Μια και ανα-φερθήκαμε σε προηγούμενα

φύλλα στην αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ζωής, ας ασχοληθούμε σήμερα με το σημαντι-κότερο, για την παλιότερη κοι-νωνία, επεισόδιο στη ζωή κάθε ανθρώπου: τη δημιουργία της δικής του οικογένειας.

Η σοβαρότητα του γε-γονότος σχετιζόταν άμεσα με το ρόλο που απέδιδε η αγροτική κοινωνία στην οικογένεια, ως παράγοντα όχι μόνο παιδοποιίας, αλλά και ως βάση οικονομικών

και κοινωνικών σχέσεων. Επό-μενο ήταν λοιπόν ο γάμος, ο πα-νάρχαιος θεσμός σύστασης της

Η έκπληξη ήταν μεγάλη όταν τελευταία ακού-σθηκε στη Λυνίσταινα

αυτή η φράση, πως οι «εχθροί είναι μέσα μας κι όχι απένα-ντί μας», γιατί επικρατούσε η εντύπωση ότι την δια-τύπωναν μονάχα πα-τεράδες και μανάδες, ως τελευταία συμβου-λή, σαν αναχωρούσαν τα καραβάνια των παιδιών τους προς το άγνωστο κι αβέβαιο μέλλον, εκείνες τις δύσκολες δεκαετίες του προ-ηγούμενου αιώνα. Το μέλλον, βέβαια, το προσωπικό για τον καθένα τους, μες στ’ οποίο θα εδραίωναν την πορεία και θα οικοδομούσαν την προκο-

πή τους. Όλοι τους, αυτοί οι γονείς, μες στο άγχος απ’ την οριστική στέρηση των 12ρη-δων έως 18ρηδων αγοριών και κοριτσιών τους, ήθελαν να τους δώσουν την τελευταία

τους παρακαταθήκη, μια και ήταν πεπεισμένοι πως έπαυαν πλέον να είναι το σκέπαστρό τους. Αυτήν την παρακαταθήκη, που ήταν το δικό τους εμπε-

δωμένο βίωμα, είχαν εμπιστο-σύνη πως τα παιδιά τους, θα μπορούσαν και να τη νιώθουν και να τη μεταφέρουν αγόγγυ-στα, αλλά και να την προτάσ-σουν ως ασπίδα μπροστά σε κάθε δύσκολη στιγμή τους.

Η Λυνίσταινα κι απ’ το Λενικό συμπορευόταν με το κάστρο μας

Συνέχεια 1η

Το Λενικό, η πρώτη θέση της Λυνί-σταινας- Λυ-

Κίσταινα -ως και το 1912, ρίζωσε εκεί απ’ τα πολύ παλιά χρό-νια. Ρίζωσε, κυριάρ-χησε και συνέβαλλε στη διαμόρφωση της περιοχής, ανάμεσα στις δυο μακρόσυρτες οροσειρές που ξεκινούν ήδη απ’ τη θά-λασσα. Τη Ρακαλίνα- τ’ αρχαίο «Ελαϊον»- απ’ τη μια και το τε-λευταίο τμήμα της Μίνθης απ’ την άλλη, όπου και η ψηλότερη κορφή της, με τα 1344 μέτρα ύψος.

Στην ουσία η τελευταία κορφή της Μίνθης, όπως υποστη-ρίζεται, ενώνεται επίσης και με το τελευταίο άκρο της δυτικής επέκτασης του Λυκαίου όρους, πάνω στ’ οποίο η Ανάληψη και τα Γυφτοβούνια. Σ’ αυτή πλέον την κοινή κορφή, που καταλή-γει σε βαθύ, κάθετο και λείο βράχο, έχει κτισθεί απ’ την παλιά

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΌργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 14o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 56 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2009 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA)

- Συνέχεια στη σελίδα 7

682

Αιόλου 100

κωδ. αρ. 4666

*How are you my dears?”.Here, we go on in a nor-

mal way, on the contrary to the main problems!. But, anyhow, we hope to be found in bet-ter days. Lynistena, since the winter will be present for three months yet, tries to stay alive, because of many compatriots visit it every weekend, helping the locals. TV, telephones, our new cafeteria –restaurant and the electrified streets offer, of course, a quality life.

Meanwhile, our municipal-ity of Andritsaina and 12 villag-es, sends doctors, nurses, cars, takes rubbishes and it has been ready to open closed roads by snows and help cattle, sheep and goats. For our village we have five persons. Three per-sons of our local council (presi-dent+ 2 members)& 2 persons in municipality council. In ad-dition to them our priest with his priestess. Both take care and they are present to any problem

continued on page 7

Dear LynistiansB y S o c r a t i s S m y r n i s

- Συνέχεια στη σελίδα 7

Ο Δημήτρης Χρυσάνθης στην έκθεση ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

από 13-22 Μαρτίου 2009

Ο Δημήτρης Χρυσάνθης απ’ την οικογένεια του Δημήτρη Νικολόπου-

λου στην Αμερική, είναι ήδη γνωστός, τόσο απ’ τη «Λυνι-στιάνικη Φωνή», όσο κι απ’ την παραμονή του στη Λυνίσται-να πριν από 26 χρόνια, όταν, νέος τότε, ετοίμαζε μια ταινία. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Λυνί-σταινα, τα τοπία της, τους εκεί κατοίκους και τις καθημερινές συνήθειές τους. Έμενε στο σπίτι του Γιώργη Γκουγκούση (Καντ), λόγω της συγγένειάς τους, η οποία και διατηρείται το ίδιο θερμή

Οι εχθροί είναι μέσα μας κι όχι απέναντί μας

(του Σωκράτη Τζαν. Σμυρνή)

- Συνέχεια στη σελίδα 7

- Συνέχεια στη σελίδα 8

ο Δημήτρης (James) με τα μηχανήματά του στα πρώτα ξεκινήματα

Ανατολικό τμήμα του χωριού. Στην κορυφή οι Άγ. Θεόδωροιχική

ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΕΥΧΕΣ

Με την ευκαιρία των άγιων αυτών ημερών των Χρι-στουγέννων, ο Σύλλογος Αποδήμων Λυνιστιάνων και η «Λυνιστιάνικη Φωνή» σας εύχονται ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Ευτυχισμέ-νο, Χαρούμενο, Δη-μιουργικό, Ειρηνι-κό το νέο έτος 2009 Ο πρόεδρος ΑΝτώΝΙΟΣ ΑΓΓ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΕΤΗΣΙΑ ΧΟΡΟΕΣΠΕΡΙΔΑ ΜΑΣΣάββατο 14 Φεβρουαρίου 9.μμ

στο χορευτικό κέντρο ο ΦΑΡΟΣ, Λεωφόρος Δεκελείας 201απέναντι από το άλσος Νέας Φιλαδέλφειας (τηλ. Κέντρ 210-2531019& 210-2585884)

Υπεύθυνοι για εισιτήρια και πληροφορίες:(α) Παναγούλιας Παν (Γ.Γραμ) 210-8027726(β) Σμυρνής Μάρκος (ταμίας) 210-8679985

Το κέντρο άριστο, ενώ οι καλλιτέχνες όπως γνωρίζουμε, δίνουν τον καλλίτερο εαυτό τους( Στάθ. Κουκουλάρης βιολί, Μαρία Σκουλά στα

Νησιώτικα, Νίκος Ευβοιώτης και Νατάσα Ξενάκη στα λαϊκα, Πάνος Θεοδω-ρογιάννης στα Δημοτικά, Ηλίας Τσάκας στο κλαρίνο κά). Αλλά κι ο χώρος για parking, άνετος και πελώριος. Η προσπάθεια αυτή εκδηλώθηκε με κοινή απόφαση του Διοικητικού μας Συμβουλίου, κόντρα στις συγκυρίες και στα τελευταία γεγονότα, γιατί ό,τι αφήνουμε μας αφήνει κι εμείς θέλουμε να περνάμε μια τέτοια βραδιά μαζί. Οι νοσταλγία των αναμνήσεων πάντα νικάει. Πι-στεύουμε πως δε θα διαψευσθούμε. Θα νικήσουμε όλοι μαζί, αυτό το ξεχωριστό Σαββατόβραδο

Καλή αντάμωσηΑπ’ το Διοικητικό μας συμβούλιο

Οι ευχές του ιερέα μας

Ο ιερέας μας παπα-Γιώργης και φέτος έστει-λε τις εγκάρ-διες ευχές του, για τις Άγιες ημέρες των Χριστου-γέννων και το Νέο Έτος. Ν α ’ χ ο υ μ ε όλοι οι συ-μπατριώτες υγεία, ευτυχία και κάθε προ-κοπή σ’ όλους μας. Ανάμεσα στ’ άλλα τονίζει πως μας συγ-χαίρει για τα παιδιά μας, που έχουν ήθος, σεβασμό, αλλά κι ενδιαφέρον για τα «ιερά χώ-ματα», των γονιών και παπ-πούδων τους. Κυρίως όμως εκφράζει τις πατρικές του ευλογίες μαζί με τις εγκάρδιες ευχαριστίες του, για τις χαρές και τη ζωντάνια που δίνουμε το καλοκαίρι σε όλες τις ρού-γες του χωριού μας. Τέλος τονίζει: «… Εμείς είμαστε εδώ και σας περιμένουμε με όλη μας την αγάπη, γιατί εσείς, μικροί και μεγάλοι, είσαστε η καρδιά, ο νους και ο εαυτός μας. Εσάς όλους περιμένουμε να νιώσουμε σκιρτήματα της περασμένης νιότης μας και να αισθανθούμε ευτυχία με την παρουσία σας… Με τις πιο βαθιές πατρικές ευχές μου.

Ο παπα-ΓιώρΓης ςας»

Ο απόηχος της Γενικής μας Συνέλευσης

Η πρώτη Κυριακή Νοεμβρίου και πάλι για τους συμπατριώ-τες. Λυνιστιάνικη πλέον Κυριακή για τη Γενική τους Συνέ-

λευση, όπου ακούνε τα «πεπραγμένα», εκφράζουν τις «από-ψεις» τους για να εξετασθούν στη συνέχεια απ’ το Διοικητικό Συμβούλιο κι ανανεώνουν κάθε δεύτερο χρόνο τα μέλη του. Φέτος, βέβαια, την 2α Νοεμβρίου, επειδή δεν υπήρχαν αρχαι-ρεσίες, δόθηκε μεγαλύτερος χρόνος για όλα τα υπόλοιπα.

Οι συμπατριώτες είχαν γεμίσει την αίθουσα, ανάμεσά τους βέ-βαια και κάποιοι που ήλθαν για πρώτη φορά, κάποιοι που απουσί-αζαν τον τελευταίο καιρό, αλλά και κάποιοι ακόμα από γιαγιάδες και παππούδες που δίνουν, όντως, το ευχάριστο παρών τους, όπως οι: Άγγελ. Γ. Χρονόπουλος, Νικ. Μπαγουρδής, τ’ αδέρφια Δημήτρι-

ΟΛΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ...ΔΥΣΚΟΛΑ (της φιλολόγου Φωτεινής Μάρ. Σμυρνή)

- Συνέχεια στη σελίδα 9

Τ’ απόγευμα του τελευταίου Σαββάτου του μηνός Σε-πτεμβρίου, ο γνωστός και

φίλος Πανεπιστημιακός καθηγη-τής κ. Γεώργιος Βλάχος, μαζί με τη συμπατριώτισσά μας σύζυγό του κα Μιμή Δήμου Δημητρακο-πούλου και τα δυο παιδιά τους Κατερίνα και Θεόδωρο, επα-νέλαβαν το δεκάχρονο, μέχρι τώρα, οικογενειακό αντέτι τους. Μια παράδοση π’ αναβιώθηκε μες σ’ ανεξέλεγκτα κύματα εν-θουσιασμού, για την οργάνωση, το θέαμα, αλλά και το υπέροχο αποτέλεσμα. Πάτησαν, εκεί στα Σπάτα, όπου και η πατρική τους περιουσία, ενάμισι τόνο σταφύ-λια απ’ τη φετινή σοδειά τους. Τα παλιά τους σπίτια αν κι ανανεω-μένα, βίωναν ανέγγιχτο τ’ αρχο-ντικό τους χρώμα, τα πατητήρια μεγαλωμένα κι εκσυγχρονισμέ-να στις ίδιες κληρονομημένες αρχές. Όμως και οι υπόλοιποι πελώριοι χώροι φρουρούμε-νοι επιδέξια απ’ τα μεσαιωνικά τους τείχη, επιβράβευαν την καλλιέπεια των προηγούμενων αιώνων. Το πάτημα με μεθοδι-κότητα, που καταλήγει σε γλέντι και πανδαισιακή έκφανση απ’ τις πρωτ’ απογευματινές ώρες, τιμή-θηκε με πίστη κι αφοσίωση, απ’

τ’ ακούραστα πόδια όλων των προσκεκλημένων, πολλοί των οποίων, λόγω της αδιάκοπης συμμετοχής των, ήταν εφοδια-σμένοι και μ’ επαρκή πανοπλία. Παράλληλα αρκετοί κι εκείνοι που, γι’ αυτή τη συνάντηση, είχαν διανύσει αποστάσεις μεγάλες του εσωτερικού κι εξωτερικού, για να νιώσουν και να ξανανιώσουν το μεγαλείο αυτής της βακχικής βραδιάς. Από πλευράς συμπα-τριωτών μας συμμετείχαν, εκτός της οικογένειας της αδελφής της οικοδέσποινας Γωγώς και Χρή-στου Κουτσογεώργη και οι: κκ

Γεώργιος και Λέλα Αντ. Σμυρνή, Γιώργος και Εύα Λώλου, Πέτρος κι Ελένη Γ. Γιαννοπούλου, Αντώ-νιος Αγγελόπουλος πρόεδρος του Συλλόγου μας (ταξίδι από Καλαμάτα), Σωκράτης κι Ευδο-κία Τζαν. Σμυρνή. Έτσι, Φύση κι ανθρωπότητα εκείνη τη βραδιά είχαν συγχωνευθεί με πειστικούς μάρτυρες τα περσινά εμφιαλω-μένα μπουκάλια κρασιού του «Γ. Βλάχου», που έρεαν αδιάκοπα, αλλά και τ’ ανεξέλεγκτα εδέσμα-τα της οικοδέσποινας συμπατρι-ώτισσάς μας. Εκείνη η όμορφη βραδιά με την ξεχωριστή της γο-ητεία, εργαζόταν για ολόκληρο το μελλοντικό χρόνο με πρώτη

τη μητέρα κα Κατερίνα Βλάχου.Η γιορτή είχε καταξιώσει και

το χρώμα της παράδοσης, με πρωταγωνιστές τα παιδιά. δικά τους και φίλων, μικρά και μεγάλα κι’ όλα εμποτισμένα στις κατευ-θύνσεις του Γιώργη Βλάχου, για να εξασφαλιστεί τ’ άριστο απο-τέλεσμα, με τη συμμετοχή όλων στο λιώσιμο αυτού του βουνού των σταφυλιών. Ήταν το ξεφά-ντωμά τους μ’ εργασία και γλέ-ντι, αλλά και με μεθυστική αγαλ-λίαση, σαν έβλεπαν, κάτω απ’ τα πόδια τους, τον αθώο μούστο να ρέει προς τα πιθάρια του Δι-ονύσου ως τις 10 το βράδυ, όταν πια το παραδοσιακό γλέντι με την βακχική ορχήστρα, άρχιζε το δικό του ξεφάντωμα, ως τα μα-κρινά ακόμα ξημερώματα. Αλλά και το ζεύγος των οικοδεσποτών χόρεψαν, υπό τα βλέμματα της μεγάλης κυρίας Κατερίνας μη-τέρας του Γιώργου, το τραγού-δι τους! Την «παπαρούνα» του Σφακιανάκη, με παλμό, βιώματα και χάρη κατάπληξης.

Αυτό το βίωμα, στα πατη-τήρια του Γιώργου Βλάχου, που προσελκύει εκείνη τη συγκε-κριμένη ημέρα συγγενείς και

φίλους απ’ όπου κι αν ζουν, εί-ναι συνακόλουθο της υπευθυ-νότητας, των οραμάτων, αλλά και της διαχρονικής γοητείας. Ημέρα, που δημιουργεί το δικό της κόσμο, για να «κυβερνιέται» μες στο διάβα της, με βαθιά και μόνιμα αισθήματα της αγάπης, της αλληλεγγύης και κυρίως της στοχαστικής φιλίας. Ώρες, που όλοι τους μαζί νοσταλγούν, υπό τις ιαχές του μεγάλου Θεού της μέθης και του ξεφαντώματος, ένα κόσμο κατ’ εικόνα και ομοί-ωσή τους. Αυτόν δημιουργούν κι αυτόν επιθυμούν αυτές τις 12 ώρες που τις βιώνουν μαζί τους. Κι αυτός ο «κόσμος της πανδαι-σίας», όπως αποκαλείται, γίνεται ο ήρωας των μύθων και της αι-σθησιακής δόξας, με τη γλυκιά

ανάμνηση της επόμενης χρο-νιάς. Ήταν όμως και μια έντονη νοσταλγία της μνήμης με τους Λυνιστιάνικους λινούς και τα πε-λώρια βαγένια σ’ όλα τα σπίτια, τα οποία ολοζώντανα αναμένουν την αναβίωσή τους απ’ τους πιο

ρομαντικούς συμπατριώτες μας. Μακάρι! Και στο «Βλαχαίικο» πά-ντα ευτυχία κι όρεξη για επανά-ληψή του.

Σωκράτης Τζ. ΣμυρνήςΑντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

2 657 αρ. φύλλου 56Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ 4ου τριμήνου 2008 -2087 Βαλασσόπουλος Π. Γεώργ ................................... 50-2088 Αγγελόπουλος Αγγ. Νικ ......................................... 30-2089 Αγγελοπούλου Άγγ. Μαρ ....................................... 10-2090 Αγγ/λου-Φουστούκου Αιμ .................................... 15-2091 Κορκολή-Μαρλάση ................................................. 20-2092 Στασιμιώτης Γ. Νικόλ. .............................................. 10-2093 Στασιμιώτης Ι. Γεώργ ............................................... 20-2094 Κορκολής Πέτ. Κων .................................................. 20-2095 Κορκολή Κ. Ευσταθ .................................................. 10-2096 Κορκολή-Ψύλλα Βασιλ. ......................................... 10-2097 Αγγελόπουλος Ι. Άγγελ ........................................... 20-2098 Αγγελόπουλος Άγγ. Γεώρ ....................................... 20-2099 Αγγελόπουλος Άγγ. Ιωάν ....................................... 20-2100 Μιχελής Παν. Ανδρ ................................................... 20-2308 Παναγούλιας Δ. Φώτ ............................................... 50-2309 Σαργένης Νικ (φίλ) ................................................... 20-2310 Μιχελής Ι. Λεων (στη μνήμη του πατέρα του Ιωάννη) ........................................ 50 -2311 Λώλος Άγγ. Αναστ. .................................................... 50-2312 Λώλος Αναστ. Γεώργ. .............................................. 50-2510 Γιαννόπουλος Στ. Βασίλ ....................................... 10*-2519 Κορκολή σύζ. Νικ Δήμητ ..................................... 20*-2541 Σμυρνή Ν. Βασιλ (ΗΠΑ) ........................................25$-2542 Μουρλάς Πολυχ (φίλ) .............................................. 50-2543 Αγγελ/λου-Γιαν/λου Νικολ (εις μνήμη αδελφ. της Θεοδ) .................................... 20 -2544 Σμυρνής Τζ. Κων (εις μνήμη Μητέρας του Ιφιγένειας) .......................................100-2545 Γιαν/λου-Ρουμπούλα Θεών ................................... 20-2546 Νικολόπουλος Π. Γεώργ ......................................... 50-2547 Κορκολής Ι&Ντίν. Αθαν .......................................... 50-2548 Κορκολής Ι. Φώτ ....................................................... 20-2549 Χριστόπουλος Γεώργ (φίλ. Πέτρ. Γ. Γιαννόπουλου) .........................................100-2550 Αγγελόπουλος Άγγ. Αντ. ......................................... 50-2551 Δράκος Γ. Λεων ......................................................... 50-2552 Συμπατριώτες από Μεγαλόπολη για Ατζέντα90-2683 Σμυρνή-Τασιάνη Γιώτ .............................................. 50-2751 Σμυρνής Γ. Μάρκ ...................................................... 50-2752 Παναγούλιας Γ. Νικ (ΗΠΑ) ....................................300-2753 Αγγελοπούλου Στ. Αιμιλ ......................................... 20-2754 Μιχελής Χ. Πέτρ ........................................................ 50-2755 Αγγελόπουλος Άγγ. Αντ .......................................... 50-2756 Μιχελή-Πορφύρη Γλυκερ ...................................... 20-2757 Μιχελή-Κατσιέρη Ντίν ............................................ 20-2758 Αγγελ/λου-Φουρνατζ/λου Γιώτ ........................... 50-2759 Σμυρνής Π. Μάρκος ................................................ 20-2760 Χρονόπουλος Γ. Άγγελ ............................................ 50-2761 Μιχελή-Βασιλάκου Γιώτ ......................................... 20-2762 Μιχελής Π. Δημ ......................................................... 20-2763 Γιαννόπουλος Π. Γρηγ ............................................. 20-2764 Παναγούλια Φ. Ευαγγελ ......................................... 20-2765 Σμυρνής Τζ. Σωκρ .................................................... 50-2766 Κορκολής Πέτ Ιωάν .................................................. 40-2767 Αγγελόπουλος Δ. Γεώργ ......................................... 20-2768 Κορκολής Πέτ Νικ .................................................... 50-2769 Κορκολής Ν. Ευστ .................................................... 20-2770 Κορκολής Ν. Πέτρ .................................................... 20-2771 Γιαννόπουλος Γ. Πέτρ .............................................. 20-2772 Γιαννοπούλου Π. Όλγα ........................................... 20-2773 Γιαννοπούλου Π. Ελένη .......................................... 20

