S BACKSTAGE

POLITICAL ZOO

NOTEBOOK

4 EDITO4

Τις προάλλες βρήκα στο αυτοκίνητό μου, το οποίο ήταν παρκαρισμένο κάπου στο Νέο Φάληρο, αφημένα πάνω στο τζάμι κάτω από τους καθαριστήρες, τέσ-σερα φυλλάδια υποψηφίων της περιοχής και ένα ακόμα μαγκωμένο στον καθα-ριστήρα στο πίσω τζάμι. Μαζί με ένα ακόμα φυλλάδιο που μου υποσχόταν με-ρική ή πλήρη απασχόληση αν καλούσα το τάδε τηλέφωνο, μιλάμε για έξι φλά-ιερ και για μια μεγάλη σπατάλη χαρτιού χωρίς κανένα αντίκρισμα, γιατί, εκτός των άλλων, ούτε ψάχνω για απασχόληση ούτε ψηφίζω στο Φάληρο. Τέλος πά-ντων, πάντα αναρωτιόμουν σε τι βαθμό επηρεάζεται ο πολίτης από τα φυλλάδια και τις αφίσες και όλη αυτήν την προκλητικά κοστοβόρα εκστρατεία των εκλο-γών. Δηλαδή, όλα αυτά τα ιλουστρασιόν χαρτιά που καταλήγουν σε λασπόνερα στις άκρες των πεζοδρομίων, σε ποιον πραγματικά απευθύνονται; Στον περιβό-ητο αναποφάσιστο ή στον ανενημέρωτο που αγνοεί ποιος βάζει υποψήφιος στο δήμο του και θα πει, «α, συμπαθητικός κύριος, ας τον ψηφίσω»; Ή μήπως πρό-κειται για τη δύναμη της διαφήμισης και της υποσυνείδητης επιρροής της; Πε-ρισσότερο, νομίζω, το παιχνίδι της προεκλογικής καμπάνιας είναι θέμα εντυπώ-σεων. Αν ο αντίπαλος μπορεί να έχει χίλιες αφίσες και να βγει πέντε λεπτά σε κεντρικό δελτίο, εγώ μπορώ να έχω τις διπλές αφίσες και να βγω δύο φορές σε δελτίο. Και τα κόμματα δίνουν τον οβολό τους για χάρη αυτής της εικόνας, για-τί η αγνότητα των δημοτικών εκλογών είναι ένα παραμύθι που έπαψε να είναι πιστευτό εδώ και καιρό. Στις επόμενες σελίδες πέντε νεαροί υποψήφιοι μάς μι-λάνε για τη ζωή τους και τα όνειρά τους, αλλά όχι για τη μετεκλογική τους δρά-ση, ούτε χρησιμοποιούν πολυφορεμένες εκφράσεις πολιτικού συντηρητισμού. Ο ρόλος τους στις σελίδες του τεύχους μας δεν είναι προεκλογικός, αλλά βοηθη-τικός, για να καταγράψουμε το προφίλ νέων παιδιών που μπαίνουν στο παιχνίδι της πολιτικής. Πέρα από αυτό, στο φάκελο της πολιτικής που ανοίγουμε, μεταξύ άλλων, στο παρόν τεύχος, θα βρείτε την επόμενη ημέρα της ιστορίας του logo31 που απασχόλησε τον τελευταίο καιρό την κοινότητα των δικτύων, τα μηνύματα των στένσιλ των Political Zoo, αλλά και την άποψη όσων ζουν τις εκλογές με τον τίτλο του outsider. Μια παράλληλη κατά κάποιον τρόπο πολιτική ματιά, (σχε-

δόν) περιφερειακών ζητημάτων που ελπίζουμε να μην επιβαρύνει

το προεκλογικό overdose των τελευταίων

ημερών.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννό-πουλος, Παναγιώτης Δημητρόπουλος, Σοφία Ζήττα, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρί-κης, Εμμανουήλ Παπαϊωάννου, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Ντίνος Ρητινιώ-της, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργι-κό: Δημήτρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ,

Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

16

19

23

32

34

35

46

Τερματίζοντας στο ζωντανεμένο Καλλιμάρμαρο, οι λαχα-νιασμένοι σύγχρονοι «Φειδιππίδηδες», λογικά δεν τόλ-μησαν να ξεστομίσουν κανένα «νενικήκαμεν». Ούτε καν να το σκεφτούν. Οι περισσότεροι λογικά «ηττήθημεν» θα ψιθύριζαν, προσπερνώντας τον Πρωθυπουργό που, επί-σης, έτρεξε στη μεσαία διαδρομή των 10.000 μέτρων. Γιατί 2.500 χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα δίνονται ακόμη αγώνες που εσχάτως δεν έχουν και τόσο καλή έκ-βαση. Ο εχθρός αυτή τη φορά έχει όπλα που εμφανισια-κά δεν είναι σαν αυτά των Περσών, αλλά στην πραγματι-κότητα είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, αιχμηρά. Μια κρίση περνούσαν κάτω από την καυτή περσική ανάσα οι Ελληνες τότε, μια κρίση περνούν και οι σημερινοί υπό τις απειλές μίας οικονομικής θεωρίας (και πρακτικής) που έχει καταρρεύσει. Σε αυτές τις συνθήκες, 20.000 άνθρωποι φόρεσαν αθλητικά και έτρεξαν τις διάφορες διαδρομές, χρωματίζοντας με μία διαφορετική κίνηση τους δρόμους της πόλης που συνηθέστερα αποδίδεται με μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα και κόρνες.

8

Λένε, τάζουν, υπόσχονται. Ολοι τους για το «καλό του τόπου», της πό-λης, της γειτονιάς. Δίνουν έμφαση στον ξεχασμένο πολίτη της κοινωνίας και στην κοινωνική πολιτική των ξεχασμένων. Θα μας ανεβάσουν στα ποδήλατα, κάνοντας «τη ζωή μας ποδήλατο». Θα στεγάσουν τους αστέ-γους, πετώντας έξω τους στεγασμένους. Θα γιατρέψουν τους ναρκομανείς, ναρκώνοντας τους ξενέρωτους. Θα πρασινίσουν την πόλη που κοκκίνισε από το θυμό της. Θα εξαφανίσουν τα σκουπίδια με ανθρώπινους σκου-πιδοφάγους.

Θα φτιάξουν τα πεζοδρόμια, θα αναστηλώσουν τα κτίρια, θα σεβα-στούν τους πεζούς, θα εκδιώξουν τα ΙΧ, θα εκπολιτίσουν τους απολίτι-στους, θα πληρώσουν τους απλήρωτους, θα ταΐσουν τους πεινασμένους, θα ντύσουν τους γυμνούς, θα γλυκάνουν τους πικραμένους. Θα στεγνώ-σουν τους πλημμυρισμένους και θα δροσίσουν τους καμένους. Θα στηρί-ξουν τους αστήριχτους, θα τιμωρήσουν τους ατιμώρητους, θα δικαιώσουν τους αδικημένους.

Κανείς τους δεν το κάνει για τη δόξα και το χρήμα. Ολοι τους έχουν πλάνο Α, Β, ακόμα και Γ, όραμα, όνειρα, φαντασία και μία τρομερή «πιλά-λα» να αναδείξουν την πόλη σε πρωτεύουσα του κόσμου. Ολοι τους επι-μένουν, επειδή βαρέθηκαν να υπομένουν. Θα ξεβουλώσουν τα φρεάτια, θα φτιάξουν πάρκα, πάρκινγκ, παιδικούς σταθμούς, παιδικές χαρές και παιδικές τρομάρες. Ολοι τους είναι έτοιμοι να πάρουν «μία σκούπα και ένα φαράσι» και να βγουν στους δρόμους, δίπλα μας, πάνω μας, αποκάτω μας, μέσα μας, έξω μας. Ολοι τους καταλαβαίνουν τον κάθε πόνο και καη-μό μας. Αγαπούν την πόλη, το γείτονα, τον απόκληρο, τον απελπισμένο, τον Ελληνα, τον ξένο και τον… έξω από εδώ.

Ολοι τους θα κάνουν οικονομία και θα κόψουν τα περιττά συμπόσια, συνέδρια, συμβούλια, σουβλάκια. Εκείνοι και το περιβάλλον είναι ένα πράγμα, μία «πράσινη» ψυχή, ενωμένοι μαζί του από τη μήτρα της μάνας τους. Πάντα το έλεγαν, το πρόσεχαν, το ήξεραν, το περίμεναν. Δεν θα κλέψουν, κοροϊδέψουν και εξαπατήσουν. Δεν θα το βάλουν κάτω, δεν θα ξεκουράζονται και δεν θα βαρεθούν, ό,τι και αν γίνει. Ορκίζονται στο όνομα της δημοκρατίας, της ειρήνης, της αλήθειας και της παιδείας. Θέ-λουν διαφάνεια και see-through σε όλα, όλους και όλες. Θα βρίσκονται πάντα στο πλευρό μας, στα πόδια μας και στο σβέρκο μας. Πώς γίνεται, λοιπόν, να τους αφήσουμε έτσι;

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που όλοι οι αρμό-διοι αξιωματούχοι κόμπαζαν ότι ζούμε στην πόλη με τα χαμηλό-τερα επίπεδα εγκληματικότητας πανευρωπαϊκά. Ακόμα και όταν βλέπαμε την άνοδο των ληστειών, των κλοπών και άλλων μορ-

φών παραβατικότητας, η επωδός ήταν η ίδια: «μέσα πάμε καλά». Αυτός ο εφησυχασμός ήταν, τελικά, και η νέμεσή μας. Αρκεί κα-νείς να διαβάσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την εβδομά-

δα που μας πέρασε, για να κατανοήσει ότι η Αθήνα δεν είναι και τόσο ασφαλής.

Από τα παγιδευμένα πακέτα (που προκάλεσαν -ευτυχώς- μόνο περιορισμένες ζημιές), μέχρι το μπαράζ εμπρηστικών

επιθέσεων τα ξημερώματα της Πέμπτης και τις συνεχείς αιματη-ρές ληστείες, φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά. Ο Αθηναίος έχει χάσει το αίσθημα ασφάλειας που απολάμβανε παλαιότερα. Συ-

γκεκριμένα σημεία της πόλης έχουν καταστεί «άβατα», ενώ και οι μέχρι πρότινος ασφαλείς περιοχές καθίστανται πλέον ευάλωτες.

Οι παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου γίνονται πιο αδί-στακτοι για μία μικρότερη λεία και στρέφονται σε πιο εύκολους

στόχους (ψιλικατζίδικα, άτομα τρίτης ηλικίας κτλ.). Η εγκληματι-κότητα προσαρμόζεται στο περιβάλλον της.

Η οικονομική κρίση έχει αφήσει σαφώς το αποτύπωμά της σε αυτό το νέο σκηνικό, όμως η κατάσταση είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται πριν από το ξέσπασμά της. Τα αίτια δεν μπορούν να καταγραφούν εδώ, αλλά σίγουρα δεν εστιάζουν στην έλλει-ψη της ικανότητας καταστολής. Καταπώς φαίνεται, ο Αθηναίος θα βρίσκεται εφεξής αντιμέτωπος με ένα γενικευμένο αίσθημα

ανασφάλειας.

9

Ο 22χρονος Κλαουντεμίρ ντε Σόουζα είναι -αν δεν το γνωρίζετε- ποδοσφαιριστής της Κο-πεγχάγης, ο σκόρερ της ομάδας του κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ανήκει δε, στη συμπαθή ομάδα ποδοσφαιριστών που εκτελούν τα περίφημα «πλάγια σαν κόρνερ», μια ικανότητα που συχνά αποτελεί βασικό επιθετικό όπλο των ομάδων που διαθέτουν τέτοιους ποδοσφαιριστές. Κλα-σικότερο παράδειγμα όλων (των εποχών) είναι ο Ρόρι Τζον Ντελάπ της Στόουκ Σίτυ. Στα πλάγια που κερδίζει η ομάδα του, η εξέδρα σηκώνεται όρθια σαν να είχε κερδίσει φάουλ έξω από την περιοχή ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο. Αναζητή-στε βίντεο, για να καταλάβετε.

Αν δεν προπονούνταν εκεί η ΑΕΚ, λίγοι θα ήξεραν ότι υπάρχει περιοχή που λέγεται Θρα-κομακεδόνες. Η αποχώρηση της ομάδας για το καινούργιο προπονητικό κέντρο στα Σπάτα ση-μαίνει αυτόματα ότι η ορεινή περιοχή θα χαθεί σταδιακά από το λεξιλόγιό μας.

Το 4-3 δεν είναι συνηθισμένο σκορ. Την προηγούμενη αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ το είδαμε στο παιχνίδι Ιντερ-Τότεναμ και το ξαναείδαμε την περασμένη Τρίτη στο παιχνίδι Μπενφίκα-Λυών. Το παράδοξο είναι ότι και τις δύο φορές η γηπεδούχος προηγήθηκε με 4-0, για να ακολουθήσουν τρία μαζεμένα γκολ στο τέλος και να χαλάσουν το πάρτυ. Δύο (σχεδόν) ίδια παιχνίδια.

Επιμένω και θα επιμένω. Ο Κώστας Κατσου-ράνης πάντα ήταν καλύτερος κεντρικός αμυντι-κός από αμυντικός μέσος ή οτιδήποτε άλλο. Μήπως έχει έρθει η ώρα να εγκατασταθεί αλά Ματέους μόνιμα στην άμυνα;

Ασχετο αλλά το Καραντενίζ είναι το δεύτερο πιο τουρκικό επίθετο Τούρκου αθλητή. Κερδίζει το Σουκούρ, επειδή, χωρίς το Χακάν, δεν είναι τόσο δυνατό, αλλά χάνει από το παντοδύναμο Τούρκογλου.

Εντάξει, συνεχίζουμε να δουλευόμαστε και με-ταξύ μας, αλλά σταμάτησε να έχει πλάκα. Ξαφ-νικά, όλοι δηλώνουμε με στιλ πως αποκλείε-ται να κατεβούμε στις εκλογές («αποχή ρε!») ή αν τελικά κατεβούμε, θα μαυρίσουμε τα πά-ντα. Διατυμπανίζουμε πως θα προτιμήσουμε ένα όμορφο Σ/Κ στην εξοχή και θα «τους γρά-ψουμε» ή με την ψήφο μας θα φτύσουμε στα μούτρα των «Mαυρογιαλούρων». Θα στείλουμε και στους δύο ένα ηχηρό μήνυμα, που λένε και στην τηλεόραση. Στην κυβέρνηση που οδήγη-σε τη χώρα στην πνιγηρή αγκαλιά του ΔΝΤ. Στην αξιωματική αντιπολίτευση που έχει και αυτή, ως πρώην κυβέρνηση, σοβαρότατο με-ρίδιο ευθύνης για την κατάσταση. «Εναν από τους δύο εγώ; Ποτέ! Να μου κοπεί το μεσαίο δάχτυλο και να μην μπορώ να κάνω την αγα-πημένη μου χειρονομία». Ναι, καλά...

Οταν, βέβαια, το βράδυ της Κυριακής τα αποτελέσματα των εκλογών τοπικής αυτοδιοί-κησης θα έχουν «μπουκάρει» στους δέκτες μας, θα κοιταζόμαστε με απορία. Το ελληνικό δίπο-λο θα έχει συγκεντρώσει ξανά την πλειοψηφία των προτιμήσεων. Ο χάρτης θα βάφεται πάλι μπλε και πράσινος και δεν θα φταίνε «οι κά-μποι και τα άσπαρτα ψηλά βουνά». Θα βρίζου-με. «Καλά, ποιος τους ψήφισε πάλι αυτούς; Μα ηλίθιος είναι ο κόσμος;». Το κεφάλι στο χώμα, να μην βλέπουμε, και ο κώλος ακάλυπτος.

Εξάλλου, οι φράσεις του εκβιασμού που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός τις τελευταί-ες προεκλογικές ημέρες ακούστηκαν στα δικά μου αυτιά κάπως παιδιάστικες. Σαν ατάκες του στιλ: «Αν δεν μου δώσεις το μισό σου σοκολα-τένιο μπισκότο, δεν θα σε έχω φίλο». Οι πο-λιτικοί αναλυτές έκριναν το τρικ ως πολιτικά ρισκαδόρικο. «Οταν κάποιος απειλεί τους ψη-φοφόρους με τιμωρία, θερίζει θύελλες», υπο-στήριξαν.

10

-

-

-

-

-

-

-

-

-

--

-

-

--

-

Το αμερικανικό περιοδικό Forbes είναι γνωστό για την κλίση του να δημιουρ-γεί κάθε λογής λίστες· από τις 10 ασφαλέστερες πόλεις των Ηνωμένων Πολι-τειών έως τους 40 πλουσιότερους Φιλιππινέζους, το Forbes έχει δημιουργή-σει καταλόγους που καλύπτουν τις περισσότερες (χρήσιμες ή άχρηστες) απο-ρίες. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες λίστες του, αυτή με τους 68 ισχυρότε-ρους ανθρώπους του πλανήτη, δημοσιεύτηκε αναθεωρημένη την περασμένη Τετάρτη. Για να δημιουργήσει αυ-τήν την κατάταξη, το Forbes υπέ-βαλε τέσσερα ερωτήματα: πρώτον, πόσα άτομα επηρεάζει ένας «ισχυ-ρός», δεύτερον, ποια είναι η οικο-νομική του επιφάνεια, τρίτον, σε πόσα επίπεδα ασκεί επιρροή (οι-κονομία, πολιτική κτλ.) και, τέλος, αν χρησιμοποιεί αυτήν την ισχύ ή όχι.

Η κορυφή της λίστας δεν προ-καλεί ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ως ισχυρότερος άνθρωπος του κό-σμου χαρακτηρίζεται ο Χου Τζι-ντάο -πρόεδρος της πολυπληθέστε-ρης χώρας του κόσμου-, εκτοπίζο-ντας τον Αμερικανό πρόεδρο Μπα-ράκ Ομπάμα, το γόητρο του οποί-ου «στραπατσαρίστηκε» έπειτα από την ήττα των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές της περασμένης Τρίτης. Στην τρίτη θέση φιγουράρει και ο γηραιότερος της λίστας, ο Σαουδάραβας βασιλιάς Αμπντουλάχ –προφανώς το πετρέλαιο αποτελεί ακόμα «νόμισμα ισχύος».

Το «καρέ» συμπληρώνει ο «τζουντόκα» Πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πού-τιν, ο οποίος μολονότι δεν κατέχει το ισχυρότερο αξίωμα της Ρωσίας, διατη-ρείται πολύ υψηλά στη λίστα. Το Forbes πέφτει στη συνέχεια σε κάποια αντί-φαση, καθώς κατατάσσει την ισχυρότερη γυναίκα της λίστας στην έκτη θέση. Πρόκειται για την Γερμανίδα Καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, η οποία, ωστόσο στην πιο εξειδικευμένη λίστα με τις ισχυρότερες γυναίκες του κόσμου, βρί-σκεται μόλις στην τέταρτη θέση. Από τους «Πληροφορικούς» της λίστας, ο Μπιλ Γκέιτς κατέχει την υψηλότερη θέση (10η), ακολουθούμενος από τον Στιβ Τζομπς (17ος). Ο νεότερος της παρέας είναι (ω, τι έκπληξις!) ο 26χρο-νός Μαρκ Ζούκεμπεργκ (40ός), ιδρυτής του Facebook. Από τη λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν (57ος), αλλά και ο επικεφα-λής του WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάντζ, ο οποίος κλείνει τον κατάλογο.

11

THE AMERICAN WAYΟ νεοεκλεγείς Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος της Φλόριντα, Ρικ Σκοτ, πανηγυρίζει μαζί με τη γυναίκα του και τους συνεργάτες του τη νίκη τους στις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές. Το κόμμα των Ρεπου-μπλικάνων κέρδισε τη Βουλή των Αντιπροσώπων, η οποία μαζί με τη Γερουσία αποφασίζει για τους νόμους που θα τεθούν σε ισχύ. Η ζωή του Μπαράκ Ομπάμα αναμένεται τώρα να γίνει αρκετά πιο δύ-σκολη, αφού σε κάθε απόφαση που θα καλείται να πάρει θα πρέπει να περνάει διά πυρός και σιδήρου, προτού εγκριθεί. Επιπλέον, οι

Ρεπουμπλικάνοι δηλώνουν έτοιμοι να επανεξετάσουν τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση της τωρινής κυβέρνησης, αυτής στο χώρο της υγείας, αποκαλώντας την «τερατώδη». Η στροφή των Αμερικανών πολιτών προς τη δεξιά οφείλεται, σύμφωνα με τους αναλυτές, κυρίως στη δυσφορία για την οικονομική κατάσταση στη χώρα και την υψηλή ανεργία. Τελικώς, η δυναμική των προβλημάτων της καθημερινότη-τας είναι τεράστια: μπορεί να φθείρει τους πάντες, ακόμα και αυτούς που έχουν εκλεγεί σαν άλλοι ροκ σταρ...

Στους περισσότερους από εμάς, όταν ακούμε για τον άνθρωπο του Νε-άτερνταλ, η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι αυτή ενός άξε-στου, τριχωτού ανθρωποειδούς που ταλαιπωρείται ολημερίς και ολο-νυχτίς, κυνηγώντας εξίσου ταλαίπωρα ελαφάκια στις προϊστορικές πε-διάδες. Και όμως! Ο Νεάτερνταλ είχε και άλλες ασχολίες. Μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά ο… μπαγάσας εμφάνιζε μεγάλο σουξέ στα θη-λυκά της εποχής του και διέθετε εντονότατη σεξουαλική ζωή! Αυτό είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από τη μελέτη που πραγματο-ποίησαν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ. Οι τελευταί-οι συνέκριναν απολιθωμένα δάχτυλα του αρδιπιθήκου Ardipithecus ramidus, του αυστραλοπιθήκου Australopithecus afarensis (και οι δύο έζησαν πριν από τέσσερα εκατ. χρόνια), του Homo neanderthalensis, που εξαφανίστηκε πριν από 30.000 χρόνια, και ενός σύγχρονου Homo sapiens, που έζησε πριν από 90.000 χρόνια.Προηγούμενες έρευνες έχουν αποδείξει πως η αναλογία μήκους ανάμεσα στο δείκτη και τον παράμεσο εξαρτάται από τα επίπεδα τε-στοστερόνης στα οποία έχει εκτεθεί κανείς ως έμβρυο. Οταν η συγκέ-ντρωση της τεστοστερόνης αυξάνεται, το μήκος του παράμεσου μεγα-λώνει και η αναλογία μήκους περιορίζεται. Και όσο περισσότερη ορ-μόνη διαθέτουν τα αρσενικά, τόσο μεγαλύτερη η ροπή τους προς την πολυγαμία… Βάσει των παραπάνω, οι επιστήμονες από το Λίβερ-πουλ εξηγούν πως η χαμηλή αναλογία μήκους δείκτη-παράμεσου που εμφανίζεται στον Νεάτερνταλ «υποδεικνύει ότι και οι δύο ομά-δες ήταν πιθανότατα πιο πολυγαμικές από τους πιο πολλούς σημε-ρινούς πληθυσμούς».Μήπως η επόμενη έρευνα θα έπρεπε να εξετάσει και το γούστο των θηλυκών της εποχής εκείνης;

12

Είναι πολλά τα λεφτά, Ερμιόνη!

