Steven Erikson

Ogrody KsięŜyca

Opowieść z Malazańskiej księgi poległych

PrzełoŜył: Michał Jakuszewski

Wydanie oryginalne: 1999

Wydanie polskie: 2000

Ta powieść dedykowana jest

J. C. Esslemontowi

za wspólnie zdobywane światy

PODZIĘKOWANIA

śadna powieść nie moŜe powstać w izolacji. Autor chciałby podziękować

za wieloletnie wsparcie następującym osobom: Clare Thomas, Bowenowi,

Markowi Paxtonowi-MacRae, Davidowi Keckowi, Courtneyowi, Ryanowi,

Chrisowi i Rickowi, Mireille Theriacelt, Dennisowi Valdronowi, Keithowi

Addisonowi, Susan, Davidowi i Harriet, Clare i Davidowi Thomasowi

juniorowi, Chrisowi Rodellowi, Patrickowi Carrollowi, Kate Peach,

Peterowi Knowlsonowi, Rune, Kentowi, Val i dzieciakom, mojemu

niestrudzonemu agentowi Patrickowi Walshowi oraz znakomitemu

redaktorowi Simonowi Taylorowi.

Dramatis Personae

Imperium Malazańskie

Zastęp Jednorękiego

Tattesail: kadrowa czarodziejka, Druga Armia, interpretatorka Talii Smoków

Loczek: kadrowy mag, Druga Armia, niesympatyczny rywal Tayschrenna

Calot: kadrowy mag, Druga Armia, kochanek Tattersail

Toc Młodszy: zwiadowca, Druga Armia, Agent Szponu, który odniósł powaŜne rany

podczas oblęŜenia Pale

Podpalacze Mostów

SierŜant Sójeczka: Dziewiąta DruŜyna, dawny dowódca Drugiej Armii

Kapral Kalam: Dziewiąta DruŜyna, były szpon z Siedmiu Miast

Szybki Ben: Dziewiąta DruŜyna, mag z Siedmiu Miast

śal: Dziewiąta DruŜyna, śmiertelnie groźna morderczyni wyglądająca jak młoda

dziewczyna

Płot: Dziewiąta DruŜyna, saper

Skrzypek: Dziewiąta DruŜyna, saper

Biegunek: Dziewiąta DruŜyna, barghascki wojownik

Młotek: Dziewiąta DruŜyna, uzdrowiciel

SierŜant Nerwusik: Siódma DruŜyna

Wykałaczka: Siódma DruŜyna

Dowództwo Armii Imperialnych

Stabro Ganoes Paran: szlachetnie urodzony oficer malazański

Dujek Jednoręki: wielka pięść, głównodowodzący Armii Malazańskich podczas wojny

na Genabackis

Tayschrenn: wielki mag w słuŜbie cesarzowej

Bellurdan: wielki mag w słuŜbie cesarzowej

Nightchill: wielka czarodziejka w słuŜbie cesarzowej

A’Karanys : wielki mag w słuŜbie cesarzowej

Lorn: przyboczna cesarzowej

Topper: dowódca Szponu

Cesarzowa Laseen: władczyni Imperium Malazańskiego

Dom Paranów (Unta)

Tavore: siostra Ganoesa (drugie dziecko)

Felisin: najmłodsza siostra Ganoesa

Gamet: weteran, straŜnik domowy

W Czasach Cesarza

Cesarz Kellanved: załoŜyciel imperium, zamordowany przez Laseen

Tancerz: główny doradca cesarza, zamordowany przez Laseen

Gburka: dawne imię Laseen, w czasach gdy była dowódcą Szponu

Dassem Ultor: pierwszy miecz imperium, zabity pod Y’ghatan, jednym z Siedmiu Miast

Toc (Starszy): zaginiony podczas zarządzonej przez Laseen czystki starej gwardii

W DarudŜystanie

Bywalcy Gospody „Pod Feniksem”

Kruppe: człowiek fałszywie skromny

Crokus Younghand: młody złodziej

Rallick Nom: skrytobójca z gildii

Murillio: bawidamek

Coll: pijak

Meese: regularna klientka

Irilta: regularna klientka

Scurve: oberŜysta

Suity: posługaczka

Chert: pechowy osiłek

Koteria T’orrud

Baruk: wielki alchemik

Derudan: czarownica władająca Tennes

Mammot: wielki kapłan D’riss i wybitny uczony, wuj Crokusa

Travale: poboŜny Ŝołnierz Koterii

Tholis: wielki mag

Parald: wielki mag

Rada

Turban Orr: wpływowy rajca i kochanek Simtal

Lim: sojusznik Turbana Orra

Simtal: pani Majątku Simtal

Estraysian D’Arle: rywal Turbana Orra

Challice D’Arle: córka Turbana Orra

Gildia Skrytobójców

Vorcan: władczyni gildii (znana teŜ jako mistrzyni skrytobójców)

Ocelot: naczelnik klanu Rallicka Noma

Talo Krafar: skrytobójca z klanu Jurriga Denatte’a

Krute z Talientu: agent gildii

Inni Mieszkańcy

Węgorz: człowiek uwaŜany za szefa siatki szpiegowskiej

Niszczyciel Kręgu: agent Węgorza

Vildrom: straŜnik miejski

Kapitan Stillis: kapitan straŜy z Majątku Simtal

Pozostali Gracze

Tiste Andii

Anomander Rake: władca Odprysku KsięŜyca, Syn Ciemności, Rycerz Ciemności

Serrat: zastępczyni Rake’a

Korlat: nocna łowczyni, kuzynka Serrat

Orfantal: nocna łowczyni

Horult: nocny łowca

T’lan Imassowie

Logros: wódz klanów T’lan Imassów, słuŜących Imperium Malazańskiemu

Onos T’oolan: bezklanowy wojownik

Pran Chole: rzucający kości (szaman) T’lan Imassów Krona

Kig Aven: wódz klanu

Inni

Starucha: Wielki Kruk, słuŜka Anomandera Rake’a

Silanah: eleint, towarzyszka Anomandera Rake’a

Raest: jaghucki tyran

K’rul: pradawny bóg, Wytyczający ŚcieŜki

Caladan Brood: naczelny wódz walczący z malazańskimi armiami podczas kampanii

północnej

Kallor: zastępca Brooda

KsiąŜę K’azz D’Avore: dowódca Karmazynowej Gwardii

Jorrick Ostra Lanca: oficer Karmazynowej Gwardii

Czepiec: wielki mag Karmazynowej Gwardii

Kapral Blues: Szóste Ostrze Karmazynowej Gwardii

Paluszek: Szóste Ostrze Karmazynowej Gwardii

Ogar Baran: Ogar Cienia

Ogar Blind: Ogar Cienia

Ogar Gear: Ogar Cienia

Ogar Rood: Ogar Cienia

Ogar Shan: Ogar Cienia

Ogar Doan: Ogar Cienia

Ogar Ganrod: Ogar Cienia

Tron Cienia/Ammanas: władca Groty Cienia

Sznur/Kotylion: towarzysz Tronu Cienia i patron skrytobójców

Icarium: budowniczy Koła Wieków w DarudŜystanie

Mappo: towarzysz Icariuma

Pannioński Jasnowidz: prorok-tyran władający Pannion Domin

Popioły juŜ ostygły i otwieramy starą księgę.

Na jej zatłuszczonych stronicach chłodne słowa mówią nam

o poległych, o imperium w rozkładzie. Ogień przygasł, jego

blask i iskierki Ŝycia są juŜ tylko wspomnieniem. Wzrok mi

słabnie. Jaki jest kolor mych myśli, gdy otwieram „Księgę

poległych” i wciągam głęboko w płuca woń historii?

Posłuchajcie przeto słów, które przyszły z tym oddechem.

Te wciąŜ powracające opowieści mówią o nas wszystkich.

Jesteśmy powtórką historii, niczym więcej, a ona trwa bez

końca, który jest wszystkim.

Cesarz nie Ŝyje!

I jego prawa ręka – zimna i odrąbana!

ZwaŜ jednak na niknące cienie,

rozdwojone, okrwawione i pokonane,

umykające przed wzrokiem śmiertelników...

Berło straciło władzę,

zgasły pozłacane kandelabry,

a z wysadzanego twardymi klejnotami paleniska

siedem lat umykało ciepło...

Cesarz nie Ŝyje.

I jego sługa i towarzysz. Sznur przecięto.

ZwaŜ jednak na zwiastuny powrotu:

słabnący mrok, strzęp całunu,

który spowija dzieci w gasnącym blasku imperium.

Usłysz słabą repryzę trenu.

Nim słońce zajdzie, dzień spłynie czerwienią

po wyboistym gruncie. A w obsydianowych oczach

siedem razy zabrzmi kurant zemsty...

Wołanie do cienia (I.1.1-18)

Felisin (ur. 1146)

PROLOG

1154 rok snu PoŜogi

96 rok Imperium Malazańskiego

Ostatni rok panowania cesarza Kellanveda

Czarną, pokrytą dziobami powierzchnię Chorągiewki Mocka pokrywały plamy rdzy,

przypominające krwawe morza. Liczyła sobie juŜ sto lat. Przytwierdzono ją do końca starej

piki, umocowanej sworzniami na szczycie murów. Wyglądała pokracznie i monstrualnie.

Wyklepano ją na kształt uskrzydlonego demona, który szczerzył zęby w lubieŜnym uśmiechu.

Przy kaŜdym powiewie wiatru poskrzypywała przeraźliwie.

Dnia, gdy nad Mysią Dzielnicą Malazu wzniosły się kolumny dymu, wiatry były

zmienne. Chorągiewka umilkła, obwieszczając w ten sposób, Ŝe wiejąca od morza bryza,

która uderzała w zniszczone mury Twierdzy Mocka, ucichła nagle. Potem Chorągiewka

zazgrzytała na nowo, gdy zakręcił nią gorący, pełen iskier i dymu oddech Mysiej Dzielnicy,

który dotarł z drugiego końca miasta na szczyt wzgórza.

Ganoes Stabro Paran z rodu Paranów wspiął się na palce, by wyjrzeć za blanki. Za jego

plecami wznosiła się Twierdza Mocka, która ongiś była stolicą imperium, lecz teraz, gdy

podbito juŜ kontynent, znowu stoczyła się do roli kwatery pięści. Po lewej stronie miał pikę i

jej kapryśną ozdobę.

Zbyt dobrze znał staroŜytną, górującą nad miastem fortecę, by mogła go jeszcze

interesować. Odwiedzał ją po raz trzeci w ciągu trzech lat i dawno juŜ zbadał wyboisty,

brukowany dziedziniec, Starą Twierdzę – obecnie słuŜyła jako stajnie, a na jej górnej

kondygnacji gnieździły się gołębie, jaskółki i nietoperze – a takŜe cytadelę, w której jego

ojciec prowadził teraz z portowymi urzędnikami negocjacje na temat kwot eksportowych

wyspy. Rzecz jasna, znaczna część cytadeli była niedostępna, nawet dla szlacheckiego syna.

Była ona kwaterą pięści, a w jej wewnętrznych komnatach spotykali się ludzie zarządzający

wyspą w imieniu imperium.

Ganoes zapomniał o Twierdzy Mocka i skupił uwagę na obskurnym mieście poniŜej oraz

na zamieszkach, do których doszło w najbiedniejszej dzielnicy. Twierdzę Mocka wzniesiono

na urwisku. Do WieŜy prowadziły kręte schody, wykute w wapiennym klifie. Od miasta

dzieliło ją co najmniej osiemdziesiąt sąŜni, a poobtłukiwany mur Twierdzy dodawał jeszcze

sześć. Mysia Dzielnica była częścią miasta połoŜoną najdalej od morza. Jej pofałdowany

teren zajmowały liczne rudery oraz porośnięte chwastami tarasy przecięte wpół przez gęstą od

mułu rzekę, która powoli toczyła swe wody ku portowi. Ganoesa dzieliła od niej większa

część miasta, i gęstniejące słupy czarnego dymu uniemoŜliwiały chłopcu dokładną

obserwację rozgrywających się tam wydarzeń.

Było południe, lecz powietrze pociemniało od rozbłysków i eksplozji magii.

Wtem, obok, pojawił się pobrzękujący zbroją Ŝołnierz, który wsparł na murze skryte pod

naramiennikami ręce, skrobiąc pochwą miecza kamienie chodnika.

– Cieszysz się, Ŝe w twych Ŝyłach płynie czysta krew, co? – zapytał, kierując spojrzenie

swych szarych oczu na płonące w dole miasto.

Chłopiec przypatrzył mu się uwaŜnie. Wiedział, jak są wyekwipowane wszystkie

imperialne pułki. Stojący obok człowiek był oficerem elitarnej Trzeciej Armii, jednym z ludzi

cesarza. Na ciemnoszarej pelerynie miał srebrną broszę przedstawiającą kamienny most

rozświetlony rubinowymi płomieniami. Podpalacze Mostów.

Wysocy rangą Ŝołnierze i urzędnicy imperium byli częstymi gośćmi w Twierdzy Mocka.

Wyspa Malaz nadal była waŜnym portem, zwłaszcza teraz, gdy na południu trwały wojny

korelskie. Ganoes widział juŜ wielu waŜnych ludzi, tak tutaj, jak i w stolicy, Uncie.

– A więc to prawda? – zapytał śmiało.

– Co?

– śe pierwszy miecz imperium, Dassem Ultor, nie Ŝyje. Słyszeliśmy o tym w stolicy

przed odjazdem. Czy to prawda?

MęŜczyzna wzdrygnął się wyraźnie, nie odrywając wzroku od Mysiej Dzielnicy.

– Tak to juŜ bywa na wojnie – mruknął pod nosem, jakby nie chciał, Ŝeby usłyszał go

ktoś postronny.

– SłuŜysz w Trzeciej Armii. Myślałem, Ŝe jesteście z nim w Siedmiu Miastach. W

Y'ghatan...

– Na oddech Kaptura, ciągle szukają jego ciała w dymiących jeszcze gruzach tego

cholernego miasta, a ty, syn kupca, mieszkający dziesięć tysięcy mil od Siedmiu Miast, znasz

informację, którą powinni posiadać tylko nieliczni. – Nadal się nie odwracał. – Nie znam

twoich źródeł, ale dobrze ci radzę, zachowaj to, co wiesz, dla siebie.

– Mówią, Ŝe zdradził boga – zauwaŜył Ganoes ze wzruszeniem ramion.

Nieznajomy wreszcie spojrzał na niego. Twarz miał naznaczoną blizną, a na szczęce i

lewym policzku widniała plama, która mogła być śladem po oparzeniu. Mimo to wydawał się

młody, jak na oficera.

– Coś ci powiem, synku.

– A co?

– KaŜdą podjętą decyzją zmieniasz oblicze świata. Najlepiej jest Ŝyć tak, Ŝeby bogowie

cię nie zauwaŜali. Jeśli pragniesz wolności, chłopcze, Ŝyj spokojnie.

– Chcę zostać Ŝołnierzem. Bohaterem.

– Wyrośniesz z tego.

Chorągiewka Mocka skrzypnęła. Od morza nadciągnął wietrzyk, który rozproszył gęsty

dym. Ganoes poczuł teraz odór gnijących ryb oraz tłoczących się w porcie ludzi.

Do oficera podszedł inny Podpalacz Mostów, który na plecach nosił rozbite, nadpalone

skrzypce. Był Ŝylasty i jeszcze młodszy od swego dowódcy – tylko kilka lat starszy od

Ganoesa, który był dwunastoletnim chłopcem. Twarz i grzbiety obu dłoni pokrywały mu

dziwaczne dzioby, a jego zbroja stanowiła osobliwe połączenie róŜnych egzotycznych

elementów, nałoŜonych na wytarty, brudny mundur. U pasa miał krótki miecz w pękniętej

drewnianej pochwie. Oparł się o blanki obok pierwszego męŜczyzny i przyjął swobodną pozę,

świadczącą, Ŝe znają się od dawna.

– Kiedy czarodzieje wpadają w panikę, smród jest paskudny – zauwaŜył przybysz. –

Wyraźnie ich poniosło. Nie potrzeba całej kadry magów, Ŝeby załatwić parę woskowych

wiedźm.

Oficer westchnął.

– Chciałem tu zaczekać, Ŝeby zobaczyć, czy się opanują.

śołnierz chrząknął.

– Są młodzi i niedoświadczeni – zauwaŜył. – Niektórym na zawsze zostaną po tym

blizny. Poza tym – dodał – wielu z nich wykonuje rozkazy kogoś innego.

– To tylko podejrzenia.

– Dowody mamy przed oczyma. W Mysiej Dzielnicy.

– Być moŜe.

– Jesteś zbyt ostroŜny. Gburka twierdzi, Ŝe to twoja największa wada.

– Gburka to zmartwienie cesarza, nie moje.

Odpowiedziało mu ponowne chrząknięcie.

– MoŜe wkrótce stać się zmartwieniem nas wszystkich.

Oficer odwrócił się bez słowa i popatrzył na towarzysza.

Ten wzruszył ramionami.

– Mam takie przeczucie. Słyszałeś, Ŝe przybrała nowe imię? Laseen.

– Laseen?

– To napańskie słowo. Znaczy...

– Wiem, co znaczy.

– Mam nadzieję, Ŝe cesarz teŜ to wie.

– Władczyni tronu – wtrącił Ganoes.

Obaj męŜczyźni skierowali wzrok na niego.

Wiatr znowu zmienił kierunek, przynosząc ze sobą woń chłodnego kamienia, z którego

zbudowano twierdzę. śelazny demon jęknął na swej pice.

– Mój nauczyciel jest Napańczykiem – wyjaśnił Ganoes.

Wtem za ich plecami rozległ się nowy głos, władczy i zimny. Mówiła kobieta.

– Dowódco.

Obaj Ŝołnierze odwrócili się, choć bez zbytniego pośpiechu.

– Ta nowa kompania będzie potrzebowała pomocy – rzekł oficer do swego towarzysza. –

Wyślij Dujeka ze skrzydłem, i kilku saperów, Ŝeby opanowali poŜary. Inaczej całe miasto

pójdzie z dymem.

śołnierz skinął głową i odmaszerował, nawet nie spoglądając na kobietę.

Stała przy bramie, prowadzącej do kwadratowej wieŜy cytadeli, w towarzystwie dwóch

straŜników. Ciemnoniebieska skóra świadczyła, Ŝe jest Napanką, lecz poza tym nie

wyróŜniała się niczym szczególnym. Jej szarą szatę pokrywały plamy soli, brązowawe włosy

były ścięte krótko jak u Ŝołnierza, a szczupła twarz nie zapadała w pamięć. Jednak na widok

straŜników Ganoesa przeszył dreszcz. Stali po obu stronach kobiety, wysocy i spowici w

czerń. Dłonie mieli skryte w rękawach, a twarze ginęły pod kapturami. Chłopiec nigdy

jeszcze nie widział szpona, instynkt podpowiadał mu jednak, Ŝe to akolici kultu. Co znaczyło,

Ŝe ta kobieta...

– Ty wpakowałaś nas w tę kabałę, Gburko – odezwał się oficer. – Ale wygląda, Ŝe

porządek będę musiał zrobić ja.

Ganoesa zdumiewało, Ŝe Ŝołnierz nie okazywał strachu, a jego ton był bliski pogardy. To

Gburka stworzyła Szpon i uczyniła z niego potęgę, której mógł dorównać tylko sam cesarz.

– Noszę teraz inne imię, dowódco.

– Słyszałem – odparł męŜczyzna, krzywiąc wściekle twarz. – Chyba czujesz się bardzo

pewna siebie pod nieobecność cesarza. Nie on jeden pamięta, Ŝe kiedyś byłaś zwykłą dziewką

słuŜebną w Starej Dzielnicy. Widzę, Ŝe dawno juŜ zapomniałaś o wdzięczności.

Jeśli nawet słowa te poirytowały Gburkę, jej twarz tego nie zdradzała.

– To było proste zadanie – zauwaŜyła. – Ale wygląda na to, Ŝe twoi nowi oficerowie nie

potrafią sobie z nim poradzić.

– Sytuacja wymknęła się spod kontroli – tłumaczył się dowódca. – Są niedoświadczeni...

– To nie moja sprawa – warknęła. – Zresztą nie martwi mnie to zbytnio. W ten sposób ci,

którzy się nam sprzeciwiają, otrzymają jeszcze dotkliwszą nauczkę.

– Sprzeciwiają? Garstka domorosłych wiedźm sprzedających swe niewielkie talenty? I

jaki to złowieszczy uŜytek z nich robiły? Wyszukiwały ławice korawali na płyciznach zatoki.

Na oddech Kaptura, kobieto, to nie jest groźba dla imperium.

– Nieusankcjonowane czary. Złamanie nowego prawa...

– Twojego prawa, Gburko. Ono się nie utrzyma. MoŜesz być pewna, Ŝe kiedy cesarz

wróci, natychmiast odwoła twój zakaz uprawiania czarów.

Kobieta uśmiechnęła się zimno.

– Na pewno z radością usłyszysz, Ŝe z WieŜy zameldowano o zbliŜaniu się

transportowców, które mają zabrać twych nowych rekrutów. Bez Ŝalu rozstaniemy się z tobą i

twoimi niespokojnymi, skorymi do buntu Ŝołnierzami, dowódco.

Kobieta odwróciła się bez słowa i – nawet nie spoglądając na chłopca, stojącego obok

Ŝołnierza – wróciła do cytadeli w towarzystwie swych milczących straŜników.

Ganoes i dowódca znowu skierowali spojrzenia na ogarniętą zamieszkami Mysią

Dzielnicę. Za zasłoną dymu było teraz widać płomienie.

– Pewnego dnia zostanę Ŝołnierzem – oznajmił chłopiec.

MęŜczyzna chrząknął.

– Tylko wtedy, jeśli nie nadasz się do niczego innego, synku. Za miecz chwytają

wyłącznie zdesperowani ludzie, którym nie pozostało nic innego. Zapamiętaj moje słowa i

znajdź sobie jakiś szczytniejszy cel.

– Nie jesteś podobny do innych Ŝołnierzy, z którymi rozmawiałem – zauwaŜył Ganoes,

krzywiąc się. – Przypominasz raczej mojego ojca.

– Nie jestem twoim ojcem, chłopcze – warknął oficer.

– Świat nie potrzebuje jeszcze jednego kupca winnego – skontrował Ganoes.

śołnierz zmruŜył oczy, przyglądając mu się uwaŜnie. Otworzył usta, by udzielić

narzucającej się odpowiedzi, zamknął je jednak gwałtownie.

Ganoes Paran spojrzał na płonącą dzielnicę, zadowolony z siebie.

Nawet małemu chłopcu moŜe się udać celna riposta, dowódco.

Chorągiewka Mocka zawirowała raz jeszcze. Znad miasta nadciągnęły kłęby dymu, które

ogarnęły patrzących. Niosły ze sobą smród płonącej tkaniny, farby i kamienia, a takŜe jakiś

inny, słodkawy zapach.

– To rzeźnia – odezwał się Ganoes. – Świnie się palą.

Oficer skrzywił twarz. Po długiej chwili oparł się z westchnieniem o mur.

– Skoro tak mówisz, chłopcze. Skoro tak mówisz...

KSIĘGA PIERWSZA

PALE

...W ósmym roku Wolne Miasta Genabackis nawiązały

kontakt z kilkoma zacięŜnymi armiami, które miały im pomóc w

odparciu ofensywy imperium. Najbardziej znaczącymi z nich

były Karmazynowa Gwardia pod dowództwem księcia K’azza

D’Avore (zob. tom III i V) oraz pułki Tiste Andii z Odprysku

KsięŜyca, którymi dowodził miedzy innymi Caladan Brood.

Siły Imperium Malazańskiego, które wiódł wielka pięść

Dujek Jednoręki, składały się w owym roku z Drugiej, Piątej i

Szóstej Armii, a takŜe legionów Moranthów.

Gdy spoglądamy wstecz na te wydarzenia, narzucają się

dwa spostrzeŜenia. Po pierwsze, zawarty w roku 1156 sojusz z

Moranthami spowodował fundamentalną zmianę w sztuce

wojennej Imperium Malazańskiego, która na krótką metę

okazała się korzystna. Po drugie, warto zauwaŜyć, Ŝe

przystąpienie do wojny władających czarami Tiste Andii z

Odprysku KsięŜyca oznaczało początek Czarodziejskiej

Kanonady, która zdewastowała cały kontynent.

W roku 1163 snu PoŜogi oblęŜenie Pale zakończyło się

eksplozją czarów, która przeszła juŜ do legendy.

Wojny imperialne 1158-1194

Tom IV, Genabackis

Imrygyn Tallobant (ur. 1151)

Rozdział pierwszy

Stare kamienie traktu rozbrzmiewają tętentem

podkutych Ŝelazem kopyt i łoskotem bębnów.

Widziałam, jak szedł od morza aŜ po

skąpane w czerwieni wzgórza.

Przyszedł z zachodem słońca, jeden chłopiec pośród ech

synów i braci, szeregów Ŝołnierskich duchów.

A ja siedziałam na ostatnim, wytartym milowym kamieniu

o zmierzchu dnia.

Jego głośne kroki mówiły mi wszystko, co musiałam wiedzieć,

o chłopcu maszerującym po kamiennej drodze,

jeszcze jednym Ŝołnierzu, kolejnym gorejącym sercu,

którego dotąd nie ostudziło

twarde Ŝelazo.

Lament matki

Anonim

1161 rok snu PoŜogi

103 rok Imperium Malazańskiego

7 rok panowania cesarzowej Laseen

– Pchnąć i pociągnąć – mówiła staruszka. – Oto metoda cesarzowej. Jest taka sama jak

bogowie. – Pochyliła się w bok i splunęła, po czym otarła pomarszczone wargi brudną

chustką. – Oddałam juŜ na wojnę trzech męŜów i dwóch synów.

Córka rybaka gapiła się z błyskiem w oczach na kolumnę jeźdźców, którzy podąŜali

traktem. Prawie nie słuchała stojącej obok starowinki. Oddychała szybko w rytm tętentu

pięknych rumaków. Czuła, Ŝe twarz jej plonie, z powodów nie mających nic wspólnego z

upałem. Dzień chylił się juŜ ku zachodowi. Czerwona plama słońca wisiała nad drzewami po

prawej stronie, a owiewająca twarz dziewczyny morska bryza stała się chłodna.

– To było w czasach cesarza – ciągnęła staruszka. – Niech Kaptur upiecze na roŜnie jego

bękarcią duszę. Ale popatrz tylko, dziewczynko: Laseen rozrzuca kości niczym najlepsi

gracze. Ha, zaczęła przecieŜ od jego kości, mam rację?

Córka rybaka słabo skinęła głową. Czekały przy gościńcu, jak przystało nisko

urodzonym. Staruszka dźwigała worek pełen rzep, a dziewczyna niosła na głowie cięŜki kosz.

Mniej więcej co minutę kobieta przekładała tobół z jednego kościstego barku na drugi. Całą

drogę zajmowali jeźdźcy, a za jej plecami znajdował się głęboki, kamienisty rów, nie miała

więc gdzie postawić worka.

– Mówię ci, Ŝe rozrzuca kości. Kości męŜów i synów, Ŝon i córek. Dla niej to bez róŜnicy.

Dla niej i dla imperium. – Staruszka splunęła raz jeszcze. – Trzech męŜów i dwóch synów, po

dziesięć monet rocznie za kaŜdego. Pięć razy dziesięć to pięćdziesiąt. Pięćdziesiąt monet

rocznie, dziewczynko. Ale co mi z tego? Marznę zimą i marznę w łoŜu.

Córka rybaka otarła pył z czoła. Jej jasne oczy śledziły mknących traktem Ŝołnierzy.

Młodzi męŜczyźni siedzieli na siodłach o wysokich oparciach, wbijając w dal swe powaŜne

spojrzenia. Nieliczne towarzyszące im kobiety były rosłe i z jakiegoś powodu wydawały się

gwałtowniejsze od męŜczyzn. Promienie zachodzącego słońca odbijały się w hełmach

czerwonym blaskiem, który tak raził oczy dziewczyny, Ŝe aŜ zaszły łzami.

– Jesteś córką rybaka – zauwaŜyła staruszka. – Widywałam cię juŜ na gościńcu na plaŜy i

na rynku, z tatą. To ten bez ręki, co? Pewnikiem kości do jej kolekcji? – Wykonała ręką gest

naśladujący rąbanie, po czym skinęła głową. – Ja mieszkam w pierwszym domu przy drodze.

Za te monety kupuję świece. Co noc palę pięć świec, Ŝeby stara Rigga miała towarzystwo. To

stary dom i wszystko w nim jest stare. Ja teŜ, dziewczynko. Co masz w tym koszu?

Do córki rybaka dotarło powoli, Ŝe zadano jej pytanie. Odwróciła wzrok od Ŝołnierzy i

uśmiechnęła się do staruszki.

– Przepraszam. Konie robią okropny hałas.

– Pytałam, co masz w tym koszu, dziewczynko? – powtórzyła Rigga podniesionym

głosem.

– Sznurek. Tyle sznurka, Ŝe wystarczy na trzy sieci. Jedną musimy zrobić juŜ na jutro.

Tatunio stracił ostatnią. Coś porwało ją na głębinie razem ze wszystkim, co złowił. Lichwiarz

Ilgrand chce odzyskać pieniądze, które nam poŜyczył, i musimy jutro nałapać duŜo ryb. –

Uśmiechnęła się po raz drugi i ponownie zerknęła na Ŝołnierzy. – Czy nie są cudowni?

Rigga wyciągnęła nagle rękę, złapała dziewczynę za gęste, czarne włosy i szarpnęła je z

całej siły.

Córka rybaka krzyknęła. Kosz zachwiał się na jej głowie i ześliznął na bark. Próbowała

powstrzymać go rozpaczliwym gestem, był jednak zbyt cięŜki. Runął na ziemię i pękł.

– Aaai! – krzyknęła dziewczyna. Spróbowała uklęknąć, lecz Rigga znów szarpnęła ją za

włosy i odwróciła do siebie.

– Wysłuchaj mnie, dziewczynko! – wysyczała, owiewając jej twarz kwaśnym oddechem.

– Imperium gnębi ten kraj juŜ od stu lat. Ty się urodziłaś pod jego władzą, ale ja nie. Kiedy

miałam twoje lata, Itko Kan było niezaleŜnym państwem. Mieliśmy własną flagę i nikt nam

nie rozkazywał. Byliśmy wolni, dziewczynko.

Córkę rybaka dopadły mdłości od jej oddechu. Zacisnęła powieki.

– Zapamiętaj sobie tę prawdę, dziecko, bo inaczej Płaszcz Kłamstw oślepi cię na zawsze.

– Głos Riggi przeszedł w monotonny zaśpiew i dziewczyna natychmiast zesztywniała. Rigga,

Riggalai Jasnowidząca, woskowa wiedźma, która więzi dusze w świecach, a potem je pali.

Dusze strawione w płomieniach... W słowach staruszki pobrzmiewał mroŜący krew w Ŝyłach

ton proroctwa. – Zapamiętaj sobie tę prawdę. Jestem ostatnią osobą, która z tobą rozmawia, a

ty ostatnią, która mnie usłyszy. Dlatego łączy nas więź, która przetrwa wszystko.

Rigga zacisnęła silniej palce.

– Za morzem cesarzowa wbiła nóŜ w dziewiczą glebę. Nadchodzi potop krwi, który

zaleje cię, dziecko, jeśli nie będziesz ostroŜna. Dadzą ci miecz i pięknego konia, a potem

wyślą za morze. Ale twoją duszę pochłonie cień. Słuchaj uwaŜnie! Ukryj me słowa głęboko!

Rigga cię ocali, poniewaŜ łączy nas więź. Ale nie mogę uczynić nic więcej. Rozumiesz?

Czekaj na władcę zrodzonego w ciemności. To jego dłoń cię uwolni, choć on o tym nie wie...

– Co to, do licha?! – ryknął czyjś głos.

Rigga zwróciła się w stronę traktu. Jeden z jeźdźców zwolnił. Jasnowidząca puściła włosy

dziewczyny.

Ta zatoczyła się do tyłu, potknęła o kamień przydroŜny i runęła na ziemię. Kiedy

podniosła wzrok, jeździec oddalał się juŜ kłusem, a na jego miejsce przybył następny.

– Zostaw tę ślicznotkę, starucho – warknął. Przemykając obok, pochylił się, wyciągnął

otwartą dłoń i walnął Ŝelazną rękawicą w głowę Riggi. Staruszka zatoczyła się i padła cięŜko

na uda córki rybaka, która głośno krzyknęła. Po twarzy kobiety spływała struŜka

karmazynowej plwociny. Dziewczyna pisnęła głośno, odpełzła kawałek po Ŝwirze, zrzuciła z

siebie ciało Riggi i dźwignęła się na kolana.

Przepowiednia staruszki zapadła w jej umysł, cięŜka jak kamień i ukryta przed wzrokiem.

Dziewczyna przekonała się, Ŝe nie pamięta ani jednego słowa jasnowidzącej. Złapała

wełniany szal Riggi i przetoczyła ją ostroŜnie na drugi bok. Połowę twarzy staruszki

zbroczyła wypływająca zza ucha krew. Plamy pokrywały równieŜ pomarszczony podbródek

oraz usta. Oczy spoglądały w pustkę.

Córka rybaka odsunęła się, niezdolna zaczerpnąć tchu. Rozejrzała się wokół

zdesperowana. Kolumna Ŝołnierzy odjechała, pozostawiając po sobie jedynie kurz oraz

odległy tętent kopyt. Rzepy Riggi wysypały się na drogę. Między stratowanymi jarzynami

widać było pięć łojowych świec. Dziewczyna pochwyciła z wysiłkiem haust pełnego pyłu

powietrza. Wytarła nos i rozejrzała się za swym koszem.

– Mniejsza o świece – wymamrotała dziwnym, ochrypłym głosem. – JuŜ po nich,

prawda? Zostały tylko stare kości. Mniejsza z tym. – Poczołgała się ku zwojom sznurka, które

wypadły z pękniętego kosza, a gdy przemówiła znowu, jej głos brzmiał młodo, tak jak

zawsze. – Potrzebujemy sznurka. Będziemy pracowali całą noc i zrobimy nową sieć. Tatunio

czeka. Stoi przy drzwiach i patrzy na ścieŜkę. Czeka na mnie.

Nagle umilkła. Przeszył ją dreszcz. Słońce niemal juŜ zaszło. Z cieni sączył się nietypowy

dla tej pory roku chłód, który zalał trakt niczym woda.

– To teraz – wychrypiała cicho, głosem, który nie naleŜał do niej. Na jej bark opadła

spowita w miękką rękawicę dłoń. Córka rybaka pochyliła się, przeraŜona.

– Spokój, dziewczyno – zabrzmiał męski głos. – To koniec. Nie moŜna juŜ jej pomóc.

Podniosła wzrok. Nachylał się nad nią odziany w czerń męŜczyzna o twarzy skrytej pod

kapturem.

– Ale on ją uderzył – zaprotestowała dziecinnym głosem. – A ja muszę wiązać sieci z

tatuniem...

– Wstawaj juŜ – rozkazał męŜczyzna, chwytając ją pod pachy dłońmi o długich palcach.

Wyprostował się i bez wysiłku podniósł dziewczynę. Nim postawił ją na ziemi, zamachała w

powietrzu obutymi w sandały stopami.

Zobaczyła drugiego męŜczyznę, który był niŜszy i równieŜ ubrany na czarno. Stał na

drodze, odwrócony do niej plecami, i spoglądał w ślad za Ŝołnierzami.

– Marne to było Ŝycie – odezwał się piskliwym głosem, nadal nie patrząc na dziewczynę.

– Mizerny talent, dawno juŜ pozbawiony daru. Och, mogłoby się jej udać jeszcze raz, ale tego

juŜ się nie dowiemy, prawda?

Córka rybaka podeszła do torby Riggi i wzięła jedną ze świec. Gdy się wyprostowała, jej

oczy nabrały nagle twardego wyrazu. Splunęła na drogę. NiŜszy męŜczyzna odwrócił

gwałtownie głowę. Wydawało się, Ŝe pod jego kapturem kryją się tylko cienie. Dziewczyna

cofnęła się o krok.

– To było dobre Ŝycie – wyszeptała. – No wiesz, miała te świece. Pięć świec. Po jednej

dla...

– Nekromancja – przerwał jej nieznajomy.

– Widzę je, dziecko. Rozumiem, co oznaczają – wtrącił łagodnie wyŜszy z męŜczyzn,

który wciąŜ stał u jej boku.

NiŜszy Ŝachnął się gniewnie.

– Wiedźma udzieliła schronienia pięciu wątłym, słabym duszom. To nic wielkiego. –

Uniósł głowę. – Słyszę je. Wołają ją.

Oczy córki rybaka wypełniły się łzami. Z czarnego kamienia, który zapadł w jej umysł,

wypłynął niewysłowiony ból. Otarła policzki.

– Skąd się tu wzięliście? – zapytała nagle. – Nie widziałyśmy was na drodze.

Stojący obok męŜczyzna zwrócił się ku wysypanemu Ŝwirem traktowi.

– Byliśmy po drugiej stronie – wyjaśnił z nutą wesołości w głosie. – Czekaliśmy, tak

samo jak wy.

– Tak jest, po drugiej stronie – zgodził się z chichotem drugi. Ponownie spojrzał na drogę

i uniósł ręce.

Gdy z góry opadła ciemność, dziewczyna zaczerpnęła tchu. Na moment powietrze

wypełnił ostry dźwięk, jakby coś się rozdzierało. Potem mrok się rozproszył i córka rybaka

wybałuszyła oczy.

Wokół stojącego na gościńcu człowieka siedziało siedem potęŜnych Ogarów. Ich oczy

lśniły Ŝółtym blaskiem. Wszystkie wpatrywały się w tę samą stronę co on.

– Jesteście głodne, co? – Usłyszała jego syk. – No to, huzia!

Ogary pomknęły bezszelestnie przed siebie.

Ich pan odwrócił się.

– Laseen będzie miała o czym myśleć – rzekł do człowieka, który stał obok niej. Znowu

zachichotał.

– Czy musisz komplikować sprawy? – zapytał drugi znuŜonym tonem.

NiŜszy męŜczyzna zesztywniał.

– JuŜ doganiają kolumnę. – Uniósł głowę. Z oddali dobiegł kwik koni. – Podjąłeś

decyzję, Kotylionie? – zapytał z westchnieniem.

Drugi nieznajomy mruknął rozbawiony.

– Nazwałeś mnie po imieniu, Ammanasie, a to oznacza, Ŝe zadecydowałeś juŜ za mnie.

PrzecieŜ nie moŜemy jej tu teraz zostawić.

– Oczywiście, Ŝe moŜemy, stary druhu. Tyle, Ŝe martwą.

Kotylion przyjrzał się dziewczynie.

– Nie – sprzeciwił się cicho. – Będzie w sam raz.

Córka rybaka przygryzła wargę. Cofnęła się o krok, nie wypuszczając z dłoni świecy

Riggi. Wytrzeszczała oczy, przenosząc wzrok z jednego na drugiego z nieznajomych.

– Szkoda – zauwaŜył Ammanas.

Kotylion skinął lekko głową i odchrząknął.

– Potrzeba będzie trochę czasu.

W odpowiedzi Ammanasa brzmiała nuta rozbawienia.

– A czy mamy czas? Prawdziwa zemsta wymaga długiego i starannego podchodzenia

ofiary. Czy zapomniałeś o bólu, który nam ongiś sprawiła? Laseen jest przyparta do muru.

MoŜe upaść bez naszego udziału. Gdzie by w tym była satysfakcja?

– Nigdy nie doceniałeś cesarzowej – zaprotestował chłodnym, ostrym tonem Kotylion. – I

dlatego jesteśmy teraz w takiej sytuacji... Nie. – Wskazał na córkę rybaka. – Będzie nam

potrzebna. Laseen zadarła z Odpryskiem KsięŜyca, a to istne gniazdo szerszeni. Chwila jest

idealna.

Przez kwik koni przebijały się teraz odległe krzyki męŜczyzn i kobiet. Ten dźwięk

przeszył serce dziewczyny nagłym bólem. Spojrzała na leŜącą przy drodze nieruchomą postać

Riggi, a potem na Ammanasa, który podszedł do niej. Chciała uciekać, lecz nogi drŜały pod

nią bezsilnie. Był juŜ blisko. Miała wraŜenie, Ŝe przygląda się jej uwaŜnie, choć nadal nie

potrafiła przeniknąć wzrokiem cieni pod jego kapturem.

– Jesteś córką rybaka? – zapytał łagodnie.

Skinęła głową.

– A jak masz na imię?

– Dość juŜ tego! – warknął Kotylion. – To nie jest mysz, którą sobie złapałeś,

Ammanasie. Poza tym, to ja ją znalazłem i ja wybiorę dla niej imię.

Ammanas cofnął się.

– Szkoda – powtórzył.

Wzniosła ręce w błagalnym geście.

– Proszę – mówiła do Kotyliona. – Nie zrobiłam nic złego! Mój ojciec jest biedny, ale

zapłaci wam, ile tylko będzie mógł. Jestem mu potrzebna, i ten sznurek teŜ. Ojciec czeka na

mnie! – Nagle poczuła wilgoć na udach i usiadła na ziemi. – Nie zrobiłam nic złego! – Zalała

ją fala wstydu. ZłoŜyła ręce na kolanach. – Proszę.

– Nie mam wyboru, dziecko – odparł Kotylion. – PrzecieŜ znasz nasze imiona.

– Nigdy w Ŝyciu ich nie słyszałam! – krzyknęła dziewczyna.

– Po tym, co wydarzyło się na trakcie, z pewnością cię przesłuchają – wyjaśnił z

westchnieniem męŜczyzna. – W bardzo nieprzyjemny sposób. Są tacy, którzy o nas słyszeli.

– Widzisz, dziewczynko – wtrącił Ammanas, tłumiąc chichot – nie powinno nas tu być.

Są imiona i imiona. – Zwrócił się w stronę Kotyliona. – Trzeba coś zrobić z jej ojcem –

oznajmił mroŜącym krew w Ŝyłach głosem. – Moje pieski?

– Nie – sprzeciwił się Kotylion. – Darujemy mu Ŝycie.

– To co postanawiamy?

– Podejrzewam, Ŝe wystarczy chciwość – odpowiedział Kotylion. Jego następne słowa

były pełne sarkazmu. – Chyba potrafisz sobie poradzić z niezbędnymi czarami?

Ammanas zachichotał.

– StrzeŜ się cieni, nawet gdy przynoszą dary.

Kotylion ponownie spojrzał na dziewczynę, wyciągając obie ręce na boki. Skrywająca

jego twarz zasłona cieni spłynęła na całą postać.

– Nadaje się idealnie – mówił Ammanas. Miała wraŜenie, Ŝe jego słowa docierają do niej

z bardzo daleka. – Cesarzowa nigdy jej nie wytropi, niczego się nawet nie domyśli. Być

pionkiem boga nie jest tak źle, dziewczynko – dodał podniesionym głosem.

– Pchnąć i pociągnąć – powiedziała szybko córka rybaka.

Kotylion zawahał się, słysząc tę dziwną uwagę, po czym wzruszył ramionami. Cienie

rozszerzyły się, tworząc wir, który ogarnął dziewczynę. Gdy nadszedł ich zimny dotyk, jej

umysł zapadł w ciemność. Ostatnim, co poczuła, był ulotny dotyk miękkiej świecy, którą

trzymała w prawej dłoni. Miała wraŜenie, Ŝe łój wypływa między palcami jej zaciskającej się

pięści.

Kapitan przesunął się w siodle, by popatrzeć na jadącą obok kobietę.

– Zamknęliśmy drogę z obu stron, przyboczna. Cały ruch skierowaliśmy w głąb lądu. Jak

dotąd, nie ma Ŝadnych przecieków.

Skrzywił się, ocierając pot z czoła. Ciepły, wełniany czepiec pod hełmem otarł mu czoło

aŜ do krwi.

– Coś nie w porządku, kapitanie?

Potrząsnął głową, obserwując uwaŜnie drogę.

– Mam za luźny hełm. Kiedy go ostatnio wkładałem, miałem więcej włosów.

Przyboczna cesarzowej nie odpowiedziała. Był późny poranek i zakurzony gościniec lśnił

w promieniach słońca białym, niemal oślepiającym blaskiem. śołnierz czuł, Ŝe zalewa go pot,

a nakarczek hełmu wyrywa mu włoski z szyi. Plecy juŜ zaczęły go pobolewać. Od wielu lat

nie jeździł konno i całkowicie utracił wprawę. Przy kaŜdym ruchu rumaka jeźdźcowi

trzeszczały kręgi.

Minęło sporo czasu, odkąd ostatnio poderwał się na baczność, słysząc czyjś tytuł. To

jednak była przyboczna cesarzowej, osobista słuŜka Laseen, przedłuŜenie cesarskiej woli. Za

nic w świecie nie chciałby, Ŝeby ta młoda, niebezpieczna kobieta zorientowała się, jak bardzo

on cierpi.

Trakt przed nimi wił się powoli w górę. Wiejący z lewej, niosący zapach soli wiatr

kołysał rosnącymi z tej strony drogi drzewkami, których gałązki pokrywały świeŜe pączki. Po

południu stanie się gorący jak tchnienie piekarskiego pieca, a zapach morza ustąpi miejsca

odorowi bagien. Upał przyniesie teŜ ze sobą coś innego. Kapitan miał nadzieję, Ŝe będzie juŜ

wtedy w Kan.

Starał się nie myśleć o celu, do którego zmierzali. Niech się tym martwi przyboczna.

SłuŜył imperium juŜ od wielu lat i wiedział, Ŝe niekiedy najlepiej jest skryć wszystko głęboko

pod czaszką. To właśnie była jedna z takich chwil.

– Długo juŜ tu stacjonujesz, kapitanie? – zainteresowała się przyboczna.

– Długo – warknął.

– A jak długo? – zapytała po chwili.

Zawahał się.

– Trzynaście lat, przyboczna.

– To znaczy, Ŝe walczyłeś za cesarza.

– Tak jest.

– I ocalałeś z czystki.

Obrzucił ją uwaŜnym spojrzeniem. Jeśli nawet to dostrzegła, nic po sobie nie okazała.

Kołysała się swobodnie w siodle, wpatrzona w trakt przed nimi. Długi, skryty w pochwie

miecz przytroczyła sobie wysoko pod lewą pachą, tak by w kaŜdej chwili moŜna go było

wyciągnąć. Włosy miała krótko obcięte, albo wciśnięte pod hełm. Przemknęło mu przez

głowę, Ŝe ma bardzo gibką figurę.

– Skończyłeś? – rzuciła. – Pytałam o czystki, które rozkazała przeprowadzić cesarzowa

Laseen po przedwczesnej śmierci swego poprzednika.

Kapitan zgrzytnął zębami i uniósł podbródek, by poprawić rzemyk hełmu. Nie miał czasu

się ogolić i sprzączka ocierała mu skórę.

– Nie wszystkich zabito, przyboczna. Ludzie z Itko Kan nie są skorzy do szaleństw. Nie

mieliśmy tu zamieszek ani masowych egzekucji, jakie dotknęły innych części imperium. Po

prostu siedzieliśmy spokojnie i przeczekaliśmy całą burzę.

– Jak rozumiem, nie jesteś szlachetnie urodzony, kapitanie – stwierdziła przyboczna z

bladym uśmiechem.

Chrząknął.

– Gdybym był, z pewnością bym nie ocalał, nawet tu, w Itko Kan. Oboje o tym wiemy.

Jej rozkazy były jasne, a nawet kańskie błazny nie waŜą się okazywać nieposłuszeństwa

cesarzowej. – Skrzywił się. – Nie, zaczynałem słuŜbę jako prosty Ŝołnierz, przyboczna.

– A gdzie ostatnio walczyłeś?

– Na Równinie Wickańskiej.

Przez chwilę jechali bez słowa, od czasu do czasu mijając Ŝołnierzy pełniących słuŜbę

przy trakcie. Drzewa po lewej ustąpiły miejsca pagórkowatemu wrzosowisku, za którym

widać było pokryte białymi grzywaczami morze.

– Ilu gwardzistów skierowałeś do patrolowania otoczonego obszaru? – zapytała

przyboczna.

– Tysiąc stu – odparł kapitan.

Odwróciła nagle głowę. Oczy pod brzegiem hełmu rozbłysły zimnym blaskiem.

Kapitan przyjrzał się jej twarzy.

– Trupy są rozsiane na odcinku półtorej mili wybrzeŜa, na obszarze sięgającym prawie

milę w głąb lądu, przyboczna.

Kobieta milczała.

Wreszcie podjechali do szczytu. Zebrało się tam dwudziestu Ŝołnierzy. Inni czekali na

zboczu. Wszyscy zwrócili się ku nim.

– Przygotuj się, przyboczna.

Przyjrzała się twarzom oczekujących męŜczyzn i kobiet. Wiedziała, Ŝe to zahartowani

ludzie, weterani oblęŜenia Li Heng i wojen wickańskich na północnych równinach. Coś

jednak wŜarło się im w oczy, pozbawiając ich środków obrony. Spoglądali na nią z

niepokojącą tęsknotą, złaknieni odpowiedzi. Stłumiła pragnienie przemówienia do nich,

wygłoszenia jakichś słów pociechy. Nie mogła im tego dać ani teraz, ani nigdy przedtem. Pod

tym względem niczym się nie róŜniła od cesarzowej.

Zza szczytu dobiegały krzyki mew i wron, które, w miarę jak wspinali się w górę,

przechodziły w wysoko brzmiący wrzask. Przyboczna skierowała konia naprzód, ignorując

stojących po obu stronach traktu Ŝołnierzy. Kapitan podąŜył za nią. Dotarli do szczytu

wzniesienia i spojrzeli w dół. Na odcinku ponad połowy mili trakt opadał w głąb kotliny, a

potem wpełzał na następne wzgórze.

Ziemię pokrywały tu tysiące mew i wron, które tłoczyły się w rowach oraz na falistym

terenie porośniętym niskim wrzosem i janowcem. Pod tym kipiącym czarno-białym morzem

grunt był jednolicie czerwony. Tu i ówdzie uwidaczniały się najeŜone Ŝebrami pagórki

końskich ciał, a pośród rozwrzeszczanego ptactwa moŜna było dostrzec błysk Ŝelaza.

Kapitan rozpiął rzemyk hełmu, zdjął go powoli z głowy i połoŜył na przednim łęku

siodła.

– Przyboczna...

– Mam na imię Lorn – powiedziała cicho kobieta.

– Sto siedemdziesięcioro pięcioro męŜczyzn i kobiet Dwieście dziesięć koni.

Dziewiętnasty Pułk Ósmej Itkokańskiej Armii Konnej. – Ścisnęło go na moment w gardle.

Spojrzał na Lorn. – Zginęli. – Rumak spłoszył się pod nim, gdy wiatr przyniósł odór trupów.

Kapitan szarpnął brutalnie wodze i zwierzę znieruchomiało. Chrapy miało rozdęte, uszy

połoŜyło po sobie, a mięśnie mu drŜały. Ogier przybocznej nawet nie drgnął. – Wszyscy

wyciągnęli broń. Walczyli z tymi, którzy ich zaatakowali. Ale leŜą tu tylko zwłoki naszych.

– Sprawdzaliście plaŜę na dole? – zapytała Lorn, ciągle gapiąc się na drogę.

– Nie ma śladów lądowania statku – odparł kapitan. – Nie odkryliśmy nic ani nad

morzem, ani w głębi lądu. Znaleźliśmy za to więcej zabitych. Wieśniaków, rybaków,

wędrowców na szlaku. Wszyscy byli porozdzierani na strzępy: dzieci, zwierzęta

gospodarskie, psy. – Przerwał nagle i odwrócił się. – Ponad czterysta ofiar – wychrypiał. –

Nie znamy dokładnej liczby.

– Świadków oczywiście nie ma – domyśliła się Lorn. Jej głos był wyprany z wszelkich

uczuć.

– Nie ma.

Na dole jechał ku nim jakiś męŜczyzna, który – pochylony nisko w siodle – szeptał do

końskiego ucha uspokajające słowa, by pomóc przeraŜonemu zwierzęciu przedostać się przez

usiany trupami obszar. Ptaki zrywały się do lotu z głośnym wrzaskiem, a gdy przejechał,

znowu siadały na ziemi.

– Kto to? – zapytała przyboczna.

– Porucznik Ganoes Paran – odparł z jęknięciem kapitan. – Jest nowy w moim oddziale.

Pochodzi z Unty.

Lorn przyjrzała się młodzieńcowi, mruŜąc powieki. Dotarł juŜ do granicy niecki i

zatrzymał się, by przekazać rozkazy brygadom roboczym. Potem odchylił się w siodle i

spojrzał w ich stronę.

– Paran. Z rodu Paranów?

– Tak jest. Ma złoto w Ŝyłach i tak dalej.

– Przywołaj go.

Kapitan skinął na przybysza. Porucznik dźgnął piętami boki wierzchowca. Po paru

chwilach ściągnął wodze, osadzając konia przed dowódcą, i zasalutował.

Jeźdźca i konia od stóp do głów pokrywały kawałki mięsa i krew. Wokół nich brzęczały

natrętne muchy i osy. Lorn nie dostrzegała w twarzy porucznika Parana młodości, którą

powinno się tam widzieć. Mimo to jego oblicze przyciągało wzrok.

– Sprawdziłeś po drugiej stronie, poruczniku? – zapytał kapitan.

Paran skinął głową.

– Tak jest. Za pagórkiem jest mała rybacka osada. Wszystkiego ze dwanaście chat. Tylko

w dwóch nie ma ciał. Wygląda na to, Ŝe większość barkasów stoi przy brzegu, choć jeden

słup cumowniczy jest wolny.

– Poruczniku, proszę opisać puste chaty – wtrąciła Lorn.

Nim spełnił jej Ŝądanie, odpędził natrętną osę.

– Jedna stała na samej górze, najbliŜej traktu. Jesteśmy przekonani, Ŝe naleŜała do

staruszki, którą znaleźliśmy martwą przy gościńcu, jakieś półtorej mili na południe stąd.

– Dlaczego?

– Przyboczna, sugeruje to zawartość chaty. Ponadto jej lokatorka najwyraźniej miała w

zwyczaju palić świece. I to łojowe. Staruszka przy drodze miała worek pełen rzep i garstkę

łojowych świec. Łój jest tu drogi, przyboczna.

– Ile razy przejeŜdŜałeś juŜ przez to pobojowisko, poruczniku? – zapytała Lorn.

– Wystarczająco wiele, by się do niego przyzwyczaić, przyboczna – odparł, krzywiąc

twarz.

– A druga pusta chata?

– Chyba naleŜała do męŜczyzny i młodej dziewczyny. Stoi blisko znaku zasięgu wód

pływowych, naprzeciwko wolnego słupa cumowniczego.

– Znaleźliście jakiś ślad po mieszkańcach?

– Nie, przyboczna. Oczywiście, ciągle jeszcze odkrywamy nowe ciała, przy trakcie i na

polach.

– Ale nie na plaŜy.

– Nie.

Przyboczna zmarszczyła brwi, zdając sobie sprawę, Ŝe obaj męŜczyźni przyglądają się jej

z uwagą.

– Kapitanie, jaką bronią zabito twoich Ŝołnierzy?

MęŜczyzna zawahał się, po czym łypnął spode łba na porucznika.

– Ty widziałeś trupy z bliska, Paran. Powiedz, co o tym sądzisz.

Porucznik rozciągnął zaciśnięte wargi w bladym uśmiechu.

– Tak jest. Naturalną bronią.

Kapitana dopadł nagły atak mdłości. Miał nadzieję, Ŝe jego przypuszczenia okaŜą się

błędne.

– Co to znaczy „naturalną”? – nie ustępowała Lorn.

– Głównie zębami. Bardzo duŜymi i ostrymi.

Kapitan odchrząknął.

– W Itko Kan juŜ od stu lat nie ma wilków. Zresztą nie znaleźliśmy Ŝadnych zabitych

sztuk...

– Gdyby to były wilki, musiałyby być wielkie jak muły – zauwaŜył Paran, spoglądając ku

niecce. – Nie ma Ŝadnych śladów, przyboczna. Ani kosmyka sierści.

– A więc nie wilki – stwierdziła Lorn.

Paran wzruszył ramionami.

Przyboczna zaczerpnęła głęboko tchu, zatrzymała na chwilę powietrze w płucach, a

potem wypuściła je powoli.

– Chciałabym zobaczyć tę wioskę rybacką.

Kapitan uniósł hełm, lecz kobieta potrząsnęła głową.

– Wystarczy mi porucznik Paran, kapitanie. Sugeruję, byś tymczasem osobiście przejął

dowództwo nad swą gwardią. Trzeba jak najszybciej uprzątnąć trupy i usunąć wszelkie ślady

masakry.

– Rozumiem, przyboczna – odparł kapitan. Miał nadzieję, Ŝe w jego głosie nie słychać

ulgi.

Lorn zwróciła się ku młodemu szlachcicowi.

– Jedziemy, poruczniku?

Skinął głową i cmoknął na konia, nakazując mu ruszyć naprzód.

Dopiero gdy ptaki poderwały się do lotu, pierzchając przed nimi, przyboczna poczuła, Ŝe

zazdrości kapitanowi. Umykający padlinoŜercy odsłonili pokrywający ziemię gruby dywan

zbroi, połamanych kości i mięsa. Powietrze było gorące, wilgotne i przesycone słodkawym

zapachem. Widziała Ŝołnierzy w hełmach, pod którymi kryły się czaszki zmiaŜdŜone przez

coś, co z pewnością było straszliwymi, potęŜnymi szczękami. Widziała porozdzierane

kolczugi, roztrzaskane tarcze i oderwane od ciał kończyny. Poświęciła zaledwie kilka chwil

na dokładne oględziny tej sceny. Potem wbiła wzrok w widoczny przed nimi pagórek, nie

potrafiąc ogarnąć skali rzezi. Jej ogier, najczystszej krwi rumak z Siedmiu Miast, potomek

wielu pokoleń ćwiczonych do boju koni, nie stąpał juŜ dumnie i wyniośle, lecz stawiał kopyta

bardzo ostroŜnie.

Zdała sobie sprawę, Ŝe musi znaleźć coś, co odwróci jej uwagę od trupów. Postanowiła

nawiązać rozmowę.

– Poruczniku, czy otrzymałeś juŜ przydział?

– Nie, przyboczna. Liczę na to, Ŝe będę stacjonował w stolicy.

Uniosła brwi.

– Doprawdy? A jak zamierzasz to załatwić?

Paran wpatrywał się w dal, uśmiechając się pod nosem.

– Są sposoby.

– Rozumiem. – Lorn umilkła na chwilę. – Szlachetnie urodzeni od dawna nie ubiegali się

o stanowiska w wojsku. Woleli się nie wychylać, prawda?

– JuŜ od pierwszych dni imperium. Cesarz nie darzył nas miłością. Cesarzowa Laseen

sprawia wraŜenie zainteresowanej innymi sprawami.

Lorn przyjrzała się uwaŜnie młodzieńcowi.

– Widzę, Ŝe lubisz ryzyko, poruczniku – zauwaŜyła. – Albo jesteś tak bezczelny, Ŝe

wydaje ci się, iŜ moŜesz prowokować przyboczną cesarzowej. Czy aŜ tak mocno wierzysz, Ŝe

twa krew jest niezwycięŜona?

– Odkąd to tego, kto mówi prawdę, oskarŜa się o bezczelność?

– Jesteś bardzo młody, prawda?

Te słowa wyraźnie ubodły Parana. Na jego gładko wygolone policzki wystąpił rumieniec.

– Przyboczna, przez siedem ostatnich godzin brodziłem po kolana w rozszarpanych

ciałach i przelanej krwi. Odganiałem od trupów wrony i mewy. Chcesz usłyszeć, co te ptaki

tam robią? Dokładnie? Odrywają kawały mięsa i walczą o nie, obŜerają się oczami i

językami, wątrobami i sercami. W swym zapamiętaniu rozrzucają wokół strzępki zwłok... –

Przerwał, wyraźnie starając się odzyskać panowanie nad sobą. Wyprostował się w siodle. –

Nie jestem juŜ młody, przyboczna. A jeśli chodzi o bezczelność, to szczerze mówiąc, nie

dbam o to. Prawdy nie da się ominąć. Nie po tym, co się tu stało.

Wreszcie dotarli do przeciwległego stoku. Po lewej od szlaku odłączała się wąska

ścieŜka, która wiodła ku morzu. Paran wskazał na nią i popędził konia.

Lorn podąŜyła za nim. Przez chwilę w zamyśleniu wpatrywała się w jego barczyste plecy,

po czym przeniosła uwagę na szlak, którym podąŜali. Wąska ścieŜyna biegła przez stok

pagórka. Po lewej urwisko opadało gwałtownie ku leŜącym sześćdziesiąt stóp niŜej

kamieniom. Był odpływ i fale rozbijały się na rafach w odległości kilkuset jardów od brzegu.

Pęknięcia i zagłębienia w czarnej skale wypełniała woda, w której odbijało się zachmurzone

niebo.

Minęli zakręt i ujrzeli w dole łuk plaŜy. Nad nią, u podstawy wzniesienia, znajdowała się

szeroka, porośnięta trawą skalna półka, na której przycupnął tuzin chat.

Przyboczna spojrzała na morze. Przy słupach cumowniczych leŜały przewrócone na burty

barkasy. Nad plaŜą i zalewaną w czasie przypływu mielizną nie widziało się ani jednego

ptaka.

Zatrzymała wierzchowca. Po chwili Paran obejrzał się na nią i uczynił to samo.

Przyglądał się, jak kobieta zdejmuje hełm i rozpuszcza długie, kasztanowe włosy. Były

wilgotne i pozlepiane od potu. Podjechał do niej z pytaniem w oczach.

– Poruczniku Paran, twe słowa przypadły mi do gustu. – Wciągnęła w płuca słone

powietrze, po czym popatrzyła prosto na niego. – Obawiam się, Ŝe nie będziesz stacjonował w

Uncie. Zostaniesz oficerem mojego sztabu i będziesz wykonywał moje rozkazy.

PrzymruŜył powieki.

– Co się stało z tymi Ŝołnierzami, przyboczna?

Nie odpowiadała mu przez chwilę. Odchyliła się w siodle, spoglądając na morze.

– Ktoś tu był – powiedziała wreszcie. – Bardzo potęŜny czarodziej. Coś się wydarzyło i

ten ktoś próbuje odwrócić naszą uwagę, Ŝebyśmy tego nie odkryli.

Paran rozdziawił usta.

– Zabili czterystu ludzi po to, by odwrócić naszą uwagę?

– Gdyby ten człowiek i jego córka wypłynęli na ryby, wróciliby z przypływem.

– Ale...

– Nie znajdziecie ich ciał, poruczniku.

– I co teraz? – zapytał zdziwiony Paran.

Zerknęła na niego, po czym zawróciła konia.

– Wracamy.

– I to wszystko? – Popatrzył w ślad za nią i popędził wierzchowca. – Chwileczkę,

przyboczna! – zawołał, gdy ją dopędził. Obrzuciła go ostrzegawczym spojrzeniem. Potrząsnął

głową.

– Jeśli mam być członkiem twojego sztabu, muszę się dowiedzieć czegoś więcej.

WłoŜyła hełm, zaciągając mocno rzemień pod brodą. Jej długie włosy opadały w strąkach

na imperialną pelerynę.

– Proszę bardzo. Jak ci wiadomo, poruczniku, nie jestem magiem...

– To fakt – wtrącił Paran, uśmiechając się zimno. – Ty tylko ich tropisz i zabijasz.

– Nie przerywaj mi więcej. Jak sam wspomniałeś, jestem biczem na czary. To znaczy,

poruczniku, Ŝe choć sama ich nie praktykuję, łączy mnie z nimi szczególna więź. MoŜna ją

nazwać osobistą znajomością. Znam charakterystyczne cechy czarów oraz umysły tych,

którzy się nimi posługują. Mieliśmy dojść do wniosku, Ŝe rzezi dokonano na oślep i Ŝe zginęli

wszyscy. Tak jednak nie było. Zostawiono tu jakiś ślad, a my musimy go odnaleźć.

Paran skinął powoli głową.

– Twoim pierwszym zadaniem, poruczniku, będzie wypad do miasta targowego... jak ono

się nazywa?

– Gerrom.

– Tak, do Gerromu. Na pewno mieszkańcy znają tę wioskę, bo rybacy tam właśnie

sprzedawali swe połowy. Dowiedz się, która z rodzin składała się z ojca i córki. PrzekaŜ mi

ich imiona i rysopisy. Jeśli tubylcy będą krnąbrni, posłuŜ się milicją.

– Nie będą – zapewnił ją Paran. – Kańczycy to potulny naród.

Dotarli do końca ścieŜki i zatrzymali się na trakcie. Na dole między trupami przejeŜdŜały

kołyszące się wozy, a woły porykiwały, tupiąc zbroczonymi posoką kopytami. śołnierze

krzyczeli głośno, a nad ich głowami krąŜyły tysiące ptaków. Całej scenie towarzyszyła aura

paniki. Na drugim końcu dolinki stał kapitan, który ściskał w dłoni rzemień hełmu.

Przyboczna patrzyła na to wszystko twardym wzrokiem.

– Mam nadzieję, Ŝe się nie mylisz, poruczniku.

Kapitan przyglądał się dwojgu zbliŜającym się jeźdźcom. Coś mu mówiło, Ŝe dni jego

spokojnego Ŝycia w Itko Kan dobiegają końca. Hełm ciąŜył mu w dłoni. Wbił wzrok w

Parana. Ten rzadkokrwisty skurwiel dopiął swego.

Na kaŜdym kroku setki sznurków kierują go ku wygodnej posadce w jakimś spokojnym

mieście.

Gdy wjechali na wzgórze, Lorn spojrzała na niego.

– Kapitanie, mam do ciebie prośbę.

Oficer odchrząknął.

Prośbę, niech to szlag. Cesarzowa pewnie musi co rano sprawdzać swoje biurko, Ŝeby się

upewnić, czy ta baba juŜ za nim nie siedzi.

– Słucham, przyboczna.

Zsunęła się z konia. Paran podąŜył za jej przykładem. Mina porucznika nic nie wyraŜała.

Czy był to przejaw arogancji, czy teŜ usłyszał od przybocznej coś, co dało mu do myślenia?

– Kapitanie – zaczęła Lorn. – Jak rozumiem, w Kan trwa pobór. Czy rekrutujecie równieŜ

ludzi spoza miasta?

– Oczywiście. Przede wszystkim takich. Mieszczanie mają za wiele do stracenia. Poza

tym, szybciej docierają do nich złe wieści. Większość wieśniaków nie wie, Ŝe w Genabackis

idzie nam jak po grudzie. A nawet jeśli o tym słyszeli, to są skłonni uwaŜać, Ŝe mieszczuchy

po prostu lubią narzekać. Czy mogę zapytać, o co chodzi?

– MoŜesz. – Lorn odwróciła się, by popatrzeć na Ŝołnierzy uprzątających trupy. –

Potrzebna mi lista rekrutów. Z ostatnich dwóch dni. MoŜesz zapomnieć o tych, którzy

urodzili się w mieście. Interesują mnie tylko ludzie pochodzący ze wsi. Kobiety i starzy

męŜczyźni.

Kapitan odchrząknął raz jeszcze.

– Lista powinna być krótka, przyboczna.

– Mam taką nadzieję, kapitanie.

– Wiesz juŜ, co się za tym kryje?

– Nie mam pojęcia – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od poczynań Ŝołnierzy.

No pewnie, pomyślał kapitan. A ja jestem nowym wcieleniem cesarza.

– Fatalnie – mruknął.

– Aha. – Spojrzała na niego. – Porucznik Paran jest teraz członkiem mojego sztabu. Mam

nadzieję, Ŝe załatwisz wszystkie niezbędne formalności.

– Oczywiście, przyboczna. Uwielbiam papierkową robotę.

Wynagrodziła go bladym uśmiechem, który jednak natychmiast zniknął.

– Porucznik Paran musi juŜ jechać.

Kapitan popatrzył na młodego szlachcica, z uśmiechem, który mówił wszystko. Człowiek

pracujący dla przybocznej przypominał robaka na haczyku. Haczykiem była przyboczna, a na

drugim końcu linki czekała cesarzowa. Niech się wije.

Twarz Parana wykrzywiła się w kwaśnym grymasie.

– Tak jest, przyboczna.

Wdrapał się na siodło, zasalutował i ruszył w drogę.

Kapitan śledził go spojrzeniem.

– Coś jeszcze, przyboczna? – zapytał po chwili.

– Tak.

Jej ton kazał mu się odwrócić.

– Chciałabym usłyszeć twą Ŝołnierską opinię o tym, w jaki sposób szlachta przenika do

imperialnej hierarchii dowodzenia.

Przeszył ją wzrokiem.

– Sytuacja nie wygląda dobrze, przyboczna.

– Słucham.

Kapitan zaczął mówić.

Pobór trwał juŜ ósmy dzień. SierŜant sztabowy Aragan siedział z załzawionymi oczyma

za biurkiem, przyglądając się kolejnemu dzieciakowi wprowadzonemu przez kaprala. W Kan

sprzyjało im szczęście. Kańska pięść utrzymywała, Ŝe najlepiej jest łowić na cichych wodach.

Na prowincji ludzie znają tylko opowieści. Od opowieści ludzie nie krwawią, nie głodują ani

nie bolą ich stopy. Jeśli ktoś jest młody, śmierdzi świńskim łajnem i jest przekonany, Ŝe Ŝadna

broń na świecie się go nie ima, słysząc opowieści, chce tylko przeŜyć to wszystko osobiście.

To stare babsko miało rację. Jak zwykle. Tutejsi ludzie tak długo juŜ Ŝyli pod

imperialnym butem, Ŝe to polubili. No cóŜ, pomyślał Aragan. W tym miejscu zaczynają

pobierać nauki.

Dzień nie zaczął się dobrze. Miejscowy kapitan zabrał trzy kompanie i pomknął w siną

dal. Nikt nie miał pojęcia, co się stało. Jakby tego było mało, niespełna dziesięć minut później

z Unty dotarła przyboczna Laseen. Przyniosła ją tu jedna z niesamowitych magicznych grot.

Choć nigdy w Ŝyciu nie widział tej kobiety, wystarczyło, Ŝe gorący, suchy wiatr przyniósł jej

imię, by zadrŜał ze strachu. Zabójczyni magów, skorpion w kieszeni cesarzowej.

Skrzywił się, spoglądając na tabliczkę, na której zapisywał imiona rekrutów. Zaczekał, aŜ

kapral odchrząknie i dopiero wtedy podniósł wzrok.

Nie zachwycił go widok stojącej przed nim rekrutki. Otworzył usta, gotów wygłosić ostrą

tyradę, która miała za zadanie odstraszać zbyt młodych kandydatów. Zamknął je jednak

niemal natychmiast. Kańska pięść wydała mu wyraźne rozkazy. Miał przyjmować

wszystkich, którzy mają dwie ręce, dwie nogi i głowę. Kampania na Genabackis ugrzęzła w

błocie i potrzeba było świeŜych ciał.

Uśmiechnął się do dziewczyny. Doskonale pasowała do opisu, który podała mu pięść.

Postanowił jednak spróbować.

– Dziewczynko, czy zdajesz sobie sprawę, Ŝe za chwilę zostaniesz wcielona do

Malazańskiej Piechoty Morskiej?

Skinęła głową, wbijając w Aragana zimne spojrzenie.

Twarz sierŜanta stęŜała.

Do licha, ma dwanaście, góra trzynaście lat. Gdyby była moją córką...

Ale dlaczego jej oczy są tak piekielnie stare?

Ostatni raz widział coś podobnego pod Puszczą Mott na Genabackis. Maszerowali przez

rolnicze tereny, od pięciu lat dotknięte suszą, a od dziesięciu wojną. Takie stare spojrzenie

mieli ci, którzy zetknęli się z głodem albo śmiercią. Spojrzał na nią spode łba.

– Jak masz na imię?

– To znaczy, Ŝe jestem przyjęta? – zapytała cicho.

Aragan skinął głową. Jego czaszkę przeszył nagły ból.

– Przydział dostaniesz za tydzień, chyba Ŝe masz jakieś preferencje.

– Kampania na Genabackis – odpowiedziała natychmiast. – Pod dowództwem wielkiej

pięści Dujeka Jednorękiego. Zastęp Jednorękiego.

Aragan zamrugał z wraŜenia.

– Zanotuję to sobie – rzekł cicho. – Jak masz na imię, Ŝołnierko?

– śal. Nazywam się śal.

Aragan zapisał imię na tabliczce.

– MoŜesz odejść, Ŝołnierko. Kapral wskaŜe ci drogę. – Gdy była juŜ blisko drzwi, uniósł

wzrok. – I zmyj z nóg to błoto.

SierŜant pisał jeszcze przez chwilę, po czym przerwał nagle. Deszcz nie padał od wielu

tygodni, a błoto w tych okolicach było zielonoszare, nie ciemnoczerwone. Odrzucił rylec i

zaczął masować skronie.

Dobrze, Ŝe chociaŜ ból głowy mnie puszcza.

Gerrom leŜał pięć mil w głąb lądu, przy Starym Trakcie Kańskim. Z owego

przedimperialnego gościńca korzystano teraz rzadko, gdyŜ w czasach imperium wybudowano

nową, biegnącą po przybrzeŜnym tarasie drogę. Obecnie wędrowali nim głównie piesi –

miejscowi wieśniacy i rybacy, niosący towary na targ. Teraz leŜały tu tylko stosy

rozszarpanych ubrań, rozbite kosze i stratowane jarzyny, pokrywające trakt. Kulawy muł,

ostatni świadek pełniący straŜ przy pozostałościach exodusu, stał po kostki w wodzie na polu

ryŜowym. Zwierzę obrzuciło przejeŜdŜającego obok Parana Ŝałosnym spojrzeniem.

Szczątki sprawiały wraŜenie leŜących tu najwyŜej od wczoraj. Owoce i zielone warzywa

zaczynały dopiero gnić w popołudniowym Ŝarze.

Koń szedł stepa. Paran dostrzegał juŜ przez mgiełkę pierwsze budynki targowego

miasteczka. Między obskurnymi chatami z gliny nikt się nie poruszał. Nie przywitało go

szczekanie psów, a jedyny widoczny wóz wspierał się na jednym kole. Powietrze stało

nieruchomo i nie słyszało się śpiewu ptaków, co pogłębiało jeszcze niesamowite wraŜenie.

Porucznik poluzował miecz w pochwie.

ZbliŜając się do pierwszych budynków, zatrzymał wierzchowca. Wszystko wskazywało

na to, Ŝe mieszkańcy uciekli pośpiesznie, ogarnięci paniką. Nie widział jednak ciał ani

Ŝadnych śladów przemocy. Zaczerpnął głęboko tchu i wypuścił powoli powietrze z płuc, po

czym cmoknął na klacz, nakazując jej ruszyć naprzód. Główna uliczka była właściwie jedyną

w osadzie. Kończyła się skrzyŜowaniem o kształcie litery „T”, przy którym stał, jedyny tu

dwupiętrowy, kamienny budynek – Cesarski Komisariat. Jego obite cynową blachą okiennice

były zamknięte, podobnie jak masywne drzwi z okuciami. Paran ruszył w tamtą stronę, nie

spuszczając wzroku z budowli.

Zsiadł z klaczy i przywiązał ją przed wejściem, po czym spojrzał na ulicę. Nic tam się nie

ruszało. Wyciągnął miecz i podszedł do drzwi.

Powstrzymał go dobiegający ze środka cichy, miarowy dźwięk. Był zbyt słaby, by

porucznik mógł go usłyszeć z daleka, teraz jednak, gdy stał przed potęŜnymi drzwiami, jego

uszu dobiegł melodyjny szmer, od którego włoski mu się zjeŜyły na karku. Uniósł miecz,

wsunął sztych pod zatrzask i podwaŜał go tak długo, aŜ metal puścił. Potem otworzył drzwi.

W półmroku coś się poruszyło, załopotało. Wietrzyk przyniósł ku nozdrzom Parana

intensywny zaduch rozkładających się ciał. Porucznik dyszał cięŜko. W ustach miał sucho jak

na pustyni. Czekał, aŜ oczy przyzwyczają mu się do ciemności.

Wpatrzył się w hol komisariatu. Coś tam się ruszało, z licznych gardeł wydobywał się

cichy, syczący dźwięk, od którego przeszywał go dreszcz. W pomieszczeniu roiło się od

czarnych gołębi, które gruchały z niewzruszonym spokojem. Pośród nich leŜeli

umundurowani ludzie, porozrzucani bezładnie po podłodze. Pokrywały ich ptasie odchody i

czarny puch, unoszony podmuchami wiatru. Pokój wypełniał gęsty smród potu i śmierci.

Paran postąpił krok naprzód. Gołębie zaszeleściły skrzydłami, lecz poza tym nie zwracały

na niego uwagi.

Z półmroku spoglądały na niego martwe oczy, osadzone w obrzmiałych twarzach, które

były sine, jakby Ŝołnierze się udusili. Porucznik popatrzył na jednego z nich.

– W dzisiejszych czasach niezdrowo jest nosić te mundury – mruknął.

Wyczarowali ptaki, Ŝeby odgrywały parodię czuwania przy zwłokach. Chyba przestanę

lubić czarny humor.

DrŜąc, wszedł do środka. Gołębie z gruchaniem pierzchały przed jego butami. Drzwi

gabinetu kapitana były uchylone. Przez nierówne spoiny okiennicy sączyło się blade światło.

Paran wsunął miecz do pochwy i ruszył dalej. Kapitan siedział na krześle. Jego obrzmiałą

twarz pokrywały sine, zielone i szare plamy.

Porucznik strącił z biurka wilgotne pióra i zaczął przerzucać leŜące tam zwoje. Papirus

rozpadał się pod jego palcami. Arkusze były tłuste i zbutwiałe.

Dokładnie zatarli wszystkie ślady.

Odwrócił się, przemknął przez hol, a potem wyszedł w ciepło i światło. Zamknął za sobą

drzwi, tak jak z pewnością wcześniej zrobili to miejscowi.

Tylko nieliczni mieli ochotę uwaŜnie przyglądać się mrocznemu kwieciu czarów. Ta

skaza zwykła się szerzyć.

Odwiązał klacz, wdrapał się na siodło i odjechał z opuszczonego miasteczka, nie

oglądając się za siebie.

CięŜkie, ogromne słońce wisiało nad horyzontem, spowite w karmazynowe obłoki. Paran

starał się powstrzymać opadanie powiek. Miał za sobą długi dzień. PrzeraŜający. Otaczająca

go okolica, która ongiś wydawała się znana i bezpieczna, przerodziła się w coś innego.

Przepływały przez nią mroczne strumienie czarów. Nie uśmiechało mu się spędzenie nocy

pod gołym niebem.

Klacz wlokła się naprzód w zapadającym z wolna zmierzchu. PogrąŜony w

przygnębiających myślach Paran starał się zrozumieć coś z wydarzeń, które zaszły od rana.

Wyrwany z cienia skwaszonego, małomównego kapitana i kańskiego garnizonu, miał

wraŜenie, Ŝe otwierają się przed nim nowe perspektywy. Pozycja adiutanta przybocznej

oznaczała awans, o jakim przed tygodniem nawet nie mógł marzyć. Choć ojciec i siostry nie

byli zadowoleni, Ŝe wybrał sobie taki zawód, z pewnością będą pod wraŜeniem, a moŜe nawet

wpadną w zachwyt. Podobnie jak mnóstwo szlacheckich synów i córek, od dawna myślał

tylko o karierze w cesarskiej armii. Pragnął prestiŜu i czuł się znudzony biernym

samozadowoleniem, w jakim Ŝyła szlachta. Chciał od Ŝycia czegoś ciekawszego niŜ nadzór

nad transportem wina albo hodowlą koni.

Nie był teŜ bynajmniej pierwszym, który postanowił się zaciągnąć. Inni utorowali mu

drogę do stopnia oficerskiego i dobrego przydziału. Tylko pech sprawił, Ŝe wysłano go do

Kan, gdzie garnizon weteranów od prawie sześciu lat lizał rany. Tacy Ŝołnierze nie mogli

szanować niedoświadczonego porucznika, zwłaszcza Ŝe był szlachcicem.

Paran podejrzewał, Ŝe po rzezi na trakcie sytuacja się zmieniła. Spisał się lepiej niŜ wielu

wytrawnych Ŝołnierzy, choć bardzo pomógł mu w tym znakomity wierzchowiec. Ponadto, by

dowieść im, Ŝe jest chłodnym, opanowanym profesjonalistą, sam zaproponował, Ŝe

poprowadzi oddział inspekcyjny.

Poradził sobie z tym zadaniem, choć okazało się... trudne. Patrząc z bliska na trupy,

słyszał krzyki, które dobiegały z głębi jego jaźni. Skupił wzrok na szczegółach – tu

specyficzna ułoŜenie ciała, tam niewytłumaczalny uśmiech na twarzy zabitego Ŝołnierza –

najgorsze jednak okazało się to, co uczyniono koniom. Zatkane stęŜałą pianą chrapy i pyski –

piętna przeraŜenia – wyglądały straszliwie, podobnie jak rany – ogromne i mordercze. Dumne

ongiś wierzchowce splamiła Ŝółć i kał, a wszystko pokrywał połyskliwy dywan krwi i

ochłapów czerwonego mięsa. Omal nie zapłakał nad tymi rumakami.

Przesunął się niepewnie w siodle. Zaciśnięte na ozdobnym łęku dłonie miał lepkie od

potu. Wówczas demonstrował niewzruszone opanowanie, teraz jednak, gdy wracał myślami

do tej straszliwej sceny, czuł się tak, jakby coś, co zawsze było w nim niezachwiane,

spłoszyło się, zagraŜając równowadze jego umysłu. Gdy weterani z prowadzonego przezeń

oddziału klękali przy drodze, dręczeni mdłościami, czuł wobec nich lekką pogardę, która

teraz nabrała w jego oczach makabrycznego odcienia. Echo tego, co zobaczył w gerromskim

komisariacie, stało się dodatkowym ciosem dla jego udręczonej duszy, nadweręŜyło barierę

nieczułości, którą się otoczył.

Wyprostował się z wysiłkiem. Oznajmił przybocznej, Ŝe jego młodość minęła. Opowiadał

jej teŜ inne rzeczy. Czuł się nieustraszony, zapomniał o ostroŜności, z którą ojciec kazał mu

traktować rozmaite oblicza imperium.

Z głębin jego pamięci dobiegły dawno usłyszane słowa: „Ŝyj spokojnie”. Odrzucił

wówczas tę radę i nadal nie zamierzał jej przyjmować. Przyciągnął jednak uwagę

przybocznej. Po raz pierwszy zadał sobie pytanie, czy duma mu nie zaszkodziła. Gdyby ten

twardy oficer, którego spotkał przed laty na murach Twierdzy Mocka, zobaczył go teraz,

splunąłby mu z pogardą pod stopy. Nie był juŜ chłopcem i stał się męŜczyzną.

Trzeba mnie było posłuchać, synku. Zobacz, co się z tobą stało.

Jego klacz zatrzymała się nagle, uderzając głośno kopytami w pociętą koleinami drogę.

Paran sięgnął po broń, rozglądając się z niepokojem w półmroku. Trakt biegł przez pola

ryŜowe. NajbliŜsze chłopskie chaty znajdowały się w odległości stu kroków, na równoległej

do gościńca grobli. Mimo to drogę blokowała jakaś postać.

Bił od niej chłodny powiew. Klacz spłoszyła się, kładąc uszy i rozwierając chrapy.

Nieznajomy – sądząc po wzroście, męŜczyzna – cały spowity był w róŜne odcienie

zieleni: płaszcz, kaptur, wyblakła bluza i lniane nogawice nad pociągniętymi zieloną farbą

skórzanymi buciorami. Za cienkim pasem zatknięty miał długi nóŜ, ulubioną broń

wojowników z Siedmiu Miast. Jego dłonie, które w świetle popołudnia miały szarawą barwę,

lśniły od pierścieni. Miał je na kaŜdym paliczku kaŜdego palca. Uniósł rękę, w której trzymał

gliniany dzban.

– Chce ci się pić, poruczniku?

Jego głos był cichy i brzmiał dziwnie melodyjnie.

– Masz do mnie jakiś interes? – zapytał Paran, nie odrywając dłoni od rękojeści miecza.

MęŜczyzna uśmiechnął się, zdejmując kaptur. Twarz miał pociągłą, jasnoszarą, a oczy

ciemne i dziwnie skośne. Wyglądał na trzydzieści parę lat, choć jego włosy były białe.

– Przyboczna prosiła mnie o przysługę – stwierdził. – Z wielką niecierpliwością oczekuje

twego raportu. Mam cię doprowadzić na miejsce... i to szybko. – Potrząsnął dzbankiem. –

Najpierw jednak musisz się pokrzepić. To, co mam w kieszeniach, wystarczy, by urządzić

prawdziwą ucztę, znacznie lepszą niŜ to, co mogą zaoferować zastraszeni kańscy chłopi.

Usiądźmy przy drodze. Z chęcią oddam się na chwilę rozmowie i biernej obserwacji

trudzących się bez końca wieśniaków. Na imię mam Topper.

– Słyszałem o tobie – powiedział Paran.

– Nic dziwnego – odparł Topper. – Niestety, to ja. W moich Ŝyłach płynie krew Tiste

Andii. Z pewnością szuka ujścia z mniej szlachetnego ludzkiego nurtu. Moja to ręka

pozbawiła Ŝycia królewską rodzinę Unty, króla, królową, synów i córki.

– I kuzynów pierwszego, drugiego, trzeciego...

– Trzeba było zgasić wszelką nadzieję. To był mój obowiązek jako szpona o

nieporównanych talentach. Nie odpowiedziałeś jednak na moje pytanie.

– A jak ono brzmiało?

– Chce ci się pić?

Paran skrzywił się. Zsiadł z konia.

– Zdawało mi się, Ŝe mówiłeś, iŜ przyboczna Ŝąda pośpiechu.

– I z pewnością się pośpieszymy, poruczniku, gdy tylko napełnimy brzuchy i

porozmawiamy chwilę uprzejmie.

– Sądząc z otaczającej cię sławy, uprzejmość zajmuje raczej niską pozycję na liście twych

talentów, szponie.

– Niemniej tę właśnie umiejętność cenię najwyŜej. Niestety w tych okrutnych dniach

mam stanowczo zbyt mało okazji, by oddawać się jej doskonaleniu, poruczniku. Z pewnością

moŜesz mi poświęcić trochę swego cennego czasu, skoro mam ci słuŜyć jako przewodnik?

– Umowa, jaką zawarłeś z przyboczną, obchodzi tylko was dwoje – burknął Paran,

podchodząc bliŜej. – Ja nie jestem ci winien nic poza wrogością, Topper.

Szpon przykucnął, wyjmując z kieszeni liczne pakunki oraz dwa kryształowe puchary.

Odchylił pokrywkę dzbanka.

– To stare rany. Mówiono mi, Ŝe wybrałeś nową ścieŜkę, opuściłeś nudne i tłoczne

szeregi szlachty. – Napełnił puchary winem o bursztynowej barwie. – Stałeś się teraz

jednością z imperium, poruczniku. To ono wydaje ci rozkazy, a ty bez zastrzeŜeń wykonujesz

jego wolę. Jesteś tylko małym mięśniem w jego ciele. Niczym więcej ani niczym mniej.

NajwyŜszy czas zapomnieć o dawnych urazach. Dlatego – odstawił naczynie i wręczył puchar

oficerowi – wypijemy za nowe początki, poruczniku Ganoesie Paran, adiutancie przybocznej

Lorn.

Paran przyjął kielich z grymasem na twarzy.

Wypili wino.

Topper z uśmiechem wydobył jedwabną chusteczkę, którą otarł usta.

– To nie było takie trudne, prawda? Czy mogę ci mówić po wybranym imieniu?

– Wystarczy Paran. A ty? Jaki tytuł nosi dowódca Szponu?

Topper uśmiechnął się po raz kolejny.

– Szponem nadal dowodzi Laseen. Ja tylko jej pomagam. MoŜna powiedzieć, Ŝe teŜ

jestem adiutantem. MoŜesz mi mówić po wybranym imieniu. Nie jestem zwolennikiem

przestrzegania zbędnych formalności, gdy znajomość osiągnie juŜ odpowiedni stopień.

Paran usiadł na błotnistej drodze.

– A my go osiągnęliśmy?

– W rzeczy samej.

– A jak zwykłeś to rozstrzygać?

– Hmm. – Topper zaczął rozwijać paczuszki, wydobywając z nich ser, pięściochleb,

jagody i inne owoce. – Zawieram znajomości tylko na dwa sposoby. Właśnie byłeś

świadkiem drugiego z nich.

– A pierwszy?

– Wtedy, niestety, nie mam czasu przedstawić się jak naleŜy.

Paran odpiął znuŜonym gestem hełm i zdjął go z głowy.

– Chcesz się dowiedzieć, co znalazłem w Gerromie? – zapytał, przebiegając dłonią po

swych czarnych włosach.

– Jeśli czujesz taką potrzebę – odparł Topper ze wzruszeniem ramion.

– MoŜe lepiej zaczekam na audiencję u przybocznej.

Szpon rozciągnął usta w uśmiechu.

– Zaczynasz się uczyć, Paran. Nigdy nie dziel się posiadaną informacją zbyt łatwo. Słowa

są jak monety. Opłaca się je oszczędzać.

– A potem umrzeć na łoŜu pełnym złota – zauwaŜył Paran.

– Jesteś głodny? Nie znoszę jeść sam.

Porucznik przyjął kawałek pięściochleba.

– Przyboczna naprawdę się śpieszyła czy teŜ przybyłeś tu z innych powodów?

Szpon podniósł się z uśmiechem na twarzy.

– Niestety, czas na uprzejmą konwersację dobiegł końca. Otwiera się przed nami droga.

Spojrzał w stronę traktu.

Paran odwrócił się i ujrzał, Ŝe powietrze rozdarło się niby zasłona. Z otworu wydobywało

się matowe, Ŝółte światło. Grota. Tajemna droga czarów.

– Na oddech Kaptura.

Westchnął, tłumiąc nagły dreszcz. Wewnątrz wiła się szarawa ścieŜka. Z obu stron

otaczały ją niskie nasypy, wyŜej zaś unosiła się nieprzenikniona mgła koloru ochry. Powietrze

popłynęło nagle do środka, jakby portal zaczerpnął tchu. Okazało się, Ŝe nawierzchnię dróŜki

stanowi popiół. Niewidzialny powiew poruszył nią, wzbijając w górę obłoki szarej substancji.

– Będziesz się musiał do tego przyzwyczaić – stwierdził Topper.

Paran chwycił wodze klaczy i zarzucił hełm na łęk siodła.

– Prowadź – polecił.

Szpon omiótł go pośpiesznym spojrzeniem, po czym wszedł do groty.

Porucznik podąŜył za nim. Portal zamknął się za ich plecami. Na jego miejsce pojawiło

się przedłuŜenie ścieŜki. Itko Kan zniknęło, a wraz z nim wszelkie ślady Ŝycia. Świat, w

którym się znaleźli, był jałowy i martwy. Otaczające drogę usypiska równieŜ składały się z

popiołu, który unosił się w powietrzu, nadając mu metaliczny posmak.

– Witaj w Cesarskiej Grocie – rzucił Topper ze śladem drwiny w głosie.

– Miło tu.

– Moc utworzyła ją z... tego, co znajdowało się tu przedtem. Czy kiedykolwiek w historii

dokonano juŜ podobnej sztuki? Tylko bogowie to wiedzą.

Ruszyli w drogę.

– Jak rozumiem, tą grotą nie włada Ŝaden bóg – odezwał się Paran. – W ten sposób

moŜecie uniknąć pobierających myto odźwiernych, straŜników niewidzialnych mostów, oraz

innych podobnych istot, które jakoby mieszkają w grotach i słuŜą swym nieśmiertelnym

panom.

Topper chrząknął.

– Wydaje ci się, Ŝe w grotach panuje taki tłok? No cóŜ, wierzenia ignorantów zawsze są

zabawne. Będę miał podczas tej krótkiej podróŜy niezłą rozrywkę.

Paran umilkł. Przesłonięty stertami popiołu horyzont wydawał się bliski. Ochrowe niebo i

ciemnoszary grunt przechodziły w siebie płynnie. Pod kolczugą pot płynął mu strumieniami.

Klacz parsknęła głośno.

– Jeśli zastanawiałeś się, dokąd jedziemy – odezwał się po chwili Topper – to dowiedz

się, Ŝe przyboczna przebywa w Uncie. Dotrzemy tam za pośrednictwem tej groty. Pokonamy

dziewięćset mil w kilka godzin. Niektórzy sądzą, Ŝe imperium za bardzo się rozrosło. Są

nawet tacy, którym się wydaje, Ŝe dalej połoŜone prowincje znajdują się poza zasięgiem

cesarzowej Laseen. Jak widzisz, Paran, ci ludzie są głupcami.

Klacz parsknęła po raz drugi.

– Wstyd skłania cię do milczenia, poruczniku? Przepraszam, Ŝe drwiłem z twej

ignorancji...

– Będziesz się musiał do niej przyzwyczaić – rzucił Paran.

Przez następne tysiąc kroków milczał Topper.

Choć mijały godziny, wciąŜ padało na nich takie samo światło. Kilkakrotnie natknęli się

na miejsca, w których hałdy popiołu były poruszone, jakby przeszło tamtędy coś wielkiego i

ocięŜałego. Szerokie, śliskie ślady niknęły w mroku. W jednym z tych miejsc znaleźli ciemną

zaskorupiałą plamę oraz ogniwa łańcucha, rozsypane w popiele niczym monety. Topper

przyjrzał się uwaŜnie tej scenie.

Droga nie jest tak bezpieczna, jak chciał mnie przekonać, pomyślał Paran. Kręcą się tu

obcy, i to wrogo nastawieni.

Nie zdziwił się, gdy Topper zwiększył później tempo. Po krótkiej chwili dotarli do

kamiennej bramy. Zbudowano ją niedawno. Paran rozpoznał untański bazalt, pochodzący z

cesarskich kamieniołomów połoŜonych nieopodal stolicy. Mury jego rodzinnej posiadłości

wzniesiono z tego samego szaroczarnego, połyskliwego materiału. Pośrodku łuku, wysoko

nad ich głowami, wyrzeźbiono szponiastą dłoń zaciśniętą na kryształowej kuli: godło

malazańskich cesarzy.

Za bramą była ciemność.

Paran odchrząknął.

– Jesteśmy na miejscu?

Topper odwrócił się gwałtownie ku niemu.

– Odpłacasz za uprzejmość arogancją, poruczniku. Lepiej dla ciebie będzie, jak się

pozbędziesz tej szlacheckiej wyniosłości.

Paran uśmiechnął się i wskazał ręką przed siebie.

– Prowadź, przewodniku.

Topper, zamiatając płaszczem, przeszedł przez bramę i zniknął.

Gdy Paran przyciągnął klacz do przejścia, zaczęła miotać głową i wierzgać. Próbował ją

uspokoić, lecz bezskutecznie. W końcu wdrapał się na siodło i złapał wodze. Skierował głowę

zwierzęcia w stronę bramy, po czym wbił mocno ostrogi w boki konia. Klacz zerwała się do

biegu i skoczyła w pustkę.

Wokół eksplodowało światło i kolory, które pochłonęły zwierzę i jeźdźca. Kopyta klaczy

uderzyły z trzaskiem o grunt. We wszystkie strony trysnęło coś, co mogło być Ŝwirem. Paran

osadził wierzchowca i mrugając intensywnie, rozejrzał się wokół. Znajdował się w olbrzymiej

komnacie. Wysoko w górze lśnił sufit ze złota, na ścianach wisiały gobeliny, a ze wszystkich

stron zbliŜało się do niego około dwudziestu zakutych w zbroje straŜników.

Przestraszona klacz odskoczyła w bok, przewracając Toppera na podłogę. Kopyto

przeszyło powietrze, chybiając celu tylko o piędź. Znowu rozległ się chrzęst, Paran zauwaŜył

jednak, Ŝe koń nie depcze Ŝwiru, ale kamienie mozaiki. Topper zerwał się na nogi z

przekleństwem na ustach, przeszywając porucznika wściekłym spojrzeniem.

StraŜnicy cofnęli się powoli pod ściany, najwyraźniej reagując na jakiś nie

wypowiedziany rozkaz. Paran odwrócił wzrok od Toppera. Przed nim znajdowało się podium,

na którym stał tron z powykręcanej kości. Zasiadała na nim cesarzowa.

Panującą w komnacie ciszę mącił jedynie chrzęst deptanych końskimi kopytami

półszlachetnych kamieni. Paran zsunął się z siodła z grymasem na twarzy, przyglądając się z

uwagą siedzącej na tronie kobiecie.

Laseen nie zmieniła się zbytnio od chwili ich jedynego dotąd spotkania. Była nieładna i

nie nosiła Ŝadnych ozdób, włosy miała jasne i krótko przystrzyŜone, a niebieskawa twarz nie

zapadała w pamięć. Przyglądała mu się, mruŜąc brązowe oczy.

Paran poprawił pas, splótł dłonie i pokłonił się nisko.

– Cesarzowo.

– Widzę, Ŝe nie usłuchałeś rady, której udzielił ci ten oficer przed siedmiu laty –

wycedziła Laseen.

Zamrugał zaskoczony.

– Oczywiście, on równieŜ nie skorzystał z rady, której mu wówczas udzielono – ciągnęła.

– Ciekawe, który to bóg sprawił, Ŝe spotkaliście się wtedy na murze. Powinnam wyprawić na

jego cześć naboŜeństwo. Podobne poczucie humoru zasługuje na nagrodę. Sądziłeś, Ŝe

Cesarska Brama wiedzie do stajni, poruczniku?

– Moja klacz bała się przez nią przejść, cesarzowo.

– Trudno się jej dziwić.

– W przeciwieństwie do mnie, pochodzi z rodu słynącego z inteligencji – wyjaśnił z

uśmiechem Paran. – Przyjmij proszę moje najszczersze przeprosiny.

– Topper zaprowadzi cię do przybocznej.

Na jej skinienie jeden ze straŜników wziął w rękę wodze klaczy. Paran pokłonił się po raz

drugi, a następnie z uśmiechem na twarzy spojrzał na szpona.

Topper poprowadził go do bocznych drzwi.

– Ty durniu! – warknął, gdy te zamknęły się za nimi. Pomaszerował szybko przed siebie

wąskim korytarzem. Paran nie próbował dotrzymywać mu kroku, zmuszając go w ten sposób

do zaczekania pod prowadzącymi w górę krętymi schodami. Twarz Toppera pociemniała z

wściekłości. – O co chodziło z tym murem? Kiedy ją poznałeś?

– PoniewaŜ nie zechciała tego wyjaśnić, jestem zmuszony podąŜyć za jej przykładem –

odparł Paran, spoglądając na wytarte stopnie. – To z pewnością będzie zachodnia baszta.

WieŜa Pyłu...

– Musisz wejść na sam szczyt. Przyboczna oczekuje na ciebie w swych komnatach. Nie

ma tu innych drzwi, więc nie zabłądzisz. Idź prosto przed siebie, aŜ dotrzesz do celu.

Paran skinął głową i ruszył w górę.

Drzwi szczytowej komnaty były uchylone. Paran zastukał w nie głośno i wszedł do

środka. Przyboczna siedziała na ławie na przeciwległym końcu pomieszczenia, zwrócona

plecami do duŜego okna. Za szeroko otwartymi okiennicami widać było czerwony wschód

słońca. Lorn się ubierała. Paran zatrzymał się zawstydzony.

– Nie przywiązuję zbyt wielkiej wagi do skromności – oznajmiła. – Wejdź i zamknij za

sobą drzwi.

Porucznik wykonał jej polecenie. Rozejrzał się po komnacie. Na ścianach wisiały

wyblakłe gobeliny, a kamienną posadzkę pokrywały wyleniałe zwierzęce skóry. Meble były

nieliczne i stare, w niegustownym, napańskim stylu.

Przyboczna wstała z ławy, by wśliznąć się w skórzaną zbroję. Jej włosy zalśniły w

czerwonym blasku słońca.

– Wyglądasz na wykończonego, poruczniku. Usiądź, proszę.

Rozejrzał się, znalazł krzesło i opadł na nie z radością.

– Ślady zatarto bardzo starannie, przyboczna. Jedyni ludzie, którzy zostali w Gerromie,

nic juŜ nie powiedzą.

Zapięła ostatnią klamrę.

– Chyba Ŝebym wysłała nekromantę.

Chrząknął.

– Opowieści o gołębiach... wydaje mi się, Ŝe przewidziano tę moŜliwość.

Spojrzała na niego, unosząc brwi.

– Wybacz, przyboczna. Wygląda, Ŝe zwiastunami śmierci były... ptaki.

– I gdybyśmy spojrzeli na to, co się stało, oczyma martwych Ŝołnierzy, nie

zobaczylibyśmy wiele poza nimi. Powiedziałeś, gołębie?

Skinął głową.

– Ciekawe.

Umilkła.

Przyglądał się jej jeszcze przez chwilę.

– Czy byłem przynętą, przyboczna?

– Nie.

– To dlaczego wysłałaś Toppera?

– śeby przyśpieszyć sprawę.

Umilkł i zamknął oczy. Zakręciło mu się w głowie. Nie zdawał sobie dotąd sprawy, jak

bardzo jest zmęczony. Minął moment, nim dotarło do niego, Ŝe przyboczna coś mówi. Wziął

się w garść i wyprostował plecy.

Stała przed nim.

– Wyśpisz się później, poruczniku. Nie w tej chwili. Właśnie mówiłam o czekającej cię

przyszłości. Dobrze byłoby, gdybyś słuchał mnie uwaŜnie. Wykonałeś zlecone ci zadanie, a

nawet wykazałeś się znaczną... odpornością. Musimy wywołać wraŜenie, Ŝe nic nas juŜ nie

łączy. Wrócisz do korpusu oficerskiego, tutaj, w Uncie. Potem otrzymasz szereg przydziałów,

które dopełnią twego oficjalnego szkolenia. Jeśli chodzi o czas, który spędziłeś w Itko Kan,

nie wydarzyło się tam nic nadzwyczajnego. Zrozumiałeś?

– Tak jest.

– Świetnie.

– Ale co zrobimy w tej sprawie, przyboczna? Czy zrezygnujemy z poszukiwań?

Pogodzimy się z myślą, Ŝe nigdy się nie dowiemy, co i dlaczego się wydarzyło? A moŜe to po

prostu ze mnie chcesz zrezygnować?

– Poruczniku, tym śladem nie moŜemy podąŜać zbyt otwarcie, nie zrezygnujemy jednak

ze śledztwa, a ty odegrasz w nim kluczową rolę. Sądziłam, być moŜe błędnie, Ŝe będziesz

chciał doprowadzić tę sprawę do końca, być świadkiem zemsty, gdy jej czas wreszcie

nadejdzie. CzyŜbym się myliła? Być moŜe dosyć juŜ się napatrzyłeś i pragniesz jedynie

wrócić do normalności.

Zamknął oczy.

– Przyboczna, gdy nadejdzie czas, chcę być przy tym obecny.

Nie odzywała się, i nawet nie otwierając oczu, wiedział, Ŝe przygląda mu się uwaŜnie,

starając się określić, ile jest wart. Opuścił go niepokój. Przestał juŜ dbać o cokolwiek.

Powiedział, czego pragnie, i decyzja naleŜała teraz do niej.

– Będziemy działać powoli. Zostaniesz przeniesiony za kilka dni. Tymczasem moŜesz

wrócić do domu, do posiadłości ojca, Ŝeby trochę wypocząć.

Otworzył oczy i wstał z krzesła.

– Poruczniku, mam nadzieję, Ŝe scena w Sali Tronowej juŜ więcej się nie powtórzy –

rzuciła, gdy dotarł do drzwi.

– Wątpię, czy za drugim razem byłaby równie komiczna, przyboczna.

Kiedy znalazł się na schodach, usłyszał zza drzwi coś, co brzmiało jak kaszel. Trudno mu

było sobie wyobrazić, Ŝe mogło to być coś innego.

Gdy prowadził konia ulicami Unty, ogarnęło go odrętwienie. Znajome widoki, kłębiące

się, niezliczone tłumy i mieszające się ze sobą najrozmaitsze języki wydawały mu się czymś

dziwnym, odmienionym, nie dla wzroku, lecz myśli i owego tajemnego miejsca pod czaszką.

To on się zmienił i czuł się z tego powodu wykorzenionym wyrzutkiem.

Miasto wyglądało tak samo jak zawsze. Obserwując to, co działo się wokół niego, czuł,

Ŝe nic się tu nie zmieniło. Był to dar szlachetnej krwi, która pozwalała trzymać się na dystans,

obserwować świat z pozycji nie skaŜonej wpływem prostaków.

Dar... i przekleństwo.

Tym razem jednak Paran przedzierał się przez tłum bez obstawy domowych straŜników.

Zniknęła potęga krwi i jedyną obroną był noszony przez niego mundur. Nie był

rzemieślnikiem, ulicznym handlarzem ani kupcem, lecz Ŝołnierzem. OręŜem imperium,

jednym z dziesiątków tysięcy.

Przeszedł przez Bramę Rampy Celnej i ruszył Marmurową Skarpą, przy której pojawiały

się pierwsze kupieckie rezydencje, oddalone od brukowanej ulicy, na wpół ukryte za murami

dziedzińców. śywozielone liście w ogrodach harmonizowały z pomalowanymi na jaskrawe

kolory ścianami. Tłumy były tu rzadsze, a za bramami dostrzegało się prywatnych

straŜników. Choć upał nie zelŜał, nie czuło się odoru rynsztoków i gnijącej Ŝywności. Od

niewidocznych fontann bił przyjemny chłodek, a wietrzyk niósł na ulicę woń kwiatów.

Zapach jego dzieciństwa.

W miarę, jak prowadził konia w głąb Dzielnicy Szlacheckiej, posiadłości stawały się

coraz większe. Historia i stare pieniądze zapewniały przestrzeń Ŝyciową. Imperium wydawało

się stąd czymś odległym i niegodnym uwagi. Mieszkające tu rodziny wynosiły swój rodowód

od barbarzyńskich jeźdźców, którzy przed siedmiuset laty przybyli ze wschodu i – jak zawsze

się to działo – krwią i mieczem podbili kuzynów Kańczyków, którzy wznosili nad morzem

swe chaty. Z dzikich wojowników przerodzili się później w hodowców koni oraz handlarzy

wina, piwa i tkanin. Dawne szlachectwo miecza przerodziło się w szlachectwo

nagromadzonego majątku, a takŜe umów handlowych, subtelnych intryg i przekupstwa,

pełnych pozłoty komnat i oświetlonych lampami oliwnymi korytarzy.

Paran zapragnął zamknąć krąg, wrócić do miecza, od którego wywodził się jego ród, stać

się silny i dziki, tak jak ci, którzy Ŝyli przed stuleciami. Za to właśnie potępił go ojciec.

Dotarł do znajomej furtki, pojedynczych, wysokich drzwi wprawionych w boczny mur.

Wychodziły one na zaułek, który w innej części miasta byłby szeroką aleją. Nie było tu

straŜnika, a jedynie cienki łańcuszek dzwonka.

Pociągnął zań dwa razy i czekał w pustym zaułku.

Po drugiej stronie zgrzytnął rygiel, rozległo się przekleństwo i drzwi otworzyły się z

piskiem zawiasów.

Paran ujrzał przed sobą nieznajome oblicze. MęŜczyzna był stary i miał oszpeconą blizną

twarz. Nosił pełną łat kolczugę, która kończyła się nierówno na wysokości kolan. Na głowę

wsadził łebkę, powgniataną, lecz lśniącą i wypolerowaną.

StraŜnik omiótł Parana spojrzeniem załzawionych, szarych oczu.

– śywy gobelin – mruknął.

– Słucham?

MęŜczyzna otworzył szeroko drzwi.

– Postarzałeś się, oczywiście, ale rysy pozostały te same. To musiał być świetny artysta.

Potrafił oddać postawę, wyraz twarzy i tak dalej. Witaj w domu, Ganoesie.

Porucznik wprowadził klacz przez wąskie wejście i ruszył ścieŜką między dwiema

przybudówkami. Nad głową miał niebo.

– Nie znam cię, Ŝołnierzu – zauwaŜył. – Ale wygląda na to, Ŝe straŜnicy domowi

dokładnie sobie obejrzeli mój portret. CzyŜby słuŜył teraz jako dywanik w waszych

kwaterach?

– Coś w tym rodzaju.

– Jak masz na imię?

– Gamet – odparł straŜnik, który zamknął i zaryglował drzwi, a potem ruszył za

Ganoesem. – SłuŜę twemu ojcu od trzech lat.

– A co robiłeś przedtem, Gamecie?

– Takich pytań się nie zadaje.

Wyszli na dziedziniec. Paran przystanął na chwilę, by przyjrzeć się straŜnikowi.

– Ojciec zwykł bardzo starannie studiować Ŝyciorysy tych, których przyjmuje do pracy.

Gamet uśmiechnął się, odsłaniając pełen garnitur białych zębów.

– Och, zrobił to. I zaangaŜował mnie. Widać nie dopatrzył się niczego szczególnie

haniebnego.

– Jesteś weteranem.

– Pozwól, Ŝe odprowadzę twego konia do stajni.

Paran wręczył mu wodze i rozejrzał się po dziedzińcu. Wydał mu się mniejszy niŜ ongiś.

Stara studnia, wydrąŜona jeszcze przez bezimienny lud, który mieszkał tu przed Kańczykami,

sprawiała wraŜenie gotowej w kaŜdej chwili obrócić się w gruzy. śaden rzemieślnik nie

chciał dotknąć staroŜytnych, rzeźbionych kamieni jej ocembrowania, obawiając się klątwy

przebudzonych duchów. W najgłębszych podziemiach rezydencji znajdowało się wiele

podobnych, nie połączonych zaprawą kamieni. Pomieszczenia były tam ciasne, tunele kręte, a

podłogi nierówne, wskutek czego całość nie nadawała się do uŜytku.

Po podwórku kręcili się słuŜący i ogrodnicy. Nikt jeszcze nie zauwaŜył przybycia Parana.

Gamet odchrząknął.

– Twoi rodzice są nieobecni.

Skinął głową. W Emalau, ich wiejskiej posiadłości, właśnie źrebiły się klacze.

– Ale siostry są w domu – ciągnął Gamet. – KaŜę słuŜącym posprzątać twój pokój.

– CzyŜby zostawiono go nietkniętym?

śołnierz uśmiechnął się po raz kolejny.

– No, powiedzmy, Ŝe muszą wynieść dodatkowe meble i skrzynie. No wiesz, przestrzeń

magazynowa jest cenna...

– Zawsze tak było – zauwaŜył Paran, po czym juŜ bez słowa ruszył ku wejściu do domu.

Gdy podchodził do długiego stołu ustawionego w sali bankietowej, pomieszczenie

wypełniły echa jego kroków. Koty pierzchały przed nim we wszystkie strony. Odpiął płaszcz

podróŜny i cisnął go na oparcie krzesła, po czym spoczął na ławie, opierając plecy o pokrytą

boazerią ścianę. Zamknął oczy.

Po kilku minutach usłyszał kobiecy głos.

– Myślałam, Ŝe jesteś w Itko Kan.

Uniósł powieki. Przy stole stała jego o rok młodsza siostra, Tavore. Dłoń połoŜyła na

oparciu krzesła ojca. Była tak samo brzydka jak zawsze. Rysy twarzy miała ostre, cerę bladą,

a rudawe włosy obcięte krócej, niŜ dyktowała moda. Urosła jednak od ich ostatniego

spotkania. Niemal dorównywała mu wzrostem. Nie była juŜ niezgrabnym dzieckiem. Z

pozbawioną wyrazu twarzą przyglądała się bratu.

– Przeniesiono mnie – wyjaśnił Paran.

– Tutaj? Coś byśmy o tym słyszeli.

Och, z pewnością. Między ustosunkowanymi rodzinami zawsze krąŜą plotki.

– To było nie planowane – przyznał. – Niemniej jednak otrzymałem nowy przydział. Ale

nie będę stacjonował w Uncie. Zajrzałem tu tylko na kilka dni.

– Dostałeś awans?

– Chcesz się dowiedzieć, czy inwestycja zacznie przynosić zyski? – zapytał z uśmiechem.

– Choć nie byliśmy zadowoleni, nie moŜemy zapominać o szansie zdobycia wpływów,

prawda?

– Dbanie o pozycję tej rodziny nie naleŜy juŜ do twoich obowiązków, bracie.

– Ach, więc naleŜy do twoich? CzyŜby ojciec wycofał się z codziennych zajęć?

– Powoli się wycofuje. Jego zdrowie nie jest juŜ takie jak niegdyś. Gdybyś o to zapytał,

nawet w Itko Kan...

Westchnął.

– WciąŜ szukasz ze mną zgody, Tavore? Chcesz dźwigać za mnie brzemię moich

błędów? Jak moŜe pamiętasz, kiedy stąd odchodziłem, nie usłano mi drogi róŜami. Zresztą

zawsze uwaŜałem, Ŝe zostawiam sprawy domowe w kompetentnych dłoniach...

ZmruŜyła powoli powieki, lecz duma nie pozwoliła jej zadać narzucającego się pytania.

– A co z Felisin? – zainteresował się Ganoes.

– Zajęta swoimi studiami. Bardzo się uraduje na twój widok, a potem zaleje łzami, kiedy

usłyszy, Ŝe będziesz z nami tak krótko.

– CzyŜby była teraz twoją rywalką, Tavore?

Jego siostra odwróciła się z pogardliwym prychnięciem.

– Felisin? Jest za miękka na ten świat, bracie. Chyba zresztą na kaŜdy. Nie zmieniła się.

Ucieszy się, Ŝe przyjechałeś.

Gdy wychodziła, wpatrywał się w jej sztywne plecy. Śmierdział potem – własnym i

końskim – podróŜą i brudem, a takŜe czymś jeszcze...

Zakrzepłą krwią i zastarzałym strachem.

Rozejrzał się wokół.

Dom jest znacznie mniejszy, niŜ go zapamiętałem.

Rozdział drugi

Po nadejściu Moranthów

fala się odwróciła.

I, niczym stojące w porcie statki,

wolne miasta zalało

imperialne morze.

Zaczął się dwunasty rok wojny,

Rok Rozbitego KsięŜyca

i jego zaskakującego odprysku,

zabójczego deszczu i

czarnoskrzydłej obietnicy.

Tylko dwa miasta opierały się jeszcze

malazańskiej nawale.

Jedno dzielne, o dumnych sztandarach,

chronione potęŜnym skrzydłem Ciemności.

Drugie podzielone,

bez armii i sojuszników.

Silne miasto padło pierwsze.

Wołanie do cienia

Felisin (ur. 1146)

1163 rok snu PoŜogi (dwa lata później)

105 rok Imperium Maltańskiego 9 rok

panowania cesarzowej Laseen.

Gdzieś za całunem dymu krąŜyły kruki. Ich ostre wrzaski przebijały się przez krzyki

rannych i umierających Ŝołnierzy. Nieruchome powietrze przesycone było smrodem palonego

mięsa.

Tattersail stała samotnie na trzecim ze wzniesień górujących nad zdobytym miastem Pale.

Wokół niej walały się nadpalone pozostałości zbroi – nagolenniki, napierśniki i hełmy – a

takŜe stosy broni. Przed godziną ekwipunek ten nosili męŜczyźni i kobiety, po ciałach których

nie pozostał juŜ Ŝaden ślad. Cisza wypełniająca owe puste skorupy niosła się w głowie

czarodziejki niczym tren.

SkrzyŜowała mocno ramiona na piersiach. Burgundowy płaszcz, na którym wyszyto

srebrne godło dowódcy kadry czarodziejskiej Drugiej Armii, zwisał z jej krągłych ramion,

poplamiony i nadpalony. Pulchną, owalną twarz, na której zwykle malował się rozanielony

wyraz, przeorały teraz głębokie bruzdy, a policzki stały się blade i obwisłe.

Choć czarodziejkę otaczało mnóstwo dźwięków i zapachów, wsłuchała się w głęboką

ciszę, o której moŜna by powiedzieć, Ŝe pochodziła z leŜących wokół szczątków zbroi. Były

puste, co samo w sobie stanowiło oskarŜenie. Cisza ta miała jednak równieŜ inne źródło.

Czary, których tu dziś uŜyto, były tak potęŜne, Ŝe osłabiły barierę między światami. To, co

mieszkało po drugiej stronie, w Grotach Chaosu, było tak blisko, Ŝe mogłoby jej dotknąć.

Odnosiła dotąd wraŜenie, Ŝe wszystkie jej emocje wygasły, wypalone grozą, którą przed

chwilą przeŜyła, gdy jednak spoglądała na zwarte szeregi wkraczającego do miasta legionu

Czarnych Moranthów, skryte pod opadającymi powiekami oczy zasnuła jej mgiełka

nienawiści.

Nasi sojusznicy. Przyszli wyegzekwować swą godzinę krwi.

Gdy owa godzina dobiegnie końca, liczba ocalałych mieszkańców Pale spadnie o jakieś

dwadzieścia tysięcy. Po raz kolejny w długiej historii wrogości między sąsiadującymi ludami

miecz przewaŜy szalę zemsty na drugą stronę.

Shedenul, zmiłuj się. Czy juŜ tego nie dosyć?

W mieście szalał niepowstrzymanie chyba z tuzin poŜarów. Po trzech długich latach

oblęŜenia gród wreszcie padł, Tattersail wiedziała jednak, Ŝe to jeszcze nie koniec. Coś się tu

kryło, czekało w milczeniu. Ona takŜe zaczeka. Była to winna tym, którzy dziś polegli.

Ostatecznie poniosła poraŜkę we wszystkim, co było waŜne.

Na dole ziemię pokrywały ciała malazańskich Ŝołnierzy, postrzępiony dywan trupów. Tu

i ówdzie w górę sterczały ich kończyny. Kruki zasiadały sobie na nich niby królowie. Ci,

którzy ocaleli z rzezi, błądzili w oszołomieniu między ciałami, szukając poległych

towarzyszy. Zrozpaczona Tattersail śledziła ich wzrokiem.

– Nadchodzą – odezwał się jakiś głos, mniej więcej tuzin stóp na lewo od niej. Odwróciła

się powoli. Czarodziej Loczek leŜał na resztkach spalonej zbroi. Jego gładko wygolona

czaszka lśniła w bladym blasku słońca. Fala czarów zmiaŜdŜyła go od bioder w dół. Z

brzucha wylewały mu się róŜowe, upstrzone teraz błotem i wysychające wnętrzności. Otaczał

go słaby półcień czarów, który świadczył, Ŝe wciąŜ toczy walkę ze śmiercią.

– Myślałam, Ŝe nie Ŝyjesz – mruknęła Tattersail.

– Mam fartowny dzień.

– Nie wyglądasz na to.

Loczek chrząknął. Spod serca trysnął mu strumień gęstej, ciemnej krwi.

– Nadchodzą – powtórzył. – Widzisz ich juŜ?

MruŜąc powieki, skierowała spojrzenie jasnych oczu na stok. ZbliŜało się ku nim czterech

Ŝołnierzy.

– Co to za ludzie?

Czarodziej nie odpowiedział.

Spojrzała nań raz jeszcze i zobaczyła, Ŝe wbił w nią wzrok z intensywnością

charakterystyczną dla konających, którzy wiedzą, Ŝe nadchodzi ich ostatnia chwila.

– Pomyślałeś sobie, Ŝe nieźle byłoby oberwać falą w brzuch? No cóŜ, pewnie moŜna się

stąd wyrwać i w ten sposób.

Zaskoczyła ją jego odpowiedź.

– Ta maska twardości nie pasuje do ciebie, Sail. Nigdy nie pasowała. – Zmarszczył brwi i

zamrugał szybko, zapewne usiłując odpędzić ciemność. – Zawsze istnieje ryzyko, iŜ dowiesz

się za duŜo. Ciesz się, Ŝe ci tego oszczędziłem. – Uśmiechnął się, odsłaniając okrwawione

zęby. – Lepiej myśleć o czymś przyjemnym. Ciało odmawia mi posłuszeństwa.

Przeszyła Loczka wzrokiem, zaskoczona jego nagle ujawnionym człowieczeństwem. Być

moŜe umierający zapominali o swych zwykłych gierkach, o pozorach towarzyszących

tańcowi Ŝywych. Być moŜe po prostu nie była przygotowana na to, Ŝe czarodziej ukaŜe w

końcu ludzkie oblicze. Piersi zaczęły ją boleć od dręczącego uścisku, rozprostowała więc ręce

i westchnęła słabo.

– Masz rację. To nie jest pora na noszenie masek, prawda? Nigdy cię nie lubiłam, Loczek,

ale nie wątpiłam w twoją odwagę. I nadal w nią nie wątpię. – Obrzuciła go krytycznym

spojrzeniem, czując się lekko zdumiona tym, Ŝe nie wzdrygnęła się na widok tak straszliwej

rany. – Chyba nawet sztuka Tayschrenna nie mogłaby cię teraz uratować, Loczek.

W jego oczach pojawił się błysk chytrości. Parsknął bolesnym śmiechem.

– Kochana dziewczyno – wydyszał. – Twoja naiwność zawsze mnie zachwycała.

– No jasne – warknęła, zła na siebie, Ŝe dała się nabrać na ten pokaz szczerości. –

Musiałeś jeszcze raz ze mnie zaŜartować, w imię dawnych czasów.

– Nie rozumiesz...

– CzyŜby? Chcesz powiedzieć, Ŝe to jeszcze nie koniec? Nienawidzisz wielkiego maga

tak bardzo, Ŝe wymkniesz się nawet z zimnego uścisku Kaptura, prawda? Zemsta zza grobu?

– Chyba juŜ mnie znasz. Zawsze wychodzę tylnymi drzwiami.

– Nie moŜesz nawet się czołgać. Jak zamierzasz się do nich dostać?

Czarodziej oblizał spękane wargi.

– Zawarłem umowę – wyjaśnił cicho. – Drzwi przyjdą do mnie. Właśnie idą.

W jej trzewiach wezbrał niepokój. Za plecami usłyszała chrzęst zbroi i grzechot Ŝelaza,

nagły jak zimny wiatr. Odwróciła się i zobaczyła czworo Ŝołnierzy, którzy weszli na wzgórze.

Trzech męŜczyzn i kobieta, usmarowani błotem i krwią. Twarze mieli białe jak kość. Wzrok

czarodziejki przyciągnęła kobieta, która trzymała się za plecami trzech męŜczyzn, jakby była

tu niepoŜądanym dodatkiem. Młoda dziewczyna była ładna, ale wyglądała na zimną jak sopel

lodu.

Coś z nią jest nie w porządku. Uwaga.

Pierwszy z Ŝołnierzy – sądząc po bransolecie na ramieniu, sierŜant – podszedł do

Tattersail. Osadzone głęboko w pooranej bruzdami, znuŜonej twarzy ciemnoszare oczy

spojrzały na nią beznamiętnie.

– To ona? – zapytał, zwracając się do wysokiego, chudego, czarnoskórego męŜczyzny,

który stał za nim.

śołnierz potrząsnął głową.

– Nie, chodzi nam o tamtego – wyjaśnił. Mówił po malazańsku, lecz z szorstkim

akcentem Siedmiu Miast.

Trzeci z męŜczyzn, równieŜ czarny, minął sierŜanta z lewej strony. Choć był cięŜko

zbudowany, wydawał się płynąć w powietrzu. Nie spuszczał wzroku z Loczka. Tattersail

poczuła się uraŜona faktem, Ŝe ją ignoruje. Miała ochotę rzucić parę zjadliwych słówek, lecz

nagle wydało się jej, Ŝe to za duŜy wysiłek.

– Jeśli jesteście pododdziałem grzebania poległych, to zjawiliście się zbyt wcześnie –

stwierdziła, zwracając się do sierŜanta. – On jeszcze Ŝyje. Ale oczywiście nie jesteście takim

pododdziałem – ciągnęła. – Wiem o tym. Loczek zawarł jakąś umowę. Wydaje mu się, Ŝe

moŜe przeŜyć, mając połowę ciała.

SierŜant zacisnął mocno wargi skryte wśród posiwiałej, sterczącej brody.

– O co ci chodzi, czarodziejko?

Stojący za nim czarnoskóry człowiek spojrzał na dziewczynę, która wciąŜ trzymała się o

jakieś dwanaście kroków z tyłu. ZadrŜał lekko, ale jego szczupła twarz nic nie wyraŜała.

Zwrócił się w stronę Tattersail i ominął ją z enigmatycznym wzruszeniem ramion.

ZadrŜała mimo woli, gdy w jej zmysły uderzył impuls mocy. Wciągnęła gwałtownie

powietrze w płuca.

Jest magiem – pomyślała. Wpatrywała się w męŜczyznę, który stanął obok swego

towarzysza u boku Loczka, usiłując dostrzec cokolwiek pod pokrywającą jego mundur krwią i

błotem.

– Kim, do licha, jesteście?

– Dziewiąta DruŜyna Drugiej Armii.

– Dziewiąta? – Wypuściła z sykiem powietrze. – Podpalacze Mostów. – ZmruŜyła

powieki, przyglądając się obdartemu sierŜantowi. – Dziewiąta. To znaczy, Ŝe jesteś Sójeczka.

Wzdrygnął się wyraźnie.

Tattersail zaschło w ustach. Odchrząknęła.

– Słyszałam o tobie, oczywiście. O tym...

– To wszystko niewaŜne – przerwał jej chrapliwym tonem. – Stare opowieści rozrastają

się jak bujne zielsko.

Potarła twarz, czując, Ŝe pod paznokciami zbiera jej się brud. Podpalacze Mostów. Był to

elitarny oddział cesarza, jego ulubieńcy. Od krwawego przewrotu, dokonanego przed

dziewięciu laty przez Laseen, wysyłano ich do kaŜdego pojawiającego się na horyzoncie

gniazda os. Tyle lat podobnego traktowania zredukowało ich do tylko jednej dywizji o

niepełnym stanie. Niektórzy z nich okryli się sławą. Imiona tych, którzy ocaleli, głównie

dowodzących druŜynami sierŜantów, powtarzano w malazańskich armiach na Genabackis i

gdzie indziej. Dodawały smaku i tak juŜ wspaniałej legendzie Zastępu Jednorękiego. Detoran,

Nerwusik, Trzpień, Sójeczka. Imiona pełne chwały i gorzkie od cynizmu, którym karmi się

kaŜda armia. Obłęd tej trwającej bez końca kampanii był ich godłem i sztandarem.

SierŜant Sójeczka przyglądał się pokrywającym wzgórze szczątkom. Tattersail pojęła, Ŝe

próbuje zrozumieć, co się tu stało. Zadrgał mu mięsień policzka. MęŜczyzna spojrzał na nią z

nagłą sympatią. Jego szare oczy złagodniały. Coś w Tattersail omal nie pękło na ten widok.

– Jesteś ostatnia z kadry? – zapytał.

Odwróciła wzrok, poraŜona nieoczekiwaną słabością.

– Ostatnia, która moŜe stać. I nie zawdzięczam tego swym umiejętnościom. Po prostu

miałam szczęście.

Jeśli nawet słyszał gorycz w jej słowach, w Ŝaden sposób tego nie okazał. Przyglądał się

bez słowa dwóm Ŝołnierzom z Siedmiu Miast, którzy przykucnęli nad Loczkiem.

Czarodziejka oblizała wargi, przestępując niepewnie z nogi na nogę. Spojrzała na obu

męŜczyzn. Toczyła się tam cicha rozmowa. Usłyszała śmiech Loczka, a potem cichy łoskot.

Wzdrygnęła się na ten dźwięk.

– Ten wysoki jest magiem, prawda? – zapytała.

Sójeczka chrząknął.

– Na imię ma Szybki Ben – odrzekł.

– Chyba nie zawsze tak się nazywał.

– Nie zawsze.

Poruszyła przygniecionymi cięŜkim płaszczem ramionami, łagodząc na chwilę ćmiący

ból w krzyŜu.

– Powinnam go znać, sierŜancie. Taką moc się zauwaŜa. Nie jest nowicjuszem.

– Nie jest – przyznał Sójeczka.

Poczuła, Ŝe ogarnia ją gniew.

– Mam prawo do wyjaśnień. Co się tu dzieje?

– Wygląda, Ŝe niewiele – odparł Sójeczka z grymasem na twarzy. – Szybki! – zawołał

podniesionym głosem.

Mag uniósł głowę.

– Musimy coś jeszcze wynegocjować, sierŜancie – rzekł, odsłaniając w uśmiechu białe

zęby.

– Na oddech Kaptura – westchnęła Tattersail. Odwróciwszy się, zobaczyła, Ŝe

dziewczyna nadal stoi na szczycie wzgórza, przyglądając się maszerującym do miasta

kolumnom Moranthów. Spojrzała nagle na czarodziejkę, jakby wyczuła, Ŝe przyciągnęła jej

uwagę. Wyraz jej twarzy przeraził Tattersail, która odwróciła wzrok.

– Czy to wszystko, co zostało z twojej druŜyny, sierŜancie? Dwóch maruderów z pustyni i

krwioŜercza rekrutka?

– Mam siedmiu Ŝołnierzy – odpowiedział bezbarwnym głosem Sójeczka.

– A ilu ich było dziś rano?

– Piętnastu.

Coś tu nie gra.

– To lepiej niŜ w większości innych oddziałów – zauwaŜyła, czując potrzebę, by coś

powiedzieć. Zaklęła bezgłośnie, widząc, Ŝe z twarzy sierŜanta odpływa krew. – Jestem pewna,

Ŝe to byli dobrzy ludzie – dodała pośpiesznie.

– Potrafili umierać – rzucił.

Wstrząsnęły nią te brutalne słowa. Zakręciło się jej w głowie. Zacisnęła powieki, chcąc

powstrzymać łzy zakłopotania i frustracji.

Zbyt wiele się wydarzyło. Nie jestem na to gotowa. Nie na Sójeczkę, człowieka, który

ugina się pod cięŜarem własnej legendy, który w słuŜbie imperium wspiął się juŜ na niejedną

górę trupów.

W ciągu trzech ostatnich lat rzadko widywało się Podpalaczy Mostów. Gdy oblęŜenie się

zaczęło, wyznaczono im zadanie wydrąŜenia podkopów pod potęŜnymi, staroŜytnymi murami

Pale. Ten rozkaz pochodził z samej stolicy i był albo okrutnym Ŝartem, albo owocem

przeraŜającej ignorancji. Cała dolina miała charakter polodowcowy. Skalne rumowisko

wypełniało szczelinę, która była tak głęboka, Ŝe nawet magom Tattersail trudno było

wysondować jej dno.

Całe trzy lata spędzili pod ziemią. Kiedy ostatni raz widzieli słońce?

Zesztywniała nagle.

– SierŜancie. – Otworzyła oczy. – Byłeś dziś w tunelach?

Z przeraŜeniem ujrzała wyraz bólu, który przemknął przez jego twarz.

– W jakich tunelach? – zapytał cicho i spróbował ją ominąć.

Wyciągnęła rękę i zacisnęła dłoń na ramieniu męŜczyzny. ZadrŜał pod jej dotykiem.

– Sójeczka – wyszeptała. – Domyśliłeś się bardzo wielu rzeczy. O mnie, o tym, co

wydarzyło się na tym wzgórzu, o wszystkich tych Ŝołnierzach. Oboje ponieśliśmy klęskę –

dodała po chwili wahania. – Przykro mi.

Odsunął się, nie patrząc na nią.

– Nie ma powodu, czarodziejko. – Spojrzał jej w oczy. – Nie moŜemy sobie pozwolić na

ubolewanie.

Podszedł do swych Ŝołnierzy.

– Dziś rano było nas tysiąc czterysta, czarodziejko – usłyszała za swymi plecami młody,

kobiecy głos.

Odwróciła się. Z tak bliska moŜna było zauwaŜyć, Ŝe dziewczyna ma nie więcej niŜ

piętnaście lat. Zaprzeczały temu jednak jej oczy. Miały matowy połysk zwietrzałego onyksu i

wydawały się niewiarygodnie stare. Dawno juŜ wygasły w nich wszelkie uczucia.

– A teraz?

Wzruszyła ramionami w geście bliskim obojętności.

– Trzydzieścioro, moŜe trzydzieścioro pięcioro. Cztery z pięciu tuneli zawaliły się

całkowicie. My byliśmy w piątym i udało się nam wydostać na zewnątrz. Skrzypek i Płot

pracują nad pozostałymi, ale są przekonani, Ŝe nic juŜ się nie da zrobić. Próbowali

zorganizować jakąś pomoc. – Na jej ubłoconej twarzy wykwitł zimny, cyniczny uśmieszek. –

Ale powstrzymał ich twój szef, wielki mag.

– Tayschrenn? Dlaczego?

Dziewczyna zmarszczyła brwi, jakby poczuła się rozczarowana. Potem po prostu odeszła.

Zatrzymała się na szczycie wzgórza, spoglądając na miasto.

Tattersail wbiła w nią wzrok. Dzieląc się tą informacją, dziewczyna liczyła na jakąś

szczególną reakcję.

Przyznanie się do współudziału? W kaŜdym razie – pudło. Tayschrenn nie zdobył sobie

dziś przyjaciół. Świetnie.

Dzisiejszy dzień okazał się katastrofą, a wina spadała wyłącznie na wielkiego maga.

Czarodziejka spojrzała na Pale, po czym przeniosła wzrok na unoszący się nad miastem całun

dymu.

PotęŜny kształt, który widziała tam codziennie od trzech lat, zniknął. Trudno jej było

uwierzyć własnym oczom.

– Ostrzegałeś nas – wyszeptała do pustego nieba, gdy wróciły do niej wspomnienia

wydarzeń dzisiejszego ranka. – Ostrzegałeś nas, prawda?

Od czterech miesięcy sypiała z Calotem – niezobowiązująca przyjemność, która miała

złagodzić nudę nie kończącego się oblęŜenia. Tak przynajmniej tłumaczyła sobie to

nieprofesjonalne zachowanie. Rzecz jasna, było w tym coś więcej, znacznie więcej, lecz

Tattersail nigdy nie była ze sobą zbyt szczera.

Gdy nadeszło magiczne wezwanie, spała u jego boku. Drobne, lecz kształtne ciało maga

miło wtulało się w jej obfite, miękkie wypukłości. Otworzyła oczy i zobaczyła, Ŝe obejmuje ją

jak dziecko. Potem on równieŜ usłyszał zew i obudził się. Nagrodziła go uśmiechem.

– Loczek? – zapytał z drŜeniem, wyłaŜąc spod koców.

Skrzywiła się.

– A któŜ by inny? On nigdy nie śpi.

– Co znowu się stało?

Wstał i zaczął szukać bluzy.

Przyjrzała mu się. Był bardzo chudy, co czyniło z nich dziwną parę. W słabym blasku

świtu, który przesączał się przez ściany namiotu, jego szczupłe kościste ciało wydawało się

delikatne, niemal dziecinne. Jak na stuletniego faceta, trzymał się świetnie.

– Ostatnio załatwiał róŜne drobiazgi dla Dujeka – zauwaŜyła. – Pewnie chce nam tylko

przekazać najświeŜsze informacje.

Calot z głośnym stęknięciem wciągnął buty.

– I po co ci było pchać się na dowódcę kadry, Sail? Coś ci powiem. Łatwiej mi było

salutować Nedurianowi. Gdy patrzę na ciebie, zaraz mam ochotę...

– Bierz się do roboty, Calot – rzuciła. Miał to być Ŝart, lecz w jej głosie zabrzmiał ostry

ton, który sprawił, Ŝe mag uniósł gwałtownie głowę.

– Coś się stało? – zapytał cicho. Bruzdy na jego wysokim czole zmarszczyły się w dobrze

jej znany sposób.

Myślałam, Ŝe juŜ cię od nich uwolniłam.

– Nie mam pojęcia – odparła z westchnieniem. – Wiem tylko, Ŝe Loczek skontaktował się

i ze mną, i z tobą. Gdyby chodziło o zwykły meldunek, jeszcze byś sobie chrapał.

Ubrali się w milczeniu, czując narastające napięcie. Po niespełna godzinie Calota strawiła

fala błękitnego ognia, a na rozpaczliwy krzyk Tattersail odpowiedziały tylko kruki. Na razie

jednak dwoje magów przygotowywało się do nie zapowiedzianego spotkania w namiocie

dowodzenia wielkiej pięści Dujeka Jednorękiego.

Na błotnistej ścieŜce za namiotem Calota pełniący nocną wartę Ŝołnierze zgromadzili się

wokół opalanych końskim łajnem piecyków, wyciągając dłonie ku ciepłu. Było jeszcze

bardzo wcześnie i na ścieŜkach widziało się niewielu ludzi. Stoki górujących nad

otaczającymi Pale równinami wzgórz pokrywały szeregi szarych namiotów. Pułkowe

sztandary powiewały ponuro na słabym wietrze, który od ostatniej nocy zmienił kierunek i

przynosił teraz do nozdrzy Tattersail smród z latryn. Ostatnie gwiazdy bladły właśnie na

rozjaśniającym się niebie. MoŜna by pomyśleć, Ŝe na świecie panuje pokój.

Dla osłony przed chłodem owinęła się płaszczem, po czym zatrzymała przed namiotem,

by zlustrować ogromną górę, która wisiała w powietrzu, ćwierć mili nad Pale. Omiotła

wzrokiem poobijaną twarz Odprysku KsięŜyca. Masyw nosił tę nazwę, odkąd czarodziejka

sięgała pamięcią. W wyszczerbionej jak zepsuty ząb bazaltowej fortecy mieszkał

najpotęŜniejszy wróg, z jakim kiedykolwiek zetknęło się imperium. Zawieszonemu wysoko

nad ziemią Odpryskowi KsięŜyca nie zagraŜało Ŝadne oblęŜenie. Nawet osobista armia

martwiaków Laseen, T’lan Imassów, która przemieszczała się łatwo jak pył na wietrze, nie

mogła bądź teŜ nie chciała sforsować jego linii magicznej obrony.

Czarodzieje z Pale znaleźli potęŜnego sojusznika. Tattersail przypomniała sobie, Ŝe

kiedyś, w czasach cesarza, imperium stanęło juŜ w szranki z tajemniczym władcą Odprysku.

Zapowiadało się na paskudną jatkę, ale nagle Odprysk KsięŜyca wycofał się z gry. Nikt z

Ŝyjących nie wiedział dlaczego. Była to jedna z niezliczonych tajemnic, które cesarz zabrał ze

sobą do podwodnego grobu.

Pojawienie się Odprysku tutaj, na Genabackis, było zaskoczeniem. Tym razem nic nie

ocaliło ich w ostatniej chwili. Z fortecy zstąpiło na ziemię pół tuzina legionów władających

czarami Tiste Andii. Prowadził ich naczelny wódz o nazwisku Caladan Brood. Oddziały te

połączyły siły z najemnikami z Karmazynowej Gwardii i wspólnie z nią odrzuciły

malazańską Piątą Armię, która nacierała na wschód wzdłuŜ północnej granicy Równiny

Rhivi. Piąta Armia poniosła znaczne straty i ugrzęzła w Lesie Czarnego Psa, gdzie od

czterech lat broniła się przed atakami Brooda i Karmazynowej Gwardii. Owa walka szybko

przeradzała się w wyrok śmierci.

Najwyraźniej jednak Caladan Brood i Tiste Andii nie byli jedynymi mieszkańcami

Odprysku KsięŜyca. Pozostający w ukryciu władca fortecy nadal nią kierował i teraz

przywiódł ją tutaj, by zawrzeć pakt z potęŜnymi czarodziejami z Pale.

Kadra Tattersail nie miała wielkich szans w magicznym pojedynku z takim

przeciwnikiem. OblęŜenie utknęło w martwym punkcie. Tylko Podpalacze Mostów nie

ustawali w upartych wysiłkach podkopania się pod staroŜytne mury.

– Zostań – modliła się do Odprysku KsięŜyca. – Odwracaj bez końca swą twarz, nie

pozwól, by odór krwi i krzyki umierających na zawsze zawładnęły tą ziemią. Zaczekaj, aŜ

mrugniemy pierwsi.

Calot stał obok niej bez słowa. Rozumiał rytuał, jakim się to dla niej stało. Był to jeden z

wielu powodów, dla których go pokochała. Jak przyjaciela, oczywiście. W miłości do

przyjaciela nie było nic zobowiązującego i nie miała powodu się jej bać.

– Wyczuwam niecierpliwość Loczka – mruknął Calot.

– Ja teŜ – przyznała z westchnieniem. – Dlatego mi się nie śpieszy.

– Wiem. Ale nie powinniśmy zwlekać zbyt długo, Sail. – Uśmiechnął się psotnie. – To

byłoby w złym tonie.

– Hmmm. Nie moŜemy pozwolić, Ŝeby wyciągnęli zbyt pochopne wnioski, prawda?

– Nie byłyby znowu takie pochopne. No, ale ruszajmy – dodał, powaŜniejąc nieco.

Po kilku minutach przybyli do namiotu dowodzenia. U wejścia pełnił straŜ samotny

Ŝołnierz piechoty morskiej, który sprawiał wraŜenie podenerwowanego. Gdy zasalutował

obojgu magom, Tattersail zatrzymała się i spojrzała mu w oczy.

– Siódmy Pułk?

Skinął głową, unikając jej wzroku.

– Tak, czarodziejko. Trzecia DruŜyna.

– Tak mi się wydawało, Ŝe skądś cię znam. Pozdrów ode mnie sierŜanta RyŜego. –

Podeszła bliŜej. – Coś wisi w powietrzu, Ŝołnierzu?

Zamrugał.

– Wysoko w powietrzu, czarodziejko. NajwyŜej, jak się da.

Spojrzała na Calota, który zatrzymał się u wejścia do namiotu. Mag wydął policzki,

krzywiąc komicznie twarz.

– Właśnie miałem wraŜenie, Ŝe wyczułem jego zapach.

Wzdrygnęła się, słysząc potwierdzenie swych obaw. ZauwaŜyła, Ŝe wartownik poci się

pod Ŝelaznym hełmem.

– Dziękuję za ostrzeŜenie, Ŝołnierzu.

– Przysługa za przysługę, czarodziejko.

Zasalutował po raz drugi, tym razem bardziej dziarsko i jakby bardziej osobiście.

To trwa juŜ tyle lat. Uparcie traktują mnie jak członka rodziny, jedną z Drugiej Armii,

najstarszej ze wszystkich, jednej z załoŜonych przez cesarza. Przysługa za przysługę,

czarodziejko. Ty uratujesz naszą skórę, a my uratujemy twoją. Ostatecznie jesteśmy rodziną.

Tylko dlaczego czuję się wśród nich tak obco?

Oddała salut.

Weszli do namiotu dowodzenia. Natychmiast wyczuła obecność mocy, którą Calot

nazywał zapachem. Oczy zaszły jej łzami. Dopadł ją atak migreny. Dobrze znała tę

szczególną emanację, która gwałtownie kłóciła się z jej własną, co jeszcze powiększało ból

głowy.

W pierwszym przedziale oświetlonego dymiącymi lampami namiotu stało około tuzina

drewnianych krzeseł. Na ustawionym z boku składanym stole zauwaŜyła cynowy dzban oraz

sześć zaśniedziałych kubków, na których połyskiwały krople rosy.

– Na oddech Kaptura, Sail, to mi się nie podoba – wymamrotał Calot.

Gdy jej oczy przyzwyczaiły się do mroku, Tattersail zauwaŜyła za otworem

prowadzącym do drugiego przedziału namiotu znajomą postać w długiej szacie. MęŜczyzna

pochylał się nad naleŜącym do Dujeka stołem z mapami, wspierając na blacie dłonie o

długich palcach. Jego purpurowy płaszcz falował niczym woda, choć mag stał nieruchomo.

– A niech cię – wyszeptała Tattersail.

– Właśnie pomyślałem to samo – przyznał Calot, trąc oczy.

– Myślisz, Ŝe specjalnie ćwiczył tę pozę? – zapytała, gdy siadali.

– Z całą pewnością – odparł z uśmiechem. – Wielki mag Laseen nie potrafiłby odczytać

mapy taktycznej, nawet gdyby od tego zaleŜało jego Ŝycie.

– Grunt, Ŝeby nie zaleŜało od tego nasze.

– Dziś bierzemy się do roboty – odezwał się ktoś siedzący na krześle obok nich.

Tattersail skrzywiła się, próbując przebić wzrokiem nienaturalną ciemność.

– Jesteś taki sam jak Tayschrenn, Loczek. Ciesz się, Ŝe nie zdecydowałam się usiąść na

tym krześle.

Pojawił się szereg Ŝółtych zębów, a potem reszta postaci maga. Loczek odwołał zaklęcie.

Na jego płaskie, naznaczone blizną czoło oraz wygoloną czaszkę wystąpiły kropelki potu. Nie

było w tym nic dziwnego. Loczek pociłby się nawet w dole z lodem. Pochylił głowę, a na

jego twarzy malowało się coś przypominającego połączenie pełnej samozadowolenia

obojętności z pogardą. Wbił w Tattersail spojrzenie małych, ciemnych oczek.

– Pamiętasz, co to takiego: robota, prawda? – Uśmiechnął się szerzej, przez co jego

złamany, niekształtny nos stał się jeszcze bardziej płaski. – To było twoje zajęcie, nim

zaczęłaś się grzmocić z naszym kochanym Calotem. Nim stałaś się miękka.

Wciągnęła powietrze, gotowa mu odpowiedzieć, lecz ubiegł ją Calot.

– Czujesz się samotny, Loczek? – wycedził swobodnym tonem. – Czy muszę ci

uświadamiać, Ŝe markietanki Ŝądają od ciebie podwójnej opłaty? – Machnął ręką, jakby

chciał odegnać niezdrowe myśli. – Fakty wyglądają prosto. Po przedwczesnej śmierci

Neduriana w Puszczy Mott Dujek wyznaczył Tattersail na dowódcę kadry. Jak ci się to nie

podoba, to trudno. Taka jest cena niezdecydowania.

Loczek strącił drobinkę ziemi z atłasowych pantofli, które w jakiś nieprawdopodobny

sposób uchronił przed poplamieniem, choć na zewnątrz było pełno błota.

– Ślepa wiara, towarzysze, jest dobra dla głupców...

Przerwał mu łopot poły namiotu. Do środka wkroczył wielka pięść Dujek Jednoręki. W

sterczących z uszu włosach wciąŜ miał mydło po porannym goleniu. Wokół niego unosiła się

woń cynamonowej wody.

Z biegiem lat Tattersail nauczyła się przywiązywać wielką wagę do tego aromatu.

Oznaczał bezpieczeństwo, stabilność, rozsądek. Dujek Jednoręki symbolizował to wszystko

nie tylko dla niej, lecz dla całej armii, która walczyła pod jego rozkazami. Gdy zatrzymał się

pośrodku namiotu, spoglądając na troje magów, odchyliła się lekko i równieŜ mu się

przyjrzała spod opadających powiek. Trzy lata wymuszonej przez oblęŜenie bierności

podziałały na niego jak środek odmładzający. Choć miał siedemdziesiąt dziewięć lat,

wyglądał raczej na pięćdziesiąt. Spojrzenie szarych oczu pozostawało ostre i nieugięte, a

twarz była szczupła i ogorzała. Trzymał się prosto i wydawało się, Ŝe ma więcej wzrostu niŜ

swoje pięć i pół stopy. Odziany był w zwykły, pozbawiony ozdób skórzany strój, pokryty

plamami potu i purpurowego imperialnego barwnika. Kikut lewego ramienia, kończący się

tuŜ poniŜej barku, owinął sobie skórzanymi pasami. Napańskie sandały miały rzemyki ze

skóry rekina, między którymi prześwitywała biała jak kreda, owłosiona skóra łydek.

Calot wyjął z rękawa chustkę do nosa i rzucił ją Dujekowi.

Wielka pięść złapał ją w powietrzu.

– Znowu? Niech szlag trafi tego golibrodę – warknął, ścierając mydło z Ŝuchwy i uszu. –

Przysiągłbym, Ŝe robi to celowo. – Zmiął chustkę w kulę i cisnął ją na kolana Calota. –

Wszyscy są juŜ na miejscu. Świetnie. Najpierw codzienne sprawy. Loczek, gadałeś z

chłopakami na dole?

Łysy mag stłumił ziewniecie.

– Saper zwany Skrzypkiem oprowadził mnie po tunelach. – Przerwał na chwilę, by

wydobyć strzępek płótna z obszytego brokatem rękawa, po czym spojrzał Dujekowi prosto w

oczy. – Jeśli damy im jeszcze jakieś sześć, siedem lat, moŜe uda im się dotrzeć do miejskich

murów.

– To nie ma sensu – wtrąciła Tattersail. – To właśnie napisałam w raporcie. – ZmruŜyła

powieki. – Nie wiem tylko, czy dotrze na dwór cesarski.

– Wielbłąd ciągle płynie – zauwaŜył Calot.

Dujek chrząknął. Jeszcze nigdy nie udało się wywołać u niego śmiechu.

– No dobra, kadro, słuchajcie mnie uwaŜnie. Muszę was poinformować o dwóch

rzeczach. – Przez jego pokrytą bliznami twarz przebiegł lekki grymas. – Po pierwsze,

cesarzowa przysłała tu szponów. Są juŜ w mieście. Polują na czarodziejów z Pale.

Po plecach Tattersail przebiegł dreszcz. Nikt nie lubił mieć do czynienia ze szponami.

Zatrute sztylety cesarskich skrytobójców – ulubionego narzędzia Laseen – były wymierzone

we wszystkich, w tym równieŜ w Malazańczyków.

Calot najwyraźniej pomyślał o tym samym. Wyprostował się nagle na krześle.

– Jeśli są tu z jakiegoś innego powodu...

– Będą musieli najpierw przejść przeze mnie – przerwał mu Dujek, wspierając swą jedyną

dłoń na rękojeści miecza.

Wie, Ŝe ma słuchacza w sąsiednim przedziale. Mówi człowiekowi, który rozkazuje

szponom, jak się mają sprawy. Shedenul, błogosław go.

– Ukryją się – wtrącił Loczek. – To czarodzieje, nie idioci.

Minęła chwila, nim Tattersail pojęła sens jego słów.

Chodzi mu o czarodziejów z Pale.

Dujek przyjrzał mu się uwaŜnie, po czym skinął głową.

– Po drugie, dziś zaatakujemy Odprysk KsięŜyca.

Stojący w drugim przedziale wielki mag Tayschrenn odwrócił się znienacka na te słowa i

ruszył powoli w stronę zebranych. Na śniadej, skrytej pod kapturem twarzy pojawił się

szeroki uśmiech. Jej nieskazitelną powierzchnię pokryły na chwilę zmarszczki. Uśmiech

szybko jednak zniknął, a nie starzejąca się skóra odzyskała gładkość.

– Witajcie, koledzy – odezwał się tonem wesołym i groźnym zarazem.

Loczek Ŝachnął się.

– Staraj się ograniczyć melodramatyczne efekty do minimum, Tayschrenn. Wszyscy

poczujemy się od tego lepiej.

– Odprysk KsięŜyca wyczerpał cierpliwość cesarzowej... – ciągnął wielki mag, ignorując

uwagę Loczka.

Dujek uniósł nagle głowę.

– Cesarzowa się boi i dlatego chce uderzyć pierwsza, i to z całej siły – przerwał

Tayschrennowi lekko chrapliwym głosem. – Wysławiaj się jasno, magiku. Mówisz do swoich

najlepszych ludzi. OkaŜ im trochę szacunku, do licha.

Wielki mag wzruszył ramionami.

– Oczywiście, wielka pięści. – Spojrzał na kadrę. – Wasza grupa, ja i trzech innych

wielkich magów za niespełna godzinę zaatakujemy Odprysk KsięŜyca. Większość

mieszkańców gmachu odciągnęła stąd północna kampania. Jesteśmy przekonani, Ŝe władca

Odprysku został sam. Od niemal trzech lat powstrzymywał nas wyłącznie swą obecnością.

Dziś rano, koledzy, sprawdzimy, ile naprawdę jest wart.

– Miejmy nadzieję, Ŝe cały czas blefował – dodał Dujek, marszcząc czoło. – Są jakieś

pytania?

– Jak szybko moŜna załatwić przeniesienie? – odezwał się Calot.

Tattersail odchrząknęła.

– Co właściwie wiemy o władcy Odprysku KsięŜyca?

– Obawiam się, Ŝe bardzo niewiele – odparł Tayschrenn, mruŜąc oczy. – To z całą

pewnością Tiste Andii. Arcymag.

Loczek pochylił się na krześle i ostentacyjnie splunął pod stopy Tayschrenna.

– Tiste Andii, wielki magu? Mógłbyś chyba powiedzieć nam coś więcej?

Migrena Tattersail pogorszyła się gwałtownie. Kobieta zdała sobie sprawę, Ŝe wstrzymuje

oddech. Wypuściła powoli powietrze z płuc, czekając, jak Tayschrenn zareaguje na słowa

Loczka i na tradycyjne wyzwanie z Siedmiu Miast.

– Arcymag – powtórzył Tayschrenn. – Być moŜe największy z arcymagów Tiste Andii.

Drogi Loczku – dodał nieco ciszej – twe prymitywne plemienne gesty są być moŜe

spektakularne, lecz z pewnością w złym guście.

Loczek wyszczerzył zęby.

– Tiste Andii są pierwszymi dziećmi Matki Ciemności. Czułeś wstrząsy, które zachwiały

Grotami Czarów, Tayschrenn. Ja teŜ je czułem. Zapytaj Dujeka o raporty z północnej

kampanii. Pradawna magia... Kurald Galain. Władca Odprysku KsięŜyca to mistrz arcymag.

Wiesz, jak się nazywa, równie dobrze jak ja.

– Z pewnością nie wiem – warknął wielki mag, tracąc wreszcie cierpliwość. – Być moŜe

zechcesz nas oświecić, Loczek. Potem zapytam cię o twoje źródła.

– Achhh! – Łysy mag pochylił się na krześle. Na jego napiętej twarzy pojawił się wyraz

chciwej złości. – Wielki mag mi grozi. Wreszcie do czegoś doszliśmy. Odpowiedz mi na

jedno pytanie. Dlaczego tylko trzech wielkich magów? Nie ponieśliśmy aŜ tak wielkich strat.

A po drugie, dlaczego nie zrobiliśmy tego dwa lata temu?

Narastające między Loczkiem a Tayschrennem napięcie rozproszył Dujek. Wielka pięść

warknął, po czym zaczął mówić:

– Jesteśmy w rozpaczliwej sytuacji, magu. Północną kampanię trafił szlag. Z Piątej Armii

nie zostało juŜ prawie nic, a posiłki nadejdą nie wcześniej niŜ na wiosnę. Rzecz w tym, Ŝe

władca Odprysku w kaŜdej chwili moŜe tu sprowadzić swe oddziały. Nie chciałbym wysyłać

was do walki z całą armią Tiste Andii, a juŜ z całą pewnością nie chciałbym, Ŝeby Druga

Armia musiała walczyć na dwa fronty, jeśli nadejdzie odsiecz. To sprzeczne ze wszystkimi

zasadami taktyki, a kimkolwiek jest ten Caladan Brood, udowodnił juŜ, Ŝe świetnie potrafi

wykorzystywać nasze błędy.

– Caladan Brood – mruknął Calot. – Przysiągłbym, Ŝe gdzieś juŜ słyszałem to nazwisko.

Dziwne, Ŝe jakoś nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

Tattersail spojrzała na Tayschrenna, mruŜąc powieki. Calot miał rację. Nazwisko

człowieka dowodzącego Tiste Andii, walczącymi u boku Karmazynowej Gwardii, faktycznie

brzmiało znajomo. Kojarzyło się jednak z czymś dawnym, być moŜe echem staroŜytnych

legend albo jakiegoś epickiego poematu.

Wielki mag przeszył ją beznamiętnym, wyrachowanym spojrzeniem.

– Czas na szukanie usprawiedliwień minął – rzekł, zwracając się w stronę pozostałych. –

Cesarzowa wydała rozkaz i musimy go wykonać.

Loczek znowu się Ŝachnął.

– Jeśli juŜ mowa o tym, co kto musi – wtrącił, nie przestając uśmiechać się pogardliwie

do Tayschrenna – to, czy pamiętasz, jak bawiliśmy się w kotka i myszkę w Arenie? Ten plan

śmierdzi tobą. JuŜ od dawna czekałeś na podobną szansę. – Uśmiech przerodził się we

wściekły grymas. – Których to wielkich magów wyznaczyłeś do tego zadania? Pozwól mi

zgadnąć...

– Dość tego!

Tayschrenn podszedł do Loczka, który znieruchomiał z błyskiem w oczach.

Lampy przygasły. Calot podniósł chusteczkę z kolan i otarł pot z czoła.

Moc – niech to szlag! – głowa zaraz mi pęknie.

– Proszę bardzo – wyszeptał Loczek. – Karty na stół. Jestem pewien, Ŝe wielka pięść

ucieszy się, jeśli rozproszysz jego podejrzenia. WyraŜaj się jasno, stary druhu.

Tattersail spojrzała na Dujeka. Twarz dowódcy nic nie wyraŜała. Spojrzenie bystrych

oczu skierował na Tayschrenna, pogrąŜony w intensywnych rozmyślaniach.

Calot pochylił się w jej stronę.

– Co tu, do licha, się dzieje, Sail?

– Nie mam pojęcia – wyszeptała. – Ale robi się gorąco.

Choć rzuciła to lekkim tonem, w głowie jej wirowało, a myśli zbiły się w zimny węzeł

strachu. Loczek słuŜył w armii imperium dłuŜej od niej czy od Calota. Był jednym z

czarodziejów, którzy stawili opór Malazańczykom w Siedmiu Miastach, nim Aren padł, a

Święta Falah’d rozpierzchła się na cztery wiatry, nim dano mu wybór między śmiercią a

słuŜbą nowym panom. Dołączył do kadry Drugiej Armii pod Pan’potsun. Podobnie jak sam

Dujek, był tam ze starą gwardią cesarza, gdy po raz pierwszy wytknęły łby Ŝmije uzurpacji,

gdy pierwszy miecz imperium został zdradzony i brutalnie zamordowany. Coś wiedział. Ale

co?

– Dosyć juŜ tego – wycedził Dujek. – Bierzmy się do roboty.

Tattersail westchnęła. Staruszek Jednoręki umiał trafić w sedno. Spojrzała na niego. Znała

go dobrze, nie jako przyjaciela – Dujek nie miał przyjaciół – lecz jako najlepszego stratega,

który pozostał imperium. Jeśli – jak przed chwilą zasugerował to Loczek – ktoś chciał

zdradzić wielką pięść i Tayschrenn brał udział w tym spisku...

„Jesteśmy zginanym konarem” – powiedział kiedyś Calot o Zastępie Jednorękiego. –

„StrzeŜ się imperium, które pęka. śołnierze Siedmiu Miast, ukrywające się duchy

pokonanych, lecz nie złamanych”.

Tayschrenn skinął na nią i pozostałych magów. Tattersail i Calot wstali z krzeseł. Loczek

nie ruszył się z miejsca Zamknął oczy, jakby spał.

– Chciałbym pomówić o tym przeniesieniu – zwrócił się Calot do Dujeka.

– Później – mruknął wielka pięść. – Dla człowieka, który ma tylko jedną rękę,

papierkowa robota staje się koszmarem.

Omiótł kadrę wzrokiem. Chciał coś powiedzieć, lecz Calot go ubiegł.

– Anomandaris.

Loczek otworzył oczy i oŜywiony spojrzał z radością na Tayschrenna.

– Achhh – odezwał się, mącąc cisze, którą wywołała wypowiedź Calota. – Oczywiście.

Jeszcze trzech wielkich magów? Tylko trzech?

Tattersail wbiła wzrok w pobladłą, nieruchomą twarz Dujeka.

– Poemat – rzekła cicho. – Teraz go sobie przypominam.

Caladan Brood, leŜący pod menhirem,

zwiastun zimy, w kurhanie, nie znający smutku...

Następne wersy padły z ust Calota.

...jego grobowiec odarto ze słów,

a w dłoniach, które miaŜdŜyły kowadła...

Wiersz dokończyła Tattersail.

...dzierŜy młot swej pieśni -

Ŝyje, śpi tylko, ostrzeŜcie więc bezgłośnie

wszystkich: nie budźcie go.

Nie budźcie go.

Gdy przebrzmiały ostatnie słowa, wszyscy w namiocie wpatrzyli się w czarodziejkę.

– Wygląda na to, Ŝe juŜ się obudził – zauwaŜyła, czując suchość w ustach. –

Anomandaris. Epicki poemat Rybaka Keltatha.

– Ten utwór nie opowiada o Caladanie Broodzie – zauwaŜył Dujek, marszcząc brwi.

– Nie – zgodziła się. – Dotyczy przede wszystkim jego towarzysza.

Loczek wstał powoli z krzesła i podszedł do Tayschrenna.

– Anomander Rake, władca Tiste Andii, którzy są duszami Bezgwiezdnej Nocy. Rake,

Grzywa Chaosu. To on siedzi w Odprysku, a ty chcesz rzucić przeciwko niemu czterech

wielkich magów i jedną kadrę.

Gładka twarz Tayschrenna lśniła teraz od potu.

– Tiste Andii nie są tacy jak my – zaczął spokojnym tonem. – Mogą się wam wydawać

nieprzewidywalni, ale to mylne wraŜenie. Oni są po prostu inni. Nie słuŜą Ŝadnej sprawie.

Przechodzą tylko od jednego ludzkiego dramatu do następnego. Naprawdę sądzicie, Ŝe

Anomander Rake stanie do boju z nami?

– A czy Caladan Brood się cofnął? – warknął Loczek.

– On nie jest Tiste Andii, Loczek. To człowiek. Niektórzy mówią, Ŝe ma domieszkę krwi

barghasckiej, ale nie jest spokrewniony z pradawną rasą i nie przestrzega jej zwyczajów.

– Liczysz na to, Ŝe Rake zdradzi czarodziejów z Pale – odezwała się Tattersail. – Złamie

pakt, który z nimi zawarł.

– Ryzyko nie jest tak wielkie, jak mogłoby się zdawać – bronił się wielki mag. –

Bellurdan przeprowadził odpowiednie badania w Genabaris, czarodziejko. W górskiej

twierdzy za Lasem Czarnego Psa odkryto nowe zwoje Szaleństwa Gothosa. Niektóre z tych

pism mówią o Tiste Andii i innych rasach z Pradawnej Ery. Nie zapominajcie teŜ, Ŝe Odprysk

KsięŜyca raz juŜ cofnął się przed bezpośrednią konfrontacją z imperium.

Tattersail ogarnął blady strach. Kolana się pod nią ugięły. Usiadła cięŜko, aŜ składane

krzesło zaskrzypiało.

– Jeśli twoje spekulacje okaŜą się błędne, właśnie skazałeś nas na śmierć – stwierdziła. – I

to nie tylko nas, wielki magu, lecz cały Zastęp Jednorękiego.

Tayschrenn odwrócił się powoli plecami do Loczka i pozostałych.

– To rozkazy cesarzowej Laseen – powiedział, nie patrząc na nich. – Nasi towarzysze

przybędą tu przez grotę. Kiedy się zjawią, wyznaczę pozycje. To wszystko.

Wrócił do stołu z mapami i zamarł w tej samej pozie co poprzednio.

Dujekowi w jednej chwili wyraźnie przybyło lat. Tattersail odwróciła pośpiesznie wzrok,

zbyt udręczona, by znieść świadomość opuszczenia, którą widziała w jego oczach, a takŜe

rodzące się w nich podejrzenie.

Jesteś tchórzem, kobieto. Tchórzem.

Wreszcie wielka pięść odchrząknął.

– Połączcie się z grotami, kadro. Jak zwykle, za wszystko trzeba płacić.

Trzeba przyznać, Ŝe wielkiemu magowi nie brak odwagi, pomyślała Tattersail.

Tayschrenn stał na pierwszym wzgórzu, niemal w samym cieniu Odprysku. Podzielili się na

trzy grupy i kaŜdej przypadł jeden z pagórków na równinie pod murami Pale. Kadra

znajdowała się najdalej, a oddział Tayschrenna najbliŜej. Na środkowym wzgórzu pozycję

zajęło troje pozostałych wielkich magów. Tattersail znała wszystkich. Nightchill,

kruczowłosa, wysoka i władcza, miała w sobie nutę okrucieństwa, która zachwycała dawnego

cesarza. Obok stał towarzysz jej Ŝycia, Bellurdan, rozłupywacz czaszek, thelomeński gigant,

którego niezwykła siła miała w razie potrzeby pomóc w skruszeniu bramy Odprysku. Trzeci

był A’Karonys, władca ognia, niski i pękaty, dzierŜący płonącą laskę, dłuŜszą od włóczni.

Druga i Szósta Armia ustawiły się w szeregach na równinie. śołnierze czekali z

odsłoniętą bronią na rozkaz ataku na miasto. Siedem tysięcy weteranów i cztery tysiące

rekrutów. Legiony Czarnych Moranthów stały na wzgórzu, które wznosiło się ćwierć mili na

zachód od nich.

Nadeszło południe. Nie było nawet śladu wiatru. Między Ŝołnierzami krąŜyły widoczne z

dala obłoczki kąśliwych muszek. Niebo zasnuła cienka, lecz pozbawiona luk warstwa chmur.

Tattersail stała na wzgórzu, zlana potem. Najpierw spojrzała na oczekujących Ŝołnierzy, a

potem na swą nieliczną kadrę, która, by stan był pełen, powinna liczyć sześciu magów. Było

ich jednak tylko dwóch. Loczek trzymał się nieco z boku, spowity w ciemnoszary płaszcz

przeciwdeszczowy, który zawsze wkładał przed bitwą. Miał bardzo zadowoloną minę.

Calot trącił łokciem Tattersail, wskazując głową na łysego maga.

– Z czego się tak cieszy?

– Loczek – zawołała Tattersail. Mag spojrzał na nią. – Czy trafnie odgadłeś imiona tych

trzech magów?

Uśmiechnął się i odwrócił głowę.

– Nie znoszę, kiedy coś ukrywa – wyznał Calot.

– Na pewno czegoś się domyśla – mruknęła czarodziejka. – Co jest takiego szczególnego

w Nightchill, Bellurdanie i A’Karonysie? Dlaczego Tayschrenn wybrał akurat ich i jak

Loczek to przewidział?

– Pytania, pytania – westchnął Calot. – Wszyscy troje to stare repy. Znają się na tej

robocie. W czasach cesarza kaŜde z nich dowodziło kompanią adeptów, kiedy w armii

imperium słuŜyło jeszcze tylu magów, Ŝe moŜna z nich było formować prawdziwe kompanie.

A’Karonys dał się poznać podczas walk w Falari, a Bellurdan i Nightchill wypłynęli jeszcze

wcześniej, podczas wojen zjednoczeniowych. Pochodzą z Fenn w Quon Tali.

– Jak powiedziałeś, to stare repy – zastanawiała się Tattersail. – Nikt z nich ostatnio się

nie udzielał, prawda? Ich ostatnia kampania to Siedem Miast...

– Gdzie A’Karonys dostał baty na Pustkowiach Pan’potsun...

– Zostawiono go samemu sobie. Po zamordowaniu cesarza wszędzie zapanował chaos.

T’lan Imassowie nie chcieli uznać nowej cesarzowej i pomaszerowali do Jhag Odhan.

– KrąŜą pogłoski, Ŝe wrócili, ale juŜ o połowę mniej liczni. Musieli się tam natknąć na

coś nieprzyjemnego.

Tattersail skinęła głową.

– Nightchill i Bellurdanowi kazano zgłosić się do Nathilogu, gdzie siedzieli bezczynnie

sześć albo siedem lat...

– AŜ wreszcie Tayschrenn wysłał Thelomena do Genabaris, Ŝeby przestudiował tam stertę

starych zwojów.

– Boję się – przyznała Tattersail. – Bardzo się boję. Widziałeś twarz Dujeka? On coś wie.

Kiedy się tego domyślił, wyglądał tak, jakby wbito mu sztylet w plecy.

– Pora brać się do roboty! – zawołał Loczek.

Calot i Tattersail odwrócili się ku niemu.

Czarodziejkę przeszył dreszcz. Odprysk KsięŜyca kręcił się jednostajnie wokół osi przez

całe trzy lata. Teraz się zatrzymał. TuŜ pod szczytem, na stronie zwróconej ku nim, widoczna

była mała półka, nad którą ukazała się skryta w cieniu wnęka. Portal. Nic na razie się tam nie

ruszało.

– JuŜ wie – wyszeptała.

– I nie ucieka – dodał Calot.

Na pierwszym wzgórzu wielki mag Tayschrenn wyprostował się i rozpostarł ręce. Jego

dłonie połączył most złotych płomieni, które następnie strzeliły w górę i pomknęły ku

Odpryskowi KsięŜyca, nabierając mocy. Czar uderzył o czarną skałę. Odłamki trysnęły na

wszystkie strony, a potem posypały się na ziemię. Na Pale i czekające na równinie

malazańskie legiony spadł deszcz śmierci.

– Zaczęło się – wydyszał Calot.

Odpowiedzią na pierwszy atak Tayschrenna była cisza, mącona jedynie lekkim stukotem

gruzu spadającego na miejskie dachówki oraz odległymi krzykami rannych Ŝołnierzy.

Wszyscy patrzyli w górę.

Reakcja przeciwnika okazała się całkowitym zaskoczeniem.

Odprysk KsięŜyca spowiła czarna chmura, następnie rozległ się słaby wrzask. Po chwili

obłok powiększył się i podzielił na części. Tattersail zdała sobie sprawę, co widzi.

Kruki.

Tysiące Wielkich Kruków. Z pewnością gnieździły się wśród turni i dolin powierzchni

Odprysku. Ich głosy stawały się coraz wyraźniejsze, przeradzały się w kocią muzykę gniewu.

Skrzydła ptaków miały piętnaście stóp rozpiętości i z łatwością chwytały wiatr, unosząc je

wysoko nad miastem i równiną.

Ściskający serce Tattersail strach przeszedł w przeraŜenie.

Loczek parsknął ochrypłym śmiechem. Odwrócił się nagle w ich stronę.

– Oto wysłannicy Odprysku, koledzy! – W jego oczach lśnił obłęd. – Ci padlinoŜercy! –

Zrzucił płaszcz i uniósł ramiona. – Wyobraźcie sobie władcę, który potrafi wykarmić

trzydzieści tysięcy Wielkich Kruków!

Na skalnej półce nad portalem pojawiła się jakaś postać, która uniosła wysoko ręce.

Włosy miała długie i srebrzyste.

Grzywa Chaosu. Anomander Rake. Władca czarnoskórych Tiste Andii, który widział sto

tysięcy zim, który kosztował krwi smoków, który rządzi ostatnimi ze swych pobratymców,

siedząc na Tronie Smutku w królestwie tragicznym i niesamowitym, królestwie pozbawionym

własnego terytorium.

Anomander Rake był bardzo daleko i na tle swego ogromnego gmachu wydawał się

maleńki, niemal pozbawiony znaczenia. To złudzenie miało wkrótce prysnąć. Gdy rozkwitła

aura jego mocy, Tattersail z wraŜenia wciągnęła powietrze w płuca.

Jeśli widzę ją z tak daleka...

– Połączcie się ze swymi grotami – rozkazała załamującym się głosem. – Szybko!

Gdy Rake gromadził moc, ze środkowego wzgórza wystrzeliły ku niemu bliźniacze kule

błękitnego ognia. Uderzyły w Odprysk przy podstawie, wstrząsając całą skałą. Tayschrenn

wypuścił falę pozłacanych płomieni, którym towarzyszyła bursztynowa piana i czerwone

języki dymu.

Władca Odprysku nie pozostał dłuŜny. Na pierwsze wzgórze runęła czarna, wijąca się

fala. Wielki mag odbił ją, padając na kolana, lecz martwicza moc spustoszyła wzgórze i

spłynęła w dół po stokach, pochłaniając najbliŜsze szeregi Ŝołnierzy. Czarny jak niebo o

północy rozbłysk pochłonął bezradnych ludzi. Potem rozległ się łoskot, który wstrząsnął

ziemią. Gdy ogień przygasł, Ŝołnierze leŜeli w gnijących stertach, skoszeni niby zboŜe.

Czary Kurald Galain. Pradawna magia. Tchnienie Chaosu.

Oddychała szybko i płytko. Czuła, jak napływa w nią jej grota Thyr. Ukształtowała ją,

szepcząc pod nosem łańcuchy słów, a potem wypuściła moc. Calot podąŜył za jej

przykładem, czerpiąc z własnej groty Mockra. Loczek otoczył się swym tajemniczym

źródłem i kadra przyłączyła się do bitwy.

Tattersail widziała tylko walkę, lecz jakaś część jej jaźni zachowała dystans wobec

wydarzeń, obserwowała je jak przez mgłę, uwiązana na smyczy przeraŜenia.

Świat stał się wcieleniem koszmaru. Czary płynęły w górę, by uderzyć w Odprysk

KsięŜyca. Ich deszcz padał na ziemię, ślepy i niszczący. Gleba wzbijała się w górę w

grzmiących kolumnach. Skalne odłamki przeszywały ludzkie ciała z taką samą łatwością, z

jaką rozŜarzone kamienie przebijają śnieg. Opadający pył pokrywał i Ŝywych, i martwych.

Niebo pociemniało, przybierając bladoróŜową barwę, a słońce stało się przesłoniętym

mgiełką miedzianym dyskiem.

Zobaczyła, jak fala mocy przedostaje się przez osłonę Loczka, przecinając go wpół.

Ryknął raczej z gniewu niŜ bólu, lecz natychmiast przestała go słyszeć, gdy zalała ją fala

jadowitej mocy i zimna, wyjąca wola czarów wgryzła się w jej osłony, próbując ją unicestwić.

Zatoczyła się do tyłu. Calot podtrzymał czarodziejkę, wspierając mocą swej Mockry jej

słabnące siły. Potem atak minął, spływając po stoku w lewo.

Tattersail osunęła się na kolana. Calot stał nad nią, wypowiadając łańcuchy słów mocy.

Odwrócił się od Odprysku KsięŜyca, spoglądając na kogoś albo na coś na dole, na równinach.

Wybałuszył oczy z przeraŜenia.

Za późno pojęła, co się dzieje. Calot bronił ją własnym kosztem. Nie przestał nawet

wtedy, gdy wokół niego eksplodowała śmierć. Pochłonął go płonący jasno ogień. Ochronna

sieć, którą otoczył Tattersail, zniknęła nagle. Z miejsca, w którym przed chwilą stał, buchnęła

fala skwierczącego Ŝaru, odrzucając czarodziejkę na bok. Raczej poczuła, niŜ usłyszała,

własny krzyk. Wszystko nagle wydało się jej bliŜsze. Zniknęła jedna z warstw mentalnej

osłony.

Dźwignęła się z wysiłkiem, wypluwając ziemię i popiół, i walczyła dalej. Nie próbowała

juŜ atakować. Chciała tylko ocalić Ŝycie. Gdzieś w głębi jej czaszki niósł się pełen paniki

wrzask.

Calot patrzył na równinę, nie na Odprysk KsięŜyca. Był zwrócony w prawo! Cios, który

powalił Loczka, padł z tyłu!

Na jej oczach za plecami Nightchill zmaterializował się demon Kenryl’ah. Śmiejąc się

przeraźliwie, wysoki, chudy stwór chwycił kończyny czarodziejki i rozerwał ją na strzępy.

Gdy zaczął ją poŜerać, zjawił się Bellurdan. Thelomen ryknął głośno, gdy demon przeorał mu

pierś ostrymi jak noŜe pazurami. Nie zwaŜając na rany i tryskającą z nich krew, zacisnął

dłonie na czaszce przeciwnika, po czym ją zmiaŜdŜył.

A’Karonys nie przestawał wypuszczać ze swej laski strumieni ognia, aŜ wreszcie

Odprysk KsięŜyca zniknął niemal całkowicie w kuli płomieni. Potem wokół niskiego,

tłuściutkiego czarodzieja zamknęły się eteryczne skrzydła lodu i A’Karonys zamarzł

natychmiast Po chwili został z niego tylko pył.

Wokół Tayschrenna szalała nieustająca burza magii. Wielki mag klęczał na poczerniałym,

wypalonym wzgórzu. KaŜdą wymierzoną w siebie falę odbijał na bok, siejąc spustoszenie

wśród przeraŜonych Ŝołnierzy na równinie. Przez wypełniający powietrze łoskot, przez popiół

i ochrypłe krakanie kruków, przez stukot sypiących się z nieba kamieni i krzyki rannych oraz

konających, przez mroŜące krew w Ŝyłach wrzaski demonów rzucających się między szeregi

Ŝołnierzy – przez wszystko to przebijał się miarowy łoskot mocy wielkiego maga. PotęŜne,

spowite płomieniami klify oderwały się od powierzchni Odprysku i – ciągnąc za sobą smugi

czarnego dymu – runęły na Pale, siejąc w mieście śmierć i chaos.

Hałas ogłuszył Tattersail. Ogarnął ją pulsujący ból, jakby całe jej ciało domagało się

powietrza. Dopiero po chwili dotarło do niej, Ŝe czary się uspokoiły. Umilkł nawet krzyk w

jej głowie. Uniosła załzawione oczy ku Odpryskowi KsięŜyca i zobaczyła, Ŝe jego poobijane

oblicze oddala się powoli. Na powierzchni w tuzinie róŜnych miejsc widać było dym i

płomienie. Wkrótce cytadela zostawiła miasto za sobą. Wirowała niepewnie, przechylając się

na jedną stronę. Leciała na południe, ku odległym szczytom Tahlynu.

Czarodziejka rozejrzała się wokół, przypominając sobie niejasno, Ŝe na spustoszonym

pagórku szukała schronienia kompania Ŝołnierzy. Gdy tylko ich zauwaŜyła, nastąpił atak, w

odparcie którego musiała włoŜyć całe siły. Teraz po Ŝołnierzach pozostały tylko zbroje.

„Przysługa za przysługę, czarodziejko”. Stłumiła łkanie, po czym skupiła uwagę na

pierwszym wzgórzu.

Tayschrenn padł na ziemię, ale Ŝył. Wokół wielkiego maga zebrało się juŜ pół tuzina

Ŝołnierzy piechoty morskiej. Po jakiejś minucie znieśli go ze wzgórza.

Większość szat Bellurdana spłonęła, a jego skórę pokrywały czerwone plamy oparzeń.

Olbrzym pozostał na środkowym wzgórzu, zbierając na stos poodrywane kończyny

Nightchill. Wył głośno i rozpaczliwie. Ten przeraŜający, Ŝałosny widok podziałał na serce

Tattersail jak uderzenie młotem o kowadło. Odwróciła się pośpiesznie.

– Niech cię szlag trafi, Tayschrenn.

Pale padło. Ceną za to był Zastęp Jednorękiego i czworo magów. Legiony Czarnych

Moranthów ruszyły z miejsca dopiero teraz, wkraczając do miasta. Tattersail zgrzytnęła

zębami, a jej pełne wargi zacisnęły się w cienką, białą linię. Coś nadal ją niepokoiło. Czuła

narastającą pewność, Ŝe to jeszcze nie koniec przedstawienia.

Czarodziejka czekała.

„Groty magii znajdują się poza światem. Jeśli znajdziesz bramę i zdołasz ją uchylić,

będziesz mogła ukształtować to, co wypłynie na zewnątrz”. Te słowa wprowadziły młodą

kobietę na ścieŜkę czarów. „Otwórz się na grotę, która przyjdzie do ciebie. Która cię znajdzie.

Zaczerpnij jej mocy – ile tylko zdoła jej pomieścić twe ciało i dusza – ale pamiętaj, Ŝe gdy

zabraknie ci sił, brama się zamknie”.

Miała obolałe wszystkie członki. Czuła się tak, jakby przez dwie godziny bez ustanku

okładano ją pałkami. Ostatnim, czego się spodziewała, był gorzki posmak na języku,

świadczący, Ŝe na wzgórzu zjawiło się coś odraŜającego i groźnego. Ci, którzy praktykowali

magię, otrzymywali podobne ostrzeŜenia na ogół jedynie wtedy, gdy brama była otwarta, a

grota odsłonięta i pełna mocy. Słyszała podobne opowieści od innych czarodziejów i czytała

butwiejące zwoje mówiące o chwilach, gdy w pobliŜu z jękiem gromadziła się śmiercionośna

moc. Podobno zawsze oznaczało to, Ŝe między śmiertelników zstąpił bóg.

Gdyby w tym miejscu miał się zjawić któryś z nieśmiertelnych, sądziłaby, Ŝe będzie to

Kaptur, bóg śmierci. Instynkt mówił jej jednak coś innego. Nie wierzyła, by przybył tu bóg,

coś jednak się pojawiło. Najbardziej frustrował czarodziejkę fakt, Ŝe nie potrafiła określić,

który z otaczających ją ludzi jest źródłem zagroŜenia. Coś ciągle przyciągało jej wzrok ku

dziewczynie, ta jednak sprawiała wraŜenie tylko na poły obecnej.

Dobiegające z tyłu głosy zwróciły w końcu jej uwagę. SierŜant Sójeczka stał nad

Szybkim Benem i drugim Ŝołnierzem, którzy nadal klęczeli u boku Loczka. Czarnoskóry mag

trzymał w ręku jakiś podłuŜny przedmiot owinięty w skórę. Spoglądał na sierŜanta, jakby

czekał na jego zgodę.

Panowało między nimi wyraźne napięcie. Tattersail podeszła bliŜej, marszcząc brwi.

– Co chcesz zrobić? – zapytała Szybkiego Bena, przypatrując się przedmiotowi, który

czarodziej ściskał w swych delikatnych, niemal kobiecych dłoniach. Wydawało się, Ŝe jej nie

usłyszał. Patrzył tylko na sierŜanta.

Sójeczka obrzucił ją nerwowym spojrzeniem.

– Bierz się do roboty, Szybki – warknął, po czym oddalił się zamaszystym krokiem i

stanął na szczycie wzgórza, zwrócony twarzą na zachód, ku Górom Moranthów.

Z grymasem na swej pięknej, ascetycznej twarzy Szybki Ben skinął głową do towarzysza.

– Przygotuj się, Kalam.

śołnierz nazwany Kalamem przysiadł, wspierając się na piętach. Dłonie schował w

rękawach. Wydawało się to osobliwą reakcją na rozkaz Szybkiego Bena, mag jednak

wyglądał na zadowolonego. PołoŜył jedną z chudych, pajęczych dłoni na drŜącej, zbroczonej

krwią piersi Loczka, wyszeptał łańcuch kilku słów i zamknął oczy.

– To brzmi jak Denul – zauwaŜyła Tattersail, spoglądając na Kalama, który

znieruchomiał przykucnięty. – Ale niezupełnie – dodała powoli. – Trochę zniekształcił tę

grotę.

Umilkła, dostrzegając w Kalamie coś, co przywodziło na myśl gotowego do ataku węŜa.

Mam wraŜenie, Ŝe nie potrzeba wiele, by go sprowokować. Wystarczyłoby kilka

nieopatrznych słów albo próba zbliŜenia się do Szybkiego Bena czy Loczka. Kalam był

potęŜny jak niedźwiedź, pamiętała jednak jego dynamiczny krok.

To faktycznie wąŜ. Zabójca. śołnierz, który osiągnął następny poziom w sztuce

morderstwa. To juŜ nie jest dla niego tylko praca. Ten człowiek to lubi.

Zadała sobie pytanie, czy to nie właśnie ta energia, ta cicha zapowiedź niebezpieczeństwa

zalała ją falą seksualnego poŜądania. Westchnęła. Nachodziły ją dziś perwersyjne myśli.

Szybki Ben znowu wygłaszał łańcuch słów, tym razem nad przedmiotem, który ułoŜył

obok Loczka. Zawiniątko spowiła moc. Tattersail z narastającym napięciem obserwowała, jak

mag przebiega długimi palcami po miejscach, gdzie zszyto skórę. Całkowicie panował nad

emanującą z niego energią. Opanował sztukę lepiej niŜ Tattersail.

Otworzył grotę, której nawet nie potrafiła rozpoznać.

– Kim jesteście? – wyszeptała, cofając się o krok.

Loczek otworzył nagle oczy. Nie było w nich bólu ani przeraŜenia. Gdy zobaczył

czarodziejkę, bez wysiłku rozciągnął w uśmiechu zbroczone krwią usta.

– To jedna z zapomnianych sztuk, Sail. Tego, co za chwilę zobaczysz, nie czyniono od

tysiąca lat. – Wtem jego twarz pociemniała. Zniknął z niej uśmiech. – Zastanów się, kobieto!

Calot i ja. Co zobaczyłaś, kiedy padliśmy? Czy coś poczułaś? Coś dziwnego? No, pomyśl!

Spójrz na mnie! Widzisz moją ranę i to, w jakiej pozycji leŜę! W którą stronę patrzyłem, gdy

uderzyła fala?

Ujrzała w jego oczach ogień gniewu mieszającego się z triumfem.

– Nie jestem pewna – powiedziała powoli. – Tak jest, coś tam było.

Zdolna do obiektywnej analizy część jej umysłu, która towarzyszyła jej przez całą bitwę,

wykrzyczała w chwili śmierci Calota, Ŝe fale czarów nadeszły z równiny. Spojrzała na

Loczka.

– Anomander Rake nawet nie próbował w nikogo celować. Walił tylko na oślep. A te fale

mocy były precyzyjnie wymierzone, prawda? Nadeszły z niewłaściwej strony. – Dygotała. –

Ale dlaczego? Dlaczego Tayschrenn miałby zrobić coś takiego?

Loczek uniósł zmasakrowaną dłoń i złapał Szybkiego Bena za kraj płaszcza.

– Skorzystaj z jej pomocy, magu. Podejmę to ryzyko.

Tattersail zastanawiała się gorączkowo. Dujek wysłał Loczka do tuneli, gdzie pracował

Sójeczka ze swą druŜyną. Zawarto tam jakąś umowę.

– Loczek, co tu się dzieje? – zapytała. Mięśnie jej szyi i barków poraził kurcz strachu. –

Do czego potrzebna ci moja pomoc?

– Nie jesteś ślepa, kobieto!

– Cisza – warknął Szybki Ben. PołoŜył przedmiot na piersi rannego czarodzieja,

dokładnie na linii jego mostku. Górny koniec zawiniątka znalazł się tuŜ pod brodą leŜącego, a

dolny wystawał kilka cali poza to, co zostało z jego tułowia. Po cętkowanej skórze mieszka

nieustannie przebiegały pajęczyny czarnej energii.

Szybki Ben przykucnął i pajęczyna rozpostarła się na zewnątrz. Czarne połyskliwe nici

utworzyły chaotyczny wzór, który przeniknął całe ciało Loczka, zmieniając się z narastającą

szybkością. Ranny szarpnął się nagle, wybałuszając oczy, po czym opadł na plecy. Powietrze

wypłynęło powoli z jego płuc z miarowym sykiem. Potem rozległ się bulgot. Następnego

oddechu mag juŜ nie zaczerpnął.

Szybki Ben wsparł się na pośladkach i spojrzał na Sójeczkę. SierŜant patrzył teraz na

nich. Jego twarz nic nie wyraŜała.

Tattersail brudnym rękawem otarła pot z czoła.

– Nic z tego. Cokolwiek próbowaliście zrobić, nie udało się wam.

Szybki Ben wstał z ziemi. Kalam podniósł owinięty w skóry przedmiot i podszedł do

Tattersail. Skrytobójca omiótł jej twarz spojrzeniem ciemnych, dociekliwych oczu.

– Nie zgub tego, czarodziejko – ostrzegł ją. – Zabierz to do namiotu i tam rozpakuj. A

przede wszystkim nie pozwól, Ŝeby zobaczył to Tayschrenn.

Tattersail skrzywiła się.

– Co? I to wszystko? – Popatrzyła na przedmiot. – Nawet nie wiem, co mi daliście. To mi

się nie podoba.

– Nie wiem, co uczyniłeś, czarodzieju – odezwała się dziewczyna tuŜ za jej plecami. W

jej głosie pobrzmiewała nuta oskarŜenia. – Czułam, Ŝe mnie izolujesz. To było bardzo

nieuprzejme.

Tattersail zerknęła na nią, po czym przeniosła wzrok z powrotem na Szybkiego Bena. O

co tu chodzi? Twarz czarnoskórego maga była nieprzenikniona, lecz w jego oczach dostrzegła

błysk czegoś, co przypominało strach.

Sójeczka naskoczył na dziewczynę za jej słowa

– Masz coś do powiedzenia na ten temat, rekrutko? – warknął z napięciem w głosie.

Dziewczyna przeniosła spojrzenie ciemnych oczu na sierŜanta, wzruszyła ramionami i

odeszła. Kalam podał zawiniątko Tattersail.

– Odpowiedzi – rzekł cicho z płynnym melodyjnym akcentem północnych rejonów

Siedmiu Miast. – Wszyscy potrzebujemy odpowiedzi, czarodziejko. Wielki mag zamordował

twych towarzyszy. Spójrz na nas. Z Podpalaczy Mostów została tylko ta garstka. Odpowiedzi

niełatwo jest... uzyskać. Czy jesteś gotowa zapłacić wymaganą cenę?

Spojrzawszy raz jeszcze na brutalnie rozdarte martwe ciało Loczka, na jego wpatrzone w

pustkę oczy, przyjęła tajemniczy przedmiot. Był lekki. To, co zawinięto w skórzany kokon,

było niewielkie. Pod jej dotykiem coś się tam poruszało. Wyczuwała twarde zgrubienia i

pręty. Spojrzała w toporną twarz skrytobójcy.

– Chcę, Ŝeby Tayschrenn dostał to, na co zasługuje – odpowiedziała powoli.

– W takim razie zgadzamy się ze sobą – rzekł z uśmiechem Kalam. – Tu właśnie

wszystko się zaczyna.

Na widok tego uśmiechu Tattersail poczuła skurcz w Ŝołądku.

Kobieto, w co się wpakowałaś?

– Zgoda – powiedziała z westchnieniem. Gdy się odwróciła, chcąc wrócić do obozu,

spojrzała w oczy dziewczyny. Przeszył ją nagły dreszcz. Stanęła jak wryta.

– Hej, rekrutko – zawołała. – Jak masz na imię?

Uśmiechnęła się, jakby to był jakiś tylko dla niej zrozumiały Ŝart.

– śal.

Tattersail chrząknęła. To do niej pasowało. Wsunęła zawiniątko pod pachę i zeszła

chwiejnym krokiem ze wzgórza.

SierŜant Sójeczka kopnął hełm, który stoczył się ze stukotem na dół. Następnie odwrócił

się błyskawicznie i przeszył Szybkiego Bena wściekłym spojrzeniem.

– Zrobione?

Czarodziej zerknął na śal, po czym skinął głową.

– Przyciągniesz do naszej druŜyny niepoŜądaną uwagę – ostrzegła Sójeczkę dziewczyna.

– Wielki mag Tayschrenn z pewnością to spostrzeŜe.

SierŜant uniósł brwi.

– NiepoŜądaną uwagę? Co to, do licha, ma znaczyć?

śal nie raczyła odpowiedzieć.

Sójeczka przełknął ostre słowa, które mu się nasuwały. Jak to nazwał ją Skrzypek?

„PrzeraŜająca dziwka”. Powiedział jej to prosto w twarz, a ona wbiła w niego swe martwe,

kamienne spojrzenie, zmuszając męŜczyznę do odwrócenia wzroku. Choć napawało go to

niechęcią, Sójeczka musiał się zgodzić z prostackim określeniem sapera. Jeszcze bardziej

niepokojący był fakt, Ŝe piętnastoletnia dziewczyna napędziła Szybkiemu Benowi

nieprawdopodobnego stracha i czarodziej nie chciał na ten temat rozmawiać. Co takiego

przysłało mu imperium?

Przeniósł wzrok na Tattersail, która szła przez pole śmierci na dole. Kruki pierzchały

przed nią z wrzaskiem i długo potem nie chciały lądować. W ich krakaniu słychać było nutę

lęku i niepewności. SierŜant poczuł u swego boku uspokajającą obecność Kalama.

– Na oddech Kaptura – mruknął Sójeczka. – Te ptaszyska piekielnie się boją naszej

czarodziejki.

– Nie jej, tylko tego, co niesie – poprawił go Kalam.

Sójeczka podrapał się po brodzie, mruŜąc oczy.

– To śmierdzi. Jesteś pewien, Ŝe postąpiliśmy słusznie?

Kalam wzruszył ramionami.

– Sójeczka – odezwał się stojący za ich plecami Szybki Ben – kazali nam zostać w tych

tunelach. Sądzisz, Ŝe wielki mag nie domyślał się, co nastąpi?

SierŜant zerknął na swego czarodzieja. Tuzin kroków za nim zatrzymała się śal, która z

pewnością słyszała ich rozmowę. Sójeczka spojrzał na nią wilkiem, nic jednak nie powiedział.

Zapadła pełna napięcia cisza. SierŜant zwrócił się w stronę miasta. Przez Zachodnią

Bramę do środka wchodził ostatni legion Moranthów. Za poobijanymi, nadkruszonymi

murami wznosiły się kolumny czarnego dymu. Wiedział co nieco o historii nieprzejednanej

wrogości między Moranthami a obywatelami Pale, które do niedawna było Wolnym Miastem.

Dwie kupieckie potęgi bezwzględnie rywalizowały o panowanie nad szlakami handlowymi.

Częściej wygrywało Pale. Wyglądało jednak na to, Ŝe zakuci w czarne zbroje wojownicy zza

zachodnich gór, którzy skrywali twarze za chitynowymi zasłonami hełmów i porozumiewali

się w pełnym mlasków i brzęczących dźwięków języku, wyrównali w końcu rachunki. Przez

skrzek padlinoŜernych ptaków przebijały się krzyki męŜczyzn, kobiet i dzieci, którzy ginęli

pod ciosami mieczy.

– Wydaje się, Ŝe cesarzowa dotrzymała słowa, które dała Moranthom – zauwaŜył cicho

Szybki Ben. – Godzina rzezi. Nie sądziłem, Ŝe Dujek...

– Dujek wykonuje rozkazy – przerwał mu Sójeczka. – A za plecami ma wielkiego maga.

– Godzina – powtórzył Kalam. – Potem mamy po nich posprzątać.

– Nie nasza druŜyna – poprawił go Sójeczka. – Otrzymaliśmy nowe rozkazy.

Obaj męŜczyźni spojrzeli na swego sierŜanta.

– I nadal nie jesteś przekonany? – zapytał Szybki Ben. – Chcą nas wykończyć. Mają

zamiar...

– Dość tego! – warknął Sójeczka. – Nie w tej chwili. Kalam, znajdź Skrzypka. Musimy

uzupełnić zaopatrzenie u Moranthów. Szybki, zbierz resztę ludzi i weź ze sobą śal. Spotkamy

się za godzinę pod namiotem wielkiej pięści.

– A ty? – zapytał Szybki Ben. – Co zamierzasz zrobić?

SierŜant usłyszał w jego głosie ledwie skrywaną tęsknotę. Czarodziej pragnął wskazówek,

czy moŜe potwierdzenia, Ŝe postępują słusznie. Było juŜ na to odrobinę za późno, Sójeczka

poczuł jednak ukłucie Ŝalu. Nie potrafił spełnić pragnienia Szybkiego Bena, zapewnić go, Ŝe

wszystko będzie dobrze. Przykucnął, nie odrywając wzroku od Pale.

– Co zamierzam zrobić? Muszę chwilę pomyśleć, Szybki. Nasłuchałem się, co mówiłeś ty

i Kalam, Młotek i Skrzypek, a nawet gadania Biegunka. Teraz kolej na mnie. Daj mi chwilę

spokoju, czarodzieju, i zabierz ze sobą tę przeklętą dziewczynę.

Szybki Ben wzdrygnął się i wycofał w siebie. Coś – a moŜe wszystko – w słowach

Sójeczki bardzo go przygnębiło.

SierŜant był zbyt zmęczony, Ŝeby się tym przejmować. Musiał zastanowić się nad ich

nowym przydziałem. Gdyby był religijny, upuściłby krwi do Czary Kaptura, by wezwać

cienie przodków. Choć przyznawał to bardzo niechętnie, zgadzał się z opinią swych

Ŝołnierzy. Ktoś wysoko postawiony w imperium pragnął śmierci wszystkich Podpalaczy

Mostów.

Pale było juŜ dla nich przeszłością. Koszmar zostawił w jego ustach tylko posmak

popiołu. Oczekiwało ich nowe przeznaczenie: legendarne miasto DarudŜystan. Miał

przeczucie, Ŝe stary koszmar ustąpił miejsca nowemu.

W obozie, za ostatnim pasmem ogołoconych wzgórz, wąskie alejki między szeregami

namiotów były zapchane zaprzęŜonymi w konie wozami pełnymi rannych. Precyzyjny

porządek malazańskiego obozu przerodził się w chaos. Powietrze wypełniały gorączkowe

krzyki przeraŜonych, cierpiących ból Ŝołnierzy.

Tattersail przepychała się między oszołomionymi ludźmi, którym udało się ujść z Ŝyciem,

i przechodziła nad wypełnionymi krwią koleinami, zatrzymując na chwilę wzrok na

obrzydliwym stosie amputowanych kończyn przed namiotem chirurga. Z rozległego pola

namiotów i szałasów zajmowanych przez markietanki dobiegało rozpaczliwe zawodzenie,

chór tysięcy załamujących się głosów, mroŜące krew w Ŝyłach przypomnienie, Ŝe wojna

zawsze niesie ze sobą Ŝałobę.

W którymś z budynków sztabu, gdzieś w stolicy imperium – Uncie, dziewięć tysięcy mil

stąd jakiś anonimowy urzędnik przeciągnie czerwoną krechę po liście pozostających w

słuŜbie czynnej Ŝołnierzy Drugiej Armii, a obok napisze drobnymi literkami: Pale, późna

zima, 1163 rok snu PoŜogi. W ten sposób odnotuje się śmierć dziewięciu tysięcy męŜczyzn i

kobiet. A potem się o niej zapomni.

Niektórzy z nas nie zapomną – pomyślała Tattersail, krzywiąc twarz. Podpalacze Mostów

Ŝywili przeraŜające podejrzenia. Gniew podsuwał jej myśl o rzuceniu Tayschrennowi

otwartego wyzwania. Gniew i poczucie, Ŝe ją zdradzono. Jeśli wielki mag faktycznie zabił

Calota... Wiedziała jednak, Ŝe nie powinna ulegać emocjom. Czarodziejski pojedynek z

wielkim magiem imperium skończyłby się dla niej szybką wycieczką do Bramy Kaptura.

Sprawiedliwe oburzenie zaprowadziło do grobu więcej ludzi niŜ imperium w ciągu całej swej

historii. Jak zwykł mawiać Calot: „MoŜesz sobie potrząsać pięścią do woli, ale nikomu nie

przywróci to Ŝycia”.

Odkąd wstąpiła do malazańskiej armii, aŜ nazbyt często widywała ginących Ŝołnierzy,

przynajmniej jednak nie moŜna jej było o nic oskarŜać. Było to waŜne i przez długi czas ta

świadomość jej wystarczała.

Nie jestem juŜ taka jak ongiś. Od dwudziestu lat zmywałam sobie krew z rąk.

Teraz jednak wciąŜ miała przed oczyma leŜące na wzgórzu puste zbroje i owa scena

przeszywała jej serce bólem. Ci męŜczyźni i kobiety biegli do niej w poszukiwaniu ochrony

przed szalejącym na równinie koszmarem. Był to akt desperacji, który okazał się fatalny w

skutkach, rozumiała ich jednak. Tayschrennowi ich los był obojętny, lecz ona była inna. Była

jedną z nich. W poprzednich bitwach walczyli jak wściekłe psy po to, by nie pozwolić

nieprzyjacielskim legionom jej zabić. Tym razem była to wojna magów. Jej specjalność. W

Drugiej Armii obowiązywała zasada: przysługa za przysługę. To ona pozwalała Ŝołnierzom

przeŜyć i uczyniła z nich jednostkę otoczoną legendą. Ci Ŝołnierze oczekiwali czegoś od

Tattersail i mieli do tego prawo. Spodziewali się, Ŝe ich uratuje, i dlatego właśnie zginęli.

A gdybym poświęciła wtedy Ŝycie? Osłoniła ich mocą swej groty, zamiast ratować

własną skórę?

Kierowała się wówczas instynktem, a jej instynkt nie miał nic wspólnego z altruizmem.

Na wojnie altruiści nie Ŝyli długo.

Wracając do namiotu, Tattersail doszła do wniosku, Ŝe choć zdołała ocalić Ŝycie, wcale

nie znaczy to, Ŝe nie ma wyrzutów sumienia. Weszła do środka, zasunęła za sobą połę i

przyjrzała się swemu dobytkowi. Jak na dwieście dziewiętnaście lat Ŝycia, nie dorobiła się

zbyt wiele. W dębowym kufrze spoczywała księga czarów Thyr, zabezpieczona zaklęciami

ochronnymi, a na ustawionym przy pryczy stole walał się skromny zestaw przyrządów

alchemicznych, przypominających porzucone przez dziecko zabawki.

