Ασυγκράτητη ήταν η χαρά μας όταν διαβάσαμε σ’ αμερικά-νικη εφημερίδα πως το παιδί

ενός δικού μας μετανάστη, ο Πανα-γιώτης, του Θύμιου Γιαννόπουλου, θα τιμηθεί απ’ το σχολείο, τ’ οποίο τέλειωσε το 1942, γιατί το έργο και η όλη πολιτεία του είχε αντίκτυπο προ-βολής και διαφήμισης και για το ίδιο το σχολείο. Κι αυτή η επίσημη τιμή θα πραγματοποιηθεί την 12 Απριλίου 2008, και θα περιλαμβάνει, ανάρτη-ση της φωτογραφίας του σε ειδικό χώρο, χάραξη του ονόματός πάνω σε ειδική κι αναλλοίωτη πλάκα και καταχώρηση του βιογραφικού του σε καλαίσθητο κι άφθαρτο τόμο γραφής. Μαζί του θα τιμηθούν και τρεις ακόμα απόφοιτοι διαφορετι-κών τάξεων αποφοίτησης και καριέ-ρας. Τα προσόντα τους, έχουν ήδη καταχωρηθεί και στην τοπική τους εφημερίδα της 4ης Ιανουαρ. 2008).

Ο Παναγιώτης είχε και μι’ ακόμα

καλή τύχη. Μετά τις σπουδές του και τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του, διορίστηκε, για όλη την 35χρονη κα-ριέρα του, στο σχολείο απ’ τ’ οποίο αποφοίτησε, δηλαδή στο Ταφ Καλι-φόρνιας, όπου γεννήθηκε κι έκτοτε ζει εκεί αμετακίνητος. Όμως, οι εκ-

παιδευτικές του ικανότητες άρχισαν να βγαίνουν κι εκτός σχολείου σχε-δόν αμέσως με το διορισμό του. Για τρεις συνεχείς χρονιές, βαθμολογή-θηκε ως ο πιο άριστος εκπαιδευτικός,

Γρηγόρης Γ. Μιχελής (Ντίνης)(Συνέχιση της προσφοράς του

προς τον Σύλλογό μας )

Για πέμπτη, κατά συ νεχή χρονιά, επανελή-φθη και πάλι φέτος η ευγενική χειρονομία του εν λόγω εκλεκτού συμπατριώτη μας

προς το Σύλλογο. Για πέμπτη κατά σειρά χρονιά, δέκα χιλιάδες (10.000) δολά-ρια στο ταμείο του Συλλόγου μας από τον ομογενή μας εξ Αμερικής Γρηγόρη Γ. ΜΙ-ΧΕΛΗ (Ντίνη). Ένα γνήσιο Λυνιστιανό-πουλο, που δεν ξέχασε, ούτε και θα ξεχάσει ποτέ τον τόπο της καταγωγής του, την όμορφη Λυνίσταινα, αν και έφυγε μικρό παιδάκι από εκεί. Μία μόνο τάξη του Δημοτικού μόλις που πρόλαβε να βγά-λει στο χωριό μας. Και όμως! Με μεγάλη λαχτάρα

Με ιδιαίτερη επιτυχία ορ-γανώθηκε και φέτος η ετήσια χοροεσπερίδα

του Συλλόγου Αποδήμων Λυνι-στιάνων. Η κορυφαία αυτή εκδή-λωση πραγματοποιήθηκε στις 9 Φεβρ. 2008, ημέρα Σάββατο στο χορευτικό κέντρο «ΛΑΜΨΗ» επί της λεωφ. Πάρνηθας. Τριακόσια περίπου άτομα κατέκλυσαν την πολυτελή αίθουσα του κέντρου.

Θα ήταν περισσότερα, εάν δεν συνέβαιναν σε ορισμένους ανυ-πέρβλητα κι απρόβλεπτα εμπό-δια, όπως θάνατοι, σοβαρές ιώσεις, δυσμενέστατες καιρικές συνήθειες.

Την εκδήλωσή μας τίμη-σαν με την παρουσία τους, ο αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου κ. Αθανάσιος Κονταξής απ’ τη Μεσσηνία, ο συγχωριανός μας

εισαγγελέας Εφετών και προϊ-στάμενος εισαγγελίας Πειραιώς κ. Ιωάν. Φ. Λαμπρόπουλος, ο βουλευτής υπολοίπου Αττικής κ. Αθανάσιος Μπούρας, ο συγ-χωριανός μας, πρώτος επιλαχών βουλευτής Αρκαδίας κ. Παναγ. Γ. Βαλασσόπουλος ( από Μεγαλ.κι εγγονός της Γιαννούλας Γ. Αγ-γελοπούλου), οι καθηγητές του ΤΕΙ Πειραιά κκ Γεώργ. Βλάχος και

Χρήστος Κουτσογεώργης γα-μπροί του Δήμου Στ. Δημητ/λου, ο πρόεδρος και Γ.Γ της Ομοσπ. Ολυμπ. Συλλόγων κκ. Δ. Μανώ-λης και Αγαθ. Παναγούλιας, ο καθηγητής κ. Ι. Μιχαλακόπου-λος, φίλος από Μεγαλ, αλλά κι εκπρόσωπος του συμπατριώτη μας κ. Γρηγορίου Γεωργ κι Αθα-νασίας Μιχελή, επειδή δεν μπό-

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΌργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 14o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 53 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2008 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA)

- Συνέχεια στη σελίδα 6

- Συνέχεια στη σελίδα 6

682

Αιόλου 100

κωδ. αρ. 4666

DWe send our love. The winter goes to his end

and our olds return to their homes. So, our village will find its life again. They are in a hurry to prepare the Easter season, for children and their families . Our compatriots, from many parties of Greece will visit Lynis-tena. Some years ago we used to keep our habits about Easter, because of it is the most re-spected Holyday.

On Good Friday the young decorate with flowers the Epi-taph, collected by all people from their gardens, fields and shrubs. But, as they collect each one of themselves, even today, used to express a cordial wish for their absent relatives.{ The older seasons when the boys were soldiers, immigrants etr, their parents didn’t know any-thing for years}. Young persons carry epitaph on their shoulders

continued on page 7

Dear LynistiansB y S o c r a t i s S m y r n i s

ΚΑΛΩΣ ΤΟ... ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΣΜΥΡΝΗ

Έρχεται στον κόσμο, πάντα μ’ ένα γο-ερό κλάμα, που κάνει όλους, όσοι το πε-ριμένουν, να γελάσουν ευτυχισμένα. Τι αντίφαση αυτός ο κόσμος!...Αυτό καταλαβαίνει τις δυσκολί-ες που το περιμένουν και κλαίει σπαρακτικά για την ζεστασιά που αφήνει και αυτοί πανηγυρίζουν, που ένα ακόμη όμοιο μ’ αυτούς πλάσμα μπαίνει στα βάσανα!...

Το σενάριο είναι πανάρχαιο, είτε διαδρα-ματίζεται σε πολυτελές μαιευτήριο, είτε στο σπίτι , είτε ακόμη και στο ...χωράφι. Στα πα-λιά χρόνια βέβαια η γέννηση ενός παιδιού, ακριβώς επειδή ήταν απόλυτα φυσιολογικό γεγονός, αλλά και πολύ πιο συχνό ίσως, περ-νούσε λίγο πιο απαρατήρητο. Γι αυτό και οι γυναίκες, μέχρι τις παραμονές του τοκετού, καμιά φορά μέχρι και την ώρα του, συνέχι-ζαν φυσιολογικά τη δουλειά στο χωράφι, στα

- Συνέχεια στη σελίδα 6- Συνέχεια στη σελίδα 7

Το σχολείο αποφοίτησης του Παν. Γιαννόπουλου το 1942

Ο Γρηγόρης Μιχελής με τη σύζυγό του Ευσταθία

Ο κ. Δημ. Μανώλης, ανάμεσα στα μέλη του ΔΣ εκφράζει τον χαιρετισμό του

Ο κ. Δημ. Μανώλης, ενώπιον μελών του ΔΣ εκφράζει τον χαιρετισμό του

Η ετήσια χοροεσπερίδα του Συλλόγου

(του Γ. Γ. του Συλλόγου, Δντή ΕΛ.ΑΣ Παν. Άγγ. Παναγούλια)

Το μεγάλο μας Πάσχα κι ο δικός μας ΑγιώργηςΟι φετινές άγιες πασχαλινές ημέρες είναι διπλές. Απ’ τη μια το άγιο Πάσχα με την καρτερία, την προ-ετοιμασία και την προσμονή μας κι απ’ την άλλη η δικιά μας γιορτή στο ιστορικό εξωκλήσι τ’ αγίου Γεωργίου στους πρόποδες τ’ άϊ –Λιά, που γιορτάζεται με τις δικές μας Και οι δυο γιορτές μαζί. Η μια συνέχεια της άλλης. Γι’ αυτό ελάτε να τα γιορτάσουμε όλοι μαζί, κοντά στο χωριό μας. Κι όσοι δε θάχετε αυτή τη δυνατότητα, σας ευχόμαστε, Καλό Πάσχα.

Για το το Δ.Σ. , ο Πρόεδρος

Το ιστορικό της ιδρύσεως της εφημερίδας «Αμπελιώνα» συνυφασμένο με τον τόπο 1966-2007

Η κα Βιβή Δερεχάνη-Σταυροπούλου, γνωστή σε όλους μας απ’ την κοινωνική αφοσίωση για την περιοχή μας, μας συγκίνησε και πάλι με την υπέροχη, με την άξια κάθ’ επαίνου πρωτοβουλία της. Τριπλή σε μέγεθος, σ’ ένταση και σε ποιότητα. Η πρώτη, γιατί είχε την προνοητικότητα, να γράψει βιβλίο πρωτοτυ-

Ελπίδα ζωής(για το βιβλίο της κας Σούλη Πισιμίση-Γερόσταθου)

Την κα Σούλη Πισιμίση, είχαμε τη χαρά να τη γνωρί-σουμε μαζί με το σύζυγό της Αριστομένη Γερόσταθο απ’ τα γειτονικά Πετράλωνα, στις γιορτές μας τον περασμένο Οκτώβριο στη Λυνίσταινα. Όμως, η Σούλη, το θαυμασμό και τα συναι-σθήματά της, για εκείνη την όμορφη βραδιά, την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, τα διατύ-πωσε, στο γνωστό και περίλαμπρο άρθρο της με τον τίτλο «Η Εθνική μου…Επέτειος», για τ’ οποίο και πολλοί αναγνώστες της «Λ.Φ» εξέ-φρασαν τα συγχαρητήριά τους, μαζί και την ένθερμη εκτίμησή τους.

Αλλ’ ίσως κι ως κόρη του φίλου αείμνηστου

Παναγιώτης Ευθ. Γιαννόπουλος στη στήλη των αθανάτων του Σχολείου του

(του Σωκράτη Τζαν. Σμυρνή)

- Συνέχεια στη σελίδα 8

- Συνέχεια στη σελίδα 8

Η κα Βιβή Δερεχάνη-Σταυρ/λου, Παν. Χαραλαμπόπουλος, Βύρ. Πολύδωρας, Δημ. Κουσελάς, Κ. Καράμπελας, Ι. Αδαμόπουλος

Ένας θησαυρός που χρειάζεται αφύπνιση

Δεν είναι υπερβολή που τέθηκε αυτός ο τίτλος, γιατί, όντως, είναι υλικό σε χειμερία νάρκη. Όμως το

πιο σημαντικό είναι γραμμένο από χέρια Λυνιστιάνικα. Tου Γιάννη Στ. Δημητρακό-πουλου. Γεννήθηκε το 1907 και μεγάλωσε στη Λυνίσταινα. Ήταν γιος του Σταύρου Δημητρακόπουλου και της Γεωργούλας Γ(Π). Σμυρνή.

Ο Γιάννης, τα πρώτα γράμματα, τα έμαθε στη Λυνίσταινα, και τα σχολαρχείο και γυμνάσιο στην Ανδρίτσαινα. Έτσι, με την αποφοίτησή του, απ’ τη μια πήγε στην, τότε, Αστυνομία Πόλε-ων κι απ’ την άλλη παρακολουθούσε και τη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία, όπως ο ίδιος γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του «Φλογέρα και καριοφίλι», αν και τελει-όφοιτος δεν έδωσε πτυχιακές εξετάσεις, επειδή πήρε προαγω-γή Αξιωματικού.

Με τα γράμματα, ποίηση κυρίως, αλλά και διάφορες ιστορί-ες του χωριού μ’ αληθινά γεγονότα και πληροφορίες, φαίνεται, πως ασχολήθηκε πολύ αργότερα. Μετά τα 60 του. Όμως η «πα-ραγωγή» του ήταν πολύ αποδοτική. Μέσα σε 22 χρόνια κατα-χώρησε σε 3100 σελίδες, 1313 ποιήματα, πολλά απ’ τα οποία άνω των 15 τετράστιχων, κάτι σαν τις γνωστές ελεγείες. Κι αν συνυπολογιστούν και τα διάφορα σκόρπια θα ξεπεράσουν τα 1325 ποιήματα.

Αυτά τα ποιήματα, με ημερομηνίες καταγραφής των, είναι κατανεμημένα σε 17 τετράδια. Το 17ο, μάλλον δεν πρόλαβε, λόγω υγείας, γιατί σε διάστημα 2, 5 χρόνων, (1989, 1990, έως Μάρτ. 1991), έγραψε μονάχα 10 ποιήματα. Μ’ αυτό το δέκατο «Καλωσόρισες Άνοιξη» κλείνει τον κύκλο του στην ποίηση, γιατί το επόμενο, το 11ο, «Η φωλιά» είναι ατελέσφορο. Ένα μονάχα 4στιχο δυσανάγνωστο.

Στο σημείο αυτό, οφείλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς την πάντα άξια δίπλα του, σύζυγό του, κυρία Σωτηρούλα Δημητρακοπούλου, που μου εμπιστεύτηκε, όλο αυτό το έργο τους, τ’ οποίο αμέσως και κωδικοποιήθηκε για ευκολότερη χρή-ση και προσέγγισή του.

Στο επόμενο θα γράψουμε για τα υπόλοιπα, όπως εκτυπω-μένη ποιητική συλλογή, πεζά κλπ. Σκοπός μας, να δοθεί, σε συ-νέχειες, μια πληρέστερη εικόνα τους, μες απ’ τη «Λυνιστιάνικη Φωνή». Κι αυτό το εισαγωγικό θα κλείσει με το τελευταίο του ποίημα, το 1313ο .

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΑΝΟΙΞΗ *Καλωσόρισες άνοιξη σ την οικογένειά μας,όλοι θα σ’ αγαπήσουμε και θα’σαι η χαρά μας.Καλωσόρισες άνοιξη, φωνάζουνε οι «γέροι»μα σένα περιμένουνε, να’ρθει καινούργι’αγέρι.

**Καλωσόρισες άνοιξη, σε καρτερούν οι νέοιμαζί να περπατήσετε, αλλ’ όμως.. χέρι-χέρι

** Ο Σταύρος σένα διάλεξε, να πάρει σύζυγό τουκαι συ να δείξεις άξι-άνοιξη σ το πλευρό του. Μαζί εσυμφωνήσατε κι’ οι δυο να παντρευτείτε,ας σας βοηθήσει ο Θεός, χρόνους πολλούς να ζήσ τε.

**Ανυπομονώ να σε γνωρίσω και το χεράκι σου να σφίξω. 15-3-1991 Συνεχίζεται.

2 621 αρ. φύλλου 53Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ-2381 Σκουμπούρης Γ. Σωτήρ .......................... 200 δολ-2382 Αγγελόπουλος Δ. Κων. (Θες/κη) ...................100-2383 Κορκολή Αθ. Χριστ-Παναγ/λου (Κυπ) ........... 50-2384 Σμυρνής Γ Σταύρ ................................................. 30-2385 Γερόσταθος Μένιος (Φίλ. Πετράλ) ................. 50 -2386 Σμυρνή Μάρ Φωτ-Φούκα................................. 50 -2387 Δράκου Γ. Μαρ-Παν/λου ................................... 50-2388 Γιαννόπουλος Γ. Σωτήρ ..................................... 20-2389 Δράκος Γ. Γεώργ ................................................... 50-2390 Μιχελής Ν. Αθαν .................................................. 50-2391 Αγγελόπουλος Γ. Ηλίας ...................................... 20- 2435 Σμυρνής Π. Γρηγ. (απ’ το νο 52) στ’ ορθόν .............................................. 50*-2304 Παναγούλιας Δ. Φώτ .......................................... 50-2305 Τάγαρης Γεώργ (φίλ. Ν. Φιγ) ............................ 15-2452 Χάνος Ελευθ (Πορτο Χέλι) ..............................100 -2453 Παναγούλιας Ι. Ευάγ ........................................... 20-2454 Παναγούλια Ι. Βούλα .......................................... 20-2455 Σμυρνή Γ Ειρήνη-Ντεαγγέλη(ΗΠΑ) ............... 25-2456 Σμυρνή σύζ. Ν. Βασιλική (ΗΠΑ) ...................... 25-2457 Γιαννόπουλος Πέτρ (εις μνήμη Ανδρ. Αντ Παναγούλια) ................................................ 30-2458 Σμυρνής Γ. Μιχαήλ ............................................500-2459 Μιχελή Γρ. Αθηνά ................................................ 50-2460 Παναγούλιας Αντ Δημήτ (εις μνήμη αδελφού του Ανδρέα) ...........................100-2461 Παναγούλιας Ανδ. Αντών (εις μνήμη του πατρός του Ανδρέα) ......................100-2462 Σμυρνή –Παρασκευοπούλου Ελέν (εις μνήμη θείου της Ανδρ. Παναγούλια) ............... 20-2463 Σμυρνής Μάρ. Νικόλ. ......................................... 20-2464 Αγγελόπουλος Ι. Γεώργ (Γύφ) .......................... 30-2465 Σμυρνής Τζ. Κων/νος.......................................... 50-2466 Σμυρνής Γ. Μάρκ ................................................. 50 -2467 Γιαννόπουλος Π. Γρηγ. ...................................... 20 -2468 Τράπεζα Κύπρου ................................................ 20-2469 Κορκολής Πέτ. Νικόλ. ......................................... 45-2470 Κορκολής Ν. Πέτρος ........................................... 45-2471 Κορκολή Ν. Έφη ................................................... 15-2472 Σμυρνής Γ. Αντών. ............................................... 25-2473 Γιαννοπούλου Π-Ευσταθίου Σωτηρ. ............. 15-2474 Παναγούλιας Δ. Παναγ (εις μνήμη γονέων του Δημητρίου-Παναγιώτας) ...................... 95 -2475 Μπαγουρδής Νικόλαος ..................................... 90-2476 Λαμπρόπουλος Γ. Κων/νος ............................... 25

-2477 Γιαννοπούλου Ι-Παπαδ/λου Αθαν ................. 30 -2478 Λαμπρόπουλος Κ. Χρήστος ............................ 25-2479 Μιχαλακόπουλος Ιωάν ....................................100-2480 Δράκος Σωτ. Γεώργιος ....................................... 50-2481 Γιαννοπούλου Γ-Βεργή ...................................... 30-2482 Δράκος Ι. Παναγιώτης ...................................... 50-2483 Δράκος Π. Ιωάννης ............................................. 50-2484 Αγγελόπουλος Δ. Μιχαήλ ................................. 20-2485 Πατσιώτης Παν- Γιαν/λου Φωτ ....................... 50-2486 Γιαννόπουλος Δ(Π) Παναγ ................................ 25-2487 Γιαννόπουλος Π(Δ) Δημήτ ................................ 25-2488 Κορκολής Γ(Καν) Παν (Τάκης) .......................100-2489-90 Αγγελόπουλος Π(Ν) Νικόλ. ........................ 70 -2491 Γκουγκούση Ανδ-Αποστ/λου Αθαν ............... 20-2492 Αγγελόπουλος Δ. Γεώργ(ιερ) .........................100 -2493 Παπανδρέου Σπ.-Ροδίτη Άννα ........................ 40-2494 Γκουγκούσης Ανδ Αντών .................................. 30-2495 Αγγελόπουλος Ηλ. Γεώργ ................................. 50-2496 Δημητρακόπουλος Ν. Σταύρ ........................100-2497 Δημητρακόπουλος Ν. Σταύρ .......................... 30-2498 Γιαννοπούλου Π-Κουκ/ράκη Βασιλ ............... 20-2499 Γιαννοπούλου Γ. Γουρνάκη Αικ ....................... 50-2500 Παναγούλιας Ι. Ευάγγ. ....................................... 15-2501 Τουκαλάς Γεώργ(ιερ) ......................................... 15-2502 Γκουγκούση Σπ-Κορμπά Αικ ........................... 20-2601 Χρονόπουλος Γ. Άγγελ. 30-2602 Κοκολή Ηλ-Αργυρ/λου Δήμητρα (εις μνήμη του αδελφού της Θανάση) ..................150-2603 Σμυρνής Τζ. Κων/νος........................................100-2604 Σμυρνής Μάρ. Αντών .......................................100-2605 Σμυρνής Γ(ιερ) Νικ .............................................. 50-2606 Λαμπρόπουλος Β. Νικ ........................................ 30-2607 Αϊβαλιώτης Γεώρ ................................................. 20-2608 Μιχελής Ν. Θωμάς ............................................... 25-2609 Δράκος Σωτ. Γεώργ. ............................................ 50

Παρακαλούμε, ελέγξτε τις αποδείξεις σας για τυχόν αβλεψίες ή παραλείψεις και ειδοποιείστε μας αμέσως να διορθωθεί στην επόμενη Λ.Φ. Ευχαριστούμε για τις όποιες ερωτήσεις ή διαπι-στώσεις σας.

