Etapy rozwoju duchowego człowieka

czyli

Dlaczego czasem nie tańczysztak jak chcesz

Aneta D. Falkiewicz

okładka: Daniel Wojnowski

Powitanie – słowo od Anetki................................................2

Pierwsze lata życia...............................................................6

Wczesna edukacja..............................................................11

Czas do osiemnastego roku życia.......................................16

Późna edukacja – po osiemnastym roku życia...................18

Dalsza edukacja – pierwsza niezależność..........................20

Szukanie własnej drogi.......................................................23

Szukanie prawdy................................................................26

Nauka wyboru – lekcje odpuszczania................................29

„Czarna noc duszy”...........................................................31

I nagle................................................................................35

Nowy Ty..............................................................................37

Warto było?........................................................................39

Zakończenie - Jesteśmy różni.............................................40

1

Powitanie – słowo od Anetki

„Wszystko to, co czujesz, widzisz, doświadczasz ma swój początekw Tobie samym.

Nie bój się siebie słuchać, Twoje serce zna świat lepiej niżmyślisz.”

Aneta D Falkiewicz

Od jakiegoś czasu krążyła mi po głowie myśl, że może wartopozbierać swoją wiedzę w jednym miejscu i w skrócie opisać jakmniej więcej wygląda rozwój duchowy człowieka. Telepatyczniepodchwyciła to jedna czytelniczka mojego bloga i dobitniezasugerowała napisanie coś w rodzaju przewodnika.

Rozwój duchowy jest uwarunkowany wieloma czynnikami,dlatego nie mam na myśli tu każdego człowieka, w każdym kraju,w każdym czasie. Mam na myśli człowieka, który żyje i wychowujesię w rozwiniętym cywilizacyjnie miejscu, z dostępem do wiedzy,jakim są książki i Internet.

Mam na myśli człowieka, który ma przed sobą całą przestrzeńmożliwości do wyboru jak chce żyć.

Bo nie każdemu jest dany ten przywilej.

Jesteś zwykłym człowiekiem? Czy czujesz się wyjątkowo? Amoże jesteś „inny” i chcesz być większością? Przeklinasz swójlos? Czujesz się niezrozumiany przez rodzinę, znajomych? Masz w

2

środku uczucie, że ze światem coś nie tak i masz silną potrzebęnaprawiania tego świata? Czy wydaje Ci się, że kochasz iakceptujesz siebie w pełni, ale gdzieś tam głębiej coś Ci uparciemówi, że to nie jest prawda? Że już zawsze będziesz sięporównywał do mądrzejszych, bogatszych i piękniejszych? Wieszco to jest ego? Wiesz, że to ego stawia Ci pytania, którepodważają Twój sens życia na Ziemi? I nie tylko Twój?

Nie jesteś sam.

Nie jesteś jedynym filozofem próbującym szukać mistyki itajemnicy w codzienności. Nie Ty jeden masz przeczucia, któretrzymają Cię w wiecznej niepewności. Nie Ty jedna jesteśzaskoczona niespodziewanymi słowami, obrazami wypływającymiz nieznanej części Twojego serca.

Możesz być zmęczony walką o sens życia, bo jesteś, prawda?Chcesz by dobro wygrywało, chcesz, by na Ziemi zapanował raj awszyscy żyli ze sobą w harmonii. Wciąż nie rozumiesz, dlaczegoBóg przyzwala na tyle zła.

Wciąż nie rozumiesz, dlaczego tylu ludzi nie może tańczyć jak onichcą. Dlaczego ślepo podążają za odgórnymi schematami i łatwodają się manipulować? A już na pewno nie możesz przestać siędziwić, jak w tym wszystkim można pozostać sobą?

Mój drogi.

Nie można.

