The Nowodworek Times #04/2013

Wstęp od redakcji

SPIS TREŚCI

Długo wyczekiwana wiosna w końcu przyszła, a z nią czas zmian. To idealny moment na powrót do zaniedbanej

pasji, odnowienia znajomości czy nawiązania nowych. W kwietniowym numerze prezentujemy sylwetki kilku

osób, których postawa dla wielu z nas może być inspirująca. Udowadniają, że najważniejsza jest chęć - rozwo-

ju, posiadania pasji czy podróżowania. Zatem, jeśli dotychczas bezskutecznie próbowałeś zmienić swoje życie

(chociażby w małej jego części), zrób to po raz kolejny, tym razem efektywnie. Nie jutro lub w wakacje. Dziś!

Do przeczytania!

Zdjęcie na okładce: Maciek Bernaś2 | #4/2013

The Nowodworek Times |

Spotkanie to wywarło na mnie pozytyw-ne wrażenie – myślę, że to w dużej mierze zasłu-ga otwartości i poczucia humoru panów z Harvard Club of Poland. Zainteresowani konkursem wszyst-kie informacje znajdą na stronie www.drogana-harvard.pl, a więcej o samych studiach na www.harvardpolishsociety.org. Uniwersytet działa rów-nież na stronach, z którymi ogromna większość z nas styka się na co dzień - facebooku, twitterze i youtube.com. Do odważnych świat należy!

Pierwszego dnia po wielkanocnej przerwie - 3 kwietnia 2013 r. - w auli odbyło się spotkanie z przedstawicielami Harvard Club of Poland. Pięciu sympatycznych absolwentów prestiżowego amte-rykańskiego uniwersytetu przybliżyło nam tamtej-szy system studiowania oraz zachęciło do wzięcia udziału w konkursie „Droga na Harvard”. Na wstę-pie warto zaznaczyć, że główną nagrodą jest wylot na 10 dni do USA, jednak w żadnym stopniu nie zo-bowiązuje on do podjęcia edukacji na Harvardzie.

Spotkanie miało formę prezentacji samego uniwersytetu połączonej z możliwością zadawania pytań. Poznaliśmy bardzo dokładnie kwestię finan-sową wyjazdu na studia. Okazało się, że biorąc pod uwagę średnie roczne zarobki Polaków, większość kandydatów ma szansę na całkowite dofinansowa-nie. Uczelnia oferuje bardzo różnorodne drogi roz-wijania swoich pasji i talentów. Ciekawym rozwią-zaniem jest fakt, że studenci mogą „sobie dorobić” poprzez drobne prace wykonywane chociażby w bibliotece. I na koniec coś, co mi się bardzo spodo-bało. Podczas rekrutacji na uniwersytet, wśród ogromnego stosu aplikacji napływających z całe-go świata, uwagę przyciągają niekoniecznie te ze średnią 5.0. Większą szansę mają uczniowie wyróż-niający się ciekawą pasją czy osiągnięciami w kon-kursach na szczeblu ogólnokrajowym.

Marta ZygmuntZdjęcia: Maciek Bernaś

SZKOŁA

Spotkanie z absolwentami Harvard University

3 | #4/2013


Po odebraniu bagażu rozpoczęliśmy szaleńczy bieg

w kierunku peronu TGV. …7minut do odjazdu pociągu.

Grupa rozciągnęła się na 30 metrów. …5 minut. Nie widać

już tych na końcu. …4 minuty. Słupki przed bramkami

oficjalnie zostały uznane za dzieło szatana. …3 minuty.

Ciekawe, czy trafię w ruchome schody skacząc jak

gazela. …1 minuta. Zgodnie z oficjalnym rozkładem jazdy

zostało 10 minut... Po chwili pociąg nadjechał. Czas nam

było przypomnieć sobie swojskie klimaty i, niczym w

godzinach szczytu w krakowskim MPK, wepchnąć się do

wagonu. Zadanie z pozoru trywialne przybrało w naszym

przypadku postać zwierzęcego wprost wciskania się do

pociągu. Niepewnie zajmowaliśmy miejsca w wagonie,

podczas gdy w głowach kołatało się tylko jedno pytanie:

„Ciekawe, gdzie jest moja walizka?”

Wizja nowoczesnego, ultraszybkiego pociągu została

zdruzgotana wyglądem i klimatem panującym w

zbiorowym przedziale pełnym nas i Francuzów,

spoglądających nieśmiało w naszym kierunku jak na

barbarzyńców z dalekiej północy. Brak gniazdek i

niedopuszczalne, aż 10-minutowe, spóźnienie pociągu

(spowodowane głównie przez nas), nie rokowało zbyt

dobrze na przyszłość. Pogoda wciąż nie różniła się

znacznie od krakowskiej, ale już od pierwszych chwil

w Bordeaux urzekł nas niepowtarzalny klimat tego

miasteczka.

1,5 godziny lotu. Nadzieja na słońce. Po wylocie z

ciemnego, mglistego Krakowa, pokrytego resztkami

pośniegowego błota, pierwszy raz od miesięcy

zobaczyliśmy słońce. Całą podróż marzyliśmy o choć

trochę bardziej wiosennej aurze w Paryżu, a jeszcze

bardziej o nadmorskiej pogodzie, która zwykle wita

turystów w Bordeaux. Niestety, nie tym razem. Wraz z

powolnym zbliżaniem się ku ziemi ciśnienie robiło coraz

większą miazgę z naszych uszu. Stanowczo nie pomagało

to w pogodzeniu się z faktem, że pogoda nie różniła się

zbytnio od tej, z którą żegnaliśmy się tak niedawno.

SZKOŁA

Wymiana Bordeaux vs. Cracovie

4 | #4/2013


Po produktywnie spędzonym popołudniu, zmęczeni i

ciekawi przyszłych wrażeń, rozeszliśmy się do domów.

Domowa kolacja całkowicie spełniła, a nawet przeszła

nasze oczekiwania. Wreszcie poczuliśmy, że jesteśmy we

Francji.

To, co nie udało się Francuzom dnia poprzedniego,

nadrobiliśmy w poniedziałek. Bordeaux, ze swoją

imponującą liczbą zabytków (którą przewyższa tylko

liczba zabytków w Paryżu), może pochwalić się historią

sięgającą do czasów rzymskich. W obrębie starówki

miasta można znaleźć m.in. pozostałości murów miejskich,

katedrę św. Andrzeja z XIV w. oraz neoklasyczny budynek

Grand Theatre. Pospacerowaliśmy po mokrym Bordeaux

i zakończyliśmy ten dzień z ogólną wizją miasta jako

pełnego historii i francuskiej elegancji miejsca.

Jeszcze w dniu przyjazdu, nim mieliśmy okazję dokładnie

zobaczyć Bordeaux, zostaliśmy zaproszeni na kulturalny

wieczór w przepięknej zabytkowej kamienicy, która

była mieszkaniem jednego z Francuzów. Wydarzenie to

pomogło nam nieco zintegrować się z tubylcami.

Następnego dnia region wina przywitał nas swoimi

urokliwymi wąskimi uliczkami, kontrastującymi z

otwartymi przestrzeniami nad rzeką Garonną. Zgodnie z

planem wyjazdu Francuzi mieli pokazać nam miasto, co

skończyło się poniższym:

SZKOŁA

5 | #4/2013


Pośpiech, z którym wracaliśmy do autokaru, powodowany

był oczekiwaniami, jakie wiązaliśmy z kolejnym punktem

programu – degustacją wina…

We wtorek wybraliśmy się na zwiedzanie Saint – Émilion.

Jest to malownicze, urokliwe i – w dni poza sezonem

turystycznym – nieco wyludnione miasteczko, pełne

XII-wiecznej architektury. Ochoczo przystąpiliśmy do

zwiedzania. Klimat tego miejsca zachwycił większość z

nas do tego stopnia, że pomimo chłodu nie schroniliśmy

się w jednej z wielu kawiarni.

SZKOŁA

6 | #4/2013


W środę przyszedł czas na poznanie francuskiej szkoły.

Mieliśmy być gośćmi na lekcjach naszych gospodarzy,

a jako że do odpowiednich klas musieliśmy dotrzeć

samodzielnie, udało się to z różnym skutkiem. Potem

mieliśmy okazję uczestniczyć w mini-wykładzie o

Akwitanii – francuskim odpowiedniku polskiego

województwa, w którym znajduje się Bordeaux. Jeśli

chodzi o drugą część dnia, to trzeba przyznać, że Francuzi

wykazali się wyjątkową pomysłowością – wybraliśmy się

na Laser Quest.

Kolejny dzień - nowe wyzwania. Ponownie opuściliśmy

Bordeaux i udaliśmy się w stronę Arcachon, przyjemnego

nadmorskiego miasteczka, w którym znajduje się

najwyższa wydma w Europie, mierząca 110 m wysokości

i mająca ponad 2,7 km długości. Gdy wysiedliśmy z

autobusu, z początku okolica nie różniła się zbytnio od

znanych nam, nadbałtyckich sosnowych lasów. Wtem

przed naszymi oczami zarysował się spektakularny obraz

wydmy.

SZKOŁA

7 | #4/2013


Był to jeden z niewielu dni, kiedy pogoda zdecydowała się

z nami współpracować. Czwartek zakończyliśmy wizytą

w niesamowicie interesującym miejscu, jakim okazało się

muzeum ostryg. Jak zresztą widać na zdjęciach poniżej,

po ponad 3-godzinnym spacerze po piasku, temat tych

morskich delicji pobudził nas do życia…

…”Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu…” – Te

słowa idealnie oddają widok, który ukazał się przed

naszymi oczami. Przez chwilę poczuliśmy się niczym na

olbrzymiej bezkresnej pustyni, z Oceanem Atlantyckim

u naszych stóp. Niektórzy z nas przeżyli także bliskie

spotkanie z drobnym piaskiem…

SZKOŁA

8 | #4/2013


Białe fartuchy, maseczki na ustach, 2 grupy uzbrojone w

ciężką amunicję i tarcze nacierające na siebie, biała chmura

pokrywa pole bitwy. 1 Marca Francuzom pozostało 100 dni

do dnia zdawania matury (franc. Baccalaureate, straszna

nazwa, więc Francuzi posługują się skrótem „bac”). Po co

bawić się na balu, skoro można porzucać w znajomych,

tudzież uczniów innych szkół, mąką i jajkami? Mieliśmy

tę przyjemność przechodzić tamtego dnia przez Plac

de la Victoire, gdzie miały miejsce najzacieklejsze walki.

Dwie szkoły z niezaprzeczalną przyjemnością miotały w

siebie mąką i jajkami. Tego dnia nikt nie mógł czuć się na

ulicy bezpiecznie, a szczególnie ci wyglądający na około

17 lat (doskonale więc pasowaliśmy do charakterystyki

idealnego celu). O ile ominięcie dwóch grup dość

intensywnie zajętych sobą nie stanowiło problemu, o tyle

przejście wąską ulicą świętej Katarzyny było odrobinę

większym wyzwaniem. Niestety, nie mieliśmy wyjścia.

