Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

• Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Θα γίνει ποτέ ξανά

η Ελλάδα ευτυχισμένη;

“ ”

4

Μια πινακίδα μου φτιάχνει το κέφι κάθε φορά που κατεβαίνω κατά Ομόνοια μεριά. Είναι ένα ταμπλό σχεδόν γιγαντιαίο, γωνία 3ης Σεπτεμ-βρίου και Σωκράτους, και γράφει το εξής: «Ια-τρικά-Νοσοκομειακά, ΧΑΡΜΑΝΗ». Το οποί-ον εκ πρώτης όψεως μοιάζει εντελώς αθώο και νορμάλ. Ελα όμως που φιγουράρει στο κέ-ντρο ακριβώς, πιο μέσα δεν γίνεται, της εμπο-ρίας ψυχοτρόπων και ψυχοδηλωτικών ουσιών. Εκεί και λίγο πιο δίπλα, στο Εθνικό Θέατρο, εί-ναι που γίνεται επί 24ώρου βάσεως το νταλαβέ-ρι και πηγαινοέρχονται οι πελάτες και οι έμπο-ροι. Εκεί περνάνε νέοι, γέροι, μικροί, μεγάλοι, αρσενικά, θηλυκά, για ολίγες δόσεις τεχνητών παραδείσων. Κι άμα ξεμείνει κανείς; Τότε, ως γνωστόν, καταλήγει ταλαίπωρος, σκουντούφλης και, φυσικά, «χαρμάνης»! Διά του λόγου το αλη-θές, παραθέτω και το τετράστιχο από το ομώνυ-μο τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου: «Χαρ-μάνης κι άφραγκος μεσάνυχτα Αθήνα / κι ούτε ένας φίλος δεν υπάρχει πουθενά / Χριστέ μου βόηθα να περάσει τούτη η νύχτα / κι έχω τον πόνο για μονά-χη συντροφιά»

Να σημειώσω εδώ ότι οι περιοχές της Ομόνοιας ορίζονται αυστηρότατα ανάλογα με τη χρήση τους. Δεν το ήξερα και μου το υπέδειξε φιλικός μαγαζάτωρ, την ώρα που περίμενα να τηγανιστούν οι λουκουμάδες μου. «Εδώ στη Σω-κράτους», μου είπε, «δεν κλέβουν ούτε ψίχουλο. Μόνο ναρκωτικά και τίποτε άλλο. Κλοπές είναι πιο πάνω και πορνεία είναι πιο κάτω. Να φαντα-στείς, πριν από κάτι μέρες έπεσε σε μια γιαγιά το πορτοφόλι της από την τσάντα κι έτρεξε ο ντίλερ κύριος, όλο χαμόγελο, να της το παραδώσει. Το

πήρε στα χέρια της η γυναίκα και δεν το πίστευε. Εκανε κι ένα σταυρό!»

Οπως έκανα κι εγώ το σταυρό μου αντικρίζο-ντας πέριξ της πλατείας Ομονοίας το αφισάκι της «αθλητικής ομάδας AVES FC». Κι έγραφε εκεί: «Ζητούνται άτομα για να μετάσχουν μαζί μας σε πρωταθλήματα ποδοσφαίρου 8x8». Mαζί και το σήμα του συλλόγου, μια ασπίδα με φουλ αστέρια από τη μία μεριά και από την άλλη ένας αετός καθότανε πάνω σε μια μπάλα. Συν πληροφορίες για τηλέφωνα και «θα μας βρείτε στο Facebook».

Οντως τους βρήκα στο Facebook! Και πλη-ροφορήθηκα ότι η ομάδα εδρεύει στου Ρέντη, ότι έχει χρώμα φανέλας πορτοκαλί και ότι οι υπεύ-θυνοί της διακατέχονται από μια σχετική προκα-τάληψη υπέρ της Μπαρτσελόνα. Διάβασα επίσης αποσπάσματα από το μανιφέστο τους: «Απευθυ-νόμαστε σε άτομα από 18 έως 30 που τους ενδιαφέ-ρει το ποδόσφαιρο και γενικά η εμπειρία της άθλη-σης, που όμως δεν έχουν τη δυνατότητα και το χρό-νο να αθληθούν συστηματικά είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω ελλείψεως χρόνου και υποχρεώσεων. Κατορθώ-σαμε μέχρι τώρα να δημιουργήσουμε ένα δίκαιο σύ-στημα για όλους τους συμπαίκτες μας με σκοπό την ομαλή λειτουργία της ομάδας αλλά και την πλήρη ευ-χαρίστηση όλων των μελών μας, πάντα υπό τη στέ-γη της ευγενούς άμιλλας με την οποία οφείλει να πο-ρεύεται μια αθλητική ομάδα είτε επαγγελματική είτε ερασιτεχνική».

Ολα αυτά ωραία τα ακούω και τα επικροτώ. Αλλά να ψάχνουν στην Ομόνοια για συμπαίκτες κάπως παράδοξο μου φαίνεται. Ιδίως όταν η μόνη «εμπειρία της άθλησης» που προσφέρεται στην περιοχή είναι εκείνη του κυνηγητού...

Επηρεασμένος από τις υπαρξιακές συζητήσεις για το ευρώ, αποφάσισα εδώ και έξι μήνες να κάνω συλλογή από ευρωκέρματα. Προ-χθές βάλθηκα να τα χωρίσω σε ομάδες. Πρώ-τα ασχολήθηκα με εκείνα που ανήκουν στα «γουρούνια», όπως μας αποκαλούν οι αγορές. Τα ελληνικά τα βρήκα αρκετά καλαίσθητα. Με αρχαία καράβια και μοντέρνα δεξαμενόπλοια, πολιτικές προσωπικότητες και τον Δία να με-ταμορφώνεται σε ταύρο ώστε να αρπάξει την Ευρώπη. (Νομίζω, παρόλα αυτά, ότι θα έπρε-πε να υπήρχε το σκίτσο ενός τζακιού, ως το κατεξοχήν πολιτικό σύμβολο της χώρας. Αυ-τονόητο είναι ότι για να λειτουργούν τα τζά-κια χρειάζονται πολλά κούτσουρα.) Τα ιταλι-κά είναι τα πιο ντιζαϊνάτα. Στο δίευρω έχουν ένα υπέροχο φουτουριστικό άγαλμα. Ισπανοί και Πορτογάλοι έχουν κυρίως παλιά βασιλι-κά οικόσημα και πορτρέτα (φαντάζομαι ότι οι Καταλανοί βγάζουν σπυράκια βλέποντάς τα). Οι Ιρλανδοί είναι λιτοί: σε όλα τα ευρωκέρ-ματα απεικονίζεται μια κέλτικη άρπα. Από τα «γουρούνια» πέρασα στους «πρώην κομμουνι-στές». Στα σλοβάκικα ευρωκέρματα μου έκα-νε εντύπωση ένα σκίτσο με τίτλο που θυμίζει ταινία του Μπουνιουέλ: «διπλός σταυρός σε τριπλό λόφο» (!). Οι Εσθονοί, λιτοί σαν τους Ιρλανδούς, έχουν μόνο το χάρτη της χώρας τους. Οι Σλοβένοι έχουν εθνικούς ποιητές και ανάκτορα. Από τους «πρώην κομμουνιστές» πέρασα στην ομάδα με τα τρία Α. Οι Φινλαν-δοί έχουν ευρωκέρματα με λιοντάρια και εξω-τικά λουλούδια. Και ούτε ένα χιονάνθρωπο. Οι Αυστριακοί έχουν από Μότσαρτ και μπα-ρόκ ανάκτορα μέχρι λουλουδάκια. Το Λου-ξεμβούργο και οι Ολλανδοί έχουν πορτρέ-τα από βασιλιάδες και βασίλισσες. Οι Γερμα-νοί είναι οι μόνοι στην ευρωζώνη που έχουν πτηνό στο ευρώκερμα: το γερμανικό αετό. Εχουν επίσης την Πύλη του Βρανδεμβούργου, σύμβολο ενότητας και χωρισμού ταυτόχρο-να. Οι Γάλλοι έχουν σύμβολα της γαλλικής République και το σύνθημα «Ελευθερία, Ισό-τητα, Αδελφοσύνη». Στο τέλος τα νησιά: Κύ-προς και Μάλτα. Καράβια και αρχαία σύμ-βολα οι Κύπριοι. Σταυρούς και βασιλικά οι-κόσημα οι Μαλτέζοι. Σε γενικές γραμμές, στα ευρωκέρματα, αν και φτιάχτηκαν πρόσφα-τα, επικρατούν κυρίως βασιλιάδες, μεσαιω-νικές εκκλησίες, αρχαία καράβια και εξωτι-κά λουλούδια. Η Ευρώπη, όπως απεικονίζε-ται στα ευρωκέρματά της, είναι μια ήπειρος που «μυρίζει» μουσείο και ζει σε ένα ανέμελο παρελθόν. Γι’ αυτό, ίσως, δυσκολεύεται τώρα να αντιμετωπίσει το ανελέητο παρόν...

gazikap@gmail.com

Χρόνια είχα να δω το Εμπρός τόσο γεμάτο και τόσο χαρούμενο όσο προχθές το βράδυ. Κάθε φορά που περνάω και το βλέπω κλειστό, σκέφτομαι: «Τι έγι-νε κι εδώ, χαμός...» Τι ιστορίες... αλλά δεν είναι της ώρας. Απλώς βλέπεις ένα θέατρο κουφάρι στη θλιβερή περιοχή του Ψυρρή, που είναι έρημη, με κλειστά μαγαζιά, ακόμα και τα πρεζάκια την έχουν εγκαταλείψει, και σκέφτε-σαι όλο το μακελειό της ανάπτυξης που έχει γίνει σε αυτή την πόλη και πόσο γρήγορα μετατρέπεται σε φάντασμα του εαυτού της.

Για το Εμπρός το παρόν είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό. Περισσότε-ροι από 150 άνθρωποι δραστηριοποιούνται μέσα από την πρωτοβουλία της Κίνησης Μαβίλη για να επαναλειτουργήσουν ένα θέατρο, όχι μόνο ως βάση τους, αλλά ως χώρο όπου θα ζυμωθεί μια συζήτηση γενικότερη -που γίνεται χρόνια και όλο χάνεται κάπου στο κυβερνοδιάστημα- για το τι και το πώς της καλλιτεχνικής δημιουργίας των νέων και για το πώς μπορείς να κάνεις τέχνη σε αυτή τη χώρα τρομαγμένος, άφραγκος και χωρίς υποστήριξη.

Μετά τις καταλήψεις υπουργείων, σχολείων και εκπαιδευτικών ιδρυμά-

»

των, η πολιτιστική κατάληψη του Εμπρός η είναι πιο ελπιδοφόρα και καλλιτεχνική ακτιβιστική δράση των καιρών μας. Το Εμπρός το Σαβ-βατοκύριακο που πέρασε ήταν γεμάτο κόσμο που παρακολουθούσε, βοηθούσε, έπαιρνε μέρος στο πρόγραμμα: ένας κόσμος χαλαρός και ανήσυχος, φίλοι που συναντιούνταν έπειτα από καιρό και άνθρωποι που έφταναν εκεί για πρώτη φορά.

Την Τρίτη το βράδυ στο «Αυτογκόλ» του Ευριπίδη Λασκαρίδη το θέατρο γέμισε, το ίδιο έγινε και την Τετάρτη. Αυτή η δωδεκαήμερη γιορτή-πρόγραμμα δεν πρέπει να σταματήσει εδώ, γιατί υπάρχει κό-σμος που ενδιαφέρεται για το παρακάτω, τον οποίο δεν ξέρουμε και είναι ευκαιρία για όλους να τον μάθουμε. Υπάρχουν δουλειές και δη-μιουργοί που αξίζει τον κόπο να γνωρίσουμε. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχει σοβαρός λόγος να υποστηρίξουμε κάθε τέτοια κί-νηση, όχι μόνο για να υπάρχει, αλλά για να μπορέσει να συνεχίσει τις δράσεις της ανεξάρτητα, ελεύθερα και αυτοδύναμα.

“

“

Σήμερα, 11 Νοεμβρίου 2011, μπαίνουμε στο Εμπρός -χώρο ανεκμετάλλευτο από το Υπουργείο Πολιτισμού- με σκοπό να το επαναλειτουργήσουμε με ίδια μέσα. Η δράση αυτή υπαγορεύεται από την απουσία ενός χώρου για τις παρα-στατικές τέχνες που να προτείνει νέα μοντέλα δημιουργίας, έρευνας και ανταλ-λαγής, απεγκλωβισμένου από τις αναγκαιότητες της αγοράς και τους συνεπα-γόμενους συμβιβασμούς που ορίζουν το καλλιτεχνικό τοπίο. Στόχος κι επιθυ-μία μας είναι η αναζήτηση ενός μοντέλου λειτουργίας πολιτιστικού χώρου. Η αρχική πιλοτική μας πρόταση περιλαμβάνει προγραμματισμό 12 ημερών με καίριες δράσεις θεωρητικού και πρακτικού χαρακτήρα από καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών και θεωρητικούς. Εστιάζουμε στη διαδικασία της δημι-ουργίας και όχι στο αποτέλεσμα, στην ανταλλαγή και συνάντηση καλλιτεχνών, στην έρευνα σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

Με αυτά τα δεδομένα, αποκλείουμε καταρχάς την όποια χρηματική συ-ναλλαγή, καθώς και την υποχρέωση παρουσίασης ολοκληρωμένου -κατά την τρέχουσα νοοτροπία και τα καθιερωμένα κριτήρια- παραστατικού αποτελέσμα-τος. Βασικά χαρακτηριστικά του σκεπτικού της ενέργειάς μας είναι η συλλογι-κή ανάληψη αποφάσεων, η συνεργασία σε οργανωτικό επίπεδο καλλιτεχνών, η αμφισβήτηση πεπατημένων προσεγγίσεων σε σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία και τη λειτουργία ενός χώρου πολιτισμού. Ευελπιστούμε στη δη-μιουργία ενός κέντρου συνάντησης, ανταλλαγής, ελεύθερων προτάσεων και από κοινού διαμόρφωσης ερωτημάτων. Στο δωδεκαήμερο αυτό προγραμματι-σμό θα συμμετέχουν, εκτός από τις ομάδες της κίνησης Μαβίλη, καλλιτέχνες από το χώρο του θεάτρου, του χορού, της μουσικής και των εικαστικών κα-θώς και θεωρητικοί από διαφορετικά πεδία. Αντιδρούμε στην απουσία πο-λιτιστικής πολιτικής σε επίπεδο εκπαίδευσης, παραγωγής, εργασίας και στή-ριξης του καλλιτεχνικού έργου ως εθνικού προϊόντος. Αντιδρούμε στη γενι-κευμένη καθίζηση σκέψης και δράσης με το αναγκαίο και βασικό: τη συλλογι-κή συνάντηση, σκέψη και δράση υπέρ της ελεύθερης και ξεχωριστής δημιουρ-γίας, ενεργοποιώντας έναν παρατημένο από το κράτος ιστορικό χώρο στο κέ-ντρο της πόλης. Η συνέχεια της δράσης θα προσδιοριστεί από εμάς την κα-τάλληλη χρονική στιγμή.

http://kinisimavili.blogspot.com/

Οσο περνάει ο καιρός και με-τράμε αντίστροφα μέχρι να βγει στον αέρα το πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου της σειράς “Game of thrones”, οι αναφο-ρές για τον πρώτο κύκλο στο ίντερνετ πληθαίνουν. Μέσα στη βδομάδα, το site Warming glow, που ασχολείται κυρίως με την αμερικανική τηλεόραση, παρου-σίασε ένα βίντεο που ανακάλυψε, στο οποίο κάποιος έχει μοντάρει όλους τους θανάτους του πρώ-του κύκλου με το “Knockin’ on heaven’s door” από τους Guns ’n’ Roses να παίζει από πίσω. Ανα-ζητήστε το, δεν θα είναι δύσκολο να το βρείτε, αλλά πρέπει να ξέρετε ότι, αν οι βίαιοι θάνατοι χάνονται κάπως μέσα στη γενικό-τερη πλοκή και την ατμόσφαιρα των επεισοδίων, έτσι μαζεμένοι αφήνουν μια σπλάτερ αισθητική να πλανάται και να επιβεβαιώνει ότι τα παιχνίδια εξουσίας έχουν το τίμημά τους. Πολύ καλή δου-λειά ωστόσο, για τους φανατι-κούς της σειράς αξίζει τον κόπο.

Η ταινία “My week with Marilyn”, η οποία θα προβληθεί στις αμερικανικές και βρετανικές αί-θουσες στο τέλος του μήνα, ασχολείται με τη σχέση της Μέριλιν την περίοδο που γύριζε την ταινία “The prince and the showgirl” του Λόρενς Ολίβιε το 1957. Στο ρόλο της Μέριλιν, τιμητικά, εμφα-νίζεται η Μισέλ Ουίλιαμς, η οποία δήλωσε στην εφημερίδα “Telegraph” ότι νιώθει ότι γεννήθηκε για να παίξει αυτόν το ρόλο, επικαλούμενη μετα-ξύ άλλων μια αφίσα της που είχε στο παιδικό της δωμάτιο, στο πόσο τη μαγνήτιζε η προσωπικότητά της και τις βιογραφίες της που διάβαζε κατά και-ρούς. «Η Μέριλιν είναι ένα είδωλο και πρέπει να πω ότι δεν είχα επηρεαστεί ποτέ από την ομορφιά κάποιου μέχρι να αρχίσω να ασχολούμαι τόσο πολύ μαζί της», λέει η Ουίλιαμς. «Εδινε την εντύ-πωση ότι έχει το σώμα μιας γυναίκας, αλλά το μυαλό και την καρδιά ενός αθώου κοριτσιού και αυτό ήταν ένας μεθυστικός συνδυασμός». Κατά τα άλλα, η Ουίλιαμς, έχοντας φτάσει δυο φορές μια ανάσα μακριά από τα Οσκαρ (με το “Brokeback mountain” και το “Blue Valentine”), βαθιά μέσα της ελπίζει ότι οι αρμόδιοι της ακαδημίας θα συγκι-νηθούν με την ενσάρκωση του θρύλου της Μονρό και αυτή τη φορά θα της χαρίσουν το αγαλματάκι. Αργά ή γρήγορα πάντως, η 31χρονη Ουίλιαμς θα το κερδίσει, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για την καλύτερη ίσως ηθοποιό της γενιάς της.

Ο σεξισμός δεν είναι κάτι καινούργιο. Σε πολλές καθημερινές τους δραστηριότητες οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με την ψυχική ανισορροπία του κάθε... μουσκου-λάτου που ονειρεύεται την επιστροφή στο πρότυπο της εσώκλειστης γυναίκας-νοικοκυράς. Από τη συμπεριφορά αυτή δεν φαίνεται να γλιτώνει και μια κατηγορία γυναικών η οποία λίγοι θα φαντάζονταν πως αποτελεί θύμα του σεξισμού: οι γυ-ναίκες δημοσιογράφοι-αρθρογράφοι. Το πρόβλημα των λεκτικών επιθέσεων που υφίστανται ακριβώς λόγω του φύλου τους έχει γίνει ακόμα πιο έντονο στις μέρες μας, όπου το διαδραστικό διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα στον οιονδήποτε να βγάλει τα απωθημένα του μέσα από τα σχόλιά του σε άρθρο αναρτημένο από γυναίκα συντά-κτρια. Το πρόβλημα αυτό θέλησαν να ανα-δείξουν με μια σειρά άρθρων δημοσιευμέ-νων σε διαφορετικά έντυπα-ιστοσελίδες, όπως ο Independent, το NewStatesman και ο Observer, οι συντάκτριες Λόρι Πένι, Ελεν Λιούις-Χάστλεϊ και η blogger Κά-

ρολαϊν Φάροου. Σε αυτά, φρόντισαν να δημοσιεύσουν ορισμένες από τις λεκτικές επιθέσεις και απειλές που έχουν δεχτεί κατά καιρούς από άντρες αναγνώστες που δεν συμφωνούν με το ότι μια κυρία μπο-ρεί να εκφέρει άποψη για ζητήματα που δεν αφορούν το σφουγγάρισμα ή το μαγεί-ρεμα. «Γαμ... σκύλα θα κλαις όταν θα σου δίνω αυτό που ζητάς», ένα από τα σχόλια που δέχτηκε μία εξ αυτών σε άρθρο της για την οικονομία (!). Ο διαδικτυακός χουλιγκανισμός (γνωστός και ως «τρολά-ρισμα») καλά κρατεί...

Μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα έχει ξεκι-νήσει στη σελίδα του “Guardian” με αφορμή το κείμενο της δημοσιογράφου Σάρα Κρά-ουν για τους «αόρατους» αλλά καθοριστικούς ήρωες της λογοτεχνίας. «Θυμάμαι να συζη-τάω με τον πατέρα μου, που μου διάβαζε τα βιβλία (σσ. «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών»), σχετικά με αυτό το θέμα. «Γιατί δεν βλέπουμε τον Σόρον στο τέλος;» τον ρωτούσα και μου απαντούσε: «Δεν είναι πιο τρομακτικό έτσι που τελικά δεν τον βλέπουμε καθόλου;» Το καλύτερο παράδειγμα βέβαια είναι, όπως γρά-φει, η περίπτωση του Γκοντό, τον οποίο χαρα-κτηρίζει ως το σπουδαιότερο ήρωα-φάντασμα. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι αναγνώ-στες μέσω των comments, όπου θυμούνται

αρκετά ακόμη παραδείγματα. Η «Ρεβέκκα» της Δάφνης Ντε Μοριέ δεν εμφανίζεται ποτέ, όπως αναφέρει κάποιος, ο Σεμπαστιάν επίσης δεν εμφανίζεται στο “Suddenly last summer” του Τένεσι Ουίλιαμς ή ο Μεγάλος Αδερφός στο «1984». Κάποιος αναγνώστης αναφέρει την Ανν, σύζυγο του Τζορτζ Σμάιλι στα βιβλία του Λε Καρέ, αλλά κάποιος άλλος διορθώνει σωστά ότι σε κάποια βιβλία τελικά εμφα-νίζεται, ενώ ένας τρίτος σημειώνει ότι έχει ενδιαφέρον που σε μερικά βιβλία του Λε Καρέ δεν εμφανίζεται ο απόλυτος ρυθμιστής Κάρλα. Κάποιος άλλος θυμάται την Τζέιν Γκάλαχερ από το «Φύλακα στη σίκαλη» και τον Μάκιντος από τον «Οδυσσέα». Ομορφες λογοτεχνικές αναζητήσεις.

Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι στις ηλικίες από 16 έως 24 χρόνων η ανεργία στην Αγγλία φτάνει σε απόλυτη τιμή το ένα περίπου εκα-τομμύριο ανθρώπους, χονδρικά δηλαδή έναν στους πέντε νεαρούς Αγγλους. Τέτοια νούμε-ρα είχαν να εμφανιστούν στην Αγγλία από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Και, επειδή ίσως προκύπτει μια απορία, οι Ελληνες που μετα-ναστεύουν κατά συρροήν στην Αγγλία για να βρουν δουλειά (και κατά κανόνα βρίσκουν) είναι λίγο μεγαλύτεροι, έχουν περισσότερες σπουδές και οι θέσεις τις οποίες καταλαμβά-νουν είναι διαφορετικές (συνήθως καλύτερες) από αυτές που δεν μπορεί να βρει αυτό το ένα εκατομμύριο Αγγλων. Ετερον εκάτερον όμως. Η έρευνα αυτή έρχεται να σταθεί δίπλα σε μια άλλη (ακόμα χειρότερη) για την ανεργία των νέων στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία σχε-δόν ένας στους δύο Αμερικανούς από 16 έως 29 ετών δεν εργάζεται, συνυπολογίζοντας και όσους δεν επιθυμούν να εργαστούν. Αυτές οι δύο χώρες, οι οποίες συνιστούν το εικόνισμα του δυτικού πολιτισμού, είναι ανήμπορες να εξασφαλίσουν μια ικανοποιητική εξέλιξη στις ζωές της νέας γενιάς. Ο Αμερικανός ή ο Αγγλος που τελειώνει το σχολείο και το πανεπιστήμιο βγαίνει σε μια κοινωνία η οποία, σε μια ανα-λογία, είναι επαγγελματικά άσχημη όσο και η δική μας. Εμείς χρησιμοποιούμε ευρώ, οι μεν δολάρια και οι δε λίρες.

Ξέρω ότι δεν αναλύεται έτσι η παγκόσμια οικονομία, ούτε μπορεί να αποδομηθεί το σύ-στημα βάση δύο ερευνών ή μιας αντιεπιστη-μονικής παρατήρησης. Ολα τα δεδομένα όμως δίνουν πλέον τροφή για σκέψη. Αποτυχημένο, δυσλειτουργικό ή οτιδήποτε άλλο, το ευρώ δεν μπορεί να χρεωθεί τις αδυναμίες του, παρά μόνο στο πλαίσιο ενός τρόπου ζωής που κορέ-στηκε. Δεν εννοώ τον καπιταλισμό ως οικονο-μική θεωρία, αλλά ως κοινωνική αντίληψη. Ο δυτικός πολίτης διδάχτηκε να πιστεύει σε μια ζωή ευκολότερη απ’ όσο στην πραγματικότητα είναι. Φταίνε οι γονείς μας; Οι πολιτικοί; Το ίντερνετ; Η κακή τηλεόραση; Ποιος μας είπε ότι οι μέρες της αφθονίας μας δεν είναι μετρημέ-νες; Σε κάθε περίπτωση, είναι αρκετά θλιβερό ότι όλες αυτές οι συζητήσεις και όλες αυτές οι έγνοιες γίνονται για τα χρήματα. Απενοχοποι-ημένα, η ηθική του χρήματος σε πηγαίνει σή-μερα στον παράδεισο. Τις υπόλοιπες αξίες τις γράφουνε ακόμα μόνο οι μαθητές στις εκθέσεις. «Αν θέλεις να δεις τι πιστεύει ο Θεός για τα χρή-ματα», έλεγε η Ντόροθι Πάρκερ, «απλώς κοίτα τους ανθρώπους στους οποίους τα έδωσε».

Αν δεν έχετε δει το τρέιλερ από την καινούργια δουλειά του Ντέιβιντ Φίντσερ, το “Girl with the dragon tattoo”, αναζητήστε το, είναι το πιο πειστικό «προσεχώς» που έχω δει εδώ και χρόνια. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τη μαεστρία του Φίντσερ, με την εγκληματική αρτιότητα του βιβλίου του Στιγκ Λάρσον ή με τη διασκευή του “Immigrant song” που ακούγεται από πίσω, αλλά σε κάθε περίπτωση η ταινία μοιάζει τουλάχιστον ελκυστική, όσο άλλωστε και κάθε πρότζεκτ που αναλαμβάνει ο Αμερικανός σκηνοθέτης. Στο τεύχος του Δεκεμβρίου, το περιοδικό “Vanity Fair” σκιαγραφεί το πορτρέτο του μέσα από τα λόγια του σεναριογράφου και συνεργάτη του Ααρον Σόρκιν. Οπως μαθαίνουμε λοιπόν, ο Φίντσερ είναι αστείος, ευχάριστος στη δουλειά, λατρεύ-ει τις λεπτομέρειες, είναι ειλικρινής και σέβεται τους συναδέλφους του. Το πιο ωραίο όμως που μας είπε ήταν ότι έξι ώρες μετά την περυσινή απονομή των Οσκαρ, όταν ο Φίντσερ δεν κέρδισε τελικά το βραβείο για το “Social network”, έστειλε στον Σόρκιν το λόγο που είχε ετοιμάσει να εκφωνήσει σε περίπτωση που κέρδιζε, ο οποίος ξεκινούσε με τη φράση: «Επιτέλους απαντήσαμε στην ερώτηση ‘μήλα ή πορτοκάλια’». Και κατα-λήγει ο Σόρκιν ότι «η ευφυΐα έχει πολλά πρόσωπα. Ο Φίντσερ είναι ένα από αυτά».

«Το περιοδικό Monocle γράφει για το Rock and Roll Circus, το δισκοπωλείο στο Κο-λωνάκι, στη Σίνα», μου είπε ένας φίλος. Σαν μαθητούδι, με το άγχος της πρώτης μέρας στο σχολείο, κατηφόριζα τη Σόλω-νος για να το επισκεφτώ. Και όλο αυτό για-τί έχω χάσει την επαφή μου με το βινύλιο, την επαφή με την πρώτη αγάπη, τα τραγού-δια στο πικάπ. Κάτι μαγικό όμως συνέβη με το που μπήκα στο δισκοπωλείο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Ηταν όλοι εκεί. Ο Μάρβιν Γκέι, ο Μπομπ Ντίλαν, οι Beatles, αλλά και οι Black Keys, η νέα γενιά. Κι όμως, οι εται-ρείες -για όσους δεν το ξέρουν ήδη- εξακο-λουθούν να κυκλοφορούν τα νέα άλμπουμ και σε συσκευασία 33 στροφών. Στην Αμε-ρική τα μεγάλα ονόματα της δισκογραφίας πουλάνε τρελά στα βινύλια.

«Μπορεί οι μικρότερες ηλικίες να ξε-κινούν την αγορά των βινυλίων λόγω μό-δας, αλλά σύντομα έρχονται σε επαφή με τη μοναδικότητα του βινυλίου», θα μου πει ο Αγγελος, ο οποίος ξεκίνησε να επι-σκέπτεται το Rock and Roll Circus ως πε-λάτης και τελικά σήμερα δουλεύει εκεί. Στο εξωτερικό οι hipster το έχουν κάνει μόδα ως βίντατζ στοιχείο, αν και κάτι τέ-τοιο στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Ισως να αλλάξουν τα πράγματα και να αυξηθεί η πώληση των δίσκων τώρα που οι δισκο-γραφικές εταιρείες ετοιμάζονται να καταρ-γήσουν την κυκλοφορία των CD και να αρκεστούν στα ψηφιακά αρχεία. Βινύλιο λοιπόν ή mp3; Ο άλλος Αγγελος (πελάτης του δισκάδικου) θα μου πει πως το βινύ-λιο είναι θέμα αισθητικής και αισθήσεων. Μπορείς να το ακούσεις, να το αγγίξεις, να το μυρίσεις...

Το πιο ακριβό βινύλιο στο Rock and Roll είναι ένα καινούργιο συλλεκτικό κου-τί με τα άπαντα των Smiths (450 ευρώ), αν και, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι αυτές οι κανονικές τιμές. Ενα από τα πιο ακρι-βά βινύλια του κόσμου είναι το πέμπτο αντίτυπο του “White Album” των Beatles. Τα πρώτα τέσσερα αντίτυπα ανήκουν στα μέλη του γκρουπ. Το πέμπτο πωλήθηκε προς 19.000 ευρώ περίπου και σύμφωνα με τις μετρήσεις ο πιο εμπορικός δίσκος του 2010 στις πωλήσεις βινυλίου για την προηγούμενη χρονιά σε Ευρώπη και Αμε-ρική είναι το “Abbey Road”.

Τα παιδιά του Rock and Roll Circus θα έφευγαν την επόμενη μέρα για Ολλανδία για να επισκεφτούν ένα από τα μεγαλύτερα παζάρια δίσκων στην Ευρώπη που γίνεται στην Ουτρέχτη. Θα επιστρέψουν με πολλά καλούδια σε 33 και 45 στροφές. Στροφή λοιπόν στο βινύλιο. Η πρώτη αγάπη ζει!

Γεννήθηκε ο Κομπάι Σεκούντο, ο Κουβανός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης, ευρύτερα γνω-στός από τη συμμετοχή του στο Μπουένα Βίστα Σόσιαλ Κλαμπ. Η πιο δημοφιλής του σύνθεση είναι το “Chan Chan” («Τσαν Τσαν»), με τις πρώτες νότες να σου φέρνουν στο νου την Κούβα. Με την κυ-κλοφορία της ταινίας του Βιμ Βεντερς η μουσική της Κούβας αλλά και η φήμη των δημιουργών της ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Η μουσική της ταινίας απέσπασε μια σειρά από βραβεία Γκράμι το 1997. Ο Κομπάι Σεκούντο πήρε το όνομά του επειδή πάντα τραγουδούσε ως δεύτερη φωνή και ήλπιζε ότι θα ζήσει μέχρι τα 115. Τελικά έφυγε νωρίτερα, το 2003.

Οι Βρετανίδες κυρίες του τραγου-διού πήραν επ’ ώμου τη δισκογρα-φία και έχουν ανα-λάβει τα βάρη της! Γιατί είναι το δυνατό χαρτί με μερίδιο στην αγορά το ένα τρίτο των πωλήσε-ων. Τουλάχιστον στη Βρετανία, μια καινούργια θηλυκή «υπερδύναμη» σπάει τα ρεκόρ και ξελα-σπώνει τις δισκο-γραφικές. Ονόματα όπως της Adele, της Florence (+ The Machine) -η οποία βρίσκεται στο Νο1 αυτή τη στιγμή με το νέο της άλμπουμ “Ceremonials”-, της Katy Perry, της Lady Gaga, ακόμα και της 15χρονης νεαράς Birdy, δίνουν μια μικρή γεύση των προτιμήσεων του κοι-νού και τα ονόματα συνεχίζονται. Εμπρός λοιπόν, κυρίες. Η δουλειά κάνει τους «τσάρτερς»!

Δεν ξέρω αν θα μας πείσουν ως Master Chefs ανακατεύοντας το κατσικάκι με το στα-μναγκάθι, όπως λένε στο δελτίο Τύπου, αλλά το σίγουρο είναι ότι τη συνταγή για μοναδικές βρα-διές την έχουν οι Burger Project και η Ματούλα Ζαμάνη. Με την υποστήριξη του Κομουνιστικού Κόμματος Βόρειας Κορέας (!), αναλαμ-βάνουν δράση στην Αυλαία (Αγ. Ορους 15 και Κωνσταντινουπόλεως 115) με την «Τσιγγάνα» τους παρέα. Και θα έχουν κι άλλες διασκευές να παίξουν, όπως το «Αν είναι η αγά-πη αμαρτία», που θα δέσει με το “Careless whisper”. Κάπως έτσι ανακατεύονται τα τραγούδια, προστίθεται η διάθεση για χορό και όλα ξεφουρνίζονται από σήμερα και για οκτώ μόνο παραστάσεις.

Ενα κύμα από 5.000 χέρια στο πρόσφατο ΑRΚ Festival στην Τεχνόπολη, stage diving στα Χανιά, Νορβηγοί να χορεύουν επί σκηνής (κάτι σαν) τσι-φτετέλι στο Oslo World Music Festival: Μερικά πρό-σφατα στιγμιότυπα που αποδεικνύουν ότι οι Imam Baildi διανύουν την πιο κεφάτη περίοδό τους μέχρι στιγμής. Και αυτό μας καλούν να ζήσουμε στο πάρτι που ετοιμάζουν στο Σταυρό του Νότου (Φραντζή και Θαρύπου 37) κάθε Πέμπτη από τις 24 Νοεμβρίου. Θα έχουν μαζί τους τη νοσταλγική φωνή της Ρένας Μόρφη, τον δυναμικό MC Yinka και τους μπιτ-μποξάδες Word of Mouth. Ο Τσιτσάνης συναντά το μάμπο και το βαλκανικό στοιχείο ανακατεύεται με το λάτιν σε ένα τρίωρο πάρτι κάθε Πέμπτη.

Ενάμιση μήνα πριν από τα Χριστούγεννα ακούστηκε για πρώτη φορά φέτος η γνωστή ερώτη-ση: «Τι θα κάνεις φέτος τα Χριστού-γεννα;» Δεν έχω ιδέα! Προτάσεις υπάρχουν, αλλά είναι να αγχώνεσαι από τώρα; Κάποιοι πάντως έχουν αποφασίσει. Οπως οι Hooverphonic, ένα από τα πλέον αγαπημένα συγκροτήματα στην Ελλάδα, που μας επισκέπτονται ξανά το Δεκέμβριο, για να μας εντάξουν -λίγες μέρες πριν από τις γιορ-τές- στον pop κόσμο τους. Να λιώσουμε με το “Mad about you”, να κινηθούμε με το “Wake up” και να ακούσουμε τα νέα τους τραγούδια από το άλμπουμ “The night before”, αλλά και τη νέα τους τραγουδί-στρια Noémie Wolfs. Ολα αυτά σε μια νύχτα με τους Hooverphonic στις 17 Δεκεμβρίου στο Fuzz (Πει-ραιώς 209 και Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος).

ή

Για πρώτη φορά μια ταινία επιχειρεί να μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση του μύθου του Σέξπιρ. Μια διάσταση που κατά πολλούς βασίζεται στην αλήθεια και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες θεωρίες συνομωσίας της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και αν ο Σέξπιρ δεν ήταν παρά μόνο μια απά-τη; Στην ταινία «Ανώνυμος» του Ρόλαντ Εμεριχ, ο συγγρα-φέας φέρεται να είναι ο Κόμης της Οξφόρδης Εντουαρντ ντε Βερ, ο οποίος για να ξανακερδίσει την εύνοια της βα-σίλισσας Ελισάβετ κινείται υπόγεια και βρίσκει έναν ταλα-ντούχο ηθοποιό για βιτρίνα: τον Ουίλιαμ Σέξπιρ.

Με ένα νέο κεφάλαιο της σειράς “Twilight” μας υπο-δέχεται αυτή η εβδομάδα. Πρόκειται για τη «Χαραυγή: Μέρος 1ο» του Μπιλ Κόντον. Βέβαια, λίγη σημασία έχει για τις φανατικές φίλες της σειράς το όνομα του σκηνο-θέτη ή οποιαδήποτε άλλη λεπτομέρεια σχετικά με την παραγωγή της ταινίας. Και αυτό γιατί πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Πάτινσον, το νέο είδωλο του Χόλιγουντ. Στην ταινία, ο Εντουαρντ και η Μπέλα έρχονται αντιμέτωποι με μια σειρά γεγονότων που ακολουθούν το γάμο τους, το μήνα του μέλιτος, αλλά και τη γέννηση του παιδιού τους, η οποία θα μας σοκάρει όλους.

Μετακόμισης νέα τέλος. Καιρός να ασχολη-θούμε με κάτι πιο σοβαρό από τις δικές μου μικρές περιπέτειες. Παρόλα αυτά, πρέπει να ομολογήσω πως αφορμή για να δούμε την ταινία του Παύλου Τάσιου «Το στίγμα» (1982) ήταν η επίσκεψη δυο φίλων στο καινούργιο μας σπίτι. Η ταινία αναφέρεται σε ένα νεαρό ζευγάρι (Αντώνης Καφετζόπουλος και Ολια Λαζαρίδου, η οποία τιμήθηκε για την ερμηνεία της από το Φεστιβάλ Θεσσαλο-νίκης), το οποίο ανακαλύπτει ότι το νεογέν-νητο παιδί του πάσχει από σύνδρομο Down. Με φόντο τις δυσκολίες (οικονομικές και ψυχολογικές) για την ανατροφή ενός τέτοιου ιδιαίτερου παιδιού, το ζευγάρι αποφασίζει να το θανατώσει. Βέβαια, αυτό προσκρούει σε νομικά, ιατρικά και ηθικά ζητήματα. Τελι-κά, το ζευγάρι θα αποφασίσει να κάνει τη μοιραία πράξη μόνο του στο σπίτι. Ο τρόπος; Η αποκλειστική χορήγηση νερού αντί για μητρικό γάλα στο νεογέννητο.

Οπως αναφέρουν και οι τίτλοι τέλους, την περίοδο εκείνη 700.000 ελληνικές οικο-γένειες υπέφεραν από «προβληματικά» παι-διά. Στην Ελλάδα, μελέτες έδειξαν ότι η ανα-λογία γεννήσεων παιδιών με σύνδρομο Down (ο όρος «Μογγολισμός», που αναφέρε-ται στην ταινία, θεωρείται ηθικά ανεπίτρεπτος και επιστημονικά απαράδεκτος) ανέρχεται σε 1 προς 770. Φυσικά, από τη δεκαετία του ’80 η κατάσταση σε όλους τους τομείς (ενημέρω-ση, πρόληψη, διάγνωση, ανάπτυξη, ένταξη) έχει βελτιωθεί φανερά. Σε όλα ίσως, εκτός από ένα: το στίγμα, για το οποίο μιλάει και ο πατέρας της ταινίας. Ενα στίγμα που αφο-ρά το ίδιο το άτομο, αλλά και τους γονείς του. Αυτό, ειδικά σε συνθήκες αδιάκριτου «κοινω-νικού κουτσομπολιού», όπως της χώρας μας, ανθούσε, ανθεί και θα ανθεί όσο έχουμε τα μάτια μας κλειστά και το αντιμετωπίζουμε ως μη υπαρκτό φαινόμενο.

Με το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας (Στεφανία Γουλιώτη) έφυγε από το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσα-λονίκης η ταινία “J.A.C.E.” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη. Το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας («Χρυσός Αλέξανδρος») πήγε στην ταινία «Πορτρέτο στο λυκόφως» της Αγγελίνα Νικό-νοβα, το Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής («Αργυρός Αλέξανδρος») στο «Ογδόντα γράμ-ματα» του Βάτσλαβ Κάντρινκα, ενώ το Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής για πρωτοτυπία και καινοτομία («Χάλκινος Αλέξανδρος») πήγε στο «Πορφίριο» του Αλεχάντρο Λάντες.

Ακόμα, το Βραβείο Σκηνοθεσίας πήρε ο Μαρκ Τζάκσον («Χωρίς»), το Βραβείο Σεναρίου ο Τζον Μακίλνταφ («Ιδού ο αμνός»), το Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης οι πρωταγωνιστές της ταινίας «Η πλημμύρα» και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας ο Βόταν Βίλκε Μέρινγκ («Η φω-τιά»). Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία «Η Πόλη των Παιδιών» του Γιώργου Γκικαπέπ-πα τιμήθηκε με το Βραβείο FIPRESCI, όπως και με το Βραβείο ΠΕΚΚ Ελληνικής Ταινίας, ενώ ο «Σούπερ Δημήτριος» του Γιώργου Παπα-ϊωάννου πήρε το Βραβείο Κοινού “Fischer” του Ελληνικού Προγράμματος.

Από τις 18 έως τις 24 Νοεμβρίου θα μας κρατήσουν συντροφιά οι ταινίες της 3ης Εβδομάδας Ισπανικού Κινηματογράφου, που θα πραγματοποιηθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48, Κε-ραμεικός). Μεταξύ άλλων, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε για πρώ-τη φορά τις ταινίες: «Μάτα Χάρι» της Ιθιάρ Μπογιαΐν, «Ζωή και χρώ-μα» του Σαντιάγο Ταβερνέρο, «Χαοτική Αννα» του Χούλιο Μέντεμ, “Camino” του Χαβιέ Φεσέρ, «Επιστροφή στη Χανσάλα» της Τσους Γκου-τιέρεθ και «Επτά τραπέζια γαλλικού μπιλιάρδου» της Γκράθια Κερεχέτα.