-2774 Σμυρνής Γ(ιερ) Δημ ................................................. 20-2775 Γκουγκούση-Μαγκούτα Ντιν ................................ 25-2776 Αγγελόπουλος Δ. Κων............................................. 20-2777 Δημητ/λου-Κουτσογεώργη Γωγ ......................... 50-2778 Δημητρακοπούλου Δήμου Μίνα ......................... 50-2779 Σμυρνή-Βασιλούλη Βασιλ ...................................... 50-2780 Σμυρνή- Δράκου Μαρία ......................................... 25-2781 Δράκος Γ. Διονύσιος ................................................. 25 -2782 Γκουγκούση-Κοντογιάννη Γιώτ ............................ 25-2783 Κορκολής Γ. Μενέλ .................................................... 60 -2784 Χάνου-Πολύδωρα Αντων ....................................... 20-2785 Καλογερόπουλος Ν. Βασίλ ..................................... 20-2786 Καλογερόπουλος Γ. Αλέκ ........................................ 20-2787 Καλογερόπουλος Γ. Αντών ..................................... 20-2788 Καλογερόπουλος Γ. Κών. ......................................... 20-2789 Καλογερόπουλος Γ. Σταύρ ..................................... 20-2790 Βαλασσοπούλου-Πανάγου Φωτ .......................... 20-2791 Κορκολής Μιλ. Ιωάν ................................................. 20-2792 Μιχελής Ι. Δημ ............................................................ 20-2793 Σμυρνής Γ. Δημ (Κοπάν) .......................................... 20-2794 Σμυρνής Γ. Μενέλ ...................................................... 10-2795 Σκουμπούρη-Ηλιοπ/λου Γιάννα ........................... 20-2796 Αγγελοπουλος Ηλ. Γεώρ ......................................... 50-2797 Δράκος Στ. Βασίλ ....................................................... 50-2798 Αγγελοπούλου-Κλάδη Μαρία ............................... 30-2799 Αγγελόπουλος Π(Στθ) Δημ .................................... 30-2800 Μιχελή-Αγγελ/λου Καλλιόπ ................................... 20-2801 Οικογ. Ιωάν. Π. Μιχελή ............................................. 50-2802 Μιχελής Π. Γεώργ ....................................................... 50-2803 Σκουμπούρη-Λυμπερά Παναγ ............................. 20-2804 Μιχελή-Γιαννίτσα Αιμιλ ........................................... 20-2805 Σμυρνής Γ. Βασίλ........................................................ 30-2806 Σμυρνής Π. Κων ......................................................... 20-2807 Σκουμπούρης Δ. Διον. ............................................. 30-2808 Σκουμπούρη Ι. Αιμιλ ................................................. 30-2809 Σκουμπούρης Δ. Θωμ ............................................150-2810 Μπαγουρδής Νικ ....................................................... 50-2811 Κορκολής Κ. Γεώρ(+) (σκοτώθηκε 17 Νοεμ, σελ 10) ........................................ 50-2812 Παναγούλιας Γ. Φώτ.................................................. 50 -2813 Δράκος Δημ& Σταύρος ........................................... 20-2814 Παναγούλιας Άγγ. Παν ............................................. 30-2815 Γαρίνης Αθ (γιος Ευσταθ. Κ. Παναγούλια) ................................................... 20-2816 Σμυρνής Ν. Ηλίας ...................................................... 20-2817 Σκουμπούρης Ι. Κων ................................................. 20-2818 Μιχελής Π. Ζαχαρ ...................................................... 10-2819 Ντούμη-Μιχελή (Ζαχ) Βαρβ ................................... 10-2820 Κορκολή-Αργυρ/λου Δήμητ .................................. 30-2821 Λαμπρόπουλος Β. Νικ .............................................. 50-2822 Κορκολής Γ Αθαν. (στη μνήμη τουπρωτοξαδέλφου του Γεωρ. Κ. Κορκολή) .....................100-2823 Σμυρνής Αντ. Γεώργ (στη μνήμη τηςνύφης του Δήμητρ. Παναγ. Λώλου) ..............................100-2824 Πολύδωρας Ν. Γεώργ. (φίλοςΝ. Γ. Σμυρνή, Καλ. Νερό) ...................................................... 25 Σημ: Για τυχόν λάθη, παραλείψεις ακόμα και για οποια-δήποτε απορία, μη διστάσετε να ρωτήσετε χωρίς καθυστέρηση. Τονίζεται πως για τα πάντα πρέπει να’χει καταγραφεί η απόδειξη στην εφημερίδα.Ο ταμίαςΜάρκος Γ. Σμυρνής Ελικώνος 20 Κυψέλη 11364τ. 210-8679985-κ. 6939568906

Το πατητήρι της οικογένειας Βλάχου και της συμπατριώτισσάς

μας Μιμής Δημητρακοπούλου

Ο Βλάχος, η Βλάχαινα και οι φιγούρες τους

H γιατρίνα Κατερίνα Βλάχου που δεν αφήνει το πατητήρι

H μητέρα κυρία Βλάχου. Η καρδιά, η ψυχή κι ο ίσκιος της βραδιάς

Τα δυο πρωτοξαδέλφια το χαίρονται. Ο Θοδωρής (μηχ/λόγος) με το Δήμο του Κου-τσογεώργη (καθηγητής πανεπιστ. στην Αγγλία).

Όταν τα παιδιά τραβάνε μπροστά!(Γιάννης και Στέφανος Γ. Μιχελής)

Εκπληξη, χαρά, υπερη-φάνεια και θαυμασμό νιώθουμε όταν οι επόμενες γενιές μας, τραβάνε μπροστά μ’

αξιοσύνη, για προκοπή και κα-ταξίωση. Αυτή και η αμοιβή για τους γονείς τους. Έτσι νοιώσαμε και για τα παιδιά του Γιώργου και της Κυπριοτοπούλας Παρα-σκευής Ι. Μιχελή στο Τορόντο. Το Γιάννη και το Στέφανο, όταν για την ευστροφία, τις ηθικές αρ-χές και τα έργα τους, οι εκεί εφη-μερίδες με παγκόσμια κυκλοφο-ρία τούς παρουσιάζουν, ακόμα και στις πρώτες σελίδες τους. Τα κείμενα και οι φωτογραφίες, απ’ άξιους αρθρογράφους, όπως της κυρίας Carolyn Leitch, της εφημερίδας “Globe Real Estate”, δίνει με παραστατικότητα τις γνώσεις, τις πρωτοβουλίες, τις επιδεξιότητες, αλλά και την πρόοδό τους, στις αναπαλαιώ-σεις αρχοντικών κι ανακαινίσεις κτιρίων, τα οποία κάποιοι άλλοι τα θεωρούν κατάλληλα μονάχα για κατεδάφιση, γι’ αυτό και οι γύρω κάτοικοι απέφευγαν να περάσουν από μπροστά τους. Τώρα, όμως, που’χουν μετα-μορφωθεί σε πρωτόγνωρα αρι-στουργήματα, τα πλησιάζουν, τα χαίρονται, αλλά και καταξι-ώνουν, με τα θερμά τους λόγια, αυτά τα, πάνω-κάτω, 30χρονα παιδιά, το Γιάννη και το Στέφα-νο Μιχελή. Αλλά κι εκείνα, τούς τ’ ανταποδίδουν, οργανώνοντας για χάρη τους, βραδιές μ’ ελλη-νοκυπριακή διασκέδαση. Και η αρθρογράφος Carolyn Leitch (Καρολίνα Λέιτς), για να δώσει έμφαση για το μεγάλο θάρρος τους αρχίζει το 2σέλιδο άρ-

θρο της με μια ερώτηση προς τον κάθε αναγνώστη. «Εσύ, θα τολμούσες ν’ αγοράσεις ένα ετοιμόρροπο σπίτι 458.000 δο-λάρια και να το πουλήσεις ανα-καινισμένο σε πλειστηριασμό 1.155.000 δολάρια 10 μήνες αργότερα, όπως το τόλμησαν τ’ αδέλφια Ιωάννης και Στέφανος Μιχελής…;». Κι αυτό, βέβαια, για να τονίσει πως αυτά τα δυο παιδιά το τόλμησαν, όταν όλοι οι άλλοι το εκτιμούσαν μονά-χα ως οικόπεδο αγνοώντας το ερειπωμένο κτίσμα του… Και τα δυο τους τολμηρά, με σπουδές, μ’ εμπειρία, αλλά το σημαντικό-τερο προχωρούν στη νέα τους πορεία, μ’ άριστο πρότυπο. Τον

πατέρα τους Γιώργη και θείο τους Βασίλη, που κι εκείνοι κά-νουν κατασκευές σπιτιών, πολυ-κατοικιών και λοιπών έργων για 30 μέχρι τώρα χρόνια. Γι’ αυτό κι αυτά, εμποτισμένα μες στο χώρο από σιγουριά κι αυτοπε-ποίθηση, έκαναν τα δικά τους «ανοίγματα» σ’ ανακαινίσεις κι αναπαλαιώσεις. Πήγαν πιο πέρα τα βήματά τους, κι όπως απο-δείχθηκε υπάρχουν πολλοί με τις δικές τους πρωτοποριακές αντιλήψεις. Εμείς, τη χαρά μας την εκφράζουμε με τις εγκάρδι-ες ευχές μας: Υγεία και προκοπή με τις κληρονομημένες τους, τώρα πια, ηθικές αρχές.

3 658 αρ. φύλλου 56 Λυνιστιάνικη Φωνή

Η Carolyn Leitch, π’ αφιέρωσε αυτό τ’ αντάξιο για το έργο, άρθρο

Η οικογένεια σε λίγο παλιότερη χρονολογία

Τα δυο αδέρφια τ’ απολαμβάνουν μέσα στη μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων

Ένα αλειτούργητο προσκύνημά μας στα δικά μας αξιοθέατα(του κ. Γρηγ. Π. Σμυρνή)

Όσες φορές κι αν επισκεφθούμε τ’ αξιο-θέατα της περιοχής δεν τα χορταίνουμε. Όποια κι αν είναι αυτά. Όλα τα αγαπά-με και για όλα νιώθουμε υπερηφάνεια, αγαλλίαση, αλλά και τύχη ξεχωριστή που βρίσκονται στο δικό μας τόπο. Όμως και τα συναισθήματα αυτά δεν θέλουμε να τα κρατάμε μονάχα για τον εαυτόν μας. Θέλουμε να τα αισθάνονται και οι άλλοι με πρώτους τους συγγενείς και φίλους μας, γιατί εκπέμπουν καταξίωση, ιστορία και κυρίως συγκρατούν της ηθικές αξίες του τόπου μας.

Έτσι, στις 25 Αυγούστου που μας πέρασε, κρίναμε ως την κα-ταλληλότερη ευκαιρία να ξεναγήσουμε φίλους και συγγενείς που δεν είχαν σχέση με την περιοχή. Ήταν από τις Σέρρες της Ανατ. Μακεδονίας. Ξεκινήσαμε απ’ τη Νέα Φιγαλία για τον Επικούριο Απόλλωνα. Η ημέρα καλή, αλλά και το ανέβασμα προς τα ψηλό-τερα του δρόμου όλο και μεγάλωνε την ομορφιά της φύσης και μετατόπιζε τα όρια του ορίζοντα προς άλλες βουνοκορφές. Πε-ράσαμε τα γειτονικά μας Πετράλωνα, όπου οι κάτοικοι με τους πολλούς επισκέπτες καλωσόριζαν τη μαγευτική ανατολή του ήλιου, αφήσαμε τη διασταύρωση προς τη Λυνίσταινα για την επι-στροφή και συνεχίσαμε προς τη ρεματιά του Βάτου, απ’ όπου η ομορφιά της μέχρι την επιβλητική Ανάληψη, όπως πάντα, ανεπα-νάληπτη. Η υπόλοιπη διαδρομή με τις γενικές κατατοπίσεις για τα δικά μας τοπωνύμια, καλύφθηκε γρήγορα, έως ότου αντικρίσαμε το Ναό. Τα συναισθήματα όμως ανάμικτα. Από τη μια το μεγα-λείο και αρχοντιά και από την άλλη εκείνη η τσιγγάνικη τέντα που το σκέπαζε, γκρέμιζε αυτή τη δόξα των περασμένων αιώνων. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Εστερείτο και κατάλληλου ατόμου να μας ξεναγήσει, αν και τα παιδιά που τον φροντίζουν, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας κατατοπίσουν. Γενικά εκείνο το προσωρι-νό σκέπαστρο έγινε πλέον μόνιμο αφού έχουν περάσει κάπου 25 χρόνια, ενώ η αναστήλωσή του, όπως εφάνη δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ούτε τον επόμενο αιώνα. Κι όλοι διερωτηθήκαμε. Αξίζει τέτοια συμπεριφορά προς αυτό το παγκόσμιας φήμης μνημείο μας; Άραγε οι Τοπικές Αρχές κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν για να τον υπερασπιστούν ή ακόμα αναζητούν σε ποιο Δήμο και ποια Νομαρχία κανήκει; Φύγαμε απογοητευμένοι για τις παρούσες δύστυχες ημέρες του Επικούριου Απόλωνα. Μακάρι να υπάρχει κάτι το καλύτερο, που εμείς δεν το γνωρίζουμε.

Η βιβλιοθήκη και το λαογραφικό μουσείο ήταν ο επόμενος προορισμός μας. Όμως κι εκεί, παρά την ξεχωριστή ομορφιά της Ανδρίτσαινας, τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα ή καθόλου κα-λύτερα, αφού και τα δυο ήταν κλειστά. Ίσως έφταιξε ότι ήταν Δευ-τέρα, μα αυτό, αν είναι έτσι, μπορούσε να γίνεται άλλες εποχές κι όχι μέσα στο κέντρο του καλοκαιριού με τον κόσμο που έρχεται από τόσο μακριά. Αναχωρήσαμε για τη Λυνίσταινα, με την ευχή του χρόνου να είναι καλύτερα τα πράγματα. Και κάναμε αυτήν την ευχή, γιατί τα περιθώρια της επιβίωσης της περιοχής μας έχουν πιθανόν και μηδενιστεί. Τουλάχιστον ας μένουν φωτεινοί αυτοί οι φάροι μας μήπως και βοηθήσουν κι όλα τα υπόλοιπα να ξαναγεννηθούν.

Γρηγόριος Π. Σμυρνής

Διόρθωση παραλείψεων

Κατά την περιγραφή του όμορφου πανηγυριού της Αγίας Παρασκευής (27/7/08), παραλείψαμε, άθελά μας, κάτι το ουσιώδες. Παραλείψαμε να αναφέρουμε την ευχάριστη

παρουσία στην εκδήλωσή μας αυτή, του τόσο ωραίου παπα-Θύμιου Γιαννίκου, εφημέριου επί 10ετία στη γειτονική μας Φα-σκομηλιά, μαζί με την εξαίρετη πρεσβυτέρα του κυρία Μαρία. Πρόκειται για δυο ανθρώπους ευχάριστους, κοινωνικούς, αξια-γάπητους. Ιδιαίτερη εντύπωση μας προξένησε η συμπεριφορά της παπαδιάς, η οποία οικειοθελώς και αυτοβούλως βοήθησε τα μέγιστα στην παρασκευή των φαγητών στο περίπτερό μας, αλλά και στην εξυπηρέτηση του κόσμου στην Κατώβρυση. Πα-ράλληλα αποδείχθηκε άνθρωπος με απέραντη καλοσύνη, απλό-τητα, αλλά και πηγαίο κέφι. Στο ίδιο «μήκος κύματος», ως προς το κέφι, κινείται και ο παπα-Θύμιος, αλλά λόγω… «σχήματος» δεν μπορούσε να εκδηλωθεί.

Επίσης παραλείψαμε να αναφέρομε στην ίδια μας εκδήλωση, την παρουσία της προέδρου του Συλλόγου Ανδριτσάνων, της εξαίρετης κυρίας Φρόσως Κρίβα, στην οποία έτυχε κι ο λαχνός με το κατσίκι, κατά τη λαχειοφόρο αγορά, όπως επίσης και του αντιπροέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων επαρχίας Ολυμπίας κ. Αθαν. Πλατή από την Ανδρίτσαινα. Ειδικά, η κα Κρίβα βρίσκε-ται κοντά μας σε πολλές εκδηλώσεις του Συλλόγου μας, όπως και στην πρόσφατη γιορτή της «αγρότισσας μάνας». Τους ευ-χαριστούμε θερμά όλους και θα είναι χαρά μας να τους έχουμε κοντά μας σε κάθε μας εκδήλωση.

Το Δ.Σ του Συλλόγου. Η οι φίλοι μας Φρόσω Κρίβα-Αθ. Πλατής. Αριστερά η Μάγδα Σωτ, Γιαν/λου με τη Φωτεινή Αντ. Αγγελ/λου

Οι παπάδες, οι παπαδιές, και οι άλλοι δίπλα τους το γλεντούν κάτω απ’ τα πλατάνια. Μπροστά ο Γιάννης Γ. Γιαν/λος

Ο Γιώργης Αντ. Σμυρνής και η παρέα του!

Στις 30 Αυγ. 2008, έγιναν, στη Λυνίσταινα, τα βαφτίσια του Γεωργ. Αντ. Σμυρνή του νεότερου, με τα οποία δό-θηκε χαρά, αλλά κι αναγνώριση τιμητική στο χωριό

μας. Έτσι, ο συνονόματος παππούς θυμήθηκε τα παλιά του, που δεν αποχωριζόταν τον «κοκκινούλη» τους. Ένα μουλα-ράκι μέλος της οικογένειας. Μονάχα η μιλιά τούλειπε. Έτσι, σε κάποια στιγμή, τον χάσαμε απ’ το γλέντι. Βρήκε το γαϊδου-ράκι της Μαρίνης Παναγούλια, συγκέντρωσε τα δυναμότερα εγγόνια του, μαζί και κάποια άλλα και τους μάθαινε «επιστη-μονική καβαλαρία». Τον είδε κι ο παπα-Γιώργης κι έτρεξε να συνδράμει την κατάσταση. φοβόταν μήπως του πέσουν τα παιδιά, αλλά και η καβαλαρία είναι σαν το ποδήλατο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιέται. Το μόνο που βλαστη-μιόταν ο Γιώργης, που δεν το σκέφθηκε νωρίτερα να τα μα-ζέψει τα βασταγά για να «καβαλήκουν» όλα τα παιδιά. Από 2 έως 102 χρόνων..

Ο Γιώργης τα τραβάει κι ο παπάς προσέχει μπας και γείρουν τα σαμάρια

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 659αρ. φύλλου 56

Ξεχωριστή και φέτος η διπλή γιορτή με τους συμπατριώτες μας στο χωριό, τη Λυνίσταινα,το

τελευταίο Σαββατοκύριακο. Το Σάββατο το βράδυ, ντόπιοι κι’ απόδημοι, με τη φροντίδα ΔΣ του Συλλόγου, γιορτάστηκε μέ-χρι και μετά τα μεσάνυχτα, η γιορτή της Μάνας, όπου όλοι κι όλες μίλησαν, τραγούδησαν, δι-ηγήθηκαν και θυμήθηκαν πολ-λά. Όλοι τους έφυγαν, από την καλοστολισμένη αίθουσα του μεγάλου σχολείου, με ικανο-ποίηση, με χαρά κι ευτυχία. Και η γιορτή, που πραγματοποιείται για 5η συνεχή χρονιά, απέκτησε το ξεχωριστό και πάλι χρώμα με τις τοπικές λιχουδιές απ’ τις πολ-λές συμπατριώτισσες, ως μόνιμο έθιμό τους πλέον κάθε χρόνο, όπως η Μαρία σύζ. Νικ. Σμυρνή, η Γιώτα σύζ. Μάρκ Σμυρνή, αλλά και τους συμπατριώτες που συ-

νέβαλαν οικονομικά, Κων. Τζαν. Σμυρνής, Θωμ. Ν. Μιχελής κ.ά.