SZKOŁA

9 | #4/2013


wydarzeń i równocześnie nieco przybici pożegnaniem

z Francuzami, wsiedliśmy z powrotem do TGV. Podróż

minęła bardzo szybko, nowych wrażeń dostarczyła nam

przeprawa labiryntem korytarzy dworca.

Kiedy dojechaliśmy do hotelu metrem linii 13, nasz zachwyt

nieco opadł. Miejsce, w którym mieliśmy mieszkać przez

następne 3 dni, nie napełniało optymizmem, ale zdrowy

rozsądek podpowiadał, że będziemy tam spędzać tylko

noce.

Już pierwszego dnia udało nam się zapoznać się z częścią

najbardziej rozpoznawalnych miejsc w stolicy Francji. W

cieniu ogromnego Łuku Triumfalnego, nie niepokojeni

kaprysami pogody, spędziliśmy sporo czasu na słynnych

Polach Elizejskich. Ta ogromna Aleja, przy której znajduje

się legendarny kabaret Lido, każdemu odwiedzającemu

ma coś do zaoferowania.

Stamtąd przeszliśmy pod chyba najbardziej znaną i

równocześnie najwyższą budowlę Paryża. Jaskrawo

oświetlona Wieża Eiffla, wykonana w latach 80. XIX

wieku, wciąż zachwyca turystów swoim widokiem. Po

wykonaniu obowiązkowych zdjęć i przedarciu się przez

tłum sprzedawców figurek wieży w każdym możliwym

rozmiarze i kolorze, niechętnie wróciliśmy do hotelu. Po

drodze wstąpiliśmy jeszcze do piekarni, skąd wyszliśmy

obładowani bagietkami na śniadanie.

Kiedy już uciekliśmy z miejsca największego zagrożenia,

wybraliśmy się na zwiedzanie imponującego Muzeum

Akwitanii. Pośród wielu eksponatów opowiadających

historię tego rejonu, najbardziej urzekły nas podobizny

gala Asterixa i jego komiksowej kompanii.

W sobotę rano, ciekawi nadchodzących paryskich

SZKOŁA

10 | #4/2013


Następnie, zadowoleni z ogromu przyswojonej kultury,

udaliśmy się ponownie w stronę Wieży Eiffla. Ci, których

nie odstraszyła długość kolejki i zdecydowali się wjechać

na górę, nie żałowali długiego oczekiwania. Rozpościerał

się stamtąd zachwycający widok na cały Paryż, wszystkie

malownicze kamienice, pomniki i zabytki.

Niedzielny poranek część z nas spędziła na polskiej

mszy, a część spacerując po opustoszałym mieście.

W wyniku dość spontanicznej decyzji udało się nam

dostać do Luwru, który niewątpliwie zasługuje na swoją

reputację. Pomimo ograniczonej ilości czasu staraliśmy

się zobaczyć jak najwięcej z ok. 35 000 wystawianych

tam dzieł, od kamienia z kodeksem Hammurabiego aż po

prace XIX-wiecznych artystów malarzy.

SZKOŁA

11 | #4/2013


Jeśli komuś wydaje się, że w Paryżu jedyne warte

zobaczenia zabytki znajdują się nad Sekwaną –

zdecydowanie jest w błędzie. Wzgórze Montmartre, z

katedrą Sacre-Coeur na szczycie, jest jednym z miejsc

nieco oddalonych od centrum, które także stanowią

nieodłączną część kultury stolicy Francji. Dzielnica

Montmartre, zwana Mekką artystów, wypełniona jest

małymi sklepikami, kawiarniami i ulicznymi malarzami.

Po odpowiednio długim czasie wolnym zeszliśmy ze

wzgórza i poszliśmy w stronę Moulin Rouge, gdzie udało

nam się wykonać kilka tradycyjnychzdjęć.

To był już niestety koniec naszego pobytu we Francji.

Odlatujący następnego dnia w okolicach godziny 7 rano

samolot zmusił nas do pobudki przed 4. Bogaci w cały

wachlarz nowych doświadczeń powróciliśmy do, jak się

miało wkrótce okazać, krainy wiecznej zimy.

SZKOŁA

Alicja Grządziel, Fryderyk Zoll, Maciek BernaśZdjęcia: Maciek Bernaś12 | #4/2013


Dnia 19.03.2013r. po raz kolejny odbył się w naszej

Szkole Dzień kultury niemieckiej, francuskiej i polskiej.

Trudu organizacji tego wydarzenia podjęła się,

podobnie jak w poprzednich latach, niezastąpiona

prof. Joanna Rokosz-Lechwar. O część artystyczną

Dnia zadbali sami uczniowie. Bardzo wiele osób było

zaangażowanych w tworzenie plakatów, dekoracji,

a przede wszystkim w występy na scenie w szkolnej

Auli. Publiczność miała na początku możliwość

wysłuchania dwóch utworów wykonanych przez Chór

I LO im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie.

Warto wspomnieć, że utwory te – Zigeunerleben

R.Schumanna oraz The Awakening J. E. Martina po raz

pierwszy zostały zaprezentowane przed publicznością.

Po występie Chóru i powitaniu gości przez trójkę

konferansjerów – dwie pierwszoklasistki - Sarę Królik

i Klaudię Oleksińską oraz Kamila Ożoga z klasy 2a1,

nadszedł czas na występy szkolnych artystów. Nie

brakowało znanych utworów takich jak „Voyage

voyage” wykonane przez Michalinę Sarbę czy „Brunetki,

blondynki” w wersji Adriana Domareckiego. Dobrą

zabawę publiczności zapewnił pokaz mody, w trakcie

którego przedstawicielki płci pięknej wśród widowni

bardzo entuzjastycznie reagowały na kolejnych panów,

którzy wychodzili zza kotary, by zaprezentować

stroje popularne przed kilkoma dekadami. Bardzo

przychylnie publiczność przyjęła także tancerzy. Po

występach Sary Drewy i Wiktora Raputy oraz Kasi

Krzyworzeki i Łukasza Strzępka, brawa przez długi

czas rozbrzmiewały w Auli. Nad przebiegiem całości

Dnia czuwały Ola Kuliczkowska i Ola Śliwa, które

dopilnowały, by nie zdarzyły się żadne niedociągnięcia.

Wszystkich zaangażowanych w przygotowanie Dnia

kultury niemieckiej, francuskiej i polskiej pożegnały

brawa na stojąco. Trudno się dziwić, już po raz kolejny

Nowodworczycy mieli okazję uczestniczyć w świetnie

przygotowanym szkolnym wydarzeniu.

SZKOŁA

Dzień kultury niemieckiej, francuskiej i polskiej

PAA13 | #4/2013


on-line. Rozpocznie się ono 15 kwietnia br. Jej zwycięstwo leży zatem również w naszych rękach!

Krótko o zasługach Pani Kulińskiej. Jej osiągnięcia, doceniła szacowna siedmioosobowa kapituła konkursu, w którym rywalkami Pani Anny było 5 kandydatek z bibliotek publicznych m.in. Biblioteki Pedagogicznej, Wojewódzkiej czy Naukowej. Mimo tego, to nasza Pani Anna została najwyżej oceniona. Jej bibliotekarska działalność trwa już ponad 30 lat- od początku w naszej szkole. Pani Kulińska zajmowała się m.in.: organizacją 6 edycji Małopolskiego Konkursu Pięknego Czytania, w którym przez ostatnie dwa lata I wyróżnienie zdobywała obecnie uczennica klasy 3 A1-Justyna Odon. Sama Pani Anna wspomina tę działalność i współpracę: „Justynka jest miodzik. W ubiegłym roku, jako nagrodę w tym konkursie otrzymała warsztaty poetyckie. Szkoliła głos, interpretację, dykcję i potem te warsztaty skończyły się nagraniem audio-book’a”.

Kolejnym ważnym wydarzeniem była organizacja

Czwartek. Godzina 10.20. Czwarta godzina lekcyjna. Idę do szkolnej biblioteki, aby porozmawiać z jej głównym filarem - Panią Anną Kulińską o pracy, osiągnięciach, pasjach. Błądzę między regałami. Trafiam do maleńkiego pokoiku - czegoś w rodzaju zaplecza. Pani Anna wita mnie (jak to zawsze w jej przypadku) szerokim, serdecznym uśmiechem. Częstuje ciastkami i wodą z sokiem, przypominającym dzieciństwo. Zaczyna się opowieść…

Otóż Pani Anna została nagrodzona w III Edycji Konkursu na Małopolskiego Bibliotekarza Roku 2012. Do walki o ten tytuł wytypował ją Związek Bibliotekarzy Polskich, motywując to różnorodnością działalności Pani Anny. Ona sama mówi o tym: „Bibliotekarz szkolny idzie do księgarni i kupuje książki. Te książki musi opracować, wprowadzić do komputera. Potem je wypożycza. W „Nowodworku” ma pod opieką prawie 940 uczniów i 80 nauczycieli. Bo na przykład w bibliotekach naukowych, bibliotekarz ma tylko jedną działkę. Załóżmy: tylko idzie i kupuje książki, albo jedynie je opracowuje czy pożycza. Tutaj natomiast musi zająć się wszystkim: czyli w zasadzie ma i młodzież pod opieką, i księgarnie, i nagrody, i konkursy, i wystawy- wszystko. Oprócz tego jest jeszcze wyjście np. do kina, do teatru, na wystawę - to również leży w obowiązkach bibliotekarza. Jesteśmy więc także waszymi opiekunami i nauczycielami.” I dla potwierdzenia swoich słów dodaje, że w przyszłym tygodniu jedzie z klasami do Częstochowy.

Celem konkursu, w którym brała udział Pani Anna jest promocja zawodu bibliotekarza. Pani Kulińska została zgłoszona do niego przez Towarzystwo Nauczycieli i Bibliotekarzy Szkół Polskich, do którego należy od początku jego istnienia (od roku 1999), w dowód uznania jej zasług. Pani Anna aktywnie działa w Towarzystwie – organizuje jego spotkania, zaś siedziba Towarzystwa mieści się w I LO. Wymieniony Konkurs składa się z dwóch etapów: wojewódzkiego i ogólnopolskiego, podczas których są wybierani najbardziej cenieni bibliotekarze w poszczególnych województwach, a następnie najbardziej popularny w kraju Bibliotekarz Roku. Pani Anna została wyróżniona na etapie wojewódzkim i czeka teraz na etap ogólnopolski, który przeprowadzony będzie w formie głosowania

SZKOŁA

Kobieta w czerwieni, z uśmiechem na twarzy, pasją w sercu i sukcesem w kieszeni- czyli… kilka słów o Pani Annie Kulińskiej

14 | #4/2013


młodym jak wy, trudno jest zrozumieć ten fakt, bo wy widzicie tylko na co dzień jak wypożyczam i wypisuję wam książki. Nie wiecie, że je opracowuję, kupuję, zamawiam, wprowadzam do komputera, zajmuję się nagrodami, muszę to wszystko monitorować”.