Ο ταμίαςΜάρκος Γ. ΣμυρνήςΕλικώνος 20 Κυψέλη

11364 τα 210-8679985

Ο κ. Χρυσάνθης τις ευχές του μας τις έστειλε με μια οικογενειακή φωτογραφία

Ο κ. Δημήτρης (James) Χρυσάνθης, πάντα μας στέλνει τις ευχές του μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο, που μαρτυρεί τις ευαισθησίες, την αγωγή και την παιδεία του. Αυτή τη φορά με μια όμορφη φωτο-γραφία με τη σύζυγο και την κόρη του. Τον ευχαριστούμε για μια ακόμα φορά και αντευχόμαστε να είναι πάντα ευτυχισμένοι.

Λαχειοφόρος αγορά-δωροδότες

Αισθανόμαστε μεγάλη την υποχρέωση να ευ-χαριστήσουμε θερμά τους συμπατριώτες και τους εκλεκτούς φίλους του Συλλόγου μας,

που με την προσφορά τους, συνέβαλαν στην επιτυ-χία της λαχειοφόρου αγοράς της ετήσιας χοροεσπε-ρίδας μας και την οικονομική τόνωση του Συλλόγου. Επισημαίνουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των δώρων, για πρώτη φορά, ήσαν κτηνοτροφικά προϊόντα, την προσφορά των οποίων δέχθηκε το κοινό με ευχαρί-στηση. Επίσης κρίνουμε χρέος μας να αναφέρουμε τα ονόματά τους, οι κύριοι και κυρίες:

- Βλάχος Γεώργ (γαμβρός Λυνιστιάνος), Μηχα-νολόγος-Μηχανικός, καθηγητής ΤΕΙ και η σύζυγός του Μιμή Δημοσθ. Δημητρακόπουλου, εις μνήμη του αείμνηστου πεθερού και πατέρα της, αρωμα-τικά κρασιά παραγωγής των από τα Μεσόγεια.

- Σμυρνής Τζ. Κων/νος, ιδιοκτήτης γραφείου ευρέσεως, ένα κατσίκι ντόπιο

-Γιαννόπουλος Γ. Πέτρος, τυρί, μυτζήθρες, χυλοπίτες, παστό, κρασί (όλα Λυνιστιάνικης παρα-γωγής)

-Αγγελόπουλος Άγγ. Αντώνης, μέλι προέλευ-

σης Μεσσηνιακού Ταϋγέτου-Περαμερίτης Αν. Ιωάννης αγνό παρθένο

ελαιόλαδο παραγωγής του -Δράκος Γ. Ανδρέας ωραίες τούρτες-Σμυρνής Γ. Μάρκος 5 φιάλες ουίσκι -Σκουμπούρη Ι. Αιμιλία ένα σετ μαξιλάρια

των πέντε τεμαχίων-Σμυρνή σύζ. Γρ. Ελένη (Παπανδρέου) ένα

υπέροχο εργόχειρο-Κοκκώνης, Ι.και Κούλ. Νικολοπού/λου, Γε-

ώργιος, ιδιοκτήτης της βιομηχανίας με την επω-νυμία «ΗΡΑ» εκλεκτά παιδικά ενδύματα

-Σμυρνή Γ. Ευσταθ-Παντελέων ένα χειροποί-ητο σεμέν

-Παντελέων, Β. κι Ευσταθίας, Γεώργιος διά-φορα δώρα αξίας περίπου 100 Ε

-Γιαννοπούλου Ι. Αθανασία-Παπαδοπούλου διάφορα δώρα (κρασιά, ποτήρια κλπ)

-Παναγούλιας Γ. Φώτιος φιάλες ουίσκιΤους ευχαριστούμε όλους και τους ευχόμαστε

να’ναι πάντα καλά κι ευτυχισμέναΤο ΔΣ του Συλλόγου

Εκείνο τον καιρό, πριν από την κατοχή, αλλά κι αργότερα. Μπουλούκια πήγαιναν τα παιδιά από τα χωριά τους στο Γυμνάσιο της Ανδρίτσαινας. Κακοντυμένα, ξυπόλητα και πάντα πεινασμένα. Πείναγαν τα παιδιά εκείνους τους καιρούς! Πείναγαν για μάθηση, για προκοπή, για μόρφωση κι αναζητούσαν τη γνώση με λαμπίτσες πετρελαίου. Τρεμο-κουκούραγαν τότε οι μαθητές από το κρύο, αλλά ήσαν γελα-στοί, υπάκουοι, σεβαστικοί. Δεν αντιμίλαγαν, όχι πως δεν είχαν κότσια, αλλά γιατί ξεχώριζαν το φως και είχαν οράματα. Και διάβαζαν άνετα ύμνους του Ορ-φέα, τον Πολύβιο και τον Θου-κυδίδη και έγραφαν εύκολα τον Δημοσθένη και τον Ξενοφώντα και συνέθεταν γρίφους μαθημα-

τικούς και λογοπαίγνια έξυπνα.Και σήμερα; Σήμερα οι μαθη-

τές καιροφυλαχτούν να δραπε-τέψουν από το καθήκον και τη μάθηση, ν’ αρπάξουν τα κλειδιά του σχολείου και να οργανώσουν αντίσταση και γνώση. Πέντε μα-θητές ή δέκα, με το πρόσχημα ότι νοιάζονται για καλύτερες συνθήκες της παιδείας, απαγο-ρεύουν στους πολλούς το δίκιο, το σωστό και τη συνέπεια. Και δεν φτάνει τούτο το κακό, αλλά πρωτοστατούν και στο ξεχαρ-βάλωμα όλων των τάξεων. Γυα-λιά καρφιά τα κάνουν όλα στα γραφεία, στους διαδρόμους, στα

θρανία και στα όργανα. Αυτές οι ενέργειες φανερώνουν ανευθυ-νότητα, πολλές φορές κακία με υστερόβουλες προθέσεις. Όταν μια ομάδα μαθητών ισχυρίζεται ότι ενδιαφέρεται για το συνολικό καλό και οι ζημιές είναι ασυνεί-δητες και πρέπει να τιμωρούνται. Οι γονείς αυτών των μαθητών είναι συνυπεύθυνοι για την κατα-στροφή και την ίδια τη λεηλασία κάποτε. Βέβαια η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης είναι τρανά ιδανικά, αλλά δεν πρέπει να εδράζονται στην ασυδοσία και σε αίτια μικροπρέπειας. Για να μπορούμε ν’ αντικρίζουμε καλά το μέλλον και την προκοπή, πρέπει να τολμάμε την αναπόλη-ση του παρελθόντος.

Δημήτριος Κοπανάς ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ

Καταλήψεις σχολείων

Ο Δημ, Χρυσσάνθης με τη σύζυγο και κόρη τους

Μια ακόμα μάστιγα

Ο ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ«Απαιτείται ενημέρωση και πρόληψη»

Είναι πολλοί οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στη ζωή των ανθρώπων και μάλιστα των

νέων μας. Κίνδυνοι, οι οποίοι, αν δεν προσεχτούν και δε ληφθούν τ’ αναγκαία προστατευτικά μέ-τρα, μπορούν να τινάξουν τη ζωή στον αέρα εκθέτοντάς την σε περιπέτειες ή σε μη αναστρέψιμες κατα-στάσεις. Ναρκωτικά, χαρτοπαιξία, έιτζ, κά-πνισμα, αλκοολισμός και άλλα. Αληθινές μάστιγες αν δεν προ-σεχτούν.

Ο λόγος, σ’ αυτή τη γραφή, για τον α λ κ ο ο λ ι σ μ ό. Ο όρος για να μην ξεχνούμε και τη γλώσσα μας απ’ την αλκοόλη ή την αιθα-νόλη, όπως τη θέλει η Χημεία και με τον τύπο της CµH5 OH, το οι-νόπνευμα, όπως το ξέρει ο λαός μας. Υπάρχουν δύο κατηγορίες οινοπνευματούχων ποτών, που παίρνει ο άνθρωπος. Αυτά, που έχουν υποστεί ζύμωση, όπως εί-ναι το κρασί, ο μηλίτης, η μπύρα, και τ’ άλλα που’ναι αποσταγμέ-να, όπως το ούζο, το τσίπουρο, η τσικουδιά και γενικά τα ηδύποτα ποτά.

Αρχικά, η αλκοόλη χρησι-μοποιήθηκε για θεραπευτικούς σκοπούς και ως τονωτικό φάρ-μακο, αλλά στην πραγματικό-τητα είναι δηλητήριο που διε-γείρει το νευρικό σύστημα και στη συνέχεια μπορεί να φέρει πλήρη εξάντληση. Η αλόγιστη χρήση της αλκοόλης μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες κατα-στάσεις.

Εδώ, πρέπει ν’ ανοιχτεί πα-ρένθεση, και να ειπωθεί πως η χρήση αλκοόλης και ιδιαίτερα του καλού κρασιού, με μέτρο, δε βλάπτει τον οργανισμό. Ίσως τον ωφελεί κιόλας, γιατί τον το-νώνει κι επιδρά ευεργετικά και στο κυκλοφορικό του. Γι’ αυτό και ο οίνος, μαζί με το σίτο και το έλαιον φέρονται ευλογημένα απ’ την εκκλησία. Είναι, άλλωστε, γνωστή η ρήση «οίνος ευφραί-νει καρδίαν ανθρώπων» και το ότι ο Χριστός με το κρασί έκανε και το πρώτο θαύμα του σ’ ένα γάμο στην Κανά.

Κλείνει η παρένθεση: Η χρή-ση αλκοόλης απαγορεύεται σε όσους πάσχουν από συμμαχικές παθήσεις, παθήσεις συκωτιού, νεφρών και αγγείων. Αυτός που συχνά χρησιμοποιεί κάθε φορά μεγάλες ποσότητες γίνεται αλ-κοολικός, «Η έξις δευτέρα φύ-σις» έλεγε κάποιος σοφός πρό-γονός μας.

Ο αλκοολισμός, στον οποίο μοιραία οδηγείται ο άνθρωπος που κάνει αλόγιστη χρήση του αλκοόλ, μπορεί να’ναι οξύς, οπότε έχουμε αυτό που ξέρουμε ως μέθη και μπορεί να καταστεί και χρόνιος. Η πρώτη έχει ως επακόλουθα τους σεισμούς, τις ψευδαισθήσεις, το παραλήρη-μα και παρόμοιες καταστάσεις που φέρνουν το άτομο εκτός λογικής και σε μια κατάσταση γελοιοποίησης. Και ο χρόνιος αλκοολισμός οδηγεί στη μακρό-χρονη χρήση –καλύτερα κατά-χρηση- των οινοπνευματωδών ποτών και σε πότες ευκαιρίας

(με υπερβολική κατανάλωση της στιγμής) και σε συστηματι-κούς που πίνουν την κάθε στιγ-μή. Και μπορεί η περιστασιακή μέθη να είναι και ακίνδυνη αν δεν επαναλαμβάνεται, όμως ο χρόνιος αλκοολισμός φέρει στο χρήστη οινοπνεύματος όχι μόνο

σωματικές βλάβες αλλά ψυχικές ανωμαλί-ες που’χουν επιπτώσεις και σε όλη του την οι-κογένεια. Φανταστείτε έναν αλκοολικό πατέ-ρα. Ο Κλεμανσώ είπε κάποτε πως το οινό-

πνευμα έχει φονικά αποτελέσματα μεγα-λύτερα από εκείνα

των μεγάλων μαχών. Κ «καθ’ έξιν» χρήση μεθυστικών ή και ναρκωτικών ουσιών, πολλές φο-ρές, οδηγούν στο έγκλημα. Απ’ τον αλκοολισμό ξεφεύγει κανείς με θεραπεία. Γι’ αυτό, χρειάζεται ενημέρωση για την επίδραση που ασκεί η χρήση του αλκοόλ στον ανθρώπινο οργανισμό, ώστε να γίνει συνείδηση στον καθένα- και ιδιαίτερα στους νέ-ους, που απ’ τη φύση τους θέ-λουν όλα να τα δοκιμάζουν-και για το γεγονός ότι οδηγεί στην εγκληματικότητα.

Ισχύουν κι εδώ ό ,τι για πολ-λά άλλα πράγματα: Τα προλη-πτικά μέτρα. Η λήψη μέτρων εναντίον της υπερβολικής κα-τανάλωσης οινοπνεύματος έχει θετικά αποτελέσματα και απο-φεύγονται οδυνηρές καταστά-σεις με τ’ απρόβλεπτά τους. «Το παν μέτρον άριστον» πρέπει και στη χρήση του αλκοόλ, να εφαρμόζεται. όπως και το «Μη-δέν άγαν»

Σημ: Αγαπητέ Στάθη, χαιρό-μαστε τις καταξιώσεις σου. Το βιβλίο σου άριστο, οι ομιλίες σου πειστικές, τα γραφόμενά σου αντιπροσωπεύουν το, γνω-στό σ’ εμάς, πνευματικό σου ήθος, αλλά και η προεδρία σου στην Ένωση Λογοτεχνών, ανυ-ψώνουν όλες τις Αξίες. Σε συγ-χαίρουμε

3 622αρ. φύλλου 53 Λυνιστιάνικη Φωνή

συνέχεια απ’ το προηγούμενο

3) Διαφόρτι- Λύκαιος Ζεύς.Η λέξις «Διαφόρτι» άλλη ονομασία νεωτέρα του

Λυκαίου, είναι σύνθετος (Δία+φέρω) και σημαίνει το όρος, το φέρον τον Δία. Σύμφωνα με τον αρκα-δικόν μύθον η Ρέα μετέβη επί του Λυκαίου και έτε-κεν έν τινι άντρω αυτού τον Δία. Την επιμέλειαν της ανατροφής του ανέθεσεν εις τας τρεις νύμφας του τόπου: Αγνώ, Νέδα και Θεισόαν. Τα ονόματά των διεώθησαν ως τοπωνύμια: η Νέδα ως ποταμός, η Θεισόα ως κοινότης (Θεισόα ή Λάβδα) κοντά στην Καρύταινα και η Αγνώ ως πηγή, την οποίαν άλλοι τοποθετούν κοντά στις Άνω Καρυές στις πηγές του Αλφειού και άλλοι κοντά στο Κακαλέτρι (;) στις πηγές της Νέδας.

Κατά τον Στράβωνα, το Λύκαιον παλαιό-τερα εκαλείτο και «Όλυμπος», εξ ών και τα επίθετα του θεού «Λύκαιος και Ολύμπιος Ζεύς». Μια δε κο-ρυφή του Ολύμπου τούτου ελέγετο «Κρητέα» και εξ αυτού ορμώμενοι οι Κρήτες είπον ότι η Ρέα εν Κρήτη έτεκε τον Δία (Π1,Π2). Επί της Κρητέας καλουμένης και «Ιεράς Κορυφής» υπήρχε βωμός του Λυκαίου Διος εν μέσω δύο λιθίνων στηλών. Επ’ αυτών είχον τοποθετήσει τα ομοιώματα δυο μεγάλων, επιχρύ-σων αετών αντικριστών. Ο αετός ήτο το ιερόν πτη-νόν και σύμβολον του Διός. Εδώ ο ιερεύς του Διός προσέφερε τω Θεώ μυστηριώδεις θυσίας κατά την εορτήν των Λυκαίων. Το ιερόν τούτο θυσιαστήριον-απηγορεύετο να πλησιάσουν οι αμύητοι επί ποινή θανάτου. Ακόμη και τα εισερχόμενα εις το τέμενος ζώα εφονεύοντο (Π4, 2/72). Πλησίον εκεί και εις χαμηλοτέραν τοποθεσίαν (κοντά στις Άνω Καρυές) υπήρχε ναός του Διος, στάδιον και ιππόδρομος, όπου ελατρεύετο ο Λύκαιος Ζεύς και ετελούντο τα Λύκαια.

4) Τα ΛύκαιαΤαύτα ήσαν εορτή τελουμένη προς τιμήν του

Λυκαίου Διός και κατά τους μύθους καθιερώθησαν υπό του Λυκάονος. Δεν γνωρίζομεν όμως εάν ήτο ετησία, διετής, τριετής ή 4ετής εορτή. Κατά τον Ξε-νοφώντα (Κύρου Ανάβ. 1,2,10) τα Λύκαια ετελούντο περί τα μέσα Μαϊου (Π3,34/281). Η εορτή αυτή πε-ριελάμβανε:

α) θρησκευτικάς τελετάς: ύμνους, δεήσεις, προσφοράς και μυστηριακάς θυσίας ήτοι ανθρω-ποθυσίας, εξ ών τα Λύκαια εγένοντο περιλάλητα. Η πρώτη ανθρωποθυσία αποδίδεται τω Λυκάονι, όστις εθυσίασε τω Λυκαίω Διί. Έκτοτε οι Αρκάδες συνέχι-ζον να θύουν κυρίως παίδας, κατά το παράδειγμά του. Η θυσία εκείνη εγίνετο εν κρυπτώ και ο συμμε-τέχων της εορτής λαός επληροφορείτο τούτο εκ των υστέρων (Παυσαν. 8, 38,7/-Π3). Έπειτα ανεμείγνυον το ανθρώπινον κρέας μετ’ άλλων κρεάτων, τεθυμέ-νων ζώων. Το έβραζαν και το προσέφεραν εις τους πιστούς. Και όστις έτρωγεν ανθρώπιον κρέας μετε-

μορφούτο, κατά τον μύθον, εις λύκον, βιούντα επί τα όρη, και παρέμενε τοιούτος επί εννέα έτη. Και αν, κατά το διάστημα τούτο, δεν επανέτρωγεν ανθρώπι-νον κρέας, εγίνετο και πάλιν άνθρωπος, άλλως παρέ-μενεν ισοβίως λύκος (Π1,8/856)

β) Αγώνας σταδίου και ιπποδρόμου, ανδρών τε και παίδων, οι οποίοι ετελούντο χωριστά. Οι νι-κηταί ωνομάζοντο «Λυκαιονίκαι» και ελάμβανον διάφορα έπαθλα. Τα Λύκαια αναφέρει πρώτος ο

θεοσεβής Πίνδαρος. Κατ’ αυτόν ήσαν μία εκ των αρχαιοτέρων εορτών μετά από τα Ελευσίνια και τα Παναθήναια (Π1,Π3). Όταν ο γεωγράφος Στράβων (65πΧ-23 μΧ) επεσκέφθη το ιερόν του Λυκαίου Διός, εύρε τούτο εγκαταλε-λειμμένον και τα Λύκαια ετελούντο εν Μεγαλοπόλει (Π1,Π3). Φαίνεται ότι, όταν ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινών-

δας ίδρυσε το 371 πΧ την Μεγαλόπολιν και ηνάγκα-σε τους κατοίκους των περιχώρων να μετοικήσουν εκεί, μετεφέρθησαν και οι κάτοικοι του Λυκαίου, οι οποίοι μετέφερον εις Μεγαλόπολιν και την λατρείας του Διός. Αλλά το ίδιο διεπίστωσεν αργότερα και ο Παυσανίας, όταν επεσκέφθη τα Ιερά του Λυκαίου, περί το 180 μΧ. Τα Ιερά ήσαν έρημα και τα Λύκαια ετελούντο εν Μεγαλοπόλει, όπου υπήρχε και ναός του Λυκαίου Διός.(Παυσαν 8,30,2 και Π3). Οι ολίγοι γέροντες τους οποίους συνήντησε εκεί, αφηγήθη-καν τω Παυσανία τα ακούσματά των περί των αν-θρωποθυσιών εν Λυκαίω και λοιπά θέματα. και ούτω έχομεν τας ειδήσεις (Π4)

5) Η πηγή της ΑγνούςΗ Αγνώ, ως είπομεν, ήτο νύμφη του Λυκαίου και

τροφός του Διός. Κατά τον Παυσανίαν, πλησίον του βωμού του Διός υπήρχε πηγή καλουμένη «Αγνώ», ήτις «ίσον παρέχεσθαι το ύδωρ εν χειμώνι και εν ώρα θέρους (Αρκαδ. 38,8). Εν αυτή άλλοι τοποθετούν τας πηγάς του Αλφειού και άλλοι της Νέδας. Πάντως επί την πηγήν ταύτην, συνεχίζει ο Παυσανίας, προσήρ-χοντο οι Αρκάδες εν καιρώ παρατεταμένης ξηρασί-ας στον Ομβρίον και Υετίον Δία δια να βρέξη και να σώση τα σπαρτά των Εκεί ο ιερεύς του Διός, αφού έψαλλεν ύμνους, ανέπεμπε δεήσεις και προσέφερε θυσίας. Ίστατο επί της πηγής και διά τινος κλάδου δρυός ανετάραζε το ύδωρ τούτον ώστε το θόλωμά του ανήρχετο βαθμηδόν εις τον ουρανόν και εγίνετο νέφος και εκείνο βροχή, υετός (Π3,2/65 & Π4, 2/72).

Τούτ’ αυτό ακριβώς έπραττον εν καιρώ ξηρασίας και οι Αργείοι επί του όρους Αραχναίου, όπου ελά-τρευον τον Κορυφαίον Δία και την Ήραν και παρε-κάλουν αυτούς να τους σώσουν από την σιτοδείαν (Π4, 2/72)

Σημ: «Λ.Φ» Αγαπητέ Κυριάκο, εκείνοι οι μαθη-τές σου δεν χορταίνουν. Τους είχες «κακομάθει…». Τράβα τα τώρα!!! Σ’ ένα φύλλο δεν μπόρεσα ν’ ανταποκριθώ και οι ερωτήσεις βροχή.

ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ

Λύκαιον, το ιερόν όρος των Αρκάδων (του δασκάλου Κυριάκου Τσιούτα)

Θέλω να συγχαρώ τους φίλους Λυνιστιά-νους για την ωραία εμφάνιση της εφη-

μερίδας τους και τα θέματα που πραγματώ-νονται. Επίσης τους ευχαριστώ που γράψανε και για το βιβλίο μου, «Πλατάνια Τριφυλίας», αλλά και για μένα. Το σημερινό άρθρο που θα ακολουθήσει είναι κοντά στην παράδο-ση και το αφιερώνω στη ηρωίδα μάνα του χωριού Λυνίσταινας Ολυμπίας.

