Układ pokarmowy człowieka

Odżywianie się, a więc proces pobierania i asymilowania pokarmu, jest jedną z podstawowych funkcji życiowych, od których zależy funkcjonowanie całego organizmu.

Zespół narządów wchodzących w skład układu pokarmowego ma za zadnie dostarczenie organizmowi składników niezbędnych do budowy i odnowy własnych tkanek, oraz substancji energetycznych, koniecznych do podtrzymywania procesów życiowych.

Budowa układu pokarmowego Układ pokarmowy człowieka można

podzielić na przewód pokarmowy oraz gruczoły dodatkowe.

Przewód pokarmowy tworzą: jama ustna (1) gardło (3) przełyk (4) żołądek (5) jelito cienkie (8) jelito grube (6)Przewód pokarmowy kończy się

otworem odbytowym (9).Gruczoły należące do układu

pokarmowego to: ślinianki (2) trzustka (6) wątroba (10)

Jama ustna

1 – warga2 – podniebienie twarde3 – podniebienie miękkie4 – migdałki podniebienne5 – zęby6 - język

Jama ustna to początkowy odcinek przewodu pokarmowego, ograniczają ją od przodu wargi, bo bokach policzki, od góry podniebienie; z tyłu łączy się z gardłem. W jamie ustnej znajdują się zęby oraz mięsisty język.

W niej następuje wstępna, mechaniczna obróbka pokarmu i przygotowanie go do dalszego trawienia. Pokarm zostaje rozdrabniany, miażdżony i mieszany ze śliną.

JęzykNarząd zbudowany z mięśni poprzecznie prążkowanych, położony na dnie jamy ustnej. Bierze udział w

formowaniu kęsów pokarmowych i przesuwaniu ich do gardła. Jest także narządem zmysłu smaku.

Pokryty jest błoną śluzową, w której znajdują się liczne brodawki smakowe. Na brodawkach języka znajdują się kubki smakowe (ryc.1), które mają różną wrażliwość chemiczną, co umożliwia różnicowanie wrażeń smakowych.

Ilość odróżnianych smaków jest nieograniczona. Zawsze

jednak stanowią one kombinację czterech smaków podstawowych: słodkiego, kwaśnego, słonego i gorzkiego.

„Mapa smaków”

słodki – czubek językakwaśny – po bokach języka, w tylnej

połowiesłony – brzegi języka i części zbliżające

się ku przodowigorzki – tył języka

Zęby

U człowieka istnieją dwa pokolenia zębów: mleczne i stałe.

Zęby mleczne wyrzynają się zwykle w drugiej połowie pierwszego roku życia i jest ich razem dwadzieścia (po dziesięć w szczęce i w żuchwie). W każdej połówce szczęki, w uzębieniu mlecznym, wyróżniamy: dwa siekacze (1), jeden kieł (2) i dwa zęby trzonowe (3).

Pomiędzy 7 a 13 rokiem życia zęby mleczne wypadają i stopniowo są zastępowane przez zęby stałe.

Zęby

W skład uzębienia stałego wchodzą 32 zęby umieszczone symetrycznie w szczęce i żuchwie po lewej i prawej stronie. Są to: siekacze (1), kły (2), zęby przedtrzonowe (3) i trzonowe (4). Tak zróżnicowane uzębienie nazywamy heterodontycznym. Umożliwia ono odcinanie kawałków pokarmów (siekacze), przytrzymywanie kęsów pokarmowych (kły), oraz ich miażdżenie i rozcieranie (trzonowce i przedtrzonowce).

Schematyczny zapis liczby zębów to tzw. wzór zębowy Wzór zębowy dorosłego człowieka: 2 1 2 3

Oznacza on, że w każdej połówce szczęki i żuchwy występują 2 siekacze, 1 kieł, 2 zęby przedtrzonowe i 3 trzonowe, razem 32 zęby. (2+1+2+3)*4 = 32 po przemnożeniu przez 4 (dwie połówki szczęki i dwie połówki żuchwy).

Budowa zęba

Każdy ząb składa się z korony (1), szyjki (3) i korzenia (2).

Każdy ząb okryty jest warstwą szkliwa (3), które jest najtwardszą tkanką naszego organizmu. Pod szkliwem leży warstwa zębiny (4). Poniżej zębiny położona jest miazga (5), w której biegną naczynia krwionośne (9)i nerwy (10).

6 – dziąsło7 – cement, tkanka pokrywająca

korzeń8 – wyrostek zębodołowy

GARDŁO – wspólny odcinek dla dróg pokarmowych i oddechowych. W trakcie połykania pokarmu, jedna z chrząstek krtani – nagłośnia – zamyka dostęp do dróg oddechowych, a tym samym zapobiega przedostawaniu się do nich pokarmu.

PRZEŁYK – przewód długości 25 –30 cm, łączący gardło z żołądkiem. Jego funkcją jest transport pokarmu z gardła do żołądka. Ściana przełyku nie ma zdolności wchłaniania pokarmu ani trawienia.

Żołądek

Jest grubym i umięśnionym workiem, mogącym znacznie zwiększać swoją objętość. Spełnia w organizmie trzy zasadnicze funkcje:

gromadzi i przechowuje spożywane pokarmy, trawi pokarmy, wyjaławia pokarmy.Wysłany jest wewnątrz błoną śluzową, w której znajdują się

liczne gruczoły, które wydzielają sok żołądkowy. Zawiera on kwas solny, enzymy trawienne, śluz, sole mineralne oraz wodę.

