LITERATURA - Uniwersytet Śląskibip.us.edu.pl/sites/bip.us.edu.pl/files/prawo/zal... · 2013. 1. 22. · z dnia 27 grudzień 2012 r. LITERATURA I TREŚCI PROGRAMOWE PODYPLOMOWYCH

1

Załącznik nr 2

do zarządzenia nr 196 Rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach

z dnia 27 grudzień 2012 r.

LITERATURA

I TREŚCI

PROGRAMOWE

PODYPLOMOWYCH

STUDIÓW

DZIENNIKARSKICH

2

ZAŁOŻENIA ORGANIZACYJNO-PROGRAMOWE

Opis zakładanych efektów kształcenia na studiach podyplomowych

Nazwa studiów: Podyplomowe Studia Dziennikarskie

Typ studiów: doskonalące

Forma studiów: niestacjonarne

Efekty kształcenia dla studiów podyplomowych

WIEDZA

K_W01 Posiada wiedzę o charakterze nauk społecznych i humanistycznych, ze

szczególnym uwzględnieniem nauki o mediach, zorientowaną na jej

praktyczne zastosowanie w działalności medialnej oraz promocyjno-

reklamowej.

S1P_W01,

H1P_W01

K_W02 Dysponuje wiedzą na temat typowych rodzajów struktur i instytucji

społecznych oraz organizacji społecznych, jak również o zachodzących

między nimi relacjach i zależnościach.

S1P_W02,

S1P_W03,

K_W03 Ma wiedzę na temat budowy i funkcji systemów medialnych na różnych

poziomach oraz terminologii używanej do ich opisu i związanej

z działalnością medialną.

S1P_W02

H1P_W03

H1P_W04

K_W04 Ma wiedzę o człowieku w aspekcie jego aktywności w tworzeniu mediów

oraz jako o ich odbiorcy, zna również rodzaje więzi, jakie łączą jednostki

i grupy w procesie komunikowania masowego.

S1P_W04,

S1P_W05

K_W05 Zna metody pozyskiwania danych właściwe dla zawodu dziennikarskiego,

pozwalające na opis zjawisk i procesów zachodzących w otoczeniu

społecznym oraz struktur i instytucji w nim funkcjonujących.

S1P_W06,

K_W06 Posiada wiedzę na temat norm prawnych i zasad etycznych

obowiązujących w dziedzinie działalności medialnej i szeroko pojmowanej

komunikacji społecznej.

S1P_W07,

S1P_W10,

H1P_W06

K_W07 Ma wiedzę na temat zmian zachodzących w społeczeństwie ze

szczególnym uwzględnieniem dynamiki rozwoju mediów, ewolucji

komunikowania społecznego oraz wynikających z tych procesów zmian

w relacjach społecznych.

S1P_W08,

S1P_W03

K_W08 Zna podstawowe teorie komunikowania i mediów masowych, rozumie ich

różnorodność oraz złożoność i wieloaspektowość tego procesu.

S1P_09

K_W09 Zna zasady organizowania działalności medialnej i systemów

komunikowania społecznego na różnych poziomach i w organizacjach

różnego rodzaju z uwzględnieniem specyfiki różnego rodzaju instytucji

oraz grup odbiorczych.

S1P_W11,

H1P_W07

K_W10 Ma wiedzę na temat roli mediów w społeczeństwie, możliwościach ich

oddziaływania perswazyjnego oraz znaczenia w przemianach społecznych.

H1P_W08

S1P_W05

K_W11 Posiada uporządkowaną wiedzę o istocie dyskursu publicznego. H1P_W02

3

UMIEJĘTNOŚCI

K_U01 Potrafi prawidłowo interpretować zjawiska społeczne, polityczne,

ekonomiczne i kulturalne, zwłaszcza w aspekcie zmian dokonujących się

w komunikacji społecznej

S1P_U01,

S1P_U02

K_U02 Wykorzystując posiadaną wiedzę, potrafi właściwie analizować przyczyny,

przebieg i skutki procesów i zjawisk zachodzących w przestrzeni

społecznej, politycznej, ekonomicznej i kulturowej oraz trafnie

prognozować te zjawiska i procesy.

S1P_U03,

S1P_U04,

S1P_U08,

H1P_U06

K_U03 Potrafi się posługiwać systemami normatywnymi oraz regułami prawnymi

w rozwiązywaniu konkretnych działań, ze szczególnym uwzględnieniem

działań w sferze komunikacji medialnej i społecznej.

S1P_U05,

H1P_U07

K_U04 Posiada umiejętność wykorzystywania zdobytej wiedzy w praktyce

zawodowej.

S1P_U06

K_U05 Dzięki zdobytej wiedzy i umiejętnościom, potrafi analizować różne

rozwiązania konkretnych problemów, wskazując najbardziej odpowiednie

oraz proponując sposoby jego wdrożenia.

S1P_07,

H1P_U09

K_U06 Posiada umiejętność rozumienia i analizowanie zjawisk społecznych. S1P_U08

K_U07 Potrafi przygotować prace pisemne i wystąpienia ustne z zakresu szeroko

pojmowanej nauki o komunikowaniu.

S1P_U09

S1P_U10

K_U08 Potrafi świadomie i trafnie dobierać strategie komunikacyjne,

wypowiadając się w sposób precyzyjny i spójny.

S1P_U10,

H1P_U10

K_U09 Posiada umiejętności językowe i komunikacyjne właściwe dla specjalisty

do spraw komunikacji, potrafi używać języka specjalistycznego

i porozumiewać się w sposób jasny, precyzyjny, przy użyciu

zróżnicowanych kodów i kanałów, dostosowując poziom komunikacji do

różnych grup odbiorców.

S1P_U6

S1P_U9

S1P_U10,

H1P_U10,

H1P_U11

K_U10 Posiada umiejętność swobodnego posługiwania się normami

genologicznymi, modyfikowania tych norm i najskuteczniejszego ich

dostosowania do medium, poziomu odbiorcy oraz założonego celu.

S1P_U9

S1P_U10,

H1P_U11

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

K_K01 Rozumie potrzebę uczenia się i doskonalenia warsztatu zawodowego przez

całe życie.

S1P_K01,

S1P_K06,

H1P_K01

K_K02 Ma świadomość ważności współdziałania i pracy w grupie, potrafiąc

jednocześnie przyjmować w niej różne role, odpowiednio określając

priorytety służące realizację określonego przez siebie lub innych zadania.

S1P_K02,

S1P_K03

K_K03 Potrafi prawidłowo identyfikować i rozstrzygać dylematy związane

z wykonywaniem zawodu dziennikarza i zawodów związanych z szeroko

pojmowaną komunikacją społeczną.

S1P_K04

K_K04 Zna zakres własnej wiedzy i posiadanych umiejętności i wykazuje

gotowość do ich ciągłego doskonalenia.

S1P_K06

K_K05 Ma przekonanie o znaczeniu profesjonalnych zachowań i działań a także

o znaczeniu zasad etyki w dziennikarstwie i zawodach pokrewnych.

S1P_K04,

H1P_K04

K_K06 Potrafi myśleć i działać kreatywnie, łącząc cele i zadania społeczne z ich

efektywnością ekonomiczną.

S1P_K07

K_K07 Doceniając znaczenie nauki o mediach i nauk pokrewnych, potrafi odnieść

zdobytą wiedzę i umiejętności do projektowania działań zawodowych.

S1P_K05

4

K_K08 Wykazuje gotowość do uczestnictwa we współczesnym dyskursie

medialnym.

S1P_K05

K_K09 Umie uczestniczyć w różnego rodzaju grupach i organizacjach związanych

z organizowaniem komunikowania na różnych poziomach, biorąc aktywny

udział w przygotowywaniu i wdrażaniu komunikacyjnych aspektów

różnego rodzaju projektów.

S1P_K05,

S1P_K02,

H1P_K02

5

Nazwa przedmiotu kształcenia KOMUNIKOWANIE MASOWE

Język przedmiotu kształcenia polski

Efekty kształcenia dla przedmiotu kształcenia (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne)

Ma podstawową wiedzę o istocie, strukturze , cechach i sposobach komunikowania się ludzi. Zna podstawowe szkoły i paradygmaty nauki o komunikowaniu. Rozumie i identyfikuje uwarunkowania poziomów komunikowania. Potrafi charakteryzować i wyjaśniać sposoby, formy i typy komunikowania. Wykorzystując modele komunikowani a potrafi interpretować i wyjaśniać zjawiska i procesy komunikacyjne. Potrafi świadomie uczestniczyć w różnych formach komunikacji. Posiada zdolność do komunikowania zarówno z pozycji nadawcy jak i odbiorcy przekazów.

Semestr, w którym przedmiot jest realizowany

drugi

Forma realizacji zajęć wykłady

Wymagania wstępne i dodatkowe

Słuchacz powinien znać podstawową terminologię medioznawczą. Powinien posiadać ogólną wiedzę na temat funkcjonowania jednostki, grupy czy instytucji. Wskazana jest wiedza z zakresu psychologii i socjologii.

Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy*

20 godz. - wykład

Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi

4

Stosowane metody dydaktyczne

Metoda podająca, możliwość wykorzystania narzędzi audiowizualnych, dyskusja moderowana przez prowadzącego ćwiczenia, analizowanie i rozwiązywanie praktycznego problemu komunikacyjnego.

Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy

Egzamin ustny, pisemne sprawdziany wiedzy, kolokwium zaliczeniowe, rozwiązywanie problemów, dyskusja moderowana przez prowadzącego w trakcie ćwiczeń.

Forma i warunki zaliczenia przedmiotu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia

egzamin

Treści programowe przedmiotu kształcenia

Kształtowanie się wiedzy o środkach masowego przekazu. Komunikowanie jako proces. Sposoby porozumiewania się oraz formy i typy komunikowania się. Tradycyjne kierunki i orientacje badań masowego komunikowania. Przebieg procesu masowego komunikowania. Pojęcie skuteczności komunikowania. Nadawca w procesie komunikowania masowego. Publiczność środków masowych. Funkcje społeczne mediów. Badanie masowego komunikowania jako nauka praktyczna. Dane prasoznawcze i ich praktyczna interpretacja. Centralność i peryferyjność oraz selekcja w tworzeniu i przebiegu informacji. Modele kształcenia dziennikarzy.

Wykaz literatury obowiązkowej i B. Dobek-Ostrowska/red./, Nauka o komunikowaniu.

6

uzupełniającej Podstawowe orientacje teoretyczne, Wrocław 2001, M. Filipiak, Homo Communicans. Wprowadzenie do teorii masowego komunikowania, Lublin 2003, J. Fiske, Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wrocław 1998, T. Goban- Klas, Proces komunikowania masowego, /w:/ Dziennikarstwo i świat mediów, Kraków 1996 i nast., T. Goban- Klas, Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu, Warszawa - Kraków 1999, E. Griffin, Podstawy komunikacji społecznej, Gdańsk 2003, J. Grzybczak, Czy oddziaływanioe mediów jest skuteczne? Stare i nowe teorie, „Zeszyty Prasoznawcze” 1995, z.3-4, M. Kafel, Prasoznawstwo, Warszawa 1966, M. Kunczik, A. Zipfel, Wprowadzenie do nauki o dziennikarstwie i komunikowaniu, Warszawa 2000, J. Mądry, Wstęp do prasoznawstwa, Katowice 1982, J. Mikułowski Pomorski, Z. Nęcki, Komunikowanie skuteczne?, Kraków 1983, M. Mrozowski, Między manipulacją a poznaniem. Człowiek w świecie mediów, Warszawa 1991, E. Noelle Neumann, Spirala milczenia, Warszawa 2004, I. Tetelowska, Szkice prasoznawcze, Kraków 1972.

