V. Ranđelović, 2017 - FITOGEOGRAFIJA

1

Poglavlje 1

Fitogeografija

Šta je fitogeografija?

Fitogeografija ili biljna geografija je deo biogeografije. Fitogeografija je

nauka koja se bavi proučavanjem svih aspektima distribucije biljaka na

Zemlji, uključujući individualne vrste, njihove zajednice, pa i čitave flore. U

tom kontekstu se često koristi naziv geobotanika, što neki autori smatraju

sinonimom za fitogeografiju. Međutim, po nekim autorima geobotanika je

kompleksnija nauku koja se bavi problemima rasprostranjenja biljaka i uticaja

geografskih činioca na biljni svet, uključujući na taj način fitogeografiju i

ekologiju biljaka.

Objekti istraživanja fitogeografije su mnogobrojni, što je kao posledicu

imalo pojavljivanje niza knjiga koje su sa manje-više sličnim naslovom na

različite načine tretirale problematiku distribucije biljaka. Drugim rečima,

gotovo svaki autor je imao drugačiji pristup (Good, 1974, Szafer, 1975,

Slika 1. Fitogeografija je nauka koja se bavi objašnjavanjem zakonitosti rasprostranjenja biljnih

vrsta i njihovih zajednica na Zamlji

Uvod

2

Walter, 1979 i drugi), pa se listanjem literature može steći utisak da

fitogeografija kao nauka nije precizno definisana i da nema tačno određeno

mesto u klasifikaciji nauka. Međutim, ako se učini pokušaj generalizacije

svega napisanog, može se zaključiti da je u centru proučavanja fitogeografije

biljni svet (vrste, zajednice, flora, vegetacija), što je određuje kao botaničku

disciplinu, dok je različiti aspekti proučavanja zakonitosti rasprostranjenja

biljnog sveta povezuju sa drugim naukama, a pre svega ekologijom (uticaj

faktora okoline na distribuciju biljaka), geografijom (distribucija biljaka u

prostoru) i paleontologijom, tačnije paleobotanikom (distribucija biljaka u

širim vremenskim okvirima). Naravno, centralni objekat proučavanja,

odnosno biljni svet, fitogeografiju neminovno dovodi u vezu sa drugim

botaničkim disciplinama na čija se saznanja ona oslanja, odnosno sa

sistematikom biljaka, fitocenologijom (fitosociologijom), anatomijom i

morfologijom, fiziologijom, genetikom i citologijom.

Bez namere da se unapred odredim kao autor koji će uvesti red u opštoj

konfuziji koja je nastala kao posledica različitih pristupa, pokušaću da na što

jednostavniji način sistematizujem sva dosadašnja gledišta i da fitogeografiju

predstavim na što pristupačniji način širem čitalačkom auditorijumu.

Objekti istraživanja i termini – vrste, flora, vegetacija

Centralni objekti istraživanja fitogeografije su individualne biljne vrste, flore

manjih ili većih područja, biljne zajednice i vegetacija ili, jednostavno,

floristički diverzitet Zemlje.

Fitogeografija se, pre svega, bavi proučavanjem

distribucije biljnih vrsta i faktorima koji su na tu

distribuciju uticali. Poznavanje zakonitosti distribucije

biljnih vrsta pruža osnovu za sva dalja fitogeografska

zaključivanja. Međutim, prikupljanje podataka o

distribuciji pojedine biljne vrste ne podrazumeva samo

puko evidentiranje tačaka na Zemljinoj površini na

kojima ona može da se pronađe. Na protiv, ona

uključuje prikupljanje informacija o nastanku vrste,

promeni veličine njenog areala (uključujući kako

širenje, tako i smanjivanje areala), uticajima koji su

uslovljavali mogućnost ili nemogućnost njenog

pojavljivanja na nekom lokalitetu. Upravo zbog toga,

fitogeografija je nauka koja je usko povezana sa

mnogim drugim botaničkim i, uopšte, prirodnjačkim

naučnim disciplinama, kao što su sistematika i

filogenija biljaka, ekologija biljaka, paleobotanika,

klimatologija, geologija i druge.

