CHRYSTUSOWI U W I E R Z M Y

Tygodnik Katolicki 9 lutego 2014r. V niedziela zwykła NR47

POCZET ŚWIĘTYCH W ŚWIECIE BIBLII EWANGELIA

WYJŚCIE Z EGIPTU WY JESTEŚCIE ŚWIATŁEM ŚWIATA ŚW. HIERONIM

2

Redakcja w składzie: Stanisław Pietrykowski redaktor naczelny Damian Siegmund Dawid Oleksy Mateusz Kwapich Mateusz Obrzut Marcin Horczak

Stopka redakcyjna

Drodzy Czytelnicy! We wtorek obchodzimy kolejną rocznicę objawień Najświętszej Maryi Panny w Lourdes. Dzień ten z woli bł. Jana Pawła II jest Światowym Dniem Cho-rych. Pamiętajmy o nich w naszych modlitwach. Jak co tydzień przedstawiamy państwu kolejny numer naszego tygodnika. W nowym numerze znajdziemy: życiorys św. Hieronima, niedzielną Ewangelię z komentarzem i rozważaniem. Przed-stawimy państwu kolejny odcinek cyklu - W świe-cie Biblii. Numer zamknie pierwszy odcinej encykli-ki bł. Jana Pawła II o miłosierdziu Bożym - Dives in misericordia.ego.

Redakcja Uwierzmy Chrystusowi

Źródło zdjęć Okładka fot. DigiDreamGrafix.com / Foter /

3

EWANGELIA

KOMENTARZ

ROZWAŻANIE Co mogę powiedzieć o mojej osobowości i o mojej tożsamości powołania?

Czy moje życie jest czytelnym świadectwem przynależności do Jezusa?

Poproszę Jezusa o łaskę wytrwałości, abym nigdy nie utracił smaku i światła mojego powołania.

WY JESTEŚCIE ŚWIATŁEM ŚWIATA

EWANGELIA

4

Hieronim urodził się około 345

roku w Strydonie na terenie dzi-

siejszej Chorwacji. Był synem za-

możnych ludzi pochodzenia rzym-

skiego, katolików. Studiował w

Rzymie pod kierunkiem łaciny i

retoryki, m.in: Donata. Przyjął

chrzest z rąk Ojca Świętego Libe-

riusza. Postanowił rzucić świato-

we życie i zająć się zagadnienia-

mi religijnymi. Udał się do Trewi-

ru, gdzie na życzenie rodziców

miał rozpocząć karierę urzędni-

czą, ale podjął tam studia teolo-

giczne. Został mnichem i około

373 roku wyjechał na Wschód, by

w Jerozolimie pracować naukowo

i poddać się rygorystycznemu ży-

ciu. Poprzez Azję Mniejszą wyru-

szył do Ziemi Świętej, ale wyczer-

pany podróżą zatrzymał się w An-

tiochii. Był bliski śmierci. Gdy wy-

zdrowiał rozpoczął naukę języka

greckiego i hebrajskiego. Poświę-

cił się studiowaniu Pisma Święte-

go na Pustyni Chalcydyckiej. W

377 roku w Antiochii przyjął świę-

cenia kapłańskie, ale nadal chciał

prowadzić życie ascetyczne. Za

cel swojego życia postawił pracę

naukową. W latach 379-382 prze-

bywał w Konstantynopolu. Był

urzeczony historią, bogactwem,

zabytkami i zasobnością w książki

tego miasta. W czasie pobytu

Hieronima w Konstantynopolu,

patriarchą tego miasta był św.

Grzegorz z Nazjanzu. Hieronim

słuchał pilnie jego kazań. W tym

czasie przełożył na język łaciński

niektóre homilie Orygenesa i hi-

storię Euzebiusza z Cezarei Pale-

styńskiej. W 382 roku uczestni-

czył w synodzie rzymskim, gdzie

na polecenie papieża Damazego

zaczął pracować nad poprawia-

niem dawnego przekładu Nowego

Testamentu i psalmów. W latach

382-384 był sekretarzem i dorad-

cą Ojca Świętego Damazego.

