10gcbruijn 2.3

De hele familie heeft zich verzamelt rond een taart voor de verjaardag van Joël. Vandaag word Joël namelijk 4 simsdagen. (= 2 jaar. :)) Het knaapje kraait vrolijk en kijkt om zich heen.

En zo zit hij even later als peutertje op zijn slaapkamer met zijn xylofoontje te spelen. Heldere, soms wat rare klanken vullen de kamer en Joël kijkt nieuwsgierig om zich heen.

Maar Justin vind dat het opgroeien nog niet klaar is. “Mam, ik wil eigenlijk graag uit huis. Er is een appartement in de buurt gebouwd en dat is heel mooi.” zegt hij, een beetje verlegen tegen zijn moeder. Maar Eline laat niets van haar emoties blijken. “Jongen, je mag.”

En dus verzamelt de hele familie zich voor nog een verjaardag. Nog een taart? Nee, 1 taart als ontbijt is wel genoeg, heeft Justin besloten.

Als volwassene zoekt hij even later zo veel mogelijk informatie over het appartement op en dan stapt hij de deur uit. Op naar een heel nieuw leven.

Peter loopt een stukje met hem mee en kijkt hem na door de garage. Een taxi is niet eens nodig. Hij kijkt net zo lang tot hij Justin niet meer ziet. In de verte is de grote flat waar zijn zoon nu gaat wonen...

Alwin en Monique

Een beetje stil zitten Alwin en Monique naast elkaar op de bank. De tv staat aan, maar niemand kijkt. Er hangt een gespannen sfeer in de kamer.

Alwin durft er als eerste weer over te beginnen. “Je snapt toch wel dat ik het anders wel had gedaan? Je overviel me gewoon een beetje.”

Monique vliegt meteen omhoog met een geïrriteerde blik op haar gezicht. “Dat zou je niet! Je hebt me goed genoeg duidelijk gemaakt dat je geen kinderen wou!” Alwin schud zijn hoofd. Een eeuwige kalme uitdrukking rust op zijn gezicht. “Ik was gewoon geschrokken. Het overviel me.” “Tuurlijk.” klinkt Monique's cynische antwoord.

Zo staan ze een tijdje tegen over elkaar. Geen van beiden zegt iets. De boze sfeer tussen hen in ebt weg. Ze willen geen ruzie, het gebeurt gewoon.

Bijna tegelijk zeggen ze meteen sorry. Alwin lacht zachtjes. “En als ik zou zeggen, dat ik nu wel een kind zou willen?” meld hij. Monique krijgt een grijns op haar gezicht en kust hem.

Later zitten ze samen aan tafel, te genieten van een tosti. Ookal is het midden in de nacht. Monique had gewoon zin in een tosti en Alwin kon haar niets weigeren. “Lekker apart.” had hij gelachen. “Daar houd ik wel van.”

Monique begint met banen zoeken voor hun beiden en Alwin neemt de telefoon op. “Het is Justin.” meld hij. Hij houd een lang gesprek en hangt dan op. “Hij is opgegroeit en hij woont in zijn eigen appartement.” Monique lacht. “Typisch, Justin, verhuizen zonder iets aan zijn zus te melden.”

Monique is weer doodop en Alwin pakt stiekem de telefoon weer op. Hij belt het asiel. Ze hebben het vaak over een puppy gehad om het gezin compleet te maken, en wonder boven wonder word Alwin's voorstel geaccepteerd.

Een hond vonden ze een gezin echt compleet maken. Ook lekker apart, gezien de hele familie van Monique een kat hebben.

De pup word meteen gebracht en Alwin sluipt naar de slaapkamer om zich aan te kleden. Monique merkt niets tot Alwin de kast net iets te hard dichtslaat, want dan schiet ze toch overeind. “Alwin? Wat doe jij in godsnaam om 2:00 naast je bed?”

