Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

χλαπακιασε τα...

...κατεβασε το

Από κάποιο ηχείο ακούγεται το “Last Christmas”. Κάποιος θα πεταχτεί και θα πει ότι το έχει πια βαρεθεί αυτό το τραγούδι. Θα συμφωνήσεις. Εχεις βγει για τα τελευταία ψώνια. Θα πάρεις κάποια δώρα που αργότερα θα τα προσφέρεις λέ-γοντας: «Δεν είναι τίποτα, κάτι μικρό, έτσι για το καλό». Αν και ακόμα παραμο-νή, θα έχεις προλάβει να δοκιμάσεις τουλάχιστον τριών ειδών μελομακάρονα. Ενα υπερβολικά γλυκό, ένα πολύ στεγνό και ένα αρκετά καλό. Από το καλό θα πάρεις και δεύτερο και θα πεις χαριτωμένα: «Δίαιτα μετά του Αϊ Γιαννιού». Αρ-γότερα θα ανοίξεις την τηλεόραση και θα παρακολουθήσεις το ρεπορτάζ για τις τιμές στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ειδικά φέτος, που θα πουληθεί περισσότε-ρο δράμα ακόμα και από αυτό που ήδη υπάρχει. Μετά θα δεις τον Αγιο Βασίλη σε μια παραλία της Αυστραλίας. Και θα σου κάνει εντύπωση ξανά, όπως κάθε χρόνο. Επίσης μέσα στη μέρα θα ακούσεις κάποιον να λέει ότι πλέον έρχονται και λένε τα κάλαντα κάτι μαντράχαλοι ως εκεί πάνω και θα καταλάβεις τι ήταν το κουδούνι που σε ξύπνησε το πρωί.

Ψάχνοντας καθαρό και σιδερωμένο πουκάμισο για το οικογενειακό τραπέ-ζι θα θυμηθείς ότι έχεις ξεχάσει να πάρεις γλυκό. Δεν πειράζει, γιατί θα βρεις ένα ζαχαροπλαστείο στο δρόμο. Πράγματι, αφήνεις το αυτοκίνητο με αλάρμ και αγοράζεις ένα προφιτερόλ. Βγαίνοντας παρατηρείς ότι τα αλάρμ αναβοσβήνουν στον ίδιο ρυθμό με τα κρεμασμένα φωτάκια της διπλανής πολυκατοικίας. Πα-ράδοξες οι διαφορετικές σημασίες που έχουν παρόμοιες εικόνες. Το τραπέζι των παιδιών έχει μεγαλώσει. Επειδή έχουν μεγαλώσει και τα ίδια τα παιδιά και έχουν και δικά τους παιδιά. Να κάτι που αλλάζει. Μεγαλώνουμε. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα, γιατί, όταν τελειώσει το φαγητό, θα περάσεις για έναν καφέ από το πατρικό σου. Θα έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, όλα θα είναι ήσυχα και τακτοποι-ημένα στο σαλόνι. Αλλοτε σε μια γωνία θα ήταν πεταμένα τα παιχνίδια σου που είχες συνειδητά αμελήσει να μαζέψεις. Από το παράθυρο θα δεις το πεύκο ακί-νητο, το ίδιο πεύκο που 20 χρόνια νωρίτερα ήταν σκεπασμένο με χιόνι. Ετσι είναι; Τόσα χρόνια έχει να χιονίσει στην Αθήνα στις γιορτές; Είναι το σημείο με το ετήσιο ραντεβού σου με τη μελαγχολία των ημερών.

Μέσα στην εβδομάδα θα αγοράσεις λαχείο. «Για το καλό», θα πεις, αλλά κατά βάθος θα σκεφτείς ότι μπορεί έπειτα από μια δύσκολη χρονιά να είσαι επι-τέλους τυχερός. Στο ρεβεγιόν έχεις βάλει τα καλά σου. Αυτά που θεωρείς «καλά σου». Μετράς αντίστροφα πίνοντας σαμπάνια, ενώ δεν σου αρέσει η σαμπάνια. «Γελάτε», θα πει κάποιος, «να μας βρει όλη η χρονιά χαρούμενους». Στο μηδέν κάποιος πάντα θα κλείσει τα φώτα και θα ακουστούν μικρές κραυγές ικανοποί-ησης. Για ένα ακόμα έτος που έφυγε; Για ένα ακόμα έτος που έρχεται; Το ξέρεις ότι αλλιώς μετριέται η ζωή σου, αλλά επίσης ξέρεις ότι είναι και οι θεσμοί που μας βοηθάνε να μεγαλώνουμε. Μετά όλοι θα φιληθούν με όλους ψιθυρίζοντας

αυτοματοποιημένα συγκεκριμένες λέξεις σε διαφορετική σειρά. Αλλά είναι όλοι χαμογελαστοί και αυτό καμιά φορά αρκεί ακόμα και σε μια τυπική διαδικασία.

Αργότερα θα βγεις. Πολύ βιαστικά, για να προλάβεις την κίνηση. Βέβαια, δεν θα τα καταφέρεις, αφού κάθε χρόνο όλοι σκέφτονται το ίδιο. Και θα δυσκο-λευτείς να παρκάρεις. Το πρωί θα ξυπνήσεις με πονοκέφαλο και θα υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι του χρόνου θα κανονίσεις το ρεβεγιόν καλύτερα, ενώ θα ξέ-ρεις ότι αυτό δεν γίνεται. Μέσα στη μέρα θα βρεθείς σε ένα ακόμα τραπέζι. Το στοίχημα εδώ είναι η βασιλόπιτα. Θα υπολογίσεις πόσα κομμάτια απέχεις από το σημείο που ελπίζεις ότι θα είναι το φλουρί. Εχεις πάρει και λαχείο, αν κερ-δίσεις και το φλουρί, σίγουρα φέτος θα είναι η χρονιά σου. Λιγάκι το πιστεύεις, παρά τον πονοκέφαλο που δεν λέει να φύγει και παρά την κρίση που περιμένει στη γωνία, μετά του Αϊ Γιαννιού και αυτή, μαζί με τη δίαιτα, για να σε επαναφέ-ρει στην καθόλου εορταστική καθημερινότητα.

Την περίοδο των Χριστουγέννων ζούμε τις μεγαλύτερες νύχτες του χρό-νου. Σε διάρκεια, εννοώ, όχι σε σημασία. Ετσι, φυσιολογικά, οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι παράλληλα οι μικρότερες, οι πιο σύντομες. Αλλωστε σύ-ντομες φαίνονταν πάντα και ως πλήθος. Λίγες. Τελείωναν γρήγορα. Το δεκαπεν-θήμερο κάποτε στο σχολείο, οι λιγοστές αργίες τώρα. Επειδή, μεγάλες ή μικρές, οι ημέρες των Χριστουγέννων ήταν πάντα γεμάτες. Και λίγο πολύ μεταξύ τους, όλα αυτά τα χρόνια, ίδιες. Γεμάτες συνήθειες που μας συντηρούν.