Το ίδιο και οι πολεμιστές του 1940, αυτοί οι λίγοι που μας έχουν απομείνει. Μια ολοκληρω-μένη βραδιά ευτυχίας. Όμως και η επομένη είχε τα δικά της όμορ-φα στάδια. Αρχικά τη θεία Λει-τουργία στο νεκροταφείο μας, με την αρτοκλασία, τα τρισάγια και τις πολλές αναμνήσεις, για να περατωθεί με το τελευταίο στά-διο της γιορτής, την κατάθεση τιμητικών στεφανιών στο χώρο των ηρώων μας, με πρώτο τον παλαιότερο παρόντα πολεμιστή. Η ευχή διάχυτη. Από τη μια ως σεβασμός κι ανάμνηση για όλους κι απ’ την άλλη ευχή να ζήσουν οι τελευταίοι μας για πολλά ακόμα χρόνια. Η ευχή «Μακάρι..!» ακού-στηκε απ’ όλους. Να είμαστε όλοι καλά και του χρόνου.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΟ Πρόεδρος Αντώνης Αγγελόπουλος

Η γιορτή της αγρότισσας μάνας και των πολεμιστών του 1940

Αξίζει η τιμή που τους έχουμε αφιερώσει και ως Σύλλογος και ως Συμπατριώτες

Μετά την κατάθεση των στεφάνων για την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου

Η παλιά παροιμία του χωριού μας, πως «στο ραβδί της νοσταλγίας ακουμπά το γλυκό παρελθόν», βγήκε για μι’ ακόμα φορά αληθινή. Κι αυτό, γιατί,

εκεί που είχαμε πλέον ξεχάσει τ’ αδέλφια του Νικολάκη Γιώργου (Γκουγκούση), μετανάστες στην Αμερική, ένα αντρόγυνο Αμε-ρικανών παρουσιάστηκε ανήμερα τ’ αγίου Δημητρίου, στην κεντρική μας πλατεία. Όμως, η συνηθισμένη φιλοξενία των συμπατριωτών μας έκαμε το παρελθόν να προσγειωθεί από μόνο του, σαν ολάνοιχτο αλε-ξίπτωτο ανάμεσα στους πολλούς συμπατριώτες που βρισκόντουσαν στη Λυνίσταινα, λόγω της γιορτής της «Μάννας». Κι ο διερμηνέας των δυο «ξένων» μας, που τους συνό-δευσε απ’ την Αρχαία Ολυμπία, με-τέφραζε ασταμάτητα μέχρι που μπήκε στην πρώτη γραμμή ο Σπύρος του Σπύρου και Τασι-ώς Γκουγκούση, που μαζί με τη γλώσσα γνώρι-ζε και ενδογκουκουσαίικες παραδόσεις.

Το ζευγάρι, μετά απ’ αυτά, ήταν ο Δημήτρης με τη σύζυγό του, εγγονός του Δημητρίου Γ. Γκουγκούση, που είχε μεταναστεύσει το 1907 για την Αμερική, μαζί με τον μικρότερο 3 χρό-νια αδερφό του Παναγιώτη. Έτσι, λοιπόν, για τον εγγονό Δημήτρη, 65 χρόνων σήμερα, με τη συνταξιοδότησή του μετά από 40 χρόνια διδασκαλίας ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, πρώτος στόχος του να ολοκληρώσει αυτό που δεν κατάφερε ο πατέρας του Γιώργος το 1982, μολονότι καρτέραγε δυο ώρες και πλέον στην πόρτα του σπιτιού τους στη Λυνίσταινα. Δεν πρόφθασε γιατί η γλώσσα άγνωστη, η αντίδρα-ση των ντόπιων στα συναισθήματα ίσως περιο-ρισμένη και η θεια Σταμάτα που βρισκόταν στις Σκουρχιές, οι δυο αγρασκελιές απ’ τα Μιχελαίι-κα για να πάρει μια φωνή απ’ το διπλανό κατα-ράχι, αποδείχθηκαν τεράστιες! Τέλος πάντων. Κι αυτά στο «γλυκό παρελθόν» της ιστορίας μας ανήκουν. Αλλά, για το Δημήτρη και τη θαυ-μάσια σύζυγό του Μπάνια (Bonnie), η όμορφη Λυνιστιάνικη ζωή άρχιζε από εκείνη τη στιγμή. Η υποδοχή τους απ’ το σύλλογο εγκάρδια και οι ξεδιπλωμένες οικογενειακές ιστορίες απ’ το Γιώργο Γκουγκούση (Καντρής) όμορφες και πολλές. Συγχρόνως, κάποιοι άλλοι έφεραν την κόρη του Νικολάκη Γιώργου, Γαρυφαλλιά που μένει με την οικογένειά της μόνιμα στο χωριό, για να κλάψουν και οι δυο αγκαλιασμένοι τα χρόνια που έχασαν σαν οικογένεια, αλλά κυρί-ως για να εκφράσει ο καθένας τους το δικό του βίωμα.

Το ίδιο επακολούθησε και στην Αθήνα, απ’ τα παιδιά του Νικολάκη, Ντίνα-Παναγιώτα-Γιώργο-Αθανασία, τα οποία και άκουσαν και εί-παν πολλά. Κι αυτή η συνάντηση ήταν μονάχα η αρχή. Ο Δημήτρης με τη Μπάνια, έφυγαν κατα-γοητευμένοι, αλλ’ άφησαν τη θερμή υπόσχεση

για επιστροφή με τις οικογένειες των δυο κοριτσιών τους, το με-θεπόμενο καλοκαίρι. Κι ο Δημή-τρης με την εμφανή λεπτότητα και τους εξαίρετους τρόπους του, δήλωσε: «Πάντα ένιωθα Έλλη-νας, μα τώρα το αισθάνομαι πιο πολύ», για να συμπληρώσουν και οι δυο με μια φωνή. «Μακάρι, να μπορούσαμε να μπούμε κι εμείς σε κείνα τα ξεθωριασμένα μη-τρώα της Λυνίσταινας, όπως οι παππούληδές μας». Κι ο Δημή-

τρης ολοκλήρωσε: «..Θα’ταν κι ένα μνημόσυνο προς τον παππού μου Δημήτρη, που πέθανε στα 50 του, το 1943, τη χρονιά που γεννήθηκα

εγώ, αφήνοντας κι εκείνος, τρία αγόρια και μια κόρη, απ’ τα οποία υπάρχει μονάχα ένα. Ο Ιω-σήφ στα 87 του..».

Τρία χρόνια νωρίτερα, απ’ τον πατέρα του, είχε αποβιώσει κι ο αδελφός του Παναγιώτης στα 44 του. Ευτυχώς που είχε αποκτήσει ένα γιο…

Η αρχή για το Δημήτρη και τα Γκουγκουσό-πουλα, από πατεράδες και μανάδες, έγινε. Έγινε όμως και με την πληθωρική συμπαράσταση της τύχης, γιατί κάποιοι άλλοι, δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε το σπίτι όπου είχε γεννηθεί ο πατέρας τους και μάλιστα για να φθάσουν έως εκεί, περπάτησαν και με τα πόδια. Κι όσο για το e-mail του Δημήτρη: Gugusis-Pappas James: JLPAPPAS@VERIZON.NET

Χαρά κι έκπληξη όταν το αίμα νερό δε γίνεται απ’ τους απογόνους των μεταναστών μας

(Ο εγγονός του Δημ.Γ. Γκουγκούση στη Λυνίσταινα)

Αλλαγή της φωτoγραφίας, Ντίνα, Αθανασία, Γιώργος-Τασία, Παναγιώτα

Ο Δημ. Γ. Γκουγκ, νεαρός δεξιά, δίπλα του η σύζυγός του κι ο μικρός ο Γιώργος, πατέρας του Δημήτρη (1920)

Ο Δημήτρης Γεωργ. Γκουγκούσης-Πάππας

Το πρώτο βλέμμα(της κας Ελένης Σαργένη)

Σαν έλθει η ώρα να γεννήσεις Παναγιά μου, σκέψου τις γέννες σε κάθε εμπόλεμη γωνία.κάθε νεογέννητος θεός, δίπλα ο Ηρώδης,κάθε μανούλα, μια ταλαίπωρη Μαρία. **Σαν έλθει η ώρα να γεννήσεις Παναγιά μου, εγώ θα σκέπτομαι τις γέννες μες στη φτώχεια, τους νεογέννητους θεούς που θα πεθάνουν, τους πέντε άρτους που εκεί, ποτέ δε φθάνουν.**Σαν έλθει η ώρα να γεννήσεις Παναγιά μου, θα τρέξουμε όλες να βοηθήσουμε στη Γέννα, μη λαβωθείς, μη και πεινάσεις, μη κρυώσεις, μη σου τρομάξουν του παιδιού το πρώτο βλέμμα.**Σαν έλθει η ώρα να γεννήσεις Παναγιά μου, μυριάδες μάνες θα γεννούν την ίδια ώρα, γέννα κι ευλόγα τες ξορκίζοντας τη Βία, ψωμί κι ειρήνη των νεογέννητων τα Δώρα

Ελένη Σαργένη

Ο γιατρός μας κ. Σπύρος Κορκολής σ’ ανάρρωση

Ο γιατρός, ο φίλος, ο συμπατριώτης, ο συγγενής μας, πέρασε «εν αγνοία» μας μια μεγάλη δοκιμα-σία υγείας, ενός και πλέον έτους. Όμως ο Σπύρος κατάφερε να τα ξεπεράσει όλα και σε λίγο θα’ναι

και πάλι κοντά σ’ αυτούς π’ αγαπάει και τον αγαπάμε. Ως γνωστό, είναι απ’ τους Λυνιστιάνους του Πύργου, που είχαν φύγει γύρω στα 1850, όπως τότε, την ίδια εποχή έφυγαν και κάποιοι από Δεληγιωρ-γαίους, Αγγελοπουλαίους, Λυραίους, Πρασσαίους, Μιχελαίους, Λαμπροπουλαίους, Κορκολαίους (2ο παρακλάδι), αλλά κι αργότερα οι Κοκκωναίοι. Ο Σπύρος πάντα ήταν το ευγενικό άτομο, ο επιστήθιος φίλος. Έγινε παθολόγος στο Ιπποκράτειο, με φήμη επαινετή, π’ ακόμα υπάρχουν τα έντονα ίχνη της. Εκτός αυτών, ασχολήθηκε με την πολιτική, με κοινωνικούς φορείς, αλλά και μαζί μές απ’ το σύλλογό μας. Του ευχόμαστε, πάντα υγεία κι όσο για τα υπόλοιπα θα τα συνεχίσει με το δικό του άριστο τρόπο. Για τώρα «σιδερένιος»….

ΘΡΗΝΟΙ Ή ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ(του δασκάλου Σταύρου Γ (ιερ) Σμυρνή)

Πολλές φορές επεχείρησα να γράψω λόγους πα-ρηγορητικούς στις οικογένειες που έχουν χάσει προσφιλή και συγγενικά πρόσωπα, αλλά είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν λόγοι για ανακούφιση σε όσους περνούν τέτοια δοκιμασία. Αν σκεφθού-με όμως, ότι τίποτα δεν είναι απολύτως δικό μας,

αλλά όλα ανήκουν στον Πλάστη και Θεό μας, ο οποίος με σοφία τα δημιούργησε όλα, κυβερνά τα πάντα και φροντίζει πάντα για το καλό. Για μας, ο θάνατος είναι κακό, για το Θεό όμως είναι η Σωτηρία μας. Ας σκεφθούμε, ότι ένας τσοπάνης έχει πρόβατα και τα οδηγεί στη βο-σκή, τα φυλάει όλη μέρα και το βράδυ τα φέρνει στο μαντρί. Αν του ξεφύγει ένα πρόβατο μικρό ή μεγάλο απλώνει την γκλίτσα του για να το φέρει βίαια κι εκεί-νο μέσα σ’ αυτό το μαντρί, γιατί αν τ’ αφήσει έξω θα το φάει ο λύκος. Το ίδιο κάνει και ο Θεός για να μας προστατέψει από το λύκο (διάβολο). Εμείς όμως νο-μίζουμε, ότι ο Θεός μας έβλαψε και αρχίζουμε να τον βλέπουμε ως άδικο, άσπλαχνο, και πολλές φορές τον βλασφημούμε, ότι δε σκέ-πτεται για τους υπόλοιπους, πετάμε τις εικόνες του Χριστού και των Αγίων, γιατί μας πήραν τον άνθρωπό μας. Αρχίζουμε τα μοιρολόγια

και τα μαλλιοτραβήγματα όπως έκαναν οι ειδωλολάτρες. Κλάματα χρειάζονται, για όσους πέθαναν αμετανόητοι και απροετοίμαστοι, γιατί τους περιμένει η κόλαση. Να μην κλαίμε λοιπόν τους πεθαμέ-νους μας, αλλά να κάνουμε προσευχές, νηστείες, ελεημοσύνες και να παρακαλούμε το Θεό να τους οδηγήσει μαζί του στον Παράδει-σο. Παράδειγμα ας έχουμε τον Ιώβ, ο οποίος έζησε προ Χριστού, την εποχή του Αβραάμ. Ήταν πολύ θεοσεβούμενος και ο Θεός τού είχε χαρίσει αμέτρητα πλούτη (κτήματα, ζώα, υπηρέτες), επτά αγό-ρια και τρία κορίτσια. Παντού έκανε το καλό και ήταν σεβαστός απ’ όλους, όσοι τον γνώρισαν. Κι όμως ο Θεός επέτρεψε στον διάβολο

να τον πειράξει. Έχασε σε μια νύχτα και τα δέκα παιδιά του, ληστές έπεσαν στην περιουσία του, σκότωσαν τους υπη-ρέτες του, έκαψαν όλα τα κτήματα και τα υπάρχοντά του. Κι όμως ξέσχισε τα ρούχα του από την ταπείνωση, αλλά δεν εγόγγυσε κατά του Θεού. Έπεσε στη γη να προσκυνή-σει το Θεό λέγοντας: «Γυμνός γεννήθηκα, γυμνός και θα πεθάνω. Ο Θεός μου τα έδωσε, ο Θεός μου τα αφαίρεσε. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας». Αυτή η υπομονή είχε ευλογία από τον Κύριο και απέκτησε πάλι τα διπλάσια. Κτήματα και άλλα δέκα παιδιά.

Τώρα που έχουμε την υπόσχεση του Θεού, ότι μας περιμένει στην αιώνια ζωή, να έχουμε την υπομονή του Ιωβ και ας έχουμε πά-ντα υπόψη μας τον Απόστολο που διαβάζουμε στις κηδείες. Επίσης ένα ποίημα, «Ο Θεός και ο Θάνατος» που είναι σ’ ένα βιβλίο «Ομι-

λίαι προς πενθούντας» του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που βρί-σκεται στα χριστιανικά βιβλιοπωλεία. Σ’ αυτό υπάρχουν λόγοι πα-ρηγοριάς σε περίπτωση θανάτου, κάθε ηλικίας. Επίσης, υπάρχουν δυο ακόμα βιβλία Το ένα ονομάζεται «Δια τας ώρας του πόνου» και το άλλο «Κηδείες και μνημόσυνα» του αρχιμανδρίτη Δανιήλ Αεράκη. Όλα μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις ώρες των θλίψεών μας και να τα δώσουμε και σ’ άλλους για να παρηγορηθούν. Επειδή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την ώρα που θα φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει να μετανοούμε και να εξομολογούμαστε συχνά, ώστε, όταν έρθει η ώρα του θανάτου μας, να φύγουμε αναπαυμέ-νοι και να παρηγορούνται και οι υπόλοιποι που μας σκέπτονται. Πολλές φορές έχω ακούσει συγγενείς να λένε για τον πεθαμένο, ότι έφυγε προετοιμασμένος και ελπίζουν ότι ο άνθρωπός τους θα βρε-θεί κοντά στο Θεό.

5 660Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 56

Πέτρος Παγώνης

ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑ(α)Μνήμες από το χθες στο φόντο του σήμερα, (β) Επαγγέλματα και παροιμίες, (γ)Αναμνήσεις Μαθη-τικών χρόνων από το Γυμνάσιο {1945-51}

Με τον τίτλο «ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑ» το τρίτο βιβλίο του δασκάλου Πέ-τρου Παγώνη, τ’ οποίο, με τους τρεις υποτίτλους του και γνωρί-

ζοντας τον ίδιο, ως άνθρωπο χαμηλών κι ευ-γενικών τόνων, ως δάσκαλο με πλούσια και καταξιωμένη δράση, αλλά κι ως δεξιοτέχνη των επιπρόσθετων Γραμμάτων και Τεχνών του σε βιβλία- άρθρα-λαογραφία- με-λέτες κλπ, προκαταλαμβάνεται ο αναγνώστης για την ποιότητα του περιεχομένου του. Ξέρει ότι θα πληροφορηθεί θέματα που τον ενδιαφέρουν, περιπτώσεις που θα θαυμάσει, αλλά και θα ξεδιπλώσει γεγονότα που πολ-λοί έχουμε βιώσει εκεί στην Αν-δρίτσαινα και το ιστορικό της γυμνάσιο. Κι όντως, έτσι τα συνάντησα ακόμα κι απ’ τον πρόλογο, του άλλου δασκάλου Στάθη Πα-ρασκευόπουλου απ’ το Μύρο Τριφυλίας, ο οποίος με την έφεση, την εμμονή και την πο-λυμάθειά του, έχει καταξιωθεί, από μακρού, στη θέση προέδρου του Συνδέσμου Ιστορι-κών Συγγραφέων Ελλάδας. «..Ένα έργο, είναι

τούτο το βιβλίο, ξέχειλο από γεωγραφικά, ιστορικά, λαογραφικά, οικονομικά και κοι-νωνιολογικά στοιχεία της Ανδρίτσαινας για μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί, που όμως άφησε πίσω του νοσταλγικές ανα-μνήσεις..» αναφέρει ο Στάθης Παρασκευό-πουλος,

Και πράγματι είναι έτσι το παρελθόν και οι καλές ημέρες της Ανδρίτσαινας και των πε-ριχώρων της. Γι’ αυτό και τα βιώματα πολλά, υπέροχα, ανεξάντλητα, αρκετά απ’ τα οποία έχουν πλέον στεγαστεί στο με καλλιέπεια βι-βλίο του Πέτρου Παγώνη. Κι’

ο Πέτρος, που διαμένει μόνιμα στην Πάτρα (τ.2610-323092) μολονότι, προχω-

ράει μπροστά απ’ την εποχή του, έχει την ικανότητα με τις εύστοχες σκέψεις και τις πηγαίες εμπνεύσεις του, να σέρνει στις επάλξεις του ολόκληρο το μακρύ παρελθόν. και το δικό του και της περιοχής μας μ’ επίκεντρό του την Ανδρίτσαινα. Αυτήν την προσφιλή «πατρίδα» των περισσοτέρων μας, απ’ όπου και η περίφημοι νοσταλγικοί τρό-ποι ζωής, που κρατούν ακούραστα τη νοσταλγία της σάλπιγγας για την

τότε εθνική μας αφύπνιση. Όλα προσεγμένα απ’ τον κ. Παγώνη, μ’

ονόματα και φωτογραφίες απ’ όλες τις φά-σεις της ζωής, των οποίων αποκορύφωμα οι φουστανέλες και «οι στολές Αμαλίας» στην εθνική μας γιορτή κι όλα με πάθος, αυ-θορμητισμό και υπερηφάνεια γιορτασμένα, μέσα κι έξω απ’ αυτό το ηρωικό μας γυμνά-

σιο. Το ίδιο και για τα πολλά ευτράπελα που ξυπνούν γρήγορα τις αποτραβηγμένες πια αναμνήσεις μας. Αριθμούς πάνω σε φασό-λια για την αμερόληπτη εξέταση! Έκτακτες εισβολές καθηγητών στα δωμάτια διαμονής μας, μ’ εκείνες τις ανεπανάληπτες εικόνες, ρέγκες να ψήνονται μ’ εφημερίδες, πρέφες μ’ ατέλειωτες κάσες κι αναρίθμητα καπίκια, αυγά στη χόβολη, χυλοπίτες και τραχανάδες να προσπαθούν να τρυπήσουν τα ερμητικά καπάκια των τεντζερέδων και τόσα άλλα που επαναλαμβάνονταν από Τάξη σε Τάξη, στους αδύνατους απ’ το χρόνο καθηγητές μας. Αυτός ο κόσμος, των 500 και πλέον ατόμων, παρουσιάζεται μες απ’ το βιβλίο, ο οποίος με τον αδάμαστο πόθο για λευτεριά του προς άλλους ορίζοντες, μελετάει, τρα-γουδάει, ονειρεύεται, πειράζει, μ’ έμβλημά τους τις αποκτημένες αρχές κι αξίες τους. Έτσι προχωράει και κείνη τη

