Als Nora de volgende ochtend wakker wordt is het eerste waar ze aan denkt het gesprek met Yvette van de vorige avond. Ze durft haar niet meer onder ogen te komen. Wat zal ze wel niet denken nadat Nora haar zo onbeschoft behandeld heeft; zo is weg gelopen terwijl Yvette zo aardig tegen haar was.

Ze besluit om Yvette gewoon te ontwijken, en daarom zit ze zoveel mogelijk op haar kamer. Ze maakt haar opdrachten daar, studeert daar, en leest daar boeken als ontspanning. Als ze moet eten doet ze dat zo snel mogelijk, en na haar colleges vlucht ze meteen weer naar boven.

Dan wordt het tijd om haar paper te schrijven. Ze gaat beneden achter de computer zitten en hoopt dat Yvette niet binnen zal komen lopen, of haar zal zien.

Na een kwartiertje koortsachtig om zich heen te kijken zucht Nora. Dit is geen doen. En wat doet ze nou eigenlijk stom? Ze stelt zich aan. Yvette is vast boos op haar, maar dat is nog geen reden om zich zo te verstoppen.

Ze besluit om vanaf de volgende ochtend weer normaal te gaan doen, gewoon weer rond te gaan lopen in huis, en niet alles doen om Yvette te ontwijken. Ze heeft zich belachelijk gedragen. Ze is nooit een bangerik geweest, waarom zou ze dan nu ineens een kleine confrontatie uit de weg gaan?

En warempel, de volgende ochtend, als Nora op haar gemakje zit te ontbijten, komt Yvette de keuken binnenlopen. Ze loopt langs Nora heen, en Nora voelt ineens de zenuwen in haar maag. Zou ze haar gewoon negeren? Dat zou wel fijn zijn, ze heeft geen zin in een scène.

“Mag ik bij je komen zitten?” vraagt Yvette terwijl Nora haar pannenkoeken naar binnen schrokt om zo snel mogelijk weg te kunnen.

Nora knijpt haar ogen voor een kort moment dicht. Ze hoopt dat Yvette niet gaat schreeuwen. “Ja hoor,” zegt ze.

“Dank je,” zegt Yvette en ze neemt plaats tegenover Nora.

Even eten ze in stilte, maar dan begint Yvette te praten. “Heb je het druk gehad de afgelopen weken? Ik heb je helemaal niet meer gesproken.”

Nora kijkt haar verbaasd aan. Ze lijkt helemaal niet boos. “Uhm, ja. Ik heb veel gestudeerd,” antwoordt ze.

Yvette knikt. “Is er iets aan de hand of zo? Heb ik iets verkeerds gezegd, want ik dacht dat we goed met elkaar op konden schieten. Had ik dat mis?”

Nora is even stil. “Nee.”

“Wat is er dan aan de hand?” Yvette kijkt haar vragend aan. “Ik zit er nogal mee in mijn maag namelijk.”

Nora kijkt op van haar bord, recht in de ogen van Yvette. Ze ziet dat Yvette het meent, dat ze er echt mee zit. “Ik – nou, ik dacht dat je me niet meer zou willen spreken nadat ik laatst zo onbeschoft weg was gelopen.”

“O, je bedoelt de avond van onze eerste dag?” vraagt Yvette.

Nora knikt.

“Tja, ik vond het wel een beetje raar, maar ik hoopte eigenlijk dat je me uit zou leggen wat er aan de hand was. Maar je kwam niet, en ik heb je twee weken niet gezien terwijl we in hetzelfde huis wonen.” Yvette haalt haar schouders op. “Eerlijk gezegd was ik nogal gekwetst. Maar het was nou ook weer niet zo erg dat we het niet hadden kunnen bespreken?”

Nora slikt. “Het spijt me. Het is allemaal nogal – gecompliceerd.”

“Je kan het me toch wel vertellen?”

Nora schudt haar hoofd. “Nee, dat kan ik niet. En dring alsjeblieft niet aan.”

“Dus je wilt niet met me bevriend zijn, is dat het?” vraagt Yvette, ineens afstandelijk.

Nora kijkt geschrokken op. “Jawel! Natuurlijk wil ik dat wel! Maar dit is niet zomaar iets, Yvette. Ik kan het je echt niet vertellen. Ik wil niet dat je gevaar loopt.”

