VVOOLL LLIIEEFFDDEEvoor
Het voelt een beet-je dubbel datApostelkind juistnú uitkomt,
ver-telt Renske.Maar liefst drie jaar heeft zeaan het boek gewerkt.
„Debuitenwereld heeft zich ei-genlijk nooit echt geïnteres-seerd
voor wat er achter deschermen bij ons gebeurdeen zelf deed de groep
er ookalles aan omdat verborgente houden. Eris nooit
ver-antwoordinggenomen voorhet recente verleden. En nuis er, door
de coronacrisis,wéér een bliksemafleider.”
Het Apostolisch Genoot-schap, dat zichzelf een
’vrij-zinnig-religieuze humanis-
tische beweging’ noemt,bestond in de hoogtijdagenin Nederland
uit zo’n 30.000leden. Het hart van de groeplag in Bussum, waar
ookRenske opgroeide.
ZingevingApostolischen willen
’mensen helpen met hunzingeving en identiteit enhet verspreiden
van liefde
en compassie’.„Mooie woorden”, zegt
Renske, „maar in werkelijk-heid had je helemaal geenvrije wil.
Alles werd opge-legd. Niet in de vorm van
regels, maar subtieler: jemoest het zélf zo voelen. Enals je het
anders voelde,voelde je het verkeerd.”
In haar oude dagboekenklaagde Renske al op 8-jari-ge leeftijd
over vermoeid-heid. Na schooltijd sportenof spelen was er zelden
bij,bijna alle vrije tijd was ge-vuld met activiteiten: dien-sten,
kringbijeenkomsten,
koren, theaterop-voeringen...
De heer Sloksenior, die tot 1984de leidsman vanhet
genootschap
was, werd op het podiumtoegezongen en aanbeden.’Oom Apostel’,
noemden dekinderen hem.
„We zongen dat ons hartvoor hem klopte, dat we vanhem waren”,
vertelt Renske.„We bedankten hem dage-lijks in een gebed,
wastenzijn auto en wachtten hemop als hij thuiskwam vaneen reis. We
gaven ons metz’n allen aan deze man over.We volgden hem als
’levens-voorbeeld’ zodat wij liefdezouden kunnen versprei-den onder
de mensen.”
SekteHet toont overeenkom-
sten met sektes als deBhagwan, zeker aangezienook Slok een
peperdure au-to reed en in een miljoenen-villa woonde. „Ik heb
altijdgeweigerd om het een sektete noemen”, zegt Renske.„Zo’n label
roept alleenmaar sensatiezucht op.Maar toen ik er meer overbegon te
lezen en er metdeskundigen over sprak,kon ik niet anders dan
con-cluderen dat het aan allecriteria voldeed.”
„Er zijn nooit misstandenontdekt, zoals belasting-ontduiking of
seksueel mis-bruik. Het zijn over het alge-meen heel gewone,
vriende-lijke mensen. En misschiendachten de leidsmannen –van 1984
tot 2001 nam Slokjunior het van zijn vaderover – écht dat ze het
bestededen voor hun ’Godsvolk’.Desondanks heb ik na mijnonderzoek
geconcludeerddat er, zeker tot 2001, sprakewas van grootschalig
emo-tioneel misbruik, waarbij degedachtewereld en vrije wilvan
kinderen systematischwerd beïnvloed.”
DwangHet is niet haar doel om
het genootschap in eenkwaad daglicht te zetten,benadrukt Renske.
„Maarom mensen te laten begrij-pen hoe schadelijk het voorkinderen
is om op te groeienin zo’n gesloten gemeen-schap vol dwang
enverplichte overgave. Kinde-ren moeten vrij kunnen zijnom zich te
ontwikkelen.”
Of ze het haar ouders
kwalijk neemt dat zij niethebben ingegrepen? Rens-ke kijkt
bedenkelijk. „Ik zouniet weten hoe. Zij zijn hier-in geboren, net
als mijngrootouders. Natuurlijkvind ik dat de volwassenenhard op de
rem haddenmoeten trappen, maariedereen werd erin mee-gezogen. Het
hoort bij deverbondenheid waar men-sen naar zoeken.”