ζωή ο Πέτρος Παγώνης με το βιβλίο του «Μνήμες από το χθες στο φόντο του σήμε-ρα». Γι’ αυτό και πιστεύω πως είναι σημαιο-φόρος των προοδευτικών ιδανικών και των μισοσβησμένων εικόνων, μες απ’ το σοφό και με καλλιέπεια βιβλίο του, τις οποίες όμως μετά από πολύ χρόνο περιπλάνησης στην ξενιτιά τους τις ξαναγυρίζει. Τις ξαναφέρνει στη ζωή και στο προσκήνιο μ’ αυτούς που τις βίωσαν στο θαμμένο τόπο τους για να ξανα-γεννηθούν όλοι κι όλα πάλι μαζί, έστω κι αν δεν μπορούν ν’ αποκολληθούν απ’ τον απο-λιθωμένο φλοιό της μνήμης τους! Το βιβλίο του, που επιπρόσθετα, ως συγγραφέας του, επαινείται για τη μεθοδικότητα, τη δομή, τη συνθετική και αναλυτική του ικανότητα, εί-ναι, ανεπιφύλακτα και το γήτεμα τους.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής Δντής «Λ.Φ»

Η ΜΑ(Ν)ΝΑ ΑΓΡΟΤΙΣΣΑ(του συντ/χου δ/λου Κυριάκου Σωτ. Τσιούτα)

Αγαπητοί μου φίλοι.Έμαθα για την εορταστική εκδήλωση, που διοργανώ-

σατε στο χωριό την 28ην Οκτωβρίου, που πέρασε, προς τιμήν της «ΜΑΝΝΑΣ ΑΓΡΟΤΙΣΣΑΣ» για την προσφορά της στον Αγώνα του Έθνους το 1940-41. Πολύ με συγκίνησε η πρωτοβουλία αυτή και επιτρέψτε μου να συγχαρώ τους εμπνευστές και διοργανωτές της. Διότι η αγρότισσα, μικρο-μάννα τότε ή αρραβωνιασμένη κοπέλα, με τα γλυκόθερμα γράμματά της, τα μάλλινα, που έπλεκε: Φανέλες, κάλτσες, κουκούλες, γάντια και τα έστελνε στο μέτωπο. Ζέστανε το φαντάρο μας που πολεμούσε τους Ιταλούς, επάνω στα χιο-νισμένα και παγωμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας και του έδινε κουράγιο, δύναμη και νόημα στον αγώνα του, ν’ αντιμετωπίσει τον εχθρό και να επιτελέσει το θαύμα που σήμερα αποκαλούμε «Εποποιία του 1940-41». Πίσω από αυτήν ευρίσκεται η «Μάννα Αγρότισσα»

Η εκδήλωση, όπως μου είπαν έγινε στο σχο-λείο, που υπηρέτησα. Τότε ήταν ημιτελές: δεν είχε ούτε σοβάδες, ούτε ταβάνι, ούτε φως. χάμω στο δάπεδο είχε τσιμέντο. Σήμερα το φαντάζο-μαι «κούκλα». Σας βλέπω να συγκεντρώνεστε στην μεγάλη του αίθουσα και μπροστά-μπροστά να κάθονται όλες οι γιαγιούλες. Κάποιος να παίρ-νει το λόγο και να μιλάει γι’ αυτές κι εκείνες να θυ-μούνται και να δακρύζουν από πόνο και υπερη-φάνεια. Σας διαβεβαιώ ότι ήμουν νοερά ανάμεσά σας. Και επιτρέψτε μου, μετά τον ομιλητή που κατέβηκε από το βήμα, να ειπώ κι εγώ δυο λόγια για τη «Μάννα Αγρότισ-σα». Ο αείμνηστος Χαράλ. Παναγόπουλος, δάσκαλος από το χωριό μου και δάσκαλος του Σίμωνος Καρά από το Λέπρεον, συνέθεσε και τραγούδησε το επόμενο δημοτικό τραγούδι:

«Γύρω στου χωριού τ’ αλώνια/πέρδικες λαλούν κι αηδόνια.Και η αυγή γλυκοχαράζει/ και οι έμορφες ξυπάνε.Στις δουλειές τρέχουν να πάνε/κι’ όλη μέρα τραγουδάνε.Τραγουδάνε και δουλεύουν/και τους νιους μας ξετρελαίνουν».**Με την άδειά σας, μετά το «ξυπάνε» κι εγώ προσθέτω!«Τρέχουν πρώτα να φουρνίσουν/ και ζεστό ψωμί να ψήσουν.Μαγειρεύουν, πλένουν και σκουπίζουν/και τις γλάστρες τους ποτίζουν.Έπειτα τρέχουνε στη στάνη/με πολύχρωμο τσεμπέρι και φουστάνι.Το χωράφι δεν τ’ αφήνουν/σκάβουν, σπέρνουν και θερίζουν.Και το σούρουπο πριν φθάσει/επιστρέφουν ζαλωμένες ξύλα στο χωριό.Συγυρίζουνε το σπίτι κι ετοιμάζουν βραδινό. Ή πηγαίνουνε στη βρύση για να πάρουν κρυό νερό.Κι ώσπου ν’ απογιομίσουν, κουβεντιάζουν μεταξύ τους.Κουσκουζεύουν και γελάνε και φουμίζει το χωριό».

Τέτοιες ήσαν κι έτσι έζησαν η μάννα μας, η θεία μας, η γιαγιά μας και όλες οι χωριατοπούλες της εποχής εκείνης. Μέλισσες ακούραστες. Αυτές κράτησαν το σπίτι, την οικο-γένεια, το χωριό. Αυτές γαλούχησαν την ψυχή μας με ό,τι

καλύτερο είχαν μέσα στη δική τους ψυχούλα και το μυαλό. Μας έμαθαν να μιλάμε, το καλό και το κακό, τα ήθη και τα έθιμά μας. Να αγαπάμε τη ζωή και ν’ αγωνιζόμαστε. Να αγαπάμε την οικογένειά μας, την πατρίδα μας και το Χριστό. Και τι δεν θα μας έμαθαν οι άγιες αυτές γυναίκες. Οι «έμορφες» του δημοτικού άσματος. Αυτές στάθηκαν οι πρώτες και καλύτερες δασκάλες μας. Γιατί να μην τις τιμάμε και να μην τις αγαπάμε; Η μάννα και ο πατέρας μας είναι τα ιερότερα πρόσωπα μετά το Θεό!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες της «Λ.Φ»ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 2009

Κυριάκος Σωτ. ΤσιούταςΣυντ/χος δ/λος

Ένα μικρό σχόλιο στο βιβλίο του Στάθη Παρασκευόπουλου

Για μι’ ακόμα φορά ένα αντάξιο «εύγε» στο Στάθη Παρασκευό-πουλο, για το βιβλίο του με τον εύστοχο τίτλο του «Οδοιπορώντας στην επαρχία Ολυμπίας» και μ’ έκ-δοσή του απ’ την Ομοσπονδία των τοπικών συλλόγων μας.. Βιβλίο με γνώσεις παρακαταθήκης για ολόκληρη τη ζώσα μες στους αιώ-νες επαρχία Ολυμπίας. Όμως και βιβλίο με θαυμασμό για τις ιδέες και τις εικόνες που ξεδιπλώνει

σε κάθε οδοιπορικό του με τ’ οποίο προσεγγίζει πόλεις, χωριά κι αρχαιότητες. Ακόμα, πόνημα του οποίου η κάθε σελίδα προσφέρει έμπνευση και γεμάτη μ’ αναμνήσεις για όλους μας. Ο Στάθης, όπως κάθε φορά με παρορμη-τική ανταύγεια, έτσι και τώρα, όλ’ αυτό το έργο του, τόχει οικοδομήσει με σύμβολα αγάπης ως προσφορά, τόσο στην ιστορία, όσο και στον παλμό της διαχρονικής μας ζωής. Κέντρο μεγαλείου του ο κάθε ξεχωριστός τόπος, ένας των οποίων και η Λυνίσταινα με την τόσο προσεγ-μένη και διακριτική διείσδυσή του. Την προσέγγισή του σ’ αυτά τη διακρίνει η υπευθυνότητα της αφήγησης πάνω στα περασμένα γεγονότα, ως μνήμη κι ανάμνηση, με τα οποία ενισχύεται και η πεποίθηση, πως κάποτε, κι ίσως όχι πολύ αργά, ερευνητές και μελετητές θα προστρέχουν σ’ αυτό, όπως εμείς στον Παυσανία, το Στράβωνα, τα χρο-νικά του Μορέως και τόσους άλλους γνωστούς κι άγνω-στους. Συγχαρητήρια γι’ αυτή την «τελετουργική» συμβο-λή του, προς το κάθε χωριό μας. Κι αυτό τόχει πετύχει, απ’ ό,τι διαπιστώνεται, με την αφοσίωση στις γνώσεις, στην πολιτιστική καλλιέργεια, αλλά και στην ασκητική του κα-θήλωση στο καθήκον, πάνω στ’ οποίο έθεσε τον εαυτόν του, χωρίς επάρσεις κι όλα τα συναφή τους, παρά μονάχα μ’ ευπρέπεια και υπευθυνότητα.. Μπράβο, αγαπητέ Στά-θη Παρασκευόπουλε! Άξια σούχουν επιβάλει τα υψηλά καθήκοντα του προέδρου του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων. Μπράβο συγχρόνως και στην Ομοσπονδία μας των Συλλόγων της επαρχίας Ολυμπίας, για την πρωτοβουλία της να εκδώσει αυτό το υπέροχο βιβλίο. Τ’ όντως χρήσιμο και πανάξιο για όλους μας.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤζΑΝ. ΣΜΥΡΝΗΣ

Οι καθηγητές με τσολιάδες κι Αμαλίες (1951). Ο Νίκος Πέτ. Κορκολής ετοιμάζεται για την «Κόκκινη Μηλιά»: {Τσάμπρας-Κουτσανδρέας-Αγγελόπουλος-Τζαμαλούκας (γυμν/ρχης)-Κιουσόπουλος-Γραβάνης-Ηλιάδης}

ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΖΑΝ. ΣΜΥΡΝΗ

Συνέχεια 1η

Δυο απ’ τα παιδιά του Θωμά Γεωργ.κι εκείνος του Θωμά Σκουμπούρη που έμειναν στη Λυνίσται-να, ήταν ο Αντώνης κι ο Δημήτρης. Τον φώναζαν και Δημητράκο για ευκολότερη επικοινωνία, λόγω των αρκετών συνομήλικων με το ίδιο όνομα. Αυτοί οι δυο παντρεύτηκαν δυο ξαδέρφες, εκεί στο χω-ριό. Πρώτα ο Αντώνης τη Γιαννούλα του Θανάση Αγγελόπουλου (Παντέ) κι αργότερα ο Δημητράκος την Παναγιώτα του Γεωργ. Αγγελόπουλου (Καρνά-ρου). Και οι δυο απόχτησαν μεγάλες οικογένειες, από παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Αλλά κι όλοι, εκτός του Παναγιώτη του Αντώνη καταξιώθηκαν, σ’ Αθή-να, Ναύπακτο και Μέγαρα. Στη Λυνίσταινα το σπίτι τους, κάτω και δίπλα της κεντρικής πλατείας «Ρα-

χούλα». Τον περισσότερο καιρό έμε-ναν στις Γαλατσίδες,

στο μοι-

ρασμένο χωράφι τους. Προς το ποτάμι και δίπλα στον αμαξιτό δρόμο ο Δημητράκος, ενώ ο Αντώ-νης στη συνέχεια του Δημητράκου, μέχρι τον κε-ντρικό και με τα πόδια παλιό δρόμο. Ο Αντώνης με το καθημερινό πέρασμα, τόσο των κατοίκων, όσο κι από τα επόμενα χωριά, Βερβίτσα, Ζούρτσα, είχε γίνει κοινωνικός. Μιλούσε όμορφα, εύστοχα, ευ-γενής κι εξυπηρετούσε τον κό-σμο όταν έβρεχε, χιόνιζε ή δεν περνούσε ο χείμαρρος. Πολλοί απ’ αυτά τα χωριά, ηλικιωμένοι τώρα και μαθητές τότε, θυμού-νται πολλά απ’ αυτά τα βιώμα-τά τους με τις Γαλατσίδες. Και οι δυο τους είχαν υπέροχο χα-ρακτήρα κι έτσι έζησαν ως το τέλος της ζωής τους. Τα δικά τους δέντρα, όπως εμφαίνο-νται σ’ αυτό το φύλλο της εφη-μερίδας.

*Λόγω έλλειψης χώρου το γενεαλογικό δέντρο του Δημητράκου θα δημοσιευθεί

στο επόμενο φύλλο

6 661 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 56

Γενεαλογικό δέντρο Σκουμπουραίων

Αντώνης Θωμάς (πατέρας)

Η γλώσσα μου (Του ΠΕΤραλωνίΤΗ λΕυΤΕρΗ Κ. ΓΕροΣΤαθου)

Η γλώσσα μου δρόμος νοητός, σημάδι άσβηστο στο πέρασμα του χρόνου.Στο ατελεύτητο βάθος της μνήμης η διαύγεια της σκέψης της ελληνικής.Η γλώσσα μου δρόμος ομοίωση φωτός, η γόνιμη γη της ανθρώπινης σκέψης, που διάβηκε το βάθος των αιώνων.Εκείνος ο δρόμος ο ολόφωτος, δίψα στα σκληρά κορμιά τα ελληνικά, στην αιώνια νόηση θεμέλιο, εκείνος ο λόγος και η μνήμη λειαίνουν τον νου και την ψυχή και γίνεται ο ήχος σήμαντρο, γεννημένο απ’ τη δική μου γλώσσα, της δικής μου γλώσσας της ελληνικής τον ήχο και το κάλεσμα.**Πνεύματος σύναγμα η γλώσσα μου, μία σύνθεση των ζωντανών στοχασμών σ’ εκείνα τα πέτρινα κορμιά με τα ηλιοκαμένα χέρια, τη σκέψη την ελληνική, φώτισμα στην αιώνια πορεία.Στη μοναξιά της σκέψης και του νου είν’ ο καταυγασμός η γλώσσα μου, στον αιώνιο οδοιπόρο της αναζήτησης

ο αντίλαλος της δικής του φωνής, μετουσιωμένη σε θύμηση, γνώση και σοφία του λαμπερού κέντρου του κόσμου.Είν’ η γλώσσα μου η περήφανη νοσταλγία, οι ανάσες απ’ τους τάφους της γης μου, της βόρειας και της δυτικής, της νότιας κι ανατολικής, είν’ η τροφός η γλώσσα μου η ελληνική της ολόγιομης σκέψης του νου το άνθισμα. Πώς να λησμονήσω να μιλώ τη γλώσσα μου! θα με δικάσουν οι κατοπινοί ταξιδευτές, οι νοσταλγοί της γνώσης της ελληνικής.Της ιστορίας ο αδέκαστος κριτής τιμωρητής μου παντοτινός θα γίνει.

λΕυΤΕρΗΣ Κ. ΓΕροΣΤαθοΣ.

Aπό την πόλιτιστικη μασ κληρόνόμια

παροιμίες-Γνωμικά-ρητά του λαού μας

μικρές, σύντομες και επιγραμματικές φρά-σεις που διατυπώνονται συχνά σε μεταφορική γλώσσα και περικλεί-

ουν ένα δίδαγμα, μια γνώμη ή ειρω-νεύονται μια κατάσταση. Είναι και συμπύκνωση της λαϊκής σοφίας και πείρας.

συγχέονται μεταξύ τους και εί-ναι δύσκολο να τις διακρίνει κανείς. Είναι μια ανάγκη του λαϊκού λόγου, που τον διευκολύνει να διατυπωθεί άμεσα, γρήγορα και χαρακτηριστικά. Όλα τα λαϊκά βι-ώματα έχουν μια απ’ αυτές. Είναι απαραίτητες στην καθημερινή ζωή για να δώσουν μια συμβουλή, να πε-ριγράψουν κάτι με αλληγορικό τρόπο, να συνδέσουν ή να χρωματίσουν με στερεότυπες μικροφράσεις την ομιλία και την έκφραση. μας συμβουλεύουν για το πώς πρέπει να ενεργούμε σε κάθε περίπτωση της ζωής μας.

Είναι η καθημερινή φιλοσοφία, φιλολογία και συνο-μιλία των ανθρώπων. Διαιωνίζουν το αιώνιο ελληνικό πνεύμα. Δείχνουν τον ηθικό πολιτισμό του λαού μας, τη χάρη και την καθαρά του σκέψη. Φανερώνουν με τα ελληνικά νοήματα της συνέχεια της εθνικής μας ζωής από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Υψώνουν κάθε ημέρα

τη φρόνηση, την ηθική, την υγεία, την πρόνοια, την εργατικότητα, την αλληλοβοήθεια, την ευθυμία, την ανδρεία, τη φιλία και γενικά όλες τις αρετές των Ελλήνων.

Δείχνουν το φιλότιμο, τη μεγαλύτερη αρετή μας. περιέχουν, όμως, και απλή ειρωνεία, για τα ελαττώ-ματα του ανθρώπου. τη λαιμαργία και την πλεονεξία, τη διαβολή και τη συκοφαντία, την αχαριστία και την αγνωμοσύνη. Εμφανίζουν με απλούς τρόπους τα ελλη-νικά ήθη και έθιμα, τις συνήθειες της ελληνικής ζωής. Ως ένα από τα βασικά στοιχεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, χρέος μας, όχι μόνο να τα διατηρήσουμε και διαφυλάξουμε, αλλά και να τα μεταδώσουμε στις νεότερες γενιές. σταχυολογούμε και παρουσιάζομε μερικές απ’ αυ-τές.-αλί που τον δέρνουν δεκαοκτώ και δεν τον δέρ-νει ο νους του. -Βόηθα με να σε βοηθώ, ν’ ανεβούμε στο βου-νό-Για χάρη του βασιλικού ποτίζεται και η γλά-στρα-Δυο ανάξιοι μαρτυράνε και τον έναν τον κρεμά-νε.-Βρήκε η τάβλα το καρφί της-Ζωή χωρίς Ελευθερία των αλόγων ιστορία.-η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά.-Θέλει την πίττα ολάκερη και το σκυλί χορτάτο -ιστορία και παρελθόν ασφαλίζουν μέλλον και παρόν-κάλλιο λάχανα με γλύκα, παρ’ αρνιά ψητά και πίκρα.-λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο-μη σε γελάσει ο μάρτυς το πρωί και χάσεις την ημέρα-να διακρίνεις, να προκρίνεις, να διαλέγεις και να κρί-νεις.-Ξέρει η πάπια που είναι η λίμνη-Όποιος τη γλώσσα του κρατεί την κεφαλή του σώζει.-πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.-ρώτησε τον εαυτό σου να μάθεις την αλήθεια-στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί.-το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο. -Υγεία και χαρά προχωρούν αγαπημένα, σαν αδέρφια ταιριαστά-Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης-Χαρά στο νιο τον άγρυπνο, το γέρο που κοιμάται-Ψωμί-τυρί δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη-Ως που ν’ αποφασίσει ο γνωστικός, περνάει τον καιρό του ο τρελός • Συνεχιζεται

Νικος ιερ. Γεωρ. ΣμυρνήςΚυπαριςςια

Γιαννούλα (μητέρα)

Ο Λευτ. Γερόσταθος με το δ/ντή της «ΛΦ» απ’ την παρουσίαση της τελευταίας του ποιητικής συλλογής

«Να θυμάσαι, έλεγαν δακρυ-σμένα, οι εχθροί είναι μέσα μας κι όχι απέναντί μας», παίρνοντας κι εκείνοι, με τη σειρά τους, τον άδειο, αλλά γεμάτο αναμνήσεις δρόμο της επιστροφής. Ευτυχώς που ο πιστός τους «κώτσιος» ένιωθε ανθρώπινα και τριβό-ταν κάθε τόσο πάνω τους, για να τους δείξει τη συμπόνια του και να τους δηλώσει πως θα συνέχιζαν για πάντα μαζί, αχώριστα ο ένας δίπλα στον άλλο..!