Την είδαμε να μεγαλώνει στο μεγάλο πανί (ή στις οθόνες LCD) μέσα από τις ταινίες του Χάρι Πότερ. Η Εμμα Γουότσον (ή Ερμιόνη Γκρέ-ιντζερ για όσους δεν γνωρίζουν το πραγματικό της όνομα) έχει φτά-σει πλέον τα 20 και σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Μπράουν. Σε πρό-σφατη συνέντευξή της στο βρετανικό Vogue, αποκάλυψε πώς ένιω-σε, όταν ο πατέρας της συζήτησε μαζί της για πρώτη φορά τα οικο-νομικά τους, όταν ήταν 17 ετών (τότε έπαιρνε ένα εβδομαδιαίο χαρ-τζιλίκι γύρω στα 55 ευρώ). «Από την τρίτη ή τέταρτη ταινία, το οι-κονομικό άρχισε να παίρνει σοβαρές διαστάσεις», δηλώνει η Εμμα. «Μέχρι τότε, δεν είχα ιδέα. Ενιωσα πολύ συγκινημένη». Πόσο με-γάλο ήταν το ποσό που συγκίνησε τη νεαρή Εμμα; Συνολικά υπολο-γίζεται ότι η ηθοποιός διαθέτει μία περιουσία ύψους 23 εκατ. ευρώ, η συντριπτική πλειονότητα της οποίας προέρχεται από έσοδα από τις κινηματογραφικές περιπέτειες του νεαρού μάγου.

Ποιο Μουντιάλ;Τη σαφή προτίμησή του στο Τσάμπιονς Λιγκ έναντι του Παγκοσμίου Κυπέλ-λου εξέφρασε ο Σερ Αλεξ Φέργκιου-σον, στο πλαίσιο της συνέντευξης των προπονητών μετά το εκτός έδρας παι-χνίδι της Μάντσεστερ με την Μπουρ-σασπόρ. Μάλιστα, έδειξε ξεκάθαρα την περιφρόνησή του για το Μουντιάλ. Η τοποθέτηση αυτή ήρθε ως απάντηση στις επικρίσεις ότι το Τσάμπιονς Λιγκ έχει αρχίσει να χάνει την αίγλη του, κα-θώς υπάρχουν πολλά ανούσια παιχνί-δια, αλλά και τεράστια διαφορά δυνα-μικότητας στους ομίλους. «Πράγμα-τι, πρέπει να περάσει η φάση των ομί-λων, για να φτάσουμε στο συναρπαστι-κό μέρος, αλλά η διοργάνωση παραμέ-νει φανταστική», δηλώνει για το κορυ-φαίο συλλογικό event της Ευρώπης και συνεχίζει, αναφερόμενος στο Παγκό-σμιο Κύπελλο: «Εχετε δει τα τελευταία έξι Μουντιάλ; Πιστεύω ότι είναι προτι-μότερο να επισκέπτεται κανείς τον οδο-ντίατρο». Αν κρίνουμε ειδικά από το τε-λευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Σκω-τσέζος τεχνικός έχει μεγάλο δίκιο.

Ο… ερωτικόςΟ Πρωθυπουργός της Ιταλίας έχει αποκαλύψει εδώ και καιρό τη συμπά-θεια που τρέφει στα κορίτσια που… «φλερτάρουν» με την ενηλικίωση. Πέ-ρυσι παραβρέθηκε στα γενέθλια ενός 18χρονου μοντέλου, γεγονός που προ-κάλεσε τη μήνι της (πρώην πλέον) συ-ζύγου του, η οποία σχολίασε καυστικά ότι ο Σίλβιο δεν είχε δείξει ανάλογη «ζέση» με τα 18α γενέθλια των ίδιων των παιδιών του. Τώρα, ο νέος… Κα-ζανόβα σκανδαλίζει (ή μήπως όχι;) εκ νέου τους Ιταλούς και όχι μόνο, καθώς αποκαλύφθηκε ότι «έβαλε το χεράκι του», για να αποφυλακιστεί η 17χρο-νη Μαροκινή Ρούμπι (ένα call girl το οποίο αποκαλύφθηκε ότι είχε επισκε-φθεί την έπαυλή του) από το αστυνο-μικό τμήμα του Μιλάνου, στο οποίο κρατούνταν με την κατηγορία της κλο-πής. Πώς αντέδρασε ο Καβαλιέρε σε αυτόν το σάλο; Με την αφοπλιστική δήλωση «καλύτερα να είσαι παθια-σμένος με μία νεαρή κοπέλα, παρά να είσαι γκέι». Το κράτος δικαίου και η ανοχή στη διαφορετικότητα σε ένα πα-κέτο, με λίγα λόγια…

Στερνή μου γνώσηΧαράς ευαγγέλια για τους πολυάριθμους θαυμαστές του Τζορτζ Μπους του Νεότερου ανά τον κόσμο. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ επανέρχεται πάλι στην επικαιρότητα, καθώς από την προσεχή εβδομάδα θα κυκλοφορήσει η βιογραφία του (“Decision Points”) στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ο Μπους δηλώνει στο βιβλίο του ότι αρρώστησε με την αποτυχία του να βρει όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, υπο-στηρίζοντας παράλληλα ότι οι Ιρακινοί είναι πλέον καλύτερα χωρίς τον «δολοφόνο δικτάτορα» Σαντάμ Χουσεΐν. Ο πρώην Πρόεδρος αποκαλύπτει επίσης ότι ενόψει της καμπάνιας για την επανεκλογή του το 2004 σκεφτόταν σοβαρά να αντικαταστήσει τον αντιπρόεδρό του, Ντικ Τσέινι, τον οποίο χαρακτηρίζει, μάλιστα, ως τον Νταρθ Βέιντερ της κυβέρνησης.

13

Εχει ήδη χλωμιάσει από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που ακούγεται το μπαμ. Ωστόσο, εί-ναι ακόμα όλοι ζωντανοί. Αυτή είναι η δεύτερη φορά μέσα σε μία ημέρα που ο Στέφανος βλέ-πει τη ζωή του να απειλείται. Η πρώτη συμβαίνει κάποιες ώρες πριν από τη δεύτερη. Συγκεκρι-μένα, μία ώρα και είκοσι λεπτά.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Πριν από δύο χρόνια ο Στέφανος αποφασίζει να επισκεφθεί την αδελφή του στη Θεσσαλονίκη. «Τότε έμενε σε μία διώροφη μονοκατοικία, σε ένα προάστιο της πόλης. Στο ισόγειο ζούσε η αδελφή μου, ο άνδρας της και τα δύο παιδιά τους, ενώ στον πρώτο όροφο ζούσαν οι γονείς, καθώς και τα τέσσερα αδέλφια του άνδρα της». Τα σπίτια έχουν ξεχωριστές εισόδους, αλλά μία ξύλινη εσωτερική σκάλα συν-δέει τα δύο διαμερίσματα. «Το πρωί πάντα έλειπαν όλοι στα δύο διαμερίσματα, εκτός από τις ανιψιές μου και την νταντά τους». Εκείνη την Τετάρτη, βέ-βαια, τα πράγματα κύλησαν αρ-κετά διαφορετικά. «Ολοι ήμα-σταν στο ισόγειο. Εγώ διάβαζα σε ένα μικρό δωμάτιο για το με-ταπτυχιακό μου, ενώ οι ανιψιές μου και η νταντά βρίσκονταν στο σαλόνι. Παραξενεύτηκα έντονα, όταν άκουσα κάποιον να κατεβαίνει την ξύλινη εσω-τερική σκάλα. Περίμενα να δω ποιος είναι». Ερχεται, λοιπόν, πρόσωπο με πρόσωπο με κά-ποιον άγνωστο τύπο, ο οποίος μόλις βλέπει τον Στέφανο, ανε-βαίνει γρήγορα τη σκάλα που μόλις έχει κατέβει. «Μου φάνη-κε ιδιαίτερα αγενής, μιας και, ενώ με είδε, δεν με χαιρέτησε

καθόλου. Πίστεψα ότι ήταν κά-ποιος φίλος των παιδιών από πάνω, αλλά πάλι κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ετσι, λοιπόν, πήγα προς τη σκάλα».

Ο Στέφανος άρχισε να συ-νειδητοποιεί ότι αυτός ο τύπος δεν ήταν καλεσμένος του σπι-τιού. «Αμέσως κλείδωσα την νταντά και τις ανιψιές μου σε ένα δωμάτιο για ασφάλεια. Πήρα ένα μισοκαμμένο ξύλο από το τζάκι και ανέβηκα τη σκάλα. Εφτανε μια γρήγορη ματιά στο χωλ του πρώτου ορόφου, για να σιγουρευτώ πως ο κλέφτης ήταν ακόμα μέσα στο σπίτι. Πήρα κα-τευθείαν την αστυνομία».

Η αστυνομία έφτασε μετά από ένα τέταρτο και η συνέχεια ήταν άκρως κινηματογραφική. «Οι έξι αστυνομικοί έβγαλαν τα όπλα τους και άρχισαν να

περικυκλώνουν το σπίτι. Εγώ ακολουθούσα από πίσω τους. Βρήκαν εύκολα το διαρρηγμένο παράθυρο, αλλά ο κλέφτης είχε ήδη φύγει». Στη συνέχεια, δύο αστυνομικοί πήραν την κατάθε-ση του Στέφανου, ο οποίος προ-σπαθούσε να ηρεμήσει και να καταλάβει ότι όλα έχουν τελειώ-σει. Οι υπόλοιποι αστυνομικοί συζητούσαν παραδίπλα. «Ενώ μιλούσα με τους αστυνομικούς, ακούγεται ένας πυροβολισμός. Εντρομοι διαπιστώνουμε ότι μία σφαίρα έχει πέσει ανάμεσά μας. Με τρόμο κοιτάμε ποιος έχει χτυπηθεί». Ολοι, όμως, ήταν όρθιοι. Ο αστυνομικός που έπαιζε με το όπλο του έχει ήδη χλωμιάσει από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που ακούστηκε το μπαμ. Τουλάχιστον όλοι είναι ακόμα ζωντανοί.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ Ρ.

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Το ’57, όταν ο Αλμπέρ Καμύ κέρδιζε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γινόταν ο πρώτος γεννημένος στην Αφρική νικητής του βραβείου. Για την ακρίβεια, ο Καμύ γεν-νήθηκε σαν σήμερα (7/11), το 1913 στην πόλη Ντρεν της Αλγερίας. Η φυματίωση τον ανάγκασε να αφήσει το ποδόσφαιρο (έπαιζε τερματοφύλακας), αλλά κυρίως δεν του επέτρεψε να αποκτήσει το απαι-τούμενο πιστοποιητικό, για να διδάξει και να ασχοληθεί με την εκπαίδευση, όπως σκόπευε. Το πνευματικό μεγαλείο του Καμύ, ωστόσο, ήταν ακατάβλητο, ενώ η συνεισφορά του στην κουλτούρα του 20ού αιώνα ήταν τεράστια, με φιλο-σοφικές καταθέσεις και μυθιστορήματα-σταθμούς, όπως η «Πτώση», η «Πανού-κλα» και ο «Ξένος».

ΤΖΕΪΜΣ ΝΑΪΣΜΙΘ

Είναι αυτός που είδε ένα παιχνίδι εκεί που οι άλλοι έβλεπαν ένα καλάθι. Ναι, ο τύπος από τη διαφήμιση υπάρχει και λέγεται Τζέιμς Νάισμιθ. Ο Αμε-ρικανοκαναδός καθηγητής που γεννήθηκε σαν σήμερα (6/11) στο Αλμόντε του Οντάριο, είναι αυτός στον οποίο πιστώνεται η επινόηση του μπάσκετ. Η αποστολή του ήταν να σκεφτεί ένα ωραίο παιχνίδι εσωτερικού χώρου για τους μαθητές του κολεγίου του Σπρίνγκφιλντ της χρονιάς του 1891, και ο Νάισμιθ σκέφτηκε κάτι που ονόμασε Basket Ball, είχε 13 κανόνες, παιζόταν με μπάλα ποδοσφαίρου και η κάθε ομάδα είχε εννιά παίκτες.

14

Γιατί τι εστί best-seller τη σήμε-ρον ημέρα, κύριοι; Στην Ελλά-δα ο όρος χρησιμοποιείται συνή-θως για τις ξενόφερτες επιτυχί-ες. Το νέο διεθνές best-seller που λένε. Ετσι, πολλά βιβλία έρχονται από έξω με τη σφραγίδα επιτυχί-ας και τελικά μένουν στα ράφια. Κάτι που συμβαίνει και σε άλλες χώρες, μη αγγλόφωνες τουλάχι-στον. Ο σκληρός κόσμος των πω-λήσεων. Στην Αμερική πάλι σί-γουρη λύση μέτρησης της επιτυ-χίας είναι η λίστα των New York Times. Εάν τα βιβλία ήταν θαμώ-νες σε club, η συγκεκριμένη λίστα θα ήταν η πιο σκληρή «πόρτα». Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε το σαρω-τικό φαινόμενο του βιβλίου Κώδι-κας Nτα Βίντσι. Τόσο μελάνι μόνο για το Κυπριακό έχει χυθεί.

Μία άλλη ενδιαφέρουσα πε-ρίπτωση ευπώλητου ήταν το Σμή-νος του Φρανκ Σέτζινγκ στην Ελ-λάδα από τις υψηλού πρεστίζ εκ-δόσεις Καστανιώτη. Best-seller δεν βγάζουν μόνο τα ΒΙΠΕΡ (Βι-βλία Περιπτέρου θα πει). Καλά τα κατάφερε το οικολογικό θρί-λερ. Οσο για το αγαπημένο βι-βλίο της απανταχού μοντέλας Ο Αλχημιστής του Πάολο Κοέλιο, οι Αμερικανοί λένε: “Don’t hate the player, hate the game”. Μεταφρά-

ζοντας: μην μισείς το βιβλίο, τον υποκριτή αναγνώστη να μισείς. Αλλά όση κριτική και να ασκείται στα βιβλία-hits, η ερώτηση παρα-μένει. Τελικά, τι είναι καλύτερο, ένα «εύπεπτο» βιβλίο ή μία ώρα reality tv; Απαντάτε μόνοι σας.

Ο Υδράργυρος ανεβαίνειΚαι ιδού η νέα εκδοτική επι-

τυχία. Στο εξωτερικό τουλάχιστον, για την Ελλάδα θα δούμε. Το όνο-μα αυτού Υδράργυρος, ενώ ο δη-μιουργός του -και ένα από τα πιο επικά «μούσια του κόσμου»- εί-

ναι ο Νιλ Στίβενσον. Κυκλοφο-ρεί από τις εκδόσεις Κέδρος και αποτελεί το πρώτο μέρος τριλογί-ας με την ονομασία «Μπαρόκ Κύ-κλος». Εχει όλα τα στοιχεία, για να πετύχει. Είναι πολυσέλιδο. Γύρω στις 1.000 σελίδες, Θεέ μου. Εχει άρωμα ιστορικού μυθιστορήμα-τος, αφού διαδραματίζεται στα τέλη του 17ου αιώνα. Είναι πο-λυπρόσωπο, με εκπληκτική πλο-κή. Εχει περιπέτεια, αφού σε μέ-ρος του βιβλίου ένας αγύρτης και μία πρώην σκλάβα χαρεμιού τρι-γυρίζουν στην Ευρώπη. Εχει πρω-

τότυπες ιδέες που αναδεικνύουν το γεγονός ότι ο συγγραφέας του έχει φοιτήσει στην επιστημονική φαντασία. Καλό σχολείο.

Ο Νιλ Στίβενσον δεν είναι τυχαίος. Είναι κάτοχος βραβείου Locus. Αυτό μπορεί να μην λέει πολλά στο ελληνικό κοινό, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για το πλέ-ον έγκυρο βραβείο για βιβλία φα-ντασίας. Αλλωστε, δεν είναι εύκο-λο να συνδυάζεις ιστορικό μυθι-στόρημα με ένα πυκνό στιλ γρα-φής που λοξοκοιτάει προς τη hi-fi γραφή του «νευρομάντη του cyber punk» κ. Γουίλιαμ Γκίμπσον. Και όμως, τα καταφέρνει. Και είναι απολαυστικός.

Γιατί τα best-sellers δεν είναι απαραίτητα «κακή λογοτεχνία». Γιατί αν ήταν έτσι, ο Κιούμπρικ με τη «Λάμψη», ο Κόπολα με το «Νονό» και ο Τριφό με το «Φαρε-νάιτ 451», που βάσισαν τα αρι-στουργήματά τους σε best-seller, θα κρίνονταν ως βλάκες; Δεν νο-μίζω.

Ελα, έλα, το καλό, το νέο μπεστ-σέλερ έχω. Εχω βιβλία, έχω τρόμου, έχω φαντασίας, αστυνομικά, περιπέτειες έχω. Ελα, πυρετός στα βιβλία λέμε!

ττόττοέχφα

τυLoπο

16

Κρίκετ στην Αθήνα; Σε ποιο γή-πεδο και από ποιους; Από Πακι-στανούς, στην πλατεία Πρωτομα-γιάς, φυσική συνέχεια του Πεδί-ου του Αρεως, η οποία υπέρκειται της οδού Μουστοξύδη. «Σαββατο-κύριακα και αργίες ‘μεταφέρουν’ την αθλητική τους παράδοση από το μακρινό Πακιστάν στην πλατεία. Παίζουν κρίκετ με τις ώρες, ακόμη και το χειμώνα, και το απολαμβά-νουν», μας αναφέρει θαμώνας γει-τονικής καφετέριας.

Και συνεχίζει: «Είναι άλλωστε πρωταγωνιστές στο κρίκετ σε διε-θνές επίπεδο, υπήρξαν και παγκό-σμιοι πρωταθλητές, μας το λένε στις κουβέντες που έχουμε μαζί τους και μας καλούν να μας δεί-ξουν τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού. Εχουν βρει και διαι-τητή. Εναν Κερκυραίο!». Δεν εί-ναι τυχαία η καταγωγή του διαι-τητή. «Στην Κέρκυρα υπάρχει μα-κρά παράδοση στο κρίκετ, ξεκίνη-σε, όταν το νησί τελούσε υπό την αγγλική κατοχή τη δεύτερη δεκαε-τία του 19ου αιώνα. Σήμερα υπάρ-χουν σύλλογοι, γήπεδα, ενώ γίνο-νται τουρνουά ακόμα και διεθνή»,

μας εξηγεί μέλος της συντροφιάς. Η κουβέντα διακόπτεται απότο-μα, καθώς μας έρχεται απειλητικά μια μπάλα! Η πλατεία έχει άπλε-

το χώρο, καθώς απλώνεται σε μία έκταση περίπου 25 στρεμμάτων, και λίγο πιο κάτω μία παρέα νεα-ρών μόλις έχει ξεκινήσει το δικό

της αγώνα, ποδοσφαίρου αυτή τη φορά.

Στο βάθος διακρίνεται ο λόφος του Λυκαβηττού, καταπράσινος από τις φθινοπωρινές βροχές, ενώ αριστερά βλέπουμε το διώροφο, επιβλητικό, νεοκλασικού ρυθμού, κτίριο της Σχολής Εθνικής Αμυνας, το Διοικητήριο της Παλιάς Σχολής Ευελπίδων, η οποία ήταν εγκατε-στημένη εκεί μέχρι το 1982. Απο-τελεί το μοναδικό από τα κτίρια της Παλιάς Σχολής Ευελπίδων που δεν χρησιμοποιήθηκε, για να στεγάσει τις ανάγκες των δικαστηρίων. Αρ-χιτέκτων ο Τσίλερ, ο οποίος έδω-σε προσοχή και πέτυχε η εξωτερι-κή, όσο και η εσωτερική του όψη να είναι ιδιαίτερα μεγαλοπρεπείς.

Το πάρκο, η πλατεία Πρωτο-μαγιάς, τα δικαστήρια. Ενα «άνοιγ-μα» μέσα στο μπετονένιο «στρί-μωγμά» μας. Το περπατάμε την Κυ-ριακή το πρωί -πάντα μπορείς να βρεις μια κοντινή απόδραση και συχνά κάποιο αξιοπερίεργο θα συ-ναντήσεις. Να, όπως ένας αγώνας κρίκετ από Πακιστανούς με διαιτη-τή Κερκυραίο!

Αλλο ένα αγχωτικό πρωινό. Στις αρ-χές της Αλκιβιάδου. Να κρατάς στα χέρια σου τιμολόγια για απόδοση ΦΠΑ. Φτώχεια και βρομιά τριγύρω. Να κοιτάς τον Πύργο Μαυρομιχάλη στον αριθμό 5. Να αναρωτιέσαι τι κάνει κάτι τόσο όμορφο και γοτθικό εδώ πέρα. Μάλλον υψώνεται σαν παλιό κάστρο να διαφεντέψει ένα μέ-ρος της πόλης που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά. Από Δρ. Τζέκιλ σε Μίστερ Χάιντ. Οπως οι μεταμορφώσεις του «χρυσού παιδιού» της αρχαίας Αθή-νας. Του Αλκιβιάδη. Ο πιο αμφιλε-γόμενος άνδρας των Αθηνών. Και πιθανόν ποτέ τόσες ικανότητες να μην συνδυάστηκαν με έναν τέτοιο αριβισμό. Ο ανιψιός του Περικλή. Του θεμελιωτή του «χρυσού αιώνα» και της γυναίκας του -της Ασπασί-ας. Μιας εταίρας, πόρνης θα λέγαμε σήμερα. Μόνο που τότε η Ασπασία τραπέζωνε τα μεγαλύτερα μυαλά του κόσμου στο σπίτι της και είχε κουβέ-

ντες μαζί τους. Οι σύγχρονες κοπε-λιές που στεγάζονται στα ημιυπόγεια της αφιερωμένης οδού στο «χρυσό παιδί» της αρχαίας Αθήνας δεν κά-νουν μεγάλη ζωή. Ενα λαμπάκι μόνι-μα αναμμένο. Ανδρες με κοστούμια μπαίνουν για βιαστικό σεξ. Σε κρεβ-βάτια με σούστες η Ελλάδα αναστε-νάζει. Σύγχρονες Ασπασίες, χωρίς καμία αίγλη.

Ραντεβού στο Μοναστηράκι. «Ναι, αλλά στο Μοναστηράκι ή στο σταθ-μό του μετρό;», με ρώτησε φίλος πρόσφατα. Αφού γέλασα, θεωρώ-ντας ρητορική την ερώτηση, έμαθα ότι ο ναός που βρίσκεται στη συμβο-λή των οδών Αθηνάς και Ερμού εί-ναι αφιερωμένος στην Παναγία Πα-ντάνασσα και ευθύνεται φυσικά για την ονομασία της ευρύτερης πλέον περιοχής. Επιπλέον, μετράει τουλά-χιστον 10 αιώνες και δικαιωματικά αποτελεί έναν από τους παλαιότε-ρους ναούς της πρωτευούσης. Γνωστό ως Μεγάλο Μοναστήρι το

17ο αιώνα, αποτέλεσε γυναικεία μονή με τα κελιά της στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η πλατεία -για φα-ντάσου- Μοναστηρακίου. Μάλι-στα, τα υφάσματα που φτιάχνονταν εκεί, πωλούνταν στο παζάρι, μπρο-στά από την εκκλησία. Ο ναός έμεινε γνωστός ως Μοναστηράκι μετά την επανάσταση, όταν έχασε τα μοναστι-κά κτίριά του, ενώ για τη σημερινή του μορφή ευθύνονται πολλές πα-ρεμβάσεις και ανακαινίσεις κατά το 19ο και 20ό αιώνα. «Τώρα θα μου ξανακάνεις την έξυπνη;» με ρώτησε ο φίλος μου. Σους.

