Διήγημα Ένας πρόσφυγας αφηγείται…

Τα παιδιά δημιουργούν με όχημα τη φαντασία τους και

αντλούν υλικό από το παρελθόν της πόλης τους

Τα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς

των μαθητών:

Ευθυκράτη Αχιλλέα

Ιωσηφίδη Γρηγόρης

Κοϊδάκη Ελένης

Μούρτζιου Μαριάννας

Γεννήθηκα το 1912 στο Γκέλβερι της Μ. Ασίας. Πέρασα σχετικά ήσυχα και όμορφα παιδικά χρόνια. Μια μέρα άκουσα τους γονείς μου να λένε σιγανά πως θα έπρεπε να φεύγαμε από το χωριό μας μετά

την απόφαση ανταλλαγής πληθυσμών. Τότε ήμουν μικρός και δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσαν. Το επόμενο διάστημα μαζέψαμε ό,τι μπορούσαμε από τα υπάρχοντά μας. Ο ξεριζωμός ξεκίνησε.

Φορτωμένοι στα κάρα βλέπαμε για τελευταία φορά γνώριμα τοπία. Η διαδρομή ήταν δύσκολη και κουραστική. Έβλεπα γύρω μου θλιμμένα πρόσωπα. Φτάσαμε με δυσκολία στο Έρεγλι όπου πολύς κόσμος είχε μαζευτεί και από άλλες περιφέρειες.

Περιμέναμε πολλές μέρες για να μπούμε στο τρένο. Οι ταλαιπωρίες και οι κακουχίες του ταξιδιού είχαν ολέθρια αποτελέσματα. Πολλοί πέθαιναν από τις ασθένειες και την πείνα.

Στο λιμάνι της Μερσίνας μας

περίμενε η ζέστη, η βρώμα και η αρρώστια. Θέλαμε να φύγουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα αλλά ήμασταν αναγκασμένοι να περιμένουμε μέχρι να έρθει η σειρά μας να επιβιβαστούμε στο

καράβι. Όταν ξεκινήσαμε είχαμε μείνει περίπου οι μισοί. Τα καράβια ήταν ελάχιστα και έτσι ταξιδέψαμε ο ένας πάνω στον άλλον. Μου έλειπε πολύ το σπίτι μου και νοσταλγούσα την ήρεμη ζωή που είχα πριν φύγουμε.

Μετά από αρκετές μέρες, οι οποίες φαίνονταν ατελείωτες, φτάσαμε στο λιμάνι της Καβάλας. Μόλις πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι με διακατείχαν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία θλίψη που άφησα πίσω τον τόπο μου και από την άλλη ελπίδα για την έναρξη μιας καινούριας ζωής.

Στην αρχή μείναμε σε μια καπναποθήκη. Οι συνθήκες ήταν άθλιες. Μέναμε ο ένας πάνω στον άλλον. Κάθε οικογένεια είχε πολύ μικρό χώρο στη διάθεσή της. Μας χώριζε μια κουβέρτα από τη διπλανή οικογένεια. Τα τρόφιμα ήταν λιγοστά. Κάθε μέρα τρώγαμε στα συσσίτια που διοργανώνονταν στο Ιμαρέτ. Οι κάτοικοι της πόλης μας συμπεριφέρονταν περιφρονητικά.

Μας κοιτούσαν περίεργα και απέφευγαν τις επαφές μαζί μας. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το περιστατικό όπου ένα παιδί πήγε να μου μιλήσει, όμως την ίδια στιγμή το έπιασε η μαμά του από το χέρι και το απομάκρυνε.

Οι γονείς μου δούλευαν ως καπνεργάτες στα καπνομάγαζα, όποτε υπήρχε δουλειά. Τα χρήματα που κέρδιζαν ήταν λιγοστά. Ο χειμώνας μέσα στην καπναποθήκη ήταν σκληρός. Ο πατέρας μου είχε βρει ένα

εγκαταλελειμμένο σπίτι που ήταν κάποιου Τούρκου ανταλλάξιμου στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας. Εκεί μετακομίσαμε, κοντά σε άλλους συντοπίτες μας από την Καππαδοκία. Μετά από σκληρή δουλειά και με υπομονή ορθοποδήσαμε και ζούμε ευτυχισμένοι στη νέα μας πατρίδα. Δεν ξεχνάμε όμως ποτέ τον τόπο που αφήσαμε.

Βιβλιογραφία

• Διαμαντής Αξιώτης, Μια πόλη στη λογοτεχνία: Καβάλα, 2002

• Βασίλης Κυριτζίδης- Ελένη Γαραντούδη, Η παλιά πόλη της Καβάλας, 2005

• Ελένη Σ. Καρατζά, Καππαδοκία ο τελευταίος ελληνισμός της περιφέρειας Ακσεράι Γκέλβερι, 1985

Δικτυογραφία

• http://kavalareghistory.weebly.com/ (Ιστορικοί περίπατοι στην Καβάλα)