Αυτά, πλέον, έχουν τελειώ-σει. Τα παιδιά μεγάλωσαν και καταξιώθηκαν. Έκαναν κι’ εκείνα δικά τους παιδιά, για να πάρουν, με τη σειρά τους, τη θέση των δικών τους γο-νιών. Όμως, γιατί ν’ ακουσθεί πάλι αυτή η ίδια φράση στη Λυνίσταινα, πως οι εχθροί εί-

ναι μέσα μας κι όχι απέναντί μας; Αυτή λεγόταν, ως όπλο ζωής στα πρωτοπέταχτα παι-διά, να καταπιάνονται από κάπου στις δύσκολες ώρες τους…

Όσες προσπάθειες κι αν καταβλήθηκαν ο 90ης συ-μπατριώτης δεν αποκάλυ-ψε τους λόγους. Απλά τους χαρακτήρισε «μικρότητες-μικρότητες!». Έτσι η σκέψη μου γυρίζει όλες τις ώρες εκεί στη Λυνίσταινα, χωρίς να μπορεί να επικεντρωθεί κά-που. Το μόνο που κέρδισα, να με βαραίνει, η φράση, ως έμ-μονη ιδέα και να μ’ ωθεί στην αδιάκοπη επανάληψή της: Οι εχθροί είναι μέσα μας κι όχι απέναντί μας….. Οι εχθροί είναι μέσα μας κι όχι απένα-ντί μας!.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής. Διευθυντής «Λ.Φ»

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 56 7 662

or difficulty. Generally the bad weather is only 2,5 months.

wWe’ld like to express our thanks to compatriots who

come in conduct with us, by e-mail. It is easy to remem-ber it. “linist(ena)”+ the com-pany “otenet” plus “dot (.) gr” linist@otenet.gr Many times you are pleased to send us your e-mails. We wtry to find our immigrants families, both males, even they know Greek language or not.

o The last weekend of Oc-tober we went to Lynis-

tena, as every last years. Then, we have dinner with the locals and any one can say what-ever he likes. Histories, nice moments, we sing and return to our homes. That meeting is called “Mother’s holiday”. Next morning all together to the church, where we cel-ebrate “the 28th October”(the war against Italy). A little later a wreath has been laid to

our monument by the older present there, drink coffee and follow the returning roads.

* You know James Chres-santhis, by “L.PH”. His grand father “James Nikolopoulos” went to USA (Kansas City) around 1910. James the junior (from his mother), as informed us he will be here in March: “I will be in Thessaloniki at the Thessaloniki Documen-tary Film Festival March 13-22, 2009.

I will show my film No sub-titles Necessary: Laszlo & Vil-mos at the festival. I am mak-ing plans to visit Linistena. All the best».

James Chressanthis: e-mail chressanthis@mac.com και http://www..chressanthis.com/

His photo is in the Greek text (1st page) .

4Also in the end of Octo-ber, we lived a real sur-

prise. This surprise started from Lynistena, when many persons were still there from “Mother’s Holy”. A pair Americans arrived

there, insisting that they are Lynistians! They were there accompany with one transla-tor, in order to avoid to his fa-ther difficulties in1982, when he left from Lynistena without meeting his relatives!!! He was James, grandson of James Gu-gusis who left 1907 for Kansas City too. The family was lost, since their father dead by heart fealure1943 (50 years old). James with his wife Bon-nie arrived to Athens where they met, additional, some of their hot relatives here. James Gugusis –Pappas (obtained and 2 surname) was teacher of university (retired recently). An article in Greek. They promised to be soon again here with their two daughter’s families. His e-mail: Gugusis-Pappas James: JLPAPPAS@VERIZON.NET (4th page).

1 One more surprise, by two young brothers Gi-

annis and Stefanos who live in Toronto. They are sons of George I. Michelis , who went to Toronto in the beginning of 1970’s. He got married with “EVI” (Paraskevi), an excellent

girl from Cyprus. George with his brother Basilis became contractors (build up build-ings-houses etr). George’s sons 30-33 years old, finished universities etr, but they knew father’s job excellent too. So, they became contractors with studies to repair and renovate old houses. In many cases:-“ buy –repair-sell”. Since they do special jobs the newspaper “Globe Real Estate” welcomes as a unique main article on it’s 1st page, written by Carolyn Leitch (cleitch@globeandmail.com), presenting an exam-ple about them. They bought one 458.000$ and sold it 10 months later 1.155.000$. Con-gratulations!

0 We express our heart-felt sympathy to Dor-

othy and George Gianopulos, for their mother’s death. In addition to her we had 21 deaths this year (2008). Eight of them left during the last five months. Our sympathy to their families.

9 A good habit by mr George Vlahos’ fam-

ily (lady Dimitrakopoulos’-(Vlahos) father Lynistian). In district Spata (east of Athens) they have vineyards. So, every last Saturday of September create a holy for their wine. 400 kilos per year. So, many relatives and friends tread to-gether as a team 1500 kilos grapes. Later on, night time a traditional company plays organs, sings and dance all together etr. George Vlahos is university instructor. an article in Greek- 2nd page).

N February 14 (Saturday night) we’ll have our an-

nual dance.

G We thank all compatri-ots and friend who sent

us Holy Carts. Among them our English pair Ian & Zeina Trewin, who live at NATO Bel-gium. Friends since I was there too.

* To all of you: Have a Happy New Year

Socratis SmyrnisPratinou 39 Athens, 11634

<linist@otenet.gr>(+30) 210-7233146 &6945171322

Dear Lynistians continued from page 7

εποχή και το «κάστρο της Λυ-νίσταινας». Παράλληλα, μες σ’ αυτό κι ο οικισμός με τα 500 και πλέον πρόχειρα σπίτια, ως το τελευταίο, βέβαια, προπύργιο των κατατρεγμένων κι αμυνο-μένων προγόνων μας. Γι’ αυτό και η λέξη Κάστρο, έχει κατα-χωρηθεί με κεφαλαίο «Κ», γιατί μαζί με τα τείχη συμπερικλείει και τον ομώνυμο οικισμό του.. Βασικά, αυτό ήταν το Κάστρο της συνεχούς δράσης έως την αχρήστευσή του, με την αποτυ-χημένη Ορλωφική επανάσταση του 1769-74. Όμως, η αδιάκοπη αυτή δράση του, επέβαλε και τις αντίστοιχες βελτιώσεις του, με σημαντικότερες αυτές των Φράγκων μετά το 1204. Γι’ αυτό έχει, πιθανόν, χαρακτηριστεί μονάχα ως «μνημείο βυζαντι-νής εποχής». Έστω κι από τότε, η ευχή μας πάντα η ίδια. Να πα-ραμείνει, τουλάχιστον, όρθιο. Άλλωστε, απ’ όποια στιγμή κι αν αρχίσει η ιστορία του, δε θα’χει γίνει λάθος.

Η εκεί επίσκεψη της αρχαι-ολόγου κυρίας Ράλλη τον περα-σμένο Αύγουστο-που πάντα θα έχει τις πιο θερμές ευχαριστίες μας- ξαναγεννά την ελπίδα για διάσωση κι ανάδειξή του. Εμείς, όμως και με τη βοήθεια των ει-δικών, οφείλουμε να γνωρίσου-με ολόκληρη την ιστορία του. Η σκιά των ανθρώπων μας, των μνημείων και των γεγονότων τους, εξακολουθούν ν’ αποτε-λούν την κληρονομημένη ιστο-ρία μας. Αναμφίβολα , χωριό και Κάστρο περπάτησαν μαζί, όπως θ’ αναφερθεί και σ’ επόμενα φύλλα της «Λ.Φ».

**Συγχρόνως και η αρχική

θέση του χωριού, πρέπει να

ονομάστηκε «Ελληνικό» κά-ποια στιγμή, για να δείξει τις παλιές εποχές του, γιατί, όπως είναι γνωστό, με την επικυρι-αρχία των Ρωμαίων το 146 π.Χ, τα πράγματα άλλαξαν. Κι’ αυτό, βέβαια, ενισχύθηκε τον ΣΤ΄αι-ώνα, όταν το ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ονομάστηκε «Βυζάντιο» και

«Βυζαντινή Αυτοκρατορία». Τα πράγματα και σ’ αυτό άλλαξαν και πάλι με την επιβολή, τόσο του χριστιανισμού, όσο και των αλλεπάλληλων διαχρονικών ανακατατάξεών τους. Από τότε, ο,τιδήποτε το παλιότερο πήγε πιο βαθιά στην απομόνωση. Όχι μονάχα οι άνθρωποι, αλλά και τα έργα τους. Όμως, πρέπει να τονιστεί πως, χωρίς την επιρροή και το δυναμισμό της Κωνστα-ντινούπολης, ο ελληνισμός και κυρίως της Πελοποννήσου, θα είχε ήδη υποκύψει στην αδιά-κοπη πίεση των πολλών επιδρο-μέων βαρβάρων κι έτσι, όπως υποστηρίζεται, θα είχε εκλείψει απ’ το πρόσωπο της γης. Επίσης και μες στο Βυζάντιο, κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, ο όρος «Έλληνας», ως έννοια είχε υποβαθμιστεί, γιατί αντι-προσώπευε εκείνους τους Έλ-ληνες π’ αρνιόντουσαν να προ-

σέλθουν στο χριστιανισμό. Αυ-τούς οι «ισχυροί» τους είχαν κα-τατάξει με τους μη χριστιανούς, δηλαδή τους αποκαλούμενους «ειδωλολάτρες». Τους αποκα-λούσαν όμως κι «εθνικούς» που ισοδυναμούσε με αμετανόη-τους. Όλη αυτή η διαπάλη είχε σαν αποτέλεσμα, οι εξ Ελλήνων χριστιανοί, να εγκαταλείψουν το εθνικό τους όνομα και ν’ αρχίσουν ν’ αυτοαποκαλούνται «Ρωμαίοι». Κι αυτή η διαπάλη δυστυχώς κράτησε γι’ αρκετούς ακόμα αιώνες με τις τόσες δυ-σμενείς συνέπειές του.

Μ’ όλ’ αυτά και το δικό μας χωριό, με την τότε μορφή του, που εκτεινόταν ως τη Βαγενίδα και πέρα απ’ την Ροντακιά, άρχι-σε να συρρικνώνεται, ενώ αντί-στοιχα και ν’ αναγεννάται στον ανατολικότερο λοφίσκο και στους γύρω χώρους του - Πε-τρουλάδες και Μπούρα- όπου και το κάτω μέρος του σημερι-νού χωριού. Δηλαδή το χωριό προχώρησε με δυο τμήματα. Το ειδωλολατρικό και το χριστιανι-κό με τη σύγχρονη άνθισή του..

Μ’ αυτή την αντιμετώπιση, πιστεύεται πως , τα κτίρια κι όλη η υποδομή του «Ελληνικού», που με την παραφθορά του χρόνου επικράτησε ως «Λενι-κό», άλλα θάφτηκαν απ’ τις κα-τηφοριές των χωμάτων, άλλα παρασύρθηκαν χωρίς δυσκολία στο διπλανό ποτάμι κι άλλα δεν αποκλείεται να διαμελίστηκαν απ’ τους ένθερμους χριστιανούς των πρώτων αιώνων ως ειδωλο-λατρικά και πολυθεϊκά. Βέβαια, η υπεύθυνη επιστημονική έρευ-να, όταν φθάσει ως εκεί, θα κα-ταξιώσει και την ιστορία αυτών των εποχών για ολόκληρη την περιοχή μας.

Η 2η συνέχεια στο επόμενο..

ΣωκράτηΣ τζάν. ΣμυρνηΣ

- Συνέχεια από τη σελίδα 1- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Οι εχθροί είναι μέσα μας κι όχι απέναντί μας

Ίσως έτσι και το δικό μας κάστρο

Η Λυνίσταινα κι απ’ το Λενικό συμπορευόταν με το κάστρο μας

έως και σήμερα. Οι εντυπώσεις των συμπατριωτών άριστες και οι μνήμες αλησμόνητες.

Τα χρόνια βέβαια, κύλισαν κι ο Δημήτρης καταξιώθηκε στο χώρο του με παγκόσμια ακτινοβολία. Έτσι, τον ερχόμενο Μάρτιο από 13-22 θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, ενώ παράλληλα σχε-διάζει να επισκεφθεί και τη Λυνίσταινα: «Socratis and Linistena Phoni”. I will be in Thessaloniki at the Thessaloniki Documentary Film Festival March 13-22, 2009. I will show my film No subtitles Necessary: Laszlo & Vilmos at the festival. I am making plans to visit Linistena. All the best».

Για όλους τους συμπατριώτες, εσωτερικού - εξωτερικού, τα ηλε-κτρονικά του στοιχεία: James Chressanthis: e-mail chressanthis@mac.com και http://www..chressanthis.com/

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Ο Δημήτρης Χρυσάνθης στην έκθεση ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

από 13-22 Μαρτίου 2009

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 568 663

νέας οικογένειας, να αποτελεί το κέντρο της ζωής, αφού βέβαια σύσταση οικογένειας εκτός γά-μου ήταν αδιανόητη. Η παλιά παροιμία λέει «όποιος δεν πα-ντρέψει κόρη και δεν χτίσει σπίτι δεν ξέρει τίποτα από ζωή».Απη-χεί ακριβώς τις τεράστιες δυ-σκολίες του γάμου: να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο, να ταιριά-ξει το ζευγάρι, να ρυθμιστούν τα οικονομικά, να συνυπάρξουν τα «σόγια» εκατέρωθεν ...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα το δημιουργούσε ο οικονομικός διακανονισμός, γνωστός και ως θεσμός της προίκας. Στα χρόνια του Ομήρου είναι ο άντρας που αποζημιώνει τον πατέρα της νύφης, για να πάρει την κόρη του, που θα δούλευε βέβαια μια ολόκληρη ζωή στο καινούργιο της σπιτικό και θα του χάριζε πολλά παιδιά. Σ΄ όλη την αρχαι-ότητα όμως, και μέχρι σήμερα σχεδόν, η οικογένεια της νύφης ένοιωθε ασήκωτο το βάρος της υποχρέωσης να ενισχύσει το νέο ζευγάρι με γενναία χορη-γία, που έφτανε στο καινούργιο σπίτι πριν από την νύφη, γι αυτό και ονομάστηκε «προίκα» (από το πρό+ ικνούμαι: φτάνω πριν από... ) ή «φερνή» από το φέρω. Σ΄ ένα φτωχό χωριό λοιπόν, όπως το δικό μας, όπου η καλ-λιεργήσιμη γη είναι ελάχιστη, η εξασφάλιση της προίκας του κο-ριτσιού είναι βραχνάς της οικο-γένειας, που προσμετράει στην προίκα ακόμη και τα ...κουτάλια και όλα τα είδη οικοσκευής, που συνοδεύουν την νύφη. Η προίκα φυσικά γίνεται αιτία και για αταί-ριαστους γάμους με ουσιαστική εξαγορά του φτωχότερου από τον πλουσιότερο και αντίστρο-φα. Και βέβαια δεν είναι λίγες οι φορές που για ...μια κατσαρόλα χαλάει το προξενιό ή που αξιόλο-γες κοπέλες έμειναν ανύπαντρες ή κακοπαντρεύτηκαν από έλλει-ψη προίκας. (ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Όταν ο πατέρας μου πήγε να ζητήσει σε γάμο τη μητέρα μου, επειδή ήταν ορφανός από γονείς, τον συνόδεψαν ως κηδεμόνες οι παππούληδές μου Γιαννάκης και Παναγιώτη- Μάρκος. Ο Γιαννά-κης απαίτησε ως προίκα, μαζί με τα υπόλοιπα και ένα βόδι. Ο παππούλης μου Γιώρη-Φώτης όμως, σκεπτόμενος και τα άλλα του παιδιά αρνήθηκε και ο Γιαν-νάκης θυμωμένος σηκώθηκε να φύγει. Ευτυχώς πιο ψύχραιμος ο Παναγιώτη- Μάρκος είπε θυμό-σοφα « εμείς δεν ήρθαμε εδώ να παζαρέψουμε ζώα, αλλά για να πάρουμε νύφη. Σφάξτε τον κόκορα», που θα επισφράγι-ζε τη συμφωνία, κατά το έθιμο και έτσι οδηγήθηκε η ιστορία σε αίσιο τέλος. ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑ-ΡΕΝΘΕΣΗ).Η προίκα εξ άλλου μπορούσε αμέσως να καλύψει πάσης φύσεως ελαττώματα, σω-ματικά, διανοητικά ή και ηθικά και επειδή το να μείνει κυρίως η κόρη ανύπαντρη ήταν μεγάλη ντροπή, η οικογένεια έκανε τα αδύνατα δυνατά να καλύψει το χρέος της. Αφήνοντας τα προ-βλήματα της προίκας, περνάμε στις ετοιμασίες του γάμου που,

όσο και αν φαίνεται παράξενο, άρχιζαν από τα 15-16 χρόνια των κοριτσιών και κρατούσαν ...μέχρι το γάμο. Εκτός από την ετοιμασία των προικιών, που θα τα ύφαιναν και θα τα κεντούσαν για χρόνια, άρχιζε η αγωνιώδης αναζήτηση του γαμπρού, κυρί-ως από τους μεγαλύτερους σε ηλικία γονείς και λοιπούς συγ-γενείς. Και επειδή ισχύει από-λυτα η ηθική που περιγράφει ο Περικλής στον Επιτάφιο (: «η αρετή της γυναίκας είναι τόσο

μεγαλύτερη, όσο λιγότερος λόγος γίνεται για το όνομά της στην αγορά»),πρέπει να βρε-θούν αποδεκτοί τρόποι να φανεί στους πολλούς, χωρίς να θιγεί η τιμή της. ¨Έτσι οι γιορτές και τα πανηγύρια, οι κοινές αγροτικές δουλειές και τα παζάρια είναι η ευκαιρία να την «επιδείξει» η οι-κογένεια, πάντα με την συνοδεία « φυλάκων»,στα γνωστά νυφο-πάζαρα. Όλα όμως θα γίνουν με τεράστια προσοχή, γιατί αλίμο-νό της αν της «βγει το όνομα» (καλύτερα το μάτι!) και κυρίως αν αποδειχθεί ότι έχει χάσει την «τιμή» της ( η «τιμή» τιμή δεν έχει...). Την περιμένει δημόσια διαπόμπευση και κατακραυγή και την δείχνουν με το δάκτυλο. Πρέπει λοιπόν να έχουν γνώση οι φύλακες!

Αμέσως μετά την ανεύρεση τού (τής) κατάλληλου (λης), θα ακολουθήσουν τα προξενιά. Ακόμη και αν υπάρχει συμπά-θεια μεταξύ κάποιων υποψηφί-ων, ακόμα και αν έχει αναπτυ-χθεί θερμό συναίσθημα (από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατε-βαίνει...), χωρίς τη μεσολάβηση των προξενητάδων δεν μπορεί να κλείσει καμιά συμφωνία. Οι προξενητάδες θα αναδείξουν κυρίως τη νύφη και τον κοινω-νικό της ρόλο. «Σεμνή, μετρη-μένη, υποταγμένη, νοικοκυρά, εργατική, ηθική και ενάρετη». Για το γαμπρό αρκούν οι δημό-

σιοι έπαινοι, κυκλοφορεί στην αγορά και υπάρχει γι αυτόν δι-αμορφωμένη άποψη από τους συγγενείς της νύφης. Η δική της άποψη δεν χρειάζεται άμεσα, θα διαμορφωθεί αργότερα!.

Η επόμενη φάση είναι τα προεόρτια και οι γιορτές της γαμήλιας τελετής, που είναι και το πιο χαρούμενο κομμάτι της διαδικασίας, όπου οι μεγάλοι γλεντούν από ανακούφιση, γιατί ο αγώνας φτάνει σε αίσιο τέλος, οι νέοι από την ορμή των νιάτων τους, αλλά και από άγνοια για όσα τους περιμένουν και το χω-

ριό ολόκληρο από την ευκαιρία της ανάπαυλας, αλλά και συμμε-τέχοντας στη χαρά των άλλων. Για το λόγο αυτό δικαιολογείται γλέντι τουλάχιστον μιας εβδο-μάδας, με μια σειρά από έθιμα που τηρούνται από γενιά σε γε-νιά με θρησκευτική ευλάβεια. Κάθε ένα από αυτά στεριώνει τη βεβαιότητα για τη διατήρη-ση των αντιλήψεων, των κοι-νωνικών ρόλων και θέσεων, γι’ αυτό «πρέπει να γίνει αυτό και όχι το άλλο, να φερθείς έτσι και όχι αλλιώς». (Πολύ ωραία μας τα περιέγραψε ο δάσκαλός μας Νίκος Σμυρνής σε προηγούμε-νο φύλλο της Λ.Φ.). Η τελετή του γάμου, τέλος, εί-ναι ημέρα κυρίως αφιερωμένη στη νύφη. Ξέροντας όλοι τι την περιμένει στη συνέχεια, φρο-ντίζουν αυτή την ημέρα να την κάνουν αξέχαστη, γεμάτη συγκι-νήσεις, που εκφράζονται με τα πάμπολλα γαμήλια τραγούδια, τους αποχαιρετισμούς, τα γέλια και τα κλάματα για την καινούρ-για αρχή, για το νέο κύτταρο ζωής που δημιουργείται, με με-γάλες ελπίδες και προσδοκίες. Μ΄ αυτή την έννοια ο γάμος εί-ναι ιερή στιγμή στη συνείδηση όλων, γι’ αυτό και προσπαθούν να τον διασφαλίσουν με όλους τους δυνατούς τρόπους, παρά τις τεράστιες δυσκολίες του.

ΣΜΥΡΝΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

ΟΛΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ...ΔΥΣΚΟΛΑ- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Αυτό, το μεγάλο και το μόνιμο ερώτημα, από το φίλο Δημήτρη Καραγιάννη. «Πού πραγματικά βρίσκεται το κά-στρο της Είρας, απ’ το οποίο εξορμούσε ο αρχηγός των Μεσσηνίων Αριστομένης, εναντίον του σπαρ-τιατικού ζυγού, κατά το Β’ Μεσσηνιακό πό-λεμο (685-668 πΧ);». Παράλληλα, με την ίδια θέρμη διερωτά-ται και για το «Άντρο της θεάς Δήμητρας» και κόρης του Διός, τ’ οποίο η μυθολογία το έχει ήδη τοποθετήσει στη δικιά μας ευρύτερη περιοχή. Βέβαια, ο Δημήτρης, έχει με-λετήσει κι όλα τα συγγράμμα-τα και τις έρευνες, που’χουν γραφτεί γι’ αυτά, μεταξύ των

οποίων και τα βιβλία του άλ-λου φίλου Δημήτρη Κοπανά απ’ τα Περιβόλια (Αριστομέ-νης ο ημίθεος της Μεσσηνίας-Λύκανθος-Ταξίδι στην αρχαία Αρκαδία κλπ). Όμως, παρόλ’ αυτά, εξακολουθεί να’χει τις αμφιβολίες του. Γι’ αυτό μ’ αί-τησή του, μεταφέρει αυτά τα ερωτήματα προς τον πλέον αρμόδιο. Το Νομάρχη Μεσ-σηνίας κ. Δράκο και συγχρό-νως κάνει κοινωνούς κι όλους τους εμπλεκόμενους: Γενικό Γραμματέα Κεντρικής Πε-λοποννήσου, αρχαιολογική υπηρεσία, Δήμους Αυλώνας–Σιδηροκάστρου, Είρας κλπ. Μια προσπάθεια αξιόλογη κι αξιέπαινη, γιατί πιστεύουμε πως θα βγει κάτι το θετικό κι αποτελεσματικό, γι’ αυτό και τον συγχαίρουμε. Ανάμεσα στ’ άλλα ο κ. Καραγιάννης γράφει: «…Πολλά έχουν γρα-φτεί από Έλληνες και ξένους, αναζητήσεις έχουν γίνει πα-λαιά και πρόσφατα. Μερικοί το τοποθετούν στο σημερινό χωριό Κακαλέτρι, που ήταν περισσότερο όριο ασπίδα των Φιγαλαίων και των Αρ-κάδων παρά των Μεσσήνι-ων. Μερικά πελασγικά τείχη στην κορυφή ενός λόφου, παρέσυραν πολλούς και τους ανάγκασαν να παραδε-χθούν ωςτο κάστρο τάχα της

Είρας. Τίποτα το ανεπίγραφο δεν έχει ανεβρεθεί και έτσι η αμφιβολία παραμένει στην σκέψη, εκείνων που έχουν το πάθος της αναζήτησης, της έρευνας και της αλήθειας. Πιο κάτω όμως από το υποτι-

θέμενο κάστρο της Είρας είναι και άλλο οχυρό κάστρο που εδραιώνει την άπο-ψη πως και τα δυο αυτά ήταν οχυρά των Φιγαλαίων και των Αρκάδων για την απώθηση πα-ντοειδών εχθρών…»

και παράλληλα τους παραπέ-μπει στο βιβλίο του «Πλατά-νια Μεσσηνίας, σκόρπιες ανα-μνήσεις» για περισσότερες πληροφορίες τους. Θέλουμε να πιστεύουμε πως η πρό-

τασή του θα βρει τη δέουσα ανταπόκριση. Ο θαμμένος τόπος μας, αξίζει να βγει στην επιφάνεια. Ο ήλιος καλύτερος απ’ το αιώνιο σκοτάδι. Κι’ ο Δημήτρης Καραγιάννης μόνι-μα κι ασταμάτητα το προσπα-θεί για 50 ολόκληρα χρόνια

Πού βρίσκεται το κάστρο της Είρας και το άντρο της Δήμητρας;

(από τον Πλατανίτη λαογράφο Δημήτρη Καραγιάννη)

Για τον Αριστομένη κάστρο ίσως ήταν μονάχα τ’ απάτητα βράχια της περιοχής ολόκληρης. Αυτός κι αν δε ήταν πόλεμος!

Επιτέλους βρέθηκε κι ένα προικοσύμφωνο, γιατί η γλώσσα της μπέσας δεν πολυίσχυε

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος(Πρόεδρος)

Παρασκευά 7 Μαρούσι 15124 τηλ. 210-80.20.464

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι υπεύθυνος Ενοντι του νόμου

ΣωκράτηςΤζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Παγκράτι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: linist@otenet.gr

Συντοκτική Επιτροπή: Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

ΣωκράτηςΤζον. ΣμυρνήςΣυνδρομή:

-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ)

- Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΓρηγόριος Π. Γιαννόπουλος

Αιόλου 100Υπεύθυνοι Συνδρομών

Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 664αρ. φύλλου 56

ος και Μενέλαος Γ. Σμυρνής (Κοπάνιτσα-Ζαχάρω), Αθαν. Γαρίνης (γιος της Ευσταθ. Κ(Ι) Παναγούλια), οι αδελφές Ντίνα & Παναγιώτα του Νικολάκη Γκουγκούση (Ερέτρια Ευβοίας), Παναγ. Κ. Γκουγκούσης (δικηγ) και δισέγγο-νος του Κανέλ. Γκουγκούση, Θωμάς Δημ. Σκουμπούρης (Μέγαρα), Φωτεινή Π. Βαλασσοπούλου με το σύζυγό της Π. Πανάγο (κόρη της Γιαννούλ. Γ. Αγγελοπούλου Μεγαλ), Δημήτρης Αγγελόπουλος γιος του Παναγιώτη Στάθη κ.ά.

Ο πρόεδρος κ. Αντ. Αγγελόπουλος, εξ ονόματος του ΔΣ, μετά την ανάγνωση της έκθεσης απ’ την εξελε-γκτική επιτροπή, όπου όλα βρέθηκαν όπως απαιτεί ο κανονισμός μας, παρουσίασε το έργο που πραγματο-ποίησαν σύμφωνα με τον κανονισμό μας, τις περσινές αποφάσεις στις εισηγήσεις του, αλλά και τις προοπτικές για τον επόμενο χρόνο. Όλα κρίθηκαν επαρκή, τόσο αριθμητικά, όσο και ποιοτικά, όπως έχουν ήδη παρου-σιαστεί στα φύλλα της «Λ.Φ» (συνεστιάσεις, γιορτές, εκ-κλησιασμούς, έργα κλπ), συγχρόνως ευχαρίστησε: Τα μέλη του ΔΣ που τόσο θερμά και γόνιμα ανταποκρίθη-καν, τους συμπατριώτες μας στην Τοπική Αυτοδιοίκη-ση, Δήμο και Τοπικό, που τα κατάφεραν Άριστα, όπως, επίσης, βεβαίωσε τους συμπατριώτες που βοηθούν και

συμβάλλουν με προτάσεις-ιδέες και μέσα για να διατη-ρείται το χωριό μας σ’ αυτά τα επαινετά επίπεδα, την γνωστή ετήσια χειρονομία και πρωτοβουλία του ζεύ-γους Γρηγόρη και Ευσταθ. Γ. Μιχελή των 10.000 $,εκεί-νους που συμβάλλουν με τον οβολό τους για έκτακτα έργα στο χωριό, όπως κοιμητήρια, εκκλησίες, σχολεία, τουριστικό περίπτερο κοκ, τα δυο παιδιά μας, Γιάννη και Βούλα Παναγούλια, που λειτουργούν το τουριστι-κό περίπτερο με τον πιο καλό τρόπο, τον Κώστα Αν. Μιχελή, ο οποίος σαν λογιστής και φοροτεχνικός, έχει βοηθήσει το Σύλλογο από κάθε άποψη και συγχρόνως εξασφαλίζει κάθε έννομο προνόμιό του, αναφερόμενος και σε παραδείγματα κλπ.

Λίαν ικανοποιητική και η δράση των συμπατριωτών

μας μέσα απ’ τα συμβούλια Δήμο και Κοινότητα που έχουν εκλεγεί, όπως καταδείχθηκε από τους δυο παρό-ντες. Τον Πέτρο Γ. Γιαννόπουλο και τον Πέτρο Χ. Μιχελή, αλλά, σημαντικός κι ο χρόνος ανταλλαγής απόψεων και εισηγήσεων από τους παρόντες στη Γενική Συνέλευση, όπως επιβεβαιώνεται κι’ απ’ τα λίγα παραδείγματα.

(*) Φώτιος Δ. Παναγούλιας: Ο πιο ηλικιωμένος (94 ετών) κι απ’ το 1970 μέσα κι έξω απ’ το Δ.Σ του συλλό-γου, αναφέρθηκε σε εκείνες τις δύσκολες εποχές, θυμή-θηκε ανθρώπους και γεγονότα, αλλά και συνεχάρη όλα τα διοικητικά συμβούλια και πως χαίρεται για την πρό-οδο του Συλλόγου και πρότεινε: «Αγάπη, ευγένεια, επι-κοινωνία κι ενδιαφέρον, μεταξύ των συμπατριωτών»

(*)Σταύρ. Γ(Στάθ) Αγγελόπουλος:- Κατασκευή τουαλετών στο πολιτιστικό κέντρο –Ενέργειες ώστε τα χωριά που επλήγησαν απ’ τις πυρκαγιές να βοηθούνται και οικονομικά από εκείνα που δεν γνώρισαν την τρα-γικότητά της.

(*) Κώστας Ανδ. Μιχελής:- Να καταβληθεί προ-σπάθεια, για να προλαμβάνονται οι, κατά καιρούς, δι-ενέξεις μεταξύ των συμπατριωτών και να μην φθάνουν σε Αρχές εκτός χωριού-Να συνεχιστεί η δεντροφύτευ-ση σε κοινή από όλους μας προσπάθεια-Να αναβαθ-μιστεί πολιτιστικά το χωριό μας.- Να αξιοποιηθούν οι αρχαιολογικοί χώροι (Λενικό-Πλακοβούνια-εκκλησίες Σκιαδά-Κάστρο κλπ)- Να γίνονται εκδηλώσεις για τους νέους στην Αθήνα, γιατί έχουν διαφορετικά ερείσματα και είναι δύσκολο να συνδεθεί η πλειονότητά τους με το χωριό. Κυριότερα αίτια, η έλλειψη εικόνων επειδή δεν έχουν ζήσει εκεί, αλλά και το λεγόμενο χάσμα γενεών. Γι’ αυτό και οι εδώ εκδηλώσεις, πιστεύεται πως, σιγά-σιγά, θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

(*) Φώτιος Γ. Παναγούλιας: Να γίνει στο σχολείο και στην ενοριακή εκκλησία μας, ράμπα για υπερήλικες κι αναπήρους.

(*) Δημήτριος Π. Μιχελής: --Να ολοκληρωθεί ο δρόμος προς το κάστρο και να προετοιμαστεί αυτό με αναστηλώσεις ώστε να δέχεται επισκέψεις- Να αναστη-λωθεί και απεγκλωβιστεί ο πύργος στο χωριό- Το κατα-ράχι να αξιοποιηθεί με παιδική χαρά και γήπεδα.

(*) Σκουμπούρη –Ηλιοπούλου Γιάννα: Παράπο-να σε προσωπικό επίπεδο για δημοτικό έργο που έγινε πλησίον του σπιτιού της.

(*) Νικόλαος Ντ. Σμυρνής: -Να κατασκευαστεί ο δρόμος από άγιο-Σπυρίδωνα έως Παναγιά με σκαλο-πάτια-Να κτιστεί το εκκλησάκι Του (άγ. Σπυρίδωνα), σύμφωνα με το υπάρχον σχέδιο Γ. Αντ. Σμυρνή- Η μη συμμετοχή των νέων στις εκδηλώσεις του Συλλόγου, κατά τη γνώμη του οφείλεται και στο οικογενειακό πε-ριβάλλον και στο Σύλλογο.

(*) Θωμάς Δημ. Σκουμπούρης: Προσφέρει για το πολιτιστικό μας κέντρο, πλακάκια, είδη υγιεινής, ξύλινες κατασκευές και έπιπλα κουζίνας.

(*) Θανάσης Γ. Γαρίνης (γιος Ευσταθίας Κ. Πανα-

γούλα Χρυσοχώρι Τριφυλίας): Νιώθει συγκινημένος που βρίσκεται στη Γ.Σ του χωριού της μητέρας του Ευ-σταθίας. Χαρακτήρισε το Σύλλογο δυναμικό, αποτελε-σματικό και με πνεύμα άριστο.

**Εκτός όλων αυτών, αξιοπρόσεκτα τα όσα είπαν και δυο απ’ τους λίγους παρόντες νέους μας στη Γ.Σ. Η Όλγα Πέτρου κι Ελένης Γιαννοπούλου και ο Ηλίας Νικολ. και Μαρίας Σμυρνή. Διαπιστώνουν άρνηση των νέων να συμμετέχουν και, όπως έχουν διαπιστώσει, αυτό κατά, κύριο λόγο, πηγάζει απ’ το οικογενειακό τους περι-βάλλον. Και το Ολγάκι πρόσθεσε ότι, αν και οργάνωσε μια συνάντηση, ως υπεύθυνη του Συλλόγου στον τομέα αυτόν, παρευρέθηκαν μονάχα πέντε (5) άτομα, γεγονός που της έχει επιφέρει απογοήτευση και κατέληξε. «Οι νέοι επιθυμούν ένα Δ.Σ ανανεωμένο εκ βάθρων»

(*) Πέτρος Γιαννόπουλος (με τη διπλή του ιδιό-τητα): Εκτός από τη δράση του Δήμου ως προς τη Λυ-νίσταινα, η οποία χαρακτηρίστηκε ως ικανοποιητική, πρότεινε, πως οι συμπατριώτες πριν απευθυνθούν για τις απόψεις ή ενστάσεις τους, σε υπηρεσίες εκτός χω-ριού, θα παρακαλούσε να γνωστοποιούνται πρώτα στα δικά μας θεσμοθετημένα πρόσωπα, γιατί ίσως υπάρ-χουν λύσεις ευκολότερες, αλλά και παρανοήσεις λιγό-τερες…

Κι ο πρόεδρος της Γ.Σ, αφού ευχαρίστησε για τη συμ-μετοχή, τις ιδέες, τις προτάσεις και την όντως αξιοπρεπή εικόνα κι ατμόσφαιρα της όλης διαδικασίας, παρέδωσε την προεδρία στον πρόεδρο του ΔΣ, λέγοντας: «Η δική μας αποστολή, κ. πρόεδρε, Σώματος και προεδρείου, τελειώνει εδώ. Σας παραδίδουμε τις σκέψεις, τις ιδέες και τις προτάσεις μας, όλες αποδεκτές κι όλες υιοθε-τημένες για τις δικές σας πλέον ενέργειες… Καλή σας επιτυχία». Κι ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Αγγελόπου-λος, αφού ευχαρίστησε όλους, υπεσχέθη: «από αύριο κιόλας…!!!». Τα χειροκροτήματα των συμπατριωτών ήταν η αποδοχή και η επιβράβευση όλων. Να είμαστε όλοι καλά, έως και την επόμενη παρόμοια εκδήλωση του 2009. Παναγιώτης Άγγ. Παναγούλιας

Γραμματέας της Γενικής Συνέλευσης

Ο απόηχος της Γενικής μας Συνέλευσης- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Στο προεδρείο ο Φώτης Δ. Παναγούλιας ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του

Αν. Δ. Αγγ/λος-Αιμ. Ι. Σκουμπ.-Φωτ. Γ. Παναγ. Δημ. Π. Μιχελ. (2η σειρ) Παν-Φωτ. Παναγου-Μαρ Δ. Δράκ-..Πάτρ Μιχελ (3η σειρ) Γιάν. Π. Κορκ-Μεν. Γ.

Κορκ-..Δημ. Γ. Σμυρν (Κοπάνιτ))

Όλοι γνωρίζετε πως το παραδοσιακό μας αλώνισμα, γίνεται, αλλά και βασίζεται στα άλογα καλών και παλιών φίλων, για

τα οποία γράφουμε, κάθε φορά μέσα στο κύριο, γι’ αυτήν την ημέρα, άρθρο. Όμως, δεν έχουμε αφιερώσει και ξεχωριστά λίγα λόγια, γι’ αυτούς τους πιο σημαντικούς συντελεστές στην επιτυχία της όμορφης, αυτής, εκδή-λωσης. Δηλαδή, για τα καημένα τα αλογά-κια, τους πολυτιμότερους βοηθούς του αν-θρώπου επί χιλιάδες χρόνια. Για τα τρία υπέροχα, πανέξυπνα και πανάξια, άλογα, τα οποία πρόθυμα μάς τα προσφέρουν κάθε χρόνο ο καλοί μας γείτονες από τη Βερβίτσα (Πετράλωνα). Ο Κώστας Καπ-πής του Γεωργίου και ο Σωτήρης Λώλος του Βασιλείου. Δεν έχουν φωνή να μιλή-σουν, αλλά εάν μπορούσαν, θα μας έλεγαν πόσο υπερβολικά κουράζονται όλες αυτές τις ώρες που είναι υποχρεωμένα να κά-νουν τόσες και τόσες γυροβολιές μέσα στο αλώνι καταϊδρωμένα κάτω από τον καυτό ήλιο, έως ότου φέρουν σε πέρας την υπέ-

ροχη αποστολή τους. Αλλά κι εκείνα, δείχνουν πως το χαίρονται, βλέποντας τόσο κόσμο γύρω τους, ακούγοντας τόσες φωνές, οι περισσότερες πιο γλυκές για την προσφορά τους. Γίνο-

νται ένα με τα δεμάτια, με τον «αγωγιάτη» που τρέχει πίσω τους, με τους επισκέπτες που τους κουβεντιάζουν, τους φω-τογράφους κι όλους τους άλλους που έχουν εμπλοκή με το αλώ-νισμα. Γι’ αυτό κι όταν τελειώνουν, παρά την κούραση, προτιμούν ένα χάδι τους για το τροπαιούχο αποτέ-λεσμά τους. Μας δείχνουν πως κατα-λαβαίνουν κι αυτά, αλλά και αισθάνο-νται τη χαρά μας. Παράλληλα, μέσα σ’ όλα αυτά, δείχνουν και την εκπαίδευ-σή τους, απ’ τους νοικοκυραίους τους στην υπακοή και στην καλή συμπερι-φορά για να μας υπενθύμιζαν και τα δικά μας κάποτε μεγαλεία!

Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ θερμά αγαπητοί μας Κώ-στα Καππή και Σωτήρη Λώλο. Η χειρονομία και η εμπιστοσύνη σας προς εμάς που προσπαθούμε να επιβιώσουμε την παράδοση του αλωνίσματος και μας τιμά και μας υποχρεώνει από καρδιάς. Να είσαστε καλά με τις οικογένειές σας, η αγάπη μας πάντοτε κοντά σας, αλλά και ευχόμαστε αυτά τα καταξιωμένα άλογά σας που όλοι τα «φτύνουμε» κάθε καλοκαίρι, να μένουν αγέραστα!.