Yvette fronst haar wenkbrauwen. “Je hebt iets heel ergs meegemaakt, of niet.”

“Ja.” Er beginnen zich tranen in Nora’s ogen te vormen, maar ze knippert ze snel weg.

“Oké. Ik snap het. Je hoeft het me niet te vertellen. Ik hoef niet per se te weten waar je vandaan komt. Het gaat om het nu, toch?”

Nora kijkt Yvette dankbaar aan. “Ja, het gaat om het nu,” zegt ze zachtjes.

“Mooi zo,” zegt Yvette tevreden. “Dus we zijn weer vrienden?”

Nora glimlacht. “Ja, we zijn weer vrienden.”

Na dat gesprek met Yvette voelt Nora zich een stuk beter. Ze is een stuk socialer, en leert meer van haar huisgenoten kennen, waar ze een boel lol mee blijkt te kunnen hebben. Vooral met Celeste kan ze het goed vinden, en al snel raken ze bevriend. Zo goed als met Yvette klikt het niet met Celeste. Ze zijn vrienden, maar met Yvette heeft Nora ondertussen een heel sterke band opgebouwd.

Al snel wordt het tijd om hard aan de studie te gaan; het examen van het eerste semester is in zicht. Nora richt zich wat meer op de boeken en wat minder op haar vrienden, maar dat vindt ze helemaal niet erg. Tot nu toe bevalt haar studie biologie haar heel goed.

“En?” vraagt Yvette de dag voor het examen. “Ben je al zenuwachtig?”

Nora knikt en gooit de dart richting het bord. “Ja, best wel. Ik heb heel goed gestudeerd, maar het is toch de eerste keer, hè. En jij? Ben jij al zenuwachtig?”

Yvette haalt haar schouders op. “Mwah. Een beetje. Het valt wel mee eigenlijk.”

“Ik snap niet hoe je dat doet,” zucht Nora. “Jij bent.”

Yvette en Nora ruilen van plek.

“Ik weet trouwens ook welke specialisatie ik ga doen,” zegt Yvette.

Nora kijkt op. “O ja? Vertel!”

“Hetzelfde als jij; biologie. Ik wil graag in de natuurwetenschap gaan werken,” vertelt Yvette.

“Hoe komt je daar zo ineens bij?”

“Och, ik heb wat open dagen bezocht en zo. Het leek me toch wel handig om volgend semester een specialisatie te kiezen, anders loop je zo’n achterstand op.”

Nora knikt. “Da’s waar. Nou, gezellig in ieder geval dat je ook biologie gaat doen!”

Die avond kruipt Nora al vroeg haar bed in. Ze wil de volgende ochtend goed wakker en uitgerust zijn voor het examen. Het duurt een poosje voor ze slaapt; ze ligt nog lang te woelen en na te denken over het examen van morgen.

De volgende ochtend vroeg vertrekt ze naar het universiteitsgebouw, klaar voor haar examen. De zenuwen fladderen rond in haar buik, maar ze heeft hard gestudeerd, dus eigenlijk is ze er wel zeker van dat ze het zal halen.

Als ze een paar uur later weer thuis komt, zit Yvette alweer op de bank met een boek in haar handen.

“En?” vraagt Nora als ze haar ziet zitten.

Yvette kijkt stralend op. “Een tien! En jij?”

“Ik ook!” Er verschijnt een brede glimlach op Nora’s gezicht. Dat Yvette het ook gehaald heeft met zo’n hoog cijfer maakt haar nog blijer.

Yvette staat op en omhelst Nora. “Gefeliciteerd,” zegt ze vrolijk.

“Jij ook! Ik ben echt zo opgelucht!” antwoordt Nora.

Yvette laat Nora lachend los. “Dacht je echt dat je het slecht zou maken? Dan heb je echt helemaal geen zelfkennis.”

Nora lacht ook.

“Weet je wat?” zegt Yvette. “Dit moeten we vieren! Laten we er vanmiddag eens lekker uit gaan!”

Dat vindt Nora een heel goed idee, en die middag gaan ze op weg naar het koffiehuis op de campus.

“Ik ben hier nog nooit geweest, weet je dat?” zegt Nora als ze aan komen lopen.

