neni 403 par. 1 pika 12 të KPPPK, prandaj aktgjykimi si i tillë është i

paqëndrueshëm dhe duhet të prishet thekson mbrojtësi në ankesë.

Në arsyetim të ankesës përkitazi me këto pretendime mbrojtësi thekson se nga

dispozitivi i aktgjykimit nuk mund të kuptohet motivi i cili eventualisht do të qëndronte në

anën e të akuzuarit M. S dhe e ka shty të akuzuarin të veprojë ashtu siç pretendohet në

dispozitiv të aktgjykimit. Duke qenë se nuk është vërtetuar motivi atëherë nuk mund të

kuptohet as shkaku – arsyeja pse i akuzuari mentor ka vendosur të kryejë veprën penale.

Derisa në dispozitiv nuk bëhet asnjë fjalë për dashje, në arsyetim të aktgjykimit është

theksuar se i akuzuari M. në rastin konkret ka vepruar me dashje, por megjithatë nuk është

shpjeguar se çfarë dashje ishte ajo në kuptimin penalo-juridik. Gjykata e shkallës së parë

në dispozitiv të aktgjykimit fare nuk ka shpjeguar se për çka u fjalosën i akuzuari S. S me

tani të ndjerin N. M, si dhe për zhvillimin e ngjarjes në dy faza të cilat për nga natyra e

çështjes secila e ka peshën e veçantë në zhvillimin e konfliktit në mes palëve. Arsyet e

aktgjykimit janë të paqarta dhe kundërthënëse në masë të konsiderueshme për faktet

vendimtare, ngase gjykata e shkallës së parë i ka falë besimin në tërësi deklaratës së

dëshmitarit të dëmtuar B. M, për të cilin nga arsyetimi i aktgjykimit fitohet përshtypja se

gjatë zhvillimit të ngjarjes ai është vënë në një piedestal – pozicion të imagjinuar dhe prej

aty shiqonte dhe përcillte me përpikshmëri të gjithë zhvillimin e ngjarjes dhe të gjitha

veprimet e të akuzuarve, ndërsa kur janë në pyetje deklarimet e të akuzuarve i mohon të

gjitha me një formulim të thjeshtë dhe të paqëndrueshëm se kinse mbrojtjet e tyre janë në

kundërshtim njëra me tjetrën dhe të orientuara në shmangien e përgjegjësisë penale.

Dispozitivi i aktgjykimit është në kundërthënie edhe me arsyet e aktgjykimit,

ngase përderisa në dispozitiv thuhet se të akuzuarit M dhe J e mbajnë tani të ndjerin për

duarsh, njëri në njërën e tjetri në anën tjetër, nga arsyetimi rezulton se të akuzuarit M. dhe

J. S tani të ndjerin “e kanë mbajtur për duarsh-krahësh”, kështu që nuk është e kjartë se si

dhe për ku e kanë mbajtë të akuzuarit tani të ndjerin derisa në te ka shtënë i dyshuari tani i

arratisuri P. S, pra cila është e vërteta. Këso kundërthënie aktgjykimi i ankimuar përmban

edhe përkitazi me posedimin dhe nxjerrjen e armëve nga i arratisuri P. S dhe i akuzuari M.

S, e këto thënie janë në kundërshtim direkt me provat dhe faktet e vërtetuar anë seancën

kryesore nga të cilat nuk rezulton se i akuzuari M. në çfarë kohe të ketë vepruar apo të

ketë nxjerrë revolen zyrtare që e posedon.

Mbrojtësi në ankesë konsideron se dispozitivi nën pikën 1 dhe 2 të aktgjykimit

janë kundërthënëse me njëra tjetrën përkitazi ime kohën, vendin dhe si është zhvilluar

ngjarja kritike, prandaj aktgjykimi i ankimuar edhe në këtë drejtim është i përfshirë me

shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni 403 par. 1 pika 12 të

KPPPK.

Ndërkaq, mbrojtësi i të akuzuarit J. S, në ankesë pretendon se aktgjykimi i

ankimuar përmban shkelje esenciale nga neni 403 par. 1 pika 12 dhe neni 153 par. 1 të

KPPPK, ngase arsyet e dhëna në aktgjykim janë plotësisht të paqarta dhe në masë të

konsiderueshme kundërthënëse, për faktet vendimtare ka kundërthënie të konsiderueshme

ndërmjet asaj që paraqiten në arsyetimin e aktgjykimit lidhur me përmbajtjen e shkresave

5

ose procesverbaleve për deklarimet e dhëna në procedurë dhe vetë shkresave dhe

procesverbaleve. Ky mbrojtës konsideron se dëshmia e dëshmitarit B. M nuk mund të

përdoret si provë me rastin e vlerësimit të fajësisë të këtij të akuzuari por vetëm për ate të

arratisurit P. S pasi që krahas kësaj dëshmie ekzistojnë edhe prova tjera të cilat e

vërtetojnë faktin se i njëjti ditën kritike kishte privuar nga jeta tani të ndjerin N. M, por jo

edhe sa i përket të akuzuarit J. S, meqenëse është e vetmja provë në të cilën gjykata e ka

mbështetur aktgjykimin, që është në kundërshtim me dispozitën e nenit 157 par. 1 të

KPPK, e cila në mënyrë imperative parasheh se “gjykata nuk e shpallë të akuzuarin fajtor

duke u mbështetur vetëm në një dëshmi”.

Përveç kësaj, mbrojtësi konsideron se dëshmia e këtij dëshmitari kur është

përfunduar se e njëjta nëpër të gjitha fazat e procedurës ishte identike dhe si e tillë tejet e

sinqertë është mbivlerësuar përtej mase. Lidhur me rrethana të rëndësishme ajo pëson

ndryshime të shumta dhe është në kundërshtim edhe me provat materiale të cilat janë

rezultat i frustrimit të këtij dëshmitari mbi të akuzuarit për shkakun se vëllai i tyre

përkatësisht, biri i të akuzuarit S. e privoi nga jeta vëllain e tij dhe si i tillë ishte i

interesuar që të përfshijë rreth sa më të gjerë të fajtorëve nga familja S.

Gjykata supreme gjen se pretendimet e mësipërme ankimore janë të pabazuara për

këto arsye:

Dispozitivi i aktgjykimit të ankimuar është i qartë, i kuptueshëm dhe konkret. Në

aktgjykim janë dhënë arsye të duhura mbi të gjitha faktet vendimtare të kësaj çështje

juridiko-penale. Gjykata e shkallës së parë vlerësimin e provave e ka bërë në pajtim me

dispozitën e nenit 387 par. 2 të KPPPK. Në mënyrë të plotë ka paraqitur vlerësimet e veta

se cilat fakte dhe për çfarë arsyesh i merr si të provuara ose të paprovuara duke bërë

vlerësimin e provave kontradiktore në pajtim me dispozitën e nenit 396 par. 7 të KPPPK.

Ka bërë analizën e të gjitha provave të procedura gjatë shqyrtimit gjyqësor dhe lidhur me

to ka paraqitur konkludimet e veta. Si të drejta, objektive dhe të ligjshme ato i aprovon

edhe kjo Gjykatë.

Pretendimet tjera në këtë bazë ankimore përkitazi me dashjen e të akuzuarve dhe

motivi për kryerjen e veprave penale si dhe vlerësimin e provave, pra edhe dëshminë e

dëshmitarit të dëmtuar B. M janë të ndërlidhura ngushtë me bazën ankimore, vërtetimi i

gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike, prandaj për këto do të bëhet fjalë në vijim.

Nuk është kontestuese se në mes të palëve në këtë çështje penalo-juridike, asaj të

familjeve të të akuzuarve dhe të dëmtuarve më parë nuk ka patur ndonjë mosmarrëveshje

apo konflikt të çfarëdo natyre qoftë. Bile, pjesëmarrësit në këtë konflikt nuk njiheshin në

mes vedi, kështu që asnjëra prej tyre nuk kishte pasë ndonjë motiv për sulm ndaj njëra

tjetrës deri ditën kritike, prandaj kjo nuk ka pasë as si të theksohet në dispozitiv të

aktgjykimit të ankimuar. Konflikti në mes tyre ka lindur aty për aty ditën kritike, më

31.12.2005, kur edhe është zhvilluar ngjarja kritike dhe është privuar nga jeta tani i ndjeri

N. M dhe ka pësuar lëndime të lehta trupore i dëmtuari B. M. Në të vërtetë një ditë para

ngjarjes kritike, më 30.12.2005, policia e kishte hasur në rrugë djalin e të akuzuarit S. S,

përkatësisht vëllain e të akuzuarit M dhe J. S, B. S, duke e grahë automobilin e markës

“Ppasad” pa regjistrim dhe pa leje përkatëse për vozitje dhe ia ka konfiskuar automobilin.

Meqë vëllezërit B dhe N. M, në kuadër të veprimtarisë së punëtorisë – kompanisë së tyre

6

“L” në fshatin Nedakovc, që gjendet në afërsi të rrugës magjistrale të rrugës Mitrovicë –

Prishtinë kishin autorizime për bartjen dhe ruajtjen e automjeteve të konfiskuara nga

SHPK-ja sipas kontratës dypalëshe në mes këtyre dy subjekteve dhe Komunës së

Vushtrrisë, vëllezërit M. me kamionin e tyre me kërkimin e policisë e kishin bartur

automobilin e konfiskuar të markës “Pasad” prej vendit ku ishte zënë duke e ngarë B. S

deri në poligonin e kompanisë së tyre dhe e kanë ruajtur deri të nesërmen. Për këtë janë

vënë në dijeni tre të akuzuarit dhe i dyshimti P. S i cili gjendet në arrati. Më 31.12.2005 i

akuzuari M. S në SHPK në Vushtrri e ka marrë vërtetimin për tërhjekjen e automobilit të

tyre “Pasad” nga pllatoja Kompanisë “L”. Në këtë vërtetim është konstatuar – urdhëruar

që kompania në fjalë duhet ta bartë automobilin deri në lokacionin e të akuzuarve. Pastaj i

akuzuari M. bashkë me të akuzuarit S dhe J si dhe të arratisurin P. S, të cilët në ndërkohë

kishin kryer disa punë në Vushtrri, me automjetin tjetër të tyre “Opell kalibria”, kanë

shkuar në kompaninë “L” me qëllim që ta tërhjekun automobilin “Pasad” prej aty. Dhe

tani në mes të akuzuarve në një anë dhe në fillim të dëmtuarit B. M e më vonë edhe të tani

të ndjerit N. M në anën tjetër ka ardhur deri te mospajtimi rreth pagesës për bartjen e

automobilit dhe qëndrimit një natë në pllatonë e kompanisë, pasi që të dëmtuarit nga të

akuzuarit kanë kërkuar t’iu paguajnë 30 € për shërbimin e bartjes së automobilit “Pasad”

nga vendi prej ku ai ishte konfiskuar nga policia deri në pllacin e tyre, 10 € për një natë

qëndrimi në pllato dhe 30 € të tjera për bartjen e automobilit në fjalë prej pllatosë deri në

lokacionin e të akuzuarve ashtu siç ka qenë e paraparë në kontratën në mes SHPK-së dhe

Komunës së Vushtrrisë në njërën anë dhe përfaqësuesit të kompanisë në anën tjetër, kurse

të akuzuarit kanë refuzuar ta paguajnë, kryesisht ate për bartjen e automobilit nga

kompania deri në shtëpinë e tyre dhe kanë këmbëngulur se do ta marrin vetë automobilin

në fjalë. Pra, këtu e ka zanafillën konflikti dhe prej këtu fillon zhvillimi i ngjarjes kritike

dhe ka përfunduar me vrasjen e tani të ndjerit N. M dhe me lëndime të lehta trupore të të

dëmtuarit B. M, të përshkruara më për së afërmi në dispozitvin e aktgjykimit të ankimuar.

Mbrojtësi i të akuzuarve M dhe J. S, si dhe i akuzuari S. S, në ankesat e tyre, në

esencë e kontestojnë mënyrën se si janë vlerësuar provat e administruara gjatë shqyrtimit

gjyqësor nga ana e gjykatës së shkallës së parë si dhe konkludimet që i ka nxjerrë ajo në

bazë të provave që i kishte proceduar, pretendohet se provat janë vlerësuar në mënyrë të

njëanshme pa ndonjë analizë kritike dhe kjo, sipas këtyre ka bërë që edhe konkludimet të

jenë të gabuara.

Mbrojtësi i të akuzuarit M. S pretendon se gjykata e shkallës së parë në këtë

çështje penale nuk e ka vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike.

Konsideron se me provat e administruara me pamëdyshje është vërtetuar se motivi për

sulm ishte në anën e të dëmtuarve dhe ate pikërisht në anën e tani të ndjerit N. M dhe se

jashtë çdo dyshimi është vërtetuar se ai i pari e filloi sulmin, në fillim verbalisht e pastaj

edhe fizikisht për shkak se i akuzuari S. S nuk donte për t’ia paguar 30 € pa kurrfarë

veprimi të kryer. Dëshmia e dëshmitarit të dëmtuar B. M se motivi për sulm qëndron në

anën e të akuzuarve, duke tentuar t’iu mveshë edhe tipare kinse të motivit politik, nuk

përkon me realitetin por përgjithësisht dëshiron që t’iu hakmerret familjes S. duke u

përpjekur që çështjen e motivit ta ngritë në çështje madhore dhe të përfshijë sa më shumë

persona edhe pse ai dhe të gjithë e dijnë se në rastin konkret motivi në fakt qëndron te

pagesa apo mospagesa e të hollave në shumë prej 30 €, për transportin e automobilit

“Pasat” dhe se doras është i arratisuri P. S. Nëse të akuzuarit M dhe J. S do ta mbanin për

krahësh tani të ndjerin N. derisa i arratisuri P. ka shtënë me revole nga afërsia në te, ashtu

7

siç ka deklaruar i dëmtuari B. M, dhe gabimisht ka gjetur gjykata e shkallës së parë me

siguri më të madhe në rrobat e tani të ndjerit dhe të akuzuarve do të ngelnin grimcat e

barotit. Ato nuk janë gjetur në rrobat e asnjërit prej këtyre, kështu që edhe nga kjo del se ai

nuk e ka folur të vërtetën.

Derisa i dëmtuari B. M me të akuzuarin S. S ishin duke u sqaruar rreth pagesës dhe

i akuzuari S. S ia kishte dhënë B. 50 €, aty ka ardhur tani i ndjeri N. i cili me ton të ngritur

dhe me sharje ka thënë se nuk e përfillë kërkesën e të akuzuarve për bartjen e veturës nga

ata dhe ka hyrë brenda në një dhomë të kompanisë e pas 20-30 sekondash ai ka dalur nga

aty me një gyp të metaltë në dorë dhe me zë të lartë përsëri i ka sha të akuzuarit dhe pastaj

ka vazhduar me sulm fizik fillimisht ndaj të akuzuarit S. S dhe fillon përleshja në mes

tyre. Nga ky sulm dhe gjatë kësaj përleshje është goditur i akuzuari S. S dhe ka pësuar

lëndime trupore dhe është rrëzuar për tokë. I ka shkuar në ndihmë i akuzuari M. dhe gjersa

ka qenë duke e ngritur ate nga toka ka dëgjuar të shtënën e armës dhe më lart tyre kanë

parë se është goditur dhe rrëzuar tani i ndjeri N. M. Së këndejmi, deklarimet e dëshmitarit

B. M se i akuzuari M. S e ka mbajtur për krahë tani të ndjerin kur në te ka shtënë i

arratisuri P. S janë të paqëndrueshme, sepse i akuzuari M. nuk ka mundur që në të njëjtën

kohë të jetë në dy vende, duke i dhënë ndihmë babait të tij dhe ta mbajë për krahë tani të

ndjerin derisa i arratisuri P. ka shtënë me revole në te siç gabimisht ka vlerësuar gjykata e

shkallës së parë me aktgjykimin e ankimuar. Ajo se mbrojtja e të akuzuarit dallon për një

nuancë nga mbrojtjet e të akuzuarve tjerë lidhur me faktet me rëndësi në këtë çështje

penale paraqesin realitetin objektiv të zhvillimit të ngjarjes kritike dhe këto dallime të

afërta tërësisht plotësohen njëra me tjetrën dhe mbështeten në prova materiale dhe

paraqitet si gjendje objektive faktike dhe mbrojtja e të akuzuarit M. S plotësisht vërtetohet.

Gjykata e shkallës së parë gabimisht ka vlerësuar ndryshe me aktgjykimin e ankimuar

theksohet në ankesën e këtij mbrojtësi.

Edhe mbrojtësi i të akuzuarit J. S përkitazi me këtë bazë ankimore pretendon se me

asnjë provë nuk është vërtetuar se ky i akuzuar ka kryer veprën penale për të cilën e ka

ngarkuar i dëmtuari B. M. B. M është i interesuar për gjykim me çdo kusht të sa më shumë

anëtarëve S. për t’iu hakmarrë në këtë mënyrë për vrasjen e vëllait të tij nga i arratisuri P.

S. Edhe ky mbrojtës në ankesë thekson se konfliktin fizik pa ndonjë arsye të veçantë i pari

e ka shkaktuar tani i ndjeri N. M, në atë mënyrë që përderisa dëshmitari B. M, ishte duke

biseduar me të akuzuarin S. S për ta gjetur një zgjidhje rreth transporti të automobilit

“Pasat” të të akuzuarve pa pagesën e kërkuar prej 30 €, me vrull ka reaguar tani i ndjeri N.

me një gyp të metaltë në dorë dhe me nervozizëm vërsulet dhe e godet me te të akuzuarin

S. S i cili për shkak të kësaj dhe gjendjes së rëndë shëndetësore të tij rrëzohet në gjunjë me

ç’rast për t’iu dhënë ndihmë i afrohet i akuzuari J., ndërsa tani të ndjerit N. i bashkëngjitet

edhe dëshmitari i dëmtuar B. të cilët konfrontohen fizikisht në mes vedi, ku pas pak

momentesh gjersa i akuzuari M. ishte duke u konfrontuar me të dëmtuarin B. i cili në atë

çast mbante në dorë gypin metalik, dëgjohet një krismë e revoles të cilën e shkrepë i

dyshuari i arratisur P. S me ç’rast i akuzuari J. e vëren tani të ndjerin duke u rrëzuar me

fytyrë për tokë. Prandaj, nuk mund të aprovohet si e vërtetë dhe e besueshme pjesa e

deklaratës së të dëmtuarit B. se në atë situatë të krijuar, për një moment dy të akuzuarit M

dhe J. S e kapën tani të ndjerin N të ciltë me njërën dorë e mbanin për krahësh ndërsa me

tjetrën dorë e godisnin, ndërsa nga afërsia i arratisuri P. S shtënë me revole në te, siç

gabimisht ka vlerësuar gjykata e shkallës së parë në aktgjykimin e ankimuar. Kjo aq më

tepër ngase prej një afërsie të tillë çfarë përpiqet ta paraqes ky dëshmitar dhe shiquar

8

kahjen e kalimit të predhës nëpër trupin e tani të ndjerit do të ishte e pamundur që në

teshat e këtyre të akuzuarve mos të ngelnin grimcat e barotit apo të mos goditeshin me

predhën e shkrepur. Të akuzuarit S dhe M kishin lëndime trupore (është më se evidente se

nuk ia shkaktuan njëri tjetrit), por iu shkaktuan në sulmin nga tani i ndjeri dhe i dëmtuari

B. M, kështu që edhe nga kjo rezulton se dëshmia e këtij të dëmtuari se asnjëri prej këtyre

nuk u ka ra të akuzuarve është në kundërshtim edhe me provat materiale.

I akuzuari S. S në ankesën e parashtruar më tepër bën fjalë për çështjen për të

akuzuarit M dhe J. S duke theksuar se asnjëri prej këtyre të akuzuarve nuk ka vepruar

ashtu siç ka dëshmuar – deklaruar i dëmtuari B. M, dhe siç ka vlerësuar gabimisht gjykata

e shkallës së parë me aktgjykimin e ankimuar, kurse as ky nuk ka qenë i involvuar në

asnjë mënyrë në konfliktin fizik në mes të të dëmtuarve në një anë dhe djemve të tij në

anën tjetër e së këndejmi nuk i ka shkaktar lëndime trupore të dëmtuarit B. M. Edhe ky

potencon se konfliktin e nxiti tani i ndjeri i cili nuk donte të bisedojë në asnjë mënyrë me

këtë dhe djemtë e tij përkitazi me mundësinë që mos t’i paguajnë për bartjen e automobilit

të tyre prej pllatosë deri në lokacionin – shtëpinë e tyre në fshat dhe i ka sulmuar së pari

këtë të akuzuar me shipkë metalike e pastaj edhe të tjerët (këtij dhe M. u ka shkaktuar

edhe lëndime trupore) dhe në rrjedhën e mëtejmë të konfliktit i dyshuari i arratisur P. S ka

shtënë me revole dhe e ka goditur tani të ndjerin. Ka theksuar se nga të gjitha organet e

ndjekjes, prej kallëzimit penal, me aktakuzë dhe me aktgjykimin e ankimuar kundër këtij

dhe djemve të tij janë bërë shkelje flagrante penalo-juridike kur janë mbështetur në

insinuatat dhe thëniet e pavërteta të të vetmit dëshmitar të palës së dëmtuar, B. M edhe pse

ajo nuk ka mbështetje në asnjë provë materiale. Pretendon se prokurori i çështjes dhe

kryetari i kolegjit gjykues në shkallë të parë kanë qenë të njëanshëm dhe i kanë ndihmuar

dëshmitarit B. M në deklarimin e tij duke i anashkaluar e fshehur faktet dhe provat

ekzistuese të cilat e zbardhin të vërtetën, gjegjësisht i pafajsojnë të gjithë të akuzuarit.

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme edhe pretendimet e mësipërme ankimore

janë të pabazuara.

Përfundimet e gjykatës së shkallës së parë përkitazi me rrethanat që kontestohen

me ankesa janë të drejta dhe të mbështetura në provat e administruara. Nuk është

kontestuese, u theksua edhe më lart, se të akuzuarit me të dëmtuarit më parë nuk kishin

pasur asnjë të keqe në mes veti, bile as që njiheshin me njëri tjetrin. Deri te konflikti ka

ardhur për shkak të mospajtimeve në mes tyre për tërhjekjen e automobilit të të akuzuarve

nga pllatoja e kompanisë së të dëmtuarve “L” në Nedakovc”. Gjykata Supreme konstaton

se vlerësimet e gjykatës së shkallës së parë se konfliktin në fjalë e kanë iniciuar pa bazë të

akuzuarit e jo të dëmtuarit, siç pa bazë pretendojnë ankesat, është i drejtë. Pasi një ditë më

parë policia e kishte hasur në rrugë B. S, djali i të akuzuarit S. S, duke e drejtuar

automjetin e markës “Pasat” pa regjistrim dhe pa patentë shoferi dhe ia kishin konfiskuar

ate, me urdhër të policisë dhe sipas kontratës për shërbime përkatëse të bartjes së

automjeteve në situatat të tilla të dëmtuarit M. e kishin bartur atë automobil deri në

pllatonë e kompanisë së tyre dhe e kanë ruajtur deri të nesërmen. Meqë të akuzuarit dhe

tani i dyshuari i arratisur P. S ishin vënë në dijeni për këtë, të nesërmen më 31.12.2005, i

akuzuari M. në Stacionin e policisë në Vushtrri e merr vërtetimin për tërhjekjen e

automobilit nga pllatoja e Kompanisë “L”. Në vërtetimin në fjalë është konstatuar –

urdhëruar se kompania duhet ta bartë automjetin deri në lokacionin e të akuzuarit. Nga kjo

del se të akuzuarit si qytetar kurse i akuzuari M. dhe i dyshuari i arratisur P. S edhe si

9

polic të SHPK-së nuk kanë mund të kërkojnë me ngulm nga të dëmtuarit që të veprojnë

ndryshe përkitazi me transportimin e automjetit në fjalë. Në kontratën e nënshkruar në

mes Komunës së Vushtrrisë, SHPK-së dhe Kompanisë “L” janë precizuar kushtet dhe janë

paraparë kompensimet për shërbimet që do t’i bënte kompania në situata të tilla. Prandaj,

në kuadër të kësaj, kërkesa e vëllezërve M. të akuzuarve që të paguajnë edhe 30 € për

bartjen e automobilit deri në lokacionin e tyre ka qenë e drejtë dhe me bazë juridike.

Dëshmitari B. M në procedurë ka vërtetuar se, përkundër kësaj të akuzuarit M. S dhe P. S i

kanë nxjerrë revolet nga brezi, kurse i akuzuari M. ka kërcënuar se “kerrin do ta marr edhe

pa lejen e tij” dhe është nisur në drejtim ku ishte automjeti “Pasat”. Prandaj, qëndrimi i

vëllezërve M. për ta penguar ate dhe të akuzuarit tjerë në një veprim të tillë, nuk mund të

vlerësohet si nxitje të konfliktit, siç pa bazë pretendojnë ankuesit në ankesa. Në vijim, për

shkak të mospajtimeve dhe qëndrimeve të kundërta me njëri tjetrin për ecurinë e mëtejme

ka ardhur deri te konflikti fizik në mes tyre. Duke i pasë parasysh veprimet e të akuzuarve

në radhë të parë të mos respektimit të urdhëresës së policisë në vërtetimin në fjalë për

transportimin e automobilit të konfiskuar, pastaj manifestimet dhe kërcënimet me armë të

të akuzuarit M. dhe të dyshuarit të arratisur P. dhe këmbëngulësinë e tyre për ta marrë me

çdo kusht automobilin nga pllatoja e kompanisë në fjalë, Gjykata Supreme vlerëson se

është për t’i besuar dëshmisë së dëshmitarit B. M se të akuzuarit S, J dhe P. S të parët e

kanë sulmuar dhe e kanë goditur tani të ndjerin N. dhe se ky është nisë për t’i dalë në

ndihmë, por tani të tjerëve iu ka bashkëngjitur edhe i akuzuari M. dhe e kanë goditur edhe

këtë. Për t’i ikur kësaj vëllezërit M. kanë filluar të tërhiqen në drejtim të derës së vogël të

garazhit të tyre për të hyrë brenda, mirëpo nuk kanë arritur të hyjnë nga pengesa që iu

kanë bërë të akuzuarit, të cilët edhe më tej i kanë sulmuar me grushta, shqelma dhe dikush

edhe me një gyp të metaltë. Ka arritur që t’ia heqë prej dore atë gyp të metaltë të akuzuarit

M. e pastaj derisa ky kacafytej edhe më tej me të akuzuarin S. S ka dëgjuar një krismë të

armës dhe ka vërejt se i dyshuari P. e ka pasë në dorë revolen të drejtuar në drejtim të tani

të ndjerit N, ndërsa dy të tjerët, të akuzuarit M dhe J. S e kishin kapë dhe e mbanin për

krahësh njëri në njërën anë dhe tjetri në anën tjetër vëllain e tij tani të ndjerin N. Ka arritur

të iku nga i akuzuari S. S dhe ka shkuar në drejtim të tani të ndjerit dhe ai është përkulur e

pastaj e kanë lëshuar ate dhe janë vërsulë në drejtim të tij me ç’rast i akuzuari M. me

gypin e metaltë ka tentuar për ta goditur në krahun e majtë, por iu është shmangur asaj

goditje e pastaj ai e ka goditë në pjesën e mesit të shpinës. Të gjitha këto thënie ky

dëshmitar në mënyrë identike i ka deklaruar menjëherë pas ngjarjes para organeve të

zbulimit dhe të ndjekjes dhe në fazat e procedurës penale, si në Prokurori dhe në

shqyrtimin gjyqësor. Pohimet e këtilla të këtij dëshmitari mbështeten edhe me provat

materiale. Kështu, dëmtimet – lëndimet trupore në buzë dhe ato në shpinë ke ky i dëmtuar

i kanë konstatuar edhe mjekët Dr. Fahri M. Bajrami, asistent Dr. Arsim Gërxhaliu dhe

janë të evidentuara edhe në fotodokumentacionin e policisë. Raporti i autopsisë i Zyrës për

persona të zhdukur dhe mjekësi ligjore për të ndjerin i përpiluar nga asistent Dr. Arsim

Gërxhaliu, ka konstatuar, përpos plagës të shkaktuar nga predha e armës, edhe plagosjen

në pjesën e hundës dhe faqes së majtë të të ndjerit.

Vlerësimin e gjykatës së shkallës së parë se mbrojtjet e të akuzuarve me deklaratat

se sulmues në rastin konkret kanë qenë të dëmtuarit dhe ata edhe u kanë shkaktuar

lëndime trupore, kurse të akuzuarit M dhe J. S nuk janë bashkëkryerës në vrasjen e tani të

ndjerit N. M, janë të pabazuara i mbështetë edhe kjo Gjykatë.

10

Përkitazi me shkakun e zhvillimit të ngjarjes në këtë çështje penale, pastaj

iniciatorët e konfliktit dhe ndërmarrjen e veprimeve konkrete të pjesëmarrësve në këtë

konflikt u bë fjalë më sipër, prandaj nuk ka nevojë që të përsëriten edhe një herë. Por, me

këtë rast Gjykata Supreme vlerëson se pa bazë me ankesa përsëriten mbrojtjet e të

akuzuarve se ngjarja kritike nuk është zhvilluar ashtu siç ka gjetur gjykata e shkallës së

parë, se ata nuk i kanë ndërmarrë veprimet inkriminuese siç ka vlerësuar gjykata e shkallës

së parë me aktgjykimin e ankimuar, prandaj i refuzoi si të pabazuara për këto arsye.

Lidhur me momentin kyç të ngjarjes të akuzuarit kanë dhënë deklaratat të

ndryshme të cilat në asnjë moment nuk përputhen me njëra tjetrën. Derisa në momentin

kur ka shtënë me revole i dyshuari i arratisur P. S mospjesëmarrjen dhe aktivitetin e tyre si

bashkëkryerës të veprës të akuzuarit M dhe J. S e kanë arsyetuar duke deklaruar se kanë

qenë duke i ndihmuar babait të tyre, të akuzuarit S. S për t’u ngritur pasi ishte rrëzuar pas

të rameve prej tani të ndjerit N, i akuzuari S. S nuk din fare se kush i ka ndihmuar për t’u

ngritur. Specialisti i kirurgjisë Dr. Nexhat Miftar, në raportin e mjekësisë të Qendrës

Spitalore në Mitrovicë datë 31.12.2005 për të akuzuarin S. S konstaton ndrydhje të indeve

të buta të kafkës në regjionin e tepes dhe një gërvishje të lëkurës në faqen e majtë që

karakterizohen me lëndime të lehta trupore, kurse në shqyrtimin gjyqësor ka sqaruar se ato

nuk janë të shkaktuara nga gypi i metaltë, por me ndonjë mjet të topitur si grushti e të

ngjashme, ndërsa gërvishtja edhe me thonj. Rezulton se këto lëndime nuk kanë qenë të

asaj natyre prej të cilave i akuzuari S. të rrëzohet për tokë për të detyruar të akuzuarit tjerë

t’i shkojnë në ndihmë për ta ngritur, prandaj Gjykata Supreme konstaton se gjykata e

shkallës së parë me të drejtë ka vlerësuar se mbrojtjet e të akuzuarve nuk përkojnë me

realitetin dhe janë të orientuara vetëm për t’iu shmangur përgjegjësisë penale dhe nuk i

pranoi as pretendimet ankimore në drejtim të kësaj qasje.

Në kuadër të gjendjes faktike të vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë nga gjykata

e shkallës së parë dhe arsyerave dhe vlerësimeve të dhëna nga ajo në aktgjykimin e

ankimuar, Gjykata Supreme vlerëson se në rastin konkret drejt është aplikuar edhe e drejta

materiale, kur të akuzuarit M dhe J. S janë shpallur fajtorë si bashkëkryerës për veprën

penale të vrasjes nga neni 146 të KPPK, këta edhe me të akuzuarin S. S edhe për vepër

penale të plagosjes së lehtë nga neni 153 par. 2 lidhur me par. 1 pika 1 të KPPK dhe S. S

për vepër penale pjesëmarrje në rrahje nga neni 155 par. 1 të KPPK.

Meqë ankesat pretendojnë se nuk është vërtetuar se të akuzuarit M dhe J. S ta kenë

kryer veprën penale të vrasjes nga neni 146 lidhur me nenin 23 të KPPK ndërsa sa i përket

veprës penale të lëndimit të lehtë trupor nga neni 153 par. 2 lidhur me par. 1 pika 1 të

KPPK, të akuzuarit kanë vepruar në mbrojtje të nevojshme, bazën ankimore për shkeljen e

ligjit penal nuk e kanë arsyetuar më shumë. Megjithatë, Gjykata Supreme e vlerësoi

detyrimisht aktgjykimin e ankimuar edhe përkitazi me aplikimin e ligjit penal dhe arsyet e

gjykatës së shkallës së parë përkitazi me aplikimin e ligjit penal dhe i pranoi ato si të

drejta dhe në pajtim me aplikimin e drejtë të ligjit penal.

Gjykata Supreme i ka vlerësuar edhe pretendimet ankimore të akuzuarit S. S në

drejtim të asaj se të gjitha organet e ndjekjes si dhe prokurori i çështjes dhe kryetari i trupit

gjykues kanë qenë të njëanshëm në dëm të akuzuarve dhe konstatoi se nga shkresat e

lëndës nuk rezulton asnjë mëdyshje në atë drejtim. Për më tepër kjo Gjykatë thekson se

asnjëri prej të apostrofuarve nuk e ka një të drejtë apo shkak për një anshmëri të tillë.

11

Përkundrazi P. S duke u arratisur pas ngjarjes i ka injoruar dhe vazhdon t’i injorojë

organet e ndjekjes për të zhvilluar procedurën e mirëfilltë në drejtim të ndriçimit të

çështjes dhe përgjegjësisë apo mos përgjegjësisë së tij në këtë ngjarje. Nuk rezulton

ndonjë përpjekje as e të akuzuarit S. S që këtë ta vëjë në binar të mirëvajtjes së

procedurës.

Nga pretendimet për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes

faktike dhe shkeljen e ligjit penal në dëm të të akuzuarve ankuesit, mbrojtësit e të

akuzuarve M dhe J. S dhe i akuzuari S. S në ankesa nuk e kanë arsyetuar bazën ankimore

për shkak të vendimit për dënimin. Ndërkaq, familjarët e të ndjerit B. M, përkitazi me

vendimin për dënimin, në ankesë theksojnë se duke patur parasysh se 11 anëtarët e

familjes së tani të ndjerit N. kanë mbetur pa mbikëqyrësin e familjes dhe janë të

traumatizuar me humbjen e birit përkatësisht vëllait N. 24 vjeçar, dhe akoma vuajnë nga

këto trauma të cilat do të mbesin në psiken e tyre për tanë jetën pretendojnë se dënimet e

shqiptuara të akuzuarve janë të buta dhe me këto dënime nuk mund të arrihet qëllimi i

paraparë me dispozitat përkatëse të ligjit penal.

Gjykata Supreme i vlerësoi ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve ate të akuzuarit S.

S dhe ankesën e familjes së të ndjerit B. M, përkitazi me vendimin për dënimin dhe

konstatoi se ankesat janë të pabazuara.

Gjykata e shkallës së parë me rastin e matjes së dënimit për të gjithë të akuzuarit i

ka vlerësuar të gjitha rregullat e përgjithshme për matjen e dënimit konform nenit 64 të

KPPK dhe në kuadër të kësaj në anën e të akuzuarve ka gjetur si rrethana lehtësuese se i

akuzuari S. S është person relativisht i moshuar, më parë i padënuar, familjar, i akuzuari J.

S gjithashtu është familjar dhe babë i një fëmije, më parë nuk është gjykuar dhe ndaj tij

nuk zhvillohet procedurë për ndonjë vepër tjetër penale e po ashtu si rrethana të

përbashkëta lehtësuese për të gjithë të akuzuarit se janë të gjendjes së varfër ekonomike.

Ndërsa, ndër ato rënduese, gjykata ka vlerësuar shkallën e lartë të përgjegjësisë penale

ngase të njëjtit në vendin e punës përveç që fizikisht e kanë sulmuar të dëmtuarin B. dhe

tani të ndjerin N. ka ndërmarrë edhe veprime shumë të rënda në privimin nga jeta të një të

riu në vendin e punës e posaçërisht për të akuzuarin M. se është pjesëtar i SHPK-së, kurse

i akuzuari S. S si kryefamiljar i familjes dukshëm ka kontribuar në kryerjen e kësaj vepre

penale dhe nuk ka ndërmarrë asgjë në qetësimin e situatës por përkundrazi me veprime

aktive ka kontribuar në acarimin e saj. Vlerësimin e këtillë të gjykatës së shkallës së parë e

pranon edhe kjo Gjykatë dhe çmon se me dënimet e shqiptuara do të arrihet qëllimi i

dënimit konform nenit 34 të KPPK në drejtim të ndalimit të të akuzuarve për të kryer

vepra tjera penale në shërbim të preventivës së përgjithshme, posaçërisht të asaj të

posaçme, forcimit të moralit të shoqërisë, përgjegjësisë dhe disiplinës së qytetarëve dhe

janë në pajtim me kërkesat për siguri personale dhe pasurore të popullatës së kësaj treve.

Nga këto arsye Gjykata Supreme nuk e aprovoi as ankesën e palës së dëmtuar përkitazi me

pretendimet për një dënim më të lartë ngase në ankesë as nuk theksohet ndonjë rrethanë

tjetër e posaçme rënduese e cila nuk është vlerësuar nga gjykata e shkallës së parë.

Nga sa u tha më lart, e në bazë të nenit 423 të KPPPK, u vendos si në dispozitiv të

këtij aktgjykimi.

12

GJYKATA SURPEME E KOSOVËS – PRISHTINË

Më 14.05.2008, Ap.nr.48/2008


Mejreme Memaj Fejzullah Hasani Miftar Jasiqi, Agim Krasniqi,

Avdi Dinaj, Rifat Zylfiu.

Ap.nr.343/08

Dt. 24.12.2008

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale vrasje e rëndë sipas nenit 147,par. 1

pika 7, lidhur me nenin 23 të KPPK-së dhe veprës penale mbajtje në pronësi, në

kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve sipas nenit 328,

par. 2 ka vendosur se:

1. Ankesa e prokurorit publik të Qarkut në Prizren është pjesërisht e bazuar,

aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut Prizren P.nr.176/2007 kundër të akuzuarit

I. M ndryshohet lidhur me cilësimin juridik dhe vendimin për dënimin.

2. I akuzuari R. M, për veprën penale për të cilën është shpallë fajtor nga

gjykata e shkallës së parë, gjykohet me dënim me gjobë në shumën prej

700€.

3. Ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve A. Z dhe I. M refuzohen si të

pabazuara.

Të akuzuarit ishin shpallur fajtor për veprat penale vrasje e rëndë, vrasje e rëndë në ndihmë dhe

armëmbajtje pa leje. I pandehuri A. Z u shpallë fajtor për veprën penale të vrasjes së rëndë të

parashikuar nga neni 147, par. 1 pika. 7, të KPPK-së dhe veprën penale mbajtje në pronësi,

kontroll, posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328, par. 2, duke u dënuar me burgim unik prej 25 (njëzetepesë) vjetësh burgim, i pandehuri I. M u shpall

fajtor për veprën penale vrasje të rëndë në ndihmë të parashikuar nga neni 147, par. 1 pika. 7,

lidhur me nenin 25 të KPPK-së, duke u dënuar me 15 (pesëmbëdhjetë) vjet burgim, ndërsa i akuzuari R. M për veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim

të paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328, par. 2 të KPPK-së, duke u dënuar me 6

(gjashtë) muaj burgim, ekzekutimi i të cilit nuk do të bëhet nëse i pandehuri brenda 2 vjetësh nuk do të kryen ndonjë vepër tjetër penale.

Prokurori publik i qarkut në Prizren brenda afatit të paraparë ligjor paraqiti ankesë kundër këtij

aktgjykimi duke pretenduar se ligji penal është aplikuar gabimisht në favor të akuzuarit I. M, ngase në veprimet e tij formohen të gjitha elementet e veprës penale të vrasjes në bashkëkryerje,

parashikuar nga neni 147, par. 1 pika 7 lidhur me nenin 23 të KPPK-së e jo të veprës penale të

ndihmës në vrasjes, siç gabimisht ka gjetur gjykata e shkallës së parë, ndërsa ndaj të akuzuarve A. Z dhe R. M për veprat penale për të cilat janë shpallë fajtorë nga gjykata e shkallës së parë të

gjykohen me dënime më të ashpra.

Kundër këtij aktgjykimi ankesë paraqiti mbrojtësi i të akuzuarit A. Z i cili pretendon se i akuzuari A. Z nuk e kishte vrarë të ndjerin, por atë e kishte bërë i akuzuari I. M. Në ankesën e tij

mbrojtësi thekson se aktgjykimi është i përfshirë me shkelje esenciale të dispozitave të procedurës

penale, parashikuar nga neni 403, par. 1 pika 9, pasi që gjykata e shkallës së parë të akuzuarit i

ka marrë në pyetje gjatë shqyrtimit gjyqësor e jo në fund të shqyrtimit gjyqësor, në ankesë theksohet dhe fakti se dispozitivi i aktgjykimit është në kundërshtim me nenin 403, par. 1, pika 12

të KPPK-së, që nënkupton se është i pakuptueshëm dhe kundërthënës.

Brenda afatit të paraparë ligjor ankesë ka paraqitur edhe mbrojtësi i të akuzuarit I. M, duke

pretenduar se aktgjykimi është i përfshirë me konstatim të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes

faktike dhe vendimit për dënimin, me propozim që Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur ta

ndryshojë dhe këtë të akuzuar ta shpallë fajtor për veprën penale dhënia e ndihmës kryerësit

2

pas kryerjes së veprës penale, parashikuar nga neni 305, par. 3 të KPPK-së, për të cilën t’i

shqiptojë një dënim dukshëm më të butë.

Gjykata Supreme duke u bazuar në shkresat e lëndës gjeti si jokontestuese faktet se ditën e

ngjarjes i ndjeri E. Z kishte ardhur në fshatin Radost me qëllim që ta marrë borxhin që ia kishte i

akuzuari A. Z dhe nga pompa e benzinës “Z. P” ishte marrë nga i akuzuari I. M dhe e kishte dërguar te vendi ku ishte duke e pritur i akuzuari A. Z, e më pas aty ishte vrarë, ishte tërhequr

zvarrë dhe ishte mbuluar në disa shkurre, kurse në mbrëmje ishte hedhur në lumin Drin, ndërsa

më vonë veturë dogjën në një greminë. Bazuar në kronolgjinë e rrjedhës së ngjarjes që nga momenti i ardhjes së të ndjerit në fshatin Radostë te pompa e benzinës e deri te ndezja dhe

asgjësimi i veturës së tij, pa asnjë mëdyshje rezulton se në rrethana të këtilla kemi të bëjmë me

bashkëkryerje, siç ka pretenduar edhe prokurori publik në akuzë e jo me ndihmë në kryerjen e veprës penale, siç ka gjetur gabimisht gjykata e shkallës së parë. Nga faktet e paraqitura më lartë

rezulton se gjykata e shkallë së parë, për sa i përket të akuzuarit A. Z, e ka aplikuar drejt ligjin

penal, ndërsa lidhur me të akuzuarin I. M e ka aplikuar gabimisht ligjin në favor të tij, andaj kjo

Gjykatë, duke i vlerësuar ndryshe provat konform nenit 424, par. 4 të KPPK-së, e ndryshoi aktgjykimin e ankimuar në raport me këtë të akuzuar duke gjetur pjesërisht të bazuar ankesën e

prokurorit publik kundër të akuzuarit I. M lidhur cilësimin juridik dhe vendimin për dënim, të

cilin e gjykoi me 21 (njëzet e një) vjet burgim dhe konstatoi se në veprimet e tij formohen të gjitha elementet e veprës penale të vrasjes së rëndë në bashkëkryerje, të parashikuar nga neni 147, par.

1 pika 7 lidhur me nenin 23 të KPK-së dhe jo të veprës penale të vrasjes në ndihmë, siç ka gjetur

gjykata e shkallës së parë e as të veprës penale dhënia e ndihmës kryesit pas kryerjes së veprës penale siç pretendon mbrojtësi në ankesën e tij, . Andaj vërteton se aktgjykimi i shkallës së parë

nuk përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës penale, parashikuar nga neni 403,

par. 1, pika 12 të KPPPK-së, të cilave ankesa u referohet pa bazë, nuk ekzistojnë kurrfarë

kundërthëniesh mes dispozitivit dhe arsyetimit.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS- kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Miftar

Jasiqi, kryetar, mr.sc. Fejzullah Hasani, Gjuran Dema, Avdi Dinaj dhe Salih Mekaj

anëtarë, procesmbajtëse Delushe Halimi, bashkëpunëtore profesionale, në lëndën penale

të të akuzuarve: A. Z, I. M dhe R. M, nga fsh.Radostë, komuna e Rahovecit , A. Z dhe I.

M, për veprën penale vrasje të rëndë të parashikuar nga neni 147.par.1.nënp.7, lidhur me

nenin 23. të KPPK, I. M edhe për veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në

posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve, parashikuar nga neni 328.par.2; R.

M për veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të

paautorizuar të armëve, parashikuar nga neni 328.par.2, lidhur me ankesën e Prokurorit

Publik të Qarkut Prizren dhe ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve A. Z dhe I. M,

avokatëve Fazli Balaj nga Prishtina dhe Ilaz Kadolli nga Prizreni, paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut Prizren, P.nr.176/2007 datë 17.4.2008, në seancën e

mbajtur konform nenit 410 të KPPPK, më 24.12.2008 mori këtë

3

A K T GJ Y K I M

I. Me pranimin e pjesshëm të ankesës së Prokurorit Publik të Qarkut Prizren,

ndryshohet aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut Prizren P.nr.176/2007 datë 17.4.2008, ndaj

të akuzuarit I. M përkitazi me cilësimin juridik dhe vendimin për dënimin, ashtu që

Gjykata Supreme gjen se në veprimet e këtij të akuzuari formohen të gjitha elementet e

veprës penale të vrasjes së rëndë në bashkëkryerje, të parashikuar nga neni

147.par.1.nënp.7. lidhur me nenin 23 të KPPK, për të cilën e gjykon me 21 (njëzet e një)

vjet burgim afatgjatë, kurse në dënimin e shqiptuar i përfshihet edhe koha e kaluar në

paraburgim prej 4.5.2007 e tutje.

II. I akuzuari R. M, për veprën penale për të cilën është shpallë fajtor nga gjykata

e shkallës së parë, gjykohet me dënim me gjobë në shumën prej 700 €, të cilën është i

detyruar ta paguajë në afat prej 15.ditësh pas plotfuqishmërisë së aktgjykimit me

kërcënim të realizimit të dhunshëm të tij. Nëse dënimi me gjobë nuk mund të realizohet

as në mënyrë të dhunshme, ai do t’i zëvendësohet me dënim me burg, ashtu që për 1 (një)

ditë burg do t'i llogariten 15 €.

III. Ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve A. Z dhe I. M refuzohen si të

pabazuara.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut Prizren, me aktgjykimin P.nr.176/2007 datë 17.4.2008, të

akuzuarin A. Z e ka shpallur fajtor për veprën penale të vrasjes së rëndë të parashikuar

nga neni 147.par.1.nënp.7, të KPPK dhe veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll,

në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni

328.par.2; të akuzuarin I. M për veprën penale vrasje të rëndë në ndihmë të parashikuar

nga neni 147.par.1.nënp.7, lidhur me nenin 25. të KPPK, ndërsa të akuzuari R. M për

veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të

paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328.par.2 të KPPK dhe i ka gjykuar: të

akuzuarin A. Z me 25 (njëzetepesë) vjet burgim, në të cilin i është përfshirë edhe koha e

kaluar në paraburgim prej 4.5.2007 deri më 17.4.2008; të akuzuarin I. M me 15

(pesëmbëdhjetë) vjet burgim, në të cilin i është përfshirë edhe koha e kaluar në

paraburgim prej 4.5.2007 e deri më 17.4.2008 tutje, ndërsa të akuzuarit R. M i ka

caktuar dënimin me 6 (gjashtë) muaj burgim, ekzekutimi i të cilit nuk do të bëhet, po qe

se ky në afat prej 2 (dy) vjetësh nuk kryen ndonjë vepër tjetër penale. Të akuzuarit A. Z

dhe I. M janë obliguar t’i paguajnë në mënyrë solidare shpenzimet e procedurës aq sa

do të bëhen ato sipas llogarisë përfundimtare të gjykatës, ndërsa në emër të paushallit

4

gjyqësor 1000 €( paushalli gjyqësor caktohet veç e veç për secilin të bashkakuzuar),

ndërsa i akuzuari R. M vetëm paushallin gjyqësor në shumën prej 100 €.

Ndaj të akuzuarve A. Z dhe R. M janë shqiptuar edhe dënimet plotësuese: ndaj të

akuzuari A. marrja e revoles “TT”, kal.7.62mm me numrin serik F-203543, ndërsa ndaj

të akuzuarit R. marrja e pushkës automatike AK-47 me numrin serik 120984, kal.7.62

mm, si mjete të kryerjes së veprës penale.

Kundër këtij aktgjykimi në afatin ligjor ankesa kanë paraqitur:

- Prokukurori Publik i Qarkut Prizren, lidhur me të akuzuarin l. M, për shkak të

shkeljes së ligjit penale dhe vendimit për dënimin, ndërsa ndaj të akuzuarve A. Z dhe R.

M vetëm për shkak të vendimit për dënimin, duke propozuar që gjykata ta miratojë

ankesën e parashtruar, aktgjykimin e ankimuar ta ndryshojë dhe të akuzuarve “për vepra

penale për të cilat ata u shpallën fajtorë, t’u shqiptojë dënime më të ashpra“;

- i akuzuari A. Z dhe mbrojtësi i tij, av.Fazli Balaj (ankesa të veçanta), por i

akuzuari duke mos i përcaktuar bazat dhe duke mos bërë propozim, kurse mbrojtësi i tij,

për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të KPPPK, konstatimit të gabuar dhe jo të

plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për dënimin; ka propozuar

që Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur ta anulojë dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së

shkallës së parë për rigjykim;

- mbrojtësit e të akuzuarit I. M, për shkak të konstatimit të gabuar dhe jo të plotë

të gjendjes faktike dhe vendimit për dënimin, duke propozuar që Gjykata Supreme

aktgjykimin e goditur ta ndryshojë dhe këtë të akuzuar ta shpallë fajtor për veprën

penale dhënia e ndihmës kryerësit pas kryerjes së veprës penale, parashikuar nga neni

305 par.3.të KPPK, për të cilën t’i shqiptojë një dënim dukshëm më të butë .

Ndaj ankesës së Prokurorit Publik të Qarkut Prizren përgjigje kanë paraqitur

mbrojtësi i të akuzuarit A. Z dhe mbrojtësi i të akuzuarit R. M, të cilët kanë propozuar që

ankesa të refuzohet si e pabazuar.

Në ankesë mbrojtësi i të akuzuarit A. Z ka kërkuar që, në kuptim të nenit 410 të

KPPPK, ai dhe i akuzuari të njoftohen për seancën e kolegjit të gjykatës së shkallës së

dytë, ndërsa të akuzuarit edhe t’i mundësohet pjesëmarrja në seancën e kolegjit.

Gjykata Supreme mbajti seancën e kolegjit në kuptim të nenit 410 të LPP, në të

cilën ishin të pranishëm të akuzuarit A. Z dhe R. M, mbrojtësi i të akuzuarit A. Z, avokati

Fazli Balaj, mbrojtësi i të akuzuarit I. M, avokati Ilaz Kadolli, të cilët, pas sqarimit të

disa thënieve të ankesave, qëndruan në tërësi në propozimet e tyre. Për seancën e

kolegjit është njoftuar edhe i akuzuari I, i cili ndodhet në paraburgim në burgun e

Dubravës.

Në seancën e kolegjit nuk ishin të pranishëm Prokurori Publike i Kosovës e as

mbrojtësi i të akuzuarit R. M, edhe pse ishin njoftuar me rregull.

Prokurori Publik i Kosovës, me parashtresën PPA.nr.343/2008 datë 8.8.2008,

ka propozuar që ankesa e prokurorit publik të miratohet, aktgjykimi i ankimuar të

ndryshohet, ashtu që i akuzuari I. M të shpallet fajtor për veprën penale të vrasjes së

5

rëndë në bashkëkryerje, të parashikuar nga neni 147.par.1.nënp.7 lidhur me nenin 23, për

të cilën t’i shqiptohet burgim afatgjatë, ndërsa të akuzuarit A. Z dhe R. M për veprat

penale për të cilat janë shpallë fajtorë nga gjykata e shkallës së parë të gjykohen me

dënime më të ashpra, ndërkaq ankesa e të akuzuarit A. Z, ankesa e mbrojtësit të tij dhe

ankesa e mbrojtësit të akuzuarit I. M të refuzohen si të pabazuara.

Pas shqyrtimit të shkresave të lëndës, studimit të aktgjykimit të goditur në kuptim

të nenit 415 të KPPPK, vlerësimit të pretendimeve ankimore dhe përgjigjeve ndaj

ankesave, Gjykata Supreme konstatoi:

Ankesa Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë është pjesërisht e bazuar, ndërsa ato

të mbrojtësve të të akuzuarve janë të pabazuara.

Pretendimet e mbrojtësit të të akuzuarit A. Z lidhur me

shkeljet esenciale të dispozitave të procedurës penale

Mbrojtësi i të akuzuarit A. Z thekson në ankesën e tij se aktgjykimi është i

përfshirë me shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale, parashikuar nga neni

403.par.1.nënp.9, pasi që gjykata e shkallës së parë të akuzuarit i ka marrë në pyetje gjatë

shqyrtimit gjyqësor e jo në fund të shqyrtimit gjyqësor, se gjykata nuk kishte qasje të

ligjshme me rastin e marrjes në pyetje të njërit dhe të akuzuarit tjetër, për arsye se ajo e

favorizonte të akuzuarin I, se aktgjykimi i ankimuar është i përfshirë edhe me shkelje të

dispozitave të nenit 403.par.1.nënp.12.të KPPK, ngase dispozitivi i aktgjykimit është i

pakuptueshëm, kundërthënës me brendinë e tij dhe me arsyet e aktgjykimit, ndërkaq në

arsyetimi nuk janë dhënë arsye për faktet vendimtare, kurse arsyet e paraqitura janë

plotësisht të paqarta e për faktet vendimtare ka kundërthënie të konsiderueshme ndërmjet

asaj që paraqitet në arsyetimin e aktgjykimit lidhur me përmbajtjen e shkresave ose

procesverbaleve për deklarimet e dhëna në procedurë dhe vetë këtyre shkresave dhe

procesverbaleve. Pastaj, sipas ankesës, dispozitivi është i paqartë edhe për faktin se

gjykata e shkallës së parë të akuzuarin A. e ka dënuar me 25 (njëzet e pesë) vjet burgim e

nuk dihet se e ka gjykuar për dy vepra penale apo për një vepër penale, ndërsa sipas ligjit

maksimumi i dënimit është 20 vjet burgim; pastaj gjykata ka konstatuar se të akuzuarit i

llogaritet edhe koha e kaluar në paraburgim deri më 17.4.2008, edhe pse, sipas ankesës,

nga aktgjykimi rezulton se i akuzuari mbrohet në liri, por ai ende gjendet në paraburgim.

Të gjitha këto të meta, sipas ankesës, domosdoshmërish kushtëzojnë anulimin e

aktgjykimit të ankimuar.

Përgjigja e kolegjit të Gjykatës Supreme lidhur me pretendimet e

shkeljeve esenciale të dispozitave të KPPK

Të pabazuara janë pretendimet ankimore se gjykata e shkallës së parë të

akuzuarit i ka marrë në pyetje para procedimit të provave, mbasi nga shkresat e lëndës

rezulton se të akuzuarit janë marrë në pyetje pas përfundimit të procedurës së provave.

Aktgjykimi i shkallës së parë nuk përmban shkelje thelbësore të dispozitave të

procedurës penale, parashikuar nga neni 403. par.1 pika 12 të KPPPK, të cilave ankesa u

6

referohet pa bazë. Nuk ekzistojnë kurrfarë kundërthëniesh mes dispozitivit dhe

arsyetimit. Në të vërtetë, gjykata e shkallës së parë në arsyetimin e aktgjykimit të

ankimuar lidhur me të akuzuarin A. Z i ka paraqitur faktet që i ka vërtetuar dhe ka dhënë

arsye të qarta logjike dhe bindëse për një vërtetim të këtillë të fakteve, të cilat, si të drejta,

i pranon edhe kjo Gjykatë, sepse gjykata e shkallës së parë ka vepruar në pajtim me

dispozitat e nenit 396 par.6 dhe 7 të KPPPK, ka arsyetuar çdo pikë të aktgjykimit, ka

përshkruar rezultatin e procedurës provuese lidhur me faktet vendimtare dhe ka dhënë

vlerësimin e duhur për provat e administruara, duke arsyetuar se përse disa fakte i mori

si të provuara e disa jo, duke e vlerësuar edhe mbrojtjen e të akuzuarit dhe pastaj ka

arsyetuar qartë përse nuk e pranoi atë.

Qëndrojnë pretendimet e ankesës se gjykata e shkallës së parë të akuzuarit i ka

shqiptuar dënimin me 25 (njëzet e pesë) vjet burgim, ndërsa është dashur të konstatojë

burgimin afatgjatë. Qëndrojnë edhe pretendimet e tjera të ankesës se gjykata të

akuzuarve nuk u ka caktuar dënime për veprat penale në bashkim, (për veprën penale të

vrasjes së rëndë dhe për veprën penale armëmbajtje pa leje). Qëndron edhe pretendimi se

në procesverbalin për shqyrtimin gjyqësor nuk është konstatuar urdhëresa për

rikonstruktimin e vendit të ngjarjes dhe se në dënimin e shqiptuar u llogaritet edhe koha e

kaluar në paraburgim deri më 17.4.2008.

Mirëpo asnjëra nga lëshimet e mësipërme nuk e bën dispozitivin të paqartë sa të

kushtëzonte anulimin e aktgjykimit, ngase nuk ka asnjë dyshim se gjykata të akuzuarit i

ka shqiptuar burgim afatgjatë; këtu më tepër kemi të bëjmë me një lëshim teknik.

Gjithashtu, sipas ligjit gjykata e shkallës së parë është e detyruar që për çdo vepër penale

të caktojë dënim, mirëpo nëse për njërën vepër penale ka caktuar dënim me burgim

afatgjatë, në situata të tilla nuk e mat dënimin konform parimit të asperacionit por e

shqipton vetëm këtë dënim. Megjithatë, një lëshim i tillë nuk e vë në pozitë më të rëndë

penalo-juridike të akuzuarin, por përkundrazi e favorizon atë. Gjithashtu fakti se gjykata

e shkallës së parë ka konstatuar se në dënimin e shqiptuar u llogaritet edhe koha e kaluar

në paraburgim deri më 17.4.2008, nuk krijon dilema, ngase në pasuesin tjetër gjykata ka

konstatuar se të akuzuarve u vazhdohet paraburgimi deri në plotfuqishmërinë e

aktgjykimi, edhe pse konstatimet e tilla të dyfishta dhe të panevojshme nuk praktikohen

me rastin e përpilimit të aktgjykimit. Fakti se gjykata ka urdhëruar rikonstruktimin e

vendit të ngjarjes edhe pse një urdhëresë e këtillë nuk ekziston në procesverbalin për

shqyrtimin gjyqësor, nuk përbën shkelje që ka ndikuar në ligjshmërinë e vendimit .

Pretendimet ankimore lidhur me gjendjen e fakteve

Mbrojtësit e të akuzuarve, përkitazi me bazën ankimore - vërtetimi i gabuar dhe jo

i plotë i gjendjes faktike, në esencë, e kontestojnë vetëm mënyrën se si janë vlerësuar

provat e administruara gjatë shqyrtimit gjyqësor nga ana e gjykatës së shkallës së parë, si

dhe konkludimet të cilat i ka nxjerrë ajo në bazë të atyre provave.

Pretendohet se provat janë vlerësuar në mënyrë të njëanshme, kështu që edhe

konkludimet kanë pasuar të gabuara. Sipas ankesës së mbrojtësit të të akuzuarit A. Z,

konkludimi i gjykatës së shkallë së parë është i bazuar në deklaratën e të akuzuarit I. M e,

sipas mbrojtjes, ekzekutimin e të ndjerit e kishte bërë ky i akuzuar dhe jo i akuzuari A,

siç gabimisht ka gjetur gjykata e shkallës së parë, ndërsa mbrojtësi i të akuzuarit I. M

7

pretendon se gjykata e shkallës së parë gabimisht i ka vlerësuar provat, ngase, sipas tij, në

veprimet e të akuzuarit I. eventualisht mund të bëhet fjalë për ndihmë pas kryerjes së

veprës penale e jo për ndihmë në kryerjen e veprës penale.

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme, pretendimet e mbrojtësve të

të akuzuarve lidhur me gjendjen faktike janë të pabazuara.

Nga shkresat e lëndës rezultojnë si jokontestuese faktet se ditën e ngjarjes i ndjeri

E. Z kishte ardhur në fshatin Radost me qëllim që ta marrë borxhin që ia kishte i

akuzuari A. Z dhe nga pompa e benzinës “Z. P” ishte marrë nga i akuzuari I. M dhe ishte

dërguar te vendi i quajtur “Te llugat” ku ishte duke e pritur i akuzuari A. Z dhe aty ishte

vrarë, ishte tërhequr zvarrë dhe ishte mbuluar në disa shkurre, kurse në mbrëmje ishte

hedhur në lumin Drin, ndërsa vetura ishte dërguar në “Malet e Polluzhës” dhe ishte

djegur në një greminë. Kontestuese janë vetëm faktet se të ndjerin e privoi nga jeta i

akuzuari A. Z, ashtu siç ka gjetur gjykata e shkallës së parë, apo i akuzuari I. M, siç

pretendon i akuzuari A. dhe mbrojtësi i tij në ankesat e tyre, si dhe fakti nëse i akuzuari I.

në tërë këtë ngjarje kishte rolin e ndihmësit, siç ka gjetur gjykata e shkallës së parë, ishte

bashkëkryerës, siç pretendon ankesa e prokurorit publik, apo vetëm e kishte ndihmuar të

akuzuarin A. pas kryerjes së veprës penale, siç pretendon në ankesë mbrojtësi i tij.

Nga provat e proceduara në këtë çështje penalo-juridike del se përfundimi i

gjykatës së shkallës së parë se të ndjerin e privoi nga jeta (e ekzekutoi) i akuzuari A.

është i drejt dhe i bazuar në prova të pakontestueshme. Skajshmërisht është e

palogjikshme teza mbrojtëse e të akuzuarit se revolen e tij ia kishte dërguar të akuzuarit I.

M tek arat ku ishte duke punuar, kur dihet se ai nuk kishte fare raporte biznesi me të

ndjerin, i cili nuk e kishte kërcënuar këtë të akuzuar, por të akuzuarin A.; përse atëherë

duhej ta armatoste personin që s’kishte pasur asnjë detyrim ndaj të ndjerit. Ndërkaq,

komentet e mëtejme përkitazi me atë se kush ka shtënë në të ndjerin janë të tepërta, pasi

që në këtë drejtim nuk ka ngelur asnjë mëdyshje.

Prandaj, bazuar në arsyet që u paraqitën më sipër si dhe faktin se i akuzuari A.

kishte marrëdhënie biznesi me të ndjerin, se revolen pas kryerjes së krimit e kishte

pastruar me vaj dhe e kishte fshehur në depon e pompës së benzinës, në asnjë detaj nuk

vihet në dyshim përfundimi i gjykatës së shkallës së parë përkitazi me autorin e vrasjes së

të ndjerit E, edhe pse i akuzuari A. këmbëngul se atë e ka vrarë i akuzuari I. ndërsa cili

ishte roli i të akuzuarit I. në këtë ngjarje tragjike do të paraqitet në arsyet e dhëna në

vijim.

Pretendimet ankimore lidhur me shkeljen e ligjit penal

Prokurori Publik i Qarkut Prizren pretendon në ankesën e tij se ligji penal është

aplikuar gabimisht në favor të akuzuarit I. M, ngase në veprimet e tij formohen të gjitha

elementet e veprës penale të vrasjes në bashkëkryerje, parashikuar nga neni 147 par.1

8

nënp.7 lidhur me nenin 23 të KPPK e jo të veprës penale të ndihmës në vrasjes, siç

gabimisht ka gjetur gjykata e shkallës së parë.

Mbrojtësi i të akuzuarit A. Z pretendon se ligji është aplikuar gabimisht në dëm të

të mbrojturit të tij, ngase ai nuk e kishte vrarë të ndjerin, por atë e kishte bërë i akuzuari I.

M, ndërsa mbrojtësi i të akuzuarit I. edhe pse si bazë ankimore ka theksuar gjendjen

faktike, nga referati i ankesës rezulton se ai aktgjykimin e ankimon edhe për shkelje të

ligjit penal, pasi që, sipas tij ,veprimet e të akuzuarit I. mund të cilësohen vetëm si dhënie

e ndihmës pas kryerjes së veprës penale e jo si ndihmë për të kryer veprën penale, siç

gabimisht ka gjetur gjykata e shkallës së parë.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate, pretendimet ankimore të prokurorit publik

përkitazi me shkeljet e ligjit penal janë të bazuara, ndërsa ato të mbrojtësve të të

akuzuarve janë të pabazuara .

Sipas dispozitivit të aktakuzës, Prokurori Publik i Qarkut Prizren, të akuzuarin I.

e ngarkon për një vepër penale të vrasjes së rëndë në bashkëkryerje, të parashikuar nga

neni 147.par.1.nënp.3 dhe 7 të KPK.

Sipas konstatimit të gjykatës së shkallës së parë, që e përmban dispozitivi i

aktgjykimit të ankimuar, ky i akuzuar është shpallur fajtor vetëm për veprën penale të

vrasjes së rëndë në ndihmë të parashikuar nga neni 147.par.1.nënp.7 të KPPK .

Gjykata e shkallës së parë e ka ndryshuar dispoztivin e aktakuzës aq sa e ka parë të

domosdoshme për t’ia përshtatur veprës penale të vrasjes në ndihmë nga bashkëkryerja,

ndërsa për këtë përfundim ka dhënë këtë arsyetim: i akuzuari nuk mund të konsiderohet

bashkëkryerës, por vetëm ndihmës, ngase ai nuk e kishte pushtetin mbi veprën.

Arsyetimet e tilla të gjykatës së shkallës së parë janë të papranueshme dhe

juridikisht të gabuara.

Gjykata e shkallës së parë, përpos që konstaton se i akuzuari I. nuk ishte

bashkëkryerës, ka konstatuar se ky i akuzuar e ka ndihmuar kryerësin e vrasjes me

“dashje eventuale”. Ky konstatim i gjykatës është i gabuar dhe i paqartë, (nuk janë dhënë

sqarime përse gjykata konsideron se i akuzuari veproi me dashje eventuale). Kufijtë mes

dashjes eventuale dhe pakujdesisë me vetëdije janë fluidë. Nga mënyra se si ka rezonuar

gjykata e shkallës së parë del se i akuzuari I. nuk ishte i sigurt se i akuzuari A. do ta

privonte nga jeta të ndjerin. Në rrethana të këtilla ose ka ekzistua dashja direkte për ta

ndihmuar kryerësin e vrasjes, ose s’ka ekzistuar fare ndihma, ngase te ndihma ndihmësi

e këshillon ose e udhëzon kryerësin se si të kryhet vepra penale , duke i vënë në

dispozicion atij mjetet për kryerjen e veprës penale, duke larguar pengesa për kryerjen e

veprës penale ose duke i premtuar paraprakisht se do t’i fshehë provat e veprës penale,

identitetin e kryerësit, mjetet e përdorura për kryerjen e veprës penale ose përfitimet që

rrjedhin nga kryerja e veprës penale. Në rastin konkret do të mund të bëhej fjalë për

ndihmë me dashje eventuale, nëse ndihmësi i ka ndërmarrë veprimet e përshkruara në ligj

që kërkohen për ndihmën me dashje direkte, por kryerësi ka realizuar një pasojë tjetër më

të rëndë nga ajo që ndihmësi i kishte ndihmuar apo i kishte premtuar se do t’i ndihmojë.

Bazuar në kronolgjnë e rrjedhës së ngjarjes që nga momenti i ardhjes së të ndjerit në

fshatin Radostë te pompa e benzinës e deri te ndezja dhe asgjësimi i veturës së tij, pa

asnjë mëdyshje rezulton se në rrethana të këtilla kemi të bëjmë me bashkëkryerje, siç ka

9

pretenduar edhe prokurori publik në akuzë e jo me ndihmë në kryerjen e veprës penale,

siç ka gjetur gabimisht gjykata e shkallës së parë.

I akuzuari I. M të ndjerin e kishte marrë te pompa e benzinës dhe ia kishte dërguar

të akuzuarit A, sipas kërkesës së këtij të fundit, te vendi i quajtur “Te LLugat”, ku ai e

kishte ekzekutuar, pastaj ata bashkë e kishin tërhequr dhe e kishin fshehur kufomën në

shkurre, kishin pritur të errësohej dhe bashkërisht e kishin hedhur në lumin Drin. Të

akuzuarit në mbrëmje shkuan te pompa e benzinës dhe, sipas dëshmisë së dëshmitarit A.

K, i akuzuari A. mori një bidon prej 10 lit. benzinë, ndërsa i akuzuari I dy shishe me

benzinë, dhe pastaj të dy së bashku e dërguan veturën e të ndjerit në “Malet e Polluzhës”,

ku e dogjën për t’i asgjësuar gjurmët. Të gjitha këto fakte të pakontestueshme shpien në

përfundimin e padyshimtë se dashja e përbashkët e tyre ishte për ta varë të ndjerin dhe që

të dy kishin pushtet mbi veprën dhe secili nga ata kishin bërë pjesën e vet të punës, sipas

marrëveshjes së përbashkët. I akuzuari I. nuk e kishte dërguar të ndjerin te vendi i krimit

pa u marrë vesh me të akuzuarin A. dhe po të qëndronte e kundërta, siç pretendon

mbrojtja, por edhe siç ka konstatuar gjykata e shkallës së parë “se ky i akuzuar e ndihmoi

të akuzuarin me dashje eventuale”, ai nuk do t’i kishte ndërmarrë veprimet e më pasme,

siç u paraqit më lart, domethënë ai nga ora 15,oo, kur është ekzekutuar i ndjeri, e deri në

orën 21,oo, (kur pandehën se u zhdukën gjurmët e krimit), qëndroi bashkë me të

akuzuarin A.Të gjitha këto fakte çojnë në përfundimin e padiskutueshëm se të akuzuarit

bashkërisht e kishin planifikuar dhe bashkërisht edhe e kishin kryer krimin.

Për të ekzistuar bashkëkryerja, relevante është dashja e kryerësve për të realizuar

pasojën e përbashkët, ndërsa është irelevante se kush shtiu në të ndjerin, (kjo rrethanë e

gjen aplikimin e vet me rastin e matjes së dënimit).

Nga faktet e paraqitura më lartë rezulton se gjykata e shkallë së parë, për sa i përket

të akuzuarit A. Z, e ka aplikuar drejt ligjin penal, ndërsa lidhur me të akuzuarin I. M e ka

aplikuar gabimisht ligjin në favor të tij, andaj kjo Gjykatë, duke i vlerësuar ndryshe

provat konform nenit 424 par.4.të KPPK, e ndryshoi aktgjykimin e ankimuar në raport

me këtë të akuzuar dhe konstatoi se në veprimet e tij formohen të gjitha elementet e

veprës penale të vrasjes së rëndë në bashkëkryerje, të parashikuar nga neni

147.par.1.nënp.7.të lidhur me nenin 23 KPK dhe jo të veprës penale të vrasjes në

ndihmë, siç ka gjetur gjykata e shkallës së parë e as të veprës penale dhënia e ndihmës

kryesit pas kryerjes së veprës penale siç pretendon mbrojtësi në ankesën e tij.

Pretendimet ankimore lidhur me vendimin për dënimin

Duke shqyrtuar çështjen përkitazi me vendimin për dënimin, Gjykata Supreme

konstaton:

Ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut Prizren është e bazuar për sa i përket të

akuzuarve I. M dhe R. M dhe është e pabazuar përkitazi me të akuzuarin A. Z, ndërsa ato

të mbrojtësve të të akuzuarve janë të pabazuara.

Pretendimet se dënimi i shqiptuar është tejet i butë dhe me atë nuk mund të arrihet

qëllimi i shqiptimit të sanksioneve penale në segmentet e prevencionit individual dhe

gjeneral, ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut i argumenton me faktin se në anën e të

akuzuarve nuk ekzistojnë rrethana lehtësuese të rëndësisë së tillë që do të justifikonin

dënime kaq të ulëta për të akuzuarit A. Z dhe I. M, përkatësisht vetëm një kërcënim me

10

dënim për të akuzuarin R. M, kur merren në konsideratë pasojat që kanë rezultuar nga

këto vepra penale.Anasjelltas, mbrojtësi i të akuzuarit I. M pretendon me ankesë se edhe

nëse aktgjykimi nuk është i përfshirë me shkelje të karakterit procedural dhe material

,edhe nëse gjendja faktike është vërtetuar drejt gjykata është dashur të akuzuarit t’i

shqiptojë një dënim dukshëm më të butë, ndërsa mbrojtësi i të akuzuarit A. Z nuk e ka

arsyetuar bazën ankimore vendimin për dënimin.

Duke i pasur parasysh rrethanat e vërtetuara, me të cilat është udhëhequr gjykata e

shkallës së parë me rastin e shqiptimit të dënimeve ndaj të akuzuarve për veprat e kryera,

e të cilave u referohet në arsyetimin e aktgjykimit , duke i vlerësuar ato lidhur me

pretendimet ankimore dhe duke pas parasysh ricilësimin e veprës penale ndaj të të

akuzuarit I, kjo Gjykatë i gjen të bazuara pretendimet e ankesës së prokurorit publik se

për sa u përket të akuzuarve I. M dhe R. M dënimi është tejet i butë, ndërsa lidhur me të

akuzuarin A. Z ato janë të pabazuara. Të pabazuara janë edhe pretendimet e mbrojtësve

që të akuzuarve A. Z dhe I. M u duhen shqiptuar dënime akoma më të buta.

Konform nenit 64 të KPK, gjykata shkallës së parë me rastin e matjes së dënimit

ndaj të akuzuarit A. Z vërtetoi dhe vlerësoi rrethanat relevante për matjen e dënimit dhe,

në përputhje me këto rrethana të vërtetuara, e dënoi me 25 (njëzet e pesë) vjet burgim

afatgjatë.

Për sa i përket të akuzuarit I. M, meqenëse veprimet e tij u ricilësuan si

bashkëkryerje, kjo Gjykatë, duke i marrë si të vërtetuara rrethanat e vlerësuara nga

gjykata e shkallës së parë, e gjykoi si në dispozitiv. Gjithashtu kjo Gjykatë miratoi

ankesën e prokurorit publik edhe në raport me të akuzuarin R. M, ngase rrethanat

lehtësuese, të cilave u referohet aktgjykimi, edhe sipas vlerësimit të kësaj gjykate,

justifikojnë orientimet e gjykatës së shkallës së parë që të akuzuarit t’ia matë dënimin në

kuadër të minimumit të veçantë dhe maksimumit ligjor për atë vepër penale, mirëpo

asnjë nga këto rrethana të vlerësuara nuk kanë peshë të tillë që të justifikojnë vetëm një

kërcënim me dënim. Sipas nenit 44 par.1 të KPPK, gjykata mund të shqiptojë dënim me

kusht edhe për veprat penale për të cilat parashihet dënim deri në 10 vjet burgim vetëm

nëse ka aplikuar dispozitat për zbutjen e dënimit, ndërsa në rastin konkret nuk ka

ekzistuar asnjë rrethanë veçanërisht lehtësuese që atij t’i shqiptohet vetëm një kërcënim

për dënim. Ekzistimi i ndonjë rrethane rënduese në anën e të akuzuarit përjashton

mundësinë e aplikimit të dispozitave për zbutje të dënimit, (rrethanat rënduese dhe zbutja

e dënimit përjashtojnë njëra-tjetrën) .Për këto arsye këtij të akuzuari iu shqiptua dënimi

me gjobë si në dispozitiv.

Kjo Gjykatë konsideron se dënimi shqiptuar ndaj të akuzuarit A. nga gjykata e

shkallës së parë dhe dënimet e shqiptuara nga kjo Gjykatë ndaj të akuzuarve I. M dhe R.

M, janë në përpjesëtim me intensitetin e dëmtimit të vlerës së mbrojtur, me shkallën e

përgjegjësisë penale të të akuzuarve, si ekzekutorë, dhe se duhet të jetë në shërbim të

preventivës së përgjithshme, posaçërisht të asaj të posaçme (speciale), forcimit të moralit

të shoqërisë, përgjegjësisë dhe disiplinës së qytetarëve, në pajtim me kërkesat për siguri

personale dhe pasurore të popullatës së kësaj treve dhe se me këto dënime do të arrihet

në tërësi qëllimi i dënimit, i parashikuar me dispozitat e nenit 34.të KPPK.

Nga sa u parashtrua, ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve konform nenit 423. të

KPPP, u refuzuan, ndërsa duke e miratuar pjesërisht ankesën e prokurorit publik,

aktgjykimi i ankimuar u ndryshua përkitazi me cilësimin juridik dhe vendimin për

11

dënimin ndaj të akuzuarit I. M dhe vendimin për dënimin ndaj të akuzuarit R. M, kurse

u refuzua për sa i përket të akuzuarit A. Z.

Nga sa u parashtrua dhe në bazë të nenit 423. dhe 426 të KPPPK, u vendos si në

dispozitiv.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS PRISHTINË

Ap.nr.343/08 datë 24.12.2008

Procesmbajtëse, Kryetar i kolegjit: Anëtarët e kolegjit:

Delushe Halimi Miftar Jasiqi Fejzullah Hasani,

Gjuran Dema,

Avdi Dinaj,

Sali Mekaj.

KËSHILLA JURIDIKE: Kundër këtij aktgjykimi është e lejuar ankesa Kolegjit të

Veçantë të kësaj Gjykate, në afat prej 15.ditësh nga dita e

marrjes së aktgjykimit.

Ap.nr.245/2008

Dt. 26.11.2008

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale vrasje e rëndë nga neni 147, pika 3 dhe 7

të KPPK-së dhe veprës penale mbajtje në kontrollë, posedim ose shfrytëzim të

paautorizuar të armëve nga neni 328, par. 2 të KPPK ka vendosur se:

1. Ankesa e prokurorit publik të qarkut në Prizren është e bazuar.

2. Aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prizren P.nr.116/2007 ta anuloj dhe

lëndën t’ia kthej të njëjtës gjykatë në rigjykim.

I akuzuari ishte liruar nga akuza për veprën penale të vrasjes së rëndë dhe veprës penale të

mbajtjes në pronësi në kontroll, në posedim ose shfrytëzim të paautorizuar të armëve.

Prokurori publik i qarkut në Prizren, paraqiti ankesë për shkak të shkeljeve esenciale të

dispozitave të procedurës penale nga neni 403, par. 1 pika 12 të KPPK-së dhe vërtetimit të

gabuar të gjendjes faktike, me propozim që Gjykata Supreme të anulojë atë dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

Gjykata Supreme duke vendosur përkitazi me kërkesën e prokurorit publik gjeti se aktgjykimi

i shkallës së parë është i paqartë përkitazi me letrat kërcënuese drejtuar familjes së të ndjerit me këto fjalë dëgjo M. (djali i të ndjerit), duke theksuar se personi që e ka shkruar këtë letër e

ka vrarë babën e tij, për shkak se i ka pas një gjak borxh dhe 13.000 marka që nga koha kur

kanë punuar në Zvicër. Gjetja e ngjashmërisë së shkrimit të E. B, në letrat kërcënuese të shkruara me ngjyrë të kuqe

është bërë vetëm në krahasimin me dorëshkrimin e tri fletëve të shkruara nga i akuzuari E. në

praninë e policëve hetues, prandaj nuk ka ndonjë ndikim të theksuar ajo se kush e ka shkruar atë këngë në atë letrën dhe nga kush është marrë ajo (nga shkresat e lëndës rezulton se i

akuzuari merret me muzikë, prandaj mund ta ketë patur edhe këtë këngë të shkruar kur është

bastisur dhe i është marrë bashkë me sendet e tjera).

Është e paqartë se a e ka pranuar apo jo gjykata e shkallës së parë raportin e forenzikës përkitazi me letrat e shkruara në fjalë nga i akuzuari E, apo e ka përjashtuar atë vetëm për

shkak të pranisë së një letre me një këngë për shkak se nuk paska gjetur prova se ku është

marrë ajo letër dhe kush e ka shkruar atë. Këto kundërthënie, sipas vlerësimit të kësaj Gjykate konsistojnë në atë se përderisa ekspertiza

forenzike ka vërtetuar se 15 gëzhoja dhe 7 predhat e plumbit që janë gjetur në vendin e

ngjarjes ditën kur është vrarë U. Ç, kanë përputhshmëri me një fishek i therur me gjilpërë goditëse por i pa shkrepur që është gjetur dhe marrë në shtëpinë e të akuzuarit E. B. Gjykata

e ka marrë si të saktë deklarimin e ekspertit të balistikës se shenja që e len gjilpëra goditëse

në kapsollën e fishekut që nuk është ndezur (ai që është gjetur në shtëpinë e të akuzuarit) nuk

mundet me qenë e njëjtë me fishekun i cili është shkrepur. Prandaj si pasojë e këtyre provave, në rigjykim gjykata e shkallës së parë duhet t’i eliminojë

kundërthëniet dhe shkeljet e theksuara më lart, t’i administrojë edhe një herë provat në këtë

çështje penale duke vlerësuar se nëse në mes të ekspertizave ka kundërthënie, t’i eliminojë ato me dëgjimin e drejtpërdrejtë të ekspertëve apo me ekspertizë tjetër dhe t’i vlerësojë ato

një nga një dhe në lidhshmëri me njëra tjetrën e pastaj të merr vendim të drejtë në këtë

çështje penalo-juridike.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Zait

Xhemajli, kryetar, Miftar Jasiqi, Avdi Dinaj, mr.sc.Fejzullah Hasani dhe Sali Mekaj,

anëtarë, me bashkëpunëtoren profesionale Delushe Halimi, procesmbajtëse, në

çështjen penale të akuzuarit E. B, nga Sebica e Ulët, komuna e Prizrenit, për shkak të

veprave penale vrasje e rëndë nga neni 147 pika 3 dhe 7 të KPPK dhe mbajtja në

pronësi, në kontroll, në posedim ose shfrytëzim të paautorizuar të armëve nga neni

328 par. 2 të KPPK, duke vendosur përkitazi me ankesën e Prokurorit Publik të

Qarkut në Prizren, të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren

P.nr.116/2007 datë 28.01.2008, në seancën e mbajtur më 26.11.2008, mori këtë

A K T V E N D I M

Me miratimin e ankesës së Prokurorit Publik të Qarkut në Prizren, anulohet

aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren P.nr.116/2007, datë 28.01.2008 dhe lënda

i kthehet të njëjtës gjykatë në rigjykim.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut në Prizren me aktgjykimin P.nr.116/2007, datë 28.01.2008,

të akuzuarin E. B, konform nenit 390 par. 1 pika 3 të KPPK, e ka liruar nga akuza për

veprat penale të vrasjes së rëndë nga neni 147 pika 3 dhe 7 të KPPK dhe mbajtja në

pronësi në kontroll, në posedim ose shfrytëzim të paautorizuar të armëve nga neni

328 par. 2 të KPPK. Shpenzimet e procedurës penale i ka ngarkuar në mjetet

buxhetore të gjykatës.

Kundër këtij aktgjykimi ankesë të afatshme ka paraqitur Prokurori Publik i

Qarkut në Prizren, për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të procedurës

penale dhe vërtetimit të gabuar të gjendjes faktike, me propozim që Gjykata Supreme

ta anulojë ate dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

Në ankesën e Prokurorit Publik ka dhënë përgjigje mbrojtësi i të akuzuarit

avokat Haki Lecaj, me propozim që Gjykata Supreme ta refuzojë ankesën si të

pabazuar dhe ta vërtetojë aktgjykimin e ankimuar.

Gjykata Supreme e caktoi dhe mbajti seancën e kolegjit në pajtim me

dispozitën e nenit 410 të KPPPK, në të cilën mbrojtësi i të akuzuarit dhe i akuzuari

propozuan që ankesa e Prokurorit Publik të refuzohet si e pabazuar, kurse aktgjykimi

3

i ankimuar të vërtetohet. Prokurori Publik i Kosovës, nuk mori pjesë në seancë, por

me parashtresën me shkrim PPA.nr.245/2008 datë 16.6.2008, ka propozuar që ankesa

e Prokurorit Publik të Qarkut me propozimin e parashtruar në te të aprovohet si e

bazuar.

Gjykata Supreme i shqyrtoi shkresat e lëndës, studioi aktgjykimin e ankimuar

në pajtim me dispozitën e nenit 415 të KPPPK, i vlerësoi pretendimet ankimore dhe

konstatoi se:

Ankesa është e bazuar.

Aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës

penale të parashikuara nga neni 403 par. 1 nën par. 12 të KPPPK, që kushtëzuan

anulimin e aktgjykimit, ngase arsyet e dhëna në aktgjykim janë të paqarta dhe

kundërthënëse në masë të konsiderueshme, për faktet vendimtare ka kundërthënie të

konsiderueshme ndërmjet asaj që paraqiten në arsyetimin e aktgjykimit lidhur me

përmbajtjen e shkresave ose të procesverbaleve për deklarimet e dhëna në procedurë

dhe vetë këtyre shkresave dhe procesverbaleve.

Në këtë çështje penalo-juridike nuk është kontestuese se më 9.5.2000, rreth

orës 01,00, në mënyrë mizore dhe dinake në dhomën e fjetjes në shtëpinë e tij, në

fshatin Retijë e Ulët, komuna e Rahovecit, me pushkë automatike është qëlluar disa

herë me plumba në pjesë të ndryshme të trupit i dëmtuari – tani i ndjeri U. Ç, i cili

nga plagët e marra me këtë rast ka vdekur në vend. Përafërsisht dy muaj pas kësaj, në

një vend të caktuar në oborrin e shtëpisë së të ndjerit dikush e ka lënë një letër

kërcënuese të shkruar në dy faqe me laps të kuq me germa të mëdha, ndër të tjera me

këtë përmbajtje: “dëgjo M. (djali i të ndjerit), unë e kam vra babën tan U. Sepse, më

ka pas një gjak borxh dhe 13.000 marka qysh prej moti kur ka punu në Zvicër. U. kur

nuk iu ka tregue që më ka pasë borxh. Ka vyftë me iu tregue. Qysh ju keni dhimbje

për U. ashtu kemi edhe na, dhimbje për vëllain.

Dëgjoni ju kjo nuk është hajgare M. e të tjerë. Ti duhet mi dhanë qato pare në

vend që ta lajë këtë letër ti aty ti lojsh paret edhe e lajni borxhin tani nëse nuk e bëjsh

këtë punë ka mu bo për krejt juve keq edhe për ty M. edhe më M. se jeni shumë të

poshtër edhe për krejt familjen tane”.

Të frikësuar nga ky kërcënim familjarët e të ndjerit pastaj e kanë shitur një

pronë të tyre dhe 20 ditë më vonë i kanë lënë 13.000 markat në atë vend ku e kishin

gjetur letrën në fjalë dhe pastaj në atë vend e kanë gjetur një letër tjetër të shkruar

gjithashtu me laps të kuq me përmbajtje “tash jeni të lirë prej borxhit. Muni me nejtë

nëpër shpijat e juaja lirisht, mos u tutni askush nuk ka me ju prekë, punoni punët e

juaja dhe vazhdoni me jetë të mirë me familje. Tung. Mos i tregoni askujt për këtë

punë”.

4

Familjarët e tani të ndjerit e kanë gjetur edhe një letër tjetër të shkruar me laps

me ngjyrë të kaltër.

Këto letra janë ekzaminuar dhe krahasuar me dorëshkrimin në tri fleta të

bardha të shkruara në praninë e policëve hetues në QF “Ivan Vuçetiq” Në Republikën

e Kroacisë dhe është gjetur se shkrimi i E. B është i njëjtë me shkrimin e shkruar në

letrat me ngjyrë të kuqe. Është fakt se në shkresat e lëndës gjendet edhe një letër me

një këngë të shkruar me laps ngjyrë të kaltër, për të cilën gjykata konstaton se nuk

janë prezantuar prova se ku është marrë kjo letër dhe kush e ka shkruar, mirëpo nuk

ka asnjë mbështetje konstatimi i gjykatës së shkallës së parë se në bazë të kësaj letre

raporti i ekzaminimit ka ardhur në konkludim se E. B është autorë i letrave me ngjyrë

të kuqe. Gjetja e ngjashmërisë së shkrimit të E. B, në letrat kërcënuese të shkruara me

ngjyrë të kuqe është bërë vetëm në krahasimin me dorëshkrimin e tri fletëve të

shkruara nga i akuzuari E. në praninë e policëve hetues, prandaj nuk ka ndonjë

ndikim të theksuar ajo se kush e ka shkruar atë këngë në atë letrën dhe nga kush është

marrë ajo (nga shkresat e lëndës rezulton se i akuzuari merret permanent me muzikë,

prandaj mund ta ketë patur edhe këtë këngë të shkruar kur është bastisur dhe i është

marrë bashkë me sendet e tjera). Është e paqartë se a e ka pranuar apo jo gjykata e

shkallës së parë raportin e forenzikës përkitazi me letrat e shkruara në fjalë me ngjyrë

të kuqe nga i akuzuari E, apo e ka përjashtuar ate vetëm për shkak të pranisë së një

letre me një këngë për shkak se nuk paska gjetur prova se ku është marrë ajo letër dhe

kush e ka shkruar ate.