17

Πάντα θεωρούσα υπερβολικούς όσους έλεγαν πως η ζωή στα χωριά παλιά ήταν καλύτερη για τους κατοίκους σε σύγκριση με σήμερα στην πόλη. Κλασικό επιχείρημα του πατέρα μου, συνοδευό-μενο πάντα από φράσεις τύπου «υπήρχε κάποιος να σου πει μία καλημέρα» και «αν πάθαινες κάτι, έτρεχαν όλοι να σε βοηθήσουν. Σήμερα θα πεθά-νεις και δεν θα το πάρει χαμπάρι κανείς». Σίγουρα, δεν έχω μεγαλώσει σε χωριό, για να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί, την καλημέρα μου, όμως, μου την λένε όλοι στη γειτονιά μου. Ισως να φταίει που η φουρνάρισσα απέναντι από το σπίτι μου στη Μα-ραθώνος στον Ταύρο με έχει σαν παιδί της, αφού μεγάλωσα μαζί με τον γιο της, αλλά όποτε με βλέ-πει, θα με χαιρετήσει με την καρδιά της. Και θα μου κρατήσει και τα ψώνια πίσω από τον πάγκο, για να τα πάρει η μάνα μου, όταν σχολάσει από τη δουλειά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον περιπτερά ακριβώς δίπλα: έχει πάντα ένα καλημέρα να σου πει, όταν διαβάζεις τις αθλητικές εφημερίδες που κρεμάει το πρωί απέξω. Συχνά, βέβαια, έχει και διάθεση για κουβέντα που -με μαθηματική ακρί-βεια- θα καταλήξει στα προβλήματα του επαγγέλ-ματος, αν όμως έχω όρεξη, μου κάνει καλή παρέα (και μου κρατάει και το ατσαλάκωτο κόμικ για τη συλλογή μου).

Ακριβώς στη γωνία του δρόμου, ένα στενό πριν από τη Χαμοστέρνας, η οποία είναι το σύ-νορο με τα «μακρινά» Πετράλωνα, βρίσκεται ο ευγενικός Βασίλης με το πρακτορείο Προ-Πο και

φανατικός οπαδός του Φωστήρα. Παλιότερα με το που έμπαινες μέσα, έπρεπε να πλύνεις τα ρούχα σου, αφού ο καπνός του τσιγάρου πότιζε μέχρι και την τελευταία τους ίνα. Τώρα, όμως, με τον αντικαπνιστικό νόμο βρήκε καλύτερη λύση: βγάζει τραπέζια στο δρόμο και όσοι καπνίζουν (δηλαδή όλοι) κάθονται έξω και παίζουν Κίνο. Αν μάλιστα περάσεις απέξω και δεν ξέρεις τι «τρέχει», άνετα νομίζεις ότι γίνεται προεκλογική συγκέντρωση. Από το νέο νόμο, πάντως, επωφελούνται και τα λεωφορεία, μιας και πλέον κανείς δεν μπορεί να παρκάρει πάνω στη στροφή. Γλιτώσαμε έτσι από τις πρωινές κόρνες όσων δεν χωρούσαν να στρί-ψουν, αλλά χάσαμε και δύο θέσεις πάρκινγκ. Και μπορεί ο Ταύρος να μην είναι Καλλιθέα, αλλά για να παρκάρεις, πρέπει να «το φας» το τεταρτάκι σου. Φροντίζουν γι’ αυτό οι «έξυπνοι» της γειτονιάς που μόλις βγάλουν το ένα αυτοκίνητο της οικογένει-ας, βάζουν το δεύτερο, για να μην πάει χαμένη η θέση. Η άλλη λύση είναι να βάλεις το αμάξι στο πάρκινγκ δίπλα από το σταθμό του ηλεκτρικού. Επειδή, όμως, από ό,τι έχω καταλάβει, το να παρ-κάρεις δίπλα από το σπίτι σου και να πληρώσεις, είναι χειρότερο από το να σου προσβάλλουν την μάνα, φροντίζεις να το βάλεις αργά το βράδυ και να το πάρεις νωρίς το πρωί πριν έρθει η ιδιοκτή-τρια. Ετσι, υπάρχει και κάποιος που άμα πεθάνεις, θα το καταλάβει: θα είναι η ιδιοκτήτρια που θα έρθει να σου ζητήσει τα λεφτά που της χρωστάς.

-

19

S

BACK STAGE

20

Βλέποντας την παράσταση, η πρώ-τη και μεγάλη μου απορία ήταν πώς καταφέρνουν οι άνδρες πρω-ταγωνιστές να «επιβιώνουν» με τα-κούνια, και μάλιστα σε μία σκηνή που ανηφορίζει… επικίνδυνα. «Ευ-τυχώς, δεν είναι για μια ζωή», μου εξηγεί γελώντας ο Βασίλης Χαραλα-μπόπουλος, ενώ ο Γιώργος Χρυσο-στόμου ομολογεί ότι «περνάει πολύ καλά με τις ροζ γόβες και το ασορτί φουστάνι του». Αλλωστε, μετά από έξι μήνες παραστάσεων τα έχουν πια συνηθίσει. Εξερευνώντας το κα-μαρίνι των πρωταγωνιστών, δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάω τα κοστούμια στις κρεμάστρες, αλλά και τα αναρίθμητα ζευγάρια παπού-τσια.

Στο καμαρίνι δύο άνδρες ετοι-μάζονται, και όμως παντού βλέπεις πούδρες, κραγιόν, glitter, και λακ.

Η ιδέα του Γιάννη Κακλέα να παί-ξουν μόνο άνδρες τους πρωταγωνι-στικούς ρόλους ταιριάζει γάντι στον Αριστοφάνη. Το ίδιο και ο τρόπος με τον οποίο ετοιμάζονται οι πρωτα-γωνιστές για την έξοδό τους. Πρώτα το μακιγιάζ, μετά τα μαλλιά, και στο τέλος τα κοστούμια. Σαν μία τελε-τουργία πενταήμερης εκδρομής σε δωμάτιο κοριτσιών.

Ρωτάω τους πρωταγωνιστές ποιες είναι οι διαφορές του ανοι-χτού και του κλειστού θεάτρου και όλοι συμφωνούν στα πρακτικά. Οπως παραδέχεται ο Γιώργος Χρυ-σοστόμου: «Τα σταθερά καμαρίνια είναι από τα θετικά του κλειστού θε-άτρου. Ωραίος ο ανοιχτός χώρος, αλλά είναι διαφορετικό να αλλάζεις ρούχα στο χωράφι και διαφορετικά σε έναν τόσο φιλόξενο χώρο». Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο Βα-

Τακούνια δίπλα σε αρβύλες, ψεύτικες βλεφαρίδες δίπλα σε ανδρικά εσώρουχα, πέρλες και σουτιέν, δεκάδες σουτιέν! Κάπως έτσι είναι τα καμαρίνια της παράστασης «Λυσιστράτη» που φιλοξενείται στο τέλος της διαδρομής της στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου. Βρεθήκαμε στα παρασκήνια του θεάτρου μία ώρα πριν από την παράσταση και ζήσαμε για λίγο τον αναβρασμό και την προετοιμασία του θιάσου. Απολαύστε το.

21

σίλης Χαραλαμπόπουλος: «Ουσια-στικά, στο κλειστό θέατρο αυτό που μας βοηθάει περισσότερο είναι ότι έχουμε σταθερή και μεγάλη σκηνή. Τοποθετήσαμε το σκηνικό μας εδώ, ρυθμίσαμε τους φωτισμούς και δεν χρειάζεται να τρέχουμε κάθε μέρα από το ένα μέρος στο άλλο. Εδώ εί-μαστε συγκροτημένοι σε ένα χώρο και περιμένουμε τους καλεσμένους μας». Πόσο διαφορετικά αντιμετω-πίζει το κοινό, όμως, μία παράστα-ση σε ανοιχτό και σε κλειστό θέα-τρο;

«Αυτό εξαρτάται από πολλά», μου εξηγεί ο Γιώργος Χρυσοστό-μου. «Κατ’ αρχήν, η Επίδαυρος δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο. Μακάρι να παίζαμε κάθε μέρα εκεί. Πέρα από την ενέργεια του θεάτρου και την ιστορία του, ο χώρος είναι πολύ ζεστός για έναν ηθοποιό και

τη φωνή του. Δεν υπάρχουν μικρό-φωνα και έτσι μπορείς να μιλάς κα-νονικά και να γεύεσαι το ρόλο στο έπακρον», συνεχίζει ο ίδιος.

«Το θέατρο είναι να πεις μία ιστορία στους θεατές. Η ιστορία δεν χάνεται, επειδή αλλάζει ο χώρος. Τελικά, η ματιά του σκηνοθέτη εί-ναι αυτή που καθορίζει σε κάθε πε-ρίπτωση το αποτέλεσμα. Και ο Κα-κλέας είχε κάτι ουσιαστικό στο μυα-λό του και όχι μόνο την αγωνία να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά», συμπληρώνει ο Βασίλης Χαραλα-μπόπουλος.

Κάπου εκεί η ώρα πήγε 9, και η συζήτησή μας έπρεπε να τελειώ-σει. Οι τελευταίες πινελιές σε μακι-γιάζ και ρούχα μπήκαν και οι ήρωες της Λυσιστράτης ανέβηκαν για ακό-μη μία φορά στη σκηνή. Η παρά-σταση μόλις άρχισε!

22

Και όμως, η αναβίωση του αρχαίου δράματος, μιας και δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα, αλλά μάλλον από τη Βρετανία, ξεκίνησε κάτω από στέγη. Ηταν καλοκαίρι. Μία ακόμη ακαδημαϊκή χρονιά είχε τελειώσει στο Πανεπιστή-μιο του Cambridge. Οι καθηγητές και φέτος σχεδόν «έπαιζαν» στα μαθή-ματά τους τα έργα που δίδασκαν. Ικανοποιημένοι από την απόδοση των φοιτητών, τον Ιούλιο του 1564 έκαναν μία πρώτη απόπειρα να ανέβει ο «Αίας» του Σοφοκλή σε λατινική μετάφραση. Κάλεσαν και την Βασίλισσα Ελισάβετ να παρακολουθήσει τις πρόβες στο αμφιθέατρο του Πανεπιστη-μίου. Εκείνη, όμως, ένιωθε πολύ κουρασμένη, δεν άντεχε άλλο τη ζέστη και το βαρύ λατινικό κείμενο και έφυγε. Κάποιοι πρότειναν να παιχτεί έξω το έργο, τελικά, όμως, επικράτησε η άποψη πως η παράσταση του Αίαντα θα αυτοκτονούσε, όπως και ο τραγικός ήρωας. Και έτσι, το έργο παίχτηκε μόνο μία φορά, μέσα σε αφόρητες συνθήκες, ενώ η Βασίλισσα Ελισάβετ δεν παρευρέθη καν.

Το 1583 το ξανασκέφτηκαν, όμως. Ο χειμώνας στο Cambridge ήταν τσουχτερός, και έτσι ανέβηκε για πρώτη φορά η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή μέσα στο φιλόξενο τώρα αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου. Επρεπε, όμως, κάπως να «ανοιχτεί» αυτή η αναβίωση του αρχαίου δράματος. Η Αναγέννη-ση προέτασσε πως η γνώση των αρχαίων ελληνικών ιδεωδών δεν γινόταν να περνά μόνον από ακαδημαϊκούς σε ακαδημαϊκούς. Το 1609 ανέβηκε μία διασκευή της «Ορέστειας» από θίασο φοιτητών της Οξφόρδης, στο αμ-φιθέατρο της Εκκλησίας του Χριστού, πάλι μέσα. Και η «χωροϊστορία» του αρχαίου δράματος συνεχίζει κάπως έτσι… Σε εκκλησίες, σε ανάκτορα, σε σπίτια και φυσικά, στο κλειστό Covent Garden, «Πλούτος» και «Αχαρνής» του Αριστοφάνη και πολλά έργα του Ευριπίδη.

Ας έρθουμε και στο σήμερα, όμως. Φέτος το Φεβρουάριο έγινε στο Λονδίνο το ετήσιο Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος. Εργαστήρια, διαλέξεις και φυσικά, παραστάσεις. Ολες με τη συνεργασία του King’s College και του University College London, και όλες σε χώρους κλειστούς. Και η Αθήνα, όμως, φιλοξένησε παραστάσεις αρχαίας ελληνικής τραγωδίας σε εσωτερικό χώρο, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ανέβασε τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, με την Λυδία Κονιόρδου ως Εκάβη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Για πολ-λά χρόνια, επίσης, έπαιζε η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στα αρχαία ελληνικά, από τον Αρη Μπινιάρη, περνώντας από το Θέατρο Χυτήριο, το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων στην Πλάκα και αλλού. Δεν πρέπει να ξενίζει, λοιπόν, ο φετινός Αριστοφάνης στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Στο εξωτερικό παίζουν τραγωδία και κωμωδία κυρίως σε κλειστά θέατρα. Εμείς έχουμε συνδυάσει το «αρχαιόθεμο» θέατρο με εκδρομή, μπανάκι και ταβέρνα μετά την επίσκεψη στην Επίδαυρο. Οχι βεβαίως πως είναι κατα-κριτέες αυτές οι αξέχαστες καλοκαιρινές εξορμήσεις. Αλλά σε ένα χώρο κλειστό δίνεις -όσο να ’ναι- περισσότερη σημασία στο έργο και δεν χαζεύεις εύκολα τα μπούτια της διπλανής τουρίστριας, όπως παθαίνω εγώ συνήθως.

Η παράσταση αρχαίων ελληνικών έργων σε κλειστούς εσωτερικούς χώρους φαντάζει κάτι το εντελώς ξένο στο ελληνικό κοινό. Κάτι το καλοκαιράκι και η Επίδαυρος με τις εκδρομές της, κάτι το Ηρώδειο με το δροσερό αέρα να κατεβαίνει από την Ακρόπολη, δεν μπορούμε να φανταστούμε Αριστοφάνη σε χώρο κλειστό.

23

--

-

-

-

--

---

--

-

-

--

--

----

--

-

-

-

--

24

Σπουδάζω Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθη-νών, δεν εργάζομαι ακόμα, αν και θα το ήθελα πολύ μόλις τελειώσουν οι εκλογές. Με ενδιαφέρει ο αθλητι-σμός, με έχει κερδίσει το βόλεϊ. Επί-σης, μου αρέσει και ο χορός και έχω ασχοληθεί παλαιότερα.

Μένω τα τελευταία δύο χρόνια στο Χαλάνδρι με τη μητέρα μου, αλλά έμενα για πολλά χρόνια στην Κυψέλη όπου πάω συχνά για να επισκεφθώ τη γιαγιά μου.

Ακόμα δεν βγάζω δικά μου χρήματα και ξοδεύω των γονέ-ων μου. Το μήνα ξοδεύω περίπου 300 ευρώ.

Βγαίνω αρκετά συχνά στο Χαλάνδρι, αλλά εξαρτάται και από την παρέα, γιατί είμαι ανοικτή στις

προτάσεις. Μου αρέσει, επίσης, πολύ το Γκάζι, το Κολωνάκι και το Θησείο.

Μου αρέσει πάρα πολύ η ζωή στην Αθήνα, ακό-μα και ο θόρυβος και η φασαρία δεν με ενοχλούν. Ισως είναι επειδή με-γάλωσα στην Αθήνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν βιώνω τα προβλή-ματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοί της και για τα οποία πρέπει να προ-σπαθήσουμε όλοι τουλάχιστον για να μετριαστούν.

Μου αρέσει να ασχο-λούμαι με τα κοινά, ακόμα και στο σχολείο μου άρεσε ιδιαίτερα να ασχολούμαι με το δεκαπενταμελές και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορού-σα για το σχολείο και τους συμμαθη-

τές μου. Και τώρα, η υποψηφιότη-τά μου είναι συμβολική λόγω ηλικί-ας, γιατί θέλω όσο είναι δυνατόν να περάσω ένα μήνυμα στους νέους: να ασχολούνται με τα κοινά και να δί-νουν το στίγμα τους που είναι εξίσου σημαντικό με εκείνο ενός μεγαλύτε-ρου ανθρώπου.

Ο μπαμπάς μου έχει υπάρξει υποψήφιος και έχει εκλεγεί ως δημοτικός σύμβουλος και τώρα ξανά είναι υποψήφιος δημο-τικός σύμβουλος με τον Νικήτα Κα-κλαμάνη. Παρόλα αυτά, δεν ήταν και ιδιαίτερα σύμφωνος να ασχοληθώ με την πολιτική από τόσο μικρή ηλι-κία, αλλά με άφησε, όπως πάντα, να αποφασίσω μόνη μου, δίνοντάς μου απλά τη συμβουλή του.

Η αλήθεια είναι ότι ενώ μου αρέσει να ονειρεύομαι, δεν συνηθίζω να φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί θεωρώ ότι ποτέ δεν ξέρεις τι εκπλήξεις μπορεί να σου φέρει η ζωή. Ωστόσο, ελπίζω να έχω αποκατασταθεί επαγγελματι-κά σε σχέση με αυτό που μου αρέ-σει (δηλαδή με τα οικονομικά ή με την οργάνωση), και να είμαι ενεργός πολίτης.

Είμαι φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο Πολιτικό της Νομι-κής και δεν έχω σταθερή δουλειά. Εχω εργαστεί σε ένα θέατρο, έχω κά-νει επιμέλεια εκδόσεων, συμμετείχα σε ένα κοινωνικοπολιτικό και πολιτι-σμικό λεξικό. Μου αρέσει να περπα-τάω στην Αθήνα, διαβάζω αρκετά και περνάω περισσότερες ώρες από όσες θα έπρεπε στον υπολογιστή μου. Συ-χνά μαγειρεύω.

Μένω σε ένα διαμέρισμα στο Λυκαβηττό, μόνος μου. Με όσο λιγότερη ενίσχυση από τους γονείς γίνεται.

Το μπάτζετ μου κάθε μήνα είναι γύρω στα 500 ευρώ. Προ-σπαθώ να ξοδεύω λιγότερα, αλλά δεν το καταφέρνω πάντα, γιατί μου αρέ-σει να ταξιδεύω. Είμαστε από τις λί-γες γενιές που θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Θα ζοριστού-με. Θα είναι δύσκολα, αλλά ίσως βγει κάτι καλό στο τέλος.

Βγαίνω στο κέντρο, στην Κα-ρύτση, στο Baba au rum, παλιότερα και στο Γκάζι. Μου αρέσει και το Jazz and Jazz.

Δεν μου αρέσει η ζωή στην Αθήνα και γι’ αυτό κατε-βαίνω υποψήφιος. Πρέπει να την αλ-

λάξουμε. Υπάρχουν περιοχές στο κέ-ντρο που δεν είναι προσπελάσιμες για τον απλό πολίτη, πανέμορφες, αλλά παρατημένες. Θα ήθελα μια Αθήνα προσπελάσιμη παντού, από όλους και πάντα. Μπορεί να αποτε-λέσει ένα μεγάλο πόλο έλξης. Μπο-ρεί να ζήσει την πολιτιστική άνθηση του Βερολίνου.

Ενιωσα πως έπρεπε και εγώ να αναλάβω τις ευθύνες μου για την Αθήνα. Μου ζητήθηκε μέσω της Κοινωνίας των Πολιτών, γιατί δεν προέρχομαι από κανέναν κομματικό συνδυασμό. Δεν ήμουν και σε κομ-ματική νεολαία τα χρόνια που είμαι φοιτητής. Αν δεν ήταν υποψήφιος δήμαρχος ο Γιώργος Καμίνης, δεν θα το έκανα. Είναι ένας άνθρωπος που κατεβαίνει, ενώ είχε ήδη το δικό του κύρος και αποδοχή από τους πολί-

τες ως καθηγητής Πανεπιστημίου και Συνήγορος του Πολίτη. Δεν έχω αλ-λεργία στα πολιτικά κόμματα, αλλά έχω αλλεργία στους δημοσιοσχεσί-στες και στη διαφθορά και το δήθεν τους. Η δημοκρατία που έχουμε και στο Πανεπιστήμιο και στη Βουλή δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότη-τα, νομίζω. Δεν είναι δυνατόν, δηλα-δή, να έχουμε 15% γυναίκες αυτή τη στιγμή στη Βουλή, κάτι πάει λάθος.

Οι γονείς μου ως φοιτητές ήταν ενεργοί, αλλά υπο-ψήφιοι δεν ήταν ποτέ.

Να έχω τελειώ-σει τις σπουδές μου και να μπορώ να ζω κάνοντας αυτό που μου αρέσει, να έχω κατακτήσει μόνος μου τη δυνα-τότητα και την ελευθερία να ζω και να ταξιδεύω. Στην Αθήνα; Στο εξωτερι-κό; Δεν ξέρω. Εξαρτάται.

Υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με το συνδυασμό

«Αττική Νέα Προοπτική» στην Περιφέρεια Αττικής

Υποψήφιος δημοτικός σύμβου-λος με το συνδυασμό

«Δικαίωμα στην Πόλη» στο Δήμο Αθηναίων

25

Πέρασα στη Γεωπονική, την παράτησα και τώρα σπουδάζω Μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδάσκω κιθάρα και μου αρέσουν τα ταξίδια, το ποδήλατο και η ορειβασία. Ακόμα, παίζω ποδό-σφαιρο, πηγαίνω σε συναυλίες, δια-βάζω λογοτεχνία -τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το «Λεμονοδά-σος» του Κοσμά Πολίτη. Α, βλέπω και σινεμά, κυρίως ευρωπαϊκό κινη-ματογράφο.

Μένω στον Αλιμο με τους γονείς μου. Θα ήθελα να μένω μό-νος, αλλά τα έσοδά μου δεν αρκούν. Γενικώς, οι συνομήλικοί μου (πχ. κάποιοι φίλοι, συμμαθητές) όταν αποφασίζουν να μείνουν μόνοι, δεν νοικιάζουν στον Αλιμο, προτιμούν το κέντρο. Φτηνότερα ενοίκια και περισσότερες επιλογές.

Αναλόγως τη χρο-νιά. Βγάζω από 400 έως 700 ευρώ το μήνα. Ξοδεύω αναλόγως με αυτά που βγάζω.