Χριστοημέρα-Πρωτοχρονιά-Απόκριες, με πολλή διάθεση μας φέρνουν κοντά

στα περασμένα, νοσταλγίες στον πατρικό χώρο της ελληνικής υπαίθρου και στο παρα-γώνι. Οι μέρες αυτές κρύβουν πολύ νόστο και είναι αφιερωμένες στο γυρισμό. στον κάθε γυρισμό. Του ξενιτεμένου, του στρα-τοκόπου, του νοσταλγού, που αναπολούν το παλιό μαγικό παραγώνι. Και η μάνα στο κεφαλόσκαλο, στο αγνάντεμα, στο καρα-ούλι καρτερεί τον ξενιτεμένο γιο της. είναι λεπτή η ώρα της μητρότητας, η στιγμή της αγκαλιάς και των χαρούμενων αναφιλητών. Η καταξίωση της προσευχής. Διπλή χαρά με διπλό καρδιοχτύπι το παραγώνι και το αντί-κρισμα της δακρυσμένης μάνας, στο ταπει-νό παραγώνι κι αρχίζουν ν’ αραδιάζουν ανα-μνήσεις. Στη θέρμη που φεγγοβολά σμίγουν η παράδοση και τα γλυκόλογα της μάνας. Η εποχή μας κυνήγησε το αρχαιότερο κειμήλιο της ελληνικής οικογένειας την πατροπαρά-δοτη εστία.

Στις μεγάλες πόλεις έσβησαν οι φλόγες του, πάγωσαν τα καπνισμένα γονολίθια

του, πέρασε στα παρασκήνια της λησμονιάς, ύστερα από ένα μακρόχρονο χορό που χό-ρεψαν αδιάκοπα οι φλόγες του. Το ελληνικό χωριό κράτησε με θρησκευτική ευλάβεια το παραγώνι σαν κάτι το ιερό στον καιρό μας. Η ελληνική ύπαιθρος συνεχίζει να διατηρεί αναμμένο με τα γέρικα κούτσουρα λόγγου και τα παραμύθια του παππού.

Το παραγώνι του χωριού είναι ζωντανή ποίηση που θρέφει

τις γενιές και θερμαίνει την ορ-θόδοξη ελληνική συνέχεια. Αυτές τις ημέρες η παρουσία του παίρνει ξεχωρι-στή και ατίμητη αξία. Είναι η ώρα και η απο-κορύφωση της ομορφιάς του. Οι ζεστές στά-χτες του παραγωνιού, θερμαίνουν τα παλιά, τον παιδικό κόσμο, τον ταπεινό κόσμο των ονείρων, της αχόρταγης παιδικής φαντασίας και των θρύλων που πλάθονται γύρω του για τα «παγανά». Είναι ο ιερός χώρος που γίνεται με κατάνυξη το χαρούμενο αμίλητο κουβεντολόγι με ατέλειωτα παιχνίδια και τα

σχήματα που κάνουν οι φλόγες του και εκεί στη ροδοκόκκινη θράκα ψήνονται οι μπρι-ζόλες από κρέας χοιρινού και οι πυκνές κά-πνες αρωματίζουν σαν μεταλαβιά μοναχών το παλιό κρασί.

Ποιος από εμάς δεν θα ήθελε να βρίσκε-ται αυτές τις μέρες στο χωριό του; Ακό-

μη και οι εκκλησιές εκεί στο χωριό τραβούν πιο πολύ από εκείνες του άστεως. Γιατί αλ-λιώς νιώθουμε τη λειτουργία εκεί και αλλιώς στην πολύβουη πόλη. Γιατί πολλοί από εμάς

εκεί βαπτισθήκαμε, παντρευτήκαμε, προσκυνήσαμε, εξομολογηθήκαμε. Και εκεί, ο παπάς, μας παρουσίασε στον οίκο του Θεού, τα άγια των Αγίων, και μας κοινώνησε τη Θεία Μετάληψη που σώζει αληθινά κάθε άνθρωπο.

Αλλά και τα κοιμητήρια εκεί, είναι ακόμη ο λόγος επιστροφής στο

χωριό, γιατί εκεί βρίσκονται και τα κόκαλα των προγόνων μας, που περιμένουν εμάς ως γεννήτορές μας να τους ανάψουμε το καντηλάκι ή ένα κερί και γιατί όχι, όταν έλ-θει το πλήρωμα του χρόνου για τον καθένα μας, εκεί θα θέλαμε να βρεθούμε, μαζί με τους προγόνους μας, γιατί μόνο εκεί υπάρχει μακαριότητα της ψυχής και του σώματος…., όπως και το αμετάθετο.

Για τη γιορτή της μάνας στη Λυνίσταινα

(Γράφει-σχολιάζει: Ο Δημ. Καραγιάννης, απ’ τα Πλατάνια Τριφυλίας)

Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 623αρ. φύλλου 53

Ο πρώτος γιος του Θο-δωρή Θεοδωρόπου-λου, αν και παρουσι-άζεται δεύτερος, σε

σχέση με το Θωμά, ήταν ο Δη-μήτρης. Κι όπως έγραψε προς τη «Λ.Φ» ο Δημήτρης Παν. Μιχελής (τελωνειακός) 4ος σε γενιά, ο Θοδωρής Β΄ με το ψευδώνυμο «καρυοφύλλης», που δεν απο-χωριζόταν ποτέ το ντουφέκι απ’ των ώμο του, απέκτησε επτά αγόρια, μ’ άγνωστο αριθμό κο-ριτσιών. Το σπίτι του δίπλα και νοτιοδυτικά απ’ τη μοναδική τότε πλατεία, τη Ραχούλα. Όμως, ο Τούρκος υπεύθυνος της Λυνί-σταινας, είτε απ’ τα πολλά παι-διά που οπωσδήποτε τον αντι-μαχόντουσαν όσο μεγάλωναν, είτε γιατί ο Θοδωρής γινόταν περισσότερο επικίνδυνος όσο προχωρούσε η οσμή και το κλί-μα του ερχόμενου ξεσηκωμού, έδιωξε αυτή τη «λυκουνιά» και την έστειλε στο καταράχι των Πετρουλάδων, όπου κι ο φράγκι-κος πύργος. Έτσι, φαινόταν πως

ο Θοδωρής και η οικογένειά του ήταν προσκολλημένη στη Λυνί-σταινα, γιατί η πλειονότητα των χωραφιών τους, άρχιζαν απ’ το Ρεμαντάνι και τέλειωναν στην κορφή της Ρακαλίνας. Τα περισ-σότερα απ’ αυτά υπάρχουν στην οικογένεια και σήμερα. Μάλιστα δε, σ’ αυτά τα χωράφια, άφησε την τελευταία του πνοή κι ο Πα-ναγιώτης γιος του 3ο Δημητρίου το 1994, όπως φαίνεται στ’ ανα-πτυσσόμενο δέντρο. Απ’ αυτά τα παιδιά του Θοδωρή Καρυο-φύλλη, στο χωριό έμειναν ο Δη-

μήτρης κι Θωμάς. Τα υπόλοιπα πέντε, εγκαταστάθηκαν στους χώρους των Λυνιστιάνικων χει-μαδιών: Στροβίτσι, Μοφκίτσα, Μεσσηνία κλπ.

Ο Δημήτρης, ο 2ος στη σει-ρά ήταν απ’ τους πρώτους που έλαβε μέρος στην Παλιγγενεσία, ενώ ο Θωμάς το 1828. Αυτό μας οδηγεί στη σκέψη πως είχε γεν-νηθεί νωρίτερα απ’ το 1800.

Για το Δημήτρη, όπως και για το Θωμά, στα Γενικά Αρχεία του κράτους (τμήμα) χειρογράφων υπάρχει μια έκθεση του 1846, π’ αναφέρεται σε ποιες μάχες έλαβε μέρος κι όντως δεν έλειψε από καμιά. Εκεί κι εκείνος δηλώνει με το επώνυμο «Θεοδωρόπουλος», π’ αργότερα απαντώνται κι ως «Θωμόπουλοι», ίσως απ’ το πα-ρακλάδι τ’ αδελφού του Θωμά. Έτσι, καταργήθηκαν και τα δυο και συνδέθηκαν, μάλλον, με το γενικότερο και παλιότερο επώ-νυμο της οικογένειας «Μιχελής».

Το επισημαντικό τους όνομα «Καραμεϊντάνης», όπως γράφει

κι ο Δημήτρης, από μια εκδοχή το έβαλε ο Τούρκος αγάς της Λυνίσταινας στο Δημήτρη το γιο του Θόδωρου του Β΄ γιατί εκεί-νος είχε το δικό του «Καρυοφύλ-λης». Η ετοιμολογία της λέξης «Καραμεϊντάνης» σύμφωνα με την άποψή του, που συμφωνού-με απόλυτα «…είναι σύνθετη απ’ το καράς και μεϊντάνι. <Καράς> τούρκικα σημαίνει καθαρόαι-μο-υπερήφανο άλογο και το <μεϊντάνι> πλατεία. Έτσι, όταν ο Δημήτρης έβγαινε στη Ραχούλα, ο αγάς που είχε σπίτι λίγα μέτρα πιο πάνω και τον έβλεπε, έλεγε, πως σαν καράς βγαίνει στο μεϊ-ντάνι».

Ο Δημήτρης, με τη δική του σειρά, εκτός απ’ τον Περικλή, απέκτησε κι άλλα 4 αγόρια μ’ άγνωστα τα κορίτσια, όπως και στο χάρτη, για τα οποία θα συ-νεχίσουμε στο επόμενο, μ’ όσα στοιχεία έχουμε. Ο Περικλής που συνέχισε την οικογένεια στη Λυ-νίσταινα με το Δημήτρη και την Κατερίνα παντρεμένη με τον Κωνσταντή Στ. Δράκο, τέλειωσε άδοξα τη ζωή του από μια κοκ-κορεβυθιά έξω απ’ το μιχελαίικο αλώνι. Είπαν από υπερευαισθη-σία. Τα παιδιά του Δημήτρη, εκτός απ’ τον Ανδρέα που έχασε τη ζωή του στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, Παναγιώτης και Γιάννης έμειναν στη Λυνίσταινα, αλλά και τα παιδιά αυτών, ακολούθησαν το μεταναστευτικό ρεύμα. Ο μό-νος που σήμερα βρίσκεται στη Λυνίσταινα, απ’ αυτήν την οικο-γένεια του Περικλή είναι ο Γιάν-νης του Δημήτρη με τη σύζυγό του Μαρία Β. Γιαννόπουλου.Συνεχίζεται.

Γενεαλογικό δέντρο του Δημητρίου Θεόδ. Μιχελή (Θεοδωρόπουλου)

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος(Πρόεδρος)

Παρασκευά 7 Μαρούσι 15124 τηλ. 210-80.20.464

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι υπεύθυνος Ενοντι του νόμου

ΣωκράτηςΤζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Παγκράτι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: linist@otenet.gr

Συντοκτική Επιτροπή: Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

ΣωκράτηςΤζον. ΣμυρνήςΣυνδρομή:

-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ)

- Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΓρηγόριος Π. Γιαννόπουλος

Αιόλου 100Υπεύθυνοι Συνδρομών

Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

Η Ρακαλίνα όμορφη απ’ τη Λυνίσταινα. Ρακαλίνα είναι ολόκλη-ρη η απέναντι πλευρά απ’ το κεντρικό μας πο-τάμι, τον Ιάρδανο και σήμερα όλα με πολλές τοπικές ονομασίες. Η πλαγιά της Ρακαλίνας κρατούσε τη ζωή στο χωριό. Κι εκεί τα χω-ράφια είναι με πολλά πεζούλια. Στο μέσο και δεξιά υπάρχει και η ιαματική πηγή της Κοκορεβυθιάς. Η καλή της απόδοση φαίνεται σ’ αυτήν την φωτογρα-φία. Τα σιτάρια δίνουν την εντύπωση πως λικνίζονται π’ το απογευματινό αεράκι π’ ακολουθεί τη ρεματιά απ’ του Μπούζι. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στη Λυνίσταινα το 1953, απ’ την αναχώρηση του Παν. Θύμ. Γιαννόπουλου. Είχε επισκεφθεί για πρώτη φορά το χωριό με ζώα. Μαζί του τότε κι ο γαμπρός του Γεώργιος Γκεμάνης.

Οι τελευταίοι Μιχελαίοι απ' αυτό το παρακλάδι , ο Γιάννης και η Μαρία Δημ. Μιχελή

Την ώρα που φεύγουν ο Παν. Γιαν/λος κι ο γαμπρός του Γ. Γκεμάνης απ’ τα Γκουγκουσαίικα σπίτια. Απέναντι η Ρακαλίνα με τις σπαρμένες λάκες.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣΩΚΡΑΤΗ ΤΖ. ΣΜΥΡΝΗ

5 624Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 53

Στη γη της Αρκαδιάς ( Κυπαρισσία), στην έδρα της ιστορικής Μητροπόλεως Τριφυ-λίας και Ολυμπίας αναπαύεται από τις 27

Δεκεμβρίου 2007, ο επί 47 σχεδόν χρόνια αγα-πημένος μας ποιμενάρχης κυρός ΣΤΕΦΑΝΟΣ. Ο σεβαστός ιεράρχης εκοιμήθη το πρωί της 25 Δεκεμβρίου ημέρα της μεγάλης εορτής των Χρι-στουγέννων, την ώρα της θείας λειτουργίας και η κηδεία έγινε τη μεθεπομένη 27 Δεκεμβρίου.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός η 27η Δεκεμ-βρίου ήταν η ημέρα της ονομαστικής του εορτής. Ήταν, επίσης, η ημέρα, κατά την οποία, ένα χρό-νο ενωρίτερα, είχε αναγγείλει και την απόφασή του να παραιτηθεί από το Μητροπολιτικό θρόνο, αναλογιζόμενος προφανώς ότι, λόγω ηλικίας οι σωματικές του δυνάμεις δεν ανταποκρίνονταν πλέον στις απαιτήσεις της θέσεώς του. Ήταν 92 ετών, ο αρχαιότερος των ιεραρχών, ίσως και ο μό-νος που είχε το ψυχικό σθένος να δηλώσει οικειοθελώς την παραίτησή του ανοίγοντας το δρόμο σε νεώτερο ιεράρχη.

Η εξόδιος ακολουθία ετε-λέσθη στον μεγαλοπρεπή Ναό του αγίου Αθανασίου Χριστιανουπόλεως, παρου-σία 10 μητροπολιτών, κλήρου και λαού από τις δυο επαρχίες της Μητροπόλεως και πολλών εκπροσώπων, πολιτικών και στρατιωτικών αρχών της Μεσσηνίας και της Ηλεί-ας, οι οποίοι έσπευσαν για να τιμήσουν το έργο του στην Εκκλησία της Ελλάδας και την προσφο-ρά του στην περιοχή. Τα λόγια που ακούσθηκαν από άμβωνος εκ μέρους πολλών εκλεκτών ομι-λητών ήταν άκρως συγκινητικά και ενδεικτικά της πολυκύμαντης και πολυσήμαντης ποιμαντικής προσφοράς του σεβάσμιου ιεράρχου μας. Δεν εί-ναι ασφαλώς λίγα τα σαράντα επτά συναπτά έτη παρουσίας και προσφοράς στον τόπο. Είχε εκλε-γεί μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας στις 9 Μαϊου 1960 και η ενθρόνισή του στις 3 Ιουλίου του ιδίου έτους. Ο μακαριστός μητροπολίτης μας ΣΤΕΦΑΝΟΣ υπήρξε μια πολυτάλαντη προσωπι-κότητα, εθεωρείτο ένας από τους πλέον μορφω-μένους ιεράρχες μας με πολύ πλούσιο ποιμαντικό και συγγραφικό έργο, έχαιρε δε, εκτιμήσεως και σεβασμού από όλη την ιεραρχία. Είχε συγγράψει αρκετά βιβλία, πάρα πολλά κηρύγματα, δυο ποι-ητικές υπέροχες συλλογές με τίτλο «Ωσαννά» και ιερές επίσης ακολουθίες. Ο βαθύς θεολογικός του λόγος ήταν κατανοητός από όλους και τα κηρύγ-ματά του πάντα μεστά περιεχομένου και εμάγευ-αν το εκκλησίασμα ή όποιο ακροατήριο: «Έμαθα πολλά από την πείρα, τη σοφία και την ταπεινό-τητα σου..» είπε μεταξύ άλλων ο σημερινός μη-τροπολίτης μας κκ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. «Ακουμπή-

σαμε τον πόνο μας πάνω σου, μας δίδαξες με το παράδειγμά σου την αρετή της συγχωρητικότη-τας, αισθανθήκαμε τυχεροί που είμαστε κοντά σου», είπε ο Δήμαρχος Κυπαρισσίας κ. ΣΑΜΠΑ-ΖΙΩΤΗΣ.

Έζησε από κοντά δυο μεγάλες συμφορές του τόπου μας. Τους καταστροφικούς σεισμούς του 1965 και τις πρόσφατες τρομερές πυρκαγιές. Μετά τους σεισμούς εκείνους επιδόθηκε δραστή-ρια στην ανοικοδόμηση και επισκευή των ιερών Ναών, όπως επίσης και στην ανέγερση νέων, με-ταξύ των οποίων και ο μεγαλοπρεπής Ι. Ναός Αγί-ου Αθανασίου Κυπαρισσίας.

Ανέπτυξε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, έζη-σε κοντά στους φτωχούς και τους πάσχοντες,

ετελεύτησε δε τον βίον του και ο ίδιος εντελώς φτωχός, φιλοξε-νούμενος στη μητροπολιτική κα-τοικία, χωρίς να υπάρχουν ούτε τα χρήματα για τον τάφο του, όπως ομολογούν άνθρωποι που γνωρίζουν σχετικά. Πάρα πολλά φτωχά παιδιά της επαρχίας μας, μεταξύ των οποίων και πολλά Λυνιστιανόπουλα βρήκαν κατα-φύγιο στο οικοτροφείο που είχε ιδρύσει στην Κυπαρισσία, από όπου και εσπούδασαν. Ο εκλι-πών ποιμενάρχης μας αγαπούσε ιδιαίτερα το χωριό και το Σύλλο-γό μας, μελετούσε ανελλιπώς την εφημερίδα μας, ήταν ενήμερος

για τη ζωή και δραστηριότητά μας, την οποία τα-κτικά επαινούσε. Είχε επισκεφθεί τέσσερες φορές τα τελευταία χρόνια το χωριό μας. Τελευταία φορά στα εγκαίνια του Τουριστικού μας Περιπτέρου, τα οποία και ευλόγησε την παραμονή του 15Αύ-γουστου του έτους 2006. Ήρθε δε εκεί, παραμε-ρίζοντας πολύ βαρύτερες υποχρεώσεις που είχε αλλού, λόγω της ημέρας. Παρακολουθώντας την πομπή της εκφοράς του προς το κοιμητήριο, κατά μήκος του δρόμου από την Κυπαρισσία προς την κατεύθυνση Καλού Νερού, μέσα σε ένα μουντό ουρανό και κάτω από μια βροχούλα που μόλις άρχιζε, συλλογίστηκα και είπα μέσα μου: «Πόσες άραγε φορές ο σεβαστός ιεράρχης στα 47 χρό-νια της ποιμαντικής του παρουσίας θα είχε κάνει τη διαδρομή αυτή εξερχόμενος προς επίσκεψη των ενοριών του;» Συγκινήθηκα, δάκρυσα. Αυτή είναι η κοινή μοίρα των θνητών, μονολόγησα.

Αιωνία σου η μνήμη σεβάσμιε ποιμενάρχα μας, θα σε σκεπτόμαστε για πάντα. Εμάς τους Ολύμπιους και Τριφύλιους, μας παρηγορεί το γε-γονός ότι τη θέση εκάλυψε επαρκώς ο υπέροχος Μητροπολίτης κκ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Του ευχόμα-στε να φθάσει και να ξεπεράσει τα χρόνια σου.

Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

Στη μνήμη του κοιμηθέντος τ. Μητροπολίτη μας(του προέδρου του Συλλόγου, αντ/γου ΕΛ.ΑΣ κ. Αντ. Αγγελόπουλου)

«Δώδεκα μέρες γιορτινές Χριστούγεννα σημαίνουν»(ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ)

Oταν βλέπουμε γιορτές κι εκδηλώσεις, από μαθητές η ψυχή αγάλλεται κι ο νους μας αγκιστρώνεται στα περασμένα. στα δικά μας, τ’ αθώα και γεμάτα όνειρα,

χρόνια. Έτσι, η συγκίνηση έντονα φορτισμένη σαν βρεθήκα-με σε μια παρόμοια παιδική εκδήλωση την 22α Δεκεμ. 2007, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του ιερού ναού αγίου Ιωάννη Νέου Βουτζά. Υποκλιθήκαμε στο απρόβλεπτο! Ηθοποιοί μαθητές του Γενικού Λυκείου Νέας Μάκρης, που επάξια μονοπώλησαν το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Το έργο, με τα υπέροχα κείμενα απ’ τις καθη-γήτριες Κάπpου Μαρία και Ρίζου –Ευαγγελίδου Αναστασία, τα πλούσια σκηνικά και τα τραγούδια τους, με την εξέχουσα μουσική, για τους καλικάντζαρους και τις χριστουγεννιά-τικες γιορτές, μ’ αυτόν τον συγκινησιακό τίτλο: «ΔΩΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ» ήταν ό,τι το καλύτερο για κείνες τις φορτισμένες ημέρες. Με κατάλληλες παραδοσιακές στολές τραγούδησαν και χόρεψαν κάλαντα από Ήπειρο- δυτική Μακεδονία-Θράκη-βυζαντινά διαφό-ρων περιοχών της ανατολής- τον άϊ Βασίλη κλπ. Μαζί τους κι ορισμένοι απ’ τους διοργανωτές όπως ο φίλος Μίλτος Βιτσα-ρόπουλος με την υπέροχη φωνή του.