Oprócz tych publikacji w ramach działalności Pani Anny znalazły się także: organizacja zajęć dydaktycznych z krakowskimi artystami, absolwentami I LO – I. Siwek-Front i Z. Bielawką. Pod czujnym wzrokiem Pani Kulińskiej znalazła się także organizacja wystawy „Artystycznym okiem Nowodworczyków”. Wydany na tę uroczystość katalog z dziełami nowodworskich absolwentów (m. In. Jerzego Patoczki, Ewy Preisner, prof. Adama Wsiołkowskiego) był sponsorowany przez męża Pani Anny- Grzegorza. Pani Anna nie zaniedbała też ośmiu warsztatów i seminariów (m.in. „Biblioterapia w szkole”), w których wzięła udział, czy też działalności w zespole metodycznym „E-twinning w pracy nauczycieli i bibliotekarzy”.

Jak widać Pani Anna to tytan pracy. Nawet teraz, gdy ze mną rozmawia, co chwilę spogląda na zegarek, bo za chwilę musi biec do profesora Urbanka. Mimo to wciąż pełna energii, zapału, wigoru i co najpiękniejsze w niej: tego promienistego uśmiechu na twarzy. Zaciekawiona pytam: skąd Pani bierze na to wszystko siłę? Jak Pani to robi, że nowodworska młodzież lgnie do tej biblioteki na przerwach tylko po to, żeby panią zobaczyć, uśmiechnąć się do Pani, a tym samym poprawić sobie nastrój. Jest Pani jednym z najjaśniejszych promyków w tej szkole. Pani Anna wybucha na to serdecznym, nieustającym śmiechem. Mówi: „To od was czerpię tę siłę, naprawdę! No widzisz, to ja ci tu mówię o takich poważnych rzeczach, dlaczego dostałam tę nagrodę, a rozwiązanie zagadki jest takie proste!”

Dziękujemy sobie za mile spędzony wspólnie czas. Pani Anna szybko wybiega z biblioteki na poszukiwania profesora, a na jej twarzy oczywiście nie brakuje uśmiechu!

spotkania autorskiego i promocji książki Wacława Krupińskiego o Zbigniewie Wodeckim pt. „Pszczoła, Bach i skrzypce”. Obaj Panowie byli obecni na tym spotkaniu w auli. Zbigniew Wodecki opowiadał o swoim życiu, zagrał kilka dźwięków na skrzypcach, a potem wraz z W. Krupińskim składał autografy w zakupionych przez młodzież książkach.

Nie do pominięcia jest też spotkanie z Leszkiem Wójtowiczem- bardem Piwnicy pod Baranami oraz jego mini recital, również zorganizowany przez naszą panią bibliotekarkę. Ślady tego wydarzenia widnieją w formie zdjęć na ścianach czytelni. Pani Anna zajęła się także organizacją spotkań z członkami Związku Literatów Polskich. I LO odwiedziły wówczas takie osobistości jak: A. Grabowski, L. Żukowska, D. Perier-Berska, A. Rotter, R. Marcinkowski, J. Kaczmarczyk, J. Trzebiatowski, A. Frania oraz A. Pochylczuk.

Przez trzy lata Pani Anna prowadziła również Kronikę Nowodworską, z której trzy teksty: o świętej wojnie, o studniówce oraz o szopce nowodworskiej, której Pani Anna była również opiekunem (2007), ukazały się w Rocznikach Nowodworskich 2006-2008, wydanych w roku 2012 przez ówczesny samorząd szkolny. Oto fragment jej tekstu, dotyczącego szopki: „[W listopadzie- niebezpiecznej dla Polaków porze]- jak mówił Stanisław Wyspiańki- każdego roku zbiera się w nowodworskiej auli grupa dość podejrzanych osobników i w tajemnicy przed całym światem, przygotowuje świętokradczy zamach na nauczycieli. Zaczynają od szukania sobowtórów, którzy oddają wdzięki fizyczne, głębię psychologiczną i niezwykłość zachowań nowodworskich ciał pedagogicznych”. Jak widać lekkości pióra i humoru Pani Annie również nie brakuje! Dlatego też zamieszczała swoje publikacje w wydaniu jubileuszowym „420 Szkół Nowodworskich 1588-2008”, w „Hejnale Oświatowym”, w „Biuletynie Informacyjnym Towarzystwa Nauczycieli i Bibliotekarzy Szkół Polskich Oddział w Krakowie”. Jej teksty za każdym razem dotyczyły biblioteki, której historię Pani Kulińska zna wybornie. Wspomina, że nowodworska biblioteka jest tylko o 30 lat młodsza od samej szkoły- założona została bowiem w 1618 r. przez bratanka Bartłomieja Nowodworskiego- Jerzego. Pani Anna uzasadnia to słowami: „Osobom tak

Sylwia Łakomy

SZKOŁA

15 | #4/2013


K&E: A co z jazdą na monocyklu? Czym w ogóle jest

monocykl?

M: Monocykl to rowerek jednokołowy i najczęściej koja-

rzy się ludziom z cyrkiem, ale to też ma odmianę sporto-

wą i można na nim np. skakać. Przy okazji chciałbym za-

chęcić: jeśli ktoś z Was ma monocykl , kogoś to interesuje

lub chciałby się nauczyć na nim jeździć, to prosiłbym o

kontakt, bo razem z kolega z klasy szukamy ekipy.

K&E: Trenujesz tak wiele sportów. Do tego dochodzi

szkoła i inne obowiązki. Masz czas na imprezy, spotka-

nia ze znajomym czy choćby po prostu lenistwo?

M: Generalnie nie było to łatwe. Przez szkołę musiałem

zrezygnować z narciarstwa alpejskiego. Tak jak wspina-

nie również musiałem sobie odpuścić na rzecz rugby. A

teraz mam przerwę z powodu egzaminu na prawko. Mam

trzy opcje: powrót do rugby, wspinaczki albo próbuje

czegoś innego.

K&E: Czy zamierzasz łączyć swoją przyszłość ze spor-

tami które uprawiasz lub uprawiałeś?

M: Pośrednio tak. Zacząłem robić kurs na pomocnika in-

struktora narciarskiego. W czasie studiów chciałbym na

przykład wyjechać do Austrii, zamiast dorabiać na kasie

w Tesco. Mam też podobne plany związane ze wspina-

niem.

K&E: Co Twoi przyjaciele i rodzina sądzą o Twoich pa-

sjach? Bo jednak freeride czy rugby są bardzo niebez-

pieczne? Czy nie woleliby, żebyś był przeciętnym na-

stolatkiem, który od czasu do czasu pójdzie po prostu

pograć w piłkę?

M: Freeride rzeczywiście jest niebezpieczny, ponieważ

istnieje zagrożenie lawinowe, ale moi rodzice też gene-

ralnie są w to wkręceni, dlatego nie mają nic przeciwko.

Wspinaczka też jest ok.

K&E: A rugby?

Jak spędzacie swój wolny czas? Sport? Spotkania ze

znajomymi? A może preferujecie wirtualny świat i całe

dnie spędzacie na facebooku? Często rezygnujemy z

aktywności fizycznej, usprawiedliwiając się brakiem

czasu z powodu naszego ciężkiego nowodworskiego

życia. Przecież czasami trzeba wyskoczyć na impre-

zę, spotkać się ze znajomymi czy choćby chwilę pole-

żeć przed telewizorem. Gdzie tu znaleźć trochę czasu?

A jednak jest to możliwe. Nie wierzycie? Przedstawia-

my Wam naszego szkolnego kolegę Maćka Berbekę.

Maciek uprawia freeride, wspinaczkę sportową,

grał w rugby, trenował gimnastykę sportową, jeź-

dzi na monocyklu i do tego wcale nie narzeka na

życie towarzyskie. Da się? Oczywiście, że się da!

Klaudia & Ewa: Jak zaczęła się twoja przygoda z freeri-

de’m?

Maciek: Cała rodzina miała z tym coś wspólnego, mój

tata był kiedyś instruktorem narciarstwa, a później za-

pisał mnie do klubu i coraz bardziej mi się to podobało.

Niestety, nie miałem czasu na regularne treningi, dlatego

przerzuciłem się na freeride.

K&E: Słyszałyśmy też, że trenowałeś rugby. Co skłoniło

Cię do rezygnacji?

M: Przyszedłem do tego liceum i nie wiedziałem w ogóle

na czym polega rugby. Pierwszy w-f z prof. Mielnikowem

- gramy w rugby. Przed tym powiedział nam: „To męski

sport, tu nie ma miejsca na symulacje, tu leje się krew,

połamane nosy”. Wszyscy byli przerażeni. Trenowałem

wtedy wspinaczkę sportową i nie zamierzałem z niej re-

zygnować. Ale prof. Mielnikow powiedział, że się nadaję i

zaprosił mnie na Juvenię. Stwierdziłem, że ok, spróbuję i

powoli zacząłem się w to wkręcać. Pojechałem na pierw-

szy mecz. Trener rozrysował nam boisko po czym mówi

do mnie: „Ty Maciek biegniesz do centra”, a ja myślę „Kto

to jest w ogóle center?!” Ale ostatecznie jakoś to było.

Wywiad z Maćkiem Berbeką

SZKOŁA

16 | #4/2013


M: Rugby rzeczywiście im się nie podobało. Nie powie-

dzieli mi wprost, że nie, ale czułem, że im się to nie po-

doba.

K&E: Czy jest jeszcze coś, co chciałbyś powiedzieć do

uczniów naszego LO?

M: Nie chcę wygłaszać przesłania, ale uważam, że jeśli

ludzie nie mają ciekawych pasji, nie chcą robić czegoś

interesującego w życiu, to myślę, że to jest ich sprawa i

to oni nie poznają ciekawych ludzi i nie będą mieli fajnych

wspomnień.

K&E: Dzięki za rozmowę i życzymy powodzenia.

M: Dziękuję.

SZKOŁA

17 | #4/2013


SZKOŁA

18 | #4/2013


SZKOŁA

Klaudia Majerańczyk i Ewa NowakZdjęcia: archiwum prywatne19 | #4/2013


J&F: Jak Ksiądz to robi, że jest Ksiądz najbardziej lubianym katechetą, znanym nawet poza nasze liceum?AJ: Nawet mnie tak nie chwal! Chodzi o to, że w

nauczaniu religii trzeba kierować się zasadami

Ewangelii. Jak się będziesz kierować tym także w

innych okolicznościach życia, myślę, że osiągniesz

sukces, a tym sukcesem jest to, że Ty będziesz

kochał ludzi, a ludzie Ciebie.