Mieszkał na Awentynie, gdzie

skupił wokół siebie elitę intelektu-

alną i religijną Wiecznego Miasta.

Po śmierci Damazego Hieronim

udał się do Egiptu; zwiedził Zie-

mię Świętą, Egipt, klasztory w Ni-

tri. W 386 roku udał się do Pale-

styny i zamieszkał w Betlejem.

Pozostał tam aż do śmierci. Orga-

nizował tam działalność charyta-

tywną, prowadził wykłady, pod

jego opieką powstały cztery klasz-

tory. Odznaczał się encyklope-

dyczną wiedzą, umiłowaniem

ascezy, pracowitością, gorącym

przywiązaniem do Kościoła, czcią

do Matki Bożej, a przede wszyst-

kim umiłowaniem Pisma Święte-

go. Miał jednak podobno wybu-

chowy charakter. Hieronim pozo-

stawił po sobie niebywale ogrom-

ną spuściznę literacką. W latach

389-395 przełożył na łacinę wiele

ksiąg Septuagindy. W latach 382-

406 przetłumaczył na łacinę całe

Pismo święte. Jego przekład tzw.

Wulgata, został przyjęty przez

Sobór Trydencki jako tekst urzę-

dowy. Hieronim napisał także ko-

mentarze do wielu ksiąg Pisma

oraz przełożył liczne teksty Ojców

Kościoła. Zwalczał współczesne

mu herezje. Ostatnie lata życia

spędził w grocie sąsiadującej z

grotą Narodzenia Pana Jezusa.

Zmarł 30 września 419 lub 420

roku. Św. Hieronim jest jednym z

czterech wielkich doktorów Ko-

ścioła Katolickiego. Patronuje ere-

mitom, biblistom, egzegetom,

księgarzom i strudentom. W iko-

nografii św. Hieronim ukazywany

jest jako wielki pokutnik w długiej

szacie albo obnażony starzec, w

przepasce na biodrach, wycień-

czony postami. Atrybutami św.

Hieronima są: czaszka, gołębica,

kamienie, klepsydra, księga, lew

u stóp, oswojone lwiątko, model

kościoła, pióro pisarskie, rylec do

pisania i tabliczka. Kościół oddaje

cześć św. Hieronimowi 30 wrze-

śnia

ŚW. HIERONIM POCZET ŚWIĘTYCH

NAUCZANIE BŁ. JANA PAWŁA II

ENCYKLIKA DIVES IN MISERICORDIA (cz.1 )

5

(por. Ef 2, 4) jest Tym, któ-

rego objawił nam Jezus Chrystus jako Ojca. Objawił nam Go zaś i uka-zał w sobie — Jego Synu (por. J 1, 18; Hbr 1, 1 n.). Pamiętna jest owa chwila, kiedy Filip, jeden z dwunastu Apostołów, zwracając się do Chrystu-sa, mówi: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”, a na te słowa Je-zus daje następującą odpowiedź: już „tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zoba-czył, zobaczył także i Ojca” (J 14, 8 n.). Słowa te zostały wypowiedziane w czasie mowy pożegnalnej, pod koniec uczty paschalnej, z którą roz-poczynały się wydarzenia owych świętych dni, mające potwierdzić raz na zawsze, iż „Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą mi-łość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, ra-zem z Chrystusem przywrócił do ży-cia” (Ef 2, 4 n.).

Idąc za nauką Soboru Watykańskie-go II i odpowiadając na szczególną potrzebę czasów, w których żyjemy, poświęciłem Encyklikę Redemptor hominis prawdzie o człowieku, która w pełni i do końca odsłania się w Chrystusie. Nie mniejsza potrzeba tych przełomowych i trudnych cza-sów przemawia za tym, aby w tym samym Chrystusie odsłonić raz jesz-cze oblicze Ojca, który Jest „Ojcem miłosierdzia oraz Bogiem wszelkiej pociechy” (por. 2 Kor 1, 3).