Μπορεί ο Αλαν Χόλινγκχερστ να έμεινε εκτός της τελι-κής εξάδας των βραβείων Booker για το έργο του “Stranger’s child”, η δικαιοσύνη όμως -σύμφωνα με τους εκπροσώπους του βρετανικού εκδοτικού κλάδου- αποδόθηκε, εφόσον απέ-σπασε το βραβείο Galaxy, το οποίο βραβεύει τον κορυφαίο Βρετανό συγγραφέα της χρονιάς. Οι διοργανωτές του βραβείου δήλωσαν: «Η απόφασή μας αντανακλά την αναγνώρισή μας για το μυθιστόρημα του Χόλινγκχερστ και την υποστήριξη πολλών

από τον κλάδο μας που ενοχλήθηκαν από την απου-σία του στην τελική εξάδα των Booker τον περασμένο μήνα». Εμείς, πάντως, διατηρούμε ακόμη τις επιφυ-λάξεις μας ως προς την αποθέωση του έργου, περιμέ-νοντάς το να κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκ-δόσεις Καστανιώτη. Οι φήμες, άλλωστε, λένε ότι δεν μπορεί να συγκριθεί σε τίποτα με το παλιότερο έργο του «Η γραμμή της ομορφιάς» (εκδ. Καστανιώτη), το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Booker το 2004.

«Δεν ανήκω ούτε στην Ισπανία ούτε στο Μεξικό, σε καμιά ομάδα, γενιά, λογοτεχνικό ρεύμα ή κάτι ανάλογο. Αυτό δεν το έχω επιδιώξει, απλώς πιστεύω πως αυτή ήταν η βουλή της μοίρας μου, γιατί πάντα με θυμάμαι να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, αλλάζοντας χώρες, ακόμη και περιοχές μέσα στις χώρες». Ο Ισπανός ποιητής Τόμας Σεγκόβια πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 84 ετών στο Μεξικό, όπου ζούσε αυτο-εξόριστος από το 1940. Ο Σεγκόβια είχε τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία, ανάμεσα στα οποία ήταν το Βραβείο Ποίησης Οκτάβιο Παζ (2000) και το Βραβείο Ποίησης Λόρκα (2008). Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα ποιήματά του «14+1 ποιήματα» από τις εκδόσεις Απόπειρα.

Πριν από κάποια χρόνια, ένας φίλος είχε λάβει στο κινητό του sms από ένα συγγραφέα, ο οποίος του ζητούσε να τον ψηφίσει στα Βραβεία Αναγνω-στών. Ούτε τον γνώριζε, ούτε είχε διαβάσει βιβλίο του. Η όλη διαδικασία θύμιζε προεκλογική εκστρα-τεία με τους πολιτικούς να στέλνουν στο κινητό σου χίλια μύρια μηνύματα. Από τη μία πλευρά όλο αυτό με απωθεί. Δείχνει ότι μέχρι και στη λογοτε-χνία νικητής θα βγει αυτός που έχει τις περισσότε-ρες γνωριμίες και τηλέφωνα αναγνωστών. Από την άλλη πλευρά, το κατανοώ. Στην Ελλάδα, αν θέλεις δίπλα στη λέξη «επάγγελμα» να συμπληρώνεις τη λέξη «συγγραφέας», δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δεδομένου ότι ζούμε σε μια χώρα όπου είναι ιδιαίτερα σπάνιο το να καταφέρει κάποιος να ζει από το επάγγελμα αυτό, καταλαβαίνω ότι, για να το επιτύχεις, πρέπει να συμπεριφέρεσαι περισσότερο σαν επαγγελματίας παρά σαν λογοτέχνης. Τώρα το αν θεωρείται το spam επαγγελματισμός είναι άλλο θέμα. Επαγγελματισμός όμως είναι το να χρησιμο-ποιείς τις δημόσιες σχέσεις προς όφελός σου. Η ουσία πάντως είναι ότι έγκειται στους αναγνώστες το να κρατήσουν «καθαρό» το θεσμό των Βραβείων Αναγνωστών που έχει θεσπίσει το ΕΚΕΒΙ. Ενας αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αφήνει στην άκρη συναισθήματα και υποχρεώσεις, να αγνοεί τέτοιου είδους μηνύματα και να ψηφίζει με κριτήριο το βιβλίο που πραγμα-τικά τον άγγιξε. Η βραχεία λίστα των Βραβείων Αναγνωστών για το 2011 ανακοινώθηκε και οι υποψηφιό-τητες βρίσκονται στην ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ (www.ekevi.gr). Οσοι θέλουν θα μπορούν να ψηφίζουν από σήμερα μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου. Το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει κατά το ήμισυ από την ψήφο των αναγνωστών, ενώ το υπό-λοιπο 50% βγαίνει από τις ψήφους που έχουν ήδη δώσει οι Λέσχες Ανάγνωσης (από τις οποίες προέκυψε η βραχεία λίστα). Ο νικητής θα ανα-κοινωθεί στις 7 Δεκεμβρίου.

Την Τρίτη 22 Νοεμβρίου στις 7:00 μμ., το Μουσείο Μπενάκη τιμά τον Τίτο Πατρίκιο, έναν από τους πιο σημαντι-κούς Ελληνες ποιητές του 20ού αιώνα. Ο Τίτος Πατρίκιος, βασικός εκπρόσωπος της λεγόμενης «ποίησης της ήττας», συμ-μετέχοντας ενεργά στην ιστορική μοίρα του ελληνικού λαού, συνομίλησε με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα του δύσκολου ελληνικού 20ού αιώνα, πετυχαίνοντας να μετουσιώσει το λόγο της ιστορίας σε λόγο ποιητικό. Στην εκδήλω-ση θα μιλήσουν οι: Ελένη Αντωνιάδου, Παναγιώτης Νούτσος, Αλέξης Πολίτης, Δημήτρης Ραυτόπουλος, Γιώργος Στεφα-νίδης και Λίζυ Τσιριμώκου. Η βραδιά εντάσσεται σε μια σειρά ετήσιων εκδηλώ-σεων κατά τις οποίες το Μουσείο Μπενά-κη τιμά το έργο ξεχωριστών ανθρώπων του πνεύματος, αναδεικνύοντας τη σημα-σία τόσο των καλλιτεχνικών και επιστη-μονικών τους καταθέσεων, όσο και της κοινωνικής τους προσφοράς γενικότερα.

«Αυτή η απίστευτη ανά-γκη για πίστη» τιτλοφο-ρείται το βιβλίο της Τζού-λιας Κρίστεβα που κυκλο-φόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρό-κειται για ένα ιδιαίτερα εν-διαφέρον βιβλίο, εφόσον η ψυχαναλύτρια και συγ-γραφέας, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ξε-διπλώνει τις απόψεις της περί θρησκείας και χριστιανισμού. Ποιες ψυχικές διαταρα-χές οδηγούν στη λατρεία του ιερού; Τι εί-δους «ανακούφιση» ζητούν όσοι στρέφο-νται προς τη θρησκεία; Η συγγραφέας τονί-ζει και αναλύει το ρόλο που παίζει η εφη-βεία στη διαμόρφωση της πίστης, απενοχο-ποιώντας ταυτόχρονα όλα τα συναισθήματα που μπορούν να προκαλέσουν την ανάγκη για αυτήν. Το βιβλίο ναι μεν βρίθει αναφο-ρών και δοκιμιακής γραφής, απαντάει δε σε καίρια και πανανθρώπινα ερωτήματα. Τολμήστε το!

σίμήλάνοδόμτοο

Φαντάζομαι πως έχετε δει αυτή τη δια-φήμιση της Vodafone με τους τύπους που επιμένουν σε κάτι που πιστεύουν. Εμένα αυτή η διαφήμιση μου θυμίζει τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη. Ο φίλος μου ο Θανάσης ισχυρίζεται πως μόνο ένα μυαλό σαν το δικό μου μπορεί να κάνει τόσο κουλές συνδέσεις, αλλά μπο-ρώ να σας το εξηγήσω σε 200 λέξεις.Είδα την παράστασή του στο Θέατρο Βασιλάκου με την Μπέτυ Βαλάση. «Η θεία κι εγώ» ο τίτλος της. Μαύρη κωμωδία, η ιστορία μιας λιγομίλητης θείας και ενός ιδιόρρυθμου ανιψιού. Υπέροχος ο Χρήστος. Το λένε όλοι όσοι τον είδαν που δεν είναι ούτε φίλοι ούτε κολλητοί του. Και όσο μεγαλώνει οι ρόλοι θα είναι ανοιχτοί μπροστά του, το καταλαβαίνω κάθε φορά που τον βλέπω, το είδαμε και πέρυσι στην ταινία του Παπαστάθη.Ο Χρήστος είναι άλλης πάστας ηθο-ποιός. Μπορείς να κάνεις απίθανες συζητήσεις για το θέατρο μαζί του, έχει καλό γούστο και λιμπίζεται όπως όλοι μας τα ωραία πράγματα που συμβαί-νουν επί σκηνής, δεν είναι ούτε άσχετος ούτε υπεράνω, έτσι γλιτώνει από την ασθένεια της υπεροψίας, της καταδίκης δηλαδή του ηθοποιού γενικώς.Επιπλέον, έχει το χάρισμα να συνδέεται με το θεατή, να μοιράζεται μια ιστορία μαζί του και να την κάνει ενδιαφέρου-σα, φέρεται με σεβασμό στη συμπρωτα-γωνίστριά του στη σκηνή, βάζει το όνο-μά της πρώτο και αυτό το κοινό το μυρί-ζεται αμέσως· ωραίο θέατρο που μυρίζει ανθρωπίλα. Το κοινό πάντα αναγνωρί-ζει και αγαπά το καλό. Με τη σαχλαμά-ρα απλώς φλερτάρει.Για να επανέλθουμε στην αρχική πα-ράγραφο και να συνδέσω επιτέλους τις σκέψεις μου, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώ-της άφησε μια μεγάλη εμπορική επιτυ-χία και τα ωραία λεφτά που την ακο-λουθούν για να κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του και η καρδιά σωστά μας πάει, εμείς δεν την ακούμε. Και παλεύει για την τέχνη που αγαπά σε ένα μικρό θέατρο με τον ενθουσιασμό 20χρονου που πήρε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο.Συνέχισε λοιπόν, Χρήστο! Οι φίλοι σου είναι μαζί σου.

Τέσσερα ελληνικά δημοτικά τραγούδια και στίχοι από ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη είναι το υλικό της παράστασης «Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες», που παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 21 Νοεμβρί-ου στο Θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5). Το σπονδυλωτό έργο αφορά τέσσερις παραλογές, τις οποίες ενώνει ένα έγκλημα μέσα σε μια οικογένεια που μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζε να λειτουργεί φυσιολογικά. Ως αφορμή για την επιλογή τους στάθηκε η γνωριμία του θιάσου με ένα νέο άνδρα καταδικασμένο σε ισόβια, που εξέτιε την ποινή του στις δικαστικές φυ-λακές Χανίων, έχοντας σκοτώσει ένα συγγενή του. Η σκηνοθεσία της παράστασης ανήκει στον Γιάννη Καλαβριανό και παίζουν οι: Κίκα Γεωργίου, Αννα Ελεφάντη, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη, Βασιλική Σαραντοπούλου.

Το Tango Por Dos, το χορευτι-κό συγκρότημα από το Μπουένος Αϊρες, μετά τις sold out παραστά-σεις του το 2009, επιστρέφει στην Αθήνα και παρου-σιάζει στο Θέατρο Badminton τη νέα σκηνική παραγω-γή του Μιγκου-έλ Ανχέλ Ζότο “Puro Tango”. Οι χορευτές του Tango por Dos χορεύουν τάνγκο με το μοναδικό στιλ τους και ταξιδεύουν το κοινό με τη χρήση πολυμέσων στην εποχή των “milongueros”, των λαϊκών χορευτών του περασμένου αιώνα που δημιούργησαν το αργεντίνικο τάνγκο και κατέκτησαν όλο τον κόσμο με το πάθος και το ερωτικό τους ταμπεραμέντο. To “Puro Tango” ξετυλίγεται σε 15 σκηνές και καταφέρνει να φτάσει στο σήμερα με το φινάλε.

Μετά την παράσταση «Μετά», η ομάδα ODC παρουσιάζει την παράσταση «Η κουζίνα της Πλαθ» στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) από την Τρίτη 24 Νοεμβρίου. Το έργο της Σύλβια Πλαθ «Τρεις γυναίκες, ένα ποίημα, τρεις φωνές» έγινε η αφετηρία για να στήσει η σκηνοθέτιδα Ελλη Παπακωνστα-

ντίνου μια απρόβλεπτη performance μέσα σε μια... κουζίνα. Εκεί που διαδραματίστηκαν τα κρισιμότερα επεισόδια της ζωής της ποιήτρι-ας, οι performers Μαρία Πανουργιά, Αντριαν Φρίλινγκ και Βάλια Παπαχρήστου μαγειρεύ-ουν για τους θεατές. Ακολουθεί δείπνο!

Κλαίει το ψάρι; Και μέσα σε τόση θάλασσα πώς θα το καταλάβουμε; Αυτή τη γυναίκα ποιος θα βρεθεί να τη ση-κώσει; Πού πάει ο Ερωτας όταν γεράσει; Τελικά πόσες συντα-γές συνδυάζονται με πράσινο πιπέρι; Και ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Χαρίλαος; Αυτές τις ερωτήσεις καλείται να απα-ντήσει η παράσταση «Ερως και τέλος», που ανεβαίνει από την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου στο Θέατρο Rabbithole (Γερμανικού 20, Μεταξουρ-γείο). Η θεατρική ομάδα Λόγω Χορού καλείται να δώσει τις εξηγήσεις της σε κείμενα και σκη-νοθεσία Ελένης Τζάρου. Παίζουν οι: Καλλιρ-ρόη Μυριαγκού, Βάνα Παρθενιάδου, Αυγου-στίνος Ρεμούνδος, Μάνος Τριανταφυλλάκης.

Η 65χρονη κυρία Florence Foster Jenkins, ή αλλιώς η Μαντάμ Φλο, προσλαμβάνει τον 30χρονο πιανίστα και συνθέτη Μεξικανι-κής καταγωγής Cosme McMoon για να την ακομπανιάρει στα φιλανθρωπικά ρεσιτάλ της ενώπιον της καλής κοινωνίας της μεγαλούπο-λης. Ετσι ξεκινάει μια τρικυμιώδης, τραγελα-φική, κωμικοτραγική συνεργασία που κρατάει 12 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το θάνατό της. Σε αυτό το διάστημα, η Μαντάμ Φλο δεν παύει ούτε στιγμή να πιστεύει ακράδαντα ότι είναι μια εξαίρετη και επιτυχημένη αοιδός, ενώ ο McMoon δεν παύει ούτε στιγμή να αγωνίζεται να την κρατήσει μακριά από την αλήθεια, ότι δηλαδή οι ακροατές στις sold out παραστά-σεις της και τα πλήθη που σπεύδουν να αγο-ράσουν τους δίσκους της απλώς γελάνε μαζί της. Η παράσταση «Μαντάμ Φλο», σε σκη-νοθεσία Γιώργου Καραμίχου παρουσιάζεται στο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36) από την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου, με την Αντιγόνη Βαλάκου και τον Γιώργο Χρανιώτη.

Στο ισόγειο ενός νεοκλασικού κτιρίου (Ιμβρου 23, Κυψέλη) η γκαλερί Loraini Alimantiri Gazonrouge παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση της Ντόρας Οι-κονόμου «Πολύ Κοντά στην Πηγή της Παραγωγής» μέχρι τις 26 Νοεμβρίου. Η καλλιτέχνιδα μας είπε για την καινούργια της δουλειά: «Τρία χρόνια μετά την προηγούμενη ατομική μου, ήρθε η ώρα που μαζεύ-τηκε ένας καλός όγκος από χειρονομίες και θέματα και απαίτησαν το χώρο τους. Δηλαδή, την ελεγχόμε-νη συνθήκη μιας ατομικής έκθεσης, κάτω από έναν τίτλο που τα περιγράφει, μέρη ενός περιβάλλοντος που κατασκευάστηκε αποκλειστικά για αυτά και στο οποίο εγώ σας προσκαλώ από τη θέση της οικοδέ-σποινας. Ο,τι θα δείτε εκεί είναι ελπίζω συνεπές και ειλικρινές ως προς το όνομά του. Ο τίτλος ‘Πολύ Κο-ντά στην Πηγή της Παραγωγής’ είναι και ειρωνικός. Οι λέξεις ‘Πηγή’ και ‘Παραγωγή’ είναι πραγματικά ταυτόσημες και η ανάγκη για διπλασιασμό κρύβει και ανησυχία. Τα έργα είναι γλυπτά που ασχολούνται με τις μεγάλες μου εργαστηριακές προκλήσεις. Πώς αντι-γράφεις ένα υλικό σε ένα άλλο; Τι είναι αυτό που θα το κάνει αναγνωρίσιμο; Η επιφάνειά του, η πυκνότη-τα, το βάρος του ή το πώς σπάει; Πώς και πότε αντι-καθιστάς ένα υλικό με ένα άλλο ώστε να πετύχεις μια συγκινητική παραβολή; Πώς συνθέτεις επεξεργασίες και υλικά ώστε να δώσεις μια αφηγηματική οδηγία; Και τέλος, με ποιο τρόπο τα βάζεις να στέκονται ώστε να αυτονομούνται όσο τους αξίζει;»

Η Ντόρα Οικονόμου συμμετέχει και στο «Μονό-δρομο», την Τρίτη Μπιενάλε της Αθήνας, ως μέλος της ομάδας We Never Closed. Πρόσφατα παρουσία-σαν το “Tableau #2: Public Enemies” στη Διπλάρειο σχολή. «Δύο ηθοποιοί παίρνουν πόζες εμπνευσμένοι από την ιστορία των Bonnie και Clyde, ενώ ένας μου-σικός ραπάρει live πάνω σε ένα πρωτότυπο ποίημα της Bonnie. Τα χρόνια της Μεγάλης Κρίσης στις Ηνω-μένες Πολιτείες, οι ληστές των τραπεζών εξιδανικευ-μένοι μέσα απ’ το ποπ φολκλόρ, θα μπορούσαν να είναι μια ρομαντική αντίστιξη στα χρόνια τώρα», μας είπε η Ντόρα. Στη συνέχεια, στο πλάσιο του «Μονό-δρομου», η ομάδα έχει προγραμματίσει μια σειρά από δρώμενα, ανάμεσά τους μια στάση για φωνή και κι-θάρα με τους Ειρήνη Δούκα και Greggy K., μια ανά-γνωση του Παπαδιαμάντη, αλλά και μια συνεργασία με τους Samuel Forsythe και New Forms of Life.

Στο πλαίσιο της 17ης Επιστη-μονικής Συνάντησης του Ιδρύ-ματος Le Corbusier παρουσι-άζεται στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (Σίνα 31, Κολωνάκι) έκθεση σχεδίων του διάση-μου Ελβετού αρχιτέκτονα και πατέρα του μοντερνισμού με τίτλο «Η γλώσσα της πέτρας». Σε ηλικία 24 ετών ο Charles-Edouard Jeanneret, γνω-στός στους περισσοτέρους ως Le Corbusier, ξεκίνησε ένα

μεγάλο ταξίδι μαθητείας που ονόμασε «Ταξίδι της Ανατολής». Με αφετηρία το Βερολίνο, διέσχισε τα Βαλκάνια ως την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα και την Ιταλία, καταλήγοντας στην Ελβετία, έξι μήνες μετά. Τα σχέδια του Le Corbusier από το «Ταξίδι της Ανατολής» θα παρουσιάζονται στο ινστιτούτο μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου.

Η Ελληνοαμερικανική Ενωση (Μασσαλί-ας 22, Κολωνάκι) και το Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας παρουσιάζουν στο πλαίσιο του Athens Photo Festival 2011 τις εκθέσεις «Χωρο-γραφία: Αναζητώντας το Νέο Αμερικά-νικο Τοπίο» και «Πολεμικές Τέχνες - Viktor Koen». Στην πρώτη παρουσιάζονται έργα των Joni Sternbach (φώτο), Nate Larson, Marni Shindelman, Matt Eich, James Tribble και Tracey Mancenid, ενώ εξετά-ζονται οι αλλαγές στο κοινωνικό τοπίο της Αμερικής σε αλληλεπίδραση με την υπάρχου-σα οικονομικοπολιτική κατάσταση εντός της χώρας αλλά και διεθνώς. Την έκθεση επιμελείται ο Sam Barzilay. Στην έκθεση του Viktor Koen συνδυάζεται η εικαστική γραμματοσειράς «Αλφάβητος Πολέμου» με το τρίπτυχο «Πο-λεμικές Κεφαλές». Σκοπός του καλλιτέχνη είναι να τονίσει την άσχημη εικόνα κάθε ένοπλης σύγκρουσης, καλύπτοντας το θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 25 Νοεμβρίου.