Αλήθεια, αυτά τα παιδιά, με την αντάξια παρουσία τους, μάς πήγαν πιο πέρα απ’ ό, τι συνειδησιακά αναμέναμε. Έδω-σαν θαυμασμό, σκόρπισαν αγάπη, στέριωσαν συγκίνηση, γιατί έδειχναν αυτοπεποίθηση κι επεδίωκαν την τελειότητα, την οποία και πέτυχαν. Το σημαντικότερο όμως πως διακρί-θηκαν κι ως άτομα, όλα αυτά τα παιδιά που έπαιζαν πρωτα-γωνιστικό ρόλο, όπως οι κοπέλες που υποδύονταν τη γιαγιά, την κόρη και την εγγονή, αλλά κι εκείνα τον παππού και τον πατέρα. Κυριαρχούσαν η σοβαρότητα και η φυσικότητα. Όλ’ αυτά μαζί με την αφηγήτρια που είχε καταφέρει να υποδύ-εται με το χρώμα της έκφρασής της πολλούς ρόλους, έδει-χναν πως πολύ λίγα τους υπολείπονται για την ολοκλήρωσή τους ως πρωτόβγαλτοι επαγγελματίες.

Κι ο ένθερμος μ’ αυθορμητισμό ιερέας του ναού πατέρας Άγγελος, γαμπρός απ’ τη Ν. Φιγαλία, καταγοητευμένος και με παρρησία δήλωσε πως αυτήν την αίθουσα του ναού θα την αναβαθμίσουν για εκδηλώσεις των νέων παιδιών, «..αυ-τών που , όπως κατέθεσε, έχουν ελπίδα για ένα μέλλον καλύτερο, όνειρα π’ ούτε πετούν ψηλά, ούτ’ ακουμπούν στο έδαφος, αλλά και πίστη στο Θεό, όπως αυτά τα παιδιά μας σήμερα …». Κι όντως αυτός ο χώρος, περιτριγυρισμένος από δέντρα και καταπρά-σινα πεύκα, θα’ναι το πιο ενδεδειγμένο και το πιο ειδυλλιακό τοπίο, για τέτοιες εκδηλώσεις.

Τα παιδιά μ’ άνεση κατέδειξαν τα ποιοτικά χαρακτηρι-στικά του έργου σ’ όλες τις μορφές του. Είχε σοβαρότητα, είχε παράδοση, είχε σοβαροφάνεια για να καταδειχθεί και η φαιδρή πλευρά της γνωστής δεισιδαιμονίας περί καλικα-ντζάρων.

Αντάξια συγχαρητήρια στους καθηγητές για την προ-ετοιμασία τους, στο Σχολείο τους που δίνει τέτοιες αρχές, στον ιερέα και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του αγίου Ιωάν-νου Νέου Βουτζά π’ αγκάλιασαν μαθητές, καθηγητές, γονείς και προσκεκλημένους με τέτοια ολόθερμη ατμόσφαιρα. Αλλά, συγχαρητήρια και προς τη φίλη του συλλόγου και της εφημερίδας μας, κα Ρίζου – Ευαγγελίου Αναστασία, φιλό-λογο και καθηγήτρια του Λυκείου, η οποία, με την επιπρό-σθετη επιμέλεια του προγράμματος, συνέβαλε σ’ αυτό το επαινετό αποτέλεσμα. Συγχαρητήρια και σ’ όλο τον κόσμο, π’ ανταπέδωσε τη χαρά και την ικανοποίησή του με τόσο πα-ρατεταμένα χειροκροτήματα προς αυτά τα παιδιά, τα οποία, ασφαλώς, και θ’ αποτελέσουν το παράδειγμα προς μίμηση.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΖ. ΣΜΥΡΝΗΣ

Η αγκαλιά του Γιώρη Μέλιου και της Γιωργούλας, χόβολη ζεστή για τις εγγονές τους

Όταν οι κόρες του Κώστα και της Αθανασίας Κορκολή ήταν μικράκια, κούρνιαζαν στις ζε-

στές αγκαλιές των παππούδων τους. Τώρα πια π’ ο χρόνος έχει διανύσει απόσταση, οι παππούδες πήγαν στον προορισμό τους, μεγάλωσαν κι εκεί-να με τις παραδοσιακές αρχές τους χωριού μας. Κι όπως ήταν λαμπρά παιδιά σ’ όλα τους, παντρεύτηκαν και παντρεύονται. Οι πανάξιοι για πολλά συγχαρητήρια γονείς τους, αντάξια και παραδειγματικά δίπλα τους. Τίμησαν και τιμούν και τη Λυ-νίσταινα ολόκληρη. Τους ευχόμαστε να είναι ευτυχισμένα, αλλά και να συνεχίσουν το δρόμο της ζωής που εκείνα γνωρίζουν άριστα και περήφανα. Εμείς, τη χαρά και την αγάπη μας την εκφράζουμε μ’ αυτή τη φωτογραφία. Παλιούτσικη μεν, αλλά η ζεστασιά του Γιώρη Μέλιου και της Γιωργούλας ακόμα κρατάει τη χόβολη πυρωμένη.

Οι εγγονές με τους παππούδες και οι γονείς ακόμα πιο δεξιά

Ο παπα-Άγγελος μαζί με τα παιδιά μετά την παράσταση, δίπλα του οι καθηγήτριες κες. Κάππου και Ρίζου-Ευαγγελίδου, κρατεί τη ανθοδέσμη της «αμοιβής» της

σ’ ολόκληρη την περιοχή. Οι ξέχωρες ιδιαιτερότητές του συνεχίστηκαν το ίδιο κι όταν διορίστηκε ως σύμβου-λος του σχολείου του. Αεικίνητος, ολοκληρωμένος, πρόθυμος και με εισηγήσεις που’βλεπαν το φως της αποδοχής και της υιοθετήσεώς των. Αλλά, πέρα απ’ όλ’ αυτά, εκείνο που τον καθιέρωσε σαν λειτουργό της παιδείας και της εκπαίδευσης, ήταν όταν ανέλαβε υπεύθυνος της επιτρο-πής «επαγγελματικού προσανατολι-σμού» για τους μαθητές του σχολεί-ου του. Οι επιτυχίες των προβλέψεών του αποδεικνύονταν σωτήριες για τους μαθητές, μ’ αποτέλεσμα η γνώμη του να’ναι και υποθήκη για μαθητές, γονείς και κηδεμόνες. Κι αυτό, έδενε περισσότερο τους μαθητές, οι οποίοι αργότερα επέστρεφαν ικανοποιημέ-νοι, μεμονωμένα ή πολλοί μαζί, διορ-γανώνοντας εκδηλώσεις μ’ επίκεντρο το σοφό δάσκαλό τους. Η φήμη του, είχε ανέβει τόσο πολύ ψηλά, που για χρόνια αρκετά τον εξέλεγαν, με πρωτοβουλία των εκεί δημοτών, και δημοτικό σύμβουλο για να βοηθηθεί και η πόλη απ’ την πείρα και τις γνώ-σεις του. Παντού και πάντα διέπρεπε, για να τον αποδεχθούν, κατ’ επανά-ληψη, κι ως δήμαρχό τους. Ως τον πρώτο τους πολίτη. Όλ’ αυτά, βέβαια, είχαν το τίμημά τους και προς το σχο-λείο της αποφοίτησής του. Η φήμη του σχολείου πως βγάζει άριστους μαθητές συνεχώς διευρυνόταν, μ’ αποτέλεσμα κι αυτό να μεγαλώνει στη σειρά ιεραρχίας σε σχέση μ’ άλλα παρόμοια σχολεία.

**Ο Παναγιώτης και με τη συνταξι-

οδότησή του, δεν άλλαξε τη ζωή και

την ενεργητικότητά του, αλλ’ ούτε τις σχέσεις του με την κοινωνία της πόλεώς του. Έτσι τ’ άρθρα του συνε-χίστηκαν με θέματα ιστορίας και τον τίτλο «Θυμήσου όταν=Remember when..), και στην τοπική τους τηλε-όραση μ’ εβδομαδιαίες εκπομπές για την «Κληρονομιά του Ταφτ=Taft Heritage programs», για τις οποίες όταν έφθασαν τις 100, όλοι οι φορείς και οι παράγοντες διοργάνωσαν μια όμορφη γιορτή με μεγάλη προβολή. Όμως, πάνω σ’ όλ’ αυτά ο Παναγιώ-της, σε συνεργασία μ’ ένα ακόμα άτο-μο έγραψε και την ιστορία της πόλε-ώς τους, σε υπέροχο βιβλίο. «History of early Taft, California=Ιστορία του παλαιού Ταφτ». Τώρα, 66 χρόνια απ’ την αποφοίτησή του, παίρνει τον έπαινο και την αιώνια τιμή που του αξίζει. Εμείς που επικοινωνούμε συ-νέχεια μαζί του και τον γνωρίζουμε, ως άνθρωπο, ως Λυνιστιάνο πατριώ-τη, ως επιστήμονα και φίλο, του εκ-φράζουμε ένα πηγαίο «Εύγε!» «Εύγε Παναγιώτη Γιαννόπουλε! Η δική σου τιμή και δική μας, όλων των Λυνιστιά-νων». Παράλληλα αξίζουν και συγχα-ρητήρια για το σχολείο τους, το «Taft Union High School». Αποδίδει «Τα τω Καίσαρι τω Καίσαρι και τα τω Θεώ τω Θεώ» κι όλα από ψιλή κρησάρα, όπως έγινε και με το δικό μας συμπα-τριώτη. Μπράβο του!

Όμως κι εμείς έχουμε να πούμε πολλά ευχαριστώ για τη 14χρονη στενή συνεργασία με τον Παναγιώτη, αλλά για τώρα ας χαρούμε αυτή τη μεγάλη τιμή που γίνεται και για όλους μας στο πρόσωπο του Παναγιώτη Ευθ. Γιαννόπουλου τη 12η Απριλίου 2008.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΖΑΝ. ΣΜΥΡΝΗΣ

6 625 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 53

αναζητά τις ρίζες του, τις ρίζες των γονιών του, τις ρίζες των προγόνων του. Το ίδιο πνεύμα έχει μεταλαμπαδεύσει και στα τρία παιδιά του, το ίδιο περνάει και στα εγγόνια του, που μαζί με την άξια σύζυγό του την ΕΥΣΤΑΘΙΑ, τα μεγαλώνουν με ελληνικές αρχές, αξίες και πα-ραδόσεις. Τα μεγαλώνουν μα-θαίνοντας τα να αγαπούν την Ελλάδα, τη σύγχρονη και την παλιά. Να αγαπούν τον πολιτι-σμό της, την παράδοσή της, τα τραγούδια, τα ήθη και τα έθιμα του λαού της, την ιστορία, τη φι-λοσοφία, την ποίηση, ακόμη και τη μυθολογία της. σε όλα αυτά είναι μέσα ο Γρηγόρης. Τους αξίζουν θερμότατα συγχαρητή-ρια, όπως επίσης συγχαρητήρια ανήκουν και σε κάθε ξενιτεμένο μας, που μεγαλώνει τα παιδιά του με τις ίδιες αρχές. Εάν όλοι, οι ανά τη γη ομογενείς μας, που σχηματίζουν σε πληθυσμό

μια ολόκληρη Ελλάδα, εμφυ-σούσαν στα παιδιά τους τέτοια αγάπη προς την πατρίδα, τότε η Ελλάδα θα μεγαλουργούσε.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ θερμά τον εξαίρετο συμπατριώτη μας Γρηγόρη Γ. ΜΙΧΕΛΗ και την άξια σύζυγό το ΕΥΣΤΑΘΙΑ για τις προσφορές τους αυτές προς τον Σύλλογό μας, προς το χωριό μας. Μαζί με τις ευχαρι-στίες μας ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ από τα βάθη της καρδιάς μας, όπως η σεβαστή μητέρα του ΑΘΑΝΑ-ΣΙΑ, μια πραγματικά υπέροχη, γλυκιά, σεβάσμια γερόντισσα, ξεπεράσει τα όποια προβλήμα-τα υγείας αντιμετωπίζει τον τε-λευταίο καιρό και λόγω ηλικίας (92 ετών). Να γίνει πάλι καλά, για να μας χαρίζει την όμορφη συντροφιά και την ωραία κου-βέντα, να φθάσει και ξεπεράσει τα εκατό.

Για το Δ.Σ του ΣυλλόγουΟ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Γρηγόρης Γ. Μιχελής (Ντίνης)

ρεσε να ταξιδέψει απ’ τις ΗΠΑ, ο οποίος όμως μας έστειλε και συγκινητικό μήνυμα κ ά. Μη-νύματα μας έστειλαν επίσης οι βουλευτές Κρινιώ Κανελλοπού-λου, Παν. Αδραχτάς και Γεώργ. Κοντογιάννης.

Το γλέντι άρχισε την 23:00 ώρα και διατηρήθηκε ολοζώ-ντανο μέχρι τα ξημερώματα, με μουσική και χορευτικά τραγού-δια με πρώτους το συμπατριώτη μας Γ. Παναγούλια και τον Τάκη Μήτζια, ο οποίος και διευθυντής του κέντρου. Μεγάλη επιτυχία και η λαχειοφόρος αγορά μας, βασικά, με δώρα προσφορά συ-μπατριωτών κι φίλων μας, π’ ανα-φέρονται σ’ άλλη στήλη. Οι 1500 λαχνοί εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγο χρόνο. Κι όσο για τα δώρα, το μεγαλύτερο μέρος των, αγρο-τικά προϊόντα απ’ την περιοχή μας (χυλοπίτες, μυτζήθρες, τυρί σε δοχείο, παστό, λάδι, μέλι, κα-τσίκια, κρασί κλπ ). Η πρωτοτυ-

πία μ’ άριστες επισημάνσεις.Κατά τη διάρκεια της εκδή-

λωσης, όπως κάθε χρόνο, βρα-βεύθηκαν τα Λυνιστιανόπουλα που πέτυχαν ή αποφοίτησαν απ’ τα πανεπιστήμια και τις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για τα οποία άρθρο και με τα ονό-ματά τους σ’ άλλη σελίδα. Πέραν αυτών, ευχάριστη ικανοποίηση και χαρά η μεγάλη συμμετοχή Λυνιστιανόπουλων, αγοριών και κοριτσιών. Ίσως περισσότερα από κάθε προηγούμενη χρονιά. Μια είναι η μοναδική ευχή μας. Κάθε χρόνο και περισσότερα!

Τέλος, ιδιαίτερη αίσθηση έδωσε και η φετινή μας «ατζέ-ντα», η υπ’ αρίθμ. 28, απ’ το 1973

π’ άρχισε να τυπώνεται απ’ το 1973, την υποδέχθηκαν όλοι με χαρά. Ειδικό άρθρο αναφέρεται στη 12η σελίδα. Μια ατζέντα που έφθασε σ’ αυτή την ωραία εμφά-νιση και το προσεγμένο περιεχό-μενό της, με τη συνεργασία πολ-λών συμπατριωτών μας, στους οποίους αξίζουν συγχαρητήρια, όπως θα τους τ’ απονείμετε κι εσείς όταν την αποκτήσετε.

**Αναμφίβολα, η επιτυχία του

χορού μας οφείλεται στις πιο κάτω οικογένειες. Ενδεικτικά καταχωρούμε κάποιους, που τους αποκαλούμε «επικεφα-λείς», αλλά υπάρχουν κι ορισμέ-νοι, που δεν τους σημειώσαμε ή τους συμπεριλαμβάνουμε στα υπόλοιπα ονόματα της «παρέ-ας» τους: Αγγελόπουλος Άγγ. Αντ, Αγγελοπούλου- Φουρ/λου Γιώτα, Αγγελοπούλου –Γαλάνη Σταμάτα, Αγγελοπούλου-Κάρπη Ευγενία, Αγγελόπουλος Δ. Μιχ, Αγγελόπουλος Π. Νικ, Αγγελό-πουλος Δ. Παρασκευάς, Γιαννό-πουλος Γ. Πέτρος, Γιαννόπουλος Γ. Σωτήριος, Γιαννόπουλος Π.

Ιωάν, Γιαννόπουλος Δ. Παν, Γιαν-νόπουλος Κ. Νικ (Μαρν), Γιαννο-πούλου Γ-Πατσιώτη Βασιλική, Γιαννοπούλου Γ. –Βεργή Ιωάννα, Γκουγκούση Ανδ-Ρουμελιώτη Αναστασία, Γκουγκούση Γ- Τρά-παλη Αθανασία, Γκουγκούση Γ- Κάρνου Ιωάννα, Δημητρακοπού-λου Δήμ. –Κουτσογεώργη Γωγώ, Δημητρακοπούλου Δήμ.-Βλάχου Μιμή, Δράκος Γ. Ανδ, Δράκος Γ. Παν, Δράκος Κ. Αντών, Δράκος Στ. Δημ, Δράκος Γ. Νικ, Δράκος Σ. Γεώρ, Δράκος Δ. Στ, Δράκου Γ.-Παναγοπούλου Μαρία, Καλογε-ρόπουλος Γ. Αντ, Καλογερόπου-λος Αλ Γεώρ, Καλογερόπουλος Ν. Β, Κολκολής Ι. Αντ, Κορκολής Αντ. Βασίλ, Κορκολής Μιλτ. Ιω-άννης, Κορκολής Δ. Νικ, Κορκο-λή σύζ. Ιωάν. Παν/τα, Κορκολής Ι. Αθαν, Κορκολή Ι.-Βάγια Λέτα, Κορκολή –Παπαματθαίου Φωτ, Κορκολή Δ.-Σαρακατσάνη Άννα, Λαμπρόπουλος Β. Νικ, Λαμπρό-πουλος Φ. Ιωάν, Λαμπρόπουλος Γ. Κων, Μιχελή- Κατσιέρη Κων/να, Μιχαλακόπουλος Ιωάν (Μεγ), Μιχελής Δ. Κων, Μιχελής Ν. Θω-μάς, Μιχελής Π. Δημ, Παναγού-λιας Ι. Αθαν, Παναγούλιας Γ. Φώτ, Περαμερίτης Αν. Ιωάν, Σκου-μπούρη Ζ. Μαρία (με οικογ. παι-διών της), Σκουμπούρη Ι. Αιμιλ, Σμυρνή Μάρ-Θεοφανοπούλου Μαρία, Σμυρνή σύζ. Δ(ιερ) Αγγε-λική, Σμυρνής Γ. Βασίλ, Σμυρνής Αντ. Γεώργ, Σμυρνής Γ(Αν) Νικ, Σμυρνής Γ. Αντών, Σμυρνής Τζ. Κων, Σμυρνής Π. Κων, Σμυρνής Γ. Μάρκ, Σμυρνής Μάρ. Νικ, Σμυρ-νής Κ. Νικ, Σμυρνής Τζ. Σωκρ,

Ευχόμαστε σε όλους ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Να έχουμε υγεία και ευ-τυχία για να μπορούμε «και» να λαμβάνουμε μέρος σε παρόμοι-ες εκδηλώσεις

Παναγιώτης Άγγ. Παναγούλιας

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Η ετήσια χοροεσπερίδα του Συλλόγου

Κόσμος στη μεγάλη αίθουσα. Μπροστά η Μαρία Γ. Δράκου και πιο πίσω ο Νίκος με τον Αντ. Γ.Σμυρνή

Και τα παιδιά στο χορό. Αναμένουν το δείπνο τους, πριν αρχίσουν το γλέντι . Ο Παναγιώτης (μπρ. δεξ) κι ο αδελφός του Γιώργος στο σπίτι,

όπου γεννήθηκε ο πατέρας τους στη Λυνισταινα

Οι καλύτεροι προπομποί για την επιστροφήΌλοι χαιρόμαστε, τη μικρή ή μεγάλη επιστροφή των συμπατριωτών στο χωριό μας. Κι εκεί είναι γεμάτοι με ζωντάνια και δυναμισμό. Μαζί τους δυναμικότερη γίνεται και η Λυνίσταινα. Όμως, μετά την καταξιωμένη και γνωστή αναβίωση του συλλόγου μας, όπως έχει διατυπωθεί και στα τιμητικά μας διπλώματα, προπομποί για τη Λυνίσταινα, ήταν δυο καλοί συμπατριώτες. Από τη μια ο Γεώργιος Ν. Γκουγκούσης κι απ’ την άλλη ο Δημήτρης Αντ. Παναγούλιας. Ο Γιώργης μετά από 6 και πλέον χρόνια πετυχημένος πρόεδρος του συλλόγου, πούχε ήδη ανοίξει τους ορίζοντες προς τα εκεί, με τα θεαμα-

τικά έργα και πρώτο το νέο κοιμητήριο, μετακόμισε και πάλι σ’ αυτήν. Τον τραβούσαν οι αναμνήσεις, εκείνον και τη Σταυρούλα σύζυγό του.

Τη σκυτάλη, για συνεχείς επισκέψεις στο χωριό λόγω των έργων, παρέλαβε ο Δη-μήτρης για να συνεχίσει αθόρυβα και με ήπιους τρόπους, όλα τ’ ανοιχτά θέματα, που συνέχεια μεγάλωναν και διευρυνόντουσαν. Αρκετά χρόνια κι εκείνος στο τιμόνι του συλλόγου, μ’ όλες τις τότε αντίξοες συνθήκες από κάθε άποψη και μορφή. Όμως, και οι δυο τους κράτησαν τη σημαία ψηλά ως προπομποί των επόμενων ευτυχέστερων δεκαετιών, γι’ αυτό και είναι άξιοι συγχαρητηρίων και της μεγάλης απ’ όλους μας αγά-πης. Εμείς δε, τους ευχόμαστε να είναι πάντα καλά, ενώ παράλληλα τους διαβεβαιώ-νουμε πως η δικιά τους καλή αρχή έχει ατέλειωτο και πάντα στεριωμένο μάκρος.

Γεώργιος Ν. Γκουγκούσης

Δημήτριος Αντ. Παναγούλιας

Παναγιώτης Ευθ. Γιαννόπουλος στη στήλη των αθανάτων του Σχολείου του

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 53 7 626

into the village, lasting more than one hour. Meanwhile all together psalm hymns by heart. Now since the electric-ity, there isn’t, anymore, any difficulty. Before it, 1964, they used oil lamps, but the dark was deep, the streets narrow and unprepared.