Nigdy nie będziesz sobą. Nikt taki nie będzie. Nigdy nie będziesztańczył tak jak Ty chcesz. Do Twojego ostatniego tchnieniabędziesz miał wrażenie, że ktoś pociąga za sznurki sterujące

3

Twoim rytmem i stylem tańca. Do końca będziesz miał swojegonauczyciela, przewodnika, mistrza, anioła stróża, który w każdejchwili może przeciąć Twoje ziemskie sznurki.

Nie Ty.

Ziemia nie jest od prawdy. Ziemia jest od iluzji.

Ale, żebyś to zrozumiał, trzeba najpierw przejść pewne etapy naswojej drodze.

Całe moje życie upłynęło na „inności”. Według ezoterykijestem starą duszą o kryształowej aurze. Pochodzę zAldebaranów, ale „szkoliłam się” u Arkturianów. Moja dusza jestrasy w połowie Elfów Wysokiego Rodu a w połowie Aniołem.Duża liczba inkarnacji na Ziemi sprawiła, że nabyłam sporoludzkiego doświadczenia. Dzięki tym „pochodzeniom” potrafięczytać i odczuwać ziemskie energie, co nie jest równoznaczne zintuicją.

I w końcu przychodzi taki moment, że to wszystko przestaje miećznaczenie, staje się płytkie i nieistotne. Po pewnym czasie tej„nieważności” mogę śmiało powiedzieć, że:

„Człowiek może wyjść z ezoteryki, ale ezoteryka z człowiekanigdy”.

Jest bardzo trudno nauczyć się spokojnej codzienności zeswoimi „mocami” i wiedzą, z którą przyszło się na świat.

Nie jestem w tym sama, jest nas więcej i każdy z nas jest unikalnyna swój sposób. Ale, żeby dojść do pełnego rozwinięcia swojejindywidualności trzeba wiele razy zboczyć ze swojej drogi, trzeba

4

wiele razy się pomylić, zbłądzić. Trzeba wiele razy po prostupostać przez chwilę na skrzyżowaniu, z głową pełną wątpliwości.

Podczas wędrówki przez swoje życie otrzymujesz wskazówki,pomoc, porady i wszystkie one są świetnie dopasowane do Twojejdrogi, nieprzypadkowo są zgrane z aktualnie przeżywanymizdarzeniami. Ta książka pomoże Ci zrozumieć, że nic nie dzieje siębez powodu, że kontrola, którą masz nad swoim życiem jestpozorna.

Gwarantuję Ci też, że będziesz do niej wielokrotnie wracać wciągu swojego życia. Wiesz dlaczego?

Treść w niej zawarta jest uniwersalna, ponadczasowa i zmieniasię wraz z każdym kolejnym dniem. Dniem przeżytym przez Ciebie.Nie ma odwrotu do „wczoraj”, nie ma przewidywalności do„jutra”, bo nie wiesz jak bardzo się zmienisz za rok, za tydzień, zachwilę. Ta książka jest tylko i wyłącznie na „teraz”.

Codziennie możesz ją czytać i za każdym razem będziesz miałwrażenie, że to zupełnie inna książka niż kupiłeś.

Codziennie będziesz odkrywać siebie na nowo.Gdyż codziennie będziesz sobie stawiał pytania, które napisałamwyżej, a na które odpowiedzi może znajdziesz na swojej drodze.

Może.

Jak Ci pozwolą.

Kto ma pozwolić?

5

Pierwsze lata życia

Rodzimy się. Przychodzimy na świat. Bierzemy pierwszy

oddech, nierzadko od razu. Czasem mamy szczęście i reanimujenas dobry położnik. Czasem nie mamy tego szczęścia i umieramyjeszcze zanim wydamy z siebie pierwszy płacz.

Rodzimy się. Na Ziemi, na Gai, na Urantii. W Zabrzu, w SaoPaolo lub w Miami.

Wychowują nas rodzice, babcie, siostry zakonne, ciocie Basiez domu dziecka. Jesteśmy jedynakami lub mamy troje starszych,skłóconych ze sobą, braci.