Między nimi leŜała jej Talia Smoków. Tattersail zatrzymała wzrok na kartach, po czym

kontynuowała oględziny. Wszystko wyglądało teraz w jej oczach inaczej, jakby kufer,

przybory alchemiczne i ubrania naleŜały do jakiejś innej kobiety, która była młodsza i

zachowała jeszcze odrobinę próŜności. Tylko talia – Fatid – wydawała się jej starą

przyjaciółką.

Stanęła obok niej, roztargnionym gestem połoŜyła na blacie zawiniątko, które dostała od

Kalama, po czym wysunęła spod stołu taboret. Usiadła na nim i sięgnęła po talię, ale nagle się

zawahała.

Nie dotykała jej juŜ od miesięcy. Coś ją powstrzymywało. Być moŜe mogłaby

przewidzieć śmierć Calota i niewykluczone, Ŝe to właśnie podejrzenie kryło się cały czas w

mroku jej myśli. Przez całe Ŝycie jej duszą władały ból i strach, lecz chwile spędzone z

Calotem nadały jej inny kształt: lekki, radosny i przyjemnie beztroski. A ona uwaŜała, Ŝe to

tylko rozrywka.

– Czy moŜna to nazwać świadomym odrzuceniem?

Słyszała gorycz w swym głosie i nienawidziła siebie za to. Dawne demony wróciły, by

śmiać się ze śmierci jej złudzeń.

JuŜ kiedyś nie chciałaś wziąć w rękę talii. Nocą, nim poderŜnięto gardło Mockowi, nim

Tancerz i człowiek, który miał kiedyś zostać władcą imperium, zakradli się do twierdzy

twego pana. Twego kochanka. Czy chcesz zaprzeczyć, Ŝe historia się powtarza, kobieto?

Oczy zaszły jej mgłą od wspomnień, które uwaŜała za pogrzebane na zawsze. Spojrzała

na talię, mrugając szybko powiekami.

– Chcesz ze mną porozmawiać, stara przyjaciółko? Czy potrzebne mi twe rzucane z

przekąsem przypomnienia, Ŝe wiara jest dobra dla głupców?

Kącikiem oka dostrzegła jakiś ruch. Zawinięty w skórę przedmiot poruszył się. Tu i

ówdzie pojawiły się uwypuklenia, jakby coś próbowało rozerwać szwy. Tattersail wbiła

wzrok w zawiniątko. Wstrzymując oddech, chwyciła je i ułoŜyła przed sobą, po czym wyjęła

zza pasa mały sztylecik i przystąpiła do przecinania nici. Przedmiot znieruchomiał, jakby

oczekiwał na rezultat jej wysiłków. Odrzuciła na bok odcięty płat.

– Sail – odezwał się znajomy głos.

Wybałuszyła oczy na widok drewnianej marionetki, odzianej w jaskrawoŜółty strój, która

wylazła z zawiniątka. Na okrągłej twarzy lalki namalowano rysy, które rozpoznała.

– Loczek.

– Cieszę się, Ŝe znowu cię widzę – rzuciła laleczka. Wyprostowała się, zachwiała nagle i

rozpostarła ramiona, by utrzymać równowagę. – Dusza się przeniosła – stwierdziła, unosząc

kapelusz z opadającym rondem i kłaniając się niepewnie.

Przeniesienie duszy.

– Ale to sztuka zapomniana od stuleci. Nawet Tayschrenn... – przerwała Tattersail,

wydymając wargi. Jej myśli gnały jak szalone.

– Później – rzucił Loczek. Zrobił kilka kroków naprzód, po czym pochylił głowę, by

przyjrzeć się swemu nowemu ciału. – No cóŜ – westchnął. – Nie moŜna się czepiać

drobiazgów, prawda? – Podniósł wzrok, wbijając w czarodziejkę spojrzenie namalowanych

oczu. – Musisz pójść do mojego namiotu, nim zrobi to Tayschrenn. Potrzebna mi moja

księga. ZaangaŜowałaś się w to i nie moŜesz juŜ się wycofać.

– Ale w co?

Loczek nie odpowiedział. Odwrócił od niej niesamowite spojrzenie i opadł na kolana.

– Chyba czuję zapach talii – stwierdził.

Spod pach Tattersail ściekły zimne struŜki potu. Nawet w najlepszych chwilach czuła się

przy Loczku niepewnie, ale takie coś... Czuła woń własnego strachu. Dobrze chociaŜ, Ŝe juŜ

na nią nie patrzył. To była pradawna magia, Kurald Galain. Jeśli legendy mówiły prawdę,

była śmiertelnie groźna, surowa i prymitywna. Podpalaczy Mostów uwaŜano za twardą

bandę, ale zapuszczać się do grot połoŜonych najbliŜej chaosu mógł tylko szaleniec. Albo

człowiek zdesperowany.

Grota Thyr otworzyła się niemal spontanicznie i znuŜone ciało czarodziejki zalała fala

mocy. Zerknęła na talię.

Loczek najwyraźniej to wyczuł.

– Tattersail – wyszeptał z rozbawieniem w głosie. – No, jazda. Wzywa cię Fatid.

Wyczytaj, co ma ci do powiedzenia.

Czarodziejka zaczerwieniła się z podniecenia. Głęboko tym zawstydzona sięgnęła z

niechęcią po Talię Smoków. Gdy dotknęła kart, dłoń jej zadrŜała. Tasowała powoli,

pozwalając, by chłód drewnianych, lakierowanych prostokątów przenikał jej palce, a potem

ramiona.

– JuŜ w tej chwili czuję szalejącą w nich burzę – mruknęła. Dotknęła kart i połoŜyła je na

stole.

Loczek odpowiedział jej złośliwym, niecierpliwym śmiechem.

– Pierwszy dom wyznacza kurs. Szybko!

Odwróciła pierwszą kartę i wstrzymała nagle oddech.

– Rycerz Ciemności.

– No oczywiście. Tą grą włada Pan Nocy – zauwaŜył z westchnieniem Loczek.

Tattersail przyjrzała się namalowanej postaci, której twarz jak zwykle była niewyraźna.

Rycerz był nagi, a skórę miał zupełnie czarną. Od pasa w górę jego ciało było potęŜnie

umięśnione; trzymał nad głową czarny, dwuręczny miecz. Za oręŜem ciągnęły się eteryczne

łańcuchy dymu, niknące w ciemnej pustce tła. Od pasa w dół rycerz był smokiem, pokrytym

czarną łuską, która na brzuchu stawała się szara. Jak zwykłe zauwaŜyła w nim coś nowego,

czego nie widziała przedtem i co odnosiło się do obecnej chwili. Nad jego głową unosiła się

w mroku jakaś postać. Czarodziejka dostrzegała ją tylko kącikiem oka jako niejasną sugestię,

która znikała, gdy Tattersail próbowała skupić na niej wzrok.

No pewnie, nigdy nie zdradzasz prawdy zbyt łatwo, co?

– Druga karta – ponaglił ją Loczek, który przykucnął tuŜ obok narysowanego na blacie

pola.

Odsłoniła drugą kartę.

– Oponn. Błazen Przypadku o dwóch twarzach.

– Niech Kaptur przeklnie ich wścibstwo – warknął Loczek.

Pani była zwrócona twarzą ku górze, a jej brat bliźniak wpatrywał się w Tattersail pełnym

oszołomienia wzrokiem z dołu karty. Znaczyło to, Ŝe nić szczęścia raczej ciągnie, niŜ pcha, co

zapowiadało sukces. Pani miała delikatną, niemal czułą minę, co równieŜ wiele mówiło o

panującej w tej chwili równowadze. Gdy Tattersail przyjrzała się uwaŜnie karcie, odkryła teŜ

drugi szczegół, którego dotąd nie zauwaŜyła. Między prawą dłonią Pana, a lewą dłonią Pani

znajdował się maleńki, srebrny dysk. Czarodziejka nachyliła się bliŜej, mruŜąc oczy. Była to

moneta, ozdobiona wizerunkiem męskiej twarzy. Zamrugała. Nie, kobiecej. Znowu męskiej i

znowu kobiecej. Czarodziejka wyprostowała się nagle na stołku. Moneta wirowała.

– Następna! – poganiał ją Loczek. – Jesteś za wolna!

Tattersail zauwaŜyła, Ŝe marionetka nie patrzy na kartę Oponn. Zapewne spojrzała na nią

tylko przelotnie, by ją zidentyfikować. Czarodziejka zaczerpnęła głęboko tchu. Instynktownie

wiedziała, Ŝe Loczek i Podpalacze Mostów mają z tym coś wspólnego, lecz jej rola nie jest na

razie określona. Dzięki tym dwóm kartom wiedziała juŜ więcej od nich. Nie było to jeszcze

wiele, ale moŜe wystarczy, by ocalić jej Ŝycie. Wypuściła gwałtownie powietrze z płuc,

wyciągnęła rękę i zasłoniła talię dłonią.

Loczek poderwał się nagle i odwrócił w jej stronę.

– Zatrzymałaś się? – pytał rozwścieczony. – Na Błaźnie? Na drugiej karcie? To absurd!

Graj dalej, kobieto!

– Nie – sprzeciwiła się Tattersail. Podniosła obie karty i wsunęła je do talii. –

Postanowiłam się zatrzymać i nic na to nie poradzisz.

Wstała ze stołka.

– Ty suko! Mogę cię zabić w mgnieniu oka! Tu i teraz!

– Proszę bardzo – zgodziła się czarodziejka. – Będę miała pretekst, Ŝeby nie iść na

odprawę u Tayschrenna. PokaŜ, co potrafisz, Loczek.

SkrzyŜowała ramiona i czekała spokojnie.

Marionetka warknęła wściekle.

– Nie – rzuciła. – Jesteś mi potrzebna. Ponadto nienawidzisz Tayschrenna jeszcze

bardziej niŜ ja. – Loczek przekrzywił głowę, rozwaŜając swe ostatnie słowa, po czym

parsknął ostrym śmiechem. – Dzięki temu mam pewność, Ŝe mnie nie zdradzisz.

Tattersail zastanowiła się nad tym.

– Masz rację – przyznała. Odwróciła się i podeszła do wyjścia z namiotu. Zacisnęła dłoń

na szorstkim płótnie, lecz nagle stanęła jak wryta.

– Loczek, jak z twoim słuchem?

– Nie najgorzej – warknęła marionetka.

– Czy coś słyszysz?

Wirującą monetę.

– Zwykłe obozowe odgłosy. A ty?

Uśmiechnęła się. Nie odpowiedziała mu. Odsunęła połę i wyszła na zewnątrz. Gdy szła

do namiotu dowodzenia, zalał ją przypływ dziwnej nadziei.

Nigdy nie uwaŜała Oponn za swych sojuszników. Tylko idioci liczyli na szczęście.

Pierwszy Dom, który wyciągnęła, Ciemność, naznaczył jej dłoń lodowatym dotykiem,

głośnym łoskotem fal przemocy i nieokiełznanej magii. Mimo to wyczuwała w nim dziwny

posmak, który przypominał ocalenie. Rycerz mógł być jej wrogiem albo sojusznikiem,

najpewniej zaś ani jednym, ani drugim. Brał po prostu udział w wydarzeniach,

nieprzewidywalny, skupiony tylko na sobie. W cieniu wojownika kryli się jednak Oponn, a

Dom Ciemności zawisł nad krawędzią, zawieszony między nocą a dniem. To wirująca

moneta Oponn kazała jej się zatrzymać.

Loczek nic nie słyszał. Znakomicie.

Gdy szła ku namiotowi dowodzenia, w jej głowie wciąŜ rozbrzmiewał cichy odgłos. Była

przekonana, Ŝe nie umilknie jeszcze przez pewien czas. Moneta ciągle wirowała. Oponn

ukazywali kosmosowi obie swe twarze, lecz ten rzut naleŜał do Pani.

Kręć się, srebrniku. Kręć.

Rozdział trzeci

Thelomen Tartheno Toblakai...

poznaj nazwę ludu,

który nie chce

odejść w niepamięć...

Jego legenda psuje

mą cyniczną naturę i poraŜa

me oczy blaskiem chwały...

Nie wchodź do klatki wierności

otaczającej ich niezdobyte serca...

Nie wchodź między te spokojne menhiry,

zawsze wierne ziemi.

Thelomen Tartheno Toblakai...

Owe wyniosłe słupy stoją jeszcze,

kalając skutą lodem powierzchnię

mego umysłu...

Szaleństwo Gothosa (II, 4)

Gothos (ur.?)

Imperialna trirema przecinała morskie fale niczym nieubłagany topór. Jej Ŝagle

wydymały się, a drzewca trzeszczały na stałym wietrze. Kapitan Ganoes Paran nie wychodził

z kajuty. Dawno juŜ zmęczył się patrzeniem na wschodni horyzont, w nadziei Ŝe wreszcie

zobaczy ląd. Ujrzy go z pewnością, i to niedługo.

Opierał się o pochyłą ścianę naprzeciw koi, obserwując kołyszące się lampy. Rzucał od

niechcenia sztyletem w przebiegającą przez blat stołu tyczkę, na której widać było teraz

niezliczone maleńkie otworki.

Poczuł na twarzy chłodny powiew, niosący woń stęchlizny. Odwrócił się i zobaczył

wychodzącego z Cesarskiej Groty Toppera. Minęły dwa lata, odkąd ostatnio widział dowódcę

Szponu.

– Na Oddech Kaptura, człowieku – rzucił Paran – nie moŜesz znaleźć łachów w jakimś

innym kolorze? Ta zboczona miłość do zieleni na pewno jest uleczalna.

Wysoki mieszaniec, półkrwi Tiste Andii miał na sobie takie samo ubranie jak podczas ich

poprzedniego spotkania: zielona wełna i zielona skóra. Tylko pierścienie, które nosił na

długich palcach, połyskiwały innymi kolorami. Dowódca Szponu był w kiepskim humorze, a

słowa, którymi przywitał go Paran, bynajmniej nie poprawiły jego nastroju.

– Wydaje ci się, Ŝe lubię podobne podróŜe, kapitanie? Tylko nieliczni potrafią odszukać

statek na oceanie za pomocą czarów.

– To znaczy, Ŝe jako posłaniec jesteś godny zaufania – mruknął Paran.

– Widzę, Ŝe z uprzejmością nadal u ciebie nietęgo, kapitanie. Muszę przyznać, Ŝe nie

mam pojęcia, dlaczego przyboczna w ciebie wierzy.

– Nie gryź się tym zbytnio, Topper. Jak juŜ mnie znalazłeś, to mów, co masz do

powiedzenia.

– Jest z Podpalaczami Mostów – oznajmił przybysz, krzywiąc wściekle twarz. – Pod Pale.

– OblęŜenie nadal trwa? Czy to aktualne informacje?

– Sprzed blisko tygodnia. Tyle czasu potrzebowałem, Ŝeby cię odszukać. Tak czy inaczej,

wkrótce sytuacja zmieni się radykalnie.

Paran stęknął i zmarszczył brwi.

– W której druŜynie?

– Znasz wszystkie?

– Tak – potwierdził kapitan.

Grymas na twarzy Toppera pogłębił się jeszcze. Dowódca Szponu uniósł dłoń i zaczął się

przyglądać swym pierścieniom.

– Sójeczki. Jest jedną z jego rekrutów.

Paran zamknął oczy. Nie powinien czuć się zaskoczony.

Bogowie igrają ze mną. Pytanie tylko, którzy? Och, Sójeczko. Dowodziłeś kiedyś armią,

w czasach, gdy Laseen zwała się jeszcze Gburką. Mogłeś wówczas usłuchać swego

towarzysza, podjąć decyzję, powstrzymać Gburkę. Do licha, pewnie mogłeś powstrzymać i

mnie. Teraz dowodzisz druŜyną, tylko druŜyną, a ona została cesarzową. A ja? Jestem

głupcem, który podąŜył za swym marzeniem, i w tej chwili pragnie tylko się od niego

wyzwolić.

Otworzył oczy i przyjrzał się Topperowi.

– Sójeczka. Wojna z Siedmioma Miastami, upadek Arenu. Święta Pustynia Raraku,

Pan’potsun, Nathilog...

– Wszystko to było w czasach cesarza, Paran.

– Mam objąć dowództwo nad druŜyną Sójeczki – ciągnął kapitan. – A nasza misja

zaprowadzi nas do DarudŜystanu, miasta nad miastami.

– Ta rekrutka zademonstrowała juŜ swe moce – ciągnął Topper z grymasem na twarzy. –

Podporządkowała sobie Podpalaczy Mostów, a być moŜe nawet Dujeka Jednorękiego oraz

całą Drugą i Trzecią Armię na Genabackis.

– Nie mówisz chyba powaŜnie. Poza tym mnie interesuje wyłącznie ona. Nikt więcej.

Przyboczna zgadza się, Ŝe czekaliśmy juŜ wystarczająco długo. A teraz chcesz mnie

przekonać, Ŝe jest juŜ za późno? Nie wierzę, by Dujek miał zostać renegatem. Nie on. Ani nie

Sójeczka.

– Masz działać zgodnie z planem, kazano mi jednak ci przypomnieć, Ŝe zachowanie

tajemnicy stało się jeszcze waŜniejsze. Gdy przybędziesz do Pale, skontaktuje się z tobą agent

Szponu. Poza nim nie ufaj nikomu. Rekrutka znalazła potrzebną broń i zamierza uderzyć nią

w samo serce imperium. Nie wolno nam nawet myśleć o niepowodzeniu. – W dziwnych

oczach Toppera pojawił się błysk. – Jeśli uwaŜasz, Ŝe nie potrafisz sprostać temu zadaniu...

Paran przyjrzał się stojącemu przed nim męŜczyźnie. Jeśli sytuacja jest aŜ tak powaŜna, to

czemu nie wyślecie grupy skrytobójców Szponu?

Topper westchnął, jakby usłyszał to nie wypowiedziane pytanie.

– Kieruje nią bóg, kapitanie. Niełatwo będzie ją uśmiercić. Plan trzeba było...

dostosować. A właściwie poszerzyć. Konieczne stało się usunięcie dodatkowych gróźb. O to

juŜ jednak zadbano. Wykonaj rozkazy, które ci wydano. Jeśli mamy zdobyć DarudŜystan,

naleŜy zlikwidować wszystkie czynniki ryzyka. Cesarzowa pragnie tego miasta. UwaŜa

równieŜ, Ŝe Dujeka Jednorękiego juŜ najwyŜszy czas... – Topper uśmiechnął się – ...rozbroić.

– A to dlaczego?

– Ma zwolenników. Wielu nadal uwaŜa, Ŝe cesarz zamierzał wyznaczyć go swym

następcą.

Paran Ŝachnął się.

– Cesarz spodziewał się, Ŝe będzie rządził wiecznie, Topper. Podejrzenia Laseen są po

prostu śmieszne i słuŜą jedynie usprawiedliwieniu jej paranoi.

– Kapitanie – ostrzegł go cicho Topper – ludzie więksi od ciebie zginęli z powodu mniej

śmiałych słów. Cesarzowa oczekuje od swych sług posłuszeństwa i Ŝąda lojalności.

– Podczas gdy rozsądny władca Ŝądałby posłuszeństwa i oczekiwał lojalności.

Topper zacisnął wargi w wąską linię.

– Przejmij dowództwo nad druŜyną, trzymaj się blisko rekrutki, ale nie rób nic, co

wzbudziłoby jej podejrzenia. Masz się ograniczyć do czekania. Jasne?

Paran odwrócił wzrok, spoglądając w iluminator, za którym było błękitne niebo. W całej

tej sprawie kryło się zbyt wiele niedopowiedzeń, półprawd i zwykłych kłamstw.

To nieprawdopodobna kabała. Jak mam to rozegrać, gdy juŜ nadejdzie właściwy

moment? Rekrutka musi zginąć. To przynajmniej jest pewne. Ale pozostali? Pamiętam cię,

Sójeczko. Wydawałeś mi się wtedy kimś wielkim. W swych marzeniach nie brałem pod

uwagę podobnego koszmaru. Czy, gdy to wszystko się skończy, splamię ręce twą krwią?

Zdał sobie sprawę, Ŝe w głębi serca nie wie juŜ, kto właściwie jest zdrajcą, jeśli

koniecznie trzeba było kogoś nim nazwać. Czy cesarzowa to imperium? A moŜe oznaczało

ono coś więcej, dziedzictwo, ambicję, odległą wizję pokoju i bogactwa dla wszystkich? Albo

moŜe było bestią, która wciąŜ musiała poŜerać? DarudŜystan. Największe miasto świata. Czy

imperium zdobędzie tylko pogorzelisko? Czy postąpiłby mądrze, otwierając jego bramy?

Granice Imperium Malazańskiego były niespokojne, lecz w ich obrębie ludzie Ŝyli w pokoju,

o jakim nawet nie marzyli ich przodkowie, a gdyby nie Szpon i nie kończące się wojny w

odległych krainach, zaznaliby równieŜ wolności. Czy takie właśnie było marzenie cesarza?

Czy miało to jeszcze jakiekolwiek znaczenie?

– Zrozumiałeś moje polecenia, kapitanie?

Spojrzał na Toppera i lekcewaŜąco machnął dłonią.

– Zrozumiałem.

Dowódca Szponu warknął wściekle. Rozpostarł szeroko ramiona i za jego plecami

rozwarła się Cesarska Grota. Wszedł do niej i zniknął. Paran pochylił się, kryjąc twarz w

dłoniach.

Nadeszła Pora Prądów i cięŜkie malazańskie transportowce kotwiczące w porcie

Genabaris kołysały się na falach, szarpiąc cumy niczym potęŜne bestie. Pirs, nie

przystosowany do tak gigantycznych statków, skrzypiał złowieszczo przy kaŜdym

gwałtownym szarpnięciu za pachołki.

W stoczni pełno było skrzyń i owiniętych w tkaninę pakunków, pochodzących z Siedmiu

Miast towarów, które miano wysłać na front. Zaopatrzeniowcy łazili po nich niczym małpy,

poszukując znaków identyfikacyjnych. Gadali ze sobą nieustannie nad głowami robotników i

Ŝołnierzy.

Agent opierał się o skrzynię stojącą u podstawy pirsu. Krzepkie ramiona skrzyŜował na

piersi, a spojrzenie małych oczek wbił w oficera, który siedział na pakunku w odległości

około trzydziestu jardów od niego. śaden z nich nie poruszył się od godziny.

Agentowi trudno było uwierzyć, Ŝe tego właśnie człowieka rozkazano mu sprowadzić.

Oficer wydawał się straszliwie młody, zielony jak cuchnąca woda w zatoce. Na jego

mundurze widać jeszcze było ślady krawieckiej kredy, a na skórzanej rękojeści miecza nie

widniała ani jedna plama od potu. Bił od niego odór szlacheckiego pochodzenia

przypominający obłok perfum. śołnierz tkwił tam juŜ od godziny. Garbił się, trzymając

dłonie na kolanach, i jak głupia krowa gapił się na otaczającą go gorączkową aktywność.

Choć był kapitanem, Ŝaden z kręcących się wokół Ŝołnierzy nie raczył oddać mu honorów.

Odór był łatwy do rozpoznania.

Przyboczna chyba oberwała w głowę podczas ostatniego zamachu na Ŝycie cesarzowej.

Było to jedyne moŜliwe wyjaśnienie tej farsy. Jak to moŜliwe, by tego typu człowiek zasłuŜył

sobie na usługę, jaką miał mu wyświadczyć agent? I to osobiście. W dzisiejszych czasach

całym tym interesem kierują idioci, pomyślał zgorzkniały.

Westchnął głośno i ruszył nieśpiesznie w stronę kapitana.

Ten nawet nie zauwaŜył, Ŝe ma towarzystwo, dopóki agent nie zatrzymał się przed nim.

Podniósł wzrok.

Agent zmienił nagle zdanie. W spojrzeniu oficera kryła się jakaś groźba, ukryty głęboko

błysk, który sprawiał, Ŝe jego oczy wydawały się starsze niŜ reszta twarzy.

– Nazwisko?

Pytanie zabrzmiało jak stęknięcie.

– Nie śpieszyło ci się – zauwaŜył kapitan, wstając ze skrzyni.

Do tego ten sukinsyn jest wysoki. Agent skrzywił się. Nienawidził wysokich sukinsynów.

– Na kogo czekasz, kapitanie?

MęŜczyzna popatrzył na pirs.

– Właśnie się doczekałem. Ruszajmy. Przyjmę na wiarę, Ŝe wiesz, dokąd idziemy.

Podniósł z ziemi worek ze swymi rzeczami i ruszył przodem.

Agent natychmiast go dogonił.

– Świetnie – warknął. – Niech będzie i tak.

Gdy zeszli z pirsu, skręcił w pierwszą ulicę w prawo.

– Nocą przybył Zielony z quorlem. Zabierze cię prosto do Lasu Chmury. Stamtąd Czarny

odtransportuje cię do Pale.

Kapitan spojrzał nań bez wyrazu.

– Nigdy nie słyszałeś o quorlach?

– Nie. Przypuszczam, Ŝe to środek transportu. W przeciwnym razie, po co kazano by mi

zejść z pokładu trzy tysiące mil od Pale?

– UŜywają ich Moranthowie, a my z kolei korzystamy z usług Moranthów. – Agent

skrzywił się lekko. – Ostatnio robimy to bardzo często. Zieloni wykonują większość zadań

kurierskich i przenoszą z miejsca na miejsce ludzi takich jak ty czy ja, ale w Pale stacjonują

Czarni, a róŜne klany nie lubią się mieszać. Moranthowie mają mnóstwo klanów, które noszą

nazwy kolorów. Ubierają się teŜ w odpowiednie barwy, Ŝeby nikomu się nie pomyliło.

– Mam pojechać z Zielonym na quorlu?

– Zgadza się, kapitanie.

Weszli w wąską uliczkę. Na kaŜdym skrzyŜowaniu pełno było malazańskich Ŝołnierzy,

którzy wspierali dłonie na rękojeściach mieczy.

Jedna z takich grup zasalutowała kapitanowi, który odwzajemnił się tym samym.

– Macie trudności z buntownikami? – zapytał.

– Mamy buntowników, ale nie sprawiają nam trudności.

– Sprawdźmy, czy dobrze cię zrozumiałem – zaczął kapitan chłodnym tonem. – Zamiast

zsiąść ze statku w miejscu najbliŜszym Pale, mam wyruszyć drogą lądową z bandą

półludzkich barbarzyńców, którzy śmierdzą jak pasikoniki i ubierają się teŜ jak one. Dzięki

temu nikt nic nie zauwaŜy, zwłaszcza Ŝe nim dotrzemy do Pale, minie rok, a wtedy i tak

wszystko juŜ trafi szlag. Zgadza się?

Agent potrząsnął głową, szczerząc zęby w uśmiechu. Choć nienawidził wysokich

męŜczyzn, czy raczej męŜczyzn wyŜszych od siebie, poczuł, Ŝe jego zastrzeŜenia słabną. Ten

facet przynajmniej gadał szczerze, a u szlachty było to rzadkością. MoŜe jednak Lorn wcale

nie zgłupiała.

– Powiedziałeś: drogą lądową? No cóŜ, moŜna by to ująć i tak, kapitanie. Wysoko nad

lądem. – Zatrzymał się przed niczym nie wyróŜniającymi się drzwiami i spojrzał na oficera. –

No wiesz, te quorle umieją latać. Mają skrzydła. I to cztery. Zupełnie przezroczyste. Jeśli

masz na to ochotę, moŜesz wsadzić w jedno z nich palec. Tylko nie rób tego, jak będziesz na

wysokości ćwierci mili, dobra? MoŜe ci się wydawać, Ŝe do ziemi jest daleko, ale spadniesz

cholernie szybko. Jasne, kapitanie?

Otworzył drzwi, odsłaniając ukryte za nimi schody.

Twarz oficera straciła kolor.

– I co nam dają te wszystkie raporty wywiadu?

Agent uśmiechnął się szerzej.

– My oglądamy je przed wami. KaŜdy dowiaduje się tylko tego, co powinien wiedzieć.

Pamiętaj o tym, kapitanie...

Oficer odpowiedział mu tylko uśmiechem.

Weszli do środka i zamknęli za sobą drzwi.

Gdy Tattersail szła przez teren nowej imperialnej kwatery głównej w Pale, zatrzymał ją

młody Ŝołnierz piechoty morskiej. Na twarzy chłopaka malowało się oszołomienie. Otworzył

usta kilka razy, nim zdołał wydobyć z nich jakikolwiek dźwięk.

– Czarodziejko?

Przystanęła. Spodobała się jej myśl, Ŝe Tayschrenn zaczeka na nią chwilę dłuŜej.

– O co chodzi, Ŝołnierzu?

Zerknął przez ramię.

– Wartownicy mają pewien problem, czarodziejko – wyjaśnił. – Wysłali mnie po...

– Kto? Jacy wartownicy? Zaprowadź mnie do nich.

– Tak jest, czarodziejko.

PodąŜyła za Ŝołnierzem za najbliŜszy naroŜnik głównego budynku. Mur koszar biegł tam

blisko niego, tworząc wąskie przejście. Na jego końcu klęczała jakaś postać, która pochylała

odkrytą głowę. Obok męŜczyzny leŜał wielki, wypchany worek z juty, pokryty brązowymi

plamami. Wokół krąŜyły roje much.

śołnierz zatrzymał się i popatrzył na czarodziejkę.

– Nadal się nie rusza. Wartownikom robi się niedobrze, kiedy tędy przechodzą.

Tattersail spojrzała na skulonego człowieka. W oczach wezbrały jej łzy. Ignorując

Ŝołnierza, weszła do przejścia. Smród niby lita ściana uderzył w jej nozdrza. Do licha,

pomyślała, siedzi tu od bitwy. Pięć dni. ZbliŜyła się. Nawet klęcząc, Bellurdan niemal

dorównywał jej wzrostem. Thelomeński wielki mag wciąŜ miał na sobie resztki stroju

bojowego, strzępki przypalonego i porozrywanego futra oraz pozostałości splamionej krwią

bluzy. Gdy zatrzymała się obok męŜczyzny, zobaczyła, Ŝe jego szyję i twarz pokrywają

pęcherze. Stracił teŜ większość włosów.

– Wyglądasz okropnie, Bellurdan – odezwała się.

Gigant odwrócił powoli głowę, spoglądając na nią zaczerwienionymi oczyma.

– Ach – mruknął. – Tattersail.

Gdy rozciągnął usta w pełnym wyczerpania uśmiechu, poczerniała skóra na policzku

pękła. Pojawiła się czerwona, sucha rana. Ten uśmiech omal jej nie załamał.

– Potrzebny ci uzdrowiciel, stary druhu. – Spojrzała na jutowy worek. Na jego

powierzchni roiło się od much. – Chodź ze mną. Nightchill odgryzłaby ci głowę, gdyby cię

teraz zobaczyła. – Czuła, Ŝe ogarnia ją drŜenie, lecz nieustępliwie mówiła dalej. – Zadbamy o

nią, Bellurdan. Ty i ja. Ale potrzebna nam siła.

Thelomen pokręcił głową.

– Tak zdecydowałem, Tattersail. Blizny na ciele są bliznami na duszy. – Zaczerpnął

głęboko tchu. – Ozdrowieje z tych ran. I sam wzniosę kurhan dla mej ukochanej. Ale czas na

to jeszcze nie nadszedł. – PołoŜył na worku potęŜną dłoń. – Tayschrenn pozwolił mi na to.

Czy ty mi zabronisz?

Tattersail ze zdumieniem poczuła narastającą w niej falę gniewu.

– Tayschrenn ci pozwolił, co? – Nawet jej samej własny głos wydawał się brutalny i

pełen sarkazmu. ZauwaŜyła, Ŝe Bellurdan wzdrygnął się i wycofał w siebie. Jakaś część jej

jaźni pragnęła objąć olbrzyma i zalać się łzami, lecz władała nią teraz wściekłość. – Ten

skurwysyn zabił Nightchill, Bellurdan! Władca Odprysku nie miał czasu ani ochoty

przywoływać demonów. Zastanów się! Tayschrenn mógł przygotować...

– Nie! – zagrzmiał Thelomen. Jego głos poniósł się echem po zaułku. Gigant zerwał się

na nogi. Tattersail cofnęła się o krok. W jego oczach gorzał ogień rozpaczy. Mag sprawiał

wraŜenie gotowego rozbijać mury. Zacisnął dłonie w pięści. Wtem spojrzał na nią i zamarł w

bezruchu. Ramiona mu opadły, dłonie się otworzyły, a oczy utraciły blask.

– Nie – powtórzył, tym razem głosem pełnym smutku. – Tayschrenn to nasz obrońca.

Zawsze nim był, Tattersail. Pamiętasz, jak było na początku? Cesarz był obłąkany, ale

Tayschrenn stał u jego boku. To on ukształtował sen, jakim jest imperium, i przeciwstawił się

koszmarowi cesarza. Po prostu nie doceniliśmy władcy Odprysku KsięŜyca.

Tattersail spojrzała w jego poparzoną twarz. Wróciło do niej wspomnienie rozerwanego

ciała Loczka. Niosło się w nim jakieś echo, nie potrafiła go jednak pochwycić.

– Pamiętam początek – powiedziała cicho, pogrąŜona we wspomnieniach. Pozostały

wyraziste, lecz nić łącząca przeszłość z teraźniejszością wciąŜ jej umykała. Rozpaczliwie

pragnęła porozmawiać z Szybkim Benem, lecz od dnia bitwy nie widziała Ŝadnego z

Podpalaczy Mostów. Został jej tylko Loczek, a marionetki z dnia na dzień bała się coraz

bardziej. Na domiar złego laleczka miała teraz do niej pretensję za to, co zrobiła z Talią

Smoków, i odgrywała się na Tattersail, odmawiając jej informacji. – Cesarz potrafił

gromadzić wokół siebie odpowiednich ludzi – ciągnęła. – Nie był jednak głupcem i wiedział,

Ŝe zdradzi go ktoś z tej grupy. Byliśmy odpowiedni dlatego, Ŝe mieliśmy moc. Pamiętam to,

Bellurdan. – Potrząsnęła głową. – Cesarza juŜ nie ma, ale moc pozostała.

Wstrzymała nagle oddech.

– Tak jest – mruknęła na wpół do siebie. – To Tayschrenn jest tą nicią.

– Cesarz był obłąkany – powtórzył Bellurdan. – W przeciwnym razie lepiej zadbałby o

własne bezpieczeństwo.

Tattersail zmarszczyła brwi. Thelomen miał trochę racji. Jak sama przed chwilą

zauwaŜyła, staruszek nie był głupcem. Co więc się stało?

– Przepraszam cię. Musimy pogadać później. Wezwał mnie wielki mag. Bellurdan,

pomówisz ze mną?

Gigant skinął głową.

– Jak sobie Ŝyczysz. Niedługo pójdę wznieść kurhan Nightchill. Najlepiej gdzieś daleko,

na Równinie Rhivi.

Tattersail spojrzała ku wyjściu z zaułka. śołnierz nadal tam stał, przestępując z nogi na

nogę.

– Bellurdan, czy miałbyś coś przeciwko temu, Ŝebym rzuciła na jej szczątki zaklęcie

pieczętujące?

Gdy spojrzał na worek, oczy zaszły mu mgłą.

– Wartownicy faktycznie nie są zadowoleni. Zgoda, Tattersail – dodał po chwili

zastanowienia. – MoŜesz to zrobić.

– Smród bije stąd aŜ do tronu – zauwaŜył Kalam. Naznaczoną blizną twarz skrzywił w

grymasie niepokoju. Przykucnął, by machinalnie nakreślić na ziemi linie pajęczyny czubkiem

sztyletu, po czym spojrzał na swego sierŜanta.

Sójeczka zerknął na okopcone mury Pale, napinając mięśnie Ŝuchwy.

– Kiedy poprzednio stałem na tym wzgórzu, było tu pełno pustych zbroi – zauwaŜył. – I

półtora maga. – Milczał przez chwilę, po czym westchnął. – Mów dalej, kapralu.

Kalam skinął głową.

– Połączyłem kilka towarzyszących nam od dawna wątków – zauwaŜył, mruŜąc powieki

w jasnym świetle poranka. – Wziął nas na cel ktoś wysoko postawiony. MoŜe z samego

dworu, a moŜe spośród szlachty. KrąŜą pogłoski, Ŝe szlachetnie urodzeni znowu pociągają za

sznurki. – Skrzywił się. – A teraz przysyłają nam z Unty nowego kapitana, który w trymiga

załatwi nam poderŜnięcie gardeł. W ciągu trzech lat mieliśmy czterech kapitanów i na

Ŝadnego nie było warto nawet splunąć.

Szybki Ben stał na szczycie wzgórza, w odległości dziesięciu stóp, z rękami

skrzyŜowanymi na piersi.

– Wiesz, jaki jest plan – odezwał się. – Daj spokój, sierŜancie. Ten człowiek spadł nam na

głowy prosto z pałacu, jak...

– Cicho – mruknął Sójeczka. – Myślę.

Kalam i Szybki Ben wymienili spojrzenia.

Minęła dłuŜsza chwila. Na biegnącej u stóp wzgórza drodze wozy transportowe

grzechotały w koleinach. Do miasta zmierzały niedobitki Piątej i Szóstej Armii,

zmasakrowanej i niemal rozbitej przez Caladana Brooda i Karmazynową Gwardię. Sójeczka

potrząsnął głową. Jedyną nienaruszoną siłą byli Moranthowie, a oni sprawiali wraŜenie

zdeterminowanych, by wysyłać do boju tylko pułki Czarnych. Zieloni zajmowali się

wyłącznie transportem, a co, do licha, stało się ze Złotymi, o których tak wiele słyszał? Niech

szlag trafi tych nieludzkich sukinsynów. Rynsztoki Pale wciąŜ spływały krwią po ich godzinie

zemsty. Gdy pododdziały grzebania poległych skończą wreszcie pracę, za murami miasta

pojawi się kilka nowych wzgórz. I to wysokich.

Tysiąc trzystu poległych Podpalaczy Mostów nie będzie jednak miało swego kurhanu.

Robaki nie musiały wędrować daleko, by poŜywić się ich ciałami. SierŜanta przeszył aŜ do

szpiku kości dreszcz na myśl, Ŝe poza garstką ocalałych kolegów nikt nawet nie próbował ich

ratować. Jakiś niski rangą oficer wygłosił wyrazy ubolewania w imieniu Tayschrenna,

powiedział coś o tych, którzy polegli, wypełniając swój obowiązek, a potem zaczął

opowiadać dyrdymały o bohaterstwie i poświęceniu. Trzydziestu dziewięciu Ŝołnierzy o

kamiennych twarzach wysłuchało go bez słowa. Po dwóch godzinach oficera znaleziono w

jego pokoju, fachowo uduszonego garotą. Nastrój był paskudny. Przed pięcioma laty nikomu

w pułku nic takiego nie przyszłoby nawet do głowy. Teraz nikt nawet nie mrugnął na tę

wiadomość.

Garota. To wygląda na robotę Szponu. Kalam sugerował, Ŝe była to prowokacja, mająca

zdyskredytować niedobitki Podpalaczy Mostów. Sójeczka traktował tę opinię sceptycznie.

Próbował uporządkować myśli. Jeśli krył się w tym jakiś plan, musiał być prosty,

wystarczająco prosty, by umknąć uwadze. Wyczerpanie spowiło go jednak niczym gęsta

mgła. Zaczerpnął w płuca głęboki haust porannego powietrza.

– Nowa rekrutka? – zapytał.

Kalam podniósł się ze stęknięciem. W jego oczach pojawił się nieobecny wyraz.

– To moŜliwe – stwierdził po chwili. – Ale jest trochę za młoda na szpona.

– Dopóki nie poznałem śal, nigdy nie wierzyłem w czyste zło – zauwaŜył Szybki Ben. –

Masz jednak rację. Jest bardzo młoda. Ile lat ich szkolą, nim zostaną wypuszczeni w świat?

Kalam wzruszył ze skrępowaniem ramionami.

– Co najmniej piętnaście. Ale zaczynają młodo. W piątym czy szóstym roku Ŝycia.

– Niewykluczone, Ŝe nadano jej młodszy wygląd za pomocą magii – zauwaŜył Szybki

Ben. – To trudna sztuka, ale Tayschrenn potrafiłby zrobić coś takiego.

– Zbyt oczywiste – mruknął Sójeczka. – Powiedzmy, Ŝe to skutki niewłaściwego

wychowania.

Szybki Ben Ŝachnął się.

– Nie mów mi, Ŝe w to wierzysz, Sójeczka.

SierŜant zacisnął szczęki.

– Koniec rozmowy o śal. I nie mów mi, co mam myśleć, czarodzieju. – Zwrócił się w

stronę Kalania. – W porządku. UwaŜasz, Ŝe imperium w dzisiejszych czasach zabija własnych

Ŝołnierzy. MoŜe Laseen postanowiła zrobić porządki? Albo ktoś, kto jest jej bliski? Chce się

pozbyć pewnych ludzi. Zgoda. Powiedz mi, dlaczego?

– Starej gwardii – odparł natychmiast Kalam. – Wszystkich, którzy wciąŜ są wierni

pamięci cesarza.

– To się nie trzyma kupy – sprzeciwił się Sójeczka. – I tak juŜ wymieramy. Nie

potrzebujemy do tego pomocy Laseen. Poza Dujekiem w tej armii nie ma ani jednego

Ŝołnierza, który by wiedział, jak cesarz miał na imię, a poza tym nikogo to nie obchodzi.

Cesarz umarł, niech Ŝyje cesarzowa.

– Brak jej cierpliwości, Ŝeby zaczekać – przekonywał Szybki Ben.

Kalam skinął głową na znak zgody.

– Zaczyna wytracać impet. Kiedyś było lepiej. Chce zabić wspomnienie.

– Loczek będzie naszym informatorem – rzekł Szybki Ben, kiwając głową. – To się uda,

Sójeczka. Tym razem wiem, co robię.

– Bierzemy przykład z cesarza – dodał Kalam. – Przejmujemy inicjatywę. Sami

posprzątamy w domu.

Sójeczka uniósł rękę.

– No dobra. A teraz cisza. Obaj wygłaszacie z góry przygotowane teksty. – Przerwał. –

To tylko teoria. I to skomplikowana. Kto wie, co jest grane, a kto nie? – Spojrzał spode łba na

Szybkiego Bena, który skrzywił twarz. – Dobra, to zadanie dla Loczka. Ale co się wydarzy,

jeśli staniesz twarzą w twarz z kimś duŜym, silnym i wrednym?

– Na przykład z Tayschrennem? – zapytał z uśmiechem czarodziej.

– Zgadza się. Jestem pewien, Ŝe masz gotową odpowiedź na to pytanie. Poszukasz kogoś

jeszcze wredniejszego. Zawrzesz z nim umowę, obgadasz sprawę i jeśli nam się poszczęści,

wszystko pójdzie śpiewająco. Zgadłem, czarodzieju?

Kalam prychnął z rozbawieniem.

Szybki Ben odwrócił wzrok.

– W Siedmiu Miastach, nim dotarło tam imperium...

– To było w Siedmiu Miastach – przerwał mu Sójeczka. – Do licha, to ja dowodziłem

kompanią, która ścigała cię przez pustynię. Pamiętasz? Znam twoje metody, Szybki, i wiem,

Ŝe jesteś piekielnie dobry. Pamiętam teŜ jednak, Ŝe z waszej koterii uszedłeś z Ŝyciem ty

jeden. A jak będzie tym razem?

Słowa Sójeczki wyraźnie zabolały czarodzieja, który zacisnął usta w wąską linię.

SierŜant westchnął.

– Niech będzie. Zrobimy to. Bierzcie się do roboty. Wciągnijcie teŜ w sprawę tę

czarodziejkę. Jeśli Loczek zerwie się z łańcucha, będzie nam potrzebna.

– A śal? – zapytał Kalam.

Sójeczka zawahał się. Wiedział, jaka wątpliwość ukrywa się za tym pytaniem. Szybki

Ben był mózgiem druŜyny, a Kalam jej zabójcą. Niepokoili go. Obu nie interesowało nic poza

ich szczególnym talentem.

– Zostawcie ją w spokoju – rozkazał po chwili. – Na razie.

Kalam i Szybki Ben westchnęli, uśmiechając się do siebie za plecami sierŜanta.

– Tylko Ŝeby was nie poniosło – ostrzegł ich Sójeczka.

Uśmiechy zniknęły.

SierŜant ponownie spojrzał na wjeŜdŜające do miasta wozy. ZbliŜało się do nich dwóch

jeźdźców.

– No dobra – rzucił. – Na koń. NadjeŜdŜa komitet powitalny.

Byli to Ŝołnierze z jego druŜyny. Skrzypek i śal.

– Myślisz, Ŝe nowy kapitan juŜ się zjawił? – zapytał Kalam, wspinając się na siodło.

Dereszowata kobyła odwróciła głowę i spróbowała go ugryźć. Warknął ze złości. Dwoje

starych towarzyszy dało wyraz wzajemnemu brakowi zaufania.

Sójeczka przyglądał się temu z rozbawieniem.

– Zapewne. Zjedźmy na dół. Jeśli ktoś nas obserwuje z murów, na pewno zaczyna się

niepokoić.

Nagle opuściła go wesołość. Faktycznie przejęli inicjatywę. Nie mogli wybrać gorszej

chwili. Wiedział dokładnie, na czym ma polegać ich następna misja, co znaczyło, Ŝe jest

lepiej poinformowany niŜ Szybki Ben i Kalam. Nie miało jednak sensu komplikować spraw

jeszcze bardziej.

Wkrótce sami się o tym dowiedzą.

Tattersail stała w odległości sześciu stóp za wielkim magiem Tayschrennem. Malazańskie

sztandary łopotały na wietrze, a ich drzewca skrzypiały na osmalonej wieŜyczce, tu jednak, za

murem, powietrze było nieruchome. Na zachodnim horyzoncie piętrzyły się Góry

Moranthów, których poszarpana odnoga sięgała na północ, do Genabaris. Na południu

łańcuch łączył się z Tahlynem, tworząc zygzakowatą linię, która ciągnęła się niezliczone mile

na wschód. Po prawej stronie czarodziejki leŜała porośnięta poŜółkłą trawą Równina Rhivi.

Tayschrenn oparł się o blanki, spoglądając na wjeŜdŜające do miasta wozy. Na dole

słychać było ryk wołów i pokrzykiwania Ŝołnierzy. Wielki mag juŜ od kilku minut nie

poruszył się i nie odezwał ani słowem. Po jego lewej stronie czekał mały, drewniany stolik o

podrapanym blacie, pokrytym głęboko wyrŜniętymi w dębinie runami. Tu i ówdzie widać na

nim było osobliwe, ciemne plamy.

Tattersail tak napięła mięśnie, Ŝe czuła, jak łapią ją kurcze w ramionach. Spotkanie z

Bellurdanem wstrząsnęło nią i nie była przygotowana na to, co miało się wydarzyć.

– Podpalacze Mostów – mruknął wielki mag.

Zaskoczona czarodziejka zmarszczyła brwi, po czym podeszła do Tayschrenna. Po

prawej, ze wzgórza, które natychmiast rozpoznała, zjeŜdŜała konno grupa Ŝołnierzy. Nawet z

tak daleka natychmiast poznała czworo z nich: Szybkiego Bena, Kalama, Sójeczkę i rekrutkę

śal. Piąty jeździec był niskim Ŝylastym męŜczyzną, który wyglądał na sapera.

– Tak? – zapytała, udając brak zainteresowania.

– DruŜyna Sójeczki – wyjaśnił Tayschrenn, spoglądając jej prosto w oczy. – Ci sami

Ŝołnierze, z którymi rozmawiałaś zaraz po wycofaniu się Odprysku. – Wielki mag uśmiechnął

się, po czym klepnął Tattersail w ramię. – Chodź. Chcę, Ŝebyś odczytała dla mnie karty. Do

roboty. – Podszedł do stołu. – Nici Oponn tworzą splątany labirynt. Raz za razem odczuwam

ich wpływ. Odwrócił się plecami do murów i usiadł na krenelaŜu. Podniósł wzrok. –

Tattersail – oznajmił powaŜnym tonem – jeśli chodzi o sprawy imperium, jestem sługą

cesarzowej.

Przypomniała sobie ich kłótnię podczas odprawy. Od tego czasu nic się nie rozstrzygnęło.

– W takim razie być moŜe powinnam skierować swe skargi do niej.

Tayschrenn uniósł brwi.

– Jestem gotowy uznać to za Ŝart.

– Naprawdę?

– Tak – odparł sztywno wielki mag. – I ciesz się z tego, kobieto.

Tattersail wyciągnęła talię i przycisnęła ją do brzucha, przebiegając palcami po pierwszej

karcie. Była chłodna. Towarzyszyło jej wraŜenie wielkiego cięŜaru i ciemności. PołoŜyła talię

na samym środku stołu, po czym wolno pochyliła pulchne ciało i uklękła. Spojrzała w oczy

Tayschrenna.

– Zaczynamy?

– Opowiedz mi o wirującej monecie.

Wstrzymała oddech. Nie mogła się poruszyć.

– Pierwsza karta – rozkazał Tayschrenn.

Ze świszczącym westchnieniem wypuściła powietrze z płuc. Niech go szlag, pomyślała.

W jej głowie rozległo się echo śmiechu. Zdała sobie sprawę, Ŝe ktoś albo coś otworzyło

drogę. Wypełnił ją Ascendent. Jego obecność była chłodna i pełna wesołości, prawie

kapryśna. Powieki Tattersail zacisnęły się odruchowo. Sięgnęła po pierwszą kartę i cisnęła ją

niedbale w prawo. Uśmiechnęła się, nie otwierając oczu.

– Nieprzypisana karta. Jabłko. Osąd i nieomylny wzrok. – Drugą kartę cisnęła na lewą

stronę pola. – Dziewica. Wielki Dom Śmierci. Tym razem na twarzy ma bliznę, na oczach

przepaskę, a na rękach krew.

Gdzieś w wielkiej dali rozległ się tętent kopyt. ZbliŜały się, były na dole, jakby

pochłonęła je ziemia. Wtem rozbrzmiały na nowo, tym razem za jej plecami. Skinęła głową.

Rekrutka.

– Krew na jej dłoniach nie jest jej krwią, a zbrodnia nie jest jej zbrodnią. Przepaska, którą

ma na oczach, jest mokra.

Trzecią kartę połoŜyła przed sobą. Pod powiekami czarodziejki ukształtował się obraz,

który sprawił, Ŝe przeszył ją zimny strach.

– Skrytobójca. Wielki Dom Cienia. W tej grze uczestniczy posupłany w niezliczone

węzły Sznur, patron skrytobójców. – Przez chwilę miała wraŜenie, Ŝe słyszy wycie Ogarów.

Gdy połoŜyła dłoń na czwartej karcie, poczuła przeszywający ją dreszcz rozpoznania, po

którym nadeszło coś przypominającego fałszywą skromność. – Oponn. Pani głową ku górze,

Pan ku dołowi.

Uniosła kartę i połoŜyła ją naprzeciwko Tayschrenna.

To jest przeszkoda na twej drodze. Uśmiechnęła się do siebie. Pomartw się tym przez

chwilę, wielki magu. Pani spogląda na ciebie ze wzgardą.

Tattersail wiedziała, Ŝe Tayschrenn z pewnością aŜ płonie od chęci zadawania pytań, nie

chce jednak wypowiedzieć ich na głos. W tych kartach kryła się zbyt wielka moc. Czy wyczuł

obecność Ascendentu? Zadała sobie pytanie, czy się go przestraszył.

– Moneta wiruje dalej, wielki magu – usłyszała własny głos. – Jej reszka zwraca się ku

wielu, a moŜe tylko ku garstce. Oto karta tych ludzi. – Wyjęła piątą kartę i połoŜyła ją obok

Oponn, tak Ŝe ich brzegi się stykały. – Kolejna nieprzypisana karta. Korona. Jest ustawiona

pionowo, a więc oznacza mądrość i sprawiedliwość. Otaczają ją mury pięknego miasta,

oświetlonego gazowymi płomieniami niebieskozielonej barwy. – Zastanawiała się przez

chwilę. – Tak jest, to DarudŜystan, ostatnie z Wolnych Miast.

Przejście się zamknęło. Ascendent wycofał się, jakby się znudził. Tattersail otworzyła

oczy. Jej znuŜone ciało zalała nieoczekiwana fala ciepła.

– Do labiryntu Oponn – odezwała się, zdumiona prawdą kryjącą się w tych słowach. –

Nie mogę zapuścić się głębiej, wielki magu.

Tayschrenn wypuścił powietrze z płuc. Wychylił się plecami poza mur, na którym

siedział.

– I tak dotarłaś znacznie dalej ode mnie, czarodziejko. – Gdy spojrzał na nią, oczy miał

zapadnięte. – Imponuje mi twoje źródło, choć nie cieszy wiadomość, którą od niego

otrzymałem. – Zmarszczył brwi, wspierając łokcie na kolanach. Długie palce złączył w

piramidkę przed twarzą. – Wirująca moneta, której echo nigdy nie cichnie. W tej wróŜbie

czuje się humor Błazna. Czuję, Ŝe ktoś próbuje wprowadzić nas w błąd. Dziewica Śmierci. To

zapewne fałszywy ślad.

Tym razem to wielki mag zaimponował Tattersail. Był adeptem. Czy on równieŜ słyszał

śmiech, który rozbrzmiewał, gdy układała karty na polu? Miała nadzieję, Ŝe nie.

– MoŜe i masz rację – przyznała. – Twarz Dziewicy ciągle się zmienia. To moŜe być

ktokolwiek. Nie moŜna jednak tego powiedzieć o Oponn czy Sznurze. – Skinęła głową. – To

moŜe być podstęp – ciągnęła, ciesząc się, Ŝe rozmawia z równym sobie. Gdy pojęła tę

prawdę, ogarnął ją nagły niesmak.

Lepiej jest, gdy nienawiść i gniew pozostają czyste.

– Chciałbym poznać twoją opinię – poprosił Tayschrenn.

Poderwała się nagle, spłoszona jego niewzruszonym spojrzeniem.

Zebrała karty. Czy to w czymś zaszkodzi, jeśli co nieco mu wyjaśni? Przestraszę go tylko

jeszcze bardziej.

– Oszustwo to specjalność patrona skrytobójców. Nie wyczułam obecności Tronu Cienia,

który uchodzi za jego pana. Podejrzewam, Ŝe Sznur moŜe działać na własną rękę. StrzeŜ się

Skrytobójcy, wielki magu. Jest jeszcze podstępniejszy od Tronu Cienia. A choć Oponn grają

własną wersję, jest to ta sama gra, która toczy się w naszym świecie. Bliźnięta Szczęścia nie

mają władzy w Królestwie Cienia, a Grota Cienia słynie z tego, Ŝe łatwo zmienia granice i

łamie zasady.

– To prawda – przyznał Tayschrenn, podnosząc się ze stęknięciem. – Narodziny tego

bękarciego królestwa zawsze wzbudzały mój niepokój.

– Jest jeszcze młode – zauwaŜyła Tattersail. Schowała talię do wewnętrznej kieszeni

płaszcza. – Nim uformuje się na dobre, miną stulecia. MoŜe nigdy do tego nie dojdzie. Nie

zapominaj, Ŝe wiele nowych Domów zginęło szybką śmiercią.

– Ale ten cuchnie wielką mocą. – Tayschrenn ponownie wpatrzył się w Góry Moranthów.

– Mam nadzieję, Ŝe moja wdzięczność jest coś warta – dodał, gdy Tattersail ruszyła ku

schodom prowadzącym do miasta. – Tak czy inaczej, zasłuŜyłaś na nią, czarodziejko.

Zatrzymała się na chwilę na podeście, po czym ruszyła w dół. Nie byłby taki

wspaniałomyślny, gdyby wiedział, Ŝe przed chwilą wprowadziła go w błąd. Odgadła

toŜsamość Dziewicy. Wróciła myślą do chwili, w której ujrzała jej kartę. Konie, które słyszała

na dole, nie były złudzeniem. W tej właśnie chwili do miasta wjeŜdŜała druŜyna Sójeczki.

Wśród Ŝołnierzy była śal. Przypadek? Niewykluczone, ale wątpliwe. Wirująca moneta

zachwiała się wówczas na moment. Potem jej brzęk rozległ się na nowo. Wypełniał umysł

Tattersail dzień i noc i stał się dla niej niemal drugą naturą. Musiała się teraz skupić, by

usłyszeć ten dźwięk. Wahnięcie nie umknęło jednak jej uwadze. Wyczuła zmianę tonacji,

krótką chwilę niepewności.

Dziewica Śmierci i Skrytobójca z Wielkiego Domu Cienia. Łączyła ich jakaś więź, która

niepokoiła Oponn. Najwyraźniej sytuacja pozostawała płynna.

– Znakomicie – mruknęła, gdy wreszcie znalazła się na dole.

Zobaczyła młodego Ŝołnierza, który wcześniej z nią rozmawiał. Stał w szeregu rekrutów

pośrodku placu. Nigdzie nie było widać Ŝadnego oficera. Przywołała chłopaka do siebie.

– Słucham, czarodziejko? – zawołał, stając przed nią na baczność.

– Na co tu czekacie, Ŝołnierzu?

– Mają nam wydać broń. SierŜant sztabowy poszedł po wóz.

Tattersail skinęła głową.

– Będę miała dla ciebie zadanie. Dopilnuję, Ŝebyś otrzymał broń, i to nie blaszaka, jakie

wydadzą twoim kolegom. Jeśli któryś ze zwierzchników zapyta, dlaczego byłeś nieobecny,

skieruj go do mnie.

– Tak jest, czarodziejko.

Gdy Tattersail spojrzała w jasne, szczere oczy młodzieńca, przeszyło ją ukłucie Ŝalu.

Było bardzo prawdopodobne, Ŝe za kilka miesięcy nie będzie juŜ Ŝył. Sztandar imperium

splamiło wiele zbrodni, ta jednak była najgorsza z nich. Westchnęła.

– PrzekaŜ osobiście sierŜantowi Sójeczce z Podpalaczy Mostów, Ŝe gruba kobieta, która

umie czarować, chce z nim porozmawiać. Zapamiętałeś, Ŝołnierzu?

Chłopak pobladł.

– Słucham.

śołnierz powtórzył jej słowa ze śmiertelną powagą.

– Świetnie – pochwaliła go z uśmiechem Tattersail. – No to leć. Nie zapomnij przynieść

mi odpowiedzi. Będę w swojej kwaterze.

Kapitan Paran odwrócił się, by po raz ostatni popatrzeć na Czarnego Morantha. DruŜyna

wspięła się juŜ na płaskowyŜ. Spoglądał w ślad za Ŝołnierzami, aŜ zniknęli mu z oczu, po

czym przeniósł wzrok na leŜące na wschodzie miasto.

Od Pale dzieliła go szeroka, płaska równina. Z tej odległości gród wydawał się spokojny,

choć wokół murów walało się pełno czarnego, bazaltowego gruzu, a w powietrzu unosiło się

wspomnienie dymu i ognia. Gdzieniegdzie wznosiły się rusztowania, na których uwijały się

maleńkie figurki. Wyglądało na to, Ŝe robotnicy łatają potęŜne wyrwy w murach. Z północnej

bramy wylewał się wolno sznur zmierzających ku wzgórzom wozów, nad którymi krąŜyły

wrony. Pod wzgórzami ciągnęła się linia kopców, zbyt regularna, by jej pochodzenie mogło

być naturalne.

Słyszał róŜne pogłoski. Ponoć zginęło pięcioro magów, w tym dwoje wielkich, Druga

Armia poniosła straty tak ogromne, Ŝe krąŜyły spekulacje, iŜ połączą ją z Piątą i Szóstą, by

stworzyć nową jednostkę, a Odprysk KsięŜyca wycofał się na południe, za szczyty Tahlynu,

aŜ nad jezioro Lazur. Ciągnął za sobą smugę dymu i pochylał się na bok, jak chmura

burzowa, która utraciła energię. W pamięć kapitana szczególnie jednak zapadła inna

wiadomość. Podpalacze Mostów przestali istnieć. Jedni twierdzili, Ŝe zginęli wszyscy, inni, Ŝe

niektórym druŜynom udało się wydostać z tuneli, nim te się zawaliły.

Czuł się sfrustrowany. JuŜ od wielu dni przebywał wśród Moranthów. Niesamowici

wojownicy nie odzywali się prawie nigdy, a kiedy juŜ to robili, rozmawiali tylko ze sobą, w

swym niezrozumiałym dla niego języku. Wszystkie jego informacje były nieaktualne. Nie był

przyzwyczajony do podobnej sytuacji. Przemknęło mu przez głowę, Ŝe odkąd dotarł do

Genabaris, ciągle musi stawiać czoło nowym wyzwaniom.

Znowu przyszło mu czekać. Poprawił worek na plecach, pogodzony z myślą, Ŝe potrwa to

długo. Nagle jednak wypatrzył na drugim końcu płaskowyŜu jeźdźca, który prowadził

zapasowego konia. MęŜczyzna kierował się wprost ku niemu.

Westchnął. Kontakty ze szponami zawsze sprawiały mu przykrość. Byli obrzydliwie

pewni siebie i poza facetem w Genabaris Ŝaden z nich go nie polubił. Minęło wiele czasu od

chwili, gdy ostatnio spotkał kogoś, kogo mógł zwać przyjacielem. Z górą dwa lata.

Ujrzawszy jeźdźca z bliska, Paran mimo woli cofnął się o krok. Połowę twarzy przybysza

pokrywał ślad po oparzeniu. MęŜczyzna miał przepaskę na prawym oku i przechylał głowę

pod dziwnym kątem. Wyszczerzył zęby w makabrycznym uśmiechu, po czym zeskoczył z

siodła.

– To ciebie mam zabrać, hę? – wychrypiał.

– Czy to prawda, Ŝe Podpalaczy Mostów wybito do nogi? – odpowiedział pytaniem

Paran.

– Prawie. Zostało gdzieś z pięć druŜyn. MoŜe czterdziestu Ŝołnierzy. – ZmruŜył lewą

powiekę i poprawił na głowie powgniatany hełm. – Do tej pory nie wiedziałem, dokąd mam

cię odstawić. Ale teraz juŜ wiem. Jesteś nowym kapitanem Sójeczki, hę?

– Znasz sierŜanta Sójeczkę?

Paran skrzywił twarz. Ten szpon nie przypominał innych. Bez względu na to, co o nim

sądzili, wszyscy zachowywali swą opinię dla siebie, i to mu odpowiadało.

MęŜczyzna wdrapał się na siodło.

– Ruszajmy. MoŜemy pogadać po drodze.

Paran podszedł do drugiego wierzchowca i przytroczył worek do siodła. Było to siodło w

stylu Siedmiu Miast. Miało wysokie oparcie i wyposaŜony w zawiasy łęk, który moŜna było

pochylać do przodu. Widywał juŜ podobne na tym kontynencie i zachował sobie ten szczegół

w pamięci. Ludzie z Siedmiu Miast lubili sprawiać kłopoty, a cała genabackańska kampania

od początku zmierzała ku totalnej klapie.

To nie przypadek. Większość Ŝołnierzy Drugiej, Piątej i Szóstej Armii zwerbowano na

subkontynencie Siedmiu Miast.

Wskoczył na siodło i obaj ruszyli miarowym cwałem przez płaskowyŜ.

– SierŜant Sójeczka ma tu mnóstwo zwolenników – mówił szpon. – Ale udaje, Ŝe o tym

nie wie. Musisz pamiętać o czymś, o czym prawie juŜ zapomniano w Malazie. Sójeczka

kiedyś dowodził własną kompanią...

Paran odwrócił nagle głowę. Ten fakt z wielką starannością wymazano z kronik. Według

oficjalnej historii imperium nic takiego nigdy się nie wydarzyło.

– W czasach, gdy wodzem naczelnym był Dassem Ultor – ciągnął beztroskim tonem

szpon. – To Siódma Kompania Sójeczki dopadła koterię magów z Siedmiu Miast na

Pustkowiu Pan’potsun, kładąc w ten sposób kres wojnie. Oczywiście potem, gdy Kaptur

zabrał córkę Ultora, wszystko trafił szlag. Niedługo później zmarł sam Ultor i jego ludzie

szybko poszli w odstawkę. Wtedy właśnie biurokraci połknęli armię. Przeklęte szakale. Od

tego czasu podgryzają się tylko nawzajem, a wojny guzik ich obchodzą.

Szpon pochylił się w siodle, opuszczając łęk, i splunął przez lewe ucho konia.

Paran zadrŜał na ten widok. W dawnych czasach podobny gest oznaczał początek

plemiennej wojny między Siedmioma Miastami. Teraz stał się symbolem malazańskiej

Drugiej Armii.

– Sugerujesz, Ŝe historia, którą przed chwilą mi opowiedziałeś, jest powszechnie znana? –

wtrącił.

– Nie w szczegółach – przyznał szpon. – Ale niektórzy z weteranów Drugiej Armii

walczyli pod rozkazami Ultora, i to nie tylko w Siedmiu Miastach, lecz nawet w Falarze.

Paran zamyślił się. Towarzyszący mu męŜczyzna był nie tylko szponem, lecz równieŜ

Ŝołnierzem Drugiej Armii i przeszedł z nią bardzo wiele, a to znaczyło, Ŝe widział ciekawe

rzeczy. Spojrzał na niego i zobaczył, Ŝe się uśmiecha.

– Coś zabawnego?

Szpon wzruszył ramionami.

– Podpalacze Mostów są ostatnio trochę wkurzeni. Dostają plewy zamiast rekrutów i

wygląda na to, Ŝe mają zamiar ich rozformować. Jak będziesz mówił z tym, z kim tam

rozmawiasz w Malazie, powiedz mu, Ŝe jeśli nie przestaną ich prowokować, będą mieli na

głowie bunt. Piszę o tym w kaŜdym raporcie, który wysyłam, ale nikt nie zwraca na to uwagi.

– Uśmiechnął się szerzej. – MoŜe myślą, Ŝe jestem zdrajcą albo coś, hę?

Paran wzruszył ramionami.

– Ale przecieŜ kazali ci po mnie wyjechać, prawda?

Szpon ryknął śmiechem.

– Chyba faktycznie jesteś kiepsko poinformowany. Wysłali mnie, bo jestem ostatnim

aktywnym agentem w Drugiej Armii. A jeśli chodzi o Piątą i Szóstą, moŜesz o nich

zapomnieć. Tiste Andii Brooda potrafią wywęszyć szpona na tysiąc kroków. śaden nie

pozostał przy Ŝyciu. Mojego szponmistrza uduszono garotą zaledwie przedwczoraj, a to juŜ

grubsza sprawa, hę? Jak juŜ dotrzemy do miasta, wyślę cię w swoją drogę i zapewne juŜ się

nie zobaczymy. Kiedy pokaŜesz rozkazy, które czynią cię dowódcą Dziewiątej DruŜyny,

roześmieją ci się prosto w twarz albo wbiją nóŜ w oko. Szanse są mniej więcej równe.

Kiepska sprawa, ale tak juŜ jest.

Przed nimi majaczyły bramy Pale.

– Jeszcze jedno – dodał szpon, wpatrując się w blanki nad bramą. – Rzucę ci kość, na

wypadek, gdyby Oponn się do ciebie uśmiechnęli. Wszystkim rządzi tu wielki mag

Tayschrenn. Dujek nie jest z tego zadowolony, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, co wydarzyło

się podczas starcia z Odpryskiem KsięŜyca. Panuje między nimi zła krew, ale wielki mag

polega na regularnej i natychmiastowej komunikacji z cesarzową. To pozwala mu utrzymać

się na powierzchni. Ostrzegam cię. śołnierze Dujeka pójdą za nim... wszędzie. To samo

dotyczy Piątej i Szóstej Armii. Zbiera się tu na burzę.

Paran spojrzał na niego zdumiony. Topper mówił mu to samo, lecz kapitan zlekcewaŜył

jego opowieści. Zanadto przypominały scenariusz, mający dostarczyć cesarzowej pretekstu,

by wypełnić szubienice.

W tę kabałę nie mam zamiaru się mieszać. Pozwólcie mi tylko wykonać to jedno zadanie.

Nie pragnę nic więcej.

– Swoją drogą, Tayschrenn obserwował nas z murów – powiedział szpon, gdy znaleźli się

w cieniu bramy. – Czy moŜe przypadkiem cię zna, kapitanie?

– Nie.

Przynajmniej mam taką nadzieję, dodał w myślach.

Gdy wierzchowce wjechały do miasta, otoczyła ich ściana dźwięku. Oczy Parana

zaszkliły się lekko. Pale wyglądało jak dom obłąkanych. Wszędzie widział strawione

płomieniami budynki. Choć na ulicach pełno było garbów i dziur, roiło się tu od ludzi,

wozów, ryczących zwierząt oraz Ŝołnierzy w mundurach piechoty morskiej. Zadał sobie

pytanie, czy pozostały mu tylko minuty Ŝycia. Objęcie dowództwa nad druŜyną, która w ciągu

trzech lat miała czterech kapitanów, wykonanie misji, której nie zechciałby się podjąć Ŝaden

zdrowy na umyśle Ŝołnierz, zapowiedź insurekcji na wielką skalę, podczas której

najwybitniejszy z wodzów imperium mógł poprowadzić swe wojska przeciwko wielkiemu

magowi, który próbował wywalczyć dla siebie stanowczo zbyt poczesne miejsce w świecie –

wszystko to budziło w nim trwogę.

Wtem poczuł mocne uderzenie w plecy. Szpon podjechał bliŜej i pochylił się nad nim.

– Straciłeś grunt pod nogami, kapitanie? Nie przejmuj się, to samo spotyka tutaj

wszystkich. Tyle, Ŝe jedni o tym wiedzą, a inni nie. Bać się trzeba tych drugich. Zajmij się

tym, co masz przed oczyma, i nie martw się o resztę. Wszystko we właściwym czasie. Zapytaj

któregoś z Ŝołnierzy o Podpalaczy Mostów. To najłatwiejszy punkt programu.

Paran skinął głową.

Szpon zawahał się, a potem jeszcze bardziej pochylił.

– Myślałem o tobie, kapitanie. No wiesz, to tylko przeczucie, ale mam wraŜenie, Ŝe

przybyłeś tu po to, by uczynić coś dobrego. Nie, nie musisz mi odpowiadać. Gdybyś miał

kłopoty, przekaŜ tylko słówko Tocowi Młodszemu. To ja. Jestem w Korpusie Gońców

Drugiej Armii, klasa zwiadowców. Zgoda?

Kapitan przytaknął po raz drugi.

– Dziękuję – powiedział.

W tej samej chwili rozległ się za nimi głośny trzask, a później chór gniewnych głosów.

śaden z jeźdźców nawet się nie odwrócił.

– Co mówiłeś, kapitanie?

Paran uśmiechnął się.

– Lepiej juŜ ruszajmy. Nie ujawniaj się, na wypadek gdyby coś mi się przytrafiło. Znajdę

sobie przewodnika, zgodnie z zasadami.

– Jasna sprawa, kapitanie.

Toc Młodszy machnął ręką na poŜegnanie i skierował wierzchowca w boczną uliczkę. Po

paru chwilach kapitan stracił go z oczu. Zaczerpnął głęboko tchu i rozejrzał się wokół w

poszukiwaniu odpowiedniego Ŝołnierza.

Paran wiedział, Ŝe młode lata spędzone na szlacheckich dworach w ojczyźnie dobrze

przygotowały go do wcielania się w role, które wyznaczała mu przyboczna Lorn. W ciągu

dwóch ostatnich lat coraz lepiej zdawał sobie sprawę z tego, kim się staje. Nie dawało mu

spokoju wspomnienie o zuchwałym, prawdomównym młodzieńcu, który spotkał przyboczną

cesarzowej na itkokańskim wybrzeŜu. Spadł na kolana Lorn niczym kawałek gliny, a

przyboczna zrobiła to, co potrafiła najlepiej. Ukształtowała go.

Najbardziej był przeraŜony faktem, Ŝe przyzwyczaił się do tego, iŜ go wykorzystują.

Stawał się kimś innym juŜ tak wiele razy, Ŝe widział tysiąc twarzy i słyszał tysiąc głosów, a

wszystkie one pozostawały w konflikcie z jego własnymi. Gdy myślał o sobie, o tym młodym

szlachcicu, który przesadnie wierzył w prawdomówność i uczciwość, nawiedzała go wizja

czegoś zimnego, twardego i mrocznego, co ukrywało się w najgłębszych zakamarkach

umysłu i obserwowało go. Nie było w tym kontemplacji ani osądu, a tylko zimna jak lód

kliniczna obserwacja.

Nie sądził, by ten młodzieniec ujrzał jeszcze kiedyś światło dzienne. Będzie się kurczył i

roztapiał w ciemności, aŜ wreszcie zniknie bez śladu.

Zadał sobie pytanie, czy w ogóle go to obchodzi.

Wszedł do koszar, w których ongiś stacjonowała Szlachecka Gwardia Pale. Na bliskiej

drzwi pryczy wylegiwała się starsza wiekiem weteranka. Jej obandaŜowana szmatami stopa

wystawała za łóŜko. Materac rzucono w kąt. Kobieta leŜała na płaskich deskach z rękami

złoŜonymi nad głową.

Paran zatrzymał na niej wzrok, po czym ruszył w głąb sali. Poza tą jedną Ŝołnierką w

pomieszczeniu nie było nikogo. Ponownie zwrócił na nią spojrzenie.

– Kapralu?

Nawet się nie poruszyła

– Co jest?

– Widzę, Ŝe hierarchia dowodzenia uległa tu całkowitej dezintegracji – zauwaŜył

cierpkim tonem.

Otworzyła oczy i omiotła leniwym spojrzeniem stojącego przed nią oficera.

– To moŜliwe – przyznała, znowu zamykając powieki. – Szukasz kogoś czy co?

– Szukam Dziewiątej DruŜyny, kapralu.

– A to czemu? Znowu mają kłopoty?

Paran uśmiechnął się do siebie.

– Jesteś typowym Podpalaczem Mostów, kapralu?

– Wszyscy typowi zginęli – padła odpowiedź.

– Kto jest twoim dowódcą?

– Nerwusik, ale tu go nie ma.

– Widzę. – Kapitan odczekał chwilę. – A gdzie jest? – zapytał wreszcie z westchnieniem.

– Sprawdź w gospodzie „U Knobba”. To kawałek w górę ulicy. Kiedy go ostatnio

widziałam, właśnie przegrywał koszulę do Płota. Nerwusik jest zapalonym karciarzem, ale

gra kiepsko.

Zaczęła sobie dłubać w jednym z głębiej osadzonych zębów.

Paran uniósł brwi.

– Wasz dowódca gra w karty ze swoimi ludźmi?

– Nerwusik to sierŜant – wyjaśniła kobieta. – Nasz kapitan nie Ŝyje. Zresztą Płot nie jest z

naszej druŜyny.

– Tak? A z której?

Kobieta uśmiechnęła się, przełykając to, co udało się jej wydłubać z zęba.

– Z dziewiątej.

– Jak się nazywasz, kapralu?

– Wykałaczka. A ty?

– Kapitan Paran.

Kobieta usiadła nagle prosto, wybałuszając szeroko oczy.

– Ach, jesteś tym nowym kapitanem, który jeszcze nigdy nie wyciągał miecza, zgadza

się?

– Zgadza – przyznał z uśmiechem Paran.

– Czy masz pojęcie, jakie są twoje szanse? Nie wyglądają za dobrze.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

Uśmiechnęła się szeroko.

– Jeśli się nie mylę – wyjaśniła, kładąc się z powrotem na deskach i przymykając oczy –

pierwsza krew, jaką zobaczysz, będzie twoją własną, kapitanie Paran. Wracaj do Quon Tali,

gdzie jest bezpiecznie. No jazda, trzeba wylizać stopy cesarzowej.

– Są całkiem czyste – zauwaŜył Paran. Nie był pewien, jak sobie poradzić z tą sytuacją.

Jakaś część jego jaźni miała ochotę wyciągnąć miecz i przeciąć Wykałaczkę na pół. Inna

chciała wybuchnąć śmiechem i wyczuwał w niej nutę histerii.

Za jego plecami drzwi wejściowe otworzyły się z trzaskiem. Rozległy się głośne kroki.

Paran odwrócił się. Do sali wpadł sierŜant o czerwonej twarzy ozdobionej długimi, obwisłymi

wąsiskami. Ignorując Parana, podszedł do pryczy kobiety i spojrzał na nią spode łba.

– Do licha, Wykałaczka, powiedziałaś mi, Ŝe Płot ma dziś złą serię. Przez ciebie ten

krzywonogi skurwiel mnie oskubał!

– Płot ma złą serię – potwierdziła Wykałaczka. – Ale ty masz gorszą. O to mnie nie

pytałeś, prawda? Nerwusik, poznaj kapitana Parana, nowego oficera Dziewiątej.

SierŜant odwrócił się błyskawicznie, wytrzeszczając oczy.

– Na oddech Kaptura – mruknął, po czym znowu skierował wzrok na Wykałaczkę.

– Szukam Sójeczki, sierŜancie – odezwał się cicho Paran.

Coś w jego tonie przyciągnęło uwagę Nerwusika. SierŜant otworzył usta, po czym je

zamknął, zauwaŜywszy stanowcze spojrzenie oficera.

– Jakiś dzieciak przyniósł wiadomość, Ŝe Sójeczka odmaszerował. Kilku jego ludzi

moŜna znaleźć „U Knobba”.

– Dziękuję, sierŜancie.

Paran opuścił sztywnym krokiem salę.

Nerwusik wypuścił z płuc powietrze i spojrzał na Wykałaczkę.

– Dwa dni – orzekła. – Potem ktoś go załatwi. Kamienna Gęba postawił juŜ na to

dwudziestkę.

Twarz Nerwusika znieruchomiała.

– Coś mi mówi, Ŝe to by była cholerna szkoda.

Paran wszedł do gospody „U Knobba” i zatrzymał się tuŜ za drzwiami. Roiło się w niej

od Ŝołnierzy, których głosy zlewały się – w jednolity ryk. Tylko kilku miało na mundurach

płonące godło Podpalaczy Mostów. Reszta słuŜyła w Drugiej Armii.

Przy wielkim stole ustawionym pod wystającym pomostem, na którym znajdowały się

drzwi do pokojów na piętrze, siedziało pół tuzina Podpalaczy Mostów, zajętych grą w karty.

MęŜczyzna o szerokich barach i czarnych, związanych w kucyk włosach, w które wpiął sobie

mnóstwo amuletów i fetyszów, siedział zwrócony plecami do sali, z nieskończoną

cierpliwością rozdając karty. Mimo Ŝe hałas był przeraźliwy, kapitan i tak słyszał jego

monotonne odliczanie. Pozostali gracze zasypywali go lawiną przekleństw, co jednak

niewiele dawało.

– Barghast – mruknął Paran, spoglądając na rozdającego. – Jedyny w Podpalaczach. A

więc to jest Dziewiąta DruŜyna.

Zaczerpnął wielki haust powietrza i zanurzył się w tłum.

Gdy dopchał się do graczy, jego piękny płaszcz splamiło kwaśne ale i gorzkie wino, a

czoło pokryła warstewka potu. Barghast skończył wreszcie rozdawać i połoŜył talię pośrodku

stołu, odsłaniając nie kończący się niebieski urzetowy tatuaŜ, wijący się na nagim ramieniu.

Spiralne wzory tu i ówdzie przecinały białe blizny.

– Czy to Dziewiąta DruŜyna? – zapytał głośno Paran.

Człowiek siedzący naprzeciwko Barghasta podniósł wzrok, ukazując ogorzałą twarz,

takiego samego koloru jak jego skórzana czapka, po czym ponownie wpatrzył się w karty.

– Ty jesteś kapitan Paran?

– Tak. A ty, Ŝołnierzu?

– Płot. – Wskazał głową na mocno zbudowanego męŜczyznę, który siedział na prawo od

niego. – To jest Młotek, nasz uzdrowiciel. Barghast nazywa się Biegunek, i to nie dlatego, Ŝe

lubi sobie pobiegać. – Wskazał głową w lewo. – Reszta się nie liczy. Są z Drugiej Armii i do

tego kiepsko grają. Siadaj, kapitanie. Sójeczkę i resztę bandy gdzieś wezwano. Powinni

niedługo się pojawić.

Paran znalazł puste krzesło i usiadł między Młotkiem a Barghastem.

– Hej, Biegunek, chcesz rzucić karty czy co? – warknął Płot.

Paran zwrócił się w stronę Młotka, wypuszczając z płuc powietrze.

– Uzdrowicielu, powiedz mi, jaki jest średni czas przeŜycia oficera Podpalaczy Mostów?

Z ust Płota wyrwało się stęknięcie.

– Przed bitwą z Odpryskiem KsięŜyca czy po niej?

Młotek uniósł krzaczaste brwi.

– MoŜe ze dwie kampanie – odpowiedział kapitanowi. – To zaleŜy od wielu czynników.

Nie wystarczy mieć jaja, ale to pomaga. To znaczy, Ŝe musisz zapomnieć o wszystkim, czego

cię nauczyli, i jak dziecko zdać się na swego sierŜanta. Jeśli będziesz go słuchał, moŜe ci się

udać.

Płot zastukał w stół.

– Obudź się, Biegunek! W co gramy?

Barghast skrzywił się.

– Myślę – burknął.

Paran odchylił się na krześle, rozpinając pas.

Biegunek podjął wreszcie decyzję, czemu towarzyszyło warknięcie Płota, Młotka i trzech

Ŝołnierzy z Drugiej Armii. Zawsze wybierał to samo.

– Kapitanie, słyszałeś co nieco o Podpalaczach Mostów, prawda? – zapytał Młotek.

Paran skinął głową.

– Większość oficerów boi się ich panicznie. Podobno śmiertelność jest u was tak wysoka

dlatego, Ŝe polowa kapitanów kończy ze sztyletem wbitym w plecy.

Przerwał na chwilę. Miał zamiar mówić dalej, lecz zauwaŜył, Ŝe nagle zapadła cisza.

Przestano grać. Wszyscy wpatrywali się w niego. Poczuł ściekający pod ubraniem pot.

– Sądząc po tym, co do tej pory tu widziałem – kontynuował – jestem skłonny w to

uwierzyć. Coś wam jednak powiem. Słuchajcie wszyscy. Jeśli zginę z noŜem w plecach, to

lepiej, by stało się tak dlatego, Ŝe na to zasłuŜyłem. W przeciwnym razie poczułbym się

bardzo rozczarowany. – Zapiął pas i wstał. – Powiedzcie sierŜantowi, Ŝe jestem w koszarach.

Nim oficjalnie zamelduję się w dowództwie, chciałbym z nim porozmawiać.

Płot powoli skinął głową.

– W porządku, kapitanie. – Zawahał się. – Hmm, kapitanie? MoŜe byś z nami zagrał?

Paran potrząsnął głową.

– Dziękuję. – Uniósł kąciki ust w słabym uśmieszku. – Nie wypada, Ŝeby oficer

oskubywał swych Ŝołnierzy.

– No, to jest przechwałka, którą będziesz musiał pewnego dnia poprzeć czynem – rzucił

Płot z błyskiem w oczach.

– Pomyślę o tym – obiecał Paran, odchodząc od stołu. Przepychając się przez tłum, coraz

bardziej czuł się pozbawiony znaczenia. Zaskoczyło go to dokumentnie. Jako szlacheckiemu

synowi, a potem kadetowi w akademii, wtłoczono mu do głowy mnóstwo arogancji. Teraz

skryła się ona w jakimś kąciku jego mózgu, oniemiała z wraŜenia.

JuŜ przed spotkaniem z przyboczną świetnie zdawał sobie sprawę, Ŝe przeszedł kurs

oficerski w Akademii Piechoty Morskiej ułatwioną drogą i Ŝe jego karierę przyśpieszały

liczne mrugnięcia i skinienia głową. Imperium toczyło jednak swe wojny tutaj, w odległości

tysięcy mil od stolicy, gdzie nikogo nie obchodziły wpływy na dworze i wzajemnie korzystne

umowy. Szedł dotąd na skróty, co teraz znacznie zwiększało jego szanse na szybką śmierć.

Gdyby nie przyboczna, byłby całkowicie nie przygotowany do objęcia dowództwa.

Skrzywił się, otwierając drzwi gospody, i wyszedł na ulicę. Nic dziwnego, Ŝe armie

dawnego cesarza z taką łatwością poŜerały feudalne królestwa na swej drodze do stworzenia

imperium. Ucieszył się nagle z plam, które miał na mundurze. Nie odstawał juŜ tak bardzo od

reszty.

Zagłębił się w zaułek wiodący do wejścia do koszar. Na uliczkę padał cień budynków o

wysokich ścianach oraz poszarzałych baldachimów osłaniających zapadające się balkony.

Pale było umierającym miastem. Znał jego historię wystarczająco dobrze, by rozpoznać

wyblakłe ślady dawno minionej chwały. Co prawda, zdołało jeszcze zawrzeć sojusz z

Odpryskiem KsięŜyca, podejrzewał jednak, Ŝe dla władcy Odprysku było to po prostu

wygodne i Ŝe nie był to związek dwóch równorzędnych partnerów. Miejscowa szlachta

przywiązywała wielką wagę do pompy i paradnych szat, lecz uŜywane przez nią rekwizyty

wydawały się stare i wyświechtane. Zastanawiał się, czy on i jemu podobni bardzo

przypominają tych dekadenckich obywateli...

Wtem, za jego plecami rozległ się jakiś dźwięk – ciche szuranie nogami. Odwrócił się

nagle. Runęła na niego jakaś spowita w cień postać. Paran krzyknął, łapiąc za miecz. Gdy

napastnik się zbliŜył, kapitan poczuł lodowate tchnienie. Cofnął się gwałtownie, dostrzegając

w obu dłoniach błysk noŜy. Odwrócił się w bok. ZdąŜył juŜ wyciągnąć miecz do połowy.

Lewa dłoń napastnika pomknęła w górę. Paran szarpnął głową do tyłu, unosząc bark, by

osłonić się przed ciosem, który nie nastąpił. Zamiast w gardło, długi sztylet wbił mu się w

pierś, paląc niczym ogień. Drugi nóŜ uderzył w bok. Usta Parana wypełniła krew. Zatoczył

się, kaszląc i jęcząc, odbił od ściany, a potem osunął na ziemię. Jedną dłonią daremnie

próbował przytrzymać się mokrych kamieni. Jego paznokcie wyŜłobiły w porastającym bruk

mchu głębokie ślady.

Wokół jego myśli, które zdawały się składać wyłącznie z głębokiego, rozpaczliwego Ŝalu,

zamknęła się ciemność. Uszu kapitana dobiegł słaby brzęk, jakby jakiś mały, metalowy

przedmiot mknął po twardej powierzchni. Dźwięk nie cichł. Coś wirowało. Ciemność się

zatrzymała.

– Fuszerka – rozległ się wysoki, męski głos. – Jestem zaskoczony.

Akcent brzmiał znajomo, przywoływał wspomnienia dzieciństwa, gdy ojciec prowadził

interesy z daltońskimi kupcami. Odpowiedź rozległa się bezpośrednio nad leŜącym.

– Masz mnie na oku?

Ten akcent równieŜ rozpoznał. Kański. Głos naleŜał do dziewczyny albo dziecka,

wiedział jednak, Ŝe mówi osoba, która go zabiła.

– Przypadek – ciągnął pierwszy z rozmówców. Zachichotał. – Ktoś, czy moŜe raczej coś,

wkroczył do naszej groty. Bez zaproszenia. Moje Ogary ruszyły na łowy.

– Nie wierzę w przypadki.

Znowu rozległ się chichot.

– Ja teŜ nie. Przed dwoma laty rozpoczęliśmy własną grę. Chcieliśmy jedynie wyrównać

stare rachunki, wygląda jednak na to, Ŝe w Pale wplątaliśmy się w zupełnie inną rozgrywkę.

– A czyją?

– Wkrótce poznam odpowiedź na to pytanie.

– Nie zapominaj, co jest naprawdę waŜne, Ammanasie. Naszym celem pozostaje Laseen

oraz upadek imperium, którym włada, choć na to nie zasłuŜyła.

– Jak zwykle, wierze w ciebie niezachwianie, Kotylionie.

– Muszę juŜ wracać – rzekła dziewczyna, odchodząc.

– Oczywiście. A więc to jest człowiek, którego Lorn wysłała w pościg za tobą?

– Tak sądzę. Teraz zapewne sama przyłączy się do zabawy.

– A powinniśmy sobie tego Ŝyczyć?

Głosy ucichły. Rozmówcy odeszli. Jedynym dźwiękiem, który słyszał Paran, był teraz

cichy brzęk, jakby wirującej bez końca monety.

Rozdział czwarty

Byli do siebie podobni, ich

historie wyolbrzymiły

maswerki tatuaŜy,

opowieści o odkrywaniu

starych ran,

lecz twardy błysk

wciąŜ lśnił w ich oczach: tych

nękanych płomieniem łukach,

zanikających mostach,

są własną przeszłością,

kaŜdemu z kolei pisane jest

stanąć w szeregu

na cichym poboczu u

brzegu rzeki, której nazwy

nie chcą wymienić...

Podpalacze Mostów (IV, 1)

Toc Młodszy (ur. 1141)

Tattersail spojrzała wściekle na Sójeczkę.

– Loczek jest obłąkany – oznajmiła. – Zawsze to w nim siedziało, ale teraz wygryzł

dziury we własnych grotach i posmakował chaosu. Co gorsza, stał się od tego jeszcze

potęŜniejszy i bardziej niebezpieczny.

Zebrali się na kwaterze czarodziejki. Mieszkanie składało się z pokoju, w którym teraz

siedzieli, oraz sypialni wyposaŜonej w solidne drewniane drzwi, co było rzadko spotykanym

luksusem. Poprzedni lokatorzy pośpiesznie ogołocili pokoje ze wszystkiego, co miało jakąś

wartość i dało się wynieść. Zostawili tylko największe meble. Tattersail siedziała przy stole

razem z Sójeczką, Szybkim Benem, Kalamem i saperem o imieniu Skrzypek. W izbie zrobiło

się gorąco i duszno.

– Pewnie, Ŝe jest obłąkany – zgodził się Szybki Ben, spoglądając na swego sierŜanta.

Twarz Sójeczki nic nie wyraŜała. – NaleŜało tego oczekiwać – dodał pośpiesznie czarodziej. –

Na ogon Fenera, kobieto, przeniesiono go w ciało marionetki! Musiało mu odbić.

– Ale do jakiego stopnia? – zapytał Szybkiego Bena Sójeczka. – Miał przecieŜ strzec

naszych pleców.

– Szybki nad nim panuje – zapewnił Kalam. – Loczek podąŜa tropem przez labirynt. Ma

odkryć, kto w imperium pragnie naszej śmierci.

– Niebezpieczeństwo – dodał Szybki Ben, atakując Tattersail – polega na tym, Ŝe mogą

go nakryć. Musi się przemykać przez groty niekonwencjonalną drogą. Na wszystkich

zwykłych ścieŜkach zastawiono pułapki.

Pomyślała chwilę nad tą kwestią i skinęła głową.

– Tayschrenn na pewno by go capnął albo przynajmniej zorientował się, Ŝe ktoś tam

węszy. Loczek uŜywa jednak mocy chaosu, ścieŜek, które leŜą między grotami, a to jest

bardzo niezdrowe, nie tylko dla niego, lecz równieŜ dla nas.

– Dlaczego dla nas? – wyszeptał Sójeczka.

– To osłabia groty, narusza ich strukturę, co z kolei pozwala Loczkowi swobodnie

przedostawać się do środka... i na zewnątrz – wyjaśnił Szybki Ben. – Nie mamy jednak

wyboru. Musimy dać mu wolną rękę. Na razie.

Czarodziejka rozmasowała z westchnieniem czoło.

– Mówiłam wam juŜ, Ŝe za tym wszystkim stoi Tayschrenn...

– To nie wystarczy – przerwał jej Szybki Ben. – Ilu ma agentów? Jak wyglądają

szczegóły planu i co to właściwie za plan, do licha? Czy wielki mag wykonuje rozkazy

Laseen, czy teŜ sam ma zakusy na tron? Musimy to wiedzieć, do cholery!

– Zgoda, zgoda – uspokajała go Tattersail. – A co zrobicie, gdy Loczek znajdzie

odpowiedzi na te pytania? Czy zamierzacie zabić Tayschrenna i wszystkich, którzy maczali w

tym palce? I czy liczycie na to, Ŝe wam w tym pomogę? – Spojrzała po kolei w twarz

kaŜdemu z obecnych, lecz nic tam nie wyczytała. Rozgorzał w niej gniew. Wstała z krzesła. –

Zdaję sobie sprawę – mówiła oziębłym tonem – Ŝe Tayschrenn zapewne zamordował

A’Karonysa, Nightchill i moją kadrę. Prawdopodobnie teŜ wiedział, Ŝe tunele zawalą się wam

na głowy, i niewykluczone, Ŝe doszedł do wniosku, iŜ Druga Armia Dujeka stanowi groźbę,

którą trzeba wyeliminować. Jeśli jednak myślicie, Ŝe wam pomogę, nie wiedząc, co

planujecie, to jesteście w błędzie. Kryje się w tym coś więcej, czego nie chcecie mi zdradzić.

Jeśli chodzi tylko o wasze Ŝycie, to czemu po prostu nie zdezerterujecie? Wątpię, by Dujek

miał was ścigać. Chyba Ŝe Tayschrenn nie bez podstaw podejrzewa Jednorękiego oraz Drugą

Armię i rzeczywiście macie zamiar podnieść bunt, ogłosić Dujeka cesarzem i pomaszerować

na Genabaris. – Przerwała, spoglądając na wszystkich po kolei. – CzyŜby Tayschrenn po

prostu was uprzedził, przeszkodził w realizacji waszych planów? Czy próbujecie mnie

wciągnąć w spisek? Jeśli tak, to musze poznać jego cele. Mam chyba do tego prawo?

Sójeczka stęknął, sięgając po dzban wina, po czym napełnił wszystkim kielichy.

Szybki Ben wypuścił z płuc powietrze. Potarł kark.

– Tattersail – zaczął cicho. – Nie moŜemy otwarcie rzucić Tayschrennowi wyzwania. To

by było samobójstwo. Nie, odizolujemy go, ostroŜnie i precyzyjnie, a potem spowodujemy,

Ŝe... wypadnie z łask. Zakładając, Ŝe działał bez wiedzy i zgody cesarzowej. Nim jednak

zdecydujemy, co robić, musimy dowiedzieć się więcej, poznać odpowiedzi na wszystkie te

pytania. Nie musisz angaŜować się w to głębiej niŜ do tej pory. Tak będzie nawet

bezpieczniej. Loczek chce, Ŝebyś strzegła jego pleców, jeśli wszystko inne zawiedzie. MoŜe

jednak obejdzie się bez tego. – Podniósł wzrok, rozciągając usta w wymuszonym uśmiechu. –

Zostaw Tayschrenna mnie i Kalamowi.

Pięknie, ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

Przyjrzała się uwaŜnie drugiemu czarnoskóremu męŜczyźnie.

– Byłeś kiedyś szponem, prawda?

Kalam wzruszył ramionami.

– Myślałam, Ŝe nikt nie moŜe opuścić ich szeregów Ŝywy.

Odpowiedzią było ponowne wzruszenie ramion.

Saper Skrzypek warknął coś niezrozumiale, po czym wstał z krzesła i zaczął spacerować

po pokoju. Krzywe nogi niosły go od jednej ściany do drugiej, jakby był lisem zamkniętym w

klatce. Nikt nie zwracał na niego uwagi.

Sójeczka wręczył Tattersail kielich.

– Zaufaj nam, czarodziejko. Szybki Ben na ogół nie paprze roboty... zbyt fatalnie. –

Skrzywił się mocno. – Przyznaję, Ŝe sam nie jestem do końca przekonany, ale nauczyłem się

na nim polegać. MoŜesz mi wierzyć lub nie.

Tattersail pociągnęła głęboki łyk wina, po czym otarła wargi.

– Wasza druŜyna wyrusza dziś do DarudŜystanu. To tajna operacja, co oznacza, Ŝe jeśli

stanie się coś niedobrego, nie będę się mogła z wami skontaktować.

– Zwykłe środki łączności Tayschrenn potrafi wykryć – zauwaŜył Szybki Ben. – Jedynym

pewnym ogniwem jest Loczek. Skontaktujesz się z nami za jego pośrednictwem, Tattersail.

Sójeczka zerknął na czarodziejkę.

– Wracając do Loczka. Nie ufasz mu.

– Nie ufam.

SierŜant umilkł, wpatrując się w blat. Z jego twarzy opadła beznamiętna maska,

odsłaniając wzajemnie sprzeczne emocje.

Zamknął swój świat w butelce, ale ciśnienie mimo to narasta.

Myślała o tym, co się stanie, gdy Sójeczka wreszcie eksploduje.

Obaj męŜczyźni z Siedmiu Miast milczeli, wpatrując się w sierŜanta. Tylko Skrzypek

wciąŜ łaził w kółko, nie zwaŜając na nic. Na źle dopasowanym mundurze nadal miał plamy –

świadectwo pobytu w tunelach. Przód bluzy splamiła mu obficie czyjaś krew, jakby w jego

ramionach skonał przyjaciel. Pod nierównym zarostem na policzkach i Ŝuchwie ukrywały się

nie do końca zagojone pęcherze, a spod skórzanego nakrycia głowy tu i ówdzie wysuwały się

kosmyki rudych, zwisających w strąkach włosów.

Minęła długa chwila. Wreszcie sierŜant skinął zdecydowanie głową.

– Zgoda, czarodziejko – rzekł, nie odrywając wzroku od blatu. – Spełnimy twoje

Ŝyczenia. Szybki, opowiedz jej o śal.

Tattersail uniosła brwi. SkrzyŜowała ramiona na piersiach, spoglądając na czarodzieja.

Szybki Ben nie miał zbyt zadowolonej miny. Poprawił się niepewnie na krześle, po czym

spojrzał z nadzieją na Kalama. Ten jednak odwrócił wzrok.

– No, jazda, czarodzieju – warknął Sójeczka.

Mag popatrzył w spokojne oczy Tattersail. Jego twarz przybrała niemal dziecinny wyraz.

Przemknęły po niej: strach, poczucie winy i irytacja.

– Pamiętasz ją? – zapytał.

Parsknęła ochrypłym śmiechem.

– Trudno ją zapomnieć. Czuje się w niej coś... dziwnego. Niebezpiecznego. – Zastanowiła

się, czy zdradzić, czego dowiedziała się od swej Fatid podczas sesji z Tayschrennem.

Dziewica Śmierci. Powstrzymał ją jednak przed tym jakiś impuls. Nie, poprawiła się w myśli,

nie impuls. Nadal im nie ufam. – Podejrzewasz, Ŝe słuŜy komuś innemu?

Twarz czarodzieja przybrała popielatą barwę. Szybki Ben odchrząknął.

– Zwerbowano ją dwa lata temu w Itko Kan, podczas regularnego poboru.

– Mniej więcej w tym samym czasie wydarzyło się tam coś paskudnego – mruknął

Kalam. – Sprawę starannie zatuszowano, ale włączyła się w to przyboczna, a za nią zjawił się

Szpon, którego ludzie uciszyli niemal kaŜdego w miejskiej straŜy, kto mógłby coś na ten

temat powiedzieć. Skorzystałem ze swych dawnych źródeł i udało mi się wygrzebać garść

dziwnych szczegółów.

– Dziwnych i wiele mówiących, jeśli ktoś wie, na co zwracać uwagę – wtrącił Szybki

Ben.

Tattersail uśmiechnęła się do siebie. Ci dwaj wyraźnie lubili mówić razem. Znowu

spojrzała na czarodzieja.

– Wygląda na to, Ŝe całą kompanię kawalerii spotkał pech – ciągnął Szybki Ben. – Nikt

nie ocalał. Jeśli chcesz wiedzieć, na kogo się nadziali, to ten ktoś miał coś wspólnego...

– Z psami – wtrącił Kalam, bezbłędnie wyliczając czas.

Czarodziejka spojrzała na niego, marszcząc brwi.

– Sama wyciągnij wnioski – kontynuował Szybki Ben, ponownie przyciągając jej uwagę.

– Przyboczna Lorn słuŜy Laseen jako zabójca magów. Fakt, Ŝe wysłano tam właśnie ją,

sugeruje, iŜ masakra miała coś wspólnego z czarami. I to czarami wysokiego poziomu.

Wbił wzrok w Tattersail, czekając na jej reakcję.

Czarodziejka przełknęła kolejny łyk wina. Fatid mi to pokazała. Psy i czary. Przed jej

oczyma zmaterializował się obraz Sznura, który ujrzała w kartach. Wielki Dom Cienia. Jego

władcami są Tron Cienia i Sznur, a słuŜy im...

– Siedem Ogarów Cienia.

Spojrzała na Sójeczkę, lecz sierŜant spuścił wzrok, a jego twarz była nieprzeniknioną

maską.

– Świetnie – warknął Szybki Ben z lekką niecierpliwością w głosie. – Ogary wyruszyły

na łowy. To tylko domysł, ale bardzo prawdopodobny. Dziewiętnasty Pułk Ósmej Armii

Konnej stracił wszystkich ludzi i konie. Na odcinku trzech mil wybrzeŜa do wiosek rybackich

trzeba było sprowadzić nowych mieszkańców.

– Pięknie – rzuciła z westchnieniem Tattersail. – Ale co to ma wspólnego z śal?

Czarodziej odwrócił wzrok. Odpowiedzi udzielił Kalam.

– Loczek podąŜa równieŜ i tym śladem, czarodziejko. Jesteśmy prawie pewni, Ŝe

dziewczyna ma coś wspólnego z Domem Cienia...

– Od chwili, gdy Cień pojawił się w talii i otworzył własną grotę, jego drogi krzyŜują się

z drogami imperium stanowczo zbyt często, by mógł to być przypadek. Dlaczego grota

połoŜona między Światłem a Ciemnością ma taką... obsesję na punkcie Imperium

Malazańskiego?

Oczy Kalama nic nie wyraŜały.

– To dziwne, prawda? Ostatecznie ta grota pojawiła się dopiero po tym, jak Laseen

zamordowała cesarza. Przed śmiercią Kellanveda i Tancerza nikt nie słyszał o Tronie Cienia i

jego kompanie Kotylionie, patronie skrytobójców. Wszystko wskazuje teŜ na to, Ŝe spór

między Domem Cienia a cesarzową ma charakter, hmm, osobisty...

Tattersail zamknęła oczy.

Do licha, to przecieŜ oczywiste, prawda?

– Szybki Benie, przecieŜ zawsze istniała dostępna Grota Cienia, prawda? Rashan, Grota

Iluzji?

– Rashan jest fałszywą grotą, czarodziejko. Jeśli moŜna tak to ująć, cieniem tego, za co

pragnie uchodzić. Sama jest iluzją. Jedynie bogowie wiedzą, skąd się wzięła, kto ją stworzył i

jaki miał w tym cel. Prawdziwa Grota Cienia była zamknięta, niedostępna od tysiącleci, aŜ do

1154 roku snu PoŜogi, dziewięć lat temu. Najstarsze pisma dotyczące Domu Cienia zdają się

sugerować, Ŝe na jego tronie zasiadał jakiś Tiste Edur...

– Tiste Edur? – przerwała mu Tattersail. – A cóŜ to był za lud?

Czarodziej wzruszył ramionami.

– Kuzyni Tiste Andii? Nie wiem tego, czarodziejko.

CzyŜby? Mam wraŜenie, Ŝe wiesz piekielnie duŜo.

Szybki Ben podkreślił swe ostatnie słowa wzruszeniem ramion.

– W kaŜdym razie nie wątpimy, Ŝe śal ma coś wspólnego z Domem Cienia – dodał.

Sójeczka zaskoczył wszystkich, zrywając się znienacka na nogi.

– Nie byłbym tego taki pewien – sprzeciwił się, przeszywając Szybkiego Bena wściekłym

spojrzeniem, z którego Tattersail wniosła, Ŝe toczyli na ten temat bardzo długie spory. – śal

lubi zabijać i człowiek czuje się w jej towarzystwie, jakby miał pająki pod koszulą. Wiem o

tym. Widzę i czuję to samo co wy. Ale to nie znaczy, Ŝe od razu musi być demonem. –

Zwrócił się w stronę skrytobójcy. – Zabija tak samo jak ty, Kalam. Oboje macie lód w Ŝyłach.

I co z tego? Patrząc na ciebie, widzę człowieka, bo ludzie są zdolni do takich rzeczy. Nie

szukam wymówek, które pozwolą mi zapomnieć, jak bardzo wredni potrafimy być. śal jest

naszym odbiciem, a jeśli nie podoba nam się to, co w niej dostrzegamy, to niech to Kaptur

porwie.

Usiadł tak samo nagle, jak się podniósł, i sięgnął po dzban z winem.

– Takie jest moje zdanie – ciągnął trochę spokojniej. – Nie jestem specem od demonów,

ale widziałem wystarczająco wielu śmiertelnych męŜczyzn i kobiet, którzy w razie potrzeby

potrafili zachowywać się jak demony. Czarodziej mojej druŜyny panicznie boi się

piętnastoletniej dziewczyny, a mój skrytobójca łapie za nóŜ, gdy tylko znajdzie się w

odległości dwudziestu kroków od niej. – Spojrzał w oczy Tattersail. – Loczek ma do

wykonania nie jedną, lecz dwie misje, i jeśli sądzisz, Ŝe podejrzenia Szybkiego Bena i Kalama

są słuszne, moŜesz się wycofać. Wiem, co zwykło się dziać, gdy do walki włączają się

bogowie. – Zmarszczki okalające jego oczy pogłębiły się nagle pod naporem wspomnień. –

Wiem – wyszeptał.

Tattersail wypuściła powoli powietrze, które zatrzymywała w płucach od chwili, gdy

sierŜant podniósł się z krzesła. Wyraźnie dostrzegała, czego pragnie: chciał, by śal okazała

się człowiekiem, zwyczajną dziewczyną wypaczoną przez okrutny świat. To było coś, co

rozumiał i z czym potrafił sobie poradzić.

– W Siedmiu Miastach – zaczęła cicho – opowiadają, Ŝe pierwszy miecz cesarza,

dowódca jego armii, Dassem Ultor, przyjął propozycję boga. Kaptur uczynił go Rycerzem

Śmierci. Potem jednak coś się wydarzyło, coś poszło... nie tak. Dassem wyrzekł się swego

tytułu i poprzysiągł zemstę Kapturowi. Samemu Panu Śmierci. W sprawę natychmiast

wmieszały się inne Ascendenty, które zaczęły manipulować biegiem wydarzeń. Wszystko to

doprowadziło do zamordowania Dassema, a potem cesarza. Ulice spłynęły krwią, świątynie

wypowiedziały sobie wojnę, uŜyto niszczących czarów. – Przerwała, dostrzegając, Ŝe na

twarzy Sójeczki odbija się wspomnienie owych czasów. – Widziałeś to. I nie chcesz, Ŝeby

powtórzyło się tu i teraz. Wydaje ci się, Ŝe jeśli zdołasz sobie wmówić, iŜ śal nie słuŜy

Cieniowi, twe przekonanie wystarczy, by ukształtować rzeczywistość. Musisz w to wierzyć,

by pozostać przy zdrowych zmysłach, gdyŜ są rzeczy, które moŜna przeŜyć tylko raz. Och,

Sójeczko, nie potrafię ci ulŜyć. Bo, widzisz, uwaŜam, Ŝe Szybki Ben i Kalam mają rację. Jeśli

tą dziewczyną zawładnął Cień, ślad będzie łatwy do wykrycia. Loczek z pewnością go

znajdzie.

– Chcesz się wycofać? – zapytał sierŜant.

– Jedyną śmiercią, jakiej się boję, jest śmierć w nieświadomości – odparła z uśmiechem

Tattersail. – Moja odpowiedź brzmi „nie”.

Śmiałe słowa, kobieto. Ci ludzie potrafią obudzić we mnie to, co najlepsze. Czy moŜe

najgorsze.

W oczach Sójeczki pojawił się błysk. SierŜant skinął głową.

– A więc umowa stoi – rzekł ochrypłym głosem. Odchylił się na krześle. – Co cię gryzie,

Skrzypek? – zapytał sapera, który wciąŜ spacerował w kółko za jego plecami.

– Mam złe przeczucie – mruknął Ŝołnierz. – Wyczuwam coś paskudnego. Nie tutaj, ale

gdzieś w pobliŜu. To chyba... – Zatrzymał się i uniósł głowę, po czym westchnął i ponownie

podjął niespokojną wędrówkę. – Nie jestem pewien. Nie jestem pewien.

Tattersail śledziła wzrokiem niskiego, Ŝylastego męŜczyznę. Naturalny talent? Efekt

czystego instynktu? To bardzo rzadkie.

– UwaŜam, Ŝe powinieneś go wysłuchać – powiedziała Sójeczce.

SierŜant obrzucił ją pełnym bólu spojrzeniem.

Kalam uśmiechnął się. Wokół jego ciemnych oczu pojawiła się siatka zmarszczek.

– W tunelach Skrzypek ocalił nam Ŝycie – wyjaśnił. – To było jedno z jego złych

przeczuć.

Tattersail odchyliła się na krześle, krzyŜując ramiona.

– A gdzie jest teraz śal? – zapytała.

Saper odwrócił się błyskawicznie i spojrzał na nią, wytrzeszczając oczy. Otworzył usta,

po czym zamknął je gwałtownie.

Pozostali trzej Ŝołnierze zerwali się na nogi, wywracając krzesła.

– Musimy lecieć – wychrypiał Skrzypek. – Widzę zakrwawiony nóŜ.

Sójeczka sprawdził miecz.

– Kalam, idź dwadzieścia kroków z przodu.

Gdy skrytobójca wymknął się z pokoju, sierŜant spojrzał na Tattersail.

– Zniknęła nam z oczu przed paroma godzinami. W przerwach między misjami zdarza się

to jej bardzo często. – Jego twarz wydała się czarodziejce nagle bardzo wymizerowana. –

MoŜliwe, Ŝe śal nic nie łączy z tym noŜem.

W pokoju rozkwitła moc. Tattersail zwróciła się ku Szybkiemu Benowi. Mag otworzył

wejście do swej groty. Jego moc miała niezwykły, wirujący posmak, którego czarodziejka nie

rozpoznawała. Przestraszyła ją jej intensywność. Spojrzała w lśniące oczy czarnoskórego

męŜczyzny.

– Powinnam cię znać – wyszeptała. – Prawdziwych mistrzów nie ma na świecie znowu

tak wielu. Kim jesteś, Szybki Benie?

– Wszyscy gotowi? – przerwał jej Sójeczka.

Czarodziej odpowiedział Tattersail jedynie wzruszeniem ramion.

– Gotowi – zapewnił sierŜanta..

Ten ruszył ku drzwiom.

– UwaŜaj na siebie, czarodziejko.

Po chwili zniknęli. Tattersail ustawiła krzesła na miejsce, po czym nalała sobie jeszcze

kielich wina.

Wielki Dom Cienia i nóŜ w ciemności. Zaczęła się nowa gra. Albo stara wkroczyła na

nowe tory.

Paran otworzył oczy. Dzień był pogodny i upalny, lecz niebo wyglądało... niewłaściwie.

Nie widział słońca. śółty blask był ostry, ale pozbawiony określonego źródła. śar przygniatał

go swym cięŜarem.

Powietrze wypełniał jakiś jęk. Nie powodował go wiatr, gdyŜ wiatru nie było. Paran

usiłował skupić myśli, przywołać ostatnie wspomnienia, lecz przeszłość stała się dla niego

białą plamą. Utracił z nią kontakt i pozostały jedynie fragmenty: kajuta na statku, stukot

sztyletu, którym raz za razem rzucał w drewniany słupek, uśmiechający się sardonicznie

męŜczyzna o białych włosach i palcach ozdobionych licznymi pierścieniami.

Przetoczył się na bok, chcąc odnaleźć źródło jęku. LeŜał na równej powierzchni, która nie

była trawą ani ziemią, a w odległości dwunastu kroków od niego znajdowała się brama, która

prowadziła...

W nicość. Widział juŜ kiedyś podobne bramy, ale chyba Ŝadna nie była tak wielka. śadna

nie przypominała tego... tego czegoś. Nieregularne wrota były pionowe, lecz z pozycji, w

której się znajdował, wydawały się pochylone. Zdał sobie sprawę, Ŝe nie zbudowano ich z

kamienia. To ciała, nagie ludzkie postacie. Wyrzeźbione podobizny? Nie... o, nie. Kształty

poruszały się, jęczały, wiły powoli. Ciała poczerniały, jak pokryte plamami torfu, oczy były

zamknięte, a z ust wydobywały się słabe, nie milknące jęki.

Paran podniósł się, zachwiał na nogach, gdy dopadły go zawroty głowy, i znowu upadł na

ziemię.

– To wygląda na niezdecydowanie – odezwał się czyjś chłodny głos.

Kapitan przetoczył się na plecy. Zamrugał. Stali nad nim młody męŜczyzna i kobieta.

Bliźnięta. MęŜczyzna miał na sobie luźny, jedwabny strój o barwie białej i złotej. Jego blada,

szczupła twarz nic nie wyraŜała. Kobieta była odziana w połyskliwą, fioletową pelerynę. W

jej blond włosach lśniły rudawe pobłyski.

Mówiącym był męŜczyzna. Uśmiechnął się do Parana krzywo.

– Od dawna podziwialiśmy twój...

Wybałuszył nagle oczy.

– Miecz – dokończyła kobieta z nutą szyderstwa w głosie.

– Nie sądzisz, Ŝe to coś znacznie subtelniejszego niŜ na przykład moneta? – Uśmiech

męŜczyzny nabrał drwiącego odcienia. – Większość przybyszy nie zatrzymuje się w tym

miejscu – zauwaŜył, spoglądając na makabryczną bramę. – Powiadają, Ŝe niegdyś istniał kult,

który nakazywał topić ofiary w moczarach... przypuszczam, Ŝe ten widok odpowiada

estetycznym upodobaniom Kaptura.

– Trudno się dziwić, Ŝe Śmierć nie ma gustu – wycedziła kobieta.

Paran spróbował usiąść, lecz kończyny odmówiły mu posłuszeństwa. Opuścił głowę,

czując, jak niezwykła glinka ustępuje pod jej cięŜarem.

– Co mi się stało? – wychrypiał.

– Zamordowano cię – rzucił beztrosko męŜczyzna.

Kapitan zamknął oczy.

– W takim razie, dlaczego nie przeszedłem przez Bramę Kaptura, jeśli to właśnie ona?

– Wtrąciliśmy swoje trzy grosze – wyjaśniła kobieta.

Oponn, Bliźnięta Przypadku. I mój miecz, mój nie wypróbowany miecz, który nabyłem

przed laty. Nadałem mu tę nazwę tylko dla kaprysu...

– Czego chcą ode mnie Oponn?

– Tylko tego Ŝałosnego, pełnego nieporozumień drobiazgu, który zwiesz swym Ŝyciem,

kochany chłopcze. Kłopot z Ascendentami polega na tym, Ŝe w kaŜdej grze próbują

oszukiwać. My, oczywiście, uwielbiamy... niepewność.

W oddali rozległo się wycie.

– Oj – odezwał się męŜczyzna. – Ktoś chyba chce się upewnić. Lepiej stąd znikajmy,

siostro. Przykro mi, kapitanie, ale wygląda na to, Ŝe jednak będziesz musiał przejść przez tę

bramę.

– Być moŜe – zastanawiała się kobieta.

– Umawialiśmy się! – naskoczył na nią brat. – śadnych konfrontacji! Konfrontacje są

odraŜające! Nieprzyjemne. Nie znoszę irytujących scen! Poza tym, ci, którzy nadchodzą, nie

grają uczciwie.

– My teŜ nie musimy – warknęła siostra. Zwróciła się w stronę bramy.

– Panie Śmierci! – zawołała. – Chcemy z tobą porozmawiać! Kapturze!

Paran obrócił głowę i zobaczył, Ŝe z bramy wyłoniła się zgarbiona, utykająca postać,

odziana w łachmany. ZbliŜała się powoli. ZmruŜył powieki. Stara kobieta, dziecko ze śliną na

brodzie, zdeformowana dziewczyna, karłowata Trellka o połamanych kończynach, zasuszona

Tiste Andii...

– Zdecyduj się wreszcie! – zawołała siostra.

Zjawa skłoniła trupią głowę, szczerząc w uśmiechu pokryte brudnoŜóltymi plamami zęby.

– Wasza decyzja świadczy o braku wyobraźni – oznajmiła drŜącym głosem.

– Nie jesteś Kapturem – zauwaŜył brat, spoglądając na nią spode łba.

Pod skórą poruszyły się skrzypiące kości.

– Pan jest zajęty.

– Zajęty? Nie lubimy, gdy się nas obraŜa – obruszyła się siostra.

Zjawa zaczęła chichotać, lecz nagle umilkła.

– Beznadziejnie. Zdecydowanie wolałabym gardłowy, miodopłynny śmiech. Oto moja

odpowiedź: mój pan równieŜ nie lubi, gdy zakłóca się naturalną wędrówkę duszy.

– Tego człowieka zamordował bóg – sprzeciwiła się siostra. – W jego przypadku zasady

nie obowiązują.

Stwór chrząknął i przyczłapał bliŜej, by przyjrzeć się Paranowi, a jego oczodoły

połyskiwały słabo, jakby kryły się w nich stare perły.

– Czego chcecie od mego pana, Oponn? – zapytała istota, poddając leŜącego oględzinom.

– Ja niczego – zapewnił brat, odwracając się.

– Siostro?

– Nawet bogom grozi śmierć, głęboko ukryta w nich niepewność. – Przerwała. –

Wprowadź do gry czynnik niepewności.

Stworzenie znowu zachichotało i po raz kolejny nagle ucichło.

– A w zamian?

– Prosta sprawa – odparła siostra. – Odszukam kogoś innego. Jego śmierć będzie

przedwczesna, a nawet bezsensowna.

Zjawa umilkła na chwilę, po czym skinęła głową z głośnym skrzypnięciem.

– W cieniu tego śmiertelnika, oczywiście.

– Zgoda.

– W moim cieniu? – zapytał Paran. – Co to właściwie ma znaczyć?

– Niestety, wiele smutku – rzekła zjawa. – Ktoś ci bliski przejdzie przez Bramę Śmierci...

zamiast ciebie.

– Nie. Zabierz mnie. Błagam.

– Zamknij się! – warknęła zjawa. – Od patosu chce mi się rzygać.

Znowu rozległo się wycie, tym razem znacznie bliŜej.

– Lepiej juŜ znikajmy – nalegał brat.

Zjawa otworzyła usta, jakby chciała się roześmiać, lecz zamknęła je raptownie.

– Nie – wymamrotała. – Tylko nie znowu to samo.

Pokuśtykała z powrotem do bramy. Zatrzymała się w niej jeszcze, by pomachać im ręką

na poŜegnanie. Siostra wywróciła oczyma.

– Czas znikać – powtórzył niespokojnie brat.

– Tak, tak – zgodziła się siostra, spoglądając na Parana.

Kapitan odwrócił z westchnieniem wzrok.

– Proszę, tylko bez zagadek na poŜegnanie.

Gdy znowu spojrzał w stronę Oponn, juŜ ich nie było. Po raz drugi spróbował usiąść, tym

razem równieŜ bez powodzenia.

Pojawiło się coś nowego, co wypełniło powietrze napięciem, zapachem groźby.

Paran wyprostował z westchnieniem szyję i ujrzał parę Ogarów, potęŜnych, ciemnych

stworów, które przysiadły z wywieszonymi jęzorami, wpatrując się w niego.

To one wymordowały kompanię wojska w Itko Kan. To są te przeklęte, przeraŜające

bestie.

Oba Ogary zamarły w bezruchu, wyciągając ku niemu głowy, jakby dostrzegały

nienawiść w jego oczach. Na widok ich głodnej Ŝądzy serce Parana skuł lód. Dopiero po

chwili zdał sobie sprawę, Ŝe obnaŜa zęby we wściekłym grymasie.

Między psami pojawiła się plama cienia, która nagle stała się półprzeźroczystą ludzką

postacią.

– To ciebie wysłała Lorn – zagadnął cień. – Spodziewałbym się kogoś... zdolnego. Choć

muszę przyznać, Ŝe zginąłeś dzielnie.

– Najwyraźniej nie do końca – zauwaŜył Paran.

– To fakt – przyznał cień. – Wychodzi na to, Ŝe sam muszę dokończyć dzieła. Ostatnio

mam kupę roboty.

Paran przypomniał sobie rozmowę Oponn ze sługą Kaptura.

Niepewność. Jeśli bóg czegokolwiek się boi...

– Kiedy wreszcie zginiesz, Tronie Cienia, będę na ciebie czekał po drugiej stronie tej

bramy – zapowiedział cicho. – Z uśmiechem na ustach. Bogowie mogą zginąć, prawda?

W bramie rozległ się głośny trzask. Tron Cienia i jego Ogary wzdrygnęli się.

– No wiesz, jestem zawieszony w połowie drogi między Ŝyciem a śmiercią i ta obietnica

nic mnie nie kosztuje – ciągnął Paran, zdumiony własną odwagą. Prowokować Ascendenty...

Ale przecieŜ zawsze nienawidziłem władzy, prawda?

– Kłamca. Jedyną grotą, której moŜesz w tej chwili dotknąć, jest...

– Śmierć – dokończył Paran. – Oczywiście – dodał – ktoś inny... wstawił się za mną.

Odszedł jednak, nim zjawiłeś się ze swymi hałaśliwymi Ogarami.

Król Wielkiego Domu Cienia pochylił się nad nim.

– Kto to był? Jakie są jego plany? Kto się nam sprzeciwia?

– Sam znajdź odpowiedzi, Tronie Cienia. Chyba zdajesz sobie sprawę, Ŝe jeśli wyślesz

mnie teraz w drogę, twoi... rywale znajdą kogoś innego? JeŜeli nie będziesz wiedział, kto jest

ich narzędziem, w jaki sposób zdołasz uprzedzić ich posunięcia? Będziesz zmuszony uganiać

się za widmami.

– Lepiej byłoby śledzić ciebie – przyznał bóg. – Muszę pogadać z mym towarzyszem...

– Jak sobie Ŝyczysz – przerwał mu Paran. – Gdybym tylko mógł wstać...

Bóg ryknął ochrypłym śmiechem.

– Gdybyś wstał, musiałbyś iść. A droga jest tu tylko jedna. Otrzymałeś odroczenie. A

jeśli Kaptur przyjdzie postawić cię na nogi, uczyni to jego ręka, nie moja. Znakomicie. Jeśli

jednak przeŜyjesz, mój cień ruszy w ślad za tobą.

Paran chrząknął.

– W moim cieniu ostatnio zrobiło się tłoczno.

Raz jeszcze skierował wzrok na Ogary. Stwory wciąŜ wpatrywały się w niego. Ich ślepia

jarzyły się niby małe węgielki. Jeszcze was dopadnę. Czerwony blask stał się jaśniejszy,

jakby nie wypowiedziana groźba dodała mu paliwa.

Bóg znowu coś mówił, lecz świat wokół Parana pociemniał nagle i zaczął blednąc. Po

chwili głos ucichł, a wraz z nim zanikła świadomość wszystkiego poza cichym brzękiem

wirującej monety.

Przez nieokreślony czas Paran wędrował między wspomnieniami, które uwaŜał za dawno

utracone. Ujrzał dni dzieciństwa, gdy – uczepiony sukni matki – stawiał pierwsze, niepewne

kroki; nocne burze, kiedy biegł przez zimny korytarz do sypialni rodziców, uderzając

maleńkimi stópkami o lodowatą, kamienną posadzkę; dotyk dłoni obu sióstr, gdy stali we

troje na brukowanym dziedzińcu – czekając, czekając na kogoś. Wizje zakołysały się w jego

głowie. Sukni matki? Nie, starej słuŜącej. Nie do sypialni rodziców, lecz sypialni dla słuŜby.

A na tym dziedzińcu czekali z siostrami niemal do południa na przybycie ojca i matki, dwojga

ludzi, których prawie nie znali.

W jego umyśle jedna po drugiej rozgrywały się róŜne sceny, chwile o tajemniczym

znaczeniu, fragmenty niezrozumiałej układanki, ukształtowane przez nie naleŜące do niego

dłonie, celu których nie potrafił zgłębić. Jego myśli przeszyło drŜenie strachu, gdy wyczuł, Ŝe

coś – ktoś – pracowicie rejestruje najwaŜniejsze momenty jego Ŝycia i obraca je do góry

nogami w ten sposób, by rzucały nowe cienie. Kierująca wizjami dłoń bawiła się nim i jego

Ŝyciem.

Miał wraŜenie, Ŝe to osobliwy rodzaj śmierci...

Wtem usłyszał jakieś głosy.

– Niech to licho. – Ktoś pochylał się nad nim nisko, spoglądając w jego otwarte,

pozbawione wyrazu oczy. Poznał Wykałaczkę. – Nie miał szans – orzekła.

– Nikt z Dziewiątej nie załatwiłby go w ten sposób – dobiegł go z odległości kilku stóp

głos sierŜanta Nerwusika. – Nie w mieście.

Wykałaczka wyciągnęła rękę, dotykając rany w piersi. Jej palce były zaskakująco

miękkie.

– To nie jest robota Kalama.

– Dasz sobie radę? – zapytał Nerwusik. – Pójdę po Płota, Młotka i kogo tam jeszcze uda

mi się złapać.

– Leć – zgodziła się Wykałaczka. Wymacała drugą ranę, zadaną osiem cali pod pierwszą.

– Tu dźgnięto później – orzekła. – Prawą ręką, która była słabsza.

Naprawdę bardzo dziwna śmierć, pomyślał Paran. Co go tu trzymało? Czy przed chwilą

był... gdzie indziej? W jakimś upalnym miejscu, które wypełniał oślepiający, Ŝółty blask?

Pamiętał teŜ głosy, niewyraźne, zamazane postacie, majaczące pod łukiem złoŜonym z...

tłumów, które z nie wyjaśnionych przyczyn zamarły w miejscu, zamykając oczy i otwierając

usta. Chór zmarłych... Czy udał się w owo miejsce po to tylko, by wrócić do prawdziwych

głosów, realnych dłoni muskających jego ciało? Jak mógł widzieć przez puste szkło swych

oczu czy czuć delikatny dotyk tej kobiety? A takŜe ból, który wyłaniał się z niezgłębionej

otchłani niby lewiatan?

Wykałaczka cofnęła dłonie i wsparła łokcie na udach, kucając przed leŜącym.

– Jak to moŜliwe, Ŝe ciągle krwawisz, kapitanie? Te rany zadano co najmniej przed

godziną.

Ból wydostał się na powierzchnię. Paran poczuł, Ŝe jego sklejone wargi rozwarły się.

Rozchylił szczęki z głośnym trzaskiem i gwałtownie wciągnął w płuca powietrze. A potem

krzyknął.

Wykałaczka odskoczyła błyskawicznie. W jej dłoni znalazł się nagle miecz. Cofnęła się

pod ścianę zaułka.

– Shedenul, zmiłuj się!

Po prawej stronie rozległy się czyjeś kroki. Kobieta odwróciła głowę.

– Uzdrowiciela! Ten skurczybyk Ŝyje!

Nad Pale rozbrzmiał trzeci dzwon po północy. Jego dźwięczne echo niosło się nad

pustymi ulicami. W mieście obowiązywała godzina policyjna. Rozpadał się lekki deszczyk i

nocne niebo nabrało mętnozłotego odcienia. Przed główną bramą wielkiej posiadłości,

odległej o dwie przecznice od starego pałacu, który stał się teraz częścią kwater Drugiej

Armii, pełniło straŜ dwóch Ŝołnierzy piechoty morskiej, owiniętych w czarne peleryny

przeciwdeszczowe.

– Ale paskudna noc, co? – zauwaŜył jeden z nich, drŜąc z zimna.

Drugi przełoŜył pikę na lewy bark i splunął gęstą flegmą do rynsztoka.

– Bystrzak z ciebie – pochwalił go, kiwając głową. – Jeśli zauwaŜysz coś równie

niezwykłego, gadaj śmiało.

– Co ci znowu zrobiłem? – obruszył się pierwszy.

Drugi z Ŝołnierzy zesztywniał.

– Cicho, ktoś idzie.

Wartownicy czekali niespokojnie z dłońmi na broni. Przez ulicę przemknęła jakaś postać,

która zatrzymała się w blasku pochodni.

– Stój – warknął drugi wartownik. – ZbliŜ się powoli i lepiej, Ŝebyś miał jakiś powód,

Ŝeby tu być.

MęŜczyzna postąpił krok ku nim.

– Kalam, Podpalacze Mostów, Dziewiąta DruŜyna – przedstawił się cicho.

śołnierze nadal byli nieufni, lecz Podpalacz Mostów trzymał się na dystans. Jego ciemna

twarz lśniła w deszczu.

– Co cię tu sprowadza? – zapytał drugi wartownik.

Kalam chrząknął, oglądając się za siebie.

– Nie spodziewaliśmy się, Ŝe tu wrócimy. A jeśli chodzi o to, co nas tu sprowadza, to

lepiej, Ŝeby Tayschrenn o tym nie wiedział. Kapujesz, Ŝołnierzu?

Wartownik uśmiechnął się i znowu splunął do rynsztoka.

– Kalam. To znaczy, Ŝe jesteś kapralem Sójeczki. – W jego głosie pojawił się ton

szacunku. – MoŜesz na nas liczyć.

– Cholerna racja – warknął drugi Ŝołnierz. – Byłem pod Nathilogiem, kapralu. Jeśli

chcesz, Ŝeby na jakąś godzinkę oślepił nas deszcz, wystarczy, Ŝe szepniesz słówko.

– Musimy wnieść tu ciało – wyjaśnił Kalam. – Ale na waszej warcie nic takiego się nie

wydarzyło.

– Na Bramę Kaptura, nie – zapewnił drugi Ŝołnierz. – Noc była spokojna jak Siódma

Jutrzenka.

Z oddali dobiegł odgłos kroków nadchodzących ludzi. Kalam przywołał ich gestem.

Pierwszy z wartowników otworzył bramę i kapral wśliznął się do środka.

– Jak myślisz, co oni kombinują? – zapytał Ŝołnierz, gdy przybysz zniknął wewnątrz.

Jego towarzysz wzruszył ramionami.

– Mam nadzieję, Ŝe to stanie Tayschrennowi kością w gardle. Niech Kaptur porwie tego

zdradzieckiego mordercę. Jak znam Podpalaczy Mostów, o to właśnie im chodzi. – Umilkł,

gdy zjawili się pozostali. Dwaj męŜczyźni nieśli trzeciego. Drugi z wartowników wybałuszył

oczy na widok dystynkcji nieprzytomnego i krwi, która splamiła przód jego pendentu. –

Szczęścia Oponn – wysyczał do bliŜszego z Podpalaczy Mostów, który miał na głowie

poplamioną, skórzaną czapeczkę. – Pociągnięcia, nie pchnięcia – dodał.

Nieznajomy obrzucił go przenikliwym spojrzeniem.

– Jeśli zobaczycie, Ŝe za nami idzie kobieta, lepiej zejdźcie jej z drogi, jasne?

– Kobieta? A jaka?

– Jest z Dziewiątej i moŜe być złakniona krwi – wyjaśnił męŜczyzna, przenosząc wraz z

towarzyszem przez bramę nieprzytomnego kapitana. – Zapomnijcie wtedy o słuŜbie – rzucił

przez ramię. – Ratujcie własne Ŝycie.

Gdy męŜczyźni zniknęli w środku, obaj wartownicy wpatrzyli się w siebie. Po chwili

pierwszy z nich spróbował zamknąć bramę, lecz drugi go powstrzymał.

– Zostaw ją otwartą – mruknął. – Znajdźmy jakiś cień, blisko, ale nie za blisko.

– Paskudna noc – zauwaŜył pierwszy.

– Lubisz podkreślać oczywiste fakty, co? – warknął drugi, oddalając się od bramy.

Pierwszy Ŝołnierz wzruszył bezradnie ramionami i podąŜył za swym towarzyszem.

Tattersail długo i intensywnie wpatrywała się w kartę, którą połoŜyła na środku pola.

Wybrała spiralny wzór i przeszła przez całą Talię Smoków, dochodząc do ostatniej karty,

która – zaleŜnie od ułoŜenia – mogła oznaczać punkt szczytowy albo objawienie.

Spirala przerodziła się w otchłań, prowadząc w dół tunel. U jego wylotu warował Ogar.

Wydawał się odległy, a jego postać spowijała mgiełka. Wyczuwała, Ŝe to zapowiedź czegoś,

co zdarzy się za chwilę. Do gry włączył się Wielki Dom Cienia, który rzucił wyzwanie

Oponn. Spojrzenie czarodziejki przyciągnęła pierwsza karta, którą połoŜyła na samym

początku spirali. Murarz Wielkiego Domu Śmierci miał niską pozycję w hierarchii, teraz

jednak wytrawiona w drewnie figura zdawała się zajmować poczesne miejsce. Murarz był

bratem śołnierza tego samego Domu. Talia ukazała jej chudego siwiejącego męŜczyznę,

odzianego w wyblakły skórzany strój. W potęŜnych, pokrytych postronkami Ŝył dłoniach

trzymał narzędzia do obróbki kamienia, a wokół niego wznosiły się z gruba ciosane menhiry.

Tattersail zauwaŜyła na głazach słabo widoczne glify. Nie znała tego języka, przypominał jej

jednak pismo Siedmiu Miast. W Domu Śmierci Murarz był budowniczym kurhanów,

układającym kamienie, zapowiedzią śmierci nie jednego człowieka, czy garstki ludzi, lecz

całych rzesz. Wiadomość wyraŜona w języku menhirów nie była przeznaczona dla niej.

Murarz wyrył te słowa dla siebie, a upływ lat wygładził ich kontury. MęŜczyzna równieŜ

wyglądał na naruszonego zębem czasu. Jego twarz pokrywała siatka pęknięć, a srebrna broda

była rzadka i splątana. Tę rolę przejął człowiek, który kiedyś zajmował się obróbką kamienia,

lecz dawno juŜ porzucił to zajęcie.

Czarodziejce trudno było zrozumieć to pole. Zdumiewały ją regularności, które na nim

dostrzegała. Wyglądało to tak, jakby zaczęła się zupełnie nowa gra i z kaŜdą turą na scenę

wychodzili następni aktorzy. Pośrodku spirali, w równej odległości od początku i końca,

znajdował się Rycerz Wielkiego Domu Ciemności. Tak samo jak poprzednio talia ukazała go

jako przypominającą smoka postać, a na atramentowym niebie za jego plecami wisiało coś

ulotnego, co chwilami wydawało się czarodziejce tylko ciemną plamą.

Czarna, dymiąca wstęga miecza Rycerza sięgała ku leŜącemu u podstawy spirali

Ogarowi. Tattersail natychmiast wszystko zrozumiała. Przyszłość miała przynieść starcie

między Rycerzem a Wielkim Domem Cienia. Ta myśl przeraziła czarodziejkę, lecz równieŜ

przyniosła jej ulgę. Dojdzie do konfrontacji. Oba Domy nie zawrą sojuszu. Tak wyraźna i

jednoznaczna więź między Domami była rzadkością. Przeszył ją zimny dreszcz na myśl o

zniszczeniach, jakie mogło to spowodować. Gdy ścierały się tak potęŜne moce, przelew krwi

wywoływał wstrząsy na całym świecie. Z pewnością ucierpi wielu ludzi. Ta myśl

przypomniała jej o Murarzu Wielkiego Domu Śmierci. Serce załomotało jej gwałtownie.

Usunęła mruganiem pot z oczu i zaczerpnęła kilka głębokich oddechów.

– Krew zawsze spływa w dół – wyszeptała.

Murarz wznosi kurhan. Ostatecznie jest sługą Śmierci. Dotknie mnie bezpośrednio. Ten

grobowiec... czy jest przeznaczony dla mnie? Czy powinnam się wycofać? Zostawić

Podpalaczy Mostów ich losowi, uciec przed Tayschrennem i imperium?

Jej myślami zawładnęło stare wspomnienie, które tłumiła od niemal dwóch stuleci.

Wstrząsnął nią ten obraz. Po raz kolejny szła błotnistymi uliczkami wioski, w której się

urodziła, dziecko obdarzone talentem, dziecko, które widziało jeźdźców wojny niszczących

ich bezpieczne Ŝycie. Które uciekło od tej wiedzy, nic nikomu nie mówiąc. A potem nadeszła

noc, noc krzyków i śmierci.

Poczucie winy ukazało jej swe przeraŜająco znajome, widmowe oblicze. Choć minęło tak

wiele lat, owo widmo wciąŜ potrafiło zniszczyć jej świat, pozbawić siły wszystko, w czym

szukała oparcia, rozproszyć iluzję bezpieczeństwa, zastąpić je wstydem, który dręczył ją od

prawie dwustu lat.

Obraz zniknął z powrotem w lepkiej kałuŜy, lecz to wspomnienie zmieniło Tattersail.

Tym razem nie będzie uciekała. Po raz ostatni spojrzała na Ogara. Gorejące Ŝółtym ogniem

ślepia bestii wpatrywały się w czarodziejkę, jakby chciały napiętnować jej duszę.

Zesztywniała na krześle, czując czyjąś ziejącą chłodem obecność, która zalała ją od tyłu.

Odwróciła się powoli.

– Przepraszam, Ŝe cię zaskoczyłem – odezwał się Szybki Ben, wychodząc z wirującej

chmury swej groty. Biła od niej dziwna, ostra woń. – Będziemy mieli towarzystwo – dodał

roztargnionym tonem. – Wezwałem Loczka. Przybędzie przez grotę.

Tattersail zadrŜała. WzdłuŜ kręgosłupa przebiegła jej fala przeczucia. Po raz kolejny

spojrzała na talię i zaczęła składać karty.

– Sytuacja bardzo się skomplikowała – oznajmił stojący za jej plecami czarodziej.

Zamarła na chwilę, uśmiechając się półgębkiem.

– Naprawdę? – wyszeptała.

Twarz Sójeczki smagały strugi niesionego wiatrem deszczu. W ciemnościach nocy

zabrzmiał słabo czwarty dzwon. SierŜant otulił się mocniej peleryną, nieco przesuwając

znuŜone ciało. Gęsta ulewa prawie całkowicie przesłaniała widok ze wschodniej wieŜyczki

pałacu.

– JuŜ od wielu dni coś cię gryzie – zwrócił się do stojącego obok męŜczyzny. – Gadaj w

czym rzecz, Ŝołnierzu.

Skrzypek otarł wodę z oczu.

– Nie mam ci wiele do powiedzenia, sierŜancie – mruknął. – To tylko przeczucia. Na

przykład, ta czarodziejka.

– Tattersail?

– Ehe. – Saper rozpiął z brzękiem metalu pas do miecza. – Nienawidzę tego cholerstwa –

wymamrotał.

Cisnął pas i skryty w pochwie krótki miecz na pokrytą Ŝwirem powierzchnię dachu za ich

plecami.

– Tylko go nie zapomnij, tak jak poprzednio – ostrzegł go sierŜant, skrywając uśmiech.

Skrzypek skrzywił się.

– Jak człowiek raz w Ŝyciu popełni błąd, nigdy nie pozwolą mu o nim zapomnieć.

Sójeczka nie odpowiedział, choć ramiona trzęsły mu się ze śmiechu.

– Na kości Kaptura – ciągnął Skrzypek – nie lubię walki. Przynajmniej takiej. Urodziłem

się w malazańskim zaułku, a kamieniarskie rzemiosło opanowałem, okradając kurhany na

równinie za Twierdzą Mocka. – Zerknął na sierŜanta. – Ty teŜ kiedyś byłeś kamieniarzem.

Tyle Ŝe ja nie miałem takich zdolności do Ŝołnierki jak ty. Dano mi do wyboru armię albo

kopalnie. Czasem mam wraŜenie, Ŝe wybrałem błędnie.

Sójeczkę opuściła wesołość. Przeszyło go nagłe ukłucie bólu.

Do czego właściwie miałem zdolności? – zadał sobie pytanie. Do zabijania ludzi?

Wysyłania ich na śmierć do jakichś odległych krajów?

– Co wyczuwasz w Tattersail? – zapytał krótko.

– Strach – odparł saper. – Podejrzewam, Ŝe ścigają ją stare demony, które są coraz bliŜej.

– Trudno jest spotkać maga, który miałby przyjemną przeszłość – mruknął Sójeczka. –

Słyszałem, Ŝe nie zwerbowano jej w zwykły sposób. Musiała uciekać. Podobno teŜ skopała

swój pierwszy przydział.

– Byłoby paskudnie, gdyby akurat teraz zrobiła się miękka.

– Straciła swoją kadrę. Zdradzono ją. Jeśli od Tattersail odwróci się imperium, co jej

zostanie?

Co zostanie nam wszystkim?

– Mam wraŜenie, Ŝe cały czas Ŝyje na krawędzi załamania, w kaŜdej chwili gotowa się

rozpłakać. Myślę, Ŝe straciła kręgosłup, sierŜancie. Jeśli Tayschrenn weźmie ją w obroty,

gotowa mu wszystko wypaplać.

– Chyba jej nie doceniasz, Skrzypek – sprzeciwił się Sójeczka. – Jest twarda i wierna. Nie

kaŜdy o tym wie, ale przynajmniej dwa razy oferowano jej tytuł wielkiego maga i nie chciała

go przyjąć. MoŜe tego nie widać, ale pojedynek między nią a Tayschrennem byłby bardzo

wyrównany. Jest mistrzynią swej groty, a tego nie osiągają ludzie o słabym kręgosłupie.

Skrzypek zagwizdał cicho, wsparty o przedpiersie muru.

– W takim razie, przepraszam.

– Jest coś jeszcze, saperze?

– Jeden drobiazg – odparł Skrzypek ze śmiertelną powagą w głosie.

Sójeczka zesztywniał. Dobrze wiedział, co zapowiada ten ton.

– Słucham.

– Dziś w nocy coś się wydarzy, sierŜancie. – Skrzypek odwrócił się do Sójeczki. Jego

oczy lśniły w mroku. – Coś paskudnego.

Wtem z głośnym stukiem otworzyła się prowadząca na dach klapa. Obaj męŜczyźni

spojrzeli w tamtą stronę. Pojawił się wielka pięść Dujek Jednoręki. Otaczał go słaby snop

bijącego z dołu światła. Wydostał się przez otwór i stanął na równej powierzchni.

– PomóŜcie mi z tymi cholernymi drzwiami! – zawołał.

Ruszyli ku niemu, zgrzytając buciorami po Ŝwirze.

– Są jakieś wieści o kapitanie Paranie, wielka pięści? – zapytał Sójeczka.

Skrzypek przykucnął nad klapą i zamknął ją ze stęknięciem.

– Nie ma – odparł Dujek. – Zniknął bez śladu. Tak samo jak ten wasz zabójca, Kalam.

Sójeczka potrząsnął głową.

– Wiem, gdzie on jest i gdzie przebywał całą noc. Kapitana ostatni widzieli Płot i Młotek.

Wyszedł „Od Knobba” i wszelki ślad po nim zaginął. Wielka pięści, my go nie zabiliśmy.

– Przestań owijać w bawełnę – mruknął Dujek. – Do licha, Skrzypek, czy to twój miecz?

W kałuŜy?

Saper z sykiem wypuścił powietrze między zębami. Popędził po broń.

– Ten facet to legendarny niedojda – stwierdził Dujek. – Shedenul, błogosław jego skórę.

– Przerwał na chwilę, by przestawić myśli na inny tor. – No dobra, wierzę ci. Nie zabiliście

Parana. W takim razie, gdzie się podział?

– Szukamy go – odparł Sójeczka beznamiętnym tonem.

Wielka pięść westchnął.

– W porządku. Rozumiem. Chcesz wiedzieć, kto jeszcze mógłby pragnąć jego śmierci, a

to znaczy, Ŝe muszę ci zdradzić, kto go wysłał. No więc, jest człowiekiem przybocznej Lorn,

juŜ od jakiegoś czasu. Ale nie jest szponem. To cholerny szlachecki synalek z Unty.

Skrzypek przypasał broń i stanął w odległości dwudziestu kroków od nich, wspierając

ręce na biodrach.

To dobry Ŝołnierz. Oni wszyscy są dobrzy, niech to szlag.

Sójeczka usunął mruganiem wodę z oczu.

– Ze stolicy? To moŜe chodzi o kogoś z tych kręgów? Nikt nie lubi starych szlacheckich

rodzin, nawet sami szlachetnie urodzeni.

– To moŜliwe – przyznał Dujek bez przekonania. – Tak czy inaczej, ma dowodzić twoją

druŜyną, i to nie tylko podczas tej misji. Otrzymał stały przydział.

– Czy infiltracja DarudŜystanu to jego pomysł? – zapytał Sójeczka.

– Nie, ale nie mam pojęcia czyj – odparł wielka pięść. – MoŜe przybocznej, a moŜe samej

cesarzowej. To znaczy, Ŝe i tak musimy was tam wysłać. – Przez jego twarz przemknął

grymas. – Mam ci przekazać ostatnie szczegóły. – Spojrzał na sierŜanta. – Zakładając, Ŝe

Paran juŜ nie wróci.

– Czy mogę mówić szczerze, wielka pięści?

Dujek parsknął ostrym śmiechem.

– Myślisz, Ŝe tego nie wiem, Sójeczka? Ten plan śmierdzi. Z taktycznego punktu

widzenia to koszmar...

– Nie zgadzam się.

– Słucham?

– UwaŜam, Ŝe osiągnie załoŜony cel – oznajmił sierŜant bezbarwnym głosem,

spoglądając najpierw na wschodni horyzont, który zaczynał się juŜ rozjaśniać, a potem na

stojącego przy końcu dachu Ŝołnierza.

Dlatego, Ŝe chodzi w nim o to, byśmy wszyscy zginęli.

Wielka pięść spojrzał sierŜantowi prosto w twarz.

– Chodź ze mną – rzucił.

Poprowadził Sójeczkę w miejsce, gdzie stał Skrzypek. Saper skinął do nich głową. Po

chwili wszyscy trzej spoglądali juŜ z góry na miasto. Kiepsko oświetlone ulice Pale wiły się

między surowymi bryłami budynków, które sprawiały wraŜenie, Ŝe chcą zatrzymać noc. Ich

skryte za ścianą deszczu sylwetki wyglądały tak, jakby drŜały przed nadchodzącym świtem.

– Człowiek czuje się tu piekielnie samotny, co? – zauwaŜył cicho Dujek po dłuŜszej

chwili.

– To prawda, wielka pięści – przyznał Skrzypek.

Sójeczka zamknął oczy. Ich ruchami kierowało to, co działo się w odległej o tysiące mil

stolicy. W imperium zawsze tak było i bez względu na miejsce i ludzi nigdy się to nie zmieni.

Byli instrumentami, nieświadomymi zamiarów tych, którzy trzymali je w dłoniach. Dawno

juŜ pogodził się z tą prawdą, zawsze jednak napełniała go ona goryczą. Ostatnio ulgę czuł

tylko wtedy, gdy był wyczerpany.

– Są naciski, Ŝeby rozformować Podpalaczy Mostów – ciągnął powoli wielka pięść. –

Otrzymałem juŜ rozkaz połączenia Drugiej Armii z Piątą i Szóstą. Zostaniemy Piątą, z niemal

pełnym stanem. Przypływ przyniósł do naszych brzegów nowe wody, panowie, a ich zapach

jest gorzki. – Zawahał się. – SierŜancie, jeśli ty i twoja druŜyna wrócicie z DarudŜystanu

Ŝywi, pozwolę wam odejść, nie pytając o nic.

Sójeczka odwrócił gwałtownie głowę. Skrzypek zesztywniał.

Dujek skinął głową.

– Dobrze słyszeliście. A co do reszty Podpalaczy Mostów, to niech was o nich głowa nie

boli. Zajmę się nimi. – Wielka pięść spojrzał na wschód, odsłaniając zęby w krzywym

uśmiechu. – Naciskają, ale nie ma mowy, Ŝeby pozbawili mnie swobody manewru. Mam

dziesięć tysięcy Ŝołnierzy, którym zawdzięczam...

– Wybacz, wielka pięści – wtrącił Skrzypek – ale tych dziesięć tysięcy Ŝołnierzy uwaŜa,

Ŝe to oni mają dług u ciebie. Powiedz tylko słowo, a...

– Cisza – ostrzegł go Dujek.

– Tak jest.

Sójeczka nie odzywał się. Jego umysł ogarnął kipiący wir. Dezercja. To słowo wypełniło

mu głowę niczym Ŝałobny tren. Sądził teŜ, Ŝe Skrzypek ma rację. Jeśli wielka pięść Dujek

uzna kiedyś, Ŝe czas juŜ przystąpić do akcji, Sójeczka z całą pewnością nie chciałby w owej

chwili być zbiegiem ukrywającym się setki mil od centrum wydarzeń. Zanadto zŜył się z

Dujekiem i choć starali się ukryć ten fakt, wszystko, co wspólnie przeŜyli, nieustannie kipiało

pod powierzchnią. Były czasy, gdy to on był przełoŜonym Dujeka, i choć sam nie miał o to do

niego pretensji, wiedział, Ŝe Jednorękiemu nadal trudno jest pogodzić się z tym odwróceniem

fortuny. Gdy nadejdzie czas, zamierzał stanąć u jego boku.

– Wielka pięści – zaczął wreszcie, zdając sobie sprawę, Ŝe obaj męŜczyźni czekają na

jego słowa – została jeszcze garstka Podpalaczy Mostów. Miecz trzyma mniej rąk, lecz jego

ostrze nie stępiało. Nie jest w naszym stylu ułatwianie Ŝycia tym, którzy są naszymi wrogami,

bez względu na to, kim mogą być. Po prostu odejść bez słowa... – SierŜant westchnął. – No

cóŜ, im by to odpowiadało, prawda? Dopóki na rękojeści pozostanie choć jedna dłoń,

Podpalacze Mostów nie uciekną. To chyba kwestia honoru.

– Słyszałem cię – rzekł Dujek. – Nadlatują – dodał z chrząknięciem.

Idąc za jego przykładem, Sójeczka podniósł wzrok i spojrzał na niebo na wschodzie.

Szybki Ben uniósł głowę i syknął cicho przez zęby.

– Ogary złapały trop – oznajmił.

Kalam zaklął szpetnie, zrywając się na nogi.

Siedząca na łóŜku Tattersail zmarszczyła brwi, spoglądając zapuchniętymi oczyma na

rosłego męŜczyznę, który spacerował po pokoju. Klepki podłogowe ledwie skrzypiały pod

jego cięŜarem. Choć Kalam był potęŜnie zbudowany, zdawał się unosić w powietrzu, co w

połączeniu z widokiem czarodzieja, który siedział ze skrzyŜowanymi nogami, unosząc się

kilka cali nad podłogą pośrodku pokoju, nadawało całej scenie niemal surrealistyczny wygląd.

Tattersail zdała sobie sprawę, Ŝe jest wykończona. Działo się zbyt wiele rzeczy naraz.

Wzięła się w garść i popatrzyła na Szybkiego Bena.

Czarodziej nawiązał łączność z Loczkiem. Marionetka była na tropie kogoś – czegoś – i

trop ten zaprowadził ją do Groty Cienia. Dotarła do bram owego królestwa, a potem zapuściła

się poza nie.

Szybki Ben stracił na chwilę kontakt z laleczką. Długie chwile milczenia zszargały

wszystkim nerwy. Gdy czarodziej ponownie wyczuł obecność Loczka, marionetka nie była

juŜ sama.

– Wychodzi – oznajmił Szybki Ben. – Przemieszcza się do innej groty. Jeśli będzie mu

sprzyjało szczęście Oponn, zgubi Ogary.

Tattersail skrzywiła się, słysząc, Ŝe czarodziej tak beztrosko wzywa imię Błaznów. Pod

powierzchnią krąŜyło mnóstwo prądów i lepiej było bez potrzeby nie przyciągać niczyjej

uwagi.

Pokój wypełniała gęsta aura znuŜenia, przypominająca gorzkie kadzidło, przesycona

wonią potu i napięcia. Szybki Ben umilkł i pochylił głowę. Tattersail wiedziała, Ŝe jego umysł

wędruje przez groty, połączony z Loczkiem nierozerwalnym uściskiem.

KrąŜący po izbie Kalam znalazł się nagle tuŜ przy czarodziejce. Zatrzymał się i zajrzał jej

prosto w oczy.

– A co z Tayschrennem? – zapytał szorstkim tonem. Dłonie mu drŜały.

– Wie, Ŝe coś się stało. Ruszył w pościg, ale zdobycz wciąŜ mu się wymyka. –

Uśmiechnęła się do skrytobójcy. – Czuję, Ŝe posuwa się ostroŜnie. Bardzo ostroŜnie. Nie wie,

czy ściga królika, czy wilka.

Mina Kalama nie złagodniała.

– Czy Ogara – mruknął i znowu zaczął chodzić w kółko.

Tattersail wbiła w niego wzrok. Czy to właśnie zamierzał zrobić Loczek? Pociągnąć za

sobą Ogara? Czy próbowali zwabić Tayschrenna w śmiertelną pułapkę?

– Mam nadzieję, Ŝe nie – odezwała się, nie spuszczając wzroku ze skrytobójcy. – To

byłaby głupota.

Kalam zignorował czarodziejkę, ostentacyjnie unikając jej spojrzenia.

Podniosła się z łóŜka.

– Nie, nie głupota. Szaleństwo. Czy zdajesz sobie sprawę, co moŜecie tu przywołać?

Niektórzy uwaŜają, Ŝe Ogary są bardziej staroŜytne niŜ samo Królestwo Cienia. A nie chodzi

tylko o nie. Moc przyciąga moc. Jeśli jeden Ascendent przedrze się w tym miejscu przez

barierę, inne podąŜą za nim, gdy tylko poczują woń krwi. Do świtu mogą zginąć wszyscy

śmiertelnicy w tym mieście.

– Spokojnie, pani. Nikt nie chce, Ŝeby Ogar dostał się do miasta – zapewnił ją Kalam. –

Ja teŜ się boję.

Nadal nie chciał na nią patrzeć.

Wyznanie skrytobójcy zdumiało Tattersail. To wstyd kazał mu odwracać wzrok. Strach

był oznaką słabości.

– Na Kaptura – westchnęła. – JuŜ od dwóch godzin siedzę jak na szpilkach.

To go zaskoczyło. Zatrzymał się, spojrzał na nią i wybuchnął śmiechem.

Ten niski, gładki dźwięk uradował ją niezmiernie.

Drzwi sypialni otworzyły się i do środka wszedł Młotek. Jego okrągła twarz lśniła

zarumieniona. Uzdrowiciel spojrzał przelotnie na Szybkiego Bena, po czym podszedł do

Tattersail i przykucnął przed nią.

– Kapitan Paran powinien juŜ leŜeć w dole dla oficerów, z twarzyczką skrytą pod

pięcioma stopami błota – zaczął cicho. Skinął głową do Kalama, który podszedł do nich. –

Pierwsza rana była śmiertelna. NóŜ wbił się od dołu w serce. To było profesjonalne pchnięcie

– dorzucił, spoglądając znacząco na skrytobójcę. – Druga wykończyłaby go wolniej, lecz

równie niezawodnie.

Kalam skrzywił się.

– Więc powinien umrzeć, ale Ŝyje. Co to oznacza?

– Doszło do interwencji – odpowiedziała Tattersail, czując lekki atak mdłości. Skierowała

spojrzenie na Młotka. – Czy twoja władza nad Denul okazała się wystarczająca?

Uzdrowiciel rozciągnął usta w dziwacznym uśmieszku.

– To było łatwe. Ktoś mi pomógł. Rany juŜ się zamykały, a wewnętrzne uszkodzenia

naprawiono – wyjaśnił. – Ja tylko przyśpieszyłem trochę ten proces. Pacjent doznał głębokich

urazów, tak fizycznych, jak i mentalnych. Powinno minąć wiele tygodni, nim w pełni odzyska

siły. Sam ten fakt moŜe wywołać komplikacje.

– A to dlaczego? – zapytała Tattersail.

Kalam podszedł do stołu i wziął w ręce dzbanek wina oraz trzy gliniane kubki, po czym

wrócił na miejsce i zaczął napełniać naczynia.

– Uzdrawianie nigdy nie powinno zrywać więzi między ciałem a poczuciem ciała –

mówił Młotek. – Trudno jest to wyjaśnić. Groty Denul obejmują sobą wszystkie aspekty

uzdrawiania, poniewaŜ do uszkodzeń dochodzi na wszystkich poziomach. Szok pozostawia

bliznę, która jest pomostem między ciałem a umysłem.

– Dobra, dobra – warknął Kalam, wręczając uzdrowicielowi kubek. – Co z Paranem?

Młotek pociągnął długi łyk. Otarł usta

– Siły, która dokonała interwencji, nie obchodziło nic poza uzdrowieniem ciała. Pacjent

moŜe za dzień czy dwa wstać z łóŜka, ale by minął szok, potrzeba czasu.

– Nie potrafisz temu zaradzić? – zapytała Tattersail.

Potrząsnął głową.

– Wszystko to ściśle wiąŜe się ze sobą, a moc, która go uratowała, przerwała te więzi. Ilu

szoków i urazów doznał w Ŝyciu Paran? Które blizny mam sprawdzić? W swej

nieświadomości mógłbym spowodować dodatkowe szkody.

Tattersail pomyślała o młodym męŜczyźnie, którego przed godziną wniesiono do pokoju.

W zaułku krzyknął głośno, by uświadomić Wykałaczce, Ŝe Ŝyje, po czym natychmiast stracił

przytomność. Wiedziała o nim tylko tyle, Ŝe jest szlacheckim synem, pochodzi z Unty,

wyznaczono go na nowego oficera druŜyny i ma nią dowodzić podczas misji w

DarudŜystanie.

– Płot ma na niego oko – ciągnął Młotek, osuszając kubek. – Pacjent w kaŜdej chwili

moŜe odzyskać przytomność, ale nie sposób przewidzieć, w jakim będzie stanie psychicznym.

– Uśmiechnął się do Kalama. – Płot polubił tego dzieciaka.

Usłyszawszy przekleństwo skrytobójcy, uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Tattersail uniosła brwi.

– On zawsze przygarnia bezdomne psy i inne... hmm, nieszczęśliwe stworzenia – wyjaśnił

Młotek, dostrzegłszy jej minę. Spojrzał na Kalama, który znowu zaczął spacerować po izbie.

– I bywa w tej sprawie bardzo uparty.

Kapral warknął coś pod nosem.

Czarodziejka rozciągnęła wargi w uśmiechu, który jednak zniknął, gdy wróciła myślami

do kapitana Parana.

– Chcą go wykorzystać – oznajmiła bezbarwnym głosem. – Jak miecz.

Młotek natychmiast spowaŜniał.

– Uzdrawianie nie opiera się na miłosierdziu, lecz na kalkulacji – wyjaśnił.

– Za zamach na jego Ŝycie odpowiedzialny jest Cień.

Słowa Szybkiego Bena zaskoczyły wszystkich. W izbie zapadła cisza.

Tattersail westchnęła. Do tej pory było to tylko podejrzenie. ZauwaŜyła, Ŝe Kalam i

Młotek wymienili spojrzenia, i domyśliła się, co chcieli sobie przekazać. Bez względu na to,

gdzie podziewała się śal, po powrocie do jednostki będzie musiała odpowiedzieć na kilka

nieprzyjemnych pytań. Tattersail miała teraz pewność, Ŝe dziewczyna naleŜy do Cienia.

– A to znaczy – ciągnął beztroskim tonem Szybki Ben – Ŝe ten, kto uratował Parana,

wszedł w bezpośredni konflikt z Królestwem Cienia. – Odwrócił głowę, wbijając w

czarodziejkę spojrzenie ciemnych oczu. – Gdy Paran odzyska przytomność, będziemy musieli

z niego wyciągnąć wszystko, co wie. Ale...

– Nie będzie nas tu – dokończył Kalam.

– Mam juŜ na głowie Loczka – mruknęła Tattersail. – A teraz chcecie, Ŝebym jeszcze

niańczyła waszego kapitana.

Szybki Ben podniósł się, strzepując kurz ze skórzanych nogawic.

– Loczek na pewien czas zniknie. Te Ogary to zawzięte bestie. Nie uda mu się ich pozbyć

tak szybko. A gdyby doszło do najgorszego – ciągnął czarodziej, uśmiechając się złowieszczo

– stawi im czoło, a Władca Cienia będzie miał powód, by się powaŜnie zastanowić.

– Leć po Płota – polecił Młotkowi Kalam. – Pora ruszać.

Ostatnie słowa Szybkiego Bena zmroziły krew w Ŝyłach Tattersail. Skrzywiła się, czując

w ustach posmak popiołu. Patrzyła w milczeniu, jak Ŝołnierze przygotowują się do wymarszu.

Czekała ich misja w DarudŜystanie. To była kolejna nazwa na liście celów imperium, ostatnie

Wolne Miasto, jedyny na całym kontynencie klejnot wart wystarczająco wiele, by wzbudzić

poŜądanie. Ich druŜyna miała dokonać infiltracji miasta, przygotować drogę. Będą zdani

wyłącznie na własne siły. Prawie zazdrościła im tej izolacji. Prawie, ale nie do końca. Bala

się, Ŝe wszyscy zginą.

Pod wpływem tych obaw przypomniał się jej kurhan Murarza. Zdała sobie sprawę, Ŝe jest

wystarczająco wielki, by pomieścić ich wszystkich.

Pochyleni w wysokich siodłach swych quorlów Czarni Moranthowie lśnili niczym śliskie

od krwi diamenty w karmazynowym blasku cienkiej jak miecz smugi jutrzenki. Sójeczka,

Skrzypek i wielka pięść wpatrywali się w tuzin nadlatujących wojowników. Deszcz zelŜał

nieco. Między pobliskimi dachami plamy szarej mgły opadały w dół, muskając dachówki i

kamienne mury.

– Gdzie twoja druŜyna, sierŜancie? – zapytał Dujek.

Sójeczka skinął głową do Skrzypka, który odwrócił się i podszedł do drzwi w dachu.

– Zaraz się zjawi – odparł sierŜant.

Quorle miały po cztery połyskliwe, cienkie jak papier skrzydła, które zawirowały na

krótką chwilę, po czym wszyscy Moranthowie jak jeden opuścili się ku dachowi wieŜyczki.

Ostremu furkotowi skrzydeł towarzyszyły pełne mlasków rozkazy nawołujących się

jeźdźców. Przelecieli zaledwie pięć stóp nad głowami obu męŜczyzn i bez zbędnych

ceremonii wylądowali za ich plecami.

Skrzypek tymczasem zniknął w pomieszczeniu na dole. Dujek spoglądał przez chwilę

spode łba na Moranthów, trzymając rękę na biodrze, po czym mruknął coś niezrozumiałego i

ruszył w stronę klapy.

Sójeczka podszedł do najbliŜszego z jeźdźców. śołnierz, którego twarz kryła się za

czarną, chitynową zasłoną hełmu, spojrzał na niego bez słowa.

– Był wśród was jednoręki wojownik, którego pięciokrotnie odznaczono za odwagę –

odezwał się sierŜant. – Czy jeszcze Ŝyje?

Czarny Moranth nie odpowiedział.

Sójeczka wzruszył ramionami i przeniósł wzrok na quorle. Choć jeździł juŜ na nich, nie

przestawały go fascynować. Latające stworzenia balansowały na czterech cienkich nogach,

które wysuwały się spod siodeł. Przysiadły na dachu z rozpostartymi skrzydłami, które drŜały

tak mocno, Ŝe w powietrzu wokół nich wisiała mgiełka kropelek wody. Długie na

dwadzieścia stóp, dziwnie segmentowane, wielobarwne ogony sterczały prosto do tyłu.

Nozdrza Sójeczki skurczyły się, gdy poczuł znajomy, ostry zapach. Większą część potęŜnej,

klinowatej głowy najbliŜszego quorla zajmowały fasetkowe oczy oraz wyposaŜone w stawy

Ŝuwaczki. Stworzenie obróciło łeb, kierując lewe oko wprost na Sójeczkę.

SierŜant wciąŜ patrzył nań, zastanawiając się, co właściwie widzi podobny stwór i co

myśli – jeśli w ogóle myśli. Zaciekawiony, pozdrowił go skinieniem głowy.

Quorl podrzucił łeb, po czym odwrócił wzrok. Sójeczka wybałuszył oczy, zauwaŜywszy,

Ŝe czubek długiego ogona zawinął się na chwilę ku górze. Nigdy w Ŝyciu nie widział

podobnego gestu.

Sojusz między Moranthami a imperium zmienił oblicze wojny. Malazańska taktyka na

Genabackis przybrała nową postać, w coraz większym stopniu uzaleŜnioną od transportu

Ŝołnierzy i zaopatrzenia drogą powietrzną. W opinii Sójeczki było to niebezpieczne.

Wiemy o tych Moranthach bardzo mało. Nikt nie widział ich miast w puszczy. Nie

potrafię nawet określić ich płci.

Większość uczonych twierdziła, Ŝe Moranthowie to prawdziwi ludzie, nie moŜna się

jednak było co do tego upewnić, gdyŜ zawsze zbierali swych poległych z pola bitwy. Jeśli

kiedykolwiek poczują pragnienie władzy, imperium będzie miało kłopoty. Słyszał jednak, Ŝe

hierarchia ich róŜniących się od siebie kolorem grup ciągle się zmienia, a rywalizacja między

nimi sięga stopnia fanatyzmu.

Wielka pięść Dujek podszedł z powrotem do Sójeczki. Jego twarde rysy złagodniały

nieco pod wpływem ulgi. Spod zapadni dobiegły głosy kłócących się ludzi.

– Przyszli – oznajmił Dujek. – Dają za coś opieprz waszej nowej rekrutce. Nie mów mi za

co. Nie chcę tego wiedzieć.

Sójeczkę natychmiast opuścił dobry humor. Zdał sobie sprawę, Ŝe po cichu Ŝywił

nadzieję, iŜ śal zdezerterowała. A więc jego ludzie w końcu ją znaleźli, czy moŜe to ona

znalazła ich. Tak czy inaczej, jego weterani nie sprawiali wraŜenia zbyt zadowolonych z jej

widoku. Nie mógł mieć o to do nich pretensji. Czy to ona próbowała zabić Parana? Szybki

Ben i Kalam najwyraźniej podejrzewali, Ŝe tak.

Najgłośniej wrzeszczał Kalam, który przesadnie wczuwał się w rolę kaprala. Dujek

spojrzał przenikliwie na Sójeczkę. SierŜant nie miał innego wyjścia jak ruszyć w stronę

zapadni. Podszedł do niej i zajrzał do pomieszczenia poniŜej. Zebrali się tam wszyscy.

Otoczyli śal groźnym kręgiem. Wsparta o drabinę dziewczyna sprawiała wraŜenie znudzonej

całą tą procedurą.

– Cisza! – ryknął Sójeczka. – Sprawdzić ekwipunek i jazda na górę! I to juŜ!

Gdy rozbiegli się na wszystkie strony, skinął z satysfakcją głową i wrócił do wielkiej

pięści.

Dujek ściągnął brwi w wyrazie cierpienia, pocierając kikut lewej ręki.

– Niech szlag trafi tę pogodę – mruknął.

– Młotek potrafiłby ci ulŜyć – zauwaŜył Sójeczka.

– Nie potrzeba – odparł wielka pięść. – Po prostu się starzeję. – Podrapał się po

podbródku. – Cały wasz cięŜki sprzęt dostarczono juŜ w miejsce zrzutu. Gotowi do lotu,

sierŜancie?

Sójeczka spojrzał na Ŝebrowane tylne siodła, które wznosiły się na tułowiach quorli

niczym kaptury, po czym skinął głową.

śołnierze wyszli na dach. KaŜdy miał na sobie przeciwdeszczową pelerynę i dźwigał

cięŜki plecak. Skrzypek i Płot spierali się o coś szeptem. Ten drugi co chwila spoglądał ze

złością na Biegunka, który deptał mu po piętach. Barghast przytroczył do najrozmaitszych

części muskularnego ciała całą swą kolekcję amuletów, błyskotek i trofeów. Wyglądał jak

ołowiodrzew ustrojony na kańską Fetę Skorpionów. Barghastowie słynęli z dziwacznego

poczucia humoru. śal szła między Szybkim Benem a Kalamem. Obaj męŜczyźni spoglądali

na nią spode łba, wyraźnie poirytowani. Dziewczyna podeszła powoli do czekających

quorlów, ignorując wszystkich. Jej tornister nie był większy od posiania. Nie miała na sobie

zwykłej wojskowej peleryny, lecz raczej przypominający płaszcz strój, który sięgał jej do

kostek. NałoŜyła kaptur. Choć wstawał juŜ świt, jej twarz skrywały cienie.

Zostało mi tylko tylu, pomyślał z westchnieniem Sójeczka.

– Jak ona sobie radzi, sierŜancie? – zapytał Dujek.

– Jeszcze oddycha – odparł bezbarwnym tonem Sójeczka.

Wielka pięść pokręcił głową.

– Biorą teraz do wojska w cholernie młodym wieku...

Gdy Sójeczka zastanawiał się nad słowami Dujeka, wróciło do niego pewne

wspomnienie. śal dołączyła do nich daleko od obleganego Pale, gdy na krótko przeniesiono

ich do Piątej Armii, by wzięli udział w kampanii w Mott. Przybyła z nowymi Ŝołnierzami do

Nathilogu. Na jego oczach zabrała się z noŜem w ręku za trzech miejscowych najemników,

których pojmali w Szarym Psie. Rzekomo chciała wyciągnąć z nich informacje, przypomniał

sobie jednak z drŜeniem, Ŝe w rzeczywistości chodziło o coś całkiem innego. Nie była to

konieczność wojenna. Kiedy wzięła się za ich krocza, wytrzeszczył oczy z przeraŜenia.

Pamiętał, Ŝe obrzucił Kalama znaczącym spojrzeniem i skinął na niego, pełen desperacji.

Czarnoskóry męŜczyzna wyciągnął noŜe, rzucił się naprzód, przepchnął obok śal i trzema

szybkimi ruchami poderŜnął jeńcom gardła. Wtedy nadeszła chwila, której wspomnienie

wciąŜ szarpało serce Sójeczki. Tocząc z ust pianę, najemnicy w ostatnich słowach

pobłogosławili Kalama.

śal po prostu schowała broń i odeszła.

Choć słuŜyła w ich druŜynie juŜ od dwóch lat, jego ludzie nadal zwali ją rekrutką.

Zapewne mieli to czynić aŜ do śmierci. Sójeczka dobrze rozumiał, co chcieli przez to wyrazić.

Rekruci nie byli Podpalaczami Mostów. Na to, by uwolnić się od tego tytułu, trzeba było

sobie zasłuŜyć. śal pozostawała rekrutką, gdyŜ myśl, Ŝe mogłaby się nieodwołalnie związać z

druŜyną, była dla wszystkich jej Ŝołnierzy noŜem wbitym w gardło. RównieŜ sierŜant nie

mógł oprzeć się temu wraŜeniu.

Gdy wszystkie te myśli przebiegły przez głowę Sójeczki, z jego twarzy zniknęła zwykle

tam obecna maska obojętności. Młodym? – odpowiedział w myśli wielkiej pięści. Nie,

młodym moŜna wybaczyć, zaspokoić ich proste potrzeby, a jeśli spojrzeć im w oczy,

rozpoznaje się to, co tam widać. Ale ona? Nie. Lepiej unikać jej spojrzenia. Nie było w nim

nic młodego. Absolutnie nic.

– Ruszajcie juŜ – warknął Dujek. – Na quorle.

Wielka pięść odwrócił się, by powiedzieć coś na poŜegnanie, lecz to, co ujrzał w twarzy

sierŜanta, sprawiło, Ŝe słowa uwięzły mu w gardle.

Gdy karmazynowy płaszcz świtu rozpostarł się na wschodnim niebie, nad miastem

rozległy się dwa stłumione uderzenia gromu. Druga eksplozja nastąpiła zaledwie kilka minut

po pierwszej. Ostatnie łzy nocy spłynęły rynnami do rynsztoków. Zagłębienia gruntu

wypełniły błotniste kałuŜe, w których odbijało się zasnute rzedniejącymi chmurami niebo. W

ciemnych zakamarkach wąskich krętych zaułków Kraelu, jednej z dzielnic Pale, uporczywie

utrzymywały się nocny chłód i wilgoć. Omszałe cegły i wytarte brukowce wchłonęły huk

drugiej eksplozji, nie pozostawiając echa, które zagłuszyłoby odgłos skapującej wody.

Jedną z uliczek, która wiła się wzdłuŜ zewnętrznego muru, pędził pies wielkości muła.

Masywny łeb opadał poniŜej szerokich, potęŜnie umięśnionych barków. Nocą uniknął

deszczu, o czym świadczyła sucha, pełna piasku sierść, szara w czarne cętki. Pysk zwierzęcia

był upstrzony siwizną, a jego oczy jarzyły się bursztynowym blaskiem.

Ogar, który w hierarchii sług Tronu Cienia zajmował siódme miejsce i miał na imię Gear,

tropił zwierzynę. Była sprytna, trudna do wykrycia i umykała szybko. Mimo to czuł, Ŝe się do

niej zbliŜa. Wiedział, Ŝe to, co tropi, nie jest człowiekiem. śaden śmiertelnik nie zdołałby tak

długo wymykać się jego szczękom. Co jeszcze bardziej zdumiewające – Gear dotąd nie

dostrzegł upatrzonej ofiary. Niemniej jednak wtargnęła bezczelnie do jego królestwa w ślad

za samym Tronem Cienia, potrącając przy tym wszystkie pajęczyny, które utkał pan Geara.

Za podobną zniewagę karą mogła być tylko śmierć.

Ogar wiedział, Ŝe wkrótce zaczną się łowy na niego, a jeśli myśliwi będą liczni i silni,

moŜe mieć trudności z kontynuowaniem swych poszukiwań. W mieście byli tacy, którzy

poczuli gwałtowne rozdarcie bariery. W niespełna minutę po tym, jak przeszedł przez bramę

groty, sierść Geara zjeŜyła się nagle, informując go, Ŝe w pobliŜu rozkwitła magia. Jak dotąd

udało mu się uniknąć wykrycia, lecz miał juŜ niewiele czasu.

Stąpał bezgłośnie i ostroŜnie w labiryncie chat i szałasów, rozciągającym się pod

miejskimi murami, ignorując nielicznych mieszkańców, którzy wychodzili odetchnąć

czystym po deszczu porannym powietrzem. Przestąpił leŜących na jego drodze Ŝebraków.

Miejscowe psy – stróŜujące i szczurołapy – spoglądały na niego tylko raz, po czym

czmychały chyłkiem, kładąc po sobie uszy i zamiatając ogonami po błotnistym gruncie.

Gear wypadł zza rogu zapadniętego w ziemię domu i odwrócił nagle głowę, czując

poranną bryzę. Zatrzymał się, przeszukując wzrokiem leŜącą naprzeciwko ulicę. Tu i ówdzie

unosiły się na niej strzępki mgły, a ciepło odziane postacie ciągnęły juŜ pierwsze wozy

pomniejszych kupców. Ogarowi zaczynało brakować czasu.

Przesunął wzrokiem wzdłuŜ ulicy, zatrzymując spojrzenie na wielkiej, otoczonej murami

posiadłości na jej końcu. Pod bramą przechadzało się czterech Ŝołnierzy, którzy rozmawiali

ze sobą, bez zbytniego zainteresowania przyglądając się przechodniom. Gear uniósł łeb i

wypatrzył na drugim piętrze okno z zamkniętą okiennicą.

Ogarnęła go radość i niecierpliwość. Wytropił swą ofiarę. Opuścił łeb i ruszył naprzód ze

wzrokiem wbitym w czterech wartowników.

Zmiana dobiegła końca. Gdy nowi Ŝołnierze przybyli objąć słuŜbę, obaj zauwaŜyli, Ŝe

brama jest uchylona.

– Co to ma znaczyć? – zapytał jeden z nich, spoglądając w zapadnięte twarze

wartowników stojących pod ścianą.

– To była jedna z tych nocy, podczas których nie zadaje się pytań – wyjaśnił starszy z

nich.

Dwaj nowo przybyli Ŝołnierze wymienili spojrzenia. Ten, który zadał pytanie, pozdrowił

starszego męŜczyznę skinieniem głowy i uśmiechem.

– Wiem, co masz na myśli. No, lećcie juŜ. Wyrka czekają.

Pierwszy Ŝołnierz przełoŜył pikę z ręki do ręki. Oklapł wyraźnie. Zerknął na partnera, ten

jednak skierował uwagę na coś, co zbliŜało się ulicą.

– Pewnie juŜ na to za późno – powiedział starszy z Ŝołnierzy do nowo przybyłych – i nic

takiego się nie zdarzy, ale jeśli pokaŜe się tu kobieta z Podpalaczy Mostów, to przepuśćcie ją,

nie spuszczając wzroku z murów.

– Popatrz no na tego psa – odezwał się młodszy Ŝołnierz.

– Słyszeliśmy cię – odparł przybysz. – śycie w Drugiej...

– Popatrz no na tego psa – powtórzył młody wartownik.

Wszyscy Ŝołnierze spojrzeli na ulicę. Najstarszy z nich wytrzeszczył oczy i wysyczał

przekleństwo, sięgając po pikę. Pozostali nie zdąŜyli zrobić nawet tego, nim Ogar rzucił się na

nich.

Tattersail nie mogła zasnąć. LeŜała na wznak na łóŜku w pokoju za drzwiami. Była tak

wyczerpana, Ŝe sen stał się dla niej nieosiągalny. Wpatrywała się w sufit, dokonując w

myślach chaotycznego przeglądu wydarzeń siedmiu ostatnich dni. Choć, gdy Podpalacze

Mostów wciągnęli j ą w swój spisek, była zagniewana, musiała przyznać, Ŝe jednocześnie

czuje się podekscytowana.

Dawno juŜ opuściło ją pragnienie, by zebrać manatki, otworzyć grotę i uciec daleko od

imperium, od głodu i obłędu Loczka, od nie kończącej się wojny. Zrodziło się ono z

desperacji, której w tej chwili juŜ nie czuła.

Zatrzymało ją tu jednak coś więcej niŜ odzyskane poczucie przynaleŜności do rodzaju

ludzkiego. Ostatecznie Podpalacze Mostów raz za razem dowodzili jej, Ŝe potrafią sami o

siebie zadbać. Nie, chciała doprowadzić do upadku Tayschrenna. PrzeraŜała ją ta

świadomość. śądza zemsty zatruła jej duszę. Wydawało się teŜ prawdopodobne, Ŝe na w

pełni zasłuŜony zgon wielkiego maga będzie musiała czekać długo. Zadała sobie pytanie, czy

jeśli przez tak długi czas będzie się karmiła ową trucizną, nie zacznie w końcu spoglądać na

świat przez lśniące obłędem oczy Loczka.

– Za duŜo – wymamrotała. – Dzieje się za duŜo naraz.

Pod drzwiami rozległ się jakiś dźwięk. Usiadła nagle.

– Och – mruknęła, spoglądając spode łba. – Wróciłeś.

– Bezpiecznie i bez przeszkód – odparł Loczek. – Przykro mi, Ŝe cię rozczarowałem, Sail.

– Marionetka machnęła maleńką, obleczoną w rękawiczkę dłonią. Drzwi zamknęły się za nią

ze szczękiem zatrzasku. – Wszyscy boją się tych Ogarów Cienia – ciągnęła. Przeszła

niespiesznie na środek pokoju, wykręciła piruet i usiadła z nogami rozrzuconymi, a

ramionami zwisającymi bezwładnie. Zachichotała. – Ale w ostatecznym rozrachunku to tylko

przerośnięte kundle, głupie, powolne i obwąchujące kaŜde drzewo. Nie znalazły sprytnego

Loczka.

Tattersail odchyliła się, zamykając oczy.

– Szybki Ben był niezadowolony. Mówił, Ŝe jesteś nieuwaŜny.

– Dureń! – warknął Loczek. – Pozwalam mu mnie obserwować, sądzić, Ŝe ta wiedza daje

mu nade mną władzę, podczas gdy w rzeczywistości chodzę, dokąd chcę. Lubi się

przechwalać, Ŝe potrafi mi rozkazywać. Toleruję jego głupotę, by dodać słodyczy mej

przyszłej zemście.

Słyszała to wszystko juŜ nieraz. Zdawała sobie sprawę, Ŝe Loczek próbuje ją zastraszyć,

osłabić jej determinację. Niestety, przynajmniej częściowo mu się to udawało. Wzbudził w

niej wątpliwości. Być moŜe mówił prawdę, być moŜe Szybki Ben utracił juŜ nad nim

kontrolę, choć sam jeszcze o tym nie wiedział.

– Zachowaj swą zemstę dla tego, kto ukradł ci nogi, a potem ciało – rzuciła oschle. –

Tayschrenn nadal z ciebie drwi.

– On zapłaci mi pierwszy! – wrzasnął Loczek. Wtem przykucnął, łapiąc się pod boki. –

Wszystko po kolei – wyszeptał.

Z dziedzińca za oknem dobiegły pierwsze krzyki.

Tattersail poderwała się gwałtownie.

– Odkryto mnie! – krzyknął Loczek. – Kobieto, on nie moŜe mnie zobaczyć!

Marionetka wstała w mgnieniu oka i pobiegła do swej ustawionej pod przeciwległą ścianą

skrzyni.

– Zabij tego Ogara! Nie masz wyboru!

Otworzyła niezgrabnie pokrywę i wskoczyła do środka. Klapa zatrzasnęła się i kuferek

otoczył nimb ochronnego zaklęcia.

Tattersail wahała się przez chwilę, stojąc przy łóŜku. Na dole rozległ się trzask

pękającego drewna. Budynek zatrząsł się w posadach. Słychać było krzyki ludzi i szczęk

broni. Czarodziejka wyprostowała się. PrzeraŜenie ciąŜyło jej niczym roztopiony ołów. Zabić

Ogara Cienia? Oknem wstrząsnął łoskot, jakby na dole coś ciskało ciałami o ściany. Potem

odgłos dotarł do podstawy schodów i wrzaski umilkły. Słyszała dobiegające z dziedzińca

krzyki Ŝołnierzy.

Zaczerpnęła magii swej groty Thyr. Moc wypełniła ją, tłumiąc paraliŜujący strach.

Czarodziejka napręŜyła mięśnie i spojrzała na drzwi. Opuściło ją wyczerpanie. Rozległ się

huk i drzwi eksplodowały do wewnątrz, jak wystrzelone z katapulty. Magiczna tarcza

Tattersail natychmiast odrzuciła je na bok. Dwa kolejne wstrząsy rozbiły je w drzazgi. Na

suficie i ścianach pełno było odłamków drewna. Za plecami czarodziejki stłukła się szyba, a

okiennica otworzyła się gwałtownie. Izbę wypełnił lodowaty powiew.

Pojawił się Ogar. Jego ślepia gorzały jak Ŝółte płomienie, a pod skórą wysokiego kłębu

drŜały napięte muskuły. Moc stwora uderzyła w Tattersail niczym fala. Czarodziejka

gwałtownie zaczerpnęła tchu. Ogar był stary, starszy niŜ cokolwiek, co spotkała w Ŝyciu.

Zatrzymał się w wejściu i węszył. Z jego czarnych warg skapywała krew. Wreszcie zatrzymał

spojrzenie na kuferku z Ŝelaznymi okuciami, który stał po lewej stronie Tattersail. Bestia

ruszyła naprzód.

– Nie – powiedziała czarodziejka.

Ogar zamarł. Powoli skierował ku niej masywny łeb, jakby dopiero w tej chwili ją

zauwaŜył. Zmarszczył wargi, odsłaniając błyszczące kły długości męskiego kciuka.

Niech cię szlag, Loczek! Potrzebna mi twoja pomoc! Proszę cię!

Nad ślepiami Ogara pojawiła się biała smuga. Monstrum kłapnęło paszczą i runęło do

ataku.

Było tak szybkie, Ŝe Tattersail nie zdąŜyła nawet unieść rąk. Przebiło się przez

zewnętrzne powłoki jej magii, jakby były tylko rześkim wietrzykiem. Jej wewnętrzna osłona,

warstwa Wielkiego Puklerza, oparła się jednak szarŜy Ogara niczym kamienna ściana

Czarodziejka czuła głębokie, rozszerzające się szczeliny, które sięgnęły ku jej ramionom i

piersi. Rozległ się trzask, a natychmiast potem trysnęła krew. Odrzucona silą magicznego

ataku oraz impetem ciała Ogara wyleciała w powietrze. Tarcze chroniące ją od tyłu złagodziły

uderzenie o ścianę przy oknie. Powietrze wokół niej wypełnił pył, a na podłogę posypały się

okruchy cegieł.

Ogar osunął się na kolana. Potrząsnął łbem, wstał, prychnął i ponowił atak.

Tattersail, nadal oszołomiona pierwszą szarŜą, z wysiłkiem uniosła zakrwawioną rękę.

Nie była w stanie uczynić nic więcej.

Gdy jednak stwór skoczył w górę, otwierając paszczę, by zamknąć szczęki na głowie

czarodziejki, w jego bok uderzyła fala szarego światła. Bestia runęła na łóŜko, po prawej

stronie Tattersail. Trzasnęło drewno. Ogar poderwał się z głośnym stęknięciem, zwracając się

ku Loczkowi, który stał na swym kuferku, unosząc ramiona. Lśnił od potu.

– Tak, tak, Gear! – wrzasnął przenikliwym głosem. – To mnie ścigasz!

Tattersail osunęła się bezwładnie, opadła na bok i zwymiotowała na podłogę. W izbie

zawirowała jedna z grot chaosu. Jej miazmaty wŜarły się w czarodziejkę niczym

niepowstrzymana choroba. Biły od Loczka, tworząc widzialne fale ziarnistej szarości,

upstrzone nitkami czerni. Ogar spojrzał na marionetkę, dysząc cięŜko. Wydawało się, Ŝe

próbuje wyprzeć fale mocy ze swego mózgu. W jego piersi zabrzmiał niski warkot – pierwszy

dźwięk, jaki z siebie wydał. Opuścił szeroki łeb.

Tattersail wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. Wtem zrozumienie uderzyło w nią z siłą

młota.

– Ogarze! – krzyknęła. – On chce zabrać ci duszę! Uciekaj! Uciekaj stąd!

Bestia warknęła jeszcze głośniej, lecz nie ruszyła się z miejsca.

Nikt z ich trójki nie zauwaŜył, Ŝe po lewej otworzyły się drzwi sypialni i do pokoju,

utykając, wszedł kapitan Paran, spowity w wełniany koc, który opadał mu aŜ do kostek.

Pobladły, wychudły męŜczyzna ruszył w ich stronę. Pozbawiony wyrazu wzrok wbił w

Ogara. Między Gearem a Loczkiem trwała niewidzialna bitwa na siłę woli. Paran podszedł

bliŜej.

Tattersail kącikiem oka dostrzegła jakieś poruszenie. Otworzyła usta, by krzykiem ostrzec

kapitana, Paran okazał się jednak szybszy. Wydobył spod koca długi miecz i rzucił się

naprzód. OręŜ wbił się w pierś Geara. MęŜczyzna odskoczył natychmiast do tyłu, wyciągając

broń z rany. Z gardła bestii wyrwał się potęŜny ryk. Ogar zachwiał się i runął na szczątki

łóŜka, gryząc ranę, z której tryskała krew.

Loczek wrzasnął z wściekłości i rzucił się na Geara.

Tattersail podstawiła nogę marionetce, która poleciała w górę, uderzając o przeciwległą

ścianę.

Gear zawył. Z dźwiękiem przypominającym odgłos rozdzieranego worka otworzyła się

wokół niego ciemna szczelina. Bestia odwróciła się błyskawicznie i skoczyła w pogłębiający

się cień. Otwór zamknął się i zniknął, pozostawiając po sobie jedynie falę zimnego powietrza.

Zdumienie przewaŜyło w Tattersail nad bólem. Czarodziejka spojrzała na kapitana Parana

i zakrwawiony miecz, który trzymał w dłoniach.

– Jak to się stało? – wydyszała. – W jaki sposób przebiłeś się przez magię Ogara? Twój

miecz...

Kapitan popatrzył na oręŜ.

– Chyba po prostu miałem szczęście.

– Oponn! – wysyczał Loczek, wstając z podłogi. Przeszył Tattersail wściekłym

spojrzeniem. – Przekleństwo Kaptura na Błaznów! Nie zapomnę ci tego, kobieto. Zapłacisz

mi za to. Przysięgam!

Odwróciła z westchnieniem wzrok. Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. Usłyszane

niedawno słowa powróciły do niej, nabierając nowego, złowieszczego znaczenia.

– Będziesz musiał myśleć o własnej skórze, Loczek. Dałeś Tronowi Cienia powód do

przemyśleń. Jeszcze poŜałujesz, Ŝe zwróciłeś na siebie jego uwagę. OdwaŜysz się temu

zaprzeczyć?

– Wracam do skrzynki – oznajmił Loczek. – Za kilka minut moŜecie się tu spodziewać

Tayschrenna. Nic mu nie mów, czarodziejko. – Wlazł do środka – Nic.

Zatrzasnął za sobą pokrywę.

Tattersail uśmiechnęła się szerzej. Smak krwi w jej ustach był omenem, wyczuwalną,

milczącą przestrogą, ostrzegającą Loczka przed tym, co ma nastąpić. Wiedziała jednak, Ŝe

marionetka nic nie czuje, dzięki czemu własna krew wydawała się jej niemal słodka.

Spróbowała się poruszyć, lecz jej kończyny sparaliŜował chłód. Umysł czarodziejki

wypełniły wizje, nim jednak zdąŜyła cokolwiek dostrzec, zamknęły się wokół nich ściany

ciemności. Poczuła, Ŝe traci przytomność.

– Co słyszysz? – usłyszała obok niespokojny, męski głos.

Zmarszczyła brwi, próbując się skupić. Uśmiechnęła się.

– Wirującą monetę. Słyszę wirującą monetę.

KSIĘGA DRUGA

DARUDśYSTAN

CóŜ to za strącony wiatrem owoc musnął nasze zmysły?

Chmura burzowa, która zmąciła

spokojne wody jeziora

i owinęła nas cieniem jednego dnia

niczym koło, które zawiozło nas

od świtu do zmierzchu, podczas gdy

wlekliśmy się obolali swoją drogą...

CóŜ to za kołowrót wystukuje złowieszcze ostrzeŜenia?

Na łagodnych falach, które

rzuciły ku nam korek,

a jego piękna purpurowa woń

unosi się niczym płatki kwiatów,

które mogą być popiołami,

w karmazynowym blasku zmierzchu...

Narodziny plotki

Rybak (ur.?)

Rozdział piąty

A jeśli ów człowiek ujrzy cię w swym śnie,

gdy będziesz się kołysać pod grubym konarem

na wietrze posępnej nocy,

a twój cień nad pętlą i sznurem

będzie nosił kaptur,

powiew jego przejścia zakołysze

twymi zesztywniałymi kończynami,

jakbyś biegł...

Narodziny plotki

Rybak (ur.?)

907 rok trzeciego tysiąclecia

Pora Fanderay w Roku Pięciu Kłów

Dwa tysiące lat od załoŜenia DarudŜystanu

Małemu, pękatemu człowieczkowi śniło się, Ŝe opuszcza DarudŜystan przez Bramę

Dwóch Wołów i rusza ku zachodzącemu słońcu. Śpieszył się i wystrzępione poły jego

wyblakłej, czerwonej kamizelki łopotały na wietrze. Nie miał pojęcia, jak daleko będzie

jeszcze musiał iść. Nogi juŜ go bolały.

Na świecie było mnóstwo cierpienia, lecz własną niedolę traktował zupełnie inaczej. Były

chwile, gdy sumienie kazało mu stawiać troski świata wyŜej od własnych, lecz powiedział

sobie, Ŝe, na szczęście, zdarzają się one rzadko i to z pewnością nie jest jedna z nich.

– Niestety, ten sam sen wprawia w ruch trzęsące się kolana i wielopalczaste podpory, na

których wspierają się nogi Kruppego. – Westchnął. – Wiecznie ten sam.

Była to prawda. Przed sobą widział skryty za obłokiem drzewnego dymu miedziany dysk

słońca, który dotykał juŜ szczytu odległego wzgórza. Nogi niosły go krętą polną drogą

biegnącą między ruderami Osiedla Gadrobijskiego, gdzie mieszkała biedota. Otaczające go

chaty i szałasy niknęły juŜ w pogłębiającym się mroku. Kucający wokół pobliskich ognisk

starcy spowici w brudne, Ŝółte łachmany trędowatych, milkli na jego widok, a podobnie

odziane kobiety stojące przy błotnistej studni przerywały przytapianie kotów, któremu

nieustannie się oddawały. Symboliczny sens tej zdumiewającej czynności pozostawał

niezrozumiały dla grubaska, który przemknął pośpiesznie obok nich.

Zostawił za sobą most na Maiten, przeszedł przez kurczące się obozowiska gadrobijskich

pasterzy i wkroczył na otwartą drogę prowadzącą między winnicami. Przystanął tam na

chwilę, rozmyślając o winie, które powstanie z tych soczystych gron. Sny jednak kierowały

się własną logiką i owa myśl umknęła niemal natychmiast.

Zdawał sobie sprawę, Ŝe jego umysł ucieka, opuszcza skazany gród, mroczną, posępną

plamę na niebie nad miastem, a przede wszystkim to, co wiedział i kim był.

Niektórzy wyraŜali swój talent w rzutach kości wykonanych z kostek palców,

odczytywali rysy w popękanych od Ŝaru łopatkach albo interpretowali Fatid, Talię Smoków.

Kruppe nie potrzebował podobnych udogodnień. Władzę wieszczenia nosił w głowie i bez

względu na wszelkie podejmowane wysiłki nie potrafił się od niej uwolnić. W jego czaszce

wibrował tren proroctwa, którego echo wypełniało mu kości.

– Ta cała ucieczka to tylko sen – mruknął pod nosem. – Kruppe myśli, Ŝe moŜe tym

razem ucieknie naprawdę. W końcu nikt nie nazwie go głupcem. Ludzie powiedzą, Ŝe jest

leniwym tłuściochem, będą zapewniali, Ŝe folguje sobie we wszystkim, a juŜ z całą pewnością

przyznają, Ŝe obrzydliwie rozchlapuje zupę. Ale nie powiedzą, Ŝe jest głupcem. Nadeszły

takie czasy, Ŝe mądry człowiek musi dokonać wyboru. Jeśli ktoś uzna, Ŝe jego własne Ŝycie

jest waŜniejsze od Ŝycia innych, to czy nie świadczy to o jego mądrości? Z pewnością. Tak

jest, Kruppe jest mądry.

Zatrzymał się, by chwilę odetchnąć. Pagórki i słońce wcale się nie zbliŜyły. Podobne sny

przypominały przyśpieszone przejście od młodości do wieku dojrzałego – niebezpieczną

ścieŜkę, z której nie ma drogi powrotu. Ale kto wspominał o młodości? Albo o pewnym

konkretnym młodzieńcu?

– Z pewnością nie mądry Kruppe! Jego umysł wędruje mroczną ścieŜką – Kruppe

wybacza sobie wspaniałomyślnie ten kalambur – podraŜniony cierpieniem stóp, które są

znuŜone, nie, prawie wykończone, tym morderczym tempem. Z pewnością nabawił się juŜ

pęcherzy. Jedna ze stóp domaga się głośno ciepłej wody i mydła. Jej towarzyszka dołącza do

chóru. Ach, cóŜ to za litania! CóŜ to za krzyk rozpaczy! Przestańcie się uskarŜać, drogie

skrzydła ucieczki. Jak daleko stąd jest słońce? Kruppe jest pewien, Ŝe tuŜ za wzgórzami. Z

pewnością nie dalej. Jest tego pewien, tak jak obecności wirującej bez końca monety... ale kto

wspominał o monetach? Kruppe ogłasza swą niewinność!

W jego sen zakradła się wiejąca z północy bryza, która niosła ze sobą woń deszczu.

Grubasek zaczął zapinać wytarty płaszcz. Wciągnął brzuch, by poradzić sobie z dwoma

ostatnimi guzikami, lecz udało mu się zapiąć tylko jeden.

– Nawet we śnie człowiek nie zapomina o poczuciu winy – jęknął.

Zamrugał podraŜnionymi wiatrem powiekami.

– Deszcz? AleŜ rok dopiero się zaczął! Czy wiosną pada deszcz? Kruppe nigdy nie

zaprzątał sobie głowy tak prozaicznymi sprawami. Być moŜe ta woń to jedynie oddech

jeziora. Tak jest. Problem rozwiązany.

ZmruŜył powieki, wpatrując się w ciemne chmury nad taflą Lazuru.

– Czy Kruppe musi uciekać? Gdzie się podziała jego duma? Jego godność? W snach

Kruppego ani razu nie pokazały swego oblicza. Czy na tej drodze nie moŜna znaleźć

schronienia? Ach, ze stóp Kruppego złazi skóra, ich podeszwy pokrywają krwawiące strzępy

obolałego ciała. A cóŜ to znowu?

Ujrzał przed sobą rozstaje dróg. Na wznoszącym się za nim niskim wzniesieniu

przycupnął jakiś budynek. Zza zamkniętych okiennic wydobywał się blask świec.

Grubasek uśmiechnął się.

– Ach, oczywiście, gospoda. PodróŜ trwa juŜ bardzo długo. Pora wreszcie znaleźć miejsce

odpoczynku dla znuŜonych wędrowców, takich jak Kruppe, pomarszczony poszukiwacz

przygód, który pokonał juŜ niejedną milę.

Pognał w tamtym kierunku.

Na skrzyŜowaniu dróg stało potęŜne drzewo o nagich konarach. Na jednym z nich wisiało

coś długiego, owiniętego w worek, co kołysało się, poskrzypując na wietrze. Spojrzał na to

tylko przelotnie. Dotarł do właściwej ścieŜki i ruszył pod górę.

– To błąd – oznajmił. – Gospód dla znuŜonych wędrowców nie powinno się budować na

wzgórzach. Przekleństwem tego, kto się wspina, jest świadomość, jak wielki dystans ma

jeszcze do pokonania. Trzeba będzie powiedzieć słówko oberŜyście. Gdy tylko suchość w

gardle złagodzi słodkie ale, Ŝołądek wypełnią czerwone, soczyste mięso i pieczone bataty, a

stopy spowiją czyste, namaszczone olejami bandaŜe. Podobne sprawy muszą mieć

pierwszeństwo przed błędami w planowaniu, jakie dostrzega tu Kruppe.

W miarę, jak wdrapywał się coraz wyŜej, jego monolog ucichł, zastąpiony cięŜkim

sapaniem. Gdy Kruppe znalazł się wreszcie przy wejściu, był tak zdyszany, Ŝe nawet nie

podniósł wzroku, a tylko pchnął zniszczone zębem czasu drzwi, które otworzyły się ze

skrzypieniem zardzewiałych zawiasów.

– Niestety! – krzyknął, zatrzymując się, by strzepnąć rękawy płaszcza. – Proszę pienisty

kufel dla tego... – Głos zamarł mu w gardle na widok zwróconych ku niemu brudnych twarzy.

– Mam wraŜenie, Ŝe interes idzie kiepsko – wymamrotał. Ten budynek w istocie był gospodą,

ale gdzieś przed stuleciem. – Nocne powietrze pachnie deszczem – wyjawił szóstce

Ŝebraków, którzy przycupnęli przed grubą, łojową świecą ustawioną na klepisku.

Jeden z męŜczyzn skinął głową.

– Przyznamy ci audiencję, nieszczęśniku. – Wskazał na słomianą matę. – Usiądź, proszę,

i naciesz się naszym towarzystwem.

Grubasek uniósł brwi.

– Kruppe jest wdzięczny za twe zaproszenie, panie. – Pochylił głowę i podszedł bliŜej. –

Nie sądźcie jednak, proszę, Ŝe nie ma Ŝadnych darów dla tego czcigodnego zgromadzenia. –

Usiadł ze skrzyŜowanymi nogami, chrząkając z wysiłku, po czym zwrócił się w stronę tego,

kto go przywitał. – Podzieli się z wami chlebem. – Wyciągnął z rękawa mały Ŝytni bochenek.

W jego drugiej dłoni pojawił się nóŜ. – Człowiek, który siedzi przed wami, tak przyjaciołom,

jak i obcym, znany jest jako Kruppe. Mieszkaniec wspaniałego DarudŜystanu, mistycznego

klejnotu Genabackis, soczystego winogrona, które czeka na zerwanie. – Wyciągnął kawałek

koziego sera i uśmiechnął się szeroko do wpatrzonych w niego ludzi. – A wszystko to jest

snem.

– To prawda – zgodził się herszt Ŝebraków. Jego pomarszczona twarz zalśniła

rozbawieniem. – Zawsze raduje nas twój specyficzny posmak, Kruppe z DarudŜystanu. I

zawsze z przyjemnością widzimy twe podróŜne zapasy.

Grubasek pokroił chleb.

– Kruppe zawsze uwaŜał was za aspekty własnej osobowości, pół tuzina róŜnych

rodzajów głodu wybranych spośród wielu. Bez względu jednak na wasze rozmaite potrzeby,

czegóŜ Ŝądacie od swego pana? śeby zaniechał ucieczki, rzecz jasna. Jego czaszka jest zbyt

cenną komnatą, by mogło w niej królować oszustwo, a mimo to Kruppe zapewnia was, Ŝe

długoletnie doświadczenie nauczyło go, iŜ oszustwo zawsze rodzi się w umyśle i nim teŜ się

karmi, podczas gdy cnoty głodują.