Η Γκαλερί Α.Δ. (Παλλάδος 3, Ψυρρή) το Σάββατο 19 Νοεμβρίου εγκαινιάζει την ατομική έκθεση της Μαρίας Λοϊζίδου με τίτλο «Το μο-τίβο της ασφυξίας 4 + 1 τοπίων». Η σειρά σχεδίων με μολύβι της καλλι-τέχνιδας φέρει τον τίτλο «Ασφυκτικά Τοπία» και παρουσιάζεται στον πρώ-το όροφο της γκαλερί. Η δουλειά αυτή της Λοϊζίδου περιέχει αναφο-ρές σε προηγούμενα έργα της, χωρίς ωστόσο να απουσιάζει ο σύνδεσμός της με τον παρόντα τόπο και χρόνο και τη σύγχρονη κοινωνία. Στο δεύ-τερο όροφο φιλοξενείται μια εγκα-τάσταση: ένα σκοτεινό δωμάτιο και ένα μικρό έργο στον τοίχο, απεικό-νιση ενός δωματίου, συμβολίζουν το αρχαίο παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι, της αδιέξοδης συνθήκης με την ελπίδα. Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 14 Ιανουαρίου 2012.

nritiniotis@metropolisnews.gr

2

4

5

1

3

21

Ο Παπανδρέου θα φύγει; Θα μείνει; Θα είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Της Σοσιαλιστικής Διεθνούς; Θα αφήσει το γραφείο στη Βουλή; Θα κλειστεί στο σπίτι του στο Καστρί; Θα ανα-ζητήσει μια θέση σε κάποιο από τα διεθνή φόρα; Παρεμφερείς απορί-ες διατυπώνονται και για το μέλλον του Σαμαρά εντός της ΝΔ (ή της ΝΔ με τον Σαμαρά), τις προοπτικές του Γιώργου Καρατζαφέρη ή του Μάκη Βορίδη. Αυτά και άλλα ερωτηματικά καταναλώνουν άπλετο χρόνο σε τη-λεοπτικά παράθυρα, εφημερίδες και ραδιόφωνα (δουλειά τους είναι), κυ-ρίως όμως απασχολούν τη συντρι-πτική πλειονότητα βουλευτών, στε-λεχών και λοιπών παροικούντων τα κομματικά Ιεροσόλυμα. Οι αγωνίες όλων αυτών γίνονται θέμα και όλη μαζί η δημόσια σφαίρα περιστρέ-φεται γύρω από αυτά τα κατά βάση ανούσια ζητήματα. Την ίδια στιγ-μή απουσιάζει (με ελάχιστες εξαιρέ-σεις) ο ουσιαστικός διάλογος για τη δεκαετή προοπτική της χώρας, την ανασύνταξή της, την τοποθέτησή της απέναντι στο πιεστικό παρόν και μέλλον. Η δημόσια συζήτηση διεξά-γεται ξέχωρα από αυτή την κατάστα-ση. Από τις λιτές τοποθετήσεις του Λουκά Παπαδήμου στη Βουλή φάνη-κε με έναν αρκετά σαφή τρόπο το τε-χνικό περιβάλλον της επόμενης δε-καετίας. Ενας τραχύς, ανηφορικός δρόμος με βασικό στόχο τη διατή-ρηση της χώρας σε τροχιά δημοσιο-νομικής προσαρμογής, την επίτευξη ανάπτυξης και, φυσικά, την παρα-μονή σε ένα σταθερό ευρώ. Σε αυτή τη μακρόχρονη πορεία οι όποιοι πο-λιτικοί θα πρέπει να διαχειριστούν δίχως να καταστρέψουν για πάντα εκείνους που θα μείνουν πίσω (δι-ότι, δυστυχώς, κάποιοι θα μείνουν πίσω). Είναι σαφές ότι τα δύο με-γάλα αστικά κόμματα δεν μπορούν να το καταφέρουν αυτό. Πρόσω-πα υπάρχουν και στους δύο φορείς που μπορούν να συνεργαστούν σε κάτι νέο. Χώρος για αγκυλώσεις δεν υπάρχει. Ο Γκέτε έγραψε κάποτε ότι η ζωή ανήκει στους ζωντανούς και αυτοί που ζουν πρέπει να είναι προ-ετοιμασμένοι για την αλλαγή. Είναι λοιπόν η ώρα για όλους να σφίξουν τα δόντια, να κοιτάξουν με πυγμή το μέλλον και να το διαμορφώσουν.

Ο δημιουργός της νέας καμπάνιας της Benetton προφανώς κά-ποιους ξέχασε...

«Μπορούμε και εμείς να κάνουμε κάτι για να βοηθή-σουμε την Αθήνα». Με αυτό τον τρόπο ξεκινούσε το post που ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook στις 24 Οκτωβρίου ο δημοσιογράφος Νί-κος Βατόπουλος. Και συνέχιζε: «Ας βάλουμε στο πρό-γραμμά μας μία βόλτα στο Κέντρο κάθε Σάββατο. Κάθε Σάββατο, κρατάμε όσο μπορούμε ζωντανές τις επιχει-ρήσεις, τα μουσεία, τους δρόμους. Αγοράζουμε εφημε-ρίδα, ένα βιβλίο, πίνουμε έναν καφέ, πηγαίνουμε σι-νεμά, θέατρο, βλέπουμε εκθέσεις, ζωντανεύουμε όσο μπορούμε την πόλη με την οικογένεια ή με φίλους».

Η ιδέα του Νίκου έγινε σελίδα στο Facebook με τον τίτλο «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» και σήμερα με-τράει 1.504 φίλους. Το concept πολύ απλό. Εμείς όλοι που αγαπάμε την πόλη μας και δεν θέλουμε να βλέ-πουμε το Κέντρο της έρημο και παραμελημένο ήρθε η ώρα να δράσουμε με τον πιο απλό τρόπο. Να στηρί-ξουμε την άποψή μας, να κάνουμε πράξη αυτό που πε-ριμένουμε να κάνει πάντα κάποιος άλλος. Να κατέβου-με στο Κέντρο, να ψωνίσουμε, να πιούμε καφέ, να συ-ναντήσουμε φίλους. Να κάνουμε το Σάββατο την ημέ-ρα που το Κέντρο γεμίζει από τους πολίτες της Αθήνας,

από αυτούς ακριβώς τους πολίτες που το αγαπούν και δεν είναι διατεθειμένοι να το εγκαταλείψουν.

Ο Νίκος πριν από λίγες ημέρες ανέβασε ακόμα ένα post και ζητούσε από τους φίλους του να αναρτήσουν στο Facebook φωτογραφίες από τα παιδικά και εφηβι-κά τους χρόνια που να είναι τραβηγμένες στο κέντρο της Αθήνας. Το να καθίσει κάποιος να σκανάρει μια παιδική του φωτογραφία και να την ανεβάσει στο διαδίκτυο μου φαινόταν στην αρχή από δύσκολο έως απίθανο, αλλά το αποτέλεσμα με διέψευσε. Αν κάνει κάποιος μια βόλ-τα στη σελίδα της ομάδας, θα νιώσει ότι βολτάρει σε μια άλλη Αθήνα. Για εμάς τους νεότερους η προσφορά τέ-τοιων φωτογραφιών είναι ανεκτίμητη. Η εικόνα της πλα-τείας Ομονοίας με ή χωρίς γκαζόν, με το πεντάγωνο σι-ντριβάνι στη μέση, το άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα τη δεκαετία του ’50, το κατάστημα του Ελευθερουδάκη στη γωνία Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας τη δεκαετία του ’40, το οποίο δεν υπάρχει πια, και ένα υπαίθριο βουλ-κανιζατέρ στην Πλάκα, είναι μόνο μερικά από τα ασπρό-μαυρα στιγμιότυπα που μπορεί να βρει κανείς. Και η δι-αδικτυακή συλλογή συνεχίζεται...

Αυτό που με ενθουσιάζει είναι η απή-χηση της ιδέας. Μέσα σε διάστημα τρι-ών εβδομάδων, η ομάδα «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» στο Facebook έχει συσπει-ρώσει 1.500 μέλη και κάθε μέρα προστί-θενται και άλλα. Κοινό έδαφος είναι η αγάπη για την πόλη. Θα έλεγα η αγωνία όλων να βάλουν ένα λιθαράκι στην ανά-σχεση της παρακμής της Αθήνας. Υπάρ-χει συνδυασμός ανυπομονησίας για ένα φωτεινό μέλλον και νοσταλγίας για ένα εξωραϊσμένο παρελθόν.

Στην ομάδα έχουμε ήδη τη δραστη-ριοποίηση κάποιων επιχειρήσεων που κά-νουν προσφορές στα μέλη ως δέλεαρ για την «κάθοδό» τους στο Κέντρο, αλλά εκεί-νο που για μένα έχει ιδιαίτερη αξία εί-ναι οι προτάσεις των ίδιων των μελών για βόλτες, αξιοθέατα, κτίρια. Μοιράζο-νται εμπειρίες και αναπτύσσεται διάλο-γος. Θέμα είναι πάντα η Αθήνα.

Πρόσφατα, προσκάλεσα τα μέλη να αναρτούν παιδικές ή εφηβικές φωτογρα-φίες τους από το κέντρο της Αθήνας. Πέ-ραν του ότι είναι διασκεδαστικό, είναι και μία ευκαιρία να ταξινομήσουμε συ-ναισθήματα σε σχέση με την πόλη. Ηδη, έχω δει μερικές φωτογραφίες από τις δε-καετίες του 1950 και 1960 που είναι αρι-στουργήματα καθημερινότητας. Φιλοδο-ξία μου είναι η δημιουργία ενός λευκώ-ματος για τους «Ανώνυμους Αθηναίους», που σήμερα παίρνουν την πόλη στα χέ-ρια τους.

Nίκος Βατόπουλος

23

Με σύνθημα «Τώρα η ψυχαγωγία γίνεται εμπειρία για όλους» και όπλο τις χαμηλές τιμές, η ΟΤΕ TV ετοιμάζεται να «εισβάλει» και στο δικό σου σπίτι. Ο επικεφαλής υπηρεσιών τηλεόρασης του ΟΤΕ κ. Γιώργος Γαμπρίτσος μάς εξηγεί το πώς και το γιατί η ΤV του μεγαλύτερου τηλεπικοινωνιακού ομίλου της ελληνικής αγοράς έχει όλα τα φόντα για να το καταφέρει.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έμεινες ικανοποι-ημένος με το πρόγραμμα της τηλεόρασης; Που δεν χρειάστηκε να πας μέχρι το video club της γειτο-νιάς σου για να απολαύσεις μια καλή ταινία; Που δεν αναγκάστηκες να περπατήσεις μέχρι την κοντι-νότερη καφετέρια για να δεις τον αγώνα της ομά-δας σου;

Κακά τα ψέματα, οι απαιτήσεις από την τηλεό-ραση έχουν αυξηθεί ειδικά σε μια περίοδο που μέ-νουμε περισσότερο μέσα στο σπίτι. O Ομιλος ΟΤΕ έρχεται να ανταποκριθεί στις επιταγές αυτής της νέας πραγματικότητας όπου η ψυχαγωγία στο σπί-τι γίνεται η πρώτη προτεραιότητα. Ετσι, προσφέ-ρει ένα ολοκληρωμένο πακέτο σε προσιτή τιμή. Πιο συγκεκριμένα, η ΟΤΕ TV -όπως επισημαίνει ο επι-κεφαλής της κ. Γιώργος Γαμπρίτσος- «με περισσό-τερα από 45 τηλεοπτικά κανάλια, εκ των οποίων τα 8 High Definition, και πλούσιο περιεχόμενο σε όλες τις κατηγορίες (αθλητικά, παιδικά, ντοκιμα-ντέρ κλπ.) κάνει προσιτή στο ευρύ κοινό την ποιο-τική συνδρομητική δορυφορική τηλεόραση».

Με τις νέες υπηρεσίες έχεις τη δυνατότητα, ανάλογα με τις ανάγκες σου, να επιλέξεις είτε τη νέα OTE TV Μέσω Δορυφόρου είτε την προϋπάρχου-σα OTE TV Μέσω Conn-x. Οι τιμές είναι ιδιαίτερα

προσιτές: ξεκινούν από τα 14,9 ευρώ το μήνα για πελάτες ΟΤΕ και φτάνουν έως τα 19,9 ευρώ για το Full Pack. «Δώσαμε μεγάλη βαρύτητα στο να κρατή-σουμε τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα. Οχι μόνο λόγω της κρίσης, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι η συνδρομη-τική τηλεόραση στην Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει ένα προϊόν ευρύτερης αποδοχής και χρήσης», υποστηρίζει ο κ. Γαμπρίτσος.

Το οικονομικό περιβάλλον, βέβαια, προφανώς και λειτουργεί με τέτοιο καταλυτικό τρόπο στους κα-ταναλωτές που τους ενθαρρύνει να το σκέφτονται διπλά πριν από κάθε τους αγορά. Ο κ. Γαμπρίτσος όμως, πιστεύει ότι το πλούσιο περιεχόμενο της συνδρομητικής τηλεόρασης λειτουργεί και ως ένα στοιχείο προστιθέμενης αξίας, καθώς παρέχει έναν προσιτό τρόπο ψυχαγωγίας για όλα τα μέλη της οι-κογένειας στο σπίτι. «Στην πολύ δύσκολη οικονομι-κή συγκυρία που περνάμε στην Ελλάδα, η OTE TV παρέχει μία ολοκληρωμένη, πλούσια σε περιεχόμε-νο και τεχνολογικά προηγμένη πρόταση για Home Entertainment στο καλύτερο value for money της αγοράς. Γι’ αυτό και το μότο μας είναι «Τώρα η ψυ-χαγωγία γίνεται εμπειρία για όλους». Επειδή κά-νουμε τη συνδρομητική τηλεόραση προσιτή στο ευρύ κοινό», καταλήγει.

Family Pack ελεύθερα ελληνικά αναλογικά και ψη-

φιακά κανάλιακανάλια με σειρές και ταινίες (Universal,

Fox Life, FX, Sundance Channel HD)αθλητικά (Eurosport HD, ESPN

America HD, Eurosport2, Extreme Sports, ESPN Classic)

ντοκιμαντέρ (National Geographic Wild HD, Discovery, Discovery Science, Discovery ID)

παιδικά (Disney Channel, Nickelodeon HD, Kids Co, Baby TV)

lifestyle (TLC, Fashion TV, World Fashion, Style TV)

μουσική (MTV HD, Mad Hits, VH1, C Music TV)

ειδησεογραφία (BBC World, Euronews, Deutsche Welle, Bloomberg, France 24, Al Jazeera κά.)

Full Pack όλα τα κανάλια του Family Packτα OTE Sport 1, OTE Sport 2, ΟΤΕ

Sport 3 και OTE Sport HD με αθλητικά γεγονότα σε υψηλή ευκρίνεια, όπου ξε-χωρίζουν το κύπελλο Ελλάδας, τα πρωτα-θλήματα Ισπανίας, Ιταλίας και Γερμανίας, Formula 1 και Moto GP.

VALUE FOR MONEY

24

Mια παράσταση με εφηβικό θέμα από μια θεατρική ομάδα που «παίζει στην έδρα της» και καταφέρνει να καινοτομήσει ξανά. Η ομάδα Grasshoper ζήτησε από τον καταξιω-

μένο συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη να της «χαρίσει» ένα ελληνικό εφηβικό έργο. Εκείνος το έκανε πραγματικότητα και εμείς μιλήσαμε μαζί του.

«Νομίζω ότι η ποιότητα του κάθε ανθρώπου, η πορεία του μέσα στη ζωή και αυτό που αφήνει πίσω του ως στίγμα κρίνεται από το ποια όρια στην ελευθερία του αποφασίζει ο ίδιος να βάλει». Τα παραπάνω λόγια είναι του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σχετικά με το πώς οριοθετείται η πραγματι-κή ελευθερία του κάθε ανθρώπου. Λόγια ειπωμένα με γα-λήνιο τρόπο από ένα συγγραφέα, τα δείγματα γραφής του οποίου ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα. Εφτασε να διεκ-δικήσει το βρετανικό Independent Foreign Fiction Prize (2007). Αποτελώντας μια σημαντική στιγμή για την ελλη-νική λογοτεχνία των ’00s.

Η παράσταση με τίτλο «Στην οθόνη φως» μόνο συνη-θισμένη δεν είναι. Καταπιάνεται, άλλωστε, με το επιλεγό-μενο εφηβικό θέατρο. Ενα είδος με μηδενική σχεδόν πα-ράδοση στην Ελλάδα. Η ομάδα Grasshopper, υπό την καλ-λιτεχνική διεύθυνση της Σοφίας Βγενοπούλου, έχει προ-καλέσει αίσθηση τα τελευταία χρόνια. Βασισμένη σε ξέ-νους «δυνατούς» συγγραφείς, όπως ο Ντένις Κέλι, διερεύ-νησε το είδος αυτό, καταφέρνοντας να πρωτοπορήσει. Φέ-τος καινοτομεί ξανά. Αναθέτοντας στον καταξιωμένο πε-ζογράφο και θεατρικό συγγραφέα να γράψει ένα έργο για εφήβους - που, αυτή τη φορά, είναι ελληνικό.

Ο Βαγγέλης πιστεύει ότι στην πλειονότητά τους οι έφηβοι είναι αρκετά ώριμοι για να αντιληφθούν τα «ενήλικα» έργα. Το εφηβικό θέατρο δεν καλύπτει ένα κενό που «πρέπει ντε και καλά να καλυφθεί». Επιτελεί όμως μια σημαντική λει-τουργία. Κάνει την εμπειρία πιο άμεση για τα παιδιά. Τους δίνεται η αίσθηση ότι το έργο τα αφορά σε πιο προσωπικό βαθμό. Και τελικά, όπως μας είπε, «αυτή μπορεί να είναι η πολύ μεγάλη ωφέλεια, να δημιουργήσεις δηλαδή μελλο-ντικούς θεατές του θεάτρου». Αναμφισβήτητα μια ιστορία για πέντε μαθητές της Β΄ Λυκείου, για ένα ανομολόγητο μυστικό και τα διλήμματα που αυτό φέρνει είναι θελκτική για τους «16άρηδες». Μιλάει στην καρδιά τους.

«Δεν είχα καθόλου την αίσθηση ότι απευθύνομαι σε ένα ειδικό κοινό», μου λέει ο Βαγγέλης. «Η μόνη διαφορά, βέβαια, είναι ότι, επειδή ήξερα ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού θα είναι έφηβοι, είχα στο νου μου με τι αίσθηση θα

βγουν από την αίθου-σα τα παιδιά. Κάτι που δεν έχω γράφοντας για ενήλικες. Δεν με ενδια-φέρει. Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθεί κάτι και να φύγει κάποιος νεα-ρός θεατής με ένα λαν-θασμένο μήνυμα», δι-ευκρινίζει. Μπορεί δυ-στυχώς η νεοελληνι-

κή θεατρική γραφή να μην έχει κατακτήσει μια θέση στο διεθνές δραματολόγιο, όμως σίγουρα τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μια δυναμική. «Το κοινό έχει δείξει ότι θέλει ελληνικό έργο και οι σκηνοθέτες ψάχνουν -περισ-σότερα- ελληνικά έργα από ό,τι παλιότερα. Εχει αναθερ-μανθεί το ενδιαφέρον για το γράψιμο καινούργιων ελλη-νικών έργων».

Παραστάσεις όπως το «Στην οθόνη φως» δεν μπορούν παρά να αποτελούν απόδειξη των προαναφερθέντων. Κλείνοντας, τα λόγια του σημαντικού αυτού εκπροσώπου της νέας ελληνικής δραματουργίας μπορούν να λειτουργή-σουν ως ευχή: «Βλέπουμε ότι κάτι κινείται, αν και ακόμα τα έργα δεν έχουν δοκιμαστεί στο χρόνο και στο σπάσιμο των συνόρων. Ας ελπίσουμε ότι ‘αυτό το κάτι’ το οποίο είναι στην αρχή του θα ολοκληρωθεί - σαν μια έκρηξη».

Grasshopper

25

Οι Bijoux de Kant σε νέες περιπέτειες! Η παράστα-ση «Ελευθερία ή Θάνατος», στον πολυχώρο Faust (Καλαμιώτου και Αθηναΐδος 12), είναι γεγονός. Ο σκηνοθέτης και εικαστικός Γιάννης Σκουρ-λέτης και ο μουσικός Κώστας Δαλακούρας κά-νουν ένα ακόμα βήμα και δημιουργούν την -ανα-πόφευκτη ίσως- εξέλιξη των δύο προηγούμενων performances Graveyard Café Band “In Extremis” και “Alive”. Διατηρώντας στοιχεία από αυτές, προ-σθέτοντας όμως και νέα κείμενα, άλλο ύφος στη σκοτεινή αισθητική τους και αφήνοντας τη μου-σική να κυριαρχήσει και να γίνει ένα με την εικό-να, φτάνουν σε ένα αποτέλεσμα που θα μπορού-σε να σταθεί δίπλα στον ορισμό του μεταμοντέρ-νου έργου τέχνης, δίχως ίχνος έπαρσης ή αλαζο-νείας. Ικανοί να συνδυάζουν σε ένα αρμονικό και ταυτόχρονα εκρηκτικό αποτέλεσμα ηλεκτρονικούς ήχους με στίχους του Κάλβου, του Παλαμά, του Λαπαθιώτη. Στο ίδιο έργο η ποίηση της Κατερίνας Γώγου αναμετράται και συνυπάρχει με εκείνη του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού. Μια παρά-σταση όπου εθνικά σύμβολα, σημαντική ποίηση, μακιγιάζ, χρώματα και φώτα οδηγούν σε εκείνα που παραμένουν πάντα αίτια και ζητούμενα κάθε καλλιτεχνικής έκφρασης: την ελευθερία και το θά-νατο.

Βρεθήκαμε σε μια ανοιχτή πρόβα της παράστασης «Περικλής» του Ουίλιαμ Σέξπιρ, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο (Κτίριο Τσίλλερ-Κεντρική Σκηνή, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24) και ακούσαμε τους πρωταγωνιστές, μεταξύ όλων των άλ-λων, να τραγουδούν στα αραβικά! Επί σκηνής, τώρα, ο Περικλής (Χρήστος Λούλης), περιπλανώμενος σαν άλλος Οδυσσέας, θα χάσει το κράτος και την οικογέ-νειά του για να τα βρει και πάλι, μέσα από μια σειρά συμπτώσεων και γεγονότων που συνθέτουν την ιστο-ρία. Η ευρηματική σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά δεν αφήνει ούτε τον πιο κακοπροαίρετο θεατή να βα-ρεθεί, αφού το παραμικρό αντικείμενο του -σχεδόν ανύπαρκτου- σκηνικού και τα κοστούμια γίνονται συ-νεχώς αρωγοί της δράσης, μεταλλάσσονται απρόβλε-πτα, όπως το ίδιο απρόβλεπτα και ευρηματικά εναλ-λάσσονται και οι πολλαπλοί ρόλοι των ηθοποιών. Ο Δημήτρης Πιατάς στο ρόλο του αφηγητή σε κάνει να μην χορταίνεις τη γάργαρη μετάφραση του Διονύ-ση Καψάλη. Η παράσταση θα συμμετάσχει τον Απρί-λιο του 2012 στο Globe to Globe Festival στο Λονδί-νο, όπου θα παρουσιαστεί το σύνολο των έργων του Σαίξπιρ, το καθένα σε διαφορετική γλώσσα. Στο μετα-ξύ, έως και τις 26 Φεβρουαρίου, θα μπορούμε να την απολαύσουμε στην Αθήνα.