Përkundër këtyre kundërthënieve aktgjykimi është i paqartë edhe përkitazi me

ate se a gjeti gjykata e shkallës së parë se ato letra nuk argumentojnë se i akuzuari E.

është kryes i veprave penale apo si të tilla nuk mund të jenë provë se i njëjti është

kryes i veprës penale meqë në arsyetim të aktgjykimit, faqja 6 pasusi 4, gjykata e

shkallës së parë ka dhënë këtë vlerësim: “edhe po të ishin këto letra të shkruara nga

ana e të akuzuarit E. B, të njëjtat janë vendosë në oborrin e shtëpisë së të ndjerit më se

dy javë pas vrasjes dhe nuk mund të jenë provë se i njëjti është kryes i veprës penale

por mund të jenë provë se dikush apo respektivisht i akuzuari të ketë shfrytëzuar

faktin se i njëjti është vrarë dhe se i njëjti disa herë ka marrë letra kërcënuese, e për

përfitime pasurore”. Një vlerësim i këtillë bie ndesh me përmbajtjen e letrave në fjalë,

ngase nëse ato i ka shkruar i akuzuari siç vërteton ekzaminimi i forenzikës ai vetë ka

pohuar se e ka vrarë tani të ndjerin dhe pastaj i ka marrë ato paratë në shumën prej

13.000 DM, të cilat familjarët i kishin lënë në atë vendin që e kishte caktuar ai sipas

letrës kërcënuese. Gjykata nuk mund të konstatojë të kundërtën pa pasë mbështetje në

provat konkrete në atë drejtim.

Arsyetimi i aktgjykimit ka kundërthënie të konsiderueshme për faktet

vendimtare ndërmjet asaj që paraqitet në arsyetim lidhur me përmbajtjen e shkresave

të lëndës ose të procesverbaleve për deklarimet e dhëna në procedurë dhe vetë këtyre

shkresave dhe procesverbaleve. Këto kundërthënie, sipas vlerësimit të kësaj Gjykate

konsistojnë në ate se përderisa ekspertiza forenzike ka vërtetuar se 15 gëzhoja dhe 7

predhat e plumbit që janë gjetur në vendin e ngjarjes ditën kur është vrarë U. Ç, kanë

5

përputhshmëri me një fishek i therur me gjilpërë goditëse por i pa shkrepur që është

gjetur dhe marrë në shtëpinë e të akuzuarit E. B. Gjykata e ka marrë si të saktë

deklarimin e ekspertit të balistikës Hazir Kelmendi se shenja që e len gjilpëra

goditëse në kapsollën e fishekut që nuk është ndezur (ai që është gjetur në shtëpinë e

të akuzuarit) nuk mundet me qenë e njëjtë me fishekun i cili është shkrepur, pra një

fishek i shkrepur në mënyrë të rregullt nuk mund t’i ketë karakteristikat e një fisheku

të paaktivizuar, përkundër asaj që ky ekspert një herë ka deklaruar se fisheku i therur

me gjilpërën goditëse por i pashkrepur dhe një karikator të gjetura në shtëpinë e të

akuzuarit i përkasin armës Topson, më vonë në një shkresë e ka njoftuar gjykatën se

në literaturë ka gjetur se arma Topson të cilën Prokurori pretendon se e ka poseduar i

akuzuari është e kalibrit 10,35 mm, ndërsa karikatori dhe fisheku që janë treguar në

seancë janë vetëm të kalibrit 9 mm, dhe mund t’i takojnë armëve automatike të

prodhimit gjerman apo shqiptar.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate, gjykata e shkallës së parë është dashtë t’i

eliminojë këto kundërthënie duke i dëgjuar hartuesit e të dy ekspertizave në fjalë,

eventualisht nëpërmes të një ekspertize të tretë e pastaj të nxjerrë konkludim të

qëndrueshëm në aspektin juridik.

Në raport me këto dëshmia e dëshmitarit V. Ç, djali i tani të ndjerit, është me

mëdyshje (mjaft dybioze), prandaj duhet marrë me rezervë, sepse përkitazi me ate se

karikatorin i cili është gjetur në shtëpinë e të akuzuarit E. dhe atë fishekun e therur e

ka vendosur ai dhe ate disa ditë pas vrasjes së babait të tij nën kërcënimin e N. T, ky

dëshmitar e ka thënë vetëm në shqyrtimin gjyqësor edhe pse ka dhënë dëshmi edhe në

procedurën e hetuesisë. Pastaj, në dëshminë e dhënë në seancën gjyqësore ky

dëshmitar ka vërtetuar se N. T nuk e kishte njohur e as takuar kurrë më parë, kështu

që del mjaft e diskutueshme se si një person që nuk e ka njohë më parë t’i jap dikujt

municion për ta çuar dhe lënë në shtëpinë e huaj apo se ta marri ai këtë municion nga

personi i panjohur për këtë qëllim.

Të gjitha këto paraqesin shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale

të parashikuara nga neni 403 par. 1 pika 12 të KPPPK, që kushtëzojnë anulimin e

aktgjykimit.

Shkeljet e theksuara procedurale dhe mangësitë tjera në drejtim të vërtetimit të

drejtë dhe në mënyrë të plotë të fakteve me rëndësi në këtë çështje penalo-juridike e

vëjnë në mëdyshje aktgjykimin e ankimuar edhe përkitazi me vërtetimin e drejtë dhe

të plotë të gjendjes faktike dhe aplikimin e të drejtës materiale siç me të drejtë

pretendon me ankesë Prokurori Publik.

Prandaj, në rigjykim gjykata e shkallës së parë duhet t’i eliminojë

kundërthëniet dhe shkeljet e theksuara më lart, t’i administrojë edhe një herë provat

në këtë çështje penale duke vlerësuar se nëse në mes të ekspertizave ka kundërthënie

t’i eliminojë ato me dëgjimin e drejtpërdrejtë të ekspertëve apo me ekspertizë tjetër

6

dhe t’i vlerësojë ato një nga një dhe në lidhshmëri me njëra tjetrën e pastaj të merr

vendim të drejtë në këtë çështje penalo-juridike.

Nga sa u tha më lart, e në bazë të nenit 424 të KPPPK, u vendos si në

dispozitiv të këtij aktvendimi.


Më 26.11.2008, Ap.nr.245/2008


Delushe Halimi Zait Xhemajli Miftar Jasiqi, Avdi Dinaj,

mr.sc.Fejzullah Hasani,

Sali Mekaj.

Ap.nr.494/08

Dt. 25.02.2009

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale vrasje e rëndë në bashkëkryerje nga

neni 147, par. 1 pika 4 dhe 11 lidhur me nenin 23 të KPK-së, veprës penale vrasje e

rëndë në tentativë në bashkëkryerje nga neni 147, par. 1 pika 4 dhe 11 lidhur me

nenin 20 të KPK-së dhe veprës penale, mbajtje në pronësi, në kontroll, në posedim

apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve nga neni 328, par. 2 të KPK-së ka

vendosur se:

1. Ankesa e të akuzuarit M. S dhe mbrojtësit të tij është e bazuar, anulohet

aktgjykimi i gjykatës së qarkut Prishtinë, P.nr.648/2007 dhe çështja i

kthehet të njëjtës gjykatë në rigjykim.

2. Vazhdohet paraburgimi ndaj të akuzuarit M. S.

3. Pjesa liruese e aktgjykimit mbetet e pa ndryshuar.

I akuzuari M.S ishte shpallur fajtor për veprën penale vrasje e rëndë të parashikuar nga neni

147, par. 1 pika 4 dhe 11 të KPK-së dhe për veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328, par. 2 të

KPK-së. Gjykata e qarkut në Prishtinë të akuzuarin M. S për veprën penale të vrasjes së rëndë e

dënoi me 34 (tridhjetekatër) vjet burgim, ndërsa për veprën penale të armëmbajtjes pa leje e dënoi me 1 (një) vit burgim, konform nenit 71, par 1 të KPK-së e ka gjykuar me dënim unik prej

35 (tridhjetepesë) vitesh burgim, në të cilin i është përfshirë edhe koha e kaluar në paraburgim.

I akuzuari R. S konform nenit 390, pika 3 të KPPK-së është liruar nga akuza për tri vepra penale

për vrasje të rëndë në bashkëveprim me të akuzuarin M. S të parashikuara nga neni 147, par. 1 pika 4 dhe 11 lidhur me nenin 23 të KPK-së, vrasjes së rëndë në tentativë në bashkëkryerje të

parashikuar nga neni 147, par. 1 pika 4 dhe 11 lidhur me nenin 20 të KPK-së dhe veprës penale,

mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328, par. 2 të KPPK-së.

Kundër këtij aktgjykimi në dobi të të akuzuarit M. S, brenda afatit të paraparë ligjor mbrojtësi i të akuzuarit, av. Haxhi Millaku paraqiti ankesë duke pretenduar se aktgjykimi i ankimuar

përmban shkelje esenciale të dispozitave të KPPPK-së, konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të

gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit mbi dënimin duke propozuar që aktgjykimi

i atakuar të anulohet dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim, ose ta ndryshojë dhe të akuzuarit t’i shqiptojë një dënim dukshëm më të butë. Sipas ankesës pretendohet

se gjykata e shkallës së parë përkitazi me vendin se ku është zhvilluar ngjarja por edhe përkitazi

me mënyrën se si është zhvilluar ngjarja është skajshmërish i gabuar dhe nuk korrespondon me provat e procedura në këtë çështje penalo juridike, duke aluduar se i akuzuari ka vepruar në

mbrojtjen e nevojshme.

Gjykata Supreme ka gjetur se aktgjykimi i gjykatës së qarkut në Prishtinë përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale të parashikuara nga neni 403, par. 1 pika 12 të

KPPPK-së që kushtëzuan anulimin e aktgjykimit, ngase ekzistojnë kundërthënie në mes të

dispozitivit dhe arsyetimit, deri sa në dispozitiv veprimet e të akuzuarin janë cilësuar si vepër penale nga neni 147, par. 1. pika 11 të KPK-së në arsyetim e aktgjykimit, veprimet e të akuzuarit

janë cilësuar si vepër penale nga neni 147, pika 1 të KPK-së.

Në këtë çështje penale gjendja faktike nuk është vërtetuar drejt pasi që faktet vendimtare gabimisht janë vlerësuar, por gjithashtu gjendja faktike ka ngelur e mangët edhe për faktin se nuk

janë proceduar të gjitha provat relevante lidhur me vendin e kryerjes së veprës penale, ngase ne

aktgjykimin e atakuar thuhet se ngjarja kritike ka ndodhur në shtëpinë e të ndjerit ndërsa nga

2

shkresat e procesverbalit dhe nga dëshmitë e dëshmitarëve dhe të dëmtuarve del se ngjarja kritike

ka ndodhur në shtëpinë e të akuzuarit. Shkeljet e ligjit penal ndërlidhen me faktin se kur kemi të bëjmë me dy e më shumë vrasje

veprimet e tilla duhet cilësuar sipas nenit 147, par. 1 pika 11 të KPK-së, pa marr parasysh

elementet kualifikuese që i karakterizojnë ato vepra është i gabuar, ngase nga interpretimi

gramatikor i pikës 11. të nenit 147 të KPK-së, rezulton se vepra penale mund të vihet nën këtë normë juridike vetëm atëherë kur kemi të bëjmë me dy e më shumë vrasje ( por jo vrasje të

rënda), që nënkupton se ndaj të akuzuarit par. 11 i nenit 147 i është vë në barë pa bazë.

Shkelje tjetër e ligjit qëndron në faktin se gjykata e shkallës së parë të akuzuarit në kundërshtim me dispozitat i ka mat dënimin dhe me këtë i ka tejkaluar autorizimet që i ka me ligj

për arsye se Gjykata të akuzuarit për veprën penale të vrasjes së rëndë i ka caktuar 34

(tridhjetekatër) vjet burgim , (duhet të jetë burgim afatgjatë , pasi që burgimi s’mund të jetë më i gjatë se 20 vjet), për veprën penale të armëmbajtjes pa leje i ka caktuar 1 (një) vit burgim, e

pastaj e ka gjykuar me dënim unik me burgim afatgjatë prej 35(tridhjetepesë) vjet, ndërsa sipas

nenit 71, par. 2 pika. 1, gjykata për vepra penale në bashkim i cakton kryesit dënimin për secilën

vepër të kryer penale, mirëpo nëse për ndonjërën nga vepra e kryera ka caktuar dënim me burgim afatgjatë nuk e matë dënimin sipas parimit të asperacionit por e shqipton vetëm këtë

dënim-në rastin konkret është dashtë të shqiptoj vetëm dënimin prej 34 (tridhjetekatër) vjetësh.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Miftar

Jasiqi, kryetar, mr.sc. Fejzullah Hasani, Zait Xhemajli, Avdi Dinaj, dhe Salih Mekaj

anëtarë, procesmbajtëse Drita Rexhaj, bashkëpunëtore profesionale, në lëndën penale të

të akuzuarve M dhe R. S nga Prishtina , për shkak të një vepre penale të vrasjes së rëndë

në bashkryerje të parashikuar nga neni 147 par.1.nënp.4 dhe 11 lidhur me nenin 23 të

KPK, vrasjes së rëndë në tentativë në bashkryerje të parashikuar nga neni 147

par.1.nënp.4 dhe 11 lidhur me nenin 20 të KPK dhe një vepër penale, “mbajtja në

pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të

parashikuar nga neni 328.par.2 në bashkëkryerje “,lidhur me ankesëat e të akuzuarit dhe

mbrojtësit të tij, av. Haxhi Millaku nga Prishtina, paraqitur kundër aktgjykimit të

Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr.648/2007 datë 4.7.2008, në seancën e kolegjit të

mbajtur konform nenit 410 të KPPPK, më 25.2.2009 mori këtë :

A K T V E N D I M

I.ME miratimin e ankesave të të akuzuarit M. S dhe mbrojtësit të tij, anulohet

aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr.648/2007 datë 4.7.2008 dhe çështja i

kthehet së njëjtës gjykatë për rigjykim.

II.Ndaj të akuzuarit M. S vazhdohet paraburgimi.

3

III.Në pjesën liruese aktgjykimi ngel i pandryshuar.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut Prishtinë, me aktgjykimin P.nr.648/2007 datë 4.7.2008, të

akuzuarin M. S e ka shpallë fajtor për shkak të një vepre penale të vrasjes së rëndë të

parashikuar nga neni 147 par.1.nënp. 11 të KPK, dhe për një vepër penale mbajtja në

pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të

parashikuar nga neni 328.par.2 të KPK. Gjykata të akuzuarit për veprën penale të vrasjes

së rëndë i ka caktuar 34(tridhjetekatër) vjet “burgim “, ndërsa për veprën penale të

armëmbajtjes pa leje i ka caktuar 1 (një) vit burgim, ndërsa konform nenit 71 par.1.të

KPK e ka gjykuar me dënim “ burgimi “ prej 35(tridhjetepesë) vitesh, në të cilin i është

përfshirë edhe koha e kaluar në paraburgim prej 23.8.2007 e tutje.

Është obliguar që t’i paguajë shpenzimet e procedurës aq sa do të bëhen ato sipas

llogarisë përfundimtare të gjykatës, ndërsa në emër të paushallit gjyqësor, 150 €.

Ndaj të akuzuarit është shqiptuar edhe dënimi plotësues marrja e revoles e tipit

“TT C.Zastava” me numër serik 188167 cal.7.62mm.

I akuzuari R. S konform nenit 390 pika 3.të KPPK është liruar nga akuza për tri

vepra penale për vrasje të rëndë në bashkëveprim me të akuzuarin M. S të parashikuara

nga neni 147 par.1.nënp.4 dhe 11 lidhur me nenin 23 të KPK, vrasjes së rëndë në

tentativë në bashkryerje të parashikuar nga neni 147 par.1.nënp.4 dhe 11 lidhur me nenin

20 të KPK dhe një vepër penale, “mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në

shfrytëzim të paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328.par.2 të KPPK.

Kundër këtij aktgjykimi për pjesën gjykuese në afatin ligjor ankesa

kanë paraqitur:

- I akuzuari pa i përcaktuar bazat dhe pa propozim konkret dhe,

- mbrojtësit e të akuzuarit , av.Haxhi Millaku për shkak të shkeljeve esenciale të

dispozitave të KPPPK, konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes

së ligjit penal dhe vendimit për dënimin, ka propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin

e goditur ta anulojë dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim, ose

ta ndryshojë atë dhe të akuzuarit t’i shqiptojë një dënim dukshëm më të butë.

Në ankesë mbrojtësit ka kërkuar që, në kuptim të nenit 410 të KPPPK, ai dhe i

akuzuari të njoftohen për seancën e kolegjit të gjykatës së shkallës së dytë.

4

Gjykata Supreme mbajti seancën e kolegjit në kuptim të nenit 410 të KPPPK, në

të cilën ishte i pranishëm mbrojtësi i të akuzuarit i cili pas sqarimit të disa thënieve të

ankesës, në tërësi qëndroi në propozimet e bëra. Për seancën e kolegjit gjykata e ka

njoftuar edhe të akuzuarin i cili ndodhet në paraburgim.

Prokurori Publik i Kosovës nuk ishte i pranishëm në seancën e kolegjit edhe pse

ishte njoftuar me rregull, mirëpo me parashtresën PPA.nr.449/2008 datë 04.12.2008 –

ka propozuar që ankesat e mbrojtësit të akuzuarit të refuzohet si e pabazuar.

Pas shqyrtimit të shkresave të lëndës, studimit të aktgjykimit të goditur në kuptim

të nenit 415 të KPPPK, vlerësimit të pretendimeve ankimore, Gjykata Supreme

konstatoi:

Ankesat janë të bazuara për këtë arsye.

Shkeljet esenciale e dispozitave të procedurës penale.

Aktgjykimi i ankimuar është i përfshirë me një mori shkeljesh esenciale të

dispozitave të procedurës penale për arsye se:

- Gjykata e shkallës së parë ka për detyrë që në hyrje të aktgjykimit të shkruaj

kualifikimin juridik sipas akuzës, e pastaj në dispozitiv të shkruaj ricilsimin e vet që e ka

bërë, ndërsa në rastin konkret gjykata e shkallës së parë në hyrje të aktgjykimit ka

theksuar kualifikimin e vet të cilin e ka bërë pas procedimit të provave .

-Dispozitivi i aktgjykimit është i paqartë, ngase gjykata e shkallës së parë të

akuzuarin e ka shpallë fajtorë për një vepër penale të vrasjes së rëndë të parashikuar nga

neni 147 par.1.nënp. 11 të KPK, për një vepër penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në

posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328.par.2 të

KPK.Nga shkresat e lëndës rezulton se i akuzuari përpos që ka privuar nga jeta tani të

ndjerët me veprime tjera të ndara ka tentuar ta privoj nga jeta edhe Sh. R, të gjitha këto

të inkorporuara në një dispozitiv gjë që atë e bënë të paqartë / për secilën vepër penale

duhet ndërtuar dispozitiv të veçantë/, pasi që secila nga këto vepra ka elemente të veçanta

që e dallon nga vepra tjetër- veprimet inkriminuese nuk janë të njëjta, andaj kjo formë e

ndërtimit të dispozitivit përpos që atë e bënë të paqartë dhe të papërshtatshëm për

vlerësim ligjërisht është i palejuar.

-Dispozitivi është i paqartë edhe për faktin se gjykata e shkallës së parë veprimet

e të akuzuarit i ka cilësuar si vepër penale të vrasjes së rëndë të parashikuar nga neni

147.par.1.nënp.11. të KPPK dmth si vepër e përfunduar, mirëpo siç u përshkruar më par

në raport me të dëmtuarin Sh. R vepra ka ngelur në tentativë.

-Ekzistojnë kundërthënie në mes të dispozitivit dhe arsyetimit, deri sa në

dispozitiv veprimet e të akuzuarin janë cilësuar si vepër penale nga neni

147.par.1.nënp.11 të KPK në arsyetim e aktgjykimit ( faqe 11 pas.1.) veprimet e të

akuzuarit janë cilësuar si vepër penale nga neni 147.nënp.1.të KPK.

5

-Gjykata e shkallës së parë nuk ka dhënë arsye për faktet vendimtare, ndërsa ato

arsye që i ka dhënë janë të paqarta dhe për tani të papranueshme. Gjykata e shkallës së

parë nuk ka dhënë fare arsye se në mes të cilëve fëmijë kishte pas një konflikt, ngase nga

shkresat e lëndës rezulton se i akuzuari nuk ka familje dhe nuk ka qenë kurrë i martuar,

pastaj me asnjë fjalë nuk e ka arsyetuar se ishte apo nuk ishte i lënduar i akuzuari në këtë

ngjarje tragjike.

-Ka kundërthënie të konsiderueshme në mes të dispozitivit dhe arsyetimit të

aktgjykimit, ngase deri sa gjykata në dispozitiv të aktgjykimit konstaton se ngjarja me

pasoja tragjike është zhvilluar para dyerve të të ndjerëve, në arsyetimin e aktgjykimi ku

arsyetohet gjendja faktike gjykata konstaton se nga dëshmia e dëshmitarit Sh. R ka

vërtetuar se të ndjerët përkatësisht të dëmtuarit kanë shkuar te dyert e të akuzuarit (faqe

7.pas.4 i arsyetimit).

-Për faktet vendimtare ka kundërthënie të konsiderueshme ndërmjet asaj që

paraqitet në arsyet e aktgjykimit lidhur me përmbajtjen e procesverbaleve dhe provave

materiale , ngase të gjithë dëshmitarët deklarojnë se ngjarja është zhvilluar para dyerve të

shtëpisë së të akuzuarve, ndërsa në dispozitiv të aktgjykimit thuhet se ngjarja është

zhvilluar para dyerve të të ndjerëve, pastaj sipas ekspertit të mjekësisë ligjore por edhe

nga raporti për obduksion rezulton se i ndjeri F. R ka pas vetëm një goditje me plumb nga

para prapa, ndërsa i ndjeri F. R vetëm një goditje me armë nga prapa para, ndërsa gjykata

e shkallës së parë ka konstatuar se i ndjeri F dhe i ndjeri F ishin goditur me nga dy predha

nga prapa.

Të gjitha këto paraqesin shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale të

parashikuara nga neni 403.par.1.nënp.12 të KPPPK që kushtëzuan anulimin e

aktgjykimit.

Vërtetimi i gabuar i gjendjes faktike.

Pra, për sa i takon bazës ankimore vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes

faktike, mbrojtësi i të akuzuarit në ankesën e tij, në esencë, kontestonë mënyrën se si janë

vlerësuar provat e administruara gjatë shqyrtimit gjyqësor nga ana e gjykatës së shkallës

së parë si dhe konkludimet që i ka nxjerrë ajo në bazë të provave që i kishte proceduar.

Pretendohet se provat janë vlerësuar në mënyrë të njëanshme dhe sipërfaqësisht, pa

ndonjë analizë kritike, dhe kjo, sipas tyre, ka bërë që edhe konkludimet të jenë të

gabuara. Sipas ankesës përfundimet e gjykatës së shkallës së parë përkitazi me vendin se

ku është zhvilluar ngjarja por edhe përkitazi me mënyrën se si është zhvilluar ngjarja

është skajshmërish i gabuar dhe nuk korrespondon me provat e procedura në këtë çështje

penalo juridike, pasi që sipas ankesës ngjarja ishte zhvilluar para shtëpisë së të akuzuarit

dhe ai në momentin kritik kishte vepruar në mbrojtje të nevojshme ngase ishte sulmuar pa

shkas nga tani të ndjerët të dëmtuarit dhe familjarët tjerë.

Pretendimet e mësipërme ankimore janë të bazuara për këtë arsye:

Në këtë çështje penalo juridike nuk është kontestuese se më 23.8.2007 në

Prishtinë në lagjen “Fan Noli” është shkaktuar një përleshje në mes të akuzuarit në njërën

anë , të ndjerëve dhe të dëmtuarit në anën tjetër ku ishin të involvuar edhe familjarët tjerë.

6

Në këtë përleshje i akuzuari M i kishte privuar nga jeta të ndjerët F dhe F. R por edhe i

akuzuari kishte pësuar lëndime trupore.

Kontestuese për tani rezulton si vendi i përleshjes , pastaj a ishte vrarë i ndjeri F

aty ku ishte zhvilluar përleshja, apo atë e kishte ndjekur i akuzuari dhe pasi që ai ishte

goditur me një plumb në këmbë ishte rrëzuar ku ju kishte afruar dhe për së rati e kishte

goditë edhe njëherë me revole dhe e privuar nga jeta, si dhe fakti se a kishte tentuar i

akuzuari ta privoj nga jeta të dëmtuarin Sh. R.

Gjykata duhet patjetër t’i vërtetojnë saktë dhe plotësisht të gjitha faktet relevante

të çështjes konkrete në të cilat mbështetet aktgjykimi. Konsiderohet se faktet janë

vërtetuar në mënyrë të plotë , po qe se gjykata , pas vlerësimit të gjithë provave të

mbledhura, sipas bindjes së brendshme, konsideron se faktet ekzistojnë dhe se nuk ka

farë dyshimi për ekzistimin e tyre .

Nga e gjithë kjo rezulton se gjendje e vërtetuar faktike është ajo për të cilën

gjykata ka konkluduar(ka gjetur) se ekziston. Kjo nënkupton se nuk mund të

konsiderohen të vërtetuara ato fakte të cilat në të vërtetë nuk derivojnë nga rezultati

provues dhe rezultati i procedurës në përgjithësi.

Gjykata provat i vlerëson sipas bindje së lirë, mirëpo bindja e lirë nuk nënkupton

arbitraritet e as altruizëm, por bindje e cila derivon nga provat që procedohen në çështjen

penale, në situatën konkret nuk është e qartë se ku është mbështetur prokurori me rastin e

ndërtimit të akuzës , ngase përkundër provave të pakontestueshme se ngjarja ishte

zhvilluar para derës së të akuzuarit, në dispozitivin e akuzës ai ko konstatuar se i akuzuari

ka ardhë dhe ka trokitur në derën e të dëmtuarve dhe pasi që këta kanë dal ai i ka goditur

me shufër e pastaj edhe i ka privuar nga jeta, fatkeqësisht këtë ndërtim arbitrar të

dispozitivit të akuzës pa asnjë analizë kritike e pranon në tërësi edhe gjykata.

Nuk mund ta emërtosh ndryshe “vlerësimin e këtillë të provave”përpos vlerësim

arbitrar kur të gjithë dëshmitarët , edhe vet të dëmtuarit deklarojnë se ngjarja është

zhvilluar para dyerve të shtëpisë së të akuzuarit (ata deklarojnë se ne shkuam te i

akuzuari pasi që ai na kishte ftuar nëpërmjet personit me të meta mentale i quajtur G-

dëshmia e të dëmtuarit Sh faqe 7.pas.4 i aktgjykimit), ndërsa gjykata e thotë të kundërtën

pa asnjë mbështetje në prova.

Edhe nga raporti për autopsi por edhe nga deklarata e ekspertit dhënë në shqyrtim

gjyqësor rezulton se i ndjeri F kishte vetëm një plagë me armë zjarri dhe rrugëtimi i

predhës ishte nga para prapa, ndërsa i ndjeri F gjithashtu kishte vetëm një plagë me

armë –plaga hyrëse nga prapa-përpara , dhe se kjo viktimë ishte goditur sa kishte qenë

në këmbë.

Mirëpo përkundër këtyre provave që nuk janë vënë në mëdyshje nga askush dhe

me asnjë provë( raportit të autopsisë, mendimit të ekspertit mjekoligjor dhënë në

shqyrtimin gjyqësor), gjykata e shkallës së parë arbitrarisht do të konstatoj se i ndjeri F

ishte goditur me dy predha nga prapa, ndërsa i ndjeri F pas vrasjes së F kishte filluar të ik

ju kishte vënë pas i akuzuari i cili e kishte qëlluar me një predhë në këmbë dhe pasi që

është rrëzuar ju ka ofruar dhe për së rati ka shtënë në të duke e privuar nga jeta.

Prandaj, duke i pasur parasysh rrethanat e sipërpërmendura si dhe rrethanat dhe

arsyet e cekura në aktgjykimin e ankimuar, rezultojnë si të bazuara pretendimet

7

ankimore, ngase në këtë çështje penale gjendja faktike nuk është vërtetuar drejt pasi që

faktet vendimtare gabimisht janë vlerësuar, por gjithashtu gjendja faktike ka ngelur e

mangët edhe për faktin se nuk janë proceduar të gjitha provat relevante.

Shkeljet e ligjit penal

Shkeljet esenciale të dispozitave të procedurës penale, konstatimi i gabuar dhe jo i

plotë i gjendjes faktike kanë kushtëzuar edhe aplikimin e gabuar të ligjit penal.

Të akuzuarin prokurori publik e kishte akuzuar për shkak të një vepre penale të

vrasjes së rëndë të parashikuar nga neni “47 par.1.nënp.4 dhe 11 lidhur me nenin 23” një

vepër penale të “vrasjes së rëndë në tentativë të parashikuar nga neni 147.par.1.nënp.4

dhe 11 lidhur me nenin 20 të KPK” dhe një vepër penale të armëmbajtjes pa leje të

parashikuar nga neni 328.par.par.1.

Gjykata e shkallë së parë veprimet e të akuzuari i ka ricilësuar si vepër penale të

parashikuar nga neni 147.par.1.nënp.11. me arsyetim se kur kryesi ka kryer dy e më tepër

vrasje vrasja duhet cilësuar sipas nënp.11.të KPK.

Qëndrimi jurdik i gjykatës së shkallës së parë, së kur kemi të bëjmë me dy e

më shumë vrasje veprimet e tilla duhet cilësuar sipas nenit 147.par.1.nënp.11 të KPK, pa

marr parasysh elementet kualifikuese që i karakterizojnë ato vepra është i gabuar, ngase

nga interpretimi gramatikor i nënp.11. të nenit 147 të KPK , rezulton se vepra penale

mund të vihet nën këtë normë juridik vetëm atëherë kur kemi të bëjmë me dy e më shumë

vrasje( por jo vrasje të rënda) kur vrasjet nuk janë të shoqëruara me elemente cilësuese(

vrasje nga neni 146 i KPK), ngase po qe se vrasjet janë të shoqëruara me elemente

kualifikuese vepra penale kualifikohet konform atyre elementeve pa marr parasysh

numrin e vrasjeve.

Shkelje tjetër e ligjit qëndron në faktin se gjykata e shkallës së parë të akuzuarit në

kundërshtim me dispozitat e i ka mat dënimi dhe me këtë i ka tejkaluar autorizimet që i

ka me ligj për arsye se :

Gjykata të akuzuarit për veprën penale të vrasjes së rëndë i ka caktuar

34(tridhjetekatër) vjet burgim , (duhet të jetë burgim afatgjatë , pasi që burgimi s’mund të

jetë më i gjatë se 20 vjet), për veprën penale të armëmbajtjes pa leje i ka caktuar 1 (një)

vit burgim, e pastaj e ka gjykuar me dënim unik me “burgim “- burgim afatgjatë prej

35(tridhjetepesë) vjet, ndërsa sipas nenit 71 par.2.nënp.1. gjykata për vepra penale në

bashkim i cakton kryesit dënimin për secilën vepër të kryer penale, mirëpo nëse për

ndonjërën nga vepra e kryera ka caktuar dënim me burgim afatgjatë nuk e matë dënimin

sipas parimit të asperacionit por e shqipton vetëm këtë dënim-në rastin konkret është

dashtë të shqiptoj vetëm dënimin prej 34(tridhjetekatër)vjetësh.

Të akuzuarit iu vazhdua paraburgimi, pasi që kjo Gjykatë konsideron se edhe më tej

ekzistojnë kushtet për të cilat i është caktuar paraburgimi.

Gjykata e shkallës së parë në rigjykim duhet t’i evitoj shkeljet e theksuara edhe një

herë t’i procedoj të gjitha provat e propozuara një nga një dhe në lidhshmëri njëra me

tjetrën, veçmas duhet të vërtetoj saktësisht vendin e konfliktit, kohën kur është shkaktuar

8

konflikti ngase në dispozitiv thuhet se ngjarja ka ndodhur në ora 20, ndërsa pothuajse të

gjithë të involvuarit në këtë konflikt me pasoja tragjike deklarojnë se ishte errësirë, ( në

muajin gusht ora 20 është akoma ditë), ku janë privuar nga jeta të ndjerët në të njëjtin

vend apo në vende të ndryshme, pastaj a kishte vrapuar i akuzuari pas të dëmtuarit Sh,

apo ai kishte shtënë vetëm në vendin ku ishte zhvilluar rrahja në mes tyre , të ftoj dhe në

cilësinë e dëshmitarët të dëgjoj edhe personin e quajtur “G” nëse gjendja e tij mendore

lejon që ai të jetë dëshmitar, në rrethana se a ishte porositur ai mbrëmjen kritike nga i

akuzuari që t’i ftoj të dëmtuarit përkatësisht të ndjerët , nëse e sheh oportune edhe të bëjë

rekonstruimin e vendit të ngjarjes, e pastaj të merë vendim të drejtë në këtë çështje

penale.

Aktgjykimi në pjesën liruese ngel i pandryshuar , pasi që në këtë pjesë nuk kishte

ankesë.

Nga se u parashtrua, konform nenit 424 par.1.të KPPPK u vendos si në dispozitiv të

aktgjykimit.

GJYKATA SUPREM E KOSOVËS NË PRISHTINË

Ap.nr.494/2008 datë 25.2.2009

Procesmbajtëse: Kryetar i kolegjit: Anëtar të kolegjit:

Drita Rexhaj Miftar Jasiqi Fejzullah Hasani,

Zait Xhemajli,

Avdi Dinaj,

Salih Mekaj.

Ap.nr.152/2009 Dt. 24.02.2010

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale vrasje në tentative dhe në

bashkëkryerje nga neni 146 lidhur me nenin 20 dhe 23 të KPK-së ka vendosur se:

1. Ankesat e prokurorit publik të qarkut në Prishtinë dhe avokatit

mbrojtës refuzohen si të pabazuara.

2. Aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë P. nr. 97/2008 ta vërtetoj

si të bazuar.

I akuzuari ishte shpallur fajtor për veprën penale te vrasjes në tentativë në bashkëkryerje

dhe ishte dënuar me 1 vjet e 3 muaj burgim.

Prokurori publik i qarkut paraqiti ankesë kundër vendimit të gjykatës së qarkut duke

theksuar se dënimi i shqiptuar nuk është në përputhshmëri me shkallën e rrezikshmërisë

shoqërore të veprës penale dhe me përgjegjësinë penale të të akuzuarit duke konsideruar se gjykata e shkallës së parë është dashur që të akuzuarit t’i shqiptoj dënim

më të rëndë.

Mbrojtësi i të pandehurit pretendon se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale

të dispozitave të procedurës penale nga neni 403, par. 1 pika 12 të KPK-së, ndërsa

konstatimi i gabuar i gjendjes faktike qëndron në faktin se gjykata e shkallës së parë nuk

është dashtë që aktgjykimin e ankimuar ta mbështes kryesisht në deponimin e të dëmtuarit H. B. dhe birit të tij – dëshmitarit L. B, duke konsideruar se i akuzuari ka

ndërhyrë që ta ndërpresë konfliktin e shkaktuar në mes të vëllait të tij.

I dëmtuari për realizimin e kërkesës pasurore-juridike u udhëzua në kontest civil.

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme pretendimet e mbrojtësit të të akuzuarit nuk

qëndrojnë, ngase nga shkresat e lëndës, procesverbalit të shqyrtimit gjyqësor si dhe

provave të administruara del, se ditën kritike dëshmitari L. B rreth orës 18,00 del nga

shtëpia e tij me qëllim që të shkojë në shitore për të blerë lëngje dhe biskota. Gjatë shkuarjes në rrugë i ka ndalë tani i gjykuari A. D, i cili i ndërprenë rrugën duke mos i

lejuar dëshmitarit L që të shkojë në shitore. Dëshmitari L. njofton babain e tij – të

dëmtuarin H. me të cilin së bashku vijnë në vendin e ngjarjes, me ç’rast i gjykuari A. menjëherë fillon sulmin ndaj të dëmtuarit dhe djalit të tij të sëmurë (L). Gjersa i dëmtuari

H. ishte i preokupuar në mbrojtjen e djalit të tij të sëmurë i gjykuari A. D. sipas

aktgjykimit të formës së prerë, është gjykuar për plagët e shkaktuara H. B. dy plagëve prerës ne anën e majtë të kafazit dhe dy plagëve prerëse në zonën e mbi bërrylit të majtë,

kurse i akuzuari A. D. me thikën flutur e godet të dëmtuarin H. në zonën e mbi lukthit në

pjesën e majtë, lëndime këto të natyrës së rëndë trupore.

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme gjykata e shkallës së parë me rastin e caktimit të llojit dhe lartësisë së dënimit është i drejtë dhe i ligjshëm, se është në harmoni me

shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit si ekzekutor dhe me intensitetin e

rrezikimit apo dëmtimit të vlerës së mbrojtur.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS– kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gjuran

Dema, kryetar, Avdi Dinaj, Enver Peci, Emine Mustafa dhe Valdete Daka,

anëtarë, me pjesëmarrjen e bashkëpunëtores profesionale Mejreme Memaj,

procesmbajtëse, në çështjen penale kundër të akuzuarit A. D, nga Prishtina, për

shkak të veprës penale vrasje në tentativë, në bashkëkryerje nga neni 146 lidhur

me nenin 20 dhe 23 të KPK, duke vendosur për ankesat e Prokurorit Publik të

Qarkut Prishtinë dhe asaj të mbrojtësit të të akuzuarit, të paraqitura kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr. 97/2008 datë 26 shtator 2008,

në seancën e kolegjit të mbajtur konform dispozitës së nenit 410 të Kodit të

Procedurës Penale të Kosovës (KPPK), më datë 24 shkurt 2010, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Refuzohen si të pabazuara ankesat e Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë

si dhe ajo e mbrojtësit të të akuzuarit A. D. kurse aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut

Prishtinë, P.nr. 97/2008 datë 26 shtator 2008, vërtetohet.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut Prishtinë, me aktgjykimin P.nr. 97/2008 datë 26 shtator

2008, të akuzuarin A. D. e ka shpallur fajtor për shkak të veprës penale vrasje në

tentativë në bashkëkryerje me A. D. nga neni 146 lidhur me nenin 20 dhe 23 të

KPK dhe për këtë vepër penale e ka gjykuar me dënim burgu në kohëzgjatje prej

1 (një) viti e 3 (tre) muaj, në të cilin dënim i ka llogaritur edhe kohën e kaluar në

paraburgim prej 4 dhjetor 2006 gjer më 7 dhjetor 2006 dhe prej 30 maj 2008 gjer

më 26 shtator 2008. E ka detyruar të akuzuarin që t’i paguajë shpenzimet e

procedurës penale sipas llogarisë përfundimtare të gjykatës dhe 100 € në emër të

shumës paushalle. Të dëmtuarin H. B për realizimin e kërkesës pasurore-juridike

e ka udhëzuar në kontest civil.

Kundër këtij aktgjykimi ankesa kanë paraqitur:

3

-Prokurori Publik i Qarkut Prishtinë, për shkak të vendimit për sanksionin

penal me propozim që Gjykata Supreme aktgjykimin e animuar ta ndryshojë,

ashtu që të akuzuarin për veprën penale për të cilën është shpallur fajtor t’i

shqiptoj një dënim më të rëndë, dhe

-mbrojtësi i të akuzuarit A. D. Gani Hoxha, av.nga Prishtina, për shkak të

shkeljes esenciale të dispozitave të procedurës penale, vërtetimit të gabuar dhe jo

të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për sanksionin

penal me propozim që Gjykata Supreme aktgjykimin e ankimuar ta anulojë dhe

çështjen t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë në rigjykim ose ta ndryshojë, të

akuzuarin ta lirojë nga akuza.

Gjykata Supreme seancën e kolegjit e mbajti konform dispozitës së nenit

410 të KPPK, në të cilën njoftoi Prokurorin Publik të Kosovës, të akuzuarin dhe

mbrojtësin e tij. Prokurori Publik i Kosovës mbeti pranë pretendimeve të

theksuara në parashtresën PPA.nr. 152/2009 datë 7 maj 2009, me propozim që

ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë të miratohet kurse ajo e mbrojtësit

të të akuzuarit të refuzohet si e pabazuar. Në seancën e kolegjit morën pjesë i

akuzuari dhe mbrojtësi i tij, i cili pasi sqaroi ca nga pretendimet ankimore ngeli

pranë pretendimeve të theksuara në ankesë. I akuzuari i mbështeti pretendimet

ankimore të mbrojtësit.

Gjykata Supreme pasi që i shqyrtoi të gjitha shkresat e kësaj çështje

juridiko-penale, studioi aktgjykimin e animuar në pajtim me dispozitën e nenit

415 të KPPK dhe pasi vlerësoi pretendimet e cekura në ankesa, gjeti se:


Në ankesën e mbrojtësit të të akuzuarit pretendohet se aktgjykimi i

animuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni

403 par. 1 pika 12 të KPK, sepse diapozitivi i tij është i pakuptueshëm,

kundërthënës me brendinë e tij dhe se në te nuk janë paraqitur arsyera për faktet

vendimtare, kurse disa nga arsyerat e paraqitura në masë të konsiderueshme janë

në kontradiktë në mes të asaj çka paraqitet në arsyet e aktgjykimit dhe përmbajtjes

së provave.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate, pretendimet e mësipërme nuk qëndrojnë

e as që ka shkelje tjera të dispozitave të procedurës penale të cilat kjo Gjykatë i

vëren sipas detyrës zyrtare, e të cilat kishin me kushtëzuar anulimin e tij. Kështu,

aktgjykimi i ankimuar, pra edhe dispozitivi është i qartë, i kuptueshëm, nuk

përmban kundërthënie me vetveten ose me arsyerat e paraqitura në të. Përshkrimi

i dhënë në diapozitiv i përmban të gjitha arsyerat për faktet relevante të cilat janë

dhënë në mënyrë koncize, kështu që në asnjë mënyrë nuk paraqitet si

kundërthënës ose dubioz. Aktgjykimi i ankimuar përmban arsyera të duhura

faktike dhe juridike mbi të gjitha faktet relevante të kësaj çështje juridiko-penale,

të cilat arsyera si të drejta dhe të ligjshme i mbështet edhe kjo Gjykatë, sepse kanë

4

mbështetje në provat e administruara. Edhe mbrojtja e të akuzuarit ka qenë objekt

vlerësimi nga ana e gjykatës së shkallës së parë, dhe ajo është vlerësuar si çdo

provë tjetër në pajtim me dispozitën e nenit 387 të KPPK. Se sa do të aprovohet

mbrojtja e të akuzuarit varet nga rezultati i shqyrtimit dhe vlerësimit të tërësishëm

të provave të administruara.

Përkitazi me bazën ankimore vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes

faktike në ankesën e mbrojtësit të të akuzuarit kontestohet vetëm mënyra e

vlerësimit të provave të administruara, duke pretenduar se gjykata e shkallës së

parë nuk është dashtë që aktgjykimin e ankimuar ta mbështes kryesisht në

deponimin e të dëmtuarit H. B. dhe birit të tij – dëshmitarit L. B, duke

konsideruar se i akuzuari A. ka ndërhyrë që ta ndërprejë konfliktin e shkaktuar në

mes të vëllait të tij –tani të gjykuarit A. me të dëmtuarin H. dhe birit të tij L. B.

Prandaj, në ankesë pretendohet se konkludimet të cilat i ka nxjerrë gjykata e

shkallës së parë janë të gabuara.

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme pretendimet e mësipërme ankimore

nuk qëndrojnë, ngase nga shkresat e çështjes, procesverbalit të shqyrtimit

gjyqësor si dhe provave të administruara del se ditën kritike dëshmitari L. B rreth

orës 18,00 del nga shtëpia e tij me qëllim që të shkojë në shitore për të blerë

lëngje dhe biskota. Gjatë shkuarjes në rrugë i ka dalur tani i gjykuari A. D, i cili i

ndërprenë rrugën duke mos i lejuar dëshmitarit L që të shkojë në shitore.

Dëshmitari L. njofton babain e tij – të dëmtuarin H. me të cilin së bashku vijnë në

vendin e ngjarjes, me ç’rast i gjykuari A. menjëherë fillon sulmi ndaj të dëmtuarit

dhe djalit të tij të sëmurë (L). Gjersa i dëmtuari H. ishte i preokupuar në mbrojtjen

e djalit të tij të sëmurë i gjykuari A. D. sipas aktgjykimit të formës së prerë P.nr.

97/2007 datë 19.06.2007, i ndryshuar sipas aktgjykimit Ap.nr. 354/2007 datë 31

tetor 2007, është gjykuar për plagët e shkaktuara H. B. dy plagëve prerës ne anën

e majtë të kafazit dhe dy plagëve prerëse në zonën e mbi bërrylit të majtë, kurse i

akuzuari A. D. me thikën flutur e godet të dëmtuarin H. në zonën e mbi lukthit në

pjesën e majtë, lëndime këto të natyrës së rëndë trupore.

Për faktin se aktgjykimi i ankimuar mbështetet në deklaratën e

dëshmitarit L. të dhënë në hetuesi dhe gjatë shqyrtimit gjyqësor përveç arsyerave

të cilat i ka dhënë gjykata e shkallës së parë janë dhënë arsyera edhe në tekstin e

mësipërmë. Kështu, nuk ka kurrfarë dileme në ligjshmërinë e veprimit të gjykatës

së parë. Prandaj, duke e pasur parasysh deklaratën e dëshmitarit L. me

pamëdyshje vërtetohet se gjersa i dëmtuari H. ka qenë i preokupuar në mbrojtjen e

djalit të tij L. i cili i vëren goditjet nga i gjykuari A. si dhe goditjen me thikën

flutur nga i akuzuari A. në zonën e mbi lukthit në pjesën e majtë, ku me

ndërmjetësin e personave të tjera vije gjer ke ndërprerja e konfliktit.

Andaj, duke i pasur parasysh të gjitha rrethanat e sipërpërmendura si dhe

rrethanat dhe arsyerat më detajisht të theksuara në arsyetimin e aktgjykimit të

ankimuar del se konkludimi i gjykatës së shkallës së parë se i akuzuari është

ekzekutor i veprës penale për të cilën është shpallur fajtor është i drejtë, drejt dhe

5

në mënyrë të padyshimtë është vërtetuar se i akuzuari ka ndërmarrë veprimet

inkriminuese për të cilat është shpallur fajtor.

Nga këto arsyera jo vetëm që nuk janë aprovuar pretendimet ankimore se

gjykata e shkallës së parë ka bërë vërtetimin e gabuar dhe jo të plotë të gjendjes

faktike, por kjo Gjykatë ka gjetur se janë të pabazuara edhe pretendimet ankimore

se me aktgjykimin e ankimuar është bërë shkelja e ligjit penal në dëm të të

akuzuarit. Meqë është vërtetuar në mënyrë të padyshimtë fajësia e të akuzuarit,

atëherë pretendimet ankimore se i akuzuari është dashur që të lirohet nga akuza

është qartazi e pabazë. Përkundrazi gjykata e shkallës së parë drejt ka aplikuar

dispozitat e ligjit material.

Duke e vlerësuar çështjen përkitazi me vendimin për sanksionin penal

Gjykata Supreme gjen se nuk qëndrojnë pretendimet ankimore. Në ankesën e

Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë, duke i mbështetur si drejt të konstatuara të

gjitha rrethanat lehtësuese, konsideron “...se dënimi i shqiptuar nuk është në

përputhshmëri me shkallën e rrezikshmërisë shoqërore të veprës penale dhe me

përgjegjësinë penale të të akuzuarit duke konsideruar se gjykata e shkallës së

parë është dashur që të akuzuarit t’i shqiptoj dënim burgu më të rëndë ...”.

Ndërkaq, në ankesën e mbrojtësit të të akuzuarit kur bënë fjalë për

vendimin për sanksionin penal theksohet: “...se të akuzuarin e ka shpallur fajtor

për veprën penale të cilën nuk e ka kryer...”.

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme gjykata e shkallës së parë me rastin

e caktimit të llojit dhe lartësisë së dënimit jo vetëm që drejtë dhe në mënyrë të

plotë i ka konstatuar të gjitha rrethanat të cilat ndikojnë në caktimin e sanksionit

penal, por të njëjtat edhe drejt i ka vlerësuar. Prandaj, duke i pasur parasysh të

gjitha rrethanat e sipër cekura si dhe rrethanat e rastit konkret, mënyrën dhe

rrethanat nën të cilat është kryer vepra penale, atëherë del se dënimi i shqiptuar të

akuzuarit nga ana e gjykatës së shkallës së parë është i drejtë dhe i ligjshëm, se

është në harmoni me shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit si ekzekutor

dhe me intensitetin e rrezikimit apo dëmtimit të vlerës së mbrojtur. Së këndejmi

në praninë e të gjitha këtyre rrethanave nuk ka pasur vend që të akuzuarit t’i

shqiptohet një dënim më i rëndë siç pretendon ankesa e Prokurorit Publik të

Qarkut Prishtinë, apo të një dënimi më të butë siç pretendon mbrojtësi në ankesë.

Nga çka u tha më lartë e në pajtim me dispozitën e nenit 423 të KPPK, u

vendos si në diapozitiv të këtij aktgjykimi.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-PRISHTINË

Ap.nr.152/2009, më 24 shkurt 2010


6

Mejreme Memaj Gjuran Dema Avdi Dinaj, Enver

Peci, Emine Mustafa,

Valdete Daka.

II

TRAFIKIMI ME NJERËZ

Ap.nr.155/2009

Dt. 25.02.2010

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale trafikimi me njerëz nga neni 139, par. 1

par. 5 të KPK-së ka vendosur se:

1. Ankesat e prokurorit publik të qarkut në Prishtinë si dhe ato të mbrojtësve të të

akuzuarve Rr. B, F. V. dhe A. D janë të pa bazuara.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, P.nr. 725/2008 është i drejt dhe i

bazuar.

I akuzuari Rr.B ishte shpallur fajtor për shkak të veprës penale të trafikimit me njerëz nga neni 139, par.

1 të KPK-së duke u dënuar me burgim prej 2 vjetësh ku iu llogarit koha e kaluar në paraburgim prej 7

muajsh.

Të akuzuarit F. V dhe A. D, ishin shpallur fajtor për shkak të veprës penale trafikimi me njerëz nga neni

139, par. 5 të KPK-së duke u dënuar me burgim prej 6 muajsh ku iu llogarit koha e kaluar në

paraburgim prej 4 muajsh.

Mbrojtësit e të akuzuarit parashtruan pretendimet ankimore lidhur me shkeljet esenciale të dispozitave

të procedurës penale duke theksuar se aktgjykimi i ankimuar është i mbështetur vetëm në deponimet e dëshmitares të dhënë në hetuesi edhe pse deklarata e kësaj dëshmitareje e dhënë në shqyrtimin gjyqësor

dukshëm ndryshon. Pretendohet se provat janë vlerësuar në mënyrë të njëanshme dhe të gabuar, kështu

që edhe konkludimet kanë qenë të gabuara, e këto kanë pasur për pasojë edhe shkeljen e ligjit penal në dëm të të akuzuarve. Kështu, pretendohet se është dashur që të merret parasysh deklarata e të

dëmtuarës e dhënë në shqyrtimin gjyqësor e jo ajo e dhënë në hetuesi ndërsa me rastin e vendosjes është

dashur që të merret aktgjykimi lirues, ngase nuk është provuar se të akuzuarit kanë kryer veprat penale

për të cilat janë shpallur fajtor.

Gjykata Supreme vendosi se gjykata e shkallës së parë ka dhënë arsyera bindëse të cilat në tërësi i

aprovon edhe kjo gjykatë. Konform dispozitës së nenit 398, par. 7 të KPPK-së, detyrë e gjykatës është që t’i paraqes në mënyrë të caktuar dhe të plotë se cilat fakte dhe për çfarë arsyerash i merr si të

provuara ose si të paprovuara, duke dhënë në këtë rast vlerësimin e saktësisë të provave kontradiktore.

Nga provat e administruara, posaçërisht nga deponimi i të dëmtuarës Sh. K, në mënyrë të padyshimtë është vërtetuar se i akuzuari Rr. B, i shkon në shtëpinë e saj, nga e cila kërkon të ketë marrëdhënie

seksuale duke i ofruar çmimin prej 50 € dhe kur e dëmtuara refuzon i akuzuari Rr. i kërcënohet me

armë, e meqë e dëmtuara arsyetohet me rrethanën se e ka ciklin mujor, i akuzuari e detyron të

dëmtuarën me seks oral. Po ashtu, i akuzuari Rr. të dëmtuarës i ofron personin-të akuzuarin F. V, me ç’rast kërkon nga e njëjta që të ketë marrëdhënie seksuale me të, e kur e dëmtuara refuzon, pasojnë

kërcënimet për jetën e saj duke e detyruar, po ashtu ky i akuzuar me telefon celular bënë incizimin e

këtij akti seksual, e më pas ia dërgon të akuzuarit A. D e që me këtë incizim duke e shantazhuar të dëmtuarën me rastin e takimit në treg në Han të Elezit me anë të kërcënimit dhe kanosjes e detyron të

dëmtuarën të kryej marrëdhënie seksuale.

Duke i pasur parasysh të gjitha rrethanat e sipërpërmendura si dhe arsyerat e dhënë në aktgjykimin e

ankimuar, del se konkludimi i gjykatës së shkallës së parë se të akuzuarit janë ekzekutor të veprave penale për të cilat janë shpallur fajtor, është i drejtë dhe në mënyrë të padyshimtë është vërtetuar se të

akuzuarit i kanë ndërmarrë veprimet inkriminuese.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS – kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Emine Mustafa,

kryetare, Avdi Dinaj dhe Enver Peci, anëtarë, me pjesëmarrjen e bashkëpunëtores profesionale

Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në çështjen penale kundër të akuzuarve Rr. B, për shkak të

veprës penale trafikimi me njerëz nga neni 139 par. 1 të KPK, F. V dhe A. D, për shkak të

veprës penale trafikimi me njerëz nga neni 139 par. 5 të KPK, duke vendosur për ankesat e

Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë dhe mbrojtësve të të akuzuarve të paraqitura kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr. 725/2008 datë 24 mars 2009, në seancën e

kolegjit të mbajtur konform dispozitës së nenit 410 të KPPK, më datë 25 shkurt 2010, mori

këtë:

A K T GJ Y K I M

Refuzohen si të pabazuara ankesat e Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë si dhe ato të

mbrojtësve të të akuzuarve Rr. B, F. V. dhe A. D, kurse aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut

Prishtinë, P.nr. 725/2008 datë 24 mars 2009, vërtetohet.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut Prishtinë, me aktgjykimin P.nr. 725/2008 datë 24 mars 2009, të

akuzuarit Rr. B, F. V dhe A. D ka shpallur fajtor për shkak të veprave penale trafikimi me

njerëz nga neni 139 par. 1 të KPK dhe veprave penale trafikimi me njerëz nga neni 139 par. 5

të KPK dhe për këto vepra penale i ka gjykuar, të akuzuarin Rr. B me dënim burgu në

kohëzgjatje prej 2 (dy) vitesh, në të cilin dënim i ka llogaritur kohën e kaluar në paraburgim prej

21 gusht 2008 gjer më 24 mars 2009, kurse të akuzuarin F. V dhe A. D me dënim burgu në

kohëzgjatje prej nga 6 (gjashtë) muajsh, duke u llogaritur kohën e kaluar në paraburgim, F. V

prej 21 gusht 2008 gjer më 30 dhjetor 2008, kurse A. D prej 25 gushtit 2008 gjer më 30 dhjetor

2008. I ka detyruar të akuzuarit që t’i kompensojnë gjykatës shpenzimet e procedurës penale

sipas llogarisë përfundimtare të gjykatës dhe secilin prej të akuzuarve shumën prej nga 100 €,

në emër të shumes paushalle.


-Prokurori Publik i Qarkut Prishtinë për shkak të vendimit për sanksionin penal me

propozim që Gjykata Supreme aktgjykimin e ankimuar ta ndryshojë ashtu që të akuzuarit për

veprat penale për të cilat janë shpallur fajtor t’u shqiptoj një dënim më të rëndë,

-mbrojtësi i të akuzuarit Rr. B, Avni Ibrahimi av. nga Ferizaj, për shkak të vërtetimit të

gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për sanksionin

3

penal, me propozim që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, i akuzuari të lirohet nga akuza apo

dënimi i shqiptuar t’i zbutet,

-mbrojtësi i të akuzuarit F. V, Nikë Shala av. nga Prishtina, për shkak të shkeljes

esenciale të dispozitave të procedurës penale, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes

faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për sanksionin penal me propozim që aktgjykimi i

ankimuar të ndryshohet, i akuzuari të lirohet nga akuza apo dënimi i shqiptuar t’i zbutet,

-mbrojtësi i të akuzuarit A. D, Mentor Neziri, av. nga Prishtina, për shkak të vërtetimit të

gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për sanksionin

penal, me propozim që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, i akuzuari të lirohet nga akuza

apo dënimi i shqiptuar t’i zbutet.

Përgjigje në ankesën e Prokurorit Publik ka paraqitur mbrojtësi i të akuzuarit Rr. B, av.

Avni Ibrahimi me propozim që e njëjta të refuzohet.

Gjykata Supreme e Kosovës seancën e kolegjit e mbajti konform dispozitës së nenit 410

të KPPK, për të cilën njoftoi Prokurorin Publik të Kosovës i cili nuk mori pjesë në seancë, të

akuzuarit dhe mbrojtësit e tyre, të cilët pasi sqaruan ca nga pretendimet ankimore, ngelën pranë

pretendimeve të theksuara në ankesa. Të akuzuarit i mbështetën pretendimet ankimore të

mbrojtësve.

Prokurori Publik i Kosovës me shkresën PPA.nr.155/2009 datë 4 maj 2009, ka

propozuar që ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut të aprovohet kurse ato të mbrojtësve të të

akuzuarit të refuzohen.

Gjykata Supreme pasi që i shqyrtoi të gjitha shkresat e kësaj çështje juridiko-penale,

studio aktgjykimin e ankimuar në pajtim me dispozitën e nenit 415 të KPPK dhe pasi vlerësoi

pretendimet e cekura në ankesa, gjeti se:


Në ankesën e ushtruar nga mbrojtësi i të akuzuarit Feriz Vila, pretendohet se aktgjykimi

i ankimuar është i përfshirë me shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale, sepse

dispozitivi i aktgjykimit të ankimuar nuk është i kuptueshëm, është kundërthënës me arsyerat e

aktgjykimit, nuk përmban arsyera të mjaftuara lidhur me faktet vendimtare, ndërsa arsyet e

paraqitura janë në masë të konsiderueshme kontradiktore midis asaj çka paraqitet në arsyerat e

aktgjykimit dhe përmbajtjes së provave dhe fakteve në seancën gjyqësore e kështu edhe

mbrojtësit e të akuzuarve Rr. B dhe A. D theksojnë se nuk është dhënë vlerësimi i vërtetësisë së

deklaratave kontradiktore të dhënë në hetuesi nga ajo e dhënë në shqyrtimin gjyqësor e të

dëmtuarës-dëshmitares Sh. K, ngase aktgjykimi i ankimuar është i mbështetur me deponimet e

kësaj dëshmitareje të dhënë në hetuesi edhe pse deklarata e kësaj dëshmitareje e dhënë në

shqyrtimin gjyqësor dukshëm ndryshon, duke dhënë edhe arsyera pse vjen deri te ndryshimi i

deklaratave. Konludimet e gjykatës së shkallës së parë se i akuzuari Rr. B nën kërcënimin e

armës vet e shfrytëzon seksualisht të dëmtuarën, e pastaj për përfitime materiale e detyron që

me F. V dhe A. D të ketë marrëdhënie seksuale në hotelin “J”, janë të paqëndrueshme dhe nuk

kanë mbështetje në provat e administruara, nuk janë dhënë arsyera përkitazi me elementin

subjektiv të veprës penale, nuk ka shpjegime për dashjen e të akuzuarve.

4

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme pretendimet e mësipërme ankimore nuk

qëndrojnë. Pra aktgjykimi i ankimuar nuk përmban shkelje esenciale të dispozitave të

procedurës penale, të pretenduara e as që ka shkelje tjera esenciale të cilat kjo Gjykatë i vëren

sipas detyrës zyrtare e që kishin me kushtëzuar anulimin e tij.

Qëndron fakti se aktgjykimi i ankimuar mbështetet në deklaratën e të dëmtuarës Sh. K të

dhënë në hetuesi (të dhënë në prezencën e mbrojtësit të viktimës av. Ahmet Gjinovci, mbrojtësit

e të akuzuarve Rr. B av. Ramadan Berisha, F. V av. Nikë Shala dhe A. D av. Mentor Neziri).

Pse ka vepruar në këtë mënyrë gjykata e shkallës së parë ka dhënë arsyera bindëse të cilat në

tërësi i aprovon edhe kjo Gjykatë. Mirëpo, konform dispozitës së nenit 398 par. 7 të KPPK,

detyrë e gjykatës është që t’i paraqes në mënyrë të caktuar dhe të plotë se cilat fakte dhe për

çfarë arsyerash i merr si të provuara ose si të paprovuara, duke dhënë në këtë rast vlerësimin e

saktësisë së provave kontradiktore. Në rastin konkret gjykata e shkallës së parë plotësisht ka

vepruar në pajtim me këtë dispozitë ligjore, ndërsa kur kemi të bëjmë me deklarata të

ndryshuara, cila deklarat do të merret, varet nga rezultati i vlerësimit të tërësishëm të provave të

administruata – neni 387 të KPPK.

Nga provat e administruara, posaçërisht nga deponimi i të dëmtuarës Sh. K, në mënyrë

të padyshimtë është vërtetuar se i akuzuari Rr. B gjatë muajit shkurt 2008 rreth orës 2,00, i

shkon në shtëpinë e saj, nga e cila kërkon të ketë marrëdhënie seksuale duke i afruar çmimin

prej 50 € dhe kur e dëmtuara refuzon i akuzuari Rr. i kërcënohet me armë, e meqë e dëmtuara

arsyetohet me rrethanën se e ka ciklin mujor, i akuzuari e detyron të dëmtuarën me seks oral.

Po ashtu, i akuzuari Rr. të dëmtuarës i ofron personin-të akuzuarin F. V kah fundi i

marsit 2008, me ç’rast e dëmtuara ishte duke e rregulluar lejen e njoftimit në komunën e

Kaçanikut, me ç’rast kërkon nga e njëjta që të ketë marrëdhënie seksuale me te, e kur e

dëmtuara refuzon, pasojnë kërcënimet për jetën e saj duke e detyruar që ajo me vajzën e saj 12

vjeçare të hyjnë në automjet, e dërgojnë në motelin “J”, e kur vajza e të dëmtuarës qante i

akuzuari Rr. qëndron në automjet me vajzën e të dëmtuarës, kurse i akuzuari F. e dërgon të

dëmtuarën në dhomë duke ja mbyllur derën, e kur e dëmtuara shikon nga dritarja për të ikur

sërish i akuzuari Rr. nga poshtë i kërcënohet. E dëmtuara në kërkesën e të akuzuarit F. për

marrëdhënie seksuale e pas arsyetimit se e ka cilin mujor i akuzuari e detyron në seks oral. Po

ashtu, ky i akuzuar me telefon celular bënë incizimin e këtij akti seksual, e që me këtë incizim

e shantazhin të dëmtuarën me rastin e takimit në treg në Han të Elezit duke ia ofruar të

akuzuarin A. D duke i prezantuar si person i quajtur “M. V” me kërcënim “se nuk ka çare pa e

pranuar policin, se do të vras ty dhe anëtarët e familjes”, e dërgojnë të dëmtuarën në Kaçanik, e

deri sa i akuzuari Rr. kujdeset për vajzën e të dëmtuarës i akuzuari A. e dërgon të dëmtuarën në

motelin “J”, edhe përkundër kundërshtimeve të të dëmtuarës kryen aktin seksual.

Prandaj, sipas vlerësimit të kësaj Gjykate aktgjykimi i ankimuar është i qartë, nuk ka

kundërthënie qoftë me vetveten, ose në mes të dispozitivit dhe arsyetimit dhe përmban arsyera

të duhura mbi të gjitha faktet relevante të kësaj çështje juridiko-penale, pra edhe për dashjen e

të akuzuarve. Arsyerat të cilat i ka dhënë gjykata e shkallës së parë në tërësi i aprovon edhe kjo

Gjykatë.

Përkitazi me bazën ankimore vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike, me

ankesa në esencë kontestohet vetëm mënyra se si janë vlerësuar provat e administruara gjatë

5

shqyrtimit gjyqësor nga ana e gjykatës së shkallës së parë si dhe konkludimet të cilat i ka

nxjerrë ajo gjykatë në bazë të atyre provave. Pretendohet se provat janë vlerësuar në mënyrë të

njëanshme dhe të gabuar, kështu që edhe konkludimet kanë pasuar të gabuara, e këto kanë pasur

për pasojë edhe shkeljen e ligjit penal në dëm të të akuzuarve. Kështu, pretendohet se është

dashtë që të merret parasysh deklarata e të dëmtuarës e dhënë në shqyrtimin gjyqësor e jo ajo e

dhënë në hetuesi ndërsa me rastin e vendosjes është dashur që merret aktgjykimi lirues, ngase

nuk është provuar se të akuzuarit kanë kryer veprat penale për të cilat janë shpallur fajtor.

Për faktin pse aktgjykimi i ankimuar mbështetet në deklaratën e të dëmtuarës të dhënë

në hetuesi, përveç arsyerave të cilat i ka dhënë gjykata e shkallës së parë janë dhënë arsyera

edhe në tekstin e mësipërmë. Kështu nuk ka kurrfarë dileme në ligjshmërinë e veprimit të

gjykatës së shkallës së parë. Prandaj, duke e pasur parasysh deklaratën e të dëmtuarës me

pamëdyshje dalin si të vërtetuara rrethanat se i akuzuari Rr. me qëllim të përfitimit pasuror e

detyron të dëmtuarën që të akuzuarve F. dhe A t’u ofroj shërbime seksuale, duke u kujdesur

vetë i akuzuari Rr. për vajzën e të dëmtuarës, me ç’rast e dëmtuara shef edhe pagesat por nuk

dinë sasinë e të hollave të dhëna të akuzuarit Rr, gjë të cilën të akuzuarit F dhe A nuk e kanë

fshehur. Denoncimi me vonesë nga e dëmtuara është bërë për shkak të kërcënimeve të

pareshtura nga i akuzuari Rr. si dhe për arsyet se i njëjti kërkon nga e dëmtuara ta dërgoj në

Shkup për përfitime materiale.

Duke i pasur parasysh të gjitha rrethanat e sipërpërmendura si dhe rrethanat dhe arsyerat

më detajisht të theksuara në arsyetimin e aktgjykimit të ankimuar, del se konkludimi i gjykatës

së shkallës së parë se të akuzuarit janë ekzekutor të veprave penale për të cilat janë shpallur

fajtor, është i drejtë dhe në mënyrë të padyshimtë është vërtetuar se të akuzuarit i kanë

ndërmarrë veprimet inkriminuese.

Nga këto arsyera jo vetëm që nuk janë aprovuar pretendimet ankimore se gjykata e

shkallës së parë ka bërë vërtetimin e gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, por kjo Gjykatë

ka gjet se janë të pabazuara edhe pretendimet ankimore se me aktgjykimin e ankimuar është

bërë shkelja e ligjit penal në dëm të të akuzuarve. Meqë është vërtetuar në mënyrë të

padyshimtë fajësia e të akuzuarve atëherë pretendimet ankimore se të akuzuarit është dashtë që

të lirohen nga akuza është qartazi i pabazë. Përkundrazi gjykata e shkallës së parë drejt ka

aplikuar dispozitat e ligjit material.

Edhe pretendimet ankimore përkitazi me vendimin për dënimin jan të pabazuara.

Gjykata e shkallës së parë me rastin e caktimit të llojit dhe lartësisë së dënimeve të akuzuarve në

mënyrë të plotë dhe gjithëpërfshirëse u ka vlerësuar të gjitha rrethanat siç parashihen me

dispozitën e nenit 64 të KPK. Në ankesat e ushtruara nuk theksohet edhe ndonjë rrethanë tjetër

rënduese apo posaçërisht lehtësuese të cilat kishin me ndikuar që të akuzuarve t’u shqiptohet

ndonjë dënim më i ashpër siç pretendon Prokurori Publik i Qarkut Prishtinë apo më i butë siç

pretendojnë mbrojtësit në ankesa.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate dënimet të cilat i u janë shqiptuar të akuzuarve nga

gjykata e shkallës së parë jo vetëm që janë në harmoni me intensitetin e rrezikshmërisë

shoqërore të veprave të kryera penale dhe shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarve, por

këto dënime duhet t’u shërbejnë edhe preventivës gjenerale, forcimit të moralit të shoqërisë, të

ndikoj në luftimin e suksesshëm të këtij lloji të veprave penale që janë shoqërisht të rrezikshme

6

dhe kanë shtrirje shqetësuese. Prandaj, me këto dënim do të arrihet qëllimi i dënimit i paraparë

me dispozitën e nenit 34 të KPK.

Nga çka u tha më lartë e në bazë të nenit 423 të KPPK, u vendos si në dispozitiv të këtij

aktgjykimi.


Ap.nr.155/2009, më 25 shkurt 2010

Procesmbajtësja: Kryetarja e kolegjit: Anëtarët e kolegjit:

Mejreme Memaj Emine Mustafa Avdi Dinaj, Enver Peci.

III

MARRËDHËNIE SEKSUALE ME DHUNË

Ap.nr.160/2006

Dt. 26.12.2006

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale, marrëdhënie seksuale me dhunë

në tentativë nga neni 74, par. 1 të LPK-së lidhur me nenin 19 të LPJ ka vendosur

se:

1. Ankesa e mbrojtësit të të akuzuarit S. A është e pabazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Gjilan P.nr.51/05 është i bazuar.

I akuzuari ishte shpallur fajtor për shkak të veprës penale, marrëdhënie seksuale me dhunë në

tentativë dhe për këtë vepër gjykata e qarkut në Gjilan ka gjykuar me dënim burgu në kohëzgjatje prej 8 (tetë) muaj, në të cilën dënim do t’i llogaritet koha e kaluar në paraburgim

prej 10 prill deri më 3 qershor 2003.

Mbrojtësi i të akuzuarit pretendon se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale duke theksuar se është shkelur parimi i identitetit objektiv, në

mes të akuzës dhe aktgjykimit të ankimuar nuk ka identitet objektiv – neni 364, par. 1 pika 9 të

LPP-së, sepse në aktakuzë ceket: “me datë 11.03.03 rreth orës 23,00” ndërsa në dispozitiv të aktgjykimit të ankimuar ceket: “me 12 mars 2003”, po ashtu ka ndryshime përkitazi me

lokacionin e lëndimeve.

Pretendimi tjetër ankimor është se aktgjykimi i ankimuar mbështetet vetëm në provat e deponuara nga e dëmtuar. Si pasojë e shkeljes se dispozitave procedurale te lartcekura është

dashtë që i akuzuari në mungesë të provave të lirohet nga përgjegjësia penale në mbështetje të

nenit 350, pika 3 të LPP.

Në ankesë e mbrojtësit gjithashtu ceket se : “edhe po qe se gjykata e shkallës së dytë gjen se në

veprimet e të akuzuarit ekzistojnë tiparet e veprës penale, vendimi për dënimin është i ashpër.

Gjykata Supreme vlerëson se gjykata e shkallës së parë vlerësimin dhe analizën e provave të

administruara e ka bërë në mënyrë të drejtë dhe të ligjshme, pra provat janë vlerësuar në frymë

të nenit 347 të LPP kurse për provat kontradiktore ka vepruar në pajtim me dispozitën e nenit 357, par. 7 të LPP duke paraqitur në mënyrë të plotë se cilat fakte dhe për çfarë arsyerash i

merr si të provuara ose të paprovuara.

Gjykata Supreme lidhur me pretendimin e avokatit mbrojtës qartëson faktin se prokurori publik i qarkut në Gjilan në fjalën e tij përfundimtare ka bërë përmirësimin e akuzës, e ka përshtatur

aktakuzën me provat e administruara, mirëpo edhe pse përshkrimi i dhënë në dispozitivin e

aktgjykimit të ankimuar nuk përputhet në tërësi me atë të dhënë në aktakuzë nuk është bërë

tejkalimi objektiv i akuzës, sepse përshkrimi faktik i ngjarjes i dhënë në dispozitivin e aktgjykimit të ankimuar përmban ndryshime irelevante dhe nuk janë në kolizion me bazën

faktike të ngjarjes kritike. Gjykata është e autorizuar që duke mos prekur bazën faktike të

ngjarjes, të bëjë ndryshime në përshkrimin e ngjarjes, siç rezulton nga provat e administruara gjatë shqyrtimit kryesor, këto ndryshime janë të vogla, nuk janë elemente esenciale, nga këto

nuk vjen në shprehje aplikimi i ndonjë dispozite tjetër të ligjit penal, e as ndryshimi apo

përkeqësimi i pozitës së akuzuarit ose lënda e akuzës siç pretendon avokati mbrojtës. Fillimisht duhet theksuar se pretendimi ankimor se aktgjykimi i ankimuar mbështetet vetëm në

deponimin e të dëmtuarës nuk qëndron ngase përveç deponimit të të dëmtuarës, gjykata e

shkallës së parë aktgjykimin e ankimuar e mbështetë edhe në deponimet e dëshmitarëve, M. F,

posaçërisht për rrethanën se natën kritike e dëmtuara ka qenë në një dhomë me të akuzuarin, e posaçërisht provave materiale konstatimit dhe mendimit të komisionit mjekësor pranë Institutit

2

të mjekësisë ligjore në Prishtinë dhe raportit të Klinikës gjinekologjike – obstetrike të QKU në Prishtinë. Sipas vlerësimit të kësaj gjykate, gjykata e shkallës së parë në mënyrë të plotë dhe

gjithëpërfshirëse i ka konstatuar dhe drejt i ka vlerësuar të gjitha rrethanat e parapara sipas

nenit 41 të LPJ-së të cilat ndikojnë në caktimin e llojit dhe lartësisë së sanksionit penal.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Avdi Dinaj,

kryetar, Riza Loci dhe dr.sc. Hamdi Podvorica, anëtarë, me pjesëmarrjen e

bashkëpunëtores profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në çështjen penale

kundër të akuzuarit S. A, nga fshati Hogosht komuna e Kamenicës, për shkak të veprës

penale marrëdhënie seksuale me dhunë në tentativë, parashikuar nga neni 74 par. 1 të

Ligjit Penal të Kosovës (LPK) lidhur me nenin 19 të LPJ, duke vendosur përkitazi me

ankesën e mbrojtësit të të akuzuarit të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së

Qarkut në Gjilan P.nr.51/05 datë 27 dhjetor 2005, në seancën e kolegjit të mbajtur

konform dispozitës së nenit 371 të Ligjit mbi Procedurën Penale (LPP) më datë 26

dhjetor 2006, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Refuzohet si e pabazuar ankesa e mbrojtësit të të akuzuarit S. A, kurse aktgjykimi i

Gjykatës së Qarkut në Gjilan P.nr.51/05 datë 27 dhjetor 2005, vërtetohet.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut në Gjilan, me aktgjykimin P.nr.51/05 datë 27 dhjetor 2005, të

akuzuarin S. A e ka shpallur fajtor për vepër penale marrëdhënie seksuale me dhunë në

tentativë, nga neni 74 par. 1 të LPK lidhur me nenin 19 të LPJ dhe për këtë vepër e ka

gjykuar me dënim burgu në kohëzgjatje prej 8 (tetë) muaj, në të cilin dënim do t’i

llogaritet koha e kaluar në paraburgim prej 10 prill deri më 3 qershor 2003. E ka

obliguar që t’i paguajë të gjitha shpenzimet e procedurës penale sipas llogarisë

definitive të gjykatës.

Kundër këtij aktgjykimi ankesë ka ushtruar mbrojtësi i të akuzuarit Mustafë Musa, av.

në Gjilan, për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave të procedurës penale, vërtetimit

të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për

dënimin, duke propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin e ankimuar ta ndryshojë

3

ashtu që të akuzuarin ta lirojë nga përgjegjësia penale, përkatësisht t’i shqiptojë një

dënim më të butë ose ta prishë dhe çështjen t’ia kthejë të njëjtë gjykatë për rigjykim. Ka

kërkuar që ky dhe i akuzuari të njoftohen për seancën e kolegjit.

Duke vepruar sipas kërkesës së mësipërme Gjykata Supreme seancën kolegjit e mbajti

në pajtim me dispozitën e nenit 376 të LPP në të cilën mbrojtësi i të akuzuarit av.

Mustafë Musa sqaroi shumë nga pretendimet që rezultojnë nga ankesa dhe ngeli pranë

propozimeve të bëra në ankesë. I akuzuari mbështeti thëniet e mbrojtësit të tij dhe

deklaroi se nuk e ndien vedin fajtor për veprën penale për të cilën është shpallur fajtor.

Për seancë të kolegjit është njoftuar edhe Prokurori Publik i Kosovës, mirëpo nuk mori

pjesë në seancë, por me shkresën PPA.nr.160/06 datë 5 prill 2006 propozoi që ankesa e

ushtruar të refuzohet si e pabazuar, kurse aktgjykimi i ankimuar të vërtetohet.

Gjykata Supreme e Kosovës pasi që shqyrtoi të gjitha shkresat e kësaj çështjeje

juridiko-penale, studioi aktgjykimin e ankimuar konform dispozitës së nenit 376 të LPP

dhe pasi vlerësoi pretendimet e cekura në ankesë, gjeti se:

-ankesa nuk është e bazuar.

Në ankesë pretendohet se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale edhe atë:

-është shkelur parimi i identitetit objektiv. Në mes të akuzës dhe aktgjykimit të

ankimuar nuk ka identitet objektiv – neni 364 par. 1 pika 9 të LPP, sepse në aktakuzë

ceket: “me datë 11.03.03 rreth orës 23,00” ndërsa në dispozitiv të aktgjykimit të

ankimuar ceket: “me 12 mars 2003”, po ashtu ka ndryshime përkitazi me lokacionin e

lëndimeve;

-dispozitivi i aktgjykimit të ankimuar është i pakuptueshëm, kundërthënës me vetveten

dhe provat e shtjelluara, nuk janë dhënë arsyera të duhura për faktet vendimare – neni

364 par. 1 pika 11 të LPP. Përkitazi me këtë pretendim nuk janë dhënë arsyera se ku

dhe në çfarë manifestohen këto shkelje.

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme pretendimet e mësipërme ankimore nuk

qëndrojnë. Pra, aktgjykimi i ankimuar nuk përmban as shkelje esenciale të dispozitave

të procedurës penale të pretenduara e as që ka shkelje tjera esenciale të cilat kjo Gjykatë

i vëren sipas detyrës zyrtare, e që kishin me kushtëzuar prishjen e tij, edhe atë nga këto

arsyera:

-Qëndron fakti se Prokurori Publik i Qarkut në Gjilan në fjalën e tij përfundimtare ka

bërë përmirësimin e akuzës, e ka përshtatur aktakuzën me provat e administruara.

Mirëpo, edhe pse përshkrimi i dhënë në dispozitivin e aktgjykimit të ankimuar nuk

përputhet në tërësi me atë të dhënë në aktakuzë nuk është bërë tejkalimi objektiv i

akuzës, sepse përshkrimi faktik i ngjarjes i dhënë në dispozitivin e aktgjykimit të

ankimuar përmban ndryshime irelevante dhe nuk janë në kolizion me bazën faktike të

ngjarjes kritike. Kështu, përshkrimi faktik i ngjarjes i dhënë në dispozitivin e

4

aktgjykimit të ankimuar në tërësi përputhet me bazën faktike, me ngjarjen e dhënë në

akuzë. Gjykata është e autorizuar që duke mos prekur bazën faktike të ngjarjes, të bëjë

ndryshime në përshkrimin e ngjarjes, siç rezulton nga provat e administruara gjatë

shqyrtimit kryesor, këto ndryshime janë të vogla, nuk janë elemente esenciale, nga këto

nuk vjen në shprehje aplikimi i ndonjë dispozite tjetër të ligjit penal, e as që ka

ndryshuar, përkeqësuar pozita e të akuzuarit ose lënda e akuzës.

-Meqë për shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni 364 par. 1

pika 11 të LPP, në ankesë, nuk janë dhënë arsyera, atëherë kjo Gjykatë, sipas detyrës

zyrtare, vlerëson se aktgjykimi i ankimuar është i qartë, konkret dhe i kuptueshëm, nuk

ka kundërthënie qoftë me vetveten ose në mes të dispozitivit dhe arsyerave të dhëna në

të. Njëherit në arsyetimin e tij janë dhënë arsyera të duhura për të gjitha faktet

relevante, arsyera të mjaftuara faktike dhe juridike të cilat si të drejta dhe të ligjshme i

aprovon edhe kjo Gjykatë.

Në ankesë përkitazi me bazën ankimore vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes

faktike pasi bëhet përshkrimi dhe analiza sikurse e mbrojtjes së të akuzuarit ashtu edhe

deponimeve të të gjithë dëshmitarëve të proceduar dhe provave materiale, konsiderohet

se gjykata e shkallës së parë këto prova i ka vlerësuar në mënyrë të gabuar,

respektivisht nga këto prova ka nxjerrë konkludime të gabuara, meqë pretendohet se

nga këto prova është dashtë që i akuzuari në mungesë të provave të lirohet nga

përgjegjësia penale në mbështetje të nenit 350 pika 3 të LPP. Posaçërisht potencohet se

deponimit të të dëmtuarës nuk është t’i besohet, e as që aktgjykimi i ankimuar të

mbështetet në këtë provë. Nga këto arsyera konsiderohet se është bërë edhe shkelja e

ligjit penal në dëm të të akuzuarit.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate, edhe pretendimet e mësipërme ankimore nuk

qëndrojnë.

Fillimisht duhet theksuar se pretendimi ankimor se aktgjykimi i ankimuar mbështetet

vetëm në deponimin e të dëmtuarës nuk qëndron. Përkundrazi deponimi i të dëmtuarës

është konsekuent dhe kategorik, sa i përket rrethanave relevante të veprës penale dhe

korrespondon me provat tjera. Pra, nuk është provë e izoluar dhe pa mbështetje në

provat tjera. Kështu, përveç deponimit të të dëmtuarës, gjykata e shkallës së parë

aktgjykimin e ankimuar e mbështetë edhe në deponimet e dëshmitarëve, M. F,

posaçërisht për rrethanën se natën kritike e dëmtuara ka qenë në një dhomë me të

akuzuarin, kurse kjo me personin S. Gj, mandej deponimeve të E. S, R. dhe Z. K, A. F

etj. e posaçërisht provave materiale konstatimit dhe mendimit të komisionit mjekësor

pranë Institutit të mjekësisë ligjore në Prishtinë të datës 21.03.03 raportit të Klinikës

gjinekologjike – obstetrike të QKU në Prishtinë të datës 24 mars 2003.

Gjykata Supreme vlerëson se gjykata e shkallës së parë vlerësimin dhe analizën e

provave të administruara e ka bërë në mënyrë të drejtë dhe të ligjshme, pra provat janë

vlerësuar në frymë të nenit 347 të LPP kurse për provat kontradiktore ka vepruar në

pajtim me dispozitën e nenit 357 par. 7 të LPP duke paraqitur në mënyrë të plotë se

cilat fakte dhe për çfarë arsyerash i merr si të provuara ose të paprovuara, duke dhënë

vlerësimin e provave kontradiktore. Gjykata e shkallës së parë jo vetëm që drejt ka bërë

5

vlerësimin dhe analizën e provave të administruara, por edhe ka nxjerrë konkludime të

drejta dhe të ligjshme të cilat edhe plotësisht i ka arsyetuar duke dhënë arsyera të

duhura për të gjitha faktet relevante.

Nga këto arsyera jo vetëm që nuk janë aprovuar pretendimet ankimore se gjykata e

shkallës së parë ka bërë vërtetimin e gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, por kjo

Gjykatë ka gjetur se të pabazuara janë edhe pretendimet ankimore se me aktgjykimin e

ankimuar është bërë shkelja e ligjit penal në dëm të të akuzuarit. Meqë është vërtetuar

në mënyrë të padyshimtë fajësia e të akuzuarit, atëherë pretendimi ankimor se i

akuzuari është dashtë që të lirohet nga akuza është qartazi i pabazë.

Prandaj, duke i pasur parasysh të gjitha rrethanat e sipërcekura si dhe rrethanat dhe

arsyerat më detajisht të theksuara në arsyetimin e aktgjykimit të ankimuar rezulton se

konkludimi i gjykatës së shkallës së parë se i akuzuari është fajtor dhe penalisht

përgjegjës për veprën penale për të cilën është shpallur fajtor është i drejtë. Pra, drejt

janë aplikuar edhe dispozitat e ligjit penal.

Duke shqyrtuar çështjen përkitazi me vendimin për dënimin, Gjykata Supreme gjen se

edhe për këtë bazë ankimore pretendimet ankimore nuk janë të bazuara. Në ankesë nuk

ceket ndonjë rrethanë tjetër lehtësuese që kishte me ndikuar në shqiptimin e ndonjë

dënimi më të butë. Në ankesë ceket: “edhe po qe se gjykata e shkallës së dytë gjen se në

veprimet e të akuzuarit ekzistojnë tiparet e veprës penale çfarë akuza të njëjtat ia ven në

barrë, vendimi për dënimin është i ashpër...”.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate, gjykata e shkallës së parë në mënyrë të plotë dhe

gjithëpërfshirëse i ka konstatuar dhe drejt i ka vlerësuar të gjitha rrethanat e parapara

sipas nenit 41 të LPJ të cilat ndikojnë në caktimin e llojit dhe lartësisë së sanksionit

penal. Prandaj, duke i pasur parasysh të gjitha rrethanat e sipërcekura, rrethanat e rastit

konkret del se nuk ka vend që të akuzuarit t’i shqiptohet ndonjë dënim më i butë, dhe

nuk do të arrihej qëllimi i ndëshkimit i paraparë me nenin 5 dhe 33 të LPJ.

Nga çka u tha më lart e në pajtim me dispozitën e nenit 384 të LPP u vendos si në

dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Më 26 dhjetor 2006, Ap.nr.160/06

Procesmbajtësja: Kryetari i kolegjit:

Mejreme Memaj Avdi Dinaj.

IV

NARKOTIKËT

Ap.nr.105/2009

Dt. 18.02.2010

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale, blerje, posedim, shpërndarje dhe shitje

e paautorizuar e narkotikëve të rrezikshëm dhe substancave psikotropike nga neni 229,

par. 2 lidhur me nenin 23 të KPK-së ka vendosur se:

1. Ankesa e mbrojtësit të të akuzuarit A. G është e bazuar.

2. Sipas detyrës zyrtare kundër të akuzuarit tani më të ndjerit S. G konform

dispozitës së nenit 145 të KPPK pushohet procedura penale.

3. Ankesa e prokurorit publik të qarkut në Prishtinë është jo lëndore.

Të akuzuarit S. G dhe A. G ishin shpallur fajtor për shkak të veprës penale blerja, posedimi, shpërndarja dhe shitja e paautorizuar të narkotikëve të rrezikshëm dhe substancave psikotropike, për

këtë vepër penale i ka gjykuar secilin prej të akuzuarve me dënim burgu në kohëzgjatje prej 1 (një)

viti duke iu llogaritur kohën e kaluar në paraburgim prej 7 muajsh si dhe me dënim me gjobë në

shumë prej nga 1.000 (një mijë)€. Ndaj të akuzuarve ishte shqiptuar dënim plotësues me ç’rast ishte konfiskuar substanca të llojit

heroinë në sasi 280. 362g. si mjet i kryerjes së veprës penale.

Sipas aktgjykimit të ankimuar Gjykata e shkallës së parë thekson në diapozitiv, se me rastin e

bastisjes në shtëpinë e të akuzuarve, në dollapin e dhomës së të akuzuarit A. janë gjetur dhe

konfiskuar 280.631 g. substanca narkotike të llojit heroinë të cilat ishin të vendosur në dy qeset

plastike të ndara në 78 qese të vogla të cilat të akuzuarit i kishin përgatitur për t’i shitur.

Prokurori publik i qarkut Prishtinë, paraqiti ankesë për shkak të vendimit lidhur me sanksionin penal duke propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin e ankimuar ta ndryshojë dhe të akuzuarve t’u

shqiptoj dënime më të ashpra.

Mbrojtësi i të akuzuarit A. G pretendon se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale të parashikuara me dispozitën e nenit 403, par. 1 pika 12 të KPPK-

së, sepse aktgjykimi i ankimuar është kundërthënës, ngase Gjykata e shkallës së parë nuk e ka marrë

për bazë faktin se qëllimi i tij ka qenë që ta mënjanojnë këtë substancë nga i akuzuari S. ndërsa Gjykata e shkallës së parë nuk i arsyeton veprimet që ky i akuzuar ka ndërmarrë e që përbëjnë

elementet qenësore të veprës penale.