Herszt przyjął z uśmiechem kromkę chleba.

– Być moŜe więc jesteśmy twoimi cnotami.

Grubasek spojrzał na ser, który trzymał w dłoni.

– Kruppe nie brał dotąd pod uwagę takiej moŜliwości. Łączy się ona w jego umyśle z

bezgłośną obserwacją pleśni porastającej ten ser. Niestety, kwestia ta łatwo moŜe się zagubić

w labiryncie podobnej semantyki. Zresztą Ŝebracy nie mogą wybrzydzać, jeśli chodzi o ser.

Wróciliście i Kruppe wie dlaczego. Wyjaśnił juŜ to z godnym podziwu opanowaniem.

– Moneta wiruje, Kruppe, ciągle wiruje.

Z twarzy herszta zniknęła wesołość.

Grubasek westchnął. Wręczył kawałek sera Ŝebrakowi siedzącemu po jego prawej stronie.

– Kruppe ją słyszy – przyznał znuŜonym głosem. – Nic na to nie poradzi. Jej brzęk ciągle

wypełnia jego głowę. A bez względu na wszystko, co widział, i wszystkie swe podejrzenia,

jest tylko Kruppem, człowiekiem, który chce rzucić wyzwanie bogom, włączyć się do ich gry.

– Być moŜe jesteśmy twoimi wątpliwościami, którym do tej chwili nigdy nie bałeś się

stawić czoła – zauwaŜył herszt. – Mimo to nawet my próbujemy cię zawrócić, Ŝądamy, byś

stanął do walki o ocalenie DarudŜystanu i swych licznych przyjaciół, a takŜe młodzieńca, u

stóp którego upadnie moneta.

– A wydarzy się to dzisiejszej nocy – oznajmił grubasek. Sześciu Ŝebraków pokiwało

głowami, mimo Ŝe skupili uwagę na chlebie z serem. – Czy więc Kruppe ma podjąć to

wyzwanie? Ostatecznie, czyŜ bogowie nie nadają się znakomicie na ofiary? – Z uśmiechem

na ustach wzniósł dłonie i zatrzepotał palcami. – A zręczności rąk Kruppego dorównuje

jedynie bystrość jego umysłu. Kruppe twierdzi, Ŝe to idealne ofiary oszustwa, zaślepione

arogancją i przekonane o własnej nieomylności. CzyŜ to nie cud, Ŝe przeŜyli tak długo?

Herszt skinął głową.

– A moŜe jesteśmy twoimi talentami – rzucił z ustami wypełnionymi serem. – I

marnujemy się przez ciebie.

– To niewykluczone – przyznał grubasek, mruŜąc powieki. – Ale tylko jeden z was się

odzywa.

śebrak przełknął ser, po czym parsknął śmiechem. Jego oczy zalśniły w blasku świecy.

– Być moŜe pozostali nie odnaleźli jeszcze swych głosów, Kruppe. Czekają na rozkazy

swego pana.

– Ojej – westchnął grubasek, przygotowując się do wstania z ziemi. – Kruppe uwielbia

sprawiać niespodzianki.

Herszt podniósł wzrok.

– Wracasz do DarudŜystanu?

– Oczywiście – potwierdził Kruppe, wstając z płynącym z głębi serca jękiem. – Wyszedł

tylko odetchnąć nocnym powietrzem. Na zewnątrz walących się murów miasta powietrze jest

znacznie czystsze. NieprawdaŜ? Kruppe musi ćwiczyć swe i tak juŜ imponujące talenty.

Chodzi przez sen. Dzisiejszej nocy upadnie moneta – ciągnął, wtykając kciuki za pas. –

Kruppe musi zająć miejsce w centrum wydarzeń. Wraca do łóŜka, bo noc jest jeszcze młoda.

– Przemknął spojrzeniem po Ŝebrakach. Wszyscy wyraźnie przybrali na wadze, a ich

zwrócone ku górze twarze miały teraz zdrowy, rumiany kolor. Westchnął z zadowoleniem. –

Panowie, Kruppe powiada wam, Ŝe miło było was spotkać. Ale następnym razem wybierzmy

gospodę, która nie będzie stała na szczycie wzgórza. Zgoda?

Herszt rozciągnął wargi w uśmiechu.

– AleŜ, Kruppe, talenty niełatwo jest zdobyć, podobnie jak cnoty, z drugiej zaś strony,

wątpliwości trudno jest przezwycięŜyć, a głód zawsze skłania człowieka do wspinaczki.

Grubasek spojrzał na niego, mruŜąc powieki.

– Kruppe jest zdecydowanie za bystry – mruknął.

Opuścił Ŝebraków, delikatnie zamykając za sobą skrzypiące drzwi, i wrócił na

rozwidlenie dróg. Zatrzymał się przed okutaną w worek postacią wiszącą na gałęzi, wsparł

pięści na biodrach i przyjrzał się jej uwaŜnie.

– Wiem, kim jesteś – oznajmił jowialnym tonem. – Ostatnim aspektem Kruppego,

brakującym elementem zestawu jego twarzy, w które spogląda we śnie. Tak przynajmniej

twierdzisz. Jesteś pokorą, ale przecieŜ wszyscy wiedzą, Ŝe w Ŝyciu Kruppego nie ma miejsca

na pokorę. Nie zapominaj o tym. Dlatego zostaniesz tutaj. – Przeniósł wzrok na wielkie

miasto, którego światła nadawały niebu na wschodzie niebieskozieloną barwę. – Ach, ten

wspaniały, płomienny klejnot zwany DarudŜystanem jest dla Kruppego domem. I tak właśnie

powinno być – dodał, ruszając w drogę.

Od nabrzeŜy ciągnących się wzdłuŜ jeziora, poprzez tarasy Dzielnicy Gadrobijskiej i

Dzielnicy Daru, kompleksy świątynne i Górne Majątki, aŜ po szczyt Wzgórza Majestatu,

gdzie zbierają się miejscy rajcy, budynki DarudŜystanu wysuwały ku niebu dachy płaskie i

dwuspadowe, stoŜkowate wieŜe, dzwonnice i pomosty, tworzące gęstwinę tak splątaną, Ŝe

blask słońca docierał jedynie na najszersze z ulic miasta.

Latarnie oświetlające bardziej uczęszczane ulice były pustymi w środku prętami, które w

palcach z poczerniałego Ŝelaza ściskały kawałki pumeksu. Płynący staroŜytnymi,

skorodowanymi, miedzianymi rurami gaz tworzył wokół porowatych kamieni syczące kule

płomienia, świecące migotliwym, niebieskozielonym blaskiem. Gaz płynął ze staroŜytnych

jaskiń, które ciągnęły się pod miastem. Jego ruchem kierowały potęŜne zawory. Opiekowali

się nimi szarolicy – milczący męŜczyźni i kobiety, wędrujący na sposób widm w kanałach

pod brukowanymi ulicami.

Od dziewięciuset lat tchnienie gazu karmiło nieprzerwanie przynajmniej jedną z dzielnic

miasta. Choć rury nieraz juŜ pękały, wywołując straszliwe poŜary, podczas których płomienie

biły setki stóp w górę, szarolicy nadal pełnili swą słuŜbę, nakładając niewidzialnemu

smokowi okowy, które nie pozwalały mu podźwignąć się z kolan.

PoniŜej dachów ciągnął się świat wiecznie skąpany w błękitnym blasku latarń

oświetlających szerokie ulice oraz zatłoczone, wąskie i kręte alejki placów targowych. W

mieście było teŜ jednak z górą dwadzieścia tysięcy zaułków tak wąskich, Ŝe ledwie mieściła

się w nich dwukółka. Wszystkie je spowijał mrok, niekiedy tylko mącony przez niosących

pochodnie obywateli albo wyposaŜone w klosze lampy StraŜy Miejskiej.

Za dnia na skąpanych w jasnym, gorącym blasku słońca dachach powiewały niezliczone

flagi domowego Ŝycia, suszące się na wiejącej od jeziora bryzie. Nocą księŜyc i gwiazdy

oświetlały świat spowity w pajęczynę pustych sznurków i rzucanych przez nie chaotycznych

cieni.

Dzisiejszej nocy między konopnymi sznurami przemykała się jakaś postać. Nad jej głową

sierp księŜyca przecinał rzadkie chmury niczym bułat boga. Nieznajomy miał na sobie

wysmarowany sadzą strój, szczelnie opinający tułów i kończyny, a takŜe twarz. Tylko oczy,

które uwaŜnie przyglądały się pobliskim dachom, były odsłonięte. Na piersi miał czarną

skórzaną uprząŜ, pełną kieszeni oraz małych, sztywnych pętli, z których zwisały narzędzia

jego pracy: zwoje miedzianego drutu, Ŝelazne pilniki, trzy metalowe piły zawinięte w

natłuszczony pergamin, Ŝywica drzewa gumowego, prostokątny kawałek łoju, szpulka

wędkarskiej linki, a takŜe sztylet o cienkim ostrzu i nóŜ do rzucania – oba schowane w

pochwach pod lewą pachą, rękojeściami do przodu.

Czubki mokasynów nasączył smołą. Biegnąc po płaskim dachu, uwaŜał, by nie opierać

się całym cięŜarem na palcach stóp. Chronił w ten sposób półcalowe paski lepkiej substancji.

Dotarł do końca budynku i spojrzał w dół. Trzy piętra poniŜej znajdował się mały ogród

oświetlony czterema gazowymi latarniami, ustawionymi w naroŜnikach wyłoŜonego

kamiennymi płytami patio, na środku którego tryskała fontanna. Fioletowy blask padał na

listowie rosnących wokół drzew oraz odbijał się w wodzie, ściekającej po kilku kamiennych

tarasach do płytkiego basenu fontanny. Na ławce stojącej naprzeciwko niej siedział

pogrąŜony we śnie straŜnik. Włócznię ściskał między kolanami.

Ród D’Arle’ów był w wyŜszych kręgach darudŜystańskiej szlachty popularnym tematem

rozmów. Najchętniej mówiono o małŜeńskich perspektywach najmłodszej z córek tej rodziny.

Zalotników było wielu i sypialnię dziewczyny zaśmiecały ofiarowane przez nich klejnoty

oraz błyskotki.

Choć wysoko urodzeni wymieniali podobne opowieści jak słodki chleb, gdy docierały do

uszu gminu, tylko nieliczni poświęcali im uwagę. Byli jednak tacy, którzy słuchali ich

bacznie. Ani słowem nie zdradzali swych myśli, lecz dziwnie interesowali się szczegółami.

Crokus Younghand wbił wzrok w drzemiącego straŜnika domowego, pogrąŜony w

spekulacjach na temat tego, co miało się zaraz wydarzyć. Przede wszystkim musi się

dowiedzieć, która z około dwudziestu komnat rezydencji naleŜy do dziewczyny. Nie lubił

zgadywać, przekonał się jednak, Ŝe jego myśli, którymi władał niemal wyłącznie instynkt,

kierują się w takich sprawach własną logiką.

Najmłodsza i najpiękniejsza córka D’Arle’ów z pewnością miała pokój na najwyŜszym

piętrze, z balkonem wychodzącym na ogród.

Przeniósł spojrzenie ze straŜnika na ścianę na dole. Trzy balkony, ale tylko jeden po

lewej, na trzecim piętrze. Cofnął się od krawędzi dachu i przesunął bezgłośnie w lewo, aŜ

wreszcie uznał, Ŝe znalazł się nad balkonem. Potem znowu podszedł do brzegu i zerknął w

dół.

NajwyŜej dziesięć stóp. Po obu bokach balkonu wznosiły się zdobnie rzeźbione kolumny

z malowanego drewna. Na odległość ramienia poniŜej dachu łączył je łuk w kształcie

półksięŜyca, wieńczący wymyślne obramowanie. Crokus rzucił jeszcze jedno spojrzenie na

straŜnika. Śpiący się nie poruszył i nic nie wskazywało na to, by jego włócznia miała w

najbliŜszej chwili upaść z trzaskiem na kamienie. Młodzieniec zsunął się powoli na dół.

Smoła na mokasynach przylepiała się do drewna mocno i pewnie. Miał się teŜ czego

przytrzymać, gdyŜ rzeźbiarz głęboko ciął twarde drewno, a farba złuszczyła się od słońca,

deszczu i wiatru. Schodził po jednej z kolumn, aŜ wreszcie dotknął stopami poręczy balkonu,

w miejscu gdzie stykała się ona ze ścianą. Po chwili przycupnął juŜ na pociągniętych glazurą

kafelkach, ukryty w cieniu stołu z kutego Ŝelaza oraz wyściełanego fotela.

Zza suwanych drzwi nie wydobywał się nawet promyk światła. Podszedł do nich,

stawiając dwa ciche kroki. Krótkie oględziny wystarczyły, by zidentyfikować rodzaj zamka.

Wydobył piłę o drobnych ząbkach i wziął się do pracy. Narzędzie robiło bardzo mało hałasu,

nie więcej niŜ noga szarańczy. Było piękne, trudne do zdobycia i zapewne drogie. Crokus

miał szczęście, gdyŜ jego wujek parał się alchemią i potrzebował podobnych, magicznie

utwardzanych przyborów do konstruowania swych dziwacznych filtrów i skraplaczy. Na

dodatek był to roztargniony wujek, który często zapominał, gdzie co połoŜył.

Po dwudziestu minutach piła uporała się juŜ z ostatnim ryglem. Crokus schował narzędzie

na miejsce, otarł pot z dłoni, uchylił drzwi i zajrzał do pokoju.

W szarym mroku wypatrzył wielkie łoŜe z baldachimem, które stało kilka stóp na lewo od

niego, wsparte wezgłowiem o ścianę. Otaczała je moskitiera, która opadała na podłogę,

tworząc zwoje materiału. Dobiegał spod niej miarowy oddech kogoś pogrąŜonego w

głębokim śnie. Pokój przesycała ostra woń drogich perfum, zapewne sprowadzanych z

Callows.

Przed sobą miał dwoje drzwi. Jedne z nich, lekko uchylone, prowadziły do łazienki,

drugie zaś były potęŜną barierą z okutej dębiny, wyposaŜoną w imponujący zamek. Po prawej

pod ścianą stała szafka na ubrania oraz pulpit ze szminkami, nad którym zawieszono trzy

polerowane srebrne zwierciadła połączone zawiasami. Środkowe wisiało płasko, a dwa

pozostałe były odgięte ku przodowi, tworząc nieskończenie wiele podziwiających się

wzajemnie odbić.

Crokus odwrócił się bokiem i wsunął do pokoju, po czym wyprostował się powoli i

przeciągnął ciało, by rozluźnić mięśnie, które od pół godziny trwały w tej samej pozycji.

Następnie spojrzał na pulpit ze szminkami i ruszył ku niemu na palcach.

Rezydencja D’Arle’ów była trzecią z kolei od szczytu Starej Alei K’rula, która wspinała

się na pierwsze ze wzgórz wewnętrznej dzielnicy miasta, gdzie przechodziła w okrągły

dziedziniec, pełen zielska i nieregularnych, na wpół zagrzebanych w ziemi dolmenów.

Naprzeciwko placu wznosiła się świątynia K’rula. Jej staroŜytne kamienie pokrywała siatka

szczelin oraz gruby dywan mchu.

Ostatni mnich pradawnego boga zmarł przed wieloma pokoleniami. Kwadratową

dzwonnicę, zbudowaną na wewnętrznym dziedzińcu świątyni, wzniesiono w stylu

architektonicznym dawno wymarłego ludu. Cztery kolumny z róŜowego marmuru, ustawione

w rogach uniesionego pomostu, nadal podtrzymywały spiczasty dach okuty płytami z brązu,

które dawno juŜ pokryła zielona śniedź.

Z dzwonnicy rozciągał się widok na tuzin płaskich dachów szlacheckich domów. Jeden z

nich stał tuŜ obok z grubsza tylko ociosanych murów świątyni i na jego dach padał głęboki

cień wieŜy. Na owym dachu przykucnął skrytobójca o zakrwawionych dłoniach.

Talo Krafar z Klanu Juriga Denatte’a dyszał szybko i głośno. Po ubłoconym czole

spływały mu struŜki potu, ściekały teŜ z szerokiego, płaskiego nosa. Wytrzeszczał ciemne

oczy, wpatrując się w swe dłonie, albowiem krew, która je zbroczyła, była jego krwią.

Dzisiejszej nocy pełnił słuŜbę jako wędrownik. Patrolował miejskie dachy, które – nie

licząc zapuszczających się tam niekiedy złodziei – były wyłączną domeną skrytobójców.

Tamtędy właśnie przemieszczali się niepostrzeŜenie po mieście, by pomóc politykom w ich

nieusankcjonowanej... działalności, kontynuować wendety między szlacheckimi rodami albo

wymierzać karę zdrajcom. Za dnia miastem władała Rada, która musiała się liczyć z opinią

publiczną, nocą jednak rządy sprawowała gildia, która była niewidzialna i nie zostawiała

świadków. Było tak zawsze, odkąd na brzegach Lazuru załoŜono DarudŜystan.

Talo szedł sobie spokojnie przez wyglądający niewinnie dach, gdy wystrzelony z kuszy

bełt uderzył go w lewy bark z siłą młota. Skrytobójca runął na plecy i przez nieokreślony czas

wpatrywał się ogłupiały w zachmurzone niebo, nie wiedząc, co się stało. Wreszcie, gdy

odrętwienie ustąpiło powoli miejsca bólowi, odwrócił się na bok. Bełt przebił ciało na wylot.

LeŜał teraz na smołowanym dachu w odległości kilku stóp od Tala, który przetoczył się w

tamtą stronę, by się mu przyjrzeć.

Jeden rzut oka wystarczył, by się upewnić, Ŝe okrwawionego pocisku nie wystrzelił

złodziej. Pochodził z cięŜkiej kuszy, jakiej uŜywali skrytobójcy. Gdy ten fakt dotarł do

zmąconej świadomości Tala, ranny dźwignął się na kolana, a później na nogi, po czym

potruchtał niepewnie do krawędzi dachu.

Gdy schodził po ścianie do ciemnego zaułka na dole, z rany wciąŜ sączyła mu się krew.

Wreszcie jego mokasyny dotknęły śliskich, pokrytych odpadkami brukowców. Zatrzymał się,

by dojść do siebie. Dzisiejszej nocy zaczęła się wojna skrytobójców. Ale kto spośród

naczelników klanów był na tyle głupi, by sądzić, Ŝe potrafi odebrać Vorcan władzę nad

gildią? Tak czy inaczej, musi jak najszybciej wrócić do gniazda klanu. Zerwał się do biegu.

Gdy wpadł w mrok trzeciego z kolei zaułka, poczuł na plecach lodowaty dotyk strachu.

Zamarł w bezruchu, wstrzymując oddech. WraŜenie było łatwe do rozpoznania, równie

niezawodne jak instynkt. Ktoś go śledził. Spojrzał na swą zakrwawioną koszulę i zdał sobie

sprawę, Ŝe nie ma szans umknąć ścigającemu. Jego prześladowca z pewnością widział, jak

wchodził do zaułka, i czekał juŜ u jego wylotu z kuszą gotową do strzału. Tak przynajmniej

rozegrałby to Talo.

Jedyne wyjście to pokrzyŜować mu szyki, zastawić pułapkę. W tym celu będzie musiał

dostać się na dach. Ruszył z powrotem ku wejściu do uliczki, w którą przed chwilą się

zagłębił, i przyjrzał się pobliskim budynkom. W odległości dwóch przecznic na prawo

wznosiła się przysadzista świątynia K’rula. Wbił wzrok w mroczny zarys dzwonnicy. Tam.

Wspinaczka omal nie kosztowała go utraty przytomności. Przykucnął teraz w cieniu

dzwonnicy, na dachu budynku sąsiadującego ze świątynią. Wysiłek sprawił, Ŝe z rany w jego

barku wypłynęły przeraŜające ilości krwi. Rzecz jasna, nieraz juŜ widział krew, lecz nigdy nie

stracił jej tak wiele jednocześnie. Po raz pierwszy zaczął się powaŜnie zastanawiać, czy

umrze. Jego ręce i nogi ogarnęło odrętwienie. Wiedział, Ŝe jeśli pozostanie w tym miejscu

dłuŜej, moŜe juŜ nigdy go nie opuścić. Wyprostował się z cichym stęknięciem. Dach świątyni

znajdował się tylko kilka jardów niŜej, lecz gdy na niego zeskoczył, nogi się pod nim ugięły.

Dysząc cięŜko, Talo odegnał od siebie wszystkie myśli o poraŜce. Pozostało mu jedynie

zejść po wewnętrznym murze świątyni na dziedziniec i wdrapać się po spiralnych schodach

na szczyt dzwonnicy. Dwa zadania. Dwa proste zadania. Gdy juŜ dotrze do celu, będzie

widział niemal wszystkie okoliczne dachy. I ścigający przyjdzie do niego. Talo zatrzymał się,

by sprawdzić kuszę, którą miał na plecach, i trzy schowane na lewym udzie bełty.

Wbił wzrok w otaczającą go ciemność.

– Kimkolwiek jesteś, ty sukinsynu – wyszeptał – chcę cię dorwać.

Zaczął się czołgać po dachu.

Pokonanie zamka szkatułki z klejnotami okazało się łatwym zadaniem. Crokusowi

wystarczyło dziesięć minut, by ogołocić pokój ze wszystkich kosztowności. W małym

skórzanym mieszku, który przytroczył sobie do pasa, miał teraz zapas złotej, wysadzanej

klejnotami i perłami biŜuterii wart małą fortunę.

Przykucnął przy szafce i ujął w dłonie najcenniejszą zdobycz. To zachowam dla siebie,

pomyślał. Był to błękitny jedwabny turban ze złotymi chwastami, z pewnością przeznaczony

na zbliŜającą się fetę. Podziwiał nakrycie głowy przez długą chwilę, po czym wepchnął je

sobie za pazuchę i wstał. Jego wzrok padł na łoŜe. Crokus podszedł bliŜej.

Moskitiera zasłaniała na wpół zagrzebaną pod miękkimi kocami postać. Złodziej zbliŜył

się jeszcze o krok i zatrzymał przy krawędzi łoŜa. Dziewczyna była naga do połowy. Policzki

młodzieńca zapłonęły rumieńcem wstydu, nie odwrócił jednak wzroku. Królowo Snów, aleŜ

jest śliczna! Crokus miał siedemnaście lat i widział wystarczająco wiele kurew i tancerek, by

nie rozdziawiać ust na widok odsłoniętych kobiecych wdzięków. Mimo to wpatrywał się w

nią przez dłuŜszą chwilę. Wreszcie skrzywił się i ruszył ku drzwiom na balkon. Po chwili był

juŜ na zewnątrz. Chcąc rozjaśnić sobie w głowie, zaczerpnął w płuca głęboki haust chłodnego

nocnego powietrza. Nad sobą miał ciemność. Tylko garstka gwiazd świeciła wystarczająco

jasno, by ich blask przebijał się przez zasłonę. Nie były to jednak chmury, lecz dym, który

napływał znad jeziora. Od dwóch dni wszyscy mówili tylko o tym, Ŝe malazańskie armie

zdobyły Pale.

A my jesteśmy następni.

Wujek powiedział mu, Ŝe Rada wciąŜ gorączkowo zapewnia o neutralności

DarudŜystanu, rozpaczliwie usiłując odciąć się od nie istniejącego juŜ sojuszu Wolnych

Miast. Malazańczycy jednak nie zwracali na to uwagi.

– A dlaczego mieliby zwracać? – pytał wujek Mammot. – DarudŜystańska armia to godna

pogardy zgraja szlacheckich synalków, którzy potrafią tylko paradować po Kurewskiej,

ściskając w rączkach wysadzane klejnotami miecze...

Crokus wdrapał się na dach rezydencji i pobiegł bezgłośnie naprzód. Przed sobą miał

następny dom o identycznej wysokości. Od jego płaskiego dachu dzieliło go niespełna sześć

stóp. Zatrzymał się przy krawędzi i spojrzał na ziemię, która znajdowała się trzydzieści stóp

poniŜej. Zobaczył jedynie ciemność. Skoczył na sąsiedni dach, wylądował miękko i ruszył

przed siebie. Po lewej widział ostro zarysowaną sylwetkę dzwonnicy świątyni K’rula, która

wznosiła się ku mrocznemu niebu niczym sękata, koścista pięść. Crokus sięgnął dłonią do

skórzanego woreczka, który miał u pasa, sprawdzając palcami węzeł i rzemyki. Upewniwszy

się, Ŝe się mocno trzymają, pomacał jeszcze zatknięty za uprząŜ turban. Wszystko w

porządku. Ruszył w dalszą drogę. To była bardzo udana noc. Uśmiechnął się do siebie.

Talo Krafar otworzył oczy. Popatrzył wokół oszołomiony. Nie wiedział, co się stało.

Gdzie się znajdował? Dlaczego był taki słaby? Potem pamięć wróciła. Z ust wyrwał mu się

jęk. Zemdlał, oparty o marmurową kolumnę. Co jednak go obudziło? Napiął mięśnie i wstał,

czepiając się pokrytego pyłem kamienia, po czym przyjrzał się dachom na dole. Tam!

Niespełna pięćdziesiąt stóp od niego po płaskim dachu poruszała się jakaś postać.

Teraz, ty sukinsynu. Teraz. Uniósł kuszę, wspierając łokieć o kolumnę. Cięciwa była juŜ

napięta, choć nie przypominał sobie, kiedy to zrobił. Z tej odległości nie mógł chybić. Za

kilka sekund jego prześladowca zginie. Talo wyszczerzył zęby i wycelował starannie.

Crokus dotarł juŜ na środek dachu, głaszcząc jedną dłonią delikatny jedwab

przyciśniętego do serca turbanu, gdy do jego stóp upadła z głośnym brzękiem moneta. Schylił

się instynktownie i złapał ją obiema dłońmi. W tej samej chwili coś przemknęło z głośnym

świstem tuŜ nad jego głową. Zaskoczony młodzieniec wyprostował się, lecz natychmiast

pochylił znowu, gdy w odległości dwudziestu stóp pękła z głośnym trzaskiem dachówka.

Jęknął, zdając sobie sprawę, co się stało. Podnosząc się, chwycił machinalnie w rękę

monetę i wetknął ją sobie za pas.

Talo zaklął, nie wierząc własnym oczom. Opuścił kuszę i wpatrzył się osłupiały w

nieznajomego. Wtem po raz ostatni odezwał się ostrzegający go przed niebezpieczeństwem

instynkt. Odwrócił się błyskawicznie i ujrzał przelotnie niewyraźną, zakapturzoną postać,

która stała przed nim, unosząc ramiona. Opuściła je nagle i w pierś skrytobójcy wbiły się dwa

długie, sztylety o Ŝłobkowanych ostrzach. Nim Talo skonał, zdąŜył jeszcze stęknąć ze

zdumienia.

Uszu Crokusa dobiegł jakiś draŜniący dźwięk. Młodzieniec zerknął na dzwonnicę.

Spomiędzy kolumn wypadła czarna postać, która runęła z łoskotem na dach w odległości

piętnastu stóp od niego. Po chwili obok niej wylądowała z trzaskiem kusza. Młodzieniec

podniósł wzrok i ujrzał między filarami mroczną sylwetkę, która trzymała w dłoniach długie,

lśniące noŜe. Nieznajomy wpatrywał się w niego.

– Och, Mowri – westchnął do bogini Crokus i rzucił się do ucieczki.

Stojący na dzwonnicy świątyni K’rula zabójca skierował spojrzenie oczu o niezwykłym

kształcie na umykającego ku skrajowi dachu złodzieja. Uniósł nieco głowę i powęszył.

Zmarszczył brwi. Naturę nocy przed chwilą odmienił magiczny impuls, zupełnie jakby

zbutwiałą tkaninę przebił palec. A przez powstały w ten sposób otwór coś się przedostało.

Złodziej dotarł do krańca dachu i zniknął mu z oczu. Zabójca wysyczał zaklęcie w

starszym niŜ dzwonnica i świątynia języku, którego nie słyszano w tym kraju od tysiącleci.

Potem zeskoczył z wieŜy. Spowiła go magia, dzięki czemu opadł na dach powoli i

bezpiecznie. Lądując, musnął tylko dachówki.

Z ciemności na górze wyłoniła się druga postać, odziana w rozpostarty jak czarne

skrzydła płaszcz. Potem pojawiła się trzecia, która równieŜ opuściła się bezgłośnie. Po

krótkiej rozmowie ten, który przybył ostatni, rzucił półgłosem rozkaz i ruszył w dalszą drogę.

Dwaj pozostali zamienili jeszcze kilka słów i podąŜyli tropem złodzieja. Drugi z nich

przygotował kuszę do strzału.

Dziesięć minut później Crokus oparł się o pochyły dach kupieckiego domu, by chwilę

odetchnąć. Nikogo nie widział i nic nie słyszał. Albo zabójca go nie ścigał, albo udało mu się

go zgubić. A moŜe ją? Przed oczyma pojawił mu się obraz stojącej na dzwonnicy postaci.

Nie, to raczej nie była kobieta. Nieznajomy był za wysoki – pewnie z sześć i pół stopy

wzrostu – i bardzo chudy.

Młodego złodzieja przeszył dreszcz. Na co się natknął? Skrytobójca omal nie ustrzelił go

z kuszy, a potem sam padł ofiarą zamachu. Wojna w gildii? Jeśli tak, znaczyło to, Ŝe

przebywanie na dachach stało się niebezpieczne.

Podniósł się i rozejrzał ostroŜnie.

W pobliŜu z pochyłego dachu spadła z trzaskiem dachówka. Crokus odwrócił się

błyskawicznie i ujrzał biegnącego ku niemu zabójcę. Zerknął na dwa błyszczące sztylety,

rzucił się ku krawędzi dachu i skoczył w ciemność.

Budynek po drugiej stronie był za daleko, lecz Crokus wybrał sobie do odpoczynku

znajome miejsce. Gdy ogarnęła go ciemność, wyciągnął przed siebie ręce. Drut

zabezpieczający uderzył w nie tuŜ poniŜej łokci. Crokus złapał się go rozpaczliwie i zawisł

dwadzieścia stóp nad zaułkiem.

Choć większość rozwieszonych nad ulicami sznurów stanowiły słabe konopne postronki,

w niektóre z nich wpleciono druty. Rozmieściły je tam liczne pokolenia złodziei i wszystkie

były porządnie przytwierdzone do murów. Za dnia Małpia ŚcieŜka, jak nazywali to

udogodnienie przedstawiciele złodziejskiego fachu, niczym się nie róŜniła od innych

sznurków, na których wieszano bieliznę i pościel. Dopiero po zachodzie słońca ujawniało się

jej właściwe przeznaczenie.

Crokus przemieszczał się wzdłuŜ drutu w stronę muru. Dłonie miał odarte do krwi. Gdy

spojrzał w górę, zamarł z przeraŜenia. Na brzegu dachu, ku któremu zmierzał, stał drugi

łowca, który mierzył w niego uwaŜnie z wielkiej, antycznej kuszy.

Młodzieniec puścił drut. Bełt przemknął mu tuŜ nad głową. Rozległ się brzęk pękającej

szyby. Upadek Crokusa wyhamowały kolejne sznurki. Nim pękły, szarpały mu boleśnie

kończyny, ich fragmenty zaś przecinały jego ubranie i skórę z siłą biczów. Miał wraŜenie, Ŝe

te tortury trwają wieczność. W rezultacie, gdy uderzył o bruk, miał wyprostowane nogi i był

głęboko pochylony do przodu. Kolana się pod nim ugięły. Opuścił bark na tyle, Ŝe zdołał

zamortyzować upadek i przetoczyć się po kamieniach. Na koniec grzmotnął głową o mur.

Podźwignął się z jękiem. Kręciło mu się w głowie. Podniósł wzrok. Choć przed oczyma

wirowały mu mroczki bólu, ujrzał nad sobą opadającą w zwolnionym tempie postać.

Wybałuszył oczy z wraŜenia. Czary!

Odwrócił się, zachwiał na nogach i pokuśtykał w głąb zaułka. Dotarłszy do rogu,

przebiegł szeroką, oświetloną gazowymi latarniami aleję i zniknął w następnej uliczce. Gdy

tylko znalazł się w mroku, znieruchomiał i wysunął ostroŜnie twarz zza muru, by się

rozejrzeć. Bełt uderzył w cegły tuŜ obok jego twarzy. Skoczył do zaułka i rzucił się do

ucieczki.

Wtem usłyszał nad sobą łopotanie płaszcza. Lewe biodro Crokusa przeszył spazm bólu.

Zachwiał się na nogach. Kolejny bełt przemknął tuŜ nad jego ramieniem, odbijając się

rykoszetem od brukowców. Ból ustąpił równie szybko, jak się pojawił, i młodzieniec pomknął

dalej. Przed sobą, w wylocie zaułka, widział jasne wejście do jakiegoś domu. Na kamiennych

schodkach siedziała staruszka pykająca z fajeczki. ZauwaŜyła zbliŜającego się złodzieja i jej

oczy zalśniły. Kiedy Crokus przemknął obok niej i wbiegł na schodki, puknęła cybuchem o

podeszwę buta. Na bruk posypały się skry.

Młodzieniec otworzył drzwi i wpadł do środka. Zatrzymał się. Miał przed sobą wąski,

słabo oświetlony korytarz, na którego końcu widział schody pełne dzieci. Pomknął w tamtą

stronę. Zza zasłon porozwieszanych w wejściach po obu stronach dobiegała prawdziwa

kakofonia: odgłosy kłótni, płacz niemowląt, stukot garnków.

– Czy wy nigdy nie śpicie? – krzyknął, biegnąc. Dzieci na schodach pierzchły mu z drogi.

Przeskakiwał po dwa wypaczone stopnie naraz. Na najwyŜszym piętrze zatrzymał się przed

trzecim wejściem w korytarzu, wyposaŜonym w solidne dębowe drzwi. Pchnął je i wpadł do

środka.

Siedzący za masywnym biurkiem staruszek podniósł na chwilę wzrok i znów zaczął

gorączkowo bazgrać na pogniecionej karcie pergaminu.

– Dobry wieczór, Crokus – rzucił z roztargnieniem w głosie.

– Dobry wieczór, wujku – wydyszał młodzieniec.

Na ramieniu wujka Mammota przycupnęła skrzydlata małpka, która śledziła młodego

złodzieja na poły obłąkanym spojrzeniem połyskliwych oczek. Crokus dobiegł do połoŜonego

naprzeciwko drzwi okna, otworzył okiennice i wdrapał się na parapet. Na dole znajdował się

nędzny, zachwaszczony ogród, który niemal całkowicie spowijał cień. Rosło tam samotne,

sękate drzewo. Crokus spojrzał na najbliŜsze konary, po czym chwycił za framugę i cofnął się

nieco. Zaczerpnął głęboko tchu i rzucił się naprzód.

Przemykając przez dzielącą go od drzewa przestrzeń, usłyszał, Ŝe ktoś nad nim stęknął ze

zdziwienia. Potem coś zadrapało gwałtownie o kamień i po chwili jakaś postać runęła z

łoskotem do ogrodu na dole. Poprzez wrzask kotów przebiło się pojedyncze, pełne bólu

przekleństwo.

Młodzieniec trzymał się giętkiej gałęzi. Starannie wyliczył czas i gdy konar uniósł go ku

górze, sięgnął nogami jednego z parapetów. Mokasyny przywarły do powierzchni. Crokus

skoczył z głośnym chrząknięciem w tamtą stronę, puszczając konar. Uderzył w drewnianą

okiennicę, która otworzyła się do środka. Chłopak skoczył do izby głową naprzód, przetoczył

się po podłodze i zerwał na nogi.

W sąsiednim pokoju usłyszał jakiś ruch. Pomknął ku drzwiom na korytarz, otworzył je i

wymknął się na zewnątrz. W tej samej chwili za nim rozległo się ochrypłe przekleństwo.

Podbiegł do końca korytarza i wszedł na kończącą się klapą w suficie drabinkę.

Wkrótce był juŜ na dachu. Przykucnął w ciemności, starając się wyrównać oddech. W

biodrze znów poczuł palący ból. Z pewnością uszkodził je sobie podczas upadku. Wyciągnął

rękę, by rozmasować obolałe miejsce, i wymacał coś twardego, okrągłego i gorącego.

Moneta! Sięgnął po nią.

W tej samej chwili usłyszał nagle świst i zasypał go deszcz kamiennych odprysków.

Pochylając się, zobaczył rozszczepiony pod wpływem uderzenia bełt, który odbił się od dachu

i spadł w dół w szalonym wirze. Z ust młodzieńca wyrwał się cichy jęk. Crokus przelazł na

drugą stronę dachu i, nie przystając nawet na chwilę, zeskoczył z niego. Dziesięć stóp niŜej

znajdowała się zapadnięta, porozciągana markiza, na której wylądował. śelazne pręty

podtrzymujące tkaninę wygięły się, ale wytrzymały. Stąd łatwo juŜ było zsunąć się na ulicę.

Crokus potruchtał do rogu, gdzie z brudnych okien starego, przysadzistego budynku

sączyło się Ŝółte światło. Nad drzwiami umieszczono drewniany szyld. Widniał na nim

wyblakły juŜ zdechły ptak, który leŜał na grzbiecie z nogami wyciągniętymi ku górze.

Złodziej wbiegł po schodach i otworzył drzwi.

Światło i hałas zalały go niczym balsam. Zatrzasnął drzwi za sobą i oparł się o nie.

Zamknął oczy, zerwał z twarzy i głowy maskującą tkaninę, odsłaniając opadające na ramiona

czarne włosy – mokre teraz od potu – regularne rysy oraz jasnoniebieskie oczy.

Gdy uniósł rękę, by otrzeć pot z czoła, wepchnięto mu w nią kufel. Crokus otworzył oczy

i zobaczył Suity, która przemknęła obok, trzymając w jednej dłoni tacę zastawioną cynowymi

kuflami. Rzuciła mu spojrzenie przez ramię.

– Miałeś cięŜką noc, Crokus? – zapytała z uśmiechem.

– Nie, taką sobie – odparł, wpatrując się w kobietę. Uniósł kufel do ust i pociągnął

głęboki łyk.

Łowca stał na krawędzi dachu. Przed sobą miał będącą w opłakanym stanie gospodę „Pod

Feniksem”. Przyjrzał się uwaŜnie drzwiom, za którymi przed chwilą skrył się złodziej. W

ramionach ściskał kuszę.

Pojawił się drugi łowca, który zatrzymał się obok niego i wsunął do pochew noŜe.

– Co ci się stało? – zapytał cicho pierwszy w ich ojczystym języku.

– Wdałem się w kłótnię z kotem.

Obaj milczeli przez chwilę. Wreszcie pierwszy łowca westchnął z niepokojem.

– Wszystko poszło na opak. To nie moŜe być naturalne zjawisko.

– A więc ty teŜ poczułeś rozstąpienie się tkaniny – zauwaŜył drugi.

– W sprawę... wmieszał się Ascendent. Ale był zbyt ostroŜny, Ŝeby ukazać się w pełni.

– To pech. JuŜ od bardzo wielu lat nie zabiłem Ascendentu.

Zabrali się za sprawdzanie broni. Pierwszy łowca załadował kuszę i wsunął sobie za pas

cztery dodatkowe bełty. Drugi wydobył oba noŜe i oczyścił je starannie z potu i brudu.

Usłyszeli z tyłu czyjeś kroki i zwrócili się ku swej zwierzchniczce.

– Jest w gospodzie – oznajmił drugi łowca.

– Nie zostawimy Ŝadnych świadków naszej tajnej wojny z gildią – dodał pierwszy.

Zwierzchniczka spojrzała na drzwi gospody „Pod Feniksem”.

– Nie – sprzeciwiła się. – Trzepiący ozorem świadek moŜe okazać się uŜyteczny.

– Szczeniakowi ktoś pomógł – zauwaŜył pierwszy z łowców wiele mówiącym tonem.

Zwierzchniczka potrząsnęła głową.

– Wracamy do domu.

– Niech będzie.

Obaj łowcy ukryli broń.

– Jak myślisz, kto pokrzyŜował nam szyki? – zapytał pierwszy, spoglądając na gospodę.

– Ktoś, kto ma poczucie humoru – warknął drugi.

Rozdział szósty

Jest taka koteria, która

oddycha głębiej niŜ miechy

rozpalające szmaragdowe płomienie

pod śliskimi od deszczu brukowcami,

choć jęk w jaskiniach na dole

moŜna usłyszeć,

szept czarów jest

cichszy niŜ śmiertelne westchnienie

złodzieja, który niechcący

wpadł w tajemną pajęczynę DarudŜystanu...

Koteria (fragment)

KałuŜa (ur. 1122?)

Starucha wspinała się coraz wyŜej na świszczących prądach wstępujących Odprysku

KsięŜyca, muskając rozpostartym koniuszkiem prawego skrzydła czarną, pokrytą rysami

skałę. Z otworów jaskiń i skąpanych w świetle gwiazd półek dobiegał zew jej

zaniepokojonych braci i sióstr.

– Polecimy? – pytali. Nie odpowiadała im jednak. Wbiła spojrzenie połyskliwych,

czarnych ślepi w kopułę niebios. Łopot jej ogromnych skrzydeł był grzmiącym refrenem

gotowej do działania, nieubłaganej mocy. Nie miała czasu wysłuchiwać nerwowego krakania

młodszych kuzynów ani korzystać z zasobów zgromadzonej przez tysiąc lat Ŝycia mądrości,

by zaspokoić ich proste potrzeby.

Dziś do lotu wysłał ją jej pan.

Gdy wzleciała nad poszarpane turnie szczytu Odprysku, jej skrzydła wypełnił suchy,

zimny wiatr, pieszczący natłuszczone pióra. Wokół, na prądach nocy mknęły kosmyki dymu,

przypominające zbłąkane duchy. Starucha zatoczyła krąg. Bystrym wzrokiem wypatrzyła

między górami na dole kilka niewygasłych jeszcze płomieni. Potem rozpostarła skrzydła i

pomknęła z wiatrem na północ, ku Lazurowi.

Pod nią rozciągał się płaski bezmiar Równiny Mieszkalnej. Nad szare morze trawy nie

wznosił się Ŝaden dom czy wzgórze. Przed sobą miała ozdobiony lśniącymi klejnotami

płaszcz DarudŜystanu, który rzucał na niebo szafirowy blask. Gdy zbliŜała się do miasta, jej

nienaturalnie bystry wzrok dostrzegał gdzieniegdzie, pośród stłoczonych na górnym tarasie

rezydencji, akwamarynową emanację czarów.

Zakrakała głośno. Czary były dla Wielkich Kruków ambrozją. Przyciągała je do nich woń

krwi i mocy. W zasięgu magicznej aury Ŝycie olbrzymich ptaków trwało stulecia. Zapach

mocy miał teŜ inne działanie. Starucha zakrakała po raz drugi. Wbiła wzrok w rezydencję,

wokół której lśniła potęŜna czarodziejska tarcza. Pan bardzo dokładnie opisał magiczną

sygnaturę, którą miała odnaleźć. To była ona. Starucha złoŜyła skrzydła i opadła wdzięcznie

w dół.

Za portem w Dzielnicy Gadrobijskiej teren ku wschodowi wznosił się w górę, tworząc

cztery tarasy. Pochyłe ulice Handlowe, których było pięć, charakteryzowały się brukiem

wygładzonym aŜ do lśniącej mozaiki. Były one jedynymi drogami prowadzącymi przez

Dzielnicę Bagienną na następny poziom – Dzielnicę PrzybrzeŜną. Za krętymi zaułkami tej

ostatniej znajdowało się dwanaście drewnianych bram wiodących do Dzielnicy Daru, a za nią

kolejny tuzin bram, tym razem obsadzonych przez zbrojnych ze StraŜy Miejskiej i

wyposaŜonych w opuszczane wrota, oddzielał dolne i górne miasto.

Na czwartym, najwyŜszym poziomie przycupnęły rezydencje darudŜystańskiej szlachty

oraz publicznie znanych czarodziejów. Przy skrzyŜowaniu Starego Bulwaru Królewskiego i

Widokowej wznosiło się wzgórze o płaskim szczycie. Przysiadł na nim Gmach Majestatu,

miejsce codziennych zebrań Rady. Pagórek otaczał wąski park, w którym wysypane piaskiem

ścieŜki wiły się między kilkusetletnimi akacjami. U wejścia do niego, nieopodal Górnego

Wzgórza Szubienicznego, stała potęŜna brama z grubo ciosanego kamienia, ostatnia

pozostałość zamku, który ongiś dominował nad Wzgórzem Majestatu.

W DarudŜystanie dawno juŜ minęły czasy królów. Brama, znana jako Barbakan Despoty,

była surowa i pozbawiona ozdób. Pokrywała ją plątanina szczelin, wyblakłe pismo minionej

tyranii.

W cieniu pojedynczego masywnego kamienia nadproŜa stało dwóch męŜczyzn. Jeden z

nich, wsparty ramieniem o zerodowaną powierzchnię, miał na sobie kolczugę oraz czapkę z

utwardzanej skóry, na której widniały insygnia StraŜy Miejskiej. U jego pasa wisiał skryty w

pochwie krótki miecz o rękojeści obleczonej w wytartą skórę. Na drugim ramieniu oparł sobie

pikę. ZbliŜał się koniec jego słuŜby i Ŝołnierz cierpliwie wypatrywał nadejścia zmiennika. Od

czasu do czasu zerkał na drugiego męŜczyznę, który w ostatnim roku towarzyszył mu tu

wielokrotnie. Spojrzenia, którymi obrzucał dobrze ubranego szlachcica, były jednak

ukradkowe i pozbawione wyrazu.

Rajca Turban Orr jak zwykle nie raczył poświecić straŜnikowi najmniejszej uwagi. Nigdy

nawet nie okazał, Ŝe zauwaŜył, iŜ za kaŜdym razem w samym środku nocy spotyka tu tego

samego człowieka.

Cierpliwość z pewnością nie naleŜała do zalet Turbana Orra. Rajca ciągle spacerował w

kółko, zatrzymując się co chwila, by poprawić ozdobiony klejnotami płaszcz barwy

burgunda. Jego wyglansowane buty stukały o kamienie, wypełniając Barbakan cichymi

echami. Skryty w cieniu straŜnik zauwaŜył, Ŝe obleczona w rękawicę dłoń Orra spoczywa na

gałce pojedynkowego miecza, a palec wskazujący uderza o nią w takt stukotu butów.

W pierwszych godzinach słuŜby, na długo przed przybyciem rajcy, wartownik okrąŜał

powoli Barbakan, od czasu do czasu dotykając staroŜytnych, pokrytych brudem kamieni. Po

sześciu latach nocnego pilnowania między Ŝołnierzem a grubo ociosanym bazaltem zrodziła

się bliska więź. Znał kaŜde pęknięcie, kaŜdy ślad dłuta, wiedział, gdzie złącza osłabły, w

których miejscach czas i Ŝywioły wykruszyły zaprawę spomiędzy głazów, a potem obróciły ją

w pył. Zdawał sobie teŜ sprawę, Ŝe ta pozorna słabość jest ułudą. Barbakan czekał cierpliwie,

podobnie jak wszystko, co sobą reprezentował – widmo przeszłości złaknione powtórnych

narodzin.

śołnierz dawno juŜ poprzysiągł, Ŝe o ile tylko będzie to leŜało w jego mocy, nigdy do

tego nie dopuści. Barbakan Despoty był dla niego wystarczającym powodem, by stać się tym,

kim był: Niszczycielem Kręgu, szpiegiem.

Obaj z rajcą czekali na przybycie kogoś trzeciego, kto zjawiał się niezawodnie. Turban

Orr jak zwykle warknie pod nosem, skarŜąc się, Ŝe przybysz znowu się spóźnił, a potem

uściśnie jego ramię i razem skryją się w cieniu kamienia nadproŜa. Wartownik skieruje na

twarz męŜczyzny spojrzenie przywykłych do mroku oczu i wyryje jego rysy w swej

niezawodnej pamięci, ukrytej pod nie rzucającym się w oczy, pozbawionym cech

charakterystycznych obliczem.

Gdy obaj rajcy wrócą, wartę będzie juŜ pełnił nowy Ŝołnierz, a on popędzi przekazać

wiadomość, tak jak zlecił mu jego pan. Jeśli Niszczycielowi Kręgu nadal będzie sprzyjało

szczęście, moŜe uda mu się przeŜyć nadchodzącą wojnę domową. Był przekonany, Ŝe

DarudŜystan jej nie uniknie. O malazańskiej nemezis na razie nie myślał. Tylko jeden

koszmar naraz, powtarzał sobie często, zwłaszcza w noce takie jak ta, gdy Barbakan Despoty

zdawał się z szyderczą pewnością siebie emanować zapowiedzią zmartwychwstania.

– MoŜe cię zainteresować, Ŝe...

Wielki alchemik Baruk czytał na głos tekst zapisany na karcie pergaminu, którą trzymał

w pulchnych dłoniach. Pierwsze zdanie zawsze brzmiało tak samo, sugerowało niepokojącą

wiedzę. Notatkę przed godziną dostarczył mu jego sługa, Roald. Podobnie jak poprzednie,

które otrzymał w ciągu minionego roku, zatknięto ją w jedną z ozdobnych czarcich zapadek,

umieszczonych pod tylną bramą jego rezydencji.

Baruk natychmiast przeczytał pismo i rozesłał po mieście wysłanników. Podobne wieści

wymagały czynów, a on był jedną z nielicznych zamaskowanych mocy DarudŜystanu,

zdolnych sprostać temu wyzwaniu.

Zasiadł w pluszowym fotelu w swym gabinecie, pogrąŜony w rozmyślaniach. Przesunął

spojrzeniem pozornie zaspanych oczu po zapisanych na pergaminie słowach.

„...rajca Turban Orr spaceruje po ogrodach z rajcą Federem. Pozostaję znany tylko jako

Niszczyciel Kręgu, sługa Węgorza, którego interesy nadal są zbieŜne z twoimi”.

Baruka po raz kolejny naszła pewna pokusa. Jego talenty pozwoliłyby mu bez większego

wysiłku odkryć toŜsamość autora, choć – rzecz jasna – nie Węgorza. Tego ostatniego

próbowało zdemaskować wielu ludzi w DarudŜystanie, lecz nikomu z nich się nie powiodło.

Jak zwykle jednak coś powstrzymało alchemika.

Z westchnieniem przesunął na fotelu swe cięŜkie ciało.

– Proszę bardzo, Niszczycielu Kręgu, nie przestanę darzyć cię szacunkiem, choć z

pewnością wiesz o mnie więcej niŜ ja o tobie. To doprawdy fortunne, Ŝe interesy twego pana

są zbieŜne z moimi. Nadal.

Zmarszczył brwi, myśląc o Węgorzu i o tajemniczych interesach owego męŜczyzny, czy

moŜe kobiety. Wiedział wystarczająco duŜo, by zdawać sobie sprawę, Ŝe w grę włączyło się

wiele sił. Spotkanie Ascendentów było czymś przeraŜającym. Coraz trudniej było bronić

miasta niepostrzeŜenie. Po raz kolejny nasunęło mu się pytanie, czy Węgorz równieŜ go

wykorzystuje.

Co dziwne, nie przejmował się zbytnio tą moŜliwością. Otrzymał od niego juŜ mnóstwo

informacji o kluczowym znaczeniu.

ZłoŜył starannie pergamin i wymamrotał proste zaklątko. Karta zniknęła z cichym

trzaskiem, dołączając do innych w bezpiecznym miejscu.

Baruk zamknął oczy. Za jego plecami szerokie okiennice stuknęły na wietrze. Po chwili

coś zaskrobało głośno o zakopcone szkło. Baruk wyprostował się na fotelu, wybałuszając

oczy. Gdy usłyszał drugi zgrzyt, głośniejszy od pierwszego, zerwał się na nogi z szybkością

zdumiewającą u człowieka jego tuszy. Zwrócił się ku oknu. Coś za nim przycupnęło. Za

okiennicą rysował się jakiś wielki czarny kształt.

Baruk zmarszczył brwi. To niemoŜliwe. Nic nie mogło przedostać się niepostrzeŜenie

przez jego magiczne osłony. Alchemik skinął dłonią i okiennica otworzyła się. Za szybą

siedział Wielki Kruk. Ptak skierował na niego najpierw jedno, a potem drugie oko. Nacisnął

śmiało cienką taflę masywną piersią wyposaŜoną w potęŜny grzebień. Szkło wygięło się, a

potem pękło.

Baruk otworzył szeroko swą grotę i uniósł obie ręce. Na jego ustach pojawiło się

straszliwe zaklęcie.

– Szkoda sił! – zakrakał kruk, wypinając pierś i strosząc brudne pióra, by pozbyć się

odłamków szkła. Uniósł głowę. – Przywołałeś straŜników – zauwaŜył. – Niepotrzebnie,

czarodzieju. – Olbrzymie ptaszysko zeskoczyło na podłogę. – Przynoszę wieści, które uznasz

za cenne. Masz coś do jedzenia?

Alchemik przyjrzał się stworzeniu.

– Nie zwykłem gościć w domu Wielkich Kruków – odparł. – Nie jesteś zamaskowanym

demonem.

– Oczywiście, Ŝe nie. Nazywam się Starucha. – Ptak pochylił głowę w drwiącym ukłonie.

– Do usług, panie.

Baruk zawahał się.

– Witaj – rzekł po chwili z westchnieniem. – Kazałem straŜnikom wrócić na posterunki.

Jeśli sobie Ŝyczysz, mój sługa, Roald, moŜe przynieść resztki z kolacji.

– Znakomicie! – Starucha podeszła do kominka i usadowiła się na leŜącym przed nim

dywaniku. – W porządku, panie. Nie sądzisz, Ŝe przydałby ci się kielich wina na uspokojenie?

– Kto cię przysłał, Starucho? – zapytał Baruk, podchodząc do biurka, na którym stała

karafka. Z reguły nie pił po zachodzie słońca, jako Ŝe pracował nocą, musiał jednak przyznać,

Ŝe Starucha wykazała się przenikliwością. Z pewnością powinien się trochę uspokoić.

– Władca Odprysku KsięŜyca – odparł ptak po chwili wahania.

Baruk zamarł z karafką w ręku.

– Rozumiem – powiedział cicho, starając się powstrzymać walenie serca. Odstawił

powoli karafkę i – bardzo skupiony – uniósł kielich do ust. Płyn był chłodny i gdy spłynął do

Ŝołądka, rzeczywiście nieco uspokoił Baruka. – A czego twój pan oczekuje od miłującego

pokój alchemika? – zapytał, odwracając się.

Starucha uchyliła wyszczerbiony dziób. Baruk zdał sobie sprawę, Ŝe ptak śmieje się

bezgłośnie. Połyskliwe oko wpatrywało się w niego.

– Twe słowa kryją juŜ w sobie wyjaśnienie, panie. Chodzi o pokój. Mój pan pragnie z

tobą pomówić. Chciałby tu przybyć jeszcze dziś. Za godzinę.

– A ty masz zaczekać na moją odpowiedź.

– Tylko jeśli zdecydujesz się szybko, panie. Ostatecznie mam wiele roboty. Nie jestem

zwykłą wysłanniczką. Ci, którzy wiedzą, co to mądrość, cenią mnie wysoko. Jestem Starucha,

najstarsza z Wielkich Kruków Odprysku, i moje oczy oglądały tysiąc lat ludzkiego

szaleństwa. Me wystrzępione pióra i złamany dziób to świadectwo waszej niepohamowanej

Ŝądzy zniszczenia. Jestem jedynie skrzydlatym świadkiem waszego wiecznego szaleństwa.

– Więcej niŜ tylko świadkiem – skontrował Baruk z drwiną w głosie. – Wszystkim

wiadomo, Ŝe ty i twoi pobratymcy urządziliście sobie ucztę na równinie pod murami Pale.

– Nie zapominaj, panie, Ŝe nie my pierwsi poŜywili śmy się ciałami zabitych.

Baruk odwrócił się.

– Nawet mi w głowie nie postało bronić własnego gatunku – mruknął raczej do siebie niŜ

do Staruchy, której słowa go zabolały. Zatrzymał spojrzenie na zaśmiecających podłogę

odłamkach szkła. Wypowiedział zaklęcie scalające i fragmenty połączyły się w jedno. –

Pomówię z twoim panem, Starucho. – Kiwnął głową. Szyba uniosła się z podłogi i wróciła na

miejsce. – Powiedz mi, czy on zlekcewaŜy moje zabezpieczenia z taką samą swobodą jak ty?

– Mój pan wie, co to honor i uprzejmość – odparło dwuznacznie ptaszysko. – Czy mam

go wezwać?

– Tak jest – zgodził się Baruk, sącząc wino. – Otworzę przed nim przejście.

Rozległo się pukanie do drzwi.

– Słucham!

Do izby wszedł Roald.

– Ktoś czeka u bramy. Chce z tobą porozmawiać – oznajmił białowłosy sługa, stawiając

na podłodze talerz wypełniony pieczoną wieprzowiną.

Baruk spojrzał na Staruchę, unosząc brwi.

Ptaszysko nastroszyło pióra.

– Twój gość nie włada mocą. To niespokojna osobistość, której myśli pełne są chciwości

i zdrady. Na jego ramieniu siedzi demon zwany ambicją.

– Jak on się nazywa, Roald? – zapytał Baruk.

Sługa zawahał się, spoglądając niepewnie na ptaka, który ruszył w stronę mięsa.

Baruk ryknął śmiechem.

– Mój mądry gość zapewnia mnie, Ŝe zna juŜ nazwisko tego człowieka. Mów, Roald.

– Rajca Turban Orr.

– Jeśli pragniesz mojej rady, będę obecna przy tej rozmowie – zaproponowała Starucha.

– Byłbym ci wdzięczny – zgodził się alchemik.

– Będę twoim psem – zakrakał Wielki Kruk chytrym tonem, przewidując następne

pytanie. – Oczywiście, tylko dla oczu rajcy. A dla jego uszu moje słowa będą skomleniem.

Starucha chwyciła w dziób kawał mięsa i przełknęła szybko.

Baruk złapał się na tym, Ŝe polubił to stare, niechlujne ptaszysko.

– Wprowadź rajcę, Roald.

Sługa wyszedł.

Otoczony wysokimi murami ogród posiadłości oświetlały archaiczne latarnie. W ich

migotliwym blasku wszystko rzucało drŜące cienie, które tańczyły jak chochliki, gdy znad

jeziora nadciągała nocna bryza, szeleszcząc liśćmi. Na drugim piętrze budynku znajdował się

wychodzący na ogród balkon. Za zasłoną poruszały się dwie postacie.

Rallick Nom wyciągnął się na brzuchu na murze, ukryty w niszy pod spiczastym

gzymsem. Z cierpliwością węŜa wpatrywał się w sylwetkę kobiety. Spędzał w tym miejscu

juŜ piątą noc z rzędu. Kochanków pani Simtal było w tym czasie równie wielu,

zidentyfikował jednak dwóch godnych szczególnej uwagi. Obaj byli miejskimi rajcami.

Oszklone drzwi uchyliły się i męŜczyzna wyszedł na balkon. Rallick uśmiechnął się,

rozpoznając rajcę Lima. Skrytobójca przesunął się nieco, zaciskając na łoŜu kuszy obleczoną

w rękawicę dłoń. Drugą obrócił naoliwioną korbę. Nie spuszczając wzroku z opartego o

poręcz męŜczyzny, Rallick wsunął ostroŜnie bełt na miejsce. Spojrzał jeszcze na Ŝelazny grot,

by się upewnić, Ŝe na ostrych jak brzytwa zadziorach połyskuje trucizna. Przeniósł wzrok na

balkon i zobaczył, Ŝe pani Simtal stanęła obok Lima.

Nic dziwnego, Ŝe nie uskarŜa się na brak kochanków, pomyślał Rallick, przypatrując się

jej uwaŜnie. Rozpuszczone czarne włosy opadały aŜ do pasa, gładkie i lśniące. Miała na sobie

cienką jak mgiełka koszulę nocną. W bijącym z pokoju świetle wyraźnie widoczne były

krzywizny jej ciała.

Zaczęli rozmawiać. Ich głosy niosły się aŜ do miejsca, gdzie leŜał ukryty Rallick.

– Ale dlaczego alchemik? – zapytała pani Simtal, najwyraźniej podejmując na nowo

rozmowę, którą prowadzili w środku. – Jakiś cuchnący siarką grubas? Nie sądzę, by miał

większe wpływy. Chyba nie jest nawet członkiem Rady.

Lim zaśmiał się cicho.

– Twoja naiwność jest czarująca, pani, doprawdy czarująca.

Simtal odsunęła się od balustrady i skrzyŜowała ramiona

– Oświeć mnie więc – rzuciła z tłumioną złością w głosie.

Lim wzruszył ramionami.

– To tylko podejrzenia, pani, ale mądry wilk podąŜa za kaŜdym tropem, nawet

najsłabszym. Alchemik chce, Ŝeby ludzie uwaŜali go za starego durnia, tak jak robisz to na

przykład ty. – Przerwał, jakby zastanawiał się, ile powinien jej zdradzić. – Mamy wśród

magów swych informatorów – ciągnął ostroŜnie – i oni zaznajomili nas z pewnym godnym

uwagi faktem. Bardzo wielu darudŜystańskich czarodziejów boi się alchemika. Do tego,

mówiąc o nim, posługują się tytułem. JuŜ to jedno sugeruje istnienie jakiejś tajnej koterii.

SprzysięŜenie czarodziejów to coś straszliwego, pani.

Simtal znowu stanęła u boku rajcy. Oboje opierali się o poręcz, wpatrzeni w mrok na

dole.

– Czy ma kontakty w Radzie? – zapytała po chwili milczenia.

– Jeśli tak, to dobrze ukryte. – Lim odsłonił zęby w uśmiechu. – A jeśli ich nie ma,

dzisiejszej nocy moŜe się to zmienić.

Polityka, warknął bezgłośnie Rallick. I władza. Ta dziwka rozkłada nogi dla rajców, a

kobiecie jej urody niewielu potrafi się oprzeć. Dłonie skrytobójcy zadrŜały. Tej nocy dokona

zabójstwa. Nie wykonywał zamówienia. Gildia nie miała z tym nic wspólnego. To była

osobista wendeta. Simtal gromadziła wokół siebie władzę, by się zabezpieczyć, i Rallick był

przekonany, Ŝe rozumie jej motywy. Duchy zdrady nie dawały jej spokoju.

Cierpliwości, powiedział sobie, unosząc broń. Pani Simtal od dwóch lat oddawała się

nieróbstwu. Bogactwa, które ukradła, pozwalały jej zaspokoić wszelkie kaprysy, a prestiŜ

jedynej właścicielki majątku naoliwił zawiasy drzwi jej sypialni. Ofiarą zbrodni Simtal padł

kto inny, lecz tę osobę przed zemstą powstrzymywała duma. Rallick nie miał podobnych

zahamowań.

Cierpliwości, powtórzył. Gdy jego wargi ukształtowały to słowo, wycelował kuszę. JuŜ

za chwilę jego cierpliwość zostanie nagrodzona.

– Piękny pies – zauwaŜył rajca Turban Orr, podając płaszcz Roaldowi.

Baruk jako jedyny z przebywających w izbie ludzi potrafił przebić aurę iluzji otaczającą

czarnego psa myśliwskiego, który wygrzewał się na dywaniku przed kominkiem. Alchemik

uśmiechnął się, wskazując gościowi fotel.

– Spocznij, proszę, rajco.

– Wybacz, Ŝe zawracam ci głowę o tak późnej porze – rzekł Orr, opadając na pluszowy

fotel. Baruk usiadł naprzeciwko niego. Starucha leŜała między nimi. – Ale powiadają, Ŝe

alchemia najlepiej rozkwita w głębokiej ciemności.

– I dlatego uznałeś, Ŝe jeszcze nie śpię – zauwaŜył Baruk. – Miałeś rację, rajco. Co cię do

mnie sprowadza?

Orr pogłaskał Staruchę po głowie. Baruk odwrócił wzrok, by nie parsknąć śmiechem.

– Za dwa dni Rada będzie głosowała nad proklamacją neutralności – oznajmił Orr. –

Jesteśmy przekonani, Ŝe w ten sposób uda się uniknąć wojny z Imperium Malazańskim.

Niestety, nie wszyscy w Radzie podzielają nasze zdanie. Duma skłania ich do szukania

konfrontacji i pozbawia rozsądku.

– Tak jak nas wszystkich – szepnął Baruk.

Orr pochylił się ku niemu.

– Poparcie darudŜystańskich czarodziejów wielce by pomogło naszej sprawie – oznajmił.

– OstroŜnie – warknęła Starucha. – Zaczął łowy na powaŜnie.

Orr spojrzał na psa.

– Boli go łapa – wyjaśnił Baruk. – Nie zwracaj na niego uwagi. – Alchemik rozsiadł się

wygodnie w fotelu, wyciągając luźną nitkę z szaty. – Przyznaję, Ŝe czegoś tu nie rozumiem,

rajco. Najwyraźniej Ŝywisz pewne przekonania, które muszę uznać za błędne. – Rozpostarł

dłonie, spoglądając Orrowi w oczy. – Na przykład, darudŜystańscy czarodzieje. Choćbyś

przemierzył całe Dziesięć Światów, nie znalazłbyś bardziej złośliwej i skłóconej grupy. Och,

nie sugeruję, Ŝe wszyscy są tacy. Niektórych obchodzi wyłącznie ich sztuka. MoŜna nawet

powiedzieć, Ŝe stała się dla nich obsesją. JuŜ od tak dawna siedzą z nosami w księgach, Ŝe nie

potrafiliby nawet powiedzieć, który mamy wiek. Dla pozostałych jedyną przyjemnością w

Ŝyciu są wzajemne swary.

Orr rozciągnął w uśmiechu wąskie wargi.

– Jest jednak coś, co kaŜdy z nich szanuje – zauwaŜył z błyskiem w ciemnych oczach.

– A cóŜ to takiego, rajco?

– Moc. Wszyscy wiemy, Ŝe jesteś jednym z najpotęŜniejszych magów w mieście, Baruku.

Twoje słowo wystarczy, Ŝeby przekonać innych.

– Pochlebia mi, Ŝe tak sądzisz – odparł Baruk. – Niestety, to drugie z twych błędnych

przekonań. Zresztą, nawet gdybym dysponował podobnymi wpływami – Starucha prychnęła

głośno i alchemik przeszył ją wściekłym spojrzeniem – co nie jest prawdą, dlaczego miałbym

popierać tak świadomie absurdalne stanowisko? Proklamacja neutralności? Równie dobrze

mógłbyś zaŜądać gruszek na wierzbie, rajco. Jaki byłby w tym cel?

Orr zacisnął usta.

– Z pewnością nie chciałbyś podzielić losu czarodziejów z Pale? – wymruczał.

Baruk zmarszczył brwi.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Wymordowali ich agenci Szponu. Odprysk KsięŜyca był w walce z imperium zdany na

własne siły.

– Mam inne informacje – odparł sztywno Baruk. Natychmiast przeklął się za to, Ŝe nie

trzymał języka za zębami.

– Nie polegaj na nich zbytnio – wtrąciła Starucha z zadowoleniem w głosie. – Obaj

jesteście w błędzie.

Orr uniósł brwi na te słowa alchemika.

– Doprawdy? Być moŜe wymiana informacji okazałaby się obopólnie korzystna?

– Nie sądzę – odparł Baruk. – Grozisz mi imperium. Co to sugeruje? śe jeśli proklamacja

zostanie odrzucona, wszyscy czarodzieje w mieście zginą z rąk jego agentów. Ale jeśli

przejdzie, będziesz mógł swobodnie otworzyć bramy przed Malazańczykami, w geście

pokojowej koegzystencji, i w tym przypadku darudŜystańscy magowie zachowają Ŝycie.

– Jesteś bystry, panie – odezwała się Starucha.

Baruk przyjrzał się Orrowi, na którego twarzy wyraźnie juŜ malował się gniew.

– Neutralność? Udało ci się całkowicie wypaczyć znaczenie tego słowa. Twoja

proklamacja ma być pierwszym krokiem ku całkowitej aneksji, rajco. Masz szczęście, Ŝe nie

dysponuję Ŝadnymi wpływami i nikt nie liczy się z moim zdaniem. – Baruk wstał z fotela. –

Roald wskaŜe ci wyjście.

Turban Orr równieŜ się podniósł.

– Popełniasz powaŜny błąd – oznajmił. – Proklamacji nie sformułowano jeszcze

ostatecznie. Wygląda na to, Ŝe będziemy musieli z niej usunąć wszelkie zastrzeŜenia

dotyczące darudŜystańskich magów.

– Jest zbyt pewny siebie – zauwaŜyła Starucha. – Sprowokuj go. MoŜe dowiemy się

czegoś więcej.

Baruk podszedł do okna.

– Mogę tylko wyrazić nadzieję, Ŝe przegrasz głosowanie – rzucił przez ramię.

– Według moich obliczeń, dzisiejszej nocy uzyskaliśmy większość, alchemiku – palnął

poirytowany Orr. – Mogłeś dodać do śmietanki miodu. Niestety – uśmiechnął się szyderczo –

wygramy zaledwie jednym głosem. Ale to wystarczy.

Baruk zwrócił się w stronę rajcy. Roald wszedł bezszelestnie do izby, niosąc płaszcz

Orra.

Starucha przeciągnęła się na dywanie.

– śeby akurat tej nocy kusić niezliczone losy takimi słowami – odezwała się, udając

trwogę. Uniosła głowę. Wydawało jej się, Ŝe słyszy w oddali wirującą monetę.

Gdzieś w mieście zadrŜała moc. Staruchę przeszył dreszcz.

Rallick Nom czekał. Koniec z lenistwem pani Simtal. Dzisiejszej nocy skończą się jej

luksusy. Obie postacie odeszły od balustrady, zwracając się ku oszklonym drzwiom.

Skrytobójca zacisnął palec na spuście.

Zamarł. Głowę wypełnił mu furkoczący dźwięk, szepczący słowa, od których zalał go

nagle pot. Wszystko przesunęło się w jego umyśle. Plany szybkiej zemsty obróciły się w

chaos, a z owych ruin zrodziło się coś znacznie bardziej... skomplikowanego.

Wszystko to wydarzyło się w przerwie między dwoma oddechami. Rallickowi zrobiło się

jasno przed oczyma. Pani Simtal i rajca Lim stanęli przed drzwiami. Kobieta wyciągnęła rękę,

by odsunąć je na bok. Rallick przesunął kuszę o cal w lewo, po czym nacisnął spust. Gdy

cięciwa puściła, czarny, Ŝelazny resor podskoczył w górę. Bełt pofrunął tak szybko, Ŝe był

niewidzialny, nim uderzył w cel.

Postać na balkonie zatoczyła się, rozkładając szeroko ramiona, po czym upadła na drzwi.

Szyba pękła z trzaskiem.

Pani Simtal krzyknęła przeraŜona.

Rallick nie czekał dłuŜej. Przetoczył się na bok i wetknął kuszę w wąską szparę między

gzymsem a dachem. Potem zsunął się z muru, zwisając przez chwilę na rękach. W rezydencji

podniesiono alarm. Zeskoczył na ziemię, obracając się w locie, i wylądował w zaułku miękko

niczym kot.

Wyprostował się, poprawił płaszcz i oddalił spokojnie boczną ulicą. Koniec z lenistwem

pani Simtal. Ale nie czeka jej równieŜ szybki zgon. Wyjątkowo potęŜny i szanowany rajca

miejski padł przed chwilą ofiarą morderstwa na jej balkonie. śona Lima, która właśnie została

wdową, z pewnością będzie miała coś do powiedzenia na ten temat. To pierwsza faza –

powiedział sobie Rallick, przechodząc przez Bramę Osserca i ruszając w dół szeroką rampą

prowadzącą do Dzielnicy Daru – tylko pierwsza faza, otwarcie, informacja, Ŝe polowanie się

zaczęło, a zwierzyną jest sama pani Simtal. Zadanie nie będzie łatwe. Ta kobieta jest biegła w

sztuce intrygi.

– Jeszcze poleje się krew – szepnął. Wyszedł zza rogu i ruszył ku słabo oświetlonemu

wejściu do gospody „Pod Feniksem”. – Prędzej czy później jednak czeka ją upadek, a dzięki

temu upadkowi mój stary przyjaciel odzyska naleŜną mu pozycję.

Gdy zbliŜał się do gospody, z mroku sąsiedniego zaułka wyłoniła się jakaś postać. Rallick

przystanął. MęŜczyzna skinął na niego i zniknął w ciemności.

Skrytobójca podąŜył za nim. Po wejściu do uliczki zatrzymał się, by jego oczy

przyzwyczaiły się do ciemności.

Stojący przed nim człowiek westchnął.

– Dzięki swej wendecie zapewne ocaliłeś dziś Ŝycie – oznajmił z goryczą w głosie.

Rallick oparł się o mur, krzyŜując ramiona.

– Doprawdy?

Naczelnik klanu Ocelot podszedł bliŜej. Jego wąska, pokryta dziobami twarz zamarła w

grymasie złości.

– Dzisiejszej nocy doszło do jatki, Nom. Nic o tym nie słyszałeś?

– Nie.

Ocelot rozciągnął cienkie wargi w pozbawionym wesołości uśmiechu.

– Na dachach zaczęła się wojna. Ktoś nas zabija. W niespełna godzinę straciliśmy pięciu

wędrowników. To znaczy, Ŝe poluje na nas kilku zabójców.

– Z pewnością – zgodził się Rallick. Poruszył się niespokojnie, gdy chłód wilgotnych

murów gospody przeniknął przez płaszcz, przeszywając jego ciało dreszczem. Problemy

gildii zawsze go nudziły.

– Załatwili tego osiłka, Tala Krafara, i jednego z naczelników klanu – ciągnął Ocelot.

Zerknął niespodziewanie przez ramię, jakby się bał, Ŝe ktoś rzuci w niego sztyletem.

Choć Rallicka podobne sprawy nie obchodziły, uniósł brwi na tę ostatnią wiadomość.

– To znaczy, Ŝe muszą być nieźli.

– Nieźli? Wszyscy naoczni świadkowie nie Ŝyją. Wykręcili nam niezły numer. Te

sukinsyny nie popełniają błędów.

– Nikt nie jest nieomylny – mruknął Rallick. – Czy Vorcan wyszła z ukrycia?

Ocelot potrząsnął głową.

– Jeszcze nie. Musi najpierw odwołać z ulic wszystkie klany.

Rallick zmarszczył brwi. Mimo woli zaczęło go to interesować.

– A moŜe ktoś chce ją pozbawić panowania nad gildią? MoŜe to wewnętrzna sprawa,

jakaś frakcja...

– Masz nas wszystkich za durniów, prawda, Nom? Vorcan najpierw pomyślała o tym.

Nie, to nie jest wewnętrzna sprawa. Ci, którzy zabijają naszych ludzi, nie są członkami gildii.

Pochodzą spoza miasta.

Rallickowi nasunęło się nagle oczywiste rozwiązanie.

– A więc to Szpon Imperium – stwierdził ze wzruszeniem ramion.

Ocelot skinął głową na znak zgody. Na jego twarzy malowała się niechęć.

– To prawdopodobne – wychrypiał. – Ostatecznie, podobno są najlepsi. Ale dlaczego

zaatakowali gildię? Powinni raczej zająć się szlachtą.

– Chcesz, Ŝebym przewidział zamiary imperium, Ocelot? Naczelnik klanu zamrugał

powiekami. Grymas na jego twarzy pogłębił się jeszcze.

– Przyszedłem cię ostrzec. To przysługa, Nom. Zająłeś się tą swoją wendetą i gildia nie

ma obowiązku cię osłaniać. To przysługa.

Rallick odsunął się od ściany i ruszył ku wylotowi zaułka.

– Przysługa, Ocelot?

Parsknął cichym śmiechem.

– Zamierzamy zastawić pułapkę – wyjaśnił naczelnik klanu, zastępując mu drogę.

Wskazał naznaczonym blizną podbródkiem na gospodę. – PokaŜ się ludziom i nie daj im

wątpić, z czego Ŝyjesz.

Rallick popatrzył mu w oczy, spokojnie i bez emocji.

– Mam być przynętą.

– Zrób to, i tyle.

Rallick opuścił bez słowa zaułek i wszedł do gospody.

– Tej nocy wydarzyło się coś szczególnego – stwierdziła Starucha, gdy Turban Orr juŜ

wyszedł. Powietrze wokół niej zamigotało i odzyskała swą prawdziwą postać.

Baruk podszedł do stołu z mapami. Złączył dłonie za plecami, by zapanować nad ich

drŜeniem.

– A więc ty teŜ to poczułaś. – Umilkł. – Wygląda, Ŝe o tej porze dzieje się najwięcej –

dodał z westchnieniem.

– Konwergencja mocy zawsze wywołuje podobny efekt – oznajmiła Starucha, podnosząc

się z dywanika, by rozprostować skrzydła. – Nadciągają czarne wichry, alchemiku. StrzeŜ się

ich morderczego tchnienia.

Baruk chrząknął.

– Podczas gdy ty poszybujesz na nich jako zwiastun naszych nieszczęść.

Starucha wybuchnęła śmiechem i poczłapała do okna.

– Nadchodzi mój pan. Mnie czekają inne zadania.

Baruk zwrócił się ku niej.

– Pozwól, Ŝe ja to zrobię – zaproponował. Skinął dłonią i okno się otworzyło.

Starucha podfrunęła na parapet. Odwróciła głowę, spoglądając jednym okiem na

alchemika.

– Widzę dwanaście statków kotwiczących w głębokiej przystani – zaintonowała. –

Jedenaście z nich ogarnęły płomienie.

Baruk zesztywniał. Nie spodziewał się, Ŝe usłyszy proroctwo. Poczuł strach.

– A dwunasty? – zapytał, ściszając głos do szeptu.

– Nocne niebo wypełnia grad iskier, które wirują na wietrze wokół ostatniego statku. –

Ptaszysko umilkło. – Ciągle wirują.

Starucha odleciała.

Alchemikowi opadły bezwładnie ramiona. Podszedł do rozłoŜonej na stole mapy, by

przyjrzeć się jedenastu wolnym ongiś miastom, nad którymi powiewała teraz flaga imperium.

Pozostał tylko DarudŜystan, ostatnie z dwunastu miast oznaczone flagą o kolorach innych niŜ

burgundowo-szary.

– Koniec wolności – wyszeptał.

Wtem ściany pokoju jęknęły głośno. Baruk wciągnął powietrze. Miał wraŜenie, Ŝe jego

barki przytłoczył olbrzymi cięŜar. Krew pulsowała mu w skroniach, przeszywając głowę

bólem. Chwycił za krawędź stołu, by nie stracić równowagi. śarzące się kule światła

zawieszone pod sufitem pociemniały nagle, a potem zgasły. W ciemności alchemik usłyszał

pełznące po ścianach trzaski, zupełnie jakby budynek przygniotła dłoń olbrzyma. Nacisk

natychmiast zniknął. Baruk uniósł drŜącą dłoń do wilgotnego od potu czoła.

– Witaj, wielki alchemiku – odezwał się ktoś cicho za jego plecami. – Jestem władcą

Odprysku KsięŜyca.

Nie odwracając się od stołu, Baruk zamknął oczy i skinął głową.

– Obejdziemy się bez tytułów – wyszeptał. – Proszę, mów mi: Baruk.

– Ciemność jest moim domem – stwierdził przybysz. – Czy jest dla ciebie niedogodna,

Baruku?

Alchemik wymamrotał zaklęcie. Szczegóły leŜącej na stole mapy uwidoczniły się,

promieniejąc chłodnym, błękitnym blaskiem. Zwrócił się w stronę gościa i ze zdumieniem

zauwaŜył, Ŝe wysoka, okutana w płaszcz postać emituje nie więcej ciepła niŜ martwe sprzęty.

Mimo to twarz była wyraźnie widoczna.

– Jesteś Tiste Andii – powiedział alchemik.

Przybysz pokłonił się lekko. Przesunął po pokoju spojrzenie skośnych, zmiennobarwnych

oczu.

– Masz moŜe jakieś wino, Baruku?

– Oczywiście, panie.

Alchemik podszedł do biurka.

– Moje nazwisko, tak jak wymawiają je ludzie, brzmi Anomander Rake.

Tiste Andii podąŜył za Barukiem, stukając obcasami o gładką marmurową posadzkę.

Baruk napełnił kielichy, po czym zwrócił się w stronę Rake’a, przyglądając mu się z

zaciekawieniem. Słyszał, Ŝe wojownicy Tiste Andii walczą na północy z imperium pod

dowództwem straszliwego, dzikiego wojownika nazwiskiem Caladan Brood. Sprzymierzyli

się z Karmazynową Gwardią i obie armie wspólnie dziesiątkowały Malazańczyków. A więc

na Odprysku KsięŜyca mieszkali Tiste Andii, a stojący przed nim męŜczyzna był ich władcą.

Barak po raz pierwszy w Ŝyciu stanął twarzą w twarz z przedstawicielem tej rasy. Ogarnął

go głęboki niepokój. CóŜ za niezwykłe oczy, pomyślał. W jednej chwili były

ciemnobursztynowe i niepokojące jak u kota, w następnej zaś szare i skryte jak ślepia węŜa.

Niesamowita tęcza kolorów potrafiła wyrazić dowolny nastrój. Zadał sobie pytanie, czy te

oczy są zdolne do kłamstwa.

W bibliotece alchemika znajdowały się kopie ocalałych tomów Szaleństwa Gothosa,

jaghuckiego dzieła, które powstało przed tysiącleciami. Przypomniał sobie, Ŝe tu i ówdzie

wspominano w nim o Tiste Andii i nazwę tę zawsze otaczała aura strachu. Sam Gothos,

jaghucki czarodziej, który zstąpił do najgłębszych grot pradawnej magii, dziękował bogom,

Ŝe Tiste Andii są bardzo nieliczni. Od owych czasów liczebność owej tajemniczej

czarnoskórej rasy jeszcze spadła.

Skóra Anomandera Rake’a była czarna jak noc, zgodnie z opisem Gothosa, lecz głowę

porastała mu grzywa srebrzystych włosów. Liczył sobie prawie siedem stóp wzrostu. Jego

twarz miała ostre rysy, jak wyciosana z onyksu, a zewnętrzne kąciki wielkich oczu o

pionowych źrenicach unosiły się lekko ku górze.

Na szerokich plecach nosił dwuręczny miecz o srebrnej gałce, ukształtowanej na

podobieństwo czaszki smoka, oraz archaicznej poprzecznej gardzie, które wystawały z

drewnianej pochwy o długości aŜ sześciu i pół stopy. Od owego oręŜa promieniowała moc,

która zanieczyszczała powietrze jak atrament wodę. Gdy Baruk zatrzymał na nim wzrok,

zachwiał się na nogach. Przez chwilę widział rozwierającą się przed sobą bezkresną otchłań,

zimną jak serce lodowca. Wydobywał się z niej smród wieków, a takŜe słaby jęk. Alchemik

oderwał wzrok od miecza i gdy spojrzał na Rake’a, przekonał się, Ŝe ten przygląda mu się z

uwagą.

Tiste Andii uśmiechnął się znacząco i wręczył Barakowi jeden z kielichów.

– Czy Starucha zabawiła cię swym zwykłym melodramatycznym przedstawieniem?

Baruk zamrugał powiekami, nie potrafił jednak powstrzymać uśmiechu.

Rake pociągnął łyk wina.

– Zawsze uwielbiała popisywać się swymi talentami. Czy moŜemy usiąść?

– Oczywiście – zgodził się Barak. Choć nadal dręczył go lęk, uspokoił się wyraźnie.

Dzięki wieloletnim studiom wiedział, Ŝe potęŜna moc nadaje róŜnym duszom odmienne

kształty. Gdyby dusza Rake’a była wypaczona, wyczułby to natychmiast. Tiste Andii zdawał

się w pełni panować nad swą mocą. JuŜ sam ten fakt budził bojaźń. To Rake kształtował

magię, którą władał, a nie na odwrót. Taki stopień kontroli był czymś, hmm, nieludzkim.

Podejrzewał, Ŝe mag-wojownik nieraz jeszcze zadziwi go i przerazi.

– Rzuciła przeciwko mnie wszystko, co miała – odezwał się nagle Rake. Jego oczy lśniły

zielonym blaskiem lodowców.

Barak zmarszczył brwi, zaskoczony gwałtownością tych słów.

O kim mówi? Ach, oczywiście o cesarzowej.

– A mimo to nie zdołała mnie zniszczyć – kontynuował Rake.

Alchemik zesztywniał w fotelu.

– Zmusiła cię jednak do odwrotu – zaczął ostroŜnie. – Doznałeś poraŜki. Czuję twą moc,

Anomanderze Rake – dodał z grymasem na twarzy. – Jej fale nie przestają z ciebie

emanować. Muszę zapytać, jak doszło do tego, Ŝe przegrałeś? Wiem co nieco o wielkim magu

imperium Tayschrennie. Jego moc jest niemała, ale nie moŜe się równać z twoją. Dlatego

znowu pytam, jak do tego doszło?

– Wysłałem swych czarodziejów i wojowników na północ, Ŝeby wspomogli Brooda –

odparł Rake, spoglądając na stół z mapami. Odwrócił twarz do Baruka, uśmiechając się bez

wesołości. – W moim mieście pozostały tylko dzieci, kapłani oraz trzech starych,

zainteresowanych wyłącznie księgami czarnoksięŜników.

W mieście? Wewnątrz Odprysku KsięŜyca kryło się miasto?

Oczy Rake’a nabrały odcienia ciemnego brązu.

– Nie jestem w stanie bronić całego Odprysku. Nie mogę być wszędzie naraz. Co zaś do

Tayschrenna, nic go nie obchodzili otaczający go ludzie. Próbowałem go odwieść od ataku,

uczynić cenę zbyt wysoką... – Potrząsnął głową, jakby był zdziwiony, po czym spojrzał na

Baruka. – Zdecydowałem się na odwrót, Ŝeby uratować dom mojego ludu.

– I pozwoliłeś, by Pale upadło... – Baruk zamknął usta, przeklinając własny brak taktu.

Rake wzruszył tylko ramionami.

– Nie przewidziałem szturmu na taką skalę. Sama moja obecność powstrzymywała

imperium przez prawie dwa lata

– Słyszałem, Ŝe cesarzowej brak cierpliwości – wyszeptał zamyślony Baruk. Podniósł

wzrok, mruŜąc powieki. – Chciałeś się ze mną spotkać, Anomanderze Rake. Oto jestem.

Czego pragniesz?

– Zawrzeć sojusz – odparł władca Odprysku.

– Ze mną? Osobiście?

– Nie drwij ze mnie, Baruku. – Głos Rake’a stał się nagle lodowaty. – Mnie nie nabierze

ta Rada idiotów uŜerających się ze sobą w Gmachu Majestatu. Wiem, Ŝe w rzeczywistości

DarudŜystanem władasz ty i twoi koledzy, magowie. – Wstał i spojrzał na alchemika z góry.

Jego oczy były szare. – Coś ci powiem. Dla cesarzowej wasze miasto jest dziś jedyną perłą na

kontynencie pełnym błota. Chce je zdobyć, a jeśli czegoś chce, zwykle to dostaje.

Baruk pociągnął za wystrzępiony brzeg szaty.

– Rozumiem – rzekł cicho. – W Pale teŜ byli czarodzieje.

Rake zmarszczył brwi.

– W rzeczy samej.

– Mimo to – ciągnął Baruk – kiedy bitwa rozgorzała na dobre, nie myślałeś o sojuszu,

który zawarłeś z miastem, lecz o ratowaniu swego Odprysku.

– Kto ci to powiedział? – zapytał Rake.

Baruk spojrzał mu w oczy, unosząc obie dłonie.

– Niektórym z tych czarodziejów udało się uciec.

– Są w mieście?

Oczy Tiste Andii stały się zupełnie czarne.

Na ten widok Baruka zalał pot.

– Dlaczego pytasz?

– śądam ich głów – rzucił od niechcenia Rake. Ponownie napełnił swój kielich winem i

pociągnął długi łyk.

Serce Baruka pochwyciła lodowata dłoń, która zaciskała się coraz mocniej. Dręczący go

ból głowy w ciągu kilku sekund nasilił się dziesięciokrotnie.

– Dlaczego? – zapytał znowu. Jego głos zabrzmiał jak stłumione westchnienie.

Jeśli Tiste Andii wiedział cokolwiek o cierpieniach alchemika, w Ŝaden sposób tego nie

okazał.

– Dlaczego? – Zatrzymał to słowo w ustach, smakując je jak wino. Na wargach pojawił

mu się lekki uśmieszek. – Kiedy z gór zeszła armia Moranthów, Tayschrenn ruszył do ataku

ze swą kadrą czarodziejów i rozeszła się wiadomość, Ŝe Szpon Imperium dokonał infiltracji

miasta – uśmiech przerodził się w złowieszczy grymas – magowie z Pale uciekli. – Przerwał,

jakby chciał przywołać tę chwilę w pamięci. – Ze szponami załatwiłem się, nim zdąŜyli się

oddalić na tuzin kroków od murów. – Znowu przerwał. Na jego twarzy pojawił się przelotny

błysk Ŝalu. – Gdyby czarodzieje zostali w mieście, szturm udałoby się odeprzeć. Uwagę

Tayschrenna zaprzątały... inne cele. Otoczył swą pozycję na wzgórzu niezliczonymi

barierami, a potem przywołał demony. Nie uŜył ich jednak przeciwko mnie, lecz poszczuł je

na niektórych ze swych towarzyszy. Zdziwiło mnie to, lecz zamiast pozwolić podobnym

okropnościom wałęsać się na swobodzie, zuŜyłem bezcenną moc, by je unicestwić. –

Westchnął. – Gdybym nie wycofał Odprysku, za kilka minut zostałby zniszczony.

Pozwoliłem mu dryfować na południe i ruszyłem w pościg za tymi czarodziejami.

– W pościg?

– Dopadłem wszystkich poza dwoma. – Spojrzał na Baruka. – Chcę ich dostać,

najchętniej Ŝywych, ale wystarczą mi ich głowy.

– Zabiłeś tych, których znalazłeś? W jaki sposób?

– Moim mieczem, oczywiście.

Baruk wzdrygnął się, jak uderzony.

– Och – wyszeptał. – Och.

– Sojusz – przypomniał mu Rake, nim wysączył resztkę wina.

– Pomówię o tym z koterią – odpowiedział Baruk, wstając. – Wkrótce poinformujemy cię

o swej decyzji. – Wbił wzrok w miecz na plecach Tiste Andii. – Powiedz mi, czy jeśli

wydamy ci tych czarodziejów Ŝywych, ich równieŜ zabijesz tym mieczem?

– Oczywiście – odparł Rake, marszcząc brwi.

Baruk odwrócił się, zamykając oczy.

– W takim razie dostaniesz ich głowy.

Tiste Andii parsknął ochrypłym śmiechem.

– Masz zbyt litościwe serce, alchemiku.

Blade światło za oknem świadczyło, Ŝe nadchodzi świt. W gospodzie „Pod Feniksem”

zajęty był juŜ tylko jeden stół. Siedziało przy nim czterech męŜczyzn. Jeden spał na krześle z

głową w kałuŜy zwietrzałego piwa. Chrapał głośno. Pozostali grali w karty. Dwóch miało

oczy czerwone ze zmęczenia, ostatni zaś wpatrywał się w swe karty, ani na chwilę nie

przestając gadać.

– A potem uratowałem Ŝycie Rallickowi Nomowi na ulicy Wszystkich Wieczorów.

Czterech, nie, pięciu niegodziwych zbirów przyparło chłopaka do muru. Ledwie się trzymał

na nogach. Pocięli go noŜami i krew tryskała mu z setki ran. Natychmiast pojąłem

złowieszczą prawdę. Ta walka nie miała juŜ potrwać długo. Zaszedłem tych sześciu

skrytobójców od tyłu. – Na czubkach palców staruszka Kruppego zatańczył ogień, magiczne

zaklęcie o straszliwej gwałtowności. – Wyszeptałem jednym tchem zaklątko i oto u stóp

Rallicka leŜało sześć kupek popiołu! Sześć kupek popiołu, w których lśniły monety z ich

sakiewek. Ha! To była wspaniała nagroda!

Murillio pochylił swoje wysokie, zgrabne ciało, zbliŜając się do Crokusa Younghanda.

– Czy to moŜliwe, Ŝeby ktoś grał tak wolno? – wyszeptał.

ZnuŜony Crokus uśmiechnął się do przyjaciela.

– Nie mam nic przeciwko temu. Tu jest bezpiecznie, a dla mnie nic więcej się w tej chwili

nie liczy.

– Wojna skrytobójców, bzdura! – rzucił Kruppe, odchylając się na krześle, Ŝeby wytrzeć

czoło zmiętą, jedwabną chusteczką. – Kruppe nie jest co do tego przekonany. Powiedzcie, czy

nie widzieliście tu przedtem Rallicka Noma? Chłopak długo gawędził z naszym Murilliem.

Był zupełnie spokojny, nieprawdaŜ?

Murillio wykrzywił twarz.

– Nom zawsze taki jest, kiedy kogoś zabije. Kładź kartę, do licha! Mam wcześnie rano

robotę.

– A o czym opowiadał ci Rallick? – zapytał Crokus.

Murillio wzruszył tylko ramionami, wpatrując się wściekle w Kruppego.

Grubasek uniósł cienkie jak nitki brwi.

– Czy teraz kolej Kruppego?

Crokus zamknął oczy i z jękiem oklapł na krześle.

– Widziałem na dachach trzech skrytobójców, Kruppe. Dwaj z nich zabili trzeciego, a

potem rzucili się w pościg za mną, mimo Ŝe od razu widać, iŜ nie jestem skrytobójcą.

– Jestem skłonny ci wierzyć – stwierdził Murillio, spoglądając na postrzępiony strój

młodego złodzieja oraz skaleczenia i zadrapania na jego twarzy i dłoniach.

– Durnie! Kruppe siedzi przy stole z durniami. – Grubasek zerknął na chrapiącego

męŜczyznę. – A największym durniem jest Coll. Ale niestety posiadł samowiedzę. Dlatego

wprawił się w swój obecny stan, z którego płynie wiele bluźnierczych wniosków. Robotę,

Murillio? Nie wiedziałem, Ŝe twoje liczne kochanki wstają tak wcześnie. Ostatecznie, cóŜ

mogłyby o tej porze zobaczyć w swych zwierciadłach? Kruppe drŜy na tę myśl.

Crokus rozmasował ukryty pod długimi, brązowymi włosami siniak. Skrzywił się, a

potem pochylił do przodu.

– No jazda, Kruppe – mruknął. – Dawaj kartę.

– Teraz ja?

– Widać samowiedza nie wystarczy, by odgadnąć, czyja teraz kolej – zauwaŜył z

przekąsem Murillio.

Na schodach rozległy się czyjeś kroki. Wszyscy trzej gracze odwrócili się i zobaczyli, Ŝe

z piętra zszedł Rallick Nom. Wysoki, śniady męŜczyzna sprawiał wraŜenie wypoczętego.

Miał na sobie swój dzienny płaszcz barwy głębokiej, królewskiej purpury, spięty pod szyją

srebrną broszą w kształcie muszli. Czarne włosy splótł w warkocz, a szczupłą twarz miał

gładko wygoloną. Skrytobójca podszedł do stołu, złapał Colla za rzedniejące włosy, uniósł

jego głowę z kałuŜy piwa i spojrzał w krostowate oblicze. Następnie połoŜył ją delikatnie na

blacie i przysunął krzesło.

– Czy to ta sama gra co wczoraj?

– Oczywiście – potwierdził grubasek. – Kruppe przyparł tych dwóch osobników do muru.

Lada chwila mogą stracić koszule! Cieszę się, Ŝe znowu cię widzę, drogi Rallicku. Ten oto

młodzieniec – wskazał na Crokusa, opuszczając bezwładnie dłoń i trzepocząc palcami – bez

końca opowiada o morderstwach, których dokonano nad naszymi głowami. Podobno był to

istny potop krwi! Słyszałeś kiedyś podobne bzdury, Rallicku, przyjacielu Kruppego?

Skrytobójca wzruszył ramionami.

– To tylko plotka. Całe to miasto wzniesiono na plotkach.

Crokus skrzywił się. Wyglądało, Ŝe dziś rano nikt nie chce odpowiadać na pytania. Po raz

kolejny zastanowił się, o czym Rallick i Murillio rozmawiali wcześniej. Zasiedli przygarbieni

za słabo oświetlonym stołem w kącie izby i Crokus podejrzewał jakiś spisek. Co prawda,

podobne zachowanie nie było w ich przypadku niczym niezwykłym, lecz na ogół w centrum

wydarzeń znajdował się Kruppe.

Murillio spojrzał na szynkwas.

– Suity! – zawołał. – Nie śpisz?

Zza drewnianego szynkwasu dobiegła niewyraźna odpowiedź, po czym pokazała się

Suity. Jej blond włosy były rozczochrane, a pulchna twarz jeszcze pulchniejsza niŜ zwykle.

– Taaa – wymamrotała. – Co jest?

– Śniadanie dla moich przyjaciół, jeśli łaska. – Murillio wstał z krzesła, obrzucając swój

strój krytycznym, pełnym wyraźnej dezaprobaty spojrzeniem. Miękka, luźna koszula

jaskrawozielonej barwy zwisała ze szczupłego ciała, zmięta i zalana piwem. Piękne pantalony

z garbowanej skóry były wyświechtane i całe poplamione. Oddalił się z westchnieniem od

stołu. – Muszę się wykąpać i przebrać. Jeśli chodzi o grę, poddaję się z powodu braku

nadziei. Jestem przekonany, Ŝe Kruppe nigdy nie zagra tej karty, wskutek czego

pozostaniemy uwięzieni w świecie jego nieprawdopodobnych wspomnień i opowieści, być

moŜe juŜ na zawsze. Dobranoc wszystkim.

Spojrzeli sobie w oczy z Rallickiem, po czym Murillio skinął leciutko głową.

Gdy Crokus to zauwaŜył, grymas na jego twarzy pogłębił się jeszcze. Popatrzył w ślad za

wychodzącym Murilliem, po czym przeniósł wzrok na skrytobójcę. Rallick gapił się na Colla.

Z jego twarzy jak zwykle nic nie moŜna było wyczytać.

Suity powlokła się do kuchni. Po chwili pomieszczenie wypełniły echa brzęku garnków.

Crokus rzucił karty na środek stołu i rozsiadł się wygodnie, zamykając oczy.

– Czy chłopiec teŜ się poddaje? – zapytał Kruppe.

Złodziej skinął głową.

– Ha, Kruppe wciąŜ jest niepokonany.

OdłoŜył karty i zatknął serwetkę pod tłustą, trzęsącą się szyją.

Młodzieniec coraz silniej podejrzewał spisek. Najpierw natknął się na wojnę

skrytobójców, a teraz Rallick i Murillio najwyraźniej coś knuli. Westchnął w duchu i

otworzył oczy. Ciało miał obolałe po całonocnych przygodach, wiedział jednak, Ŝe sprzyjało

mu szczęście. Spojrzał niewidzącym wzrokiem na Colla. Wróciło do niego wspomnienie

wysokich, spowitych w czerń skrytobójców. ZadrŜał. Bez względu jednak na

niebezpieczeństwo, na które natknął się nocą na dachach, musiał przyznać, Ŝe było to bardzo

ekscytujące przeŜycie. Kiedy zatrzasnął za sobą drzwi gospody i osuszył kufel piwa, który

wcisnęła mu w dłoń Suity, dygotał cały przez dobrą godzinę.

Zatrzymał spojrzenie na Collu. Coll, Kruppe, Murillio i Rallick. CóŜ za dziwna grupa:

pijak, otyły mag o wątpliwych umiejętnościach, fircykowaty dandys i morderca.

Byli to jednak najlepsi przyjaciele Crokusa. Jego rodzice zmarli na skrzydlatą zarazę,

kiedy miał cztery lata Od tego czasu wychowywał go wujek Mammot. Stary uczony zrobił, co

mógł, ale to nie wystarczyło. Mroczne ulice i bezksięŜycowe noce na dachach wydawały się

chłopcu znacznie bardziej ekscytujące niŜ pokryte pleśnią księgi wujka.

Teraz jednak czuł się bardzo samotny. Kruppe ani na moment nie pozbywał się maski

wesołkowatego idioty. Przez wszystkie lata, podczas których pobierał u niego nauki

złodziejskiego rzemiosła, Crokus nigdy nie widział, by tłuścioch zachowywał się inaczej.

śycie Colla zdawało się sprowadzać do nieustannego unikania stanu trzeźwości. Chłopak nie

znał jego motywów, choć podejrzewał, Ŝe niegdyś Coll był kimś więcej. A teraz Rallick i

Murillio nie chcieli go wtajemniczyć w jakąś nową intrygę.

W jego myślach ukształtował się obraz skąpanych w blasku księŜyca dziewczęcych

kończyn. Potrząsnął gniewnie głową.

Suity przyniosła śniadanie: skórki chleba obsmaŜane w maśle, kawał koziego sera, kiść

miejscowych winogron i dzbanek gorzkiej kawy z Callows. Najpierw obsłuŜyła Crokusa,

który wymamrotał słowa podziękowania.

Gdy podawała śniadanie Rallickowi, Kruppe stracił cierpliwość.

– CóŜ za impertynencja – odezwał się, poprawiając szerokie, usiane plamami rękawy

płaszcza. – Kruppe ma ochotę rzucić na niegrzeczną Suity tysiąc okropnych zaklęć.

– Lepiej niech Kruppe tego nie robi – ostrzegł go Rallick.

– Och, nie, oczywiście, Ŝe nie – zapewnił go grubasek, ocierając czoło chustką. –

Ostatecznie czarodziej mojej klasy nie powinien się zniŜać do zwracania uwagi na zwykłą

pomywaczkę.

Suity odwróciła się nagle ku niemu.

– Pomywaczkę? – Chwyciła skórkę chleba i przylepiła ją Kruppemu do głowy. – Nie

przejmuj się – rzuciła, wracając do szynkwasu. – Z takimi włosami jak twoje i tak nikt jej nie

zauwaŜy.

Grubasek odkleił skórkę. Chciał juŜ rzucić ją na podłogę, lecz zmienił zdanie. Oblizał

wargi.

– Kruppe jest dziś rano wspaniałomyślny – oznajmił. Uśmiechnął się szeroko i połoŜył

chleb na talerzu. Pochylił się, splatając tłuste palce. – Chciałby zacząć śniadanie od winogron,

jeśli moŜna prosić.

Rozdział siódmy

Widzę człowieka

przykucniętego w ogniu,

który mnie nie ogrzewa,

i zastanawiam się,

dlaczego tak śmiało

wszedł na mój stos pogrzebowy...

Gadrobijskie epitafium

Anonim

Tym razem sen poprowadził Kruppego przez Bramę Bagienną, a potem Południowym

Traktem do Traktu Kamieniarzy. Niebo nad jego głową wirowało, tworząc nieprzyjemny

wzór złoŜony ze srebrnych i jasnozielonych plam.

– Sytuacja jest niestabilna – wydyszał grubasek, gdy nogi niosły go jałowym,

piaszczystym szlakiem. – Moneta wpadła w ręce chłopca, choć on o tym nie wie. Czy Kruppe

ma wejść na tę Małpią ŚcieŜkę? Całe szczęście, Ŝe jego idealnie okrągłe ciało jest przykładem

doskonałej symetrii. Umiejętność zachowania równowagi to nie tylko wrodzony talent.

Wymaga Ŝmudnych ćwiczeń. Rzecz jasna, Kruppe jest kimś wyjątkowym i w niczym nie

potrzebuje praktyki.

Na polach po lewej, w kręgu młodych drzew, płonęło niewielkie ognisko. Za pokrytymi

pączkami liści gałęziami widać było niewyraźną, czerwoną łunę. Bystre oczy Kruppego

wypatrzyły siedzącego tam samotnego męŜczyznę, który zdawał się trzymać płomienie w

dłoniach.

– Na tej skalistej, pełnej kolein drodze jest za duŜo kamieni – westchnął grubasek. –

Kruppe wolałby iść po zoranym gruncie, który jeszcze się nie zazielenił świeŜą roślinnością.

Na przykład, kusi go to ognisko.

Zszedł z gościńca i ruszył ku drzewom.

Gdy przedostał się między dwoma smukłymi pniami i wyszedł w plamę światła,

zakapturzona postać odwróciła się powoli w jego stronę. Choć przed nią płonął ogień, jej

twarz skrywały cienie. Aczkolwiek trzymała płomienie w dłoniach, Ŝar nie robił jej krzywdy.

Rozczapierzyła szeroko długie, wijące się palce.

– Chciałbym skorzystać z ciepła – rzekł grubasek, kłaniając się lekko. – W snach

Kruppego ostatnio bardzo trudno na nie trafić.

– Wędrują w nich obcy – odezwała się postać wysokim, dziwnie akcentowanym głosem.

– Tacy jak ja. CzyŜbyś mnie wzywał? Minęło wiele czasu, odkąd moje stopy ostatnio

dotykały Ŝywej gleby.

– Wzywał? – zapytał grubasek, unosząc brwi. – Nie, nie Kruppe. On równieŜ jest ofiarą

własnych snów. Wyobraź sobie tylko, Ŝe śpi w tej chwili pod ciepłymi kocami, bezpieczny w

swym skromnym pokoiku. A przecieŜ marznę, nieznajomy. Nie, zamarzam.

MęŜczyzna zaśmiał się cicho i skinął na Kruppego, pozwalając mu podejść do ognia.

– Usiłuję odzyskać zdolność czucia – zaczął – ale moje dłonie wciąŜ są odrętwiałe. Być

obiektem czci znaczy współuczestniczyć w bólu czciciela. Obawiam się, Ŝe moich

wyznawców juŜ nie ma.

Kruppe milczał. Nie podobał mu się posępny nastrój tego snu. Rozpostarł dłonie nad

ogniem, lecz czuł niewiele ciepła. W kolana wniknął mu bolesny ziąb. Wreszcie uniósł wzrok

ku zakapturzonej postaci.

– Kruppe sądzi, Ŝe jesteś pradawnym bogiem. Jak masz na imię?

– Jestem znany jako K’rul.

Grubasek zesztywniał. Jego domysł okazał się trafny. Na wieść, Ŝe pradawny bóg

przebudził się i wędruje przez jego sny, myśli Kruppego rozpierzchły się jak przeraŜone

króliki.

– Skąd się tu wziąłeś, K’rulu? – zapytał drŜącym głosem. Nagle wydało mu się, Ŝe jest tu

za gorąco. Wyciągnął z rękawa chusteczkę i otarł pot z czoła.

Bóg zastanawiał się długo, nim udzielił mu odpowiedzi, i Kruppe słyszał w jego głosie

niepewność.

– Za murami tego świetlistego miasta przelano krew, Kruppe. Na kamieniach, które ongiś

były mi poświęcone. To... to dla mnie coś nowego. Ongiś królowałem w umysłach wielu

śmiertelników, którzy karmili mnie do syta krwią i rozłupanymi kośćmi. Na długo przed

czasami, gdy dla zaspokojenia swych kaprysów ludzie wznieśli pierwsze kamienne wieŜe,

wędrowałem razem z myśliwymi. – Kaptur przesunął się ku górze i Kruppe poczuł, Ŝe padło

na niego spojrzenie nieśmiertelnych oczu. – Znowu przelano krew, ale to za mało. Sądzę, Ŝe

mam tu czekać na kogoś, kto się przebudzi. Kogoś, kogo niegdyś, dawno temu, znałem.

Grubasek przełknął te słowa niczym kwaśną Ŝółć.

– A co przyniosłeś Kruppemu?

Pradawny bóg podniósł się gwałtownie.

– StaroŜytny ogień, który da ci ciepło w chwili potrzeby – odparł. – Ale niczego w

zamian nie Ŝądam. Odszukaj T’lan Imassa, który przyprowadzi kobietę. To oni dokonają

przebudzenia. Chyba muszę się przygotować do walki. Walki, którą przegram.

Kruppe otworzył szeroko oczy. Nagle zrozumiał.

– Wykorzystują cię – wydyszał.

– Być moŜe. Jeśli rzeczywiście tak jest, młodsi bogowie popełnili powaŜny błąd.

Ostatecznie – w jego głosie pojawiła się nuta upiornej wesołości – przegram walkę. Ale nie

zginę. – K’rul odwrócił się od ognia, lecz jego głos nadal dobiegał uszu Kruppego. – Graj

dalej, śmiertelniku. KaŜdy bóg pada z ręki któregoś z was. Tylko tak moŜe się skończyć

nieśmiertelność.

Tęskny ton tych słów nie umknął uwadze grubaska. Podejrzewał, Ŝe na poŜegnanie bóg

zdradził mu wielką prawdę, z której będzie mógł teraz zrobić uŜytek.

– I Kruppe to uczyni – wyszeptał.

Pradawny bóg wyszedł z plamy światła, oddalając się przez pola ku północnemu

wschodowi. Czarodziej wpatrzył się w ognisko. Płomienie pełgały chciwie po drewnie, lecz

nie pojawiał się popiół, a choć od chwili jego przyjścia nikt nie dorzucał drew, ogień nie

przygasał. Grubasek zadrŜał.

– Ma ją w rękach chłopiec – mruknął. – Tej nocy Kruppe jest sam na świecie. Zupełnie

sam.

Godzinę przed świtem Niszczyciel Kręgu zakończył słuŜbę pod Barbakanem Despoty.

Dzisiejszej nocy nikt nie przybył na spotkanie. Gdy szedł samotnie krętą ulicą Powabów

AnyŜku w Dzielnicy Korzennej, o wyszczerbione turnie Tahlynu na północy uderzały

błyskawice. Na dole, w Dzielnicy PrzybrzeŜnej, między oświetlonymi latarniami gazowymi

kamiennymi pirsami majaczyły mroczne kształty statków handlowych z odległych miast,

takich jak Callows, Elingarth i Złość Keplera.

Chłodny wietrzyk znad jeziora niósł ze sobą woń deszczu, choć gwiazdy na niebie

świeciły zdumiewająco jasno. Zdjął płaszcz i upchnął go do małego, skórzanego tornistra,

który przewiesił sobie przez ramię. Tylko przytroczony do pasa krótki miecz świadczył, Ŝe

jest Ŝołnierzem, i to Ŝołnierzem bez pochodzenia.

Skończył juŜ ze swymi oficjalnymi obowiązkami i gdy szedł w dół, ku jezioru, spływały

z niego lata słuŜby. OŜyły jaskrawe wspomnienia ze spędzonego w porcie dzieciństwa.

Zawsze wabiły go tu egzotyczne statki kupieckie, które przybijały do brzegu niczym znuŜeni,

ogorzali bohaterowie wracający z kolejnej wojny Ŝywiołów. W owych czasach częstym

widokiem były galery Wolnych Korsarzy, które wpływały do zatoki cięŜkie od łupów.

Pochodziły one z tak tajemniczych portów, jak Filman Orras, Fort O Połowę, Opowieść

Nieboszczyka i Wygnanie. Brzmienie tych nazw budziło pragnienie przygód w duszy

chłopaka, który nigdy nie widział od zewnątrz murów własnego grodu.

U wejścia na kamienny pirs męŜczyzna zwolnił. Przez jego umysł maszerowały lata

dzielące go od tamtego chłopaka Opętały go wizje wojny, które stawały się coraz bardziej

złowieszcze. Wspominając skrzyŜowania dróg, jakie dotąd przeszedł, widział, Ŝe niebo na

górze przesłaniają burzowe chmury, a krajobraz przerodził się w wietrzne pustkowie.

Panowały nad nimi teraz siły wieku i doświadczenia i wszystkie wybory, jakich dokonał w

przeszłości, wydawały mu się z góry przesądzone i właściwie zrodzone z desperacji.

Czy tylko młodzi znają to uczucie? – zapytał sam siebie, siadając na kamiennym pirsie.

Przed nim pluskały czarne jak sadza wody zatoki. Dwadzieścia stóp poniŜej leŜał spowity w

mroku skalisty brzeg. Tu i ówdzie widać było połyskujące niczym gwiazdy odłamki szkła i

ceramiki.

Odwrócił się nieco w prawo, przebiegając wzrokiem wzdłuŜ stoku wzgórza, na którym

wznosił się przysadzisty Gmach Majestatu.

Nigdy nie sięgaj zbyt wysoko. Tę prostą naukę przyswoił sobie juŜ dawno temu, na

płonącym pokładzie korsarskiego okrętu, który dryfował pod wyniosłymi fortyfikacjami

miasta o nazwie Złamana Szczęka, a do jego brzucha wdzierało się morze. Wolni Korsarze

znaleźli swój kres w ogniu i historycy później orzekli, Ŝe zgubiła ich pycha.

Nigdy nie sięgaj zbyt wysoko. Zatrzymał spojrzenie na Gmachu Majestatu. Za jego

murami nadal trwała sytuacja patowa, do której doszło po zamordowaniu rajcy Lima. Rada

ścigała własny ogon, więcej czasu poświęcając gorączkowym spekulacjom i plotkom niŜ

sprawom wagi państwowej. Turban Orr, któremu w ostatniej chwili wyrwano z rąk

zwycięstwo w głosowaniu, rozsyłał na wszystkie strony swe psy, nakazując im szukać

szpiegów, którzy – jak sądził – przedostali się do jego gniazda. Rajca nie był głupi.

Nad wody jeziora wzbiło się stado szarych mew. Zimne nocne powietrze przeszyły ich

krzyki. MęŜczyzna zaczerpnął tchu, przygarbił się i z wysiłkiem oderwał wzrok od Wzgórza

Majestatu.

Za późno juŜ martwić się o to, czy nie sięgnął zbyt wysoko. W chwili, gdy skontaktował

się z nim agent Węgorza, jego przyszłość została rozstrzygnięta. Niektórzy nazwaliby to

zdradą i być moŜe w ostatecznym rozrachunku mieli rację. KtóŜ mógł odgadnąć plany

Węgorza? Nawet jego główny agent – ten, który go zwerbował – twierdził, Ŝe nic o nich nie

wie.

Jego myśli wróciły do Turbana Orra. Stanął do walki z przeciwnikiem, który był sprytny i

miał władzę. Jego jedyną obroną była anonimowość, a tę prędzej czy później utraci.

Siedział na pirsie, czekając na agenta Węgorza. PrzekaŜe mu wiadomość przeznaczoną

dla jego pana. Jak wiele zmieni to pismo? Czy popełniał błąd, szukając pomocy, naraŜając

swą niepewną anonimowość, samotność, która dawała mu tak wiele wewnętrznej siły,

wzmacniała jego determinację? Nie sądził jednak, by mógł o własnych siłach skrzyŜować

szpady z Turbanem Orrem.

Sięgnął pod kaftan i wydobył stamtąd zwój. Zdawał sobie sprawę, Ŝe znalazł się na

skrzyŜowaniu dróg. NierozwaŜny strach skłonił go do napisania prośby o pomoc.

Łatwo byłoby się teraz poddać. Uniósł w dłoniach kruchy pergamin, czując jego lekkość,

tłustawą powierzchnię, szorstki sznurek. Byłby to łatwy gest desperacji.

Uniósł głowę. Niebo bladło juŜ, a wiejąca od jeziora bryza przybierała na sile. Wkrótce z

północy nadciągnie częsty o tej porze roku deszcz, który oczyści miasto, odświeŜy jego

pachnący korzeniami oddech. Zdjął sznurek ze zwoju i rozwinął pergamin.

Tak łatwo.

Przedarł powoli list. Jego fragmenty opadły na skryty w mroku brzeg jeziora, po czym

odpłynęły na wzmagających się falach niczym drobinki popiołu.

Wydało mu się, Ŝe gdzieś w głębi swego umysłu słyszy brzęk wirującej monety. Ten

dźwięk napełnił go smutkiem.

Po kilku minutach opuścił pirs. Agent Węgorza, który zjawi się tu na porannej

przechadzce, zauwaŜy, Ŝe jego kontakt się nie pokazał, i ruszy w dalszą drogę.

Szedł ulicą PrzybrzeŜną, oddalając się od Wzgórza Majestatu. Pojawili się juŜ pierwsi

sprzedawcy jedwabiu, którzy rozkładali swój towar na szerokim, wyłoŜonym płytami

chodniku. MęŜczyzna rozpoznawał bele i zwoje lawendowej tkaniny z Illem, jasnoŜółte

jedwabie z Setty i Lest – dwóch leŜących na południowym wschodzie miast, które w zeszłym

miesiącu zaanektował Pannioński Jasnowidz – oraz grube, cięŜkie zwoje z Sarrokalle. Kiedyś

wybór był znacznie większy. Handel z podbitą przez Malazańczyków północą zamarł

całkowicie.

Porzucił brzeg jeziora przy wejściu do gospody „Pod Perfumowanym Drewnem” i ruszył

w głąb miasta. Cztery przecznice dalej czekał jego pokoik na piętrze walącego się budynku.

W świetle świtu był cichy i szary, a cienkie, wypaczone drzwi zamknięto na klucz. Tam nie

było miejsca dla wspomnień. Nie zostawił w pokoju nic, co mogłoby przyciągnąć uwagę

czarodzieja albo zdradzić bystremu łowcy szpiegów szczegóły Ŝyciorysu lokatora. Pozostawał

tam anonimowy nawet dla siebie.

Pani Simtal spacerowała w kółko. W ostatnich dniach stanowczo zbyt wiele z trudem

zdobytego złota musiała wydać na załagodzenie sytuacji. Tej przeklętej zdzirze, Ŝonie Lima,

Ŝałoba wcale nie kazała zapomnieć o chciwości. Przywdziała czerń zaledwie przed dwoma

dniami, a juŜ prowadzała się z tym fircykiem Murilliem, zadowolona z siebie jak kurtyzana

na balu.

Lekko ściągnęła podkreślone ołówkiem brwi. Murillio. Ten młodzieniec potrafił

przyciągać uwagę. Wziąwszy to wszystko razem, moŜe warto by się wokół niego zakręcić.

Zatrzymała się i popatrzyła na spoczywającego w łoŜu męŜczyznę.

– A więc niczego się nie dowiedziałeś.

W jej głosie zabrzmiała lekka nuta pogardy. Zastanawiała się, czy ją wyczuł.

– Powiedziałem ci juŜ wszystko – odparł rajca Turban Orr, zasłaniając oczy pokrytym

licznymi bliznami przedramieniem. – Nie sposób dojść, kto wystrzelił ten zatruty bełt, Simtal.

Do licha, zatruty! Który ze skrytobójców w dzisiejszych czasach uŜywa trucizny? Vorcan

naładowała ich magią do tego stopnia, Ŝe wszystko inne stało się przestarzałe.

– Zbaczasz z tematu – zauwaŜyła, zadowolona, Ŝe nie dostrzegł, iŜ nieopatrznie zdradziła

swe uczucia.

– Jak juŜ mówiłem – ciągnął Orr – Lim zaangaŜował się w kilka, hmm, delikatnych

przedsięwzięć. Zabójstwo zapewne nie miało nic wspólnego z tobą. Mogło do niego dojść na

czyimkolwiek balkonie. Tylko przypadek zrządził, Ŝe stało się to na twoim.

Pani Simtal skrzyŜowała ramiona.

– Nie wierzę w przypadki, Turban. Powiedz mi, czy to przypadek, Ŝe jego śmierć

pozbawiła cię większości w Radzie w przeddzień głosowania? – ZauwaŜyła, Ŝe policzek mu

zadrŜał, i pojęła, Ŝe cios był celny. Podeszła z uśmiechem do łoŜa, usiadła na nim i przesunęła

dłonią po nagim udzie rajcy. – Czy sprawdzałeś ostatnio, co u niego słychać?

– U niego?

Skrzywiła się, cofnęła rękę i wstała z łoŜa.

– U mojego drogiego wydziedziczonego, idioto.

Turban Orr wykrzywił usta w pełnym satysfakcji uśmieszku.

– Zawsze mam go na oku, moja droga. Sytuacja nie uległa zmianie. Odkąd wyrzuciłaś go

stąd na zbity pysk, nie wytrzeźwiał ani na moment.

Usiadł i sięgnął do słupka baldachimu, na którym wisiały jego szaty. Zaczął się ubierać.

Simtal odwróciła się gwałtownie w stronę męŜczyzny.

– Co robisz? – zapytała ostrym tonem.

– A jak ci się zdaje? – Turban wciągnął spodnie. – W Gmachu Majestatu wre debata.

Muszę uŜyć swych wpływów.

– A co chcesz zrobić? Podporządkować sobie kolejnego rajcę?

Nie przestając się uśmiechać, wciągnął jedwabną koszulę.

– To i coś jeszcze.

Simtal wywróciła oczyma

– Ach, oczywiście szpieg. Zapomniałam o nim.

– Osobiście – ciągnął Orr – jestem przekonany, Ŝe Rada uchwali proklamację

neutralności. Być moŜe juŜ jutro albo pojutrze.

Parsknęła ochrypłym śmiechem.

– Neutralności! Zaczynasz wierzyć we własną propagandę. Chodzi ci o władzę, Turbanie

Orrze, nagą, absolutną władzę, którą zapewnia pozycja malazańskiej wielkiej pięści. Myślisz,

Ŝe to będzie twój pierwszy krok w ramiona cesarzowej. Kosztem miasta, ale to nic cię nie

obchodzi!

Turban uśmiechnął się szyderczo.

– Nie mieszaj się do polityki, kobieto. Upadek DarudŜystanu jest nieunikniony. Pokojowa

okupacja jest lepsza od zajęcia miasta siłą.

– Pokojowa? Czy jesteś ślepy na to, co spotkało szlachtę z Pale? Kruki całymi dniami

poŜywiały się tam delikatnym mięsem. Imperium karmi się szlachecką krwią.

– To, co wydarzyło się w Pale, wcale nie jest takie proste – sprzeciwił się Turban. – W

grę wchodziła odpłata Moranthów. Traktat, który zawarło z nimi imperium, zawierał

odpowiednią klauzulę. Tutaj nie dojdzie do podobnej selekcji. A gdyby nawet doszło, to co?

Osobiście uwaŜam, Ŝe moglibyśmy na tym skorzystać. – Na jego twarz powrócił uśmiech. –

Jakoś nie wierzę, by serce ci krwawiło na myśl o nieszczęściach miasta. Obchodzi cię tylko

własny interes. Tę pozę oburzonej obywatelki moŜesz zachować dla swoich przydupasów,

Simtal.

Poprawił nogawice.

Kobieta podeszła do słupka baldachimu i dotknęła dłonią srebrnej gałki pojedynkowego

miecza Orra.

– Powinieneś go zabić i tyle – stwierdziła.

– A ty znowu o nim? – Rajca parsknął śmiechem. – Twój mózg funkcjonuje z

subtelnością godną złośliwego bachora. – Przypiął miecz do pasa. – To prawdziwy cud, Ŝe

udało ci się cokolwiek wyłudzić od tego idioty. Jeśli chodzi o rozum, byliście dobranym

małŜeństwem.

– Najłatwiej jest złamać serce męŜczyzny – zauwaŜyła Simtal, uśmiechając się do siebie.

PołoŜyła się w pościeli. – A co z Odpryskiem KsięŜyca? – zapytała, rozkładając ramiona i

przeciągając się. – Nadal wisi tam, gdzie wisiał.

Rajca spojrzał na Simtal, przesuwając spojrzeniem wzdłuŜ jej ciała.

– Nie znaleźliśmy jeszcze sposobu na to, by przekazać wiadomość na górę – odparł z

roztargnieniem w głosie. – Rozbiliśmy w cieniu Odprysku namiot, w którym obozują nasi

przedstawiciele, ale jego tajemniczy władca po prostu nas ignoruje.

– A moŜe nie Ŝyje? – zapytała Simtal, rozluźniając mięśnie i głośno wzdychając. – MoŜe

Odprysk wisi nieruchomo dlatego, Ŝe wszyscy wewnątrz są martwi? Pomyśleliście o tym, mój

drogi rajco?

Turban Orr zwrócił się ku drzwiom.

– Pomyśleliśmy. Zobaczymy się wieczorem?

– Chcę, Ŝeby zginął – nalegała Simtal.

Rajca połoŜył dłoń na klamce.

– To moŜe się zdarzyć. Zobaczymy się wieczorem? – zapytał znowu.

– To moŜe się zdarzyć.

Turban Orr otworzył drzwi i wyszedł z pokoju.

Pani Simtal westchnęła, nie wstając z łoŜa. Jej myśli zaprzątał pewien dandys. Jeśli zdoła

odbić go pewnej wdowie, będzie to dla niej wspaniałym sukcesem.

Murillio popijał wino z korzeniami.

– Szczegóły pozostają niejasne – stwierdził, krzywiąc się, gdy palący trunek poparzył mu

wargi.

Ulicą na dole jechał z klekotem jaskrawo pomalowany wóz, zaprzęŜony w trzy białe

konie o czarnych uzdach. Trzymający lejce męŜczyzna był odziany w czarną szatę z

kapturem. Konie szarpały łbami, kładły uszy i wytrzeszczały ślepia, lecz potęŜne, Ŝylaste

dłonie woźnicy trzymały je w ryzach. Po obu stronach wozu szły kobiety w średnim wieku.

Na wygolonych głowach niosły parujące kubki z brązu, z których bił aromat.

Murillio oparł się o poręcz, spoglądając z góry na trupę.

– WywoŜą tę sukę, Fander – zauwaŜył. – To piekielnie ponury rytuał, jeśli mnie o to

pytasz. – Zasiadł w pluszowym fotelu i uśmiechnął się do swej towarzyszki, unosząc puchar.

– Wilcza Bogini Zimy umiera coroczną śmiercią, i to na białym dywanie. A za tydzień będzie

Feta Gedderone i ulice wypełnią się kwieciem, które wkrótce zapcha wszystkie ścieki i

rynsztoki.

Siedząca naprzeciwko niego młoda kobieta uśmiechnęła się, nie spuszczając wzroku z

własnego pucharu wina, który trzymała w obu dłoniach niczym kielich ofiarny.

– O jakich szczegółach wspominałeś? – zapytała, unosząc na chwilę wzrok.

– Szczegółach?

Uśmiechnęła się blado.

– Tych niejasnych.

– Och. – Murillio machnął lekcewaŜąco obleczoną w rękawiczkę dłonią. – Pani Simtal

utrzymuje, Ŝe rajca Lim odwiedził ją osobiście, by podziękować za oficjalne zaproszenie.

– Zaproszenie? Masz na myśli tę uroczystość, którą urządza w wigilię Gedderone?

Murillio zamrugał.

– Oczywiście. Z pewnością wasz dom równieŜ otrzymał zaproszenie?

– Tak, tak. A ty?

– Niestety nie – odparł z uśmiechem.

Kobieta umilkła, przymykając w zamyśleniu oczy.

Murillio spojrzał na ulicę w dole. Czekał. Ostatecznie w podobnych sprawach

obowiązywały swoiste zasady i nawet on nie potrafił odgadnąć toku i tempa myśli kobiety,

zwłaszcza gdy sprawa dotyczyła seksu. W tym przypadku chodziło o wymianę przysług, a ta

gra była specjalnością Murillia, który zawsze wykonywał to, co do niego naleŜało.

NajwaŜniejsze było, Ŝeby w Ŝadnym wypadku nie rozczarować kobiety. Najpilniej strzeŜe się

tej tajemnicy, która nigdy nie traci na wartości.

Na balkonie zajętych było niewiele stolików, gdyŜ szlachetnie urodzeni klienci lokalu

woleli przesycone wonnościami powietrze sali jadalnej. Murillio jednak lubił bliskość

ruchliwej ulicy i podejrzewał, Ŝe jego towarzyszka równieŜ była z niej zadowolona –

przynajmniej w tym przypadku. Dobiegające z dołu hałasy niemal całkowicie wykluczały

groźbę podsłuchania.

Omiótł spojrzeniem ulicę Klejnotów Morula i zesztywniał lekko na widok postaci stojącej

w bramie naprzeciwko. Przesunął się na fotelu, opuszczając lewą dłoń za kamienną poręcz,

gdzie kobieta nie mogła jej widzieć. Potem machnął nią kilka razy z rzędu, spoglądając

wściekle na przybysza.

Rallick Nom uśmiechnął się szerzej. Wyszedł z bramy i ruszył niespiesznie ulicą,

zatrzymując się, by obejrzeć perły wyłoŜone na hebanowym stoliku przed sklepem.

Zaniepokojony właściciel zbliŜył się o krok, uspokoił się jednak, gdy Rallick ruszył dalej.

Murillio westchnął, rozpierając się wygodniej w fotelu. Pociągnął łyk trunku. Idiota! Jego

twarz, dłonie, chód, oczy mówiły tylko jedno: zabójca! Do licha, nawet jego ubranie

cechowało się ciepłem i witalnością katowskiego uniformu.

Rallickowi Nomowi z pewnością brakowało subtelności. To zdumiewające, Ŝe tak

skomplikowany plan zrodził się w sztywnym, geometrycznym umyśle skrytobójcy. Bez

względu jednak na jego pochodzenie, był płodem czystego geniuszu.

– Czy bardzo chcesz tam pójść, Murillio? – zapytała kobieta. Odpowiedział jej

najcieplejszym ze swych uśmiechów, po czym odwrócił wzrok.

– To wielka rezydencja, prawda?

– Dom pani Simtal? Tak. Jest w nim mnóstwo pokojów. – Wsunęła delikatny paluszek do

wonnego, palącego płynu, po czym uniosła go do warg i po chwili zastanowienia włoŜyła do

ust. – Podejrzewam, Ŝe wiele pomieszczeń dla słuŜby, choćby nawet pozbawionych wszelkich

luksusów, będzie stało puste przez większą część nocy.

Murillio nie potrzebował wyraźniejszego zaproszenia. Sednem planu Rallicka był właśnie

ten moment oraz jego konsekwencje. Cudzołóstwo miało jednak pewną wadę. Murillio nie

miał najmniejszej ochoty na pojedynek z męŜem tej kobiety. Odegnał ową niepokojącą myśl

kolejnym łykiem wina.

– Z radością poszedłbym na tę uroczystość, ale pod jednym warunkiem. – Podniósł wzrok

i spojrzał kobiecie w oczy. – Musisz mnie owej nocy zaszczycić swym towarzystwem. Rzecz

jasna, tylko na godzinę czy dwie. – Zmarszczył czoło w wyrazie zakłopotania. – Nie Ŝywię

oczywiście zakusów na prawa, jakie ma wobec ciebie mąŜ.

Oboje doskonale wiedzieli, Ŝe Ŝywi takie zakusy.

– Oczywiście – przytaknęła kobieta, która nagle stała się wstydliwa. – To nie uchodzi. Ile

zaproszeń mam ci załatwić?

– Dwa – odrzekł. – Lepiej, Ŝeby mnie widziano w towarzystwie.

– To prawda.

Murillio spojrzał z Ŝalem na opróŜniony kielich. Westchnął głośno.

– Niestety, muszę juŜ iść.

– Podziwiam twoją samodyscyplinę – odezwała się kobieta.

Ale w dzień wigilii Gedderone przestaniesz ją podziwiać – odpowiedział w myślach

Murillio, wstając z fotela.

– Nasze spotkanie to dar Pani Przypadku – rzekł z ukłonem. – Do dnia wigilii, pani Orr.

– Do dnia wigilii – powtórzyła Ŝona rajcy. Wydawało się, Ŝe przestała się juŜ nim

interesować. – Do widzenia.

Murillio ukłonił się raz jeszcze i zszedł z balkonu. Wiele siedzących za stołami

szlachcianek obserwowało go spod opadających powiek.

Na końcu ulicy Klejnotów Morula wznosiła się Brama Sierpa. Mijając masywne głazy

Muru Trzeciego Poziomu, Rallick zauwaŜył, Ŝe obaj stojący pod rampą straŜnicy wybałuszyli

oczy z wraŜenia. Ocelot kazał mu przyciągnąć do siebie uwagę i choć Murillio był zdania, Ŝe

tylko ślepiec mógłby go wziąć za kogoś innego niŜ zabójcę, zadał sobie sporo trudu, by

stłumić wszelkie wątpliwości.

StraŜnicy nic rzecz jasna nie uczynili. Ten, kto wyglądał na mordercę, nie musiał

koniecznie nim być. Prawa miejskie były w tej kwestii jednoznaczne. Wiedział, Ŝe gdy

znajdzie się na bogatych ulicach Górnych Majątków, jacyś ludzie zapewne zaczną go śledzić,

nie zamierzał jednak próbować ich zgubić. DarudŜystańska szlachta codziennie wydawała na

szpiegów spore pieniądze. Niech choć raz spróbują na nie zarobić.

Rallick nie darzył sympatią szlachetnie urodzonych, choć nie podzielał teŜ typowej dla

gminu nienawiści do nich. Ich pycha, draŜliwy honor i nieustanne swary sprzyjały interesom.

Podejrzewał jednak, Ŝe wszystko to skończy się z nadejściem Malazańczyków. W

imperium gildie skrytobójców nie mogły działać legalnie, a tych przedstawicieli fachu,

których uznawano za tego godnych, wcielano w tajne szeregi Szponu. Pozostali po prostu

znikali. Jeśli wierzyć pogłoskom z Pale, sytuacja szlachty nie była wiele lepsza. Po

zwycięstwie imperium znajdą się w innym świecie i Rallick nie był pewien, czy chciałby stać

się jego częścią.

Zostało mu jednak parę rzeczy do zrobienia. Zastanawiał się, czy Murilliowi udało się

załatwić zaproszenia. Od tego wszystko zaleŜało. Poprzedniej nocy pokłócili się z tego

powodu. Murillio wolał wdowy. Cudzołóstwo nie było w jego stylu. Rallick jednak nalegał i

jego przyjaciel wreszcie ustąpił.

Skrytobójca nadal zastanawiał się nad przyczynami tych oporów. Początkowo sądził, Ŝe

Murillio boi się, iŜ będzie zmuszony do pojedynku z Turbanem Orrem. Jego druh jednak

biegle władał rapierem. Rallick wielokrotnie ćwiczył z nim w ustronnych miejscach i

podejrzewał, Ŝe Murillio jest adeptem, czym nie mógł się pochwalić nawet Turban Orr.

Nie, to nie strach budził w nim niechęć do tego planu. Do Rallicka w końcu dotarło, Ŝe

chodzi o względy moralne. Ujrzał swego przyjaciela w zupełnie nowym świetle.

Gdy rozwaŜał implikacje tej myśli, wypatrzył w tłumie dobrze sobie znaną twarz.

Zatrzymał się raptownie i przyjrzał okolicznym budynkom. Wybałuszył nagle oczy, zdając

sobie sprawę, dokąd nieświadomie zawędrował. Natychmiast skierował spojrzenie na

znajomą postać, która pojawiała się od czasu do czasu po drugiej stronie ulicy. ZmruŜył

powieki zamyślony.

Crokus wędrował ulicą PrzybrzeŜną w błękitnosrebrnym blasku późnego poranka,

otoczony wrzawą czynioną przez kupców i ich klientów. W odległości dwunastu przecznic

przed nim piętrzyły się miejskie wzgórza, otoczone Murem Trzeciego Poziomu. Na

połoŜonym najdalej na wschód z nich stała dzwonnica K’rula. Jej dachówki z pokrytego

zielonymi plamami brązu lśniły w blasku słońca.

Miał wraŜenie, Ŝe owa wieŜa stanowi wyzwanie rzucone radosnemu obliczu Gmachu

Majestatu. Jej zaropiałe oczy, osadzone w pokrytej bliznami wieków twarzy, spoglądały z

góry, z drwiącym, zblazowanym błyskiem na wzniesione na niŜszych wzgórzach rezydencje i

inne budowle.

Crokus był skłonny zgadzać się z ironiczną rezerwą, z jaką wieŜa zdawała się traktować

pozory, od których roiło się w Gmachu Majestatu. Z biegiem lat nauczył się tego od wujka.

Do owego uczucia dodawała jeszcze ognia młodzieńcza niechęć do wszystkiego, co miało coś

wspólnego z władzą. Choć Crokus nie zastanawiał się nad tym zbytnio, to właśnie były

główne motywy, dla których zajmował się złodziejstwem. Do tej pory nie zdawał sobie

jednak sprawy, Ŝe najsubtelniejszą i najbardziej bolesną zniewagą, jaką wyrządza okradanym

ludziom, jest pogwałcenie ich prywatności. W jego marzeniach – tak za dnia, jak i w nocy –

raz po raz wracała do niego wizja śpiącej w łoŜu młodej kobiety.

W końcu pojął, Ŝe ów obraz mówi mu wszystko o... wszystkim. Wszedł do jej pokoju,

gdzie nie mieli wstępu szlacheccy synalkowie śliniący się u jej stóp, gdzie mogła rozmawiać

ze szmacianymi lalkami z dzieciństwa, a jej niewinność nie była tylko nie zerwanym jeszcze

kwiatem. Jej sanktuarium. I zbezcześcił je, zabrał dziewczynie to co najcenniejsze – jej

prywatność.

Nie miało znaczenia, Ŝe była córką D’Arle’ów, w jej Ŝyłach płynęła czysta krew,

nieskalana dotykiem Pani śebraków, i Ŝe przejdzie przez Ŝycie chroniona przed poniŜeniami,

jakie niesie kontakt z rzeczywistym światem. Nic z tego się nie liczyło. Dla Crokusa zbrodnia,

której się wobec niej dopuścił, była równowaŜna gwałtowi. Jednym śmiałym gestem

zdruzgotał jej świat...

Młodym złodziejem zawładnęła burza wyrzutów sumienia. Skręcił w ulicę Powabów

AnyŜku, przepychając się przez tłumy.

PotęŜne ongiś mury sprawiedliwego oburzenia sypały się w gruzy w jego umyśle.

Znienawidzona szlachta ukazała mu inną twarz, która prześladowała go teraz swym pięknem,

nasuwając całe mnóstwo nieoczekiwanych myśli. Słodkie wonie sklepów korzennych,

unoszące się na ciepłej bryzie niczym perfumy, ścisnęły mu gardło nienazwanym uczuciem, a

krzyki dzieci z Dzielnicy Daru przywołały do oczu czułostkowe łzy.

Minął Bramę Goździków, wchodząc do Przesmyku Osserca. TuŜ nad nim wznosiła się

rampa prowadząca do Górnych Majątków. Podchodząc do niej, musiał zejść szybko na bok,

by nie przejechała go wielka kareta zbliŜająca się od tyłu. Nie musiał oglądać wymalowanego

na jej drzwiczkach herbu, by wiedzieć, czyją jest własnością. Kłapiące zębami, wierzgające

konie pędziły przed siebie, nie zwaŜając na zagradzających im drogę pieszych. Młodzieniec

zatrzymał się, patrząc, jak kareta wjeŜdŜa z klekotem po rampie. Ludzie pierzchali przed nią

na wszystkie strony. Sądząc z tego, co słyszał o rajcy Turbanie Orrze, konie mistrza

pojedynków w równym stopniu jak ich właściciel gardziły tymi, którym podobno miał słuŜyć.

Gdy dotarł do rezydencji Orrów, karoca wjechała juŜ do środka. Przy zewnętrznej bramie

stało czterech muskularnych straŜników. Mur wznoszący się za ich plecami miał całe

piętnaście stóp wysokości. Z jego szczytu sterczały zardzewiałe Ŝelazne szpikulce, osadzone

w wypraŜonej przez słońce glinie. Co dziesięć stóp w murze umocowano pumeksową

latarnię. Crokus przeszedł spokojnie obok bramy, ignorując straŜników. Mur był u podstawy

szeroki na jakieś cztery stopy. Grubo ociosane cegły miały standardowe rozmiary – około

stopy kwadratowej. Chłopak szedł dalej przed siebie, po czym skręcił w zaułek, by sprawdzić

mur z drugiej strony. Na najbliŜszym rogu znajdowały się pojedyncze drzwi dla słuŜby,

wykonane ze smołowanej dębiny wzmocnionej okuciami z brązu.

Nie było tu straŜników. Wąskie przejście spowijał głęboki cień, rzucany przez mur

sąsiedniej rezydencji. Crokus skrył się w wilgotnym, cuchnącym stęchlizną mroku. Gdy

pokonał połowę długości zaułka, dłoń kogoś atakującego go od tyłu zatkała mu usta. Pod

Ŝebrami poczuł ostry sztych sztyletu. Chłopak zamarł w bezruchu, a potem stęknął, gdy

napastnik obrócił go w swoją stronę. Spojrzał w znajome oczy.

Rallick Nom schował sztylet i cofnął się o krok z marsem na twarzy. Crokus wbił w niego

wzrok, oblizując wargi.

– Rallick, na serce Beru, wystraszyłeś mnie!

– I bardzo dobrze – odparł skrytobójca. Podszedł bliŜej. – Wysłuchaj mnie uwaŜnie,

Crokus. Nie próbuj obrobić rezydencji Orrów. Nawet się do niej nie zbliŜaj.

– Tylko tak sobie pomyślałem, Nom – zapewnił złodziej, wzruszając ramionami.

– Zapomnij o tym – rozkazał Rallick.

Crokus skinął głową, zaciskając usta w wąską linię.

– Jak sobie Ŝyczysz.

Odwrócił się i ruszył ku sąsiedniej ulicy, skąpanej w jasnych promieniach słońca. Dopóki

nie wyszedł na Szlak Zdrajcy, czuł, Ŝe Rallick odprowadza go wzrokiem. Tam się zatrzymał.

Po lewej stronie miał Górne Wzgórze Szubieniczne. Nad niepokalanymi, porośniętymi

róŜnobarwnym kwieciem stokami wznosiły się pięćdziesiąt trzy stopnie Krętych Schodów.

Pięć zawieszonych nad pomostem pętli kołysało się lekko na wietrze. Ich czarne cienie

sięgały aŜ na bruk ulicy. Minęło wiele czasu od chwili, gdy powieszono ostatniego

szlachetnie urodzonego zbrodniarza, podczas gdy w Dzielnicy Gadrobijskiej, na Dolnym

Wzgórzu Szubienicznym, sznury rozciągały się tak mocno, Ŝe trzeba je było wymieniać co

tydzień. W tych pełnych napięcia czasach wydawało się to dziwnym kontrastem.

Potrząsnął gwałtownie głową. Unikanie naglących pytań kosztowało go zbyt wiele

wysiłku. Czy Nom go śledził? Nie, bardziej prawdopodobne wydawało się, Ŝe skrytobójca

zamierza zamordować Orra lub jakiegoś innego mieszkańca rezydencji. Ryzykowny kontrakt.

Zastanawiał się, kto był na tyle śmiały, by zaproponować coś takiego. Na pewno jakiś inny

szlachcic. Odwaga zleceniodawcy bladła jednak w porównaniu z dzielnością Rallicka, który

zgodził się przyjąć zlecenie.

Tak czy inaczej, ostrzeŜenie skrytobójcy miało wystarczającą wagę, by wybić mu z głowy

myśl o skoku na rezydencję Orra Przynajmniej na razie. Ruszył przed siebie, błądząc myślami

po labiryncie, z którego nie było wyjścia. Wsadził ręce do kieszeni i nagle zmarszczył brwi,

zdając sobie sprawę, Ŝe jedna z jego dłoni zacisnęła się na monecie.

Wyjął ją z kieszeni. Tak jest, to był ten sam pieniąŜek, który Crokus znalazł w noc

zabójstw. Przypomniał sobie, jak pojawił się nie wiadomo skąd u jego stóp w tej samej

chwili, gdy nad głową przemknął mu bełt skrytobójcy. Zatrzymał się, by obejrzeć monetę w

jasnym świetle poranka. Widniała na niej głowa młodego męŜczyzny o rozbawionej minie.

Nosił kapelusz z opadającym rondem. Na obrzeŜu wybito jakieś słowa maleńkimi,

przypominającymi runy literkami. Złodziej nie znał tego języka. Alfabet w niczym nie

przypominał pochyłego pisma Daru.

Obrócił monetę w dłoni. Jakie to dziwne! Na rewersie równieŜ widniała głowa, tyle Ŝe

kobiety – zwrócona w drugą stronę. Wytrawione pismo reprezentowało inny styl od tego na

awersie, było ostre i pochylone w lewo. Kobieta wyglądała młodo. Jej twarz przypominała

oblicze męŜczyzny, lecz nie było na niej nawet śladu rozbawienia. Wydała się złodziejowi

zimna i nieustępliwa.

Metal był stary, tu i ówdzie upstrzony plamami surowej miedzi i cyny. PieniąŜek waŜył

zaskakująco duŜo, Crokus uznał jednak, Ŝe ma on wartość tylko jako unikat. Widział monety

bite w Callows, Genabackis i Amat El, a raz nawet Ŝłobkowane sztabki z Seguleh, lecz nigdy

nie zetknął się z czymś podobnym.

Skąd spadł pieniąŜek? Czy zaplątał się gdzieś w fałdy jego płaszcza, czy teŜ Crokus

strącił go, biegnąc po dachu? A moŜe wchodził w skład panieńskiego skarbu młodej D’Arle?

Chłopak wzruszył ramionami. Tak czy inaczej, zjawił się w najbardziej odpowiedniej chwili.

Tym razem nogi zaniosły go pod Wschodnią Bramę. TuŜ za murami, wzdłuŜ traktu o

nazwie Zgryzota Jatema, stała grupka zapadających się budynków zwana Miastem Zgryzoty.

Tam właśnie wybierał się złodziej. Za dnia wąska brama była otwarta i przejeŜdŜał tamtędy

powolny strumień wyładowanych jarzynami fur. Przepychając się przez tłum, młodzieniec

dostrzegł pierwsze wozy z uchodźcami z Pale, którzy przemknęli między liniami

oblegających podczas bitwy, a potem sforsowali południową Równinę Rhivi oraz Wzgórza

Gadrobi i wreszcie dotarli do Zgryzoty Jatema. Crokus dostrzegał w ich twarzach desperację,

którą łagodziło wyczerpanie. Uchodźcy spoglądali zmęczonym wzrokiem na wątłe mury

miasta, zdając sobie sprawę, Ŝe ucieczka odroczyła wyrok tylko na krótki czas. Byli jednak

zbyt wyczerpani, Ŝeby się tym przejmować.

Przygnębiony tym widokiem Crokus przeszedł pośpiesznie przez bramę, kierując się w

stronę najokazalszego budynku Miasta Zgryzoty – zbudowanej bez jednolitego planu

drewnianej gospody. Nad wejściem kołysał się szyld, na którym przed wieloma

dziesięcioleciami namalowano barana o trzech nogach. Złodziej nie potrafił pojąć, co ma on

wspólnego z nazwą gospody, która brzmiała „Pod Łzami Dzika”. WciąŜ ściskając w dłoni

monetę, wszedł do środka i zatrzymał się tuŜ za drzwiami.

Kilku gości spojrzało na niego przelotnie, lecz wszyscy natychmiast z powrotem zajęli się

swymi trunkami. Przy stojącym w mrocznej głębi sali stoliku chłopak wypatrzył znajomą

postać, która gestykulowała szaleńczo, unosząc ręce nad głowę. Rozciągnął usta w uśmiechu i

ruszył w tamtą stronę.

– ...i wtedy Kruppe ruchem tak szybkim, Ŝe nikt nie mógłby go zauwaŜyć, porwał

królewską koronę i berło z pokrywy sarkofagu. Pomyślał sobie, Ŝe w tym grobowcu jest za

duŜo kapłanów i jeśli jednego ubędzie, wszyscy zaraz poczują się lepiej, bo inaczej zmarłemu

królowi zabraknie tchu w zŜartych stęchlizną płucach i jego widmo się przebudzi. Kruppe

wiele juŜ razy stawiał czoło gniewowi widm w jakiejś głębokiej otchłani D’rek, wysłuchiwał,

jak recytują listę swych zbrodni i uŜalają się nad faktem, Ŝe muszą poŜreć moją duszę... harra!

Kruppe jest za sprytny, Ŝeby takie gadające od rzeczy duchy o koślawych kolanach...

Crokus połoŜył dłoń na wilgotnym ramieniu grubaska. Okrągła, spocona twarz zwróciła

się ku niemu.

– Ach! – zawołał mag. – Były uczeń przychodzi złoŜyć naleŜne hołdy! – wyjaśnił swemu

towarzyszowi, kiwając dłonią. – Crokus, usiądź proszę, jeśli tylko moŜesz. Dziewko! Dawaj

najlepszego wina, ale migiem!

Młodzieniec przyjrzał się siedzącemu naprzeciwko Kruppego męŜczyźnie.

– Widzę, Ŝe jesteście zajęci.

Na twarzy nieznajomego rozbłysła nadzieja. Zerwał się szybko z krzesła.

– Nie, nie – zawołał. – MoŜesz nam śmiało przerwać. – Zerknął na Kruppego, po czym

znowu przeniósł wzrok na Crokusa. – Zresztą zapewniam cię, Ŝe muszę juŜ pędzić! Do

zobaczenia, Kruppe. Pogadamy innym razem.

Pochylił głowę i odszedł.

– Pochopne stworzenie – mruknął Kruppe, sięgając po kubek, z którego pił nieznajomy. –

Spójrz tylko – ciągnął, spoglądając na Crokusa z zatroskaną miną. – Zostało prawie dwie

trzecie. Potencjalne marnotrawstwo! – Grubasek przełknął płyn szybkim haustem. Westchnął

głośno. – Chwała Dessembrae, Ŝe udało mu się zapobiec.

Crokus usiadł.

– Czy to był kupiec, z którym się kontaktujesz? – zapytał.

– Na niebiosa, nie. – Grubasek znowu machnął dłonią. – To biedny, zagubiony uchodźca

z Pale. Miał szczęście, Ŝe natknął się na Kruppego, którego mądre rady skierowały go...

– Jak najdalej stąd – dokończył ze śmiechem Crokus.

Kruppe łypnął na niego spode łba.

Pojawiła się kobieta z glinianą karafką pełną wina o kwaśnym zapachu. Grubasek

napełnił kubki.

– Kruppe zastanawia się, czego ten znakomicie wyszkolony młodzieniec pragnie od

swego byłego mistrza we wszystkich łotrowskich sztukach? A moŜe odniosłeś kolejny triumf

i przychodzisz objuczony łupami, które chcesz w naleŜyty sposób spienięŜyć, i tak dalej?

– Hmm, tak... to znaczy, nie, niezupełnie. – Crokus rozejrzał się wokół, a potem nachylił

bliŜej. – Chodzi o poprzedni raz – wyszeptał. – Wiedziałem, Ŝe przyjdziesz tu sprzedać towar,

który ci przyniosłem.

Grubasek równieŜ przysunął się do niego. Ich twarze dzieliły teraz od siebie zaledwie

cale.

– Mówisz o łupach od D’Arle’ów? – zapytał, poruszając brwiami.

– Tak jest! Czy juŜ je sprzedałeś?

Kruppe wydobył chusteczkę z rękawa i otarł nią czoło.

– Przez całe to gadanie o wojnie na szlakach handlowych zapanował rozgardiasz. Jeśli

chodzi o twoje pytanie, hmm, to Kruppe przyznaje, Ŝe jeszcze nie...

– To świetnie!

Słysząc okrzyk chłopaka, grubasek wzdrygnął się nagle i zacisnął powieki. Po chwili

uchylił je nieznacznie.

– Ach, Kruppe rozumie. Chłopiec chce odzyskać towar, Ŝeby dostać od kogoś innego

większą sumę?

Crokus zamrugał.

– Nie, oczywiście, Ŝe nie. To znaczy, tak, chcę je odzyskać, ale nie zamierzam ich

nikomu opchnąć. No wiesz, nadal jestem twoim wspólnikiem w pozostałych sprawach. Ale tu

chodzi o coś innego. – Chłopak poczuł, Ŝe na twarz występuje mu rumieniec. Cieszył się, Ŝe

w pomieszczeniu jest tak ciemno. – To szczególny przypadek, Kruppe.

Na pyzatej twarzy grubaska wykwitł szeroki uśmiech.

– W takim razie nie ma sprawy, chłopcze. Czy mam ci oddać rzeczone przedmioty

jeszcze dziś wieczorem? Znakomicie, uznajmy sprawę za zamkniętą. Powiedz mi, proszę, co

trzymasz w ręku?

Crokus spojrzał zmieszany na swą dłoń.

– Och, to tylko moneta – wyjaśnił, pokazując pieniąŜek Kruppemu. – Znalazłem ją tej

samej nocy, kiedy okradłem rezydencję D’Arle’ów. Zobacz, ma dwie reszki.

– Naprawdę? Czy Kruppe moŜe dokładniej obejrzeć to niezwykłe znalezisko?

Crokus wręczył monetę przyjacielowi, po czym sięgnął po kubek i rozsiadł się wygodnie.

– Myślę teraz o skoku na rezydencję Orra – rzucił od niechcenia, przypatrując się

uwaŜnie rozmówcy.

– Mhmm. – Grubasek raz za razem obracał pieniąŜek w dłoniach. – Bardzo kiepski stop –

mamrotał. – I do tego oszukany. Mówisz, Orra? Kruppe zaleca ostroŜność. Dom jest bardzo

dobrze strzeŜony. Metalurga, który to odlewał, powinno się powiesić. Kruppe myśli, Ŝe tak

się zapewne stało. Czarna miedź, ni mniej, ni więcej. Tania cyna, a do tego zbyt niska

temperatura. MoŜesz mi wyrządzić uprzejmość, Crokus? Zerknij, proszę, na ulicę przez te

drzwi. Jeśli przypadkiem do miasta wjeŜdŜa czerwono-zielony wóz, Kruppe byłby bardzo

wdzięczny, gdybyś go o tym powiadomił.

Chłopak wstał, wyszedł na zewnątrz i rozejrzał się wokół. Nie zobaczywszy Ŝadnego

wozu, wzruszył ramionami i wrócił do stolika.

– Nie widać nikogo.

– No cóŜ – odezwał się grubasek, odkładając monetę. – Mądry Kruppe uznał, Ŝe jest

zupełnie bezwartościowa. MoŜesz się z nią rozstać bez Ŝalu.

Crokus schował monetę do kieszeni.

– Nie. Zatrzymam ją sobie na szczęście.

Grubasek spojrzał na niego z nagłym błyskiem w oczach, lecz Crokus skupił uwagę na

kubku, który trzymał w dłoniach. Mag odwrócił wzrok z westchnieniem.

– Jeśli wieczorne spotkanie ma się okazać pomyślne dla wszystkich zainteresowanych,

Kruppe musi jak najszybciej ruszyć w drogę.

Młodzieniec dopił wino.

– MoŜemy wrócić razem.

– Znakomicie. – Grubasek wstał, strzepując z piersi okruchy chleba. – Idziemy? – Nagle

zauwaŜył, Ŝe Crokus wpatruje się intensywnie we własną dłoń. – Czy chłopiec się o coś

uderzył? – zapytał pośpiesznie.

Złodziej poderwał się gwałtownie. Odwrócił z zakłopotaniem wzrok. Twarz zalał mu

rumieniec.

– Nie – wymamrotał. Raz jeszcze spojrzał na rękę. – Musiała mi na nią spaść kapka

wosku – wyjaśnił. Potarł dłoń o spodnie, uśmiechając się nieśmiało. – Chodźmy.

– Kruppe, którego mądrość obejmuje sobą wszystkie dziedziny, zapewnia, Ŝe będzie to

wspaniały dzień na spacer.

Rondo Białego Złota otaczało opuszczoną wieŜę pełnym zestawem wielobarwnych

markiz. Było tam mnóstwo sklepów jubilerskich, przed którymi leniwie wałęsali się wynajęci

straŜnicy. Dzielące je od siebie wąskie szczeliny wiodły na zniszczony dziedziniec staroŜytnej

budowli.

Liczne opowieści zapewniały, Ŝe w WieŜy Hintera i jej okolicach czają się obłęd i śmierć.

Dlatego nikt nigdy jej nie odwiedzał, a jubilerom nawet nie postała w głowach myśl, Ŝe ktoś

moŜe dobrać się do ich sklepów od tamtej strony.

Gdy dzień skłaniał się ku zachodowi, tłumy na rondzie rzedły i straŜnicy stawali się coraz

ostroŜniejsi. Przed większością witryn opuszczono juŜ z trzaskiem Ŝelazne kraty, a przy

sklepach, które jeszcze były otwarte, zapalono pochodnie.

Murillio wyszedł na rondo z Drogi Trzeciego Poziomu, zatrzymując się co chwila, Ŝeby

obejrzeć oferowane na sprzedaŜ towary. Przywdział połyskliwy błękitny płaszcz z Pustkowia

Malle, zdając sobie sprawę, Ŝe tak ostentacyjna demonstracja bogactwa znacznie złagodzi

wszelkie podejrzenia.

Sklep, do którego się wybierał, z obu stron otaczały nie oświetlone witryny. Jubiler,

męŜczyzna o wąskiej twarzy i zadartym nosie, pochylał się nad ladą jak uliczny przekupień.

Na ogorzałych dłoniach miał maleńkie szare blizny, wyglądające jak ślady kruka na błocie.

Wystukiwał palcem niespokojny rytm. Murillio podszedł bliŜej, spoglądając w jego osadzone

pod krzaczastymi brwiami oczy.

– Czy to sklep Krute’a z Talientu?

– Ja jestem Krute – burknął jubiler kwaśnym tonem, jakby czuł się niezadowolony z losu,

który przypadł mu w udziale. – Perły z Talientu, osadzone w krwawym złocie z kopalń w

Moap i Pasie. Nigdzie w DarudŜystanie nie znajdziesz podobnych.

Pochylił się i splunął obok Murillia, który mimo woli odsunął się w bok.

– Nie miałeś dziś klientów? – zapytał. Wyciągnął z rękawa chusteczkę i dotknął nią warg.

W oczach Krute’a błysnęło zrozumienie.

– Tylko jednego. Obejrzał cały mój zapas klejnotów z Goaliss, które są tak rzadko

spotykane jak smocze mleko i wydobywa się je ze skał bezlitosnych jak same smoki. KaŜdy

kamień wyrwany z ich gniewnych Ŝył kosztuje Ŝycie stu niewolników. – Jubiler uniósł

nerwowo barki, rzucając w bok niespokojne spojrzenie. – Trzymam je na zapleczu, by pokusa

nie sprawiła, Ŝe ulica spłynie krwią i tak dalej.

Murillio skinął głową.

– Bardzo rozsądnie. A czy coś kupił?

Krute uśmiechnął się, odsłaniając poczerniałe pieńki zębów.

– Jeden, ale nie najcenniejszy. Chodź, pokaŜę ci. – Otworzył boczne drzwi. – Tędy.

Murillio wszedł do sklepu. Na ścianach wisiały czarne kotary, a całe pomieszczenie

przenikała woń potu. Jubiler poprowadził go do pokoiku na zapleczu, który był jeszcze

ciaśniejszy i bardziej cuchnący. Zasunął dzielącą je zasłonę i zwrócił się w stronę Murillia.

– Szybciej! Zostawiłem na witrynie mnóstwo złota głupców i bezwartościowych

kamyków. Jeśli jakiś bystrooki klient to zauwaŜy, tę melinę szlag trafi. – Kopnął w ścianę.

Umocowana na zawiasach deska odchyliła się, odsłaniając przejście. – Przeczołgaj się tędy,

do licha, i powiedz Rallickowi, Ŝe gildii nie podoba się, iŜ tak swobodnie zdradza nasze

sekrety. Jazda!

Murillio opadł na kolana i przecisnął się przez otwór. Wilgotna ziemia splamiła mu dłonie

i kolana. Przed sobą miał WieŜę Hintera. Jej omszałe kamienne mury połyskiwały w

dogasającym świetle dnia. Zarośnięta chwastami brukowana droga wiodła do łukowatej

bramy, pozbawionej wrót i skrytej w głębokim cieniu. Za nią Murillio widział jedynie mrok.

Korzenie rosnących przy ścieŜce karłowatych dębów wypchnęły z ziemi większość

brukowców i trzeba było bardzo uwaŜnie patrzeć pod nogi. Murillio dotarł do wejścia dopiero

po dobrej minucie. ZmruŜył powieki, starając się przeniknąć wzrokiem ciemność.

– Rallick? – wysyczał. – Gdzie, u licha, się podziewasz?

– Spóźniłeś się – odezwał się ktoś za jego plecami.

Murillio odwrócił się błyskawicznie, wyszarpując lewą ręką z pochwy cienki,

pojedynkowy rapier. W jego prawej dłoni pojawił się lewak. Przykucnął i przyjął pozycję

obronną.

– Niech cię szlag, Rallick! – zawołał, uspokajając się nagle.

Skrytobójca chrząknął rozbawiony, spoglądając na ostry jak brzytwa sztych rapiera, który

jeszcze przed chwilą zawisł w odległości kilku cali od jego splotu słonecznego.

– Cieszę się, Ŝe refleks cię nie zawodzi, przyjacielu. Nie przytyłeś od wina i ciastek... aŜ

tak bardzo.

Murillio schował broń.

– Myślałem, Ŝe znajdę cię w wieŜy.

– Oszalałeś? – zapytał Rallick, wytrzeszczając oczy. – Tam straszy.

– Byłem pewien, Ŝe to tylko bajeczka, którą rozpowiada wasza gildia, Ŝeby powstrzymać

intruzów.

Rallick odwrócił się, ruszając na dolny taras, który kiedyś wychodził na ogród. W suchej,

poŜółkłej trawie przycupnęły białe, kamienne ławki przypominające pokryte plamami kości

jakiejś gigantycznej bestii. Murillio ujrzał na dole błotnisty, zarośnięty algami staw. W

ciepławym powietrzu rozchodziło się kumkanie Ŝab i bzyczenie komarów.

– Zdarzają się takie noce – zaczął Rallick, strącając z jednej z ławek zeschłe liście – Ŝe w

wejściu aŜ roi się od widm. MoŜna podejść blisko, Ŝeby wysłuchać ich błagań i gróźb.

Wszystkie chcą się stamtąd wydostać.

Usiadł.

Murillio nie poszedł za jego przykładem. Wbił wzrok w wieŜę.

– A co z samym Hinterem? Czy jego widmo równieŜ się pokazuje?

– Nie. Szaleniec podobno śpi w środku. Widma zostały uwięzione wewnątrz koszmarów

czarnoksięŜnika. Uczepił się ich i nawet Kaptur nie jest w stanie przyciągnąć ich do swego

zimnego łona. Chcesz wiedzieć, skąd się biorą te widma, Murillio? – Rallick wyszczerzył

zęby w uśmiechu. – Wejdź do wieŜy, a przekonasz się na własnej skórze.

Murillio to właśnie miał zamiar uczynić w chwili, gdy zaskoczył go skrytobójca.

– Dziękuję za ostrzeŜenie – warknął z sarkazmem i usiadł na ławce, owijając się

płaszczem.

Rallick machnął dłonią, odpędzając komary.

– I co?

– Załatwione – oznajmił Murillio. – Najbardziej zaufany sługa pani Orr doręczył mi je

dziś po południu. – Wyciągnął spod płaszcza bambusową rurę przewiązaną niebieską

wstąŜką. – Dwa zaproszenia na fetę u pani Simtal, tak jak obiecałem.

– Świetnie. – Skrytobójca zerknął na przyjaciela. – Nie wiesz, czy Kruppe coś zwęszył?

– Jeszcze nie. Nadziałem się na niego dziś po południu. Wygląda na to, Ŝe Crokus stawia

dziwaczne Ŝądania. Oczywiście – ciągnął Murillio, krzywi ąc twarz – nigdy nie wiadomo,

kiedy Kruppe wyczuje sprawę, ale na razie nic nie wskazuje, Ŝeby ten mały, śliski gnom

cokolwiek podejrzewał.

– A co to za dziwaczne Ŝądania?

– Sprawa jest doprawdy osobliwa – zastanawiał się Murillio. – Kiedy zajrzałem dziś do

gospody „Pod Feniksem”, Kruppe oddawał chłopakowi łupy z ostatniego skoku. A przecieŜ

Crokus na pewno nie znalazł sobie innego pasera. Coś byśmy o tym słyszeli.

– Okradł rezydencję, prawda? Czyją? – zapytał Rallick.

– D’Arle’ów – odpowiedział Murillio. Uniósł nagle brwi. – Na pocałunek Gedderone!

Córka D’Arle’ów! Ta dorodna, dupiasta pannica. Pokazują ją na kaŜdym przyjęciu, a odziane

w Ŝaboty chłopaki ślinią się na jej widok tak bardzo, Ŝe słuŜba musi wycierać podłogę. Ojej!

Niewykluczone, Ŝe nasz młody złodziej się zadurzył i chce teraz zachować jej błyskotki dla

siebie. Ze wszystkich beznadziejnych marzeń, jakie mogą się zrodzić w chłopięcej głowie,

wybrał sobie najgorsze.

– Być moŜe – odezwał się cicho Rallick. – A moŜe nie. Gdyby tak szepnąć słówko jego

wujowi...

Z twarzy Murillia zniknął wyraz bólu.

– Myślisz, Ŝe to skierowałoby go na właściwą drogę? Nareszcie! Mammot się ucieszy...

– Cierpliwości – przerwał mu Rallick. – śeby przerobić młodego złodziejaszka na

wykształconego człowieka z pozycją potrzeba więcej pracy, niŜ jest w stanie wytrzymać

zakochane serce.

Murillio zmarszczył brwi.

– Wybacz, Ŝe tak mnie podekscytowała myśl, iŜ uratujemy chłopakowi Ŝycie.

– Tej przyjemności nigdy nikomu nie Ŝałuję – odparł Rallick z delikatnym uśmiechem.

Murillio westchnął na te słowa. Z jego tonu zniknęła ostra nuta sarkazmu.

– Minęło juŜ wiele lat od chwili, gdy mieliśmy tak wiele powodów do nadziei –

przypomniał cicho.

– Ale droga do jej spełnienia będzie krwawa – wskazał Rallick. – Nie zapominaj o tym.

Masz jednak rację. To juŜ tyle lat. Ciekawe, czy Kruppe w ogóle pamięta te czasy.

– Zawartość pamięci Kruppego co godzina ulega rewizji – odparł Murillio z głośnym

prychnięciem. – Tylko obawa przed zdemaskowaniem nie pozwala mu zapomnieć, kim jest.

Oczy Rallicka pociemniały nagle.

– Zdemaskowaniem?

Jego przyjaciel zdawał się przebywać myślami gdzieś daleko, pozbierał się jednak.

– Och, to tylko stare podejrzenia – odparł z uśmiechem. – Ten mądry Kruppe to śliski

osobnik.

Rallick zachichotał, słysząc tę szyderczą składnię.

– Tak – przyznał po chwili, wpatrując się w staw. – Rzeczywiście jest śliski. – Wstał. –

Krute pewnie chciałby zamknąć interes. Całe rondo juŜ śpi.

– Masz rację.

Obaj męŜczyźni opuścili taras. Wokół ich nóg kłębiła się metanowa mgła. Gdy wkroczyli

na drogę, Murillio rzucił jeszcze spojrzenie na wejście do wieŜy, w nadziei Ŝe ujrzy

bełkoczące widma. Bramę wypełniała jednak nieprzenikniona ściana ciemności. Z jakiegoś

niewiadomego powodu wydało mu się to bardziej niepokojące niŜ horda zbłąkanych dusz.

Przez szerokie okna gabinetu Baruka do środka wpadało jasne światło poranka.

Pomieszczenie wypełniał ciepły powiew, niosący ze sobą wonie i dźwięki z ulicy na dole.

Alchemik, ciągle jeszcze odziany w nocny strój, usiadł na wysokim stołku przy stole z

mapami. W dłoni trzymał pędzelek, który od czasu do czasu zanurzał w zdobnym srebrnym

kałamarzu.

Rozwodnionym, czerwonym inkaustem malował na mapie terytorium okupowane przez

Imperium Malazańskie. Kolor krwi miała juŜ cała górna połowa mapy. Wąski czysty pasek

tuŜ na południe od Lasu Czarnego Psa symbolizował siły Caladana Brooda. Po obu jego

stronach widniały dwie mniejsze plamki reprezentujące Karmazynową Gwardię. Szkarłatny

obszar otaczał je wszystkie i schodził w dół, obejmując Pale. Kończył się na północnych

stokach Tahlynu.

Pochylając się nad mapą, by namalować południową granicę czerwonego zalewu, Baruk

zauwaŜył, Ŝe uliczne hałasy przybrały nagle na sile. Słysząc pisk ręcznych kołowrotów oraz

wydzierający się na przechodniów głos, doszedł do wniosku, Ŝe trwają jakieś roboty

budowlane. Wtem dźwięki umilkły i rozległ się głośny trzask. Alchemik poderwał się nagle,

przewracając prawą ręką kałamarz. Czerwony inkaust rozlał się po mapie.

Baruk usiadł z przekleństwem na ustach. Wybałuszył oczy na widok plamy, która zalała

DarudŜystan, sięgając na południe aŜ do Catlinu. Wstał, by sięgnąć po szmatkę i wytrzeć

dłonie. Wstrząsnęło nim to wydarzenie, które z łatwością moŜna było wziąć za omen.

Podszedł do okna i wychylił się przez nie.

Na dole brygada robotników rozkopywała ulicę. Dwóch krzepkich męŜczyzn machało

kilofami, a trzech dalszych ustawiło się w rządek, rzucając rozbite brukowce na rosnący stos

na chodniku. Brygadzista stał oparty plecami o wóz, studiując zwój pergaminu.

Baruk zmarszczył brwi.

– Kto w tym mieście odpowiada za konserwację dróg? – zastanowił się głośno.

Jego uwagę odwróciło ciche pukanie do drzwi.

– Słucham?

Do pokoju wszedł sługa, Roald, który zatrzymał się tuŜ za drzwiami.

– Przybył jeden z twoich agentów, panie.

Alchemik rzucił spojrzenie na stół z mapami.

– KaŜ mu chwilkę zaczekać, Roald.

– Tak, panie.

SłuŜący wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Alchemik zwinął w rulon zniszczoną mapę. Z korytarza dobiegł donośny głos, po którym

rozległ się szept. Baruk odłoŜył mapę na półkę i odwrócił się akurat na czas, by zobaczyć

wchodzącego agenta. Roald podąŜał za nim z wyrazem irytacji na twarzy.

Baruk odprawił sługę skinieniem dłoni, spoglądając z góry na jaskrawo wystrojonego

człowieczka.

– Dzień dobry, Kruppe.

Roald zamknął cicho drzwi za sobą.

– Więcej niŜ dobry, Baruku, drogi przyjacielu Kruppego. Wręcz cudowny! Czy

zakosztowałeś juŜ porannego powietrza?

Alchemik zerknął na zewnątrz.

– Niestety, za moim oknem powietrze jest pełne pyłu – zauwaŜył.

Grubasek umilkł na chwilę. Opuścił ręce, po czym wydobył z rękawa chustkę, którą otarł

sobie czoło.

– Ach, prawda, roboty drogowe. Kruppe natknął się po drodze na robotników i doszedł do

wniosku, Ŝe to wojownicza banda. Wręcz chamska, ale czegóŜ moŜna się spodziewać po

prostych wyrobnikach?

Baruk wskazał mu krzesło.

Grubasek usiadł na nim z błogim uśmiechem.

– AleŜ dziś upał – zauwaŜył, spoglądając znacząco na stojącą na obramowaniu kominka

karafkę wina.

Alchemik zignorował gościa. Podszedł do okna i obrócił się do niego plecami. Wbił

wzrok w Kruppego, zastanawiając się, czy uda mu się kiedykolwiek przeniknąć maskę

rozanielenia, którą otaczał się jego gość.

– Co słyszałeś? – zapytał cicho.

– Co Kruppe słyszał? Zapytaj raczej, czego nie słyszał.

– MoŜe byś tak się streszczał? – rzucił Baruk, unosząc brwi.

Grubasek przesunął się na krześle, ocierając czoło chusteczką.

– Okropny upał! Ale przejdźmy do wieści – ciągnął, widząc srogą minę Baruka. Pochylił

się, ściszając głos. – O tym szepcze się w barach, w ciemnych, wilgotnych bramach, w

podejrzanych mrokach najczarniejszej nocy, w...

– Do rzeczy!

– Tak, oczywiście. Do uszu Kruppego dotarła pogłoska. Doszło do wojny skrytobójców

ni mniej, ni więcej. Podobno gildia ponosi znaczne straty.

Baruk odwrócił się do okna i wyjrzał na ulicę.

– A co na to złodzieje?

– Na dachach zrobiło się tłoczno. Ludziom podrzyna się gardła. Zyski dramatycznie

spadły.

– Gdzie jest Rallick?

Grubasek zamrugał.

– Zniknął – odparł. – Kruppe nie widział go od wielu dni.

– Czy ta wojna skrytobójców to wewnętrzna sprawa?

– Nie.

– A czy udało się zidentyfikować tę nową siłę?

– Nie.

Baruk przyjrzał się uwaŜniej robotnikom, którzy zdawali się poświęcać więcej czasu na

kłótnie niŜ na pracę. Wojna skrytobójców mogła oznaczać powaŜne kłopoty. Gildia Vorcan

była silna, lecz imperium było od niej silniejsze, jeśli ci nowi przybysze faktycznie byli

szponami. W całej tej sprawie kryło się jednak coś bardzo dziwnego. W przeszłości

cesarzowa nieraz korzystała z usług miejscowych gildii, a często nawet rekrutowała ich

członków. Alchemik nie potrafił zrozumieć, jakiemu celowi miałaby słuŜyć taka wojna, a to

niepokoiło go jeszcze bardziej niŜ sam fakt, Ŝe do niej doszło. Wtem usłyszał za sobą szuranie

nogami i przypomniał sobie o agencie. Odwrócił się z uśmiechem na ustach.

– MoŜesz juŜ iść.

W oczach Kruppego rozbłysło coś, co zdumiało Baruka. Grubasek wstał płynnym ruchem

z krzesła.

– Kruppe ma jeszcze coś do powiedzenia, mistrzu Baruku.

Lekko otumaniony alchemik skinął głową, kaŜąc mu mówić dalej.

– Niestety, opowieść jest długa i pełna niejasności – oznajmił jego gość, zbliŜając się do

okna. Chusteczka gdzieś zniknęła. – Nawet człowiek o tak niezmierzonych talentach, jak

Kruppe, moŜe jedynie snuć przypuszczenia. W wolnych chwilach, gdy oddaje się grom

hazardowym i innym takim zajęciom. W aurze Bliźniąt adept moŜe usłyszeć, zobaczyć,

wywęszyć i wymacać rzeczy, które są niematerialne jak wiatr. Smak Pani Szczęścia, gorzkie

ostrzeŜenie śmiechu Pana. – Kruppe spojrzał na alchemika. – Rozumiesz, co mam na myśli,

mistrzu?

– Mówisz o Oponn – stwierdził spokojnie Baruk, wpatrując się w pyzatą twarz

rozmówcy.

Kruppe spojrzał na ulicę.

– Niewykluczone. Być moŜe jednak to tylko okrutny podstęp, mający wyprowadzić w

pole takich jak głupi Kruppe...

Głupi? Baruk uśmiechnął się w duchu. Z pewnością nie on.

– Kto to wie? – Grubasek uniósł dłoń, ukazując płaski woskowy dysk. – Oto przedmiot –

ciągnął cicho, nie spuszczając wzroku z krąŜka – o którego pochodzenie nikt nie dba, którego

poszukują liczni ludzie spragnieni jego zimnego pocałunku i dla którego często ryzykuje się

Ŝycie i wszystko, co ono w sobie mieści. Jeden jest koroną Ŝebraka, a wielkie ilości

szaleństwem króla. Niesie ze sobą ruinę, lecz nawet najmniejszy deszczyk zmywa z niego

krew i następnemu właścicielowi nic nie zdradza jego ceny. Jest taki, jaki jest, powiada

Kruppe. Nie miałby wartości, gdyby nie ci, którzy uparcie sądzą, Ŝe jest inaczej.

Baruk wstrzymał oddech. Płuca go paliły, lecz mimo to trudno mu było wycisnąć z nich

powietrze. Słowa Kruppego powiodły go w jakieś miejsce, gdzie ukrywały się wielkie zasoby

wiedzy, a pewna i niezawodna dłoń tego, kto je zgromadził, dokładnie spisywała wszystko na

pergaminie. Była to biblioteka, pełna ostro rysujących się na tle ścian półek z czarnego

drewna, tomów oprawnych w lśniącą skórę oraz poŜółkłych zwojów. Stało tam teŜ biurko o

zrytym dziurami, pełnym plam blacie. Baruk miał wraŜenie, Ŝe udało mu się tylko przelotnie

zajrzeć do komnaty, którą był umysł Kruppego, sekretnego miejsca zamkniętego dla

wszystkich poza właścicielem.

– Mówisz o monecie – powiedział powoli alchemik. Usiłował wrócić do rzeczywistości,

skupiając uwagę na woskowym krąŜku w ręce swego gościa.

Kruppe zacisnął dłoń. Odwrócił się i połoŜył krąŜek na parapecie.

– Obejrzyj sobie podobizny po obu stronach tego pieniąŜka, mistrzu Baruku. – Znowu

pojawiła się chusteczka. Grubasek cofnął się o krok, ocierając czoło. – Ojej, ale upał,

powtarza Kruppe!

– Nalej sobie trochę wina – mruknął Baruk.

Gdy jego gość się oddalił, alchemik otworzył swą grotę. Skinął dłonią i woskowy krąŜek

uniósł się w powietrze, by powoli zawirować mu przed oczyma. Alchemik przypatrzył się

widniejącej na nim podobiźnie.

– Pani – mruknął, kiwając głową. Dysk obrócił się, ukazując Pana. KrąŜek okręcił się raz

jeszcze i zaczął wirować. Baruk wybałuszył oczy. Głowę wypełnił mu furkot. Czuł, Ŝe jego

grota opiera się naciskowi, który rósł wraz z owym dźwiękiem. Wreszcie źródło mocy się

załamało.

Usłyszał słaby głos Kruppego, który zdawał się dobiegać z bardzo daleka.

– Nawet podobizna zawiera w sobie oddech Bliźniąt, mistrzu Baruku, a temu wiatrowi

nie oprze się Ŝadna z grot magów.

KrąŜek wciąŜ wirował przed głową Baruka, przeradzając się w srebrzystą plamę. Wokół

niego uformowała się delikatna mgiełka. Na oblicze alchemika trysnęły rozŜarzone krople.

Baruk cofnął się pośpiesznie. W topniejącym wosku zamigotał błękitny ogień. KrąŜek kurczył

się szybko w płomieniach. Po chwili zniknął całkowicie, a wraz z nim nacisk i odgłos

wirowania.

Nagła cisza przyprawiła Baruka o ból głowy. Wsparł się drŜącą dłonią o parapet i

zamknął oczy.

– Kto nosi monetę, Kruppe? – Dobywający się z zaciśniętego gardła głos brzmiał jak

charkot. – Kto?

Grubasek znowu się zbliŜył.

– Chłopak – odparł od niechcenia. – Oczywiście, Kruppe go zna, tak samo jak inni twoi

agenci: Murillio, Rallick i Coll.

Baruk otworzył oczy.

– To nie moŜe być przypadek – wysyczał. Przez paraliŜującą go grozę próbowała się

przebić rozpaczliwa nadzieja. Do gry włączyli się Oponn, a dla tak potęŜnych mocy Ŝycie

miasta i jego mieszkańców nie miało Ŝadnego znaczenia. Spojrzał na Kruppego.

– Zbierz tę grupę. Wszystkich, których wymieniłeś. JuŜ od dawna słuŜą moim interesom i

muszą teraz zrobić, o co ich proszę. To waŜniejsze niŜ wszystko inne. Rozumiesz?

– Kruppe przekaŜe im, Ŝe nalegasz. Niewykluczone, Ŝe Rallick jest zajęty pracą dla gildii,

lecz, z drugiej strony, jeśli Coll znajdzie w Ŝyciu jakiś cel, moŜe odzyskać pewny chód oraz

jasne spojrzenie i wziąć sobie zadanie do serca. Mistrzu Baruku? Na czym właściwie ma

polegać to zadanie?

– Chrońcie powiernika monety. Obserwujcie go i wszystkich, którzy zatrzymają na nim

spojrzenie, przyjazne czy wrogie. Kruppe, musisz znaleźć Rallicka. Jeśli Pan wyciągnie rękę

po powiernika monety, potrzebne będą talenty skrytobójcy.

Kruppe zamrugał.

– Tak jest. To straszne. Niech miłosierdzie uśmiechnie się do młodego Crokusa.

– Crokusa? – Baruk zmarszczył brwi. – Znam skądś to imię.

Twarz grubaska niczego nie zdradzała.

– Mniejsza z tym. To by było wszystko, Kruppe. – Ponownie odwrócił się do okna. –

Informuj mnie na bieŜąco o rozwoju sytuacji.

– Tak jak zawsze, Baruku, przyjacielu Kruppego. – Grubasek pokłonił się. – Dziękuję za

wino. Było naprawdę znakomite.

Alchemik usłyszał szczęk zamykanych drzwi. Wyjrzał na ulicę. Udało mu się zapanować

nad strachem. Oponn potrafili doprowadzać do ruiny nawet najstaranniej przygotowane

plany. Baruk wzdrygał się na myśl, Ŝe w jego sprawy moŜe się wmieszać przypadek. Nie

mógł juŜ dłuŜej polegać na swej zdolności przewidywania, umiejętności przygotowania się na

kaŜdą ewentualność, uwzględnienia wszystkich moŜliwości i wybrania spomiędzy nich tej,

która najlepiej odpowiadała jego pragnieniom.

Moneta wiruje i los miasta wisi na włosku.

Sprawę pogarszało jeszcze tajemnicze zachowanie cesarzowej. Baruk potarł czoło. Musi

kazać Roaldowi przynieść trochę leczniczej herbaty. Ból głowy odbierał mu zdolność jasnego

myślenia. Gdy przesunął dłoń przed twarzą, ujrzał jakiś czerwony błysk. Uniósł obie ręce do

oczu. Splamił je szkarłatny inkaust. Wychylił się przez okno. Za obłokiem pyłu ciągnęły się

dachy DarudŜystanu. Dalej widać było port.

– Wiem, Ŝe gdzieś tam jesteś, cesarzowo – wyszeptał. – Twoje pionki chodzą tu jeszcze

niepostrzeŜenie, ale moŜesz być pewna, Ŝe je odnajdę. Z pomocą przeklętego szczęścia

Oponn albo bez niej.

KSIĘGA TRZECIA

MISJA

Marionetki tańczą na polu

kierowane rękami mistrzów -

Przechodzę między nimi,

potykając się o sznurki,

w rytmie chwiejnej polki

i przeklinam wszystkich tych głupców

i ich szalone piruety -

Nie będę Ŝył tak jak oni,

o nie, pozwólcie mi

tańczyć wkoło -

przysięgam na Grób Kaptura,

Ŝe te nieskoordynowane drgawki,

które widzicie,

to najczystsza sztuka

Powiedzenia głupca

Theny Bule (ur.?)

Rozdział ósmy

I wtedy zstąpił

między męŜczyzn i kobiety,

odarty z godła

przez jej plugawą czystkę,

gdy na krwawym piasku

zgasło Ŝycie

cesarza i pierwszego miecza -

cóŜ za tragiczna zdrada...

Był jednym ze starej gwardii,

dowódcą ostrego grotu

gniewu imperium,

dlatego zstępując w dół,

zamiast usunąć się na bok,

stał się dla jej oczu

przypomnieniem, klątwą

sumienia, której nie mogła znieść.

Zaoferowano mu nagrodę,

na którą za pierwszym razem

spojrzał przelotnie,

nieświadomy i niegotowy,

a potem przekonał się, Ŝe

schodząc między kobiety

i męŜczyzn, odrzucił i potępił

szansę jej wskrzeszenia...

Podpalacze Mostów

Toc Młodszy

Kwadrans przed świtaniem niebo przybrało kolor Ŝelaza usianego pasmami rdzy. SierŜant

Sójeczka przykucnął na skalnym wypiętrzeniu z dala od kamienistej plaŜy, spoglądając na

mgłę zawisłą nad spokojną taflą Lazuru. Daleko na południu, na drugim brzegu jeziora, widać

było słabą łunę świateł DarudŜystanu.

Nocny lot nad górami był prawdziwym piekłem. Quorle znalazły się między trzema

ścierającymi się ze sobą frontami burzowymi. To cud, Ŝe nikogo nie stracili. Deszcz juŜ

dawno przestał padać. Powietrze było teraz chłodne i wilgotne.

Słysząc za sobą odgłos kroków i mlaski, odwrócił się i wyprostował raptownie. ZbliŜali

się Kalam i Czarny Moranth, którzy torowali sobie drogę przez rumowisko omszałych głazów

u podstawy zbocza. Za ich plecami rósł cienisty sekwojowy las. Pstre pnie wyglądały jak

brodaci wartownicy, pełniący straŜ u stóp gór. SierŜant wciągnął głęboko haust zimnego

porannego powietrza.

– Wszystko w porządku – oznajmił Kalam. – Zieloni Moranthowie dostarczyli wszystko,

co obiecali, a nawet więcej. Skrzypek i Płot to teraz dwóch najszczęśliwszych saperów na

świecie.

Sójeczka uniósł brwi.

– Myślałem, Ŝe zaczyna wam brakować materiałów wybuchowych – powiedział,

zwracając się do Czarnego Morantha.

Oblicze istoty skrywało się w cieniu unoszonej na zawiasach zasłony hełmu.

Wydobywające się spod niego słowa niosły się słabym echem, jakby dochodziły z jaskini.

– To zaleŜy, Ptaku Który Kradnie. Dobrze cię znamy, Podpalaczu Mostów. Depczesz po

cieniu nieprzyjaciela. Moranthowie nigdy nie poskąpią ci pomocy.

Zaskoczony Sójeczka odwrócił wzrok, mruŜąc oczy.

– Pytałeś o los jednego z naszych współbraci – ciągnął Moranth. – Jednorękiego

wojownika, który przed wieloma laty walczył u twego boku w Nathilogu. Ten wojownik Ŝyje.

SierŜant zaczerpnął w płuca słodkiego leśnego powietrza.

– Dziękuję – powiedział.

– śyczymy ci, by następnym razem krew, którą znajdziesz na swych rękach, naleŜała do

twego wroga, Ptaku Który Kradnie.

Sójeczka zmarszczył brwi, po czym skinął głową i przeniósł uwagę na Kalama.

– I co jeszcze?

Twarz skrytobójcy utraciła wyraz.

– Szybki Ben jest gotowy – oznajmił.

– Świetnie. Zwołaj wszystkich. Zapoznam was z moim planem.

– Twoim planem, sierŜancie?

– Moim – potwierdził stanowczo Sójeczka. – Plan cesarzowej i jej taktyków zostaje

niniejszym odwołany. Zrobimy to po mojemu. Ruszaj, kapralu.

Kalam zasalutował i oddalił się.

Sójeczka zszedł ze skały. Buty zapadły się mu głęboko w mech.

– Powiedz mi, Moranthu, czy to moŜliwe, by szwadron waszych Czarnych patrolował tę

okolicę za dwa tygodnie?

Moranth z głośnym chrzęstem zwrócił głowę w stronę jeziora.

– Takie nie planowane patrole zdarzają się bardzo często. Myślę, Ŝe za dwa tygodnie

poprowadzę jeden z nich osobiście.

Sójeczka spojrzał spokojnie na zakutego w czarną zbroję wojownika, który stał obok.

– Nie bardzo wiem, jak mam to rozumieć – powiedział po chwili.

Moranth zwrócił się ku niemu.

– Nie róŜnimy się od siebie aŜ tak bardzo – stwierdził. – Czyny mają w naszych oczach

określoną wartość. Osądzamy je i na podstawie tych osądów podejmujemy działanie. Tak jak

w Pale, płacimy duchem za ducha.

SierŜant zmarszczył brwi.

– Co masz na myśli?

– Czystka w Pale pochłonęła osiemnaście tysięcy siedemset trzydzieści dziewięć dusz.

Jedną za kaŜdą potwierdzoną ofiarę wrogości Pale wobec nas. Duch za ducha, Ptaku Który

Kradnie.

Sójeczka nie znalazł na to odpowiedzi. Następne słowa Morantha wstrząsnęły nim

głęboko.

– Ciało twego imperium toczą robaki, ale podobny rozkład jest czymś naturalnym i

zdarza się we wszystkich ciałach. To zakaŜenie nie jest jeszcze śmiertelne. MoŜna je wypalić.

Moranthowie są biegli w podobnych zabiegach.

– A jak właściwie – Sójeczka przerwał, starannie dobierając słowa – zamierzacie dokonać

tego wypalenia?

Przypomniał sobie opuszczające Pale wyładowane trupami wozy. Po plecach przebiegł

mu lodowaty dreszcz.

– Duch za ducha – odpowiedział Moranth, ponownie kierując uwagę na miasto na

południowym brzegu. – Na razie cię opuścimy. Znajdziesz nas tu za dwa tygodnie, Ptaku

Który Kradnie.

Sójeczka spoglądał w ślad za oddalającym się Czarnym Moranthem, który przedzierał się

przez porastający polanę gąszcz ku miejscu, gdzie czekali jego jeźdźcy. Po chwili usłyszał

szybki furkot skrzydeł i quorle wzbiły się nad wierzchołki drzew. Moranthowie zatoczyli krąg

i skierowali się na północ, przemykając między pniami brodatych olbrzymów porastających

stok.

SierŜant ponownie przysiadł na skale, wbijając wzrok w ziemię. Po chwili nadeszli jego

ludzie, którzy przykucnęli, otaczając go kręgiem. Milczał, jakby nie zdawał sobie sprawy, Ŝe

ma towarzystwo. Czoło pokryły mu głębokie bruzdy. Zaciskał szczęki, zgrzytając

trzonowcami, powoli i precyzyjnie.

– SierŜancie? – odezwał się cicho Skrzypek.

Zaskoczony Sójeczka podniósł wzrok. Zaczerpnął głęboko tchu. Wokół niego zebrali się

wszyscy oprócz Szybkiego Bena. Powie Kalamowi, Ŝeby później powtórzył jego rozkazy

czarodziejowi.

– W porządku. Oryginalny plan został odwołany, poniewaŜ miał nas wszystkich

kosztować Ŝycie, a to mi się nie spodobało. Dlatego zrobimy to po mojemu i być moŜe

ocalimy skórę.

– Nie zaminujemy bram miasta? – zapytał Skrzypek, zerkając na Plota.

– Nie – odparł sierŜant. – Zrobimy lepszy uŜytek ze środków wybuchowych, które

dostaliśmy od Moranthów. Będą dwa cele i dwie ekipy. Pierwszą będzie dowodził Kalam.

Pójdą z nim Szybki Ben i... – zawahał się – ...i śal. Drugą poprowadzę ja. Pierwsze zadanie to

przedostać się do miasta niepostrzeŜenie. Bez mundurów. – Zerknął na Młotka. – Jak

rozumiem, Zieloni dotrzymali słowa?

Uzdrowiciel skinął głową.

– Dostaliśmy miejscową łódź rybacką. Osiemnaście stóp długości i cztery wiosła.

Powinniśmy przepłynąć jezioro bez Ŝadnych trudności. Mamy nawet parę sieci.

– W takim razie popłyniemy na rybki – stwierdził Sójeczka. – Gdybyśmy zawinęli do

portu pustą łodzią, moglibyśmy wzbudzić podejrzenia. Czy ktoś z was łowił kiedyś ryby?

Zapadła długa cisza.

– Ja łowiłam. Dawno temu – odezwała się po chwili śal.

Sójeczka spojrzał na nią zdziwiony.

– Dobra – rzucił. – Dobierz sobie kogoś do pomocy.

Uśmiechnęła się drwiąco.

SierŜant oderwał od niej wzrok, mamrocząc pod nosem przekleństwo. Spojrzał na obu

sabotaŜystów.

– Ile mamy środków wybuchowych?

– Dwie skrzynie – odparł Płot, poprawiając skórzaną czapeczkę. – Od wstrząsaczy aŜ po

granaty dymne.

– Moglibyśmy upiec całe miasto – dodał Skrzypek z wyraźnym podnieceniem.

– To wystarczy – orzekł Sójeczka. – No dobra, słuchajcie wszyscy uwaŜnie, bo inaczej

nie wyjdziemy z tego Ŝywi...

Szybki Ben usypał na odludnej polanie krąg z białego piasku i zasiadł w jego środku.

Przed nim wznosił się rządek pięciu zaostrzonych patyków, wbitych w gliniastą glebę na

róŜną głębokość. Środkowy, najwyŜszy, miał jakieś trzy stopy wysokości, sąsiednie po dwie,

natomiast zewnętrzne po jednej.

Czarodziej rozwinął jard cienkiej Ŝyłki wykonanej z jelit. Jeden jej koniec uformował w

małą pętelkę, którą zacisnął na centralnym pręcie tuŜ poniŜej czubka. Przeciągnął linkę w

lewą stronę i oplótł ją wokół sąsiedniego kijka, a następnie powtórzył ten sam zabieg po

prawej stronie. Potem wziął się za patyk z lewego skraju. Owinął go Ŝyłką dwukrotnie,

mamrocząc przy tym kilka słów, po czym przeszedł do prawego kijka, na którym zawiązał

pętlę i uciął resztę linki.

Odchylił się do tyłu, składając dłonie na kolanach, i zmarszczył czoło.

– Loczek! – Zewnętrzny kijek zadrŜał i obrócił się lekko, po czym znieruchomiał. –

Loczek! – warknął czarodziej raz jeszcze. Tym razem zakołysały się wszystkie pręty, a

środkowy wygiął się w stronę maga. Linka napręŜyła się, czemu towarzyszyło niskie

brzęczenie.

Szybki Ben poczuł na twarzy zimny powiew, strącający kropelki potu, który gromadził

się tam od jakiejś minuty. Głowę wypełnił mu głośny szum. Poczuł, Ŝe spada przez mroczne

jaskinie, a od ich niewidzialnych ścian dobiegał dźwięk przypominający łoskot Ŝelaznych

młotów uderzających o skałę. Oczy bolały go od oślepiających rozbłysków srebrnego światła,

a na twarzy czuł gwałtowny wicher.

W jakiejś izolowanej części jaźni zachował jednak poczucie dystansu, panowania nad

sytuacją. Potrafił myśleć, obserwować, analizować.

– Loczek – wyszeptał. – Zapuściłeś się za daleko. Zbyt głęboko. Grota połknęła cię w

całości i juŜ nigdy cię nie wypuści. Tracisz kontrolę, Loczek.

Te myśli były jednak przeznaczone tylko dla niego. Wiedział, Ŝe marionetka jest jeszcze

daleko.

Spadał, wirując, ku Jaskiniom Chaosu. Loczek był zmuszony podąŜyć w górę, ku niemu.

Nagle Szybki Ben poczuł, Ŝe stoi na czarnej skale, która zdawała się wirować powoli pod jego

stopami. Gdzieniegdzie przeszywały ją lśniące jaskrawoczerwonym blaskiem szczeliny.

Popatrzywszy wokół, przekonał się, Ŝe znajduje się na pochyłym stoku. Dwanaście stóp

przed sobą miał wyszczerbiony szczyt. Odwrócił się, podąŜając wzrokiem za zarysem zbocza,

które znikało na dole w Ŝółtych, kłębiących się chmurach. Na moment dopadły go zawroty

głowy. Zachwiał się. Gdy odzyskał równowagę, usłyszał za plecami chichot. Odwrócił się i

zobaczył Loczka, który siedział na samym szczycie. Jego drewniane ciało było brudne i

przypalone, a ubranie całe w strzępach.

– To Skała Andii, prawda? – zapytał Szybki Ben.

Loczek skinął okrągłą główką.

– Połowa drogi. Teraz juŜ wiesz, jak głęboko się zapuściłem, czarodzieju. AŜ na samo

dno groty, gdzie moc odnajduje swój pierwszy kształt i wszystko jest moŜliwe.

– Ale mało prawdopodobne – skontrował Szybki Ben, spoglądając na marionetkę. – Jakie

to wraŜenie, stać pośrodku podobnej mocy i nie móc jej dotknąć ani w Ŝaden sposób

wykorzystać? Jest zbyt obca, prawda? Pali przy kaŜdym dotyku.

– Opanuję tę sztukę – wysyczała marionetka. – Nic nie wiesz. Zupełnie nic.

– Kiedyś juŜ tu byłem, Loczek – odparł z uśmiechem Szybki Ben. Przesunął wzrokiem po

obłokach gazu niesionych przez zmienne wiatry. – Miałeś szczęście – ciągnął. – Istnieją

stworzenia, które zwą to królestwo domem, choć nie jest ich wiele. – Przerwał, rozciągając

usta w uśmiechu. – Nie lubią intruzów. Widziałeś, co z nimi robią? I co po nich zostaje? –

Uśmiechnął się szerzej, widząc, Ŝe marionetka wzdrygnęła się mimo woli. – A więc widziałeś

– dokończył.

– Jesteś moim obrońcą – warknął Loczek. – Podporządkowałeś mnie sobie, czarodzieju!

Odpowiedzialność spada na ciebie. Jeśli mnie dopadną, nie będę krył tego faktu.

– Rzeczywiście, podporządkowałem. – Szybki Ben przykucnął. – Cieszę się, Ŝe wraca ci

pamięć. Powiedz mi, co u Tattersail?

Laleczka oklapła, odwracając wzrok.

– Jej powrót do zdrowia się przeciąga.

Szybki Ben zmarszczył brwi.

– Powrót do zdrowia? A co jej się stało?

– Wytropił mnie Ogar Gear. – Loczek poruszył się niespokojnie. – Doszło do utarczki.

Twarz czarodzieja zasępiła się nagle.

– I?

Marionetka wzruszyła ramionami.

– Gear uciekł, powaŜnie raniony niemagicznym mieczem przez tego waszego kapitana.

Po chwili zjawił się Tayschrenn, ale Tattersail zdąŜyła juŜ stracić przytomność i nie udało mu

się uzyskać Ŝadnych odpowiedzi. Rozgorzał w nim jednak ogień podejrzeń. Wysłał swoje

sługi, które włóczą się po grotach, szukając informacji o tym, kim i czym jestem. I jakie są

moje motywy. Tayschrenn wie, Ŝe jest w to zamieszana wasza druŜyna. Zdaje sobie sprawę,

Ŝe próbujecie ocalić skórę. – W oczach marionetki pojawił się błysk szaleństwa. – Pragnie

śmierci was wszystkich, czarodzieju. Jeśli chodzi o Tattersail, moŜe liczy na to, Ŝe gorączka

go wyręczy i zabije ją sama, ale gdyby miała umrzeć bez przesłuchania, straciłby bardzo

wiele. Z pewnością próbowałby odszukać jej duszę, ścigałby ją nawet w królestwie Kaptura,

ale Tattersail wie wystarczająco wiele, by mu się wymknąć.

– Zamknij się na chwilę – rozkazał Szybki Ben. – Zacznijmy od początku. Mówisz, Ŝe

kapitan Paran zranił Geara mieczem?

Loczek przeszył go wściekłym spojrzeniem.

– Zgadza się. Bronią śmiertelników. To nie powinno być moŜliwe. Rana moŜe się okazać

śmiertelna. – Marionetka przerwała na chwilę. – Nie powiedziałeś mi wszystkiego,

czarodzieju – warknęła. – W sprawę wmieszali się bogowie. Jeśli będziesz mnie utrzymywał

w nieświadomości, mogę się na któregoś z nich nadziać. – Loczek splunął. – Wystarczy, Ŝe

jestem twoim niewolnikiem. Wydaje ci się, Ŝe mógłbyś wydrzeć bogu panowanie nade mną?

Pojmałby mnie i uczynił swym sługą, a moŜe nawet... – Loczek wydobył jeden ze swych

noŜyków – ...wykorzystał przeciwko tobie.

Z mrocznym błyskiem w oczach postąpił krok naprzód.

Szybki Ben uniósł brwi. Serce załomotało mu szybko. Czy to moŜliwe? Czy nie wykryłby

czegoś? Jakiegoś śladu obecności nieśmiertelnego?

– Jeszcze jedno, czarodzieju – wyszeptał Loczek, stawiając kolejny krok. – Ostatniej nocy

nastąpił przełom w gorączce Tattersail. Krzyczała coś o monecie. Monecie, która wirowała,

ale teraz upadła, odbiła się od ziemi i trafiła w czyjeś ręce. Opowiedz mi o tej monecie.

Muszę poznać twoje myśli, czarodzieju. – Marionetka umilkła nagle, spoglądając na noŜyk,

który trzymała w dłoni, po czym zawahała się, jakby zbita z tropu, schowała broń i

przykucnęła. – Co moŜe być waŜnego w monecie? – warknęła. – Nic. Ta dziwka bredziła od

rzeczy. Okazała się silniejsza, niŜ mi się zdawało.

Szybki Ben zamarł. Laleczka najwyraźniej zapomniała o jego obecności. Słyszał

prywatne myśli Loczka. Zdał sobie sprawę, Ŝe zagląda przez rozbite okno do jego obłąkanego

umysłu. Na tym właśnie polegało niebezpieczeństwo. Czarodziej wstrzymał oddech.

Marionetka nie przestawała gadać, wpatrując się w chmury na dole.

– Gear miał ją zabić. Tak by się stało, gdyby nie ten idiota kapitan. CóŜ za ironia losu.

Teraz opiekuje się nią i kiedy tylko się zbliŜę, bierze w łapy ten miecz. Wie, Ŝe

zdmuchnąłbym ją w jednej chwili. Gdyby nie jego oręŜ. Który bóg gra tym głupim

szlachetką?

Marionetka mówiła dalej, lecz jej słowa przeszły w niezrozumiałe mamrotanie.