Στον Αλιμο για καφέ και φαγητό, υπάρχουν καφέ ή ταβέρνες που μου αρέσουν, αλλά το βράδυ οι επιλογές είναι περιορισμένες: παρα-λιακά κλαμπ και σκυλάδικα. Βγαίνω και στο κέντρο για ποτό, στου Ψυρ-ρή, στα Εξάρχεια, στο Μεταξουρ-γείο, ανάλογα με την παρέα. Πολύ

συχνά πηγαίνω και σε συναυλίες. Δεν μου αρέσει

η Αθήνα, ενδεχομένως να επιθυ-μούσα να μετακομίσω στην επαρχία. Δεν νομίζω, βέβαια, πως μου επι-τρέπει κάτι τέτοιο η φύση της δου-λειάς που επέλεξα. Θα μπορούσε να είναι πολύ όμορφη η Αθήνα, έχει δυνατότητες. Θα μπορούσε να είναι μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μητρό-πολη, όπως το Βερολίνο ή το Λονδί-νο. Ή μία πολύ όμορφη μικρότερη πόλη. Προς το παρόν, είναι ένα με-γάλο χωριό που το μόνο προνόμιο που δίνει στους κατοίκους της είναι να αναπνέουν αρκετό οξυγόνο.

Προς το παρόν, δεν έχω βλέψεις για βουλευτής και στέλεχος της αριστεράς. Με ενδιαφέρει αυτό που κάνω τώρα, να ασχολούμαι με τα κοινά της γειτονιάς μου, και έχω την αίσθηση ότι δεν ασχολούμαι με κάτι γενικά πολιτικό, αλλά με κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εφόσον μου πρότειναν να είμαι εγώ ο επικεφα-

λής, το δέχτηκα με χαρά, για να κά-νουμε ό,τι μπορούμε. Θεωρώ γενικά ότι όλοι μπορούμε να ασχοληθούμε με την πολιτική. Αυτή η λογική που έχουμε στην Ελλάδα ότι πρέπει να είσαι επαγγελματίας πολιτικός, είναι αυτό που εντέλει μειώνει την πολιτι-κή κατάσταση.

Ναι, ο πατέ-ρας μου συμμετείχε αρκετές φορές και σε βουλευτικές και σε αυτοδιοι-κητικές εκλογές, αλλά στις αυτοδιοι-κητικές στη Ζάκυνθο, και η μητέρα μου στην παλιά της γειτονιά.

Θα δουλεύω σε κάτι σχετικό με τη μουσική, είτε διδά-σκοντας είτε παίζοντας. Πάνω-κάτω στη φάση που είμαι και τώρα. Ταυτό-χρονα, θα τρέχω με τα πράγματα εδώ στο Καλαμάκι είτε είμαι εγώ επικεφα-λής είτε κάποιος άλλος. Θα ήθελα να έχω και οικογένεια, αν και δεν μπο-ρώ να το ξέρω αυτό από τώρα.

Θες λίγο το 2004, λίγο η θητεία στο εξωτερικό, λίγο το άρθρο του Andrew Jack στους Financial Times την 5η Απριλίου του 2007, “Beyond charity? A new generation enters the business of doing good”, θες η προσωπική ευαισθησία, ό,τι και να έφταιγε, είπα και εγώ να ψάξω στην Ελλάδα, προκειμένου να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου σε σχολεία για παιδιά με νο-ητική υστέρηση.

Η αλήθεια είναι ότι χρονοτρίβησα να κι-νηθώ, βρισκόμενη σε μία δίνη απαισιοδοξίας για την ελληνική πραγματικότητα και φοβούμε-νη τον κυκεώνα ανοργανωσιάς και γραφειοκρα-τίας που ήμουν πεπεισμένη ότι θα αντιμετώπι-ζα στην αναζήτησή μου. Η πραγματικότητα ήρθε να με διαψεύσει θετικά.

Το κέντρο κοινωνικής φροντίδας για παι-διά με νοητική υστέρηση «Εστία» το είδα τυχαία. Πουλούσαν χειροποίητα κουλουράκια και εγώ είχα καλεσμένους και με βόλεψε. Ζήτησα να μι-λήσω με κάποιον υπεύθυνο και έτσι απλά, μου

προσέφεραν καφέ και μίλησα με την διευθύ-ντρια. Ανακάλυψα ότι εκτός από την ομάδα εθε-λοντών που συναντιέται μία φορά την εβδομάδα και αποφασίζει τις διάφορες δράσεις, υπάρχει και άλλη ομάδα εθελοντών εκπαιδευτών. Και επειδή η δική μου πείρα και εκπαίδευση δεν ταίριαζε σε καμία από τις δύο ομάδες, μου βρή-καν άμεσα ασχολίες στα μέτρα μου.

Και δεν είναι το μόνο σχολείο του είδους του που λειτουργεί έτσι. Υπάρχει μάλιστα και η «Μελεδώνη» που έχει ως σκοπό το συντονισμό όλων των φορέων που παρέχουν υπηρεσίες σε

άτομα με νοητική υστέρηση. Και όλα αυτά από ανθρώπους που -λόγω της ελαχιστότατης χρη-ματοδότησης που δέχονται από το κράτος και τις διάφορες αυτοδιοικητικές αρχές- πληρώνονται ανά… «τέρμινο» χωρίς καμία εγγύηση ότι και το επόμενο θα ξαναπληρωθούν.

*Η κ. Σοφία Τζώρτζη είναι σύμβουλος επικοινωνί-ας της ΟΣΚ ΑΕ και υποψήφια σύμβουλος της 6ης δημοτικής κοινότητας της Αθήνας με το συνδυα-σμό «Δικαίωμα στην πόλη» του Γιώργου. Καμίνη, www.sofiatzortzi.gr

MANAGEMENT

Υποψήφιος δήμαρχος με το συνδυασμό «Ανω Κάτω Καλα-

μάκι» στο Δήμο Αλίμου

26

Είμαι τελειόφοιτος της σχολής Εφαρμοσμένων Μαθημα-τικών και Φυσικών Επιστημών του ΕΜΠ. Ως φοιτητής δεν έχω μόνιμη δουλειά, αλλά απασχολούμαι κατά καιρούς σε διάφορες θέσεις ημιαπα-σχόλησης και κάνω ιδιαίτερα μαθή-ματα σε μαθητές Γυμνασίου και Λυ-κείου. Από το καλοκαίρι, δυστυχώς, είμαι άνεργος. Τα χόμπι μου περιο-ρίζονται στα αθλητικά, ενώ μου αρέ-σει το θέατρο και ο κινηματογράφος. Διαβάζω, επίσης, συστηματικά πολι-τικά, κυρίως, αλλά και λογοτεχνικά βιβλία, με προτίμηση στα αστυνομι-κά ή ιστορικά μυθιστορήματα.

Μένω στον Πειραιά, στην περιοχή της Καλλίπολης, ακόμα με τους γονείς μου, καθώς δεν είναι καιρός για ανοίγματα εν μέσω οικο-νομικής κρίσης.

Δεν έχω ένα σταθερό εισόδημα, αλλά στις θέσεις ημιαπα-σχόλησης που ήμουν ο μισθός κυ-μαινόταν από 340 έως 520 ευρώ. Τώρα που δεν έχω δουλειά, ξοδεύω πολύ λιγότερα, περίπου 200-250 ευρώ το μήνα.

Βγαίνω στο κέντρο, κυρίως στην περιοχή των Εξαρχείων, αλλά και στα μαγαζιά της Πειραϊκής. Πά-

ντως, τον τελευταίο καιρό βγαίνω όλο και λιγότερο.

Πιστεύω ότι η ποιότητα ζωής στην Αθήνα είναι πολύ φτωχή, ενώ τα πράγματα γί-νονται ακόμα χειρότερα από το γε-γονός ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής κάνει τους ανθρώπους απόμακρους και αδιάφορους. Είναι μία ζωντανή πόλη, πρωί-βράδυ και προσφέρει πολλές επιλογές.

Η ενασχόλησή μου με αυτό που κωδικοποιούμε συνή-θως ως πολιτική προέκυψε κατ’ αρ-χήν από τη βούλησή μου να παλέ-ψω για κάποια πράγματα στον κοι-νωνικό μου χώρο, δηλαδή τη σχολή μου και το Πανεπιστήμιο. Τα κινή-ματα του ’06, αλλά και του ’07 εδραί-

ωσαν την πεποίθησή μου ότι με τη συλλογική πάλη μπορούμε να πετύ-χουμε πολλά για τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας.

Ο πατέρας μου είχε ενεργό ρόλο στο κίνημα για την ανατροπή της χούντας ως φοιτη-τής, αλλά δεν θέλησε ποτέ να εμπλα-κεί στην πολιτική.

Θα έχω βρει μία σταθερή δουλειά, κατά πάσα πιθα-νότητα δεν θα έχω παντρευτεί, χω-ρίς αυτό να αποκλείει το να έχω μία σταθερή και μόνιμη σχέση. Ελπίζω ότι δεν θα έχω χάσει την αισιοδο-ξία και την αποφασιστικότητα να πα-λεύω, με τον έναν ή με τον άλλο τρό-πο, για ένα καλύτερο παρόν και ένα διαφορετικό μέλλον.

Eχω σπουδάσει μάρκε-τινγκ. Εργάζομαι τα τελευταία 5 χρό-νια σε πολυεθνική εταιρεία τροφί-μων. Τον ελεύθερό μου χρόνο τον περνάω με τους φίλους μου. Ασχο-λούμαι με τον αθλητισμό και ταξι-δεύω.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Ταύρο, όπου μένω μέχρι σήμε-ρα μαζί με τους γονείς μου.

Βγάζω κοντά στα 1.000 ευρώ. Παρόλο που μένω με τους γονείς μου, τα χρήματα αυτά κα-λύπτουν οριακά τις ανάγκες μου και μου επιτρέπουν, δυστυχώς οριακά, να συνεισφέρω στα έξοδα της οικο-γένειας.

Συνηθίζω να βγαίνω στο κέ-ντρο. Γκάζι, Θησείο και Εξάρχεια. Παράλληλα, όμως, επιλέγω και τα μαγαζιά που βρίσκονται στην ευρύ-

τερη περιοχή του Ταύρου. Μια βόλ-τα στην καφετέρια της γειτονιάς και οι συναντήσεις με παλιούς γνωστούς σού προκαλούν πάντα ευχάριστο συ-ναίσθημα και σου θυμίζουν τα χρό-νια που πέρασες εκεί.

Η Αθήνα είναι μια πόλη που σου δίνει επιλογές τόσο στην επαγγελματική, όσο και στην προσωπική ζωή. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι σιγά-σιγά o κόσμος έχει αρχίσει και νοσταλγεί την επαρχία, με τα θετικά και τα αρνητικά που έχει.

Από μικρός ήθελα να

ασχοληθώ με τα κοινά. Η κοινωνία και κυρίως η τοπική αυτοδιοίκηση έχει ανάγκη από νέους ανθρώπους με όρεξη και πάθος για δουλειά. Ο συνδυασμός με τον οποίο συντάσσο-μαι έχει σχηματίσει ένα αξιόλογο σύ-νολο ανθρώπων με αρκετούς νέους με όρεξη για δουλειά και αλλαγές. Ελπίζουμε και προσπαθούμε, αλίμο-νο αν πνίξουμε τα όνειρά μας. Και πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι στις δημοτικές εκλογές ψηφίζεις τον κα-ταλληλότερο για την πόλη σου, δεν ψηφίζεις κάποιον απρόσωπο πολι-τικό.

Είμαι ο πρώ-τος που ασχολούμαι με τα κοινά. Η οικογένειά μου, παρόλο που είχε πάντα ξεκάθαρη πολιτική θέση, δεν είχε συμμετοχή στα κοινά. Το βλέπω ως μια ευκαιρία να προσπαθήσω να βελτιώσω κάποια στραβά που βλέπω στην πόλη μου.

Στα 36 λοιπόν… Θα ήθελα πρώτα από όλα να είμαι υγιής και περιτριγυρισμένος από αν-θρώπους που με αγαπάνε. Ολα τα άλλα έρχονται. Ελπίζω να έχω κατα-φέρει να συνεισφέρω και εγώ, όπως μπορώ, στο να πάει η πόλη μου ένα βήμα μπροστά.

Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό «Αριστερή Αντικαπιταλιστική Κίνηση-Ανταρσία στο Λιμάνι»

στο Δήμο Πειραιά

Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό

«Πολίτες Μπροστά» στο Δήμο Μοσχάτου-Ταύρου

27

OUTSIDERS Κολλάνε αφίσες, κάνουν συγκεντρώσεις, φωνάζουν τις ιδέες τους, κυνηγούν τη νίκη. Είναι outsiders και το ξέρουν. Μα αφού δεν θα βγουν, γιατί το κά-νουν; Μια σύντομη κουβέντα με κάποιους από τους «μικρούς» αφανείς ήρω-ες των αυριανών εκλογών και μας εξήγησαν τη λογική τους.

Σε κάθε αναμέτρηση, σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής, υπάρχουν οι δυνατοί, τα φαβορί. Αυτοί που παίρνουν τη νίκη με περίπατο, άλλοι που δί-νουν ένα ντέρμπι, για να την κατακτήσουν, και κά-ποιοι άλλοι που ενώ γνωρίζουν πως οι πιθανότη-τες δεν είναι με το μέρος τους, παλεύουν ξέροντας πως τα πράγματα θα είναι δύσκολα γι’ αυτούς. Κά-πως έτσι συμβαίνει και σε αυτές τις περιβόητες εκλογές με την -για πολλούς- πολλαπλή σημασία τους. Οπου και να γυρίσεις, θα δεις τους δυνατούς να γεμίζουν τον τόπο με την παρουσία τους, με τα αποφασιστικά γεμάτα υποσχέσεις βλέμματά τους, με τα προεκλογικά φουσκωμένα πορτοφόλια τους, με το λουδοβίκειο, γεμάτο σιγουριά ύφος τους. Λίγο παρακάτω, όμως, μπορείς να δεις και αυτούς που πιθανόν ανήκουν στους άλλους. Σε αυτούς που ενώ ξέρουν πως την επομένη των εκλογών δεν θα είναι πρώτοι, κατεβαίνουν. Σε αυτούς που είναι σίγουρα «φτωχότεροι» από τους συνυποψη-φίους τους, σε αυτούς που δεν «τους παίρνει» τις περισσότερες φορές να έχουν έπαρση στο βλέμμα.

Ξεχωρίζω τυχαία τρεις, μέσα στο πλήθος των φαβορί και των outsiders. Τους καταλαβαίνω από τις λιγότερες αφίσες τους, τα συνθήματά τους. Πρώτος ο Πάνος Κουτσιανάς, υποψήφιος δήμαρ-χος στο Ιλιον με το «Αριστερό Σχήμα Ιλίου», κλα-σικός αριστερός, πυρ και μανία με το μνημόνιο. Μετά η Ντίνα Φίτζου, υποψήφια δήμαρχος Πε-τρούπολης, με σύνθημα το φεμινίζον «Μαζί μπρο-στά με γυναίκα δήμαρχο» και τρίτος ο εκ βορείων προερχόμενος, Νίκος Τόλιος, υποψήφιος με το συνδυασμό «Μελίσσια-Πεντέλη» Μαζί. Τους ρω-τάω ωμά, μα αφού δεν θα βγείτε, γιατί βάζετε;

«Ποτέ μην λες ποτέ», απαντά ο κ. Κουτσιανάς. «Εμείς κατεβαίνουμε για την αλλαγή και όχι τη συ-νεχή εναλλαγή στην εξουσία. Τώρα, πρακτικά νίκη για εμάς σημαίνει ένα καλό ποσοστό που θα χρη-σιμοποιήσουμε ως εργαλείο αλλαγής», καταλήγει. Η γυναίκα της παρέας, από την άλλη, φαίνεται πιο αισιόδοξη. «Ποιος σου είπε πως δεν θα βγούμε;»,

αναρωτιέται μαζί με κάποιους συνεργάτες της. Μι-λάμε στο εκλογικό της περίπτερο απέναντι από αυτά των φαβορί του δήμου. Κοιτάζει τον κόσμο που είναι μαζεμένος δίπλα της και μου τονίζει ότι «διεκδικούμε τη νίκη που είναι η αλλαγή της πραγ-ματικότητας τριγύρω μας, την παρέμβασή μας, την ύπαρξή μας εκεί που ζούμε». Ο κ. Τόλιος, από την άλλη, μοιάζει πιο μετριοπαθής. «Σημασία έχει το αποτέλεσμα, αλλά και η αξιοπρεπής συμμετοχή. Νίκη είναι για μένα η εμπιστοσύνη του σκεπτόμε-νου συμπολίτη».

Το έχω πιάσει το νόημα. Οι άνθρωποι είναι ιδεολόγοι, ονειροπόλοι ίσως, μάλλον και λίγο ρο-μαντικοί, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, ή έτσι τουλάχιστον θέλουν να δείχνουν. Οι εκλογές, όμως, θέλουν και άλλα πράγματα. Λεφτάκια που θα έλεγε ένας παλιόφιλος. Τι γίνεται με αυτά, τους ρωτώ, και πόση διαφορά έχετε με τους μεγάλους αντιπάλους σας; «Να σου κόψω ένα κουπόνι, μιας και είσαι εδώ;», μου προτείνει ο κ. Κουτσιανάς. Ψιλοπαγώνω, το βλέπει, χαμογελά και συνεχί-ζει. «Εμείς δεν ανήκουμε σε φατρίες ούτε μας ‘τα χώνουν’ μηχανισμοί, στηριζόμαστε στις δικές μας μικρές συνεισφορές, και δεν σου κάνω πλάκα για το κουπόνι», καταλήγει γελώντας πια. Ξεφυσώ ανα-κουφισμένος, πλάκα κάνει, δεν είναι εποχές, για να σου ζητούν λεφτά, σκέφτομαι. Στα ίδια μήκη κύμα-τος και οι άλλοι: «Τα οικονομικά μας είναι συλλο-γικά και όλα νόμιμα», εξηγεί με νόημα η κ. Ντίνα Φίτζου, ενώ ο κ. Τόλιος γελώντας τονίζει πως αυτή είναι η διαφορά του με τους συνυποψηφίους του. «Οι άλλοι λογοδοτούν στους σπόνσορες και τα κόμ-ματα, εμείς στους εαυτούς μας». Κατάλαβα κάποια πράγματα, η αλήθεια είναι. Για να το κάνεις αυτό, να κατέβεις στο στίβο της πολιτικής δηλαδή, πρέπει να έχεις ή καρδιά ή πλάτες ή όραμα ή ταλέντο ή ψώνιο ή όλα αυτά μαζί. Οι συνομιλητές μου, πά-ντως, και σαν outsiders φαίνεται πως το απολαμ-βάνουν. Ας είναι. Καλή τους επιτυχία.

28

Εξάρχεια, απόγευμα Κυριακής. Με συντροφιά ένα ζεστό καφέ, προσπαθούμε να σπάσουμε τον πάγο. Δύο νέα παιδιά, ο «Πάνος» και ο «Μανώλης», ευγενικά, αλλά και λίγο επιφυλακτικά με το γεγονός προφανώς ότι έχουν απέναντί τους ένα δημοσιογράφο, μου ξεδιπλώνουν το προφίλ τους, εκείνο που αναρωτιόμουν ποιο πραγματικά είναι, κάθε φορά που κοίταζα τη δουλειά τους στους τοίχους της πόλης.

Οι Political Zoo αποτελούνται από αρκετά άτομα ηλικίας 20 έως 30 ετών. Μερικοί από αυτούς εργάζονται, άλλοι είναι άνεργοι, άεργοι ή στο στρατό. Ο Μα-νώλης έχει τελειώσει μια σχολή, αλλά όπως αναφέρει ο ίδιος «δεν έχει σημασία ποια», και τώρα κάνει μεταπτυχιακό, ενώ ο Πάνος έχει ολοκληρώσει σπουδές και στρατό και «είναι λίγο στο ψάξιμο». Οπως σχολιάζει ο Μανώλης: «δεν έχει τελικά σημασία τι κάνουμε εμείς. Νομίζω ότι αυτά που λέμε είναι λίγο προσω-ποκεντρικά, και δεν βλέπω το λόγο να ενδιαφέρουν κάποιον». Εξηγώ ότι ως θεατής του έργου τους θα ήθελα να δω το προφίλ του δημιουργού, μιας και για ιδεολογικούς λόγους δεν επιθυμούν να φωτογραφηθούν.

Η ιδέα για τη δημιουργία της ομάδας ξεκίνησε το 2007 «περισσότερο σαν πλάκα», σημειώνει ο Μανώλης. Το πρώτο τους σύνθημα ήταν «Αστυνομία πα-ντού, δικαιοσύνη πουθενά», αλλά δεν θυμούνται ακριβώς πώς προέκυψε, ίσως από κάποιο σύνθημα σε τοίχο. Αρχισαν κατευθείαν με στένσιλ, επειδή, όπως εξηγούν, χαμογελώντας, δεν «πιάνει το χέρι τους». Δουλεύουν στο Illustrator και το Photoshop, κάνοντας ένα κολάζ εικόνων δικών τους και από το ίντερνετ, και στη συνέχεια τα κόβουν, όπως εξηγεί για την τεχνική τους ο Πάνος.

Το όνομα Political Zoo προέκυψε, επειδή τα πρώτα άτομα της ομάδας έτυχε να έχουν υποκοριστικά ζώων από το σχολείο. «Μετά σκεφτήκαμε το ‘πολιτικός ζωολογικός κήπος’ και μας άρεσε. Ως άτομα έχουμε πολιτικά ‘πιστεύω’ που αν και ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, δεν είναι ταυτόσημα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα και η ομάδα να μην έχει μια συγκεκριμένη πολιτική άπο-ψη». Ο Μανώλης προσθέτει ότι το όνομα «βγάζει» λίγο και την εποχή στην Ελλά-δα, ενώ τονίζει ότι εκείνος δεν ανήκει στο χώρο της αριστεράς.

Στην ερώτησή μου αν κρατάνε τα στένσιλ, αφού τα χρησιμοποιήσουν, ο Μανώλης απαντάει ότι εξαρτάται από το υλικό. «Κάποια που έγιναν σε πολύ λε-πτό χαρτί ακουαρέλας -επειδή είναι πολύ εύκολο στο κόψιμο- μετά από μερικές χρήσεις καταστρέφονται. Τα χοντρά χαρτόνια είναι πιο σταθερά, αλλά κόβονται πιο δύσκολα. Αναφορικά με την επιλογή του σημείου, ο Πάνος εξηγεί τις προ-ϋποθέσεις: «Να είναι κάπως πολυσύχναστο και αν γίνεται ασφαλές. Θα ήταν ωραίο να βάψουμε στο Σύνταγμα, για παράδειγμα, αλλά…». «Και στο κτίριο της Βουλής θα ήταν ωραίο», χαμογελάει πάλι ο Μανώλης. «Στα Εξάρχεια είναι μια καλή περίπτωση, αλλά από την άλλη δεν θέλουμε -όσο μπορούμε- να ‘πατή-σουμε’ άλλα γκράφιτι και πολιτικές αφίσες. Τουλάχιστον, αυτά που είναι ωραία. Επίσης, είναι απαραίτητο ο τοίχος να είναι λείος…», με κατατοπίζει ο Πάνος και συνεχίζει: «Τώρα είδα έναν τοίχο στον Κεραμεικό, βαμμένο σε διάφορα μέρη, και ρώτησα ένα γείτονα αν μπορούμε να βάψουμε και εμείς. Μου απάντησε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα εγκαταλελειμ-μένο κτίριο. Πολύ πιθανόν να βάψουμε εκεί…».