Στην αυλή του Six d.o.g.s, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τo A for Athens εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα τζιν τόνικ να τσιτωθή ο μαστρο-Παύλος ο Χιπστεράς, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του τον μαστρο-Στάθη τον Χιπστεροκτόνον, ξορκισμένος από την κυρα-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκε-λωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα «κατώτερα στρώματα», πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη ταινίες, μουσικές, βιβλία, apps και τσόνδες. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!

Ο προβλεπτικός ο bartender, διά να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμί-ζουν αι καλαί χιπστερούδαι, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φι-άλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα, κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και αξεσουάρ διά τα iPhones. Αλλ’ έβλεπες πρωί και βράδυ, να εξέρ-χωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες, με πουά φορέματα και φιό-γκους, φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε ορύζιον ή ζάχαρις.

Ηρχετο πολλάκις της ημέρας η γρια-Βασίλω, πτωχή, έρημη και ξένη στα ξένα, ήτις δεν είχε προλήψεις κι έπινε φανερά το τζιν τόνικ της. Ηρχετο και η κυρα-Κώσταινα η Κλησάρισσα, ήτις εβοηθούσε το κατά δύναμιν εις το Mama Roux, ισταμένη εντός της κουζίνης, διά να πλένει τα πιάτα, και όσας πεντάρας έπαιρνε την Κυριακήν, όλας τας έπινε, μετ’ ευσυνειδήτου ακριβείας, την Δευ-τέραν, Τρίτην και Τετάρτην.

Ηρχετο κι η Στρατίνα, νοικοκυρά με δύο σπίτια, οπού ετουιτάριζεν εις την αυλόπορταν, εις τον δρόμον και εις το Six d.o.g.s όλα τα μυστικά της, δηλ. τα μυστικά των άλλων, και μέρος μεν αυτών έμενον εις την αυλήν, μέρος δε έπιπτον εις το καπηλείον, και τα περισσότερα εχύνοντο εις τον δρόμον, κι εξωνομάτιζε τον κόσμον, ποία νοικάρισσα της καθυστερεί δύο νοίκια, ποίος οφειλέτης της χρεωστεί τον τόκον, ποία γειτόνισσα της επήρεν ένα είδος, δα-

νεικόν κι αγύριστον. Ο μαστρο-Δημήτρης ο DJ της εχρωστούσε τρία νοίκια, ο μαστρο-Παύλος ο Χιπστεράς πέντε, και τον μήνα που έτρεχεν, εξ. Η Λενιώ, η κουμπάρα της, της πέρασε δευτέραν υποθήκην με δόλον εις το σπίτι, και τώρα ήτον ανάγκη να τρέχη εις δικηγόρους και συμβολαιογράφους, διά να εξασφαλί-ση τα δίκαιά της. Η Κατίνα, η ανεψιά της από τον πρώτον άνδρα της, της είχεν αφήσει ένα iPod διά να την δανείση δέκα δραχμάς, και τώρα, κατά την εκτίμη-σιν δύο χακεράδων απεδείχθη ότι το iPod ήτο κάλπικον εκ Φορμόζης και δεν ήξιζεν ούτε όσα ήξιζαν τα δύο φυσέκια με τες σκουριασμένες μπακίρες - τας οποίας, αφού, κατά την συνήθειάν της (αυτό δεν το έλεγεν, αλλά ήτο γνωστόν), έβγαλεν έξω τον γερο-Στρατήν, τον άνδρα της, την κόρην της, την Μαργαρίταν, και την εγγονήν της, την Λενούλαν, ήνοιξε την κρύπτην, απέθεσεν εκεί το ενέ-χυρον, έβγαλε το κομπόδεμα, έλαβε τα φυσέκια, και τα ενεχείρισε με τρόπον, οπού εσήμαινε να τα δώση και να μην τα δώση, κι εφαίνετο ως να εκολλούσαν τα χέρια της, εις την πτωχήν την Κατίναν.

Η Ασημίνα, η παλαιά νοικάρισσά της, συντάκτρια εις free press το επάγ-γελμα, όταν εξεκουμπίσθη κι έφυγε, της εχρωστούσε τρία μηνιάτικα και εννέα ημέρας. Και τα μεν έπιπλα, οπού έπρεπε κατά δίκαιον τρόπον να τα εκχωρήση εις την σπιτονοικοκυράν, τα παρέδωκεν εις τον καύκον της, τον τελευταίον αγα-πητικόν της, που να τσάκιζε το ποδήλατό της, να μην είχε σώσει ποτέ... Και εις αυτήν δεν έδωκεν άλλο τίποτε, παρά ένα παλιοφυλαχτόν εκεί, λιγδιασμένον, και της είπε μυστηριωδώς, ότι αυτό περιείχε τίμιον ξύλον... Σαν εγκρεμοτσακί-σθη κι έφυγε, το ανοίγει και αυτή εκ περιεργείας, και αντί τιμίου ξύλου, τι βλέ-πει;... κάτι κουρέλια, τρίχες του Holy Mustache, τούρκικα γράμματα, σκοντάμα-τα, μαγικά, χαμένα πράματα... Τ’ ακούτε σεις αυτά;

Εισήλθε, ριγών, ο μαστρο-Παυλάκης o Χιπστεράς και εζήτησεν ένα τζιν τό-νικ. Το παιδί του καπηλείου, οπού τον ήξευρε καλά, του είπε

—Εχεις πεντάρα;Ο άνθρωπος έσεισε τους ώμους με τρόπον διφορούμενον.—Βάλε συ το τζιν τόνικ, είπεν.Πώς να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεπτά, καλή η δουλειά, καλό και το

κρασί, καλή κι η κουβέντα, όλα καλά. Καλλίτερον απ’ όλα η ραστώνη εις την πλατείαν Καρύτση, το δόλτσε φαρ νιέντε των αδελφών Ιταλών. Αν εις αυτόν ανετίθετο να συντάξη τον κανονισμόν της εβδομάδος, θα ώριζε την Κυριακήν διά σχόλην, την Δευτέραν διά χουζούρι, την Τρίτην διά σουλάτσο, την Τετάρ-την, Πέμπτην και Παρασκευήν διά σερφάρισμα εις το ίντερνετ, και το Σάββατον διά DIY. Ποιος λέγει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί διά τους ορθοδόξους Ελληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ χιπστεριλίκι και ηξεύρουν μόνον διά τους άλλους να θεσμοθετούν.

Ακριβώς την ώραν ταύτην ήλθεν απ’ αντικρύ ο Δημήτρης ο DJ, διά να πίη το πρωινόν του. Μόνην παρηγορίαν είχε, να κάμνη αυτά τα συχνά ταξιδάκια, καθώς τα ωνόμαζε. Διέκοπτεν επί πέντε λεπτά την εργασίαν του, δέκα φοράς την ημέραν, και ήρχετο να πίη απαστερίωτον ζύθον. Επαιρνεν εργασίαν από τα μαγαζιά και εδούλευεν ableton εις το δωμάτιόν του. Εισήλθε και παρήγγειλεν τον ζύθον. Είτα, ιδών τον Παύλον:

—Βάλε και του μαστρο-Παυλάκη ένα τζιν τόνικ, είπεν.Ως από Θεού σταλμένος, διά να λύση το ζήτημα της πεντάρας, μεταξύ του

πελάτου και του υπηρέτου, εκάθισε πλησίον του Παύλου και ήρχισε τοιαύτην ομιλίαν, η οποία ήτο μεν συνέχεια των ιδίων λογισμών του, εις δε τον Παύλον εφάνη ως συνηγορία υπέρ των ιδικών του παραπόνων.