Szybki Ben czekał przez chwilę, licząc, Ŝe usłyszy coś więcej, choć to, co juŜ zostało

powiedziane, wystarczyło, by serce załomotało mu gwałtownie. Ten obłąkany stwór był

nieprzewidywalny. Trzymała go w ryzach jedynie niepewna kontrola, jaką nad nim

sprawował – sznurki mocy, które przytwierdził do drewnianego ciała. Tego rodzaju obłęd

dawał jednak siłę. Czy to wystarczy, by zerwać sznurki? Czarodziej nie był juŜ tak pewien

własnej mocy jak przed chwilą.

Loczek umilkł. W jego namalowanych oczach wciąŜ gorzał mroczny płomień –

przesączająca się na zewnątrz moc chaosu. Szybki Ben zbliŜył się o krok.

– Zbadaj plany Tayschrenna – rozkazał i kopnął marionetkę z całej siły. Czubek buta

trafił Loczka w pierś. Laleczka zawirowała i runęła w przepaść. Jej wściekłe warknięcie

ucichło w oddali, gdy zniknęła w Ŝółtych obłokach.

Czarodziej wciągnął pośpiesznie w płuca haust gęstego, stęchłego powietrza. Miał

nadzieję, Ŝe to brutalne poŜegnanie wystarczy, by Loczek nie zapamiętał zbyt dokładnie

wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu kilku ostatnich minut. Czuł jednak, Ŝe sznurki jego

władzy napinają się coraz mocniej. Im bardziej grota wypaczała Loczka, tym większa stawała

się jego moc.

Mag wiedział, co będzie musiał uczynić. W gruncie rzeczy podpowiedział mu to sam

Loczek. Nie cieszył się jednak na tę myśl. Usta wypełnił mu gorzki smak Ŝółci. Splunął w

przepaść. Powietrze wypełniał odór potu. Minęła chwila, nim zdał sobie sprawę, Ŝe to jego

własny smród. Wysyczał przekleństwo.

– Czas stąd znikać – mruknął. Uniósł ramiona.

Znowu rozpętał się ryczący głośno wiatr. Czarodziej poczuł, Ŝe jego ciało mknie ku górze

przez kolejne jaskinie. Gdy ich obraz przemykał przed oczyma Szybkiego Bena, jego myśli

uczepiło się pewne słowo, które zdawało się owijać wokół problemu Loczka niczym

pajęczyna.

Uśmiechnął się, lecz ów uśmiech był reakcją na przeraŜenie. Słowo nie chciało zniknąć.

Gear. To imię nadało oblicze jego strachowi.

Sójeczka podniósł się z miejsca, otoczony milczeniem. Twarze skupionych wokół niego

ludzi były powaŜne, a wzrok spuszczony lub skierowany gdzie indziej, w jakieś prywatne,

osobiste miejsce, w którym kryją się najbardziej posępne myśli. Jedynym wyjątkiem była śal,

gapiąca się na sierŜanta z radosną aprobatą w oczach. Sójeczka zadał sobie pytanie, czyja to

właściwie aprobata, po czym potrząsnął głową, zły na siebie za to, Ŝe ulega podejrzeniom

Szybkiego Bena i Kalama.

Zerknął w bok i zobaczył, Ŝe zbliŜa się czarodziej, który wygląda na zmęczonego, a jego

twarz przybrała popielaty odcień. Sójeczka spojrzał na Kalama.

Skrytobójca skinął głową.

– No jazda, spróbujcie poudawać Ŝywych – rozkazał. – Załadujcie tę łódź i przygotujcie

ją do drogi.

Wszyscy ruszyli w stronę plaŜy, prowadzeni przez Młotka.

– DruŜyna wygląda na wykończoną, sierŜancie – odezwał się Kalam, czekając na

Szybkiego Bena. – Skrzypek, Biegunek i Płot przerzucili w tych tunelach tyle ziemi, Ŝe

moŜna by pod nią pochować wszystkich zmarłych w imperium. Martwię się o nich. Młotek

jak dotąd chyba się trzyma... Bez względu na to, czy śal wie coś o łowieniu ryb, wątpię, Ŝeby

któryś z nas był w stanie sforsować łodzią choćby i wannę. A mamy przepłynąć cholerne

jezioro, wielkie prawie jak morze!

Sójeczka zacisnął zęby, wzruszył jednak od niechcenia ramionami.

– Wiesz cholernie dobrze, Ŝe jeśli otworzymy grotę w pobliŜu miasta, ktoś z pewnością to

wykryje. Nie mamy wyboru, kapralu. Musimy wiosłować. Chyba Ŝe uda się nam ustawić

Ŝagiel.

Kalam chrząknął.

– A skąd ta dziewczyna zna się na rybołówstwie?

– Wiem, wiem – odparł z westchnieniem sierŜant. – To niespodzianka, prawda?

– I to cholernie korzystna.

Szybki Ben dotarł wreszcie do skalnego wzniesienia. Obaj męŜczyźni umilkli, widząc

wyraz jego twarzy.

– Zaraz zaproponuję coś, co wam się bardzo nie spodoba – oznajmił czarodziej.

– Gadaj – odparł Sójeczka głosem wypranym z wszelkich uczuć.

Po dziesięciu minutach wszyscy trzej znaleźli się na śliskiej, kamienistej plaŜy. Sójeczka i

Kalam byli wyraźnie wstrząśnięci. Łódź rybacka spoczywała w odległości dwunastu stóp od

brzegu. Zdyszany Biegunek, jęcząc głośno, ciągnął z całej siły za sznur przytwierdzony do

haka na dziobie.

Pozostali Ŝołnierze stali z boku, zbici w grupę, cicho komentując bezowocne wysiłki

kolegi. Skrzypek podniósł nagle wzrok i pobladł na widok zmierzającego ku nim Sójeczki.

– Biegunek! – ryknął sierŜant.

Barghast spojrzał na niego, wybałuszając oczy. Na pociemniałej z wysiłku twarzy

urzetowy tatuaŜ stał się niemal niewidoczny.

– Puść ten sznur, Ŝołnierzu.

Kalam parsknął tłumionym śmiechem za plecami Sójeczki, który spoglądał spode łba na

pozostałych.

– Jeśli jakiś idiota przekonał was, Ŝe to dobry pomysł załadować cały ekwipunek na łódź,

która jeszcze stoi na brzegu – zaczął ostrym tonem – to moŜecie teraz wszyscy złapać za

sznur i wyciągnąć ją na jezioro. Ty nie, Biegunek. Wejdź na pokład i usiądź sobie wygodnie

na rufie. – Sójeczka przerwał, przyglądając się pozbawionej wyrazu twarzy śal. – Po

Skrzypku i Płocie mogłem się tego spodziewać, ale mam wraŜenie, Ŝe to tobie kazałem

wszystkim pokierować.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

Sójeczka westchnął.

– Potrafisz ustawić Ŝagiel?

– Nie ma wiatru.

– Ale moŜe będzie! – warknął poirytowany sierŜant.

– Potrafię – odparła. – Mamy trochę płótna. Będzie potrzebny maszt.

– Zróbcie go ze Skrzypkiem. Reszta niech wciąga łódź do wody.

Biegunek wlazł na pokład i usiadł na rufie. Długie nogi wyciągnął przed siebie, a jedną

rękę oparł na burcie. Spiłowane zęby obnaŜył w grymasie, który mógł być uśmiechem.

Sójeczka odwrócił się do Kalama i Szybkiego Bena, którzy wciąŜ się uśmiechali.

– No? – warknął. – Na co czekacie?

Uśmiechy zniknęły z ich twarzy.

Rozdział dziewiąty

Czy widzieliście tego,

kto stoi z boku,

przeklinany w rytuale,

który zamknął jego pobratymców

poza śmiercią zastępu,

który tłoczy się i kłębi

niczym plaga pyłków -

stoi z boku

pierwszy między nimi,

zawsze spowity w czas,

lecz samotny i odtrącony,

T’lan Imass, który wędruje,

jak niesione wiatrem nasienie

Pieśń o Onosie T’oolanie

Toc Młodszy

Toc Młodszy pochylił się w siodle i splunął. Mijał juŜ trzeci dzień, odkąd opuścił Pale.

Tęsknił za wysokimi murami miasta. Równina Rhivi ciągnęła się bez końca, porośnięta

falującą w podmuchach popołudniowego wiatru poŜółkłą trawą, lecz poza tym zupełnie

płaska.

Podrapał się po brzegach dawno juŜ zagojonej rany, która kosztowała go lewe oko.

Mruknął pod nosem kilka słów. Coś tu nie grało. Mieli się spotkać przed dwoma dniami.

Ostatnio nic nie szło zgodnie z planem. Kapitan Paran zniknął, nim jeszcze spotkał Sójeczkę.

Opowiadano, Ŝe jedyną ocalałą spośród magów Drugiej Armii zaatakował Ogar, który zabił

czternastu Ŝołnierzy; nie powinien się więc dziwić, Ŝe ze spotkania równieŜ nic nie wyszło.

Znakiem czasów najwyraźniej był chaos. Toc wyprostował się w siodle. Choć na

równinie nie było prawdziwych dróg, kupieckie karawany wydeptały ścieŜkę prowadzącą z

północy na południe wzdłuŜ jej zachodniej granicy. Handel dawno juŜ zamarł, lecz w ciągu

pokoleń konie i wozy odcisnęły swój ślad na ziemi. Centralny obszar równiny był ojczyzną

Rhivijczyków, niskiego, brązowoskórego ludu, który wędrował za stadami. Choć nie był on z

natury wojowniczy, Imperium Malazańskie nie pozostawiło mu wyboru i Rhivijczycy

walczyli teraz w legionach Caladana Brooda u boku Tiste Andii.

Zgodnie z raportami Moranthów przebywali jednak obecnie daleko na północny wschód

stąd. Toca bardzo to cieszyło. Czuł się na tym pustkowiu wyjątkowo samotny, lecz,

zwaŜywszy wszystko razem, samotność wydawała mu się mniejszym złem.

Wybałuszył swe jedyne oko. Chyba jednak wcale nie był taki samotny. Jakieś trzy mile

stąd w powietrzu szybowały kruki. Z przekleństwem na ustach poluzował bułat, który miał w

pochwie u biodra. Oparł się pragnieniu zmuszenia konia do galopu, zadowalając się szybkim

kłusem.

Kiedy podjechał bliŜej, zauwaŜył obok szlaku obszar zdeptanej trawy. Ciszę mąciły

jedynie szydercze głosy kruków. Zaczęły juŜ ucztować. Toc ściągnął wodze i znieruchomiał

w siodle, pochylony do przodu. śadne z ciał nie sprawiało wraŜenia, by miało nagle się

poruszyć, a głośne sprzeczki ptaków świadczyły dobitnie, Ŝe ci, którzy przeŜyli, dawno juŜ

stąd zniknęli. Miał jednak złe przeczucie. Coś wisiało w powietrzu, coś pośredniego między

zapachem a smakiem.

Nie wiedział, na co właściwie czeka, lecz ogarnęła go dziwna niechęć do ruszania się z

miejsca. Wtem zidentyfikował niezwykłe wraŜenie: magia. UŜyto tu czarów.

– Nienawidzę tego – mruknął pod nosem, po czym zsunął się z konia.

Kruki zrobiły mu trochę miejsca, choć niezbyt wiele. Podszedł do ciał, ignorując pełne

oburzenia wrzaski padlinoŜerców. Zabitych było dwunastu. Ośmiu miało na sobie mundury

Malazańskiej Piechoty Morskiej, nie byli jednak zwykłymi Ŝołnierzami. Toc przymruŜył

powieki, widząc srebrne godła na ich hełmach.

– Jakatakan – stwierdził. Elitarny oddział. Poszatkowano ich na kawałki.

Gdy przyjrzał się pozostałym ciałom, przeszył go dreszcz strachu. Nic dziwnego, Ŝe

Jakatakan dostali w skórę. Podszedł do jednego z trupów i przykucnął przy nim. Znał się

trochę na klanowych symbolach Barghastów. Grupy myśliwych róŜniły się między sobą

kształtem urzetowego tatuaŜu. Wypuścił z sykiem powietrze z płuc, odwrócił martwego

dzikusa twarzą ku sobie i skinął głową. Klan Ilgres. Nim zwerbowała ich Karmazynowa

Gwardia, mieszkali ponad cztery tysiące mil na wschód stąd, w górach połoŜonych na

południe od Porule. Toc wyprostował się powoli. Pod Lasem Czarnego Psa do Karmazynowej

Gwardii przyłączyło się wiele grup, a Ilgresowie byli wśród nich jedną z najsilniejszych, to

jednak działo się tysiąc dwieście mil na północ stąd. Co sprowadziło ich tutaj?

Wiatr przyniósł do jego nozdrzy odór magii. Odwrócił się, spoglądając na ciało, którego

dotąd nie zauwaŜył. Trawa obok niego była wypalona.

– Oto odpowiedź na moje pytanie – rzekł. Tą grupą dowodził barghascki szaman. Trafili

na ślad, a on go rozpoznał. Toc przyjrzał się zwłokom. Śmierć spowodował cios mieczem w

szyję. To szaman uwolnił magię. Druga strona nie dysponowała czarami. Było to dziwne,

zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, Ŝe to szaman zginął, a nie ten, kogo zaatakował.

– Podobno jest prawdziwym biczem na magów – mruknął Toc. OkrąŜył powoli pole

bitwy i bez większego trudu znalazł trop. Niektórzy Jakatakan ocaleli, a sądząc po śladach

mniejszych stóp to samo dotyczyło tej, którą eskortowali. Odciski butów pokrywały świeŜsze

ślady pół tuzina mokasynów. Trop oddalał się nieco na zachód od szlaku karawan, nadal

jednak prowadził na południe.

Dosiadł konia i skierował go w tamtą stronę. Odczepił od siodła łuk, naciągnął cięciwę i

nałoŜył strzałę. Nie miał szans, by zbliŜyć się do Barghastów niepostrzeŜenie. Na tej równinie

zauwaŜą go na długo przed tym, nim podjedzie na odległość strzału. Zaczają się na niego z

tymi swoimi przeklętymi pikami. Wiedział jednak, Ŝe nie ma wyboru. Wierzył tylko, Ŝe zdąŜy

załatwić jednego czy dwóch, nim nadzieją go na szpikulce.

Znowu splunął, po czym owinął sobie wodze wokół przedramienia i pewniej ujął w dłoń

łuk. Podrapał się gwałtownie i boleśnie w wielką, czerwoną bliznę na twarzy, zdając sobie

sprawę, Ŝe doprowadzające go do szału swędzenie i tak za chwilę powróci.

– A niech to – mruknął, wbijając pięty w boki wierzchowca.

Samotne wzgórze wznoszące się przed przyboczną Lorn nie było naturalną wyniosłością

terenu. Jego podstawę otaczały wierzchołki niemal całkowicie zagrzebanych w ziemi głazów.

Zadała sobie pytanie, co moŜe spoczywać w tym grobowcu, stłumiła jednak swe obawy. Jeśli

te monolity dorównywały rozmiarami głazom, które widziała wokół tajemniczych kurhanów

pod Genabaris, znaczyło to, Ŝe kopiec usypano tysiące lat temu.

– Będziemy się bronić tutaj – oznajmiła dwóm strudzonym Ŝołnierzom, którzy wlekli się

za nią. – Ty, z kuszą, połoŜysz się na górze.

MęŜczyzna skinął głową w odpowiedzi i wlazł na porośnięty trawą pagórek. Obaj

Ŝołnierze na wieść o postoju poczuli niemal ulgę, choć wiedzieli, Ŝe za kilka minut czeka ich

nieunikniona śmierć.

Lorn zerknęła na drugiego z nich. Oberwał w lewy bark wyposaŜoną w zadziory piką i po

napierśniku wciąŜ spływała mu obficie krew. Przyboczna nie potrafiła pojąć, w jaki sposób

zdołał przez ostatnią godzinę utrzymać się na nogach. Skierował na nią otępiałe, pełne

rezygnacji spojrzenie, nie okazując bólu, jaki z pewnością czuł.

– Stanę z lewej – zaproponował, ściskając w prawej dłoni zakrzywiony tulwar.

Lorn wydobyła miecz, spoglądając na północ. Widać tam było tylko czterech z sześciu

Barghastów. ZbliŜali się powoli.

– Chcą nas oskrzydlić – krzyknęła do kusznika. – Załatw tego z lewej.

Stojący obok niej Ŝołnierz chrząknął głośno.

– Nie musisz chronić mojego Ŝycia – sprzeciwił się. – Rozkazano nam cię strzec,

przyboczna.

– Cisza – rozkazała Lorn. – Im dłuŜej przeŜyjesz, tym lepszą ochronę mi zapewnisz.

śołnierz chrząknął po raz drugi.

Czterech Barghastów trzymało się na dystans, poza zasięgiem strzału. Dwaj mieli jeszcze

piki, dwaj pozostali krótkie toporki. Wtem daleko po prawej rozległ się krzyk. Zwróciła się w

tamtą stronę i ujrzała wojownika, który szarŜował na nią z piką w dłoni.

Przykucnęła w pozycji obronnej i uniosła miecz nad głowę. Trafiła w drzewce piki i

obróciła się nagle, szarpiąc bronią w bok. Odbity oręŜ wbił się w ziemię na prawo od niej.

Usłyszała, Ŝe kusznik wystrzelił. Gdy zwracała się ku czterem napastnikom, po drugiej

stronie wzgórza rozległ się krzyk. Stojący obok niej Ŝołnierz zapomniał o odniesionej ranie.

Rozstawił szeroko nogi, ściskając tulwar w obu dłoniach.

– UwaŜaj, przyboczna! – rzucił.

Barghast atakujący z prawej strony krzyknął głośno i padł na ziemię, trafiony bełtem.

Czterej wojownicy byli juŜ nie więcej niŜ trzydzieści stóp od nich. Ci, którzy mieli piki,

cisnęli je w nich. Lorn nawet nie drgnęła, widząc, Ŝe wymierzony w nią pocisk chybi celu.

Towarzyszący jej Ŝołnierz odskoczył w lewo, lecz uczynił to zbyt wolno. Pika wbiła mu się w

prawe udo. Uderzyła z taką siłą, Ŝe przeszyła ciało na wylot, przybijając męŜczyznę do ziemi.

Ranny jęknął cicho i uniósł miecz, by odbić cios wymierzonego w jego głowę toporka.

Lorn starła się juŜ z drugim Barghastem, którego toporek był krótszy od jej miecza, i

wykorzystała to, zadając cios, nim przeciwnik zdąŜył się zbliŜyć. Uniósł okuty miedzią

trzonek, by odbić uderzenie, lecz Lorn wykonała juŜ fintę, przesuwając ostrze w dół.

Skoczyła naprzód i wbiła sztych w pierś Barghasta, przebijając skórzaną zbroję, jakby była

wykonana z płótna.

Dzikus runął na plecy, omal nie wyrywając jej miecza. Zachwiała się i zatoczyła do

przodu, w kaŜdej chwili oczekując ciosu toporka. Ten jednak nie nastąpił. Odzyskała

równowagę, odwróciła się błyskawicznie i zobaczyła, Ŝe jej kusznik wyciągnął tulwar i starł

się z drugim Barghastem. Przeniosła uwagę na pierwszego straŜnika.

Jakimś cudem Ŝył jeszcze, choć walczył teraz z dwoma przeciwnikami. Udało mu się

wyrwać pikę z ziemi, lecz jej drzewce nadal sterczało mu z uda. Fakt, Ŝe w ogóle się ruszał, a

nawet był w stanie się bronić, mówił wiele o dyscyplinie i wyszkoleniu Jakatakan.

Lorn rzuciła się na najbliŜszego Barghasta, który z prawej strony atakował rannego. W tej

samej chwili przez zasłonę Ŝołnierza przebił się toporek, który trafił go w pierś. Pancerz pękł

pod ciosem cięŜkiej broni. MęŜczyzna jęknął i opadł na kolano. Na ziemię trysnęła krew.

Lorn nie mogła mu pomóc. Patrzyła tylko przeraŜona, jak toporek uniósł się po raz

kolejny i uderzył Ŝołnierza w głowę, roztrzaskując mu hełm i łamiąc kark. MęŜczyzna

przewrócił się na bok i padł pod stopy Lorn, która była zbyt rozpędzona, by mogła się

zatrzymać.

Potknęła się, przeklinając głośno, i runęła wprost na stojącego przed nią Barghasta.

Spróbowała unieść sztych miecza, by zadać przeciwnikowi cios w plecy, lecz wywinął się jej

zręcznie i uskoczył w bok. Machnęła jeszcze oręŜem na oślep, ale chybiła. Uderzając o

twardą ziemię, poczuła, Ŝe bark wyskakuje jej ze stawu. Miecz wypadł z odrętwiałej dłoni.

Pora zginąć, pomyślała, przetaczając się na plecy.

Barghast warknął głośno, unosząc toporek.

LeŜąc, Lorn doskonale widziała szkieletowatą dłoń, która wynurzyła się spod ziemi za jej

przeciwnikiem i chwyciła go za kostkę. Rozległ się trzask pękających kości i krzyk

wojownika. Przyboczna zadała sobie pytanie, gdzie się podziało dwóch pozostałych

napastników. Odgłosy walki umilkły, lecz ziemia dudniła, wstrząsana narastającym łoskotem.

Barghast gapił się zdumiony na miaŜdŜącą jego goleń dłoń. Krzyknął po raz drugi, gdy

między jego nogami pojawił się szeroki krzemienny miecz. Gdy wojownik opuścił ręce w

rozpaczliwym geście, próbując odbić cios, toporek wypadł mu z dłoni. Szarpnął się z całej

siły w bok, kopiąc drugą nogą. Było juŜ jednak za późno. Miecz wbił mu się w biodro i uniósł

go nad ziemię. Ku niebu wzniósł się śmiertelny krzyk.

Lorn dźwignęła się z wysiłkiem z ziemi. Jej prawa ręka zwisała bezwładnie u boku. Zdała

sobie sprawę, Ŝe łoskot, który słyszała, to tętent kopyt. Zwróciła się w stronę zbliŜającego się

jeźdźca. Malazańczyk. Gdy ten fakt dotarł do jej świadomości, oderwała wzrok od przybysza

i rozejrzała się wokół. Obaj jej straŜnicy nie Ŝyli, a z ciał dwóch Barghastów sterczały strzały.

Odetchnęła płytko – przeszywający pierś ból nie pozwalał jej na więcej – i popatrzyła na

wyłaŜące z ziemi, odziane w butwiejące futro stworzenie. Stanęło nad martwym

wojownikiem, nadal ściskając w ręku jego nogę. W drugiej dłoni dzierŜyło miecz, który

przebił ciało Barghasta na wylot, wychodząc w okolicy karku.

– Miałeś się zjawić przed kilkoma dniami – stwierdziła Lorn, łypiąc ze złością na

indywiduum.

Istota zwróciła się ku przybocznej. Jej twarz nikła w cieniu poŜółkłego kościanego hełmu,

wykonanego z czaszki jakiegoś rogatego zwierzęcia. Jeden z rogów był ułamany u podstawy.

Jeździec zatrzymał się za plecami kobiety.

– Przyboczna! – krzyknął, zeskakując z siodła. W rękach wciąŜ trzymał gotowy do strzału

łuk. Skierował swe jedyne oko na Lorn i upewniwszy się, Ŝe jej rana nie jest śmiertelna,

przeniósł spojrzenie na masywne, przysadziste stworzenie stojące przed nią.

– Na oddech Kaptura, T’lan Imass.

Lorn nie spuszczała ze stwora wściekłego spojrzenia.

– Wiedziałam, Ŝe kręcisz się gdzieś w pobliŜu. Tylko to tłumaczy fakt, Ŝe barghascki

szaman zjawił się tu z grupą dobranych łowców. Na pewno podróŜował przez grotę. Gdzie się

podziewałeś?

Toc Młodszy wbił wzrok w przyboczną, zdumiony jej wybuchem. Zerknął na T’lan

Imassa. Ostatni raz widział jednego z nich w Siedmiu Miastach, osiem lat temu, i to z daleka,

gdy legiony martwiaków pomaszerowały na zachodnie pustkowia, by spełnić jakąś misję, o

której nawet cesarzowa nie zdołała nic się dowiedzieć. Teraz miał okazję przyjrzeć się

jednemu z nich z bliska, obejrzał go więc sobie uwaŜnie. Doszedł do wniosku, Ŝe nie zostało z

niego zbyt wiele. Bez względu na czary trzysta tysięcy lat odcisnęło swe piętno. Masywne

kości przysadzistego męŜczyzny powleczone były lśniącą, ciemnobrązową skórą,

wyglądającą jak wygarbowana. Powłokę tę gdzieniegdzie przeszywały rozdarcia odsłaniające

mięśnie, które skurczyły się do cienkich pasemek twardych jak dębowe korzenie. Z twarzy

widać było jedynie masywną, pozbawioną podbródka Ŝuchwę, wysoko ustawione kości

policzkowe i wydatne wały nadoczodołowe. Oczy były tylko ciemnymi jamami.

– Zadałam ci pytanie – warknęła Lorn. – Gdzie się podziewałeś?

Imass pochylił głowę z głośnym skrzypnięciem, wpatrując się we własne stopy.

– Badałem okolicę – odparł cicho, głosem, w którym pobrzmiewały echa tysiącleci.

– Jak masz na imię, T’lanie? – zapytała.

– Onos T’oolan, ongiś z klanu Tarad z T’lanów Logrosa. Narodziłem się jesienią

Posępnego Roku jako dziewiąty syn klanu, a ostrogi wojownika zdobyłem w szóstej wojnie

jaghuckiej...

– Wystarczy – przerwała mu Lorn. Oklapła znuŜona i Toc natychmiast podszedł do niej.

Spojrzała nań, krzywiąc twarz.

– Wyglądasz okropnie. – Rozciągnęła wargi w słabym uśmiechu. – Ale cieszę się, Ŝe cię

widzę.

Toc wyszczerzył radośnie zęby.

– Wszystko po kolei, przyboczna. Musisz teraz odpocząć. – Nie sprzeciwiała się, gdy

poprowadził ją na porośnięte trawą wzgórze i pchnął delikatnie na kolana. Potem spojrzał na

T’lan Imassa, który wciąŜ stał w miejscu, w którym wylazł z ziemi. Zwrócił się jednak w

stronę kurhanu i przypatrywał mu się uwaŜnie. – Musimy ci unieruchomić rękę – oznajmił

Toc znuŜonej, ogorzałej kobiecie, która klęczała obok niego. – Nazywam się Toc Młodszy –

dodał, kucając przy niej.

Na te słowa uniosła wzrok.

– Znałam twojego ojca – powiedziała. Na jej usta powrócił uśmiech. – On teŜ był wielkim

łucznikiem.

Pochylił głowę w odpowiedzi.

– A takŜe znakomitym dowódcą – ciągnęła Lorn, przyglądając się okaleczonemu

młodzieńcowi, który opatrywał jej ramię. – Cesarzowa Ŝałowała, Ŝe zginął...

– Nie potwierdzono tego – przerwał jej Toc ostrym tonem. Odwrócił spojrzenie i zaczął

zdejmować z jej ręki Ŝelazną rękawicę. – Jest uznany za zaginionego.

– Tak – przyznała cicho Lorn. – Od czasu śmierci cesarza.

Skrzywiła się z bólu, gdy ściągnął rękawicę i odrzucił ją na bok.

– Muszę znaleźć jakieś bandaŜe – oznajmił, po czym wstał z miejsca i podszedł do

jednego z zabitych Barghastów.

Nie miała pojęcia, kim będzie szpon, który się z nią skontaktuje. Wiedziała tylko, Ŝe jest

ostatnim, który pozostał przy Ŝyciu w armii Dujeka. Zastanawiała się, dlaczego tak daleko

odszedł od ścieŜki wybranej przez ojca. Zajęcie szpona nie było atrakcyjne i nie dawało

powodów do dumy. Liczyły się w nim jedynie skuteczność i strach.

Przeciął noŜem skórzaną zbroję zabitego, odsłaniając koszulę z szorstkiej wełny.

Następnie pociął ją na długie pasma i wrócił z nimi do Lorn.

– Nie wiedziałem, Ŝe towarzyszy ci Imass – zauwaŜył, ponownie kucając obok niej.

– T’lan Imassowie podróŜują na własne sposoby – odparła z nutą gniewu w głosie. – I

zjawiają się wtedy, gdy zechcą. Niemniej jednak ma odegrać kluczową rolę w mojej misji.

Umilkła, zgrzytając zębami z bólu, gdy Toc zakładał jej prymitywne łubki.

– Nie mam zbyt dobrych wieści – ciągnął szpon. Poinformował ją o zniknięciu Parana i

powiedział, Ŝe druŜyna Sójeczki wyruszyła bez kapitana. Gdy uznał, Ŝe szyna jest juŜ

porządnie zamocowana, odsunął się i przysiadł z westchnieniem.

– Niech to szlag – wysyczała Lorn. – PomóŜ mi wstać.

Gdy wykonał jej polecenie, zachwiała się na nogach i musiała przytrzymać jego ramienia.

Po chwili skinęła głową.

– Podaj mi miecz.

Toc poszedł we wskazane przez nią miejsce i po chwili znalazł leŜący w trawie oręŜ. Na

widok szaroczerwonego ostrza przymruŜył gwałtownie oko.

– Miecz z otataralu, przyboczna – zauwaŜył, podając jej broń. – Kruszcu, który zabija

magię.

– I magów – dodała Lorn. Ujęła niepewnie miecz w lewą dłoń i schowała do pochwy.

– Widziałem martwego szamana – dodał Toc.

– Dla was, mieszkańców Siedmiu Miast, otataral nie jest tajemnicą, ale tutaj słyszało o

nim niewielu. Nie chciałabym, Ŝeby ta sytuacja uległa zmianie.

– Rozumiem.

Toc spojrzał na nieruchomego Imassa.

– Otataral nie jest w stanie zdusić ich magii – wyjaśniła Lorn, jakby czytała w jego

myślach. – Uwierz mi, sprawdzano to. Groty Imassów są podobne do tych, których uŜywali

Jaghuci i Forkrul Assailowie. To pradawna magia, zrodzona z krwi i ziemi. Ten miecz z

krzemienia nigdy się nie złamie, a najlepsze Ŝelazo przecina równie łatwo jak ciało i kość.

Toc zadrŜał i splunął.

– Nie zazdroszczę ci towarzystwa, przyboczna.

Lorn uśmiechnęła się.

– Przez kilka następnych dni ty równieŜ będziesz musiał je znosić, Tocu Młodszy. Spacer

do Pale potrwa dosyć długo.

– Sześć, siedem dni – odparł Toc. – Myślałem, Ŝe będziesz miała konia.

Westchnienie Lorn płynęło z głębi serca.

– Nasze wierzchowce padły ofiarą talentów barghasckiego szamana. Wszystkie zabrała

jakaś choroba, nawet ogiera, którego przeprowadziłam przez grotę.

Jej poorana bruzdami twarz złagodniała na chwilę i Toc widział, Ŝe przyboczna jest

szczerze zasmucona.

Zaskoczyło go to. Wszystko, co słyszał o Lorn, sugerowało, Ŝe jest ona zimnokrwistym

potworem, zakutą w pancerną rękawicę dłonią śmierci, która w kaŜdej chwili mogła opaść na

kaŜdego. Być moŜe taki aspekt jej osobowości istniał naprawdę, miał jednak nadzieję, Ŝe nie

będzie musiał się z nim stykać. Z drugiej strony, nawet nie spojrzała na zabitych Ŝołnierzy,

poprawił się.

– Pojedziesz na mojej klaczy, przyboczna – powiedział. – MoŜe to nie rumak bojowy, ale

jest szybka i wytrzymała.

Podeszli do miejsca, gdzie zostawił swego konia. Lorn uśmiechnęła się.

– To klacz wickańskiej krwi, Tocu Młodszy – zauwaŜyła, kładąc dłoń na szyi zwierzęcia.

– Daj spokój z tą skromnością, bo stracę do ciebie zaufanie. Masz wspaniałego wierzchowca.

Pomógł jej wspiąć się na siodło.

– Imassa zostawimy tutaj? – zapytał.

Skinęła głową.

– Sam trafi gdzie trzeba. No to dajmy tej klaczy okazję dowieść, ile jest warta. Powiadają,

Ŝe krew wickańskich koni ma zapach Ŝelaza. – Wyciągnęła do niego rękę. – Wsiadaj –

rzuciła.

Ledwie zdołał ukryć szok. Miał dzielić siodło z przyboczną cesarzowej? Była to myśl tak

absurdalna, Ŝe omal nie wybuchnął śmiechem.

– Pójdę na piechotę, przyboczna – burknął. – Nie mamy czasu do stracenia. Lepiej będzie,

jeśli jak najprędzej wyruszysz. W ten sposób za trzy dni zobaczysz mury Pale. Potrafię biec

dziesięć godzin dziennie.

– Nie, Tocu Młodszy. – Jej głos nie dopuszczał sprzeciwów. – Jesteś mi potrzebny w

Pale. Muszę od ciebie usłyszeć wszystko, co wiesz o okupujących miasto legionach, Dujeku i

Tayschrennie. Wolę spóźnić się kilka dni niŜ przybyć nie przygotowana. Łap mnie za rękę i

ruszamy.

Toc wykonał jej polecenie.

Gdy usiadł w siodle za Lorn, klacz parsknęła i przesunęła się nagle w bok. Oboje z

przyboczną omal nie spadli. Odwrócili się i zobaczyli stojącego za nimi T’lan Imassa. Stwór

uniósł głowę, spoglądając na Lorn.

– Kurhan zdradził prawdę, przyboczna – oznajmił Onos T’oolan.

Toc poczuł, Ŝe zesztywniała.

– I jak ona brzmi?

– Zmierzamy właściwą ścieŜką – odpowiedział T’lan Imass.

Coś mówiło Tocowi, Ŝe ścieŜka, o której wspomniał stwór, nie miała nic wspólnego z

kupieckim szlakiem wiodącym na południe, do Pale. Gdy przyboczna zawróciła bez słowa

konia, szpon rzucił jeszcze poŜegnalne spojrzenie na kurhan, a potem na Onosa T’oolana.

Nikt z jego towarzyszy nie sprawiał wraŜenia osoby chętnej do zdradzania swych tajemnic,

lecz na widok reakcji Lorn zjeŜyły mu się włoski na karku, a świąd wokół lewego oczodołu

nasilił się gwałtownie. Zmiął w ustach przekleństwo i zaczął się drapać.

– Coś się stało, Tocu Młodszy? – zapytała Lorn, nie odwracając się.

Zastanawiał się długo nad odpowiedzią.

– To cena ślepoty, przyboczna – rzekł wreszcie. – Nic więcej.

Kapitan Paran spacerował w kółko po wąskim pokoiku. To był obłęd! Wiedział tylko

tyle, Ŝe go ukrywają, lecz odpowiedzieć na jego pytania mogła jedynie obłoŜnie chora

czarodziejka, trawiona niezwykłą gorączką, albo złośliwa marionetka, której namalowane

oczy zdawały się wpatrywać w niego z gorączkową nienawiścią.

Prześladowały go niejasne wspomnienia: dotyk zimnych, śliskich kamieni pod

paznokciami w chwili, gdy z jego ciała wypływały wszystkie siły, a potem mglista wizja

wielkiego psa – Ogara? – który wpadł do pokoju. Jego oddech wydawał się tchnieniem

śmierci. Bestia chciała zabić kobietę, a on w jakiś sposób jej w tym przeszkodził. Nie

pamiętał szczegółów.

Dręczyło go podejrzenie, Ŝe pies nie zginął, Ŝe wróci. Marionetka ignorowała większość

jego pytań, a gdy się do niego odzywała, zasypywała go straszliwymi groźbami. Najwyraźniej

jednak, choć czarodziejka była chora, sama jej obecność – fakt, Ŝe ciągle Ŝyła – wystarczała,

by powstrzymać Loczka przed ich spełnieniem.

Gdzie się podział Sójeczka? Czy sierŜant wyruszył bez niego? Co to oznaczało dla

planów przybocznej Lorn?

Zatrzymał się i wbił wzrok w leŜącą w łoŜu czarodziejkę. Loczek powiedział Paranowi,

Ŝe ukryła go przed Tayschrennem. Wielki mag wyczuł obecność psa i zjawił się natychmiast.

Paran nic z tego nie pamiętał, zastanawiał się jednak, w jaki sposób mogła zrobić cokolwiek,

doznawszy podobnych obraŜeń. Loczek szydził z niej, twierdząc, Ŝe gdy po raz ostatni

otworzyła swą grotę, uczyniła to nieświadomie, kierując się wyłącznie instynktem. Kapitan

odnosił wraŜenie, Ŝe marionetkę przeraziła podobna demonstracja mocy. Loczek gorąco

pragnął śmierci Tattersail, lecz nie potrafił jej zabić o własnych siłach bądź teŜ bał się podjąć

taką próbę. Mamrotał coś o osłonach, którymi się otoczyła.

Gdy jednak gorączka osiągnęła szczyt, nic nie przeszkadzało Paranowi w jego

leczniczych zabiegach. Poprzedniej nocy doszło do przełomu i kapitan czuł, Ŝe jego

cierpliwość zaczyna się wyczerpywać. Czarodziejka spała, lecz jeśli wkrótce się nie

przebudzi, będzie musiał wziąć sprawy we własne ręce. Opuści tę kryjówkę i spróbuje

odszukać Toca Młodszego. Pod warunkiem, Ŝe uda mu się wymknąć z budynku, nie

przyciągając uwagi Tayschrenna ani Ŝadnego z oficerów.

Wpatrywał się nie widzącymi oczyma w czarodziejkę. Jego myśli gnały jak szalone. Zdał

sobie powoli sprawę, Ŝe coś się zmieniło. Zamrugał. Kobieta otworzyła oczy i przyglądała się

mu.

Ruszył ku niej, lecz jej słowa zatrzymały go w pół kroku.

– Słyszałam upadek monety, kapitanie.

Z jego twarzy odpłynęła krew, a umysł wypełnił się echem wspomnienia.

– Monety? – zapytał szeptem. – Wirującej monety?

Głosy bogów i martwych ludzi. Wycie Ogarów. Wszystko to fragmenty rozdartego

gobelinu moich wspomnień.

– JuŜ nie wiruje – odpowiedziała, siadając z wysiłkiem. – Ile pamiętasz?

– Niewiele – przyznał kapitan, zaskoczony własną prawdomównością. – Marionetka nie

chce mi nawet powiedzieć, jak masz na imię.

– Tattersail. Byłam, hmm, w towarzystwie Sójeczki i jego druŜyny. – W jej zaspanym

spojrzeniu pojawił się wyraz ostroŜności. – Miałam się tobą opiekować, dopóki nie wrócisz

do zdrowia.

– I chyba tak właśnie było – zauwaŜył Paran. – A potem ja odwdzięczyłem ci się tym

samym, czarodziejko. Spłaciłem dług.

– To prawda. Ale co mamy zrobić teraz?

Paran wybałuszył oczy.

– Nie wiesz tego?

Wzruszyła ramionami.

– To śmieszne – zawołał. – Nie mam pojęcia, co się tu dzieje. Kiedy się ocknąłem,

miałem za towarzyszy półŜywą czarownicę i mówiącą marionetkę, a po moim nowym

oddziale nie zostało ani śladu. Czy wyruszyli juŜ do DarudŜystanu?

– Nie potrafię ci wyjaśnić zbyt wiele – wyszeptała. – Wiem tylko, Ŝe sierŜant chciał, byś

zachował Ŝycie, gdyŜ pragnie się dowiedzieć, kto próbował cię zamordować. Wszystkich nas

nurtuje ten problem.

Umilkła, wpatrując się w niego z zaciekawieniem.

Przyjrzał się okrągłej, straszliwie pobladłej twarzy kobiety. Było w niej coś, co kazało

zapomnieć o jej nieszczególnym wyglądzie, wręcz go przyćmiewało. Kapitan zareagował w

sposób, który go zaskoczył. Miał przed sobą przyjazne oblicze, a nie pamiętał, kiedy

przydarzyło mu się to po raz ostatni. Utracił równowagę i tylko Tattersail mogła mu pomóc ją

odzyskać. Miał wraŜenie, Ŝe spada w dół po spirali, u której podstawy znajdowała się

czarodziejka. Spada? A moŜe się wznosi? Nie wiedział tego i ta niepewność budziła w nim

podejrzliwość.

– Nic nie pamiętam – odparł. Nie było to do końca kłamstwem, choć gdy skierowała na

niego spojrzenie skrytych pod opadającymi powiekami oczu, odnosił takie właśnie wraŜenie.

– Mam wraŜenie, Ŝe było ich dwoje – dodał, ignorując swój niepokój. – Pamiętam

rozmowę, choć chyba byłem martwy.

– Ale słyszałeś wirującą monetę – zauwaŜyła Tattersail.

– Tak – przyznał zdumiony. – Było teŜ coś więcej... Znalazłem się w jakimś miejscu.

Pamiętam Ŝółtą, piekielną poświatę, chóralne jęki, trupią głowę...

Tattersail skinęła głową, jakby potwierdziło to jej podejrzenia.

– W sprawę wtrącił się bóg, kapitanie Paran. To on przywrócił ci Ŝycie. MoŜe ci się

wydawać, Ŝe zrobił to dla ciebie, obawiam się jednak, Ŝe nie kierował nim altruizm.

Rozumiesz?

– Chce mnie wykorzystać – odparł bez ogródek Paran.

Uniosła brwi.

– Nie niepokoi cię to?

Wzruszył ramionami i odwrócił się.

– To dla mnie nic nowego – mruknął.

– Rozumiem – rzekła cicho. – A więc Sójeczka miał rację. Nie jesteś tylko nowym

kapitanem, lecz kimś znacznie więcej.

– To juŜ moja sprawa – warknął Paran, nadal nie patrząc jej w oczy. Wtem spojrzał na nią

z mroczną miną. – A jaka jest w tym twoja rola? Zaopiekowałaś się mną. Dlaczego? Czy

słuŜysz swemu bogu?

Parsknęła ochrypłym śmiechem.

– Mała szansa. Zresztą nie zrobiłam dla ciebie zbyt wiele. Tym zajęli się Oponn.

Zesztywniał.

– Oponn?

Brat i siostra, Bliźnięta Przypadku. Ten, który pcha, i ta, która ciągnie. Czy to ich

widziałem w snach? Głosy wspominające o... moim mieczu.

Znieruchomiał na chwilę, po czym podszedł do szafki, na której leŜał skryty w pochwie

oręŜ. PołoŜył dłoń na rękojeści.

– Nabyłem tę broń przed trzema laty, ale po raz pierwszy uŜyłem jej dopiero kilka dni

temu. Przeciwko temu psu.

– Pamiętasz to?

Coś w głosie Tattersail wyrwało go z zamyślenia. W jej oczach widział teraz strach.

Nawet nie próbowała go ukrywać. Skinął głową.

– Ale gdy tylko go kupiłem, zaraz nadałem mu nazwę.

– Nazwę?

– Przypadek – odparł Paran, krzywiąc usta w makabrycznym grymasie.

– Ten gobelin tkano juŜ od dawna – zauwaŜyła czarodziejka, zamykając z westchnieniem

oczy. – Podejrzewam jednak, Ŝe nawet Oponn nie wyobraŜali sobie, Ŝe pierwsza krew, którą

przeleje twój miecz, będzie krwią Ogara Cienia.

Paran zamknął oczy, po czym westchnął cicho.

– A więc to był Ogar.

Skinęła głową.

– Poznałeś Loczka?

– Tak.

– StrzeŜ się go. To on ściągnął na mnie tę gorączkę, otwierając Grotę Chaosu. Jeśli groty

faktycznie są ułoŜone w jakimś porządku, ta, z której on korzysta, jest diametralnie przeciwna

mojej. On jest obłąkany, kapitanie, i przysiągł, Ŝe cię zabije.

Paran przytroczył miecz do pasa.

– A jaka jest w tym wszystkim jego rola?

– Nie jestem pewna.

Brzmiało to jak kłamstwo, lecz Paran tego nie drąŜył.

– Zjawiał się tu co noc, Ŝeby sprawdzić, jak się czujesz – oznajmił. – Ale od dwóch dni

go nie widziałem.

– Jak długo byłam nieprzytomna?

– Chyba sześć dni. Obawiam się, Ŝe ja teŜ straciłem rachubę czasu. – Podszedł do drzwi.

– Wiem tylko, Ŝe nie mogę się tu ukrywać wiecznie.

– Zaczekaj!

Uśmiechnął się.

– Proszę bardzo. – Zwrócił się w jej stronę. – Powiedz mi, dlaczego nie powinienem stąd

wychodzić.

– Jesteś mi tu potrzebny – odparła po chwili wahania.

– Do czego?

– To nie mnie boi się Loczek – wyznała z wyraźną trudnością. – śycie zawdzięczam

tobie. Twojemu mieczowi. Widział, co zrobiłeś temu Ogarowi.

– Do licha – wysyczał. Choć wciąŜ była dla niego obca, wzruszyły go jej słowa. Próbował

stłumić narastające w nim współczucie. Powtarzał sobie, Ŝe pierwszeństwo musi mieć jego

misja, Ŝe spłacił juŜ dług wobec czarodziejki, jeśli w ogóle był jej cokolwiek winien, Ŝe nie

podała mu wszystkich powodów, dla których powinien pozostać w ukryciu, co znaczyło, Ŝe

mu nie ufa. śaden z tych argumentów nie przewaŜył jednak szali.

– Jeśli odejdziesz, Loczek mnie zabije – błagała.

– A co z twoimi osłonami? – zapytał głosem bliskim desperacji. – Mówił, Ŝe się nimi

otoczyłaś.

Tattersail uśmiechnęła się blado.

– Sądziłeś, Ŝe powie ci, jak bardzo niebezpieczny jesteś naprawdę? Osłony? – Roześmiała

się głośno. – Ledwie mam siłę usiąść. Gdybym spróbowała w tym stanie otworzyć grotę, moc

by mnie pochłonęła, obróciła w popiół. Loczek ukrywa przed tobą prawdę. O wszystkim.

Marionetka kłamała.

Nawet to brzmiało dla Parana jak półprawda, słowa czarodziejki miały jednak sens,

tłumaczyły nienawiść, jaką Ŝywił do niego Loczek, i jego wyraźny strach. Był przekonany, Ŝe

marionetka jest większym kłamcą niŜ Tattersail, choć właściwie miał na to niewiele

dowodów, tyle Ŝe... ona przynajmniej była człowiekiem. Odpiął z westchnieniem miecz i

połoŜył go na miejsce.

– Prędzej czy później będziemy musieli zaprzestać tych oszukańczych gierek. Bez

względu na Oponn mamy wspólnego wroga.

Westchnęła.

– Dziękuję. Kapitanie Paran?

Obrzucił ją nieufnym spojrzeniem.

– Słucham?

– Cieszę się, Ŝe cię poznałam – rzekła z uśmiechem.

Skrzywił się. Znowu zaczęła.

– śołnierze nie sprawiają wraŜenia zadowolonych – zauwaŜyła Lorn, gdy czekali pod

północną bramą Pale. Jeden z wartowników udał się do miasta poszukać drugiego konia, a

trzej pozostali stali nieopodal, mrucząc coś pod nosem.

Toc Młodszy, który przed chwilą zsiadł z wierzchowca, podszedł bliŜej.

– To prawda, przyboczna – przyznał. – Są bardzo niezadowoleni. Po rozwiązaniu Drugiej

i Szóstej Armii doszło do przeszeregowania szarŜ. Nikt nie pozostał przy dawnej randze,

łącznie z najświeŜszymi rekrutami. A teraz szerzy się plotka, Ŝe Podpalaczy Mostów mają

przenieść w stan spoczynku. – Zerknął na trzech wartowników, którzy wpatrywali się

złowrogo w niego i przyboczną. – śołnierzom to się nie podoba – dokończył cicho.

Lorn odchyliła się w siodle. Ból w barku przeszedł w przewlekłe ćmienie. Cieszyła się, Ŝe

podróŜ dobiegła juŜ końca – przynajmniej na razie. Odkąd zostawili za sobą kurhan, ani razu

nie zobaczyli T’lan Imassa, choć często wyczuwała jego obecność w niosącym pył wietrze i

pod spękaną powierzchnią równiny. Gdy towarzyszył jej Toc Młodszy, wyczuwała teŜ

niespokojny gniew, którym kipieli malazańscy Ŝołnierze na tym kontynencie.

Dziesięć tysięcy stacjonujących w Pale ludzi było na krawędzi buntu. Działających

między nimi agentów brutalnie usunięto. Czekali tylko na słowo wielkiej pięści Dujeka.

Sytuacji nie poprawiał teŜ wielki mag Tayschrenn, który otwarcie odwoływał rozkazy

Dujeka. Przyboczną najbardziej jednak niepokoiła niejasna opowieść o Ogarze Cienia, który

stoczył bój z ostatnią z kadry magów Drugiej Armii. Kryła się w tym jakaś tajemnica i Lorn

podejrzewała, Ŝe ma ona kluczowe znaczenie. Z resztą sobie poradzi, o ile tylko zdoła objąć

tu kierownictwo.

Z niecierpliwością czekała na spotkanie z Tayschrennem i ową czarodziejką Tattersail. To

imię wydawało się jej znajome, budziło jakieś wspomnienia z dzieciństwa. Takie niejasne

skojarzenia zawsze spowijał szeleszczący płaszcz strachu, była jednak zdecydowana poradzić

sobie z tym problemem, gdy nadejdzie czas.

Brama otworzyła się. Lorn spojrzała na Ŝołnierza piechoty morskiej, prowadzącego

rumaka bojowego. Nie był sam. Toc Młodszy zasalutował tak energicznie, Ŝe przyboczna

zwątpiła w jego lojalność. Zsiadła powoli z konia i pozdrowiła wielką pięść Dujeka

skinieniem głowy.

Odkąd widziała go poprzednio, trzynaście miesięcy temu w Genabaris, postarzał się o

jakiś tuzin lat. Uśmiechnęła się blado na myśl o tej scenie: wielka pięść, sterany, jednoręki

człowiek, przyboczna cesarzowej z ręką na temblaku i Toc Młodszy, ostatni reprezentant

Szponu na Genabackis, jednooki męŜczyzna o połowie twarzy zniszczonej przez poparzenia.

Spotkali się ludzie reprezentujący na tym kontynencie trzy z czterech władających imperium

potęg i wszyscy wyglądali okropnie.

Dujek wyszczerzył zęby, błędnie interpretując jej uśmiech.

– Ja teŜ się cieszę, Ŝe cię widzę, przyboczna. Kiedy ten wartownik poinformował mnie, Ŝe

przybyłaś, nadzorowałem rozładunek nowego transportu zapasów. – Gdy przyjrzał się jej

uwaŜniej, z jego twarzy zniknął uśmiech, a w oczach pojawił się wyraz zamyślenia – Znajdę

ci uzdrowiciela władającego Denul, przyboczna.

– Czary na mnie nie działają, wielka pięści. JuŜ od dawna. Wystarczy niemagiczny

uzdrowiciel. – Spojrzała na Dujeka, mruŜąc powieki. – Pod warunkiem, Ŝe w obrębie murów

Pale nie będę musiała wyciągać miecza.

– Niczego nie gwarantuję, przyboczna – rzucił od niechcenia Dujek. – Chodźmy się

przejść.

– Dziękuję, Ŝe mnie eskortowałeś, Ŝołnierzu – powiedziała, zwracając się do Toca

Młodszego.

Dujek parsknął śmiechem, spoglądając na niego z błyskiem w oczach.

– To zbyteczne, przyboczna. Doskonale wiem, kim jest Toc Młodszy. Wiedzą to prawie

wszyscy. Jeśli jest tak samo dobrym szponem jak Ŝołnierzem, powinnaś zadbać o ocalenie

jego Ŝycia.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

Dujek skinął dłonią, zapraszając ją, by poszła za nim.

– To, Ŝe tylko sława Ŝołnierza Drugiej Armii chroni go przed poderŜnięciem gardła.

Trzeba przenieść go z Pale.

Przyboczna zerknęła na Toca.

– Porozmawiamy później – rzuciła.

Ruszyła za Dujekiem, który przeszedł pod masywnym łukiem bramy, i weszła do miasta,

dotrzymując kroku wielkiej pięści. Na ulicach pełno było Ŝołnierzy, którzy kierowali ruchem

kupieckich wozów i tłumu mieszkańców. Wiele budynków nadal znaczyły blizny po deszczu

śmierci, lecz pracujący pod nadzorem Ŝołnierzy piechoty morskiej robotnicy usuwali je

skrzętnie.

– Mamy dokonać selekcji szlachty – odezwał się podąŜający u jej boku Dujek. –

Tayscnrenn chce, by była zakrojona na wielką skalę i odbyła się publicznie.

– Takie są zasady polityki imperium – odparła Lorn sztywno. – I doskonale o tym wiesz,

wielka pięści.

Dujek przeszył ją wściekłym spojrzeniem.

– Powiesić dziewięć dziesiątych szlachetnie urodzonych, przyboczna? Łącznie z dziećmi?

Lorn wytrzeszczyła oczy.

– To chyba faktycznie przesada.

Dujek przez chwilę milczał. Prowadził ją główną aleją, a potem ruszył w górę, ku

głównej kwaterze wojsk imperialnych. Gdy szli, wielu ludzi spoglądało na nich z kamiennym

wyrazem twarzy. Wyglądało na to, Ŝe mieszkańcy Pale znają Dujeka. Lorn próbowała

określić otaczającą go atmosferę, nie była jednak pewna, czy to strach, czy szacunek, czy teŜ i

jedno, i drugie.

– Moja misja – zaczęła, gdy zbliŜyli się do trzypiętrowego budynku, wejścia do którego

strzegł tuzin czujnych wartowników – zmusi mnie wkrótce do opuszczenia miasta...

– Nie chcę znać Ŝadnych szczegółów, przyboczna – przerwał jej Dujek. – Rób, co musisz

zrobić, tylko nie wchodź mi w drogę.

W jego głosie nie słyszało się groźby. Brzmiał niemal miło. Mimo to Lorn napięła

mięśnie. Dujek był pod presją i tę presję wywierał Tayschrenn. Co knuł wielki mag? Cała ta

sytuacja śmierdziała niekompetencją.

– Jak juŜ mówiłam – ciągnęła Lorn – nie zostanę tu długo. Ale nim opuszczę Pale – jej

głos stwardniał – powiem jasno wielkiemu magowi, Ŝe nie pozwolę mu się wtrącać w

zarządzanie miastem. Jeśli chcesz mojego poparcia, masz je, Dujek.

Zatrzymali się tuŜ przed wejściem do budynku. Stary Ŝołnierz przyjrzał się uwaŜnie

przybocznej, jakby chciał ocenić jej szczerość. Gdy jednak przemówił, zaskoczyły ją jego

słowa.

– Sam sobie poradzę ze swymi problemami, przyboczna. Zrobisz, co uznasz za stosowne,

ale o nic cię nie proszę.

– To znaczy, Ŝe pozwolisz na tak masową selekcję szlachty?

Twarz Dujeka zastygła w wyrazie uporu.

– Zasady taktyki moŜna stosować w kaŜdej sytuacji, przyboczna. A wielki mag nie ma

pojęcia o taktyce.

Odwrócił się i ruszył po schodach. Przyboczna poszła za nim. Dwaj wartownicy

otworzyli drzwi, które wyglądały na nowe i miały okucia z brązu. Dujek i Lorn weszli do

środka i podąŜyli długim, szerokim korytarzem. Po obu jego stronach co około dwanaście

stóp znajdowały się drzwi, przed którymi pełnili straŜ trzymający dłonie na rękojeściach

mieczy Ŝołnierze. Lorn zdała sobie sprawę, Ŝe po incydencie z Ogarem czujność wzrosła tu

do niemal absurdalnego stopnia. Wtem wpadła jej do głowy pewna myśl.

– Wielka pięści, czy doszło do zamachów na twoje Ŝycie?

Dujek chrząknął z rozbawieniem.

– Czterech w ostatnim tygodniu, przyboczna. Człowiek się do tego przyzwyczaja.

Wszyscy ci Ŝołnierze to ochotnicy. Nie słuchają juŜ nawet moich rozkazów. Ostatniego

zamachowca poszatkowali tak gruntownie, Ŝe nie wiem, czy był męŜczyzną, czy kobietą.

– Czy w twoich legionach słuŜy duŜo ludzi z Siedmiu Miast?

– Tak. Potrafią być niezachwianie wierni, jeśli tylko chcą.

Wierni czemu? – pomyślała Lorn. I komu? Ostatnio rekrutów z Siedmiu Miast wysyłano

gdzie indziej. Cesarzowa nie chciała, by Ŝołnierze Dujeka dowiedzieli się, Ŝe ich ojczyzna

znalazła się na krawędzi otwartego buntu. Podobne wieści mogłyby przewaŜyć szalę tu, na

Genabackis, co z kolei doprowadziłoby do rebelii w Siedmiu Miastach. Lorn i cesarzowa

świetnie zdawały sobie sprawę, jak niebezpieczna stała się sytuacja. Jeśli chciały naprawić

szkody, konieczna była maksymalna ostroŜność. Stawało się oczywiste, Ŝe Tayschrenn

stanowi powaŜny problem.

Uświadomiła sobie, Ŝe potrzebuje Dujeka bardziej, niŜ wielka pięść potrzebuje jej.

Dotarli do końca korytarza, który zamykały masywne dwuskrzydłowe drzwi. Stojący po

obu ich stronach wartownicy zasalutowali wielkiej pięści i otworzyli je przed nim. W duŜym

gabinecie dominował ustawiony pośrodku stół z twardego drewna, zawalony mapami,

zwojami, kałamarzami i słoikami z farbą. Gdy Dujek i Lorn weszli do środka, zamknięto za

nimi drzwi.

– Tayschrenn wie, Ŝe przybyłaś, ale trochę się spóźni – oznajmił Dujek, siadając na

krawędzi stołu. – Jeśli chcesz się czegoś dowiedzieć o ostatnich wydarzeniach w Pale, pytaj

teraz.

Wiedziała, Ŝe daje jej szanse zdobycia informacji nie pochodzących od Tayschrenna,

choć od niej będzie zaleŜało, w czyją wersję uwierzy. Zaczynała rozumieć, co miał na myśli

Dujek, mówiąc o taktyce. Podeszła do pobliskiego fotela i usiadła na nim ostroŜnie.

– Proszę bardzo, wielka pięści. Zacznijmy od mniej waŜnych spraw. Czy miałeś ostatnio

jakieś kłopoty z Moranthami?

Dujek skrzywił się.

– Dziwne, Ŝe o to pytasz. Stali się jacyś kapryśni. Miałem piekielne trudności ze

skłonieniem legionów Złotych, ich elitarnych wojowników, do walki z Caladanem Broodem.

Wychodzi na to, Ŝe jest ich zdaniem zbyt honorowy, by mogli go uwaŜać za wroga. Cały

sojusz zachwiał się na chwilę, ale w końcu ruszyli do walki. Wkrótce wyślę za nimi

Czarnych.

Lorn skinęła głową.

– W Genabaris są podobne problemy z Zielonymi i Niebieskimi – wyjaśniła – Dlatego

przybyłam drogą lądową. Cesarzowa sugeruje, byśmy wykorzystali ten sojusz do maksimum,

bo moŜe się nie utrzymać.

– Nie mamy wielkiego wyboru – warknął Dujek. – Ile legionów przybędzie z wiosennym

transportem?

– Dwa – odpowiedziała Lorn po chwili wahania. – I pułk wickańskich lansjerów.

Wickanie i Jedenasty Legion zejdą na ląd w Nathilogu. Dziewiąty wyląduje w Nisst i połączy

siły z Ŝołnierzami z poboru. Cesarzowa liczy na to, Ŝe te oddziały wystarczą, by rozbić

Karmazynową Gwardię na Lisiej Przełęczy, co umoŜliwi oskrzydlenie Brooda.

– W takim razie jest głupia – rzucił Dujek twardym tonem. – śołnierze z poboru są

praktycznie bezuŜyteczni, przyboczna. Za rok Karmazynowa Gwardia wyzwoli Nisst, Treet,

Jednookiego Kota, Porule, Garalt i...

– Znam tę listę. – Lorn podniosła się nagle. – Dostaniesz w przyszłym roku dwa legiony i

ani Ŝołnierza więcej, wielka pięści.

Dujek pogrąŜył się na chwilę w myślach, wpatrzony w przytwierdzoną kołkami do blatu

mapę. Lorn czekała, świadoma tego, Ŝe wielka pięść analizuje plany przyszłorocznej

kampanii, liczy swój ekwipunek i dywizje, próbuje odgadnąć zamiary Caladana Brooda i

dowódcy Karmazynowej Gwardii, księcia K’azza. Wreszcie odchrząknął.

– Przyboczna, czy dałoby się zamienić te miejsca? Jedenasty Legion i wickańscy

lansjerzy powinni wylądować na wschodnim wybrzeŜu, na południe od Jabłka, a Dziewiąty

na zachodnim, w Tulipanach.

Lorn podeszła do stołu i spojrzała na mapę.

Tulipany? Dlaczego tam? To nie miało sensu.

– Cesarzowa zechce się dowiedzieć, dlaczego zmieniłeś plany, wielka pięści.

Miało to znaczyć „być moŜe”. Dujek podrapał się po porośniętej szczeciną Ŝuchwie i

skinął głową.

– Proszę bardzo, przyboczna Po pierwsze, oddziały z poboru nie utrzymają Lisiej

Przełęczy. Gdy przybędą posiłki, Karmazynowa Gwardia będzie juŜ na północy. Tamtejsze

tereny to głównie ziemie uprawne i pastwiska. Wycofamy Ŝołnierzy z poboru do Nisst. Po

drodze spustoszą okolicę. Zniszczą plony i wyrŜną bydło. K’azz będzie musiał ciągnąć zapasy

ze sobą. Posłuchaj, przyboczna, armia, która naciera, ściga rozbitego przeciwnika, zawsze

zostawia tabory z zaopatrzeniem z tylu, chcąc jak najszybciej dopaść wroga i zadać mu

ostateczny cios. To właśnie będzie zadanie dla wickańskich lansjerów.

Lorn wiedziała, Ŝe Wickanie są urodzonymi łupieŜcami. W takim terenie uderzenia ich

nieuchwytnych oddziałów będą szybkie i druzgocące.

– A Jedenasty? Jaką rolę odegra?

– Jedna trzecia legionu zostanie w Nisst, a reszta pomaszeruje szybko na Lisią Przełęcz.

– PrzecieŜ Caladan Brood będzie na południe od Lasu Czarnego Psa. To nie ma sensu,

wielka pięści.

– Mówiłaś, Ŝeby wykorzystać Moranthów do maksimum, prawda? Wystartują z

Tulipanów i utworzą most powietrzny. – Dujek wpatrzył się w mapę, mruŜąc powieki. –

Chcę, Ŝeby w chwili, gdy wyprowadzę stąd wojska i zajmę pozycję na południe od stanowisk

Brooda, Dziewiąty Legion znalazł się na południe od Bagna Czarnego Psa. Skoordynowane

natarcie Złotych i Czarnych powinno zepchnąć przeciwnika prosto w nasze ręce, podczas gdy

jego sojusznicy, Karmazynowa Gwardia, będą po niewłaściwej stronie Lisiej Przełęczy.

– Zamierzasz przerzucić cały legion drogą powietrzną?

– Czy cesarzowej zaleŜy na tym, Ŝebyśmy wygrali tę wojnę jeszcze za jej Ŝycia? – Zaczął

spacerować po pokoju. – Zresztą niewykluczone, Ŝe to czysto akademicki problem –

zauwaŜył, jakby ogarnęły go wątpliwości. – Na miejscu Brooda... – Umilkł nagle, odwracając

się do przybocznej. – Czy miejsca lądowania zostaną zamienione?

Przyjrzała się twarzy męŜczyzny. Coś jej mówiło, Ŝe wielka pięść doznał przed chwilą

olśnienia, które miało jakiś związek z Caladanem Broodem, i Ŝe dla Dujeka cały problem

rzeczywiście stał się akademicki. Wiedziała teŜ, Ŝe nie zostanie wtajemniczona w tę sprawę.

Raz jeszcze spojrzała na mapę, próbując odgadnąć, co zobaczył na niej Dujek. Było to jednak

niemoŜliwe. Nie znała się na taktyce. Wystarczająco trudno było przeniknąć myśli wielkiej

pięści. Dokonanie tej samej sztuki w przypadku Caladana Brooda przekraczało jej

moŜliwości.

– Choć ten plan jest ryzykowny, oficjalnie akceptuję go w imieniu cesarzowej. Spełnimy

twą prośbę.

Dujek skinął głową, nie wykazując entuzjazmu.

– Jeszcze jedno, wielka pięści, nim przyjdzie Tayschrenn. Podobno pojawił się tu Ogar

Cienia?

– Tak – przyznał. – Byłem wówczas nieobecny, ale oglądałem zniszczenia, jakie po sobie

zostawił. Gdyby nie Tattersail, byłoby znacznie gorzej.

Ujrzała w jego oczach błysk przeraŜenia i przypomniała sobie to, co wydarzyło się przed

dwoma laty na nadbrzeŜnym gościńcu w zachodniej części Itko Kan.

– Widziałam juŜ kiedyś ofiary Ogarów – rzekła, spoglądając mu w oczy.

Gdy ich spojrzenia się spotkały, przez chwilę rozumieli się znakomicie. Potem Dujek

odwrócił wzrok.

– Ta Tattersail musi być bardzo zdolną czarodziejką – zauwaŜyła Lorn, próbując ukryć

ukłucie Ŝalu.

– Jako jedyna z kadry przeŜyła atak na Odprysk KsięŜyca, który zarządził Tayschrenn –

odparł Dujek.

– Naprawdę?

Dla Lorn ta informacja była jeszcze bardziej zdumiewająca. Zadała sobie pytanie, czy

Dujek coś podejrzewa, lecz jego następne słowa rozproszyły jej obawy.

– Twierdzi, Ŝe w obu przypadkach miała szczęście. MoŜe to i prawda.

– Dawno juŜ jest w kadrze? – zapytała przyboczna.

– Odkąd objąłem dowództwo. MoŜe osiem, dziewięć lat.

Imię czarodziejki wydawało się Lorn znajome. Owo wraŜenie ścisnęło jej serce niczym

zakuta w stalową rękawicę pięść. Przyboczna usiadła na fotelu. Dujek zbliŜył się o krok ze

szczerą troską w oczach.

– Trzeba opatrzyć ci rany – mruknął. – Niedobrze, Ŝe z tym zwlekałem.

– Nic mi nie jest. To tylko zmęczenie.

Spojrzał na nią przenikliwie.

– Chcesz trochę wina, przyboczna?

Skinęła głową.

Tattersail. Czy to moŜliwe? Upewni się, kiedy ją zobaczy.

– Dziewięć lat – wyszeptała. – Mysia Dzielnica.

– Słucham?

Podniosła wzrok. Dujek stał obok, trzymając w ręku puchar wina.

– Nic, nic – rzuciła, przyjmując kielich. – Dziękuję.

Oboje odwrócili się, słysząc łoskot otwieranych drzwi. Do środka wpadł Tayschrenn.

– Niech cię licho – warknął do Dujeka z twarzą pociemniałą z wściekłości. – Jeśli miałeś

z tym coś wspólnego, obiecuję ci, Ŝe odkryję prawdę.

– A z czym, wielki magu? – zapytał zimno wielka pięść, unosząc brwi.

– Przed chwilą byłem w Komnacie Rejestrów. PoŜar? Całe pomieszczenie wygląda jak

wnętrze pieca.

Lorn podniosła się z fotela i stanęła między nimi.

– Wielki magu Tayschrennie – zaczęła cichym, groźnym głosem – czy zechciałbyś mi

wyjaśnić, dlaczego poŜar w jakimś biurokratycznym składzie miałby przesłaniać wszelkie

inne problemy?

Tayschrenn zamrugał.

– Wybacz, przyboczna – odparł z napięciem w głosie. – W Komnacie Rejestrów

przechowywano spisy obywateli miasta. – Przeniósł wzrok na Dujeka. – MoŜna tam było

znaleźć imiona wszystkich szlachetnie urodzonych.

– To wielki pech – mruknął wielka pięść. – Wszcząłeś juŜ śledztwo? Moi ludzie są rzecz

jasna do twojej dyspozycji.

– To nie będzie konieczne, wielka pięści – wycedził sardonicznie czarodziej. – Dlaczego

mielibyśmy odbierać zajęcie twym pozostałym szpiegom? – Tayschrenn cofnął się o krok i

pokłonił Lorn.

– Wybacz, przyboczna. Przepraszam za to nieuprzejme powitanie...

– Zachowaj swe przeprosiny na później – przerwała Dujekowi spokojnie i spojrzała nań.

– Dziękuję ci za wino i miłą rozmowę – powiedziała. Z satysfakcją zauwaŜyła, Ŝe Tayschrenn

zesztywniał na te słowa. – Mam nadzieję, Ŝe wieczorem odbędzie się uroczysta kolacja?

Dujek skinął głową.

– Oczywiście, przyboczna.

– Czy zechciałbyś zaprosić na nią równieŜ Tattersail? ZauwaŜyła, Ŝe wielki mag

wzdrygnął się po raz drugi, a Dujek spojrzał na nią z większym szacunkiem, dostrzegając jej

biegłość w tej odmianie taktyki.

– Przyboczna, czarodziejka nie wróciła jeszcze do zdrowia po spotkaniu z Ogarem Cienia

– wtrącił Tayschrenn, spoglądając z uśmiechem na Dujeka. – Jestem pewien, Ŝe wielka pięść

ci o tym opowiedział.

Ale niezbyt dokładnie, pomyślała z Ŝalem. Pozwoliła jednak, by Tayschrenn podejrzewał

najgorsze.

– Interesuje mnie, co ma na ten temat do powiedzenia czarodziej, wielki magu.

– Za chwile się tego dowiesz.

Dujek pokłonił się.

– Zapytam o zdrowie Tattersail, przyboczna. Pójdę juŜ, jeśli pozwolisz.

PoŜegnał Tayschrenna krótkim skinieniem głowy.

Wielki mag zaczekał, aŜ jednoręki starzec zamknie za sobą drzwi.

– Przyboczna, sytuacja jest...

– Absurdalna – dokończyła ze złością Lorn. – Do licha, Tayschrenn, gdzie zgubiłeś

rozum? Zadarłeś z najsprytniejszym skurczybykiem, jakim kiedykolwiek mogła się

poszczycić armia imperium. PoŜre cię Ŝywcem. – Odwróciła się do stołu i nalała sobie więcej

wina. – Muszę przyznać, Ŝe na to zasłuŜyłeś.

– Przyboczna...

Spojrzała na niego.

– Nie. Wysłuchaj mnie uwaŜnie, Tayschrenn. Przemawiam w imieniu cesarzowej. Z

niechęcią zaaprobowała twój plan ataku na Odprysk KsięŜyca, ale gdyby wiedziała, Ŝe tak

rozpaczliwie brak ci subtelności, nigdy nie otrzymałbyś jej zgody. Myślisz, Ŝe wszyscy

oprócz ciebie to głupcy?

– Dujek to tylko jeden człowiek – sprzeciwił się Tayschrenn.

Przyboczna pociągnęła wielki łyk wina i odstawiła kielich, pocierając czoło.

– Dujek nie jest naszym wrogiem – stwierdziła znuŜonym głosem. – Nigdy nim nie był.

Tayschrenn podszedł bliŜej.

– Był człowiekiem cesarza, przyboczna.

– Powątpiewać w jego wierność to zniewaga i ta właśnie zniewaga moŜe go w

ostatecznym rozrachunku skłonić do buntu. Dujek to nie tylko jeden człowiek. W tej chwili

ma za sobą dziesięć tysięcy ludzi. Za rok będzie ich dwadzieścia pięć tysięcy. Nie ulega

twoim naciskom, prawda? Dlatego Ŝe nie moŜe. Stoi za nim dziesięć tysięcy Ŝołnierzy i

uwierz mi, jeśli rozgniewają się na tyle, by otwarcie wyrazić sprzeciw, nie zdołasz się im

oprzeć. A jeśli chodzi o Dujeka, fala po prostu go uniesie.

– To znaczy, Ŝe jest zdrajcą.

– Nie. Po prostu dba o ludzi, za których jest odpowiedzialny. Jest najlepszym Ŝołnierzem

w imperium. Jeśli zmusimy go do buntu, Tayschrenn, to my będziemy zdrajcami. Rozumiesz?

Na twarzy wielkiego maga pojawiły się głębokie bruzdy.

– Rozumiem, przyboczna – odparł cicho. Podniósł wzrok. – Zadanie, które zleciła mi

cesarzowa, bardzo mi ciąŜy. Podobne sprawy nie są moją specjalnością. Najlepiej byłoby,

gdybyś mnie odwołała.

Lorn powaŜnie zastanawiała się, czy tego nie zrobić. Magowie z zasady nigdy nie

zyskiwali wierności, a co najwyŜej strach i zrodzony z niego szacunek. Dlatego trudno im

było zrozumieć owo uczucie. Kiedyś, dawno temu, Ŝył jednak pewien mag, który zdobył

lojalność swych ludzi. Był nim cesarz.

– Wielki magu, wszyscy zgadzamy się w jednej kwestii – zaczęła. – Stara gwardia musi

zniknąć. Ci, którzy słuŜyli cesarzowi i pozostają wierni jego pamięci, zawsze będą nam

przeciwni, czy to świadomie, czy nie. Dujek stanowi wyjątek. Jest teŜ garstka innych,

podobnych do niego. Ich nie moŜemy utracić. Pozostali muszą zginąć. Ryzyko polega na tym,

Ŝe mogą się zorientować, co jest grane. JeŜeli będziemy postępować zbyt otwarcie,

sprowokujemy powstanie tak wielkie, Ŝe zniszczy imperium.

– Zlikwidowaliśmy wszystkich poza Dujekiem i Tattersail – stwierdził Tayschrenn. – Co

do Sójeczki i jego druŜyny, zrobisz z nimi, co zechcesz, przyboczna.

– Jeśli będę miała szczęście – zauwaŜyła. Zmarszczyła nagle brwi, widząc grymas, który

pojawił się na twarzy wielkiego maga. – O co chodzi?

Tayschrenn wstał z fotela.

– Co noc radzę się mej Talii Smoków i jestem przekonany, Ŝe do spraw śmiertelników

włączyli się Oponn. Tattersail potwierdziła moje podejrzenia.

Lorn przeszyła go ostrym spojrzeniem.

– Jest adeptką?

– Znacznie lepszą ode mnie – przyznał.

– Co moŜesz mi powiedzieć o ingerencji Oponn? – zapytała po chwili zastanowienia.

– DarudŜystan – odparł.

Lorn zamknęła oczy.

– Bałam się, Ŝe to usłyszę. Rozpaczliwie potrzebujemy tego miasta. Jeśli wpadną nam w

ręce jego bogactwa, będziemy mogli złamać kręgosłup całego kontynentu.

– Wiem o tym, przyboczna. Ale sprawy wyglądają jeszcze gorzej. Jestem przekonany, Ŝe

Sójeczka i Tattersail są ze sobą w zmowie.

– Czy wiadomo juŜ, co się stało z kapitanem Paranem?

– Nie. Ktoś go ukrywa. Albo jego ciało. Jestem skłonny uwaŜać, Ŝe zginął, przyboczna,

ale jego dusza nie przeszła jeszcze przez Bramę Kaptura, a temu moŜe zapobiec tylko

czarodziej.

– Tattersail?

Wielki mag wzruszył ramionami.

– Być moŜe. Chciałbym się dowiedzieć czegoś więcej o roli, jaką ma do odegrania ten

kapitan.

– Uczestniczył w długich, Ŝmudnych poszukiwaniach – odpowiedziała Lorn po chwili

wahania.

– Być moŜe znalazł to, czego szukał – warknął Tayschrenn.

Lorn spojrzała na niego.

– Być moŜe. Powiedz mi, czy ta Tattersail jest dobra?

– Wystarczająco dobra, by zostać wielkim magiem – odparł Tayschrenn. – Wystarczająco

dobra, by obronić się przed Ogarem i odpędzić go. Nigdy bym nie uwierzył, Ŝe coś takiego

jest moŜliwe. Nawet ja miałbym z tym trudności.

– MoŜe ktoś jej pomógł – wyszeptała Lorn.

– Nie pomyślałem o tym.

– To pomyśl – poleciła przyboczna. – W pierwszej kolejności cesarzowa Ŝąda jednak od

ciebie, byś kontynuował swe wysiłki, choć Dujeka masz zostawić w spokoju. Jesteś tu

potrzebny jako łącznik, na wypadek gdyby moja misja w DarudŜystanie zakończyła się

niepowodzeniem. Nie mieszaj się w zarządzanie okupowanym miastem. Co więcej, masz

zaznajomić Dujeka ze szczegółami obecności Oponn. Jeśli w sprawę wdał się bóg, wielka

pięść ma prawo o tym wiedzieć, by mógł uwzględnić ten fakt w swych planach.

– Jak moŜna cokolwiek planować, jeśli w grze uczestniczą Oponn?

– Zostaw to Dujekowi. – Przyjrzała się jego twarzy. – Czy masz trudności z

zaakceptowaniem tych poleceń?

Tayschrenn uśmiechnął się.

– Szczerze mówiąc, przyboczna, sprawiły mi wielką ulgę.

Lorn skinęła głową.

– Świetnie. A teraz załatw mi niemagicznego uzdrowiciela i jakąś kwaterę.

– Oczywiście, przyboczna. – Tayschrenn podszedł do drzwi, zatrzymał się przy nich i

spojrzał na nią. – Przyboczna, cieszę się, Ŝe tu jesteś.

– Dziękuję, wielki magu.

Kiedy wyszedł, Lorn zapadła się w fotel i cofnęła wspomnieniami o dziewięć lat. W jej

umyśle oŜyły widoki i dźwięki, z którymi zetknęła się pewnej nocy w Mysiej Dzielnicy, gdy

wszystkie koszmary, jakie mogła zrodzić wyobraźnia dziecka, stały się rzeczywistością.

Pamiętała wszechobecną krew oraz osłupiałe twarze matki, ojca i starszego brata, które

pozbawiła wyrazu świadomość, Ŝe ocaleli, Ŝe to nie swoją krew widzą. Gdy owe

wspomnienia oŜyły, wiatr, który wypełniał powietrze szelestem suchych gałęzi, przyniósł ze

sobą imię.

– Tattersail – wyszeptała przyboczna.

Czarodziejka znalazła gdzieś siły, by zwlec się z łoŜa. Stała teraz przy oknie, wspierając

się jedną ręką o ramę, i wyglądała na zapchaną wojskowymi wozami ulicę. Cały czas trwał

systematyczny rabunek, zwany przez kwatermistrzów „uzupełnianiem zapasów”. JuŜ przed

wieloma dniami wygnano szlachetnie urodzonych z ich rodzinnych posiadłości i

przeznaczono je na kwatery dla korpusu oficerskiego, którego była członkiem. Potem szybko

podjęto prace przy naprawie zewnętrznych murów i zniszczonych bram oraz usuwaniu

pozostałości „księŜycowego deszczu”.

Cieszyła się, Ŝe ominął ją widok rzeki trupów, która z pewnością spływała ulicami w

pierwszych dniach okupacji – niezliczonych wozów uginających się pod cięŜarem

zmiaŜdŜonych ciał, spalonych ogniem i posiekanych mieczami, nadgryzionych przez szczury

i podziobanych przez kruki męŜczyzn, kobiet i dzieci. Widziała juŜ kiedyś takie sceny i nie

miała najmniejszej ochoty oglądać ich raz jeszcze.

Szok i przeraŜenie odpłynęły juŜ z miasta, przestały być widoczne. Powróciła

normalność. Wieśniacy i kupcy wyszli z ukrycia, by zaspokajać potrzeby okupantów i

okupowanych. Po mieście krąŜyli malazańscy uzdrowiciele, którzy wykorzeniali ogniska

rodzącej się zarazy i leczyli pospolite choroby u wszystkich, z którymi się zetknęli. Nie

pomijali Ŝadnego obywatela i szala opinii publicznej zaczęła powoli, zgodnie z planem,

przechylać się na drugą stronę.

Tattersail wiedziała, Ŝe wkrótce odbędzie się selekcja szlachty, czystka, w ramach której

najchciwsi i najmniej lubiani spośród szlachetnie urodzonych skończą na szubienicy.

Egzekucje będą publiczne. Była to wypróbowana procedura, która przysparzała imperium

rekrutów na fali zemsty. Wszyscy oni mieli ręce splamione sprawiedliwą radością, a miecz w

podobnych dłoniach zamykał krąg współwiny i zwiększał liczbę myśliwych polujących na

kolejne ofiary sprawy. Sprawy imperium.

Widziała to juŜ w stu podobnych miastach. Bez względu na to, jak dobrotliwi byli dawni

władcy, jak szczodra szlachta, słowo imperium, wsparte jego potęgą, czyniło z przeszłości

demoniczną tyranię. Tak wyglądała smutna prawda o ludzkiej naturze. Gorycz tej lekcji

zohydzała dodatkowo w jej oczach rola, którą sama grała w tym procesie.

Miała przed oczyma twarze Podpalaczy Mostów, które w dziwny sposób kontrastowały z

cynizmem, z jakim spoglądała na wszystkich wokół siebie. Sójeczka, człowiek zapędzony w

kozi róg, zagnany w pułapkę bez wyjścia, człowiek, który utracił wiarę, któremu za zaufanie

odpłacono zdradą. Jedyną więzią łączącą go z człowieczeństwem była jego druŜyna, kurcząca

się garstka ludzi, którzy jako jedyni byli jeszcze dla niego waŜni. Bronił się jednak, a nawet

przeszedł do kontrataku, i to zdecydowanego. Wolała myśleć – nie, chciała wierzyć – Ŝe w

końcu zwycięŜy, doŜyje chwili, w której świat uwolni się od imperium.

Szybki Ben i Kalam pragnęli zdjąć z barków swego sierŜanta brzemię odpowiedzialności.

Tylko w ten sposób umieli mu okazać swą miłość, choć sami nigdy nie określiliby tego takim

słowem. U pozostałych, pomijając śal, dostrzegała to samo, tkwiła w nich teŜ jednak

desperacja, która poruszała jej serce, dziecinne pragnienie uwolnienia Sójeczki od wszystkich

cięŜarów związanych z ich rozpaczliwą sytuacją.

Wzruszyli ją głębiej, niŜ uznałaby to za moŜliwe, dotarli do ukrytych pokładów duszy.

Sądziła, Ŝe dawno juŜ się wypaliły, a ich popioły rozsypano w bezgłośnym lamencie. śaden

mag nie mógł sobie pozwolić na to, by Ŝywić podobne uczucia. Tattersail dostrzegała

niebezpieczeństwo, lecz pociągało ją ono tylko.

Z śal sprawy wyglądały zupełnie inaczej. Tattersail nie chciała nawet myśleć o tej młodej

kobiecie.

Został jeszcze Paran. Co zrobić z kapitanem? Siedział teraz na łoŜu obok niej, oliwiąc

swój miecz Przypadek. Od chwili, gdy ocknęła się przed czterema dniami, rozmawiali bardzo

niewiele. Nadal sobie nie ufali.

Być moŜe to ta tajemnica, ta niepewność tak ich do siebie przyciągała. Wzajemny pociąg

łatwo było wyczuć. Nawet w tej chwili, gdy była zwrócona do niego plecami, pozostawała

świadoma obecności łączącej ich napiętej nici. Płonąca między nimi energia wydawała się

niebezpieczna i dlatego właśnie była tak ekscytująca.

Tattersail westchnęła. Rankiem pojawił się Loczek. Coś go bardzo zafrapowało.

Marionetka nie chciała odpowiadać na ich pytania, czarodziejka podejrzewała jednak, Ŝe

Loczek odkrył jakiś ślad, który moŜe go zaprowadzić z Pale do DarudŜystanu.

Nie cieszyła jej ta myśl.

Zesztywniała, gdy coś trąciło osłonę, którą ustawiła pod drzwiami. Spojrzała na Parana.

– Mamy gościa – oznajmiła.

Podniósł się z łoŜa, trzymając w dłoniach Przypadek.

Powstrzymała go gestem dłoni.

– Nie jesteś widzialny, kapitanie. Nikt teŜ nie wyczuje twojej obecności. Zaczekaj tutaj,

tylko po cichu.

Przeszła do drugiego pokoju. W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi.

Otworzyła je i zobaczyła stojącego w korytarzu młodego Ŝołnierza.

– O co chodzi? – warknęła.

Przybysz ukłonił się.

– Wielka pięść Dujek pyta o twoje zdrowie, czarodziejko.

– Czuję się juŜ znacznie lepiej – odparła. – To bardzo uprzejme z jego strony. Jeśli to

juŜ...

– Wielka pięść rozkazał – przerwał jej zaŜenowany młodzieniec – Ŝe jeśli usłyszę taką

odpowiedź, mam ci przekazać, iŜ prosi, byś stawiła się wieczorem na uroczystej kolacji w

głównym budynku.

Zaklęła w duchu. Nie naleŜało mówić prawdy. Było juŜ jednak za późno. „Prośbie”

naczelnego dowódcy nie moŜna było odmówić.

– Poinformuj wielką pięść, Ŝe kolacja w jego towarzystwie będzie dla mnie zaszczytem. –

Wtem przyszła jej do głowy pewna myśl. – Czy mogę zapytać, kto jeszcze będzie obecny?

– Wielki mag Tayschrenn, posłaniec zwany Tokiem Młodszym i przyboczna Lorn.

– Przyboczna Lorn jest tutaj?

– Przybyła dziś rano, czarodziejko.

Na Oddech Kaptura.

– PrzekaŜ moją odpowiedź – mówiła, tłumiąc narastającą falę strachu. Zamknęła drzwi i

usłyszała kroki oddalającego się Ŝołnierza.

– Co się stało? – zapytał stojący w drugich drzwiach Paran.

Spojrzała na niego.

– OdłóŜ ten miecz, kapitanie. – Podeszła do szafki i zaczęła przerzucać zawartość szuflad.

– Mam iść na kolację – oznajmiła.

Podszedł bliŜej.

– Oficjalne spotkanie.

Z roztargnieniem skinęła głową.

– I to z przyboczną Lorn, jakby wielkiego maga Tayschrenna było mało.

– A więc wreszcie przybyła – wyszeptał kapitan.

Czarodziejka znieruchomiała. Odwróciła się powoli w jego stronę.

– Spodziewałeś się tego, prawda?

Paran ocknął się nagle, spoglądając na nią ze strachem w oczach. Zdała sobie sprawę, Ŝe

jego mamrotanie nie było przeznaczone dla jej uszu.

– Do licha – syknęła. – Pracujesz dla niej!

Kapitan odwrócił się gwałtownie. Jego reakcja nie pozostawiała Ŝadnych wątpliwości.

Gdy wrócił do sypialni, myśli czarodziejki ogarnęła burza. Dostrzegła otaczające ją nici

spisku. Potwierdziły się podejrzenia Szybkiego Bena. Istniał plan mający na celu

wymordowanie druŜyny. Czy jej Ŝyciu równieŜ groziło niebezpieczeństwo? Czuła, Ŝe jest

coraz bliŜej podjęcia decyzji. Nie wiedziała jeszcze, jaka ona będzie, lecz jej myśli miały

teraz określony kierunek i mknęły naprzód z niepowstrzymanym impetem lawiny.

Gdy Toc Młodszy wchodził do imperialnej kwatery głównej, w jakiejś odległej wieŜy

zabrzmiał siódmy dzwon.

Pokazał zaproszenie kolejnemu powaŜnemu wartownikowi o posępnej twarzy, który z

wyraźną niechęcią pozwolił mu skierować się do sali jadalnej. Toc czuł w Ŝołądku ucisk

niepokoju. Wiedział, Ŝe wezwano go na polecenie przybocznej, lecz była ona tak samo

nieprzewidywalna i skłonna do manipulacji jak inni imperialni dostojnicy. Za drzwiami, do

których się zbliŜał, mogła się kryć jaskinia pełna wygłodniałych Ŝmij, niecierpliwie

oczekujących jego przybycia.

Zastanawiał się, czy będzie w stanie cokolwiek przełknąć. Biorąc pod uwagę wygląd swej

twarzy, zadawał teŜ sobie pytanie, czy zdoła to uczynić ktokolwiek z pozostałych. Inni

Ŝołnierze niemal nie zwracali uwagi na jego blizny. W armii Dujeka niewielu było ludzi,

którzy nie byliby naznaczeni szramami. Jego nieliczni przyjaciele po prostu cieszyli się, Ŝe

uszedł z Ŝyciem.

W Siedmiu Miastach istniał przesąd, mówiący, Ŝe człowiek, który stracił oko, zyskuje w

zamian wzrok wewnętrzny. W ciągu ostatnich tygodni wspominano mu o tym wierzeniu

przynajmniej tuzin razy. Nie zdobył Ŝadnego tajemnego daru. Jego umysł od czasu do czasu

przeszywały rozbłyski oślepiającego światła, podejrzewał jednak, Ŝe to tylko wspomnienie

ostatniej rzeczy, którą widziało jego oko: ognia.

A teraz miał spoŜyć kolację w towarzystwie osób, od których wyŜej w imperium stała

tylko sama cesarzowa. Blizna stała się nagle powodem do wstydu. Będzie Ŝywym

świadectwem okropności wojny. Zesztywniał, zatrzymując się tuŜ przed drzwiami. Czy po to

właśnie zaprosiła go przyboczna? Wzruszył ramionami i wszedł do komnaty.

Dujek, Tayschrenn i przyboczna spojrzeli na niego jednocześnie. Toc Młodszy pokłonił

się.

– Dziękuję, Ŝe przyszedłeś – rzekła Lorn. Stała razem z obydwoma męŜczyznami przy

największym z trzech kominków, naprzeciwko wejścia. – Usiądź, proszę. Czekamy juŜ tylko

na jednego gościa.

Toc podszedł do nich, wdzięczny Dujekowi za jego uśmiech. Wielka pieść odstawił

kryształowy puchar na obramowanie kominka i ostentacyjnie podrapał się po kikucie lewej

ręki.

– ZałoŜę się, Ŝe świąd doprowadza cię do szaleństwa – zauwaŜył, uśmiechając się szerzej.

– Ale mogę się drapać dwiema rękami – odparował Toc.

Dujek parsknął śmiechem.

– Napijesz się z nami?

– Chętnie.

Przyjmując kielich z rąk Dujek, zauwaŜył, Ŝe przyboczna przygląda mu się uwaŜnie.

Sięgając po stojącą na stole karafkę, spojrzał przelotnie na wielkiego maga, Tayschrenn wbił

jednak wzrok w buzujący za plecami Lorn ogień.

– Czy twoja klacz odzyskała siły? – zapytała przyboczna.

Skinął głową, nalewając sobie wina.

– Kiedy ostatnio ją widziałem, stawała juŜ na rękach.

Lorn uśmiechnęła się niezdecydowanie, jakby nie była pewna, czy z niej drwi.

– Wyjaśniłam im, Ŝe to przede wszystkim tobie zawdzięczam Ŝycie, Tocu Młodszy.

Opowiedziałam, Ŝe wypuściłeś cztery strzały i powaliłeś czterech Barghastów.

Przeszył ją ostrym spojrzeniem.

– Nie wiem, skąd wziąłem siły na dwa ostatnie strzały – odrzekł. Pociągnął łyk wina,

powstrzymując się przed podrapaniem blizny.

– Twój ojciec teŜ często wszystkich zaskakiwał – zauwaŜył z chrząknięciem Dujek. –

Brak mi tego człowieka.

– Mnie teŜ go brak – powiedział Toc, spuszczając wzrok.

Nastała chwila pełnej skrępowania ciszy, którą na szczęście przerwało przybycie

ostatniego gościa. Gdy drzwi się otworzyły, Toc spojrzał w tamtą stronę razem z pozostałymi.

Zdumiony wytrzeszczył oczy na widok stojącej w nich kobiety. Czy to była Tattersail? Nigdy

nie widział jej w innym ubiorze niŜ mundur polowy i teraz był naprawdę zdumiony. Kurczę,

pomyślał z zachwytem, jest naprawdę niezła, jeśli ktoś lubi duŜe babki. Uśmiechnął się

półgębkiem.

Lorn zareagowała na jej widok cichym westchnieniem.

– Spotkałyśmy się juŜ kiedyś, choć zapewne o tym nie pamiętasz – oznajmiła.

Tattersail zamrugała.

– Wątpię, bym zapomniała o podobnym wydarzeniu – odparła z rezerwą w głosie.

– Jestem innego zdania. Miałam wtedy jedenaście lat.

– W takim razie z pewnością się mylisz. Rzadko przebywam w towarzystwie dzieci.

– Spalili Mysią Dzielnicę tydzień po waszym ataku, Tattersail. – Wszyscy zesztywnieli,

słysząc ledwie hamowany gniew w glosie Lorn. – Pozostałą po waszym przejściu garstkę

niedobitków przesiedlono do Dziury Mocka. A w tych zapowietrzonych jaskiniach zmarli

mój ojciec, matka i brat.

Z okrągłej twarzy Tattersail odpłynęła krew.

Oszołomiony Toc popatrzył na pozostałych. Twarz Dujeka nic nie wyraŜała, lecz

spoglądał na Lorn oczyma pełnymi oburzenia. Oblicze Tayschrenna, który wpatrywał się w

Tattersail, nagle pojaśniało.

– To było nasze pierwsze zadanie – rzekła cicho czarodziejka.

Toc zauwaŜył, Ŝe Lorn dygocze. Wstrzymał oddech. Gdy jednak przemówiła, jej głos

brzmiał spokojnie, a słowa wymawiała precyzyjnie.

– Domagam się wyjaśnienia. – Zwróciła się w stronę wielkiej pięści Dujeka. – To byli

rekruci, kadra magów. Czekali w Malazie na swego dowódcę, gdy ukazał się wydany przez

dowódcę Szponu edykt zakazujący uŜywania czarów. Wysłano ich do Starego Miasta, Mysiej

Dzielnicy, Ŝeby ją oczyścili. Wykazali się... – jej głos załamał się na chwilę – ...brakiem

powściągliwości. – Przeniosła spojrzenie na Tattersail. – Ta kobieta była jedną z nich.

Czarodziejko, tej nocy po raz ostatni widziałam rodzinę. Następnego dnia oddano mnie do

Szponu. Przez lata ukrywano przede mną informację o śmierci moich bliskich. Mimo to –

głos przybocznej przycichł do szeptu – dobrze pamiętam tę noc. Krew i krzyki.

Tattersail nie była w stanie nic powiedzieć. Atmosfera w komnacie stała się gęsta,

dusząca. Wreszcie czarodziejka oderwała wzrok od Lorn i spojrzała na Dujeka.

– Wielka pięści, to było nasze pierwsze zadanie. Sytuacja wyrwała się spod kontroli.

Następnego dnia zrezygnowałam z członkostwa w korpusie oficerskim. Przeniesiono mnie do

innej armii. – Wzięła się w garść. – Jeśli przyboczna chce wytoczyć mi proces, rezygnuję z

prawa do obrony i uznam egzekucję za sprawiedliwą karę.

– Mogę to zaakceptować – odparła Lorn. PołoŜyła lewą dłoń na rękojeści miecza, gotowa

go wyciągnąć.

– Ale ja tego nie zaakceptuję – sprzeciwił się wielka pięść.

Lorn zamarła, przeszywając starca pełnym złości spojrzeniem.

– Chyba zapominasz o mojej randze.

– Bynajmniej. Przyboczna, jeśli pragniesz, by stracono wszystkich ludzi w imperium,

którzy popełnili zbrodnie w imię cesarza, musisz uwzględnić równieŜ mnie. – Podszedł bliŜej.

– Nie ulega teŜ wątpliwości, Ŝe wielki mag Tayschrenn takŜe brał udział w okrucieństwach,

których dopuszczono się na jego polecenie. Nie moŜemy przy tym zapominać o samej

cesarzowej. Ostatecznie to ona kierowała Szponem Imperium, a nawet go stworzyła. Ona

równieŜ wydała edykt, który na szczęście obowiązywał krótko. – Spojrzał na czarodziejkę. –

Byłem tam, Tattersail. Sójeczka wysłał mnie do miasta, Ŝebym wziął was w ryzy, co teŜ

uczyniłem.

Potrząsnęła głową.

– Dowodził wtedy Sójeczka? – zapytała, mruŜąc powieki. – To mi pachnie grą bogów.

Dujek ponownie spojrzał na przyboczną.

– Wszyscy mamy swój udział w historii imperium.

– W tej sprawie muszę się zgodzić z wielką pięścią, przyboczna – wychrypiał

Tayschrenn.

– Obejdziemy się bez oficjalnych formalności – oznajmiła Tattersail, nie spuszczając

wzroku z Lorn. – Niniejszym wyzywam cię na pojedynek. Wykorzystam w nim wszystkie

swe magiczne umiejętności, a ty będziesz się bronić swym mieczem, przyboczna.

Toc postąpił krok naprzód. Otworzył usta, lecz natychmiast je zamknął. Chciał ostrzec

Tattersail, Ŝe Lorn ma otataralowy oręŜ i pojedynek byłby rozpaczliwie nierówny.

Czarodziejka zginęłaby po kilku sekundach, gdyŜ miecz poŜarłby wszystkie jej czary.

ZauwaŜył jednak, Ŝe Tattersail o tym doskonale wie.

– Do licha, kobieto! – naskoczył na nią Dujek. – Wydaje ci się, Ŝe wszystko jest sprawą

odpowiedniego sformułowania? Egzekucja, pojedynek, w końcu to jeden pies! Przyboczna w

tym, co czyni i mówi, reprezentuje cesarzową. – Zwrócił się nagle ku Lorn. – Jesteś tu jako

głos Laseen, jako jej wola, przyboczna.

– Kobieta imieniem Lorn – zaczął cicho Tayschrenn – która kiedyś była dzieckiem i

miała rodzinę – ciągnął, spoglądając na nią z bólem w oczach – juŜ nie istnieje. Zniknęła tego

dnia, gdy została przyboczną.

Lorn gapiła się na obu męŜczyzn, wytrzeszczając oczy.

Stojący obok Toc widział, jak ich słowa łamią jej wolę, miaŜdŜą gniew, rozbijają w pył

resztki toŜsamości. W jej oczach rozbłysł zimny, kliniczny spokój przybocznej cesarzowej.

Serce Toca waliło mocno. Był przed chwilą świadkiem egzekucji. Kobieta imieniem Lorn

wyłoniła się z gęstej mgły przeszłości, by domagać się sprawiedliwości i w ten sposób

odzyskać własne Ŝycie, lecz spotkała się z odmową. Nie odmową Dujeka ani Tayschrenna,

ale czegoś znanego jako przyboczna.

– Oczywiście – powiedziała, zdejmując dłoń z rękojeści. – Czarodziejko Tattersail,

zasiądź, proszę, z nami do kolacji.

Beznamiętny ton, z jakim wypowiedziała te słowa, świadczył, Ŝe zaproszenie nic jej nie

kosztowało. Przeraziło to Toca, wstrząsnęło nim do głębi. Zerknąwszy pośpiesznie na

Tayschrenna i Dujeka, upewnił się, Ŝe obaj poczuli to samo, choć ten drugi dobrze ukrył swą

reakcję.

Tattersail pozieleniała na twarzy, skinęła jednak z drŜeniem głową, przyjmując

zaproszenie przybocznej.

Toc podszedł do czarodziejki, z karafką i pustym kielichem w rękach.

– Jestem Toc Młodszy – przedstawił się z uśmiechem. – Przyda ci się łyk wina. – Nalał

jej cały kielich. – Kiedy obozowaliśmy na szlaku, często widziałem, jak taszczysz ten swój

kufer podróŜny. Wreszcie przekonałem się, co w nim nosisz. Czarodziejko, wyglądasz

naprawdę wspaniale.

W jej oczach pojawił się wyraz wdzięczności. Uniosła brwi.

– Nie wiedziałam, Ŝe mój kufer podróŜny przyciąga tak wiele uwagi.

– Obawiam się, Ŝe w Drugiej Armii jest dyŜurnym tematem Ŝartów – odparł Toc,

szczerząc zęby. – Jeśli zdarza się coś zaskakującego, jak zasadzka czy niespodziewana

potyczka, zawsze mówi się, Ŝe nieprzyjaciel wyskoczył z twego kufra podróŜnego,

czarodziejko.

Dujek parsknął głośnym śmiechem.

– Często się zastanawiałem, skąd się wzięło to powiedzenie, a, niech mnie licho,

słyszałem je mnóstwo razy, nawet od własnych oficerów.

Atmosfera w komnacie rozładowała się nieco i choć nadal krąŜyły tam prądy ukrytego

napięcia, wydawało się, Ŝe przebiegają między Tattersail a wielkim magiem Tayschrennem.

Czarodziejka zerkała na przyboczną, gdy tylko ta skierowała uwagę gdzie indziej, i Toc

dostrzegał w jej wzroku współczucie. Poczuł do niej znacznie większy szacunek. Gdyby był

na jej miejscu, patrzyłby na Lorn ze strachem. Ponadto napięcie miedzy nią a Tayschrennem

zdawało się wypływać z róŜnicy zdań oraz wzajemnych podejrzeń i nie miało charakteru

osobistego.

Z drugiej strony, pomyślał Toc, mogła ich hamować obecność zachowującego spokój

Dujeka. Jego ojciec często opowiadał o tym człowieku, który zawsze wiedział, jak

postępować, tak z całkiem bezsilnymi, jak i z mniej potęŜnymi od siebie. Podczas kontaktów

z tymi pierwszymi nie ukrywał własnych słabości, a gdy miał do czynienia z drugimi, jego

bystre oko usuwało osobiste ambicje z precyzją chirurga wycinającego zakaŜoną tkankę,

zostawiając w ich miejsce kogoś, kto traktował zaufanie i uczciwość jako coś oczywistego.

Obserwując naturalną swobodę, z jaką odnosił się do wszystkich obecnych w sali, w tym

równieŜ do niego, a takŜe do wnoszących tace z jedzeniem słuŜących, Toc zdał sobie sprawę,

Ŝe Dujek nie zmienił się od czasów, gdy jego ojciec zwał go przyjacielem. Bardzo mu to

zaimponowało, gdyŜ zdawał sobie sprawę, jak silnym naciskom podlega wielka pięść.

Gdy wszyscy juŜ usiedli i podano pierwsze danie, przewodnictwo nad zebraniem objęła

Lorn. Dujek ustąpił bez słowa czy gestu, najwyraźniej przekonany, Ŝe przyboczna uwaŜa

niedawny incydent za zamknięty.

– Czarodziejko, pozwól, Ŝe pogratuluję ci zwycięstwa nad Ogarem Cienia, a takŜe

szybkiego powrotu do zdrowia – zwróciła się do Tattersail niesamowitym, wypranym z

emocji głosem. – Wiem, Ŝe Tayschrenn wypytywał cię juŜ o ten incydent, ale chciałabym

usłyszeć tę opowieść z twoich ust.

Tattersail odstawiła kielich i zerknęła przelotnie na talerz, po czym spojrzała w spokojne

oczy przybocznej.

– Jak juŜ moŜe wyjaśnił ci wielki mag, jest oczywiste, Ŝe do gry włączyli się bogowie.

Nie ulega wątpliwości, Ŝe szczególnie interesują ich plany imperium odnoszące się do

DarudŜystanu...

Toc podniósł się szybko z krzesła.

– Myślę, Ŝe powinienem wyjść, gdyŜ to, o czym będzie się tu mówić, wykracza poza...

– Siadaj, Tocu Młodszy – rozkazała Lorn. – Jesteś tu reprezentantem Szponu i jako taki

musisz przemawiać w jego imieniu.

– Reprezentantem?

– Tak jest.

Toc opadł powoli na krzesło.

– Mów dalej, czarodziejko.

Tattersail skinęła głową.

– Główną rolę mają w tej rozgrywce Oponn. Pierwsze posunięcia Bliźniaczych Błaznów

wywołały fale, które przyciągnęły uwagę innych bogów. Jestem pewna, Ŝe wielki mag zgodzi

się ze mną.

– Tron Cienia – odezwała się Lorn, spoglądając na Tayschrenna.

– Tego moŜna by się spodziewać – przyznał jej rację wielki mag. – Osobiście jednak nie

wyczułem nic, co by świadczyło, Ŝe Tron Cienia zwrócił na nas swą uwagę, choć po ataku

Ogara badałem taką moŜliwość bardzo starannie.

Lorn wypuściła powoli powietrze z płuc.

– Mów dalej, czarodziejko.

– Sprowadził go tu czysty przypadek – kontynuowała Tattersail, spoglądając przelotnie na

Tayschrenna. – Czytałam właśnie moją Talię Smoków i wyciągnęłam kartę Ogara. Tak jak

wszystkim adeptom, obraz wydawał mi się do pewnego stopnia Ŝywy. Gdy skupiłam na nim

pełnię uwagi, poczułam... – odchrząknęła – ...Ŝe nagle uformował się portal, który utworzono

wyłącznie z drugiej strony karty, w samym Wielkim Domu Cienia. – Uniosła ręce, patrząc

spokojnie na wielkiego maga. – Czy to moŜliwe? Królestwo Cienia jest nowym domem i nie

wyraziło jeszcze w pełni swej mocy. No cóŜ, cokolwiek się zdarzyło, czy był to portal, czy

rozdarcie, pojawił się Ogar Gear.

– W takim razie, dlaczego stało się to na ulicy? – zapytał Tayschrenn. – A nie w twoim

pokoju?

– Mogę tylko snuć domysły – odparła z uśmiechem Tattersail.

– Słucham – zachęciła ją przyboczna.

– Umieściłam w pokoju osłony, a ich wewnętrzna warstwa to Wielka Thyr – wyjaśniła

czarodziejka.

Tayschrenn poderwał się z wyraźnym zaskoczeniem.

– Podobne tarcze – ciągnęła Tattersail – powodują przepływ mocy, która narasta i opada

niczym serce bijące z wielką prędkością. Podejrzewam, Ŝe te osłony wystarczyły, by odbić

zbliŜającego się Ogara, jako Ŝe podczas przejścia między swym królestwem a naszym nie

mógł uŜyć pełni swej mocy. Gdy juŜ jednak przeszedł na drugą stronę, mógł to uczynić i

uczynił.

– Jak udało ci się odpędzić Ogara Cienia? – zapytał Tayschrenn.

– Miałam szczęście – odpowiedziała bez chwili wahania.

Jej słowa zawisły w powietrzu. Toc odnosił wraŜenie, Ŝe wszyscy w komnacie zapomnieli

o posiłku.

– Innymi słowy – wycedziła Lorn – jesteś przekonana, Ŝe pomogli ci Oponn.

– Tak.

– A dlaczego?

Tattersail parsknęła śmiechem.

– Gdybym potrafiła to odgadnąć, przyboczna, byłabym bardzo szczęśliwa. Wygląda na to

– opuściła ją wesołość – Ŝe nas wykorzystują. Imperium stało się pionkiem.

– Czy moŜemy jakoś temu zaradzić? – zapytał Dujek. Wściekłość w jego głosie

zaskoczyła wszystkich.

Czarodziejka wzruszyła ramionami.

– Jeśli istnieje sposób, musimy go szukać w DarudŜystanie, jako Ŝe na tym mieście

koncentrują się wysiłki Oponn. Nie zapominaj, wielka pięści, Ŝe niewykluczone, iŜ tam

właśnie chcą nas zwabić.

Toc usiadł, drapiąc się bezwiednie po bliźnie. Przypuszczał, Ŝe w całej tej sprawie kryje

się coś więcej, choć nie potrafił określić źródła swych podejrzeń. Podrapał się jeszcze

mocniej. Tattersail miała dar wymowy. Jej opowieść była nieskomplikowana, a najlepsze

kłamstwa zawsze brzmiały prosto. Niemniej, nikt poza nim nie sprawiał wraŜenia osoby zbyt

podejrzliwej. Odwróciła ich uwagę od swej relacji, kierując ją ku przyszłym wydarzeniom.

Dała wszystkim powód do myślenia, a im szybciej gnały ich myśli, tym prędzej zapominali o

nieufności.

Przyglądał się, jak czarodziejka obserwuje pozostałych, i jako jedyny zauwaŜył błysk

triumfu, który pojawił się w jej oczach, gdy Lorn zaczęła mówić.

– Oponn nie są pierwszym bogiem, który próbuje manipulować Imperium Malazańskim –

stwierdziła przyboczna. – Innym się nie powiodło. Oberwali po uszach. Wielka szkoda, Ŝe

Oponn nie wyciągnęli wniosków z tej lekcji. I Tron Cienia teŜ, jeśli juŜ o tym mowa. –

Westchnęła głęboko. – Tattersail, bez względu na twe spory z wielkim magiem, jest waŜne –

nie, konieczne – byście połączyli siły, celem odkrycia szczegółów ingerencji Oponn.

Tymczasem wielka pięść Dujek będzie przygotowywał swój legion do wymarszu,

wzmacniając jednocześnie nasze panowanie nad Pale. Jeśli chodzi o mnie, wkrótce opuszczę

miasto. MoŜecie być pewni, Ŝe cele mojej misji są identyczne z waszymi. Jeszcze jedno –

spojrzała na Toca – chcę usłyszeć, co na temat słów, które tu padły, ma do powiedzenia

szpon.

Popatrzył na nią zdumiony. Nieświadomie przyjął rolę, którą mu wyznaczyła.

Wyprostował się na krześle i wbił wzrok w Tattersail. Wyglądała na podenerwowaną. Skryła

dłonie pod stołem. Zaczekał, aŜ spojrzy mu prosto w twarz, po czym przeniósł wzrok na

przyboczną.

– Czarodziejka powiedziała to, co uwaŜa za prawdę – oświadczył. – Jej spekulacje były

szczere, choć na temat dynamiki magii nie jestem w stanie się wypowiadać. Być moŜe wielki

mag Tayschrenn mógłby naświetlić tę sprawę.

Lorn sprawiała wraŜenie lekko rozczarowanej oceną Toca.

– W takim razie akceptuję jej relację – powiedziała jednak, kiwając głową. – Wielki

magu?

Tayschrenn wypuścił powoli powietrze z płuc.

– Zgadzam się – rzekł. – Jej spekulacje brzmią przekonująco.

Toc nalał sobie wina. Pierwsze danie zabrano prawie nietknięte, gdy jednak przyniesiono

drugie, wszyscy zajęli się posiłkiem i rozmowy umilkły. Jadł powoli, unikając spojrzenia

Tattersail, choć wyczuwał, Ŝe czarodziejka zerka na niego od czasu do czasu. Zastanawiał się

nad własnym postępowaniem. Za jednym zamachem wprowadził w błąd przyboczną

cesarzowej, wielkiego maga i wielką pięść. Wydawało się to lekkomyślnością, jeśli nie wręcz

samobójstwem. Ponadto uczynił to z nie do końca racjonalnych powodów, co było jeszcze

bardziej przygnębiające.

Druga Armia miała długą i krwawą historię. Toc nie potrafił zliczyć, jak wiele razy jeden

z jej Ŝołnierzy ratował drugiego, bez względu na koszty. I, najczęściej, ratującymi byli

kadrowi magowie. Był na równinie pod Pale i wraz z tysiącem innych widział, jak kadrę

rozszarpali na strzępy nieporównanie silniejsi przeciwnicy. Druga Armia nie lubiła

podobnego marnotrawstwa. ChociaŜ był szponem, twarze otaczających go ludzi, którzy

spoglądali na niego z nadzieją, rozpaczą oraz – niekiedy – głęboką rezygnacją, były

zwierciadlanym odbiciem jego oblicza. Ich wpływ na kaŜdym kroku sprzeciwiał się

wpływowi Szponu. Lata szkolenia w tej instytucji, gdzie systematycznie odzierano go z

ludzkich uczuć, okazały się niczym w porównaniu z codzienną rzeczywistością Drugiej

Armii.

Dzisiaj, tymi słowami, Toc spłacił dług wobec Tattersail, a takŜe wobec całej kadry. Nie

było waŜne, czy to zrozumiała. Wiedział, Ŝe z pewnością zdumiał ją jego postępek, lecz nic z

tego się nie liczyło. Uczynił to tylko dla siebie.

Usiadł prosto. To dziwne, pomyślał. Blizna przestała mnie swędzieć.

Tattersail kręciło się w głowie. Zmierzając ku drzwiom swego pokoju, zataczała się co

kilka kroków. Wiedziała, Ŝe to nie od trunku. Jej nerwy były tak zszargane, Ŝe znakomite

wino miało dla niej smak wody. Nie wywierało teŜ silniejszego działania.

Przyboczna obudziła w niej wspomnienia, które od lat usiłowała pogrzebać. Dla Lorn

było to wydarzenie o kardynalnym znaczeniu, lecz dla Tattersail tylko jeden koszmar spośród

wielu. Niemniej ten właśnie epizod wpłynął na jej Ŝycie głębiej niŜ inne zbrodnie i w

rezultacie wylądowała w Drugiej Armii, w której niegdyś słuŜyła jako rekrutka. Krąg się

zamknął, lecz ona się zmieniła.

Te dwadzieścia kilka lat słuŜby uratowało dziś jej Ŝycie. Wiedziała, Ŝe Toc Młodszy

skłamał dla niej. Spojrzenie, którym obrzucił ją na chwilę przed tym, nim wypowiedział swe

słowa, niosło ze sobą przekaz, który zrozumiała. Choć przybył do Drugiej Armii jako szpon,

szpieg, nawet lata spędzone w owej organizacji nie oparły się wpływowi nowego świata, w

jakim teraz funkcjonował.

Rozumiała to aŜ za dobrze, gdyŜ w jej przypadku wyglądało to tak samo. Czarodziejki,

która przed tak wielu laty wkroczyła do Mysiej Dzielnicy z kadrą magów, nie obchodził nikt

poza nią samą. Nawet próba odcięcia się od okropności, w których uczestniczyła, zrodziła się

z samolubnego pragnienia ucieczki, ulŜenia własnemu sumieniu. Imperium odmówiło jej

tego. W dzień po rzezi w Mysiej Dzielnicy przyszedł do niej stary Ŝołnierz, bezimienny

weteran, któremu kazano ją przekonać, Ŝe nadal jest potrzebna. Dobrze pamiętała jego słowa:

„Gdyby udało ci się kiedyś uciec przed poczuciem winy, czarodziejko, znaczyłoby to, Ŝe

uciekłaś przed własną duszą. A gdyby zgubiona dusza później cię dopadła, zabiłaby cię”. A

potem, zamiast bezapelacyjnie odrzucić jej rozpaczliwe pragnienie, wysłał ją do Piątej Armii,

armii weteranów, skąd po jakimś czasie wróciła do Drugiej, którą dowodził Dujek Jednoręki.

Otrzymała kolejną szansę.

Podeszła do drzwi i zatrzymała się, by sprawdzić stan osłon. Wszystko było w porządku.

Weszła z westchnieniem do środka, zamknęła drzwi za sobą i oparła się o nie.

Z sypialni wyszedł kapitan Paran. Na jego twarzy malowała się ostroŜność i coś

przypominającego nieśmiałość.

– Nie aresztowano cię? Jestem zaskoczony.

– Ja teŜ – odpowiedziała.

– Był tu Loczek – poinformował ją. – Polecił mi przekazać ci wiadomość.

Przyjrzała się twarzy kapitana, próbując z niej wyczytać, co za chwilę usłyszy. Unikał jej

wzroku, stojąc przy drzwiach sypialni.

– Słucham? – powiedziała wreszcie.

Odchrząknął.

– Po pierwsze, był, hmm, podekscytowany. Wiedział o przybyciu Lorn i mówił, Ŝe nie

jest sama.

– Nie jest sama? Powiedział coś więcej?

Paran wzruszył ramionami.

– Oświadczył, Ŝe obok przybocznej maszeruje pył, pod jej stopami przesuwa się ziemia, a

wiatr szepcze o mrozie i ogniu. – Uniósł brwi. – Czy to coś tłumaczy? Niech mnie licho, jeśli

cokolwiek zrozumiałem.

Tattersail podeszła do szafki i zaczęła zdejmować biŜuterię, którą włoŜyła, idąc na

kolację.

– Chyba tłumaczy – odparła powoli. – Czy mówił coś jeszcze?

– Tak. Wspominał, Ŝe przyboczna i jej towarzysz opuszczą wkrótce Pale i Ŝe zamierza ich

wytropić. Czarodziejko...

Widziała, Ŝe Paran walczy z jakimś pragnieniem. Wyglądało to tak, jakby przeciwstawiał

się wszystkim swym instynktom. Wsparła się jedną ręką o szafkę i czekała. Gdy spojrzał jej w

oczy, wstrzymała oddech.

– Chciałeś coś powiedzieć – rzekła cicho. Serce waliło jej bardzo szybko i czuła, Ŝe jej

ciało reaguje spontanicznie. Wyraz oczu Parana był całkowicie jednoznaczny.

– Wiem coś o misji przybocznej – wyznał. – Miałem być jej kontaktem w DarudŜystanie.

To, co miedzy nimi narastało, zniknęło w jednej chwili. W oczach Tattersail pojawił się

twardy błysk, a jej twarz zachmurzyła się gniewnie.

– A więc wybiera się do DarudŜystanu, tak? I we dwoje mieliście tam zorganizować

dawno oczekiwaną rzeź Podpalaczy Mostów. Sądziliście, Ŝe wspólnie zdołacie zamordować

Sójeczkę i zniszczyć jego druŜynę od wewnątrz.

– Nie! – Paran postąpił krok naprzód, stanął jednak jak wryty, gdy Tattersail uniosła rękę,

zwracając ku niemu otwartą dłoń. – Zaczekaj – wyszeptał. – Nim zrobisz cokolwiek,

wysłuchaj mnie.

Jej dłoń wypełniła grota Thyr, gotowa wypłynąć na zewnątrz.

– A dlaczego? Niech szlag trafi Oponn za to, Ŝe uratowali ci Ŝycie!

– Tattersail, proszę!

– Gadaj – rzuciła, spoglądając na niego wilkiem.

Cofnął się i podszedł do najbliŜszego fotela, unosząc ręce w górę. Usiadł i spojrzał na

czarodziejkę.

– Trzymaj łapy z dala od miecza – rozkazała.

– To od samego początku była osobista misja przybocznej. Przed trzema laty

stacjonowałem w Itko Kan jako członek korpusu oficerskiego. Pewnego dnia wszystkim

Ŝołnierzom w garnizonie rozkazano wymaszerować na pewien odcinek traktu. – Dłonie

zaczęły mu drŜeć, a mięśnie szczęki uwydatniły się. – Tattersail, nie uwierzyłabyś, co tam

zobaczyliśmy.

Przypomniała sobie opowieść Szybkiego Bena i Kalama.

– Zmasakrowaną kompanię kawalerii.

Na twarzy Parana pojawiło się zdumienie.

– Skąd wiesz?

– Mów dalej, kapitanie – wychrypiała.

– Ze stolicy dotarła przyboczna Lorn, która miała kierować śledztwem. Domyśliła się, Ŝe

masakra miała na celu... odwrócenie uwagi. Ruszyliśmy tym tropem. Z początku nie był on

wyraźny. Czarodziejko, czy mogę opuścić ręce?

– Powoli. PołóŜ je na poręczach.

Westchnął z wdzięcznością i wykonał polecenie. Dłonie mu drŜały.

– Przyboczna Lorn ustaliła, Ŝe zniknęła pewna dziewczyna i Ŝe opętał ją bóg.

– Który bóg?

Paran skrzywił się.

– Daj spokój, jeśli wiesz o masakrze, chyba nietrudno się tego domyślić? Tę kompanię

wymordowały Ogary Cienia. Który bóg? Nasuwa się na myśl Tron Cienia – ciągnął z

sarkazmem. – Przyboczna jest przekonana, Ŝe Tron Cienia jest w to zamieszany, ale bogiem,

który opętał dziewczynę, jest Sznur. Nie wiem, czy ma jakieś inne imię. To patron

skrytobójców, towarzysz Tronu Cienia.

Tattersail opuściła rękę. Zamknęła grotę juŜ przed jakąś minutą, gdyŜ ta naciskała na nią

coraz mocniej i czarodziejka bała się, Ŝe zabraknie jej sił, by opierać się dłuŜej.

– Znaleźliście tę dziewczynę – stwierdziła bezbarwnym tonem.

Paran wyprostował się w fotelu.

– Tak!

– Ma na imię śal.

– A więc i o tym wiesz – powiedział, zapadając się z powrotem. – To znaczy, Ŝe Sójeczka

równieŜ jest tego świadomy. Mogłaś się tego dowiedzieć tylko od niego. – Spojrzał na nią z

niepewnością w oczach. – Jestem kompletnie zbity z tropu.

– Nie ty jeden – stwierdziła Tattersail. – A więc twoje przybycie i obecność przybocznej

mają na celu jedynie polowanie na tę dziewczynę? – Potrząsnęła głową. – To mnie nie

przekonuje, kapitanie.

– Nie wiem o niczym więcej, Tattersail.

Przyglądała mu się przez chwilę.

– Wierze ci. Powiedz mi, jak wyglądają szczegóły misji przybocznej?

– Nie wiem – odparł Paran, unosząc dłonie. – Mówiła, Ŝe zawsze będzie w stanie mnie w

jakiś sposób odnaleźć i dzięki temu druŜyna zaprowadzi ją do dziewczyny.

– Przyboczna dysponuje rozlicznymi talentami – zastanawiała się Tattersail. – Dzięki

antytezie czarów mogłaby zapewne uformować z tobą więź, zwłaszcza jeśli przebywałeś w jej

towarzystwie przez ostatnie dwa lata.

– W takim razie, dlaczego jeszcze nie wpadła przez te drzwi?

Tattersail popatrzyła na rozsypaną na szafce biŜuterię.

– Oponn zerwali połączenie, kapitanie.

– Nie podoba mi się myśl, Ŝe zamieniłem jedne kajdany na drugie – mruknął Paran.

– Jest w tym coś więcej – nie ustępowała Tattersail, mówiąc raczej do siebie niŜ do

kapitana. – Lorn towarzyszy T’lan Imass.

Paran poderwał się gwałtownie.

– To właśnie znaczyły te szydercze słowa Loczka – wyjaśniła. – Jestem przekonana, Ŝe

misja ma dwa cele. Lorn faktycznie chce zabić śal, lecz przy okazji równieŜ Sójeczkę i jego

druŜynę. Gdyby plan dotyczył tylko ciebie, T’lan nie byłby potrzebny. Otataralowy miecz

wystarczyłby, Ŝeby pozbawić Ŝycia śal i być moŜe równieŜ Sznura, jeśli to on opętał

dziewczynę.

– Nie mogę w to uwierzyć – sprzeciwił się Paran. – To mój oddział. Odpowiadam za tych

ludzi. Przyboczna nie zdradziłaby mnie tak...

– Nie zdradziłaby? A dlaczego?

Kapitanowi zabrakło słów, a w jego oczach pojawił się błysk uporu. Tattersail podjęła

wreszcie decyzję, której od dawna się u siebie spodziewała. Zmroziła jej ona krew w Ŝyłach.

– Loczek zniknął zbyt szybko. Coś za bardzo się palił do pościgu za przyboczną i tym

T’lan Imassem. Na pewno dowiedział się czegoś więcej o ich planach.

– Kto jest panem Loczka? – zapytał Paran.

– Szybki Ben, mag Sójeczki. – Spojrzała na kapitana. – To najlepszy czarodziej, jakiego

w Ŝyciu widziałam. MoŜe nie najpotęŜniejszy, ale bardzo sprytny. Jeśli jednak T’lan Imass go

zaskoczy, nie będzie miał szans. Pozostali równieŜ nie. – Przerwała, spoglądając na kapitana.

– Muszę opuścić Pale – rzuciła nagle.

Paran zerwał się na nogi.

– Nie sama.

– Sama – sprzeciwiła się. – Muszę znaleźć Sójeczkę, a jeśli będziesz ze mną, Lorn

równieŜ go znajdzie.

– Nie wierzę, by przyboczna zagraŜała sierŜantowi – upierał się Paran. – Powiedz mi, czy

dasz radę zabić śal? Nawet z pomocą Szybkiego Bena?

Czarodziejka zawahała się.

– Nie jestem pewna, czy chcę to zrobić – odparła powoli.

– Słucham?

– Tę decyzję musi podjąć Sójeczka, kapitanie. Nie sądzę, bym potrafiła ci to

wytłumaczyć. Po prostu czuję, Ŝe tak powinno być.

Kierowała się w tej kwestii instynktem, przysięgła sobie jednak, Ŝe usłucha jego

wskazówek.

– Ale przecieŜ nie mogę się tu dalej ukrywać – zaprotestował Paran. – Co będę jadł?

Gdzie spał?

– Wyprowadzę cię do miasta – uspokoiła go. – Nikt cię nie rozpozna. Wynajmij pokój w

gospodzie i przebierz się w cywilne łachy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wrócę za dwa

tygodnie. Tyle chyba moŜesz zaczekać?

Paran wytrzeszczył oczy.

– A co się stanie, jeśli po prostu stąd wyjdę i przedstawię się Dujekowi Jednorękiemu?

– Wielki mag Tayschrenn usmaŜy ci mózg czarami wykrywającymi prawdę, kapitanie.

Nosisz w sobie dotknięcie Oponn, a od dzisiaj są oni oficjalnie uwaŜani za wrogów imperium.

Później pozwoli ci umrzeć, co i tak będzie lepsze od obłędu, którego z pewnością byś nie

uniknął, gdyby utrzymał cię przy Ŝyciu. OkaŜe ci przynajmniej tyle litości. Dujek mógłby

spróbować cię osłaniać – ciągnęła, odgadując myśli Parana – ale w takich sprawach

Tayschrenn przewyŜsza go rangą. Stałeś się narzędziem w rękach Oponn, a dla Dujeka

bezpieczeństwo jego Ŝołnierzy jest waŜniejsze niŜ przyjemność, jaką sprawiłoby mu

pokrzyŜowanie szyków Tayschrennowi. Dlatego niewykluczone, Ŝe w ogóle nie próbowałby

cię bronić. Przykro mi, kapitanie, ale jeśli stąd wyjdziesz, będziesz zupełnie sam.

– Kiedy mnie opuścisz, równieŜ zostanę sam, czarodziejko.

– Wiem, ale nie na zawsze. – Spojrzała mu w oczy ze współczuciem. – Paran – ciągnęła –

nie wszystko w tej sytuacji jest złe. Choć dzieli nas nieufność, czuję do ciebie coś, czego nie

czułam od... hmm, od pewnego czasu. – Uśmiechnęła się ze smutkiem. – Nie wiem, czy to

coś dla ciebie warte, kapitanie, ale cieszę się, Ŝe to powiedziałam.

Wpatrywał się w nią przez długą chwilę.

– Trudno, Tattersail, zrobię, o co mnie prosisz – powiedział wreszcie. – W gospodzie?

Masz jakieś tutejsze pieniądze?

– Łatwo je zdobyć. – Ramiona jej opadły. – Przepraszam, ale jestem naprawdę zmęczona.

Zwracając się w stronę sypialni, po raz ostatni spojrzała na szafkę i zauwaŜyła walającą

się między bielizną Talię Smoków. Biorąc pod uwagę decyzję, jaką podjęła, postąpiłaby

głupio, gdyby się jej nie poradziła

– Tattersail, jak bardzo jesteś zmęczona? – odezwał się Paran za jej plecami.

W jego słowach brzmiał Ŝar, który rozpalił ogień tlący się w jej wnętrzu. Odwróciła

wzrok od kart i popatrzyła na kapitana. Choć nie odezwała się ani słowem, jej odpowiedź

łatwo było zrozumieć. Ujął Tattersail za rękę, zaskakując ją tak niewinnym gestem. Jest taki

młody, pomyślała, a teraz prowadzi mnie do sypialni. Roześmiałaby się, gdyby nie było to

takie słodkie.

Gdy przyboczna Lorn przeprowadzała swego wierzchowca i jucznego konia przez

Wschodnią Bramę Pale, na horyzoncie przed nią pojawił się blask przedświtu. Zgodnie z

obietnicą Dujeka bramę zostawiono otwartą i nigdzie nie było widać wartowników. Miała

nadzieję, Ŝe nieliczni rozespani gapie, którzy zauwaŜyli j ą na ulicy, nie wykaŜą się zbytnią

ciekawością. Zresztą była odziana w pozbawioną ozdób skórzaną zbroję, a jej twarz skrywał

cień daszka wykonanego z brązu hełmu. Nawet konie miała miejscowego chowu, wytrzymałe

i łagodne, znacznie mniejsze od malazańskich rumaków, które znała najlepiej. Mimo to

jechało się jej wygodnie. Nie wydawało się prawdopodobne, by przyciągnęła niepoŜądaną

uwagę. Odkąd przybyły tu wojska imperium, Pale opuszczało wielu bezrobotnych

najemników.

Na południowym horyzoncie ciągnęła się wyszczerbiona linia ośnieŜonych turni. Przez

pewien czas będzie miała po prawej stronie szczyty Tahlynu, dopóki nie zostawi za sobą

Równiny Rhivi, wjeŜdŜając na Równinę Catlińską. Płaski teren, przez który jechała,

urozmaicały tylko nieliczne gospodarstwa rolne. Na dodatek wszystkie one leŜały blisko

miejskich terenów. Rhivijczycy nie przepadali za intruzami, a poniewaŜ wiodące do Pale

szlaki handlowe biegły przez obszary, które tradycyjnie naleŜały do nich, mieszkańcy miasta

woleli nie prowokować ich gniewu.

Prowadząc konie ścieŜką, ujrzała wreszcie przed sobą karmazynową smugę jutrzenki.

Przed kilkoma dniami padał tu deszcz. Niebo było srebrnobłękitne i pogodne, a ostatnie

gwiazdy przygasały, gdy na świat powracało światło.

Zapowiadał się upalny dzień. Przyboczna poluzowała rzemienie wiąŜące skórzany strój

między piersiami, odsłaniając piękną kolczugę. W południe dotrze do pierwszej studni i

będzie mogła uzupełnić zapasy wody. Gdy przebiegła dłonią po jednym z przytroczonych do

siodła bukłaków, pojawiły się na niej kropelki rosy. Uniosła rękę do warg.

Wyprostowała się, słysząc w pobliŜu czyjś głos. Koń parsknął przeraŜony i uskoczył w

bok.

– Potowarzyszę ci przez pewien czas – oznajmił Onos T’oolan.

Przeszyła go wściekłym spojrzeniem.

– Wolałabym, Ŝebyś o swym przybyciu informował mnie z większej odległości –

burknęła ze złością.

– Jak sobie Ŝyczysz.

Onos T’oolan zapadł się w ziemię niczym pył.

Przyboczna zaklęła. Po chwili jednak zauwaŜyła, Ŝe czeka na nią sto jardów dalej. Blask

słońca padał mu na plecy. Stojąc na tle karmazynowego nieba, wojownik wyglądał jak

otoczony czerwonym płomieniem. Ten obraz podraŜnił jej nerwy. Przyboczna poczuła się tak,

jakby ujrzała coś, co wywodziło się z jej najgłębszych wspomnień, starszych niŜ jej Ŝycie.

T’lan Imass stał nieruchomo, dopóki się nie zbliŜyła, a potem podąŜył za nią.

Lorn wzmocniła uścisk kolan i ściągnęła wodze, aŜ wreszcie klacz się uspokoiła.

– Czy musisz wszystko traktować tak dosłownie, Tool? – zapytała.

Po chwili zastanowienia zmumifikowany wojownik skinął głową.

– Przyjmuję to imię. Moja historia jest martwa. Zacząłem nową egzystencję i będę

potrzebował nowego imienia. To będzie w sam raz.

– Dlaczego wybrano cię na mojego towarzysza? – zapytała przyboczna.

– W krainach leŜących na zachód i na północ od Siedmiu Miast jako jedyny w klanie

przeŜyłem dwadzieścia osiem wojen jaghuckich.

Lorn wytrzeszczyła oczy.

– Myślałam, Ŝe było ich tylko dwadzieścia siedem – rzekła cicho. – Kiedy wasze legiony

opuściły nas po zdobyciu Siedmiu Miast i pomaszerowały na pustkowia...

– Nasi rzucający kości odkryli enklawę ocalałych Jaghutów – wyjaśnił Tool. – Nasz

dowódca, Logros T’lan, zdecydował, Ŝe powinniśmy ich eksterminować, co teŜ uczyniliśmy.

– To tłumaczy, dlaczego wróciliście zdziesiątkowani – zauwaŜyła Lorn. – Mogliście

powiadomić cesarzową o tej decyzji. Utraciła swą najpotęŜniejszą armię i nie wiedziała, kiedy

oczekiwać jej powrotu.

– Powrót nie był pewny, przyboczna – odparł Tool.

Lorn spojrzała na obszarpanego stwora.

– Rozumiem.

– Swój kres znalazł wódz mojego klanu, Kig Aven, a takŜe wszyscy moi kuzyni.

Zostałem sam i pękła więź łącząca mnie z Logrosem. Rzucającym kości Kiga Avena był

Kilava Onass, którego utraciliśmy na długo przed tym, nim przebudził nas cesarz.

Myśli Lorn gnały jak opętane. T’lan Imassów znano w imperium równieŜ jako Milczący

Zastęp. Nigdy jeszcze nie spotkała Imassa tak gadatliwego jak Tool. Być moŜe miało to coś

wspólnego z tym „pęknięciem więzi”. Jedynym Imassem, który regularnie rozmawiał z

ludźmi, był ich wódz, Logros. Jeśli zaś chodzi o rzucających kości – ich szamanów – zawsze

pozostawali w ukryciu. Jedyny, którego kiedykolwiek widziano, zwał się Olar Ethil. Stał u

boku wodza klanu Eitholosa Ilma podczas bitwy pod Kartool, wymiany magicznych ciosów,

w porównaniu z którą bitwa z Odpryskiem KsięŜyca wydawała się dziecinnym zaklątkiem.

Podczas krótkiej rozmowy z Toolem dowiedziała się o Imassach więcej, niŜ moŜna było o

nich wyczytać w Cesarskich Kronikach. Cesarz wiedział o nich jeszcze więcej, znacznie

więcej, lecz zapisywanie swej wiedzy nie było w jego stylu. Uczeni od lat spierali się o to,

czy to on ich obudził. Teraz wiedziała, Ŝe rzeczywiście tak było. Ile jeszcze tajemnic zdradzi

jej ten T’lan Imass podczas swobodnej rozmowy?

– Tool, spotkałeś kiedyś cesarza?

– Przebudziłem się przed Galadem Ketanem i po Onaku Shendoku, i jak wszyscy T’lan

Imassowie ukląkłem przed cesarzem, gdy zasiadał na Pierwszym Tronie.

– Był sam? – zapytała Lorn.

– Nie. Towarzyszył mu człowiek zwany Tancerzem.

– Niech to szlag – wysyczała. Tancerz zginął razem z cesarzem. – Gdzie jest ten Pierwszy

Tron, Tool?

Wojownik milczał przez jakiś czas.

– Po śmierci cesarza T’lan Imassowie Logrosa zebrali umysły. Zdarza się to rzadko,

ostatnio uczyniliśmy to przed diasporą. W efekcie powstał splot. Przyboczna, odpowiedź na

twe pytanie ukrywa się w tym splocie. Nie jestem w stanie ci jej udzielić. To samo dotyczy

wszystkich T’lan Imassów, tak Logrosa, jak i Krona.

– Kim są ci drudzy?

– Nadchodzą – odpowiedział Tool.

Na czoło przybocznej wystąpił nagle pot. Gdy legiony Logrosa pojawiły się na scenie

wydarzeń, liczyły sobie około dziewiętnastu tysięcy wojowników. Teraz podobno było ich

czternaście tysięcy, a większość strat ponieśli poza granicami imperium, podczas ostatniej

wojny jaghuckiej. Czy naleŜało się spodziewać przybycia kolejnych dziewiętnastu tysięcy

Imassów? Co właściwie sprowadził na nich cesarz?

– Tool – zaczęła powoli, niemal Ŝałując, Ŝe musi go tak uparcie wypytywać – co oznacza

przybycie tych T’lan Imassów Krona?

– Nadchodzi rok trzechsetnego tysiąclecia – odparł wojownik.

– I co się wtedy wydarzy?

– Przyboczna, diaspora dobiegnie końca.

Wielki Kruk zwany Staruchą szybował na wysokich wiatrach nad Równiną Rhivi.

Północny horyzont przerodził się w zielonkawy łuk, który z kaŜdą godziną lotu stawał się

coraz wyraźniejszy. ZnuŜone skrzydła ciąŜyły jej coraz bardziej, lecz podtrzymywało ją silne

tchnienie nieba. Ponadto nic nie mogło zachwiać jej przekonaniem, Ŝe świat wkrótce czekają

zmiany, i dlatego raz za razem czerpała z wielkich zasobów swej magicznej mocy.

Doszło do nieporównywalnej z niczym straszliwej konwergencji potęŜnych sił. Bogowie

zstępowali na śmiertelny grunt, by stoczyć ze sobą bój, tworzono magiczne istoty z krwi i

kości, a w krwi czarów wrzał obłęd zrodzony z niepowstrzymanego impetu. Starucha nigdy

jeszcze nie czuła się tak pełna Ŝycia.

Owe energie przyciągnęły liczne spojrzenia i Staruchę wezwał ktoś, komu nie była w

stanie odmówić. Anomander Rake nie był jej jedynym panem, co według niej czyniło

sytuację jeszcze bardziej frapującą. Własne ambicje zachowa dla siebie. Na razie moc

Staruchy płynęła z wiedzy.

A ze wszystkich tajemnic najgorętsze poŜądanie budziła w niej ta, która otaczała

półludzkiego wojownika zwanego Caladanem Broodem. Niecierpliwość dodała sił

skrzydłom.

Na północy rozpościerał się przed nią powoli zielony płaszcz Lasu Czarnego Psa.

Rozdział dziesiąty

Kallor rzekł: – Chodziłem po tej ziemi, gdy T’lan Imassowie

byli jeszcze dziećmi. Dowodziłem armiami liczącymi sobie sto

tysięcy wojowników. Ogień mego gniewu trawił całe

kontynenty i w pojedynkę zasiadałem na wysokich tronach. Czy

pojmujesz znaczenie moich słów?

– Tak – odparł Caladan Brood. – Niczego się nie nauczyłeś.

Rozmowy o wojnie

(Debata zastępcy wodza Kallora

z naczelnym wodzem Caladanem Broodem)

spisał zwiadowca

Hurlochel, Szósta Armia

Gospoda „Vimkaros” znajdowała się tuŜ za placem Eltrosana w Opałowej Dzielnicy Pale.

Tyle przynajmniej dowiedział się Toc podczas swych wędrówek po mieście. Za nic w świecie

nie potrafił sobie jednak wyobrazić, by zatrzymał się tam ktoś, kogo znał. Niemniej wezwanie

na tajemnicze spotkanie sformułowano jasno.

ZbliŜał się do okazałego budynku bardzo ostroŜnie, nie zauwaŜył jednak nic

podejrzanego. Na placu jak zwykle roiło się od miejscowych ziemian, a takŜe kupców

wystawiających na sprzedaŜ swe towary. Malazańskich Ŝołnierzy było tu niewielu. Selekcja

szlachty napełniła miasto atmosferą pełnej przeraŜenia ciszy, która ciąŜyła mieszkańcom

niczym niewidzialne jarzmo.

Od kilku dni Toc trzymał się na uboczu. Kiedy nachodził go nastrój, hulał z innymi

Ŝołnierzami, lecz ostatnio zdarzało mu się to coraz rzadziej. Przyboczna wyjechała, Tattersail

zniknęła, a Dujek i Tayschrenn zajęli się swymi zadaniami. Wielka pięść starał się

odbudować Pale i skonsolidować nowo utworzoną Piątą Armię, natomiast wielki mag szukał

Tattersail, najwyraźniej bez powodzenia.

Toc podejrzewał, Ŝe pokój między tymi dwoma nie potrwa długo. Od pamiętnej kolacji

unikał wszelkich oficjalnych spotkań. Wolał jadać w towarzystwie zwykłych Ŝołnierzy niŜ

oficerów, do czego miał teraz prawo jako najwyŜszy rangą szpon w mieście. Był zdania, Ŝe

im mniej będzie się rzucał w oczy, tym lepiej.

Wszedł do gospody i zatrzymał się tuŜ za drzwiami. Przed sobą miał usytuowany pod

otwartym niebem dziedziniec. W pięknym ogrodzie wiły się ścieŜki. Najwyraźniej gospoda

wyszła z oblęŜenia bez szwanku. Szeroka, centralna alejka wiodła wprost do okazałego

szynkwasu, za którym stał starszy, korpulentny męŜczyzna, zajadający winogrona. Po

bocznych ścieŜkach spacerowało kilku gości, którzy cicho ze sobą rozmawiali.

Autor listu Ŝądał, by Toc włoŜył miejscowy strój. Dzięki temu, zbliŜając się do

szynkwasu, nie przyciągnął zbytniej uwagi.

Staruszek przerwał posiłek i pokłonił się.

– Do usług, panie – rzekł, wycierając dłonie.

– Powinienem mieć tu zarezerwowany stolik – oznajmił Toc. – Jestem Render Kan.

Staruszek zerknął na ustawioną na szynkwasie woskową tabliczkę, po czym podniósł

wzrok z uśmiechem.

– Oczywiście. Proszę za mną.

Po minucie Toc siedział juŜ za stołem ustawionym na wychodzącym na ogród balkonie.

Za towarzystwo miał wyłącznie karafkę schłodzonego saltoańskiego wina, które zjawiło się

razem z nim. Sączył je teraz z pucharu, obserwując ludzi kręcących się na dole.

Po chwili zjawił się sługa, który pokłonił się nisko.

– Szlachetny panie – zaczął – mam ci przekazać następującą wiadomość: Wkrótce

dołączy do ciebie człowiek, który nie wiedział, co jest grane, ale teraz juŜ to wie.

Toc zmarszczył brwi.

– I to juŜ wszystko?

– Tak jest.

– Tak brzmiały jego słowa?

– Jak rzeczesz, panie.

SłuŜący pokłonił się po raz drugi i odszedł.

Toc zasępił się jeszcze bardziej. Pochylił się na krześle, napinając wszystkie mięśnie.

Spojrzał na drzwi balkonu akurat na czas, by zobaczyć przechodzącego przez nie kapitana

Parana. Przybysz był odziany w strój miejscowych ziemian. Nie miał broni i wyglądał na

zdrowego. Toc wstał z krzesła, szczerząc zęby w uśmiechu.

– Mam nadzieję, Ŝe nie przyprawiłem cię o szok – przywitał go Paran. Usiedli obaj i

kapitan nalał sobie wina. – Czy wiadomość przygotowała cię na mój widok?

– Niezupełnie – przyznał Toc. – Nie wiem, co powiedzieć, kapitanie. Czy wykonujesz

polecenia przybocznej?

– Lorn sądzi, Ŝe nie Ŝyję – odparł Paran, marszcząc czoło w zamyśleniu. – Przez pewien

czas było to prawdą. Powiedz mi, Tocu Młodszy, czy rozmawiam ze szponem, czy z

Ŝołnierzem Drugiej Armii?

Toc przymruŜył oko.

– To trudne pytanie.

– CzyŜby? – odparował Paran, spokojnie mu się przyglądając.

Po chwili wahania Toc znowu się uśmiechnął.

– Na oddech Kaptura, nie, wcale nie jest trudne, do licha! No dobra, kapitanie, witaj w

spisie Ŝołnierzy rozwiązanej Drugiej Armii.

Paran roześmiał się z wyraźnie dostrzegalną ulgą.

– Jak to się dzieje, Ŝe nie Ŝyjesz, ale Ŝyjesz, kapitanie?

Parana opuścił pogodny nastrój. Pociągnął łyk wina, odwracając wzrok.

– Próbowano mnie zabić – wyjaśnił z grymasem na twarzy. – Umarłbym, gdyby nie

Młotek i Tattersail.

– Co? Uzdrowiciel Sójeczki i jego czarodziejka?

Paran skinął głową.

– Jeszcze do niedawna wracałem do zdrowia w kwaterach Tattersail. Sójeczka rozkazał

na razie zachować w tajemnicy fakt, Ŝe ocalałem. Toc – pochylił się na krześle – co ci

wiadomo o planach przybocznej?

Jednooki męŜczyzna spojrzał na leŜący w dole ogród. Tattersail o tym wiedziała, a mimo

to zdołała ukryć ten fakt przed wszystkimi, którzy byli obecni na kolacji. Zdumiewające.

– Zadałeś pytanie szponowi – zauwaŜył cicho.

– To prawda.

– Gdzie jest Tattersail?

Popatrzył na kapitana i zmroził go wzrokiem.

Paran szarpnął gwałtownie głową.

– Proszę bardzo. Wyruszyła drogą lądową do DarudŜystanu. Wie, Ŝe przybocznej

towarzyszy T’lan Imass, i jest przekonana, iŜ plan Lorn przewiduje zgładzenie Sójeczki i całej

jego druŜyny. Nie zgadzam się z nią. Moim zadaniem było mieć na oku jedną z osób w

druŜynie i tylko ta osoba miała umrzeć. Lorn powierzyła mi dowództwo po trzech latach

wiernej słuŜby. To nagroda. Nie wierzę, by chciała mi ją odebrać. To wszystko, co wiem.

Potrafisz mi pomóc, Toc?

Jednooki męŜczyzna wolno wypuścił powietrze z płuc.

– Misja przybocznej nie ogranicza się bynajmniej do zabicia śal. T’lan Imass towarzyszy

jej w zupełnie innym celu. Kapitanie – ciągnął Toc z ponurą miną – dni Podpalaczy Mostów

są policzone. Dla ludzi Dujeka imię Sójeczki jest niemal świętością. Nie potrafiłem jej o tym

przekonać – w gruncie rzeczy jest wręcz przeciwnego zdania – ale jeśli sierŜant i Podpalacze

Mostów zostaną wyeliminowani, nie uspokoi to tej armii, lecz pchnie ją do buntu. Imperium

Malazańskie stanie do konfrontacji z wielką pięścią Dujekiem, nie mając ani jednego

dowódcy zdolnego mu dorównać. Genabackańską kampanię szlag trafi, a wojna domowa

moŜe dotrzeć nawet do samego serca państwa.

Z twarzy Parana odpłynęła krew.

– Wierzę ci. No dobrze, zamieniłeś moje wątpliwości w pewność. Została mi tylko jedna

moŜliwość.

– A mianowicie?

– DarudŜystan – odparł kapitan, obracając w dłoniach pusty juŜ kielich. – Jeśli mi się

poszczęści, dogonię Tattersail i wspólnie spróbujemy skontaktować się z Sójeczką, nim

uczyni to przyboczna. – Zerknął na Toca. – Najwyraźniej nie potrafi juŜ określić mojego

połoŜenia. Tattersail nie pozwoliła, bym jej towarzyszył, bojąc się, Ŝe Lorn mogłaby wykryć

moją obecność, ale wymknęło jej się niechcący, Ŝe moja „śmierć” przerwała więź łączącą

mnie z przyboczną. Powinienem był wpaść na to przedtem, lecz... odwróciła moją uwagę.

Toc przypomniał sobie, jak Tattersail wyglądała owego wieczoru. Skinął ze

zrozumieniem głową.

– Nie wątpię w to.

– Tak jest – ciągnął z westchnieniem Paran. – Tak czy inaczej, będę potrzebował co

najmniej trzech koni i zapasów. Wiem, Ŝe przyboczna czeka na jakiś wyznaczony termin.

Dlatego nie śpieszy się jej zbytnio. Powinienem doścignąć Tattersail za dzień, góra dwa.

Potem wspólnie pognamy ze wszystkich sił w stronę Tahlynu, a później ruszymy wzdłuŜ gór i

wyprzedzimy Lorn.

Toc słuchał planu Parana pochylony na krześle. Uśmiechał się półgębkiem.

– Potrzebne będą wickańskie konie, kapitanie, poniewaŜ twój plan wymaga

wierzchowców lepszych od tych, którymi dysponuje przyboczna. W jaki sposób zamierzasz

przedostać się przez miejskie bramy, z imperialnymi końmi i ubrany jak tubylec?

Paran zamrugał.

Toc wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Odpowiem ci na to pytanie. – Rozpostarł dłonie. – Pojadę z tobą. Pozwól, Ŝebym zadbał

o konie i zapasy, a zaręczam ci, Ŝe opuścimy miasto niepostrzeŜenie.

– Ale...

– Takie są moje warunki, kapitanie.

Paran kaszlnął.

– Zgoda. Jeśli się nad tym zastanowić, to cieszę się, Ŝe będziesz mi towarzyszył.

– Świetnie – mruknął Toc. Sięgnął po karafkę. – No to wypijmy za to cholerstwo.

Droga stawała się coraz trudniejsza. Tattersail poczuła pierwszy dreszcz strachu.

Wędrowała grotą Wielkiej Thyr. Nawet Tayschrenn nie dysponował mocą potrzebną, by

zaatakować tę grotę, niemniej jednak ktoś to zrobił. Nie bezpośrednio. Moc, która

sprzeciwiała się Tattersail, była przenikliwa i obezwładniała jej czary.

Grota stała się ciasna i pełna przeszkód. Czasami przenikał ją wstrząs, a ciemne ściany po

obu stronach wiły się, jakby poddano je straszliwemu ciśnieniu. W tunelu, który starała się

utworzyć czarodziejka, powietrze śmierdziało czymś, czego nie potrafiła zidentyfikować.

Wyczuwała odór kwaśnej siarki i stęchlizny, przywodzący na myśl otwarty grobowiec. Miała

wraŜenie, Ŝe z kaŜdym oddechem odpływa z niej moc.

Zdała sobie sprawę, Ŝe nie zdoła zapuścić się dalej. Musiała wrócić do świata fizycznego,

Ŝeby odpocząć. Po raz kolejny przeklęła własną nieostroŜność. Zapomniała zabrać Talię

Smoków. Gdyby ją miała, wiedziałaby, czego oczekiwać. Ponownie nawiedziło ją

podejrzenie, Ŝe to jakaś zewnętrzna siła zerwała połączenie między nią a talią. Najpierw jej

uwagę odwrócił Paran, a choć było to przyjemne, przypomniała sobie, Ŝe kapitan naleŜy do

Oponn. Potem ogarnęła ją irracjonalna niecierpliwość. Pragnęła wyruszyć w drogę tak

gorąco, Ŝe zostawiła wszystko za sobą.

Gdy zabraknie jej groty, znajdzie się sama na Równinie Rhivi, bez Ŝywności, a nawet

posłania. Tak bezsensowny pośpiech sprzeciwiał się jej wszystkim instynktom. Czuła coraz

większą pewność, Ŝe ktoś ją do tego nakłonił, Ŝe zapomniała o obronie, poddając się

manipulacji. Jej myśli wróciły do kapitana Parana, którym władała wola Oponn.

W końcu zabrakło jej sił. Zaczęła wycofywać swą przeciąŜoną moc, zamykając grotę

warstwa po warstwie. Pod stopami miała teraz stały grunt, porośnięty ostrą, poŜółkłą trawą.

Na twarzy poczuła wietrzyk, niosący zapach ziemi. Horyzont znieruchomiał. Daleko po

prawej szczyty Tahlynu lśniły jeszcze w blasku słońca niczym złoto, a tuŜ przed nią wyrosła

olbrzymia sylwetka, która zwróciła się ku niej i aŜ stęknęła z zaskoczenia.

Tattersail cofnęła się wystraszona. Gdy postać przemówiła, czarodziejka wypuściła z płuc

powietrze w potęŜnym westchnieniu ulgi, która natychmiast przeszła w przeraŜenie.

– Tattersail – rzekł ze smutkiem Bellurdan. – Tayschrenn nie spodziewał się, Ŝe dotrzesz

aŜ tutaj. Dlatego myślałem, Ŝe wykryję cię z daleka.

Olbrzymi Thelomen wzruszył potęŜnymi ramionami w dziecinnym geście. U jego stóp

leŜał znajomy worek z juty, choć od czasu, gdy Tattersail widziała go po raz ostatni, ukryte w

nim ciało skurczyło się wyraźnie.

– W jaki sposób wielki mag zdołał odmówić mi dostępu do groty? – zapytała. PrzeraŜenie

ustąpiło miejsca znuŜeniu, nawet rezygnacji.

– Nie mógł tego zrobić – odpowiedział Bellurdan. – Po prostu przewidział, Ŝe spróbujesz

się dostać do DarudŜystanu, a poniewaŜ grota Thyr nie funkcjonuje nad wodą, doszedł do

wniosku, Ŝe wybierzesz tę trasę.

– Co się stało z moją grotą?

Bellurdan westchnął z niesmakiem.

– T’lan Imass, który towarzyszy przybocznej, utworzył wokół grot martwą przestrzeń.

Pradawne moce wojownika poŜerają nasze czary. Ten efekt się kumuluje. Gdybyś spróbowała

otworzyć grotę całkowicie, zostałabyś pochłonięta, Tattersail. – Thelomen postąpił krok

naprzód. – Wielki mag polecił mi cię aresztować i przyprowadzić do siebie.

– A jeśli stawię opór?

– Mam cię zabić – odparł tonem pełnym smutku.

– Rozumiem. – Tattersail zastanawiała się pośpiesznie. Świat zamknął się wokół niej i

wszystkie jej wspomnienia utraciły znaczenie. Serce waliło jej niczym młot. Jedynym, co

zostało z jej przeszłości, co wiązało ją jeszcze z Ŝyciem, był Ŝal – nieokreślony, lecz

obezwładniający. Spojrzała na Bellurdana ze łzami współczucia w oczach. – A gdzie są

przyboczna i ten T’lan?

– Jakieś osiem godzin drogi na wschód stąd. Imass nie wie nawet o naszej obecności.

Czas na rozmowy dobiegł końca, Tattersail. Pójdziesz ze mną?

– Nie spodziewałam się, Ŝe zdradzisz starą przyjaciółkę – rzekła, czując suchość w

ustach.

Bellurdan rozpostarł dłonie.

– Nigdy cię nie zdradzę, Tattersail – odparł z bólem w głosie. – Wielki mag rozkazuje

nam obojgu. Jak moŜna tu mówić o zdradzie?

– Nie o to mi chodzi – wyjaśniła pośpiesznie. – Pytałam cię kiedyś, czy mogę z tobą

porozmawiać dłuŜej. Pamiętasz, Bellurdan? Zgodziłeś się wtedy. A teraz mówisz mi, Ŝe nie

ma czasu na rozmowy. Nie myślałam, Ŝe twoje słowo jest tak mało warte.

W przygasającym świetle wieczoru twarz Thelomena była niewidoczna, lecz w jego

głosie wyraźnie słyszało się nutę cierpienia.

– Przepraszam, Tattersail. Masz rację. Dałem ci słowo, Ŝe porozmawiamy. Czy nie

moŜemy tego zrobić po drodze do Pale?

– Nie – warknęła. – Teraz.

Bellurdan pochylił głowę.

– Jak sobie Ŝyczysz.

Z trudem rozluźniła mięśnie barków i szyi.

– Mam kilka pytań – zaczęła. – Po pierwsze, Tayschrenn wysłał cię na pewien czas do

Genabaris, zgadza się? Miałeś zbadać tam dla niego jakieś zwoje.

– Tak.

– Czy mogę zapytać, co w nich było?

– Czy to ma w tej chwili znaczenie, Tattersail?

– Tak. Prawda pomoŜe mi zdecydować, czy pójść z tobą, czy zginąć tutaj.

Bellurdan wahał się tylko chwilę.

– Zgoda. W archiwach zgromadzonych przez miejskich magów, jak wiesz, wszystkich ich

stracono, znaleziono kopie fragmentów Szaleństwa Gothosa, staroŜytnego jaghuckiego

tekstu...

– Słyszałam o nim – przerwała mu Tattersail. – Mów dalej.

– Jestem Thelomenem i w moich Ŝyłach płynie jaghucka krew, choć rzecz jasna Gothos

by się ze mną nie zgodził. Dlatego wielki mag właśnie mnie zlecił zbadanie tych zapisków.

Miałem wyszukać informacje dotyczące pochówku jaghuckiego tyrana w grobowcu, który w

rzeczywistości był więzieniem.

– Chwileczkę – zaprotestowała Tattersail, potrząsając głową. – PrzecieŜ Jaghuci nie mieli

rządu. Jakiego znowu tyrana?

– Jaghuta, którego krew zatruło pragnienia władzy nad innymi. Ten tyran na prawie trzy

tysiące lat wtrącił w niewolę całą krainę i wszystko, co w niej Ŝyło. Ówcześni Imassowie

próbowali go unicestwić, lecz bez powodzenia. W końcu pozbawili go mocy i uwięzili inni

Jaghuci, albowiem podobna istota budziła w nich taką samą nienawiść jak w Imassach.

Serce Tattersail waliło jak szalone.

– Bellurdan. – Trudno jej było wykrztusić słowa. – Gdzie jest pochowany ten tyran?

– Doszedłem do wniosku, Ŝe jego kurhan wzniesiono na południe stąd, wśród Wzgórz

Gadrobi, na wschód od DarudŜystanu.

– Och, Królowo Snów, Bellurdan, czy wiesz, coś uczynił?

– Wykonałem rozkaz wielkiego maga.

– To dlatego przybocznej towarzyszy T’lan Imass.

– Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć, Tattersail.

– Niech cię szlag, ty bezmózgi ośle! – wychrypiała. – Chcą uwolnić tego tyrana! Miecz

Lorn... jej miecz z otataralu...

– Nie! – zagrzmiał Bellurdan. – Nie zrobiliby czegoś takiego. Pewnie chcą zapobiec

temu, Ŝeby uwolnił go ktoś inny. Tak, to bardziej prawdopodobne. Z pewnością tak właśnie

jest. Tattersail, rozmowa skończona.

– Nie mogę tam wrócić – sprzeciwiła się czarodziejka. – Muszę ruszać w drogę. Proszę

cię, nie powstrzymuj mnie.

– Musimy wrócić do Pale – oznajmił z uporem Bellurdan. – Odpowiedziałem na twoje

pytania. Pozwól, bym cię tam odtransportował. Pragnę wrócić do poszukiwań odpowiedniego

miejsca pochówku dla Nightchill.

Tattersail wiedziała, Ŝe nie ma wyboru. Musiało jednak istnieć jakieś wyjście. Rozmowa

pozwoliła jej zyskać na czasie, wrócić do sił po wyczerpującej wędrówce przez grotę.

Przypomniała sobie słowa Bellurdana. Jeśli spróbuje teraz uzyskać dostęp do groty Thyr,

zostanie pochłonięta. Spopieli ją moc T’lan Imassa. Jej wzrok zatrzymał się na leŜącym u stóp

Thelomena worku. Dostrzegła w nim słaby blask czarów.

Zaklęcie. Moje zaklęcie.

Przypomniała je sobie. Gest współczucia, zaklęcie... zachowujące.

Czy to droga wyjścia? Na oddech Kaptura, czy to w ogóle moŜliwe?

Pomyślała o Loczku, o podróŜy z umierającego ciała do martwego... naczynia.

Shedenul, zmiłuj się nad nami...

Cofnęła się o krok i otworzyła grotę. Wokół niej zapłonęła magia Wielkiej Thyr.

Bellurdan zatoczył się do tyłu, lecz odzyskał równowagę. Krzyknął coś, nie słyszała go

jednak. Potem rzucił się do ataku.

Świat wokół niej poczerniał od ognia. Ubolewając nad samobójczą odwagą Thelomena,

rozłoŜyła ręce i wzięła go w ramiona.

Lorn podeszła do Toola. T’lan Imass spoglądał na zachód. Wirowało wokół niego

napięcie, które niemal dostrzegała.

– Co to jest? – zapytała, spoglądając na białą fontannę ognia, która wzbiła się ponad

horyzont. – Nigdy nie widziałam czegoś takiego.

– Ja teŜ nie – odparł Tool. – Znajduje się wewnątrz bariery, którą nas otoczyłem.

– To niemoŜliwe – warknęła.

– Tak, niemoŜliwe, Ŝeby trwało tak długo. Źródło powinno niemal natychmiast zostać

pochłonięte. Ale...

T’lan Imass umilkł.

Nie musiał mówić nic więcej. Słup ognia bił ku nocnemu niebu juŜ od godziny. śeglujące

po atramentowej czerni gwiazdy opływały go, a wir magii szalał wściekle, jakby wypływał ze

studni bez dna. Wiatr niósł ze sobą woń, która przyprawiała Lorn o lekkie mdłości.

– Rozpoznajesz grotę, Tool?

– Groty, przyboczna. Tellann, Thyr, Denul, D’riss, Tennes, Thelomen Toblakai, Starvald

Demelain...

– Starvald Demelain? A cóŜ to takiego, na Kaptura?

– Pradawna grota.

– Myślałam, Ŝe były tylko trzy. To nie jest Ŝadna z nich.

– Trzy? Było ich bardzo wiele, przyboczna, ale wszystkie zrodziły się z jednej. Starvald

Demelain.

Lorn owinęła się ciaśniej płaszczem, wpatrzona w kolumnę ognia.

– Kto mógłby uŜyć takiego zaklęcia?

– Był kiedyś taki ktoś... dawno temu. Ale zabrakło mu wyznawców, więc juŜ go nie ma.

Nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie, przyboczna.

Imass zachwiał się na nogach. Słup ognia rozprysł się i zgasł. Usłyszeli odległy grzmot.

– Zgasło – wyszeptała Lorn.

– Uległo zniszczeniu – uściślił Tool, przechylając głowę. – To dziwne. Źródło

rzeczywiście spotkała zagłada, ale narodziło się coś nowego. Czuję jego obecność.

Lorn dotknęła rękojeści miecza.

– Co to jest? – zapytała.

– Jest nowe. Ucieka – odparł Tool ze wzruszeniem ramion.

Czy powinna się tym niepokoić? Spojrzała gniewnie na T’lan Imassa, ten jednak oddalił

się juŜ w stronę ogniska. Raz jeszcze zerknęła ku zachodniemu horyzontowi. Gwiazdy

przesłoniła tam teraz chmura. Była wielka. Lorn zadrŜała.

Pora juŜ spać. Imass będzie pełnił straŜ, nie musi więc obawiać się niespodziewanych

gości. Dzień był długi, a do tego wypiła zbyt wiele wody. Czuła się słabo. Nie była

przyzwyczajona do podobnego wraŜenia. Wróciła do obozu, coraz bardziej zasępiona. Widok

stojącego nieruchomo przy ognisku Toola przypomniał jej chwilę, gdy ujrzała go przed

dwoma dniami. Ognista poświata otaczająca jego wyschnięty kościany hełm po raz kolejny

obudziła w jej umyśle coś pierwotnego. Owemu wraŜeniu towarzyszył głęboki, bezrozumny

strach przed ciemnością. Podeszła do Imassa.

– Ogień jest Ŝyciem – wyszeptała zdanie, które zrodził jakiś ukryty w głębi jaźni instynkt.

Tool skinął głową.

– śycie jest ogniem – odpowiedział. – Te słowa towarzyszyły narodzinom pierwszego

imperium. Imperium Imassów, imperium ludzkości. – Wojownik zwrócił się ku przybocznej.

– Dobrze się spisałaś, dziecko.

Nad Lasem Czarnego Psa, w odległości trzydziestu pięciu mil na północ od Staruchy,

wisiał nieruchomy całun szarego dymu. Ptaszysko pochyliło rozczapierzony ogon i opadło

znuŜone ku wojskowemu obozowisku na Równinie Rhivi.

Namioty ustawione były w przypominających szprychy liniach, odchodzących od

centralnej, ufortyfikowanej piasty, którą pokrywał wielki baldachim, falujący na porannym

wietrze. Ku niemu właśnie kierowała się Starucha. Jej bystre oczy dostrzegały juŜ chodzących

między namiotami Rhivijczyków. Na wschodnim krańcu obozu powiewały sztandary

catlińskiej konnicy. Ich zielono-srebrne barwy były znakiem zacięŜnego kontyngentu głównej

armii Caladana Brooda. Zdecydowaną większość Ŝołnierzy stanowili jednak Tiste Andii –

przysłani przez Anomandera Rake’a mieszkańcy miasta ukrytego wewnątrz Odprysku

KsięŜyca. Ich wysokie, spowite w ciemne szaty postacie przemykały między namiotami

niczym cienie.

Przez równinę biegły koleiny, które wiodły na północ, ku skrajowi lasu. Tamtędy woŜono

zaopatrzenie do okopów, które niedawno jeszcze obsadzali Malazańczycy, teraz zaś pierwszy

rzut Ŝołnierzy Brooda. PowoŜone przez Rhivijczyków wozy poruszały się nieprzerwanym

strumieniem. Te, które jechały w drugą stronę, wioząc do obozu zabitych i rannych,

przedstawiały sobą mniej pogodny widok.

Wielki Kruk zakrakał. Z głównego namiotu sączyła się moc. Pełne pyłu powietrze

przesycała jej gęsta, cięŜka aura o purpurowej barwie groty D’riss, groty ziemi. Skrzydła

Staruchy stały się nagle lŜejsze, zaczęły uderzać z młodzieńczą energią.

– Achhh – westchnęło ptaszysko. – Magia.

Wielki Kruk poszybował nad namiotem, mijając osłony i pułapki, po czym wylądował z

przyśpieszonym łopotem skrzydeł przed wejściem.

Nie było tam wartownika. Połę uchylono i przywiązano do masztu. Starucha ruszyła,

podskakując, w tamtą stronę.

Pomijając niewielką kotarę na przeciwległym końcu, za którą ustawiono wojskową

pryczę, wnętrze namiotu stanowiło jedną całość. Środek zajmował masywny stół. Na jego

blacie wytrawiono taktyczną mapę okolicy. Pochylał się nad nim samotny męŜczyzna,

zwrócony plecami do wejścia. Na szerokich plecach miał zawieszony ogromny Ŝelazny młot.

Mimo swych rozmiarów i widocznego cięŜaru, na tle potęŜnych mięśni i kości broń

wydawała się niemal zabawką. Biły od niej pachnące piŜmem fale mocy.

– Ciągle zwłoka i zwłoka – mruknęła Starucha, podfruwając na stół.

Caladan Brood chrząknął z roztargnieniem.

– Wyczułeś dzisiejszej nocy burzę magii? – zapytała.

– Czy wyczułem? MoŜna ją było zobaczyć. Rhivijscy szamani wyglądają na

zaniepokojonych, ale nie potrafią udzielić mi Ŝadnych odpowiedzi. Pomówimy o tym później,

Starucho. Teraz muszę się zastanowić.

Ptaszysko spojrzało na mapę, przekrzywiając głowę.

– Lewa flanka załamuje się, ogarnięta totalnym chaosem. Kto dowodzi tą bandą

Barghastów?

– Kiedy tamtędy przelatywałaś? – zapytał Brood.

– Dwa dni temu. Widziałam, Ŝe przy Ŝyciu została tylko jakaś jedna trzecia pierwotnych

sił.

Brood potrząsnął głową.

– Jorrick Ostra Lanca ma pięć tysięcy Barghastów i siedem Ostrzy Karmazynowej

Gwardii.

– Ostra Lanca? – Starucha parsknęła syczącym śmiechem. – Ma niezłe mniemanie o

sobie, co?

– To prawda, ale to Barghastowie tak go nazwali. Jak mówiłem, przed trzema dniami

spadło mu na głowę pięć legionów Złotych Moranthów. Wycofał się pod osłoną nocy,

przerzucając niepostrzeŜenie dwie trzecie swych sił na wschód i na zachód. Jego

Barghastowie mają talent do znikania tam, gdzie, wydawałoby się, nie sposób znaleźć osłony.

Wczoraj ta rzekomo ogarnięta paniką zgraja wykonała nagle w tył zwrot i natarła na Złotych,

a Barghastowie wzięli ich w kleszcze. Dwa legiony Moranthów wycięto w pień, a pozostałe

trzy wycofują się do lasu. Połowa ich zapasów leŜy rozsypana na równinie.

Starucha znowu uniosła łepetynę.

– To plan Jorricka?

Brood pochylił głowę.

– To Ŝołnierz Karmazynowej Gwardii, choć Barghastowie uwaŜają go za swego. Jest

młody i niczego się nie boi.

Ptaszysko przyjrzało się mapie.

– A jak z sytuacją na wschodzie? Lisia Przełęcz się trzyma?

– Trzyma się – potwierdził Brood. – Po drugiej stronie są głównie stanniscy Ŝołnierze z

poboru. Wspierają Malazańczyków tylko z najwyŜszą niechęcią. Ile naprawdę jest warta

Karmazynowa Gwardia, okaŜe się za dwanaście miesięcy, kiedy w Nisst zejdzie na ląd

następna fala Malazańskiej Piechoty Morskiej.

– Dlaczego nie ruszycie na północ? – zapytała Starucha. – KsiąŜę K’azz mógłby przed

końcem zimy wyzwolić Wolne Miasta.

– W tej sprawie zgadzamy się z księciem – odparł Brood. – Jego siły zostaną tam gdzie

są.

– Dlaczego? – nie ustępowała Starucha.

– Nasza taktyka to wyłącznie nasz interes – mruknął Brood.

– Ty podejrzliwy sukinsynu – burknęło ptaszysko, skacząc wzdłuŜ południowego brzegu

mapy. – Trzeba jeszcze poddać bezwzględnym oględzinom twe podbrzusze. Między tobą a

Pale są tylko bandy Rhivijczyków. A teraz po równinie kręcą się moce, o których nawet oni

nic nie wiedzą. A ty się tym nie martwisz, wojowniku? Starucha zastanawia się dlaczego?

– Skomunikowałem się z księciem K’azzem i jego magami, a takŜe z barghasckimi i

rhivijskimi szamanami. To, co narodziło się nocą na równinie, nie naleŜy do nikogo. Jest

samo i boi się. Rhivijczycy wszczęli juŜ poszukiwania. Martwić się? Nie, nie z tego powodu.

Niemniej na południu dzieje się bardzo wiele.

Brood wyprostował się.

– Anomander tkwi w samym centrum wydarzeń – wymruczała Starucha. – Knuje

niezliczone spiski, rzucając wszystkim pod stopy odłamki szkła. Nigdy nie widziałam, Ŝeby

był w lepszym humorze.

– Dość juŜ tych plotek. Masz dla mnie jakieś wieści?

– Oczywiście, panie. – Starucha rozpostarła z westchnieniem skrzydła, dźgnęła dziobem

swędzące miejsce, złapała pchłę i połknęła ją. – Wiem, kto ma wirującą monetę.

– Kto?

– Młodzieniec, którego błogosławieństwem jest nieświadomość. Moneta wiruje i zwraca

swe twarze ku wszystkim, którzy mu towarzyszą. Ci ludzie mają swój plan, ale połączy się on

z wielkimi sprawami i w ten sposób cienkie nici Oponn dotrą tam, gdzie ich wpływy zwykle

nie sięgają.

– A ile wie Rake?

– Na ten temat niewiele. Wiesz jednak, Ŝe nie znosi Oponn. Jeśli będzie miał szansę,

przetnie te nici.

– Idiota – mruknął Brood. Zamarł na chwilę w bezruchu, pogrąŜony w myślach.

Przypominał golema ulepionego z kamienia i Ŝelaza. Starucha łaziła sobie tymczasem po

Równinie Rhivi. Jej długie, czarne szpony przewracały drewniane znaczniki, reprezentujące

pułki i dywizje, niczym kostki domina.

– Pod nieobecność Oponn nikt nie moŜe się obecnie mierzyć z mocą Rake’a – stwierdził

po chwili Brood. – Wisi nad DarudŜystanem jak światło przewodnie. Cesarzowa z pewnością

rzuci przeciwko niemu powaŜne siły. Taka bitwa...

– Zrównałaby DarudŜystan z ziemią – zaszczebiotała radośnie Starucha. – Płomienie w

liczbie dwunastu obrócą Wolne Miasta w niesiony wiatrem popiół.

– Pogarda Rake’a dla wszystkiego, co jest na dole, kosztowała nas o jedną wpadkę za

wiele – stwierdził Brood. Spojrzał na Staruchę, unosząc bezwłose brwi. – Nie przewracaj

moich armii.

Ptaszysko przestało łazić po mapie. Przycupnęło w bezruchu.

– Wielki wojownik Caladan Brood po raz kolejny szuka bezkrwawego rozwiązania –

zauwaŜyło z westchnieniem. – Jeśli Rake zdobędzie tę monetę, przyciągnie do siebie Oponn i

nadzieje Pana wraz z Panią na swój wspaniały miecz. Wyobraź sobie chaos, jaki by wówczas

zapanował. Nadeszłaby przecudna fala, która obaliłaby bogów i zalała królestwa. – Słyszała

podniecenie w swym głosie i napawała się własną ostentacją. – To by dopiero była zabawa.

– Spokój, ptaku – rzucił Brood. – Jeśli Rake przywołał swych magów, powiernika

monety trzeba będzie chronić.

– Ale któŜ mógłby się mierzyć z Tiste Andii? – zapytała Starucha. – Z pewnością nie

zamierzasz porzucić swych wojsk?

Brood odsłonił w złowieszczym uśmiechu spiłowane zęby.

– Ha, chyba cię przyłapałem. Świetnie. Pora ci udzielić nauczki, Starucho. Nie wiesz

wszystkiego. I co ty na to?

– Tobie pozwolę na tak okrutną torturę, Brood – zaskrzeczała – ale tylko dlatego, Ŝe znam

twój wybuchowy charakter. Nie naciskaj na mnie zbyt mocno. Powiedz mi, kto tutaj moŜe

stawić czoło magom Rake’a? Muszę to wiedzieć. Ty i twoje tajemnice. Jak mogę dobrze

słuŜyć swemu panu, jeśli ukrywa przede mną informacje o kluczowym znaczeniu?

– Co ci wiadomo o Karmazynowej Gwardii? – zapytał Brood.

– Niewiele – przyznała Starucha. – To kompania najemników, którą otacza się w

podobnych kręgach wielkim szacunkiem. A o co chodzi?

– Zapytaj o opinię Tiste Andii Rake’a, wrono.

Ptaszysko nastroszyło z oburzeniem pióra.

– Wrono? Nie daruję ci tej obelgi! Odlatuję. Wracam do Odprysku, by ułoŜyć tam listę

przeznaczonych dla Caladana Brooda wyzwisk, tak ohydnych, Ŝe skalają wszystkie

królestwa!

– A kysz! – odparł z uśmiechem Brood. – Dobrze się spisałaś.

– Gdyby Rake nie był jeszcze bardziej skryty od ciebie, mogłabym wykorzystać swe

szpiegowskie talenty przeciwko tobie, a nie przeciwko niemu – odgryzł się ptak, skacząc ku

wyjściu.

– Jeszcze jedno, Starucho – rzucił Brood.

Zatrzymała się, unosząc głowę.

Wojownik ponownie spojrzał na mapę.

– Kiedy znajdziesz się nad Równiną Rhivi, daleko na południe, sprawdź, co za moce tam

działają. Ale uwaŜaj na siebie. Coś tam śmierdzi.

Zakrakała w odpowiedzi i poderwała się do lotu.

Brood stał nad mapą, myśląc intensywnie. Nie poruszył się przez prawie dwadzieścia

minut. Wreszcie się wyprostował, wyszedł z namiotu i zerknął na niebo. Staruchy nigdzie nie

było juŜ widać. Chrząknął i spojrzał na najbliŜsze namioty.

– Kallor! Gdzie jesteś?

Zza namiotu wyłonił się wysoki, siwowłosy męŜczyzna, który podszedł powoli do

Brooda.

– Złoci ugrzęźli w lesie, naczelny wodzu – rzekł ochrypłym głosem, kierując na niego

spojrzenie prastarych, martwych oczu. – Ze Wzgórz Laederon nadciąga burza. Quorle przez

pewien czas nie będą mogły wystartować.

Brood skinął głową.

– Jadę na Lisią Przełęcz. Przekazuję ci dowództwo.

Kallor uniósł brwi.

– Tylko się za bardzo nie podnieć – ciągnął Brood, wpatrując się w niego. – Bo jeszcze

Ŝołnierze pomyślą, Ŝe wcale nie jesteś tym wszystkim taki znudzony. Muszę się spotkać z

księciem K’azzem.

Kallor rozciągnął wąskie usta w bladym uśmieszku.

– Jakie nowe głupstwo zrobił Jorrick Ostra Lanca?

– O ile wiem, to Ŝadnego – odparł Brood. – Nie dręcz chłopaka, Kallor. Tym razem mu

wyszło. Nie zapominaj, Ŝe ty teŜ kiedyś byłeś młody.

Stary wojownik wzruszył ramionami.

– Swój ostatni sukces Jorrick z pewnością zawdzięcza Pani Szczęścia. Niewątpliwie nie

był to efekt jego geniuszu.

– O to nie będę się z tobą spierał – rzekł Brood.

– Czy mogę zapytać, dlaczego chcesz się spotkać z K’azzem osobiście?

Brood rozejrzał się wkoło.

– Gdzie jest ten mój cholerny koń?

– Pewnie przycupnął gdzieś przy ziemi – zauwaŜył z powagą w głosie Kallor. –

Opowiadają, Ŝe od dźwigania twej potęŜnej osoby nogi robią mu się coraz krótsze i grubsze.

Nie jestem przekonany, czy to moŜliwe, ale kto moŜe się spierać z koniem?

– Potrzebuję kilku ludzi księcia – wyjaśnił Brood, ruszając przed siebie. – A mówiąc

dokładnie, Szóstego Ostrza Karmazynowej Gwardii.

Kallor westchnął, spoglądając w ślad za odchodzącym Caladanem Broodem.

– Znowu Rake, naczelny wodzu? Trzeba było wysłuchać mojej rady i wykończyć go.

Jeszcze poŜałujesz, Ŝe tego nie zrobiłeś. – Jego pozbawione wyrazu oczy śledziły Brooda, aŜ

ten zniknął za rogiem. – UwaŜaj to za ostatnie ostrzeŜenie.

Pod kopytami koni chrzęściła spalona ziemia. Toc Młodszy zerknął za siebie przez ramie.

Kapitan Paran skinął głową ze złowieszczą miną. ZbliŜali się do miejsca, w którym

wczorajszej nocy buchnął ku niebu słup ognia.

Zgodnie z obietnicą Toca opuszczenie miasta nie sprawiło im trudności. Nikt ich nie

zatrzymywał, a bramy zostawiono uchylone. Konie mieli wickańskie, smukłe i długonogie.

Choć kładły po sobie uszy i wywracały ślepiami, udało im się utrzymać je na wodzy.

Było południe. Nieruchome powietrze wypełniał odór siarki, a jeźdźców i konie

pokrywała cienka warstewka popiołu. Wiszące na niebie słońce wyglądało jak gorejąca,

miedziana kula. Toc zatrzymał wierzchowca, by zaczekać na kapitana.

Paran otarł z czoła brudny pot i poprawił hełm. Kolczuga ciąŜyła mu na ramionach.

Wpatrzył się w dal, mruŜąc oczy. Zmierzali ku miejscu, w którym zobaczyli słup ognia. To,

co wydarzyło się nocą, przeraziło go dogłębnie. Ani on, ani Toc nigdy nie widzieli podobnej

eksplozji czarów. Choć obozowali w odległości wielu mil, Ŝar dotarł aŜ do nich. Teraz, gdy

się zbliŜali, Paran czuł jedynie strach.

śaden z nich się nie odzywał. Jakieś sto jardów na wschód od nich wznosiło się coś, co

przypominało zdeformowany pień drzewa. Ku niebu sięgała sękata, sczerniała gałąź. Obiekt

otaczał regularny krąg nietkniętej trawy o promieniu około pięciu jardów. Nieco z boku widać

było na nim ciemną plamę.

Paran popędził konia. Toc zdjął łuk z pleców, napiął cięciwę i podąŜył za nim.

W miarę, jak się zbliŜali, zwęglony przedmiot coraz mniej przypominał drzewo.

Sięgający w górę konar miał znajomy kształt. Paran zmruŜył oczy jeszcze bardziej, po czym z

przekleństwem na ustach spiął konia. Szybko pokonał resztę drogi, zostawiając za sobą

zdumionego Toca.

Gdy dotarł na miejsce, zeskoczył z siodła i podszedł do celu. Widział juŜ, Ŝe są to dwa

ciała, w tym jedno olbrzymie. Oba były całkowicie spalone i niemoŜliwe do rozpoznania,

Paran nie miał jednak złudzeń, do kogo naleŜało mniejsze z nich.

Wszystko, co było mi bliskie, wszystko, co kochałem...

– Tattersail – wyszeptał, padając na kolana.

Toc podjechał do niego, nie zsiadał jednak z konia. Stanął w strzemionach, spoglądając

na horyzont. Dopiero po dłuŜszej chwili zeskoczył z siodła i ostroŜnie okrąŜył zamarłe w

uścisku ciała, zatrzymując się przy ciemnej plamie, którą dostrzegli z daleka. Przykucnął, by

przyjrzeć się jej uwaŜnie.

Paran uniósł głowę, nie odrywając wzroku od postaci. Uniesiona kończyna naleŜała do

olbrzyma. Ogień, który spopielił ich oboje, zwęglił wi ększą część ramienia, lecz dłoń była

tylko lekko przypalona. Kapitan przyjrzał się rozpostartym palcom, zastanawiając się, ku

jakiemu zbawieniu gigant sięgał w chwili śmierci.

Śmierci, która jest wyzwoleniem, wyzwoleniem, którego mi odmówiono. Niech szlag

trafi wszystkich bogów.

Był tak otępiały, Ŝe dopiero po chwili usłyszał wołanie Toca.

Podniósł się z wysiłkiem i powlókł w miejsce, gdzie przykucnął jego towarzysz. Na ziemi

przed nim leŜał rozpruty jutowy worek.

– Są tu ślady – rzekł Toc załamującym się głosem. Jego twarz przybrała niezwykły

wyraz. Podrapał się energicznie po bliźnie, po czym wstał. – Prowadzą na północny wschód.

Paran patrzył na niego, nic nie rozumiejąc.

– Ślady?

– Małe, jakby dziecka. Tyle Ŝe...

– Tyle, Ŝe co?

Jednooki męŜczyzna oplótł się ramionami.

– Stopy, które je zostawiły, to był głównie szkielet. – Spojrzał w pozbawione wyrazu

oczy kapitana. – Tak jakby ciało zgniło albo spłonęło, sam nie wiem... Stało się tu coś

strasznego, kapitanie. Nie wiem, co zostawiło te ślady, ale cieszę się, Ŝe sobie poszło.

Paran zwrócił się ku splecionym ze sobą postaciom. Wzdrygnął się i dotknął dłonią

twarzy.

– To Tattersail – stwierdził bezbarwnym głosem.

– Wiem. Przykro mi. Ten drugi to na pewno thelomeński wielki mag Bellurdan. – Toc

spojrzał na worek. – Wziął przepustkę, Ŝeby pochować Nightchill gdzieś na równinie. Ale ona

juŜ chyba nie potrzebuje pogrzebu – dokończył cicho.

– To robota Tayschrenna – powiedział Paran.

Coś w jego głosie kazało Tocowi się odwrócić.

– Tayschrenna. I przybocznej. Tattersail miała rację. W przeciwnym razie nie mieliby

powodu jej zabijać. Ale nie zginęła bez walki. Nigdy nie wybierała łatwych rozwiązań. Lorn

odebrała mi ją tak samo jak wszystko inne.

– Kapitanie...

Paran nieświadomie zacisnął dłoń na gałce miecza.

– Ta nieczuła dziwka musi zapłacić za wiele spraw, a ja zamierzam wystawić jej

rachunek.

– Świetnie – warknął Toc. – Tylko zrób to z głową.

Paran spojrzał na niego spode łba.

– Ruszajmy, Tocu Młodszy.

Jednooki męŜczyzna po raz ostatni popatrzył na północny wschód. To jeszcze nie koniec,

powiedział sobie z dreszczem. Gdy dopadł go bolesny świąd, wykrzywił się jak dzikus. Choć

drapał się zawzięcie, nie mógł dotrzeć do ukrytego pod skórą swędzącego miejsca. W pustym

oczodole zapłonął bezkształtny ogień. Ostatnio zdarzało mu się to coraz częściej. Mruknął coś

pod nosem i wskoczył na siodło.

Kapitan kierował juŜ swego rumaka i zapasowego wierzchowca na południe. Toc

Młodszy potrafił wyczytać z jego pleców bardzo wiele. Zadał sobie pytanie, czy nie popełnił

błędu, decydując się mu towarzyszyć. Po chwili wzruszył ramionami.

– No cóŜ – rzucił do dwóch zwęglonych ciał, przejeŜdŜając obok nich – co się stało, to się

nie odstanie.

Równinę w dole spowijała ciemność. Na zachodzie Starucha widziała jeszcze zachodzące

słońce. Prądy powietrzne wyniosły ją na wielką wysokość, gdzie panowało przejmujące

zimno. Od chwili rozstania z Caladanem Broodem minęły dwa dni. W tym czasie nie wykryła

na pustkowiach Ŝadnego śladu Ŝycia. Zniknęły nawet ogromne stada bhederin, za którymi

zwykli wędrować Rhivijczycy.

Nocą jej zmysły miały ograniczony zasięg, choć po ciemku z większą łatwością

wykrywała czary. Mknęła wciąŜ na południe, kierując w dół głodne spojrzenie. Jej słuŜący

Anomanderowi Rake’owi pobratymcy z Odprysku KsięŜyca regularnie patrolowali równinę.

Nie natknęła się jeszcze na Ŝadnego z nich, lecz było to tylko kwestią czasu. Kiedy któregoś

spotka, zapyta go, czy wykrył ostatnio jakieś źródło magii.

Brood nie miał skłonności do przesady. Jeśli doszło tu do czegoś, co wzbudziło jego

niepokój, mogło się to okazać naprawdę doniosłym wydarzeniem i Starucha chciała

dowiedzieć się o tym jako pierwsza.

W odległości jakichś trzech mil przed nią na niebie rozbłysł ogień. Rozpalił się na chwilę

zielononiebieskim płomieniem, a potem zgasł. Staruchę ogarnęło napięcie. To były czary,

lecz nigdy jeszcze nie natknęła się na podobne. Gdy podleciała bliŜej, otoczyło ją gorące,

wilgotne powietrze. Unosząca się w nim trupia woń przypominała jej – uniosła głowę –

spalone pierze.

Gdzieś z przodu rozległ się krzyk, przesycony gniewem i strachem. Starucha juŜ

otworzyła dziób, by odpowiedzieć, lecz zamknęła go gwałtownie. Była pewna, Ŝe to głos

jednego z jej pobratymców, lecz z jakiegoś powodu czuła, Ŝe lepiej być cicho. Chwilę później

rozjarzyła się następna kula ognia, tym razem tak blisko, Ŝe Starucha zobaczyła, co

pochłonęły płomienie: Wielkiego Kruka.

Wypuściła z sykiem powietrze. Krótki błysk pozwolił jej ujrzeć pół tuzina jej kuzynów,

którzy krąŜyli w powietrzu przed nią i na zachód od niej. Zawróciła ku nim.

Po chwili usłyszała, jak łopoczą skrzydłami, poraŜeni paniką.

– Dzieci! Do Staruchy! – zawołała. – Przybyła wielka matka!

Kruki otoczyły ją, skrzecząc z ulgi. Wszystkie rozdarły się chórem, chcąc opowiedzieć,

co się stało, lecz natychmiast uciszyła je gniewnym sykiem.

– Słyszę głos Chybcika – stwierdziła. – Zgadza się?

Jeden z samców podleciał bliŜej.

– Tak jest – odparł. – Jestem Chybcik.

– Przed chwilą przyleciałam z północy. Opowiedz mi, co się tu działo.

– RóŜne dziwne rzeczy – wycedził z sarkazmem Chybcik.

Starucha zachichotała. Uwielbiała dobre Ŝarty.

– Zgadza się! Mów dalej, chłopcze.

– Przed zachodem słońca Kuzynka Klips wykryła na równinie rozbłysk czarów. Wyglądał

dziwnie, ale nie ulegało wątpliwości, Ŝe przed chwilą otworzono grotę i coś się z niej

wydostało. Kuzynka Klips poinformowała mnie o tym i poleciała zbadać sprawę. Kiedy

schodziła w dół, obserwowałem ją z góry, więc zobaczyłem to samo co ona. Starucho,

natychmiast przyszło mi do głowy, Ŝe uŜyto tu sztuki przeniesienia duszy.

– Co?

– Po ziemi wędrowała mała marionetka, która przed chwilą wyszła z groty – wyjaśnił

Chybcik. – Wstąpiło w nią Ŝycie i dysponowała wielką mocą. Kiedy zauwaŜyła Klips,

wskazała na nią dłonią i naszą siostrę strawiły płomienie. Potem stwór zniknął w grocie.

Wyłania się z niej tylko po to, by zabić któregoś z nas.

– Dlaczego nie uciekliście? – zapytała Starucha.

– Chcieliśmy ustalić, dokąd zmierza, Starucho – odparł z chichotem Chybcik. – Jak dotąd

wygląda, Ŝe na południe.

– Świetnie. Skoro juŜ to potwierdziliście, znikajcie stąd wszyscy. Wracajcie do Odprysku

złoŜyć meldunek naszemu panu.

– Wedle rozkazu, Starucho.

Chybcik uderzył skrzydłami i zniknął w mroku. Gdy krzyknął głośno, odpowiedział mu

chór innych głosów.

Starucha czekała. Chciała się upewnić, Ŝe wszyscy znikną z okolicy, nim spróbuje sama

zbadać sprawę. Czy marionetka zrodziła się w słupie ognia? Nie wydawało się to

prawdopodobne. Jakich czarów uŜywała, Ŝe nie potrafił się im oprzeć Ŝaden Wielki Kruk?

Pachniało to pradawną magią. Przeniesienie duszy nie było prostym zaklątkiem i nawet w

czasach, gdy znano tę metodę, czarodzieje nie korzystali z niej zbyt często. KrąŜyło zbyt

wiele opowieści, mówiących, Ŝe kończy się to obłędem.

Być moŜe marionetka pochodziła z owej epoki. Starucha rozwaŜyła tę moŜliwość. Mało

prawdopodobne.

Na równinie rozkwitła magia, która po chwili zgasła. Z miejsca rozbłysku umknęła

niewielka moc, która kluczyła po drodze. Tam, pomyślała. Tam znajdę odpowiedź na moje

pytania. Zabiłeś moje młode, co? Zobaczymy, czy ze Staruchą poradzisz sobie równie łatwo.

Podkuliła skrzydła i opadła w dół, tnąc ze świstem powietrze. Spowiła się otoczką

ochronnej magii. Maleńka postać zatrzymała się i spojrzała w górę. Starucha usłyszała cichy,

szalony chichot. Potem laleczka uniosła rękę.

Moc, która otoczyła Staruchę, była potęŜna, znacznie silniejsza, niŜ tego oczekiwała.

Osłona wytrzymała, lecz wstrząsy miotały jej ciałem na wszystkie strony, jakby uderzały w

nią niewidzialne pięści. Krzyknęła z bólu i wirując runęła w dół. Sięgając do wszystkich

zasobów sił ciała i woli, rozpostarła udręczone skrzydła i wzbiła się w nocne niebo. Wzlatując

w górę, wydała z siebie przesycony gniewem i niepokojem wrzask. Spojrzawszy w dół,

przekonała się, Ŝe marionetka wróciła do groty. Nigdzie nie było widać nic magicznego.

– Tak jest. – Westchnęła. – Ta wiedza kosztowała drogo! To zaiste pradawna grota,

najstarsza ze wszystkich. Kto igra z chaosem? Starucha tego nie wie. Wszystkie siły

gromadzą się w jednym miejscu.

Znalazła inny prąd powietrzny i zawróciła na południe. O tym Anomander Rake musi się

dowiedzieć, bez względu na polecenia Caladana Brooda, który chciałby utrzymywać władcę

Tiste Andii w niemal całkowitej nieświadomości. Choć Brood w to powątpiewał, Rake biegle

opanował liczne umiejętności.

– Na przykład umiejętność niszczenia. – Starucha parsknęła śmiechem. – I zabijania.

Świetnie sobie radzi z zabijaniem!

Zwiększyła prędkość, wskutek czego nie zauwaŜyła martwej plamy na ziemi ani

obozującej w jej środku kobiety. Zresztą nie wyczuwało się tam właściwie Ŝadnej magii.

Przyboczna Lorn przykucnęła obok posłania, wpatrując się w nocne niebo.

– Tool, czy to wszystko ma coś wspólnego z tym, co widzieliśmy przedwczoraj?

T’lan Imass potrząsnął głową.

– Nie sądzę, przyboczna. Szczerze mówiąc, to zaniepokoiło mnie bardziej. Mamy do

czynienia z czarami zdolnymi ignorować barierę, którą nas otoczyłem.

– Jak to moŜliwe? – zapytała cicho.

– Istnieje tylko jedno wyjaśnienie, przyboczna. Wróciła do nas pradawna grota, zaginiona

przed wiekami. Ktokolwiek nią włada, musimy przyjąć załoŜenie, Ŝe nas śledzi.

Lorn wyprostowała ciało znuŜonym gestem, a potem się przeciągnęła, wywołując trzask

kręgów.

– Wyczułeś posmak Tronu Cienia?

– Nie.

– W takim razie nie przyjmę takiego załoŜenia, Tool.

Zerknęła na posłanie.

Imass zwrócił się w stronę kobiety, obserwując bez słowa, jak przygotowuje się do snu.

– Przyboczna – zaczął – ten łowca potrafi się przebić przez moje osłony. Dzięki temu,

kiedy nas znajdzie, będzie mógł otworzyć grotę tuŜ za naszymi plecami.

– Nie boję się magii – wymamrotała Lorn. – Daj mi spać.

T’lan Imass umilkł, lecz nadal wpatrywał się w nią przez długie godziny nocy. Gdy niebo

na wschodzie rozjaśnił blask jutrzenki, Tool poruszył się lekko, po czym znowu

znieruchomiał.

Kiedy na twarz Lorn padły promienie słońca, kobieta przetoczyła się z jękiem na plecy.

Otworzyła oczy, zamrugała szybko, po czym znieruchomiała. Uniosła powoli głowę i

zobaczyła, Ŝe T’lan Imass stoi tuŜ nad nią. Sztych krzemiennego miecza wojownika zawisł w

odległości kilku cali od jej gardła.

– Sukces zaleŜy od dyscypliny, przyboczna – oznajmił Tool. – Nocą ujrzeliśmy w akcji

pradawną magię, która obrała sobie za cel kruki. Przyboczna, nocą kruki nie latają. MoŜe ci

się zdawać, Ŝe połączenie naszych szczególnych talentów zapewnia nam obojgu

bezpieczeństwo, tak jednak nie jest.

T’lan Imass uniósł broń i odsunął się na bok.

Lorn zaczerpnęła z drŜeniem tchu.

– To był błąd – przerwała na chwilę, by odchrząknąć – i przyznaję się do niego, Tool.

Dziękuję, Ŝe zwróciłeś mi uwagę, iŜ staję się zbyt pewna siebie. – Usiadła. – Powiedz mi, czy

nie wydaje ci się dziwne, Ŝe na rzekomo pustej Równinie Rhivi dzieje się tak wiele?

– Konwergencja – odparł Tool. – Moc przyciąga moc. Nie jest to skomplikowana myśl,

lecz mimo to nam, Imassom, nigdy jakoś nie przyszła do głowy. – StaroŜytny wojownik

odwrócił się do przybocznej. – Naszym potomkom równieŜ się wymyka. Jaghuci świetnie

rozumieli to zagroŜenie. Dlatego unikali się wzajemnie, wybrali samotność i pozwolili, by

cywilizacja rozpadła się w gruzy. Forkrul Assailowie takŜe dostrzegli niebezpieczeństwo,

choć wybrali inną drogę. Dziwny jest jedynie fakt, Ŝe to ignorancja Imassów przetrwała

wieki.

Lorn spojrzała na niego.

– Czy to miał być Ŝart? – zapytała.

T’lan Imass poprawił hełm.

– ZaleŜy, jaki masz nastrój, przyboczna.

Wstała i poszła sprawdzić konie.

– Z dnia na dzień robisz się coraz dziwniejszy, Tool – powiedziała cicho, raczej do siebie

niŜ do Imassa. Przypomniała sobie, co zobaczyła, gdy otworzyła oczy – tego przeklętego

stwora i jego miecz. Jak długo tak stał? Całą noc?

Pomacała bark. Goił się szybko. Być moŜe rana nie była tak powaŜna, jak jej się zdawało.

Siodłając konia, zerknęła jeszcze na Toola. Wojownik gapił się na nią. O czym mógł

myśleć ktoś, kto Ŝył trzysta tysięcy lat? Czy Imassów w ogóle moŜna było zwać Ŝywymi?

Nim poznała Toola, uwaŜała ich za martwiaków, pozbawione duszy ciała oŜywione przez

zewnętrzną siłę. Teraz nie była juŜ tego taka pewna.

– Powiedz mi, Tool, o czym myślisz najczęściej?

Imass wzruszył ramionami.

– O bezcelowości, przyboczna.

– Czy wszyscy Imassowie o niej myślą?

– Nie. Większość w ogóle nie myśli.

– A to dlaczego?

Przechylił głowę.

– Dlatego, Ŝe to bezcelowe, przyboczna.

– Ruszajmy juŜ, Tool. Tracimy czas.

– Tak, przyboczna.

Wspięła się na siodło, myśląc, co miała znaczyć odpowiedź Imassa.

KSIĘGA CZWARTA

SKRYTOBÓJCY

Śniła mi się moneta

o zmiennym awersie -

tak wiele młodych twarzy,

tak wiele drogocennych snów.

Toczyła się z brzękiem

po pozłacanej krawędzi

pucharu przeznaczonego

do przechowywania klejnotów.

śycie w snach

Wiedźma Ilbares

Rozdział jedenasty

Spowiła mnie noc

i wędrowałem,

a mój duch nie stał

na ziemi czy skale,

nie zaplątał się

w drzewo,

nie przebijał go

Ŝelazny gwóźdź,

lecz był jak sama noc,

złoŜony z powietrza

i wolny od światła,

i wtedy podszedłem

do murarzy, którzy

cięli i rzeźbili

kamień po ciemku,

kierując się światłem gwiazd

i poobijanymi dłońmi.

– A co ze słońcem? -

zapytałem. – Czy jego płaszcz

objawienia nie jest ciepłem rozumu

dla waszej pracy?

Jeden z nich odpowiedział:

– śadna dusza nie zniesie

świetlistych kości słońca,

a rozum przygasa,

gdy zapada ciemność.

Dlatego nocą wznosimy kurhany

dla ciebie i twych bliskich.

– Wybaczcie, Ŝe przerwałem wam pracę

– rzekłem.

– Zmarli nigdy nie przerywają -

odparł murarz. – Po prostu przychodzą.

Kamień nędzarza

DarudŜystan

– Kolejna noc, kolejny sen – jęknął Kruppe. – A ten wędrowiec ma za towarzystwo tylko

blady ogienek.

Rozczapierzył dłonie nad migotliwym, niegasnącym płomieniem, który rozpalił pradawny

bóg. Ten dar mógł wydawać się dziwny, mag czuł jednak, Ŝe ma on jakieś znaczenie.

– Kruppe chętnie zrozumiałby ów sens, bo podobne rozczarowanie zdarza mu się rzadko i

nie naleŜy do przyjemności.

Otaczało go pustkowie. Zniknęła nawet zorana ziemia i nigdzie nie było widać śladu

ludzkich domostw. Przykucnął przy samotnym ognisku, które płonęło na płaskiej tundrze. W

powietrzu unosiła się woń topniejącego lodu. Na północy i zachodzie horyzont jarzył się

zieloną poświatą, przypominającą niemal luminescencję, choć jak na razie nie wzeszedł

księŜyc, który rzuciłby wyzwanie gwiazdom. Nigdy w Ŝyciu nie widział czegoś takiego, choć

przecieŜ ów obraz zrodził się w jego umyśle.

– To doprawdy niepokojące, powiada Kruppe. Czy te wizje powstały z instynktu i mają

jakiś cel? Kruppe nie wie i gdyby tylko miał wybór, natychmiast wróciłby do ciepłego łóŜka.

Wpatrywał się w pokrytą porostami i mchem ziemię, marszcząc brwi na widok

niezwykłych, jaskrawych barw, które tam widział. Słyszał opowieści o Równinie Czerwonych

Źdźbeł, która leŜała daleko na północy, za PłaskowyŜem Laederon. Czy tak właśnie wygląda

tundra? Zawsze wyobraŜał ją sobie jako niegościnny, pozbawiony kolorów świat.

– Ale spójrzmy na te gwiazdy. Lśnią z młodzieńczą energią – nie, iskrzą się – jakby bawił

je ten, kto je kontempluje. A sama ziemia płonie potęŜnym rumieńcem, czerwonym,

pomarańczowym i lawendowym.

Grubasek wstał, słysząc na zachodzie odległy grzmot. Pędziło tamtędy potęŜne stado

zwierząt o brązowych futrach. Gdy biegły, ciągnęła się za nimi srebrzysta fala ich oddechów.

Skręcały to tu, to tam, lecz cały czas trzymały się na dystans. Obserwował je przez pewien

czas. Gdy podeszły bliŜej, zauwaŜył, Ŝe niektóre pasma ich włosów są czerwonawe, a potęŜne

rogi sięgają na dół, a potem unoszą się ku górze i na zewnątrz. Pod ich kopytami trzęsła się

ziemia.