Τους φαντάζομαι να βάφουν νύχτα και τον ρωτάω αν αληθεύει. Απαντά πως εξαρτάται από τον τοίχο και την περιοχή, ενώ ο Μανώλης επισημαίνει πως, για παράδειγμα, στα Εξάρχεια, μάλλον δεν θα υπήρχε πρόβλημα ακόμα και το με-σημέρι, ενώ σε κάποιο άλλο πολυσύχναστο σημείο θα ήταν καλύτερα το βράδυ. Αν είναι, όμως, στο Πανεπιστήμιο, το κάνεις και την ημέρα». Για να βαφτεί ένας τοίχος με μικρό στένσιλ, αρκούν μερικά λεπτά, και περισσότερο για τα μεγαλύτε-ρα. «Το σβήσιμο, πάντως, που συναντήσαμε κυρίως στον Χριστό-φαντάρο, παίρ-

Δύο μέλη της ομάδας γκράφιτι, των Political Zoo, που αφήνει το εμπνευσμένο αποτύπωμά της στους αθηναϊκούς τοίχους, μας μίλησαν για τα διάσημα -πλέον- στένσιλ τους, την ιδεολογία, την τεχνική και τα οράματά τους.

lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiicccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaallllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll lilititiccccccccccccccccccccccccccaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaallllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllcacal πππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππππωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάά πωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάπωμωμά

αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααανννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννν γγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα αναν γιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααια λλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοογγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, λογίία,,,,,,,,,,,,,,,α,

29

νει τον ίδιο -ελάχιστο- χρόνο ανεξαρτήτως μεγέθους!», συμπληρώνουν γελώ-ντας. Μερικές φορές βάφουν και εκτός κέντρου, αλλά τα αυτοκόλλητά τους έχουν «ταξιδέψει» ακόμα και στο εξωτερικό. Τα θεωρούν πιο διαδραστικά και πλέον αφήνουν μερικά σε ορισμένα σημεία, ακόμη και σε κάποιο συρτάρι σε μία σχο-λή. Λένε ότι η διαδραστικότητα έχει και την, επίσης, πολύ ευχάριστη πλευρά του σκισίματος.

Τα σλόγκαν που συνοδεύουν την εικόνα πώς βγαίνουν; Μετά από συζήτηση ή κάποιος ρίχνει μία ιδέα; Σύμφωνα με τον Πάνο, και με τους δύο τρόπους. «Το πιο πιθανό είναι κάποιος να έχει μια βασική ιδέα που θα συζητηθεί, μέχρι τελικά κάποιος να κάνει τη διόρθωση που χρειάζεται. Πάντα, όμως, το τελικό σλόγκαν θα πρέπει να τύχει θετικής αποδοχής από όλους». Μέχρι σήμερα έχουν φτιάξει περίπου 30 στένσιλ, ενώ φέτος μόνο 6-7, με μια αισθητική εξέλιξη από τα πρώ-τα μέχρι τα πιο πρόσφατα.

Ως προς την επιφυλακτικότητά τους με τις συνεντεύξεις, μου εξηγούν πως αυτό που κάνουν δεν είναι αυτοσκοπός. «Δεν θα μου άρεσε, ας πούμε, να δω τον εαυτό μου κάπου, περιτριγυρισμένο από διαφημίσεις», τονίζει ο Μανώλης. «Συμφωνώ, όμως, ότι μία συνέντευξη μπορεί να είναι κάποια δίοδος, για να πούμε μερικά πράγματα». Στην ιδέα να εκθέσουν κάπου τα έργα τους, απαντούν σχεδόν ταυτόχρονα. «Δεν καταλαβαίνουμε γιατί να εκτεθούν κάπου. Πιστεύουμε ότι η κατάλληλη έκθεση είναι ο δρόμος, και θεατής ο κάθε περαστικός. Ετσι, τα βλέπει περισσότερος κόσμος».

Ρωτάω τι πιστεύουν για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία λογική, εκτός αν το ‘έχω μια θεία στην εφορία, ένα θείο στο δημοτικό συμβούλιο και ο αδελφός μου είναι μπάτσος’ αποτελεί πολιτικό σύστη-μα», σοβαρεύει ο Πάνος. «Αντιθέτως στη Μ. Βρετανία, για παράδειγμα, που είναι ίσως η πιο καπιταλιστικά φιλελεύθερη χώρα στην ΕΕ, το σύστημα, με τα όσα θε-τικά και τα τόσα αρνητικά που κουβαλάει, τουλάχιστον λειτουργεί. Προσωπικά, δεν νιώθω ότι έχουμε δημοκρατία στη χώρα μας. Η αριστερά ζητάει κάτι καλύτε-ρο. Αντί, όμως, να προτάσσεται η επίτευξη κοινωνικών στόχων από μία ‘μεγάλη’ αριστερά, το κάθε κόμμα κοιτάει πώς θα περιχαρακώσει τους ψηφοφόρους του. Δεν νομίζω ότι θα προλάβουμε να ζήσουμε μια αταξική κοινωνία».

Ο Μανώλης πιστεύει ότι στην Ελλάδα η «ταφόπλακα» του πολιτικού συστή-ματος μπήκε το Δεκέμβριο του 2008 με τη δολοφονία του Αλέξη. «Φαίνεται ότι η νεολαία τουλάχιστον το απέρριψε. Ο Δεκέμβρης άφησε μια παρακαταθήκη για το θάνατο του πολιτικού σκηνικού. Αυτό που βλέπω, όμως, σήμερα είναι ότι σιγά-σιγά οδηγούμαστε προς έναν κοινωνικό κανιβαλισμό. Θα φτάσουμε να είμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον. Ενα μήνυμα, λοιπόν, είναι ότι πρέπει να αντισταθούμε σε αυτό».

Ενας ιδεολογικός κοινός παρονομαστής των Political Zoo είναι η πεποί-θησή τους πως το υπάρχον σύστημα δεν είναι βιώσιμο, πως είναι προβλημα-τικό, και ότι η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς. «Παιδιά, τι πιστεύετε για το ρόλο της αστυνομίας;». «Κοίτα, έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα, δυστυχώς, δεν μπορεί να καταργηθεί η αστυνομία», πιστεύει ο Πάνος. «Είναι μια αντίθεση του καπιταλισμού. Οσο υπάρχει σύστημα, θα υπάρχει και αστυνομία». «Ωστό-σο, τουλάχιστον προσωπικά, στην κοινωνία που ονειρεύομαι οι νέοι άνθρωποι θα διαβάζουν για το θεσμό αυτό (της αστυνομίας) και θα γελάνε, ενώ εμείς θα δακρύζουμε λιγάκι χαμογελώντας. Στην πράξη, πάντως, σήμερα όταν είσαι στο δρόμο, καταλαβαίνεις πως μόνον η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων θα σε σώσει από κάτι άσχημο, παρά οι χιλιάδες μπάτσοι που υπάρ-χουν παντού».

30

Η ιστορία του logo31 είναι πια λίγο-πολύ γνω-στή. Οχι; Με δύο λόγια, η ΟΝΝΕΔ επιθυμεί να αλλάξει το λογότυπό της μέσω ψηφιακών αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Προσκαλεί κάθε ενδιαφερόμενο να καταθέσει τη δική του γραφιστική πρόταση, και στη συνέχεια (από τις 11 έως τις 30 του περασμένου Οκτώβρη) οργα-νώνει στο internet ανοιχτή ψηφοφορία. Δικαίω-μα ψήφου έχει οποιοσδήποτε μπει στον κόπο να ανοίξει λογαριασμό (account) στην ιστοσελίδα της κομματικής νεολαίας. Την Τρίτη 12 Οκτωβρί-ου στο Twitter «πέφτει σύρμα» του στιλ: «ψηφί-ζουμε όλοι το λογότυπο με τον κωδικό αριθμό 31, που μας φαίνεται πέραν του δέοντος cult, για να δούμε τι θα γίνει». Το logo31 μέχρι εκείνη τη στιγμή συγκεντρώνει 21 ψήφους. Οι ημέρες που ακολουθούν δίνουν στο λογότυπο πάνω από 200 χτυπήματα και το οδηγούν στην κορυφή της λίστας. Το Σάββατο 16 Οκτωβρίου το logo31 αποσύρεται από τη διαδικασία. Η ONNEΔ, που προφανώς έχει μυριστεί τη «συνωμοσία», δηλώ-νει ότι κατεβάζοντάς το, εκπλήρωσε το αίτημα της σχεδιάστριας.

Μετά τη λογοκρισία του, το logo31 ακολού-θησε με ακρίβεια το φαινόμενο Στρέιζαντ. Σύμ-φωνα με την Wikipedia, «το φαινόμενο Στρέιζαντ αποτελεί ένα (κυρίως διαδικτυακό) φαινόμενο, στο πλαίσιο του οποίου η απόπειρα λογοκρισί-ας κάποιας πληροφορίας έχει ως αποτέλεσμα η εν λόγω πληροφορία να αποκτήσει τεράστια δη-μοσιότητα. Δημοσιότητα που πιθανότατα δεν θα

απολάμβανε, αν δεν λογοκρινόταν. Το φαινόμενο πήρε το όνομά του από την ηθοποιό Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και την προσπά-θειά της να ‘θάψει’ φωτογραφίες που τραβήχτη-καν στο σπίτι της». Ετσι, το Twitter γέμισε με σχό-λια που έφεραν την ετικέτα (hashtag) #logo31, ενώ στο ηλεκτρονικό χάος του διαδικτύου προ-στέθηκε η ιστοσελίδα logo31.com. Χαζεύοντας την ιστοσελίδα, διαπιστώνω πως η ιστορία αυτή φαίνεται να αποτελεί το έναυσμα για κάτι εξαι-ρετικά ενδιαφέρον. Στο about διαβάζω ότι «το logo31 δεν είναι ένα λογότυπο. Είναι η απόδει-ξη πως οι ψηφιακές κοινωνίες μπορούν να με-ταβάλουν αναλογικές αποφάσεις. Είναι, επίσης, ένας χώρος δημιουργίας. Ζωγράφισε έναν κύ-

ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

logo

31 (a

scii)

+by

@he

llopa

nos

logo

31 b

y @

eog

r

murplelogo31 by @m

urplejane

31

κλο. Γράψε μέσα του logo31 με όποια γραμματοσειρά και σε όποιο χρώμα θέλεις και στείλτο σε μας για δημοσίευση». Ακο-λουθούν γύρω στα 200 γραφι-στικά σχέδια που χρησιμοποι-ούν τη φράση logo31, αλλά και ένα κείμενο (κάτι σαν μανιφέ-στο) με τίτλο “The weird case of logo31”. Σε αυτό υπάρχει μία φράση που με ιντριγκάρει: «Απέ-ναντι σε αυτό που κάποιοι παραδο-σιακά ονομάζουν πολιτική, γεννιέται μια ουσιαστικά πολιτική πρωτοβου-λία». Η όρεξη για πολιτικό μπλα-μπλα τέτοιου τύπου με κάνει να αναζητήσω και τελικά να συναντήσω τους ανθρώπους πίσω από την ιστοσελίδα. Επιθυμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.

Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Τι σημαί-νει ουσιαστικά πολιτική πρωτοβουλία; Τα παι-διά εξηγούνται: «Από τη μία, υπάρχει ένα πολι-τικό σύμβολο, όπως το λογότυπο μιας κομματι-κής οργάνωσης, το οποίο αποτελεί αφορμή για μια δημιουργική διαδικασία εντελώς περιχαρα-κωμένη. Από την άλλη, υπάρχει η δική μας τε-λείως αντίθετη πρόταση. Μία πρόταση ελευθερι-ακού χαρακτήρα. Ενα εντελώς απολίτικο σύμβο-λο, ένα σύμβολο κενό περιεχομένου, καλεί αν-θρώπους σε μία διαδικασία δημιουργική, συμμε-τοχική, αυθόρμητη, με κέφι, με πρωτοτυπία, με χιούμορ και με άποψη. Μία διαδικασία που μας λείπει και που για εμάς είναι ξεκάθαρα πολιτική». Και συνεχίζουν, περιγράφοντας περισσότερο το πρότζεκτ: «Η φράση logo31, αν της αφαιρέσεις το φορτίο της ιστορίας με την ΟΝΝΕΔ, είναι ως

σύμβολο ένα τίποτα. Η ιστοσελίδα, λοιπόν, καλεί τους ανθρώπους να βασιστούν πάνω σε ένα μη σύμβολο και να δημιουργήσουν, περνώντας ένα μήνυμα. Πρόκειται ουσιαστικά για την υπενθύμι-ση πως το έναυσμα για δημιουργικότητα μπορεί να δοθεί από κάτι πολύ απλό».

Βλέπω τον ενθουσιασμό στα μάτια τους και επιχειρώ να τον μοιραστώ. Γουστάρατε με την τόσο μεγάλη ανταπόκριση, έτσι δεν είναι; «Γου-στάραμε τρελά και η αλήθεια είναι πως δεν το περιμέναμε. Νομίζουμε πως στην ελληνική ιντερ-νετική κοινότητα αυτό το πράγμα δεν έχει προη-γούμενο. Υπάρχει μόνο ο χαμός που έγινε με το βιντεάκι ‘Το κρασάκι του Τσου’, το οποίο όμως δεν ξέφευγε από το σκέτο χιούμορ. Επίσης, ευ-

χαριστηθήκαμε το γε-γονός ότι οι διαφη-μιστές έτριψαν τα μά-τια τους με τη συμμε-τοχή. Αισθανθήκαμε πως βγάλαμε λίγο τη γλώσσα στο χώρο του μάρκετινγκ. Του δώ-

σαμε ίσως να καταλά-βει πως η επιτυχία δεν

είναι αποκλειστικότητα των εμπορικών λογοτύ-

πων».Στον ίδιο ενθουσιασμό

τους βασίζομαι, για να τους «προβοκάρω». Τους ρωτάω αν

πιστεύουν πως συμμετείχαν σε μία μορφή ψηφιακής επανάστασης και αν

έχουν μελλοντικά σχέδια. «Φυσικά και δεν κάναμε επανάσταση. Ούτε την Αμερική ανακα-

λύψαμε. Πρωτίστως και πάνω από όλα κάναμε πλάκα και γνωρίσαμε καινούργιους ανθρώπους. Οσο για τους στόχους, όχι, δεν βάζουμε. Πιστεύ-ουμε πως αν το κάνουμε, ουσιαστικά θα προ-δώσουμε ό,τι συνέβη. Το όλο πράγμα δεν θα εί-ναι πια ελεύθερο. Θα εγκλωβιστεί. Οκ, κολλήσα-με κάποια αυτοκόλλητα στην Αθήνα, έχουμε στο μυαλό μας και δύο-τρεις κινήσεις ακόμη, αλλά κάπου εκεί θα κλείσει ο κύκλος». Αυτός που μέσα του θα γράφει #logo31…

INFO

-

logo31_kat_mckork. by @kat_mckork

logo

31_k

at_m

ckor

k. b

y @ka

t_mckork

logo

31 (m

aste

r)+

by p

roje

ct_l

ogo3

1

32

Σκοτεινό σοκάκι, jazz

να ακούγεται από κάποιο

κοντινό μπαρ. Σκουπίδια,

φτώχεια, ανέχεια παντού. Κάποιος

απροσδιόριστος φόβος.

Αστυνομία σε κάθε γωνία. Σφίγγεις το

παλτό σου. Σαν αστυνομική

νουβέλα. Οχι, δεν είσαι στη

Νέα Υόρκη. Αυτή είναι η

Αθήνα.

33

Κάποτε υπήρχε μια αναπτυσσόμε-νη πόλη της πλουσιότερης χώρας των Βαλκανίων. Κανένας δεν ήταν Αθηναί-ος, αλλά όλοι γρήγορα γίνονταν. Χω-ρίς πολλά προβλήματα. Ενσωμάτωση. Τώρα άνθρωποι από κάθε φυλή -κίτρι-νη, μαύρη και λευκή- στοιβάζονται πρό-χειρα στις διάφορες γειτονιές. Σε συν-θήκες κάτω από το όριο της φτώχειας. Η κρίση κάνει την εμφάνισή της. Αποξέ-νωση. Διάχυτος φόβος και βία. Αναμε-νόμενα αποτελέσματα: δολοφονίες.

Η Αθήνα είναι και επίσημα μία μη-τρόπολη. Και οι καλύτεροι αφηγητές μιας τέτοιας πόλης είναι οι συγγραφείς των αστυνομικών. Ας πάρουμε, για πα-ράδειγμα, το μυθιστόρημα Κόκκινος Θε-ρισμός (1929) του «πατριάρχη» του εί-δους, Ντάσελ Χάμετ. Ενας ντετέκτιβ πρα-κτορείου εξιχνίασης εγκλημάτων βρίσκε-ται να δουλεύει ξένος σε μία ξένη πόλη. Οι ντόπιοι την φωνάζουν Poisonville (πόλη-φαρμάκι). Κάτι σαν ελεγκτής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Είναι έξω από το χορό, αλλά έρχεται να χορέ-ψει. Βρίσκει διαπλεκόμενα συμφέροντα πέρα από κάθε φαντασία.

Φατρίες που βάζουν τα προσωπι-κά τους πάθη πάνω από το συμφέρον της πόλης. Ανθρώπους υπεράνω υπο-ψίας μπλεγμένους σε μυστικές συνεννο-ήσεις. Βρίσκει την αστυνομία στο κόλ-πο. Βρίσκει τις Αρχές στο κόλπο. Βρί-σκει επιχειρηματίες να πλουτίζουν από το γεγονός ότι τοπικές «μαφίες» κάνουν κουμάντο σε κάθε επίπεδο. Και όλοι αυ-τοί σφάζονται πάνω από το κουφάρι της τσακισμένης πολιτείας για ένα κομμά-τι από το κρέας της. Ενας πραγματικός κόκκινος θερισμός. Με θύματα σε κάθε επίπεδο διαπλοκής. Με το πιο κακότυχο από όλα να είναι οι κάτοικοί της. Παρα-κολουθούν ανήμποροι το μακελειό. Και δέχονται τις παράπλευρες απώλειες. Φα-ντάζομαι, κάτι σας θυμίζει.

Φέτος με ένα απλό κλικ χάθηκαν κεκτημένα οικονομικά δικαιώματα δε-καετιών. Και τσακίστηκαν όνειρα. Μέσα σε μία κοινωνία που βιώνει τους τρό-μους μιας μητρόπολης, λογικό δεν είναι να ανθίσει το αστυνομικό μυθιστόρημα; Αυτό που σκιαγραφεί τον υπερηχητικό σκληρό κόσμο μας.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε επι-τέλους να παραγκωνίζεται η ηλίθια τα-μπέλα της «παραλογοτεχνίας» για όσα βιβλία περιέχουν εξιχνίαση εγκλημά-των. Ομως, ακόμη σε σχέση με γείτονες χώρες, όπως η Ιταλία, είμαστε κάπως πίσω. Εκεί υπάρχουν φεστιβάλ, συνέ-δρια, η αστυνομική λογοτεχνία έχει στα-θερή παρουσία και προβολή.

Πριν από κάποιους μήνες μία ανή-συχη λέσχη έκανε την εμφάνισή της στην πόλη μας. Συγγραφείς του είδους ένωσαν τις δυνάμεις και το μεράκι τους. Δημιούργησαν την Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (Ε.Λ.Σ.Α.Λ.). Και έχουν κάνει αίσθηση με την κινητικότητά τους. Δείτε και μό-νοι σας: crimefictionclubgr.wordpress.com. Πήραμε τηλέφωνο τον γνωστό συγγραφέα και μέλος της, Δημήτρη Μαμαλούκα. Και όχι, η γραμμή δεν είχε «χιόνια», όπως στις ταινίες νουάρ. Μας είπε: «Κοινώς, συμφωνούμε στην Ε.Λ.Σ.Α.Λ., δεν χρειάζεται καν να απο-λογηθούμε για το θέμα της παραλογοτε-χνίας». Και συνέχισε: «Τα μυθιστορήμα-τά μας είναι θωρακισμένα από όλες τις απόψεις. Από την κοινωνική, από την πολιτική…».

Πράγματι, η ελληνική αστυνομι-κή λογοτεχνία όχι απλά έχει ποιότητα, αλλά βοηθάει το σύνολο των ελληνικών γραμμάτων να πάει μπροστά. Σκεφτείτε την τρανταχτή περίπτωση του διεθνώς αναγνωρισμένου Πέτρου Μάρκαρη. Εί-ναι μια λογοτεχνία του καιρού μας. Και αν αναρωτιέστε το γιατί, διαβάστε τα πα-ρακάτω λόγια του Μαμαλούκα: «Αύξη-ση εγκληματικότητας, η Αθήνα που με-γαλώνει, η κρίση, η πείνα, η διαφθορά. Ολα αυτά είναι υλικό για το αστυνομικό μυθιστόρημα».

Η Ε.Λ.Σ.Α.Λ. που αποτελεί το πρώ-το οργανωμένο βήμα της ελληνικής αστυνομικής λογοτε-χνίας έχει να κά-νει πολλά. Μία μεγάλη παρου-σίαση στο Πνευ-ματικό Κέντρο Αθηνών το Δε-κέμβρη, το blog τους που θέλουν να γίνει site, μία συλλογή διηγημάτων αποκλειστι-κά με έργα μελών της. Εχετε τα μά-τια και τα αυτιά σας ανοιχτά τους προ-σεχείς μήνες για τα επόμενα «χτυπήμα-τά» τους. Τον ρωτήσαμε: σκληρή λογοτε-χνία σε σκληρούς καιρούς; Γέλασε. «Σε

μένα ταιριάζει, σε άλλους μπορεί όχι», απάντησε.

Από τα προαναφερθέντα δεν προ-κύπτει ότι οι παλιοί καιροί ήταν και κα-λοί καιροί. Σκεφτείτε το διογκωμένο πα-ρακράτος παλιότερα. Αυτό που ξεμπρο-στιάζει ο Σκαμπαρδώνης στο μυθιστό-ρημά του «Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου». Απλά, τα ζητήματα ήταν άλλα. Σήμερα οι κατοικούντες την πρωτεύου-σα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα μη-τροπολιτικά μας προβλήματα. Οπως κά-ποτε το Λονδίνο αντιμετώπισε για πρώ-τη φορά το πρόβλημα ενός serial killer -του γνωστού και ως «Τζακ ο Αντερο-βγάλτης».

Ενα πρόβλημα που εμφανίζεται συ-νήθως σε πόλεις-γίγαντες με υπερδιο-γκωμένα και αχαλίνωτα ΜΜΕ. Φυσικά, το έγκλημα μάς φαίνεται κάτι μακρινό. Οπως μακρινή μάς φαίνεται και η πα-ρέκκλιση από τον κοινωνικό κανόνα. Ομως, η τέχνη, όπως και η επιστήμη, συχνά εξετάζει το ειδικό, για να μιλήσει για κάτι γενικό. Ετσι, και η αστυνομική λογοτεχνία εξετάζει πραγματικούς φό-νους, για να μιλήσει για όλες εκείνες τις αναίμακτες μικρές δολοφονίες που όλοι διαπράττουμε καθημερινά.