„Dat zie je nu ook weer.Door de coronacrisis zal
deaantrekkingskracht van
kerken en zingevingsgroe-pen groter worden. Mensenhebben een
natuurlijkebehoefte om houvast te zoe-ken bij elkaar. En een
sterkeleider geeft een beschermdgevoel.”
In 1998 stapten Renske enhaar man samen uit degemeenschap. „Het
leven intwee werelden putte ons uit,maar de vraag van Martingaf de
doorslag. Hij vroeg ofik onze kinderen in dezegroep zou laten
opgroeien.’Nee’, voelde ik meteen heel
’We zongen dat wevan hem waren’
In crisistijd gaan veel mensen opzoek naar houvast en
verbinding:met z’n allen hopen op een beterewereld. Aan de ene kant
een mooiegedachte, vindt Renske Doorens-pleet (46), maar het roept
bij haarook negatieve gevoelens op. Zegroeide namelijk op in het
Aposto-lisch Genootschap, waar van haar’volledige overgave aan de
leidsman’werd verwacht.
door Marionvan Es
Renske tijdenséén van devele theater-opvoeringen. FOTO
EIGENBEELD
Ontvangst vanApostel Sloksenior na eenreis.FOTO
P.D.VERHOEVEN
sterk. Wij waren trouwensniet de enigen die weggin-gen en de
groep is nu sterkvergrijsd.”
IdentiteitscrisisToch merkte ze tijdens
het schrijven dat apostel-kinderen nooit helemaal loskunnen
komen van hunjeugd. „Velen zijn boos overwat hen is aangedaan, of
zekampen met een identiteits-crisis. Als je zo lang
bentgeïndoctrineerd met eenapart gedachtegoed, datvoorschreef wie
je moestzijn, wat je moest denken envoelen: wat blijft er dan
nogover?”
Zelf dacht Renske langetijd dat zij er prima van afge-komen was.
„Over vroegerspraken we weinig. Webenadrukten alleen de pret-tige
herinneringen, of welachten het weg. Mijn fami-lie was heel
liefdevol, wehadden het goed thuis. Ende kersttijd, als we met
z’nallen aan een grote theater-opvoering werkten, wastoch altijd
gezellig? Pas toenik ging schrijven, schrok ikvan alles wat er bij
mij naarboven kwam. Het was nietzo fijn als ik me had
willenherinneren.”
Ze hoopt dat met haarboek eindelijk openheidgegeven wordt. „Nu
kanniemand meer beweren dathet niet is gebeurd, gewoonhier in
Nederland, zonderdat iemand er oog voor had.”
En verbondenheid? „Datis vaak maar een illusie”,zegt Renske. „Er
is pas échtsprake van verbondenheidals we met z’n allen zorgendat
zulke groepen nooitmeer ongemoeid hun gangkunnen gaan.”
OOOOMMAAPPOOSSTTEELL
RenskeDoorenspleet:„Ik heb altijdgeweigerd heteen sekte
tenoemen. Maarhet voldeedwel aan allecriteria.”FOTO RUUD POS
Renske Doorenspleet groeide op in een gesloten gemeenschap
Couturier iscreatief incoronacrisis
W6 DE TELEGRAAFWOENSDAG 8 APRIL 2020 W7DE TELEGRAAFWOENSDAG 8
APRIL 2020DIT WEEKEND IN VROUW MAGAZINE
Blije buiken: eindelijk zwangerVriendinnenhoroscoopNU TE KOOP:
VROUW GLOSSY
Zijn 20-jarige jubileumshow inhet Okura hotel op 22 maartmoest
hij afzeggen door corona.Maar niet getreurd, couturierPaul Schulten
laat zijn kunnennu online zien aan zijn klanten.
Eigenlijk is Paul Schulten niet zosnel uit balans te brengen en
maakthij er het beste van op dit moment.Veelal in zijn atelier,
zelf achter denaaimachine. „Ik heb de crisis in2008 natuurlijk al
meegemaakt endie was ook heel heftig. Maar ik heber enorm van
geleerd, bijvoorbeelddoor de kosten te drukken. Dat jeniet per se
in de PC Hooftstraathoeft te zitten en meerdere coupeu-ses hoeft te
hebben.”