– Kruppe zastanawia się, czy tak wygląda Ŝycie na tym świecie. CzyŜby wrócił do

samego początku wszechrzeczy?

– Zgadza się – usłyszał za sobą niski głos.

Odwrócił się.

– Ach, podejdź oczywiście do mego ognia. – Zobaczył przed sobą przysadzistą postać,

którą spowijały garbowane skóry jelenia albo jakiegoś podobnego zwierzęcia. Na głowie

miała płaski hełm zrobiony z czaszki – szary i pokryty kosmatą skórą. Sterczały z niego

jelenie rogi. Grubasek pokłonił się nowo przybyłemu.

– Widzisz przed sobą Kruppego z DarudŜystanu.

– Jestem Pran Chole z klanu Cannig Tola, jeden z T’lanów Krona. – Pran podszedł bliŜej

i przycupnął przy ognisku. – Jestem teŜ Białym Lisem, Kruppe, i wiele wiem o lodzie.

Spojrzał z uśmiechem na grubaska.

Twarz Prana była szeroka, a pod gładką, złocistą skórą rysowały się kości. Oczy były

ledwie widoczne pod przymruŜonymi powiekami, lecz gdy grubasek zdołał je dostrzec,

przekonał się, Ŝe mają zdumiewająco intensywną bursztynową barwę. Pran wyciągnął nad

ogniem długie dłonie o giętkich palcach.

– Ogień jest Ŝyciem, a Ŝycie jest ogniem. Wiek lodu dobiega końca, Kruppe. śyliśmy tu

bardzo długo, polowaliśmy na liczne stada, gromadziliśmy się na wojny z mieszkającymi na

południu Jaghutami, rodziliśmy się i umieraliśmy zgodnie z rytmem skuwanych lodem rzek.

– A więc Kruppe zawędrował daleko.

– Do początku i do końca. Mój rodzaj ustąpił miejsca twojemu, Kruppe, lecz wojny nie

ustały. Damy wam wolność od takich wojen. Jaghuci są coraz mniej liczni, wycofują się w

niedostępne okolice. Forkrul Assailowie zniknęli, choć z nimi nigdy nie czuliśmy potrzeby

walczyć. A K’chain Che’Malle juŜ nie istnieją. Lód wypowiedział do nich słowa śmierci. –

Pran ponownie zapatrzył się w płomienie. – Swymi polowaniami ściągnęliśmy zgubę na

wielkie stada, Kruppe. Jesteśmy spychani na południe, a do tego nie moŜna dopuścić.

Jesteśmy T’lanami, lecz wkrótce odbędzie się Zgromadzenie, na którym odprawimy Rytuał

Imassów i wybierzemy rzucających kości. Odłączymy się od ciał i od samego czasu. Na

Zgromadzeniu narodzą się T’lan Imassowie i Pierwsze Imperium.

– Kruppe zastanawia się, dlaczego tu trafił?

Pran Chole wzruszył ramionami.

– Przyszedłem, albowiem mnie wezwano. Nie wiem, kto to uczynił. Być moŜe z tobą jest

tak samo.

– Ale Kruppe śni. To jego sen.

– W takim razie czuję się zaszczycony. – Prań wyprostował się. – Nadchodzi ktoś z

twego czasu. Być moŜe zna odpowiedzi, których szukamy.

Grubasek spojrzał na południe, w kierunku wskazanym przez Prana. Uniósł brwi.

– Jeśli Kruppe się nie myli, ma przed sobą Rhivijkę.

ZbliŜająca się kobieta w średnim wieku była w zaawansowanej ciąŜy. Jej śniada, okrągła

twarz przypominała oblicze Prana Chole’a, choć jej rysy były mniej wydatne. W oczach

kobiety lśnił strach, lecz wyczuwało się w niej równieŜ nieustępliwą determinację. Kiedy

dotarła do ogniska, popatrzyła na obu męŜczyzn, skupiając uwagę przede wszystkim na

Pranie Chole’u.

– T’lanie – rzekła – grota Tellann naleŜąca do Imassów z naszego czasu wydała z siebie

dziecko zrodzone z unii czarów. Jego dusza wędruje zagubiona, a ciało wygląda ohydnie.

Trzeba dokonać przeniesienia. – Zwróciła się w stronę Kruppego i rozchyliła grubą, tkaną

szatę, odsłaniając wydatny brzuch. Nagą, naciągniętą skórę ozdobiono niedawno tatuaŜem

wyobraŜającym lisa o białej sierści. – Pradawny bóg znowu chodzi po świecie. Przywołała go

krew rozlana na poświęcone kamienie. K’rul przybył tu po to, by odpowiedzieć na potrzebę

owego dziecka, i wspiera nas w wysiłkach. Przeprasza cię, Kruppe, za to, Ŝe uŜył świata z

twego snu. Uczynił to dlatego, Ŝe tutaj nie moŜe dotrzeć Ŝaden z młodszych bogów. W jakiś

sposób udało ci się uodpornić na nich swą duszę.

– Takie są zalety cynizmu – wyjaśnił grubasek, kłaniając się nisko.

Kobieta odpowiedziała mu uśmiechem.

– Rozumiem – odezwał się Pran Chole. – Chcesz uczynić z tego dziecka, zrodzonego z

mocy Imassów, jednopochwyconą.

– Tak. To wszystko, co moŜemy zrobić, T’lanie. Trzeba uformować zmiennokształtnego,

jednego z tych, których my równieŜ zwiemy jednopochwyconymi.

Grubasek odchrząknął.

– Kruppe prosi o wybaczenie, ale czy nie brak nam pewnego waŜnego elementu?

– Ta kobieta wędruje w dwóch światach – wyjaśniła Rhivijka. – K’rul wiedzie ją teraz ku

waszemu. Nadal jest przeraŜona. Musisz ją serdecznie przywitać, Kruppe.

Grubasek poprawił rękawy spłowiałego, wyświechtanego płaszcza.

– To nie powinno być trudne dla kogoś tak czarującego jak Kruppe.

– Być moŜe – przyznała Rhivijka, marszcząc brwi. – Jej ciało wygląda ohydnie.

Ostrzegałam cię.

Grubasek skinął uprzejmie głową, po czym rozejrzał się wokół.

– Czy mogę udać się w dowolnym kierunku?

Pran Chole parsknął śmiechem.

– Sugeruję południowy – zaproponowała Rhivijka.

Wzruszył ramionami, pokłonił się obojgu i ruszył na południe. Po kilku minutach obejrzał

się za siebie. Ognisko zniknęło. Został sam pośród zimnej nocy.

Nad wschodnim horyzontem wzeszedł księŜyc w pełni. Jego promienie zalały ziemię

srebrzystym blaskiem. Tundra ciągnęła się jak okiem sięgnąć, płaska i monotonna. Nagle

przymruŜył oczy. W oddali coś się pojawiło. Było jeszcze daleko i posuwało się naprzód z

ogromną trudnością. Przewróciło się, a potem podźwignęło. Mimo księŜycowej poświaty

postać wydawała się całkiem czarna.

Kruppe ruszył w jej stronę. Istota nadal go nie widziała. Zatrzymał się w odległości

trzydziestu stóp od niej. Rhivijka miała rację. Wydobył jedwabną chusteczkę i otarł pot, który

nagle wystąpił mu na czoło. Postać była kiedyś wysoką kobietą o długich, czarnych włosach.

Owa kobieta nie Ŝyła juŜ jednak od dawna. Jej ciało uległo mumifikacji, przybierając barwę

ciemnego drewna. Najokropniejsze były chyba kończyny, które przyszyto niedbale do

tułowia.

– Tak jest – wyszeptał grubasek. Coś ją rozszarpało na strzępy.

Stwór uniósł głowę, kierując na Kruppego nie widzące oczy. Zatrzymał się. Rozchylił

usta, lecz nie wydobył się z nich Ŝaden dźwięk.

Grubasek ukradkiem rzucił na siebie czar, po czym raz jeszcze spojrzał na kobietę.

Zmarszczył brwi. Na jej ciało nałoŜono zaklęcie zachowujące, któremu jednak coś nadało

zmienioną postać.

– Dziewczyno! – warknął Kruppe. – Wiem, Ŝe mnie słyszysz. – Wcale nie był tego

pewien, postanowił jednak nalegać. – Twa dusza jest uwięziona w ciele, które nie naleŜy do

ciebie. Nie jest ci w nim do twarzy. Nazywam się Kruppe i zaprowadzę cię do tych, którzy ci

pomogą. Chodź! – Odwrócił się i ruszył naprzód. Po chwili usłyszał za sobą szuranie nogami.

Uśmiechnął się. – Ach – wyszeptał. – Kruppe zaiste jest czarujący. Ale, co waŜniejsze, potrafi

teŜ w razie potrzeby być twardy.

Znowu ujrzał ogień, który wskazywał mu drogę. Czekały przy nim dwie postacie.

Pozostałości czaru, który na siebie rzucił, sprawiały, Ŝe moc T’lana i Rhivijki oślepiała go

swym blaskiem. Wreszcie dotarli do ogniska.

Podszedł do nich Pran Chole.

– Dziękuję, Kruppe. – Przyjrzał się kobiecie i skinął powoli głową. – To fakt, widzę w

niej skutki mocy Imassów. Ale jest tam teŜ coś więcej. – Spojrzał na swą towarzyszkę. – Czy

była magiem?

Rhivijka podeszła do kobiety.

– Wysłuchaj mnie, zbłąkana. Nazywasz się Tattersail, a twe czary to grota Thyr. To ona

płynie teraz w tobie, oŜywia cię i osłania. – Raz jeszcze rozchyliła szatę. – Pora, byś wróciła

do świata.

Tattersail cofnęła się przeraŜona.

– śyje w tobie przeszłość – wtrącił T’lan. – Mój świat. Znasz teraźniejszość, a Rhivijka

oferuje ci przyszłość. W tym miejscu wszystko się ze sobą łączy. Na ciało, które teraz

zajmujesz, nałoŜono zaklęcie zachowujące, a ginąc, otworzyłaś swą grotę w zasięgu

wpływów Tellann. Dlatego wędrujesz teraz we śnie śmiertelnika. Kruppe jest naczyniem

zmiany. Pozwól, byśmy ci pomogli.

Tattersail krzyknęła bez słów, osuwając się w ramiona Prana. Szybko dołączyła do nich

Rhivijka.

– Ojej – wydyszał grubasek. – W snach Kruppego dzieją się dziwne rzeczy. Choć jego

troski nie przestają go prześladować, po raz kolejny musi o nich na jakiś czas zapomnieć.

Nagle obok niego pojawił się K’rul.

– To nieprawda. Nigdy bym cię nie wykorzystał bez naleŜytej rekompensaty.

Grubasek spojrzał na pradawnego boga.

– Kruppe o nic nie prosi. To dar i cieszę się, Ŝe przyłoŜyłem rękę do jego udzielenia.

K’rul skinął głową.

– Niemniej jednak opowiedz mi o swych wysiłkach.

– Rallick i Murillio chcą naprawić dawną krzywdę – odparł z westchnieniem mag. –

Sądzą, Ŝe nic nie wiem o ich planach, potrafię jednak wykorzystać je do własnych celów. Ta

decyzja obciąŜa me sumienie, ale ich potrzebuję.

– Rozumiem. A powiernik monety?

– Staram się zapewnić mu ochronę, choć me zabiegi nie przybrały jeszcze ostatecznego

kształtu. Wiem teŜ o malazańskiej obecności w DarudŜystanie. Na razie okrywa ją tajemnica.

Czego chcą Malazańczycy...

– Nikt na razie nie wie, Kruppe. Nawet oni sami. Wykorzystaj ten fakt, kiedy na nich

trafisz. Sojuszników moŜna niekiedy znaleźć w najmniej oczekiwanych miejscach. Powiem ci

jedno. Do miasta zbliŜa się dwoje wędrowców. Jedno z nich jest T’lan Imassem, a drugie

zgubą magii. Ich celem jest zniszczenie, lecz przywołano juŜ siły, które się im przeciwstawią.

Dowiedz się o nich, ile tylko zdołasz, lecz nie stawiaj im czoła otwarcie. Są niebezpieczni.

Moc przyciąga moc, Kruppe. Niech sami odczują konsekwencje swych poczynań.

Grubasek skinął głową.

– Kruppe nie jest głupi, K’rulu. Nikomu nie stawia czoła otwarcie, a mocy stara się za

wszelką cenę unikać.

Rhivijka wzięła Tattersail w ramiona. Pran Chole przykucnął obok. Zamknął oczy, a jego

usta kształtowały bezgłośne słowa. Kobieta rytmicznie kołysała w ramionach zmumifikowane

ciało, śpiewając cicho. Na jej udach pojawiły się mokre plamy.

– Tak jest – wyszeptał Kruppe. – Rzeczywiście przygotowuje się do wydania na świat

dziecka.

Rhivijka odrzuciła nagle ciało, które padło bez Ŝycia na ziemię.

KsięŜyc wisiał teraz pionowo nad ich głowami. Lśnił tak jasno, Ŝe Kruppe nie mógł

patrzeć na niego wprost.

Rhivijka przykucnęła, kołysząc się miarowo. Jej twarz zlały strugi potu. Pran Chole nie

ruszał się, choć jego ciałem wstrząsały dreszcze, a twarzą targały skurcze bólu. Otworzył

szeroko oczy, które jarzyły się bursztynowym blaskiem, wpatrzone w księŜyc.

– Pradawny bogu – odezwał się Kruppe. – Jak wiele ze swego Ŝycia będzie pamiętała ta

Tattersail?

– Nie wiadomo – odparł K’rul. – Przeniesienie duszy to trudny proces. Tę kobietę strawił

ogień, a jej dusza umknęła na skrzydłach bólu i przemocy. Do tego przeniosła się do

zniszczonego ciała, noszącego ślady przebytych urazów. Dziecko, które się narodzi, nie

będzie przypominało Ŝadnego, jakie dotąd widziano. Jego los jest tajemnicą, Kruppe.

Grubasek chrząknął.

– Na pewno będzie nadzwyczajne, biorąc pod uwagę, jakich miało rodziców. – Wtem

przyszła mu do głowy pewna myśl. Zmarszczył brwi. – K’rulu, a co stanie się z dzieckiem,

które nosiła w sobie Rhivijka?

– Nie było dziecka, Kruppe. Przygotowano ją w sposób, którego nie zna Ŝaden

męŜczyzna. – Zachichotał. – Ja równieŜ nie. – Uniósł głowę. – To księŜycowe czary, Kruppe.

Poród ciągnął się i ciągnął. Kruppe miał wraŜenie, Ŝe ciemności utrzymują się dłuŜej, niŜ

normalnie mogłaby trwać noc. KsięŜyc wciąŜ wisiał nad ich głowami, jakby spodobała mu się

ta pozycja. Albo jakby pełnił nad nimi straŜ, pomyślał grubasek po chwili zastanowienia.

Wtem rozległ się cichy krzyk i Rhivijka uniosła w górę dziecko porośnięte srebrzystym

futrem, które opadło z niego na oczach Kruppego. Kobieta odwróciła noworodka, po czym

przycisnęła usta do jego brzuszka. Zacisnęła szczęki i reszta pępowiny odpadła.

Pran Chole podszedł do Kruppego i pradawnego boga. T’lan wyglądał na wykończonego.

– Dziecko wyciągnęło ze mnie tyle mocy, Ŝe nie potrafiłem nad nią zapanować –

oznajmił cicho.

Rhivijka przykucnęła wśród błon płodowych, przyciskając dziecko do piersi. Kruppe

wybałuszył oczy ze zdumienia. Brzuch matki był gładki. Wytatuowany biały lis zniknął.

– Smutno mi, Ŝe nie będę mógł tu wrócić za dwadzieścia lat, Ŝeby poznać kobietę, na

którą wyrośnie to niemowlę – rzekł Pran.

– Poznasz ją – odezwał się cicho K’rul – ale nie jako T’lan, lecz jako rzucający kości

T’lan Imassów.

Pran wypuścił z sykiem powietrze przez zęby.

– Za ile lat? – zapytał.

– Za trzysta tysięcy, Pranie Chole’u z klanu Canniga Tola.

– Będziesz miał na co czekać – zauwaŜył Kruppe, kładąc dłoń na ramieniu Prana.

T’lan wpatrywał się w niego przez chwilę, po czym odrzucił głowę do tyłu i ryknął

głośnym śmiechem.

Nim Kruppe połoŜył się do łóŜka, by wyśnić swój sen, przeŜył kilka godzin bogatych w

wydarzenia. Zaczęło się od spotkania z Barukiem, podczas którego dla zwiększenia

dramatyzmu zawiesił woskowy odcisk monety w powietrzu – zaklątko, które przyniosło

zupełnie nieoczekiwane rezultaty.

Wkrótce potem grubasek zatrzymał się tuŜ za drzwiami alchemika. Pierś i ramiona

płaszcza pokrywały mu kropelki stwardniałego juŜ wosku. Nigdzie nie było widać Roalda.

– Ojej – wydyszał, ocierając pot z czoła. – Skąd mistrz Baruk zna imię Crokusa? Ach,

głupi Kruppe! Wujek Mammot, oczywiście. Ojej, było niebezpiecznie. Mało brakowało, a

byłoby po wszystkim.

Ruszył schodami w dół.

Podczas tej rozmowy moc Oponn wzrosła wyraźnie, pomyślał grubasek ze zdawkowym

uśmiechem. Na przyszłość lepiej będzie unikać podobnych spotkań. Jego talenty zwykły się

ujawniać w bliskości mocy. Czuł juŜ w głowie obecność Talii Smoków.

Zbiegł na dół. W drzwiach spotkał Roalda, który właśnie wrócił, objuczony codziennymi

zakupami. Mag zauwaŜył, Ŝe ubranie staruszka pokrywa pył.

– Drogi Roaldzie, wyglądasz, jakbyś miał spotkanie z burzą piaskową! Potrzebujesz

pomocy Kruppego?

– Nie – mruknął sługa. – Dziękuję ci, Kruppe. Sam sobie poradzę. Bądź tak uprzejmy i

wychodząc, zamknij drzwi.

– Oczywiście, kochany Roaldzie! – Grubasek poklepał go po ramieniu i wyszedł na

dziedziniec. Bramy na ulice były otwarte, a za nimi unosiły się kłęby pyłu.

– Ach, roboty drogowe – mruknął Kruppe.

Głowa bolała go coraz bardziej. Nie pomagał mu teŜ jaskrawy blask słońca. W połowie

drogi do bramy stanął jak wryty.

– Drzwi! Kruppe zapomniał zamknąć drzwi!

Zawrócił ku wejściu do rezydencji. Gdy drzwi zamknęły się z trzaskiem, westchnął

głośno. Kiedy po raz drugi ruszył ku bramie, na ulicy rozległ się krzyk. Po nim nastąpił

donośny łoskot, lecz tego drugiego dźwięku mag juŜ nie słyszał.

Gdy zabrzmiało przekleństwo, w głowie grubaska rozszalała się czarodziejska burza. Padł

na kolana, po czym uniósł nagle głowę, wytrzeszczając oczy.

– To z całą pewnością było malazańskie słowo – wyszeptał. – Dlaczego w takim razie

pod czaszką Kruppego płonie obraz Domu Cienia? Kto spaceruje teraz po darudŜystańskich

ulicach? – „Niezliczone węzły...”. – Odpowiedzi przynoszą ze sobą tylko następne pytania.

Ból minął. Grubasek podniósł się z klęczek, strzepując pył z ubrania.

– Kruppe z ulgą zauwaŜa, Ŝe dobrze się stało, iŜ ta przypadłość dotknęła go poza

zasięgiem podejrzliwych spojrzeń. A zawdzięcza to obietnicy, którą złoŜył swemu

przyjacielowi, Roaldowi. Mądremu, staremu przyjacielowi. Tym razem Kruppe cieszy się z

oddechu Oponn, choć przyznaje to z niechęcią.

Podszedł do bramy i wyjrzał na ulicę. Przewróciła się tam taczka wypełniona

brukowcami. Dwaj męŜczyźni postawili ją na koła i zaczęli napełniać na nowo, cały czas

kłócąc się, który z nich jest odpowiedzialny za ten wypadek. Kruppe przyjrzał się im. Dobrze

mówili w języku Daru, lecz jeśli przysłuchało się im uwaŜnie, moŜna było wykryć ślad

obcego akcentu.

– Ojej – szepnął grubasek, cofając się o krok. Poprawił płaszcz, zaczerpnął głęboko tchu,

otworzył wrota i wyszedł na ulicę.

Z bramy wynurzył się tłusty człowieczek w płaszczu o luźnych rękawach i skręcił w

lewo. Wyraźnie mu się śpieszyło.

SierŜant Sójeczka otarł z czoła pot pokrytym bliznami przedramieniem, mruŜąc oczy w

jasnym blasku słońca.

– To on, sierŜancie – oznajmiła stojąca obok śal.

– Jesteś pewna?

– Tak.

Sójeczka śledził wzrokiem przedzierającego się przez tłum męŜczyznę.

– A co w nim jest takiego waŜnego? – zapytał.

– Przyznaję, Ŝe nie potrafię tego do końca wyjaśnić – odparła. – Niemniej jednak ma

kluczowe znaczenie.

SierŜant przygryzł wargę, po czym spojrzał na wóz, na którym rozłoŜono plan miasta,

przygniatając jego brzegi kamieniami.

– Kto mieszka w tej rezydencji?

– Człowiek o imieniu Baruk – padła odpowiedź. – Alchemik.

Sójeczka spojrzał na nią spode łba. Skąd to wiedziała?

– Chcesz powiedzieć, Ŝe ten grubasek to Baruk?

– Nie. Pracuje dla alchemika. Ale nie jest sługą. Być moŜe szpiegiem. Biegle opanował

złodziejskie rzemiosło i posiada... talent.

SierŜant podniósł wzrok.

– Jest jasnowidzący?

śal skrzywiła się gwałtownie z jakiegoś powodu. Zdumiony Sójeczka zauwaŜył, Ŝe jej

twarz nagle pobladła. Co, u licha, się dzieje z tą dziewczyną? – pomyślał.

– Tak sądzę – odparła z drŜeniem w głosie.

Wyprostował się.

– W porządku. Śledź go.

Skinęła niepewnie głową i zniknęła w tłumie.

SierŜant oparł się plecami o skrzynię wozu, spoglądając z kwaśną miną na swą druŜynę.

Biegunek wymachiwał kilofem, jakby znajdował się na polu bitwy. Kamienie pryskały we

wszystkie strony. Przechodnie uchylali się przed nimi, czasami ktoś przeklinał głośno, gdy nie

zdąŜył tego uczynić. Płot i Skrzypek przykucnęli za taczką, wzdrygając się za kaŜdym razem,

kiedy kilof Barghasta uderzał o bruk. W pobliŜu stał Młotek, kierując przechodniów na

przeciwległy chodnik. Nie ryczał juŜ na nich, gdyŜ stracił głos po kłótni ze staruszkiem, który

prowadził osła, uginającego się pod olbrzymim koszem, wyładowanym opałowym drewnem.

Jego wiązki walały się teraz po ulicy, tworząc skuteczną barierę dla pojazdów. Staruszek i

osioł gdzieś zniknęli.

Sójeczka pomyślał, Ŝe zwaŜywszy wszystko razem, towarzyszący mu ludzie z

niepokojącą łatwością wczuli się w rolę oszalałych z upału robotników.

Do publicznego nabrzeŜa w porcie przybili o północy. Po niespełna godzinie Płot i

Skrzypek zdobyli gdzieś wóz wyładowany brukowcami. Sójeczka wolał nie pytać, jak

właściwie udało im się tego dokonać. Wóz bardzo pomógł w realizacji ich planów. SierŜanta

nadal dręczył niepokój, lecz on nie zwracał na to uwagi. Był Ŝołnierzem, a Ŝołnierze

wykonują rozkazy. Kiedy nadejdzie czas, na wszystkich waŜniejszych skrzyŜowaniach w

mieście zapanuje chaos.

– Rozlokować miny będzie trudno, dlatego zrobimy to na widoku – oznajmił Skrzypek. –

Roboty drogowe.

Sójeczka potrząsnął głową. Zgodnie z przewidywaniami sapera nikt ich dotąd o nic nie

pytał. Pruli spokojnie nawierzchnię, zastępując stare brukowce dostarczonymi przez

Moranthów minami oblepionymi utwardzaną w ogniu gliną. Czy cała reszta pójdzie im

równie łatwo?

Wrócił myślami do śal. Marne szanse. Szybkiemu Benowi i Kalamowi udało się w końcu

go przekonać, Ŝe ze swoją częścią misji lepiej sobie poradzą bez niej. Łaziła teraz za jego

grupą, nieustannie zerkając na wszystkie strony, lecz nie pomagała im zbytnio w pracy.

Musiał przyznać, Ŝe wysławszy ją w pościg za tajemniczym grubaskiem, poczuł wyraźną

ulgę.

Co jednak wciągnęło siedemnastoletnią dziewczynę w wir wojny? Nie pojmował tego.

Nie potrafił przeniknąć maski jej młodości, by dostrzec pod nią zimną, bezlitosną

morderczynię o martwym spojrzeniu. Choć powtarzał swym Ŝołnierzom, Ŝe śal jest takim

samym człowiekiem jak oni, kaŜde pytanie bez odpowiedzi wzmacniało jego podejrzenia. Nie

wiedział o niej prawie nic. Wiadomość, Ŝe potrafi sterować łodzią rybacką, spadła jak grom z

jasnego nieba W DarudŜystanie nie zachowywała się bynajmniej jak dziewczyna wychowana

w rybackiej wiosce. Demonstrowała spokój i swobodę, charakterystyczne raczej dla

wyŜszych, wykształconych klas. Bez względu na to, gdzie się znalazła, czuła się tam jak u

siebie.

Czy tego naleŜało się spodziewać po siedemnastoletniej dziewczynie? Z pewnością nie.

Zdawało się to potwierdzać podejrzenia Szybkiego Bena i Sójeczka przyznawał to z

przykrością. Jak inaczej wytłumaczyć lodowato zimny spokój, z jakim torturowała jeńców

pod Nathilogiem? Gdy na nią patrzył, część jego jaźni chciała powiedzieć: „Jest młoda i

niebrzydka, a pewność siebie przydaje jej nieodpartego uroku”. Inna część milczała

przeraŜona. Młoda? Słyszał własny śmiech, ochrypły i pełen bólu. Nie, nie ta dziewczyna.

Jest stara. Chodziła w blasku krwawego księŜyca u zarania dziejów. Jej twarz jest twarzą

wszystkiego co niezgłębione. Patrzy ci prosto w oczy, Sójeczka, i nigdy nie dowiesz się, co

myśli.

Czuł, Ŝe po twarzy i szyi spływa mu pot. Bzdury. Ta część jego umysłu zatraciła się we

własnym przeraŜeniu. Widząc nieznane, nadawała mu w ślepej desperacji oblicze, które

potrafiła rozpoznać. Powtarzał sobie, Ŝe rozpacz zawsze domaga się jakiegoś konkretnego

obiektu, a po jego odnalezieniu znika.

Rzecz jasna, nie było to łatwe. Desperacja, którą czuł, nie miała określonej postaci. Nie

chodziło tylko o śal czy o tę nie kończącą się wojnę, ani nawet o zdradę ze strony imperium.

Nie miał się do kogo zwrócić o odpowiedzi i zmęczył się juŜ zadawaniem pytań.

Widząc śal w Szarym Psie, przeraził się, gdyŜ dostrzegł w niej to, czym sam się stawał:

pozbawionego sumienia zabójcę otoczonego zimną, Ŝelazną zbroją braku człowieczeństwa,

który nie musi juŜ zadawać pytań, szukać odpowiedzi ani tworzyć dla siebie wysepki

normalnego Ŝycia na oceanie rzezi.

W pustych oczach dziecka zobaczył uwiąd własnej duszy. Było to idealne odbicie,

pozbawione jakichkolwiek skaz, które mogłyby podwaŜyć prawdziwość owego obrazu.

Przeszył go dreszcz tak gwałtowny, Ŝe ściekający po plecach pod kaftanem pot wydał mu

się nagle gorący. Dotknął drŜącą dłonią czoła. W najbliŜszych dniach ludzie znów będą ginęli

na jego rozkaz. Zawsze uwaŜał to za zwieńczenie starannie przygotowanych planów, a miarą

sukcesu był dla niego stosunek liczby zabitych nieprzyjaciół do strat własnych. Miasto – gęste

tłumy odwaŜnych i tchórzliwych ludzi, zajętych swymi małymi i wielkimi sprawami –

traktował jak planszę w grze, którą prowadził wyłącznie dla innych. Układał plany tak, jakby

sam nic nie ryzykował. A przecieŜ mogli zginąć jego przyjaciele – proszę, nareszcie nazwał

ich tym słowem – a takŜe przyjaciele innych ludzi i ich synowie, córki oraz rodzice. Apel

poległych ciągnął się bez końca.

Mocniej oparł się plecami o bok wozu, starając się uspokoić rozgorączkowane myśli.

Ogarnięty desperacją, uniósł wzrok i ujrzał w oknie na drugim piętrze rezydencji jakiegoś

męŜczyznę, który przyglądał się im uwaŜnie. Dłonie miał jaskrawoczerwone.

PrzeraŜony sierŜant odwrócił wzrok. Ugryzł się w policzek tak mocno, Ŝe poczuł nagłe

ukłucie bólu, a potem smak krwi. Skup się, powtarzał sobie. Cofnij się od tej przepaści. Skup

się albo zginiesz. I to nie tylko ty, ale cała druŜyna. Twoi Ŝołnierze liczą na to, Ŝe ich stąd

wyciągniesz. Nie wolno ci zawieść ich zaufania. Wciągnął nosem powietrze, po czym

odwrócił się i wypluł krew z ust. Spojrzał na pokryty czerwoną warstewką brukowiec.

– No proszę – wysyczał. – Łatwo jest na nią patrzeć.

Wtem usłyszał kroki. Podniósłszy wzrok, zobaczył Płota i Skrzypka. Obaj męŜczyźni

wyglądali na zaniepokojonych.

– Dobrze się czujesz, sierŜancie?

W ślad za sabotaŜystami zjawił się teŜ Młotek, który przyjrzał się z uwagą pobladłej,

zlanej potem twarzy Sójeczki. SierŜant skrzywił się.

– Jesteśmy spóźnieni. Jak długo jeszcze?

Dwaj Ŝołnierze skierowali na siebie usmarowane białym pyłem i potem twarze.

– Trzy godziny – odpowiedział Płot.

– Postanowiliśmy, Ŝe załoŜymy siedem min – dodał Skrzypek. – Cztery iskrowe, dwie

zapalające i jednego wstrząsacza.

– Czy to wystarczy, Ŝeby zburzyć te budynki? – zapytał sierŜant, unikając spojrzenia

Młotka.

– Jasne. To najlepszy sposób na zablokowanie skrzyŜowania.

Skrzypek uśmiechnął się do towarzysza.

– ZaleŜy ci na którymś szczególnie? – zainteresował się Płot.

– Ta rezydencja za tobą naleŜy do alchemika.

– Świetnie – ucieszył się Płot. – Ogień buchnie aŜ pod samo niebo.

– Macie dwie i pół godziny – oznajmił Sójeczka. – Potem ruszamy na skrzyŜowanie pod

Wzgórzem Majestatu.

Młotek podszedł bliŜej.

– Znowu ból głowy? – zapytał cicho.

Sójeczka zamknął oczy i skinął głową.

Uzdrowiciel uniósł dłoń, przesuwając nią przed czołem sierŜanta.

– To ci troszkę ulŜy – oznajmił.

SierŜant uśmiechnął się ze smutkiem.

– Zaczynasz się robić nudny, Młotek. Nawet uŜywasz tych samych słów.

Jego myśli wypełniło chłodne odrętwienie.

Uzdrowiciel opuścił dłoń. Twarz miał zapadniętą.

– Kiedy będziemy mieli czas, odszukam źródło, Sójeczka.

– Jasne – zgodził się z uśmiechem sierŜant. – Kiedy będziemy mieli czas.

– Mam nadzieję, Ŝe Kal i Szybki jakoś sobie radzą – rzucił Młotek, pochłonięty

obserwacją ulicznego ruchu. – Odesłałeś śal?

– Tak. Zostaliśmy sami. Wszyscy troje wiedzą, gdzie nas znaleźć.

Spojrzał w okno rezydencji. MęŜczyzna o czerwonych dłoniach wciąŜ był na miejscu,

choć teraz przyglądał się odległym dachom. Wtem oddzielił ich od siebie tuman pyłu.

Sójeczka przeniósł spojrzenie na plan, na którym kaŜde większe skrzyŜowanie, koszary oraz

Wzgórze Majestatu zaznaczono czerwonymi kręgami.

– Młotek?

– Słucham?

– Znowu się ugryzłem w policzek.

Uzdrowiciel podszedł do niego i po raz drugi przesunął mu dłonią przed twarzą.

Crokus Younghand szedł na południe Bulwarem Trallita. Widać juŜ było pierwsze oznaki

zbliŜającej się Fety Gedderone. Z przebiegających nad ulicą sznurków zwisały barwione

proporce, nad drzwiami umocowano malowane kwiaty i kawałki kory, a na kaŜdym

skrzyŜowaniu do murów poprzybijano całe masy suszonego zielska.

Na ulicach roiło się juŜ od cudzoziemców: gadrobijskich pasterzy, rhivijskich kupców,

catlińskich tkaczy. Kłębił się tam tłum spoconych, krzyczących, podekscytowanych ludzi.

Odór zwierząt mieszał się z zapachem ludzi, wskutek czego w wąskich zaułkach cuchnęło tak

straszliwie, Ŝe niemal nie sposób było tamtędy przejść, co z kolei zwiększało jeszcze tłok

panujący na głównych ulicach.

Podczas poprzednich świąt Crokus bawił się świetnie. Przepychał się przez tłumy

przebywające na ulicach o północy, napełniając własne kieszenie tym, co wydobył z kieszeni

innych. Podczas fety przestawano się na chwilę przejmować leŜącym daleko na północy

Imperium Malazańskim. Jego wujek zawsze uśmiechał się, gdy o tym słyszał, twierdząc, Ŝe

zmiana pór roku pozwala spojrzeć na wysiłki ludzkości z odpowiedniej perspektywy.

– Marne, godne politowania poczynania krótko Ŝyjącego, krótkowzrocznego gatunku nie

mogą w Ŝaden sposób zmącić wielkich cykli Ŝycia, Crokus – mawiał.

Wracając do domu, chłopak przypomniał sobie słowa Mammota. Zawsze uwaŜał wujka

za mądrego, choć odrobinę safandułowatego staruszka, ostatnio jednak jego spostrzeŜenia

coraz częściej wprawiały go w zakłopotanie.

Nadchodzącego Święta Wiosny Gedderone nie powinno się uwaŜać za pretekst

pozwalający zapomnieć o rzeczywistości. Nie było ono wyłącznie nieszkodliwą rozrywką.

Odwlekało to, co prawdopodobne, lecz w zamian czyniło to nieuniknionym. Nawet

gdybyśmy tańczyli na ulicach przez cały rok – pomyślał, krzywiąc twarz – w rytm tysiąca

wielkich cykli, Malazańczycy i tak sforsują nasze bramy, i jest to tak samo nieuchronne jak

nadejście pór roku. Ten pracowity, zdyscyplinowany lud nie lubi marnotrawienia energii i

dlatego połoŜy kres pląsom ciosami swych mieczy. Oni równieŜ są krótkowzroczni, lecz na

inny, ponury sposób.

Gdy dotarł do budynku, pozdrowił skinieniem głowy pykającą fajeczkę kobietę, która

siedziała na progu, po czym wszedł do środka. Korytarz był pusty. Tłoczące się tu zwykle

dzieci z pewnością poszły się bawić na ulice. Zza zamkniętych drzwi dobiegały uspokajające

szepty. Wszedł po skrzypiących schodach na piętro.

Pod drzwiami Mammota fruwała jego skrzydlata małpka, która drapała rozpaczliwie

drzwi i szarpała klamkę. Ignorowała chłopaka, lecz gdy odepchnął ją na bok, pisnęła głośno i

zaczęła mu krąŜyć wokół głowy.

– Znowu narozrabiałeś, co? – zapytał Crokus. Machnął ręką, próbując odpędzić

stworzenie, które podleciało za blisko i wplątało mu się we włosy, ściskając je maleńkimi,

podobnymi do ludzkich rączkami.

– No dobra, Moby, wpuszczę cię.

Mammot przygotowywał ziołową herbatę.

– Herbaty, Crokus? – zapytał, nie odwracając się. – A temu potworkowi, który pewnie

siedzi ci na głowie, powiedz, Ŝe dzisiaj nie chcę juŜ go oglądać.

Moby pociągnął z oburzeniem nosem, przefrunął na biurko, wylądował tam na brzuchu,

zrzucając papiery na podłogę, i zaszczebiotał radośnie.

Mammot odwrócił się z westchnieniem, trzymając w rękach tacę. Spojrzenie

załzawionych oczu skierował na Crokusa.

– Wyglądasz na zmęczonego, chłopcze.

Młodzieniec osunął się na mniej zniszczony z dwóch foteli stojących w gabinecie.

– To prawda. Jestem zmęczony i mam paskudny nastrój.

– Moja herbata jak zwykle uczyni cuda – zapewnił go z uśmiechem Mammot.

Crokus chrząknął, nie podnosząc wzroku.

– MoŜe tak, a moŜe nie.

Staruszek podszedł bliŜej, połoŜył tacę na stoliku między fotelami i opadł z cichym

jękiem na drugim z nich.

– Jak ci wiadomo, zawód, który sobie wybrałeś, nie budzi we mnie sprzeciwów

moralnych, jako Ŝe zwykłem kwestionować wszelkie prawa, w tym równieŜ prawo własności.

Zawsze powtarzałem, Ŝe przywileje wiąŜą się z odpowiedzialnością, jeśli wi ęc ktoś chce się

cieszyć przywilejem posiadania, powinien zadbać o ochronę tego co do niego naleŜy.

Martwię się jedynie ryzykiem, które z konieczności musisz podejmować. – Mammot napełnił

fili Ŝanki. – Chłopcze, złodziej potrzebuję przede wszystkim jednego. Koncentracji. Wszystko,

co odwraca uwagę, jest dla niego niebezpieczne.

Crokus spojrzał na wujka.

– Co pisałeś przez wszystkie te lata? – zapytał, wskazując na biurko.

Zaskoczony Mammot uniósł filiŜankę.

– Proszę, proszę! A więc okazujemy szczere zainteresowanie edukacją? Nareszcie! Jak

juŜ ci mówiłem, Crokus, jesteś wystarczająco inteligentny, by zajść daleko, a choć jestem

tylko skromnym uczonym, w tym mieście moje słowo otworzy przed tobą wiele drzwi. Nawet

Rada Miejska nie jest poza twoim zasięgiem, gdybyś zechciał pójść w tym kierunku.

Potrzebna jest tylko dyscyplina, chłopcze, a ją juŜ opanowałeś jako złodziej.

Z chytrym błyskiem w oczach chłopak spojrzał na wujka.

– A ile czasu bym potrzebował, Ŝeby poznano mnie w tych kręgach? – zapytał cicho.

– No cóŜ – odparł Mammot – najwaŜniejsza jest oczywiście nauka.

– Oczywiście – zgodził się Crokus. Przed oczyma miał jednak obraz śpiącej dziewczyny.

Mammot podmuchał na herbatę, by ją ostudzić.

– Gdybyś poświęcił jej cały swój czas, to przy twej młodzieńczej gorliwości potrzebny

byłby zapewne jakiś rok. MoŜe trochę więcej albo trochę mniej. Czy masz jakiś powód do

pośpiechu?

– To chyba po prostu młodzieńcza gorliwość. Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

Co piszesz, wujku?

– Ach. – Mammot spojrzał na biurko, unosząc brwi na widok Moby’ego, który otworzył

kałamarz i wypijał z niego inkaust. – Historię DarudŜystanu – odpowiedział. – Właśnie

zabieram się do roboty nad piątym tomem, który zaczyna się od panowania Ektalma,

przedostatniego z królów-tyranów.

– Kogo? – zapytał Crokus, mrugając.

Mammot pociągnął z uśmiechem łyk herbaty.

– Pozbawił tronu Letastte’a, a po nim panowała jego córka, Sandenay. To ona

sprowokowała insurekcję, która połoŜyła kres erze tyranów.

– Aha.

– Crokus, jeśli naprawdę chcesz się uczyć, zaczniemy od historii DarudŜystanu, ale nie od

tomu piątego, a od samego początku.

Crokus skinął głową.

– Zrodziła go plotka – zauwaŜył.

Moby zaskrzeczał nagle, a potem się rozkasłał. Mammot zerknął na niego, po czym

przeniósł wzrok na siostrzeńca.

– Tak, chłopcze – potwierdził z pozbawioną wyrazu twarzą. – DarudŜystan narodził się z

plotki. – Zawahał się. – Słyszałeś to juŜ od kogoś? Niedawno?

– Ktoś o tym wspominał – rzucił od niechcenia Crokus. – Ale nie pamiętam kto.

Pamiętał. Skrytobójca Rallick Nom.

– A czy wiesz, co to znaczy?

Chłopak potrząsnął głową.

Mammot rozsiadł się wygodniej.

– Pij herbatę, chłopcze. – Staruszek przerwał na chwilę. – Podczas wczesnych cykli tego

królestwa o panowanie walczyły trzy wielkie rasy, lecz Ŝadna z nich nie była rasą ludzi,

takich jakich znamy dzisiaj. Najpierw z walki wycofali się Forkrul Assailowie albo

Krussailowie, jak nazywa się ich obecnie. Powodem tego nie była słabość, lecz... hmm, brak

zainteresowania. Pozostałe dwie rasy toczyły ze sobą nie kończący się bój. Jedna z nich w

końcu padła, składała się bowiem z indywidualistów, którzy walczyli nie tylko ze swymi

wrogami, lecz równieŜ między sobą. Lud ów nosił nazwę Jaghutów, choć w dzisiejszych

czasach mówi się o nich magowie albo Shurle. Choć przegrali wojnę, nie zniknęli całkowicie.

Powiadają, Ŝe garstka Jaghutów przetrwała po dziś dzień, choć na szczęście nie na

Genabackis. Jak juŜ mówiłem – ciągnął Mammot, ściskając fili Ŝankę w dłoniach –

DarudŜystan zrodził się z plotki. Wśród mieszkających między tutejszymi wzgórzami

plemion Gadrobijczyków przetrwała legenda, mówiąca, Ŝe gdzieś w pobliŜu znajduje się

jaghucki kurhan. Jaghuci władali potęŜnymi czarami, stworzyli wiele sekretnych grot magii i

artefaktów mocy. Z czasem legenda rozniosła się dalej, dotarła na genabackańską północ i

catlińskie południe, a takŜe do leŜących na wschodzie i zachodzie królestw, które dawno juŜ

rozsypały się w proch. Tak czy inaczej, wśród wzgórz zjawili się poszukiwacze. Najpierw

przybywali wąskim strumyczkiem, potem prawdziwymi hordami. Zjawiały się tu całe

plemiona, prowadzone przez Ŝądnych władzy szamanów i czarnoksięŜników. Wszystkie

wzgórza podziurawiły rowy i odwierty. Z namiotów i chat wznoszonych przez tysiące

zjawiających się tu kaŜdej wiosny poszukiwaczy skarbów zrodziło się w końcu miasto.

– DarudŜystan – wtrącił Crokus.

– Tak jest. Kurhanu nigdy nie odnaleziono, a plotka dawno poszła w zapomnienie. W

dzisiejszych czasach nikt juŜ prawie o niej nie pamięta, a ci, którzy pamiętają, wiedzą, Ŝe

lepiej nie wznawiać poszukiwań.

– A to dlaczego?

Mammot zmarszczył brwi.

– Rzadko się zdarza, by dzieło Jaghutów trafiło w ludzkie ręce, takie wypadki są jednak

znane, a ich skutki zawsze były katastrofalne. – Staruszek zasępił się jeszcze bardziej. –

Płynie z tego nauczka oczywista dla wszystkich, którzy tylko zechcą ją zrozumieć.

Crokus pogrąŜył się na chwilę w zamyśleniu.

– A więc Krussailowie zniknęli, a Jhagowie przegrali. A co się stało z trzecią rasą? Z tą,

która wygrała? Dlaczego nie mieszka tu zamiast nas?

Mammot otworzył usta, lecz natychmiast je zamknął. Chłopak przymruŜył oczy,

zastanawiając się, co chciał mu powiedzieć wujek i dlaczego zmienił zdanie. Staruszek

odstawił filiŜankę.

– Nikt nie jest pewien, co ich spotkało, Crokus, i w jaki sposób stali się tym, czym są

dzisiaj. Przetrwali do dziś, w pewnym sensie, a wszyscy, którzy stawiają czoło Imperium

Malazańskiemu, znają ich jako T’lan Imassów.

śal przepychała się przez tłum, starając się nie stracić tłuścioszka z oczu. Nie chodziło o

to, Ŝe śledzenie go sprawiało jej trudności. Usiłowała zapanować nad szalejącą w jej głowie

burzą, którą sprowokowało słowo wypowiedziane przez sierŜanta Sójeczkę.

Jasnowidzący.

Gdy je usłyszała, poczuła się tak, jakby jakaś mroczna siła ścieśniona w jej mózgu

eksplodowała nagle, atakując wszystko, co ją otaczało. Choć w pierwszej chwili wydawała się

dziewczynie niemal niepowstrzymana, teraz wyraźnie słabła. To, co się jej sprzeciwiało,

wygrywało bitwę. Miała wraŜenie, Ŝe słyszy słaby płacz dziecka.

– Jestem Kotylion – usłyszała własny szept. – Patron skrytobójców, znany wszystkim

jako Sznur Cienia. – Płacz przycichł. – Jasnowidząca nie Ŝyje.

Jedna część jej umysłu rozpłakała się na te słowa, druga zaś zapytała: „Co za

jasnowidząca?”.

– Jestem wewnątrz, lecz zachowuję odrębność. Stoję u boku Tronu Cienia, który zwie się

Ammanas i jest Panem Cieni. Jestem tu w charakterze ręki śmierci.

śal uśmiechnęła się i skinęła głową. Odzyskała kontrolę. To, co rzuciło jej wyzwanie,

ponownie pogrąŜyło się w głębinach. Nie mogła sobie pozwolić na takie luksusy, jak płacz,

gniew lub strach. Ani teraz, ani nigdy.

Zaczerpnęła głęboko tchu, skupiając zmysły na oczekującym ją zadaniu. Grubasek był

niebezpieczny. NaleŜało jeszcze wyjaśnić, dlaczego tak jest, lecz za kaŜdym razem, gdy

dostrzegała go w tłumie, wszystkie jej moce syczały głośnym ostrzeŜeniem. Wszystko, co jest

niebezpieczne, musi zginąć, powiedziała sobie.

Na rynku przy Solnym Bulwarze, biegnącym pod Murem Drugiego Poziomu w Dzielnicy

PrzybrzeŜnej, panował jak zwykle gorączkowy ruch. Kwaśny upał, który narastał przez cały

dzień w alejach i zaułkach, osiągnął wreszcie szczyt. Spoceni, zmęczeni sprzedawcy

przeklinali głośno konkurencję. Co kilka minut wybuchały bójki, lecz przelewające się ospale

tłumy rozdzielały walczących na długo przed tym, nim zjawili się poirytowani straŜnicy.

Miejscowi Rhivijczycy, przykucnąwszy na matach z trawy, bez końca zachwalali

nosowymi, śpiewnymi głosami wspaniałą koninę. Na skrzyŜowaniach gadrobijscy pasterze

stali przy tyczkach, do których przywiązano hałaśliwe kozy i owce, inni zaś pchali przed sobą

drewniane wózki pełne serów i glinianych dzbanków z kwaśnym mlekiem. Rybacy Daru

nieśli uniesione do góry tyczki, na których kołysały się wędzone ryby. Otaczały ich roje

brzęczących much. Catlińscy tkacze zasiadali za sięgającymi im do pasa wałami obronnymi

złoŜonymi z bel jaskrawej tkaniny. Gredfalańscy wieśniacy stali w swych wozach, sprzedając

gorzkie owoce i słodkie bulwy. Handlarze drewna przedzierali się przez tłum zaprzęŜonymi w

woły wozami, a ich dzieci czepiały się niczym małpki ułoŜonych w stosy szczap. Odziani w

ciemne szaty męŜczyźni i kobiety z Callows wyśpiewywali sprzeczne kreda Tysiąca Sekt

D’rek. KaŜde z nich trzymało nad głową ikonę swej grupy.

Kruppe maszerował energicznie ulicą, wymachując ramionami w rytmie niezgodnym z

rytmem kroków. Nie robił tego jednak ot, tak sobie. Ruchy te miały ukryć gesty towarzyszące

rzucaniu zaklęć. Jako złodziej nie miał zbyt wygórowanych wymagań. Kradł Ŝywność –

głównie owoce i słodycze – a magiczne zdolności rozwinął po to, by móc zaspokoić swój

apetyt.

Poruszające się w chaotycznym tańcu dłonie grubaska chwytały jabłka wypadające z

koszy, ciastka zeskakujące z tac i wiśnie w czekoladzie ulatujące z szalek wagi. Wszystkie te

przysmaki poruszały się tak szybko, Ŝe były jedynie zamazanymi plamami, które omijały

przechodniów. W luźnych rękawach płaszcza mag miał wszyte mnóstwo kieszeni, od

wielkich do maleńkich. Znikało w nich wszystko, co wpadło mu w ręce. Gdy ów koneser

smakołyków stu kultur wędrował przez rynek, na jego okrągłej twarzy pojawił się wyraz

pełnej zadowolenia sytości.

Wreszcie, długą, okręŜną drogą Kruppe dotarł „Pod Feniksa”. Zatrzymał się na schodach,

by pogawędzić chwilę ze sterczącym tam samotnym zbirem. Wydobył z rękawa lukrowany,

kulisty pierniczek, nadgryzł go i wszedł do gospody.

śal zatrzymała się w odległości połowy kwartału. Wsparła się o zmurszałą ścianę domu,

krzyŜując ramiona. Grubasek był rewelacyjny. Widziała jego zdumiewający balet

wystarczająco wyraźnie, by nabrać pewności, Ŝe jest adeptem. Mimo to czuła się zbita z

tropu, gdyŜ ukryty za fasadą dobroduszności umysł dysponował moŜliwościami znacznie

większymi niŜ te, które mag ujawniał. Potwierdzało to, Ŝe jest on kimś naprawdę groźnym.

Skierowała wzrok na gospodę. Stojący na schodach męŜczyzna przyglądał się uwaŜnie

wszystkim wchodzącym, nie dostrzegała jednak Ŝadnych gestów kojarzących się ze

złodziejskim językiem znaków. Wymieniał z przybyszami po kilka słów, tak jakby

wszystkich znał. śal zamierzała jednak tam wejść. Sójeczka rozkazał Kalamowi i Szybkiemu

Benowi szukać takich właśnie lokali, w których zbierali się złodzieje, zabijaki i skrytobójcy.

SierŜant nie raczył jej wyjaśnić, jaki ma to cel. Czarodziej i Kalam nie ufali jej i wyczuwała,

Ŝe ich argumenty zaczynają trafiać do Sójeczki. Gdyby zdołali, ukryliby przed nią wszystko,

nie zamierzała jednak do tego dopuścić.

Przecięła ulicę i ruszyła w stronę gospody. Popołudnie przechodziło juŜ w parny wieczór,

a w powietrzu unosiła się woń deszczu. Gdy zbliŜyła się do wejścia, zbir spojrzał na nią,

szczerząc zęby w uśmiechu.

– Śledzisz Kruppego, co? – Pokręcił głową. – Dziewczyny nie powinny nosić mieczy.

Mam nadzieję, Ŝe nie chcesz wejść do środka? Z mieczem? Nie, nie. W kaŜdym razie nie bez

towarzystwa.

śal cofnęła się o krok i rozejrzała wokół. NajbliŜszy przechodzień był odległy aŜ o

przecznicę i zmierzał w przeciwną stronę. Zacisnęła dłonie na brzegach krótkiego płaszcza,

unosząc go w górę.

– Przepuść mnie – powiedziała cicho. Zastanawiała się, jak tłuścioszek zdołał ją

zauwaŜyć?

MęŜczyzna oparł się o balustradę.

– Stanowczo powinniśmy porozmawiać jak przyjaciele – zaczął. – Co powiesz na to,

Ŝebyśmy wpadli na moment do zaułka? Ty odłoŜysz miecz, ja nie będę brutalny. W

przeciwnym razie moŜe się zrobić nieprzyjemnie, a tego byśmy...

śal uderzyła nagle lewą ręką. Błysnął sztylet. Ostrze wbiło się w prawe oko osiłka,

sięgając mózgu. MęŜczyzna przeleciał przez poręcz i zwalił się z głuchym łoskotem na

ziemię. Dziewczyna podeszła do niego i wyciągnęła sztylet. Zatrzymała się, by poprawić pas,

u którego miała pojedynkowy miecz, po czym zerknęła na ulicę. Upewniwszy się, Ŝe w

pobliŜu nie ma nikogo, kto mógłby w gęstniejącym mroku zauwaŜyć coś podejrzanego,

ruszyła do środka.

Nim zdąŜyła wejść na drugi stopień, stanęła jak wryta. Znalazła się twarzą w twarz z

pojękującym chłopakiem, który zwisał z sufitu głową w dół. Kołysały go dwie kobiety o

podejrzanym wyglądzie. Za kaŜdym razem, gdy próbował sięgnąć do krępującego mu nogi

sznura, otrzymywał cios w głowę. Jedna z kobiet uśmiechnęła się do śal.

– Hej! – zawołała, łapiąc ją za rękę.

– O co chodzi? – zapytała dziewczyna, obrzucając ją chłodnym spojrzeniem.

Nieznajoma zbliŜyła się, owiewając ją cuchnącym piwem oddechem.

– Jeśli będziesz miała kłopoty, zawołaj Iriltę i Meese. To my. Kapujesz?

– Dziękuję.

Weszła do środka. Wypatrzyła juŜ grubaska – jak nazwał go ten zbir? Kruppe. Siedział

przy stoliku pod przeciwległą ścianą, pod galerią. Zobaczyła wolne miejsce przy szynkwasie.

Mogła z tego miejsca obserwować całą salę. Ruszyła w tamtą stronę.

PoniewaŜ Kruppe najwyraźniej i tak wiedział o jej obecności, postanowiła, Ŝe nie będzie

się ukrywać. Często właśnie to otwarty nacisk łamał ludzką wolę. Uśmiechnęła się do siebie.

W walce na cierpliwość śmiertelnik zawsze stoi na straconej pozycji.

Crokus wyszedł zza rogu, zmierzając ku gospodzie „Pod Feniksem”. Perspektywy, które

roztoczył przed nim Mammot, nie były zachęcające. Edukacja nie ograniczała się bynajmniej

do ksiąŜek. Obejmowała sobą dworskie maniery, zakres obowiązków rozmaitych urzędników

oraz rodowody i szczególne nawyki pewnych dygnitarzy. Poprzysiągł sobie jednak, Ŝe nauczy

się tego wszystkiego. Jego celem było stanąć pewnego dnia naprzeciwko młodej D’Arle, by

zostać jej formalnie przedstawionym.

Coś w nim drwiło z tej wizji. Tu stoi Crokus – uczony; wykształcony, obiecujący

młodzieniec; złodziej. Nonsens. Niemniej jednak ów obraz wzmocnił jego determinację.

Pewnego dnia stanie się rzeczywistością. Na razie jednak musiał się zająć innymi sprawami,

naprawić parę krzywd.

ZbliŜając się do wejścia, ujrzał pod schodami skuloną postać. OstroŜnie podszedł bliŜej.

Gdy śal dopchała się do szynkwasu, drzwi gospody otworzyły się z trzaskiem. Odwróciła

się razem ze wszystkimi. W wejściu stał młody, czarnowłosy męŜczyzna.

– Ktoś zamordował Cherta! – krzyknął. – Dźgnął go noŜem!

Pół tuzina gości pognało w stronę wyjścia. Wszyscy przepchnęli się obok młodzieńca i

wypadli na zewnątrz. śal odwróciła się do oberŜysty.

– Proszę gredfalańskie ale w cynowym kuflu – powiedziała, spoglądając mu prosto w

oczy.

Obok niej stanęła kobieta, którą Irilta nazywała Meese. Z łoskotem oparła na blacie

masywne przedramiona.

– ObsłuŜ tę panią, Scurve – warknęła Meese. – Ma dobry gust.

– Bardzo dobry – dodała, pochylając się bliŜej. – Chert był świnią.

śal zesztywniała. Wsunęła dłonie pod płaszcz.

– Spokój, dziewczyno – ciągnęła cicho Meese. – Nikt nie będzie trzepał ozorem. Tutaj

kaŜdy musi dbać najpierw o siebie, a ja nie chcę dostać noŜem w oko. Powiedziałyśmy, Ŝe się

tobą zaopiekujemy, nie?

Zjawiło się zamówione ale. śal zacisnęła dłoń na uchwycie kufla.

– Mną lepiej się nie opiekować, Meese – odrzekła cicho.

Ktoś zajął miejsce po drugiej stronie rosłej kobiety. śal podniosła wzrok i zauwaŜyła, Ŝe

to czarnowłosy młodzieniec. Twarz miał pobladłą.

– Do licha, Meese – wysyczał. – Mam naprawdę fatalny dzień.

Kobieta zachichotała, kładąc mu rękę na barkach.

– Scurve, daj nam jeszcze parę tych gredfalańskich ale Crokusowi naleŜy się to co

najlepsze w DarudŜystanie. – Znowu pochyliła się w stronę śal. – Następnym razem tak nie

szastaj forsą. Przynajmniej nie tutaj.

Dziewczyna zmarszczyła brwi, wpatrując się w napój. Postąpiła lekkomyślnie,

zamawiając najlepsze piwo w mieście. Pociągnęła łyk.

– Jest naprawdę świetne – zauwaŜyła.

Meese uśmiechnęła się, trącając łokciem Crokusa.

– Pani smakuje.

Chłopak zerknął na śal, obdarzając ją znuŜonym, lecz ciepłym uśmiechem. Na zewnątrz

rozległ się sygnał StraŜy Miejskiej.

Scurve podał dwa następne kufle.

śal zauwaŜyła, Ŝe spojrzenie Crokusa przesunęło się wzdłuŜ jej ciała, zatrzymując się

nagle. Młodzieniec zacisnął usta, po czym odwrócił wzrok, sięgając po stojący przed nim

kufel.

– Zapłać, zanim wypijesz, Crokus – mruknął Scurve. – Robi się z ciebie taki sam kanciarz

jak Kruppe.

Chłopak wyciągnął z kieszeni garść monet. Gdy próbował je policzyć, trzy z nich

wysunęły mu się między palcami i odbiły od blatu. Dwie zabrzęczały krótko, a potem

znieruchomiały, lecz trzecia nie przestawała wirować. śal skierowała na nią wzrok, podobnie

jak Scurve i Meese. Crokus wyciągnął rękę po pieniąŜek, lecz zawahał się nagle. Moneta

wciąŜ wirowała, nie tracąc impetu.

śal nie spuszczała z niej oczu. Echa mocy niosły się po jej czaszce niczym oceaniczne

fale. Jej wnętrze odpowiedziało gwałtownym impulsem. Scurve krzyknął głośno, widząc, jak

moneta przemyka przez szynkwas, odbija się w górę i ląduje z brzękiem przed Crokusem.

Wszyscy milczeli. Poza ich małym kręgiem nikt nie zauwaŜył tego zdarzenia.

Chłopak podniósł monetę.

– Tej nie dam – wychrypiał.

– I całe szczęście – odparł Scurve równie ochrypłym głosem. Zebrał drŜącymi dłońmi

resztę pieniąŜków wysypanych przez Crokusa.

śal dotknęła pod ladą rękojeści oraz pochwy sztyletu i poczuła, Ŝe dłoń ma wilgotną. A

więc młodzieniec zauwaŜył krew. Będzie musiała go zabić. Zdała sobie jednak z

zakłopotaniem sprawę, Ŝe tego nie zrobi.

– Crokus, mój chłopcze! – rozległ się krzyk spod galerii.

Meese wyszczerzyła zęby w szyderczym uśmiechu.

– A to złapana na haczyk ryba we własnej osobie – mruknęła. – Kruppe cię woła,

chłopcze.

Crokus, który schował juŜ monetę do kieszeni, Ŝachnął się i podniósł kufel.

– No to na razie, Meese.

Znalazła człowieka Oponn. Okazało się to bardzo łatwe. Do tego coś go łączyło z

Kruppem. Było to zbyt proste. Ogarnęła ją podejrzliwość.

– Fajny chłopak – rzuciła Meese. – Obie z Iriltą mamy na niego oko, kapujesz?

śal oparła się o szynkwas, wbijając wzrok w trzymany w ręku kufel. Będzie musiała to

rozegrać bardzo ostroŜnie. Wpływ monety wywołał eksplozję czarów Cienia, która miała

charakter czysto instynktowny.

– Nie ma sprawy, Meese – rzuciła. – O to nie musisz się martwić. Jasne?

– Jasne – odparła z westchnieniem kobieta. – Spróbujmy teraz czegoś tańszego. Scurve?

Piwo Daru. W glinianych kubkach, jeśli takie masz.

W Dzielnicy PrzybrzeŜnej, pod Murem Drugiego Poziomu, stał szynk „U Quipa”.

Zbierali się tu marynarze i rybacy. Ściany lokalu wzniesiono z piaskowca. Cały budynek z

biegiem lat pochylił się do tyłu, jakby chciał się odsunąć od ulicy. Wspierał się teraz o Mur

Drugiego Poziomu, podobnie jak okoliczne chaty, zbudowane głównie z wyrzuconego na

brzeg drewna oraz fragmentów kadłubów statków, które niekiedy rozbijały się na Rafie Kreta.

O zmierzchu na DarudŜystan spadł lekki deszczyk, a znad jeziora nadciągnęła mgła. Nad

jego taflą ukazywały się błyskawice, zbyt jednak odległe, by usłyszeć grzmoty.

Wychodząc z karczmy, Kalam zobaczył szarolicego, który przystawiał właśnie pochodnię

do pobliskiej latami, odkręciwszy przedtem miedziane zawory. Latarnia buchnęła błękitnym

płomieniem, który szybko się uspokoił. Kalam zatrzymał się na moment, śledząc wzrokiem

niezwykłego, odzianego na szaro męŜczyznę, który podąŜał wzdłuŜ ulicy. Po chwili spojrzał

w niebo i ruszył w przeciwnym kierunku. Podszedł do ostatniej z chat, z której – zbudowanej

z ułoŜonych rzędami cegieł – ściany sterczał osobliwy występ, i wszedł do środka.

Szybki Ben, siedzący ze skrzyŜowanymi nogami na klepisku, podniósł wzrok.

– Poszczęściło ci się? – zapytał.

– Nie – poskarŜył się Kalam. – Gildię wcięło bez śladu. Nie mam pojęcia dlaczego. –

Usiadł na rozłoŜonym pod ścianą posłaniu, opierając się o stary, zmurszały kamień. Zerknął

na towarzysza. – A moŜe Rada Miejska postanowiła policzyć się z miejscowymi

skrytobójcami?

Oczy Szybkiego Bena zalśniły w półmroku.

– Myślisz, Ŝe przewidzieli, iŜ spróbujemy się z nimi skontaktować?

Kalam odwrócił wzrok.

– Nie są chyba idiotami. Na pewno wiedzą, Ŝe to wypróbowana malazańska metoda.

Zaproponować gildii sumę, której nie będzie mogła się oprzeć, a potem zaczekać, aŜ

członkowie miejscowej elity zaczną padać jak muchy. Sójeczka zaproponował ten plan, a

Dujek go zatwierdził. Obaj mówią językiem cesarza, Szybki. Staruszek na pewno śmieje się

w piekle w głos.

Czarodziej zadrŜał.

– To nieprzyjemna wizja.

– Jeśli nie trafimy tu na Ŝadnego skrytobójcę, kwestia stanie się akademicka – ciągnął

Kalam ze wzruszeniem ramion. – Nie wiem, gdzie się podziali, ale w Dzielnicy PrzybrzeŜnej

ich nie ma. Usłyszałem tylko jedno imię, z którym wiąŜe się jakaś tajemnica. Chodzi o

niejakiego Węgorza. Ale on nie jest skrytobójcą, tylko kimś innym.

– Gdzie spróbujemy teraz? – zapytał czarodziej. – W Dzielnicy Gadrobijskiej?

– Nie. Tam gnieździ się tylko banda rolników i pasterzy. Do licha, juŜ bijący stamtąd

smród wystarcza, by skreślić ją z listy. Jutro zaczniemy w Dzielnicy Daru. – Kalam zawahał

się. – A jak idzie tobie?

Szybki Ben pochylił głowę.

– Jestem juŜ prawie gotowy – odparł ledwie słyszalnym szeptem.

– Kiedy Sójeczka usłyszał twoją propozycję, omal się nie udławił. Ja zresztą teŜ.

Wejdziesz w samo gniazdo Ŝmij, Szybki. Jesteś pewien, Ŝe to konieczne?

– Nie. – Szybki Ben spojrzał na niego. – Osobiście wolałbym rzucić to wszystko i

zwiewać. Jak najdalej od imperium, DarudŜystanu i wojny. Ale spróbuj namówić do tego

sierŜanta. Jest wiemy idei, a takich najtrudniej przekonać.

Kalam skinął głową.

– Honor, uczciwość i całe to kosztowne gówno.

– Zgadza się. Dlatego zostało nam tylko jedno wyjście. Obłęd Loczka stał się dla nas

zagroŜeniem, ale moŜemy jeszcze wykorzystać go po raz ostatni. Moc przyciąga moc. Jeśli

nam się poszczęści, jego zgon wywoła taki właśnie efekt. Im więcej Ascendentów tu

zwabimy, tym lepiej.

– Zawsze myślałem, Ŝe lepiej ich unikać, Szybki.

– Nie musisz mnie o tym przekonywać – odparł z wymuszonym uśmiechem czarodziej. –

Ale w obecnej sytuacji chaos i zamieszanie są naszymi sprzymierzeńcami.

– A jeśli Tayschrenn coś zwęszy?

Szybki Ben uśmiechnął się szerzej.

– Wtedy zginiemy szybciej. Tak to juŜ jest.

Kalam parsknął krótkim, pozbawionym wesołości śmiechem.

– Tak to juŜ jest.

Czarodziej uniósł głowę.

– Słońce juŜ zaszło. Pora zaczynać.

– Mam wyjść? – zapytał Kalam.

Szybki Ben potrząsnął głową.

– Nie. Tym razem zostań na miejscu. Jeśli nie wrócę, spal moje ciało na popiół, rozsyp go

na cztery wiatry i z całego serca przeklnij moje imię.

– Jak długo mam czekać? – warknął Kalam po długiej chwili milczenia.

– Do świtu – odparł Szybki Ben. – Rozumiesz, Ŝe mógłbym poprosić o to tylko

najbliŜszego przyjaciela?

– Rozumiem. Bierz się do roboty, niech cię licho.

Szybki Ben poruszył dłońmi. Z ziemi trysnął pierścień ognia, który go otoczył.

Czarodziej zacisnął powieki.

Kalam miał wraŜenie, Ŝe jego przyjaciel skurczył się nieco, jakby wyparowało z niego

coś, co miało kluczowe znaczenie dla Ŝycia. Broda opadła mu z trzaskiem kręgów na pierś,

barki oklapły, a z ust wypuścił z cichym sykiem powietrze. Pierścień ognia rozjarzył się

jaśniej, a potem przygasł, przechodząc w pełgający blask.

Kalam przesunął się nieco, wyprostował nogi, skrzyŜował ramiona i w coraz bardziej

przytłaczającej ciszy pozostał tak w oczekiwaniu.

Murillio wrócił pobladły do stolika i usiadł na krześle.

– Ktoś juŜ zabiera ciało – oznajmił, potrząsając głową. – Ten, kto zabił Cherta, to

profesjonalista o wyjątkowo wrednych upodobaniach. Prosto w oko...

– Wystarczy! – krzyknął Kruppe, unosząc dłonie. – Kruppe akurat je, mój drogi Murillio,

a ma delikatny Ŝołądek.

– Chert był durniem – ciągnął Murillio, ignorując słowa grubaska – ale trudno sobie

wyobrazić, czym ściągnął na siebie tak okrutną zemstę.

Crokus milczał. Widział krew na sztylecie ciemnowłosej kobiety.

– Kto to wie? – Kruppe poruszył brwiami. – Być moŜe był świadkiem jakiejś okropnej

okropności. Być moŜe rozdeptano go, tak jak rozdeptuje się myszkę, która zapłacze się pod

nogi.

Crokus rozejrzał się wokół, zatrzymując spojrzenie na kobiecie, która stała z Meese przy

szynkwasie. Miała na sobie skórzaną zbroję, a do pasa przytroczony prosty pojedynkowy

miecz. Przypominała mu najemników, których widział kiedyś w mieście jako młody chłopiec.

Zwali się Karmazynową Gwardią. Pięćset męŜczyzn i kobiet, a ani jednej wypolerowanej

sprzączki.

Nie spuszczał wzroku z nieznajomej. Była jak ci najemnicy – morderczyni, w której

zabijanie nie budziło juŜ grozy. Co takiego zrobił Chert, Ŝe zasłuŜył sobie na pchnięcie noŜem

w oko?

Odwrócił od niej spojrzenie akurat na czas, by zobaczyć wchodzącego do gospody

Rallicka Noma. Skrytobójca zmierzał do stolika, nawet nie spoglądając na schodzących mu z

drogi ludzi.

Coll przeciął jego trasę, nim jeszcze dotarł do celu. Krzepki męŜczyzna klepnął Rallicka

w plecy i oparł się o niego w pijackim geście.

– Nom, ty stary sukinsynu!

Rallick objął go ramieniem i wspólnie ruszyli do stolika.

Tłuściutki mag podniósł wzrok.

– Ho, drodzy towarzysze! Kruppe zaprasza was na to spotkanie przyjaciół. – Wskazał

dwa puste krzesła, kołysząc się na swoim. – Jeśli chcecie usłyszeć o naszych dramatycznych

poczynaniach: młody Crokus wpatrywał się rozmarzonym wzrokiem w pustkę, a Murillio i

Kruppe rozprawiali o ostatnich rozmówkach ulicznych szczurów.

Coll przystanął, chwiejąc się i marszcząc czoło. Rallick usiadł i sięgnął po dzbanek piwa.

– A co to były za rozmówki? – zapytał od niechcenia skrytobójca.

– KrąŜą pogłoski, Ŝe zawarliśmy sojusz z Odpryskiem KsięŜyca – oznajmił Murillio.

– To oczywista bzdura – wtrącił Kruppe. – Czy zauwaŜyliście cokolwiek, co mogłoby

potwierdzić takie przypuszczenie?

Murillio wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Odprysk nie odlatuje, prawda? A do tego Rada kazała rozbić pod nim namiot.

– Słyszałem od wujka Mammota, Ŝe rajcom nie udało się przekazać Ŝadnej wiadomości

tym, którzy mieszkają na górze – wtrącił Crokus.

– To dla nich typowe – zauwaŜył Murillio, spoglądając przelotnie na Rallicka.

– A kto tam właściwie mieszka? – zapytał złodziej.

Coll zachwiał się na nogach i złapał obiema dłońmi stołu, by utrzymać równowagę.

Przysunął do chłopaka czerwoną gębę.

– Pięć czarnych smoków! – ryknął.

W Grotach Chaosu Szybki Ben znał niezliczone, zmienne ścieŜki, które wiodły do drzwi.

Choć nadawał im taką nazwę, w rzeczywistości były barierami, które tworzyły się w

miejscach styku grot, twardymi jak bazalt konglomeratami energii. Sękate palce chaosu, z

których sączyła się moc, dotykały wszystkich królestw. Drzwi były stwardniałymi bliznami w

ciele innych światów, innych dróg magii.

Czarodziej na nich właśnie skupił swe talenty. Opanował sposoby, które pozwalały mu,

gdy przebywał w Grotach Chaosu, kształtować ich energię. Nauczył się zmieniać charakter

barier, wyczuwać, co leŜy za nimi. KaŜda grota magii miała specyficzny zapach, kaŜde

królestwo odrębną strukturę, a choć trasy, którymi wędrował, nigdy nie wyglądały tak jak

poprzednio, umiał bezbłędnie trafiać w miejsce, którego szukał.

Wędrował właśnie jedną z podobnych ścieŜek, pasmem nicości biegnącym przez akrecje

groty, krętym i pełnym sprzeczności. Natknął się na szlak, na którym – choć chciał poruszać

się naprzód – mknął do tyłu. Dotarł do ostrego zakrętu w prawo, a potem drugiego, trzeciego i

czwartego. Wszystkie wiodły w tym samym kierunku.

Wiedział, Ŝe to moc jego umysłu tworzy te szlaki, rządziły się one jednak własnymi

prawami. A moŜe to były jego prawa, tyle Ŝe sam ich nie znał. Bez względu na źródło owej

mocy była ona wcielonym obłędem.

Wreszcie dotarł do wrót, których szukał. Bariera ukazała mu się jako szary, matowy

kamień. Szybki Ben zawisł nad nim i wyszeptał słowa rozkazu, które jego duchowi nadały

kształt jego ciała. Zatrzymał się na chwilę, by zapanować nad chaotycznym drŜeniem, po

czym podszedł do drzwi i połoŜył na nich dłonie.

Brzegi wrót były twarde i ciepłe, a bliŜej środka kamień stawał się gorący i miękki. Pod

dłońmi czarodzieja substancja powoli z mętnej stawała się przezroczysta jak obsydian. Szybki

Ben zamknął oczy.

Nigdy jeszcze nie próbował przedostać się przez podobne drzwi. Nie był nawet pewien,

czy to moŜliwe. A jeśli to zrobi i nie straci Ŝycia, to czy będzie mógł wrócić? Bardziej niŜ

techniczna strona tego zadania niepokoiła go jednak świadomość, Ŝe ma wejść do królestwa,

w którym nie był mile widzianym gościem.

Otworzył oczy.

– Jestem kierunkiem – rzekł cicho, opierając się o barierę. – Jestem potęgą woli w

miejscu, które szanuje tę siłę i nic poza nią. – Nacisnął mocniej. – Jestem dotknięciem groty.

Nic nie jest odporne na chaos, Ŝadne miejsce nie jest przed nim bezpieczne. – Poczuł, Ŝe

drzwi ustępują. Wyciągnął do tyłu rękę, odpychając narastający nacisk. – Tylko ja przejdę! –

wysyczał. Wtem rozległ się dziwny łoskot i czarodziej prześliznął się przez barierę, czując, Ŝe

wokół jego ciała zapłonęła energia.

Stanął na nierównym, spalonym gruncie, chwiejąc się na nogach. Odzyskał równowagę i

rozejrzał się wokół. Znajdował się na jałowej równinie. Na horyzoncie po lewej wznosiły się

niskie wzgórza, a po niebie koloru rtęci mknęła grupa długich, ciągnących się chmur, które

były czarne jak smoła.

Szybki Ben usiadł, krzyŜując nogi. Ręce złoŜył na kolanach.

– Tronie Cienia – zaczął. – Panie Cieni. Przybyłem do twego królestwa. Czy przyjmiesz

mnie jak gościa, który przychodzi w pokoju?

Ze wzgórz dobiegła odpowiedź: wycie Ogarów.

Rozdział dwunasty

Pójdź ze mną

Drogą Złodziei,

usłysz jej pieśń

pod stopami,

usłysz jej czysty

ton, gdy popełnisz błąd

i przetnie cię

na dwoje

Znaki Apsalar

Drisbin(ur. 1135)

Kruppe siedział w gabinecie Mammota i masował sobie czoło, pogrąŜony w lekturze.

...a gdy Przywołano go na Ziemię, Bóg został Okaleczony i Przykuty Łańcuchem. Podczas

Przywołania, Pięści Boga oddzieliły od siebie rozliczne lądy, a wiele rzeczy narodziło się lub

wydostało na swobodę. Przykuty i Okaleczony Bóg.

Grubasek oderwał wzrok od staroŜytnego tomu i wywrócił oczyma.

– Zwięzłość, Kruppe błaga o zwięzłość!

Wrócił do pisanego wyblakłym inkaustem tekstu.

...ujawniał swe moce tylko ostroŜnie. Okaleczony Bóg był ostroŜny, lecz niedostatecznie

ostroŜny, gdyŜ moce Ziemi w końcu go odnalazły. Okaleczony Bóg był Przykuty Łańcuchem i

Przykuty Łańcuchem zginął. Na jałowym pustkowiu, które było więzieniem Okaleczonego

Boga, zebrało się wielu, by dokonać tego czynu. Był tam Kaptur, szary wędrowiec śmierci, a

takŜe Dessembrae, który natenczas był wojownikiem Kaptura, aczkolwiek właśnie w owym

czasie i miejscu Dessembrae strzaskał okowy, które nałoŜył na niego Kaptur. Zgromadzili się

tam teŜ...

Kruppe przerzucił z jękiem kilka stron. Lista ciągnęła się bez końca. Była niedorzecznie

długa. Prawie spodziewał się, Ŝe zobaczy gdzieś tam imię własnej babci. Wreszcie, po trzech

stronach, znalazł fragment, którego szukał.

...a wśród tych, którzy przyszli ze srebrnej kopuły niebios, Tiste Andii, mieszkańcy

Ciemności, która była przed Światłem, Czarne Smoki w liczbie pięciu, a wraz z nimi

Ŝeglowała czerwonoskrzydła Silanah, która, jak powiadają, mieszkała wraz z Tiste Andii w

ich Kle Ciemności, który schodził ze srebrnej kopuły niebios...

Grubasek skinął głową, mamrocząc coś do siebie. Schodzący z nieba Kieł Ciemności –

Odprysk KsięŜyca? Dom pięciu czarnych smoków i jednego czerwonego? ZadrŜał. Skąd Coll

o tym wiedział? To prawda, Ŝe nie zawsze był zapijaczonym zerem, lecz nawet jego

uprzednia pozycja, choć wysoka, nie wymagała wielkiej wiedzy.

Kto więc przemówił przez jego splamione winem usta?

Kruppe westchnął do siebie.

– Odpowiedź na to pytanie będzie musiała zaczekać. Znaczenie owego wydarzenia płynie

z faktu, Ŝe choć Coll ryczał jak osioł, okazało się, iŜ miał rację. Trzeba teŜ rozwaŜyć kwestię,

jak wpływa to na obecną sytuację.

Zamknął księgę i wstał z fotela. Usłyszał za sobą kroki.

– Przyniosłem ci ziołowej herbaty – oznajmił staruszek, wchodząc do ciasnej klitki. – Czy

Kompendium królestw Alladarta w czymś ci pomogło, Kruppe?

– Bardzo pomogło – odparł grubasek, przyjmując z wdzięcznością gliniany kubek. –

Kruppe nauczył się doceniać zalety nowoczesnego języka. Podobne przewlekłe dywagacje,

charakterystyczne dla staroŜytnych mędrców, są klątwą, której dzisiejsze czasy juŜ nie znają, i

Kruppe bardzo się z tego cieszy.

– Hmm – mruknął staruszek. Kaszlnął cicho i odwrócił wzrok. – Czy mogę cię zapytać,

czego szukałeś?

Grubasek podniósł wzrok. W kącikach jego oczu uwidoczniły się lekkie zmarszczki.

– Oczywiście, Mammot. Miałem nadzieję, Ŝe znajdę tam imię mojej babci.

Uczony zmarszczył brwi, a następnie pokiwał głową.

– Rozumiem. W takim razie nie będę cię pytał, czy sprzyjało ci szczęście.

– Nie rób tego, proszę! – zawołał grubasek, wybałuszając oczy. – W dzisiejszych czasach

szczęście to dość niebezpieczny towarzysz. Wszystko bardzo się pokiełbasiło. Dziękuję, Ŝe

zrozumiałeś, iŜ Kruppe potrzebuje dyskrecji.

– Nie ma za co – rzucił Mammot, machając ręką. – Nie chciałem... hmm, właściwie to

chciałem. Rozumiesz, ciekawość. Intelektualna.

Kruppe uśmiechnął się rozanielony, popijając łyk herbaty.

– MoŜe wrócilibyśmy do salonu, Ŝeby odpocząć przed kominkiem? – zaproponował

staruszek.

Przeszli razem do głównego pokoju. Kruppe rozsiadł się wygodnie w fotelu, prostując

nogi.

– Jak ci idzie pisanie? – zainteresował się.

– Powoli – odparł Mammot. – Ale nie ma w tym nic dziwnego.

Wydawało się, Ŝe uczony chce mu coś powiedzieć. Grubasek czekał cierpliwie,

poruszając machinalnie palcami nóg. Minęła jakaś minuta. Wreszcie staruszek odchrząknął.

– Kruppe, czy widziałeś ostatnio mojego drogiego siostrzeńca? – zapytał.

Grubasek uniósł brwi.

– Dawno temu Kruppe złoŜył obietnicę pewnemu człowiekowi – zaczął. – Człowiek ów

niepokoił się o siostrzeńca, którego ekscytowała myśl o Ŝyciu na ulicach. Chłopak marzył o

pojedynkach i straszliwych uczynkach popełnianych w zaułkach dla przebranych księŜniczek,

czy takich tam rzeczach...

Mammot kiwał głową. Miał zamknięte oczy.

– ...i tego przyrzeczenia Kruppe dotrzymał z wielką skrupulatnością, gdyŜ on równieŜ

kochał chłopaka. PoniewaŜ w kaŜdym przedsięwzięciu przetrwanie zaleŜy od umiejętności,

wziął młodzieńca pod swe opiekuńcze skrzydła i moŜna powiedzieć, Ŝe z powodzeniem, hę?

Mammot uśmiechnął się, nie przestając kiwać głową.

– śeby odpowiedzieć na pytanie wspomnianego wujka: tak, Kruppe widział chłopaka.

Uczony pochylił się, przeszywając go spojrzeniem.

– Czy zauwaŜyłeś w jego zachowaniu coś osobliwego? Czy zadawał ci jakieś dziwne

pytania albo prosił o coś nietypowego?

Grubasek przymruŜył oczy. Pociągnął kolejny łyk.

– Szczerze mówiąc, tak. Po pierwsze, zaŜądał zwrotu szkatułki z pięknymi klejnotami,

które niedawno udało mu się zdobyć. Powiedział, Ŝe to z powodów osobistych. Kruppe

zastanawiał się, jakie to mogą być powody. Nie wie tego do dziś, ale chłopak był wyraźnie

szczery – nie, bardzo przejęty – a to Kruppe uznał za godne pochwały.

– Zgadzam się! Czy uwierzyłbyś, Ŝe Crokus zainteresował się ostatnio formalnym

wykształceniem? Nie rozumiem tego. Chłopak ma obsesję na jakimś punkcie.

– Być moŜe Kruppe powinien podjąć próbę rozwiązania tej zagadki.

– Dziękuję – rzekł z ulgą Mammot. – Chciałbym się dowiedzieć, skąd to wszystko się

wzięło. Okazał nagle tyle ambicji, Ŝe boję się, iŜ będzie to tylko słomiany ogień. Jeśli jednak

zdołamy go podsycić...

– Oczywiście – wtrącił grubasek. – W końcu Ŝycie nie powinno sprowadzać się tylko do

drobnych kradzieŜy.

– Dziwię się, Ŝe słyszę to z twoich ust, Kruppe – zauwaŜył z uśmiechem Mammot.

– Lepiej, Ŝeby podobne uwagi zostały między tobą a Kruppem. Tak czy inaczej, jestem

przekonany, Ŝe Murillio wie coś o tej sprawie. Dał to do zrozumienia, gdy spoŜywaliśmy dziś

kolację „Pod Feniksem”.

– Jak zdrowie Murillia? – zapytał Mammot.

– Sieć otaczająca chłopaka pozostaje nietknięta – zapewnił go z uśmiechem grubasek. –

Przede wszystkim, Rallick Nom traktuje to zadanie bardzo powaŜnie. Być moŜe dostrzega w

Crokusie echa swej minionej młodości. Szczerze mówiąc, Kruppe nie potrafi do końca

zgłębić prawdziwej natury Rallicka. Jest on niewiarygodnie lojalny i, jak dobrze wiesz, spłaca

swe długi z wigorem, który zawstydza wszystkich wokół niego, poza Kruppem oczywiście.

Ale czy w jego Ŝyłach płynie krew? Czasem budzi to wątpliwości.

Oblicze Mammota nabrało wyrazu roztargnienia.

Grubasek poczuł napięcie. Powietrze pachniało magią. Pochylił się w fotelu, by przyjrzeć

się twarzy siedzącego naprzeciwko staruszka. Ktoś skomunikował się z Mammotem. Kruppe

dobrze znał grotę, której pulsowanie wypełniło pokój.

Usiadł wygodnie i czekał.

Po chwili uczony zerwał się gwałtownie z fotela.

– Muszę sprawdzić coś w księgach – rzucił nieobecnym tonem. – Aha, Kruppe, mistrz

Baruk chce natychmiast z tobą pomówić.

– Tak mi się zdawało, Ŝe wyczuwam obecność alchemika – zauwaŜył grubasek, wstając z

cichym chrząknięciem. – Ach, te fatalne noce. Ich wymogi zmuszają nas do nieustannego

pośpiechu. Do zobaczenia, Mammot.

– Do zobaczenia – powtórzył uczony z zasępioną miną, kierując się do pokoiku, w

którym jego gość spędził ostatnią godzinę.

Kruppe poprawił rękawy płaszcza. Cokolwiek się wydarzyło, było to na tyle waŜne, Ŝe

Mammot zapomniał o etykiecie, co samo w sobie świadczyło, iŜ sytuacja jest groźna.

– W takim razie lepiej nie kazać Barukowi czekać – wyszeptał. – A przynajmniej nie za

długo – poprawił się, ruszając ku drzwiom. – Dobre obyczaje wymagają, by Kruppe zachował

poczucie godności. Pójdzie szybko, ale pójdzie piechotą, bo potrzebuje czasu, by się

zastanowić, przygotować plany, uknuć spiski, przewidzieć nadchodzące wydarzenia, cofnąć

się do paru myśli, wybiec naprzód z innymi, zrobić wszystko co konieczne. Przede wszystkim

jednak musi określić naturę kobiety, która go śledziła, zabiła Cherta, zorientowała się, Ŝe

Crokus zauwaŜył krew na ostrzu jej noŜa i rozpoznała w Rallicku Nomie skrytobójcę, gdy

tylko pojawił się w gospodzie. MoŜe się ona okazać kluczem do całej tej sprawy, a nawet

więcej, gdyŜ moneta zwróciła ku niej swą twarz, choć tylko na chwilę. Kruppe jest

przekonany, Ŝe to wydarzenie jeszcze da o sobie znać, na dobre czy na złe. – Umilkł i

rozejrzał się wokół, mrugając szybko. – Kruppe powinien przynajmniej opuścić pokój

Mammota – mruknął. Spojrzał na klitkę, w której zniknął staruszek. Dobiegał stamtąd szelest

przewracanych pośpiesznie starych stronic. Grubasek odetchnął z ulgą i wyszedł.

Podniecona Starucha skakała po stole, strosząc przypalone pióra. Gdzie się podział

alchemik? Musiała przed świtem załatwić jeszcze tysiąc spraw. Co prawda, w tej chwili nie

przychodziła jej do głowy ani jedna, nie lubiła jednak, gdy kazano jej czekać.

Drzwi gabinetu otworzyły się i Baruk wszedł do środka, owijając masywne ciało

szlafrokiem.

– Wybacz, Starucho, byłem niedysponowany.

Ptaszysko chrząknęło. Za alchemikiem ciągnął się gęsty, wonny strumień czarów.

– Mój pan, Anomander Rake – zaczęło bez zbędnych wstępów – rozkazał, bym

opowiedziała ci o swych przeŜyciach na Równinie Rhivi.

Baruk podszedł do Wielkiego Kruka, który łaził po stole z mapami. Zmarszczył brwi.

– Jesteś ranna.

– Tylko moja duma ucierpiała. Wysłuchaj, co mam ci do powiedzenia.

Alchemik uniósł brwi. Stara czarownica była w paskudnym nastroju. Nie odzywał się juŜ

więcej. Ptak rozpoczął opowieść.

– Z północy idzie tu mała drewniana marionetka, produkt przeniesienia duszy, napędzany

przez Grotę Chaosu. Jej moc jest potęŜna i wypaczona, zgubna nawet dla Wielkich Kruków.

Zabiła wielu moich współbraci, wyłaniając się od czasu do czasu z groty. Sprawiło jej to

wyraźną przyjemność. – Starucha kłapnęła gniewnie dziobem. – Laleczka podąŜa za mocą, do

której nie mogłam się zbliŜyć. Czymkolwiek ona jest, zmierza wprost ku Wzgórzom Gadrobi.

Mój pan zgadza się z tą opinią. Owa moc szuka czegoś, co gdzieś tam jest ukryte. Nie znamy

jednak tych stron i dlatego podzieliliśmy się tą wiadomością z tobą, alchemiku. Dwie moce

wędrują w stronę Wzgórz Gadrobi. Mój pan pyta cię, dlaczego.

Z twarzy Baruka odpłynęły wszystkie barwy. Odwrócił się powoli, usiadł w fotelu,

wsparł twarz na złoŜonych w piramidkę dłoniach i zamknął oczy.

– Imperium Malazańskie zamierza uwolnić coś, nad czym nie zdoła zapanować. Coś, co

jest pochowane pośród Wzgórz Gadrobi. Inna sprawa, czy którakolwiek z tych mocy będzie

w stanie tego dokonać. Szukać to jeszcze nie znaczy znaleźć, a znaleźć nie znaczy osiągnąć

cel.

Starucha zasyczała niecierpliwie.

– Kto jest tam pochowany, alchemiku?

– Jaghucki tyran, którego uwięzili sami Jaghuci. Jego kurhanu szukały liczne pokolenia

uczonych i czarnoksięŜników, lecz nikomu nie udało się odkryć nawet najdrobniejszych

wskazówek. – Baruk podniósł wzrok. Twarz naznaczyły mu bruzdy niepokoju. – Znam tu, w

DarudŜystanie, pewnego człowieka, który zgromadził całą znaną wiedzę dotyczącą miejsca

owego pochówku. Muszę się z nim naradzić. Powiem twemu panu jedno. Między Wzgórzami

Gadrobi stoi monolit. Znam jego dokładną lokalizację. Jest niemal niedostrzegalny, gdyŜ nad

powierzchnię wystaje tylko zwietrzały wierzchołek, wysoki moŜe na piędź. Pozostałe

dwadzieścia stóp ukrywa się pod ziemią. Wokół niego moŜna zobaczyć pozostałości

niezliczonych dołów i rowów, które tam wykopano. Wszystkie te wysiłki okazały się

bezowocne. Monolit jest jedynie punktem startowym. Wejście do kurhanu znajduje się gdzie

indziej.

– A gdzie?

– Tego ci nie powiem. Muszę teraz porozumieć się z moim towarzyszem. Później być

moŜe przekaŜę ci więcej szczegółów. A moŜe nie. Sposób wejścia do kurhanu musi pozostać

tajemnicą.

– To nam nic nie daje! Mój pan...

– Jest niewiarygodnie potęŜny – przerwał jej Baruk. – A jego intencje nie są bynajmniej

do końca jasne. Starucho, nie ma znaczenia, Ŝe jesteśmy sojusznikami. To, co spoczywa w

kurhanie, moŜe zniszczyć miasto. To miasto. Nie pozwolę, by wpadło w ręce Rake’a. Powiem

ci, gdzie znajduje się monolit, gdyŜ tam w pierwszej kolejności muszą się udać łowcy. Mam

do ciebie jeszcze jedno pytanie, Starucho. Czy jesteś pewna, Ŝe marionetka śledzi tę drugą

moc?

Ptaszysko pokiwało głową.

– PodąŜa jej śladem. Gdy to konieczne, ukrywa się. UwaŜasz, Ŝe obie moce pochodzą z

imperium. Dlaczego?

Baruk chrząknął.

– Po pierwsze, obie chcą zdobyć DarudŜystan i nie cofną się przed niczym, by osiągnąć

ten cel. Mają dostęp do olbrzymich bibliotek, które znajdują się w podbitych krajach.

Jaghucki kurhan sam w sobie nie jest tajemnicą. Po drugie, mówiłaś, Ŝe obydwie moce

przybywają z północy. To dowodzi ich malazańskiego pochodzenia. Nie mam pojęcia,

dlaczego jedna z nich ukrywa się przed drugą, choć nie wątpię, Ŝe w imperium istnieją

rywalizujące ze sobą stronnictwa. Tak ogromny twór polityczny z pewnością rozdzierają

liczne spory. Tak czy inaczej, obie stanowią bezpośrednie zagroŜenie dla DarudŜystanu, a co

za tym idzie równieŜ dla planów twego pana, który nie chce dopuścić, by Malazańczycy nas

podbili. MoŜemy bezpiecznie przyjąć załoŜenie, Ŝe obie moce pochodzą z imperium.

Starucha była wyraźnie niezadowolona.

– Będziemy cię informować o tym, co się dzieje na Równinie Rhivi. Mój pan musi

zdecydować, czy warto próbować zatrzymać te moce, nim dotrą do Wzgórz Gadrobi. –

Spojrzała gniewnie na Baruka. – Jak dotąd sojusznicy nie udzielili mu znaczącego wsparcia.

Mam nadzieję, Ŝe do naszego następnego spotkania ta sytuacja ulegnie zmianie.

Alchemik wzruszył ramionami.

– Moje pierwsze spotkanie z Anomanderem Rake’em okazało się jak dotąd jedynym.

Wsparcie wymaga łączności. – Jego głos nabrał twardszych tonów. – Poinformuj swego pana,

Ŝe jesteśmy tak samo niezadowoleni jak on.

– Mój pan miał mnóstwo zajęć – mruknęła Starucha, przelatując na parapet.

Baruk spojrzał na przygotowującego się do odlotu ptaka.

– Zajęć? – zapytał posępnym głosem. – A jakich?

– Wszystko we właściwym czasie, alchemiku – odpowiedziała Starucha. Poderwała się

do lotu i zniknęła.

Baruk zaklął, zamknął gniewnym ruchem dłoni okno i zatrzasnął okiennice. Magiczny

gest nie przyniósł mu jednak satysfakcji, jaką by poczuł, gdyby uczynił to własnoręcznie.

Wstał, mrucząc pod nosem, i podszedł do kominka, by nalać sobie wina. Zatrzymał się nagle.

Przed niespełna półgodziną wyczarował demona. Nie było to nic wielkiego. Potrzebował

szpiega, nie zabójcy. Coś mu mówiło, Ŝe w niedalekiej przyszłości będzie przywoływał

znacznie groźniejsze istoty. Skrzywił się, pociągając łyk trunku.

– Mammot – wyszeptał, otwierając grotę – potrzebuję cię.

Uśmiechnął się, gdy w jego głowie pojawił się obraz małego pokoiku i kamiennego

obramowania kominka. Naprzeciwko siebie ujrzał Kruppego.

– Świetnie. Potrzebuję was obu.

Ogar, który podszedł truchtem do Szybkiego Bena, był masywny, pierś miał szeroką, a

sierść białawą. Gdy był juŜ blisko, czarodziej zauwaŜył, Ŝe oczy bestii równieŜ są białe i

pozbawione źrenic. Zatrzymała się obok niego i usiadła. Pokłonił się jej.

– Jesteś Ogar zwany Blind – rzekł. – Towarzyszka Barana i matka Geara. Nie chcę

niczyjej szkody. Pragnę tylko pomówić z twym panem.

Nagle w pobliŜu rozległ się warkot. Czarodziej zamarł w bezruchu. Odwrócił powoli

głowę i spuścił wzrok. W odległości niespełna stopy od jego prawej nogi leŜał drugi Ogar.

Był chudy i pokryty bliznami, a skórę pokrywały mu brązowe cętki. Wpatrywał się w Blind.

– Baran. – Skinął głową. Szybki Ben znowu usłyszał warkot, tym razem za plecami.

Odwrócił się i w odległości dziesięciu stóp ujrzał trzeciego Ogara. Była to suka, długa, czarna

i gładkowłosa, a jej wlepione w intruza ślepia lśniły czerwono. – I Shan – dodał cicho.

Ponownie spojrzał na Blind. – Dopadłyście zwierzynę, czy macie mi słuŜyć jako eskorta?

Baran podniósł się bezszelestnie. Barkiem sięgał czarodziejowi do piersi. Blind równieŜ

wstała. Potruchtała w lewo i zatrzymała się, spoglądając za siebie. Dwa bliźniacze warknięcia

kazały Szybkiemu Benowi ruszyć za Ogarami.

Otaczająca ich okolica zmieniała powoli swój charakter. Przedmioty kryły się w

pozbawionych źródła cieniach, a gdy się z nich wyłaniały, miały nieco inną postać. Horyzont,

który czarodziej uwaŜał za północny, przesłaniał porośnięty szarym lasem stok, który sięgał

ku czemuś, co mogło być murem. Ściana ta przypominała niebo. Być moŜe była niebem,

Szybki Ben odnosił jednak wraŜenie, Ŝe znajduje się dziwnie blisko, choć sam las był odległy

o wiele mil. Spojrzenie w górę nie pomogło mu potwierdzić przeświadczenia, Ŝe owo

królestwo otacza magiczny mur, ani teŜ mu zaprzeczyć. Firmament równieŜ wydawał się

bliski, niemal w zasięgu ręki. Pod nim mknęły jednak niesione wiatrem czarne chmury, które

dezorientowały czarodzieja, przyprawiając go o zawroty głowy.

Do grupy przyłączył się następny Ogar – bury samiec, który jedno oko miał niebieskie, a

drugie Ŝółte. Choć nie podszedł bliŜej, Szybki Ben doszedł do wniosku, Ŝe jest większy od

pozostałych, a jego ruchy świadczyły, iŜ potrafi być bardzo szybki. Wiedział, Ŝe to Doan,

pierworodny syn przewodnika stada Rooda i jego pierwszej towarzyszki Pallick.

Nowo przybyły truchtał przez pewien czas u boku Blind, a gdy weszli na niskie wzgórze,

pobiegł naprzód. Gdy czarodziej wspiął się na wzniesienie, ujrzał przed sobą miejsce, ku

któremu zmierzali. Westchnął. Twierdza Cienia górowała nad równiną niczym ogromna bryła

czarnego szkła, poprzecinana łukowatymi płaszczyznami i gdzieniegdzie pofałdowana.

Niektóre wyniosłości były białe, jak poobtłukiwane. Wyglądała zupełnie jak jej podobizna

rzeźbiona na ołtarzach świątyń Tronu Cienia. Największa ze zwróconych ku nim powierzchni

– pewnie moŜna ją było nazwać ścianą – była matowa i cętkowana, jakby zwietrzałą

obsydianową powierzchnię pokrywała kora.

Nie było tu okien, we właściwym sensie tego słowa, lecz wiele gładkich powierzchni

sprawiało wraŜenie półprzezroczystych. Wszystkie lśniły wewnętrznym światłem. Szybki

Ben nigdzie nie widział drzwi, bramy ani mostu zwodzonego.

Gdy przybyli na miejsce, czarodziej krzyknął głośno z zaskoczenia. Blind weszła w

kamień i zniknęła. Zawahał się i Baran podszedł do niego, chcąc trącić go pyskiem.

Czarodziej jednak na to nie pozwolił. ZbliŜył się do plamistego kamienia, wyciągnął ręce i

wszedł w ścianę. Nie poczuł nic. Przedostał się przez barierę bez trudu i znalazł się w

korytarzu, który wyglądał jak część zwyczajnej, niemagicznej rezydencji.

Nie było tu Ŝadnych ozdób. Po jakichś trzydziestu stopach kończył się dwuskrzydłowymi

drzwiami. Blind i Doan siedziały po obu stronach drzwi, które nagle same się otworzyły.

Szybki Ben wszedł do znajdującego się za nimi pomieszczenia, nakrytego kopulastym

sklepieniem. Naprzeciwko drzwi, na niewysokim podwyŜszeniu, stał obsydianowy tron. Na

wyłoŜonej matowymi brukowcami podłodze nie było dywanów, a ścian nie zdobiło nic poza

rozmieszczonymi co dziesięć stóp pochodniami. Szybki Ben naliczył ich czterdzieści, lecz

dawały one tylko migotliwe światło, które zdawało się toczyć nieustanną walkę z

napierającymi ze wszystkich stron cieniami.

W pierwszej chwili sądził, Ŝe tron jest pusty, gdy jednak podszedł bliŜej, dostrzegł

siedzącą na nim postać, która wydawała się złoŜona z niemal półprzeźroczystych cieni.

Kształtem przypominała nieco człowieka, lecz jej twarz zasłaniał kaptur, który skrywał nawet

błysk oczu. Szybki Ben czuł jednak, Ŝe bóg skupił uwagę wyłącznie na nim. Z trudem

powstrzymał drŜenie.

– Shan powiedziała mi, Ŝe znasz imiona mych Ogarów – odezwał się Tron Cienia

wyraźnym, spokojnym głosem.

Szybki Ben zbliŜył się do podwyŜszenia i pokłonił nisko.

– Byłem ongiś akolitą w twej świątyni, panie.

Bóg milczał przez chwilę.

– Czy to rozsądne przyznawać się do tego, czarodzieju? – zapytał wreszcie. – Czy

spoglądam przychylnie na tych, którzy ongiś mi słuŜyli, ale potem porzucili tę słuŜbę?

Odpowiedz mi. Chciałbym się od ciebie dowiedzieć, czego uczą moi kapłani.

– Dla tego, kto wstąpił na ŚcieŜkę Cienia, a potem ją porzucił, zapłatą jest Sznur.

– A co to znaczy?

– Wszyscy, którzy ci słuŜą, mają za zadanie mnie zamordować, panie.

– A mimo to stoisz przede mną, czarodzieju.

Szybki Ben pokłonił się raz jeszcze.

– Chciałbym dobić targu, panie.

Bóg zachichotał, po czym uniósł dłoń.

– Nie, Shan. Zostaw go, moja droga.

Szybki Ben zesztywniał. Czarna bestia okrąŜyła go, weszła na podwyŜszenie, połoŜyła się

przed swym bogiem i wlepiła w czarodzieja pozbawiony wyrazu wzrok.

– Czy wiesz, dlaczego ocaliłem ci przed chwilą Ŝycie, czarodzieju?

– Wiem, panie.

Tron Cienia pochylił się.

– Shan chce, Ŝebyś mi to powiedział.

Szybki Ben spojrzał w czerwone ślepia Ogara.

– Tron Cienia uwielbia dobijanie targów.

Bóg usiadł wygodniej z głośnym westchnieniem.

– W rzeczy samej jesteś akolitą. No więc, czarodzieju, mów, dopóki moŜesz.

– Muszę zacząć od pytania, panie.

– Słucham.

– Czy Gear Ŝyje?

W oczach Shan rozgorzał płomień. Suka uniosła się z miejsca, lecz bóg ją powstrzymał,

dotykając jej łba.

– To ci dopiero pytanie – zauwaŜył Tron Cienia. – Zdołałeś dokonać czegoś, co udało się

niestety tylko nielicznym. Czarodzieju, pobudziłeś moją ciekawość. Dlatego ci odpowiem.

Tak jest, Gear ocalał. Chcę usłyszeć, co masz jeszcze do dodania.

– Panie, chcę oddać w twe ręce tego, kto skrzywdził twojego Ogara.

– Jak to moŜliwe? On naleŜy do Oponn.

– Nie jego, panie. Tego, kto zwabił Geara do komnaty. Kto próbował odebrać mu duszę i

udałoby mu się, gdyby nie śmiertelnik, który jest narzędziem Oponn.

– W zamian za co?

Szybki Ben zaklął w duchu. Nie potrafił niczego wywnioskować z głosu boga, co czyniło

jego połoŜenie jeszcze bardziej niebezpiecznym, niŜ tego oczekiwał.

– Za moje Ŝycie, panie. Chcę, by Sznur odwołał wyznaczoną za mnie nagrodę.

– Czy jest coś jeszcze?

– Tak. – Zawahał się przez chwilę. – Chcę sam wybrać czas i miejsce, panie – ciągnął. –

W przeciwnym razie ten, o którym mówimy, wymknie się twym Ogarom przez swą Grotę

Chaosu. Wyłącznie ja mogę temu zapobiec i dlatego powinniśmy uwzględnić to w umowie.

Musisz tylko rozkazać swym Ogarom, by były w pogotowiu. Skontaktuję się z tobą we

właściwym momencie i przekaŜę ci, gdzie dokładnie znajduje się owa istota. Reszta to juŜ

sprawa Ogarów.

– Starannie to zaplanowałeś, czarodzieju – zauwaŜył Tron Cienia. – Na razie nie

przychodzi mi do głowy Ŝaden sposób, który pozwoliłby mi zabić i ową istotę, i ciebie.

Muszę cię pochwalić. Jak jednak zamierzasz mnie wezwać? Z pewnością nie planujesz

wrócić do mego królestwa?

– Panie, zapewniam, Ŝe nawiąŜę z tobą kontakt, lecz nie mogę teraz powiedzieć nic

więcej.

– A gdybym uŜył przeciwko tobie swych mocy, czarodzieju? Gdybym wyrwał to, co

ukrywasz w swym wątłym mózgu? Jak mógłbyś mi w tym przeszkodzić?

– Jeśli chcesz się tego dowiedzieć, panie, musisz najpierw odpowiedzieć na moją

propozycję.

Shan warknęła. Tym razem bóg nie próbował jej uspokajać.

– Biorąc pod uwagę fakt, Ŝe przy kaŜdej okazji będziesz próbował mnie przechytrzyć –

ciągnął pośpiesznie Szybki Ben – Ŝe spróbujesz odnaleźć słabe punkty w moim planie, i tak

dalej, chcę, byś dał mi słowo, iŜ, jeśli twe plany nie przyniosą powodzenia, dotrzymasz swej

części umowy, panie. Jeśli spełnisz ten warunek, odpowiem na twe pytanie.

Tron Cienia milczał przez długą chwilę.

– Zgoda – mruknął wreszcie. – Twa przebiegłość zasługuje na podziw, czarodzieju. Ten

pojedynek zdumiewa mnie i, muszę przyznać, zachwyca. śałuję tylko, Ŝe porzuciłeś ŚcieŜkę

Cienia. Zaszedłbyś na niej wysoko. No dobrze. Masz moje słowo. Ogary będą gotowe.

Dlaczego nie powinienem rozszarpać ci mózgu na strzępy, czarodzieju?

– Odpowiedzią są twe własne słowa, panie. – Szybki Ben uniósł ramiona. – W rzeczy

samej zaszedłem wysoko w twej słuŜbie, Tronie Cienia. – Otworzył swą grotę. – Nie

dopadniesz mnie, panie, poniewaŜ nie zdołasz tego dokonać.

Czarodziej wyszeptał słowo przywołania, słowo zrodzone z chaosu. Wokół niego

eksplodowała moc. Czuł się tak, jakby olbrzym zacisnął na nim swą dłoń. Gdy wciągała go

ona do groty, usłyszał krzyk Tronu Cienia.

– To ty, Delat! Ty zmiennokształtny sukinsynu!

Szybki Ben uśmiechnął się. Udało mu się. Był juŜ poza zasięgiem boga. Udało mu się –

znowu.

Kruppego zaprowadzono do gabinetu Baruka bez zwłoki, którą z upodobaniem

wykorzystywał jako pretekst do głośnych protestów. Lekko rozczarowany, rozsiadł się w

fotelu i otarł czoło chusteczką.

Alchemik wszedł do środka.

– Nie śpieszyło ci się – warknął. – Ale mniejsza z tym. Masz jakieś wieści?

Grubasek rozłoŜył chusteczkę na kolanach i zaczął ją pracowicie składać.

– Zgodnie z instrukcją nadal chronimy powiernika monety. Jeśli chodzi o poszukiwania

malazańskich infiltratorów, nie mieliśmy dotąd szczęścia. – Było to powaŜne kłamstwo, nie

miał jednak innego wyjścia. – Mam przekazać ci wiadomość – ciągnął. – Jej źródło jest nader

niezwykłe. Sposób, w jaki przekazano ją Kruppemu, był zaiste nadzwyczajny.

– Do rzeczy.

Grubasek skrzywił się. Baruk był w fatalnym nastroju.

– Ta wiadomość jest przeznaczona dla ciebie osobiście, mistrzu – ciągnął z

westchnieniem. ZłoŜył wreszcie chusteczkę i podniósł wzrok. – Pochodzi od Węgorza.

Baruk zesztywniał. Na jego twarzy wykwitł złowrogi grymas.

– Co w tym dziwnego? – mruknął. – Zna nawet moich agentów. – Jego oczy odzyskały

klarowny wyraz. – Czekam – warknął, spoglądając na Kruppego.

– Oczywiście. – Grubasek strzepnął chusteczkę i otarł czoło. – „Jeśli chcesz znaleźć tych,

których szukasz, spójrz na ulice”. To było wszystko. Wiadomość dostarczyło najmniejsze

dziecko, jakie Kruppe widział... – Przerwał, potrząsając głową. Nie, taka przesada była

niewskazana, zwłaszcza biorąc pod uwagę paskudny humor Baruka. – No, w kaŜdym razie

małe dziecko.

Alchemik wpatrywał się w dogasające węgielki. Dłonie złączył za plecami, obracając w

palcach wielki, srebrny pierścień.

– Powiedz mi, Kruppe, co ci wiadomo o owym Węgorzu? – zapytał powoli.

– Kruppe przyznaje, Ŝe niewiele. MęŜczyzna, kobieta? Nikt tego nie wie. Pochodzenie?

Tajemnica. Cele? Pragnienie podtrzymania status quo motywowane wstrętem wobec tyranii.

Tak przynajmniej powiadają. Wpływy? Rozległe. Nawet jeśli odrzucić dziewięć dziesiątych

plotek dotyczących Węgorza, musi mieć setki agentów. Zadaniem ich wszystkich jest ochrona

DarudŜystanu. KrąŜą pogłoski, Ŝe rajca Turban Orr próbuje na nich polować, przekonany, Ŝe

doprowadzili do ruiny jego plany. MoŜe to i prawda, a z tego wszyscy powinniśmy być

zadowoleni.

Baruk nie okazywał bynajmniej zadowolenia. Grubasek niemal odnosił wraŜenie, Ŝe

słyszy, jak alchemik zgrzyta zębami. Mimo to spojrzał na Kruppego i skinął głową.

– Mam dla ciebie zadanie. Weź ze sobą Murillia, Rallicka i Colla i zabierzcie powiernika

monety w jakieś bezpieczne miejsce.

– Poza miasto? – zapytał grubasek, unosząc brwi.

– Tak. Powiernik monety jest najwaŜniejszy. Zaprowadź go gdzieś, gdzie nikt go nie

dosięgnie. Waszym zadaniem będzie obserwować. Nic więcej. Zrozumiałeś, Kruppe?

Obserwować. Gdybyście uczynili coś poza tym, powiernik monety mógłby wpaść w

niepowołane ręce. Jest narzędziem Oponn i inny Ascendent moŜe ich dosięgnąć za jego

pośrednictwem. Ostatnie, czego byśmy chcieli, to walka bogów na śmiertelnej płaszczyźnie.

Grubasek odchrząknął.

– A na co mamy zwracać uwagę, mistrzu?

– Nie jestem pewien. Być moŜe na cudzoziemców, którzy rozkopują ziemię.

Kruppe poderwał się nagle.

– Masz na myśli... roboty drogowe?

Alchemik zmarszczył brwi.

– Wyślę was między Wzgórza Gadrobi. Zaczekajcie tam, aŜ zjawi się ktoś obcy albo ja

skontaktuję z wami, by udzielić wam dalszych wskazówek. W tym pierwszym przypadku

macie się gdzieś schować, Kruppe. Za wszelką cenę unikajcie wykrycia. Jeśli będzie to

konieczne, skorzystaj ze swej groty.

– Nikt nie odnajdzie Kruppego i jego dzielnych, oddanych towarzyszy – zapewnił

grubasek. Uśmiechnął się i machnął palcami.

– Świetnie. W takim razie to wszystko.

Zaskoczony Kruppe podniósł się z fotela.

– Kiedy mamy wyruszyć, mistrzu?

– Wkrótce. Zawiadomię was dzień przed terminem. Czy to wystarczy?

– Tak, drogi Baruku. Kruppe uwaŜa, Ŝe to wystarczająco długi czas. Rallick sprawia

wraŜenie chwilowo niedysponowanego, ale jeśli się nam poszczęści, będzie mógł nam

towarzyszyć.

– Zabierz go ze sobą, jeśli zdołasz. Gdyby wpływy powiernika monety obróciły się

przeciwko nam, skrytobójca będzie musiał zabić chłopaka. Czy jest tego świadomy?

– Omawialiśmy te ewentualność.

Baruk pochylił głowę i umilkł.

Grubasek odczekał chwilę, po czym wyszedł bezgłośnie.

Niespełna godzinę po opuszczeniu siedzącego na klepisku chaty ciała i wyruszeniu w

drogę do Królestwa Cienia dusza Szybkiego Bena wróciła na miejsce. Oczy Kalama

poczerwieniały juŜ z wyczerpania wywołanego nieustającym napięciem. Skrytobójca

podniósł się, czekając, aŜ jego przyjaciel odzyska przytomność.

Dla bezpieczeństwa wsparł dłonie na rękojeściach sztyletów. Jeśli Szybki Ben został

opętany, to, co nad nim zapanowało, mogło obwieścić swe przybycie przez atak na tego, kto

był najbliŜej. Kalam wstrzymał oddech.

Czarodziej otworzył oczy. W miarę, jak wracała mu świadomość, znikał z nich szklisty

połysk. Kiedy zobaczył Kalama, uśmiechnął się.

Skrytobójca wypuścił powietrze z płuc.

– Zrobiłeś to? Udało się?

– Na oba pytania odpowiedź brzmi „tak”. Trudno w to uwierzyć, prawda?

Kalam nie był w stanie powstrzymać uśmiechu. Podszedł do przyjaciela i pomógł mu

wstać. Czarodziej wsparł się cięŜko na nim. On równieŜ się uśmiechał.

– Zorientował się, kim jestem, dopiero gdy juŜ znikałem. – Szybki Ben uśmiechnął się

jeszcze szerzej. – Szkoda, Ŝe nie słyszałeś jego krzyku.

– Dziwi cię to? Jak wielu najwyŜszych kapłanów pali swe uroczyste szaty?

– Za mało, jeśli mnie o to pytasz. Bez kapłanów i świątyń krwawe łapska bogów nie

mogłyby dosięgnąć świata śmiertelników. CzyŜ nie byłby to raj, przyjacielu?

– Być moŜe – dobiegł od drzwi czyjś głos.

Obaj męŜczyźni zwrócili się w tamtą stronę i zobaczyli stojącą w wejściu śal. Jej

szczupłe ciało otulał krótki płaszcz. Była cała mokra. Kalam dopiero teraz zauwaŜył, Ŝe przez

szczeliny w ścianach przesącza się woda. Skrytobójca odsunął się od przyjaciela, by mieć

swobodne ręce.

– Skąd się tu wzięłaś? – zapytał.

– Marzysz o raju, czarodzieju? Szkoda, Ŝe nie słyszałam całej rozmowy.

– Jak nas odszukałaś? – rzucił Szybki Ben.

śal weszła do środka, zdejmując kaptur.

– Znalazłam skrytobójcę – oznajmiła. – Przebywa w gospodzie zwanej „Pod Feniksem”

w Dzielnicy Daru. Interesuje was to? – zapytała, spoglądając na nich pozbawionymi wyrazu

oczyma.

– Chcę usłyszeć odpowiedzi – zaŜądał cichym głosem Kalam.

Szybki Ben cofnął się pod ścianę, Ŝeby zrobić miejsce skrytobójcy i w razie potrzeby móc

rzucić zaklęcie, choć był tak wyczerpany, Ŝe z pewnością nie zdołałby zrobić uŜytku z groty.

ZauwaŜył, Ŝe Kalam równieŜ nie jest w najlepszym stanie. Skrytobójcy jednak z pewnością to

nie powstrzyma. Był w wyjątkowo niebezpiecznym nastroju. Świadczył o tym jego cichy

głos.

śal wbiła w kaprala martwe spojrzenie.

– SierŜant przysłał mnie...

– Kłamiesz – przerwał jej cicho Kalam. – Sójeczka nie wie, gdzie jesteśmy.

– No dobrze. Wyczułam twoją moc, czarodzieju. Ma charakterystyczną sygnaturę.

– PrzecieŜ otoczyłem tę chatę tarczą – wyszeptał Szybki Ben ze zdumieniem w głosie.

– Tak jest. Ja teŜ byłam zaskoczona, czarodzieju. Na ogół nie potrafię cię znaleźć.

Wygląda na to, Ŝe pojawiły się szczeliny.

Szybki Ben zastanowił się nad tym, co usłyszał. Doszedł do wniosku, Ŝe słowo

„szczeliny” nie jest najlepszym określeniem. śal jednak o tym nie wiedziała. Wyczuła go

dlatego, Ŝe – tak jak podejrzewali – była narzędziem Sznura. Królestwo Cienia, choćby tylko

na krótką chwilę, połączyło się z jego ciałem. Jedynie sługa Cienia mógł dysponować

wraŜliwością potrzebną, by wykryć tę więź. Czarodziej podszedł do Kalama i połoŜył dłoń na

jego krzepkim barku.

Skrytobójca obrzucił go zdumionym spojrzeniem.

– Ona ma rację. Pojawiły się szczeliny, Kalam. Z pewnością ma wrodzony talent do

czarów. Chodź, przyjacielu, dziewczyna znalazła to, czego szukamy. Bierzmy się do roboty.

śal naciągnęła kaptur.

– Nie będę wam towarzyszyła – rzekła. – Z pewnością rozpoznacie tego człowieka, gdy

tylko go zobaczycie. Podejrzewam, Ŝe kazano mu rzucać się w oczy. Być moŜe gildia

spodziewa się waszego przybycia. Tak czy inaczej, znajdźcie gospodę „Pod Feniksem”.

– Co ty, do licha, kombinujesz? – zapytał Kalam.

– Wykonuję zadanie, które zlecił mi sierŜant.

Odwróciła się i wyszła z chaty.

Kalam opuścił ramiona, wydmuchując powietrze nosem.

– Jest tym, za co ją uwaŜaliśmy – odezwał się cicho Szybki Ben. – Jak dotąd wszystko się

zgadza.

– Innymi słowy – warknął skrytobójca – gdybym ją zaatakował, byłbym teraz trupem.

– Tak jest. Załatwimy ją we właściwym momencie. Na razie jest nam potrzebna.

Kalam skinął głową.

– Do gospody „Pod Feniksem”?

– Jasna sprawa. A kiedy tam dotrzemy, najpierw łyknę sobie piwa.

– Zgoda – rzucił z uśmiechem Szybki Ben.

Gdy barczysty męŜczyzna wszedł do gospody, Rallick podniósł wzrok. Czarna skóra

świadczyła, Ŝe nieznajomy jest południowcem, co samo w sobie nie było niczym

niezwykłym. Uwagę skrytobójcy przyciągnęły jednak długie noŜe o rękojeściach z rogu i

gałkach ze srebra, zatknięte za wąski pas. To z całą pewnością nie była broń z południa. Na

gałkach wyryto kombinację krzyŜujących się kresek, którą kaŜdy przedstawiciel tego

rzemiosła potrafił rozpoznać jako znak skrytobójców.

MęŜczyzna wszedł pewnym krokiem do gospody, jakby była ona jego własnością. Nikt z

miejscowych, których odpychał na boki, nie miał ochoty wszczynać z nim kłótni. Skierował

się ku szynkwasowi i zamówił ale.

Rallick przyjrzał się resztkom, które miał w kuflu. Najwyraźniej nieznajomy chciał, by

ktoś go zauwaŜył – z pewnością ktoś taki jak Rallick Nom, skrytobójca z gildii. Kto w końcu

był przynętą? Coś tu nie grało.

Naczelnik jego klanu, Ocelot, podobnie jak wszyscy członkowie gildii, był przekonany,

Ŝe Szpon Imperium przysłał do miasta swych łudzi i wypowiedział im wojnę. Rallick nie był

tego taki pewien. Stojący przy szynkwasie męŜczyzna mógł być równie dobrze mieszkańcem

Siedmiu Miast, jak i przybyszem z Callows. Coś w jego wyglądzie kojarzyło się z Imperium

Malazańskim. Czy był szponem? A jeśli tak, to dlaczego się ujawniał? Do tej pory wróg nie

zostawił Ŝadnej wskazówki, która pozwoliłaby określić jego toŜsamość. Nie oszczędził teŜ

Ŝadnego świadka. Ostentacja, której świadkiem był teraz Rallick, pozostawała z tym w

sprzeczności albo teŜ znamionowała całkowitą zmianę taktyki. Czy sprowokowała to Vorcan,

rozkazując im się ukryć?

W głowie skrytobójcy zabrzmiał dzwonek alarmowy. Nic z tego nie miało sensu.

Murillio przysunął się bliŜej.

– Coś nie gra, przyjacielu?

– Sprawy gildii – odparł Rallick. – Chcesz się napić?

– To propozycja nie do odrzucenia – odparł z uśmiechem Murillio.

Skrytobójca rzucił jeszcze oszołomione spojrzenie na Colla, który spał bezwładnie na

krześle, po czym odszedł od stolika. O co chodziło z tymi pięcioma czarnymi smokami?

Dopchnął się do szynkwasu. Po drodze wymierzył mocnego kuksańca w bok pewnemu

młodzieńcowi, który gwałtownie zaczerpnął tchu i wymknął się ukradkiem do kuchni.

Rallick zawołał Scurve’a i zamówił kolejny dzbanek piwa. Choć nie patrzył na

nieznajomego, wiedział, Ŝe ten go zauwaŜył. Było to jedynie wraŜenie, nauczył się jednak mu

ufać. Przyjął z westchnieniem od Scurve’a pełne spienionego płynu naczynie. No cóŜ, spełnił

polecenie naczelnika klanu. Podejrzewał jednak, Ŝe Ocelot zaŜąda od niego czegoś więcej.

Wrócił do stolika i przez jakiś czas rozmawiał z Murilliem, wmuszając w niego większą

część ale. Przyjaciel wyczuł jego narastające napięcie i pojął wskazówkę, której chciał mu

udzielić Rallick. Dopił piwo i wstał.

– No cóŜ – odezwał się. – Kruppe i Crokus juŜ się ulotnili, a Coll po raz kolejny zalał się

w trupa. Dzięki za ale, Rallick. Pora poszukać ciepłego łoŜa. No to do jutra.

Skrytobójca siedział przy stoliku jeszcze pięć minut, raz tylko spoglądając w oczy

czarnoskóremu męŜczyźnie, który stał przy szynkwasie. Potem wstał i wszedł do kuchni.

Dwaj kucharze wymienili zdumione spojrzenia, zignorował ich jednak. Podszedł do drzwi,

które zostawiono uchylone, by wywołać chłodzący przeciąg. W znajdującym się za nimi

zaułku było wilgotno, choć deszcz przestał juŜ padać. Z ciemnej niszy w ścianie naprzeciwko

gospody wyłoniła się znajoma postać.

Rallick podszedł do Ocelota.

– Zrobione. To wielki czarny facet, który sterczy nad ale. Ma dwa sztylety naznaczone

krzyŜykami. Wygląda groźnie. Wolałbym z nim nie zadzierać. Zostawiam go tobie, Ocelot.

Naczelnik klanu wykrzywił dziobatą twarz.

– Jest w środku? Świetnie. Wracaj tam. Upewnij się, Ŝe cię zauwaŜył. Naprawdę się

upewnij, Nom.

Rallick skrzyŜował ramiona.

– JuŜ jestem pewien – wycedził.

– Masz go stamtąd wyciągnąć i zaprowadzić do magazynu Tarlowa. Na pomost

załadowczy. – Ocelot uśmiechnął się szyderczo. – To rozkazy Vorcan, Nom. I następnym

razem wyjdź frontowymi drzwiami. Tylko się nie pomyl. śadnej subtelności.

– To skrytobójca – wychrypiał Rallick. – Jeśli nie będę subtelny, połapie się, Ŝe to

pułapka, i załatwi mnie w mgnieniu oka.

– Zrobisz, co ci kazała Vorcan, Nom. Wracaj do środka!

Rallick obrzucił naczelnika spojrzeniem dobitnie wyraŜającym niesmak, po czym wrócił

do kuchni. Kucharze przywitali go uśmiechem, który jednak natychmiast zniknął z ich

twarzy. Jedno spojrzenie na oblicze skrytobójcy wystarczyłoby, Ŝeby zabić wesołość w całej

gospodzie. Wrócili natychmiast do roboty, jakby poganiał ich właściciel.

Gdy Rallick wszedł do głównego pomieszczenia, natychmiast stanął jak wryty.

– Niech to szlag – mruknął. Czarnoskóry męŜczyzna zniknął. I co teraz? Wzruszył

ramionami. – Niech będą drzwi frontowe.

Ruszył ku nim, przepychając się przez ciŜbę.

Po jednej stronie zaułka biegł wysoki kamienny mur. Crokus oparł się o wilgotne cegły

ściany domu kupca, wbijając spojrzenie w okno. Było na trzecim piętrze, za murem, a za

Ŝaluzjami znajdował się pokój, który doskonale pamiętał.

Stał tu juŜ od dwóch godzin. Przez większość tego czasu wewnątrz paliło się światło, od

piętnastu minut w pokoju panowała jednak ciemność. Odrętwiały z wyczerpania, nękany

wątpliwościami młodzieniec otulił się płaszczem. Nie po raz pierwszy zadał sobie pytanie, co

właściwie tu robi. Miał wraŜenie, Ŝe całe jego zdecydowanie spłynęło rynsztokiem wraz z

deszczem.

Czy to przez tę ciemnowłosą kobietę z gospody „Pod Feniksem”? Czy aŜ tak wstrząsnął

nim jej widok? Krew na jej sztylecie nie pozwalała wątpić, Ŝe zabiłaby go bez wahania po to

tylko, by zachować swą tajemnicę. A moŜe to wirująca moneta zamieszała mu w głowie? W

tym incydencie nie było nic naturalnego.

Co było takiego złego w marzeniu o tym, Ŝe przedstawią go pannie D’Arle? Nie miało to

nic wspólnego z morderczynią z gospody.

– Nic wspólnego – wymamrotał. Skrzywił się wściekły. Zaczynał gadać do siebie.

Wtem wpadła mu do głowy myśl, od której grymas na jego twarzy jeszcze się pogłębił.

Cały ten obłęd zaczął się owej nocy, gdy obrabował pannę. Gdyby tylko się nie zatrzymał, nie

spojrzał na jej delikatną, okrągłą, piękną twarz.

Z ust wyrwał mu się jęk. Crokus przestąpił z nogi na nogę. Szlachetnie urodzona. Na tym

polega problem, prawda?

Wszystko to wydało mu się nagle głupie i niedorzeczne. Jak zdołał sobie wmówić, Ŝe

mógłby kiedyś ją poznać? Otrząsnął się. NiewaŜne. UłoŜył plan i teraz pora go zrealizować.

– Nie wierzę w to – mruknął. Odszedł od ściany i ruszył w głąb zaułka, muskając dłonią

przytroczony do pasa mieszek. – Mam zamiar zwrócić pannie jej skarb.

Podszedł do muru, którego szukał, i zaczął się nań wspinać. Zaczerpnął głęboko tchu.

No dobra, skończmy z tym.

Mur był wilgotny, lecz Crokus miał w sobie tyle determinacji, Ŝe mógłby się wdrapać

nawet na górski szczyt. Stopy nie omsknęły mu się ani razu.

Rozdział trzynasty

Gdzieś tu jest pająk,

w tym czy w tamtym kącie.

Jego troje oczu

stoi na palcach w ciemności,

jego osiem nóg

przebiega mi po plecach,

powtarzając me kroki

w drwiącym rytmie.

Gdzieś tu jest pająk,

który wie o mnie wszystko,

zapisał moją historię w pajęczynie.

Gdzieś w tym dziwnym miejscu

pająk czeka,

aŜ ucieknę w panice...

Spisek

Ślepy Gallan (ur. 1078)

Gdy tylko skrytobójca z gildii opuścił pomieszczenie, Kalam dopił piwo, zapłacił i wszedł

na schody. Stanął na galerii, wsparty o poręcz, i przyjrzał się gościom, po czym, upewniwszy

się, Ŝe nikt nie zwraca na niego uwagi, ruszył w głąb korytarza i zniknął w ostatnim pokoju po

prawej.

Zamknął za sobą drzwi na klucz. Na podłodze siedział ze skrzyŜowanymi nogami Szybki

Ben. Otaczał go krąg stopionego niebieskiego wosku. Czarodziej był nagi do pasa. Garbił się i

zaciskał powieki, a po twarzy spływały mu kropelki potu. Powietrze wokół niego migotało

jak pociągnięte lakierem.

Kalam okrąŜył woskowy krąg i podszedł do łoŜa. Zdjął wiszący na kołku nad słupkiem

baldachimu tornister, postawił go na cienkim, wypchanym słomą sienniku i zaczął wyjmować

jego zawartość. Po chwili leŜały juŜ przed nim elementy arbalety. Metalowe części kuszy

pomalowano na niebiesko, a jej wąskie, drewniane łoŜe nasączono smolą i posypano czarnym

piaskiem. Kapral powoli i bezgłośnie zmontował broń.

– Zrobione – usłyszał za sobą głos Szybkiego Bena. – Powiedz mi, gdy będziesz gotowy,

przyjacielu.

– Ten gość wyszedł przez kuchnie. Ale wróci – stwierdził Kalam, wstając z podłogi z

arbaletą w dłoni. Przytwierdził do niej pas i przewiesił sobie broń przez ramię, po czym

zwrócił się w stronę czarodzieja. – JuŜ.

Szybki Ben równieŜ wstał, ocierając czoło rękawem.

– Dwa zaklęcia. Będziesz mógł unosić się w powietrzu, panując nad kaŜdym spadkiem.

Drugie powinno pozwolić ci dostrzec wszystko co magiczne. No, prawie wszystko. Jeśli w

okolicy kręci się wielki mag, to mamy pecha.

– A co z tobą? – zapytał Kalam, sprawdzając bełty, które miał w kołczanie.

– Nie będziesz mnie widział. Tylko moją aurę – odparł z uśmiechem Szybki Ben. – Mimo

to będę ci towarzyszył przez cały czas.

– Miejmy nadzieję, Ŝe wszystko pójdzie gładko. NawiąŜemy kontakt z gildią,

zaproponujemy skrytobójcom imperialny kontrakt, a oni go przyjmą i usuną wszystkie

potencjalne zagroŜenia w mieście.

WłoŜył czarny płaszcz i naciągnął kaptur.

– Jesteś pewien, Ŝe nie moŜemy po prostu zejść na dół, podejść do niego i wszystkiego po

kolei wyłoŜyć?

Kalam potrząsnął głową.

– Tak się tego nie robi. Zidentyfikowaliśmy go, a on nas. Zapewne skontaktował się juŜ

ze swoim naczelnikiem. Wszystko załatwi gildia. Nasz człowiek powinien zaprowadzić nas

na miejsce spotkania.

– Ale czy nie wpadniemy w pułapkę?

– Poniekąd – zgodził się roślejszy męŜczyzna. – Tyle Ŝe najpierw będą się chcieli

dowiedzieć, czego od nich chcemy. A gdy juŜ to usłyszą, wątpię, by mistrz gildii był

zainteresowany pozbawieniem nas Ŝycia. Jesteś gotowy?

Szybki Ben wskazał na Kalania uniesioną dłonią, po czym wymamrotał coś pod nosem.

Skrytobójca poczuł lekkość, która utworzyła otaczającą ciało poduszkę chłodnego

powietrza. Przed jego oczyma postać Szybkiego Bena przerodziła się w niebieskozielony

półcień, który najgęstszy był w długich palcach czarodzieja.

– Mam je – rzucił z uśmiechem skrytobójca. – To dwaj starzy przyjaciele.

– Tak, znowu robimy to samo – przyznał z westchnieniem Szybki Ben. – Spojrzał

druhowi prosto w oczy. – Kaptur depcze nam po piętach, Kal. Ostatnio ciągle czuję na karku

jego oddech.

– Nie ty jeden. – Kalam zwrócił się w stronę okna. – Mam czasem wraŜenie, Ŝe nasze

imperium chce nas wykończyć – dorzucił beznamiętnym tonem Kalam. Podszedł do okna,

otworzył okiennice i oparł dłonie na parapecie.

Szybki Ben stanął obok niego, kładąc mu dłoń na ramieniu. Wbili wzrok w ciemność,

dzieląc wspólnie tę krótką chwilę niepokoju.

– Widzieliśmy juŜ zbyt wiele – powiedział cicho Szybki Ben.

– Na oddech Kaptura – warknął Kalam. – Po co właściwie to robimy?

– MoŜe jeśli dostaną, czego chcą, to znaczy DarudŜystan, pozwolą nam odejść.

– No jasne. Tylko kto przekona sierŜanta, Ŝeby porzucił imperium?

– Udowodnimy mu, Ŝe nie ma wyboru.

Kalam wspiął się na parapet.

– Całe szczęście, Ŝe juŜ nie jestem szponem. Jesteśmy tylko Ŝołnierzami, dobra?

Stojący za nim Szybki Ben dotknął swej piersi i zniknął. W jego dobiegającym nie

wiadomo skąd głosie pobrzmiewała ironia.

– Dobra. Staruszek Kalam nie będzie juŜ musiał nikogo dźgać sztyletem.

Skrytobójca zwrócił się twarzą w stronę muru i zaczął wdrapywać na dach.

– Świetnie. Zawsze tego nienawidziłem.

Głos Szybkiego Bena dobiegał teraz z bliska.

– Koniec z zabójstwami.

– Koniec ze szpiegowaniem – dorzucił Kalam, chwytając za brzeg dachu.

– Koniec z zaklęciami maskującymi.

Kalam wlazł na dach i połoŜył się na nim bez ruchu.

– Koniec ze sztyletami wbitymi w plecy – wyszeptał. Potem usiadł i omiótł wzrokiem

sąsiednie dachy. Nie wypatrzył na nich Ŝadnych tajemniczych skulonych postaci ani

jaskrawych magicznych aur.

– Dzięki bogom – wyszeptał nad nim Szybki Ben.

– Dzięki bogom – powtórzył Kalam, po czym spojrzał w dół, na ulicę. Przy wejściu do

gospody widać było plamę światła. – Ty obstaw tylne drzwi. Ja zajmę się tymi.

– Dobra.

Kalam zesztywniał nagle.

– Widzę go – wysyczał. – Jesteś przy mnie?

Szybki Ben zapewnił go, Ŝe jest.

Śledzili wzrokiem postać Rallicka Noma, który – odziany teraz w płaszcz – przeszedł na

drugą stronę ulicy i zniknął w zaułku.

– Mam go – oznajmił Szybki Ben.

Czarodzieja otoczyła niebieskozielona łuna. Wzbił się w powietrze i pomknął szybko

wzdłuŜ ulicy. Kiedy dotarł do zaułka, zwolnił. Kalam podniósł się i ruszył bezszelestnie

wzdłuŜ brzegu dachu. Gdy dotarł do jego skraju, spojrzał w dół, na dach sąsiedniego

budynku, i skoczył nań.

Opadał powoli, jak w zwolnionym tempie, i wylądował bezgłośnie. Po prawej stronie,

równolegle do niego, przemieszczała się magiczna aura Szybkiego Bena. Kalam dotarł do

trzeciego budynku. Ich człowiek kierował się ku nabrzeŜu.

Kapral przechodził z dachu na dach, podąŜając za światłem przewodnim, którym był

Szybki Ben. Czasem musiał zeskakiwać w dół, a czasem się wspinać. Kalam miał w sobie

niewiele subtelności. Tam, gdzie inni uciekali się do finezji, on uŜywał siły swych krzepkich

kończyn. Nie była to cecha korzystna dla skrytobójcy, nauczył się jednak robić z niej uŜytek.

ZbliŜali się juŜ do dzielnicy portowej. Pełno tu było wielkich, jednopiętrowych

budynków, a światła widać było tylko nad dwuskrzydłowymi drzwiami magazynów, przy

których gdzieniegdzie stali jeszcze straŜnicy. Nocą w powietrzu unosił się odór odpadków i

ryb.

Szybki Ben zatrzymał się w końcu nad podwórkiem jakiegoś magazynu, po czym wrócił

pośpiesznie do Kalama, który czekał pod pobliskim dwupiętrowym budynkiem izby

rozrachunkowej.

– To chyba tutaj – rzekł mag, unosząc się kilka stóp nad Kalamem. – I co teraz?

– Muszę wyraźnie widzieć ten plac.

– Chodź za mną.

Szybki Ben poprowadził go do następnego budynku. Zobaczyli człowieka, którego

śledzili. Przycupnął na dachu magazynu, spoglądając w dół.

– Kal, czy czujesz, Ŝe coś tu śmierdzi?

Kapral Ŝachnął się.

– Nie, do licha. Pachnie cholernymi róŜami. Zajmij pozycję, przyjacielu.

– Dobra.

Rallick Nom leŜał na dachu, wyglądając przez jego krawędź. Na dole widział podwórko

magazynu, płaskie, szare i puste. Pod sobą miał nieprzeniknione cienie. Po twarzy ściekały

mu struŜki potu.

Z mroku dobiegł go głos Ocelota.

– Widzi cię?

– Tak.

– I nie rusza się?

– Nie. Posłuchaj, jestem pewien, Ŝe jest ich więcej. Połapałbym się, gdyby ktoś mnie

śledził. To śmierdzi magią, Ocelot, a wiesz, co na jej temat sądzę.

– Do licha, Nom, gdybyś zaczął korzystać z tego, co ci daliśmy, byłbyś jednym z

najlepszych. Ale do Bramy Kaptura z tym. Wystawiliśmy obserwatorów, którzy wykryją

wszelką magię, chyba Ŝe ich czarodziej jest bardzo dobry. Pogódź się z tym – w głosie

Ocelota zabrzmiała nuta złośliwości – ten facet jest lepszy od ciebie. Wytropił cię. Solo.

– I co teraz? – zapytał Rallick.

Ocelot zachichotał.

– Zacieśniamy juŜ krąg. Wykonałeś zadanie, Nom. Dzisiejszej nocy wojna skrytobójców

dobiegnie końca. Za pięć minut będziesz mógł wracać do domu.

Wysoko nad miastem unosił się demon. Łopotał skórzastymi skrzydłami, kierując

zielone, gadzie oczy na dachy w dole. Jego wzrok wykrywał łatwo zarówno magię, jak i

ciepło. Choć demon był nie większy od psa, dysponował potęŜną mocą, niemal dorównującą

mocy człowieka, który przywołał go i spętał dzisiejszej nocy. Przed chwilą wypatrzył dwie

bliskie siebie aury. Jedna z nich naleŜała do człowieka, na którego rzucono zaklęcia, a druga

do czarodzieja, i to bardzo dobrego. Obu otaczał nierówny, zacieśniający się krąg męŜczyzn i

kobiet. Niektórych zdradzało ciepło ciała, innych zaś przesycone magią przedmioty, które

mieli przy sobie.

Do tej chwili szybujący na nocnych wiatrach demon był znudzony i zły na swego pana.

Komuś tak potęŜnemu zlecono zwykłą obserwację! Teraz jednak poczuł nagły przypływ

Ŝądzy krwi. Gdyby tylko jego pan był słabszy. Demon mógłby wówczas zerwać więzy, opaść

na dachy i rozpocząć rzeź.

PogrąŜony w tych myślach wbił wzrok w rozgrywającą się na dole scenę. Wtem w tył

jego małej, okrągłej głowy z całej siły uderzył podkuty obcas. Stwór przekoziołkował w

powietrzu, po czym odwrócił się w stronę napastnika. Pod czaszką gorzała mu wściekłość.

Chwilę później walczył juŜ o Ŝycie. Postać, która go zaatakowała, otaczała oślepiająca

magiczna aura. Wzmagające się energie obu przeciwników zderzyły się ze sobą, splatając się

niczym macki. Demona dręczył straszliwy ból, który wciąŜ narastał. Napastnik naciskał coraz

mocniej. Czaszkę zaatakowanego wypełniło palące zimno, chłodna moc, której oddech był

zupełnie obcy, tak bardzo obcy, Ŝe stwór nie potrafił mu się przeciwstawić.

Walczący opadali powoli, tocząc w absolutnym milczeniu bój na moce niewidzialne dla

mieszkańców miasta. Wokół nich ku magazynowi opadały inne sylwetki. Płaszcze miały

rozpostarte niczym Ŝagle, w ich ramionach spoczywały kusze, a zakapturzone, skierowane w

dół twarze skrywały czarne maski. Demona i jego przeciwnika minęło jedenaście istot, lecz

Ŝadna z nich nie zwróciła na nich uwagi. Gdy stwór zdał sobie z tego sprawę, nawiedziło go

uczucie, którego dotąd nie znał – strach.

Wyrwał się z objęć napastnika. Nie myślał juŜ o walce, lecz o ocaleniu Ŝycia. Wydał z

siebie przenikliwy wrzask i pofrunął w górę.

Postać nie ścigała go. Dołączyła do reszty.

Dwunastu zakapturzonych skrytobójców opadało w stronę kręgu męŜczyzn i kobiet.

Wtem jeden z nich oddzielił się od pozostałych i zatrzymał nad dwoma osaczonymi przez

krąg ludźmi. Wszyscy wycelowali kusze i rozpoczęli masakrę.

Kalam wpatrywał się w skrytobójcę, który leŜał na wznak na dachu poniŜej. Zastanawiał

się, co zrobić teraz. CzyŜby czekali, aŜ nawiąŜe z nimi kontakt? Z ust wyrwało mu się ciche

warknięcie. Coś tu nie grało. Czuł to w kościach niczym gorączkę.

– Do licha, Szybki. Spływajmy stąd!

– Zaczekaj! – odpowiedział dobiegający znikąd głos Szybkiego Bena. – A niech to –

dodał cicho.

Przed Kalamem na dach opadły dwie lśniące jasno sylwetki. Wylądowały za

człowiekiem, którego śledzili.

– Co to, u licha?

Wtem poczuł pod dłońmi lekkie drŜenie dachówek. Przetoczył się na plecy, słysząc

przelatujący obok bełt. Między swymi kolanami dostrzegł odległą o jakieś trzydzieści stóp

postać. Gdy strzał chybił celu, nieznajomy pomknął naprzód. Za pierwszym intruzem, przy

brzegu dachu, wylądował następny.

Kalam rzucił się do ucieczki. Zsunął się z dachu.

Szybki Ben unosił się nad nim. Czar maskujący, którym się otoczył, był magią

zaawansowanego poziomu, nie wątpił więc, Ŝe napastnicy go nie widzą. Obserwował

zbliŜającą się sylwetkę, która zwolniła, a następnie podeszła ostroŜnie do brzegu dachu, za

którym zniknął Kalam. W obu skrytych w rękawicach dłoniach lśniły sztylety. Skrytobójca

przykucnął nad krawędzią. Kiedy pochylił się do przodu, Szybki Ben wstrzymał oddech.

Kalam nie uciekł daleko. Zawisł, przytrzymując się szczytu dachu. Gdy zza krawędzi

wyłoniła się górna połowa ciała napastnika, która przesłoniła gwiazdy, podciągnął się na

jednej ręce, zaciskając drugą dłoń na szyi skrytobójcy z siłą imadła. Szarpnął ciałem

przeciwnika w dół, unosząc jednocześnie kolano. Gdy walnął nim w spowitą w tkaninę twarz,

rozległ się głośny trzask. WciąŜ trzymając się jedną ręką szczytu dachu, szarpnął bezwładną

postacią i strącił ją na ulicę.

Wciągnął się zdyszany na dach. Na jego przeciwnym końcu zobaczył drugiego

skrytobójcę, który odwrócił się błyskawicznie. Kalam zerwał się z warknięciem na nogi i

popędził sprintem w stronę przeciwnika.

Nieznany skrytobójca cofnął się o krok, jakby był zaskoczony, po czym opuścił rękę i

natychmiast zniknął.

Kalam zatrzymał się i przykucnął ze zwieszonymi rękami.

– Widzę ją – wyszeptał Szybki Ben.

Kalam wykonał pełen obrót, po czym przesunął się tanecznym krokiem na bok, zwracając

się plecami do krawędzi dachu.

– Ja nie widzę.

– ZuŜywa mnóstwo energii – poskarŜył się Szybki Ben. – Ciągle mi znika. Zaczekaj, Kal.

Czarodziej umilkł.

Kalam na kaŜdy stłumiony dźwięk odwracał gwałtownie głowę. Oddychał cięŜko przez

nos, wyginając nerwowo dłonie. Zaczekaj. W jego piersi rozległ się cichy warkot. Na co miał

czekać? AŜ oberwie noŜem w gardło?

Wtem noc eksplodowała hałasem i ogniem. Skrytobójczyni pojawiła się w jednej chwili

przed kapralem. Błysnął wymierzony w jego pierś sztylet. Od kobiety buchał dym i sypały się

iskry, poruszała się jednak swobodnie, nie zwracając na to uwagi. Kapral przesunął się w bok,

próbując uchylić się przed noŜem. Ostrze przebiło mu koszulę, przeorało głęboko ciało pod

Ŝebrami, a potem wyszło na zewnątrz. Poczuł, Ŝe po brzuchu spływa mu strumień ciepłej

krwi. W tej samej chwili zdzielił kobietę pięścią w splot słoneczny. Wciągnęła gwałtownie

powietrze i zatoczyła się do tyłu. Ze sztyletu, który trzymała w prawej dłoni, skapywała krew.

Kalam rzucił się naprzód, warcząc głośno. Ignorując nóŜ przeciwniczki, uderzył ją po raz

drugi, tym razem w pierś. Trzasnęły Ŝebra. Drugą, otwartą, dłonią walnął kobietę w czoło.

Skrytobójczyni runęła z łoskotem na plecy i znieruchomiała.

Kalam opadł na kolano, oddychając spazmatycznie.

– Kazałeś mi czekać, niech cię szlag! Co się, u licha, z tobą dzieje, Szybki? – Zmiął w

ręku tkaninę i przytknął ją do rany. – Szybki?

Odpowiedzi nie było. Napiął mięśnie, odwrócił się i omiótł wzrokiem połoŜone niŜej

dachy. Tu i ówdzie walały się na nich ciała. Dach magazynu, na którym dwóch intruzów

wylądowało za plecami człowieka, który ich tu przyprowadził, był jednak pusty. Kapral

osunął się na kolana z cichym jękiem.

Gdy zaatakowała go kobieta, usłyszał coś pośród rozbłyskujących ogni. Wybuch, nie,

dwa wybuchy, jeden zaraz po drugim. Magiczny pojedynek. Wstrzymał oddech. Czy gdzieś

tu czaił się trzeci skrytobójca? Czarodziej? Szybki Ben zadał cios jego przeciwniczce, lecz

ktoś inny z kolei wymierzył cios jemu.

– Och, Kapturze – wyszeptał Kalam, rozglądając się wokół.

Rallick zdał sobie sprawę, Ŝe zbliŜają się kłopoty, dopiero wtedy, gdy coś uderzyło go

mocno między łopatkami. Wypuścił gwałtownie powietrze z płuc. Razem z nim opuściła go

zdolność ruchu. Czuł w plecach pulsujący ból. Wiedział, Ŝe trafił go bełt, lecz zbroja z

Jazeraint, którą miał pod koszulą, powstrzymała uderzenie. WyposaŜony w zadziory grot

przebił Ŝelazo, lecz nie zdołał juŜ zagłębić się bardziej. Choć uszy wypełniał mu odgłos

bijącego serca, usłyszał kroki kogoś, kto zbliŜał się od tyłu.

W mroku na dole rozległ się głos Ocelota.

– Nom? Co się dzieje?

Kroki umilkły. Rallick usłyszał cichy szczęk naciąganej kuszy. Odzyskał dech w

piersiach, a z ciała zniknęło odrętwienie. Jego broń leŜała obok, gotowa do uŜytku. Czekał.

– Nom?

Znowu rozległy się ciche kroki, kierujące się w lewo. Przetoczył się płynnym ruchem na

plecy, złapał kuszę, usiadł i wystrzelił. Skrytobójca stał niespełna piętnaście stóp od niego.

Gdy trafił go bełt, zwalił się na plecy, wypuszczając broń z rąk.

Rallick przekręcił się na bok. Dopiero teraz zauwaŜył drugiego napastnika, który stał

dobry kawałek za pierwszym. Postać przykucnęła i wystrzeliła do niego. Bełt trafił Rallicka w

pierś po prawej stronie, zrykoszetował, przemknął obok głowy i zniknął w ciemności. Prawe

ramię skrytobójcy zdrętwiało od uderzenia. Podźwignął się z wysiłkiem, wyciągając nóŜ.

Krzywe ostrze zalśniło w mroku niebieskim blaskiem.

Napastnik postąpił ostroŜnie krok do przodu, po czym cofnął się na drugi koniec dachu i

skoczył w dół.

– Na Oddech Kaptura – rozległ się tuŜ obok głos Ocelota. Rallick odwrócił się, lecz nie

zobaczył nikogo.

– Dostrzegł moją magię – ciągnął Ocelot. – Świetna robota z tym pierwszym, Nom. MoŜe

wreszcie uda się nam określić, kim są ci ludzie.

– Nie sądzę – odparł Rallick, wbijając spojrzenie w nieruchome ciało, które otoczyła

migotliwa poświata.

Kiedy zniknęło, Ocelot zaklął.

– Jakiś czar przywołujący – orzekł, pojawiając się nagle przed Rallickiem. Rozejrzał się

wokół, wykrzywiając wściekle twarz. – Przygotowaliśmy pułapkę, ale to nasi ludzie zginęli.

Rallick nie odpowiadał. Sięgnął za siebie, wyciągnął bełt ze zbroi i odrzucił go na bok.

Prawdą było, Ŝe ci, którzy zastawili zasadzkę, sami w nią wpadli, czuł jednak pewność, Ŝe

męŜczyzna, który go śledził, nie miał nic wspólnego z tajemniczymi intruzami. Odwrócił się i

spojrzał na dach, na którym widział go po raz ostatni. Ujrzał tam czerwony i Ŝółty błysk.

Światłu towarzyszył podwójny łoskot. Dostrzegł na krawędzi dachu zarys broniącej się przed

napaścią postaci. Potem poświata zgasła, pozostawiając po sobie jedynie ciemność.

– Magia – wyszeptał Ocelot. – I to potęŜna. Chodź, zmiatamy stąd.

Szybko zeszli z dachu na podwórko.

Gdy śal naznaczyła grubaska i powiernika monety, mogła ich potem znaleźć bez trudu.

Choć, zostawiwszy Kalama i Szybkiego Bena w chacie, miała zamiar śledzić Kruppego, coś

przyciągnęło ją do chłopaka. Podejrzenie, poczucie, Ŝe jego poczynania są – przynajmniej w

tej chwili – waŜniejsze niŜ chaotyczne wędrówki niskiego maga.

Powiernik monety był ostatnim z popleczników Oponn i najsilniejszym z graczy

wprowadzonych przez tego boga. Jak dotąd udało się jej wyeliminować innych potencjalnych

uczestników gry, takich jak kapitan Paran, który był pomocnikiem przybocznej i – co za tym

idzie – sługą cesarzowej. W Pale przebywał teŜ oficer Szponu, którego udusiła garotą. By

przeniknąć do Podpalaczy Mostów, usuwała równieŜ innych, lecz tylko wtedy, gdy było to

konieczne.

Wiedziała, Ŝe chłopak będzie musiał umrzeć, lecz coś w niej sprzeciwiało się tej

konkluzji. Nie rozpoznawała tej części swej jaźni. Została przejęta, narodziła się jako

morderczyni, przed dwoma laty na przybrzeŜnym trakcie. Ciało, które zajmowała, było

wygodne, gdyŜ nie zniszczyły go dramatyczne przejścia – ciało młodej dziewczyny, której

umysł nie mógł się mierzyć z mocami, jakie nim zawładnęły i zniszczyły go całkowicie.

Czy jednak rzeczywiście przestał istnieć? Co obudziła w jej wnętrzu moneta? I czyj głos

przemawiał w jej głowie z taką mocą i determinacją? Słyszała go juŜ przedtem, gdy Sójeczka

wypowiedział słowo „jasnowidzący”.

Próbowała sobie przypomnieć, czy w ciągu dwóch ostatnich lat stykała się z jakimiś

jasnowidzącymi, nic jednak nie przychodziło jej do głowy.

Owinęła się szczelniej płaszczem. Znalezienie młodzieńca przyszło jej z łatwością, nie

potrafiła jednak określić jego zamierzeń. Z pozoru wyglądało to na zwykłą kradzieŜ. Crokus

stał w zaułku, przyglądając się oknu na trzecim piętrze rezydencji aŜ do chwili, gdy w pokoju

zgasło światło. śal spowijały nienaturalne cienie, nie dostrzegł jej więc, wspinając się po

śliskiej ścianie, o którą się opierała. Wchodził na górę z imponującą gracją i zręcznością.

Kiedy zniknął, znalazła inny punkt obserwacyjny, z którego świetnie widziała balkon i

suwane drzwi pokoju. Musiała w tym celu wejść do ogrodu, lecz był tam tylko jeden straŜnik.

Zabiła go bez trudu i stała teraz pod drzewem, wbijając wzrok w balkon.

Crokus dotarł juŜ do niego, otworzył zamek wytrychem i zniknął w pokoju. Musiała

przyznać, Ŝe jest niezły. JakiŜ jednak złodziej spędzałby pół godziny w pomieszczeniu, które

zamierzał obrabować? Minęło pół godziny, a on nadal nie wychodził. Nie słyszała, by

podniesiono alarm, ani nie zauwaŜyła świateł za innymi oknami rezydencji. Nic nie

świadczyło, by Crokusowi powinęła się noga. Co tam właściwie porabiał?

Zesztywniała. W innym rejonie DarudŜystanu rozkwitły czary. Dobrze znała ich posmak.

Zawahała się, nie mogąc podjąć decyzji. Zostawić chłopaka i zbadać źródło tej nowej,

śmiercionośnej emanacji? Czy zostać tutaj, zaczekać, aŜ Crokus wyjdzie z pokoju albo ktoś

go przyłapie?

Wtem zobaczyła za suwanymi drzwiami coś, co połoŜyło kres jej rozterkom.

Po twarzy Crokusa spływały strumienie potu. Ciągle musiał ścierać go z oczu. Uporał się

z nowymi pułapkami – drutem rozciągniętym na balkonie i tym, który przytwierdzono do

zamka – i podszedł do pulpitu ze szminkami. Zamarł przy nim w bezruchu.

Idiota! Co ja tu robię?

Wsłuchał się w jej cichy, regularny oddech, przypominający posapywanie smoka Miał

wraŜenie, Ŝe czuje na karku jego powiew. Podniósł wzrok i skrzywił się, widząc własne

odbicie w lustrze. Co się z nim działo? Jeśli zaraz stąd nie zniknie... Zaczął wyjmować rzeczy

z torby. Gdy uporał się z tym zadaniem, ponownie zerknął na własną twarz... i zobaczył za nią

drugą, okrągłą i białą, która przyglądała mu się z łoŜa.

– Skoro wszystko oddajesz, wolałabym, Ŝebyś ułoŜył to jak naleŜy – odezwała się

dziewczyna. – Słoiczek z róŜem na lewo od lustra – ciągnęła szeptem – a szczotka do włosów

na prawo. Masz teŜ moje kolczyki? Zostaw je na szafce.

Crokus jęknął. Zapomniał zasłonić twarz.

– Tylko niczego nie próbuj – warknął. – Wszystko oddałem, a teraz sobie pójdę. Jasne?

Dziewczyna otuliła się kocami i przesunęła do brzegu łoŜa.

– Groźby nic ci nie dadzą, złodzieju – odparła. – Wystarczy, Ŝe krzyknę, a pierwszy

straŜnik mojego ojca zjawi się tu w mgnieniu oka. Czy skrzyŜujesz swój sztylet z jego

mieczem?

– Nie – odparł Crokus. – Przystawię ci go do gardła. Czy zamachnie się na mnie

mieczem, jeśli zasłonię się tobą? Wątpię.

Dziewczyna pobladła.

– Jako złodziej stracisz rękę, a za porwanie wysoko urodzonej powędrujesz na szubienicę.

Spróbował wzruszyć od niechcenia ramionami. Spojrzał na balkon, próbując ocenić, jak

szybko zdąŜy się dostać na dach. Ten nowy drut był powaŜną przeszkodą.

– Zostań na miejscu – rozkazała dziewczyna. – Zaraz zapalę lampę.

– A po co? – zapytał podenerwowany Crokus.

– śeby cię lepiej widzieć – odparła. Pokój zalało światło lampy, którą trzymała na

kolanach.

Skrzywił się. Nie zauwaŜył jej dotąd, choć była tak blisko. Dziewczyna krzyŜowała jego

plany szybciej, niŜ on je układał.

– Po co chcesz mnie oglądać? – warknął. – Zawołaj tych przeklętych straŜników i kaŜ

mnie aresztować. Skończmy juŜ z tym. – Wydobył spod koszuli jedwabny turban i połoŜył go

na blacie. – To by było wszystko – rzucił.

Dziewczyna spojrzała na nakrycie głowy, wzruszając od niechcenia ramionami.

– Miał być częścią mojego kostiumu na fetę – stwierdziła. – Ale znalazłam sobie

ładniejszy.

– Czego ode mnie chcesz? – wysyczał.

Gdy usłyszała desperację w głosie chłopaka, na jej twarzy pojawił się na chwilę strach.

Potem jednak zastąpił go uśmiech.

– Chciałabym się dowiedzieć, czemu złodziej, któremu udało się ukraść wszystkie moje

klejnoty, postanowił mi je zwrócić. Złodzieje na ogół tak nie postępują.

– Nie bez powodów – mruknął, raczej do siebie niŜ do niej. Podszedł bliŜej, lecz

zatrzymał się, gdy cofnęła się raptownie na łoŜu. Uniósł rękę.

– Przepraszam. Nie miałem zamiaru cię przestraszyć. Chciałem tylko... przyjrzeć ci się

lepiej. To wszystko.

– Dlaczego?

Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Nie mógł przecieŜ powiedzieć, Ŝe zakochał się w

niej do szaleństwa.

– Jak się nazywasz? – zapytał.

– Challice D’Arie. A ty?

Challice.

– No jasne – rzucił, wywracając oczyma. – Mogłem się spodziewać jakiegoś podobnego

imienia. – Łypnął na nią spode łba. – Jak ja się nazywam? To nie twój interes. Złodzieje nie

przedstawiają się swoim ofiarom.

Uniosła brwi.

– Ofiarom? Ale ja nie jestem juŜ ofiarą. Oddałeś mi przecieŜ wszystko. Biorąc pod

uwagę, co zrobiłeś, uwaŜam, Ŝe jesteś zobowiązany mi się przedstawić – dodała chytrze. – A

wyglądasz na takiego, który traktuje powaŜnie wszystkie swe zobowiązania, nawet te

najdziwniejsze.

Crokus zmarszczył brwi. O co jej chodziło? Skąd wiedziała, jak traktuje zobowiązania? I

dlaczego miała rację?

– Nazywam się Crokus Younghand – oznajmił z westchnieniem, uznając swą poraŜkę. –

A ty jesteś córką wysoko urodzonych D’Arle’ów i zalotnicy ustawiają się w kolejce, by ci ich

przedstawiono. Pewnego dnia zobaczysz mnie w tym ogonku, Challice, i tylko ty będziesz

wiedziała, gdzie się ostatnio spotkaliśmy. Przedstawią nas sobie uroczyście, a ja przyniosę ci

podarunek, tak jak naleŜy.

Wbił w nią wzrok, przeraŜony własnymi słowami.

W jej szeroko otwartych oczach zalśniło jakieś uczucie, którego nie miał szans

zrozumieć. Potem parsknęła głośnym śmiechem. Natychmiast zasłoniła usta dłonią i

przesunęła się bliŜej.

– Lepiej juŜ idź, Crokus. Ktoś na pewno mnie usłyszał. Szybko. UwaŜaj na drut!

Podszedł sztywnym krokiem do suwanych drzwi balkonu. Jej śmiech był akordem

kładącym kres wszystkim jego marzeniom. Ogarnęła go martwota Duszę Crokusa wypełniał

jedynie cyniczny śmiech. Biorąc pod uwagę dziwne spojrzenie, jakim go obrzuciła,

niewykluczone, Ŝe roześmiał się w głos. Otulające dziewczynę koce opadły i znowu ujrzał ją

nagą. Fakt, Ŝe nawet tego nie zauwaŜyła, wypełnił go irracjonalnym zdumieniem.

Za drzwiami na korytarz rozległ się stłumiony głos.

– Szybciej, ty durniu! – syknęła dziewczyna.

W jego głowie zabrzmiał sygnał alarmowy, który przywrócił mu przytomność. Musiał

prędko stąd znikać. Przeszedł nad drutem i otworzył drzwi. Zatrzymał się, by spojrzeć po raz

ostatni na Challice. Uśmiechnął się, widząc, Ŝe otuliła się kocami aŜ po szyję. Tyle

przynajmniej uzyskał.

Ktoś zapukał do drzwi.

Crokus wyszedł na balkon i wlazł na barierkę. Kiedy spojrzał na ogród, omal nie spadł.

StraŜnik zniknął. Na jego miejscu stała kobieta. Choć była spowita w płaszcz, coś w niej

sprawiło, Ŝe natychmiast ją rozpoznał. To była nieznajoma z gospody. Spojrzenie jej

ciemnych oczu przeszyło go głęboko przenikającym płomieniem.

Drzwi się otworzyły. Crokus poderwał się nagle.

Do licha z nią! Z nimi obiema!

Chwycił za szczyt dachu i podciągnął się zwinnie w górę.

Kalam przykucnął bez ruchu pośrodku dachu. W obu dłoniach ściskał noŜe. Otaczała go

cisza, a nocne powietrze wypełniała gęsta aura napięcia. Minęło juŜ wiele czasu. Chwilami

nawiedzało go przekonanie, Ŝe został sam, Ŝe Szybki Ben i drugi czarodziej opuścili dach i

polują na siebie gdzieś na niebie albo na ulicach i zaułkach w dole, czy teŜ na innym dachu.

Potem jednak słyszał nagły oddech bądź szelest ocierającej się o skórzany strój tkaniny albo

czuł na policzku lekki powiew, choć noc była bezwietrzna.

I nagle ciemność wypełnił blask. Nad dachem pojawiły się dwie postacie. Skrytobójca

odnalazł Szybkiego Bena, uderzył w niego kulą ognia, która wyraźnie oszołomiła czarodzieja,

a potem runął na przeciwnika.

Kalam pognał w ich stronę. Szybki Ben zniknął, lecz natychmiast pojawił się za plecami

napastnika. Z dłoni czarodzieja buchnął błękitny impuls mocy, który uderzył we władającego

magią skrytobójcę. Ten poleciał bezwładnie przed siebie. Jego szaty ogarnęły płomienie.

Szybki Ben odwrócił się błyskawicznie w stronę Kalama.

– Wiejmy stąd! Szybko!

Kapral zerwał się do biegu. Jego przyjaciel unosił się w powietrzu tuŜ za nim. Gdy dotarli

do brzegu dachu, zerknął jeszcze za siebie. Mag-skrytobójca zdołał jakoś zgasić płomienie

trawiące ubranie i odzyskiwał juŜ równowagę. Na drugim końcu dachu pojawiła się dwójka

jego towarzyszy.

– Skacz – rozkazał Szybki Ben. – Ja ich powstrzymam.

– W jaki sposób? – zapytał Kalam, chwiejąc się na krawędzi dachu.

W odpowiedzi mag wydobył małą fiolkę, okręcił się w powietrzu i cisnął ją przed siebie.

Kapral skoczył w dół z przekleństwem na ustach.

Fiolka upadła na dach i stłukła się z cichym brzękiem. Trójka skrytobójców zatrzymała

się. Szybki Ben nie ruszał się z miejsca. Wbił spojrzenie w biały dym, który buchnął

spomiędzy odłamków szkła. W oparach uformowała się postać, która z kaŜdą chwilą rosła.

Wydawała się niemal niematerialna. Dym w niektórych miejscach ciągnął się niczym nitki, w

innych zaś kłębił jak wełna. Wyraźnie widać było jedynie oczy, dwie czarne szczeliny, które

skierowały się na Szybkiego Bena.

– Nie jesteś mistrzem Tayschrennem – odezwał się dziecinny głos.

– To prawda – przyznał Szybki Ben. – Ale naleŜę do jego legionu. Nadal słuŜysz

imperium. – Wskazał na dach. – A tych troje to jego wrogowie, demonie. Tiste Andii, którzy

przybyli tu walczyć z Imperium Malazańskim.

– Nazywam się Perła – rzekł cicho demon Korvalah. Zwrócił się ku trzem skrytobójcom,

którzy ustawili się w szeregu na drugim końcu dachu. – Nie uciekają – zauwaŜył z nutą

zaskoczenia.

Szybki Ben otarł pot z czoła. Spojrzał w dół. Kalam był juŜ tylko niewyraźnym kształtem,

czekającym na niego w zaułku na dole.

– Widzę – odpowiedział. To spostrzeŜenie zaniepokoiło równieŜ i jego. KaŜdy z

Korvalahrai Tayschrenna mógł – jeśli tylko zechciał – zrównać z ziemią miasto.

– Przyjmują moje wyzwanie – dodał Perła, ponownie spoglądając na Szybkiego Bena. –

Czy powinienem się nad nimi litować?

– Nie – odparł czarodziej. – Wystarczy, jeśli ich zabijesz.

– Potem wrócę do mistrza Tayschrenna.

– Tak.

– Jak się nazywasz, czarodzieju?

– Ben Adaephon Delat – odparł po chwili wahania.

– Podobno nie Ŝyjesz – zauwaŜył Perła. – Zwoje wymieniają twoje imię między wielkimi

magami, którzy padli w Siedmiu Miastach pod ciosami imperium.

Szybki Ben podniósł wzrok.

– Nadchodzą następni, Perło. Czeka cię walka.

Demon równieŜ popatrzył w górę. Na dach opadały lśniące postacie: w pierwszym

szeregu pięć, a w drugim tylko jedna. Biła od niej moc tak wielka, Ŝe czarodziej aŜ się skulił.

Zmroziło mu krew w Ŝyłach. Na plecach przybysz dźwigał coś długiego i wąskiego.

– Benie Adaephonie Delat – odezwał się Ŝałosnym głosem Perła. – Spójrz, kto nadciąga

ostatni. Wysyłasz mnie na śmierć.

– Wiem – wyszeptał Szybki Ben.

– Uciekaj. Zatrzymam ich na tyle długo, byś zdąŜył umknąć, ale nie dłuŜej.

Mag przesunął się za krawędź dachu.

Nim zniknął, Perła odezwał się raz jeszcze.

– Benie Adaephonie Delat, czy litujesz się nade mną?

– Tak – odparł cicho. Potem odwrócił się i runął na dół, w ciemność.

Rallick szedł środkiem ulicy. Po obu stronach szerokiej alei wznosiły się kolumny, z

których sterczały gazowe latarnie, rzucające na wilgotne brukowce kręgi niebieskiego światła.

Znowu rozpadał się deszczyk i wszystko pokrywała cienka warstewka wody. Po prawej miał

domy mieszkalne, a na wzgórzu widać było jasne kopuły Wielkiej Thalanti, lśniące na tle

ciemnoszarego nieba.

Świątynia była jednym z najstarszych budynków w mieście. Jej pierwsze kamienie liczyły

sobie ponad dwa tysiące lat. Mnisi Thalanti, podobnie jak wielu innych, przybyli tu na

skrzydłach plotki. Rallick wiedział na ten temat mniej niŜ Murillio czy Coll. Podobno gdzieś

pośród wzgórz pochowano naleŜącego do którejś z pradawnych ras osobnika, który

dysponował wielką mocą i bogactwem. Na tym kończyła się jego wiedza.

Owa pogłoska miała jednak liczne konsekwencje. Gdyby nie tysiące szybów, które

wydrąŜono w okolicy, nigdy by nie odkryto wypełnionych gazem jaskiń. A choć z upływem

stuleci wiele szybów zawaliło się bądź popadło w zapomnienie, inne przetrwały do dziś i

łączyły je tunele.

W którejś z licznych ukrytych pod świątynią komór czekała Vorcan, mistrzyni

skrytobójców. Rallick wyobraził sobie, jak Ocelot schodzi na dół, obciąŜony wieściami o

klęsce. Na jego szczupłej twarzy wykwitł uśmiech. Nigdy nie spotkał osobiście Vorcan, lecz

Ocelot znakomicie pasował do tych katakumb – kolejny z miejskich szczurów pierzchających

spod jego stóp.

Rallick wiedział, Ŝe pewnego dnia zostanie naczelnikiem klanu i gdzieś na dole spotka się

twarzą w twarz z Vorcan. Zastanawiał się, jak zmieni go owo doświadczenie. Myśl ta

napełniała go głębokim niezadowoleniem.

Nie miał jednak wyboru. ZbliŜając się do gospody „Pod Feniksem”, pomyślał, Ŝe kiedyś,

wiele lat temu, mógł wybrać inną ścieŜkę, lecz owe dni dawno juŜ minęły. Teraz zostały mu

tylko noce, interwały ciemności wiodące w wieczny mrok. Spotka kiedyś Vorcan i

przysięgnie jej wierność na swe Ŝycie. Wtedy zamknie za sobą ostatnie drzwi.

W nie oświetlonych tunelach pod DarudŜystanem opuści go oburzenie na widoczną

wszędzie niesprawiedliwość i zepsucie świata. Bezbłędnie opanuje metody skrytobójców i

sam stanie się swą ostatnią ofiarą.

To właśnie przede wszystkim sprawiało, Ŝe uwaŜał spisek, który uknuli z Murilliem, za

ostatni ludzki uczynek w swym Ŝyciu. Zdrada była w jego oczach najcięŜszą ze zbrodni, gdyŜ

ze wszystkiego, co było w człowieku ludzkie, czyniła źródło bólu. W obliczu czegoś takiego

morderstwo stanowiło wyzwolenie. Było szybkie i kładło kres bólowi oraz rozpaczy, których

pełne było Ŝycie pozbawione nadziei. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, pani Simtal i

ci, którzy wraz z nią przyczynili się do zdradzenia jej męŜa, Colla, zginą. Czy jednak naprawi

to krzywdę, wyrówna szale wagi? Nie. MoŜliwe jednak, Ŝe przywróci człowiekowi Ŝycie i

nadzieję.

Sam Rallick od dawna juŜ nie mógł liczyć na podobne dary. Nie był człowiekiem

skłonnym do rozgrzebywania popiołów. Węgielki zgasły i nic nie rozpali płomienia na nowo.

śycie naleŜało do innych. On mógł je im jedynie odbierać. Gdyby nawet nawiedziła go

nadzieja, nie potrafiłby jej rozpoznać. Była dla niego tylko obcym duchem z zamierzchłej

przeszłości.

Zmierzając do wejścia do gospody, dostrzegł nadchodzącego z przeciwka chłopaka.

Przyśpieszył kroku.

– Crokus! – zawołał.

Młodzieniec wzdrygnął się na jego widok. Przystanął i czekał.

Rallick ujął go za rękę i bez słowa poprowadził do zaułka. Gdy znaleźli się w cieniu,

wzmocnił uścisk, odwrócił chłopaka w swoją stronę i przyciągnął blisko.

– Wysłuchaj mnie uwaŜnie – wysyczał, trzymając twarz zaledwie kilka cali od

zdumionego lica Crokusa. – Dzisiejszej nocy zamordowano najlepszych ludzi gildii. To nie

jest zabawa. Nie waŜ się wychodzić na dachy. Rozumiesz?

Młodzieniec skinął głową.

– I przekaŜ wujkowi, Ŝe w mieście jest Szpon.

Crokus wybałuszył oczy.

– I ktoś jeszcze – ciągnął Rallick. – Ktoś, kto spada z nieba i zabija wszystkich w polu

widzenia.

– Wujkowi Mammotowi?

– PrzekaŜ mu to. A teraz słuchaj uwaŜnie, Crokus. To, co ci powiem, jest przeznaczone

tylko dla twoich uszu. Rozumiesz?

Chłopak znowu skinął głową. Twarz mu pobladła.

– Jeśli nie zejdziesz z tej ścieŜki, prędzej czy później zginiesz. Nie obchodzi mnie, jak

bardzo cię to ekscytuje. To, co ciebie podnieca, innych przyprawia o desperację. Przestań

karmić się krwią miasta, chłopcze. Wysysanie soków z innych nie ma nic wspólnego z

bohaterstwem. Zrozumiałeś?

– Tak – wyszeptał Crokus.

Rallick puścił jego ramię i odsunął się o krok.

– Leć juŜ.

Wypchnął chłopaka na ulicę i spoglądał, jak, idąc chwiejnym krokiem, znika za rogiem.

Zaczerpnął głęboko tchu. Kiedy rozluźniał kołnierz płaszcza, z zaskoczeniem zauwaŜył, Ŝe

ręce mu drŜą.

Z mroku wyłonił się Murillio.

– Nie jestem pewien, czy się uda, przyjacielu, ale warto było spróbować. – PołoŜył dłoń

na ramieniu skrytobójcy. – Mistrz Baruk wyznaczył nam zadanie. Kruppe nalega, Ŝebyśmy

zabrali ze sobą Crokusa.

Rallick zmarszczył brwi.

– Zabrali? To znaczy, Ŝe mamy opuścić DarudŜystan?

– Obawiam się, Ŝe tak.

– Zostawcie mnie – mruknął Rallick. – Powiedzcie Barukowi, Ŝe nie mogliście mnie

znaleźć. Wszystko zmierza ku kryzysowi, w tym równieŜ moje plany.

– Czy dzieje się coś jeszcze, Nom?

– Słyszałeś, co miałem do przekazania wujkowi Crokusa?

Murillio potrząsnął głową.

– Zjawiłem się zbyt późno. ZauwaŜyłem, Ŝe zawlokłeś chłopaka do zaułka.

– Wejdźmy do środka – zaproponował Rallick. – Ta noc z pewnością wywołała uśmiech

na twarzy Kaptura, przyjacielu.

Obaj męŜczyźni opuścili zaułek. Na ulicy pod gospodą deszczową mgłę rozpraszały juŜ

pierwsze promienie słońca.

Pośrodku dachu leŜała wielka sterta popiołu i kości, która potrzaskiwała cicho, a od czasu

do czasu strzelały z niej z sykiem iskry. Anomander Rake wepchnął miecz do pochwy.

– Wysłałem was tuzin – powiedział do stojącej obok, odzianej w czarną pelerynę postaci

– a widzę tylko ośmioro. Co się stało, Serrat?

Kobieta Tiste Andii była wyraźnie wyczerpana.

– CięŜko się napracowaliśmy, panie.

– Szczegóły – rozkazał obcesowo.

– Jekaral ma złamany kark i trzy pęknięte Ŝebra – odparła z westchnieniem Serrat – a

Boruld zmasakrowaną twarz: złamany nos, kość policzkową, Ŝuchwę...

– Z kim walczyli? – zapytał poirytowany Rake swą zastępczynię. – Czy mistrzyni gildii

wyszła z ukrycia?

– Nie, panie. Jekaral i Boruld ulegli temu samemu człowiekowi, który nie pochodził z

miejskiej gildii.

– Szpon? – zapytał Rake z groźnym błyskiem w oczach.

– Niewykluczone. Towarzyszył mu wielki mag. Ten sam, który dał nam do zabawy tego

Korvalaha.

– To cuchnie imperium – mruknął Rake, nie spuszczając wzroku z tlącej się ciągle sterty,

która zaczęła juŜ wŜerać się w dach. – Podejrzewam, Ŝe to był jeden z pieszczoszków

Tayschrenna. – Rozciągnął usta w okrutnym uśmiechu. – Szkoda, Ŝe zakłóciliśmy mu dzisiaj

sen.

– Dashtala ugodził zatruty bełt – ciągnęła Serrat. – Tej sztuki dokonał jeden ze

skrytobójców gildii. – Zawahała się. – Panie, zmęczyła nas walka u boku Brooda.

Potrzebujemy chwili wytchnienia. Dzisiejszej nocy popełniono błędy. Wymknęli się nam

niektórzy z ludzi gildii, a gdybyś nie odpowiedział na moje wezwanie, ponieślibyśmy dalsze

straty podczas walki z tym demonem.

Rake wsparł dłonie na biodrach, spoglądając na poranne niebo. Po chwili westchnął.

– Ach, Serrat. Nie myśl, Ŝe brak mi wraŜliwości. Musimy wykurzyć z ukrycia mistrzynię.

Trzeba połoŜyć kres działalności gildii. – Spojrzał na kobietę. – Myślisz, Ŝe ten szpon udawał

się na wyznaczone spotkanie?

– To nie było spotkanie, tylko pułapka – odparła Serrat.

Skinął głową.

– Świetnie. – Przerwał. Jego oczy nabrały fiołkowego odcienia, takiego samego jak oczy

Serrat. – Wracajcie do Odprysku KsięŜyca. Niech najwyŜsza kapłanka osobiście zajmie się

Jekaral.

Serrat pokłoniła się.

– Dziękuję, panie.

Odwróciła się i skinęła na pozostałych.

– Aha. – Rake zwrócił się do swej grupy magów-skrytobójców, podnosząc lekko głos. –

Spisaliście się dobrze. Bardzo dobrze. NaleŜy się wam odpoczynek. NajbliŜsze trzy dni i trzy

noce są tylko wasze.

Kobieta pokłoniła się raz jeszcze.

– Poświęcimy je Ŝałobie, panie.

– śałobie?

– Ten zatruty bełt zabił Dashtala. Truciznę wyprodukował alchemik. I to zdolny.

Zawierała paralt.

– Rozumiem.

– Czy wrócisz z nami?

– Nie.

Zastępczyni Rake’a pokłoniła się po raz trzeci. Ośmioro Tiste Andii uniosło jednocześnie

ręce. Wszyscy natychmiast zniknęli.

Rake spuścił wzrok na skwierczącą plamę, która przeŜarła się przez dach i zniknęła w

mroku. Na dole rozległ się cichy trzask. Anomander Rake spojrzał z głośnym westchnieniem

na niebo.

SierŜant Sójeczka odchylił się do tyłu na fotelu i, unosząc jego przednie nogi, wsparł

plecy o rozsypującą się ścianę. W obskurnej izdebce cuchnęło moczem i wilgocią. Po lewej

stronie pod ścianą widział dwa drewniane, jednoosobowe łóŜka z jutowymi siennikami

wypchanymi słomą. Trzy pozostałe rozklekotane krzesła ustawiono przy jedynym tu stole,

który zajmował środek pomieszczenia. Wisiała nad nim lampka oliwna, a jej blask padał na

grających w karty Skrzypka, Płota i Młotka.

Uporali się juŜ ze swym zadaniem. Skończyli robotę pod samym Gmachem Majestatu,

tuŜ przed zmierzchem. Przed zawarciem sojuszu z Moranthami malazański saper był jedynie

nieco szlachetniejszą odmianą sabotaŜysty. Kopał tunele i niszczył miejskie bramy. Alchemia

Moranthów dała imperium liczne odmiany prochu oraz chemicznych materiałów

wybuchowych. Większość z nich eksplodowała w zetknięciu z powietrzem. Stosowano

działający powoli kwas, który przeŜerał się przez osłony z nie wypalonej gliny. SabotaŜ stał

się sztuką. Trudno było z naleŜytą precyzją dobrać grubość gliny i moc kwasu, a tylko

niewielu udawało się ocalić Ŝycie, by uczyć się na błędach.

Sójeczka uwaŜał Płota i Skrzypka za beznadziejnych Ŝołnierzy. Trudno mu było sobie

przypomnieć, kiedy ostatnio wydobywali miecze z pochew. Jeśli nawet zaznajamiano ich

kiedyś z dyscypliną, lata spędzone na polu walki dawno ich jej oduczyły. Gdy jednak

chodziło o sabotaŜ, nie mieli sobie równych.

Przyglądał się spod spuszczonych powiek trzem siedzącym za stołem męŜczyznom.

Minęło kilka minut, odkąd któryś z nich poruszył się czy powiedział choć słowo. Doszedł do

wniosku, Ŝe to jedna z nowych gier Skrzypka. Ten człowiek wciąŜ miał świeŜe pomysły,

nieustannie wprowadzał improwizowane zasady, które miały zapewnić mu przewagę. Choć

kłótniom nie było końca, nigdy nie uskarŜał się na brak chętnych do gry.

– Oto, do czego prowadzi nuda – powiedział do siebie sierŜant. Kryło się w tym jednak

coś więcej. Oczekiwanie było uciąŜliwe, zwłaszcza gdy chodziło o przyjaciół. Szybki Ben i

Kalam mogli leŜeć w jakimś zaułku twarzami do ziemi, a z tą myślą trudno się było pogodzić.

Spojrzenie Sójeczki zatrzymało się na jednym z łóŜek. LeŜały na nim jego zbroja i miecz.

Na sponiewieranej kolczudze widniały plamy rdzy, przypominające zeschłą krew. Ogniwa w

jednych miejscach powypadały, w innych zaś zostały rozerwane. W kościach i mięśniach

sierŜanta Ŝyło jeszcze wspomnienie tych uszkodzeń. KaŜde cięcie, kaŜdy cios prześladowały

go bólami, które witały go co rano niczym starzy towarzysze. Miecz o prostym, obitym skórą

uchwycie i krótkiej rękojeści leŜał ukryty w drewnianej, równieŜ pokrytej skórą pochwie.

Obok niego spoczywały pas i rzemienie.

Znalazł tę broń po swej pierwszej bitwie, na usłanym ciałami poległych polu. Na butach

miał jeszcze wówczas kredę z kamieniołomów ojca, a łopoczące przed nim chorągwie

imperium obiecywały mu cały świat. Miecz był nowy i błyszczący, a na jego ostrzu nie

widniała nawet najmniejsza szczerba. Uczynił z niego swój osobisty sztandar.

Zamgliło mu się przed oczyma. Jego umysł wrócił na szare, błotniste ścieŜki młodości,

dobrze znane szlaki, które przesłonił teraz niemoŜliwy do nazwania smutek.

Drzwi otworzyły się nagle. Do izby wpadł parny powiew, a tuŜ za nim Biegunek.

Barghast skierował na sierŜanta spojrzenie czarnych jak węgle oczu.

Sójeczka dźwignął się szybko z fotela. Podszedł do łóŜka i wziął w rękę miecz. Pozostali

nadal skupiali się na grze. Ich niepokój zdradzało tylko lekkie poskrzypywanie krzeseł.

SierŜant przeszedł obok Biegunka i przymknął drzwi, zostawiając szparę, przez którą wyjrzał

na zewnątrz. Po drugiej stronie ulicy, u wylotu zaułka, przycupnęły dwie postacie. Większa z

nich wspierała się cięŜko na mniejszej. Sójeczka wypuścił z sykiem powietrze przez zęby.

– Młotek – rzucił przez ramię.

Uzdrowiciel spojrzał groźnie na dwóch sabotaŜystów, po czym ostroŜnie odłoŜył karty.

Postacie przeszły na drugą stronę ulicy. Dłoń Sójeczki popełzła ku rękojeści miecza.

– Który? – zapytał Młotek, poprawiając koce na jednym z łóŜek.

– Kalam – odparł sierŜant. Obaj męŜczyźni dotarli wreszcie do drzwi. Sójeczka otworzył

je szeroko przed nimi, a potem zamknął za ich plecami. Skinął na Biegunka, który podszedł

do okna i uchylił róg zasłony, by obserwować ulicę.

Pobladły Kalam wspierał się bezwładnie na Szybkim Benie. Ciemnoszara koszula

skrytobójcy przesiąknęła krwią. Młotek pomógł czarodziejowi zanieść kaprala na łóŜko.

Potem uzdrowiciel odesłał maga skinieniem dłoni i zaczął ściągać rannemu zakrwawione

ubranie.

Szybki Ben potrząsnął głową, spoglądając na Sójeczkę, po czym usiadł na krześle, z

którego wstał Młotek.

– W co gracie? – zapytał, przyglądając się ze zmarszczonymi brwiami kartom

uzdrowiciela.

Płot i Skrzypek nie odpowiedzieli.

– Nie mam pojęcia – stwierdził Sójeczka, stając za plecami Młotka. – Siedzą tylko i gapią

się w karty.

Szybki Ben wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Aha. Gra w przeczekanie, Skrzypek?

Rozsiadł się wygodnie, prostując nogi.

Młotek spojrzał na sierŜanta.

– Minie trochę czasu, nim wstanie z łóŜka – stwierdził. – Rana jest czysta, ale stracił

mnóstwo krwi.

Sójeczka przykucnął, przyglądając się pobladłej twarzy skrytobójcy. Wpatrzone w niego

oczy Kalama były całkowicie przytomne.

– Co się stało? – zapytał Sójeczka.

– PrzeŜyliśmy mały magiczny pojedynek – wyjaśnił siedzący za jego plecami Szybki

Ben.

Kalam skinął głową na znak potwierdzenia.

– I? – nie ustępował sierŜant. Wyprostował się, spoglądając groźnie na czarodzieja.

Szybki Ben skulił się lekko na krześle.

– Poszło mi kiepsko. Musiałem przywołać imperialnego demona, Ŝeby ocalić nas obu.

Wszyscy w izbie znieruchomieli. Stojący przy oknie Biegunek odwrócił się i wykonał

plemienny gest chroniący przed złem, przebiegając palcami po urzetowych liniach na twarzy.

– I ten demon grasuje teraz w mieście? – zapytał cicho Sójeczka.

– Nie – odparł czarodziej. – Nie Ŝyje.

– Na kogo właściwie się natknęliście?! – ryknął sierŜant, unosząc ręce w górę.

– Nie jestem pewien – przyznał cicho Szybki Ben. – Kimkolwiek był, załatwił się z

demonem w niespełna minutę. Jego śmiertelny krzyk usłyszałem, gdy oddaliliśmy się tylko o

przecznicę. Magowie-skrytobójcy, sierŜancie. Opadali z nieba. Wygląda na to, Ŝe chcą

zlikwidować miejską gildię.

Sójeczka osunął się na fotel. Drewno skrzypnęło głośno.

– Z nieba. Tiste Andii.

– Tak – mruknął Szybki Ben. – Tak właśnie pomyśleliśmy. Ich czary miały specyficzny

posmak. StaroŜytny, mroczny i zimny jak lód. Kurald Galain.

– Sądząc z tego, co widzieliśmy, wykonali świetną robotę – dodał Kalam. – Nie

nawiązaliśmy kontaktu, sierŜancie. Doszło do paskudnej jatki.

– A więc działa tu Odprysk KsięŜyca. – Sójeczka przerwał. Walnął pięścią w poręcz

fotela. – Co gorsza, władca Odprysku wyprzedza nas o krok. Domyślił się, Ŝe spróbujemy

nawiązać kontakt z gildią, i co zrobił?

– Rozgromił gildię – rzekł Kalam. – Co za arogancja.

– MoŜe i jest arogancki – zauwaŜył Sójeczka, krzywiąc twarz – ale muszę przyznać, Ŝe

ma do tego podstawy. Zastanawiam się, jak dobry jest mistrz tutejszej gildii. Wystarczająco

dobry, by stawić czoło Tiste Andii? Wątpliwe.

– A jeśli chodzi o tę drugą sprawę – wtrącił Szybki Ben. – Udało się.

SierŜant wpatrywał się w czarodzieja przez kilka sekund, po czym skinął głową.

– Nadzialiśmy się teŜ na śal – dodał Kalam, krzywiąc twarz, gdy Młotek ucisnął jego

ranę. Uzdrowiciel mruknął coś pod nosem.

– Tak? Kazałem jej śledzić jakiegoś grubasa, który według niej był waŜny. Jak na was

trafiła?

Szybki Ben uniósł brwi.

– To znaczy, Ŝe mówiła prawdę. Nie wiem, jak nas znalazła, ale odszukała potrzebnego

człowieka i skierowała nas do niego.

Młotek uniósł rękę. Tam, gdzie przed chwilą była rana, została tylko róŜowa blizna.

Kalam burknął słowa podziękowania i usiadł na łóŜku.

Sójeczka zastukał palcami w poręcz fotela.

– Gdybyśmy tylko wiedzieli, kto rządzi tym cholernym miastem, moglibyśmy spróbować

sami.

Skrytobójca pociągnął nosem.

– Jeśli zaczniemy wykańczać członków Rady, moŜe uda nam się wykurzyć tych, którzy

naprawdę sprawują tu władzę.

SierŜant zmarszczył brwi.

– Niezły pomysł – rzucił, wstając z fotela. – Zastanówmy się nad tym. Władca Odprysku

wie juŜ, Ŝe tu jesteśmy. Widział przecieŜ tego demona. Musimy działać szybko.

– Moglibyśmy wysadzić Gmach Majestatu – zaproponował Skrzypek, uśmiechając się

głupkowato do Płota.

– Macie aŜ tyle środków wybuchowych? – zapytał Sójeczka.

Z twarzy Skrzypka zniknęła wesołość.

– No, hmm, moŜe wystarczyłoby ich na jedną rezydencję. Ale jeśli wykopiemy trochę

załoŜonych min...

– To się staje absurdalne – zauwaŜył z westchnieniem sierŜant. – Zostawmy wszystko tak,

jak jest.

Przyjrzał się grze w karty. Wyglądało na to, Ŝe w skład jej zasad wchodzi całkowity

bezruch. Totalny pat. Sójeczka zmruŜył oczy. CzyŜby chcieli coś mu w ten sposób przekazać?

Wschodni horyzont jaśniał juŜ pomarańczowoŜółtym światłem, odbijającym się

miedzianą poświatą w cegłach i brukowcach miasta. Panującą na ulicach ciszę mącił jedynie

odgłos skapującej wody, choć juŜ za kilka minut mieli się na nich pojawić pierwsi

przechodnie. Wkrótce wieśniacy, którzy sprzedali cały zapas zboŜa, owoców i warzyw,

wsiądą na wozy i opuszczą miasto, a stragany otworzą się w oczekiwaniu na kupujących.

W całym DarudŜystanie szarolicy przygotowywali się do zamknięcia zaworów i odcięcia

dopływu gazu do głównych arterii. Poruszali się po mieście małymi grupami, zbierając się na

skrzyŜowaniach, a potem rozchodząc na dźwięk pierwszego dziennego dzwonu.

śal obserwowała Crokusa, który wchodził znuŜonym krokiem na frontowe schody

kamienicy. Stała w odległości połowy przecznicy od niego, skryta w cieniach, które z

jakiegoś powodu nie chciały zniknąć, choć dzień był coraz jaśniejszy.

Przed krótką chwilą poczuła głęboko w piersi, niemal jak fizyczny cios, śmierć

imperialnego demona. Demony na ogół uciekały do swego królestwa, gdy tylko odniosły

obraŜenia na tyle powaŜne, by przerwać więź łączącą je z tym, kto je przywołał. Korvalaha

jednak nie odcięto ani nie odesłano przemocą. W jego kresie wyczuwała nieodwołalność,

która nią wstrząsnęła. Prawdziwa śmierć. Nie mogła zapomnieć bezgłośnego, rozpaczliwego

krzyku, który rozbrzmiał w jej głowie.

Zniknęła cała otaczająca powiernika monety dwuznaczność. Wiedziała juŜ, Ŝe go zabije.

Trzeba to zrobić, i to jak najszybciej. Musiała tylko jeszcze zgłębić tajemnicę otaczającą jego

poczynania. Do jakiego stopnia Crokus był narzędziem Oponn?

Wiedziała, Ŝe zauwaŜył ją w ogrodzie D’Arle’ów na krótko przed tym, nim uciekł na

dach. Światło, które zobaczyła za suwanymi drzwiami balkonu, utwierdziło ją w decyzji

śledzenia chłopaka. Rodzina D’Arle’ów miała w DarudŜystanie wielkie wpływy. Myśl, Ŝe

Crokus ma potajemny romans z ich córką wydawała się niedorzecznością, ale jaki inny

wniosek mogła wyciągnąć? Pozostawało pytanie, czy Oponn posługują się nim bezpośrednio,

by w ten osobliwy sposób wpłynąć na Radę Miejską? Jaką rolę miała odegrać ta dziewczyna?

Mogło chodzić jedynie o jej pozycję, o moŜliwość skandalu. Jakie jednak były poglądy

polityczne Estraysiana D’Arle’a? Zdała sobie sprawę, Ŝe choć dowiedziała się sporo o

darudŜystańskiej scenie politycznej, wciąŜ wie za mało, by mogła odgadnąć zamiary Oponn.

Rajca D’Arle był najpotęŜniejszym przeciwnikiem Turbana Orra i jego planu proklamowania

neutralności, cóŜ to jednak miało za znaczenie? Imperium Malazańskiego nic nie obchodziły

podobne gesty. Chyba Ŝe proklamacja miała być tylko zmyłką. CzyŜby Turban Orr

przygotowywał zamach stanu z poparciem imperium?

Znalezienie odpowiedzi na te pytania wymagało czasu. Wiedziała, Ŝe musi być cierpliwa.

Rzecz jasna, cierpliwość była jej najmocniejszą stroną. Miała nadzieję, Ŝe gdy Crokus ujrzy ją

po raz drugi w tym ogrodzie, wpadnie w panikę, a przynajmniej poirytuje to Oponn – jeśli

faktycznie kierowali oni bezpośrednio chłopakiem.

Obserwowała z cieni, którymi się otoczyła, jak skrytobójca Rallick ochrzania młodzieńca.

Podsłuchała teŜ rozmowę Rallicka z Murilliem. Wyglądało na to, Ŝe chłopak ma obrońców.

Stanowili oni dziwną grupę, zakładając, Ŝe ten grubasek, Kruppe, był ich przywódcą.

Usłyszawszy, Ŝe mają zabrać Crokusa za miasto na rozkaz swego „mistrza”, poczuła się

jeszcze bardziej zaintrygowana.

Wiedziała, Ŝe wkrótce będzie musiała przystąpić do akcji. Nie sądziła, by opieka, jaką

otaczali chłopaka Kruppe i ten Murillio, utrudniła jej zbytnio zadanie. Choć grubasek z

pewnością był kimś więcej, niŜ mogłoby się wydawać, przemoc raczej nie była jego

specjalnością.

Wobec tego zabije chłopaka poza miastem, gdy tylko odkryje naturę ich misji i dowie się,

kim jest ów mistrz. Gdy wszystko wreszcie zrozumie.

SierŜant Sójeczka będzie musiał jeszcze trochę zaczekać na jej powrót. Uśmiechnęła się

na tę myśl, wiedząc, Ŝe cała druŜyna cieszy się niesłychanie z jej nieobecności. Co zaś do

zagroŜenia, jakie stanowili Szybki Ben i Kalam – no cóŜ, wszystko we właściwym czasie.

Alchemikowi Barukowi mijała juŜ gwałtowna migrena. Moc, która pojawiła się

niespodziewanie w mieście, zniknęła. Siedział w fotelu, w którym zwykł czytać, przyciskając

do czoła owinięty szmatką kawałek lodu. Przywołano demona. Był tego pewien. Emanacje

miały charakterystyczny smród. Kryło się w tym jednak coś więcej. Na chwilę przed

zniknięciem mocy coś szarpnęło świadomością Baruka tak gwałtownie, Ŝe omal nie stracił

przytomności.

Wrzasnął w tej samej chwili, co konający stwór, a jego wołanie poniosło się echem po

korytarzu. Po chwili pod drzwiami jego sypialni zjawili się krzyczący głośno straŜnicy.

Baruk czuł w głębi jaźni bolesny uraz, jakby jego duszy zadano dotkliwy cios. Na

mgnienie oka ujrzał świat, w którym panowała absolutna ciemność. Wypełniały ją dźwięki:

skrzypienie drewnianych kół, pobrzękiwanie łańcuchów, jęk tysiąca uwięzionych dusz. Potem

wszystko umilkło. Znowu siedział w fotelu, a u jego boku klęczał Roald, który przyniósł z

piwnicy wiadro lodu.

Teraz Baruk został w gabinecie sam, a okład z lodu, który miał na czole, wydawał się

ciepły w porównaniu z tym, co wypełniało mu serce.

Ktoś zapukał do drzwi. Do pokoju zajrzał Roald. Twarz sługi poorały głębokie bruzdy

zgryzoty.

– Panie, masz gościa.

– Gościa? O tej porze? – Podniósł się z drŜeniem. – A któŜ to taki?

– Pan Anomander Rake. – Roald zawahał się. – I... ktoś jeszcze.

Alchemik skinął głową, marszcząc brwi w zamyśleniu.

– Wprowadź ich.

– Tak, panie.

Rake wszedł do środka. Niósł skrzydlate stworzenie wielkości psa, które trzymał za kark.

Istota szarpnęła się, sycząc głośno, po czym obrzuciła Baruka błagalnym spojrzeniem.

– Śledził mnie – rzucił Rake. – Jest twój?

Zdumiony alchemik skinął głową.

– Tak teŜ myślałem – stwierdził Rake. Puścił demona, który podleciał do swego pana i

wylądował u jego stóp.

Baruk spojrzał na niego. Stwór drŜał.

Rake rozsiadł się w fotelu, wyciągając długie nogi.

– Miałem noc pełną wraŜeń – oznajmił.

Alchemik skinął dłonią i demon zniknął z cichym trzaskiem.

– Zleciłem memu słudze pewną misję – zaczął twardym tonem. – Nie miałem pojęcia, Ŝe

będzie miała coś wspólnego z tobą. – Podszedł do Tiste Andii i stanął obok niego. – Dlaczego

wplątałeś się w wojnę skrytobójców?

– Dlaczego by nie? – odparł Rake. – W końcu to ja ją wywołałem.

– Co takiego?

Uśmiechnął się do alchemika.

– Nie znasz cesarzowej tak dobrze jak ja, Baruku.

– Wyjaśnij mi to, proszę.

Twarz alchemika nabrała rumieńców.

Rake odwrócił wzrok.

– Powiedz mi, proszę, Baruku – zaczął, odwracając się, by popatrzeć rozmówcy w oczy –

kto w tym mieście moŜe wiedzieć o waszej tajnej radzie? Kto najbardziej skorzystałby na jej

zniknięciu? I, co najwaŜniejsze, kto w tym mieście byłby w stanie pozbawić was Ŝycia?

Alchemik nie śpieszył się z odpowiedzią. Podszedł powoli do stołu, na którym rozłoŜył

świeŜo nakreśloną mapę. Nachylił się nad nią, wspierając dłonie na krawędzi mebla.

– Podejrzewasz, Ŝe cesarzowa mogłaby zaoferować Vorcan kontrakt – rzekł wreszcie.

– Na ciebie i na pozostałych wielkich magów – potwierdził siedzący za nim Rake. –

Przysłała tu Szpon, nie dlatego, by osłabić obronę waszego miasta, lecz po to, Ŝeby nawiązać

kontakt z mistrzynią skrytobójców. Nie byłem całkowicie pewien, czy mam rację, chciałem

jednak temu zapobiec.

Baruk nie spuszczał wzroku z pokrywającej mapę czerwonej plamy.

– I dlatego wysłałeś własnych skrytobójców, nakazując im rozgromić jej gildię. śeby

wywabić ją z ukrycia. – Odwrócił się. – I co wtedy? Zabić ją? Tylko na podstawie podejrzeń?

– Dzisiejszej nocy uniemoŜliwili śmy Szponowi skontaktowanie się z nią – odpowiedział

spokojnie Rake. – Twój demon moŜe to potwierdzić. Poza tym, chyba nie sugerujesz, Ŝe

śmierć Vorcan i zdziesiątkowanie gildii byłyby czymś niekorzystnym?

– Obawiam się, Ŝe sugeruję. – Baruk zaczął spacerować po pokoju, próbując zapanować

nad narastającym oburzeniem. – Być moŜe nie znam cesarzowej tak dobrze jak ty, Rake –

ciągnął, zgrzytając zębami – ale to miasto z pewnością rozumiem znacznie lepiej od ciebie. –

Przeszył Tiste Andii wściekłym spojrzeniem. – Dla ciebie DarudŜystan jest tylko kolejnym

polem bitwy w twej prywatnej wojnie z cesarzową. Nie dbasz o to, czy miasto ocaleje. Nie

obchodzi cię, w jaki sposób przetrwało trzy tysiące lat.

Rake wzruszył ramionami.

– Oświeć mnie.

– Rada Miejska ma znaczenie, i to nawet kluczowe. To ona stanowi napędzającą miasto

machinę. To prawda, Ŝe w Gmachu Majestatu pełno jest małostkowości, korupcji i

nieustannych swarów, lecz mimo to tam właśnie załatwia się wszelkie sprawy.

– Co to ma wspólnego z Vorcan i jej bandą morderców?

Baruk skrzywił się.

– Gdy wóz jest mocno obciąŜony, koła wymagają smaru. Gdyby szlacheckie rodziny nie

mogły korzystać z pomocy skrytobójców, dawno juŜ wyniszczyłyby się w wojnie domowej,

pociągając za sobą całe miasto. Ponadto skuteczność gildii jest hamulcem dla wendet, sporów

i tak dalej. Zawsze istnieje moŜliwość rozlewu krwi, a to pachnie brzydko. Z reguły za

brzydko dla szlacheckich nosów.