Με όλη την αγάπη και εκτίμησή μαςΓια το διοικητικό συμβούλιο

Ο πρόεδρος Αντώνιος Αγγελόπουλος

O Kων/νος Καππής με τις αδερφές του

Σωτήρης Λώλος

Τα Βερβιτσάνικα άλογα στο Λυνιστιάνικο αλώνισμα

(Ένα εγκάρδιο «ευχαριστούμε» προς τους φίλους ιδιοκτήτες τους)

Τ’ άλογα του Καππή και Λώλου, δε φαίνεται να το πολυχαίρονται χωρίς κι άλλες θημω-νιές. Στο στυχερό ο ισοϋψής του Γιώργ. Άγγ. Αγγ/λος

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 5610 665

Ιωάννης Γ. Μιχελής

Την Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου 2008, έφυγε από μαζί μας παντοτινά ο πολυγαπη-

μένος μας πατέρας Ιωάννης Γ. Μιχελής, σε ηλικία 96 ετών. Ο πατέρας μας υπήρ-ξε ένας αγνός και πράος βιοπαλεστής, ο οποίος αγωνίστηκε με συνέπεια είτε σαν αγρότης-κτηνοτρόφος στη Λυνίσταινα, είτε σαν εργάτης στους αγρούς της Μεσ-σηνίας, ώστε να προσφέρει τα προς το ζην στην οκταμελή οικογένειά του.

Υπηρέτησε τον ελληνικό στρατό δυο φορές: την πρώτη το 1933 σαν κληρωτός φαντάρος και τη δεύτερη επιστρατευμέ-νος το 1940 εναντίον των Ιταλο-Γερμανών. Πολέμησε τους εισβολείς στα βουνά της Αλβανίας, κάτω από τις πιο αντίξοες συν-θήκες. Στα ίδια βουνά γλίτωσε από σίγου-ρο θάνατο τον συμπολεμιστή και συμπα-τριώτη του Δήμο Καππή από τη γειτονική Βερβίτσα, ο οποίος λόγω κρυοπαγημάτων ήταν αδύνατον να διαφύγει από μια βομ-βιστική επίθεση των Ιταλών.

Ακούγοντας τις φωνές εσχάτης βοη-θείας ο πατέρας επέστρεψε στο σημείο που βρισκόταν ο συμπολεμιστής του. Τον έβαλε στους ώμους του και τον μετέφερε σε ασφαλές καταφύγιο, σε μια επικίνδυνη διαδρομή με πολλά χιόνια, πάγους, βρά-χια και εχθρικά πυρά. Εμπειρίες σαν αυτή έκαναν τον πατέρα μας υπερήφανο και λάτρη της ελληνικής ιστορίας. Εκτός της ιστορίας, ο πατέρας μας αγαπούσε υπερ-

βολικά τη μουσική και το χορό. Από νέος χόρευε σε πολλές γιορτές και πανηγύρια στη Λινίσταινα και σε διπλανά χωριά. Αυτή η κοινωνική του υπόσταση του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και να κάνει πολλούς φίλους. Η αγάπη του για τη μουσική και το χορό παρέμεινε αμείωτη σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, μέχρι της τελευταίας του πνοής.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους συγγενείς και συμπατριώτες που μας συμπαραστάθηκαν στη λύπη μας για

το χαμό του πατέρα μας. Θα μας λείψει η φυσική του παρουσία, αλλά όχι όμως η αγνότητά του, οι εμπειρίες του και η αγά-πη του για τη μουσική και το χορό.

Τα παιδιά του, οι γαμπροί του, οι νύφες του, τα εγγόνια του και τα δισέγ-γονά του.

* * *«ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΞΑΔΕΛΦΕ ΓΙΩΡΓΟ Κ. ΚΟΡΚΟΛΗ»

Χρόνια ολόκληρα περάσαμε μαζι.17 χρονών έφυγες εσύ από τη Βερβίτσα

και εγώ από τη Λινίσταινα και συναντη-θήκαμε στο δρόμο. Αδέλφια οι πατερά-δες μας, αδέλφια νιώθαμε και εμείς,δεν σε ξεχωριζα απο τα άλλα μου δυο αδέλ-φια το Γιάννη και το Νίκο. Δύσκολα χρόνια πάλεψες με το καρότσι στην κε-ντρική αγορά της Αθήνας στο μπάρμπα σου τον Κωσταντέλο,δούλεψες τίμια με τον ιδρώτα σου,αλλά το παράπονο μου αδελφέ μου είναι ότι δεν πρόλαβες να ευχαριστηθείς τη ζωή. Κάνατε με την Ευθυμία το γιό σας τον Κώστα που τον παντρέψατε και έχει δύο χαριτωμένα παιδάκια.Και τώρα που είχες το χρόνο να χαρείς και εσύ ,πήγες στο εξοχικό σου να πάρεις τον αέρα σου ,αλλά ξαφνικά σε πρόλαβε ό θάνατος και μας έφυγες. Θα μου λέίψεις Γιώργο όπως θα λεί-ψεις και στην Ευθυμία σου,κλαίει και λέει να έλθει να σε βρεί,δεν έχει νόη-μα η ζωή της χωρίς εσένα. Μου είπες τελικά ψέματα ότι θα έλθεις να δεις τη Μαρίκα εκείνη την εβδομάδα και εσύ βιάστηκες και σε πρόλαβε ο χάρος. Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου ξάδελ-φε,να πεις όλα τα νέα στους δικούς μας που θα συναντήσεις εκεί στο κάτω κόσμο. Η Μαρίκα μου και εγώ σου λέμε το στερνό αντίο και θα σε θυμόμαστε πά-ντα με αγάπη.

Ο ξαδελφός σου Θανάσης Γ.Κορκολής

Ανέλπιστα τα 21 αιώνια ταξίδια συμπατριωτών μας, το 2008 (τα οκτώ το τελευταίο τετράμηνο)

έ φ υ γ α ν α π ό κ ο ν τ ά μ α ς

Φοβερό κι αυτό! 21 συμπατριώτες μέσα σ’ ένα χρόνο έφυγαν από κοντά μας. Ορισμένοι την ίδια ημέρα κι άλλοι δίπλα-δίπλα τους. Λίγο ακόμα και θα φθάναμε το νούμερο 25 του 1924. Μα τότε οι εποχές ήταν διαφορετικές, ο τρόπος ζωής ούτε στα χειρότερα όνειρά μας, αλλά και οι επιδημίες ξέφρενες. Για όλους που απεβίωσαν μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο, οι παρόντες εκπρόσωποι του Διοικητικού μας Συμβουλίου, πρόεδρος και μέλη,

καταχώρησαν και στη Λυνιστιάνικη Φωνή, λίγα λόγια για τον καθένα τους. Το ίδιο έχουν κάνει και για τους οκτώ του τε-λευταίου 4μήνου, πλην όμως κρίθηκε επιβεβλημένο, για τα κείμενα πούχουν γράψει τα μέλη του ΔΣ και της εφημερίδας, να καταχωρηθούν σ’ αυτό το φύλλο με μια βασική κεντρική περίληψη κι ολόκληρα, κατάλληλα δια-σκευασμένα λίγα-λίγα στα προσεχή φύλλα της.

*(α) Αγγελοπούλου Ελένη: Ήλθε στο χωριό μας, ως δεύτερη νύφη απ’ τον Άγιο Σώστη του Γιώργη Αθ.Αγ-γελόπουλου, χήρος απ’ τη Γαρουφαλιά Λαμπροπούλου με 3 παιδιά. Με την Ελένη απόχτησε και το Βασίλη κι όλοι πλέον συνέχισαν τη Λυνιστιάνικη ζωή. Η Ελένη, που είχε μπει ως νύφη απ’ το παράθυρο, όπως η παράδοση όριζε, εγκλιματίστηκε γρήγορα και μαζί με γειτόνισσες αποδείχθηκε ένα πλάσμα θησαυρός έως τα βαθιά της γεράματα. Κι όταν τα παιδιά της έφυγαν εκείνη συνέχισε να τα καρτερεί στο σπίτι τους, ενώ αργότερα συνέχισε όπως και οι υπόλοιπες ηλικιωμένες. Το χειμώνα στην Αθήνα και τον υπόλοιπο καιρό στη

Λυνίσταινα. Τώρα τα περιμένει πάντα και μόνιμα εκεί.(Μάρκ. Γ. Σμυρνής)

* (β)Αγγελοπούλου Μαρία, σύζ. Αγγελή Ι. Αγγελόπουλου (20/11/2008): Κόρη του Κων/νου Μιχάλη Σμυρνή παντρεύτηκε με τον επίσης Λυνιστιάνο Αγγελή Γιάννάκη (Αγγελόπουλο), με τον οποίο δημιούργησαν μια όμορφη και πολυπληθή οικογένεια, απ’ όπου μετακόμισαν τον Ιανουάριο του 1951 στη Μεγαλόπολη. Εκεί ρίζωσαν και καταξιώθηκαν, ως μια νέα δικιά τους πλέον γειτονιά, με τα έξι ανεξάρτη-τα σπίτια τους. Τα πέντε των παιδιών και το ένα το δικό τους, με δικά τους παιδιά κι εγγόνια. Η θεια Μαριγώ και μετά το θάνατο του μπάρμπα Αγγελή συνέχισε μέχρι τα 100 της, αρχοντικά, φιλόξενα και πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα, όπως είπε κι ο ιερέας στον ιερό ναό τού εκεί κοιμητηρίου, όπου πλέον αναπαύεται (Αντ. Άγγ. Αγγελόπουλος).

*(γ)Κορκολής Κ. Γεώργιος (18/11/2008) (ετών 74): Ο πατέρας του Κωνσταντής είχε παντρευτεί στη Βερβίτσα με την Κωνσταντινιά Κωνσταντέλου κι ο Γιώργος ήταν το τρίτο παιδί του. Ήταν πάντα κοντά μας, όπως και στη φετινή Γενική μας Συνέλευση. Τα λίγα, αλλ’ αντάξιά του λόγια, τα γράφει στο παρόν φύλλο, ο πρωτοεξάδελφός του Θανάσης Γ. Κορκολής.

(δ)Μιχελής Π. Γεώργιος (ετών 74) (30/11/2008): Έφυγε, άδικα, άγουρα και πονε-μένα ο Γιώργης Μιχελής. Άφησε όμως και πίσω του τεράστια τη θλίψη, σε σύζυγο-παιδιά-εγγονό, αδέλφια-συγγενείς και φίλους. Όποιος κι αν τον γνώρισε ή τον έζησε έστω και λίγο. Στον πατέρα του όμως άφησε κάτι παραπάνω. Να τον λιώνουν πιο πολύ τα 103 χρόνια του, που μέχρι «χθες» ήταν η χαρά όλων μας. Ο Γιώργος, μ’ ό,τι καταπιανόταν γινόταν ευτυχία και βλισίδι στα χέρια του. Το ίδιο και στο Σύλλογό μας. 30 και πλέον χρόνια εκεί παρών κι όλα με προκοπή κι όλα με προσφορά. Αλλά ο ξαφνικός πονοκέφαλος για χρόνια τον ισοπέδω-νε και η όποια επέμβαση δεν μπορούσε να τον αναχαιτίσει. Κι έτσι ήλθε αυτό το άδοξο κι άδικο τέλος του. Θα μείνει όμως φωτεινός φάρος στις σκέψεις και στα συναισθήματα όλων μας (Αντ. Άγγ. Αγγελόπουλος). Επίσης, στη μνήμη του Γιώργου Μιχελή συγχωριανού, φίλου και συμμα-θητή από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης, ο Νίκος Γ(Ν) Σμυρνής κατέθεσε 100 ευρώ για τις ανάγκες της εφημερίδας Λυνιστιάνικη Φωνή.

(ε)Μιχελής Γ. Ιωάννης (ετών 96) (13 Νοεμβ.2008). Γεννημένος στη Λυνίσταινα, δημιούργησε με τη Σταμά-τα Β. Γιαννοπούλου μια υπέροχη και πολυμελή οικογένεια. Τρία αγόρια αποκαταστημένα στον Καναδά και τρία κορίτσια. Για τη ζωή του μπάρμπα Γιάννη, το παρακείμενο ωραίο άρθρο από τα παιδιά κι εγγόνια του.

(ζ)* Παπανδρέου Ανστ. Παπανδρέου- σύζ. Παναγιώτη Λώλου (27/11/2008): Η Δή-μητρα είχε μεγαλώσει σε μια πολυπληθή οικογένεια, από 5 κόρες και 3 αγόρια, στην Καλίδονα Ζαχάρως, όπου είχε παντρευτεί ο πατέρας της Αναστάσιος με την Καλιδο-νιώτισσα Κατερίνα. Αποκαταστάθηκαν όλα στην Αθήνα με παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Άγγ. Λώλο, τον οποίο «χάσαμε» πριν έξι μήνες, απ’ τη Δήμητρα. Η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε και με την πολυπληθή οικογένεια της κόρης τους. Η Δήμητρα είχε έντονα κοινωνικά, ηθικά κι ανθρώπινα προσόντα. Ένωνε όλους γύρω της, σκορπούσε χαρά, αλλά απ’ όπου περνούσε χαιρόντουσαν και οι πέτρες. Τώρα, μετά την εξόδιο τελετή της στην Αγ. Σκέπη Παπάγου, κατοικεί δίπλα απ΄ το σύζυγό της Παναγιώτη στο κοιμητήριο Ωρωπού (Λ.Φ).

(η)*Σμυρνή Σταυρούλα σύζ. Παναγιώτη (4 Οκτωβ. 2008): Πριν ένα χρόνο(8 Νοεμ) είχε φύγει ο Πανα-γιώτης Γεωργ. Σμυρνής και φέτος στις 4 Οκτωβ, έφυγε και η νύφη μας Σταυρούλα. Είχαν εγκατασταθεί στην Καλαμάτα, απ’ όπου και η καταγωγή της. Είχαν δημιουργήσει το σπιτικό τους, τους φίλους και τον κύκλο της ζωής τους, όπου ζούσαν, μ’ αξιοπρέπεια, με καλοσύνη, μ’ αγάπη για όλους, γιατί, ο Παναγιώτης ήταν ένα απ’ τα λαμπρά παιδιά για τη δική του εποχή στη Λυνίσταινα. Καλ-λίφωνος και πάντα μες στα τοπικά γλέντια, τις βεγγέρες και στις τότε εκδηλώσεις. Όμως κι ανήσυχος για την αντιμετώπιση τη ζωής. Έχαιραν και οι δυο, της αντάξιας τους εκτίμησης. Τώρα, πλέον, λείπουν και θα λείπουν απ’ όλους μας, όμως θα παραμείνουν αξέχαστοι στο νου και στην καρδιά μας. (Σωκρ. Σμυρνής)

(θ)*Χρονόπουλος Γ. Σπύρος (ετών 94) (30 Νοέμβ. 2008): Κι ο Σπύρος, με τα λίγα γράμματα που έμαθε στη Λυνίσταινα και τις όποιες ηθικές αξίες είχε εμπεδώσει αναχώρησε για την Αθήνα στα 12 του χρόνια, όπου σιγά-σιγά εξελίχτηκε σ’ ένα πεπειραμένο ταπετσέρη. Η συναναστροφή του συνεχιζόταν με τα πόδια προς τις μικρές και κοντινές γειτονιές της μικρής ακόμα Αθήνας, για να συναντάει συμπατριωτικές οικογένειες. Απ’ το γάμο του απόχτησε την Αρετούλα, όνομα της μητέρας του. Κληρωτός και κατά

την επιστράτευση το 1940 ξαναενώθηκε με τα Λυνιστιανόπουλα, με τα οποία μαζί πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή. Όμως, εκείνο το πιο ουσιαστικό κι’ αποτελεσματικό για τους απόδημους κι κατ’ επέκταση για το χωριό, ήταν ο Σύνδεσμος που δημιούργησαν για τους λίγους τότε απόδημους στη μικρή ακόμα Λυνίσταινα. Βέβαια τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας 1940, δεν άφησαν περιθώρια για δράση προς το χωριό μας, αλλά παρέδωσαν το καταστατικό έστω και με μικρά βήματα, στις επόμενες γενιές, οι οποίοι τον ανέβασαν, στα γνωστά υψηλά επίπεδα. Γι’ αυτό για να τιμήσουν αυτούς τους 13, αύξησαν και τα μέλη του ΔΣ από 7 σε 13 (Λ.Φ).

Ευχόμαστε προς αυτούς του 8 συμπατριώτες μας αιώνια η μνήμη τους, αλλά και προς όλους τους οικείους κάθε θεϊκή παρηγορία.

Νεκρολογίες

11 666Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 56

γάμοι ΓεννήσειςΑναστάσιος-Μαρία

Ο φίλος και συμπατριώτης Αναστάσιος Λώλος στις δόξες του και πάλι! Στις χαρές του τις μεγάλες, γιατί, στις 6 Δεκ (ώρα 08:00μμ) συνόδευσε στην εκκλησία ως γαμπρό τον εγγονό

του, τον, επίσης, Αναστάσιο Λώλο. Κι αυτή την ευτυχία τού την πρό-σφεραν ο γιος του Γεώργιος και η νύφη του η Εύα, αρχιτέκτονες και οι δυο. Ξεχωριστά σε χάρη κι ομορφιά και τα δυο παιδιά που ένωναν τη ζωή, τα όνειρα, την τύχη και τις προσδοκίες τους. Ο Αναστάσιος και η Μαρία (Ζεγγίνη). Και τα δυο έλαμπαν από νιάτα, φωτοβολούσαν από χάρη, κυριαρχούσαν από συναισθήματα με τα πηγαία χαμόγελά τους. Κι όσο για τη νύφη ήταν όντως η αρχοντοπούλα της βραδιάς. Το υπέροχο κι επιβλητικό νυφικό τής χάριζε μόνο παράδοση, μόνο τον προεξάρχοντα θρόνο της βραδιάς, γιατί δεν υπήρχαν περιθώρια για ομορφιά και χάρη! Το ίδιο έλαμπαν και οι κουμπάροι τους. Παιδιά μ’ ολόδροση ζωντάνια κι αυτά. ο Γιώργος Γουσέτης και η Ηλιάνα, αδελ-φή του Αναστάση, που’διναν στην όλη τελετή το δικό τους επίτευγμα χαράς. Κεφάτα, γελαστά και γεμάτα αυθορμητισμό.

Το μυστήριο έγινε στον ιερό ναό «Του Χριστού Γεννήσεως» στην Παιανία. Ένας ναός με φροντίδα διαχρονική, αλλά και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, ιερέας και ψαλτήρι, αντάξιοι αυτής της όλης σεβάσμι-ας κι ελκυστικής του «θέας». Οι προσκεκλημένοι, συγγενείς, συμπα-τριώτες από Πετράλωνα και Λυνίσταινα, φίλοι και συνεργάτες των αρχιτεκτόνων γονέων με κεντρικά γραφεία Μεσογείων 340, ξεπερ-νούσαν τους 400. Όλοι τους μέσα κι έξω του ναού, που χαιρόντουσαν ως αυτόπτες μάρτυρες, την καταξιωμένη εκκίνηση του Αναστάση και της Μαρίας, αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες πούδειχναν την άφιξή τους με τους προειδοποιητικούς προπομπούς τους.

Η δεξίωση στο παραπλήσιο μουσείο Βορρέ, ήταν κι εκείνη ένα σημαντικά όμορφο κομμάτι της κόσμιας τελετής. Προηγήθηκε η ξε-νάγηση στους υπέροχους χώρους- παραδοσιακούς και μοντέρνους- με τα επιβλητικά και πρωτόγνωρα εκθέματα, για να γίνει η υποδοχή τους στα «ολοστρόγγυλα» τραπέζια με την προσεγμένη αρίθμησή τους, προσθέτοντας κι αυτά, μαζί με το αντάξιο μενού, το δικό τους μερτικό επιτυχίας στην όλη εκδήλωση. Η μουσική που κάλυπτε όλες τις φάσεις των ηλικιών και των εξελίξεών της, ήταν το, από απόσταση, σκέπαστρο της όλης γιορτινής αίθουσας, για να το νιώσουν άπαντες είτε χόρευαν, είτε απολάμβαναν. Μεταξύ αυτών και οι ευτυχισμένοι γονείς κι όπως πάντα, οι καταξιωμένοι οικοδεσπότες σ’ ευγένεια, σε συναισθήματα, σε διασκέδαση, σ’ εξωτερίκευση και μετάγγιση πηγαί-ας αγάπης.

Τα δυο όμορφα παιδιά, ο Αναστάσης και η Μαρία, ως νέο πλέον κλαδί στο Λωλαίικο δέντρο, ευχαρίστησαν από καρδιάς όλους τους προσκεκλημένους, όπως έκαμαν τόσο ευγενικά και οι γονείς τους, όπως έκαμε κι ο αρχηγός της οικογένειας Τάσος Λώλος, με νεανική όψη κι ανανεωμένη ψυχική του υπόσταση. κάτι σαν σπίθα «που-γάνας» της περασμένης νιότης του, στον οποίο και η πηγαία ευχή: Να’ναι παρών όταν και τα παιδιά του, Γιώργος κι Εύα, θα συνοδεύουν, με τα ίδια συναισθήματα κι ευτυχία, το νέο «Γεώργιο Αναστασίου και Μαρίας Λώλο», στην εκκλησία, για τη δικιά του, τότε, αρχή.