Maar het word nog gekker, want er komt een politieagente de slaapkamer binnen lopen. “Alwin, wat is er aan de hand?” De agente ziet de situatie plotseling in en bied haar excuses aan. “Hij staat buiten.” meld ze dan. “Hij heet trouwens Muffin, maar u kunt hem ook nog anders noemen, hij is nog niet echt een naam gewend.”

Monique loopt de kamer in en ziet tot haar verbazing een grote hondenmand staan. “Alwin?” vraagt ze nogmaals. Geen reactie.

Met haar handen in haar zij wacht ze hem bij de deur op. Al snel komt Alwin binnen met een kleine zwarte puppy in zijn handen. Monique smelt meteen. “Wat is hij lief!” “Hij heet Muffin.” lacht Alwin.

Alwin zet Muffin op de grond en Monique steekt haar hand naar de hond uit. Voorzichtig snuffelt Muffin aan haar vinger.

Geschrokken van de plotselinge natte neus tegen haar vinger wil Monique haar hand terug trekken, maar Muffin geeft er speels een tik tegen.

Na een speels gevecht staat Monique plots op. Zooooo'n buikpijn... Ze kan het wel uitschreeuwen. Net alsof haar maag de rest van haar lichaam wil opzuigen, maar dat niet red. Het enige positieve dat ze kan bedenken is dat ze dus waarschijnlijk zwanger is. Eigenlijk is dat wel een groot genoeg pluspunt om de pijn te laten verdwijnen....

Monique en Alwin besluiten te gaan slapen en ook Muffin zoekt zijn mand op.

Gekras over papier... Een handtekening... “Dan bent u nu officieel huurder van dit appartement.” Zegt de huisbaas.

Justin

Het zijn voor Justin een paar drukke dagen geweest, maar zijn appartement is eindelijk klaar. Maar de drukte is nog niet over, want nu begint er een housewarmingparty met zijn buren om die te leren kennen, en daarna is hij van plan zijn familie uit te nodigen.

De hoeveelheid buren, die al snel aangekomen is blijkt iets minder te zijn dan verwacht, maar ze zijn wel vriendelijk. Vooral met zijn buurman, Cristiaan, kan hij het goed vinden.

De leukste buur, al zegt hij het zelf, is toch wel Michelle. Ze is een vrolijke, spontane meid en Justin kan het aardig met haar vinden. Maar hoe hij zijn versierpogingen ook draait, Michelle lijkt wel een harnas van versier-vrij staal te dragen. Ze blijft hem telkens afwijzen. Teleurgesteld neemt hij afscheid van zijn buren.

Een tijd zit hij alleen in het donker. Maar plotseling is de eenzaamheid ondragelijk. Hij besluit een oude schoolvriendin van hem te bellen. “Hoi Carine! Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik zo laat nog bel, maar heb je zin om langs te komen?” vraagt hij. “Maak niet uit hoor, ik kom eraan.” vrolijk hangt Justin op.

Even later staat Carine in de kamer. Stil kijken ze naar elkaar. Ze is knapper. Merkt Justin op. Ze was altijd het lelijke eendje van de klas, maar nu... prachtige glanzende groene ogen, met bijpassend ravenzwart haar.

Als door magie worden ze naar elkaar toe getrokken en beginnen ze te zoenen. De vonken vliegen eraf. Echte liefde.De kus lijkt uren te duren maar is in werkelijkheid niet langer dan een halve minuut. Plots stopt Carine, verontschuldigt zich en rent met een vuurrode blos het huis uit.

Justin besluit nog even een kookboek te lezen maar hij kan zijn aandacht er niet bijhouden. Vanbinnen gloeit hij nog, en nadenken over rijst met kip gaat niet. Hij kan alleen nadenken over Carine...

Dat was het, maar om het

toch iets specialer te maken heb ik

dit:

MONIQUE

MIRTHE

JUSTIN

JOËL

Generatie 2 + 3 :D