Mbrojtësi i të akuzuarit S. G, bëri ankesë për shkak të vendimit për sanksionin penal, me propozim që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, të akuzuarit t’i shqiptohet dënimi i kushtëzuar.

Gjykata Supreme thekson se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të

procedurës penale të cilat kushtëzojnë anulimin e tij. Në fillim duhet theksuar se i akuzuari-tani i

ndjeri S. G pas përfundimit të shqyrtimit gjyqësor-në procedurën ankimore, më datë 19 janar 2010, e

sipas certifikatës mbi vdekjen të lëshuar nga Ministria e Punëve të Brendshme e datës 20 janar 2010, vërtetohet se i njëjti ka vdekur, andaj konform dispozitës së nenit 145 të KPPK, pushohet procedura

penale, për shkak te veprës penale blerja, posedimi,shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e

narkotikeve te rrezikshëm dhe substancave psikotropike. Përkitazi me të akuzuarin A. G aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të

procedurës penale të parashikuara me dispozitën e nenit 403, par. 1 pika 12 të KPPK-së, sepse

aktgjykimi i ankimuar është kundërthënës, dhe se për faktet vendimtare ka kundërthënie të

2

konsiderueshme ndërmjet asaj çka paraqitet në arsyetimin e aktgjykimit të ankimuar lidhur me

përmbajtjen e shkresave të çështjes. Gjykata e shkallës së parë në rigjykim duhet ë veproj në pajtim me vërejtjet e sipër cekura, duhet t’i

administroj edhe njëherë provat që kanë të bëjnë me gjetjen e substancës narkotike, ngase në

ekzaminimin policor prezenca ka treguar indikacion të heroinës, megjithatë prezenca e saj nuk ka

mundur të konfirmohet për shkak të sasisë shumë të ulët në mostra, ashtu që në shqyrtimin gjyqësor që edhe njëherë të sqarohet rreth ekspertizës së bërë, si dhe ndërmerren edhe veprimet tjera që kishin

me kontribuar në zbardhjen sa më të plotë të çështjes.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS – kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Dr.sc.Fejzullah Hasani, kryetar, Avdi Dinaj dhe Gjuran Dema, anëtarë, me pjesëmarrjen e bashkëpunëtores

profesionale Drita Rexhaj, procesmbajtëse, në çështjen penale kundër të akuzuarve S. G dhe A. G,

nga Prishtina, për shkak të veprës penale blerja, posedimi, shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e narkotikëve të rrezikshëm dhe substancave psikotropike nga neni 229 par. 2 lidhur me nenin 23 të

KPK, duke vendosur për ankesat: të Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë, të mbrojtësve të të

akuzuarve, të paraqitura kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr. 468/2008 datë 20 janar 2009, në seancën e kolegjit të mbajtur në pajtim me dispozitën e nenit 410 të KPPK, më datë 18

shkurt 2010, mori këtë:

A K T V E N D I M

I. Me rastin e ankesës së mbrojtësit të të akuzuarit A. G e sipas detyrës zyrtare anulohet

aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr. 468/2008 datë 20 janar 2009 dhe çështja i kthehet të

njëjtës gjykatë për rigjykim.

II. Kundër të akuzuarit, tani të ndjerit S. G pushohet procedura penale, për shkak të veprës

penale blerja, posedimi, shpërndarja dhe shitja e paautorizuar të narkotikëve të rrezikshëm dhe substancave psikotropike nga neni 229 par. 2 lidhur me nenin 23 të KPK

III. Ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut Prishtinë tani për tani është jo lëndore.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut Prishtinë, me aktgjykimin P.nr. 468/2008 datë 20 janar 2009, të akuzuarit S. G dhe A. G i ka shpallur fajtor për shkak të veprës penale blerja, posedimi, shpërndarja dhe shitja e

paautorizuar të narkotikëve të rrezikshëm dhe substancave psikotropike nga neni 229 par. 2 lidhur me

nenin 23 të KPK dhe për këtë vepër penale i ka gjykuar secilin prej të akuzuarve me dënim burgu në kohëzgjatje prej nga 1 (një) viti, duke u llogaritur kohën e kaluar në paraburgim prej 30.04.2008 gjer

më 20 janar 2009 si dhe me dënim me gjobë në shumë prej nga 1.000 (një mijë) €, të cilat i detyron

që t’i paguajë në afat prej 30 ditësh e në rast mos pagese dënimi me gjobë u zëvendësohet me dënim

3

burgu duke u llogaritur për çdo 15 € të filluar me një ditë burgimi. Ndaj të akuzuarve ka shqiptuar

dënimin plotësues me ç’rast bënë konfiskimin e substancës të llojit heroinë në sasi 280.362gr. si mjet i kryerjes së veprës penale. Të akuzuarit i detyron që t’i paguajnë shpenzimet e procedurës penale

sipas llogarisë përfundimtare të gjykatës a në mënyrë solidare dhe shumën pasuhalle prej nga 50 €.


-Prokurori Publik i Qarkut Prishtinë, për shkak të vendimit për sanksionin penal, me

propozim që Gjykata Supreme aktgjykimin e ankimuar ta ndryshojë dhe të akuzuarve t’u shqiptoj dënime më të ashpra,

-mbrojtësi i të akuzuarit S. G, Ali Beka, av. nga Prishtina, për shkak të vendimit për sanksionin penal, me propozim që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, të akuzuarit t’i shqiptohet

dënimi i kushtëzuar,

-mbrojtësi i të akuzuarit A. G, Ramiz Krasniqi, av. nga Prishtina, për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për sanksionin penal

me propozim që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, i akuzuari të lirohet nga akuza.

Gjykata Supreme seancën e kolegjit e mbajti konform dispozitës së nenit 410 të KPPK, në të

cilën ishin të pranishëm mbrojtësit e të akuzuarve av. Ali Beka dhe av. Ramiz Krasniqi, të cilët pasi

sqaruan disa nga pretendimet ankimore, ngelën pranë propozimeve të bëra. Prokurori Publik i Kosovës të akuzuarit edhe pse të informuar nuk prezantuan në seancën e kolegjit.

Prokurori Publik i Kosovës me parashtresën PPA.nr. 105/2009 datë 27 mars 2009, ka

propozuar që ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut të aprovohet kurse ajo e mbrojtësve të të akuzuarve të refuzohet.

Gjykata Supreme pasi i shqyrtoi të gjitha shkresat e kësaj çështje juridiko-penale, studioi aktgjykimin e ankimuar në mbështetje të dispozitës së nenit 415 të KPPK dhe pas vlerësimit të

pretendimeve të cekura në ankesa, gjeti se:

Aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale të cilat kushtëzojnë anulimin e tij, ndërsa ndaj tani të ndjerit S. G akuza duhet refuzuar.

Në fillim duhet theksuar se i akuzuari-tani i ndjeri S. G pas përfundimit të shqyrtimit gjyqësor-në procedurën ankimore, më datë 19 janar 2010, e sipas çertifikatës mbi vdekjen të lëshuar

nga Ministria e Punëve të Brendshme e datës 20 janar 2010, vërtetohet se i njëjti ka vdekur, andaj

konform dispozitës së nenit 145 të KPPK, pushohet procedura penale, për shkak te veprës penale blerja, posedimi,shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e narkotikeve te rrezikshëm dhe substancave

psikotropike nga neni 229 par.2 lidhur me nenin 23 te KPK.

Përkitazi me të akuzuarin A. G aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale të parashikuara me dispozitën e nenit 403 par. 1 pika 12 të KPPK,

sepse aktgjykimi i ankimuar është kundërthënës, dhe se për faktet vendimtare ka kundërthënie të

konsiderueshme ndërmjet asaj çka paraqitet në arsyetimin e aktgjykimit të ankimuar lidhur me përmbajtjen e shkresave të çështjes. Këto kundërthënie aktgjykimin e ankimuar e bëjnë jo të ligjshëm

dhe si të tillë duhet anuluar.

Fillimisht duhet theksuar se aktgjykimi i ankimuar nuk është i përpiluar konform dispozitës

së nenit 396 të KPPK, sepse në të nuk janë paraqitur në mënyrë të caktuar shkaqet dhe arsyet për çdo

pikë të aktgjykimit-nenit 396 par.6 të KPPK, kurse lidhur me provat kontradiktore nuk janë paraqitur

4

në mënyrë të caktuar dhe të plotë se cilat fakte dhe për çfarë arsye i merr si të provuara ose si të

paprovuara, duke mos dhënë me këtë rast vlerësimin e provave kontradiktore (par.7) i së njëjtës dispozitë ligjore. Gjykata e shkallës së parë në aktgjykimin e ankimuar nuk jep vlerësimin e vet

përkitazi me saktësinë e provave kontradiktore.

Sipas aktgjykimit të ankimuar gjykata e shkallës së parë thekson në dispozitiv se me rastin e bastisjes në shtëpinë e të akuzuarve, në dollapin në dhomën e të akuzuarit A. janë gjetur dhe

konfiskuar 280.631 gr. substanca narkotike të llojit heroinë të cilat ishin të vendosur në dy qeset

plastike të ndara në 78 qese të vogla të cilat të akuzuarit i kishin përgatitur për t’i shitur. Nga shkresat e çështjes nuk është kontestuese se tani i ndjeri S. G ka qenë konsumues i rregullt i drogës, se këtë

preparat e ka blerë prej një personi nga Prizreni i cili me automjet të udhëtarëve “V” i ka sjellur në

Prishtinë, të cilin e ka blerë për çmimin prej 6.000 €. Po ashtu, nuk është kontestuese se bashkëshortja e të ndjerit të njëjtin preparat e kishte gjetur nën shkallët e shtëpisë, të cilin preparat i akuzuari A. e

vendos në një dollap në dhomën e tij, ku ditën kritike me rastin e bastisjes nga SHPK konfiskohet.

Dispozitivi i aktgjykimit është kontradiktor me arsyerat e dhëna në aktgjykimin e ankimuar e po ashtu ka kundërthënie të konsiderueshme me përmbajtjen e shkresave të çështjes, ngase gjersa në

dispozitiv theksohet se sasia e konfiskuar prej 280.631 gr. është substancë narkotike e llojit heroinë,

në pasusin e tretë të faqes së katërt të aktgjykimit të ankimuar kur bënë fjalë për këtë substancë e arsyeton ... “se 390 qeset kanë treguar indikacion të heroinës edhe pse për shkak të sasisë së vogël

nuk ka mundur të konfirmohet, për shkak të sasisë shumë të ulët në mostra, mirëpo kjo rrethanë

vërtetohet nga mbrojtja e të akuzuarve si dhe nga deponimi i dëshmitares H. se në pyetje ka qenë narkotiku i llojit heroin...”.

Gjykata e shkallës së parë kur vërteton gjendjen faktike thekson se të njëjtin e vërteton nga

deponimi i dëshmitares H. G dhe mbrojtja e të akuzuarve, por nga shkresat e çështjes nuk është kontestuese se substanca është gjetur në dollap në dhomën e të akuzuarit A., por edhe sipas deponimit

të dëshmitares e po ashtu nga mbrojtja e të akuzuarit A. vërtetohet se qëllimi i tyre ka qenë që ta

mënjanojnë këtë substancë nga i akuzuari S. ndërsa gjykata e shkallës së parë nuk i arsyeton veprimet që ky i akuzuar ka ndërmarrë e që përbëjnë elementet qenësore të veprës penale.

Po ashtu, në dispozitiv theksohet se bëhet fjalë për narkotik të llojit heroinë kurse kjo

substancë është dërguar për ekspertizë në laboratorin e kriminalistikës pra Shërbimit Policor të Kosovës për ekzaminim, me ç’rast bie në përfundim se substanca pluhur me ngjyrë kafe të çeltë në

qese të dërguara “ka treguar indikacion të heroinës, megjithatë prezenca e saj nuk ka mundur të

konfirmohet për shkak të sasisë shumë të ulët në mostra, ndërsa vërteton përmbajtjen e paracetamolit dhe kafeinës”.

Nga arsyerat e cekura më lartë del se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale të cilat janë ngushtë të ndërlidhura dhe të gërshetuara me bazën

ankimore, vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike, që aktgjykimin e ankimuar e bëjnë

juridikisht të paqëndrueshëm.

Nga çka u tha më lartë është dashtë që aktgjykimi i ankimuar të anulohet dhe çështja t’i

kthehet gjykatës së shkallës së parë për rigjykim neni 424 të KPPK.

Gjykata e shkallës së parë në rigjykim duhet ë veproj në pajtim me vërejtjet e sipër cekura,

duhet t’i administroj edhe njëherë provat, ta ftojë ekspertin Adelina Nimanaj në shqyrtimin gjyqësor

që edhe njëherë të sqarohet rreth ekspertizës së bërë lidhur me rrethanat se në mostrat e dërguara a ekziston prezenca e narkotikut të llojit heroin, nëse po në çfarë sasie si dhe për rrethanat tjera

relevante të kësaj çështje juridiko-penale dhe sipas nevojës dhe rezultatit të provave të administruara

të ndërmerren edhe veprimet tjera që kishin me kontribuar në zbardhjen sa më të plotë të çështjes.

5

Pasi t’i administroj të gjitha provat gjykata e shkallës së parë duhet që të njëjtat t’i vlerësoj në pajtim me dispozitën e nenit 387 të KPPK dhe varësisht nga rezultati i vlerësimit të provave duhet të

nxirren konkluzione të drejta, të ligjshme dhe të bazuara në provat e administruara, e mandej të

merret vendimi përkatës duke i pasur parasysh dhe në konsideratë edhe pretendimet tjera të cekura në

ankesë.

Meqë aktgjykimi i ankimuar është anuluar për shkaqet e theksuara, ankesa e Prokurorit

Publik të Qarkut Prishtinë tani për tani është jo lëndore.

Nga çka u tha më lartë e në pajtim me dispozitat e neneve 389 dhe 424 të KPPK, u vendos si

në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Ap.nr. 105/2009, më 18.02.2010

Procesmbajtësja: Kryetari i kolegjit: Anëtarët e kolegjit: Drita Rexhaj Dr.sc.Fejzullah Hasani Avdi Dinaj,

Gjuran Dema.

Ap. nr. 161/2009

Dt. 24.03.2010

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale posedimi, shpërndarja dhe shitja e

paautorizuar e narkotikëve të rrezikshëm dhe të substancave psiko-tropike sipas

nenit 229 të KPK-së dhe veprës penale mbajtje në pronësi, posedim, kontroll ose në

shfrytëzim të paautorizuar të armëve sipas nenit 328 të KPK-së ka vendosur se:

1. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, P. nr. 160/2008 ndryshohet

vetëm përkitazi me vendimin për dënim kundër të akuzuarit B. P.

2. Ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve F. S, B. P si dhe ajo e të akuzuarit T.

M, refuzohen si të pabazuara.

Të akuzuarit F. S, B. P dhe T. M, u shpallën fajtor për veprën penale blerja, posedimi,

shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e narkotikëve të rrezikshëm dhe substancave psiko-tropike nga neni 229, par. 3 përkitazi me par. 1, lidhur me nenin 23 të KPK-së, kurse të akuzuarin B. P e

shpalli fajtor edhe për vepër penale mbajtja në pronësi, kontroll, posedim ose në shfrytëzim të

paautorizuar të armëve nga neni 328, par. 2 të KPK-së, i pandehuri B. P u dënua me burgim unik

prej 3 (tri) vite e 6 (gjashtë) muaj dhe dënim me gjobë prej 5000€, kurse dy te pandehurit tjerë F. S dhe T. M u dënuan me burgim unik prej 3 (tri vitesh) në të cilin dënim u ka llogaritur edhe

kohën e kaluar në paraburgim dhe gjithashtu u dënuan me gjobë prej 5000€ të cilën shumë duhet

ta paguajnë ne afat prej 15 ditësh e nëse nuk e paguajnë do të kompensohet me dënim me burgim.

Kundër këtij aktgjykimi paraqitën ankesë avokatët mbrojtës për shkak të vendimit mbi dënimin

me propozimi që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet dhe t’iu shqiptohet ndonjë dënim më i but, me pretendimin se aktgjykimi përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale,

vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal duke i propozuar

kësaj gjykate që ta hudh poshtë vendimin e Gjykatës së Qarkut ashtu që lëndën ta kthen në

rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës duke e shqyrtuar çështjen përkitazi me vendimin për dënimin,

përkitazi me veprën penale nga neni 229, par. 3 përkitazi me par. 1 lidhur me nenin 23 të KPK-së, gjen se pretendimet ankimore nuk janë të bazuara.

Gjykata Supreme e Kosovës duke i vlerësuar të gjitha rrethanat e rastit konkret, vërteton se

dënimet të cilat iu janë shqiptuar të akuzuarve për veprën penale nga neni 229 të KPK-së janë në

harmoni me intensitetin e rrezikshmërisë shoqërore të veprës së kryer penale dhe shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit si ekzekutor, ndërsa dënimi i shqiptuar ndaj të akuzuarit B. P

për veprën penale nga neni 328 par. 2 të KPK-së, sipas aktgjykimit të ankimuar nuk është në

harmoni me intensitetin e rrezikshmërisë shoqërore të veprës së kryer penale dhe shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit si ekzekutorë, për çka në këtë pjesë e ndryshoi vendimin mbi

dënimin. Gjykata Supreme e Kosovës konsideron se me dënimet e shqiptuara do të arrihet qëllimi

i dënimit i paraparë me dispozitën e nenit 34 të KPK-së.

2


Gjykata Supreme e Kosovës - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Valdete Daka, kryetare, Avdi Dinaj dhe Emine Mustafa, anëtarë, me pjesëmarrjen e bashkëpunëtores profesinoale Drita

Rexhaj, procesmbjatëse, në çështjen penale kundër të akuzuarve F. S, B. P dhe T. M, për shkak të

veprës penale posedimi, shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e narkotikëve të rrezikshëm dhe të substancave psiko-tropike nga neni 229 par. 3 lidhur me par. 1 e lidhur me nenin 23 të KPK dhe

veprës penale mbajtja në pronësi, në posedim, në kontroll ose në shfrytëzim të paautorizuar të

armëve nga neni 328 par. 2 të KPK, duke vendosur përkitazi me ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve të paraqitura kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr. 160/2008 datë

20 tetor 2008, në seancën e kolegjit të mbajtur konform dispozitës së nenit 410 të Kodit të

Procedurës Penale të Kosovës (KPPK), më datë 24 mars 2010, mori këtë.

A K T GJ Y K I M

Me miratimin e ankesës së mbrojtësit të të akuzuarit B. P. aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr. 160/2008 datë 20 tetor 2008, ndryshohet vetëm përkitazi me vendimin për

dënimin, ashtu që Gjykata Supreme të akuzuarin B. P për vepër penale mbajtja në pronësi, në

kontroll, në posedim ose shfrytëzim të paautorizuar të armëve në neni 328 par. 2 të KPK e

gjykon me dënim me gjobë në shumë prej 300 é (treqind euro) të cilin është i detyruar ta paguajë në afat prej 15 ditësh, e në rast mos pagese e njëjta do të ekzekutohet konform dispozitës së nenit

39 par. 3 dhe 4 të KPK.

Ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve F. S, B. P si dhe ajo e të akuzuarit T. M, përkitazi

me veprën penale blerja, posedimi, shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e narkotikëve të

rrezikshëm dhe e substancave psiko-tropike nga neni 229 par. 3 lidhur me par. 1 e lidhur me

nenin 23 të KPK, refuzohen si të pabazuara.

Në pjesën refuzuese përkitazi me të akuzuarin B. F, aktgjykimi i ankimuar ngel i

paprekur

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut Prishtinë, me aktgjykimin P.nr. 160/2008 datë 20 tetor 2008, të akuzuarin F. S, B. P dhe T. M, i ka shpallur fajtor për shkak të veprës penale blerja, posedimi,

shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e narkotikëve të rrezikshëm dhe e substancave psiko-tropike

nga neni 229 par. 3 lidhur me par. 1 e lidhur me nenin 23 të KPK, kurse të akuzuarin B. P edhe për vepër penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim ose në shfrytëzim të paautorizuar të

armëve nga nenii 328 par. 2 të KPK, e pasi që më parë të akuzuarin B. P i përcakton dënimet dhe

atë për veprën penale nga neni 229 par. 3 lidhur me par. 1 e lidhur me nenin 23 të KPK i cakton dënimin me burg në kohëzgjatje prej 3 (tri) vitesh si dhe dënimin me gjobë në shumë prej 5.000 é

(pesë mijë euro), kurse për veprën penale nga neni 328 par. 2 të KPK i cakton dënimin me burg

3

në kohëzgjatje prej 1 (një) viti ndërsa me aplikimin e dispozitës së nenit 71 të KPK e gjykon me

dënim unik burgu në kohëzgjatje prej 3 (tri) vitesh e 6 (gjashtë) muajsh, në të cilin dënim i ka llogaritur edhe kohën e kaluar në paraburgim prej 10 shtator 2007 gjer më 20 tetor 2008 si dhe

dënimin me gjobë në shumë prej 5.000 é (pesë mijë euro), të cilin e ka detyruar që ta paguajë në

afat prej 15 ditësh nga dita e plotfuqishmërisë, e në rast mos pagese i njëjti dënim do t'i

shëndrrohet në dënim burgu, një ashtu që për çdo ditë të kaluar në burgim do t'i llogaritet për shumën prej 15 é (pesëmbëdhjetë euro), kurse të akuzuarit F. S dhe T. M i ka gjykuar me dënim

burgu në kohëzgjatje prej nga 3 (tri vitesh) në të cilin dënim u ka llogaritur edhe kohën e kaluar

në paraburgim, të akuzuarit F. S prej 10 shtator 2007 gjer më 20 tetor 2008 kurse të akuzuarit T. M prej 29 gusht 2007 gjer më 20 tetor 2008, si dhe me dënim me gjobë në shumë prej nga 5.000

€ (pesë mijë euro), të cilat janë të detyruar që t'i paguajnë në afat prej 15 ditësh, e në rast mos

pagese e njëjta do t'i zëvendësohet me dënim burgu ku për çdo 15 € (pesëmbëdhejtë euro) të filluar do t'i zëvendësohet me një ditë burgim.

Ndaj të akuzuarit T. M bëhet marrja e të hollave në shumë prej 13.500 é (trembëdhjetë

mijë e pesëqind euro), kurse nga i akuzuari B. P bëhet marrja e revoles e tipit "TT", e kal. 7,62 mm, të një karrikatori dhe dy fishekë si dhe automjeti i udhëtarëve i markës "Audi" me nr. të

regjistrimit XXX-KS-XXX si mjet me të cilin është kryer vepra penale.


-mbrojtësi i të akuzuarit F. S, Sahit Musa, av. nga Vitia, për shkak të vendimit për sanksionin penal me propozimi që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, të akuzuarit t'i shqiptohet

një dënim dukshëm më i butë apo të anulohet dhe çështja t'i kthehet gjykatës së shkallës së parë

në rivendosje,

-mbrojtësi i të akuzuarit B. P, Sahit Bibaj, av, nga Vitia, për shkak të shkeljes esenciale të

dispozitave të procedurës penale, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes

së ligjit penal dhe vendimit për sanksionin penal me propozim që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, i akuzuari të lirohet nga akuza apo të anulohet , çështja t'i kthehet gjykatës së

shkallës së parë në rivendosje ose, dënimi i shqiptuar t'i zbutet,

- i akuzuari T. M, për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave të procedurës penal, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për

sanksionin penal me propozim që aktgjykimi i ankimuar të ndryshohet, i akuzuari të lirohet nga

akuza apo të anulohet dhe çështja t'i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rivendosje.

Gjykata Supreme për seancën e kolegjit ka informuar Prokurorin Publik të Shtetit të

Kosovës, të akuzuarit dhe mbrojtësit e tyre. Në seancën e kolegjit u paraqitën të akuzuarit: F. S dhe B. P, si dhe mbrojtësit e tyre av. Sahit Musa dhe av. Sahit Bibaj, të cilët pasi sqaruan ca nga

pretendimet ankimore ngelën pranë propozimeve të bëra në ankesa. Pretendimet e mbrojtësve i

përkrahën edhe të akuzuarit F. S dhe B. P.

Prokurori Publik i Shtetit të Kosovës edhe pse i njoftuar nuk prezantoi në seancën e

kolegjit, por me parashtresën PPA.nr. 161/2009 datë 22 maj 2009, ka propozuar që ankesat e

mbrojtësve të të akuzuarve si dhe ajo e të akuzuarit T. M të refuzohen.

Gjykata Supreme pasi që i shqyrtoi të gjitha shkresat e kësaj çështje juridiko-penale,

studioi aktgjykimin e ankimuar konform dispozitës së nenit 415 të KPPK dhe pas vlerësimit të pretendimeve të cekura në ankesa, gjeti se:

4

Ankesa e mbrojtësit të të akuzuarit B. P është pjesërisht e bazuar kurse ajo e mbrojtësit të

të akuzuarit F. S si dhe ajo e T. M nuk janë të bazuara.

Në ankesën e mbrojtësit të të akuzuarit B. P si dhe atë të ë akuzuarit T. M, pretendohet se

aktgjykimi i ankimuar përbënë shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga neni 403

par. 1 pika 12 të KPPK, sepse dispozitivi i tij është i pakuptueshëm, kundërthënës me brendinë e tij, në të nuk janë paraqitur arsyerat për faktet vendimtare, kurse disa nga arsyerat e paraqitura në

masë të konsiderueshme janë në kontradiktë në mes të asaj çka paraqitet në arsyerat e aktgjykimit

dhe përmbajtjes së provave, se në pjesën më të madhe të aktgjykimit janë përshkrime të raporteve policore se nuk qëndron elementi i bashkëkryerjes meqë të akuzuarit nuk njihen.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate pretendimet e mësipërme nuk qëndrojnë, e as që ka shklelje të tjera të dispozitës së procedurës penale të cilat kjo Gjykatë i vëren sipas detyrës

zyrtare, e të cilat kishin me kushtëzuar anulimin e tij. Kështu, aktgjykimi i ankimuar, pra edhe

dispozitivi është i qartë, i kuptueshëm, nuk përbënë kundërthënie me vetveten ose me arsyera të

paraqitura në të. Në arsyetimin e tij janë dhënë arsyerat e duhura faktike dhe juridike, të cilat si të drejta dhe të ligjshme i aprovon edhe kjo Gjykatë.

Qëndron fakti se i akuzuari B. P është shpallur fajtor për veprën penale posedimi, shpërndarja dhe shitja e paautorizuar e narkotikëve të rrezikshëm dhe të substancave psiko-

tropike nga neni 229 par. 3 lidhur me par. 1 e lidhur me nenin 23 të KPK, ndërsa në dispozitiv

theksohet "... si anëtarë të grupit ...", ndërsa edhe në rastin e arsyetimit e aktgjykimit të ankimuar theksohet "... se kanë vepruar me dashje, që si grup ..." duke i shpallur fajtor të akuzuarit në

bashkëkryerje (neni 23 të KPK), por, nga shkresat e çështjes e as nga mbrojtja e të akuzuarit B. P

nuk është kontestuese se i njëjti është arrestuar së bashku me të akuzuarin T. M të cilit i janë

konfiskuar të hollat në shumë prej 13.500 é, se këto të holla janë realizuar me rastin e shitjes së narkotikut në sasi prej 332,7 gr. të llojit kokainë, e që iu është shitur të akuzuarit G. K, andaj

irelelvante është rrethanat se të akuzuarit B. P dhe T. M a njifen me të akuzuarin F. S.

Përkitazi me bazën ankimore vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike me

ankesa, në esencë kontestohen faktet të cilat i ka vërtetuar gjykata e shkallës së parë si dhe

konkludimet të cilat i ka nxjerrë ajo. Kështu, për shkak të konkludimeve të gabuara ka pasuar

edhe shkelja e ligjit material në dëm të ë akuzuarve, sepse të gabuara janë konkludimet se:

-se shkuarja e të akuzuarit B. P në viti ishe nga arsyerat e takimit me një vajzë kurse i

akuzuari T. ka shkuar që ta shoqërojë të akuzuarin, kurse paratë ishin të tija me qëllim blerje të traktorit;

-se paratë e gjetura me rastin e arrestimit të të akuzuarve B. P dhe T. M në shumë prej 13.500 € (trembëdhjet mijë e pesëqind euro), nuk janë shitblerja e narkotikut,

-se auotmjeti i tij i markës "Audi 80" i akuzuari B. P e ka parkuar në oborrin e të

akuzuarit G. K për t'u takuar me të në restorantin afër shtëpisë së tij,

-se takimet e të akuzuarit B. dhe G më 17.08.2007, 28.08.2007 si dhe ditën kritike më

29.08.2007 ishin shoqërore.

Prandaj, bazuar në këto rrethana në ankesa pretendohet se është bërë shkelja e ligjit penal

në dëm të ë akuzuarve, sepse në rastin konkret të akuzuarit është dashur që të lirohen nga akuza.

5

Sa i përket revoles së gjetur në shtëpinë e të akuzuarit B. P dhe dy fijeve të mariuhuanës

dhe peshores të gjetura në shtëpinë e të akuzuarit T. M, këto rrethana me ankesat e këtyre të akuzuarve nuk kontestohen.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate edhe pretendimet e mësipërme nuk qëndrojnë, nga këto

arsyera:

Në këtë çështje juridiko-penale nuk janë kontestuese rrethanat-drejt të vërtetuara se i

akuzuari B. P së bashku me të akuzuarin T. M më datë 17.08.2007 në rrugën magjistrale Prishtinië-Ferizaj në pompën e benzinës "D. P" takohen me të akuzuarin G. K e që ky takim në

mes të akuzuarve bëhet edhe më 28.08.2007 në të njëtin vend.

Po ashtu, nuk janë kontestuese rrethanat se i akuzuari B. P pasi që më parë e fton në

celular të akuzuarin T. M, takohen në udhëkryqin e rrugës magjistrale Pejë-Prizren me ç'rast

nisen në drejtim të Ferizajit e pastaj për Viti, lënë automjetin "Audi 80" me nr. të regjistrimit

XXX-KS-XXX në oborrin e të akuzuarit G. K ku të akuzuarit B dhe T. shkojnë në restorantin i cili gjendet në afërsi të shtëpisë së të akuzuarit G me ç'rast takohen me të njëjtin ndërsa gjatë

kthimit në hyrje të Shtimës arrestohen nga Policia, kurse me rastin e bastisjes ke i akuzuari T. M

sekuestrohen 13.500 é (trembëdhejtë mijë e pesëqind euro). Nuk është kontestuese se të akuzuarit G. K dhe F. S menjëherë i ipen arratisë. Po ashtu nuk janë kontestuese rrethanat se me rastin e

bastisjes së shtëpisë së të akuzuarit G, në automjetin transportues të parkuar në oborr janë është

gjetur dhe konfiskuar sasia e narkotikut prej 332,7 gr. e llojit kokainë.

Prandaj, duke i pasur parasysh rrethanat e sipërcekura të cilat nuk janë kontestuese, se i

akuzuari F. S e pranon fajësinë për veprën e kryer penale si dhe rrethanat se sipas masave të

fshehta teknike të vëzhgimit të kryera sipas urdhëresës së gjyqtarit të procedurës paraprake, transkriptove të bisedave telefonike dhe monitorimit të fshehtë të bisedave në vendet publike,

fotodokumentacionit vërtetohet kryerja e kësaj vepre penale nga të akuzuarit.

Nga arsyet e cekura më lartë nuk janë provuar pretendimet ankimore se gjykata e shkallës

së parë ka bërë vërtetimin e gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike. Njëherit nga arsyet e sipër

cekura të pabazuara janë edhe pretendimet ankimore se është bërë shkelja e ligjit material në dëm

të të akuzuarve.

Duke e shqyrtuar çështjen përkitazi me vendimin për dënimin, përkitazi me veprën

penale nga neni 229 par. 3 lidhur me par. 1 dhe nenit 23 të KPK, Gjykata Supreme gjen se pretendimet ankimore nuk janë të bazuara. Nuk qëndrojnë pretendimet ankimore se gjykata e

shkallës së parë nuk u ka vlerësuar rrethanat e konstatuara që ndikojnë në caktimin e llojit dhe

lartësisë së dënimit. Përkundrazi, gjykata e shkallës së parë jo vetëm që drejt i ka konstatuar, por drejt dhe në mënyrë të plotë i ka vlerësuar ato. Me ankesa nuk ceket ndonjë rrethanë tjetër

lehtësuese që kishte me pasur ndikesë në caktimin e lartësisë së dëmit.

Prandaj, duke i pasur parasysh të gjitha rrethanat e sipër përmendura, rrethanat e rastit konkret, del se dënimet të cilat iu janë shqiptuar të akuzuarve për veprën penale nga neni 229 të

KPK është në harmoni me intensitetin e rrezikshmërisë shoqërore të veprës së kryer penale dhe

shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit si ekzekutor, ndërsa dënimi i shqiptuar të akuzuarit B. P për veprën penale nga neni 328 par. 2 të KPK-i shqiptuar sipas aktgjykimit të ankimuar nuk

është në harmoni me intensitetin e rrezikshmërisë shoqërore të veprës së kryer penale dhe

shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarit si ekzekutorë, për çka në këtë pjesë e ndryshoi si në dispozitiv, dhe konsideron se me dënimet e shqiptuara do të arrihet qëllimi i dënimit i paraparë

me dispozitën e nenit 34 të KPK.

6

Nga çka u tha më lartë e në pajtim me dispozitën e nenit 423 dhe 426 të KPPK, u vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Ap.nr.161/2009, më 24.03.2010

Procesmbajtëjsa: Kryetarja e kolegjit: Anëtarët e kolegjit:

Drita Rexhaj Valdete Daka Avdi Dinaj, Emine Mustafa.

V

VJEDHJE

AP.nr.488/07

Dt. 11.06.2008

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale, vjedhje e rëndë grabitqare në

bashkëkryerje nga neni 256, par. 2 lidhur me nenin 23 të KPPK-së, veprës penale të

vrasjes së rëndë nga neni 147, par.1 pika 11 të KPPK-së, veprës penale mbajtje në

pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve nga neni

328, par.2 dhe veprës penale dhënia e ndihmës kryerësit të veprës penale pas kryerjes së

veprës penale nga neni 305, par.3 ka vendosur se:

1. Ankesat e prokurorit publik të qarkut në Prishtinë dhe ankesat e mbrojtësve të

akuzuarve A. R, A. K, G. Sh, B. F, F. B dhe V. F janë të pabazuara.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë P.nr.667/2006 është i drejt dhe i

bazuar.

I akuzuari A.R përveç veprës penale vjedhje e rëndë grabitqare dhe grabitjes ishte shpallur fajtor dhe për veprën penale të armëmbajtjes pa leje duke u dënuar me burgim prej 23 vjetësh ku iu llogarit

koha e kaluar në paraburgim prej 1 vjet e 6 muaj.

I akuzuari A.K përveç veprës penale vjedhje e rëndë grabitqare dhe grabitjes ishte shpallur fajtor dhe

për veprën penale të vrasjes së rëndë në tentativë të parashikuar nga neni 147, par.1.pika 11 lidhur me

nenin 20 të KPPK-së dhe për veprën penale të armëmbajtjes pa leje duke u dënuar me burgim prej 25

vjetësh ku iu llogarit koha e kaluar në paraburgim prej 1 vjet e 6 muaj.

I akuzuari G.Sh ishte shpallur fajtor për veprën penale vjedhje e rëndë grabitqare dhe grabitjes dhe

ishte dënuar me 13 vjet burgim duke iu llogaritur koha e kaluar në paraburgim prej 1 vjet e 6 muaj.

I akuzuari B. F ishte shpallur fajtor për shkak të veprës penale vjedhje e rëndë grabitqare dhe të

grabitjes dhe ishte dënuar me 15 vjet burgim duke iu llogaritur koha e kaluar në paraburgim prej 1 vjet

e 6 muaj.

I akuzuari F.B ishte shpallur fajtor për veprën penale vjedhje e rëndë grabitqare dhe grabitjes dhe

veprën penale të armëmbajtjes pa leje nga neni 328, par.2.të KPK-së duke u dënuar me 3 vjet burgim në të cilën iu është llogaritur edhe koha e kaluar në paraburgim prej 8 muajsh.

I akuzuari V.F ishte shpallur fajtor për veprën penale të dhënies së ndihmës kryerësit të veprës penale pas kryerjes së veprës penale, të parashikua nga neni 305, par.3 lidhur me par.1.të KPPK-së duke u

dënuar me 1 vit burgim në të cilën iu është llogaritur koha e kaluar në paraburgim prej 2 muajsh.

Të akuzuarit janë obliguar që PTK-ës, në emër të dëmit të shkaktuar, t’i paguajnë në mënyrë solidare

76.828,22 € ( 40.903,07 € , në emër të parave të grabitura dhe shumën tjetër në emër të shpenzimeve për dërgimin për shërim e tani të ndjerit në Zvicër).

Të dëmtuarit L. J, A. T, A. Q, B. B dhe B. A, janë udhëzuar në kontest civil për realizimin e

kërkesës pasurore-juridike.

2

Mbrojtësit e të akuzuarve njëzëri pretendojnë se vendimi i gjykatës së shkallës së parë është i përfshirë

në shkelje esenciale të dispozitave procedurale nga neni 403, par.1.pika 8 dhe 9. të KPPK-së, konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit për

dënimin, njhëkohësisht kanë kërkuar që të merren rrethanat lehtësuese.

Sipas vlerësimi të Gjykatës Supreme nuk qëndrojnë pretendimet ankimore se aktgjykimi i goditur përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale të parashikuara nga neni 403, par.1 pika

12 të KPPPK-së, sepse dispozitivi i aktgjykimit të goditur është i qartë, i kuptueshëm dhe konkret.

Gjykata e shkallës së parë ka dhënë arsye të qarta përkitazi me marrëveshjen që ka ekzistuar mes të akuzuarve për ta kryer këtë vepër penale, për planin që ishte përpiluar nga këta aktorë të kësaj vepre

makabre e pastaj edhe veprimet të cilat i kishte ndërmarrë secili nga këta të akuzuar në kuadër të këtij

plani ku në tërë këtë ngjarje tragjike nuk është kontestuese se më 9.12.2005 është grabitur PTK, para Bankës Kreditore, në lagjen “Ulpiana”, me ç’rast i akuzuari A. R e ka goditur me një predhë në kokë

përcjellësin e arkëtarit (punëtorin e sigurimit), Xh. J, ndërsa personi tjetër me dhunë ia ka marrë

thesin me 40.903,07 € . Xh. J nga plagët e marra në kokë ka vdekur, e që në realizimin e gjithë këtij

plani për grabitjen e PTK-së kishin kontribuar të akuzuarit e lartëcekur. Gjykata e shkallës së parë, me rastin e matjes së dënimit dënimit, për të gjithë të akuzuarit, përpos të

akuzuarit A. K, ua mori për bazë faktin se gjer më tani ishin të padënuar, se janë të moshës së re; të

akuzuarit A. R ia njohu si rrethanë lehtsuese edhe pranimin e veprës penale, të akuzuarit G. Sh gjendjen e vështirë ekonomike dhe gjendjen e tij familjare, pasi ai është baba i 5 fëmijëve të mitur. Për

të akuzuarit A. R, A. K, B. F dhe G. Sh si rrethana rënduese mori për bazë këmbëngulsinë e këtyre të

akuzuarve për ta kryer veprën penale, të akuzuarve A. K, A. R dhe B. F, si rrethana rënduese ua mori edhe gjendjen e tyre të mirë ekonomike si dhe faktin se të akuzuarit A. R dhe A. K veprën penale e

kanë kryer në mënyrë të vrazhdë dhe arrogante, andaj gjykata supreme pas pretendimeve të prokurorit

publik dhe avokatëve mbrojtës, duke analizuar në mënyrë të detajuar zhvillimin e ngjarjes vendosi që të

hudhen poshtë pretendimet ankimore kurse vendimi i gjykatës së shkallës së parë të vërtetohet.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Miftar Jasiqi, kryetar,

mr.sc. Fejzullah Hasani, Avdi Dinaj, Mr.sc.Rifat Zylfiu dhe Osman Tmava anëtarë,

procesmbajtëse Mejreme Memaj, bashkëpunëtore profesionale, në lëndën penale të të

akuzuarve : A. R , nga Peja , për veprën penale raste të rënda të vjedhjes grabitqare dhe të

grabitjes në bashkëkryerje të parashikuara nga neni 256.par.2. lidhur me nenin 23 .të KPPK

dhe veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të

paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328.par.2; A. K nga Prishtina, për veprën

penale raste të rënda të vjedhjes grabitqare dhe të grabitjes në bashkëkryerje, të parashikuara

nga neni 256.par.2. lidhur me nenin 23 .të KPPK , një vepër penale mbajtja në pronësi, në

kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve të parashikuara nga neni

328.par.2, dhe një vepër penale vrasje e rëndë të parashikuar nga neni 147.par.1.pika 11 të

KPPK; G. Sh nga Podujeva dhe B. F nga fsh.Pakashticë, Komuna e Podujevës, për veprën

penale raste të rënda të vjedhjes grabitqare dhe të grabitjes në bashkëkryerje të parashikuar nga

neni 256.par.2. lidhur me nenin 23 të KPPK; F. B për veprën penale raste të rënda të vjedhjes

3

grabitqare dhe të grabitjes në ndihmë të parashikuara nga neni 256.par.2. lidhur me nenin 25

dhe për veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të

paautorizuar të armëve të parashikuar nga neni 328.par.2.të KPPK dhe V. F nga Prishtina për

veprën penale dhënia e ndihmës kryerësit të veprës penale pas kryerjes së veprës penale të

parashikua nga neni 305.par.3.lidhur me par.1.të KPPK , lidhur me ankesën e Prokurorit Publik

të Qarkut në Prishtinë, ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve, avokatëve Aziz Rexha, Qerim

Metaj, Fetije Uka, Ahmet Gjinovci, Ramiz Krasniqi dhe Ramë Gashi, që të gjithë nga

Prishtina, paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut Prishtinë, P.nr.667/2006 datë

27.6.2007, në seancën e kolegjit të mbajtur konform nenit 410 të KPPPK, më mori këtë

A K T GJ Y K I M

I. Refuzohen si të pabazuara ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut në Prishtinë, ankesat e

mbrojtësve të akuzuarve A. R, A. K, G. Sh, B. F, F. B dhe V. F, kurse aktgjykimi i Gjykatës së

Qarkut Prishtinë, P.nr.667/2006 datë 27.6.2007, vërtetohet.

II.Ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut në Prishtinë, përkitazi me pjesën liruese ndaj të

akuzuarit A. K, hidhet poshtë si e palejueshme.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut Prishtinë, me aktgjykimin P.nr.667/2006 datë 27.6.2007, të akuzuarit A.

R, A. K,G. Sh, B. F i ka shpallur fajtorë si bashkëkryrës për veprën penale raste të rënda të

vjedhjes grabitqare dhe të grabitjes të parashikuara nga neni 256.par.2. lidhur me nenin 23; A.

R edhe për një vepër penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të

paautorizuar të armëve nga neni 328.par.2. A. K duke mos e pranuar cilësimin juridik të

Prokurorit Publik të Qarkut për veprën penale vrasje e rëndë në tentativë të parashikuar nga

neni 147.par.1.pika 11 lidhur me nenin 20 të KPPP veprimet e tij i ka cilësuar si vepër penale

mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve nga

neni 328.par.1. përkatësisht 1. të KPPK; të akuzuarin F. B për veprën penale raste të rënda të

vjedhjes grabitqare dhe të grabitjes në ndihmë të parashikuara nga neni 256.par.2. lidhur me

nenin 25 dhe për veprën penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim

të paautorizuar të armëve, parashikuar nga neni 328.par.2.të KPPK dhe të akuzuarin V. F për

veprën penale dhënia e ndihmës kryerësit të veprës penale pas kryerjes së veprës penale të

parashikuar nga neni 305.par.3.lidhur me par.1 të KPPK, për të cilat i ka gjykuar si vijon: të

akuzuarin A. R me 23 (njëzet e tre) vjet burgim afatgjatë, në të cilin i është përfshirë edhe koha

e kaluar në paraburgim prej 18.12.2005 e tutje; A. K, me 25 (njëzet e pesë) vjet burgim

afatgjatë, në të cilin i është përfshirë edhe koha e kaluar në paraburgim prej 11.12.2005 e tutje(

4

nuk ua ka caktuar dënimet edhe për veprat penale të armëmbajtjes pa leje); të akuzuarin G. Sh

me 13 (trembëdhjetë) vjet burgim, në të cilin i është përfshirë edhe koha e kaluar në

paraburgim prej 19.12.2005 e tutje; të akuzuarin B. F me 15 vjet burgim ,në të cilin i është

përfshirë edhe koha e kaluar në paraburgim prej 19.12.2005 e tutje; të akuzuarin F. B, për

veprën penale raste të rënda të vjedhjes grabitqare dhe të grabitjes të parashikuara nga neni

256.par.2. lidhur me nenin 24 të KPPK me 3(tri) vjet burgim në të cilën i është përfshirë edhe

koha e kaluar në paraburgim prej 20.08.2006 e deri më 29.06.2007 dhe për veprën penale nga

neni 328.par.2. të KPPK me dënim me gjobë në shumën prej 800 € , e cila nëse nuk mund të

realizohet as në mënyrë të dhunshme do t’i zëvendësohet me dënim me burg , ashtu që 1 (një)

dit burg do t’i llogaritet 15 €, ndërsa të akuzuarin V. F me 1 (një) vit burgim, në të cilën i është

përfshirë edhe koha e kaluar në paraburgim prej 21.12.2005 e deri më 2.2.2006. Ndaj të

akuzuarve A. R dhe F. B janë shqiptuar edhe dënimet plotësuese – marrja e revoleve që ishin

objekt akuze. Të akuzuarit janë obliguar që PTK-ës, në emër të dëmit të shkaktuar, t’i

paguajnë në mënyrë solidare 76.828,22 € ( 40.903,07 € , në emër të parave të grabitura dhe

shumën tjetër në emër të shpenzimeve për dërgimin për shërim e tani të ndjerit në Zvicër),

sikurse edhe shpenzimet e procedurës aq sa do të bëhen ato sipas llogarisë përfundimtare të

gjykatës, ndërsa në emër të paushallit gjyqësor,secili nga 300 €.

Të akuzuarin A. K , konform nenit 390.par.2.të KPPPK, e ka liruar nga akuza për vepërn

penale mbajtja në pronësi, në kontroll, në posedim apo në shfrytëzim të paautorizuar të armëve

nga neni 328.par.2.pika 2 e dispozitivit të aktgjykimit të ankimuar.

Të dëmtuarit L. J, A. T, A. Q, B. B dhe B. A, janë udhëzuar në kontest civil për realizimin

e kërkesës pasurore-juridike.

Kundër këtij aktgjykimi në afatin ligjor ankesa kanë paraqitur:

- Prokurori Publik i Qarkut në Prishtinë, përkitazi me pjesën liruese për të akuzuarin A. K

për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të procedurës penale dhe vendimit për dënimin

në pjesën gjykuese për të gjithë të akuzuarit, duke propozuar që aktgjykimi i goditur të

anulohet në pjesën liruese për të akuzuarin A. K dhe në këtë pjesë t’i kthehet gjykatës së

shkallës së parë në rigjykim, ndërsa në pjesën gjykuese të ndryshohet dhe të gjithë të

akuzuarve t’u shqiptoj dënime më të ashpra;

- mbrojtësi i të akuzuarit A. R, për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të KPPPK,

konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe vendimit

për dënimin, duke propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur ta anulojë dhe lëndën

t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim ose ta ndryshojë atë dhe të akuzuarin ta

shpallë fajtor për veprën penale të kryer në gjendje të aftësisë së zvogëluar mendore,

parashikuar nga neni 12. par. 2. të KPPK apo atij t’i shqiptojë një dënim dukshëm më të butë.;

- mbrojtësit e të akuzuarit A. K, për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të

procedurës penale, konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit

penal dhe vendimit për dënimin; duke propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur

ta anulojë dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim ose ta ndryshojë atë

dhe këtë të akuzuar ta lirojë nga akuza;

5

- mbrojtësi i të akuzuarit G. Sh, për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të


penal, vendimit për dënimin dhe vendimit për kërkesën pasurore-juridike, duke propozuar që

Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur ta anulojë dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës

së parë për rigjykim, ta ndryshojë atë dhe këtë të akuzuar ta lirojë nga akuza apo në rastin

më të pavolitshëm ta shpall fajtorë për veprën penale të parashikuar nga neni 255.par.1. ose

par.2. lidhur me nenin 25 të KPPK, t’i shqiptojë një dënim shumë më të butë dhe ta lirojë nga

detyrimi për kompensimin e dëmit të shkaktuar PTK-ës;

-mbrojtësja e të akuzuarit B. F, për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të


penal dhe vendimit për dënimin, duke propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur

ta anulojë dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim ose ta ndryshojë atë

dhe këtë të akuzuar ta lirojë nga akuza apo t’i shqiptojë një dënim më të butë;

- mbrojtësi i të akuzuarit F. B, për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të procedurës

penale, konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe

vendimit për dënimin, duke propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur ta anulojë

dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim ;

-mbrojtësi i të akuzuarit V. F, për shkak të shkeljeve esenciale të dispozitave të procedurës

penale, konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike, shkeljes së ligjit penal dhe

vendimit për dënimin, duke propozuar që Gjykata Supreme aktgjykimin e goditur ta anulojë

dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim apo ta ndryshojë atë dhe të

akuzuarit t’i shqiptojë një dënim më të butë.

Në ankesë mbrojtësit kanë kërkuar që, në kuptim të nenit 410 të KPPPK, ata dhe të akuzuarit të

njoftohen për seancën e kolegjit të gjykatës së shkallës së dytë.

Gjykata Supreme mbajti seancën e kolegjit në kuptim të nenit 410 të LPP, në të cilën ishin

të pranishëm Prokurori Publik i Kosovës Vesel Jashari, i cili deklaroi se e tërheq ankesën

përkitazi me pjesën liruese. Në seancën e kolegjit ishin të pranishëm edhe të akuzuarit dhe

mbrojtësit i tyre, të cilët, pas sqarimit të disa thënieve të ankesave, në tërësi qëndruan në

propozimet e tyre.

Prokurori Publik i Kosovës edhe me shkrim – me parashtresën PPA.nr.215/2006 datë

18.05.2006 – ka propozuar që ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut, përkitazi me pjesën

gjykuese të miratohet, ndërsa ankesat e mbrojtësve të akuzuarve të refuzohen si të pabazuara.

Pas shqyrtimit të shkresave të lëndës, studimit të aktgjykimit të goditur në kuptim të nenit 415

të KPPPK, vlerësimit të pretendimeve ankimore dhe përgjigjeve ndaj ankesave, Gjykata

Supreme konstatoi:

Ankesat janë të pabazuara për këtë arsye:

6

Mbrojtësi i të akuzuarit A. R, përkitazi me shkeljet esenciale të dispozitave të procedurës

penale, thekson se dispozitivi i aktgjykimit është kontradiktor, i pakuptueshëm dhe në

kundërshtim me vetveten dhe me arsyet e tij, se në të nuk janë paraqitur arsye për faktet

vendimtare, kurse disa arsye të paraqitura në masë të konsiderueshme janë kontradiktore dhe se

lidhur me faktet vendimtare ekziston një kontradiktë e konsiderueshme midis asaj që paraqitet

në arsyet e aktgjykimit dhe përmbajtjes së mbrojtjes së paraqitur nga ky i akuzuar, mirëpo kur i

arsyeton këto pretendime më tepër bën fjalë për shkelje të ligjit në dëm të akuzuarit, sepse i

akuzuari nuk kishte vepruar me vullnet të lirë, dhe se me rastin e peshimit të dënimit gjykata

fare nuk e kishte në konsideratë ndihmën që i akuzuari dha për ndriçimin e këtij rasti.

Mbrojtësi i të akuzuarit A. K, përkitazi me shkeljet esenciale të dispozitave të procedurës

penale, pretendon se dispozitivi i aktgjykimit është kontradiktor, i pakuptueshëm dhe në




në arsyet e aktgjykimit dhe përmbajtjes e shkresave të lëndës. Mirëpo edhe ky, kur i arsyeton

këto shkelje, kalon në sferën e gjendjes së fakteve, me konstatimin se gjykata aktgjykimin e ka

mbështetur vetëm në dëshminë e të akuzuarve A. R dhe B. F.

Mbrojtësi i të akuzuarit G. Sh, përkitazi me shkeljet esenciale të dispozitave të procedurës

penale pretendon se dispozitivi i aktgjykimit është kontradiktor, i pakuptueshëm dhe në




në arsyet e aktgjykimit dhe përmbajtjes e shkresave të lëndës; sipas ankesës, gjykata nuk ka

dhënë asnjë arsye përkitazi me dashjen e këtij të akuzuarit për ta kryer këtë vepër penale .

Kundërthënia tjetër, sipas ankesës, qëndron në faktin se gjykata i ka proceduar si prova bisedat

telefonike që janë zhvilluar ndërmjet të akuzuarve, edhe pse këto biseda nuk janë deshifruar,

kurse kundërthënia tjetër qëndron në faktin se gjykata e shkallës së parë refuzoi deshifrimin e

bisedave telefonike me arsyetimin se nuk janë marrë konform dispozitave të KPPPK. Në fund

pretendohet se nga përshkrimi i veprimeve të këtij të akuzuari nuk mund të kuptohet se a bëhet

fjalë për bashkëkryerje apo për ndihmë.

Mbrojtësja e të akuzuarit B. F thekson se aktgjykimi është i përfshirë me shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale nga neni 403.par.1.pika 8 dhe 9. të KPPK, “pasi që ekziston

kontradikta të dukshme lidhur me faktet vendimtare me atë që thuhet në dispozitiv dhe

arsyetimin e aktgjykimit”, se vendimi për dënimin nuk është arsyetuar, se aktgjykimi nuk

përmban arsye për faktet vendimtare dhe se gjykata e shkallës së parë nuk ka vlerësuar

mbrojtjen e paraqitur nga ana e këtij të akuzuari.

Mbrojtësi i të akuzuarit F. B pretendon se aktgjykimi është i përfshirë me shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale, ngase nuk është e qartë nëse ky i akuzuar është shpallur fajtor

për veprën penale të datës 9.12.2005 apo për veprën penale të dt. 5.12.2005.

7

Mbrojtësi i të akuzuarit V. F, edhe pse si bazë ankimore i ka potencuar shkeljet esenciale të

dispozitave të procedurës penale të KPPPK, konkretisht nuk e ka arsyetuar këtë bazë, por në

mënyrë përgjithshme bën fjalë për gjendjen faktike dhe shkelje të ligjit penal.

Gjykata Supreme gjen se pretendimet e mësipërme ankimore janë të pabazuara, për këto arsye:

Sipas vlerësimi të Gjykatës Supreme nuk qëndrojnë pretendimet ankimore se aktgjykimi i

goditur përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale të parashikuara nga neni

403.par.1.pika 12.të KPPPK, sepse dispozitivi i aktgjykimit të goditur është i qartë, i

kuptueshëm dhe konkret.

Në arsyetimin e tij janë dhënë arsye të duhura mbi të gjitha faktet vendimtare të kësaj çështjeje

juridikopenale. Po ashtu, janë dhënë arsye të mjaftueshme faktike dhe juridike, të cilat si të

drejta dhe të ligjshme i aprovon edhe kjo Gjykatë. Gjykata e shkallës së parë vlerësimin e

provave e ka bërë në pajtim me dispozitën e nenit 387 par.2.të KPPPK, kurse për provat

kontradiktore ka vepruar në pajtim me dispozitat e nenit 396.par.7. të KPPPK, duke paraqitur

në mënyrë të plotë se cilat fakte dhe për çfarë arsyesh i merr si të provuara ose si të

paprovuara, duke bërë vlerësimin e provave kontradiktore; pra, ajo ka bërë analizën e të gjitha

provave të proceduara gjatë shqyrtimit gjyqësor dhe lidhur me to ka paraqitur konkludimet e

veta, të cilat, si të drejta, objektive dhe të ligjshme, i aprovon edhe kjo Gjykatë.

Qasja ndaj fakteve vendimtare ka qenë e drejtë dhe e ligjshme; asnjë fakt nuk ka ngelur dubioz

ose i pavërtetuar. Faktet vendimtare jo vetëm që janë vërtetuar drejt, por ato edhe janë

arsyetuar në mënyrë të plotë dhe të qartë.

Gjykata e shkallës së parë ka dhënë arsye të qarta përkitazi me marrëveshjen që ka ekzistuar

mes të akuzuarve për ta kryer këtë vepër penale, për planin që ishte përpiluar nga këta aktorë

të kësaj vepre makabre e pastaj edhe veprimet, të cilat i kishte ndërmarrë secili nga këto të

akuzuar në kuadër të këtij plani domethënë, për të gjitha faktet relevante në detaje janë dhënë

arsye të qarta dhe logjike, kështu që asgjë nuk ka ngelur pa u arsyetuar. Fakti se gjykata e

shkallës së parë nuk i paska deshifruar bisedat telefonike nuk e bën arsyetimin të paqartë, siç

pa të drejtë pretendohet në njërën nga ankesat e mbrojtësve, ngase, në rrethana të tilla, për

gjykatën ishte relevant vetëm fakti se të akuzuarit komunikuan mes vete para dhe pas kryerjes

së veprës penale, gjë që përfundimisht nuk lë asnjë dyshim se të akuzuarit bashkëvepruan dhe

bashkëpunuan në këtë krim.

Pretendimet ankimore përkitazi me gjendjen faktike

Pretendimet e tjera përkitazi me këtë bazë ankimore janë të lidhura ngushtë me bazën ankimore

– vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike, prandaj për to do të bëhet fjalë në vijim.

Pra, për sa i takon bazës ankimore vërtetimi i gabuar dhe jo i plotë i gjendjes faktike, mbrojtësit

e të akuzuarve në ankesat e tyre, në esencë, kontestojnë mënyrën se si janë vlerësuar provat e

administruara gjatë shqyrtimit gjyqësor nga ana e gjykatës së shkallës së parë si dhe

konkludimet që i ka nxjerrë ajo në bazë të provave që i kishte proceduar. Pretendohet se provat

8

janë vlerësuar në mënyrë të njëanshme dhe sipërfaqësisht, pa ndonjë analizë kritike, dhe kjo,

sipas tyre, ka bërë që edhe konkludimet të jenë të gabuara.

Mbrojtësi i të akuzuarit A. R pretendon se gjykata e shkallës së parë nuk e ka vërtetuar drejt

gjendjen faktike në aspektin subjektiv – se i akuzuari A. R veproi me vullnet të plotë dhe të

lirë – pasi që, sipas ankesës, ai për ta kryer këtë vepër penale u detyruar, me kërcënime serioze

dhe permanente, nga i akuzuari A. K, prandaj, duke qenë i frikësuar për jetën e vet dhe të

familjes së tij, u detyruar të veprojë ashtu siç edhe veproi. Për ta vërtetuar përgjegjshmërinë e

këtij të akuzuari, sipas ankesës, ka qenë e domosdoshme që ai t’i nënshtrohej një ekzaminimi

mjekoligjor, në mungesë të të cilit gjendja faktike nuk është vërtetuar drejt në raport me

dashjen e tij .

Mbrojtësi i të akuzuarit A. K, përkitazi me këtë bazë ankimore ,pretendon se me asnjë provë

nuk është vërtetuar se ky i akuzuar ka kryer veprën penale, në të cilën e ka involvuar i

akuzuari A. R për arsye se kishin një konflikt të mëhershëm rreth një veture. Sipas këtij

mbrojtësi, me asnjë provë nuk është faktuar që të ketë pasur çfarëdo marrëveshjeje mes këtyre

të akuzuarve.

Mbrojtësit e të akuzuarve B. F, G. Sh ,F. B dhe V. F pretendojnë se gjykata e shkallës së parë

duke i vlerësuar gabimisht provat ka konstatuar gabimisht gjendjen faktike në raport me këta të

akuzuar, ngase sipas tyre me asnjë provë nuk është vërtetuar se këta të akuzuar ishin të

involvuar në veprat penale për të cilat janë shpallur fajtor.

Qëndrimet e gjykatës përkitazi me këto pretendime

Sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme, edhe pretendimet e mësipërme ankimore nuk qëndrojnë

për arsyet që vijojnë:

Në tërë këtë ngjarje tragjike nuk është kontestuese se më 9.12.2005 është grabitur PTK, para

Bankës Kreditore, në lagjen “Ulpiana”, me ç’rast i akuzuari A. R e ka goditur me një predhë

në kokë përcjellësin e arkëtarit (punëtorin e sigurimit), Xh. J, ndërsa personi tjetër me dhunë ia

ka marrë thesin me 40.903,07 € . Xh. J nga plagët e marra në kokë ka vdekur më 10.12.2005.

Kontestuese janë faktet se a ishin involvuar në këtë vepër penale edhe të akuzuarit: A. K,G. Sh,

B. F, si bashkëkryerës, dhe se a i kishin ndihmuar në këtë krim katër të akuzuarit e parë edhe

të akuzuarit F. B dhe V. F, siç ka gjetur gjykata e shkallës së parë, apo këta nuk ishin fare të

involvuar, siç pretendojnë këta të akuzuar në mbrojtjet e tyre dhe mbrojtësit në ankesa.

Përfundimet e gjykatës së shkallës së parë përkitazi me rrethanat që kontestohen me ankesë

janë të drejta dhe të mbështetura në prova të pakontestueshme. Në këtë çështje penale juridike

provat si ato formale, ashtu edha ato materiale, në të gjitha aspektet ishin të harmonishme,

koherente dhe në tërësi plotësonin njëra-tjetrën, andaj mënyra e kryerjes së veprës penale,

pastaj format e bashkëpunimit – bashkëkryerja për sa përket të akuzuarve A. R, A. K, B. F

9

dhe G. Sh, dhe bashkëveprimi – ndihma për sa u përket të akuzuarve F. B dhe V. F, janë aq të

qarta sa nuk lënë asnjë dyshim edhe për këtë Gjykatë, pasi që I akuzuari A. R, në mënyrë

kronologjike, në të gjitha fazat e procedurës, si atë para organeve policore, para prokurorit

publik, ashtu edhe në shqyrtimin gjyqësor, ka sqaruar çdo detaj, duke filluar që nga njohja me

të akuzuarin e dytë, A. K, duke vazhduar me kontaktet me të akuzuarit e tjerë, marrëveshjen

mes tyre, hartimin e planit për ta kryer grabitjen, dështimin e grabitjes sipas planit të

5.12.2005, mënyrën e kryerjes së grabitjes më 9.12.2005, pastaj vrasjen e punëtorit të

sigurimit, Xh. J, mënyrën e largimit nga vendi i ngjarjes e deri te ndarja e parave të grabitura

dhe dorëzimi i tij.

Ai ka deklaruar se me të akuzuarit A. K dhe F. B, pak ditë para se ta kryenin grabitjen, ishin

takuar në afërsi të ndërtesës së postës, kur A. K i kishte thënë A. R se ja, këtu, është “vendi yt

i punës”, për t’u kthyer pastaj në banesën e F. B, ku shpalosin planin e grabitjes së postës,

duke sqaruar se në grabitje do t’i ndihmonin edhe G. Sh dhe një shok i tij i punësuar në postë,

duke aluduar në të akuzuarin B. F. Pastaj takohen më 4.12.2005 dhe më 5.12.2005, kur A. K

e ftoi G. Sh t’i sillte informata, Në takimin afër restorantit “R” A. K e fton të akuzuarin B. F, i

cili ua shpjegon itinerarin e lëvizjes së automjetit të tyre dhe iu flet për bankën ku do të

depozitoheshin paratë; i sqaron se automjeti me para do të jetë para bankës rreth orës 15,oo. Të

akuzuarit A. K dhe A. R shkojnë dhe e parkojnë veturën në parkingun sipër bankës dhe nisen

këmbë për ta pritur xhipin e PTK-ës, por befas xhipi nuk ndalet fare aty ku ato po e prisnin.

Ndërkohë takohen me G. Sh dhe shkojnë në zyrën e A. K, ku ky i fundit kontakton me B. F, i

cili u shpjegon përse kishte dështuar plani. Në mbrojtjen e tij ky i akuzuar ka deklaruar se

ndërkohë ishte penduar dhe kishte hequr dorë nga marrëveshja për ta kryer grabitjen, por kinse

ishte kërcënuar nga i akuzuari A. K dhe, duke qenë i frikësuar, ishte detyruar të vepronte sipas

urdhrave të tij, kështu që ditën kritike në zyrën e A. K armatosen me nga një revole “TT”, të

cilat i mbante i akuzuari A. K, ndërsa i akuzuari A. R kishte marrë edhe një bombolë me

spërkatës të cilën ua kishte dhënë i akuzuari G. Sh. Ka deklaruar se në kohën që ua kishte thënë

i akuzuari B. F, kishte arritur vetura e PTK-ës, me të cilën po barteshin paratë dhe kur shoferi

dhe punëtori i sigurim kishin ndaluar, ky ia kishte vendosur revolen rojës në kokë kinse për ta

frikësuar, por ajo gjoja i kishte shkrepur rastësisht dhe ajo (roja) ishte rrezuar, ndërsa i

akuzuari A. K ia kishte rrëmbyer thesin me para arkëtarit, pastaj kishin ikur së bashku dhe në

banesën e A. K i kishin ndarë nga 10000 € me të, kurse 20000 € u janë lënë G. Sh dhe B. F,

ndërkohë që kishte ardhur edhe F. B, të cilit ia japin 1000 €.

I akuzuari B. F ka shpjeguar hollësisht në polici marrëveshjen dhe hartimin e planit për t’i

grabitur punëtorët e postës ku ai do ta kryente pjesën e punës së tij, duke ofruar të dhëna rreth

shumës së parave që do të barteshin, kohës së bartjes dhe vendit të depozitimit. Ka deklaruar se

me A. K, G. Sh dhe një person nga Peja janë takuar në zyrën e të akuzuarit A. K dhe aty janë

marrë vesh për grabitjen dhe i kanë ndarë rolet – G. Sh është caktuar si ndërmjetësues mes tij

dhe A. K. Ky ka deklaruar se për këtë grabitje ka qenë i informuar edhe i ndjeri Xh, mirëpo ky

ishte tronditur thellë nga vrasja e shokut të tij dhe nuk i ka pranuar 10000 € , që ia kishte sjellë

G. Sh.

Duke i vlerësuar në detaje mbrojtjet e të akuzuarit A. R ,dhënë në të gjitha fazat e procedurës,

pastaj mbrojtjen e të akuzuarit B. F ,dhënë në polici, konform dispozitave të KPPK, por edhe

në lidhje me provat e tjera, siç janë bisedat telefonike të zhvilluar mes të akuzuarve në

10

periudhën para kryerjes së grabitjes dhe pas kryerjes së saj, pastaj dëshminë e dëshmitarit N.

B se me 11.12.2005, pasi që A. K kishte biseduar me A. R në telefon, kishin shkuar në fshatin

Sllatinë dhe në një restorant ishin takuar me A. R, i cili kishte kërkuar që për pak çaste t’i linte

ata vetëm, - arrihet në përfundimin e pakontestueshëm se edhe i akuzuari A. R, edhe i

akuzuari B. F me korrektësi kanë paraqitur çdo detaj, pikërisht ashtu siç ishte zhvilluar ngjarja,

duke u demaskuar në mënyrë absolute mbrojtjet e të akuzuarve A. K dhe G. Sh se kinse ata

nuk kishin lidhje me këtë grabitje. Nga e gjithë kjo rezulton se është i drejtë dhe i bazuar në

prova të pakontestueshme përfundimi i gjykatës së shkallës së parë se të akuzuarit A. R, A. K,

G. Sh dhe B. F ditën kritike kryen grabitjen në bashkryerje.

Fakti se F. B nga parat e grabitura kishte marrë 800 + 200 € nga i akuzuari A, R, se tek i

akuzuari V, F ishin gjetur të fshehura në bojler parat e grabitura, të cilat i kishte marrë i

akuzuari A. R, në mënyrë të padyshimtë vërteton edhe përfundimin tjetër të gjykatës së

shkallës së parë se i akuzuari F. B u ndihmoi të akuzuarve në kryerjen e veprës penale të

grabitjes, duke ua lënë në dispozicion banesën e tij për t’u takuar të akuzuarit tjerë dhe po në

banesën e tij kishin ndarë prenë, ndërsa i akuzuari V. F jo vetëm që i ruajti paratë e të akuzuarit

A. R, por atë e ndihmoi edhe që të fshihej, ngase me veturën e tij e dërgoi në Pejë, ndërsa vetë i

akuzuari A. R ka deklaruar në mbrojtjen e tij se këtë të akuzuar e kishte njoftuar se ishte

involvuar në grabitjen e postës, për të cilën grabitje i akuzuari V. kishte mësuar nga televizioni.

Fakti se gjykata e shkallës së parë ka refuzuar propozimin e mbrojtësit A. R për të urdhëruar

një ekspertizë neuropsikiatrike ndaj të akuzuarit A. R dhe për të bërë analiza përkitazi me

veturën që po i bartte paratë ditën kritike në drejtimin nëse vetura e PTK i plotësonte kushtet

për t’i bartur paratë, nuk e bën gjendjen faktike të mangët, siç pa të drejt pretendohet në

ankesë, pasi që është çështje e gjykatës se cilat propozime të palëve do t’i pranojë dhe cilat nuk

do t’i pranojë.

Propozimet e tilla jo vetëm që kanë qenë fare të parëndësishme për ndriçimin e kësaj çështjeje

penalo-juridike, por ato haptas kanë qenë të orientuara drejt zvarritjes së procedurës penale,

ngase gjykata urdhëron ekspertiza të tilla kur dyshon në përgjegjshmërinë e kryerësit të veprës

penale. Se sa ishte i “tronditur” i akuzuari A. R, siç pretendon ankesa, tregojnë faktet se ai, pas

kryerjes së krimit – vrasjes së një njeriu të pafajshëm, fare gjakftohtë u kthye në banesën ku

kishin hartuar planin, e mori “hisen e vet” të presë, por edhe ua ndau atë të tjerëve, duke ia

dhënë të akuzuarit F. 1000 €, kurse paratë e veta i la për t’i ruajtur të akuzuarit V. F, e fshehu

revolen me të cilën e kreu vrasjen dhe kur e kuptoi se ata ishin zbuluar, u dorëzua në polici,

vetvetiu flet për atë se ai jo vetëm që veproi me përgjegjshmëri të plotë, por edhe me shumë

gjakftohtësi, duke i ndërmarrë pas kryerjes së krimit makabër të gjitha veprimet për t’i fshehë

gjurmët e tij, veprime këto që nuk do të ishte në gjendje t’i bënte assesi një njeri me ndërgjegje

të vrarë dhe me përgjegjësi të zvogëluar dhe që një veprim të këtillë të ketë qenë i detyruar ta

ndërmerrte duke qenë i shtrënguar nga dikush tjetër, siç pretendohet me ankesë.

Gjithashtu edhe mbrojtja e tij se fare nuk di të manipuloj me armë, por atë ishte detyruar ta

marrë nga i akuzuari A. K dhe aksidentalisht i kishte shkrepur revolja është skajshmërish e

palogjikshme, ngase ai vetë deklaron se pas kryerjes së krimit e kishte çmontuar revolen dhe e

kishte hedhur në lumë. Si është e mundur që dikush që nuk di fare të manipulojë me armë

çmontojë atë? Kjo rrethanë flet vetvetiu se sa “ i pamësuar” ishte ai në përdorimin e armës.!

11

Edhe përfundimi i gjykatës së shkallës së parë për të refuzuar propozimin e mbrojtjes për

ekspertizën e veturës, me të cilën u bartën paratë, në praninë e fakteve të pakontestueshme,

është i drejtë, ngase vërtetimi i këtyre rrethanave është irelevant për këtë çështje penalo-

juridike, sepse çfarë favoresh do të kishin të akuzuarit edhe po të rezultonte se vetura nuk i

plotësonte kushtet adekuate – kjo nuk do ta lehtësonte fare pozitën e tyre penalo-juridike

qoftë në drejtim të cilësimit të veprës, qoftë për sa përket dënimit, meqë, si do që të ishte,

vetura nuk iu ka dhënë të drejtë të akuzuarve t’i sulmojnë punëtorët e postës, të cilët,

pavarësisht nga lloji i automjetit, domosdo do të dilnin nga ai për t’i deponuar paratë në bankë

!...

Gjithashtu edhe konkludimi i gjykatës së shkallës së parë përkitazi me bashkëkryerjen nga ana

e të akuzuarve A. R, A. K, G. Sh dhe B. F, me ndihmën e të akuzuarit F. B në kryerjen e veprës

penale raste të vjedhjes grabitqare dhe me dhënien e ndihmës nga ana e të akuzuarit V. F

kryerësit pas kryerjes së veprës penale, është i drejtë dhe i mbështetur në prova të sigurta.

Bashkëkryerja, sipas ligjit, ekziston edhe në anën e atij individi përkatësisht pjesëmarrësi që

nuk e ka kryer veprimin e kryerjes, (në rastin konkret, nuk ka marrë pjesë drejtpërdrejt në aktin

e grabitjes), nëse në momentin e kryerjes së krimit ai ka ndërmarrë ndonjë veprim që ka

kontribuar në veprimin kryerës (final), kur tek ai ka ekzistuar dashja për veprim të përbashkët

dhe për shkaktimin e pasojës. Meqë të akuzuarit A. R, A. K, G. Sh dhe B. F ishin takuar në

banesën e F. B dhe kishin përpunuar planin për kryerjen e grabitjes së PTK, siç u përshkrua më

sipër, dhe pas kryerjes së krimit prapë së bashku të gjithë u gjendën në banesën ku ishin hartuar

planet e grabitjes, nuk ka asnjë dyshim se ata ishin bashkëkryerës të grabitjes; çdo njëri prej

tyre kontribuoi në kryerjen e kësaj grabitjeje me pasoja tragjike, duke e bërë pjesën e vet të

punës sipas planit, (ligji nuk kërkon në situata të këtilla që marrëveshja të jetë e formalizuar- e

shkruar apo në pranin e dëshmitarëve; gjithashtu nuk është e domosdoshme as që të gjithë

bashkëkryerësit të jenë në vendin e krimit). Veprimet e të akuzuarve, para dhe pas kryerjes së

veprës penale, në rastin konkretë flasin qartë për atë se ata kishin përgatitur planin për grabitjen

e PTK-ës dhe atë e kishin realizuar ashtu siç ka gjetur gjykata e shkallës së parë.

Prandaj, duke i pasur parasysh rrethanat e sipërpërmendura si dhe rrethanat dhe arsyet e

cekura në aktgjykimin e goditur, rezultojnë të pabazuara pretendimet ankimore dhe, në anën

tjetër, rezultojnë të drejta dhe të ligjshme përfundimet e gjykatës së shkallës së parë se të

akuzuarit kryen veprën penale për të cilën janë shpallur fajtorë, sepse është vërtetuar drejt, në

mënyrë të plotë dhe të padyshimtë se të akuzuarit i kanë ndërmarrë veprimet inkriminuese.

Përkitazi me aplikimin e ligjit nga gjykata e shkallës së parë

Së këndejmi, konkludimi i gjykatës së shkallës së parë se në veprimet inkriminuese të të

akuzuarve A. R, A. K, G. Sh dhe B. F përmbushen të gjitha elementet objektive dhe subjektive

të veprës penale raste të rënda të vjedhjes grabitqare dhe të grabitjes të parashikuar nga neni

256.par.2. lidhur me nenin 23, në veprimet e të akuzuarve A. R dhe A. K edhe elementet e

12

veprës penale mbajtja në pronësi, të armëve të parashikuar nga neni 328.par.2. përkatsisht

par.1.të KPPK, se në veprimet e të akuzuarit F. B përmbushen të gjitha elementet objektive

dhe subjektive të veprës penale raste të rënda të vjedhjes grabitqare dhe të grabitjes në ndihmë,

të parashikuar nga neni 256.par.2. lidhur me nenin 25, të KPPK dhe veprës penale të

parashikuar nga neni 328.par.2.të KPPK, ndërsa në veprimet e të akuzuarit V. F elementet e

veprës penale dhënia e ndihmës kryerësit të veprës penale pas kryerjes së veprës penale të

parashikuar nga neni 305.par.3. lidhur me par.1.të KPPK, është i drejt dhe i ligjshëm.Pra, janë

aplikuar drejt edhe dispozitat e ligjit penal dhe nuk janë bërë shkelje të ligjit penal në dëm të të

akuzuarve.

Edhe pse me rastin e vënies nën normën juridike të veprimeve të të akuzuarve A. R, A. K, B. F

dhe G. Sh gjykata ka lëshuar për ta shënuar nenin 23 të KPPK –bashkëkryerjen, nga përshkrimi

faktik i veprës penale në pikën I të dispozitivit dhe nga arsyetimi i aktgjykimit rezulton qartë

se këto veprime nga gjykata e shkallës së parë janë cilësuar me të drejtë si bashkëkryerje.

Pretendimet ankimore përkitazi me dënimet

Gjykata vlerësoi ankesat e Prokurorit Publik të Qarkut në Prishtinë dhe ankesat e mbrojtësve të

të akuzuarve përkitazi me vendimin për dënimin dhe konstatoi se ankesat janë të pabazuara

edhe në këtë drejtim.

Prokurori Publik i Qarkut Prishtinë pretendon se gjykata e shkallës së parë nuk e ka vlerësuar

drejt rrezikshmërinë shoqërore të veprës së kryer. Sipas ankesës, gjykata me rastin e matjes së

dënimit, të akuzuarve është dashur t’ua merrte parasysh faktin se ata veprën penale e kanë

kryer me dashje direkte, se kanë privuar nga jeta personin zyrtar, se i kanë shkaktuar dëm

PTK-ës, se veprën penale e kanë kryer në mënyrë të paskrrupullt si dhe faktin se këta të

akuzuar e kishin përgatitur më heret kryerjen e kësaj vepre penale.

Mbrojtësit e të akuzuarve pretendojnë se dënimet që i ka shqiptuar gjykata e shkallës së parë as

për së afërmi nuk i përgjigjen shkallës së përgjegjsisë penale të akuzuarve dhe intensitetit të

dëmtimit të së mirërs së mbrojtur dhe se gjykata, edhe pse i ka përmendur formalisht rrethanat

lehtësuese, nuk i ka vlerësuar ato drejtë.

Mbrojtësi i të akuzuarit A. R në ankesën e tij pretendon se gjykata e shkallës së parë fare nuk e

ka vlerësuar pranimin e veprës penale nga ana e këtij të akuzuari dhe bashkpunimin e tij me

organet në të gjitha fazat e procedurës.

Përfundimet e gjykatës përkitazi me këto pretendime

Gjykata e shkallës së parë, me rastin e matjes së dënimit dënimit, për të gjithë të akuzuarit,

përpos të akuzuarit A. K, ua mori për bazë faktin se gjer më tani ishin të padënuar, se janë të

moshës së re; të akuzuarit A. R ia njohu si rrethanë lehtsuese edhe pranimin e veprës penale, të

akuzuarit G. Sh gjendjen e vështirë ekonomike dhe gjendjen e tij familjare, pasi ai është baba i

5 fëmijëve të mitur. Për të akuzuarit A. R, A. K, B. F dhe G. Sh si rrethana rënduese mori për

bazë këmbëngulsinë e këtyre të akuzuarve për ta kryer veprën penale, të akuzuarve A. K, A. R

13

dhe B. F, si rrethana rënduese ua mori edhe gjendjen e tyre të mirë ekonomike si dhe faktin se

të akuzuarit A. R dhe A. K veprën penale e kanë kryer në mënyrë të vrazhdë dhe arrogante.

Vlerësimin e këtillë të gjykatës së shkallës së parë të rrethanave rënduese dhe lehtësuese ndaj

të gjithë të akuzuarëve e pranon edhe kjo Gjykatë dhe çmon se, duke pasur parasysh rrethant

rënduese të vlerësuar nga gjykata e shkallës së parë, veçmas faktin se të akuzuarit që kishin rol

kyç në këtë krim, përpos G. Sh gëzonin mirëqenie ekonomike, por të prirë nga egoja e

pangopësisë për para, kryen një krim makabër dhe këtë në pikë të ditës – vranë një njeri të

pafajshëm - dhe këtë tmerr e panë shumë njerëz të gjinive dhe moshave të ndryshme, pasi

krimi u krye në vendin ku qarkullimi i njerëzve ishte mjaft i madh dhe skenat e tilla të

llahatarshme, tipike vetëm për filmat horror, jo vetëm që shkaktuan tmerr tek ata që i panë këto

skena, por kanë krijuar frikë dhe pasiguri te qytetarët e Kosovës.

Edhe sjelljet e tyre pas kryerjes së krimit ishin trishtuese: ata i shuan jetën një të riu për pak

para dhe pa i vrarë fare ndërgjegjja kërkonin nga njëri tjetri të qerasnin për përfundimin “me

sukses të aksionit “, gjë që shpie në përfundim se fjala është për njerëz pa ndjenja njerëzore

dhe me prirje të lartë kriminale.

Nga faktet e shtruara më lart rezulton se dënimet të cilat i ka shqiptuar gjykata e shkallës së

parë ndaj të akuzuarve paraqiten të domosdoshme dhe janë në harmoni me intensitetin e

dëmtimit të vlerës së mbrojtur, me shkallën e përgjegjësisë penale të të akuzuarve, si

ekzekutorë, dhe se këto dënime duhet të jetë në shërbim të preventivës së përgjithshme,

posaçërisht të asaj të posaçme (speciale), forcimit të moralit të shoqërisë, përgjegjësisë dhe

disiplinës së qytetarëve dhe janë në pajtim me kërkesat për siguri personale dhe pasurore të

popullatës së kësaj treve dhe se me këtë dënim do të arrihet në tërësi qëllimi i dënimit, i

parashikuar me dispozitat e nenit 34 të KPPK.

Ankesa e Prokurorit Publik të Qarkut në Prishtinë u refuzua si e pabazuar, ngase rrethanat të

cilave u referohet ajo janë vlerësuar nga gjykata e shkallës së parë , ndërsa dashja direkte,

përgatitja e veprës penale dhe dëmi material nuk mund të merren si rrethana rënduese, ngase

këto janë elemente qenësore të veprës penale dhe s’mund të vlerësohen dy herë si rrethana

rënduese .

Për arsyet e mësipërme gjykata refuzoi edhe ankesat e mbrojtësve të të akuzuarve që atyre

eventualisht t’u shqiptohen dënime më të buta, pasi që asnjë nga rrethant e pretenduar nga

ankesat nuk ka ndonjë peshë relevante për të ndikuar në uljen e dënimit; në fakt, gjykata e

shkallës së parë e ka vlerësuar drejt edhe pranimin e veprës penale nga i akuzuari A. R, ngase,

duke marrë në konsideratë dhe duke vlerësuar pranimin nga ana e tij të veprës penale, i ka

shqiptuar një dënim afër minimumit të burgut afatgjatë, andaj të papranueshme janë

pretendimet e mbrojtësit të tij se pranimi i fajsisë nga ky i akuzuari fare nuk është vlerësuar

nga gjykata e shkallës së parë.

Pretendimet ankimore përkitazi me kërkesën pasurore –juridike

14

Mbrojtësi i të akuzuarit G. Sh në ankesën e tij pretetendon ; meqense me asnjë provë nuk është

provuar se i mbrojturi i tij ishte bashkëryrës i veprës penale për të cilën pa bazë është shpallur

fajtor, gjykata pa bazë ligjore atë e ka detyruar që solidarisht me të akuzuarit të tjerë PTK t’ia

kompensoj dëmin e shkaktuar.

Qëndri i gjykatës përkitazi me këto pretendime

Edhe vendimi i gjykatës së shkallës së parë për kompensimin e dëmit, të shkaktuar PTK, është

i drejt dhe i bazuar në ligj, ngase pasi që gjykata edhe të akuzuarin G. Sh e ka shpallur fajtor

për veprën penale të grabitjes në bashkëkryerje, ndërsa se edhe ky i akuzuar ishte bashkryrës u

faktua me prova të pakontestueshme siç u paraqitë më parë , drejt ka vepruar kur atë e ka

detyruar që me të akuzuarit e tjerë solidarisht të dëmtuarës PTK, t’ia kompensojnë dëmin e

shkaktuar , ngase dëmi dhe lartësia e tij është vërtetuar me prova të pakontestueshme, ndërsa

në shkaktimin e këtij dëmi kishte kontribuar edhe i akuzuari G. Sh, për këtë arsye ankesa e

mbrojtësit të akuzuarit G. Sh u refuzua si e pabazuar edhe në këtë drejtim.

Nga sa u parashtrua dhe në bazë të nenit 423 të KPPPK, u vendos si në dispozitiv.


Ap.nr.488/07 datë 11.6.2008

Procesmbajtëse, Kryetar i kolegjit

Mejreme Memaj Miftar Jasiqi

Anëtarët e kolegjit:

1.mr.sc.Fejzullah Hasani______________,

2.Avdi Dinaj_______________________,

3.Mr.sc.Rifat Zylfiu__________________,

4.Osman Tmavai___________________,

UDHËZIM JURIDIK:Kundër këtij aktgjykimi , në pjesën ku janë shqiptuar dënime

me burgim afatgjatë, pala e paknaqur ka të drejt ankese

Kolegjit të Veçantë të Gjykatës Supreme të Kosovës, në afat

prej 15.ditësh, pas marrjes së aktgjykimit, nëpërmjet gjykatës

së shkallës së parë.

15

Pkl. nr. 42/2008

Dt. 25. 09.2008

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale vjedhja e pyllit nga neni 285, par. 2 të

KPPK-së dhe kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë nga neni 403 par. 1 pika 12 lidhur

me nenin 458 të KPPPK-së ka vendosur se:

1. Kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë të parashtruar nga ana e prokurorit

Shtetëror të Kosovës është e bazuar. 2. Me aktvendimin e Gjykatës Komunale në Istog, Kp.nr. 2/2008, janë shkelur

dispozitat e kodit të procedurës penale në favor të pandehurit. Gjykata Komunale Istog (gjyqtari për konfirmim) me anë të aktvendimit e hodhi poshtë si të

paafatshme akuzën e prokurorit publik të Komunës në Pejë, ndaj të akuzuarit A. Ç për veprën

penale, vjedhje e pyllit nga neni 285 par. 2 të KPPK-së, duke e pushuar procedurën penale.

Prokurori i Qarkut në Pejë paraqiti ankesë kundër aktvendimit të gjykatës komunale në Istog,

duke pretenduar se aktvendimi i kundërshtuar përmban shkelje esenciale të dispozitave të

procedurës penale nga neni 403, par. 1 pika 12 lidhur me nenin 458 të KPPPK-së duke i propozuar Gjykatës Supreme kërkesën për mbrojtjen e ligjshmërisë ta aprovoj,ndërsa

aktvendimin e kundërshtuar ta anulojë dhe çështjen t’ia kthejë gjykatës (kolegjit) të njëjtë në

rivendosje.

Gjykata Supreme vërtetoi se aktvendimi i kundërshtuar përmban shkelje esenciale të dispozitave

të procedurës penale të parashikuara sipas dispozitave të nenit 403, par. 1 pika 12 lidhur me

nenin 458 të KPPPK-së, ngase ky aktvendim ka dyshime të konsiderueshëm lidhur me saktësinë e fakteve vendimtare të vërtetuara për çka ekziston kontradiktë e konsiderueshme midis asaj çka

paraqitet në arsyerat e aktvendimit, mbi përmbajtjen e dokumenteve ose të procesverbalit.

Kundërthëniet e konsiderueshme qëndrojnë lidhur me saktësinë e fakteve vendimtare të vërtetuara me aktvendimin e kundërshtuar, ngase sipas shkresat e çështjes vërtetohet se prokurori publik

Komunal në Pejë, ankesën kundër aktvendimit e dorëzon përmes Postës (rekomande E.xxxxx) më

datë 11 shkurt 2008, që vërtetohet nga plikoja e cila gjendet në shkresat e çështjes, ndërsa

konform dispozitës së nenit 94, par. 3 të KPPPK-së, dita e postimit konsiderohet si ditë e dorëzimit për personin që i është dërguar, që konsiderohet se nuk ka lëshuar afatet, ngase duke u bazuar në

dispozitën e nenit 95, par. 4 të KPPPK-së, dita e fundit e afatit ka rënë ditë kur gjykata nuk

punon, andaj afati ka kaluar në fund të ditës pasuese të punës. Gjykata Supreme pasi vërteton se kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë është ngritur në dëm të të

pandehurit, gjen se e njëjta është e bazuar, por vetëm konstaton shkeljet ligjore, duke mos prekur

aktvendimin e kolegjit të gjykatës së shkallës së parë. Konform dispozitës së nenit 457, par. 2 të KPPPK-së ka vendosur se vendimi i Gjykatës Komunale në Istog përmban shkelje esenciale të

dispozitave penale.


GJYKATA SUPREME E REPUBLIKËS SË KOSOVËS-kolegji i përbërë nga

gjyqtarët: Miftar Jasiqi, kryetar, Avdi Dinaj e Nesrin Lushta, anëtarë, me pjesëmarrjen e

2

bashkëpunëtores profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në çështjen penale kundër

të akuzuarit A. Ç, nga fshati Dragë, komuna e Tutinit, për veprën penale vjedhje e pyllit

nga neni 285 par. 2 të KPPK, duke vendosur përkitazi me kërkesën për mbrojtjen e

ligjshmërisë të Prokurorit Shtetëror të Kosovës, Ppk.nr. 28/2008 datë 22.04.2008, të

ngritur kundër aktvendimit të Gjykatës Komunale Istog, Kp.nr.2/2008 datë 03.03.2008, në

seancën e kolegjit të mbajtur më 25 shtator 2008, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Me miratimin e kërkesës për mbrojtjen e ligjshmërisë të Prokurorit Shtetëror të

Kosovës, konstatohet se me aktvendimin e Gjykatës Komunale Istog, Kp.nr. 2/2008 datë

03.03.2008, janë shkelur dispozitat e kodit të procedurës penale në favor të të pandehurit.