26

Μουσικός, ηθοποιός, δικηγόρος. Η Violet Louise τα κάνει όλα και τα κάνει καλά. Τι κι αν χρειάζε-

ται να μοιράσει τη μέρα της ανά-μεσα στη θεατρική της παράσταση, τα live της, το δικηγορικό της γρα-

φείο και το μεταπτυχιακό που κάνει. Αν υπάρχει θέληση και μεράκι, όλα

μπορούν να γίνουν!

27

Οταν αναρωτήθηκα τι απάντηση δίνει η Violet Louise (κατά κόσμον Λουίζα Κω-στούλα) στην ερώτηση «τι επαγγέλλεσθε», εκείνη μου απάντησε διπλωματικά. «Απα-ντώ κατά περίπτωση, αναλόγως με το πού βρίσκομαι και το ποιος με ρωτάει. Ηθο-ποιός, μουσικός, νομικός, επιλέγω ανάλο-γα κάθε φορά και συνήθως αποκρύπτω τις άλλες μου ιδιότητες». Οπως μου εξομολο-γείται, παλιότερα θα έλεγε με σθένος ότι αγαπάει πιο πολύ το θέατρο και τη μου-σική, τώρα όμως βρίσκει και στα νομικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Πώς έφτασε όμως να ασχολείται με τη μουσική και το θέατρο, ενώ την ίδια στιγ-μή εξασκεί το επάγγελμα της δικηγόρου και κάνει μεταπτυχιακό στο Διεθνές Δί-καιο; «Ξεκίνησα από μικρή κλασικό πιάνο και όλα τα υπόλοιπα προέκυψαν στη συ-νέχεια», αρχίζει να αφηγείται. «Ηθελα να περάσω στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών, αλλά, επειδή οι γονείς μου ήταν καθηγη-τές, αποφάσισα να αποφύγω τη διδασκα-λία στο σχολείο και έτσι επέλεξα τη Νο-μική, την οποία και τελείωσα στο τέταρ-το έτος με επιχείρηση... κομάντο. Είναι για μένα ένα πτυχίο πασπαρτού, καθώς με έχει βοηθήσει πολλές φορές βιοποριστι-κά». Αρκετό καιρό όμως πριν φτάσει στο πτυχίο, η Λουίζα πηγαίνει να συμπαραστα-θεί σε μια φίλη στις εξετάσεις υποκριτικής του υπουργείου και αποφασίζει να δώσει και εκείνη, αν και έχει προετοιμαστεί ελά-χιστα. Εκείνη περνάει, η φίλη της όχι, και κάπως έτσι αρχίζει το ταξίδι της θεατρικής της πορείας. «Στη Σχολή της Νέλλης Καρρά όπου σπούδασα, τον πρώτο ενάμιση χρό-νο δεν έκανα σχεδόν τίποτα. Ημουν πολύ κλειστό παιδί και δεν ήθελα με τίποτα να εκτεθώ. Μια μέρα ήρθε ο καθηγητής κ. Κωστής Σφυρικίδης και μου είπε: ‘Ή ξεκί-να ή φύγε, μην χάνεις άλλο τον καιρό σου’ και τότε ταρακουνήθηκα».

Η πρώτη παράσταση όπου συμμετείχε επαγγελματικά η Λουίζα ήταν ένα έργο βα-σισμένο σε κείμενα του Σάμιουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρί-ου. Αργότερα συμμετείχε σε παραστάσεις της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού,

στο Επί Κολωνώ, στο Θέατρο Εξαρχείων και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτό τον καιρό (και μέχρι τις 13/12) παρουσιάζει την πα-ράσταση “The forest” στο Bios (Πειραιώς 84) σε δικό της κείμενο και δική της σκη-νοθεσία. «Το κείμενο προέκυψε από μια δουλειά που είχα κάνει το καλοκαίρι στο Cinematheque του Bios.

Η υπόθεση αφορά μια κοπέλα που έχει εγκαταστήσει στο σπίτι της ένα δάσος από κυπαρίσσια. Η κοπέλα αφηγείται ιστο-ρίες αγάπης, με γνώμονα όμως την επίφα-σή της και όχι την ουσία της. Γι’ αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν αγάπη, αλλά δεν υπάρχει. Προβάλλει στα μάτια των θεα-τών πτυχές της δικής τους πραγματικότη-τας, μέσα από κοινωνικά χαρακτηριστικά, ενώ και εκείνη έχει βιώσει ένα τραυματι-κό γεγονός. Για να αποφύγει το σύστημα που την έχει κακοποιήσει, έχει φτιάξει στο σπίτι της αυτή τη μικρή ασπίδα προστασί-ας από κυπαρίσσια, δέντρα που έχουν άμε-ση σχέση με αυτό που της έχει συμβεί».

Ακούγοντας τη Λουίζα να μου εξιστο-ρεί το έργο, τη ρωτάω αν το κεντρικό νόη-μα είναι αυτό το τραύμα της κοπέλας που αποκαλύπτεται στο τέλος ή η επίφαση της αγάπης. «Ο σκοπός της ιστορίας δεν είναι το τραύμα, αλλά με αφορμή αυτό να δού-με το περίβλημα που πολλές φορές φτιά-χνουμε για να αποφύγουμε καταστάσεις». Φυσικά, από την παράσταση δεν λείπει η μουσική, την οποία έχει γράψει η ίδια η Λουίζα. «Δεν είμαι καθόλου συγκεντρω-τικός άνθρωπος», παραδέχεται. «Ηθελα στην πρώτη μου απόπειρα να δω αν θα τα καταφέρω μόνη μου. Δεν θα μπορούσα όμως να φτάσω μέχρι εδώ την παράστα-ση χωρίς τη συμβολή διάφορων συνεργα-τών», τονίζει.

Η ενασχόληση της Λουίζας με τη μου-σική ξεκινάει από το Εθνικό Ωδείο και φτάνει μέχρι το πρώτο solo project της “Candilans and lovers”. Για ένα διάστημα υπήρξε μέλος των Polaroid, αλλά δεν συ-νέχισε τη συνεργασία μαζί τους. «Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν προβλήματα και εκεί αποφάσισα να κάνω ένα δικό μου project. Ο Δημήτρης Καμαρωτός με βοήθησε πολύ

σε αυτή την πρώτη μου προσπάθεια. Κυρί-ως σε θέματα παραγωγής και ενορχήστρω-σης». Ακούγοντας κομμάτια από αυτό το project, αναρωτιέμαι πώς από την κλασι-κή μουσική έφτασε στο σημείο να χρησι-μοποιεί τόσο καλά την τεχνολογία στη μου-σική της. «Υπάρχουν αρκετά στοιχεία, γιατί έχω εξελίξει την ενασχόλησή μου με αυτές τις τεχνικές. Εχω ένα σύστημα συνδεδεμέ-νο με τον υπολογιστή μου και γράφω μου-σική εκεί. Με βοηθάει πολύ, ειδικά στην ενορχήστρωση. Μπορώ να κάνω εκεί τα προσχέδια, βολικά και οικονομικά, και αρ-γότερα να τα δω και στο στούντιο. Το ‘do it yourself’ είναι πολύ σημαντικό στην επο-χή όπου ζούμε».

Από το Μάρτιο που ολοκληρώθηκε το project μέχρι σήμερα η Λουίζα το έχει πα-ρουσιάσει σε διάφορα σημεία της πόλης και στις 27 Νοεμβρίου θα εμφανιστεί μαζί με τον Papercut στο Tiki (Φαλήρου 15 και Μακρυγιάννη, Ακρόπολη). Σε κάθε live της ο κόσμος ενθουσιάζεται τόσο με τη μουσική της όσο και με την performance που παρουσιάζει. «Πλέον η μουσική δεν παρουσιάζεται όπως παλιά, δεν βγαί-νεις απλώς και τραγουδάς. Χρειάζεται ένα concept. Με το γκρουπ, αυτό το βρίσκεις πολύ λιγότερο, καθώς υπάρχουν συνέχεια μέλη που έρχονται και φεύγουν και μέ-νουν διάφορα πράγματα πίσω», σχολιάζει.

Κλείνοντας, ρωτάω τη Λουίζα πώς ισορροπεί ανάμεσα στην καλλιτεχνική δη-μιουργία και την πεζή πραγματικότητα των νομικών. «Η καθημερινή μου δουλειά με βοηθάει πάντα να κρατάω μέσα μου τις ισορροπίες, να είμαι πιο κοντά στην πραγ-ματικότητα. Θεωρώ ότι πρέπει να έχει κα-νείς ισχυρές αντιστάσεις για να μην απο-μακρυνθεί από το μέσο άνθρωπο. Οταν ασχολείσαι μόνο με το μικρόκοσμο της τέχνης, είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον έλεγχο. Ολη αυτή η μαγεία της δημιουργί-ας σε κάνει να έχεις τάσεις φυγής από την πραγματικότητα». Η Λουίζα όμως φαίνεται να πατάει καλά στα πόδια της. Καταφέρνει να μοιράζει τη μέρα της και την ενέργειά της σε όλα τα πεδία ενασχόλησής της και μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα τη δικαιώνει.

“Dancing on ice”: σύγχρονη, μεταδοτική τηλεόραση. Η θερμοκρασία του

παγοδρομίου αντανακλάται από τους δέκτες σε όλο της το ψύχος. Αφού

υπολογίζουν ότι το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης θα ολοκληρωθεί

το 2013, γιατί δεν το ονομάζουν εξαρχής Εθνικό Μουσείο Αρτε Πόβερα

να ξεμπερδεύουμε; Oλα εδώ πληρώνονται: Ο Πασχάλης Τσαρούχας

δηλώνει: «Βλέπω μαζοχιστικά τα δελτία ειδήσεων για να δω πού θα φτάσουν

οι πολιτικοί». Την εποχή που πρωταγωνιστούσε, βλέπαμε μαζοχιστικά όλοι

οι υπόλοιποι τις σειρές του για να δούμε πού θα φτάσουν τα όρια της τέχνης

του. Ο τίτλος «Με λένε Βαγγέλη» της νέας σειράς του Mega αναφέρεται

στο χαρακτήρα που υποδύεται ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ή στο

πραγματικό φύλο της συμπρωταγωνίστριάς του Κλέλιας Ρένεση, που

δηλώνει ότι στις σχέσεις της είναι και ενεργητική και παθητική; Ο

Κωνσταντίνος Γιάνναρης, μετά το φιάσκο της ταινίας του “Man at sea” στο

Βερολίνο, την παρουσίασε σε νέο cut στη Θεσσαλονίκη, υποσχόμενος ένα

ακόμα cut πριν από την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες και δηλώνει: «Δεν

κάνω πολιτική, κάνω ταινίες». Ναι, Κωνσταντίνε, αλλά με τόσα cut, το κάνετε

ακριβώς όπως και οι πολιτικοί. Οταν η ζωή δεν μπορεί να αντιγράψει

την τέχνη (λόγω απανωτών cut), αναλαμβάνουν οι δηλώσεις να

αντιγράψουν τη ζωή. Λίγο μετά τις σφαλιάρες με τις οποίες o Γιάνναρης

«στόλισε» τον Αλέξανδρο Κακαβά, είπε: «Η Ελλάδα δέρνεται μεταξύ σοκ

και δέους». Cut. Η Μακρυπούλια με τον Χατζηγιάννη επέλεξαν να κάνουν

το γάμο τους σε ένα εκκλησάκι του 15ου αιώνα. Επειδή πάνω απ’ όλα είναι

ένα παραδοσιακό ζευγάρι. Ο Χάρης Ρώμας σε ρόλο Δήμου Σταρένιου

στην Κατοχή: κυκλοφορώντας CD με τίτλο «Οι στίχοι μου και οι φίλοι

μου», στο οποίο οι τελευταίοι ερμηνεύουν τα τραγούδια του, όλοι μας

πλέον ξέρουμε για ποιους πρόκειται. Η Ελένη Μενεγάκη κατάλαβε

ότι υπάρχει οικονομική κρίση όταν πέρασε από την πλατεία Κολωνακίου

και είδε όλα τα μαγαζιά άδεια. Αμα περάσει μπροστά από τις οθόνες των

τηλεοράσεων την ώρα που παίζεται η εκπομπή της, θα το εμπεδώσει κιόλας.

Κώστας Μαρτάκης: «Ποτέ δε θα βγω να πω ότι είμαι ερωτευμένος». Το

πρόβλημα είναι πως θα το τραγουδήσετε όμως. Θα γίνει μουσείο στην

Τεχνόπολη στο Γκάζι. Ο κ. Αβραμόπουλος το γνωρίζει;

Αφού υπολογίζουν ότι το

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης

Τέχνης θα ολοκληρωθεί το

2013, γιατί δεν το ονομάζουν

εξαρχής Εθνικό Μουσείο Αρτε

Πόβερα να ξεμπερδεύουμε;

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

28

Από τις λίγες ολυμπιακές εγκαταστάσεις που δεν έχουν ερημώσει αλλά χρησιμοποιούνται ακόμα, το Badminton φιλοξενεί στο φουαγιέ του έως

την Κυριακή τη θεατρική-εικαστική παράσταση «Αυτό το παιδί» του Ζοέλ Πομερά. Δέκα ματιές σε διαφορετικές γονεϊκές σχέσεις μάς δείχνουν πώς

τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους και το αντίστροφο, σε μια χρονική στιγμή όπου όλα αναθεωρούνται και χρειάζονται βαθύτερη ανάλυση.

Δεκαπέντε νέοι καλλιτέχνες καταθέτουν πολλή δουλειά, από τα σκηνικά μέχρι το video-art, το μακιγιάζ και τα κοστούμια.

30

Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι κα-νείς μας δεν είναι ευτυχής όταν πληρώνει φόρους. Ας πούμε και το αυτονόητο: αφού δεν γίνεται διαφορετικά (από τότε που ιδρύ-θηκαν τα κράτη!), προτιμάμε να πληρώ-νουμε όσο γίνεται λιγότερους φόρους.

Πάμε ένα βήμα παραπέρα. Σε έκτακτες καταστάσεις, όπως ένας πόλεμος ή μια συγκυρία οικονομική όπως η σημερινή, είναι αναπόφευ-κτο να πληρώσουμε παραπάνω - αν είναι να σωθούμε έτσι από την ολοκληρωτική χρεοκοπία.

Και ας περάσουμε τώρα στο «ψητό». Υπάρ-χουν πολλών ειδών φόροι. Κατά γενική ομολο-γία ένας από τους δικαιότερους τρόπους φορολό-γησης είναι αυτή που επιβάλλεται στην ακίνητη περιουσία. Γι’ αυτό και η Αριστερά διεθνώς προ-τείνει τέτοιου είδους επιβαρύνσεις και όχι ΦΠΑ σε καταναλωτικά αγαθά κλπ. Γιατί; Γιατί απλού-στατα τους έμμεσους φόρους τους πληρώνουν πλούσιοι και φτωχοί το ίδιο. Ενώ ο φόρος στα ακίνητα πονάει περισσότερο όποιον έχει πολλά (και ακριβά) στην κατοχή του. Το ίδιο συμβαίνει και με το φόρο στο εισόδημα - μόνο που αυτός δεν πιάνει τους φοροφυγάδες! Αυτοί κρύβουν τα έσοδά τους και γλιτώνουν! Ενώ τη βίλα του δεν μπορεί να την κρύψει ούτε ο φοροφυγάς.

Τι θέλω να πω; Οτι από τη φορολογική καταιγίδα που έχει πέσει στα κεφάλια μας, το τέλος ακινήτων είναι το λιγότερο κακό, αν το δει κανείς από τη σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης. Για ένα δυαράκι στο Πέραμα θα πληρώσεις ελάχιστα, για ένα ρετιρέ στο Ψυχι-κό θα πληρώσεις πολλά. Δεν είναι και τόσο απεχθές όλο αυτό. Και σίγουρα είναι κοινω-νικά πιο δίκαιο από τους φόρους στα τρόφιμα ή στο πετρέλαιο και από τις έκτακτες εισφορές που πληρώνουν σχεδόν μόνο οι μισθωτοί.

Μου κάνει πραγματικά μεγάλη εντύπωση ότι ειδικά αυτός, ο δικαιότερος φόρος, προκά-λεσε τόση ταραχή και αντίδραση στα ΜΜΕ και στην κοινωνία. Εχουμε ζαλιστεί και δεν μπο-ρούμε να κρίνουμε με νηφαλιότητα πια; Ή είναι τόσο πολλοί τελικά αυτοί που έχουν γλιτώσει μέχρι στιγμής το τομαράκι τους (αφού ζουν στη μαύρη οικονομία) και τώρα που πιάνονται στο δόκανο υψώνουν τη φωνή τους μήπως και τη γλιτώσουν πάλι; Γιατί, αν είναι να ελαφρυνθεί ο φτωχός, όπως κλαψουρίζουν κάποιοι, έχω να τους προτείνω διαφορετικούς τρόπους. Αυτός ο συγκεκριμένος ίσως είναι ο μόνος που βα-σικά θίγει τους «άλλους»! Να υποθέσουμε ότι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει; Ή ότι έχουν αρκετά ακίνητα οι ίδιοι στην κατοχή τους;

Τρίτη πρωί και κόσμος έχει μαζευτεί έξω από τον κινηματογράφο «Αστορ Hollywood 3D» (Σταδί-ου 28). Αφορμή; Η δη-μοσιογραφική προβο-λή των ταινιών «Ο Ξενα-γός» του Ζαχαρία Μαυ-ροειδή και “Tungsten” του Γιώργου Γεωργόπου-λου. Δύο άκρως διαφο-ρετικές ταινίες που μιλά-νε για την σημερινή Αθή-να και βγαίνουν από την άλλη εβδομάδα σε κοι-νή διανομή και σε ενι-αία «συσκευασία». Ενα ει-σιτήριο και για τις δύο ταινίες στους κινηματο-γράφους Μικρόκοσμος και Αστορ Hollywood.

31

Ολο το χρόνο οι δρόμοι γύρω από το Πολυτε-χνείο είναι σημεία συνάντησης για τους έμπο-ρους ναρκωτικών και τη θλιβερή πελατεία τους. Τα καταστήματα -όσα έχουν επιβιώσει από τις λεηλασίες και τους εμπρησμούς- έχουν κατε-βασμένα ρολά και ακριβά ασφαλιστήρια και η ζωή εδώ μυρίζει ακόμα μπαρούτι τόσες δεκαε-τίες μετά τη ραδιοφωνική ανατριχίλα του «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο». Περνώντας μπροστά από την πύλη του ιδρύματος στην Πα-τησίων, κοίταξα ψηλά στην απέναντι πολυκα-τοικία, όπου μετά την αποκατάσταση της Δη-μοκρατίας είχα δει τη μεγάλη Σοφία Βέμπο να χαιρετάει ένα απίστευτο πλήθος που την απο-θέωνε από το δρόμο τραγουδώντας τον εθνι-κό ύμνο. Αλλες εποχές μιας άλλης Ελλάδας γε-μάτης ενθουσιασμό και όνειρα για το μέλλον.

Σήμερα, το σκηνικό εδώ θυμίζει ένα γκρίζο παζάρι. Από τσαντάκια μαϊμού μέχρι τη δόση της ημέρας· όλα μπροστά σου, χωρίς κανένα όνειρο, καμιά ελπίδα, κανένα όραμα. Σκιές ανθρώπων που δεν έχουν πια ηλικία, αλλά μόνο κούραση και απογοήτευση περιφέρο-νται πάνω κάτω σαν αστικά κουρέλια. Ενας ηλικιωμένος γείτονας στέκεται στην είσοδο του σπιτιού του και σκέφτεται μιλώντας στον εαυτό του: «Κοίτα χάλια, κοίτα βρομιά, πού καταντήσαμε». Λίγο πιο κάτω, σε ένα παλιό σουβλατζίδικο πίσω από την Κάνιγγος, κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες κρεμασμένες στον τοίχο δείχνουν την περιοχή όπως ήταν πριν από 80 χρόνια. Μετά κοιτάζεις έξω από το τζάμι και σου έρχεται να ουρλιάξεις: «Πού είναι η Αθήνα μου; Ποιος διάβολος την πήρε;» Αν αυτή την εβδομάδα η καρδιά της πόλης έπρεπε να χτυπάει εδώ (λέμε τώρα), τότε κάποιος να της κάνει επειγόντως μια ένεση αδρεναλίνης.

Πάντως, παρόλο που το Πολυτεχνείο του ’74 περνάει κρίση εδώ και πολλές δεκαετίες, έχει φτάσει να απεικονίζει και πάλι το χάλι μιας ολόκληρης πάσχουσας κοινωνίας. Το μπάχαλο που βλέπετε εδώ γύρω, στη γειτονιά των εθισμών, είναι εκείνο που χαρακτηρίζει τη χώρα γενικότερα. Εθισμένοι στο χρήμα, στην εξουσία, στο ψέμα, στις κενές υποσχέσεις, στον καναπέ, στο βόλεμα, περάσαμε φέτος από εδώ για να πάρουμε μια δόση ελπίδας, μπας και ανέβουμε λίγο, αλλά ματαίως. Ο μοναδικός ντίλερ που λείπει από το σκηνικό είναι εκείνος που πουλάει φιξάκια ελπίδας. Θα του τελείωσε το stuff ή τον μπαγλάρωσαν!