Dorastamy w betonowym mrowisku lub w luksusowej,strzeżonej willi z basenem. Znamy wszystkie zabawy na trzepakulub gry na iPadzie.

Często kaleczymy sobie łokcie i kolana grając w piłkę nożną lubzapominamy się w książkach pod szpitalną kołdrą i kroplówką.

Co niedzielę chodzimy z rodzicami do kościoła na nabożeństwokatolickie lub marzymy o pielgrzymce do Mekki. Możemy teżzazdrościć innym głębokiej wiary i wielopokoleniowych tradycji.

Jesteśmy kochani przez mamusie, maltretowani psychicznieprzez nauczycieli, poniżani przez rówieśników w elitarnej szkole,bici przez młodocianych gangsterów, uspokajani przez cierpliwepolicjantki w izbie dziecka.

Dorastamy w zróżnicowanych środowiskach i to ma ogromnywpływ na nasze późniejsze życie.

6

Wszystko to, co dotyka nas do ósmego roku życia zostajetrwale wryte w naszą podświadomość. W dorosłym życiu częstodziwimy się skąd biorą się nasze nietypowe zachowania, dziwnereakcje, nielogiczne odruchy.

Kiedy się rodzimy, kiedy stawiamy pierwsze kroki,wymawiamy pierwsze słowa - nie zdajemy sobie jeszcze sprawy znaszej egzystencji, z różnic kulturowych i społecznych. Jesteśmytak czyści i tak puści, że inni tylko czekają by nas odpowiednionarysować, ukształtować, wyrzeźbić.

Robią to nieświadomie. Wychowanie małego człowieka jestzresztą nieświadome, instynktowne, oparte na naszym własnymdzieciństwie. Wydaje Ci się, że wychowujesz dziecko świadomie imądrze? Wydaje Ci się, ono i tak później pójdzie swoją drogą. Imimo wszystko, będzie powielało Twoje zachowania, decyzje. Takjak Ty powielasz zachowania swoich rodziców.

Przyczyn tego jest mnóstwo, można powiedzieć, żenieskończenie wiele. Przyczyn jest tyle ile religii, ile kultur, ilesłów, ile perspektyw i widzimisiów. A to wszystko i szybko sięzmienia, z każdym kolejnym dniem, rokiem, wiekiem. Z każdąkolejną sekundą wszystko nabiera znaczenia lub nagle przestajebyć ważne.

Jako maleńkie dzieci nie mamy wpływu na własny rozwój, niemamy nic do powiedzenia, jesteśmy zależni psychicznie,emocjonalnie i społecznie od innych. Tańczymy tak jak inni chcąlub każą, mamy nauczycieli, których podobno albo sami sobiewybraliśmy albo ktoś nam wybrał. Nie znamy jeszcze własnychkroków, własnego stylu i nie mamy wyczucia rytmu. Aż dopierwszego „przebudzenia” każdy z nas tańczy niezgrabnie,niemiarowo i nieharmonijnie ze sobą. Człowiek jest jedyną istotą

7

na Ziemi, która rodzi się bezbronna i taka już pozostaje przezpierwsze kilkanaście lat.

Ludzie lubią być odpowiedzialni za czyjeś życie, lubią miećwładzę nad nim. Wychowanie to proces, w którym wyraźnie widaćmoc własnej władzy i autorytetu nad ludzkim ciałem i psychiką.

Jak myślicie, dlaczego lubimy mieć władzę nad innymi?Dlaczego lubimy rozkazywać innym jak mają tańczyć? Dlaczegotaką dziką przyjemność sprawia pociąganie za sznurki własnychdzieci, uczniów w klasie, studentów, pracowników korporacji?

Czas pierwszych lat jest czasem intensywnego wzrostu. Mózgchłonie, naśladuje, koduje i utrwala język, kulturę i zachowaniawyniesione z domu rodzinnego, najbliższego otoczenia. Nieposiada jeszcze w pełni ukształtowanej świadomej pamięci.