—Πού σκόλη και γιορτή, μαστρο-Παυλέτο, φίλε μου, είπεν, ούτε καθισιό, ούτε χουζούρι. Τ’ Αη-Νικολάου δουλέψαμε εις το Κ44, τ’ Αη-Σπυρίδωνα δου-λέψαμε εις το Key bar, την Κυριακή προχθές δουλέψαμε εις το Bios. Ερχονται Χριστούγεννα, και θαρρώ, πως θα δουλεύουμε, χρονιάρα μέρα...

Ο Παύλος έσεισε την κεφαλήν.—Θέλω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω για να τα σταμπάρω περί γραμμάτου

μαστρο-Δημήτρη μου, είπε. Μου φαίνεται πως αυτοί οι μαστόροι, αυτοί οι αρ-

χόντοι, αυτή η κοινωνία πολύ κακά έχουνε διωρισμένα τα πράγματα. Αντί να είναι η δουλειά μοιρασμένη ίσια τις καθημερινές, πέφτει μονομιάς και μονομπάντα. Δουλεύουμε βιαστικά τις γιορτάδες, και ύστερα χασομερούμε εβδομάδες και μήνες τις καθημερινές

—Είναι και η χιπστεριά εις το μέσο, είπε μετά πονηράς αυθαδείας το παι-δί του Six d.o.g.s, ωφεληθέν από μίαν στιγμήν, καθ’ ην ο αφέντης του είχεν ομιλίαν εις το κατώφλιον της θύρας και δεν ηδύνατο ν’ ακούση.

—Ας είναι, τι να σου κάμη η προκομμάδα και η χιπστεριά; είπεν ο Δημή-τρης. Το σωστό είναι, πολλά κεσάτια και ολίγη μαζωμένη δουλειά. Καλά λέει ο μαστρο-Παύλος. Αλλο αν είμαι ακαμάτης εγώ, ας πούμε, ή ο Παύλος, ή ο Πέτρος, ή ο Κώστας ή ο Γκίκας. Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι είναι fashion blogger. Και μ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τους Urban Outfitters. Η κόρη θέλει το λούσο της ο νέος θέλει την Ανάφη του, το ρούχο του, το γλέντι του. Υστερα, κάμε προκοπή.

—Υγρασία μεγάλη, μαστρο-Δημήτρη, είπεν ο Παυλέτος, αποκρινόμενος εις τους ιδίους στοχασμούς του. Υγρασία κάτω στα μαγαζιά, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά, ρεματισμοί, κρυώματα. Υστερα κόπιασε, αν αγαπάς, να αργάζης τομάρια. Το δικό μας το τομάρι άργασε πια, άργασε...

—Καλά αργασμένο το δικό σου, μαστρο-Παύλε, αυθαδίασε πάλιν ο υπη-ρέτης, αινιττόμενος ίσως τας μεταξύ του Παύλου και του γυναικαδέλφου του σκηνάς. Είτα εισήλθεν ο κάπηλος. Ο μαστρο-Δημήτρης απήλθε, να επαναλά-βη την εργασίαν του και η ομιλία έπαυσεν.

Ο μαστρο-Παύλος αφέθη εις τας φαντασίας του. Σάββατον σήμερον, με-θαύριον παραμονή, την άλλην Χριστούγεννα. Να είχε τουλάχιστον λεπτά διά να αγοράση ένα iPad, να κάμη και αυτός Χριστούγεννα στο σπίτι του, καθώς όλοι! Μετενόει τώρα πικρώς, διότι δεν επήγε τας τελευταίας ημέρας εις τα vintage-άδικα να δουλεύση και να βγάλη ολίγα λεπτά, διά να περάση πτωχικά τας εορτάς. «Υγρασία μεγάλη, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά. Κόπιασε να αργάζης τομάρια! Το δικό μας το τομάρι θέλει άργασμα!»

Είχεν ακούσει τον λαϊκόν μύθον διά τον χίπστερ, οπού επήγαιναν να τον κρεμάσουν, και όστις συγκατένευσε να ζήση υπό τον όρον «να του χαρι-σθή ποδήλατον Dahon». Εγνώριζε και την άλλην διήγησιν διά το χιπστεριό, το οποίον ίδρυσε, λέγουν, ο Μεχμέτ Αλής εις την πατρίδα του Καβάλαν. Εκεί, επειδή το κακόν είχε παραγίνει, ο επιστάτης εσοφίσθη να στρώνη μίαν ψάθαν, επί της οποίας ηνάγκαζε τους χίπστερς να εξαπλώνωνται. Είτα έβαλλε φωτιάν εις την ψάθαν. Οποιος επροτίμα να καή, παρά να σηκωθή από την θέσιν του, ήτο σωστός χίπστερ και εδικαιούτο να βλέπη δωρεάν OTE TV. Οποιος εσηκώνετο και έφευγε το πυρ, δεν ήτο σωστός χίπστερ και έχανε τα δικαιώματα. Τόσοι Βαλλιάνοι, τόσοι Αβέρωφ και Συγγροί, εσκέ-πτετο ο μαστρο-Παύλος, και κανείς εξ αυτών να μην ιδρύση παραπλήσιόν τι εις τας Αθήνας!

Ο μαστρο-Παυλάκης επεριδιάβασεν ακόμη δύο ημέρας και την άλλην ήτο παραμονή. Το iPad δεν έπαυσε να το ονειροπολή και να το ορέγεται. Πώς να το προμηθευθή;

Αφού ενύκτωσε, διωγμένος καθώς ήτον από το σπίτι, απετόλμησε και ήλθεν από ένα πλάγιον δρομίσκον και ήτον έτοιμος να χωθή εις το Booze. Ο νους του ήτο αναποσπάστως προσηλωμένος εις το iPad. Θα εχρησίμευε τούτο, εάν το είχε, και ως μέσον συνδιαλλαγής με την γυναίκα του.

Εκεί, καθώς εστράφη να εμβή εις το Booze, βλέπει εν παιδίον της κοο-περατίβης, με μίαν κοφίναν επ’ ώμων, ήτις εφαίνετο ακριβώς να περικλείη ένα iPad, πληθώραν gadgets ηλεκτρονικής φύσεως, ίσως και φορτιστάς και άλλα καλά πράγματα, Το παιδίον εκοίταζε δεξιά και αριστερά και εφαίνετο να αναζητή οικίαν τινά. Ητο έτοιμον να εισέλθη εις το Booze διά να ερωτήση. Επειτα είδε τον Παύλον και εστράφη προς αυτόν:

—Ξέρεις, πατριώτη, του λόγου σου, πού είναι εδώ χάμου το σπίτι του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου;

—Του κυρ-Θανάση του Μπε...Αστραπή, ως ιδέα, έλαμψεν εις το πνεύμα του Παύλου.—Μου ’πε τον αριθμό και το εξέχασα... τώρα γλήγορα έπιασε σπίτι δω χάμω,

σ’ αυτόν το δρόμο... τον είχα μουστερή από πρώτα... μπροστύτερα καθότανε παρά πέρα, στο Γεράνι.