THE VIEW

«Πώς διαχειριζόμαστε την απομόνωση, την προσωπική και την κοινωνική κρίση;» ρώτη-σα τον Νίκο και εκείνος άρχισε να αναλύει τα πάντα, από Παπανδρέου μέχρι Μέρκελ. Τον διέκοψα λέγοντας πως μερικές διαφορετικές απαντήσεις δίνονται στο Taf της οδού Νορ-μανού στο Μοναστηράκι μέσω της έκθεσης «Μικροί κήποι ευτυχίας», που θα διαρκέ-σει έως τις 11 Δεκεμβρίου. «Τώρα θα μου πεις ότι θέλεις να πάμε;» «Φυσικά!»

Από μια γιαπωνέζι-κη παράσταση περιμέ-νεις να παρακολουθή-σεις κάτι διαφορετικό.

Ναι, το “Hot Pepper, Air Conditioner, and The

Farewell Speech” ήταν το κάτι άλλο. Ο Τοσί-

κι Οκάντα μάς παρου-σίασε την άκρως προ-σωπική σκηνοθετική του μέθοδο κάτω από

τους ήχους του σαξοφω-νίστα Τζον Κόλτρεϊν.

32

FACE OFFΧειμωνιάτικο απόγευμα στην πλατεία Αγ. Ειρήνης, με ζεστή σοκολάτα και τον πολυπράγμονα Γρηγόρη Βαλλιανάτο να μου μιλάει για την εκλογή του στη θέση του προέδρου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Από πολιτική κίνηση σε πολιτικό κόμμα, η Φιλελεύ-θερη Συμμαχία, όπως αναφέρεται στις διακηρύξεις της, έχει στόχο να καλύψει αυτό που θεωρεί «κενό ύπαρξης ενός φιλελεύθερου κόμματος στην Ελλάδα», κάπου ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Ανώτατο όργανο του κόμματος είναι το συνέδριό του, το οποίο εκλέγει κάθε δύο χρόνια πρόεδρο και μια 15μελή διοικούσα επιτροπή για το συντονισμό των δράσεων.

Τον ρωτάω πώς έφτασε στο νέο του «πόστο» και με το χαρακτηριστικό του ύφος μου εξηγεί ότι το 4ο Συνέδριο έγινε σε μια περίοδο που ο φιλελεύθερος χώρος κάνει μια προσπάθεια συνεργασίας των δυ-νάμεών του και πως η Συμμαχία είναι ο κατάλληλος τόπος για να προχωρήσει αυτή η συνεργασία. «Επειδή τα πράγματα έχουν αλλάξει», συνεχίζει, «και, μετά τόσα χρόνια στον ακτιβισμό σε συνδυασμό με την εμπειρία που έχω αποκομίσει, κατά-λαβα ότι τώρα θα με έπαιρ-νε για να βάλω υποψηφιό-τητα. Γι’ αυτό και δέχτηκα όταν μου έκαναν την πρό-ταση».

Ποια είναι η επιλογή ενός πολιτικού επιστήμο-να που παρακολουθεί το πε-ριβάλλον όπως διαμορφώ-νεται; «Η δική μου επιλο-γή, έπειτα από τόσα χρόνια στην πολιτική σκηνή, είναι μια κοινωνία πολιτών. Δεν μιλάω για μια πολιτική πρόταση, αλλά περισσότερο για έναν τρόπο διαχεί-ρισης της κρίσης. Υπάρχουν άνθρωποι σε εθελοντι-κές οργανώσεις που έχουν τρελή πίστη και αφοσίω-ση σε ένα σκοπό. Αυτού του είδους η αυτο-οργάνωση με ενδιαφέρει πολύ».

Λόγω των ημερών, η κουβέντα έρχεται και στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Πού βρίσκεται, λοιπόν, σήμερα εκείνη η γενιά; «Βλέπει ότι έχει γίνει η γενιά της φούσκας! Κοίτα, οι αμφισβητίες πάντα πλήρωναν την αμφισβήτησή τους και περιέργως από αυτή τη γενιά του Πολυτεχνείου, αν και είχαμε όλοι το ίδιο ιδεολογικό στίγμα, ξαφνικά κάποιοι έγιναν περισσό-τερο ‘περιθωριακοί’ από άλλους. Ομως, στην κρίση δεν περισσεύει κανείς. Το εύρος των δραστηριοτήτων μου με υποχρεώνει να ασχοληθώ με μια πολύ βαθιά κρίση, ώστε να μπορώ να κοιτάξω κατάματα τους νε-ότερους και να τους πω ότι αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα δεν θα ξαναγίνει».

Ο Γιώργος Γεωργέλος έχει την τύχη κάθε απόγευμα να περιστοι-χίζεται από ήρωες διά-φορων κόμικς στην οδό Αγ. Ειρήνης, συντονί-ζοντας τη λειτουργία της Λέσχης των Φίλων του Κόμικς. Το διαδικτυακό πρώτο βήμα έγινε πριν από πέντε χρόνια με 8.500 μέλη, ενώ τώρα η λέσχη στεγάζεται στο μικρό διώροφο και φιλοξενεί περισσότερα από 18.000 τεύχη! Η πρώτη ελληνική βιβλιοθήκη του είδους, που είναι ανοιχτή για το κοινό, οργανώνει εκθέσεις, προβολές και αφιερώματα γεμάτα χρώμα και φαντασία.

33

Λένε πως το τρέξιμο είναι ψυχοθεραπευτικό. Πως βοηθάει στην ισορροπία πνεύματος και σώματος. Πως σε εκπαιδεύει να βάζεις στόχους μακρι-νούς και έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς τη διαδρομή. Μαθαίνεις και να τερματίζεις. Κανένα ταλέντο, κανένα πνεύμα, καμιά μέθοδος δεν φέρνει τα αποτελέσματα που φέρνει το πείσμα για τερματι-σμό. Το έχουν οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων σε κάθε τομέα και όχι μόνο τον αθλητικό. Είναι αυτό ακριβώς που κάνει το Μαραθώνιο σύμβολο της υπέρβασης. Κάθε υπέρβασης.

Προφανώς γι’ αυτό συνωστίστηκαν δεκα-πέντε χιλιάδες άτομα στην αφετηρία του ετήσιου μεγάλου Μαραθώνιου της Αθήνας. Οχι όλα για τον ίδιο λόγο. Είχε πολλές κάμερες. Γι’ αυτό είχε και πολλές διασημότητες. Της τηλεόρασης. Κι έψαχνε η μία την άλλη. Εδώ εξελισσόταν ένας άλλου είδους μαραθώνιος, αυτός της επικρά-τησης επί του αντιπάλου στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Είχε και πολιτικούς. Ο περυσινός είχε περισσότερους. Και τον τότε πρωθυπουργό αυτο-προσώπως με τα κολάν. Τα ’χει αυτά η πολιτική. Οικειοποιείται σύμβολα για να στείλει δικά της μηνύματα. Αδιάφορο και αυτό εν προκειμένω. Το νόημα του Μαραθώνιου είναι πέρα από όλα αυτά. Είναι προσωπικό.

Θυμάμαι εκείνο το ζευγάρι των 65χρονων Βρετανών με το οποίο βρεθήκαμε στο ίδιο ταξί να συνταξιδεύουμε Σύνταγμα-Κάραβελ. Πιάσαμε κουβέντα. Ηταν όνειρο ζωής να πάρουν μέρος στο Μαραθώνιο. Δεν ήταν τουρίστες. Μου το τόνισαν. Σαν να τους ενοχλούσε κιόλας να θεωρηθούν τέτοιοι. Ηταν «δρομείς». Μου είπαν τη λέξη ελλη-νικά. Οχι για να με κολακεύσουν, όπως νόμι-σα προς στιγμήν. Εσπευσαν να μου εξηγήσουν ότι «δρομέας» είναι εκείνος που δεν έχει στόχο τη νίκη, αλλά τη διαδρομή και τη συμμετοχή. Το σώμα αποκτά τη λειτουργικότητά του και το πνεύμα το χρόνο του για να αναπτυχθεί. Είναι το αντίθετο του «σπρίντερ». Αυτός θέλει να καταργή-σει το χρόνο και την απόσταση. Αδειάζει το μυαλό για να μετατραπεί το σώμα σε μια υπερφυσική μηχανή που λειτουργεί σαν αυτόματο.

Εμεινα έκπληκτη. Δεν το είχα σκεφτεί. Και γιατί στην Αθήνα; Με κοίταξαν με απορία. Πού αλλού θα μπορούσε να υπάρχει η αίσθηση της ιστορίας του πολιτισμού! Ντράπηκα που το περι-βάλλον δεν απέπνεε το δικό τους σεβασμό στην ιστορία. Τους το είπα. Νέα έκπληξη. Η Αθήνα για το δρομέα δεν είναι ο τόπος, είναι το πνευ-ματικό του μέτρο. Καμιά σχέση με τα κτίρια, τους δρόμους, ούτε καν τα μνημεία της. Ο Μαραθώ-νιος της Αθήνας είναι σαν ένας φόρος τιμής στη θέληση. Και αυτή ιδρύει από την αρχή κάτι, δεν διαλέγει μεταξύ υπαρκτών πραγμάτων.

ON THE ROAD

«Στον Μαραθώνιο μπορούμε να τρέξουμε όλοι». Αυτό το μήνυ-

μα του 29ου Κλασικού Μαραθω-νιού Αθηνών που πραγματοποιή-θηκε την περασμένη Κυριακή με τη συμμετοχή πάνω από 15.000

πολιτών. Κυρίως στα 5 και τα 10 χιλιόμετρα, αλλά και τα 42.195

για τους πιο τολμηρούς ήταν ικα-νά να σηκώσουν από τον κα-

ναπέ ακόμα και τους πιο δύσπι-στους. Αξίζει να σημειωθεί ότι

για κάθε συμμετοχή με την ομάδα της Wind, η εταιρεία έδωσε δέκα ευρώ στην Κιβωτό του Κόσμου.

34

Διαβαίνοντας ένα από τα βράδια του ψύχους στις αρχές αυτής της εβδομάδας το κατώφλι της έστω και για 12 ημέρες ενεργοποιημένης -λόγω της πρωτοβου-λίας της Κίνησης Μαβίλη- θεατρικής στέγης του Εμπρός στη Ρήγα Παλαμήδη, που καταλήγει στην έτσι κι αλλιώς έρη-μη πλατεία των Αγίων Αναργύρων, και βλέποντας την κινητοποίηση όλων των υγιών και παραγωγικών δυνάμεων του νέου (θεατρικού) κύματος της πόλης, ένιωσα ντροπή για εκείνους που φρό-ντισαν να εξασφαλίσουν ...εξαιρέσεις από τις γενικές ρυθμίσεις περί ΔΕΚΟ.

Δεν είμαι υπέρ της εφεδρείας ή των απολύσεων, αλλά εκείνο που με ενδιαφέρει ως ενεργό πολίτη είναι η παγίωση ενός καθεστώτος ανισοτιμίας στο όνομα της ...καλλιτεχνικής δημιουρ-γίας. Αυτό το καθεστώς εξασφάλισε το καλλιτεχνικό προσωπικό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, της Κρατικής Ορχή-στρας Αθηνών, της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος κλπ. Μάλιστα, το προσωπικό αυτών των εποπτευόμενων από το Υπουργείο Πο-λιτισμού και Τουρισμού φορέων, πέραν όλων των άλλων, εξαιρέθηκε από τα μι-σθολογικά πλαφόν, αλλά και τις γενικές ρυθμίσεις για επιδόματα, υπερωρίες και τα «εκτός έδρας».

Αλλά, ας επιστρέψουμε στα του Εμπρός και στα της Κίνησης Μαβίλη - στην οποία συμμετέχουν πρόσωπα του νέου κύματος της αθηναϊκής θεατρικής σκηνής, όπως ο Ανέστης Αζάς (ομά-δα projector), η Γκίγκη Αργυροπούλου (ομάδα Mkultra), η Γεωργία Μαυραγά-νη (ομάδα Χάπι Εντ), ο Βασίλης Νού-λας (ομάδα Nova Melancholia), η Αρ-γυρώ Χιώτη (ομάδα Vasistas). Ολοι τους, μαζί με δεκάδες και εκατοντάδες εθελοντές που προσέτρεξαν, δεν είχαν στο μυαλό τους ούτε επιδοτήσεις, ούτε «εξαιρέσεις» και «προνόμια» κάθε λο-γής. Δεν διεκδίκησαν και δεν διεκδι-κούν να «τρυπώσουν», αλλά με το πρό-σωπό τους και κυρίως με τη δημιουργι-κή τους δουλειά δίνουν ένα ηχηρό «πα-ρών» σε μια πολύ δύσκολη πολιτική, οικονομική και κοινωνική συγκυρία, διεκδικώντας το αυτονόητο: τo αίσθημα της Κοινότητας και το συλλογικό Αύριο!

Η ταπεινή και κλασική πλέον μαστίχα ΕΛΜΑ στο πέρασμα των δεκαετιών

βρήκε το δρόμο της από τα παντοπω-λεία και τα περίπτερα των ’60s προς μια

κορυφαία θέση ανάμεσα στα ελληνικά προϊόντα. Φωτεινό παράδειγμα σε μια εποχή κατά την οποία πάσχουμε από

ανταγωνιστικότητα και καλές επιχειρη-ματικές ιδέες... Συνεχίζει ακάθεκτη.

Παρακαλώ απενεργοποιείστε τα κινη-τά σας, η παράσταση αρχίζει... Μόνο που

αντί για παράσταση, στη θεατρική σκη-νή του Φούρνου, είχαμε πάρτι! Χορέψα-

με ως το πρωί με μουσική από την ομάδα wemustbeinlove.

Και πάνω που τα είχαμε δει όλα και ήμαστε πρώτη μούρη στο Kαβούρι σε όλα τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα... Η πλειονότητα των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό και παρακολούθησαν τα τεκταινόμενα των τελευταίων εβδομάδων μακρόθεν επωμίστηκε μια διόλου εύκολη αποστολή: να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να υπερα-σπιστεί τη μαμά Ελλάδα. Κομματάκι δύσκολο όμως όταν το BBC σε αδειάζει συνεχώς. Πολλά περιπαικτικά σχόλια και διφορούμε-νες γνώμες για την αξιοπιστία των Ελλήνων, τους λόγους εξαιτίας των οποίων φτάσαμε εκεί που φτάσαμε και αν πράγματι αξίζουμε κι άλλη οικονομική βοήθεια έπεσαν στο τραπέζι, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, στα μεσημεριανά διαλείμματα των Βρετανών ερ-γαζόμενων. Εκεί όμως εμείς, σταθεροί, να προσπαθούμε να αλ-λάξουμε το κλίμα. Και ξαφνικά, εν μέσω θυέλλης, ένα νέο τηλε-οπτικό πρόγραμμα στο Channel4, σε prime time μάλιστα, έφερε τα πάνω κάτω. “Go Greek for a week” είναι ο ευφάνταστος τίτλος του ή «Γίνε Ελληνας για μια εβδομάδα» και ήρθε να εξηγήσει με απλό και κατανοητό τρόπο -υποστηρίζουν οι παραγωγοί της σειράς- γιατί η ελληνική οικονομία βυθίστηκε στα τάρταρα. Να σημειωθεί εδώ πως σύμφωνα με τον Mr Kostas, τον παρουσια-στή του προγράμματος, οι συνθήκες εργασίας των περισσότερων επαγγελμάτων στην Ελλάδα φαντάζουν από εξωφρενικές μέχρι εξωτικές στα μάτια των Βρετανών, μια και διαφέρουν τόσο πολύ από τις βρετανικές.Την επόμενη μέρα της προβολής του πρώτου επεισοδίου, ένιωθα πως έπρεπε να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα του ελληνικού συστήματος στους κάθε καταγωγής και εθνικότητας συναδέλφους μου. Η απορία στα μάτια τους ήταν τόσο εμφανής και οι ερωτή-σεις τους τόσο άμεσες και καυστικές, που πιστεύω πως το σοκ ήταν μεγαλύτερο για αυτούς παρά για εμάς. Και φυσικά το μεση-μεριανό σόου ερωτήσεων και μορφασμών έκπληξης συνεχίστηκε για πολλές μέρες. Τυπικά η πρώτη κουβέντα ήταν «Καλημέρα, τι κάνεις;» και στη συνέχεια άρχιζε η ανάκριση και τα επιφωνήμα-τα. Ολα αυτά μέχρι που η Ιταλία άρχισε να μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων και ξέχασαν την περίπτωσή μας - μέχρι φυσικά να παί-ξει το επόμενο επεισόδιο...

Κατά τη διάρκεια της σειράς, λοιπόν, τρεις τυχερές βρετανι-κές οικογένειες θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν για μία ολόκλη-ρη εβδομάδα υπό ελληνικές εργασιακές συνθήκες. Συγκεκριμέ-να, μια κομμώτρια, ένας οδηγός λεωφορείου και ένας χειρουργός θα βιώσουν την ελληνική πραγματικότητα, ενώ παράλληλα μια πλειάδα επώνυμων Ελλήνων και Βρετανών αναλυτών και ακα-δημαϊκών θα σχολιάζουν την τρέχουσα κατάσταση, μιλώντας για επιδόματα, πρόωρη συνταξιοδότηση, βαρέα και ανθυγιεινά επαγ-γέλματα, φοροαπαλλαγές και φοροδιαφυγές. Στο πρώτο επεισό-διο, μάλιστα, οι τρεις παίκτες, μετά την επίσκεψη του κ. Κώστα, πετάνε από τη χαρά τους -η κομμώτρια βγαίνει στη σύνταξη στα 54 παίρνοντας το 90% του μισθού της, ο οδηγός τσεπώνει όλα τα επιδόματα μαζεμένα και ο χειρουργός πάει σπίτι του με την τσέπη του γεμάτη, μια και μυήθηκε για πρώτη φορά (;) στη φοροδιαφυ-γή. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα σκουραίνουν, καθώς μαθαί-νουν από πρώτο χέρι τη νοσηρή πραγματικότητα. Η σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη κι έτσι δεν ξέρουμε την τελική ετυμη-γορία των ειδικών του Channel4 για τους λόγους που συνέβαλαν στο να οδηγηθεί η Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Υπομο-νή, λοιπόν, και μέχρι τότε ας συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε όλα τα εξωτικά ελληνικά «προνόμια», πληρώνοντας τις έκτακτες εισφορές, τα «χαράτσια» και όλα τα υπόλοιπα φοροεισπρακτικά μέτρα με το βασικό μισθό.

Για να γίνετε κολλητάρια με τη μελαγχολία. Θα βλέ-πετε ηλιαχτίδα και θα τρέχετε εκπαιδευτική εκδρομή στην αυλή για να συζητήσετε με τους γείτονες για το ανεξήγητο αυτό φαινόμενο.

Για να τραπεζώνετε την οικογένειά σας Κυριακή μεση-μέρι σε… φαστφουντάδικα και για να μαθαίνετε στα παιδιά σας, όχι την αλφαβήτα, αλλά πώς θα ρίξουν τη χοληστερίνη.

Για να πηγαίνετε γήπεδο και να ξεδίνετε χτυπώντας παλαμάκια λες και βρίσκεστε στο Μέγαρο Μουσικής.

Για να πηγαίνετε για ποτό και να αναγκάζεστε να βγαί-νετε έξω για να κάνετε ένα τσιγάρο. Δαγκώνοντάς το από το κρύο… Το μπουφάν σας, ντε!

Για να δουλεύετε (;) όλο το χρόνο και να τη βγάζετε τα καλοκαίρια στα Μάλια και στο Φαληράκι μπεκρουλιάζοντας. Simply fail…

Για να πληρώνετε χαράτσι στη βασίλισσα την ξενέρωτη. Τουλάχιστον οι δικοί μας μας τα τρώνε ξοδεύοντάς τα… κι-μπάρικα και όχι αγοράζοντας καπέλα με φτερά γαλοπούλας.

Για να πουλάτε πολιτισμό στις πλάτες άλλων. Αψού! Μάρμαρα Παρθενώνα. Αψού! Excuse us, mates. Απλά εί-μαστε αλλεργικοί στους κλέφτες…

Για να διαβάζετε τη ‘‘Mirror’’ και να νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα για την ευρωζώνη. Οχι, ο Μπέκαμ δεν είναι ο πρό-εδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας!

Για να έχετε την πιο loser εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στον κόσμο τα τελευταία χρόνια και να βλέπετε παράλληλα τους Ελληνες να σηκώνουν Ευρωπαϊκό. Δεν σας χάλασε, my friends!

Για να απολαμβάνετε ποιοτικό μπάσκετ. Ναι αμεεεέ! Κάνα κρίκετ και πολύ σας είναι.

Για να κυκλοφορείτε δημόσια με σορτσάκι και πέδιλο. Και μέσα από το πέδιλο, άσπρη κάλτσα… Εσείς και οι Ρω-σοπόντιοι τέτοια αίσθηση της μόδας.

Για να πηγαίνετε για ηλιοθεραπεία (στα νησιά μας, γιατί στο δικό σας... ΔΕΝ!) και να μου γίνεστε σαν ξεθωριασμένα πασχαλινά αυγά.