Yvette zucht. “Je moet er echt eens wat meer uit.”

De twee vriendinnen hebben het de rest van de middag erg gezellig. Ze drinken veel kopjes koffie en kletsen honderduit. Nora bedenkt zich niet voor de eerste keer dat ze blij is dat zij en Yvette het weer goed hebben gemaakt. Ze kan zich geen betere vriendin wensen.

De paar dagen daarna besteedt Nora aan het behangen van haar kamer. Ze heeft van haar beurzengeld een leuk behangetje gekocht, samen met een paar gordijnen en wat andere spulletjes.

Ze is uiteindelijk erg tevreden met het resultaat. Het afgelopen semester voelde de kamer niet echt als haar thuis, het was te leeg en te saai. Nu is dat een stuk beter en voelt het al veel meer als haar plekje.

Nu de examens voorlopig voorbij zijn, en ze niet meer zo hard hoeft te studeren, is er in Nora’s hoofd weer plaats voor andere gedachten dan fotosynthese en de evolutietheorie. Ze denkt aan haar ouders, en de brief die de schokkende waarheid aan haar onthulde. Ze heeft er lang niet aan gedacht, maar nu denkt ze vooral aan één bepaald deel van de brief.

‘Zorg dat je blijft leven, Nora. Zorg dat onze familie, onze achternaam, niet uitsterft, want dan is alles verloren. Begin desnoods een legacy, als je maar een familie sticht en blijft leven. Zorg eerst dat je veilig bent, dat je een familie sticht, maar daarna… Daarna moet je strijden, Nora. Bestrijdt het kwaad dat zal komen…’

Nora denkt na. ‘Begin desnoods een legacy…’ Dat was niet eens zo’n slecht idee. Als ze daarmee haar familienaam in leven zou houden, als ze daarmee misschien de toekomst veilig kan stellen, en misschien zelfs het kwaad waar ze niet eens aan durft te denken kan bestrijden… Dan is dat het zeker waard.

“Een legacy? Echt?” vraagt Yvette verbaasd als Nora haar vriendin haar plan vertelt – zonder de details te vertellen, natuurlijk.

Nora knikt. “Ja. Ik heb zo mijn redenen.”

“Goh, geheimzinnig,” lacht Yvette. “Nou, ik wens je veel succes, het schijnt nogal zwaar te zijn.”

“Dat kan ik wel aan,” zegt Nora zelfverzekerd.

Yvette haalt haar schouders op. “Als jij het zegt.”

“Echt! Hoe moeilijk kan het nou zijn? Ik heb tegen die tijd mijn studie afgerond, dus een goede basis voor mijn carrière. Natuurlijk zullen we aan het begin wel arm zijn, maar dat wordt wel beter.” Nora weet zeker dat het niet zo erg kan zijn.

“Ja, en die ‘we’ waar je het over hebt?”

Nora kijkt Yvette niet-begrijpend aan. “Hoe bedoel je?”

“Nou, je zult eerst wel een man moeten zien te vinden. Beter gezegd; een man met wie je de rest van je leven wilt doorbrengen en die het bovendien niet erg vind om een legacy te beginnen. Dat wordt nog knap lastig kan ik je vertellen,” zegt Yvette nuchter.

Nora is even stil. Daar heeft Yvette wel een punt. Ze zal een echtgenoot moeten vinden. En daar kan ze beter zo snel mogelijk beginnen. Tuurlijk, ze heeft nog drieëneenhalf jaar, maar wie weet hoe lang het duurt tot ze iemand gevonden heeft?

“O-oh, ik heb je toch niet bang gemaakt, hè?” vraagt Yvette dan bezorgd.

Nora schudt haar hoofd. “Nee, natuurlijk niet. Ik wil je zelfs bedanken voor wat je hebt gezegd. Ik moet zo snel mogelijk een toekomstige echtgenoot gaan vinden!”

Yvette knippert met haar ogen. “Maar-”

“Eens denken… Waar kan je hier op de campus leuke jongens vinden? Ik ga vandaag nog beginnen!” Nora begint nu echt enthousiast te raken.

“O jee…” Yvette zucht.