A r s y e t i m i

Gjykata Komunale Istog (gjyqtari për konfirmim) me aktvendimin Pka.nr.43/2007

datë 5 shkurt 2008, e hedhë akuzën e Prokurorit Publik Komunale Pejë, Pp.nr. 1006/2007

datë 27.06.2007, ndaj të akuzuarit A. Ç, për veprën penale vjedhje e pyllit nga neni 285

par. 2 të KPPK, duke e pushuar procedurën penale.

Kundër këtij aktvendimi, Prokurori Publik Komunal Pejë i ka paraqitur ankesë,

kolegjit penal të njëjtës gjykatë, i cili me aktvendimin Kp.nr.2/2008 datë 3 mars 2008, e

hudh si të paafatshme ankesën e lartcekur.

Kundër aktvendimit të kolegjit penal të Gjykatës Komunale Istog, Kp.nr. 2/2008

datë 3 mars 2008, kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë ka paraqitur Prokurori Shtetëror i

Kosovës, me propozim që kjo Gjykatë ta aprovoj kërkesën për mbrojtjen e ligjshmërisë,

aktvendimin e kundërshtuar ta anulojë dhe çështjen t’ia kthejë gjykatës (kolegjit) të njëjtë

në rivendosje.

Gjykata Supreme e Kosovës i shqyrtoi të gjitha shkresat e kësaj çështje juridiko-

penale konform dispozitës s nenit 454 par. 1 lidhur me nenin 455 par. 1 të KPPPK dhe

pasi vlerësoi pretendimet në kërkesën për mbrojtjen e ligjshmërisë, gjeti se:

Kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë është e bazuar.

Janë të bazuara pretendimet në kërkesën për mbrojtjen e ligjshmërisë të Prokurorit

Shtetëror të Kosovës se aktvendimi i kundërshtuar përmban shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale të parashikuara sipas dispozitave të nenit 403 par. 1 pika

12 lidhur me nenin 458 të KPPPK, ngase aktvendimi i kundërshtuar ka dyshim të

konsiderueshëm lidhur me saktësinë e fakteve vendimtare të vërtetuara në aktvendimin

Kp.nr.2/2008 datë 3 mars 2008, për çka ekziston kontradiktë e konsiderueshme midis asaj

3

çka paraqitet në arsyerat e aktvendimit mbi përmbajtjen e dokumenteve ose të

procesverbalit.

Kështu, sipas diapozitivit të aktvendimit të kundërshtuar , ankesa e Prokurorit Publik

në Pejë hedhet si e paafatshme, me arsyetim se aktvendimi Pka.nr.43/2007 datë

05.02.2008, iu është dorëzuar Prokurorit Publik Komunal në Pejë më datë 6 shkurt 2008,

ndërsa ankesa e Prokurorit është paraqitur me 14 shkurt 2008-pas afatit ligjor.

Kundërthëniet e konsiderueshme qëndrojnë lidhur me saktësinë e fakteve vendimtare

të vërtetuara me aktvendimin e kundërshtuar, ngase sipas shkresat e çështjes vërtetohet se

Prokurori Publik Komunal në Pejë, ankesën kundër aktvendimit Pka.nr.43/2007 datë 5

shkurt 2008, e dorëzon përmes Postës (rekomande E.36295) më datë 11 shkurt 2008, që

vërtetohet nga plikoja e cila gjendet në shkresat e çështjes, ndërsa konform dispozitës së

nenit 94 par. 3 të KPPPK, dita e postimit konsiderohet si ditë e dorëzimit për personin që i

është dërguar, që konsiderohet se nuk ka lëshuar afatet meqë konform dispozitës së nenit

95 par. 4 të KPPPK, dita e fundit e afatit ka rënë ditë kur gjykata nuk punon, andaj afati

ka kaluar në fund të ditës pasuese të punës.

Meqë, kjo kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë është ngritur në dëm të të

pandehurit Gjykata Supreme gjen se e njëjta është e bazuar, por vetëm konstaton shkeljet

ligjore, duke mos prekur aktvendimin e kolegjit të gjykatës së shkallës së parë, konform

dispozitës së nenit 457 par.2 të KPPPK.

GJYKATA SUPREME E REPUBLIKËS SË KOSOVËS-PRISHTINË

Pkl.nr.42/2008, më 25 shtator 2008


Mejreme Memaj Miftar Jasiqi

VI

RREZIKIM TRAFIKU

Ap.nr.79/2008

Dt. 21.5.2008

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale rrezikimi i trafikut publik për

shkak të dehjes sipas nenit 298, par. 4 lidhur me par. 2 dhe 1 të KPPK-së dhe

veprës penale mosdhënia e ndihmës personit të lënduar në fatkeqësi të trafikut

publik sipas nenit 301, par. 2 lidhur me par. 1 të KPPK ka vendosur se:

1. Ankesa e avokatit mbrojtës është pjesërisht e bazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Pejë P. nr. 593/2007 të ndryshohet

përkitazi me cilësimin e veprës penale dhe vendimit për dënim.

I akuzuari ishte shpallur fajtor për veprën penale rrezikim i trafikut publik për shkak të dehjes dhe mosdhënia e ndihmës personit të lënduar në fatkeqësi të trafikut publik, duke i shqiptuar

dënim unik me burgim prej 4 vjetësh.

Mbrojtësi i të akuzuarit kishte paraqitur ankesë për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave

të procedurës penale nga neni 403, par. 1, pika 12 dhe par .2 të KPPK-së, duke propozuar që

Gjykata Supreme ta anulojë atë dhe çështjen t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim, vendimin ta ndryshojë sa i përket kualifikimit juridik të veprës së parë penale dhe t’i

shqiptojë një dënim shumë më të butë, ndërsa sa i përket veprës së dytë penale ta lirojë nga

akuza.

Gjykata Supreme thekson se aktgjykimi i ankimuar nuk përmban shkelje esenciale të

dispozitave të procedurës penale nga neni 403, par. 1, pika 12 dhe par. 2 të KPPPK-së, të cilave u referohet ankesa dhe as shkelje të tjera nga neni 403, par. 1, pika 1, 2, 6, 8 deri 12.

Dispozitivi i aktgjykimit të ankimuar është i qartë, në përputhje me brendinë e tij dhe me

arsyet e aktgjykimit, ndërsa në aktgjykim janë dhënë arsye lidhur me faktet vendimtare,

mirëpo ajo gabimisht ka zbatuar dispozitën e nenit 301, par. 2 i KPPK-së përkitazi me cilësimin juridik të veprës penale.

Në mbështetje të kësaj gjendjeje faktike, gjykata e shkallës së parë ka vepruar drejt kur ka

gjetur se në veprimet e të akuzuarit përmbushen elementet qenësore të veprës penale - rrezikim i trafikut publik për shkak të dehjes nga neni 298, par. 4 lidhur me par. 2 dhe 1 të

KPPK-së sipas të cilit e ka shpallur fajtor dhe e ka gjykuar për atë vepër (dispoztivi nën 1)

dhe veprën penale të mosdhënies së ndihmës personit të lënduar në fatkeqësi të trafikut publik

nga neni 301 i KPPK-së, por gabimisht i ka vlerësuar ato nga par. 2 të nenit 301 të këtij kodi, prandaj Gjykata Supreme me aplikimin e drejtë të ligjit penal e bëri ricilësimin juridik të

veprës dhe të akuzuarin e shpalli fajtor për veprën penale nga neni 301, par. 1 i KPPK-së.

Gjykata Supreme e ndryshoi aktgjykimin e ankimuar edhe përkitazi me vendimin për dënimin sipas të cilit të akuzuarit ia zbuti dënimin nga 4 vjet në 3 vjet e 4 muaj burgim.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Zait

Xhemajli, kryetar, Miftar Jasiqi dhe Avdi Dinaj, anëtarë, me bashkëpunëtoren

profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në çështjen penale kundër të akuzuarit

B. K, nga Gjakova, për vepra penale rrezikimi i trafikut publik për shkak të dehjes nga

2

neni 298 par. 4 lidhur me par. 2 dhe 1 të KPPK, dhe mosdhënia e ndihmës personit të

lënduar në fatkeqësi të trafikut publik nga neni 301 par. 2 ldihur me par. 1 të KPPK,

duke vendosur përkitazi me ankesën e mbrojtësi të akuzuarit avokat Orhan Basha nga

Peja, të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Pejë P.nr.593/2007 datë

15.10.2007, në seancën e mbajtur më 21.5.2008, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Me miratimin e pjesshëm të ankesës së mbrojtësit të të akuzuarit B. K dhe

detyrimisht, ndryshohet aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Pejë P.nr.593/2007 datë

15.11.2007, përkitazi me cilësimin juridik të veprës në pjesën nën 2 të dispozitivit, dhe

vendimit për dënimin, ashtu që Gjykata Supreme veprimet e të akuzuarit të

përshkruara nën 2 të dispozitivit në aktgjykimin e ankimuar i cilëson në vepër penale

mosdhënia e ndihmës personit të lënduar në fatkeqësi të trafikut publik nga neni 301

par. 1 të KPPK dhe ia përcakton dënimin me 6 (gjashtë) muaj burgim e duke e marrë

si të vërtetuar dënimin e caktuar nga shkalla e parë me burgim në kohëzgjatje prej 3

(tre) vjetësh për veprën penale nga neni 298 par. 4 lidhur me par. 1 e 2 të KPPK nën

pikën 1 të dispozitivit të aktgjykimit të ankimuar, e gjykon me dënim unik burgim në

kohëzgjatje prej 3 (tre) vjet e 4 (katër) muaj, në të cilin dënim i llogaritet edhe koha e

kaluar në paraburgim prej 4.5.2007 gjer më 15.10.2007.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut në Pejë, me aktgjykimin P.nr.593/2007 datë 15.10.2007, të

akuzuarin B. K e ka shpallur fajtor për veprat penale rrezikimi i trafikut publik për

shkak të dehjes nga neni 298 par. 4 lidhur me par.2 dhe 1 të KPPK dhe mosdhënia e

ndihmës personit të lënduar në fatkeqësi të trafikut publik nga neni 301 par. 2 lidhur

me par. 1 të KPPK dhe pasi ia ka përcaktuar dënimet veç e veç për veprën e parë 3

(tre) vjet burgim dhe për veprën e dytë 1 (një) vit e 6 (gjashtë) muaj burgim e ka

gjykuar me dënim unik burgim në kohëzgjatje prej 4 (katër) vjetësh, në të cilin do t’i

llogaritet edhe koha e kaluar në paraburgim prej 4.5. gjer më 15.10.2007. Ia ka

shqiptuar edhe dënimin plotësues marrja e lejes së vozitjes për periudhën prej 3 (tre)

vitesh, i cili do të fillojë të zbatohet pasi që i akuzuari ta vuajë dënimin e shqiptuar. E

ka obliguar që të paguajë shpenzimet e procedurës penale në shumë prej 200 € dhe në

emër të paushallit gjyqësor shumën prej 100 €. Palën e dëmtuar për realizimin e

kërkesës pasuroro-juridike e ka udhëzuar në kontest civil.

Kundër këtij aktgjykimi ankesë të afatshme ka paraqitur mbrojtësi i të

akuzuarit avokat Orhan Basha, për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave të

procedurës penale, shkeljes së ligjit penal, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të

gjendjes faktike dhe vendimit lidhur me sanksionin penal, me propozim që Gjykata

Supreme ta anulojë ate dhe çështjen t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për

rigjykim dhe vendim ose ta ndryshojë sa i përket kualifikimit juridik të veprës së parë

3

penale (pa e përcaktuar veprën për të cilën pretendon) dhe t’i shqiptojë një dënim

shumë më të butë, ndërsa sa i përket veprës së dytë penale ta lirojë nga akuza.

Gjykata Supreme e caktoi seancën e kolegjit në pajtim me dispozitën e nenit

410 të KPPPK, i njoftoi palët, mirëpo edhe pse të njoftuar me rregull i akuzuari dhe

Prokurori Publik i Kosovës nuk morën pjesë në seancë. Mbrojtësi i të akuzuarit sqaroi

disa nga pretendimet në ankesë dhe mbeti pranë propozimit të parashtruar. Prokurori

Publik i Kosovës me parashtresën PPA.nr.79/2008 datë 27.2.2007 ka propozuar që

ankesa të refuzohet si e pabazuar, kurse aktgjykimi i ankimuar të vërtetohet.

Gjykata Supreme i shqyrtoi shkresat e lëndës, e studioi aktgjykimin e ankimuar

në pajtim me dispozitën e nenit 415 të KPPPK, i vlerësoi pretendimet ankimore dhe

konstatoi se:

Ankesa është pjesërisht e bazuar.

Aktgjykimi i ankimuar nuk përmban shkelje esenciale të dispozitave të

procedurës penale nga neni 403 par. 1 pika 12 dhe par.2 të KPPPK, të cilave u

referohet ankesa dhe as shkelje të tjera nga neni 403 par. 1 nën par. 1, 2, 6, 8 deri 12 të

këtij Kodi, për të cilat kjo Gjykatë shqyrton detyrimisht gjithmonë konform dispozitës

së nenit 415 të KPPPK.

Dispozitivi i aktgjykimit të ankimuar është i qartë, në përputhje me brendinë e

tij dhe me arsyet e aktgjykimit, në aktgjykim janë dhënë arsye lidhur me faktet

vendimtare, arsyet e dhëna përveç përkitazi me cilësimin juridik të veprës nga neni

301 par. 2 të KPPK janë të qarta, në përputhje me përmbajtjen e shkresave ose të

procesverbaleve për deklarimet e dhëna në procedurë dhe vetë këtyre shkresave dhe

procesverbaleve. Përkitazi me vlerësimin juridik ndryshe të veprës penale të

mosdhënies së ndihmës personit të lënduar në fatkeqësi të trafikut publik nga neni 301

të KPPK do të bëhet fjalë më poshtë në këtë aktgjykim.

Përkitazi me faktet vendimtare, gjykata e shkallës së parë ka dhënë arsye të

mjaftueshme, bindëse dhe të logjikshme si juridike ashtu edhe faktike, në pajtim me

nenin 396 par. 7 të KPPPK, duke dhënë arsye se cilat fakte i merr si të vërtetuara dhe

cilave prova ua falë besimin e cilave jo të cilat në tërësi si të drejta i aprovon edhe kjo

Gjykatë. E ka vlerësuar edhe mbrojtjen e të akuzuarit se ky ka konsumuar alkool dy

shishe prej nga dy litra birrë në shtëpi pasi është shkaktuar aksidenti i komunikacionit

për shkak të tronditjes pas këtij aksidenti dhe ka dhënë arsye pse nuk ia ka falë

besimin një mbrojtje të këtillë të cilën kjo Gjykatë gjithashtu e vlerëson si të drejtë. Pa

marrë parasysh se eksperti i komunikacionit në mungesë të gjurmëve të frenimit në

vendin e ngjarjes nuk ka mund të precizojë shpejtësinë e automobilit me të cilin i

akuzuari ka qarkulluar para momentit kritik, nga provat tjera të administruara në këtë

çështje penalo-juridike si dëshmitë e dëshmitarëve L. N dhe V. K, pastaj kalimin me

automobil prej njërën në anën tjetër të rrugës në drejtimin e qarkullimit bile me një

pjesë edhe në trotuarin e anës së majtë të rrugës, me pamëdyshje rezulton se i akuzuari

me automobil në atë pjesë të rrugës ka qarkulluar me shpejtësi shumë më të madhe se

sa është shpejtësia e kufizuar prej 40 km në orë në atë pjesë të rrugës. Gjendja e

4

alkoolizimit, në çmasë ishte nën ndikimin e saj i akuzuari bie më tepër në kuadër të

gjendjes faktike dhe për këtë do të flitet më poshtë në këtë aktgjykim. Mirëpo, kjo

Gjykatë në këtë rast vënë në pah se saktësia e alkoolizmit të konstatuar në organizmin

– gjakun e të akuzuarit prej 1,87 promila tregon se ai ka qenë në stadin e dehjes. Stadi

i dehjes në këtë përqindje të alkoolizmit në gjak te personi i dehur sipas mjekësisë

ligjore dhe psikiatrisë karakterizohet me vështirësi në të ecur dhe në kontrollimin e

veprimeve të veta, me frymëmarrje të vështirësuar dhe me sjellje arrogante dhe të pa

parashikuar. Duke patur parasysh sjelljen e të akuzuarit në trafik në atë aks rrugor –

qytet ku është e përcaktuar me ligj shpejtësia maksimale e qarkullimit deri në 40 km,

kurse i akuzuari e ka tejkaluar ate përtej mase, me këtë shpejtësi ka dalë me automobil

prej njërës anë të rrugës, asaj të djathtës në anën e majtë të saj e deri në trotuar, nuk ka

ndërmarrë asnjë veprim të veprimit dhe e ka goditur dhe përplasë në asfalt fëmiun i cili

ishte duke ecur bashkë me fëmijët e tjerë krahut të kundërt të lëvizjes së automobilit pa

asnjë veprim në ndikimin e shkaktimit të aksidentit e ka tërhequr zvarrë në një

distancë prej 12,7 metra, e pastaj është larguar pa i dhënë asnjë ndihmë fëmiut të

lënduar është e qartë se ai në këtë gjendje të dehjes me alkool ishte i paaftë për vozitje

të sigurt dhe kjo drejtpërsëdrejti ka qenë nën ndikim në shkaktimin e aksidentit dhe

pasojës konkrete.

Prandaj, Gjykata Supreme vlerëson se gjykata e shkallës së parë drejt dhe në

mënyrë të plotë me aktgjykimin e ankimuar e ka vërtetuar gjendjen faktike në këtë

çështje penale, kështu që me ankesën e mbrojtësit të të akuzuarit pa bazë ankimohet në

këtë drejtim. Në mbështetje të kësaj gjendje faktike, gjykata e shkallës së parë ka

vepruar drejt kur ka gjetur se në veprimet e të akuzuarit përmbushen elementet

qenësore të veprës penale rrezikimi i trafikut publik për shkak të dehjes nga neni 298

par. 4 lidhur me par. 2 dhe 1 të KPPK dhe e ka shpallur fajtor dhe e ka gjykuar për atë

vepër (dispoztivi nën 1) dhe vepër penale të mosdhënies së ndihmës personit të

lënduar në fatkeqësi të trafikut publik nga neni 301 të KPPK por gabimisht i ka

vlerësuar ato nga par. 2 të nenit 301 të këtij kodi, prandaj Gjykata Supreme me

aplikimin e drejtë të ligjit penal e bëri ricilësimin juridik të veprës dhe të akuzuarin e

shpalli fajtor për veprën penale nga neni 301 par. 1 të KPPK. Në fakt, nuk është

kontestuese se i akuzuari ditën kritike, më 4.5.2007 pasi e shkaktoi aksidentin në fjalë

me automobilin e markës “M” në rrugën “F. A” në Gjakovë, edhe pse është ndalur një

herë vetëm e ka hapur derën dhe ka shikuar nga mbrapa, është larguar nga vendi i

ngjarjes pa i dhënë ndihmë të lënduarit. Në ndihmë fëmiut të lënduar i kanë dalur

qytetarë të tjerë duke e kapur për së gjalli në duar fëmiun e kanë futur në një automobil

dhe e kanë dërguar në spitalin në Gjakovë për t’i dhënë ndihmën mjekësore. Është

vërtetuar se, megjithatë fëmiu në spital ka arritur i vdekur, nga rezulton se pasoja e

vdekjes së fëmiut të aksidentuar nuk ka ardhur për shkak të mosdhënies së ndihmës së

të akuzuarit që do të ishte element qenësor i veprës penale nga par. 2 të nenit në fjalë

të KPPK, prandaj Gjykata Supreme e ndryshoi aktgjykimin dhe e ricilësoi veprën si në


Duke e vlerësuar aktgjykimin e gjykatës shkallës së parë përkitazi me

vendimin për dënimin, Gjykata Supreme vlerëson se gjykata e shkallës së parë drejt

dhe në mënyrë të plotë i ka konstatuar dhe vlerësuar të gjitha rrethanat që ndikojnë në

llojin dhe lartësinë e dënimit në pajtim me dispozitën e nenit 64 par. 1 të KPPK dhe si

5

të tilla i aprovon edhe kjo Gjykatë. Mirëpo, meqenëse Gjykata Supreme e ricilësoi

veprën penale nga neni 301 të KPPK si në dispozitiv të këtij aktgjykimi për të cilën me

ligj është paraparë dënim më i butë se sa dënimi për të cilën ka qenë i shpallur fajtor,

me burgim deri në 1 (një) vjet, Gjykata Supreme e ndryshoi aktgjykimin e ankimuar

edhe përkitazi me vendimin për dënimin për këtë vepër penale dhe njëherit për

vendimin unik për dënimin si në dispozitiv të këtij aktgjykimi e bindur se me këtë

dënim do të mund të arrihet qëllimi i dënimit i paraparë me dispozitën e nenit 34 të

KPPK.

Nga sa u tha më lart, e në bazë të nenit 426 të KPPPK, u vendos si në

dispozititiv të këtij aktgjykimi.


Më 21 maj 2008, Ap.nr.79/2008

Procesmajtësja: Kryetari i kolegjit: Anëtarët e kolegjit:

Mejreme Memaj Zait Xhemajli Miftar Jasiqi, Avdi Dinaj

Ap.nr.367/08

Dt. 19.02.2009

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale rrezikimi i trafikut publik nga neni

297, par. 5 lidhur me par. 1 të KPPK-së dhe me ankesën e prokurorit publik ka

vendosur se:

1. Ankesa e prokurorit publik të qarkut në Prishtinë është jo lëndore.

2. Aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, P.nr.563/2007 ta anuloj dhe

lëndën t’ia kthehej të njëjtës Gjykatë në rigjykim, sipas detyrës zyrtare.

I akuzuari A. A, u shpall fajtor për veprën penale, rrezikimi i trafikut publik, të paraparë nga neni 297, par. 5 lidhur me par. 1 të KPPK-së, dhe u dënua me 11 (njëmbëdhjetë) muaj burgim ,

ekzekutimi i të cilit nuk do të bëhet po që se i akuzuari në afat prej 3 (tri) vjetësh nuk kryen vepër

tjetër penale.

Prokurori publik i qarkut në Prishtinë, në afatin e paraparë ligjor paraqiti ankesë duke kërkuar

që të akuzuarit t’i shqiptoj dënim më të ashpër, gjithashtu propozoi që të ndryshohet edhe

kualifikimi juridik i veprës penale, ashtu që veprimet e të akuzuarit të kualifikohen si vepër penale e parashikuar nga neni 297, par. 5 lidhur me par. 3 dhe 1. të KPK-së ashtu që Gjykatës Supreme

ankesën ta miratoj dhe të akuzuarit t’i shqiptoj dënim më të ashpër.

Gjykata Supreme e Kosovës konstatoi se dispozitivi i aktgjykimit të ankimuar është i

paqartë, ngase në përshkrimin faktik të veprimeve inkriminuese të akuzuarit thuhet se: i akuzuari

nuk i ka respektuar rregullat e komunikacionit, nuk e ka përshtatë shpejtësinë e ngasjes kushteve

në rrugë dhe nuk i ka kushtuar kujdes të duhur lëvizjes së këmbësorit kur ai po e truponte rrugën nga ana e majtë në të djathtë pa i konkretizuar se cilat rregulla i kishte shkelur dhe pse e

konsideron mospërshtatje të shpejtësisë kur nuk është konstatuar shpejtësia e lëvizjes në

momentin tragjik gjithashtu nga kualifikimi juridik rezulton se vepra penale është kryer nga pakujdesia ( edhe pse kualifikimi nuk është bërë konform ligjit), në dispozitiv përkatësisht në

përshkrimin faktik të veprimeve inkriminuese të të akuzuarit nuk ekziston asnjë element i dashjes

eventuale e as i pakujdesisë, e që dispozitivin e bënë të paqartë dhe jo koherent me kualifikimin juridik, që domosdoshmërish kushtëzuan anulimin e aktgjykimit.

Gjykata Supreme e Kosovës në bazë të këtyre fakteve dhe sipas detyrës zyrtare, aktgjykimin e

Gjykatës së Qarkut në Prishtinë e hudh si të pa vlefshëm ndërsa ankesën e prokurorit publik të

qarkut në Prishtinë e shpall si jo lëndore për momentin.

NË EMER TË POPULLIT

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-Kolegji i përbërë nga gjyqtarët:

Miftar Jasiqi, kryetar, Fejzulla Hasani dhe Zait Xhemajli, anëtarë, me

2

bashkëpunëtoren profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në lëndën

penale ndaj të akuzuarit A. A nga Shtimja, për shkak të veprës penale

rrezikimi i trafikut publik, të parashikuar nga neni 297 par.5 lidhur me par.

1 të KPPK, duke vendosur lidhur me ankesën e Prokurorit Publik të Qarkut

në Prishtinë, paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë

P.nr.563/2007 datë 30.05.2008, në seancën e kolegjit të mbajtur më

19.02.2009, mori këtë:

A K T V E N D I M

Me rastin e ankesës së Prokurorit Publik të Qarkut në Prishtinë e

detyrimisht, anulohet aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë,

P.nr.563/2007 datë 30.05.2008, dhe lënda i kthehet së njëjtës gjykatë për

rigjykim.

Ankesa e prokurorit publik për tani është jo lëndore.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë P.nr.563/2007 datë

30.05.2008, i akuzuari A. A, është shpallur fajtor për shkak të veprës

penale, rrezikimi i trafikut publik, të parashikuar nga neni 297 par.5 lidhur

me par. 1 të KPPK, i është caktuar dënim me 11 (njëmbëdhjetë) muaj

burgim , ekzekutimi i të cilit nuk do të bëhet po qe se i akuzuari në afat prej

3 (tri) vjetësh nuk kryen vepër tjetër penale; është i obliguar që t’i paguajë

3

shpenzimet e procedurës sipas llogarisë përfundimtare, ndërsa në emër të

paushallit gjyqësor 50 €.

Kundër këtij aktgjykimi në afatin ligjor ankesë ka paraqitur:Prokurori

Publik i Qarkut në Prishtinë, vetëm për shkak të vendimit për dënimin ka

propozuar që Gjykata Supreme ankesën ta miratoj dhe të akuzuarit t’i

shqiptoj dënim më të ashpër dhe,

Gjykata Supreme konform nenit 410 të KPPPK, ka mbajtur seancën e

kolegjit , në të cilën ishin të pranishëm i akuzuari dhe mbrojtësi i tij të cilët

propozuan që ankesa e prokurorit publik të refuzohet si e pabazuar.

Prokurori Publik i Kosovës nuk ishte i pranishëm në seancën e kolegjit

edhe pse ishte njoftuar me rregull, mirëpo me parashtresën

PPA.nr.367/2008 datë 15.08.2008, ka propozuar që Gjykata Supreme ,

ankesën e prokurorit publik ta aprovoj dhe të akuzuarit t’i shqiptoj dënim

më të ashpër gjithashtu ka propozuar që të ndryshohet edhe kualifikimi

juridik, ashtu që veprimet e të akuzuarit të kualifikohen si veprë penale e

parashikuar nga neni 297.par.5.lidhur me par.3 dhe 1. të KPK.

Gjykata Supreme e Kosovës, pasi shqyrtoi shkresat e lëndës, studioi

aktgjykimin e ankimuar konform nenit 415.të KPPPK dhe pas vlerësimit të

pretendimeve ankimore konstatoi se aktgjykimi duhet anuluar detyrimisht

për këto arsye:

Së pari dispozitiviv i aktgjykimit të ankimuar është i paqartë , ngase në

përshkrimin faktik të veprimeve inkriminuese të akuzuarit thuhet se: i

akuzuari nuk i ka respektuar rregullat e komunikacionit, nuk e ka përshtatë

shpejtësinë e ngasjes kushteve në rrugë dhe nuk i ka kushtuar kujdes të

duhur lëvizjes së këmbësorit kur ai po e truponte rrugën nga ana e majtë në

të djathtë pa i konkretizuar se cilat rregulla i kishte shkelur dhe pse e

konsideron mospërshtatje të shpejtësisë kur nuk është konstatuar shpejtësia

e lëvizjes në momentin tragjik.

Së dyti gjykata ka për obligim që në arsyetimin e aktgjykimit, krahas

vënies në dukje të fakteve dhe rrethanave që paraqesin elemente të veprës

penale , të theksoj edhe të konkretizoj dispozitën materialo juridike , nga e

cila varet ekzistimi i kësaj vepre penale dhe përgjegjësisë penale të

ekzekutuesit të saj, duke qenë se te vepra penale me dispozicion blanket

qëndron një ndërvartësi dhe pandashmëri e dispozicionit blanket dhe e

4

dispozitës materialo –juridike, të shumtën të natyrës jo penale , dmth.gjykata

ka për obligo që qartë t’i paraqes në kundërshtim me të cilat dispozita të

Ligjit për bazat e sigurisë së komunikacionit rrugor ka vepruar i akuzuari në

momentin e shkaktimin e të aksidentit.

Së treti nga kualifikimi juridik rezulton se vepra penale është kryer nga

pakujdesia ( edhe pse kualifikimi nuk është bërë konform ligjit), në

dispozitiv përkatësisht në përshkrimin faktik të veprimeve inkriminuese të

të akuzuarit nuk ekziston asnjë element as i dashjes eventuale e as i

pakujdesisë, që gjithashtu dispozitivin e bënë të paqartë dhe jo koherent me

kualifikimin juridik, që domosdoshmërish kushtëzuan anulimin e

aktgjykimit.

Meqenëse aktgjykimi është anuluar sipas detyrës zyrtare , ankesa e

prokurorit publik për tani është jolëndore, mirëpo në rigjykim gjykata e

shkallës së parë pretendimet nga ankesa duhet t’i marr parasysh.

Gjykata e shkallës së parë në rigjykim duhet t’i evitojë shkeljet e

theksuara më lart, edhe një herë t’i vlerësojë të gjitha provat e propozuara

një nga një dhe në lidhshmëri njëra me tjetrën, e më pas të merë vendim të

drejtë në këtë çështje penale.

Nga sa u parashtrua në bazë të nenit 424 par.1. të KPPK, u vendos si në

dispozitiv.

GJYKATA SUPREM E KOSOVËS NË PRISHTINË

Ap.nr.367/2008 datë 19.2.2009

Kryetar i kolegjit: Procesmbajtëse: Anëtarë të kolegjit:

Miftar Jasiqi Mejreme Memaj Fejzullah Hasani

Zait Xhemajli.

5

VII

FALSIFIKIM

Pkl.nr.89/2009

Dt. 13.04.2010

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale legalizimi i përmbajtjes së

pavërtetë të parashikuar me nenin 334, par. 1 i KPK-së, mashtrimi në

bashkëkryerje nga neni 261, par. 2 lidhur me nenin 23 të KPK dhe falsifikimi i

dokumentit në bashkëveprim parashikuar me nenin 332, par. 3 lidhur me par. 1

dhe nenin 23 të KPK ka vendosur se:

1. Kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë e mbrojtësit të të akuzuarit E. B

përkitazi me pikën 1 të aktakuzës është pjesërisht e bazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së shkallës së parë dhe shkallës së dytë të

ndryshohet përkitazi me vendimin për dënim unik.

I akuzuari ishte shpallur fajtor për veprat penale: legalizimi i përmbajtjes së pavërtetë, parashikuar nga neni 334, par. 1 të KPK, mashtrimi në bashkëkryerje, nga neni 261, par. 2

lidhur me nenin 23 të KPK-së dhe falsifikimi i dokumentit në bashkëveprim parashikuar me

nenin 332, par .3 lidhur me par. 1 dhe nenin 23 të KPK-së, dhe i shqiptoi dënim unik me burgim në kohëzgjatje prej 2(dy) viteve.

Kundër këtij aktgjykimi brenda afatit të paraparë ligjorë kërkesë për mbrojtje të ligjshmërisë

ka paraqitur mbrojtësi i të pandehurit duke pretenduar se aktgjykimi përmban shkelje esenciale te dispozitave të procedurës penale, shkelje të ligjit penal dhe shkelje tjera të

procedurës që kanë ndikuar në ligjshmërinë e vendimit, duke propozuar që Gjykata Supreme

e Kosovës kërkesën ta aprovojë, aktgjykimin ta ndryshojë ashtu që të dënuarin ta lirojë nga akuza dhe lëndën t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës vërtetoi se dispozitivi i aktgjykimit të gjykatës së shkallës së parë është i paqartë dhe kontradiktor (pra, aludohet ne shkelje esenciale te dispozitave të

procedurës penale nga neni 403, par. 1 pika 12 të KPPK-së). Ngase në dispozitiv ( sa i

përket përshkrimit faktik të veprimeve inkriminuese të veprës penale të mashtrimit) Gjykata

konstaton se me 9.02.2005, i dënuari i kishte ofruar të dëmtuarës një dokumentacioni për shitblerje të patundshmërisë kontestuese, mirëpo të gjitha dokumentet në bazë të të cilave

është bartur pronësia kanë datë më të re, ngase nuk dihej se paluajtshmeria ishte regjistruar

(gabimisht) në emër të ish pronares B. J, kurse i dënuari posedonte autorizimin e dhënë nga pronar i vërtetë N. J, i cili po ashtu nuk dinte që pasuria e tij nuk evidentohej në emër të tij

gjithashtu gjeti se në arsyetim Gjykata e Qarkut nuk ka dhënë arsye të qarta përkitazi me

faktet vendimtare edhe pse gjykata nuk i besoi të dënuarit. Sipas kërkesës nuk është bërë

ekspertimi i nënshkrimit të N. J, që do të vërtetonte faktin se a ia kishte dhënë autorizimin të dënuarit, se a i kishte marrë N. J të hollat.

Gjykata Supreme pasi vlerësoi të gjitha provat dhe kërkesën e mbrojtësit të tij, të akuzuarit

ia ndryshoi dënimin duke i shqiptuar dënim unik prej 1 (një) viti e 6 (gjashtë) muajsh me të cilin dëmin beson që do të arrihet qëllimi i dënimit.

2


Gjykata Supreme e Kosovës, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Avdi Dinaj,

kryetar, Enver Peci e Valdete Daka, anetarë, me bashkëpunëtoren profesionale

Mejreme Memaj,procesmbajtëse, në çështjen penale të të dënuarit E. B, nga fshati

Poliq, komuna e Kamenicës, për shkak të veprave penale legalizimi i përmbajtjes së

pavërtetë, parashikuar me nenin 334 par.1 të Kodit Penal të Kosovës(KPK),

mashtrimi në bashkëkryerje, nga neni 261 par.2 lidhur me nenin 23 të KPK, dhe

falsifikimi i dokumentit në bashkëveprim me persnat NN, parashikuar me nenin 332

par.3 lidhur me par. 1 dhe nenin 23 të KPK, duke vendosur përkitazi me kërkesën e

mbrojtësit të të dënuarit për mbrojtje të ligjshmërisë, të paraqitur kundër aktgjykimit

të formës së prerë të Gjykatës Komunale në Prishtinë P.nr.1070/2005 datë 4.10.2006,

në seancën e mbajtur më, mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Aprovohet pjesërisht si e bazuar kërkesa për mbrojtje të ligjshmërisë e

mbrojtësit të dënuarit E. B, dhe konstatohet se me aktgjykimin e formës së prerë të

cilin e përbëjnë aktgjykimi i Gjykatës Komunale Prishtinë P.nr.1070/05 datë

4.10.2006 dhe aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut Prishtinë Ap.nr.754/2006 datë

21.10.2008, është shkelur ligji penal në dëm të të dënuarit , kështu që aktgjykimet e

lartpërmendura ndryshohen vetëm sa i përket pikës 3 të dispozitivit të aktgjykimit të

shkallës së parë dhe vendimit për dënim, ashtu që Gjykata Supreme të dënuarin E. B

konform dispozitës së nenit 390 par.1 të Kodit Penal të Kosovës e

liron nga akuza.

“se më 14.03.2005, në Gjykatën Komunale në Mitrovice, i pandehuri në

bashkëveprim me personat NN, i cili është paraqitur me emrin e N. J me dokumentin

identifikues letërnjoftimin me nr. 112471 dhe me numer personal 1911930910003 të

lëshuar në Prishtinë duke ja vendosur një fotografi të personit NN si dhe personave

tjeter është paraqitur me emrin B. J duke prezantuar letërnjoftimin me nr.11517 dhe

me numër personal 1505945915193 të lëshuar dhe vërtetuar kinse nga SPB në

Beograd, si pronare e pasurisë e ka nënshkruar autorizimin me nr.552/2005 datë

14.03.2005 q në emër të saj i pandehuri E. B ti merr të gjitha veprimet juridike me

qëllim të shitjes se patundshmërisë në Prishtië rruga “Zagorke Saviq”,nr,9, me flet

poseduse 10200 në ngastrën kadastrale nr,5212 në sipërfaqe të përgjithshme 4 ari e 52

m2 e cila gjendet në zonën kadastrale në Komunën e Prishtinës i cili autorizim është

konstatuar se është tërësisht i falsifikuar ngase pronarja B. J ka vdekur në vitin 1987”.

- me çka kishte për të kryer në bashkëveprim me personat NN veprën penale

falsifikim i dokumenteve, parashikuar me nenin 332 par.3 lidhur me par. 1 dhe nenin

23 të KPK,

Ndërsa, duke ia marrë si të vërtetuara dënimin me 8(tetë) muaj burgim të

caktuar për veprën penale nën pikën 1 të dispozitivit(legalizimi i përmbajtjes së

3

pavërtetë nga neni 334 par.1 të KPK), dhe me 1(një) vit burgim për veprën penale nën

pikën 2 të dispozitivit(mashtrimi nga neni 261 par.2 lidhur me nenin 23 të KPK),

Gjykata Supreme në bazë të nenit 71 të KPK, për këto vepra i shqipton dënim unik

me burgim në kohëzgjatje prej 1 (një) viti e 6 (gjashtë) muaj.

A r s y e t i m i

Gjykata Komunale Prishtinë me aktgjykimin P.nr.1070/2005 datë 4.10.2006,

të akuzuarin E. B e ka shpallur fajtor për veprat penale: legalizimi i përmbajtjes së

pavërtetë, parashikuar me nenin 334 par.1 të KPK, mashtrimi në bashkëkryerje, nga

neni 261 par.2 lidhur me nenin 23 të KPK, dhe falsifikimi i dokumentit në

bashkëveprim me personat NN, parashikuar me nenin 332 par.3 lidhur me par. 1 dhe

nenin 23 të KPK. Pasi ia ka vërtetuar dënimet veç e veç për secilën vepër penale dhe

atë: 8(tetë) muaj burgim për veprën penale nën pikën I të dispozitivit, 1(një) vit

burgim për veprën penale nën pikën II të dispozitivit, dhe 6(gjashtë) muaj për veprën

penale nën pikën III të dispozitivit, konform dispozitës së nenit 71 të KPK, e ka

gjykuar me dënim unik burgu në kohëzgjatje prej 2(dy) viteve. Ky aktgjykim është

vërtetuar me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut Prishtinë Ap.nr.754/2006 datë

21.10.2008.

Kundër këtyre aktgjykimeve kërkesë për mbrojtje të ligjshmërisë ka paraqitur

mbrojtësi i të dënuarit avokati Zhivojin Jokanoviq, për shkak të shkeljeve esenciale te

dispozitave të procedurës penale, shkeljes së ligjit penal dhe shkeljeve tjera të

procedurës që kanë ndikuar në ligjshmërinë e vendimit, me propozim që Gjykata

Supreme e Kosovës kërkesën ta aprovojë, aktgjykimet kundër të cilave është

paraqitur kërkesa ti ndryshojë ashtu që të dënuarin ta lirojë nga akuza, apo ti anulojë

dhe çështjen t’ia kthejë gjykatës së shkallës së parë për rigjykim.

Ndaj kërkesës së mbrojtësit të të dënuarit është përgjigjur Prokurori i Shtetit

me parashtresën me shkrim PPA.nr.14.08.2009, me propozim që kërkesa të refuzohet

si e pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës shqyrtoi shkresat e lëndës në kuptim të dispozitës

së nenit 454 par. 1 lidhur me nenin 455 par. 1 të KPPK, vlerësoi pretendimet e

parashtruara në kërkesën për mbrojtje të ligjshmërisë dhe gjeti:

- kërkesa është pjesërisht e bazuar

Në kërkesën për mbrojtje të ligjshmërisë mbrojtësi i të dënuarit thekson se si

aktgjykimi i gjykatës së shkallës së parë dhe ai i shkallës së dytë përmbajnë shkelje

thelbësore të dispozitave të procedurës penale, veçanërisht aktgjykimi i shkallës së

dyte, ngase nuk i ka mënjanuar shkeljet e gjykatës së shkallës së parë, dhe nuk ka

dhënë kurrfarë arsyetimi dhe vlerësim të pretendimeve ankimore. Kështu, sipas

kërkesës dispozitivi i aktgjykimit t gjykatës së shkallës së parë është i paqartë dhe

kontradiktor (pra, aludohet ne shkelje esenciale te dispozitave të procedurës penale

nga neni 403 par.1 pika 12 të KPPK). Ngase në dispozitiv ( sa i përket përshkrimit

faktik të veprimeve inkriminuese të veprës penale të mashtrimit) gjykata konstaton se

me 9.02.2005, i dënuari i kishte ofruar të dëmtuarës njëfarë dokumentacioni për

4

shitblerje të patundshmërisë kontestuese, mirëpo të gjitha dokumentet në bazë të të

cilave është bartur pronësia kanë datë me të re, ngase nuk dihej se paluajtshmeria

ishte regjistruar(gabimisht) ne emër të ish pronares B. J, kurse i dënuari posedonte

autorizimin e dhënë nga pronar i vërtetë N. J, i cili po ashtu nuk dinte që pasuria e tij

nuk evidentohej në emër të tij. Pra, sipas kërkesës i dënuari nuk kishte dijeni për

gjendjen e vërtetë të çështjes, dhe nuk ka pasur se si t’i drejtohej të dëmtuarës për

shitblerjen e kësaj patundshmërie, prandaj nuk ka mundur që ndaj të saj të kryente

vepër penale të mashtrimit. Pastaj, sipas kërkesës aktgjykimi është mbështetur

ekskluzivisht në deponimin e të dëmtuarës, deponimi i të cilës nuk është kontestues sa

i përket shitblerjes, mirëpo ajo duke qenë e frikësuar se mos do të pësojë ndonjë dëm

i ngarkon të dënuarit. Në arsyetim nuk janë dhënë arsye të qarta përkitazi me faktet

vendimtare, dhe pse gjykata nuk i besoj të dënuarit. Sipas kërkesës nuk është bërë

ekspertimi i nënshkrimit të N. J, që do të vërtetonte faktin se a ia kishte dhënë

autorizimin të dënuarit dhe a i kishte marrë ai të hollat, dhe nuk janë veçuar shumë

çështjeve( qëllimi i të dënuarve, i veprimeve ).

Duhet theksuar se arsyet e dhëna përkitazi me këtë bazë më shumë janë të

ndërlidhura me vërtetimin e gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike (sipas dispozitës

së nenit 451 par.2 të Kodit të procedurës penale kërkesa për mbrojte të ligjshmërisë

nuk mund të ushtrohet për shkak të konstatimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes

faktike) ngase kontestohen konkludimet të cilat i kanë nxjerrë gjykatat në bazë të

provave të administruara, mirëpo kjo Gjykate vlerëson se dispozitivi i aktgjykimit të

gjykatës së shkallës së parë( nën pikën 1 e 2 ) është i qartë dhe në të janë përshkruar

në mënyrë të qartë veprimet inkriminuese të të dënuarit, veprime këto që paraqesin

tiparet e veprave penale, për të cilat i dënuari është shpallur fajtor e gjykuar,

njëherësh në arsyetimin e aktgjykimit përkitazi me këto veprime, janë dhënë arsye për

të gjitha faktet vendimtare, konform dispozitës së nenit 396 par.6 të KPPPK, janë

arsyetuar të gjitha pikat e aktgjykimit, janë vlerësuar provat kontradiktore,

veçanërisht mbrojtja e të dënuarit, me ç’rast në mënyrë të qartë është arsyetuar përse

nuk është aprovuar mbrojta e tij(shih faqen 12 pasusi i dytë i arsyetimit të

aktgjykimit). Pra, gjykatat kanë dhënë arsye për të gjitha provat e administruara dhe,

lidhur me to, kanë paraqitur konkludimet e veta, të cilat, si të drejta, i pranon edhe kjo

Gjykatë dhe nuk e sheh të nevojshme që edhe me këtë aktgjykim t’i përsërit ato.

Përveç kësaj aktgjykimet nuk mbështeten ekskluzivisht në deponimin e të dëmtuarës

ashtu siç pretendohet pa bazë në kërkesë, ngase siç del nga shkresat e lëndës

aktgjykimet mbështetën edhe në provat tjera materiale( kontrata Vrd.nr.16114/05 datë

17.03.2005, fleta poseduese nr.10200, vërtetimi nr.4645443 datë 2.12.2004,

autorizimi nr.2826/04 datë 22.12.2004 etj) që dëshmojnë veprën penale të mashtrimit

dhe legalizimit të përmbajtjes së pavërtetë. Prandaj pa bazë pretendohet se

aktgjykimet e kundërshtuara përmbajnë shkelje esenciale të dispozitave të procedurës

penale nga neni 403 par.1 pika 12 të KPPPK.

Ndërkaq duke e vlerësuar kërkesën përkitazi me shkeljen e ligjit penal Gjykata

Supreme vlerëson se me aktgjykimet kundër të cilave është paraqitur kërkesa është

shkelur ligji penal në dem te dënuarit kur ai është shpallur fajtor dhe gjykuar për

veprën penale te falsifikimit te dokumentit nga neni 332 par.3 lidhur me par.1 dhe

nenin 23 të KPK.

5

Siç del nga shkresat e lëndës i dënuari E. B është shpallur fajtor edhe për

shkak të veprës penale të lartpërmendur, për shkak se me 14.03.2005 në

bashkëveprim me personat NN, e ka falsifikuar dhe përdorur autorizimin me

nr.552/2005 datë 14.03.2005, në emër të B. J, si pronare e patundshmërisë në

Prishtinë, rruga “Zagorke Saviq”, nr.9, me fletë poseduese 10200, në ngastrën

kadastrale nr.5212 - Prishtinë, në sipërfaqe të përgjithshme 4 ari e 52 metra katror, që

në emër të saj i dënuari t’i ndërmerr të gjitha veprimet juridike me qëllim të shitjes së

kësaj patundshmërie, i cili autorizim është vërtetuar se është i falsifikuar ngase

pronarja B. J kishte vdekur në vitin 1987.

Në rastin konkret siç del nga shkresat e lëndës respektivisht provat e

administruara i dënuari të dëmtuarën M. S e ka mashtruar nëpërmjet dokumentit të

falsifikuar, duke e venë në lajthim se kinse ligjërisht ishte i autorizuar për ta shitur

patundshmerinë e lartpërmendur, dhe me ketë e shtynë atë që të veprojë në dëm të

pasurisë së saj duke e blerë këtë patundshmëri. Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate në

situatën kur kryerësi falsifikimin e përdor si mjet për të kryer mashtrimin nuk

ekziston bashkim i veprave penale, por sipas parimit të konsumacionit vepra penale e

falsifikimit konsumohet nga vepra penale e mashtrimit, prandaj edhe vendosi sikurse


Meqë, i dënuari u lirua nga akuza përkitazi me veprën penale të falsifikimit të

dokumentit, kjo Gjykatë e ndryshoi aktgjykimin e shkallës së parë edhe përkitazi me

vendimin për dënim(dënimin unik) ndërsa duke i pasur të gjitha rrethanat të cilat

ndikojnë në llojin dhe lartësinë e dënimit, të konstatuara dhe vlerësuar nga gjykatat, të

dënuarit ia shqiptoj dënimin sikurse në dispozitiv të këtij aktgjykimi me bindje se dhe

me këtë dënim do të arrihet qëllimi i përgjithshëm i dënimit i parashikuar me ligj.

Nga sa u tha më lart, e në bazë të nenit 457 par.1 pika 1 të KPPK , u vendos si


GJYKATA SURPEME E KOSOVËS – PRISHTINË

Pkl.nr.89/2010, me 13.04.2010.


Mejreme Memaj Avdi Dinaj.

VIII

NDËRHYRJE NË SISTEMIN KOMPJUTERIK

Pkl.nr.136/2009

Dt. 17.12.2009

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen penale cenimi i fshehtësisë së korrespodencës dhe

i bazave të të dhënave kompjuterike nga neni 168, par. 2, 3 të KPK-së dhe veprës penale

fotografimi dhe incizimet tjera të paautorizuara nga neni 171, par. 1 të KPK-së ka

vendosur se:

1. Ankesat e avokatëve mbrojtës janë të bazuara dhe lënda të kthehet në rigjykim.

2. Aktvendimin e formës së prerë lidhur me vazhdimin e paraburgimit të Gjykatës

së Qarkut në Prishtinë Kp.nr. 467/2009 ta anuloj.

Të pandehurve u ishte vazhduar paraburgimi për shkak të dyshimit se kanë kryer veprën

penale ndërhyrja në sistemet kompjuterike, cenimi i fshehtësisë së korrespodencës dhe i bazave

të të dhënave kompjuterike dhe fotografimi e incizimet e tjera të paautorizuara.

Prokurori publik ka propozuar që ndaj të pandehurve të vazhdohet paraburgimi me arsyetim

se ndaj tyre në bazë të kallëzimit plotësues penal janë duke u zhvilluar hetimet në drejtim të

veprës më të rendë penale-ndërhyrje në sistemet kompjuterike nga neni 264, par. 2.

Mbrojtësit e të pandehurve kishin paraqitur kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë duke

pretenduar se aktgjykimi përmban shkelje esenciale të dispozitave të procedurës penale nga

neni 451, par. 1 pika 3 të KPPK-së, me propozim që Gjykata Supreme e Kosovës t’i ndryshojë

aktvendimet e gjykatave të instancës më të ulëta, ashtu që ndaj të pandehurve tu ndërpritet

paraburgimi për tu mbrojtur në liri.

Gjykata Supreme duke i analizuar pretendimet e avokatëve mbrojtës dhe ecurinë e zhvillimit të

procedurës, vë në pah se për ta caktuar gjykata paraburgimin në procedurë të shkurtër ndaj

një personi sipas dispozitës së nenit 463 të KPPK-së, duhet të përmbushen disa kushte ligjore.

Në radhe të parë duhet të ekzistojë dyshimi i bazuar se personi i tillë ka kryer veprën penale.

Ndërsa lidhur me kallëzimin plotësues penal për tu konsideruar se është kryer vepra penale

ndërhyrje në sistemet kompjuterike sipas par. 2 të nenit 264 të KPK-së, dëmi pasuror duhet të

tejkaloj shumën prej 15.000 euro, fakt ky që nga shkresat e lëndës nuk rezulton se është

plotësuar, pra nuk është argumentuar se është tejkaluar shuma e lartpërmendur,fakt i cili varet

edhe ligjshmëria e vazhdimit të paraburgimit në këtë çështje juridiko penal, ngase nga

kallëzimi plotësues penal- në shënimin zyrtar theksohet se nga raportet e bankave “N” dhe

“P.C” të dyshuarit me veprimet e tyre përmes bankomatit kanë tërhequr shumën prej

12.560.00 euro, ndërsa me tutje ceken vetëm gjashtë emrat e klientëve të cilët janë dëmtuar

dhe shumat e të hollave (të cilat në tërësi paraqesin shumën prej 2.251 euro), pa u theksuar se

kjo shumë a hynë në shumën totale të dëmit pasuror apo është shumë e veçantë jashtë shumës

totale.

Për arsyet e lartcekura aktvendimet e kundërshtuara u deshtë të anulohen, ndërsa në

rivendosje Gjykata duhet të kërkojë nga prokurori që ta argumentojë dyshimin e bazuar në

drejtim të veprës penale nga neni 264, par. 2 të KPK, e pastaj të marrë vendim të drejtë

përkitazi me masën e paraburgimit.

2


GJYKATA SUPREME E REPUBLIKËS SË KOSOVËS – kolegji i përbërë nga

Kryetari i Gjykatës Rexhep Haxhimusa, kryetar kolegji, dhe gjyqtarët dr.sc.Fejzullah Hasani e

Zait Xhemajli, anëtarë, me bashkëpunëtoren profesionale Mejreme Memaj, procesmbajtëse, në

çështjen penale ndaj të pandehurve P. D e M. I, që të dy nga Sofja, Republika e Bullgarisë, për

shkak të veprës penale ndërhyrje në sistemet kompjuterike, parashikuar me nenin 264 par.2

lidhur me nenin 23 të Kodit Penal të Kosovës (KPK), përkitazi me kërkesën për mbrojtje të

ligjshmërisë të mbrojtësve të të pandehurve, të paraqitur kundër aktvendimit të formës së prerë

të Gjykatës Komunale në Prishtinë, Kp.nr.174/2009, datë 25.11.2009, në seancën e kolegjit të

mbajtur më 17.12.2009, mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Konstatohet se kërkesa për mbrojtje të ligjshmërisë e mbrojtësve të të pandehurve P. D

e M. I, është e bazuar, dhe me aktvendimin e formës së prerë, të cilin e përbëjnë aktvendimi i

Gjykatës Komunale në Prishtinë, Kp.nr.174/2009 datë 25.11.2009 dhe aktvendimi i Gjykatës

së Qarkut Prishtinë, Kp.nr. 467/2009 datë 3.12.2009, është shkelur dispozita e nenit 451 par.4

lidhur me nenin 281 par.1 nënpar.1 të Kodit të Procedurës Penale të Kosovës, kështu që

aktvendimet e lartpërmendura anulohen, kurse çështja i kthehet Gjykatës Komunale në

Prishtinë për rivendosje.

A r s y e t i m i

Gjykata Komunale në Prishtinë, me aktvendimin Kp.nr.174/2009 datë 25.11.2009,

sipas propozimit të Prokurorit Publik Komunal të pandehurve P. D e M. I, për shkak të

dyshimit të bazuar se kanë kryer veprat penale: ndërhyrja në sistemet kompjuterike,

parashikuar me nenin 264 par.2 të KPK, cenimi i fshehtësisë së korrespodencës dhe i bazave të

të dhënave kompjuterike, parashikuar me nenin 168 par.2 e 3 të KPK, dhe fotografimi dhe

incizimet e tjera të paautorizuara, parashikuar me nenin 171 par.1 të KPK, ua ka vazhduar

paraburgimin edhe për 2(dy)muaj, i cili sipas këtij aktvendimi do të mund tu zgjasë deri me

25.01.2010. Paraburgimi u është vazhduar konform dispozitës së nenit 281 par.1 nënpar. 1 e 2

pika (i) e (iii) të Kodit të Procedurës Penale(KPPK).

Ky aktvendim, sipas ankesës së mbrojtësve të të pandehurve është vërtetuar me

aktvendimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Kp.nr.467/2009 datë 3.12.2009.

3

Kundër këtyre aktvendimeve kërkesë të përbashkët për mbrojtje të ligjshmërisë kanë

ushtruar mbrojtësit e të pandehurve avokatet Osman Havolli e Vahid Halili, për shkak të

shkeljeve esenciale të dispozitave procedurale neni 451 par.1nënpar.3 të KPPK, dhe shkeljes së

ligjit penal, me propozim që Gjykata Supreme e Kosovës t’i ndryshojë aktvendimet e

kundërshtuara, ashtu që ndaj të pandehurve të ndërpritet paraburgimi për tu mbrojtur në liri.

Ndaj kërkesës së mbrojtësve të të pandehurve është përgjigjur Prokurori Publik i Shtetit

me shkresën PPK.nr.143/2009 datë 15.12.2009, me propozim që kërkesa të refuzohet si e

pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, në seancën e kolegjit pasi që shqyrtoi shkresat e lëndës në

kuptim të nenit 454 par. 1 lidhur me nenin 455 par. 1 të KPPK, vlerësoi pretendimet në

kërkesën për mbrojtje të ligjshmërisë, gjeti se:

Kërkesa për mbrojtje të ligjshmërisë është e bazuar.

Për ta caktuar gjykata paraburgimin në procedurë të shkurtër ndaj një personi sipas

dispozitës së nenit 463 të KPPK, duhet të përmbushen disa kushte ligjore. Në radhe të parë

duhet të ekzistojë dyshimi i bazuar se personi i tillë ka kryer veprën penale, dhe:

- kur ai fshihet, kur identiteti i tij nuk mund të vërtetohet ose kur ekzistojnë rrethana të tjera

që tregojnë se ekziston rrezik i ikjes së tij;

- kur ka arsye për paraburgim sipas nenit 281 par.1 nënpar.2 pika(ii) e (iii), të KPPK dhe

vepra përkatëse është:

(i) vepër penale kundër rendit publik dhe veprimeve ligjore sipas kapitullit XXVIII të KPK

ose kundër integritetit seksual sipas kapitullit XIX të KPK;

(ii) vepër penale me elemente të dhunës e dënueshme me dy ose me tepër vjet burgim ose

(iii) vepër tjetër penale për të cilën mund të shqiptohet dënim me tre vjet burgim.

Ndërsa, sipas par.2 e 3 të nenit 463 para paraqitjes së propozim akuzës, paraburgimi mund

të zgjasë për aq kohë sa e kërkojnë rrethanat, por jo me gjatë se pesëmbëdhjetë ditë, kurse pas

ngritjes së propozim akuzës dispozitat e nenit 287 të KPPK zbatohen përshtatshmërisht për

paraburgim që nga dorëzimi i propozim akuzës deri në përfundim të shqyrtimit gjyqësor.

Për tani, nga shkresat e lëndës si dhe nga provat materiale nuk rezulton se dyshimi i

bazuar i tejkalon limitet e procedurës së shkurtër, në të cilën afati i paraburgimit para ngritjes

së propozim akuzës siç u paraqit më lartë në mënyrë strikte është i kufizuar.

Kështu, siç del nga shkresat e lëndës, ndaj të pandehurve P. D e M. I, është bërë kërkesë

për caktimin e paraburgimit, për shkak të dyshimit të bazuar se në bashkëkryerje kanë kryer

veprat penale ndërhyrja në sistemet kompjuterike, parashikuar me nenin 264 par.1 të KPK,

cenimi i fshehtësisë së korrespodencës dhe i bazave të të dhënave kompjuterike, parashikuar

me nenin 168 par.2 e 3 të KPK, dhe fotografimi dhe incizimet e tjera të paautorizuara,

4

parashikuar me nenin 171 par.1 të KPK( vepra këto për të cilat zbatohet procedura e shkurtër).

Me aktvendimin e Gjykatës Komunale Prishtinë GJPP.nr.72/09 datë 19.09.2009, ndaj tyre

është caktuar paraburgimi në kohëzgjatje prej 15(pesëmbëdhjetë) ditëve. Para skadimit të këtij

afati të paraburgimit prokurori publik ka propozuar që ndaj të pandehurve të vazhdohet

paraburgimi me arsyetim se ndaj tyre në bazë të kallëzimit plotësues penal me aktvendimin

PP.nr.3286-9/2009 datë 29.09.2009, janë duke u zhvilluar hetimet në drejtim të veprës me të

rendë penale-ndërhyrje në sistemet kompjuterike, nga neni 264 par.2 të KPPK, për të cilën

parashihet dënim me burgim prej gjashtë muajve deri në pesë vjet(dhe zhvillohet procedurë e

rregullt penale). Gjykata bazuar në këtë vepër penale ndaj të pandehurve sipas propozimit të

prokurorit e vazhdon paraburgimin edhe tri herë radhazi me aktvendimet Kp.nr.146/09 datë

30.09.2009, Gjpp.nr.72/09 datë 27.10.2009 dhe këtë të fundit Kp.nr.174/09 datë 25.11.2009.

Mirëpo, për tu konsideruar se është kryer vepra penale ndërhyrje në sistemet kompjuterike

sipas par.2 të nenit 264 të Kodit Penal dëmi pasuror duhet të tejkaloj shumën 15.000 euro, fakt

ky që nga shkresat e lëndës nuk rezulton se është plotësuar, pra, nuk është argumentuar se

është tejkaluar shuma e lartpërmendur, e nga i cili fakt varet edhe ligjshmëria e vazhdimit të

paraburgimit në këtë çështje juridiko penale. Ngase, nga kallëzimi plotësues penal- në

shënimin zyrtar theksohet se nga raportet e bankave “N” dhe “P” të dyshuarit me veprimet e

tyre përmes bankomatit kanë tërhequr shumën prej 12.560.00 euro, ndërsa me tutje ceken

vetëm gjashtë emrat e klientëve të cilët janë dëmtuar dhe shumat e të hollave( të cilat në tersi

paraqesin shumen prej 2.251 euro), pa u theksuar se kjo shumë a hyn në shumën totale të dëmit

pasuror apo është shumë e veçantë jashtë shumës totale.

Duke pasur parasysh këtë gjendje të çështjes, për këtë Gjykatë nuk është e qartë se ku e ka

mbështetur prokurori por edhe gjykata dyshimin e bazuar se të pandehurit kanë kryer veprën

penale ndërhyrje në sistemet kompjuterike, nga neni 264 par.2 të KPK, kur nga shkresat e

lëndës nuk rezulton një gjë e tillë, pra nuk argumentohet fakti themelor(nga i cili varet

ekzistimi i kësaj vepre dhe ligjshmëria e vazhdimit të paraburgimit) se është tejkaluar shuma

prej 15.000 euro. Vlen te theksohet se edhe kur mblidhet shuma totale e dëmit pasuror të

paraqitur nga bankat me shumen e dëmit pasuror të paraqitur nga klientët e bankave nuk

tejkalohet shuma e lartcekur, madje çuditërisht edhe ne vet aktvendimin mbi fillimin e

hetimeve thuhet se të pandehurit “...kanë përvetësuar shumën prej rreth 15.000 eurove...”.

Për arsyet e lartcekura aktvendimet e kundërshtuara u dashtë të anulohen, ndërsa në

rivendosje gjykata duhet të kërkojë nga prokurori që ta argumentojë dyshimin e bazuar në

drejtim të veprës penale nga neni 264 par.2 të KPK, e pastaj të marrë vendim të drejtë përkitazi

me masën e paraburgimit.

Nga sa u tha më lartë, dhe konform dispozitës së nenit 457 par.1 pika 2 të KPPPK, u

vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - PRISHTINË

Pkl.nr.136/2009, më 17.12.2009


5

Mejreme Memaj Rexhep Haxhimusa Fejzullah Hasani, Zait Xhemajli

VENDIMET CIVILE

I

VËRTETIMI I PRONËSISË

Rev.nr.58/2007

Dt. 15.03.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, vërtetim i pronësisë në bazë të shitblerjes ka

vendosur se :

1. Revizioni është i pabazuar.

2. Vendimi i Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.190/2006 është i bazuar.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Gjilan është refuzuar si e pabazuar ankesa e të

paditurve M. S dhe V. K të dy nga Gjilani e paraqitur nga i autorizuari i tyre avokat Shefki

Sylaj nga Prishtina, me të cilin është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Gjilan, me të

cilin është aprovuar kërkesëpadia e paditësit R. A nga Gjilani dhe është vërtetuar se paditësi është pronar në bazë të shitblerjes në vitin 1994, në ngastrës kadastrale nr.000 në vendin e

quajtur “Raiqe” me kulturë arë e klasit të IV në sipërfaqe prej 0.27.94 ha, e regjistruar sipas

fletës poseduese nr.000 ZK Livoq i Poshtëm dhe janë obliguar të paditurit Sh. H nga fshati Livoq i Poshtëm, M. S nga Gjilani, S. Z nga fshati Livoq i Poshtëm dhe V. K nga Gjilani, që

këtë të drejtë paditësit t’ia njohin dhe të durojnë që paditësi këtë paluajtshmëri në bazë të këtij

aktgjykimi ta regjistrojë në emër të tij.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, përmes të autorizuarit të tyre i padituri M. S

dhe V. K, me kohë kanë paraqitur revizion për shkak të shkeljes esenciale të dispozitave të

procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale me propozim që të prishen aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë dhe ai i gjykatës së shkallës së parë, dhe

çështja të kthehet për rigjykim

Gjykata Supreme e Kosovës, i ka vlerësuar si të pabazuara thëniet e të autorizuarit të paditurve

M. S dhe V. K, siç theksohet në revizion se aktgjykimi i shkallës së parë dhe i shkallës së dytë

përmban shkelje esenciale të procedurës nga neni 354, al. 2 pika 13 (14) të LPK.

Vlerësohen si të pabazuara pretendimet e paraqitura në revizion se i padituri Sh. H me rastin e blerjes së kësaj paluajtshmërie nga i padituri V. K ka marrë hua 7.000 DM, andaj për këtë

arsye nuk ka mundësi që i njëjti të konsiderohet si pronar i plotë i kësaj paluajtshmërie por në

rastin më të pavolitshëm për të paditurin M. S, ka mund të konsiderohet si bashkëpronar andaj nuk ka pas të drejtë që këtë paluajtshmëri t’ia shet paditësit pa pëlqimin e të paditurit M. S, në

të cilin drejtim pretendohet në zbatimin e gabuar të së drejtës materiale.

Dispozita e nenit 73 të Ligjit mbi Marrëdhëniet e Detyrimeve që ka të bëjë me konvalidimin e

kontratës, të cilës i mungon forma, zbatohet edhe ndaj kontratave të qarkullimit të paluajtshmërive, forma e të cilave është parashikuar me ligj, nëse ky ligj nuk përjashton

zbatimin e dispozitës së përmendur. Këto kontrata nëse janë përmbushur plotësisht ose në

pjesën më të madhe të tyre, do të konsiderohen të plotfuqishme pa marrë parasysh parashikimin e formës së tyre me kusht që të mos jenë cenuar interesat shoqërore.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Meleqe Behxheti,

kryetare, Shukri Sylejmani, Gjuran Dema, Emine Kaçiku dhe Emine Mustafa, anëtarë,

në çështjen juridike të paditësit R. A nga Gjilani, të cilin sipas autorizimit e përfaqëson

2

Abdylaziz Sadiku, avokat nga Gjilani, kundër të paditurve Sh. H nga fshati Livoq i

Poshtëm, Komuna e Gjilanit, M. S nga Gjilani, të cilin e përfaqëson avokat Shefki

Sylaj, avokat nga Prishtina, S. Z nga fshati Livoq i Posahtëm, Komuna e Gjilanit, të

cilën e përfaqëson Ramadan Zeqiri sipas autorizimit me shkrim dhe V. K nga Gjilani, të

cilin e përfaqëson Shefki Sylaj, avokat nga Prishtina, për shkak të vërtetimit të

pronësisë në bazë të shitblerjes, sipas revizionit të autorizuarit të paditurve M. S dhe V.

K të dy nga Gjilani, kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.190/2006

të datës 28.10.2006, në seancën e mbajtur më datë 15.03.2010, nxjerr këtë:

A K T GJ Y K I M

REFUZOHET si i pabazuar revizioni i të autorizuarit të paditurve M. S dhe V. K të dy

nga Gjilani, i paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Gjilan

Ac.nr.190/2006 të datës 28.10.2006.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.190/2006 i datës 28.10.2006,

është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurve M. S dhe V. K të dy nga Gjilani e

paraqitur nga i autorizuari i tyre avokat Shefki Sylaj nga Prishtina, me të cilin është

vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Gjilan C.nr.480/2005 i datës 21.03.2006,

me të cilin është aprovuar kërkesëpadia e paditësit R. A nga Gjilani dhe është vërtetuar

se paditësi është pronar në bazë të shitblerjes në vitin 1994, në ngastrës kadastrale

nr.573 në vendin e quajtur “Raiqe” me kulturë arë e klasit të IV në sipërfaqe prej

0.27.94 ha, e regjistruar sipas fletës poseduese nr.000 ZK Livoq i Poshtëm dhe janë

obliguar të paditurit Sh. H nga fshati Livoq i Poshtëm, M. S nga Gjilani, S. Z nga fshati

Livoq i Poshtëm dhe V. K nga Gjilani, që këtë të drejtë paditësit t’ia njohin dhe të

durojnë që paditësi këtë paluajtshmëri në bazë të këtij aktgjykimi ta regjistrojë në emër

të tij në DKGJ në Gjilan, në afat prej 15 ditëve nga dita e plotfuqishmërisë së këtij

aktgjykimi, nën kërcënim të përmbarimit të dhunshëm. Aktvendimi i së njëjtës gjykatë

C.nr.204/04 i datës 29.04.2004, mbi caktimin e masës së përkohshme është mbetur në

fuqi deri në zgjidhjen definitive të këtij kontesti. Obligohen të paditurit që paditësit

solidarisht t’ia kompensojnë shpenzimet e procedurës në shumë prej 658 €, dhe ate 78 €

për përpilim të padisë, 74 € për taksën e paguar në padi dhe 504 € në emër të

përfaqësimit të paditësit në pesë seanca nga 100 €, ndërsa të njëjtës gjykatë t’ia

paguajnë shumën prej 75 € në emër të taksës për përpilim të aktgjykimit, të gjitha këto

në afat prej 15 ditësh pas plotfuqishmërisë së këtij aktgjykimi.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, përmes të autorizuarit të tyre i

padituri M. S dhe V. K, me kohë kanë paraqitur revizion për shkak të shkeljes esenciale

të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale

3

me propozim që të prishen aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë dhe ai i gjykatës së

shkallës së parë, dhe çështja të kthehet për rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit 386 të

Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), ka gjetur se:

Revizioni është i pabazuar.

Nga shkresat e lëndës rezulton se paditësi R. A nga Gjilani, nga i padituri Sh. H nga

fshati Livoq i Poshtëm, në vitin 1994, sipas kontratës mbi shkrim jo të vërtetuar në

gjykatë, ka blerë ngastrën kadastrale nr.000 , në vendin e quajtur “Raiqe”, me kulturë

arë të klasit të IV me sipërfaqe prej 0.27.94 ha, e cila atëherë evidentohej në emër të J.

Z nga fshati Livoq i cili është baba i të paditurit S. Z, e sipas fletës poseduese nr.000

ZK Livoq i Poshtëm-Gjilan, për çmimin prej 70 DM, për 1 m2 ose çmimin e

përgjithshëm prej 19.558 DM, të cilën shumë të hollave paditësi ia kishte paguar

shitësit dhe menjëherë kishte hyrë në posedim dhe shfrytëzim të lirë të kësaj

paluajtshmërie , pa e penguar dhe shqetësuar askush gjer në vitin 2003 kur i padituri M.

S e kishte njoftuar të birin e paditësit në shitoren e tij se kinse paluajtshmërinë

kontestuese ai e ka blerë dhe ka bartur edhe të drejtën e pronësisë në këtë paluajtshmëri.

Këtë gjendje të fakteve Gjykata Komunale në Gjilan e ka vërtetuar në bazë të dëgjimit

të paditësit, të paditurit Sh. H e S. Z si palë procedurale, dëshmisë së dëshmitarëve Xh.

A, V. K, M. K e R. H, G. A dhe Sh. R.

Paditësi me padi ka kërkuar që të vërtetohet se në bazë të kësaj shitblerjeje, ka fituar të

drejtën e pronësisë në paluajtshmërinë kontestuese dhe të obligohen të paditurit që këtë

të drejtë t’ia njohin dhe të durojnë që këtë të drejt paditësi edhe ta regjistroj në DKGJ

në Gjilan në librat përkatës.

Gjykata e shkallës së parë pas administrimit të provave ka gjetur se kërkesëpadia e

paditësit është e bazuar , duke vlerësuar se paditësi është pronar i kësaj paluajtshmërie

në bazë të raportit të shitblerjes të lidhur në mes tij dhe të paditurit Sh. H, të cilën të

drejtë të paditurit M. S dhe V. K pa të drejtë ia kontestojnë.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka gjetur se gjykata e shkallës së

parë duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, drejt ka zbatuar

dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale kur ka gjetur se

kërkesëpadia e paditësit është e bazuar.

Në arsyetimin e aktgjykimit gjykata e shkallës së dytë ka shtuar se paditësi në vitin

1994 ka fituar të drejtën e pronësisë në paluajtshmërinë kontestuese në bazë të

shitblerjes nga i padituri Sh. H, kur edhe menjëherë është futur në posedim dhe

shfrytëzim të lirë të këtë paluajtshmërije të cilën pa pengesa dhe shqetësime nga askush

e ka shfrytëzuar lirshëm gjer në vitin 2003 kur nga i padituri M. S është njoftuar se i

njëjti paluajtshmërinë kontestuese e ka bartur në pronësi sipas një vendimi të

plotfuqishëm gjyqësor. Gjykata e Qarkut ka vlerësuar se i padituri M. S edhe pse

disponon me aktgjykim të plotfuqishëm mbi fitimin e pronësisë në paluajtshmërinë

4

kontestuese, i njëjti nuk e ka fituar këtë të drejtë nga se nuk ka provuar

pakontestueshëm se në bazë të shitblerjes është bërë pronar i kësaj paluajtshmërie, në

posedimin dhe shfrytëzimin e lirë të së cilës deri më tani fare nuk ka hyrë. Gjykata e

Qarkut vlerëson se të gjitha provat e administruara përveç aktgjykimit të lartcekur dhe

pjesërisht dëshmisë së të paditurit V. K, dhe dëshmisë së të paditurit M. S, vërtetojnë se

paditësi ka fituar ligjshëm të drejtën e pronësisë në këtë paluajtshmëri kurse i padituri

M. S e V. K, pa vend paditësit ia kontestojnë këtë të drejtë.

Duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes Gjykata Supreme e Kosovës, ka gjetur se

gjykatat e instancës më të ulët , drejt kanë zbatuar të drejtën materiale kur kanë gjetur

se kërkesëpadia e paditësit është e bazuar. Aktgjykimi i goditur dhe ai i shkallës së parë

përmbajnë arsye të mjaftuara për faktet relevante, të vlefshme për gjykimin e drejtë të

kësaj çështjeje juridike të cilat i pranon edhe kjo gjykatë.

Gjykata Supreme e Kosovës, i ka vlerësuar si të pabazuara thëniet e të autorizuarit të

paditurve M. S dhe V. K, siç theksohet në revizion se aktgjykimi i shkallës së parë dhe i

shkallës së dytë përmban shkelje esenciale të procedurës nga neni 354 al.2 pika 13 (14)

të LPK.

Këto pretendime u vlerësuan si të pa baza nga se arsyetimi i aktgjykimit të goditur është

mjaft i çartë dhe përveç që përmban arsye për faktet vendimtare të vlefshme për

gjykimin e drejt të kësaj çështjeje juridike, i njëjti është në pajtim me provat e

pranueshme edhe nga kjo gjykatë nga të cilat rezulton bindshëm themelësia e

kërkesëpadisë së paditësit.

Nga kjo që u tha rezulton se arsyetimi i aktgjykimit nuk është në kundërshtim me

provat e administruara e as me rezultatin e përgjithshëm të procedurës provuese, andaj

mund të përfundohet se aktgjykimi i shkallës së dytë dhe ai i shkallës së parë në asnjë

mënyrë nuk përfshihen me shkelje esenciale të dispozitave të procedurës në të cilat

pretendohet në revizion.

Së këndejmi, vlerësohen si të pabazuara pretendimet e paraqitura në revizion se i

padituri Sh. H me rastin e blerjes së kësaj paluajtshmërie nga i padituri V. K ka marrë

hua 7.000 DM, andaj për këtë arsye nuk ka mundësi që i njëjti të konsiderohet si pronar

i plotë i kësaj paluajtshmërie por në rastin më të pavolitshëm për të paditurin M. S, ka

mund të konsiderohet si bashkëpronar andaj nuk ka pas të drejtë që këtë paluajtshmëri

t’ia shet paditësit pa pëlqimin e të paditurit M. S, në të cilin drejtim pretendohet në

zbatimin e gabuar të së drejtës materiale.

Dispozita e nenit 73 të Ligjit mbi Marrëdhëniet e Detyrimeve që ka të bëjë me

konvalidimin e kontratës, të cilës i mungon forma , zbatohet edhe ndaj kontratave të

qarkullimit të paluajtshmërive, forma e të cilave është parashikuar me ligj, nëse ky ligj

nuk përjashton zbatimin e dispozitës së përmendur. Këto kontrata nëse janë përmbushur

plotësisht ose në pjesën më të madhe të tyre , do të konsiderohen të plotfuqishme pa

marrë parasysh parashikimin e formës së tyre me kusht që të mos jenë cenuar interesat

shoqërore.

5

Për faktin se me pretendimet e paraqitura në revizion nuk mund të vihet në dyshim

ekzistimi i aktgjykimit të goditur e as aktgjykimi i shkallës së parë, për arsyet e sipër

përmendura e në bazë të nenit 393 të LPK, u vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Rev.nr.58/2007 datë 15.03.2010

Kryetare e kolegjit,

Meleqe Behxheti

Rev.nr.182/2007

Dt. 07.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, vërtetim i të drejtës së pronësisë dhe

dorëzim në posedim ka vendosur se:

1. Miratohet revizioni i të paditurës Komuna e Prishtinës.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.568/2005 dhe ai i Gjykatës

Komunale në Prishtinë C.nr.2252/2003 prishen kurse lënda i kthehet gjykatës së

shkallës së parë në rigjykim.

Gjykata e Qarkut në Prishtinë, me aktgjykimin Ac.nr.568/2005, ka refuzuar si të pabazuar ankesën e të paditurës Komuna e Prishtinës, dhe ka vërtetuar aktgjykimin e Gjykatës

Komunale në Prishtinë C.nr.2252/, me të cilin në pikën I. të dispozitivit është aprovuar si e

bazuar kërkesëpadia e paditësve dhe është detyruar e paditura që paditësve në vend të dorëzimit të paluajtshmërive të regjistruara si ngastra kadastrale nr.2571/1 në vendin e

quajtur “Tringë Smajli” me kulturë arë, e klasit të IV, në sipërfaqe prej 0.09.90 ha, dhe

ngastrës kadastrale nr.2752/1, në të njëjtin vend, me kulturë kullosë, e klasit të II, në

sipërfaqe prej 0.16.52 ha, gjithsejtë në sipërfaqe prej 0.26.42 ha, sipas fletë posedimit nr.4029 Z.K Prishtinë, të ua njohë të drejtën e pronësisë dhe dorëzojë në posedim pjesën e

ngastrës kadastrale nr.2544, me kulturë kullosë, në vendin e quajtur “Tokë bahqe”, në

sipërfaqe prej 0.26,42 ha. Në pikën II. të dispozitivit është vendosur që të shpronësohen paditësit nga paluajtshmëria nr.2751/1 dhe 2752/1.

Në pikën III. të dispozitivit është detyruar e paditura që paditësve t’ua kompensojë

shpenzimet e procedurës kontestimore në shumë prej 707 €, në afat prej 15 ditësh nën kërcënim të përmbarimit të dhunshëm.

Kundër këtyre aktgjykimeve, e paditura me kohë ka paraqitur revizion duke pretenduar se

aktgjykimet përmbajnë shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatim të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të dy aktgjykimet e instancës më

të ulët të prishen dhe lënda të kthehet në shkallë të parë për rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës duke shqyrtuar aktgjykimin e goditur sipas nenit 386 të Ligjit

mbi Procedurën Kontestimore gjeti se revizioni i të paditurës është i bazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës ka gjetur se një qëndrim i tillë juridik i gjykatave të instancës

më të ultë, tani për tani nuk mund të pranohet, ngase aktgjykimi i gjykatës së shkallës së parë është marrë me shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të

paraparë në neni 354 par. 2 pika 14 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, të cilat janë të

natyrës absolute e për të cilat me doemos aktgjykimet duhen të prishen. Gjithashtu në dispozitiv në paragrafin I. fare nuk është konstatuar e drejta e pronësisë e paditësve në

ngastrat kontestuese, e as në arsyetim të aktgjykimit nuk janë dhënë arsye të qarta dhe

bindëse për pronësinë e paditësve në paluajtshmërinë lëndore.Në arsyetim të aktgjykimit është thënë që ngastra nr.1571/1 në sipërfaqe prej 0.09.90 ha, nuk është përfshirë me

eksproprijim, kurse me aktvendimin e Gjykatës Komunale në Prishtinë N.nr.228/81 të datës

21.04.1983, në rreshtin e dytë të paragrafit 2 të dispozitivit, konstatohet se është

eksproprijuar edhe kjo ngastër në sipërfaqe prej 3.33.5 ha, me çka rezulton se dispozitivi është në kundërshtim me këtë provë, ndërsa nuk është dhënë arsye për faktin relevant se si

është vërtetuar fakti se sipërfaqja prej 0.09.90 ha e kësaj parcele nuk është përfshirë me

eksproprijim. Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka qenë e detyruar që në pajtim me

nenin 365 par. 2 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, sipas detyrës zyrtare t’i evitojë të

metat e cekura të gjykatës së shkallës së parë, por meqë nuk ka vepruar ashtu, edhe aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë është marrë me shkelje thelbësore të procedurës

2 kontestimore të parapara nga kjo dispozitë, e lidhur me nenin 354 paragrafi 1 të këtij Ligji,

për të cilën arsye edhe ky aktgjykim u desh të prishet. Gjykata Supreme duke u mbështetur në këto fakte pranoi si të bazuar revizionin e të

paditurës ndërsa aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët i hodhi poshtë si të

pabazuara ndërsa lëndën ia kthen gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.


GJYKATA SURPEME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Meleqe

Behxheti, kryetare, Shukri Sylejmani, Gjuran Dema, Vjosa Nimani-Zylfiu dhe

Emine Kaçiku, anëtarë, në lëndën kontestimore të paditësve E, J, M dhe S. G, të

gjithë nga fshati Orlloviq, të cilët i përfaqëson Xheladin Osmani, avokat nga

Prishtina, kundër të paditurës Komuna e Prishtinës, të cilën e përfaqëson Naser

Krasniqi - Avokat Publik Komunal në Prishtinë, për shkak të vërtetimit të së

drejtës së pronësisë dhe dorëzimit në posedim, duke vendosur sipas revizionit të

paditurës, të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë

Ac.nr.568/2005 të datës 30.10.2006, në seancën e kolegjit të mbajtur më datën

07.04.2010, nxjerr:

A K T V E N D I M

Miratohet revizioni i të paditurës Komuna e Prishtinës, PRISHET aktgjykimi i

Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.568/2005 të datës 30.10.2006 dhe ai i

Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.2252/2003 i datës 01.03.2005, kurse lënda i

kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

A r s y e t i m i

Gjykata e Qarkut në Prishtinë, me aktgjykimin Ac.nr.568/2005 të datës 30.10.2006,

ka refuzuar si të pabazuar ankesën e të paditurës Komuna e Prishtinës, dhe ka

vërtetuar aktgjykimin e Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.2252/2003 të datës

01.03.2005, me të cilin në pikën I. të dispozitivit është aprovuar si e bazuar

kërkesëpadia e paditësve dhe është detyruar e paditura që paditësve në vend të

dorëzimit të paluajtshmërive të regjistruara si ngastra kadastrale nr.2571/1 në

vendin e quajtur “Tringë Smajli” me kulturë arë, e klasit të IV, në sipërfaqe prej

0.09.90 ha, dhe ngastrës kadastrale nr.2752/1, në të njëjtin vend, me kulturë kullosë,

e klasit të II, në sipërfaqe prej 0.16.52 ha, gjithsejtë në sipërfaqe prej 0.26.42 ha,

sipas fletë posedimit nr.4029 Z.K Prishtinë, të ua njohë të drejtën e pronësisë dhe

dorëzojë në posedim pjesën e ngastrës kadastrale nr.2544, me kulturë kullosë,

vendi i quajtur “Tokë bahqe”, në sipërfaqe prej 0.26,42 ha, e regjistruar sipas fletë

posedimit nr.4137 Z.K. Prishtinë, me masa dhe dimensione si në këtë pikë të

dispozitivit, kurse në pikën II. të dispozitivit është vendosur ashtu që shpronësohen

paditësit nga paluajtshmëria nr.2751/1 dhe 2752/1 me elemente më afër të

3

precizuara në pikën I. të këtij dispozitivi, dhe me pikën III. të dispozitivit është

detyruar e paditura që paditësve t’ua kompensojë shpenzimet e procedurës

kontestimore në shumë prej 707 €, në afat prej 15 ditësh nën kërcënim të

përmbarimit të dhunshëm.

Kundër aktgjykimit të Gjykatës së shkallës së dytë, e paditura me kohë ka paraqitur

revizion, për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës

kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të dy

aktgjykimet e instancës më të ulët të prishen dhe lënda të kthehet në shkallë të parë

për rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit 386

të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, ka gjetur se:

Revizioni është i bazuar.

Nga shkresat e lëndës del se ngastrat kadastrale kontestuese nr.2571/1, dhe 2572/1,

kanë qenë të regjistruara në emër të babait të paditësve – tani të ndjerit J. (R) G,

sipas fletës poseduese nr.4029 Z.K. Prishtinë, se këto dy parcela nuk janë

eksproprijuar nga ana e të paditurës, kurse pjesa tjetër e paluajtshmërisë e të ndjerit

J. G e shënuar në këtë fletë poseduese është eksproprijuar dhe i është caktuar

shpërblimi me aktvendimin e Gjykatës Komunale në Prishtinë N.nr.228/81 të datës

21.04.1983, se i ndjeri J. G me kontratën mbi dhuratën, nënshkrimet e palëve

kontraktuese të së cilës janë vërtetuar në Gjykatën Komunale në Prishtinë me

Vr.nr.5750/93, datë 20.07.1993, si dhuratëdhënës u ka dhuruar dhe bartur në

bashkëpronësi dhuratëmarrësve – këtu paditësve dhe atë secilit pjesën ideale prej

1/5 të kësaj paluajtshmërie, dhe në bazë të kësaj pune juridike i ndjeri J. G dhe

paditësit në vitin 1993 janë regjistruar si bashkëpronarë sipas fletë posedimit

nr.4029 Z.K. Prishtinë, se i ndjeri J. G ka vdekur më datën 08.10.1993, kurse në

muajin prill 2001 në paluajtshmërinë lëndore me lejen e ndërtimit të lëshuar nga e

paditura, është ndërtuar objekti “S. K” për nevojat e fëmijëve bonjakë, kurse

paditësve për këtë paluajtshmëri nga e paditura nuk iu është dhënë kurrfarë

shpërblimi.

Paditësit me padi në Gjykatën Komunale në Prishtinë, kanë kërkuar që në

pamundësi të kthimit të kësaj paluajtshmërie në posedim dhe disponim të lirë

paditësve, të detyrohet e paditura që t’iu njohë në pronësi dhe dorëzojë në posedim

ngastrën kadastrale nr.2544, sipas fletë posedimit nr.4137 Z.K. Prishtinë, e cila

gjendet në një vend tjetër, por me sipërfaqe dhe kulturë të ngjashme, si dhe paditësit

të shpronësohen nga ngastrat e tyre në të cilat është ndërtuar objekti i

sipërpërmendur me lejen e të paditurës.

Gjykata Komunale në Prishtinë, duke gjetur se tani paditësve nuk mund t’iu kthehet

posedimi i paluajtshmërisë lëndore, në bazë të mendimit të ekspertit të gjeodezisë

Adem Ahmetaj, ka vlerësuar se shpërblimi më i përshtatshëm dhe ekuivalent për

paluajtshmërinë e uzurpuar të paditësve, është që t’iu njihet në pronësi sipërfaqja e

njëjtë e parcelës kadastrale nr.2544 me masat dhe dimensionet në tërësi si në

4

paragrafin e parë të dispozitivit të aktgjykimit, e cila sipas fletë posedimit nr.4137

Z.K. Prishtinë evidentohet në emër të paditurës.

Në procedurën ankimore, gjykata e shkallës së dytë ka refuzuar ankesën e të

paditurës dhe ka vërtetuar aktgjykimin e gjykatës së shkallës së parë, duke i pranuar

në tërësi konstatimet faktike dhe qëndrimin juridik të gjykatës së shkallës së parë.

Gjykata e shkallës së dytë ka vlerësuar se aktgjykimi i ankimuar nuk përfshihet me

shkelje thelbësore të dispozitave të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, të cilat ajo

i vëren sipas detyrës zyrtare.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke u nisur nga kjo gjendje e çështje, ka gjetur se

një qëndrim i tillë juridik i gjykatave të instancës më të ultë, tani për tani nuk mund

të pranohet, nga se aktgjykimi i gjykatës së shkallës së parë është marrë me shkelje

thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të paraparë në neni 354 par. 2

pika 14 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, të cilat janë të natyrës apsolute, për

të cilat me doemos aktgjykimet u desh të prishen.