Also these years, more 80, boys quarreled for epitaph carrying. These who decorated it, liked to be first. So, the epi-taph remained into the church or only around it three times.

The Resurrection started at 3 o’clock after midnight, at-tending the liturgy, all together as a family, till the end 6- 6:30. Lunch all together, again, after the liturgy, going to their jobs and at 2:00 to the church too. Dancing outside, before and after “second resurrection” un-til sunset dressing their better.

The habit for Resurrection at 3 o’clock was a good solu-tion for the people, because of their sheep and goats, were alone and closed. But, that habit stopped in1972 or 73. The priest tried to keep it as a habit, since the shepherds out and far of village, but it was impossible.

cSometimes Easter, like this year’s, is better be-

cause of, on Monday people go to Saint George’s chapel.

There into the Nature spend their time in a great happi-ness. The last years, since cars can arrive there, Association Council take care for all, with a great success.

oMarch 16th we’ll have our common liturgy. Af-

ter that we drink together cof-fee and meet each other.

dOur dance night was very nice. More than 300 per-

sons. The other years we had more, but that year we had deaths, sick, and the worst weather. Even so our com-patriots reacted. Main singer George Panagoulias, compa-triot.

That night also our Asso-ciation Council awarded the universities students by its honor diploma. Six succeeded and one finished. If there are additional students, they will be awarded in Lynistena, Au-gust 15th. There names on last page.

*You see, as ever, we try to have good articles.

On page one, we have the ar-ticle of Fotini Smyrni teacher (mistress of philology). She started to write all the human steps. Now it has relation with the birth the older years with-out doctor, but only with mid-wives. For that reason its title «καλώς το» (welcome).

COn page 1st Our Associ-ation Council expresses

its hottest thanks to compa-triot mr Gregory G. Michelis N. York), who offered for 5th year the promised annual amount (10.000$)

aPage 2nd (Καταλήψεις σχολείων= Taking of

schools by students) by teach-er Jim Kopanas, from village Perivolia.

Hpage 2nd «Ένας θησαυρός κοιμάται= a

thesaurus is sleeping». It has relation with the books of late John Dimitakopoulos. He has written 17 untyped books, as poems, comments etr. His wife gave them to me for any solu-tion. So, I’ ll try for their presen-tation slowly-slowly. Of course some of them must be typed

L-Page 3: a second part article (Όταν μιλούν τα

τοπωνύμια= When the place-names speak) about mythol-ogy of our area by Kyriakos Tsioutas from village “Petral-ona”. He was teacher in Lynis-tena for sme years. Now lives in Kyparissia.

S-Page 3th also. “mother’s holiday” by Jim Karagi-

annis from village “Platania”. Close to river Neda. As it is known we celebrate it the last October weekend

BPage 3th “Alcoholism” by Stathis Paraskenopoulos. Teacher, president “Associa-tion literature men”..

WOn page 12th there is an excellent article (Το νησί

Έλλις η πρώτη επικοινωνία των

μεταναστών με την Αμερική= Ellisisland the place where im-migrants came to 1st conduct with USA). By that article we like to express congratulation to Ronnie Ron Freitas, and to his wife Jennie. That, because of when arrived to N. York, visited that island to find any written information about their grand-grand parents. Thymios Giannopoulos and Bassiliki Manolopoulou. They found their yiayia. Also, they sent, the internet address for our actions. For one more time Congratulations! (Ronnie son Georgia’s Pet. Giannopoulou lives in Ok)

GFinally page 1st, “as main article” honor to Pa-

nagiotis (Pete) Giannopoulos, who lives permanently in Taft California. He is already known through our newspaper for 12 years. Panagiotis April 12th,

accompany 3 others, will be inducted into the Taft Union High School Hall of Fame. The quarter, as it is written in the Taft newspaper Jan. 4th, 2008, was selected by a Hall of Fame committee (School-District Governing Board etr). Their photos and accomplishments will be placed on plaques at the school.

According to the newspa-per Pete Gianopulos (class of 1942) “…served in the United States Army during World War II, earning the bronze star and numerous other citations dur-

ing 30 months in South pacific (including New Guinea, the Philippines and occupied Ja-pan). Gianopulos was a teach-er and counselor at the Taft Union High School for 35 year (1951-86). .. He was also direc-tor of guidance and pupil per-sonnel services for 21 years. He also served on the Taft City Council and as mayor. Since his retirement, Gianopulos used to write a weekly column ( R e m e m b e r When) for M i d w a y Driller and h o s t e d more than 100 Taft Heritage p r o -g r a m s on local television. He also co-authored, with Larry Peahl, a book, “A History of early Taft, California”. Gianopulos has received many honors and awards for his community service…”

Into our article (page 1 & 6) we write more because of we know a lot about him. His fam-ily two daughters, four grand-sons and three great grand children. We wish the best for ALL.

Dear Lynistians continued from page 7

πρόβατα, στο αμπέλι, στη σκάφη... Κι όταν έφτανε η ώρα, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να σταθούν με αλληλεγγύη η μία δίπλα στην άλλη, μανάδες, θειάδες, αδελφές και βέβαια η… εξπέρ του είδους, η κυρά μας η μαμή, που η παρουσία της, περισσότερο με την αισιοδοξία που ήξερε να μεταδίδει στην επίτοκη και λιγότερο με τη γνώση της, βοηθούσε στην έξοδο και το αφαλοκόψιμο του παιδιού, καθώς και στη φροντίδα της λεχώνας, αν όλα πήγαιναν καλά. Αν όχι, μάνα και παιδί πολλές φορές εγκατέλειπαν το μάταιο αυτό κόσμο, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτε για να τους βοηθήσουν ούτε τα γιατροσόφια, ούτε τα ξόρκια και τα μαγιοβότανα.

Έτσι ακριβώς γινόταν στη Λυνίσταινα, μέχρι πριν 50- 40 χρόνια περίπου, όταν έγιναν πιο προσιτά τα νοσοκομεία και… ανύπαρκτοι οι τοκετοί στο χωριό. Μέχρι τότε δέσποζαν οι μαμές του χωριού, η γρι-ά-Νικολού και η γριά- Λαμπρογιαννού, που φαντάζομαι τις αποκαλούσαν γριές ανέ-καθεν, σε ένδειξη τιμής και αναγνώρισης των μεγάλων ευεργεσιών που πρόσφεραν, αφού η πρώτη ξεγέννησε όλα σχεδόν τα παιδιά στην ηλικία της μάνας μου και η δεύτερη στη δικιά μου. (Ο Θεός να ανα-παύει τις ψυχές τους).

Όταν λοιπόν έφτανε η ώρα, η μαμή πα-ρατούσε τη δουλειά της και έτρεχε. Φρό-ντιζε να βγάλει τους άντρες και τα παιδιά από το σπίτι, μιας και τα περισσότερα είχαν μόνο μια κάμαρα, ζέσταινε νερό και έβρι-σκε πετσέτες, (καμιά φορά και δανεικές) για τον τοκετό. Ήξερε να κάνει υπομονή περιμένοντας την εξέλιξη των πραγμάτων, μερικές φορές στις πρωτότοκες και μέρες ακόμη. Ήξερε να πανηγυρίζει τον ερχομό του «παιδιού», του πασά, του κανακάρη,

που ... «εδώ κρέμονται οι λυρίτσες του!», και να κουνάει με συγκατάβαση το κεφάλι της «βρε καλώς τηνε την τσούπα»...

Έπλενε το παιδί, εξέταζε την αρτιμέλειά του και το φάσκιωνε κάνοντας του ζεστή φωλιά με μαλλιά στη «νάκα» και πότιζε τη λεχώνα κρεμμυδοζούμι με κρασί και λάδι για να συνέλθει, αλλά και να κατεβάσει γάλα. Θαρχόταν πάλι την άλλη μέρα και την παράλλη, σαν τις παλιές καλές μοίρες, και θάβαζε στο προσκεφάλι του αγοριού βιβλία και καλαμάρια, για να γίνει άνθρω-πος των γραμμάτων και της προκοπής. Τα κορίτσια μπορούσαν να περιοριστούν στις κλωστές και τα ραπτικά τους, άντε και σε κανένα καθρέφτη για τη φυσική γυναικεία φιλαρέσκεια. Ως γνωστόν άλλο τα παιδιά και άλλο τα κορίτσια ...με το συμπάθιο και αυτό έπρεπε να γίνει καθαρό από την κού-νια! Όσο για την αμοιβή της θα περιορι-ζόταν στα φιλοδωρήματα των συγγενών, που με την μορφή κερμάτων θα πετούσαν στο νερό της λεκάνης, όπου θα έπλενε το μωρό. Η μαμή επίσης θα φρόντιζε να πο-τίσει το παιδί από χαμομήλι μέχρι ... φιδό-σκονη, αντίδοτα σε κάθε μελλοντικό κίν-δυνο και θα το έβαζε τρυφερά στα χέρια της μάνας του για τον πρώτο θηλασμό. Και κείνη, όσο κουρασμένη και ταλαιπωρη-μένη και αν ήταν, θα έβρισκε χρόνο να το νανουρίσει ,(αφού δεν υπήρχαν ακόμη τα γνωστά υποκατάστατα κουρδιστά ζωάκια της εποχής μας), και η φωνή της, κατά ένα περίεργο τρόπο πάντα καλλίφωνη, θα το έστελνε άλλοτε στη Βενετιά για τα προικιά του, άλλοτε στην Πόλη για παλάτια ή στ’ αστέρια και το φεγγάρι για ονειροπολή-ματα με τις ώρες. Σε μια βδομάδα τέλος το αγόρι, στην αγκαλιά ενός γεροδεμένου νε-αρού της οικογένειας (για να πάρει τη χάρι και τη λεβεντιά του), θα αντίκριζε το φως του ήλιου.

Καμιά φορά βέβαια τα πράγματα γί-νονταν πιο δραματικά, γιατί οι πάνες ήταν

φτιαγμένες από χοντρά υφαντά ρούχα ( τα πάμπερς δεν είχαν φτάσει ακόμα) και το σύ-γκαμα δεν άφηνε το μωρό σε ησυχία. Άσε που η λεχώνα είχε να αναθρέψει συνήθως μια ποδοσφαιρική ομάδα και την επομένη του τοκετού έπρεπε να βάλει καμιά μπου-γάδα και να γεμίσει τους φράχτες βρακό-πανα. Ευτυχώς που το 40ήμερο ετηρείτο με θρησκευτική ευλάβεια και προλάβαινε να πάρει μια ανάσα, πριν επιστρέψει στα κα-θημερινά και ...την επόμενη εγκυμοσύνη.

Έπειτα ήταν και το σόι. Γονείς πεθερι-κά, αδέρφια, ξαδέρφια που θα καλωσόρι-ζαν το μωρό, (πιο εγκάρδια ασφαλώς το πρώτο), ασημώνοντάς το, κερνώντας το ζάχαρη και βαμβάκι για νάχει ζωή γλυκιά και βαθειά γεράματα. Δεν ήταν όμως και λίγες οι φορές που η γυναίκα φορτωνόταν την ευθύνη της παραγωγής των θηλυκών, μιας και το σερνικοβότανο δεν είχε κάνει καλή δουλειά, και αντιμετώπιζε τα σχόλια και τις σκληρές μερικές φορές συνέπειες, αφού τα χρωμοσώματα ήταν άγνωστα και οι άνδρες στο απυρόβλητο.

Αυτός ο πρώτος κύκλος της ζωής θα έκλεινε για τον νέο άνθρωπο με τα βαφτί-σια. Για το όνομα ούτε συζήτηση. Τον πρώ-το λόγο ο πατέρας, μετά ο νονός και το συζητάμε κατόπιν. Τα βαφτίσια μπορεί να ήταν και ομαδικά κατά την πρωτοχριστια-νική συνήθεια, για όλα τα παιδιά του ίδιου χρόνου, ποτέ όμως αγόρια και κορίτσια στο ίδιο νερό, γιατί θα γίνονταν πνευματι-κά αδέλφια και θα αποτελούσε αιμομιξία ένας μελλοντικός γάμος μεταξύ τους. Του Aγίου Γεωργίου ή του Αγίου Κων/νου συ-νήθως ήταν καλή εποχή, αφού τα βαφτίσια θα τα ακολουθούσε γλέντι. Καμιά φορά όμως, αν το έφερναν οι περιστάσεις, ψηλά στα γραίκια καλά ήταν και στο λεβέτι, πριν ...το παιδί πάει στο σχολείο.

Για όλα αυτά δυστυχώς δεν έχουμε οπτικοακουστικό υλικό, η μνήμη όμως των παλιότερων και η φαντασία των νεώτερων αναπληρώνει φαντάζομαι την έλλειψη με τον καλλίτερο τρόπο!

Φωτεινή ΣμυρνήΦιλόλογος

ΚΑΛΩΣ ΤΟ... - Συνέχεια από τη σελίδα 1

Υπόσχεση στο μέλλον-Εγγόνι μου σαν γεννηθείς , σαν γεννηθείς παιδ ί μου ,χρυσά, γαλάζ ια στρώματα, γεμάτα από φύκια , θα στρώσω γ ια να κο ιμηθείς , θ ’ απλώσω γ ια να κάτσε ις .Του λόγγου τ ’ αγριοβότανα και του βουνού τα πεύκα,θα φέρω στην ανάσα σου να μυριστε ίς τον κόσμο.Απ ’ τη βουνίσ ια την πηγή, νεράκι κρυσταλλέν ιο , θα κουβαλήσω να λουστε ίς και γ ια να ξεδ ιψάσεις .

-Μ’ αν ε ίν ’ τα φύκια βρωμερά, τ ’ ανθάκια λερωμένα;Αποκαϊδ ια το βουνό ή το ποτάμι μαύρο;

-Παιδ ί μου εγώ τα λέρωσα’γω θα τα καθαρίσω, γ ια να ξανάρθουν στο γ ιαλό να παίξουν ο ι γοργόνες ,στα θυμαράκια ο ι μέλ ισσες με τα πουλιά στο δάσος , κ ι ’ η νερομάνα δ ιάφανη, δροσούλα να σκορπάει .

-Εγγόνι μου σαν γεννηθείς , σαν γεννηθείς παιδ ί μου , τον κόσμο που σου χάλασα θα σου τον ξανακτ ίσω.

ΕλΕνη ΣαργΕνη

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 538 627

πατέρα της, Γιάννη Πισιμίση δασκάλου, συγγραφέα και ιστορικού, έχει κληρονομήσει τις ευαισθησίες του, με πρώτες την επιδίωξη της τελειότητας, καθώς και την υπεράσπιση των κληρονομουμέ-νων παραδόσεων. Αυτό διαπιστώνεται κι απ’ το βιβλίο πούγραψε για τα 50 χρόνια του συλλόγου Πετραλωνιτών, το 2004. Βιβλίο που απ’ την πρώτη κιόλας σελίδα του αγκαλιάζεται με θαυμασμό για όσες ιδέες και εικόνες διοχετεύει προς τον κάθε αναγνώστη. Γεμάτο από ενότητες, από παραστάσεις, αλλά κι έντονων βιωμά-των.

Η πρώτη και σημαντικότερη πως ξεδιπλώνει, με το συνταίρια-σμα της τέχνης στο λόγο και την κατάθεση των νοημάτων, τη ζωή στο χωριό απ’ τις εκεί ριζωμένες πολυμελείς κι αθώες στην ψυχή οικογένειες.: «… Είχε φύγει κυνηγημένος (ο ήρωάς της ο Τάκης) από τη φτώχεια μα με την ελπίδα βαθιά ριζωμένη στην καρδιά για μια καλύτερη ζωή. Είχε βγει μέσα από ένα πόλεμο και ένα αδελφοκτόνο σπαραγμό, όπως όλοι οι συγχωριανοί του, όπως όλοι οι Έλληνες. Περιουσίες χάθηκαν, γιδοπρόβατα κλάπηκαν και φαγώθηκαν, σοδιές έκαναν φτερά από τα κατώγια, τα κα-σόνια άδειαζαν, τα κιούπια με τα λάδια έπιαναν πάτο και μαζί άδειαζαν και τα ζουνάρια.… Το χειρότερο όμως απ’ όλα ήταν οι μαυροντυμένες γυναίκες που όσο πήγαιναν αυξανόντουσαν και ήρθαν να προστεθούν σ’ εκείνες που μαυρόντυσε ο Β΄ Πα-γκόσμιος Πόλεμος… Τα στόματα και η πείνα συνεχιζότανε, τα χρήματα ήταν ανύπαρκτα για ν’ αγοράσουν σπόρους για τους ανθρώπους και για τα ζώα…. Έτσι φτώχυναν οι περισσότεροι, μαζί μ’ αυτούς και η οικογένεια του Τάκη…» γράφει στις σελίδες 26-27 με τη μοναδική λύση της πίεσης προς την εσωτερική μετα-νάστευση. Άτακτα κι απρογραμμάτιστα, προς την «ελπίδα ζωής», την οποία η συγγραφέας παραθέτει με τόσο συγκινησιακές και παραστατικές εικόνες, για να την ολοκληρώσει με ήρωές της εκείνους τους συμπατριώτες που είχαν προηγηθεί κι έγιναν το πρώτο σκαλί και βάθρο για τη νέα τους εκκίνηση. Τα σπίτια τους ανοιχτά και φιλόξενα. Όλοι στρωματσάδα και η βοήθεια απλόχε-ρη. «…Οι καλοί χωράνε παντού του είπε η θειά του η Μήτσαινα, όταν είδε ότι κολώσανε και είπε ο Τάκης να πάνε σε ξενοδοχείο. Ρεζίλι των σκυλιών θα γίνουμε παιδάκι μου, εδώ θα τρώτε και θα κοιμόσαστε ώσπου να βρείτε δουλειά και ένα δωματιάκι…». Φράσεις με νόημα, περιεχόμενο και ζεστασιά της ξενιτιάς.

Τώρα πια, όπως επίσης, εύστοχα, περιγράφει, και πάλι η συγ-γραφέας, από μια έγιναν δυο οι πατρίδες για τον καθένα. Η μια που σιγά-σιγά παραμένει πίσω χωρίς κουδούνια, χωρίς βοτανί-σματα και ξελάσεις, χωρίς αλωνίσματα, τρυγητούς κι ανθρώπους. Κι απ’ την άλλη μια νέα που φυτεύει, όνειρα, ελπίδες και προσδο-κίες και μ’ ανθρώπους πολλούς και καταξιωμένους της ζωής. Τα χωριά γίνανε μικρές πατρίδες αγνάντιο στη μεγάλη κι ο μόνος συνδετικός κρίκος αυτός ο περιβόητος σύλλογος των αποδήμων. Αυτός όμως κι ο σκοπός ύπαρξης αυτού του βιβλίου της. Κι εδώ τα λόγια της με ειρμό, πως σκοπός του συλλόγου η σύσφιξη των σχέσεων τω αποδήμων, με χορούς, γλέντια, εκδρομές και μνημό-συνα για τους προγόνους, αλλά κι έργα στο χωριό. Την όλη πλο-κή στο διήγημά της την προχωράει μ’ ένα πρωταγωνιστή απ’ την αρχή, ως το τέλος. Το σημαντικότερο σ’ όλες τις ενότητες, η συγ-γραφέας μ’ έκσταση, δέος και σεβασμό, εξουσιάζει απόλυτα τις ιστορίες ζωής και προσφοράς που της έχουν αφηγηθεί ή τις έχει βιώσει. Αυτές και καταχωρεί ως εικόνες αλώβητες, που συγκινούν και συναρπάζουν, που σκορπούν συναισθήματα αποδοχής, υπε-ρηφάνειας και συγκίνησης, γιατί στο δικό τους πρόσωπο αντανα-κλούν και προς όλους τους υπόλοιπους απόδημους. Ακόμα, γίνε-ται κατανοητό πως η κα Σούλη Γερόσταθου-Πισιμίση, δε νιώθει εδώ συγγραφέας, αλλά ο αφηγητής, με ρομαντική προδιάθεση προς τα 50 χρόνια του συλλόγου. Αυτός που γίνεται τόσο καλός όσο εμείς το θελήσουμε κι αναλύει τ ο παρελθόν του υπό το φως των μεταγενέστερων εξελίξεων. Όμως ξαναζεί και τα περασμένα συναισθήματα στο τότε τους παρόν, καθώς σχηματίζονται στη συνείδησή της, οι στιγμές που τα γράφει.

Σωκράτης Τζ. Σμυρνής

πίας, ανάμνησης και παραδειγ-ματισμού μαζί. Βιβλίο όμως π’ αποτελεί και φόρο τιμής, προς τα γεγονότα και την ιστορία, που έχουν διασωθεί μες απ’ την αποδεκτή εφημερίδα ΑΜΠΕ-ΛΙΩΝΑ, απ’ την οποία κι όλο το περιεχόμενό του. Όντως, το βιβλίο της, αναδυόμενο απ’ το μυστήριο της μνήμης, αποτε-λεί κι ένα γαλήνιο οίκημα, στο γαλήνιο χωριό των πατέρων της, την Αμπελιώνα. γι’ αυτό έχει επιλέξει απ’ αυτήν, εκείνες τις ηθικές κι αισθητικές αξίες, π’ αντέχουν στη λήθη του χρόνου και στις αναπάντεχες κακουχίες. Διηγήματα, ποιήματα, σκέψεις, εισηγήσεις, αλλά και ξεχασμέ-νη ιστορία, που πάντα αναμένει κάποιον να τη σώσει απ’ το βαθύ σκοτάδι που την τραβά προς τα τάρταρα του, ενώ αυτή αντιστέ-κεται, μέχρι να φθάσει κάποιος ολοζώντανος σωτήρας της!

Η δεύτερη πρωτοβουλία της, ο «τρόπος» της γνωστο-ποίησης του βιβλίου της στο ευρύ κοινό, μεταξύ των οποί-ων βουλευτές του Νομού μας, ο Δήμαρχος Ανδρίτσαινας κ.