“Niks ‘o jee’! En vertel me nu maar eens waar ik heen moet gaan om te zoeken. Ik ben nog niet echt veel buiten het studentenhuis geweest.”

“Ik ook niet.”

“Vast meer dan ik,” zegt Nora opgewekt. “Dus noem eens wat plekken!”

Yvette zucht nogmaals, en noemt dan toch maar een paar goed bezochte plekken op de campus.

Diezelfde middag gaat Nora op weg naar de sportschool van de campus. Zo slaat ze twee vliegen in één klap. Ze heeft een vaardigheidspunt voor lichaam nodig, en daarbij – en dat was voor haar het belangrijkste – vertelde Yvette haar dat het een goedbezochte plek is. En vooral door de mannelijke studenten.

Nora trekt in de kleedkamer haar sportkleding aan, en waagt zich dan aan een loopband. Naast haar doet een student erg zijn best om overeind te blijven, maar daar slaagt hij niet goed in. Nora werpt een blik op hem, maar komt tot de conclusie dat ze hem helemaal niks vindt.

Ze blijft een paar uur hangen, maar is het dan helemaal zat. Er is geen enkele leuke jongen binnengekomen, en bovendien is ze helemaal uitgeput. Als ze haar evenwicht verliest en met een harde klap op de band terecht komt besluit ze dat het welletjes is geweest, kleedt ze zich om en vertrekt ze naar huis.

De weken daarna blijft ze openbare plekken bezoeken, maar ze heeft geen succes. Ook probeert ze thuis met wat jongens die ze nog niet kent in contact te komen, maar dat loopt ook op niets uit.

Weer een paar weken later vertrekt er een studente uit het huis. Haar vader is overleden, en ze moet nu voor haar moeder zorgen. Nora heeft erg medelijden met haar, maar kan het niet helpen om meteen te denken aan haar vervanger. Zou hij misschien leuk zijn?

Zodra hij aankomt knoopt ze een gesprek met hem aan, zogenaamd uit vriendelijkheid en om hem welkom te heten.

Het klikt goed tussen Nora en de jongen, die Guus blijkt te heten, maar meer dan dat is er niet. Nora vindt hem erg aardig, maar voelt zich absoluut niet tot hem aangetrokken. Teleurgesteld gaat ze die avond naar bed.

“Er is echt geen enkele leuke jongen te vinden hier op de campus!” zegt Nora wanhopig als ze op een dag besluit haar hart uit te storten bij Yvette.

Yvette zucht. “Dit had ik al zien aankomen.”

“Hoe bedoel je?” vraagt Nora met opgetrokken wenkbrauwen.

“Ik heb je nog geprobeerd te waarschuwen,” zegt Yvette met uitgestreken gezicht, terwijl ze ziet dat Nora ongeduldig wordt.

“Waar heb je het over!”

“Oké,” lacht Yvette. “Nou, kijk. Je bent gewoon te erg op zoek. Als je zo gaat zoeken vind je natuurlijk nooit iemand. Het gebeurt je gewoon. Of niet, dat kan natuurlijk ook altijd nog.”

“Dat helpt niet echt,” zegt Nora vernietigend.

“Ik bedoel alleen maar te zeggen dat je hiermee op moet houden, Nora. Je moet niet zo zoeken. Zo wanhopig doen. En trouwens, je wilt toch ook niet met iemand trouwen voor die legacy van wie je helemaal niet houdt? Die je alleen maar ‘genomen’ hebt omdat je niemand anders kon vinden?”

“Nee, maar…”

“Nou dan. Leef gewoon je leven. Het komt heus nog wel. Je hebt alle tijd.”

Nora beseft dat Yvette gelijk heeft, en doet wat ze zegt. Ze gaat niet meer wanhopig naar openbare plekken op de campus, op zoek naar een mogelijke echtgenoot. Ze doet lekker wat ze zelf wil, en geniet nu veel meer van het leven, net zoals ze het eerste semester deed, en het bevalt haar veel beter. Ze kan nu lekker met vrienden rondhangen, zoals Guus, met wie ze het steeds beter kan vinden, zonder aan hen te denken als echtgenoten.

Het eerste jaar loopt op zijn eind, en Nora begint nog net op tijd met haar paper. Maar gelukkig is ze erg gemotiveerd, en voor ze het weet heeft ze het paper af, en ze levert hem zelfs nog een paar dagen voor de uiterlijke datum in.