Nazwa przedmiotu kształcenia PRAWO PRASOWE I AUTORSKIE



Zna zakres i terminologię PPiA. Ma wiedzę o prawnych podstawach i ramach systemu medialnego. Zna katalog praw, obowiązków i zakazów prawa prasowego oraz podstawy prawa autorskiego. Zna prawne konsekwencje naruszeń PPiA. Potrafi analizować i interpretować postawy i zachowania jednostek w świetle norm PPiA. W roli nadawcy jak i odbiorcy treści medialnych prawidłowo interpretuje oraz stosuje normy prawne regulujące proces komunikacji społecznej. Ma świadomość znaczenia respektowania norm PM w profesjonalnym komunikowaniu społecznym.


pierwszy


Wymagania wstępne i dodatkowe Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu studiów.


20 godz. - wykład


4


Metoda podająca - zagadnienia podstawowe i ogólne, wybrane ze spisu zagadnień obejmującego całość materiału (podanego słuchaczom na pierwszych wykładzie), połączone z komentarzem do wybranych przepisów PPiA. Słuchacze mają teksty komentowanych przepisów.


Egzamin pisemny w formie pytań otwartych

7


egzamin


Wolność myśli i słowa, informacji, opinii, mediów – źródła w prawie zewnętrznym i w Konstytucji RP. Dostęp do informacji publicznych. Pojęcia prawa prasowego. Prawa i obowiązki mediów i dziennikarzy. Dobra osobiste - pojęcie, ochrona prawna, przesłanki wykluczenia bezprawności naruszenia. Odpowiedzialność cywilna i karna dziennikarzy (przestępstwo prasowe). Pojęcia prawa autorskiego - przedmiot i podmioty prawa autorskiego. Zasady ochrony autorskoprawnej - treść autorskich praw osobistych i majątkowych. Dziennikarz jako autor i jako korzystający z cudzych utworów. Dozwolony użytek utworów chronionych. Prawa pokrewne prawu autorskiemu. Organizacja działalności prasowej, radiowej i telewizyjnej. Szczególne zasady programowej działalności radia i telewizji. Reklama i ogłoszenia w mediach - reglamentacja prawna

Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej

Konstytucja RP, Kodeks karny, Kodeks postępowania karnego, Kodeks cywilny, Ustawa z dnia 28 stycznia 1984 r., Prawo prasowe, Ustawa z dnia 8 października 2001 o dostępie do informacji publicznej, Ustawa z dnia 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 o radiofonii i telewizji, R. Bartoszcze, Gwarancje wolności wypowiedzi w Europie Zachodniej, Kraków 1995, J. Sobczak, Prawo prasowe. Podręcznik akademicki, Warszawa 2000, J. Sobczak, Radiofonia i telewizja. Komentarz do ustawy, Kraków 2001, R. Golat, Prawo autorskie i prawa pokrewne,, Warszawa 2002, M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych, Toruń 2002.

Nazwa przedmiotu kształcenia TEORIA FORM DZIENNIKARSKICH



Zna metody analizy i interpretacji zjawisk i potrafi je właściwie zastosować i opisać. Zdobył odpowiednią wiedzę kulturową, teoretyczną i językową o gatunkach i tekstach. Posiada odpowiednią wiedzę na temat historii i teorii gatunków prasowych, radiowych, telewizyjnych i internetowych, ich cech specyficznych oraz polimedialności. Potrafi rozpoznać i ocenić walory warsztatowe, językowe i estetyczne przekazów. Zna metody i narzędzia używane do realizacji konkretnego

8

zadania dziennikarskiego i potrafi je zastosować we własnej twórczości. Wykształcił umiejętność kreatywnego podejścia do gatunku. Potrafi w sposób świadomy, tworząc własne teksty, wybrać właściwą formę gatunkową i stylową oraz dostosować ją do konkretnej sytuacji komunikacyjnej.


drugi

Forma realizacji zajęć wykład


Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu studiów. Przychodzący do nas słuchacz ma już odpowiednią wiedzę z teorii literatury - potrafi więc zrozumieć i skojarzyć procesy zachodzące w obrębie genologii oraz wiedzę językową, która pomoże mu także ocenić poprawność I fortunność wypowiedzi.

Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy

20 godz. - wykład


4

Stosowane metody dydaktyczne Metoda podająca


Egzamin pisemny lub ustny


egzamin

Treści programowe przedmiotu/modułu kształcenia

Genologia dziennikarska podstawowe pojęcia w ujęciu historycznym i współczesnym. Style funkcjonalne języka a gatunki dziennikarskie. Prasowość, radiogeniczność, telewizyjność, internetowość – charakterystyka wyróżników każdej z tych form. Wypowiedzi dziennikarskie sprawozdawcze. Wypowiedzi dziennikarskie analityczne i dyrektywne. Wypowiedzi dziennikarskie pogranicza. Charakterystyka gatunków radiowych tradycyjnych i w radiu sformatowanym. Gatunki neotelewizyjne – rola przestrzeni i czasu. Gatunki internetowe. Gatunki paratekstowe w prasie, radiu, telewizji, Internecie. Indymedia – odbiorca w roli nadawcy.


S. Allan, Kultura newsów, Kraków 2004, S. Allan, Newsy w sieci. Internet i dziennikarstwo, Kraków 2008, J. Bar, Cechy specyficzne dłuższych form wypowiedzi, Wrocław 1967, A. Boyd, Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne, Kraków 2006, Dziennikarstwo od kuchni, pod red. A. Niczyperowicza, Poznań 2001, W. Godzic, Telewizja i jej gatunki, Kraków 2004, Internetowe gatunki dziennikarskie, red. K. Wolny-Zmorzyński, W. Furman, Kraków 2010, R. Jedliński, Gatunki publicystyczne w szkole średniej, Warszawa 1984, Leksykon szkolny. Gatunki paraliterackie, publicystyczne i użytkowe, Gorzów Wlkp. 1986,

9

R. Leish, Produkcja radiowa, Kraków 2007, T. Piekot, Dyskurs polskich wiadomości prasowych, Kraków 2006, G. Stachyra, Gatunki w radiu sformatowanym, Lublin 2008, K. Wolny Zmorzyński, A. Kaliszewski, M. Furman, Gatunki dziennikarskie. Teoria, praktyka, język, Warszawa 2006, T. Wojtak, Gatunki prasowe, Warszawa 2004.

Nazwa przedmiotu kształcenia MEDIA W POLSCE



Zna podstawową terminologię używaną w nauce o mediach i rozumie jej źródła oraz zastosowanie w obrębie pokrewnych dyscyplin naukowych zajmujących się badaniem zjawiska komunikowania i komunikowania się. ma podstawową wiedzę o głównych kierunkach rozwoju i najważniejszych nowych osiągnięciach w zakresie nauki o mediach i komunikacji społecznej, zna i rozumie organizację oraz funkcjonowanie systemów komunikacyjnych od poziomu lokalnego do międzykulturowego, potrafi wykorzystać podstawową wiedzę teoretyczną z zakresu nauki o mediach oraz powiązanych z nią dyscyplin naukowych i pozyskiwać dane do analizowania konkretnych procesów i zjawisk społecznych (kulturowych, politycznych, prawnych, gospodarczych) w celu analizowania, interpretowania procesów komunikacyjnych, potrafi w sposób logiczny, przejrzysty i spójny wypowiadać się na tematy dotyczące wybranych zjawisk i procesów komunikacyjnych z wykorzystaniem terminologii, ustaleń teoretycznych, korzystając zarówno z dorobku nauki o komunikowaniu jak i innych dyscyplin wyjaśniających procesy komunikacyjne, potrafi trafnie ocenić przydatność procedur medioznawczych do realizacji projektów związanych z różnymi zjawiskami komunikacyjnymi lub ich elementami, zna zakres posiadanej przez siebie wiedzy i posiadanych umiejętności dotyczących zwłaszcza zjawisk komunikacyjnych, ma potrzebę dalszego uzupełniania wiedzy oraz doskonalenia i poszerzania umiejętności i rozwoju zawodowego, umie aktywnie uczestniczyć w grupach, instytucjach i organizacjach realizujących działania komunikacyjne


trzeci

Forma realizacji zajęć ćwiczenia

Wymagania wstępne i dodatkowe Zalecane; realizacja modułu z teorii komunikowania masowego, ekonomiki mediów.


15 godz. - ćwiczenia


3

Stosowane metody dydaktyczne Metoda podająca, dyskusja, prezentacje


Pisemne sprawdziany wiedzy, prezentacje kreacyjne

Forma i warunki zaliczenia zaliczenie z oceną

10

przedmiotu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia

Treści programowe przedmiotu/modułu kształcenia*)

System mediów masowych w Polsce w okresie poprzedzającym transformację społeczno- polityczną. Proces konstytuowania się regionów medialnych w Polsce. Etapy transformacji mediów w Polsce. Kształtowanie się polityki medialnej w Polsce w okresie transformacji. Kształtowanie się systemu wydawniczego i kolportażowego w Polsce. Transformacja radia i telewizji w Polsce. Organizacje dziennikarskie w Polsce. Agencje prasowe w Polsce. Kapitał zagraniczny w mediach polskich. Wpływ zmian w prasie polskiej po 1989 roku na kształtowanie się systemu informacji społecznej. Media periodyczne w polskim systemie mediów.


Materiały pomocnicze do najnowszej historii dziennikarstwa, praca zbiorowa pod redakcją Aliny Słomkowskiej ,Warszawa 1992, 1993, tom XX, XXI, Jacek Sobczak , Prawo środków masowej informacji. Prasa, radio, telewizja, Toruń 1999, Media i dziennikarstwo w Polsce 1989 – 1995, praca zbiorowa pod red. Gerda Koppera, Ignacego Rutkiewicza, Kathariny Schliep, Kraków 1996, Transformacja telewizji w Polsce, praca zbiorowa pod red. W. Dudka, Katowice 1996 Transformacja radia w Polsce i na świecie, praca zbiorowa pod redakcją Jana Kantyki i Marka Jachimowskiego, Katowice 1996, S. Jędrzejewski, Radio renesans. Od monopolu do konkurencji, Warszawa 1997, T. Mielczarek, Między monopolem a pluralizmem, Kielce 1998, Religia a mass media. Znaczenie środków społecznego przekazu w kulturze religijnej Polski. Praca zbiorowa pod redakcją Witolda Zdanowicza, Warszawa 2000, W. Sonczyk, Media w Polsce, Warszawa 1999, Środki masowej informacji w Polsce po likwidacji instytucji cenzury ( 1999-2000),Warszawa 2000,

Polskie media u progu XXI wieku. Praca zbiorowa pod redakcją Janusza Adamowskiego i Marka Jabłonowskiego, Warszawa 2001.

Nazwa przedmiotu kształcenia MEDIA NA ŚWIECIE



Ma podstawowa wiedzę o różnych podejściach metodologicznych w badaniu systemów medialnych na świecie w ujęciu modelowym. Zna istotę i znaczenie podstawowych relacji między mediami masowymi a sferą polityki dla funkcjonowania mediów masowych w każdym kraju. Rozróżnia i rozumie rolę głównych cech strukturalnych różnych systemów medialnych na świecie, ich uregulowań prawnych, uwarunkowań historycznych i struktury własności. Zna główne tendencje rozwojowe współczesnych mediów masowych na świecie. Potrafi opisywać i wyjaśniać specyfikę systemów medialnych w różnych krajach. Umie interpretować i wyjaśniać zjawiska i procesy związane z rozwojem mediów masowych na świecie. Jest przygotowany

11

do samodzielnej oceny zjawisk i procesów dotyczących mediów masowych.


czwarty



Słuchacz powinien posiadać wiedzę z zakresu najnowszej historii powszechnej, geografii politycznej, teorii systemu politycznego. Pomocna może być także znajomość podstawowych doktryn polityczno-prawnych.