Οι λογοτέχνες που ασχολούνται με το είδος δεν είναι σκληροτράχηλοι αι-μοδιψείς παρατηρητές εγκλημάτων. Αρ-κούν τα παρακάτω λόγια του πιο σκλη-ρού του είδους, του Τζέιμς Ελρόι, για να το δείξουν: «Ημουν πάντα φοβισμένος. Δεν ήμουν ποτέ σκληρό καρύδι. Οποια τρέλα έκανα, την έκανα με μία αυτολύπη-ση γεμάτη από ναρκωτικά, αλκοόλ και ένα μεγάλο φορτίο φόβου». Φόβος. Ενα συναίσθημα που δυστυχώς γίνεται όλο και πιο συχνό μέσα μας. Η αστυνομική λογοτεχνία σκιαγραφεί το φόβο και την απόκλιση από τον κανόνα. Περιγράφει το μητροπολιτικό μας τρόμο. Με όποια χρώματα διαλέξει ο εκάστοτε «αστυνομι-κός» συγγραφέας.

Macmillan Publishers

--

-

34

Από τις πρώτες βόλτες που έκανα ως πιτσιρίκα στα δισκάδικα, θυμάμαι έντονα δύο εξώφυλλα άλμπουμ. Το ένα είναι το “Angel Dust” των Faith No More -ξέρετε, το μπλε με τον ερωδιό- και το άλλο είναι το “Pampered Material” των Pavlov’s Dog -ξέρετε, το ασπρόμαυρο με το σκυλί. Πα-ρόλο που ενδεχομένως η ζωοφιλία μου ήταν αυτή που με έκανε να προσέξω τα συγκεκριμένα άλμπουμ, πιστεύω πως είχα και κάποια ασυνεί-δητη αίσθηση ότι επρόκειτο για πολύ σημαντι-κούς δίσκους -κάτι που είναι αλήθεια και για τις δύο περιπτώσεις. Και αν εξιχνίασα το μυστήριο του «Απιστου Ερωδιού» σύντομα, το «Σκυλί του Παβλώφ» παρέμενε ένα μυστήριο, διαιωνίζο-ντας το μύθο που ήθελε τον Ντέιβιντ Σέρκαμπ νεκρό από εισπνοή ηλίου. Σύντομα, ανακάλυψα ότι όχι μόνο δεν είχε πεθάνει μετά τη διάλυση της μπάντας, αλλά ζούσε και βασίλευε στο Σι-άτλ. «Επαιζα με τον Ιαν Μάθιους των Fairport Convention στους Hi-Fi. Κάναμε ηχογραφήσεις και live, ήταν ωραία εποχή». Ολα αυτά πριν ο σκύλος υποστεί ευθανασία στα τέλη της δεκαετί-ας του ’70. Ο κ. Σέρκαμπ μου επιβεβαιώνει πως αυτό που συνέβη με τους Pavlov’s Dog ήταν ό,τι συμβαίνει με τις περισσότερες μπάντες: «Ξεκινή-σαμε νέοι και γεμάτοι ενθουσιασμό, έτοιμοι να κατακτήσουμε το μουσικό στερέωμα. Σύντομα, όμως, τα πράγματα έγιναν άνω-κάτω, ήμασταν πιεσμένοι, είχαμε πολύ θυμό μέσα μας, ζηλεύ-αμε. Εκείνη την εποχή έγραψα, πάντως, πολύ ωραία τραγούδια. Τώρα πια είμαστε πιο θετικοί και χαλαροί». Αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα για ποιον μιλάμε, ο Σέρκαμπ είναι ο τραγουδιστής που με οριακά θηλυκή φωνή τραγουδάει το σπαρακτικό “Julia”, τη μεγαλύτερη επιτυχία που έκανε ποτέ το γκρουπ. Ο μυστήριος σκύλος μπορεί να επανήλθε στη ζωή τη δεκαετία του ’90, για να ανακαλύψει ότι τα πάντα μπορεί να είχαν αλλάξει, ένα πράγμα, όμως, παρέμενε σταθερό: η αγάπη των Ελλήνων για τους Pavlov’s Dog. Τι είναι, όμως, αυτό που συνδέει μία μπάντα από το Μιζούρι με το ελλη-νικό κοινό; Ο ίδιος ο Σέρκαμπ έχει τη δική του εξήγηση: «Οι Ελληνες ακούνε χρόνια τα τραγού-

δια μου», λέει και εξηγεί το γιατί: «Νομίζω ότι εί-στε πολύ συναισθηματικός λαός, όπως ακριβώς και η μουσική μου. Αυτό είναι το στοιχείο που μας ενώνει». Οταν του λέω πως τον τελευταίο καιρό είμαστε απλώς ένας λαός σε κρίση, με κα-θησυχάζει: «Είμαι σίγουρος ότι οι Ελληνες θα καταφέρουν να περάσουν αυτή την κρίση. Είστε λαός με μεγάλη ιστορία, είστε αυτοί που εφηύ-ραν τη δημοκρατία. Θα είστε μια χαρά». Ο ίδιος φαίνεται να πέρασε την κρίση στις ΗΠΑ χωρίς απώλειες: «Η κρίση δεν μας επηρέασε ούτε ως μπάντα ούτε σε προσωπικό επίπεδο. Είμαι πα-ντρεμένος, έχω μία κόρη που πηγαίνει Πανε-πιστήμιο και έχω ένα σκύλο και πουλιά. Τίπο-τα δεν άλλαξε λόγω της κρίσης». Εμείς απλώς ελπίζουμε να συμβεί το ίδιο και στη χώρα μας, από την οποία ο Ντέιβιντ Σέρκαμπ και η παρέα του έχουν έντονες αναμνήσεις. «Εχουμε περάσει εκπληκτικά στην Ελλάδα. Οταν πρωτοήρθαμε το 2007 για μία συναυλία, πάθαμε πλάκα από το πόσοι άνθρωποι ήρθαν να μας δουν. Ηταν υπέροχο συναίσθημα. Είμαστε πολύ καλοί στα live -γι’ αυτό και θα κυκλοφορήσουμε ένα live άλμπουμ, με τίτλο ‘Unleashed and Live’». Πέρα, όμως, από αυτή τη live κυκλοφορία, υπάρχει και το ολοκαίνουργιο στούντιο άλμπουμ τους, το “Echo & Boo”. «Αυτό που ξέρω να κάνω είναι να γράφω τραγούδια. Η στιγμή ήταν η σωστή για ένα καινούργιο άλμπουμ, έτσι απλώς προέκυψε φυσικά. Νομίζω ότι το ‘Echo&Boo’ υποδηλώνει μια επιστροφή στις ρίζες μου, αλλά ταυτόχρονα

φανερώνει και την εξέλιξή μου ως τραγουδο-ποιού. Είμαι πανευτυχής με αυτό το άλμπουμ και ελπίζω να αρέσει στον κόσμο». Μπορεί ο Ντέιβιντ Σέρκαμπ να είναι αισιόδοξος για το νέο του άλμπουμ, δεν φαίνεται όμως και τόσο αισιόδοξος για το μέλλον του ροκ. Τονίζει χα-ρακτηριστικά πως: «Δεν ξέρω τι θα απογίνει το ροκ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν υπάρ-χει πια ροκ μουσική στο MTV». Σίγουρα, τα πράγματα αλλάζουν με το πέρασμα του χρό-νου. Μια τέτοια αλλαγή ήταν και ο θάνατος του Ρίτσαρντ Νάντλερ βιολιστή της μπάντας. «Ο θάνατος είναι φυσική συνέχεια ενός κύκλου. Ολοι πρέπει να τον περιμένουμε. Η απώλεια του Ρίτσαρντ είναι σημαντική. Μαζί πεινάσα-με. Ημασταν νέοι και δεν μας ένοιαζε, ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Αλλά δεν χάνω τη δη-μιουργικότητά μου ποτέ. Μόνο η ανάγκη μου να δίνω συναυλίες έρχεται και φεύγει. Πιθα-νόν, όμως, να παίζω μουσική για πολλά χρό-νια ακόμα. Μερικοί καλλιτέχνες έπαιζαν μέχρι τα 80 τους. Γιατί όχι και εγώ;». Συμφωνούμε και επαυξάνουμε.

INFO

Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Παβλώφ, χρησιμοποιώντας ένα σκύλο, έβαζε τις βάσεις για το συμπεριφορισμό. Το πείραμά του έγινε διάσημο. Πολύτιμο για την επιστήμη και πηγή έμπνευσης για ένα εξαιρετικό γκρουπ που έρχεται στην Ελλάδα στις 9 του μήνα. Επ’ ευκαιρίας, μιλήσαμε με τον θρυλικό τραγουδιστή Ντέιβιντ Σέρκαμπ των (επίσης θρυλικών) Pavlov’s Dog.

35

Είναι κλασικοί και μεταφέρουν πεισματικά τη μουσική της πατρί-δας τους εδώ και χρόνια. Στη σκηνή εμφανίζονται μόνο 11, αλλά τους συντροφεύει η ψυχή και η μουσική παιδεία μιας ολόκληρης γενιάς μουσικών. Και για την ακρίβεια, των καλύτερων μουσικών της Κούβας. Οι Buena Vista Social Club ήρθαν στο προσκήνιο το 1996 μετά την προσωπική ενασχόληση του κιθαρίστα, Ράι Κού-ντερ, και την εξαιρετική ταινία του Βιμ Βέντερς. Η ηχογράφηση των Buena Vista Social Club στα Egrem Studios έκανε παταγώδη επι-τυχία και η μουσική τους ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Οι Buena Vista Social Club μεγάλωναν διαρκώς σε δημοσιότητα με τη μου-σική τους και την ποιότητα των συμμετεχόντων. Ενα «κατόρθωμα» της κουβανέζικης μουσικής το οποίο προέβαλε παγκοσμίως την Κούβα, τους μουσικούς της και την αυθεντική πολιτιστική κλη-ρονομιά που την περιβάλλει. Αυτή την Πέμπτη 11 Νοεμβρίου θα βρεθούν στη σκηνή του Ελληνικού Κόσμου, για να μαγέψουν για ακόμα μία φορά το ελληνικό κοινό. N.M.

INFOBuena Vista Social Club

NOTEBOOK

36 NOTEBOOK

H αιώνια διαμάχη μεταξύ των δύο φύλων, η γυναικεία θέληση και το ανδρικό πείσμα είναι το θέμα της παράστασης Λοκαντιέρα, που ανε-βαίνει στο Θέατρο Κάππα. Η διάση-μη κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι παρουσιάζεται επεξεργασμένη από τον Θέμη Μουμουλίδη, που έχει αναλάβει την απόδοση και τη σκη-νοθεσία, με πρωταγωνιστές την Ρέ-νια Λουιζίδου και τον Κώστα Κόκλα.

Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Λοκαντιέρα της Μιραντολίνας στην οποία διαμένουν ένας κόμης, ένας μαρκήσιος και ένας ιππότης.

Οι δύο πρώτοι διεκδικούν με κάθε τρόπο τον έρωτά της, ενώ ο τρίτος επιμένει να την περιφρονεί. Το γυναικείο πείσμα, όμως, στέφε-

ται νικητής και η Μιραντολίνα γοη-τεύει τον κατά τα φαινόμενα άσπλα-χνο ιππότη.

Η παράσταση περνάει -μέσα από την πλοκή- την ιταλική ανα-γέννηση του 18ου αιώνα, τον ευ-ρωπαϊκό ρομαντισμό του 19ου, το μεσοπόλεμο, μέχρι τη μεταπολεμική Ευρώπη, συνοδευόμενη από εξαιρε-τική μουσική. Αξίζει να σημειωθεί η πολύ καλή ερμηνεία του Τάσου Γιαν-νόπουλου στο ρόλο του χρεοκοπη-μένου μαρκήσιου.

Ενα ψυχολογικό θρίλερ με πο-λιτικές διαστάσεις που έχει ήδη θριαμβεύσει στο Φεστιβάλ Εδιμ-βούργου 2009 ανεβαίνει στην κε-ντρική σκηνή του Νέου Κόσμου. Τα Ορφανά του Ντέννις Κέλλυ (σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδω-ρόπουλου) προκαλούν δεκάδες ερωτήματα για την οικογένεια, την κοινωνία και το ρατσισμό.

Οταν η Ελεν (Μαρία Κίτσου) και ο Ντάννυ (Μιχάλης Οικονό-μου), ένα ζευγάρι που ζει προ-στατευμένο στο δικό του ιδεατό κόσμο, έρχεται αντιμέτωπο με τη βία και το ρατσισμό, μπαίνει στον κύκλο των αλλεπάλληλων ψεμά-των, για να προστατεύσει το δικό του άνθρωπο. Μήπως, όμως, τε-

λικά, για να σώσουν τον αδελφό της Ελεν, οδηγούνται σε χειρότε-ρα εγκλήματα από εκείνον; Πού πηγαίνουν οι αρχές μας, όταν είμαστε υπό πίεση; Και ποιον μπορούμε να προστατεύσουμε, καταπατώντας τις αρχές μας; Ποια

είναι, εντέλει, τα ορφανά του έρ-γου; Τα δύο αδέλφια που κάηκαν οι γονείς τους όταν ήταν παιδιά, το ζευγάρι που από τη μία στιγμή στην άλλη χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, ή λίγο πολύ όλοι μας, εγκαταλελειμμένοι από

εκείνους που έπρεπε να μας φρο-ντίσουν;

Μία διαφορετική παράσταση παρουσιάζεται από χθες στις Ράγες στο Γκάζι. Και μιλάμε για μία όντως διαφορετική παράσταση, μιας και κάθε βράδυ θα παίρνει εντελώς διαφορετική τροπή. Οι θεατές προτείνουν και οι ηθοποιοί εκτελούν σε ένα ζωντανό αυτοσχεδια-σμό σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Ευδόκιμου Τσολακίδη. Με μια σουρεαλιστική ματιά στα καλώς και κακώς κείμενα της επικαιρότητας, οι ηθοποιοί (Ηλίας Βαλάσης, Αλέξανδρος Θωμάς, Κώστας Καλούδης, Δημήτρης Κατσιμίρης, Ιωσήφ Κοκκίνης) μέσα από αυτοσχεδιασμούς, με πολύ έντονο και καυστικό χιούμορ, με κέφι και έμπνευση που πηγάζει από το κοινό, δημιουργούν κάθε βράδυ τη δική τους ξεχωριστή παράσταση. Ενα αυτοσχεδιαστικό τόλμημα που έχει θερμούς οπαδούς… όπου και αν έχει παρουσι-αστεί μέχρι στιγμής.

INFO

37

Και τώρα που τελείωσαν οι εγγραφές και τα μαθήματα πήραν τη φόρμα τους, ευκαιρία για κάθε φοιτητή να «καταθέσει» τον ελεύθερο χρόνο του στα όνειρα και τα ενδιαφέροντά του. Αν αυτό περιλαμβάνει τον κινηματογράφο, τότε η πόρτα του Κινηματογραφικού Τομέα του Π.Ο.Φ.Π.Α. (Πολιτιστικός Ομιλος Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών) είναι αυτή που πρέ-πει να περάσει κάθε σινεφίλ. Με μία μεγάλη γκάμα δωρεάν σεμιναρίων, προβολών, εκδη-λώσεων και συναντήσεων, ο εν λόγω τομέας αποτελεί ό,τι καλύτερο και πιο οργανωμένο υπάρχει για τον φοιτητή και το σινεμά. Για περισσότερες πληροφορίες, μπείτε στο www.kinimatografiko.gr, ενώ μία και μόνο επίσκε-ψη στον ημιώροφο της Πανεπιστημιακής Λέ-σχης (Ιπποκράτους 15 και Ακαδημίας 55) θα σας πείσει.

Μία Αθήνα, όπως δεν την έχουμε φαντα-στεί ποτέ, και πόσο μάλλον δει ποτέ, μας παρουσιάζει ο Γιώργος Νούσιας στην ται-νία του «Το Κακό» (2005). Πρόκειται για την πρώτη ελληνική ταινία-σπλάτερ με την υπογραφή των αδελφών Αλαχούζων στα ειδικά εφέ και της threesome στα ψηφια-κά εφέ. Η ταινία ξεκινάει με τη μετάδοση ενός περίεργου ιού, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι, σε τρεις εργάτες. Αυ-τοί μετατρέπονται σε ζόμπι την ακριβώς λά-θος στιγμή και στο ακριβώς λάθος μέρος, με αποτέλεσμα οι φίλαθλοι ενός ολόκλη-ρου γηπέδου, οι θαμώνες ενός νυχτερινού κλαμπ και οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας να γίνουν ζόμπι. Από εκεί και μετά ξεκινά-ει το χάος, και οι «παραμυθένιες» εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη. Ζόμπι που τρώνε ανθρώπους στη μέση του δρόμου, ζόμπι που χτυπιούνται από αμάξια, ζόμπι που αποκεφαλίζονται και σκοτώνονται με χίλιους δύο τρόπους, με φόντο μία Αθή-να με το Πεντάγωνο να βγάζει καπνούς, με τους δρόμους να είναι απολύτως άδειοι (σε εντυπωσιακά γενικά πλάνα) και με τους μό-νους κατοίκους της πόλης να ουρλιάζουν και να διψούν για αίμα. Μετά από 75 λεπτά κυνηγιού, πρωτότυπων σκοτωμών, αστεί-ων ατακών και τρεξίματος σε δρόμους της πρωτεύουσας, η ταινία κλείνει με μία από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας οδηγούνται προς το γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών στη Ριζούπολη, και πιο συγκεκριμένα προς το κέντρο του γηπέδου, όταν εκατοντάδες ζόμπι εισβάλλουν μέσα στο γήπεδο από όλες τις θύρες. Ολα αυτά σε ένα γενικό πλάνο τραβηγμένο από ελι-κόπτερο, με την ατάκα της Μαίρης Τσώνη, λίγο πριν από το τέλος: «Κατουριέμαι!», και την απάντηση του Μελέτη Γεωργιάδη: «Κρατήσου…», να κάνουν το τέλειο φινάλε.

ΚμκχΑτΠΠπγλαυπkψσσ

Γίνεται; Και όμως, γίνεται. Αυτή την εβδομάδα το δίλημμα από τον κινηματογραφικό χώρο είναι μεταξύ των ταινιών «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη («Σπιρτό-κουτο», «Ψυχή στο Στόμα») και “Red” του Ρόμπερτ Σβέντκε («Σχέδιο Πτήσης», «Η Γυ-ναίκα του Ταξιδευτή»). Οι δύο πρωταγωνιστές των ταινιών, Στάθης Σταμουλακάτος και Μπρους Γουίλις, αναμετρώνται για μία θέση στις καρδιές των θεατών, αλλά και στα ποσοστά των εισιτηρίων. Ο δικός μας Στάθης Σταμουλακάτος, γεννημένος στην Αθήνα, έχει το δικό του φαν-κλαμπ προερχόμενο από το Θέατρο Επί Κολωνώ, όπου πρωταγω-νίστησε σε πολλές επιτυχημένες παραγωγές του, όπως το “Penalty”, “Bug”, “Penetrator” κά. Στην ταινία (πρόκειται για την πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση) υποδύεται τον Νίκο, έναν επαρχιώτη που έρχεται στην Αθήνα μαζί με τον θείο του. Ο τελευταίος τού προσφέρει μεροκάματο και φιλοξενία, με αντάλλαγμα τη φύλαξη των δύο καθαρόαιμων σκυλιών του σπιτιού. Ανιψιός, θείος και θεία σε ένα σπίτι στα προάστια με σκηνοθέτη τον Οικονομίδη δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που σίγουρα θα συζητηθεί. Στην άλλη μεριά του ρινγκ, ο πολύς Μπρους Γουίλις. Γεννημένος στην πάλαι ποτέ Δυτική Γερμανία, ο Μπρους έχει πρωταγωνιστήσει σε κάποιες από τις σημαντικότερες ταινίες των τελευταίων χρόνων: “Pulp Fiction”, «Δώδεκα Πίθηκοι», «Το Πέμπτο Στοιχείο», «Εκτη Αίσθηση», “Sin City”. Στο “Red” υποδύεται τον συνταξιούχο πράκτορα Φρανκ Μόουσες, ο οποίος ξαναμπαίνει στην «ενεργό δράση», με αφορμή τη σειρά δολοφονιών παλιών συναδέλφων του από ομάδα εκτελεστών. Ποιος θα κερδίσει, τελικά, θα το μάθουμε πολύ σύντομα, αν και εμείς θα δώσουμε τον πόντο στον Στάθη και το ελληνικό σινεμά. Σόρρυ Μπρους…

38 NOTEBOOK

Η Χέλα Χάασε, αν και γρά-φει βιβλία στην Ολλανδία εδώ και χρόνια, μόλις τε-λευταία άρχισε να κυκλο-φορεί στην Ελλάδα. Στο δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Καστανιώτη μας μεταφέρει στο 414 μΧ., στη Ρώμη. Η πρωτεύουσα του ρωμαϊκού κράτους έχει πια μεταφερθεί στην Κωνστα-ντινούπολη, και το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας έχει ξεπέσει. Ο χριστια-νισμός έχει επικρατήσει, αλλά εθνική συνείδηση δεν υπάρχει ακόμα. Οι βαρβα-ρικές ορδές που βρίσκονται προ των πυλών της Ρώμης αποτελούν τρομερό κίνδυ-νο. Αλλά ο αυτοκράτορας Ονώριος είναι ανίκανος να υπερασπιστεί την Αιώνια Πόλη και περιστοιχισμέ-νος από μία διεφθαρμένη και έκλυτη αυλή, παραμέ-νει στη Ραβέννα, αφήνο-ντας τα πάντα στην τύχη. Οι «εθνικοί» διώκονται ήδη

θεσμικά, μάλιστα λαμ-βάνει χώρα και μία δίκη ομάδας ειδωλολατρών, κατηγορουμένων για τε-λετές μαύρης μαγείας και μαντείας. Δεν είναι, όμως, δείγμα κατώτε-ρης καταγωγής η πίστη στους παλιούς θεούς. Διανοούμενοι και πνευ-ματικοί άνθρωποι πι-στεύουν ακόμα. Ενας από αυτούς, και βασι-κός κατηγορούμενος στη δίκη, είναι και ο Κλαύδιος Κλαυδιανός, ποιητής της αυτοκρα-τορικής αυλής και γέν-νημα της ανατολικής αυ-τοκρατορίας, Ρωμαίος της Αιγύπτου. Ο χριστιανισμός έχει πια θεσμοθετηθεί και έχει τους δικούς του αν-θρώπους. Ετσι, ο Κλαύδιος συγκρούεται με τον Αδρι-ανό, έπαρχο και ανώτατο δικαστή της Ρώμης. Ο φα-νατισμός είναι έντονος και από τις δύο πλευρές, ενώ η διαμάχη των δύο ανδρών μοιάζει με σύγκρουση ανά-μεσα σε δύο πολιτισμούς:

στην ειδωλολατρίας και το χριστιανισμό. Το χάρι-σμα του βιβλίου βρίσκεται στο γεγονός ότι καταφέρνει να «μπολιάσει» το πολυφο-ρεμένο είδος του ιστορικού μυθιστορήματος με το σα-σπένς του δικαστικού θρί-λερ.

