Od pewnego już czasu strażnicy pilnujący Muzeum Śląskiego

słyszeli nocami dziwne dźwięki. Nie były głośne. Stłumione szepty,

trzaśnięcie drzwi, odgłosy przesuwanych przedmiotów. Po kolei

wszyscy próbowali odnaleźć przyczynę dziwnych hałasów – na

próżno. Nie mogli zobaczyć Jaroszka, muzealnego duszka, bo

widywały go tylko dzieci i to bardzo rzadko. Jaroszek natomiast

był w doskonałym humorze. Od kiedy zaprzyjaźnił się z Rosalie

Glaser i innymi dziećmi mieszkającymi w starych obrazach, nie

nudził się ani chwili. Każdego wieczoru biegł do Galerii Malarstwa

Polskiego i odwiedzał miejsca uwiecznione na płótnach.

– Zejdź ze sceny.

To było stanowcze, choć tylko wyszeptane, polecenie. Skrzat z zaskocze-

nia aż podskoczył. Trochę się uspokoił, gdy zobaczył, że podchodzi do niego

młoda kobieta w powłóczystej szacie.

– Kaj jo jest? – Jaroszek nawet nie zauważył, że też mówi szeptem.

– Zaraz ci wszystko wytłumaczę, ale musimy stąd wyjść – złapała

duszka za rękę i odciągnęła na bok. – Tu w kulisach możemy porozmawiać.

Wszedłeś na scenę teatru, na której trwa przedstawienie. Te fotele to

widownia. Teraz pusta, ale aktorzy czekają, aż wypełni się publicznością

i rozlegną się oklaski.

– To wszystko jest takie nieprawdziwe...

– Masz rację. Nie wiem jak, ale trafiłeś do przedstawienia, które się

jeszcze nie odbyło. Scenograf właśnie rysuje projekty dekoracji, aktorzy

dopiero ćwiczą swoje role. Ten spektakl to niekończąca się próba.

– A pani kim jest?

– Mam na imię Melpomena. Jestem muzą i opiekuję się artystami

tworzącymi teatr.

– To znaczy kim? – Jaroszek nigdy nie słyszał o teatrze.

– Oczywiście aktorami, reżyserami, scenografami – to ci, którzy

projektują dekoracje. No i chyba najważniejsze – dramatopisarzami.– To ludzie, którzy piszą te słowa, które słyszałem na scenie? –

skrzat upewniał się, czy dobrze zrozumiał panią muzę.

Kaj jo jest? – Gdzie ja jestem?

– W Centrum Scenografii Polskiej zbiera się rzeczy związane z teatrem.

Głównie projekty, rysunki i makiety dekoracji teatralnych – dzieła

scenografów. Ale też rekwizyty, kostiumy, lalki – wszystko to, co kiedyś

„grało” w przedstawieniach.

Rzeczywiście, przechodzili właśnie przez pokój, w którym na wiesza-

kach wisiały dziesiątki strojów. Mijali królewskie suknie, fantazyjne szaty,

zgrzebne płócienne peleryny. Obok stały trochę przerażające kukły,

a pod sufitem dyndały lalki. Potem oglądali wystawę pełną rysunków,

manekinów, śmiesznych postaci z kartonu. Jaroszek podziwiał to wszystko

ze skupioną miną i widać było, że bardzo się nad czymś zastanawia.

Na chwilę przestał nawet kręcić kudłatym łebkiem na wszystkie strony.