3

Stosowane metody dydaktyczne Metoda podająca, dyskusja moderowana przez prowadzącego ćwiczenia, pisemne sprawdziany wiedzy, słowna prezentacja problemu


Pisemne sprawdziany wiedzy, kolokwium zaliczeniowe, słowna prezentacja problemu, dyskusja moderowana przez prowadzącego.

Forma i warunki zaliczenia przedmiotu w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia

zaliczenie z oceną


Współczesny świat mass mediów. światowy i narodowy system medialny - powiązania i zależności. Przyczyny spadku wiarygodności mediów tradycyjnych. Tendencje zmian na rynku medialnym. Koncentracja własności. Największe koncerny medialne świata. Światowe agencje informacyjne. Prasa na świecie - przegląd najważniejszych tytułów. Radio i telewizja na świecie. Charakterystyka zasięgu społecznego i tendencji rozwojowych . Wpływ mediów na politykę, medialna modyfikacja charakteru wydarzeń politycznych. Wpływ reklamy i public relations na działalność mediów.


J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak, Wybrane zagraniczne systemy informacji prasowej, cz. I i II, Warszawa 1996, 1997, A. Komorowski, Media za granicą. Agencje prasowe. Dzienniki i tygodniki /w:/ Dziennikarstwo i świat mediów, pod red. Z. Bauera i E. Chudzińskiego, Krakow 1996, C. Mik, Media masowe w europejskim prawie wspólnotowym, Toruń 1999, J. Olędzki, Komunikowanie w świecie, Warszawa 1998, J. Sobczak, Media masowe, Poznań 2ooo.

Nazwa przedmiotu kształcenia WARSZTAT JĘZYKOWY DZIENNIKARZA


Efekty kształcenia dla przedmiotu kształceni) (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne)

Rozumie zróżnicowanie współczesnej polszczyzny, dostrzega różnice między językiem pisanym a mówionym. Zna podstawowe odmiany stylowe współczesnej polszczyzny i potrafi swobodnie się nimi posługiwać. Potrafi porozumiewać się przy pomocy różnych kanałów i technik komunikacyjnych. Posiada umiejętność swobodnego stosowania rozmaitych

12

strategii językowych. Jest przygotowany do aktywnego i świadomego uczestnictwa w dyskursie publicznym w zakresie kultury języka. Ma potrzebę doskonalenia własnych kompetencji językowych, rozwijania własnej świadomości językowej.


pierwszy i drugi


Wymagania wstępne i dodatkowe Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu studiów




4

Stosowane metody dydaktyczne Ćwiczenia poprawnościowe, prace pisemne


Pytania sprawdzające, ocena przez prowadzącego ćwiczeń sprawdzających i prac pisemnych


Zaliczenie z oceną


Pojęcie normy językowej: stosunek – norma – uzus. Błąd językowy a błąd stylistyczny. Kryteria poprawności językowej /oceny innowacji / i przykłady ich stosowania. Odmiany puryzmu – ocena zjawiska. Style funkcjonalne współczesnej polszczyzny. Problemy poprawnościowe – w zakresie związków i form. Tworzenie neologizmów. Stylizacje językowe. Komunikacja perswazyjna. Zakłócenia procesu komunikowania. Język reklamy. Język polityki. Język sportu. Język polskiej inteligencji.


S. Bąba, B. Walczak, Na końcu języka. Poradnik leksykalno-gramatyczny, Poznań 1992, M. Bugajski, Język w komunikowaniu, Warszawa 2006, Kultura języka dziś, red. W. Pisarek, H. Zgółkowa, Poznań 1995, E. Kołodziejek, Językowa corrida, Szczecin 1995, A. Markowski, Polszczyzna końca XX wieku, Warszawa 1992, W. Pisarek, O mediach i języku, Kraków 2007, S. Zgółka, Język wśród wartości, Poznań 1992, „Poradnik Językowy”.

Nazwa przedmiotu kształcenia HISTORIA I WSPÓŁCZESNOŚĆ Język przedmiotu kształcenia polski


Zna historię i dzięki temu lepiej rozumie współczesność. Potrafi korzystać z ustaleń różnych dyscyplin naukowych dla oglądu problematyki współczesnej. Potrafi interpretować zjawiska społeczne, polityczne,

13

kulturalne, prawne w odniesieniu zarówno do historii, jak i współczesności. Rozróżnia i potrafi zinterpretować różne punkty widzenia. Umie syntetyzować zagadnienia i hierarchizować ważność faktów. Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę.


drugi




15 godz. - wykład


2


wykład, dyskusja, projekcja filmu dokumentalnego związanego z tematyką wykładu + dyskusja


Zaliczenie na podstawie aktywnego uczestnictwa w zajęciach

Forma i warunki zaliczenia przedmiotu/modułu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia

zaliczenie


Wizja Polski w programach partii i stronnictw politycznych. Istota sporów między rządem londyńskim a KRN-PKWN. Główne organizacje opozycyjne w pierwszych latach Polski Ludowej. Geneza i istota kryzysu w kierownictwie PPR w 1948 roku. Przejawy „stalinizacji” życia w Polsce. Przyczyny kryzysu politycznego w 1956 roku i jego następstwa. Spory i kontrowersje wokół oceny „dekady Gierka”. Geneza „Solidarności” i stan wojenny. III Rzeczpospolita: geneza, przemiany i ich ocena.


A. Czubiński, Dzieje najnowsze Polski, Poznań 1992, W. Pobóg-Malinowski, Najnowsza historia polityczna Polski, t. II i III, Londyn 1959, 1960, W. Roszkowski, Najnowsza historia Polski, Warszawa 1983, A. Dudek, Pierwsze lata III Rzeczypospolitej, Kraków 1997, wskazane przez prowadzącego artykuły prasowe, wybrane przez prowadzącego filmy dokumentalne i programy telewizyjne związane z tematem.

Nazwa przedmiotu kształcenia REKLAMA I PROMOCJA



Ma wiedzę o strukturach społecznych, politycznych, ekonomicznych i kulturowych oraz rozumie procesy ich zmian. Ma informację na temat mediów w warunkach społeczeństwa informacyjnego. Potrafi analizować postawy i zachowania jednostek oraz grup społecznych w życiu publicznym. Posiada zdolność analizowania i oceniania treści przekazu

14

medialnego i jego wykorzystania w działalności publicznej. Jest przygotowany do uczestnictwa w budowaniu zinstytucjonalizowanych form aktywności obywatelskiej. Jest przygotowany do kierowania małymi zespołami ludzkimi. Ma potrzebę dalszego uzupełniania wiedzy oraz doskonalenia i poszerzania umiejętności.


pierwszy




15 godz. - wykład


2

Stosowane metody dydaktyczne Metoda podająca


Pisemne sprawdziany wiedzy, dyskusja moderowana przez prowadzącego, prezentacje kreacyjne.


zaliczenie


Tworzenie się informacji na poziomie fizycznym, biologicznym i kulturowo-cywilizacyjnym. Nośniki i treści komunikatu reklamowego. Zagadnienie identyfikacji: firmy, kampanii reklamowej, przedmiotu reklamy. Reklama jako proces kreacji. Dobór stylistyki , sposoby zapewnienia atrakcyjności dla adresatów reklamy. Organizacyjne i techniczne warunki powstawania, funkcjonowania i wygaszania kampanii reklamowych. Slogan w reklamie. Mierzenie skuteczności kampanii reklamowych.


K. Albin, Reklama - przekaz, odbiór, interpretacja, Warszawa -Wrocław 2000, W. Chłopicki, J.Świątek, Angielski w polskiej reklamie, Warszawa-Kraków 2000, B.L. Kaczmarek, Misterne gry w komunikację, Lublin 2005, J. Łodziana - Grabowska, Efektywność reklamy, Warszawa 1996, M. Laszczak., Psychologia przekazu reklamowego, Kraków 1998, S. Kuśmierski, Reklama jest sztuką, Warszawa 1996, A. Karpowicz, Jak reklamować zgodnie z prawem, Warszawa 1997, B. Nierenberg, Reklama jako element procesu komunikacji rynkowej, Opole 2004, W. Smid, Encyklopedia promocji i reklamy, Kraków 2001,

Nazwa przedmiotu kształcenia PERSWAZJA W STYLACH JĘZYKOWYCH


Efekty kształcenia dla przedmiotu kształcenia

Rozumie zróżnicowanie polszczyzny, dostrzega różnice między językiem pisanym i mówionym.

15

(wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne)

Potrafi porozumiewać się przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych. Potrafi swobodnie posługiwać się technikami argumentacyjnymi i chwytami erystycznymi. Jest przygotowany do aktywnego i świadomego uczestnictwa w dyskursie publicznym w zakresie kultury językowej i perswazji. Ma potrzebę doskonalenia własnych kompetencji językowych

Semestr, w którym przedmiot/moduł jest realizowany

pierwszy


Wymagania wstępne i dodatkowe Uczestnictwo w zajęciach wynika z z programu studiów.


15 godz. - wykład


2


Metoda podająca – wykład, prezentacje. Aktywizowanie słuchaczy poprzez aranżowanie dyskusji. Zadania praktyczne, potwierdzające wiedzę I umiejętności słuchacza.


Ocena aktywności słuchaczy poprzez: uczestnictwo w dyskusji, opracowanie wskazanego problemu związanego z tematyką wykładu, wykonanie zadań praktycznych.


zaliczenie


Perswazja ze stanowiska komunikacyjno - funkcjonalnego. Perswazja ze stanowiska socjologicznego. Perswazja ze stanowiska psychologicznego. Argumenty perswazyjne. Perswazja polityczna i ideologiczna. Reklama jako forma swoistej perswazji. Językowe środki perswazyjne; poprawność i funkcjonalne odstępstwa od poprawności w strategii budowy tekstów perswazyjnych. „Błędy” strategiczne i błędy rzeczywiste w niektórych tekstach publicystycznych. Współczesna ekspansja potocznej odmiany polszczyzny w stylu publicystycznym. Slogany. Nowatorstwo w języku współczesnej publicystyki. Spojrzenie na skuteczność perswazji językowej.


J. Bralczyk, K. Mosiołek-Kłosińska, O języku polskiej polityki lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, Warszawa 2003, J. Bartmiński, Język w kręgu wartości. Studia semantyczne, Lublin 2003, J. Bralczyk, K. Mosiołek-Kłosińska, Język w mediach masowych, Warszawa 2000, M. Kochan, Slogany w reklamie i polityce, Warszawa 2002, W. Lubaś, Polskie gadanie. Podstawowe cechy i funkcje potocznej odmiany polszczyzny, Opole 2003,

16

K. Szymanek, Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny, Warszawa 2001.

Nazwa przedmiotu kształcenia PUBLIC RELATIONS - PRZEDMIOT, NARZĘDZIA, METODY



Posiada wiedzę z zakresu teoretycznych aspektów public relations, modeli ich realizowania w różnego rodzaju instytucjach, na różnych poziomach i w różnych krajach. Dysponuje wiadomościami z zakresu rozwoju PR, postrzegania tej dziedziny i terminologii używanej do jej opisu. Posiada wiedzę na temat znaczenia mediów masowych w społeczeństwie i funkcjonowaniu instytucji różnego rodzaju. Potrafi prawidłowo interpretować potrzeby komunikacyjne różnego rodzaju instytucji, wskazując najlepsze strategie polityki komunikacyjnej i narzędzia w nich stosowane. Posiada umiejętność organizowania działalności komunikacyjnej instytucji różnego rodzaju, biorąc pod uwagę złożone potrzeby instytucji oraz jej otoczenia społecznego. Potrafi przygotowywać różnego rodzaju wystąpienia – pisemne i ustne – skierowane do różnego rodzaju odbiorców, w tym odbiorców masowych. Działając przestrzega wartości etycznych i norm prawnych, zdając sobie sprawę z ich znaczenia dla pozytywnego postrzegania organizacji przez jej otoczenie. Przedkładając dobro społeczne nad własny interes potrafi współdziałać w grupie, pełniąc w niej różnorodne role.


pierwszy




15 godz. - wykład


2

Stosowane metody dydaktyczne Metoda podająca z elementami prezentacji multimedialnych.