—Του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου! αυτοσχεδίασε ο μαστρο-Παύλος να, εδώ είναι το σπίτι του. Να φωνάξης την κυρα-Παύλαινα, μέσα στην κάτω κάμαρα, στο ισόγειο... αυτή είναι η νοικοκυρά του... πως να πω; είναι η γενιά του... τη έχει λύσε-δέσε, σ’ όλα τα πάντα... οικονόμισσα στο νοικοκυριό του... είναι κουνιάδα του... μαθές, θέλω να πω, ανιψιά του... εφώναξέ την και δώσε της τα ψώνια.

Και βαδίσας ο ίδιος πέντε βήματα, κατά την θύραν της αυλής, έκαμε πως φώναξε:

—Κυρά-Παύλαινα, κόπιασ’ εδώ να πάρης τα gadgets που σου στέλλει ο κύρι-ος... ο αφέντης σου.

Καλά ήλθαν τα πράγματα έως τώρα. Ο μαστρο-Παυλάκης έτριβε τας χείρας και ησθάνετο εις την ρίνα του τα vibes. Και δεν τον έμελλε τόσον διά το iPad, αλλά θα εφιλιώνετο με τη γυναίκα του. Την νύκτα επέρασεν εις την Cantina Social και το πρωί επήγεν εις το Meet Market.

Ολην την ημέραν προσεκολλήθη εις μίαν συντροφιάν, έπειτα εις μίαν άλλην παλαιών γνωρίμων του, εις το Booze, όπου έμεινε τας περισσοτέρας ώρας ανοικτόν με τα παράθυρα κλεισμένα, κι επέρασε με ολίγους μεζέδες και με αρκετά κεράσματα. Το βράδυ, αφού ενύκτωσε, επήγε με τόλμην από τας πολλάς σπονδάς και από την ενθύμησιν του iPad, κι έκρουε την θύραν της οικογενείας του. Η θύρα ήτο κλεισμένη έσωθεν.

—Καλησπέρα, κυρα-Παύλαινα, εφώναξεν απ’ έξω. Χρόνους πολλούς. Ανέβασες τίποτε στο Instagram; Βλέπεις, εγώ πάλε με το iPad;

Ουκ ην φωνή, ουδέ ακρόασις. Ολη η αυλή ήτο ήσυχος. Τα ισόγεια, αι τρώ-γλαι, τα κοτέτσια της κυρα-Στρατίνας, όλα εκοιμώντο. Ο σκύλος μόνον εγνώρι-σε τον μαστρο-Παύλον, έγρυξεν ολίγον και πάλιν ησύχασεν.

Υπήρχον εκεί εκτός από το ψυχομέτρι τριών ή τεσσάρων οικογενειών, οπού εκατοικούσαν εις τ’ ανήλια δωμάτια, δύο γίδες, δώδεκα όρνιθες, τέσσα-ρες γάττοι, δύο ινδιάνοι και πολλά ζεύγη περιστερών. Αι δύο γίδες ανεχάραζαν βαθιά εις το σκεπασμένο μανδράκι τους, αι όρνιθες έκλωζον υποκώφως εις το κοτέτσια τους, τα περιστέρια είχαν μαζωχθή εις τους περιστερώνας περίτρομα από το κυνήγι, οπού ήρχιζον την νύκτα εναντίον των οι γάττοι. Ολοι αυτοί οι μικροί θόρυβοι ήσαν το ρογχάλισμα της αυλής κοιμωμένης. Ο μάστρο-Παύλος ο Χιπστεράς, ησθάνθη ως άλλος ήρως του “Breaking Bad”.

Πάραυτα ηκούσθη κρότος βημάτων εις το σπίτι.—Ε, μαστρο-Παύλε, είπε πλησιάσασα η κυρα-Στρατίνα, να ’χουμε και

καλό ρώτημα... Τι iPad και μαϊπάντ και ξαϊπάντ και καλό να μόχης, ασίκη μου; Είδαμε κι επάθαμε να σκεπάσουμε το πράμα, να μη προσβαλθή το σπίτι... Εκεί-νος που ήτον δικό του το iPad, ήλθε μεσάνυκτα κι εφώναζε, έκανε το κακό, και μας φοβέριζεν όλους, κι η φαμίλια σου, επειδής το είχε συνδέσει το iPad μα-θές, και το είχε σετάρει κιόλας, βρέθηκε στα στενά... κλειδώθηκε μες στην κά-μαρα, και δεν ήξευρε τι να κάμη... Είπε και ο κουνιάδος σου... καλό κελεπούρι ήτανε κι αυτό, μαθές... και επέρασεν η φαμίλια σου όλην την ημέραν κλειδο-μανταλωμένη μέσα, από φόβον μην ξαναέλθη εκείνος που ’χε το iPad και μας φέρη και την fashion police... ήτον φόβος να μην προσβαλθή κι εμένα το σπίτι μου. Αλλη φορά, τέτοια αστεία να μην τα κάνης, μαστρο-Παυλάκη. Τέτοια προ-σβολή να λείπη από το σπίτι μου, εμένα, τ’ ακουσες;

Ο μαστρο-Παύλος ηρώτησε δειλά:—Τώρα... είναι μέσα η φαμίλια μου;—Είναι μέσα όλοι τους, κι έχουνε κλειδωμένα καλά, και το φως κατεβα-

σμένο, διά τον φόβο των Ιουδαίων. Κοίταξε, μη σε νοιώση από πουθενά, κεί-νος ο σκιάς ο κουνιάδος σου, πάλε...

—Είναι μέσα;—Ή μέσα είναι, ή όπου είναι έφθασε... να, κάπου ακούω τη φωνή του.

Ηκούσθη, τω όντι, μία φωνή εκεί πλησίον, ήτις δεν υπέσχετο καλά διά τον νυ-κτερινόν επισκέπτην.

—Ε, μαστρο-Παυλίνε, έλεγε, καλό ήταν το iPad;Ποίος ήτον ο ομιλήσας, άδηλον. Ισως να ήτον ο μαστρο-Δημήτρης ο DJ.

Δυνατόν να ήτο και ο φοβερός γυναικάδελφος του μαστρο-Παύλου, ο μάστρο-Στάθης ο Xιπστεροκτόνος.

—Και να μην κατεβάσω κι εγώ καμιά ταινία; παρεπονέθη ως τόσον ο άν-θρωπός μας.