Shkeljet thelbësore të sipërpërmendura konsistojnë në faktet se aktgjykimi i

gjykatës së shkallës së parë përmban shkelje të tilla për shkak të së cilave nuk mund

të shqyrtohet. Dispozitivi i aktgjykimit është i paqartë dhe në kundërshtim me

arsyetimin si dhe me provat nga shkresat e lëndës. Arsyetimi i aktgjykimit nuk

përmban arsye për faktet relevante në të cilat është bazuar dhe me cilat prova janë

vërtetuar ato fakte. Në fakt, në dispozitiv vetëm në rreshtin e katër të paragrafit 1

përmendet numri i saktë i ngastrës kontestuese, kurse në tre vendet tjera të

dispozitivit përmenden si ngastra kontestuese: nr.2752/1, 2751/1 dhe 2752/1, ndërsa

paluajtshmëria lëndore nuk ka të bëjë me këta numra të ngastrave, por me numrat

2571/1 dhe 2572/1. E njëjta paqartësi përshkon edhe arsyetimin në tërësi, edhe pse

nga fleta poseduese nr.4029 Z.K. Prishtinë e cila gjendet në shkresat e lëndës, dhe

nga ekspertiza e gjeodezisë, shihet qartë se ngastra kontestuese në këtë lëndë

kontestimore janë ngastrat nr.2571/1 dhe 2572/1. Në dispozitiv në paragrafin I. fare

nuk është konstatuar e drejta e pronësisë e paditësve në ngastrat kontestuese, e as në

arsyetim të aktgjykimit nuk janë dhënë arsye të qarta dhe bindëse për pronësinë e

paditësve në paluajtshmërinë lëndore.

Në arsyetim të aktgjykimit është thënë që ngastra nr.1571/1 në sipërfaqe prej

0.09.90 ha, nuk është përfshirë me eksproprijim, kurse me aktvendimin e Gjykatës

Komunale në Prishtinë N.nr.228/81 të datës 21.04.1983, në rreshtin e dytë të

paragrafit 2 të dispozitivit, konstatohet se është eksproprijuar edhe kjo ngastër në

sipërfaqe prej 3.33.5 ha, me çka rezulton se dispozitivi është në kundërshtim me

këtë provë, ndërsa nuk është dhënë arsye për faktin relevant se si është vërtetuar

fakti se sipërfaqja prej 0.09.90 ha e kësaj parcele nuk është përfshirë me

eksproprijim. Gjykata Komunale ka qenë e detyruar që në mënyrë paraprake të

sigurojë si pjesë të shkresave të lëndës, edhe dokumentacionin mbi eksproprijimin e

paluajtshmërisë së të ndjerit J. G, që të vërtetohet saktë se përkitazi me këtë ngastër,

cila ka qenë sipërfaqja e tërësishme e kësaj ngastre para eksproprijimit, dhe e njëjta

a është eksproprijuar në tërësi, fakt i cili mund të shihet patjetër nga ato shkresa të

lëndës, përkatësisht nga fleta poseduese dhe aktvendimi i atëhershëm mbi

eksproprijimin. Në mungesë të dhënies së këtyre arsyeve, nuk mund të përfundohet

5

në mënyrë të sigurt se në paraardhësin e paditësve – tani të ndjerin J. G, pas

eksproprijimit kontestues ka mbetur edhe më tutje e drejta e pronësisë në

paluajtshmërinë lëndore në sipërfaqen prej 0.09.90 ha, e varësisht prej vërtetimit të

këtij fakti relevant do të mund të vlerësohej drejt edhe validiteti i kontratës mbi

dhuratën e cila gjendet në shkresat e lëndës në bazë të së cilës paditësit së bashku

me të ndjerin J janë bërë bashkëpronarë në paluajtshmërinë lëndore.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka qenë e detyruar që në pajtim

me nenin 365 par. 2 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, sipas detyrës zyrtare t’i

evitojë të metat e cekura të gjykatës së shkallës së parë, por meqë nuk ka vepruar

ashtu, edhe aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë është marrë me shkelje

thelbësore të procedurës kontestimore të parapara nga kjo dispozitë, e lidhur me

nenin 354 paragrafi 1 të këtij Ligji, për të cilën arsye edhe ky aktgjykim u desh të

prishet.

Në rigjykim, në gjykatën e shkallës së parë do të mënjanohen shkeljet e paraqitura

në këtë aktvendim, të sigurohen shkresat e lëndës së eksproprijimit të

paluajtshmërisë së të ndjerit J. G, e pas nxjerrjes së sërishme të provave të

vlerësohen provat secila veç e veç e në lidhmshmëri me njëra tjetrën, dhe pastaj të

merret vendim i bazuar në ligj dhe me arsyetim plotësisht të qartë.

Nga sa u tha më lart e në kuptim të nenit 394 par. 1 të Ligjit mbi Procedurën

Kontestimore, u vendos si në dispozitiv të këtij aktvendimi.


Rev.nr.182/2007, dt.07.04.2010.

Kryetarja e kolegjit,

Meleqe Behxheti

Mlc.nr.20/2008

Dt. 24.05.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjenm civile, kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë dhe

vërtetim i pronësisë nga nenit 358 par.3 LPK ka vendosur se:

1. kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë është e pabazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Rahovec C.nr.162/2003 dhe aktvendimi i

Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.328/2005 është i drejt dhe të bazuar.

Gjykata e Qarkut në Prizren me aktvendimin Ac.nr.328/2005, hodhi si të palejuar ankesën e të

autorizuarit të paditësit, e paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës Komunale në Rahovec

C.nr.162/2003, me të cilin është vërtetuar se i padituri në bazë të kontratës gojore mbi shitblerjen, të lidhur në mes tij dhe paditësit, është pronar i parcelës nr.6170/1 që gjendet në

vendin e ashtuquajtur “Strana Qolica” në sipërfaqe prej 0.09,58 ha, të evidentuar sipas fletës

poseduese nr.1184 KK Rahovec, dhe paditësi është i detyruar të lejoj që i padituri të regjistrohet si pronar i kësaj paluajtshmërie , në drejtorinë komunale të gjeodezisë në Rahovec.

Kundër aktgjykimeve të sipër përmendura, me kohë është paraqitur kërkesa për mbrojtjen e

ligjshmërisë , për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore, me propozim që të prishen të dy vendimet e sipër përmendura gjyqësore dhe lënda të kthehet për

rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pranon si të drejt dhe të ligjshëm qëndrimin juridik të gjykatave të

instancës më të ulët lidhur me aprovimin e kërkesëpadisë, si dhe me hedhjen e ankesës së

paditësit si të palejuar për shkak të mungesës së interesit juridik për paraqitjen e saj. Gjykata Supreme konsideron se dispozitivi i aktgjykimit të gjykatës së shkallës së parë nuk është në

kundërshtim me kërkesën e paditësit, pasi që në seancën e shqyrtimit kryesor, paditësi me fjalë

tjera logjikisht ka bërë ndërrimin e kërkesëpadisë, duke theksuar se para shumë viteve i padituri e

ka blerë këtë paluajtshmëri nga vëllai i paditësit, ka paguar çmimin shitblerës, dhe se këtë paluajtshmëri është duke e shfrytëzuar si depo për shitjen e materialit ndërtimor dhe se paditësi

për shkak të mosmarrëveshjeve me të vëllain, të paditurit gjerë më tani nuk ia ka bartur të drejtën

e pronësisë në paluajtshmërinë lëndore. Gjykata Supreme duke u mbështetur në këto fakte hodhi posht sit ë pabazuar kërkesën për

mbrojtjen e ligjshmërisë.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Meleqe

Behxheti, kryetar, Shukri Sylejmani, Gjuran Dema, Gyltene Sylejmani dhe Emine

Kaçiku, anëtarë, në lëndën kontestimore të paditësit H. R nga Rahoveci, kundër të

paditurit M. S, nga Rahoveci, për shkak të vërtetimit të pronësisë, duke vendosur sipas

kërkesës për mbrojtjen e ligjshmërisë, të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës

2

Komunale në Rahovec C.nr.162/2003 të datës 18.01.2005, dhe aktvendimit të Gjykatës

së Qarkut në Prizren Ac.nr.328/2005 datë 09.01.2007, në seancën e kolegjit të mbajtur

me datën 24.05.2010, nxjerr këtë:

A K T GJ Y K I M

REFUZOHET si e pabazuar kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë e paraqitur

kundër aktgjykimit të Gjykatës Komunale në Rahovec C.nr.162/2003 të datës

18.01.2005, dhe aktvendimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.328/2005 datë

09.01.2007.

A r s y e t i m i

Me aktvendimin e Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.328/2005 datë 09.01.2007,

hidhet si e palejuar ankesa e të autorizuarit të paditësit, e paraqitur kundër aktgjykimit në

bazë të pranimit të Gjykatës Komunale në Rahovec C.nr.162/2003 datë 18.01.2005, me

të cilin është vërtetuar se i padituri në bazë të kontratës gojore mbi shitblerjen, të lidhur

në mes tij dhe paditësit, është pronar i parcelës nr.6170/1 që gjendet në vendin e

ashtuquajtur “Strana Qolica” në sipërfaqe prej 0.09,58 ha, të evidentuar sipas fletës

poseduese nr.1184 KK Rahovec, dhe paditësi është i detyruar të lejoj që i padituri të

regjistrohet si pronar i kësaj paluajtshmërie , në Drejtorinë komunale të gjeodezisë në

Rahovec.

Kundër aktgjykimeve të sipër përmendura, me kohë është paraqitur kërkesa për

mbrojtjen e ligjshmërisë , për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës

kontestimore, me propozim që të prishen të dy vendimet e sipër përmendura gjyqësore

dhe lënda të kthehet për rigjykim. Edhe në seancë të kolegjit, Prokurori publik i Kosovës

ngeli pranë të njëjtit propozim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pasi që shqyrtoi aktgjykimin e shkallës së parë dhe

aktvendimin e gjykatës së shkallës së dytë në kuptim të nenit 408 të Ligjit mbi

Procedurën Kontestimore, ka gjetur se:

Kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë është e pabazuar.

Nga shkresat e lëndës rezulton se paditësi me padinë e paraqitur në gjykatë ka

kërkuar të vërtetohet se i njëjti është pronar i paluajtshmërisë kontestuese, dhe të

detyrohet i padituri që këtë të drejtë paditësit t’ia pranojë ashtu që të lejoj që paditësi të

hyj në posedim dhe shfrytëzim të lirë të paluajtshmërisë kontestuese, mirëpo në

shqyrtimin kryesor paditësi ka sqaruar se paluajtshmërinë kontestuese para disa viteve

vëllai i tij i ndjeri ia kishte shitur të paditurit , kishte marrë çmimin shitblerës, dhe kishte

blerë truall tjetër për ndërtimin e shtëpisë , mirëpo për shkak të mos marrëveshjeve me

vëllain e vet nuk ka dashur që të paditurit t’ia bartë të drejtën e pronësisë, kështu që pas

dakordimit të plotë të paditësit dhe të paditurit rreth këtyre fakteve relevante , gjykata e

3

shkallës së parë me aktgjykimin në bazë të pranimit ka aprovuar në tërësi kërkesëpadinë

me të cilën ka vërtetuar se i padituri është pronar i paluajtshmërisë kontestuese.

Gjykata e shkallës së dytë ka hedhë si të palejuar ankesën e të autorizuarit të

paditësit në kuptim të nenit 358 par.3 të Ligjit mbi procedurën kontestimore, me arsyetim

se paditësi nuk ka interes juridik për paraqitje të ankesës , dhe se është bërë gabim me

konstatimin se paditësi e ka pranuar kërkesëpadinë, i cili gabim nuk ndikon në esencën e

çështjes nga se është me rëndësi që kërkesëpadinë e ka pranuar i padituri, pranimi i së

cilës nga paditësi kuptohet vetvetiu me aprovimin e saj.

Gjykata Supreme e Kosovës, pranon si të drejt dhe të ligjshëm qëndrimin juridik

të gjykatave të instancës më të ulët lidhur me aprovimin e kërkesëpadisë, si dhe me

hedhjen e ankesës së paditësit, si të palejuar për shkak të mungesës së interesit juridik për

paraqitjen e saj, pasi që kjo gjykatë konsideron se dispozitivi i aktgjykimit të gjykatës së

shkallës së parë nuk është në kundërshtim me kërkesën paditësit, pasi që në seancën e

shqyrtimit kryesor, paditësi me fjalë tjera logjikisht ka bërë ndërrimin e kërkesëpadisë,

duke theksuar se para shumë viteve i padituri e ka blerë këtë paluajtshmëri nga vëllai i

paditësit, ka paguar çmimin shitblerës, dhe se këtë paluajtshmëri është duke e

shfrytëzuar si depo për shitjen e materialit ndërtimor , dhe se paditësi për shkak të

mosmarrëveshjeve me të vëllain , të paditurit gjerë më tani nuk ia ka bartur të drejtën e

pronësisë në paluajtshmërinë lëndore. Andaj pasi që këto fakte i ka pohuar edhe i

padituri , rezulton kërkesa logjike e palëve që të paditurit t’i njihet pronësia në këtë

paluajtshmëri në bazë të shitblerjes, për të cilën arsye edhe konsiderohet i logjikshëm

dhe i drejtë qëndrimi juridik i gjykatës së shkallës së parë lidhur me aprovimin e

kërkesëpadisë me aktgjykim në bazë të pranimit. Po ashtu me të drejtë edhe gjykata e

shkallës së dytë hedh si të palejuar ankesën e paditësit për shkak të mungesës së interesit

juridik për paraqitjen e saj, për arsye se në rastin konkret në mes të palëve në procedurë

nuk rezulton se ekzistojnë fakte kontestuese.

Nga sa u tha më lart e në bazë të nenit 408 lidhur me nenin 393 të Ligjit mbi

Procedurën Kontestimore, u vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Mlc.nr.20/2008 datë 24.05.2010

Kryetar i kolegjit,

Meleqe Behxheti

Mlc.15/2008

Dt. 24.05.2010

Gjykata Supreme lidhur me kërkesën për mbrojtjen e ligjshmërisë të parashtruar nga

Prokurori Publik përkitazi me vërtetimin e të drejtës së pronësisë ka vendosur se:

1. Kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë është e bazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.122/2008 të prishet dhe të

kthehet në rigjykim.

Me aktgjykimin e Gjykatës Komunale në Prishtinë, është vërtetuar se paditësi është pronar i

tokës bujqësore e cila evidentohet sipas zonave kadastrale ZK Çagllavicë me anë të së cilës

është detyruar e paditura që këtë të drejtë paditëses t’ia njoh dhe të lejoj që të bëhet bartja e

pronësisë nga paditësi në të paditurën.

Kundër këtij aktgjykimi, Prokurori Publik i Kosovës, me kohë ka paraqitur kërkesë për

mbrojtjen e ligjshmërisë, për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale , me propozim që të prishet ky

aktgjykim dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë për rigjykim.

Nga shkresat e lëndës rezulton se në bazë të marrëveshjes vetëqeverisëse me nenin 2 të saj janë formuar dy ndërmarrje shoqërore , NSH “B” në Fushë Kosovë dhe NSH “L. S” në

Lapla Sellë, e të cilat sipas nenit 3 të kësaj marrëveshje janë bashkuar në ndërmarrjen e

përbërë : K.B.I ” K-E”tani paditësen, mirëpo nuk është bërë me këtë rast bilanci i ndarjes së

pasurisë në mes këtyre ndërmarrjeve dhe e tërë pasuria e tyre pa të drejtë është regjistruar në emër të këtij kombinati. Duke marrë parasysh se e paditura ka ndërmarrë të gjitha të

drejtat dhe detyrimet e këtij kombinati si subjekt në pronësi shoqërore. Paditësi, gjykatës i

është paraqitur me padi me të cilën ka kërkuar që Ndërmarrjes shoqërore “L. S” t’i njihet e drejta e pronësisë në të gjitha parcelat kadastrale pasi që dy ndërmarrje janë shëndrruar në

një ndërmarrje.

Duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes, Gjykata Supreme e Kosovës, nuk mund ta pranojë

një qëndrim të tillë të gjykatës së instancës më të ulët, nga se sipas vlerësimit të kësaj

gjykate, aktgjykimi i gjykatës së shkallës së parë është marrë me shkelje thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore të parapara nga neni 354, par. 2, pika 3, 5, 6 dhe 14 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, andaj u desh që ky aktgjykim me doemos të prishet

dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë për rigjykim. Shkeljet thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354, paragrafi 2. pika 3. të Ligjit mbi procedurën kontestimore, konsistojnë në atë se gjykata e shkallës së parë ka vendosur lidhur

me kërkesën e cila nuk është në kompetencë gjyqësore të gjykatës së rregullt, nga se me

nenin 30.1 të Rregullores së UNMIK-ut nr.2002/12. Andaj, në rigjykim , gjykata e shkallës së

parë së pari duhet që të eliminojë të metat e lartpërmendura që lidhen me kompetencën e saj gjyqësore dhe të ndërmarrë veprime të mëtejme procedurale varësisht se a i bartet apo jo

nga Dhoma e Posaçme e Gjykatës Supreme jurisdiksioni për të vendosur në këtë çështje

juridike, mandej nëse i bartet ky jurisdikcion, duhet të qartësoj çështjen e legjitimitetit të palës paditëse.


2

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gjuran

Dema, kryetar, Shukri Sylejmani, Vjosa Nimani-Zylfiu, Gyltene Sylejmani dhe Emine

Kaçiku, anëtarë, në lëndën kontestimore të paditësit K. B Industrial “K-E”, OSH “Laple

Selo” në Lapla Sellë, të cilën e përfaqëson avokat Hranisllav Rajiqiq, nga Beogradi,

kundër të paditurës Agjencioni Kosovar për Mirëbesim në Prishtinë, të cilën e përfaqëson

Naim Gjigolli, sipas autorizimit me shkrim, për shkak të vërtetimit të së drejtës së

pronësisë, duke vendosur sipas kërkesës për mbrojtjen e ligjshmërisë të paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.122/2008 të datës 29.05.2008, në

seancën e kolegjit të mbajtur me datën 24.05.2010, nxjerr këtë:

A K T V E N D I M

MIRATOHET kërkesa e Prokurorit Publik të Kosovës, për mbrojtjen e

ligjshmërisë, PRISHET aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.122/2008 të

datës 29.05.2008, dhe lënda i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.122/2008 datë

29.05.2008, është vërtetuar se paditësi është pronar i tokës bujqësore e cila evidentohet

sipas zonave kadastrale ZK Çagllavicë sipas UL 222, UL 189 dhe UL 224, zonës

kadastrale ZK Laplesello sipas UL nr.260, UL 243 dhe UL 246, zonës kadastrale ZK

Preoce sipas UL 123 parcela kadastrale nr.366 dhe UL 125 parcela kadastrale nr.2, 2, 3,

3, 5, 6, 7, 7, 9, 11, 11, 22, 22, 24, 32, 32, 33, 35, 35, 48, 48, 49, 51, 52, 54, 55, 61, 63, 67,

67, 68, 69, 74, 75, 93, 100, 101, 123, 124, 124, 177, 178, 179, 182, 184, 188, 190, 193,

193, 378 dhe 415, në sipërfaqe të përgjithshme prej 7721, 24 ha, sipas vendimit nr.21 të

datës 11.07.2005, nr.38 të datës 27.06.2005, dhe nr.67 të datës 29.06.2005, zonës

kadastrale ZK Susica sipas UL nr.250, zonës kadastrale ZK Graçanica sipas UL nr.503,

zonës kadastrale ZK Prishtina vetëm UL nr.4143, zonës kadastrale ZK Livanje OP.

Lipjan sipas UL nr.371, zonës kadastrale ZK Uglare, dhe është detyruar e paditura që

këtë të drejtë paditëses t’ia njoh dhe të lejoj që të bëhet bartja e pronësisë nga paditësi në

të paditurën.

Kundër këtij aktgjykimi, Prokurori Publik i Kosovës, me kohë ka paraqitur

kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë , për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale , me propozim që

të prishet ky aktgjykim dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë për rigjykim.

Edhe në seancë kolegji, Prokurori publik i Kosovës, ngeli pranë të njëjtit propozim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit

408 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, ka gjetur se:


3

Nga shkresat e lëndës rezulton se në bazë të marrëveshjes vetëqeverisëse nr.356

të datës 28.12.1989, me nenin 2 të saj janë formuar dy ndërmarrje shoqërore , NSH “B”

në Fushë Kosovë dhe NSH “L. S” në L. S, e të cilat sipas nenit 3 të kësaj marrëveshje

janë bashkuar në ndërmarrjen e përbërë : Kombinatin bujqësor industrial ” K- E”tani

paditësen , mirëpo nuk është bërë me këtë rast bilanci i ndarjes së pasurisë në mes këtyre

ndërmarrjeve dhe e tërë pasuria e tyre pa të drejtë është regjistruar në emër të këtij

kombinati. Duke marrë parasysh se e paditura ka ndërmarrë të gjitha të drejtat dhe

detyrimet e këtij kombinati si subjekt në pronësi shoqërore, paditësi gjykatës i është

paraqitur me padi me të cilën ka kërkuar që Ndërmarrjes shoqërore “L. S” t’i njihet e

drejta e pronësisë në parcelat kadastrale të precizuara më afër në dispozitiv të

aktgjykimit.

Gjykata e shkallës së parë , pas administrimit të provave ka gjetur se kërkesëpadia

e paditësit është e bazuar, duke marrë parasysh se e tërë pasuria e precizuar në dispozitiv

është në posedimin dhe pushtetin faktik të paditësit , mirëpo pa të drejtë në librat

kadastral, kjo pasuri udhëhiqet në emër të KBI “K-E” në Fushë Kosovë, i cili nuk ka

pasur posedimin e as pronësinë në këtë pasuri të paluajtshme.

Duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes, Gjykata Supreme e Kosovës, nuk

mund ta pranojë një qëndrim të tillë të gjykatës së instancës më të ulët, nga se sipas

vlerësimit të kësaj gjykate, aktgjykimi i gjykatës së shkallës së parë është marrë me

shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të parapara nga neni 354

par.2, pika 3, 5, 6 dhe 14 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, andaj u desh që ky

aktgjykim me doemos të prishet dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë për

rigjykim.

Shkeljet thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354

paragrafi 2. pika 3. të Ligjit mbi procedurën kontestimore, konsistojnë në atë se gjykata e

shkallës së parë ka vendosur lidhur me kërkesën e cila nuk është në kompetencë

gjyqësore të gjykatës së rregullt, nga se me nenin 30.1 të Rregullores së UNMIK-ut

nr.2002/12 të datës 13 qershor 2002, është paraparë që Dhoma e Posaçme pranë Gjykatës

Supreme të Kosovës ka jurisdikcion ekskluziv për të gjitha paditë kundër Agjencionit

Kosovar të Mirëbesimit, këtu të paditurës. Edhe pse Dhoma e Posaçme e Gjykatës

Supreme të Kosovës, në këtë çështje , sipas padisë së NSH “R”, kundër të paditurit KBI

“K-E”, me aktvendimin e saj SCC-07-0419 të datës 13.12.2007, kompetencën për gjykim

ia ka bartur Gjykatës Komunale në Prishtinë , me pikën 3. të dispozitivit të këtij

aktvendimi është paraparë që nëse Gjykata Komunale vendos se në padi si palë e paditur

duhet të shtohet Agjencioni Kosovar për Mirëbesim, për ta bërë këtë, ajo duhet t’i kërkojë

Dhomës së Posaçme që t’i përcjellë jurisdikcion mbi Agjencionin Kosovar për

Mirëbesim. Nga shkesat e lëndës rezulton se gjykata e shkallës së parë nuk ka vepruar

sipas kësaj kërkese të Dhomës së posaçme të Gjykatës Supreme, andaj del se në këtë

kontest Gjykata e shkallës së parë ka vendosur pa kompetencë gjyqësore.

Aktgjykimi i atakuar është i përfshirë me shkelje thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore nga neni 354. paragrafi 2. pika 6. të Ligjit mbi procedurën

kontestimore, nga se ky aktgjykim është mbështur në disponimin e palejuar të palëve

4

(neni 3 par.3 të LPK), nga se i autorizuari i të paditurës në kuptim të nenit 96 të LPK,

pasi që nuk ka qenë avokat, pa pëlqimin shprehimor të paditurës nuk ka pasur të drejtë

me fjalë tjera ta pranojë kërkesëpadinë e paditësit.

Me aktgjykimin e kundërshtuar, është cenuar edhe dispozita e nenit 354 par.2 pika

14 të LPK, i cili cenim konsiston në atë se nuk janë dhënë arsye të mjaftueshme për faktet

vendimtare të cilat kanë të bëjnë me aprovimin e kërkesëpadisë së paditëses, mandej

lidhur me legjitimitetin aktiv të paditësit NSH “L. S” , pasi që nga shkresat e lëndës

rezulton se statusi i saj është ndryshuar në vitin 1992, dhe ajo ndërmarrje nuk ekziston,

nga se është bërë riorganizimi, dhe paditësja është transformuar në shoqëri aksionare e

cila si subjekt nuk është regjistruar fare si ekzistuese. Po ashtu, nuk është e qartë, pse me

precizim të kërkesëpadisë është kërkuar vërtetimi i pronësisë në paluajtshmërinë

kontestuese në favor të OSH “L. S”, kurse në padi të pandryshuar gjerë në përfundim të

shqyrtimit kryesor, si paditës figuron OSH “R” në Lapla Sellë , dhe nuk dihet saktë se

personi me emrin M. T cilën ndërmarrje e përfaqëson, kështu që për këtë arsye vjen në

pikëpyetje edhe legjitimiteti i të autorizuarit të paditësit avokat Rajiqiq Hranisllav të cilit

autorizimin ia ka nënshkruar personi i lartpërmendur. Nga kjo mund të përfundohet se

nuk është e qartë as çështja e legjitimitetit aktiv të paditësit, e as legjitimiteti i të

autorizuarit të tij, që do të përfaqësonte edhe shkelje procedurale nga neni 354 par.2 pika

11 të LPK.

Andaj, në rigjykim , gjykata e shkallës së parë së pari duhet që të eliminojë të

metat e lartpërmendura që lidhen me kompetencën e saj gjyqësore dhe të ndërmarrë

veprime të mëtejme procedurale varësisht se a i bartet apo jo nga Dhoma e Posaçme e

Gjykatës Supreme jurisdikcioni për të vendosur në këtë çështje juridike, mandej nëse i

bartet ky jurisdikcion, duhet të qartësoj çështjen e legjitimitetit të palës paditëse, në

kuptim të vërejtjeve të sipër përmendura , si dhe legjitimitetin e përfaqësuesit të saj për tu

paraqitur në gjykatë nga i cili do të varet edhe legjitimiteti i të autorizuarit të sipër

përmendur , dhe pasi që të eliminohen në tërësi këto paqartësi , duhet të nxjerr të gjitha

provat e nevojshme , si dhe t’i vlerësoj secilën veç e veç , dhe në lidhmëni me njëra

tjetrën, dhe me këtë krijohen kushtet që në këtë çështje juridike të mirret aktgjykim i

ligjshëm dhe me arsyetim të qartë.

Nga sa u tha më lart e në bazë të nenit 394 par.l dhe nenit 408 të Ligjit mbi

Procedurën Kontestimore, u vendos si në dispozitiv të këtij aktvendimi.


Mlc.nr.15/2008 datë 24.05.2010

Kryetar i kolegjit,

Gjuran Dema

Rev.nr.300/2007

Dt. 06.05.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile të vërtetimit të së drejtës së pronësisë në bazë të

kontributit të saj në fitimin e kësaj pasurie bashkëshortore, përkitazi me nenin 307, par 1

dhe 2, nenin 314, nenin 324, nenn 325 LFK ka vendosur se:

1. Revizioni i të paditurit është i pabazuar.

2. Vendimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.1022/06 është i bazuar.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë është refuzuar ankesa e të paditurit M. A, nga

Prishtina dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prishtinë, me të cilin është

aprovuar kërkesëpadia e paditëses dhe është vërtetuar se e njëjta është pronare në pjesën ideale

prej ½ të shtëpisë në sipërfaqe prej 0.00.40 ha, dhe e njëjta ka të drejtën e shfrytëzimit të përhershëm të oborrit në sipërfaqe prej 0.00.67 ha, në vendin e quajtur “Llapit”, e cila

evidentohet në certifikatën për të drejtat pronësore UL-71914059-02034 (fleta poseduese nr.000,

ZK Prishtinë), dhe ½ pjesë ideale e automjetit të markës “Wolsfagen”, tipi 1302, me targa të regjistrimit 000-KS-000, si dhe në pjesën prej ½ të vlerës së rimorkios të evidentuar në

dokumentin zyrtar të datës 14.06.1988, dhe është detyruar i padituri që paditëses këtë të drejtë

t’ia njohë. Nga shkresat e lëndës, rezulton se me aktgjykimin e formës së prerë të Gjykatës së Qarkut, është bërë zgjidhja e martesës në mes palëve ndërgjyqëse, e lidhur formalisht, në të cilën

kanë të lindur 4 fëmijë, se prej fillimit të bashkëjetesës së tyre, paditësja ka qenë në marrëdhënie

pune në Spitalin e Prishtinës, ndërsa i padituri prej vitit 1972 ka qenë i punësuar jashtë vendit,

dhe se gjatë kësaj lidhjeje, kanë blerë paluajtshmërinë kontestuese. Paditësja është paraqitur në Gjykatë me padi me të cilën ka kërkuar të vërtetohet se sendet kontestuese janë blerë me

kontributin e përbashkët bashkëshortor andaj kërkon që t’i njihet e drejta e pronësisë në pjesën

ideale prej ½ në këtë paluajtshmëri, si dhe në sendet e luajtshme të precizuara në aktgjykimin e shkallës së parë.

Kundër aktgjykimi të gjykatës së shkallës së dytë, i padituri me kohë ka paraqitur revizion për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe aplikimit të gabuar të

së drejtës materiale, me propozim që të prishen të dy aktgjykimet dhe lënda t’i kthehet Gjykatës

së shkallës së parë në rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, konsideron si të drejt dhe të ligjshëm qëndrimin juridik dhe

arsyetimin e gjykatave të instancës më të ulët sipas të cilit është aprovuar kërkesëpadia e

paditëses, pasi që në gjykatën e shkallës së parë pa mëdyshje është vërtetuar se pasuria kontestuese është blerë me kontributin e përbashkët të dy këtyre bashkëshortëve, me që paditësja

përveç që është kujdesur dhe ka kontribuar për rritjen e fëmijëve dhe ka udhëhequr punët e

shtëpisë, ajo në rritjen e kësaj pasurie ka kontribuar edhe me të ardhurat e saj personale pasi që

ka punuar gjatë tërë kohës sa ka ekzistuar bashkëjetesa e tyre martesore në Spitalin e përgjithshëm në Prishtinë, andaj gjykatat e instancës më të ulët me aplikimin e nenit 307,

paragrafi 1 dhe 2, nenin 314, si dhe nenit 324 e 325 të Ligjit mbi martesën dhe marrëdhëniet

familjare të Kosovës, drejt kanë zbatuar drejt të drejtën materiale kur paditëses ia kanë pranuar të drejtën e pronësisë në pjesën prej ½ në pasurinë kontestuese, në bazë të kontributit të saj në

fitimin e kësaj pasurie bashkëshortore.

Pretendimet tjera të revizionit përkitazi me vërtetimin e gjendjes faktike, fare nuk janë vlerësuar nga ana e kësaj gjykate, meqë në kuptim të nenit 385, par.3 të Ligjit mbi procedurën

kontestimore, revizioni nuk mund të paraqitet për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të

gjendjes faktike.

2

NË EMËR TË POPULLLIT


Behxheti, kryetare, Shukri Sylejmani, Gjuran Dema, Emine Kaçiku dhe Gyltene

Sylejmani, anëtarë, në lëndën kontestimore të paditëses B. B. A, të cilën e përfaqëson

avokat Naser Peci, nga Prishtina, kundër të paditurit M. A, nga Prishtina, të cilin e

përfaqëson Shefki Syla, avokat nga Prishtina, për shkak të vërtetimit të së drejtës së

pronësisë, duke vendosur sipas revizionit të paditurit të paraqitur kundër aktgjykimit të

Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.1022/06 datë 05.07.2007, në seancën e kolegjit të

mbajtur me datë 06.05.2010, nxjerr këtë:

A K T GJ Y K I M

Refuzohet si i pabazuar revizioni i të paditurit M. A, nga Prishtina, i paraqitur

kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.1022/06 datë 05.07.2007.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.1022/06 datë 05.07.2007,

është refuzuar ankesa e të paditurit M. A , nga Prishtina dhe është vërtetuar aktgjykimi i

Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.3287/04 datë 25.08.2006, me të cilin është aprovuar

kërkesëpadia e paditëses dhe është vërtetuar se e njëjta është pronare në pjesën ideale prej

½ të shtëpisë në sipërfaqe prej 0.00.40 ha, dhe e njëjta ka të drejtën e shfrytëzimit të

përhershëm të oborrit në sipërfaqe prej 0.00.67 ha, në vendin e quajtur “Llapit”, e cila

evidentohet në certifikatën për të drejtat pronësore UL-71914059-02034 (fleta poseduese

nr.000, ZK Prishtinë), dhe ½ pjesë ideale e automjetit të markës “Wolsfagen”, tipi 1302,

me targa të regjistrimit 000-KS-000, si dhe në pjesën prej ½ të vlerës së rimorkios të

evidentuar në dokumentin zyrtar të datës 14.06.1988, dhe është detyruar i padituri që

paditëses këtë të drejtë t’ia njohë.

Kundër aktgjykimi të gjykatës së shkallës së dytë, i padituri me kohë ka paraqitur

revizion për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe

aplikimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të prishen të dy aktgjykimet

dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur , në kuptim

të nenit 386 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, ka gjetur se:

3


Nga shkresat e lëndës, rezulton se me aktgjykimin e formës së prerë të Gjykatës

së Qarkut në Arbon, F.97 00005 të datës 21.04.1997, është bërë zgjidhja e martesës në

mes palëve ndërgjyqëse, e lidhur formalisht me datën 06.08.1978, se palët ndërgjyqëse

kanë jetuar në bashkësi faktike jashtëmartesore duke filluar prej muajit korrik 1966,

ndërsa në vitin 1978 kanë lidhur martesë dhe pa ndërprerë kanë jetuar në bashkësi

martesore, në të cilën kanë të lindur 4 fëmijë, se prej fillimit të bashkëjetesës së tyre,

paditësja ka qenë në marrëdhënie pune në Spitalin e Prishtinës, ndërsa i padituri prej vitit

1972 ka qenë i punësuar jashtë vendit, dhe se gjatë kësaj lidhjeje, kanë blerë

paluajtshmërinë kontestuese.

Paditësja është paraqitur në gjykatë me padi me të cilën ka kërkuar të vërtetohet

se sendet kontestuese janë blerë me kontributin e përbashkët bashkëshortor andaj kërkon

që t’i njihet e drejta e pronësisë në pjesën ideale prej ½ në këtë paluajtshmëri, si dhe në

sendet e luajtshme të precizuara në aktgjykimin e shkallës së parë.

Gjykata e shkallës së parë, pas administrimit të provave, ka gjetur se kërkesëpadia

e paditëses është e bazuar, pasi që pasuria kontestuese është blerë në kontributin e

përbashkët të dërgjyqëse, kurse gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka

refuzuar si të pabazuar ankesën e të paditurit , duke i pranuar në tërësi konstatimet faktike

dhe qëndrimin juridik të gjykatës së shkallës së parë. Gjykata e shkallës së dytë ka gjetur

se aktgjykimi i gjykatës së shkallës së parë nuk përmban shkelje thelbësore të dispozitave

të procedurës kontestimore të cilat ajo i vëren sipas detyrës zyrtare.

Gjykata Supreme e Kosovës, konsideron si të drejt dhe të ligjshëm qëndrimin

juridik dhe arsyetimin e gjykatave të instancës më të ulët sipas të cilit është aprovuar

kërkesëpadia e paditëses , pasi që në gjykatën e shkallës së parë me pa mëdyshje është

vërtetuar se pasuria kontestuese është blerë me kontributin e përbashkët të dy këtyre

bashkëshortëve, me që paditësja përveç që është kujdesur dhe ka kontribuar për rritjen e

fëmijëve dhe ka udhëhequr punët e shtëpisë, ajo në rritjen e kësaj pasurie ka kontribuar

edhe me të ardhurat e saj personale pasi që ka punuar gjatë tërë kohës sa ka ekzistuar

bashkëjetesa e tyre martesore në Spitalin e përgjithshëm në Prishtinë, andaj gjykatat e

instancës më të ulët me aplikimin e nenit 307 paragrafi 1 dhe 2, 314, si dhe nenit 324 e

325 të Ligjit mbi martesën dhe marrëdhëniet familjare të Kosovës ( Gazeta zyrtare

nr.10/1984), drejt kanë zbatuar drejt të drejtën materiale kur paditëses ia kanë pranuar të

drejtën e pronësisë në pjesën prej ½ në pasurinë kontestuese, në bazë të kontributit të saj

në fitimin e kësaj pasurie bashkëshortore.

Pretendimet tjera të revizionit përkitazi me vërtetimin e gjendjes faktike, fare nuk

janë vlerësuar nga ana e kësaj gjykate , meqë në kuptim të nenit 385 par.3 të Ligjit mbi

procedurën kontestimore, revizioni nuk mund të paraqitet për shkak të vërtetimit të

gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike.

Në bazë të asaj që u tha më lart, e me zbatimin e nenit 393 të Ligjit mbi

Procedurën Kontestimore u vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.

4


Rev.nr.300/2007 datë 06.05.2010


Meleqe Behxheti

Rev.nr.130/2007

Dt. 06.05.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, vërtetim i pronësis nga nenit 28 par 4 të

LTHMPJ ka vendosur se:

1. Revizioni i të paditurës kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren

Ac.nr.100/2007, pranohet si i bazuar.

2. Prishen aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.100/2007 dhe i Gjykatës

Komunale në Prizren C.nr.411/2006, ndërsa lënda i kthehet gjykatës së shkallës së

parë në rigjykim.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prizren është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurës dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prizren me të cilën pjesërisht

është aprovuar kërkesëpadia e paditësit dhe është vërtetuar se paditësi është pronar i shtëpisë

me oborr, e cila gjendet në pjesën e parcelës kadastrale nr.10994, në sipërfaqe prej 0.05,34 ha, sipas fletës poseduese nr.8415 ZK Prizren , në masë dhe kufij: nga veriu 11,55 m, nga jugu 4.53

m, nga lindja 48,09 m, dhe nga perëndimi 47,44 m ndërsa kërkesën e paditësit për vërtetimin e të

drejtës së pronësisë në sipërfaqe prej 22 m2 në pjesën e ngastrës kadastrale nr.5958, sipas fletës

poseduese nr.438 ZK Prizren, e evidentuar në emër të B. G., është refuzuar si e pabazuar.

Kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren e paditura me kohë ka paraqitur revizion

duke pretenduar se aktgjykimi përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të dy aktgjykimet e

gjykatave të instancës më të ulët të prishen dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës gjeti se gjykatat e instancës më të ulët gabimisht kanë zbatuar të

drejtën materiale për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike.

Zbatimi i gabuar i të drejtës materiale konsiston në faktin se të dy gjykata në aktgjykimet e tyre nuk kanë vërtetuar në mënyrë të drejt gjendjen faktike, sepse nëse paditësi a ka mund apo jo të

fitoj të drejtën e pronësisë me mirëbesim në bazë të mbajtjes në pronësi shoqërore në kuptim të

nenit 28 par 4 të LTHMPJ, për fitimin e drejtës së pronësisë me parashkrim fitues kërkohet që posedimi të jetë i ligjshëm, të mbështetet në bazën e vlefshme ligjore që nevojitet për të fituar të

drejtën e pronësisë (kontratë mbi shitblerjen, mbi dhuratën , mbi tapinë), dhe nëse mbajtësi e ka

fituar në mënyrë të ligjshme dhe nuk është fituar me dhunë dhe kërcënim. Posedimi është me mirëbesim nëse mbajtësi nuk din ose nuk mund ta dijë se sendi që e mban nuk është i tij (nenin 72

LTHMPJ), ndërsa në rastin konkret fakti i rëndësishëm është se paditësi në bazë të Konkluzionit

të vitit 1962, ka qenë në dijeni se çështja e shtëpisë është kontestuese.

Gjykata Supreme e Kosovës duke argumentuar faktet e sipërpërmendura pranon revizionin ndërsa aktgjykimet e gjykatave të instancës më ulët i hudh si të pabazuara dhe lëndën ia kthen

gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Meleqe

Behxheti-kryetare, Gyltene Sylejmani, Gjuran Dema, Emine Kaçiku dhe Shukri

Sylejmani, anëtarë, në çështjen juridike të paditësit E. Q. nga Prizreni, të cilin e

përfaqëson avokati Zhivojin Jokanoviq, nga Prishtina, kundër të paditurës Komuna e

Prizrenit-Drejtoria për punët pronësore-juridike, gjeodezi dhe pronësi, për shkak të

vërtetimit të pronësisë, përkitazi me revizionin e parashtruar nga ana e të paditurës,

kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.100/2007 datë 13.04.2007, në

seancën publike të kolegjit të mbajtur më 06.05.2010, mori këtë:

A K T V E N D I M

Pranohet si i bazuar revizioni i të paditurës kundër aktgjykimit të Gjykatës së

Qarkut në Prizren Ac.nr.100/2007 datë 13.04.2007.

Prishen aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.100/2007 datë

13.04.2007 si dhe i Gjykatës Komunale në Prizren C.nr.411/2006 datë 21.11.2006, ndërsa

lënda i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.100/2007 datë

13.04.2007, është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurës dhe është vërtetuar

aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prizren C.nr.411/2006 datë 21.11.2006, me të cilën

pjesërisht është aprovuar kërkesëpadia e paditësit dhe është vërtetuar se paditësi është

pronar i shtëpisë me oborr, e cila gjindet në pjesën e parcelës kadastrale nr.10994, në

sipërfaqe prej 0.05,34 ha, sipas fletës poseduese nr.8415 ZK Prizren , në masë dhe kufij:

nga veriu 11,55 m, nga jugu 4.53 m, nga lindja 48,09 m, dhe nga perëndimi 47,44 m. E

paditura ka kërkuar që e paditura t’ja pranojë këtë të drejtë dhe të lejojë që

paluajtshmëria e sipërcituar të regjistrohet në emër të paditësit si pronar i së njëjtës në

DJKP në Prizren, në afat prej 15 ditësh nën kërcënimin e përmbarimit me dhunë. Në

pikën e II të dispozitivit kërkesa e paditësit për vërtetimin e të drejtës së pronësisë në

sipërfaqe prej 22 m2 në pjesën e ngastrës kadastrale nr.5958, sipas fletës poseduese

nr.438 ZK Prizren, e evidentuar në emër të B. G., është refuzuar si e pabazuar.

3

Kundër aktgjykimit të shkallës së dytë, e paditura me kohë ka paraqitur revizion,

për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit

të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të dy aktgjykimet e gjykatave të

instancës më të ulët të prishen dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim.

Pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur dhe shkresave të lëndës sipas nenit 386 të

Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), Gjykata Supreme e Kosovës, ka gjetur se:


Nga shkresat në lëndë del se paditësi kërkon që të vërtetohet e drejta e pronësisë

në patundshmërinë e evidentuar si në dispozitiv të aktgjykimit të shkallës së parë e cila

është evidentuar si rrugë në pronësinë shoqërore të Komunës së Prizrenit dhe një pjesë të

patundshmërisë që evidentohet në emër të personit të tretë.

Me konkluzionin 05.nr.11570/2 datë 07.12.1962, është shtyer ekzekutimi i

aktvendimit të Bordit Popullor të Komunës së Prizrenit, 05.nr.1170/1 datë 29.07.1962,

me të cilën procedura administrative është bërë e ekzekutueshme për rrënimin e objektit

banesor kontestues të A. Q, për shkak se e njëjta është ndërtuar pa leje të ndërtimit.

Me aktvendimin e Drejtorisë për çështje pronësore juridike , gjeodezi dhe

kadastër të Komunës së Prizrenit nr.03/3-466-44 datë 27.01.2004, është vërtetuar se

paditësi ka bërë uzurpimin arbitrar të pronës shoqërore , në pjesën e ngastrës kadastrale

nr.10994, në vendin e quajtur “Atmejdan” në sipërfaqe prej 0.04,93 ha sipas fletës

poseduese nr.8415, Komuna e Prizrenit, evidentuar në emër të bashkësisë rrugore në

Prizren dhe me po të njëjtin aktvendim paditësi është detyruar që ta lirojë sipërfaqen e

uzurpuar duke rrënuar objektin ndërtimor.

Me përgjigje në ankesë të Kryeshefit të Ekzekutivit KK Prizren datë 16.02.2004,

është refuzuar ankesa e paditësit të ushtruar kundër aktvendimit të sipër cituar.

Nga ana e ekspertit të gjeodezisë është vërtetuar se një pjesë e ngastrës kadastrale

në sipërfaqe prej 534 m2, evidentohet si pronë shoqërore e KK Prizren-rrugët. Nga

eksperti po ashtu është vërtetuar se një pjesë e ngastrës kadastrale nr.6958 sipas fletës

poseduese nr.438 Komuna e Prizrenit, në sipërfaqe prej 22 m2, evidentohet në emër të

pronarit B. G.

Nisur nga gjendja e këtillë e çështjes , gjykata e shkallës së parë ka gjetur se

kërkesëpadia e paditësit është e bazuar duke konstatuar si jokontestues faktin se paditësi,

objektin e banimit e ka blerë në vitin 1964, duke mos ditur se objekti nuk ka qenë i

legalizuar. Poashtu e ka konstatuar si jokontestuese se paditësi pronën e sipërcituar e

shfrytëzon 40 vite me mirëbesim duke paguar rregullisht tatimin dhe sipas vlerësimit të

asaj gjykate, të drejtën e pronësisë në pronën kontestuese paditësi e ka fituar me

mirëbesim.

4

Gjykata e shkallës së dytë në procedurë ankimore , ka gjetur se gjykata e shkallës

së parë, duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, drejt i ka zbatuar

dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtës materiale kur ka gjetur se

kërkesëpadia e paditësit është e bazuar. Më tutje është konstatuar se prona kontestuese

nuk është provuar se në çfarë baze është regjistruar në emër të paditurës pasi që në vitin

1950, nuk ka pasur plan urbanistik dhe kadastër. Objekti në fjalë në atë kohë është

ndërtuar pa leje të ndërtimit pasi që në atë rajon nuk është kërkuar leje ndërtimi për shkak

se nuk ka pas plan urbanistik për qytet.

Gjykata Supreme e Kosovës, thëniet në revizion i ka vlerësuar si të bazuara dhe,

tani për tani, nuk mund të pranojë një qëndrim të tillë juridik të gjykatave të instancës më

të ulët ngase, sipas vlerësimit të kësaj gjykate, aktgjykimet e të dy gjykatave janë marrë

me zbatimin e gabuar të drejtës materiale për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë

të gjendjes faktike

Zbatimi i gabuar i të drejtës materiale konsiston në faktin se me aktgjykimet e të

dy gjykatave nuk kanë vërtetuar në mënyr të drejt, se nëse paditësi a ka mund apo jo të

fitoj të drejtën e pronësisë me mirëbesim në bazë të mbajtjes në pronësi shoqërore në

kuptim të nenit 28 par 4 të LTHMPJ .

Për fitimin e drejtës së pronësisë me parashkrim fitues kërkohet që posedimi të jetë i

ligjshëm , të mbështetet në bazën e vlefshme ligjore që nevojitet për të fituar të drejtën e

pronësisë (kontratë mbi shitblerjen, mbi dhuratën , mbi tapinë), dhe nëse mbajtësi e ka

fituar në mënyrë të ligjshme dhe nuk është fituar me dhunë dhe kërcënim. Posedimi është

me mirëbesim poçese mbajtësi nuk din ose nuk mund ta dijë se sendi që e mban nuk

është i tij (nenin 72 LTHMPJ). Në këtë rast fakti i rëndësishëm është se paditësi në bazë

të Konkluzionit të vitit 1962, ka qenë në dijeni se çështja e shtëpisë është kontestuese.

Nga aktvendimin e Drejtorisë për çështje pronësore juridike , gjeodezi dhe

kadastër të Komunës së Prizrenit nr.03/3-466-44 datë 27.01.2004 dhe Konkluzionin

05.nr.11570/2 datë 07.12.1962, tani për tani nuk rezulton që paditësi të ketë bazë të

vlefshme juridike për posedim të ligjshëm të objektit kontestues , ndonëse me

aktgjykimet e të dy gjykatave nuk janë vlerësuar në mënyrë të drejtë këto fakte

vendimtare dhe kjo ka pas ndikim që gabimisht të aplikohet e drejta materiale .

Gjykata e shkallës së parë është detyruar që në rigjykim t’i mënjanojë të metat e

sipërpërmendura, të vërtetojë bazën juridike të fitimit të pronësisë së paditësit, të

vërtetojë nëse paditësi është me mirëbesim me posedim të ngastrës kontestuese,

respektivisht a ka ditur ose nuk ka mund ta dijë se sendi që e mban nuk është i tij,

varësisht, prej këtyre fakteve të vërtetojë kohën e mbajtjes së paluajtshmërisë nga ana e

paditësit , të caktojë ekspertizën nga ana e ekspertit të lëmisë përkatëse lidhur me

historiatin e ngastrës kadastrale kontestuese dhe pas vërtetimit të këtyre fakteve, duke

pasur parasysh edhe thëniet tjera në revizion të marrë vendim të ligjshëm.

5

Nga sa u tha më lart me zbatimin e nenit 394 par.1 të LPK, u vendos si në



Rev.nr.130/2007 datë 06.05.2010

Kryetare e kolegjit, Anëtarët e kolegjit;

Meleqe Behxheti Gyltene Sylejmani,

Shukri Sylejmani,

Emine Kaçiku,

Gjuran Dema.

Rev.nr.211/2007

Dt. 24.08.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, vërtetim i të drejtës së pronësisë nga

neni 182 të LPK-së ka vendosur se:

1. Pranohet si i bazuar revizioni i të autorizuarit të paditurit.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.158/2007, ndërsa lënda i

kthehet gjykatës së shkallës së dytë në rigjykim.

Gjykata Komunale në Prizren ka refuzuar si të pabazë kërkesëpadinë e paditësit me të

cilën është kërkuar të vërtetohet se i padituri pa bazë juridike e ka zënë një pjesë të parc.

nr. 72201/1 , në sipërfaqe 188m2, e regjistruar në F.P. nr. 9622 ZK Prizren, ndërsa

obligoi paditësin që të paditurit ti paguaj 350 –Euro në emër të shpenzimeve të kontestit.

Gjykata e Qarkut në Prizren aprovoi ankesën e paditësit ashtu që aktgjykimi i Gjykatës

Komunale në Prizren, e ndryshoi kurse kërkesëpadinë e paditësit e aprovoi si të bazuar.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, i autorizuari i të paditurit brenda

afatit të paraparë ligjor paraqiti revizion duke pretenduar se aktgjykimi i gjykatës së

shkallës së dytë përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore

dhe aplikim të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që ankesa e paditësit e

paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës Komunale në Prizren, të refuzohet si e

pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës gjeti se aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren përmban

shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore ,parashikuar nga neni 354 al

2 pika 2 të LPK, për shkak të cilave aktgjykimi duhet të prishet. Shkeljet thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore qëndrojnë në faktin se anëtari i kolegjit të

gjyqtarëve i cili ka gjykuar në shkallë të dytë është në përbërje Fikri Shishko , kryetar,

Erdogan Haxhibeqiri dhe Ymer Hoxha , anëtar. Ndërsa nga shkresat e lëndës del se

gjyqtari Erdogan Haxhibeqiri ishte avokat i autorizuar i palës paditëse derisa kjo

çështje gjykohej në Gjykatën Komunale në Prizren. Kjo gjykatë vlerëson se ky fakt sipas

dispozitës së nenit 71 par 1 të LPK, paraqet shkak për përjashtim të detyrueshëm të

gjyqtarit në pjesëmarrjen lidhur me shqyrtimin e lëndës në rastin konkret. Gjithashtu kjo

gjykatë gjeti se gjykata e instancës më të ulët nuk i ka përfill vërejtjet e cekura dhe duke u

mbështetur në këto fakte hudhë si të pabazuara aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në

Prizren dhe lëndën ia kthen në rigjykim.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Shukri

Sylejmani, kryetar, Gyltene Sylejmani, Emine Kaçiku, Vjosa Nimani-Zylfiu dhe Marija

Ademi, anëtarë, në çështjen juridike të paditësit A. P. nga Prizreni, të cilin e përfaqëson

Masar Pirana avokat nga Prizreni, kundër të paditurit F. H. nga Prizreni, për shkak të

vërtetimit të pronësisë, përkitazi me revizionin e të autorizuarit të paditurit Gani Tigani

avokat nga Prishtina, të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren,

Ac.nr.158/2007 datë 16.05.2007, në seancën e kolegjit të mbajtur më 24.08.2010, mori

këtë:

A K T V E N D I M

Pranohet si i bazuar revizioni i të autorizuarit të paditurit dhe prishet aktgjykimi i

Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.158/2007 datë 16.05.2007, ndërsa lënda i kthehet

gjykatës së shkallës së dytë në rigjykim .

A r s y e t i m i

Gjykata Komunale në Prizren me aktgjykimin C.nr. 209/2002 datës 17.03.2004 ,

me pikën I të dispozitivit , ka refuzuar si të pabazë kërkesëpadinë e paditësit me të cilën

është kërkuar të vërtetohet se i padituri pa bazë juridike e ka zënë një pjesë të parc. nr.

72201/1 , në sipërfaqe 188m2, e regjistruar në F.P. nr. 9622 ZK Prizren , në dimensionet

e shënuara në këtë pjesë të diapozitivit . Me pikën II të dispozitivit , paditësi është

obliguar që të paditurit ti paguan 350 –Euro në emër të shpenzimeve të kontestit .

Gjykata e Qarkut në Prizren, me aktgjykimin Ac.nr.158/2007 datë 16.05.2007, ka

aprovuar ankesën e paditësit ashtu që aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prizren

C.nr.209/2002 datë 17.03.2004, është ndryshuar kurse kërkesëpadia e paditësit është

aprovuar si e bazuar.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, i autorizuari i të paditurit

ka paraqitur revizion për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës

kontestimore dhe aplikimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që ankesa e

paditësit e paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës Komunale në Prizren C.nr.209/2002

datë 17.03.2004, të refuzohet si e pabazuar dhe aktgjykimi të vërtetohet ose të prishet

aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë dhe çështja të kthehet në vendosje .

I autorizuari i paditësit ka paraqitur përgjigje në revizion , me propozim që

revizioni të refuzohet si e pa bazuar .


386 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), ka gjetur se:


Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren vlerësohet se është marrë me shkelje

thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore ,parashikuar nga neni 354 al 2 pika 2

të LPK, për shkak të cilave aktgjykimi u deshtë të prishet.

Shkeljet thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore qëndrojnë në faktin

se anëtari i kolegjit të gjyqtarëve i cili ka gjykuar në shkallë të dytë është në përbërje

Fikri Shishko , kryetar, Erdogan Haxhibeqiri dhe Ymer Hoxha , anëtar. Nga shkresat e

lëndës del se gjyqtari Erdogan Haxhibeqiri ishte avokat i autorizuar i palës paditëse

derisa kjo çështje gjykohej në Gjykatën Komunale në Prizren ,sipas lëndës C.nr.

123/1994 datës 17.11.1995 .Kjo gjykatë vlerëson se ky fakt sipas dispozitës së nenit 71

par 1 të LPK, paraqet shkak për përjashtim të detyrueshëm të gjyqtarit në pjesëmarrjen

lidhur me shqyrtimin e lëndës në rastin konkret .

Gjykata e shkallës së dytë nuk i ka evituar këto shkelje edhe për kundër faktit se

Gjykata Supreme e Kosovës , në aktvendimin Mlc. Nr. 5/2005 datës 07.03.2007,e ka

pranuar revizionin e të paditurit dhe kërkesën për mbrojtjen e ligjshmërisë të Prokurorit

Publik të Kosovës ,dhe mu për këto shkelje të dispozitave të procedurës kontestimire e

ka prishur aktgjykimin e gjykatës së shkallës së dytë Ac.nr. 314/2004 datës 04.11.2004

ndërsa lëndën e ka kthyer në rigjykim. Gjykata e shkallës së dytë nuk i përfillë këto

vërejtje dhe sërish merë vendim të njëjtë .

Në këtë aspekt , sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme me të drejtë theksohet në

revizion se aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë përmban shkelje thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore nga nenin 354 par 2 pika 2 të LPK.

Gjykata e shkallës së dytë ,në rigjykim është e detyruar që të evitojë shkeljet e

sipërcekura dhe duke i pasur parasysh edhe thëniet tjera nga revizioni dhe përgjigja në

revizion të merë vendim të ligjshëm .

Në bazë të asaj që u tha e me zbatim të neneve 394 të LPK, u vendos si në

diapozitiv të këtij aktvendimi .


Rev 211/2007 datës 24.08.2010

Kryetar i kolegjit Anëtarët e kolegjit;

Shukri Sylejmani Gyltene Sylejmani,

Vjosa Nimani-Zylfiu,

Marie Shala,

Emine Kaçiku.

Rev.nr.219/2010

Dt. 06.10.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, vërtetim i të drejtës së pronësisë nga

neni 182 al 2 pika n) të LPK-së ka vendosur se:

1. Revizioni i të autorizuarit të paditësit është i pa bazuar .

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.492/2010 vërtetohet si i

bazuar.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë është refuzuar ankesa e të autorizuarit

të paditësit dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prishtinë duke

refuzuar si të pabazuar kërkesëpadinë e paditësit, për vërtetimin e të drejtës së pronësisë

për ngastrën kadastrale nr.0000, sipas fletës poseduese nr.0000 ZK Prishtinë, me kulturë

arë e klasës së III, në vendin e quajtur “Nën rrugë”, në sipërfaqe prej 01.95,54 ha.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë i autorizuari i paditësit brenda afatit të

paraparë ligjor ka paraqitur revizion duke pretenduar se aktgjykimi i ankimuar përmban

shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatim të gabuar të së

drejtës materiale, me propozim që të dy aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët të

ndryshohen dhe të miratohet si e bazuar kërkesëpadia e paditësit ose të prishen dhe lënda

t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes ka gjetur se

Gjykatat e instancës më të ulët në mbështetje të gjendjes faktike të vërtetuar drejt dhe në

mënyrë të plotë, drejt kanë zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën

materiale kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësit është e pabazuar. Aktgjykimet e të

dy Gjykatave përmbajnë arsye të mjaftuara për faktet relevante të vlefshme për gjykimin

e drejt të kësaj çështje juridike, të cilat janë të pranueshme edhe për këtë Gjykatë, ndërsa

aktgjykimi i goditur nuk përmban shkelje të procedurës kontestimore për të cilat kjo

Gjykatë kujdeset sipas detyrës zyrtare. Gjykata Supreme vërtetoi se paditësi ka qenë

pronarë i pronës kontestuese në bazë të kontratës mbi shitblerjen nr.0000/00 datë

09.12.1956, ndërsa më vonë mbi bazën e masës administrative të nacionalizimit, me

aktvendimin e Sekretariatit për Financa të Kuvendit Komunal në Prishtinë 07.nr.464-

32/80 i datës 19.08.1980, është bartur në shfrytëzim të Komunës së Prishtinës-BVI-së për

Qeverisjen e tokës ndërtimore në Prishtinë , me detyrim që shfrytëzuesi t’ia kompensojnë

kundërvlerën e paluajtshmërisë së theksuar ish pronarit përkatësisht paditësit. Me datën

27.08.1980 paditësi me BVI-në për Qeverisjen e tokës ndërtimore në Prishtinë, të cilin

obligim e kishte kryer i padituri në vlerë prej 246.206,68 din. Duke patur parasysh këto

argumente Gjykata Supreme hedh si të pabazuar revizionin e paditësit ndërsa pranon

aktgjykimet e dy Gjykatave të instancave më të ulëta si të bazuara.


2

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Shukri

Sylejmani, kryetar, Gyltene Sylejmani dhe Emine Kaçiku, anëtarë, në çështjen juridike të

paditësit I. K. nga fshati Milevc , të cilin e përfaqëson Hamdi Gashi avokati nga

Prishtina , kundër të paditurës Komuna e Prishtinë, për shkak të vërtetimit të pronësisë,

përkitazi me revizionin e të autorizuarit të paditësit, të paraqitur kundër aktgjykimit të

Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.492/2010 datë 23.07.2010, në seancën e kolegjit të


A K T GJ Y K I M

Refuzohet si i pa bazuar revizioni i të autorizuarit të paditësit dhe aktgjykimi i

Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.492/2010 datë 23.07.2010 vërtetohet.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, Ac.nr.492/2010 datë

23.07.2010, është refuzuar ankesa e të autorizuarit të paditësit dhe është vërtetuar

aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.486/2008 datë 11.03.2010, me të cilin

është refuzuar si e pabazuar kërkesëpadia e paditësit, për vërtetimin e të drejtës së

pronësisë për ngastrën kadastrale nr.7183, sipas fletës poseduese nr.4137 ZK Prishtinë,

me kulturë arë e klasës së III, në vendin e quajtur “Nën rrugë”, në sipërfaqe prej 01.95,54

ha, me kufizime të përshkruara në dispozitivin e aktgjykimit të asaj gjykate dhe detyrimin

e paditurës që patundshmërinë e cituar ta bartë në emër të paditësit. Me të njëjtin

aktgjykim është vendosur që secila palë t’i barët shpenzimet e veta procedurale.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë i autorizuari i paditësit me

kohë ka paraqitur revizion, për shkak të shkeljes thelbësore të dispozitave të procedurës


aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët të ndryshohen dhe të miratohet si e bazuar

kërkesëpadia e paditësit ose të prishen dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë

në rigjykim.




Nga shkresat e lëndës del se ngastra e përshkruar në dispozitiv të aktgjykimit të

gjykatës së shkallës së parë ka qenë pronë e paditësit në bazë të kontratës mbi shitblerjen

3

nr.3170/56 datë 09.12.1956, ndërsa më vonë mbi bazën e masës administrative të

nacionalizimit, me aktvendimin e Sekretariatit për Financa të Kuvendit Komunal në

Prishtinë 07.nr.464-32/80 i datës 19.08.1980, është bartur në shfrytëzim të Komunës së

Prishtinës-BVI-së për Qeverisjen e tokës ndërtimore në Prishtinë , me detyrim që

shfrytëzuesi t’ia kompensojnë kundërvlerën e paluajtshmërisë së theksuar ish pronarit

përkatësisht paditësit. Me datën 27.08.1980 paditësi me BVI-në për Qeverisjen e tokës

ndërtimore në Prishtinë ,kanë lidhur marrëveshje për kompensimin e kësaj

patundshmërive në shumë prej 246.206,68 din. Nga raportit për pagesën e parasë në

dorë të SHKSH-së në Prishtinë , të datës 01.09.1980, dhe lista e mandapostave nr.68400

datë 01.09.1980, të SHKSH-së, është vërtetuar se paditësit (përmes të autorizuarit të tij

Xheladin Krasniqit), i është paguar shuma prej 246.206,60 din,

Mbi bazën e kësaj gjendje faktike të vërtetuar, gjykata e shkallës së parë ka

vlerësuar se kërkesëpadia e paditësit është e pabazuar dhe si të tillë e ka refuzuar me

arsyetim se kjo paluajtshmëri kontestuese në mënyrë të përshkruar si më lart ka kaluar në

pronësi të paditurës dhe evidentohet si pronë shoqërore.

Gjykata e shkallës së dytë ka gjetur se gjykata e shkallës së parë duke vërtetuar

drejtë dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, drejt ka zbatuar dispozitat e procedurës

kontestimore dhe të drejtën materiale kur ka refuzuar kërkesëpadinë e paditësit.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes ka gjetur

se gjykatat e instancës më të ulët në mbështetje të gjendjes faktike të vërtetuar drejt dhe

në mënyrë të plotë, drejt kanë zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën

materiale kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësit është e pabazuar. Aktgjykimet e të

dy gjykatave përmbajnë arsye të mjaftuara për faktet relevante të vlefshme për gjykimin e

drejt të kësaj çështje juridike, të cilat janë të pranueshme edhe për këtë gjykatë, ndërsa

aktgjykimi i goditur nuk përmban shkelje të procedurës kontestimore për të cilat kjo

gjykatë kujdeset sipas detyrës zyrtare.

Janë të pabazuara thëniet e cekura në revizion se, siç theksohet , aktgjykimet e

kundërshtuara janë marr me shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore

nga neni 182 al 2 pika n) të LPK , se dispozitivi është në kundërshtim me provat të cilat

gjinden në shkresat e lëndës dhe si i tillë nuk mundet të vlerësohet . Kjo gjykatë gjeti se

këto pretendime të revizionit janë të pabazuara , nga se dispozitivi është i çart dhe nuk

është në kundërshtim me arsyetimin. Arsyetimi i dhënë nga gjykata e shkallës së parë ,

mbështetet në fakte relevante dhe si i tillë është i mjaftueshëm dhe i pranueshëm edhe

për këtë gjykatë.

Gjykata e shkallës së parë drejtë ka vepruar kur në rigjykim nuk ka bërë

administrimin e provës me dëgjimin e dëshmitarit H. H. , lidhur me përpilimin e kopjes

së planit të ngastrës kadastrale nr. 7183. pasi që administrimi i provës së tillë nuk ka

ndikim në vendimmarrje për arsye se nga Drejtoria për kadastër dhe gjeodezi në

Prishtinë , është vërtetuar se kopje e tillë e planit është jo valide dhe nuk ka vlerë të

dokumentit zyrtarë pasi që nuk përputhet me të dhënat e Operatit Kadastral.

4

Gjykata Supreme e Kosovës vlerëson se shpronësimi i paditësit nga prona

kontestuese është bërë në bazë të Ligjit mbi Eksproprijimin (G.Z e RS , nr. 53/95),për

interes të përgjithshëm shoqëror , nga organi kompetent , në procedurë të përcaktuar me

ligjin e sipërcituar. Në pronën e eksproprijuar e paditura ka fituar të drejtën e shfrytëzimit

në pajtim me procedurën e përcaktuar me ligj, ndërsa paditësit i është kompensuar prona

në bazë të marrëveshjes të arritur me të paditurën dhe për këtë arsye drejtë është vlerësuar

se kërkesëpadia e paditësit është e pabazuar dhe nuk kemi zbatimin e gabuar të së drejtës

materiale ashtu si thekson paditësi në revizion .

Nga se u tha më sipër Gjykata Supreme e Kosovës , me zbatim të nenit 222 të

LPK , vendosi si në dispozitiv të këtij aktgjykimi .


Rev.nr.219/2010 datë 06.10.2010

Kryetar i kolegjit, Anëtarët e kolegjit:


Emine Kaçiku.

Rev.nr.293/2007

Dt. 23.12.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, vërtetim i të drejtës së pronësisë dhe fitimi i të drejtës

së pronësisë nga neni 20 të LMTHJP-së ka vendosur se:

1. Revizioni i paditëses është i pabazuar.

Paditësi paraqiti kërkesë në revizion kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Pejë, duke mbajtur

qëndrim se aktgjykimi i shkallës së parë përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës

kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale me propozimin që aktgjykimet e të dy

Gjykatave të instancës më të ulët të prishen dhe lënda të kthehet gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Pejë, është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditëses dhe është

vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Pejë, me të cilin është refuzuar si e pabazuar kërkesëpadia

e paditëses me të cilën ka kërkuar që të vërtetohet se ajo është pronare e lokalit i cili është i ngritur

në këndin në anën veri-perëndimore të ngastrës kadastrale nr.000/0 të evidentuar sipas fletës

poseduese 2608 KK Pejë, dhe që të detyrohet e paditura Komuna e Pejës që asaj t'ia njohë këtë të

drejtë në afat prej 15 ditësh pas marrjes së aktgjykimit nën kërcënimin e përmbarimit të

detyrueshëm si dhe t'ia paguajë shpenzimet e procedurës.

Me pjesën II të dispozitivit të aktgjykimit të gjykatës së shkallës së parë është refuzuar si e

pabazuar kërkesa e intervientës kryesore Z. Sh me të cilën ka kërkuar që të vërtetohet se është pronare e

pjesës. së ngastrës kadastrale .nr.000/0 sipas fletës poseduese 000 dhe të detyrohet e paditura dhe

paditësja t'ia njohin të drejtën e pronësisë në këtë patundshmëri 0.00,16 ha, dhe të detyrohet e paditura

dhe paditësja t'ia njohin të drejtën e pronësisë në këtë patundshmëri në afat prej 15 ditësh si dhe që të

vërtetohet se ajo është shfrytëzuese e përhershme të së njëjtës pjesë të parcelës në të njëjtën sipërfaqe.

Gjykata Supreme nga shkresat e lëndës vë në pah se në vitin 1968 sipas regjistrimit të ndërrimeve ,

ngastra 00/0 në sipërfaqe prej 02,21 ha, ka kaluar në pronë shoqërore dhe evidentohet në emër të

Komunës së paditur KK Pejë. Pjesa kontestuese e cila është objekt shqyrtimi është pjesë përbërëse e

ngastrës nr.000/0 e cila edhe më tutje evidentohet si pronësi shoqërore në emër të Komunës së

paditur.

Duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes Gjykata Supreme e Kosovës, gjeti se gjykatat e instancës më

të ulët , duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike drejt kanë zbatuar dispozitat e

procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale, kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditëses është e

pabazuar, ngase parcela e pronares N. Z ka kaluar në pronë shoqërore, meqë ish pronarja N. Z këtë

patundshmëri ia ka shitur të paditurës Komunës së Pejës, e cila sipas ekspertizës së ekspertit del se

ngastra kadastrale e paditëses nuk ka kurrfarë ndryshime (zvogëlim apo rritje), në favor të ngastrës

kadastrale pronë shoqërore KK Pejë.

Sipas vlerësimit të kësaj Gjykate drejta e pronësisë sipas dispozitës së nenit 20 i LMTHJP, fitohet sipas

vet ligjit, në bazë të veprimit juridik dhe me trashëgimi dhe kushtet tjera të parapara me ligj të

vendimit të organit kompetent. Gjykata e shkallës së parë me administrimin e provave të nevojshme ka

vërtetuar se paditësja nuk ka plotësuar asnjë kusht nga dispozita e lartpërmendur për fitimin e pronësisë.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gyltene Sylejmani,

kryetare, Emine Kaçiku, Nesrin Lushta, Salih Toplica dhe Emine Mustafa, anëtarë, në çështjen

juridike të paditëses N. B, nga Peja, të cilën e përfaqëson Adem Bajri, avokat nga Peja, kundër të

paditurës Komuna e Pejës, si dhe ndërhyrëses kryesore Z. Sh, nga Peja, të cilën e

përfaqëson Feriz Gërvalla, avokat nga Prisht ina, për vërtetimin e drejtës së pronësisë

dhe të drejtës së shfrytëzimit të përhershëm, përkitazi me revizionin e paditëses paraqitur

kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Pejë Ac.nr.299/2004 datë 02.08.2007, në seancën e


A K T G J Y K I M

Refuzohet si i pabazuar revizioni i paditëses paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së

Qarkut në Pejë Ac.nr.299/2004 datë 02.08.2007.

Aktgjykimi që ka të bëjë për pjesën refuzuese e ndërhyrëses në procedurë mbetet i pashqyrtuar.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Pejë Ac.nr.299/2004 datë 02.08.2007, është refuzuar

si e pabazuar ankesa e paditëses dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Pejë

C.nr.72/2001 datë 31.05.2004, me të cilin është refuzuar si e pabazuar kërkesëpadia e paditëses

me të cilën ka kërkuar që të vërtetohet se ajo është pronare e lokalit i cili është i ngritur në

kandin në anën veri-perendimore të ngastrës kadastrale nr.817/2 të evidentuar sipas fletës

poseduese 2608 KK Pejë dhe shfrytëzuese e përhershme e pjesës së kësaj ngastre në

sipërfaqe prej 0.00,16 ha, dhe që të detyrohet e paditura Komuna e Pejës që asaj t'ia njohë këtë të

drejtë në afat prej 15 ditësh pas marrjes së aktgjykimit nën kërcënimin e përmbarimit të

detyrueshëm si dhe t 'ia paguajë shpenzimet e procedurës. Me pjesën II të dispozitivit të

aktgjykimit të gjykatës së shkallës së parë është refuzuar si e pabazuar kërkesa e intervientës

kryesore Z. Sh me të cilën ka kërkuar që të vërtetohet se është pronare e pjesës. së ngastrës

kadastrale .nr.817/2 sipas fletës poseduese 2608 në sipërfaqe prej 0.00,16 ha, dhe të

detyrohet e paditura dhe paditësja t'ia njohin të drejtën e pronësisë në këtë patundshmëri në afat

prej 15 ditësh si dhe që të vërtetohet se ajo është shfrytëzuese e përhershme të së njëjtës pjesë të

parcelës në të njëjtën sipërfaqe dhe të detyrohen e paditura dhe paditësja që asaj t'ia njohin

drejtën e shfrytëzimit të përhershëm të kësaj patundshmërie në afat prej 15 ditësh, pas

plotfuqishmërisë së aktgjykimit nën kërcënimin e përmbarimit të dhunshëm. Me pjesën III

të dispozitivit të aktgjykimit janë obliguar paditësja dhe intervientja kryesore që solidarisht

t'ia paguajnë shpenzimet procedurale të paditurës në shumën prej 1624 €, në afat prej 15 ditësh.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë paditësja ka paraqitur revizion për

shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të

gabuar të së drejtës materiale me propozimin që aktgjykimet të dy gjykatave të

instancës më të ulët të prishen dhe lënda të kthehet gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur, sipas nenit 386 të

LPK, ka gjetur se:


Nga shkresat e lëndës del se nga viti 1931 paluajtshmëria kontestuese është

evidentuar si ngastër kadastrale nr.817 në sipërfaqe prej 03.99 ha në emër të personit fizik.

Në vitin 1956 është bërë parcelizimi i kësaj ngastre dhe janë formuar tri ngastra dhe atë: 817/1

në sipërfaqe prej 01.52 ha, në emër të Sh.Z, ngastra 817/2 në sipërfaqe prej 02,21 ha, në

emër të N. Z dhe ngastra 817/3 në sipërfaqe prej 00,28 ha, në emër të S. T etj. Prej. vitit

1956 e gjer në vitin 1968 ngastra nr.817/2 në sipërfaqe prej 02,21 ha, evidentohet në emër të

N. Z. Në vitin 1968 sipas regjistrimit të ndërrimeve , ngastra 817/2 në sipërfaqe prej 02,21 ha,

ka kaluar në pronë shoqërore dhe evidentohet në emër të Komunës së paditur KK Pejë.

Pjesa kontestuese e cila është objekt shqyrtimi është pjesë përbërëse e ngastrës nr.817/2 e cila

edhe më tutje evidentohet si pronësi shoqërore në emër të Komunës së paditur, e cila

gjindet në mesin e ngastrave nr.817/3, 817/4, 815/2 dhe nr.816. Paditësja është pronare e

ngastrës kadastrale nr.815/2, ndërsa me padi kërkon që të vërtetohet se ajo është pronare edhe e

pjesës kadastrale nr.817/2 në sipërfaqe prej 16 m2.

Gjykata e shkallës së parë në bazë të kësaj gjendje të vërtetuar faktike ka

konkluduar se kërkesëpadia e paditëses është e pabazuar, nga se patundshmëria nr.817/2 në

sipërfaqe prej 02,21 ha, ka kaluar në pronë shoqërore, meqë ish pronarja N. Z këtë patundshmëri

ia ka shitur të paditurës Komunës së Pejës, dhe ngastra kadastrale e paditëses 815/2 nuk ka

kurrfarë ndryshime (zvogëlim apo rritje), në favor të ngastrës kadastrale 817/2 pronë shoqërore

KK Pejë.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka pranuar në tërësi

konstatimet faktike dhe qëndrimin juridik të gjykatës së shkallës së parë, ka refuzuar

ankesën e paditëses dhe ka vërtetuar aktgjykimin e gjykatës së shkallës së parë, duke ,gjetur

se ajo në mënyrë të drejt ka zbatuar të drejtën materiale kur ka gjetur se paditësja dhe

ndërhyrësja nuk kanë bazë të vlefshme juridike për fitimin e së drejtës së pronësisë në pjesën

kontestuese të paluajtshmërisë e cila është objekt shqyrtimi.

Duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes Gjykata Supreme e Kosovës, gjeti se gjykatat

e instancës më të ulët , duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike drejt

kanë zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale, kur kanë gjetur se

kërkesëpadia e paditëses është e pabazuar. Aktgjykimet e cekura nuk përmbajnë shkelje

thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore, të cilat kjo gjykatë e revizionit i

vëren sipas detyrës zyrtare.

Sipas vlerësimit të kësaj gjykate drejta e pronësisë sipas dispozitës së nenit 20 i

LMTHJP, fitohet sipas vet ligjit, në bazë të veprimit juridik dhe me trashëgimi dhe

kushtet tjera të parapara me ligj të vendimit të organit kompetent. Gjykata e shkallës së parë

me administrimin e provave të nevojshme ka vërtetuar se paditësja nuk ka plotësuar asnjë kusht

nga dispozita e lartpërmendur për fitimin e pronësisë, nga se ajo është pronare e ngastrës

kadastrale nr.815/2, ndërsa pjesa kontestuese është pjesë përbërëse e ngastrës 817/2 e cila sipas

ekspertizës të ekspertit nuk ka ndryshuar dhe nuk ka pasur rritje as zvogëlim në dëm apo në

dobi të ngastrës kadastrale nr.817/2, i c ili fakt mund të konstatohet edhe nga kopja e

planit , çka do të thotë se parcela e paditëses me pjesën kontestuese nuk ka kurrfarë lidhshmërie.

Përveç kësaj paditësja me kurrfarë prova nuk ka provuar faktin që ka qenë në posedim apo

shfrytëzim të kësaj pjese të ngastrës, duke pasur parasysh faktin që parcela 817/2, e së cilës

është pjesë përbërëse pjesa kontestuese që nga viti 1967 evidentohet si pronë shoqërore , nga

ana e shitëses ish pronares N. Z pas shpërnguljes së saj në Turqi. Në mes të paditëses dhe ish

pronares më vonë me të paditurën nuk ekziston kurrfarë marrëveshje respektivisht

shitblerja e pronës kontestuese dhe asnjë veprim juridik për fitimin e së drejtës së pronësisë.

Thëniet e revizionit të paditëses janë përsëritje e thënieve gjatë seanca ve të

mbajtura pranë gjykatës së shkallës së parë si dhe thëniet nga ankesa të cilat kanë qenë objekt

shqyrtimi dhe kanë të bëjnë me gjendjen faktike të cilat sipas dispozitës së nenit 385 par.3 të

LPK, revizioni nuk mund të paraqitet.

Aktgjykimi në pjesën refuzuese që ka të bëjë për kërkesën e ndërhyrëses mbetet i

pashqyrtuar, sepse nuk është goditur në revizion.

Në bazë të asaj që u tha me zbatimin e nenit 393 të LPK, u vendos si në dispozitiv të

këtij aktgjykimi.


Rev.nr.293/2007 datë 23.12.2010

Kryetare e kolegjit:

Gyltene Sylejmani

II

DORËZIMI I PALUJTSHMËRISË

Rev.nr.229/2007

Dt. 02.06.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, dorëzim i patundshmërisë nga

neni 37 LMTHPJ ka vendosur se:

1. Pranohet si i bazuar revizioni i të paditurës.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.107/2006 dhe aktgjykimi i

Gjykatës Komunale në Prizren C.nr.419/2003 hudhen poshtë si të pabazuara

ndërsa lënda i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prizren është refuzuar si e pabazuar ankesa e të

autorizuarit të paditurës dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prizren

me të cilën është miratuar si e bazuar kërkesëpadia e paditëses dhe është obliguar e

paditura e dytë që paditëses, për ngastrën kadastrale nr.6133 në sipërfaqe prej 0.61.43

ha, t’ia kompensojë patundshmërisë e evidentuar si ngastër kadastrale nr. 359/1, në

sipërfaqe prej 0.47,42 ha , sipas fletës poseduese nr. 138 KK Prizren. Ndërsa në pikën II

të dispozitivit të aktgjykimit, kërkesëpadia e paditësit KBI “P.-E.”- Blegtoria dhe

Bujqësia nga Prizreni, është refuzuar si e pabazuar. Me pikën III të dispozitivit të

aktgjykimit është vërtetuar tërheqja e padisë së paditëses në pjesën ku kërkon dorëzimin

në posedim në sipërfaqe prej 0.14,01 (ndryshimi i sipërfaqes prej 0.47,42 ha, në 0.61,43

ha). Me pikën IV, të dispozitivit është vërtetuar se është tërhequr padia e paditësit ndaj të

paditurit të tretë Rizan Fanaj.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë i autorizuari i të paditurës së dytë me

kohë ka paraqitur revizion duke pretenduar se aktgjykimi përmbanë shkelje thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale me

propozim që të dy aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët të prishen dhe çështja t’i

kthehet gjykatë së shkallës së parë në rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës vërtetoi se një qëndrim i tillë juridik i gjykatave të instancës

më të ulët nuk mund të pranohet si i drejtë dhe i ligjshëm, ngase, sipas vlerësimit të kësaj

gjykate aktgjykimet e të dy gjykatave të instancës më të ulët janë marrë me aplikimin e

gabuar të së drejtës materiale për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plot të gjendjes

faktike. Në kontestet kur kërkohet mbrojtja e pronës, vërtetimi i pronësisë dhe dorëzimi i

patundshmërisë në posedim, paditësi në bazë të nenit 37 të Ligjit të LMTHPJ, duhet të

vërteton se është pronar i sendit , me të cilën nënkuptohet edhe vërtetimi i fakteve , mbi të

cilat bazohet e drejta e tij edhe të paraardhësve të tij , si dhe fakti se sendi të cilin e

kërkon gjendet në posedim të paditurit, ndërsa në rastin konkret prona e kontestuar nuk

gjendet në posedim të Komunës së Prizrenit por në posedim të personit të tretë, ndaj të

cilit paditësi e ka tërhequr padinë.

Gjykata Supreme e Kosovës duke u mbështetur në këto fakte pranon revizionin si të

bazuar ndërsa hudhë si të pabazuara të dy aktgjykimet e Gjykatave të instancës më të ulët

dhe lëndën ia kthen gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gjuran

Dema , kryetare, Gyltene Sylejmani, Shukri Sylejmani, Vjosa Nimani-Zylfiu dhe Emine

Kaçiku, anëtarë, në çështjen juridike të paditëses A. V, nga Prizreni,të cilën e përfaqëson

i autorizuari i saj avokati Rexhep Hasani nga Prizreni, kundër të paditurës KBI “P.E”-

blegtoria, bujqësia dhe Komuna e Prizrenit, për dorëzimin e patundshmërisë, përkitazi me

revizionin e të paditurës së dytë, kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren

Ac.nr.107/2006 datë 20.04.2007, në seancën e kolegjit të mbajtur me 02.06.2010, mori

këtë:

A K T V E N D I M

Pranohet si i bazuar revizioni i të paditurës Komuna e Prizrenit, paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës së qarkut në Prizren Ac.nr. 107/2006 datës 20.04.2007 .

Prishet aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.107/2006 datë

20.04.2007 dhe aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prizren C.nr.419/2003 datë

12.10.2005, dhe lënda i kthehet në rigjykim gjykatës së shkallës së parë.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.107/2005 datë 20.04.2007,

është refuzuar si e pabazuar ankesa e të autorizuarit të paditurës dhe është vërtetuar

aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Prizren C.nr.419/2003 datë 12.10.2005, me të cilën

është miratuar si e bazuar kërkesëpadia e paditëses dhe është obliguar e paditura e dytë që

paditëses, për ngastrën kadastrale nr.6133 në sipërfaqe prej në sipërfaqe prej 0.61.43

ha,KK Prizren(e cila ka qenë lëndë e kontratës së anuluar të shitblerjes së patundshmërisë

Leg.nr.225/2004 datë 12.02.1964), t’ia kompensojë patundshmërisë e evidentuar si

ngastër kadastrale nr. 359/1, në sipërfaqe prej 0.47,42 ha , sipas fletës poseduse nr. 138

KK Prizren. Me pikën II të dispozitivit të aktgjykimit, kërkesëpadia e paditësit KBI

“P.E”- Blegtoria dhe Bujqësia nga Prizreni, është refuzuar si e pabazuar. Me pikën III të

dispozitivit të aktgjykimit është vërtetuar tërheqja e padisë së paditëses në pjesën ku

kërkon dorëzimin në posedim në sipërfaqe prej 0.14,01 (ndryshimi i sipërfaqes prej

0.47,42 ha, në 0.61,43 ha). Me pikën IV, të dispozitivit është vërtetuar se është tërhequr

padia e paditësit ndaj të paditurit të tretë R. F. Është vendosur që secila palë t’i bartë

shpenzimet e veta procedurale.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë i autorizuari i të paditurës së

dytë me kohë ka paraqitur revizion për shkak të shkeljet thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale me propozim që të

3

dy aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët të prishen dhe çështja t’i kthehet

gjykatë së shkallës së parë në rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të shkresave të lëndës dhe

aktgjykimit të goditur konform nenit 368 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK),

ka gjetur se:


Nga shkresat e lëndës rezulton se paraardhësja juridike e paditëses me kontratën

Leg.nr.225/64 datë 12.02.1964, ka shitur ngastrën kadastrale nr.6133 në sipërfaqe prej

0.61,34 ha, të paditurës së parë KBI “P.E”. Me aktgjykimin e formës së prerë të Gjykatës

Komunale në Prizren C.nr.786/1995 datë 24.04.1997, është anuluar si e kundërligjshme

kontrata e sipër cituar mbi shitblerjen e patundshmërisë.

E paditura e dytë, Komuna e Prizrenit, me aktvendimin 03/3-465-59 datë

22.08.1986, patundshmërinë, nga kontrata tani e anuluar, ia ka dhënë pronarit Rizan

Fanaj si kompensim për pronën e tij të eksproprijuar. Paditësja tani kërkon që të

kompensohet patundshmëria tjetër që evidentohet si ngastër kadastrale nr.359/1. në

sipërfaqe prej 0.47.42 ha sipas fletës poseduese nr.138 KK Prizren, e cila evidentohet në

emër të paditurës së dytë.

Gjykata e shkallës së parë, me administrimin e provave, ka vërtetuar se

kërkesëpadia e paditëses është e bazuar me arsyetim se e paditura është obliguar që

paditëses t’ia kompensojë pjesën e patundshmërisë së sipërcituar pasi që e paditura

pronën e saj në bazë të aktgjykimit të plotfuqishëm ia ka tjetërsuar personit të tretë. Të

drejtën e paditëses për kompensimin e patundshmërisë e mbështet në nenin 37 të

LMTHPJ. Sipas vlerësimit të gjykatës së shkallës së parë e paditura e parë nuk ka

obligim që paditëses t’ia kompensojë pronën dhe padia ndaj të paditurës së parë është

refuzuar si e pabazuar.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën e ankimuar ka gjetur se gjykata e

shkallës së parë, duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike , drejt ka

zbatuar të drejtën materiale kur ka gjetur se kërkesëpadia e paditëses është e bazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke u nisur nga gjendja e tillë e vërtetuar faktike,

ka gjetur se një qëndrim i tillë juridik i gjykatave të instancës më të ulët nuk mund të

pranohet si i drejtë dhe i ligjshëm, ngase, sipas vlerësimit të kësaj gjykate aktgjykimet e

të dy gjykatave të instancës më të ulët janë marrë me aplikimin e gabuar të së drejtës

materiale për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plot të gjendjes faktike. Në kontestet

kur kërkohet mbrojtja e pronës, vërtetimi i pronësisë dhe dorëzimi i patundshmërisë në

posedim, paditësi, në bazë të nenit 37 të Ligjit të LMTHPJ, duhet të provojë se është

pronar i sendit , me të cilën nënkuptohet edhe vërtetimi i fakteve , mbi të cilat bazohet e

drejta e tij edhe të paraardhësve të tij , si dhe fakti se sendi të cilin e kërkon gjindet në

posedim të paditurit. Në rastin konkret,ngastra kadastrale nr. 6133 (e cila ka qenë lëndë e

4

kontratës së anuluar), nuk gjindet në posedim të Komunës së Prizrenit por në posedim të

personit të tretë, ndaj të cilit paditësi e ka tërhequr padinë.

Kërkesa për kthimin e sendit ndaj poseduesit mund të realizohet vetëm në qoftë se

personi që paraqet padinë nuk ka mundësi t’ia kthejë sendin pasi që sendi i tillë

përkundër vullnetit të tij është në posedim të personit të tretë .Në raste të tilla pronari

mund të kërkojë kompensimin e dëmit duke bërë ndryshimin e kërkesës së tij konform

nenit (neni 39 LTHMPJ ).

Në riprocedurë, gjykata e shkallës së parë, është e detyruar që me administrimin e

provave nga ana e ekspertit të gjeodezisë të kërkojë historiatin e ngastrës kontestuese

nr.6133 , shënimet kronologjike kadastrale prej kadastrit përshkrues , të vërtetojë se, në

kohën kur i është tjetërsuar prona e kontestuar nr 6133 ,nga Komuna e Prizrenit personit

të tretë, çfarë të drejte Komuna ka pas në atë ngastër, të vërtetojë se në çfarë baze juridike

është bërë transformimi i pronës nga e paditura e parë në të paditurën e dytë. Pas marrjes

së ekspertizës dhe pas vlerësimit të gjitha rrethanave gjykata e shkallës së parë duhet ta

detyroj palën paditëse që ta rregullojë padinë në afatin e caktuar në drejtim të vërejtjeve

të dhëna në revizion në kuptim të nenit 106,109 të LPK, e pastaj me provat e nevojshme

të vërtetojë të gjitha faktet relevante të vlefshme për gjykim të drejtë.