Dyskusja na wykładach, rozwiązywanie problemów, przygotowanie strategii PR fikcyjnej firmy.


zaliczenie


Public relations na świecie. Public relations w Polsce. Tożsamość, wizerunek organizacji. Komunikacja zewnętrzna. Komunikacja wewnętrzna. Dobór technik public relations. Współpraca z mediami. Zarządzanie sytuacją kryzysową. Ocena efektów programów public relations. Etyka public relations.


P. Andrzejewski, W. Kot, Media relations - budowanie reputacji firmy, Warszawa 2002,

17

S.Black, Public relations, Kraków 2001, J. Cianciara, B. Uścińska, Komunikacja społeczna. Komunikowanie z mediami w praktyce, Wrocław 1999, A. Drzycimski i zespół, Komunikatorzy. Wpływ, wrażenie, wizerunek, Warszawa-Bydgoszcz 2000, T. Goban Klas, Public relations czyli promocja reputacji, Warszawa 1996, S.F. Gross, Inteligencja stosunków międzyludzkich, Warszawa 1999, B.L. Kaczmarek, Misterne gry w komunikację, Lublin 2005, T. Smektala, Public relations w sytuacjach kryzysowych przedsiębiorstw, Wrocław 2001, D. Tworzydło, Public relations. Teoria i praktyka przypadków, Rzeszów 2005, K. Wójcik, Public relatione od a do z, Warszawa 2000.

Nazwa przedmiotu kształcenia RZECZNICTWO PRASOWE



Rozumie zasady działania instytucji i struktur społecznych, potrafi określać ich wzajemne relacje, umie ocenić ich rolę w procesie komunikacji społecznej, rozpoznaje zasięg ich oddziaływania oraz specyfikę przekazów i wie jak nawiązywać z nimi relacje o charakterze komunikacyjnym. Umie identyfikować gatunki dziennikarskie oraz inne style wypowiedzi publicznej, również o charakterze perswazyjnym, rozpoznaje uczestników różnych procesów komunikacyjnych, potrafi określić ich znaczenie i rolę w dyskursie publicznym; umiejętnie dekoduje komunikaty, ma świadomość różnego podłoża kontekstowego, wpływającego na odmienną interpretację kodów komunikacyjnych, sprawnie posługuje się symbolami. Umie sklasyfikować typy organizacji medialnych, rozumie i właściwie interpretuje ich specyfikę w procesach komunikacyjnych, rozpoznaje charakterystyczne dla nich formy przekazu; rozumie specyfikę warsztatu dziennikarskiego w określonym typie mediów oraz odmienne zasady organizacji redakcji i ich pracy w różnych typach mediów. Zna zasady konstruowania spójnych i zrozumiałych komunikatów dla mediów, rozróżnia gatunki dziennikarskie i potrafi je dostosować do konkretnych celów komunikacyjnych, szczególnie wykorzystując informację, wywiad i artykuł; posługuje się językiem specjalistycznym wymaganym w określonych sytuacjach komunikacyjnych, potrafi także dostosować styl wypowiedzi, zwłaszcza ustnej, do odbiorców nie będących specjalistami w określonych dziedzinach. Umiejętnie dobiera kanały i techniki komunikacyjne dostosowując je do celów komunikacji. Łatwo nawiązuje kontakty międzyludzkie, z innymi uczestnikami procesu komunikacji, rozumiejąc także znaczenie komunikacji niewerbalnej. Ma świadomość znaczenia dobrze zorganizowanego biura prasowego, które realizuje politykę informacyjną, określa zakres działania takiego biura i najważniejsze zadania członków personelu. Zna podstawowy zakres obowiązków i kompetencje zawodu rzecznika prasowego. Rozróżnia i umie nawiązywać różnorodne formy kontaktów z mediami oraz zorganizować konferencję prasową. Potrafi stosować odpowiednią argumentację w kontaktach z mediami, wie jak postępować w sytuacjach kryzysowych. Umie przeprowadzić monitoring

18

mediów oraz analizować skuteczność działań komunikacyjnych rzecznika prasowego. Ma świadomość, że rzecznik prasowy reprezentuje organizację w kontaktach z mediami, otoczeniem zewnętrznym organizacji oraz wewnątrz, w relacjach z pracownikami/działaczami organizacji. Rozumie, że rzecznik prasowy musi zachowywać wysokie standardy profesjonalne oraz etyczne, oraz że musi doskonalić swoje umiejętności interpersonalne i kompetencje komunikacyjne w miarę jak zmieniają się warunki społeczne i komunikacyjne. Potrafi zaplanować różnorodne strategie komunikacyjne, dobierając - odpowiednie do celów komunikacyjnych – kanały komunikacji, kody oraz odbiorców komunikatu, aby zapewnić ich wysoką skuteczność. Potrafi wcielić się w rolę reprezentanta grupowych interesów w kontaktach z mediami, potrafi sprawnie tworzyć komunikaty o celach i formach podejmowanej aktywności.


trzeci

Forma realizacji zajęć Konwersatorium/inne


Słuchacz powinien znać podstawowe pojęcia związane z komunikowaniem masowym oraz komunikacją społeczną, powinien dysponować wiedzą w zakresie gatunków medialnych oraz mieć podstawową wiedzę o polskim systemie medialnym.




2


Dyskusja nad zadanymi problemami z wykorzystaniem technik multimedialnych, moderowana przez prowadzącego w trakcie ćwiczeń -Symulacje sytuacji komunikacyjnych oraz analiza przykładów (case study).


Ocena końcowa wystawiana jest na podstawie aktywnego udziału słuchacza w dyskusjach moderowanych przez prowadzącego, co pozwoli ocenić jego wiedzę i zaangażowanie w realizację przedmiotu w trakcie kolejnych zajęć; brak aktywności skutkuje koniecznością zaliczenia tematów podczas konsultacji.


zaliczenie


Public relations a media: techniki i strategie komunikacyjne, monitoring środowiska medialnego. Kryteria doboru mediów jako przekaźników treści. Formy współpracy z mediami: dostarczanie wypowiedzi pisanych, kontakty publiczne, kontakty off the record. Typy pisemnych wypowiedzi dostarczanych mediom do upowszechniania i wykorzystania; zasady przygotowania wypowiedzi pisemnych, tworzenie layoutów. Konferencje prasowe, typy konferencji, powody ich organizowania, przygotowanie merytoryczne, zadania do wykonania po konferencji. Wywiady dla celów pr; typy wywiadów; wskazania dla udzielających wywiadów.

19


J. Altkorn, Wizualizacja firmy, Kraków 1999, W. Budzyński, Public relations, zarządzanie reputacją firmy, Warszawa 1998, J. Cianciara, B. Uścińska, Komunikowanie się z mediami w praktyce, Wrocław 1998, M. Doering, K. Nowak, Instrukcja obsługi dziennikarza, Warszawa 1993, H. Pietrzak, J.B. Hałaj, Rzecznik prasowy. Teoria i praktyka, Rzeszów 2003, F. Schulz von Thun, Sztuka rozmawiania. Analiza zaburzeń, Kraków 2002, K. Wójcik, Public relations od a do z, t. II., Warszawa 2001, K. Wójcik, Reklama w praktyce, Warszawa 2000.

Nazwa przedmiotu kształcenia ETYKA MEDIÓW



Ma wiedzę o postawach i zachowaniach wedle „etyki przekonań” i „etyki odpowiedzialności”. Ma świadomość współczesnych podstawowych wyzwań i dylematów moralnych dziennikarstwa. Zna podstawowe zasady i normy deontologii dziennikarskiej – polskie i międzynarodowe. Potrafi identyfikować aksjologiczne determinanty postaw i zachowań dziennikarzy oraz mediów. Rozumie konieczność przestrzegania standardów etycznych profesjonalnych i uniwersalnych.


pierwszy


Wymagania wstępne i dodatkowe Słuchacz zna klasyczny podział filozofii i rozumie odpowiadające mu kluczowe pojęcia oraz ma wiedzę o prawnych podstawach funkcjonowania dziennikarstwa.




2


Metoda podająca, uwzględniająca możliwość dyskusji (debaty) komentującej problematyczne etycznie kazusy zaczerpnięte z bieżącej praktyki komunikowania społecznego.


Ocena semestralnej pracy zaliczeniowej


zaliczenie


Dziennikarskie kodeksy etyki zawodowej. Szczególna staranność i rzetelność w pracy dziennikarza. Tajemnica dziennikarska. Ochrona informatorów. Prawo do tajemnicy.


Konstytucja RP, Kodeks karny, Kodeks postępowania karnego,

20

Kodeks cywilny, Ustawa z dnia 28 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, Ustawa z dnia 8 października 2001 o dostępie do informacji publicznej, Ustawa z dnia 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 o radiofonii i telewizji R. Bartoszcze, Gwarancje wolności wypowiedzi w Europie Zachodniej, Kraków 1995 J. Sobczak, Prawo prasowe. Podręcznik akademicki, Warszawa 2000 J. Sobczak, Radiofonia i telewizja. Komentarz do ustawy, Kraków 2001 R. Golat, Prawo autorskie i prawa pokrewne,, Warszawa 2002 M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych, Toruń 2002

Nazwa przedmiotu kształcenia RETORYKA I ORTOFONIA



Dostrzega różnice między językiem pisanym i mówionym. Potrafi porozumiewać się przy użyciu zróżnicowanego języka i różnych technik komunikacyjnych. Zna podstawowe pojęcia z zakresu retoryki, erystyki i ortofonii i potrafi się nimi swobodnie posługiwać. Potrafi tworzyć i wygłaszać teksty publiczne, stosując odpowiednie strategie językowe debaty publicznej. Jest przygotowany do świadomego zabierania głosu w sporach publicznych, szanując jednocześnie przeciwnika.


drugi


Wymagania wstępne i dodatkowe Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu studiów. Ponadto słuchacz ma kompetencje językowe co najmniej na poziomie średnim.



Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi

2

Stosowane metody dydaktyczne Dyskusja merytoryczna, moderowana przez prowadzącego, aranżowanie debat, ćwiczenia retoryczne I ortofoniczne.


Aktywne uczestnictwo w ćwiczeniach


zaliczenie


Ortofonia – ćwiczenia dotyczące wymowy, prawidłowego oddychania, intonowania, akcentowania. Kompozycja wypowiedzi – przemówienia okolicznościowe. Inwencja, dyspozycja, elokucja. Techniki argumentacji. Chwyty erystyczne (sposoby, strategie, taktyka, manipulacja).

21

Sztuka negocjacji jako metoda osiągania celu. Dyskusja, debata, rozmowa, spór. Sposoby prowadzenia negocjacji – fazy negocjacji. Trudne sytuacje negocjacyjne. Cechy dobrego negocjatora.


Arystoteles, Retoryka, Warszawa 1988, R. Fisher, Dochodząc do tak, Warszawa 1999, B. Gronbeck, K. German i In., Zasady komunikacji werbalnej, Poznań 2001, Mosty zamiast murów. Podręcznik komunikacji interpersonalnej, pod red. J. Stewarta, Warszawa 2003, Z. Nęcki Negocjacje w biznesie, Kraków 2000, J. Ziomek, Retoryka opisowa, Warszawa 1990, A. Schopenhauer, Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 1984.