—Τι σου χρειάζεται ο μεζές, μαστρο-Παυλάκη μου; επανέλαβεν η Στρατί-να. Τα πράματα είναι πολύ σκούρα. Αφ’ σε τ’ αυτά. Δουλειά, δουλειά! Η δου-λειά βγάζει παλληκάρια. Ο,τι έγινε-έγινε, να πας να δουλέψης, να μου φέρης εμένα τα νοίκια μου. Τ’ ακούς;

—Τ’ ακούω.—Φέρε μου εσύ τον παρά, κι εγώ, με όλη τη φτώχεια, θα βρω ένα iPad

mini να κουτσοβολευτούμε. Ηκούσθη από μέσα βραχνός μορμυρισμός, είτα φωνή μικρού παιδιού είπε:—Την υγειά σου, μάτο-Πάλο, χιπστελά, κακέ πατέλα. Τήνε κατεβάσαμε την

απλικέσια. Να πάλε κι εσύ πέντε, κι άλλε πέντε, δέκα!Προφανώς ήτον μέσα ο φοβερός ο γυναικάδελφος, και είχε δασκαλέψει

το παιδί να τα φωνάζη αυτά.—Μη στέκεσαι στιγμή, μαστρο-Παυλέτο, είπεν η Στρατίνα το καλό που

σου θέλω! Δρόμο τώρα, και μεθαύριο δουλειά, δουλειά!...Ηκούσθη κρότος, ως να εσηκώθη τις από μέσα, και να επλησίαζε με βαρύ

βήμα προς την θύραν.—Δρόμο, επανέλαβε μηχανικώς ο Παύλος, συμμορφούμενος εμπράκτως

με την λέξιν... δρόμο και δουλειά!

Πριν από δέκα χρόνια έβλεπε κανείς την Αθήνα από ψηλά, από τους λόφους της, και μέσα απ’ το τσιμεντένιο σκηνικό ξεπήδαγαν παντού μικρές λάμψεις που αναβόσβηναν μέσα στο βράδυ σαν παιχνίδια από λούνα παρκ.

Από τα ψηλά μπαλκόνια του Κέντρου ξεχώριζες πολύχρωμα φώτα μέχρι και σε μακρινές συνοικίες - τα έβλεπες να φωτίζουν μπαλκόνια και μικρά ανοίγματα της πόλης ως και τη Νέα Σμύρνη και τους πρόποδες του Υμηττού, και να ανα-βοσβήνουν μηχανικά, σαν οι κάτοικοι των διαμερισμάτων να θέλανε να πουν «γιορτάζουμε, είμαστε χαρούμενοι». Ψάχνοντας να φωτογραφίσω στολίδια τα φετινά Χριστούγεννα κατάλαβα πως είναι και αυτά ένα βαρόμετρο των διαθέσε-ών μας: φέτος βρίσκεις ολόκληρα τετράγωνα σε συνοικίες με μονάχα ένα ή δύο μπαλκόνια στολισμένα, ολόκληρους δρόμους με πολυκατοικίες που έχουν δέντρο στην είσοδο μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πέρα από τις κοινωνικές αντανακλάσεις και τους συμβολισμούς τους όμως παραμένουν διακοσμητικά στοιχεία. Καλόγουστα, κακόγουστα, πολλές φορές σουρεαλιστικά, ατυχή, τρομα-κτικά, κραυγαλέα, άλλοτε γλυκά και σεμνά, εμφανίζονται σαν φωτισμένα παράσι-τα σε παράξενες αντιστίξεις με το αστικό περιβάλλον τους και συνομιλούν απροσ-δόκητα με τις γωνιές της πόλης.

Οι έρωτες κουβαλούν τη δική τους άφθαστη ζεστασιά. Το μόνο που χρειάζονται είναι να βρουν φιλόξενη γωνιά για να κουρνιάσουν, να ξεκουραστούν, να χουχουλιάσουν...

Καλές γιορτές!

Editorial

Θοδω

ρής Μαυρογιώ

ργηςΛ

άμπης Κουντουρόγιαννης

"Hold on to your hopes my friend / that's an easy thing to say but if your hopeshould pass away / it's simply, pretend / that you can build them againLook around, leaves are brown / and the sky is a hazy shade of winter"

Simon & Garfunkel

Μουσικοί

(από αριστερά)

3

Γιώ

ργος

Γερ

ακάρ

ης

Μου αρέσει να περνάω το χειμώνα μου στο σπίτι με παρέα βλέποντας ταινίες.

Ποδοσφαιριστής

Το νόημα του χειμώνα είναι να σε κάνει πιο παραγωγικό και στο τέλος της ημέρας να μπορείς να εκτιμήσεις τον περίπατο με τους φίλους σου έχοντας κάστανα στις τσέπες.

Εικαστικός

Ευριπίδης Παπαδοπετράκης

5

Χρύ

σα Χ

ανιώ

τηΣτ

έλιο

ς Βού

λγαρ

ης

Η αγαπημένη μας εποχή στην Αθήνα είναι τα Χριστούγεννα! Και το πιο αθηναϊκό event των φετινών Χριστουγέννων θα είναι η γιορτή των atenistas στην πλατεία Αγίας Ειρήνης την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου!

Δύο από τα χιλιάδες μέλη των atenistas(από αριστερά)

Κω

νσταντίνος Καραμαγκιώ

ληςΧ

ρήστος Μασσαλάς

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων κυκλοφορεί γυμνό μέσα στο σπίτι. Χ.Μ.

Τα Χριστούγεννα είναι η μόνη περίοδος μέσα στο χρόνο που θέλω να επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα και να τα συγκρίνω με προηγούμενα Χριστούγεννα της ζωής μου. Οταν ήμουν μικρός πίστευα ότι ο πατέρας μου έφερνε τα δώρα. Τώρα πιστεύω στον Αγιο Βασίλη. Κ.Κ.

Σκηνοθέτες

(από αριστερά)

7

Βαγγ

έλης

Μπί

κος

Πουλόβερ με κασκόλ και γάντια, χιονισμένα τοπία, τζάκι, ζεστός καφές, τζαζ μουσική, καστανόσουπα, κουβέρτες ξεχασμένες από το προηγούμενο βράδυ που βλέπαμε ταινίες στον καναπέ, Χριστούγεννα, 1η Γενάρη, Αγίου Βαλεντίνου... Ολα θυμίζουν χειμώνα!

Χορευτής

Χριστίνα Α

μανατίδου

Ο χειμώνας θέλει ζέστη και πλέον οικονομία.Αγκαλιαστείτε σφιχτά και ελάτε πιο κοντά...

Αρχιτέκτων

9

«Δεν με πειράζει αν απλώνηέξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή».

Κ.Π. Καβάφης

Τραγουδίστριες

Idra

Kay

neΣο

φία

Κου

ρτίδ

ου

(από αριστερά)

Νίκος Π

απαγγελής

Συλλογικότητα, αλληλεγγύη και επαναπροσδιορισμός του ρόλου μας, οι προϋποθέσεις για να έρθουν καλύτεροι χειμώνες στη ζωή όλων.

Cinematographer

11

Γιώ

ργος

Για

ννίμ

πας

Αφού το αύριο είναι αβέβαιο, τότε είναι ανοιχτό σε κάθε πιθανότητα.

Hθοποιός, Tραγουδιστής

13

Γιάν

νης Κ

αστα

νάκη

ς

Αγαπώ το χειμώνα για τις αγκαλιές του στο κρύο. Αγκαλιά στον εαυτό, αγκαλιά στον δίπλα.

Ραδιοφωνικός Παραγωγός

Αν θέλεις να φωτίσεις τα φετινά σου Χριστούγεννα, κάψε το έλατο.