Geografski ograničeno područje na kojem se

posmatra neka biljna vrsta uvek je naseljeno i drugim

biljnim vrstama. Skup svih vrsta koje naseljavaju

određeno područje čini njegovu floru. Veličina tog

područja može biti relativno mala (nekoliko km2), pa

do veličine jedne države, podkontinenta, kontinenta, pa

i čitave Zemaljske kugle. Objedinjavanjem

fitogeografskih znanja o svim vrstama koje čine floru

Slika 2. Flora Graeca Sibthorpiana

Višetomna analitička flora koja se pojavila u

prvoj polovini 19. veka. Prvih sedam tomova

priredio je James Edward Smith, a poslednja

tri John Lindley. Njoj je prethodila Flora

Graeca, koju su pripremili John Sibthorp i

Ferdinand Bauer 1796. godine

Fitogeografija

3

nekog područja formira se kompleksna slika o istorijskom razvoju i

današnjim karakteristikama te flore.

Biljne vrste i njihove populacije se nikada ne pojavljuju samostalno. Čak

se i u monokulturama, gde čovek, primenom agrotehničkih mera, pokušava

da neku vrstu što je moguće više odvoji od ostalih, pojavljuju i druge,

uglavnom korovske vrste, koje svojim prisustvom utiču na brojnost vrste koja

tu monokulturu čini. U prirodnim uslovima, biljne vrste grade biljne

zajednice. Biljne zajednice mogu biti izgrađene od relativno malog broja

vrsta ili od nekoliko desetina, pa i stotina vrsta. Distribucija biljnih zajednica

i zakonitosti koje na nju utiču, takođe predstavljaju predmet izučavanja

fitogeografije.

Skup svih biljnih zajednica nekog geografski određenog područja čini

biljni pokrivač ili vegetaciju tog područja. Poznavanje karakteristika

vegetacije je preduslov za mnoga fitogeografska objašnjenja.

Podela fitogeografije

Fitogeografija se, kao i biogeografija, najčešće deli na ekološku i istorijsku

(Cox and Moore, 2010), a neki autori tu dodaju i florističku fitogeografiju

(McLaughlin, 1994).

Ekološka fitogeografija probleme distribucije biljnog sveta objašnjava

razlikama u faktorima životne sredine, pri čemu se posmatraju primeri i

procesi koji se odigravaju u sadašnjosti (Monge-Nájera, 2008) ili u veoma

kratkim vremenskim periodima i na relativno malom prostoru (Spellerberg,

Sawyer, 1999).

Istorijska fitogeografija uzima u obzir distribuciju vrsta i formiranje

areala u prošlosti i evolutivnu istoriju i razvoj flore. Istorijska fitogeografija

se bavi problemima rasprostranjenja biljnog sveta u različitim geološkim

periodima, ali i problemima savremenog rasprostranjenja kao rezultata

dugotrajnog razvoja biljnog sveta u prošlosti, a posebno od vremena kada su

se pojavile cvetnice. Istorijska fitogeografija ističe reliktne biljne vrste i vrste

disjunktnih areala, jer one imaju najveći potencijal u objašnjavanju istorijskih

obrazaca razvoja flore. Veliki značaj u istorijskoj geografiji imaju pre svega

fosilni podaci (Vulf, 1944), ali se poslednjih godina često primenjuju

kladističke analize (kladistička fitogeografija), koje sve više preuzimaju

primat za izvođenje istorijskih zaključaka o razvoju flore (Humphries,

Parenti, 1999).

Floristička fitogeografija se oslanja na savremenu distribuciju vrsta i

bavi se izučavanjem savremenih florističkih grupacija (globalna flora, flora

manjih područja – kontinenata, delova kontinenata, država i drugih

geografskih entiteta). Osnovni zadatak florističke fitogeografije je

sastavljanje potpunog spiska biljnih vrsta nekog područja i detaljno

izučavanje njihovog rasprostranjenja. Deo florističke fitogeografije koji se

bavi proučavanjem rasprostranjenja biljnih vrsta, odnosno arealima, naziva se

horologija (Тахтаджян, 1978), areografija (Rapoport, 1982), arealologija

(Walter, 1979) ili disperziona fitogeografija (Spellerberg, Sawyer, 1999).

Deo fitogeografije koji za predmet izučavanja ima rasprostranjenje biljnih

zajednica naziva se sinhorologija (Horvat, 1949). U okviru florističke

fitogeografije može se izdvojiti taksonomska fitogeografija (Spellerberg,

Sawyer, 1999), koja objašnjava zakonitosti distribucije pojedinih biljnih

Uvod

4

taksona - vrsta, rodova i familija, i regionalna fitogeografija (Spellerberg,

Sawyer, 1999) ili fitohorionomija (Takhtajan, 1986), koja se bavi podelom

Zemljine površine na fitogeografske regione na osnovu njihovih florističkih

karakteristika.