Nazwa przedmiotu kształcenia WARSZTAT DOKUMENTACYJNY DZIENNIKARZA



Ma wiedzę na temat zasad poprawnego pisania i redagowania tekstów dziennikarskich. Zna zasady etyki oraz prawa mediów. Potrafi współdziałać z innymi w ramach kolegium redakcyjnego, brać na siebie odpowiedzialność za jego funkcjonowanie, mając przy tym świadomość swojej odrębności i niezależności. Posiada umiejętność gromadzenia materiału dziennikarskiego i ich opracowania dokumentacyjnego Jest świadom konieczności ciągłego doskonalenia warsztatu dziennikarskiego.


pierwszy


Wymagania wstępne i dodatkowe Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu Podyplomowych Studiów Dziennikarskich




2

Stosowane metody dydaktyczne Ćwiczenia praktyczne – przygotowywanie dokumentacji do zadanych tematów.


Aktywność na zajęciach, ocena przez prowadzącego wiadomości słuchacza o sposobach gromadzenia dokumentacji przez dziennikarza


zaliczenie


Redagowanie jako proces decyzyjny. Między wydarzeniem a odbiorcą: tworzywo informacji dziennikarskiej, pozyskiwanie i przetwarzanie informacji jako system. Źródła informacji: rodzaje źródeł, omijanie pułapek. Źródło informacji a zainteresowanie dziennikarza. Sposoby pozyskiwania informacji. Przetwarzanie informacji a sposoby wypowiedzi

22

dziennikarskiej. Zasady oceny, selekcji i opracowań materiałów dziennikarskich w redakcjach.


M. Chyliński, S. Russ-Mohl, Dziennikarstwo, Warszawa 2007, Dziennikarstwo od kuchni, pod red. A. Niczyperowica, Poznań 2001, B. Garlicki, Metodyka redagowania gazety, Kraków 1998, B. Garlicki, Selekcja informacji w dziennikarstwie, Kraków 1981, S. Juszczyk, Komunikacja człowieka z mediami, Katowice 1998, M. Ziomecki, Vademecum redaktora, Warszawa 2002.

Nazwa przedmiotu kształcenia AKTORSTWO SPOŁECZNE



Ma uporządkowaną wiedzę z dziedziny Public Relations. Ma świadomość kompleksowej natury kodu językowego i kodów niewerbalnych. Posiada elementarne przynajmniej umiejętności pozwalające ocenić sytuację społeczną i zastosować odpowiednie środki werbalne i niewerbalne, aby osiągnąć planowaną skuteczność komunikacyjną, Ma świadomość wagi refleksji na tematy etyczne związane z własnym postępowaniem, Ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności i będzie je stale rozwijać. Potrafi myśleć i działać elastycznie, wybierając właściwą z punktu widzenia spodziewanych efektów oraz zmieniającej się sytuacji strategię komunikacyjną.


czwarty


Wymagania wstępne I dodatkowe Opanowanie narzędzi I metod Public Relations, Znajomość w stopniu dobrym kodu werbalnego i kodów niewerbalnych oraz wynikających stąd zachowań.




2

Stosowane metody dydaktyczne Studiowanie literatury przedmiotu, ćwiczenia praktyczne przed auditorium, ćwiczenia praktyczne przed kamerą,


Aktywne uczestnictwo w zajęciach. Ocena przez prowadzącego działań słuchaczy.


zaliczenie


Wizerunek – definicja i funkcje; znaczenie wizerunku; pierwsze wrażenie. Komunikacja niewerbalna – wygląd; wzrok, dotyk, gesty i postawa ciała; interpretacja i ekspresja mówienia, język przestrzeni; otoczenie rzeczowe. Komunikacja werbalna – warunki skutecznego przekazu;

23

środki retoryki; sposoby wzbudzania sympatii. Techniki argumentacji – rodzaje i przykłady zastosowania; zasady skutecznej komunikacji. Symulacje udziału w sytuacjach społecznych.


A. Drzycimski z zespołem, Komunikatorzy. Wpływ. Wrażenie. Wizerunek, Warszawa -Bydgoszcz 2000, R.B. Cialdini, Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka, Gdańsk 1995, W. Głodowski, Bez słowa. Komunikacyjna funkcja zachowń niewerbalnych, Warszawa 1999, S.F. Gross, Inteligencja stosunków międzyludzkich, Warszawa 1999, M. Kochan, Pojedynek na słowa. Techniki erystyczne w publicznych sporach, Kraków 2005, M. Leary, Wywieranie wrażenia na innych. O sztuvce autoprezentacji, Gdańsk 2002, J. Mikułowski Pomorski, Z. Nęcki.: Komunikowanie skuteczne, Kraków 1983, A. Pratkanis, E. Aronson , Wiek propagandy, Warszawa 2003,

Nazwa przedmiotu kształcenia OPINIA PUBLICZNA I JEJ BADANIE



Ma pogłębioną wiedzę na temat metod i technik badań nad mediami w aspekcie całego procesu komunikacyjnego oraz interdyscyplinarności tego typu procedur badawczych, ma szeroką znajomość dyskursu medialnego i możliwość jego analizy; rozumie zależności między kształtowaniem się form i stylów komunikacji werbalnej a zmianami w społeczeństwie informacyjnym, zwłaszcza w odniesieniu do nowych mediów, dogłębnie rozumie proces formowania struktury opinii publicznej, jej znaczenie w funkcjonowaniu społeczeństwa demokratycznego oraz rolę środków masowego przekazu w kształtowaniu opinii publicznej, rozumie zasady funkcjonowania i organizacji systemu społeczno-kulturowego oraz procesy i zjawiska składające się na życie kulturalne, zarówno w wymiarze lokalnym i regionalnym, jak i krajowym czy międzynarodowym, zwłaszcza w wymiarze komunikacyjnym, posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania, analizowania, oceniania, selekcjonowania i przetwarzania informacji z różnych źródeł oraz formułowania na tej podstawie krytycznych sądów na temat zjawisk i procesów komunikacyjnych, posiada rozwinięte umiejętności badawcze: rozróżnia orientacje w metodologii badań medioznawczych, formułuje problemy badawcze, dobiera adekwatne metody, techniki i konstruuje narzędzia badawcze; potrafi wnioskować, opracować oraz przedstawić wyniki badań, jak również wskazać dalsze ich etapy i kierunki ich etapy i kierunki, zna zakres posiadanej przez siebie wiedzy i posiadanych umiejętności dotyczących zwłaszcza zjawisk komunikacyjnych, rozumie potrzebę ustawicznego dokształcania i rozwoju zawodowego, wykazuje gotowość do wszechstronnego uczestnictwa we współczesnym dyskursie medialnym oraz do samodzielnej i krytycznej oceny współkreowanej przez media rzeczywistości.


czwarty

24


Wymagania wstępne i dodatkowe brak




2


W pierwszym etapie ćwiczeń analiza najważniejszych metod badania opinii publicznej. W drugim etapie grupy słuchaczy prezentować będą opracowane szczegółowo wybrane tematy. Opracowania muszą być w formie pisemnej dostępne w wersji elektronicznej dla pozostałych słuchaczy będą przedmiotem dyskusji na zajęciach.


Praca pisemna z wygłoszeniem komentarza do analizowanego problemu, pisemne sprawdziany wiedzy


zaliczenie


Historia pojęcia. Sposoby definiowania i teorie związane z opinią publiczną. Badanie stanu opinii publicznej. Metody badań. Projektowanie kwestionariusza ankiety (elementy składowe, ich struktura i charakterystyka). Analiza i prezentacja wyników badań. Metody kształtowania opinii publicznej. Skuteczność promocji.


Kuśmierski S., Opinia publiczna: wprowadzenie do teorii, Warszawa 1997, Kuśmierski S., Społeczeństwo, opinia publiczna, propaganda, Warszawa 1987, Młyniec E., Opinia publiczna: wstęp do teorii, Wrocław 2002, Propaganda i opinia publiczna w społeczeństwie globalnym, red. S. Kuśmierski, Warszawa 1989, Opinia publiczna i środki masowego przekazu a ujemne zjawiska społeczne, red. B. Hołyst, Warszawa 1981, Dyoniziak R., Sondaże a manipulowanie społeczeństwem, Kraków 1997, Tarde G., Opinia i tłum, Warszawa 1904, Lippmann W., Public Opinion, New York 1960, Wilson F.G., A theory of Public Opinion, Chicago 1962 Mikułowski Pomorski J., Komunikowanie interpersonalne a opinia publiczna, „Zeszyty Prasoznawcze”, 1978 nr 3, Goban-Klas T., Audytorium a publiczność-analiza wzajemnych relacji, „Studia Socjologiczne” 1968, nr 2, Wiatr J.J., Opinia publiczna – pojęcie i problematyka, „Studia Socjologiczno-polityczne”, 1959 nr 4.

Nazwa przedmiotu kształcenia

Konwersatorium monograficzne: DZIENNIKARSTWO ŚLEDCZE



Zna i rozumie media współczesne i specyfikę różnych form i nośników. Potrafi właściwie analizować przyczyny i przebieg procesów i zjawisk społecznych.

25

Rozróżnia i potrafi zinterpretować różne punkty widzenia i obiektywnie je przedstawić w mediach. Ma świadomość ważności etyki, szczególnie w uprawianiu dziennikarstwa śledczego.


czwarty

Forma realizacji zajęć konwersatorium

Wymagania wstępne i dodatkowe Słuchacz wybierający konwersatorium z dziennikarstwa śledczego powinien znać prawo prasowe I kodeksy etyczne


10 godz. - konwersatorium


2

Stosowane metody dydaktyczne Prezentacja typowych śledztw dziennikarskich, analiza I ocena, dyskusja


Aktywne uczestnictwo słuchaczy w zajęciach


ćwiczenia zaliczenie


Przypadek: Egon Erwin Kisch. Bob Woodword i Carl Bernstein. Metody i skutki zdobywania informacji. Informatorzy – źródła: on the rekord, off the rekord, pipelines. „Biały wywiad”. Zasady: prawdy, obiektywizmu, oddzielenia informacji od komentarza. Dziennikarstwo śledcze a prymat dobra społecznego. Dziennikarstwo śledcze a prawo. Dziennikarstwo śledcze a etyka dziennikarska.


Dziennikarstwo śledcze. Teoria i praktyka w Polsce, europie i Stanach Zjednoczonych, Łódź 2006, M. Herman, Potęga wywiadu, Warszawa 2002, P. Kwiatkowski, Przedsiębiorstwo Apokalipsa. O etyce dziennikarskiej, Poznań 2003, E. Nowińska, Prawo dla dziennikarzy, Warszawa 1999, Wskazane przez prowadzącego materiały prasowe.


KONWERSATORIUM MONOGRAFICZNE – EKONOMIKA MEDIÓW



Podstawowym celem przedmiotu jest charakterystyka funkcjonowania rynku środków masowej informacji jako segmentu rynku ekonomicznego. Poznanie zasad jego organizacji, specyfiki ekonomicznej poszczególnych jego typów i rodzajów. Przedmiot bazuje zarówno na wiedzy dotyczącej funkcjonowania całego systemu informacji, jego wybranych segmentów jak i aspektach prawnych organizacji środków masowej informacji. Kurs ma na celu nabycie praktycznej wiedzy w zakresie praktycznej analizy funkcjonowania mediów masowych na rynku ekonomicznym

26

zarówno w wymiarze segmentu medialnego jak i konkretnego medium masowego.


czwarty


Wymagania wstępne i dodatkowe Podstawowa wiedza z zakresu ekonomii. Znajomość struktury i funkcjonowania rynku medialnego w Polsce.




2

Stosowane metody dydaktyczne Dyskusja moderowana przez prowadzącego, przygotowanie projektu badawczego, analizy studium przypadku.