Για να μεθάτε με μπίρα που κοστίζει… ένα σεντ το λίτρο. Και μετά λέτε τον Ελληνα «κακομοίρη», ρε κακομοίρηδες;

Για να ασχολείστε επί τρεις μήνες με το φόρεμα που θα φορέσει η Κέιτ Μίντλετον στο γάμο της και το πώς θα είναι οι πετούνιες στο Μπάκιγχαμ όταν μπει μέσα ο πρίγκιπας Γουί-λιαμ. Here the world is burning και ο Βρετανός χτενίζεται…

Οι ροδομάγουλοι οι Αγγλοι είχαν το θράσος να μας κακολογήσουν. Εντάξει, μπορεί να μην έχουν άδικο σε όλα όσα μας κατηγορούν, αλλά έχουμε και εμείς μερικά ράμματα για τη γούνα

τους. Γι΄ αυτό τους απαντάμε: GO BRITISH FOR A WEEK, MATES

36

Για το Νοέμβριο, το Jumping Fish ανακήρυξε το κομμάτι των Space Blanket “Distorted” ως το κα-λύτερο track του μήνα. Το συγκρότημα, αποτελού-μενο από τους abdul και biscuit συστήθηκε στο ελληνικό κοινό πριν από περίπου δύο χρόνια. Το καλοκαίρι τούς συναντήσαμε σε μια σειρά εμφανί-σεων, όπως στο Velvet Festival (Six D.o.g.s) και στο Sonic Playground Vinyl Release Party (Bios), ενώ πριν από λίγες μέρες βρεθήκαμε για να μι-λήσουμε από κοντά με αφορμή την κυκλοφορία του debut EP τους “Cosmic”, το οποίο περιλαμβά-νει ένα πρώτο κύκλο τεσσάρων νέων κομματιών (“Undercover Genius”, “Space Hopper”, “Casino Royale”, “Distorted”).

Πέρα από την πρωτότυπη σκηνική τους πα-ρουσία, κατά τη διάρκεια της οποίας επεξεργάζο-νται και παρουσιάζουν σε πραγματικό χρόνο ει-κόνες, βίντεο και γραφικά, εξίσου ιδιαίτερος είναι και ο ήχος του συγκροτήματος. «Θα τον χαρακτη-ρίζαμε ως σκληρή ηλεκτρονική χορευτική μουσι-κή με ποικίλα πρόσθετα στοιχεία από διαφορετι-

κά μουσικά είδη (stoner, metal, post, indie). Με αφορμή όμως το σχόλιο ενός εκδότη περιοδικού σε ένα live μας, το οποίο θεωρήσαμε πολύ εύστο-χο, καταλήξαμε στο cosmic disco punk», μας εξη-γούν. Πώς ξεκίνησε η κοινή μουσική πορεία των Space Blanket; «Η γνωριμία μας προέκυψε μέσω ενός φίλου και σχεδόν αμέσως συνειδητοποιή-σαμε την κοινή δίψα μας για μουσική. Κατευθεί-αν εκείνο το καλοκαίρι βρεθήκαμε στα decks του Metalleio Club στη Σέριφο ως Djs/Vjs, όπου δο-κιμάσαμε τη συνεργασία μας διασκεδάζοντας το κοινό του νησιού με μουσικές, projections και

πολύ ποτό φυσικά. Αν αναλογιστείτε ότι δεν έχει περάσει ούτε ένα καλοκαίρι χωρίς να επισκεφτού-με τη Σέριφο και το Metalleio έκτοτε, η συνεργα-σία μας δοκιμάστηκε και μάλλον πέτυχε. Από τότε πάντα ασχολούμασταν με μουσικές ιδέες που ξε-πηδούσαν βροχή, ώσπου όλα αυτά πήραν το δρό-μο τους στη σκληρή χορευτική ηλεκτρονική μου-σική», αφηγούνται.

Κάθε live εμφάνιση των Space Blanket απο-τελεί και ένα διαφορετικό ηλεκτρονικό οπτικοα-κουστικό project. Η ιδέα προέκυψε στο Μάντσε-στερ της Αγγλίας, όταν ο biscuit έκανε την πτυχι-

Το είδος μουσικής που παίζουν το χαρακτηρί-

ζουν «σκληρή ηλεκτρο-νική χορευτική μουσι-κή» ή αλλιώς “cosmic

disco punk”. O abdul και ο biscuit αποτελούν τους

Space Blanket και πρό-σφατα είδαν το τραγού-

δι τους “Distorted” να αποκτά δυναμικούς φαν. Πώς όμως από το ωδείο τα δύο παιδιά έφτασαν

στα decks;

37

ακή του, η οποία βραβεύτηκε ως καλύτερη πτυχι-ακή εργασία στο τμήμα μουσικής παραγωγής του πανεπιστημίου. Στα live τους οι Space Blanket πα-ρουσιάζουν μια πολύ βελτιωμένη εκδοχή του αρ-χικού αυτού concept. «Πρόκειται για μια πλατφόρ-μα που μας επιτρέπει να προβάλλουμε εικόνες, βί-ντεο και γραφικά σε πραγματικό χρόνο και πάντα σύγχρονα με τη μουσική μας performance. Ετσι εμείς παίζουμε μουσική χρησιμοποιώντας διά-φορα μέσα (synthesizers, κιθάρα, φωνές, drum machines) και από το παίξιμο αυτό παράγονται σύγχρονα οι προβολές. Είναι ένα οπτικοακουστι-

κό όργανο που μας επιτρέπει να δημιουργούμε μια μοναδική ατμόσφαιρα στα live μας και έχει τερά-στια περιθώρια για πειραματισμό. Σύντομα, συ-γκεκριμένα στο release live του EP μας που θα πραγματοποιηθεί τους προσεχείς μήνες, θα έχου-με την ευκαιρία να παρουσιάσουμε μια νέα τεχνι-κή, προσαρμοσμένη στο υπάρχον οπτικοακουστι-κό στήσιμό μας», μας αποκαλύπτει ο biscuit.

Και τα δύο μέλη του συγκροτήματος έχουν ξεκινήσει να ασχολούνται με τη μουσική από παιδιά, ακολουθώντας τον παραδοσιακό δρόμο του ωδείου με κλασική κιθάρα (abdul) και πιά-

νο (biscuit). Στην πορεία λοξοδρόμησαν από την κλασική κουλτούρα: «Θα δανειστούμε μια ατάκα της ‘τεράστιας’ Bjork, η οποία παλιότερα είχε δη-λώσει ότι ασχολήθηκε 15 χρόνια περίπου με την κλασική μουσική και χρειάστηκε άλλα πέντε για να την αποβάλει», αναφέρουν. Ποιες ήταν όμως οι μουσικές επιρροές που οδήγησαν στο παρόν project τους: «Ο καθένας μας έχει διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο, με τον abdul να έχει μια πε-ρισσότερο ροκ καταβολή και τον biscuit να εί-ναι στα ηλεκτρονικά λιβάδια από πολύ νωρίς. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, αντιληφθήκαμε ότι υπάρχει ένα μόνο άλμπουμ, ένας μόνο παραγω-γός στον οποίο συγκλίνουμε και ακούγαμε από παλιά. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι ‘Darkdancer’ από τους Les Rythmes Digitales. Πίσω από αυτό το αριστούργημα της dance μουσικής κρύβεται ο Jacques Lu Cont, ένας χαρισματικός μουσι-κός-παραγωγός. Γι’ αυτόν το λόγο έχουμε επιλέ-ξει και ένα κομμάτι από αυτόν το δίσκο, το ‘Soft Machine’, το οποίο διασκευάσαμε και παίζουμε στις συναυλίες», εξηγούν. Αν έπρεπε, ωστόσο, να κάνουν μια επιλογή των πέντε καλύτερων άλ-μπουμ για τους ίδιους αλλά και των πέντε μουσι-κών και παραγωγών με τους οποίους θα ήθελαν να συνεργαστούν, ποια θα ήταν η τελική λίστα; «Οσο δύσκολη μπορεί να είναι αυτή η επιλογή, θα διαλέγαμε: Les Rythmes Digitales - ‘Darkdancer’, The Who - ‘Who’s Next’, Mogwai - ‘Young Team’, Underworld - ‘Dubnobasswithmyheadman’ και Leftfield - ‘Leftism’. Επίσης, θα θέλαμε να συ-νεργαστούμε με πάρα πολλούς μουσικούς και παραγωγούς, των οποίων η απαρίθμηση θα απαιτούσε πολλές σελίδες. Ενδεικτικά, επιλέ-γουμε κάποιους: Sir Bob Cornelius Rifo, Chilly Gonzales, Sebastian, Underworld και Prodigy», απαντούν.

Το 2010 το portal ηλεκτρονικής μουσικής Beatport και οι Underworld, στο πλαίσιο διαγωνι-σμού σε συνεργασία με την ΟΜ records, επέλεξαν τους Space Blanket στην τελική νικήτρια τριάδα ανάμεσα σε 340 συμμετοχές. Το 2011 το γκρουπ ολοκληρώνει το πρώτο του ΕΡ, όμως η δράση του δεν σταματά εδώ: «Εχουμε μια σειρά από ιδέ-ες που θέλουμε να υλοποιήσουμε και οι οποίες έχουν πάντα ως πυρήνα τη μουσική, επεκτείνο-νται όμως και σε άλλες μορφές τέχνης... Η άμε-ση προτεραιότητά μας είναι η έκδοση του EP μας σε βινύλιο και η πραγματοποίηση του release live, το οποίο θα φιλοξενήσει γνωστούς Ελληνες μου-σικούς και μπάντες, πλαισιωμένους από ένα ‘ιδι-αίτερο’ οπτικοακουστικό περιβάλλον. Αλλά για να δημιουργήσουμε suspense, δεν θα αποκαλύψουμε τίποτε άλλο», συμπληρώνουν λίγο πριν κλείσουμε, καταφέρνοντας να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας!

38333333333333333338888888888888

Δροσιά είναι όνομα και πράγμα. Ξέρετε, γαλήνιο, φιλήσυχο μέρος. Οχι πάντα, βέβαια - θα καταλάβετε τι εννοώ στην πορεία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα ανάμεσα στα πευκοδάση της. Ναι, ακόμα και το -καινούργιο τότε- σπίτι μας, που κτίστηκε επί της Λεωφόρου Θησέως (μεγάλη η χάρη του ήρωα), έχει το δικαίωμα να λέει πως βρίσκεται

«μέσα στο δάσος». Εκείνη τη νύχτα δεν ξύπνησα ούτε μία φορά. Και ήταν και Αύγουστος και είχε και καύσωνα. Στο σπίτι όμως δροσιά και άγιος ο Θεός. Ημουν πέντε χρόνων και είχα γλιτώσει από το κολαστήριο του Περιστερίου. Εκεί η ζέστη και τα μηχανικά τιμωρούσαν αλύπητα τον παιδικό μου ύπνο. Από προσφυγική γειτονιά σε προσφυγική γειτονιά η οικο-γένειά μου. Εσωτερικοί μετανάστες Νεοέλληνες προς αναζήτηση μιας γης προαστιακής επαγγελίας. Ο ιστοριοδίφης πατέρας μου, επί μήνες και σχεδόν κάθε βράδυ, απήγγειλε το χρονικό της νέας μας γειτονιάς. Τέτοια επανάληψη, αλίμονο, δεν είναι απλά μη-τέρα κάθε μάθησης. Πλύση εγκεφάλου λέγεται. Ακόμα θυμάμαι κομμάτια του λόγου του απέξω. Πως «γνώρισε μαζικό εποικισμό το 1926 από πρόσφυγες του Πόντου και της Μικράς Ασίας», πως «το 1947 ο οικισμός Ρωσσοχώρι μετονομάζεται σε Δρόσια» και άλλα τέτοια πολλά. Και όλα αυτά με το γνωστό πομπώδες ύφος καθηγητού ιστορίας. Ζητώ συγγνώμη, αλλά «μπλιαχ». Εμένα, ιδι-αίτερα τότε στα μικράτα μου, το μόνο που με ένοιαζε ήταν πως το

καλύτερο πεϊνιρλί το φτιάχνουν οι Πόντιοι. Γεμάτο βούτυρα, πα-στουρμάδες, κιμά και αυγά να κυλούν αργά και απολαυστικά προς το κέντρο του -τότε- κόσμου μου, γνωστό και ως στομάχι. Βέβαια, μεγαλώνοντας, η Δρο-σιά έγινε πραγματικά η γειτονιά μου. Αλλοι τα πρώτα ραντεβού τα έδιναν στις καφετέριες του κέντρου των Αθηνών. Εμείς, εδώ πάνω, σε κάτι δασάκια δίπλα στο σχολείο. Μην μας πάρει και κάνα μάτι. Κάθε Σάββατο, να ντυνόμαστε «κύριοι», να παίρνουμε το λεωφορείο για Κηφι-σιά. Μέχρι εκεί έφτανε ο κόσμος μας.

Καταλήψεις και κοπάνες μέσα σε μπουφάν κοτλέ με γούνα. Walkman γεμά-το ελληνικό ροκ στα αυτιά. Πάρτι το καλοκαίρι σε σπίτια με κήπους. Μεθύ-σια στα γρασίδια. Και τα δέντρα πάντα παρόντα. Ακόμα και όταν πέθανε ο κολλητός μας από μηχανάκι. Γύρω γύρω η εκκλησία είναι γεμάτη πεύκα. Ομως, πέρα από την όποια νοσταλγία, το κρύο, όχι, δεν είναι πάντα ευχάριστο. Τα χρόνια του δημοτικού τα έβγαλα σε ιδιωτικό. Τι κρύο ήταν αυτό, Θεέ μου, περιμένοντας το σχολικό. Ούτε φαντάρος τέτοιο ψύχος στα κόκαλά μου. Μετά πήγα στο δημόσιο. Πάγωνε η μύτη μου κάθε πρωί. Χάλια μαύρα. Και καλά το κρύο, πάει στο διάολο. Το χιόνι; Και καλά όταν πας σχολείο, χάνεις και κάνα μάθημα. Αμα δουλεύεις; Που κλεί-νεσαι σαν τον ποντικό μέσα μια εβδομάδα. Που σιχαίνεσαι το άσπρο χρώμα. Που παγώνουν τα πάντα λες και είσαι μέσα σε κατάψυξη. Και έχεις και τους ενοχλητικούς Αθηναίους να σου λένε: «Τι ωραία που είναι!» Εχεις φτυαρίσει ποτέ ένα μέτρο χιόνι για να πας στη δουλειά σου «πρωτευουσιάνε»; Εάν όχι, σε παρακαλώ κράτα τις κρίσεις για τον εαυτό σου!

Οι λέξεις έχουν μια «μαγική» ιδιότη-τα, που περιέργως πώς σχετίζεται με το πείραμα του Παβλόφ. Ασυναίσθη-τα έχουμε συνδέσει κάποιες όχι με την κυριολεκτική τους σημασία. Θέ-λουμε παυσίπονο και ζητάμε Depon, την εμπορική δηλαδή ονομασία ενός συγκεκριμένου αναλγητικού. Λέμε: «Πιάσε το Bετέξ» και εννοούμε το απορροφητικό πανάκι για το νε-ροχύτη. Ετσι και με τη «Ρηγίλλης». Ναι, μπορεί στο συγκεκριμένο δρό-μο να κατοικοέδρευε το γνωστό πο-λιτικό κόμμα, όμως κάποια κάποτε υπήρξε αυτή η Ρήγιλλα.

Κοπέλα υψηλότατης -τουλάχι-στον- καταγωγής. Βαριέσαι να δια-βάζεις ονόματα συγκλητικών στο γενεαλογικό της δέντρο. Περίοδος ζωής από το 125 μΧ. μέχρι και το 160 μΧ. Οι συγγενικές της σχέσεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έφτα-ναν μέχρι τους αυτοκράτορες Αντω-νίνο Πίο και Αδριανό. Μικροπα-ντρεύτηκε και καλοπαντρεύτηκε. Στα 14 της έγινε σύζυγος του Ηρώ-δη του Αττικού, του ζάμπλουτου αυ-τού Αθηναίου. Ο συμπατριώτης μας πήρε προίκα μια βίλα «άλλο πράγ-μα» κοντά στη Ρώμη. Εζησαν εκεί για λίγο, πριν γυρίσουν στα πάτρια εδάφη του. Του χάρισε πέντε παι-διά. Ταξίδεψε πολύ σε όλη την Ελλά-δα και χρίστηκε ιέρεια της θεάς Τύ-χης. «Εχτισε» ένα εκπληκτικό νυμ-φαίο στην Ολυμπία. Εχασε τη ζωή της, έγκυος ούσα, με τρόπο τραγικό. Ενας απελεύθερος του άντρα της την κλώτσησε βάρβαρα σκοτώνοντάς τη.

Υποσχόμεθα να αναφερθούμε εκτενέστερα στο σύζυγό της αργότερα μέσα στο χρόνο. Και ευελπιστούμε πως τα ιστορικά κουτσομπολιά που τον θέλουν υπεύθυνο για το θάνατό της να μην αληθεύουν. Ελπίζουμε να μην την έδερνε κιόλας.

&

38

Εχουν περάσει μόλις μερικές εβδο-μάδες από την ημέρα που εκατοντά-δες φίλοι του ποδηλάτου στον Κο-ρυδαλλό άκουσαν τα ευχάριστα νέα. Για να είμαστε ακριβείς, όχι μόνο άκουσαν, αλλά είδαν να πραγματώ-νεται και το πρώτο τμήμα του ποδη-λατόδρομου στην περιοχή. Μια πο-δηλατολωρίδα που ενώνει τη Λεω-φόρο Λαμπράκη με τον πεζόδρομο που οδηγεί στην πλατεία Ελευθερί-ας και φτάνει μέχρι κάτω στην πλα-τεία Αγίου Γεωργίου.

Ο σχετικά μικρός σε μήκος πο-δηλατόδρομος είναι η απαρχή ενός ευρύτερου έργου, με απώτερο στό-χο την ένωση κεντρικών πλατειών μέσω ενός δικτύου ποδηλατολωρί-δων σε δρόμους του Κορυδαλλού. Ενα φιλόδοξο σχέδιο, που, όπως φάνηκε πρόσφατα, αποτελείται από δύο μέρη, εξίσου σημαντικά. Από τη μία την τελική πραγμάτωση του κατασκευαστικού έργου και από την άλλη την υποστήριξη της λειτουρ-γίας του από τους δημότες στους οποίους και απευθύνεται.

Δυστυχώς όμως, ο ενθουσια-σμός όλων όσοι ποδηλατούν στον Κορυδαλλό σύντομα περιορίστη-κε, καθώς, παρά την υλοποίηση του έργου που χρόνια περίμεναν, η ανάγκη για πάρκινγκ ή απλώς η... γαϊδουριά αρκετών κατοίκων υπερίσχυσαν. Η ποδηλατολωρίδα καταλήφθηκε σχεδόν αμέσως από αυτοκίνητα, που όχι μόνο εμπο-δίζουν καθημερινά τη χρησιμο-ποίησή της από ποδηλάτες, αλλά -ακόμη χειρότερα- καταστρέφουν τον ευαίσθητο βυσσινή τάπητα που έχει τοποθετηθεί.

Τα τελευταία χρόνια το πο-δήλατο έχει μπει δυναμικά στην καθημερινή μας μετακίνηση, ο

αριθμός των ποδηλάτων αυξάνε-ται συνεχώς σε όλους τους δήμους της πρωτεύουσας και η κατασκευή ποδηλατόδρομων αποτελεί μια θε-τική εξέλιξη. Είναι ζωτικό να παρα-μείνει ανοιχτή αυτή η ποδηλατική διαδρομή τόσο για τους κατόχους όσο και για τους εν δυνάμει πο-δηλάτες. Θα είναι, άλλωστε, ένα μικρό βήμα για ένα διαφορετικό Κορυδαλλό, για έναν Κορυδαλλό που ονειρευόμαστε!

www.korydallos.info

40 21agiannopoulos@metropolisnews.gr

Το πρώτο dock που μπορεί να συνδεθεί με όλες τις Android συσκευές, ανεξάρτητα από τον κατασκευαστή τους, είναι πλέον πραγματικότητα. Λέγεται AS851, αποτελεί δημιούργημα της Philips και κοστίζει 240 ευρώ. Τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι δύο ηχεία των 15 watt το καθένα, μία θύρα micro USB που μπορεί να προσαρμοστεί σε όλα τα Android τηλέφωνα, μία είσοδος aux, σύνδεση bluetooth και τηλεκοντρόλ για να μην σηκώνεσαι από τον καναπέ. Η micro USB θύρα χρησιμεύει στη φόρτιση των γκάτζετ σου, με τη μουσική να αναπαράγεται είτε με χρήση καλωδίου (jack 3,5 χιλιοστών) είτε ασύρματα, αξιοποιώντας την εφαρμογή Fidelio της εταιρείας. Ο σχεδιασμός μάλιστα του dock σε συνδυασμό με το λογισμικό της Philips εξασφαλίζουν ήχο υψηλής ποιότητας και πιστότητας. Οσοι πιστοί προσέλθετε.

www.philips.com

ο

m

ον

Τέλος στην αγωνία και την αναμονή. Το Double Cut Saw, το ηλεκτρικό πριόνι που εδώ και χρόνια περίμενες, επιτέλους έφτασε. Χρησιμοποι-ώντας δύο δίσκους που περιστρέφονται αντίθετα, χαρίζει δύναμη και ακρίβεια που θα εντυ-πωσιάσουν φίλους και γνωστούς. Η μοναδική του τεχνολογία σου επιτρέπει να αλλάζεις κατεύθυνση καθώς κόβεις χωρίς να προβάλλεται καμία αντίσταση και επιπλέον αφήνει τις επιφάνειες λείες και απαλές. Μπορεί να τεμαχίσει με ευκο-λία ξύλα, μέταλλα και πλαστικά και αμέσως μετά να κόψει μια ντομάτα στη μέση χωρίς να στομώνει. Παράγγειλέ το λοιπόν, κλάδεψε όλα τα δέντρα της γειτονιάς σου, μάζεψε τα ξύλα για το χειμώνα και φτιάξε και μια ντοματοσαλάτα! Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, χωράει κάτω από το κρεβάτι και μέσα στην ντουλάπα. Οι πρώτοι 10.000 που θα το παραγγείλουν θα το αποκτήσουν στην προνομιακή τιμή των 80 δολαρίων.