Αθανασόπουλος, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας μας κ. Μα-νώλης, οι συμπατριώτες μας κκ Αντ Αγγελόπουλος αντιστράτη-γος ΕΛ.ΑΣ - πρόεδρος του Συλ-λόγου, Πέτρ. Γιαννόπουλος, δά-σκαλος - δημοτικός σύμβουλος, τ’ αδέλφια Ανδρέας και Παναγ. Γ. Δράκος κ. ά.

Κι αυτή, η πρωτοβουλία, εξίσου δυναμική, απ’ το «Δήμο Είρας» και την «Ομοσπονδία Ορεινής Μεσσηνίας» γιατί, πρέ-πει να εξασφαλίζεται, τόσο η διευρυμένη κι αποτελεσματικά διάδοση του βιβλίου, όσο και η αξιοπρέπεια με το καταξιωμένο κύρος της συγγραφέως. Έτσι, η πρόσκληση εκπροσώπων απ’ όλα τα χωριά και τους φορείς των, στο ξενοδοχείο ΕΣΠΕΡΙΑ ΠΑΛΑΣ (Σταδίου 22) μαζί με τη δωρεάν προσφορά του, αναμ-φίβολα δικαιώνουν αυτή την επιδίωξή της. Παράλληλα, όμως, εύστοχα διακρίνεται και το όρα-μα της κας Δερεχάνη για το εί-δος της μνήμης που επιθυμεί ν’ αφήσει στις επόμενες γενιές.

Και η τρίτη, επίσης, πρωτο-βουλία της, η επιλογή τ’ ανθρώ-πινου πάνελ, για να παρουσιάσει αυτό το πρωτότυπο βιβλίο της, σ’ όλους τους φίλους που είχαν

κατακλύσει μέσα κι έξω αυτήν την όμορφη αίθουσα.

Όλοι τους άριστοι κι ο καθέ-νας χείμαρρος ξεχωριστός για το ίδιο ποτάμι! όπου κυριαρ-χούσε ο αυθορμητισμός και η ακούραστη ορμή των απελευ-θερωμένων αναμνήσεών τους. Πρώτοι τον λόγο πήραν οι οικο-δεσπότες, ο δήμαρχος Είρας κ. Ι. Αδαμόπουλος κι ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας τους κ. Κ. Κα-ράμπελας. Οι προσφωνήσεις τους γοήτευαν κι έσερναν το νου και την ψυχική ανάταση του καθενός μας. Κι επάνω στην κορυφή της έξαρσης άρχισε κι ο δικός μας Βύρωνας, να χτίζει, ιδέες βαθιές, νοήματα ουράνια και πτυχές ιστορίας πρωτόβγαλ-τες και πρωτόγνωρες. Βρήκε τον οίστρο τον παράφορο του εαυτού του ο Βύρων Πολύδω-ρας. χωρίς χαρτιά και μολύβια, χωρίς κοντοπνοές στις σκέψεις και σαρδάμ στις εκφράσεις και μαζί του, εκεί ψηλά, κι όλο το «εκκλησίασμα» της αίθουσας, κρατημένο απ’ την καλούμπα του βιβλίου της Βιβής Δερεχά-νη. Ως σκυταλοδρομέας συνέχι-σε ο κ. Δημ. Κουσελάς βουλευ-τής Μεσσηνίας, με μητέρα απ’

τα Περιβόλια, για να μας πάει όλους μακρύτερα με τις 610 σελίδες του βιβλίου. Θυμήθηκε γεγονότα, ανακάλεσε μνήμες, μέσα κι απ’ το δικό του στίγμα κι ως υπεύθυνος πολιτικός αυτής της περιοχής.

Όμως, ο επίσημος λόγος ήλθε, «κατά σειρά» του προ-γράμματος και στον κυρίως παρουσιαστή καθηγητή-λυκειάρχη- συγγραφέα, αρ-θρογράφο, ποιητή, λογοτέχνη Παναγ. Χαραλαμπόπουλο, γεν-νημένος στην Αμπελιώνα και συγγραφέας της, μεγαλωμένος στην Ανδρίτσαινα και ποιητικά τραγουδιστής της στις ομορφιές και στις ιστορικές της σελίδες, ο οποίος με την υποδειγματική προετοιμασία του, έβγαλε τον ολοκληρωμένο εαυτό του. Κάθε του λέξη και βάλσαμο, κάθε του νόημα κι ένα ολόκληρο βιβλίο. Πειστικός, αποκαλυπτικός, προ-σγειωμένος, π’ όλοι τον χαιρό-μαστε, όλοι τον ζηλεύαμε για τη συγκρότησή του, γι’ αυτά που έλεγε για όσα εννοούσε. O καθηγητής Παναγιώτης Χαρα-λαμπόπουλος, παρά την πίεση πλέον του εκσφενδονισμένου χρόνου, απέδειξε για μιαν ακό-μα φορά τη δεξιοτεχνία του στο

λόγο, στην έκφραση, στην από-δοση, παραθέτοντας μια μο-νάχα απ’ τις πολλές σημειώσεις μου: Τη συγχαίρουμε (την κα Δερεχάνη) για το πνευματικό αυτό τέκνο της, το οποίο θε-μελίωσε «επί την πέτραν» και ολοκλήρωσε υπομονετικά, κα-ταγράφοντας κάθε ψήγμα σχε-τικού στοιχείου με το θέμα, δι-ασώσασα πολύτιμα τεκμήρια, ελισσόμενα πλέον σ’ έναν κύ-λινδρο κι ευκόλως προσιτά σε πρώτη αναζήτηση και σε κάθε ανάπτυξη της τοπικής έρευνας για την ιστορία μας…»

Η ηθοποιός και φιλόλογος κα Μάρθα Παπαδοπούλου με τη μοναδική της απαγγελία ποιημάτων, αφιερωμένων στην έκδοση της εφημερίδας «Αμπε-λιώνα» του Αμπελιανίτη ποιητή κ. Φ. Τζαννετόπουλου, καθώς κι απ’ τη συλλογή βιβλίου «Δημο-τικά Τργούδια» του Θ. Δερεχά-νη, έδωσε τον τόνο και τον ειρ-μό το χαρούμενο, ανεβάζοντας όλη αυτή τη μυσταγωγία σε ύψη ψηλότερα κι απροσγείωτα. Εκεί ψηλά ανέβηκαν για να απευ-θύνουν το χαιρετισμό, τόσο ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας μας κ. Δημ. Μανώλης, όσο κι ο Δήμαρχός μας κ. Τρύφ. Αθανα-σόπουλος, που έκανε ταξίδι για να τιμήσει αυτήν την έξοχη πα-ρουσίαση.

Το φινάλε, δικαιολογημένα ανήκε στη συγγραφέα Βιβή Δε-ρεχάνη-Σταυροπούλου. Τα λό-για της λιτά, οι ευχαριστίες απ’ τα κατάβαθα της ψυχής της και η συγκίνησή της που γοήτευε, που έλκυε, που καθήλωνε πάνω στο πρόσωπό της μια Ολύμπια Δέσποινα, για να καταλήξει και στην επισφράγιση της γιορτής «Αγαπητοί μου συμπατριώ-τες, αγωνιστήκαμε σκληρά με τους συνεργάτες μου, σε δύσκολες εποχές, με τα πρω-τόγονα εκδοτικά μέσα, με τις αντίξοες πολιτικές συνθήκες, με λογοκρισίες, ξενυχτάγαμε με αγωνία διαβάζοντας τα άρ-θρα και όλα τα κατεβατά, όλη την ύλη της εφημερίδας για να την παραδώσουμε άψογη στη λογοκρισία, διότι μην ξεχνάμε ότι η εφημερίδα τότε έβγαινε κάθε μήνα…. Όλα γράφτηκαν με συναίσθημα καθήκοντος και αληθείας, με συγκίνηση, με ευθύνη, με σεβασμό και ει-λικρινή αγάπη, για τη γενέθλια σεβάσμια γη μας και τους αν-θρώπους της. Το παρθενικό κομμάτι της ελληνικής γης, που παραμένει αμόλευτο καθάριο και αγνό. Σας ευχαριστώ»

Αναμφίβολα, ήταν μια γιορ-τή αναγνώρισης για την κα Βιβή Δερεχάνη, όχι μονάχα γι’ αυτό το πρωτότυπο κι άξιο μίμησης βιβλίο, αλλά για ολόκληρη την προσφορά της. Ήταν η εκτί-μηση της ίδιας της κοινωνίας, η οποία τ’ απόγευμα της 27ης Φεβρ. 2008, είχε προωθηθεί σ’ ενθουσιασμό κι άμετρη αγά-πη. Ένα πανηγύρι ξεδόματος. Να’ναι πάντα καλά.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΖ. ΣΜΥΡΝΗΣ

Το ιστορικό της ιδρύσεως της εφημερίδας «Αμπελιώνα» συνυφασμένο με τον τόπο 1966-2007

- Συνέχεια από τη σελίδα 1- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Απ΄την κατάμεστη αίθουσα με προσκεκλημένους: από αριστερά ο παπά-Χρήστος Αργυρόπουλος, ο Δημήτρης Μανώλης και ο Δήμαρχος Ανδρίτσαινας

Ελπίδα ζωής

Γιώργο καλωσόρισες!Καλωσορίζουμε μ’ όλη την αγάπη μας την επιστροφή του Γιώργου, γιο του Γιάννη κι Σπυρούλας Γκουγκούση. Είχε μεταναστεύσει στην Αυστραλία, παντρεύτηκε εκεί κι έκανε οικογένεια. Όμως μετά την απώλεια της συζύγου του, η νοσταλγία του γινόταν και πιο μεγάλη. Έτσι, μαζί με το γιο του Παντελή, τις περα-σμένες γιορτές, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Αθήνα. Ευχόμαστε καλή εγκατάσταση και να τους έρθουν όλα όπως το επιθυμούν, όπως ονειρεύονται με τις σκέψεις και τα σχέδιά τους.

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 628αρ. φύλλου 53

Το νησί Έλλις (Ellisisland) η πρώτη επικοινωνία των μεταναστών με την Αμερική, χάρις του γιου της Γεωργ. Παν. Γιαννοπούλου-Φράιτας

Στο γιο της Γεωργίας Π. Γιαννοπούλου και του Ραν Φράιτας, Ρόνι (Ronnie Ron Freitas) και τη σύζυγό του Τζέννη (Jennie), εκφράζουμε τα πιο θερμά μας

συγχαρητήρια. Κι αυτό, γιατί άν και δισέγγονα του Θύμιου Γιαννόπουλου, η ελληνική σπίθα εξακολουθεί να υπάρχει ενισχυμένη. Αυτά τα δυο παιδιά ήδη με τρία δικά τους, όταν βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη πήγαν να ερευνήσουν για την άφιξη των προπαππούδων τους ως μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πηγή έρευνας το «νησί Έλλις» (Ellisisland) και με την επιμονή τους βρήκαν την προσγια-γιά τους (Vassiliki Manοlopoulou). Μπορούμε να νιώσου-με και τη χαρά και την υπερηφάνειά τους. Παράλληλα, μας έστειλαν την ηλεκτρονική διεύθυνση για παρόμοιες έρευ-νες < www.ellisisland.org>. Μας έστειλαν επίσης κι ένα παράδειγμα, για το πώς εκείναι βρήκαν τη γιαγιά τους:

«If you want you can use the account I created. Just go to www.ellisisland.org and Click “Sign In” and use these: Username: pgianopulos Password: yaya1923»

Και πάλι συγχαρητήρια.

Το νησί Έλλις ήταν ο χώρος πρώτης επαφής με τη •νέα πατρίδων των μεταναστών.

Παλιότερα, η φιλοσοφία, ήταν, τα κοιμητήρια, να υπάρχουν

μες τα χωριά, για να βλέπουν οι κάτοικοι τη ματαιότητα αυ-τού του κόσμου. Ήταν μια συνή-θεια χριστιανική, αλλά κι επιβολή απ’ τους κατακτη-τές, τους Τούρ-κους. Γι’ αυτό όταν το έδιωξαν απ’ την Παναγιά μετά την αποτυχημένη Ορλωφική επα-νάσταση, 1775-80, αναπτύχθηκε στο καταράχι στα σημερινά Μιχε-λαίικα, δίπλα στο εκκλησάκι του αγίου Αθανασίου. Όμως, με τη δη-μιουργία του νέου ελληνικού κρά-τους, επειδή το χωριό μεγάλωνε πήγε στο Λενικό ανάμεσα στις αρ-

χαιότητες. Στην Παναγιά ο χώρος του αξιοποιήθηκε εκκλησιαστικά,

ενώ στα Μιχελαίικα οι κάτοικοι π’ ακολού-θησαν, μάλλον από άγνοια, το εξαφάνι-σαν σιγά-σιγά. Μαζί του, η μπάλα πήρε και τον άγιο Θανάση.

Εκεί στο Λενικό παρέμεινε 150 χρό-νια, όπου ολοκλήρω-σε την αποστολή του. Κύρια αιτία γι’ αυτήν

την ξανά αποχώρησή του ήταν η μη δυνατή προσέγγισή του μ’ αυ-τοκίνητα, απ’ την έντονη αντίδρα-ση ορισμένων κατοίκων. Τελικά έφυγε και πιστεύεται πως βρήκε τη σωστή θέση του. Αλλά ο χώρος εκεί για την πνευματική ιστορία του χωριού είναι καθαγιασμένος, γιατί σε 67 χρόνια,{ απ’ την 1η Ιαν. 1916 έως την 29 Ιουν. 1983, με το Γιώργη Αντ. Δράκο στο νέο}, φαί-νεται, όπως λένε τα χαρτιά του Παπα-Γιώργη, πως έχουν εντα-φιασθεί 392 άτομα στο Λενικό. Έτσι, αν λάβουμε υπόψη μας πως δεν υπήρχαν και μετακινήσεις του κόσμου και με τις μεγαλύτερες θνησιμότητες συμπατριώτες που έχουν εκεί ενταφιασθεί, πρέπει να προσεγγίζουν τους 1000.

Η άποψη του κ. Κων. Δ. Σκουμπούρη

Τα οστά τους δεινοπάθησαν, ερ-χόμενα στο ανοιχτό οστεοφυλάκιο, τ’ αποκαλούμενο χωνευτήρι στην Πανα-γιά, για να μεταφερθούν τελικά το 1952 ως μια μάζα δίπλα απ’ την εκκλησία των αγίων Αποστό-λων. Οι συμπατρι-ώτες άρχισαν να εκφράζουν γνώμες για την τύχη τους. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν εκφράσει την άποψη να μείνουν εκεί στον τόπο τους. Μεταξύ αυτών κι ο Κώστας Δ. Σκου-μπούρης, ο οποίος μάλιστα εκφράζει και τον τρόπο της υλοποίησης της σκέ-ψεώς του. Να γίνει λάκκος μεγάλος και περιποιημένος με τοίχους γύρω-γύρω κι επάνω σ’ αυτόν ένας όμορφος τύμ-βος με μεγάλο σταυρό μ’ ορατότητα σε μεγάλη απόσταση που θα μπορούσε και να φωτίζεται, ν’ αξιοποιηθεί ο γύρω χώρος και να γίνει η εκκλησία, αλλά και μια τουλάχιστον επίσημη γιορτή το χρόνο. Παράλληλα μια και υπάρχουν τα ονόματα, απ’ το 1916, θα μπορούν ν’ αναρτηθούν στη νέα εκκλησία. Ένας χώρος στον οποίο θα μπορούμε να φθάνουμε ως έκφραση σεβασμού προς τα περασμένα.

Τα τοπωνύμια(το Μαντείων το ρέμα)(Την ιστορία μας μπορούμε να την προσεγγίσουμε και μέσα απ’ τα τοπωνύμια)

Όταν δίνεται η ευκαιρία, μπορούμε να λέμε και κάτι για τον τόπο μας, γιατί για τα πε-ρισσότερα τοπωνύμια, λίγο-πολύ, γνω-ρίζουμε κάτι παραπάνω. Δεν πρέπει να τα προσπερνάμε. Έτσι, μ’ αυτό το σκεπτικό, θα γράψουμε για το χείμαρ-ρο, του οποίου το βάθος ξεπερνάει και τα 100 μέτρα. Εκπηγάζει απ τη δυτική πλευρά του Κάστρου συγκεντρώνο-ντας όλα τα βρόχινα νερά της κάθε οροσειρά και καταλήγει στο κεντρικό ποτάμι, μεταξύ Κάμπου και Τσαγκαρού-λι. Στη φωτογραφία φαίνεται εκεί όπου έχει το όνομα «Μαντείων το Ρέμα». Η διαδρομή του στο μέρος αυτό είναι κατωφέρεια και κακοτράχαλη μ’ αποτέλεσμα η δια-σταύρωσή του, να μπορεί να επιτευχθεί μονάχα στο μέσον και στ’ άκρα του. Κι όταν βρέχει, λόγω της κα-τωφέρειας, το νερό, έστω και λίγο, τρέχει ορμητικά παρασέρνοντας ό,τι έχει πέσει απ’ τα πλάγια του ή ξεκινάει απ’ τη Μούσγα και της δυτικής πλευράς του Κάστρου. Ανάμεσά τους και πολλά κατσίκια ή γέρικες γίδες. Γι’ αυτό και τ’ αποκαλούσαν το «Κακό ποτάμι». Ακόμα, το θεωρούσαν «ύπουλο» γιατί δεν έχει ορα-τότητα. Τις παλιές εποχές, τότε που οι δεισιδαιμονί-ες, πίστευαν πως υπήρχαν φαντάσματα και νεράιδες,

οι οποίες χόρευαν γύρω απ’ το μεγάλο κοτρώνι που ξεπερνάει το ύψος των 7-8 μέτρ. Κι αυτό το ενίσχυαν, εκτός από ένα δέντρο «δάφνη» που εκτείνεται απ’ το χείλος του γκρεμού προς το βράχο, του οποίου κλω-νάρια έστρωναν γύρω απ’ το μεμονωμένο κοτρώνι, κι από ένα μυστηριώδη καπνό σχήμα ομίχλης απ’ τα κατάβαθα αυτής της ρεματιάς. Όταν δε υπήρχε σε

χρήση το κάστρο στην κορφή του βουνού και για πολλούς αιώνες, στη διαδρομή υπήρχαν κρυφά φυ-λάκια με σκοπιές για να ελέγχουν τις αιφνιδιαστικές προσεγγίσεις. Οι απόκρυφες σπηλιές του χρησιμο-ποιήθηκαν όλες τις άσχημες εποχές, μέχρι κι εκείνες της δεκαετίας 1940. Με τη δημιουργία του νέου ελ-ληνικού κράτους, κυρίως η δεξιά του πλευρά έως το κάστρο μετετράπη σε κτηνοτροφική και γεωργική γη. Όμως, τώρα μετά τα 50 και περισσότερα χρόνια της μη αξιοποίησής των, ξαναπαίρνουν την πρωτό-γονη μορφή τους.

Όντως οι προγονοί μας ήταν ξεκάθαροι στα λόγια και είχαν «μπέ-

σα» στις σχέσεις τους. Όμως ήταν και προφητικοί. Έβλεπαν μακριά προς τις κοινωνικές επαναστάσεις κι ανατροπές, διέβλεπαν πως αυτές οι πο-λύβουες κοινωνίες θα’ναι χω-νευτήρια που θ’ αλλοιώνουν χαρακτήρες και ηθικές αρχές. Παρόλ’ αυτά, τολμούσαν να διώξουν τα παιδιά τους, είτε με τα γράμματα, είτε με τις τέχνες, είτε μ’ οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Το φόβο τον είχαν διώξει, γιατί είχαν εμπιστοσύνη σ’ αυτά. Κι όλ’ αυτά με τ’ αντάλλαγμα των, πιο

πάνω, τριών λέξεων, στο χώρο τ’ αποχωρισμού τους. Εκεί στη «Λάκκα τ’ Αμπέλια». «Μη μ’ αλησμονήκεις». Μετά ανέβαι-ναν στο διπλανό λοφίσκο, το μόνιμο παρατηρητήριό τους κι αγνάντευαν τα παιδιά τους που έφευγαν για τους ξένους κι άγνωστους κόσμους. «Κά-ποτε», μετά απ’ ώρες που συ-νερχόντουσαν, μ’ ό,τι τους είχε απομείνει, ξεκινούσαν για την Ιθάκη τους και να ξαναχαιρετή-σουν τ’ αντρομίδια και τις κου-βέρτες, που κρεμόντουσαν απ’ τα παραθύρια για το καλότυχο ταξίδι των ξενιτεμένων τους.

Εκεί αναπτύχθηκε και το νέο κοιμητήριο, με ιδιαίτε-

ρη χαρά όλων, γιατί εκεί δεν άφηναν μονάχα την τελευταία ματιά τους, αλλά και την τε-λευταία συνηθισμένη, φράση τους «Μη μ’ αλησμονήκεις… !!!». Αυτό το χώρο τον αγαπού-σαν πλέον περισσότερο κι απ’ το σπίτι τους στο χωριό. Ήταν το πυργάκι και η μόνιμη ζεστή τους κατοικία, απ’ όπου, τώρα πια, θα μπορούν ν’ ακούνε, πιο συχνά, τα βήματα των παιδιών τους και να τους φωνάζουν «μη μ’ αλησμονήσεις…». Όταν περνάμε απ’ τη δημοσιά, ας κάνουμε ένα σταμάτημα και να κοιτάξουμε προς το μέρος τους αν δεν μπορούμε να δια-νύσουμε αυτά τα 60 μέτρα!