Ocena przygotowania do zajęć na podstawie udziału w dyskusjach, ocena projektu badawczego


Podstawą zaliczenia przedmiotu są:pozytywna ocena z kolokwium (test pisemny), które odbywa się w okresie poprzedzającym sesję egzaminacyjną; obecność na zajęciach; aktywne uczestnictwo w zajęciach (udział w dyskusji, znajomość lektur itp.); zaliczenie praktycznego projektu badawczego.


Badanie rynku informacyjnego;

Marketing na rynku środków masowego przekazu;

Finansowa polityka redakcji;

Ekonomiczne podstawy pracy dziennikarskiej;

Funkcjonowanie poszczególnych segmentów rynku medialnego prasa, radio, telewizja, Internet;

Analiza wybranego segmentu rynku prasowego. Zarówno w wymiarze lokalno0regionalnym jak i ogólnokrajowym


Dacko M., Wielkie fiasko. Fuzja AOL i Time Warner. Studium przypadku Warszawa 2007. Gmerek-Rajchel M., Formatowanie radia lokalnego. Toruń 2005. Jung, B. (red.): Media, komunikacja, biznes elektroniczny. Warszawa 2001. Jupowicz-Ginalska A., Marketing medialny. Warszawa 2010. Katalog Mediów Polskich. Kraków 1995-2000. Kowalski, T.: Media i pieniądze. Ekonomiczne aspekty działalności środków komunikowania masowego. Warszawa 1998. Kowalski, T.: Między twórczością a biznesem. Wprowadzenie do zarządzania w mediach i rozrywce, Warszawa 2008 Kania, J.: Model działalności przedsiębiorstwa hurtu prasowego. Szczecin 2000. Kowalski, T., Jung, B.: Media na rynku. Wprowadzenie do ekonomiki mediów. Warszawa 2006. Mika, C.: Media masowe w europejskim prawie wspólnotowym. Toruń 1999. Nierenberg , B.: Zarządzanie mediami. Ujęcie systemowe. Kraków 2011. Nierenberg, b.: Publiczne przedsiębiorstwo medialne, determinaty, systemy, modele. Kraków 2007. Oleński, J.: Ekonomika informacji. Warszawa 2001. Sobczak, J.: Prawo środków masowej informacji. Prasa,

27

radio, telewizja. Toruń 1999. Patrzałek, W.: Segmentacja rynku prasowego. Wrocław 2002. Patrzałek, W.: Elementy marketingu na rynku prasy. Wrocław 2001. Żabiński, R.: Marketing na rynku prasowym. Warszawa 2010.


Konwersatorium monograficzne: KORESPONDENT WOJENNY



Ma uporządkowaną wiedzę szczegółową w niektórych obszarach studiowanej dyscypliny. Potrafi prawidłowo interpretować zjawiska, które są przedmiotem konwersatorium. Posiada umiejętność wykorzystania zdobytej wiedzy we własnej praktyce dziennikarskiej. Potrafi pracować w zespole. Ma świadomość ważności etyki w uprawianiu zawodu korespondenta. Ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie więc potrzebę dokształcania się


czwarty

Forma realizacji zajęć konwersatorium


Słuchacz wybierający konwersatorium z korespondencji wojennej powinien znać prawo prasowe i dziennikarskie kodeksy etyczne oraz mieć dużą wiedzę o regionie, w który się udaje.


10 godz. - konwersatorium


2


Analiza I interpretacja tekstów dziennikarskich wskazanych przez prowadzącego, projekcje materiałów dokumentalnych, dyskusja


Aktywne uczestnictwo w konwersatorium


zaliczenie


Reporter wojenny – świadek wydarzeń. Głośni reporterzy i metody ich pracy. Sposoby dokumentacji wydarzeń: wybór właściwej formy przekazu, szukanie sensu w wydarzeniu, odpowiedzialność. Instrumenty korespondenta: depesza, reportaż, korespondencja własna, film dokumentalny, fotoreportaż. Etyka dziennikarska w pracy korespondenta wojennego.


Biblia dziennikarstwa, pod red. A.Skworza i A. Niziołka, Kraków 2010, P.Chauvel, Reportet wojenny, Warszawa 2005, R. Kapuściński, Nie ogarniam świata, Warszawa 2007, P. Kwiatkowski, Przedsiębiorstwo Apokalipsa. O etyce dziennikarskiej, Warszawa

28

A. Magdoń, Reporter i jego warsztat, Kraków 1993, 2000, K. Mroziewicz, Dziennikarz w globalnej wiosce, Warszawa 2004, W. Wolter, Szkice z dziejów prasy światowej, Kraków 2005 oraz materiały wskazane przez prowadzącego.

Nazwa przedmiotu kształcenia METODYKA DZIENNIKARSTWA RADIOWEGO


Efekty kształcenia dla przedmiotu/modułu kształcenia (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne)

Posiada wiedzę społeczną i humanistyczną zorientowaną na praktyczne jej zastosowanie w mediach. Ma wiedzę na temat nadawcy i odbiorcy i łączących ich więzi. Posiada umiejętność komponowania elementów składowych audycji radiowej. Potrafi pracować w zespole. Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę.


pierwszy


Wymagania wstępne i dodatkowe Słuchacz powinien posiadać wiedzę o komunikowaniu masowym




3

Stosowane metody dydaktyczne Metoda podająca, ćwiczenia praktyczne – praca z mikrofonem, nagrywanie, montaż lub symulacje rzeczywistych sytuacji


Aktywne uczestnictwo w zajęciach, Ocena przez prowadzącego działań dziennikarskich


zaliczenie


Zwiedzanie rozgłośni radiowej. Ukazanie wielofunkcyjności radia – program radiowy, imprezy radiowe, promocja kultury i sztuki itp. Redagowanie prezentacja radiowych serwisów informacyjnych – symulacja rzeczywistej anteny lub praca z mikrofonem. Techniki przeprowadzania wywiadów – symulacja lub praca z mikrofonem. Pisanie i wygłaszanie felietonów i komentarzy. Próby prowadzenia audycji radiowych. Zapoznanie mz wzorcowymi krajowymi i światowymi audycjami radiowymi – analiza i dyskusja na ich temat.


Bariery w komunikowaniu, red. M. Golka, Poznań 2000, W. Bilip, Radiowe i telewizyjne formy literackie /w:/ Słownik literatury polskiej XX wieku, Wrocław 1992, A. Boyd, Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne, Kraków 2006, J Bralczyk, Język na sprzedaż, Warszawa 1996, B. Garlicki, Metodyka dziennikarska, Kraków 1974, T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe, Warszawa 1996,

29

Jaka informacja? Red. L. Dyczewski, Lublin – Warszawa 2009 M. Kaziów, O dziele radiowym, Wrocław 1972, W. Kubaszewska, M. Hermanowski, Radio. Historia i współczesność, Poznań 2008, Radio. Szanse i wyzwania, Kraków 1997.

Nazwa przedmiotu kształcenia METODYKA DZIENNIKARSTWA TELEWIZYJNEGO

Język przedmiotu/modułu kształcenia

polski


Posiada wiedzę społeczną i humanistyczną zorientowaną na praktyczne jej zastosowanie w mediach. Ma wiedzę o nadawcy i odbiorcy i łączących ich więziach. Umie hierarchizować i syntetyzować. Ma przekonanie o znaczeniu profesjonalnych zachowań i działań. Potrafi pracować w zespole.

Semestr, w którym przedmiot/moduł jest realizowany

drugi


Wymagania wstępne i dodatkowe Słuchacz powinien posiadać wiedzę o komunikowaniu masowym




3

Stosowane metody dydaktyczne Metoda podająca, ćwiczenia praktyczne – symulacja rzeczywistych zachowań przed kamerą lub praca z kamerą


Aktywne uczestnictwo w zajęciach. Ocena przez prowadzącego działań dziennikarskich słuchaczy.


zaliczenie


Zwiedzanie studia telewizyjnego. Istota telewizji: telewizja i radio, telewizja i teatr, telewizja i kino. Struktura obrazów w telewizji; środki wyrazu: fonia, wizja, język ekranu, kadr, plan, detal, szum, muzyka itd. Fakt, dokument a obraz w publicystyce telewizyjnej. Gatunki dziennikarstwa telewizyjnego. Osobowość dziennikarska. Ćwiczenia: wystąpienie w kadrze, rozmowa itp.


W. Bilip, Radiowe i telewizyjne formy literackie /w:/ Słownik literatury polskiej XX wieku, Wroclaw 1992, A. Boyd, Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne, Kraków 2007, S. Czyżewski, P. Sitarski, Kamera, światło montaż, Kraków 2001, T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe, Warszawa 1996, Bariery w komunikowaniu, red. M. Golka, Poznań 2000, W. Godzic, Oglądanie i inne przyjemności kultury popularnej, Kraków 1999,

30

J. Młodkowski, Aktywność wizualna człowieka, Łódź 1998, Psychologiczne aspekty odbioru telewizji, red. P. Francuz, Lublin 1999, Telewizja. Wideo. Komputer, red. A. Gwóźdź, Kraków 1997. M. Uhma, Elementy technologii telewizyjnej, Katowice 2007,

Nazwa przedmiotu kształcenia Metodyka pracy redakcyjnej : ADIUSTACJA



Ma uporządkowaną wiedzę szczegółową na temat organizacji tekstu. Posiada umiejętność wykorzystania zdobytej wiedzy w praktyce zawodowej. Potrafi odnieść zdobytą wiedzę i umiejętności do projektowania działań zawodowych. Posiada umiejętność pracy w zespole.


trzeci


Wymagania wstępne i dodatkowe Świadomość kompetencji językowych, a takowe absolwent studiów wyższych posiada. Uczestnictwo w zajęciach wynika z planu studiów.




1


Zapoznanie się z literaturą przedmiotu. Poznanie na przykładach zasad adiustacji merytorycznej oraz stylistyczno-językowej. Ćwiczenia praktyczne – przeprowadzenie adiustacji tekstu.


Na podstawie wykonanych przez słuchacza ćwiczeń praktycznych


Aktywne uczestnictwo w zajęciach, Zaliczenie na podstawie opanowanej wiedzy i wykonanych ćwiczeń praktycznych.


Organizacja i wyposażenie warsztatu redaktora. Rodzaje adiustacji: merytoryczna, stylistyczno - językowa, techniczna. Metodyka adiustacji: pierwsze, drugie i trzecie czytanie. Ćwiczenia praktyczne - przeprowadzenie adiustacji tekstu. Korekta i jej rodzaje. Ćwiczenia praktyczne - przeprowadzenie korekty tekstu.


L. Bogusławski, Korekta drukarska i wydawnicza, Warszawa 1967, B. Garlicki, Metodyka redagowania gazety, Kraków 1998, M. Kafel, H. Kurkowska, Adiustacja stylistyczne i techniczne opracowanie rękopisu, Warszawa 1956, R. Kietliński, R. Kirschke, Fotoskład, Warszawa 1983.


METODYKA PRACY REDAKCYJNEJ: SYSTEMY EDYTORSKIE


31


Ma wiedzę na temat nadawcy i odbiorcy i łączących ich więzi. Zna zasady organizacji działalności medialnej. Ma przekonanie o znaczeniu profesjonalnych zachowań i działań. Zna różne programy edytorskie i potrafi ich użyć do konkretnych zadań. Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę. Posiada umiejętność pracy w zespole.


trzeci






1

Stosowane metody dydaktyczne Ćwiczenia praktyczne – poznanie różnych programów edytorskich, a następnie wykonywanie konkretnych zadań zleconych przez prowadzącego w tych programach.


Aktywne uczestnictwo w zajęciach, ocena pracy słuchacza przez prowadzącego.


zaliczenie


Produkcja gazety dawniej i dziś. Program TAG. Program RAKPOL. Microsoft Word. Milenium. Programy narzędziowe: Eksplorator Windows, Horton Commander, Xtree, PCtools. Programy łamania: Ventura, Pagemarker, Quarkx Press.