Nga sa u tha më sipër e në mbështetje të dispozitës së nenit 395 par 2 të LPK, u

vendos si në dispozitiv të këtij aktvendimi.


Rev.nr.229/2007 datë 02.06.2010


Gjuran Dema Gyltene Sylejmani,

Shukri Sylejmani,

Emine Kaçiku,


Rev.nr.13/2008

Dt. 02.06.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, dorëzimi i lokalit afarist nga neni 3, par. l, 2

të LMTHJP-së dhe nenin 37, par. l të LMTHJP-së ka vendosur se:


2. Vendimi i Gjykatës së Qarkut në Pejë Ac.nr.80/2005 është i bazuar.

Me aktgjykimin e Gjykatës Qarkut në Pejë, është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurit dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Deçan, me të cilin është

detyruar i padituri që paditësit t’ia dorëzojë në posedim dhe shfrytëzim të lirë lokalin afarist në

sipërfaqe prej 14 m2, nr. 7.

Kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Pejë, i padituri me kohë ka paraqitur revizion, për

shkak të zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të aprovohet revizioni ashtu

që kërkesëpadia e paditësit të refuzohet si e pabazuar, ose që aktgjykimet e instancave më të ulëta të prishen dhe lënda të kthehet në gjykatën e shkallës së parë për rigjykim.

Nga shkresat e lëndës rezulton se paditësi me kontratën mbi shitblerjen të lidhur me ish BVI për

banim dhe veprimtari komunale, kishte blerë lokalin afarist nr. 7 me sipërfaqe prej 14 m2 me çmimin prej 1.223.010.97 din, e cila kontratë është e vërtetuar nga shitësi dhe e nënshkruar

nga përfaqësuesi i saj, dhe nga blerësi këtu paditësi, dhe se sipas fletëpagesë-dëftesës paditësi i

kishte paguar të paditurit çmimin shitblerës të këtij lokali në xhirollogarinë e tij.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke vlerësuar sipas detyrës zyrtare aktgjykimin e kundërshtuar

në kuptim të nenit 386 të LPK, gjeti se i njëjti aktgjykim nuk përfshihet me shkelje thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore për të cilat kjo Gjykatë kujdeset sipas detyrës zyrtare,ngase sipas nenit 3, par. l të LMTHJP-së, paditësi si pronar i këtij lokali afarist, ka të

drejtë që të njëjtin ta mbajë, ta shfrytëzojë dhe disponojë në kufijtë e caktuar me ligj, kurse

sipas par. 2 të kësaj dispozite, secili ka për detyrë të përmbahet nga shkelja e të drejtës së pronësisë të pronarit tjetër, kurse sipas nenit 37, par. l të ligjit të sipër përmendur, pronari këtu

paditësi me të drejtë ka kërkuar me padi nga mbajtësi këtu i padituri kthimin në posedim dhe

disponim të lirë të këtij lokali, duke marrë parasysh se i padituri këtë lokal e posedon pa bazë

juridike.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gjuran Dema,

kryetar, Shukri Sylejmani, Gylten Sylejmani, Vjosa Nimani-Zylfiu dhe Emine Mustafa,

anëtarë, në lëndën kontestimore të paditësit I. J, nga Deçani të cilin e përfaqëson Isa

Osdautaj, nga Deçani, kundër të paditurit S. Sh nga Deçani, të cilin e përfaqëson avokat

Pashë Kuqi nga Deçani, për shkak të dorëzimit të lokalit afarist, duke vendosur sipas

revizionit të paditurit të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Pejë

Ac.nr.80/2005 datë 23.07.2007, në seancën e kolegjit të mbajtur më datën 02.06.2010,

nxjerr këtë:

A K T GJ Y K I M

2

REFUZOHET si i pabazuar revizioni i të paditurit S. Sh, nga Deçani, i paraqitur

kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Pejë Ac.nr.80/2005 datë 23.07.2007.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës Qarkut në Pejë Ac.nr.80/2005 datë 23.07.2007, është

refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurit dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës

Komunale në Deçan C.nr.27/2004 datë 25.01.2005, me të cilin është detyruar i padituri

që paditësit t’ia dorëzojë në posedim dhe shfrytëzim të lirë lokalin afarist në sipërfaqe

prej 14 m2, nr.7 i cili gjendet në Deçan, në afat prej 15 ditësh nën kërcënim të

përmbarimit të dhunshëm. Po ashtu është vendosur që secila palë t’i bartë shpenzimet e

veta procedurale.

Kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Pejë, i padituri me kohë ka paraqitur

revizion, për shkak të zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të

aprovohet revizioni ashtu që kërkesëpadia e paditësit të refuzohet si e pabazuar, ose që

aktgjykimet e instancave më të ulëta të prishen dhe lënda të kthehet në gjykatën e

shkallës së parë për rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit 386 të

Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, ka gjetur se:


Nga shkresat e lëndës rezulton se paditësi me kontratën mbi shitblerjen të lidhur me ish

BVI për banim dhe veprimtari komunale, nr.01-52 të datës 30.03.1990, kishte blerë

lokalin afarist nr.7 me sipërfaqe prej 14 m2, i cili ndodhet në katin përdhes në Qendrën

Zejtare në Deçan për çmimin prej 1.223.010.97 din, e cila kontratë është e vërtetuar nga

shitësi dhe e nënshkruar nga përfaqësuesi i saj, dhe nga blerësi këtu paditësi, dhe se

sipas fletëpagesë-dëftesës nr.8700500 të datës 22.02.1989 paditësi i kishte paguar të

paditurit çmimin shitblerës të këtij lokali në xhirollogarinë e tij nr.68303-662-42.

Gjykata e shkallës së parë pas nxjerrjes së provave ka gjetur se kërkesëpadia e paditësit

është e bazuar dhe se i padituri pa bazë juridike mbanë në shfrytëzim lokalin afarist

kontestues.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurë ankimore ka refuzuar si të pabazuar ankesën e

të paditurit duke i pranuar në tërësi konstatimet faktike dhe qëndrimin juridik të

gjykatës së shkallës së parë , duke vlerësuar edhe se aktgjykimi i gjykatës së shkallës së

parë nuk përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të cilat

ajo i vëren sipas detyrës zyrtare.

Gjykata Supreme konsideron si të drejtë dhe të ligjshëm qëndrimin juridik dhe

arsyetimin e gjykatave të instancës më të ulët, lidhur me aprovimin e kërkesëpadisë dhe

3

refuzimin e ankesës së të paditurit , meqë paraprakisht është vërtetuar në mënyrë të

sigurt se paditësi është pronar i lokalit kontestues të cilin e ka blerë në vitin 1990 sipas

kontratës së përshkruar më lart, dhe të njëjtin e ka shfrytëzuar gjer në vitin 1999, dhe që

nga ky vit e gjer më tani i padituri mban në posedim këtë lokal pa bazë juridike.

Edhe Gjykata Supreme e Kosovës, vlerëson se sipas nenit 3 par.l të Ligjit mbi

marrëdhëniet themelore juridike pronësore, paditësi si pronar i këtij lokali afarist, ka të

drejtë që të njëjtin ta mbajë , ta shfrytëzojë dhe disponojë në kufijtë e caktuar me ligj,

kurse sipas par.2 të kësaj dispozite , secili ka për detyrë të përmbahet nga shkelja e të

drejtës së pronësisë të pronarit tjetër, kurse sipas nenit 37 par.l të ligjit të sipër

përmendur, pronari këtu paditësi me të drejtë ka kërkuar me padi nga mbajtësi këtu i

padituri kthimin në posedim dhe disponim të lirë të këtij lokali , duke marrë parasysh se

i padituri këtë lokal e posedon pa bazë juridike.

Për këto arsye u vlerësuan si të pabaza pretendimet e paraqitura në revizion përkitazi

me zbatimin e gabuar të së drejtës materiale. Gjykata Supreme e Kosovës, duke

vlerësuar sipas detyrës zyrtare aktgjykimin e kundërshtuar në kuptim të nenit 386 të

LPK, gjeti se i njëjti aktgjykim nuk përfshihet me shkelje thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore për të cilat kjo gjykatë kujdeset sipas detyrës zyrtare.

Së këndejmi, dhe për këto arsye e në bazë të nenit 393 të Ligjit mbi Procedurën

Kontestimore u vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Rev.nr.13/2008 datë 02.06.2010

Kryetar i kolegjit,

Gjuran Dema

Rev.nr.144/2008

Dt. 07.06.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, dorëzimi i paluajtshmërisë nga neni 3, par. l

dhe të nenit 37 të LMTHPJ-së, fitimi i të drejtës së pronësisë nga neni 33 LMTHPJ-së ka

vendosur se:


2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr. 129/2006 është i bazuar.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.129/2006, është refuzuar si e pabazuar

ankesa e të paditurit dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Ferizaj

C.nr.164/2004, me të cilin është detyruar i padituri që ngastrën katastrale nr.519/1 në vendin e

ashtuquajtur ”parku”, me kulturë shtëpi - ndërtesë, në sipërfaqe prej 00.84 ari, dhe oborr në sipërfaqe prej 02.69 ari, të evidentuar sipas fletës poseduese nr.1494 ZK Ferizaj, ta lirojë nga

njerëzit dhe sendet, dhe si të tillë, paditësit t’ia dorëzojë në posedim.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, i padituri me kohë ka paraqitur revizion për

shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe për shkak të zbatimit

të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të prishen që të dy aktgjykimet dhe lënda të kthehet në rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës vlerëson se aktgjykimet e instancës më të ulët nuk janë përfshirë me

shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354, par. 2 pika 14 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore , e as me shkelje në të cilat revizioni pretendon. E drejta e paditësit

si pronar, të kërkon kthimin e paluajtshmërisë së vet nga jo pronari i cili këtë paluajtshmëri e

mban në posedim pa bazë juridike , mbështetet në nenin 3, par. l dhe 37 të Ligjit mbi marrëdhëniet pronësore juridike, andaj vlerësohen të pabazuara pretendimet e revizionit se i

padituri në bazë të marrëveshjes gojore me ish pronarin L. S ka blerë këtë paluajtshmëri.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gjuran

Dema, kryetar, Shukri Sylejmani, Gylten Sylejmani, Emine Kaçiku dhe Emine Mustafa,

anëtarë, në lëndën kontestimore të paditësit R. S nga Fshati Komogllavë, kundër të

paditurit I. D nga Ferizaj, për shkak të lirimit dhe dorëzimit të paluajtshmërisë , duke

vendosur sipas revizionit të paditurit të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së

Qarkut në Prishtinë Ac.nr.129/2006 datë 25.02.2008, në seancën e kolegjit të mbajtur me

datën 07.06.2010, nxjerr këtë:

A K T GJ Y K I M

REFUZOHET si i pabazuar revizioni i të paditurit I. D nga Ferizaj, i paraqitur

kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.129/2006 datë 25.02.2008.

2

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.129/2006 të datës

25.02.2008, është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurit dhe është vërtetuar

aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Ferizaj C.nr.164/2004 datë 12.12.2005, me të cilin

është detyruar i padituri që ngastrën katastrale nr.2519/1 në vendin e ashtuquajtur”

parku”, me kulturë shtëpi - ndërtesë, në sipërfaqe prej 00.84 ari, dhe oborr në sipërfaqe

prej 02.69 ari, të evidentuar sipas fletës poseduese nr.1494 ZK Ferizaj, ta lirojë nga

njerëzit dhe sendet, dhe si të tillë, paditësit të mia dorëzojë në posedim, si dhe t’i

kompensoj shpenzimet e procedurës në shumë prej 430 €, të gjitha në afat prej 15 ditësh

nën kërcënim të përmbarimit të dhunshëm.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, i padituri me kohë ka paraqitur

revizion për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe

për shkak të zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të prishen që të dy

aktgjykimet, ai i gjykatës së shkallës së dytë dhe ai i gjykatës së shkallës së parë dhe

lënda të kthehet në rigjykim.


386 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, ka gjetur se:


Nga shkresat e lëndës rezulton se paditësi , me kontratën për shitblerjen e

paluajtshmërisë të datës 20.07.2001, e të vërtetuar në Gjykatën Komunale në Ferizaj me

datën 17.07.2002 nën shenjën Ve.nr.1230/02, ka blerë nga pronari P. S nga Ferizaj ,

ngastrën kadastrale nr.2519/1 në vendin e ashtuquajtur “Parku” , me kulturë shtëpi-

ndërtesë, në sipërfaqe prej 00,84 ari dhe oborr në sipërfaqe prej 02.69 ari, të evidentuar

sipas fletës poseduese nr.1494 ZK Ferizaj, se sipas aktvendimit nr.06 të datës 18.07.2001

dhe fletës poseduese nr.1494 të lëshuara nga Drejtoria për kadastër, gjeodezi dhe pronësi

në Komunën e Ferizajit , kjo paluajtshmëri tani evidentohet në emër të paditësit, mirëpo i

padituri ndodhet në posedimin faktik të kësaj paluajtshmërie.

Gjykata e shkallës së parë, pas nxjerrjes së provave ka gjetur se është e bazuar

kërkesëpadia e paditësit me të cilën ka kërkuar që nga i padituri të lirohet paluajtshmëria

e sipër përmendur dhe e njëjta paditësit t’i dorëzohet në shfrytëzim dhe disponim të lirë,

kurse gjykata e shkallës së dytë në procedurë ankimore ka refuzuar si të pabazuar

ankesën e të paditurit, dhe ka pranuar në tërësi konstatimet faktike dhe qëndrimin juridik

të gjykatës së shkallës së parë. Gjykata e shkallës së dytë ka vlerësuar se i njëjti

aktgjykim nuk përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të

cilat ajo i vëren sipas detyrës zyrtare.

3

Gjykata Supreme e Kosovës vlerëson se aktgjykimet e instancës më të ulët nuk

janë përfshirë me shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga neni

354 par.2 pika 14 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore , e as me shkelje në të cilat

revizioni pretendon. Dispozitivi i aktgjykimit është i qartë dhe jo i përfshirë me

kundërthënie , dhe është në përputhje të plotë me arsyetimin , kurse në arsyetim janë

dhënë arsye të plota dhe të mjaftueshme për të gjitha faktet relevante të vlefshme për

gjykimin e drejtë të kësaj çështje juridike , andaj konsiderohet se me pretendimet e

revizionit përkitazi me shkeljet thelbësore të procedurës, aktgjykimet e instancave më të

ulëta nuk mund të vihen në pyetje.

Gjykata Supreme e Kosovës, konsideron si të drejtë dhe të ligjshëm qëndrimin

juridik dhe arsyetimin e gjykatave të instancës më të ulët, lidhur me aprovimin e

kërkesëpadisë dhe refuzimin e ankesës së të paditurit, pasi që janë dhënë arsye të

mjaftueshme dhe bindëse të pranueshme edhe për këtë gjykatë. Edhe Gjykata Supreme e

Kosovës, konsideron se aprovimi i kërkesëpadisë së paditësit është i drejtë dhe i ligjshëm,

me që paraprakisht është vërtetuar se paditësi ka fituar të drejtën e pronësisë në

paluajtshmërinë kontestuese me punë të vlefshme juridike , dhe këtë të drejtë e ka

regjistruar në emër të tij në Drejtorinë për kadastër, gjeodezi dhe pronësi në Komunën e

Ferizajit, andaj konsiderohet se paditësi në kuptim të nenit 33 të Ligjit mbi marrëdhëniet

themelore pronësore juridike ka fituar të drejtën e pronësisë në këtë paluajtshmëri.

E drejta e paditësit si pronar, të kërkon kthimin e paluajtshmërisë së vet nga jo

pronari i cili këtë paluajtshmëri e mban në posedim pa bazë juridike , mbështetet në nenin

3 par.l dhe 37 të Ligjit mbi marrëdhëniet pronësore juridike, andaj vlerësohen të

pabazuara pretendimet e revizionit se i padituri në bazë të marrëveshjes gojore me ish

pronarin L. S ka blerë këtë paluajtshmëri. Qëndron fakti se L. S me pronarin e

mëparshëm të kësaj paluajtshmërie P. S, kishte lidhur kontratë mbi ndërrimin e

paluajtshmërisë sipas së cilës i njëjti do të merr paluajtshmërinë lëndore në pronësi dhe

posedim, kurse pronari i mëparshëm i kësaj paluajtshmërie P. S do të merr në posedim

dhe pronësi shtëpinë e këtij personi e cila ndodhet në Zagreb, mirëpo 7 ditë pas lidhjes së

kësaj kontrate, për shkak se paluajtshmëria të cilën L. S e ka ndërruar me ish pronarin e

paluajtshmërisë lëndore nuk evidentohej në emër të tij, me kontratën e vërtetuar te noteri

në Zagreb është bërë shkëputja e kontratës mbi ndërrimin e këtyre paluajtshmërive, dhe

ish pronari i paluajtshmërisë lëndore, kundër këtij personi kishte paraqitur fletëparaqitje

penale për shkak të mashtrimit, për të cilin shkak kundër të njëjtit nga ana e Prokuroria

Publike të Qarkut në Prishtinë është paraqitur kërkesa për zhvillimin e hetimeve

Hep.nr.325/02 me datën 31.05.2002.

Në këtë gjendje të çështjes edhe Gjykata Supreme konsideron se L. S në bazë të

këtij ndërrimi të paluajtshmërive, nuk e ka fituar të drejtën e pronësisë në

paluajtshmërinë lëndore, andaj nuk ka pasur mundësi ligjore që këtu të paditurit t’ia bartë

të njëjtën të drejtë të cilën as vet nuk e ka pasur, andaj për këto arsye vlerësohen të

pabazuara pretendimet e revizionit se gjykata e shkallës së parë është dashur që të

ndërprenë procedurën në këtë lëndë derisa të vërtetohet çështja paraprake përkatësisht

derisa të vendoset sipas padisë së L. S për vërtetimin e pronësisë në këtë paluajtshmëri.

Këto pretendime u vlerësuan të pabazuara për faktin se kur bëhet fjalë mbi raportin në

4

mes të një pjesëmarrësi dhe të një personi të tretë i cili nuk është palë në atë kontest ,

gjykata e cila zhvillon procedurën nuk mund të urdhërojë ndërprerjen e procedurës duke

u thirr në ekzistimin e të drejtës apo të raportit juridik të atij pjesëmarrësi në kontest me

personin e tretë, sepse çështja paraprake paraqet çështjen e vërtetimit të ekzistimit të

ndonjë të drejte relevante apo të një raporti juridik vetëm në mes të palëve në kontestin e

caktuar , e jo edhe në mes të personave të tretë.

Për arsyet e sipërpërmendura revizioni i të paditurit u refuzua si i pa bazuar,

andaj në bazë të nenit 393 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, u vendos si në



Rev.nr.144/2008 datë 07.06.2010

Kryetar i kolegjit,

Gjuran Dema

Rev.nr.253/2008

Dt. 19.11.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, dorëzimi në posedim i paluajtshmërisë, përkitazi me

kushtet për regjistrimin e pronësisë në librat përkatës kadastral sipas nenit 33 të LMTHPJ-së

ka vendosur se:

1. Revizioni i paditësit është i pabazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.707/2007 është i bazuar.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë refuzuar si e pabazuar ankesa e paditësit kundër

aktgjykimit të shkallës së parë lidhur me kërkesëpadinë e paditësit për kthim të kësaj

paluajtshmërie në posedim, e ka refuzuar si të pabazuar me arsyetim se paditësi nuk është pronar i paluajtshmërisë lëndore, kthimin e së cilës e kërkon pasi që pronësinë në këtë paluajtshmëri nuk e

ka të regjistruar në librat përkatës kadastral ashtu si kërkohet në nenin 33 të Ligjit mbi

marrëdhëniet themelore pronësore juridike ( LMTHPJ) si kusht për fitimin e të drejtës së pronësisë, andaj në kuptim të nenit 37 të LMTHPJ nuk mund ta kërkojë këtë të drejtë.

Kundër aktgjykimit të përmendur të gjykatës së shkallës së dytë paditësi me kohë ka paraqitur revizion për shkak të shkeljes thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të

gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të dy aktgjykimet të prishen dhe lënda t’i kthehet

gjykatës së shkallës së parë për rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës i ka vlerësuar si të pabazuara thëniet e paditësit të theksuara në

revizion, se aktgjykimet e gjykatave të shkallës së parë dhe asaj ankimore janë marrë me shkelje

thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354, par. 2 pika 14 të LPK-së, nga se sipas vlerësimit të paditësit në aktgjykim nuk janë dhënë arsye mbi faktet vendimtare.

Gjykata Supreme e Kosovës pranon si të drejtë dhe të ligjshëm arsyetimin e gjykatave të instancës

më të ulët lidhur me refuzimin e kërkesëpadisë së paditësit, pasi që paditësi nuk e ka vërtetuar faktin se e gëzon të drejtën e pronësisë në paluajtshmërinë kontestuese, meqë kjo e drejtë në pajtim

me dispozitat e nenit 33 të LMTHPJ fitohet me regjistrim në regjistrat publik. Paditësi të drejtën e

rikthimit dhe dorëzimit të paluajtshmërisë kontestuese nuk mund ta kërkojë sepse nuk plotësohen

kushtet e parapara me nenin 37, par. 2 lidhur me nenin 3, par. 1 të LMTHPJ. Kjo gjykatë vlerëson se ky pretendim i revizionit është i pa bazuar për faktin se paditësi në procedurën gjyqësore në

gjykatën e shkallës së parë dhe në atë ankimore nuk ka pretenduar e as kërkuar të vërtetohet e

drejta e pronësisë së tij në paluajtshmërinë kontestuese në bazë të parashkrimit fitues, ndërkaq gjykata sipas detyrës zyrtare nuk shqyrton këtë bazë juridike të fitimit të pronësisë. Në anën tjetër,

gjykata e revizionit nuk mund të shqyrton në këtë fazë të procedurës këtë pretendim të revizionit, me

që një pretendim i tillë nuk mund të paraqitet në revizion si fakt i ri e as të propozohet si provë e re

pasi që në kuptim të nenit 387 të LPK-së palët munden në revizion të paraqesin fakte të reja dhe të propozojnë prova të reja vetëm nëse ato kanë të bëjnë me shkeljet thelbësore të procedurës

kontestimore për shkak të cilave revizioni mund të paraqitet.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Shukri Sylejmani,

kryetar, Emine Kaçiku, Gylteme Sylejmani, Emine Mustafa dhe Salih Toplica, anëtarë, në

çështjen juridike të paditësit R. H nga Prishtina, kundër të paditurve M. K nga Prishtina dhe

H. R nga Obiliqi i Ri, për shkak të dorëzimit në posedim të paluajtshmërisë, duke vendosur

lidhur me revizionin e paditësit të paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në

Prishtinë Ac.nr.707/2007 datë 08.01.2008, në seancën e kolegjit të mbajtur me datën

19.11.2010, merr këtë:

A K T GJ Y K I M

REFUZOHET si i pabazuar revizioni i paditësit i paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës

së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.707/2007 datë 08.01.2008.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.707/2007 datë 08.01.2008, është

refuzuar si e pabazuar ankesa e paditësit R. H nga Prishtina dhe është vërtetuar aktgjykimi i

Gjykatës Komunale në Prishtinë C.nr.1338/2004 datë 24.11.2006, me të cilin është

refuzuar si e pabazuar kërkesëpadia e paditësit që të detyrohen të paditurit t’ia kthejnë

pronën e tij e cila gjendet në Obiliq, e evidentuar si parcelë kadastrale nr.000/0 KK Obiliq,

ndërsa lidhur me shpenzimet procedurale është vendosur që t’i bartë secila palë.

Kundër aktgjykimit të përmendur të gjykatës së shkallës së dytë paditësi me kohë ka

paraqitur revizion për shkak të shkeljes thelbësore të dispozitave të procedurës


aktgjykimet të prishen dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë për rigjykim.


Ligjit të Procedurës Kontestimore (LPK), gjeti se:


Nga shkresat e lëndës rezulton se në mes palëve ndërgjyqëse nuk është kontestues fakti se

paditësi në bazë të kontratës për shitblerje të paluajtshmërisë së lidhur në mes të shitësit M.

J, Vr.2294/71 datë 12.11.1971, e ka blerë paluajtshmërinë kontestuese dhe se kjo

palaujtshmëri në regjistra publik për paluajtshmëritë nuk është bartë dhe regjistruar në

3

pronësi të paditësit, ndërsa e njëjta paluajtshmëri që nga viti 1983 është regjistruar në emër

të paditurit M. K dhe tani evidentohet si pronësi e tij sipas fletës poseduese nr.0000 ZK

Obiliq, i cili pastaj mbi bazën e kontratës gojore këtë paluajtshmëri ia ka shitur dhe

dorëzuar në posedim të paditurit H. R, i cili në një pjesë të kësaj paluajtshmërie edhe ka

ndërtuar një pllato prej betoni me kanal dhe të njëjtën e ka rrethuar me mur dhe shtylla

betoni të armiruar të lartësisë mbi dy metra, duke e konsideruar si pronësi të veten.

Paditësi i është drejtuar gjykatës së shkallës së parë me padi në të cilën ka kërkuar që të

paditurit t’ia kthejnë paluajtshmërinë kontestuese në posedim dhe disponim të lirë.

Në këtë gjendje faktike, pas administrimit të të gjitha provave, gjykata e shkallës së parë

kërkesëpadinë e paditësit për kthim të kësaj paluajtshmërie në posedim, e ka refuzuar si të

pabazuar me arsyetim se paditësi nuk është pronar i paluajtshmërisë lëndore, kthimin e së

cilës e kërkon pasi që pronësinë në këtë paluajtshmëri nuk e ka të regjistruar në librat

përkatës kadastral ashtu si kërkohet në nenin 33 të Ligjit mbi marrëdhëniet themelore

pronësore juridike ( LMTHPJ) si kusht për fitimin e të drejtës së pronësisë, andaj në kuptim

të nenit 37 të LMTHPJ nuk mund ta kërkojë këtë të drejtë.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka gjetur se gjykata e shkallës së parë

duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, drejt i ka zbatuar dispozitat e

procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale kur ka gjetur se kërkesëpadia e paditësit

është e pabazuar, ka refuzuar si të pabazuar ankesën e paditësit dhe ka vërtetuar

aktgjykimin e gjykatës së shkallës së parë. Sipas vlerësimit të gjykatës ankimore

aktgjykimi i gjykatës së shkallës së parë nuk përmban shkelje thelbësore të procedurës

kontestimore për të cilat ajo gjykatë ankimore kujdeset sipas detyrës zyrtare.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes , ka gjetur se

gjykatat e instancës më të ulët duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike ,

drejt kanë zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale kur kanë

gjetur se kërkesëpadia e paditësit është e pabazuar. Aktgjykimi i gjykatës së shkallës së

parë dhe ai i goditur përmbajnë arsye të mjaftuara për faktet relevante për gjykimin e drejtë

të kësaj çështjeje juridike të pranueshme edhe për këtë gjykatë.

Gjykata Supreme e Kosovës i ka vlerësuar si të pabazuara thëniet e paditësit të theksuara në

revizion, se aktgjykimet e gjykatave të shkallës së parë dhe asaj ankimore janë marrë me

shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354 par.2 pika 14 të

LPK, nga se sipas vlerësimit të paditësit në aktgjykim nuk janë dhënë arsye mbi faktet

vendimtare, dhe ekzistojnë kundërthënie në mes të arsyetimit dhe brendisë së shkresave të

lëndës, sepse sipas vlerësimit të kësaj gjykate aktgjykimi goditur dhe ai i shkallës së parë

nuk janë përfshirë me këto shkelje thelbësore të procedurës pasi që dispozitivi i

aktgjykimeve të dy gjykatave është i qartë kur me ta është vendosur për kërkesëpadinë e

paditësit, respektivisht me ankesën, se në arsyetim janë dhënë arsye të mjaftuara dhe

bindëse për faktet vendimtare të vlefshme për gjykimin e drejtë të kësaj çështjeje juridike, i

cili arsyetim nuk është në kundërshtim me përmbajtjen e provave nga shkresat e lëndës.

4

Gjykata Supreme e Kosovës pranon si të drejtë dhe të ligjshëm arsyetimin e gjykatave të

instancës më të ulët lidhur me refuzimin e kërkesëpadisë së paditësit, pasi që paditësi nuk e

ka vërtetuar faktin se e gëzon të drejtën e pronësisë në paluajtshmërinë kontestuese, meqë

kjo e drejtë në pajtim me dispozitat e nenit 33 të LMTHPJ fitohet me regjistrim në

regjistrat publik. Paditësi të drejtën e rikthimit dhe dorëzimit të paluajtshmërisë kontestuese

nuk mund ta kërkojë sepse nuk plotësohen kushtet e parapara me nenin 37 par.2 lidhur me

nenin 3 par.1 të Ligjit të lartpërmendur. Pasi që në bazë të punës juridike-kontratës në të

cilën thirret paditësi se është pronar i paluajtshmërisë kontestuese nuk është bërë regjistrimi

i të drejtës së pronësisë së tij në librat përkatës kadastral, e paraparë si mënyrë e fitimit të

pronësisë në paluajtshmëri në kuptim të nenit 33 të Ligjit të sipërpërmendur edhe Gjykata

Supreme e Kosovës gjen se paditësi nuk ka fituar të drejtën e pronësisë në paluajtshëmrinë

lëndore kështu që në kuptim të nenit 37 par.2 lidhur me nenin 3 par.1 të Ligjit të

lartpërmendur nuk mund të kërkojë kthimin në posedim të kësaj paluajtshmërie.

Gjykata Supreme gjeti se janë të pabazuara pretendimet e revizionit se me rastin e

vendosjes së kësaj çështje juridike gjykatat e instancës më të ulët nuk kanë vlerësuar

fitimin e pronësisë së paditësit në paluajtshërinë lëndore në bazë të parashkrimit fitues. Kjo

gjykatë vlerëson se ky pretendim i revizionit është i pa bazuar për faktin se paditësi në

procedurën gjyqësore në gjykatën e shkallës së parë dhe në atë ankimore nuk ka pretenduar

e as kërkuar të vërtetohet e drejta e pronësisë së tij në paluajtshmërinë kontestuese në bazë

të parashkrimit fitues, ndërkaq, gjykata sipas detyrës zyrtare nuk shqyrton këtë bazë

juridike të fitimit të pronësisë. Në anën tjetër, gjykata e revizionit nuk mund të shqyrton në

këtë fazë të procedurës këtë pretendim të revizionit, me që një pretendim i tillë nuk mund të

paraqitet në revizion si fakt i ri e as të propozohet si provë e re pasi që në kuptim të nenit

387 të LPK palët munden në revizion të paraqesin fakte të reja dhe të propozojnë prova të

reja vetëm nëse ato kanë të bëjnë me shkeljet thelbësore të procedurës kontestimor për

shkak të cilave revizioni mund të paraqitet.

Nga sa u tha më sipër, Gjykata Supreme e Kosovës me zbatimin e nenit 393 të LPK,

vendosi si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Rev.nr.253/2008 datë 19.11.2010

Kryetar i kolegjit:

Shukri Sylejmani

III

ANULIM KONTRATE

Rev.nr.263/2007

Dt. 13.08.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, anulim i kontratës nga neni 56 LMD ka

vendosur se:

1. Revizioni i të autorizuarit të paditësve refuzohet si i pabazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.470/2006 vërtetohet si i bazuar.

Gjykatës e Qarkut në Prizren refuzoi si të pabazuar ankesën e të autorizuarit të paditësve dhe të

autorizuarit të paditurit ndërsa vërtetoi aktgjykimin e Gjykatës Komunale në Suharekë, me të

cilën është refuzuar kërkesëpadia e paditësve për anulimin e kontratës mbi faljen e patundshmërisë.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë i autorizuari i paditësve me kohë ka paraqitur revizion duke pretenduar se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore dhe aplikim të gabuar të drejtës materiale me propozim që aktgjykimi i

gjykatës së shkallës së dytë të ndryshohet dhe të aprovohet kërkesëpadia e paditësve ose të prishen aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës

së parë në rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit 386 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK) gjeti se gjykatat e instancës më të ulët duke vlerësuar drejt dhe

në mënyrë të plotë gjendjen faktike, kanë zbatuar drejt dispozitat e procedurës kontestimore dhe

të drejtën materiale kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësve është e pabazuar. Aktgjykimet e cekura nuk përmbajnë shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të cilat kjo

gjykatë e revizionit i vlerëson sipas detyrës zyrtare.

Thëniet në revizion, se nëna N. S. në momentin e lidhjes së kontratës mbi faljen nuk ka pasur zotësi për të vepruar, janë të pabazuara pasi që nga deklaratat e dëshmitarëve shihet se edhe pas

lidhjes së kontratës e njëjta ka jetuar e pavarur dhe nuk ka pasur probleme shëndetësore.

Paditësit, me asnjë provë nuk kanë argumentuar pretendimet e tyre lidhur me paaftësinë e N. S.

për lidhjen e kontratës, andaj gjykata e shkallës së parë me administrimin e provave ,me dëgjimin e dëshmitarëve në mënyrë të drejtë ka vlerësuar se N. S. ka qenë e aftë për të gjykuar

veprimet e veta dhe kontratën mbi faljen e ka lidhur me shprehjen e lirë të vullnetit pa kurfar

kërcënimi , dhune mashtrimi e lajthitje. Thëniet në revizion se me kontratën mbi faljen është cenuar pjesa e domosdoshme e masës

trashëgimore pasi që nëna e palëve ndërgjyqëse N. pjesën tjetër të patundshmërisë e ka shitur për

të mbajtur veten dhe nga tërë masa trashëgimore ka mbetur vetëm pasuria që është objekt i

kontratës mbi faljen , janë të pabazuara. Nëse paditësit si trashëgimtarët e domosdoshëm pretendojnë në se me kontrata mbi faljen i është cenuar pjesa e domosdoshme e trashëgimisë,

pala e paditëse ka për obligim që t’i argumentojë pretendimet lidhur me cenimin e pjesës së

domosdoshme. Baza e të provuarit është në personin, që thirret në privimin e të drejtës së pjesës së domosdoshme dhe për këtë arsye, personi i tillë në rastin konkret paditësi janë të obliguar të

argumentojnë cënimin e të drejtës së pjesës së domosdoshme.

2



Sylejmani kryetar, Gyltene Sylejmani, Vjosa Nimani-Zylfiu, Emine Kaçiku dhe Marije

Ademi, anëtarë, në çështjen juridike të paditësve: H. S., N. S., Xh. S., M. S. dhe V. S, të

gjithë nga fshati Neprebisht Komuna e Suharekës, të cilët i përfaqëson avokati Adem

Jetishi nga Prizreni, kundër të paditurit S. S., nga Suhareka, të cilin e përfaqëson avokati

Durak Fondaj, për anulimin e kontratës, përkitazi me revizionin e të autorizuarit të

paditësve paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.470/2006

datë 15.06.2007, në seancën e kolegjit të mbajtur me datë 13.08.2010 - mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Refuzohet si i pabazuar revizioni i të autorizuarit të paditësve i paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.470/2006 datë 15.06.2007.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prizren Ac.nr.470/2006 datë 15.06.2007,

është refuzuar si e pabazuar ankesa e të autorizuarit të paditësve dhe të autorizuarit të

paditurit dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Suharekë C.nr.27/2006

datë 06.10.2006, me të cilën është refuzuar kërkesëpadia e paditësve për anulimin e

kontratës mbi faljen e patundshmërisë të vërtetuar në Gjykatën Komunale në Suharekë

Vr.nr.1099/1986 datë 25.09.1986.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë i autorizuari i paditësve me

kohë ka paraqitur revizion për shkak të shkeljes thelbësore të dispozitave të procedurës

kontestimore dhe aplikimit të gabuar të drejtës materiale me propozim që aktgjykimi i

gjykatës së shkallës së dytë të ndryshohet dhe të aprovohet kërkesëpadia e paditësve ose

të prishen aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët dhe lënda t’i kthehet gjykatës së

shkallës së parë në rigjykim.


386 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), gjeti se:


3

Nga shkresat e lëndës rezulton se kontestimi lidhur me këtë çështje juridike është

iniciuar nga paditësi H. S. ndaj vëllait të tij, të paditurit S. S.. Pas vdekjes së paditësit H.,

procedura lidhur me këtë çështje juridike është vazhduar nga paditësit si trashëgimtar të

H. Pas vdekjes së babait të palëve ndërgjyqës të ndjerit Xh. S., me aktvendimin

T.nr.79/1962 datë 17.06.1963, nëna e palëve ndërgjyqës N. S. ,është shpallur

trashëgimtare e pasurisë të evidentuar në fletën poseduese nr.29 ZK Neprebisht , në

sipërfaqe prej 1.90,94 ha. Në këtë procedurë paditësi H. ka hequr dorë nga masa e

trashëgimisë.

Me kontratën mbi falje datë 26.09.1986, të legalizuar në Gjykatën Komunale në

Suharekë nën shenjën Vr.nr.1099/1986, N. S. , me vullnetin e saj të lirë, djalit të saj

gjegjësisht të paditurit S. S., ia falë një pjesë të patundshmërisë të evidentuar në fletën

poseduese nr.29 ZK Neprebisht, me kulturë shtëpi 65 m2, një pjesë në ngastrën kadastrale

nr.291/1 me sipërfaqe 0.05.00 ha, dhe një pjesë në ngastrën kadastrale nr.291/1, me

sipërfaqe 0.07,00 ha, ku gjithsejtë sipërfaqja e përgjithshme është 0.13,23 ha. Këtë

patundshmëri i padituri S. e ka regjistruar në emër të vet dhe e shfrytëzon gjer pas vitit

1993 kur në një pjesë të kësaj ngastre në mënyrë arbitrare ka hy familja e paditësit dhe e

ka ndërtuar shtëpinë. Kryefamiljari i palës paditëse tani i ndjeri H. është shpallur fajtor

për uzurpim arbitrar të pronës me aktgjykimin e Gjykatës Komunale në Suharekë

P.nr.228/1996 datë 26.12.1996 dhe është detyruar që ta lirojë sipërfaqen e tokës së

uzurpuar. Meqenëse situata në terren ka ndryshuar procedura e ekzekutimit lidhur me

këtë çështje është pezulluar.

Pas vdekjes së N. S., me aktvendimin e Gjykatës Komunale në Suharekë

T.nr.43/2002 datë 26.02.2003, trashëgimtarë ligjorë të masës trashëgimore të evidentuar

në fletën poseduese nr.29 ZK Neprebisht në sipërfaqe prej 1.76,73 ha në emër të së

ndjerës N. S., janë shpallur biri i saj, respektivisht i padituri S. në gjysmën e parë dhe i

biri i saj H. në gjysmën tjetër të pasurisë .

Nisur nga kjo gjendje e vërtetuar faktike gjykata e shkallës së parë ka konkluduar

se kërkesëpadia e paditësve është e pabazuar, nga se ka gjetur se kontrata mbi faljen e

lidhur në mes të N. S. dhe të paditurit S. S. është lidhur në bazë të vullnetit të lirë të

palëve kontraktuese pa ndikimin e lajthimit, mashtrimit dhe me këtë kontratë nuk është

cenuar pjesa e domosdoshme e masës trashëgimore të paditësve prandaj është refuzuar

kërkesëpadia e paditësve si e pabazuar.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka pranuar në tërësi

konstatimin faktik dhe qëndrimin juridik të gjykatës së shkallës së parë, ka refuzuar

ankesën e paditësve dhe ka vërtetuar aktgjykimin e gjykatës së shkallës së parë duke

gjetur se ai nuk përmban shkelje të dispozitave të procedurës kontestimore të cilat ajo

gjykatë i vëren sipas detyrës zyrtare.

Duke u nisur nga gjendja e këtillë e çështjes , Gjykata Supreme e Kosovës, gjeti

se gjykatat e instancës më të ulët duke vlerësuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen

faktike, kanë zbatuar drejt dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale

kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësve është e pabazuar. Aktgjykimet e cekura nuk

4

përmbajnë shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të cilat kjo

gjykatë e revizionit i vlerëson sipas detyrës zyrtare.

Thëniet në revizion, se nëna N. S. në momentin e lidhjes së kontratës mbi faljen

nuk ka pasur zotësi për të vepruar, janë të pabazuara pasiqë nga deklaratat e dëshmitarëve

shihet se edhe pas lidhjes së kontratës e njëjta ka jetuar e pavarur dhe nuk ka pasur

probleme shëndetësore .Për më tepër kjo gjykat shton se: Dhurimi, në vështrim të

dispozitës së nenit 22 të të Ligjit Mbi Trashëgiminë ( G.Z. e KSAK nr. 43/74),

konsiderohet edhe heqja dorë nga e drejta , falja e borxhit , ajo që trashigimlanësi gjatë

jetës së vetë i ka dhënë trashëgimtarit në emër të pjesës trashëgimore ose për të themeluar

apo për të zgjeruar familjen ose për të ushtruar mjeshtrinë si dhe çdo disponim tjetër pa

shpërblim. Për lidhjen e çdo kontrate të plotfuqishme nevojitet që kontraktuesit të kenë

zotësi për të vepruar për lidhjen e kësaj kontrate ( neni 56 LMD).

Kontrata mbi faljen është kontratë me të cilën palët rregullojnë raportet civile-

juridike me të cilat kanë mundësi që lirishtë të disponojnë. Me kontratën mbi faljen të

datës 26.09.1986 të legalizuar në gjykatë, N. S. në bazë vullnetit të saj të lirë , pa

kompensim, të paditurit S. S. ia ka falur sipërfaqen e përgjithshme prej 0.13,23 ha.

evidentuar në F.P. nr.29 ZK Neprebisht .

Paditësit, me asnjë provë nuk kanë argumentuar pretendimet e tyre lidhur me

paaftësinë e N. S. për lidhjen e kontratës, andaj gjykata e shkallës së parë me

administrimin e provave ,me dëgjimin e dëshmitarëve në mënyrë të drejtë ka vlerësuar se

N. S. ka qenë e aftë për të gjykuar veprimet e veta dhe kontratën mbi faljen e ka lidhur

me shprehjen e lirë të vullnetit pa kurfar kërcënimi , dhune mashtrimi e lajthitje .

Thëniet në revizion se me kontratën mbi faljen është cënuar pjesa e

domosdoshme e masës trashëgimore pasiqë nëna e palëve ndërgjyqëse N. pjesën tjetër të

patundshmërisë e ka shitur për të mbajtur veten dhe nga tërë masa trashëgimore ka

mbetur vetëm pasuria që është objekt i kontratës mbi faljen , janë të pabazuara. Nga fleta

poseduese nr.29 ZK Neprebisht shihet se në emër të së ndjerës, pas vdekjes, evidentohet

patundshmëria në sipërfaqe të përgjithshme prej 01.77,73 ha. Me aktvendimin mbi

shqyrtimin e trashëgimisë T.nr.43/2002 datë 26.02.2003, trashëgimtar të ndjerës N. S.

është shpallur i padituri S., në ½ e pasurisë të evidentuar në fletën poseduese nr.29 ZK

Neprebisht , ndërsa pjesën tjetër të masës trashëgimore janë shpall trashëgimtar të

paditësit tani të ndjerit H. Paditësit me asnjë provë valide nuk kanë dëshmuar fakte se e

ndjera N. e ka shitur pasurinë e mbetur.

Nëse paditësit si trashëgimtarët e domosdoshëm pretendojnë në se me kontrata

mbi faljen i është cenuar pjesa e domosdoshme e trashëgimisë, pala e paditëse ka për

obligim që t’i argumentojë pretendimet lidhur me cenimin e pjesës së domosdoshme.

Baza e të provuarit është në personin, që thirret në privimin e të drejtës së pjesës së

domosdoshme dhe për këtë arsye, personi i tillë në rastin konkret paditësi janë të obliguar

të argumentojnë cënimin e të drejtës së pjesës së domosdoshme.Cenimi i pjesës së

domosdoshme vlerësohet në bazë të vlerës së masës trashëgimore në bazë të vlerësimit në

5

kuptim të nenit 33 dhe 35 të Ligjit mbi Trashëgiminë e jo në bazë të sipërfaqes së

patundshmërisë që hyn në masën trashëgimore. .

Nga sa u tha më sipër e në bazë të nenit 393 të LPK, u vendos si në dispozitiv të

këtij aktgjykimi.


Rev.I.nr.263/2007 datë 13.08.201

Kryetar i kolegjit, Anëtarët e kolegjit;


Marije Shala,

Emine Kaçiku,


Rev.nr.302/2009

Dt. 29.10.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile të anulimit të kontratës për shitblerjen dhe të

vërtetimit të së drejtës së pronësisë lidhur me nenin 93 të LTK-së dhe nenin 20, 37 të

LMTHPJ-së ka vendosur se:

1. Revizioni është i pabazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.835/3007 është i bazuar

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale

në Ferizaj, me të cilin në pjesën e parë të dispozitivit është aprovuar kërkesëpadia e paditëses N. B dhe është detyruar i padituri B. H nga Ferizaj që paditëses t’ia liron nga njerëzit dhe sendet dhe si

të tillë t’ia dorëzon në posedim të lirë të dy ngastrat me sipërfaqe të përgjithshme prej 03,83 ari.

Me pjesën e dytë të dispozitivit është refuzuar kërkesëpadia e paditësit S. V me të cilën ka kërkuar

anulimin e kontratës mbi shitblerjen e paluajtshmërisë së precizuar në pjesën e parë të dispozitivit, e cila kontratë mbanë numrin Ve.nr.000/2003 datë 03.06.2003, e vërtetuar në Gjykatën Komunale

në Ferizaj, dhe e lidhur në mes këtu të paditurve N. B dhe S. I, dhe të vërtetohet se është pronar

në paluajtshmërinë e cekur më lart në bazë të testamentit. Ndërsa me pjesën e tretë të dispozitivit është detyruar i padituri B. H dhe paditësi S. V që

solidarisht paditëses N. B t’ia paguajë shpenzimet e procedurës në shumë prej 1.712 €.

Kundër aktgjykimi të gjykatës së shkallës së dytë, në afat ligjor , i autorizuari i të paditurit B. H

dhe i paditësit S. V, ka paraqitur revizion për shkak të shkeljes thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore të nenit 375, par. l të LPK-së, pasi që nuk janë vlerësuar thëniet e

ankesës përkitazi me të paditurin B. H, duke pretenduar se në atë pjesë aktgjykimi përfshihen

shkelje thelbësore nga neni 354, par. 2 pika 14 të LPK-së, me propozim që aktgjykimet e instancës

më të ulët të ndryshohen ashtu që të miratohet kërkesëpadia e paditësit S. V ndërsa padia e paditëses N. B të refuzohet si e pabazuar, ose që të dy aktgjykimet të prishen dhe lënda t’i kthehet

për rigjykim gjykatës së shkallës së parë.

Gjykata Supreme e Kosovës gjen se është i drejtë dhe i ligjshëm qëndrimi juridik dhe arsyetimi i gjykatës së shkallës së dytë lidhur me refuzimin e ankesës të të autorizuarve për faktin se kontrata

i plotëson të gjitha kushtet për regjistrim të kësaj paluajtshmërie në emër të paditëses dhe të

njëjtës i jep bazë juridike për të kërkuar edhe dorëzimin e saj në kuptim të nenit 20 dhe 37 të Ligjit mbi marrëdhëniet themelore pronësore juridike. Duke u bazuar në shkresat e lëndës, rezulton se i

ndjeri S. D me datën 29.04.1996, paluajtshmërinë kontestuese ia ka lënë trashëgimi me testament

të shkruar paditësit S. V, kurse të njëjtën paluajtshmëri i ndjeri D. e ka disponuar sërish në vitin

2000 duke ia shitur paditëses N. B, pra në kuptim të nenit 93 të Ligjit mbi Trashëgiminë të Kosovës (Gazeta Zyrtare nr.43/1974), çdo disponim i mëvonshëm nga ana e trashëgimlënësit i

sendit të caktuar që ia ka lënë dikujt me testament ka si pasojë revokimin e lënies me testament të

këtij sendi. Gjykata Supreme bazohet në tërësi në aktgjykimin e gjykatave të instancës më të ulët ngase i

padituri B. H nuk është pronar i paluajtshmërisë kontestuese, se të njëjtën e ka blerë nga

jopronari, andaj edhe posedimin dhe shfrytëzimin e së njëjtës e ka jo me mirëbesim, pasi që nga fillimi ka qenë në dijeni se në paluajtshmërinë kontestuese nuk është pronar dhe nuk ka pas të

drejt të ndërtojë në paluajtshmërinë e huaj, duke u bazuar ne faktin se në testamentin kontestues,

paditësi S. V nuk ka pasur mundësi juridike për të disponuar me paluajtshmërinë kontestuese,

respektivisht për ta tjetërsuar këtë paluajtshmëri tek i padituri B. H pasi që ai vet nuk ka qenë

2

pronar i paluajtshmërisë kontestuese, andaj nuk ka mund të bartë tek i padituri B. H më shumë të

drejta se që i ka pasur vet.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Shukri Sylejmani,

kryetar, Gyltene Syeljmani, Emine Kaçiku, Salih Toplica dhe Marije Ademi, anëtarë, në

lëndën kontestimore të paditëses N. B nga Ferizaj të cilën e përfaqëson Xhevat Bici avokat

nga Prishtina, kundër të paditurit B. H nga Ferizaj, të cilin e përfaqëson i autorizuari Halil

Ilazi avokat nga Ferizaj, lidhur me dorëzimin e paluajtshmërisë, si dhe në çështjen juridike

të paditësit S. V nga Ferizaj, të cilin e përfaqëson avokat Halil Ilazi nga Ferizaj, kundër të

paditurve S. I nga fshati Kufc Komuna e Gjilanit dhe N. B nga Ferizaj të cilën e

përfaqëson Xhevat Bici avokat nga Prishtina, për shkak të anulimit të kontratës për

shitblerje dhe vërtetimit të së drejtës së pronësisë , duke vendosur lidhur me revizionin e të

autorizuarit të paditurit B. H dhe të paditësit S. V të dy nga Ferizaj, të paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.835/2007 datë 01.04.2009, në

seancën e kolegjit të mbajtur me datë 29.10.2010, merr këtë:

A K T GJ Y K I M

REFUZOHET si i pabazuar revizioni i të autorizuarit të paditurit B. H dhe të paditësit S.

V të dy nga Ferizaj, i paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë

Ac.nr.835/3007 datë 01.04.2009.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.835/3007 datë 01.04.2009, është

vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Ferizaj, C.nr.298/2003 datë 04.09.2007, me

të cilin në pjesën e parë të dispozitivit është aprovuar kërkesëpadia e paditëses N. B dhe

është detyruar i padituri B. H nga Ferizaj që paditëses t’ia liron nga njerëzit dhe sendet dhe

si të tillë t’ia dorëzon në posedim të lirë paluajtshmërinë e cila evidentohet si ngastër

kadastrale nr.1720 me sipërfaqe prej 77 m2,

dhe ngastrën kadastrale nr.000/0 në sipërfaqe prej 03.06 ari, gjithsejtë të dy ngastrat me

sipërfaqe të përgjithshme prej 03,83 ari, sipas fletës poseduese nr.000 ZK Ferizaj, në afat

prej 15 ditëve nën kërcënim të përmbarimit të dhunshëm. Me pjesën e dytë të dispozitivit

është refuzuar kërkesëpadia e paditësit S. V me të cilën ka kërkuar anulimin e kontratës

mbi shitblerjen e paluajtshmërisë së precizuar në pjesën e parë të dispozitivit , e cila

kontratë mbanë numrin Ve.nr.1097/2003 datë 03.06.2003, e vërtetuar në Gjykatën

Komunale në Ferizaj, dhe e lidhur në mes këtu të paditurve N. B dhe S. I, dhe të

vërtetohet se është pronar në paluajtshmërinë e cekur më lart në bazë të testamentit të

3

datës 29.04.1996. Ndërsa me pjesën e tretë të dispozitivit është detyruar i padituri B. H

dhe paditësi S. V që solidarisht paditëses N. B t’ia paguajë shpenzimet e procedurës në

shumë prej 1.712. €.

Kundër aktgjykimi të gjykatës së shkallës së dytë, në afat ligjor , i autorizuari i të paditurit

B. H dhe i paditësit S. V-avokati Halil Ilazi nga Ferizaj, ka paraqitur revizion për shkak të

shkeljes thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së

drejtës materiale me propozim që aktgjykimet e instancës më të ulët të ndryshohen ashtu

që të miratohet kërkesëpadia e paditësit S. V ndërsa padia e paditëses N. B të refuzohet si

e pabazuar, ose që të dy aktgjykimet të prishen dhe lënda t’i kthehet për rigjykim gjykatës

së shkallës së parë.

I autorizuari i paditëses N. B-avokati Xhevat Bici nga Prishtina, në afat ligjor paraqiti

përgjigje në revizion në të cilën i kontestoi në tërësi thëniet e revizionit, me propozim që

revizioni të refuzohet si i pabazuar.


Ligjit mbi Procedurën Kontestimore , ka gjetur se:


Nga shkresat e lëndës rezulton se paditësja N. B si blerëse, me shitësin S. I, ka lidhur

kontratë me shkrim të vërtetuar në Gjykatën komunale në Prishtinë më dt.03.06.2003 me

Ve.nr. 1097, për shitblerjen e parcelës nr.000/0 dhe 000/1 të evidentuar sipas fletës

poseduese nr. 494 ZK Ferizaj e të cilën paluajtshmëri shitësi S. I në bazë të aktvendimit të

Gjykatës Komunale në Ferizaj T.nr.46/03 datë 18.03.2003, e ka trashëguar nga i ndjeri S.

D i vdekur më dt. 26 mars 2002, andaj S. I me këtë kontratë vetëm ia ka bartur të drejtën e

pronësisë në këtë paluajtshmëri këtu paditëses N. B, duke u bazuar në kontratën e më

parme me shkrim por të pavërtetuar në gjykatë, të lidhur në mes të ndjerit S. D dhe djalit

të paditëses-N. B në muajin prill të vitit 2000, e të nënshkruar nga të dy palët kontraktuese

si dhe nga dëshmitarët e pranishëm, nga e cila shifet se djali tjetër i paditëses S. B, ka

paguar në tërësi shumën e kontraktuar në emër të çmimit shitblerës dhe kështu kontrata

është përmbushur në tërësi nga palët kontraktuese, përveç dorëzimit të paluajtshmërisë

kontestuese në posedim të blerëses-këtu paditëses N. B.

Po ashtu nga shkresat e lëndës rezulton se i ndjeri S. D me datën 29.04.1996,

paluajtshmërinë kontestuese ia ka lënë trashëgimi me testament të shkruar paditësit S. V,

kurse të njëjtën paluajtshmëri i ndjeri D. e ka disponuar sërish në vitin 2000 duke ia shitur

paditëses N .B, më saktësisht djemve të saj. S. D si pronar i mëparshëm i paluajtshmërisë

kontestuese ka vdekur më 26.03.2002, për të cilin deri në vdekje është kujdesur këtu i

padituri S. I-nipi i tij i cili me aktvendimin e lartpërmendur të Gjykatës Komunale në

Ferizaj T.nr.46/03 datë 18.03.2003, është shpallur trashëgimtar i paluajtshmërisë

kontestuese. Paditësi S. V duke e konsideruar veten si pronar nga baza e testamentit të

lartpërmendur po ashtu ka disponuar me paluajtshmërinë kontestuese ashtu që me

kontratën e pavërtetuar në Gjykatë të datës 15 qershor 2003 këtë paluajtshmëri ia ka shitur

të paditurit B. H, edhe pse është jo kontestues fakti se i padituri B. H është futur në

4

posedim të paluajtshmërisë kontestuese në muajin tetor të vitit 1999 dhe që nga data 9 prill

2000 në të njëjtën paluajtshmëri zhvillon veprimtari hoteliere në objektin kafiteri“R”.

Gjykata e shkallës së parë, në këtë gjendje të çështjes, ka gjetur se i padituri B. H duhet të

ia liroj dhe si të tillë të ia dorëzoi këtë paluajtshmëri paditëses N. B, pasi që më parë ka

vërtetuar se kjo paluajtshmëri ka qenë e uzurpuar nga i padituri B. H i cili nuk ka bazë

juridike të posedimit dhe të shfrytëzimit të kësaj paluajtshmërie, kurse ka refuzuar si të

pabazuar kërkesëpadinë e paditësit S. V për nulimin e kontratës së lartpërmendur mbi

shitblerjen e kësaj paluajtshmërie të lidhur në mes të paditëses N. B dhe trashëgimtarit të

ndjerit D-S. I, dhe për vërtetimin se paditësi S. V është pronar i kësaj paluajtshëmrie në

bazë të testamentit të datës 29.04.1996.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurë ankimore ka pranuar në tërësi konstatimet faktike

dhe juridike të gjykatës së shkallës së parë dhe ankesën e paraqitur e ka refuzuar si të pa

bazuar, duke gjetur se aktgjykimi nuk është i përshirë me shkelje thelbësore të dispozitave

të procedurës kontestimore për të cilat gjykata e shkallës së dytë kujdeset sipas detyrës

zyrtare, e as me shkelje tjera thelbësore në të cilat është pretenduar në ankesë, dhe se me

rastin e vendosjes së kësaj çështjeje juridike gjykata e shkallës së parë ka zbatuar në

mënyrë të drejtë të drejtën materiale. Gjykata e shkallës së dytë ka gjetur se gjykata e

shkallës së parë ka dhënë arsyetim të mjaftueshëm dhe bindës për qëndrimin juridik të

marrë me rastin e vendosjes, se dispozitivi i atij aktgjykimi nuk është në kundërshtim me

arsyetimin, dhe se arsyetimi mbështetet në fakte relevante. Po ashtu gjykata e shkallës së

dytë ka gjetur se i padituri B. H nuk ka kurrfarë baze juridike të vlefshme për të poseduar

paluajtshmërinë kontestuese sepse testamenti me të cilin i ndjeri S. D ia ka lënë trashëgimi

këtë paluajtshmëri S. V nga i cili i padituri B. ka blerë këtë paluajtshmëri, gjatë jetës së të

ndjerit S. D është revokuar me atë se i njëjti me këtë paluajtshmëri ka disponuar ashtu që

të njëjtën ia ka shitur djalit të paditëses N. B në muajin prill të vitit 2000 dhe ka marrë në

tërësi çmimin shitblerës, kështu që gjykata e shkallës së dytë gjen se në kuptim të nenit 93

të Ligjit mbi Trashëgiminë të Kosovës (Gazeta Zyrtare nr.43/1974), çdo disponim i

mëvonshëm nga ana e trashëgimlënësit i sendit të caktuar që ia ka lënë dikujt me

testament ka si pasojë revokimin e lënies me testament të këtij sendi. Po ashtu gjykata e

shkallës së dytë ka gjetur se gjendja faktike është vërtetuar në mënyrë të drejtë dhe të plotë

nga ana e gjykatës së shkallës së parë, pasi që është vërtetuar se kontrata e muajit prill të

vitit 2000 mbi shitblerjen e kësaj paluajtshmërie djalit të paditëses N. B , është nënshkruar

nga vet S. D pronar i deriatëhershëm i kësaj paluajtshmërie, e në prani të dëshmitarëve,

pastaj janë paguar të hollat në emër të çmimit shitblerës dhe janë evidentuar me numra

serik, parashtresa mbi pagesën e këtij çmimi është nënshkruar nga palët dhe personat e

pranishëm, se në bazë të kësaj kontrate të muajit prill 2000 nuk ka mundur të bëhet bartja

e të drejtës së pronësisë, dhe në ndërkohë më dt. 26 mars 2002 vdes S. D, dhe paditësja ka

kërkuar nga trashëgimtarët e tij që të shqyrtohet trashëgimia, dhe pastaj me trashëgimtarin

e tij ka lidhur kontratën në vitin 2003 të cilën e ka vërtetuar në gjykatë, dhe me këtë

gjykata e shkallës së dytë gjen se kjo kontratë i plotëson të gjitha kushtet për regjistrim të

kësaj paluajtshmërie në emër të paditëses dhe të njëjtës i jep bazë juridike për të kërkuar

edhe dorëzimin e saj në kuptim të nenit 20 dhe 37 të Ligjit mbi marrëdhëniet themelore

pronësore juridike. Përndryshe gjykata e shkallës së dytë gjen se ndërtimi eventual nga i

padituri B. H i ndonjë objekti ndërtimor në këtë paluajtshmëri fare nuk ndikon në

5

vendosje ndryshe të kësaj çështjeje kontestimore për faktin se i padituri B. H nuk është

pronar i kësaj paluajtshmërie, posedimin dhe shfrytëzimin e të njëjtës e ka të

kundërligjshëm , të pandërgjegjshëm dhe me keqbesim pasi që prej fillimit ka qenë në

dijeni se nuk është pronar i paluajtshmërisë kontestuese dhe nuk ka pasur të drejtë të

ndërtojë në atë paluajtshmëri.

Gjykata Supreme e Kosovës gjen se është i drejt dhe i ligjshëm qëndrimi juridik dhe

arsyetimi i gjykatës së shkallës së dytë lidhur me refuzimin e ankesës së të autorizuarit të

paditësit S. V dhe të paditurit B. H, dhe vërtetimin e aktgjykimit të shkallës së parë.

Aktgjykimi i goditur është i qartë dhe konkret, nuk përmban kundërthënie qoftë me

vetveten ose me arsyetimin. Në arsyetimin e tij janë dhënë arsye të duhura faktike dhe

juridike mbi të gjitha faktet juridikisht të vlefshme për gjykimin e drejt të kësaj çështjeje

juridike, duke nxjerr konkludime të cilat në tërësi i aprovon edhe kjo gjykatë.

Sipas revizionit, aktgjykimi i shkallës së dytë është marrë me shkelje thelbësore nga neni

375 par.l të LPK, pasi që nuk janë vlerësuar thëniet e ankesës përkitazi me të paditurin B.

H, duke pretenduar se në atë pjesë aktgjykimi përfshihet me shkelje thelbësore nga neni

354 par.2 pika 14 të LPK. Gjykata Supreme e Kosovës, gjen se këto pretendime të

revizionit nuk qëndrojnë nga se gjykata e shkallës së dytë në arsyetimin e aktgjykimit ka

dhënë arsye dhe shpjegime të hollësishme për këto pretendime të cilat janë paraqitur në

ankesën kundër aktgjykimit të shkallës së parë, të cilat kjo gjykatë vlerëson se nuk ka

nevojë që edhe në këtë vend të përsëriten. Mirëpo, vlen të theksohet se gjykata e shkallës

së dytë me të drejtë ka vlerësuar se ndërtimi eventual nga i padituri i ndonjë objekti

ndërtimor në paluajtshmërinë kontestuese nuk mund të ndikon në vendosjen ndryshe të

kësaj çështjeje kontestimore, për faktin se i padituri B. H nuk është pronar i

paluajtshmërisë kontestuese, se të njëjtën e ka blerë nga jopronari, andaj edhe posedimin

dhe shfrytëzimin e së njëjtës e ka jo me mirëbesim, pasi që nga fillimi ka qenë në dijeni se

në paluajtshmërinë kontestuese nuk është pronar dhe nuk ka pas të drejt të ndërtojë në

paluajtshmërinë e huaj.

Sa i përket testamentit kontestues, gjykata e shkallës së dytë ka dhënë vlerësim se

disponimi i sërishëm nga i ndjeri D. i paluajtshmërisë kontestuese, në kuptim të nenit 93 të

Ligjit mbi Trashëgiminë të Kosovës ka për pasojë revokimin e lënies në testament të kësaj

paluajtshmërie. Gjykata Supreme këtë vlerësim e pranon si të drejtë dhe të ligjshëm, dhe

vlerëson se për arsyen e njëjtë, S. V nuk ka mund të bëhet pronar i kësaj paluajtshmërie,

por edhe nga fakti se testamenti prodhon efekt juridik për trashëgimtarin testamentar

vetëm pas vdekjes së testatorit, ndërkaq në rastin konkret testamenti kontestues nuk ka

mund të prodhon asnjë efekt juridik pas vdekjes së testatorit me që testatori para vdekjes,

dmth për së gjalli të tij, në vitin 2000 edhe një herë ka disponuar me paluajtshmërinë e

lënë më parë me testament, dhe në këtë mënyrë në kuptim të nenit 93 të Ligjit mbi

trashëgiminë të Kosovës, konsiderohet se testatori e ka revokuar këtë testament.

Gjykata Supreme e Kosovës refuzoi si të pabazuara edhe pretendimet e revizionit se

aktgjykimi i shkallës së parë lidhur me aprovimin e kërkesëpadisë së paditëses N. B është

i paekzekutueshëm pasi që në paluajtshmërinë kontestuese i padituri B. ka të ndërtuar

objektin - kafiterinë “R”, ndërsa nga dispozitivi i kësaj pjese të aktgjykimit konstatohet se

6

nuk është urdhëruar rrëzimi i këtij objekti për ta liruar këtë patundshmëri, edhe pse pa

rrëzimin e tij lirimi i kësaj patundshmërie është i pamundur, në të cilin drejtim është

dashur të zbatohen dispozitat e nenit 24-26 të Ligjit mbi marrëdhëniet themelore

pronësore juridike atëherë në fuqi. Këto pretendime vlerësohen si të pabazuara, për faktin

se i padituri B. H nuk mund të thirret në dispozitat e nenit 24-26 të Ligjit të lartcekur pasi

që i njëjti nuk ka kërkuar me padi ose kundërpadi të vërtetohet e drejta e pronësisë së tij

nga baza e ndërtimit në tokën e huaj siç parashihet në këto dispozita juridike, andaj

rezulton se gjykata nuk mund të ia pranojë palës një të drejtë të cilën ajo nuk e ka kërkuar,

këtu i padituri B. është vetëm në cilësinë e të paditurit dhe vetëm është mbrojtur nga

pretendimet e padisë duke mos kërkuar që atij ti pranohet e drejta e pronësisë në bazë të

shitblerjes apo në bazë të ndërtimit në tokën e huaj, kështu që tani atij i mungon titulli

juridik me të cilin kishte për të dëshmuar se në paluajtshmërinë kontestuese është pronar.

Për këto arsye, i padituri B. H nëse eventualisht ka ndërtuar diçka në paluajtshmërinë

kontestuese, atë e ka bërë në rrezik të vetin.

Përndryshe Gjykata Supreme e Kosovës refuzoi edhe pretendimet e revizionit se kinse

janë të gabuara përfundimet e gjykatës se i padituri B. H nuk ka kurrfarë baze juridike për

të poseduar paluajtshmërinë kontestuese. Këto pretendime janë të pa bazuara nga se si u

tha më lartë, i padituri B. H këtë paluajtshmëri e ka blerë nga jo pronari andaj edhe nuk

posedon me bazë juridike të vlefshme për posedimin dhe shfrytëzimin e kësaj

paluajtshmërie, për të cilën edhe nuk ka pasur fare mundësi në bazë të kësaj shitblerjeje jo

formale ( kontrata për shitblerje nuk është e vërtetuar në gjykatë) të regjistrohet si pronar i

kësaj paluajtshmërie

Njëjtë sikur gjykatat e instancës së ulët, edhe Gjykata Supreme e Kosovës gjen se në bazë

të testamentit kontestues, paditësi S. V nuk ka pasur mundësi juridike për të disponuar me

paluajtshmërinë kontestuese , respektivisht për ta tjetërsuar këtë paluajtshmëri tek i

padituri B. H pasi që ai vet nuk ka qenë pronar i paluajtshmërisë kontestuese, andaj nuk ka

mund të bartë tek i padituri B. H më shumë të drejta se që i ka pasur vet. Në fakt

testamenti kontestues konsiderohet se është revokuar në kuptim të nenit 93 të Ligjit mbi

Trashëgiminë të Kosovës pasi që testatori S. D pas lënies së këtij testamenti në vitin 1996,

sërish ka disponuar me paluajtshmërinë e lënë në testament ashtu që në vitin 2000 në

muajin prill këtë paluajtshmëri ia ka shitur djalit të paditëses N -N. I dhe për këtë

shitblerje ka pranuar në tërësi çmimin shitblerës.

Sipas revizionit, kontrata e muajit prill 2000 nuk mund të mirret bazë për disponim nga i

ndjeri S. D për shkak se nuk e kishte formën e paraparë me ligj, andaj del se vetëm

disponimi i tij me testament është valid. Këto pretendime refuzohen si të pabazuara, pasi

që në fakt S. D sërish kishte disponuar me paluajtshmërinë e lënë në testament, e kishte

shitur në vitin 2000 dhe kishte pranuar çmimin shitblerës kështu që kishte ngelur në

obligim vetëm që blerësit t’ia bartë edhe të drejtën e pronësisë. Andaj në këtë drejtim

Gjykata Supreme në tërësi pranon si të drejt arsyetimin e gjykatave të instancës më të ulët.

Për arsyet e lartë përmendura, Gjykata Supreme vlerëson se aktgjykimi i shkallës së dytë

nuk përfshihet me zbatim të gabuar të së drejtës materiale përkitazi me refuzimin e padisë

së paditësit S. V.

7

Kjo gjykatë vlerëson se është i paqëndrueshëm pretendimi i revizionit se aktgjykimi i

goditur nuk mund të ekzekutohet pasi që paditësja me padi nuk ka kërkuar edhe rrëximin e

objektit të paditurit B. të ndërtuar në paluajtshmërinë kontestuese për të cilën arsye në

dispozitiv nuk është përfshirë rrëximi i këtij objekti, andaj sipas revizionit e njëjta mund të

kërkojë vetëm kompensimin e vlerës së tokës e jo edhe dorëzimin e saj, në kuptim të

dispozitave juridike nga neni 24-26 të Ligjit të lartpërmendur. Ky pretendim është i pa

qëndrueshëm për faktin se është e pa bazuar thirrja e të paditurit në këto dispozita juridike

pasi që i padituri B. me padi të veçantë apo kundërpadi nuk ka kërkuar vërtetimin e

pronësisë në paluajtshmërinë kontestuese në kuptim të këtyre dispozitave juridike që

rregullojnë ndërtimin në tokën e huaj, andaj Gjykata Supreme vlerëson se aktgjykimet e

instancës më të ulët nuk përfshihen me zbatim të gabuar të së drejtës materiale pasi që nuk

kanë vendosur që objekti ndërtimor bashkë me paluajtshmërinë kontestuese t’i takojë të

paditurit B.

Përgjigjen në revizion, Gjykata Supreme e vlerësoi me ndikim pozitiv me rastin e

vlerësimit të revizionit të paraqitur, nga se me të njëjtën me bazë ishin kontestuar thëniet e

revizionit.

Për këto arsye, Gjykata Supreme gjen se revizioni i paraqitur duhet të refuzohet, andaj në

bazë të nenit 393 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore, u vendos si në dispozitiv të këtij

aktgjykimi.


Rev.nr.302/2009 datë 29.10.2010

Kryetar i kolegjit,

Shukri Sylejmani

Rev.nr.126/2010

Dt. 14.03.2011

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, përmbushja e obligimeve kontraktuese,

pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit 386 të LPK-së ka vendosur se:

1. Revizioni është i bazuar.

2. Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut Prishtinë, Ac.nr. 806/2006 dhe aktgjykimi i

Gjykatës Komunale Prishtinë, C.nr. 1123/2005 është i pabazuar.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut Prishtinë, Ac. nr. 806/2006 është refuzuar si e

pabazuar ankesa e të paditurit dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale

Prishtinë, C. nr. 1123/2005, me të cilën është aprovuar si e bazuar kërkesëpadia e

paditësit R. V. R nga Prishtina dhe është detyruar i padituri Misioni “O-W” nga Istogu,

që të përmbush detyrimin kontraktues që ka të bëj me transmetimin e programit të

prodhuar nga Misioni “O-W” ashtu që e paditura të paguaj shumën prej 52.000,00 € me

kamatë prej 3% për periudhën prej datës 15.08.2001 gjer më 15.06.2006.

Kundër aktgjykimit të Gjykatës së shkallës së dytë e paditura ka paraqitur revizion për

shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe aplikimit të

gabuar të së drejtës materiale me propozim që të dy aktgjykimet e Gjykatave të instancës

më të ulët të ndryshohen dhe kërkesëpadia e paditësit të refuzohet ose të prishen dhe

lënda t’i kthehet në rigjykim gjykatës së shkallës së parë, duke theksuar faktin se për

marrëveshjen e nënshkruar nga personi i paautorizuar nuk ka qenë në dijeni.

Gjykata Supreme nga shkresat e lëndës gjen se aktgjykimet e Gjykatave të instancave më

të ulëta janë marrë me shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga

neni 354, par. 2 pika 14 të LPK, për të cilën arsye është dashur të prishen.

Gjykata e shkallës së parë ia fal besimin e plotë deklaratës së dëshmitarit Xh. R i cili

është nënshkrues i kontratës dhe gjen se dëshmitari në fjalë nga data 13.06.1998 ka qenë

përfaqësues i vetëm i Misionit “O-W” në Kosovë, prandaj ishte i autorizuar për

nënshkrimin e kontratës me të paditurin më datë 15.06.2001, mirëpo Gjykata Supreme

gjen se për nënshkrimin e një marrëveshje të tillë në shumën prej 100.000 DM, është e

nevojshme leje e posaçme e Presidentit Misionit “O-W” në Gjermani. Presidenti i

Misionit “O-W” në Gjermani në deklaratën e dhënë më 11.07.2006 me përgjegjësi të

plotë morale, materiale dhe penale ka deklaruar se kontratën e nënshkruar dhe vulosur

nga Xh. R nuk e ka parë e as që e ka nënshkruar, protokolluar, vërtetuar apo ndarë mjete

financiare për përmbushjen e asaj kontrate.

Aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë fare nuk përmban arsye për këto fakte

vendimtare të theksuara në ankesë por vetëm konstaton se Gjykata e shkallës së parë

drejt ka zbatuar të drejtën materiale kur ka refuzuar padinë e paditësit. Gjykata e

shkallës së dytë ka qenë e detyruar që sipas nenit 365 të LPK, aktgjykimin e gjykatës së

shkallës së parë ta ekzaminojë drejt në bazë të shkresave në lëndë si dhe vërtetimit të

provave dhe thënieve ankimore.

2


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gyltene

Sylejmani, kryetare, Shukri Sylejmani, Vjosa Nimani-Zylfiu, Nesrin Lushta dhe Emine

Mustafa, anëtarë, në çështjen juridike të paditësit R. V. R në Prishtinë, të cilën e

përfaqëson Bejtush Isufi, avokat nga Prishtina, kundër të paditurit Misioni “O-W”, nga

Istogu, për përmbushjen e kontratës, përkitazi me revizionin e të paditurit, paraqitur

kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut Prishtinë, Ac.nr. 806/2006 datë 30.01.2007, në

seancën e kolegjit të mbajtur më 14 mars 2011, mori këtë:

A K T V E N D I M

Pranohet si i bazuar revizioni i të paditurit, prishet aktgjykimi i Gjykatës së

Qarkut Prishtinë, Ac.nr. 806/2006 datë 30.11.2007, dhe i Gjykatës Komunale Prishtinë,

C.nr. 1123/2005 datë 30.05.2006, kurse lënda i kthehet gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut Prishtinë, Ac.nr. 806/2006 datë 30.11.2007,

është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurit dhe është vërtetuar aktgjykimi i

Gjykatës Komunale Prishtinë, C.nr. 1123/2005 datë 30.05.2006, me të cilën është

aprovuar si e bazuar kërkesëpadia e paditësit R. V. R nga Prishtina dhe është detyruar i

padituri Misioni “O-W” nga Istogu, që të përmbush detyrimin kontraktues në shumën

prej 52.000,00 € me kamatë prej 3% për periudhën prej datës 15.08.2001 gjer më

15.06.2006, si dhe t’i kompensojë shpenzimet e procedurës në shumën prej 816,000,00 €.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë i padituri ka paraqitur revizion

për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe aplikimit

të gabuar të së drejtës materiale me propozim që të dy aktgjykimet e gjykatave të

instancës më të ulët të ndryshohen dhe kërkesëpadia e paditësit të refuzohet ose të prishen

dhe lënda t’i kthehet në rigjykim gjykatës së shkallës së parë.

Gjykata Supreme e Kosovës pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit

386 të LPK, ka gjetur se:


Nga shkresat e lëndës rezulton se në bazë të marrëveshjes mbi lejen e Komisionit

të Përkohshëm për Media të datës 30.01.2001, vërtetohet se E. Ç, drejtor i R. S, i është

dhënë leja e përkohshme dhe autorizimi që të veprojë si stacion në frekuencën 94.7 Mhz

3

me lokacion në Prishtinë. Në bazë të kontratës së lidhur në mes të R.V. R “O – W” datë

15.06.2001, vërtetohet se R. V. R jep shfrytëzimin e frekuencave 94,7 Mhz Misionit “O –

W” prej 7-12,50 minuta për dy vite nga data 15.06.2001, ndërsa Misioni i cekur ka marrë

për detyrim të paguajë shumën prej 4.500 DM në muaj. Shuma e cekur R. V. R i jepet si

ndihmë për punën që ka bërë dhe është duke e bërë për informimin e rinisë kosovare dhe

bashkëpunimin me Misionin “O – W” në Prishtinë. Kontrata në emër të paditurit –

Misionit “O-W” e kanë nënshkruar Xh. R “alias”, Gerhard Jan Rotting. Nga

informacioni i R. V. R të datës 15.12.2001 vërtetohet se i padituri është njoftuar dhe i

është tërhequr vërejtja se nuk është përmbajtur detyrimit kontraktues ngase, ndihma

përkatësisht shërbimi është paguar vetëm për muajin e parë dhe atë në shumën prej 4.000

DM. Nga shkresa TMS-së datë 05.03.2004, vërtetohet se R. V. R, nuk e ka transferuar

licencën e vet Misionit “O-W”, por ata me marrëveshje kontraktuese janë pajtuar që

nëpërmes valës R. R të transmetohet programi i prodhuar nga Misoni “O-W” dhe

marrësit të licensës, ndërsa në rastin konkret R. V. R nuk i ndalohet me marrëveshje

përdorimi i këtyre frekuencave për një kohë të caktuar nga pala e tretë. Marrëveshja në

mes R. V. R dhe Misionit “O-W” e nënshkruar më datën 15.06.2001, nuk ka ndikim në

licencën e lëshuar nga KPM-ja (al.4 dhe al. 5 i shkresës), ndërsa shkresa e KPM-së e

datës 28.01.2003, konfirmon vlefshmërinë e marrëveshjes së cekur, në mes të palëve

ndërgjyqësore (al.7 i shkresës dhe shkresa ETM-cë datë 28.01.2003). Nga deklarata e

dëshmitarit Xh. R i cili është nëjherë edhe nënshkrues i kontratës, vërtetohet se

dëshmitari i cekur, që nga data 13.06.1998, me rastin e themelimit të Misionit “O-W” e

deri në fund të vitit 2002, ka qenë përfaqësues i vetëm i këtij Misioni për Kosovë, prandaj

edhe përfaqësues i autorizuar për nënshkrimin e kontratës me paditësin më datën

15.06.2001. Gjithashtu, sipas deklaratës së dëshmitarit të cekur, vërtetohet se kjo kontratë

është e regjistruar, protokoluar dhe vulosur në Qendrën e Misionit Bischoffen të RF të

Gjermanisë dhe në emër të kësaj kontrate janë derdhur të hollat në Pro Kredit Bankë .

Në bazë të kësaj gjendje faktike të vërtetuar gjykata e shkallës së parë ka aprovuar

kërkesëpadinë e paditësit dhe e ka detyruar të paditurin që ta përmbush detyrimin

kontraktues në shumë prej 52.000 €, me kamatë prej 3% për periudhën prej 15.08.2001

deri më 15.06.2006.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka gjetur se gjykata e shkallës

së parë, duke vërtetuar drejtë dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, drejtë ka zbatuar

dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale kur ka gjetur se

kërkesëpadia e paditësit është e bazuar.

Duke u nisur nga kjo gjendje e çështjes Gjykata Supreme e Kosovës, tani për tani

nuk mund të pranojë një përfundim të tillë juridik të gjykatave të instancës më të ulët, si

të drejtë dhe të ligjshëm, ngase, sipas vlerësimit të kësaj Gjykate të revizionit aktgjykimi i

gjykatës së shkallës së parë është marrë me shkelje thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore nga neni 354 par. 2 pika 14 të LPK, për të cilën arsye është

dashur të prishet.

Shkeljet thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore konsistojnë në

faktin se arsyetimi i aktgjykimit të gjykatës së shkallës së parë është në kundërshtim me

përmbajtjen e shkresave në lëndë dhe nuk ka arsye mbi faktet vendimtare.

4

Gjykata e shkallës së parë në arsyetimin e aktgjykimit vetëm përshkruan

përmbajtjen e provave të administruara por nuk jep arsye mbi faktet vendimtare në të

cilat e mbështet aktgjykimin. Gjykata e shkallës së parë ia fal besimin e plotë deklaratës

së dëshmitarit Xh. R i cili është nënshkrues i kontratës dhe gjen se dëshmitari në fjalë nga

data 13.06.1998 ka qenë përfaqësues i vetëm i Misionit “O-W” në Kosovë, prandaj ishte i

autorizuar për nënshkrimin e kontratës me të paditurin më datë 15.06.2001. Nga shkresat

e lëndës del se dëshmitari Xh. R në bazë të kontratës datë 01.10.1999, ka punuar në

Misionin “O-W” në punë dhe detyra të punës përkthyesit (gjuhës serbisht, kroatisht,

bullgarisht, anglisht, italisht, shqip dhe gjermanisht). Kurse në kohën e lidhjes së

kontratës më datë 05.01.2000, dëshmitari Xh. R i është vazhduar puna në Misonin “O-

W” si punëtor që merret me përkujdesin shpirtëror të shqiptarëve të Kosovës, Serbisë dhe

Malit të Zi si dhe familjeve të cilat jetojnë si punëtorë të përkohshëm në Unionin

Evropian. Nga letër konfirmimi i Departamentit të Shërbimeve të Regjistrimit datë

13.03.2006, del se përfaqësuesi i autorizuar i Misionit “O-W” në Kosovë për periudhën

prej 20.04.2000 deri më 18.10.2004 ka qenë B. I i cili ka qenë i propozuar që të dëgjohet

në cilësinë e dëshmitarit por gjykata e shkallës së parë ka revokuar autorizimin e dëgjimit

të këtij dëshmitari. Deklarata e këtij dëshmitari është fakt me rëndësi për vërtetimin e

drejt të gjendjes faktike, mirëpo gjykata e shkallës së parë pa kurrfarë arsyetimi ka

refuzuar administrimin e kësaj prove.

Gjykatat e instancës më të ulët gjejnë se Presidenti i vetëm i Misionit “Ost-West”,

me seli në Bischoffen të RF të Gjermanisë, atëherë edhe tani është personi Gerhard Jan

Rotting, i cili është edhe nënshkruesi i kontratës, ndërsa, nga vërtetimi i Misionit “Ost-

West” nënshkruar nga Prof. Gerhrd Jan Rotting, del se Xh. R “Alias”=përndryshe i

quajtur Johanson Rotting nuk ka qenë i autorizuar që në emër të Misionit “O-W” të

nënshkruajë kontratë sipas dëshirës së tij. Përveç kësaj me udhëzimin e datës 10.03.2000,

asnjë bashkëpunëtori në Kosovë nuk i është lejuar të harxhojë mbi 1.000,00 DM pa leje

të posaçme të Presidentit Misionit “O-Wt” në Gjermani. Presidenti i Misionit “O-W” në

Gjermani në deklaratën e dhënë më 11.07.2006 me përgjegjësi të plotë morale, materiale

dhe penale ka deklaruar se kontratën e nënshkruar dhe vulosur nga Xh. R nuk e ka parë e

as që e ka nënshkruar, protokolluar, vërtetuar apo ndarë mjete financiare për përmbushjen

e asaj kontrate.

Aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë fare nuk përmban arsye për këto fakte

vendimtare të theksuara në ankesë por vetëm konstaton se gjykata e shkallës së parë drejt

ka zbatuar të drejtën materiale kur ka refuzuar padinë e paditësit. Gjykata e shkallës së

dytë ka qenë e detyruar që sipas nenit 365 të LPK, aktgjykimin e gjykatës së shkallës së

parë ta ekzaminojë drejt në bazë të shkresave në lëndë si dhe vërtetimit të provave dhe

thënieve ankimore, ndërkaq aktgjykimi i atakuar i gjykatës së shkallës së dytë është në

kundërshtim me provat që gjenden në shkresat e lëndës, andaj për këtë arsye u dashtë që

edhe ky aktgjykim të prishet.

Gjykata e shkallës së parë është e detyruar që në rigjykim t’i mënjanojë të metat e

cekura më sipër me administrimin e provave të nevojshme, t’i vërtetojë të gjitha faktet

relevante si dhe thëniet në revizion dhe pas vlerësimit të provave të marrë një vendim të

ligjshëm.

5

Nga sa u tha më sipër e konform dispozitës së nenit 394 par 1 të LPK, u vendos si

në dispozitiv të këtij aktvendimi.


Rev.nr. 126/2010, më 14 mars 2011


Gyltene Sylejmani

IV

PENGIM POSEDIM

Mlc.nr.11/2008

Dt. 10.06.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile kërkesë për mbrojtjen e

ligjshmërisë dhe pengim posedimit nga neni 75 nga neni 70 al. l, 3 dhe 4-neni 79

të LMTHPJ-së ka vendosi se:

1. Kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë të Prokurorit Publik të Kosovës,të

paraqitur kundër aktvendimit të Gjykatës së Qarkut në Gjilan

Ac.nr.395/2007 është e bazuar.

2. Ndryshohet aktvendimi i Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.395/2007, ashtu

që refuzohet ankesa e të paditurve si e pabazuar ndërsa aktvendimi i

Gjykatës Komunale në Kamenicë C.nr.74/2007 vërtetohet si i bazuar.

Me aktvendimin e Gjykatës së Qarkut në Gjilan është aprovuar ankesa e përfaqësuesit të

paditurve dhe është ndryshuar aktvendimi i Gjykatës Komunale në Kamenicë duke refuzuar si të pabazuar kërkesëpadinë e paditësit dhe vërtetuar se të paditurit, kanë penguar paditësin në

posedim-bashkëposedimin e të drejtës së servitutit real të shfrytëzimit të rrugës për kalim në

këmbë, me veturë dhe me automjete tjera. Gjykata e Qarkut në Gjilan urdhëroi të paditurit që të vendosin gjendjen e mëparshme të posedimit-bashkëposedimit të paditësit në këtë rrugë ashtu që

në anën jugore të trollit të paditësit e në anën veriore të kësaj rruge t’i largojnë rrethojën e

përshkruar me tel dhe me shtylla të metalit në gjatësi prej 21 m, e lartësi prej 1.65 m, në drejtim

pretendim-lindje duke filluar nga skaji i rrugës së përbashkët dhe t’i mundësojnë paditësit hyrjen e daljen në oborrin dhe shtëpinë e tij në këmbë dhe me automjete tjera.

Prokurori Publik i Kosovës me kohë ka paraqitur kërkesë për mbrojtje të ligjshmërisë ndajë aktvendimit të Gjykatës së Qarkut duke pretenduar se aktvendimi përmban shkelje thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354, par. 2 pika 7 e Ligjit mbi Procedurën

Kontestimore , me propozim që aktvendimi i kundërshtuar të prishet dhe lënda t’i kthehet në rivendosje Gjykatës së Qarkut në Gjilan.

Gjykata Supreme e Kosovës gjënë se aktvendimi i kundërshtuar është marrë në kundërshtim me

ligjin, duke arsyetuar se aktvendimi mbështetet në prova jo të rëndësishme dhe të cila nuk janë nxjerr në shqyrtim kryesor. Fotodokumentacioni në të cilën gjen mbështetje aktvendimi

kontestues ka mundë të nxirët si provë vetëm në rast se pranë gjykatës së shkallës së dytë do të

hapej shqyrtimi në kuptim të dispozitës 362 par 2 të LPK dhe nenit 363 par 4 i LPK, gjë të cilën gjykata e instancës më të ulët nuk e kishte bërë.

Gjykata Supreme duke u mbështetur në faktet e sipërpërmendura pranon kërkesën për mbrojtjen

e ligjshmërisë si të bazuar dhe ndryshon aktvendimin e kundërshtuare, ashtu që refuzon ankesën

e paraqitur kundër aktvendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe vërtetoi aktvendimin e gjykatës së shkallës së parë me vlerësim se i njëjti nuk përmban shkelje thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore.

NË EMEËR TË POPULLIT

2


Behxheti, kryetare, Gyltene Sylejmani, Gjuran Dema, Emine Kaçiku dhe Shukri

Syeljmani, anëtarë, në çështjen juridike të paditësit R. R., nga Kamencia, kundër të

paditurve B. dhe B. (F.) B, që të dy nga Kamenica të cilët i përfaqëson Muhamet Rexha,

avokat nga Kamencia, për shkak të pengimit të posedimit, duke vendosur sipas kërkesës

së Prokurorit Publik të Kosovës për mbrojtjen e ligjshmërisë Pck.nr.12/08 datë

28.02.2008, kundër aktvendimit të Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.395/2007 datë

17.12.2007, në prezencën e Prokurorit Publik të Kosovës, në seancën publike të mbajtur

më 10.06.2010, morri këtë:

A K T V E N D I M

Pranohet kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë të Prokurorit Publik të Kosovës,të

paraqitur kundër aktvendimit të Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.395/2007 datë

17.12.2007.

Ndryshohet aktvendimi i Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.395/2007 datë

17.12.2007, ashtu që refuzohet ankesa e të paditurve si e pabazuar ndërsa aktvendimi i

Gjykatës Komunale në Kamenicë C.nr.74/2007 datë 28.09.2007, vërtetohet.