Međutim, ako se uzmu u obzir objekti i metode istraživanja, u okviru

fitogeografije se mogu izdvojiti i naučne discipline kao što su analitička

fitogeografija, filogeografiju biljaka i konzervaciona fitogeografija.

Analitička fitogeografija (Spellerberg, Sawyer, 1999) je proizašla iz

istorijske fitogeografije, a bavi se razvojem opštih pravila koja objašnjavaju

kako geografija utiče na evoluciju i distribuciju biljaka i kako se nekadašnja

distribucija i evolutivna istorija odražavaju na savremenu distribuciju biljaka.

Filogeografija (Avise, 2000) biljaka se bavi karakterizacijom morfo-

anatomske raznovrsnosti biljnog sveta na osnovu razlika u njihovoj

genetičkoj strukturi, što služi kao osnova za objašnjavanje trendova i

distributivnog značaja evolutivne istorije biljnih taksona. Jedno od glavnih

pitanja filogenetske biogeografije je kako odrediti centar nastanka različitih

taksona koristeći evolutivne procese i disperziju kao uzročnike distribucije

(Humphries, Parenti, 1999).

Primena rezultata svih navedenih fitogeografskih disciplina u zaštiti ili

obnovi životne sredine je dovela do pojave jedne nove fitogeografske

discipline, koja se naziva primenjena (Spellerberg, Sawyer, 1999) ili

konzervaciona fitogeografija (Whittaker et al., 2005).

Slika 3. Današnja distribucija vrsta iz familije Gesneriaceae u Evropi (1-Ramonda myconi, 2-R.

nathaliae, 3-R. serbica, 4-Haberlea rhodopensis, 4- Jancaea heldreichii

Reliktne vrste su od velikog značaja za istorijsku fitogeografiju i objašnjavanje karakteristika flore prošlih

vremena.

Fitogeografija

5

Istorijski razvoj fitogeografije

Distribucija biljnog sveta se kao problem interesovanja čoveka, kao svesnog

bića, javlja već u njegovoj najranijoj istoriji. Naravno, u to vreme je problem

distribucije biljaka imao isključivo praktični značaj, jer je jedini cilj spoznaje

distribucije biljaka bio podmirivanje različitih potreba, a pre

svega potrebe za hranom.

Prvi pisani tragovi koji se mogu smatrati naučnim jesu

zapažanja Aristotela prikazana u knjizi „De Plantis“, koja u

jednom svom delu sadrži zaključke o osobinama pojedinih

biljaka u zavisnosti od geografskog položaja i uslova sredine

(Forster, 1913). Njegov učenik, Teofrast, u knjizi „De Historia

Plantarum“ detaljnije piše o uticaju klime i zemljišta na

karakteristike biljaka i njihov geografski položaj u oblasti

Sredozemnog mora, Bliskog Istoka i severne Afrike (Aлехин,

1944).

Nakon Teofrasta, sve do 18. veka, problemima geografske

distribucije biljaka se nije pridavala pažnja. Početkom 18. veka

posebno mesto u botaničkoj nauci daje se rasprostranjenju biljaka

i zakonitostima horizontalnog i vertikalnog prostiranja biljnog

pokrivača. Najpre Tournefort 1717. godine u delu „Relation d'un

voyage du Levant“ opisuje vertikalne zone vegetacije planine

Ararat u Turskoj (Стоянов, 1950). Line, koji se smatra ocem biljne

taksonomije, opisuje biljni pokrivač Skandinavije (Linnaei, 1737, 1745), dok

gotovo istovremeno Albreht von Haller opisuje vegetaciju Alpa u Švajcarskoj

(Stearn, 1958), Gmelin objavljuje višetomnu knjigu „Flora Sibirica, I-IV“

(Gmelin, 1747-1769), a Soulavie opisuje vegetaciju južne Francuske

(Soulavie, 1783). Krajem 18. veka znanja o geografskoj distribuciji su se

postepeno nakupila, što je navelo nemačkog botaničara Willdenow-a da 1792.

godine u svojoj knjizi „Grundriss der Kräuterkunde“ (Willdenow, 1798)

posebno poglavlje posveti problemima fitogeografije i sakupi sve do tada

poznate činjenice o distribuciji biljaka. Upravo tim delom je počeo razvoj

fitogeografije kao nauke.