– Ciekawe – zauwaŜył Anomander Rake. – Czy jednak nie sądzisz, Ŝe Vorcan z wielką

uwagą wysłuchałaby propozycji cesarzowej? Ostatecznie zdarzało się juŜ, Ŝe Laseen rządy

nad podbitym miastem przekazywała skrytobójcom. W gruncie rzeczy przynajmniej jedna

trzecia jej obecnych wielkich pięści zaczynała karierę w tym zawodzie.

– Nic nie rozumiesz! – Twarz Baruka pociemniała. – Nie zapytałeś nas o zdanie, a tego

nie moŜemy tolerować.

– Nie odpowiedziałeś mi – odparł spokojnym, zimnym głosem Rake. – Czy Vorcan

przyjęłaby kontrakt? Czy potrafiłaby go wykonać? Czy jest aŜ tak dobra, Baruku?

Alchemik odwrócił się.

– Nie wiem. Tak brzmi moja odpowiedź na wszystkie trzy pytania.

Tiste Andii przeszył go twardym spojrzeniem.

– Gdybyś rzeczywiście był tylko alchemikiem, mógłbym ci uwierzyć.

– A dlaczego uwaŜasz mnie za kogoś więcej? – zapytał z przekąsem Baruk, uśmiechając

się.

Rake odwzajemnił jego uśmiech.

– Niewielu jest takich, którzy potrafią spierać się ze mną bez zmruŜenia oka. Nie jestem

przyzwyczajony, by zwracano się do mnie jak do równego sobie.

– Istnieje wiele ścieŜek wiodących do ascendencji, a niektóre z nich są bardziej subtelne

od innych. – Baruk sięgnął po stojącą na obramowaniu kominka karafkę, a z wiszącej nad

biurkiem półki zdjął dwa kryształowe kielichy. – Jest wielkim magiem. Wszyscy mamy

czarodziejskie osłony, ale przeciwko niej...

Napełnił puchary winem.

Rake podszedł do alchemika, przyjął z jego rąk kielich i uniósł go do ust.

– Przepraszam, Ŝe cię o tym nie poinformowałem. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, by

było to szczególnie waŜne. Do dzisiejszej nocy kierowałem się jedynie teorią. Nie wziąłem

pod uwagę wstrząsu, jaki mógłby spowodować upadek gildii.

Baruk pociągnął łyk wina.

– Anomanderze Rake, powiedz mi coś. Dzisiejszej nocy ktoś w mieście przywołał

demona.

– To był jeden z Korvalahów Tayschrenna – wyjaśnił Rake. – Uwolnił go czarodziej

Szponu. – Upił łyk cierpkiego trunku, zatrzymał go chwilę na języku i przełknął z

zadowoleniem. – JuŜ go nie ma.

– Nie ma? – zapytał cicho Baruk. – A gdzie się podział?

– Jest poza zasięgiem Tayschrenna – odparł Rake, rozciągając usta w uśmiechu. – Poza

czyimkolwiek zasięgiem.

– Twój miecz – powiedział Baruk, tłumiąc dreszcz. Przypomniał sobie wizję, która go

nawiedziła. Skrzypienie kół, brzęk łańcuchów, jęk tysiąca zagubionych dusz. I ciemność.

– Tak jest – przyznał Rake, napełniając kielich na nowo. – Otrzymałem głowy dwóch

czarodziejów z Pale. Zgodnie z obietnicą. Podziwiam twą skuteczność, Baruku. Czy się

sprzeciwiali?

Alchemik pobladł.

– Wyjaśniłem im, jaki mają wybór – odparł cicho. – Nie sprzeciwiali się.

Cichy śmiech Rake’a zmroził krew w jego Ŝyłach.

Kruppe podniósł się, słysząc odległy dźwięk. Płonęło przed nim małe ognisko, które

jednak dawało bardzo niewiele ciepła.

– Ach – westchnął. – Dłonie Kruppego niemal juŜ zdrętwiały, lecz jego słuch nie stracił

ostrości. Wysłuchajmy tego słabego dźwięku, który rozbrzmiewa w głębi jego aktualnego

snu. Czy zna jego źródło?

– Być moŜe – odezwał się stojący tuŜ obok K’rul.

Zdumiony grubasek odwrócił się, unosząc brwi.

– Kruppe myślał, Ŝe dawno juŜ odszedłeś, pradawny. Niemniej jednak, cieszy się z twego

towarzystwa.

Zakapturzony bóg skinął głową.

– Z nowo narodzoną Tattersail wszystko w porządku. Opiekują się nią Rhivijczycy.

Rośnie szybko, w zgodzie z naturą jednopochwyconych. Schronienia udzielił jej potęŜny

wódz.

– Świetnie – stwierdził z uśmiechem grubasek. Jego uwagę ponownie przyciągnęły

dochodzące z oddali odgłosy. Wbił spojrzenie w mrok, nic jednak nie dojrzał.

– Powiedz mi Kruppe, co słyszysz? – zapytał K’rul.

– PrzejeŜdŜa tu duŜy wóz albo coś w tym rodzaju – odpowiedział grubasek, marszcząc

brwi. – Słyszę turkot kół, pobrzękiwanie łańcuchów i jęki niewolników.

– Nazywa się Dragnipur – wyjaśnił bóg. – To miecz.

Kruppe zmarszczył czoło jeszcze mocniej.

– Jak wóz ciągnięty przez niewolników moŜe być mieczem?

– Wykuto go w ciemności, a jego łańcuchy łączą dusze ze światem, który istniał przed

pojawieniem się światła. Kruppe, jego właściciel zstąpił między was.

W umyśle grubaska pojawiła się Talia Smoków. Ujrzał obraz: pół człowieka, pół smoka –

Rycerza Wielkiego Domu Ciemności, znanego teŜ jako Syn Ciemności. MęŜczyzna unosił

czarny miecz, za którym ciągnęły się łańcuchy dymu.

– Rycerz jest w DarudŜystanie? – zapytał, czując dreszcz strachu.

– W DarudŜystanie – odparł K’rul. – Wokół DarudŜystanu. Nad DarudŜystanem. Jego

obecność przyciąga do miasta moc, a to wielkie zagroŜenie. – Pradawny bóg zwrócił się w

stronę grubaska. – Jest w zmowie z mistrzem Barukiem i Koterią Torrud. Sekretni władcy

DarudŜystanu znaleźli sobie niebezpiecznego sojusznika. Dzisiejszej nocy Dragnipur

posmakował duszy demona, Kruppe. W waszym mieście. Nie zwykł długo cierpieć

pragnienia i nim to wszystko dobiegnie końca, wypije jeszcze wiele krwi.

– Czy ktokolwiek moŜe mu się oprzeć? – zapytał mag.

K’rul wzruszył ramionami.

– W czasach, gdy go wykuto, nikt tego nie potrafił. Było to jednak dawno temu, nawet

przed moim czasem. Nie potrafię ci powiedzieć, jak jest teraz. Mam dla ciebie jeszcze jedną

informację, Kruppe, obawiam się jednak, Ŝe wiem na ten temat niewiele.

– Kruppe słucha.

– Chodzi o wyprawę do Wzgórz Gadrobi, w którą wysyła was mistrz Baruk. Po długim

czasie znów przebudziła się tam pradawna magia. To Tellann Imassów, dotyka jednak

Omtose Phellack, a to była magia Jaghutów. Nie wchodź im w drogę, Kruppe. Przede

wszystkim strzeŜ powiernika monety. To, co nadejdzie, jest niebezpieczeństwem równie

wielkim i staroŜytnym, jak rycerz i jego miecz. Bądź ostroŜny, Kruppe.

– Kruppe zawsze jest ostroŜny, pradawny.

KSIĘGA PIĄTA

WZGÓRZA GADROBI

Za cienkimi ścianami ze skór

siedzi dziewczynka, przed nią, na wytartym jedwabiu

leŜy talia kart.

Dziecko nie umie jeszcze mówić,

a scen, które się przed nim rozgrywają,

w tym Ŝyciu nie widziało.

Spogląda na samotną kartę

zwaną Obeliskiem i czuje w umyśle

szorstkość szarego kamienia.

Obelisk stoi na trawiastym wzgórzu

niczym palec sterczący

z ziemi – przeszłość i przyszłość.

Dziewczynka wybałusza oczy

ze strachu, gdyŜ w kamieniu kamieni

pojawiają się szczeliny i wie,

Ŝe zaraz się on roztrzaska.

Srebrny lis

Zwiadowca Hurlochel

Szósta Armia

Rozdział czternasty

Widziałem ich na brzegach,

coraz głębsze jamy ich oczu

przysięgały nieśmiertelną wojnę

przeciw spokojnym westchnieniom

jaghuckich mórz...

Szaleństwo Gothosa

Gothos (ur.?)

907 rok trzeciego tysiąclecia

Pora Fanderay w Roku Pięciu Kłów

Według malazańskiej rachuby 1163 rok snu PoŜogi

Według rachuby T’lan Imassów Rok Zgromadzenia, Przebudzenie Tellann

Z upływem dni przyboczna Lorn odzyskiwała jasność myślenia. Opadały z niej

wyczerpanie i przygnębienie. Wstrząsnęła nią myśl, Ŝe mogła być tak nieostroŜna. Nie

przywykła mieć podobnych odczuć i nie wiedziała, jak sobie z nimi poradzić. Wytrąciło ją to

z równowagi. Zwątpiła we własne umiejętności.

Gdy przed nią, najpierw na południu, a potem równieŜ na zachodzie, pojawiły się

Wzgórza Gadrobi, poczuła rozpaczliwą potrzebę odzyskania wiary w swe siły. Misja zbliŜała

się do decydującego momentu. Jeśli powiedzie się jej z jaghuckim kurhanem, niemal na sto

procent zapewni to całkowity sukces.

Od świtu jechała bardzo szybko, starając się nadrobić opóźnienia po pierwszych kilku

dniach powolnej wędrówki. Oba konie pilnie potrzebowały odpoczynku, dlatego prowadziła

je teraz luzem, zatknąwszy sobie wodze za pas. Obok niej szedł Tool.

Choć Imass często odpowiadał na pytania przybocznej, mówiąc o wielu fascynujących

sprawach, nie chciał jej udzielić informacji na Ŝaden temat istotny dla imperium oraz

wysiłków pragnącej zachować władzę Laseen. Wszystko sprowadzało się do ślubów, które

złoŜył na ostatnim Zgromadzeniu. Nadciągało jakieś waŜne dla Imassów wydarzenie.

Zastanawiała się, czy coś je łączy z jaghuckim tyranem. Była to niepokojąca myśl.

Nie zamierzała jednak pozwolić, by dręczące ją wątpliwości stały się zagroŜeniem dla

misji. Była ramieniem Laseen i jej działaniami kierowała cesarzowa. Dujek i Tayschrenn

słusznie przypomnieli jej o tej prawdzie. Kobieta imieniem Lorn nie odgrywała w tych

wydarzeniach Ŝadnej roli, jak więc mogła być za cokolwiek odpowiedzialna?

– W ciągu lat, które spędziłem między ludźmi – mówił idący obok niej Tool –

przypomniałem sobie, w jaki sposób ciało i twarz wyraŜają emocje. Przyboczna, od dwóch

dni masz zasępioną minę. Czy chodzi o coś znaczącego?

– Nie – warknęła. Oczyszczenie myśli z osobistych uczuć nigdy nie było tak trudne jak

teraz. CzyŜby to był trwały efekt ingerencji Oponn? Być moŜe Imass potrafiłby uwolnić ją od

tego.

– Tool – zaczęła – znaczący, jak to ująłeś, jest fakt, Ŝe za mało wiem o tym, co

zamierzamy zrobić. Szukamy monolitu, który wskazuje wejście do kurhanu. Zakładając, Ŝe

moŜna go znaleźć, dlaczego nie uczyniono tego juŜ dawno? Dlaczego poszukiwaczom od

trzech tysięcy lat nie udaje się trafić na ten grobowiec?

– Znajdziemy monolit – zapewnił spokojnie Tool. – Rzeczywiście, wskazuje on wejście

do kurhanu, ale sam kurhan znajduje się gdzie indziej.

Przyboczna skrzywiła się wściekle. Znowu zagadki.

– Wyjaśnij mi to.

Imass milczał przez długą chwilę.

– Zrodziłem się z pradawnej groty, znanej jako Tellann, przyboczna – powiedział

wreszcie. – Jest ona czymś więcej niŜ źródłem magii. Jest równieŜ pewną chwilą.

– Sugerujesz, Ŝe kurhan istnieje w jakimś innym nurcie czasu? Czy tak właśnie chcesz do

niego dotrzeć? Za pośrednictwem tej groty Tellann?

– Nie. Nie istnieje Ŝaden równoległy czas, inny od tego, który znamy. Tamte chwile juŜ

minęły. To raczej kwestia... posmaku. Przyboczna, czy mogę mówić dalej?

Lorn zacisnęła usta w wąską linię.

– Jaghuci, którzy pochowali tyrana, wywodzili się z innej pradawnej groty. Termin

„pradawna” ma jednak charakter względny. Jaghucka Omtose Phellack nie jest starsza od

Tellann. Mają taki sam posmak. Rozumiesz mnie, przyboczna?

– Zarozumiały sukinsyn – mruknęła do siebie. – Rozumiem, Tool.

Imass skinął głową. Jego kości skrzypnęły.

– Kurhanu dotąd nie odnaleziono dlatego, Ŝe wywodzi się z Omtose Phellack. LeŜy w

grocie, która jest stracona dla świata. Ja jednak naleŜę do Tellann i moja grota styka się z

Omtose Phellack. Potrafię do niej dotrzeć, przyboczna. KaŜdy T’lan Imass mógłby tego

dokonać. Wybrano mnie, poniewaŜ nie mam klanu i pod kaŜdym względem jestem samotny.

– A dlaczego miałoby to być waŜne? – zapytała Lorn, czując skurcz w Ŝołądku.

Tool spojrzał na nią.

– Przyboczna. Zamierzamy uwolnić jaghuckiego tyrana. Gdyby podobna istota wyrwała

się spod naszej kontroli albo zaczęła postępować wbrew naszym przewidywaniom, mogłaby

spustoszyć cały ten kontynent. Jest zdolna obrócić w niewolników wszystkich, którzy na nim

mieszkają, i uczyni to, jeśli jej pozwolimy. Gdyby zamiast mnie T’lan Imassowie Logrosa

wyznaczyli rzucającego kości i gdyby tyran odzyskał potem wolność, rzucający kości stałby

się jego niewolnikiem. Jaghucki tyran juŜ w pojedynkę jest niebezpieczny, a gdyby miał u

boku rzucającego kości Imassów, nic nie mogłoby ich powstrzymać. Rzuciliby wyzwanie

bogom i pozabijali większość z nich. Ponadto, nie mam klanu, jeśli wi ęc tyran uczyni ze mnie

swego niewolnika, nie zniewoli zarazem mych krewnych.

Lorn wbiła wzrok w Imassa. Co sobie wyobraŜali cesarzowa i Tayschrenn? W jaki sposób

mieli zamiar zapanować nad podobną istotą?

– Chcesz powiedzieć, Ŝe moŜna cię poświęcić bez Ŝalu, Tool?

– Tak, przyboczna.

I mnie równieŜ, pomyślała.

– A co moŜe powstrzymać tego tyrana? – zapytała. – Jak mamy nad nim zapanować?

– Nie moŜemy tego zrobić, przyboczna. Na tym właśnie polega ryzyko, które musimy

podjąć.

– Co masz na myśli?

Tool wzruszył ramionami. Ukryte pod przegniłym futrem kości podniosły się i opadły ze

słyszalnym trzaskiem.

– Chodzi o władcę Odprysku KsięŜyca, przyboczna. Będzie zmuszony do interwencji.

– Czy on potrafi powstrzymać tyrana?

– Tak, przyboczna, choć straszliwie go to osłabi. Co więcej, jest w stanie wymierzyć

tyranowi karę, której ten obawia się najbardziej. – Imass skierował ku Lorn oczodoły, w

których pojawił się słaby błysk światła. – MoŜe go zamienić w niewolnika, przyboczna.

Lorn stanęła jak wryta.

– Chcesz powiedzieć, Ŝe tyran będzie walczył po jego stronie?

– Nie, przyboczna. On wymierzy mu ową karę, lecz tyran znajdzie się równieŜ poza jego

zasięgiem. Rozumiesz? Cesarzowa wie, kim jest ten władca i czym dysponuje.

Lorn skinęła głową.

– Jest Tiste Andii i wielkim magiem.

Tool parsknął ochrypłym śmiechem.

– Przyboczna, to Anomander Rake, Syn Ciemności, posiadacz Dragnipura.

Zmarszczyła brwi.

– Dragnipur to miecz, zrodzony w erze, gdy nie było jeszcze Światła – wyjaśnił, widząc

jej dezorientację. – A Ciemność, przyboczna, jest boginią Tiste Andii.

Po kilku minutach Lorn odzyskała zdolność mówienia.

– Cesarzowa ma talent do wyszukiwania wrogów – zauwaŜyła cicho.

I wtedy Tool podzielił się z nią kolejną zdumiewającą informacją.

– Jestem pewien, Ŝe Tiste Andii Ŝałują, iŜ przybyli do tego świata – oznajmił.

– Przybyli tutaj? Skąd? Jak? Dlaczego?

– Zrodzili się z Kurald Galain, Groty Ciemności. Kurald Galain była samotna i nietknięta.

Bogini, ich matka, poznała samotność... – Tool zawahał się. – W tej opowieści zapewne nie

ma wiele prawdy, przyboczna.

– Mów dalej – powiedziała cicho Lorn. – Proszę.

– W swej samotności zaczęła szukać czegoś, co leŜałoby poza nią. I tak zrodziło się

Światło. Jej dzieci, Tiste Andii, uznały to za zdradę i wyrzekły się jej. Niektórzy powiadają,

Ŝe zostali wygnani, inni zaś, Ŝe dobrowolnie opuścili objęcia swej matki. Choć magowie Tiste

Andii nadal korzystają z groty Kurald Galain, nie naleŜą juŜ do niej. Niektórzy wybrali sobie

nawet inną, Starvald Demelain.

– Pierwszą Grotę.

Tool skinął głową.

– A do kogo naleŜała Starvald Demelain?

– Była ojczyzną smoków, przyboczna.

Murillio odwrócił się w siodle i zatrzymał muła na piaszczystej drodze. Spojrzał przed

siebie. Kruppe i Crokus dotarli juŜ do Rozstajów Zgryzoty. Otarł czoło miękkim atłasowym

burnusem i znowu się obejrzał. Coll zgiął się wpół w siodle, uwalniając organizm od resztek

śniadania.

Murillio westchnął. Zdumiewało juŜ to, Ŝe ich przyjaciel był trzeźwy, natomiast fakt, Ŝe

uparł się, iŜ będzie im towarzyszył, graniczył wręcz z cudem. Murillio zastanawiał się, czy

Coll wie coś o planach Rallicka. Nie, to niemoŜliwe. Gdyby cokolwiek podejrzewał,

natychmiast przywaliłby w zęby im obu.

To duma wpakowała Colla w obecną kabałę, a pijaństwo jej nie zmniejszyło. Wprost

przeciwnie. Coll przywdział nawet swą brygantynę, łącznie z naramiennikami i

nagolennikami. U jego pasa wisiał półtoraręczny miecz. Miał teŜ kolczy czepiec oraz hełm i

w kaŜdym calu wyglądał na szlachetnego rycerza. Dysonans stanowił jedynie zielonkawy

odcień nalanej twarzy. Ponadto jako jedyny z nich zdołał sobie znaleźć konia, zamiast

jednego z tych cholernych mułów, które wykombinował Kruppe.

Coll wyprostował się w siodle i uśmiechnął blado do Murillia, po czym spiął konia. Bez

słowa wznowili podróŜ, zmuszając wierzchowce do cwału, dopóki nie doścignęli towarzyszy.

Kruppe wygłaszał jeden ze swych zwykłych monologów.

– Nie więcej niŜ kilka dni, zapewnia was o tym Kruppe, stareńki wędrowiec po

pustkowiach leŜących daleko od wspaniałego DarudŜystanu. Nie ma co się tak smucić,

chłopcze. Pomyśl sobie, Ŝe to wspaniała przygoda.

Crokus spojrzał na Murillia, unosząc ręce nad głowę.

– Przygoda? Nie wiem nawet, co tu robimy! Dlaczego nikt mi nic nie wyjaśni? Nie mogę

uwierzyć, Ŝe się na to zgodziłem!

Murillio uśmiechnął się do chłopaka.

– Daj spokój, Crokus. Nie pamiętasz, ile to razy wyraŜałeś zainteresowanie naszymi

ciągłymi podróŜami poza miasto? Wreszcie się doczekałeś. Teraz znajdziesz odpowiedzi na

wszystkie swe pytania.

Młodzieniec przygarbił się w siodle.

– Mówiliście mi, Ŝe jesteście agentami jakiegoś kupca. Jakiego? Nie widzę tu Ŝadnego

kupca. I gdzie są nasze konie? Dlaczego tylko Coll jedzie konno? I dlaczego nikt nie dał mi

miecza albo innej broni? Dlaczego...

– No dobra! – Murillio parsknął śmiechem, unosząc rękę. – Wystarczy juŜ tego! Jesteśmy

agentami pewnego kupca, ale towar, w który go zaopatrujemy jest dość niezwykły – wyjaśnił.

– Kruppe dodaje z ciepłym uśmiechem, Ŝe sam kupiec równieŜ nie jest zwyczajny.

Chłopcze, zajmujemy się zbieraniem informacji dla naszego pracodawcy, którym jest nie kto

inny jak wielki alchemik Baruk!

Crokus wbił wzrok w grubaska.

– Baruk! I nie stać go na to, Ŝeby dać nam konie?

Kruppe odchrząknął.

– No więc... hmm. Doszło do drobnego nieporozumienia miedzy szlachetnym, uczciwym

Kruppem i chytrym, podstępnym stajennym. Niemniej jednak, Kruppe otrzymał pełną

rekompensatę i w ten sposób zaoszczędził naszemu czcigodnemu pracodawcy jedenaście

srebrników.

– Których ten nigdy nie zobaczy – mruknął Murillio.

– Jeśli zaś chodzi o miecz, to, u licha, po co ci on, chłopcze? – ciągnął grubasek. – Nie

zwracaj uwagi na tego bladego samochwała Colla i jego cięŜki wojenny rynsztunek. On tylko

się zgrywa. Natomiast rapier Murillia to jedynie ozdoba, choć on sam z pewnością by

twierdził, Ŝe klejnoty i szmaragdy wprawione w jego rękojeść słuŜą lepszemu wywaŜeniu

broni albo odgrywają inną waŜną w walce rolę. – Uśmiechnął się rozanielony do Murillia. –

Nie, chłopcze, prawdziwi mistrzowie w zdobywaniu informacji nie potrzebują takich

nieporęcznych kawałków metalu. MoŜna nawet powiedzieć, Ŝe nimi gardzimy.

– Niech ci będzie – odburknął Crokus. – A jakich właściwie informacji szukamy?

– Wszystkie te kruki nad naszymi głowami – zaczął Kruppe, unosząc rękę – i inni

wędrowcy przemierzający Wzgórza Gadrobi dostarczają mąki faktów dla młynów mistrza

Baruka. Obserwujemy, pozostając w ukryciu. Dowiadujemy się o wszystkim, pozostając dla

innych niewiadomą. Wchodzimy na...

– Zamknij się wreszcie – jęknął Coll. – Kto ma bukłaki?

Murillio odwiązał z uśmiechem gliniany dzbanek od lęku siodła i wręczył go

przyjacielowi.

– Oto gąbka wyciskana cięŜarem zbroi – zauwaŜył Kruppe. – Spójrz, jak ten człowiek

pochłania naszą cenną wodę, która natychmiast pojawia się z powrotem na jego ogorzałej

skórze, słona i brudna. Jakie trucizny w sobie zawiera? Kruppe drŜy na tę myśl.

Coll podał dzbanek Crokusowi, ignorując grubaska.

– Przymknij się, chłopcze – rzucił. – Płacą ci za to, i to cholernie dobrze. Jeśli nam się

poszczęści, nie będzie Ŝadnych kłopotów. Uwierz mi, w tej robocie przygody to ostatnie,

czego byśmy chcieli. Mimo to – dodał, spoglądając na Murillia – czułbym się znacznie lepiej,

gdyby był z nami Rallick.

– A ja jestem tylko jego niegodnym zastępcą? – zapytał oburzony Crokus. – Myślisz, Ŝe o

tym nie wiem, Coll? Myślisz...

– Nie mów mi, co myślę – warknął Coll. – Nie powiedziałem, Ŝe masz go zastępować,

Crokus. Jesteś złodziejem i twoje umiejętności przydają się w tej pracy znacznie bardziej niŜ

wszystko, co ja potrafię. To samo dotyczy Murillia. Jeśli zaś chodzi o Kruppego, no cóŜ,

talenty, którymi dysponuje, sięgają nie dalej niŜ jego Ŝołądek i to, co chce do niego wepchnąć.

Łączy cię z Rallickiem znacznie więcej, niŜ ci się wydaje, i dlatego masz z nas wszystkich

największe kwalifikacje.

– Pomijając, rzecz jasna, niezbędny w naszej pracy rozum – wtrącił Kruppe. – To on jest

moim prawdziwym talentem, choć ktoś taki jak Coll nigdy tego nie pojmie, albowiem

podobne umiejętności są mu zupełnie obce.

Coll pochylił się w stronę Crokusa.

– Zastanawiasz się, dlaczego dźwigam całą tę zbroję – wyszeptał głośno. – Dlatego Ŝe

szefem naszej grupy jest Kruppe, a kiedy on kieruje sprawami, nigdy nie czuję się

bezpiecznie, jeśli nie jestem przygotowany do walki. Gdyby doszło do najgorszego, chłopcze,

uratuję nam Ŝycie. – Wyprostował się w siodle, patrząc przed siebie. – Nieraz juŜ to robiłem.

CzyŜ nie tak, Kruppe?

– To absurdalne oskarŜenia – zaprotestował grubasek, pociągając nosem.

– To czego właściwie mamy szukać? – zapytał Crokus.

– Dowiemy się, kiedy to znajdziemy – odparł Murillio. – Jedziemy tam – dodał,

wskazując głową na ciągnące się na wschodzie wzgórza.

Crokus milczał przez chwilę, po czym przymruŜył oczy.

– Wzgórza Gadrobi. Czy szukamy plotki, Murillio?

MęŜczyzna zesztywniał. Odpowiedzi udzielił jednak Kruppe.

– W samej rzeczy, chłopcze. Całej masy plotek. Podziwiam twą bystrość. Gdzie się

podział ten dzbanek? Kruppemu doskwiera gwałtowne pragnienie.

śal opuściła miasto przez Bramę Jatema. Szła spokojnie i bez pośpiechu. Śledzić

powiernika monety było łatwo i nie potrzebowała do tego kontaktu wzrokowego. Wyczuwała

Crokusa i Kruppego, którzy przebywali na gościńcu trzy mile za Miastem Zgryzoty, w

towarzystwie dwóch innych ludzi. Nie sprawiali wraŜenia, by im się specjalnie śpieszyło.

Nie ulegało wątpliwości, Ŝe misja, jaką mieli wykonać, dotyczy bezpieczeństwa

DarudŜystanu. Im więcej się nad tym zastanawiała, tym bardziej była przekonana, Ŝe ci ludzie

są szpiegami, i to zapewne dobrymi. Dandys, Murillio, mógł przenikać w kręgi szlachty z

łatwością, która w połączeniu z jego nieodpartym urokiem stanowiła idealną kombinację dla

wywiadowcy. Rallick, który tym razem im nie towarzyszył, słuŜył jako oczy i uszy w Gildii

Skrytobójców, zapewniając im w ten sposób dostęp do drugiego z filarów miejscowej władzy.

Światem Kruppego byli złodzieje i niŜsze klasy, wśród których pogłoski pieniły się niczym

chwasty w Ŝyznej glebie. Trzeci z męŜczyzn był niewątpliwie Ŝołnierzem i przypuszczalnie

zapewniał grupie ochronę.

Ci ludzie z pewnością byli w stanie obronić powiernika monety przed niemagicznym

niebezpieczeństwem, nie zdołają jednak ocalić go przed nią, zwłaszcza Ŝe skrytobójca został

w mieście.

Coś jednak niepokoiło śal, niejasne przeczucie, Ŝe grupa zmierza na spotkanie z

niebezpieczeństwem, które zagraŜa równieŜ i jej. Zostawiwszy za sobą Miasto Zgryzoty,

przyśpieszyła kroku. Gdy tylko została na trakcie sama, otworzyła Grotę Cienia i szybko

ruszyła jej ścieŜką.

Przyboczna nie dostrzegała w porośniętym trawą wzgórzu, do którego się zbliŜali, nic

szczególnego. Otaczały je inne, znacznie okazalsze. Jeden ze stoków pokrywało rumowisko

głazów, na którym rosło pół tuzina sękatych, powyginanych przez wiatr karłowatych dębów.

Płaski szczyt miał kształt zbliŜony do kręgu. Tu i ówdzie spod murawy wystawały głazy.

Nad nimi krąŜyły kruki. Były tak wysoko, Ŝe wydawały się jedynie pyłkami na szarym,

pochmurnym niebie. Tool ruszył zamaszystym krokiem naprzód, zmierzając prosto jak

strzelił ku podstawie wzgórza. Lorn oklapła w siodle, czując się pokonana przez otaczający ją

świat. Południowy skwar pozbawiał ją sił i ospałość przenikała równieŜ do jej myśli.

Wiedziała, Ŝe nie jest to wina Oponn. Powietrze wypełniał wszechobecny lęk, poczucie, Ŝe

popełniają błąd, straszliwy błąd.

Mieli wydać jaghuckiego tyrana w ręce wroga imperium, licząc na to, Ŝe ów Tiste Andii,

Anomander Rake, zabije go, lecz z wielkim kosztem dla siebie, co umoŜliwi malazańskim

czarom uśmiercenie Syna Ciemności. Plan ten wydawał się jej teraz ryzykowny i

niedorzecznie ambitny.

Tool dotarł do stóp wzgórza i zatrzymał się tam, czekając na przyboczną. U jego

owiniętych w skóry stóp ujrzała szary kamień, który wystawał nad ziemię jakieś dziesięć cali.

– Przyboczna, to jest znacznik, którego szukamy – oznajmił Imass.

Uniosła brwi.

– Warstwa gleby jest tu bardzo cienka – zauwaŜyła. – Chcesz powiedzieć, Ŝe erozja

zniszczyła monolit aŜ tak bardzo?

– Erozja go nie tknęła – odparł Tool. – Stał tu w czasach, gdy do tej krainy nie dotarły

jeszcze lodowce. Stał tu, gdy Równina Rhivi była śródlądowym morzem, na długo przed tym,

nim skurczyło się ono do tego, co dziś zwiemy Lazurem. Przyboczna, ten monolit jest wyŜszy

niŜ my oboje razem, a to, co uwaŜasz za skałę macierzystą, to w rzeczywistości łupek.

Lorn zdziwiła nuta gniewu w głosie Toola. Zsiadła z konia i spętała oba wierzchowce.

– Jak długo musimy tu zostać?

– AŜ do świtu. Z jego nadejściem otworzę drogę, przyboczna.

Spod nieba dobiegały słabe krzyki kruków. Lorn uniosła głowę, spoglądając na krąŜące

wysoko nad nimi pyłki. Towarzyszyły im juŜ od wielu dni. Czy było w tym coś niezwykłego?

Nie znała odpowiedzi na to pytanie. Wzruszyła ramionami i rozsiodłała konie.

Imass zamarł w bezruchu, wbijając spojrzenie w kamienny znacznik.

Lorn przystąpiła do rozbijania obozu. Między karłowatymi drzewami znalazła trochę

drewna, dzięki czemu będzie mogła rozpalić małe ognisko. Patyki były wyschnięte i zapewne

dadzą niewiele dymu. Choć nie spodziewała się niczyjej wizyty, ostroŜność weszła jej w

nawyk. Przed zapadnięciem zmierzchu weszła na szczyt najwyŜszego z okolicznych wzgórz.

Rozciągał się stamtąd widok na wiele mil we wszystkich kierunkach. Na południu tłoczyły się

wzgórza, które na południowym wschodzie przechodziły w step, na samym wschodzie zaś

otwierała się Równina Catlińska, jak okiem sięgnąć pozbawiona Ŝycia.

Lorn zwróciła się na północ. Widać tam jeszcze było puszczę, przez którą wędrowali

przed kilkoma dniami. Jej cienka linia grubiała na zachodzie, przechodząc w szczyty Tahlynu.

Przyboczna usiadła na ziemi, czekając, aŜ zapadnie noc. Wtedy zobaczy, czy ktoś w pobliŜu

pali ogień.

Choć robiło się coraz ciemniej, upał wciąŜ był nie do zniesienia. OkrąŜyła szczyt, chcąc

rozprostować nogi. Wszędzie widziała ślady dawnych wykopalisk, blizny pokrywające łupek.

Były tu teŜ ślady obecności gadrobijskich pasterzy, sięgające czasów, gdy posługiwali się

jeszcze kamiennymi narzędziami. Z południowego zbocza wzgórza usunięto całą glebę, lecz

nie zrobili tego poszukiwacze kurhanu. Niegdyś był tam kamieniołom. Wyglądało na to, Ŝe

pod łupkiem ukrywał się krzemień o czekoladowym odcieniu, pękający na ostre odłamki i

pokryty warstewką białej kredy.

Zaintrygowana Lorn postanowiła przyjrzeć się temu bliŜej. Zeszła do zagłębienia. Jego

dno pokrywały odłamki krzemienia Przykucnęła i wzięła jeden z nich w rękę. Był to

mistrzowsko ukształtowany grot włóczni.

Ślady tej metody obróbki moŜna było dostrzec w chalcedonowym mieczu Toola. Nie

potrzebowała więcej dowodów na prawdziwość twierdzeń Imassa. Ludzie rzeczywiście

wywodzili się od jego rasy i odziedziczyli po niej świat.

Imperium równieŜ było ich dziedzictwem. Wypełniało ludzkie mięśnie, kości i mózgi,

niczym krew. Łatwo moŜna to jednak było uznać za klątwę. Czy ich przeznaczeniem było

stać się pewnego dnia ludzką wersją T’lan Imassów? Czy wojna była jedynym, co miało

znaczenie? Czy pokłonią się jej, obiecując wieczną słuŜbę, i staną się wyłącznie dawcami

śmierci?

Usiadła w kamieniołomach, opierając się o poobtłukiwaną, zwietrzałą skałę. Imassowie

prowadzili kampanię eksterminacji, która trwała setki tysięcy lat. Kim właściwie byli

Jaghuci? Według Toola odrzucili oni ideę rządu i odwrócili się plecami do imperiów, armii,

cyklów wzrostu i upadku, poŜarów i odrodzenia. śyli samotnie, gardzili swymi

pobratymcami, nie dbali o społeczność i wszelkie cele wyŜsze niŜ oni sami.

Zdała sobie sprawę, Ŝe takie istoty z pewnością nie wszczęłyby wojny.

– Och, Laseen – wyszeptała. W jej oczach wezbrały łzy. – Wiem, dlaczego boimy się

tego jaghuckiego tyrana. Dlatego, Ŝe uczłowieczył się, upodobnił do nas, ale przewyŜszył nas

w tej grze. – Skryła twarz w dłoniach. – Oto powód naszego strachu.

Umilkła, pozwalając, by łzy spływały jej po policzkach, ściekały między palcami,

zwilŜyły nadgarstki. Kto płacze moimi oczyma? – zastanowiła się. Lorn czy Laseen? A moŜe

płaczę nad naszym rodzajem? Co to ma zresztą za znaczenie? Podobne łzy przelewano juŜ

nieraz. Czynili to inni – podobni i zarazem niepodobni do niej. A wszystkie i tak osuszył

wiatr.

Kapitan Paran spojrzał na swego towarzysza.

– Masz jakąś teorię na ten temat? – zapytał.

Toc Młodszy podrapał się po bliźnie.

– Niech mnie szlag, jeśli coś z tego rozumiem, kapitanie. – Spojrzał na czarnego,

spalonego, pokrytego zwęgloną skorupą ptaka, który leŜał na ziemi przed nimi. – Ale je

liczyłem. To juŜ jedenasty upieczony kruk w ciągu ostatnich trzech godzin. Albo pokrywają

całą Równinę Rhivi, jak jakiś cholerny dywan, albo zmierzamy czyimś tropem.

Paran chrząknął i popędził konia kopniakiem.

Toc podąŜył za nim.

– W dodatku to ktoś bardzo wredny – ciągnął. – Te ptaszyska wyglądają tak, jakby coś

rozerwało je od środka. Do licha, nawet muchy ich unikają.

– Innymi słowy, to czary – wychrypiał Paran.

Toc zmruŜył oczy, spoglądając na leŜące na południu wzgórza Trafili na wyrąbaną przez

drwali ścieŜkę, która wiodła przez Puszczę Tahlyńską, co pozwoliło im skrócić podróŜ o

wiele dni. Gdy jednak wrócili na szlak rhivijskich kupców, natychmiast natknęli się na kruki.

Znaleźli teŜ ślady dwóch koni, a takŜe męŜczyzny w mokasynach, który wędrował na

piechotę. Trop miał zaledwie kilka dni.

– Nie rozumiem, dlaczego przyboczna i Imass jadą tak wolno – mruknął Toc. Od rana

powtarzał juŜ te słowa przynajmniej tuzin razy. – Myślisz, Ŝe nie wie, iŜ ktoś ją śledzi?

– Jest arogancka – zauwaŜył Paran, zaciskając dłoń na mieczu. – A do tego towarzyszy jej

Imass. Czym miałaby się niepokoić?

– Moc przyciąga moc – zauwaŜył Toc, raz jeszcze drapiąc się po bliźnie. Ten gest

wywołał w jego głowie kolejny rozbłysk światła. Teraz jednak wyglądało ono inaczej.

Niekiedy odnosił wraŜenie, Ŝe dostrzega w blasku jakieś obrazy czy nawet całe sceny. –

Niech szlag trafi przesądy z Siedmiu Miast – mruknął pod nosem.

Paran spojrzał na niego dziwnie.

– Mówiłeś coś?

– Nic.

Toc przygarbił się w siodle. Kapitan narzucał mordercze tempo. Jego obsesja

przyprawiała ich obu o skrajne wyczerpanie. Choć mieli dodatkowego konia, wszystkim

wierzchowcom brakowało juŜ sił. Toca niepokoiła równieŜ inna myśl. Co się stanie, gdy juŜ

dopędzą przyboczną? Paran niewątpliwie zamierzał dopaść Lorn i Imassa, gnany Ŝądzą

zemsty, która kazała mu zapomnieć o wszelkich innych motywach. Jeśli przyboczna zginie

lub jej plany spalą na panewce, oddział kapitana będzie bezpieczny, a on będzie mógł

bezpiecznie dołączyć do Sójeczki i reszty druŜyny. Zakładając oczywiście, Ŝe jeszcze Ŝyją.

Toc dostrzegał w planach kapitana co najmniej tysiąc luk. Przede wszystkim nie moŜna

było zapominać o T’lan Imassie. Czy miecz Parana zdoła mu sprostać? W przeszłości nieraz

juŜ miotano w wojowników Imassów czarami, z zajadłością zrodzoną z desperacji. Nic to nie

pomagało. śeby zabić Imassa, trzeba go było posiekać na kawałki. Choć oręŜ kapitana

odmieniło dotknięcie boga, Toc nie sądził, by mógł podołać podobnemu zadaniu. Ostatnio

jednak Parana nie sposób było przekonać.

Natknęli się na kolejnego kruka. Jego pióra unosiły się na wietrze, a rozdęte pod

wpływem słońca wnętrzności miały jaskrawoczerwoną barwę wiśni. Toc znowu potarł bliznę

i omal nie spadł z siodła, gdy w jego głowie rozkwitł wyraźny, klarowny obraz. Ujrzał

maleńką postać, która poruszała się tak szybko, Ŝe wydawała się jedynie plamą. Konie

zakwiczały głośno. W powietrzu otworzyła się potęŜna szczelina. Zachwiał się nagle, jakby

uderzyło go coś wielkiego i cięŜkiego. Dziura poszerzyła się, odsłaniając wirującą ciemność.

Toc usłyszał kwik swego konia. Potem szczelina zniknęła. Trzymał się z całej siły łęku siodła.

Paran spokojnie jechał przed siebie. Najwyraźniej nic nie zauwaŜył. Plecy miał proste, a

wzrok skierował na południe. Jedną dłonią muskał lekko gałkę miecza.

Toc otrząsnął się, pochylił w siodle i splunął. Co przed chwilą zobaczył? Ta szczelina –

jak to moŜliwe, by powietrze rozdarło się w ten sposób? Odpowiedź nadeszła natychmiast. To

była grota, ktoś otworzył grotę. Spiął konia, by dogonić Parana.

– Kapitanie, pakujemy się prosto w zasadzkę.

Paran odwrócił gwałtownie głowę. Oczy mu lśniły.

– W takim razie przygotuj się.

Toc otworzył usta, chcąc się sprzeciwić, zamknął je jednak bez słowa. Co to da?

Naciągnął cięciwę i poluzował bułat w pochwie, a potem nałoŜył strzałę. Spojrzał na Parana,

który wydobył miecz i połoŜył go sobie w poprzek ud.

– Przeciwnik przybędzie przez grotę, kapitanie.

Paran nie widział potrzeby pytać Toca, skąd o tym wie. Wyglądał na zniecierpliwionego.

Jednooki męŜczyzna spojrzał na miecz zwany Przypadkiem. Jego wypolerowane ostrze

lśniło matowym blaskiem niczym tafla wody. Z jakiegoś powodu oręŜ ten równieŜ sprawił na

Tocu wraŜenie Ŝądnego walki.

Rozdział piętnasty

Oto okrwawione ostrogi Jaghutów,

którzy jechali na swych duszach bez wytchnienia

w głośnej szarŜy,

a zawęźlony łoskot kopyt

wybijał na lodzie gwałtowny rytm,

niezawodną obietnicę...

oto Jaghuci walczący ze zmierzchem

na polu strzaskanych kamieni...

Jaghuci

Rybak (ur.?)

Szybki Ben siedział w chacie, zwrócony plecami do staroŜytnego muru otaczającego

wyŜszy poziom miasta. Przed sobą miał pięć patyków, które łączyły go z Loczkiem. śyłka,

którą powiązał je ze sobą, była napięta. Naprzeciwko czarodzieja, przy przesłoniętym

skórzaną płachtą wejściu, siedział Biegunek.

Kalam nie odzyskał jeszcze sił na tyle, by mógł towarzyszyć Szybkiemu Benowi albo

strzec go, tak jak robił to teraz Barghast. Czarodziej znał Biegunka od wielu lat, walczył u

jego boku w tylu bitwach, Ŝe nie potrafiłby ich zliczyć. Obaj nieraz ratowali sobie nawzajem

Ŝycie. Mimo to do Szybkiego Bena dotarło, Ŝe właściwie wie o Biegunku bardzo niewiele.

Niemniej jedno go uspokajało. Barghast był brutalnym, bezlitosnym wojownikiem,

władającym swymi toporkami z równą biegłością, jak długim mieczem, który spoczywał teraz

na jego kolanach. Nie bał się równieŜ czarów, gdyŜ zabezpieczały go przed nimi fetysze,

które wplótł sobie w warkocze, oraz urzetowe tatuaŜe, wykonane ręką klanowego szamana.

Biorąc pod uwagę, z czym mogli się zetknąć, taka ochrona z pewnością mu nie zaszkodzi.

Barghast wpatrywał się bez ruchu w czarodzieja pozbawionymi wyrazu oczyma.

Szybki Ben potrząsnął dłońmi, by rozluźnić mięśnie, a następnie pochylił głowę, by

przyjrzeć się uwaŜniej szeregowi powiązanych kijków.

– Loczek przycupnął w swej grocie – mruknął. – Nie rusza się. Chyba na coś czeka. –

Usiadł prosto, wyjął sztylet i wbił go w twardą ziemię. – W takim razie my równieŜ

zaczekamy. I będziemy obserwować.

– A co? – zainteresował się Biegunek.

– Mniejsza z tym. Masz jeszcze ten kawałek tkaniny z posłania? – zapytał z

westchnieniem czarodziej.

Barghast wyciągnął z rękawa skrawek materiału. Podszedł bliŜej, omijając kijki szerszym

łukiem, niŜ było to konieczne, i wręczył szmatkę czarodziejowi.

Szybki Ben rozłoŜył ją na lewo od siebie. Wymamrotał kilka słów i przesunął dłonią nad

tkaniną.

– Wracaj na miejsce – polecił. – I trzymaj broń w pogotowiu, na wypadek, gdyby coś

poszło nie tak.

Zamknął oczy, sięgając do swej groty. Poderwał się zaskoczony, widząc obraz, który się

przed nim uformował.

– Co robi Loczek na Równinie Rhivi? – wyszeptał.

Paran nie dostrzegał nic poza białym ogniem zemsty, który wypełniał mu umysł i trawił

ciało. Oponn postanowili go wykorzystać. Teraz on odwzajemni się im tym samym. Zrobi

uŜytek z mocy Bliźniąt, przeraŜającego ostrza zniszczenia wiąŜącego się z ascendencją.

Podobnie jak bogowie, potrafi uczynić to z zimną krwią, nawet jeśli będzie musiał przemocą

ściągnąć Oponn na równinę, by stawić czoło temu, co leŜało przed nim.

Dotarł do niego ostrzegawczy syk czegoś, co mogło być jego sumieniem. Toc Młodszy

był jego przyjacielem, być moŜe jedynym przyjacielem, jakiego miał. Nie chronił go Ŝaden

bóg i miał niewielkie szanse ujścia z Ŝyciem z tego, co ich czekało. Czy będzie miał na

sumieniu kolejną śmierć? Odepchnął od siebie tę myśl. Był tu po to, by pomścić

zamordowanie Tattersail. Od przybocznej nauczył się, ile jest warta determinacja.

Ale czego nauczyłeś się od Tattersail?

– Jeśli zrobi się zbyt gorąco, to zwiewaj, Toc – powiedział. – Pojedź do DarudŜystanu i

znajdź Sójeczkę.

Zwiadowca skinął głową.

– Jeśli zginę...

– Słyszałem cię, kapitanie.

– Świetnie.

Umilkli obaj. Słychać było jedynie tętent kopyt oraz gorący, zachodni wiatr, którego

szum przypominał odgłos sypanego na kamień piasku.

W głowie Parana kłębiły się niejasne przeczucia. Czy przyboczna na nich czekała? Jeśli

pozna ich obu, nie będzie miała powodu, by ich atakować. Sądziła, Ŝe kapitan nie Ŝyje, a Toc

był przecieŜ szponem. Nie musieli bać się zasadzki. Lorn przywita go przyjaźnie. Z

pewnością wstrząśnie nią jego widok, ale nie będzie nic podejrzewała.

A gdy się do niej zbliŜy, zaśpiewa Przypadek. Zemsta się dokona. Z Imassem policzy się

później, jeśli okaŜe się to konieczne. Miał nadzieję, Ŝe gdy misja zakończy się fiaskiem, T’lan

po prostu odejdzie. Bez przybocznej plany tych dwojga wezmą w łeb.

Na to przynajmniej liczył. Przypadek mógł być mieczem mającym dar, lecz T’lan

Imassowie byli stworzeniami pradawnej magii, zrodzonymi z czarów, wobec których Oponn

byli czymś mniej niŜ dziećmi.

Zaciskał dłoń na rękojeści tak mocno, Ŝe aŜ go rozbolała, a między palcami ściekał mu

pot. Przypadek nie róŜnił się w dotyku od innej broni. Czy powinien oczekiwać po nim

czegoś więcej? Nie zapamiętał zbyt wiele z walki, którą stoczył z Ogarem. Jeśli w oręŜu kryła

się jakaś moc, to czy nie powinien jej wyczuwać? Przypadek był zimny w dotyku, zupełnie

jakby trzymał w dłoni sopel lodu, który nie chciał się rozpuścić w jego uścisku. Miecz

wydawał mu się nieporęczny, zupełnie jakby kapitan był nowicjuszem i trzymał go w

niewłaściwy sposób.

Dlaczego tak nagle utracił wiarę w siebie?

Chcę wciągnąć do walki Ascendent... jak to się właściwie robi? Oczywiście, jeśli Oponn

będą tak wojowniczy jak poprzednim razem...

MoŜe kryło się w tym coś więcej niŜ napięcie łączące się z oczekiwaniem. Czy Toc się

mylił? Odwrócił się do niego i otworzył usta, by coś powiedzieć.

Powstrzymał go głośny, obłąkany chichot. Szarpnął gwałtownie wodze. Koń stanął dęba,

kwicząc donośnie. W powietrzu pojawiła się szczelina, z której buchnął zimny wiatr. Kapitan

uniósł miecz z przekleństwem na ustach. Wierzchowiec zakwiczał po raz drugi, tym razem z

bólu. Zwierzę osunęło się nagle, jakby jego kości obróciły się w pył. Paran runął na ziemię,

wypuszczając z ręki miecz, gdy grunt wybiegł mu na spotkanie. Koń przewrócił się z

głuchym łoskotem – przywodzącym na myśl odgłos padającego worka wypełnionego

kamieniami – przygniatając nogi jeźdźca.

Brzęknęła cięciwa łuku Toca i strzała roztrzaskała się o coś twardego.

Paran spojrzał w górę.

Na wysokości dwudziestu stóp nad ziemią unosiła się marionetka. Loczek. Uderzyła weń

druga strzała, która równieŜ pękła.

Laleczka ponownie parsknęła śmiechem, kierując obłąkane spojrzenie na Toca. Skinęła

dłonią.

Paran krzyknął, widząc, Ŝe szpon spadł z konia i przekoziołkował w powietrzu. Przed nim

otworzyła się poszarpana szczelina. Kapitan krzyknął po raz drugi, poraŜony bezsilnością i

grozą. Toc Młodszy wpadł w rozdarcie i zniknął w kłębiącej się mgle. Szczelina zamknęła się

z trzaskiem. Po towarzyszu Parana nie został Ŝaden ślad.

Loczek opadł powoli na ziemię, zatrzymał się, by poprawić postrzępione ubranie, i ruszył

w stronę kapitana.

– Tak teŜ sobie myślałem, Ŝe to pewnie ty. – Marionetka zachichotała. – CzyŜ zemsta nie

jest słodsza niŜ miód, kapitanie? Twoja śmierć będzie wyjątkowo długa i bardzo, ale to

bardzo bolesna. Wyobraź sobie tylko, jak się cieszę z naszego spotkania!

Paran zepchnął z nóg ciało konia i wstał z wysiłkiem. Skoczył do miecza, złapał go,

przetoczył się po ziemi i znowu wstał.

Loczek przyglądał się temu z wyraźnym rozbawieniem. Ponownie ruszył w jego stronę.

– Ten oręŜ nie jest przeznaczony do walki ze mną, kapitanie. Nawet mnie nie zrani.

MoŜesz sobie płakać do woli.

Marionetka była coraz bliŜej. Paran uniósł broń, ogarnięty falą rozpaczy. Loczek

zatrzymał się nagle, przekrzywił głowę i zwrócił się błyskawicznie na północ.

– To niemoŜliwe! – warknął.

Paran równieŜ usłyszał dźwięk, który przed chwilą wychwyciły uszy stworka: wycie

Ogarów.

Siedzący w chacie Szybki Ben w oszołomieniu przyglądał się zasadzce. Co wyprawiał ten

Paran? Gdzie się podziała Tattersail?

– Na ŚcieŜkę Kaptura – wyszeptał gniewnie – to się nazywa stracić z kimś kontakt!

Wszystko odbyło się zbyt szybko, by miał szansę uratować jednookiego męŜczyznę,

który towarzyszył kapitanowi. Wybałuszył oczy, chwytając za szmatkę.

– śal – wysyczał. – śal! Wysłuchaj mnie, kobieto! Znam cię. Wiem, kim jesteś.

Kotylionie, patronie skrytobójców, Sznurze, wzywam cię!

Poczuł w swym umyśle czyjąś obecność. Potem rozległ się męski głos.

– Dobra robota, Szybki Benie.

– Mam dla ciebie wiadomość, Sznurze. Dla Tronu Cienia – powiedział czarodziej. Ucisk

w jego głowie wzmógł się. – Zawarliśmy umowę. Ogary twego pana łakną zemsty. Nie mam

czasu wyjaśniać ci teraz wszystkiego. Zostawię to Tronowi Cienia. Powiem ci zaraz, gdzie

moŜna znaleźć tego, kogo szuka twój pan.

– Jestem dla ciebie połączeniem, co? – zapytał Sznur z ironią w głosie. – Dzięki mnie

moŜesz ocalić Ŝycie. Gratuluję ci, Szybki Benie. Niewielu jest śmiertelników, którym udało

się umknąć knowaniom Tronu Cienia. Wygląda na to, Ŝe udało ci się go przechytrzyć. No

dobrze, słucham. Natychmiast przekaŜę twe informacje memu panu.

Szybki Ben wyobraził sobie mapę Równiny Rhivi z zaznaczoną dokładnie pozycją

Loczka. Miał tylko nadzieję, Ŝe Ogary przybędą na czas. Chciał zadać Paranowi całe

mnóstwo pytań. Pragnął, by kapitan dotarł do DarudŜystanu Ŝywy, musiał jednak przyznać, Ŝe

szanse na to są niewielkie:

Pozostało mu jedynie uniemoŜliwi ć marionetce ucieczkę. Uśmiechnął się raz jeszcze. Z

niecierpliwością czekał na tę chwilę.

Onos Toolan juŜ od świtu tkwił przykucnięty u stóp monolitu. Mijały godziny. Lorn

włóczyła się po pobliskich wzgórzach, rozdarta wewnętrznym konfliktem. Miała juŜ

pewność, Ŝe to, co chcą przedsięwziąć, jest złe, i Ŝe konsekwencje ich uczynku znacznie

wykroczą poza przyziemne cele niemagicznego imperium.

T’lan Imassowie snuli własne plany, których realizacja trwała tysiąclecia, lecz ich nie

kończąca się wojna stała się równieŜ jej wojną. Imperium Laseen było cieniem Pierwszego

Imperium. RóŜnica polegała na tym, Ŝe Imassowie dopuścili się eksterminacji obcego

gatunku, a Malazańczycy mordowali swych braci. Od mrocznej epoki Imassów ludzkość nie

tylko nie stała się lepsza, lecz wręcz upadła jeszcze niŜej.

Słońce wisiało wysoko na niebie. Spojrzała na Toola po raz pierwszy od godziny.

Wojownik nie przesunął się nawet o cal. Wdrapała się na kolejne wzgórze, odległe od

monolitu juŜ o dobre ćwierć mili, licząc na to, Ŝe dostrzeŜe taflę leŜącego na zachodzie

Lazuru.

Gdy weszła na szczyt, w odległości niespełna trzydziestu stóp ujrzała czwórkę jadących

wierzchem wędrowców. Trudno określić, kto był bardziej zaskoczony, lecz przyboczna

zareagowała pierwsza. Gdy biegła w ich stronę, jej miecz przecinał ze świstem powietrze.

Dwóch z nich – chłopak i niski grubasek – nie miało broni. Jechali na mułach, podobnie

jak trzeci: odziany w barwny strój męŜczyzna, który właśnie wyciągał z pochwy

pojedynkowy rapier. Uwagę Lorn przyciągnął jednak czwarty nieznajomy. Dosiadał konia i

miał na sobie pełną zbroję. To on pierwszy odpowiedział na jej atak. Spiął z rykiem

wierzchowca, wyciągając półtoraręczny miecz.

Uśmiechnęła się, gdy tłuścioszek spróbował otworzyć grotę. Nic z tego. Z otataralowego

ostrza buchnęła para, po której nadeszła fala zimnego powietrza. MęŜczyzna wybałuszył

oczy, zachwiał się w siodle, poleciał do tyłu i runął cięŜko na piach. Chłopak zeskoczył z

muła, nie wiedząc, czy rzucić się na pomoc przyjacielowi, czy teŜ wydobyć sztylet zza pasa.

Gdy minął go zakuty w zbroję męŜczyzna, podjął decyzję i podbiegł do grubaska. Człowiek z

rapierem równieŜ zsiadł z wierzchowca i podąŜył za wojownikiem.

Lorn zarejestrowała to wszystko w mgnieniu oka. Potem wojownik runął na nią.

Zamachnął się trzymanym w jednej ręce mieczem, mierząc w głowę przybocznej.

Nawet nie próbowała odparować ciosu. Pochyliła się tylko i zaatakowała jeźdźca z lewej

strony, gdzie nie mógł jej sięgnąć swym oręŜem. Koń stanął dęba. Lorn przemknęła pod jego

wzniesionymi kopytami i cięła przeciwnika w udo, nad płytą pancerza. Otataralowe ostrze z

łatwością przecięło kolczugę, skórzany strój i ciało.

Wojownik jęknął głośno, przyciskając zakutą w stal dłoń do broczącej krwią rany.

Wierzchowiec zrzucił go z siodła.

Przyboczna nie zaprzątała juŜ sobie nim głowy. Zaatakowała pojedynkowicza, chcąc

odtrącić na bok cienki rapier i zadać przeciwnikowi cios z bliska. Był jednak bardzo zręczny i

uchylił się przed jej atakiem. Zamachnęła się szeroko mieczem i straciła równowagę. Nim

zdąŜyła zwolnić, by zadać cios z góry, męŜczyzna wysunął rapier.

Pod wpływem impetu nadziała się wprost na jego sztych. Zaklęła głośno. Broń przeszyła

kolczugę, wbijając się w lewy bark. Kończynę Lorn obezwładnił palący ból. Rozgniewana

odniesioną raną walnęła mieczem z całej siły w głowę przeciwnika. OręŜ uderzył go na płask

w czoło. MęŜczyzna zwalił się na ziemię niczym bezwładna lalka.

Przyboczna zerknęła pośpiesznie na wojownika, który nadal usiłował powstrzymać

tryskającą mu z uda krew, po czym zwróciła się ku pozostałym dwóm obcym. Chłopak stał

nad grubaskiem, który leŜał nieprzytomny. Choć twarz młodzieńca pobladła, w lewej dłoni

dzierŜył cienki sztylet, w prawej zaś nóŜ. Wpatrywał się w nią nieustępliwie.

Przemknęła jej przez głowę spóźniona myśl, Ŝe właściwie nie musiała atakować tych

ludzi. Miała na sobie strój najemniczki, a T’lan Imassa nie było nigdzie widać. Słowa mogły

przynieść ten sam rezultat, a nigdy nie lubiła przelewu krwi. No cóŜ, co się stało, to się nie

odstanie. Ruszyła powoli naprzód.

– Nie chcieliśmy cię skrzywdzić – odezwał się młodzieniec w języku Daru. – Oszczędź

nas.

Lorn zawahała się. Zaskoczyła ją ta propozycja. Dlaczego by nie? Wyprostowała się.

– Zgoda – odpowiedziała w tym samym języku. – Opatrz swych przyjaciół i trzymaj – się

ode mnie z dala.

– Wrócimy do DarudŜystanu – zapewnił chłopak. – Rozbijemy tu teraz obóz, Ŝeby

odzyskać siły, a rankiem ruszymy do miasta.

Cofnęła się o krok.

– Jeśli tak zrobicie, ujdziecie z Ŝyciem. Ale jeśli czegoś spróbujecie, zabiję wszystkich.

Jasne?

Chłopak skinął głową.

Lorn cofnęła się, skręcając na północ. Szła w tę stronę przez dłuŜszy czas, po czym

zawróciła na wschód, by dotrzeć do miejsca, gdzie czekał Tool. Nie miała pojęcia, co

sprowadziło tu tych ludzi, nie podejrzewała jednak, by miało to cokolwiek wspólnego z nią

czy nawet z kurhanem. Oddalając się od wzgórza, usłyszała, Ŝe chłopak podbiegł do

wojownika. Doszła do wniosku, Ŝe tak czy inaczej ta grupa juŜ jej nie zagraŜa.

Pojedynkowicz nie zginął, ale obudzi się z bólem głowy. Jeśli chodzi o wojownika, nie

wiadomo. Stracił mnóstwo krwi. Grubasek mógł złamać sobie kark, a zresztą jako mag był w

jej bliskości niegroźny. Zostawał chłopak, a odkąd to musiała się obawiać niedorostków?

Przyśpieszyła kroku.

Po niespodziewanej rozmowie z Szybkim Benem śal skontaktowała się z Tronem Cienia.

Pana Cieni ogarnął chwilowy gniew. Gdy poinformował Sznura, Ŝe Ben Adaephon Delat był

ongiś wielkim kapłanem Cienia, śal równieŜ się wściekła. Ten człowiek jeszcze kiedyś

zapłaci za swe rozliczne zdrady.

Ogary Tronu Cienia faktycznie były gotowe. śal nie wątpiła, Ŝe dopędzają juŜ ofiarę.

Znowu ruszyła przez grotę, lecz natrafiała na nasilający się opór. Wędrując na wschód,

przy kaŜdym kroku czuła dziwny nacisk. W końcu dała za wygraną i wyszła na zewnątrz,

gdzieś między Wzgórzami Gadrobi. Było południe. Pół mili przed nią jechała grupa

powiernika monety. ZbliŜyła się do niej szybko na odległość nie więcej niŜ stu jardów. Po

drodze otaczała się cieniami, choć nawet to przychodziło jej z narastającą trudnością. Mogło

to znaczyć tylko jedno: gdzieś w pobliŜu był T’lan Imass.

Dokąd zmierzał powiernik monety i z kim miał się spotkać? CzyŜby popełniła straszliwy

błąd? Czy ci ludzie byli agentami Imperium Malazańskiego? Ta myśl kłóciła się z faktem, Ŝe

chłopak pozostawał pod wpływem Oponn, nie potrafiła jednak wyciągnąć Ŝadnego innego

wniosku.

Powiedziała sobie, Ŝe dzień zapowiada się ciekawie.

Ścigani byli juŜ tylko pięćdziesiąt jardów przed nią. Wspinali się na stok wzgórza. Gdy

znaleźli się na szczycie, zniknęli jej na chwilę z oczu. Przyśpieszyła kroku i nagle usłyszała

odgłosy walki. Walki, podczas której w uŜyciu był otataral.

Rozgorzała w niej wściekłość. Z tym kruszcem wiązało się pewne wspomnienie. Bardzo

osobiste wspomnienie. Zachowując ostroŜność, wybrała sobie punkt obserwacyjny na

szczycie sąsiedniego pagórka.

Starcie trwało krótko. Towarzysze powiernika monety przegrali z kretesem. Tylko on stał

jeszcze na nogach, spoglądając na wysoką, gibką kobietę, która dzierŜyła miecz z otataralu.

śal rozpoznała przyboczną Lorn. Z pewnością przysłała ją tu jej ukochana cesarzowa, a w

misji pomagał T’lan Imass, który był juŜ blisko, choć nadal pozostawał niewidoczny. śal

podsłuchała ich rozmowę. Jeśli towarzysze chłopaka nie byli agentami imperium, to w takim

razie moŜe ich darudŜystański pracodawca wyczuł obecność Imassa i wysłał ich tu, by zbadali

sprawę.

Później dowie się, jakie są zamiary przybocznej. W tej chwili nadeszła pora, by zabić

powiernika monety. Jej sukces gwarantowała bliskość Imassa. Nawet moc Oponn nie oprze

się wpływowi groty Tellann. Zamordowanie chłopaka nie przysporzy jej trudności. śal

odczekała chwilę, po czym uśmiechnęła się, gdy przyboczna Lorn odeszła na północ.

Za kilka minut moneta Oponn wpadnie w jej ręce. Niewykluczone, Ŝe jeszcze dziś zginie

bóg.

Gdy tylko Lorn oddaliła się na bezpieczną odległość, Crokus podbiegł do wojownika. śal

podniosła się powoli, po czym ruszyła naprzód przygarbiona. W dłoniach ściskała garotę.

Ogary zawyły raz jeszcze. Ich niecierpliwy zew słychać było ze wszystkich stron. Loczek

przykucnął niezdecydowany. Wtem zwrócił się w stronę Parana.

– Będziesz musiał jeszcze trochę zaczekać na śmierć, kapitanie. Nie zamierzam się z tym

śpieszyć. Nie, lepiej będzie odwlec tę chwilę.

Paran wzruszył ramionami, ściskając Przypadek w wilgotnych od potu dłoniach. Z

zaskoczeniem przekonał się, Ŝe właściwie jest mu wszystko jedno. Jeśli Ogary nie znajdą tu

Loczka, zapewne wyładują frustrację na nim i to będzie koniec.

– Jeszcze poŜałujesz tej szansy, Loczek. MoŜliwe, Ŝe magia tego miecza nie jest

przeznaczona dla ciebie, ale z niecierpliwością czekam chwili, gdy porąbię cię na szczapy.

Czy twoja moc wystarczy, by sprostać mojej nienawiści? Ciekawie będzie się przekonać.

– Och, cóŜ za nagła odwaga! Co ty wiesz o nienawiści, kapitanie? Po powrocie

zaznajomię cię szczegółowo z moŜliwościami tego uczucia. – Drewniana figurka skinęła

dłonią. W odległości dwunastu stóp w powietrzu otworzyła się nowa szczelina. Tym razem

bił z niej ohydny smród. – Zawzięte kundle – mruknął Loczek. – Do zobaczenia, kapitanie –

rzucił, mknąc ku rozdarciu.

Siedzący w odległej chacie Szybki Ben rozciągnął usta w okrutnym uśmiechu.

Wyszarpnął prawą dłonią sztylet i jednym, płynnym ruchem przeciął napiętą Ŝyłkę, która

łączyła ze sobą patyki.

– śegnaj, Loczek – wysyczał.

Marionetka padła nagle na brzuch. Paran wybałuszył oczy, zaskoczony. Po chwili

laleczka wydała z siebie przeraźliwy wrzask. Kapitan przyjrzał się jej uwaŜnie.

– Chyba ktoś przeciął twoje sznurki, Loczek – zauwaŜył.

Ogary były juŜ blisko. Za moment ich dopadną.

– Oferuję ci Ŝycie, kapitanie! – wrzasnęła marionetka. – Rzuć mnie do groty, a

przysięgam, Ŝe ci daruję!

Paran wsparł się na mieczu, nie odpowiadając ani słowem.

– Pionku Oponn – warknął Loczek. – Splunąłbym na ciebie, gdybym tylko mógł! I na

twoją duszę!

Wtem zatrzęsła się ziemia i obok Parana przemknęły potęŜne postacie, które natychmiast

runęły na nieruchomą marionetkę. Kapitan rozpoznał Geara – Ogara, którego zranił. Poczuł,

Ŝe miecz, który ściska w dłoniach, odpowiedział na owo wyzwanie drŜeniem przenikającym

aŜ do jego ramion. Gear zwrócił ku niemu łeb i Paran dostrzegł w jego oczach zapowiedź.

Uśmiechnął się.

Jeśli coś przyciągnie tu Oponn, dojdzie do niezapomnianej walki.

Loczek krzyknął po raz ostatni, po czym Ogary runęły na niego.

Nad wzgórzem przemknął duŜy cień. Paran uniósł wzrok i zobaczył krąŜącego nad nimi

Wielkiego Kruka. Ptaszysko zakrakało chciwie.

– Masz pecha – oznajmił kapitan. – Te szczątki raczej nie dadzą się zjeść.

Trzy Ogary wdały się w walkę o kawałki drewna, które były wszystkim, co zostało po

Loczku. Pozostałe cztery zwróciły się w stronę Parana. Prowadził je Gear.

Kapitan ugiął kolana, unosząc miecz.

– No, ruszajcie. Przeze mnie moŜna dotrzeć do boga, który się mną posługuje. Niech choć

raz narzędzie obróci się przeciwko Bliźniętom. Jazda, Ogary, zbroczmy ziemię krwią.

Stwory ustawiły się w półokrąg, którego środek stanowił Gear.

Paran uśmiechnął się szerzej.

Podejdź bliŜej, piesku. Zmęczyłem się rolą narzędzia, a śmierć nie wydaje mi się juŜ tak

przeraŜająca. Skończmy z tym.

Wtem poczuł straszliwy napór, jakby z nieba opadła potęŜna dłoń, która próbowała

wcisnąć go w ziemię. Ogary wzdrygnęły się dostrzegalnie, a Paran zachwiał się na nogach,

nie mogąc zaczerpnąć tchu. Na granicach jego pola widzenia pojawiła się ciemność. Grunt

jęknął pod nim, a poŜółkłe źdźbła równinnych traw przygięły się do ziemi. Potem napór ustał

i kapitan mógł wciągnąć w płuca przesycone nagłym chłodem powietrze. Odwrócił się

błyskawicznie, wyczuwając czyjąś obecność.

– Zejdź mi z drogi – rozkazał wysoki męŜczyzna o czarnej skórze i białych włosach,

który ruszył ku Ogarom. Paran omal nie wypuścił z rąk oręŜa. Tiste Andii?

Nieznajomy niósł na plecach olbrzymi dwuręczny miecz. Zatrzymał się przed Ogarami,

nawet nie próbując sięgać po broń. Wszystkie siedem bestii ustawiło się przed nimi

szeregiem, kołysały się jednak niespokojnie, spoglądając ostroŜnie na intruza.

Tiste Andii zerknął na Parana.

– Nie wiem, co uczyniłeś, by przyciągnąć uwagę bogów, ale z pewnością nie było to

rozsądne – rzekł po malazańsku.

– Chyba nigdy się niczego nie nauczę – odparł Paran.

Tiste Andii uśmiechnął się.

– W takim razie jesteśmy bardzo do siebie podobni, śmiertelniku.

Śmiertelniku?

Ogary chodziły w przód i w tył, warcząc i kłapiąc zębami. Tiste Andii przyglądał się im

przez chwilę.

– Dość juŜ tego – odezwał się wreszcie. – Widzę cię, Rood – ciągnął, zwracając się do

jednej z bestii, pokrytej bliznami, Ŝółtookiej i porośniętej liniejącą, brązową sierścią. –

Zabieraj swoich kuzynów i znikaj stąd. Powiedz Tronowi Cienia, Ŝe nie będę tolerował jego

ingerencji. Wojnę z Malazem toczę sam. DarudŜystan nie jest dla niego.

Rood jako jedyny z Ogarów nie warczał. Nie spuszczał z Tiste Andii lśniących ślepiów.

– Słyszałeś moje ostrzeŜenie, Rood.

Tiste Andii pochylił głowę, przenosząc powoli spojrzenie na kapitana.

– Gear pragnie twojej śmierci.

– To cena, jaką się płaci za okazanie łaski.

Nieznajomy uniósł brwi.

Paran wzruszył ramionami.

– Widzisz tę bliznę?

– To był błąd, śmiertelniku. Trzeba kończyć, co się zaczęło.

– Następnym razem. I co teraz?

– W tej chwili, śmiertelniku, mają większą ochotę zabić mnie niŜ rozprawić się z tobą.

– A jakie są ich szanse?

– Wystarczy spojrzeć, jak długo się wahają, nie uwaŜasz, śmiertelniku?

Ogary runęły do ataku tak szybko, Ŝe Paran nie wierzył własnym oczom. Serce

załomotało mu gwałtownie. Nieznajomego otoczyło kłębowisko bestii. Kapitan cofnął się o

krok. Pod czaszką eksplodowała mu niewidzialna pięść ciemności. Usłyszał brzęk potęŜnych

łańcuchów i skrzypienie wielkich, drewnianych kół. Zacisnął powieki, dręczony

niewiarygodnym bólem. Gdy zmusił się do ich rozchylenia, ujrzał, Ŝe jest juŜ po walce. Tiste

Andii ściskał w dłoniach miecz. Po czarnym ostrzu spływała krew, która wrzała i szybko

obracała się w popiół. Po obu stronach męŜczyzny leŜały dwie nieruchome bestie. Trawą

poruszył zbłąkany wietrzyk, który zabrzmiał jak westchnienie.

Jeden z Ogarów miał niemal całkowicie odrąbaną głowę, drugi zaś otrzymał cięcie przez

szeroką pierś. Rana nie wyglądała na śmiertelną, lecz ku niebu kierowały się martwe ślepia

stworzenia-jedno niebieskie, a drugie Ŝółte.

Rood zaskomlił i ocalałe stwory czmychnęły.

Paran poczuł w ustach smak krwi. Splunął. Uniósł dłoń i przekonał się, Ŝe krwawi z uszu.

Ból głowy słabł juŜ. Spojrzał na Tiste Andii, który równieŜ skierował wzrok na kapitana.

Widząc śmierć w jego oczach, Paran cofnął się o krok i uniósł lekko miecz, choć w ruch ten

musiał włoŜyć wszystkie siły. Popatrzył bez zrozumienia na czarnoskórego intruza, który

potrząsnął głową.

– Przez chwilę wydawało mi się... nie, nic juŜ nie widzę...

Paran usunął mruganiem piekące łzy, a potem otarł policzki. Zatrząsł się, widząc, Ŝe

plama, która została mu na dłoni, jest róŜowa.

– Przed chwilą zabiłeś dwa Ogary Cienia.

– Reszta uciekła.

– Kim jesteś?

Tiste Andii nie odpowiedział. Jego uwagę ponownie przyciągnęły Ogary.

Za nimi tworzył się w powietrzu obłok cienia, który w środku stawał się coraz gęstszy. Po

chwili rozproszył się, a w jego miejsce ukazała się czarna, półprzeźroczysta postać w kapturze

na głowie. Dłonie wsunęła w rękawy, a twarz pod kapturem skrywały cienie.

Tiste Andii opuścił miecz ku ziemi.

– Ostrzegałem je, Tronie Cienia. Chcę, Ŝebyś zrozumiał jedno. Niewykluczone, Ŝe

zdołałbyś mi sprostać, zwłaszcza jeśli w pobliŜu jest twój Sznur. Zapewniam cię jednak, Ŝe

walka byłaby zacięta. Są teŜ tacy, którzy zechcieliby mnie pomścić. Twój Ŝywot, Tronie

Cienia, stałby się niewygodny. Do tej pory okazywałem cierpliwość. Wycofaj z bieŜących

wydarzeń wpływy swego królestwa, a o wszystkim zapomnę.

– Nie jestem w nie zaangaŜowany. Moje Ogary dopadły ściganą zdobycz. Łowy się

skończyły. – Bóg pochylił głowę, spoglądając na martwe stwory. – Dla Doana i Ganroda

skończyły się na zawsze. – Podniósł wzrok. – Czy nie ma dla nich wybawienia?

– Ani dla nich, ani dla nikogo, kto szuka zemsty.

Z ciemności pod osłaniającym twarz boga kapturem dobiegło westchnienie.

– Trudno. Jak juŜ mówiłem, nie jestem zaangaŜowany w te wydarzenia. Sznur jednak

jest.

– Odwołaj go – rozkazał Tiste Andii. – Natychmiast.

– Będzie bardzo niezadowolony, Anomanderze Rake. Jego plany sięgają daleko poza

DarudŜystan, aŜ po sam malazański tron.

Anomander Rake... Paran przypomniał sobie, co powiedziała Tattersail, poradziwszy się

swej Talii Smoków. Rycerz Wielkiego Domu Ciemności, Syn Ciemności, pan czarnego

miecza i jego straszliwych łańcuchów. Władca Odprysku KsięŜyca. Tak przynajmniej sądziła.

Przewidziała to wydarzenie. Tę właśnie chwilę, starcie między Cieniem a Ciemnością,

przelew krwi...

– Sam toczę swe bitwy – warknął Rake. – I wolę widzieć na malazańskim tronie Laseen

niŜ sługę Cienia. Odwołaj go.

– Jeszcze jedno – rzekł Tron Cienia, chichocząc krótko. – Nie jestem odpowiedzialny za

kroki, które moŜe przeciwko tobie podjąć Sznur.

W głosie Rake’a pojawiła się nuta wesołości.

– Przemów mu do rozsądku, Tronie Cienia. Brak mi cierpliwości do twoich gierek. Jeśli

ty, twoje Ogary albo Sznur będziecie dalej mnie nękać, nie zamierzam dzielić włosa na

czworo. Zaatakuję Królestwo Cienia. Powstrzymaj mnie, jeśli zdołasz.

– Nie masz nawet odrobiny subtelności – poskarŜył się z westchnieniem bóg. – Niech

będzie. – Umilkł na chwilę. Wokół niego zawirowały cienie. – Odwołałem go. A właściwie

odciągnąłem siłą. Oddaję ci pole, Anomanderze Rake. Masz Imperium Malazańskie tylko dla

siebie. I Oponn teŜ – dodał Tron Cienia.

– Oponn? – Rake odwrócił głowę. Kapitan po raz drugi spojrzał w oczy o barwie

zimnego, głębokiego błękitu. Ogarnęła go rozpacz. Tiste Andii zerknął na miecz, po czym

ponownie przeniósł wzrok na Tron Cienia. – Odejdź juŜ – polecił. – Sprawa skończona.

Bóg pochylił głowę.

– Chwilowo.

Uniósł dłonie i otoczyły go cienie. Ocalałe Ogary skupiły się wokół niego, porzucając

martwych współbraci. Cienie zgęstniały, stały się nieprzezroczyste, całkowicie przesłoniły

tych, którzy się w nich skryli. Kiedy się rozproszyły, bóg i jego Ogary zniknęli.

Paran spojrzał na Tiste Andii, który zwrócił się teraz w jego stronę. Po chwili kapitan

wzruszył ramionami.

Rake uniósł brwi.

– To wszystko? Nie masz nic do dodania? Czy rozmawiam bezpośrednio z Oponn?

Miałem przedtem wraŜenie, Ŝe wyczuwam czyjąś obecność, ale gdy przyjrzałem się

uwaŜniej... nie zobaczyłem nic. – Rake przesunął dłonie na rękojeści miecza, unosząc nieco

jego sztych. – Czy ukrywacie się wewnątrz, Oponn?

– Nic mi o tym nie wiadomo – odparł Paran. – Oponn najwyraźniej uratowali mi Ŝycie,

czy raczej przywrócili mnie do niego. Nie mam pojęcia dlaczego, powiedziano mi jednak, Ŝe

stałem się ich narzędziem.

– Wybierasz się do DarudŜystanu?

Paran skinął głową.

– Mogę podejść bliŜej? – zapytał Rake, chowając miecz do pochwy.

– Czemu by nie?

Tiste Andii zbliŜył się do kapitana i połoŜył mu dłoń na piersi. Paran nie poczuł Ŝadnych

niepokojących objawów. Rake cofnął się.

– Niewykluczone, Ŝe Bliźnięta gościły kiedyś w tobie, wygląda jednak na to, Ŝe

pośpiesznie się wycofały. Widzę pozostawione przez nie znaki, lecz w tej chwili nie panuje

nad tobą Ŝaden bóg, śmiertelniku. – Zawahał się. – Potraktowały cię... brutalnie. Gdyby tu był

Caladan Brood, potrafiłby cię uleczyć... Nie jesteś juŜ narzędziem Oponn. – Oczy Tiste nadal

były niebieskie, lecz stały się teraz jasne jak niebo. – Ale twój miecz nim jest.

W pobliŜu coś zaskrzeczało. Obaj odwrócili głowy i ujrzeli Wielkiego Kruka, który

wylądował na ciele jednego z Ogarów. Wydłubał mu oko i połknął je ze smakiem. Paran

stłumił mdłości. Wielkie, sponiewierane ptaszysko zbliŜyło się podskakując.

– Obawiam się, Ŝe jego oręŜ nie jest jedynym narzędziem Oponn, panie – odezwało się.

Paran potrząsnął głową, zdziwiony jedynie tym, Ŝe nic juŜ nie mogło go zdziwić. Schował

miecz.

– Mów, Starucho – rozkazał Rake.

Kruk uniósł głowę, spoglądając na kapitana.

– Tutaj, panie?

Rake zmarszczył brwi.

– MoŜe lepiej nie. – Ponownie spojrzał na człowieka. – Trzymaj się tej broni, dopóki

szczęście się od ciebie nie odwróci. Gdy to się stanie, jeśli ocalisz Ŝycie, złam miecz albo

podaruj go swemu najgorszemu wrogowi. – Na jego twarzy zagościł uśmiech. – Wygląda na

to, Ŝe jak dotąd szczęście ci sprzyja.

Paran zawahał się.

– Mogę odejść?

Anomander Rake skinął głową.

Kapitan rozejrzał się wokół, po czym ruszył na poszukiwanie ocalałych koni.

Szok nadszedł dopiero po kilku minutach. Paran osunął się na kolana. Toc nie Ŝył.

Ciągnął go za sobą, gnając przez równinę bez sensu i bez chwili wytchnienia. Zatoczył wokół

spojrzeniem nie widzących oczu. Nazwał Loczka swym wrogiem i oznajmił, Ŝe jego

ostatecznym celem jest śmierć Lorn, zupełnie jakby mogło to ugasić jego cierpienia,

złagodzić ból utraty.

Demon jest we mnie.

Oponn byli brutalni... co miał na myśli Rake?

Czy któraś z tych myśli naprawdę naleŜała do mnie? Wystarczy mi się przyjrzeć. KaŜdy

mój ruch wygląda na rozpaczliwe poszukiwanie kogoś, na kogo mógłbym zwalić winę.

Zawsze kogoś innego. Tłumaczyłem się tym, Ŝe jestem narzędziem boga. UwaŜałem, Ŝe

zwalnia mnie to od myślenia, pozwala reagować pod wpływem impulsu. Ktoś zapłacił za to

Ŝyciem.

Rake powiedział mu równieŜ: „Trzeba kończyć to, co się zaczęło”. Ze swymi demonami

policzy się później. Nie było juŜ dla niego drogi odwrotu, mylił się jednak, sądząc, Ŝe to, co

zaplanował, połoŜy kres dręczącemu go bólowi. Dłonie miał juŜ splamione krwią i dodając do

niej krew Lorn, niczego by nie zmienił.

Wstał i podniósł wodze ocalałych koni, po czym poprowadził zwierzęta tam, gdzie odbyła

się walka. Tiste Andii zniknął, ale ciała Ogarów wciąŜ były na miejscu. LeŜały w poŜółkłej

trawie, ciemne i nieruchome. Wypuścił wodze i podszedł do jednego z nich. Z rany na piersi

nadal sączyła się krew. Paran przykucnął i przebiegł palcami po skórze bestii.

Widzisz, do czego doprowadziła cię Ŝądza mordu? Na Oddech Kaptura, aleŜ byłeś

piękny.

Dotknął plamy krwi. Odskoczył gwałtownie, było juŜ jednak za późno. Po jego ręce

przebiegła fala, która ogarnęła go całego. Runął w mrok, słysząc grzechot napiętych

łańcuchów.

Szedł w ciemności. Nie był sam. Wokół siebie dostrzegał liczne postacie. Wszystkie były

zakute w długie, Ŝelazne okowy i pochylały się, jakby przytłaczał je straszliwy cięŜar. Ziemia

pod ich stopami była martwa i jałowa. Nad sobą mieli jedynie ciemność. Przez nieustanny

brzęk łańcuchów przebijał się inny, niŜszy dźwięk, który Paran wyczuwał przez podeszwy

butów. PoniewaŜ sam nie nosił okowów, cofnął się ku jego źródłu. Po drodze mijał skute

postacie. Wiele z nich nie było ludźmi. Wreszcie ujrzał jakiś wielki, czarny jak noc kształt.

Był to wóz, niewiarygodnie olbrzymi. Jego drewniane koła sięgały wyŜej niŜ wzrost

dorosłego męŜczyzny. Gnany nienasyconą ciekawością Paran podszedł bliŜej, by przekonać

się, co jest w środku.

W pierś uderzył go łańcuch. Kapitan padł na ziemię. TuŜ nad nim rozległo się

przeszywające uszy wycie. Jego lewe ramię przeorały pazury, które przycisnęły kończynę do

ziemi. Pod plecy wsunęły mu się napręŜone ogniwa łańcucha. Szarpnął ciałem, czując pod

podbródkiem zimny, wilgotny nos i straszliwe zęby. Szczęki rozwarły się, otoczyły jego szyję

i zacisnęły lekko.

Paran leŜał zupełnie bez ruchu, czekając, aŜ się zamkną, odbierając mu Ŝycie. Cofnęły się

jednak. Spoglądał w ślepia Ogara, jedno niebieskie, a drugie brązowe. Szyję bestii otaczała

gruba Ŝelazna obroŜa. Stwór szarpnął się po raz kolejny. Łańcuch napiął się gwałtownie,

wyrzucając Parana w powietrze. Kapitan wylądował na trasie jednego z drewnianych kół i

raczej poczuł, niŜ usłyszał, Ŝe wóz zakręcił z ostrym skrzypnięciem.

Czyjaś dłoń chwyciła go za kołnierz płaszcza i odciągnęła w bezpieczne miejsce. Paran

wstał.

– Z tym, kto zasłuŜył sobie na łaskę jednego z tych Ogarów i chodzi tu bez łańcucha, z

pewnością warto porozmawiać – rozległ się jakiś głos. – Zechciej przez chwilę mi

potowarzyszyć.

Twarz nieznajomego skrywał cień kaptura. MęŜczyzna był potęŜny i miał na sobie

łachmany. Puściwszy Parana, znów zaczął ciągnąć swój łańcuch.

– Naszego więzienia nigdy jeszcze nie poddano podobnej próbie – rzekł ze stęknięciem.

Syknął głośno, gdy olbrzymi pojazd zakołysał się znowu, szarpnięty przez Ogary

rozpaczliwie próbujące zerwać łańcuchy. – Nie chciałbym, Ŝeby wóz się przewrócił.

– A co się wtedy stanie?

Twarz zwróciła się na chwilę ku niemu. Paran dostrzegł w ciemności błysk zębów.

– Trudniej będzie go ciągnąć.

– Gdzie jesteśmy?

– To Grota w Mieczu. Czy Dragnipur nie pozbawił Ŝycia równieŜ ciebie?

– Gdyby tak było, to czy nie nosiłbym teraz łańcuchów?

– To prawda. W takim razie skąd się tu wziąłeś?

– Nie wiem – przyznał Paran. – Widziałem Ogary, które zabił Rake. Dotknąłem krwi

jednego z nich.

– To wyjaśnia ich dezorientację. Wzięły cię za swego pobratymca... z początku.

Postąpiłeś rozsądnie, przyjmując wyzwanie tego Ogara.

– Chcesz powiedzieć, Ŝe nie mogłem się ruszyć ze strachu.

Nieznajomy parsknął śmiechem.

– Wszystko jedno.

– Jak się nazywasz?

– Imiona nie mają znaczenia. Zabił mnie Rake. Dawno temu. To wystarczy.

Paran umilkł.

Przykuto go tu na wieczność, by ciągnął wóz. A ja go pytam, jak się nazywa. Czy

jakiekolwiek przeprosiny wystarczą?

Wóz zakołysał się gwałtownie. Spod jego kół trysnęła ziemia. Ciągnący padali na ziemię

z głośnym lamentem. Ogary wyły wściekle.

– Na oddech Gethol – wydyszał nieznajomy. – Czy nigdy nie przestaną?

– Raczej nie – odparł Paran. – Czy te łańcuchy da się zerwać?

– Nie. To znaczy, nikomu dotąd się nie udało, a niektórzy z nas to smoki. Ale te Ogary...

– Westchnął. – To zdumiewające, ale naprawdę tęsknię za spokojem, który zrujnowało ich

przybycie.

– Być moŜe mógłbym wam pomóc.

Nieznajomy zarechotał ochryple.

– Proszę bardzo, spróbuj.

Paran oddalił się ku Ogarom. Nie miał Ŝadnego planu.

Ale tylko ja tutaj nie noszę łańcuchów. Stanął jak wryty na tę myśl. Uśmiechnął się. Nie

noszę łańcuchów. Nie jestem niczyim narzędziem.

Ruszył przed siebie, pogrąŜony w myślach. Po drodze mijał ciągnące wóz postacie. Jedne

z nich milczały, inne mamrotały coś ogarnięte obłędem. Nikt nie podnosił głowy, by mu się

przyjrzeć. Wreszcie usłyszał dyszenie zwierząt.

– Ogary! – zawołał. – Chcę wam pomóc!

Po chwili wypatrzył je w mroku. Ich barki i piersi pokrywała krew. ObroŜe wbiły się

głęboko w ciała, powodując straszliwe rany. Obie bestie dygotały, napręŜając mięśnie. W ich

ślepiach, które znajdowały się na tej samej wysokości, co oczy Parana, lśniło bezradne,

otępiałe cierpienie. Ścisnęło go w sercu na ten widok. Podszedł do róŜnookiego.

– Obejrzę wasze obroŜe i łańcuchy. MoŜe znajdę jakiś słaby punkt.

Ogar kroczył obok niego. Szli ciągle naprzód, a wóz ani na chwilę nie przestawał się

toczyć. Paran nachylił się nad obroŜą i przebiegł po niej dłońmi w poszukiwaniu miejsca

styku. Nie znalazł go. Ostatnie ogniwo stanowiło całość z obroŜą. Choć nie znał się na

rzemiośle kowalskim, był przekonany, Ŝe ten właśnie element okaŜe się najsłabszy i powinien

dostrzec na nim oznaki zuŜycia. Koniuszkami palców wyczuł jednak co innego. śelazo nie

było nawet zadrapane.

Przesunął dłoń wzdłuŜ łańcucha, odchodząc od Ogara. Zatrzymał się, widząc, Ŝe druga

bestia śledzi kaŜdy jego ruch, po czym ruszył w dalszą drogę. Zwierzę dzieliło od wozu około

siedemdziesięciu sąŜni. Kapitan dotknął po kolei wszystkich ogniw, szukając jakichś zmian,

ciepła, pęknięć. Na nic takiego nie natrafił. Wreszcie znalazł się przy wozie. Koło, za którym

szedł, było wykonane z twardego drewna, szerokie na piędź. Jego powierzchnia roiła się od

rys i wyŜłobień, lecz poza tym była zupełnie gładka. Skrzynia miała co najmniej dwadzieścia

stóp wysokości. Między zmurszałymi, szarymi jak kość deskami pochyłej burty widać było

szczeliny szerokie na palec. Paran wzdrygnął się, widząc szkieletowe palce, które się w nie

wpijały, wijąc bezradnie.

Uwagę kapitana przyciągnęła dolna część wozu. Drewno było tu czarne i lśniło od smoły.

Niezliczone końcówki łańcuchów zagłębiały się w nie jak w wodę. Deski w dotyku wydawały

się twarde, lecz ogniwa po prostu przez nie przenikały. To, co je utrzymywało, znajdowało się

wewnątrz. Paran zaczerpnął głęboki haust chłodnego, cuchnącego stęchlizną powietrza, po

czym wszedł pod wóz.

Dyszel był gruby na dwanaście piędzi. Z pociągniętego smołą drewna skapywał

nieustanny deszcz rosy. Pod spodem znowu znalazł łańcuchy. Złapał jeden z nich i podąŜył

jego śladem. Ogniwa stawały się coraz zimniejsze, podobnie jak otaczające go powietrze. Po

chwili był zmuszony puścić łańcuch, gdyŜ chłód palił mu dłonie. Skapujący z wozu deszcz

przerodził się w bryłki lodu. Dwa kroki przed nim łańcuchy zbiegały się, niknąc w

zawieszonej w powietrzu kałuŜy absolutnej ciemności. Biły z niej pulsujące fale zimna Nie

był w stanie zbliŜyć się bardziej.

Syknął sfrustrowany, posuwając się wzdłuŜ czarnej plamy. Zastanawiał się, co zrobić

teraz. Nawet gdyby mógł pozrywać łańcuchy, nie miał pojęcia, które z nich naleŜą do

Ogarów. Co do pozostałych... Choć Anomander Rake był bezlitosny, wydał mu się

sprawiedliwy. Gdyby zerwał łańcuch, mógłby wpuścić do królestwa Ŝywych jakieś staroŜytne

monstrum. Nawet nieznajomy, z którym rozmawiał, mógł ongiś być tyranem, straszliwym

dominatorem.

Wydobył Przypadek. Gdy tylko wysunął oręŜ z pochwy, miecz zakołysał się wściekle w

jego dłoniach. Kapitan uśmiechnął się, czując emanujące zeń drgnienia grozy.

– Oponn! Drogie Bliźnięta, wzywam was! Przybywajcie!

Powietrze wypełnił jęk. Paran potknął się o kogoś, kto wyrzucił z siebie strumień

przekleństw. Kapitan schował miecz i wyciągnął rękę, zaciskając dłoń na brokatowej szacie.

Podźwignął boga z ziemi.

– Dlaczego ty? – zapytał. – Chciałem zobaczyć twoją siostrę.

– To obłęd, śmiertelniku! – warknął Bli źniak. – Przywołałeś mnie w samo sąsiedztwo

Królowej Ciemności! Do wnętrza miecza bogobójcy!

Paran potrząsnął nim. Ogarnięty bezmyślnym, zwierzęcym gniewem, naprawdę

potrząsnął bogiem. Usłyszawszy wycie Ogarów, stłumił nagłe pragnienie przyłączenia się do

nich ze swym głosem.

Bliźniak przejechał mu paznokciami po twarzy. Jego jasne oczy wypełniało przeraŜenie.

– Co... co ty wyprawiasz?

Kapitan znieruchomiał. Uwagę Parana przyciągnęły dwa łańcuchy, które nagle zwisły

luźno.

– Nadchodzą.

Wóz skoczył do przodu, zakołysał się tak gwałtownie jak nigdy dotąd. Powietrzem

wstrząsnął głuchy łoskot. W dół posypały się kaskady trocin i lodu.

– Zwęszyły cię, Bliźniaku.

Bóg wrzeszczał przeraźliwie, okładał pięściami twarz Parana, drapał i kopał. Mimo to

kapitan nie zwalniał uścisku.

– Nie szczęście, które ciągnie. – Splunął krwią. – Szczęście... które pcha...

Wozem zachwiał kolejny cios. Koła uniosły się w górę i spadły na ziemię z potwornym,

niosącym się echem trzaskiem. Paran nie miał czasu zastanawiać się nad tym, skąd bierze się

straszliwa siła, którą nagle poczuł, siła, która pozwalała mu przytrzymywać ogarniętego

paniką boga. Zaciskał tylko dłonie.

– Proszę! – błagał Bliźniak. – Zrobię wszystko, o co poprosisz! Wszystko, co leŜy w mej

mocy.

– Łańcuchy Ogarów – rozkazał Paran. – Zerwij je.

– Nie... nie potrafię!

Wóz zadrŜał znowu. W oddali rozległ się przyprawiający o mdłości trzask pękającego

drewna. Gdy wehikuł ponownie ruszył, kapitan pociągnął boga o krok do przodu.

– Wymyśl jakiś sposób – warknął. – Albo dopadną cię Ogary.

– Nie... nie jestem pewien, Paran.

– Czego nie jesteś pewien?

Bliźniak wskazał na plamę ciemności.

– Tam. Łańcuchy wnikają w... w Grotę Ciemności, Kurald Galain. Gdyby Ogary tam

weszły... nie wiem. Nie mam pewności. Łańcuchy mogłyby zniknąć.

– Jak mogą tam się dostać?

– Niewykluczone, Ŝe uciekłyby z jednego koszmaru tylko po to, by znaleźć się w

następnym.

– Nic nie mogłoby być gorsze, Bliźniaku. Pytałem cię, jak?

– Przynęta.

– Słucham?

Bóg uśmiechnął się nerwowo.

– Sam mówiłeś, Ŝe nadchodzą. Musisz mnie uwolnić, Paran. Trzymaj mnie, oczywiście,

przed portalem, ale błagam, w ostatniej chwili...

– Wypuszczę cię.

Bóg skinął głową.

– Zgoda.

Ogary po raz kolejny uderzyły w drewno. Tym razem udało im się je przebić. Paran,

zwrócił się w tamtą stronę, nie puszczając Bliźniaka, i ujrzał wynurzające się z mroku

kształty. Jego jeniec wrzasnął przeraźliwie.

Ogary skoczyły na niego.

Paran puścił boga i padł na ziemię. Bestie przemknęły nad nim. Bliźniak zniknął. Ogary

pogrąŜyły się bezgłośnie w portalu.

Kapitan przetoczył się i podniósł z ziemi. Sięgnęło ku niemu tchnienie ciemności, które

jednak nie niosło chłodu zagłady, lecz było ciepłym, kojącym powiewem.

Otworzył oczy. Opierał się na rękach i kolanach na poŜółkłej trawie równiny, obok plamy

krwi pozostałej po ciele Ogara. W pobliŜu przelatywały brzęczące owady. Głowę rozsadzał

mu ból. Podniósł się. Zwłoki drugiej bestii równieŜ zniknęły. Co właściwie uczynił? I

dlaczego? Bliźniak mógł mu zaoferować tak wiele... Tattersail... Toc Młodszy... Z drugiej

strony, wyciągnięcie duszy zza Bramy Kaptura przekraczało zapewne nawet moŜliwości

Oponn. Czy udało mu się uwolnić Ogary? Zdał sobie sprawę, Ŝe zapewne nigdy się tego nie

dowie.

Podszedł chwiejnym krokiem do koni. Pozbył się łańcuchów przynajmniej na krótką

chwilę, którą spędził w mieczu. Był wolny i sam postanowił, co uczyni.

To była moja decyzja.

Spojrzał na południe.

Czekają na mnie DarudŜystan i przyboczna. Pora skończyć to, co zacząłeś, Paran.

Skończyć raz na zawsze.

– Cholernie mi to przeszkadza – warknął Coll, gdy Crokus skończył wiązać bandaŜ. –

Była dobra – dodał. – Doskonale wiedziała, co robić. Pewnie była szkoloną wojowniczką. To

by się nawet zgadzało. Nosiła strój najemniczki.

– Nadal tego nie rozumiem. – Chłopak przykucnął, spoglądając na Murillia i Kruppego.

Obaj nadal byli nieprzytomni. – Dlaczego nas zaatakowała? I czemu mnie nie zabiła?

Coll nie odpowiadał. Łypał wściekle na swego konia, który pasł się w odległości około

dwunastu stóp. Wygłosił juŜ pod jego adresem chyba z tuzin paskudnych przekleństw i

Crokus podejrzewał, Ŝe ich związek został, jak by to ujął Kruppe, nieodwołalnie zrujnowany.

– Co to? – mruknął Coll.

Chłopak zdał sobie sprawę, Ŝe jego towarzysz nie patrzy na konia, lecz gdzieś dalej, a na

jego czole pojawiły się głębokie bruzdy.

Odwrócił się. Z ust wyrwał mu się paniczny krzyk. Skoczył do tyłu, łapiąc za sztylety.

Zawadził butem o kamień i runął na ziemię, zerwał się jednak natychmiast. ZdąŜył juŜ

wyciągnąć jeden z noŜy.

– To ona! – wrzasnął. – Kobieta z gospody! To morderczyni, Coll.

– Spokój, chłopcze. MoŜe i ma miecz, ale na pewno nie wygląda groźnie. Do licha –

dorzucił, prostując się – właściwie to wygląda na całkowicie zagubioną.

Crokus wbił wzrok w stojącą na szczycie wzgórza dziewczynę.

– Na Oddech Kaptura – mruknął. Jego przyjaciel miał rację. Nigdy nie widział nikogo,

kto byłby tak bezradny i oszołomiony. Spoglądała na nich napięta, gotowa rzucić się do

ucieczki. Po śmiercionośnej pewności siebie, jaką prezentowała „Pod Feniksem”, nie został

nawet ślad. Schował sztylet.

– To co robimy, Coll?

Ranny wzruszył ramionami.

– Chyba musimy ją uspokoić. Mam wraŜenie, Ŝe potrzebuje pomocy.

– Ale to ona zabiła Cherta – oznajmił Crokus. – Widziałem krew na jej noŜu.

Coll przyjrzał się uwaŜnie dziewczynie.

– Nie wątpię w twe słowa, chłopcze, ale nie wydaje mi się, Ŝeby mogła kogoś zabić.

– Myślisz, Ŝe tego nie widzę? – obruszył się Crokus. – Mówię ci tylko, co wtedy

zauwaŜyłem. Wiem, Ŝe to nie ma sensu!

Ranny westchnął.

– Tak czy inaczej, trzeba jej pomóc. Przyprowadź ją tutaj, Crokus.

– Niby jak?

– Nie mam pojęcia – odparł z uśmiechem Coll. – Spróbuj z nią poflirtować.

Młodzieniec obrzucił go pełnym niesmaku spojrzeniem, po czym ruszył powoli w stronę

dziewczyny. Cofnęła się o krok z wyraźnym lękiem.

– UwaŜaj! – zawołał, wskazując na skraj wzgórza za jej plecami.

ZauwaŜyła, Ŝe stoi na brzegu stromego urwiska. Co dziwne, wyraźnie ją to uspokoiło.

ZbliŜyła się o kilka kroków, wbijając w Crokusa spojrzenie szeroko rozwartych oczu.

– W porządku – wyszeptał chłopak. – Wszystko będzie dobrze. Rozumiesz mnie?

Wskazał na swe usta, uświadamiając jej, co mówi.

Coll jęknął głośno.

Ku ich zaskoczeniu dziewczyna odpowiedziała w języku Daru.

– Rozumiem – zaczęła niepewnie. – Nie jesteście Malazańczykami i nie mówicie po

malazańsku, ale was rozumiem. – Zmarszczyła brwi. – Jak to moŜliwe?

– Po malazańsku? – zdziwił się Coll. – Skąd pochodzisz, dziewczyno?

– Z Itko Kan – odparła po chwili zastanowienia.

– Niech to licho! – Ranny wybuchnął śmiechem. – Jakie wichry przygnały cię aŜ tutaj?

W jej oczach zalśniło przeraŜenie.

– Gdzie mój ojciec? Co się stało z sieciami? Kupiłam sznurek, a potem spotkałam tę

jasnowidzącą... Riggalai, woskową wiedźmę. Pamiętam ją. Zginęła! – Dziewczyna padła na

kolana. – Zginęła. A potem...

– Co się stało potem? – zapytał Coll z powaŜną, zamyśloną miną.

– Nie pamiętam – wyszeptała, spoglądając na swe dłonie. – Nic więcej nie pamiętam.

Rozpłakała się.

– Na tysiąc cycków Gedderone! – zaklął cicho Coll. Skinął dłonią na Crokusa, nakazując

mu podejść bliŜej. – Wysłuchaj mnie uwaŜnie, chłopcze. Nie czekaj na nas. Zabierz tę

dziewczynę do swego wujka, i to migiem.

Chłopak skrzywił twarz.

– Dlaczego? Nie mogę was tu zostawić, Coll. Kto wie, kiedy Murillio i Kruppe przyjdą

do siebie? Co się stanie, jeśli wróci ta najemniczka?

– A co się ma stać? – zapytał ostrym tonem ranny.

Crokus zaczerwienił się i odwrócił wzrok.

– Murillio to twardy sukinsyn, chociaŜ uŜywa perfum – uspokoił go Coll. – Za chwilę się

pozbiera. Zabierz ją do swojego wujka, chłopcze. Zrób, jak ci mówię.

– Nie powiedziałeś mi dlaczego – poskarŜył się młodzieniec.

– Mam takie przeczucie. – Uniósł rękę i ścisnął chłopaka za bark. – Dziewczyna była

opętana. Tak przynajmniej sądzę. Ktoś, czy moŜe coś, sprowadził ją do DarudŜystanu, a

potem kazał ruszyć naszym tropem. Prawda kryje się w jej głowie, Crokus, i moŜe mieć

kluczowe znaczenie. Twój wujek zna ludzi, którzy potrafią jej pomóc, chłopcze. Weź mojego

konia. Ja zaczekam, aŜ ockną się nasi przyjaciele. Do licha, i tak nie mogę chodzić. Nie

powinienem się nigdzie ruszać jeszcze przez parę dni. Kruppe i Murillio zajmą się wszystkim.

Jedź juŜ!

Crokus popatrzył na płaczącą dziewczynę.

– Dobra, Coll – rzucił. – Oboje pojedziemy do miasta.

– Świetnie – mruknął ranny. – RozłóŜ mi posłanie i wyjmij trochę prowiantu, a potem

zmykaj stąd jak najszybciej. Jeśli ten mój cholerny koń dostanie pod bramami ataku serca, to

tym lepiej. Wskakuj na niego, chłopcze.

Rozdział szesnasty

Dessembrae zna smutki

naszych dusz.

Chodzi u boku śmiertelników

jako naczynie Ŝalu gotujące się

na ogniu zemsty.

Dessembrae zna smutki

i podzieli się nimi z nami.

Pan Tragedii

modlitwa ze Świętej Księgi

(kanon z Kassal)

Kłuta rana w lewym barku Lorn nie była zbyt głęboka, bez pomocy magii naleŜało się

jednak liczyć z moŜliwością zakaŜenia. Wróciwszy do obozu, przyboczna przekonała się, Ŝe

Tool wciąŜ tkwi w tym samym miejscu.

Ignorując Imassa, wydobyła z juków zapas ziół, po czym usiadła, wsparta o siodło, i

przystąpiła do opatrywania rany.

Niepotrzebnie ich zaatakowała. To była głupota. Ostatnio wydarzyło się zbyt wiele,

przychodziło jej do głowy za duŜo pomysłów, a kobieta Lorn w nadmiernym stopniu

wpływała na obowiązki przybocznej cesarzowej. Zdarzały jej się błędy, których przed rokiem

z pewnością by uniknęła.

Tool dał jej tak wiele powodów do zastanowienia, Ŝe nie potrafiła sobie z tym poradzić.

Słowa, które Imass rzucił do jej stóp, jakby od niechcenia, dotarły do czegoś, co kryło się

głęboko w jaźni Lorn, i nie chciały teraz dać jej spokoju. Przyboczną zawładnęły emocje,

które nie pozwalały jej jasno postrzegać otaczającego świata. Dawno juŜ wyrzekła się

smutku, a wraz z nim Ŝalu. Współczucie było dla niej zabronione. Teraz jednak wszystkie te

uczucia zalały ją wysoką falą, ciągnąc w najrozmaitsze strony. Uczepiła się tytułu

przybocznej i tego, co oznaczał, jakby tylko on wiązał ją ze zdrowym rozsądkiem,

stabilnością i panowaniem nad sobą.

Opatrzyła ranę najlepiej, jak potrafiła, po czym przygotowała okład. Panowanie. To

słowo wypełniało jej myśli swym echem, twarde, jasne i pewne. Co było sercem imperium,

jeśli nie panowanie? Co nadawało kształt wszystkim myślom i uczynkom cesarzowej Laseen?

I co było podstawą pierwszego imperium, wielkich wojen, które po dziś dzień określały

przeznaczenie T’lan Imassów?

Spojrzała z westchnieniem na ziemię. Wszyscy pragniemy tego samego, tłumaczyła

sobie. Od młodej dziewczyny, która niosła sznurek dla ojca, aŜ po nieśmiertelną moc, która

nią zawładnęła, by uŜyć jej dla swych celów. We wszystkich przejawach swej egzystencji

walczymy o panowanie, szukamy czegoś, co pozwoli kształtować otaczający nas świat.

Wiecznie i bez nadziei zabiegamy o przywilej przewidywania kształtu, jaki przybierze nasze

Ŝycie.

Pochodzące sprzed trzystu tysięcy lat słowa Imassa napełniły ją poczuciem daremności,

które w kaŜdej chwili mogło obezwładnić.

Darowała chłopakowi Ŝycie, co zaskoczyło ich oboje. Uśmiechnęła się ze smutkiem. Pora

Ŝegnać się z przywilejem przewidywania. Mniejsza juŜ o świat zewnętrzny. Nie potrafiła

przepowiedzieć nawet własnych uczynków czy biegu myśli.

Czy na tym polega prawdziwa natura uczuć? – przemknęło jej przez głowę. Czy są

wielkim zaprzeczeniem logiki i panowania, kaprysami nieodwołalnie związanymi z

człowieczeństwem? Co ją czekało?

– Przyboczna.

Zaskoczona podniosła wzrok i zobaczyła, Ŝe obok stoi Tool. Wojownika pokrywał szron,

z którego w upale buchały kłęby pary.

– Jesteś ranna.

– To była tylko utarczka – odparła ochrypłym głosem, niemal zawstydzona. – JuŜ po

wszystkim.

Wtarła balsam w ranę, po czym owiązała sobie bark bandaŜem. Nie było to łatwe, gdyŜ

mogła się posługiwać tylko jedną ręką. Tool ukląkł przy niej.

– Pomogę ci, przyboczna.

Zdziwiona Lorn spojrzała w jego trupią twarz. Następne słowa przegnały jednak myśl, Ŝe

Imass mógłby okazać współczucie.

– Mamy mało czasu, przyboczna. Czeka na nas wejście.

Jej twarz stała się pozbawioną wyrazu maską. Gdy wyschnięte, pokaleczone dłonie Toola

o tępych, lśniących brązowo, szponiastych paznokciach zawiązały ostatni węzeł, skinęła

głową.

– PomóŜ mi wstać – rozkazała.

Gdy Imass podprowadził ją do znacznika, zauwaŜyła, Ŝe głaz jest roztrzaskany. Poza tym

jednak nic się nie zmieniło.

– Gdzie jest to wejście? – zapytała.

Tool zatrzymał się przed kamiennymi odłamkami.

– Poprowadzę cię, przyboczna. Idź tuŜ za mną. Gdy juŜ znajdziemy się w grobowcu,

wyjmij miecz. Obezwładniający efekt będzie minimalny, lecz mimo to spowolni powrót

Jaghuta do świadomości, co wystarczy, byśmy zdąŜyli wykonać zadanie.

Zaczerpnęła głęboko tchu i wzruszyła ramionami, by przegnać wątpliwości. Nie mogła

juŜ zawrócić. Czy w ogóle miała kiedykolwiek taką szansę? Zdała sobie sprawę, Ŝe

odpowiedź na to pytanie nie ma znaczenia. Jej losem kierował kto inny.

– Świetnie – powiedziała. – Prowadź, Tool.

Imass rozłoŜył ramiona na boki. Zarysy stoku przed nimi stały się zamazane, jakby

przesłoniła go kurtyna z niesionego wiatrem piasku. Ta niezwykła mgła kłębiła się, poruszana

jakimś tajemniczym podmuchem. Tool ruszył przed siebie.

Lorn podąŜyła za nim. W pierwszej chwili wzdrygnęła się, gdy jej nozdrza wypełnił odór

powietrza zatrutego przez stulecia pulsującej magii – niezliczone osłony, które Tool

rozproszył za pomocą groty Tellann. Szła uparcie przed siebie, wbijając wzrok w szerokie,

spowite w łachmany plecy Imassa.

Wstąpili w głąb stoku. Pojawił się przed nimi korytarz o nie ociosanych ścianach, który

znikał w ciemności. Głazy, z których go zbudowano, pokrywała warstewka szronu. Gdy

zapuścili się dalej, powietrze stało się przeraźliwie zimne, wyzbyte wszelkich zapachów.

Ściany pokrywały grube, zielone i białe sople lodu. Pod stopami nie mieli juŜ zamarzniętej,

ubitej ziemi, lecz kamienne płyty, pokryte śliską lodową skorupą.

Kończyny i twarz Lorn odrętwiały. Jej oddech przeradzał się w białą parę, która

odpływała w mrok za jej plecami. Korytarz stawał się coraz węŜszy. Zobaczyła niezwykłe

symbole, barwy matowej ochry, wymalowane na powierzchni lodu i pod jego warstwą. Owe

znaki poruszyły coś głęboko w niej ukrytego. Wydawały się jej niemal znajome, ale to

wraŜenie znikało, gdy tylko skupiała na nich uwagę.

– Moi ziomkowie odwiedzili juŜ kiedyś to miejsce – odezwał się Tool, przystanąwszy, by

spojrzeć na przyboczną przez ramię. – Dodali swe osłony do tych, które pozostawili tu

Jaghuci, kiedy uwięzili tyrana.

– I co z tego? – zapytała poirytowana Lorn.

Imass wpatrywał się w nią przez chwilę w milczeniu.

– Przyboczna – odezwał się wreszcie bezbarwnym głosem – jestem przekonany, Ŝe znam

imię owego tyrana. Nurtują mnie wątpliwości. Nie powinno się zwracać mu wolności.

Niemniej jednak, tak samo jak ty, działam pod przymusem.

Lorn wstrzymała oddech.

– Przyboczna – ciągnął Tool. – Rozumiem twą niepewność. Ja równieŜ ją czuję. Gdy juŜ

wykonamy to zadanie, odejdę.

– Odejdziesz? – zapytała zdziwiona.

Skinął głową.

– To, co uczynimy w grobowcu, zwolni mnie ze ślubów. Sprawi to pozostałość mocy

śpiącego Jaghuta i za to jestem mu wdzięczny.

– Dlaczego mi o tym mówisz?

– Przyboczna, mogłabyś pójść ze mną.

Otworzyła usta, lecz nie przychodziła jej do głowy Ŝadna odpowiedź, zamknęła je więc

natychmiast.

– Proszę cię, rozwaŜ mą propozycję, przyboczna. Wyruszę na poszukiwanie odpowiedzi i

znajdę ją.

Odpowiedzi? Na jakie pytanie? Coś jednak powstrzymało ją przed wypowiedzeniem tego

na głos, nagły przypływ strachu, który mówił jej: „Lepiej tego nie wiedzieć. Zachować

nieświadomość”.

– Bierzmy się do roboty – wychrypiała.

Tool ponownie ruszył w ciemność.

– Ile czasu nam to zajmie? – zapytała Lorn po jakiejś minucie.

– Czasu? – W jego głosie pobrzmiewała wesołość. – Przyboczna, w tym kurhanie czas nie

istnieje. Jaghuci, którzy uwięzili tu swego kuzyna, sprowadzili na kraj epokę lodową, która

stała się ostateczną pieczęcią krypty. Grobowiec pokrywa warstwa lodu, gruba na półtorej

mili. Po dziś dzień. Dotarliśmy do czasu i miejsca, w którym jaghucki lodowiec jeszcze

istnieje, czasu poprzedzającego powstanie wielkiego śródlądowego morza znanego Imassom

jako Jhagra Til, nim minęły niezliczone epoki...

– A kiedy wrócimy? – przerwała mu Lorn. – Ile czasu upłynie na zewnątrz?

– Nie mam pojęcia, przyboczna. – Imass zatrzymał się i spojrzał na nią. W jego

oczodołach lśniło światło. – Nigdy jeszcze tego nie robiłem.

Choć Crokus miał na sobie zbroję z utwardzonej skóry, dotyk ciała siedzącej za nim

kobiety przywołał mu na twarz więcej potu niŜ popołudniowy upał. Serce Crokusa łomotało

gwałtownie pod wpływem ambiwalentnych uczuć. Z jednej strony, nie sposób było

zaprzeczyć faktowi, Ŝe dziewczyna w jego wieku, i to atrakcyjna, otacza mu talię zaskakująco

silnymi ramionami, a na szyi zostawia ciepły, wilgotny oddech. Z drugiej, zamordowała

człowieka, a potem podąŜyła za nimi między Wzgórza Gadrobi, co z pewnością świadczyło,

Ŝe zamierzała zabić równieŜ i jego. Dlatego był zbyt podenerwowany, by cieszyć się, Ŝe dzieli

z nią siodło.

Odkąd opuścili Colla, nie rozmawiali ze sobą wiele. Crokus wiedział, Ŝe następnego dnia

ujrzą przed sobą mury DarudŜystanu. Zastanawiał się, czy dziewczyna pamięta miasto. Nagle

usłyszał w swej głowie głos, który brzmiał jak głos Colla: „Czemu jej o to nie zapytasz,

idioto?”. Skrzywił się.

Odezwała się pierwsza.

– Czy daleko stąd do Itko Kan?

Miał ochotę się roześmiać, lecz coś – instynkt – powstrzymało go przed tym. OstroŜnie,

powiedział sobie.

– Nigdy nie słyszałem o takim miejscu – przyznał. – Czy to w Imperium Malazańskim?

– Tak. Nie jesteśmy w imperium?

– Jeszcze nie – warknął Crokus i w tym momencie opadły mu ramiona. – Jesteśmy na

kontynencie zwanym Genabackis. Malazańczycy przybywają zza mórz, tak na wschodzie, jak

i na zachodzie. Panują juŜ nad Wolnymi Miastami na północy i nad Konfederacją

Nathilogańską.

– Och – powiedziała dziewczyna słabym głosem. – To znaczy, Ŝe toczycie wojnę z

imperium.

– MoŜna by tak powiedzieć. Ale w DarudŜystanie wcale tego nie widać.

– Czy tak nazywa się wasza osada?

– Osada? DarudŜystan to wielkie miasto. Największa i najbogatsza metropolia całego

kontynentu.

– Miasto – odpowiedziała z zachwytem i podnieceniem w głosie. – Nigdy jeszcze nie

byłam w mieście. Nazywasz się Crokus, prawda?

– Skąd wiesz?

– Tak do ciebie mówił twój przyjaciel, Ŝołnierz.

– Och, oczywiście.

Dlaczego serce zabiło mu tak gwałtownie na wieść, Ŝe zna jego imię?

– Nie zapytasz, jak ja się nazywam? – powiedziała cicho.

– A pamiętasz?

– Nie – przyznała. – To dziwne, prawda?

To Ŝałosne stwierdzenie wprawiło go w rzewny nastrój, co spowodowało, Ŝe poczuł

jeszcze większy gniew.

– W tej sprawie chyba nie mogę ci pomóc?

Kobieta wycofała się w siebie. Jej uścisk osłabł.

– Nie.

Nagle opuściła go złość. Miał ochotę krzyczeć na wypełniający mu głowę chaos, lecz

przesunął się tylko w siodle, zmuszając ją do zaciśnięcia dłoni na swym torsie. Ach,

powiedział sobie, uśmiechając się głupkowato. Wtem wybałuszył oczy. Co ja gadam?

– Crokus?

– Słucham?

– Wybierz dla mnie darudŜystańskie imię. Swoje ulubione.

– Challice – odpowiedział natychmiast. – Nie, zaczekaj! Nie moŜesz nosić tego imienia.

Znam juŜ jedną Challice. Trzeba wybrać jakieś inne.

– Czy to twoja dziewczyna?

– Nie! – warknął. Szarpnął za wodze, zatrzymując wierzchowca, złapał się za głowę,

przełoŜył nogę nad siodłem i zeskoczył na ziemie, zarzucając wodze na koński łeb.

– Wolę iść na piechotę – oznajmił.

– Ja teŜ chętnie się przejdę – odpowiedziała.

– A moŜe chcę uciec!

Odwróciła się w jego stronę z zakłopotaną miną.

– Uciec? Przede mną, Crokus?

W oczach dziewczyny dostrzegł, Ŝe coś w niej obróciło się w gruzy. Ale co?

Rozpaczliwie pragnął się tego dowiedzieć, z całą pewnością nie mógł jednak zapytać jej o to

wprost. Nie umiał powiedzieć, dlaczego to niemoŜliwe. Tak po prostu było. Spuścił wzrok i

kopnął kamień.

– Nie – wymamrotał. – Nie chciałem tego powiedzieć. Teraz mi Ŝal.

Wybałuszyła oczy.

– To moje imię! – wydyszała. – Tak się nazywałam, Crokus. Przed chwilą

wypowiedziałeś moje imię!

– Co? – Zmarszczył brwi. – śal?

– Tak. – Odwróciła wzrok. – Tylko nie zawsze tak się nazywałam. Chyba nie. Nie. Ojciec

nadał mi inne imię.

– Nie pamiętasz go?

Potrząsnęła głową, przebiegając dłonią po długich, ciemnych włosach.

Crokus ruszył przed siebie. Dziewczyna szła za nim. Droga wiła się pośród niskich

pagórków. Za godzinę dotrą do Mostu Catlińskiego. Panika, która go ogarnęła, mijała juŜ.

Być moŜe się wypaliła. Uspokoił się, co go samego zaskoczyło. Nie pamiętał, kiedy ostatnio

czuł się swobodnie w towarzystwie kobiety.

Przez pewien czas wędrowali w milczeniu. Słońce opadało juŜ, otoczone złocistą łuną.

Jego blask rozświetlał horyzont za wzgórzami, tworząc niebieskozieloną linię. Crokus

wskazał na nią.

– To jest jezioro Lazur. DarudŜystan leŜy na jego południowym brzegu.

– Nie wymyśliłeś jeszcze dla mnie imienia?

– Przychodzi mi do głowy tylko imię tej, która się mną opiekuje.

Spojrzała na niego.

– Twojej matki?

Parsknął śmiechem.

– Nie. Nie chodzi mi o taką opiekę. To Pani Złodziei, Apsalar. Ale nie powinno się

przyjmować jej imienia, bo przecieŜ jest boginią. Co powiesz na Salar?

Zmarszczyła nos.

– Nie. Apsalar mi się podoba. Niech będzie: Apsalar.

– Ale mówiłem ci...

– To imię sobie wybieram – uparła się dziewczyna. Jej twarz pociemniała.

No tak, pomyślał Crokus. Lepiej się jej nie sprzeciwiać.

– Zgoda – rzekł z westchnieniem.

– To znaczy, Ŝe jesteś złodziejem.

– A co w tym złego?

Apsalar uśmiechnęła się.

– Nic, biorąc pod uwagę moje nowe imię. Zupełnie nic, Crokus. Kiedy rozbijemy obóz?

Pobladł. Dotąd o tym nie pomyślał.

– MoŜe powinniśmy jechać bez odpoczynku – zaproponował ostroŜnie, nie patrząc jej w

oczy.

– Jestem zmęczona. Dlaczego nie zatrzymamy się przy tym Moście Catlińskim?

– Mam tylko jedno posłanie. MoŜesz je sobie wziąć. Ja będę stał na warcie.

– Całą noc? A na co tu trzeba uwaŜać?

– Po co te wszystkie pytania? – naskoczył na nią gniewnie. – Tu jest niebezpiecznie! Nie

widziałaś rany Colla? Skąd wiemy, czy garnizon jeszcze tam stacjonuje?

– Jaki garnizon?

Chłopak przeklął się w duchu. Odwrócił wzrok.

– Jest na drugim końcu mostu – wyjaśnił. – Ale to długi most...

– Daj spokój, Crokus! – Parsknęła śmiechem i dała mu kuksańca w Ŝebra. – Prześpimy

się na wspólnym posłaniu. Nie mam nic przeciwko temu pod warunkiem, Ŝe będziesz trzymał

ręce przy sobie.

Chłopak przeszył ją wściekłym spojrzeniem, pocierając obolałe Ŝebra.

Kruppe zerknął przez ramię na Murillia, przeklinając głośno.

– Niech to szlag! Czy nie moŜesz zmusić tego zwierzęcia, Ŝeby się szybciej ruszało?

Muł wyraźnie postanowił Ŝyć w zgodzie ze swą reputacją. Wlókł się powoli i za nic w

świecie nie chciał przyśpieszyć. Murillio uśmiechnął się nieśmiało.

– Po co ten pośpiech, Kruppe? Chłopak da sobie radę.

– Mistrz Baruk wyraźnie nam rozkazał go strzec i musimy wykonać jego polecenie!

Murillio przymruŜył oczy.

– Ciągle to powtarzasz – mruknął. – Czy to ma być jakaś przysługa dla Mammota? Czy

wujek nagle zaczął się o niego martwić? Dlaczego Baruk tak bardzo zainteresował się

Crokusem? Przekazujesz rozkazy alchemika, Kruppe, ale ich nie wyjaśniasz.

Grubasek zatrzymał wierzchowca.

– No dobra – zaczął. – Bunt w szeregach zmusza chytrego Kruppego do szczerości.

Oponn wybrali sobie Crokusa z powodów znanych jedynie temu podstępnemu bóstwu. Baruk

chce, Ŝebyśmy mieli chłopaka na oku i, co waŜniejsze, nie dopuścili, by odszukały go jakieś

inne moce.

Murillio potarł siniak na czole, krzywiąc się z bólu.

– Niech cię szlag. – Westchnął. – Trzeba było nam to powiedzieć od razu, Kruppe. Czy

Rallick o tym wie?

– Pewnie, Ŝe nie – odparł cierpkim tonem grubasek. – Jest przecieŜ bardzo zajęty. Próbuje

uwolnić się od swych rozlicznych zobowiązań. Dlatego właśnie nam nie towarzyszy. – Twarz

maga nabrała przebiegłego wyrazu. – DlaczegóŜ jednak Kruppe informuje Murillia o

podobnych sprawach? Murillio z pewnością wie o poczynaniach Rallicka więcej niŜ biedny,

niczego nieświadomy Kruppe.

– Co masz na myśli? – zapytał młodszy męŜczyzna z twarzą bez wyrazu.

Grubasek zachichotał głupkowato i popędził muła kopniakiem.

Murillio podąŜył za nim.

– Jeśli zaś chodzi o naszą obecną misję – ciągnął beztrosko mag – to, co mogłoby się

wydawać totalnym niepowodzeniem, zwłaszcza w przypadku Colla, jest w rzeczywistości

zdumiewającym sukcesem. Mistrz Baruk musi się dowiedzieć o podejrzanych wydarzeniach,

do których dochodzi pośród Wzgórz Gadrobi.

– Sukcesem? Co ty pleciesz?

Grubasek skinął dłonią.

– Mój drogi, choć podczas potyczki byłem przytomny jedynie przez chwilę, nie ulega dla

mnie wątpliwości, Ŝe ta wojowniczka miała otataralowy miecz. Nawet dziecko potrafiłoby

odgadnąć, Ŝe oznacza to, iŜ jest Malazanką.

Murillio syknął, wypuszczając powoli powietrze.

– I zostawiliśmy Colla samego? Oszalałeś, Kruppe?

– Wkrótce wróci do zdrowia i podąŜy za nami – uspokoił go grubasek. – W tej chwili

liczy się wyłącznie pośpiech.

– I drobne chachmęctwa z pewnym stajennym – burknął Murillio. – A wi ęc po

Wzgórzach Gadrobi kręci się jakaś Malazanka. Czego tam szuka? Tylko nie chrzań, Ŝe nie

wiesz. Gdybyś czegoś nie podejrzewał, nie musielibyśmy tak się śpieszyć.

– Coś zaiste podejrzewam. – Grubasek skinął głową, garbiąc się w siodle. – Pamiętasz,

jak Crokus wygłosił pewną przenikliwą uwagę, tuŜ za rozstajami dróg? Powiedział, Ŝe

szukamy plotki czy coś w tym rodzaju?

– Chwileczkę – jęknął Murillio. – Chyba nie chodzi o tę legendę o kurhanie? W tym nie

ma...

Grubasek uniósł palec.

– NiewaŜne, co na ten temat sądzimy, Murillio – przerwał gładko rozmówcy. – Faktem

jest, Ŝe Malazańczycy chcą sprawdzić autentyczność owej plotki. Kruppe i mistrz Baruk obaj

są obdarzeni równą inteligencją i w związku z tym podejrzewają, Ŝe owi intruzi mogą znaleźć

to, czego szukają. Dlatego wyruszyliśmy na tę wyprawę, mój nerwowy przyjacielu. –

Poruszył gwałtownie brwiami. – Otataral w ręku wojowniczki imperium. Czający się w

pobliŜu T’lan Imass...

– Co?! – wrzasnął Murillio, wybałuszając oczy. Spróbował zawrócić muła, lecz zwierzę

zaparło się kopytami, protestując głośno. Szarpał się z nim, powtarzając przekleństwa. – Coll

jest cały pochlastany. Zostawiłeś go z malazańską morderczynią i Imassem? Do cna ci odbiło,

Kruppe!

– AleŜ drogi Murillio – zamruczał grubasek – Kruppe był przekonany, Ŝe gorąco – nie,

rozpaczliwie! – pragniesz wrócić do DarudŜystanu, najszybciej jak tylko się da!

Murillio stanął jak wryty. Twarz mu pociemniała.

– Gadaj, o co ci chodzi – naskoczył na grubaska, zgrzytając zębami.

Ten uniósł brwi.

– Nie rozumiem.

– WciąŜ robisz jakieś aluzje, próbujesz dać mi coś do zrozumienia. Jeśli sądzisz, Ŝe wiesz

coś na jakiś temat, powiedz to jasno. W przeciwnym razie natychmiast zawracamy i pędzimy

do Colla. – Uśmiechnął się, widząc, Ŝe grubasek strzela nerwowo oczyma. – Ha, chciałeś

odwrócić moją uwagę, co? To ci się nie uda.

Mag uniósł dłonie, kierując je wewnętrzną stroną ku górze.

– Bez względu na to, czyj mózg jest odpowiedzialny za plan przywrócenia Collowi

prawnie mu naleŜnego tytułu, Kruppe pochwala go z całego serca!

Murilliowi opadła szczęka. Skąd, na Kaptura, wiedział...?

– Wszystko to jednak traci znaczenie wobec faktu, Ŝe Crokusowi grozi w tej chwili

powaŜne niebezpieczeństwo – ciągnął grubasek. – Co więcej, jeśli ta dziewczyna

rzeczywiście była opętana, jak podejrzewa Coll, ryzyko jest wręcz przeraŜające! Czy była

jedynym łowcą, dybiącym na jego kruche, nie bronione przez nikogo Ŝycie? Którzy z tysiąca

bogów bądź demonów z radością przy pierwszej nadarzającej się okazji pokrzyŜowaliby szyki

Oponn? Czy Murillio, stary przyjaciel Crokusa, zostawiłby tak bezlitośnie to dziecko swemu

losowi? Czy jest człowiekiem skłonnym ulegać panice, gryźć się wyimaginowanymi

niebezpieczeństwami, lękać zastępu wymyślonych koszmarów, które wypełzają z mroków

jego przepracowanej wyobraźni...

– JuŜ dobrze! – warknął młodszy z męŜczyzn. – Zamknij gębę na kłódkę i ruszajmy.

Grubasek skwitował te mądre słowa skinieniem głowy.

Po godzinie, gdy stoki wzgórz pokrywał juŜ mrok, a słońce opadało za horyzont, Murillio

wzdrygnął się nagle, obrzucając przyjaciela wściekłym spojrzeniem, którego ten nie zauwaŜył

w ciemności.

– Niech go szlag – wyszeptał. – Powiedziałem, Ŝe nie pozwolę, by odwrócił moją uwagę.

I co wtedy zrobił? Odwrócił ją.

– Murillio coś szepcze? – zapytał Kruppe.

Jego towarzysz potarł czoło.

– Mam zawroty głowy – odparł. – Rozbijmy obóz. Crokus z dziewczyną i tak dotrą do

miasta dopiero jutro. Wątpię, Ŝeby po drodze coś mu groziło. Jutro znajdziemy go z łatwością

przed zachodem słońca. Za dnia nic im się chyba nie stanie. Do licha, przecieŜ będą z

Mammotem. Mam rację?

– Kruppe przyznaje, Ŝe jest zmęczony. W rzeczy samej powinniśmy znaleźć miejsce na

obóz. Być moŜe Murillio potrafi rozniecić małe ognisko i przygotować kolację, podczas gdy

Kruppe odda się rozmyślaniom na waŜne tematy i tak dalej.

– Znakomicie – westchnął Murillio. – Po prostu znakomicie.

Dopiero parę dni po spotkaniu z Tiste Andii i wydarzeniach, do których doszło wewnątrz

miecza, kapitanowi Paranowi przyszło do głowy, Ŝe Rake nie podejrzewał, iŜ ma do czynienia

z malazańskim Ŝołnierzem. W przeciwnym razie juŜ by nie Ŝył. Jego błogosławieństwem były

przeoczenia. Skrytobójca w Pale zapomniał się upewnić, natomiast Syn Ciemności wyrwał go

z gardła Ogarom, a potem pozwolił mu odejść swobodnie. Czy to coś znaczyło? Wyczuwał w

tym rękę Oponn, nie wątpił jednak w słowa Rake’a.

CzyŜby rzeczywiście szczęście przynosił mu miecz? I czy podobne uśmiechy fortuny

oznaczały przełomowe momenty, których mieli potem gorzko Ŝałować ci, którzy go

oszczędzili? We własnym interesie miał nadzieję, Ŝe tak nie jest.

Nie kroczył juŜ szlakiem imperium. Zbyt długo wędrował tą drogą krwi i zdrady. Nigdy

na nią nie wróci. Musiał teraz uratować Ŝycie Sójeczce i wszystkim w jego druŜynie. Jeśli

osiągnie ten cel, umrze bez Ŝalu.

Pewne sprawy znaczyły więcej niŜ ludzkie Ŝycie. Być moŜe poza umysłami ludzi, a

nawet chciwymi spojrzeniami bogów i bogiń istniała taka rzecz jak sprawiedliwość – jasna,

czysta i ostateczna. Niektórzy z filozofów, których dzieła studiował, pobierając nauki w

stolicy imperium, Uncie, głosili tezy, które wydawały mu się absurdalne. Twierdzili, Ŝe

moralność nie jest czymś względnym, a nawet, Ŝe istnieje poza królestwem ludzkiej kondycji.

UwaŜali ją za imperatyw wszystkiego, co Ŝyje, naturalne prawo nie związane z okrutnymi

poczynaniami zwierząt i dumnymi aspiracjami ludzi, niewzruszone i pozostające poza nimi.

To tylko kolejne poszukiwania potwierdzenia. Paran zesztywniał w siodle, wykrzywiając

twarz. Nie spuszczał wzroku z wijącego się między niskimi zaokrąglonymi wzgórzami

kupieckiego traktu. Przypomniał sobie, jak rozmawiał o tym z przyboczną Lorn, w chwili gdy

oboje nie musieli się liczyć ze światem zewnętrznym. Powiedziała mu, Ŝe takie teorie to tylko

kolejne poszukiwania pewności. Jej suchy, przepojony cynizmem głos połoŜył kres dyskusji,

zupełnie jakby wbiła nóŜ w splamiony winem blat, który dzielił ich od siebie.

Te słowa wypowiedziała kobieta nie starsza od niego. Paran podejrzewał – tak wtedy, jak

i teraz – Ŝe podobne poglądy przejęła od cesarzowej przez zwykłe naśladownictwo. Laseen

jednak miała do nich prawo. Lorn nie. Tak przynajmniej sądził. Jeśli ktokolwiek nabył prawo

do znuŜonego Ŝyciem cynizmu, to przede wszystkim władczyni Imperium Malazańskiego.

Przyboczna naprawdę uczyniła się jej przedłuŜeniem. Ale za jaką cenę? Tylko raz ujrzał

skrytą za jej maską młodą kobietę, gdy stali na drodze zasłanej trupami Ŝołnierzy, a potem

zapuścili się między poległych. Blada, przeraŜona dziewczyna imieniem Lorn pokazała

prawdziwe oblicze w krótkiej chwili słabości. Nie pamiętał, co spowodowało powrót maski.

Zapewne coś, co powiedział, uwaga, którą rzucił od niechcenia, starając się udawać twardego

Ŝołnierza.

Westchnął głęboko.

Za duŜo Ŝalów, utraconych szans, a z kaŜdą stajemy się mniej ludzcy, coraz bardziej

pogrąŜamy się w koszmarze władzy.

Czy mógł jeszcze nadać sens własnemu Ŝyciu? Chciałby poznać odpowiedź na to pytanie.

Nagle zauwaŜył, Ŝe na południu coś się poruszyło. W tej samej chwili usłyszał głuchy

łoskot, od którego zadrŜała ziemia. Uniósł się w siodle. Na pasmie wzgórz przed nim pojawiła

się ściana pyłu. Zawrócił konia na zachód, zmuszając go do kłusa. Po chwili ściągnął wodze.

Tu równieŜ pył zagradzał mu drogę. Przeklinając głośno, skierował wierzchowca na pobliski

pagórek. Pył. Ze wszystkich stron pył. Burza? Nie, grzmot jest zbyt regularny. Zjechał na

równinę i ponownie ściągnął wodze, zastanawiając się, co robić. Obłoki wznosiły się coraz

wyŜej, sięgając szczytu wzgórza, które miał przed sobą. Głuchy łoskot stawał się coraz

donośniejszy. Paran przymruŜył powieki, wpatrując się w kłęby kurzu. Poruszały się w nich

jakieś ciemne, masywne kształty, które tworzyły szeroki wachlarz, zbliŜając się ku niemu. Po

chwili go otoczyły.

Bhederin. Słyszał opowieści o wielkich, kudłatych zwierzętach, które wędrują po

centralnych równinach kontynentu w stadach liczących sobie pół miliona sztuk. Ze

wszystkich stron widział tylko garbate, czerwonobrązowe, brudne od ziemi grzbiety. Nigdzie

nie dostrzegał bezpiecznego schronienia, w które mógłby zaprowadzić konia Usadowił się

wygodnie w siodle i czekał.

Nagle po lewej zauwaŜył nad ziemią brązowy błysk. Gdy zwracał się w tamtą stronę, z

prawej uderzyło weń coś cięŜkiego, co uczepiło się go i ściągnęło z siodła. Grzmotnął na

ziemię, przeklinając głośno. Zacisnął dłonie na Ŝylastych ramionach i czarnych,

rozczochranych włosach. Uniósł kolano i kopnął przeciwnika w Ŝołądek. Napastnik

przetoczył się na bok, dysząc cięŜko. Paran wstał z ziemi i ujrzał przed sobą młodzieńca

odzianego w wygarbowane skóry. Chłopak poderwał się natychmiast, chcąc ponowić atak.

Kapitan uskoczył i zdzielił go w bok głowy. Młodzieniec zwalił się nieprzytomny na

ziemię.

Wtem, ze wszystkich stron dobiegły go przenikliwe krzyki. Bhederin rozstępowały się,

robiąc przejście. Spomiędzy nich wynurzyli się ludzie, którzy otoczyli Parana. Rhivijczycy.

Zaprzysięgli wrogowie imperium, którzy na północy sprzymierzyli się z Caladanem Broodem

i Karmazynową Gwardią.

Dwaj wojownicy podeszli do nieprzytomnego chłopaka, chwycili go za ramiona i

odciągnęli na bok.

Stado zatrzymało się.

Nadszedł kolejny wojownik, który zbliŜył się śmiało do Parana. Na brudnej od pyłu

twarzy miał szwy z barwnych nici, czarnej i czerwonej, które biegły od kości policzkowych

do linii Ŝuchwy, a potem zawracały w górę, otaczając usta. Na szerokie ramiona zarzucił

sobie skórę bhederin. Zatrzymał się obok kapitana, wyciągnął rękę i zacisnął dłoń na rękojeści

Przypadku. Paran ją odtrącił. Rhivijczyk uśmiechnął się, cofnął i wydał z siebie przeraźliwe,

wysokie zawodzenie.

Na kudłatych grzbietach pobliskich bhederin pojawiły się przykucnięte postacie, które

trzymały w rękach dzidy. Olbrzymie zwierzęta ignorowały wojowników, jakby byli

czyszczącymi je z pasoŜytów ptakami.

Dwaj Rhivijczycy, którzy odciągnęli chłopaka, wrócili i stanęli obok męŜczyzny ze

szwami na twarzy. Ten powiedział coś do wojownika, który zatrzymał się po lewej.

Rhivijczyk podszedł bliŜej i – nim Paran zdąŜył zareagować – podciął go błyskawicznie nogą

i uderzył barkiem w pierś.

Wojownik runął nań i przesunął noŜem pod jego podbródkiem, przecinając rzemień

hełmu. Zrzucił kolczy czepiec z głowy przeciwnika, a potem złapał go za włosy. Paran

podźwignął się, pociągając napastnika za sobą. Miał juŜ tego dość. Śmierć to jedno, ale

śmierć bez godności to zupełnie inna sprawa. Rhivijczyk napiął mięśnie, unosząc głowę

kapitana, ten zaś sięgnął między nogi przeciwnika, chwycił go za coś całkiem innego i

szarpnął ze wszystkich sił.

Wojownik wrzasnął przeraźliwie, puszczając włosy Parana. Znowu błysnął nóŜ, który

pomknął ku twarzy kapitana. Ten uchylił się i złapał wolną ręką za nadgarstek napastnika,

odpychając ostrze. Drugą rękę zacisnął jeszcze raz. Rhivijczyk ponownie wrzasnął. Paran

puścił go, odwrócił do siebie i okutym w stal łokciem uderzył w twarz.

Krew splamiła pył niczym krople deszczu. Wojownik zatoczył się do tyłu i runął na

ziemię.

Wtem Paran oberwał w skroń tępym końcem włóczni. Zatoczył się pod uderzeniem.

Druga włócznia trafiła go w biodro z siłą kopiącego konia. Cała noga mu zdrętwiała. Coś

przyszpiliło jego lewą stopę do ziemi.

Kapitan wydobył Przypadek. Rozległ się głośny brzęk i oręŜ omal nie wypadł mu z rąk.

Paran uniósł miecz, w który znowu coś uderzyło. Na wpół oślepiony od bólu, potu i pyłu,

stanął prosto, trzymając Przypadek w pozycji obronnej. W ostrze trafiła trzecia włócznia,

Paran jednak nie wypuszczał broni.

Zapadła cisza. Zdyszany, uniósł głowę i rozejrzał się wokół, mrugając.

Rhivijczycy otaczali go ze wszystkich stron, lecz Ŝaden z nich się nie poruszał.

Wytrzeszczali ciemne oczy, wyraźnie zdumieni.

Paran zerknął na swą broń, popatrzył spode łba na wojowników, po czym znów przeniósł

wzrok na Przypadek. Tym razem na dłuŜej.

Z miecza sterczały niczym liście trzy Ŝelazne groty. Ostrze rozszczepiło je wszystkie na

pół. Roztrzaskane drzewca ułamały się, pozostawiając jedynie białe, drewniane kikuty, które

sterczały z nasad.

Kapitan spojrzał na przybitą do ziemi stopę. Włócznia przebiła but, lecz szeroki grot

odwrócił się, wchodząc w ciało płaskim bokiem. Wokół leŜały wióry. Zerknął na swe biodro,

lecz i tam nie zauwaŜył rany. Na pochwie Przypadku widać było nierówne rozdarcie.

Rhivijski wojownik ze zmasakrowaną twarzą leŜał bez ruchu w odległości kilku stóp od

niego. Kapitan zorientował się, Ŝe jego wierzchowiec i konie juczne stoją nietknięte. Pozostali

Rhivijczycy cofnęli się. Krąg się rozstąpił, przepuszczając małą postać.

Była to dziewczynka, co najwyŜej pięcioletnia. Wojownicy schodzili jej z drogi na znak

czci albo strachu, czy moŜe obu tych uczuć. Była odziana w skóry antylop, przewiązane w

talii postronkiem. Stopy miała bose.

Było w niej coś znajomego – w sposobie chodzenia, postawie, jaką przed nim przyjęła, w

oczach o opadających powiekach. Paran zmarszczył brwi zakłopotany.

Dziewczynka przyjrzała się mu. Na jej pucołowatej twarzyczce pojawił się stopniowo

wyraz taki sam jak na obliczu kapitana. Uniosła dłoń, jakby chciała go dotknąć, lecz

znienacka ją opuściła. Paran nie potrafił oderwać od niej wzroku. Dziecko, czy ja cię znam?

Cisza się przeciągała. Wreszcie za dziewczynką pojawiła się stara kobieta, która połoŜyła

na jej ramieniu pomarszczoną dłoń. Potem staruszka spojrzała na kapitana, ze znuŜoną,

niemal poirytowaną miną. Dziewczynka powiedziała coś do niej szybko w śpiewnym języku

Rhivijczyków. Jej głos był zaskakująco niski jak na kogoś tak młodego. Kobieta skrzyŜowała

ramiona. Dziecko odezwało się znowu, tym razem natarczywym tonem.

– Pięciu wojowników nazwało cię wrogiem – powiedziała staruszka w języku Daru.

Przerwała na chwilę. – I wszyscy byli w błędzie.

– Macie ich znacznie więcej – zauwaŜył Paran.

– To prawda. A bóg, który opiekuje się twym mieczem, nie ma tu wyznawców.

– Skończmy więc z tym – warknął Paran. – Zmęczyła mnie ta zabawa.

Dziewczynka odezwała się znowu, tonem rozkazu, który zabrzmiał jak zgrzyt Ŝelaza o

kamień.

Staruszka odwróciła się, wyraźnie zaskoczona.

Dziecko mówiło dalej, wyraźnie wyjaśniając, o co mu chodzi. Kobieta wysłuchała go, po

czym zwróciła na kapitana spojrzenie ciemnych, błyszczących oczu.

– Jesteś Malazańczykiem, a twój naród postanowił zostać wrogiem Rhivijczyków. Czy to

równieŜ i twoja decyzja? Dowiedz się jednego: jeśli skłamiesz, będę o tyma wiedziała.

– Jestem z pochodzenia Malazańczykiem – przyznał Paran. – Ale nie pragnę zwać

Rhivijczyków wrogami. Wolałbym w ogóle nie mieć wrogów.

Staruszka zamrugała.

– Dziecko chce ci przekazać słowa pociechy, Ŝołnierzu.

– A co to znaczy?

– Odejdziesz stąd Ŝywy.

Ten bieg wydarzeń wzbudził podejrzliwość kapitana.

– Jakie słowa moŜe mi przekazać? Nigdy w Ŝyciu jej nie widziałem.

– Ona równieŜ nie. A mimo to się znacie.

– Nieprawda.

W oczach staruszki pojawił się twardy błysk.

– Wysłuchasz jej słów czy nie? Chce ci zaoferować dar. Czy ciśniesz go jej prosto w

twarz?

– Nie. Chyba nie – odparł głęboko zakłopotany.

– Dziecko mówi, Ŝe nie musisz pogrąŜać się w Ŝałobie. Kobieta, którą znasz, nie przeszła

pod Drzewnym Łukiem Śmierci. Jej podróŜ zawiodła ją poza widzialne krainy, poza obszar

ducha, wyczuwalny dla śmiertelników. A teraz wróciła. Musisz być cierpliwy, Ŝołnierzu.

Dziecko obiecuje, Ŝe spotkacie się znowu.

– Która kobieta? – zapytał Paran. Serce waliło mu jak szalone.

– Ta, którą uwaŜałeś za zmarłą.

Raz jeszcze spojrzał na dziewczynkę. Jej znajomy wygląd podziałał na niego jak

uderzenie w pierś. Zatoczył się do tyłu.

– To niemoŜliwe – wyszeptał.

Dziewczynka oddaliła się, zostawiając za sobą obłok kurzu.

– Zaczekaj!

Rozległ się kolejny krzyk. Stado zerwało się do biegu, zasłaniając Rhivijczyków. Po

chwili Paran widział juŜ tylko grzbiety potęŜnych zwierząt, które przemykały obok niego.

Miał ochotę wedrzeć się między nie, wiedział jednak, Ŝe oznaczałoby to śmierć.

– Zaczekaj! – krzyknął znowu, lecz jego głos zagłuszył tętent setek – tysięcy! –

uderzających o równinę kopyt.

Tattersail!

Minęła pełna godzina, nim ujrzał idące na końcu stada bhederiny. Gdy minęło go juŜ

ostatnie zwierzę, rozejrzał się wokół. Wiatr poniósł obłok pyłu na wschód, nad niskie,

zaokrąglone wzniesienia.

Wdrapał się na siodło i ponownie skierował wierzchowca na południe. Wznosiły się

przed nim Wzgórza Gadrobi.

Tattersail, co uczyniłaś? Przypomniał sobie, Ŝe Toc zauwaŜył małe ślady stóp,

odchodzące od zwęglonej kolumny, która była wszystkim, co zostało po Bellurdanie i

czarodziejce. Na oddech Kaptura, czyŜbyś to zaplanowała? I dlaczego Rhivijczycy? Urodziłaś

się na nowo i jesteś juŜ pięcio – moŜe sześcioletnim dzieckiem. Czy jesteś jeszcze

śmiertelniczką, kobieto? A moŜe dokonałaś ascendencji? Znalazłaś sobie plemię, niezwykle i

prymitywne. W jakim celu? Na ile lat będziesz wyglądała, kiedy znów się spotkamy?

Ponownie pomyślał o Rhivijczykach. Pędzili na północ stado tak wielkie, Ŝe mogłoby

wyŜywić... maszerującą na południe armię. Caladan Brood ruszył na Pale. Nie przypuszczam,

by Dujek to przewidział. Staruszek Jednoręki ma kłopoty.

Do zachodu słońca zostały mu jeszcze dwie godziny jazdy. Za Wzgórzami Gadrobi leŜały

Lazur i DarudŜystan. A w mieście czekali nań Sójeczka i jego druŜyna.

A w druŜynie młoda kobieta, z którą od trzech lat chciałem się spotkać. Czy bóg, który ją

opętał, nadal jest moim wrogiem?

To pytanie zjawiło się nieoczekiwanie. Serce zmroził mu chłód.

Bogowie, cóŜ to była za podróŜ. A myślałem, Ŝe przemknę przez te równiny

niepostrzeŜenie. CóŜ za głupota. Uczeni i magowie ciągle piszą o straszliwych

konwergencjach mocy. Wygląda na to, Ŝe jestem chodzącym przykładem takiej konwergencji.

Przyciągam Ascendenty niczym magnes. I najwyraźniej jest to dla nich niebezpieczne. Bez

względu na to, jak potraktowałem Bliźniaka, mój miecz, Przypadek, poradził sobie z tymi

pięcioma dzidami. Jak mam to wyjaśnić? Prawda wygląda tak, Ŝe słuŜę juŜ tylko własnej

sprawie. Nie sprawie przybocznej czy imperium. Powiedziałem, Ŝe wolałbym nie mieć

wrogów, a staruszka uznała te słowa za prawdę. Tak zapewne jest.

Niespodziankom nie ma końca, Ganoesie Paran. Ruszaj w dalszą drogę. Zobaczymy, co

będzie.

Szlak wspinał się na stok wzgórza. Kapitan popędził konia. Gdy znalazł się na szczycie,

szarpnął mocno wodze. Klacz prychnęła z oburzeniem i odwróciła głowę, wybałuszając

ślepia. Uwagę Parana przyciągnęło jednak coś innego. Odchylił się w siodle i poluzował

miecz w pochwie.

Zakuty w cięŜką zbroję męŜczyzna siedzący przy małym ognisku podniósł się z trudem.

Za nim stał spętany muł. Nieznajomy zachwiał się, opierając cięŜar ciała na jednej nodze, po

czym wydobył z pochwy półtoraręczny miecz, oparł się na nim i spojrzał na kapitana.

Paran popędził wierzchowca, omiatając wzrokiem okolicę. Wydawało się, Ŝe wojownik

jest sam. Kapitan zatrzymał konia w odległości około trzydziestu stóp od niego.

– Brak mi sił, by walczyć, ale jeśli szukasz zwady, jestem gotów – powiedział

nieznajomy w języku Daru.

Paran po raz kolejny pomyślał z wdzięcznością o przybocznej, która nalegała, by odebrał

staranne wykształcenie. Jego odpowiedź była tak samo płynna jak słowa tubylca.

– Nie. Opuściła mnie juŜ ochota do walki. – Odczekał chwilę, pochylając się w siodle, po

czym wyszczerzył zęby w uśmiechu na widok wierzchowca nieznajomego. – Czy to zwierzę

to muł bojowy?

MęŜczyzna parsknął ochrypłym śmiechem.

– Nie wątpię, Ŝe za takiego się uwaŜa – odparł uspokojony. – Jeśli chcesz, wędrowcze,

podzielę się z tobą strawą.

Kapitan zsunął się z konia i podszedł bliŜej.

– Nazywam się Paran – rzekł, siadając przy ognisku.

Nieznajomy opadł na ziemię naprzeciwko niego.

– Ja jestem Coll – mruknął, wyciągając przed siebie obandaŜowaną nogę. – Przybywasz z

północy?

– Z Genabaris. Ale ostatnio spędziłem trochę czasu w Pale.

Coll uniósł brwi na te słowa.

– Wyglądasz na najemnika – przyznał – ale raczej na oficera. Słyszałem, Ŝe było tam

paskudnie.

– Przybyłem trochę za późno – wyjaśnił Paran. – Ale widziałem kupę gruzów i mnóstwo

zabitych, jestem więc skłonny wierzyć opowieściom. W Pale krąŜą pogłoski, Ŝe Odprysk

KsięŜyca wisi teraz nad DarudŜystanem – dodał po chwili wahania.

Coll chrząknął, dorzucając do ogniska garść patyków.

– To prawda – potwierdził. – Jeśli jesteś głodny, mam gulasz – dorzucił, wskazując na

wsparty o węgielki poobijany garnek. – Częstuj się.

Paran zdał sobie nagle sprawę, Ŝe umiera z głodu. Z wdzięcznością skorzystał z

propozycji Colla. Jadł drewnianą łyŜką, którą od niego poŜyczył. Miał zamiar zapytać go o

ranę na nodze, przypomniał sobie jednak szkolenie szpona. Jeśli udajesz Ŝołnierza, bądź

konsekwentny. Nikt nie mówi o tym co oczywiste. Jeśli coś rzuca ci się w oczy, odwróć

wzrok i mruknij słówko o pogodzie. Wszystko, co jest waŜne, wyjdzie na jaw we właściwym

czasie. śołnierze nie mają się do czego śpieszyć i dzięki temu łatwo im praktykować cnotę

cierpliwości. Czasami jest to nawet nie tyle cnota co konkurs obojętności. Gdy Paran

opróŜniał garnek, Coll milczał spokojnie, od czasu do czasu grzebiąc kijem w ognisku i

dorzucając do niego kolejny patyk z leŜącego za nim ogromnego stosu. Kapitan nie miał

pojęcia, skąd wzięło się całe to drewno.

Wreszcie otarł usta rękawem, wyskrobał łyŜkę tak dokładnie, jak tylko było to moŜliwe

bez wody, usiadł prosto i beknął.

– Jedziesz do DarudŜystanu? – zapytał Coll.

– Tak. A ty?

– Powinienem do jutra tam dotrzeć, chociaŜ nigdy nic nie wiadomo. Cieszę się na myśl,

Ŝe wjadę do miasta na mule.

Paran spojrzał na zachód.

– Słońce prawie juŜ zaszło – stwierdził, mruŜąc powieki. – Czy mogę tu rozbić obóz na

noc?

– AleŜ oczywiście.

Kapitan wstał, by zająć się końmi. Zastanowił się, czy mógłby zaczekać dzień, by

pozwolić Collowi odzyskać nieco sił, a potem poŜyczyć mu wierzchowca. Dobrze byłoby

przybyć do miasta w towarzystwie tubylca. Miałby kogoś, kto powiedziałby mu, dokąd się

udać, a moŜe nawet pozwoliłby się zatrzymać u siebie na dzień lub dwa. Ponadto, mógłby się

od niego czegoś dowiedzieć. Czy dodatkowy dzień miał znaczenie? Być moŜe, ale chyba mu

się to opłaci. Spętał wickańskie konie obok muła, a potem przyniósł siodło do ogniska.

– Zastanowiłem się nad twoim problemem – oznajmił. Rzucił siodło na ziemię i usiadł,

opierając się o nie plecami. – Będę ci towarzyszył. Pojedziesz na moim jucznym koniu.

W oczach Colla błysnęła ostroŜność.

– To bardzo wspaniałomyślne.

Paran uśmiechnął się, widząc jego nieufność.

– Po pierwsze, koniom przyda się dzień odpoczynku. A po drugie, nigdy nie byłem w

DarudŜystanie, więc w zamian za swą tak zwaną wspaniałomyślność chciałbym przez

najbliŜsze dwa dni zadręczać cię nie kończącymi się pytaniami. Potem dostanę zwierzę z

powrotem, a ty i tak jedziesz do miasta, jeśli wi ęc ktoś na tym skorzysta, to tylko ja.

– Ostrzegam cię, Paran, Ŝe nie jestem zbyt rozmowny.

– Podejmę to ryzyko.

Coll zastanawiał się przez chwilę.

– Do licha – powiedział wreszcie. – Gdybym się nie zgodził, byłbym szalony, prawda?

Nie wyglądasz na kogoś, kto wbiłby mi nóŜ w plecy. Nie znam twojej prawdziwej historii,

Paran. Jeśli chcesz ją zachować dla siebie, to twój interes. Ale to nie powstrzyma mnie od

zadawania pytań. Tylko od ciebie zaleŜy, czy będziesz kłamał.

– Chyba to samo dotyczy ciebie, zgadza się? – odparł Paran. – Mówisz, Ŝe chcesz

usłyszeć prawdę? Proszę bardzo, Coll. Jestem dezerterem z malazańskiej armii, w stopniu

kapitana. Często teŜ pracowałem dla Szponu i spoglądając wstecz, widzę, Ŝe od tego właśnie

zaczęły się kłopoty. Ale to juŜ przeszłość.

Aha, i jeszcze jedno. Ci, którzy mają ze mną do czynienia, bardzo często giną.

Coll milczał. Jego wlepione w siedzącego naprzeciwko męŜczyznę oczy lśniły w blasku

ogniska. Po chwili nadął policzki i wypuścił głośno powietrze.

– Prawda podana tak szczerze przeradza się w wyzwanie. – Wpatrzył się w ogień, a

potem odchylił do tyłu, wsparty na łokciach, i uniósł twarz ku gwiazdom, które pojawiały się

juŜ na niebie. – Byłem kiedyś szlachcicem w DarudŜystanie, ostatnim potomkiem starej,

potęŜnej rodziny. ZaaranŜowano dla mnie małŜeństwo, ale zakochałem się w innej kobiecie,

chciwej i ambitnej, choć na to byłem wówczas ślepy. – Uśmiechnął się z przekąsem. –

Szczerze mówiąc, była kurwą, tyle Ŝe większość kurew, jakie znałem, to całkiem zwyczajne

dziewczyny, a ona miała niewiarygodnie wredny charakter.

Przesunął dłonią przed oczyma.

– Tak czy inaczej, złamałem umowę i nie zawarłem planowanego małŜeństwa.

Przypuszczam, Ŝe ojca zabił mój ślub z Aystal. Tak się nazywała, choć od tej pory zdąŜyła

zmienić imię. – Roześmiał się ochryple, spoglądając na nocne niebo. – Nie potrzebowała

wiele czasu. Nadal nie znam szczegółów, nie wiem, ilu męŜczyzn wpuściła do łoŜa, by kupić

ich wpływy, czy w jaki sposób to załatwili. Wiem tylko, Ŝe pewnego dnia obudziłem się

pozbawiony tytułu, a nawet nazwiska. Mój dom naleŜał do niej. Pieniądze i cala reszta teŜ.

Nie byłem juŜ jej potrzebny.

Po suchym drewnie pełgały płomienie. Paran milczał. Czuł, Ŝe jego towarzysz chce mu

powiedzieć coś więcej i Ŝe przychodzi mu to z trudnością.

– Ale to jeszcze nie była najgorsza zdrada, Paran – odezwał się wreszcie, spoglądając

rozmówcy w oczy. – O, nie. Ta przyszła dopiero później. Mógłbym z nią walczyć. Mógłbym

nawet wygrać. – Zacisnął zęby. Panował nad sobą tak doskonale, Ŝe w Ŝaden inny sposób nie

okazał dręczącego go bólu. – Ludzie, których znałem od dziesięcioleci, traktowali mnie jak

powietrze – ciągnął głuchym, bezbarwnym głosem. – Wszyscy uznali mnie za zmarłego. Nie

chcieli mnie wysłuchać. Przechodzili obok albo nie raczyli podejść do bram swych

rezydencji, gdy zjawiałem się z wizytą. Umarłem, Paran. Nawet miejskie archiwa tak

twierdziły. Zgodziłem się z tą opinią i odszedłem. Zniknąłem. Człowiek moŜe znieść, gdy

przyjaciele opłakują jego śmierć na jego oczach, ale zdradzić cale swe Ŝycie to coś całkiem

innego. Ale, jak mówiłeś, to juŜ minęło.

Kapitan odwrócił wzrok, wpatrując się w ciemność. Które z ludzkich pragnień sprowadza

na nas takie nieszczęścia? – zastanowił się.

– Wysoko urodzeni na całym świecie zabawiają się tak samo – zaczął cichym głosem. –

Tak samo jak ty, urodziłem się jako szlachcic, Coll. Ale w Malazie znaleźliśmy godnego

przeciwnika w osobie starego cesarza. Gromił nas raz za razem, aŜ wreszcie podwinęliśmy

ogony niczym zbite psy. Kuliliśmy się tak przez długie lata. Ale to była tylko kwestia siły,

prawda? – dodał, raczej do siebie niŜ do człowieka, z którym siedział przy ognisku. – Nie ma

takiej lekcji, z której szlachetnie urodzeni raczyliby wyciągnąć wnioski. Kiedy wspominam

lata spędzone w tym chciwym, wrednym towarzystwie, kiedy wspominam swe dawne Ŝycie,

Coll, dochodzę do wniosku, Ŝe w ogóle nie moŜna go było zwać Ŝyciem. – Milczał przez

dłuŜszą chwilę, a następnie powoli rozciągnął usta w uśmiechu, spoglądając na towarzysza. –

Rozstałem się z Imperium Malazańskim, raz na zawsze wyrzekając się wątpliwych

przywilejów, jakie dawało mi szlachetne urodzenie, i, do licha, nigdy nie czułem się lepiej.

Do tej pory moje Ŝycie było jedynie bladym cieniem tego, co odnalazłem teraz. Czy tak

właśnie wygląda prawda, której większość z nas boi się stawić czoło?

– Nie jestem bardzo bystry, Paran – odparł z chrząknięciem Coll – i twoje myśli są dla

mnie nieco zbyt głębokie. Jeśli jednak dobrze cię zrozumiałem, chcesz powiedzieć staremu,

steranemu durniowi, którego masz przed sobą, Ŝe dopiero teraz Ŝyje naprawdę, a to, co kiedyś

zdradził, wcale nie było Ŝyciem. Zgadza się?

– A jak ty uwaŜasz, Coll?

MęŜczyzna wykrzywił twarz, przebiegając dłonią po rzedniejących włosach.

– Rzecz w tym, Ŝe chcę to odzyskać. Wszystko.

Paran ryknął śmiechem. Śmiał się tak długo, aŜ Ŝołądek przeszył mu ostry ból.

Coll wpatrywał się w niego. Po chwili i w jego piersi wezbrał cichy, niski chichot.

Sięgnął za siebie, podniósł garść patyków i zaczął ciskać je do ognia jeden za drugim. Wokół

jego oczu pojawiły się zmarszczki.

– Niech to licho, Paran, zjawiłeś się tu nagle jak zesłany przez bogów grom z jasnego

nieba. Cieszę się z tego. Nigdy się nie dowiesz, jak bardzo.

Kapitan otarł łzy z oczu.

– Na oddech Kaptura. To ci dopiero rozmowa dwóch mułów bojowych, co?

– Jasna sprawa, Paran. Wiesz co, gdybyś tak zajrzał do moich juków, znalazłbyś w nich

dzbanek wina z Miasta Zgryzoty. Bardzo dobry rocznik, mniej więcej sprzed tygodnia.

Kapitan podniósł się z miejsca.

– A co to znaczy?

– śe juŜ najwyŜszy czas je wypić.

KSIĘGA SZÓSTA

MIASTO BŁ ĘKITNEGO OGNIA

Plotki jak wystrzępione sztandary,

których łopot wypełnia echem

ulice na dole,

opowiedziały nam o nadchodzących dniach...

Powtarzano, Ŝe na brzeg wypełzł węgorz,

albo nie jeden, a tysiąc,

w blasku wyszczerbionego księŜyca, który moŜe być martwy,

szeptano, Ŝe szpon drapie powoli

miejskie bruki, a wysoko na nocnym niebie

widziano srebrzysto-czarnego smoka.

Mówiono, Ŝe na dachach podczas nocy krwi

słyszano śmiertelny krzyk demona, a ciemność zabrała stu

dłoniom mistrzyni sto sztyletów,

i podobno teŜ pewna udająca wysoko urodzoną dama

urządziła niespodziewanym gościom

niezapomnianą fetę...

Narodziny plotki

Rybak (ur.?)

Rozdział siedemnasty

Niewielu widzi

czarną dłoń,

która unosi

odłamek, albo

Ŝłobkowane łańcuchy,

które słyszy się

przed grzechotem śmierci,

słuchajcie jednak koła

sługusów i ofiar,

którzy jęcząc szepczą

imię władcy

w mrocznym sercu

Odprysku KsięŜyca...

Srebrny lis

zwiadowca Hurlochel

Szósta Armia

Gdy Rallick Nom wyszedł z zaułka i skierował się ku gospodzie „Pod Feniksem”, ze

skrytej w cieniach wnęki wyłoniła się wysoka, muskularna kobieta, która zagrodziła mu

drogę. Uniósł brwi.

– Chcesz czegoś, Meese?

– NiewaŜne, czego chcę. – Uśmiechnęła się zalotnie. – O tym mówię juŜ od lat. Muszę ci

coś powiedzieć, Nom. Tylko bez nerwów.

SkrzyŜował ramiona i czekał.

Kobieta zajrzała w głąb zaułka, po czym przysunęła się do skrytobójcy.

– W gospodzie jest jakiś gość. Pytał o ciebie. Wymienił twoje imię.

Rallick wyprostował się zaskoczony.

– Jak wygląda? – zapytał od niechcenia.

– Jak Ŝołnierz bez munduru – odparła Meese. – Nigdy go tu nie widziałam. Co ty na to,

Nom?

Odwrócił wzrok.

– Nic. Gdzie siedzi?

Znowu się uśmiechnęła.

– Przy stoliku Kruppego. Na twoim miejscu. Czy to nie świetne?

Rallick wyminął ją i ruszył w stronę gospody. Meese chciała iść za nim, lecz powstrzymał

ją gestem dłoni.

– Poświęć mi chwileczkę, Meese – poprosił, nie odwracając się. – Gdzie Irilta?

– W środku – padła odpowiedź. – śyczę szczęścia, Nom.

– Szczęścia nie rozdają – mruknął Rallick. Wyszedł zza rogu i wspiął się na schody.

TuŜ za drzwiami znieruchomiał i przyjrzał się tłumowi. Było tu kilku obcych, nie tylu

jednak, by musiał się niepokoić. Odszukał wzrokiem człowieka siedzącego przy stoliku

Kruppego. Nieznajomy był tak niepozorny, Ŝe nieomal musiał spojrzeć na niego po raz drugi.

Ruszył w jego stronę. Tłum rozstępował się przed Rallickiem. Nigdy dotąd tego nie

zauwaŜył. Rozbawiony tym, wpatrywał się w męŜczyznę, dopóki ten go nie dostrzegł.

Spojrzeli sobie w oczy. Nieznajomy pociągnął łyk z kufla i odstawił ostroŜnie naczynie, nie

wykonując Ŝadnych innych ruchów.

Rallick przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko.

– Jestem Rallick Nom.

W osobie obcego było coś solidnego, jakaś uspokajająca pewność. Choć Rallick

przywykł do ostroŜności, odpręŜył się w jego obecności. Pierwsze słowa nieznajomego

zmieniły jednak całkowicie sytuację.

– Węgorz przesyła ci wiadomość – rzekł cicho męŜczyzna. – Pochodzi ona bezpośrednio

od niego i jest przeznaczona tylko dla twoich uszu. Nim ją jednak przekaŜę, muszę cię

zaznajomić z pewnymi faktami. Mogę to uczynić wyłącznie ja. – Przerwał na chwilę, by

pociągnąć łyk piwa. – Turban Orr wynajął kolejnych dwunastu łowców – podjął na nowo. –

Na kogo polują? No cóŜ, między innymi na mnie. Twój problem polega na tym, Ŝe trudniej

będzie do niego dotrzeć. Węgorz pochwala twe zabiegi w sprawie pani Simtal. Powrotu Colla

pragną wszyscy, którzy cenią u rajców uczciwość i honor. Jeśli czegoś potrzebujesz, poproś

mnie, a spełnię twoje Ŝyczenie.

– Nie wiedziałem, Ŝe Murillio tak trzepie ozorem – warknął Rallick z twardym błyskiem

w oczach.

MęŜczyzna potrząsnął głową.

– Twój druh niczym się nie zdradził. Ty równieŜ nie. Na tym polega praca Węgorza.

Potrzebujesz czegoś ode mnie?

– Nie.

– Świetnie. – Nieznajomy skinął głową, jakby spodziewał się takiej odpowiedzi i był z

niej zadowolony. – Swoją drogą, podejmowane przez Turbana Orra próby uchwalenia

proklamacji zostały... powstrzymane. Na dobre. Węgorz pragnie ci podziękować za to, Ŝe

mimo woli mu w tym pomogłeś. Niemniej jednak, rajca szuka nowych sposobów.

Obserwowaliśmy go uwaŜnie i temu właśnie zawdzięczamy szczęśliwe odkrycie, które jest

jądrem tego, co chce ci przekazać Węgorz. Ostatniej nocy Turban Orr spotkał się pod

Barbakanem Despoty z przedstawicielem Gildii Skrytobójców. Biorąc pod uwagę, jak trudno

jest ostatnio trafić na twych towarzyszy, fakt, Ŝe udało mu się tego dokonać, jest prawdziwym

wyczynem. Tak czy inaczej, Turban Orr zaoferował mu kontrakt. – MęŜczyzna odczekał, aŜ z

twarzy Rallicka zniknie szok, po czym kontynuował: – Jak mówiłem, zaoferował go Turban

Orr, nie zrobił tego jednak we własnym imieniu. To pani Simtal zdecydowała, Ŝe Coll

powinien umrzeć nie tylko na papierze, lecz równieŜ w świecie rzeczywistym.

– Kto? – wychrypiał Rallick. – Kto był łącznikiem?

– Zaraz do tego dojdę. Po pierwsze, kontrakt przyjęto, gdyŜ proponowana suma była

znaczna. Wiedzieli, Ŝe Coll przebywa obecnie poza DarudŜystanem. Po prostu na niego

zaczekają.

– Jak się nazywa skrytobójca?

– Ocelot. – MęŜczyzna wstał. – Węgorz Ŝyczy ci powodzenia we wszystkich twych

poczynaniach, Rallicku Nom. I to juŜ byłby koniec. Do widzenia.

Odwrócił się w stronę wyjścia.

– Zaczekaj.

– Słucham?

– Dziękuję – rzekł Rallick.

Nieznajomy uśmiechnął się i wyszedł.

Skrytobójca przeniósł się na opuszczone przez swego rozmówcę krzesło i oparł się o

ścianę. Skinął dłonią na Suity, która przygotowała juŜ dla niego dzbanek ale oraz kufel.

Podeszła pośpiesznie do stolika. Za nią, wolniej, zdąŜały Irilta i Meese. Usiadły bez zbędnych

słów obok Rallicka. Obie trzymały w dłoniach kufle.

– Wszyscy nadal oddychają – zauwaŜyła Irilta, unosząc naczynie. – Wypijmy za to.

Meese równieŜ uniosła kufel i obie kobiety pociągnęły po potęŜnym łyku piwa. Potem

Meese pochyliła się nad blatem.

– Są jakieś wieści o Kruppem i chłopaku?

Rallick potrząsnął głową.

– Kiedy wrócą, moŜe mnie tu nie być – oznajmił. – Powiedzcie Murilliowi, Ŝe jeśli się nie

zjawię i jeśli... wydarzy się coś nieprzewidzianego, ma postępować zgodnie z planem. Gdyby

do tego doszło, poinformujcie go teŜ, Ŝe nasz człowiek ma oczy otwarte. – Napełnił kufel i

natychmiast wychylił całą jego zawartość. Wstał. – Nie Ŝyczcie mi szczęścia – dodał.

– A powodzenia moŜna? – zapytała Meese z wyrazem niepokoju na szerokiej twarzy.

Rallick skinął głową i wyszedł z gospody.

Anomander Rake coś ukrywał. Baruk był tego pewien. Alchemik wpatrywał się

posępnym wzrokiem w kominek, ściskając w prawej dłoni puchar z kozim mlekiem, a w

lewej wielki kawał wypiekanego przez Daru podpłomyka. Dlaczego Tiste Andii pozwolił

Imassowi wejść do kurhanu? Zapytał juŜ o to siedzącego obok władcę Odprysku KsięŜyca,

lecz jakoś nie doczekał się odpowiedzi. Rake demonstrował irytujące samozadowolenie.

Baruk odgryzł kęs placka. Rozległ się głośny trzask.

Tiste Andii z westchnieniem wyprostował nogi.

– Dziwna pora na posiłek – zauwaŜył.

– Ostatnio w ogóle Ŝyję w dziwnych godzinach – odparł alchemik z ustami pełnymi

chleba. Pociągnął łyk mleka.

– Nie miałem pojęcia, Ŝe do gry włączyli się i Pan Cienia, i Oponn – ciągnął Rake.

Baruk czuł na sobie jego spojrzenie, lecz nadal wpatrywał się w ogień.

– Wiedziałem o obecności Oponn – przyznał. – Ale nie znałem konkretów.

Baruk wypił jeszcze parę łyków mleka.

– Starannie ukrywasz przede mną swe domysły. Ja postępuję tak samo.

– To nic nam nie da – warknął Rake.

Alchemik odwrócił krzesło, by spojrzeć Tiste Andii prosto w oczy.

– Twoje kruki widziały, jak ta kobieta i T’lan Imass weszli do kurhanu. Czy nadal

sądzisz, Ŝe im się nie uda?

– A ty? – odparł Rake. – Chyba sobie przypominam, Ŝe to ty przewidywałeś taki obrót

wydarzeń, Baraku. Jeśli chodzi o mnie, jest mi właściwie wszystko jedno. Tak czy inaczej,

dojdzie do walki. Podejrzewam, Ŝe wyobraŜałeś sobie, iŜ zdołamy jej uniknąć. Najwyraźniej

rozpaczliwie brakuje ci informacji dotyczących Imperium Malazańskiego. Laseen rozumie

tylko jedno. Siłę. Będzie ignorowała moc, dopóki ta nie wystąpi jawnie, a wtedy uderzy w

was wszystkim, czym dysponuje.

– A ty po prostu na to czekasz? – Barak spojrzał na niego spode łba. – Tak właśnie burzy

się miasta. Tak giną tysiące ludzi. Czy to ma dla ciebie jakieś znaczenie, Anomanderze Rake?

Obawiam się, Ŝe obchodzi cię wyłącznie zwycięstwo.

Rake rozciągnął wąskie wargi w bladym uśmieszku.

– To trafna ocena, Baraku. W tym przypadku jednak Laseen chce zdobyć DarudŜystan

nietknięty, a ja zamierzam temu zapobiec. Zniszczyć go byłoby zbyt łatwo. Mogłem to

uczynić juŜ przed wieloma tygodniami. Nie, chcę Ŝeby DarudŜystan stał tak, jak stoi, a mimo

to znalazł się poza zasięgiem Laseen. Tak właśnie definiuję zwycięstwo, alchemiku. – Wbił w

Baruka spojrzenie szarych oczu. – W przeciwnym razie nie szukałbym z tobą sojuszu.

Alchemik zmarszczył brwi.

– Chyba Ŝe planujesz zdradę.

Rake milczał przez dłuŜszą chwilę, wpatrując się w swe splecione na kolanach dłonie.

– Baruku – zaczął cicho – kaŜdemu doświadczonemu dowódcy wiadomo, Ŝe zdrada rodzi

zdradę. Gdy dopuści się jej choć raz, czy to wobec wroga, czy sojusznika, staje się ona

moŜliwą opcją dla wszystkich jego podkomendnych, od pragnącego awansu szeregowca aŜ

po jego adiutantów, osobistych straŜników i oficerów. Moi Ŝołnierze wiedzą, Ŝe zawarłem z

tobą sojusz, alchemiku. Gdybym go złamał, szybko przestałbym być władcą Odprysku

KsięŜyca. I słusznie.

Baruk uśmiechnął się.

– KtóŜ mógłby rzucić wyzwanie twej władzy, Rake?

– Na przykład Caladan Brood – odparł natychmiast Tiste Andii. – Jest teŜ czworo moich

magów-skrytobójców. Nawet Silanah, która mieszka w jaskiniach wewnątrz Odprysku,

mogłaby uznać, Ŝe powinna wymierzyć mi sprawiedliwość. Mógłbym wymienić teŜ innych,

Baruku. Wielu innych.

– A więc to strach cię powstrzymuje, Synu Ciemności?

Rake wykrzywił wściekle twarz.

– Tego tytułu uŜywają tylko głupcy, którzy uwaŜają, Ŝe zasługuję na cześć. Nie lubię go,

Baraku, i nie chciałbym juŜ nigdy słyszeć go z twych ust. Czy to strach mnie powstrzymuje?

Nie. Choć jest potęŜny, nie moŜe równać się siłą z motywującym mnie uczuciem. Poczuciem

obowiązku. – Oczy Rake’a nabrały ciemnobrązowej barwy. WciąŜ wpatrywał się we własne

dłonie, które teraz odwrócił wewnętrzną stroną ku górze. – Ty masz obowiązki wobec swego

miasta, Baruku. To one kierują twymi postępkami, czynią cię tym, kim jesteś. Podobne

uczucia nie są mi obce. Wewnątrz Odprysku KsięŜyca Ŝyją ostatni Tiste Andii na tym

świecie. Wymieramy, alchemiku. śadna sprawa nie wydaje się juŜ moim braciom

wystarczająco waŜna, by przywrócić im wolę Ŝycia. Staram się, ale pomysłowość nigdy nie

była moją silną stroną. Nawet Imperium Malazańskie nie potrafiło nas skłonić do walki w

obronie własnej, dopóki nie zabrakło nam miejsc, w które mogliśmy uciekać. I tak wymrzemy

na tym kontynencie. Lepiej zginąć od miecza. – Dłonie zsunęły mu się z kolan. – Wyobraź

sobie, jak to jest, gdy duch umiera, a ciało Ŝyje dalej. Nie dziesięć czy pięćdziesiąt lat. Nasze

ciała potrafią wytrzymać piętnaście, dwadzieścia tysięcy.

Podniósł się szybko, spojrzał z góry na milczącego Baruka i rozciągnął usta w uśmiechu,

który przebił serce alchemika sztyletem bólu.

– Włada mną obowiązek, który sam w sobie jest pozbawiony znaczenia. Czy wystarczy

ocalić Tiste Andii? Po prostu przedłuŜyć ich byt? Czy powinienem odlecieć z Odpryskiem

KsięŜyca gdzieś, na wysokie nieba, gdzie moglibyśmy Ŝyć z dala od wszelkich zagroŜeń? Co

w takim razie bym ocalił? Historię, pewien szczególny punkt widzenia. – Wzruszył

ramionami. – Historia minęła, Baruku, a punkt widzenia Tiste Andii polega na obojętności,

stoicyzmie i cichej, jałowej rozpaczy. Czy warto zachować dla świata podobne dary? Nie

sądzę.

Baruk nie potrafił nic na to odpowiedzieć. Sprawy, o których mówił Anomander Rake,

wykraczały niemal poza jego pojmowanie, potrafił jednak rozpoznać krzyk bólu.

– A mimo to jesteś tutaj – zauwaŜył. – Sprzymierzyłeś się z ofiarami imperium. Czy

jesteś sam, Anomanderze Rake? Czy twoi podwładni to aprobują?

– Jest im wszystko jedno – odparł Rake. – Słuchają moich rozkazów. Gdy ich o to proszę,

słuŜą w armii Caladana Brooda. I giną w błocie i puszczach kraju, który nie jest ich krajem,

na wojnie, która nie jest ich wojną, walcząc dla tubylców, którzy panicznie się ich boją.

Baruk wyprostował się na krześle.

– W takim razie, dlaczego to robisz?

Rake odpowiedział ochrypłym śmiechem. Po chwili jednak opuściła go ta gorzka

wesołość.

– Czy słuszność sprawy ma jeszcze w dzisiejszych czasach jakąś wartość? – zapytał. – I

czy to waŜne, Ŝe ta sprawa jest poŜyczona? Bijemy się tak samo dobrze jak inni. Giniemy u

ich boku. Najemnicy ducha. I nawet tę monetę mamy w lekcewaŜeniu. Dlaczego? To

niewaŜne. Nigdy nie zdradzamy sojuszników. Wiem, Ŝe martwisz się tym, iŜ nie

powstrzymałem T’Ian Imassa przed wtargnięciem do kurhanu. Jestem przekonany, Ŝe

jaghucki tyran odzyska kiedyś wolność, Baruku. Lepiej, by stało się to teraz, kiedy stoję u

twego boku, niŜ w jakimś innym czasie, gdy nikt nie będzie w stanie stawić mu czoła.

Odbierzemy legendzie Ŝycie, alchemiku, i raz na zawsze uwolnimy was od groźby.

Barak wytrzeszczył oczy.

– Czy jesteś aŜ tak pewien, Ŝe zdołacie pokonać Jaghuta?

– Nie. Ale zwycięstwo nad nami będzie go kosztowało bardzo wiele. Potem zadanie

przejdzie na innych. Na waszą koterię. Nie mamy pewności, Baruku. Odnoszę wraŜenie, Ŝe

dla was, ludzi, jest to szczególnie bolesna sytuacja. Przyzwyczaj się do tej myśli. Bardzo

moŜliwe, Ŝe zdołamy pokonać jaghuckiego tyrana, lecz to równieŜ posłuŜy planom Laseen.

– Nie rozumiem – odezwał się zbity z tropu alchemik.

Rake wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Zwycięstwo nad nim będzie nas kosztowało bardzo wiele. I wtedy nadciągną moce

Imperium Malazańskiego. Tak czy inaczej, cesarzowa zatriumfuje. Obawia się tylko Koterii

Torrud, Baruku. O waszych moŜliwościach nie wie nic. Dlatego właśnie jej agenci szukają

kontaktu z tą Vorcan. Jeśli mistrzyni gildii przyjmie kontrakt, rozwiąŜe to problem, jaki

stanowicie.

– W grze uczestniczą teŜ inni – zauwaŜył Barak.

– Oponn – stwierdził Rake. – Są groźni dla wszystkich. Myślisz, Ŝe obchodzi ich los

miasta śmiertelników? Jego mieszkańcy? Dla Oponn waŜny jest węzeł mocy, wir, w którym

gra staje się ostra. Czy będzie przelana krew nieśmiertelnych? Bogowie gorąco pragną poznać

odpowiedź na to pytanie.

Barak wbił wzrok w kielich z kozim mlekiem.

– Dobrze, Ŝe chociaŜ tego udało nam się dotąd uniknąć.

Pociągnął łyk.

– Mylisz się – poprawił go Rake. – Przelałem juŜ tę krew, gdy zmusiłem Tron Cienia do

wycofania się z gry.

Alchemik omal się nie udławił mlekiem. Odstawił puchar i spojrzał na Tiste Andii.

– Czyją?

– Od mego miecza zginęły dwa Ogary. To wyraźnie zbiło Tron Cienia z pantałyku.

Baruk odchylił się na krześle, zamykając oczy.

– A więc stawki poszły w górę – rzekł.

– Wysoko jak Odprysk KsięŜyca, alchemiku. – Rake znowu usiadł na krześle, wyciągając

nogi w stronę ciepła bijącego z kominka. – Potrafisz mi powiedzieć coś więcej o tym

jaghuckim tyranie? Pamiętam, Ŝe mówiłeś, iŜ chcesz się skonsultować z jakimś autorytetem.

Barak otworzył oczy i cisnął podpłomyk do ognia.

– Pojawił się pewien problem, Rake. Mam nadzieję, Ŝe pomoŜesz mi wyjaśnić tę sprawę.

Chodź ze mną, proszę – dodał, wstając z krzesła.

Tiste Andii podniósł się z głośnym stęknięciem. Dzisiejszej nocy nie miał ze sobą miecza.

Baruk odnosił wraŜenie, Ŝe barczystym plecom Rake’a czegoś brakuje, cieszył się jednak, Ŝe

nie widzi Dragnipura.

Wyprowadził gościa z pokoju i powiódł go środkowymi schodami na dół. W pierwszym z

podziemnych pomieszczeń stała tylko wąska prycza, na której leŜał jakiś staruszek. Baruk

wskazał na niego palcem.

– Jak widzisz, wydaje się, Ŝe śpi. Ma na imię Mammot.

– Historyk? – zapytał Tiste Andii, unosząc brwi.

– A takŜe wielki kapłan D’rek.

– To wyjaśnia cynizm jego dzieł – zauwaŜył z uśmiechem Rake. – Robak Jesieni ma

zgorzkniałych wyznawców.

Baruk zdziwił się, Ŝe jego gość czytał Historie Mammota, lecz z drugiej strony, czemu

nie? Jeśli ktoś Ŝyje dwadzieścia tysięcy lat, musi sobie znaleźć jakieś hobby.

– A więc Mammot zapadł w głęboki sen – stwierdził Rake, podchodząc do łóŜka. – A co

go spowodowało?

Przykucnął obok staruszka.

Baruk podszedł do niego.

– To właśnie jest najdziwniejsze. Przyznaję, Ŝe nie wiem wiele o magii ziemi. D’riss jest

grotą, której nigdy nie badałem. Jak juŜ wspominałem, wezwałem Mammota, a kiedy się

zjawił, poprosiłem go, by powiedział mi wszystko, co wie o jaghuckim tyranie i jego

grobowcu. Natychmiast usiadł i zamknął oczy. Do tej pory ich nie otworzył. Nie wyrzekł teŜ

ani jednego słowa.

Rake wyprostował się.

– Widzę, Ŝe powaŜnie potraktował twą prośbę.

– Dlaczego tak sądzisz?

– Zgodnie z twoimi domysłami otworzył swą grotę D’riss. Postanowił poszukać

odpowiedzi na twe pytanie, powiedzmy, u samych źródeł. I coś złapało go w pułapkę.

– Wyruszył przez grotę do kurhanu tyrana? Stary dureń!

– Czekała tam na niego koncentracja czarów Tellann, nie wspominając juŜ o jaghuckiej

Omtose Phellack. A na dobitkę kobieta z otataralowym mieczem. – Rake skrzyŜował

ramiona. – Nie wróci do siebie, dopóki T’lan Imass i otataral nie opuszczą kurhanu. A jeśli

nie będzie szybki, moŜe go wtedy schwytać budzący się Jaghut.

W kościach Baruka rozkwitł chłód.

– Masz na myśli opętanie?

Rake skinął głową. Minę miał ponurą.

– Mówiłeś, Ŝe jest wielkim kapłanem? Jaghut potrafiłby zrobić z niego uŜytek. Nie

wspominając juŜ o fakcie, Ŝe zapewniłby mu dostęp do D’rek. Wiesz moŜe, Baruku, czy ten

tyran jest w stanie uczynić z bogini swą niewolnicę?

– Nie mam pojęcia – wyszeptał alchemik. Po jego okrągłej twarzy spływały struŜki potu.

Wbił wzrok w leŜącego na pryczy staruszka. – Dessembrae broń – dodał.

Siedząca na schodach staruszka przymruŜyła powieki, wpatrując się w

późnopopołudniowe niebo, zajęta ładowaniem do steatytowej fajki suszonych liści italbe. Na

drewnianym stopniu obok niej stał mały koksowy piecyk z brązu. Z otworów pod pokrywą

sterczały cienkie drewienka. Kobieta wyciągnęła jedno z nich, zapaliła fajkę i cisnęła je na

ulicę.

MęŜczyzna stojący po drugiej stronie zauwaŜył ten sygnał i przesunął dłonią po włosach.

Niszczyciel Kręgu był bliski paniki. Wychodząc na ulice, podejmowali stanowczo zbyt

wielkie ryzyko. Łowcy Turbana Orra byli coraz bliŜej niego. Czuł to z przeraŜającą

pewnością. Rajca prędzej czy później przypomni sobie liczne spotkania pod Barbakanem

Despoty, i straŜnika, który za kaŜdym razem pełnił tam słuŜbę. Zdradził się, pokazując mu się

tak jawnie.

Minął róg, znikając staruszce z oczu, i ruszył w kierunku odległej o trzy przecznice

gospody „Pod Feniksem”. Przy drzwiach stały dwie kobiety, które głośno się z czegoś śmiały.

Niszczyciel Kręgu wetknął kciuki za pas, przesuwając pochwę miecza na bok. Jej

wykonany z brązu czubek zadrapał ścianę budynku. Potem szpieg opuścił ręce i ruszył w

kierunku Dzielnicy PrzybrzeŜnej. Zrobione. Został mu juŜ tylko jeden kontakt. Zapewne nie

był on konieczny, wykona jednak rozkazy Węgorza. Nadciągał kryzys. Niszczyciel Kręgu nie

sądził, by miał poŜyć jeszcze długo, wiedział jednak, co na razie ma robić. CzegóŜ więcej

moŜna by od niego Ŝądać?

U wejścia do gospody Meese trąciła łokciem Iriltę.

– Na to czekałyśmy – mruknęła. – Tym razem ty mnie ubezpieczaj. W zwykły sposób.

Irilta skrzywiła się, skinęła jednak głową.

– No to ruszaj.

Meese zeszła na ulicę i ruszyła trasą, którą dotarł tu Niszczyciel Kręgu. Staruszka nadal

siedziała w tym samym miejscu, gapiąc się leniwie na przechodniów. Gdy Meese znalazła się

obok niej, wyjęła fajkę z ust i zastukała nią o podeszwę buta. Na brukowce posypały się skry.

To był sygnał. Meese dotarła do rogu, po czym skręciła w prawo, wchodząc do

biegnącego wzdłuŜ budynku zaułka. W jednej trzeciej jego długości uchyliły się przed nią

drzwi. Weszła do słabo oświetlonej izby, w której czekały na nią kolejne otwarte drzwi. Za

pierwszymi ktoś się schował, lecz nie zwróciła na niego uwagi. Przeszła przez drugie i

znalazła się w korytarzu. Potem wystarczyło wbiec szybko na schody.

Apsalar – albo śal, jak zwano ją przedtem – nie była szczególnie zachwycona

DarudŜystanem. Choć gorąco pragnęła zobaczyć miasto, z jakiegoś powodu wszystko tu

wydawało się jej dziwnie znajome.

Rozczarowany tym Crokus zaprowadził ją do domu wujka Mammota, zaraz po tym, jak

zostawili w stajni konia, którego dał im Coll. PodróŜ do miasta, a potem przez jego tłoczne

ulice, była dlań nieustannym wirem zakłopotania. Ta kobieta w nieprawdopodobny sposób

potrafiła go zaskakiwać. Marzył tylko o tym, by zwalić ją na głowę komuś innemu.

Jeśli jednak rzeczywiście tak było, to dlaczego czuł się na tę myśl taki nieszczęśliwy?

Wyszedł z biblioteki wujka, wracając do pierwszej izby. Siedzący na biurku Moby

zaszczebiotał, pokazując mu swój czerwony jęzor. Crokus zignorował stworzenie i stanął

obok Apsalar, która siedziała na wygodniejszym z dwóch foteli – czyli, oczywiście, na jego

fotelu.

– Nic nie rozumiem. Wygląda na to, Ŝe nie ma go przynajmniej od paru dni.

– Czy to coś niezwykłego? – zapytała od niechcenia.

– Tak – burknął. – Nakarmiłaś Moby’ego, tak jak prosiłem?

Pokiwała głową.

– Winogronami?

– Tak. – Oparł ręce na biodrach. – To dziwne. MoŜe Rallick będzie coś wiedział.

– A kto to jest Rallick?

– Mój przyjaciel skrytobójca – wyjaśnił z roztargnieniem w głosie.

Apsalar zerwała się z fotela, wytrzeszczając oczy.

– Co się stało? – zapytał Crokus, podchodząc bliŜej. Dziewczyna wyglądała na

przeraŜoną. Rozejrzał się wokół, prawie oczekując, Ŝe ujrzy wyłaniającego się z podłogi albo

kredensu demona, lecz izba wyglądała tak samo jak zawsze, choć panował w niej nieco

większy bałagan. Pomyślał, Ŝe to wina Moby’ego.

– Nie jestem pewna – odparła, uspokajając się z wyraźnym wysiłkiem. – Miałam

wraŜenie, Ŝe zaraz sobie coś przypomnę. Ale nic z tego.

– Och – mruknął Crokus. – A gdybyśmy...

Ktoś zastukał do drzwi.

Chłopak rozpromienił się i pobiegł je otworzyć.

– Na pewno zgubił klucze albo coś w tym rodzaju – rzucił.

– Mieszkanie nie było zamknięte – stwierdziła Apsalar.

Crokus nacisnął klamkę i otworzył drzwi.

– Meese! Skąd się tu...

– Cisza! – syknęła rosła kobieta. Przepchnęła się obok niego i zatrzasnęła za sobą drzwi.

Ujrzawszy Apsalar, wybałuszyła oczy z wraŜenia. Potem zwróciła się do Crokusa.

– Całe szczęście, Ŝe cię znalazłam, chłopcze! Widziałeś się z kimś po powrocie?

– Nie. To znaczy...

– Ze stajennym – wtrąciła Apsalar, ze zmarszczonymi brwiami wpatrując się w Meese. –

Czy my się znamy?

– Straciła pamięć – wyjaśnił Crokus. – Ale faktycznie zostawiliśmy konia Colla w stajni.

– Dlaczego? – zapytała Meese, lecz gdy Crokus chciał jej wyjaśnić tę sprawę, przerwała

mu. – Mniejsza z tym. Stajenny nie powinien sprawić nam kłopotów. Naprawdę mamy

szczęście!

– Do licha, Meese. Co jest grane? – zapytał chłopak.

Spojrzała mu w oczy.

– Chodzi o tego straŜnika D’Arle’ów, którego zabiłeś parę dni temu. Tego w ogrodzie.

Mają twoje imię i rysopis, chłopcze. Nie pytaj mnie skąd. D’Arle’owie zapowiadają, Ŝe jak

cię złapią, zadyndasz na szubienicy.

Z twarzy Crokusa odpłynęła krew. Zerknął nagle na Apsalar. Otworzył usta, lecz

natychmiast je zamknął. Naprawdę nic nie pamiętała. To jednak musiała być ona. Osunął się

na fotel Mammota.

– Musimy cię ukryć, chłopcze – ciągnęła Meese. – Pewnie was oboje. Nie martw się,

Crokus, zaopiekujemy się tobą z Iriltą, dopóki czegoś się nie wymyśli.

– Nie wierzę w to – wyszeptał, wpatrując się w ścianę. – Zdradziła mnie, niech ją szlag!

Meese spojrzała na Apsalar.

– Nie jestem pewna, ale przypuszczam, Ŝe chodzi o dziewczynę o imieniu Challice.

Kobieta zamknęła na chwilę oczy.

– Challice D’Arle, najnowsza pieszczoszka szlachetnie urodzonych. – Spojrzała na

Crokusa z wyrazem współczucia na twarzy. – Ach, chłopcze. Więc tak to wygląda.

Wyprostował się nagle w fotelu, spoglądając na nią spode łba.

– JuŜ nie wygląda.

Wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

– To świetnie. Na razie musimy się gdzieś ukryć, dopóki nie nadejdzie noc – ciągnęła.

Miała skrzyŜowane na piersiach ręce. – Potem wyjdziemy na dachy. Nie martw się, jakoś

sobie poradzimy.

Dziewczyna wstała z fotela.

– Mam na imię Apsalar – przedstawiła się. – Cieszę się, Ŝe cię poznałam, Meese. I

dziękuję, Ŝe pomogłaś Crokusowi.

– Apsalar, co? W takim razie dachy nie powinny ci sprawić trudności – zauwaŜyła

kobieta, uśmiechając się szeroko.

– Najmniejszych – zapewniła dziewczyna, wiedząc skądś, Ŝe to prawda.

– To świetnie – rzuciła Meese. – MoŜe tak znaleźlibyśmy sobie coś do picia?

– Meese – odezwał się Crokus – nie wiesz przypadkiem, gdzie mógł się podziać mój

wujek?

– W tej sprawie nie mogę ci pomóc, chłopcze. Nie mam pojęcia.

Nie była pewna staruszki na schodach, ale kobietą, która stała na dole w mrocznej wnęce,

obserwując kamienicę, będzie się musiała zająć. Wyglądało na to, Ŝe powiernik monety ma

ochronę.

Serrat nie martwiła się tym zbytnio. Nie licząc jej pana, Anomandera Rake’a, była

najgroźniejszą z Tiste Andii zamieszkujących Odprysk KsięŜyca. Odnalezienie chłopaka,

sługi Oponn, nie sprawiło jej trudności. Gdy tylko jej pan zaznajomił ją z niezbędnymi

szczegółami, z łatwością odnalazła magiczną sygnaturę Bliźniąt. Pomógł jej fakt, Ŝe juŜ się z

nią zetknęła – i to u tego samego chłopaka, przed dwoma tygodniami na dachach. Jej agenci

ścigali owej nocy powiernika monety. Dali mu spokój, gdy wszedł do gospody „Pod

Feniksem”, ale tylko na jej polecenie. Gdyby wówczas choć podejrzewała to, co teraz

wiedziała z pewnością, połoŜyłaby kres obecności Oponn.

Pech. Serrat uśmiechnęła się do siebie, zajmując wygodniejszą pozycję na dachu.

Podejrzewała, Ŝe ścigani ruszą się dopiero nocą. Będzie teŜ musiała usunąć stojącą na dole

kobietę. Właściwie, jeśli schowa się w cieniu i uŜyje zaklęcia zamazującego, będzie mogła

zająć jej miejsce.

Druga kobieta, która w tej chwili przebywała z powiernikiem monety, nie będzie nic

podejrzewała. Serrat skinęła głową. Tak jest, tak właśnie to rozegra.

Na razie jednak zaczeka. Cierpliwość zawsze popłaca.

– No cóŜ – odezwał się Murillio, patrząc na tłum – tu ich nie ma. A to znaczy, Ŝe są z

Mammotem.

Kruppe zaczerpnął głęboki haust przesyconego dymem i wonią potu powietrza.

– Ach, cywilizacja. Kruppe jest przekonany, Ŝe twa ocena jest trafna, przyjacielu. A w

takim wypadku równie dobrze moŜemy przysiąść tu na godzinkę albo dwie, Ŝeby się napić i

spoŜyć kolację.

Wszedł do gospody „Pod Feniksem”.

Starzy bywalcy, którzy siedzieli za jego stolikiem, zwolnili miejsce, zabierając dzbanek i

kufle. Przeprosili szeptem grubaska, wymieniając uśmiechy. Kruppe skinął do nich uprzejmie

głową i z głośnym westchnieniem zasiadł na swym krześle. Murillio zatrzymał się przy

szynkwasie, by porozmawiać ze Scurve’em, po czym przysiadł się do przyjaciela i strzepnął

pył z koszuli, spoglądając z zasępioną miną na swe wyświechtane ubranie.

– Chciałbym się wreszcie wykąpać – stwierdził. – Scurve mówi, Ŝe Rallick rozmawiał tu

z jakimś nieznajomym i od tego czasu nikt go nie widział.

Grubasek machnął dłonią bez większego zainteresowania.

– Nadchodzi miła Suity – oznajmił. Po chwili na stoliku stał juŜ dzbanek ale. Kruppe otarł

kufel jedwabną chusteczką, po czym napełnił go pienistym napojem.

– Czy nie powinniśmy złoŜyć meldunku Barukowi? – zapytał Murillio, wpatrując się w

przyjaciela.

– Wszystko w swoim czasie – uspokoił go grubasek. – Najpierw musimy odsapnąć po

trudach wędrówki. Co by się stało, gdyby Kruppe, składając ów meldunek, utracił głos w

połowie zdania? Jaką korzyść odniósłby z tego Baruk?

Uniósł kufel i pociągnął długi łyk.

Murillio zabębnił niespokojnie palcami po blacie, ani na moment nie zaprzestając

obserwacji tłumu. Potem wyprostował się na krześle i nalał sobie ale.

– Skoro juŜ wiesz, co zaplanowaliśmy z Rallickiem, co zamierzasz w tej sprawie zrobić?

– zapytał.

Grubasek uniósł brwi.

– Kruppe? AleŜ tylko to co dobre, oczywiście. PomoŜe wam w odpowiedniej chwili i tak

dalej. Nie ma potrzeby demonstrować niepokoju, mój drogi Murillio. Działajcie zgodnie z

planem, a mądrego Kruppego uwaŜajcie za wyrozumiałego nadzorcę.

– Na oddech Kaptura – jęknął Murillio, wywracając oczyma. – Świetnie sobie radzimy

bez twojej pomocy. Lepiej się w to nie mieszaj.

– Mam zostawić przyjaciół na pastwę losu? Nonsens!

Murillio dopił ale i wstał z krzesła.

– Wracam do domu – oznajmił. – Jeśli o mnie chodzi, moŜesz złoŜyć raport Barukowi

nawet za tydzień. Powiem ci coś jeszcze, Kruppe. Nie chciałbym być na twoim miejscu,

kiedy Rallick usłyszy, Ŝe wiesz o naszych planach.

Grubasek machnął lekcewaŜąco dłonią.

– Widzisz Suity? Niesie na tacy wieczerzę dla Kruppego. Paskudne sztylety i jeszcze

paskudniejszy charakter Rallicka Noma tracą na znaczeniu wobec podobnej uczty. Dobranoc,

Murillio. Do jutra.

– Dobranoc, Kruppe – mruknął Murillio.

Wyszedł z gospody przez drzwi na zaplecze. Gdy tylko znalazł się w zaułku, drogę

zagrodziła mu jakaś postać.

– To ty, Rallick? – zapytał Murillio, marszcząc brwi.

– Nie – odparł skryty w cieniu nieznajomy. – Nie bój się, Murillio. Mam dla ciebie

wiadomość od Węgorza. MoŜesz mnie zwać Niszczycielem Kręgu. – MęŜczyzna podszedł

bliŜej. – Chodzi o rajcę Turbana Orra...