Τραγουδιστής, Sommelier

Bertrand Moreau

15

Λίν

α Ζη

νά

Κάθε τεύχος μυρίζει και από μια άλλη εποχή, μυρίζει όπως οι αναμνήσεις μου στη μαγική πόλη. Μυρίζει όπως τα όνειρα στο χειμωνιάτικο κρύο και στη βροχή της, καθώς περπατάμε μαζί στον άδειο δρόμο. Ελπίδα και ώρες ατέλειωτες στο τρένο. Τα όνειρα όμως δεν μετρούν εποχές, μα ούτε αλλαγές, ακούν τις καρδιές μας μόνο.

Τραγουδοποιός

Βασίλης Μαργέτης

Ο χειμώνας είναι η εποχή που σπας τον πάγο για να ανθίσει το λουλούδι του έρωτα.

Ηθοποιός

17

Ιούλ

ιος Τ

ζιάτα

ς

«Πάει πλέον ο παλιός ο χρόνος, που άφησε μέσα στην καρδιά μας πληγές αθεράπευτες, διχόνοιες φοβερές, υπερηφάνειες, μίση και όλα τα κακά. Πρέπει τώρα που είναι καιρός (τώρα που πλησιάζει η πρώτη μέρα του νέου έτους) να γίνω καινούργιος άνθρωπος, να αφήσω κατά μέρος τα μίση και τις διχόνοιες και να ακολουθήσω τον καλό αλλά πλήρη εμποδίων δρόμο που οδηγεί στην αιωνιότητα. Θα καταβάλω προσπάθειες επί προσπαθειών για να μπορέσω να επιτύχω το σκοπό μου».

Γιώργος Ιωάννου

Ηθοποιός

Αννα Π

ασπάτη

Ταξίδια σε χιονισμένα τοπία, αγαπημένοι φίλοι, ζεστή σοκολάτα και πολλά γλυκά, ο τέλειος χειμώνας!

Φοιτήτρια

19

Ελέν

η Κ

ριετ

σέπη

Η Πρωτοχρονιά είναι για μένα ό,τι ο Σεπτέμβριος για το μαθητή,κάνω review της περασμένης χρονιάς και σχεδιάζω με υπεραισιοδοξία τη νέα!

Επικεφαλής startup εταιρείας

Χρήστος Κ

αβράκος

Ο χειμώνας είναι σίγουρα μια ανακούφιση μετά το φθινοπωρινό μπέρδεμα, γιατί ξέρεις επιτέλους τι να φορέσεις! Λευκά τοπία, γκρίζος ουρανός, γυμνά δέντρα, αν δεν τα αντιμετωπίσεις με μελαγχολική ματιά, σίγουρα θα ανακαλύψεις το πανέμορφο πρόσωπο της φύσης που ξεκουράζεται…

Βarista

21

Ρωμα

νός Α

ργυρ

όπου

λος-Ι

ωάν

νου

Αδυνατώ να καταλάβω τους ανθρώπους που βρίσκουν το corniness και την υπέρμετρη γλύκα των Χριστουγέννων ενοχλητική. Δώσε μου χριστουγεννιάτικα κλισέ μέχρι να ξεράσω χιονονιφάδες!

Σκηνοθέτης

Ο χειμώνας για εμάς τους ποδηλάτες παραπέμπει σε μια αέναη μάχη, στην οποία συγκρούονται ο χουχουλιάρης εαυτός μας και το πρότυπο του συνειδητοποιημένου ποδηλάτη που θέλουμε να καλλιεργήσουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη «ήττα» από τις φορές που νικάει το βόλεμα του αυτοκινήτου...

Τέσσερις από τους δεκάδες Ποδηλάτες Κορυδαλλού

Μάγδα Τρίμπου, Σοφία Θ

εολόγουΛώρα Θεολόγου, Ν

αταλί Ζουρνατζίδου (από αριστερά)

23

Ο Θοδωρής Μαυρογιώργης και ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης είναι μέλη του συγκροτήματος Wedding Singers. Το τετραμελές... σεξτέτο υπόσχεται διαολεμένο booty shaking με μεγάλες δόσεις «κοπανήματος» με τις μεγαλύτερες dance επιτυχίες των '80s και '90s. Κάτι σαν τους Daft Punk σε ροκ αναζητήσεις.

Ο Γιώργος Γερακάρης είναι αθλητής και ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Εχει αγωνιστεί στις ομάδες: Πετράλωνα, Φωστήρας, Μύκονος, ΑΕ Περάματος και τώρα αγωνίζεται στον Ολυμπιακό Λιοσίων, που συμμετέχει στην Κατηγορία Α΄ ΕΠΣΑ.

Ο Ευριπίδης Παπαδοπετράκης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπουδάζει ζωγραφική στο εργαστήριο του Μάριου Σπηλιόπουλου και χαρακτική στο εργαστήριο του Γιάννη Γουρζή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Παράλληλα, ασχολείται με τη βιβλιοδεσία και την τέχνη του βιβλίου, ενώ έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις.

Η Χρύσα Χανιώτη και ο Στέλιος Βούλγαρης ζουν και εργάζονται στην αγαπημένη τους Αθήνα, η πρώτη ως Personal Assistant, ο δεύτερος ως δικηγόρος. Γνωρίστηκαν, όπως και πολλοί άλλοι, στις δράσεις των atenistas και έκτοτε στον ελεύθερο -και μη- χρόνο τους αφιερώνονται στην πόλη οργανώνοντας και συμμετέχοντας στις δράσεις της ομάδας, ενώ ανακαλύπτουν διαρκώς αναπάντεχες εκπλήξεις που η πόλη κρύβει καλά...

Ο Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης προσπαθεί να κάνει σινεμά, να κάνει ραδιόφωνο και να απαγγέλλει τα ποιήματα που γράφει σε αγνώστους στο δρόμο για να τεστάρει αν υπάρχει κάποιος που τον ξεπερνά στην τρέλα. Ο Χρήστος Μασσαλάς σπούδασε Θεωρία Κινηματογράφου και Σκηνοθεσία. Εχει κάνει μικρού μήκους ταινίες και αυτό τον καιρό ετοιμάζει ένα αθηναϊκό θρίλερ με μουσικοχορευτικά νούμερα, ενώ παράλληλα συμμετέχει σε μια θεατρική παράσταση ως ενδυματολόγος.

Ο Βαγγέλης Μπίκος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και από τα 15 του ασχολείται με τον κλασικό χορό. Σπούδασε στη σχολή των Βασιλικών Μπαλέτων του Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία, ενώ από το 2007 μέχρι σήμερα εργάζεται στο μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και κατέχει τον τίτλο του Σολίστ.

Η Χριστίνα Αμανατίδου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Αρχιτέκτων Μηχανικός στην Πάτρα. Εχει λάβει μέρος σε

πανελλήνιους και διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, ενώ έχει και ατομικό αρχιτεκτονικό έργο. Επιπλέον έχει πετύχει να υλοποιήσει και διάφορα έργα διαμόρφωσης εσωτερικών χώρων.