A my sami aż do śmierci nie mamy oficjalnego dostępu do naszejpodświadomości. Do śmierci jesteśmy zgrabnie przez tępodświadomość prowadzeni.

Podświadomość? Skąd masz pewność, że to właśniepodświadomość? A nie coś większego? Na przykład matrix, októrym tyle piszą i mówią w mediach?

Zostańmy przy tej definicji, by było nam łatwiej czytać.

Na świecie jest bardzo, bardzo mało ludzi, którzy mająwspomnienia z pierwszych lat życia – nauka chodzenia, mówienia,czytania, pierwsze objęcia rodzica, podniesione głosy, pierwszeklapsy i pierwsze łzy. Ale podświadomość pamięta wszystko,nawet to, co wydawać by się mogło nieistotne dla osobypostronnej. Dzięki niektórym technikom (hipnoza, regresja, sny)

8

obecnie można dostać się do jej głębin, ale nie wiemy ile jest wtym prawdy a ile iluzji.

To, czym jest podświadomość pozostaje wciąż zagadką idługo jeszcze nią będzie. Kwestia ta będzie miała w późniejszymczasie różne pojęcia, zależne od religii, poglądów i ideologii, wktórych się wychowaliśmy.

Czas do ósmego roku życia jest kluczowy. Ale czyrzeczywiście nie mamy wpływu na to? Czy rzeczywiściewybraliśmy sobie taki początek, taką przeszłość, taki domrodzinny?

Dlaczego niektóre maleńkie dzieci sprawiają wrażenie dojrzałych,inteligentnych oraz posiadają oczy „starego człowieka”?Dlaczego te dzieci rodzą się z wiedzą, która wykracza poza ramystandardowego wychowania w danym środowisku? Dlaczegoistnieją podziały i oczekiwania, które są zadziwiająco zgodne zaktualnym nurtami i rozwojem świadomości? Na przykładzie –dziecko o aurze kryształowej i oczach starej duszy rodzi się wpatologicznej rodzinie. Albo odwrotnie – rodzice z wysokimpoczuciem świadomości wychowują dziecko z duszą, która,według ezoteryki, inkarnowała się pierwszy raz na Ziemi?

Jakakolwiek sytuacja by nie zaistniała – dziecko jest bezwolne,bez możliwości wyboru własnej indywidualności. Wybór za tomają ludzie, którzy się nim opiekują. Bo wiedzą, że dzieciom to nieprzeszkadza, że później sobie „odbiją”, „wyjdą na swoje i tak”.Bo nam się władza pociągania za ich sznurki skończy.

Bo będą inne czasy, będzie bardziej rozwinięta technologia,szerszy dostęp do wyższych wymiarów duchowości, zanikną pewnedogmaty.

9

Wybór mają ludzie, którzy się tym dzieckiem opiekują.Wybierają im styl edukacji, często najdogodniejszy tylko dlapociechy. Nie patrzą na siebie, a jeśli patrzą, to patrząnieświadomie. Bo jak własnemu dziecku wytłumaczysz dlaczegoma stać się sławną baletnicą, bo Tobie samej mama zabraniała?

A moralność? Czy to nie jest coś, z czym się już rodzimy? Czymoralność nie jest częścią podświadomości? Nie jest częściąduszy? Pamięcią duszy? Czy moralność nie jest swoistymdowodem, że istnieje coś większego od nas? A co to jest„dowód”? Jak można udowodnić naukowo „moralność”?

Czy my mamy wpływ na kształtowanie moralności dziecka wokresie najintensywniejszego rozwoju jego ciała?

Czy zdajemy sobie sprawę, jak dziecko jest niewinne w naszychoczach w tym czasie?

Bo kiedy pójdzie do szkoły – wszystko się już zmieni.

10