R.C. Parker, Skład komputerowy – tajniki projektowania, Warszawa 1995, T. Szukała, Produkcja gazety /w:/ Dziennikarstwo od kuchni, pod red. A. Niczyperowicza, Poznań 2001, M. Wyszyńska, Gazeta designerów, Press 2005, nr 5, M.W. Zamęccy, Desktop publishing czyli projektowanie zza biurka, Warszawa 1994.

Nazwa przedmiotukształcenia Metodyka pracy redakcyjnej: MAKIETOWANIE I ŁAMANIE KOMPUTEROWE



Zna zasady organizowania działalności medialnej. Posiada umiejętność pracy w zespole. Ma przekonanie o znaczeniu profesjonalnego podejścia do zawodu. Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę


trzeci


32

Wymagania wstępne i dodatkowe Ma świadomość wykorzystania komputera w pracy redakcji. Zna specyfikę dziennikarstwa prasowego




1

Stosowane metody dydaktyczne Praca z komputerem – zajęcia praktyczne pod nadzorem prowadzącego, wykonanie samodzielne zadań przez słuchaczy, np. przygotowanie kolumny pisma


Ocena ciągła pracy i aktywności słuchacza, Ocena konkretnych zadań praktycznych


zaliczenie


Wykorzystanie komputera w pracy redakcyjnej. Nowe techniki opracowania i druku gazet i czasopism. Zastosowanie łamania komputerowego w procesie drukowania gazety i czasopisma /desktop publishing/. Przygotowanie tekstu do wykorzystania w łamaniu komputerowym. Przygotowanie fotografii i grafik - skanowanie, formaty graficzne, możliwości obróbki materiałów ilustracyjnych. Łamanie komputerowe - ćwiczenia praktyczne - samodzielne przygotowanie kolumn pisma.


R.C. Parker., Skład komputerowy - tajniki projektowania, Warszawa 1995, R.C. Parker, DTP dla opornych, Warszawa 1995, M. i W. Zamęccy, Desktop publishing czyli publikowanie zza biurka, Warszawa 1994, R. Krupa, S. Stanuch, ABC komputerowo - drukarsko - wydawnicze, Kraków 1994, C. Burke, Pismo w technice Desktop Publishing, Warszawa 1995, F. Trzaska, Poradnik redaktora, Warszawa 1976, F. Richardeau, Podręcznik typografii i łamania kolumn czyli sztuki drukarskiej, Warszawa 1997.


WARSZTATY DZIENNIKARSKIE - GATUNKI INFORMACYJNE



Zna metody analizy i interpretacji zjawisk i potrafi je właściwie zastosować i opisać. Ma wiedzę na temat współczesnej kultury medialnej. Posiada wiedzę językowo-kulturową o gatunku i tekście. Potrafi zastosować odpowiednia strategię komunikacyjną ze względu na medium i na odbiorcę. Potrafi weryfikować materiały dziennikarskie. Opanował wielokodowość przekazu potrzebną przy tworzeniu i realizacji informacji. Wykształcił umiejętność kreatywnego podejścia do tekstu i gatunku. Ma świadomość norm i reguł etycznych i moralnych obowiązujących w dziennikarstwie.

33


trzeci






1

Stosowane metody dydaktyczne Analiza materiałów dziennikarskich wzorcowych I własnych. Ćwiczenia praktyczne w tworzeniu informacji prasowej, radiowej I telewizyjnej.


Aktywność na zajęciach. Ocena przez prowadzącego prac słuchaczy.


Zaliczenie z oceną


Czym jest informacja. Doświadczenie zawodowe w pracy w newsach - co pomaga, co przeszkadza. Tworzenie programu informacyjnego - czego się wystrzegać. Organizacja pracy w newsroomie: technika, podział zadań. Warsztat dokumentacyjny dziennikarza. Formy dziennikarskie stosowane w telewizji typu news. „Szpigiel” czyli układ tematów w czołowych dziennikach. Human story. Reporter miejski i reporter wojenny. Informacja czy infotainment?


S. Allan, Kultura newsów, Kraków 2006, A. Boyd, Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne, Kraków 2006, W. Furman, A. Kaliszewski, K. Wolny-Zmorzyński, Gatunki dziennikarskie – teoria, praktyka, warsztat, Warszawa 2006, Jaka informacja?, red. Leon Dyczewski, Lublin – Warszawa 2009, K.Magdoń, Reporter i jego warsztat, Kraków 2000, A. Niczyperowicz /red/, Dziennikarstwo od kuchni, Poznań 2001, M. Wojtak, Gatunki prasowe, Lublin 2004.

Nazwa przedmiotukształcenia WARSZTATY DZIENNIKARSKIE - ARTYKUŁ



Posiada wiedzę językowa o gatunku i tekście. Wykształcił umiejętność kreatywnego podejścia do gatunku. Opanował wielokodowość przekazu potrzebną przy tworzeniu i realizacji gatunku.


trzeci



Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu studiów zapisanych w planie zajęć. Opanowanie genologii dziennikarskiej na zajęciach z Teorii form dziennikarskich

Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających


34

bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy


1

Stosowane metody dydaktyczne Analiza tekstów, ćwiczenia praktyczne – pisanie tekstów własnych


Aktywność na zajęciach, Ocena przez prowadzącego prac pisemnych


Zaliczenie z oceną


Cechy publicystyki, cechy artykułu. Odmiany artykułu - artykuł prasowy, reklamowy, sponsorowany. Ćwiczenia praktyczne - struktura i kompozycja poszczególnych odmian . Ćwiczenia praktyczne - styl i język poszczególnych odmian. Analiza tekstów własnych i specjalistów w ww. gatunku.


A. Salska, Artykuł /W:/ Zagadnienia Rodzajów Literackich, t. VII, z.2, Łódź 1965, M. Szulczewski, Artykuł /W:/ Publicystyka. Problemy teorii i praktyki, Warszawa 1976, Z. Tempski, Warsztat publicysty, „Zeszyty Prasoznawcze” 1979, nr 2, A. Niczyperowicz, Abc dziennikarstwa, Poznań 2001, J. Bralczyk, Język na sprzedaż, Warszawa 2004. T. Wojtak, Gatunki prasowe, Warszawa 2004.

Nazwa przedmiotu kształcenia WARSZTATY DZIENNIKARSKIE - FELIETON



Ma wiedzę dotycząca krystalizowania się i ewolucji gatunków dziennikarskich w różnych mediach. Zna funkcje felietonu i jego role w układach gazet, czasopism, ramówkach radiowych i telewizyjnych. Na podstawie zdobytej wiedzy potrafi konstruować różne typy felietonów zgodnie z ich normami gatunkowymi i kodami medialnymi. Ma świadomość konieczności doskonalenia się merytorycznego i praktycznego. Ma świadomość znaczenia etyki dziennikarskiej i stosowania się do niej we własnej praktyce dziennikarskiej


czwarty



Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu studiów. Słuchacz opanował już teorię form dziennikarskich i ma na ten temat odpowiednią wiedzę, którą wykorzysta na zajęciach praktycznych




1

35

Stosowane metody dydaktyczne Analiza I ocena wzorcowych felietonów. Opracowanie felietonu przez słuchacza. Analiza I ocena felietonów napisanych przez słuchaczy


Aktywny udział w ćwiczeniach. Pozytywne ocenienie efektów pracy słuchacza.


Zaliczenie z oceną


Fakt lub informacja medialna - podstawowy warunek powstania felietonu. Subiektywne przetworzenie lub skomentowanie faktu lub informacji. Manipulacja autorska podstawowym obiektywnym tworzywem tekstu. Odmienność felietonu w zależności od miejsca jego opublikowania. Ego, indywidualność, warsztat erudycyjny, umiejętność operowania metaforą i porównaniem. Felieton - przeciwieństwo tzw. solennej publicystyki: komentarza, artykułu publicystycznego, reportażu. Prowokacja intelektualna - podstawowa cecha felietonisty. Teksty własne słuchaczy - ich analiza i ocena.


Dziennikarstwo i świat mediów, pod. red. Z. Bauera i E. Chudzińskiego, Kraków 1996, M. Głowiński, A. Okopień-Sławińska, J. Sławiński, Zarys teorii literatury, Warszawa 1986, R. Jedliński, Gatunki publicystyczne w szkole średniej, Warszawa 1984, M. Wojtak, Gatunki prasowe, Lublin 2004, W. Wolert, Szkice z dziejów prasy światowej, Kraków 2005, teksty Marka Grońskiego i Ludwika Stommy z „Polityki”, Teksty Kazimierza Kutza z „Dziennika Zachodniego” oraz inne teksty felietonów wskazane przez prowadzącego.

Nazwa przedmiotu/modułu kształcenia*)

WARSZTATY DZIENNIKARSKIE - RECENZJA

Język przedmiotu/modułu kształcenia*)

polski

Efekty kształcenia dla przedmiotu/modułu kształcenia*) (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne)

Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany

czwarty





Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi*)

1


Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez

36

słuchaczy

Forma i warunki zaliczenia przedmiotu/modułu*), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia

zaliczenie


Krytyka artystyczna a recenzja. Funkcje recenzji. Struktura i kompozycja. Inwencja w wyborze tematu a inne właściwości opracowania recenzji. Opracowywanie recenzji prasowych, radiowych i telewizyjnych. Pisanie recenzji merytorycznych i impresyjnych.


J. Bar, Cechy specyficzne dłuższych form wypowiedzi, Wrocław 1967, Dziennikarstwo od kuchni, pod red. A. Niczyperowicza, Poznań 2001, J. Garztecki, O krytykach i recenzentach, „Perspektywy” 1978, nr 37, Recenzja /W:/ Encyklopedia wiedzy o prasie, pod red. J. Maślanki, Kraków 1976, R. Jedliński, Gatunki publicystyczne w szkole średniej, Warszawa 1984, J. Paszek, Recenzja /W:/ Leksykon szkolny. Gatunki paraliterackie publicystyczne i użytkowe, Gorzów Wlkp. 1986, T. Wojtak, Gatunki prasowe, Warszawa 2004.

Nazwa przedmiotu kształcenia WARSZTATY DZIENNIKARSKIE: REPORTAŻ



Zna metody analizy i interpretacji zjawisk i potrafi je właściwie zastosować i opisać. Zdobył odpowiednią wiedzę kulturową, teoretyczną, językową o gatunkach i tekstach. Opanował wielokodowość przekazu potrzebną przy tworzeniu i realizacji tekstu. Potrafi rozpoznać i ocenić walory warsztatowe, językowe i estetyczne przekazów w różnych mediach. Zna funkcje reportażu i jego role w układach gazet, czasopism, ramówkach radiowych i telewizyjnych. Na podstawie zdobytej wiedzy potrafi konstruować różne typy wywiadów dla różnych mediów i dla różnych odbiorców. Ma świadomość konieczności doskonalenia się merytorycznego i praktycznego.


czwarty


Wymagania wstępne i dodatkowe Słuchacz opanował już wiedzę na temat komunikowania masowego I teorii form dziennikarskich, którą wykorzysta na zajęciach praktycznych.


10 godz. ćwiczenia


1

37


Analiza I ocena wzorcowych reportaży. Ćwiczenia praktyczne – opracowanie tematów I ich analiza pod względem dziennikarskiej sprawności, precyzji, harmonii itd.


Pozytywna ocena przez prowadzącego efektów pracy słuchacza


Zaliczenie z oceną


Źródła informacji. Wywiad reporterski. Rekonstrukcja wydarzeń. Osobisty ton czy obiektywizm? Umiejętność widzenia. Jak zacząć? Struktura i kompozycja. Zakończenie, puenta. Fakt jako punkt wyjścia. Detal, epizod, kontrast. Styl i język. Zasady konstruowania reportażu literackiego. Warsztaty reporterskie nastawione są przede wszystkim na praktykę.