Για τώρα, καλή τους τύχη, μέσα από αμέτρητες ευτυχισμένες στιγ-μές- σε ημέρες- μήνες και χρόνια πολλά. όμως και συγχαρητήρια γι’ αυτή την όμορφη γιορτή, του ξεκινήματος της ζωής με τον Αναστα-στάση και τη Μαρία.

Με όλη την αγάπη μου και γρήγορα στης Ηλιάνας τις χαρές.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Και τα 4 (Γιώργος-Μαράκι- Εύα-Αναστάσης) ευτυχισμένα παιδιά. Έτσι! Πάντα έτσι στο δρόμο μπροστά τους!

Συγχαρητήρια για τους γάμους των παιδιών τους

Στο Δημήτρη Τζώρτζη, γιο της συμπατριώτισσάς μας Γεωργίας Δ. Περαμερίτη, που παντρεύτηκε, ευχόμα-στε κάθε ευτυχία και χαρά Το ίδιο ευχόμαστε και για τον Κώστα Αναστ. Ζαφειρόπουλο, γιο της Ιωάννας Νικ. Σμυρνή, κάτοικοι Κορίνθου. Να ζήσουν και να ευτυχή-σουν, μαζί και με τις δικές ευχές

Ο • Σοφιανός και η Χρυσάνθη Γ. Κορκολή (το γέν.Φωτεινέλη), την 26η Αυγ. 2008, απέκτησαν τη δεύτερη κόρη τους (φώτο).Ο • Ιωάννης και η Μαγδαληνή Ελ. Παναγούλια (το γέν. Ναμπίλ), την 24η Οκτωβ. 2008, απέκτησαν τον πρώτο γιο τους Ο • Σοφιανός και η Ευθυμία Ελ. Παναγούλια (το γέν.Τσιόβο-λου), την 12η Νοεμβ. 2008, απέκτησαν το δεύτερο γιο τους.

Όλ’ αυτά τα πρωτοδεύτερα ξαδερφάκια, να ζήσουν και να ευτυχή-σουν στη ζωή τους. Οι δε γονείς και παππούδες πάντα χαρούμενοι και να τα καμαρώσουν όπως το ονειρεύονται.

Μάρκος Γ. Σμυρνής

ΣυγχαρητήριαΣτον ανιψιό μας ανθυ-πολοχαγό Παναγιώτη Μάρκ. Σμυρνή και τη σύ-ζυγό του Άννα, που απέ-κτησαν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, εκφράζουμε τις πιο θερμές ευχές μας. Να τους ζήσει και να την καμαρώσουν όπως επι-θυμούν.

Οι θείοι τουςΓρηγόρης

και Ελένη Σμυρνή

Δεν είναι και λίγο πράγμα το μήλο να πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά. Αυτό γίνεται για πολλά απ’ τα Λυνιστιανόπουλα, τα οποία καθώς μεγαλώνουν μπαίνουν μ’ αισιοδοξία, αυθορμητισμό και τόλμη στον κύκλο της ζωής. Έτσι, μπήκε και η Έρη, της Βασιλικής του Παναγιώτη και Παρασκευής Γιαννοπούλου, όπως και η μητέρα της Βασιλική. Δυναμική, πρόσχαρη, ευγενική, γι’ αυτό της αξίζουν συγχαρητήρια και της ζωής και τα δικά μας. Τώρα, εδώ κι ένα χρόνο, άρχισε να λειτουργεί κατάστημα, στην πολυσύχναστη Κυψέλη, αλλά καλύτερα να παραθέσομε ένα μέρος, λόγω του πολύ περιορισμένου χώρου, απ’ το όμορφο γράμμα που μας έστειλε:

«Αγαπητέ κ. Σ ωκράτη…Θα ήθελα με την επιστολή αυτή να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου,

τόσο στο Σύλλογο, όσο και σ’ όσους έχετε άμεση σχέση με την εφημερί-δα για το καλό του χωριού μας. Ένα χωριό που το αγαπάμε όλοι. Το αγα-πάμε όμως και εμείς οι νέοι που βρισκόμαστε εκεί τουλάχιστον κάθε κα-λοκαίρι τον Αύγουστο και απολαμβάνουμε την ομορφιά του μαζί με τους συμπατριώτες… Θα παρακαλούσα, συγχρόνως, όλοι σας και όλοι μας,

με μια κοινή προσπάθεια να αναβαθμίσουμε τις σχέσεις μας στη Λυνίσταινα και στην Αθήνα, ώστε όλοι οι πατριώτες να είναι συμφιλιωμένοι, να έχουν αγάπη μεταξύ τους και να μην διακα-τέχεται ούτε ένας από μίσος και κακία….

Είμαι η Ελευθερία (ΕΡΗ) Τσάκαλη του Δη-μητρίου και της Βασιλικής Γιαννοπούλου του Παναγιώτη. Διατηρώ κατάστημα “Pet SHOP” επί της οδού Κερκύρας 89 Κυψέλη, με είδη ζώων, πουλιά, τροφές, αξεσουάρ διάφορα κλπ. Έχω έναν αδελφό το Νίκο, οποίος είναι Γεωπόνος…»

Μπράβο Έρη!. Λίγο ακόμα και την περά-σαμε τη Βασιλικούλα!. Πάντα καλές δουλειές. Η τύχη φοβάται, όπως έχεις ακούσει, μονάχα τους τολμηρούς.

Παναγιώτης Κων. (Π.)ΓκουγκούσηςΙδιαίτερη συγκίνηση νιώθουμε απ’ τα Λυνιστια-νόπουλα των «τεθλασμένων γενιών», όπως τώρα με τον Παναγιώτη, εγγονό του Παναγιώτη Κανέλ-λου (Γκουγκούση), απ’ το γιο του Κώστα. Ο Κανέλ-λος Γκουγκούσης είχε παντρευτεί απ’ το Παλάτο Μεγαλόπολης. Κι όταν έγινε ο γάμος περπατού-

σαν σχεδόν ολόκληρη την ημέρα να φθάσουν στη Λυνίσταινα, γιατί μαζί με-τέφεραν προικιά, ρούχα, μπαούλα και χαλκώματα. Όμως, μετά από λίγο που γεννήθηκε ο γιος τους Πα-ναγιώτης το 1912 πέθανε η γυναίκα του. Έτσι, ο Πα-ναγιώτης, συχνά πήγαινε στο χωριό της μητέρας

του, όπου και παντρεύτηκε. Εκεί έμεινε πλέον με την οικογένειά του που αυξήθηκε με δυο χαρι-τωμένα αγόρια. Τον Κανέλλο με μόνιμη δι-αμονή στη Μεγαλόπο-λη και τον Κώστα στην Αθήνα. Ο γιος, λοιπόν, του Κώστα, ο Παναγιώ-της, νεαρός δικηγόρος, όπως στην κάρτα του,

συνεχίζει να’ναι κοντά μας και μάλιστα στο Δι-οικητικό μας Συμβούλιο. Ένα λαμπρό παιδί, που μοιάζει του παππού του, τον οποίο οι παλιότε-ροι τον θυμόμαστε απ’ τις συνεχείς επισκέψεις στο χωριό, σε γάμους και βαφτίσια των ξενα-δελφών του Ευθαλίας-Μήτσου-Διονυσούλας-Σταυρούλας, αλλά και των ξαδέλφων του: Αν-δρέα-Γιώργη-Δημήτρως, όπως άλλωστε έκαναν

κι εκείνοι για τον Πα-ναγιώτη. Τέτοια παιδιά, τα οποία ονομάζουμε «των τεθλασμένων γενιών», ας αποτελούν παράδειγμα προς μίμη-ση.

Γράμμα απ’ την Ελευθερία (Έρη) της Βασιλικής Π. Γιαννοπούλου-Τσακάλη

Ο Παναγιώτης Κανέλ. Γκουγκ και η γιαγιά Μαρία

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 5612 667

Πάντα θα σε θυμόμαστε Δέσποτα, μακαριστέ Στέφανε

Στις 25 Δεκεμβρίου 2008 συμπληρώ-νεται ένα ακριβώς έτος από την ημέ-ρα που κοιμήθηκε ο ιεράρχης μας

μακαριστός Στέφανος. Κι ακόμα τι «μιλη-μένες» τύχες είχε! Τον ένα χρόνο, το 2006, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, 27 Δεκεμβρίου, δήλωσε απ’ τον άμβωνα τον οποίο είχε υπηρετήσει απ’ το 1960 για 46 χρόνια, την παραίτησή του από μητροπολίτης μας ως υπέργηρος, ενώ τον επόμενο και πάλι στην ονομαστική του εορτή άφησε τα εγκόσμια. Κοιμήθηκε! Κοιμήθηκε αιώνια στα 93 του. Όμως, για εμάς, ντόπιους κι απόδημους, εξακολουθεί να’ναι ανάμεσά μας. Το αγκάλιασμα του χωριού μας, μέσα απ’ τον ενοριακό ιερό ναό και των εκδηλώσεών μας, είναι ήδη καταγεγραμμένα στη Λυνιστιάνικη Φωνή. Κι ό,τι είπαμε στον τίτλο, το επαναλαμβάνομε και στον επί-λογο αυτών των λίγων γραμμών. «Πάντα θα σε θυμόμαστε Δέσπο-τα, μακαριστέ Στέφανε”.

Οι φίλοι μας, όλοι τους, φύλλα της Απολλώ-νιας δάφνης, ενισχύ-ουν ασταμάτητα, 14

μέχρι τώρα χρόνια, τα όνειρα και τις προσδοκίες μας, για να στέκονται ψηλά, πάνω απ’ το σύνορο του ορίζοντά μας προς κόσμους μεγαλύτερους κι απέ-ραντους. Κόσμους συνειδητούς μ’ αισθήματα κι αρχές, που κρα-τούν μακριά και το δικό μας λιό-γερμα. Όλοι τους, με τη μεγαλό-πρεπη εικόνα τους, από νου και καρδιάς, στέκονται κοντά μας σ’ ό,τι κάνουμε και σ’ ό,τι επιδι-ώκουμε, ως έν’ αδιάσπαστο σύ-νολο συμπατριωτών, ντόπιων κι απόδημων. Έτσι, ανάμεσα σ’ αυ-τούς τους φίλους και το ζεύγος, Κώστας και Ζαφειρίνη Χονδρο-γιάννη, απ’ την χιλιοτραγουδι-σμένη Λαμία, οι οποίοι μ’ αυτά τ’ αγνά τους αισθήματα και την πηγαία τους ευαισθησία σ’ όλο το διαχρονικό μας έργο, εξέ-φρασαν την αγάπη τους με την πιο κάτω επιστολή, τους οποί-ους και θερμά ευχαριστούμε:

Αγαπητοί μας φίλοι.Με αφορμή την έκδοση του

55ου φύλλου της εφημερίδας «ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ» , που’χε-τε την ευγενική καλοσύνη να μας ταχυδρομείτε ανελλιπώς, θέλουμε να σας ευχαριστήσου-με βαθιά, γιατί έτσι μας κάνετε κοινωνούς των ευαισθησιών και οραμάτων σας.

Γνωρίζοντας, όπως διαπιστώ-νεται, απ’ την εφημερίδας σας, ότι όλοι μαζί είσαστε η ψυχή και της έκδοσης, αλλά και των υπό-λοιπων δραστηριοτήτων σας, θεωρούμε στοιχειώδες καθήκον

μας να σας συγχαρούμε για την όλη προσπάθεια, αφού με την ανάγνωση κάθε φύλλου γινόμα-στε γευσιγνώστες πληροφοριών ποικίλου περιεχομένου (ιστορι-κών, κοινωνικών, λαογραφικών κ.λ.π)

Αυτή σας η προσφορά ευχό-μαστε από το βάθος της καρδιάς μας να συνεχιστεί το ίδιο ευδόκι-μα και στο μέλλον !

Με πολλή εκτίμησηΚώστας και Ζαφειρίνη

Χονδρογιάννη ΛΑΜΙΑ 13/10/08

Θερμές ευχαριστίες στον βουλευτή μας κ. Γιώργο Κοντογιάννη

Με φροντίδα και ύστερα από προ-σωπική παρέμβαση του βουλευτή

του Νομού μας κ. Γιώργου Κοντογιάννη, χορηγήθηκε πρόσφατα από τον Ο.Π.Α.Π στον Σύλλογό μας οικονομική ενίσχυ-ση τριών χιλιάδων ευρώ (3000). Με τα χρήματα αυτά και με όσα έχουμε συγκε-ντρώσει και θα συγκεντρώσουμε στο προσεχές διάστημα, ο Σύλ-λογός μας θα επιδιώξει την πλήρη ανακαίνιση του Πολιτιστικού μας Κέντρου. Όμως είναι γνωστό σε όλους τους συμπατριώτες μας, οι εργασίες προς το σκοπό αυτό έχουν προχωρήσει σε με-γάλο βαθμό και ήδη έχει διαμορφωθεί μια θαυμάσια αίθουσα δυναμικότητας διακοσίων πενήντα περίπου ατόμων, ικανή να εξυπηρετήσει οποιαδήποτε συλλογική ή ατομική εκδήλωση, γιορτές, συγκεντρώσεις, μνημόσυνα κλπ

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Αποδήμων Λυνιστιά-νων ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ θερμά τον κ. Κοντογιάννη, όπως επίσης και τον Ο.Π.Α.Π για την προσφορά του αυτή. Δηλώνουμε δε, ότι είχαμε απόλυτη ανάγκη των χρημάτων αυτών, τα οποία θα «πιάσουν τόπο», όπως λέμε στη γλώσσα των συμπατριωτών μας.

Μαζί με τις ευχαριστίες μας, εκφράζουμε τις καλύτερες ευχές μας για τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους 2009

Αθήνα 4/12/08Το Δ.Σ του Συλλόγου

Καθυστερημένες ευχαριστίες Φίλτατε κ. Διευθυντά.

Είχαμε λάβει το 52ο και 53ο φύλλο της εφη-μερίδας σας και περιμένοντες το 54ο , το οποίο δεν ήρθε ποτέ, πέρασε ο καιρός.

Θέλαμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη γνώμη για το έντυπό σας μέσα από πολλά φύλλα, γι’ αυτό δεν σας έγραψα τίποτα. Ετοιμαζόμενοι να κάνουμε «τα παράπονά μας», λάβαμε το 55ο.

Κύριε Σμυρνή, θέλω μ’ αυτήν μου την επι-στολή να σας εκφράσω τις προσωπικές μου ευ-χαριστίες για την δημοσίευση του πονήματός μου και για την δική σας αναφορά και κριτική στην μικρή μυθοπλασία που σας έστειλα, με τίτλο «Ελπίδα ζωής». Είστε ένας υπέροχος λογοτέχνης. κ. Διευθυντά, θέλω να εκφέρω την ταπεινή μου γνώμη για την εφημερίδας σας: Είναι, λοιπόν, το έντυπό σας ένα έντυπο ποικίλης ύλης, με κατανοητά κείμενα, πιστεύω από το σύνολο των αναγνωστών σας. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό το έντυπο που απευθύνεται σε ποικίλο μορφωτικού επιπέδου αναγνωστικό που προέρχεται όμως από ένα πυρήνα , στην προκειμένη περίπτωση από το ίδιο χωριό, να γίνεται κατανοητό από όλους και να μην γίνεται «φιλοσοφικό» βήμα για τους πολύ λίγους.

Διαβάζω στα φύλλα που έχω στα χέρια μου για τις όμορφες και πολ-λές εκδηλώσεις που γίνονται στο χωριό σας κι όπως σας έχω ξαναγράψει είναι ό,τι καλύτερο μπορείτε να προσφέρετε στους λίγους γέροντες που έχουν απομείνει εκεί, αλλά και στους νοσταλγούς κατοίκους της Αθήνας.

Λυπούμεθα εγώ και ο σύζυγός μου που δεν μάθαμε εγκαίρως την εκ-δήλωση για το αλώνισμα και δεν παρευρεθήκαμε σ’ αυτήν. Ελπίζουμε του χρόνου να τα καταφέρουμε. Εκείνο που μου προξένησε μεγάλη και θετική εντύπωση και που μόνο στην δικής σας εφημερίδα έχω δει, είναι ότι απευ-θύνεστε στους συγχωριανούς σας της διασποράς στην αγγλική γλώσσα και έτσι μπορούν οι Λυνιστιάνοι δεύτερης και τρίτης γενιάς να σας διαβά-ζουν και να μαθαίνουν νέα από την πατρίδα τους έστω και περιληπτικά. Είναι πράγματι μια πολύ ωραία και χρήσιμη πρωτοτυπία.

Με φιλικούς χαιρετισμούςΣούλη Πισιμίση-Γερόσταθου

Το γράμμα των φίλων μας απ’ την όμορφη Λαμία

Συγχαρητήρια στις ανιψιές μου Γεωργία και Νίκη(της κας Γιάννας Π. Σκουμπούρη-Γ. Ηλιοπούλου)

Θέλω να εκφράσω τη χαρά και τα συγ-χαρητήριά μου, προς τις δυο ανιψιές μου, Γεωργία και Νίκη, κόρες του αδελφού μου Τζαννέτου και της νύ-

φης μου Τασίας, γιατί με την επιμέλεια, το ήθος και την άριστη πρόοδό τους στα σχολεία τους, τις έθεσαν επικεφαλείς στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Τη Γεωργία μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασί-ου, με παραδοσιακή στολή να κρατά την πρώτη δεξιά γωνία της προπορευόμενης μεγάλης ση-μαίας του σχολείου της, το 2ο της Ν. Ιωνίας, λόγω της άριστης βαθμολογίας της, ενώ τη μικρότερη, τη Νίκη της ΣΤ΄ Δημοτικού, διμοιρίτη της Τάξεώς της.

Τις συγχαίρω και τις δυο κι αισθάνομαι υπε-ρήφανη και για τις αρχές και για την άριστη πρό-οδό τους. Τους εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσουν μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών τους πάντα έτσι, αλλά και πάντα με ξεχωριστές και πολλές δι-ακρίσεις στη ζωή τους

Με τα πολλά φιλιά και την πιο θερμή αγάπη μου και για τις δυο

Η θεία τους Γιάννα

Θερμές ευχαριστίες μας

Ο καλός μας συμπατριώτης κ. Θωμάς Σκου-μπούρης του Δημητρίου και της Παναγιώτας,

στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας, στην οποία παρίστατο και στην οποία έγινε λόγος για την πρόοδο των εργασιών, όπως και για την μεγάλη χρησιμότητα του πολιτιστικού μας κέ-ντρου στη ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑ, μας έδωσε την υπόσχεση ότι ο ίδιος αναλαμβάνει ΔΩΡΕΑΝ τα πλακάκια, τα είδη υγιεινής και τις ξυλοκατασκευές που θα απαι-τηθούν για την ανακαίνιση του εν λόγω χώρου.Ευχαριστούμε θερμά τον εξαίρετο αυτόν συμπα-τριώτη μας και του ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ό,τι το καλύτερο στη ζωή του.Με την ευκαιρία, καλούμε και παρακαλούμε όποιον από τους πολλούς και καλούς συμπατριώ-τες μας έχει τη δυνατότητα να συνδράμει προς την κατεύθυνση αυτή, να ενημερώσει τον Σύλλογό μας. Η σημασία του εν λόγω κέντρου είναι ζεστα-σιά για το χωριό μας και θα οφείλεται μεγάλη ευ-γνωμοσύνη σε όποιον καλό συμπατριώτη ή φίλο συνδράμει για την περάτωση των εκεί εργασιών.

Από το Δ.Σ του Συλλόγου

Η Γεωργία Τζαν & Τασίας Σκουμπ. Ως Αμαλία οδηγεί ολόκλη-ρη την παρέλαση του σχολείου της

Η Νίκη (αδελφή της Γεωργίας) διμοιρίτης (με γάντια) στο δικό της σχολείο (και για τις δυο, ευχόμαστε να συνεχίσουν προς

τα ψηλότερα της ζωής)

Ο κΟινΟς εκκληςιαςμΟς μας

την κυριακη της ΟρθΟδΟξιας

θα οργανωθεί και φέτος ο εκκλησι-ασμός στον ιερό ναό των αγίων θεο-δώρων την κυριακή της Ορθοδοξίας, πρώτη κυριακή των νηστειών και την άλλη ημέρα (ςάββατο) τως αγίων θε-οδώρων. τα 14 χρόνια της πραγματο-ποίησής του εγγυώνται, πως θα’ναι μια ημέρα χαράς και ικανοποίησης για όλους μας.