Oto bowiem, jak czytamy w Konstytu-cji Gaudium et spes: „Chrystus, nowy Adam (...) objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie,” dokonuje zaś tego „już w samym objawieniu tajemnicy Ojca i Jego miłości”. Słowa powyższe świadczą wyraźnie o tym, że ukazanie człowieka w pełnej god-ności jego człowieczeństwa nie może się dokonać inaczej niż przez odnie-sienie do Boga, chodzi zaś nie tylko o odniesienie czysto pojęciowe, ale uwzględniające pełną rzeczywistość ludzkiej egzystencji. Człowiek i jego najwyższe powołanie odsłania się w Chrystusie poprzez objawienie tajem-nicy Ojca i Jego miłości.

I dlatego też ku tej tajemnicy wypada nam zwrócić się obecnie. Przema-wiają za tym również wielorakie do-świadczenia Kościoła i człowieka

współczesnego. Doma-gają się tego wołania tylu ludzkich serc, ich cierpienia i nadzieje, ich zwątpienia i oczekiwa-nia. Jeśli prawdą jest to, iż każdy człowiek jest poniekąd drogą Kościoła — co zostało wyrażone w Encyklice Redemptor hominis — to równocze-śnie Ewangelia i cała Tradycja wskazują nie-zmiennie na to, że musi-my przebywać tę drogę z każdym człowiekiem tak, jak otworzył ją Chrystus, objawiając w sobie sa-mym „Ojca i Jego mi-łość”. W Jezusie Chry-stusie każda droga do człowieka, która w coraz to zmieniającym się kon-tekście czasów raz na zawsze została zadana Kościołowi, jest równo-cześnie wyjściem na spotkanie Ojca i Jego miłości. Sobór Watykań-ski II potwierdził tę praw-dę na miarę naszych czasów.

Im bardziej posłannic-two, jakie spełnia Ko-ściół, jest skoncentrowa-ne na człowieku, im bardziej jest, rzec można, „antropocentryczne”, tym bardziej musi potwierdzać się i urzeczywistniać teocentrycznie, to znaczy być skierowane w Jezusie Chrystusie ku Ojcu. O ile różne kie-runki dziejowe i współczesne prądy ludzkiej myśli były i są skłonne roz-dzielać, a nawet przeciwstawiać so-bie teocentryzm i antropocentryzm, to natomiast Kościół, idąc za Chrystu-sem, stara się wnosić w dzieje czło-wieka organiczne i dogłębne zespole-nie obojga. Jest to również jedna z głównych, a może nawet najważniej-sza podstawa magisterium ostatnie-go Soboru. Jeśli zatem w obecnym okresie dziejów Kościoła stawiamy sobie jako naczelne zadanie wprowa-dzenie w życie nauki tego wielkiego Soboru, trzeba nam z wiarą, otwar-tym umysłem i sercem, sięgnąć do tej podstawy. Już w Encyklice Redemp-tor hominis starałem się wskazać na to, że pogłębienie i wielorakie rozbu-dowanie świadomości Kościoła, jakie

zawdzięczamy Soborowi, musi otwo-rzyć nasze umysły i serca pełniej na samego Chrystusa. Dziś pragnę po-wiedzieć, że otwarcie na Chrystusa, który jako Odkupiciel świata w pełni objawia człowieka samemu człowie-kowi, nie może dokonać się inaczej, jak tyko poprzez coraz dojrzalsze odniesienie do Ojca i Jego miłości.