A r s y e t i m i

Me aktvendimin e Gjykatës së Qarkut në Gjilan Ac.nr.395/2007 datë 17.12.2007,

është aprovuar ankesa e përfaqësuesit të paditurve dhe është ndryshuar aktvendimi i

Gjykatës Komunale në Kamenicë C.nr.74/2007 datë 28.09.2007, ashtu që është refuzuar

kërkesëpadia e paditësit dhe është vërtetuar se të paditurit, kanë penguar paditësin në

posedim-bashkëposedimin e të drejtës së servitutit real të shfrytëzimit të rrugës për kalim

në këmbë, me veturë dhe me automjete tjera, e cila rrugë evidentohet si ngastër kadastrale

nr.1642/4,1642/12 që gjindet në anën jugore të trollit të paditësit të ngastrës kadastrale

1642/1/11, në vendin e quajtur “Gjuriqka”, në Kamenicë, në atë mënyrë që me datën

31.05.2006, këtë rrugë në gjatësi prej 12 m2, në lartësi prej 1.65 m2, e ka thurur nga ana

jugore e trollit të paditësit me rrethojë të shtyllë të metalit dhe me mjetet e telit pa gjemba

kështu që ka bërë të pamundur paditësit kalimin nëpër këtë rrugë në këmbë dhe me

automjet, për hyrje dhe dalje në trollin e shtëpisë së vet. Andaj, iu urdhërohet të paditurve

që të vendosin gjendjen e mëparshme të posedimit-bashkëposedimit të paditësit në këtë

rrugë ashtu që në anën jugore të trollit të paditësit e në anën veriore të kësaj rruge t’i

largojnë rrethojën e përshkruar me tel dhe me shtylla të metalit në gjatësi prej 21 m, e

naltësi prej 1.65 m, në drejtim pretendim-lindje duke filluar nga skaji i rrugës së

përbashkët dhe t’i mundësojnë paditësit hyrjen e daljen në oborrin dhe shtëpinë e tij në

ngastrën kadastrale nr.1642/1/11 në këmbë dhe me automjete tjera , si dhe në të ardhmen

t’i përmbahen nga pengimi i posedimit të tillë dhe të ngjashëm me kërcënim të dënimit në

të holla, krejt për në afat prej 15 ditësh nga dita e plotfuqishmërisë së këtij aktvendimi

3

nën kanosje të përmbarimit me dhunë , dhe të obligohen të paditurit që paditësit t’ia

paguajnë shpenzimet e procedurës në shumë prej 357,50 € .

Kundër aktvendimit të gjykatës së shkallës së dytë , Prokurori Publik i Kosovës,

me kohë ka paraqitur kërkesë për mbrojtje të ligjshmërisë, për shkak të shkeljes

thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354 par.2 pika 7 e Ligjit

mbi Procedurën Kontestimore , me propozim që aktvendimi i kundërshtuar të prishet dhe

lënda t’i kthehet në rivendosje Gjykatës së Qarkut në Gjilan.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktvendimit të goditur sipas nenit



Në seancën në të cilën është marrë vendimi sipas kërkesës për mbrojtjen e

ligjshmërisë në pajtim me nenin 407 të LPK, ka qenë i pranishëm edhe Prokurori Publik i

Kosovës.

Gjykata e shkallës së parë me administrimin e provave, me dëgjimin e

dëshmitarëve, shiqimin e vendit të ngjarjes me ekspertët gjeometër, dëgjimin e palëve

ndërgjyqëse në cilësi të dëshmitarit, ka vërtetuar se paditësi ka shfrytëzuar dhe e

shfrytëzon rrugën kontestuese të përshkruar si më lartë .Për shkak të prishjes së

marrëdhënieve ndërnjerëzore në mesë palëve ndërgjyqëse me datën 31.05.2006, të

paditurit e kanë penguar paditësin në shfrytëzimin e rrugës në mënyrë të përshkruar në

dispozitiv të aktvendimit të asaj gjykate .Nga gjendja e këtillë faktike e vërtetuar dhe në

mbështetje të nenit 75, 70, al.l, 3 dhe 4 dhe nenit 79 të LMTHPJ, ka vendos që

kërkesëpadinë e paditësit ta miratojë në tërësi si të bazuar.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore gjen se gjykata e shkallës së

parë në mënyrë të drejtë dhe të plotë ka vërtetuar gjendjen faktike por gabimisht ka

aplikuar të drejtën materiale prandaj duke u bazuar në nenit 337 të LPK ,aktvendimin e

gjykatës së shkallës së parë e ka ndryshuar dhe ka refuzuar kërkesëpadinë e paditësit.

Gjykata Supreme e Kosovës gjënë se aktvendimi i kundërshtuar është marrë në

kundërshtim me ligjin për shkak mbështetet ,në prova jo të rëndësishme dhe e cila nuk

është nxjerr në shqyrtim kryesor. Fotodokumentacioni në të cilën gjen mbështetje

aktvendimi kontestues ka mundë të nxirët si provë vetëm në rast se pranë gjykatës së

shkallës së dyte do të hapej shqyrtimi në kuptim të dispozitës 362 par 2 të LPK dhe nenit

363 par 4 i LPK.

Duke pasur parasysh se prova në të cilën mbështetet aktvendimi i kundërshtuar

janë prova jo të rëndësishme dhe fare nuk janë administruar nga gjykata e shkallës së

parë ndërsa gjykata e shkallës së dytë aktvendimin e vetë e mbështetë në

fotodokumentacion pa e hapur shqyrtimin pranë gjykatës së shkallës së dytë dhe e

vlerësuar nga Gjykata Supreme e Kosovës si provë e cila nuk do të ndihmonte në

4

ndryshimin e gjendjes faktike të vërtetuar me aktvendimin e gjykatës të shkallës së parë ,

Gjykata Supreme e pranoj kërkesën për mbrojtjen e ligjshmërisë si të bazuar dhe e

ndryshojë aktvendimin e kundërshtuare, ashtu që refuzoi ankesën e paraqitur kundër

aktvendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe vërtetoj aktvendimin e gjykatës së

shkallës së parë me vlerësim se i njëjti nuk përmbanë shkelje thelbësore të dispozitave të


Në bazë të asaj që u tha e me zbatimin e nenit 408 dhe 395 par 1 të LPK, u vendos

si në dispozitiv të këtij aktvendimi.


Mlc.nr.11/2008 datë 10.06.2010


Meleqe Behxheti Gyltene Sylejmani,

Gjuran Dema,

Emine Kaçiku,

Shukri Sylejmani.

Rev.nr.405/2008

Dt. 24.08.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, lirimi dhe dorëzimi i objektit nga neni

393 LPK-së ka vendosur se:

1. Revizioni i të autorizuarit të paditurit refuzohet si i pabazuar.

2. Aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.742/2005 e vërteton si

të bazuar.

Gjykata e Qarkut në Prishtinë refuzoi si të pabazuar ankesën e të paditurit, ndërsa vërtetoi si të

bazuar aktgjykimin e Gjykatës Komunale në Podujevë me të cilën i padituri është detyruar që ta lirojë podrumin në sipërfaqe prej 86 m2 që gjendet në rrugën “Zahir Pajaziti” në Podujevë nga

njerëzit dhe sendet si dhe t’ia kompensojë shpenzimet e procedurës dhe këtë në afat prej 15

ditësh nën kërcënimin e përmbarimit të dhunshëm.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, i autorizuari i paditësit paraqiti revizion duke

pretenduar se aktgjykimi i ankimuar përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës

kontestimore dhe aplikimit të gabuar të së drejtës materiale me propozim që aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët të ndryshohen dhe të refuzohet kërkesëpadia e paditësit ose të

njëjtat të prishen dhe lënda t’i kthehet në rigjykim gjykatës së shkallës së parë.

Gjykata Supreme e Kosovës ka gjetur se gjykatat e instancës më të ulët duke vërtetuar drejtë dhe

në mënyrë të plotë gjendjen faktike drejt i kanë zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe

të drejtën materiale, kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësit është e bazuar. Sipas vlerësimit

të kësaj gjykate aktgjykimet e goditura nuk përmbajnë shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore të cilat kjo gjykatë i vlerëson sipas detyrës zyrtare. Gjykatat e instancës

më të ulët për një qëndrim të tillë juridik kanë dhënë arsye të mjaftueshme për faktet vendimtare

të vlefshme për gjykim të drejtë të kësaj çështjeje juridike të cilat i pranon edhe kjo gjykatë. Kjo gjykatë shton se neni 72, par. l i LMTHPJ-së, parasheh që posedimi është i ligjshëm poçëse

mbështetet në bazën e plotfuqishme juridike që nevojitet për ta fituar të drejtën e pronësisë , nëse

nuk është fituar me forcë, mashtrim ose keqpërdorim të besimit. Gjykata Supreme e Kosovë në bazë të këtyre fakteve pranon si të bazuar revizionin.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Shukri

Sylejmani kryetar, Gyltene Sylejmani, Emine Kaçiku, Vjosa Nimani-Zylfiu dhe Marija

Ademi anëtarë, në çështjen juridike të paditëses B.B.K-B.Sh në Podujevë, të cilën e

përfaqëson Hamit Gashi, avokat nga Prishtina, kundër të paditurit E. M. nga Podujeva, të

cilin e përfaqëson Xhevat Bici, avokat nga Prishtina, për shkak të lirimit dhe dorëzimit të

objektit , përkitazi me revizionin e të autorizuarit të paditurit, të paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, Ac.nr.742/2005 datë 30.05.2006, në

seancën publike të kolegjit të mbajtur më 24.08.2010 mori këtë:

2

A K T GJ Y K I M

Refuzohet si i pabazuar revizioni i të autorizuarit të paditurit paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.742/2005 datë 30.05.200.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.742/2005 datë

30.05.20067 është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurit, ndërsa është vërtetuar

aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Podujevë C.nr.159/2004 datë 04.07.2005 me të cilën

i padituri është detyruar që ta lirojë podrumin në sipërfaqe prej 86 m2 që gjindet në

rrugën “Zahir Pajaziti” në Podujevë nga njerëzit dhe sendet si dhe t’ia kompensojë

shpenzimet e procedurës dhe këtë në afat prej 15 ditësh nën kërcënimin e përmbarimit të

dhunshëm.

Kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së dytë, i autorizuari i paditësit ka

paraqitur revizion për shkak të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës

kontestimore dhe aplikimit të gabuar të së drejtës materiale me propozim që aktgjykimet

e gjykatave të instancës më të ulët të ndryshohen dhe të refuzohet kërkesëpadia e

paditësit ose të njëjtat të prishen dhe lënda t’i kthehet në rigjykim gjykatës së shkallës së

parë.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur dhe

shkresave të lëndës sipas nenit 386 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), ka

gjetur se:


Nga shkresat e lëndës rezulton se në bazë të kontratës mbi shitblerjen e lokalit

afarist nr.903 datë 26.07.1976 të lidhur në mes të Ndërmarrjes Shërbyese Komunale nga

Podujeva në njërën anë dhe B.B. të Kosovës, OTHPB-B. në Podujevë shihet se paditësi

është pronar i lokaleve afariste të cilat gjinden në ndërtesën P+3, në ish rrugën “JNA” në

Podujevë në lokalin me sipërfaqe prej 1.44,74 m2 dhe bodrumit në sipërfaqe prej 86,53

m2 ashtu siç është përshkruar në nenin 1 të kësaj kontrate. Me vendimin e Këshillit

Drejtues të Shtëpisë së Shëndetit në Prishtinë nr.1127 të datës 27.05.1997, bodrumi në

sipërfaqe prej 86,53 m2, i është ndarë N.M, nga Podujeva. I padituri E. M., përndryshe

vëllai i N. M., i cili është vendosur në posedim të bodrumit kontestues, nuk ka

argumentuar bazën juridike të posedimit dhe shfrytëzimit të këtij objekti.

Në bazë të kësaj gjendje të vërtetuar faktike gjykata e shkallës së parë ka vërtetuar

se paditësit si pronar i objektit i takon e drejta e posedimit dhe i padituri këtë objekt e

mban pa bazë juridike , andaj është detyruar që paditësit t’ia dorëzojë në posedim.

3

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore ka gjetur se gjykata e

shkallës së parë duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, drejt ka

zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale kur ka gjetur se

kërkesëpadia e paditësit është e bazuar dhe ka vendosur si në dispozitiv të aktgjykimit të

asaj gjykate.

Duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes, Gjykata Supreme e Kosovës ka gjetur

se gjykatat e instancës më të ulët duke vërtetuar drejtë dhe në mënyrë të plotë gjendjen

faktike drejt i kanë zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale,

kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësit është e bazuar. Sipas vlerësimit të kësaj

gjykate aktgjykimet e goditura nuk përmbajnë shkelje thelbësore të dispozitave të

procedurës kontestimore të cilat kjo gjykatë i vlerëson sipas detyrës zyrtare.

Gjykatat e instancës më të ulët për një qëndrim të tillë juridik kanë dhënë arsye të

mjaftueshme për faktet vendimtare të vlefshme për gjykim të drejtë të kësaj çështjeje

juridike të cilat i pranon edhe kjo gjykatë. Kjo gjykatë shton se neni 72 par.l i LMTHPJ,

parasheh që posedimi është i ligjshëm poqese mbështetet në bazën e plotfuqishme

juridike që nevojitet për ta fituar të drejtën e pronësisë , nëse nuk është fituar me forcë,

mashtrim ose keqpërdorim të besimit. Gjykata e shkallës së parë drejt ka vërtetuar se

paditësi si pronar ka të drejtë në posedim të objektit kontestues pasi që posedimi i

paditësit do të ishte i ligjshëm nga se mbështetet në bazën e plotfuqishme juridike

(kontratën mbi shitblerjen) që nevojitet për ta fituar të drejtën e pronësisë (ashtu siç e ka

paraparë edhe neni 37 i po këtij ligji) ngase paluajtshmërinë nuk e ka fituar me forcë,

mashtrim apo me keqpërdorimin e besimit.

I padituri nuk ka kurrfarë baze të vlefshme juridike në patundshmërinë lëndore

sipas të cilës kishte me pas të drejtën e pronësisë, dhe si pasojë te kësaj edhe të drejtën të

posedojë me paluajtshmërinë kontestuese. I padituri nuk ka bazë juridike as të posedimit

nga se pasuria e huaj mund të shfrytëzohet ose të përdoret vetëm nëse për një gjë të tillë

ekziston pëlqimi shprehimor i pronarit të pasurisë, apo nëse për diç të tillë ka ndonjë bazë

të vlefshme juridike. Arsyet e cekura nga i padituri për shfrytëzimin e pasurisë së huaj për

gjykatën nuk kanë peshë nga se nuk ka kurrfarë mbështetje të vlefshme juridike.

Thëniet në revizion se aktgjykimi i kundërshtuar është marrë me shkeljet

thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore nga neni 354 par.2 pika 14 e LPK, e

lidhur me nenin 385 të LPK, kjo gjykatë i vlerësoi, por i gjeti se ato janë të pabazuara nga

se dispozitivi nuk është në kundërshtim me arsyetimin. Arsyetimi i dhënë nga gjykata e

shkallës së parë mbështetet në faktet relevante dhe si i tillë është i qartë dhe përmban

arsyetim të mjaftueshëm. Gjykata e shkallës së dytë në procedurën ankimore i ka

vlerësuar të gjitha pretendimet në ankesë lidhur me ndarjen e bodrumit kontestues N. M

dhe drejt ka vlerësuar se këto pretendime nuk kanë qenë me ndikim që gjykata të vendos

në mënyrë tjetër sikundër ka vendosur gjykata e shkallës së parë. Kjo sidomos kur merret

fakti se edhe nga paditësi dhe nga deklaratat e dëshmitarëve rezulton se në posedim të

këtij objekti është i padituri E. M., andaj gjykata e shkallës së parë me të drejtë ka

vendosur që i padituri e posedon objektin kontestues pa kurrfarë baze juridike. Prandaj,

4

gjykata e shkallës së parë drejt ka vepruar kur kërkesëpadinë e paditësit e ka aprovuar në

tërësi si të bazuar dhe drejt ka vepruar kur të paditurin në bazë të nenit 37 të LTJMPJ, e

ka detyruar që paditësit t’ia lirojë objektin kontestues, andaj çdo thënie në revizion lidhur

me aplikimin e gabuar të drejtës materiale është e pabazuar.

Nga sa u tha më lart me zbatimin e nenit 393 të LPK, u vendos si në dispozitiv të

këtij aktgjykimi.


Rev.I.nr.405/2008, më 24.08.2010



Emine Kaçiku,


Marija Ademi.

Mlc.nr.19/2008

Dt. 12.01.2011

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile pengim posedim nga neni 77 LTHMPJ

dhe kërkesës për mbrojtjen e ligjshmërisë ka vendosur se:

1. Pranohet kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë e Prokurorit Publik të

Kosovës.

2. Aktvendimet e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.333/2007 dhe i

Gjykatës Komunale në Kaçanik, C.nr.27/2007 ndryshohen.

3. Padia e paditësit hidhe poshtë si e pabazuar.

Gjykata Komunale në Kaçanik ka miratuar si të bazuar kërkesëpadinë e paditësit dhe

vërtetoi se i padituri që nga muaji maj i vitit 2003 e tutje, vazhdimisht është duke penguar

paditësin në posedimin faktik të qetë të pronës së tij, sepse i padituri pa kurrfarë

autorizimi dhe në mënyrë të dhunshme e ka larguar rrethojën dhe ka hapur rrugën për

kalim në gjatësi prej 80 m, dhe në gjërsi prej 6 m, në pjesën e patundshmërisë

PK.nr.407/2, në vendin e quajtur “në shtëpi’’, me kulturë kullosë , e klasës së IV, e

evidentuar në fletën poseduese nr.149 ZK Kovaqice ndërsa ka urdhëruar të paditurin që

të përmbahet nga veprimet me të cilat e pengon paditësin në shfrytëzimin e qetë të

patundshmërisë të përshkruar si më lart dhe është obliguar padituri që në afat prej 8

ditësh nga dita e plotfuqishmërisë së këtij aktvendimi të rivendos gjendjen e mëparshme.

Ndërsa Gjykata e Qarkut në Prishtinë ka hudh poshtë si të pabazuar ankesën e të

paditurit ndërsa ka vërtetuar aktgjykimin e Gjykatës Komunale në Kaçanik.

Prokurori Publik i Kosovës brenda afatit të paraparë ligjor ka paraqitur kërkesë për

mbrojtje të ligjshmërisë duke pretenduar se të dy aktgjykimet e instancave më të ulëta

përmbajnë shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të

gabuar të së drejtës materiale, me propozim që padia e paditësit të hidhet si e

paafatshme ose të prishet dhe lënda të kthehet në rigjykim gjykatës së shkallës së parë.

Gjykata Supreme e Kosovës nuk mund ti pranoj si të bazuara dy aktvendimet e gjykatave

të instancës më të ulët për arsye se të dy aktgjykimet e instancave më të ulët gabimisht e

kanë aplikuar të drejtën materiale duke vërtetuar në mënyrë të gabuar dhe jo të drejt

gjendjen faktike, për arsye se gabimisht ka zbatuar nenin 77 të Ligjit për marrëdhëniet

themelore juridiko pronësore. Gjykata Supreme vërteton se me aktvendimin e gjykatës së

shkallës së parë është vërtetuar se i padituri prej muajit maj të vitit 2003 dhe vazhdimisht

është duke penguar paditësin në posedimin faktik të qetë të pronës së tij duke bërë

largimin e rrethojës dhe hap rrugën për kalim. Ndërsa paditësi në precizimin e

kërkesëpadisë të dorëzuar në gjykatë me datën 17 dhjetor 2007, ka theksuar: “paditësi ka

kuptuar se kjo rrugë është e hapur gjatë mungesës së tij dhe atë gjatë muajit maj të vitit

2003, dhe posa ka kuptuar se kush e ka urdhëruar hapjen e kësaj rruge me datën

30.10.2004, ka ushtruar padi në Gjykatën Komunale në Kaçanik për pengimin e

posedimit kundër të paditurit ”, nga kjo del se padia është paraqitur pas kalimit të afatit

objektiv për një vit duke llogaritur afatin prej muajit maj të vitit 2003 deri më

30.08.2004.

2

Gjykata Supreme e Kosovës duke u bazuar në argumentet e sipërcekura hudh si të

pabazuar aktvendimet e të dy gjykatave të instancave më të ulëta.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Gyltene

Sylejmani, kryetare, Emine Kaçiku, Vjosa Nimani-Zylfiu, Emine Mustafa dhe Salih

Toplica, anëtarë, në çështje juridike të paditësit S. R., nga fshati Kovaqicë, Komuna e

Kaçanikut, të cilin e përfaqëson Daut Rudi , avokat nga Kaçaniku, kundër të paditurit R.

A., nga fshati Kovaçevc, Komuna e Kaçanikut, të cilin e përfaqëson Halil Ilazi, avokat

nga Ferizaj, për pengim posedim, përkitazi me kërkesën për mbrojtje të ligjshmërisë, të

Prokurorit Publik të Kosovës, PCK.nr.89/2008 datë 26.08.2008, paraqitur kundër

aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, Ac.nr.333/2007 datë 25.07.2008, në

mungesë të Prokurorit Publik të ftuar në mënyrë të rregullt më datën 12.01.2011, mori

këtë:

A K T V E N D I M

Pranohet kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë e Prokurorit Publik të Kosovës,

ndërsa aktvendimi i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.333/2007 datë 25.07.2008 dhe

i Gjykatës Komunale në Kaçanik, C.nr.27/2007 datë 07.03.2008, ndryshohen dhe padia

e paditësit hidhet.

A r s y e t i m i

Me pjesën I të dispozitivit të aktvendimit të Gjykatës Komunale në Kaçanik

C.nr.27/2007 datë 07.03.2008, është miratuar si e bazuar kërkesëpadia e precizuar e

paditësit dhe është vërtetuar se i padituri në muajin maj të vitit 2003 dhe vazhdimisht

është duke penguar paditësin në posedimin faktik të qetë të pronës së tij, sepse i padituri

pa kurrfarë autorizimi dhe në mënyrë të dhunshme e ka larguar rrethojën dhe ka hapur

rrugën për kalim në gjatësi prej 80 m, dhe në gjërsi prej 6 m, në pjesën e patundshmërisë

PK.nr.407/2, në vendin e quajtur “në shtëpi’’, me kulturë kullosë , e klasës së IV, e

evidentuar në fletën poseduese nr.149 ZK Kovaqice. Me pikën II të dispozitivit, është

urdhëruar i padituri që të përmbahet nga veprimet me të cilat e pengon paditësin në

shfrytëzimin e qetë të patundshmërisë të përshkruar si më lart dhe është obliguar padituri

që në afat prej 8 ditësh nga dita e plotfuqishmërisë së këtij aktvendimi të rivendos

gjendjen e mëparshme. Është vendosur që paditësi t’i paguajë shpenzimet e procedurës

në shumë prej 884,00 €.

3

Me aktvendimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, Ac.nr.333/2008 datë

25.07.2008, është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurit dhe aktvendimi i Gjykatës

Komunale në Kaçanik, C.nr.27/2007 datë 07.03.2008, në al.l dhe 2 të dispozitivit është

vërtetuar. Aktvendimi në pikën III të dispozitivit,është prishur dhe çështja është kthyer

në rigjykim gjykatës së shkallës së parë.

Prokurori Publik i Kosovës, kundër aktvendimeve të gjykatave të instancës më të

ulët ka ngritur kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë, për shkak të shkeljes thelbësore të

dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, me

propozim që padia e paditësit të hidhet si e paafatshme ose të prishet dhe lënda të kthehet

në rigjykim gjykatës së shkallës së parë.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktvendimit të goditur sipas nenit

408 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), gjeti se:


Nga shkresat e lëndës del se gjykata e shkallës së parë pas administrimit të

provave ka vërtetuar se paditësi, duke filluar nga muaji maj i vitit 2003 dhe në

vazhdimësi e ka penguar paditësin në posedim dhe shfrytëzimin e qetë të patundshmërisë

në mënyrë të përshkruar si në al.l të dispozitivit të aktvendimit të asaj gjykate.

Gjykata e shkallës së dytë në procedurën e ankimit ka gjetur se gjykata e shkallës

së parë , duke vërtetuar drejtë dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, ka zbatuar drejtë

dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale kur ka vlerësuar se

kërkesëpadia e paditësit është e afatshme prandaj ka refuzuar ankesën e të paditurit.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke u nisur nga gjendja e tillë faktike, ka gjetur se

një qëndrim i tillë juridik i gjykatave të instancës më të ulët nuk mund të pranohet si i

drejtë dhe i ligjshëm, nga se, sipas vlerësimit të kësaj gjykate gabimisht është aplikuar e

drejta material për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plot të gjendjes faktike. Kjo nga

fakti se aktvendimet e gjykatave të instancës më të ulët janë marrë me zbatimin e

gabuar të dispozitës së nenit 77 të Ligjit për marrëdhëniet themelore juridiko pronësore,

kur ka vlerësuar se padia e paditësit është e afatshme. Me aktvendimin e gjykatës së

shkallës së parë është vërtetuar se i padituri prej muajit maj të vitit 2003 dhe vazhdimisht

është duke penguar paditësin në posedimin faktik të qetë të pronës së tij duke bërë

largimin e rrethojës dhe hap rrugën për kalim. Paditësi në precizimin e kërkesëpadisë të

dorëzuar në gjykatë me datën 17 dhjetor 2007, ka theksuar: “paditësi ka kuptuar se kjo

rrugë është e hapur gjatë mungesës së tij dhe atë gjatë muajit maj të vitit 2003, dhe posa

ka kuptuar se kush e ka urdhëruar hapjen e kësaj rruge me datën 30.10.2004, ka ushtruar

padi në Gjykatën Komunale në Kaçanik për pengimin e posedimit kundër të paditurit ”,

nga kjo del se padia është paraqitur pas kalimit të afatit objektiv për një vit duke

llogaritur afatin prej muajit maj të vitit 2003 deri më 30.08.2004 (1 vit e 3 muaj). Padia e

pengimit të posedimit e parashtruar pas afatit të përcaktuar në nenin 77 të LTHMPJ,

4

shuhet pasi që afati tek pengimi i posedimit për paraqitjen e padisë është prekluziv dhe

gjykata këtë afat e vlerëson sipas detyrës zyrtare.

Për arsye të cekura Gjykata Supreme e Kosovës ka gjetur se kërkesa e Prokurorit

Publik të Kosovës është e bazuar, për shkak se gjykatat e instancës më të ulët kanë

zbatuar gabimisht të drejtën materiale prandaj u deshtë që të dy aktvendimet e gjykatave

të instancës më të ulët të ndryshohen dhe kërkesëpadia e paditësit konform nenit 282 të

LPK, hedhet poshtë.

Mbi bazë të asaj që u tha me zbatimin e nenit 395 par 1 dhe 408 të LPK, u vendos



Mlc.nr.19/2008 datë 12.01.2011

Kryetare e kolegjit, Anëtarë e kolegjit:

Gyltene Sylejmani Emine Kaiku,

Emine Mustafa,


Sali Toplica.

V

EKSPROPRIJIM

Rev.nr 173/2007

Dt. 13.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, caktimi i kompensimit për

paluajtshmërisë e eksproprijuar nga neni 28, 29, 55 Ligjit mbi Eksproprijim dhe

përkitazi me përcaktimin e çmimit të tokës së eksproprijuar bujqësore ka vendosur

se :

1. Revizioni i propozuesit Komuna e Gjilanit është i bazuar.

2. Aktvendimi i Gjykatës se Qarkut ne Gjilan Ac.nr. 78/2007 dhe aktgjykimi

Gjykatës Komunale në Gjilan N.nr. 45./2005 është i pabazuar.

3. Lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.

Me aktvendimin e Gjykatës se Qarkut ne Gjilan, refuzuar i e pa bazuar ankesa e

përfaqësuesit te propozuesit Komuna e Gjilanit dhe është vërtetuar aktvendimi i Gjykatës

Komunale ne Gjilan, me te cilën ne alinenë e I te dispozitivit, kundërpropozuesit M. H i

është caktuar kompensimi për patundeshmerinë e eksproprijuar te evidentuar si ngastër

kadastrale nr. 000/00, në sipërfaqe prej 0.01.40ha, sipas F.P. nr. 000, KK Gjilan, në

shumë prej 16.800,00 €.

Kundër aktvendimit të Gjykatës së shkallës së dytë propozuesi me kohë ka paraqitur

revizion për shkak të shkeljes thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe

zbatimin e gabuar të së drejtës materiale, me propozim që aktvendimet e të dy gjykatave

të instancës më të ulët të prishen dhe çështja ti kthehet gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim.

Gjykata Supreme e Kosovës, vlerëson se aktvendimet e goditur për tani nuk mund të

pranohen nga se janë marrë me zbatimin e gabuar të se drejtës materiale, e drejta

materiale është zbatuar gabimisht si pasoj e vërtetimit jo të drejt dhe të plot të gjendjes

faktike, për çka domosdo u deshtë të prishen që të dy aktvendimet.

Aplikimi i gabuar i të drejtës materiale konsiston në faktin se Gjykata e shkalles së parë

me rastin e caktimit të kompensimit të patundshmërisë së eksproprijuar për tokën

bujqësore gabimisht ka aplikuar nenin 28 te Ligjit mbi eksproprimin, e në fakt është

dashtë ta aplikoj nenin 13 i Ligjit për Ndryshimin dhe Plotësimin e Ligjit mbi

Eksproprimin ku parashihet se çmimi i tregut i tokës se eksproprijuar bujqësore

përcaktohet në bazë të dhënave mbi vlerën qarkulluese, të cilat i jep shërbimi i të

ardhurave shoqërore dhe të dhënave mbi shumën nga marrëveshjet që janë arritur për

caktimin e kompensimit të drejtë për tokën e eksproprijuar.


GJYKATA SUPREME E KOSOVES – kolegji i pёrbёr nga gjyqёtaret : Meleqe

Behxheti, kryetar Gyltene Sylejmani , Gjuran Dema , Emine Kaqiku dhe Shukri

Sylejmani antar; te kolegjit,nё çështjen juridike tё propozuesit Komuna e Gjilanit, kundër

kunderpropozuesit M. H nga f. Koprenica,Komuna e Kamenicës, për caktimin e

kompensimit për palujtshemerin e eksproprijuar , duke vendosur lidhur me revizionin e

propozuesit , te ushtruar kundër aktvendimit te Gjykatës se Qarkut ne Gjilan Ac. nr.

78/07 datës 28.02.2007,ne seancën e kolegjit të mbajtur me 13. 04.2010 mori këtë:

A K T V E N D I M

PRANOHET si i bazuar revizioni i propozuesit Komuna e Gjilanit paraqitur

aktvendimit te Gjykatës se Qarkut ne Gjilan Ac. nr. 78/07 datës 28.02.2007.

PRISHET aktvendimi i Gjykatës se Qarkut ne Gjilan Ac.nr. 78/2007 datës

28.02.2010 dhe aktgjykimi Gjykatës Komunale ne Gjilan N.nr. 45./2005 datës.

06.11.2006 kurse lënda i kthehet gjykatës se shkalles se pare ne rigjykim.

A r s y e t i m

Me aktvendimin e Gjykatës se Qarkut ne Gjilan , Ac.nr.78/2007dt.28.02.2007,

është refuzuar i e pa bazuar ankesa e përfaqësuesit te propozuesit Komuna e Gjilanit dhe

është vërtetuar aktvendimi i Gjykatës Komunale ne Gjilan N.nr. 45./2005 datës.

06.11.2006, me te cilën ne alinenë e I te dispozitivit ,kundërpropozuesit M. H i është

caktuar kompensimi për patundeshmerine e eksproprijuar te evidentuar si ngastër

kadastrale nr. 236/08, ne sipërfaqe prej 0.01.40ha, sipas F.P. nr. 6156, KK Gjilan, ne

shume prej 16.800,00 eu.

Kundër aktvendimit te gjykatës se shkalles se dyte propozuesi me kohë ka

paraqitur revizion për shkak : shkeljes thelbësore te dispozitave te procedurës

kontestimore dhe zbatimin e gabuar te se drejtës materiale , me propozim qe aktvendimet

e te dy gjykatave te instancës më të ulët te prishen dhe çështja ti kthehet gjykatës se

shkalles se pare ne rigjykim .

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit te aktgjykimit te goditur sipas

nenit 386 te Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), ka gjetur se :


Nga shkresat e lëndes rezulton se propozuesi Komuna e Gjilanit ka bëre

propozim ne gjykata pasi nuk është arritur marrëveshja administrative për kompensimin

e patundshmërisë së eksproprijuar me ish pronarin ,propozuesin shkresat e lëndës

zyrtarisht i ka dorëzuar gjykatës kompetente për caktimin e lartësisë së kompensimit të të

patundshmërinë e eksproprijuar , ngastrës kadastrale nr. 2236/2008, ne vendin e quajtur

“Bahqe“ , me kulturë arë e klasës së I , ne sipërfaqe prej 0.01.40 ha , e regjistruar në F.P.

nr. 6156, KK Gjilan Për caktimin e lartësisë se kompensimit gjykata e shkalles se parë ka

caktuar ekspertin e lëmës përkatëse .Sipas konstatimit te ekspertit prona e eksproprijuar

ka qene tok bujqësore , destinimi i tokës ka qene për ndërtimin e trojeve individual

banesor .Në vendin e ngjashëm për rrethe janë te ndërtuar shtëpi te banimit ku çmimi

real për 1 m2 është 120.00 euro, kurse vlera e përgjithshme e kësaj patundshmërisë sipas

konstatimit të ekspertit ,duke pas parasysh sipërfaqen prej 0.01.40 ha , arrin shumën prej

16.800 euro. Sipas vlerësimit te gjykatës se shkallës së parë, komuna e Gjilanit , nuk ka

pas akt te vlefshëm , për caktimin e çmimit mesatar ne treg ,për shpërblimin e tokës

ndërtimore të eksproprijuar për vitin 2005,2006 në kuptim të nenit 29 te Ligjit mbi

eksproprimin .

Ne këtë gjendje faktike te vërtetuar kësisoj, gjykata e shkalles se pare ka

gjetur se kundërpropozuesi ka të drejte në kompensimin e pronës se eksproprijuar si tokë

bujqësore në shumën e përcaktuar nga ana e ekspertit dhe në pajtim me dispozitën e

nenit 28,29,55 te Ligjit mbi Eksproprijim dhe nenit 145 te Ligjit mbi Procedurën

Jashtkontestuese dhe ka vendos si ne dispozitiv te atij aktvendimi.

Gjykata e shkalles se dytë në procedurë te ankimit në tërsi e ka pranuar

konstatimin faktik dhe qëndrimin juridik te gjykatës së shkallës së parë , ka refuzuar

ankimin e propozuesit dhe ka vërtetuar aktvendimin e gjykatës së shkallës se parë .

Gjykata Supreme e Kosovës , vlerëson se aktvendimet e goditur për tani nuk

mund te pranohet , nga se janë marrë me zbatimin e gabuar të se drejtës materiale .E

drejta materiale është zbatuar gabimisht si pasoj e vërtetimit jo të drejt dhe të plot të

gjendjes faktike, për çka domosdo u deshtë të prishen qe te dy aktvendimet .

Aplikimi i gabuar i të drejtës materiale konsiston ne faktin se gjykata e

shkalles se parë me rastin e caktimit te kompensimit të patundshmërisë së eksproprijuar

për tokën bujqësore gabimisht ka aplikuar nenin 28 te Ligjit mbi eksproprimin ( GZ.e

KSAK 28 prill 1978 ), e në fakt është dasht ta aplikoj nenin 13 i Ligjit për Ndryshimin

dhe Plotësimin e Ligjit mbi Eksproprimin ( GZ. KSAK nr. 46 ,dt. 21 nentor 1986 ku

parashihet se çmimi i tregut i tokës se eksproprijuar bujqësore përcaktohet në bazë të

dhënave mbi vlerën qarkulluese , te cilat i jep shërbimi i te ardhurave shoqërore dhe te

dhënave mbi shumën nga marrëveshjet qe janë arritur për caktimin e kompensimit te

drejtë për token e eksproprijuar .

Ne riprocedurë , gjykata e shkalles se pare është detyruar ti evitoj te metat e

theksuara me sipër dhe te veprojë ne tersi sipas vrejtejeve te përshkruara me larte, te

zbatoj drejt dispozitat materiale dhe te merr vendim të bazuar ne ligji me arsyetim te

qartë.

Nga se u parashtrua si me larte , e ne kuptim te dispozitës nga neni 395 paragrafi

s. 2 te LPK , vendosi si ne diapozitiv te këtij aktvendimi .

GJYKATA SEPREME E KOSOVES

Me 13prill 2010 Rev. Nr. 173/2007

Kryetare e Kolegjit

Meleqe Behxheti

VI

KTHIM I BORXHIT

Rev.nr.406/2008

Dt. 03.09.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen civile, kthim i borxhit nga neni 395, par. 1 dhe

kërkesës për mbrojtjen e ligjshmërisë nga neni 408, par. 2 të LPK-së, ka vendosur

se:

1. Kërkesa e Prokurorit Publik të Kosovës për mbrojtjen e ligjshmërisë, dhe

revizioni i të paditurës pranohen si të bazuara.

2. Aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Podujevë C.nr.155/2007 dhe i Gjykatës

së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.28/2008 ndryshohen lidhur me kthimin e

borxhit.

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurës dhe është vërtetuar aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Podujevë, ashtu që refuzohet si

e pabazuar kërkesëpadia e paditësit me të cilën ka kërkuar që të detyrohet e paditura që në emër

të kthimit të mjeteve të investuara për renovim, adoptim- dhe rekonstruim të objekteve të Hotelit “Ll.” në Podujevë, të ia kthejë paditësit shumën prej 342,760 DM.

Kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, e paditura me kohë ka paraqitur revizion

duke pretenduar se aktgjykimi përmban shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, me propozim që të aktgjykimi i

Gjykatës së Qarkut në Prishtinë të prishet dhe lënda t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në

rigjykim.

Prokurori Publik i Kosovës brenda afatit të paraparë ligjor paraqiti kërkesë për mbrojtjen e

ligjshmërisë duke pretenduar se aktgjykimi përmban shkelje esenciale të dispozitave të


Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të aktgjykimit të goditur sipas nenit 386 dhe 408 të

Ligjit mbi Procedurën Kontestimore gjeti se gjykatat e instancës më të ulët në bazë të provave të administruara gabimisht kanë zbatuar të drejtën materiale kur kanë gjetur se kërkesëpadia e

paditësit është e bazuar, për të cilën arsye sipas nenit 395, par. l dhe 408, par. 2 të LPK, u desh

të pranohet kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë dhe revizioni. Gjykata Supreme duke u mbështetur në nenin 3 të rregullores së UNMIK-ut nr. 1/99 e cila i

rregullon kompetencat e komunës gjeti se nuk ekziston suksesioni juridik në mes ish komunave

dhe institucioneve të tyre dhe atyre të themeluara me këtë rregullore pas lufte (neni 10), prandaj

në këtë rast komunës së paditur dhe organeve të saj i mungon legjitimiteti pasiv në këtë çështje juridike civile, për shkak se paditësi, siç del nga shkresat e lëndës, nuk ka hy në raporte

detyrimore e as që ka qenë në asnjë raport juridik civil me të paditurën, për të cilën arsye

kërkesëpadia e paditësit është juridikisht e pabazuar.

2



Sylejmani, kryetar, Gyltene Sylejmani, Emine Kaçiku, Nesrin Lushta dhe Marije Ademi,

anëtarë, në çështjen juridike të paditësit Ndërmarrja Tregtare Private “B. D.” nga

Podujeva, të cilin e përfaqëson avokati Hasan Përvetica, nga Podujeva, kundër të

paditurës Komuna e Podujevës, për shkak të borxhit, përkitazi me revizionin e të

paditurës dhe kërkesën e Prokurorit Publik të Kosovës për mbrojtjen e ligjshmërisë , të

paraqitur kundër aktgjykimit të Gjykatës së Qarkut në Prishtinë Ac.nr.28/2008 datë

28.05.2008, në seancën e mbajtur më 03.09.2010, në të cilën ishte i pranishëm Prokurori

Publik i Kosovës, mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Pranohet kërkesa e Prokurorit Publik të Kosovës për mbrojtjen e ligjshmërisë,

dhe revizioni i së paditurës dhe NDRYSHOHEN aktgjykimi i Gjykatës Komunale në

Podujevë C.nr.155/2007 datë 09.11.2007 dhe i Gjykatës së Qarkut në Prishtinë

Ac.nr.28/2008 datë 28.05.2008, ashtu që refuzohet si e pabazuar kërkesëpadia e paditësit

me të cilën ka kërkuar që të detyrohet e paditura që në emër të kthimit të mjeteve të

investuara për renovim, adoptim- dhe rekonstruim të objekteve të Hotelit “Ll.” në

Podujevë, të ia kthejë paditësit shumën prej 342,760 DM, ose të shëndruar në euro

171.380 €, si borxh kryesor, me kamatë e cila vlen për mjetet e deponuara në bankë në

afat më tepër se 1 vit pa destinim të caktuar duke filluar prej 17.09.2006 e deri në ditën e

skadimit të kontratës, ose shuma e borxhit, e cila u përshkrua më lart të llogaritet në qira

pas vazhdimit të kontratës për shfrytëzimin e objekteve të Hotelit “Ll.” në Podujevë, në

atë mënyrë që për çdo muaj të vazhdimit të shfrytëzimit të lokaleve të caktuara, në emër

të qirasë mujore nga kjo shumë të zbriten 550 €, duke filluar nga data 17.09.2006 e deri te

barazimi i vlerës së tërësishme prej 171.380 €, dhe t’ia paguajë shpenzimet e procedurës

kontestimore.

A r s y e t i m i

Me aktgjykimin e Gjykatës së Qarkut në Prishtinë, Ac.nr.28/2008 datë

28.05.2008, është refuzuar si e pabazuar ankesa e të paditurës dhe është vërtetuar

3

aktgjykimi i Gjykatës Komunale në Podujevë, C.nr 155/2007 datë 09.11.2007, i

përshkruar si në dispozitiv të aktgjykimit të asaj gjykate.

Kundër të dy aktgjykimeve të gjykatave të instancës më të ulët së shkallës së

dytë e paditura me kohë ka paraqitur revizion, kurse Prokurori Publik i Kosovës kërkesë

ka paraqitur kërkesë për mbrojtjen e ligjshmërisë,ndërsa e paditura revizion , për shkak

të shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe zbatimit të gabuar

të së drejtës materiale, me propozim që të dy aktgjykimet e cekura, të prishen dhe lënda

t’i kthehet gjykatës së shkallës së parë në rigjykim.


386 dhe 408 të Ligjit mbi Procedurën Kontestimore (LPK), ka gjetur se:

Kërkesa për mbrojtjen e ligjshmërisë dhe revizioni janë të bazuara.

Nga shkresat e lëndës del se në bazë të kontratës mbi qiranë nr.14/48 datë

16.09.2006,të lidhur në mesë të paditësit në cilësi të qiramarrësit , me Kuvendin Komunal

në Podujevë, në cilësi të qiradhënësit , paditësi ka marrë me qira për 10 vite, objektin e

Hotelit “Ll.” në Podujevë, evidentuar si ngastër kadastrale nr.428/1, sipas fletës

poseduese nr.1229, në sipërfaqe prej 9 ari e 180 m2, me objekt të djegur në sipërfaqe

hapësirë të biznesit 252 m2, objekte ndihmëse 158 m2, me qira mujore nga 1.100 DM,

duke llogaritur nga data e lëshimit të objektit në punë (sipas nenit 2 të kësaj kontrate).

Me nenin 2 të kontratës palët kontraktuese janë pajtuar që paditësi si investitor të

investoj shumën prej 342,760,00 DM, për renovimin, adoptimin dhe rekonstruimin e

objektit të cekur , ndërsa Kuvendi Komunal në Podujevë si qiradhënës është obliguar që

t’i pranojë investimet e bëra si borxh dhe pas skadimit të afatit të kontratës paditësit t’ia

kthejë shumën prej 342.760 DM, pa kamatë. Ndërsa nëse palët pajtohen për vazhdimin e

kontratës , qiraja do të paguhet në shumë prej 1.100,00 DM, nga mjetet që paditësi i ka

investuar në renovimin e objektit.

E paditura me vendimin nr.09-98 të datës 07.11.2005, të Drejtorisë për kadastër

gjeodezi dhe pronë, ka bërë shkëputjen e kontratës së sipër cituar. Paditësi me datën

14.09.2006, ka paraqitur kërkesë për vazhdimin e kontratës nr.14/48 datë 16.09.1996.

E paditura, nuk ka vepruar sipas kontratës nr.14/48 datë 16.09.1996, por me

paditësin ka lidhur kontratë të re për shfrytëzimin e lokalit afarist në pronësi të Komunës,

në rrugën “Zahir Pajaziti” dhe “Skenderbeu” në sipërfaqe prej 3.31 ha, oborr 5.16 ha,

gjithsej 0.08.47 ha, e evidentuar si ngastër kadastrale nr.147, sipas fletës poseduese

nr.1230.

Në bazë të kësaj gjendje të vërtetuar faktike ,gjykata e shkallës së parë ka gjetur

se kërkesëpadia e paditësit është e bazuar dhe më zbatim të nenit 567 të Ligjit mbi

Marrëdhëniet Detyrimore, ka vendosur si në dispozitiv të aktgjykimit të asaj gjykate.

4

Gjykata e shkallës së dytë në procedurë ankimore, ka gjetur se gjykata e shkallës

së parë duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, drejt ka zbatuar

dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale , ka refuzuar si të pabazuar

ankesën e të paditurës dhe ka vërtetuar aktgjykimin e gjykatës së shkallës së parë.

Gjykata Supreme e Kosovës, duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes ka gjetur

se gjykatat e instancës më të ulët në bazë të provave të administruara gabimisht kanë

zbatuar të drejtën materiale kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësit është e bazuar, për

të cilën arsye sipas nenit 395 par.l dhe 408 par.2 të LPK, u desh të pranohet kërkesa për

mbrojtjen e ligjshmërisë dhe revizioni, të ndryshohen të dy aktgjykimet e gjykatave të

instancës më të ulët dhe të refuzohet si e pabazuar kërkesëpadia e paditësit.

Paditësi, siç del nga shkresat e lëndës ka lidhur kontratë mbi qiranë me ish

Kuvendin Komunal në Podujevë në vitin 1996, e cila para lufte ka pasur cilësinë e

personit juridik, këtë cilësi e ka humbur pas lufte. Për faktin e vërtetuar se paditësi me ish

Kuvendin Komunal në Podujevë, ka lidhur kontratën mbi qiranë , nuk mund të

konkludohet se kontrata e tillë është e lidhur me të paditurën dhe se e paditura ka për

obligim t’i përmbush detyrimet nga kjo kontratë .

Në bazë të nenit 1.1 të Rregullores së UNMIK-ut nr.1/1999 mbi Autorizimet e

Administratës së Përkohshme në Kosovë (e cila ka hy në fuqi me 10 qershor 1999), gjithë

pushteti legjislativ dhe ekzekutiv në lidhje me Kosovën i vishet UNMIK-ut dhe udhëhiqet

nga PSSP . Me pastaj, janë themeluar institucionet e përkohshme të Kosovës për

qeverisjen autonome dhe demokratike në nivel të komunës dhe nivel qendror. Me

Rregulloren e UNMIK-ut 2000/45, edhe Komuna si njësi themelore territoriale e

vetëqeverisjes lokale e cila ushtron tërë pushtetin , ka statusin e vet juridik, të drejtën për

të poseduar dhe administruar pronën, mundësinë për të ushtruar padi dhe për të qenë e

paditur në gjykatë , të drejtën për të lidhur kontratë (neni 2.4). Përgjegjësitë e komunës

janë të paraparë me nenin 3 të kësaj Rregulloreje. Nuk ekziston suksesioni juridik në mes

ish komunave dhe institucioneve të tyre dhe atyre të themeluara me këtë rregullore pas

lufte (neni 10), prandaj në këtë rast komunës së paditur dhe organeve të saj i mungon

legjitimiteti pasiv në këtë çështje juridike civile , për shkak se paditësi , siç del nga

shkresat e lëndës , nuk ka hy në raporte detyrimore e as që ka qenë në asnjë raport juridik

civil me të paditurën, për të cilën arsye kërkesëpadia e paditësit është juridikisht e

pabazuar.

Me asnjë dispozitë ligjore nuk është paraparë detyrimi i të paditurës që të pranojë

obligimet e Kuvendit Komunal të paraluftës i cili ka funksionuar sipas legjislacionit të

të RS,përfundimisht gjerë në qershor të vitit 1999. Prandaj, nuk mund të pranohet

konkludimi juridik i gjykatave të instancës më të ulët se e paditura ka për obligim t’i

përmbush detyrimet nga kontrata e vitit 1996, të cilën paditësi e ka lidhur me ish

Kuvendin Komunal në Podujevë.

Nga sa u tha më sipër, Gjykata Supreme e Kosovës me zbatimin e nenit 395 par.l

dhe 408 par.2 të LPK, vendosi si në dispozitiv të aktgjykimit.

5


Rev.nr.406/2008 datë 03.09.2010

Kryetar i kolegjit, Anëtarët e kolegjit;


Emine Kaçiku,

Nesrin Lushta,

Marie Ademi.

VENDIMET ADMINISTRATIVE

I

NDIHMË SOCIALE

A.nr. 692/2009

Dt. 14.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ, përmbushja e kritereve për tu

përzgjedhur si shfrytëzues i ndihmës sociale nga nenin 5 i Ligjit për Skemën e Ndihmës

Sociale ka vendosur se :

1. Padia kundër aktvendimit të Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale

është e pabazuar.

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditësit, paraqitur kundër

aktvendimit të Qendrës për Punë Sociale në Podujevë,me të cilin i është refuzuar e drejta në ndihmë sociale, për arsye se familja e tij nuk i plotëson kriteret për të fituar këtë të drejtë.

Paditësi me padi kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit, për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, duke pohuar

se ai jeton në kushte të rënda ekonomike, pa kurrfarë burimi të të ardhurave duke propozuar

që padia të miratohet e aktvendimi i kundërshtuar të anulohet.

Nga shkresat e lëndës del se personi i autorizuar i Qendrës për Punë Sociale në Podujevë, në

bazë të autorizimeve të dhëna nga neni 8.3 të Ligjit për Skemën e Ndihmës Sociale, kanë bërë

verifikimin e rastit në familjen e paditësit për të vërtetuar faktet të cilat i ka paraqitur paditësi me kërkesë dhe kanë vërtetuar se paditësi nuk ka përfshirë edhe anëtaret e tjerë të familjes,

prindërit me të cilët jeton dhe gëzojnë beneficione financiare si dhe anëtaret e tjerë të familjes

të cilët merren me tregti.. Prandaj familja si e tillë nuk i përmbush kriteret jo financiare të parashikuara me nenin 4.1 (a) dhe nenin 4.1(b) të Ligjit për Skemën e Ndihmës Sociale dhe

kriteret financiare të parashikuara me nenin 5 të Ligjit të cituar, për tu përzgjedhur si

shfrytëzues i ndihmesë sociale.

Nisur nga kjo gjendje e çështjes juridike, Gjykata Supreme konkludon se me aktvendimin e kundërshtuar nuk është cenuar ligji në dëm të paditësit.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa

Nimani - Zylfiu, kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku anëtarë, me

pjesëmarrjen e procesmbajtësit Bujar Balaj , duke vendosur konfliktin administrativ,

sipas padisë së paditësit Besim Jashari nga fshati Bellopojë, komuna e Podujevës,

kundër aktvendimit të Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale - Departamentit të

Mirëqenies Sociale në Prishtinë - Divizioni i Ndihmave Sociale - Komisioni i

Ankesave nr. 823/09 datë 15.07.2009, në lëndën e ndihmës sociale, në seancën

jopublike të mbajtur me datë 14.04.2010 mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Refuzohet padia.

A r s y e t i m i

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditësit, paraqitur

kundër aktvendimit të Qendrës për Punë Sociale në Podujevë, nr. 2523 datë

15.06.2009, me të cilin i është refuzuar e drejta në ndihmë sociale, për arsye se

familja e tij nuk i plotëson kriteret për të fituar këtë të drejtë.

Paditësi me padi kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të kundërshtuar, për

shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimit të gabuar

të së drejtës materiale, duke pohuar se ai jeton në kushte të rënda ekonomike, pa

kurrfarë burimi të të ardhurave. Propozon që padia të miratohet e aktvendimi i

kundërshtuar të anulohet.

Organi i paditur nuk ka dhënë përgjigje në padi.

Gjykata Supreme e Kosovës vlerësoi aktin e kundërshtuar në përputhje me

dispozitën e parashikuar nga neni 40 par. 1 të Ligjit për Konfliktet Administrative

(LKA) dhe gjeti se padia është e pabazuar.

Nga shkresat e lëndës del se personi i autorizuar i Qendrës për Punë Sociale në

Podujevë, me datë 04.06.2009, në bazë të autorizimeve të dhëna nga neni 8.3 të Ligjit

nr. 2003/15, kanë bërë verifikimin e rastit në familjen e paditësit për të vërtetuar faktet

të cilat i ka paraqitur paditësi me kërkesë dhe kanë vërtetuar se paditësi nuk ka

përfshirë edhe anëtaret e tjerë të familjes, prindërit me të cilët jeton dhe gëzojnë

beneficione financiare si dhe anëtaret e tjerë të familjes të cilët merren me tregti.

Kështu paditësi nuk ka vepruar sipas nenit 8.2, me të cilin parashihet se familja është

e detyruar ta informoj organin përkatës. Prandaj familja si e tillë nuk i përmbush

kriteret jo financiare të parashikuara me nenin 4.1 (a) dhe nenin 4.1(b) të Ligjit nr.

2003/15 për Skemën e Ndihmës Sociale dhe kriteret financiare të parashikuara me

nenin 5 të Ligjit të cituar, për tu përzgjedhur si shfrytëzues i ndihmesë sociale.

Mendimi i Qendrës për Punë Sociale është i qartë, mjaft i arsyetuar dhe ka

paraqitur bazë për nxjerrjen e aktvendimit të kundërshtuar nga organi i paditur i cili në

procedurën sipas ankesës, me aktvendimin e kundërshtuar e ka miratuar në tërësi

gjendjen e vërtetuar faktike dhe qëndrimin juridik te organit te shkallës së parë për

çka ka refuzuar ankesën dhe ka lënë në fuqi aktvendimin e kundërshtuar.

Nisur nga kjo gjendje e çështjes juridike, Gjykata Supreme konkludon se me

aktvendimin e kundërshtuar nuk është cenuar ligji në dëm të paditësit dhe në

përputhje me nenin 42 par. 1 të LKA, vendosi si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


A.nr. 692/2009 datë 14.04.2010

Procesmbajtësi, Kryetarja e kolegjit,

Bujar Balaj Vjosa Nimani -Zylfiu

A.nr. 586/2010

Dt.30.10.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ në mes të Ministrisë për Punë dhe

Mirëqenie Sociale dhe paditësit lidhur me përkrahjen materiale familjeve të fëmijëve

me aftësi të kufizuara dhe të përhershme, ka vendosur se :

1. Padia e paditëses vërtetohet.

2. Aktvendimi i Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale - Departamentit të

Mirëqenies Sociale, në çështjen e përkrahjes materiale familjes së fëmijëve me

aftësi të kufizuar të përhershme anulohet.

Ministria për Punë dhe Mirëqenie Sociale - Departamenti i Mirëqenies Sociale Prishtinë, me

aktvendimin e kundërshtuar, ka refuzuar si të pabazuar ankesën e paditëses, paraqitur kundër aktvendimit të Qendrës për Punë Sociale në Mitrovicë duke lënë në fuqi aktvendimin e

organit të shkallës së parë, me të cilin paditëses i është refuzuar kërkesa për njohjen e së

drejtës së përkrahjes materiale të familjes së fëmijëve me aftësi të kufizuar të përhershme.

Paditësja me anë të padisë e kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të paditurës, duke

pretenduar se gjatë marrjes së vendimit ka patur mosrespektim të rregullave të procedurës

dhe vërtetimit jo të plotë të gjendjes faktike. Gjithashtu thekson se fëmija i saj, ka dorën dhe këmbën e djathtë të shtangur të pa lëvizshme gjë që shihet edhe nga dokumentacioni

mjekësor. Paditësja ka propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i kundërshtuar të

anulohet.

Gjykata Supreme nga shkresat e lëndës gjeti se komisioni mjekësor i shkallës së parë, me

rastin e verifikimit nëse paditësja i përmbush ose jo kushtet për të fituar të drejtën e përkrahjes materiale të familjes së fëmijëve me aftësi të kufizuar të përhershme, nuk kanë

marrë parasysh raportet e mjekëve specialist të klinikes EUROMED, NEURONI, në

Prishtinë, si dhe raportin e qendrës spitalore në Mitrovicë të cilat e vërtetojnë se fëmija A. F.

i lindur më 26.06.2005, ka gjendje të rëndë psikologjike si dhe që nga lindja ka probleme me dorën dhe këmbën e djathtë të cilat i mban të shtangura. Duke u mbështetur në këto fakte,

Gjykata Supreme aktvendimin e Ministria për Punë dhe Mirëqenie Sociale e anuloi.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS – kolegji i përbërë nga gjyqtarët:Vjosa

Nimani–Zylfiu, kryetare, Emine Kaçiku dhe Salih Toplica, anëtarë, me pjesëmarrjen

e procesmbajtësit Bujar Balaj, në konfliktin administrativ sipas padisë së paditëses D.

M.- F nga fshati Bare, komuna e Mitrovicës, kundër aktvendimit të Ministrisë për

Punë dhe Mirëqenie Sociale - Departamentit të Mirëqenies Sociale, Prishtinë, nr.

037/09 datë 11.08.2009, në çështjen e përkrahjes materiale familjeve të fëmijëve me

aftësi të kufizuar të përhershme, në seancën jopublike të kolegjit të mbajtur me datë

30.11.2010 mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Miratohet padia.

Anulohet aktvendimi i Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale -

Departamentit të Mirëqenies Sociale, Prishtinë nr. 037/09 datë 11.08.2009, në

çështjen e përkrahjes materiale familjes së fëmijëve me aftësi të kufizuar të

përhershme.

A r s y e t i m i

Ministria për Punë dhe Mirëqenie Sociale - Departamenti i Mirëqenies Sociale

Prishtinë, me aktvendimin e kundërshtuar, ka refuzuar si të pabazuar ankesën e

paditëses, paraqitur kundër aktvendimit të Qendrës për Punë Sociale në Mitrovicë, nr.

11-1727 datë 12.06.2009, dhe ka lënë në fuqi aktvendimin e organit të shkallës së

parë, me të cilin paditëses i është refuzuar kërkesa për njohjen e së drejtës së

përkrahjes materiale të familjes së fëmijëve me aftësi të kufizuar të përhershme.

Paditësja në padi e konteston ligjshmërinë e aktvendimit të së paditurës, për

shkak të mosrespektimit të rregullave të procedurës dhe vërtetimit jo të plotë të

gjendjes faktike. Thekson se fëmija i saj, ka dorën dhe këmbën e djathtë të shtangur të

pa lëvizshme gjë që shihet edhe nga dokumentacioni mjekësor. Ka propozuar që padia

të miratohet dhe aktvendimi i kundërshtuar të anulohet .

Organi i paditur nuk ka dhënë përgjigje ndaj padisë.

Gjykata Supreme e Kosovës vlerësoi ligjshmërinë e aktvendimit të

kundërshtuar në përputhje me dispozitën e nenit 40 par. 1 të Ligjit për Konflikte

Administrative ( LKA ) dhe gjeti se:

Padia është e bazuar.

Nga vendimi i kundërshtuar del se ai përmban të meta të tilla për shkak të të

cilave nuk mund të shqyrtohet ligjshmëria e tij. Gjykata si rregull konfliktin

administrativ e vendos në bazë të gjendjes faktike të vërtetuar nga ana e organeve

administrative.

Nga shkresat e lëndës shihet se komisioni mjekësor i shkallës së parë, më datë

12.06.2009 dhe ai i shkallës së dytë, më datë 07.08.2009, me rastin e verifikimit nëse

paditësja i përmbush ose jo kushtet për të fituar të drejtën e përkrahjes materiale të

familjes së fëmijëve me aftësi të kufizuar të përhershme, nuk kanë marrë parasysh

raportet e mjekëve specialist të klinikes EUROMED, NEURONI, në Prishtinë, si

raportin e qendrës spitalore në Mitrovicë. Nga këto raporte shihet se fëmija A. F. i

lindur më 26.06.2005, ka gjendje të rëndë psikologjike. Fëmija që nga lindja ka

probleme me dorën dhe këmbën e djathtë të cilat i mban të shtangura.

Të metat e cekura me lartë janë të tilla që e pengojnë vlerësimin e

ligjshmërisë së vendimit të kundërshtuar dhe në këtë drejtim, Gjykata e obligon

organin e paditur që në riprocedurë të veproj sipas vërejtjeve të dhëna në këtë

aktgjykim dhe pasi ti mënjanojë të metat e cekura të merr vendim të drejtë, të bazuar

në ligj. Vërejtjet e cekurat janë të obligueshme për organin e paditur bazuar, në nenin

62 të LKA-së.

Nga sa u tha më lart, e në përputhje me nenin 42 par. 2 të LKA, u vendos si



A.nr. 586/2010 datë 30.11.2010


Bujar Balaj Vjosa Nimani- Zylfiu

II

PENSIONET

A.nr.236/2009

Dt. 24.07.2009

Gjykata Supreme lidhur konfliktin administrativ, të pensioneve të personave me

aftësi të kufuzuar, përkitazi me kushtet që duhet plotësuar për të qenë

shfrytëzues i pensionit me aftësi të kufizuar sipas nenit 3 të Ligjit për Pensionet e

Personave me Aftësi të Kufizuar ka vendosur se :

1. Aktvendimi i Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale – Departamenti i

Administratës Pensionale të Kosovës është i pabazuar.

2. Padia është e bazuar.

Me aktvendimin e kontestuar organi i shkallës së dytë refuzon ankesën e paditësit si të

pabazuar,ndërsa vërteton vendimin e sipër cekur të organit të shkallës së parë, ndërsa

vërteton vendimin e sipër cekur të organit të shkallës së parë, me arsyetim se paditësi

nuk ka ofruar dëshmi me të cilat do të përmbushen kriteret për të qenë shfrytëzuese e

pensionit me aftësi të kufizuar siç parashihet me dispozitën e nenit 3 të Ligjit për

Pensionet e Personave me Aftësi të Kufizuar.

Paditësi me padi konteston ligjshmërinë e aktvendimit të kontestuar, duke pohuar se

aktvendimi i kontestuar nuk përmban arsye për faktet relevante përkatësisht

komisionet mjekësore të paditurit, nuk i morën parasysh faktet se gjendja e tij

shëndetësore është e rëndë,se nuk është i aftë për punë , ndërsa provat e paraqitura

nuk u vlerësuan në mënyrë të plotë dhe kjo kishte për pasojë zbatimin e gabuar të së

drejtës materiale në dëm të tij, duke propozuar që padia të aprovohet dhe të anulohet

aktvendimi i kontestuar.

Gjykata Supreme duke u bazuar ne faktet e paraqitura vlerson se në rastin konkret

aktvendimi i kontestuar sikurse edhe vendimi i organit të shkallës së parë, në

arsyetimet e dhëna nuk përmbajnë të dhënat e nevojshme të parapara me dispozitën e

nenit 209 par. 2 të Ligjit të Procedurës së Përgjithshme Administrative, ngase nga

shkresat e lëndës del se paditësi e ka humbur aftësinë për punë për shkak të

sëmundjes qe nga viti 1997 ku është operuar në zemër, e ky fakt është vërtetuar me

sraportet mjekësore që nga data 19.08.1997 dhe raporti i fundit mjekësor i datës

07.04.2008 me të cilat vërtetohet se paditësi përgjithmonë është i pa aftë për punë.

Të metat e sipër përmendura janë të natyrës së tillë që e pengojnë vlerësimin e

ligjshmërisë të aktvendimit të kontestuar dhe në këtë drejtim gjykata e obligon

organin e paditur, që edhe njëherë në riprocedurë të veprojë sipas vërejtjeve të dhëna

në këtë aktgjykim, dhe pasi t’i mënjanon të metat e cekura do të merë vendim të

ligjshëm dhe meritor në mënyrë që paditësit t’ia njeh të drejtën e pensionit me aftësi

të kufizuar.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarët:Tahir

Rrecaj, kryetar, Osman Tmava dhe Avdi Dinaj,anëtarë, me pjesëmarrjen e

procesmbajtësit Bujar Balaj, në kontestin administrativ sipas padisë së paditësit:

Shaban Mahaj nga fsh.Dubovë e Vogël,komuna e Itogut, kundër aktvendimit të

Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale – Këshilli i ankesave për pensionet e

personave me aftësi të kufizuar, Prishtinë nr. 5020685 datë 27.01.2009 në lëndën e

pensionit, në seancën jopublike të mbajtur më datën 24.07.2009 mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Aprovohet padia.

Anulohet aktvendimi i Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale –

Departamenti i Administratës Pensionale të Kosovës -Këshilli i ankesave për

pensionet e personave me aftësi të kufizuar, Prishtinë, nr. 5020685 datë 27.01.2009.

A r s y e t i m i

Me aktvendimin e kontestuar është refuzuar si e pabazë ankesa e paditësit e

paraqitur kundër vendimit të organit të shkallës së parë, Ministrisë së Punës dhe

Mirëqenies Sociale – Departamenti i Administratës Pensionale të Kosovës, në

Prishtinë, nr. 5020685 datë 28.02.2008 me të cilën është refuzuar kërkesa që paditësit

që t’i njihet e drejta për pension me aftësi të kufizuar.

Paditësi me padi konteston ligjshmërinë e aktvendimit të kontestuar, duke

pohuar se aktvendimi i kontestuar nuk përmban arsye për faktet relevante përkatësisht

komisionet mjekësore të paditurit, nuk i morën parasysh faktet se gjendja e tij

shëndetësore është e rëndë,se nuk është i aftë për punë , ndërsa provat e paraqitura

nuk u vlerësuan në mënyrë të plotë dhe kjo kishte për pasojë zbatimin e gabuar të së

drejtës materiale në dëm të tij. Propozon që padia të aprovohet dhe të anulohet

aktvendimi i kontestuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, pas shqyrtimit të vendimit të kontestuar sipas

nenit 40 par.1 të Ligjit të Kontesteve Administrative (LKA), vlerësimit të thënieve në

padi dhe pas shqyrtimit të shkresave të lëndës, gjeti se:

Padia është e bazuar.

Nga shkresat e lëndës shihet se organi i shkallës së parë me vendimin nr.

5020685 datë 28.02.2008 ka refuzuar kërkesën e paditësit për njohjen e së drejtës në

pension të personave me aftësi të kufizuara, me konstatim se te paditësi nuk ekziston

aftësia e kufizuar (e plotë dhe e përhershme).

Me aktvendimin e kontestuar organi i shkallës së dytë refuzon ankesën e

paditësit si të pabazuar,ndërsa vërteton vendimin e sipër cekur të organit të shkallës së

parë, me arsyetim se paditësi nuk ka ofruar dëshmi me të cilat do të përmbushen

kriteret për të qenë shfrytëzuese e pensionit me aftësi të kufizuar siç parashihet me

dispozitën e nenit 3 të Ligjit për Pensionet e Personave me Aftësi të Kufizuar.

Në procedurën administrative e cila i paraprinë vendosjes së një çështje, duhet

të jenë të vërtetuara faktet të cilat janë me ndikim në vendosjen e asaj çështje dhe

përveç kësaj, aktvendimi i marrë në procedurën administrative duhet të jetë i

arsyetuar, sidomos kur kërkesa e palës të refuzohet ose kur palës i caktohet ndonjë

detyrim,mirëpo organi i faktit nuk ka dhënë arsye bindëse,por vetëm duke ju referuar

atyre që kanë qenë edhe më parë,gjegjësisht ka bërë një përshkrim pa i analizuar

raportet mjekësore të cilat vërtetojnë gjendjen në mënyrë tjetër. Pra nënkuptohet se

arsyetimi i aktvendimit përveç tjerash duhet të përmban edhe arsye në drejtim të asaj

se në cilën mënyrë dhe në bazë të cilave prova vërtetohen faktet relevante të cilat janë

të rëndësishme për vendosjen e çështjes konkrete.

Në rastin konkret aktvendimi i kontestuar sikurse edhe vendimi i organit të

shkallës së parë,në arsyetimet e dhëna nuk përmbajnë të dhënat e nevojshme të

parapara me dispozitën e nenit 209 par.2 të Ligjit të Procedurës së Përgjithshme

Administrative, përkatësisht nuk përmbajnë arsyet e nevojshme nga të cilat do të

mund të konkludohet se në mënyrë të drejtë dhe të plotë është vërtetuar gjendja

faktike, sepse siç del nga shkresat e lëndës paditësi e ka humbur aftësin për punë për

shkak të smundjes qe nga viti 1997 ku është operuar në zemër, e ky fakt eshte

vertetuar me raportet mjekësore që nga data 19.08.1997 dhe raporti i fundit mjekësor i

datës 07.04.2008 me të cilat vertetohet se paditësi përgjithmonë është i pa aftë për

punë. Në këtë drejtim vlen të theksohet edhe fakti se arsyetimi i plotë, i vlefshëm i

aktvendimit sipas natyrës së çështjes paraqet prezumim të domosdoshëm, nga arsyeja

se pa një arsyetim të atillë nuk është e mundur të vlerësohet ne mënyrë të drejtë

gjendja faktike në procedurë sipas ankesë e as vlerësimi i ligjshmërisë së aktvendimit

të kontestuar administrativ .

Të metat e sipër përmendura janë të natyrës së tillë që e pengojnë vlerësimin e

ligjshmërisë të aktvendimit të kontestuar dhe në këtë drejtim gjykata e obligon

organin e paditur, që edhe njëherë në riprocedurë të veprojë sipas vërejtjeve të dhëna

në këtë aktgjykim, dhe pasi t’i mënjanon të metat e cekura do të merë vendim të

ligjshëm dhe meritor në mënyrë që paditësit t’ia njeh të drejten e penzionit me aftësi

të kufizuar.Vërejtjet e cekura janë të obligueshme për organin e paditur-neni 62 i

LKA.

Me sa u cek më lart, gjykata në vështrim të nenit 39 par.2 dhe nenit 42 par.2 të

LKA, vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Më 24.07.2009 A nr. 236/2009

Procesmbajtësi Kryetari i kolegjit

Bujar Balaj Tahir Rrecaj

A. nr. 414/2010 Dt.15.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ në mes të Ministrisë së Punë dhe

Mirëqenie Sociale dhe palës paditëse, përkitazi me kriteret që duhet plotësuar nga neni 3 të

LPPAK-së në lëndën e pensionit ka vendosur se :

1. Padia e paditësit vërtetohet.

2. Aktvendimi i Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale - Departamentit të

Administratës Pensionale - Këshillit të Ankesave për Pensionet e Personave me

Aftësi të Kufizuar Prishtinë, anulohet.

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditësit, e paraqitur

kundër vendimit të Departamentit të Administratës së Pensioneve, me të cilin është refuzuar kërkesa e paditësit që t’i njihet e drejta e pensionit për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësi në padinë me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së paditurës, thekson se aktvendimi është i paligjshëm, duke pretenduar se gjendja faktike nuk është vërtetuar në mënyre

të plotë dhe kjo ka pasur për pasojë zbatimin e gabuar të së drejtës materiale në dëm të tij.

Paditësi gjithashtu ka propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i kundërshtuar të

anulohet.

Gjykata Supreme gjeti se nga vendimi i kundërshtuar nuk mund të kuptohet se a i plotëson apo jo

paditësi kriteret e parapara me nenin 3, të Ligjit nr. 2003/23 ,, Për Pensionet e Personave me Aftësi të kufizuar (LPPAAK). Me nenin 3.2 të ligjit të cituar, parashikohet që komisioni mjekësor i

themeluar sipas dispozitës 2.2 të atij ligji, do ta vlerësojë gjendjen shëndetësore të parashtruesve

të kërkesave për pensionet e aftësisë së kufizuar. Nga aktvendimi i kundërshtuar nuk kuptohet

nëse komisioni përkatës ka bërë vlerësimin siç parashikohet me nenin 3.2 të LPPAK-së. Në shkresat e lëndës gjendet vlerësimi të cilin e ka bërë komisioni, por, meqë nuk janë plotësuar fare

rubrikat përkatëse, gjykata nuk mund të vlerësojë ligjshmërinë e aktvendimit të kundërshtuar dhe

si të tillë aktvendimin e hodhi poshtë si të pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa Nimani-

Zylfiu, kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku, anëtarë, me pjesëmarrjen e Bujar

Balajt procesmbajtës, në konfliktin administrativ përkitazi me padinë e paditësit N. Ç.

nga Kaçaniku ,, D.’’, kundër aktvendimit të Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale –

Departamentit të Administratës Pensionale - Këshillit të Ankesave për Pensionet e

Personave me Aftësi të Kufizuar, me seli në Prishtinë, nr. 5008162 datë 15.04.2010, në

lëndën e pensionit, në seancën jopublike të mbajtur më 20.10.2010 mori këtë:

A K T GJ Y K I M

MIRATOHET padia.

ANULOHET aktvendimi i Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale -


Personave me Aftësi të Kufizuar, Prishtinë nr. 5008162 datë 15.04.2010.

2

A r s y e t i m i

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditësit, e

paraqitur kundër vendimit nr. 5008162 datë 22.03.2010 të Departamentit të Administratës

së Pensioneve, me të cilin është refuzuar kërkesa që paditësit t’i njihet e drejta e pensionit

për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësi në padi, me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së

paditurës, thekson se aktvendimi është i paligjshëm, për shkak se gjendja faktike nuk

është vërtetuar në mënyre të plotë dhe kjo ka pasur për pasojë zbatimin e gabuar të së

drejtës materiale në dëm të tij. Ka propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i


E paditura, në përgjigje ndaj padisë, ka theksuar se qëndrojnë arsyet e paraqitura

në aktvendimin e kundërshtuar, duke propozuar që padia të refuzohet si e pa bazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës vlerësoi aktvendimin e kundërshtuar në përputhje me

dispozitën e neni 40 par. 1 të Ligjit për Konflikte Administrative ( LKA ) dhe gjeti se

padia është e bazuar.

Si rregull, gjykata konfliktin administrativ e vendos në bazë të gjendjes faktike të

cilën e kanë vërtetuar organet administrative. Nga vendimi i kundërshtuar nuk mund të

kuptohet se a i plotëson apo jo paditësi kriteret e parapara me nenin 3 të Ligjit nr.

2003/23 ,, Për Pensionet e Personave me Aftësi të kufizuar (LPPAAK). Me nenin 3.2 të

ligjit të cituar, parashikohet që komisioni mjekësor i themeluar sipas dispozitës 2.2 të atij

ligji, do ta vlerësojë gjendjen shëndetësore të parashtruesve të kërkesave për pensionet e

aftësisë së kufizuar.

Nga aktvendimi i kundërshtuar nuk kuptohet nëse komisioni përkatës ka bërë

vlerësimin siç parashikohet me nenin 3.2 të LPPAK. Në shkresat e lëndës gjendet

vlerësimi të cilin e ka bërë komisioni, por, meqë nuk janë plotësuar fare rubrikat

përkatëse, gjykata nuk mund të vlerësojë ligjshmërinë e aktvendimit të kundërshtuar,

sepse mungojnë shënimet përkatëse lidhur me aftësinë e kufizuar, për të cilën paditësit iu

ka refuzuar kërkesa për njohjen e të drejtës për pension për personat me aftësi të kufizuar.

Të metat e cekura më lartë janë të tilla që e pengojnë vlerësimin e ligjshmërisë së

vendimit të kundërshtuar dhe në këtë drejtim gjykata e obligon organin e paditur që në

riprocedurë të veprojë sipas vërejtjeve të dhëna në këtë aktgjykim, dhe pasi ti mënjanojë

të metat e cekura të merr vendim të drejtë e të bazuar në ligj. Vërejtjet e cekura janë të

obligueshme për organin e paditur, bazuar në neni 62 të LKA-së.

Nga sa u tha më sipër, e në mbështetje të nenit 39 par. 2 të LKA -së, u vendos si në


3


Më 20.10.2010, A. nr. 414/2010

Procesmbajtës, Kryetarja e kolegjit,

Bujar Balaj Vjosa Nimani-Zylfiu

A. nr. 15/2010

Dt.28.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ në mes të Ministrisë së Punë dhe

Mirëqenie Sociale dhe palës paditëse, përkitazi me kriteret që duhet plotësuar nga neni 3 të


1. Padia kundër aktvendimit të Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale është e

pabazuar.

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditëses, e paraqitur

kundër vendimit të Departamentit të Administratës së Pensioneve, me të cilin është refuzuar

kërkesa e paditëses që t’i njihet e drejta e pensionit për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësja në padi, me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së paditurës, thekson se

aktvendimi është i paligjshëm, për shkak se gjendja faktike nuk është vërtetuar në mënyrë të plotë

dhe kjo ka pasur për pasojë zbatimin e gabuar të së drejtës materiale në dëm të saj. Paditsja gjithashtu ka propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i kundërshtuar të anulohet si i

pabazuar.

Nga shkresat e lëndës shihet se organi i shkallës së parë, paditëses ia ka refuzuar kërkesën për

njohjen e së drejtës së pensionit për persona me aftësi të kufizuar, për arsye se nuk i plotëson

kriteret e parashikuara me nenin 3 të Ligjit nr. 2003/23 për Pensionet e Personave me Aftësi të

Kufizuar ( LPPAK ). Duke pasur parasysh, se komisionet mjekësore me ligj të autorizuara, kanë konstatuar se te paditësja nuk ekziston aftësia e kufizuar e plotë dhe e përhershme, Gjykata

Supreme konstatoi se e paditura, duke refuzuara padinë e paditëses, e ka zbatuar drejt të drejtën

materiale kur ka konstatuar se paditësja nuk i përmbushë kriteret e parashikuara me nenin 3 të LPPAK-së, për të fituar të drejtën e pensionit për persona me aftësi të kufizuar. Andaj duke u

bazuar në këto fakte Gjykata Supreme hodhi poshtë si të pabazuar padinë e paditëses.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët:Vjosa

Nimani-Zylfiu, kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku, anëtarë , me pjesëmarrjen

e Bujar Balajt, procesmbajtës, në konfliktin administrativ përkitazi me padinë e paditëses

Z. G. nga fshati Rrezallë, komuna e Skenderaj, kundër aktvendimit të Ministrisë për

Punë dhe Mirëqenie Sociale – Departamenti i Administratës Pensionale - Këshillit të

ankesave për pensionet e personave me aftësi të kufizuar, me seli në Prishtinë, nr.

5093979 datë 13.11.2009, në lëndën e pensionit, në seancën jopublike të mbajtur më

28.04.2010 mori këtë:

A K T GJ Y K I M

2

Refuzohet padia.

A r s y e t i m i

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditëses, e

paraqitur kundër vendimit nr. 5093979 datë 20.10.2009, të Departamentit të

Administratës së Pensioneve, me të cilin është refuzuar kërkesa e paditëses që t’i njihet e

drejta e pensionit për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësja në padi, me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së


është vërtetuar në mënyrë të plotë dhe kjo ka pasur për pasojë zbatimin e gabuar të së

drejtës materiale në dëm të saj. Ka propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i

kundërshtuar të anulohet si i pabazuar.


në aktvendimin e kundërshtuar, duke propozuar që padia të refuzohet si e pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës vlerësoi aktvendimin e kundërshtuar në përputhje me

dispozitën e nenit 40 par. 1 të Ligjit për Konflikte Administrative (LKA) dhe gjeti se

padia është e pabazuar.

Nga shkresat e lëndës shihet se organi i shkallës së parë, me vendimin nr. 5093979

datë 17.09.2009, paditëses ia ka refuzuar kërkesën për njohjen e së drejtës së pensionit

për persona me aftësi të kufizuar, për arsye se nuk i plotëson kriteret e parashikuara me

nenin 3 të Ligjit nr. 2003/23 për Pensionet e Personave me Aftësi të Kufizuar ( LPPAK ).

Me dispozitën e nenit 3.2 të LPPAK, parashikohet që komisionet mjekësore të

formuara nga Ministria për Punë dhe Mirëqenie Sociale vlerësojnë se a ekziston aftësia

e kufizuar e personit, i cili ushtron kërkesën për t’iu njohur e drejta e pensionit për

persona me aftësi të kufizuar.

Në përputhje me dispozitën e cituar, në procedurën e nxjerrjes së aktvendimit

të kundërshtuar janë siguruar vlerësimet dhe mendimet e komisioneve kompetente. Ato

komisione, që përbëhen nga mjekë specialistë të lëmenjve përkatës, pas vlerësimit të

dokumentacionit mjekësor dhe rezultateve të shikimit të drejtpërdrejtë nga ana e

komisionit të shkallës së parë, kanë gjetur se te paditësja nuk ekziston aftësia e kufizuar e

plotë dhe e përhershme.

Mendimet e komisioneve janë të qarta, mjaft të arsyetuara dhe kanë paraqitur

bazë për nxjerrjen e aktvendimit të kundërshtuar, ndërsa me thëniet e padisë ato nuk janë

sjell në dyshim.

Duke pasur parasysh, se komisionet mjekësore me ligj të autorizuara, kanë

konstatuar se te paditësja nuk ekziston aftësia e kufizuar e plotë dhe e përhershme, se

3

organi i shkallës së parë dhe e paditura, në procedurën që i ka parapri nxjerrjes së

aktvendimit të goditur, kanë respektuar dispozitat e procedurës administrative, Gjykata

konstatoi se e paditura, duke refuzuara padinë e paditëses, e ka zbatuar drejt të drejtën

materiale kur ka konstatuar se paditësja nuk i përmbushë kriteret e parashikuara me

nenin 3 të LPPAK, për të fituar të drejtën e pensionit për persona me aftësi të kufizuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, vlerësoi pretendimet e padisë dhe konstatoi se ato në

këtë çështje administrative nuk kanë ndikim në një vendosje tjetër, meqë me provat e

administruar dhe në vështrim të dispozitave të cekura ligjore është vërtetuar pa mëdyshje

që paditësja nuk i plotëson kushtet ligjore për njohjen e së drejtës së kërkuar.

Nga sa u tha me lartë, e në përputhje me nenin 42 par. 1 pika 1 të LKA, u vendos



Më 28.04.2010, A.nr. 15/2010



A.nr.784/2009

Dt. 28.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ në mes Ministrisë së Punës dhe

Mirëqenies Sociale dhe paditësit, në lëndën e pensionit ka vendosur :

1. Të pezullohet procedura.

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditësit, e paraqitur kundër vendimit nr. 5067249 me datë 26.09.2008, të Departamentit të Administratës së

Pensioneve, me të cilin është refuzuar kërkesa e paditësit që t’i njihten e drejta e pensionit

për personat me aftësi të kufizuar.

Në Gjykatë është pranuar akti i nxjerrë në afatin e mëvonshëm dhe i është bashkangjitur

shkresave të lëndës së paditësit, pra vendimi i Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale -

Departamenti i Administratës Pensionale të Kosovës, në Prishtinë i datës 05.02.2010 me të cilin vendim, kërkesa e paditësit për pensionin e personave me aftësi të kufizuar është

miratuar në periudhën prej një ( 1 ) viti.

Gjykata Supreme, në bazë të nenit 32 para. 1 të LKA, me aktvendimin e datës 16.04.2010, e

ka ftuar paditësin që brenda afatit prej 15 ditësh të deklaroj, nëse me aktin e nxjerrë është i

kënaqur ose mbetet pran padisë, ose padinë e zgjeron kundër aktit të ri dhe në çfarë vëllimi.

Njëherit është njoftuar se nëse nuk deklarohet brenda afatit nga paragrafi 1 i këtij neni, gjykata do të merr aktvendim mbi pezullimin e procedurës.

Paditësi është deklaruar i kënaqur i me vendimin e datës 05.02.2010, andaj Gjykata Supreme

vendosi të pezullohet procedura.

GYKATA SUPREME E KOSOVËS- kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa

Nimani-Zylfiu kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku, anëtarë, me

pjesëmarrjen e procesmbajtësit Bujar Balaj, në konfliktin administrativ sipas padisë së

paditësit M. A. K nga Prizreni, rr. ,,Sheh Emini’’ nr. 30, kundër aktvendimit të

Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale – Departamenti i Administratës

Pensionale -Këshillit të ankesave për pensionet e personave me aftësi të kufizuara, me

seli në Prishtinë, nr. 5067249 datë 26.09.2008, në lëndën e pensionit, në seancën

jopublike të mbajtur më datën 28.04.2010 mori këtë:

A K T V E N D I M

Pezullohet procedura.

A r s y e t i m i

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditësit,

e paraqitur kundër vendimit nr. 5067249 datë 26.09.2008, të Departamentit të

Administratës së Pensioneve, me të cilin është refuzuar kërkesa e paditësit që t’i

njihten e drejta e pensionit për personat me aftësi të kufizuar.

Në gjykatë është pranuar akti i nxjerrë në afatin e mëvonshëm dhe i është

bashkangjitur shkresave të lëndës së paditësit, pra vendimi i Ministrisë së Punës dhe

2

Mirëqenies Sociale - Departamenti i Administratës Pensionale të Kosovës, në

Prishtinë i datës 05.02.2010 me të cilin vendim, kërkesa e paditësit për pensionin e

personave me aftësi të kufizuar është miratuar në periudhen prje një ( 1 ) viti.

Gjykata, në bazë të nenit 32 para. 1 të LKA, me aktvendimin e datës

16.04.2010, e ka ftuar paditësin që brenda afatit prej 15 ditësh të deklaroj, nëse me

aktin e nxjerrë është i knaqur ose mbetet pran padisë, ose padinë e zgjeron kundër

aktit të ri dhe në çfarë vëllimi. Njëherit është njoftuar se nëse nuk deklarohet brenda

afatit nga paragrafi 1 i këtij neni, gjykata do të merr aktvendim mbi pezullimin e

procedurës.

Paditësi me shkresën e datës 23.04.2010 është deklaruar i kënaqur me

vendimin e datës 05.02.2010.

Për këtë arsye Gjykata, duke mos u lëshuar në vendosje sipas padisë, në bazë të

nenit 32 para. 2 të LKA-së, vendosi si në dispozitiv të këtij aktvendimi.


Më 28.04.2010, A.nr. 784/2009


Bujar Balaj Vjosa Nimani - Zylfiu

A. nr. 8/2010

Dt. 24.06.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktit administrativ në mes të Ministrisë së Punës dhe

Mirëqenies Sociale dhe palës paditëse, përkitazi me kriteret që duhet plotësuar nga neni 3 të


1. Padia është e bazuar.

2. Aktvendimi i Ministrisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale – Departamenti i

Administratës Pensionale - Këshilli i Ankesave për Pensionet e Personave me Aftësi të

Kufizuar, Prishtinë nr. 5078250 është i palejuar.

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditësit, e paraqitur kundër vendimit nr. 5078250 të Departamentit të Administratës së Pensioneve, me të cilin është

refuzuar kërkesa që paditësit t’i njihet e drejta e pensionit për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësi në padi, me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së paditurës, thekson se

aktvendimi është i paligjshëm, për shkak se gjendja faktike nuk është vërtetuar në mënyre të plotë

dhe kjo ka pasur për pasojë zbatimin e gabuar të së drejtës materiale në dëm të tij duke propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i kundërshtuar të anulohet.

Gjykata Supreme ka gjetur se aktvendimi i paditur përmban të meta të tilla që bëjnë të pamundur

shqyrtimin e ligjshmërisë së tij. Këto të meta qëndrojnë në shkeljen thelbësore të dispozitave të nenit 84.2, pika c, nenit 85.1, pika a,dhe të nenit 86.3 të Ligjit të Procedurës së Përgjithshme

Administrative.

Nga shkresat e lëndës del se Komisioni mjekësor i themeluar sipas dispozitës 2.2 të LPPAK-së pas ekzaminimit të paditësit, ka konstatuar se aplikuesi ka aftësi të kufizuar të diagnostifikuar dhe

si rezultat i aftësisë së kufizuar, paditësi nuk mund të punësohet, në asnjë cilësi, tani ose në të

ardhmen, se fillimi i aftësisë së kufizuar nuk është më pakë se një vit para paraqitjes së aplikacionit dhe se aftësia e kufizuar është e përhershme, ndërsa ana e paditur, duke u bazuar në

të njëjtin vlerësim të komisionit mjekësor, paditësit ia ka refuzuar pa bazë ankesën, duke thënë se

me vlerësimin e komisionit të lartcekur është vërtetuar se te paditësi nuk ekziston aftësia e

kufizuar, andaj Gjykata Supreme, bazuar në autorizimet nga neni 62 i LKA-së e detyron anën e paditur që në procedurë të serishme të mënjanojë kundërthënien ashtu që të vendos në përputhje

me vërejtjet e lartcekura.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa

Nimani-Zylfiu, kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku, anëtarë, me pjesëmarrjen e

Bujar Balajt procesmbajtës, në konfliktin administrativ përkitazi me padinë e paditësit

Tosun Selmanaj nga Prizreni, rr. ,, Xh. Berisha’’pn., kundër aktvendimit të Ministrisë për

Punë dhe Mirëqenie Sociale – Departamentit të Administratës Pensionale -Këshillit të

Ankesave për Pensionet e Personave me Aftësi të Kufizuar, me seli në Prishtinë, nr.