www.harborfreight.com

Η ζωή είναι πολύ μι-κρή για να καταπιέ-ζεσαι. Γιατί λοιπόν να πρέπει να βάλεις μέσα στο παγούρι σου μόνο νερό; Εφτασε η ώρα να αυξήσεις τις διαθέσιμες επιλογές σου με το HydraDuo, ένα μπουκάλι με δύο ξεχωριστούς χώρους. Για παράδειγμα, ένα χώρο για το νερό και έναν για κάποιο άλλο ισοτονικό ποτό, όταν πας για τρέξιμο. Ή, ακόμα καλύτερα, έναν για το πορτοκάλι και έναν για τη βότκα ή

έναν για το τζιν και έναν για το λεμόνι. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε τους συνδυ-ασμούς ουίσκι-σόδα, αβάνα-ανανά και ρού-μι-κόλα, που το ανεβά-ζουν ακόμα περισσότε-ρο στην εκτίμησή μας. Και το καλύτερο από όλα είναι πως αυτή η πραγματικά χρήσιμη εφεύρεση τιμολογείται με μόνο 17,50 δολάρια αν την αγοράσεις τώρα ή 20 δολάρια μόλις βγει στην παραγωγή. Τρέξε να προλάβεις!

www.quirky.com

Αντλώντας έμπνευση από τα ρο-μπότ, η σουηδική εταιρεία Jangir Maddadi Design Bureau δημιούρ-γησε τα Droid. Οπως μπορείς να δεις και στη φωτογραφία, πρόκει-ται για επιδαπέδια φωτιστικά με σχεδιασμό που μοιάζει να ξεπη-δά από ταινία επιστημονικής φα-ντασίας. Οσο βάρος έχει δοθεί στο ντιζάιν, άλλο τόσο έχει προσε-χθεί και ο φωτισμός τους, ο οποί-ος γίνεται με τη χρήση λαμπτήρων LED. Σύμφωνα με τους κατασκευ-αστές, αξιολογείται με 96 στα 100 στο Color Rendering Index, το δεί-κτη που μαρτυρά κατά πόσο φαίνο-νται ακριβή τα χρώματα ενός αντι-κειμένου κάτω από τεχνητό φως. Η ημερομηνία κυκλοφορίας και η τιμή τους δεν διευκρινίζονται, εί-ναι βέβαιο πάντως πως, αν βάλεις το σπίτι σου υποθήκη, θα καταφέ-ρεις να αγοράσεις ένα.

jangirmaddadi.se

Μία ακόμα θήκη για iPhone ή η από-λυτη θήκη; Εάν με-γάλωσες παίζοντας videogames και διαβάζοντας κόμικς, θα συμφωνήσεις με την επιλογή «από-λυτη θήκη» και θα διαλέξεις την προ-στασία του Mega Man για το αγαπη-μένο σου κινητό. Εκτός όμως από τον κεντρικό ήρωα της Capcom, έχεις τις εναλλακτικές των Proto Man, Bass και Robot Master σε μια ευρεία γκάμα χρωμάτων. Προσωπική προτίμηση τα μοβ, μαύρο και μπλε. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα να τυπώσεις τα σχέδια και πάνω σε Τ-shirt, σε περίπτωση που σου αρέσουν τόσο πολύ, αλλά και σε αφίσες για το δωμάτιό σου. Οσον αφορά τις τιμές, η θήκη φτάνει τα 28 ευρώ, το μπλουζάκι τα 20 ευρώ και το σετ των 8 πόστερ τα 29 ευρώ. Σίγουρα θα βρεις και φτηνότερες, δύσκολα όμως πιο στιλάτες.

www.redbubble.com

Μπλέξιμο, Κριέ; Πιάσε το πλέξιμο. Και θα ήταν αρκετά σοφό αυτό τον καιρό να ακού-σεις μια φιλική συμβουλή, όχι για το πλέξι-μο, αλλά για το μπλέξιμο. Βρες αυτόν το φίλο που δίνει πάντα τις καλύτερες συμβουλές και ρώτησέ τον. Δύο κεφάλια είναι καλύτερα από ένα σε αυτές τις καταστάσεις. Σκέψου το σαν δύο βελόνες, ε;

Μάντεψε τι θα έχεις στο μυαλό σου όλη την εβδομάδα, Ταύρε. Ναι, τα οικονομικά σου. Ζορίζουν τα πράγματα και ήρθε η ώρα να επαναδιαπραγματευτείς τα πάντα. Τα λεφτά που παίρνεις, τα λεφτά που δίνεις, γενικά τα λεφτά που δεν έχεις. Κι αν έκοβες το τσιγάρο; Ξέρεις, έτσι, για την υγεία σου.

Το νου σου, Δίδυμε! Οι ύαινες είναι κο-ντά! Βγήκαν από την έρημο και ήρθαν στη δουλειά σου. Βγάλε τον ντέντεκτιβ από μέσα σου, ήρθε η ώρα να γίνεις παρανοϊκός. Ολοι είναι ύποπτοι. Ολοι είναι ένοχοι μέχρι να μην είναι. Κι αν τελικά δεν ισχύουν όλα αυτά, εντά-ξει, δεν έγινε και τίποτα, όλοι κάνουν λάθη.

Είναι ώρα να ρυθμίσεις τις τουρμπίνες σου, Καρκίνε. Ναι, ήρθε αυτή η εποχή του χρόνου. Μέχρι να τις πάρεις από το συνερ-γείο, καλό θα ήταν να είσαι πιο προσεκτικός και στα μικρά πράγματα. Κοίτα λίγο καλύτερα πριν περάσεις το δρόμο, μύρισε λίγο το φαγη-τό σου πριν το φας, τσέκαρε καλύτερα το καπε-λάκι σου πριν κάνεις τη δουλίτσα σου.

Ετοιμάσου να αντιμετωπίσεις το μεγά-λο σου εχθρό, Λέοντα, σε μια μάχη μέχρι δακρύων. Είναι ώρα να προσπαθήσεις πάλι να βρεις ησυχία και γαλήνη, συμφιλίωση με τους δικούς σου, χαλαρούς ρυθμούς στη ζωή σου. Και να καταλάβεις τελικά ότι ο χειρότερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου. Οουουου.

Μην δίνεις συμβουλές σε άλλους, ειδι-κά αν είσαι Παρθένος. Η συμβουλή σου στην καλύτερη περίπτωση θα πλαστεί στο μυαλό του άλλου και θα γίνει τελικά κάτι που εσύ σί-

γουρα δεν είπες και στη χειρότερη κάτι που δεν θα βοηθήσει τον άλλο και θα σου το χτυ-πάει για κάνα τρίμηνο περίπου.

Προς Δευτέρα θα βρεθείς σε απόσταση χνώτου με κάποιο πρόσωπο εξουσίας, Ζυγέ, το οποίο δεν θα θέλεις να δεις και σε στιγμή όχι κατάλληλη. Μην φρικάρεις, φρόντισε να έχεις έτοιμες απαντήσεις και καλή διάθεση, αλλά και καλό ύπνο, και τα δύσκολα θα πε-ράσουν εύκολα.

Θα μπλεχτείς σε περίεργες καταστάσεις αυτή την εβδομάδα, Σκορπιέ, καθώς θα έχεις μια πελώρια λαχτάρα να συμμετάσχεις σε κά-ποιο διαγωνισμό και να τον κερδίσεις πάση θυσία, αλλά και να κρατήσεις ακέραια μια ελά-χιστη ηθική στάση. Καλή τύχη, πραγματικά.

Το φεγγάρι σού κάνει κόλπα, Τοξότη, και όλη αυτή την εβδομάδα θα πιστεύεις ότι θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου. Αλλά θάρ-ρευε, ένας καλός φίλος θα σου δείξει το δρό-μο, το δρόμο που έχει μόνο υπόστεγα, έτσι το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός δεν θα σε πιάνει. Ισως μόνο τη ζάμπα σου.

Θα γίνει το δικό σου ή θα γίνει χαμός. Ησουν που ήσουν, τώρα παραέγινες Αιγόκε-ρε. Καλά πώς αντέχεις να είσαι τόσο Αιγόκε-ρως; Γιατί δεν προσπαθείς να είσαι -πώς να το πω;- κάπως λιγότερο Αιγόκερως; Τουλάχιστον ξέρεις από σούσι.

Τι έχουμε πει, Υδροχόε, για την Καρύ-τση; Οτι δεν αφήνουμε αέρια πάνω στην πλα-τεία. Κι εσύ μόνο εκεί αφήνεις αυτά τα αέρια. Λες και μόνο εκεί έχεις έμπνευση. Λες και έχει κάτι ο αέρας.

Διάφορες φήμες θα φτάσουν στα αυτιά σου κατά τα μέσα της εβδομάδας, Ιχθύ. Μην μασήσεις. Και μην ρίξεις καθόλου τις επιδό-σεις σου στη δουλειά. Το σταυροδρόμι είναι κρίσιμο και, παρά το θόρυβο στο φιλικό και οικογενειακό σου περιβάλλον, εσύ πρέπει να φανείς δυνατός.

Μπορεί τα βλέμματα των περισσότερων να είναι στραμμένα στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό την Κυριακή, όμως οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι κο-ντράρονται και στο μπάσκετ. Εκεί, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί και λέγεται Παναθηναϊκός.Παρά τις γκρίνιες του Ομπράντοβιτς από την αρχή της σεζόν ότι η ομάδα είναι χειρότερη από το παρελθόν και πως δεν παίζει σύμφωνα με τις απαιτήσεις του, οι Πράσινοι αποτελούν ένα πολύ ανταγωνιστικό σύνολο. Καλύτερη επι-βεβαίωση οι εμφανίσεις τους στην Ευρωλίγκα, όπου μέχρι στιγμής μετρούν τρεις νίκες, ενώ η μοναδική τους ήττα ήρθε στα σημεία από την πολύ ισχυρή CSKA.Αντιθέτως, ο φετινός Ολυμπιακός, εμφανώς αποδυναμωμένος από τις αποχωρήσεις πρωτο-κλασάτων παικτών του το καλοκαίρι, δεν έχει καταφέρει να βρει τα πατήματά του. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς προσπαθεί ακόμα να δώσει ομοιογέ-νεια στην ομάδα, τη στιγμή που ο Βασίλης Σπα-νούλης παλεύει, αλλά δεν αρκεί για να βγάλει την ομάδα από το αδιέξοδο.Εάν στα παραπάνω προσθέσουμε και την

παρουσία κόσμου στο κλειστό του ΟΑΚΑ, τότε γίνεται ξεκάθαρο γιατί η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του Τριφυλλιού. Τα ντέρμπι όμως είναι ντέρμπι και κατά συνέπεια απρόβλεπτα. Ο τίτλος του φαβορί ανατρέπεται εύκολα και γι’ αυτό μας αρέσει να τα παρακολουθούμε.

T R A I N I N G G R O U N D

Προγνωστικά για το ντέρμπι δεν υπάρχουν. Κι όποιος λέει ότι κάτι ξέρει, να μου τον στείλετε εμένα γιατί μου περισσεύουν κάτι μετοχές από την Τράπεζα της Ανατολής. Αλλά μπορεί να επισημάνει κανείς δυο τρία πράγματα. Πρώτον, αμφότεροι οι εγκέ-φαλοι των ομάδων (Ιμπαγάσα, Κατσουρά-νης) διαθέτουν σούπερ μυαλό και φτωχά πνευμόνια. Ποιος θα εξαντληθεί πρώτος; Δεύτερον: Ο Παναθηναϊκός στην αεράμυνα είναι για τα πανηγύρια. Η λύση; Βάζεις τον

Βύντρα, ο οποίος θα τις πάρει τις κεφαλιές (ο Μαρίνος δεν μπορεί να πάρει κεφαλιά ούτε από τη διευθύντρια της Metropolis...), αλλά θα κάνει και μια «βυντριά» για να μην ξεχνιόμαστε. Τρίτον: Τόσο ο Τοροσί-δης όσο και ο Λέτο θα μπουν στο γήπεδο έτοιμοι για καβγά. Πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα και πώς θα τους ελέγξει ο ρέφερι; Τέταρτον: Μεγαλύτερο ταλέντο στην ηλι-κία του από τον Καπίνο δεν υπάρχει στην Ευρώπη όλη. Στα ντέρμπι, δυστυχώς, δεν μετράει μόνο το ταλέντο. Πέμπτον: Αν ο Κουίνσι δεν βοηθήσει τον Σπυρόπουλο στην άμυνα, θα κάνει πάρτι ο Ολυμπιακός από δεξιά. Εκτον: Αν ο Μέλμπεργκ με τον Αβραάμ δεν επιδείξουν τέλειο συντονισμό, θα τους μακελέψουν ο Λέτο με τον Κουίνσι. Εβδομον και τελευταίον: Ουδεμία αμφιβο-λία ότι ο διαιτητής θα το κόψει στη μέση το καρπούζι. Τα σπόρια όμως κάπου θα τα δώσει...

Μπήκε σε περιπέτειες, αλλά δεν θα μπο-ρούσε να λείπει από την τελική φάση του Euro. Περί Πορτογαλίας ο λόγος, η οποία, παρά τη «λευκή» ισοπαλία στον πρώτο αγώνα, νίκησε στον επαναληπτικό τη Βο-σνία-Ερζεγοβίνη με το εντυπωσιακό 6-2. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί θα χάναμε τον κα-λύτερο πελάτη μας.

Το επάγγελμα με τη μεγαλύτερη ζήτηση σε αυτή τη χώρα είναι σίγουρα ο... επενδυτής. Υποψή-φιος εργοδότης (και) ο Πανιώνιος, του οποίου η οικονομική κατάσταση είναι τρα-γική. Αυτή τη στιγμή υπολογίζεται πως η ομάδα χρωστάει τρία εκατομμύρια ευρώ, ενώ μέχρι το τέλος της σεζόν το χρέος θα φτάσει τα επτά εκατομμύρια ευρώ.

45

Τι έγινε, Βαζελάκια; Θα τον βρείτε φέτος το δρόμο για το Καραϊσκάκη ή θα έχουμε πάλι τα προπέρσινα; Οχι τίποτα άλλο, να σας κάνουμε δώρο κάνα GPS αν είναι...

Μη μου αγχώνεσαι, Γαυράκο. Εχει λάβει έκτακτα μέτρα η Τροχαία φέτος και απ’ ό,τι έμαθα έχει προσλάβει και επι-πλέον προσωπικό. Αρχιτροχονόμος θα είναι ένας Φράνκο Κοστάντσο...

Καλό ρε! Να δούμε και τον πιτσιρικά σας τον Καπίνο τι θα κάνει. Είδα ότι με την Εθνική τα πήγε πολύ καλά. Οτι πέρ-ναγε, έγραφε...

Τουλάχιστον εμείς δεν γκρινιάζουμε όταν παίζουν οι παί-κτες μας στην Εθνική, σαν μερικούς μερικούς. Αλήθεια, δεν πιστεύω, αν χάσετε, να μας λέτε ότι φταίει η κούραση από τα κοπιαστικά φιλικά με Ρωσία και Ρουμανία;

Πώς να χάσουμε, ρε πελάτη, και από ποιον; Από τον Λουκά τον Βύντρα, που δεν στρίβει ούτε με πηδάλιο; Από τον Νίκο τον Σπυρόπουλο, που τον ντριμπλάρει και η γιαγιά μου; Ή από τον Γιώργο τον Καραγκούνη, που πέφτει πιο πολύ κι από το Χρηματιστήριο;

Αμα είναι έτσι, δανείστε μας εσείς τον Μαρκάνο, που κά-νει πιο πολλά λάθη κι απ’ τον Σημίτη όταν βγάζει λόγο. Ή ακόμα καλύτερα το μεγαθήριο τον Μακούν, που είναι 1,50 μέτρο με τα χέρια στην ανάταση. Να σου πω την αλήθεια, για τον Λέτο δεν σε βλέπω να λες τίποτα. Κοκοκό;

Ποιον μωρέ, αυτόν που είχαμε για δευτεράντζα του Τζόρ-τζεβιτς και τον πήρατε και τον κάνατε ηγέτη; Είχατε πέρυσι τον άλλον με τις φούστες, βρήκατε τώρα τον Λέτο με τις κορδέλες του. Δείξε μου τον ηγέτη σου να σου πω ποιος είσαι...

Καλά, καλά. Οσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστά-ρια, λένε στο χωριό μου. Να σου πω και κάτι άλλο; Ξέρεις πόσο πάει το λάσο το μέτρο;

Οχι, γιατί; Πού κολλάει αυτό; Θα το χρειαστεί ο Αβραάμ μπας και πιάσει τον Κουίνσι, που

τρέχει σαν άλογο... Ασε ρε, έχω ένα καλύτερο. Τι κοινό έχει ένας Βάζελος και

μια ανύπαντρη; Τι; Και οι δυο περιμένουν τον πρίγκιπά τους! Ελα, παραδέξου το. Αυτό ήταν πολύ κρύο... Πάλι καλά που η ομάδα σου είναι γεμάτη από παλτά και θα

μπορέσεις να ζεσταθείς... Γελάσαμε πάλι. Ρε ψηλέ, τώρα που το θυμήθηκα... Πόσοι

θα πρέπει να καλύπτουν φέτος τον Κατσουράνη για να μην είναι οφσάιντ όταν σκοράρει;

Αρχίσαμε πάλι την καραμέλα της διαιτησίας; Το άλλο με το ομορφόπαιδό σας, τον Τσάκα, το άκουσες; Αμα γίνει κάτι, λέει, θα πάρει την ομάδα και θα φύγει απ’ το γήπεδο. Αγ-χωμένους σας βλέπω...

Και με το δίκιο του. Κανονίστε να μας κόψετε κάνα γκολ με ανύπαρκτο οφσάιντ πάλι.

Πελατάκο, το μόνο που θα σας κόψουμε θα είναι η απόδει-ξη μετά την τεσσάρα που θα φάτε. Θα έχει σπέσιαλ περιποί-ηση το μενού.

Καλά, μη φας, έχει γλαρόσουπα. Μη σου πω και γαυρό-σουπα. Τρία θα αρπάξετε κι εσείς, όπως κι οι άλλοι οι... Δικέφαλοι. Θα τα δεις όλα αύριο.

Καλά, κάνε όνειρα. Σαλαμαλέκουμ!

(agiannopoulos@metropolisnews.gr)

Ενας οπαδός του Ολυμπιακού και ένας του Παναθηναϊκού μετράνε αντίστροφα και βγάζουν τις κακίες τους ενόψει του

αυριανού ντέρμπι. Απολαύστε τον... πολιτισμένο τους διάλογο.

«Το διάβασμα των κειμένων αυτού του τεύχους, καθώς η ημέρα ξεκίνησε γιορτινή. Τούρτες και τραγούδια γενεθλίων για αγαπημένους φίλους εντός γρα-φείου που έκλειναν τα 50 και στη συνέχεια τεκίλα, για να συνεχιστεί το μίνι πάρτι. Φυσικά, το ‘Βάζω τεκίλα και πίνω’ του Λεωνίδα Μπαλάφα από το τρα-γούδι ‘Πυροσβεστήρας’ δεν έλειπε από το tracklist. Αντε να τους χαιρόμαστε!»Αυτά έγραφα πέρυσι τέτοια ημέρα. Οπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ. Οι εορτάζοντες (!) έγιναν τρεις και στο γραφείο πια αυτή η μέρα θυμίζει του Αϊ Γιαννιού. Το κεράκι έγινε ένα, γιατί ποιος θέλει τώρα να θυμάται ηλικίες, και η μουσική υπόκρουση άλλαξε. Η τεκίλα μετατράπηκε σε βότκα, αλλά το κλίμα δεν άλλαξε καθόλου. Σε αυτό το γραφείο, η 17η Νοεμ-βρίου είναι γιορτή! Τέλος!

Την παρακολούθηση των προγραμματικών δηλώσεων του νέου πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Οπως και τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης. Συνήθως μου αρέσει να παρακολουθώ τέτοιες συζητήσεις στη Βουλή, αλλά αυτή τη φορά με κούρασαν. Δεν ξέρω αν έφταιγε η πολύωρη παρακολούθηση της εβδομάδας ή η λίγο βαρετή πια διαδικασία. Πάντως δεν άντεξα μέχρι τέ-λους. Τα «αποτελέσματα» και τις λοιπές λεπτομέρειες τα διάβασα στο ίντερνετ. Και μάλλον δεν έχασα και πολλά.

Την παρακολούθηση των γεγονότων που ακολούθησαν την πο-ρεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πρόσεξα ότι κάποιες ιστοσελίδες είχαν αναλυτική ενη-μέρωση και στη συνέ-χεια χρονοδιάγραμμα με τα γεγονότα. Πού ήταν η κάθε πορεία το κάθε λεπτό, αν υπήρ-χαν εκείνη την ώρα επεισόδια και τι τροπή πήραν. Η αναφορά μού θύμιζε λίγο πολεμικό δελτίο και δεν μπήκα τελικά στη διαδικασία. Εχει και η ενημέρωση τα όριά της!

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης. Τα βατράχια, έλεγε, σε μερικές δεκαετίες δεν θα έχουν πουθενά να κρυφτούν. Οι τρεις απειλές που αντιμετωπίζουν τα αμφίβια όλου του κόσμου -ένας φονικός μύκητας, η κλιματική αλλαγή και η συρρίκνωση των ενδιαιτημάτων- θα επεκταθούν σταδι-ακά σε όλη την υδρόγειο, προειδοποιεί μελέτη στο περιοδικό Nature. Προηγούμενες έρευνες είχαν ήδη καταστήσει σαφές ότι τα αμφίβια έχουν εισέλθει σε μια περίοδο δραματικής παρακμής, με το ένα τρίτο των ειδών σε όλο τον κόσμο να κινδυνεύουν από εξαφάνιση. Τις τελευταίες δεκαετίες, για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία, τουλάχιστον 159 είδη έχουν ήδη εξαφανιστεί. Πριν μάθω περισσότερες λεπτομέρειες σκέφτηκα ότι πρέπει να υιοθετήσω ένα βατραχάκι, μπας και τα σώσω. Να δείτε που σε λίγα χρόνια θα γίνει το νέο must.