INFO

Ο Ιωάννης Κονδυλάκης, επηρεασμένος από τους Αθλίους του Βίκτωρος Ουγκώ, έγραψε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Εστία» στα 1894 αυτό το εκτενές μυθιστό-ρημα εποχής. Η γλώσσα είναι απλή καθα-ρεύουσα, ωστόσο οι διαστάσεις του το κά-νουν κάπως δυσκολοδιάβαστο. Αν, όμως, κάνει κανείς τον κόπο, θα απολαύσει μια Αθήνα που σήμερα δεν μοιάζει εντελώς εξωπραγματική, την Αθήνα του μεταλλευ-τικού πυρετού της δεκαετίας του 1870. Μία 16χρονη κοπέλα από την Τήνο, η Μαριώρα, έρχεται στη μεγάλη πόλη, για να εργαστεί και να συγκεντρώσει χρήματα για την προίκα της. Απρόσμενα βρίσκεται σε έναν κύκλο ανθρώπων μανιακών με το μέταλλο και την ανάπτυξη που γνωρί-ζει τότε το Λαύριο. Στην οδό Ακαδημίας ξεφυτρώνουν διαρκώς αρχοντικά, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται ελπίδες για θεαματική επικείμενη ανάπτυξη της εξό-ρυξης μετάλλου. Η Ελλάδα θα γίνει πρώτη δύναμη στη μεταλλουργία. Ως και οι ομο-γενείς της Αιγύπτου πιστεύουν σε αυτό και επενδύουν. Ιντριγκες, δολοπλοκίες και αδίστακτη κερδοσκοπία έχουν διαβρώσει την αθηναϊκή κοινωνία της εποχής. Κά-ποιοι ποντάρουν στο σιδηρόδρομο που θα κατασκευαστεί, όπως κάποιοι πόντα-ραν κάποτε στα Ολυμπιακά Εργα. Η Αθή-να ζει στους «Αθλίους» της μία έκρηξη σαν εκείνη που ζήσαμε από το 1997 μέχρι το 2004. Και έπειτα, μια κατάπτωση, εκείνη του ανείπωτου αλλά υπαρκτού «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν». Ετσι, η εμπειρία του Κον-δυλάκη από τη ζωή του στο βασανισμένο Πειραιά του 1866 περνά στην αφήγηση, με ένα λόγο γραμμένο μεν σε καθαρεύουσα, τόσο όμως οξύμωρα λαϊκό. Η κοινωνική δυστυχία πλημμυρίζει τις αθηναϊκές συ-νοικίες, και αυτό δίνεται στο μυθιστόρημα με περισσή ειλικρίνεια και ρεαλισμό, και ας γράφτηκε το έργο κατά παραγγελίαν. Σε βιβλίο κυκλοφόρησε στα 1895, εποχή πτώχευσης στην Ελλάδα και πτώσης του Χαριλάου Τρικούπη. Αλλοι είναι οι άθλιοι των Αθηνών σήμερα και ίσως συχνάζουν σε άλλες συνοικίες από εκείνες που είδε η ηρωίδα του βιβλίου, η Μαριώρα. Ομως, πολλές εφημερίδες έτσι πάλι τους περι-γράφουν εκείνους στην Ομόνοια. Αθλιοι των Αθηνών, και τότε και τώρα…

Η Ελλη Παππά πέθανε στις 27 Οκτωβρίου του 2009. Ενα χρό-νο μετά, το Μουσείο Μπενάκη πραγματοποιώντας την επιθυμία της, εκδίδει έναν ογκώδη τόμο με την πολιτική της διαθήκη. Σί-γουρα, υπάρχει πάθος στα γραμ-μένα και σίγουρα ακούμε τη μία πλευρά. Ομως, η μαρτυρία είναι μοναδική για ιστορικούς και μη, γιατί η Ελλη Παππά υπήρξε από τους λίγους ανθρώπους που εί-δαν τη σύγχρονη ελληνική πο-λιτική ιστορία από μέσα. Στο κεφάλαιο «Σελίδες από τη ζωή μου», η αγωνίστρια Παππά ξε-κινά από την 3η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το 1947 μέσα στον πυρετό του εμφυλίου, περνά στα χρόνια της φυλακής και της απομόνω-σης, της Επταετίας και της Με-ταπολίτευσης. Ολόκληρη δηλα-δή η σύγχρονη μεταπολεμική νεοελληνική ιστορία, ιδωμένη με μια ματιά λαγαρή και βαθιά πολιτική. Στο κεφάλαιο «Γράμ-ματα στον γιο μου» βρίσκονται

οι σπαρακτι-κές επιστολές της Παππά στον γιο της Νίκο Μπελογιάννη, με-ρικές από τις πιο δυνατές σε-λίδες του βιβλίου, σε μία γρα-φή που ίσως και να ξεπερνά σε ποιότητα εκείνη της Ρόζας Λού-ξεμπουργκ. Τέλος, στο Παράρ-τημα του τόμου συγκεντρώνο-νται τρία άρθρα του 1952 από την εφημερίδα «Αυγή» σχετι-

κά με την υπόθεση Μπελογιάν-νη-Πλουμπίδη και ένα ξεχωρι-στό κείμενο για την υπόθεση Πλουμπίδη. Το κόμμα υπάρχει σε κάθε σελίδα, ορθόδοξο και ανανεωτικό, μεταβάλλοντας αν-θρώπους και αλλοιώνοντας συ-νειδήσεις. Η Παππά στο βιβλίο της καταγγέλλει, μιλά για πρό-σωπα, αλλά κυρίως για συμπε-ριφορές, για μεθόδους λειτουρ-γίας και λήψης αποφάσεων. Σε μία εποχή που η αριστερά ψά-χνει να βρει το νέο δρόμο της, διαιρεμένη και πάντα κομματια-σμένη σαν παρέα που τσακώθη-κε μετά από εκδρομή, τα κείμενα του τόμου αποδεικνύονται για εμάς που δεν γνωρίζουμε καλά τα γεγονότα «φάρος» φωτεινός δημοκρατικής σκέψης και μαρ-ξιστικής ανάλυσης.

INFO

οι σπαρακτι

39

Στο τρόλεϊ που κατεβαίνει από την Κυψέλη προς το κέντρο γεμάτο μετανάστες ένας κύ-ριος, γύρω στα 45, πιάνει κουβεντούλα με δύο ράπερ/χιπχοπάδες. Κλείνω το mp3 μου και στήνω αυτί. «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής: οι ξένοι θα φύγουν κάποια στιγμή. Θα δουν ότι δεν γίνεται τίποτα εδώ και θα γυρίσουν πίσω», υποστηρίζει ο 45άρης. «Εγώ γι’ αυτά τραγουδάω», απαντά ο ράπερ/χιπχοπάς. «Γράφω τραγούδια που λένε γι’ αυτά». Ο 45άρης τον κοιτάζει μέσα από τα γυαλιά του. «Χα!», καγχάζει. «Ξέρεις με ποιους έπαιζα εγώ;». «Με ποιους;», ρωτάει ο ράπερ/χιπ-χοπάς με ειλικρινή απορία, και εγώ ανα-σκουμπώνομαι και βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου. «Με τους Σπυριδούλα. Τους ξες; (sic)». «Πώς, πώς;» (δηλαδή, όχι). Πετάγε-ται ο έτερος ράπερ/χιπχοπάς: «Σας άκου-γα, όταν ήμουν πιο μικρός». Είμαι σίγουρη ότι ο 45άρης κύριος θα νιώσει ένα κύμα ικανοποίησης να τον συνεπαίρνει. Αυτός, όμως, κοιτάζει κάτω και ξαναλέει: «Εγώ… έφυγα πριν βγάλουν το ‘Νάιλον Ντέφια και Ψόφια Κέφια’. Είχαν βρει έναν Παύλο, όχι τον Σιδηρόπουλο, έναν άλλον, και έτσι έφυ-γα». Δηλαδή, έπαιζε στο Φλου;, αναρωτιέ-μαι. Ποιος να είναι; Λέει αλήθεια; «Και που λες», συνεχίζει, «κάποια στιγμή οι ξένοι θα φύγουν και θα γίνουν όλα όπως πριν». Το τρόλεϊ φτάνει στην Κεφαλληνίας. Μερικά τετράγωνα πιο κάτω, στη γωνία με τη Δρο-σοπούλου, ήταν το σπίτι του Σιδηρόπουλου. Θέλω να πιάσω τον 45άρη και να του πω πως τίποτα δεν ξεγίνεται, πως δεν μπορείς να σταματήσεις τις εξελίξεις, πως δεν ξέρω με ποιους έπαιζε, αλλά ξέρω με ποιους δεν θέλει να παίξει, και είμαι βέβαιη ότι σε αυτό το παιχνίδι θα χάσει. Κατεβαίνει πριν προ-λάβω να αποφασίσω αν θα του μιλήσω τε-λικά, γλιτώνοντάς με έτσι από τις ενοχές του απλού παρατηρητή, γιατί κατά πάσα πιθανό-τητα δεν θα έλεγα τίποτα.

YELLOW BRICK ROADS

Επιστροφή για τον πιο μυ-στήριο και παράξενο σύγχρο-νο τροβαδούρο που έχει την ικανότητα να τραγουδάει για ένα παντζούρι που δεν κλείνει καλά και να το κάνει να ακού-γεται σαν την πιο πονεμένη ιστορία του κόσμου. Ο λόγος, φυσικά, για τον Αντονι Χέγκαρτι των Antony and the Johnsons. Ο κ. Χέγκαρτι μάς καταφέρνει δεύ-τερο δισκογραφικό χτύπημα, μετά το “The Crying Light”, μέσα σε ενάμιση μόλις χρόνο και το όνομα αυτού “Swanlights”. Με βάση για άλλη μία φορά το πιάνο, ο Αντονι ερμηνεύει συγκλονιστικά τις λιτές, αλλά ταυτόχρονα λυρικές συνθέσεις του -αν και, για να λέμε την αλήθεια, ο λυρισμός εντοπίζε-ται περισσότερο στη φωνή του. Κομμάτια, όπως το “The Great Ocean” και το “Swanlights”, είναι μι-κρά μουσικά διαμάντια, εξαιρετικής καθαρότητας μα και απρόσμενης αιχμηρότητας -είναι στιγμές που νιώθεις ότι η φωνή του Αντονι σου γδέρνει την καρδιά. Υπάρχουν βέβαια και πιο uptempo κομμάτια που προκαλούν ψυχική ανάταση, όπως το “Thank you for your Love”, ενώ ευχάριστη έκ-πληξη αποτελεί και η συμμετοχή της Μπιόρκ στο κομμάτι “Fletta”. Οι φωνές των δύο εξωτικών αυ-τών πλασμάτων απλά δένουν μαγικά.

INFOAntony And The Johnsons Swanlights Sony Music

Βρίσκονται κάπου ανάμεσα σε jazz και trip hop. Επιβάλλονται με τις μακρόσυρτες συνθέσεις τους και συνολικά το όλο concept των Cinematic Orchestra είναι ένας πρωτότυπος φόρος τι-μής στα soundtracks των ταινιών των ’50s και των ’60s. Eνας φόρος τιμής που αποδίδεται μέσω του σινεφιλικού τους στιλ, της απόπειράς τους να αναπαραστήσουν εικόνες μέσω της μουσικής και της αισθητικής τους. Το “Man with a movie camera” του 2003 είναι σχεδόν κλασικό, και οι πρώτες ακροάσεις για το πρόσφατο “Late Night Tales” (αισίως ο 9ος δίσκος τους) είναι εξαι-ρετικές. Αύριο θα το αποδείξουν στη σκηνή. Τα live, άλλωστε, παρά την low tempo νοοτροπία τους, τους πάνε πολύ.

INFOCinematic Orchestra Fuzz Live Music Club 6/11

Αυτά και αν είναι ευχάρι-στα νέα για τα ταλαιπωρημένα αυτιά μας. Οι Manics επιστρέφουν και μας παρουσιάζουν το δέκατο στούντιο άλμπουμ τους -έναν πραγματικά καλό δίσκο. Το δέκα το καλό δεν μπορεί να είναι τυχαίο… Τι να πρωτοπεί κανείς; Οτι το εξώφυλλο κοσμεί ο cult ηθοποιός Τιμ Ροθ; Οτι υπάρχει ένα κομμάτι με τίτλο “Some Kind of Nothingness”, στο οποίο συμ-μετέχει ο «κουνελάνθρωπος» Ιαν Μακ-Κάλοχ; Οτι ο «βελούδινος» Τζον Κέιλ παίζει πλήκτρα στο “Auto-intoxication”; Οτι είναι από τα πιο συνεκτικά, πλούσια και εμπνευσμένα άλμπουμ που έβγαλαν ποτέ οι Manic Street Preachers; Αρκεί μάλλον να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα που δουλεύει σκληρά και -από ό,τι φαίνεται- έχει πολλά ακόμα να δώσει. Από πλευράς μας, πάντως, τους ευχαριστούμε για αυτό το feelgood άλ-μπουμ, που καταφέρνει να μας κάνει να χαμογελάμε μέσα στη γενικότερη μαυρί-λα των ημερών.

Manic Street Preachers Postcards From A Young Man Sony Music

40

Σήμερα, συνεχίζοντας το αφιέρωμα στα πρώην κομμουνιστικά κράτη, το αερόστατό μας μας φέρνει στην Κροατία. Την επαρχία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας που υπήρξε θέατρο πολέμου ανάμεσα σε Τούρκους, Βενετούς, Αυστριακούς και Ούγ-γρους για αιώνες. Μία βαλκανική χώρα που διαφέντεψαν για 300 χρόνια οι φιλοχρήμα-τοι Ενετοί. Στο νησάκι Ραμπ, στην Αδρια-τική, η επιρροή τους είναι εμφανής μέχρι σήμερα. Ακόμη και στην κουζίνα. Σε εκεί-να τα χρόνια ήταν που το κέικ Ραμπ -Rabska torta στα σερβοκροάτικα- καθιερώθηκε. H τούρτα από το Ραμπ. Σαν ταινία επιστημονι-κής φαντασίας ακούγεται… Με γέμιση απο-τελούμενη από ξύσμα λεμονιού και πορτο-καλιού, αμύγδαλα και λικέρ Maraschino. Μην μου ζητάτε ιστορία για το συγκεκριμέ-νο λικέρ, δεν μου φτάνουν οι λέξεις εδώ! Θα τα πούμε παρακάτω. Συνταγή μυστική για πολλά χρόνια. Πήγαινε από γενιά σε γε-νιά. Μόνον ανάμεσα στις αριστοκρατικές οικογένειες. Το γευστικότατο αυτό μείγμα θρυλείται πως το ευλόγησε στα 1177 ο Πά-πας Αλέξανδρος ο 3ος. Τόσο πολύ του άρε-σε. Και πιστέψτε με, δεν ήταν εύκολος άν-θρωπος. Ηταν ηγέτης των καρδιναλίων που πήγαν κόντρα στον ισχυρότερο ηγεμόνα της Ευρώπης, τον Γερμανό αυτοκράτορα Φρει-δερίκο Μπαρμπαρόσα. Δεν τους άρεσε που προσπαθούσε να κάνει κουμάντο στην Ιτα-λία. Και του το έσπασαν. Ενας Πάπας που το έβαλε σκοπό να προσηλυτίσει κόσμο στο βορειότερο ευρωπαϊκό άκρο. Προσπάθη-σε, αλλά οι Φινλανδοί αντιστέκονταν. Δύ-στροποι Βόρειοι. Που τόλμησε να ταπεινώ-σει τον βασιλιά της Αγγλίας, τον Ερρίκο το 2ο. Είχε δίκιο, βέβαια, αφού ο τελευταίος είχε διαπράξει τη γνωστότερη «εκκλησια-στική» δολοφονία της ιστορίας, σφάζοντας τον επίσκοπο Τόμας Μπέκετ. Με τόσες πο-λιτικές κόντρες, αυτό το κεκάκι πρέπει να έχει πολύ γλυκιά γεύση, γιατί η ιστορία του είναι ξινή σαν λεμόνι.

Ενας μαχητικός δημοσιογράφος, ο Μίκαελ Μπλόμ-κβιστ, καλείται από έναν πάμπλουτο βιομήχανο, για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της ζωής του: να βρει τι πραγματικά συνέβη πριν από 36 χρόνια, όταν εξαφανίστηκε η αγαπημένη του ανιψιά. Για να λύσει το μυστήριο, ο δημοσιογράφος θα συνεργαστεί με μία πανέξυπνη αλλά ιδιόρρυθμη χάκερ, «Το κορί-τσι με το τατουάζ». Στη σουηδική παραγωγή, που έχει βασιστεί πάνω στο ομώνυμο best seller βιβλίο του Stieg Larsson, επικρατεί αγωνία μέχρι το τέλος της ταινίας, υπάρχει μυστήριο, περιπέτεια, οικονομικές απάτες, αλλά και ένα αντισυμβατικό love story. Μία πολύ ευχάριστη έκπληξη από τη Σουηδία, που -αν σημαίνει κάτι- έχει ήδη προγραμματιστεί να ξαναγυ-ρίστει από τον Ντέιβιντ Φίντσερ (σκηνοθέτη του Fight Club), με πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Κρεγκ

--

-

2

4

6

8

2

7

4

9

3

1

6

8

7

5

5

1

2

7

3

9

7

2

3

2

5

4

8

9

4

3

7

8

3

2

8

2

4

7

8

9

7

1

3

2

8

9

7

1

9

3

2

8

9

6

1

2

9

41

Κυριακή πρωί (λέμε τώρα) και η ημέρα που έχει έξω μόνο μέσα δεν σε αφήνει να κά-τσεις. Σκέφτεσαι ότι και χθες το βράδυ δεν βγήκες, αφού χρήματα δεν υπάρχουν και θες να πας μία βόλτα να ξεσκάσεις. Τι θα κά-νεις; Θα ακολουθήσεις όσα σου προτείνου-με στη συνέχεια, ώστε και από το σπίτι να βγεις και πολλά χρήματα να μην ξοδέψεις:

Κατεβαίνεις στο Μοναστηράκι (εισιτήριο 1 ευρώ)

Αγοράζεις έναν καφέ σε πλαστικό από τα μαγαζιά που υπάρχουν τριγύρω (2 ευρώ)

Μπαίνεις στην Αρχαία Αγορά που από αυτή την Κυριακή έχει ελεύθερη είσοδο, και κάνεις μία βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο. Πίνεις τον καφέ σου σε ένα από τα παγκάκια και απολαμβάνεις την καλύτε-ρη θέα στην Ακρόπολη. (τσάμπα)

Μόλις βαρεθείς, κάνεις μία βόλτα στα παλαιοβιβλιοπωλεία που βρίσκονται πίσω από την Αδριανού, και αγοράζεις περιοδικά και βιβλία σε χαμηλές τιμές (1 βιβλίο και 1 κόμικ με 6 ευρώ)

Γυρίζεις σπίτι σου γεμάτος και χαρούμε-νος, για να διαβάσεις ό,τι αγόρασες (εισι-τήριο 1 ευρώ)

Σύνολο: 10 ευρώ, για να απολαύσεις τον καφέ σου σε μία από τις καλύτερες τοποθε-σίες της πόλης, να περιηγηθείς σε έναν αρ-χαιολογικό χώρο και να έχεις κάτι να δια-βάσεις μέσα στην εβδομάδα. Σκέφτεσαι κάτι καλύτερο, για να περάσεις την ημέρα;

Στο πάλαι ποτέ επί-κεντρο της αθηνα-ϊκής διασκέδασης, στο Αιγάλεω, τα καλά μαγαζιά πλέον σπανίζουν. Ωστό-σο, ένα προσεγμένο μπαράκι σε απόστα-ση 100 περίπου μέ-τρων από την έξοδο του μετρό στην πλα-τεία Εσταυρωμένου, προσπαθεί να διατη-ρήσει πεισματικά τη νυχτερινή αύρα της δυτικής αυτής συνοικίας. Το όνομά του εί-ναι “Feelgood”, όπως και το συναίσθημα που δημιουργεί στους φανατικούς του επι-σκέπτες. Ο μικρός του χώρος, διακοσμη-μένος ως επί το πλείστον με ξύλο και πέ-τρα, ιδανικός, για να ζεστάνει τους θαμώ-νες του τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Το άψογο και απλόχερο σέρβις, σε συνδυα-σμό με την επιλεκτική ξένη μουσική και τα προσεγμένα ποτά (7 ευρώ), αποτελούν τις καλύτερες εγγυήσεις, ώστε να περάσετε μία όμορφη βραδιά μακριά από τη… βαβού-ρα του κέντρου. Ανοιχτό από το μεσημέρι για καφέ, ενώ το κλείσιμο «τραβάει» πολύ αργά, ακόμα και τις καθημερινές.

Το μαγαζί του μπαρμπα-Αλέξη στον Ρέντη δύσκολα μπορείς να το βρεις, αν δεν πας συ-στημένος. Είναι «κρυμμένο» σε μία πλατεία της περιοχής δύο στενά δίπλα από την Πει-ραιώς, με φαγητό πραγματικά νόστιμο και προσιτό οικονομικά. Από τα πιάτα του ξεχω-ρίζουν οι γεύσεις από την Ανατολή, όπως η γιαουρτλού, το ταμπουλέ, το λαχματζούν, οι εξαιρετικές «χειροβομβίδες» με γιαούρτι, το ψωμί που φτιάχνει ο ίδιος και το παστουρμα-λί, τα οποία μπορούν να φάνε και όσοι δεν αρέσκονται στα «περίεργα» φαγητά. Είναι μά-λιστα μαγειρεμένα με τέτοιο τρόπο που δεν σε βαραίνουν, ακόμα και αν έχεις φάει πα-ραπάνω από πολύ -κάτι που θα κάνεις σίγου-ρα. Στα θετικά να προσθέσω την πολύ ευγε-νική εξυπηρέτηση του προσωπικού, τις γεν-ναιόδωρες μερίδες και το ωραίο γλυκό, προ-σφορά του καταστήματος (κιουνεφέ ή καζάν ντιπί) στο τέλος.