J&F: Powszechnie znane jest zamiłowanie Księdza do kawy. Jaką kawę Ksiądz najbardziej lubi? Czy ma Ksiądz jakieś ulubione filiżanki? Skąd to się wzięło?AJ: Po prostu lubię kawę. To tak jakby zapytać

Fryderyka za 10 lat, dlaczego się ożenił z tą kobietą.

Też nie będzie potrafił odpowiedzieć, bo jak na

przykład powie, że ona ma blond włosy, to Jan

mógłby powiedzieć, że jest 100 innych dziewcząt

o blond włosach. Jest to sprawa do końca

niezdefiniowana.

J&F: Ma Ksiądz jakąś ulubioną?AJ: Jeśli chodzi o produkcję kawy, to najbardziej

lubię espresso, którego można się napić w Italii.

Miejsce decyduje o smaku kawy. Nigdy, pijąc kawę

w Italii, a piłem wiele razy, nie napiłem się słabej.

Oni mają swoją tradycję, potrafią ją zrobić i myślę,

że to jest ich atut. Dlatego, gdybym mógł się teraz

napić kawy z Italii, byłbym bardzo szczęśliwy, ale z

konieczności wybieram polskie espresso, bo jestem

w Polsce.

J&F: Chodzi Ksiądz do kawiarni?AJ: Nie, nie mam takiego zwyczaju. Rzadko. Po

pierwsze nie mam na to czasu. Po drugie, trzeba

mieć jakieś zamiłowanie do tego. Po trzecie jest

tyle miejsc, w których spotykam się z ludźmi, mój

dom, ich dom, parafia, salki, szkoła, to mi wystarczy.

J&F: Ma Ksiądz jakieś nawyki związane z kawą?AJ: Zazwyczaj pije rano, jak idę do szkoły i w szkole

jak mam kilka lekcji.

J&F: Kiedy poznał Ksiądz swoje powołanie?Ksiądz Andrzej Jeleń: Bardzo dawno temu.

Właściwie, można powiedzieć, że myślałem o tym

długo przed seminarium.

J&F: Ksiądz już wtedy poczuł, że został wybrany?AJ: To jest bardzo poważne pytanie. Powołanie

poczułem bardzo dawno, nawet przed szkołą

średnią, ale to nie było jakieś zdecydowane

uczucie. Wszystko było na zasadzie poczucia, a

doprecyzowywało się przez 20 lat.

J&F: Dlaczego zdecydował się Ksiądz nauczać w szkole i jak trafił Ksiądz do Nowodworka?AJ: Wcale się nie zdecydowałem. Ksiądz zostaje

posłany.

J&F: Może odmówić?AJ: Może, ale ja nie odmówiłem.

J&F: I jest Ksiądz zadowolony z wyboru?AJ: Myślę, że tak. To znaczy pierwsze lata tutaj,

uczenia w Nowodworku, były dla mnie bardzo

trudne, dlatego, że była tylko jedna godzina religii w

szkole, klasy były bardzo liczne, jeszcze liczniejsze

niż teraz – 40 osób to był standard. I ja ucząc 20

godzin w szkole, miałem 20 klas 40-osobowych,

więc nawet tych ludzi nie znałem. Nie miałem z nimi

personalnego kontaktu. Ale później, jak poznałem

ich bardziej, to zaczęło być coraz bardziej ciekawie.

SZKOŁA

Wywiad z księdzem Andrzejem Jeleniem

20 | #4/2013


ważne, by grał dobrą muzykę.

J&F: A jakieś nazwy zespołów? Na pewno ktoś będzie się chciał zainspirować.AJ: Theocracy, bardzo dobry zespół grający

chrześcijański power metal. Ostatnio słuchałem

bardzo dobrej muzyki, Stuart Smith – „Heaven and

Earth”. Wszystko jest w tej muzyce: trochę rocka,

trochę bluesa. Bardzo dobra muzyka z końcówki lat

90. Jak byłem młodszy słuchałem heavy metalu.

J&F: Ma Ksiądz jakieś określone plany na przyszłość? Marzenia?AJ: Nie mam, ponieważ myślę, że najciekawsze

w powołaniu kapłańskim jest to, że człowiek

jest ciągle zaskakiwany. Jak zbytnio ubierze to w

plany, naraża się na wiele rozczarowań. Jeżeli jest

w tym obecna wiara, a życiu księdza powinna

być, czuje się powołany i posyłany, to również

jest w to wkalkulowane nieustanne zaskakiwanie

czymś fantastycznym. I ja tego doświadczam.

Warto tu zacytować słowa z Ewangelii: „Szukajcie

najpierw Królestwa Bożego, a wszystko inne będzie

wam dodane”. Staram się je realizować i muszę

powiedzieć, że jest mi dodawane w obfitości

bardzo wiele. Nie mogę narzekać i gdybym miał

jeszcze raz wybierać, też zostałbym księdzem.

J&F: Czy to prawda, że na szopce dywany były z kościoła Mariackiego?AJ: Nie na szopce, ale na pokazie mody.

Wypożyczyliśmy te oryginalne, czerwone dywany

z bazyliki Mariackiej. Myślę, że to dodało uroku.

J&F: Czyli wnosi Ksiądz coś od siebie? AJ: Wnoszę. Za dużo nie wynoszę (śmiech).

J&F: Dziękujemy za rozmowę. AJ: Bóg zapłać.

J&F: Co Ksiądz myśli o kawie z automatu szkolnego?AJ: Nie piję kawy z automatu, ponieważ mi nie

smakuje. Kiedyś piłem, ale to nie jest to. To tak jakby

Jaś miał ferrari i ktoś mu później dał mercedesa. To

żadna jazda, to nie jest to samo.

J&F: Jak wszyscy dobrze wiedzą, jest Ksiądz zagorzałym fanem Wisły Kraków. Od zawsze Ksiądz tak lubił piłkę nożną?AJ: Od zawsze grałem na obronie i byłem bardzo

dobrym obrońcą. W jednym meczu o mało nie

złamano mi nogi, bo wszedłem skutecznym

ślizgiem, a przeciwnik kopnął w moją nogę zamiast

w piłkę, którą wybiłem. Nie miałem jeszcze wtedy

ochraniaczy.

J&F: Jak często chodzi Ksiądz na mecze?AJ: Właściwie na wszystkie w sezonie, oprócz tych,

na które nie dam rady.

J&F: Dlaczego akurat Wisła?AJ: Ponieważ, gdy przyszedłem do parafii

mariackiej to inni księża chodzili na mecze Wisły i ja

też zacząłem. To było takie stopniowe zauroczenie.

A później trafiłem na taki czas, w którym

Wisła odnosiła duże sukcesy, to spotęgowało

zainteresowanie.

Kiedyś zorganizowałem wycieczkę ze szkoły do

Ojca Świętego Jana Pawła II w 2002 r., nie mówię

tego, żebym się chwalił, ale nigdy I Liceum nie było

z pielgrzymką u Papieża. Byliśmy wtedy na meczu

zremisowanym z Lazio 3:3, na stadionie olimpijskim

w Rzymie.

Teraz jestem kapelanem środowisk sportowych w

Krakowie. To nie jest tak, ze chodząc na stadion

Wisły, jestem przeciwnikiem innych klubów w

Krakowie, szczególnie Cracovii, bo byłem parę razy

też na ich stadionie i kibicowałem. Ja po prostu

lubię piłkę. Czy idę na Wisłę, czy Cracovię cieszę

się jednakowo.

J&F: Jakiej muzyki Ksiądz słucha?AJ: Lubię muzykę rockową, nie ma dla mnie

znaczenia, czy jest to polski zespół czy zagraniczny,

Marta Dąbrowska, Fryderyk Zoll, Jan Kłapa

SZKOŁA

21 | #4/2013


mania przesyłki listownej prosto z Chin – wniosku

o uznanie ojcostwa jej zmarłego męża. Kulinarna

dziennikarka pierwszy raz od dłuższego czasu wy-

rusza w podróż dalej niż do Alabamy czy Karoliny

Północnej i zakochuje się w Państwie Środka, jego

tradycjach... i nie tylko.

Nicole Mones odkrywa przed nami powoli, subtel-

nie kulturę Chin, szczególnie skupiając się na nie-

zwykle bogatej i głęboko zakorzenionej w tradycji

sztuce kulinarnej. Autorka jest doskonale zoriento-

wana w temacie. Czytając o różnorodności sma-

ków, konsystencji i egzotyce produktów najwyższej

jakości, mimowolnie próbujemy wyobrazić sobie

reakcję naszych kubków smakowych, niestety zbyt

często przyzwyczajonych do fast-foodów, na tak

wystawne i równocześnie zdrowe dania.

Przyznam szczerze, że „Ostatniego kucharza chiń-

skiego” czytałam z pewnym namaszczeniem, za

każdym razem przyglądając się uważnie pięknej

okładce doskonale wpisującej się w klimat powieści

i ostrożnie wertując gęsto zadrukowane strony. Nie

wiem, może jestem mało wymagająca, że urzekła

mnie książka o tak prozaicznym temacie jak jedze-

nie, ale naprawdę polecam.

Są książki na różne okazje. W jednych szukamy

porządnej dawki adrenaliny i strachu, przy po-

mocy innych próbujemy odnaleźć odpowiedzi na

pytania nękające ludzkość od tysiącleci. Jeszcze

inne zwyczajnie relaksują w krótkich momentach

przerwy między „Nie-Boską komedią” a „Panem

Tadeuszem”, rozładowują codzienny stres i chwila

lektury staje się czymś naprawdę fantastycznym.

„Ostatni kucharz chiński” autorstwa Nicole Mones

doskonale wpisuje się w tę ostatnią kategorię.

Maggie McElroy, wdowa mieszkająca w ciasnym

pokoiku na łódce, na co dzień zajmuje się pisaniem

artykułów o kuchni różnych regionów Ameryki Pół-

nocnej. Po śmierci męża odcięła się całkowicie od

dawnego świata, a teraz próbuje na nowo, choć z

marnym skutkiem, odbudować swoje dotychczaso-

we życie. Wszystko zmienia się wraz z dniem otrzy-

Kulinarna podróż do Państwa Środka

Marta Zygmunt

KULTURA

22 | #4/2013


Maria Skłodowska-Curie

Od 1896 r. wraz z mężem prowadziła badania nad pro-mieniotwórczością. W 1898 r. odkryli dwa pierwiastki promieniotwórcze: polon i rad. Po eksperymentach przeprowadzonych na Piotrze Curie stwierdzono, że rad powoduje oparzenia skóry, a nawet martwicę tka-nek. Uczeni doszli do wniosku, że za pomocą radu można leczyć raka i choroby skóry. Zapoczątkowało to modę na rad. Produkowano kosmetyki z radem, wzbogacano nim lekarstwa, wody mineralne, pasty do zębów. Przypisywano mu cudowne właściwości upiększające, przeciwbólowe i odmładzające. Miejsce dla radu znalazło się także w głośnych hollywoodz-kich produkcjach oraz powieściach. Niestety, w latach dwudziestych, pojawiły się negatywne skutki częste-go stosowania radu. Grupa Amerykanek, pracujących przy odblaskowych zegarkach, malowanych farbą z dodatkiem radu, zachorowała na raka szczęki. Pro-mieniotwórczy pierwiastek doprowadził również do śmierci kilku badaczy. Jego stosowanie zostało ofi-cjalnie zakazane we Francji dopiero w latach 70.