6

Kościół celebruje w roku liturgicznym całe misterium Chrystusa, od Wcielenia aż do Jego chwaleb-nego przyjścia. W ustalone dni Kościół szczególnie oddaje cześć Naj-świętszej Maryi Pannie oraz wspomina świę-tych, którzy żyli dla Chry-stusa, z Nim współcier-pieli i zo-stali z Nim współu-wielbieni. Rok litur-giczny składa się z następu-jących okre-sów: Adwen-tu, Bożego Narodzenia, Zwykłego, Wiel-kiego Postu, Wiel-kanocnego i po-nownie Zwykłego. Rok liturgiczny rozpoczy-na się 1 niedzielą Adwentu a kończy w sobotę przed 1 nie-dzielą Adwentu. Okres Adwentu roz-poczyna się zawsze w niedzielę przy-padającą pomiędzy 27 listopada a 3 grudnia. Trwa on do 24 grudnia do Wigilii Bożego Narodzenia. W okresie Adwentu przypada uroczystość Nie-pokalanego Poczęcia NMP. Sam Okres Adwentu podzielony jest na dwie części: Pierwsza część trwa od 1 niedzieli Adwentu do 16 grudnia. W tym czasie Kościół przypomina o przygotowaniu się na powtórne przyj-ście Chrystusa na końcu czasów. Druga część Adwentu trwa od 17 do 24 grudnia i jest ona bezpośrednim przygotowaniem na święta Bożego Narodzenia. Okres Narodzenia Pań-skiego trwa od 25 grudnia do święta Chrztu Pańskiego które przypada zawsze w niedzielę po 6 stycznia. W okresie Bożego Narodzenia przypa-dają następujące uroczystości i waż-ne święta: Uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia) Święto świę-tej Rodziny (niedziela po Bożym Na-rodzeniu lub 30 grudnia, jeżeli Boże Narodzenie wypadnie w niedzielę)

Uroczystość św. Bożej Rodzicielki Maryi (1 stycznia) Uroczystość Obja-wienia Pańskiego (6 stycznia) Święto Chrztu Pańskiego (niedziela po 6 stycznia). Okres Bożego Narodzenia

dzielimy

również na dwie części: Pierwsza część trwa od Uroczystości Narodzenia Pańskie-go do Uroczystości Objawienia Pań-skiego a Druga część trwa od Uro-czystości Objawienia Pańskiego do Niedzieli Chrztu Pańskiego. W ponie-działek po Chrzcie Pańskim rozpo-czyna się pierwsza część okresu Zwykłego która trwa do wtorku przed Środą Popielcową. W tym czasie przypada święto Ofiarowania Pań-skiego (2 lutego). Okres Wielkiego Postu trwa od Środy Popielcowej do popołudnia Wielkiego Czwartku. W Wielkim Poście zazwyczaj przypadają dwie uroczystości: Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP i Uroczy-stość Zwiastowania Pańskiego. Okres Wielkiego Postu dzielimy na dwie części: Pierwsza część trwa od Środy Popielcowej do soboty przed Niedzielą Palmową a druga część trwa od Niedzieli Palmowej do Wiel-kiego Czwartku. W Wielki Czwartek wieczorną Mszą Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się Święte Triduum Pas-

chalne które trwa do nieszpór Nie-dzieli Zmartwychwstania Pańskiego. Jest ono szczytem i punktem kulmi-nacyjnym całego Roku Liturgicznego. Wspominamy w nim mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. W Wigilię Paschalną rozpoczyna się Okres Wielkanocny który trwa do Nie-

dzieli Zesłania Ducha Świętego. W okresie wielkanocnym

przypadają następujące uroczystości: Uroczystość

Zmartwychwstania Pań-skiego, Święto Miło-

sierdzia Bożego (2 niedziela Wielka-

nocna), Uroczy-stość Wniebo-wstąpienia Pań-skiego, Uroczy-stość Zesłania Ducha Święte-go, Uroczystość NMP, Królowej Polski (3 maja). Okres Wielka-nocny dzielimy na dwie części:

pierwsza trwa od Uroczystości

Zmartwychwstania do soboty przed

Wniebowstąpieniem, druga trwa od Wniebo-

wstąpienia Pańskiego do Zesłania Ducha Świętego. W

poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego rozpoczyna się druga

część okresu Zwykłego który trwa do soboty przed 1 niedzielą Adwentu. W tym czasie przypadają następujące uroczystości i święta: Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana (czwartek po Zesłaniu Du-cha Świętego) Uroczystość Najświęt-szej Trójcy (niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego) Uroczystość Boże-go Ciała (czwartek po niedzieli Trójcy Świętej) Uroczystość Serca Pana Jezusa (II piątek po Bożym Ciele) Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela (24 czerwca) Uroczystość śś. Piotra i Pawła (29 czerwca) Uro-czystość Wniebowzięcia NMP (15 sierpnia) Święto Podwyższenia Krzy-ża Świętego (14 września) Uroczy-stość Wszystkich Świętych (1 listopa-da) Uroczystość Chrystusa Króla (niedziela między 20 a 26 listopada)