Feelgood cafe-bar

INFOINFO

6

2

9

8

4

3

1

5

9

1

9

9

8

4

5

6

4

6

7

8

8

6

3

42 21

Η μανία με το iPhone δεν λέει να σταματήσει, αφού εκτός από τις χιλιάδες εφαρμογές και τα δεκάδες περιφερειακά που κυκλοφορούν διαρκώς για αυτό, ήρθε τώρα ένα πιστό αντίγραφο 58 ιντσών να προστεθεί στη συλλογή. Πρόκειται για ένα γραφείο πάνω στο οποίο συνδέεις το iPhone 3Gs ή το iPhone 4, και μπορεί να λειτουργήσει κανονικά χάρη στην οθόνη πολλαπλής αφής που διαθέτει. Η τιμή του, όπως και η λειτουργικότητά του, δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές, ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι από τεχνολογικής άποψης είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Κάτι μου λέει πάντως ότι θα είναι για λίγους -για πολύ λίγους.

iphonetable.blogspot.com

Αν πρόκειται να δεις μία τρισδιάστατη ταινία, κάντο τουλάχιστον με στιλ: τα 3D γυαλιά της Gucci σού δίνουν ακριβώς αυτή τη δυνατότητα, αφού σου επιτρέπουν να ακολουθήσεις την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και να παραμείνεις ταυτόχρονα κομψός. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πας στο σινεμά, φρόντισε να περάσεις λίγη ώρα πριν από ένα κατάστημα της εταιρείας και να αγοράσεις με μόλις 225 δολάρια αυτά τα ωραία γυαλιά. Βέβαια, τι θα τα κάνεις μέσα σε μία αίθουσα που όλα είναι σκοτεινά και κανείς δεν μπορεί να σε δει, είναι μια άλλη ιστορία που, ωστόσο, δεν μας απασχολεί. Εγώ, πάντως, για να πω την αλήθεια, θα περιμένω την απάντηση από την Louis Vuitton.

www.gucci.com

Αν πιστέψουμε την παροιμία «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά», τότε σύντομα θα δούμε να κυκλοφορεί το Nexus Two, ο διάδοχος του Nexus One. Σύμφωνα με έντονη φημολογία που επικρατεί στο διαδίκτυο, η Google σχεδιάζει την κυκλοφορία του νέου τηλεφώνου το οποίο θα κατασκευαστεί από την Samsung και θα έχει λειτουργικό σύστημα το Android 3.0 Gingerbread. Εμφανισιακά, μοιάζει αρκετά με το Samsung Galaxy S, με την κάμερα στο μπροστά μέρος της συσκευής να ξεχωρίζει και να επιτρέπει τις βιντεοκλήσεις. Διαθέτει επίσης οθόνη AMOLED με διαγώνιο τεσσάρων ιντσών, ενώ σε αντίθεση με τον προκά-

τοχό του, δεν μοιάζει να είναι τεχνικά πολύ πιο εξελιγμένο σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Υπομονή μέχρι τη Δευτέρα, οπότε και

αναμένεται να γίνουν επίσημες ανακοινώσεις.www.google.com/phone

σχέ

αο ενκΕκεπμεοχέ

καοενκ

κ

μτοέ

ρία που, ωστόσο, δεν μαςιαα να πω τηγι

ω τit

ς απασχολεί. Εγώ,ιατηto

μας απασχολεί. Εγώ, α να πω την αλήθεια, θα ην απάντηση από την on.

www.gucci.com

Μία τσάντα για λάπτοπ, που θα λατρέψουν όσοι δου-λεύουν με το φορητό τους υπολογιστή εκτός σπιτιού, κυκλοφορεί από την εταιρεία Thanko. Πρόκειται για μία μίνι βαλίτσα που στην πίσω θήκη της έχει αλου-μινένια πόδια, που, όταν τα ανοίγεις, σχηματίζουν ένα τραπεζάκι πάνω στο οποίο στηρίζεται το λάπτοπ σου. Ετσι, μπορείς να δουλεύεις πιο εύκολα και πιο στα-θερά, χωρίς να ζεσταίνονται τα πόδια σου. Το βάρος της είναι ένα μειονέκτημα, αφού φτάνει τα 2.7 κιλά, με αποτέλεσμα, όταν θα μπει μέσα και ο υπολογιστής, να ξεπερνάς τα 5 κιλά και να χάνεις τη φορητότητα, αν κινείσαι με τα πόδια. Σε περίπτωση, όμως, που μετακινείσαι με μηχανή ή αυτοκίνητο, μπορείς να την αγοράσεις με 54 δολάρια.

www.thanko.jp

Τις πρώτες φωτογραφίες από τη νέα έκδοση της Mercedes SLK που θα παρουσι-άσει στην έκθεση της Γενεύης το Μάρτιο του 2011 έδωσε στη δημοσιότητα η γερ-μανική εταιρεία, ανοίγοντάς μας για τα καλά την όρεξη. Πολλές λεπτομέρειες δεν έγιναν γνωστές για το νέο μοντέλο, εκτός από το ότι θα είναι 100 κιλά πιο ελαφρύ από το προηγούμενο, αισθητικά θα μοιάζει αρκετά με την SLS AMG και θα είναι πιο «επίπεδο» στο μπροστινό του κομμάτι. Επίσης, θα είναι εξοπλισμένη και με μία πρωτοποριακή οροφή την οποία η Mercedes ονομάζει Magic Sky Control και επιτρέπει ή αποτρέπει την είσοδο του φωτός μέσα στην καμπίνα. Γιατί να μην είναι ο πατέρας μου Αραβας;

www.mercedes-benz.com

ά οψ ς ε α του ά στο ε τυ ωσ ακό. Κάτ μου έε ά τως ότ θα ε α γ α γους γ απολύ λίγους.

iphonetable.blogspot.com

43

Ενα από τα μυστικά της παραγω-γικότητας του Leonardo Da Vinci λένε πως ήταν ο «πολυφασικός» ύπνος του: ο Ιταλός επιστήμονας κοιμόταν για 30 λεπτά και έμενε ξύπνιος για 3,5 ώρες, ακολουθώ-ντας αυτό το πρόγραμμα όλο το 24ωρο. Ετσι, ήταν ξύπνιος 21 ώρες την ημέρα χωρίς να νιώθει ποτέ κουρασμένος. Αν λοιπόν νομίζεις ότι το πρόγραμμα αυτό μπορεί να σε βοηθήσει να μην χά-νεις την ημέρα σου, τότε το “Da Vinci Alarm Clock” που σχεδίασε ο Marc Owens θα σε κάνει να το ακολουθήσεις. Το ξύλινο ξυπνητήρι δεν γράφει πάνω του την ώρα παρά μόνον αν πρέπει να κοιμάσαι ή όχι (Awake ή Sleep).

www.yankodesign.com

Στην κυκλοφορία δύο νέων usb sticks που ενσωματώνουν την τεχνολογία USB 3.0 προχωράει η εταιρεία Super Talent, και μάλιστα σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές. Πρόκειται για το μοντέλο Express που διατίθεται σε δύο εκδόσεις, μία των 8GB και μία των 16GB, με κόστος που δεν ξεπερνά τα 14 και τα 29 δολάρια αντίστοιχα. Οι ταχύτητες του «μεγάλου» μοντέλου φτάνουν τα 67 MB ανά δευτε-ρόλεπτο για ανάγνωση και τα 23 MB ανά δευτερόλεπτο για εγγραφή, ενώ και τα δύο είναι συμβατά και με το πρότυπο USB 2.0. Η κυκλοφορία τους είναι προγραμματισμένη για τις 11 Νοέμβρη και ελπίζουμε να τα δούμε σύντομα και στην ελληνική αγορά.

www.supertalent.com

Ενα πραγματικά πρωτό-τυπο, αλλά και αξιόλογο πληκτρολόγιο που φορ-τίζεται από το φως, πα-ρουσίασε η Logitech. Το K750 έχει ενσωματωμέ-να ηλιακά πάνελ, φορ-τίζει από οποιοδήποτε φως υπάρχει μέσα στο δωμάτιο -ακόμα και από τις λάμπες- και μπορεί να λειτουργεί μέχρι τρεις μήνες σε συνθήκες απόλυτου σκοταδιού. Μία ειδική ένδειξη πάνω του σου δείχνει το ποσοστό της μπαταρίας που απομένει, ενώ είναι και ασύρματο. Η τιμή του θα είναι 80 δολάρια, μόλις κυκλοφορήσει μέσα στο μήνα και αν συνυπολογίσεις, εκτός από το καλό που κά-νεις στο περιβάλλον, και τα χρήματα που θα γλιτώσεις από τις μπαταρίες, τότε πρόκειται για μία αρκετά συμφέρουσα αγορά.

www.logitech.com

Φαντάσου να είσαι αστυνομικός στην Αμερική, να πιάνεις τον εγκλη-ματία μετά από άγρια καταδίωξη, και μόλις πας να φας το ντόνατ σου, για να γιορτάσεις την επιτυχία, να διαπιστώνεις ότι έχει τσαλαπατηθεί. Σου χαλάει όλη τη διάθεση ή δεν σου την χαλάει; Σε αυτό το τρομερό πρόβλημα ήρθαν να δώσουν λύση οι προνοητικοί Γιαπωνέζοι με το Doughnut To-Go, τη συσκευή προστασίας ντόνατς που ανακάλυψαν και πουλάνε στο ίντερνετ για μόλις 8,70 ευρώ μαζί με τα μεταφορικά. Διατίθεται σε τέσσερα χρώματα, αλλά προσοχή: είναι μόνο για όσα ντό-νατς έχουν τρύπα στη μέση και όχι για τα υπόλοιπα. Μήπως, τελικά, το γρυλορούτερ των Ράδιο Αρβύλα πρέπει να βγει στην παραγωγή;

en.item.rakuten.com

ΕντυπλτίζροKνατίζφ

Ευχάριστα νέα για τους gamers που αγαπούν τα τρομακτικά First-Person Shooter (τα παιχνίδια που βλέπεις μέσα από τα μάτια του ήρωα την ιστορία, και πυροβολείς ό,τι κινείται), καθώς η Warner Bros. Interactive Entertainment ανακοίνωσε πως το τρίτο μέρος του F.E.A.R. θα κυκλοφορήσει στις 25 Μαρτί-ου του 2011. Το παιχνίδι έχει αναπτυχθεί από την Day 1 Studios, θα κυκλο-φορήσει για PC, Xbox 360 και PS3, και εκτός του single-player mode που θα συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε το FEAR 2, θα έχει και ένα νέο co-op mode στο οποίο θα έχεις το ρόλο του Point Man ή του αδελφού του. Καλώς να μας έρθει, λοιπόν!

www.fear3.co.uk

ι η ess ά τανά δυμβαα τα

www.logitech.com

ευτε-ατά και με το πρότυποδούμε σύντομα και στην

www.supertalent.com

Κα ώς α μας έρθε , ο ό !www.fear3.co.uk

44

Ηρωες του Disney, άρωμα από πεπόνι, κρέμα σώματος από ρόδι, άρωμα από αχλάδι και τσάντα από γιούτα. Αυτό που δεν μας λείπει αυτή την εβδομάδα είναι σίγουρα η φαντασία. Διαλέξαμε για εσάς τα πιο πρωτότυπα νέα προϊόντα της αγο-ράς και σας τα παρουσιάζουμε. Εκτός από τη φαντασία σας, είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσουν και στην αναζωογόνησή σας.

Ξεχάστε τις συνηθισμένες συσκευασίες καλλυντι-κών με τα απαλά διακριτικά χρώματα και τα μονό-χρωμα κουτιά. Η Mac με δύο νέες σειρές καλλυντι-κών κάνει τις συσκευασίες τόσο ενδιαφέρουσες που δεν θα θέλετε να τις πετάξετε. Η σειρά “Tartan Tale” εγκαινιάζει συσκευασίες εμπνευσμένες από τη Σκω-τία, επενδυμένες με πολύχρωμα καρό υφάσματα και αντίστοιχα η σειρά “Venomous Villains Collection” φέρνει στις συσκευασίες τυπωμένες φιγούρες των «κακών» ηρώων της Disney. Η Σταχτοπούτα, η Χιο-νάτη και οι υπόλοιποι ήρωες εμφανίζονται πάνω στα ήδη αγαπημένα κραγιόν, ρουζ, lipgloss κά., και σίγουρα θα τα λατρέψετε.

Μωβ μαργαριτάρια είναι το νέο αγαπημένο trend αυτού του χειμώνα. Με γλυκές νότες αχλαδιού και φρέσκων λουλουδιών fragipani σε μία ζεστή βάση ξύλου agar, το νέο άρωμα της Oriflame Midnight Pearl θα σας συντροφεύει για καιρό. Οι Γαλλίδες Stephanie Bascou και Marie Cluzel είναι οι ταλα-ντούχες σχεδιάστριες του υπέροχου μπουκαλιού του Midnight Pearl. Διάσημες από τη δουλειά τους στο παγκοσμίου φήμης τμήμα κοσμημάτων του οί-κου Baccarat προσέθεσαν στο υψηλής αισθητικής μπουκάλι ένα παντατίφ με τρία αληθινά μαργαριτά-ρια μωβ χρώματος.

Αρωμα και το επόμενο προϊόν, της ηθοποιού Χάλι Μπέρι. Η ίδια βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Ευρώπη, για να προωθήσει το Reveal. Πρόκειται για το τρίτο άρωμα της ηθοποιού και αποτελείται από ροδάκινο, πεπόνι, κόκκινα μούρα, μιμόζα και άνθη νεραντζιάς. Δημιουργός του αρώματος είναι ο διά-σημος Richard Herpin, ο οποίος έχει δημιουργή-σει και άλλα αγαπημένα μας, όπως το Isabella, το Lauren Style, κά.

Εχετε σκεφτεί ποτέ πόσο μπορεί να ωφελήσει η φρεσκάδα του ροδιού στο δέρμα σας; Αν όχι, δεν πειράζει. Το σκέφτηκε η Dove για εσάς. Το φημισμέ-νο από την αρχαιότητα ρόδι είναι γνωστό για τις θε-τικές του ιδιότητες και τώρα ήρθε η ώρα να εκτιμή-σουμε και τις αντιοξειδωτικές, αφού είναι πλούσιο σε βιταμίνες C, A, E, σε σίδηρο, κάλιο και φυτικές ίνες. Αναρωτιέστε ακόμα πώς μπορεί να βοηθήσει στην περιποίηση του σώματός σας;

H Massimo Dutti κλείνει 25 χρόνια και το γιορτάζει με τον καλύτερο τρόπο. Δημιούργησε για τους φανα-τικούς της οπαδούς το project Jute Dutti, μέσα από το οποίο θα βοηθήσει την οικονομία του Μπαγκλα-ντές. Το project βασίζεται στη δημιουργία μίας τσά-ντας φτιαγμένης από γιούτα, και μάλιστα στη χώρα που είναι ο βασικότερος προμηθευτής γιούτας στον κόσμο, το Μπαγκλαντές.

45VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Εστρωσαν τα οικονομικά, οι δικοί σου έφυγαν για ταξίδια, το πεδίο είναι ελεύ-θερο, και εσύ το έριξες κατευθείαν στους έρωτες, ε; Καλά κάνεις, το αξί-ζεις κιόλας, μην σου πω, έτσι και αλ-λιώς, αν το άφηνες, όλος αυτός ο ζή-λος για ζωή θα σε έπνιγε σαν βόας σε βουνοπλαγιά της Κορινθίας.

Φτιάξε ένα ωραίο σνίτσελ και μία σαλά-τα με αγγούρι, κάππαρη και κανένα τσί-λι και σέρβιρέ το για δείπνο για έναν. Δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο καλός φίλος μπορείς να γίνεις για τον εαυτό σου, είναι ανακάλυψη που σε χαρο-ποιεί ιδιαίτερα. Γι’ αυτό ευχαρίστησε το νέο αγαπημένο σου φίλο. Δώσε του και ένα φιλάκι στο μάγουλο.

Το να έχεις τάσεις να γίνεσαι Μόνικα και να τακτοποιείς διάφορους Τσάντλερ δεν είναι θέμα που πρέπει να σε προ-βληματίζει. Είναι παροδικό (για τους περισσότερους) και είναι καλή ευκαι-ρία, για να οργανώσεις το χρόνο, τις εκκρεμότητες και το γραφείο σου στη δουλειά σου. Μην καταλήξεις, όμως, να βάζεις τα τρίχρονα παιδιά σου σε παράταξη.

Είναι η ιδανική στιγμή να αντλήσεις πληροφορίες από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου, προκειμένου να επικοινωνείς με τη γη, καθώς έχεις σαφείς τάσεις πνευματικής απόσπα-σης αυτόν τον καιρό. Το μυαλό σου είναι συχνά αλλού, ιδίως όταν πρέ-πει να δώσεις βάση σε εργασίες ρου-τίνας. Συγκεντρώσου, ψηλέ, ή πήγαι-νε για τάβλι.

Είσαι σαν τον Δόκτορα Ντουμ, έχεις άπειρα σατανικά σχέδια που σου τρώ-νε όλο το χρόνο και ξεχνάς να πλύνεις τα πιάτα. Η μυστικοπάθειά σου είναι στο ζενίθ, άλλωστε έτσι είναι τα σατα-νικά σχέδια. Μην σταματάς τώρα. Κα-τάκτησε πρώτα το μισό Μανχάταν και μετά βλέπεις, αν θα παραγγείλεις πίτσα ή σουβλάκια.

Στις ομορφιές σου είσαι αυτό τον και-ρό. Και μάλιστα, με έναν απλό και ανέ-μελο τρόπο, όχι δεν το προσπάθησες, δεν το πρόσεξες καν. Μην αναρωτιέσαι που σου έρχονται όλα εύκολα τελευ-ταία, η ομορφιά συγκινεί τους γύρω σου, και αυτοί με τη σειρά τους σου μεταφέρουν ένα ωραίο συναίσθημα ευδαιμονίας.

Κάτι σε έχει πιάσει, και αυτόν τον καιρό η διάθεσή σου είναι πιο ελαφριά, πιο παιχνιδιάρα, κάπως πιο νεανική, τέλος πάντων. Μην ξαφνιαστείς αν δεις πε-ρισσότερους φίλους σου από το συνη-θισμένο να απολαμβάνουν την κουβέ-ντα μαζί σου, ή και να σου ζητάνε συμ-βουλές. Πρόσεξε, όμως, τι συμβουλές θα δώσεις τότε, καμιά φορά είσαι και επιρρεπής στη βλακεία.

Η δουλειά σου σε πιέζει, τρέχεις και δεν φτάνεις, φτάνεις, και πάλι τρέχεις, δεν τρέχεις, και πάλι δεν φτάνεις. Ευτυχώς, η αυξημένη δημιουργικότητά σου αυτή την εβδομάδα είναι η ένεση αδρενα-λίνης σου, μαζί με το γεγονός ότι στο σπίτι υπάρχει σπάνια καλό κλίμα θέρ-μης και υποστήριξης. Απόλαυσε αυτή τη ζωντάνια: σε κρατάει και ζεστό στα κρύα που έρχονται!

Καιρός για λίγο μπλινκ-μπλινκ στη ζωή σου, εξάλλου, έχεις δουλέψει αρκετά γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό. Οι ανταμοι-βές στους μόχθους σου μπορεί να έρ-θουν και νωρίτερα, γι’ αυτό να κοιμά-σαι και με τις μπότες σου. Πρόσεχε τους στόχους σου από εδώ και πέρα, καθώς και τη μύτη σου: ούτε πολύ ψηλά να είναι ούτε να μεγαλώνει.

Είναι ώρα να αποδείξεις ότι ο Αιγό-κερως δεν ξεκινάει με κεφαλαίο «αι». Δούλεψε τις σχέσεις σου, δώσε λίγο περισσότερο χρόνο στους γύρω σου, γιατί δεν σε βλέπω καλά. Ακόμα και ο Σισέ την θέλει την πάσα του, για να το παραδώσει. Ακόμα και η ζάμπα χρει-άζεται μία δεύτερη ζάμπα, για να πε-ράσει καλά.

Οι ανταμοιβές έχουν ήδη αρχίσει να εμ-φανίζονται στον ορίζοντα, και η κούρα-σή σου θα μειωθεί, όταν το παραδάκι έρθει ζεστό. Μην παρασυρθείς σε συ-ζητήσεις σχετικά με προβλήματα άλ-λων, έχεις ήδη αρκετά να ασχολείσαι. Δεν είναι τώρα η ώρα για συγκινήσεις και περιπέτειες, άσχετα με το πόσο συ-ναρπαστικοί είναι οι φίλοι που το προ-τείνουν.

Δραστηριότητες που θα κάνεις με νέους κοινωνικούς κύκλους θα σε βοηθήσουν να εξελιχθείς σε κάτι νέο ως άνθρωπος. Τώρα τι θα είναι αυτό, εξαρτάται φυ-σικά από τους κοινωνικούς κύκλους. Αλλο να μπεις στην ομάδα κεντήματος της Ανω Κυψέλης, άλλο στους Ελευ-θεροτέκτονες, και άλλο να συμμετέχεις ενεργά στους Ανώνυμους Παρτουζομα-νείς. Πρόσεξέ το.

45

Το μέτρημα για τα πακέτα-βόμβες και τους προορισμούς τους. Πάνω που πίστευα ότι έχει τελειώσει το θέμα και μπορούσα να κάνω το δικό μου απολογισμό, μία είδηση ερχόταν να σταματήσει τη σκέψη μου. Ενα ακόμα ύποπτο δέμα, μία ακόμα πρεσβεία, ένας συνεχιζόμενος «τρόμος». Να δείτε που σε λίγο δεν θα ανοίγει κανείς δέμα με ελληνι-κή σφραγίδα και παραλήπτες το υπουργείο Εξωτερικών ή το Μέγαρο Μαξίμου.

Γρήγορα τη διαδρομή από το σπίτι στο γραφείο. Λίγο πριν φτάσω με το ταξί στη λαχαναγορά του Μοσχάτου και ενώ βρισκόμασταν κάτω από τη γέφυ-ρα, είδα έναν κύριο, γύρω στα 50, να ψαρεύει στον Κηφισό. Ναι, καλά κα-ταλάβατε. Είχε απλώσει τα καλάμια του και προσπαθούσε να πιάσει ψάρια -ή ποιος ξέρει τι;- στο ποτάμι. Το ταξί προφανώς σταμάτησε. Ο οδηγός κα-τέβηκε να σιγουρευτεί ότι είδε καλά και πλησίασε τον ψαρά γεμάτος απορία. Μόλις κατάλαβε ότι δεν ήταν κανένας (εμφανώς) τρελός και ότι απολάμβα-νε το ψάρεμα, μπήκε στο αυτοκίνητο και συνέχισε. Ελπίζω μόνο να μην έφα-γε αυτό που έπιασε.

Τις κατάρες μου προς το Mega που αποφασίζει να αλλάξει τον προγραμματισμό του κάθε Δευτέρα βράδυ, για να καλύ-ψει τις εκλογές. Αυτή τη φορά ο Αντώνης Σαμαράς συνομι-λούσε με τον Γιάννη Πρετεντέ-ρη σε μία έκτακτη «Ανατροπή». Ευτυχώς, η συνομιλία τελείω-σε στην ώρα της, και 10 παρά 10 το αγαπημένο «Νησί» φά-νηκε στις οθόνες. Οχι τίποτα άλλο, αλλά είχαμε μαζευτεί σπίτι τόσοι φίλοι για την προ-βολή και δεν μου αρέσει να μου χαλάνε το πρόγραμμα (για δεύτερη συνεχόμενη φορά).

Το καθημερινό ξεκαθάρισμα σε request, events και ό,τι άλλο άσχετο βομ-βαρδίζει το λογαριασμό μου στο Facebook, ενώ κοιμάμαι. Αν και μόλις 9 παρά κάτι, έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι με τα άπειρα μηνύματα που δεν με αφορούν και αναρωτιέμαι σε ιδιαίτερη ένταση, για τόσο πρωί, γιατί μου τα στέλνουν. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι εκτός από εμένα είναι ξύπνιος και ο Βασίλης Κικίλιας, ή έστω αυτός που έχει αναλάβει τα social media του υποψήφιου περιφερειάρχη. Αναλυτική ενημέρωση για τις δράσεις του υπο-ψηφίου, παρατηρήσεις για την επικαιρότητα, με σύντομα και εύστοχα σχό-λια που ταιριάζουν στο Facebook και νεανική ματιά που καταφέρνει να μην σε εκνευρίζει, όπως των περισσότερων υποψηφίων. Και για το βράδυ, η ανάρτηση περιλαμβάνει το τραγούδι της ημέρας. Από Πλιάτσικα μέχρι Ρέμο, το ρεπερτόριο έχει από όλα και μετά από λίγες ημέρες θα νομίζετε ότι ο Κι-κίλιας είναι κάποιος φίλος σας. Μπράβο στον άνθρωπο που είναι πίσω από όλο αυτό. Ο στόχος επετεύχθη!

46