Maria Skłodowska-Curie brała udział w jeszcze jed-nym epizodzie historii promieniotwórczości. Podczas I wojny światowej jeździła pojazdami wyposażony-mi w przenośnie aparaty rentgenowskie, zdobyty-mi z własnej inicjatywy, które miały ułatwiać opero-wanie rannych żołnierzy. Docierała do najbardziej zagrożonych pozycji pod Verdun. Jej pogotowie znał cały front, a francuscy żołnierze nazywali te pojazdy „małymi Curie”. Przebadano w nich 10 ty-sięcy rannych. Oprócz pogotowia Maria Curie za-łożyła 220 stacji radiologicznych i przeszkoliła ka-dry do ich obsługi. Obsłużyły one ponad 3 miliony przypadków urazów wśród francuskich żołnierzy.

Źródło: „Wielkie biografie część 3. Encyklopedia PWN”, Laurent Lemire „Maria Skłodowska-Curie”

Trudno sobie wyobrazić współczesną medycynę bez

metod diagnostycznych. Większość osób, nawet

sceptycznie nastawionych, uważa je za wielkie osią-

gnięcie i nieocenioną pomoc w leczeniu wielu chorób

i urazów. Istotne znaczenie ma również radioterapia,

do której dobroczynności i skuteczności ludzie nie są

aż tak zgodni.

Do rozwoju tych metod przyczynili się między innymi

wybitni odkrywcy przełomu XIX i XX w.: Wilhelm Ro-

entgen i Maria Skłodowska-Curie.

Wilhelm Roentgen

Jego życie naukowe rozpoczęło się dość pechowo –

nie udało mu się zdać egzaminu maturalnego (podob-

no z powodu złośliwego nauczyciela) i w związku z

tym był zmuszony wyjechać do Zurychu, gdzie moż-

na było studiować bez zdanej matury. Po ukończeniu

studiów pracował w Zurychu, a później w Strasburgu,

gdzie został profesorem uniwersyteckim. Objął wy-

sokie stanowiska również w Würzburgu i Monachium.

W listopadzie 1895 r., prowadząc badania promieni ka-

todowych, odkrył nowy rodzaj promieniowania, który

nazwał promieniami X. Okazały się bardzo przenikli-

we i zaczerniały kliszę fotograficzną. 22 grudnia 1895

r. otrzymał pierwsze zdjęcie rentgenowskie: uczony

prześwietlił dłoń swojej żony. Identyczny ekspery-

ment Roentgen przeprowadził podczas posiedzenia

Towarzystwa Fizyczno-Lekarskiego: prześwietlił dłoń

jednego z uczestniczących w nim anatomów. Roent-

gen zbadał również inne właściwości promieniowania

X, takie jak zdolność jonizacji gazów czy zależność

przenikliwości od długości fali.

NAUKA

Wynalazki i odkrycia, które zmieniły świat medycyny – część druga

Łucja Hudy23 | #4/2013


mentów niezgorszych, ale brak tu jakiejś konkretnej

formy. Tom śpiewa do monotonicznego podkładu,

który nie zawsze zachwyca i na pewno nie brzmi,

jak stworzony przez kogoś ze znacznym dorob-

kiem muzycznym, jak na przykład Fleja czy Joey

Waronker (REM, Beck).

Obiektywnie zaś patrząc – AMOK jest OK. Owe

momenty niezgorsze są naprawdę świetne, to trze-

ba Yorkowi przyznać (nie wiadomo, ile jest tu wkła-

du reszty zespołu, tym bardziej, że prawie zawsze

trzymają się koncepcji piosenki, do której Thom

może tańczyć), nie wspominając już o w całości

pięknych Ingenue i Default. Jednak za dużo na nim

tworów nie robiących specjalnego wrażenia. 3/5.

Debiut i bardzo możliwe, że zapowiedź końca. Tak

jakby taniec à la Thom York miał się znudzić, po-

dobnie jak harce do Gangnam Style na każdej im-

prezie. Mianowicie - pod tym jakże lirycznym po-

równaniem kryje się olbrzymi zawód wielkiego fana

Radiohead. Thom York zorganizował ekipę paru

sławnych muzyków z Fleą (z Red Hotów) na czele

i założył zespół (jak gdyby Radiohead mu się znu-

dziło). Wszystko super fajnie. Miejsce 5 w zestawie-

niu Official UK Albums Top 100 tuż po wydaniu - 25

lutego i dalej trzyma się w czołówce. Wkrótce roz-

poczyna się trasa koncertowa, a wszędzie widnieje

napis „sold out” i masa fanatyków Radioheadów z

całej Polski jedzie na Malta Festival do Poznania.

Wstęp strasznie pejoratywny - tak, bo mimo

wszystko czuję zawód. Ciągle próbuję dosłyszeć

się tam Fleji czy innej nowej krwi w utworach, w

których śpiewa Thom, ale niestety bezskutecznie.

AMOK („Atoms for Peace”), brzmi jak The King of

the Limbs. Jakby Thom ostatnie wydawnictwo Ra-

diohead zrobił sam i AMOK też był jego samowol-

ką. Tak brzmi i można się pokusić o stwierdzenie, że

jest nawet gorzej. Ma co prawda Ingenue i parę mo-

Radosław

„Atoms for Peace”

MUZYKA

24 | #4/2013


to szeroko znany antykwariusz, autor branżowych publikacji, człowiek niezwykłej pasji. Jego mał-żonka – pani Bożena - większość swojego czasu spędza w sklepie – objaśnia, proponuje, rozmawia, przyjmuje od ludzi rozmaite przedmioty, pomaga w wycenie. Jest osobą wyjątkowo sympatyczną, a jednocześnie niezwykle skromną – bardzo często zdaje się na autorytet męża, zaprasza do odwie-dzin w dni, kiedy będzie on w sklepie, udostępnia numer kontaktowy. Jest wspaniałą rozmówczynią, chodzącą encyklopedią miasta. Świetnie pamięta swoich klientów, potrafi wiele o nich powiedzieć, zna Kraków jak własną kieszeń. Zmierzam więc dziś do miejsca o unikatowym klimacie. W ładnym i przestronnym czteropokojowym mieszkaniu zgro-madzono tysiące wspaniałych eksponatów. Miejsce to ma dla mnie charakter swoistego wehikułu cza-su. Znajdziemy tu, obok płócien Kossaków, Micha-łowskiego czy innych sławnych twórców, rzeczy w sposób prozaiczny ładne i cieszące oko. Moż-na tu na przykład obejrzeć (i kupić!) opakowania żywności i rzeczy codziennego użytku sprzed kil-kudziesięciu lat – puszki po kawie, pojemniczki po musztardzie, kartoniki, buteleczki, szkatułki… Oj, jest się tu czemu dziwić! Regaliki, komódki, gablo-ty, stoliki i kredensy aż uginają się od prezentowa-nych bibelotów. Współcześnie, w dobie produkcji masowej, zatraciła się unikatowość tego, czym się otaczamy. Wraz z nią z miejskiego krajobrazu po-znikały małe zakłady rzemieślników, rodzinne inte-resiki. Genius loci lokalu państwa Sosenko stanowi to, że tych wszystkich arcyciekawych osobliwości nie oglądam zza pancernej szyby, lecz przygląda-jąc im się z odległości kilku centymetrów.

Wchodzę do klatki. Kilkanaście stopni w góry i pierwsze drzwi na prawo. Eleganckie wejście wie-

Jest chłodne przedpołudnie. Wtorek drugiego kwietnia. Prosto z przystanku idę pospiesznie uli-cą Szewską, dochodzę do rynku, skręcam w pra-wo. Sam nie wiem, dlaczego aż tak mi się spieszy – przecież wcale nie jestem umówiony na konkretną godzinę, ba! - nawet nie zapowiadałem mojego przyjścia na dziś. Jeszcze przed świętami, żegnając się z panią Bożeną Sosenko, powiedziałem tylko: „Do zobaczenia. Na pewno zjawię się niedługo.” Mi-nąłem już niepozorny posterunek policji, wchodzę do bramy kamienicy pod numerem 29.

Staje mi przed oczami obraz z ostatniej wizyty. Ha, niezła historia! Szukałem wtedy siedziby Federacji Konsumentów (potrzebowałem pilnej konsultacji jako skołowany klient pewnej znanej marki obuwni-czej, ale to nie ma najmniejszego znaczenia). Zanim odnalazłem schowaną za filarem portalu latarnię z numerem kamienicy, podsłuchałem niechcący roz-mowę telefoniczną stojącego przed lokalem „Vis-a-vis” Andrzeja Sikorowskiego. Bardzo przepra-szam – nieładnie to, ale i niecelowo (kiedy potem w rozmowie usłyszałem zdanie: „Bo pan Sikorow-ski dziś mówił w radiu…”, zaśmiałem się w duchu). Przekonany, że znalazłem właściwy adres, pewnie ruszyłem do bramy. Zwróciłem uwagę na intrygu-jący napis „ANTYKI”. Przemknęło mi przez myśl, że chyba kiedyś już tu byłem. Stwierdziłem, że nic straconego - jeśli nie trafię wprost do celu mych poszukiwań, chociaż zapytam o drogę. I wtedy to, całkiem przypadkiem (tak jest, przypadkiem – Fe-deracji Konsumentów nie ma tam już od dobrych kilku lat) rozpocząłem niesłychaną przygodę, któ-ra mnie tu dziś przywiodła. „Tu” – czyli gdzie? Do sklepu z antykami „Art De&Co” prowadzonego przez rodzinę Sosenko – historyków i kolekcjone-rów sztuki w kilku pokoleniach. Pan Marek Sosenko

CIEKAWE MIEJSCA

“Normalna rodzina, tylko trochę zakręcona”

25 | #4/2013


opowiada niewzruszenie. Jeszcze przez moment przypatruję się kolekcji ryngrafów i odkrywam, że jestem prawie spóźniony na lekcję angielskiego. Czas jednak nie zna litości…

W domu zaczynam poszukiwania. Rzeczywiście nietrudno odnaleźć artykuł o wymownym tytule „Eine ganz normale Familie, nur ein wenig verrückt”. Dowiaduję się zeń wielu elementarnych faktów. Pan Marek Sosenko dla historii sztuki porzucił medycy-nę na drugim roku. Obecnie kolekcja sięga 700 ty-sięcy (!) kartek pocztowych, 40 tysięcy zabawek, a według ostrożnych szacunków w lokalu przy rynku znajdziemy 20 tysięcy niezwykłych przedmiotów. Niektóre zabytki techniki zostały wypożyczone na wystawę do Muzeum Inżynierii Miejskiej. Pierwszy sklep powstał w 1991 roku w Podgórzu, następnie mieścił się przy Placu Dominikańskim. Najważniej-sze, że tradycja w rodzinie nie zamiera. Również troje dzieci państwa Sosenko podziela zamiłowa-nia rodziców. Do sklepu „Art De&Co” będę zawsze z przyjemnością zaglądać, do czego i Was zachę-cam. O szczegóły tego niesamowitego przedsię-wzięcia mam nadzieję kiedyś zapytać pana Marka w wywiadzie, który być może ukaże się za kilka nu-merów.