Rallick przeskakiwał w mroku z dachu na dach. Potrzeba zachowania absolutnej ciszy

znacznie spowalniała jego łowy. Z Ocelotem nie będzie Ŝadnych rozmów. Podejrzewał, Ŝe

zdąŜy wystrzelić tylko raz. Jeśli chybi, czary, którymi władał naczelnik klanu, przewaŜą szalę.

Chyba Ŝe...

Zatrzymał się, by dotknąć mieszka. Przed laty alchemik Baruk nagrodził go za wykonanie

zadania woreczkiem pełnym czerwonawego pyłu. Wyjaśnił mu, Ŝe neutralizuje on magię,

Rallick jednak nie liczył na to zbytnio. Czy proszek zachował moc po tylu latach? Czy

poradzi sobie z mocą Ocelota? Rallick nie znał odpowiedzi na te pytania.

Szedł dachem wysokiego budynku, obok brzegu kopuły. Po prawej na dole widać było

wschodnie mury DarudŜystanu. Za nimi widniała słaba poświata Miasta Zgryzoty.

Skrytobójca podejrzewał, Ŝe Ocelot będzie czekał na Colla przy Bramie Zgryzoty, ukryty

gdzieś w zasięgu strzału z kuszy. Lepiej załatwić się z ofiarą przed jej wejściem do miasta.

To znacznie ograniczało zakres moŜliwości. Dogodnych miejsc było niewiele, a

najlepszym z nich wydawało się Wzgórze K’rula. Niemniej jednak Ocelot mógł juŜ sięgnąć

po magię i ukryć się przed wzrokiem zwykłych śmiertelników. Niewykluczone, Ŝe wyjdzie

prosto na niego.

Dotarł do północnej strony kopuły. Przed nim wznosiła się świątynia K’rula. Z jej

dzwonnicy przechodzący przez bramę Coll będzie doskonale widoczny. Rallick wydobył z

worka mieszek. Baruk powiedział, Ŝe wszystko, co zostanie pokryte proszkiem, będzie

odporne na magię, podobnie jak najbliŜsze otoczenie. Skrytobójca skrzywił się. Jaki zasięg

miał ów efekt? I czy z czasem zanikał? Baruk tłumaczył teŜ – i Rallick świetnie to pamiętał –

Ŝe przede wszystkim nie moŜe pozwolić, by proszek dotknął jego skóry. Zapytał go, czy to

trucizna.

– Nie – odparł alchemik. – Ale niektórych ludzi proszek zmienia i nie sposób przewidzieć

charakteru tych zmian. Lepiej nie ryzykować, Rallick.

Po twarzy spływały mu struŜki potu. Szansę odnalezienia Ocelota były bardzo niewielkie.

Śmierć Colla zniszczyłaby wszystko, a do tego odebrałaby Rallickowi ostatnią moŜliwość

odzyskania... czego? Człowieczeństwa. Cena poraŜki znacznie wzrosła.

– Sprawiedliwość musi coś oznaczać – wysyczał gniewnie. – Musi!

Rozwiązał sznurki mieszka, zanurzył w nim dłoń, wydobył garść proszku i roztarł go

między palcami. W dotyku przypominał rdzę.

– I to juŜ wszystko? – zastanowił się. MoŜe proszek utracił moc: Wzruszył ramionami i

zaczął wcierać go sobie w skórę, począwszy od twarzy. – Co za zmiany? – mruknął. – Nie

czuję Ŝadnych zmian.

ZuŜył resztę proszku, sięgając tak głęboko pod ubranie, jak tylko zdołał. Tkaninę

woreczka pokrywały od środka plamy rdzawej substancji. Wywrócił go na lewą stronę i

zatknął sobie za pas. Łowy zaczynają się na nowo, pomyślał z grymasem na twarzy. Gdzieś tu

czaił się skrytobójca, który wlepiał spojrzenie w Zgryzotę Jatema.

– Znajdę cię, Ocelot – wyszeptał, wpatrując się w wieŜę dzwonnicy. – Magia czy nie

magia, nie usłyszysz mnie. Nie poczujesz nawet na szyi mojego oddechu, nim nie będzie za

późno. Przysięgam.

Ruszył w górę.

Rozdział osiemnasty

To błękitne miasto

ukrywa pod płaszczem

tajemną dłoń,

ściskającą niby kamień

nóŜ zatruty

paraltem, o ośmiu kończynach -

jego Ŝądło niesie śmierć

w chwili Ŝałoby,

ostatnim oddechu -

i dlatego dłoń sprzeciwia się

pajęczynie czarów

i drŜy delikatna nitka

śmiertelnej groźby pająka.

Ciosy dłoni ukrytej pod płaszczem

błękitnego miasta

zapewniają zachowanie

delikatnej równowagi władzy.

Spisek

ślepy Gallan (ur. 1078)

SierŜant Sójeczka podszedł do łóŜka.

– Jesteś pewien, Ŝe wystarczy ci sił? – zapytał Kalama.

Skrytobójca, który opierał się o ścianę, zajęty ostrzeniem długich noŜy, podniósł wzrok.

– Nie mam wielkiego wyboru, prawda?

Wrócił do swojej roboty.

Twarz sierŜanta była zapadnięta i wychudzona. Sójeczka spojrzał na Szybkiego Bena,

który przykucnął w kącie izdebki. Czarodziej ściskał w dłoniach strzępek pościeli. Oczy miał

zamknięte.

Siedzący za stołem Skrzypek i Płot rozebrali swą masywną arbaletę i czyścili teraz

wszystkie jej części, poddając je dokładnym oględzinom. Czuli, Ŝe czeka ich walka.

Sójeczka podzielał tę opinię. Z kaŜdą godziną liczni ścigający ich łowcy podchodzili

coraz bliŜej. Najbardziej obawiał się Tiste Andii. Jego ludzie byli dobrzy, ale nie aŜ tak

bardzo.

Przy oknie stał Biegunek, który opierał się o ścianę, krzyŜując na piersi krzepkie ramiona,

pod ścianą natomiast spał Młotek. W pomieszczeniu grzmiało jego głośne chrapanie.

SierŜant ponownie spojrzał na Kalama.

– Szanse są marne, prawda?

Skrytobójca skinął głową.

– Nie ma powodu, Ŝeby się pokazywał. Poprzednim razem zdrowo oberwali. – Wzruszył

ramionami. – Popróbuję jeszcze w gospodzie. Ktoś na pewno mnie zauwaŜy i gildia wyśle

swych ludzi. Jeśli zdąŜę z nimi pogadać, nim mnie zabiją, będziemy mieli szansę. To

niewiele...

– Ale musi nam wystarczyć – dokończył Sójeczka. – Zrób to jutro. Jeśli nic z tego nie

wyjdzie – spojrzał na Skrzypka i Płota, którzy skierowali nań wzrok – wysadzimy

skrzyŜowania. W ten sposób przynajmniej spowodujemy jakieś szkody.

Obaj sabotaŜyści uśmiechnęli się radośnie.

Szybki Ben syknął, wyraźnie zawiedziony. Wszyscy odwrócili głowy w jego stronę.

Czarodziej otworzył oczy i ze wzgardą odrzucił na podłogę strzęp materiału.

– Nic z tego, sierŜancie – odezwał się. – Nigdzie nie mogę znaleźć śal.

Kalam zaklął gniewnie, wsuwając noŜe do pochew.

– O czym to świadczy? – zapytał Sójeczka.

– O tym, Ŝe najprawdopodobniej nie Ŝyje – wyjaśnił Szybki Ben. Wskazał na szmatkę. –

NiemoŜliwe, by Sznur ukrył się przede mną, gdy trzymam to w ręku. Zwłaszcza jeśli nadal w

niej siedzi.

– MoŜe, kiedy się dowiedział, Ŝe go wyczułeś, zabrał swoje zabawki i wycofał się z gry –

myślał głośno Skrzypek.

Szybki Ben skrzywił się.

– Sznur się nas nie boi, Skrzypek. Zejdź na ziemię. Raczej spróbowałby się z nami

policzyć. Tron Cienia na pewno juŜ mu wyjawił, kim jestem, czy raczej kim byłem. To nie

jest zadanie dla Sznura, ale Tron Cienia mógł nalegać. Bogowie nie lubią, jak ktoś ich oszuka.

A juŜ szczególnie, gdy uczyni to dwa razy. – Wstał i przeciągnął się, by ulŜyć obolałym

plecom. Spojrzał Sójeczce w oczy. – Nie rozumiem tego, sierŜancie. Jestem w kropce.

– Mamy jej nie szukać? – zapytał Sójeczka.

Szybki Ben skinął głową.

– Tak będzie lepiej. – Przerwał na chwilę, podchodząc do pozostałych. – Wszyscy

mieliśmy nadzieję, Ŝe się mylimy, ale to, co wyprawiała, nie miało nic wspólnego z

człowieczeństwem – ciągnął. – Osobiście cieszę się, Ŝe nasze podejrzenia okazały się prawdą.

– Bardzo bym nie chciał uwierzyć – odezwał się siedzący na łóŜku Kalam – Ŝe zło ma

zwyczajną, ludzką twarz. Wiem, Sójeczka, Ŝe masz osobiste powody, by pragnąć, Ŝeby tak

właśnie było.

Szybki Ben podszedł do sierŜanta. Jego spojrzenie nabrało łagodniejszego wyrazu.

– To pomaga ci zachować zdrowe zmysły zawsze, gdy wysyłasz kogoś na śmierć.

Wszyscy o tym wiemy, sierŜancie. I będziemy ostatnimi, którzy by sugerowali, Ŝe moŜe

istnieć jakiś inny sposób, na jaki jeszcze nie wpadłeś.

– Słucham tego z przyjemnością – warknął Sójeczka. Przyjrzał się po kolei wszystkim

obecnym. ZauwaŜył, Ŝe Młotek juŜ nie śpi i spogląda na niego. – Czy ktoś jeszcze ma coś do

dodania?

– Ja mam – odezwał się Skrzypek. Skulił się, gdy sierŜant spojrzał nań wilkiem. –

PrzecieŜ pytałeś.

– Gadaj.

Saper wyprostował się na krześle i odchrząknął. Gdy juŜ miał zacząć, Płot wymierzył mu

kuksańca w Ŝebra. Przeszył przyjaciela wściekłym spojrzeniem, po czym ponowił próbę.

– Sprawy mają się tak, sierŜancie. Cała kupa naszych przyjaciół zginęła, zgadza się?

MoŜe wydaje ci się, Ŝe nam jest łatwiej, bo nie musieliśmy wydawać rozkazów. Wątpię w to.

Widzisz, to byli ludzie. Nasi przyjaciele. Ich śmierć nas zabolała. Ciągle sobie powtarzasz, Ŝe

jeśli chcesz zachować zdrowe zmysły, musisz mieć ich za nic, Ŝebyś nie musiał o nich

myśleć, ani nic czuć, kiedy zginą. Ale, do licha, jeśli odmawiasz człowieczeństwa wszystkim

wokół siebie, odmawiasz go równieŜ sobie. I to właśnie najrychlej wpędzi cię w obłęd. To

ból, który czujemy, pozwala nam to wszystko wytrzymać, sierŜancie. Być moŜe zmierzamy

donikąd, ale przynajmniej przed niczym nie uciekamy.

W izbie zapadła cisza. Po chwili Płot zdzielił Skrzypka przez ramię.

– Niech mnie licho! Okazuje się, Ŝe jednak masz mózg w głowie. Chyba myliłem się co

do ciebie przez wszystkie te lata.

– No jasne – odparł Skrzypek, spoglądając znacząco na Młotka. – A kto spalił sobie

włosy tyle razy, Ŝe musi cały czas nosić brzydką skórzaną czapeczkę?

Uzdrowiciel parsknął śmiechem, lecz napięcie nadal się utrzymywało. Wszyscy

spoglądali na sierŜanta. Sójeczka przyjrzał się po kolei kaŜdemu z członków swej druŜyny.

Widział w ich oczach współczucie, otwartą propozycję zawarcia przyjaźni, którą od lat starał

się odrzucić. Cały czas odpychał ich od siebie, a ci uparci skurwiele ciągle wracali.

A więc śal nie była człowiekiem. Jego przekonanie, Ŝe wszystko, co uczyniła, leŜy w

zakresie ludzkich moŜliwości, wspierało się teraz na niepewnych podstawach. Nie załamało

się jednak. Widział juŜ w Ŝyciu zbyt wiele. Nie uwierzył nagle w szlachetność ludzkiej

historii, nie zrodził się w nim optymizm, który przegnałby makabryczne wspomnienia

licznych piekieł, przez jakie musiał przejść.

Czasem jednak dalsze zaprzeczenia nie miały sensu, gdyŜ nieustanny napór

rzeczywistości czynił je głupimi nawet w jego oczach. Wreszcie, po tylu latach, był wśród

przyjaciół. Trudno mu było to przyznać i zdał sobie sprawę, Ŝe zaczyna juŜ tracić cierpliwość.

– No dobra – warknął – wystarczy tego strzępienia ozorów. Robota czeka. Kapralu?

– SierŜancie? – odezwał się Kalam.

– Przygotuj się. Spróbujesz ponownie nawiązać kontakt z Gildią Skrytobójców. Masz

czas do zmierzchu. Chcę, Ŝeby tymczasem wszyscy wyczyścili porządnie broń i załatali

zbroje. Zrobię inspekcję i jeśli znajdę chociaŜ jeden drobiazg, który mi się nie spodoba,

wszyscy to sobie popamiętają. Jasne?

– Słyszymy cię – odparł Młotek z uśmiechem na ustach.

Choć wędrowali powoli, rana Colla otwierała się podczas podróŜy juŜ pół tuzina razy.

Znalazł wreszcie pozycję, która pozwalała mu siedzieć w siodle – przechylał się w bok,

wspierając większą część cięŜaru na zdrowej nodze – i dzisiaj rana juŜ się nie otworzyła.

Niestety, niewygodna poza wywoływała bóle i kurcze w pozostałych częściach ciała.

Paran widział, Ŝe jego towarzysz jest w fatalnym nastroju. Choć obaj zdawali sobie

sprawę, Ŝe utworzyła się między nimi więź, nieskrępowana i wolna od pozorów, wymienili

niewiele słów, gdyŜ rana przyprawiała Colla o nie kończące się cierpienia.

Cała jego lewa noga – od biodra, w które zadano cios, aŜ po stopę – miała jednolity

brązowy, pociemniały od słońca, kolor. W spoinach płyt zbroi zbierała się krzepnąca krew.

Gdy udo puchło, musieli przecinać skórzaną wyściółkę.

Nie otrzymali pomocy w garnizonie przy Moście Catlińskim, poniewaŜ stacjonujący tam

chirurg odsypiał jedną ze swych „złych nocy”. Dostali jednak czyste bandaŜe, i to one –

przesiąknięte juŜ krwią – pokrywały teraz ranę.

Ruch na Zgryzocie Jatema był niewielki, choć widzieli juŜ mury miejskie. Strumień

uchodźców z północy dawno wysechł, a ci, którzy chcieli przyjechać do miasta na Święto

Gedderone, zdąŜyli juŜ to uczynić.

Gdy zbliŜali się do granic Miasta Zgryzoty, Coll wyrwał się z półprzytomnego stanu, w

jakim pozostawał od kilku godzin. Twarz miał śmiertelnie bladą.

– Czy to Brama Zgryzoty? – zapytał bezbarwnym tonem.

– Tak sądzę – odparł Paran, jako Ŝe posuwali się traktem, który równieŜ nosił tę dziwną

nazwę. – Czy nas przepuszczą? – zapytał. – Czy straŜnicy wezwą chirurga?

Coll potrząsnął głową.

– Zaprowadź mnie do miasta. Do gospody. Gospody „Pod Feniksem”.

Głowa znowu mu opadła.

– Jak sobie Ŝyczysz, Coll. – Byłby zdziwiony, gdyby wartownicy na to przystali. Musiał

teŜ przygotować dla nich jakąś historyjkę. Jego towarzysz nie powiedział, w jakich

okolicznościach odniósł ranę. – Mam nadzieję, Ŝe w tej gospodzie jest ktoś, kto zna się trochę

na uzdrawianiu. – Coll wyglądał fatalnie. Paran wbił wzrok w miejskie bramy. Zobaczył juŜ

wystarczająco wiele, by zrozumieć, dlaczego cesarzowa tak gorąco pragnie zdobyć ten gród.

– DarudŜystanie. – Westchnął. – AleŜ jesteś cudowny, prawda?

Rallick wspiął się kolejny cal w górę. Kończyny drŜały mu z wyczerpania. Gdyby nie

poranne cienie po tej stronie świątyni, dawno juŜ stałby się widoczny. I tak zresztą nie zdoła

się ukrywać długo.

Próba wejścia po schodach byłaby w ciemności samobójstwem. Ocelot z pewnością

zostawił tam alarmy. Nie był głupcem i wiedział, Ŝe trzeba zabezpieczyć swą pozycję.

Jeśli faktycznie jest na górze, powiedział sobie Rallick. W przeciwnym razie Colla

czekały kłopoty. Nie miał pojęcia, czy jego przyjaciel zjawił się juŜ u bram. Cisza panująca

na szczycie dzwonnicy mogła oznaczać wszystko. Zatrzymał się, by odpocząć i spojrzeć w

górę. Zostało mu jeszcze jakieś dziesięć stóp. Najtrudniejszy odcinek. Był tak zmęczony, Ŝe

ledwie się trzymał ściany. Nie miał juŜ sił zachowywać ciszy. Cala nadzieja w tym, Ŝe Ocelot

skupi swą uwagę na wschodzie, podczas gdy on wdrapywał się na wieŜę od strony

zachodniej.

Zaczerpnął kilka głębokich oddechów, po czym wznowił wspinaczkę.

Gapie przystawali, by popatrzeć na Parana i Colla, którzy wlekli się przez Miasto

Zgryzoty ku bramie. Kapitan ignorował i ich, i zadawane przez nich pytania. Skupił uwagę na

dwóch straŜnikach, którzy stali przy bramie. ZauwaŜyli juŜ przybyszy i spokojnie na nich

czekali.

Dotarłszy do bramy, Paran dał gestem do zrozumienia, Ŝe chce wjechać do środka. Jeden

z wartowników skinął głową, drugi zaś podszedł do konia kapitana.

– Twój przyjaciel potrzebuje chirurga – zauwaŜył. – Jeśli zaczekasz za bramą,

sprowadzimy go tu za pięć minut.

Paran odrzucił tę propozycję.

– Musimy znaleźć gospodę „Pod Feniksem”. Pochodzę z północy i nigdy tu jeszcze nie

byłem. Powiedział, Ŝeby zabrać go „Pod Feniksa” i tak właśnie zrobię.

śołnierz nie dawał się przekonać.

– Zdziwiłbym się, gdybyście dotarli tak daleko. Ale jeśli takie jest twoje Ŝyczenie,

moŜemy przynajmniej dać wam eskortę.

Gdy wynurzyli się z cienia bramy, drugi straŜnik krzyknął głośno, zaskoczony.

Paran wstrzymał oddech, gdy Ŝołnierz podszedł do Colla.

– Znam go – oznajmił męŜczyzna. – To Coll Jhamin z domu Jhaminów. SłuŜyłem pod

jego rozkazami. Co się stało?

– Myślałem, Ŝe Coll juŜ od kilku lat nie Ŝyje – sprzeciwił się drugi Ŝołnierz.

– W dupę z dokumentami – warknął jego towarzysz. – Wiem, co widzę, Vildron. To na

pewno on.

– Chciał, Ŝeby go zabrać do gospody „Pod Feniksem” – powtórzył Paran. – To ostatnie,

co od niego usłyszałem.

MęŜczyzna skinął głową.

– Ale zrobimy to tak jak trzeba. – Odwrócił się do kolegi. – Jeśli będą kłopoty, wezmę

winę na siebie, Vildron. Sprowadź mi wóz. Jest jeszcze zaprzęŜony, od rana, zgadza się? –

Wartownik uśmiechnął się do Parana. – Dziękuję, Ŝe go tu przywlokłeś. Niektórzy ludzie w

mieście mają jeszcze oczy i niech szlag trafi szepty szlachetnie urodzonych. PołoŜymy go na

wozie. W ten sposób mniej ucierpi.

Paran uspokoił się wyraźnie.

– Dziękuję, Ŝołnierzu.

Oderwał spojrzenie od wartownika, pragnąc obejrzeć miasto, do którego wreszcie dotarł.

Przed nimi natychmiast pojawił się garb wzgórza o stokach porośniętych zielskiem i

karłowatymi drzewami. Na jego szczycie przycupnęła jakaś dawno juŜ opuszczona świątynia.

Kwadratowa wieŜa budowli miała dach wykładany płytami z brązu. Zatrzymał wzrok na

otwartym tarasie dzwonnicy i dostrzegł tam jakiś ruch. PrzymruŜył powieki.

Rallick wystawił ostroŜnie głowę za krawędź tarasu. Omal nie westchnął głośno.

Dzwonnica była pusta. Potem przypomniał sobie o czarach Ocelota. Wstrzymał oddech, po

raz ostatni wytęŜył cięŜkie jak ołów ramiona i podciągnął się na taras. Gdy tylko dźwignął się

na nogi, nagi kamień podłogi zamigotał i Rallick ujrzał przed sobą Ocelota, który leŜał z

gotową do strzału kuszą, mierząc w coś na dole.

Wyciągnął noŜe i rzucił się do ataku. Zdradziło go jednak wyczerpanie. Zaszurał butami.

Ocelot odwrócił się błyskawicznie na plecy, kierując broń na Rallicka. Twarz naczelnika

klanu przerodziła się w maskę wściekłości i strachu. Nie marnował czasu na słowa.

Natychmiast wypuścił bełt.

Rallick napiął mięśnie, czekając na wstrząs, który zwali go z nóg, a moŜe nawet strąci z

wieŜy. Przed jego piersią eksplodowała czerwień. Błysk oślepił go na chwilę, lecz uderzenie

nie nastąpiło. Mrugając, spojrzał w dół. Bełt zniknął. Natychmiast pojął prawdę. Pocisk był

magiczny, stworzony przez czary. Rdzawy proszek Baruka zadziałał. Gdy tylko ta myśl

przemknęła mu przez głowę, Rallick skoczył naprzód.

Ocelot zaklął, wypuszczając z rąk kuszę. Gdy sięgał po nóŜ, napastnik wylądował na nim.

Naczelnik klanu stęknął głośno, zaciskając powieki z bólu.

Rallick uderzył w jego pierś trzymanym w prawej dłoni sztyletem. Broń ześliznęła się po

ukrytej pod koszulą kolczudze. Do licha, skurczybyk nauczył się czegoś od pamiętnej nocy.

Zabezpieczenie, z którego skorzystał wówczas Rallick, zwróciło się teraz przeciwko niemu.

Uderzył w górę sztyletem trzymanym w lewej dłoni, mierząc pod prawą pachę Ocelota.

Ostrze noŜa wbiło się w ciało.

I wydostało się z niego przez prawy bark, w odległości kilku cali od twarzy Rallicka. Za

nim podąŜył strumień krwi. Rozległ się stukot padającego na kamienie sztyletu.

Ocelot obnaŜył zęby, wyciągnął lewą rękę, złapał Rallicka za warkocz i szarpnął zań

gwałtownie, przyciągając bliŜej głowę przeciwnika. Potem spróbował zatopić zęby w jego

szyi.

Wciągnął gwałtownie powietrze, gdy Rallick zdzielił go kolanem w krocze, zdołał jednak

ponownie zacisnąć dłoń na warkoczu, tym razem blisko węzła na jego końcu.

Rallick usłyszał metaliczny trzask. Gorączkowo spróbował przetoczyć się w prawo. Choć

Ocelot była ranny w prawą rękę, uderzył nią z wystarczającą siłą, by przymocowane do

nadgarstka trójkątne ostrze przebiło kolczugę i wniknęło w pierś. Z rany popłynął tępy, palący

ból. Ocelot wyszarpnął broń i – wciąŜ nie puszczając warkocza przeciwnika – uniósł dłoń do

drugiego ciosu.

Rallick jednym ruchem przeciął warkocz. Uwolniony, przetoczył się w prawo,

oswobadzając sztylet, który trzymał w lewej ręce. Ocelot zamachnął się jak szaleniec, mierząc

w jego twarz, lecz chybił o kilka cali.

UŜywając całej siły, jaka została mu w lewym ramieniu, Rallick wbił nóŜ w brzuch

przeciwnika. Ogniwa kolczugi pękły i sztylet zatopił się po rękojeść w ciele naczelnika klanu,

który natychmiast zgiął się wpół. Rallick rzucił się naprzód, dysząc cięŜko, i wbił drugi nóŜ w

czoło Ocelota.

Przez pewien czas leŜał nieruchomo, dziwiąc się, Ŝe nic go nie boli. Plan będzie teraz

musiał wykonać Murillio. Coll zostanie pomszczony. Murillio da sobie radę. Nie będzie miał

wyboru.

Choć z przygniatającego go ciała Ocelota wypływała krew, ciąŜyło mu ono coraz

bardziej.

– Zawsze byłem pewien, Ŝe potrafię mu sprostać – mruknął. Zrzucił z siebie drgające

jeszcze zwłoki i przetoczył się na plecy. LeŜał na samym środku tarasu. Miał nadzieję, Ŝe

zobaczy niebo, po raz ostatni ujrzy jego jasny, niezgłębiony błękit. Miał jednak nad sobą dach

dzwonnicy, staroŜytne kamienne sklepienie, pod którym wisiało mnóstwo śpiących

nietoperzy. Ten szczegół zapisał się mocno w jego świadomości, gdy krew wypływała mu z

piersi. Miał wraŜenie, Ŝe paciorkowate oczy wpatrują się weń z góry.

Nie zauwaŜywszy juŜ na dzwonnicy Ŝadnych oznak ruchu, Paran przeniósł wzrok na aleję

po lewej. Zobaczył tam Vildrona, który powoził zaprzęŜonym w dwa konie wozem.

– PomóŜ mi zsadzić staruszka, dobra? – odezwał się drugi wartownik, czekający przy

wierzchowcu Colla.

Kapitan zsunął się z siodła i podbiegł do niego. Spojrzał rannemu w twarz. Choć nie spadł

z siodła, był nieprzytomny. Jak długo jeszcze wytrzyma? Gdybym był na jego miejscu, juŜ

bym nie Ŝył, zdał sobie sprawę.

– Kosztowałeś mnie cholernie duŜo wysiłku – mruknął, ściągając Colla z siodła. – I lepiej

teraz nie umieraj.

Serrat przewróciła się z jękiem na plecy. Gdy zbierała z wysiłkiem strzępki wspomnień,

jej zaciśnięte powieki rozgrzewały promienie słońca. Miała właśnie zamiar zabić czekającą w

uliczce na dole kobietę. Gdyby ją wyeliminowała, powiernikowi monety zostałaby tylko

jedna straŜniczka. A kiedy oboje wyszliby pod osłoną nocy z kamienicy, wpadliby prosto w

zastawioną przez nią pułapkę.

Gdy otworzyła oczy, było juŜ późne popołudnie. Sztylety, które ściskała w dłoniach,

czając się na krawędzi dachu, leŜały obok siebie na usianej kamykami powierzchni. Z tyłu

głowy czuła tępy, pulsujący ból. Pomacała ranę, skrzywiła się i usiadła.

Świat zawirował, lecz po chwili się uspokoił. Serrat była zbita z tropu i wściekła. Ktoś

zaszedł ją od tyłu, ktoś wystarczająco dobry, by zaskoczyć maga-skrytobójcę Tiste Andii.

Niepokoiła ją ta myśl. Nie spotkali dotąd w DarudŜystanie godnych siebie rywali, pomijając

dwóch szponów, na których natknęli się w noc zasadzki. Gdyby jednak napastnik był

szponem, juŜ by nie Ŝyła.

Odnosiła wraŜenie, Ŝe cały incydent miał ją raczej zawstydzić niŜ wyrządzić realną

szkodę. Zostawiono ją w świetle dnia z bronią leŜącą obok. Świadczyło to o subtelnym i

inteligentnym poczuciu humoru. Oponn? Niewykluczone, choć bogowie rzadko działali tak

bezpośrednio. Woleli posługiwać się niczego nieświadomymi agentami, wybranymi z tłumów

śmiertelników.

W całej tej tajemniczej sprawie pewne było tylko jedno. Straciła okazję zabicia

powiernika monety – przynajmniej dzisiaj. Podniosła się i otworzyła swą grotę Kurald Galain,

przysięgając sobie, Ŝe następnym razem nieznani wrogowie juŜ jej nie zaskoczą.

Wokół zamigotały czary. Kiedy się ustabilizowały, Serrat zniknęła.

W martwym, gorącym powietrzu strychu gospody „Pod Feniksem” wirowały drobinki

pyłu. Pochyły sufit wznosił się od wysokości pięciu stóp przy wschodniej ścianie do siedmiu

przy zachodniej. Przez usytuowane na obu końcach długiego, wąskiego pomieszczenia okna

do środka wpadało światło.

Crokus i Apsalar spali na przeciwległych końcach. Siedząca na skrzyni przy klapie w

podłodze Meese czyściła sobie paznokcie długą drzazgą. Opuszczenie domu Mammota i

przejście po dachach do gospody okazało się łatwe. Właściwie nawet zbyt łatwe. Irilta

zameldowała, Ŝe nikt na ulicach ich nie śledził. A same dachy były opustoszałe. Wyglądało to

tak, jakby usunięto przed nimi wszelkie przeszkody.

Kolejny przykład talentów Węgorza? Meese chrząknęła cicho. Niewykluczone. Bardziej

jednak prawdopodobne było to, Ŝe przywiązuje zbyt wiele wagi do instynktownego

niepokoju, który wędrował wzdłuŜ jej kręgosłupa niczym nieokreślone swędzenie. Nawet w

tej chwili miała wraŜenie, Ŝe śledzą ich czyjeś ukryte oczy. Rozejrzała się po cuchnącym

stęchlizną strychu, powtarzając sobie, Ŝe to niemoŜliwe.

Ktoś zastukał cicho w klapę. Drzwi się otworzyły i stanęła w nich Irilta.

– Meese? – szepnęła głośno.

– Jestem tutaj – burknęła, odrzucając drzazgę na pokrytą plamami oleju podłogę. –

Powiedz Scurve’owi, Ŝe na tym strychu w kaŜdej chwili moŜe wybuchnąć poŜar.

Irilta stęknęła, gramoląc się na górę, po czym zamknęła klapę i otarła kurz z rąk.

– Na dole robi się dziwnie – oznajmiła. – Przyjechał miejski wóz i wylazł z niego straŜnik

z jakimś drugim facetem. Przynieśli Colla. Ten stary dureń ledwo zipie. Oberwał mieczem.

PołoŜyli go w pokoju Kruppego piętro niŜej. Suity pobiegła po cyrulika, ale nie wiem, czy to

coś da. Jest z nim naprawdę kiepsko.

Meese przymruŜyła powieki, spoglądając na śpiącego Crokusa.

– Jak wyglądał ten drugi facet?

Irilta uśmiechnęła się.

– Warto by z nim chwilę pobaraszkować. Mówi, Ŝe znalazł Colla na Zgryzocie Jatema.

PodobnieŜ krwawił jak zarzynana świnia. Ocknął się na chwilę i powiedział mu, Ŝeby zawiózł

go tutaj. Gość siedzi teraz na dole i opycha się Ŝarciem za trzech.

– Cudzoziemiec? – mruknęła Meese.

Irilta podeszła do okna wychodzącego na ulicę.

– Mówi Daru tak, jakby to był jego rodzony język. Ale twierdzi, Ŝe przybywa z północy.

Pale, a przedtem Genabaris. Wygląda mi na Ŝołnierza.

– Masz jakieś wiadomości od Węgorza?

– Na razie mamy zatrzymać chłopaka tutaj.

– A dziewczynę?

– TeŜ.

Meese westchnęła głośno.

– Crokusowi nie spodoba się, Ŝe musi tu siedzieć.

Irilta spojrzała spode łba na chłopaka. Czy naprawdę śpi?

– Nie ma wyboru. Słyszałam, Ŝe pod mieszkaniem Mammota czeka paru straŜników.

Przyszli za późno, ale byli cholernie blisko. – Starła pył z okna i wychyliła się na zewnątrz. –

Chwilami mogłabym przysiąc, Ŝe kogoś widzę. Czy moŜe coś. Ale jak mrugnę, znika.

– Rozumiem cię. – Meese podniosła się ze skrzypnięciem kości. – Chyba nawet Węgorz

zaczyna się pocić. – Zachichotała. – śycie staje się coraz gorętsze, moja droga. Czekają nas

trudne czasy.

Irilta skinęła głową z ponurą miną.

– Cholernie trudne.

Kapitan Paran po raz trzeci napełnił sobie kufel. Czy to właśnie miał na myśli Tiste

Andii, mówiąc, Ŝe szczęście się od niego odwróci? Po przybyciu na ten kontynent znalazł

troje przyjaciół. Było to dla niego coś zupełnie nowego i nieoczekiwanego, i cenił to bardzo

wysoko. Ale Tattersail, którą znał, nie Ŝyła, a jej miejsce zajęło... dziecko. Toc równieŜ

zginął. A teraz wyglądało na to, Ŝe Colla czeka taki sam los.

Przeciągnął palcem po kałuŜy rozlanego na blacie piwa, tworząc rzeczułkę spływającą do

szczeliny między deskami. Patrzył, jak płyn ścieka w dół i znika mu z oczu. Czuł, Ŝe na jego

prawej goleni tworzy się mokra plama, zignorował to jednak. Grube deski z równie solidnymi

nogami łączyły metalowe sworznie.

Co właściwie powiedział mu Rake? Paran wstał, odpiął pas, połoŜył go na stole i

wydobył Przypadek.

Garstka stałych klientów umilkła, spoglądając nań. Stojący za szynkwasem Scurve

sięgnął po maczugę.

Kapitan tego wszystkiego nie zauwaŜył. Trzymając miecz w prawej dłoni, wsunął sztych

w szczelinę. Następnie ustawił oręŜ pionowo i, poruszając nim na boki, zdołał wepchnąć go

do połowy w szparę w blacie. Potem usiadł i ponownie zajął się piwem.

Wszyscy się uspokoili. Rozbrzmiały pełne dezorientacji głosy.

Paran przełknął łyk płynu, spoglądając na Przypadek z zasępioną miną. Co powiedział mu

Rake? Gdy szczęście się od ciebie odwróci, złam miecz albo podaruj go swemu najgorszemu

wrogowi. Wątpił jednak, by Oponn przyjęli od niego ten oręŜ. Znaczyło to, Ŝe musi go

złamać. Miał tę broń juŜ od dawna, lecz w walce uŜył tylko raz, i to przeciw Ogarowi.

W jego głowie rozbrzmiały ciche słowa jednego z nauczycieli z dzieciństwa. Wraz z

głosem przed oczyma kapitana pojawiła się poorana bruzdami twarz. „Powiadają, Ŝe jeśli

bogowie sobie kogoś wybiorą, najpierw separują go od innych śmiertelników drogą zdrady,

wykrwawiają jego ducha. Śmierć zabiera po kolei wszystkich, których kocha. A gdy nabiera

twardości, staje się tym, czego pragną, uśmiechają się i kiwają głowami. KaŜda zerwana

znajomość zbliŜa go do nich. W ten sposób wykuwają sobie narzędzie, synu, ciągną i pchają,

a na koniec oferują mu pociechę – koniec samotności, choć to właśnie oni wpędzili go w

izolację”.

Nie rzucaj się w oczy, chłopcze.

Czy juŜ zaczęli go kształtować? Skrzywił się. Czy był odpowiedzialny za śmierć Colla?

CzyŜby ta krótka chwila przyjaźni wystarczyła, by przypieczętować los wojownika?

– Oponn – wyszeptał. – Musicie odpowiedzieć za mnóstwo spraw. Dopilnuję, Ŝebyście

się nie wykręcili.

Odstawił kufel, wstał i sięgnął po miecz.

Kalam zatrzymał się na schodach gospody „Pod Feniksem”. Niech to szlag, znowu

odnosił wraŜenie, Ŝe śledzą go czyjeś ukryte oczy. Owo uczucie zawdzięczał szkoleniu

szpona. Odkąd ujrzał gospodę, nawiedziło go cztery razy z rzędu. śył dotąd dlatego, Ŝe nigdy

nie ignorował podobnych ostrzeŜeń, nie wyczuwał jednak w niepoŜądanej uwadze złej woli, a

tylko rozbawioną ciekawość, jakby ten, kto go obserwował, doskonale wiedział, z kim ma do

czynienia, ale nie przejmował się tym faktem.

Otrząsnął się i wszedł do środka. Gdy tylko przekroczył próg, wciągając w płuca gęste,

stojące powietrze, zorientował się, Ŝe coś tu nie gra. Zamknął za sobą drzwi i odczekał, aŜ

oczy przyzwyczają mu się do półmroku. Słyszał oddechy, lekkie szuranie meblami, stukot

odstawianych na blaty kufli. W gospodzie byli goście. Dlaczego milczeli?

Gdy jego wzrok mógł juŜ przebić panującą w izbie szarość, Kalam zauwaŜył, Ŝe klienci

siedzą odwróceni do niego plecami, wpatrzeni w jakiegoś człowieka, który stał przy stole pod

przeciwległą ścianą. Światło lampy lśniło matowo we wbitym w blat mieczu. MęŜczyzna

zaciskał dłoń na jego rękojeści, nie poświęcając najmniejszej uwagi otaczającym go gapiom.

Kalam postąpił pół tuzina kroków naprzód, podchodząc do bliŜszego końca szynkwasu.

Nie spuszczał ciemnych oczu z człowieka z mieczem. Na jego szerokim, płaskim czole

pojawiły się bruzdy. Skrytobójca stanął jak wryty. Czy to cholerne światło wprowadza mnie

w błąd? – zadał sobie w duchu pytanie.

– Nie – odezwał się głośno, zaskakując stojącego za szynkwasem oberŜystę. – Mam rację.

Odszedł od szynkwasu, przyglądając się uwaŜnie pozostałym gościom. Sami miejscowi.

Będzie musiał zaryzykować.

Jego szyję i barki ścisnęła obręcz napięcia. Ruszył prosto ku męŜczyźnie, który sprawiał

wraŜenie, Ŝe za chwilę złamie miecz. Po drodze skrytobójca chwycił w rękę krzesło i ustawił

je z głośnym stukiem naprzeciwko niego. Wszyscy wbili weń zdumione spojrzenia.

– Dane od boga szczęście jeszcze cię nie opuściło, kapitanie – mruknął cichym, basowym

głosem. – Siadaj.

Paran ze zdziwieniem i przeraŜeniem na twarzy puścił miecz, po czym opadł na krzesło.

Kalam podąŜył za jego przykładem, opierając ręce o stół.

– Po co to całe przedstawienie? – zapytał szeptem.

Kapitan zmarszczył brwi.

– Kim jesteś?

Za ich plecami wznowiono głośne, nerwowe rozmowy.

– Nie domyślasz się? – Skrytobójca pokręcił głową. – Kapral Kalam, Dziewiąta DruŜyna,

Podpalacze Mostów. Kiedy ostatnio cię widziałem, wracałeś do zdrowia po dwóch

śmiertelnych pchnięciach noŜem...

Paran wyciągnął nagle ręce i złapał Kalama za koszulę. Skrytobójca był zbyt zaskoczony,

Ŝeby zareagować. Słowa kapitana zbiły go z tropu jeszcze bardziej.

– Czy wasz uzdrowiciel jeszcze Ŝyje, kapralu?

– Co? Czy Ŝyje? No jasne, czemu miałby nie Ŝyć? O co...

– Zamknij się – warknął Paran. – Słuchaj uwaŜnie, Ŝołnierzu. Sprowadź go tutaj.

Natychmiast! śadnych pytań. To rozkaz, kapralu. – Puścił koszulę skrytobójcy. – Biegiem!

Kalam omal nie zasalutował, lecz powstrzymał się na czas.

– Wedle rozkazu, kapitanie – wyszeptał.

Paran spoglądał w ślad za kapralem, dopóki ten nie wyszedł przez drzwi frontowe. Potem

zerwał się na nogi.

– OberŜysto! – zawołał, okrąŜając stół. – Ten czarny za chwilę wróci. Będzie miał

towarzysza. Zaprowadź ich w trymiga do Colla. Jasne?

Scurve skinął głową.

Kapitan ruszył ku schodom. Gdy do nich dotarł, spojrzał jeszcze na Przypadek.

– Niech nikt się nie waŜy dotykać miecza – rozkazał, spoglądając groźnie na wszystkich

obecnych. Nikt nie miał ochoty mu się sprzeciwiać. Skinął krótko głową,

usatysfakcjonowany, po czym wszedł na piętro i skierował się do ostatniego pokoju po

prawej. Wkroczył do środka bez pukania. Za jedynym tam stołem siedzieli Suity i miejscowy

chirurg. Coll leŜał nieruchomo na łóŜku, nakryty kocem.

Chirurg wstał.

– Nie jest dobrze – oznajmił słabym, wysokim głosem. – ZakaŜenie posunęło się juŜ zbyt

daleko.

– Jeszcze oddycha? – zapytał Paran.

– Tak – odparł chirurg. – Ale to juŜ długo nie potrwa. Gdyby rana była niŜej, mógłbym

amputować nogę, ale obawiam się, Ŝe trucizna i tak rozprzestrzeniłaby się na całe ciało.

Przykro mi.

– Idź juŜ – warknął Paran.

Chirurg pokłonił się i ruszył w stronę wyjścia.

– Ile jestem winien za twe usługi? – przypomniał sobie kapitan.

Chirurg spojrzał na Suity ze zdziwioną miną.

– AleŜ nic. Nie potrafiłem mu pomóc.

Wyszedł z izby, zamykając za sobą drzwi.

Suity podeszła do stojącego przy łoŜu kapitana. Zerknęła na Colla, ocierając twarz,

jednak nic nie powiedziała. Po kilku minutach ona równieŜ opuściła pokój. Nie mogła tu

dłuŜej wytrzymać.

Paran przysunął do łóŜka stołek i usiadł na nim, z łokciami wspartymi na kolanach. Nie

był pewien, jak długo tak siedzi, wpatrując się w wysłaną słomą podłogę. Poderwał się

dopiero wtedy, gdy usłyszał szczęk otwieranych drzwi.

W wejściu stał brodaty męŜczyzna. Jego ciemnoszare oczy miały twardy, chłodny wyraz.

– Ty jesteś Młotek? – zapytał Paran.

Przybysz potrząsnął głową i wszedł do izby. Za nim pojawił się Kalam w towarzystwie

trzeciego człowieka. Ten ostatni spojrzał na Colla i podszedł szybko do łóŜka.

– Jestem sierŜant Sójeczka – przedstawił się cicho brodacz. – Wybacz mi, Ŝe pytam

prosto z mostu, ale skąd, u licha, się tu wziąłeś, kapitanie?

Paran podszedł do uzdrowiciela, ignorując sierŜanta. Młotek połoŜył dłoń na pokrytych

zakrzepłą krwią bandaŜach. Spojrzał spode łba na kapitana.

– Nie czujesz zgnilizny? JuŜ po nim. – Zmarszczył brwi, pochylając się bardziej. – Nie,

chwileczkę... do licha, nie wierzę w to. – Wyjął z torby nóŜ o kształcie łyŜki, przeciął bandaŜe

i zaczął grzebać nim w ranie. – Shedenul, zmiłuj się, ktoś wypchał ją ziołami!

Zanurzył w ranie palce.

Coll szarpnął się i jęknął głośno.

Młotek rozciągnął usta w uśmiechu.

– Ha, zabolało cię, co? Świetnie. – Wsadził dłoń głębiej. – Kość jest przecięta do połowy

– wydyszał zdumiony. – Te cholerne zioła zatruły szpik. Kto, do licha, go opatrywał? –

zapytał, obrzucając Parana oskarŜycielskim spojrzeniem.

– Nie mam pojęcia – odparł kapitan.

– No dobra – rzucił Młotek. Wyjął dłoń z rany i otarł ją o koc. – A teraz odsuńcie się

wszyscy, Ŝeby zrobić mi trochę miejsca. Jeszcze minuta, kapitanie, a ten człowiek

przeszedłby przez Bramę Kaptura. – Nacisnął dłonią pierś Colla i zamknął oczy. – Ciesz się,

Ŝe jestem taki dobry.

– Słucham, kapitanie?

Paran podszedł do stołu, skinieniem przywołując sierŜanta.

– Przede wszystkim, czy przyboczna Lorn juŜ się z wami skontaktowała?

Zaskoczone spojrzenie Sójeczki było wystarczającą odpowiedzią.

– Świetnie. To znaczy, Ŝe zdąŜyłem na czas. – Popatrzył na Kalama, który zajął pozycję

za plecami sierŜanta. – Wrobili was. Rzeczywiście chcą zdobyć miasto, ale wy macie przy

tym zginąć.

Sójeczka uniósł rękę.

– Chwileczkę, kapitanie. Domyślili ście się tego z Tattersail?

Paran zamknął na chwilę oczy.

– Tattersail... nie Ŝyje. Ścigała Loczka na Równinie Rhivi i dorwał ją Tayschrenn. Ona

równieŜ zamierzała was odnaleźć i powiedzieć to, co ja teraz mówię. Obawiam się, Ŝe nie

będę tak uŜytecznym sojusznikiem przeciwko przybocznej, jak ona, ale przynajmniej nie

dacie się zaskoczyć.

– Nie podoba mi się myśl, Ŝe ma nam pomagać pionek Oponn – odezwał się Kalam.

Paran skinął głową.

– Słyszałem z wiarygodnego źródła, Ŝe nie naleŜę do Oponn. Ale ten miecz na dole

naleŜy. Wasz czarodziej pewnie potrafiłby to potwierdzić.

– Plan przybocznej – przypomniał mu Sójeczka, bębniąc powoli w blat palcami jednej

dłoni.

– Znajdzie was z łatwością. Ma w tej dziedzinie talent. Obawiam się jednak, Ŝe to nie ona

stanowi najpowaŜniejszą groźbę. Towarzyszy jej T’lan Imass. MoŜe ma go tylko do was

zaprowadzić, a on juŜ załatwi resztę.

Kalam zaklął i zaczął spacerować w kółko za krzesłem sierŜanta.

Sójeczka podjął wreszcie decyzję.

– Tornister, kapralu.

Skrytobójca zmarszczył brwi. Po chwili zastanowienia podniósł leŜący przy drzwiach

wojskowy tornister sierŜanta i postawił go na stole.

Sójeczka odpiął rzemienie i wydobył ze środka przedmiot owinięty w burgundowy

jedwab. Zdjął tkaninę, odsłaniając dwie poŜółkłe kości ludzkiego przedramienia. W stawie

łokciowym łączył je ze sobą pociągnięty grynszpanem miedziany drut, u nadgarstka zaś

tworzyły niekształtną rękojeść, z której sterczało Ŝłobkowane ostrze.

– Co to jest? – zapytał kapitan. – Nigdy czegoś takiego nie widziałem.

– Zdziwiłbym się, gdybyś widział – zauwaŜył Sójeczka. – Za czasów cesarza kaŜdy z

wewnętrznego kręgu jego dowódców posiadał takie urządzenie. Pochodzą z obrabowanego

grobowca K’Chain Che’Malle. – Ujął kości w obie dłonie. – To było jedno z waŜniejszych

źródeł naszych sukcesów, kapitanie.

Wstał i wbił ostrze w stół.

Z kości trysnął strumień białego światła, który następnie skurczył się do wiązki, wirującej

między nimi na podobieństwo nici. Paran usłyszał znany mu głos.

– Zaczynałem się juŜ martwić, Sójeczka – warknął wielka pięść Dujek.

– Nie dało się tego uniknąć – odparł sierŜant, spoglądając z zasępioną miną na Parana. –

Nie mieliśmy wiele do zameldowania... do tej chwili. Muszę jednak poznać sytuację w Pale,

wielka pięści.

– Chcesz usłyszeć najnowsze wieści, nim przekaŜesz mi złe nowiny, co? Masz rację.

Tayschrenn ugania się za własnym ogonem. Ostatni raz ucieszył się wtedy, gdy Bellurdan

zginął razem z Tattersail. Dwoje kolejnych członków starej gwardii załatwionych jednym

podstępnym uderzeniem. Od tej pory ciągle dręczą go nowe pytania. Co zamierzają Oponn?

Czy naprawdę doszło do starcia między Rycerzem Ciemności a Tronem Cienia? Czy

marionetka z przeniesioną duszą porwała, poddała torturom, a potem zamordowała oficera

Szponu w Nathilogu, i jakie prawdy wyznał jej ten nieszczęśnik?

– Nie wiedzieliśmy, Ŝe Loczek uczynił coś takiego, wielka pięści.

– Wierzę ci, Sójeczka. Tak czy inaczej, znaczna część planów cesarzowej wyszła na jaw.

Wygląda na to, iŜ rzeczywiście jest przekonana, Ŝe jeśli rozwiąŜe moją armię, wrócę pod jej

skrzydła akurat na czas, by mogła zwalić na mnie dowództwo garnizonu Siedmiu Miast, gdzie

miałbym krwawo stłumić rebelię, na którą się tam zanosi. To wielki błąd. Gdyby tylko

poświęcała więcej uwagi raportom Toca Młodszego. No cóŜ... jej zamiary opierają się teraz

na przybocznej Lorn i Onosie T’oolanie. Tych dwoje dotarło do jaghuckiego kurhanu,

Sójeczka.

Młotek podszedł bliŜej, spoglądając w zdumione oczy Kalama. Najwyraźniej nawet oni

nie mieli pojęcia, Ŝe sierŜant jest tak dobrze poinformowany. W oczach skrytobójcy błysnęła

podejrzliwość. Paran skinął głową, sam do siebie. A więc to była prawda.

– Czarni Moranthowie są gotowi do wymarszu – ciągnął Dujek – ale tylko na pokaz.

Chcę teŜ, Ŝeby opuścili miasto. Jak więc mają się sprawy, przyjacielu? Równowaga świata

spoczywa na waszych barkach. Wszystko zaleŜy od DarudŜystanu. Jeśli Lorn i Onosowi

T’oolanowi uda się poszczuć tyrana na miasto, moŜecie być pewni, Ŝe znajdziecie się na liście

ofiar. Jeśli chodzi o sprawy dziejące się bliŜej domu, mogę wam powiedzieć, Ŝe jesteśmy

gotowi. Tayschrenn sam da sygnał, kiedy ogłosi, Ŝe rozwiązano Podpalaczy Mostów. Ślepy

idiota. Teraz twoja kolej.

– Wielka pięści – zaczął Sójeczka. – Kapitan Paran zdołał do nas dotrzeć. Siedzi teraz

naprzeciwko mnie. Twierdzi, Ŝe narzędziem Oponn jest jego miecz, nie on. – Spojrzał

kapitanowi prosto w oczy. – Wierzę mu.

– Kapitanie? – odezwał się Dujek.

– Słucham, wielka pięści.

– Czy Toc w czymś ci pomógł?

Paran skrzywił się.

– Oddał za to Ŝycie, wielka pięści. Marionetka Loczek zastawiła na nas zasadzkę i rzuciła

go... w rozdarcie, czy coś takiego.

Zapadła cisza.

– Przykro mi, Ŝe to słyszę – odezwał się wreszcie Dujek ochrypłym głosem. – Bardziej,

niŜ mógłbyś sądzić. Jego ojciec... ale wystarczy juŜ o tym. Mów dalej, Sójeczka.

– Jak dotąd nie udało nam się skontaktować z miejscową Gildią Skrytobójców, wielka

pięści. Ale za to zaminowaliśmy skrzyŜowania. Dziś w nocy wszystko wyjaśnię swoim

ludziom. Pozostaje pytanie, co zrobić z Paranem.

– Rozumiem – odparł Dujek. – Kapitanie?

– Wielka pięści?

– Czy coś postanowiłeś?

Paran zerknął na Sójeczkę.

– Tak jest. Chyba tak.

– I jak wygląda twoja decyzja, kapitanie?

Przebiegł dłonią po włosach, odchylając się do tyłu na krześle.

– Wielka pięści – zaczął powoli. – Tayschrenn zabił Tattersail. – Co prawda nie do końca,

ale to zachowam dla siebie. – Przyboczna od początku planowała złamać dane mi słowo i

zapewne równieŜ mnie zgładzić. Przyznaję jednak, Ŝe w porównaniu z tym, co uczynił

Tayschrenn, ma to drugoplanowe znaczenie. – Podniósł wzrok, spoglądając w spokojne oczy

Sójeczki. – Tattersail opiekowała się mną, a ja nią, po starciu z Ogarem. To... – Zawahał się. –

To coś znaczyło, wielka pięści. Jak rozumiem, zamierzasz podnieść bunt przeciwko

cesarzowej. Ale co potem? Czy stawimy czoło stu legionom imperium, mając dziesięć tysięcy

ludzi? Czy ogłosimy się niezaleŜnym królestwem, a potem zaczekamy, posłuŜymy się Laseen

za przykład? Nim postanowię się do was przyłączyć, wielka pięści, muszę poznać więcej

szczegółów. Dlatego Ŝe pragnę zemsty.

– Cesarzowa straci Genabackis, kapitanie – odparł Dujek. – To nie ulega wątpliwości.

Nim przybędzie tu Malazańska Piechota Morska, będzie juŜ po wszystkim. Karmazynowa

Gwardia nie pozwoli jej nawet zsiąść z okrętów. W Nathilogu z pewnością wybuchnie

powstanie, a Genabaris się do niego przyłączy. Sojusz z Moranthami wkrótce utraci

znaczenie, choć obawiam się, Ŝe nie mogę ci zdradzić Ŝadnych szczegółów. Pytasz mnie o

plany, kapitanie? Mogą ci się wydać bezsensowne, a ja nie mam czasu ich tłumaczyć.

Przygotowujemy się do starcia z nowym graczem. Kimś zupełnie spoza układu, kto do tego

jest niesamowicie wredny. Zwie się Panniońskim Jasnowidzem i właśnie przygotowuje swe

armie do świętej wojny. Mówisz, Ŝe pragniesz zemsty? Zostaw Tayschrenna wrogom, którzy

są bliŜej niego. Jeśli chodzi o Lorn, moŜesz z nią zrobić, co chcesz, pod warunkiem, Ŝe

zdołasz ją dopaść. Nie mogę ci zaoferować nic więcej, kapitanie. MoŜesz powiedzieć: nie.

Nikt cię za to nie zabije.

Paran wpatrzył się we własne dłonie.

– Kiedy wielki mag Tayschrenn dostanie to, na co zasłuŜył, chcę się o tym dowiedzieć.

– Nie ma sprawy.

– Zgadzam się, wielka pieści. Wolałbym jednak, Ŝeby w obecnej sytuacji druŜyną nadal

dowodził sierŜant Sójeczka.

– Sójeczka? – odezwał się Dujek z rozbawieniem w głosie.

– W porządku – odparł sierŜant, uśmiechając się do Parana. – Witaj na pokładzie,

kapitanie.

– To juŜ wszystko? – zapytał Dujek.

– Porozmawiamy później, kiedy będzie po sprawie – zaproponował Sójeczka. – Na razie,

wielka pięści, Ŝyczę powodzenia.

– Powodzenia, Sójeczka.

Świetlne nici zgasły. Gdy tylko zniknęły, Kalam naskoczył na sierŜanta.

– Ty stary sukinsynu! Skrzypek mówił mi, Ŝe Dujek nic nie chce słyszeć o Ŝadnym

buncie! Nie koniec na tym! Podobno wielka pięść powiedział ci, Ŝe po tej misji moŜemy

odejść!

Sójeczka wzruszył ramionami, zdejmując ze stołu niezwykłe urządzenie.

– Sytuacja się zmieniła, kapralu. Kiedy Dujek usłyszał od przybocznej, jakie posiłki

dostaniemy w przyszłym roku, stało się oczywiste, Ŝe ktoś chce, by kampania na Genabackis

zakończyła się katastrofą. Tego nawet on nie mógł tolerować. Musiał poddać swe plany

rewizji. – Z twardym błyskiem w oczach spojrzał na Parana. – Przykro mi, kapitanie, ale Lorn

musi Ŝyć.

– PrzecieŜ wielka pięść...

SierŜant potrząsnął głową.

– Przyboczna zmierza do miasta, zakładając, Ŝe udało im się uwolnić Jaghuta. Tyranowi

trzeba dać jakiś motyw, który skłoni go do przybycia do DarudŜystanu. MoŜemy się tylko

domyślać, Ŝe z jakiegoś powodu owym motywem będzie Lorn. Przyboczna nas znajdzie

kapitanie. Gdy juŜ do tego dojdzie, postanowimy, co z nią zrobić. To zaleŜy od tego, co od

niej usłyszymy. Jeśli otwarcie rzucisz jej wyzwanie, zabije cię. O ile okaŜe się to konieczne,

będzie musiała umrzeć, ale jej śmierć trzeba będzie zaaranŜować subtelnie. Czy ten plan

sprawia ci jakieś trudności?

Paran wypuścił powietrze z płuc, wzdychając cięŜko.

– Czy moŜesz mi przynajmniej wyjaśnić, dlaczego zaminowaliście miasto?

– Za chwilę – odparł Sójeczka, wstając z miejsca. – Najpierw powiedz mi, kim jest ten

ranny.

– JuŜ nie jest ranny – sprzeciwił się Młotek, uśmiechając się do Parana. – Śpi tylko, nic

więcej.

Paran równieŜ się podniósł.

– W takim razie ja teŜ wszystko wyjaśnię. Ale najpierw zejdę na dół po miecz. –

Przystanął w drzwiach, oglądając się na Sójeczkę. – Jeszcze jedno. Gdzie jest wasza rekrutka

śal?

– Zaginęła – odpowiedział Kalam. – Wiemy, kim jest. A ty, kapitanie?

– Ja teŜ wiem.

Ale jeśli Tron Cienia nie kłamał, moŜe juŜ nie być tym, kim była. Zastanawiał się, czy im

o tym nie opowiedzieć, odrzucił jednak ten pomysł. Ostatecznie nie miał pewności. Lepiej

zaczekać.

Komora pogrzebowa okazała się małym, nie rzucającym się w oczy pudełkowym

grobowcem, którego niską kopułę wzniesiono z grubo ociosanych kamieni. Wiodące do niej

przejście było wąskie i miało niespełna cztery stopy wysokości. Prowadziło lekko w dół.

PodłoŜe stanowiła ubita ziemia. Pośrodku pomieszczenia wznosił się krąg kamieni, na którym

spoczywał masywny poprzeczny głaz. Na jego płaskiej powierzchni leŜały jakieś oszronione

przedmioty.

Tool zwrócił się do przybocznej:

– Obiekt, którego szukasz, nazywa się Finnest. To on kryje w sobie moce jaghuckiego

tyrana. Być moŜe najlepiej byłoby go opisać jako samodzielną Omtose Phellack. Gdy tyran

się przebudzi, stwierdzi jego brak i trafi doń bezbłędnie.

Lorn chuchnęła na zdrętwiałe dłonie, po czym wolno podeszła do kamienia.

– A jeśli będzie w moim posiadaniu? – zapytała.

– Twój otataralowy miecz osłabi jego aurę. Ale nie do końca. Nie powinnaś

przechowywać Finnestu zbyt długo, przyboczna.

Przyjrzała się rozsypanym na kamiennej powierzchni przedmiotom. Imass stanął obok

niej. Podniosła skryty w pochwie nóŜ, lecz zaraz go odłoŜyła. W tej sprawie Tool nie mógł jej

pomóc. Musiała polegać na własnych zmysłach, wzmocnionych przez dziwne,

nieprzewidywalne skutki działania otataralu. Jej wzrok przyciągnęło wprawione w poroŜe

zwierciadło. Gładką mikę pokrywała pajęczyna szronu, lecz mimo to powierzchnia lśniła

samoistnym blaskiem. Wyciągnęła rękę, zawahała się jednak. Obok, niemal całkowicie

pokryty krystalicznym szronem, leŜał mały, okrągły przedmiot, spoczywający na kawałku

skóry. Podniosła go, marszcząc brwi.

Gdy lód stopniał, zauwaŜyła, Ŝe obiekt nie jest idealną kulą. Potarła jego poczerniałą

powierzchnię i przyjrzała mu się uwaŜnie.

– To chyba Ŝołądź – odezwał się Tool.

Lorn skinęła głową.

– I to właśnie jest Finnest. – Spojrzała na stertę głazów. – To bardzo dziwny wybór.

Imass wzruszył ramionami. Słychać było klekot jego kości.

– Jaghuci to dziwny lud.

– Tool, oni nie byli bardzo wojowniczy, prawda? To znaczy, nim twoi pobratymcy

postanowili ich wytępić?

Imass zastanawiał się przez chwilę.

– I później teŜ nie – odparł wreszcie. – Sztuka polegała na tym, Ŝeby ich rozgniewać.

Wtedy zabijali na oślep wszystkich, w tym równieŜ swoich.

Lorn zamknęła na chwilę oczy. Schowała Finnest do kieszeni.

– Znikajmy stąd.

– Słusznie, przyboczna. Jaghucki tyran juŜ się budzi.

Rozdział dziewiętnasty

Lecz ktoś niestety tu

zginął. Kto pije niekiedy

ofiarny płyn i porusza

popiołami twego

stosu pogrzebowego?

Wytyczający ŚcieŜki,

w młodych latach

nie byłeś taki spragniony...

Stara świątynia

Sivyn Stor (ur. 1022)

To nie w porządku, Meese – zaprotestował Crokus, trąc zaspane oczy. – Nie moŜemy się

tu ukrywać do śmierci.

– Jest juŜ prawie ciemno – odezwała się stojąca przy oknie Apsalar.

Meese raz jeszcze przykucnęła nad klapą w podłodze, by sprawdzić zamek.

– Po dwunastym dzwonie przeniesiemy was gdzie indziej. Irilta jest na dole, Ŝeby

wszystkiego dopilnować.

– Kto tu wydaje rozkazy? – zapylał Crokus. – Znalazłyście juŜ wujka Mammota?

– Spokój, chłopcze. – Kobieta wyprostowała się. – Nie, nie znalazłyśmy twojego wujka.

A rozkazy pochodzą od tych, którzy się tobą opiekują. Nic ci o nich nie powiem, Crokus,

więc nie masz co strzępić ozora.

Apsalar przesunęła się, Ŝeby widzieć Meese.

– Twoja przyjaciółka długo nie wraca – zauwaŜyła. – Myślisz, Ŝe coś się stało?

Meese odwróciła wzrok. Dziewczyna była bystra. Rzecz jasna, nie wątpiła w to juŜ od ich

pierwszego spotkania, a staruszek Chert przekonał się o tym na własnej skórze.

– Nie jestem pewna – przyznała. Schyliła się, Ŝeby otworzyć klapę. – Zaczekajcie tu

oboje – rozkazała, spoglądając spode łba na Crokusa. – Jeśli zrobicie coś głupiego, nie będę

zadowolona. Kapujesz?

Chłopak wpatrywał się w nią z ponurą miną. Ręce miał skrzyŜowane na piersiach.

Kobieta otworzyła klapę i zeszła na dół po drabinie.

– Zamknijcie za mną drzwi! – zawołała. – Na zatrzask. Zaczekajcie na mnie albo na Iriltę.

Jasne?

– Jasne.

Crokus podszedł do kwadratowego otworu w podłodze i popatrzył z góry na Meese.

Potem zatrzasnął klapę.

– Crokus – odezwała się Apsalar. – Dlaczego zabiłeś straŜnika?

Zostali sami po raz pierwszy, odkąd dotarli do miasta. Chłopak odwrócił wzrok.

– To był przypadek. Nie chcę o tym rozmawiać. – Podszedł do okna wychodzącego na

zaplecze. – Mnóstwo ludzi próbuje mnie chronić – zauwaŜył. – To dziwne. Chodzi o coś

więcej niŜ tylko nakaz aresztowania. Na Oddech Kaptura, takimi sprawami zajmuje się Gildia

Złodziei. Po to właśnie oddaję jej dziesięć procent zarobków. Nie, to nie ma sensu, Apsalar. A

ja mam juŜ dosyć słuchania rozkazów – zakończył, unosząc haczyk zamykający okno.

Podeszła do niego.

– To znaczy, Ŝe uciekasz?

– Jasne. Robi się juŜ ciemno. Będziemy mogli pójść po dachach.

Pociągnął skrzydło okna, które otworzyło się do wewnątrz.

– A dokąd?

Odsłonił zęby w uśmiechu.

– Wykombinowałem świetną kryjówkę. Nikt nas tam nie znajdzie, nawet moi

opiekunowie. Wreszcie będę mógł robić, co chcę.

Apsalar utkwiła wzrok w twarzy Crokusa, przyglądając mu się uwaŜnie.

– A co chcesz zrobić? – zapytała cicho.

Nie patrzył na nią, zajęty podtrzymywaniem okna.

– Porozmawiać z Challice D’Arle – odparł. – Twarzą w twarz.

– PrzecieŜ cię zdradziła.

– Mniejsza z tym. Zostajesz tutaj?

– Nie – odpowiedziała zaskoczona. – Idę z tobą, Crokus.

Po ciele Serrat przebiegły ciarki wywołane mocą jej groty. Tiste Andii raz jeszcze

rozejrzała się wokół. Nie widziała nic i nic teŜ nie wyczuwała. Była pewna, Ŝe jest sama.

Napięła mięśnie, gdy okno strychu poniŜej otworzyło się do wewnątrz ze skrzypieniem

zardzewiałych zawiasów. Wychyliła się zza krawędzi, wiedząc, Ŝe jest niewidzialna.

Chłopak wysunął głowę na zewnątrz. Spojrzał na zaułek w dole, dachy po obu bokach

budynku i po drugiej stronie ulicy. Potem uniósł głowę. Jego wzrok przeniknął Serrat na

wskroś. Uśmiechnęła się.

Nie potrzebowała wiele czasu, Ŝeby go znaleźć. Wyczuwała przy nim tylko jedną

towarzyszkę, młodą dziewczynę, której aura była nieszkodliwa, zdumiewająco niewinna.

Pozostałe dwie kobiety opuściły strych. Znakomicie. To w znacznym stopniu ułatwi jej

zadanie. Gdy powiernik monety wyszedł na parapet, cofnęła się od brzegu.

Po chwili właził juŜ na pochyły dach.

Serrat postanowiła, Ŝe nie będzie marnować czasu. Gdy tylko chłopak się wyprostował,

rzuciła się na niego.

I nadziała się na niewidzialną dłoń, która uderzyła w jej pierś tak mocno, aŜ zabolały ją

kości, a następnie odepchnęła Serrat w powietrzu i strąciła z dachu. Kobieta runęła w dół na

łeb, na szyję. Zaklęcia niewidzialności i latania nie zawiodły jej jednak. Odbiła się od

ceglanego komina i odpłynęła w dal, oszołomiona.

Na brzegu dachu pojawiła się Apsalar. Crokus przykucnął obok niej, ściskając w dłoniach

sztylety. Roztoczył wokół wściekłym spojrzeniem.

– Co się stało? – zapytała wystraszona dziewczyna.

Uspokoił się powoli i uśmiechnął do niej ze smutkiem.

– To tylko nerwy – wyjaśnił. – Zdawało mi się, Ŝe coś widzę, poczułem podmuch.

Wyglądało to jak... niewaŜne. – Raz jeszcze rozejrzał się wokół siebie. – Nic tu nie ma.

Ruszajmy.

– Gdzie jest ta twoja nowa kryjówka? – zapytała Apsalar, gdy tylko weszła na dach.

Zwrócił twarz ku wschodowi i wskazał na skryte w cieniu wzgórza, wznoszące się po

drugiej stronie muru.

– Tam – odpowiedział. – TuŜ pod ich nosami.

Murillio zapiął pas do miecza. Im dłuŜej czekał na Rallicka, tym bardziej był pewien, Ŝe

Ocelot zabił jego przyjaciela. Pozostawało tylko pytanie, czy Coll jeszcze Ŝyje. Być moŜe

Rallickowi udało się zranić naczelnika klanu, uniemoŜliwi ć mu wykonanie kontraktu.

Mam przynajmniej taką nadzieję.

W gospodzie „Pod Feniksem” z pewnością wszystko juŜ wiedzieli. Jego po spartańsku

urządzony pokoik z kaŜdą chwilą wydawał mu się mniejszy i ciaśniejszy. Poprzysiągł, Ŝe jeśli

Coll ocali Ŝycie, spróbuje wykonać plan w zastępstwie Rallicka. Sprawdził rapier. Minęło

wiele lat, odkąd ostatnio się pojedynkował, a Turban Orr podobno był najlepszy w mieście.

Jego szanse wyglądały kiepsko.

Zarzucił pelerynę i zawiązał ją sobie pod szyją. Kim był Niszczyciel Kręgu, który

przyniósł tak straszliwe wieści? Z jakiego powodu ten cały Węgorz wtrącał się w ich plany?

Murillio przymruŜył oczy. Czy to moŜliwe? Ten tłusty kurdupel?

WłoŜył rękawiczki z jeleniej skóry, mrucząc cicho pod nosem.

Coś zaskrobało w drzwi, przyciągając jego uwagę. Z ust wyrwało mu się potęŜne

westchnienie ulgi.

– Rallick, ty stary sukinsynu – powiedział, otwierając drzwi. Przez chwilę wydawało mu

się, Ŝe korytarz jest pusty. Potem spojrzał na podłogę. Skrytobójca leŜał u jego stóp. Ubranie

miał przesiąknięte krwią. Spoglądał na Murillia, uśmiechając się blado.

– Przepraszam, Ŝe się spóźniłem – wyszeptał. – Nogi ciągle się pode mną uginały.

Murillio z przekleństwem na ustach wciągnął Rallicka do pokoju i pomógł mu się

połoŜyć na łóŜku. Potem wrócił do wyjścia, sprawdził korytarz i zamknął drzwi na klucz.

Rallick usiadł, wsparty o wezgłowie.

– Orr zaoferował kontrakt na Colla...

– Wiem, wiem – rzucił Murillio, podchodząc do niego. Ukląkł obok łóŜka. – Daj mi

obejrzeć ranę.

– Najpierw muszę zdjąć pancerz – zaprotestował Rallick. – Ocelot trafił mnie tylko raz.

Potem go zabiłem. Coll Ŝyje, o ile mi wiadomo. Jaki dziś mamy dzień?

– Ten sam – odparł Murillio, pomagając przyjacielowi ściągnąć kolczugę. – Wszystko

idzie zgodnie z planem, choć, sądząc po tym, ile krwi straciłeś, nie stoczysz pojedynku z

Orrem w dzień fety. Ja się tym zajmę.

– To głupi pomysł – wyjęczał Rallick. – Zabije cię i odejdzie bez szkody. Nadal będzie

popierał panią Simtal i zachowa wpływy, które pozwolą mu oddalić roszczenia Colla.

Murillio nie odpowiedział. Odsunął skórzaną wyściółkę, chcąc odsłonić ranę.

– Krwi jest mnóstwo – zauwaŜył – a widzę tylko bliznę sprzed jakiegoś tygodnia.

– Co? – Rallick pomacał miejsce, w które wbiło się ostrze Ocelota. Skóra była lekko

swędząca i obolała. – Niech mnie szlag – mruknął. – Dobra, daj mi ścierkę, Ŝebym mógł

zmyć tę rdzę.

Murillio przykucnął, wyraźnie zbity z tropu.

– Jaką rdzę?

– Tę, którą mam na twarzy – wyjaśnił skrytobójca, spoglądając wilkiem na przyjaciela.

Murillio nachylił się bliŜej.

– Antymagiczny proszek Baruka! – warknął Rallick. – Jak twoim zdaniem udało mi się

zabić Ocelota?

– Twarz masz czystą, Rallick – rzekł Murillio. – Ale szmatkę przyniosę. Musimy z ciebie

zmyć zakrzepłą krew.

– Najpierw daj mi lustro.

Murillio wr ęczył mu zwierciadło. Rallick przyjrzał się z wyraźnie zasępioną miną swej

pobladłej twarzy.

– Ten grymas to dla mnie potwierdzenie – zauwaŜył z przekąsem Murillio.

– Potwierdzenie czego? – zapytał skrytobójca.

– Tego, Ŝe naprawdę jesteś Rallickiem. – Jego przyjaciel rozprostował ramiona. –

Odpocznij tu chwilę. Straciłeś mnóstwo krwi. Pójdę poszukać Węgorza. Mam mu do

powiedzenia parę rzeczy.

– Wiesz, kim jest Węgorz?

– Domyślam się – odparł Murillio, zmierzając ku wyjściu. – Jeśli moŜesz chodzić,

zamknij za mną drzwi, dobra?

Grubasek otarł czoło przesiąkniętą potem chusteczką.

– Kruppe opisał juŜ kaŜdy szczegół przynajmniej tysiąc razy, mistrzu Baruku – poskarŜył

się. – Czy te męczarnie nigdy się nie skończą? Spójrz na okno. Minął juŜ cały dzień z Ŝycia

Kruppego!

Alchemik siedział z zasępioną miną, wpatrzony w swoje pantofle. Od czasu do czasu

poruszał palcami nóg. Mijały minuty. Wydawało się, Ŝe zupełnie zapomniał o obecności

grubaska. Zachowywał się tak juŜ od godziny, bez względu na to, ile mówił Kruppe.

– Mistrzu Baruku – spróbował raz jeszcze – czy twój wierny sługa moŜe odejść? Nie

odzyskał jeszcze sił po tej straszliwej wędrówce po wschodnich pustkowiach. Proste jadło,

takie jak pieczona baranina, ziemniaki, smaŜona cebula i marchewka, małŜe w sosie

czosnkowym, daktyle, ser, wędzone płotki i karafka wina, zaprząta teraz umysł Kruppego do

tego stopnia, Ŝe nie pozwala mu myśleć o niczym innym. Przestrzeń jego świata kurczy się

wraz z Ŝołądkiem...

Baruk wreszcie się odezwał.

– Od roku – zaczął powoli – agent Węgorza, znany mi jako Niszczyciel Kręgu, dostarczał

informacji o kluczowym znaczeniu, dotyczących Rady Miejskiej.

Grubasek zamknął usta z głośnym kłapnięciem.

– Rzecz jasna, mógłbym z łatwością ustalić jego toŜsamość. Mam w ręku około

dwudziestu pism od niego. Wystarczyłby mi sam pergamin. – Baruk uniósł spojrzenie,

zatrzymując je na obramowaniu kominka. – Zastanawiam się, czy tego nie uczynić – ciągnął.

– Muszę porozmawiać z owym Węgorzem. Dotarliśmy do przełomowego momentu w Ŝyciu

DarudŜystanu i muszę poznać plany tego człowieka. Moglibyśmy zawrzeć ścisły sojusz,

dzieląc się wszystkim, co wiemy, i być moŜe nawet uratować to miasto. Być moŜe.

Kruppe odchrząknął, po raz kolejny ocierając czoło. ZłoŜył ostroŜnie chusteczkę,

przytrzymując materiał na kolanach, po czym wepchnął ją sobie do rękawa.

– Jeśli chcesz przekazać mu wiadomość – rzekł cicho – Kruppe moŜe ułatwić zadanie

mistrzowi Barakowi.

Alchemik spojrzał spokojnie na rozmówcę.

– Dziękuję. Kiedy otrzymam odpowiedź?

– Wieczorem – odparł Kruppe.

– Znakomicie. Przyznaję, Ŝe z niechęcią podjąłbym decyzję o zdemaskowaniu owego

Niszczyciela Kręgu. To znaczy, Ŝe twoja propozycja jest najkorzystniejsza. MoŜesz juŜ

odejść, Kruppe.

Grubasek pochylił głowę w pokłonie. Wstał z krzesła.

– Do wieczora, mistrzu Baraku.

Gdy obecni w pokoju męŜczyźni kontynuowali dyskusję, Coll cały czas spał. Młotek

mówił, Ŝe ranny znalazł się tak blisko Bramy Kaptura, iŜ moŜe teraz przespać kilka dni.

Paran czuł się sfrustrowany. W wyjaśnieniach Sójeczki brakowało jakiegoś elementu.

SabotaŜyści podłoŜyli miny i sierŜant w dalszym ciągu planował zrobić z nich uŜytek. Nadal

teŜ chciał się skontaktować z Gildią Skrytobójców i zaoferować jej kontrakt na prawdziwych

władców DarudŜystanu. Te fakty nie współgrały z myślą o otwartej, obejmującej cały

kontynent rewolcie. Logiczniejsze byłoby, gdyby Dujek szukał miejscowych sojuszników.

Gdy sierŜant mówił dalej, jego słowa gromadziły się w umyśle kapitana, układając się

powoli w sensowną całość. Wreszcie Paran odezwał się po raz pierwszy od godziny, kierując

słowa do Sójeczki.

– Nadal zamierzacie okaleczyć DarudŜystan. Zastanawiałem się nad tym przez jakiś czas

i chyba zrozumiałem dlaczego. – Spojrzał w nic nie wyraŜającą twarz sierŜanta. – Pragniecie

pozbawić miasto zdolności obrony. Chaos na ulicach, zdekapitowany rząd. Wszyscy, którzy

są waŜni, opuszczają kryjówki i wykańczają się nawzajem. I kto wtedy zostanie? – Paran

pochylił się z twardym błyskiem w oczach. – Dujek ma dziesięć tysięcy Ŝołnierzy, którzy

wkrótce zostaną w imperium wyjęci spod prawa. Utrzymanie podobnej armii to kosztowny

interes. Jeszcze trudniej znaleźć dla niej zakwaterowanie. Jednoręki wie, Ŝe dni Pale są

policzone. Caladan Brood maszeruje juŜ przez Równinę Rhivi. Czy Moranthowie mają

zamiar wycofać się z sojuszu? A moŜe sami czegoś popróbują? W Pale przebywa teŜ

Tayschrenn. MoŜe staruszek Jednoręki potrafi sobie z nim poradzić, a moŜe nie. Co ty na to,

sierŜancie?

Sójeczka zerknął na Kalama, po czym wzruszył ramionami.

– Mów dalej – powiedział do Parana.

– W DarudŜystanie wybucha panika. Nikt nic nie wie. I nagle w mieście zjawia się Dujek

z armią buntowników i zaprowadza porządek. W jego ręce wpadają niezmierzone bogactwa.

Będzie ich potrzebował, by stawić czoło siłom, które wyśle przeciwko niemu cesarzowa. I w

ten sposób miasto zostanie jednak zdobyte. CóŜ za niespodzianka.

Usiadł.

– Nieźle – przyznał Sójeczka, uśmiechając się na widok zaskoczonych min Młotka i

Kalama. – Ale w tej łamigłówce brak jednego szczegółu, który moŜe sprawić, Ŝe kapitan nie

będzie się czuł zdradzony, nawet jeśli nie ugasi jego oburzenia – dodał, spoglądając na

Parana.

Ten uśmiechnął się chłodno.

– Zaskocz mnie.

– Proszę bardzo, kapitanie. Nic nas nie obchodzi, czy cesarzowa wyśle przeciwko nam

jakieś siły. Nie będzie miała czego wysłać, bo Siedem Miast lada dzień ogłosi niezaleŜność.

Imperium się wali, kapitanie. Ze wszystkich stron. Po co w takim razie chcemy utrzymać

armię? Spójrz na południe. Coś tam rośnie, coś tak paskudnego, Ŝe Imassowie to, w

porównaniu z tym, niewinne kocięta. Kiedy mówię, Ŝe mamy kłopoty, nie mam na myśli

tylko Genabackis, a cały świat. Wszystkich nas czeka walka, kapitanie. Dlatego właśnie

potrzebujemy DarudŜystanu.

– A co jest na południu? – zapytał z niedowierzaniem Paran.

Odpowiedział mu Kalam. Jego słowa były tchnieniem strachu.

– Pannioński Jasnowidz. A więc pogłoski są prawdziwe. Jasnowidz ogłosił świętą wojnę.

Zaczęła się masowa rzeź.

Sójeczka wstał.

– Wyjaśnij mu to – rozkazał Kalamowi. – Trzeba skontaktować się z gildią, jeśli to tylko

moŜliwe. Kaptur wie, Ŝe urządziliśmy w tej gospodzie prawdziwe przedstawienie. MoŜe tak

właśnie naleŜało postąpić. – Spojrzał na Parana. – Kapitanie, uwaŜam, iŜ przyboczna Lorn nie

powinna wiedzieć, Ŝe Ŝyjesz. Zgadzasz się?

– Tak.

– Czy moŜesz tu zostać, dopóki cię nie wezwiemy?

Paran spojrzał na Kalama, który skinął głową.

– Świetnie. Młotek, ruszamy.

– Straciliśmy co najmniej dwa dni – oznajmiła Lorn, ciesząc się z utrzymującego się

mimo wieczoru upału. – Te konie są okropnie spragnione.

Tool stał obok roztrzaskanego znacznika, przyglądając się, jak Lorn przygotowuje

wierzchowce do podróŜy do DarudŜystanu.

– Jak twoja rana, przyboczna? – zapytał.

– Prawie się zagoiła – padła odpowiedź. – Tak właśnie działa na mnie otataral.

– Moje zadanie zostało juŜ wykonane – oznajmił Imass. – Jeśli po ukończeniu swej misji

zechcesz mi towarzyszyć, przez najbliŜsze dziesięć dni będzie moŜna mnie tu znaleźć. Mam

zamiar obserwować jaghuckiego tyrana. On jednak mnie nie zobaczy. Nie będę teŜ ingerował

w bieg wydarzeń. Myślami będę z tobą, przyboczna.

Lorn wspięła się na siodło i spojrzała z góry na Imassa.

– śyczę ci powodzenia w twych poszukiwaniach, Onosie T’oolan.

– To imię naleŜy juŜ do przeszłości. Nazywam się Tool.

Uśmiechnęła się, chwyciła wodze i popędziła kopniakiem wierzchowca. Koń juczny

podąŜył za nim. Gdy tylko pozbędzie się Finnestu, skupi swe talenty na poszukiwaniu

powiernika monety. Do tej pory nie pozwalała sobie myśleć o Oponn. Miała zbyt wiele

innych, pilniejszych trosk, takich jak śal.

Poczuła nagły przypływ tęsknoty za Paranem. Ten męŜczyzna znacznie ułatwiłby jej

misję, a być moŜe nawet uczyniłby ją przyjemną. Choć zawsze był ponury, a jego nastrój z

kaŜdą chwilą się pogarszał, musiała przyznać, Ŝe czuła do niego pociąg. Coś mogłoby z tego

wyniknąć.

– No cóŜ – westchnęła, wjeŜdŜając na stok. – Nikt nigdy nie planuje śmierci.

Zgodnie z obliczeniami Toola miała najwyŜej dwa dni. Potem Jaghut odzyska pełnię

świadomości i uwolni się z kurhanu. Finnest trzeba będzie do tego czasu umieścić w

bezpiecznym miejscu. Z niecierpliwością oczekiwała spotkania z śal. Pogłaskała

instynktownie gałkę miecza. Zabije sługę Cienia, być moŜe nawet samego Sznura. Cesarzowa

będzie niezmiernie rada.

Zdała sobie sprawę, Ŝe dręcząca ją niepewność, zrodzona z czarnych skrzydeł wiedzy,

zapadła teraz w sen. CzyŜby to był skutek czasu spędzonego w kurhanie? Raczej Ŝołędzia,

który schowała w kieszeni. A moŜe nieświadomie zostawiła ją za sobą. „Gdy nadchodzi pora

działania, trzeba zapomnieć o wątpliwościach”. Tak brzmiała stara zasada Szponu. Lorn znała

siebie dobrze i umiała zapanować nad wszystkim, co się w niej kryło. Zawdzięczała to latom

szkolenia i dyscypliny, wierności i obowiązku – Ŝołnierskim cnotom.

Była gotowa do wykonania misji. Gdy zdała sobie z tego sprawę, z jej ramion zniknął

nagle cięŜar. Poderwała konia do galopu.

Crokus uniósł głowę i przymruŜył powieki, wpatrując się w ciemność.

– Włazimy na szczyt – oznajmił. – Stamtąd widać całe miasto.

Apsalar przyjrzała się schodom, z powątpiewaniem w oczach.

– Tu jest okropnie ciemno – zauwaŜyła. – Czy jesteś pewien, Ŝe ta wieŜa jest opuszczona?

To znaczy, ojciec opowiadał mi historie o duchach albo powstałych z grobu upiorach i one

zawsze Ŝyły w ruinach. – Rozejrzała się wokół, wybałuszając oczy. – Takich jak te.

– Bóg K’rul nie Ŝyje juŜ od tysiącleci – uspokoił ją Crokus. – Poza tym tutaj nikt nigdy

nie przychodzi, więc co by te upiory zrobiły z takim mnóstwem wolnego czasu? Co by jadły?

Powiedz mi! Głupie gadanie. – Podszedł do podstawy spiralnych schodów. – No chodź. Ten

widok warto zobaczyć.

Chłopak ruszył w górę. Popędziła za nim, nim zniknął jej z oczu. Z początku ciemność

wydawała się jej nieprzenikniona, szybko jednak przeszła w szarość. Apsalar ze zdziwieniem

zdała sobie sprawę, Ŝe dostrzega nawet najdrobniejsze szczegóły. Pierwszym, co zauwaŜyła,

były pobrudzone sadzą obrazy na ścianie po lewej. KaŜda kamienna płyta była szeroka na

krok i usytuowana sześć stóp wyŜej od poprzedniej. Wznosiły się w górę w nierównym

orszaku, stanowiącym odbicie schodów.

– Crokus – wyszeptała. – Na tej ścianie jest przedstawiona jakaś opowieść.

– Nie bądź śmieszna! – Ŝachnął się chłopak. – PrzecieŜ nie widzisz nawet własnej dłoni.

Nie widzę?

– Zaczekaj, aŜ dotrzemy na szczyt – ciągnął. – KsięŜyc powinien juŜ wyjść zza chmur.

– Na schodach jest coś wilgotnego – poskarŜyła się Apsalar.

– Woda spływa z góry – wyjaśnił poirytowany.

– To nie woda – upierała się. – To jest gęste i lepkie.

Chłopak zatrzymał się.

– MoŜesz się na chwilę przymknąć? Jesteśmy juŜ prawie na miejscu.

Wyszli na taras skąpany w srebrzystym blasku księŜyca. Pod jednym z niskich murków

Crokus wypatrzył stertę ubrań.

– Co to jest? – zastanowił się. – Wygląda na to, Ŝe ktoś tu obozował.

Apsalar stłumiła westchnienie.

– To trup!

– Co? – wysyczał Crokus. – Nie jeszcze jeden!

Podbiegł do bezwładnej postaci i przykucnął obok niej.

– Błogosławiona Mowri, ktoś wbił mu nóŜ w głowę.

– Tu leŜy kusza.

Stęknął.

– Skrytobójca. Widziałem, jak jednego zabito tu w ubiegłym tygodniu. Mamy w mieście

wojnę skrytobójców. Mówiłem o tym Kruppemu i Murilliowi.

– Popatrz na księŜyc – wydyszała stojąca na drugim końcu tarasu Apsalar.

Crokus zadrŜał. Czasami potrafiła być okropnie zimna.

– Który? – zapytał, podnosząc się.

– Ten świecący, oczywiście.

Chłopak był w przekornym nastroju, spojrzał więc na Odprysk KsięŜyca. Bił od niego

słaby, czerwonawy blask. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widział. W jego Ŝołądku poruszył

się robak strachu. Nagle wybałuszył oczy. Z Odprysku wyłoniło się pięć olbrzymich,

skrzydlatych kształtów, które pomknęły na północny wschód. Kiedy zamrugał, zniknęły.

– Widzisz oceany? – zapytała Apsalar.

– Słucham?

Odwrócił się.

– Oceany. Morze Grallina. To jest to wielkie. Mieszka w nim Pan Głębokich Wód, zwany

Grallinem, który ma wielkie i piękne podwodne ogrody. Pewnego dnia przybędzie do nas, do

naszego świata, i zabierze do siebie swych wybrańców. Zamieszkamy w tych ogrodach,

ogrzewani podziemnymi ogniami, a nasze dzieci będą pływały jak delfiny, i zaznamy

szczęścia, bo nie będzie juŜ wojen, imperiów, mieczy ani tarcz. Och, Crokus, to by było

cudowne, prawda?

Spojrzał na jej twarz zwróconą ku niemu profilem.

– Oczywiście – potwierdził cicho. – Dlaczego by nie?

W myślach powtórzył to samo pytanie, choć z zupełnie innych powodów. Dlaczego by

nie?

KSIĘGA SIÓDMA

FETA

Obdarcie ze skóry Fander, Wilczycy Zimy, symbolizuje Świt

Gedderone. Kapłanki biegają po ulicach, trzymając w dłoniach

strzępki wilczego futra. Rozwija się sztandary. Poranne

powietrze wypełniają odgłosy i wonie placu targowego.

Przywdziewa się maski, obywatele zapominają o całorocznych

troskach i tańczą po ulicach aŜ do późnych godzin nocnych.

Pani Wiosny rodzi się na nowo.

Wydaje się, Ŝe sami bogowie wstrzymali oddech...

Oblicza DarudŜystanu

Maskral Jemre (ur. 1101)

Rozdział dwudziesty

Powiadają, Ŝe to lodowata krew matrony

sprawiła, iŜ na tym świecie

narodziły się smoki

i Ŝe owa płynąca rzeka losu

przyniosła światło do ciemności i ciemność do światła,

ukazując wreszcie w swych zimnych jak lód oczach

dzieci chaosu...

Dzieci T’mathy

Heboric

Murillo po raz kolejny pomyślał o zagojonej ranie Rallicka. Doszedł juŜ do wniosku, Ŝe

odpowiedzialny za szybki powrót skrytobójcy do zdrowia był tajemniczy, neutralizujący

magię proszek Baruka. Niemniej jednak, jego przyjaciel stracił mnóstwo krwi i będzie

potrzebował czasu, by odzyskać siły.

A tego nie mieli. Czy Rallick zdołałby teraz zabić Orra?

W odpowiedzi na własne pytanie Murillio połoŜył dłoń na rękojeści rapiera. Szedł pustą

ulicą, a kłęby nisko wiszącej mgły wirowały w blasku latarń gazowych niczym rozjarzone

płaszcze. Do świtu zostały jeszcze dwie godziny. Zgodnie ze zwyczajem Daru obchody

nowego roku zaczną się o wschodzie słońca i będą trwały cały dzień aŜ do późnej nocy.

Wędrował przez milczące miasto, jakby był ostatnim spośród Ŝywych, który nie uciekł

jeszcze przed zgiełkiem kończącego się roku, i dzielił teraz świat z duchami tegorocznych

zmarłych. StaroŜytny cykl zostawił za sobą Pięć Kłów. Ich miejsce zajął Rok Łez KsięŜyca.

Zadumał się nad tymi niezwykłymi, niezrozumiałymi nazwami. Cykl Wieków wyznaczał

masywny kamienny dysk, umieszczony w Gmachu Majestatu, i kaŜdemu kolejnemu rokowi

nadawano nazwę zgodnie ze wskazaniami napędzających go tajemniczych mechanizmów.

W dzieciństwie myślał, Ŝe powolnym ruchem koła kieruje magia, jako Ŝe urządzenie

obwieszczało nadejście nowego roku dokładnie w momencie świtu, nawet jeśli niebo

zasnuwały chmury. Mammot wyjaśnił mu później, Ŝe w rzeczywistości jest to tylko maszyna.

Przed z górą tysiącem lat podarował ją DarudŜystanowi męŜczyzna imieniem Icarium.

Mammot był przekonany, Ŝe miał on w Ŝyłach jaghucką krew. Wszystkie relacje podawały,

Ŝe przyjechał na jaghuckim koniu, a u jego boku maszerował Trell. Według Mammota był to

dodatkowy dowód na prawdziwość jego podejrzeń – obok samego koła Jaghuci bowiem

słynęli z talentu do konstruowania podobnych urządzeń.

Murillio zastanawiał się nad znaczeniem nazw kolejnych lat. Według jasnowidzów

bliskość Pięciu Kłów i Łez KsięŜyca stanowiła proroctwo. Kły Dzika Tennerocka nazywały

się Nienawiść, Miłość, Śmiech, Wojna i Łzy. Który z nich będzie miał w danym roku

przewagę? Odpowiedź dawała nazwa następnego. Murillio wzruszył ramionami. Do astrologii

odnosił się sceptycznie. W jaki sposób ktoś, kto Ŝył tysiąc lat temu – nawet Jaghut – mógłby

przewidzieć coś takiego?

Przyznawał jednak, Ŝe Ŝywi pewne obawy. Pojawienie się Odprysku KsięŜyca ukazywało

nazwę nadchodzącego roku w nowym świetle. Wiedział, Ŝe miejscowi uczeni – zwłaszcza ci,

którzy obracali się w kręgach szlachty – stali się ostatnio bardzo podenerwowani i

wybuchowi, co pozostawało w sprzeczności z typową dla nich wyniosłością.

Gdy wyszedł zza rogu, kierując się ku gospodzie „Pod Feniksem”, zderzył się z niskim

tłuściochem odzianym w czerwony płaszcz. Obaj stęknęli głośno. Trzy wielkie pudła, które

dźwigał grubasek, upadły na ziemię między nimi, a ich zawartość wysypała się na zewnątrz.

– Ojej, toŜ to Murillio! Kruppe słynie z takich uśmiechów fortuny! Tak oto zakończyły

się nasze poszukiwania, tu w tej ciemnej, wilgotnej uliczce, gdzie nawet szczury unikają

cienia. Słucham? Czy coś się stało, mój drogi Murillio?

Młodszy męŜczyzna wbił wzrok w leŜące na bruku przedmioty.

– Po co ci to, Kruppe? – zapytał powoli.

Grubasek podszedł bliŜej, spoglądając na trzy pięknie wykonane maski.

– AleŜ to podarunki, mój drogi Murillio. Dla ciebie i dla Rallicka Noma. Ostatecznie –

podniósł wzrok, uśmiechając się promiennie – na fetę u pani Simtal wypada się stawić w

najlepszych maskach, w których piękne wykonanie znakomicie harmonizuje z ironiczną

wymową. CzyŜbyś sądził, Ŝe gusta Kruppego nie są wystarczająco kosztowne? Boisz się, Ŝe

będziesz musiał się wstydzić?

– Tym razem nie odwrócisz mojej uwagi – warknął Murillio. – Po pierwsze, widzę tu trzy

maski, nie dwie.

– Tak jest! – przyznał grubasek, pochylając się, by podnieść jedną z masek. Strzepnął z

jej malowanej powierzchni plamy błota. – Ta trzecia jest przeznaczona dla Kruppego i

Kruppe z niejaką zarozumiałością przyznaje, Ŝe dobrze ją wybrał.

W oczach Murillia pojawił się twardy błysk.

– Nie pójdziesz tam z nami, Kruppe.

– AleŜ oczywiście, Ŝe Kruppe pójdzie! Myślisz, Ŝe pani Simtal pokaŜe się gościom, jeśli

jej stary znajomy, Kruppe Pierwszy, nie będzie obecny? Uschłaby ze wstydu!

– Do licha, w Ŝyciu nie widziałeś jej na oczy!

– To nie podwaŜa argumentu Kruppego, drogi Murillio. Kruppe juŜ od wielu lat zdawał

sobie sprawę z istnienia pani Simtal. Podobna znajomość staje się jeszcze czystsza – nie,

bardziej nieskalana – jeśli uwzględnić fakt, Ŝe ona i Kruppe nigdy się nie spotkali. A oto

ostateczny argument, który połoŜy kres dyskusji. – Wydobył z rękawa rulon pergaminu,

przewiązany niebieską, jedwabną wstąŜką. – Zaproszenie dla Kruppego, podpisane osobiście

przez ową panią.

Murillio spróbował chwycić zwój, lecz grubasek schował go zręcznie na miejsce.

– Rallick cię zabije – zawyrokował spokojnie Murillio.

– Nonsens. – Grubasek zasłonił twarz maską. – Chłopak nawet nie pozna Kruppego.

Murillio przyjrzał się jego pękatemu ciału, wyblakłej czerwonej kamizelce,

pomarszczonym mankietom i krótkim, przetłuszczonym kędziorkom.

– Mniejsza z tym – rzucił z westchnieniem.

– Znakomicie – ucieszył się grubasek. – Przyjmij proszę te dwie maski jako dar od twego

przyjaciela, Kruppego. Oszczędziłeś mi trudów wędrówki i Baruk nie musi juŜ dłuŜej czekać

na tajną wiadomość, o której nie wolno mi wspominać. – Schował maskę do pudełka, po

czym zwrócił się ku wschodniemu horyzontowi. – Ruszajmy więc do domostwa alchemika.

Do widzenia, drogi...

– Zaczekaj chwilkę! – zawołał Murillio. Złapał grubaska za ramię i zwrócił ku sobie. –

Widziałeś Colla?

– AleŜ oczywiście. Zapadł po swych przejściach w głęboki, niosący ozdrowienie sen.

Suity mówi, Ŝe wyleczono go magicznie. Zrobił to jakiś nieznajomy. Colla przyniósł do

gospody drugi nieznajomy, który znalazł trzeciego, a ten z kolei przyprowadził piątego, w

towarzystwie nieznajomego, który uzdrowił Colla. Tak to wygląda, drogi Murillio. Naprawdę

bardzo dziwna sprawa. Kruppe musi juŜ iść. Dobranoc, drogi...

– Jeszcze moment – warknął Murillio. Rozejrzał się wokół. Ulica nadal była pusta.

ZbliŜył się do grubaska. – Domyśliłem się paru rzeczy, Kruppe. Kiedy skontaktował się ze

mną Niszczyciel Kręgu, wszystko nagle stało się dla mnie jasne. Wiem, kim jesteś.

– Aaaj! – krzyknął grubasek, odsuwając się od niego. – W takim razie na nic

zaprzeczenia! To prawda, Murillio, Kruppe jest sprytnie przebraną panią Simtal.

– Nie tym razem! Nie zbijesz mnie z tropu. Jesteś Węgorzem, Kruppe. Cała ta poza

pochlipującej, przeraŜonej myszki to lipa. Zgadza się? Masz połowę tego miasta w kieszeni,

Węgorzu.

Grubasek wybałuszył oczy, wyjął z rękawa chusteczkę i otarł nią czoło, a potem wykręcił.

Na bruk spadły najpierw pojedyncze krople, a za nimi prawdziwy strumień.

Murillio parsknął śmiechem.

– Nic ci nie pomogą magiczne zaklątka, Kruppe. Znam cię juŜ od dawna. Widziałem, jak

czarujesz. MoŜesz oszukać wszystkich, ale nie mnie. Nie martw się, nic nikomu nie powiem.

– Uśmiechnął się. – Ale z drugiej strony, jeśli nie będziesz ze mną szczery, mogę się

wkurzyć.

Kruppe schował z westchnieniem chusteczkę do rękawa.

– Nie ma powodu się denerwować – powiedział. Machnął lekko dłonią i strzepnął

palcami.

Murillio zamrugał, oszołomiony. Potarł czoło i zmarszczył brwi. O czym to przed chwilą

rozmawiali? Na pewno o niczym waŜnym.

– Dziękuję za maski, przyjacielu. Jestem pewien, Ŝe bardzo się nam przydadzą. – Zasępił

się jeszcze mocniej. Czemu opowiadał takie rzeczy? Nawet nie gniewał się na grubaska za to,

Ŝe wszystkiego się domyślił, ani za to, Ŝe on równieŜ wybiera się na fetę. Bardzo dziwne! –

Całe szczęście, Ŝe z Collem wszystko w porządku, prawda? Lepiej wrócę sprawdzić, jak się

czuje Rallick – wymamrotał.

Kruppe pokiwał z uśmiechem głową

– W takim razie, do fety. śyczę ci powodzenia, Murillio, najlepszy i najdroŜszy

przyjacielu Kruppego.

– Dobranoc – odpowiedział Murillio, zawracając w kierunku domu. Brakowało mu snu.

Kładł się spać stanowczo za późno. To właśnie było źródłem jego problemów. – No,

oczywiście – mruknął i ruszył w drogę.

Baruk zwrócił swą ciemniejącą twarz ku Tiste Andii, który rozsiadł się na krześle

naprzeciwko niego.

– Nie sądzę, by to był dobry pomysł, Rake.

Władca Odprysku KsięŜyca uniósł brwi.

– O ile dobrze się orientuję w podobnych sprawach, na przyjęciu naleŜy pojawić się w

przebraniu – odparł z lekkim uśmiechem. – CzyŜbyś się obawiał, Ŝe mam zły gust?

– Nie wątpię, Ŝe twój strój będzie odpowiedni – warknął Baruk. – Zwłaszcza jeśli

wybierzesz kostium wodza armii Tiste Andii. Niepokoją mnie rajcy. Nie wszyscy są

głupcami.

– Zdziwiłbym się, gdyby nimi byli – zauwaŜył Rake. – W gruncie rzeczy, chciałbym,

Ŝebyś mi wskazał tych inteligentnych. Nie sądzę, byś mógł obalić dręczące mnie podejrzenie,

Ŝe w Radzie są ludzie, którzy chętnie otworzyliby drzwi przed cesarzową. Oczywiście,

musiałaby im coś za to zaoferować. Nasuwa mi się, na przykład, władza. Ponadto, szlachetnie

urodzeni, którzy parają się kupiectwem, na pewno aŜ się ślinią na myśl o korzyściach z

handlu z imperium. Czy się mylę, Baruku?

– Nie mylisz się – przyznał alchemik kwaśnym tonem. – Ale panujemy nad sytuacją.

– Rozumiem – rzucił Rake. – To przypomina mi o drugim powodzie, dla którego

chciałbym być obecny na fecie u pani Simtal. Wspominałeś, Ŝe przyjdą tam wszyscy, którzy

liczą się w mieście. Jak rozumiem, dotyczy to równieŜ magów z waszej Koterii Torrud?

– Niektórzy się zjawią – potwierdził Baruk. – Muszę cię jednak ostrzec, Anomanderze

Rake, Ŝe fiasko, jakim zakończyła się awantura z Gildią Skrytobójców, sprawiło, Ŝe wielu z

nich Ŝałuje teraz, iŜ zawarliśmy z tobą sojusz. Nie ucieszą się z twego przybycia.

Na twarz Rake’a powrócił uśmiech.

– Czy będą aŜ tak bardzo niezadowoleni, Ŝe zechcą zdradzić fakt istnienia waszej grupy

inteligentnym członkom Rady? Wątpię w to. – Wstał z krzesła płynnym ruchem. – Nie, chcę

się wybrać na tę fetę. Moi pobratymcy nie dbają zbytnio o Ŝycie towarzyskie. Chwilami nudzi

mnie ich ponury charakter.

Baruk wbił wzrok w gościa.

– Spodziewasz się konwergencji, prawda? Myślisz, Ŝe moce zgromadzą się tam niczym

Ŝelazne opiłki przyciągane magnesem.

– Kiedy tak wiele mocy skupia się w jednym miejscu, jest to prawdopodobne – zgodził

się Rake. – Gdyby do tego doszło, wolałbym być w pobliŜu. – Skierował na alchemika

spojrzenie oczu, których kolor przeszedł z brązowozielonego w bursztynowy. – Ponadto, jeśli

to spotkanie rzeczywiście jest takie waŜne, jak sugerowałeś, z pewnością dowiedzą się o nim

przebywający w mieście agenci imperium. Gdyby chcieli ugodzić DarudŜystan prosto w

serce, nie znajdą lepszej sposobności.

Baruk ledwie zdołał stłumić drŜenie.

– Wynajęto, rzecz jasna, dodatkowych straŜników. Jeśli Szpon Imperium zdecyduje się

uderzyć, będzie miał do czynienia równieŜ z magami z Torrud. – Zamyślił się na chwilę, po

czym zrezygnowany skinął głową. – Zgoda, Rake. Pójdziesz do Simtal jako mój gość. Czy

przebierzesz się tak, Ŝeby nikt cię nie rozpoznał?

– Oczywiście.

Alchemik wstał z krzesła i ruszył w stronę okna. Niebo zaczynało juŜ blednąć.

– Zaczyna się – wyszeptał.

Rake podszedł do niego.

– Co się zaczyna?

– Nowy rok – wyjaśnił Baruk. – Pięć Kłów naleŜy juŜ do przeszłości. Świt zapowiada

narodziny Roku Łez KsięŜyca.

Anomander Rake zesztywniał.

Nie umknęło to uwadze Baruka.

– W rzeczy samej. To niezwykły zbieg okoliczności, choć nie przywiązywałbym do tego

zbyt wielkiej wagi. Te nazwy wymyślił przed z górą tysiącleciem przybysz z dalekich stron.

Gdy Rake się odezwał, jego głos był tylko udręczonym szeptem.

– Dary Icariuma. Poznaję jego styl. Pięć Kłów, Łzy KsięŜyca. To on zbudował koło,

zgadza się?

Baruk wybałuszył oczy z zaskoczenia, sycząc głośno przez zęby. Tuzin pytań walczyło ze

sobą o pierwszeństwo, Rake jednak mówił dalej.

– Radzę wam, byście w przyszłości poświęcali więcej uwagi darom Icariuma. Wszystkim.

Tysiąc lat to nie taki znowu długi okres, alchemiku. Nie taki znowu długi. Icarium ostatnio

odwiedził mnie przed ośmiuset laty. Towarzyszył mu Trell imieniem Mappo oraz Osric, czy

Osserc, jak zwą go miejscowi wierni. – Rake uśmiechnął się z goryczą. – O ile dobrze

pamiętam, posprzeczaliśmy się z Osrikiem, i Brood tylko z najwyŜszym trudem nas

rozdzielił. To był stary spór...

Migdałowa barwa oczu przeszła w szarą i Rake umilkł, pogrąŜony we wspomnieniach.

Usłyszeli pukanie do drzwi. Zwrócili się w tamtą stronę i zobaczyli Roalda, który wszedł

do izby i złoŜył pokłon.

– Mistrzu Baruku, Mammot się przebudził. Wygląda na wypoczętego. Co więcej, twój

agent Kruppe zostawił ustną wiadomość. WyraŜa Ŝal, Ŝe nie moŜe przekazać ci jej osobiście.

Czy chcesz usłyszeć ją teraz?

– Tak – odparł Baruk.

Roald pokłonił się raz jeszcze.

– Węgorz skontaktuje się z tobą dziś wieczorem. Na fecie u pani Simtal. Perspektywa

wymiany informacji i współpracy wydaje mu się intrygująca. To wszystko.

Baruk wyraźnie poweselał.

– Znakomicie.

– Czy mam przyprowadzić Mammota, panie?

– Jeśli moŜe chodzić.

– MoŜe. Zaczekaj chwilę.

Roald wyszedł.

Alchemik rozciągnął usta w uśmiechu.

– Jak juŜ mówiłem – zaczął – będą tam wszyscy. W tym przypadku to wyjątkowo trafne

określenie. – Na widok zakłopotanej miny Rake’a, wyszczerzył zęby jeszcze bardziej. –

Węgorz, panie. Król darudŜystańskich szpiegów, postać bez twarzy.

– Będzie miał maskę – przypomniał mu Tiste Andii.

– Jeśli moje podejrzenia są trafne – odparł Baruk – w niczym mu to nie pomoŜe.

Drzwi znowu się otworzyły i stanął w nich Mammot, zdrowy i pełen wigoru. Pozdrowił

Baruka skinieniem głową.

– Wycofać się było łatwiej, niŜ oczekiwałem – zaczął bez zbędnych wstępów. Zatrzymał

klarowne spojrzenie na Anomanderze Rake’u i uśmiechnął się, a potem pokłonił. – Witaj,

panie. Cieszyłem się na to spotkanie od chwili, gdy Baruk przekazał nam twą propozycję

sojuszu.

Rake spojrzał na alchemika, unosząc brwi.

– Mammot jest jednym z członków Koterii T’orrud – wyjaśnił Baruk, ponownie

spoglądając na staruszka. – Bardzo się o ciebie martwiliśmy przyjacielu. Wiemy, Ŝe w

kurhanie uwolniono pradawną magię.

– Usidliła mnie ona na pewien czas – przyznał Mammot – ale znajdowałem się na samej

granicy wpływów Omtose Phellack. Najlepszym rozwiązaniem okazała się cicha obserwacja.

W ten sposób umknąłem uwadze tego, kto budzi się w kurhanie.

– Ile mamy czasu? – zapytał nerwowym tonem Baruk.

– Dwa, moŜe trzy dni. Niełatwo jest wrócić do Ŝycia, nawet jeśli jest się jaghuckim

tyranem. – Mammot zatrzymał spojrzenie na obramowaniu kominka. – Ach, twoja karafka z

winem czeka tu jak zwykle. Znakomicie. – Podszedł do paleniska. – Masz moŜe jakieś

wiadomości o moim siostrzeńcu?

Alchemik zmarszczył brwi.

– Nie. A powinienem? Nie widziałem dzieciaka chyba od pięciu lat.

– Mhm. – Mammot wzniósł do ust dopiero co napełniony kielich i pociągnął łyk trunku. –

No cóŜ, zapewniam cię, Ŝe Crokus od tego czasu znacznie wyrósł. Mam nadzieję, Ŝe

chłopakowi nic się nie stało. Ostatnio...

Baruk uniósł gwałtownie rękę. Postąpił niepewnie krok naprzód.

– Co? – zapytał, ogarnięty nagłym strachem. – Jak ma na imię? Crokus? Crokus! –

Uderzył się w czoło. – Och, jakimŜ głupcem byłem!

Mammot rozciągnął usta w uśmiechu. Twarz pokryła mu sieć zmarszczek.

– Och, chodzi ci o ten interes z powiernikiem monety, prawda?

Na twarzy Baruka uwidocznił się szok.

– Wiedziałeś o tym?

Stojący z boku Rake wbił w staruszka spojrzenie ciemnoszarych oczu.

– Mammot, wybacz, Ŝe ci przerywam – odezwał się dziwnie bezbarwnym tonem. –

Będziesz obecny na fecie u pani Simtal?

Historyk skinął głową.

– Oczywiście.

– Znakomicie – stwierdził Rake. W jego głosie pobrzmiewało coś przypominającego

niecierpliwość. Wyciągnął zza pasa skórzane rękawice. – Wtedy porozmawiamy.

Baruk nie miał czasu zastanawiać się nad tym, dlaczego Rake wyszedł tak nagle. Był to

jego pierwszy błąd tego dnia.

Z bramy miejskiej wybiegła z wrzaskiem kobieta o wygolonej czaszce, odziana w długą,

powłóczystą szatę. W dłoni trzymała strzępek brązowego futra. Przyboczna Lorn cofnęła się,

by przepuścić kapłankę. Kobieta na jej oczach zanurzyła się w tłumie. Święto wylało się za

mury DarudŜystanu. Główną ulicę Miasta Zgryzoty wypełniła kłębiąca się ciŜba. Przyboczna

juŜ od pół godziny przepychała się przez nią ku bramom.

Potarła roztargnionym ruchem ranę na barku. Miała wraŜenie, Ŝe wypad do kurhanu

spowolnił gojenie. W głębi ciała wciąŜ utrzymywał się ból, zimny jak lód w tunelu, którym

zmierzała do grobowca. Przyjrzała się dwóm stojącym przy bramie straŜnikom i ruszyła

ostroŜnie w ich stronę.

Tylko jeden z nich poświęcił jej choć odrobinę uwagi. Przyjrzał się kobiecie pobieŜnie, a

następnie ponownie przeniósł wzrok na wypełniający Miasto Zgryzoty tłum. Weszła do

DarudŜystanu nie zauwaŜona, jako jedna z przybyłych tu na święto wiosny osób.

Za bramą aleja dzieliła się na dwie odnogi, omijając przysadziste wzgórze, na którym

przycupnęła sypiąca się w gruzy świątynia z wieŜą. Po prawej Lorn widziała kolejne

wzniesienie. Najwyraźniej pokrywał je ogród. Na porośnięty drzewami szczyt wiodły

szerokie schody. Do gałęzi i latarń gazowych poprzyczepiano liczne proporce i fetysze.

Lorn silnie i bezbłędnie wyczuwała tych, których szukała. Minąwszy wzgórza, ujrzała

przed sobą wewnętrzny mur obronny. Gdzieś za nim, w dolnym mieście, krył się sierŜant

Sójeczka i jego druŜyna. Przedzierając się przez gęsty tłum, jedną dłoń trzymała na pasie do

miecza, drugą zaś masowała czerwoną, obrzękłą skórę wokół rany.

Wartownik stojący przy Bramie Zgryzoty odsunął się od muru, o który się opierał, i

zaczął spacerować powoli w kółko, uderzając butami o brukowce. Zatrzymał się, by poprawić

spiczasty hełm. Poluzował rzemień o jedną dziurkę.

Podszedł do niego drugi straŜnik, starszy męŜczyzna, niski i krzywonogi.

– Niepokoją cię ci durnie? – zapytał, odsłaniając w uśmiechu więcej szczerb niŜ zębów.

Pierwszy z Ŝołnierzy wyjrzał za bramę.

– Parę lat temu omal nie doszło tu do zamieszek – wyjaśnił.

– Byłem przy tym – odparł starszy męŜczyzna, spluwając na bruk. – Musieliśmy obnaŜyć

nasze halabardy i przelać trochę krwi. To ich utemperowało. Nie sądzę, by zapomnieli o tej

nauczce. Nie ma się czym przejmować. To nie jest twój stały posterunek, prawda?

– Nie, zastępuję kolegę.

– Tak to juŜ jest, co? A gdzie zwykle stoisz?

– Pod Barbakanem Despoty, od północy do trzeciego dzwonu – odpowiedział Niszczyciel

Kręgu. Znowu poprawił hełm, licząc na to, Ŝe ukryte, przyjazne oczy dostrzegły jego sygnał.

Kobieta, która przed kilkoma minutami weszła do miasta, znakomicie zgadzała się z podanym

przez Węgorza rysopisem. Wiedział, Ŝe się nie myli.

Wyglądała na wojowniczkę, ubierała się jak najemniczka i próbowała ukryć plamy krwi

sączącej się z rany na barku. Spojrzał na nią jedynie przelotnie, lecz lata praktyki sprawiły, Ŝe

to wystarczyło. ZauwaŜył wszystko, czego kazał mu wypatrywać wysłannik Węgorza.

– To cholernie cięŜka słuŜba – stwierdził stojący obok męŜczyzna, spoglądając na Park

Despoty. – A przecieŜ byłeś tu juŜ o świcie. – Pokiwał głową. – Te sukinsyny orzą w nas

ostatnio bez litości. Podobno w mieście roi się od szpiegów imperium i podobnych typów.

– Wcale się nie zanosi, Ŝeby miało być lepiej – zgodził się Niszczyciel Kręgu.

– Mam tu sterczeć jeszcze trzy godziny. Myślisz, Ŝe na potem dali mi trochę wolnego

czasu, bym mógł wpaść w święto do Ŝony i dzieciaków? – śołnierz splunął raz jeszcze. – A

gdzie tam. Staruszek Berrute będzie musiał stać i patrzeć, jak inni się bawią w jakimś

cholernym majątku.

Niszczyciel Kręgu wstrzymał oddech, a potem westchnął.

– Mówisz o fecie u pani Simtal?

– Masz cholerną rację. Pieprzeni rajcy będą zadzierać nosy, a mnie kaŜą odgrywać posąg,

chociaŜ nogi mam obolałe jak nie wiem co.

Niszczyciel Kręgu uśmiechnął się do siebie. Sprzyjało mu szczęście. Jego towarzysz miał

pełnić słuŜbę dokładnie tam, gdzie chciał go wysłać Węgorz. Na dodatek staruszek Ŝalił się na

to głośno.

– Potrzebują takich posągów – zauwaŜył. – Czują się przy nich bezpieczniej. – ZbliŜył się

do Berrute’a. – SkarŜyłeś się sierŜantowi na chore nogi?

– A po co? – burknął Ŝołnierz. – On tylko przekazuje rozkazy. Sam ich nie wymyśla.

Niszczyciel Kręgu spojrzał na ulicę, jakby się nad czymś zastanawiał, po czym połoŜył

dłoń na ramieniu towarzysza i popatrzył mu w oczy.

– Posłuchaj, ja nie mam rodziny. Dla mnie to taki sam dzień jak kaŜdy inny. Zastąpię cię,

Berrute. Ale zgłoszę się do ciebie, kiedy będę potrzebował chwili wolnego.

W oczach starego Ŝołnierza błysnęła szczera ulga.

– Niech Nerruse cię błogosławi – rzekł, znowu się uśmiechając. – Umowa stoi,

przyjacielu. Hej, nie wiem nawet, jak masz na imię!

Niszczyciel Kręgu rozciągnął usta w uśmiechu i przedstawił mu się.

Większość świętujących bawiła się na ulicach i szynk „U Quipa” był prawie pusty.

Przyboczna Lorn weszła do środka i odczekała chwilę, by jej oczy przyzwyczaiły się do

półmroku. Dotarło do niej kilka przypadkowych głosów, połączonych ze stukotem

drewnianych kart.

Weszła do niskiego pomieszczenia. Zza szynkwasu przyglądała się jej tępym wzrokiem

stara, rozczochrana kobieta. Przy stoliku pod ścianą siedziało trzech ludzi. Miedziane monety

lśniły w blasku lamp pośród kałuŜ rozlanego piwa. MęŜczyźni trzymali w dłoniach karty.

Ten, który opierał się plecami o ścianę, miał na głowie skórzaną czapkę naznaczoną

śladami płomieni. Podniósł wzrok, spojrzał Lorn w oczy i wskazał na puste krzesło.

– Usiądź, przyboczna – powiedział. – Przyłącz się do gry.

Zamrugała z wraŜenia, a następnie ukryła szok wzruszeniem ramion.

– Nie uznaję hazardu – odparła, siadając na rozklekotanym krześle.

MęŜczyzna spojrzał na trzymane w rękach karty.

– Nie o to mi chodziło – uściślił.

– Płot mówił o innej grze – mruknął ten, który siedział po lewej.

Zwróciła się ku niemu. Był niski, chudy i miał grube nadgarstki.

– Jak się nazywasz, Ŝołnierzu? – zapytała cicho.

– Skrzypek. Ten, który przegrywa, to Młotek. Czekaliśmy na ciebie.

– Tak teŜ sądziłam – odparła z przekąsem, odchylając się na krześle. – Jesteście

zadziwiająco dobrze poinformowani, panowie. Czy sierŜant jest gdzieś w pobliŜu?

– Sprawdza okolicę – wyjaśnił Skrzypek. – Za jakieś dziesięć minut powinien się zjawić.

Wynajęliśmy w tej pułapce na szczury pokój na zapleczu. TuŜ pod murem poziomu.

– Podkopaliśmy się pod ten cholerny mur we dwóch ze Skrzypkiem – dodał Płot. – Ma u

podstawy siedem stóp grubości. Po stronie Daru jest opuszczony dom. – Uśmiechnął się. – To

nasze zapasowe wyjście.

– A więc jesteście sabotaŜystami. A Młotek? To uzdrowiciel, zgadza się?

Młotek skinął głową, nadal przypatrując się kartom.

– No jazda, Skrzypek – odezwał się. – To twoja gra. Podawaj następną zasadę.

Skrzypek pochylił się.

– DŜokerem jest Rycerz Domu Ciemności – oznajmił. – On teŜ otwiera grę. Chyba Ŝe

ktoś ma Dziewicę Śmierci. W takim przypadku moŜna otworzyć z połową puli i podwoić ją

po wygraniu kolejki.

Młotek połoŜył na stole Dziewicę Śmierci i rzucił na środek blatu pojedynczego

miedziaka.

– No to zaczynajmy.

Skrzypek podał mu następną kartę.

– Dajemy pulę teraz, Płot, dwa miedziaki na głowę, a jeśli wyjdzie Herold Śmierci,

będzie piekiełko.

Lorn obserwowała przebieg dziwacznej gry. Ci ludzie grali Talią Smoków.

Zdumiewające. Skrzypek wynajdywał improwizowane zasady, a mimo to karty na stole na jej

oczach układały się w regularny wzór. Ściągnęła brwi w zamyśleniu.

– Ogar zwiewa – zauwaŜył Skrzypek, wskazując na ostatnią kartę połoŜoną przez Młotka.

– Rycerz Ciemności jest juŜ blisko. Czuję go.

– A gdzie się podziała cholerna Dziewica Śmierci? – psioczył uzdrowiciel.

– Wyrwano jej zęby. Przyjrzyj się. Sznur praktycznie wypadł z gry, prawda? – Skrzypek

połoŜył nową kartę. – A tu mamy tego sukinsyna Smoka. Miecz mu dymi, czarny jak

bezksięŜycowa noc. To przed nim uciekł Ogar.

– Zaczekaj chwilkę! – krzyknął Płot, kładąc na Rycerza Ciemności następną kartę. –

Mówiłeś, Ŝe Kapitan Światła się budzi, mam rację?

Skrzypek skupił się na leŜących na stole kartach.

– On ma rację, Młotek. Płacimy po dwa miedziaki. Ten Kapitan tańczy juŜ w cieniu

Rycerza...

– Przepraszam – odezwała się głośno Lorn. Wszyscy trzej męŜczyźni spojrzeli na nią. –

Jesteś talentem, Skrzypek? Czy powinieneś uŜywać tej talii?

śołnierz spojrzał na nią spode łba.

– To nie twój interes, przyboczna. Gramy juŜ od lat i nikomu to dotąd nie wadziło. Jeśli

chcesz się przyłączyć, nie widzę przeszkód. Proszę, oto twoja pierwsza karta.

Nim zdąŜyła zaprotestować, połoŜył przed nią odsłoniętą kartę. Wbiła w nią wzrok.

– Czy to nie dziwne? – zauwaŜył Skrzypek. – Odwrócony Tron. Jesteś winna kaŜdemu po

dziesięć sztuk złota. To nasz roczny Ŝołd. Cholerny zbieg okoliczności.

Płot Ŝachnął się głośno.

– Tak się składa, Ŝe to takŜe okup winy, który imperium wypłaci naszym krewnym, gdy

tylko potwierdzą fakt naszej śmierci. Bardzo ci dziękuję, Skrzypek.

– Bierz forsę i zamknij się – warknął Skrzypek. – W końcu Ŝyjemy, nie?

– Mam jeszcze kartę – wtrącił Młotek.

Skrzypek wywrócił oczyma.

– No to pokaŜ ją nam, do cholery.

Uzdrowiciel połoŜył kartę.

– Jabłko. – Skrzypek parsknął śmiechem. – Grę zamyka nieomylny wzrok i trafny osąd.

Kto by się tego spodziewał?

Lorn poczuła, Ŝe ktoś za nią stoi. Odwróciła się powoli i zobaczyła brodatego męŜczyznę.

Jego matowoszare oczy spoglądały na nią spokojnie.

– Jestem Sójeczka – przedstawił się cicho. – Dzień dobry, przyboczna. Witaj w

DarudŜystanie. – Znalazł krzesło, przyciągnął je do stołu i usiadł obok Płota. – Chcesz

usłyszeć raport, prawda? No cóŜ, nadal usiłujemy nawiązać kontakt z Gildią Skrytobójców.

Wszystko jest juŜ zaminowane. Czekamy na rozkaz. Do tej pory straciliśmy tylko jednego

członka druŜyny. Innymi słowy, mieliśmy cholerne szczęście. W mieście są Tiste Andii.

Polują na nas.

– Kogo straciliście, sierŜancie? – zapytała Lorn.

– Rekrutkę. Nazywała się śal.

– Zabita?

– Zaginęła przed kilkoma dniami.

Zacisnęła zęby, by powstrzymać przekleństwo.

– To znaczy, Ŝe nie ma pewności, czy zginęła?

– Nie ma. W czym problem, przyboczna? To tylko rekrutka. Nawet jeśli capnęły ją straŜe,

mogła im powiedzieć bardzo niewiele. Poza tym nic na ten temat nie słyszeliśmy. Bardziej

prawdopodobne, Ŝe jakieś zbiry załatwiły ją w zaułku. Szukając miejscowych skrytobójców,

właziliśmy w całe mnóstwo podejrzanych dziur. – Wzruszył ramionami. – To nieuniknione

ryzyko.

– śal była szpiegiem – wyjaśniła Lorn. – I to bardzo dobrym, sierŜancie. MoŜesz być

pewien, Ŝe nie zabili jej bandyci. Nie, nie zginęła. Ukryła się, bo wie, Ŝe ją ścigam. Szukam

jej juŜ od trzech lat i chcę wreszcie dopaść.

– Gdybyśmy cokolwiek o tym wiedzieli – odpowiedział ze złością Sójeczka – moŜna by

wszystko załatwić, przyboczna. Ale zachowałaś tę informację dla siebie, musisz więc

poradzić sobie sama. – Jego oczy nabrały twardego wyrazu. – Jutro przed świtem wysadzimy

miny bez względu na to, czy uda się nam skontaktować z gildią. Potem stąd zmiatamy.

Lorn wyprostowała się.

– Jestem przyboczną cesarzowej, sierŜancie. Od tej chwili to ja kieruję tą misją. Macie

wykonywać moje rozkazy. Koniec z tymi niezaleŜnymi wygłupami, jasne?

Przez chwilę odnosiła wraŜenie, Ŝe dostrzega w oczach sierŜanta błysk triumfu. Gdy

popatrzyła uwaŜniej, przekonała się, Ŝe to tylko spodziewany gniew.

– Jasne, przyboczna – odparł zwięźle Sójeczka. – A jak brzmią te rozkazy?

– Mówię powaŜnie, sierŜancie – ostrzegła go. – Nie dbam o to, czy cię to złości.

Proponuję, Ŝebyśmy przeszli w jakieś odosobnione miejsce. – Wstała. – Twoi ludzie mogą tu

zostać.

Sójeczka równieŜ się podniósł.

– Oczywiście, przyboczna. Mamy pokoik na zapleczu. Zechciej mi towarzyszyć.

Lorn dotknęła pierwszego z leŜących na łóŜku koców.

– Tu jest krew, sierŜancie.

Odwróciła się w stronę Sójeczki, który zamknął za sobą drzwi i spojrzał na nią.

– Jeden z moich ludzi starł się z magiem-skrytobójcą Tiste Andii. Wróci do siebie.

– Trudno mi w to uwierzyć, sierŜancie. Wszyscy Tiste Andii są na północy, z Caladanem

Broodem. – Otworzyła szeroko oczy w wyrazie niedowierzania. – Nie chcesz chyba

sugerować, Ŝe władca Odprysku KsięŜyca opuścił swą fortecę? W jakim celu? Po to, by

wytropić malazańskich szpiegów? Nie bądź śmieszny.

Sójeczka skrzywił się.

– Kapral Kalam i mag mojej druŜyny spotkali się na dachach z przynajmniej pół tuzinem

Tiste Andii. Fakt, Ŝe moi ludzie wyszli z tego z Ŝyciem, czyni wysoce nieprawdopodobnym

przypuszczenie, Ŝe władca Odprysku był w pobliŜu. Mam rację, przyboczna? Zastanów się.

Odprysk wisi tuŜ na południe od miasta. Jego władca zawarł przymierze z rządzącymi

DarudŜystanem, a jego pierwszym pociągnięciem była eksterminacja miejscowej Gildii

Skrytobójców. Dlaczego? Dlatego, Ŝe nie chciał, by ludzie tacy jak my zaoferowali gildii

kontrakt. Jak dotąd jego plan okazał się skuteczny.

Lorn zastanawiała się przez chwilę.

– Jeśli nie udało się wam skontaktować z gildią, to dlaczego sami nie zlikwidujecie kogo

trzeba? Wasz kapral Kalam był jednym z najlepszych ludzi Szponu, nim... odszedł. Czemu

nie załatwicie tych, którzy rządzą miastem?

SierŜant skrzyŜował ramiona na piersi i oparł się o ścianę obok drzwi.

– RozwaŜaliśmy juŜ tę moŜliwość, przyboczna. Wyprzedzamy cię o krok. W tej chwili

jeden z moich ludzi omawia sprawę wynajęcia nas jako prywatnych straŜników na szlachecką

fetę, która odbędzie się wieczorem. Mają na niej być wszyscy, którzy się liczą, rajcy, wielcy

magowie i tak dalej. Moim sabotaŜystom zostało tyle materiałów wybuchowych, Ŝe moŜemy

urządzić im zabawę, którą temu miastu trudno będzie zapomnieć.

Lorn usiłowała stłumić narastające poczucie frustracji. Choć zamierzała przejąć tu

dowództwo, wyglądało na to, Ŝe Sójeczka jak dotąd radzi sobie świetnie. Nie sądziła, by

mogła zrobić coś lepiej, choć nadal powątpiewała w opowieść o Tiste Andii.

– Po co, u licha, szlachecki majątek miałby wynająć jako straŜników bandę

nieznajomych? – zapytała po chwili.

– Och, będą tam teŜ Ŝołnierze z miejskiego garnizonu. Ale Ŝaden z nich nie jest

Barghastem. – Sójeczka uśmiechnął się cynicznie. – To ekscytujące, przyboczna. Szlachetnie

urodzeni ślinią się na samą myśl, Ŝe wielki, wytatuowany barbarzyńca będzie spoglądał na

nich spode łba. Prawda, jakie podniecające? – Wzruszył ramionami. – Jest w tym pewne

ryzyko, ale warto je podjąć. Chyba Ŝe masz lepszy plan, przyboczna?

Słyszała nutę wyzwania w jego głosie. Gdyby się zastanowiła, juŜ dawno zdałaby sobie

sprawę, Ŝe tego człowieka nie zastraszy jej tytuł i władza. Stał kiedyś u boku Dassema Ultora,

omawiając plany taktyczne z mieczem imperium w samym środku bitwy. Wyglądało teŜ na

to, Ŝe nie złamała go degradacja do stopnia sierŜanta. Wywnioskowała to ze sławy, jaka

otaczała Podpalaczy Mostów w Pale. Nie zawaha się podwaŜyć wszystkich jej rozkazów, jeśli

tylko znajdzie do tego powód.

– Twój plan wygląda dobrze – przyznała. – Powiedz mi, jak się nazywa ta rezydencja.

– NaleŜy do jakiejś kobiety zwanej panią Simtal. Nie znam jej rodowego nazwiska, ale

wszyscy tu o niej słyszeli. Podobno to niezła sztuka i ma spore wpływy w Radzie.

– Bardzo dobrze – stwierdziła Lorn, poprawiając płaszcz. – Wrócę za dwie godziny,

sierŜancie. Muszę załatwić pewne sprawy. Pamiętaj, Ŝebyś wszystko przygotował. Jeśli nie

uda się wam dostać na tę fetę jako straŜnikom, trzeba będzie wykombinować jakiś inny

sposób.

Ruszyła ku drzwiom.

– Przyboczna?

Odwróciła się.

Sójeczka podszedł do przeciwległej ściany i odsunął na bok wystrzępioną draperię.

– Ten tunel prowadzi do drugiego domu. MoŜna stamtąd przejść do Dzielnicy Daru.

– Nie będzie mi potrzebny – odparła Lorn, poirytowana jego protekcjonalnym tonem.

Gdy tylko opuściła izbę, z tunelu wylazł Szybki Ben.

– Do licha, sierŜancie – mruknął. – Mało brakowało, a wypuściłbyś ją prosto na mnie!

– Nie ma obaw – uspokoił go Sójeczka. – Teraz to juŜ na pewno nie skorzysta z tego

tunelu. Masz jakieś wieści od Kalama?

Szybki Ben zaczął spacerować po pokoiku.

– Jeszcze nie. Ale wkrótce zabraknie mu cierpliwości. – Zwrócił się w stronę sierŜanta. –

I co? Myślisz, Ŝe dała się nabrać?

– Nabrać? – Sójeczka parsknął śmiechem. – Zgłupiała do cna.

– Paran mówił, Ŝe będzie się chciała czegoś pozbyć – ciągnął czarodziej. – Czy juŜ to

zrobiła?

– Jeszcze nie.

– Sytuacja jest niepewna, sierŜancie. Cholernie niepewna.

Otworzyły się drugie drzwi i do izby wszedł Biegunek, odsłaniając swe spiłowane zęby w

czymś pośrednim między uśmiechem a grymasem.

– Udało się? – zapytał Sójeczka.

Barghast skinął głową.

Popołudnie przechodziło juŜ w wieczór. Crokus i Apsalar nadal przebywali na tarasie

wieŜy. Od czasu do czasu spoglądali w dół, na świętujących. Tłumy ogarnął lekki szał, jakby

tańczący znaleźli się na krawędzi desperacji. Choć okazja była radosna, na wszystko padał

cień Imperium Malazańskiego. Odprysk KsięŜyca wisiał tuŜ na południe od miasta i nikt nie

mógł wątpić, Ŝe DarudŜystan znalazł się między dwiema potęgami.

– Z jakiegoś powodu miasto wydaje się stąd mniejsze – mruknął Crokus, spoglądając na

tłumy, które wypełniały ulice niczym spieniona rzeka. – Prawie pozbawione znaczenia.

– Dla mnie jest ogromne – sprzeciwiła się Apsalar. – To jedno z największych miast,

jakie widziałam. Chyba dorównuje rozmiarami Uncie.

Spojrzał na nią zdziwiony. Ostatnio wygadywała niezwykłe rzeczy, które nie pasowały do

córki rybaka z małej, nadmorskiej wioski.

– Uncie? To stolica imperium, prawda?

Zmarszczyła brwi, co ją postarzało.

– Tak. Ale ja nigdy tam nie byłam.

– To skąd moŜesz wiedzieć, czy to duŜe miasto?

– Nie jestem pewna, Crokus.

Coll mówił, Ŝe to opętanie. Walczyły w niej ze sobą dwa zestawy wspomnień i ich walka

przybierała na zaŜartości. Zadał sobie pytanie, czy Mammot juŜ wrócił. Przez chwilę omal nie

poŜałował, Ŝe uciekli od Meese i Irilty. Potem jednak jego myśli zwróciły się ku przyszłości.

Usiadł na tarasie, wsparty o niski murek, wpatrując się w leŜące przed nim zwłoki. Rozlana

krew poczerniała juŜ w promieniach słońca Ku schodom prowadził krwawy ślad.

Najwyraźniej ten, kto zabił skrytobójcę, równieŜ został ranny. Crokus nie odnosił jednak

wraŜenia, by groziło im tu niebezpieczeństwo, choć nie był pewien dlaczego.

Jak na opuszczoną dzwonnicę, rozegrało się tu ostatnio mnóstwo dramatycznych

wydarzeń.

– Czekamy na noc? – zapytała Apsalar.

Skinął głową.

– I wtedy znajdziemy tę Challice?

– Tak. Jestem pewien, Ŝe D’Arle’owie przyjdą na fetę do pani Simtal. W tym majątku jest

wielki ogród, prawie las. Sięga aŜ tylnej ściany. Łatwo będzie się dostać do środka.

– Ale czy nikt cię nie zauwaŜy, kiedy wmieszasz się między gości?

– Będę miał na sobie strój złodzieja. Wszyscy przywdzieją kostiumy, a poza tym przyjdą

tam setki ludzi. MoŜe mi to zająć godzinę albo dwie, ale prędzej czy później ją znajdę.

– I co zrobisz wtedy?

– Coś wymyślę – odparł Crokus.

Wyciągnęła nogi na brukowych kamieniach i skrzyŜowała ramiona.

– A ja mam się ukrywać w krzakach, tak?

Wzruszył ramionami.

– MoŜe będzie tam wujek Mammot. On ci pomoŜe.

– Skąd wiesz?

– Stąd, Ŝe tak mówił Coll – burknął poirytowany chłopak. Czy miał jej powiedzieć, Ŝe

przez nie wiadomo jak długi czas była opętana? – Znajdziemy jakiś sposób, Ŝebyś mogła

wrócić do domu – wyjaśnił. – Tego właśnie chcesz, prawda?

Skinęła powoli głową, jakby nie była juŜ tego pewna.

– Tęsknię za ojcem – powiedziała.

Crokus odnosił wraŜenie, Ŝe dziewczyna próbuje przekonać samą siebie. Kiedy tu

przyszli, popatrzył na nią, myśląc: dlaczego by nie? Musiał przyznać, Ŝe dobrze się czuje w

jej towarzystwie. Pomijając, oczywiście, pytania. Jak by się zachował, gdyby to on ocknął się

w odległości tysięcy mil od domu? Byłby przeraŜony. Czy potrafiłby to znieść tak dobrze jak

ona?

– Nic mi nie jest – uspokoiła go. – Czuję się tak, jakby coś wewnątrz utrzymywało

wszystko razem. Nie potrafię wytłumaczyć tego lepiej. To coś przypomina czarny, gładki

kamień. Jest lite i ciepłe, i gdy tylko zaczynam się bać, wciąga mnie w siebie. I wtedy

wszystko znowu jest dobrze.

Zamilkła.

– Przepraszam. Nie chciałam cię odtrącać – dodała po chwili.

– Nie szkodzi – odparł.

Ukryta w mroku klatki schodowej Serrat przyglądała się dwóm stojącym na tarasie

postaciom. Wystarczy juŜ tego. Otworzyła grotę Kurald Galain i otoczyła się osłonami. Dość

juŜ tych niewidzialnych wrogów. Jeśli chcą ją załatwić, będą musieli się pokazać. A wtedy

ich zabije. Jeśli zaś chodzi o powiernika monety i dziewczynę, dokąd mogli jej uciec z tej

wieŜy?

Wydobyła sztylety, gotowa do ataku. Chronił ją tuzin rozmieszczonych wzdłuŜ całych

schodów osłon. Nikt jej nie zaskoczy.

Wtem, jej ciała dotknęły dwa ostre sztychy – jeden pod brodą, a drugi poniŜej lewej

łopatki. Tiste Andii zamarła w bezruchu. Potem usłyszała tuŜ obok ucha głos, który znała.

– PrzekaŜ to ostrzeŜenie Rake’owi, Serrat. Drugiego juŜ nie otrzyma. To samo dotyczy

ciebie. Powiernikowi monety nic się nie moŜe stać. Zabawa skończona. Jeśli spróbujesz

jeszcze raz, zginiesz.

– Ty sukinsynu! – wybuchła. – Gniew mego pana...

– Będzie daremny. Oboje wiemy, kto przysłał tę wiadomość, prawda? I Rake świetnie

zdaje sobie sprawę, Ŝe on nie jest juŜ tak daleko jak kiedyś. – Sztylet dotykający szyi Serrat

cofnął się na chwilę, by pozwolić jej skinąć głową. Potem nacisk powrócił. – Świetnie.

PrzekaŜ tę wiadomość i licz na to, Ŝe juŜ się nie spotkamy.

– Nie zapomnę o tym – zapowiedziała Tiste Andii, dygocząc z gniewu.

Odpowiedzią był cichy chichot.

– Pozdrowienia od księcia, Serrat. MoŜesz o tym pogadać z naszym wspólnym

przyjacielem.

Sztylety zniknęły. Serrat wypuściła powietrze z płuc w długim oddechu, po czym

schowała broń. Warknęła zaklęcie Kurald Galain i ulotniła się bez śladu.

Gdy ze schodów dobiegł słaby plusk, Crokus poderwał się nagle. Dotknął rękojeści

sztyletów, napinając mięśnie.

– Co się stało? – zapytała Apsalar.

– Psst. Zaczekaj. – Czuł, Ŝe serce wali mu mocno. – Boję się własnego cienia – mruknął,

siadając. – Zresztą zaraz i tak stąd idziemy.

Była to epoka wiatru, który dął nad trawiastymi równinami, ciągnącymi się pod

ołowianym niebem, wiatru, którego pragnienie dławiło wszystko, co Ŝyje, bezmyślne i

nieubłagane niczym bestia nie znająca samej siebie.

Raest zaczął uczyć się mocy wtedy, gdy usiłował dotrzymać kroku swej matce. Tam

właśnie zaczęła się walka o dominację, która miała ukształtować całe jego Ŝycie. Poznał wiele

twarzy wiatru – zefirki, które subtelnie rzeźbiły kamień w ciągu stuleci, a potem tysiącleci,

oraz straszliwe, powalające puszcze huragany. Przekonał się, Ŝe gwałtowna moc wyjącego

niby banshee wichru jest najbliŜsza jego sercu.

To matka Raesta jako pierwsza uciekła przed kształtowaną przez niego mocą.

Powiedziała mu w oczy, Ŝe się go wyrzeka, ogłosiła Oddzielenie Krwi i w ten sposób dała mu

wolność. Nie dbał o to, Ŝe ów rytuał ją złamał. To nie miało znaczenia. Ten, kto chce

dominacji, musi się szybko nauczyć miaŜdŜyć wszystkich, którzy sprzeciwiają się jego woli.

To ona poniosła klęskę, nie on.

Jaghuci bali się wspólnoty, głosili, Ŝe społeczeństwo jest kolebką tyranii – tak cielesnej,

jak i duchowej – a jako dowód przytaczali fakty z własnej krwawej historii. Raest jednak

łaknął towarzystwa. Jego moc domagała się poddanych. Siła zawsze była czymś względnym i

nie mógł dominować pod nieobecność zdominowanych.

Początkowo próbował podporządkować sobie innych Jaghutów, lecz zazwyczaj albo mu

uciekali, albo był zmuszony ich zabić. Podobne pojedynki przynosiły mu tylko chwilową

satysfakcję. Potem zgromadził wokół siebie zwierzęta, naginając do swej woli naturę. Ta

jednak więdła i umierała w niewoli, znajdując w ten sposób drogę ucieczki, której nie potrafił

powstrzymać. W swym gniewie spustoszył całe lądy, powodując wyginięcie niezliczonych

gatunków. Ziemia opierała się mu, a jej potęga była ogromna, brakowało jej jednak

ukierunkowania i dlatego owa odwieczna fala nie mogła zalać Raesta. Jego moc była

skupiona i precyzyjna, a zniszczenia, które siała, sięgały daleko.

Później stanęli mu na drodze pierwsi Imassowie, istoty, które opierały się jego woli,

buntowały przeciwko niewolnictwu, a mimo to Ŝyły dalej, pełne bezgranicznej, Ŝałosnej

nadziei. Raest odnalazł wreszcie radość dominacji. Z kaŜdym Imassem, którego złamał,

zdobywał teŜ następnego. Łączyła ich z naturą tylko minimalna więź, gdyŜ sami równieŜ

sprawowali nad swymi ziemiami tyrańskie rządy. Nie byli w stanie go pokonać.

Stworzył swego rodzaju imperium, pozbawione miast, lecz pełne nie kończących się

dramatów społeczeństwa, jego Ŝałosnych zwycięstw i nieuniknionych klęsk. Wspólnota

zniewolonych Imassów rozkwitała w tym bagnie małostkowości. Zdołali nawet sobie

wmówić, Ŝe są wolni, Ŝe to ich wola kształtuje ich przeznaczenie. Wybierali swoich

reprezentantów i sami ich strącali, gdy okrył ich całun niepowodzenia. Kręcili się bez końca

w kółko i nazywali to wzrostem, rozwojem, wiedzą. A nad tym wszystkim unosiła się wola

niewidzialnego dla nich Raesta. Najbardziej uradował się wtedy, gdy jego niewolnicy ogłosili

go bogiem – choć go nie znali – i zaczęli wznosić dlań świątynie oraz organizować stan

kapłański, którego działalność naśladowała tyranię Raesta z taką kosmiczną ironią, Ŝe Jaghut

mógł jedynie pokręcić głową.

Owo imperium powinno było trwać tysiąclecia i zginąć z jego ręki wtedy, gdy wreszcie

by się nim znudził. Nie przyszło mu do głowy, Ŝe jego poczynania wzbudzą wstręt innych

Jaghutów, Ŝe jego pobratymcy zaryzykują siebie i swą moc w obronie krótko Ŝyjących, mało

inteligentnych Imassów. Najbardziej jednak zdumiał go fakt, Ŝe Jaghuci wystąpili przeciwko

niemu jako grupa, wspólnota. Wspólnota, której jedynym celem było zniszczyć jego

imperium i uwięzić go.

Nie był przygotowany.

Wyciągnął jednak wnioski z tej nauczki i bez względu na to, jak wygląda teraz świat,

Raest nie da się zaskoczyć. Jego kości skrzypiały z początku, przeszywane licznymi bólami.

Wysiłek, jaki włoŜył w wygrzebanie się ze zmarzniętej ziemi, sparaliŜował go na pewien

czas, wreszcie jednak poczuł się gotowy, by wejść do tunelu, który wiódł do nowej krainy.

Przygotowania. Wykonał juŜ pierwsze ruchy. Wyczuwał, Ŝe przyszli po niego inni, którzy

usunęli osłony i pieczęcie Omtose Phellack. Być moŜe Ŝyli jeszcze jego czciciele, fanatycy,

którzy od pokoleń pragnęli go uwolnić, a teraz czekali nań na zewnątrz kurhanu.

Jego pierwszym priorytetem będzie zaginiony Finnest. W Ŝołędziu złoŜono znaczną część

jego mocy, którą odebrali mu i ukryli tam jaghuccy zdrajcy. Nie zabrano go daleko i nic nie

przeszkodzi mu go odzyskać. Nad powierzchnią Omtose Phellack juŜ nie istniała Wyczuwał

jej brak niczym pozbawioną powietrza próŜnię. Nic nie mogło mu się teraz przeciwstawić.

Przygotowania. Spękana, zasuszona twarz Raesta rozciągnęła się w okrutnym uśmiechu.

Dolne kły przebiły wysuszoną skórę. PotęŜni muszą gromadzić moc wokół siebie, naginać ją

do swej woli, a potem kierować nią bezbłędnie. Pierwsze ruchy były juŜ wykonane.

Brodził w brei, która pokrywała teraz błotniste dno kurhanu. Przed sobą miał pochyłą

ścianę – granicę grobowca. Za przeszytą Ŝyłkami wapna ziemią czekał na niego świat, który

Raest miał zniewolić. Uniósł rękę i bariera eksplodowała Otaczające go obłoki pary zalśniły

w promieniach słońca Poczuł opływające go fale zimnego, staroŜytnego powietrza.

Jaghucki tyran wyszedł w światło dnia.

Starucha unosiła się na ciepłym wietrze, wysoko nad Wzgórzami Gadrobi. Skrzeknęła

głośno na widok eksplozji mocy, która wzbiła całe tony gleby i skał sto stóp pod niebo.

Pochyliła skrzydła, spoglądając na białą kolumnę pary, i poszybowała w jej stronę.

To powinno okazać się interesujące, powiedziała do siebie ze śmiechem.

Wtem uderzył w nią gwałtowny podmuch. Zaskrzeczała z oburzenia spadając w dół,

niesiona przeciwnym wiatrem. Nad nią przemknęły olbrzymie cienie. Gniew ustąpił w niej

miejsca gwałtownemu podnieceniu. Uniosła głowę i zamachała skrzydłami, by ponownie

nabrać wysokości. W takich przypadkach najwaŜniejszy był odpowiedni punkt obserwacyjny.

Wzniosła się jeszcze wyŜej, po czym pochyliła głowę i spojrzała w dół. Pięć pokrytych

łuskami grzbietów lśniło tęczowo w blasku słońca, lecz tylko jeden z nich mienił się barwą

ognia Od pajęczyny rozpostartych skrzydeł biły fale czarodziejskiej mocy. Smoki szybowały

bezgłośnie nad ziemią, zmierzając ku kłębiącej się chmurze, która pojawiła się nad jaghuckim

grobowcem. Starucha wbiła spojrzenie paciorkowatych oczu w tego, który gorzał czerwonym

blaskiem.

– Silanah! – wrzasnęła z głośnym śmiechem. – Dragnipurake t’na Draconiaes! Eleint,

eleint!

Nadszedł dzień Tiste Andii.

Raest wynurzył się prosto w słoneczne popołudnie. Ze wszystkich stron, oprócz tej, w

którą spoglądał, otaczały go niskie wzgórza porośnięte poŜółkłą trawą. Na wschodzie, za

rzedniejącą zasłoną unoszącego się w powietrzu pyłu, ciągnęła się pusta równina.

Jaghucki tyran stęknął cicho. Świat nie zmienił się znowu tak bardzo. Uniósł ramiona,

czując wiatr głaszczący jego przypominające postronki mięśnie. Zaczerpnął tchu, napawając

się smakiem przesyconego Ŝyciem powietrza Zbadał ostroŜnie okolicę swą mocą, radując się

falami strachu, jakie mu odpowiedziały. Pochodziły one od bezmyślnych stworzeń, które

roiły się pod jego stopami albo kryły w pobliskich trawach. Nie wyczuł Ŝadnych wyŜszych

form Ŝycia, Ŝadnych skupisk mocy. Skierował swe zmysły pod ziemię, by sprawdzić, kto tam

mieszka. Gleba i skała macierzysta, a potem gęsta, płynna ciemność. Schodził wciąŜ w dół, aŜ

wreszcie natrafił na śpiącą boginię. W porównaniu z nim była młoda.

– Czy mam cię obudzić? – wyszeptał. – Jeszcze nie. Ale przeleję twą krew.

Zacisnął prawą dłoń w pięść i przeszył boginię włócznią cierpienia. Utworzył w

macierzystej skale szczelinę i poczuł, Ŝe śpiąca krwawi. Zadał jej tyle bólu, by poruszyła się,

lecz nie przebudziła.

Linia wzgórz na północy eksplodowała ku niebu. W powietrze wystrzeliła fontanna

magmy, której towarzyszył rosnący słup dymu, kamieni i popiołu. Ziemia zadrŜała. Wraz z

łoskotem erupcji do Raesta dotarł gwałtowny, gorący podmuch. Jaghucki tyran uśmiechnął

się.

Popatrzył na spustoszone wzgórza, oddychając cuchnącym, przesyconym siarką

powietrzem, po czym odwrócił się i ruszył na zachód, w stronę najwyŜszego widocznego tam

wzgórza. Jego Finnest znajdował się gdzieś za nim, w odległości moŜe trzech dni drogi.

Zastanawiał się, czy nie otworzyć groty, doszedł jednak do wniosku, Ŝe najpierw wejdzie na

szczyt. Stamtąd łatwiej mu będzie określić połoŜenie Finnestu.

W połowie drogi na wzgórze usłyszał odległy śmiech. Zesztywniał. Powietrze wokół

niego nagle pociemniało. Na murawie przed sobą ujrzał pięć ogromnych cieni, które

pomknęły do szczytu, a potem zniknęły poza nim. Słońce wróciło. Jaghucki tyran podniósł

wzrok ku niebu.

Pięć smoków zatoczyło krąg w idealnie wyrównanej formacji. Wszystkie pochyliły

głowy, by mu się przyjrzeć, a następnie poszybowały w jego kierunku.

– Estideein eleint – wyszeptał w swym ojczystym języku. Cztery były czarne i tylko u

skrzydeł miały srebrne lotki. Pośrodku grupy leciał piąty, czerwony. Był dwukrotnie większy

od pozostałych.

– Silanah Czerwonoskrzydła – wyszeptał Raest, mruŜąc oczy. – Zrodzona z pradawnej

magii, Tiam o czystej krwi, prowadzisz jednopochwyconych, których krew jest obca temu

światu. Wyczuwam was wszystkich! – Wzniósł pięści ku niebu. – Zimniejsi niŜ lód, zrodzeni

z jaghuckich dłoni, czarni jak ślepota, wyczuwam was!

Opuścił ramiona.

– Nie nękajcie mnie, eleint. Nie mogę was zniewolić, ale odbiorę wam Ŝycie. Dowiedzcie

się o tym. Strącę wszystkich na ziemię i własnymi rękami powyrywam serca z waszych

piersi. – PrzymruŜył oczy, spoglądając na cztery czarne smoki. – Jednopochwyceni. Chcecie

rzucić mi wyzwanie na rozkaz innego. Będziecie ze mną walczyć, choć nie macie do tego

powodu. Gdybym to ja wam rozkazywał, nie szastałbym waszym Ŝyciem tak nierozwaŜnie.

Oszczędzałbym was, jednopochwyceni, dałbym sprawy, w które warto wierzyć, zaznajomił z

satysfakcją, jaką daje władza. – Skrzywił się, gdy jego umysł zalała fala wzgardy. – Jak sobie

Ŝyczycie.

Smoki przemknęły nad nim bezgłośnie, zawróciły raz jeszcze i zniknęły za wzgórzami na

południu. Raest rozpostarł szeroko ramiona i otworzył swą grotę. Jego ciało rozszczepiło się,

gdy napłynęła do niego moc. Skóra spadała mu z ramion niby popiół. Czuł i słyszał, Ŝe

wzgórza wokół pękają, kamienie rozpadają się, tumie osuwają w dół. Horyzont ze wszystkich

stron zasnuła kurtyna pyłu. Zwrócił się na południe.

– Oto moja moc! Nadlatujcie!

Minęła długa chwila. Raest wpatrywał się z zasępioną miną we wzgórza. Nagle krzyknął

głośno i odwrócił się w prawo w tej samej chwili, gdy Silanah i cztery czarne smoki wypadły

zza szczytu wzgórza, na które się wspinał, szybując niespełna dziesięć stóp nad ziemią.

Raest wrzasnął na uderzające weń tornado mocy. Jego zapadnięte oczy spojrzały w

pozbawione wyrazu, puste, zapowiadające śmierć ślepia Silanah – wielkie jak głowa Jaghuta

– która pędziła na niego z szybkością atakującej Ŝmii. Paszcza czerwonego smoka rozwarła

się szeroko i Raest spojrzał prosto w gardło bestii.

Krzyknął po raz drugi i uwolnił w jednej chwili całą swą moc.

Groty zderzyły się ze sobą. Powietrzem wstrząsnęła detonacja. Skalne odłamki śmignęły

we wszystkie strony. Starvald Demelain i Kurald Galain walczyły z Omtose Phellack w

straszliwym wirze woli. Trawa, gleba i skała przeradzały się w sypki popiół. Pośrodku

tornada stał Raest. Moc buchała z niego z głośnym rykiem. Smoki przeszywały go impulsami

czarów, które wbijały się w wyschnięte ciało.

Jaghucki tyran siekł swą mocą niczym kosą. Fontanny krwi tryskały w powietrze i

spadały na ziemię. Smoki ryczały.

Z prawej strony w Raesta uderzyła twarda jak pięść fala rozŜarzonego ognia. Wyjąc,

poleciał w powietrze i wylądował na stercie drobnoziarnistego popiołu. Ogarnął go ogień

Silanah, który osmalił to, co zostało z jego ciała. Tyran podniósł się. Wypuścił z prawej dłoni

czary, dygocząc niepowstrzymanie.

Moc Raesta strąciła Silanah w locie. Ziemia zatrzęsła się, gdy smok pokoziołkował w dół

zbocza. Triumfalny ryk tyrana ucichł nagle, gdy od tyłu wbiły się weń pazury długości jego

przedramienia. Za pierwszą łapą podąŜyła druga. Kości klatki piersiowej Jaghuta pękały

niczym gałązki. Zacisnęły się na nim kolejne pazury. Do walki przyłączył się drugi smok.

Tyran wił się bezradnie. Łapy uniosły go w powietrze i zaczęły rozszarpywać ciało na

strzępy. Wyrywając sobie rękę ze stawu, sięgnął za siebie i zatopił palce w gładkiej, pokrytej

łuską skórze. Gdy jej dotknął, do smoczej nogi napłynęła Omtose Phellack. Kości trzasnęły,

krew zawrzała. Raest ryknął śmiechem, gdy targnięte nagłym spazmem pazury zwolniły

uchwyt, odrzucając go w bok. Padając na ziemię, połamał sobie kolejne kości, nie przejął się

tym jednak. Jego moc była niepowstrzymana, a naczynie, które ją w sobie mieściło, nie miało

znaczenia. Jeśli okaŜe się to konieczne, znajdzie sobie inne ciała, tysiące ciał.

Podniósł się po raz kolejny.

– A teraz – wyszeptał – przyniosę wam śmierć.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Gdy światło wyłoniło się z ciemności

ujrzałem na polu

zastęp smoków schwytanych

jak grzbiet fali wiatru przed wiecznym płomieniem.

Zobaczyłem wieki w ich oczach

mapę świata utrwaloną

we wzorach kaŜdej łuski ich skóry.

Czary wypływały z nich

niczym tchnienie gwiazd

i zrozumiałem, Ŝe

smoki zstąpiły między nas...

Anomandaris

Rybak (ur.?)

W porastających ogród chaszczach gromadziły się cienie. Przyboczna Lorn podniosła się

z klęczek, strzepując ziemię z dłoni.

– Znajdź Ŝołądź. – Uśmiechnęła się. – Zasadź go.

Gdzieś za gęsto rosnącymi drzewami słudzy pokrzykiwali do siebie, zajęci ostatnimi

przygotowaniami. Wsunęła połę płaszcza za pas i wśliznęła się cicho między porośnięte

pnączami pnie. Po chwili zobaczyła przed sobą ścianę ogrodu.

Za nią znajdował się wąski zaułek, wysłany liśćmi i gałęziami, które pochodziły z

ogrodów znajdujących się za płotami, po obu stronach. Dostać się do ogrodu – i opuścić go –

było bardzo łatwo. Wdrapała się na mur z nie ociosanych kamieni, łapiąc się w razie potrzeby

pnączy, a potem prześliznęła górą.

Wylądowała z cichym chrzęstem gałązek i zeschłych liści w cieniu równie głębokim jak

ten w ogrodzie. Poprawiła płaszcz, podeszła do wyjścia z zaułka i z ramionami

skrzyŜowanymi na piersiach oparła się o róg budynku, rzucając uśmiech kłębiącym się na

ulicy tłumom.

Zostały jeszcze tylko dwa zadania. Potem będzie mogła opuścić miasto. Jedna z tych

misji mogła się jednak okazać niewykonalna. Nie wyczuwała nawet najmniejszego śladu

obecności śal. Być moŜe dziewczyna rzeczywiście zginęła. W tej sytuacji było to jedynym

wytłumaczeniem.

Wpatrywała się w morze ludzi, strumień przewijających się wokół niej twarzy. Niepokoił

ją drzemiący w nich obłęd, zwłaszcza Ŝe straŜe miejskie trzymały się na dystans. Uwagę

przyciągał cień przeraŜenia widoczny na niezliczonych obliczach. Prawie kaŜde z nich

wydawało się jej teraz znajome.

DarudŜystan przerodził się w jej umyśle w zamazaną plamę, zlał w jedno z setką innych

miast. KaŜde z nich wyłaniało się z jej przeszłości jak na paradzie. Radość i strach, cierpienie

i śmiech – wszystko to stało się dla niej tym samym. Dobiegające jej uszu dźwięki niczym nie

róŜniły się od siebie. Straciła rozeznanie. Twarze zgubiły gdzieś wyraz, a dźwięki przerodziły

się w ryk pozbawionej sensu historii.

Przesunęła dłonią przed oczyma, a potem zatoczyła się do tyłu, znikając w mrocznym

zaułku. Osunęła się w dół, wsparta o ścianę, i przykucnęła pod nią.

Celebracja błahości. Czy tym w ostatecznym rozrachunku jesteśmy? Słuchaj ich!

Za kilka godzin na skrzyŜowaniach waŜniejszych ulic miasta dojdzie do eksplozji. Setki

ludzi zginą na miejscu. Wkrótce liczba ofiar sięgnie tysięcy. Wśród pogruchotanych

brukowców i rumowisk budynków znajdą się te same twarze, zamarłe w połowie drogi

między radością a grozą. Konający będą wydawać z siebie rozpaczliwe krzyki, słabnące

stopniowo wraz z mijaniem bólu.

Widziała te twarze juŜ nie raz. Znała je wszystkie, podobnie jak brzmienie głosów, tych

przesyconych ludzkimi uczuciami, tych wyraŜających klarowne myśli, i wreszcie takich,

które znajdowały się gdzieś między tymi dwiema skrajnościami.

Czy to właśnie jest moje dziedzictwo? – zastanowiła się. Pewnego dnia równieŜ moja

twarz zastygnie w wyrazie śmiertelnego zdumienia.

Potrząsnęła głową, lecz niewiele jej to dało. Zdała sobie nagle sprawę, Ŝe jest bliska

załamania. Zbroja przybocznej pękała, jej marmurowa wspaniałość traciła połysk. Ów tytuł

był tak samo pozbawiony znaczenia jak nosząca go kobieta. Cesarzowa – jeszcze jedna twarz,

którą juŜ gdzieś widziała, maska, za którą ktoś ukrywał się przed własną śmiertelnością.

– Nie ma sensu się ukrywać – wyszeptała, spoglądając na otaczające ją zeschłe liście i

gałęzie. – Nie ma sensu.

Po kilku minutach podniosła się i starannie strzepnęła pył z płaszcza. Zostało jej jeszcze

jedno zadanie, które mogła wykonać. Odnaleźć powiernika monety, zabić go i zabrać monetę

Oponn. Ów bóg zapłaci za ingerencję w sprawy imperium. Cesarzowa i Tayschrenn juŜ tego

dopilnują.

Ta misja wymagała koncentracji, skupienia zmysłów na poszukiwanej sygnaturze.

Wiedziała, Ŝe będzie to jej ostatni czyn. Dokona go jednak. Nie potrafiła sobie wyobrazić, Ŝe

zginie pokonana. Zwróciła się w stronę ulicy. Tłumy przesłaniał wzbijający się z ziemi pył.

Daleko na wschodzie uderzył grom, choć powietrze było suche i nic nie zapowiadało deszczu.

Sprawdziła broń.

– Misja przybocznej jest juŜ prawie wykonana – rzekła cicho.

Wyszła z zaułka i zniknęła w ciŜbie.

Kruppe wstał od swego stolika w gospodzie „Pod Feniksem” i spróbował zapiąć ostatni

guzik kamizelki. Gdy mu się to nie udało, rozluźnił mięśnie brzucha, wydając znuŜone

westchnienie. Dobrze chociaŜ, Ŝe płaszcz był wyprany. Poprawił mankiety nowej koszuli i

wyszedł z prawie pustej karczmy.

Przesiedział za stolikiem całą godzinę. Mogłoby się wydawać, Ŝe myśli o czymś

pozbawionym znaczenia, lecz w rzeczywistości w jego głowie utworzył się zrodzony z talentu

wzór, który bardzo go zafrasował. Meese i Irilta zgubiły Crokusa i dziewczynę. Ten fakt

pozwolił mu ujrzeć wszystko jasno. Tak jak działo się to z większością mimowolnych sług

bogów, gdy gra się skończy, Ŝycie chłopaka równieŜ osiągnie kres. Monetę moŜna było raz

rzucić na szalę, nikt jednak nie pozwoli, by pozostała na swobodzie. To byłoby stanowczo

zbyt niebezpieczne. Nie, szczęście opuści Crokusa w chwili, gdy najbardziej będzie go

potrzebował, i młodzieniec zapłaci za to Ŝyciem.

– Nie, nie – mruknął grubasek nad kuflem. – Kruppe nie moŜe do tego dopuścić.

Nie potrafił jednak dostrzec prowadzącej do sukcesu drogi. Czuł pewność, Ŝe

zneutralizował wszystkie potencjalne zagroŜenia, czy raczej zrobił to ktoś, kto pilnował

Crokusa. Ze wzoru wynikało wyraźnie, Ŝe wykonuje on znakomitą robotę. Kruppego dręczyło

jednak podejrzenie, Ŝe tym „kimś” nie jest on ani nikt z jego agentów. Będzie po prostu

musiał zaufać uczciwości nieznajomego.

Niszczycielowi Kręgu znowu się udało. Grubasek był przekonany, Ŝe Turban Orr nie

zdoła go dopaść. Węgorz umiał osłaniać swych ludzi. W gruncie rzeczy Niszczyciel Kręgu

powinien juŜ przejść w stan spoczynku. Dla własnego bezpieczeństwa. Zamierzał przekazać

mu tę dobrą wiadomość na fecie u pani Simtal. ZasłuŜył sobie na to po tych wszystkich

latach.

Wzór powiedział mu równieŜ coś, z czego zdawał juŜ sobie sprawę: został

zdemaskowany. Zaklęcie, które rzucił na Murillia, nie wytrzyma długo. Nie liczył zresztą na

to. Chciał tylko, by dzisiaj nic nie krępowało swobody jego ruchów. Potem będzie, co ma

być. To samo dotyczyło jego spotkania z Barukiem.

Kruppego najbardziej niepokoiło nagłe zakończenie wzoru. Po dzisiejszej nocy

przyszłość była białą plamą. Najwyraźniej zbliŜali się do punktu węzłowego. Wiedział, Ŝe

osiągną go na fecie u pani Simtal.

Wszedł na teren Dzielnicy Górnych Majątków, kiwając uprzejmie głową do stojącego

przy rampie wartownika. MęŜczyzna skrzywił się, zachował jednak milczenie. Za trzydzieści

minut zaczynała się feta i Kruppe zamierzał znaleźć się na niej jako jeden z pierwszych. Do

ust napłynęła mu ślinka na myśl o wszystkich tych świeŜych ciastkach ociekających ciepłym,

słodkim lukrem i czekoladą. Wyjął spod płaszcza maskę i uśmiechnął się do niej.

Niewykluczone, Ŝe spośród wszystkich gości tylko wielki alchemik Baruk potrafi dostrzec

ironię, którą wyraŜała.

No cóŜ. Jeden wystarczy, biorąc pod uwagę, kim jest. Ostatecznie, czyŜ Kruppe jest

chciwy?

Odpowiedziało mu burczenie w brzuchu.

Crokus wytęŜał wzrok, wpatrując się w ciemniejące od wschodu niebo. Od czasu do

czasu za wzgórzami pojawiało się coś przypominającego błyskawicę. KaŜdy następny

rozbłysk był bliŜszy od poprzedniego. W dźwięku gromów, które zaczęły uderzać wczesnym

popołudniem i nie umilkły do tej pory, było jednak coś dziwnego. Ich tembr nie przypominał

normalnego, wstrząsającego ziemią basowego łoskotu. Brzmiały niemal głucho. Chmury,

które pojawiły się wcześniej nad wzgórzami, miały niesamowity, niezdrowy kolor ochry. Te

same obłoki zbliŜały się teraz do miasta.

– Kiedy stąd pójdziemy? – zapytała Apsalar, opierająca się o ścianę obok niego.

Crokus otrząsnął się.

– Teraz. JuŜ jest ciemno.

– Crokus? Co zrobisz, jeśli Challice D’Arle zdradzi cię po raz drugi?

W półmroku ledwie widział jej twarz. Czy chciała go zranić? Z jej głosu trudno to było

odgadnąć.

– Nie zdradzi – zapewnił ją, powtarzając sobie, Ŝe w to wierzy. – Zaufaj mi – dodał,

ruszając ku schodom.

– Ufam – odparła.

Chłopak skrzywił się. Dlaczego wszystko wydawało się jej takie łatwe? Na oddech

Kaptura, sam sobie nie ufał. Rzecz jasna, nie znał Challice zbyt dobrze. Odbyli tylko jedną,

bardzo dziwną rozmowę. Co będzie, jeśli zawoła straŜników? Przede wszystkim musi

dopilnować, by Apsalar nic się nie stało. Stanął i złapał ją za ramię.

– Posłuchaj. – Jego głos brzmiał dziwnie ochryple, lecz mimo to Crokus mówił dalej. –

Jeśli coś pójdzie nie tak, wróć do gospody „Pod Feniksem”. Zgoda? Znajdź Meesę, Iriltę albo

moich przyjaciół, Kruppego i Murillia. Opowiedz im, co się stało.

– Zgoda, Crokus.

– Świetnie. – Cofnął rękę. – Szkoda, Ŝe nie mamy lampy – powiedział i zagłębił się w

mrok, wyciągając rękę przed siebie.

– A po co? – zapytała, wyprzedzając go. – Wszystko widzę. Nie puszczaj mojej dłoni.

Zdał sobie sprawę, Ŝe trudno byłoby mu ją puścić, nawet gdyby tego chciał. Na jej małej

rączce było pełno stwardnień. Pozwolił, by przypomniały mu one, do czego zdolna jest ta

kobieta, choć czuł się z tego powodu lekko zawstydzony.

Mimo Ŝe wytrzeszczał szeroko oczy, nie widział zupełnie nic. Zgodził się, by Apsalar

sprowadziła go ze schodów.

Kapitan straŜy domowej majątku Simtal przyjrzał się z wyraźnym niesmakiem Sójeczce i

jego ludziom.

– Myślałem, Ŝe wszyscy jesteście Barghastami. – Zatrzymał się przed Biegunkiem i

dźgnął palcem jego masywną pierś. – Sądziłem, Ŝe wszyscy będą tacy jak ty, Niganga.

Z ust Biegunka wyrwał się niski, groźny warkot. Kapitan cofnął się, sięgając po krótki

miecz.

– Kapitanie – odezwał się Sójeczka – gdybyśmy wszyscy byli Barghastami...

MęŜczyzna zwrócił ku niemu swą szczupłą twarz.

– Nie byłoby cię na nas stać – dokończył z nerwowym uśmiechem. Spojrzał na Biegunka.

Niganga? Na oddech Kaptura! – Niganga jest moim zastępcą, kapitanie. Gdzie mamy zająć

pozycje?

– TuŜ za fontanną – padła odpowiedź. – Staniecie plecami do ogrodu, który ostatnio

trochę, hmm, zarósł. Nie chcemy, Ŝeby ktoś z gości tam zabłądził. Dlatego kierujcie ich

uprzejmie w stronę domu. Zrozumiano? Powtarzam: uprzejmie. Macie salutować kaŜdemu,

kto będzie z wami rozmawiał. Jeśli dojdzie do jakichś sporów, wysyłajcie wszystkich do

mnie. Jestem kapitan Stillis. Będę się kręcił po posiadłości. KaŜdy ze straŜników domowych

będzie wiedział, gdzie mnie znaleźć.

Sójeczka skinął głową.

– Tak jest.

Przyjrzał się swej druŜynie. Skrzypek i Płot stali za Biegunkiem. Obaj wyraźnie palili się

do roboty. Przy wyjściu na ulicę przystanęli pogrąŜeni w rozmowie Młotek i Szybki Ben.

SierŜant popatrzył na nich z niepokojem. ZauwaŜył, Ŝe czarodziej krzywi się wyraźnie za

kaŜdym razem, gdy na wschodzie uderza grom.

Stillis wytłumaczył im, którędy mają przejść przez rezydencję na taras i do leŜącego dalej

ogrodu, po czym zostawił ich samych. Sójeczka zaczekał, aŜ kapitan zniknie mu z oczu, po

czym podszedł do Szybkiego Bena i Młotka.

– Co się dzieje? – zapytał.

Czarodziej miał wyraźnie wystraszoną minę.

– Słyszysz te grzmoty i błyskawice, sierŜancie? – odezwał się Młotek. – To nie jest burza.

Wygląda, Ŝe Paran mówił prawdę.

– To znaczy, Ŝe mamy niewiele czasu – zauwaŜył Sójeczka. – Ciekawe, dlaczego nie

pokazała się przyboczna? Myślicie, Ŝe zwiała stąd gdzie pieprz rośnie?

Młotek wzruszył ramionami.

– Nic nie kapujesz? – zapytał podenerwowany czarodziej. – Ten stwór wdał się walkę –

kontynuował, zaczerpnąwszy kilka głębokich oddechów. – Mówimy tu o potęŜnych czarach,

które w dodatku są coraz bliŜej, a to znaczy, Ŝe on wygrywa. Co z kolei oznacza...

– śe mamy kłopoty – dokończył Sójeczka. – No dobra, na razie trzymajmy się planu.

Wyznaczyli nam słuŜbę dokładnie tam, gdzie chcieliśmy się znaleźć. Szybki, jesteś pewien,

Ŝe Kalam i Paran nas odszukają?

Czarodziej jęknął.

– Podałem im wytyczne, sierŜancie.

– Świetnie. No to do roboty. Idziemy tam, gdzie nam kazał.

– Wygląda tak, jakby miał przespać jeszcze kilka dni – zauwaŜył Kalam, podnosząc się

znad łóŜka Colla. Spojrzał na kapitana.

Paran potarł zaczerwienione oczy.

– Na pewno coś im dała – upierał się ze znuŜeniem w głosie. – Nawet jeśli tego nie

zauwaŜyli.

Kalam pokręcił głową.

– Mówiłem ci juŜ, kapitanie, Ŝe nie dała. Wszyscy mieli oko na coś takiego. DruŜyna

nadal jest czysta. Lepiej juŜ chodźmy.

Paran podniósł się z wysiłkiem. Czuł się zmęczony i wiedział, Ŝe jest dla druŜyny

cięŜarem.

– W takim razie pokaŜe się w majątku – nie ustępował, przytraczając miecz do pasa

– To juŜ zadanie dla nas dwóch, prawda? – odparł Kalam, ruszając w stronę wyjścia. –

Jeśli tam przyjdzie, to ją załatwimy, tak jak chciałeś to zrobić od początku.

– W moim obecnym stanie – zauwaŜył Paran, podchodząc do skrytobójcy – nie przydam

się na wiele w walce. MoŜna mnie uznać najwyŜej za czynnik zaskoczenia. Z pewnością nie

spodziewa się mnie zobaczyć i mój widok wybije ją z uderzenia. – Popatrzył w ciemne oczy

rozmówcy. – Wykorzystaj ten moment, kapralu.

– Rozumiem, kapitanie – odparł z uśmiechem Kalam.

Zostawili chrapiącego Colla i zeszli na parter. Gdy przechodzili obok szynkwasu, Scurve

obrzucił ich nieufnym spojrzeniem.

Kalam zaklął ze złością i jednym płynnym ruchem złapał go za koszulę. Potem wciągnął

piszczącego oberŜystę na blat, tak Ŝe ich twarze dzieliło od siebie tylko kilka cali.

– Mam juŜ dosyć czekania – warknął. – PrzekaŜ wiadomość miejskiemu mistrzowi

skrytobójców. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz. Tylko się pośpiesz. Oto, co masz mu

powiedzieć: najwyŜszy kontrakt w jego Ŝyciu będzie na niego czekał pod tylnym murem

posiadłości pani Simtal. Dzisiejszej nocy. Jeśli mistrz gildii jest godny tego miana, to być

moŜe zadanie nie okaŜe się dla niego zbyt trudne. PrzekaŜ mu tę wiadomość, choćbyś musiał

wykrzyczeć ją z dachów, albo jak tu wrócę, na mur cię zabiję.

Paran wbił wzrok w kaprala, zbyt zmęczony, Ŝeby się dziwić.

– Tracimy czas – wycedził.

Kalam zacisnął mocniej dłonie, spoglądając złowieszczo w oczy Scurve’a.

– Lepiej, Ŝebyś się mylił. – Postawił delikatnie oberŜystę na podłodze, po czym rzucił na

blat garść srebrników. – To za fatygę – dodał.

Paran zagestykulował niecierpliwie. Skrytobójca skinął głową i obaj opuścili gospodę

„Pod Feniksem”.

– Nadal wykonujemy rozkazy, kapralu?

Kalam chrząknął.

– Rozkazano nam złoŜyć tę ofertę w imieniu cesarzowej, kapitanie. O ile kontrakt

zostanie przyjęty i zamachy się powiodą, Laseen będzie musiała za nie zapłacić, nawet jeśli

wyjmie nas spod prawa.

– Obezwładnione miasto zajmie Dujek ze swą armią, a cesarzowa będzie musiała pokryć

koszta. Udławi się od tego, Kalam.

– To jej problem, nie mój – zauwaŜył z uśmiechem skrytobójca.

Przez hałaśliwy tłum przepychali się przypominający milczące widma szarolicy, którzy

zapalali gazowe latarnie od świec umieszczonych na długich tykach. Niektórzy ludzie,

ośmieleni alkoholem, obejmowali ich i błogosławili. Szarolicy, zakapturzeni i anonimowi,

kłaniali się tylko w odpowiedzi i uwolniwszy się z objęć, wracali do swych zajęć.

Kalam przypatrywał się im, ściągnąwszy brwi.

– O co chodzi, kapralu? – zapytał Paran.

– Coś mi nie daje spokoju. Nie wiem, o co chodzi, ale to ma coś wspólnego z tymi

szarolicymi.

Kapitan wzruszył ramionami.

– Oni tylko zapalają latarnie. Chodźmy juŜ.

Kalam westchnął.

– No dobra, kapitanie.

Czarna, lakierowana kareta zaprzęŜona w dwa bułane ogiery przedzierała się powoli

przez ciŜbę. Dwanaście stóp przed nią maszerowało dwóch straŜników Baruka, którzy

torowali drogę środkiem ulicy. Gdy krzyki i przekleństwa nie skutkowały, posiłkowali się

owiniętą w tkaninę bronią.

W wygodnej karocy uliczny zgiełk brzmiał jak szum odległych fal. Osłabiały go

wyciszające zaklęcia alchemika. Baruk siedział z brodą opadającą na pierś, a jego oczy –

skryte w cieniu brwi i na wpół zamknięte – były wlepione w siedzącego naprzeciwko Tiste

Andii. Rake wrócił do jego posiadłości na kilka minut przed chwilą odjazdu i od tego czasu

nie odezwał się ani słowem.

Baruka dręczył ból głowy. Posadami wzgórz na wschodzie wstrząsały czary, których fale

uderzały w kaŜdego znajdującego się w ich zasięgu maga niczym pancerne pięści. Alchemik

znał ich źródło. Nadchodził mieszkaniec kurhanu, a na kaŜdym kroku opór stawiali mu Tiste

Andii Anomandera Rake’a. Wyglądało na to, Ŝe prognoza Mammota była zbyt

optymistyczna. Nie mieli dni, a jedynie godziny.

Władca Odprysku KsięŜyca spoczywał jednak spokojnie na wyściełanym siedzeniu. Nogi

wyciągnął przed siebie, a skryte w rękawicach dłonie złoŜył na kolanach. Nie niepokoiła go

wojna grot. Nie przejmował się faktem, Ŝe jaghucki tyran okazał się potęŜniejszy niŜ jego

magowie, Ŝe mieszkaniec kurhanu zbliŜał się nieubłaganie, otoczony wzmagającą się burzą

czarów Omtose Phellack. Maska leŜąca na aksamitnym obiciu obok Rake’a była wspaniale

wykonana, choć wyglądała makabrycznie. W szczęśliwszych czasach jej widok mógłby

rozbawić alchemika, a mistrzowskie rzemiosło wzbudziłoby jego zachwyt. W tej chwili

jednak spoglądał na nią podejrzliwie. Krył się w niej jakiś sekret tego, kto miał ją załoŜyć,

Baruk jednak nie potrafił go zgłębić.

Turban Orr poprawił maskę jastrzębia i zatrzymał się przed szerokimi schodami, które

wiodły do głównego wejścia rezydencji. Usłyszał łoskot nadjeŜdŜającej karety i odwrócił się

plecami do drzwi, za którymi rozległy się kroki.

– Wolałabym, Ŝebyś pozwolił któremuś z moich sług poinformować mnie o twym

przybyciu, rajco – odezwała się stojąca za nim pani Simtal. – Pozwól, bym zaprowadziła cię

do głównego salonu.

Wsunęła mu rękę pod ramię.

– Chwileczkę – mruknął, wpatrując się w wysiadającą z pojazdu postać. – To karoca

alchemika, ale to przecieŜ chyba nie jest Baruk – zauwaŜył.

Pani Simtal spojrzała w tamtą stronę.

– Trake’u uwolniony z więzów! – wydyszała. – Kto to moŜe być?

– Gość Baruka – odparł z przekąsem Orr.

Wpiła palce w jego ramię.

– Wiem, Ŝe alchemik ma taki przywilej, rajco. Powiedz mi, czy widziałeś juŜ kiedyś tego

człowieka?

Orr wzruszył ramionami.

– Skąd mam wiedzieć? Nosi maskę.

– Turban, ilu znasz męŜczyzn, którzy mieliby siedem stóp wzrostu, a na plecach nosili

dwuręczne miecze? – PrzymruŜyła powieki. – Myślisz, Ŝe te białe włosy to część przebrania?

Rajca nie odpowiedział. Przyglądał się Barukowi, który wygramolił się z karety w ślad za

nieznajomym. Maska alchemika była skromną, inkrustowaną półtarczą, która zakrywała

jedynie oczy. Niewątpliwie chciał w ten sposób dać do zrozumienia, Ŝe nie ma w nim

dwulicowości. Turban Orr mruknął coś pod nosem. Wiedział, Ŝe jego podejrzenia są

uzasadnione i alchemik dysponuje wielkimi wpływami oraz władzą. Ponownie zerknął na

nieznajomego. Przywdział on lakierowaną maskę czarnego smoka, na której widać było

delikatne srebrne cienie. Mina bestii z jakiegoś powodu wydawała się... chytra.

– I co teraz? – zapytała pani Simtal. – Czy będziemy tu sterczeć całą noc? A gdzie się

podziała twoja ukochana Ŝona?

– Zachorowała – rzucił z roztargnieniem w głosie. Uśmiechnął się do niej. – Czy

przedstawimy się gościowi alchemika? I czy juŜ pochwaliłem twój kostium?

– Nie pochwaliłeś – poskarŜyła się.

– Pięknie wyglądasz w przebraniu czarnej pantery, pani.

– AleŜ to oczywiste – prychnęła poirytowana. Baruk i jego gość kroczyli ku nim po

wyłoŜonym kamiennymi płytami chodniku. Wysunęła rękę spod ramienia rajcy i ruszyła ku

nim. – Dobry wieczór, alchemiku Baruku. Witaj – dodała, zwracając się do człowieka w

smoczej masce. – To zdumiewający kostium. Czy juŜ się gdzieś spotkaliśmy?

– Dobry wieczór, pani Simtal – odpowiedział Baruk, kłaniając się. – I tobie, rajco

Turbanie Orrze. Pozwólcie, Ŝe wam przedstawię – zawahał się, lecz Tiste Andii był w tej

sprawie bardzo stanowczy – pana Anomandera Rake’a, który przebywa w DarudŜystanie jako

gość.

Alchemik odczekał chwilę, by się przekonać, czy rajca poznaje to nazwisko.

Turban Orr pokłonił się uprzejmie.

– Witam cię w imieniu Rady Miejskiej, panie Anomanderze Rake.

Baruk westchnął. Anomander Rake, nazwisko znane poetom i uczonym, lecz

najwyraźniej nie rajcom.

– Skoro kaŜesz się zwać panem, to sądzę, Ŝe masz tytuł do ziemi? – ciągnął Orr.

Omal nie zrobił kroku do tyłu, gdy smocza maska zwróciła się nagle ku niemu i przeszyło

go spojrzenie ciemnoniebieskich oczu.

– Do ziemi? Tak, rajco, mam. Ma on jednak charakter czysto honorowy i przyznał mi go

mój lud. – Rake spojrzał nad ramieniem Orra, zaglądając do pomieszczenia za otwartymi

szeroko drzwiami. – Pani, mam wraŜenie, Ŝe zabawa juŜ się zaczęła.

– To prawda. – Roześmiała się. – Pójdźmy się do niej przyłączyć.

Baruk znowu odetchnął z ulgą.

Murillio musiał przyznać, Ŝe Kruppe znakomicie dobrał mu przebranie. Choć dławił go

lęk, uśmiechnął się pod ozdobioną piórami maską pawia. Stał przy otwartych drzwiach, które

prowadziły na patio i do ogrodu. W jednej dłoni trzymał kielich lekkiego wina, a drugą

zatknął sobie za pas.

Rallick zatrzymał się pod ścianą obok niego, z ramionami skrzyŜowanymi na piersi. Nosił

maskę catlińskiego tygrysa, którego wyidealizowane oblicze przypominało twarz boga

Trake’a. Murillio wiedział, Ŝe skrytobójca oparł się całym cięŜarem o ścianę raczej ze

zmęczenia niŜ z lenistwa. Po raz kolejny zastanowił się, czy wykonanie zadania spadnie na

niego. Rallick zesztywniał raptownie, spoglądając ku wejściu, które mieli przed sobą.

Murillio wyci ągnął szyję, by zobaczyć coś ponad tłumem. Tam. Jastrząb.

– Tak jest, to Turban Orr – wyszeptał. – Kto mu towarzyszy?

– Simtal – warknął Rallick. – I Baruk z jakimś potwornie wielkim facetem, który nosi

maskę smoka. I miecz.

– Baruk? – Murillio roześmiał się nerwowo. – Miejmy nadzieję, Ŝe nas nie pozna. W

mgnieniu oka zorientowałby się, co jest grane.

– Nic nie szkodzi – uspokoił go Rallick. – Nie będzie nas powstrzymywał.

– MoŜe i masz rację. – Murillio z wraŜenia omal nie wypuścił kielicha. – Na znuŜone

stopy Kaptura!

– Niech to szlag! – wysyczał skrytobójca przez zęby. – Spójrz na niego! Lezie prosto na

nich!

Pani Simtal i Turban Orr poŜegnali uprzejmie Baruka i Rake’a, zostawiając ich na chwilę

pośrodku salonu. Wokół kłębili się ludzie. Niektórzy kiwali głowami, pozdrawiając z

szacunkiem alchemika, wszyscy jednak trzymali się na dystans. Tłum skupił się wokół pani

Simtal, która stanęła u podstawy schodów. Goście zasypywali ją pytaniami dotyczącymi

Anomandera Rake’a.

Do Baruka i jego towarzysza podszedł jakiś człowieczek. Był niski i pękaty, ubrany w

wyblakłą czerwoną kamizelkę. W obu rękach ściskał ciastka, twarz zaś przesłaniała mu

maska cherubinka, której czerwone, rozchylone usta oblepione były okruchami i kawałkami

lukru. Po drodze ku nim wciąŜ napotykał na przeszkody i nieustannie musiał przepraszać

kolejnych ludzi.

– Bardzo mu się śpieszy, prawda? – rzucił Rake, zauwaŜywszy przybysza.

Baruk zachichotał.

– Pracował dla mnie – wyjaśnił. – A jednocześnie ja pracowałem dla niego. Anomanderze

Rake, poznaj człowieka zwanego Węgorzem, największego ze szpiegów DarudŜystanu.

– Chyba Ŝartujesz.

– Nie.

Kruppe przedarł się wreszcie do nich, dysząc cięŜko.

– Mistrzu Baruku! – wysapał. – CóŜ to za niespodzianka, Ŝe cię tu widzę! – Uniósł maskę

spoglądając na Rake’a. – Te włosy są znakomicie zrobione, panie. Znakomicie. Nazywam się

Kruppe, panie. Kruppe Pierwszy.

Wepchnął sobie ciastko do ust.

– To jest pan Anomander Rake, Kruppe.

Grubasek skinął energicznie głową, przełykając głośno.

– Oczywiście! W takim razie z pewnością jesteś przyzwyczajony do takiej perspektywy,

panie. Kruppe zazdrości tym, którzy mogą spoglądać na wszystkich z góry.

– Łatwo jest wówczas wmówić sobie, Ŝe ci na dole są mali i niewiele znaczący – odparł

Rake. – MoŜna powiedzieć, Ŝe górnolotność wiąŜe się z pewnym ryzykiem.

– Kruppe mógłby tak powiedzieć, zakładając, Ŝe to celowy kalambur. KtóŜ jednak

mógłby zaprzeczyć, Ŝe smocza natura przekracza ludzkie pojmowanie? Kruppe moŜe się

tylko domyślać, jaki dreszcz czuje ktoś, kto leci na skrzydłach zawodzącego wiatru, a w dole

widzi króliki, które pierzchają w panice, gdy tylko jego cień muśnie ich ograniczoną

świadomość.

– Mój drogi Kruppe – odezwał się z westchnieniem Baruk. – To tylko maska.

– Ironia Ŝycia polega na tym – oznajmił Kruppe, unosząc nad głowę rękę, w której

trzymał ciastko – Ŝe człowiek uczy się nie ufać temu co oczywiste, ulega najrozmaitszym

podejrzeniom i wyciąga dziwne wnioski. Ale czy Kruppe dał się oszukać? A czy węgorz umie

pływać? Hura, te pozornie mętne wody są dla Kruppego domem, a jego oczy otwierają się

szeroko z zachwytu! – Pokłonił się zamaszyście, zasypując Rake’a i Baruka okruchami

ciastka, po czym odszedł, nie przestając mówić. – Kruppe podejrzewa, Ŝe wskazane jest

zbadanie kuchni...

– Jest z niego prawdziwy węgorz – zauwaŜył z rozbawieniem w głosie Rake. – I czyŜ nie

powinien być przykładem dla nas wszystkich?

– Masz rację – wymamrotał Baruk, opuszczając bezwładnie ramiona. – Muszę się napić.

Przeproszę cię na chwilę i pójdę znaleźć coś dla nas obu.

Turban Orr stał wsparty plecami o ścianę, przyglądając się zatłoczonej sali. Nie mógł się

uspokoić. Ostatni tydzień był bardzo męczący. WciąŜ czekał na potwierdzenie przez Gildię

Skrytobójców śmierci Colla. Na ogół nie zdarzało się, by wykonanie zlecenia trwało aŜ tyle

czasu. Pchnąć pijaka noŜem nie było chyba tak trudno.

Poszukiwania szpiega w szeregach jego organizacji zabrnęły w ślepą uliczkę, był jednak

przekonany, Ŝe ktoś taki istnieje. Jego plany w Radzie raz za razem blokowano, zwłaszcza po

zamordowaniu Lima, lecz poczynania przeciwników były zbyt nieokreślone, by mógł

wskazać palcem konkretną osobę. Niemniej projekt proklamacji szlag trafił.

Doszedł do tego wniosku dziś rano i natychmiast podjął odpowiednie kroki. Jego

najlepszy i najbardziej zaufany wysłannik juŜ w tej chwili mknął kupieckim traktem i

zapewne mijał właśnie Wzgórza Gadrobi, nad którymi szalała burza. Zmierzał do Pale. Do

imperium. Turban Orr wiedział, Ŝe Malazańczycy wymaszerowali. Nikt w DarudŜystanie ich

nie powstrzyma. A władca Odprysku przegrał juŜ jedną bitwę w Pale. Dlaczego tym razem

miało być inaczej? Nie, najwyŜsza pora dopilnować, by jego pozycja przetrwała imperialną

okupację. Albo, jeszcze lepiej, Ŝeby w zamian za udzielone poparcie uzyskał wyŜszą rangę.

Spojrzał od niechcenia na straŜnika, który stał z boku spiralnych schodów.

Wydawał mu się skądś znajomy – nie jego twarz, lecz postawa, ustawienie barków.

CzyŜby zazwyczaj pełnił słuŜbę w Gmachu Majestatu? Nie, miał na sobie mundur

regularnego straŜnika, a gmach był domeną elitarnej gwardii. Turban Orr zmarszczył brwi

pod maską jastrzębia. Wtem straŜnik poprawił rzemień hełmu, i rajca wciągnął gwałtownie

powietrze. Oparł się o ścianę, dygocząc jak szalony. Barbakan Despoty! Przez wszystkie te

noce – noc po nocy w ciągu wielu lat – straŜnik był świadkiem jego potajemnych spotkań z

sojusznikami i agentami. Wreszcie odkrył szpiega.

Wyprostował się, zaciskając dłoń na rękojeści pojedynkowego miecza. Nie będzie tracił

czasu na zadawanie pytań. Niech szlag trafi wraŜliwość Simtal i całe to przyjęcie. Chciał

natychmiast wywrzeć zemstę i nikt go przed tym nie powstrzyma. Ruszył naprzód, nie

spuszczając wzroku z nic nie podejrzewającego straŜnika.

Wtem nadział się na czyjś bark i zatoczył do tyłu. Spojrzał na niego rosły męŜczyzna w

masce tygrysa. Orr czekał na przeprosiny, lecz usłyszał jedynie ciszę. Spróbował wyminąć

nieznajomego.

Ten jednak go zatrzymał. Rajca zaklął głośno, gdy skryta w rękawicy dłoń wylała mu na

pierś wino.

– Idiota! – warknął. – Jestem rajca Turban Orr! Z drogi.

– Wiem, kim jesteś – odparł cicho męŜczyzna.

Orr dźgnął go palcem w pierś.

– Nie zdejmuj tej maski, Ŝebym nie wiedział, kogo później szukać!

– Nawet nie zauwaŜyłem, Ŝe nosisz maskę – rzekł męŜczyzna zimnym, bezbarwnym

głosem. – To pewnie przez ten twój nochal.

Rajca przymruŜył oczy.

– Szukasz śmierci, co? – wychrypiał. – Spełnię twoje Ŝyczenie. – Zaciśnięta na rękojeści

dłoń zadrŜała. – Za parę minut W tej chwili muszę...

– Nie czekam na nikogo – rzucił Rallick Nom. – A juŜ z pewnością nie na jakiegoś

cienkowargiego pozera, który udaje męŜczyznę. Jeśli masz odwagę się pojedynkować, walcz

teraz albo przestań zawracać mi głowę głupim ględzeniem.

Turban Orr dygotał od stóp do głów. Cofnął się o krok i spojrzał nieznajomemu prosto w

twarz.

– Jak się nazywasz? – zapytał ochrypłym tonem.

– Nie jesteś godzien usłyszeć mojego nazwiska, rajco.

Turban Orr uniósł obie ręce i odwrócił się błyskawicznie w stronę tłumu.

– Słuchajcie mnie, goście! Będziecie mieli nieoczekiwaną rozrywkę! – Rozmowy ucichły.

Wszyscy spojrzeli na rajcę. – Jakiś głupiec rzucił wyzwanie memu honorowi, przyjaciele –

ciągnął. – A odkąd to Turban On toleruje podobne zniewagi?

– Pojedynek! – krzyknął ktoś podnieconym głosem. Znowu rozległ się szmer rozmów.

Orr wskazał na Rallicka Noma.

– Ten człowiek, tak śmiały, Ŝe nosi maskę Trake’a, wkrótce zginie. Spójrzcie na niego,

przyjaciele, tak jak on patrzy na was, i wiedzcie, Ŝe nie ujdzie śmierci.

– Skończ tę gadkę – wycedził Rallick.

Rajca zerwał maskę z twarzy, odsłaniając rozciągnięte w grymasie usta.

– Nawet gdybym cię zabił po tysiąckroć, nie poczułbym się usatysfakcjonowany –

oznajmił. – Będę się, niestety, musiał zadowolić jednym razem.

Rallick zdjął maskę i rzucił ją na zaścielający schody dywan, po czym zmierzył Turbana

Orra spojrzeniem ciemnych, pozbawionych wyrazu oczu.

– Przestałeś juŜ chrzanić, rajco?

– Nie ma maski i nadal jest obcy – zauwaŜył Orr, wykrzywiając twarz. – Niech będzie i

tak. – Wtem przyszła mu do głowy pewna myśl. Zwrócił się w stronę tłumu i przebiegł po

nim wzrokiem. Wypatrzył pod ścianą maskę wilka, której szukał. Nie zaszkodzi, jeśli wybór

sekundanta przyniesie mu polityczne korzyści, pod warunkiem, Ŝe jego kandydat wyrazi

zgodę. A biorąc pod uwagę skład gości, byłby głupcem, gdyby odmówił Orrowi.

– Osobiście – zawołał głośno – poczułbym się zaszczycony, gdyby moim sekundantem

zechciał zostać rajca Estraysian D’Arle.

Wilk poderwał się nagle. Obok niego stały dwie kobiety. Jedna z nich była jeszcze młodą

dziewczyną. śona D’Arle’a przebrała się za zakwefioną mieszkankę Callows, natomiast

córka wybrała szokujący, nadzwyczaj skąpy kostium barghasckiej dziewicy-wojowniczki.

Obie powiedziały coś do Estraysiana, który ruszył w stronę Orra.

– To ja czuję się zaszczycony – wypowiedział słowa rytualnej zgody.

Turbana Orra zalała fala triumfu. NajpotęŜniejszy z jego rywali w Radzie zgodził się mu

sekundować. Ten fakt wpędzi w panikę połowę obecnych rajców. Uradowany tym sukcesem,

zwrócił się ku bezimiennemu przeciwnikowi:

– A twój sekundant?

W sali zapadła cisza.

– Nie mam duŜo czasu – mruknęła cicho pani Simtal. – Ostatecznie, jako gospodyni tej

fety...

– Masz obowiązek zająć się gośćmi – wyszeptał leŜący obok niej męŜczyzna. – Nie

wątpię, Ŝe z tym zadaniem poradzisz sobie znakomicie.

Uśmiechnęła się, idąc ku drzwiom. Zasunęła rygiel, po czym jeszcze raz spojrzała na

swego towarzysza.

– MoŜe jakieś pół godziny – rzuciła.

MęŜczyzna podszedł do łoŜa i cisnął nań skórzane rękawice.

– Jestem pewien, Ŝe to będzie bardzo satysfakcjonujące trzydzieści minut – powiedział. –

A kaŜda z nich okaŜe się lepsza od poprzedniej.

Pani Simtal zbliŜyła się do niego.

– Chyba będziesz zmuszony przekazać wdowie Lim smutną wiadomość – wyszeptała,

obejmując go ramionami i przyciągając do siebie twarz męŜczyzny. Musnęła jego usta

wargami, po czym przebiegła językiem wzdłuŜ linii szczęki.

– Mmm? A co to za wiadomość?

– Och, Ŝe znalazłeś sobie lepszą kochankę, oczywiście. – Język pani Simtal dotarł do jego

ucha. Odsunęła się nagle i spojrzała nań dociekliwie. – Słyszysz? – zapytała.

Objął ją i przyciągnął do siebie.

– Nie. A co mam słyszeć?

– No właśnie – wyjaśniła. – Na dole zrobiło się cicho. Lepiej...

– Na pewno są w ogrodzie – uspokoił ją. – Minuty mijają, pani.

Zawahała się, po czym popełniła ten błąd, Ŝe pozwoliła mu się do siebie przytulić.

Otworzyła szeroko oczy, zaniepokojona. Jej oddech zmienił rytm.

– Dlaczego wciąŜ jesteśmy ubrani? – wydyszała.

– Celne pytanie – warknął Murillio, ci ągnąc ją na łoŜe.

Cisza, którą wywołało pytanie Turbana Orra, przeciągała się. Baruk postanowił się

zgłosić. Wiedział doskonale, Ŝe zdradziłby w ten sposób bardzo wiele, miał jednak wraŜenie,

Ŝe jest do tego zobligowany. Rallick Nom przybył tu, by naprawić straszliwą krzywdę.

Ponadto był jego przyjacielem, bliŜszym mu niŜ Kruppe czy Murillio, i – mimo swego

zawodu – człowiekiem uczciwym. A Turban Orr był dla pani Simtal ostatnim łącznikiem z

prawdziwą władzą. Jeśli Rallick go zabije, czeka ją nieunikniony upadek.

Baruk, podobnie jak pozostali magowie z T’orrud, gorąco pragnął powrotu Colla do

Rady. Ponadto śmierć Turbana Orra będzie dla nich wielkim ułatwieniem. Rallick nawet

sobie nie wyobraŜał, jak wiele zaleŜy od tego pojedynku. Alchemik poprawił szatę i

zaczerpnął głęboko tchu.

Na jego ramię opadła wielka dłoń. Nim Baruk zdąŜył zareagować, z tłumu wystąpił

Anomander Rake.

– Zgłaszam się na sekundanta – oznajmił głośno, spoglądając Rallickowi w oczy.

Skrytobójca nic po sobie nie okazał. Nawet nie spojrzał na Baruka. Zaakceptował ofertę

Rake’a skinieniem głowy.

– Być moŜe dwaj obcy się znają – zadrwił Turban Orr.

– Nigdy nie spotkałem tego człowieka – odparł Rake. – Mimo to instynktownie

podzielam jego niechęć do twej gadatliwości, rajco. Nie chciałbym, by Rada była zmuszona

debatować nad tym, kto ma zostać jego sekundantem. Czy przejdziemy do rzeczy?

Turban Orr ruszył na taras jako pierwszy. Za nim podąŜał Estraysian D’Arie. Gdy Baruk

zwrócił się w tamtą stronę, poczuł z boku dotknięcie znajomej energii. Odwrócił głowę i

odskoczył nerwowo.

– Dobrzy bogowie, Mammot! Skąd wziąłeś taką ohydną maskę?

Staruszek spoglądał mu przez chwilę w oczy, po czym odwrócił wzrok.

– To wierne odtworzenie jaghuckiej twarzy – wyjaśnił cicho. – Choć mam wraŜenie, Ŝe

kły są odrobinę za krótkie.

Baruk otrząsnął się.

– Znalazłeś juŜ siostrzeńca?

– Nie – odparł Mammot. – Bardzo się o niego martwię.

– No cóŜ – mruknął alchemik, gdy wychodzili na zewnątrz. – Miejmy nadzieję, Ŝe

szczęście Oponn nie opuści chłopaka.

– Oczywiście – wyszeptał Mammot.

Sójeczka wybałuszył oczy, widząc, Ŝe z salonu wypada tłum podekscytowanych gości,

którzy zgromadzili się na tarasie. Podbiegł do niego Skrzypek.

– To pojedynek, sierŜancie. Jednym z walczących jest ten facet z plamą od wina na

koszuli. To rajca. Nazywa się Orr. Nikt nie wie, kim jest drugi. Stoi obok tego wielkiego

gościa w masce smoka.

SierŜant skrzyŜował ramiona na piersi, wsparty o jedną z marmurowych kolumn

otaczających fontannę. Gdy jednak ujrzał wysokiego męŜczyznę w masce smoka, omal nie

wpadł do wody.

– Na jaja Kaptura! – zaklął. – Poznajesz te długie, srebrne włosy, Skrzypek?

SabotaŜysta zmarszczył brwi.

– Odprysk KsięŜyca – wydyszał Sójeczka. – To mag, który stał na tym portalu i walczył z

Tayschrennem. – Z jego ust posypała się imponująca lista przekleństw. – I nie jest

człowiekiem – dodał na koniec.

Skrzypek jęknął.

– To Tiste Andii. Sukinsyn nas znalazł. Mamy przerąbane.

