Mparlas

Φαῖ δρος Μπαρ λᾶς Αἷμα στὴν ἄσφαλτο* ΥΤΟ ΣΥΝΕΒΗ εἰς τὰ Χαυτεῖα, ἐκεῖ ὅπου δια- σταυρώνονται αἱ ὁδοὶ Πανεπιστημίου καὶ Πατησίων – καὶ οἱ συγκεντρωμένοι στὰ ἑκατέρωθεν πεζοδρό- μια διαβάτες περιμένουν τὴν συγκατάθεση τοῦ ἀ- στυφύλακος γιὰ νὰ περάσουν ἀπέναντι. Ἦταν, λοιπόν, μεσημέρι – καί, ὅπως συνήθως, κόσμος πολὺς ἐπερίμενε κι ἀπὸ τὶς δυὸ μεριές, μ’ ἕναν ἀστυφύλακα ἐπὶ κεφαλῆς ἡ κάθε παράταξις, ποὺ τὸ κράνος του ἐγυάλιζε στὸν ἥλιο. Αἴφνης, οἱ ἀστυ- φύλακες ἔδωσαν τὸ σύνθημα – καὶ οἱ δυὸ παρατά- ξεις ἐξεκίνησαν, βαδίζοντας κατὰ μέτωπον. Τὸ σύνηθες σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, εἶναι οἱ δυὸ παρατάξεις νὰ διασταυρώνονται στὸ μέσον τοῦ δρόμου, νὰ προσπερνῶνται ἀδιάφορες καί, μετὰ ἀ- πὸ τὸ στιγμιαῖο ἐκεῖνο ἀνακάτεμα, νὰ ξεχωρίζουν καὶ πάλιν, προχωρώντας, ἡ κάθε μιά, πρὸς τὸ πε- ζοδρόμιο τοῦ προορισμοῦ της. Τὸ μεσημέρι, ὅμως, ἐκεῖνο, τὰ πράγματα συνέβησαν διαφορετικά. Ὅλοι οἱ ἐρχόμενοι ἀπὸ τὸ ἕνα πεζοδρόμιο σ υ ν έ π ε σ ε νὰ ἔχουν στενοὺς γνωρίμους με- ταξὺ ἐκείνων ποὺ ἐρχόντουσαν ἀπὸ τὸ ἀντίθετο. Καὶ ὄχι π ο λ λ ο ὺ ς στενοὺς γνωρίμους. Ὄχι: καθένας τοῦ ἑνός πεζοδρομίου ἐγνώριζε καὶ ἀπὸ ἕ ν α ν τοῦ ἀντιθέτου. Καὶ δὲν τὸν ἐ γ ν ώ ρ ι ζ ε ἁπλῶς, ὅπως συμβαίνει τόσους καὶ τόσους νὰ γνωρίζωμε. Ὁ γνώριμος αὐτὸς ἦταν ἕνα πρόσωπο

Documents

Mparlas