Korzystałem z artykułu „Eine ganz normale Familie, nur ein wenig verrückt“ autorstwa Henryka M. Brodera (http//:www.welt.de).

Zdjęcia: Jan Kłapa

dzie do hallu pełnego mebli w pełnej palecie stylów - empire, art déco, secesja… Rozlega się dzwonek. W środku tłok. Poruszam się ostrożnie, czując kli-mat czasów dawno minionych i mijających. Czuję się jak słoń w składzie porcelany, co można inter-pretować też dosłownie. Prócz języka polskiego, słyszę angielski i włoski. Zgodnie z umową, wyko-nuję kilka zdjęć, co chwilę rozpraszany odkryciem czegoś ciekawego. A to sterta płyt winylowych, stylowe meble z lat 70., zestaw wytwornych porce-lanowych filiżanek, w których denkach ukazują się niespodziewanie kobiece portrety, stary saksofon, za rogiem znów eleganckie wieczne pióra… Widzę panią Sosenko zajętą objaśnianiem turystom tego, czego człowiek z drugiej dekady dwudziestego pierwszego wieku nie pojmie. Robi to z uśmiechem.

Witamy się. Jestem lekko zdziwiony, że pomimo czasu, który upłynął od ostatniej wizyty, zostałem zapamiętany. Zaczynamy rozmawiać. Zapytuję, czy mogę tu gdzieś znaleźć niewielką i ustawną kanapę. Pani Bożena od razu poleca mi odpowiedni egzem-plarz. Mocno żałuję, że trudno byłoby mi ją wkom-ponować w pozostałe, całkiem zwyczajne meble w domu. Z zaciekawieniem za to przysłuchuję się opowieściom wytrawnej antykwariuszki. Przyglą-dam się nowym nabytkom, dopytuję, zachwycam się wrażliwością tych, którzy potrafili docenić war-tość tak niepoetycznych przedmiotów, jak aptecz-ka samochodowa sprzed prawie stu lat albo już niemodne, kiczowate kurczaczki wielkanocne. Kie-dy proponuję, że warto to miejsce spopularyzować i mogę się tego podjąć na łamach słynnego no-wodworskiego miesięcznika, słyszę, że niedawno czymś podobnym zajął się dziennikarz „Die Welt”. Miękną mi nogi. „Owszem ukazał się taki artykuł. Ten redaktor nazywał się Henryk Broder” – słyszę. Składam uszy po sobie. Moja rozmówczyni nadal

Jan Kłapa

CIEKAWE MIEJSCA

26 | #4/2013


się z rozgrywek I ligi. Niby nic nadzwyczajnego, takie sytuacje się przecież zdarzają. Myślę jednak, że warto spojrzeć na ten problem szerzej. To, co się działo w Łodzi, już od dawna zwiastowało nadchodzący kryzys. Problem w tym, że osoby odpowiedzialne za klub nie próbowały go ratować. Założona w 1908 roku Łodzianka (ówczesna nazwa Łódzkiego Klubu Sportowego) miała swoje lepsze i gorsze chwile – jak każda inna drużyna. Nie chcę rozwodzić się nad historią „Rycerzy wiosny” z okresu poprzedniego wieku, bo ani tego nie pamiętam, ani nie wydaje mi się to szczególnie interesujące. W każdym razie ŁKS na piłkarskiej mapie Polski był zawsze ważnym punktem.

KRÓTKI ZARYS HISTORII NAJNOWSZEJ ŁÓDZKIEGO KLUBU SPORTOWEGO

Wróćmy do roku 2006. Do tego czasu Łódzki Klub Sportowy grał w II (według obecnej nomenklatury, I) lidze, kończąc sezon zazwyczaj w okoliach środka tabeli. Pod koniec sezonu 2005/2006 cieszyła się cała Łódź, gdyż awans do I ligi zapewniły sobie dwie drużyny z tego miasta – Widzew, zajmując pierwsze miejsce i ŁKS na pozycji wicelidera. Beniaminek z Al. Unii nie miał większych problemów w ówczesnej Orange Ekstraklasie – dziewiąte miejsce to znów okolice środka tabeli. Rok później spadł Widzew, a ŁKS nadal trzymał się w bezpiecznej strefie. Problemy zaczęły się w sezonie 2008/2009. Choć Łódzki KS, mając na swoim koncie 35 punktów, powinien zająć miejsce siódme bądź ósme (decydowałby dodatkowy mecz z Polonią Bytom), to spadł na pozycję... szesnastą, czyli ostatnią. Powód był prosty – nieotrzymanie licencji na grę w Ekstraklasie w kolejnym sezonie. Tą decyzją ŁKS został zdegradowany do I ligi, a dzięki temu Cracovia awansowała na bezpieczne miejsce czternaste i mogła nadal występować w T-Mobile Ekstraklasie. Zdegradowany ŁKS w sezonie 2009/2010 zajął najpierw czwarte, a rok później pierwsze miejsce I ligi, by znów powrócić do najwyższej klasy rozgrywkowej. Po raz kolejny pojawiły się problemy z otrzymaniem licencji na grę w Ekstraklasie, ale ostatecznie dopuszczono klub z Łodzi do rozgrywek. Wtedy problemy nie tylko się nie zakończyły, ale wręcz zaczęły piętrzyć. ŁKS od początku nie miał choćby cienia szansy na pozostanie w lidze. „Rycerze wiosny” zaczęli od porażki 0:5 z Lechem Poznań, kolejny mecz zakończył się nieco lżejszym pogromem (jakkolwiek dziwnie to brzmi) 0:4 ze Śląskiem Wrocław. Po sezonie, razem z Cracovią, ŁKS wrócił do I ligi, gdzie

Kilka informacji pomocniczych do felietonu:Do sezonu 2007/2008 kolejność klas rozgrywkowych w polskiej piłce przedstawiała się następująco:1. Ekstraklasa (z różnymi sponsorami tytularnymi)2. II liga3. Niższe ligiJednak od sezonu 2008/2009 nastąpiła zmiana i obecnie struktura wygląda tak:1. Ekstraklasa (z różnymi sponsorami tytularnymi)2. I liga3. II liga4. Niższe ligiPo każdym sezonie z Ekstraklasy do I ligi są przenoszone dwie drużyny, które uzyskują najmniejszą liczbę punktów. W ich miejsce wchodzą zespoły, które zdobywają największą liczbę punktów spośród biorących udział w rozgrywkach pierwszoligowych. Są one nazywane beniaminkami.

Łódzki Klub Sportowy 10.04.2013r. wycofał

SPORT

Subiektywnie o polskiej piłce

27 | #4/2013


– Polonia Warszawa. Znów przyczyną był brak pieniędzy. Właściciel klubu, Józef Wojciechowski, niezadowolony z prowadzenia Polonii był skłonny zaprzestać działalności. Pojawiła się możliwość sprzedania warszawskiej drużyny, czyli także jej aktyw (herbu, barw itp.) i przeniesienia jej do Katowic, gdzie miałaby występować pod nową nazwą – KP Katowice. Faktycznie, „Czarne Koszule” przejął Ireneusz Król, właściciel GKS-u Katowice, ale odstąpił od pomysłu przeniesienia Polonii na Śląsk i zespół z Warszawy nadal występuje w Ekstraklasie. Choć wciąż nie radzi sobie z problemami finansowymi, to jednak sportowo sprawia dużą niespodziankę. Piąte miejsce to pozycja całkiem niezła, jak na klub, który codziennie mierzy się z takimi trudnościami. Z klubów zagranicznych przykładem może byc Rangers F.C. - klub z Glasgow, który w wyniku katastrofalnych problemów finansowych nie dostał pozwolenia na grę w Ekstraklasie i zaczął od Scottish Third Division, czyli czwartego poziomu rozgrywkowego w Szkocji. Newco Rangers (nowa nazwa klubu) aktualnie miażdży swoją grą wszystkich przeciwników. Brylowanie w IV lidze szkockiej nie jest szczytem marzeń sympatyków Rangers, dlatego mają nadzieję, że po usprawnieniu adminsitracji wrócą do Ekstraklasy, by walczyć o... 55. Mistrzostwo Szkocji. Trzeba przyznać, że nazbierało im się trochę tych trofeów. Odnoszę wrażenie, że przez niekompetencję członków zarządu (nie tylko aktualnego) ŁKS-u, zostało poniekąd zaprzepaszczone 105 lat tradycji tego klubu. Płynie z tego smutna nauka, że błędy obecnych właścicieli mogą zrujnować efekt pracy kilku pokoleń, które tworzyły historię ŁKS-u od 1908r. I jak zwykle w takich sytuacjach, najbardziej szkoda mi kibiców, którzy zamiast oglądać swój klub, grający z najlepszymi w Polsce na stadionach takich jak PGE Arena w Gdańsku, będą jeździć na wyjazdowe spotkania gdzieś do Moszczenicy czy Pajęczna.

Zdjęcie oprawy kibiców ŁKS-u.

było już coraz gorzej. W parze ze skrajnie słabym poziomem sportowym szło ogromne zadłużenie wobec firm, od których klub pożyczał pieniądze. Ponadto zawodnicy nie dostawali swoich pensji za grę jeszcze w poprzednim sezonie. Niektórzy z nich przenieśli się do innych drużyn, rezygnując z walki o ich należności, inni z różnym skutkiem walczyli z zarządem o wypłatę zaległych pieniędzy.

CO DALEJ?