ROK LITURGICZNY

7

Potomkowie Jakuba żyli w Egipcie

ponad 450 lat, w ciągu których stali

się narodem Izraela - Izraelitami. Jed-

nak pod rządami niechętnej Izraeli-

tom dynastii faraonów Egipcjanie

uznali ich za zagrożenie. Zacieśnili

kontrolę nad nimi i zmuszali do pracy

przy wyrobie cegieł. Żeby zahamo-

wać wzrost Izraela, topili noworodki w

Nilu. Biblia mówi, że Izraelici modlili

się do Boga o pomoc. Bóg odpowie-

dział na ich błagania i dał im przy-

wódcę - Mojżesza. Było to prawdopo-

dobnie na początku XIII wieku przed

Chrystusem. Mojżesz miał wywieźć

Izraelitów z niewoli i poprowadzić do

Kanaanu - Ziemi Obiecanej. Mojżesz

i jego brat Aaron wielokrotnie prosili

faraona, by pozwolił Izraelitom opu-

ścił Egipt, lecz władca zgodził się do-

piero wówczas, gdy Bóg zesłał na

jego naród straszliwe plagi. Decydu-

jące znaczenie miała dziesiąta z nich.

"W całym Egipcie - oznajmił Mojżesz

- umrą w nocy pierworodni synowie w

każdym domu". Aby nieszczęście nie

dotknęło pierworodnych synów Izrae-

la, Mojżesz polecił Izraelitom skropić

odrzwia domów krwią baranka ofiar-

nego. Tej samej nocy mieli przyrzą-

dzić i zjeść baranka z gorzkimi zioła-

mi i przaśnym chlebem. Mieli też spa-

kować cały swój dobytek, ubrać się i

przygotować do drogi. Wyjście Izrae-

litów z niewoli w Egipcie znane jest

jako Exodus. Słowo to oznacza

"Wyjście". Lecz Wyjście z Egiptu -

Exodus - było kluczowym wydarze-

niem w dziejach Izraela opowiedzia-

nych w Starym Testamencie. Miały o

nim pamiętać wszystkie przyszłe po-

kolenia. Gdy śmierć ominęła rodziny

Izraelitów, faraon wypuścił ich z Egip-

tu. Choć w ostatniej chwili zmienił

zdanie i wysłał za nimi w pogoń ar-

mię, Izraelitom udało się uciec przez

"morze sitowia" na Synaj. Od tej pory

naród Izraela obchodzi każdą roczni-

cę tego wydarzenia podczas święta

Paschy. Po blisko trzymiesięcznej

wędrówce przez pustynię Izraelici

rozbili obóz u stóp góry Synaj. Tam

Bóg zawarł z nimi przymierze, formal-

nie uznając ich za naród wybrany. W

zamian za opiekę Izraelici musieli

słuchać Boga i przestrzegać jego

praw. Prawa te podsumowano w De-

kalogu, które Bóg dał Mojżeszowi na

dwóch kamiennych tablicach. Stano-

wiły one podstawowe zasady, jakimi

mieli się kierować Izraelici. Obietnicę

posłuszeństwa potwierdzono uroczy-

stą ceremonią. Izraelscy szpiedzy

donieśli, że Kanaan jest bogaty i ży-

zny, lecz powiedzieli także, iż jest

krajem warownych miast i olbrzy-

mów. Wówczas opowiada Biblia -

Izraelici zbuntowali się przeciw Bogu i

nie chcieli iść dalej. Za karę spędzili

40 lat na pustyni. Potem ominęli

Edom i stoczyli bitwy z Amorytami i

Moabitami. Obozowali na równinach

WYJŚCIE Z EGIPTU (cz. 2)

W ŚWIECIE BIBLII