– Zamknij się. – Sójeczka wrócił juŜ do siebie po szoku. – Wszyscy ustawcie się tak, jak

kazał kapitan Stillis. Wracajcie między drzewa i miejcie broń w pogotowiu. Jazda!

SierŜant przyglądał się, jak Skrzypek zbiera pośpiesznie swych ludzi. Gdzie, do licha,

podziali się Kalam i Paran? Spojrzał na Szybkiego Bena i gestem przywołał go do siebie.

– Skrzypek wyjaśnił mi sytuację – oznajmił mag, pochylając się ku niemu. – Chyba nie

przydam się na wiele, sierŜancie. Mieszkaniec kurhanu wypuszcza z siebie całe fale

paskudztwa. Mam wraŜenie, Ŝe głowa zaraz mi eksploduje. – Uśmiechnął się blado. –

Rozejrzyj się wokół. MoŜna poznać magów po zbolałych minach. Gdybyśmy wszyscy

otworzyli swe groty, od razu poczulibyśmy się lepiej.

– To dlaczego tego nie zrobicie?

Czarodziej skrzywił się.

– Jaghut natychmiast by nas zauwaŜył. Płonęlibyśmy dla niego jasnym ogniem. A

słabszych by załatwił. Mógłby to zrobić nawet z tak daleka. A wtedy rozpętałoby się istne

piekło.

Goście ustawili się po obu stronach tarasu, robiąc miejsce pośrodku.

– Pogadaj z Płotem i Skrzypkiem – polecił Sójeczka, nie spuszczając wzroku z Tiste

Andii. – Dopilnuj, Ŝeby mieli coś pod ręką na wypadek, gdyby wszystko tu trafił szlag. Ta

rezydencja będzie się palić naprawdę pięknie. Potrzebujemy czegoś, co odwróciłoby uwagę

przeciwnika, nim wysadzimy skrzyŜowania. Jeśli są przygotowani, daj mi znać skinieniem

głową.

– Dobra.

Szybki Ben oddalił się.

Sójeczka chrząknął, zaskoczony, gdy obok niego przeszedł jakiś młodzieniec przebrany

za złodzieja. Miał nawet maskę na twarzy.

– Przepraszam – mruknął, znikając w tłumie.

SierŜant popatrzył w ślad za nim, po czym przeniósł spojrzenie na ogród. Jak, u licha,

chłopak zdołał ich wyminąć niepostrzeŜenie? Przysiągłby, Ŝe całkowicie odcięli dostęp do

lasku. Ukradkiem poluzował miecz w pochwie.

Crokus nie miał pojęcia, jaki kostium przywdzieje Challice D’Arle. Pogodził się z myślą

o długich poszukiwaniach. Apsalar zostawił pod murem ogrodu i teraz dręczyły go z tego

powodu wyrzuty sumienia. Nie sprawiała wraŜenia zbytnio tym zmartwionej, a to pogarszało

tylko jego samopoczucie. Dlaczego zawsze musiała być taka uprzejma?

Nie zastanawiał się nad dziwnym ustawieniem tłumów. Wypatrywał postaci, która

sięgałaby pozostałym gościom tylko do piersi. Okazało się jednak, Ŝe nie musiał specjalnie

wytęŜać wzroku, gdyŜ kostium Challice D’Arle nie był przebraniem.

Po obu stronach Crokusa stali krzepcy straŜnicy. Naprzeciwko siebie, w odległości

dwudziestu kroków, widział Challice w towarzystwie starszej kobiety, którą uznał za jej

matkę. Nikt ich przed nim nie zasłaniał. Obie wbiły nieruchome spojrzenia w wysokiego

człowieka o surowym wyglądzie, stojącego na końcu wolnej przestrzeni i rozmawiającego z

drugim męŜczyzną, który wciągał właśnie pojedynkową rękawicę. Do złodzieja stopniowo

docierało, Ŝe za chwilę dojdzie do pojedynku.

Przecisnął się między dwoma straŜnikami i wyciągnął szyję, by zobaczyć, kim jest drugi

z walczących. W pierwszej chwili myślał, Ŝe to gigant w masce smoka, który dźwigał

dwuręczny miecz. Potem jego spojrzenie zatrzymało się na właściwym człowieku. Rallick

Nom. Przeniósł wzrok na pierwszego pojedynkowicza. Znał go. Trącił łokciem straŜnika po

lewej.

– Czy to rajca Turban Orr?

– Tak, panie – odparł Ŝołnierz z niezwykłym napięciem w głosie.

Crokus przyjrzał mu się i zauwaŜył, Ŝe twarz ma zlaną potem, który ściekał struŜkami

spod spiczastego hełmu. Dziwne.

– A gdzie jest pani Simtal? – zapytał od niechcenia.

– Nigdzie jej nie widać – poinformował go wartownik z wyraźną ulgą. – Ona by do tego

nie dopuściła.

Crokus skinął głową na te słowa.

– No, ale Rallick wygra – rzucił.

StraŜnik przeszył go twardym, przenikliwym spojrzeniem.

– Znasz go?

– No...

Ktoś klepnął go w plecy. Odwrócił się i ujrzał uśmiechające się do niego bezmyślnie

oblicze cherubinka.

– AleŜ to Crokus! CóŜ za pomysłowy kostium sobie wybrałeś, chłopcze!

– Kruppe?

– Zgadłeś! – ucieszył się grubasek. Pomalowana, drewniana twarz zwróciła się ku

Ŝołnierzowi. – Ach, szlachetny panie. Mam dla ciebie pismo. – Wsunął mu w rękę zwój. –

Pochodzi od kogoś, kto od dawna wielbi cię potajemnie.

Crokus uśmiechnął się. Miejscy straŜnicy słynęli z powodzenia u szlachetnie urodzonych

dam.

Niszczyciel Kręgu przyjął list i zsunął z niego jedwabną wstąŜkę.

Nie raz wyczuł dziś, Ŝe padło na niego spojrzenie Turbana Orra. Najpierw w głównej

komnacie, gdzie miał wraŜenie, Ŝe rajca za chwilę go oskarŜy, i teraz, gdy pozostali wdali się

w dyskusję, kto powinien sędziować pojedynek.

Niszczyciel Kręgu modlił się, by Rallick zabił Turbana Orra. Czuł wypełniający jego

ciało strach. List od Węgorza przeczytał z drŜącymi dłońmi.

Nadszedł czas, by Niszczyciel Kręgu odszedł z czynnej słuŜby. Krąg jest naprawiony,

wierny przyjacielu. Choć nigdy nie widziałeś Węgorza, byłeś najbardziej zaufanym z jego

ludzi i zasłuŜyłeś sobie na odpoczynek. Nie myśl, Ŝe Węgorz po prostu cię odprawia. Nie leŜy

to w jego zwyczajach. Pieczęć umieszczona na dole tego pergaminu zapewni ci transport do

Dhavranu, gdzie wierni słudzy Węgorza nabyli juŜ w twoim imieniu majątek i prawny tytuł do

niego. Wkrótce znajdziesz się w innym świecie, gdzie toczy się odmienne gry.

Zaufaj swym nowym sługom, przyjacielu, w tym i we wszystkim innym.

Udaj się jeszcze dzisiejszej nocy na nabrzeŜe dhavrańskich kupców w Dzielnicy

PrzybrzeŜnej. Znajdziesz tam rzeczny drakkar o nazwie „Enskalader”. PokaŜ tę pieczęć

któremukolwiek z marynarzy. Wszyscy są sługami Węgorza. Nadszedł czas, Niszczycielu

Kręgu. Krąg jest naprawiony. śyczę powodzenia.

Poirytowany Baruk uniósł ręce nad głowę.

– Dość juŜ tego! – ryknął. – Ja będę sędzią. Całą odpowiedzialność biorę na siebie. Ja

wskaŜę zwycięzcę. Czy obie strony wyraŜają zgodę?

Turban Orr skinął głową. To jeszcze lepsze niŜ mieć Estraysiana za sekundanta. Jeśli

Baruk ogłosi go zwycięzcą w pojedynku, będzie to dla niego dodatkowym sukcesem.

– Zgadzam się.

– Ja teŜ – rzucił Rallick. Ciało spowijał mu krótki płaszcz.

Czubkami drzew w ogrodzie zakołysał nagły wiatr ze wschodu. Znad wzgórz dobiegł

grzmot. Niektórzy gapie wzdrygnęli się wyraźnie. Turban Orr uśmiechnął się i wyszedł na

otwartą przestrzeń. Liście przemknęły obok niego, grzechocząc jak drobne kostki.

– Skończmy przed deszczem – zaproponował rajca.

Jego stronnicy w tłumie parsknęli głośnym śmiechem.

– Oczywiście przeciąganie sprawy mogłoby dostarczyć większej rozrywki – ciągnął Orr.

– Jedna rana tu, druga tam. Czy mam go pociąć na kawałki stopniowo? – Udał trwogę,

słysząc liczne głosy zachęty. – Jesteście zbyt krwioŜerczy, przyjaciele! Czy po zapadnięciu

zmroku damy mają tańczyć na śliskich kamieniach? Nie moŜemy teŜ zapominać o naszej

gospodyni... – Gdzie podziała się Simtal? Jego wyobraźnia szybko znalazła odpowiedź na to

pytanie. Zmarszczył brwi. – Nie, zrobię to szybko – dokończył zimno.

Rajca wydobył miecz i zapiął skórzane pasy rękawicy na zdobnej rękojeści za koszem.

Przyjrzał się twarzom obecnych. Nawet w tej chwili liczył na to, Ŝe czymś się zdradzą. Miał

przyjaciół, którzy w rzeczywistości byli wrogami, i wrogów, którzy woleliby zostać

przyjaciółmi. Gra będzie toczyła się dalej, lecz ten moment mógł mieć przełomowe

znaczenie. Później przypomni sobie wyraz kaŜdej twarzy i przemyśli dokładnie to co w nich

zobaczył.

Turban Orr zajął pozycję. Jego przeciwnik stał w odległości dziesięciu stóp. Obie dłonie

skrywał pod płaszczem. Wydawał się spokojny, niemal znudzony.

– Co to ma znaczyć? – zapytał Orr. – Gdzie masz broń?

– Jestem gotowy – odparł Rallick.

Baruk stanął nieco z boku, w równej odległości od obu przeciwników. Twarz miał

pobladłą, jakby nagle źle się poczuł.

– Czy sekundanci mają jakieś uwagi? – zapytał słabym głosem.

Rake milczał.

Estraysian D’Arle odchrząknął.

– Niniejszym oznajmiam, Ŝe jestem przeciwny temu pojedynkowi, który uwaŜam za tani i

w złym guście. – Spojrzał na Turbana Orra. – Los naszego czcigodnego rajcy jest mi w

najlepszym razie obojętny. Gdyby zginął – przeniósł spojrzenie na Rallicka – dom D’

Arle’ów nie poprzysięgnie zemsty. Nie musisz się tego obawiać, panie.

Rallick pokłonił się.

Turban Orr zacisnął rozciągnięte w uśmiechu usta. Obiecał sobie, Ŝe ten sukinsyn za to

zapłaci. Przykucnął, gotowy rzucić się do ataku, gdy tylko pojedynek się zacznie.

– Usłyszano cię, Estraysianie D’Arle – oznajmił Baruk. Uniósł chusteczkę, a potem ją

wypuścił.

Turban Orr skoczył naprzód jednym, płynnym ruchem, tak szybko, Ŝe wyciągnął broń

przed siebie, nim jeszcze chusteczka upadła na kamienie tarasu. Dostrzegł, Ŝe lewa ręka

przeciwnika przemknęła pod jego mieczem, a potem uderzyła w górę. Błysnął krótki,

zakrzywiony nóŜ. Cios był błyskawiczny, lecz Orr zdołał go sparować. Cofnął szybko broń i

skierował ją w środek tułowia rywala. Nawet nie zdąŜył zauwaŜyć drugiego noŜa. Rallick

obrócił się bokiem i sztylet, który trzymał w prawej dłoni, odbił miecz Turbana Orra. Potem

skrytobójca przeszedł do ataku. Lewą dłonią zatoczył wysoki łuk i zatopił nóŜ w szyi rajcy.

Drugi sztylet wbił mu w pierś.

Orr zatoczył się na bok. Jego miecz upadł z grzechotem na kamienie. Rajca złapał się za

krwawiącą ranę w szyi, był to jednak tylko odruch, gdyŜ zabił go juŜ cios w serce. Osunął się

na ziemię.

Rallick cofnął się. NoŜe zniknęły pod jego płaszczem.

– Tysiąc innych śmierci – wyszeptał tak cicho, Ŝe dosłyszeli go tylko Baruk i Rake – nie

przyniosłoby mi satysfakcji. Zadowolę się jednak tą.

Barok podszedł bliŜej. Chciał coś powiedzieć, lecz Rake przerwał mu ruchem dłoni.

Alchemik odwrócił się i zobaczył, Ŝe zbliŜa się Estraysian D’Arle.

Rajca przeszył Rallicka złowieszczym spojrzeniem.

– Biorąc pod uwagę twój styl, mógłbym podejrzewać, Ŝe byliśmy przed chwilą

świadkami skrytobójstwa – zaczął. – Oczywiście nawet Gildia Skrytobójców nie mogłaby być

tak bezczelna, by dopuścić się publicznego morderstwa. Dlatego nie mam innego wyboru, jak

zachować te podejrzenia dla siebie. To by było wszystko. Do widzenia, panowie.

Odwrócił się błyskawicznie i odszedł.

– Mam wraŜenie, Ŝe walka była raczej nierówna – zauwaŜył Rake, zwracając

zamaskowane oblicze w stronę Rallicka.

Ciało Turbana Ona otoczył tłum gapiów. Słychać było zatrwoŜone głosy.

Baruk przyjrzał się twarzy skrytobójcy, na której malował się wyraz chłodnej satysfakcji.

– Zrobione, Rallick. Wracaj do domu.

Podeszła do nich wysoka, pulchna kobieta w jaskrawozielonej, wyszywanej złotą nicią

szacie. Zdjęła maskę i uśmiechnęła się szeroko do Baruka.

– Witaj – powiedziała. – Ciekawe czasy, tak?

U jej boku stał osobisty sługa. W rękach trzymał wyłoŜoną serwetą tacę, na której leŜała

fajka wodna.

Rallick cofnął się, pokłonił lekko i odszedł.

Baruk westchnął.

– Witaj, Derudan. Pozwól, Ŝe przedstawię ci pana Anomandera Rake’a. Panie,

czarownica Derudan.

– Wybacz, Ŝe jestem w masce – rzucił Rake. – Lepiej, Ŝebym jej nie zdejmował.

Z nosa Derudan buchnął dym.

– Moi współbracia podzielają mój narastający niepokój, tak? Czujemy nadciągającą burzę

i choć Baruk ciągle nas uspokaja, nie czujemy się bezpiecznie, tak?

– Jeśli okaŜe się to konieczne, osobiście zajmę się tą sprawą – zapewnił ją Rake. – Nie

sądzę jednak, by największym niebezpieczeństwem było to, które zbliŜa się teraz do

miejskich murów. To tylko podejrzenie, czarownico, nic więcej.

– Chętnie dowiedzielibyśmy się czegoś więcej o tych twoich podejrzeniach, Rake –

zasugerował Baruk.

Tiste Andii zawahał się. Po chwili potrząsnął głową.

– To nie byłoby rozsądne. Ten temat jest obecnie zbyt draŜliwy, by go poruszać. Na razie

jednak zostanę tu, z wami.

Baruk warknął gniewnie, lecz Derudan uspokoiła go niedbałym skinieniem dłoni.

– Koteria Torrud nie jest przyzwyczajona do bezradności, tak? Niebezpieczeństw jest

jednak wystarczająco wiele i kaŜde z nich moŜe się okazać zmyłką, tak? Cesarzowa jest

sprytna. Zapewniam, Ŝe ja ci ufam, panie. – Uśmiechnęła się do Baruka. – Musimy

porozmawiać na osobności, alchemiku – dodała, wsuwając mu rękę pod ramię.

Rake pokłonił się jej.

– Cieszę się, Ŝe miałem przyjemność cię poznać, czarownico.

Derudan i Baruk oddalili się. Sługa podąŜał tuŜ za kobietą.

Kruppe przechwycił po drodze sługę niosącego apetycznie wyglądające smakołyki.

Złapał na oślep w obie ręce jakieś kąski, po czym odwrócił się, Ŝeby wznowić rozmowę z

Crokusem. Znieruchomiał. Chłopaka nigdzie nie było widać.

Na tarasie wciąŜ kłębił się tłum. Niektórzy goście byli zatrwoŜeni, lecz większość

sprawiała wraŜenie po prostu zdezorientowanych. Gdzie jest pani Simtal? – pytali. Niektórzy,

z uśmiechem na ustach, zmieniali brzmienie pytania na: „z kim jest?”. Szlachetnie

urodzonych ogarnęła kolejna fala podniecenia. KrąŜyli jak sępy, czekając na gospodynię,

której pozycja nagle zaczęła się chwiać.

Kruppe uśmiechał się błogo pod maską cherubinka. Podniósł powoli wzrok i spojrzał na

wychodzący na patio balkon akurat na czas, by dostrzec za Ŝaluzjami kobiecą sylwetkę. Zlizał

z palców lukier i mlasnął głośno.

– Kruppe szepcze, Ŝe są chwile, gdy zrodzony ze smutnej konieczności celibat staje się

dobrodziejstwem – nie, wielką ulgą. Mój drogi Murillio, przygotuj się na burzę.

Simtal rozsunęła listewki Ŝaluzji i spojrzała w dół.

– Miałeś rację – przyznała. – Rzeczywiście wyszli na taras. To bardzo dziwne. PrzecieŜ

idzie burza. Powinnam się ubrać. – Wróciła do łóŜka i zaczęła zbierać porozrzucane ubranie.

– A co z tobą, Murillio? – zapytała. – Nie obawiasz się, Ŝe towarzysz, którego zostawiłeś na

dole, zastanawia się, gdzie się podziałeś, mój drogi?

Murillio oparł stopy na podłodze i wciągnął rajtuzy.

– Nie sądzę – odparł.

– Z kim właściwie przyszedłeś? – zapytała, obrzucając go zaciekawionym spojrzeniem.

– To mój przyjaciel – wyjaśnił, zapinając koszulę. – Wątpię, by jego nazwisko coś ci

powiedziało.

W tej samej chwili rygiel trzasnął i drzwi otworzyły się do środka.

Odziana tylko w bieliznę Simtal krzyknęła, zaskoczona widokiem wysokiego, spowitego

w płaszcz męŜczyzny, który stanął w wejściu.

– Jak śmiesz wchodzić do mojej sypialni? Wyjdź natychmiast albo zawołam...

– Obaj straŜnicy opuścili korytarz, pani – oznajmił Rallick Nom. Wszedł do pokoju i

zamknął za sobą drzwi, a potem spojrzał na Murillia. – Ubieraj się – warknął.

– Opuścili?

Simtal cofnęła się, tak by od Rallicka dzieliło ją łóŜko.

– Ich lojalność kupiono – wyjaśnił skrytobójca. – To powinno być dla ciebie nauczką.

– Wystarczy, Ŝe krzyknę, a przyjdą inni.

– Ale nie krzyczysz – zauwaŜył z uśmiechem Rallick. – Jesteś ciekawa.

– Nie ośmielisz się mnie skrzywdzić. – Simtal wyprostowała się. – Turban Orr by cię

dopadł.

Skrytobójca postąpił krok naprzód.

– Chcę tylko z tobą porozmawiać, pani Simtal – powiedział. – Nic ci nie zrobię, choć na

to zasługujesz.

– Zasługuję? Nie zrobiłam nic... nawet cię nie znam.

– Rajca Lim teŜ mnie nie znał – zauwaŜył cicho Rallick. – A po dzisiejszej nocy to samo

będzie moŜna powiedzieć o Turbanie Orrze. Niestety, obaj zapłacili za swą ignorancję. Na

szczęście nie widziałaś pojedynku, pani. Wyglądał nieprzyjemnie, ale był konieczny. –

Przeszył pobladłą kobietę twardym spojrzeniem. – Pozwól, Ŝe coś ci wyjaśnię. Kontrakt,

który Turban Orr zaoferował Gildii Skrytobójców, został oficjalnie uniewaŜniony. Coll ocalił

Ŝycie i jego powrót do tego domu jest teraz przesądzony. Koniec z tobą, pani Simtal. Turban

Orr nie Ŝyje.

Odwrócił się i wyszedł z sypialni, zamykając za sobą drzwi. Murillio wstał powoli.

Spojrzał w oczy Simtal, dostrzegając w nich narastające przeraŜenie. Ogniwa łączące ją z

władzą pękły i nie miała teraz Ŝadnych środków obrony. Miał wraŜenie, Ŝe skurczyła się na

jego oczach. Jej ramiona opadły, dłonie zacisnęły się na brzuchu, a kolana ugięły. Nie mógł

juŜ dłuŜej na to patrzeć. Pani Simtal zniknęła, a nie miał odwagi przyglądać się zbyt uwaŜnie

istocie, która zajęła jej miejsce.

Wydobył z pochwy ozdobny sztylet i rzucił go na łóŜko. Potem opuścił pokój bez

Ŝadnego słowa czy gestu, wiedząc z całą pewnością, Ŝe jest ostatnim człowiekiem, który

widzi ją Ŝywą.

Zatrzymał się w korytarzu.

– Mowri – powiedział cicho. – Nie nadaję się do tego.

Zaplanowanie całej intrygi to było jedno, a wykonanie planu coś całkiem innego. Nie

zastanawiał się dotąd nad tym, jak będzie się wtedy czuł. Wizja sprawiedliwości była dla

niego białym ogniem i nie miał powodu sięgać poza niego wzrokiem czy odpychać go od

siebie. Uwiodła go ona i dopiero teraz zadał sobie pytanie, co utracił, skąd wzięła się śmierć,

która ogarniała teraz jego jaźń, zostawiając po sobie Ŝal tak nieodparty, Ŝe mógł zalać go

całego.

– Mowri – wyszeptał po raz drugi. Nigdy w Ŝyciu nie zbliŜył się do modlitwy tak bardzo.

– Chyba się zagubiłem. Czy się zagubiłem?

Crokus okrąŜył marmurową kolumnę, nie spuszczając wzroku z wyjątkowo niskiej

barghasckiej dziewicy-wojowniczki, która przysiadła na murku fontanny. Mniejsza o

straŜników, którzy stali na granicy drzew. Jest w końcu złodziejem, prawda? Poza tym mieli

teraz na głowie co innego.

Zaczekał, aŜ nadarzy się sposobność, a potem przemknął do mrocznego gaju. Nie rozległ

się alarm ani nikt nie kazał mu się zatrzymać. Crokus skrył się w ciemności, odwrócił i

przykucnął. Tak jest, nadal tam siedziała, zwrócona twarzą ku niemu.

Zaczerpnął głęboko tchu i wyprostował się, trzymając w dłoni kamyk. Czekał,

obserwując Ŝołnierzy. Po pół minucie nadeszła odpowiednia chwila. Postąpił krok naprzód i

rzucił kamyk do fontanny.

Challice D’Arle poderwała się i rozejrzała wokół, ścierając z wymalowanej twarzy

kropelki wody.

Gdy przesunęła po nim wzrokiem, a potem odwróciła się, Crokusa ogarnęła rozpacz.

Zagestykulował rozpaczliwie. Teraz dowie się prawdy o niej. Wstrzymał oddech i

zamachał rękami raz jeszcze.

Challice obejrzała się za siebie, wstała i podbiegła do niego.

Gdy była juŜ blisko, przypatrzyła mu się uwaŜniej.

– Gorlas! Czy to ty? Czekałam całą noc!

Crokus zamarł. Potem, bez chwili namysłu, rzucił się naprzód i zakrył dziewczynie usta

dłonią, a drugą ręką otoczył jej talię. Challice pisnęła, próbując go ugryźć. Choć opierała się

zawzięcie, zawlókł ją do ciemnego ogrodu. I co teraz? – zadał sobie pytanie.

Niszczyciel Kręgu oparł się o jedną z marmurowych kolumn stojących tuŜ obok

głównego salonu rezydencji. Za jego plecami goście tłoczyli się jeszcze wokół zwłok Turbana

Orra, kłócąc się głośno i wykrzykując bezsilne groźby. Powietrze przesycała cięŜka woń krwi.

Otarł oczy, próbując uspokoić łomoczące serce.

Skończyło się. Królowo Snów, jestem wolny. Będę mógł odpocząć. Wreszcie będę mógł

odpocząć.

Wyprostował się powoli, zaczerpnął głęboko tchu, poprawił pas i rozejrzał się wokół.

Nigdzie nie było widać kapitana Stillisa. Pomieszczenie było prawie puste. Tylko przy

wejściu do kuchni stała grupka słuŜących. Pani Simtal nadal się nie pokazała i posiadłość

ogarniał chaos.

Niszczyciel Kręgu po raz ostatni spojrzał na zgromadzonych w ogrodzie gości i ruszył ku

drzwiom. Mijając długi stół, na którym zostały jeszcze resztki ciastek i budyni, usłyszał ciche

chrapanie. Gdy postąpił kolejny krok naprzód, ujrzał pękatego człowieczka, który siedział w

antycznym pluszowym fotelu. Jego twarz zakrywała usmarowana lukrem maska cherubinka,

lecz Niszczyciel Kręgu widział zamknięte oczy, a nosowy dźwięk towarzyszący falowaniu

klatki piersiowej był głośny i miarowy.

StraŜnik zawahał się. Po chwili potrząsnął głową i ruszył w stronę wyjścia. Widział juŜ

bramy rezydencji, za którymi czekały na niego ulice DarudŜystanu i wolność. Postawił juŜ

pierwsze kroki na tej ścieŜce i nic go z niej nie sprowadzi.

Wykonałem to, co do mnie naleŜało. Byłem tylko kolejnym bezimiennym nieznajomym,

który nie potrafił po prostu uciec przed tyranią. Dobry Kapturze, przyjmij skarłowaciałą duszę

tego człowieka. Jego marzenia się skończyły. Kres połoŜył im kaprys skrytobójcy. Jeśli zaś

chodzi o moją duszę, no cóŜ, będziesz musiał jeszcze trochę poczekać.

Przeszedł przez bramę, radując się uśmiechem, który pojawił się wreszcie na jego ustach.

Rozdział dwudziesty drugi

Kruki! Wielkie Kruki!

Swym wzgardliwym krakaniem

wyszydzacie

historie toczące się w cieniu

waszych poczerniałych skrzydeł -

Rozbijcie dzień,

O proporce nocy,

zniszczcie cieniami

to niewinne światło

Kruki! Wielkie Kruki!

Wasze chmury przybywają

z łopotem

i opadają stromo w dół

w swej syczącej wędrówce

znikąd

dokądś -

Rozbijcie dzień,

O proporce nocy,

zniszczcie cieniami

to niewinne światło

Kruki! Wielkie Kruki!

Wasze dzioby otwierają się,

rzygając potem

dławiącej trwogi

nadejście tego dnia

zapowiedział grzechot kości -

Widziałem połysk

waszych oczu śmiech

który oszrania Ŝywych

wasz przelot to tylko iluzja -

zatrzymujemy się, podnosimy

wzrok

przeklinamy wasz zimny wiatr

wiedząc, Ŝe wasza droga

będzie wiodła ponad nami

po wieki wieków!

Kruki

Collitt (ur. 978)

Raest zmusił juŜ do odwrotu dwa czarne smoki. Pozostałe dwa krąŜyły teraz wysoko,

natomiast Silanah Czerwonoskrzydła opadła szybko w dół i zniknęła za wzgórzem. Jaghucki

tyran wiedział, Ŝe jest ranna i powoli wycieka z niej potęŜna siła witalna.

– A teraz zginie – zapowiedział, rozchylając spękane wargi. Jego ciało strawiła toksyczna

moc smoków, buchająca z ich paszcz niczym płomienne tchnienie. ZmiaŜdŜyła jego kruche,

poŜółkłe kości, które skruszyły się, a odłamki spadły na ziemię. W całości utrzymywała go

jedynie moc Omtose Phellack.

Gdy tylko odzyska Finnest, odtworzy swe ciało, napełni je zdrowiem i wigorem. Był juŜ

blisko celu. Jeszcze jedno pasmo wzgórz i ujrzy przed sobą mury miasta. Tylko owe

fortyfikacje dzieliły go od pełni jego mocy.

Walka spustoszyła wzgórza, niosące zagładę starcie grot obróciło wszystko w popiół. I

Raest przepędził smoki. Słyszał ich ryki bólu. Chcąc je oślepić, ze śmiechem na ustach

wzbijał pod niebo gęste obłoki ziemi i kamieni. Podpalał powietrze na trasie ich lotu.

Wypełniał chmury ogniem. Pomyślał, Ŝe dobrze jest znowu Ŝyć.

Po drodze pustoszył okolicę. Poruszył gwałtownie głową i rozbił kamienny most

wzniesiony nad szeroką, płytką rzeką. Była tam straŜnica i Ŝołnierze wyposaŜeni w Ŝelazną

broń – dziwne istoty, wyŜsze od Imassów. Wyczuwał jednak, Ŝe łatwo ich będzie obrócić w

niewolników. Tych Ŝołnierzy jednak zabił, Ŝeby nie rozpraszali go podczas walki ze

smokami. ZauwaŜył teŜ samotnego jeźdźca, który miał na sobie podobny do ich mundurów

strój. Uśmiercił i wędrowca, i jego konia, poirytowany tym, Ŝe mu przeszkadzają.

Spowity w buzujący ogień swych czarów, Raest wspiął się na wzgórze, za którym przed

kilkoma minutami zniknęła Silanah. Spodziewając się kolejnej zasadzki, jaghucki tyran skupił

swą moc, zaciskając pięści. Nikt go jednak nie niepokoił. CzyŜby uciekła? Spojrzał w górę.

Nie, dwa czarne smoki nadal tam krąŜyły, a między nimi Wielki Kruk.

Raest minął szczyt wzgórza i zatrzymał się, widząc przed sobą dolinę. Czekała tam na

niego Silanah. Czerwoną, cętkowaną skórę jej falującej cięŜko piersi pokrywały czarne,

sączące się oparzenia. ZłoŜyła skrzydła i wpatrywała się w niego z dna doliny, gdzie

udręczonym zygzakiem wił się strumyk. Jego kręte koryto zarastały cierniste krzewy.

Jaghucki tyran wybuchnął ochrypłym śmiechem. Silanah nie ujdzie śmierci. Na drugim

końcu doliny ciągnęły się niskie wzgórza, a za nimi lśniło w mroku miasto, w którym ukryty

był Finnest. Przystanął na widok tego grodu. W porównaniu z nim bladły nawet wielkie

jaghuckie miasta z pierwszej epoki. I skąd brało się to dziwne, niebieskozielone światło, które

rozpraszało ciemność z tak sumienną, niezachwianą determinacją?

Czekało tam na niego wiele tajemnic i pragnął je wszystkie zgłębić.

– Silanah! – krzyknął. – Eleint! Daruję ci Ŝycie! Uciekaj, Silanah, bo zwykłem okazywać

litość tylko raz. Wysłuchaj mnie, eleint!

Czerwona smoczyca spojrzała nań ze spokojem. Jej fasetkowe oczy płonęły jasno. Nie

poruszyła się ani nie odpowiedziała.

Raest podszedł do niej. Ze zdziwieniem przekonał się, Ŝe nie czuje jej groty. CzyŜby

chciała się poddać? Roześmiał się po raz drugi.

Kiedy się zbliŜał, niebo nad nim zmieniło wygląd. Wypełniał je teraz pozbawiony źródła,

zmienny blask. Miasto zniknęło, zastąpione przez smagane wichrem błotniste równiny. W

oddali majaczył potęŜny łańcuch wyszczerbionych gór, nie wyrzeźbionych jeszcze przez rzeki

lodu, lśniących straszliwą młodością. Raest zwolnił kroku.

To wizja z pradawnej epoki, z czasów poprzedzających nadejście Jaghutów. Kto mnie tu

zwabił?

– Ojej, ojej...

Tyran spuścił wzrok i ujrzał stojącego przed nim śmiertelnika. Uniósł uschnięte brwi na

widok jego osobliwego stroju. Nieznajomy miał na sobie czerwony płaszcz, postrzępiony i

wyblakły, o szerokich mankietach pełnych plam od jedzenia, błyszczące, workowate

pantalony zdumiewającej róŜowej barwy, a na małych stopach szerokie, czarne, skórzane

buciory. Wyjął szmatkę i otarł sobie pot z czoła.

– Drogi panie – wysapał – postarzałeś się naprawdę brzydko!

– Jest w tobie Imass – wychrypiał Raest. – Nawet w języku, którym mówisz, słychać echo

gardłowych dźwięków wydawanych przez ten lud. Czy przyszedłeś paść mi do stóp? Czy

jesteś moim pierwszym akolitą, złaknionym nagrody?

– Niestety, mylisz się, panie – padła odpowiedź. – Kruppe, ten skromny, słaby

śmiertelnik, który stoi przed tobą, nie kłania się nikomu, nawet Jaghutom czy bogom. Niuanse

tej nowej epoki są takie, Ŝe powali cię przeciętność, twe tytaniczne wysiłki pozbawi znaczenia

niepozorny Kruppe, w którego sen haniebnie wdepnąłeś. Kruppe stoi teraz przed tobą, byś

mógł w ostatniej chwili przed śmiercią ujrzeć jego dobrotliwe oblicze. ZwaŜywszy wszystko

razem, to wielka wspaniałomyślność z jego strony.

Raest ryknął śmiechem.

– Nieraz juŜ odwiedzałem sny śmiertelników. Wydaje ci się, Ŝe jesteś tu panem. Mylisz

się.

Tyran wyciągnął gwałtownie dłoń, z której eksplodowała toksyczna moc. Czar pochłonął

Kruppego, jarząc się ciemnym płomieniem. Gdy przygasł, po człowieczku nie zostało ani

śladu.

– To chamstwo, powiada Kruppe – usłyszał głos dobiegający z lewej. – Podobna

porywczość jest dla niego wielkim rozczarowaniem.

Jaghut odwrócił się błyskawicznie, mruŜąc powieki.

– Co to za podstęp?

Człowieczek uśmiechnął się.

– AleŜ podstęp Kruppego, oczywiście.

Raesta zaalarmował jakiś dźwięk, który zabrzmiał za jego plecami. Było juŜ jednak za

późno. Odwrócił się, lecz w tej samej chwili masywny krzemienny miecz przebił jego lewy

bark, połamał Ŝebra, przeciął mostek i kręgosłup. Tyran zwalił się na bok. Kawałki jego ciała

rozsypały się po ziemi. Podniósł wzrok na T’lan Imassa.

Przed twarzą Raesta przemknął cień Kruppego. Tyran spojrzał w załzawione oczy

śmiertelnika.

– Jest bezklanowy, oczywiście. Uwolniono go z więzów i nikt go juŜ nie spęta, lecz, ku

jego przeraŜeniu, staroŜytny przymus nadal nim włada. Wyobraź sobie, jak się zdziwił, gdy

go zdemaskowano. Onos T’oolan, miecz pierwszego imperium, po raz kolejny musi usłuchać

zewu krwi, która tak dawno temu ogrzewała jego członki i serce, dając im Ŝycie.

– Masz dziwne sny, śmiertelniku – odezwał się T’lan Imass.

– Kruppe pełen jest niespodzianek, nawet dla samego siebie.

– Wyczuwam w tym wezwaniu rękę rzucającego kości – ciągnął Onos Toolan.

– Zgadza się. Zdaje mi się, Ŝe zwał się Pran Chole z klanu Kiga Avena z T’lan Imassów

Krona.

Raest wstał z ziemi, otaczając się płaszczem czarów, by utrzymać na miejscu kawałki

ciała.

– śaden T’lan Imass mi się nie oprze – wysyczał.

– To bardzo wątpliwe – sprzeciwił się Kruppe. – A zresztą ma pomocnika.

Jaghucki tyran wyprostował się i ujrzał wysoką, spowitą w czerń postać, która wyszła z

koryta strumienia. Gdy zjawa podeszła bliŜej, uniósł głowę.

– Przypominasz mi Kaptura. Czy Wędrowiec Śmierci jeszcze Ŝyje? – Skrzywił się. – Nie,

nie wyczuwam z twojej strony nic. Nie istniejesz.

– Być moŜe – zgodziła się postać, mówiąc cichym, basowym głosem, w którym

pobrzmiewała nuta Ŝalu. – Ale w takim razie ty równieŜ nie istniejesz – ciągnęła. – Obaj

naleŜymy do przeszłości, Jaghucie. – Przybysz zatrzymał się w odległości piętnastu stóp od

Raesta i zwrócił zakapturzoną głowę w stronę Silanah. – Jej pan oczekuje twego przybycia,

Jaghucie. Będzie jednak czekał na próŜno i powinieneś być nam za to wdzięczny. Zadałby ci

śmierć, od której nie uciekłaby nawet taka istota jak ty. – Głowa znowu się odwróciła i skryta

pod kapturem ciemność skierowała się na Jaghuta. – Tutaj, we śnie śmiertelnika, połoŜymy

kres twemu istnieniu.

Raest chrząknął.

– W tej epoce nie ma nikogo, kto mógłby mnie pokonać.

Postać wybuchnęła cichym, basowym śmiechem.

– Jesteś głupcem, Raest. W tej epoce moŜe cię zabić nawet śmiertelnik. Fala zniewolenia

odwróciła się. To my, bogowie, jesteśmy teraz niewolnikami, a śmiertelnicy są naszymi

panami, choć nie zdają sobie z tego sprawy.

– A więc jesteś bogiem? – Grymas na obliczu Raesta pogłębił się jeszcze. – W takim

razie w porównaniu ze mną jesteś dzieckiem.

– Kiedyś byłem bogiem – odparła postać. – Czczono mnie jako K’rula, a moim aspektem

był Obilisk. Jestem Wytyczającym ŚcieŜki. Czy ów staroŜytny tytuł coś dla ciebie znaczy?

Raest cofnął się o krok, unosząc zmumifikowane dłonie.

– To niemoŜliwe – wydyszał. – Odszedłeś do Królestw Chaosu... wróciłeś do miejsca

swych narodzin... nie ma cię juŜ wśród nas...

– Jak mówiłem, wiele się zmieniło – zauwaŜył cicho K’rul. – Wybieraj, Raest. Onos

T’oolan moŜe cię zabić. Nie rozumiesz, co oznacza jego tytuł miecza. W tym świecie nikt mu

nie dorówna. MoŜesz paść haniebnie od ciosu Imassa albo moŜesz mi towarzyszyć, pod

jednym względem jesteśmy bowiem tacy sami. Nasz czas minął i czekają na nas Bramy

Chaosu. Co wybierasz?

– Ani jedno, ani drugie, pradawny.

Z ust Raesta wyrwał się cichy, głuchy śmieszek. Jego zmumifikowane, pokaleczone ciało

osunęło się na ziemię. K’rul uniósł głowę.

– Znalazł sobie inne ciało.

Kruppe wydobył chusteczkę.

– Ojej – powiedział.

Kalam skinął dłonią i Paran schylił szybko głowę. Kapitanowi zaschło w ustach. W tym

ogrodzie działo się coś bardzo dziwnego. Zastanawiał się, czy to wraŜenie jest wyłącznie

skutkiem wyczerpania. Tutejsze powietrze straszliwie draŜniło jego zmysły. Wydawało mu

się, Ŝe ciemność pulsuje, a woń rozkładu przerodziła się w smród.

Kalam sięgnął po noŜe. Paran napiął mięśnie. Za plecami skrytobójcy nie widział

zupełnie nic. Drzew było za duŜo, a światła zbyt mało. Gdzieś z przodu migotały gazowe

lampy. Na tarasie zgromadzili się ludzie. Mimo to czuł się tak, jakby od cywilizacji dzieliły

go tysiące mil. Wydawało mu się, Ŝe otacza go jakaś pierwotna obecność. Ze wszystkich stron

dobiegało go jej powolne, cięŜkie tchnienie.

Kalam nakazał mu gestem zostać na miejscu, po czym zniknął w cieniach po prawej

stronie. Kapitan przykucnął nisko i zakradł się w miejsce, gdzie przed chwilą stał skrytobójca.

Wyglądało na to, Ŝe tuŜ przed nim znajduje się jakaś polanka. Nie był jednak tego pewien.

Nie dostrzegał teŜ nic niepokojącego. Mimo to poczucie, Ŝe coś tu nie jest w porządku,

rozsadzało mu czaszkę. Postąpił kolejny krok naprzód. Pośrodku polany znajdował się jakiś

masywny blok, wyglądający jak przystrojony kamień albo ołtarz. Przed tym obiektem stała

niska kobieta, która w ciemności wyglądała niemal jak widmo. Była odwrócona do Parana

plecami.

W jednej chwili była sama, a w następnej tuŜ za nią znalazł się Kalam. W jego dłoniach

błyszczały sztylety. Uniósł ramiona.

Kobieta poruszyła się z szybkością błyskawicy. Uderzyła łokciem do tyłu, trafiając

skrytobójcę w Ŝołądek. Potem odwróciła się i kopnęła go kolanem w krocze. Kalam wydał z

siebie krzyk, zatoczył się do tyłu i padł z cięŜkim łoskotem na ziemię.

Paran wydobył miecz i wybiegł na polanę.

Gdy kobieta go zobaczyła, z jej ust wyrwał się pełen zaskoczenia i strachu pisk.

– Nie! – krzyknęła. – Proszę!

Kapitan zatrzymał się, słysząc dziewczęcy głos. Kalam usiadł z jękiem.

– Do licha, śal – powiedział. – Nie spodziewałem się, Ŝe cię jeszcze zobaczę.

Myśleliśmy, Ŝe nie Ŝyjesz, dziewczyno.

Kobieta spojrzała nieufnie na podchodzącego ostroŜnie Parana.

– Powinnam cię znać, prawda? – zapytała Kalama. Potem, gdy kapitan podszedł bliŜej,

uniosła przestraszona dłoń i odsunęła się. – Za... zabiłam cię! – Opadła na kolana z cichym

jękiem. – Miałam na rękach twoją krew. Pamiętam to!

W Paranie zapłonął ogień gniewu. Uniósł miecz i ruszył ku dziewczynie.

– Zaczekaj! – wysyczał Kalam. – Zaczekaj, kapitanie. Coś tu nie gra.

Skrytobójca podźwignął się z wielkim trudem i powlókł ku kamiennemu blokowi, chcąc

na nim usiąść.

– Stój! – wydyszała dziewczyna. – Nic nie czujesz?

– Ja czuję – warknął Paran. Opuścił broń. – Nie dotykaj tego, kapralu.

Kalam odsunął się.

– Myślałem, Ŝe mi się zdaje – mruknął.

– To wcale nie kamień – zauwaŜyła kobieta. Z jej twarzy zniknął grymas bólu, który

pojawił się tam przed chwilą. – To drewno. – Wyprostowała się i spojrzała na kaprala. – I

rośnie.

Parana nawiedziło nagle pewne podejrzenie.

– Dziewczyno, pamiętasz mnie? Wiesz, kim jestem?

Zmarszczyła brwi, a potem potrząsnęła głową.

– Kalama znam – powiedziała. – To chyba mój stary przyjaciel.

Skrytobójca zakrztusił się czymś, po czym odkaszlnął głośno, kręcąc głową.

Kobieta wskazała na drewniany kloc.

– Widzicie? Znowu rośnie.

Obaj męŜczyźni spojrzeli w tamtą stronę. Brzegi kloca spowiła mgiełka, która rozszerzyła

się i zamigotała, a potem zniknęła. Paran wyraźnie widział, Ŝe tajemniczy przedmiot stał się

większy.

– Ma korzenie – dodała dziewczyna.

Paran otrząsnął się.

– Kapralu? Zostań tu z nią. Niedługo wrócę.

Schował miecz i opuścił polanę. Błądził po chaszczach przez jakąś minutę. Wreszcie

dotarł do ich granicy i spojrzał na pełen gości taras. Na wyłoŜonej kamieniami części po lewej

wznosiła się obudowana niskim murkiem fontanna. Otaczały ją marmurowe kolumny,

oddalone od siebie o mniej więcej jard.

Kapitan zauwaŜył, Ŝe Sójeczka i jego Ŝołnierze stoją w szeregu w odległości dwunastu

stóp od linii drzew. Twarze mieli zwrócone w stronę tarasu. Wyglądali na zaniepokojonych.

Znalazł suchy konar i złamał go na pół.

Gdy rozległ się trzask, sześciu męŜczyzn odwróciło się jednocześnie. Kapitan wskazał na

Sójeczkę i Młotka, po czym skrył się między drzewami. SierŜant szepnął coś do Szybkiego

Bena. Potem obaj z uzdrowicielem podeszli do kapitana.

Paran przyciągnął Sójeczkę do siebie.

– Kalam znalazł śal – poinformował go. – I coś jeszcze. Dziewczynie pomieszało się we

łbie, sierŜancie. Nie sądzę, Ŝeby udawała. W jednej chwili pamięta, Ŝe mnie zabiła, a w

następnej juŜ nie. Wbiła sobie do głowy, Ŝe Kalam to jej stary przyjaciel.

Młotek chrząknął.

– A co to jest to: „coś jeszcze”? – zapytał Sójeczka, obrzuciwszy szybkim spojrzeniem

gości.

– Nie jestem pewien, ale to coś paskudnego.

– Rozumiem. – SierŜant westchnął. – Idź z kapitanem, Młotek. Przyjrzyj się śal.

Nawiązaliście wreszcie kontakt z Gildią Skrytobójców? – zapytał Parana.

– Nie.

– W takim razie niedługo przystąpimy do akcji – stwierdził Sójeczka. – Spuścimy ze

smyczy Skrzypka i Płota. Młotek, kiedy wrócisz, przyprowadź ze sobą Kalama. Musimy

porozmawiać.

Rallick wszedł do głównego salonu i ruszył ku frontowym drzwiom. Nikt go nie

zatrzymywał. Kiedy przechodził, twarze zwracały się ku niemu, a rozmowy cichły.

Wznawiano je dopiero, gdy przeszedł. Skrytobójcę ogarnęło głębokie znuŜenie, zbyt

paraliŜujące, by tłumaczyła je utrata krwi. Zresztą rana dawno juŜ się zagoiła. Ta słabość

miała podłoŜe emocjonalne.

Zatrzymał się na widok Kruppego, który wstał z krzesła. Maska zwisała mu z pulchnej

dłoni, twarz zalewały strumienie potu, a w oczach widniał strach.

– Nie dziwię się, Ŝe jesteś przeraŜony – rzucił Rallick, podchodząc bliŜej. – Gdybym

wiedział, Ŝe tu będziesz...

– Cisza! – warknął grubasek. – Kruppe musi się zastanowić!

Skrytobójca skrzywił się, nic jednak nie powiedział. Nigdy jeszcze nie widział Kruppego

bez jego zwykłej maski uprzejmości. Widok wyprowadzonego z równowagi grubaska

wzbudził w nim głęboki niepokój.

– Ruszaj w drogę, przyjacielu – odezwał się nagle Kruppe. Jego głos brzmiał dziwnie. –

Czeka na ciebie przeznaczenie. Co więcej, wydaje się, Ŝe nasz nowy świat jest w pełni

przygotowany na przybycie kogoś takiego jak Raest, bez względu na to, jaką postać

przybierze.

Rallick wykrzywił twarz jeszcze mocniej. Chyba jest pijany, pomyślał. Westchnął i

odwrócił się, wracając pamięcią do tego, co osiągnął dzisiejszej nocy. Ruszył w dalszą drogę,

zostawiając Kruppego samemu sobie. I co teraz? – zadał sobie pytanie. Poświęcił tej sprawie

bardzo wiele wysiłku. Jego myśli utraciły klarowność, znieczulone sukcesem. Nigdy nie

uwaŜał się za bojownika o szlachetne sprawy. Miał, co prawda, obsesję na punkcie

naprawienia tej krzywdy, lecz właściwie wziął tylko na siebie rolę, którą powinien odegrać

Coll. Zastąpił jego wolę, przyjmując na wiarę, Ŝe przyjaciel ją teraz odzyska.

A jeśli tak się nie stanie? Grymas na twarzy Rallicka wciąŜ się pogłębiał. Skrytobójca

zdusił to pytanie, nim jego myśli zdąŜyły wyruszyć na poszukiwanie odpowiedzi. Jak

powiedział mu Baruk, czas wracać do domu.

Po drodze do bramy, jego ramienia dotknęła kobieta w srebrnej masce. Zwrócił się ku niej

zaskoczony. Gładką maskę okalały długie brązowe włosy, a wąskie szparki oczu nie

odsłaniały nic z tego, co kryło się pod spodem. Kobieta podeszła bliŜej.

– Myślałam o tobie juŜ od pewnego czasu – odezwała się cicho. – Teraz zdaję sobie

sprawę, Ŝe powinnam była zainteresować się tobą osobiście. Śmierci Ocelota moŜna było

uniknąć.

Oczy skrytobójcy pociemniały.

– Vorcan.

Pochyliła nieznacznie głowę, pozdrawiając go ledwie dostrzegalnym gestem.

– Ocelot był głupcem – warknął Rallick. – Jeśli gildia zatwierdziła kontrakt Orra, czekam

na karę.

Kobieta milczała.

Rallick stał spokojnie.

– Nie jesteś zbyt rozmowny, Rallicku Nom.

Odpowiedziała jej cisza.

Vorcan zaśmiała się cicho.

– Powiedziałeś, Ŝe czekasz na karę, jakbyś pogodził się juŜ z myślą o śmierci. –

Przeniosła spojrzenie na zatłoczony taras. – Rajca Turban On miał magiczną osłonę, ale na

nic mu się to nie zdało. Ciekawe. – Zastanawiała się nad czymś przez chwilę, po czym skinęła

głową. – Będę potrzebowała twych umiejętności, Rallicku Nom. Chodź ze mną.

Zamrugał. Gdy ruszyła ku połoŜonemu na zapleczu posiadłości ogrodowi, podąŜył za nią.

Crokus przydusił Challice, zatykając jej usta dłonią. Drugą ściągnął z twarzy maskę

złodzieja. Wybałuszyła oczy, poznając go.

– Jeśli krzykniesz, poŜałujesz tego – ostrzegł ją ochryple.

Udało mu się zaciągnąć ją jakieś dziesięć jardów w głąb chaszczy, nim zbiła go z nóg.

Szarpali się przez chwilę, ale to on wygrał walkę.

– Chcę tylko z tobą porozmawiać. Nie zrobię ci krzywdy – zapewnił. – Przysięgam.

Chyba Ŝe czegoś spróbujesz, oczywiście. Teraz cofnę rękę. Nie krzycz, proszę.

Spróbował wyczytać coś z jej oczu, lecz widział tam jedynie strach. Zawstydzony, uniósł

dłoń.

Nie krzyknęła, lecz po chwili Crokus tego poŜałował.

– Do licha, złodzieju! Kiedy mój ojciec cię złapie, obedrze Ŝywcem ze skóry! Chyba Ŝe

najpierw dopadnie cię Gorlas. Jeśli czegoś ze mną spróbujesz, ugotuje cię powoli...

Crokus znowu zatkał jej usta. Obedrze ze skóry? Ugotuje?

– Kto to jest Gorlas? – zapytał, spoglądając na nią wściekle. – Jakiś kucharz amator? A

więc naprawdę mnie zdradziłaś!

Otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.

Znowu uniósł rękę.

– Wcale cię nie zdradziłam – powiedziała. – O czym ty mówisz?

– O tym zamordowanym straŜniku. Ja tego nie zrobiłem, ale...

– Pewnie, Ŝe nie zrobiłeś. Ojciec wynajął jasnowidza. Zabiła go kobieta, słuŜka Sznura.

Jasnowidz tak się wystraszył, Ŝe nawet nie zaczekał na zapłatę. Złaź ze mnie, złodzieju.

Puścił ją i usiadł na ziemi, wbijając wzrok między drzewa.

– Nie zdradziłaś mnie? A co z Meese? StraŜnikami w domu wujka Mammota? Wielką

obławą?

Challice podniosła się i strąciła suche liście ze skórzanej pelerynki.

– Co ty bredzisz? Muszę wracać. Gorlas będzie mnie szukał. Jest pierwszym synem domu

Tholiusów. Uczy się na mistrza pojedynków. Jeśli zobaczy cię ze mną, będą prawdziwe

kłopoty.

Spojrzał na nią.

– Zaczekaj! – Zerwał się na nogi. – Posłuchaj, Challice! Zapomnij o tym głupim Gorlasie.

Za rok wujek przedstawi nas sobie formalnie. Mammot jest sławnym pisarzem.

Challice zatoczyła oczyma.

– Zejdź na ziemię? Pisarzem? Jakiś staruch z plamami inkaustu na łapach, który obija się

o ściany? Czy jego dom ma władzę? Wpływy? Dom Tholiusów ma władzę, wpływy i

wszystko co trzeba. Poza tym, Gorlas mnie kocha.

– Ale ja... – przerwał i odwrócił spojrzenie. Czy rzeczywiście? Nie. Ale czy to miało

znaczenie? Czego właściwie od niej chciał?

– Czego właściwie ode mnie chcesz? – zapytała Challice.

Spuścił wzrok, a potem spojrzał jej w oczy.

– Towarzystwa? – zapytał nieśmiało. – Przyjaźni? Co ja gadam? Jestem złodziejem!

Okradam takie kobiety jak ty!

– Zgadza się! – warknęła. – To po co udajesz kogoś innego? – Jej mina złagodniała. –

Crokus, nie zdradzę cię. To będzie nasza tajemnica.

Przez krótką chwilę czuł się jak dziecko głaskane po główce przez wyrozumiałą matronę i

podobało mu się to.

– Nigdy jeszcze nie spotkałam prawdziwego złodzieja z ulic – dodała z uśmiechem.

Zadowolenie zastąpił wybuch gniewu.

– Na oddech Kaptura, pewnie, Ŝe nie – zadrwił. – Prawdziwego? Ty w ogóle nie znasz

prawdziwego Ŝycia, Challice. Nigdy nie miałaś krwi na rękach. Nie widziałaś, jak umiera

człowiek. Ale tak właśnie powinno być, prawda? Zostawcie brud nam, jesteśmy do niego

przyzwyczajeni.

– Dzisiaj widziałam, jak umiera człowiek – odparła cicho dziewczyna. – I nigdy więcej

nie chcę juŜ tego oglądać. Jeśli tak właśnie wygląda „prawdziwe Ŝycie”, nie Ŝyczę sobie mieć

z nim nic wspólnego. MoŜesz je sobie zatrzymać, Crokus. śegnaj.

Odwróciła się i odeszła.

Crokus wpatrywał się w jej splecione w warkocz włosy. W głowie niosło mu się echo jej

słów.

Nagle poczuł się do cna wyczerpany. Odwrócił się w stronę ogrodu. Miał nadzieję, Ŝe

Apsalar jest jeszcze tam, gdzie ją zostawił. Nie miał w tej chwili najmniejszej ochoty jej

szukać. Skrył się w cieniach.

Gdy tylko Młotek wyszedł na polanę, wzdrygnął się gwałtownie. Paran złapał go za rękę.

Spojrzeli sobie w oczy. Uzdrowiciel potrząsnął głową.

– Nie mogę podejść bliŜej, kapitanie. To, co tu Ŝyje, jest trucizną dla mojej groty Denul. I

to... wyczuwa mnie... swym głodem. – Otarł pot z czoła i, drŜąc, zaczerpnął tchu. – Lepiej

przyprowadź dziewczynę do mnie.

Paran puścił jego rękę i wybiegł na polanę. Kloc drewna osiągnął juŜ wielkość stołu.

Otaczały go grube, kręte korzenie, a na bokach miał nierówno ociosane, kanciaste otwory.

Ziemia wokół niego wyglądała jak nasączona krwią.

– Kapralu – wyszeptał przeraŜony. – Wyślij dziewczynę do Młotka.

Kalam połoŜył dłoń na jej ramieniu.

– Wszystko w porządku, maleńka – powiedział tonem dobrego wujka. – Idź. Za chwilę do

ciebie przyjdziemy.

– Dobrze.

Uśmiechnęła się i podeszła do stojącego na skraju polany uzdrowiciela.

Kalam potarł porośnięty szczeciną podbródek, śledząc dziewczynę wzrokiem.

– Nigdy dotąd nie widziałem, Ŝeby śal się uśmiechała – zauwaŜył. – A szkoda.

Młotek przemówił cicho do dziewczyny, a potem podszedł bliŜej i połoŜył dłoń na jej

czole. Paran spojrzał w górę.

– Burza się uspokoiła – zauwaŜył.

– Aha. Mam nadzieję, Ŝe to znaczy, iŜ wydarzyło się to, czego chcieliśmy.

– Ktoś go powstrzymał. Ja teŜ mam taką nadzieję, kapralu. – Kapitan jednak nie liczył na

to zbytnio. Coś się szykowało. Westchnął. – Jeszcze nawet nie było dwunastego dzwonu.

Trudno w to uwierzyć.

– Czeka nas długa noc – zgodził się skrytobójca, jasno dając do zrozumienia, Ŝe on

równieŜ nie czuje najmniejszego optymizmu. Chrząknął. Ich uszu dobiegł pełen zdumienia

krzyk Młotka. Uzdrowiciel cofnął dłoń i skinął na Parana i Kalama. – Ty idź – rzucił kapral.

Kapitan spojrzał na czarnoskórego męŜczyznę, marszcząc niepewnie brwi. Potem

podszedł do uzdrowiciela i śal. Dziewczyna zamknęła oczy. Sprawiała wraŜenie pogrąŜonej

w transie.

– Opętanie ustąpiło – oznajmił bez zbędnych wstępów Młotek.

– Tak teŜ myślałem – odparł Paran, przyglądając się śal.

– Jest w tym jednak coś więcej – ciągnął uzdrowiciel. – Siedzi w niej ktoś inny, kapitanie.

Paran uniósł brwi.

– Ktoś, kto był tam przez cały czas. Nie potrafię pojąć, w jaki sposób przeŜył w

towarzystwie Sznura. A teraz muszę podjąć decyzję.

– Słucham.

Młotek przykucnął, wziął w rękę gałązkę i zaczął rysować na ziemi bezsensowne linie.

– Ten ktoś osłaniał umysł dziewczyny. Działał jak alchemiczny filtr. W ciągu ostatnich

dwóch lat śal dopuściła się czynów, które doprowadziłyby ją do obłędu, gdyby je pamiętała.

Ta osoba walczy teraz z jej wspomnieniami, ale potrzebuje pomocy, bo nie jest juŜ taka silna

jak kiedyś. Umiera.

Paran przykucnął obok uzdrowiciela.

– A ty chcesz jej pomóc?

– Nie jestem pewien. Widzisz, kapitanie, nie znam jej planów. Nie wiem, co kombinuje,

nie potrafię przeniknąć jej zamiarów. Co się stanie, jeśli jej pomogę, a potem się okaŜe, Ŝe

chciała absolutnej władzy? W ten sposób dziewczyna znowu będzie opętana.

– Myślisz więc, Ŝe ten nieznajomy chronił śal przed Sznurem tylko po to, Ŝeby teraz

zająć jego miejsce?

– Jeśli tak to ująć, to nie ma sensu – zauwaŜył Młotek. – Nie mogę tylko skapować,

dlaczego poświęciła się tak całkowicie? Straciła własne ciało i jeśli opuści teraz dziewczynę,

nie będzie miała dokąd pójść, kapitanie. MoŜe ją kochała, była jej krewną czy kimś w tym

rodzaju. Kimś, kto był skłonny poświęcić dla niej wszystko. To moŜliwe.

– Mówisz „ona”. To kobieta?

– Była kobietą. Niech mnie szlag, jeśli wiem, kim jest teraz. Wyczuwam w niej tylko

smutek. – Spojrzał w oczy Paranowi. – Nigdy w Ŝyciu nie zetknąłem się z tak ogromnym

smutkiem, kapitanie.

Paran przyjrzał się przelotnie jego twarzy. Potem wstał.

– Nie wydam ci w tej sprawie Ŝadnego rozkazu, uzdrowicielu.

– Ale?

– Ale radzę ci, Ŝebyś to zrobił. Pomógł jej osiągnąć to, czego pragnie.

Młotek wydął policzki, po czym odrzucił gałązkę i wyprostował się.

– Mój instynkt podpowiada mi to samo, kapitanie. Dziękuję.

– Stać! – zawołał głośno stojący na polanie Kalam. – PokaŜcie się!

Obaj męŜczyźni odwrócili się i zobaczyli, Ŝe kapral wpatruje się w lasek po lewej. Paran

złapał Młotka za ramię i wciągnął go w cień. Uzdrowiciel powlókł za sobą śal.

Na polanę wyszło dwoje ludzi, kobieta i męŜczyzna.

Crokus podczołgał się bliŜej przez pnącza i zbutwiałe liście. Jak na ogród rezydencji była

to prawdziwa puszcza. Szukając Apsalar, usłyszał głosy, które, jak się okazało, naleŜały do

dwóch męŜczyzn i kobiety w srebrnej masce. Wszyscy troje spoglądali na dziwny, słabo

widoczny pniak, który wyrastał pośrodku polany. Crokus wypuścił powoli powietrze z płuc.

Jednym z męŜczyzn był Rallick Nom.

– Wyczuwam w tym zło – rzekła kobieta, odsuwając się. – Głód.

Rosły, czarnoskóry męŜczyzna, który przystanął u jej boku, odchrząknął głośno.

– Nie będę się z tobą spierał, mistrzyni. Cokolwiek to jest, to nie robota Malazańczyków.

Złodziej wybałuszył oczy. Malazańscy szpiedzy? Mistrzyni? Vorcan! Kobieta zwróciła

się w stronę Rallicka, obojętna na otaczającą ją niezwykłość.

– A jak to wpływa na ciebie, Rallick?

– W ogóle nie wpływa – odpowiedział.

Skrytobójca wzruszył ramionami i podszedł do pełnego sęków i wijących się korzeni

kloca. Zamazane ruchy ustały. Vorcan uspokoiła się.

– Wyraźnie spowalniasz jego działania, Rallick. Ciekawe.

– To przez ten otataralowy proszek – mruknął skrytobójca.

– Co takiego?

– Wtarłem go sobie w skórę.

Wytrzeszczyła oczy.

Nieznajomy męŜczyzna przyjrzał się uwaŜnie Rallickowi.

– Pamiętam cię, skrytobójco. To za tobą szliśmy podczas pierwszej próby nawiązania

kontaktu. W noc, gdy zaatakowano nas z góry.

Rallick skinął głową.

– Dziwię się, Ŝe ocalałeś – ciągnął Malazańczyk.

– To człowiek pełen niespodzianek – zauwaŜyła Vorcan. – No dobrze, kapralu Kalamie z

Podpalaczy Mostów, otrzymałam twą prośbę o audiencję i postanowiłam wyrazić na nią

zgodę. Nim jednak zaczniemy, wolałabym, Ŝeby dołączyła do nas reszta waszej grupy.

Zwróciła się w stronę drzew po prawej stronie. Crokusowi juŜ przedtem kręciło się w

głowie – Podpalacze Mostów! – gdy jednak zobaczył dwóch męŜczyzn, którzy wyszli

spomiędzy drzew, czaszka omal mu nie pękła z wraŜenia. Między nimi szła Apsalar.

Wydawało się, Ŝe jest pod wpływem jakiegoś narkotyku. Oczy miała zamknięte.

– Mistrzyni – odezwał się jeden z męŜczyzn – jestem kapitan Paran z Dziewiątej

DruŜyny. – Zaczerpnął głęboko tchu. – W tej sprawie jednak imperium reprezentuje Kalam.

Vorcan ponownie zwróciła się ku czarnoskóremu męŜczyźnie.

– W takim razie audiencja się rozpoczyna.

– Mistrzyni, oboje wiemy, Ŝe Rada Miejska nie ma w DarudŜystanie prawdziwej władzy.

A poniewaŜ ty równieŜ jej nie sprawujesz, doszliśmy do wniosku, Ŝe miejscowi magowie

operują w ukryciu, a ich głównym celem jest zachowanie status quo. Kimkolwiek są, potrafią

się świetnie maskować. Moglibyśmy zabić wszystkich magów w DarudŜystanie, ale to

trwałoby zbyt długo i do tego mogłoby się tu zrobić paskudnie. Dlatego Imperium

Malazańskie postanowiło zaoferować kontrakt na rzeczywistych władców DarudŜystanu. Sto

tysięcy jakata w złocie. Od głowy. Ponadto, cesarzowa oferuje władzę w mieście, wraz z

tytułem wielkiej pięści i wszystkimi przywilejami, jakie się z tym wiąŜą.

SkrzyŜował ramiona.

Vorcan milczała przez chwilę.

– Cesarzowa Laseen jest skłonna zapłacić mi dziewięćset tysięcy jakata? – zapytała

wreszcie.

– Tak – potwierdził Kalam. – Jeśli jest ich dziewięciu.

– Koteria Torrud jest bardzo potęŜna, kapralu. Nim jednak udzielę ci odpowiedzi, chcę się

czegoś dowiedzieć o istocie, która nadciąga ze wschodu. – Napięła lekko mięśnie twarzy. –

Przez pewien czas opór stawiało jej pięć smoków, zapewne pochodzących z Odprysku

KsięŜyca. Zakładam, Ŝe mistrz Baruk i jego koteria zawarli porozumienie z Synem

Ciemności.

Kalam wyglądał na oszołomionego, lecz szybko wrócił do równowagi.

– Mistrzyni, nie my stworzyliśmy siłę, która zbliŜa się do miasta. Jeśli Syn Ciemności ją

unicestwi, będziemy bardzo zadowoleni. Jeśli zaś chodzi o pytanie, którego nie zadałaś

głośno, zakładam, Ŝe sojusz między Tiste Andii a koterią wygaśnie z chwilą śmierci członków

tej ostatniej. Nie prosimy cię o zamach na Ŝycie władcy Odprysku KsięŜyca.

Paran odchrząknął.

– Mistrzyni, do starć między Odpryskiem KsięŜyca a Imperium Malazańskim dochodziło

juŜ nieraz. Dotychczasowe przykłady wskazują, Ŝe Syn Ciemności zapewne się wycofa,

zamiast walczyć z nami w pojedynkę.

– To prawda – zgodziła się Vorcan. – Kapralu Kalamie, nie chcę marnować Ŝycia moich

ludzi, zlecając im podobne zadanie. Na sukces moŜe liczyć jedynie skrytobójca, który jest

jednocześnie wielkim magiem. Dlatego zgadzam się przyjąć kontrakt i osobiście dokonam

zamachów. Jeśli chodzi o zapłatę...

– Otrzymasz ją przez grotę, gdy tylko wykonasz kontrakt – przerwał Kalam. – Mistrzyni,

być moŜe wiadomo ci, Ŝe cesarzowa była ongiś skrytobójczynią i przestrzega obowiązujących

w tej profesji zasad. Dostaniesz złoto. Tytuł i władzę nad DarudŜystanem odda ci bez

wahania.

– Zgadzam się, kapralu Kalamie. – Kobieta zwróciła się w stronę swego towarzysza. –

Zacznę natychmiast. Rallicku Nom, zadanie, które ci zlecę, ma kluczowe znaczenie.

Zastanawiałam się nad twą niezwykłą zdolnością neutralizacji wzrostu tego... okropieństwa.

Ten proces trzeba zahamować. Zostaniesz tutaj, Ŝeby go powstrzymywać.

– Na jak długo? – warknął.

– Dopóki nie wrócę. Wtedy sprawdzę, jakie ma osłony. Aha, jeszcze jedno. Gildia nie

usankcjonowała poczynań Ocelota i uznaje jego egzekucję za słuszną karę. Dziękuję, Rallicku

Nom. Gildia jest zadowolona.

Rallick podszedł do dziwnego pniaka i usiadł na nim.

– Do zobaczenia – rzuciła Vorcan i opuściła polanę.

Crokus przyglądał się trzem malazańskim szpiegom, którzy zbili się w grupkę, by

porozmawiać szeptem. Potem jeden z nich złapał Apsalar za ramię i poprowadził ją delikatnie

do lasku, kierując się ku tylnemu murowi posiadłości. Pozostali dwaj, kapitan Paran i kapral

Kalam, popatrzyli na Rallicka.

Skrytobójca ujął twarz w dłonie i wsparł łokcie na udach, wpatrując się ponuro w

murawę.

Kalam wypuścił z sykiem powietrze przez zęby, potrząsając głową. Po chwili obaj

Malazańczycy oddalili się w stronę tarasu.

Crokus zawahał się. Jakaś część jego jaźni pragnęła wypaść na polanę i oskarŜyć

Rallicka. Zamordować magów! Oddać DarudŜystan Malazańczykom? Jak mógł do czegoś

takiego dopuścić? Nie ruszył się jednak z miejsca. Narastał w nim strach. Pomyślał, Ŝe

właściwie nic nie wie o Rallicku. Czy skrytobójca go wysłucha? A moŜe po prostu wbije mu

nóŜ w gardło? Nie miał ochoty podejmować takiego ryzyka.

Rallick nie ruszał się przez całą minutę. Potem się podniósł i zwrócił wprost ku leŜącemu

w chaszczach Crokusowi.

Chłopak jęknął.

Skrytobójca skinął na niego.

Crokus zbliŜył się powoli.

– Potrafisz się ukrywać – pochwalił go Rallick. – Miałeś szczęście, Ŝe Vorcan nie zdjęła

maski. Za duŜo w niej nie widziała. Słyszałeś wszystko?

Złodziej skinął głową. Jego wzrok przyciągało to, co wbrew sobie wciąŜ nazywał

pniakiem. Przypominało teraz raczej mały drewniany domek. Szramy na jego bokach równie

dobrze mogły być oknami. W przeciwieństwie do Vorcan, nie wyczuwał w tajemniczym

obiekcie głodu, lecz swego rodzaju niecierpliwość, niemal frustrację.

– Nim mnie potępisz, wysłuchaj uwaŜnie, co ci powiem, Crokus.

Złodziej oderwał spojrzenie od drewnianego kloca.

– Słucham.

– Baruk moŜe jeszcze być na przyjęciu. Musisz go znaleźć. Opowiedz mu wszystko o

tym, co się tu zdarzyło. OstrzeŜ go, Ŝe Vorcan jest wielkim magiem i zabije ich wszystkich,

jeśli nie połączą sił, Ŝeby się bronić. – Skrytobójca połoŜył dłoń na ramieniu Crokusa.

Chłopak wzdrygnął się, spoglądając na niego nieufnie. – A jeśli Baruk juŜ poszedł, znajdź

Mammota. Widziałem go tu niedawno. Ma maskę bestii z wielkimi kłami.

– Wujka Mammota? Ale on jest...

– Jest wielkim kapłanem D’riss, Crokus, i członkiem Koterii Torrud. No, śpiesz się. Nie

ma czasu.

– A ty tu zostaniesz, Rallick? Będziesz sobie siedział na tym... pniaku?

Skrytobójca wzmocnił uścisk.

– Vorcan miała rację, chłopcze. Cokolwiek to jest, wygląda na to, Ŝe potrafię to

powstrzymać. Baruk musi się o tym dowiedzieć. Ufam jego opinii bardziej niŜ zdaniu

Vorcan, ale na razie będę słuchał jej rozkazów.

Crokus opierał się chwilę, myśląc o Apsalar. Był pewien, Ŝe coś jej zrobili. Jeśli j ą

skrzywdzili, zapłacą mu za to. Ale... wujek Mammot? Vorcan chciała zabić wujka? Spojrzał

na Rallicka. W jego oczach pojawił się twardy błysk.

– Zrobię to – zapewnił.

W tej samej chwili z tarasu dobiegł ryk wściekłości i bólu, który wstrząsnął drzewami.

Kloc drewna odpowiedział eksplozją jaskrawoŜółtego ognia. Jego korzenie pęczniały i wiły

się niczym szukające uchwytu palce.

Rallick odepchnął z całej siły Crokusa, po czym odwrócił się i wskoczył na kloc. śółte

płomienie zgasły. W ziemi powstały rozbiegające się we wszystkich kierunkach szczeliny.

– Uciekaj! – wrzasnął skrytobójca.

Chłopak odwrócił się i pomknął w stronę posiadłości pani Simtal. Serce tłukło mu głośno.

Baruk pociągnął gwałtownie za sznurek dzwonka. Nad jego głową rozległ się krzyk

woźnicy. Karoca się zatrzymała.

– Coś się stało – wysyczał do Rake’a. – Do cholery, odjechaliśmy za wcześnie!

ZbliŜył się do okna i odsunął Ŝaluzje.

– Chwileczkę, alchemiku – odezwał się spokojnie Rake. Ściągnął brwi i uniósł głowę,

jakby czegoś nasłuchiwał. – To tyran – oznajmił. – Jest jednak osłabiony i zostało tam

wystarczająco wielu magów, Ŝeby sobie z nim poradzić. – Otworzył usta, by dodać coś

jeszcze, lecz natychmiast je zamknął. Jego oczy pociemniały, przybierając lazurowy odcień.

Przyjrzał się alchemikowi. – Baruku, wracaj do swej rezydencji – rzekł cicho. – Przygotuj się

na następne posunięcie imperium. Nie będziemy musieli czekać długo.

Alchemik wbił wzrok w Tiste Andii.

– Powiedz mi, co się dzieje – zaŜądał gniewnie. – Czy staniesz do walki z tyranem?

Rake rzucił maskę na podłogę karety i spiął klamrą kołnierz płaszcza.

– Jeśli okaŜe się to konieczne, stanę.

O ściany karety uderzały pięści. Słychać było rozbawione głosy. Tłum napierał na nich ze

wszystkich stron. Święto zbliŜało się do dwunastego dzwonu, Godziny Wzejścia, kiedy to

Pani Wiosny wstępowała na niebo razem z księŜycem.

– Tymczasem jednak trzeba oczyścić miejskie ulice z tłumów – ciągnął Rake. –

Przypuszczam, Ŝe będziesz chciał ograniczyć liczbę ofiar do minimum.

– I to wszystko, co masz mi do powiedzenia, Rake? – zapytał z gwałtownym gestem

Baruk. – Oczyścić ulice z tłumów? Jak, na Kaptura, mamy to zrobić? DarudŜystan ma trzysta

tysięcy mieszkańców i wszyscy przebywają teraz na ulicach.

Tiste Andii otworzył drzwi.

– W takim razie zostaw to mnie. Potrzebny mi wysoko połoŜony punkt obserwacyjny,

alchemiku. Masz jakieś sugestie?

Frustracja Baruka była tak wielka, Ŝe musiał walczyć z pokusą sprzeciwienia się

Anomanderowi Rake’owi.

– Dzwonnica K’rula – odparł. – To kwadratowa wieŜa niedaleko Bramy Zgryzoty.

Rake wysiadł z karety.

– Spotkamy się w twej rezydencji, alchemiku – zapowiedział, zaglądając do środka. –

Musisz się przygotować, i twoi koledzy, magowie, równieŜ. – Zatrzymał się na chwilę,

patrząc na tłumy, jakby węszył. – Jak daleko jest stąd do tej dzwonnicy?

– Trzysta kroków. Chyba nie zamierzasz iść tam na piechotę?

– Zamierzam. Nie czas jeszcze, bym otworzył swą grotę.

– Ale jak...

Baruk umilkł. Anomander Rake odpowiedział juŜ na jego pytanie. Głowa i ramiona Tiste

Andii wystawały nad kłębiącą się ciŜbę i wszyscy ujrzeli miecz, który wydobył z pochwy.

– Z drogi, jeśli miłe wam własne dusze! – ryknął. Uniesiony wysoko oręŜ przebudził się z

jękiem. Z ostrza popłynęły łańcuchy dymu. Powietrze wypełnił straszliwy dźwięk

przypominający skrzypienie kół, a wraz z nim rozległ się chór zawodzących rozpaczliwie

głosów. Tłumy pierzchły przed Synem Ciemności. Ludzi nagle opuścił świąteczny nastrój.

– Bogowie zmiłujcie się! – wyszeptał Baruk.

Wszystko zaczęło się zupełnie niewinnie. Szybki Ben i Sójeczka stali obok fontanny.

Słudzy śpieszyli się, jakby mimo rozlewu krwi i nieobecności gospodyni z chwilą zbliŜania

się dwunastego dzwonu przyjęcie znowu nabierało dynamiki. Do obu męŜczyzn podszedł

kapitan Paran.

– Rozmawialiśmy z mistrzynią gildii – oznajmił. – Zgodziła się przyjąć kontrakt.

Sójeczka chrząknął.

– Jak byśmy sobie radzili, gdyby nie chciwość?

– Coś zauwaŜyłem – wtrącił Szybki Ben. – Przeszedł mi ból głowy. Kusi mnie, Ŝeby

otworzyć grotę, sierŜancie. Przekonam się, co zobaczę.

– Proszę bardzo – zgodził się Sójeczka po chwili zastanowienia.

Szybki Ben zniknął w cieniu marmurowej kolumny.

Do Ŝołnierzy Sójeczki zbliŜał się jakiś staruszek w przeraŜającej masce. Wtem ruszyła ku

niemu wysoka kobieta o bujnych kształtach, która trzymała w ręku fajkę wodną. Pół kroku za

nią podąŜał sługa. Gdy szła, ciągnęła za sobą smugi dymu. Zawołała staruszka.

W następnej chwili noc rozjaśniła fala energii, która przemknęła między Sójeczka a

Paranem niczym strumień wody, uderzając nieznajomego prosto w pierś. SierŜant

natychmiast złapał za miecz, lecz gdy się odwrócił, czarodziej odepchnął go na bok i pomknął

ku kobiecie.

– Nie! – wrzeszczał Szybki Ben. – Nie zbliŜaj się do niego!

Paran równieŜ ściskał w ręku miecz, który zawodził jak poraŜony strachem. Kapitan

pomknął przed siebie.

Powietrze przeszył zwierzęcy ryk wściekłości. Staruszek odwrócił się błyskawicznie,

zrywając maskę. Jego płonące oczy odnalazły kobietę. Wyciągnął ku niej dłoń, z której

trysnęła szara jak łupek, skwiercząca moc.

Sójeczka zamarł w bezruchu, patrząc na to z niedowierzaniem. Ciało Szybkiego Bena

trafiło w kobietę, a potem oboje wpadli na sługę i cała trójka runęła na ziemię. Wijący się

strumień energii uderzył w oszołomiony tłum, pochłaniając kaŜdego, kogo dotknął. Tam,

gdzie przed chwilą stali męŜczyźni i kobiety, pozostał tylko biały popiół. Potem wiązka

rozgałęziła się, przeszywając wszystko w zasięgu wzroku. Drzewa rozpadały się, kamień i

marmur eksplodowały w obłokach pyłu, a ludzie ginęli. Dotknięte wiązką części ciała po

prostu znikały, a wszystko zbroczyły czarne fontanny krwi. Jedna lanca energii wzbiła się ku

nocnemu niebu, rozświetlając gęstą chmurę. Druga trafiła w rezydencję, wstrząsając nią z

głuchym łoskotem. Trzecia pomknęła ku zbliŜającemu się do staruszka Paranowi. Gdy moc

uderzyła w miecz, broń i jej właściciel zniknęli.

SierŜant postąpił pół kroku naprzód. Wtem o jego bark otarło się coś cięŜkiego i

masywnego. Zatoczył się, prawe kolano załamało się pod nim i padł na ziemię.

Poczuł, Ŝe kość trzasnęła, a potem rozdarła mu ciało i skórę, gdy własny cięŜar pociągnął

go w dół. Miecz runął z brzękiem na kamienie. Dręczony przeszywającym bólem Sójeczka

przetoczył się, by uwolnić unieruchomioną nogę i natknął się na zwaloną kolumnę.

Po chwili czyjeś ręce złapały go za płaszcz.

– Mam cię! – mruknął Skrzypek.

Gdy sabotaŜysta wlókł go po kamiennej powierzchni, sierŜant ryczał z bólu. Potem

ogarnęła go ciemność i nie widział juŜ nic więcej.

Szybkiego Bena przygniotło cięŜkie ciało. Przez krótką chwilę nie mógł oddychać. Potem

kobieta wsparła się o jego barki i wstała. Krzyknęła do staruszka.

– Mammot! Anikaleth araest!

Szybki Ben wybałuszył oczy, czując narastającą w jej ciele falę mocy. Powietrze wypełnił

zapach Ŝyznej, leśnej, gliniastej gleby.

– Araest! – wrzasnęła. Trysnął z niej impuls toksycznej energii.

Szybki Ben usłyszał, Ŝe Mammot krzyknął z bólu.

– Broń się, czarodzieju! – krzyknęła kobieta. – Jest opętany przez Jaghuta.

– Wiem – warknął. Przetoczył się na brzuch i dźwignął na ręce i kolana. Spojrzał

pośpiesznie na Mammota i zobaczył, Ŝe staruszek leŜy na ziemi, poruszając słabo ręką.

Następnie przeniósł wzrok w miejsce, gdzie przed chwilą stał Sójeczka. Otaczające fontannę

kolumny runęły. SierŜant zniknął bez śladu. Czarodziej zdał sobie sprawę, Ŝe nie widzi

nikogo z członków druŜyny. Na tarasie spoczywały groteskowe sterty ciał. śadne się nie

poruszyło. Pozostali uciekli.

– Mammot odzyskuje siły – ostrzegła go zdesperowana kobieta. – Mnie juŜ nic nie

zostało, czarodzieju. Musisz coś zaraz zrobić, tak?

Spojrzał na nią tylko.

Paran potknął się, pośliznął na tłustej glince i wpadł na porośnięty trzciną brzeg. Na

niebie szalała burza. Podniósł się z wysiłkiem, ściskając w dłoni Przypadek. Miecz był gorący

i jęczał głośno. Po lewej stronie kapitan miał spokojne, płytkie jezioro, za którym wznosił się

odległy łańcuch górski, lśniący słabym, zielonym blaskiem. Po prawej bagna ciągnęły się aŜ

po horyzont. Chłodne powietrze wypełniała słodkawa woń rozkładu.

Westchnął z drŜeniem, spoglądając na szalejącą nad jego głową burzę. Zygzaki błyskawic

walczyły ze sobą zaciekle, a ciemne chmury skręcały się w agonii. Po prawej rozległ się huk.

Paran spojrzał w tamtą stronę. W odległości około tysiąca kroków coś się pojawiło. Kapitan

przymruŜył oczy. Tajemniczy stwór wznosił się nad bagienne trawy niczym ruchome drzewo,

czarne i sękate. Wyrwał z ziemi korzenie, które krępowały jego ruchy, i odrzucił je na bok.

Nagle zmaterializowała się druga postać, która tańczyła zwinnie wokół pierwszej. W dłoniach

dzierŜyła wyszczerbiony miecz o brunatnym ostrzu. Była w wyraźnym odwrocie. Sękaty

drzewolud uderzał w nią miazmatycznymi falami mocy. Walczący zbliŜali się do Parana.

Wtem kapitan usłyszał za sobą mlaskanie i bulgot. Odwrócił się.

– Na oddech Kaptura!

Z jeziora wyłaniał się dom. Z jego poobijanych kamiennych ścian odpadła bagienna trawa

i błoto. Wielkie, równieŜ kamienne, wrota rozchyliły się, odsłaniając czarną pustkę, z której z

sykiem buchnęła para. Budowla miała teŜ piętro, które jednak wydawało się zniekształcone i

pokryte bliznami. Kamienie gdzieniegdzie roztopiły się i spłynęły, odsłaniając drewniane

rusztowanie.

Kolejna eksplozja z powrotem przyciągnęła jego uwagę ku walczącym. Byli juŜ znacznie

bliŜej. Paran wyraźnie teraz widział trzymającą dwuręczny miecz postać. T’lan Imass. Choć

władał chalcedonowym oręŜem z niewiarygodną biegłością, cofał się przed naporem

przeciwnika. Był to wysoki, szczupły stwór, którego ciało przypominało dębinę. Z dolnej

szczęki sterczały mu dwa lśniące kły. Wrzeszcząc z wściekłości, trafił T’lan Imassa po raz

kolejny i odrzucił go piętnaście kroków do tyłu. Wojownik przetoczył się po błocie i

zatrzymał prawie u stóp Parana.

Kapitan spojrzał w jego niezgłębione oczy.

– Azath nie jest jeszcze gotowa, śmiertelniku – powiedział T’lan Imass. – Jest za młoda i

brak jej sił, by uwięzić to, co powołało ją do istnienia. Finnest. Kiedy tyran uciekł,

odszukałem jego moc. – Spróbował się podnieść, lecz nadaremnie. – Broń Azath. Finnest

chce ją zniszczyć.

Paran spojrzał na zbliŜającą się do nich poczwarę. Broń? Miał walczyć z tym czymś? Nie

dano mu jednak wyboru. Finnest ryknął głośno i uderzył w niego falą skwierczącej mocy.

Kapitan zasłonił się Przypadkiem.

Energia opłynęła miecz bez szkody dla siebie i uderzyła w Parana. Oślepiony kapitan

krzyknął. Przejmujące zimno przeniknęło go na wskroś, rozproszyło mu myśli, odebrało

toŜsamość. Wokół jego duszy zamknęła się niewidzialna dłoń. Mój! To słowo wypełniło mu

głowę, pełne triumfu i dzikiej radości. Jesteś mój!

Wypuścił z rąk Przypadek i osunął się na kolana. Finnest całkowicie zapanował nad jego

duszą. Mógł jedynie go słuchać. Fragmenty obezwładnionej świadomości zdołały dać wyraz

jego myślom.

Jestem tylko narzędziem. PrzeŜyłem tak wiele i w efekcie skończyło się na tym.

W głębi swej jaźni usłyszał dźwięk, który powtarzał się raz za razem, przybierając na sile.

Wycie. Mróz, który wypełnił mu krew i sięgnął do wszystkich zakamarków ciała, zaczął

ustępować. Zimno przegnały wybuchy zwierzęcego, nieposkromionego gorąca. Odrzucił

głowę do tyłu. Wycie sięgnęło jego gardła. Gdy wyrwało się na zewnątrz, Finnest zatoczył się

za siebie.

Krew Ogara! Krew, której nikt nigdy nie zniewoli. Paran rzucił się na Finnest. Do jego

mięśni napłynęła nadludzka siła, która wypełniła je bólem. Jak śmiesz! Uderzył stwora, obalił

go na ziemię, okładał dębowe ciało pięściami, zatopił zęby w korze twarzy. Finnest próbował

go odepchnąć, lecz nadaremnie. Wrzeszczał i wymachiwał kończynami. Paran zaczął

metodycznie rozdzierać go na kawałki.

Wtem na kołnierzu jego płaszcza zacisnęła się dłoń, która odciągnęła go od

zmaltretowanego ciała. T’lan Imass potrząsnął nim.

– Przestań!

Kapitan zamrugał.

– Przestań! Nie zdołasz zniszczyć Finnestu. Powstrzymałeś go jednak. To wystarczy.

Teraz przejmie go Azath. Rozumiesz?

Paran oklapł. Płonące w nim ognie przygasły. Spojrzał na Finnest i zobaczył wyłaniające

się z wilgotnej gleby korzenie oraz włókniste witki, które owinęły się wokół poturbowanej

poczwary i zaczęły wciągać więźnia w lepkie błoto. Po chwili Finnest zniknął.

T’lan Imass puścił Parana i odsunął się, po czym przez długi czas patrzył nań bez słowa.

Kapitan wypluł z ust krew i drzazgi, a potem otarł wargi grzbietem dłoni. Schylił się i

podniósł Przypadek.

– Cholerne szczęście odwróciło się ode mnie – wymamrotał, wsuwając oręŜ do pochwy. –

Masz coś do powiedzenia, Imassie?

– Jesteś daleko od domu, śmiertelniku.

Po chwili Paran pojawił się znowu. Zatoczył się po tarasie, na wpół oślepiony, po czym

zwalił się jak długi. Szybki Ben skrzywił się.

Co mu się stało, na oddech Kaptura?

Z ust Mammota wyrwało się jaghuckie przekleństwo, tak gwałtowne, jakby rozerwało mu

duszę. Staruszek podniósł się, dygocząc z wściekłości. Potem skierował skryte pod

opadającymi powiekami oczy na czarodzieja

– Siedem we mnie, przebudźcie się! – zawołał Szybki Ben. Wrzasnął głośno, gdy

otworzyło się w nim siedem grot. Jego pełen cierpienia krzyk przemknął przez taras wraz z

kaskadami mocy.

Gdy fale uderzyły w cel, opętany przez Jaghuta zasłonił twarz dłońmi. Energia ataku

trawiła ciało Mammota. Lance ognia przeszywały je na wylot. Padł na kolana, otoczony

wirującym szaleńczo tornadem. Zawył, unosząc w górę pięść, z której pozostał jedynie

zwęglony szkielet. Zacisnął ją spazmatycznie i jedna z grot Szybkiego Bena zamknęła się.

Pięść poruszyła się raz jeszcze.

Szybki Ben oklapł.

– Nie mam juŜ sił.

Derudan złapała go za płaszcz.

– Czarodzieju! Wysłuchaj mnie!

Umilkła kolejna grota. Szybki Ben potrząsnął głową.

– Nie mam juŜ sił.

– Słuchaj! Spójrz na tego człowieka! Co on chce zrobić?

Szybki Ben podniósł wzrok.

– Na Oddech Kaptura! – wrzasnął, ogarnięty nagłym przeraŜeniem. W odległości

dwunastu kroków od nich przykucnął Płot. Zza ławki wystawała tylko jego głowa i ramiona.

W oczach sabotaŜysty lśniła obłąkańcza wesołość, którą czarodziej świetnie znał. W dłoniach

trzymał wielką, nieporęczną arbaletę. Mierzył prosto w Mammota.

śołnierz wydał z siebie przeciągłe wycie.

Czarodziej krzyknął i po raz drugi rzucił się w stronę kobiety. Lecąc w powietrzu,

usłyszał trzask strzelającej kuszy. Nim znowu zderzył się z czarownicą, zamknął oczy.

Starucha zataczała ciasne kręgi nad równiną, na której jeszcze przed chwilą przebywał

jaghucki tyran. ZbliŜył się do Silanah na pięćdziesiąt kroków, a potem ulotnił. Nie była to

ucieczka przez grotę, lecz całkowite, absolutne zniknięcie, coś naprawdę fascynującego.

Noc była wspaniała, a walka godna uwiecznienia w pamięci. Jej koniec nie przyniósł

jednak Ŝadnego rozstrzygnięcia.

– Cudowna tajemnica – zakrakała Starucha. Wiedziała, Ŝe jest potrzebna gdzie indziej,

lecz nie miała jeszcze ochoty stąd odlatywać. – JakŜe straszliwe energie widziałam. –

Roześmiała się. – Drwię z takiego marnotrawstwa! To czysta głupota! Ach, ale teraz zostały

mi tylko pytania, pytania!

Spojrzała w górę. Nadal krąŜyli tam dwaj jednopochwyceni Tiste Andii, przysłani tu

przez jej pana. Nikt nie chciał się oddalić, nim odkryje prawdę o losie jaghuckiego tyrana.

ZasłuŜyli sobie na to, by ją poznać, choć Starucha zaczynała podejrzewać, Ŝe nigdy nie

doczekają się odpowiedzi.

Silanah wrzasnęła przeraźliwie i zerwała się z ziemi. Buchnęło od niej silne, niosące ostrą

woń tchnienie groty, która zrodziła jej lot. Czerwona smoczyca skierowała głowę na południe

i krzyknęła po raz drugi.

Starucha załopotała jak szalona skrzydłami i zahamowała upadek, przemykając tuŜ nad

zrytą śladami walki ziemią. Ponownie wzbiła się w górę i zobaczyła to, co przed chwilą

ujrzała Silanah. Wrzasnęła z radości i niecierpliwości, a takŜe zaskoczenia.

– A teraz nadlatuje! Nadlatuje!

Szybki Ben zacisnął powieki, zamykając ostatnią ze swych grot. Gdy jego ciało uderzyło

w kobietę, objęła go ramionami, chrząknęła głośno i padła na ziemię.

Rozległa się detonacja, która wypchnęła mu powietrze z płuc. Kamienie pod nimi

podskoczyły w górę. Cały świat wypełnił ogień i przeszywające powietrze odłamki, które

przesłoniły wszystko inne. Potem zapadła cisza.

Czarodziej usiadł i spojrzał tam, gdzie przed chwilą stał Mammot. Kamienna

nawierzchnia zniknęła. Obok zniszczonej fontanny w ziemi pojawiła się dymiąca dziura,

wielka i głęboka. Staruszek przepadł bez śladu.

– Mój drogi czarodzieju – wyszeptała leŜąca pod nim kobieta. – śyjemy?

Szybki Ben spojrzał na nią.

– Zamknęłaś swoją grotę. Bardzo słusznie.

– Zamknęłam, ale nie celowo. Dlaczego słusznie?

– Środki wybuchowe Moranthów to niemagiczna broń, czarownico. Otwarte groty

przyciągają energię ich eksplozji. Tyran nie Ŝyje. Został unicestwiony.

Wtem obok nich znalazł się Płot. Podmuch przekrzywił mu skórzaną czapeczkę i

pozostawił na połowie twarzy ślady oparzenia.

– Nic wam się nie stało? – wydyszał.

Czarodziej wyciągnął rękę i wymierzył mu kuksańca.

– Ty idioto! Ile razy ci powtarzałem...

– PrzecieŜ nie Ŝyje, nie? – oburzył się Płot. – Została tylko dymiąca dziura w ziemi. To

najlepszy sposób na magów. Mam rację?

LeŜący na usianym gruzem tarasie kapitan Paran podniósł się chwiejnie i rozejrzał wokół,

zatrzymując wzrok na czarodzieju.

– Gdzie jest Sójeczka? – zapytał.

– W gaju – odpowiedział Płot.

Paran powlókł się w tamtym kierunku.

– Ale duŜo nam pomógł – wymamrotał saper.

– Szybki!

Czarodziej odwrócił się i zobaczył nadchodzącego Kalama. Skrytobójca zatrzymał się na

brzegu krateru

– Coś tam się rusza – oznajmił.

Szybki Ben zbladł. Podniósł się, a potem pomógł wstać czarownicy.

Razem podeszli do krawędzi otworu.

– To niemoŜliwe – wydyszał czarodziej. Na dnie dziury uformowała się człekokształtna

postać. – Zginiemy. Albo gorzej.

Ich uwagę przyciągnęły dobiegające od strony ogrodu trzaski. Wszyscy troje zamarli w

bezruchu, gdy z chaszczy wyłoniły się dziwnie zamazane korzenie, które popełzły chciwie w

stronę krateru.

Opętany przez Jaghuta wyprostował się, rozpościerając szare, wirujące ramiona.

Gdy korzenie go oplotły, stwór wrzasnął, ogarnięty nagłym przeraŜeniem.

– Azath edieimarn! Nie! Zabrałaś mój Finnest, ale zostaw mnie! Proszę!

Witki popełzły szybko, zaciskając się na jego ramionach. Moc Omtose Phellack wiła się

w panicznej próbie ucieczki, nic to jednak nie dało. Korzenie przewróciły poczwarę, a potem

powlokły ją do ogrodu, nie zwaŜając na jej wrzaski.

– Azath? – wyszeptał Szybki Ben. – Tutaj?

– Przysięgłabym, Ŝe tu jej nie ma – rzekła Derudan z pobielałą twarzą. – Powiadają, Ŝe

one powstają tam...

– Gdzie niespętana moc zagraŜa Ŝyciu – dokończył czarodziej.

– Wiem, gdzie ona jest – oznajmił Kalam. – Szybki, czy ten Jaghut ucieknie?

– Nie.

– W takim razie mamy go z głowy. A co z Azath?

Szybki Ben oplótł się ramionami.

– Zostaw ją, Kalam.

– Muszę juŜ iść – odezwała się pośpiesznie Derudan. – Raz jeszcze dziękuję ci za to, Ŝe

dwukrotnie uratowałeś mi Ŝycie.

Oddaliła się biegiem.

Podszedł do nich Skrzypek, który miał wyraźnie roztargnioną minę.

– SierŜantem zaopiekuje się Młotek – oznajmił, zaciągając rzemienie swej wypchanej

torby. – No to ruszajmy. – Trącił łokciem Płota. – Musimy jeszcze wysadzić miasto.

– Sójeczka jest ranny? – zapytał Szybki Ben.

– Złamał sobie nogę – wyjaśnił Skrzypek. – I to paskudnie.

Wszyscy odwrócili się, słysząc pełen zaskoczenia krzyk Derudan. Czarownica natknęła

się po drugiej stronie fontanny na ubranego na czarno młodzieńca, który z pewnością ukrywał

się za kamiennym murkiem. Chłopak przeskoczył fontannę jak królik i umknął w stronę

posiadłości.

– Jak myślisz, co usłyszał? – zastanowił się Skrzypek.

– Nic, co by mógł zrozumieć – uspokoił go czarodziej, przypominając sobie ich rozmowę.

– A więc wysadzicie te ładunki?

– AŜ pod samo niebo – odparł z uśmiechem Skrzypek.

Obaj sabotaŜyści po raz ostatni sprawdzili swój sprzęt, po czym ruszyli w kierunku patio.

Kalam wciąŜ wpatrywał się w krater. Ze staroŜytnych miedzianych rur kanalizacyjnych,

widocznych na jego bokach, tryskały strumienie wody. Z jakiegoś powodu przez głowę

znowu przemknęło mu wspomnienie szarolicych. Przykucnął, by przyjrzeć się rurze, z której

nie płynęła woda. Powęszył, a potem połoŜył się płasko na ziemi, wyciągnął rękę i zasłonił

dłonią koniec przerwanego przewodu.

– Ossercu – wydyszał.

Przetoczył się i poderwał z ziemi.

– Gdzie oni są?

– Kto? – zapytał czarodziej z wyrazem niezrozumienia na twarzy.

– SabotaŜyści, do cholery! – ryknął Kalam.

– Przed chwilą poszli – odparł Szybki Ben z zaskoczeniem w głosie. – Przez rezydencję.

– Do tylnego muru, Ŝołnierzu – warknął skrytobójca. – Znajdź pozostałych. Paran przejął

dowództwo. Powiedz mu, Ŝeby się wycofał. Znajdźcie miejsce, które znam. Tam się

spotkamy.

– Dokąd idziesz?

– Muszę dogonić sabotaŜystów. – Kalam otarł pot z twarzy. – Kiedy znajdziesz chwilkę

czasu, obejrzyj sobie plan miasta, Szybki. – W oczach skrytobójcy błyszczał strach. – Zerknij

na jego legendę. ZałoŜyliśmy miny na wszystkich większych skrzyŜowaniach. Tam mieszczą

się główne zawory. Nie rozumiesz? – Machnął ręką. – Szarolicy! Gaz, Szybki!

Kalam odwrócił się błyskawicznie i popędził przez patio. Po chwili zniknął wewnątrz

rezydencji.

Szybki Ben śledził go wzrokiem. Gaz? Wybałuszył oczy.

– Wszyscy wylecimy aŜ pod samo niebo – wyszeptał. – Całe cholerne miasto!

Rozdział dwudziesty trzeci

Powiadali,

Ŝe wtedy zwróciła nóŜ przeciwko sobie,

by ukraść magię

Ŝycia.

Wołanie do cienia (IX, 2)

Felisin (ur. 1146)

Wycieńczony Paran przedzierał się przez chaszcze. Pochylił się pod gałęzią i zanurzył w

cień. Świat wokół niego się zmienił.

Na lewym barku kapitana zacisnęły się szczęki, które uniosły go z ziemi. Zęby przebiły

kolczugę, a skurcz mięśni wyrzucił go w powietrze. Wylądował cięŜko na ziemi, przetoczył

się na kolana i uniósł wzrok akurat na czas, Ŝeby zobaczyć, iŜ Ogar znowu się zbliŜa. Lewa

ręka męŜczyzny całkowicie zdrętwiała. Spróbował sięgnąć po miecz, lecz w tej samej chwili

bestia otworzyła paszczę i zamknęła ją na jego piersi, miaŜdŜąc kolczugę i rozdzierając ciało.

Trysnęła krew. Ogar znowu podniósł Parana z ziemi.

Kapitan zwisał z pyska wielkiego stwora. Czuł, Ŝe Przypadek wyślizguje się z pochwy.

Nie zdołał utrzymać jego cięŜaru w owładniętej kurczami dłoni. Ogar potrząsnął nim. Ziemię

zbroczyła krew. Potem stwór połoŜył go i cofnął się, wyglądając niemal na zakłopotanego.

Zaskomlił i zaczął łazić to w tył, to w przód, zerkając od czasu do czasu na leŜącego.

Parana zalewały fale coraz dokuczliwszego bólu. Jego kończyny drŜały

niepowstrzymanie. Ledwie mógł oddychać.

– Wygląda na to, Ŝe Rood koniecznie musi znaleźć winnego – odezwał się czyjś głos.

Paran zamrugał powiekami, otworzył oczy i ujrzał stojącego nad sobą męŜczyznę w czarnym

kapturze. – Pośpieszył się i przepraszam cię za to. Najwyraźniej Ogary mają z tobą nie

załatwione porachunki. – Spojrzał z zaciekawieniem na Rooda. – Co więcej, coś w tobie zbiło

go z tropu... Pokrewieństwo? Jak to moŜliwe?

– To ty opętałeś dziewczynę – zauwaŜył Paran, czując ogarniającą go drętwotę.

MęŜczyzna zwrócił się ku niemu.

– Tak, jestem Kotylion. Tron Cienia Ŝałuje teraz, Ŝe zostawił cię pod Bramą Kaptura.

Kosztowało go to dwa Ogary. Czy zdajesz sobie sprawę, Ŝe te bezcenne stworzenia Ŝyły

tysiąc lat? Czy wiesz, Ŝe nikt, człowiek ani Ascendent, nigdy dotąd nie zabił Ogara?

Czy uratowałem ich dusze? Czy, gdybym o tym opowiedział, coś by to zmieniło? Nie. To

by za bardzo przypominało błaganie. Paran spojrzał na Rooda. Pokrewieństwo?

– Czego chcesz? – zapytał Kotyliona. – Mojej śmierci? W takim razie zostaw mnie tutaj.

JuŜ prawie po mnie.

– Nie trzeba było nam przeszkadzać, kapitanie. PrzecieŜ ostatnio bardzo znienawidziłeś

cesarzową.

– To, co zrobiłeś tej dziewczynie...

– Potraktowałem ją miłosiernie. To prawda, Ŝe ją wykorzystałem, ale nie była tego

świadoma. Czy o tobie moŜna rzec to samo? Wytłumacz mi, czy lepiej jest wiedzieć, Ŝe jest

się narzędziem?

Paran milczał.

– Jeśli chcesz, mogę jej zwrócić pamięć. Przypomni sobie wszystko, co zrobiłem, co ona

zrobiła, kiedy ją opętałem...

– Nie.

Kotylion skinął głową.

Kapitan poczuł, Ŝe ból wraca. Zaskoczyło go to. Stracił tak wiele krwi, Ŝe spodziewał się,

iŜ za chwilę zemdleje. Ból jednak pojawił się znowu. Pulsował nieustannie i towarzyszyło mu

nieznośne swędzenie. Paran kaszlnął.

– I co teraz?

– Teraz? – Kotylion był wyraźnie zaskoczony. – Zacznę od nowa.

– Opętasz kolejną dziewczynę?

– Nie, ten plan okazał się niedoskonały.

– Ukradłeś jej Ŝycie!

W ciemnych oczach Kotyliona pojawił się twardy błysk.

– Ale teraz je odzyskała. O tobie nie moŜna tego powiedzieć. Widzę, Ŝe nadal nosisz

Przypadek.

Paran odwrócił głowę i zobaczył, Ŝe miecz leŜy na wyciągnięcie ręki od niego.

– Kiedy szczęście się ode mnie odwróci – wymamrotał. Właśnie się odwróciło.

ZauwaŜył, Ŝe znów moŜe poruszać lewą ręką. RównieŜ ból w piersi stał się mniej natarczywy.

Kotylion roześmiał się ironicznie, słysząc te słowa.

– Wtedy będzie za późno, kapitanie. Liczysz na to, Ŝe Pani nadal będzie spoglądać na

ciebie łaskawie. Straciłeś mądrość, którą kiedyś mogłeś posiadać. Taka jest moc Bliźniąt.

– Rany mi się goją – zauwaŜył Paran.

– To prawda. Jak juŜ mówiłem, Rood się pośpieszył.

Kapitan usiadł, powoli i ostroŜnie. Z jego kolczugi zostały tylko strzępki, pod nią jednak

widział ognistoczerwone, świeŜo zagojone ciało.

– Nie... nie rozumiem cię, Kotylionie. Tronu Cienia równieŜ nie.

– Nie ty jeden. Wracając do Przypadku...

Paran spojrzał na oręŜ.

– Jeśli chcesz, moŜesz go sobie wziąć.

– Ach. – Kotylion uśmiechnął się, podnosząc broń. – Podejrzewałem, Ŝe zmienisz zdanie.

Świat jest straszliwie skomplikowany, prawda? Powiedz mi, czy masz litość nad tymi, którzy

się tobą posłuŜyli?

Paran zamknął oczy. Miał wraŜenie, Ŝe z barków spada mu straszliwe brzemię.

Przypomniał sobie Finnest, który na chwilę zapanował nad jego duszą. Zerknął na Ogara. W

oczach Rooda dostrzegł coś zbliŜonego do... wyrozumiałości.

– Nie.

– Gdy tylko zerwie się więź, mądrość wraca szybko – zauwaŜył Kotylion. – Przeniosę cię

teraz z powrotem, kapitanie. Udzielę ci jeszcze tylko jednego ostrzeŜenia. Staraj się nie

rzucać w oczy. A kiedy następnym razem zobaczysz Ogara, uciekaj.

Parana otoczył wir powietrza, niosący ze sobą ciemność. Kapitan zamrugał i ujrzał przed

sobą drzewa ogrodu.

Ciekawe tylko, czy ucieknę przed nim... czy razem z nim?

– Kapitanie? – To był głos Młotka. – Gdzie polazłeś, do Kaptura?

Paran usiadł.

– Nie do Kaptura, Młotek. Jestem tu, w cieniu.

Uzdrowiciel podszedł do niego.

– Wszędzie mamy pełno kłopotów. Wyglądasz...

– To rób coś – warknął kapitan, wstając z ziemi.

Młotek spojrzał na niego.

– Na oddech Kaptura, wyglądasz, jakby coś cię pogryzło... kapitanie.

– Ruszam w pościg za Lorn. Jeśli wszyscy ujdziemy z tego z Ŝyciem, spotkamy się „Pod

Feniksem”. Jasne?

Młotek zamrugał.

– Tak jest.

Paran odwrócił się.

– Kapitanie?

– Słucham?

– Nie oszczędzaj jej.

Kapitan ruszył w drogę.

Brutalnie ostre obrazy nie chciały opuścić Crokusa. Wracały raz za razem, nawet gdy

jego pełne paniki i desperacji myśli próbowały od nich uciec.

Wujek Mammot nie Ŝył. Młodzieniec słyszał pod czaszką odległy, spokojny głos, który

tłumaczył mu, Ŝe ten, kto miał twarz Mammota, nie był człowiekiem, którego znał całe Ŝycie,

Ŝe to, co... pochwyciły korzenie, było czymś innym, czymś przeraŜającym. Głos powtarzał to

bez przerwy, lecz jego klarowne słowa co chwila zagłuszała burza tego, co widział na własne

oczy, obrazów, od których nie potrafił się uwolnić.

Główny salon rezydencji pani Simtal opustoszał, a świąteczne dekoracje walały się na

podłodze między plamami i kałuŜami krwi. Zabitych i tych, których Mammot tylko ranił,

zabrali straŜnicy, a wszyscy słuŜący uciekli.

Crokus pobiegł ku otwartym drzwiom frontowym. Za nimi widać było lśniący w

błękitnym świetle syczących latarń chodnik wiodący do bramy, która była uchylona. Złodziej

zeskoczył ze schodów i pognał w stronę wyjścia. ZbliŜając się do niego, zwolnił. Z ulicą coś

było nie w porządku.

Podobnie jak parter posiadłości pani Simtal, była całkowicie wyludniona. Zaśmiecały je

proporce, chorągwie i fetysze. Strzępki szmat i trzcinowego papieru zataczały taneczne kręgi,

niesione suchym wiatrem. Powietrze było parne i duszne.

Crokus wyszedł na ulicę. W obu kierunkach jak okiem sięgnąć nie dostrzegał ani jednego

człowieka. Nad wszystkim wisiała złowieszcza cisza. Wiatr dosięgnął go najpierw z jednej, a

potem z drugiej strony, jakby szukał ucieczki. Powietrze wypełniał smród kostnicy.

Znowu przypomniał sobie śmierć Mammota. Czuł się bezgranicznie samotny,

wspomnienie słów Rallicka kazało mu jednak iść dalej. Przed kilkoma dniami skrytobójca

zacisnął w gniewie dłonie na jego koszuli, przyciągnął go do siebie i oskarŜył o to, Ŝe Ŝywi się

krwią miasta. Chciał obalić ten zarzut, zwłaszcza teraz. DarudŜystan był dla niego waŜny. Był

jego domem i los tego miasta nie był mu obojętny.

Ruszył w kierunku posiadłości Baruka. Ulice były puste, dotrze tam więc szybko. Zerwał

się do biegu.

Gnał pod porywisty wiatr, który smagał włosami jego twarz. Nisko, tuŜ nad blaskiem

gazowych lamp, wisiała ciemność. Crokus zatrzymał się nagle na rogu, słysząc jakiś dźwięk.

Uniósł głowę, wstrzymał oddech i wsłuchał się uwaŜnie. Znowu. Ptaki. Sądząc po głosach,

były ich setki. Szeptały, rozmawiały, gwarzyły. Wyczuwał teraz przebijający się przez smród

kostnicy odór ptasich gniazd. Zmarszczył brwi w zamyśleniu, po czym spojrzał prosto w

górę.

Z jego ust wyrwał się krzyk. Pochylił się instynktownie. Nad sobą miał przesłaniający

gwiazdy kamienny pułap. Odnosił wraŜenie, Ŝe jego czarna, nierówna powierzchnia wisi

zaledwie cale nad dachami najwyŜszych budynków. Wpatrywał się w nią przez jakiś czas.

Wreszcie dopadły go zawroty głowy i odwrócił wzrok. Sklepienie obracało się powoli. Wśród

jego szram, półek i wyniosłości skalnych widział nieustanne ruchy gnieŜdŜących się tam

kruków, które przypominały oleiste plamy na ziarnistej powierzchni.

Odprysk KsięŜyca przybył, by oczyścić ulice z ludzi, połoŜyć kres świętu powtórnych

narodzin. Co to mogło oznaczać? Crokus nie znał odpowiedzi na to pytanie, lecz Baruk z

pewnością będzie to wiedział. Oczywiście.

Złodziej wznowił bieg, szurając cicho mokasynami po brukowcach.

Kruppe zaczerpnął głęboko tchu. Oczy zalśniły mu jasno, gdy dostrzegł smakołyki

zostawione w kuchni przez pośpiesznie opuszczających ją ludzi.

– Zawsze tak się dzieje – westchnął, głaszcząc się po brzuchu. – Sny Kruppego raz za

razem się sprawdzają. Co prawda, ten wzór nie ukształtował się jeszcze na dobre, ale Kruppe

wyczuwa, Ŝe sprawy idą ku lepszemu, co symbolizują te hojne dary, które czekają tu, by

zaspokoić jego na nowo rozbudzony apetyt. Ostatecznie, trzeba liczyć się z wymogami ciała.

Z zadowoleniem wciągnął w płuca następny haust parnego powietrza.

– Tak czy inaczej, trzeba zaczekać na wskazanie wirującej monety. Tymczasem,

oczywiście, Kruppego wzywa cudowne jadło.

Gdy stojąca w zaułku pod bramą posiadłości pani Simtal przyboczna Lorn zobaczyła

wychodzącego na zewnątrz powiernika monety, rozciągnęła powoli usta w uśmiechu

zadowolenia. Znaleźć chłopaka nie było trudno, nie miała jednak najmniejszej ochoty

wchodzić do ogrodu, w którym zakopała Finnest.

Przed kilkoma minutami wyczuła śmierć jaghuckiego tyrana. Czy udało się wciągnąć do

walki władcę Odprysku KsięŜyca? Miała nadzieję, Ŝe tak. Liczyła na to, Ŝe Jaghut dotrze do

miasta, a być moŜe nawet odzyska Finnest, co pozwoliłoby mu zmierzyć się z Synem

Ciemności jak równy z równym. Spoglądając wstecz, zdała sobie jednak sprawę, Ŝe ten

ostatni nigdy by do tego nie dopuścił.

Znaczyło to, Ŝe Sójeczka ciągle Ŝyje. Trudno, przyjdzie na to czas później, gdy tylko

miasto wpadnie w ręce cesarzowej i Tayschrenna. Być moŜe pozory przestaną być wówczas

tak waŜne i będą mogli zrobić z aresztowania publiczne przedstawienie. Po takim triumfie

nawet Dujek nie ośmieli się im przeciwstawić.

Patrzyła, jak powiernik monety biegnie ulicą. Wydawało się, Ŝe nawet nie zauwaŜa

wiszącego tuŜ nad miastem Odprysku KsięŜyca. Po chwili podąŜyła za nim. Gdy cesarzowa

dostanie w ręce monetę, rzuci Oponn na kolana.

W głębi jej umysłu, niczym wołanie tonącego, rozległy się pełne trwogi i rozpaczy

pytania: Co się stało z twoimi wątpliwościami? Gdzie się podziała kobieta, która kiedyś, w

Pale, rzuciła wyzwanie Tayschrennowi? Czy tak wiele się zmieniło? Tak wiele zniszczyła?

Potrząsnęła głową, uciszając te płaczliwe krzyki. Była ramieniem cesarzowej. Kobieta

imieniem Lorn nie Ŝyła, umarła juŜ przed laty i nigdy nie zmartwychwstanie. Przyboczna szła

przez te puste cienie w mieście sparaliŜowanym strachem. Była bronią. Jej ostrze mogło ciąć

głęboko albo teŜ pęknąć, złamać się. Kiedyś nazwałaby tę drugą moŜliwość „śmiercią”. Teraz

wydawała się jej ona tylko pechem, błędem w konstrukcji oręŜa.

Zatrzymała się i ukryła pod murem, gdy powiernik monety przystanął na rogu,

zauwaŜywszy wreszcie, co nad nim wisi. Zastanawiała się, czy nie zaatakować go teraz, gdy

był zbity z tropu, być moŜe nawet przeraŜony. Po chwili jednak ruszył w dalszą drogę.

Przyboczna przykucnęła. Pora wykonać plan Tayschrenna. Miała nadzieję, Ŝe jaghucki

tyran zdołał osłabić władcę Odprysku. Wydobyła zza pazuchy mały flakonik i uniosła go w

górę. Pokryte patyną szkło zalśniło w blasku gazowych latarń. Gdy potrząsnęła buteleczką, jej

zawartość zawirowała niczym uwięziony dym.

Podniosła się i cisnęła flakonikiem o bruk. W górę wzbił się rozjarzony czerwony dym,

który powoli nabierał kształtu.

– Znasz swe zadanie, władco Galayn – rzekła przyboczna. – Jeśli ci się powiedzie,

odzyskasz wolność.

Wydobyła miecz i zamknęła na chwilę oczy, by zlokalizować w swym umyśle

powiernika monety. Biegł szybko, ale ona była szybsza. Na jej twarz powrócił uśmiech. Za

chwilę zdobędzie monetę.

Gdy zaczęła biec, poruszała się tak prędko, Ŝe jej postać tworzyła zamazaną plamę, za

którą nie mogłoby nadąŜyć niczyje spojrzenie, nawet spojrzenie władcy Galayn, który

przedostał się do materialnego świata.

Siedzący w swym gabinecie Baruk skrył twarz w dłoniach. Śmierć Mammota odczuł jak

wbity w serce nóŜ. Przeszywający ból nadal go nie opuszczał. Był w pokoju sam. Roalda

przed chwilą odesłał.

Podejrzenia Rake’a okazały się słuszne. Nie chciał o tym mówić, uwaŜając, Ŝe sprawa jest

zbyt draŜliwa. Alchemik musiał przyznać, Ŝe Tiste Andii miał rację. Czy jednak uwierzyłby

mu, gdyby próbował go ostrzec? Rake przewidział, Ŝe Baruka rozgniewałaby podobna

sugestia i dlatego – mądrze i litościwie – postanowił nie mówić nic.

A teraz Mammot zginął, podobnie jak jaghucki tyran. Czy to Rake zabił jego starego

druha? Jeśli tak, nie zrobił tego swym mieczem – kolejna łaska, którą okazał Mammotowi i

Barukowi. Alchemik wyczuł w śmiertelnym krzyku przyjaciela coś przypominającego ulgę.

Wtem usłyszał pod drzwiami ciche kaszlnięcie. Wstał szybko i zwrócił się w tamtą

stronę. Uniósł brwi.

– Czarownica Derudan!

Kobieta miała zbielałą twarz i uśmiechała się blado.

– Gdy Mammot zginął, pomyślałam o tobie. Dlatego tu przybyłam. Niestety – dodała,

podchodząc do stojącego przy kominku fotela i kładąc fajkę wodną na podłodze obok niego –

mój sługa wziął sobie wolne na resztę wieczoru. – Wyjęła cybuch i wysypała jego zawartość

do wygaszonego paleniska. – W związku z tym jestem zmuszona do niemagicznych wysiłków

– zakończyła z westchnieniem.

Z początku Baruk miał jej za złe to wtargnięcie. Wolał oddawać się Ŝałobie w samotności.

Gdy jednak patrzył na jej wdzięczne, zgrabne ruchy, zmienił zdanie. Grotą czarownicy była

Tennes, staroŜytna i powiązana z cyklem pór roku. Jednym z kilku bóstw, których pomocy

mogła wezwać, był Tennerock, Dzik o Pięciu Kłach. Największą z mocy Derudan – a

przynajmniej tą, w której miała udział – był Kieł zwany Miłością. Alchemik skarcił się w

myśli. Dopiero w tej chwili zdał sobie sprawę, Ŝe jej obecność jest darem.

WłoŜyła cybuch na miejsce i napełniła go świeŜymi liśćmi, po czym zacisnęła na nim

dłoń. Zawartość fajki rozjarzyła się nagłym ciepłem. Po chwili czarownica usiadła cięŜko na

fotelu, wsunęła ustnik między wargi i zaciągnęła się głęboko.

Baruk podszedł do drugiego fotela.

– Rake jest przekonany, Ŝe to jeszcze nie koniec – zauwaŜył.

Skinęła głową.

– Byłam świadkiem śmierci Mammota, tak? Stawiłam mu czoło... na spółkę z naprawdę

nadzwyczajnym czarodziejem. Ciało, które naleŜało do Mammota, zniszczył środek

zapalający wyprodukowany przez Moranthów. Duch Jaghuta przeŜył, ale zabrała go... Azath.

Spojrzała na niego spod opadających powiek.

– Azath? Tutaj, w DarudŜystanie?

– W rzeczy samej, podobne czary, które słyną z tego, Ŝe zawsze są głodne magów,

zmuszą nas... do pewnej ostroŜności, tak?

– Gdzie się objawiła?

– W ogrodzie rezydencji Simtal. Czy wspominałam juŜ o tym środku zapalającym? Na

fecie u pani Simtal zjawiło się sporo niezwykłych gości, tak?

– Malazańczycy?

– Dwukrotnie Ŝycie uratował mi czarodziej, który mieści w sobie siedem grot...

– Siedem? – Baruk wzdrygnął się dostrzegalnie. – Na oddech Kaptura, czy to w ogóle

moŜliwe?

– Jeśli mają złe zamiary, będzie ich musiał powstrzymać Syn Ciemności.

Baruk zesztywniał, czując moc, która przebudziła się do Ŝycia gdzieś w pobliŜu. Zerwał

się na nogi, zaciskając pięści.

– Ktoś uwolnił demona – wysyczał.

– Ja teŜ go czuję – potwierdziła Derudan z pobielałą twarzą. – Jest bardzo potęŜny.

– Władca. – Baruk skinął głową. – Na to właśnie czekał Rake.

Derudan wybałuszyła oczy i zaciągnęła się dymem.

– Ale czy potrafi pokonać taką istotę? Jest wprawdzie Synem Ciemności, ale czujesz jej

moc, tak?

– Nie wiem – odparł cicho Baruk. – Jeśli przegra, miasto będzie skazane.

Nagle poczuli drugie uderzenie, a za nim jeszcze jedno. Czarownica i alchemik popatrzyli

na siebie. Oboje wiedzieli, co się stało – dwójka członków ich koterii zginęła właśnie

gwałtowną śmiercią.

– Paral – wyszeptała przeraŜona.

– I Tholas – dodał Baruk. – Zaczęło się. Rake miał rację, niech go szlag.

Spojrzała na niego bez zrozumienia.

Alchemik wykrzywił twarz.

– Vorcan.

Anomander Rake rozejrzał się wokół, stojąc na zerodowanych płytach z brązu, które

pokrywały dach dzwonnicy. Jego oczy pociemniały, przybierając czarny kolor. Długie

srebrzyste włosy i szary płaszcz łopotały na zawodzącym głucho i rozpaczliwie wietrze.

Patrzył przez chwilę na przesuwający się na zachód Odprysk KsięŜyca. Czuł ból fortecy,

jakby rany, które otrzymała ona w Pale, odbijały się w jakiś sposób w jego ciele. Na szczupłej

twarzy Tiste Andii pojawił się przelotnie wyraz Ŝalu.

Uderzył w niego gwałtowny podmuch. Usłyszał łopot skrzydeł. Uśmiechnął się.

– Silanah – rzekł cicho, wiedząc, Ŝe go usłyszy.

Czerwona smoczyca przemknęła miedzy dwiema wieŜami i zawróciła, kierując się ku

niemu.

– Wiem, Ŝe wyczuwasz obecność władcy, Silanah. Chciałabyś mi pomóc. Wiem, wiem. –

Potrząsnął głową. – Wracaj do Odprysku KsięŜyca, droga przyjaciółko. To moja walka. Ty

juŜ swoją stoczyłaś. Powiem ci jedno. Jeśli padnę, moŜesz spróbować pomścić moją śmierć.

Zatoczyła krąg, wydając z siebie słabe zawodzenie.

– Wracaj do domu – wyszeptał.

Czerwona smoczyca krzyknęła raz jeszcze, po czym zawróciła na zachód, wznosząc się w

górę pośród nocy.

Rake wyczuł u swego boku czyjąś obecność. Odwrócił się i zobaczył wysokiego,

zakapturzonego męŜczyznę, który stał w pobliŜu, spoglądając na miasto.

– To nierozsądne pojawiać się bez ostrzeŜenia – wyszeptał Tiste Andii.

Przybysz westchnął.

– Kamienie pod twymi stopami niedawno poświęcono, panie. Narodziłem się na nowo.

– Na świecie nie ma miejsca dla pradawnego boga – ostrzegł go Rake. – Uwierz mi na

słowo.

K’rul skinął głową.

– Wiem. Liczyłem na to, Ŝe wrócę do Królestw Chaosu w towarzystwie jaghuckiego

tyrana. Niestety wymknął się mi.

– I został uwięziony gdzie indziej.

– Słyszę to z ulgą.

Obaj rozmówcy milczeli przez dłuŜszą chwilę. Wreszcie K’rul westchnął po raz drugi.

– Czuję się zagubiony. W tym świecie. W tym czasie.

– Nie ty jeden Ŝywisz podobne uczucia, pradawny – mruknął Rake.

– Czy mam pójść za twoim przykładem? Poszukać sobie nowych wojen, nowych gier,

którymi mógłbym się zabawiać w towarzystwie Ascendentów? Czy otrzymujesz za swe

wysiłki duchową nagrodę?

– Czasami – odparł cicho Rake. – Ale dzieje się to bardzo rzadko.

Skryta pod kapturem twarz zwróciła się w stronę Tiste Andii.

– W takim razie, dlaczego to robisz?

– Nie potrafię Ŝyć inaczej.

– Nie jestem w stanie ci dziś pomóc, Anomanderze Rake. Mogę się objawić w tym

poświęconym miejscu oraz w snach jednego śmiertelnika, ale nigdzie indziej.

– W takim razie postaram się nie uszkodzić twojej świątyni – obiecał Rake.

K’rul pokłonił się, a potem zniknął.

Gdy Tiste Andii znów został sam, spojrzał na ulicę na dole. Pojawiła się tam jakaś postać,

która zatrzymała się, Ŝeby powęszyć, a potem zaczęła zmieniać kształt. Władca Galayn i

zarazem jednopochwycony.

– No cóŜ – warknął Rake. – Ja teŜ nim jestem.

Rozpostarł szeroko ramiona i wzbił się w górę. Czary Kurald Galain zawirowały wokół

niego, zmieniając kształt szat męŜczyzny i potęŜnego miecza, nadając im formę, która

przeszywała teraz powietrze. Odbyło się to gładko i płynnie. Z jego ramion wyrosły czarne

jak noc skrzydła. Ciało i kości powiększyły się, przybrały inną postać.

Wzbijając się w górę ze wzrokiem wbitym w gwiazdy, Anomander Rake stał się

czarnym, srebrnogrzywym smokiem, jeszcze większym od Silanah. Jego oczy zalśniły

srebrzystym blaskiem, a pionowe szczeliny źrenic rozszerzyły się nagle. Oddychał chrapliwie,

a donośnemu łopotowi skrzydeł towarzyszył jęk pracujących z wysiłkiem mięśni. Wciągnął w

płuca zimne, suche powietrze i jego jaźń wypełniła moc.

Wspiął się jeszcze wyŜej, przeszywając zbłąkaną chmurę, która wędrowała w

ciemnościach nad DarudŜystanem. Gdy wreszcie pochylił skrzydła do przodu i popieścił

powierzchnię kapryśnego wiatru, miasto pod nim świeciło niczym cętkowany miedziak

leŜący na dnie półprzezroczystego stawu.

Od czasu do czasu rozbłyskiwały tam czary, zwłaszcza w Dzielnicy Górnych Majątków.

Rake wyczuwał w tych emanacjach śmierć. Zastanowił się nad przekazaną mu przez Serrat

wiadomością od odraŜającego maga. A myślał, Ŝe on i jego kompania są trzy tysiące mil stąd.

Czy czary były dziełem owych niepoŜądanych intruzów? Mruknął sfrustrowany. Zajmie się

nimi później. Teraz czekała go walka. Cesarzowa i jej imperium raz za razem rzucali mu

wyzwanie, uparcie chcąc poddać próbie jego moc. Dotąd zawsze się wycofywał, nie chcąc

stanąć do boju.

Proszę bardzo, cesarzowo. Moja cierpliwość się wyczerpała.

Błony jego skrzydeł napięły się, stawy strzeliły głośno. Stęknął z wysiłkiem i zawisł na

chwilę niemal nieruchomo, patrząc na wielkie miasto. Potem Anomander Rake, Syn

Ciemności i władca Odprysku KsięŜyca, złoŜył skrzydła i runął w dół.

Kalam znał kolejność wybuchów, które planowali sabotaŜyści. Biegł teraz skrajem ulicy,

pod domami. Skrzypek i Płot z pewnością nie przejmą się tym, Ŝe Odprysk KsięŜyca wisi nad

miastem, gotowy zmiaŜdŜyć wszystko, co w nim Ŝyje, niczym pięta boga. Mieli do

wykonania robotę.

Skrytobójca przeklinał kaŜdą kość w ich upartych głowach. Dlaczego nie uciekli jak

normalni, zdrowi na umyśle ludzie? Dotarł do rogu i przebiegł skrzyŜowanie na ukos. Przed

nim, na końcu ulicy, wznosił się Gmach Majestatu. Gdy wpadł na przeciwległy róg, omal nie

zderzył się z sabotaŜystami. Skrzypek umknął w jedną stronę, a Płot w drugą. Uciekali jak

szaleni, jakby go nie poznawali. Na ich twarzach malowało się przeraŜenie.

Kalam wyciągnął ręce i złapał ich za kaptury. Chrząknął z bólu, gdy dwaj saperzy

pociągnęli go do tyłu i zbili z nóg.

– Stać, sukinsyny! – wrzasnął. – To ja!

– To Kal! – zawołał Płot.

Kalam wykręcił ciało. Kilka cali przed jego twarzą wisiał zardzewiały krótki miecz.

Trzymający go w dłoni Skrzypek pobladł i wybałuszył szeroko oczy.

– Schowaj ten złom – warknął skrytobójca. – Chcesz, Ŝebym dostał zakaŜenia?

– Zwiewamy stąd! – wysyczał Płot. – Kit z tymi cholernymi minami! Kit ze wszystkim!

Kalam potrząsnął sabotaŜystami.

– Spokój. Co się stało?

Skrzypek wskazał z jękiem na ulicę.

Kalam odwrócił się i zesztywniał nagle.

Środkiem drogi lazł wysoki na dwanaście stóp stwór. Na przygarbionych barkach miał

lśniącą pelerynę z wysokim kapturem. Za szeroki pas ze smoczej skóry zatknął sobie

obusieczny topór, którego rękojeść dorównywała długością wzrostowi Kalama. Kwadratową,

mięsistą twarz przeszywały dwie szczeliny oczu.

– Do bramy Kaptura i z powrotem – mruknął skrytobójca. – To ten sławny władca

Tayschrenna. – Wepchnął obu sabotaŜystów za naroŜnik. – Zmiatajcie. Wróćcie do rezydencji

Simtal. – śaden z nich nie oponował. Po chwili zmykali juŜ ile sił w nogach. Kalam

przykucnął za rogiem, czekając na pojawienie się władcy. Kiedy go ujrzał, pobladł. –

Jednopochwycony.

Galayn przybierał właśnie postać lepiej przystosowaną do siania zniszczenia.

Ciemnobrązowy smok zatrzymał się, muskając koniuszkami skrzydeł budynki po obu

stronach ulicy. Bruk zatrząsł się od jego ryku.

Stwór napiął mięśnie, po czym zerwał się do lotu, niesiony falą mocy. Pochłonęła go

ciemność.

– Na oddech Kaptura – rzucił skrytobójca. – Teraz to juŜ będzie naprawdę paskudnie.

Odwrócił się i pobiegł za sabotaŜystami.

Powiernik monety dotarł do ulicy, przy której wznosiły się liczne, otoczone murami

rezydencje. Zwolnił kroku, przyglądając się kolejno wszystkim budynkom.

Przyboczna wiedziała, Ŝe czas nadszedł. Chłopak zaraz moŜe skryć się w jednym z tych

budynków, gdzie znajdzie ochronę. Chwyciła pewniej miecz, biegnąc bezszelestnie niespełna

piętnaście stóp za młodzieńcem.

Zaczerpnęła głęboko tchu, po czym rzuciła się naprzód, wyciągając broń.

TuŜ za plecami Crokusa zadźwięczał nagle metal. Chłopak rzucił się na ziemię. Pochylił

bark i przetoczył się, z powrotem wstając na nogi. Krzyknął głośno z wraŜenia. Kobieta, która

na wzgórzach zaatakowała Colla, wdała się w szaleńczy pojedynek z wysokim, barczystym

męŜczyzną uzbrojonym w dwa bułaty.

Złodziejowi z wraŜenia opadła szczęka. Choć nieznajoma w walce z Collem dowiodła, Ŝe

znakomicie włada bronią, teraz musiała się cofać przed serią gwałtownych ataków. Walczący

poruszali się tak szybko, Ŝe Crokus nawet nie widział zasłon ani samej broni, a jedynie

pojawiające się na ciele kobiety – ramionach, nogach, piersi – rany. Na jej twarzy malowało

się całkowite niedowierzanie.

Wtem za jego plecami rozległ się chichot.

– Jest niezły, co?

Crokus odwrócił się gwałtownie i ujrzał wysokiego, chudego męŜczyznę, który trzymał

ręce w kieszeniach szaro-karmazynowego płaszcza. Nieznajomy zwrócił ku niemu pociągłą

twarz i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Wybierasz się dokądś, chłopcze? W jakieś bezpieczne miejsce?

Crokus skinął głową z tępą miną.

MęŜczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– W takim razie odprowadzę cię tam. Nie przejmuj się, osłaniamy cię teŜ z dachów. Jest

tam Czepiec, niech szlag trafi jego węŜową skórę. Ale to potęŜny mag. Podobno Serrat była

wściekła. No to chodźmy.

Chłopak pozwolił, by nieznajomy ujął go za ramię i odprowadził od walczących. Obejrzał

się jeszcze za siebie. Kobieta próbowała umknąć. Jej lewa ręka zwisała bezwładnie,

połyskując w świetle gazowych latarń. Przeciwnik naciskał jednak nieubłaganie, milczący jak

duch.

– Nie przejmuj się – rzucił chudy męŜczyzna, wlokąc go za sobą. – To kapral Blues. Ta

robota to jego Ŝycie.

– K... kapral?

– Jesteśmy twoimi straŜnikami, powierniku monety. – MęŜczyzna złapał Crokusa drugą

ręką za kołnierz i odwrócił go, ukazując broszę. – Jestem Paluszek z Szóstego Ostrza

Karmazynowej Gwardii. Osłaniamy cię, chłopcze, na rozkaz księcia K’azza i Caladana

Brooda.

Crokus wytrzeszczył oczy, a potem wykrzywił twarz.

– Powierniku monety? Co to ma znaczyć? Chyba wybraliście niewłaściwą osobę.

Paluszek roześmiał się ironicznie.

– Tak teŜ sobie myśleliśmy, Ŝe wędrujesz po świecie niczego nieświadomy. To jedyne

wytłumaczenie. No wiesz, pilnują cię teŜ inni. Masz w kieszeni pieniąŜek, zapewne z dwoma

reszkami, zgadza się? – Uśmiechnął się, widząc zdumioną minę złodzieja. – To moneta

Oponn. SłuŜyłeś bogu i nawet o tym nie wiedziałeś! Sprzyjało ci ostatnio szczęście?

Znowu się roześmiał.

Crokus zatrzymał się przed bramą.

– To tutaj? – zapytał Paluszek, spoglądając na rezydencję za murem. – No cóŜ, mieszka tu

potęŜny mag, prawda? Powinieneś tu być w miarę bezpieczny – stwierdził, puszczając ramię

młodzieńca. – śyczę ci szczęścia, chłopcze. Mówię powaŜnie. Ale posłuchaj – w oczach

Paluszka pojawił się twardy błysk – kiedy szczęście się od ciebie odwróci, wyrzuć tę monetę.

Słyszałeś?

– Dziękuję – powiedział Crokus ze zdziwieniem na twarzy.

– Cała przyjemność po naszej stronie – odparł Paluszek, ponownie chowając ręce w

kieszeniach. – Leć juŜ.

Przyboczna rzuciła się do ucieczki. Na poŜegnanie otrzymała jeszcze cięcie w prawą

łopatkę. Gdy biegła, z rany tryskała krew. Przeciwnik nie próbował jej ścigać.

CóŜ z niej była za idiotka! Myślała, Ŝe powiernik monety nie będzie miał ochrony! Kim

był ten człowiek? Nigdy w Ŝyciu nie spotkała takiego szermierza. Najbardziej przeraŜający

był fakt, Ŝe walczył bez pomocy czarów. Nie uratowały jej ani umiejętności, ani miecz z

otataralu.

Chwiała się na nogach, na wpół oślepiona. Gdy minęła róg, kącikiem oka dostrzegła

jakieś poruszenie. Przylgnęła plecami do muru i znowu uniosła miecz.

Stała przed nią wysoka kobieta, która przyglądała się jej przenikliwie.

– Coś mi się zdaje, Ŝe juŜ ktoś cię dopadł – wycedziła.

– Zostaw mnie – wydyszała Lorn.

– Nie ma mowy – sprzeciwiła się Meese. – Obserwujemy cię od chwili, gdy Niszczyciel

Kręgu zauwaŜył cię przy bramie. Węgorz mówi, Ŝe musisz zapłacić za wiele spraw, moja

pani. Przyszłyśmy odebrać tę zapłatę.

Gdy tylko kobieta wypowiedziała te słowa, przyboczna wyczuła bliskość kogoś drugiego,

z lewej strony. Krzyknęła głośno, próbując przybrać pozycję obronną. W jej głosie

pobrzmiewała przemoŜna rozpacz i frustracja.

CóŜ za marnotrawstwo! – zaklęła w duchu. Nie w ten sposób!

W tej samej chwili, gdy ta myśl przemknęła jej przez głowę, obie kobiety rzuciły się do

ataku. Lorn zdołała sparować nóŜ uderzający z lewej, lecz mogła tylko patrzeć przeraŜona,

gdy kobieta, która z nią rozmawiała, wydobyła dwa sztylety i wymierzyła je w jej pierś.

Gdy ostrza wbiły się w ciało, przyboczna krzyknęła z wściekłości. Miecz wypadł jej z rąk

i upadł z brzękiem na bruk. Osunęła się w dół, usiłując przytrzymać się ściany.

– Kto? – zdołała wykrztusić, gnana ślepą potrzebą wiedzy. – Kto?

Jedna z kobiet pochyliła się nad nią.

– Co jest?

Twarz Lorn wypełnił ból. Kąciki jej ust opadły, a oczy juŜ się zamykały.

– Kto? – zapytała raz jeszcze. – Kto to jest Węgorz?

– Idziemy, Meese – rzuciła kobieta, ignorując leŜące u jej stóp ciało.

Gdy znalazł ją Paran, leŜała na brudnym bruku u wylotu zaułka. Coś przyciągnęło go do

niej bezbłędnie. Po raz ostatni dała o sobie znać łącząca ich ze sobą tajemnicza więź. Miecz

leŜał obok Lorn. Jego rękojeść była lepka od krwi, a ostrze pełne rys i draśnięć. Kapitan

przykucnął przy leŜącej.

– Nie wiem, czy to dla ciebie pociecha, ale walczyłaś dzielnie – wyszeptał.

Otworzyła oczy. Gdy spojrzała na niego, dostrzegł błysk rozpoznania.

– Kapitan. Ganoes.

– Przyboczna.

– Zabiły mnie.

– Kto?

Z trudem zdołała się uśmiechnąć.

– Nie wiem. Dwie kobiety. Wyglądały jak... złodziejki. Męty. Dostrzegasz... ironię,

Ganoesie Paran?

Skinął głową, zaciskając usta.

– Przybocznej... nie spotkał... chwalebny koniec. Gdybyś się zjawił... kilka minut

wcześniej...

Kapitan milczał. Patrząc, jak z Lorn uchodzi Ŝycie, nie czuł nic.

Miałaś pecha, Ŝe mnie poznałaś, przyboczna. Przykro mi z tego powodu.

Podniósł otataralowy oręŜ i wsunął go sobie do pochwy.

Nad nim rozległy się dwa przemawiające chórem glosy.

– Dałeś mu nasz miecz.

Wyprostował się i spojrzał Oponn w twarze.

– Ściślej mówiąc, Sznur mi go zabrał.

Bliźnięta nie potrafiły ukryć strachu. Spoglądały na Parana z niemal błaganiem w oczach.

– Kotylion cię oszczędził. Ogary teŜ. Dlaczego? – zapytała siostra.

Paran wzruszył ramionami.

– Winicie nóŜ czy rękę, która go trzyma?

– Tron Cienia nigdy nie gra uczciwie – poskarŜył się brat, oplatając się ramionami.

– Posługiwaliście się śmiertelnikami, tak samo jak Kotylion – zauwaŜył kapitan,

odsłaniając zęby w gniewnym grymasie – i podobnie jak on zapłaciliście za to. Czego ode

mnie oczekujecie? Współczucia? Pomocy?

– Ten otataralowy miecz... – zaczęła siostra.

– Nie będzie wykorzystany do waszej brudnej roboty – dokończył Paran. – Lepiej

uciekajcie, Oponn. Przypuszczam, Ŝe Kotylion dał juŜ Tronowi Cienia Przypadek i teraz obaj

zastanawiają się, jak najlepiej go wykorzystać.

Bliźniacze Błazny wzdrygnęły się jednocześnie.

Paran połoŜył dłoń na lepkiej rękojeści miecza.

– No jazda. Bo odwdzięczę się Kotylionowi za jego przysługę.

Bogowie zniknęli.

Kapitan zaczerpnął głęboko tchu i ponownie zwrócił się ku Lorn.

Po zdjęciu kolczugi kobieta okazała się bardzo lekka.

Anomander Rake opadał w dół z głośnym świstem powietrza, lecz nie wydawał z siebie

Ŝadnego dźwięku. Otoczył się ciasno swą grotą. PoniŜej widział ciemnobrązowego smoka,

który zataczał nad DarudŜystanem leniwe kręgi. Dorównywał Rake’owi rozmiarami i

dysponował teŜ odpowiednią mocą.

Był jednak głupcem, jeśli sądził, Ŝe znajdzie go na dole.

Rake rozpostarł ostroŜnie skrzydła, kierując się ku Galaynowi. Opuścił tylne nogi,

wyciągając pazury, i zaczerpnął haust otaczającego go powietrza, przygotowując się do

wypuszczenia mocy. Był Tiste Andii, Kurald Galain, i ciemność stanowiła jego dom.

Galayn był juŜ bezpośrednio pod nim. Rósł niewiarygodnie szybko. Rake otworzył

paszczę. Gdy wgryzł się w ścianę powietrza, głowa odskoczyła mu do tyłu. Ten dźwięk

przyciągnął wreszcie uwagę ciemnobrązowego smoka, było juŜ jednak za późno.

Rozdział dwudziesty czwarty

Jestem domem,

który od chwili swych narodzin

więzi serca demonów

i w kaŜdej komnacie ma zamknięty

prastary dygoczący

gniew.

A te kamienne korzenie

sięgają w najgłębsze szczeliny

w spieczonej ziemi,

zatrzymując na zawsze marzenie

o owocu, ach, pielgrzymi,

przyjdźcie do moich drzwi,

by skonać z głodu...

Azath (2,3)

Adaephon (ur.?)

Podwórko za bramą było puste. Crokus przebiegł przez nie, myśląc o tym, czy się nie

spóźnił. Wpadł na schody i sięgnął do klamki. Gwałtowny wstrząs odrzucił go do tyłu.

Oszołomiony złodziej ocknął się na chodniku pod schodami. Po ciele przebiegały mu

ciarki. Drzwi jarzyły się przygasającą powoli szkarłatną poświatą. Osłona.

– Kapturze! – wysyczał, podnosząc się. Zdarzało mu się juŜ wpadać na takie bariery, w

Dzielnicy Górnych Majątków. Przedostanie się przez nie było niemoŜliwe.

Zaklął raz jeszcze, pognał z powrotem ku bramie i wypadł na ulicę. Rozejrzał się wokół,

nie zobaczył jednak nikogo. Jeśli ludzie z Karmazynowej Gwardii nadal go chronili, czynili to

z ukrycia.

Istniała niewielka szansa, Ŝe tylne wejście do rezydencji Baruka nie będzie miało

magicznego zabezpieczenia. Bardzo niewielka. Oddalił się biegiem, skręcając w pierwszy

zaułek po prawej stronie. Będzie musiał się wspiąć na mur, lecz nie uwaŜał tego za zbyt

powaŜną przeszkodę.

Dotarł do końca zaułka i wypadł na sąsiednią ulicę, zatrzymując się gwałtownie.

Zobaczył, Ŝe mur jest wysoki. Będzie mu potrzebny rozbieg. Przebiegł truchtem na drugą

stronę ulicy, próbując uspokoić oddech. Po co w ogóle to robił? Czy Baruk nie potrafił sam

zadbać o siebie? Był przecieŜ wielkim magiem i nawet Paluszek wychwalał jego

czarodziejskie osłony.

Zawahał się, łypiąc spode łba na wznoszący się przed nim mur.

W tej samej chwili wysoko w górze rozległ się przeraźliwy, wstrząsający ziemią wrzask.

Gdy w świetle latarń pojawił się opadający z góry ogromny kształt, Crokus wcisnął się w

kamienną ścianę. Wypełniająca całą ulicę postać wylądowała niespełna dwadzieścia jardów

na lewo od złodzieja. Brukowce kruszyły się pod jej cięŜarem. Wstrząs obalił chłopaka na

ziemię.

Przycupnął nisko, by uchylić się przed gradem kamieni. Gdy większość gruzu juŜ opadła,

zerwał się na nogi.

Smok o wystrzępionych, zbroczonych krwią skrzydłach odzyskiwał stopniowo

równowagę, kiwając powoli z boku na bok potęŜną, klinowatą głową. Coś zerwało łuski z

jego brązowych boków, zostawiając głębokie, kłute rany. Szyja i ramiona bestii lśniły od

krwi.

Crokus zobaczył, Ŝe mur posiadłości Baruka legł w gruzach, odsłaniając przed nim widok

na ogród. Zrytą ziemię pokrywały połamane pnie drzew. Za uniesionym nieco nad poziom

ulicy patio znajdowało się tylne wejście do rezydencji. Przed drzwiami leŜały dwa

roztrzaskane posągi.

Smok wyglądał na oszołomionego. Niemal nie wierząc we własną odwagę, złodziej

przemknął przez ulicę za potworem, licząc na to, Ŝe skryje się w ogrodzie. Biegnąc, nie

spuszczał wzroku z bestii. Myślał o przynoszącej szczęście monecie, którą miał w kieszeni.

Wtem, na jego oczach, stwór zmienił kształt, otaczając się migotliwą mgiełką. Crokus

zwolnił, a potem zatrzymał się, niezdolny oderwać od niego wzroku. Serce waliło mu mocno,

jakby chciało się wyrwać z piersi. KaŜdy oddech był bolesnym westchnieniem. PrzeraŜony

chłopak powiedział sobie, Ŝe szczęście właśnie go opuściło.

Mgiełka zniknęła i na miejscu smoka pojawiła się olbrzymia człekokształtna postać,

odziana w pelerynę z kapturem.

Crokus próbował zmusić się do ruchu, lecz ciało odmówiło mu posłuszeństwa.

Wybałuszając oczy, wpatrywał się w demona, który warknął, wydobywając zza pasa

olbrzymi topór. Przemawiał cichym, niskim głosem.

– Po co to ciągnąć? – zapytał rozsądnie. – Cesarzowa pozwala ci uciec, panie. Po raz

kolejny przyznaje ci łaskę. Przyjmij ją i odejdź.

– Świetny pomysł – wyszeptał złodziej. Nagle jednak zmarszczył brwi. ZauwaŜył, Ŝe

demon nie spogląda na niego, lecz patrzy gdzieś dalej.

Za jego plecami odezwał się męski głos.

– Nie będziemy juŜ więcej uciekać, Galayn.

Na bark złodzieja opadła czyjaś dłoń, wyrywając go z bezruchu. Crokus pochylił się i

odwrócił. Spojrzał w zmiennobarwne oczy, osadzone w czarnej, szczupłej twarzy. Przybrały

właśnie kolor indygo.

– Uciekaj, śmiertelniku – rozkazał srebrnowłosy męŜczyzna, wyciągając z pochwy, którą

miał na plecach, dwuręczny miecz. Czarny oręŜ wydawał się niemal niewidzialny, jakby

pochłaniał całe padające nań światło.

– Byłeś na fecie! – palnął Crokus.

Oczy nieznajomego zamigotały, jakby dopiero teraz zauwaŜył chłopaka.

– Powierniku monety – zaczął, uśmiechając się z przekąsem – nie bój się. Brood

przekonał mnie, bym cię oszczędził, przynajmniej na razie. Uciekaj, dziecko. – Ponownie

spojrzał na władcę Galayn. – Walka będzie wyrównana.

– Znam tę broń – warknął demon. – Dragnipur. Czuję w tobie smród Tiamy. Masz w

sobie więcej z niej niŜ krwi Tiste Andii.

Crokus cofnął się pod resztki muru posiadłości Baruka.

Władca Galayn uśmiechnął się, odsłaniając długie, zakrzywione kły.

– Cesarzowa hojnie wynagrodziłaby twe usługi, panie. Wystarczy, Ŝe powiesz „tak”, a tej

walki da się uniknąć.

Anomander Rake podszedł bliŜej.

– Broń się, Galayn.

Demon z rykiem rzucił się do ataku. Spływający błękitnymi płomieniami topór przecinał

ze świstem powietrze.

Rake zatoczył mieczem krąg i odbił cios, zwiększając jego impet. Gdy topór przemknął

obok niego, Tiste Andii zbliŜył się do przeciwnika. Cofnął miecz, trzymając gałkę blisko

lewego biodra. Potem wysunął oręŜ błyskawicznym ruchem. Demon pochylił się i puścił

jedną dłonią rękojeść, próbując złapać Rake’a za gardło. Tiste Andii zasłonił się prawym

barkiem.

Cios odrzucił go do tyłu i Rake grzmotnął cięŜko na bruk.

Demon runął na niego, unosząc płonącą broń wysoko nad głowę.

Tiste Andii podniósł się na czas, by odbić mieczem uderzenie. Brzęk broni wstrząsnął

powietrzem i ziemią. Topór demona zalśnił jaskrawą bielą. Trysnęły z niego płynne kaskady

światła. Miecz Rake’a ogarnęła ciemność, która pochłonęła bijące w nią fale blasku.

Chodnik pod stopami Crokusa przechylił się niepokojąco, jakby jego kamienie

przerodziły się w miękką glinę. Gwiazdy nad głową złodzieja zatańczyły jak szalone.

Dręczony mdłościami chłopak padł na kolana.

Rake przeszedł do ataku, wściekle wymachując czarną bronią. Początkowo demon

dotrzymywał mu pola, kontratakując gwałtownie. Nagle cofnął się o krok, a potem o

następny. Tiste Andii napierał na niego nieubłaganie.

– Ku swemu wielkiemu Ŝalowi, Matka – warczał w przerwach między uderzeniami –

pozwoliła narodzić się światłu. Ku swej trwodze... poniewczasie dostrzegła jego zepsucie.

Galayn... jesteś przypadkową ofiarą... znacznie... spóźnionej kary.

Demon chwiał się pod ciosami, rozpaczliwie parując kaŜdy z nich. Nie próbował juŜ

kontratakować. Światło płynące z topora zamigotało, przygasło, a wreszcie rozbłysło

niepewnie, gdy wokół oręŜa zamknęła się ciemność. Galayn rzucił się z wrzaskiem na Rake'a.

Gdy opadał na Tiste Andii, Crokus zobaczył, Ŝe z jego pleców trysnęła smuga czerni, która

przecięła płaszcz. Topór wypadł z rąk stwora i runął z brzękiem na bruk.

Demon pisnął z przeraŜenia, chwytając przebijający go miecz. Z oręŜa biły wijące się

szybko struŜki czarnego dymu, które oplotły jego ciało. Opar zawirował i przerodził się w

łańcuchy, które napięły się mocno. Galayn wrzasnął wniebogłosy.

Rake odzyskał równowagę i wepchnął miecz w pierś demona, aŜ rękojeść uderzyła o

kość. Galayn padł na kolana, wpatrując się czarnymi oczyma w Tiste Andii.

Tańczące gwiazdy uspokoiły się, a chodnik pod stopami złodzieja odzyskał równowagę,

choć był wypaczony i nierówny. Crokus poczuł w ustach smak Ŝółci. Nie spuszczał wzroku z

demona. Wydawało się, Ŝe Galayn zapadł się w sobie. Łańcuchy czarnego dymu zacieśniały

się coraz bardziej, wciągając go w głąb miecza. Demon padł na plecy. Rake wbił sztych

miecza między kamienie bruku, przygwaŜdŜając przeciwnika. Potem wsparł się cięŜko na

rękojeści. Crokus zauwaŜył, Ŝe szata na ramieniu Tiste Andii, w miejscu gdzie trafiła go łapa

demona, przesiąknęła krwią. Rake przeniósł znuŜone spojrzenie na złodzieja.

– Śpiesz się – wychrypiał. – Alchemik jest w niebezpieczeństwie. Teraz nie zdołam go

obronić. Ruszaj się, powierniku monety.

Crokus odwrócił się i zerwał do biegu.

W ich myślach wciąŜ niosła się echem śmierć Travale'a, trzeciego z członków koterii.

Pośrodku pokoju czarownica Derudan usypała z popiołu krąg na podłodze. Z pomocą Baruka

ustawiła w nim dwa pluszowe fotele i usiadła na jednym z nich. Paliła spokojnie wodną fajkę,

nie spuszczając wzroku ze spacerującego w kółko alchemika.

Barakowi nie śpieszyło się wejść do ochronnego kręgu. Choć byliby w nim bezpieczni,

otoczeni czarami Wielkiej Tennes, gdyby zjawiła się Vorcan, nie mieliby moŜliwości

kontrataku. Ponadto istniały rzeczy zdolne przebić magiczne osłony. Natychmiast na myśl

przyszedł mu otataral, niezwykły, przypominający rdzę kruszec wydobywany w rejonie

Wzgórz Tanno w Siedmiu Miastach. Biorąc pod uwagę, Ŝe Vorcan była wielkim magiem, nie

wydawało się prawdopodobne, by posiadała ten materiał, Baruk nie chciał jednak znaleźć się

w sytuacji, która uniemoŜliwiłaby mu skorzystanie z groty w walce ze skrytobójczynią.

– Ci członkowie koterii, którzy zginęli, tak? – wycedziła przeciągle Derudan. – Byli

uparci, sądzili, Ŝe są niezwycięŜeni. Na pewno chodzili niespokojnie po swych pokojach,

czekając na przybycie Vorcan.

Baruk zatrzymał się, chcąc jej odpowiedzieć, lecz przerwał mu głośny, nieludzki wrzask,

który rozległ się na zewnątrz. Natychmiast po nim nadszedł wstrząs, od którego zadrŜały

ściany. Alchemik ruszył ku drzwiom.

– Zaczekaj! – zawołała siedząca w kręgu Derudan. – Zapanuj nad swą ciekawością,

Baruku, bo inaczej Vorcan z pewnością ją wykorzysta, tak?

– Osłona pękła – oznajmił alchemik. – W moim kręgu obronnym powstał wyłom.

– Tym bardziej powinieneś być ostroŜny – skarciła go czarownica. – Przyjacielu, błagam

cię, usiądź tu ze inną.

– Proszę bardzo. – Baruk ruszył ku niej z westchnieniem. Nagle jego lewy policzek

musnął lekki podmuch. Derudan ostrzegła go krzykiem. Alchemik odwrócił się

błyskawicznie.

Vorcan runęła na Baruka. Jej skryte w rękawiczkach dłonie lśniły czerwonym blaskiem.

Alchemik uniósł ręce, doskonale wiedząc, Ŝe jest juŜ za późno. W tej samej chwili z mroku

wypadła inna postać, która zasypała mistrzynię skrytobójców serią ciosów. Vorcan zatoczyła

się do tylu, po czym wyciągnęła rękę i uderzyła gwałtownie przeciwniczkę.

Pomieszczenie wypełnił krzyk bólu. Baruk wytrzeszczył oczy. Dopiero teraz zorientował

się, Ŝe jego obrońcą jest kobieta Tiste Andii. Usunął się zręcznie na bok, gdy jej ciało

przemknęło obok niego. Potem padło na podłogę i znieruchomiało pod ścianą. Alchemik

przeniósł spojrzenie na Vorcan i zauwaŜył, Ŝe jedna z jej rękawiczek juŜ nie świeci.

Skinął dłonią. Z jego ramienia trysnęły Ŝrące czary, które przeszyły pokój Ŝółtą

błyskawicą. Vorcan wysyczała przeciwzaklęcie i wiązkę pochłonęła czerwona mgiełka, która

szybko pociemniała i zniknęła. Skrytobójczym przeszła do ataku.

Baruk usłyszał niewyraźnie krzyk Derudan, nie potrafił jednak oderwać spojrzenia od

zwiastujących śmierć oczu mistrzyni skrytobójców. Łatwość, z jaką rozproszyła jego moc,

dowodziła, Ŝe jest potęŜniejszą czarodziejką od niego. Zdał sobie dobitnie sprawę, Ŝe moŜe

jedynie czekać na śmierć.

Wtem usłyszał za sobą stękniecie. Vorcan wciągnęła nagle powietrze. Z jej piersi

sterczała rękojeść sztyletu. Zmarszczyła brwi, uniosła rękę, wyrwała broń i odrzuciła ją na

bok.

– To wszystko... – wydyszała leŜąca na podłodze za alchemikiem kobieta Tiste Andii –

...wszystko, co byłam w stanie zrobić. Wybacz, panie.

Za Vorcan pojawiła się Derudan, która uniosła dłonie, rozpoczynając inkantację.

Skrytobójczym odwróciła się błyskawicznie i cisnęła czymś w czarownicę, która stęknęła i

osunęła się na podłogę.

PoraŜony rozpaczą Baruk rzucił się na Vorcan z nieartykułowanym rykiem. Uchyliła się

ze śmiechem, wysuwając skrytą w rękawicy dłoń. Alchemik uchylił się rozpaczliwie, ledwie

unikając śmiercionośnego dotyku. Potem zatoczył się za siebie. Znowu usłyszał jej śmiech.

Tym razem próbowała zajść go od tyłu.

Dwanaście stóp przed Barukiem były drzwi. Alchemik wybałuszył oczy, widząc, Ŝe są

otwarte. Przykucnął w nich jakiś młodzieniec, który trzymał w obu dłoniach kanciaste

przedmioty.

Baruk rzucił się naprzód, w kaŜdej chwili spodziewając się dotknięcia Vorcan. W tej

samej chwili chłopak wyprostował się i machnął najpierw prawą, a potem lewą ręką.

Alchemik padł na podłogę. Przeleciały nad nim dwie cegły, które uderzyły stojącą za nim

kobietę, jedna z chrupnięciem, a druga z trzaskiem. Temu drugiemu dźwiękowi towarzyszył

czerwony błysk.

Upadek pozbawił Baruka tchu. Nim zdołał znowu go zaczerpnąć, minęły pełne cierpienia

sekundy. Przetoczył się na plecy. Vorcan leŜała nieruchomo tuŜ obok jego stóp. Ujrzał przed

sobą twarz chłopaka, który zmarszczył czoło zaniepokojony. Po twarzy spływały mu struŜki

potu.

– Alchemik Baruk? – zapytał.

LeŜący skinął głową.

Młodzieniec westchnął, a potem się uśmiechnął.

– śyjesz. To świetnie. Rallick kazał mi cię ostrzec.

Baruk usiadł.

– Czarownica – rzucił ochrypłym głosem, wskazując palcem na Derudan. – Zajmij się

nią, proszę.

Gdy chłopak przykucnął obok niej, alchemik poczuł, Ŝe wracają mu siły.

– Oddycha – oznajmił Crokus. – Tkwi w niej nóŜ, pomazany jakimś sokiem albo czymś.

Wyciągnął rękę.

– Nie! – krzyknął Baruk.

Chłopak podskoczył w górę zaniepokojony.

– To trucizna – oznajmił alchemik, podnosząc się z podłogi. – PomóŜ mi do niej podejść,

szybko. – Po chwili ukląkł obok Derudan. Szybkie spojrzenie na pokrywającą nóŜ lepką

substancję potwierdziło jego podejrzenia. – Biały paralt – orzekł.

– To pająk, prawda?

Baruk połoŜył dłoń na ciele Derudan.

– Zaskakuje mnie twoja wiedza, chłopcze – zauwaŜył. – Na szczęście, znajdujemy się w

domu jedynego człowieka, który posiada antidotum.

Wymamrotał coś i w jego dłoni zmaterializowała się fiolka.

– Rallick mówił, Ŝe na jad białego paralta nie ma antidotum.

– Nie zamierzam ujawniać tego faktu publicznie. – Baruk otworzył buteleczkę i wlał jej

zawartość do gardła czarownicy, wywołując atak kaszlu. Gdy oddech Derudan uspokoił się,

alchemik oparł się o ścianę, spoglądając na chłopaka. – Widzę, Ŝe dobrze znasz Rallicka. Jak

ci na imię?

– Crokus. Mammot był moim wujkiem, mistrzu. Widziałem, jak zginął.

Derudan zatrzepotała powiekami, po czym otworzyła oczy. Uśmiechnęła się leniwie.

– Cieszy mnie to, co widzę – powiedziała słabym głosem. – Tak?

Baruk odwzajemnił jej uśmiech.

– Tak, przyjaciółko. Ale to nie ja pokonałem Vorcan. Dokonał tego Crokus, siostrzeniec

Mammota.

Derudan spojrzała na młodzieńca.

– Ach, to na niego omal dziś wieczorem nie nadepnęłam. – Z jej twarzy zniknął wyraz

wesołości. – Przykro mi z powodu Mammota, dziecko.

– Mnie teŜ – padła odpowiedź.

Baruk wstał. Kiedy się odwrócił, wysyczał szpetne przekleństwo. Vorcan zniknęła.

– Uciekła. – Podbiegł do ciała kobiety Tiste Andii, pochylił się nad nią i przyjrzał

uwaŜnie. Nie Ŝyła. – Wkrótce poznam twe imię – wyszeptał. – I zapamiętam je.

– Muszę juŜ lecieć! – oznajmił Crokus.

Alchemik ze zdziwieniem zauwaŜył, Ŝe jego gość wpadł nagle w panikę.

– To znaczy – ciągnął chłopak – jeśli wszystko tu jest w porządku.

– Chyba jest – przyznał Baruk. – Dziękuję ci za biegłość w rzucaniu cegłami, Crokus.

Młodzieniec ruszył ku drzwiom, zatrzymał się, podrzucił monetę, złapał ją w locie i

rozciągnął usta w nerwowym uśmiechu.

– Chyba po prostu miałem szczęście – powiedział, wychodząc.

Kapitan Paran przykucnął obok łóŜka Colla.

– Ciągle śpi – oznajmił. Wstał i spojrzał na Sójeczkę. – Bierzcie się do roboty.

Przed kilkoma minutami przybył Kalam w towarzystwie dwóch sabotaŜystów. SierŜant

pomyślał, Ŝe jak dotąd zdołali uniknąć strat, choć zbroja kapitana była potęŜnie poobijana, a

wyraz twarzy, z jakim wszedł do pokoju, niosąc w ramionach ciało Lorn, powstrzymał

sierŜanta przed próbami zgłębienia stanu jego ducha. Zwłoki przybocznej leŜały teraz na

drugim łóŜku, blade i nieruchome. Jej zbielałe wargi zastygły w dziwnym, ironicznym

uśmieszku.

SierŜant przyjrzał się wszystkim zebranym w malej izbie ludziom. Twarze, które znał tak

dobrze, zwracały się ku niemu w oczekiwaniu. Zatrzymał wzrok na śal, czy Apsalar, jak teraz

kazała się nazywać. Cokolwiek uczynił jej Młotek, nie była juŜ tą kobietą, którą znał. Stała się

czymś mniej, lecz zarazem czymś więcej. Nawet sam uzdrowiciel nie był pewien, co

właściwie zrobił. Uwolnił pewne wspomnienia i umiejętności, a wraz z nimi straszliwą

wiedzę. W jej oczach widać było ból, który nagromadził się tam przez lata grozy, zdawała się

jednak nad nim panować, znalazła jakiś sposób, siłę, która pozwalała jej Ŝyć ze świadomością

tego, kim kiedyś była. Gdy go spotkała, powiedziała tylko:

– Chcę wrócić do domu, sierŜancie.

Nie miał nic przeciwko temu, choć zadawał sobie pytanie, w jaki sposób planuje

przemierzyć dwa kontynenty i dzielący je ocean. Sięgnął po owinięte w tkaninę kości

przedramienia, które leŜały na stole.

– Tak jest – odpowiedział na rozkaz Parana.

Gorące, parne powietrze w pokoju wypełniła aura napięcia. Sójeczka zawahał się. Na

ulicach DarudŜystanu doszło do walki i Szybki Ben potwierdził fakt śmierci władcy Galayn.

W gruncie rzeczy, czarnoskóry czarodziej nie otrząsnął się jeszcze z szoku. SierŜant

westchnął, pomasował świeŜo uzdrowioną nogę i wbił w blat osadzone w przedramieniu

ostrze.

Kontakt nawiązali natychmiast. Izbę wypełnił ochrypły głos wielkiej pięści Dujeka.

– NajwyŜszy czas, Sójeczka! Nie musisz mi opowiadać o władcy Galayn. Tayschrenn

zapadł w śpiączkę czy coś w tym rodzaju. Wszyscy w dowództwie słyszeli jego krzyk. To

znaczy, Ŝe Anomander Rake załatwił bestię. Co jeszcze?

Sójeczka zerknął na Parana, który skinął głową, ustępując mu pierwszeństwa.

– Plan przybocznej Lorn spalił na panewce – zaczął sierŜant – a sama przyboczna zginęła.

Mamy jej ciało. SkrzyŜowania są zaminowane, ale ich nie wysadzimy, wielka pięści, bo

wybuch mógłby otworzyć komory gazu pod miastem i obrócić nas wszystkich w popiół.

Dlatego... – Zaczerpnął głęboko tchu, czując gwałtowny ból w nodze. Młotek zrobił, co mógł,

to znaczy bardzo wiele, pewne uszkodzenia jednak pozostały. Czuł się z tego powodu

osłabiony. – Dlatego wycofujemy się, wielka pięści – dokończył cicho.

Dujek milczał przez chwilę. Wreszcie odchrząknął i zaczął mówić.

– Mamy problemy, Sójeczka. Po pierwsze, wkrótce stracimy Pale. Tak jak

podejrzewałem, Caladan Brood zostawił północ Karmazynowej Gwardii i pomaszerował na

nas ze swymi Tiste Andii. Towarzyszą mu teŜ Rhivijczycy oraz Barghastowie Jorricka, którzy

właśnie rozprawili się ze Złotymi Moranthami. Po drugie będzie jeszcze gorsze. – Wielka

pięść przełknął głośno ślinę. – Siedem Miast dzieli od otwartego buntu moŜe tydzień i

cesarzowa o tym wie. Przed pół godziną zjawił się tu jakiś szpon z Genabaris. Szukał

Tayschrenna. Moi ludzie dorwali go wcześniej. Sójeczka, on miał ze sobą odręczne pismo

cesarzowej. W imperium oficjalnie wyjęto mnie spod prawa. Tayschrennowi rozkazano mnie

aresztować i stracić. Zostaliśmy sami, przyjacielu.

W pokoju zapadła cisza. Sójeczka zamknął na chwilę oczy.

– Rozumiem, wielka pięści. Kiedy wymaszerujesz?

– Wygląda na to, Ŝe Czarni Moranthowie nadal są po naszej stronie. Nie pytaj mnie

dlaczego. O świcie mam rozpocząć rokowania z Caladanem Broodem i Kallorem.

Podejrzewam, Ŝe wtedy się wszystko rozstrzygnie. Albo pozwoli nam odejść, albo zabije nas,

zdobywając Pale. Wszystko zaleŜy od tego, co wie o Panniońskim Jasnowidzu.

– Za parę dni mamy się spotkać z grupą Czarnych Moranthów, wielka pięści – wtrącił

Sójeczka. – Ciekawe, ile z tego przewidywali juŜ wtedy, gdy z nimi rozmawiałem. Tak czy

inaczej, zabiorą nas do ciebie, gdziekolwiek będziesz.

– Nie – sprzeciwił się Dujek. – Mogą nas tu oblegać. Wysadzą was na Równinie

Catlińskiej. Ich rozkazy są jednoznaczne. Jak chcesz, moŜesz spróbować ich przekonać, Ŝeby

je złamali.

SierŜant wykrzywił wściekle twarz. Nie miał na to zbyt wielkich szans.

– Niech będzie Równina Catlińska. NajwyŜej minie więcej czasu, nim się spotkamy,

wielka pięści.

Otaczająca kości łuna zamigotała krótko. Potem usłyszeli niosący się echem łoskot.

Skrzypek zachichotał. Dujek walnął pięścią w stół.

Sójeczka przeszył sabotaŜystę groźnym spojrzeniem.

– Kapitanie Paran?! – ryknął Jednoręki.

– Jestem, wielka pięści – odezwał się Paran, podchodząc bliŜej.

– To, co za chwilę powiem, jest przeznaczone dla uszu Sójeczki, ale chcę, Ŝebyś ty teŜ to

usłyszał, kapitanie.

– Słucham.

– SierŜancie, jeśli chcesz słuŜyć w mojej armii, lepiej przyzwyczaj się do nowych

porządków. Po pierwsze, oddaję dowództwo nad Podpalaczami Mostów kapitanowi

Paranowi. Po drugie, nie jesteś juŜ sierŜantem, Sójeczka. Jesteś moim zastępcą, a to oznacza

odpowiedzialność. Nie chcę, Ŝebyś się zbliŜał do Pale. I wiesz, Ŝe mam rację, do cholery.

Kapitanie Paran?

– Tak?

– Ludzie z druŜyny Sójeczki zasłuŜyli na prawo odejścia. Jasne? Jeśli któryś z nich

zechce ponownie przyłączyć się do Podpalaczy Mostów, to proszę bardzo. Ale nie chcę, Ŝeby

czyniono im wyrzuty, jeśli postanowią postąpić inaczej. Mam nadzieję, Ŝe dobrze mnie

rozumiesz.

– Tak jest, wielka pięści.

– A poniewaŜ Sójeczka jest akurat między przydziałami – ciągnął nieubłaganie Dujek –

towarzyszy wam wyłącznie jako pasaŜer. Rozumiesz, kapitanie?

– Rozumiem – odparł z uśmiechem Paran

– Kiedy Czarni Moranthowie po was przylecą, będą juŜ o wszystkim wiedzieli, więc

zabierzesz się z nimi.

– Tak jest, wielka pięści.

– Są pytania, Sójeczka? – warknął Dujek.

– Nie ma – odparł z przygnębieniem w głosie posiwiały weteran.

– W porządku. Mam nadzieję, Ŝe będziemy mieli okazję porozmawiać później.

Kości przygasły.

Kapitan Paran zwrócił się w stronę Ŝołnierzy, przyglądając się kolejno kaŜdej twarzy.

Mieli być moim oddziałem. Nigdzie nie znalazłbym lepszego.

– No dobra – rzucił. – Kto jest gotowy zostać wyjętym spod prawa i przyłączyć się do

buntowników Dujeka?

Pierwszy podniósł się Biegunek, odsłaniając zęby w uśmiechu. Za jego przykładem

podąŜyli Szybki Ben, Płot i Młotek.

Zapadła znamionująca szok cisza. Wreszcie Kalam skinął głową do Skrzypka i

odchrząknął.

– Jesteśmy z wami, ale nie moŜemy wam towarzyszyć. To znaczy, ja i Skrzypek.

– Moglibyście mi to wyjaśnić? – zapytał cicho Paran.

– To będzie dla nich trudne, kapitanie – odezwała się nagle Apsalar, zaskakując

wszystkich. – Muszę przyznać, Ŝe sama nie jestem pewna, co właściwie kombinują, ale

wracają ze mną. Do imperium. Do domu.

Skrzypek podniósł się, wzruszając niepewnie ramionami. Spojrzał na Sójeczkę.

– UwaŜamy, Ŝe jesteśmy jej to winni, sierŜancie – wytłumaczył. Przeniósł wzrok na

Parana. – I nie zmienimy zdania, kapitanie. Ale wrócimy, jeśli zdołamy.

Lekko oszołomiony Sójeczka podniósł się z miejsca. Jego nogę przeszył ból. Zwracając

się w stronę Parana, zamarł nagle. Za plecami kapitana Coll usiadł raptownie na łóŜku.

– Uhm – powiedział sierŜant, wskazując na niego.

W pokoju znowu zapanowało napięcie. Wszyscy spojrzeli na Colla. Paran ruszył w jego

stronę ze szczerą ulgą na twarzy.

– Coll! Czy... – Przerwał nagle. – Widzę, Ŝe nie śpisz juŜ od pewnego czasu – dodał

bezbarwnym głosem.

Coll spojrzał na wbite w blat kości, po czym przeniósł wzrok z powrotem na kapitana.

– Wszystko słyszałem – wyznał. – Powiedz mi, Paran, czy będzie wam potrzebna pomoc

przy opuszczeniu DarudŜystanu?

Rallick stał w ciemnościach pod drzewami na granicy polany. Wyglądało na to, Ŝe jego

neutralizująca magię moc okazała się zbyt słaba. Coś zrzuciło go z miejsca, coś

przypominającego dłoń olbrzyma, dłoń boga – pewną, potęŜną i nieustępliwą. Przyglądał się

zdumiony, jak przez polanę przemknęła plątanina korzeni, która zmierzała w stronę tarasu.

Usłyszał krzyk, a potem korzenie wróciły. Wlokły ze sobą człekokształtnego... stwora,

którego potem wciągnęły bezceremonialnie pod ziemię.

Rallicka wypełniło nagle uczucie bliskie euforii. Wiedział z niewytłumaczalną

pewnością, Ŝe to, co tu wyrosło, jest dobre i sprawiedliwe.

Było jeszcze młode. Jego ostro zarysowane, geometryczne powierzchnie ciągle drŜały,

przybierając nowy kształt. Przed niespełna godziną wyglądało jak pniak drzewa, a teraz stało

się domem. Pod tworzącą łuk gałęzią majaczyły na wpół skryte w cieniu masywne drzwi.

Dostępu do zamkniętych okiennicami okien broniły pnącza. Nad drzwiami, po lewej, wisiał

spowity liśćmi i lianami balkon, który prowadził do czegoś w rodzaju wieŜy. Nad drugim

piętrem przechodziła ona w zakończoną sękatym szpicem iglicę. Po prawej stronie frontowej

ściany budowli znajdowała się druga wieŜa, bardziej przysadzista i pozbawiona okien. Jej

płaski dach otaczały zębate blanki. Rallick podejrzewał, Ŝe znajduje się tam taras, na który

moŜna wyjść przez coś w rodzaju zapadni.

Otaczająca budynek polana równieŜ się zmieniła. Tu i ówdzie pojawiły się na niej kopce,

jakby podwórko tajemniczego domu było cmentarzem. KaŜdy podłuŜny wzgórek otaczał

pierścień młodych, sękatych drzewek. Wszystkie się pochylały, jakby niewidzialny wiatr

próbował je wyrwać z nierównego, trawiastego gruntu. Korzenie wciągnęły stwora właśnie do

jednego z takich kopców.

Wydawało się to dobre i sprawiedliwe. Te dwa słowa niosły się echem w głowie

skrytobójcy, a ich brzmienie koiło jego serce. WyobraŜał sobie niemal, Ŝe z domem-

dzieckiem łączy go pokrewieństwo, zupełnie jakby budynek zdawał sobie sprawę z jego

obecności i ją akceptował.

Wiedział, Ŝe dom jest pusty. To przekonanie równieŜ było niewytłumaczalne.

Rallick nie przestawał obserwować budowli. Jej linie stawały się prostsze i bardziej

wyraziste. Okolicę przesycał zapach stęchlizny, przywodzący na myśl świeŜo skopaną ziemię.

Skrytobójcą owładnął całkowity spokój.

Po chwili usłyszał za plecami głośny szelest. Odwrócił się błyskawicznie i zobaczył

Vorcan, która wyłoniła się chwiejnym krokiem z chaszczy. Jej twarz zalewała krew płynąca z

rany, którą miała na czole. Omal nie osunęła się w ramiona Rallicka.

– Tiste Andii – wydyszała. – Ścigają mnie. Chcą pomścić morderstwo!

Rallick wpatrzył się w gąszcz. Jego dawno juŜ przywykłe do ciemności oczy dostrzegły

wśród drzew bezgłośne poruszenia. Intruzi byli coraz bliŜej. Zawahał się, trzymając w

ramionach kobietę, która tymczasem straciła przytomność. Potem pochylił się, przerzucił

sobie Vorcan przez ramię, odwrócił się i pobiegł w stronę domu.

Wiedział, Ŝe drzwi otworzą się przed nim, i tak teŜ się stało. Za nimi był ciemny

przedpokój oraz sklepione przejście, prowadzące do biegnącego poprzecznie korytarza.

Rallick poczuł powiew ciepłego, słodkiego powietrza. Wszedł do środka bez chwili wahania.

Korlat, kuzynka Serrat, zwolniła, zbliŜając się do niezwykłego domu. Za tą, którą ścigali,

zamknęły się drzwi. Przykucnęła na granicy polany. Jej towarzysze, łowcy, zgromadzili się

powoli wokół niej.

Horult syknął gniewnie.

– Wezwałaś naszego pana, Korlat? – zapytał.

Kobieta potrząsnęła głową.

– Słyszałam o podobnych tworach, które wywodzą się z dawnych czasów – zaczęła. –

Dom Umarłych w Malazie, Dom Odhan w Siedmiu Miastach... Azath edieimarn, Filary

Niewinności. Te drzwi nie otworzą się przed nami.

– Ale przed nimi się otworzyły – zauwaŜył Horult.

– Istnieje precedens. Azath wybiera sobie, kogo chce. Tak właśnie było z Domem

Umarłych. Wybrał dwóch męŜczyzn. Jeden z nich został później cesarzem, a drugi był jego

towarzyszem. Kellanved i Tancerz.

– Czuję jej moc – wyszeptała Orfantal. – Nasz pan mógłby ją teraz zniszczyć. Jest jeszcze

młoda.

– Tak – zgodziła się Korlat. – Mógłby. – Milczała przez chwilę, po czym się

wyprostowała. – Jestem kuzynką poległej – oznajmiła.

– Jesteś kuzynką – zaintonowała reszta.

– Poszukiwania zemsty dobiegły kresu – ciągnęła Korlat. Zmarszczki otaczające jej oczy

o kształcie migdałów skurczyły się nagle. – Nie wezwiemy naszego pana. Niech spokojnie

wraca do zdrowia. Nikt nie tknie Azath, gdyŜ jest ona jeszcze młoda. – Skierowała powoli na

towarzyszy spojrzenie jasnobrązowych oczu. – Tak właśnie mówiła Królowa Ciemności o

Świetle, kiedy się narodziło: „Jest młode, a to co młode, jest niewinne, a to, co niewinne, jest

cenne. Przyglądajcie się temu cudownemu dziecku i darzcie je szacunkiem”.

Orfantal skrzywiła się.

– I w ten sposób Światło ocalało, a Ciemność została zniszczona. Czystość poniosła

klęskę. Chcesz, Ŝebyśmy się skalali, tak jak skalała się nasza królowa. Światło uległo

zepsuciu i unicestwiło nasz świat, Korlat. CzyŜbyś o tym zapomniała?

Korlat uśmiechnęła się smutno.

– Raduj się takim skalaniem, droga siostro, albowiem nasza królowa znała nadzieję i teraz

ja równieŜ ją znam. Musimy juŜ iść.

Kruppe z dobrotliwą miną obserwował zbliŜającego się Crokusa. Młodzieniec był

wyraźnie zmęczony całonocnym bieganiem. Grubasek trącił łokciem Murillia i zatrzepotał

palcami, wskazując na złodzieja.

– Chłopak wraca z przesadnym pośpiechem, smucę się jednak na myśl o złych wieściach,

jakie musi mu przekazać Kruppe.

– Miał cięŜką noc – zauwaŜył Murillio, który stał oparty o ścianę nośną bramy

posiadłości Simtal. Ulice wciąŜ były puste. Straszliwa noc poraziła obywateli grozą.

Grubasek wskazał na Odprysk KsięŜyca, który wisiał w odległości trzech mil na zachód,

poza obrębem murów miejskich.

– To zdumiewające ustrojstwo, ale Kruppe się cieszy, Ŝe postanowiło nas opuścić.

Wyobraźcie sobie, Ŝe przesłoniło nawet gwiazdy, nie zostawiając na świecie nic oprócz

strachu.

– Muszę się napić – mruknął Murillio.

– Znakomity pomysł – zgodził się Kruppe. – Ale czy nie zaczekamy na chłopaka?

Nie musieli czekać długo. Crokus poznał ich i zwolnił szaleńczy bieg.

– Imperium porwało Apsalar! – krzyknął. – Potrzebna mi pomoc. – Zatrzymał się

chwiejnie przed Murilliem. – A Rallick ciągle jest w ogrodzie...

– Ech! – mruknął grubasek. – Spokojnie, chłopcze. Kruppemu wiadomo, gdzie przebywa

Apsalar. Jeśli zaś chodzi o Rallicka, to, cóŜ... – Zwrócił się w stronę ulicy i zamachał szeroko

ramionami. – Oddychaj nocnym powietrzem, Crokus! Zaczął się nowy rok! Chodźmy! My

trzej jesteśmy władcami DarudŜystanu!

Wziął towarzyszy pod ręce i pociągnął ich za sobą.

– Rallick zaginął – wyjaśnił z westchnieniem Murillio. – A w ogrodzie posiadłości Colla

stoi teraz jakiś nadzwyczajny budynek.

– Ach, jakŜe wiele ujawniono w dwóch tylko zdaniach! – Grubasek oparł się o Crokusa. –

Ale z pewnością chłopak martwi się potajemnie przede wszystkim losem pewnej pięknej

dziewczyny, której Ŝycie uratował w ostatniej chwili szlachcic imieniem Gorlas, ni mniej, ni

więcej. Ocalił ją, powiada Kruppe, spod tony głazów, które osypały się z muru. To było

prawdziwe bohaterstwo. Dziewczyna o mało nie zemdlała z zadowolenia.

– O czym ty gadasz? – zapytał Crokus. – Kogo znowu uratowano?

Murillio Ŝachnął się.

– Obawiam się, mój drogi Kruppe, władco DarudŜystanu, Ŝe masz na myśli nie tę piękną

dziewczynę.

– Zresztą wcale nie jest piękna – zauwaŜył Crokus.

Grubasek wypiął lekko pierś.

– Musisz tylko zapytać bogów, chłopcze, a powiedzą ci, Ŝe samo Ŝycie bynajmniej nie

jest piękne. Czy interesuje cię, w jaki sposób posiadłość pani Simtal stała się tej nocy

posiadłością Colla? A moŜe ta twoja nowa miłość tak głęboko zaprząta twe myśli, Ŝe wcale

nie dbasz o los przyjaciół, w tym równieŜ Kruppego?

– Oczywiście, Ŝe mnie to interesuje! – obruszył się Crokus.

– Opowieść zaczyna się, jak zwykle, od Kruppego...

Murillio j ęknął głośno.

– Tako rzecze Węgorz.

EPILOG

Widziałem narodziny plotki,

która spowita w tajemnicę

leŜała w promieniach słońca

pośród Wzgórz Gadrobi

gdzie pachnące wilkami wiatry

rozproszyły owce

a pasterze uciekli

przed szeptem piasków

blask w niej migotał

a jej serce stwardniało jak kamień

podczas gdy cień Bram Nicości

pełzł przez ruchome piaski domu

Widziałem narodziny tej plotki

sto tysięcy myśliwych serca

w mieście skąpanym w błękitnym świetle...

Narodziny plotki (1,1-4)

Rybak (ur.?)

Promienie słońca rozświetlały poranną mgłę, czyniąc z niej unoszącą się nad jeziorem

białą tarczę. Stojąca u brzegu łódź rybacka kołysała się na coraz silniejszych falach.

Odcumowano ją juŜ i za chwilę miała odbić od brzegu.

Młotek zaprowadził Sójeczkę na górującą nad plaŜą skalną wyniosłość, na której obaj

usiedli. Spojrzenie uzdrowiciela zatrzymało się przez chwilę na Szybkim Benie, który stał

przygarbiony, gapiąc się w dal. Popatrzył w tym samym kierunku co on. Nisko nad

horyzontem wisiał Odprysk KsięŜyca. Blask słońca odbijał się złotą łuną w czarnym bazalcie.

– Leci na południe – mruknął Młotek. – Ciekawe, co to znaczy?

Sójeczka zaczął masować skronie, mruŜąc podraŜnione światłem oczy.

– Znowu ból głowy? – zapytał Młotek.

– Ostatnio nie jest tak źle – odparł posiwiały męŜczyzna.

– Bardziej martwi mnie noga – mruknął uzdrowiciel. – Muszę jeszcze nad nią

popracować. Będziesz potrzebował chwili odpoczynku.

– Kiedy tylko znajdę na to czas – odparł z uśmiechem Sójeczka.

Młotek westchnął.

– Wtedy się za to weźmiemy.

– Nadlatują! – zawołał ukryty na lesistym stoku nad nimi Płot.

Uzdrowiciel pomógł Sójeczce wstać.

– Do licha – wyszeptał. – Mogło być znacznie gorzej, prawda, sierŜancie?

SierŜant łypnął spode łba w stronę jeziora.

– Straciliśmy troje ludzi. ZwaŜywszy wszystko razem, to nie tak źle.

Na twarzy Młotka pojawił się wyraz bólu. Uzdrowiciel nie powiedział nic.

– Ruszajmy juŜ – warknął Sójeczka. – Kapitan Paran nie znosi opieszałości. MoŜe

Moranthowie przynieśli dobre wieści. To by dopiero była odmiana, co?

Stojący na plaŜy Szybki Ben przyglądał się, jak uzdrowiciel pomaga sierŜantowi wejść na

górę. Czy juŜ czas? – zastanowił się. Ten, kto chciał w tej robocie pozostać przy Ŝyciu, nie

mógł sobie pozwolić na odpoczynek. Najlepszymi planami były te, które stanowiły element

innych planów, a kiedy konieczna była zmyłka, naleŜało dokonać jej na wielką skalę.

Najtrudniej było odwracać uwagę przeciwnika od drugiej ręki.

Czarodzieja przeszyło ukłucie Ŝalu. Nie, czas jeszcze nie nadszedł. Niech stary chwilę

odetchnie. Ruszył z wysiłkiem z miejsca. Nie będzie się oglądał za siebie. To nigdy nie był

dobry pomysł. Spisek został juŜ uknuty.

– Kiedy Sójeczka się o tym dowie, będzie wył – wyszeptał do siebie.

Kapitan Paran słyszał swych oczekujących na plaŜy ludzi, nie podszedł jednak do nich.

Jeszcze nie teraz. Spotkanie z Ascendentami niezwykle wyostrzyło jego zmysły – a moŜe był

to efekt działania otataralowego miecza, który miał w pochwie u boku. Wyczuwał ją

wyraźnie. Osiągnęła juŜ wiek młodzieńczy. Zgodnie z jego oczekiwaniami, była pulchna.

Uśmiechała się, a jej pozornie senne oczy wpatrywały się w poranne niebo spod opadających

powiek.

Przyjdę do ciebie, obiecał. Gdy tylko zmiaŜdŜymy tego Panniońskiego Jasnowidza i jego

przeklętą świętą wojnę, przyjdę do ciebie, Tattersail.

Wiem.

Zesztywniał. Głos, który zabrzmiał w jego głowie, nie naleŜał do niego. A moŜe tylko mu

się zdawało. Czekał na więcej. Tattersail? Odpowiedziała mu jedynie cisza. Ach, więc był to

tylko wytwór wyobraźni. Myślałem, Ŝe przypomnisz sobie swe dawne Ŝycie, odnajdziesz

uczucia, którymi kiedyś mnie darzyłaś, i rozbudzisz je w sobie na nowo. Byłem głupi.

Wstał od grobu Lorn – stosu kamieni – przy którym przykucnął, i strącił z ubrania gałązki

oraz pomarańczowe sosnowe igły.

Spójrz na mnie teraz. Kiedyś byłem agentem przybocznej, a teraz zostałem Ŝołnierzem.

Wreszcie zostałem Ŝołnierzem.

Z uśmiechem na ustach ruszył ku swej druŜynie.

W takim razie będę czekała na Ŝołnierza.

Paran stanął jak wryty. Potem uśmiechnął się jeszcze szerzej i podąŜył w dalszą drogę.

– No, to juŜ z pewnością nie był wytwór wyobraźni – szepnął.

Statek kupiecki trzymał się blisko południowego brzegu, zmierzając w kierunku

Dhavranu i ujścia rzeki. Kalam oparł się o nadburcie, wbijając wzrok w widoczne na

północnym horyzoncie wyszczerbione, ośnieŜone szczyty. Obok niego stał drugi pasaŜer,

który nie rzucał się w oczy i nie był skłonny do rozmów.

Do uszu skrytobójcy docierały tylko mocno podekscytowane głosy Apsalar i Crokusa.

KrąŜyli wokół siebie w subtelnym tańcu, lecz nie potrafili jeszcze ubrać swych uczuć w

słowa. Kalam rozciągnął usta w lekkim uśmieszku. Dawno juŜ nie spotkał się z podobną

niewinnością.

Po chwili Crokus podszedł do niego. Na ramieniu chłopaka siedział demon-chowaniec

jego wujka.

– Coll mówi, Ŝe stolica imperium, Unta, jest tak samo wielka jak DarudŜystan. Czy to

prawda?

Kalam wzruszył ramionami.

– MoŜe i tak. Ale jest znacznie brzydsza. Zresztą wątpię, Ŝebyśmy mieli okazję tam

pojechać. Itko Kan leŜy na południowym wybrzeŜu, a Unta na północno-wschodnim, nad

brzegiem Zatoki Kartool. Tęsknisz juŜ za DarudŜystanem?

Na twarzy Crokusa pojawił się na chwilę wyraz Ŝalu. Chłopak spojrzał na fale.

– Tylko za niektórymi ludźmi – odparł.

Skrytobójca chrząknął.

– Wiem, jak się czujesz, Crokus. Do licha, popatrz tylko na Skrzypka. Usycha z tęsknoty,

jakby ktoś uciął mu jedną rękę i jedną nogę.

– Apsalar nadal nie moŜe uwierzyć, Ŝe zadajecie sobie dla niej tyle trudu. Nie pamięta,

Ŝeby w waszej druŜynie zbytnio ją lubiano.

– Ale to przecieŜ nie była ona. Kobieta, która tam stoi, jest córką rybaka z jakiejś wartej

dwa miedziaki wiochy. I znalazła się bardzo daleko od domu.

– Jest kimś więcej – mruknął Crokus, bawiąc się machinalnie trzymaną w dłoni monetą.

Kalam przeszył go dociekliwym spojrzeniem.

– Naprawdę? – zapytał ze śmiertelną powagą w głosie.

Crokus skinął uprzejmie głową. Uniósł pieniąŜek i przyjrzał się wyobraŜonej na nim

twarzy.

– Wierzysz w szczęście, Kalam?

– Nie – warknął skrytobójca.

Chłopak uśmiechnął się uszczęśliwiony.

– Ja teŜ nie.

Podrzucił monetę w górę.

Na ich oczach wpadła do morza, błysnęła po raz ostatni i zniknęła pod falami.

Stojący niedaleko dziobu Niszczyciel Kręgu skinął powoli głową. Węgorza zachwyci ta

wiadomość. Przyniesie mu teŜ wielką ulgę. Potem skupił uwagę na zachodnim horyzoncie,

zadając sobie pytanie, jak będzie się czuł, gdy przestanie juŜ być anonimowy.

TU KOŃCZY SIĘ PIERWSZA OPOWIE ŚĆ

Z MALAZA ŃSKIEJ KSIĘGI POLEGŁYCH

Glosariusz

Tytuły i nazwy grup

Karmazynowa Gwardia: sławna kompania najemników, którą dowodził wygnany

ksiąŜę

Pannioński Jasnowidz: tajemniczy prorok władający ziemiami leŜącymi na południe od

DarudŜystanu

Pierwszy miecz imperium: uŜywany przez Malazańczyków i T’lan Imassów, tytuł

określający wodza sił imperium

Pięść: gubernator wojskowy w Imperium Malazańskim

Podpalacze Mostów: legendarna elitarna dywizja malazańskiej Drugiej Armii

Szpon: tajna organizacja działająca w Imperium Malazańskim

T’lan Imassowie Krona: nazwa klanów podlegających dowództwu Krona

T’lan Imassowie Logrosa: nazwa klanów podlegających dowództwu Logrosa

Wielka pięść: dowódca malazańskiej armii

Wódz naczelny: tytuł Caladana Brooda

Narody oraz rasy (ludzkie i nieludzkie)

Barghastowie (nieludzie): społeczeństwo koczowniczych wojowników i pasterzy

Daru: grupa kulturowa zamieszkująca miasta północnej Genabackis

Forkrul Assailowie (nieludzie): wymarły mityczny lud (jedna z czterech ras

załoŜycielskich)

Gadrobijczycy: rodzima grupa kulturowa środkowej Genabackis

Genabarianie: grupa kulturowa w północno-zachodniej Genabackis

Jaghuci (nieludzie): wymarły mityczny lud (jedna z czterech ras załoŜycielskich)

K’Chain Che’Malle (nieludzie): wymarły mityczny lud (jedna z czterech ras

załoŜycielskich)

Moranthowie (nieludzie): poddana surowej dyscyplinie cywilizacja, której centrum

znajduje się w Lesie Chmury

Rhivijczycy: społeczeństwo koczowniczych pasterzy zamieszkujących równiny

środkowej Genabackis

T’lan Imassowie: jedna z czterech ras załoŜycielskich, obecnie nieśmiertelni

Tiste Andii (nieludzie): pradawna rasa

Trellowie (nieludzie): społeczeństwo koczowniczych wojowników i pasterzy, którzy

obecnie są w fazie przejścia do osiadłego trybu Ŝycia

Ascendenty

Apsalar: Pani Złodziei

Beru: Pan Burz

Caladan Brood: wódz naczelny

Dessembrae: Pan Tragedii

D’rek: Robak Jesieni (niekiedy Królowa Chorób, zob. Poliel)

Fanderay: Wilczyca Zimy

Fener: Dzik (zob. Tennerock)

Gedderone: Pani Wiosny i Odrodzenia

Jhess: Królowa Tkactwa

Kallor: wielki król

Kaptur (Król Wielkiego Domu Śmierci)

Kotylion/Sznur (Skrytobójca Wielkiego Domu Cienia)

Królowa Snów (Królowa Wielkiego Domu śycia)

K’rul: pradawny bóg

Mowri: Pani śebraków, Niewolników i Poddanych

Nerruse: Pani Spokojnych Mórz i Łagodnego Wiatru

Ogary (Wielkiego Domu Cienia)

Okaleczony Bóg: Król Łańcuchów

Oponn: Bliźniacze Błazny Przypadku

Osserc: Pan Nieba

Poliel: Pani Zarazy

PoŜoga: Pani Ziemi, Śpiąca Bogini

Shedenul/Soliel: Pani Zdrowia

Soliel: Pani Uzdrawiania

Syn Ciemności/władca Odprysku KsięŜyca/Anomander Rake (Rycerz Wielkiego

Domu Ciemności)

Tennerock/Fener: Dzik o Pięciu Kłach

Togg (zob. Fanderay): Wilczyca Zimy

Trake/Treach: Tygrys Lata i Walki

Treach: Pierwszy Bohater

Tron Cienia/Ammanas (Król Wielkiego Domu Cienia)

Wielkie Kruki: kruki karmiące się magią

Świat czarów

Groty (ścieŜki – groty dostępne dla ludzi)

Denul: ŚcieŜka Uzdrawiania

D’riss: ŚcieŜka Kamienia

Meanas: ŚcieŜka Cienia i Iluzji

Rashan: ŚcieŜka Ciemności

Ruse: ŚcieŜka Morza

Serc: ŚcieŜka Nieba

ŚcieŜka Kaptura: ŚcieŜka Śmierci

Tennes: ŚcieŜka Lądu

Thyr: ŚcieŜka Światła

Pradawne Groty

Kurald Galain: Grota Ciemności Tiste Andii

Tellann: grota T’lan Imassów

Omtose Phellack: grota Jaghutów

Starvald Demelain: grota Tiam, Pierwsza Grota

Talia smoków – fatid (i związane z nią Ascendenty)

Wielki dom Ŝycia

Król

Królowa (Królowa Snów)

Obrońca

Kapłan

Herold

śołnierz

Tkaczka

Murarz

Dziewica

Wielki dom śmierci

Król (Kaptur) Królowa

Rycerz (w pewnym okresie Dassem Ultor)

Mag

Herold

śołnierz

Prządka

Murarz

Dziewica

Wielki Dom Światła

Król

Królowa

Obrońca

Kapłan

Kapitan

śołnierz

Krawcowa

Budowniczy

Panna

Wielki Dom Ciemności

Król

Królowa

Rycerz (Syn Ciemności)

Mag

Kapitan

śołnierz

Tkaczka

Murarz

śona

Wielki Dom Cienia

Król (Tron Cienia/Ammanas)

Królowa

Skrytobójca (Sznur/Kotylion)

Mag

Ogar

Nieprzypisane

Oponn (Błazny Przypadku)

Obilisk (PoŜoga)

Korona

Berło

Jabłko

Tron

D’iversowie: wyŜsza klasa zmiennokształtnych

Dragnipur: miecz uŜywany przez Anomandera Rake’a

Finnest: przedmiot uŜywany przez Jaghutów jako skarbnica mocy

Groty Chaosu: miazmatyczne ścieŜki biegnące miedzy grotami

Jednopochwyceni: klasa zmiennokształtnych

Koteria T’orrud: grupa darudŜystańskich magów

Królowie-tyrani: staroŜytni władcy DarudŜystanu

Otataral: czerwonawa ruda o neutralizującym magię działaniu, wydobywana w rejonie

Wzgórz Tanno, w Siedmiu Miastach

Przypadek: Miecz poświęcony Oponn

Rzucający Kości: szaman T’lan Imassów

Nazwy miejsc

DarudŜystan: legendarne genabackańskie miasto, największe i najbardziej wpływowe z

Wolnych Miast, połoŜone na południowym brzegu Lazuru i zamieszkane głównie przez Daru

oraz Gadrobijczyków. Jedyne znane miasto uŜywające naturalnego gazu jako źródła energii

Dhavran: miasto leŜące na zachód od DarudŜystanu

Garalt: genabackańskie Wolne Miasto

Genabaris: wielkie, okupowane przez Malazańczyków miasto połoŜone na północno-

zachodnim wybrzeŜu Genabackis. NajwaŜniejszy punkt lądowania malazańskich armii

podczas genabackańskich wojen

Gerrom: prowincjonalne miasteczko w Itko Kan

Głębia Poszukiwacza: malazańska nazwa na określenie Oceanu Meningalle

Góry Moranthów: łańcuch górski otaczający Las Chmury

Imperium Malazańskie: imperium, które miało swój początek na wyspie Malaz,

nieopodal wybrzeŜy kontynentu Quon Tali. Jego załoŜycielami byli cesarz Kellanved i jego

pomocnik Tancerz, obaj zamordowani przez obecną cesarzową, Laseen. Obszar imperium

obejmuje Quon Tali, subkontynent Falar, Siedem Miast oraz wybrzeŜa północnej Genabackis.

Dokonywało teŜ najazdów na kontynenty Stratem i Korel.

Itko Kan: prowincja Imperium Malazańskiego, leŜąca na kontynencie Quon Tali

Jabłko: genabackańskie Wolne Miasto

Jednooki Kot: genabackańskie Wolne Miasto

Kan: stolica Itko Kan

Las Chmury: ojczyzna Moranthów, połoŜona na północno-zachodnim wybrzeŜu

Genabackis

Las Czarnego Psa: wielka północna puszcza porastająca płytę kontynentalną

Genabackis, miejsce wielkich bitew między Imperium Malazańskim a oddziałami Caladana

Broda

Lest: państwo-miasto leŜące na wschód od DarudŜystanu

Malaz: wyspiarskie miasto, z którego wywodził się cesarz, załoŜyciel Imperium

Malazańskiego

Mott: genabackańskie miasto

Mysia Dzielnica: pechowa dzielnica Malarzu

Nathilog: okupowane przez Malazańczyków miasto w północno-zachodniej Genabackis

Nisst: genabackańskie Wolne Miasto

Ocean Meningalle: genabackańska nazwa Głębi Poszukiwacza

Odprysk KsięŜyca: latająca góra z czarnego bazaltu, w której znajduje się miasto – dom

Syna Ciemności oraz Tiste Andii

Pale: Wolne Miasto na Genabackis, niedawno podbite przez Imperium Malazańskie

Pannion Domin: nowo powstające imperium w południowo-wschodniej Genabackis.

Jego władcą jest Pannioński Jasnowidz

PłaskowyŜ Laederon: północne, porośnięte tundrą obszary Genabackis

Porule: genabackańskie Wolne Miasto

Quon Tali: ojczysty kontynent Imperium Malazańskiego

Równina Rhivi: śródlądowa równina w północnej Genabackis

Setta: miasto na wschodnim wybrzeŜu Genabackis

Szary Pies: genabackańskie miasto

Tahlyn: łańcuch górski na północnym brzegu Lazuru

Tulipany: genabackańskie Wolne Miasto

Twierdza Mocka: górująca nad Malazem forteca, w której zamordowano cesarza i

Tancerza

Unta: miasto w Quon Tali, stolica Imperium Malazańskiego

Wolne Miasta: handlowy związek państw-miast leŜących w północnej Genabackis.

Wszystkie oprócz jednego podbiło Imperium Malazańskie

Wzgórza Gadrobi: wzgórza leŜące na wschód od DarudŜystanu, obecnie rzadko

zaludnione, choć ongiś były ojczyzną Gadrobijczyków

DarudŜystan i okolice

Barbakan Despoty: staroŜytna budowla, zabytek z ery tyranów

Dzwonnica/Świątynia K’rula: opuszczona świątynia w Dzielnicy Szlacheckiej

Gospoda „Pod Feniksem”: popularny lokal w Dzielnicy Daru

Maj ątki (Domy)

Miasto Zgryzoty: dzielnica nędzarzy połoŜona na zewnątrz murów, przy Zgryzocie

Jatema

Stary Pałac (Ginach Majestatu): miejsce, gdzie obecnie zbiera się Rada

Szynk „U Quipa”: obskurny lokal w Dzielnicy PrzybrzeŜnej

WieŜa Hintera: opuszczona wieŜa czarodzieja w Dzielnicy Szlacheckiej

Zgryzota Jatema: wschodni gościniec