Kiedy trafia się do I ligi, to zazwyczaj opcje są dwie – albo jak najszybciej wraca się do Ekstraklasy, albo spada jeszcze niżej. Ktoś kiedyś powiedział „Ekstraklasa albo śmierć” i trudno się z tym nie zgodzić. I liga (czy wcześniej II) była dla klubów takich jak Śląsk Wrocław, Zagłębie Lubin czy Wisła Kraków okresem przejściowym, czasem na zrobienie porządków w drużynie i umocnienie się przed walką o Mistrzostwo Polski. W takim stadium jest obecnie Cracovia, która po degradacji zajmuje pierwsze miejsce i ma spore szanse na awans. Są jednak drużyny, które kiedyś prezentowały naprawdę dobry futbol, walczyły o najwyższe cele, ale coś nie zadziałało, spadły najpierw do I ligi, później jeszcze niżej, a dzisiaj nie pamięta o nich nikt, poza garstką najwierniejszych kibiców. Świt Nowy Dwód Mazowiecki, Szczakowianka Jaworzno, Odra Wodzisław – gdzie dzisiaj są te zespoły, podejmujące jeszcze kilka lat temu równorzędną walkę z topowymi drużynami dzisiejszej Ekstraklasy? Tułają się gdzieś po II czy III lidze, bez szerszych perspektyw. Zawodnicy zastanawiają się, jak przeżyć od pierwszego do pierwszego, a w klubie liczy się pieniądze, by wystarczyło na opłacenie bieżących rachunków czy wyjazdów na mecze dla piłkarzy. Łódź jednak w porównaniu do wymienionego wyżej Jaworzna jest dużym miastem, dysponującym świetną infrastrukturą sportową i takimi obiektami, jak chociażby Atlas Arena. Czy naprawdę w takim mieście nie ma miejsca dla choćby dwóch klubów, czyli ŁKS-u i Widzewa? Od nowego sezonu Łódzki Klub Sportowy najprawdopodobniej wznowi rozgrywki od IV ligi. Faktem jest, że ŁKS nie jest pierwszym klubem, który w ten sposób musi się odbudowywać. Tę drogę wcześniej przeszły takie drużyny jak Lechia Gdańsk, która obecnie z powodzeniem radzi sobie w T-Mobile Ekstraklasie czy Hutnik Nowa Huta, który został reaktywowany przez kibiców i w zeszłym sezonie wywalczył awans do III ligi. Całkiem niedawno, w lipcu lub sierpniu ubiegłego roku, przed podobną do tej, która dotknęła ŁKS, wizją upadku, stanął klub ze stolicy

Mateusz “Manti” Suchan28 | #4/2013


zajęć, tym większa motywacja do działania.

J.M: Czy lubisz oglądać siatkówkę w telewizji?

B.J: Lubię, ale niestety zazwyczaj nie mam czasu. Lubię też chodzić na halę i kibicować

J.M: Twój Największy sukces.

B.J: Obecnie z dziewczynami z klubu przygotowu-jemy się do Finałów Polski Juniorek. Niestety, mnie z nimi nie będzie, ponieważ jestem w tym czasie z chórem w USA.

J.M: Przekonaj czytelników, że w Turnieju Nowo-rocznym 2013 będzie lepiej.

B.J: Nie mogę Wam gwarantować, że wygramy, ale jedno mogę obiecać - żadnej piłki nie odpuścimy i będziemy „gryźć parkiet”. Wydaje mi się, że w tym roku również tak było, jednak mecz wygrało II LO dzięki chłopcom, którzy są obecnymi Mistrzami Małopolski.

J.M: Czy ktoś z Twojej rodziny jest siatkarzem?

B.J: Zawodowym nie. Siostra zaczęła trenować ra-zem ze mną, jednak skończyła, kiedy przyszła do Nowodworka. Brat trenuje i gra w lidze amatorskiej.

J.M: Masz jakieś dalsze plany związane z siatków-ką? Reprezentacja narodowa?

B.J: Nie planuje przyszłości z siatkówką, mam kom-pletnie inne plany. Siatkówka daje mi dużo radości, dużo mnie nauczyła i dopóki będę mogła - będę trenować .

J.M: Jeśli nie trenowałabyś siatkówki, to jaki inny sport byś wybrała?

B.J: Szczerze, nie wiem. Próbowałam wielu sportów. Kiedyś musiałam wybrać między treningami siat-kówki a piłki nożnej - wybrałam to pierwsze. W 2-3 klasie gimnazjum uparcie dążyłam do trenowania skoków narciarskich. Kiedy nie idę na trening, bie-gam. Gdyby nie siatkówka, to na pewno jakiś sport, który troszkę męczy człowieka fizycznie.

Jakub Morawski: Jak zaczęła się Twoja przygoda z siatkówką?

Basia Janik: Z tego, co pamiętam, pod koniec 6 klasy szkoły podstawowej zaczęłam uczyć się pod-staw - niestety trochę późno. Wcześniej „odbija-łam” w szkole i z bratem, ale to była zwykła zabawa piłką. Nie pamiętam, co było tym impulsem, który skierował mnie na halę treningową.

J.M: Co najbardziej lubisz w tym sporcie? Jednym słowem.

B.J: Hmmm… trudno powiedzieć. Chyba nieprze-widywalność, a także to, że gra się nie tylko siłą i techniką, ale też głową i sercem.

J.M: Najprzystojniejszy siatkarz reprezentacji Pol-ski.

B.J: Oczywiście Winiar i Kurek

J.M: Twój największy wzór (siatkarz/siatkarka).

B.J: Mariola Zenik oraz Stephane Antiga.

J.M: Najbardziej emocjonujący mecz w Twojej ka-rierze.

B.J: Szczerze mówiąc - nie pamiętam. Każdy mecz traktuję tak samo i emocje zostawiam poza bo-iskiem.

J.M: Jak często masz treningi? Nie brakuje Ci cza-su?

B.J: Treningi mam 5 razy w tygodniu, jednak do-jeżdżam na nie 40 km, więc nie mogę być na każ-dym; ponadto mam sporo innych zajęć poza szkołą i treningami. Czasu zawsze mi brakuje, ale im więcej

Wywiad z Basią Janik

Jakub Morawski

SPORT

Zdjęcie: Maciek Bernaś29 | #4/2013


Wszystko wskazuje na to, że upragniona wiosna w końcu do nas przywędrowała. W takim okresie aż chce się rozkoszować radośnie świecącym słońcem w każdej chwili. Również w kuchni. Dlatego najlepiej nasze podniebienia zaspokajają owocowe przysmaki. A ponieważ nie jest to jeszcze sezon ani na truskawki ani na maliny, to musi nas zaspokoić coś, co zawsze znajdziemy w sklepie. O czym mowa? Naturalnie, że o jabłk-ach. A najlepiej patriotycznie - o polskich jabłkach.

Składniki:- 70 dag mąki- 1 łyżeczka soli- 500 ml wody- 70 ml oleju- 60 g masła- garść bułki tartej - garść grubego cukru- 1 kg (albo nieco więcej) jabłek- 100 g cukru- 1 łyżeczka cynamonu- filiżanka suszonej żurawiny i rodzynek- budyń waniliowy

Wykonanie:1. Rozpuść sól w zimnej wodzie, a następnie 3/4 z tej wody przelej do mąki i wyrabiaj ciasto mikserem.2. Dodaj olej i wyrabiaj do czasu aż ciasto stanie się luźne i plastyczne (koło 5 minut).3. Ciasto uformuj w kulę, posmaruj z wierzchu delikatnie olejem i odstaw je na pół godziny.4. Jabłka obierz ze skórek, usuń ogryzki i poszatkuj.5. Rodzynki i żurawinę sparz wodą, a następnie dodaj do jabłek.6. Jabłka, żurawinę i rodzynki wymieszaj dokładnie z cyna-monem i cukrem.7. Na dużej ściereczce rozpłaszcz ciasto i rozciągaj je aż sta-nie się bardzo cienkie. Grube brzegi odetnij nożem.8. Ciasto posmaruj połową rozpuszczonego masła i obsyp bułką tartą.9. Z nadzienia jabłkowego odciśnij sok, a następnie ułóż je na cieście.10. Zwiń strudel, podtrzymując ciasto ściereczką.11. Przełóż ciasto do wąskiej formy (rozmiarów strudla) wyłożonej papierem do pieczenia. 12.Wierzch posmaruj resztą roztopionego masła i wysyp na nie gruby cukier.13. Piecz w 180 stopniach przez 45-60 min.14. Przygotuj budyń z większej ilości mleka (dodaj ok. 1/3 szklanki więcej) i polewaj nim upieczony strudel.

WIOSENNIE I JABŁKOWO

SIWA PIECZE

Aleksandra Śliwa30 | #4/2013


Jedni będą widzieli sens w działalności społecznej, a

drudzy nie.

M.Ż: Ilu wywiadów już udzieliłeś?

J.J: Niewielu. To chyba jest mój trzeci.

M.Ż: Irytują Cię pytania, które są Ci w kółko zadawane

przez dziennikarzy?

J.J: Nie, ja ich poniekąd rozumiem. Sam jestem

dziennikarzem i w momencie, kiedy przeprowadza się

wywiad tematyczny, pytania muszą się powtarzać.

M.Ż: Jakie wydarzenie spowodowało, że rozpocząłeś

pracę w radio eLO RMF?

J.J: O jejku… Myślę, że poznanie Angeliki Wielgus. Znamy

się z Krakowskiej Akademii Samorządności. Angelika

wspomniała mi o radio. Napisałem e-mail do redakcji i

przedstawiłem swój pomysł Przyjęli nas na spikerów.

M.Ż: Stresowałeś się podczas pierwszej audycji?

J.J: Bardzo, aż za bardzo. Bałem się wypowiedzieć

jakiekolwiek słowo. Myślałem, że praca w radio jest

prostsza niż w telewizji. W studiu radiowym nikt nie

widzi, co robię, ale wszystko słyszy. To jest gorsze.

M.Ż: Janek, wiem, że od półtora roku działasz aktywnie

w telewizji. Co Cię bardziej kręci: telewizja czy radio?

J.J: Chyba jednak telewizja….

M.Ż: Ile wpadek już miałeś?

J.J: Najgorszą strzeliłem podczas wywiadu z panem

Zbigniewem Wodeckim. Na początku wywiadu, kiedy

byliśmy już na antenie, powiedziałem, że podczas

festiwalu w Opolu 2009 roku, pan Zbigniew miał

przyjemność zaśpiewać w duecie z Edytą Górniak.

Piosenkarz zrobił dziwną minę. Wtrącił mi się w słowo

i powiedział, że kiedy on śpiewał „Pszczółkę Maję”,

pani Górniak była dzieckiem. Na szczęście nie wyszedł

ze studia i mogliśmy kontynuować program, ale ja już

kontrolowałem wszystko, co mówię.

Powyższy tytuł to nazwa projektu, który zrealizował

Janek Jelonek w ramach dwuletniej Krakowskiej Akademii

Samorządności. Janek Jelonek, tegoroczny maturzysta,

uczęszcza do XVI LO w Krakowie. Oprócz przygotowań

do egzaminu dojrzałości, Janek prowadzi audycję w eLO

RMF, jest przewodniczącym Młodzieżowej Rady Dzielnicy

XII, działa w samorządzie szkolnym i jest koordynatorem

projektu „18 cudów Krakowa według młodzieży”.

Postawa Janka uświadamia wszystkim młodym ludziom,

że malutkimi kroczkami można osiągnąć sukces.