Voor zijn jubileumshow had hijgraag groots uitgepakt, maar
hijvond daarin een nieuwe weg.„Het is het hele jaar nog feest,
dusik doe zeker een inhaalslag. Voornu heb ik een clip gemaakt van
de40 shows van het afge-lopen jaar en die aanmijn klanten ge-stuurd
als een soortcadeautje. En ikheb de nieuwecollectie gewoononline
naar zegestuurd. Decouture-itemsschuif ik doornaar het na-jaar, die
zijngelukkig niettijdsgebonden.
Hebben online showsmisschien de toekomst?
„Dat zou zomaar kun-nen. Dat gependel naaral die
modesteden,gesleep met koffersnaar hotels en het uren-lange wachten
in de rijvoor een show, dat iseigenlijk niet meer vandeze tijd, hè?
Zelf hebik door deze situatiebesloten dat ik nog éénshow per jaar
doe, hetandere seizoen stuurik de collectie permail. Dat ging nu
ookprima.”
Ga jij het reddenmet je bedrijf indeze crisis?
„Ik vermoed vanwel. Voor heteerst in mijnleven ben ik blijdat ik
een ’één-pitter’ ben engeen arsenaalaan personeelin huis heb. Ikhad
veelprojectenlopen en diekan ik nu in
alle rust afmaken, dus ik verveel mesowieso niet. Veel klanten
zitten inhet buitenland nu, dus doorpassengaat op dit moment niet.
Ik stuur zefoto’s van stoffen en dan kiezen we,werkt prima. Er zijn
nu natuurlijkeven geen feestjes, maar geloof me:die komen er straks
zeker weer aan.Bovendien zien mijn klanten hunkleding als onderdeel
van hun uit-straling, net als een auto of eenkantoor. Ook zonder
feestjes blijftdie behoefte er.”
Leg je een extra zoompje in dekleding voor het geval ze
zijnaangekomen in coronatijd?
„Haha, nee hoor, dat is echt nietnodig. Zelfs niet na de
kerst-
dagen. Die dames zijn erggefocust op hun gewicht,ze willen niet
aankomen,want dan kunnen ze hunfavoriete items niet meeraan.”
En straks met eenmondkapje op
doorpassen?„Ja wie weet, ik
ben daar wel toebereid. We staannatuurlijk weldicht op
elkaar.Mondkapje open handschoe-nen aan is voormij echt
geenprobleem.”
TrendwatcherLidewij
Edelkoort zeionlangs dat coronakan zorgen vooreen totaal
nieuwbegin in de mode;dat we de waardevan vergetenkleding weer
gaanzien. Wat denk jij?
„Ze heeft wel eenpunt, hoewel ze dital een paar seizoe-nen zegt.
Ja, mensengrijpen nu ook terugop de items in hunkledingkast en
her-ontdekken die. Maarik ben wel bang dat jede verspilling
niethelemaal kunt tegen-gaan. Mensen zijngewend om voor niks
kleding te kunnenkopen, dat pak je ze
echt niet zomaar af. Dieweggooicultuur is
natuurlijk een drama,maar in ’terug naar het
ambacht’ geloof ik ook nietzo. Wel hoop ik dat er uit-eindelijk
meer kwaliteits-besef komt. Wat datbetreft is couture een pri-ma
investering, het blijft
immers altijd vrij tijdloos.”
PAUL SCHULTENviert jubileumonline
De nieu-wezomer-collectievaltonline tebewonde-ren.