Φωνές πολλές για να μην χαθεί το παλιό νεκροταφείο

«Μη μ’ αλησμονήκεις!» εκεί στο νέο μας κοιμητήριο

Ο Ρόνι και η Τζένη Φράιτας

Οι αποσκευές και οι μετανάστες καθώς βγαίνουν στην Αμερική

Το καράβι που τους έπαιρνε από την Ελλάδα για την μακρινή νέα πατρίδα

Το νησί Έλλις

Ο προτεινόμενος τύμβος για το παλιό νεκροταφείο

Πάνω απ' αυτή τη περιοχή, το Κάστρο

Ένα τέτιο εκκλησάκι χρειαζόμαστε των Αγίων Αποστόλων

Ξαφνικά κι αναπάντεχα έφυγε από κοντά μας, την 21η Ιανουαρ. 2008, ένας, επίσης, Λυνιστιάνος, πούχε πολλά ακόμα να προσφέρει στα χαριτωμέ-

να παιδιά του, στ’ αδέλφια του, στους συγγενείς, στους φίλους, αλλά και στο Σύλλογό μας. Κι ο πρόεδρος των Αποδήμων κ. Αντών. Αγγελόπουλος, που κατέθεσε και το στεφάνι εκ μέρους του Συλλόγου την ημέρα της κη-δείας, 23 Ιανουαρ, στο κοιμητήριο Ζωγράφου, μεταξύ των άλλων είπε:

«…Ο Ανδρέας Αντωνίου και Αθανασίας Παναγού-λιας, ένα πρότυπο παράδειγμα ζωής στον υπηρεσιακό του βίο, στην ατομική, την οικογενειακή και στην εν γένει κοινωνική του ζωή. Φτωχόπαιδο, μέλος μιας πο-λυμελούς οικογένειας, από τις παραδοσιακές εκείνες των προηγούμενων γενεών του χωριού μας, αλλά και όλης της ελληνικής υπαίθρου. Μιας οικογένειας με έξι συνολικά παιδιά, που έμειναν ορφανά από πατέρα, όλα στην παιδική τους ηλικία. Το τελευταίο η Αντωνία δεν είχε ακόμα γεννηθεί, όταν πέθανε ο πατέρας τους στα 41 του χρόνια, γι’ αυτό και πήρε το όνομά του…

Μια ζωή αγώνας και πάλι αγώνας. Κατετάγη και στα-διοδρόμησε στο Σώμα της Αστυνομίας Πόλεων, όπως κι ο αδελφός του Δημήτρης. Όμως, ήταν απ’ την αρχή άξιος. Ο εκεί υπηρεσιακός του βίος υπήρξε πράγματι ανεπίληπτος. Πάντα δίκαιος, ευγενής, ακέραιος, ηθικός, τίμιος, διαλλακτικός, πράος. Αναζητούσε πάντα το συμ-βιβασμό στις υποθέσεις των πολιτών. Τον διέκρινε μόνι-μα η επιείκεια και κυρίως εκείνα τα δύσκολα μεταεμφυ-λιακά χρόνια, όπου κυριαρχούσαν τα αβυσσαλέα αδελ-

φικά μίση. Γι’ αυτό ήταν αγαπητός στον κόσμο, αλλά κι ανάμεσα στους συναδέλφους κι ανωτέρους του, έχαιρε την αντάξιά του εκτίμηση.

Το ίδιο και στον οικογενειακό του βίο. Ένας εξαίρε-τος οικογενειάρχης. Με την αξιαγάπητη κι απ’ όλους εμάς Καίτη, κατάφεραν μια θαυμάσια οικογένεια. Τα δυο χαριτωμένα παιδιά τους, τούς το αντάμειψαν. Ο Αντώ-νης το Πολυτεχνείο και η Αθανασία το Πάντειο Πανεπιστήμιο και γρήγορα με λαμπρή αποκατάσταση. Δυστυ-χώς είχε την ατυχία να χάσει πρόωρα την αγαπημένη του Καίτη… Κι όμως δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε. Το αντι-μετώπισε με καρτερία και στωικότη-τα. Δεν γονάτισε. Συνέχισε να ζει για χάρη των παιδιών του. Δημιούργησε, με τον αγώνα του, μια αξιόλογη πε-ριουσία, στην Αθήνα και στο Αλε-ποχώρι, όπου περνούσε ένα μέρος της ζωής του. Μετά την αποστρα-τεία του, λειτούργησε ένα αξιόλογο μεσιτικό γραφείο στο Γαλάτσι, που το συνεχίζει επάξια η κόρη του Αθανασία. Το μόνο που δεν πρόφθασε να ολοκληρώσει τα όνειρά του και στη Λυνίσταινα για ένα σπίτι ανάμεσα σ’ αυτά των αδελφών του. … Ας είναι, η

ζωή καμιά φορά είναι πιο γρήγορη κι απ’ τα όνειρα.Ο Ανδρέας Παναγούλιας, υπήρξε ένας υπέροχος

άνθρωπος. Ευχάριστος στην παρέα, στη συντροφιά. Χαμογελαστός πάντα, συζητήσιμος, λογικός. Αγαπούσε φανατικά το χωριό μας, κι όταν τον συναντούσ ες, πάντα καλοντυμένο κι άψογο, έτοιμος να σε κεράσει, να συζη-τήσει μαζί σου, κι όλα αυτά ως την τελευταία του στιγμή. Έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα. Πέθανε όρθιος και ποτέ δεν θ’ αποδεχτούμε ότι αληθινά έφυγε από κοντά μας. Για τώρα το μόνο που ευχόμαστε, όλοι οι συμπατριώτες, οι συγγενείς και οι φίλοι, που ήρθαμε εδώ σήμερα, να

είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής Γης που θα τον καλύψει σε λίγο. Εκ μέρους του Συλ-λόγου αποδήμων Λυνιστιάνων, ενός Συλ-λόγου που υπεραγαπούσε και του οποίου διετέλεσε μέλος του Διοικητικού του Συμ-βουλίου επί δύο σχεδόν 10 ετίες, καταθέτω στη μνήμη του ένα απέριττο στεφάνι.

Στα παιδιά του, στις αδελφές του, στον αδελφό του τον Δημήτρη που υπήρξε ένας επιτυχημένος πρόεδρος του Συλλόγου μας, σε όλους τους λοιπούς συγγενείς, εύχομαι να έχουν χρόνια, να έχουν υγεία και να τον θυμούνται.

Αιωνία σου η μνήμη αξέχαστε Ανδρέα Παναγούλια. Μακαρία η οδός, την οποία πορεύεσαι σή-μερα και χλοερός ο τόπος αναπαύσεώς σου.

Στο καλό αγαπητέ φίλεΑντώνης Άγγ. Αγγελόπουλος

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 5310 629

έ φ υ γ α ν α π ό κ ο ν τ ά μ α ς

Σκληρός ο θάνατος για τους νέους κι ακόμα σκληρότερος όταν είναι

και αναίτιος, που τον επιβάλ-λει η ασυδοσία της ανεύθυνης οδήγησης, των δίπλα και των απέναντί μας.. Μ’ αυτόν τον τρόπο νικήθηκε κι ο Κώστας, το λεβεντόπαιδο του Νίκου και της Αθανασίας Κ. Γκουγκούση, την 29η Ιανουαρίου 2008. Παιδί όλο ζωντάνια, όλο χαρά, ζωτικότητα και ευγένεια. Ήταν ο μπροστάρης στα υπόλοιπα αδέλφια του. Δυο αγόρια και δυο κορίτσια, όλα μι’ αδιάσπαστη παρέα που ενισχύ-θηκαν με τη νύφη, την Ευαγγελία (Κυ-ρίτση) και τους γα-μπρούς απ’ τις κό-ρες τους. Και η οικογένεια του Νίκου και της Αθανασίας άρχισε να κυλάει καταξιωμένα με τα εγ-γόνια, όταν το ένα διαδεχόταν το άλλο. Μέσα σ’ αυτά και το πρώτο, το πρόσφατο, του Κώ-στα και της Ευαγγελίας. Όμως, η άσφαλτος με τα ξέφρενα, τ’ αλό-γιστα κι ακέφαλα φορτηγά, που δεν τηρούν αρχές και δεν ανα-γνωρίζουν νόμους, παραφύ-λαγε στη γωνία για τον Κώστα. Καρτέραγε να τον στερήσει απ’ αυτούς που τον περίμεναν, απ’ αυτούς που τον ένιωθαν ως τον ίδιο τον εαυτόν τους.

Ο κόσμος, αυτός ο ανα-ρίθμητος κόσμος, δικός του κι άγνωστος, έτρεξε στην εξόδιο τελετή για τον Κώστα, στον νε-όδμητο και πελώριο άγιο Δη-μήτριο της γειτονιάς τους, στο «Σχιστό Κορυδαλλού». Εκεί έτρεφαν τα όνειρα, εκεί μεγά-λωναν την αγάπη τους, που ξε-κίναγε απ’ τα Γλογγίδια και του Βάκλεσι στα μισόκορφα του κά-

στρου μας. Όλοι βουβοί , όρθιες φιγούρες, χαμένες στο βάθος της απεραντοσύνης του ακυ-βέρνητου μυαλού των, προφέ-ροντας μονάχα αυτό το άχαρο «γιατί;». Παρόντα κι αρκετά απ’ τα μέλη του διοικητικού συμ-βουλίου του συλλόγου, π’ από-θεσαν πάνω στο δακρύβρεχτο στεφάνι τους τον πόνο και την οργή όλων των συμπατριω-τών. παρών κι ο διευθυντής της

«Λ.Φ», για να καταθέσει με λίγα, αλλά ολόθερ-μα γι’ αυτόν, λόγια, το δικό του πόνο, αυτόν τον στεριωμένο απ’ τα χρόνια τριών και πλέον γενιών, που είχαν γα-λουχηθεί αδελφωμένα πλάι-πλάι, χωρίς σύ-νορα και όρια, νύχτες και ημέρες, καλούς κι

άσχημους καιρούς. Όμως, κι αν εγκαταστάθηκε ο Κώστας εκεί στο χώρο του Γ΄ κοιμητη-ρίου, άφησε τη δικιά του παρα-καταθήκη, αυτή του ύστατου αποχωρισμού, για τα νέα παι-διά μας: Πως την άσφαλτο την έχουμε πληρώσει με τρία ακόμα Λυνιστιανόπουλα και πως έχου-με κι εμείς υποχρέωση, άμεσα ν’ αρχίσουμε την εκστρατεία για τα υπόλοιπα παιδιά μας.

Εύχομαι στις οικογένειες του Νίκου και της Αθανασίας, παρηγορία θεόσταλτη, αδιάκο-πη και δυναμική, για να συνεχί-σουν όλοι μαζί, και πάλι ενωμέ-νοι, το έργο του Κώστα και της Ευαγγελίτσας Ο Κώστας θα συ-νεχίσει να είναι πάντα ανάμεσά μας, γιατί το άδικο, το άγουρο και το παράλογο δεν απομα-κρύνονται. Μένουν άσειστοι και φωτεινοί βωμοί για παράδειγμα προς τους άλλους. Πάντα ελα-φρύ το χώμα που τον σκέπασε.

Κωνσταντίνος Ν. Γκουγκούσης (ετών 33)

Ανδρέας Αν. Παναγούλιας(ετών 81)

Αθανάσιος Ηλ. Κορκολής

(ετών 68)

Ενας γνήσιος συμπατριώτης της Αθήνας άφη-σε τούτη τη ζωή. Ο Θανάσης του Ηλία και της Γιωργίτσας Κορκολή. Την άφησε νικημένος

απ’ την επάρατο, ενώ σ’ όλα τα υπόλοιπα είχε νική-σει εκείνος. Είχε γεννηθεί στη Λυνίσταινα το 1940, απ’ όπου οι βασικές ηθικές αρχές και τα πρώτα γράμματά του. Όλ’ αυτά, βέβαια, τα συνέχισε στην όμορφη και φιλόξενη Μεγαλόπολη, ακολουθώ-ντας το 1947 τους γονείς και τις 4 αδελφές του. Αλλά, ο Θανάσης κι από εκεί έφυγε για τη μεγάλη Αθήνα. Το μεταναστευτικό εσωτερικό ρεύμα ήταν πλέον περισσότε-ρο ορατό απ’ τη Μεγαλόπολη, αλλά πέ-τυχε. Πέτυχε, μετά τις σπουδές και τις εκπαιδεύσεις του, ως τεχνικός υπάλ-ληλος στην Πολεμική Αεροπορία, κι όλα τα χρόνια της υπηρεσίας του στην ευαίσθητη Σχολή Ικάρων. Ήταν πάντα

ο ακούραστος κι ο προσεκτικός που προλάμβανε με την προνοητικότητά του προβλήματα και δυ-σκολίες.

Ο γάμος του μ’ ένα εξαίρετο κορίτσι απ’ την Καρδίτσα την Ειρήνη Νούκα, έβαλε τις άριστες βάσεις για λαμπρή οικογένεια. Τα δυο παιδιά τους, ο Ηλίας και η Γιωργίτσα, πάντα χαριτωμένα και γρήγορα καταξιωμένα, ολοκλήρωσαν την ευτυχία τους. Ο Θανάσης, όπως τόνισε κι ο Μάρκος Γ. Σμυρ-νής, στη «Λ.Φ», με τις δικές του ευχές κι απόψεις, δεν ξέχασε το παρελθόν του, δεν διέκοψε τις παρέ-ες του, αλλά κι ενίσχυε τις επικοινωνίες του, κυρίως

με τα παιδιά της ηλικίας του. Όμως, την πλήρη εικόνα την έδωσε ο γιος του Ηλίας: « Καλός

άνθρωπος, καλός πατέρας,… αλλά δεν του ταίριαζε ένα τέτοιο τέλος». Κι αυτό

το τέλος ήταν την 7η Νοεμβρίου 2007. Ας είναι… Τα «ψηλά αλώνια» τελικά και κάποτε νικούν. Ας συνεχίσουν οι υπό-λοιποι τον ίδιο τους δρόμο στη δική του μνήμη. Αυτό και η δικαίωσή του.

Πέρασε ήδη ένας χρόνος, ως τη στιγμή που γράφονται οι λίγες αυτές γραμμές –κατάθεση ψυχής και προσευχής συνάμα-για την αγνή και άδολη ψυχή της. Έφυγε στις 17 Μαρτίου 2007 σαν πουλάκι. Όρθια, χαμογελαστή, αισιόδοξη, υπερή-φανη, καλοντυμένη, ατσαλάκωτη, όπως έζησε μια ζωή, σε όλη τη ζωή της. Ήταν 97 ετών, αλλά κι άνθρωπος υπέροχος η θεια Ιφιγένεια. Τεράστια τα αποθέματα των δυνάμεών της, κυρίως ψυχικά και διανοητικά, παρά το λιπόσαρκο κορμί της. Μυαλό ξάστερο, άτομο αισιόδοξο, υπερή-φανο. Περιποιημένη, καλοντυμένη, κεφάτη αισιόδοξη, μ’ ένα αστραφτε-ρό πρόσωπο κι ένα πλατύ χαμόγελο, ανθισμένο μόνιμα στα χείλη της. Έπαιρνες θάρρος, έπαιρνες κουρά-γιο και με την πνευματική διαύγεια της όταν συζητούσες μαζί της. Θυ-μόταν τα παλιά και νέα, αλλά και το ενδιαφέρον της για όλους και για όλα μέχρι την παραμονή του τέλους της, που τίποτα δεν το προμήνυε…

Είχε ταιριάξει απόλυτα με τη θεια -Μηλιά απέ-ναντι, τη γειτόνισσά της. Ήσαν οι αχώριστες που ταίριαζαν στην κοινωνικότητα, στην ευγένεια, στη φιλοξενία, στην καρδιά και στα αισθήματα. Στο ένα ή στο άλλο σπίτι θα τις εύρισκες. Πάντα πιστοί θεματοφύλακες, «φύλαγαν» το ποτάμι της αγίας Παρασκευής στην Κατώβρυση. Η μια από τη μια και η άλλη από την απέναντι όχθη του, με

τα φουγάρα των σπιτιών τους να καπνίζουν αστα-μάτητα. Κι όταν ο καιρός ήταν νοτιάς, μουντός ή βροχερός, οι δυο καπνοί των τζακιών ενωμένοι χόρευαν προς τα ουράνια πάνω απ’ το ποτάμι που τους ενίσχυε με το δικό του βουητό. Ένα ευλαβικό

θυμίαμα προς το Δημιουργό, το καλύτερο σε γεύση και εικόνα. Τώρα το φουγάρο της θεια Ιφιγένειας σταμάτησε, ας ευχηθούμε να συνεχίσει της θεια- Μηλιάς. Και μόνο του θα τα καταφέρνει να φθάνει προς τον Ύψιστο. Θεια -Ιφιγένεια αείμνηστη!

Ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε. Θα σε ανα-ζητούμε με το φιλντισένιο μπαστουνάκι και την άψογη εμφάνισή σου, στην εκκλησία, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στις γιορτές του Συλλόγου μας, στις λύπες και τις χαρές του χωριού μας, ν’ ακούμε τα καλά λόγια, τις συμβουλές, τα τραγούδια σου, και να νιώθουμε το αγνό χαμόγελο απ’ την καλή καρδιά σου. Σ’ όλη σου τη ζωή ήσουν ανά-μεσα στα πολλά παιδιά και τ’ ακόμα περισ-σότερα εγγόνια και δισέγγονά σου. Όμως κι από ανάμεσά τους έφυγες, μ’ ανοιχτή

την αγκαλιά σου να συναντήσεις όλους τους αγα-πημένους, με πρώτη αυτήν την αρχοντοπούλα Γεωργία, που έχει λείψει σε όλους μας. Από εσένα όλοι μας πήραμε πολλά. Πολλά και χρήσιμα. Τώρα συνέχισέ τα μ’ αυτούς που είσαι μαζί…

Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος Καλαμάτα

Ένα χρόνο αργότερα 17 Μαρτ. 2008

Αιωνία σου η μνήμη αείμνηστη θεια Ιφιγένεια (ένα χρόνο μετά, απ’ τον κ. Αντ. Άγγ. Αγγελόπουλο

11 630Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 53

γεννήσεις-γάμοι

Ημέρα γιορτής του Αγίου Αθανά-σιου. Αυτήν την ημέρα διάλεξε και η γιαγιά μας για το μεγάλο

και μακρινό της ταξίδι. Έφυγε για πάντα από κοντά μας για να μετακομίσει στην γειτονιά τον αγγέλων. Μια γειτονιά που και η ίδια την ζητούσε, για να βρει τα παιδιά της, τα οποία έχασε πολύ νωρίς! Ζητούσε να βρει τον άντρα της και το θείο μας τον Νίκο που αγαπούσε ιδι-αίτερα. Ίσως τώρα να είναι ευτυχισμένη μαζί με όλη την πα-ρέα! Μια παρέα με πολύ λαμπρή ιστο-ρία!

Ήταν ίσως μια από τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μας όταν πληροφορηθή-καμε το γεγονός στης 5 το πρωί από την μητέρα μου και νύφη της. Ξενυχτούσε μαζί της στο νοσοκομείο, όπου πέρασε και τις τρεις τελευταίες μέρες της ζωή της.

Ένα πρωινό τελείως διαφορετικό. Διαφορετικό γιατί, για μας τα εγγόνια της, είχε δώσει τα πάντα ! Έδωσε την ψυχή της όταν χάσαμε τον γονιό μας τον Αλέξανδρο, όπως την είχε δώσει, νωρίτερα, και για την Καλλιόπη, δηλα-δή τα παιδιά της! Παρόλα αυτά βρήκε την δύναμη να μας παρηγορήσει και να απαλύνει τον πόνο μας, τον οποίο απορρόφησε σαν σφουγγάρι και τον έπνιξε μέσα της! Την αγαπήσαμε τόσο πολύ τα εγγόνια που σίγουρα θα μα λεί-ψει αρκετά!

Θα μας λείψει η καλή και γλυκιά κου-βέντα της, το γλυκό καλωσόρισμα, η ζεστή αγκαλιά της! Για μας η γιαγιά μας δεν έχει πεθάνει, γιατί δεν πρόκειται να

πεθάνει ποτέ στην καρδιά μας και στο μυαλό μας. Πάντα θα την θυμόμαστε με συγκίνηση και εκείνη θα μας καθο-δηγεί και θα μας προσέχει από ψηλά, όπως έκανε όλα της τα χρόνια όσο ζού-σε. Η γιαγιά μας υπήρξε υπόδειγμα γυ-ναίκας, υπήρξε υπόδειγμα ανθρώπου, όπου έζησε φοβερούς πόλεμους και καταστροφές, όμως ποτέ δεν έχασε την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την ελπίδα

και την πίστη της!Αυτά τα ξέρουν

όλοι οι Λυνιστιάνοι, ίσως και πολύ καλύτε-ρα από εμάς τους νε-ότερους. Θα την χαρα-κτηρίζαμε σύγχρονη ηρωίδα. Ηρωίδα γιατί αντιμετώπισε το θά-νατο των παιδιών της, αλλά και να παίξει ένα ιδιαίτερο ρόλο για τα εγγόνια της.

Η γιαγιά μας έφυγε σε ηλικία 101 ετών μια αρκετά ζηλευτή ηλικία για όλους μας!