A. Boyd, Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne, Kraków 2006, Dziennikarstwo od kuchni, pod red. A. Niczyperowicza, Poznań 2001, B. Hennesy, Dziennikarstwo publicystyczne, Kraków 2009, A. Magdoń, Reporter i jego warsztat, Kraków 1993, M. Wojtak, Gatunki prasowe, Lublin 2004, K. Wolny-Zmorzyński, A. Kaliszewski, M. Furman, Gatunki dziennikarskie. Teoria, praktyka, język, Warszawa 2006.

Nazwa przedmiotu kształcenia WARSZTATY DZIENNIKARSKIE - Wywiad



Zna metody analizy i interpretacji zjawisk i potrafi je właściwie zastosować i opisać. Ma wiedzę dotyczącą krystalizowania się i ewolucji gatunków dziennikarskich w różnych mediach. Zna funkcje wywiadu i jego role w układach gazet, czasopism, ramówkach radiowych i telewizyjnych. Na podstawie zdobytej wiedzy potrafi konstruować różne typy wywiadów zgodnie z ich normami gatunkowymi. Ma świadomość konieczności doskonalenia się merytorycznego i praktycznego. Ma świadomość norm etycznych i potrafi się do nich dostosować w swojej pracy zawodowej.


trzeci



Uczestnictwo w zajęciach wynika z programu studiów. Słuchacz opanował już teorię form dziennikarskich i ma na ten temat odpowiednią wiedzę, którą wykorzysta na zajęciach praktycznych



Liczba punktów ECTS przypisana 1

38

przedmiotowi/modułowi*)


Analiza I ocena wzorcowych wywiadów. Przeprowadzenie wywiadu z zaproszonym na zajęcia gościem. Opracowanie wywiadu przez słuchacza. Analiza I oceana wywiadów opracowanych przez słuchaczy


Aktywny udział w ćwiczeniach. Pozytywne ocenienie przez prowadzącego efektów pracy słuchacza.


Zaliczenie z oceną


Sztuka wywiadu, czyli jak pytać, żeby chcieli z nami rozmawiać – analizy słynnych wywiadów. Jak zrobić dobry wywiad przygotowanie do rozmowy z gościem; zdobycie informacji, przygotowanie pytań i kompozycji wywiadu. Wywiad z gościem spotkania – przeprowadzenie wywiadu przez słuchaczy. Ocena i dyskusja nad gotowymi pracami słuchaczy. Jak pokazać rozmówcę – podsumowanie.


S. Bortnowski, Warsztaty dziennikarskie, Warszawa 2003 Dziennikarstwo i świat mediów, pod. red. Z. Bauera i E. Chudzińskiego, Kraków 1996, R. Jedliński, Gatunki publicystyczne w szkole średniej, Warszawa 1984, K. Macią, W kręgu pamiętników mówionych, Rzeszów 2001, M. Wojtak, Gatunki prasowe, Lublin 2004, Publikowane w formie książkowej wywiady.

Nazwa przedmiotu kształcenia ANALIZA MATERIAŁÓW DZIENNIKARSKICH



Ma uporządkowaną wiedzę na temat specyfiki materiałów dziennikarskich dla różnych mediów. Potrafi porozumiewać się przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych Potrafi analizować , oceniać i użytkować materiał dziennikarski przy użyciu różnych źródeł i sposobów. Wykazuje gotowość do uczestnictwa we współczesnym dyskursie medialnym.


drugi






2


W zależności, czy prowadzącym jest dziennikarz prasowy, radiowy czy telewizyjny podstawą analizy, interpretacji i oceny są teksty z różnych mediów, więc i metody pracy ze słuchaczami są zróżnicowane. Prezentacja różnorodnych tekstów dziennikarskich. Analiza, interpretacja i ocena.

39

Dyskusja. Przedstawienie tekstu wzorcowego I jego analiza.


Zaliczenie na podstawie aktywnego uczestnictwa w zajęciach.


zaliczenie


Poszukiwanie tematów. Przygotowanie merytoryczne. Zbieranie materiałów. Ograniczone zaufanie do informatorów. Konieczność weryfikacji. Gromadzenie dokumentacji. Selekcja materiału. Jak pisać. Rola początku i zakończenia. Poszukiwanie skrótu. Plan i kompozycja. Nieeksponowanie siebie. Reguły obowiązujące dziennikarza. Trzymanie się faktów. Unikanie sądów nie mających pokrycia w zebranym materiale. Przykłady dobrej i złej roboty dziennikarskiej na podstawie aktualnych publikacji prasowych. Analiza publikacji.


Ryszard Kapuściński: Ze światem na ty „Przegląd” z 4 III 2002 lub „Angora” nr 11 z 17 III 2002, Barbara Pietkiewicz: Dusza na papierze ,„Press” , marzec 2001, Zofia Sokół: Poetyka i pragmatyka gatunków dziennikarskich (seminarium), Roczniki Prasy Polskiej 1999, z. 1, W. Pisarek: Nowa retoryka dziennikarska, Kraków 2002, A. Boyd, Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne, Kraków 2006.

Nazwa przedmiotu kształcenia SPOTKANIA Z LUDŹMI MEDIÓW



Ma wiedzę o różnych rodzajach struktur i instytucji społecznych. Zna podstawowe zasady konstrukcji tekstów medialnych. Potrafi analizować i definiować części składowe tekstów medialnych używając naukowej argumentacji. Jest przygotowany do świadomego odbioru konkretnych tekstów. Ma potrzebę dalszego kształcenia swoich kompetencji nadawczych.


W każdym semestrze dwa spotkania

Forma realizacji zajęć Spotkanie autorskie, rozmowa zaproszonego gościa z audytorium.


Słuchacz ma obowiązek merytorycznie przygotować się do rozmowy z gościem.


24 godz. -ćwiczenia


2

40



Obecność na spotkaniu.


Bez zaliczenia


Zapraszamy najbardziej znanych dziennikarzy prasowych, radiowych i telewizyjnych. Nasi goście opowiadają o swojej pracy i odpowiadają na pytania słuchaczy, którzy wcześniej do takiej rozmowy przygotowują się merytorycznie.


Nazwa przedmiotu kształcenia SEMINARIUM DYPLOMOWE - PRASOWE

Język przedmiotu/modułu kształcenia

polski


Potrafi korzystać z ustaleń różnych dyscyplin naukowych dla oglądu problematyki związanej z funkcjonowaniem prasy. Dostrzega wpływ przeobrażeń mediów na postrzeganie świata przez odbiorców. Rozróżnia i potrafi interpretować różne punkty widzenia funkcjonujące w mediach. Posiada umiejętność przygotowania różnych form dziennikarskich, zredagowania ich i odpowiedniego zamieszczenia na stronie gazety lub czasopisma. Posiada umiejętność pracy w zespole. Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę.


trzeci i czwarty

Forma realizacji zajęć seminarium

Wymagania wstępne i dodatkowe Merytoryczne i praktyczne opanowanie wiedzy z zakresu pierwszego i drugiego semestru Podyplomowych Studiów Dziennikarskich


30 godz. - seminarium


2

Stosowane metody dydaktyczne Jak w treściach programowych.


Ocena poszczególnych materiałów do wydawanego pisma, ocena ról, których słuchacze się podjęli, ocena efektu finalnego – gotowego pisma.


zaliczenie z oceną


Zapoznanie słuchaczy z redagowaniem czasopisma, które stanowić będzie ich pracę dyplomową – co najmniej 20 stron w formacie A4, pismo o charakterze społeczno-kulturalnym. Na pierwszych zajęciach grupa dzieli się - dokonując wyboru redaktora naczelnego, sekretarzy i redaktorów technicznych. Zadaniem grupy jest przygotowanie w semestrze pisma społeczno-kulturalnego.

41

Omówienie ogólnie zawartości numeru, podział na działy i tematy. Przygotowywanie tekstów do pisma. Propozycje układu tekstów na poszczególnych stronach numeru, a następnie podjęcie ostatecznej decyzji. Próby makietowania i łamania komputerowego. Zatwierdzenie ostatecznej wersji numeru pisma. Wydanie pisma.


Nazwa przedmiotu kształcenia SEMINARIUM DYPLOMOWE - RADIOWE



Potrafi korzystać z ustaleń różnych dyscyplin naukowych dla oglądu problematyki związanej z funkcjonowaniem mediów. Dostrzega, jak przeobrażenia mediów wpływają na postrzeganie świata. Rozróżnia i potrafi zinterpretować różne punkty widzenia funkcjonujące w mediach na różnych etapach ich rozwoju. Umie syntetyzować zagadnienia i hierarchizować ważność faktów. Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę. Posiada umiejętność przygotowania audycji radiowych. Poznał technikę montażu.


trzeci i czwarty


Wymagania wstępne i dodatkowe Słuchacz powinien zaliczyć przedmioty z pierwszego i drugiego semestru Podyplomowych Studiów Dziennikarskich




2


Zapoznanie słuchaczy z tematyką seminarium. Zadeklarowanie tematyki i form audycji, które będą przedmiotem opracowania na seminarium. Praca nad konkretnymi przedsięwzięciami radiowymi. Przedstawienie audycji dyplomowych.


Ocena przez prowadzącego przygotowanych audycji. Emisja na antenie Radia Katowice najlepszych prac.


zaliczenie z oceną


Zasady zbierania informacji. Zasady pisania scenariusza radiowego. Redagowanie dziennika z prezentacją w studiu. Techniki przeprowadzania wywiadów radiowych. Redagowanie i wygłaszanie felietonów i komentarzy. Przygotowywanie audycji publicystycznych. Przygotowywanie audycji edukacyjnych. Poetyka reportażu radiowego.

42

Technika montowania audycji.

Zajęcia kończą się konkretnym przedsięwzięciem. Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej

Nazwa przedmiotu kształcenia SEMINARIUM DYPLOMOWE - PUBLIC RELATIONS



Potrafi korzystać z ustaleń różnych dyscyplin naukowych dla oglądu problematyki związanej z Public Relations. Rozróżnia i potrafi interpretować różne punkty widzenia. Potrafi właściwie analizować przyczyny i przebieg procesów i zjawisk. Posiada umiejętność przygotowania pracy pisemnej na zadany temat w oparciu o odpowiednie źródła i literaturę przedmiotu. Umie syntetyzować zagadnienia i hierarchizować ważność faktów. Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę.


trzeci i czwarty


Wymagania wstępne i dodatkowe Zaliczenie prze słuchacza przedmiotów przewidzianych w programie na pierwszym i drugim semestrze Podyplomowych Studiów Dziennikarskich.




2


Wspólne z prowadzącym wybranie tematu seminarium. Kwerenda literatury. Poszukiwanie przypadków. Obranie przez słuchacza tematu własnej pracy. Pisanie pracy dyplomowej


Ocena przez prowadzącego pracy dyplomowej słuchacza.


Zaliczenie z oceną


Seminarzyści wykonują konkretne przedsięwzięcie:

opracowują scenariusz,np. dla firmy w kryzysie,

promowania firmy, kampanii wyborczej itp. Opracowanie scenariusza i procedur. Monitoring środowiska medialnego. Komunikacja między stronami za pośrednictwem mediów. Wybór najodpowiedniejszych form współpracy. Zasady przygotowania materiałów. Pisanie pracy.


Literatura dostosowana do podjętego tematu seminarium w danym roku.

Documents

LITERATURA - Uniwersytet Śląskibip.us.edu.pl/sites/bip.us.edu.pl/files/prawo/zal... · 2013. 1. 22. · z dnia 27 grudzień 2012 r. LITERATURA I TREŚCI PROGRAMOWE PODYPLOMOWYCH