Ipak, osnivačem fitogeografije kao nauke smatra se učenik

Willdenow-a, Alexander von Humboldt (1769-1859).

Humboltovo putovanje na američki kontinent je razbilo

predrasudu da je srednja i zapadna Evropa floristički najbogatiji

deo sveta. Lični uvid u biljni pokrivač mnogih delova Zemlje

doprineo je verodostojnosti njegovih stavova. Njegovo delo na

latinskom jeziku „De distributione geographica plantarum:

Secundum Coeli Temperiem Et Altitudinem Montium“

(Humboldt, 1817) smatra se prvom knjigom iz oblasti

fitogeografije. U toj knjizi Humboldt je prikazao rasprostranjenje

biljnog sveta čitavog sveta u zavisnosti od klimatskih uslova.

Poseban značaj imaju opisi horizontalnog i vertikalnog zoniranja

vegetacije, koji su predstavljeni i dijagramima u boji. Na osnovu

Humboltovih radova, W. C. Woodbridge je nacrtao prvu

izotermalnu kartu sveta. Karakteristike biljnog pokrivača Južne

Amerike i Afrike navele su Humboldta na pretpostavku da su ta

dva kopna nekada bila spojena.

Slika 5. Alexander von

Humboldt (1769-1859)

Slika 4. Joseph Pitton de

Tournefort (1656-1708)

Uvod

6

Nakon Humboldta, fitogeografija se sve više razvija. Značajan doprinos

razvoju fitogeografije dao je Ogist de Kandola (1778-1841), koji je napisao

knjigu „Essai élémentaire Geographie botanique“ (de Candolle, 1820) u kojoj

uvodi termin uslovi staništa. Njegov sin, Alfons de Kandola (1806-1893)

napisao je epohalnu knjigu „Geographie botanique raisonnee“ (de Candolle,

1855) u kojoj razlikuje 20 različitih flora, odnosno oblasti na Zemlji. Već tada

on ukazuje da bi te teritorije trebalo dalje podeliti na sitnije jedinice. Mnogi

autori upravo njega smatraju osnivačem fitogeografije.

Danski botaničar, pravnik i političar Joakim Frederik Schouw (1789–

1852), prvi je vršio kartiranje areala biljaka. Za razvoj fitogeografije značajno

je njegovo delo „Grundzüge einer allgemeinen Pflanzengeographie“

(Schouw, 1823).

Austrijski botaničar i paleontolog Franc Unger (1800-1870) je tvorac

istorijske fitogeografije i paleobotanike. U svom delu „Versuch einer

Geschichte der Pflanzenwelt“ (Unger, 1852) istoriju Zemlje je podelio na 7

perioda: drevni (carstvo talofita), kamenougljeni (carstvo paprati), trias

(carstvo amfibijskih biljaka), jura (carstvo golosemenica), kreda (carstvo

apetala), tercijar (carstvo sinpetala) i savremeni period (carstvo horipetala).

Za razvoj fitogeografije veliki značaj ima i Charles Robert Darwin (1809-

1882). njegovo delo „The Origin of Species“ (Darwin, 1859) je predstavljalo

podstrek za nova gledišta u fitogeografiji. I sam Darvin je objavio puno

podataka o biljnom svetu zemalja koje je obilazio tokom svojih putovanja.

Darvinovu teoriju među prvima je primenio nemački

istraživač Moritz Wagner (1813-1887), koji u delu „Darwin'sche

Theorie und das Migrationsgesetz der Organismen“ (Wagner,

1868) objašnjava zakonitosti migracije biljnih i životinjskih vrsta

i nastanka novih vrsta prirodnim odabiranjem.

Joseph Dalton Hooker (1817-1911) jedan je od najpoznatijih

britanskih botaničara i tvorac savremene fitogeografije. Prvi je

primenio evoluciona gledišta u rešavanju pitanja nastanka,

razvoja i distribucije biljaka na Zemlji, a posebno originalnim se

smatra pokušaj objašnjavanja florogeneze izolovanih područja.

Njegov bogat naučni opus i veoma značajni rezultati u oblasti

fitogeografije, nagnali su Tarila da 1953. godine napiše delo

„Pioneer Plant Geography: The Phytogeographical Researches of

Sir Josef Dalton Hooker“ (Turrill, 1953).