Η Σοφία Κουρτίδου και η Idra Kayne πρωταγωνιστούν στο musical “Fame”. Η Idra Kayne είναι τραγουδίστρια και κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο “Don't walk away”. H Σοφία Κουρτίδου είναι τραγουδοποιός και τραγουδίστρια και στο δίσκο της «Περιπαθώς και ρουφηχτά» όλα τα τραγούδια είναι σε δική της μουσική, στίχους και ενορχηστρώσεις.

Ο Νίκος Παπαγγελής, έπειτα από μια μικρή πορεία στη φωτογραφία, αφιερώθηκε τελικά στον κινηματογράφο. Ολοκλήρωσε τις κινηματογραφικές του σπουδές στο Λονδίνο, όπου και δούλεψε για δύο χρόνια ως διευθυντής φωτογραφίας, κυρίως σε παραγωγές ταινιών μικρού μήκους. Πρόσφατα επέστρεψε στην Ελλάδα.

O Γιώργος Γιαννίμπας είναι ηθοποιός και τραγουδιστής. Αποφοίτησε από την Aνωτέρα Δραματική Σχολή Β. Διαμαντόπουλου και σπούδασε φωνητική τοποθέτηση δίπλα στη Julie Massino. Αυτό τον καιρό τον βρίσκετε κάθε Κυριακή στη μουσική σκηνή Αυλαία, στη θεατρική συναυλία «Εξοδος» σε σκηνοθεσία Μάκη Κατσούλη.

Ο Γιάννης Καστανάκης μιλάει. Γενικώς. Στα ραδιοφωνικά spot (βλέπε Studio Spotcity) και στο ραδιόφωνο (βλ. Pepper 96.6), στα video της M media (βλ. Mstories, M.app). Και όταν δεν μιλάει, παίζει μουσική (στο CV και στο Drunk Sinatra).

Ο Bertrand Moreau, τραγουδιστής και sommelier, είναι Γάλλος και ζει στην Αθήνα εδώ και επτά χρόνια. Ξεκίνησε σαν τραγουδιστής σε μικρά μπαράκια πριν από τέσσερα χρόνια με γαλλικό και ελληνικό ρεπερτόριο. Φέτος, για δεύτερη χρονιά, τραγουδάει και παίζει στη μουσικοθεατρική παράσταση «Θυμάσαι τη φωνή μου; Ε. Piaf - Σ. Μπέλλου».

Η Λίνα Ζηνά είναι τραγουδοποιός. Πρόσφατα ήρθε από το εξωτερικό στην Αθήνα για να μείνει. Η φωνή της ακούγεται στα τραγούδια του δίσκου των Lifelike Portrait, ενώ ετοιμάζει την πρώτη της προσωπική δουλειά. Αυτό τον καιρό εμφανίζεται σε unplugged live στην πόλη.

Ο Βασίλης Μαργέτης, αριστούχος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, έχει κάνει τηλεόραση, web series, κινηματογράφο και πολύ θέατρο. Αυτή την περίοδο βρισκεται σε πρόβες για την παράσταση «Γράφημα» του Ρόμπερτ Λεπάζ, που θα παίζεται από τον Ιανουάριο στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Ο Ιούλιος Τζιάτας είναι ηθοποιός. Παίζει στην παράσταση «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, η οποία είναι βασισμένη στο έργο του συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου.

Η Αννα Πασπάτη είναι φοιτήτρια στο Πάντειο στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού. Οταν δεν βρίσκεται στη σχολή, ασχολείται με το τραγούδι, ενώ πρόσφατα εντάχθηκε σε μια ομάδα εθελοντών που δραστηριοποιούνται στο χώρο των events. Θα τη βρείτε να πίνει καφέ στο Μοναστηράκι ή να κάνει βόλτα με το σκύλο της τον Summer.

Η Ελένη Κριετσέπη φοίτησε στο τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε το μεταπτυχιακό της στην Επιχειρησιακή Ερευνα του London School of Economics. Στο παρελθόν εργάστηκε ως σύμβουλος σε εταιρείες τεχνολογίας, ενώ σήμερα διευθύνει τη startup εταιρεία Suibee και παίζει μουσική με τις Teardrops.

Ο Χρήστος Καβράκος είναι barista και ιδιοκτήτης του café-coctail bar MIND THE CUP στο Περιστέρι. Προσπαθεί καθημερινά να ανακαλύψει, να συνδυάσει και να αναδείξει γεύσεις, αρώματα και χρώματα.

O Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει σκηνοθέτης. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στη Χαραυγή, στο Κερατσίνι. Πέρυσι γύρισε την πρώτη του ολοκληρωμένη μικρού μήκους ταινία, μια μπαφοκωμωδία εν ονόματι “Munchies”, για την οποία πήρε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».

Οι Ποδηλάτες Κορυδαλλού είναι μία από τις δεκάδες ποδηλατικές ομάδες της Αθήνας. Εχοντας το προνόμιο να στέκουν ανάμεσα στην πρωτεύουσα και στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, κάθε Τρίτη βράδυ «τσακώνονται» για τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν. Κάθε, μα κάθε φορά, καταλήγουν στο ίδιο συναινετικό συμπέρασμα: «Πειραιάς ή Αθήνα, δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι η ρόδα που κυλάει!»

το CV3

4

5

6

7

8

10

18

19

20

21

22

23

11

12

14

15

16

9

17

Η Αθήνα είναι η απόλυτη πρωταγωνί-στρια στο νέο project των Mstories με γενικό τίτλο «Αθήνα, my love!», που θα περιλαμβάνει πολιτιστικές δράσεις με επίκεντρο την πρωτεύουσα. Η αρχή της νέας αυτής πρωτοβουλίας γίνεται κινηματογραφικά και έχει... χριστουγεννιάτικο άρωμα.

Τρεις βραβευμένοι νεαροί κινημα-τογραφιστές, τρεις ταλαντούχοι μι-κρομηκάδες δημιουργούν τρεις μικρού μήκους ταινίες με φόντο τη φετινή χρι-στουγεννιάτικη Αθήνα. Ο Αλέξανδρος Σκούρας, ο Χρήστος Μασσαλάς και ο Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου πή-ραν ανά χείρας την κάμερα και βγήκαν στους δρόμους της πόλης!

Με πρωταγωνιστή του τον Μάκη Παπαδημητρίου, ο βραβευμένος στο Φε-στιβάλ της Δράμας Αλέξανδρος Σκούρας ακολουθεί στο “ABIES” τα χνάρια ενός άντρα που βρίσκει στα σκουπίδια ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Οταν το φως της μέρας βάζει τη χριστουγεννιάτικη «μαγεία» στο περιθώριο... Οταν τα στολίδια της πόλης είναι σβηστά...

«Η Αθήνα για χρόνια διακήρυττε ότι διέθετε το ψηλότερο χριστουγεν-νιάτικο δέντρο στην Ευρώπη, υπερήφανα τοποθετημένο στην κεντρική της πλατεία. Ολα τα βλέμματα ήταν στραμμένα σε αυτή τη γωνιά, λες και για τις γιορτινές μέρες το απέραντο αυτής της πόλης συρρικνωνόταν ως διά μαγείας σε μερικά τετραγωνικά μέτρα. Ετσι ακριβώς και αυτές οι αλλόκοτες ηλιόλουστες χριστουγεννιάτικες μέρες προσπαθούν να κρύψουν την παγω-νιά που κάνει», σχολιάζει ο δημιουργός του “Abies”, που καταθέτει τη δική του ματιά για τη «γιορτινή» Αθήνα της κρίσης.