Enzymy biorą udział w procesie trawienia białek, natomiast śluz zabezpiecza ściany żołądka przez działaniem kwasu solnego i enzymów.

W ścianach żołądka znajdują się mięśnie gładkie ułożone warstwowo. Skurcze ścian żołądka powodują przemieszanie się treści pokarmowej i wymieszanie jej z sokami żołądkowymi. Treść pokarmowa zmienia się w płynną miazgę pokarmową (papkę pokarmową). Po 3-4 godzinach zalegania w żołądku pokarm przesuwa się w stronę kolejnego odcinka układu pokarmowego – jelita.

Żołądek - anatomia

1-dno żołądka, 2-trzon i krzywizna większa żołądka, 3-część przedodźwiernikowa, 4-odźwiernik, 5-otrzewna, 6-błona śluzowa, 7-mięśniówka, 8-część dwunastnicy, 9-krzywizna mniejsza,10-wpust żołądka, 11-przełyk

Jelito cienkie

Najdłuższa część przewodu pokarmowego (4-5 m długości) – dzieli się na trzy odcinki: dwunastnicę, jelito czcze, jelito kręte. Do dwunastnicy (zaznaczona na rysunku na pomarańczowo)

uchodzą przewody wyprowadzające dwóch największych gruczołów trawiennych: wątroby i trzustki. Przewodami tymi spływa żółć z wątroby, zaś z trzustki sok trzustkowy.

W jelicie cienkim jest kontynuowany i zakończony proces trawienia pokarmów. Tam też następuje wchłonięcie składników pokarmowych do krwi i limfy.

Kosmki jelitowe

Powierzchnię błony śluzowej jelita cienkiego pokrywają tzw. kosmki jelitowe. Są to drobne uwypuklenia błony śluzowej jelita, do których dochodzą naczynia włosowate i limfatyczne. Obecność tak wielu kosmków jelitowych zwiększa powierzchnię wchłaniania jelita cienkiego. Dodatkowo powierzchnia jelita jest znacznie powiększona dzięki obecności mikrokosmków na komórkach nabłonkowych kosmków.

Budowa kosmka jelitowego

1 – mikrokosmki2 - naczynie limfatyczne3 – nabłonek jelita4 – naczynia krwionośne

Jelito grube

W jelicie grubym: zwrotnie wchłaniana jest woda, witaminy i aminokwasy formowany jest kał namnażają się drobnoustroje, wytwarzając m.in. witaminy (B12, K).

Stanowi końcowy odcinek układu pokarmowego. Treść jelita cienkiego (6) przedostaje się do jelita ślepego, kątnicy (3) – części początkowej jelita grubego, w momencie otwierania się zastawki krętniczo – kątniczej (4). Następnie niestrawione resztki przechodzą przez kolejne odcinki jelita grubego: okrężnicę (5) i odbytnicę (1), zakończoną odbytem. (2) – wyrostek robaczkowy.

Ślinianki

Ślina – płynna substancja zawierająca 99% wody. Rola śliny: służy do zwilżania i zlepiania w kęsy rozdrobnionego pokarmu działa bakteriobójczo zawiera enzymy rozpoczynające trawienie węglowodanów

Są to parzyste gruczoły, wytwarzający ślinę, których przewody wyprowadzające kończą się w jamie ustnej.

Wyróżniamy: - ślinianki przyuszne (1) - ślinianki podżuchwowe

(2) - ślinianki podjęzykowe (3)

Wątroba

Jest to największy gruczoł ciała ludzkiego (1), waży około 1,5 kg. Ma ciemnoczerwone zabarwienie, które związane jest z dużą ilością krwi przez nią przepływającą. Uchyłek przewodu wątrobowego to pęcherzyk żółciowy (2), jest on zbiornikiem żółci wytwarzanej w wątrobie.

Funkcje trawienne wątroby:

wydzielanie żółci, która odgrywa zasadniczą rolę w mechanicznym trawieniu tłuszczów

usuwanie substancji odżywczych z krwi, a tym samym pomoc w utrzymaniu homeostazy ustrojowej

przemiana nadmiaru glukozy w glikogen i jego magazynowanie

przemiana nadmiaru aminokwasów w kwasy tłuszczowe i mocznik

gromadzenie żelaza i niektórych witaminneutralizowanie alkoholu i wielu środków

farmakologicznych i używek ( w procesie detoksykacji organizmu)

Trzustka

Narząd leżący w pętli jaką tworzy dwunastnica, ułożona jest za żołądkiem.

Najważniejsze funkcje trzustki to: wytwarzanie soku trzustkowego – czynność

zewnątrzwydzielnicza, produkowanie hormonów: insuliny i glukagonu, które

regulują przemianę węglowodanową w organizmie – czynność wewnątrzwydzielnicza.

Funkcje układu pokarmowego

mechaniczne rozdrabnianie przyjętego pokarmu

transporttrawienie (chemiczna

przeróbka pokarmu w łatwo przyswajalne składniki)

odrzucanie na zewnątrz resztek pokarmowych ( w formie kału), które są zbędne dla organizmu