5078250 datë 10.11.2009, në lëndën e pensionit, në seancën jopublike të mbajtur më

24.06.2010 mori këtë:

2

A K T GJ Y K I M

Miratohet padia.




A r s y e t i m i



së Pensioneve, me të cilin është refuzuar kërkesa që paditësit t’i njihet e drejta e pensionit

për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësi në padi, me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së



drejtës materiale në dëm të tij. Ka propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i




Gjykata Supreme e Kosovës vlerësoi aktvendimin e paditur në përputhje me



Gjykata Supreme ka gjetur se aktvendimi i paditur përmban të meta të tilla që

bëjnë të pamundur shqyrtimin e ligjshmërisë së tij. Këto të meta qëndrojnë në shkeljen

thelbësore të dispozitave të nenit 84.2 pika c, nenit 85.1 pika a,dhe të nenit 86.3 të Ligjit

të Procedurës së Përgjithshme Administrative ( LPPA ).

Akti administrativ patjetër duhet të përmbajë një përmbledhje të konstatimeve

faktike bazuar vetëm në provat e paraqitura gjatë procedimit administrativ ose në faktet e

siguruara nga administrata një deklarim të bazës ligjore në të cilin bazohet akti. Neni 85.1

i LPA, parasheh se duhet të jepen domosdoshmërish arsyet për të gjitha ato akte të cilat

pjesërisht ose tërësisht mohojnë, shuajnë, kufizojnë apo prekin në ndonjë mënyrë tjetër të

drejtat dhe interesat ligjore ose vendoset për detyrime apo ndëshkime.

Në arsyetimin e aktvendimit të kundërshtuar, nuk është cekur dhe paraqitur

përmbledhja e konstatimeve faktike të nxjerra me rastin e vlerësimit të bërë më

03.03.2006, dhe gjatë rivlerësimit të bërë më 19.08.2009, nuk është bërë arsyetimi i

3

bazuar në këto vlerësime dhe ekziston kundërthënie ndërmjet asaj që thuhet për provën

e administruar dhe vet përmbajtjes së provës.

Nga shkresat e lëndës del se Komisioni mjekësor i themeluar sipas dispozitës 2.2

të LPPAK pas ekzaminimit të paditësit të bërë me datë 03.03.2006 ka konstatuar se

aplikuesi ka aftësi të kufizuar të diagnostifikuar dhe si rezultat i aftësisë së kufizuar,

paditësi nuk mund të punësohet, në asnjë cilësi, tani ose në të ardhmen, se fillimi i

aftësisë së kufizuar nuk është më pakë se një vit para paraqitjes së aplikacionit dhe se

aftësia e kufizuar është e përhershme, ndërsa ana e paditur, duke u bazuar në të njëjtin

vlerësim të Komisionit mjekësor, paditësit ia ka refuzuar ankesën, duke thënë se me

vlerësimin e komisionit të lartcekur është vërtetuar se te paditësi nuk ekziston aftësia e

kufizuar.

Gjykata Supreme, bazuar në autorizimet nga neni 62 i LKA e detyron anën e

paditur që në procedurë të serishme të mënjanojë kundërthënien e përshkruar më lart, të

jep arsye të plota dhe jo kundërthënëse për vendimin të cilin do ta marrë.

Nga sa u tha më sipër, e në mbështetje të nenit 39 par. 2 të LKA, u vendos si në



Më 24.06.2010, A.nr. 8/2010



A. nr. 1239/2010

Dt. 23.03.2011

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ në lëndën e pensionit

invalidor nga marrëdhënia e punës, përkitazi me plotësimin e kritereve për

caktimin e pensioneve nga rregullorja 2001/35 të MPMS-së ka vendosur se :

1. Padia është e pabazuar.

Me vendimin e kundërshtuar Ministria e Punës dhe Mirëqenies Sociale - Departamenti i

Administratës Qendrore, ka refuzuar si të pa bazuar ankesën e paditësit, me arsyetim se nuk

është trashëgimtare e pensioneve të gëzuara para lufte, andaj paditësi nuk mund ta gëzon këtë

të drejt sepse pensionin nga marrëdhënia e punës mund ta merr me ditën e mbushjes se moshës 65 vjeçare.

Paditësi me padinë e paraqitur kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të kontestuar, duke pohuar se ligji është zbatuar në dëm të tij, sepse me rastin e vendosjes organet administrative

nuk kanë marrë në vlerësim provat me të cilat do të vërtetoheshin faktet vendimtare për

vendosjen e drejtë të kësaj çështje juridike.Paditësi propozon që padia të aprovohet dhe ti bëhet kompensimi i demit material dhe jomaterial në shkallë prej 90%, e vendimi i


Gjykata Supreme e Kosovës ka konstatuar se padia është e pa bazuar, sepse ka vlerësuar, se organi i paditur, aktvendimi i të cilit kontestohet nuk është trashëgimtare e fondeve të

ndryshme të pensioneve nga sistemi i shtetit të shpërbërë të ish Jugosllavisë. Sipas

rregullores 2001/35, Administrata pensionale është themeluar në kuadër të MPMS-së, dhe është e obliguar ti rregullon pagesat e pensioneve bazë të personave që i plotësojnë kriteret

sipas kësaj rregulloreje. Skema e pensionimit bazë në Kosovën e pas luftës, ka filluar me 1

korrik të vitit 2002, kjo rregullon pensionet e kontributpaguesve me stazh të sigurimit

pensional sipas Udhëzimit Administrativ, me nr. 11/2007.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët:

Shukri Sylejmani, kryetar, Gyltene Sylejmani dhe Salih Toplica, anëtarë, me

pjesëmarrjen e Bujar Balajt, procesmbajtës, në kontestin administrativ sipas padisë së

paditësit Veli Kuçi nga fshati Shirokë, komuna e Suharekës, kundër vendimit të

Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale - Departamenti i Administratës Qendrore,

për kompensimin e dëmit material dhe jo material për shkak të ndërprerjes së

pensionit invalidor nga marrëdhënia e punës, që nga viti 1999, me nr. 4920, datë

21.07.2010, në lëndën e pensionit invalidor, në seancën jopublike të mbajtur më datën

23.03.2011 mori këtë:

2

A K T GJ Y K I M

Refuzohet padia.

A r s y e t i m i

Me vendimin e kundërshtuar është refuzuar kërkesa e paditësit e paraqitur

për riaktivizimin e pensionit invalidor të punës, drejtuar MPMS - Departamentit të

Administratës Qendrore, në Prishtinë, nr. 4920, datë 21.07.2010, me të cilin është

refuzuar kërkesa që paditësit t’i njihet e drejta e pensionit invalidor nga marrëdhënia e

punës që nga viti 1999 .

Paditësi me padinë e paraqitur kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të

kontestuar, duke pohuar se ligji është zbatuar në dëm të tij, sepse me rastin e

vendosjes organet administrative nuk kanë marrë në vlerësim provat me të cilat do të

vërtetoheshin faktet vendimtare për vendosjen e drejtë të kësaj çështje juridike.

Propozon që padia të aprovohet dhe ti bëhet kompensimi i demit material dhe

jomaterial në shkallë prej 90%, e vendimi i kundërshtuar të anulohet .

Organi i paditur në përgjigje të padisë, propozon që kërkesëpadia të refuzohet

në tërësi si e pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, vlerësoi aktin e kundërshtuar në përputhje me

dispozitën e parashikuar nga neni 40 par. 1 të Ligjit për Konflikte Administrative,

vlerësoi thëniet në padi dhe pas shqyrtimit të shkresave të lëndës, gjeti se:

Padia është e pabazuar.

Nga shkresat e lëndës del se Ministria e Punës dhe Mirëqenies Sociale -

Departamenti i Administratës Qendrore, në përgjigjen e dhënë, me 19.07.2010, e ka

refuzuar si të pa bazuar ankesën e paditësit, sepse nuk është trashëgimtare e

pensioneve të gëzuara para lufte, andaj paditësi nuk mund ta gëzon këtë të drejt sepse

pensionin nga marrëdhënia e punës mund ta merr me ditën e mbushjes se moshës 65

vjeçare.

Ligji për Konflikte Administrative në dispozitat e nenit 1 dhe 5 parasheh se

organet shtetërore me rastin e ushtrimit të autorizimeve publike vendosin lidhur me

ndonjë të drejtë apo detyrim të personit fizik apo juridik.

Për pjesën e pensioneve të mbetura, nga sistemi i kaluar personat të cilët kanë

qenë pensionist nga fondi i ish Federatës Jugosllave, e cilët kanë qenë pensionist nga

organizatat e ndryshme shtetërore, ose invalid nga marrëdhënia e punës në shtetin

Serb, të gjitha këto probleme mund të rregullohem vetëm, pasi të jetë bërë njohja

reciproke dhe të zgjidhen problemet e grumbulluara me dekada.

Nisur nga kjo gjendje e çështjes, Gjykata Supreme e Kosovës ka konstatuar se

padia është e pa bazuar, sepse ka vlerësuar, se organi i paditur, aktvendimi i të cilit

3

kontestohet nuk është trashëgimtare e fondeve të ndryshme të pensioneve nga sistemi

i shtetit të shpërbërë të ish Jugosllavisë. Sipas rregullores 2001/35, Administrata

pensionale është themeluar në kuadër të MPMS-së, dhe është e obliguar ti rregullon

pagesat e pensioneve bazë të personave që i plotësojnë kriteret sipas kësaj

rregulloreje. Skema e pensionimit bazë në Kosovën e pas luftës, ka filluar me 1 korrik

të vitit 2002, në kuadër të DAPK-së, kjo rregullon pensionet e kontributpaguesve me

stazh të sigurimit pensional sipas Udhëzimit Administrativ, me nr. 11/2007. Bazuar në

këtë gjendje të fakteve, rezulton se institucionet e Republikës së Kosovës janë organe

të reja të pushtetit, të cilat njëherit edhe nuk janë trashëgimtare juridike të organeve të

pushtetit, para vitit 1999.

Gjykata vlerësoi pretendimet e padisë dhe konstatoi se ato në këtë çështje

administrative nuk kanë ndikim në vendosje ndryshe të kësaj çështje juridike, sepse

me provat e administruara dhe në vështrim të dispozitave të cekura ligjore, është

vërtetuar pa mëdyshje që paditësit nuk mund ti njihet drejta e kërkuar, prandaj në

bazë të nenit 42 par. 2 të LKA, u vendos si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.


Më 23.03.2011, A. nr. 1239/2010

Procesmbajtës Kryetari i kolegjit

Bujar Balaj Shukri Sylejmani

A. nr. 109/2010

Dt. 02.07.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ në mes të Ministrisë së Punës dhe

Mirëqenies Sociale dhe palës paditëse, në lëndën e pensionit ka vendosur se :

1. Ankesa e palës paditëse është e bazuar.

2. Aktvendimi i Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale – Departamentit të

Administratës Pensionale - Këshillit të Ankesave për Pensionet e Personave me

Aftësi të Kufizuar, Prishtinë nr. 5092751 është i pa lejuar.

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditëses, e paraqitur kundër vendimit nr. 5092751, të Departamentit të Administratës së Pensioneve, me të cilin është

refuzuar kërkesa që paditëses t’i njihet e drejta e pensionit për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësja në padi, me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së paditurës, thekson se

aktvendimi është i paligjshëm, për shkak se gjendja faktike nuk është vërtetuar në mënyrë të plotë

dhe kjo ka pasur për pasojë zbatimin e gabuar të së drejtës materiale në dëm të saj.

Nga shkresat e lëndës del se Komisioni mjekësor i themeluar sipas dispozitës 2.2 të LPPAK pas

ekzaminimit të paditësit, ka konstatuar se aplikuesja ka aftësi të kufizuar të diagnostifikuar dhe si

rezultat i aftësisë së kufizuar, paditësja ka probleme te rënda me zemër, ndërsa raporte mjekësore nuk janë marrë parasysh.

Gjykata Supreme duke u bazuar ne raportet mjekësore ka gjetur se aktvendimi i paditur përmban

të meta të tilla që bëjnë të pamundur shqyrtimin e ligjshmërisë së tij. Këto të meta qëndrojnë në shkeljen thelbësore të dispozitave të nenit 84.2 pika c, nenit 85.1 pika a,dhe të nenit 86.3 të Ligjit

të Procedurës Administrative.

Duke u bazuar në nenin 84.2 pika c (LPA), akti administrativ patjetër duhet të përmbajë një

përmbledhje të konstatimeve faktike bazuar vetëm në provat e paraqitura gjatë procedimit administrativ, ndërsa neni 85.1 i ligjit të njëjtë parasheh se duhet të jepen domosdoshmërish

arsyet për të gjitha ato akte të cilat pjesërisht ose tërësisht mohojnë, shuajnë, kufizojnë apo

prekin në ndonjë mënyrë tjetër të drejtat dhe interesat ligjore ose vendoset për detyrime apo ndëshkime dhe sipas nenit 86.3, arsyetimi me të dhëna të paqarta, kontradiktore ose të pasakta,

është i barasvlershëm me mungesën e arsyetimit.

Andaj si pasojë e shkeljeve të dispozitave të lertëcekura aktvendimi u deshtë që në procedurë të serishme të mënjanojë kundërthënien e përshkruar më lart dhe të jep arsye të plota dhe jo

kundërthënëse për vendimin të cilin do ta marrë.



Nimani-Zylfiu, kryetare, Shukri Sylejmani dhe Gyltene Sylejmani, anëtarë, me

pjesëmarrjen e Bujar Balajt procesmbajtës, në konfliktin administrativ përkitazi me

padinë e paditëses N. F nga Podujeva, kundër aktvendimit të Ministrisë për Punë dhe

Mirëqenie Sociale – Departamentit të Administratës Pensionale -Këshillit të Ankesave

për Pensionet e Personave me Aftësi të Kufizuar, me seli në Prishtinë, nr. 5092751 datë

28.10.2009, në lëndën e pensionit, në seancën jopublike të mbajtur më 02.07.2010 mori

këtë:

2

A K T GJ Y K I M

Miratohet padia.




A r s y e t i m i

Me aktvendimin e kundërshtuar është refuzuar si e pabazuar ankesa e paditëses, e


së Pensioneve, me të cilin është refuzuar kërkesa që paditëses t’i njihet e drejta e

pensionit për persona me aftësi të kufizuar.

Paditësja në padi, me të cilën kundërshton ligjshmërinë e aktvendimit të së



drejtës materiale në dëm të saj. Ka propozuar që padia të miratohet dhe aktvendimi i


E Paditura, në përgjigje ndaj padisë, ka theksuar se qëndrojnë arsyet e paraqitura


Gjykata Supreme e Kosovës vlerësoi aktvendimin e paditur në përputhje me



Gjykata Supreme ka gjetur se aktvendimi i paditur përmban të meta të tilla që

bëjnë të pamundur shqyrtimin e ligjshmërisë së tij. Këto të meta qëndrojnë në shkeljen

thelbësore të dispozitave të nenit 84.2 pika c, nenit 85.1 pika a,dhe të nenit 86.3 të Ligjit

të Procedurës Administrative ( LPA ).

Sipas nenit 84.2 pika c (LPA), akti administrativ patjetër duhet të përmbajë një

përmbledhje të konstatimeve faktike bazuar vetëm në provat e paraqitura gjatë procedimit

administrativ ose në faktet e siguruara nga administrata një deklarim të bazës ligjore në të

cilin bazohet akti. Neni 85.1 i ligjit të njëjtë parasheh se duhet të jepen domosdoshmërish

arsyet për të gjitha ato akte të cilat pjesërisht ose tërësisht mohojnë, shuajnë, kufizojnë

apo prekin në ndonjë mënyrë tjetër të drejtat dhe interesat ligjore ose vendoset për

detyrime apo ndëshkime, dhe sipas nenit 86.3, arsyetimi me të dhëna të paqarta,

kontradiktore ose të pasakta, është i barasvlershëm me mungesën e arsyetimit.

3

Në arsyetimin e aktvendimit të kundërshtuar, nuk është cekur dhe paraqitur

përmbledhja e konstatimeve faktike të nxjerra me rastin e vlerësimit të bërë më

10.03.2009, dhe gjatë rivlerësimit të bërë më 10.07.2009, nuk është bërë arsyetimi i

bazuar në këto vlerësime. Në aktvendimin e kundërshtuar ekzistojnë kundërthënie

ndërmjet asaj që thuhet për provën e administruar dhe vet përmbajtjes së provës.

Nga shkresat e lëndës del se Komisioni mjekësor i themeluar sipas dispozitës 2.2

të LPPAK pas ekzaminimit të paditësit të bërë me datë 10.03.2009 ka konstatuar se

aplikuesja ka aftësi të kufizuar të diagnostifikuar dhe si rezultat i aftësisë së kufizuar,

paditësja ka probleme te renda me zemër, dhe nuk janë marrë parasysh raportet

mjekësore të QKUK, si dhe raporti i QSUT,,Nën Tereza’’. Nga këto raporte del se

paditësja vuan nga një varg sëmundje, se fillimi i aftësisë së kufizuar nuk është më pakë

se një vit para paraqitjes së aplikacionit dhe se aftësia e kufizuar është e përhershme,

ndërsa e paditura, duke u bazuar në të njëjtin vlerësim të Komisionit mjekësor, paditëses

ia ka refuzuar ankesën, duke thënë se me vlerësimin e komisionit të lartcekur është

vërtetuar se te paditësja nuk ekziston aftësia e kufizuar.

Gjykata Supreme, bazuar në autorizimet nga neni 62 i LKA e detyron anën e

paditur që në procedurë të serishme të mënjanojë kundërthënien e përshkruar më lart, të

jep arsye të plota dhe jo kundërthënëse për vendimin të cilin do ta marrë.

Nga sa u tha më sipër, e në mbështetje të nenit 39 par. 2 të LKA, u vendos si në



Më 02.07.2010, A.nr. 109/2010



III

BENEFICIONET E INVALIDËVE

A.nr. 98/2009

Dt.07.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ, beneficionet financiare për

Invalidët Civil të Luftës, ka vendosur se :

1. Padia kundër vendimit të Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale është e

pabazuar.

Me vendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditëses e paraqitur kundër vendimit të

Departamentit të Mirëqenies Sociale – Departamentit për Familjet e Dëshmoreve, Invalidët e

Luftës dhe Viktimat Civile në Prishtinë, me të cilin është refuzuar kërkesa që paditëses ti njihet e drejta e pensionit të Invalidëve Civil të Luftës edhe gjatë periudhës për të cilën ka

kërkuar që të pezullohet procedura e konfliktit administrativ.

Paditësja me padi kundërshton ligjshmërinë e vendimit të kundërshtuar, për shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimit të gabuar të së drejtës

materiale, duke theksuar se e paditura gabimisht ka konstatuar se nuk mund ti njihet e drejta

e këtij pensioni edhe për kohën deri sa ka qenë lënda në konflikt administrativ.

Nga shkresa e lëndës shihet se organi i shkallës së parë, me vendimin nr. 05-03/814, ka

refuzuar kërkesën e paditëses që t’i njihet e drejta e marrjes së pensionit të Invalidëve Civil të Luftës, sepse paditësja nuk ka ofruar dëshmi të mjaftueshme lidhur me kërkesën e paraqitur

që t’i njihet e drejta në beneficion për viktimat civile të luftës. Paditësja e pa kënaqur me

vendimin e shkallës së dytë me padi ju ka drejtuar Gjykatës Supreme për shqyrtimin e

ligjshmërisë së vendimit të kundërshtuar. Mirëpo me anë të parashtresës paditësja e ka tërhequr padinë në këtë gjykatë.

Gjykata Supreme vlerësoi pretendimet e padisë dhe konstatoi se ato në këtë çështje

administrative nuk kanë ndikim në një vendosje tjetër, sepse me provat e administruara dhe në vështrim të dispozitave të cekura ligjore, është vërtetuar pa mëdyshje që paditësja nuk i

plotëson kushtet ligjore për njohjen e së drejtës së kërkuar.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS- kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa

Nimani-Zylfiu kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku anëtarë, me


paditëses F. K. nga fshati Leshan, komuna e Suharekës, kundër vendimit të

Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale - Departamentit për Familjet e

Dëshmorëve, Invalidët e Luftës dhe Viktimat Civile në Prishtinë, nr. 05-03/814 datë

06.01.2009, në lëndën e beneficionit financiar për Invalidët Civil të Luftës, në seancën


A K T GJ Y K I M

Refuzohet padia.

2

A r s y e t i m i

Me vendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditëses e paraqitur

kundër vendimit të Departamentit të Mirëqenies Sociale – Departamentit për Familjet

e Dëshmoreve, Invalidët e Luftës dhe Viktimat Civile në Prishtinë nr. 05-03/814 datë

06.01.2009, me të cilin është refuzuar kërkesa që paditëses ti njihet e drejta e

pensionit të Invalidëve Civil të Luftës edhe gjatë periudhës për të cilën ka kërkuar që

të pezullohet procedura e konfliktit administrativ.

Paditësja me padi kundërshton ligjshmërinë e vendimit të kundërshtuar, për

shkak të vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimin e gabuar

të së drejtës materiale, duke theksuar se e paditura gabimisht ka konstatuar se nuk

mund ti njihet e drejta e këtij pensioni edhe për kohën deri sa ka qenë lënda në

konflikt administrativ deri sa vet paditësja ka kërkuar që të pezullohet konflikti

administrativ. Propozon që padia të miratohet dhe të anulohet vendimi i kundërshtuar.

Organi i paditur në përgjigje të padisë, propozon që padia të refuzohet në

tërësi si e pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, pasi vlerësoi ligjshmërinë e vendimit të

kundërshtuar në drejtim të pretendimeve të padisë dhe sipas shqyrtimit të shkresave të

lëndës në përputhje me dispozitën e parashikuar nga neni 40 të Ligjit për Konflikte

Administrative (LKA), gjeti se padia nuk është e bazuar.

Nga shkresa e lëndës shihet se organi i shkallës së parë, me vendimin nr. 05-

03/814 të datës 17.05.2007, ka refuzuar kërkesën e paditëses që t’i njihet e drejta e

marrjes së pensionit të Invalidëve Civil të Luftës, sepse paditësja nuk ka ofruar

dëshmi të mjaftueshme lidhur me kërkesën e paraqitur që t’i njihet e drejta në

beneficion për viktimat civile të luftës. Kundër këtij vendimi paditësja ka paraqitur

ankesë në shkallë të dytë, mirëpo edhe organi i shkallës së dytë ia ka refuzuar ankesën

duke e lënë në fuqi vendimin e shkallës së parë me arsyetim të njëjtë. Paditësja e pa

kënaqur me vendimin e shkallës së dytë me padi ju ka drejtuar gjykatës supreme me

datë 16.07.2007 për shqyrtimin e ligjshmërisë së vendimit të kundërshtuar. Mirëpo me

parashtresën e datës 04.09.2008 paditësja e ka tërhequr padinë në këtë gjykatë,

gjykata ka pezulluar procedurën e mëtutjeshme pasi që vet paditësja ka kërkuar një

gjë të tillë.

Gjykata konstaton se procedura që i ka paraprirë nxjerrjes se vendimit të

kundërshtuar është zbatuar drejtë nga organi i paditur dhe, duke pasur parasysh këtë

veprim që ka bërë paditësja, e paditura ka konstatuar drejtë se në bazë të Udhëzimit

Administrativ të MPMS që nga viti 2008, e drejta i pranohet prej kohës kur është

pezulluar procedura dhe në rastin konkret prej datës 01.10.2008.


administrative nuk kanë ndikim në një vendosje tjetër, sepse me provat e

administruara dhe në vështrim të dispozitave të cekura ligjore, është vërtetuar pa

mëdyshje që paditësja nuk i plotëson kushtet ligjore për njohjen e së drejtës së

kërkuar, prandaj në bazë të nenit 42 par. 2 të LKA, vendosi si në dispozitiv të këtij

aktgjykimi.

3

GJYKATA SUPREME E KOSOVES –PRISHTINË

Me 07.04.2010, A.nr. 98/2009



A.nr. 590/2009

Dt. 07.04.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ në mes të Ministrisë së Punës dhe

Mirëqenies Sociale dhe paditësit, në lëndën e benificionit financiar për invalidët civil të

luftës ka vendosur se :

1. Padia është e pabazuar.

Me vendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditësit e paraqitur kundër aktvendimit

të Departamentit të Mirëqenës Sociale - Komisionit për ankesa nr. 01-02/5508, me të cilin është refuzuar kërkesa që paditësit t’i njihet e drejta e pensionit invalidor pa invaliditet si

pasojë e luftës.

Paditësi kundërshton ligjshmërinë e vendimit të goditur për shkak të vërtetimit të gabuar e jo

të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimin e gabuar të drejtës materiale, paditësi thekson se

organi i shkallës së parë e ka konstatuar gabimisht gjendjen faktike, ngase ai është invalid civil i luftës, sepse më datën 27.02.1998, ishte i burgosur në burgun e Lipjanit, ku ishte

torturuar rëndë nga forcat policore serbe, duke pësuar lëndime të rënda në kokë, të cilat, me

kalimin e kohës, janë përkeqësuar deri në atë shkallë sa kanë shkaktuar invaliditetin e tij.

Gjykata konstaton se procedura që i ka paraprirë aktvendimit të kundërshtuar është zbatuar

drejt nga organi i shkallës së parë dhe nga e paditura dhe, duke pasur parasysh se komisioni

mjekësor i së paditurës i autorizuar me ligj, ka konstatuar se invaliditetit i paditësit nuk është shkaktuar si pasojë e luftës, e ka zbatuar drejt të drejtën materiale, pasi që me dispozitën e

nenit 1.1 të rregullores nr. 2000/66 “Për beneficionet e Invalidëve të Luftës së Kosovës dhe

për më të afërmit e tyre që kanë vdekur si pasojë e konfliktit të armatosur në Kosovë”, invalid

i luftës konsiderohet çdo person që ka marrë plagë fizike, si pasojë e drejtpërdrejtë e konfliktit të armatosur në Kosovë, niveli minimal i lëndimit të të cilit përkufizohet me anë të një

urdhërese administrative të lëshuar nga Përfaqësuesi Special i Sekretarit të Përgjithshëm.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS - kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa

Nimani-Zylfiu, kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku, anëtarë, me


paditësit E. C, nga Gllogoci, rr., “ Skënderbeu” p.n., kundër vendimit të Ministrisë së

Punës dhe Mirëqenies Sociale - Departamentit për Familjet e Dëshmorëve, Invalidët e

Luftës dhe Viktimat Civile në Prishtinë, nr. 01-02/5508 datë 16.07.2009, në lëndën e

beneficionit financiar për invalidët civilë të luftës, në seancën jopublike të mbajtur me

datë 07.04.2010 mori këtë:

A K T GJ Y K I M

2

Refuzohet padia.

A r s y e t i m i

Me vendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditësit e paraqitur

kundër aktvendimit të Departamentit të Mirëqenës Sociale - Komisionit për ankesa nr.

01-02/5508 datë 16.04.2009, me të cilin është refuzuar kërkesa që paditësit t’i njihet e

drejta e pensionit invalidor pa invaliditet si pasojë e luftës.

Në padinë, me te cilën kundërshton ligjshmërinë e vendimit të goditur për

shkak të vërtetimit të gabuar e jo të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimin e gabuar të

drejtës materiale, paditësi thekson se organi i shkallës së parë e ka konstatuar

gabimisht gjendjen faktike, ngase ai është invalid civil i luftës, sepse më datën

27.02.1998, ishte i burgosur në burgun e Lipjanit, ku ishte torturuar rëndë nga forcat

policore serbe, duke pësuar lëndime të rënda në kokë, të cilat, me kalimin e kohës,

janë përkeqësuar deri në atë shkallë sa kanë shkaktuar invaliditetin e tij. Propozon që

padia të aprovohet dhe vendimi i kundërshtuar të anulohet si i pabazuar.

E paditura, në përgjigje ndaj padisë, propozon që ajo të refuzohet në tërësi si e

pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, pasi vlerësoi ligjshmërinë e aktvendimit të

kundërshtuar në drejtim të pretendimeve të padisë, në përputhje me dispozitën e

parashikuar nga neni 40 të Ligjit për Konflikte Administrative (LKA), gjeti se padia

nuk është e bazuar.

Nga shkresa e lëndës shihet se organi i shkallës së parë, me aktvendimin nr.

01-02/5508 të datës 16.04.2009, e ka refuzuar kërkesën e paditësit që t’i njihet e drejta

e marrjes së ndihmës financiare nga Fondi i veçantë për invalidët e veçantë të luftës,

sepse Komisioni Qendror Mjekësor i së paditurës, në konstatimin dhe mendimin e tij,

ka vlerësuar se shkalla e invaliditetit të paditësit nuk ekziston si pasojë e luftës.

Në procedurën sipas ankesës, e paditura ka siguruar konstatimin dhe

mendimin e Komisionit mjekësor të shkallës së dytë, i cili ka bërë rishqyrtimin dhe

vlerësimin e shkallës së invaliditetit të paditësit më datë 18.06.2009, duke pranua

mendimin e komisionit të mëparshëm mjekësor dhe, mbasi ka gjetur se procedura që i

ka paraprirë aktvendimit të kundërshtuar, është zbatuar drejt nga organi i shkallës së

parë dhe e drejta materiale është zbatuar drejt, e ka refuzuar ankesën.

Me dispozitën e nenit 1.1 të rregullores nr. 2000/66 “Për beneficionet e

Invalidëve të Luftës së Kosovës dhe për më të afërmit e tyre që kanë vdekur si pasojë

e konfliktit të armatosur në Kosovë”, invalid i luftës konsiderohet çdo person që ka

marrë plagë fizike, si pasojë e drejtpërdrejtë e konfliktit të armatosur në Kosovë,

niveli minimal i lëndimit të të cilit përkufizohet me anë të një urdhërese

administrative të lëshuar nga Përfaqësuesi Special i Sekretarit të Përgjithshëm.

3

Gjykata konstaton se procedura që i ka paraprirë aktvendimit të kundërshtuar

është zbatuar drejt nga organi i shkallës së parë dhe nga e paditura dhe, duke pasur

parasysh se komisioni mjekësor i së paditurës i autorizuar me ligj, ka konstatuar se

invaliditetit i paditësit nuk është shkaktuar si pasojë e luftës, e ka zbatuar drejt të

drejtën materiale kur ka vendosur si në dispozitivin e aktvendimit të kundërshtuar.




mëdyshje që paditësi nuk i plotëson kushtet ligjore për njohjen e së drejtës së kërkuar,

prandaj, në bazë të nenit 42 par. 2 të LKA, vendosi si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS –PRISHTINË

Me 07.04.2010, A.nr. 590/2009

Procesmbajtësi, Kryetari i kolegjit,


A.nr. 131/2010

Dt.25.08.2010

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ, beneficionet financiare për

Invalidët Civil të Luftës nga neni 16.5 ka vendosur se :

1. Padia kundër vendimit të Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale është e

pabazuar.

Me vendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditësit e paraqitur kundër vendimit të

Departamentit për Familjet e Dëshmorëve, Invalidët e Luftës dhe Viktimat Civile në Prishtinë lidhur me kërkesën që paditësit t’i njihet e drejta e pensionit të Invalidëve Civil të Luftës.

Paditësi me padi kundërshton ligjshmërinë e vendimit të goditur për shkak të vërtetimit të

gabuar e jo të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimit të gabuar të drejtës materiale, duke pretenduar se organet administrative gabimisht kanë konstatuar shkallën e invaliditetit prej

10% sepse ajo duhet të jetë më e lartë për shkak se komisionet mjekësore nuk kanë marrë

parasysh se pasojat nga plagët e marra ende nuk janë evituar. Paditësi propozon që padia të miratohet dhe vendimi i kundërshtuar të anulohet si i pabazuar.

Nga shkresat e lëndës shihet se e paditura ka siguruar konstatimin dhe mendimin e Komisionit Mjekësorë, i cili ka vërtetuar se shkalla e invaliditetit te i padituri është 10%.

Duke pasur parasysh se komisioni mjekësor i të paditurës, i autorizuar me ligj, ka konstatuar

se shkalla e invaliditetit të paditësit është më e ulët se 40 %, atëherë vërtetohet se organet

administrative të paditurës drejt e ka zbatuar dispozitën e nenit 12.1 të Ligjit nr. 02/L-2, për Statusin dhe të Drejtat e Familjeve të Dëshmorëve, Invalidëve, Veteranëve dhe Pjesëtarëve të

UÇK-së dhe Familjeve të Viktimave Civile të Luftës.

Gjykata Supreme duke u mbështetur në faktet e sipërcekura hudh poshtë padinë e paditësit

ndërsa vërteton vendimin e Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale - Departamenti për

Familjet e Dëshmorëve, Invalidët e Luftës dhe Viktimat Civile në Prishtinë.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS- kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa

Nimani-Zylfiu kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku anëtarë, me


paditësit A. S. nga fshati Kostërc, komuna e Skenderajt, kundër vendimit të

Ministrisë së Punës dhe Mirëqenies Sociale - Departamenti për Familjet e

Dëshmorëve, Invalidët e Luftës dhe Viktimat Civile në Prishtinë, nr. 02-02/612 datë

21.01.2010, në lëndën e beneficionit financiar për Invalidët Civil të Luftës, në seancën


A K T G J Y K I M

Refuzohet padia.

2

A r s y e t i m i

Me vendimin e kundërshtuar është refuzuar ankesa e paditësit e paraqitur

kundër vendimit të Departamentit për Familjet e Dëshmorëve, Invalidët e Luftës dhe

Viktimat Civile në Prishtinë nr. 02-02/612 datë 21.01.2010, me të cilin është refuzuar

kërkesa që paditësit t’i njihet e drejta e pensionit të Invalidëve Civil të Luftës.

Paditësi me padi kundërshton ligjshmërinë e vendimit të goditur për shkak të

vërtetimit të gabuar e jo të plotë të gjendjes faktike dhe zbatimin e gabuar të drejtës

materiale, duke theksuar se organet administrative gabimisht kanë konstatuar se

shkalla e invaliditetit është 10% ndërsa ajo duhet të jetë më e lartë për shkak se

komisionet mjekësore nuk kanë marrë parasysh se pasojat nga plagët e marra ende

nuk janë evituar. Propozon që padia të miratohet dhe vendimi i kundërshtuar të

anulohet si i pabazuar.

Organi i paditur në përgjigje të padisë, propozon që padia të refuzohet në

tërësi si e pabazuar.

Gjykata Supreme e Kosovës, pasi vlerësoi ligjshmërinë e vendimit të

kundërshtuar në drejtim të pretendimeve të padisë dhe sipas shqyrtimit të shkresave të

lëndës në përputhje me dispozitën e parashikuar nga neni 40 të Ligjit për Konflikte

Administrative (LKA), gjeti se padia nuk është e bazuar.

Nga shkresa e lëndës shihet se organi i shkallës së parë me vendimin nr. 02-

02/2981 të datës 14.07.2009, e ka refuzuar kërkesën e paditësit që t’i njihet e drejta e

marrjes së pensionit të Invalidëve Civil të Luftës, sepse Komisioni Qendror Mjekësor

i të paditurës, në konstatimin dhe mendimin e tij, ka vlerësuar se shkalla e invaliditetit

të paditësit është 10 %.

Në procedurën sipas ankesës, e paditura ka siguruar konstatimin dhe

mendimin e Komisionit Mjekësorë të sipërpërmendur, i cili ka bërë rishqyrtimin dhe

vlerësimin e shkallës së invaliditetit të paditësit më datë 14.01.2010, duke pranuar

mendimin e komisionit të mëparshëm mjekësor dhe mbasi, ka gjetur se procedura që i

ka paraprirë vendimit të kundërshtuar, është zbatuar drejtë nga organi i shkallës së

parë dhe e drejta materiale është zbatuar drejt, e ka refuzuar ankesën.

Ligji për Statusin dhe të drejtat e familjeve të dëshmoreve, invalidëve,

veteraneve dhe pjesëtareve të UÇK-së dhe familjeve të viktimave civile të luftës mbi

beneficionet në nenin 16.5 parasheh që invalidët kanë të drejt të paraqesin kërkesën

për ndihmë dhe rishqyrtime të vendimeve administrative lidhur me të drejtën e

shfrytëzimit te beneficionit financiar.

Duke pasur parasysh se komisioni mjekësor i të paditurës, i autorizuar me ligj,

ka konstatuar se shkalla e invaliditetit të paditësit është më e ulët se 40 %, organet

administrative të së paditurës drejt e ka zbatuar dispozitën e nenit 12.1 të Ligjit nr.

02/L-2, Për Statusin dhe të Drejtat e Familjeve të Dëshmorëve, Invalidëve,

Veteranëve dhe Pjesëtarëve të UÇK-së dhe Familjeve të Viktimave Civile të Luftës.



3


mëdyshje që paditësi nuk i plotëson kushtet ligjore për njohjen e së drejtës së kërkuar,

prandaj, në bazë të nenit 42 par. 2 të LKA, vendosi si në dispozitiv të këtij aktgjykimi.

GJYKATA SUPREME E KOSOVES –PRISHTINË

Me 25.08.2010, A.nr. 131/2010



IV

ZGJEDHJET

A.nr1489 /2006

Dt. 29. 04 2009

Gjykata Supreme vlerësoi ligjshmërinë e aktvendimit sipas nenit 39 të LKA,

përkitazi me çështjen e caktimit të vlerës doganore nga neni 15.1 të Kodit Doganor

ka vendosur se:

1. Padia refuzohet si e pabazuar.

2. Aktvendimi i Bordi të Pavarur për Rishqyrtime është i bazuar.

Bordi i Pavarur për Rishqyrtime, duke vendosur përkitazi me ankesën e paditësit , të

ushtruar kundër aktvendimit të Drejtorit Gjeneral të Shërbimit Doganor të UNMIK-ut,

në seancën e mbajtur më 07.04.2006, pas analizimit të provave, ka vërtetuar se vlera e

deklaruar e mallit për doganim është vlerë më e ultë në krahasim me vlerën e vërtetë të

paguar për mallin lëndor dhe, duke gjetur se Zyra Doganore drejt , duke zbatuar

metodën e 6-të të vlerësimit në përputhje me nenin 15.1 të Kodit Doganor, drejt e ka

caktua vlerën e automjetit të importuar, ankesën e ka refuzuar si të pa bazuar.

Paditësi kontestohet ligjshmërinë e aktvendimit, për shkak të shkeljeve thelbësore të

dispozitave të procedurës, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes faktike dhe

zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, duke pretenduar se Dega Doganore në

Mitrovicë, vlerësimin e mallit nuk e ka bërë në mënyrë të drejtë.

Gjykatë, në pajtim të nenit 39 të LKA, vlerësoi ligjshmërinë e aktvendimit të goditur në

bazë të fakteve të vërtetuara në procedurën administrative. Thënien në padi se i padituri

pa bazë juridike e ka refuzuar ankesën e paditësit, Gjykatë e vlerësoi si të pabazuar. Me

të drejtë i padituri ka miratuar vlerësimin e Drejtorit Gjeneral të Shërbimit Doganor

se nuk ka vend kërkesa e paditësit për rishqyrtimin e bazës doganore të mallit, ngase

organet administrative në bazë të gjendjes faktike të vërtetuar drejt dhe plotësisht, organi

i shkallës së parë duke e refuzuar kërkesën e paditësit për rivlerësim e vlerës së mallit

të deklaruar për doganim dhe ai i shkallës së dytë , duke e refuzuar ankesën, drejt e kanë

zbatuar dispozitën e nenit 15.1 të Kodit Doganor për caktimin e vlerës së mallit të cilin

paditësi e ka importuar.

2


Gjykata Supreme e Kosovës – kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa Nimani-

Zylfiu, kryetare, Osman Tmava dhe Meleqe Behxheti, anëtarë, me pjesëmarrjen e

bashkëpunëtores profesionale Delushe Halimi, procesmbajtëse, në çështjen juridike të

paditësit K. L. I, me seli në Pejë të cilin e përfaqëson Osman Lajçi, avokat nga Peja

kundër aktvendimit të Bordit të Pavarur për Rishqyrtime A.nr.198/2006 datë 06.05.2006,

në çështjen e doganës, në seancën e mbajtur më 29. 04 2009, mori këtë

A K T GJ Y K I M

REFUZOHET padia

A r s y e t i m i


paraqitur kundër aktvendimit të Drejtorit Gjeneral të Shërbimit Doganor 07 nr. 09 datë

17.01.2006, me të cilin është refuzuar si e pabazuar kërkesa e paditësit për rivlerësim e

vlerës së mallit të deklaruar për doganim në Degën Doganore në Mitrovicë, automjetit të

përdorur të udhëtarëve të tipit ‘’Wolksvagen’’ 1 TDI ccm/kw 1896, viti i prodhimit 2002,

i deklaruar me Dokumenti Unik Doganor (DUD) nr.288/ datë 05.01.2006.

Në padi, me të cilën kontestohet ligjshmëria e aktvendimit, për shkak të shkeljeve

thelbësore të dispozitave të procedurës, vërtetimit të gabuar dhe jo të plotë të gjendjes

faktike dhe zbatimit të gabuar të së drejtës materiale, paditësi pretendon se Dega

Doganore në Mitrovicë, pa bazë juridike ka caktuar bazën doganore të mallit të

importuar.

Gjykata Supreme pasi që, në përputhje me dispozitat e parashikuara nga neni 42 i

Ligjit për Konfliktet Administrative (LKA), e shqyrtoi aktvendimin e kundërshtuar, i

vlerësoi thëniet në padi dhe të gjitha shkresat e lëndës në këtë çështje administrative ,

ka gjetur se ankesa nuk është e bazuar.

Nga shkresat e lëndës del se paditësi më datë 06.01.2006, në Degën Doganore në

Mitrovicë ka deklaruar për doganimin automjetin e përdorur të udhëtarëve , të cilin e ka

përcjell Dokumenti Unik Doganor (DUD) nr.288/ datë 05.01.2006. Paditësi, duke

3

konsideruar se vlerësimi i mallit nuk është bërë në mënyrë të drejtë, ka kërkuar

rishqyrtimin e vendimit të D.D Mitrovicë.

Drejtori Gjeneral i Shërbimi Doganor i UNMIK-ut, duke vendosur për kërkesën

për rishqyrtimin e vendimit të D.D Mitrovicë , kërkesën e ka refuzuar.

Bordi i Pavarur për Rishqyrtime, duke vendosur përkitazi me ankesën e paditësit ,

të ushtruar kundër aktvendimit të Drejtorit Gjeneral të Shërbimit Doganor të UNMIK-ut,

në seancën e mbajtur më 07.04.2006, pas analizimit të provave, ka vërtetuar se vlera e

deklaruar e mallit për doganim është vlerë më e ultë në krahasim me vlerën e vërtetë të

paguar për mallin lëndor dhe, duke gjetur se Zyra Doganore drejt , duke zbatuar

metodën e 6-të të vlerësimit në përputhje me nenin 15.1 të Kodit Doganor, drejt e ka

caktua vlerën e automjetit të importuar, ankesën e ka refuzuar si të pa bazuar.

Gjykata ka miratuar në tërësi konstatimet faktike dhe qëndrimin juridik të së

paditurës.

Gjykatë, në pajtim të nenit 39 të LKA, vlerësoi ligjshmërinë e aktvendimit të

goditur në bazë të fakteve të vërtetuara në procedurën administrative. Thënien në padi se

i padituri pa bazë juridike e ka refuzuar ankesën e paditësit, Gjykatë e vlerësoi si të

pabazuar. Me të drejtë i padituri ka miratuar vlerësimin e Drejtorit Gjeneral të

Shërbimit Doganor se nuk ka vend kërkesa e paditësit për rishqyrtimin e bazës doganore

të mallit, ngase organet administrative në bazë të gjendjes faktike të vërtetuar drejt dhe

plotësisht, organi i shkallës së parë duke e refuzuar kërkesën e paditësit për rivlerësim e

vlerës së mallit të deklaruar për doganim dhe ai i shkallës së dytë , duke e refuzuar

ankesën, drejt e kanë zbatuar dispozitën e nenit 15.1 të Kodit Doganor për caktimin e

vlerës së mallit të cilin paditësi e ka importuar.

Nga sa u tha më sipër Gjykata Supreme ka gjetur se aktvendimi i kontestuar është

i bazuar në ligj dhe se padia është e pabazuar. Thëniet e tjera në padi, sipas vlerësimit të

kësaj Gjykate, janë pa ndikim në zgjedhjen e drejtë të kësaj çështje juridiko-

administrative.

Gjykata Supreme e Kosovës, me zbatimin e nenit 42 par. 2 të LKA, vendosi si në



A.nr.1486/2006, më 29.04.209

Procesmbajtësja, Kryetarja e kolegjit,

DelusheHalimi Vjosa Nimani-Zylfiu

A. nr. 343/2009

Dt. 16.06.2010

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen konfliktit administrativ, gjatë shqyrtimit

paraprak të padisë ka vendosur se:

1. Padia të kthehet për plotësim dhe të mënjanohen të metat e padisë.

Gjatë shqyrtimit paraprak, kryetarja e kolegjit ka konstatuar se padia është e paqartë

sepse, nga padia nuk kuptohet nëse paditësi e ushtron padinë kundër aktit administrativ

apo, për shkak se organi i administratës publike nuk ka vepruar përkitazi me kërkesën,

respektivisht ankesën e paditësit, gjë që paraqet pengesë procedurale që Gjykata të

mund të veprojë përkitazi me padinë.

Nëse paditësi e ushtron padinë kundër aktit administrativ, atëherë duhet ta cek numrin

e aktvendimit të cilin e kundërshton, organin e administratës publike , i cili e ka nxjerrë

atë dhe atë aktvendim t’ia bashkëngjit padisë ose, nëse organi i administratës publike

nuk ka vendosur për kërkesën respektivisht ankesën e tij, duhet të shënoj emrin e organit

të administratës publike dhe padisë duhet t’i bashkëngjit provën se ka vepruar në

përputhje me nenin26 të LKA. Në të kundërtën padia , në përputhje me dispozitën e

nenit 29 par. 2 të LKA, do të hidhet poshtë si jo e rregullt.


GJYKATA SUPREME E KOSOVËS-kryetarja e kolegjit Vjosa Nimani-Zylfiu,

me rastin e shqyrtimit paraprak të padisë së paditësit Q. A, të cilin ,sipas autorizimit e

përfaqëson Halit Azemi, avokat me seli në Gjilan, më datë 16.06.2010 mori këtë

A K T V E N D I M

I kthehet padia për plotësim paditësit Q. A dhe kërkohet që në afat prej 8 ( tetë)

ditësh , nga dita e marrjes së këtij aktvendimi, të mënjanojë të metat e padisë

ashtu që ta plotësojë padinë në përputhje me nenin 27 të Ligjit për Konfliktet

Administrative ( LKA) duke shënuar numrin e aktvendimit të cilin e kundërshton dhe atë

aktvendim t’ia bashkëngjit padisë, ose emrin e organit të administratës publike e cila nuk

ka vendosur për kërkesën ,respektivisht ankesën e tij.

Nëse paditësi nuk do të veprojnë sipas këtij aktvendimi , padia do të hidhet

poshtë si jo e rregullt.

A r s y e t i m i

Paditësi ka ngritur padi në Gjykatën Supreme të Kosovës kundër Komunës së

Gjilanit.

Me rastin e shqyrtimit paraprak , kryetarja e kolegjit ka konstatuar se padia

është e paqartë sepse, nga padia nuk kuptohet nëse paditësi e ushtron padinë kundër aktit

administrativ apo, për shkak se organi i administratës publike nuk ka vepruar përkitazi

me kërkesën , respektivisht ankesën e paditësit, gjë që paraqet pengesë procedurale që

Gjykata të mund të veprojë përkitazi me padinë.

Konflikti administrativ mund të zhvillohet vetëm kundër aktevit administrativ

përfundimtat dhe kur organi kompetent nuk ka nxjerrë mbi kërkesën, respektivisht

ankesën e palës akt përkatës administrativ, nën kushte të parashikuara me nenin 26 të

Ligjit për Konfliktet Administrative (LKA).

Nëse paditësi e ushtron padinë kundër aktit administrativ, atëherë duhet ta cek

numrin e aktvendimit të cilin e kundërshton, organin e administratës publike , i cili e ka

nxjerrë atë dhe atë aktvendim t’ia bashkëngjit padisë ose, nëse organi i administratës

publike nuk ka vendosur për kërkesën respektivisht ankesën e tij, duhet të shënoj emrin e

organit të administratës publike dhe padisë duhet t’i bashkëngjit provën se ka vepruar në

përputhje me nenin26 të LKA .

Lidhur me atë që u parashtrua , që të mund të veprohet në procedurën e mëtejme

, paditësi detyrohet të rregullojë padinë në përputhje me atë që u tha më lart. Në të

kundërtën padia , në përputhje me dispozitën e nenit 29 par. 2 të LKA, do të hidhet

poshtë si jo e rregullt.


A.nr.343/2009, datë 16.06.2010

Kryetarja e kolegjit,

Vjosa Nimani -Zylfiu

A. nr. 551/2011

Dt. 20.06.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen juridike të mosvazhdimin e kontratës së

punës, në përputhje me nenin 46, par. 2 të LKA-së ka vendosur se:

1. Padia e Ministrisë së Shëndetësisë të refuzohet.

2. Kërkesa për shtyrjen e ekzekutimit të vendimit të këshillit të Pavarur

Mbikëqyrës të Kosovës është jolëndore.

Sekretari i Përgjithshëm i Ministrisë së Shëndetësisë, me vendimin nr.05-5557, A. P i ka

ndërprerë marrëdhënien e punës, respektivisht nuk i ka përtëritur kontratën, me

arsyetimin se në Departamentin e Prokurimit janë 2 asistentë dhe se njëri prej këtyre dy

posteve do të shuhet dhe nuk do të zëvendësohet me një post tjetër të ngjashëm.

Këshilli i Pavarur Mbikëqyrës, pas vlerësimit të provave, ka vlerësuar se mospërtëritja e

kontratës është bërë në kundërshtim me nenin 4, par. 4a pikat 1 dhe 2 të Udhëzimit

Administrativ nr 2003/02 të MSHP/DASHC, duke gjetur se buxheti për asistentin e

prokurimit - vendin e punës së A. P, është i disponueshëm, se kundër A. P nuk ka asnjë

dëshmi për shkelje disiplinore apo mospërmbushje të detyrave të punës dhe se vendi i

punës.

Kundër këtij vendimi, paditësja me kohë ka paraqitur padi , për shkak të shkeljeve

thelbësore të dispozitave të procedurës administrative, vërtetimit të gabuar të gjendjes

faktike dhe zbatimit të gabuar të drejtës materiale, duke propozuar që Gjykata ta

miratojë padinë dhe ta anulojë vendimin e kundërshtuar, njëkohësisht ka ushtruar

kërkesë që Gjykata ta shtyj ekzekutimin vendimit të Këshillit të Pavarur Mbikëqyrës të

Kosovës 17.05.2011 deri në marrjen e vendimit gjyqësor.

Gjykata Supreme e Kosovës ka gjetur se padia është e pabazuar, ngase, sipas vlerësimit

të kësaj Gjykate, i padituri, duke i respektuar rregullat e procedurës dhe duke vërtetuar

drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike, nuk e ka cenuar ligjin në dëm të paditëses.

Vendimi është marrë në përputhje me nenin 46 par. 2 të LKA-së, vendimi i kontestuar

përmban përmbledhjen e konstatimeve faktike bazuar vetëm në provat e paraqitura gjatë

procedimit administrativ dhe në faktet e siguruara nga administrata dhe deklarimin e

bazës ligjore, në të cilën bazon vendimin e vet, prandaj gjykata i vlerëson të pabazuara

thëniet e padisë të bëra në këtë drejtim.



Nimani-Zylfiu, kryetare, Shukri Sylejmani dhe Emine Kaçiku, anëtarë, me pjesëmarrjen e

Bujar Balajt, procesmbajtës, në konfliktin administrativ përkitazi me padinë e paditëses

Ministria e Shëndetësisë, me seli në Prishtinë, kundër vendimit të Këshillit të Pavarur

Mbikëqyrës të Kosovës, A.02(63)2011, datë 17.05.2011, në çështjen juridike lidhur me

mosvazhdimin e kontratës së punës, në seancën e mbajtur më datë 20.6.2010, mori këtë

A K T GJ Y K I M

Refuzohet padia.

Kërkesa për shtyrjen e ekzekutimit të vendimit të Këshillit të Pavarur

Mbikëqyrës të Kosovës, A.02(63)2011, datë 17.05.2011, është jolëndore.

A r s y e t i m i

Me pjesën e parë të aktvendimit të kontestuar është miratuar si e bazuar ankesa

e Alban Pozhegut, nga Prishtina, ushtruar kundër vendimit të Ministrisë së

Shëndetësisë – Komisionit për Ankesa, nr.05-5784/4; me pjesën e dytë është anuluar

vendimi i goditur me ankesë; me pjesën e tretë është detyruar paditësja, si organ i

punësimit, që në afat prej 15 ditësh, nga dita e pranimit të vendimit, Alban Pozhegun ta

kthejë në vendin e tij të punës ose ta sistemojë në një pozitë ekuivalente, duke ia

vazhduar punësimin me të gjitha të drejtat dhe detyrimet nga marrëdhënia e punës.

Kundër këtij vendimi, paditësja me kohë ka paraqitur padi , për shkak të

shkeljeve thelbësore të dispozitave të procedurës administrative, vërtetimit të gabuar të

gjendjes faktike dhe zbatimit të gabuar të drejtës materiale Ka propozuar që gjykata ta

miratojë padinë dhe ta anulojë vendimin e kundërshtuar. Njëkohësisht ka ushtruar

kërkesë që gjykata ta shtyj ekzekutimin vendimit të Këshillit të Pavarur Mbikëqyrës të

Kosovës A.02(63)2011 datë 17.05.2011 deri në marrjen e vendimit gjyqësor.

Gjykata Supreme, pasi që në përputhje me nenin 43 par 1 të Ligjit për Konfliktet

Administrative (LKA), shqyrtoi vendimin e kontestuar, shkresat e lëndës dhe i vlerësoi

thëniet në padi gjeti se padia nuk është e bazuar.

Nga shkresat e lëndës rrjedh se A. P ka qenë i punësuar te paditësja 10 vjet dhe

se , me kontratën e punës të datës 19.11.2007, ka qenë i punësuar në vendin e punës

asistent i prokurimit, në kohëzgjatje deri më 31.11.2010. Sekretari i Përgjithshëm i

Ministrisë së Shëndetësisë, me vendimin nr.05-5557,datë 02.12.2010 A. P i ka ndërprerë

marrëdhënien e punës, respektivisht nuk i ka përtëritur kontratën, me arsyetimin se në

Departamentin e Prokurimit janë 2 asistentë dhe se njëri prej këtyre dy posteve do të

shuhet dhe nuk do të zëvendësohet me një post tjetër të ngjashëm, në të cilin A mund të

merrej në punë. Komisioni për Zgjidhjen e Kontesteve dhe Ankesave pranë Ministrisë

së Shëndetësisë, me vendimin nr. 6784/4, datë 08.02.2011, duke vendosur përkitazi me

ankesën e A. P, ankesën e ka refuzuar si të pabazuar.

Këshilli i Pavarur Mbikëqyrës, pas vlerësimit të provave, ka vlerësuar se

mospërtëritja e kontratës është bërë në kundërshtim me nenin 4 par. 4a pikat 1 dhe 2 të

Udhëzimit Administrativ nr 2003/02 të MSHP/DASHC, duke gjetur se buxheti për

asistentin e prokurimit - vendin e punës së A. P, është i disponueshëm, se kundër A. P

nuk ka asnjë dëshmi për shkelje disiplinore apo mospërmbushje të detyrave të punës

dhe se vendi i punës, për të cilin A. P ka pasur kontratën e punës, nuk është shuar,

sepse, me gjithë faktin se ekzistojnë dy vende të punës të asistentit, përshkrimet e punës

që ata kryejnë fare nuk përputhen.

Nisur nga kjo gjendje e çështjes, Gjykata Supreme e Kosovës ka gjetur se padia

është e pabazuar, ngase, sipas vlerësimit të kësaj Gjykate, i padituri, duke i respektuar

rregullat e procedurës dhe duke vërtetuar drejt dhe në mënyrë të plotë gjendjen faktike,

nuk e ka cenuar ligjin në dëm të paditëses.

Vendimi i kontestuar përmban përmbledhjen e konstatimeve faktike bazuar

vetëm në provat e paraqitura gjatë procedimit administrativ dhe në faktet e siguruara nga

administrata dhe deklarimin e bazës ligjore, në të cilën bazon vendimin e vet, prandaj

gjykata i vlerëson të pabazuara thëniet e padisë të bëra në këtë drejtim.

Gjykata i vlerësoi edhe thëniet e tjera të padisë dhe konstatoi se ato në këtë

çështje administrative nuk do të mund të ndikonin që, lidhur me kërkesën e paditëses,

të merret një vendim tjetër, kështu që, në përputhje me nenin 46 par. 2 të LKA, vendosi


Për shkak se Gjykata ka vendosur për padinë, kërkesa për shtyrjen e ekzekutimit

është jolëndore.


Më 20.06. 2011, A.nr. 551/2011



A.nr.71/2011

Dt. 05.02. 2011

Gjykata Supreme lidhur me çështjen e Zgjedhjeve të Përgjithshme në Republikën e

Kosovës, juridiksioni i Gjykatës Supreme në çështjet e zgjedhjeve nga Ligji për ndryshimin

dhe plotësimin e ligjit për Zgjedhjet e Përgjithshme në Republikën e Kosovës ka vendosur

se :

1. Ankesa e paditësit të hidhet si e palejuar. Kundër aktvendimit të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa (PZAP) A. nr.114/2011 datë 02.02.2011, Abaz Ademi, kandidat i subjektit politik BSDAK në zgjedhjet për Kuvendin e

Kosovës, ka ushtruar ankesë në të cilën potencon se kandidati i po atij subjekti politik, Hamza

Balje, i cili pas rivotimit ka fituar numrin më të madh të votave se ankuesi, gjatë zgjedhjeve

është marrë me punë të palejueshme, është shërbyer, në emër të partisë, me para që nuk kanë qenë të partisë, u ka dhënë para votuesve që të votojnë për të, ka punuar në dëm të partisë dhe

kështu i ka humbur kësaj partie të paktën edhe një vend në Kuvend dhe tani ka filluar bisedat në

emër BSDAK për arritjen e Koalicionit.

Gjykata Supreme e Kosovës duke u bazuar në ligjin për zgjedhjet e përgjithshme në

Republikën e Kosovës, juridiksionin e Gjykatës Supreme në çështjet e zgjedhjeve, e kufizon vetëm përkitazi me ankesat kundër vendimeve të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa, nëse

ky panel subjekteve politike iu shqipton dënime me mbi 5000€ ose kur me vendimet e panelit

cenohet ndonjë e drejtë themelore. Raportet ndërmjet anëtarëve të një subjekti politik dhe

keqpërdorimet që i bëjnë anëtarët e atij subjekti, përderisa nuk prekin një të drejt themelore, nuk bien nën juridiksionin e Gjykatës Supreme.


Gjykata Supreme e Kosovës, kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa Nimani-

Zylfiu, kryetare, Emine Kaçiku Emine Mustafa, anëtarë, me pjesëmarrjen e

procesmbajtëses Raze Loshi, duke vendosur përkitazi me ankesën e ankuesit A. A,

kandidat i subjektit politik BSDAK, kundër vendimit të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe

Parashtresa A nr.114/2011, datë 02.02.2011, në çështjen e zgjedhjeve, në seancën e

mbajtur më 05.02. 2001 mori këtë:

A K T GJ Y K I M

Hidhet poshtë ankesa si e palejuar

A r s y e t i m i

Kundër aktvendimit të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa (PZAP)

A. nr.114/2011 datë 02.02.2011, A. A, kandidat i subjektit politik BSDAK në zgjedhjet

për Kuvendin e Kosovës, ka ushtruar ankesë në të cilën potencon se kandidati i po atij

subjekti politik, H. B, i cili pas rivotimit ka fituar numrin më të madh të votave se

ankuesi, gjatë zgjedhjeve është marrë me punë të palejueshme, është shërbyer, në emër

të partisë, me para që nuk kanë qenë të partisë, u ka dhënë para votuesve që të votojnë për

të, ka punuar në dëm të partisë dhe kështu i ka humbur kësaj partie të paktën edhe një

vend në Kuvend dhe tani ka filluar bisedat në emër BSDAK për arritjen e Koalicionit. Ka

propozuar që ankesa të zgjidhet pozitivisht, por pa propozim konkret.

Gjykata Supreme, pasi që i vlerësoi thëniet në ankesë dhe shkresat e lëndës në

këtë çështje, gjeti se ankesa nuk është e lejuar.

Ligji për Zgjedhjet e Përgjithshme në Republikën e Kosovës (2008/03-L073)

(LZP), i ndryshuar me Ligjin për Ndryshimin dhe Plotësimin e Ligjit për Zgjedhjet e

Përgjithshme në Republikën e Kosovës nr.03/L-073, (LZPRK) juridiksionin e Gjykatës

Supreme në çështjet e zgjedhjeve, e kufizon vetëm përkitazi me ankesat kundër

vendimeve të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa nëse ky Panel subjekteve

politike iu shqipton dënime me mbi 5000€ ose kur me vendimet e Panelit cenohet ndonjë

e drejtë themelore.

Raportet ndërmjet anëtarëve të një subjekti politik dhe keqpërdorimet që i bëjnë

anëtarët e atij subjekti, përderisa nuk prekin një të drejt themelore, nuk bien nën

juridiksionin e Gjykatës Supreme.

Nga sa u tha më lart e në përputhje me nenin 34.1.5 të Ligjit për Konfliktet

Administrative u vendos si në dispozitiv të këtij aktvendimi.


A.A. nr.71/2011/ 05.02.2011

Procesmbajtësja , Kryetarja e kolegjit,

Raze Loshaj Vjosa Nimani-Zylfiu

A.A.nr.128/2010

Dt. 17.12.2010

Gjykata Supreme përkitazi me çështjen e Zgjedhjeve të Përgjithshme në Republikën e

Kosovës, të paraqitur kundër vendimit të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe

Parashtresa, në përputhje me nenin 34, par. 1 pika 5 të LKA-së ka vendosur se:

1. Ankesa e subjektit politik AKR të hidhet poshtë si e palejuar.

Paneli Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtesa, miratoi ankesën e subjektit politik L. V me të

cilën subjektin politik AKR i shqiptoi dënim me gjobë në shumë prej 3.300 €, për shkak se

subjekti politik AKR me pllakatet e kandidatëve të saj ka mbuluar pllakatet e subjektit politik

L. V, veprim ky që është konsideruar në kundërshtim me nenin 33 pika a të Ligji për Zgjedhjet e Përgjithshme në Republikën e Kosovës.

Gjykata Supreme hudhi poshtë ankesën e subjektit politik AKR për shkak se rastin konkret nuk janë përmbushur kushtet për shqyrtimin e më tejshëm të ankesës, meqë me dispozitën

nenit 118.4 të ligjit për zgjedhjet e përgjithshme të Kosovës parashihet shprehimisht se

kundër vendimeve të PZAP-it, me të cilat është shqiptuar gjoba në vlerë më të vogël se 5.000

€, nuk mund të ushtrohet ankesë, Gjykata Supreme, në përputhje me dispozitën e nenit 34 par. 1 pika 5 të LKA-së, vendosi si palejuar ankesën e subjektit politik AKR.

Gjykata Supreme e Kosovës – kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa Nimani-

Zylfiu, kryetare, Emine Kaçiku dhe Gyltene Sylejmani, anëtare, me pjesëmarrjen e

procesmbajtësit Bujar Balaj, në çështjen e zgjedhjeve, përkitazi me ankesën e

subjektit politik AKR, me seli në Prishtinë, kundër vendimit të Panelit Zgjedhor për

Ankesa dhe Parashtresa nr.382/2010 datë 11.12.2010, në seancën e mbajtur më 17.

12.2010, mori këtë

A K T V E N D I M

HIDHET poshtë ankesa si e palejuar.

A r s y e t i m i

2

Subjekti politik AKR, ka ushtruar ankesë në këtë Gjykatë kundër vendimit

të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa, nr.382/2010 datë 11.12.2010, me

të cilin është miratuar ankesa e subjektit politik L. V (VV), me seli në Prishtinë, për

shkak se subjekti politik AKR, më datë 08.12. 2010 në Rrugën “UÇK” në Prishtinë

ka mbuluar me pllakatet e kandidatëve të vet pllakatet e subjektit politik L. V,

veprim ky që është konsideruar në kundërshtim me nenin 33 pika a të Ligji për

Zgjedhjet e Përgjithshme në Republikën e Kosovës (2008/03-L073) (LZP), i

ndryshuar me Ligjin për Ndryshimin dhe Plotësimin e Ligjit nr.03/L-073 për

Zgjedhjet e Përgjithshme në Republikën e Kosovës, i është shqiptuar gjoba në

shumën prej 3.300 €.

Paditësja konteston me ankesë ligjshmërinë e vendimit të ankimuar, për

shkak të vërtetimit të gabuar të gjendjes faktike, duke propozuar që ankesa të

miratohet dhe vendimi i ankimuar të anulohet.

Gjykata Supreme, pasi që i vlerësoi thëniet në ankesë dhe shkresat e kësaj

çështjeje, ka gjetur se ankesa nuk është e lejuar.

LZP kompetencën e Gjykatës Supreme e parashikon me dispozitën e nenit

118.4, në të cilin thuhet se mund të apelohet vendimi i Panelit Zgjedhor për Ankesa

dhe Parashtresa, ndërsa “ankesa në Gjykatën Supreme të Kosovës pranohet në rast se

gjoba e përfshirë është më e lartë sesa 5.000 Euro ose në rast se çështja prekë një të drejtë

themelore”.

Meqë me dispozitën e cituar është parashikuar shprehimisht se kundër

vendimeve të PZAP-it, me të cilat është shqiptuar gjoba në vlerë më të vogël se

5.000 €, nuk mund të ushtrohet ankesë, Gjykata Supreme, në përputhje me dispozitën

e nenit 34 par. 1 pika 5 të Ligjit nr.03/L-202 për Konfliktet Administrative, vendosi



A.nr.128/2010, datë 17.12. 2010

Procesmbajtësi Kryetarja e kolegjit,


A.A.nr.136/2010

Dt. 29.12.2010

Gjykata Supreme lidhur me çështjen zgjedhjeve të përgjithshme në Republikën e

Kosovës, shkelja e të drejtave sa i përket procesit zgjedhor nga neni 119.1 të LZP-së,

garantimi se vota është personale, e barabartë, e lirë dhe e fshehtë nga neni 46, par. 2 i

Kushtetutës së Kosovës ka vendosur se:

1. Ankesa është e bazuar.

2. Vendimi nr.442/2010 i Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa të anulohet.

Subjekti politik L. V i ka paraqitur ankesë brenda afatit ligjor Gjykatës Supreme kundër vendimit A.nr.442/2010 datë 23.12.2010 të Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa

(PZAP), me të cilin është refuzuar ankesa e saj si e pabazuar. Ankesën e ka paraqitur për

shkak të cenimit të së drejtës themelore - të drejtës zgjedhore dhe pjesëmarrjes në zgjedhje, garantuar me nenin 45 par. 2 të Kushtetutës së Republikës së Kosovës. Ka

propozuar që Gjykata ta miratojë ankesën dhe ta anulojë vendimin e ankimuar.

Nga shkresat e lëndës rezulton se subjekti politik L. V më datë 15.12.2010, i ka paraqitur ankesë PZAP-it, me të cilën ka pretenduar se nuk kanë funksionuar bateritë fluoroscente

dhe ngjyra e padukshme me të cilën mund të verifikohet nëse i njëjti person voton më shumë

se një herë dhe se me këto veprime është cenuar neni 11.1 i Rregullës Zgjedhore nr.9/2009.

PZAP ka theksuar në përgjigjen ndaj ankesës se vendimi i tij është i bazuar në ligj dhe me

këtë rast ka përsëritur thëniet nga vendimi se mosfunksionimi i llambave ultravjollcë duhet

t’i referohet Këshillit Qendror Zgjedhor (KQZ), i cili është përgjegjës për organizimin e

rregullt të zgjedhjeve dhe se KQZ-ja nuk ka mundur të jetë palë në procedurën që është zhvilluar para PZAP-it. Ka shtuar se mosfunksionimi eventual i llambave ultravjollcë në

çastet e para të votimit nuk përbën fakt për të përfunduar që kjo parregullsi do të ndikonte

në rezultatet finale të votimit.

Gjykata Supreme e Kosovës vë në pah se me nenin 119.1 të LZP-së parashikohet që

personi, të cilit i janë shkelur të drejtat për sa i përket procesit zgjedhor të rregulluar me LZP ose Rregulla zgjedhore, mund t’i paraqesë ankesë PZAP-it.

Duke u bazuar në par. 2 të nenit 46 të Kushtetutës së Republikës së Kosovës ku garantohet

se vota është personale, e barabartë, e lirë dhe e fshehtë, ndërsa neni 3 i Protokollit nr. 1 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut parashikon se zgjedhjet duhet të jenë të

lira, të mbahen në intervale të arsyeshme dhe duhet të zhvillohen me votim të fshehtë,

sipas kushteve që sigurojnë shprehjen e lirë të mendimit të popullit në zgjedhjet e legjislaturës. Për faktin se PZAP-i , në përgjigjen ndaj ankesës thotë se ”

mosfunksionimi eventual i llambave fluoroscente në momentet e para të votimit”, lë

mundësinë që ato vërtet nuk kanë funksionuar, për më tepër që në ditën e zgjedhjeve edhe

është raportuar nga mediet se llambat dhe ngjyra në fjalë nuk kanë funksionuar, ai duhet të vlerësojë nëse kanë funksionuar ose jo ato në ditën e Zgjedhjeve të vlerësojë se a

është cenuar e drejta e votuesve në atë masë sa të dëmtojë thellësisht të drejtën e votimit,

ashtu që rezultatet e votimit të mos jenë pasqyrë e saktë e vullnetit të votuesve.

2

Gjykata Supreme, bazuar në autorizimet e parashikuara nga neni 65 i LKA,e detyron

PLAP-in që të veprojë sipas vërejtjeve të bëra në këtë aktgjykim.


Gjykata Supreme e Kosovës – kolegji i përbërë nga gjyqtarët: Vjosa

Nimani-Zylfiu, kryetare, Emine Kaçiku dhe Gyltene Sylejmani, anëtare, me

pjesëmarrjen e procesmbajtësit Bujar Balaj, në çështjen e zgjedhjeve, përkitazi me

ankesën e subjektit politik L. V, me seli në Prishtinë, të cilin sipas autorizimit e

përfaqëson Alban Krasniqi, zyrtar, kundër vendimit të Panelit Zgjedhor për

Ankesa dhe Parashtresa nr.442/2010 datë 23.12.2010, në seancën e mbajtur më

29.12.2010, mori këtë

A K T GJ Y K I M

MIRATOHET ankesa dhe ANULOHET vendimi i Panelit Zgjedhor për

Ankesa dhe Parashtresa nr.442/2010, datë 23.12.2010.

A r s y e t i m i

Subjekti politik L. V i ka paraqitur ankesë brenda afatit ligjor Gjykatës

Supreme kundër vendimit A.nr.442/2010 datë 23.12.2010 të Panelit Zgjedhor

për Ankesa dhe Parashtresa (PZAP), me të cilin është refuzuar ankesa e saj si e

pabazuar. Ankesën e ka paraqitur për shkak të cenimit të së drejtës themelore - të

drejtës zgjedhore dhe pjesëmarrjes në zgjedhje, garantuar me nenin 45 par. 2 të

Kushtetutës së Republikës së Kosovës. Ka propozuar që Gjykata ta miratojë

ankesën dhe ta anulojë vendimin e ankimuar .

PZAP ka theksuar në përgjigjen ndaj ankesës se vendimi i tij është i bazuar

në ligj dhe me këtë rast ka përsëritur thëniet nga vendimi se mosfunksionimi i

llambave ultravjollcë duhet t’i referohet Këshillit Qendror Zgjedhor (KQZ), i cili

është përgjegjës për organizimin e rregullt të zgjedhjeve dhe se KQZ-ja nuk ka

mundur të jetë palë në procedurën që është zhvilluar para PZAP-it. Ka shtuar se

mosfunksionimi eventual i llambave ultravjollcë në çastet e para të votimit nuk

përbën fakt për të përfunduar që kjo parregullsi do të ndikonte në rezultatet finale

të votimit. Ka propozuar që ankesa të refuzohet.

3

Gjykata Supreme shqyrtoi shkresat e kësaj çështjeje, vlerësoi thëniet në

ankesë dhe ato të përgjigjes ndaj ankesës dhe gjeti se ankesa është e bazuar.

Ligji për Zgjedhjet e Përgjithshme në Republikën e Kosovës kompetencën e

Gjykatës Supreme e parashikon me dispozitën e nenit 118.4, në të cilën thuhet se

mund të apelohet vendimi i Panelit Zgjedhor për Ankesa dhe Parashtresa, kurse

“ankesa në Gjykatën Supreme të Kosovës pranohet, në rast se gjoba e përfshirë është

më e lartë se 5.000 Euro ose në rast se çështja prek një të drejtë themelore”.

Nga shkresat e lëndës rezulton se subjekti politik L. V më datë

15.12.2010, i ka paraqitur ankesë PZAP-it, me të cilën ka pretenduar se më datë

12.12.2010, pra ditën e Zgjedhjeve të Përgjithshme në Republikën e Kosovës, në

vendvotimet si në vijim: në shkollën fillore “Migjeni” – Ilirida, në shkollën fillore

“Abdullah Shabani” – Ilirida, në shkollën fillore “Fazli Grajçevci” – Shipol, në

shkollën fillore “Shaban Idrizi” – Zhabar, në shkollën fillore “Skënderbeu” –

Vaganicë, në rrugën “Sami Frashëri” nr.57 në Lagjen e Boshnjakëve, në shkollën

fillore “Hivzi Sylejmani” – Kodra e Minatorëve, në shkollën fillore “Andon Zako

Çajupi” – Qendër, në shkollën fillore “Bedri Gjinaj” – Sitnicë, në shkollën fillore

“Aziz Sylejmani” – Kçiç, në shkollën fillore “Bajram Curri” – Gushavc, në

shkollën fillore “Bajram Curri” – Vidimriç, në shkollën fillore “Minatorët” –

Rahovë, në shkollën fillore “Mehë Uka” – Bajgorë, në shkollën fillore “Jusuf

Rexha” – Kushtovë, në Shkollën Bujqësore – Lagja e Romëve, në shkollën fillore

“Bislim Hajdari” Kaçandoll, në shkollën fillore “Habib Jusufi” – Bare, në shkollën

fillore “Elena Gjika” - Tuneli i Parë, në shkollën fillore “1 Maji” – Shupkovc, në

shkollën fillore “Sefedin Smakaj” – Rashan, në shkollën fillore “Fazli Grajçevci” –

Vërbnicë, në shkollën fillore “Trepça” – Melenicë, nuk kanë funksionuar bateritë

fluoroscente dhe ngjyra e padukshme me të cilën mund të verifikohet nëse i njëjti

person voton më shumë se një herë dhe se me këto veprime është cenuar neni 11.1

i Rregullës Zgjedhore nr.9/2009.

PZAP, me vendimin A.nr.442/2010 datë 13.12.2010, duke gjetur se shkeljet

për të cilat subjekti politik L. V ka ushtruar ankesë, nuk bien në juridiksion të

saj, ankesën e ka hedhur poshtë si të palejuar .

Gjykata Supreme , me aktgjykimin A.A.nr.131/2010, datë 17.12.2010, duke

gjetur se çështja i përket juridiksionit të PZAP dhe se, për shkak të shkeljeve të

dispozitave të procedurën administrative, nuk ishte e mundur të vlerësohej

ligjshmëria e vendimit, e anuloi atë vendim dhe PZAP-in , duke u bazuar në

autorizimet e parashikuara nga neni 65 i LKA, e detyroi që çështjen ta vendosë në

mënyrë meritore dhe të veprojë sipas vërejtjeve të bëra në atë aktgjykim.

Duke vendosur sipas aktgjykimit A.A.nr.131/2010, datë 17.12.2010,

PZAP-i e ka refuzuar ankesën si të pabazuar.

PZAP-i, në arsyetimin me të cilin e refuzon ankesën, në fakt, jep arsye që

janë të vlefshme për hedhjen e ankesës. Në arsyetimin e vendimit të ankimuar

4

thuhet se është KQZ-ja ajo që, në kuadër të përgatitjeve të zgjedhjeve, “bën edhe

sigurimin e llambave ultravjollcë efikase për shënimin e votuesit se një herë ka

votuar”, se me dispozitën e nenit 122.1 të LZP janë parashikuar rastet për të cilat

mund të ankimohet një vendim i KQZ-së në PZAP, ndërsa rasti i mosfunksionimit

të llambave në fjalë bie “nën administrimin e KQZ-së” dhe se vetë KQZ-ja mund

të vlerësojë se a do të përsërisë votimin në një qendër votimi apo në një komunë,

nëse gjen se është dëmtuar rënd procesi zgjedhor, ndërsa me dispozitën e nenit 120

të po atij ligji, gjithnjë sipas PZAP-it, nuk është parashikuar mundësia që PZAP-i

të shqiptojë ndonjë sanksion ndaj KQZ-së, por vetëm mund t’i urdhërojë të

përsërisë votimin në një qendër votimi apo vendvotim, kur vlerëson se ka ndikim

në rezultatet finale.

PZAP, në përgjigjen ndaj ankesës nuk ka dhënë as një të vetmen arsye si

ka nxjerr përfundimin se llambat në fjalë “eventualisht nuk kanë qenë në gjendje

të rregullt vetëm në momentet e para të votimit”, si konstatoi se parregullsia nuk

ka vazhduar edhe gjatë gjithë ditës dhe si arriti në përfundimin e këto parregullsi

nuk kanë ndikuar në rezultatet e votimit.

Gjykata Supreme me aktgjykimin A.A.nr.131/2010, datë 17.12.2010,

duke u bazuar në autorizimet e parashikuara nga neni 65 i LKA, e ka detyruar

PZAP-in që të japë arsye të plota për vendimin të cilin do ta marrë. Me asnjë fjalë

Gjykata nuk ka kërkuar që ndaj KQZ-së të shqiptohet çfarëdo sanksioni, sepse

një gjë e tillë as që është në juridiksionin e saj.

Gjykata përsërit atë që e ka thënë në aktgjykimin e cituar më lart , se me

nenin 119.1 të LZP-së parashikohet që personi, të cilit i janë shkelur të drejtat për

sa i përket procesit zgjedhor të rregulluar me LZP ose Rregulla zgjedhore, mund

t’i paraqesë ankesë PZAP-it. Ankuesi i është referuar pikërisht cenimit të LZP-ës

dhe cenimit të nenin 11.1 të Rregullës Zgjedhore nr.11/2009, me të cilën

parashikohet që para se votuesi të lejohet të hyjë në vendvotim, kontrolluesi i

rreshtit do të kontrollojë nëse ka njollë të ngjyrës së padukshme në gishtërinjtë e tij

dhe nëse votuesi në gishtërinjtë e të cilit ka këso njolle, nuk do të lejohet të votojë.

Me par. 2 të nenit 46 të Kushtetutës së Republikës së Kosovës garantohet

se vota është personale, e barabartë, e lirë dhe e fshehtë. Neni 3 i Protokollit nr. 1 të

Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut parashikon se zgjedhjet duhet të jenë

të lira, të mbahen në intervale të arsyeshme dhe duhet të zhvillohen me votim të

fshehtë, sipas kushteve që sigurojnë shprehjen e lirë të mendimit të popullit në

zgjedhjet e legjislaturës.

Shprehja “kushtet që do të sigurojnë shprehjen e lirë të mendimit të

njerëzve në zgjedhjen e legjislaturës” nënkupton parimin e barazisë në trajtimin e

të gjithë shtetasve në ushtrimin e së drejtës së tyre të votimit. Për faktin se

PZAP-i , në përgjigjen ndaj ankesës thotë se ” mosfunksionimi eventual i

llambave fluoroscente në momentet e para të votimit” , lë mundësinë që ato vërtet

nuk kanë funksionuar, për më tepër që në ditën e zgjedhjeve edhe është raportuar

nga mediet se llambat dhe ngjyra në fjalë nuk kanë funksionuar, ai duhet të

5

vlerësojë nëse kanë funksionuar ose jo ato në ditën e Zgjedhjeve të vlerësojë se

a është cenuar e drejta e votuesve në atë masë sa të dëmtojë thellësisht të drejtën e

votimit, ashtu që rezultatet e votimit të mos jenë pasqyrë e saktë e vullnetit të

votuesve.

Gjykata Supreme, bazuar në autorizimet e parashikuara nga neni 65 i LKA,e

detyron PLAP-in që të veprojë sipas vërejtjeve të bëra në këtë aktgjykim.

Nga sa u tha dhe në përputhje me nenin 46 par 2 të LKA, Gjykata vendosi



A.A.nr.136/2010, datë 29.12. 2010



V

KONKURS

A.nr.678/2010

Dt. 23.02.2011

Gjykata Supreme lidhur me konfliktin administrativ, përkitazi me vendimit të Këshillit

të Pavararur Mbikëqyrës të Kosovës, në lëndën e kontestimit të konkursit mbi

zgjedhjen e kandidatëve, është shpallur :

1. Jokompetente për të vendosur përkitazi me padinë e paraqitur kundër

vendimit të Këshillit të Pavarur Mbikëqyrës të Kosovës.

2. Ndërsa lëndëna i’a ka deleguar Gjykatës Komunale në Gjilan, si gjykatë

kompetente.

Këshilli i Pavarur Mbikëqyrës i Kosovës, me vendimin Nr. 02(51) 2010, e ka refuzuar si të pabazuar ankesën e B. U dhe ka vërtetuar se procedura e përzgjedhjes se kandidateve për 3

vende të punës – mjek në QKMF të komunës së Gjilanit.

Kundër vendimit të përmendur më lartë, paditësi ka ushtruar padi.

Gjykata Supreme pasi i analizoi parashtrimet e padisë si dhe shkresat e lëndës gjeti se çështja

e cila është objekt i padisë nuk bie në juridiksionin e kësaj Gjykate, pasi që në nenin 9, par. 1 pika 1 të Ligjit për Konfliktet Administrative ( F. Zyrtare nr. 4/1977e RSFJ), ligj i zbatueshëm

sipas Kushtetutës së Republikës së Kosovës (neni 145, par. 2), është paraparë se kur mund të

zhvillohet konflikti administrativ, kurse në rastin konkret bëhet fjalë për kontest nga marrëdhënia e punës, për vendosjen e të cilit sipas nenit 26, par. 1 pika 7 të Ligjit për

Gjykatat e Rregullta ( Gazeta Zyrtare e Kosovës, nr. 21/78) është kompetente Gjykata

Komunale.

Andaj Gjykata Supreme duke u bazuar në dispozitat e lartëcekura vendosi që lendën t’ia

kalojë Gjykatës Komunale në Gjilan.

GJYKATA SUPREME E KOSOVËS, si gjykatë e shkallës së parë në

konfliktin administrativ, në kolegjin e përbërë nga gjyqtarët: Vjosa Nimani- Zylfiu,

kryetare, Emine Kaçiku dhe Shukri Sylejmani, anëtarë, me pjesëmarrjen e

procesmbajtësit Bujar Balaj, në çështjen juridike kontestim i konkursit, përkitazi me

padinë e paditësit B. U, nga Gjilani, kundër vendimit Nr. 02(51)2010, datë

09.06.2010, të Këshillit të Pavarur Mbikëqyrës të Kosovës, në seancën e mbajtur më

datën 23.02.2011, mori këtë:

A K T V E N D I M

Gjykata Supreme e Kosovës shpallet jokompetente për të vendosur sipas

padisë së paditësit B. U, nga Gjilani, kundër vendimit Nr. 02(51) 2010, datë

0906.2010, të Këshillit të Pavarur Mbikëqyrës të Kosovës.

Lënda i kalohet Gjykatës Komunale në Gjilan, si gjykatë kompetente.

2

A r s y e t i m i

Këshilli i Pavarur Mbikëqyrës i Kosovës, me vendimin Nr. 02(51) 2010, datë

09.06.2010, e ka refuzuar si të pabazuar ankesën e B. U dhe ka vërtetuar se procedura

e përzgjedhjes se kandidateve për 3 vende të punës – mjek në QKMF të komunës së

Gjilanit, dhe ka anuluar vendimin e komisionit për ankesa, nr. 1455/08, datë

02.03.2010.

Kundër vendimit të përmendur më lartë, paditësi ka ushtruar padi.

Gjykata, pasi i analizoi parashtrimet e padisë si dhe shkresat e lëndës gjeti se

çështja e cila është objekt i padisë nuk bie në juridiksionin e kësaj Gjykate, në

përputhje me nenin 9 par. 1 pika 1 të Ligjit për Konfliktet Administrative ( F. Zyrtare

nr. 4/1977e RSFJ), ligj i zbatueshëm sipas Kushtetutës së Republikës së Kosovës

(neni 145 par. 2), nuk mund të zhvillohet konflikti administrativ, sepse në rastin

konkret bëhet fjalë për kontest nga marrëdhënia e punës, për vendosjen e të cilit, në

përputhje me nenin 26 par. 1 pika 7 të Ligjit për Gjykatat e Rregullta ( Gazeta Zyrtare

e Kosovës, nr. 21/78), kompetente është Gjykata Komunale.

Rrjedhimisht, meqenëse në rastin konkret kërkesa e paditësit ka të bëjë me

kontestimin e konkursit mbi zgjedhjen e kandidatëve, për vendosjen e së cilës, sipas

dispozitave të cituara ligjore, kjo Gjykatë nuk ka kompetencë, gjykata duke u bazuar

në nenet 60 të LKA, lidhur me nenin 17 par. 1 dhe 2, vendosi si në dispozitiv të këtij

aktvendimi.


Më 23.02.2011, A. nr. 678/2010



Lista e Shkurtesave

LSNS – Ligji për Skemën e Ndihmës Sociale

LME – Ligji mbi Eksproprijimin

LPPAK – Ligji për Pensionet e Personave me Aftësi të Kufizuara

ICL – Invalidët Civil të Luftës

LZPRK – Ligji për Zgjedhjet e Përgjithshme në Republikën e Kosovës

LMD – Ligji mbi Marrëdhëniet Detyrimore

LMTHPJ – Ligji mbi Marrëdhëniet Themelore Pronësore Juridike

LPK – Ligji i Procedurës Kontestimore

LFK- Ligji i Familjës së Kosovës

LTK – Ligji i Trashëgimisë i Kosovës

LPK – Ligji Penal i Kosovës

LPP – Ligji i Procedurës Penale

LPJ – Ligji Penal i Jugosllavisë

KPPK – Kodi Penal i Përkohshëm e Kosovës

INDEKSI

A.

Anulim i Kontratës

Neni 56 LMD Rev.nr.263/2007

Neni 93 LTK Rev.nr.302/2009

Neni 386 LPK Rev.nr.126/2010

B.

Benificionet

Neni 1.1 Rregullore nr. 2000/66 MPMS A.nr. 590/2009

Neni 16.5 ICL A.nr. 131/2010

D.

Dorëzim i Paluajtshmërisë

Neni 37 LMTHPJ Rev.nr.229/2007

Rev.nr.13/2008

Neni 3 LTHMPJ Rev.nr.144/2008

Neni 33 LTHMPJ Rev.nr.253/2008

E.

Eksproprijimi

Neni 28 LME Rev.nr 173/2007

F.

Falsifikimi

Neni 334 KPK Pkl.nr.89/2009

K.

Konkurs

Neni 9 LKA A.nr.678/2010

Kthim i Borxhit


M.

Marrëdhënie Seksuale

Neni 74 LPK Ap.nr.160/2006

N.

Narkotikët

Neni 229 KPK Ap. nr.105/2009

Ap. nr.161/2009

Ndërhyrje në Sistemin Kompjuterik

Neni 168 KPK Pkl.nr.136/2009

Ndihmë Sociale

Neni 5 LSNS A.nr. 692/2009

Neni 40 LKA A.nr. 586/2010

P.

Pensionet

Neni 3 LPPAK A.nr.236/2009

A. nr. 414/2010

A. nr. 15/2010

A. nr. 8/2010


Rregullore 2001/35 e MPMS A. nr. 1239/2010

Pengim Posedim

Neni 75 LMTHPJ Mlc.nr.11/2008


Neni 77 LMTHPJ Mlc.nr.19/2008

Rr.

Rrezikim Trafiku

Neni 298 KPPK Ap.nr.79/2008


T.

Trafikim me Qenie Njerëzore

Neni 139 KPK Ap.nr.155/2009

V.

Vrasje

Neni 30 LPK Apm.nr.12/2000

Api.nr.5/2007


Ap.nr.48/2008

Ap.nr.152/2009


Ap.nr.245/2008

Ap.nr.494/08

Vjedhje

Neni 256 KPPK AP.nr.488/07

Neni 285 KPPK Pkl. nr. 42/2008

Vërtetim i Pronësisë

Neni 73 LMD Rev.nr.58/2007


Mlc.15/2008

Neni 358 LPK Mlc.nr.20/2008

Neni 307 LFK Rev.nr.300/2007



Rev.nr.219/2010


Z.

Zgjedhjet

Neni 39 LKA A.nr1489 /2006

Neni 26 LKA A. nr. 343/2009

Neni 46 LKA A. nr. 551/2011

Ligji nr.03/L-073, LZPRK A.nr.71/2011


Neni 119.1 LZP A.nr.136/2010

Documents

Buletini Gjsk Vellimi II 961895