Ζηλευτός ήταν και ο βίος της και η προσωπικότητα της!Καλό σου ταξίδι πολυαγαπημένη μας γιαγιά! Ευχαριστούμε για όλα όσα μας πρόσφερες όλα αυτά τα χρόνια και νιώθουμε πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη.Η γειτονιά των αγγέλων σου ανήκει. Η παρέα σου σε περιμένει. Καλό σου ταξίδι πολυαγαπημένη μας Αντιγό-νη. Πάντα θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε!Με πολύ αγάπηΗ νύφη και τα εγγόνια σου, που τόσο πολύ σε αγάπησαν αλλά και τόσο πολύ αγάπησες. Τα εγγόνια σόυ

Αποστόλης και Κώστας Αλέκ. Σκουμπούρης

Ευτυχώς που η θεια Γιαννούλα έφυγε γεμάτη από ζωή και χρό-νια, όμως η έλλειψή της στοιχίζει

σ’ όλους εμάς που τη γνωρίζαμε και πολύ περισσότερο στα παιδιά, εγγόνια και δισέγγονά της. Ήταν η υπέροχη συ-μπατριώτισσα της γλυκιάς έκφρασης, των χαμηλών τόνων και των ελεγμέ-νων εκφράσεων. Σ’ ό,τι έλεγε θάβρισκε τον πιο όμορφο τρόπο για να το πει. Το χαμόγελο έμπαινε μπροστά απ’ όλα. Μ’ αυτό άρχιζε και μ’ αυτό τέλειωνε. Ήταν κόρη του Θανάση Αγγελόπουλου (Πα-ντέ). Μορφώθηκε όπως κι όλες οι υπόλοιπες κοπέλες του χωριού μας. Χωρίς γράμ-ματα, αλλά με τη διαίσθηση, με την παράδοση, με τις συ-νήθειες της δικιάς της μάνας και των θειάδων της. Κορίτσι ήσυχο μαζί με τα υπόλοιπα αδέλφια της, έχτιζαν προσω-πικότητα κι αποδοχή. Όμως και η τύχη την ένωσε με το επίσης θαυμάσιο παιδί. Τον Αντώνη Θωμά Σκουμπούρη. Μαζί δημιούργη-σαν την οικογένειά τους. Τρία αγόρια και δυο κορίτσια. Όμως μαζί και τα δύ-σκολα χρόνια για το χωριό μας. Πολέ-μους, πείνες, κατοχές και λοιπές κατα-στάσεις, αλλά τα κατάφεραν.

Στις Γαλατσίδες όπου κατοικούσαν τον περισσότερο καιρό, η θεια Γιαννού-

λα απέδειξε και τον ανθρωπισμό της. Οι μαθητές που κυκλοφορούσαν με τις διακοπές τους και οι υπόλοιποι κά-τοικοι όλων των εκεί χωριών τις Κυρια-κές για το παζάρι, εύρισκαν το καλύβι τους πάντα φιλόξενο στις νεροποντές και τους ξαφνικούς χιονιάδες. Η φωτιά στο μεγάλο δυναμισμό της για το στέ-γνωμα, αλλά και πάντα κάτι έφτιαχνε με τον μπάρμπα Αντώνη για τη ζεστασιά τους. Κι όταν αυτά κάποτε σταμάτησαν, λόγω της δημοσιάς, η θεια Γιαννούλα πρόσθετε με το ίδιο χαμόγελο: «Μας

λείπουν εκείνα τα καλά τα χρόνια, που βλέπαμε αθώα παιδιά γεμάτα ευ-γένεια..».

Στη Λυνίσταινα έμενε όσο της το επέτρεπαν τα πόδια και η αξιοπρέπειά της, για να μείνει τελικά κοντά στα παιδιά της, στην Αθήνα, όπου κι εκεί πρωτοστατούσε ο καλός

τρόπος και η γλυκιά της κουβέντα. Ένα πέσιμό της χάραξε και το δρόμο του ταξιδιού της για τη συνάντηση μ’ όλους τους αγαπημένους της. Ας είναι αιώ-νια η μνήμη της κι οπωσδήποτε θα’ναι όλοι τους μαζί. Ήσυχα κι ευγενικά έζη-σε, ήσυχα κι ευγενικά έφυγε την 6η Φε-βρουαρ. 2008, που σε λίγο θα’κλεινε και τα 97της

Γιαννούλα σύζ. Αντ. Σκουμπούρη(ετών 96)

Έφη και Παναγιώτης(ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου)

Δυο νέοι μας, η Έφη, κόρη του αείμνη-στου Άγγελου και της Ελένης Πέτρ. Κορ-κολή κι ο Παναγιώτης Χαραλαμπόπου-

λος, του Γεωργίου και της Αθανασίας απ’ τον Πύργο Ηλείας, στις 2 Φεβρουαρίου 2008 και ώρα 7 μμ, ανέβηκαν τα σκαλιά της Εκκλησίας για να ξεκινήσουν τη δικιά τους πλέον κοινή ζωή. Το μυστήριο τελέστηκε στον όμορφο κι επιβλητικό μητροπολιτικό ναό Κοίμησης της Θεοτόκου Ηλιούπολης, ο οποίος κατάλληλα ανθοστολισμένος, έδειχνε κι όλη τη μεγαλό-πρεπη χάρη Του.

Η ζωή των δυο αυτών νέων παιδιών, και με τις εγκάρδιες ευχές των πολλών προσκεκλημέ-νων, συγγενών, συμπατριωτών και φίλων, που εί-χαν κατακλύσει, μέσα κι έξω τον ιερό ναό, αντά-ξια είναι για όνειρα και πολλές προσδοκίες. Είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι με στέρεες βάσεις και καταξιωμένες αρχές, με πρώτες την άριστη αγωγή, το διάχυτο ήθος, τον πηγαίο σεβασμό και κυρίως τη θέληση για δημιουργία οικογένειας μ’ ελλη-νοχρστιανικές συνήθειες και παραδόσεις, όπως κι εκείνα έχουν γαλουχηθεί απ’ τους δικούς τους γονείς.

Η νύφη νέα, χαριτωμένη, όμορφη, η οποία και μέσα στο ξεχωριστό νυφικό που επιμελήθηκε κι έραψε «ο οίκος νυφικών», των συμπατριωτών μας Ιωάννη και Μαρίας Αντωνίου κι Ευθαλίας Κορκολή, εκεί στην Ηλιούπολη, γινόταν ολόλαμπρη, αλλά και με ευδιάκριτη τη συγκίνηση απ’ την απουσία του πατέρα της, παρά τη δικιά μας αντίθετη προσπάθεια.

Ο γαμπρός αστυνομικός, έλαμπε το ίδιο από χαρά και συγκίνηση. Είναι παιδί που έχει γεν-νηθεί στην Αυστραλία, όπου είχαν μεταναστεύσει οι γονείς του για την καλλίτερη τύχη, αλλά η νοσταλγία και η αγάπη προς την πατρίδα τούς οδήγησε, όλους πλέον μαζί και πάλι στη γενέτειρα. Οι προσκεκλημένοι, αν και πολλοί, παρακολούθησαν όλοι τους την τελετή του μυστηρίου, μ’ ευ-λάβεια κι απέραντο σεβασμό.

Μετά τις εγκάρδιες ευχές, η συνέχεια δόθηκε, από όλους, στο κέντρο «Κανάκης Γκάρδεν» στη Λ. Λαυρίου. Κι εκεί λειτούργησαν όλα άψογα, η άφιξη και παρουσίαση των νεονύμφων στην κατάμεστη αίθουσα, η κοπή της τούρτας, κι όλα τα συνακόλουθα. Προσφέρθηκαν πλούσια και γευστικά εδέσματα, άφθονο κρασί και κάθε λογής ποτά. Η ζωντανή μουσική με τα καταπληκτικά της τραγούδια, δημιούργησε τέτοιο κέφι και διασκέδαση, κράτησαν, με την ίδια ένταση, έως τις πρωινές ώρες. Εντυπωσιακή και η παρουσία του ποντιακού συγκροτήματος που έδωσε ξέχωρη χαρά στους καλεσμένους ποντιακής καταγωγής.

Οι νεόνυμφοι αποδείχθηκαν άξιοι οικοδεσπότες, που πραγματικά εντυπωσίασαν όλους τους προσκεκλημένους, με τους τρόπους, το χαμόγελο, την αγάπη και το σεβασμό τους. Όμως, μέσα, σ’ όλα αυτά, η απουσία του πατέρα της, που έφυγε στα 42 του πριν 13 χρόνια, εξακολούθησε να’ναι αισθητή απ’ όλους κι όλη τη βραδιά, αλλά την απουσία του, ως ένα βαθμό, την αναπλήρω-νε το καλό ξεκίνημα και η ευτυχία η ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της πρωτότοκης κόρης του.

Τους εύχομαι, εξ ονόματος, όλων των οικογενειών μας, να ζήσουν ευτυχισμένα. Η κάθε επό-μενη ημέρα όλο και πιο καλύτερη. Η χαρά τους χαρά μας και η ευτυχία τους ευτυχία μας.

Ο θείος τουςΝικόλαος Πέτρ. Κορκολής

Αντιγόνη σύζ, Απ. Σκουμπούρη(ετών 101)

Γεώργιος ο 4ος και βαφτίσια ση Λυνίσταινα 30.8.08

Είναι το νέο μέλος της οικογένειας του Αντώ-νη Γεωργίου Σμυρνή. Ήρθε στις 31 Ιανουα-ρίου 2007 για να γεμίσει χαρά τους γονείς

του, τους παππούδες του και όλους τους συγγε-νείς του, όπως μόνο τα μικρά παιδιά μπορούνε.

Γιώργος και αυτός λοιπόν όπως ο Παππούς του Γεώργιος Αντωνίου Σμυρνής, αλλά όπως και τα ξαδέρφια του Γιώργος Νικολάου Σμυρνής και Αλέξανδρος-Γιώργος DeAngelis που ζει στην Νεα Υόρκη.

Ακόμα δεν τον είδαμε ….Γιώργο τον βαφτίσα-με, λέει περίπου η παροιμία και για να σας προλά-βουμε (να μην κανονίσετε κάτι άλλο) η βάφτιση θα γίνει στο χωριό μας στην Λυνίσταινα φέτος το καλοκαίρι στις 30 Αυγούστου, ημέρα Σάββατο.

Ο παπά-Γεώργιος (Γιώργος και αυτός!) Τσου-καλάς ειδοποιήθηκε: « Η πλατεία καθαρίζεται και σας περιμένουμε!!».

Μακάρι όλα τα παιδάκια που έρχονται σε αυτόν τον κόσμο να είναι γερά, τυχερά και άξια. Μακάρι και ο Γιώργος ο 4ος τ’ Αντώνη και της Ιωάννας, Γεωργίου και Λέλας Αντ. Σμυρνή.

Ευχές για την κόρη του Γεωργίου κι Αντιγόνης Παντελέων

Στ’ αγαπημένα μου ανίψια Γιώρ-γο Βασιλ. Παντελέων κι Αντι-γόνη Σαμαρτζή (σύζυγό του),

που απέκτησαν το τρίτο τέκνο, μια πανέμορφη κόρη, εύχομαι να τους ζή-σει, να τη χαίρονται με υγεία και κάθε ευτυχία, όπως και τα δυο μεγαλύτερα αγόρια τους. Το Βασιλάκι και το Ραφα-ήλ, τα οποία, η γιαγιά τους Ευσταθία κι αδελφή μου, μεριμνά τόσο δυνατά να μεγαλώνουν με τις όμορφες συνήθει-ες και παραδόσεις μας. Γι’ αυτό τους συγχαίρω, όλους μαζί, και μέσα απ’ τη «Λ.Φ» για μια φορά ακόμα. Μάρκος Γ. Σμυρνής Η Σταθούλα με τα εγγόνια της

Ο Αποστόλης και η Αντιγόνη Σκουμπούρη

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 5312 631

Η βράβευση των φοιτητών μας

Η πιο ευχάριστη στιγμή του αποκριάτικου χορού του Συλλόγου, το βράδυ της 9ης Φεβρουαρ.

2008, αυτή της βράβευσης των Λυνιστιανόπου-λων, που εισήχθησαν σε πανεπιστήμια και σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κατά το παρελθόν έτος. Ήταν πράγματι, μια δροσερή στιγμή που μας γέμισε συγκίνηση, χαρά, ενθουσιασμό, αλλά κι ελ-πίδα. Αυτά είναι: -Φούκας Ξενοφώντας του Νικολάου και της φιλολό-γου Φωτεινής Μάρ. Σμυρνή. Εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών Επιστημών. Τμήμα Πληροφορι-κής. {4ος με 18953 μόρια}. Το 2000 είχε προηγηθεί και είχαμε βραβεύσει την αδελφή του Βασιλική για την επιτυχία της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών-Τμήμα Διεθνών Οικονομικών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, με σειρά 1η. -Δράκου Αναστασία του Γεωργίου και της Αθηνάς (δισέγγονη του Γιώρη Βασίλη), εισήχθη στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, μεταξύ των πρώτων.-Κάρνος Άγγελος του Νικολάου και της Ιωάννας Γ (Αντ) Γκουγκούση, εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Πατρών-Τμήμα Μαθηματικών-Μαρίνου Αγγελική του Παναγιώτη και της Κων/νας Νικολ. Αγγελοπούλου (Καρν), εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών-Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής Προσχολικής Ηλικίας. -Νέγρη Μαρία του Αλεξάνδρου και της Γεωργίας Μάριου Σμυρνή, εισήχθη στο ΤΕΙ Αθηνών-Τμήμα Μαιευτικής-Αγγελόπουλος Δημήτριος του Διονυσίου και της Γεωργίας εισήχθη στη Σχολή Αστυφυλάκων.-Αγγελοπούλου Δέσποινα του Διονυσίου και της Γεωργίας, απεφοίτησε από τα ΤΕΙ Αθηνών- Τμη-μα, Εργοθεραπείας

Εκφράζουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια στα παιδιά, για την επιτυχία τους και τους ευχόμαστε να έχουν υγεία, καλή τύχη και πρόοδο στη ζωή τους.

Το ΔΣ του Συλλόγου

Η Ατζέντα μας και πάλι στις επάλξειςΚαιρός ήταν να ξανατυπώ-σουμε την ατζέντα μας. Εί-χαν περάσει 4 χρόνια και τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Η αφιέρωσή της τιμητικά στους 16 επιζώντες συμπα-τριώτες μας απ’ τους 80 που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Όμως και η ιστορία του χωριού μας στο τέλος της θα εί-ναι έν’ άριστο βοήθημα για όλους μας. Τη διάθεσή της την έχει αναλάβει ο ταμίας του Συλλόγου Μάρκος Γ. Σμυρνής 210-8679985. Ο ίδιος έχει αναλάβει να παραλαμβάνει και τις όποιες συμπληρώσεις, νέα ονόματα, τηλέφωνα (στεθερά-κινητά-εξωτερικού κλπ), ώστε η επόμενη να διατεθεί με μεγαλύτερη πληρότητα.

Το αίμα νερό δε γίνεται για τη Μαργαρίτα μας!Πολλές φορές εκφράζουμε την ολόθερμη χαρά μας,

γιατί και οι επόμενες γενιές, εμάς των απόδημων, εσωτε-ρικού κι εξωτερικού, δεν ξεχνούν το χωριό. Το θυμούνται, τ’ αναφέρουν με υπερηφάνεια, το υποστηρίζουν, το βοη-θούν, αλλά και το σκέπτονται.

Τέτοιο παιδί και η Μαργαρίτα του Θύμιου Γιαννόπου-λου, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αμερική και τώρα πλέον κι εκείνη γιαγιά, αναπολεί το δικό της παρελθόν. Η Μαργαρίτα κοπελίτσα τότε στα 18 της, λόγω της ξέχωρης μεσογειακής ομορφιάς της, είχε χαρακτηριστεί ως η πιο όμορφη εκεί στην κωμόπολη «Ταφτ», όπου γεννήθηκε. Έτσι, η Μαργαρίτα μας, μεγάλωσε αλλά κι έγινε αντάξια για το δικό της σπίτι. Παντρεύτηκε με τον Γεώργιο Γκεμάνη βετεράνο πιλότο του Β΄παγκοσμίου πολέμου, απόχτησαν δυο πανέμορφες κόρες κι εγγόνια. Όμως και την Ελλάδα την επισκεπτόταν με την οικογένειά της συχνά. Άλλωστε και η Κυπαρισσιώτισσα μητέρα της –Βασιλική Μανωλοπούλου-, όσο ζούσε, κι ευτυχώς έζησε πολλά χρόνια, παρότρυνε όλα τα παιδιά της για ταξίδια προς την πατρίδα, τα οποία τίμησαν την επιθυμία της και μετά από εκείνη.

Εμείς, ευχόμαστε, στη Μαργαρίτα να είναι πάντα ευτυχισμένη. Τα γράμματά της μας συγκινούν, δίπλα στις κόρες της, όπως εδώ, τη Βασιλική στη φωτογραφία.

Έχει πολλά ακόμα και να δώσει, αλλά και να πάρει απ’ τη ζωή.

Με μεγάλη επιτυχία ορ-γανώθηκε και φέτος από το Σύλλογο ένα

ευχάριστο 2ήμερο στο χωριό μας (8 κι 9 Μαρτίου), με την ευ-καιρία της Κυριακής των από-κρεω και της Καθαράς Δευτέ-ρας. Το απόκρεμα της Κυριακής οργανώθηκε για δεύτερη φορά φέτος, ενώ η γιορτή της Καθα-ράς Δευτέρας περνάει στον πέ-μπτο πλέον χρόνο. Ένα 2ήμερο που έγινε ήδη θεσμός για το χωριό μας και ο κόσμος το περι-μένει. Επίκεντρο και των δύο εκ-δηλώσεων ήταν το Τουριστικό μας Περίπτερο με τον περιβάλ-λοντα χώρο της όμορφης πλα-τείας. Όλα τα φαγητά, τόσο της βραδιάς της αποκριάς, όσο και τα νηστίσιμα της Καθαράς Δευ-τέρας ετοιμάστηκαν στο χώρο του περιπτέρου μας. Το βράδυ

της Κυριακής κυριάρχησε η λα-χταριστή μακαρονάδα, η βρα-στή γίδα, το μοσχαράκι, πίτες και πλήθος άλλων λιχουδιών, άγρια χόρτα κλπ. Την Καθαρά Δευτέ-ρα, η καθιερωμένη λαγάνα με όλα τα γνωστά, παραδοσιακά σαρακοστιανά. Στην ποικιλία των εδεσμάτων συνέβαλαν, σε μεγάλο βαθμό, και οι καλές μας νοικοκυρές. Η Λυνιστιανόνυφη (καθηγήτρια φιλόλογος) Σοφία σύζ. Γεωργίου Ανδρ. Μιχελή, που σε κάθε μας εκδήλωση δί-νει πραγματικά ένα πλουσιοπά-ροχο παρών. Η Ανδριάνα σύζ. Κων. Σκουμπούρη με τα πα-ραδοσιακά της πάντα φαγητά, η Μαίρη σύζ, Νικ. Κ. Σμυρνή με τις ωραίες της χορτόπιτες από ντόπια χόρτα, η Γιώτα σύζ. Μάρκ. Σμυρνή με νοστιμότατο χαλβά και ντόπια χόρτα, αλλά

κι άλλες νοικοκυρές. Τους αξί-ζουν θερμά συγχαρητήρια. Το γλέντι που έγινε και το κέφι που επικράτησε, κυρίως την Κυρια-κή το βράδυ, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Σ’ αυτό συνέβα-λαν αποτελεσματικά και δύο κλαρινοπαίχτες, που είχε φέρει από την Τρίπολη ο Γεώργιος Ανδ Μιχελής. Πρόκειται για το δάσκαλο και καθηγητή μουσι-κής Δημήτριο Σιακάτο από τα Μανταίικα Μαντνείας και τον καθηγητή μαθηματικών Βασίλ. Παντελόπουλο από τη Βυτίνα. Ιδιαίτερα δεινός στο δημοτικό τραγούδι αποδείχθηκε και ο ιερέας μας Γεώργιος Τσουκα-λάς, που πραγματικά ενθουσί-ασε. Μπράβο σου, παπα-Γιώρη μας. Σε θέλουμε παντού μπρο-στά. Το αρωματικό κρασί ήταν προσφορά από το βαρέλι του

δασκάλου μας Πέτρου Γιαννό-πουλου, που είναι και ο κινητή-ριος μοχλός σε κάθε εκδήλωσή μας. Θερμά ευχαριστούμε τον Κώστα Τζαν. Σμυρνή, που κά-λυψε οικονομικά μεγάλο μέρος της όποιας δαπάνης. Πολλά, επί-σης, συγχαρητήρια ανήκουν σε όλους όσους κουράστηκαν για

να ετοιμαστεί το όμορφο αυτό 2ήμερο και ειδικότερα στους ανθρώπους το περιπτέρου μας, την Βούλα και τον Γιάννη, που σηκώνουν πάντα το κύριο βά-ρος.Χρόνια πολλά και του χρόνου.

ΑΠΟ ΤΟ Δ/ΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Αποκριάτικο 2ήμερο στη Λυνίσταινα

O κοινός μας εκκλησιασμός έδωσε και πάλι το δικό του ξεχωριστό στίγμα

Την 16η Μαρτίου 2008, ο κοινός μας εκκλησιασμός μάς ένωσε. Συμπατριώτες απ’ όλα τα διαμερίσματα της περιοχής κατεύθασαν για να συμπροσευχηθούν έχοντας δίπλα τους χαμογελαστούς συμπατριώτες. Προδιαθέτει και η ημέρα ως Κυριακή της Ορθοδοξίας, αλλά κι ο χώρος δίπλα του καφέ εξίσου με τη δική του σημασία. Εκεί όλοι μίλησαν, αλλά και είπαν και απόψεις. Όλες με βάση και νόημα. Και τα γλυκά με τις πίτες από συμπατριώτες και συμπατριώτισσες είχαν δη-μιουργούσαν τη δικιά τους ατμόσφαιρα. Μια γιορτή λιτή, αλλά με νόημα. Κι αυτό επαναλαμβάνεται για 15 ολόκληρα χρόνια. Όλοι ευχήθηκαν να είμαστε και πάλι εκεί υγιείς.

Ο Εισαγγελέας Εφετών και προϊστ. Εισαγ. Πειραιώς κ. Ι. Φ. Λαμπρόπουλος επιδίδει δίπλωμα στη Δράκου Αικατερίνη

Η Μαργαρίτα μας

Ανάμεσα στους συμπατριώτες κι ο Ντινάκος Π. Κορκολής με το γιο του Γιώργο

Η Μαργαρίτα 18 ετών με τη μητέρα της Βασιλική

Η Μαργαρίτα με το σύζυγό της

Ο Πέτρ. Γιαννόπουλος (αρ) και ο Φώτ. Γ. Παναγούλιας , παντού παρόντες

Η Βασιλική, κόρη της