August Grizebah (1814-1879), nemački botaničar, napisao je

1872. godine dvotomnu knjigu „Die Vegetation der Erde nach

Ihrer Klimatischen Anordnung“ (Grisebach, 1884), u kojoj

razlikuje 24 biljnogeografske oblasti na Zemlji.

Adolf Engler (1844-1930) jedan je od tvoraca filogenetske sistematike

biljaka. On je 1879. godine definisao termin biogeografski regioni. U oblasti

fitogeografije je najveći doprinos dao, zajedno sa Oskarom Drudeom (1852-

1933), pokretanjem edicije Vegetation der Erde (Engler, Drude, 1896), koja

je posle 13 tomova ostala nezavršena. Drudeova knjiga „Handbuch der

Pflanzengeographie“ (Drude, 1890) se smatra prvim udžbenikom iz

fitogeografije.

Johannes Warming (1841-1924) je danski fitoegolog koji se bavio

problemima rasprostranjenja biljaka u zavisnosti od ekoloških uslova.

Najpoznatije njegovo delo je “Grundtræk af den økologiske Plantegeografi”

(Warming, 1895). Tim delom je termin ekologija uveden u botaničku nauku.

Slika 6. Joseph Dalton Hooker

(1817-1911)

Fitogeografija

7

Andreas Schimper (1856-1901) je u delu „Pflanzengeographie auf

physiologisher Grundlage“ (Schimper, 1898) dao analizu povezanosti biljnog

pokrivača i uticaja fizičko-hemijskih uslova sredine.

Krajem 19. i početkom 20. veka posebno su intenzivna istraživanja

vegetacije i njene distribucije na Zemlji (Pax, 1898, Beck von Mannagetta,

1901, Graebner, 1901, Adamović, 1909 i drugi).

U prvoj polovini 20. veka ruski botaničar Vulf u svojim radovima

posebnu pažnju posvećuje istorijskom razvoju biljnog pokrivača (Vullf,

1943). Vilf se smatra se osnivačem savremene istorijske fitogeografije.

U 20. veku fitogeografija doživljava svoj procvat nakon drugog svetskog

rata. U tom periodu značajne rezultate je dao nemačko-ruski botaničar

Heinrich Walter (1898-1989), tvorac klimadijagrama i autor kapitalnog dela

„Vegetation und Klimazonen“ (Walter, 1984).

Sredinom prošlog veka veliki doprinos fitogeografiji je dao nemački

botaničar Hermann Meusel (1909-1997) delima „Vergleichende Arealkunde“

(1943) i „Vergleichende Chorologie der Zentraleuropäischen Flora“ (Meusel,

1965), u kojima daje areal-karte i florne elemente velikog broja biljnih vrsta.

Najveći doprinos fitogeografiji u 20. veku dao je Armen Takhtajan

(1910-2009), jermenski (sovjetski) sistematičar i fitogeograf. U svom delu

“Флористические области Земли (Floristic Regions of the World)”

(Тахтаджян, 1978, Takhtajan, 1986) daje podelu Zemlje na 6 carstava:

holarktičko (sa 3 podcarstva), paleotropsko (sa 5 podcarstava), neotropsko,

kapsko, australijsko i holantarktičko. Ovih 6 florističkih carstava razlikuje i

Ronald Good u delu „The Geography of Flowering Plants“ (Good, 1974).

Fitogeografija u udžbenicima novog milenijuma je neraskidivo povezana

sa ostalim biogeografskim disciplinama (McDonald, 2003, Gaston, 2003,

2005, 2009, Cox, Moore, 2005, Lomolino et al., 2010 etc.).

Razvoj fitogeografije na Balkanskom poluostrvu Na Balkanskom poluostrvu fitogeografska istraživanja počinju izradom

regionalnih flora. Nakon već pomenute „Flora Graeca Sibthorpiana“ (Smith,

1806-1830, Lindley, 1833-1840), u drugoj polovini 19. i početkom 20. veka

pojavljuju se redom i flore ostalih balkanskih zemalja. Najpre „Flora

Croatica“ (Schlosser, Vukotinović, 1869), pa „Flora Kneževine Srbije“

(Pančić, 1874), „Flora Bulgarica“ (Velenovsky, 1891) i „Flora Bosnae,

Hercegovinae et regionis Novi Pazar“ (Beck-Mannagetta, 1927). Osim

regionalnih flora, u prvoj polovini 20. veka objavljena je i višetomna flora

Balkanskog poluostrva „Prodromus Florae peninsulae Balcanicae, 1-3”

(Hayek, 1924-1933). Podaci prikazani u ovim publikacijama su i danas od

izuzetnog značaja za kartiranje areala pojedinih biljnih taksona.