Δείτε το «Αθήνα, my love!»

στο κανάλι μας στο YouTube

«Φέτος θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με παραφωνία. Ετσι ταιριάζει άλλωστε σε κάθε ‘fin de siècle’», παρατηρεί ο επίσης βραβευμένος στη Δράμα Χρήστος Μασσαλάς, δίνοντας το στίγμα του για τη δική του... αθηναϊκή χριστουγεννιάτικη ιστορία. “BΟΝ-BΟΝ”. Για όλους εμάς που μεγάλωσαμε βλέποντας εορταστικά προγράμματα με πυροτεχνήματα σε ιδιωτικά κανάλια και φέτος θα κάνουμε πάρ-τι στο γκαράζ, εισπνέοντας τους καπνούς που άφησαν εκείνα τα πυροτεχνήματα...

«Η αισθητική απόλαυση της παρακμής και της παραδοξότητας είναι το (διαστροφικό) προνόμιο της γενιάς που μεγάλωσε με καλογυαλισμένες δια-φημίσεις και ‘κουφά’ ανέκδοτα. Η δυσοσμία του αστικού σκηνικού, τα μωσα-ϊκά πατώματα και τα ‘μνημεία’ μιας φτωχής βιομηχανίας -όλα αυτά που δεν είχαν θέση στην εικονική πραγματικότητα του ’90 και του ’00- τώρα αποτε-λούν το αισθητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο όλοι κινούμαστε. Μας αρέσει το παράφωνο και το κενό. Μας αρέσει επίσης και η ευκολία του φάλτσου. Κοι-τάζουμε τα ερείπια με ρομαντισμό, όχι με απέχθεια. Και, από ό,τι φαίνεται, αυτός ο ρομαντισμός της παρακμής είναι που μας κάνει τώρα πιο ανοιχτούς και πιο προσβάσιμους στο ξένο μάτι», εξηγεί ο Χρήστος καταλήγοντας: «Το ‘ΒΟΝ-ΒΟΝ’ είναι μια τέτοια ανοιχτή και ξεκούρδιστη ταινία».

Πέρα από την κρίση υπάρχει και το... τέλος του κόσμου. Και δεν ξέρουμε αν θα προλάβει κανείς να διαβάσει αυτές τις γραμμές, αφού στις 21 Δεκεμ-βρίου η προφητεία των Μάγια μάς θέλει όλους... παρελθόν! Κάπως έτσι ο Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου, που κέρδισε πριν από λίγους μήνες το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στις Νύχτες Πρεμιέρας για το “Munchies”, εμπνεύστηκε το “(The) Last Christmas”.

«Χριστούγεννα στην Αθήνα του 2012. Ισως είναι λίγο δύσκολο να σε νοιάζουν τα Χριστούγεννα εν μέσω τέτοιας κρίσης. Δεν είναι, όμως, εξίσου δύσκολο να σε νοιάζει η κρίση όταν σε λίγες μέρες έρχεται το τέλος του κό-σμου; Μπορεί, τελικά, η εκπλήρωση μιας αρχαίας, παρερμηνευμένης προ-φητείας να είναι το καλύτερο δώρο που ο Αγιος Βασίλης μπορεί να φέρει σε μια ήδη κατεστραμμένη κοινωνία», επισημαίνει ο Ρωμανός και μας καλεί να αναρωτηθούμε: «Εσύ πώς θα πέρναγες τα τελευταία σου Χριστούγεννα;»

Απόγευμα στη μικρή οδό Σαχτούρη στου Ψυρρή. Ηχοι κρουστών ινδικής μου-σικής ξεκινούν από ένα παραμελημένο κτίριο γραφείων και φτάνουν μέχρι το δρόμο. Μόλις περνάω την είσοδο, οι ήχοι δυναμώνουν. Ανεβαίνω από τη σκάλα προς το δεύτερο όροφο όπου πραγματοποιούνται οι εκδηλώσεις του ινδουιστικού φεστιβάλ Durga Puja προς τιμήν της θεότητας Durga. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες γιορτές αυτής της θρησκείας και οι Ινδοί κάτοικοι της Αθήνας συρρέουν στον πρόχειρο, αυτοσχέδιο «ναό» που στεγάζεται σε ένα άδειο διαμέρισμα για να προσκυνήσουν.

Στο βάθος, ένα εντυπωσιακό τέμπλο στο οποίο απεικονίζεται η θεότητα Durga σε μια σκηνή από τις μάχες της με θεούς του κακού αιχμαλωτίζει αμέσως την προσοχή μου. Εντονα χρώματα, πλουμιστά ενδύματα και καταρ-ράκτες κοσμημάτων αστράφτουν στα πολύχρωμα φώτα που πέφτουν πάνω τους από ένα φωτορυθμικό. Η «ανίκητη Durga» είναι η πιο δημοφιλής απει-κόνιση της θεάς με πολλά χέρια -ενίοτε φτάνουν τα 18- που κρατάνε διά-φορα όπλα. Καθισμένη σε μια τρομερή τίγρη ή σε ένα λιοντάρι, πολεμάει το

Δαίμονα του Βούβαλου. Τη νίκη της απέναντι σε αυτή τη δύναμη του Κακού εορτάζουν οι παρευρισκόμενοι.

Αρωματικά στικς ανάβουν και γεμίζουν τον αέρα με εξωτικές μυρωδιές, ενώ στο πάτωμα κάθονται τρεις νεαροί μουσικοί που παίζουν κρουστά. Το παί-ξιμό τους συνεχές, υπνωτικό, δεν διακόπτεται παρά μόνο για λίγα δευτερόλε-πτα. Γυρίζουν, μου χαμογελούν και ξανά τα δάχτυλά τους χτυπούν τα τύμπανα.

Στα πόδια της εξωτικής θεάς δύο νεαροί και μια γυναίκα με ένα υπέρο-χο σάρι, αφήνουν μπολ με φρούτα, ανάβουν περισσότερα στικς και διπλώ-νουν υφάσματα που κατεβάζουν από το τέμπλο. Σε λίγο έξω από το δωμάτιο ο διάδρομος έχει γεμίσει με κόσμο. Ενα παιδί μπαίνει μέσα και οι μεγαλύ-τεροι του δίνουν ένα μεγάλο όστρακο. Το αγόρι αρχίζει να φυσάει στο στό-μιό του και ένας μακρόσυρτος ήχος πλημμυρίζει το δωμάτιο. Δίνει το όστρα-κο σε έναν άλλο νεαρό και εκείνος κάνει το ίδιο, σαν μέρος της ιεροτελεστί-ας. Ηχοι, αρώματα, χρώματα. Μια σύντομη, απρόσμενη πανδαισία στο κέ-ντρο της πρωτεύουσας.

Και το δώρο σας για το νέο έτος... Η Μόνικα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

του Ιδρύματος Ωνάση από 2 έως 6 Ιανουαρίου 2013