door Kim Querfurth
Paul Schulten zit 20 jaar in het vak.FOTO HOLLANDSE HOOGTE
Viola Lindeboom, werkzaam bijen lid van het
ApostolischGenootschap: „Ik ben twee jaarouder dan Renske en herken
deperiode van hiërarchisch leider-schap die ze schetst. Veel
ledenplaatsten de toenmalige aposte-len op een voetstuk. Het
isbetreurenswaardig dat in dezeperiode mensen gekrenkt zijn enzich
daardoor beschadigd voe-len. Het genootschap erkent degevoelens
waarmee Renske haarboek heeft geschreven en onder-
schrijft haar belangrijkste con-clusie dat gedwongen
volgzaam-heid verwerpelijk is. Het pastniet meer in het
mensbeeldwaarin iedereen gelijkwaardig is.Het Apostolisch
Genootschap isaltijd in ontwikkeling geweest.Op onze website
beschrijven wedit in het artikel Hoe de luikenopengingen.Renske
heeft de ontwikkelingnaar een open genootschap meteen levende
overlegcultuur nietmeer meegemaakt. Zo is het
Apostolisch Genootschap in dezetijd een vrijzinnige
levens-beschouwing die zichzelf continubevraagt op haar
maatschappe-lijke relevantie. Een initiatiefwaar ik mezelf kan zijn
en zelfbepaal hoe ik invulling geef aanmijn lidmaatschap. Waar
altijdruimte is voor een gelijkwaardiggesprek waarin we
elkaarkritisch bevragen en leren vanelkaar. Ook over periodes
waarwe met gemengde gevoelens opterugkijken.”
REACTIE APOSTOLISCH GENOOTSCHAP
Gelukkig ben ik nog vlak voor decoronacrisis even naar
Frank-rijk geweest, waar ik in deboekwinkel Karl et moi vond,
oftewel’Karl en ik’. Het boek gaat over derelatie tussen topmodel
Baptiste Gia-biconi en modeontwerper Karl Lager-feld.
Hij stond aan het hoofd van hethuis Chanel, van Fendi en zijn
eigenmerk Lagerfeld. Giabiconi werd opCorsica geboren en door zijn
moedernaar Parijs gestuurd, om carrière temaken als fotomodel. Daar
ontmoettehij Lagerfeld. Hij werd zijn muze.Volgens het boek hebben
ze nooitseks gehad, maar elkaar wel enormgeïnspireerd en gelukkig
gemaakt.
Giabiconi kwam natuurlijk in eenhem totaal onbekende wereld
terecht:sterren, drugs, geld. Hij gaat winkelenmet Lagerfeld en
vindt het gewoondat hij drie tassen á raison van 2000euro krijgt.
Op sommige feestenwordt op een avond voor 100.000 euroaan champagne
gedronken. Bizar wasdat Lagerfeld, die ruim een jaar gele-den
overleed, aan zijn kat Choupetteeen fortuin naliet. Die kat was
oor-spronkelijk van Baptiste, maar Lager-feld eigende zich hem toe,
omdat hijtotaal verliefd was op het dier. Daarkregen ze nog bijna
ruzie over.
Al deze verhalen brachten mij terug
naar de tijd dat ik Lagerfeld verschil-lende malen in Parijs
interviewde. Inde Rue Cambon, de beroemde straatwaar Chanel haar
imperium begon.
Ik herinner me dat ik even moestwachten in een zaaltje waar
Lagerfeldnog bezig was. ’De keizer’ werd hijgenoemd.
Er waren twee mannen en eenvrouw die rollen stof over hun
schou-der wierpen, en dan zei Lagerfeld:’oui’ of ’non’, ten teken
dat de stof hemwel of niet beviel. Naast me stond eenaardige vrouw
en ze vroeg op fluiste-rende toon waar ik voor kwam. Ikfluisterde
terug: ’Ik kom Lagerfeldinterviewen, en Inez de la Fressange.’Inez
de la Fressange is nog steedsberoemd in Frankrijk, maar toenstond
haar afbeelding op elk bushok-je, omdat ze net het nieuwe
gezichtvan Chanel geworden was.
’Oh, dat ben ik’, zei ze. Ik ging doorde grond, want ik had haar
niet her-kend.
Op de één of andere manier kon ikhet heel goed vinden met
Lagerfeld.Hij was gewend dat hij niet tegenge-sproken werd. Dus
toen ik een keerzei: ’Dat ben ik geloof ik niet met ueens’, hield
zijn gevolg de adem in.Maar hij moest er hartelijk om la-chen.
Daardoor wist hij na één keerprecies wie ik was en was het
volgen-de interview gemakkelijk geregeld.
Overigens was Baptiste volgenshem de enige die Lagerfeld
mochttutoyeren. Mooi hoe twee mensen, dievijftig jaar in leeftijd
verschilden,elkaar tot enorme artistieke hoogtenkonden stuwen.
Ik ging door degrond, had haarniet herkend
Karl
WWW.CATHERINE.NL