Małgorzata Żurowska: Jak zdefiniujesz słońce?

Janek Jelonek: To źródło energii słonecznej, a także

psychicznej. Mówi się, że brak słońca powoduje depresję

u człowieka. Jednym zdaniem, słońce to źródło energii

życia, dosłownie i w przenośni.

M.Ż: Zadałam to pytanie, ponieważ na podstawie jednej

odpowiedzi można wywnioskować, jak postrzegasz

świat, logicznie bądź humanistycznie. Odpowiedzi

uczniów klas o profilu matematyczno - fizycznym

ograniczały się do zdefiniowania słońca jako gwiazdy

Układu Słonecznego. Od Ciebie oczekiwałam

odpowiedzi z głębszym przesłaniem. I taką właśnie

dostałam. Mogę powiedzieć, że zdałeś test.

Co sądzisz o dzisiejszej młodzieży?

J.J: Dorośli określają młodych ludzi jako niedojrzałych,

głupich, bez żadnych perspektyw. Jednak to nie jest

prawda. Są ludzie dobrzy i źli. Tak samo jest z młodzieżą.

„Używki to nie zabawa, a aktywność to podstawa”.

ROZWÓJ

31 | #4/2013


Kiedy do nas trafią spikerzy, wtedy są dla nich

organizowane warsztaty.

M.Ż: Znajdujesz trochę wolnego czasu dla siebie, żeby

na przykład wyjść z przyjaciółmi na miasto, pobiegać,

poczytać książkę?

J.J: Przyznaję się, że nie biegam. Ale mam już 18 lat, więc

na piwo lub czekoladę z przyjaciółmi jak najbardziej.

Znajduję czas dla siebie przeważnie pod wieczór. Kiedy

mogę w ciągu dnia aktywnie działać, to wolę to zrobić.

M.Ż: Jakie nastawienie mają twoi rodzice do sytuacji, w

której cały czas poświęcasz swoim zainteresowaniom?

J.J: Oczywiście mówią, żebym się uczył do matury,

jednak wspierają mnie każdego dnia.

M.Ż: Uważasz się za kogoś wyjątkowego?

J.J: Nie, jestem takim samym maturzystą jak każdy.

Po prostu włożyłem trochę więcej pracy i już coś

osiągnąłem. Ale do celu jest jeszcze długa droga. Trzeba

jednak walczyć o to, czego się pragnie. Nawet wtedy,

jeżeli wszyscy wokół twierdzą, że dziennikarzy na rynku

pracy jest za dużo, a mój wysiłek to strata czasu.

M.Ż: Wcześniej wspomniałeś, że podczas każdego

wywiadu dowiadujesz się czegoś nowego. Jakich

refleksji doznałeś podczas wywiadu ze mną?

J.J: Zacząłem się zastanawiać nad tym, co robię.

Cieszę się, że mój wkład w działalność społeczną nie

idzie na marne. Myślę, że swoją postawą motywuje

początkujących dziennikarzy, którzy pragną spełnić

swoje marzenia.

M.Ż: Dziękuję za rozmowę.

M.Ż: Prowadzisz program „Niezwykłe życie zwykłych

ludzi” .Kto z Twoich gości najbardziej Cię zaskoczył?

J.J: Zdecydowanie Ewa Wachowicz. Opowiadała o

swojej największej przygodzie życia, kiedy zdobyła

tytuł III wicemiss w konkursie Miss Świata (w 1992 roku).

Podczas jednego z konkursów, który odbywał się w

Chinach, pani Ewie podano danie z kuchni kantońskiej.

Potrawa bardzo jej smakowała, jednak po powrocie do

kraju okazało się, że był to gulasz z psa. Jest to jedno z

niemiłych wspomnień pani Wachowicz. Rozmawialiśmy

też o programie „Ewa gotuje”. Po tym wywiadzie miałem

duży apetyt na niektóre potrawy.

M.Ż: Co uważasz za najbardziej pociągające w pracy

dziennikarza?

J.J: Podczas wywiadu mam okazję dowiedzieć się o

drugiej osobie czegoś interesującego. Ale najważniejszą

rzeczą jest to, że każda rozmowa zostawia po sobie ślad.

Wysłuchując o tym, co robią inni, sam mam ochotę tego

dokonać. W każdym wywiadzie można doszukać się

głębszego dna, które wywołuje we mnie wiele refleksji.

M.Ż: Na jakiej zasadzie przebiega rekrutacja na spikerów

do eLO RMF?

J.J: Nabory spikerów są dwa razy w roku: w okresie

wiosennym i jesiennym. Redaktor naczelna ze swoim

sztabem wysyła zaproszenia do szkół dla 4 osób. To

szkoła robi eliminacje i wysyła do nas najlepszych.

M.Ż: Boisz się pani redaktor naczelnej Joanny Molity ?

J.J: Jak każdy przełożony umie nakrzyczeć. Mówi jednak

to, co myśli i wiem, czego ode mnie oczekuje. Ma już

swoje debiuty w głównym radio RMF.

M.Ż: Czy w Krakowie są organizowane jakieś warsztaty

dla młodych dziennikarzy?

J.J: Trzeba szukać na bieżąco. Domy kultury organizują

różne warsztaty. W Centrum Nauki im. Henryka Jordana

są zajęcia prowadzone przez panią Katarzynę Jasińską.

Oczywiście są też radia prowadzone przez licealistów:

Pryzmat i eLO RMF.

Małgorzata Żurowska

ROZWÓJ

32 | #4/2013


Józef Mehoffer. Konteksty twórczości.Cykl wykładów prowadzonych przez histo-ryków sztuki, na temat dzieł jednego z na-jbardziej znaczących artystów Młodej Pol-ski - Józefa Mehoffera. Wykłady odbywają się w oddziale Muzeum Narodowego przy ul. Krupniczej 26.

Więcej informacji: http://www.muzeum.krakow.pl/Jozef-Me-hoffer-Konteksty-tworczosci.1148.0.html

Czwartki u Matejków.Spotkania prowadzone w domu Jana Matejki przy Floriańskiej, związane z twórczością artysty oraz zagadnieniami związanymi z życiem w jego czasach. Tem-aty wykładów luźno nawiązują do zbiorów dzieł Matejki w Muzeum Narodowym.

Szczegóły: http://www.muzeum.krakow.pl/Czwart-ki-u-Matejkow.297.0.html

Julian Antonisz. Technika jest dla mnie rodza-jem sztuki.Wystawa dzieł Juliana Antoniszczaka, ekspe-rymentalnego reżysera, wynalazcy, konstruk-tora i muzyka, twórcy m.in. samochodu zło-żonego z dwóch rowerów oraz wielu maszyn filmowych. Ekspozycja będzie otwarta od 12 kwietnia do 16 czerwca.

Szczegóły:http://www.muzeum.krakow.pl/Wysta-wa.585.0.html

Konkurs historyczno-literacki “WETERANI - wczoraj i dziś” realizowany w ramach kam-panii społecznej z okazji obchodów Dnia Weterana.

http://dzien-weterana.pl/kampania-szacu-nek-i-wsparcie-weterani-pl/weterani-wc-zoraj-i-dzis/13-weterani-konkurs-liter-sko-historyczny.html

Konkurs na projekt cyfrowego logo WsiPu. Pra-ce można zgłaszać do 20 maja.

http://www.konkursynagrody.pl/2013/04/kon-kurs-cyfrowy-wsip/

X Ogólnopolski Konkurs Fotograficzny „Mój dom, moja ojczyzna, moja Europa”

http://www.konkursfotograficzny.info/2013/03/moj-dom-moja-ojczyzna

-moja-europa/

Konkurs fotograficzny polegający na uwiecznieniu matematyki na zdjęciu.

http://www.konkursfotograficzny.info/2013/03/matematyka-w-kadrze-2/

Konkurs Filmozoficzny na film krótkometra-żowy wykonany kamerą, telefonem komór-kowym albo przy użyciu technik animacji komputerowej.

http://www.cogito.com.pl/Artykul/9174/Konkurs_Filmozoficzny.html

Alicja Grządziel, Aleksandra Fiutowska, Marta Durda

ROZWÓJ

33 | #4/2013


Uczennica otwiera okno.

Pan Andrzej: „Wychodzisz?”

Z wycieczki na Ukrainę:

[A]: Halina, może zacznij prowadzić dziennik wy-cieczki: „Dzień trzeci. Nic się nie dzieje. A nie, ruscy porwali nam 8 osób”.

Podczas odpowiedzi, przy mapie:

[A]: Pokaż Hawaje. Nie ma?... Uczcijmy to minutą ciszy ;)

O Boże, orka na ugorze.

Uczennica: Ale tu nie ma Morza Martwego!

Prof. Szostek: Nie ma. Ukradli.

(uczennica szuka dalej na mapie)

Prof. Szostek: Minęła doba.

(klasa długo wchodzi do sali) Wchodzili trzy dni i trzy noce.

Prof. Szostek: Ucherkówna, ty chodzisz w czapce? Bo 40% ciepła ucieka przez głowę!

Uczennica: I mózgu też!

Prof. Szostek: Mózg trzeba mieć...

Prof. Szostek: Co mu damy?

Uczennica: Sześć!

Prof. Szostek: Co?! Chyba żeś gabinety pomyliła!

Prof. Szostek: To ile was tam pakowało?

Uczennica: Dziesięć osób.

Prof. Szostek: Dziesięć osób? Jedną paczkę? A ile was tam zostało?

Uczennica: Trzy osoby. Jeszcze jedną paczkę za-klejają.

Prof. Szostek: Trzy osoby? Wąska specjalizacja! Je-den prawą rękę, drugi lewą, a trzeci zakleja.

Prof. Szostek: Jak zmierzyć temperaturę jądra Zie-mi?

Uczennica: Termometrem takim.

Prof. Szostek: Ty, zmień sobie lekarza! Ten na pew-no cię oszukuje!

Prof. Szostek: Kiedy Kościuszko wystąpił z bun-tem?

Uczeń: Nie wiem, jestem w biol-chemie.

Prof. Szostek: Kościuszko też za biol-chem walczył.

- „Mateusz taki wyciszony, dość stonowany... Wi-dać, że dojrzewa.”

Prof. wywołał kolegę do odpowiedzi. Zadaje jedno pytanie i nic, drugie nic, trzecie dalej nic. I mówi z charakterystycznym dla siebie uśmiechem: „patrz-cie, ale się obrył jak dzika norka”.

Uczeń zostaje wezwany do odpowiedzi, powoli wstaje, wyraźnie się ociąga, na co pan Andrzej wy-pala: „Co tak wolno? Mam Ci prędkość początkową nadać?!”

Szostek Suszy, czyli suchary pana profesora Andrzeja Szostka

HUMOR

34 | #4/2013


REDAKCJA

35 | #4/2013


Documents

The Nowodworek Times #04/2013