Ipak, prve publikacije koje se mogu smatrati fitogeografskim su 4. i 11.

tom edicije „Vegetation der Erde“, „Die Vegetationsverhaltnisse Der

Illyrischen Lander” (Beck-Mannagetta, 1901) i “Die Vegetationsverhältnisse

der Balkanländer (Mösische Länder)” (Adamović, 1909). Biljna geografija

flore Balkanskog poluostrva detaljno je obrađena u delu “The plant life of the

Balkan Peninsula” (Turrill, 1929).

U toku prošlog veka analizi flornih elemenata se pridaje sve veća pažnja

(Stefanov, 1944, Gajić, 1980).

Uvod

8

Fitogeografska regionalizacija Balkanskog poluostrva je izvršena u delu

„Vegetation Südosteuropas“ (Horvat et al., 1974).

Posebna pažnja poklonjena je analizi zastupljenosti endemičnih biljaka i

njihovoj distribuciji na Balkanskom poluostrvu (Stevanović, 1996,

Stevanović et al., 2003, 2007, Tan et al., 2007, Tomović et al., 2014 i drugi)

Fitogeografija svoje mesto u nastavnim programima studija biologije

dobija polovinom prošlog veka. Prvi udžbenik iz ove naučne discipline na

Balkanskom poluostrvu je „Учебник по растителна география“ (Стоянов,

1950), a kasnije je publikovan i udžbenik na srpskom jeziku „Fitogeografija“

(Janković, 1980).

Metode u fitogeografiji Složenost objekata fitogeografskih istraživanja neminovno uslovljava

upotrebu niza različitih metoda za objašnjavanje uzroka distribucije biljnih

taksona i zajednica. Sve metode koje se primenjuju u fitogeografiji mogu se

uslovno podeliti na tri grupe metoda: klasične, filogeografske i analitičke

metode.

Klasične metode su se primenjivale od samih početaka razvoja

fitogeografije kao naučne discipline. U ovu grupu spadaju horološke,

ekološke i istorijske metode (Груев, Кузманов, 1994).

Horološke metode obuhvataju sve postupke koji se upotrebljavaju sa

ciljem da se utvrdi tačan areal nekog biljnog taksona ili biljne zajednice. U

horološke metode ubrajaju se i kartografske metode (postupci nanošenja

podataka o rasprostranjenju biljnih taksona na geografske karte) i regionalne

metode (pružaju mogućnost da se uporede različiti fitogeografski regioni),

koje predstavljaju osnovu fitogeografske kartografije.

Ekološke metode su neophodne za objašnjavanje današnje geografske

distribucije vrsta i biljnih zajednica. Poznavanje ograničavajućih faktora

sredine koji utiču na distribuciju i opstanak neke biljne vrste ili zajednice je

osnova za razumevanje distribucije biljaka.

Istorijske i paleobotaničke metode su neophodne za razumevanje

istorijskog razvoja biljaka i biljnih zajednica. Ovim metodama se utvrđuju

činjenice o uzrocima promene distribucije biljaka u prošlosti, a samim tim se

objašnjavaju razlozi današnje geografske distribucije biljaka.

Filogeografske metode su se razvile u novije vreme, a obuhvataju

citološke, molekularne i kladističke metode. Citološke metode

podrazumevaju primenu poznavanja kariotipova biljnih taksona u tumačenju

njene filogenetske istorije i tendencija u promenama areala. Poslednjih

dvadesetak godina se sve više koriste filogeografske metode, koje imaju za

cilj karakterizaciju raznovrsnosti biljnih tasona na osnovu njihove genetičke

strukture, kao i objašnjavanje trendova i distributivnog značaja evolutivne

istorije biljnih taksona. Razvoj filogeografskih metoda je doveo i do

intenzivnog razvoja kladističkih metoda, koje su primenjivane i pre toga.

Kladističke metode podrazumevaju izradu kladograma na osnovu podataka

prikupljenih filogeografskim i drugim metodama fitogeografije.

U analitičke metode spadaju pre svega različite numeričke, a posebno

statističke analize, koje pružaju mogućnost matematičkog upoređivanja

obilja fitogeografskih podataka sa kojima raspolaže savremena nauka.