Op de avond van het examen zit Nora met Yvette van te voren nog wat te eten.

“En? Wordt het weer een tien?” vraagt Yvette.

Nora haalt haar schouders op. “Ik weet het niet. Ik heb wel erg goed gestudeerd, dus wie weet. En bij jou?”

Yvette knikt zelfverzekerd. “Als ik niet een black-out krijg zit dat er zeker in!”

Hun examen is ‘s avonds laat gepland. Een vreselijk tijd, vindt Nora, maar ze kan er natuurlijk niks aan doen. Die avond gaat ze een uur van te voren op weg naar het universiteitsgebouw. Ook nu voelt ze de zenuwen in haar buik, maar gelukkig wel een stuk minder dan voor het vorige examen.

Guus staat bij haar kamerdeur te wachten als ze een paar uur later thuis komt.

Nora trekt haar wenkbrauwen op. “Wat doe jij zo laat nog op? Je hebt je examen toch morgen pas?”

Guus knikt. “Ja, maar ik wilde weten hoe het bij jou ging. Dus, wat heb je?”

“Een tien,” zegt Nora blij maar verbaasd. Ze kan het best wel goed vinden met Guus, maar ze waren toch ook weer niet zo goed bevriend dat ze dit voor elkaar deden?

Guus feliciteert haar, en dan verontschuldigt Nora zich om naar haar kamer te gaan en nog een paar uur haar bed in te duiken.

Als ze de volgende ochtend wakker wordt en haar kamer uitloopt om te gaan douchen, loopt ze bijna tegen Guus op.

“Goeiemorgen!” zegt hij uiterst opgewekt.

Nora kijkt hem raar aan. “Um, hoi?” zegt ze. “Stond je daar nou op me te wachten?”

Guus knikt. “Ja, ik wilde gewoon even weten of je lekker hebt geslapen.”

Nora is even stil. Ze voelt zich zo niet echt op haar gemak, dit begint echt een beetje raar te worden. “Ja, prima,” zegt ze, en dan vlucht ze de douche in.

Die middag besluit ze om er even uit te gaan om even na te kunnen denken. Guus gedraagt zich echt raar, en eerlijk gezegd krijgt Nora er een beetje de kriebels van.

Ze gaat naar de sportschool, waar ze ondertussen een vaste bezoeker is. Het sporten werkt ontspannend voor haar, en het helpt haar ook nog bij haar studie. Ook deze keer voelt ze zich beter als ze een poosje bezig is.

Maar dan komt Guus binnenlopen. Nora weet niet wat ze ziet. Dit kán gewoon geen toeval zijn!

“Hee, hoi!” zegt Guus zogenaamd verbaasd. “Wat een toeval!”

Nora heeft door dat hij daar niets van meent. Hij wist dat ze hier zou zijn. Ze glimlacht even naar hem, en verdwijnt dan in de kleedkamer.

Snel kleedt ze zich om, en dan verdwijnt ze naar buiten. Onderweg trekt ze snel haar jas aan. Guus’ gedrag vindt ze niet normaal. Zou hij op haar verliefd zijn? Zo ja, dan is hij dat wel op een erg stalkerige manier, die Nora absoluut niet bevalt.

De weken daarna blijft ze last hebben van Guus, die haar over overal lijkt te volgen, waar ze ook gaat. Ze probeert hem uit te weg te gaan, en af en toe lukt het haar om hem niet ‘tegen te komen’.

Het einde van het semester komt dichterbij, en Nora gaat weer hard aan de studie. Een paper schrijven hoort daar ook bij. Ze kan haar gedachten er echter niet helemaal bijhouden. Guus blijft maar door haar hoofd spoken, en niet op een positieve manier.

Ze is tot nu toe netjes en beleefd tegen hem gebleven, maar ze weet niet of ze dat nog lang vol kan houden. Dit begint namelijk echt op haar zenuwen te werken.

Met een zucht slaat ze het boek wat ze aan het lezen was dicht. Tijd voor wat ontspanning, het lukt haar toch niet om nog veel op te nemen vandaag.

Maar van die ontspanning komt niet veel terecht. Als Nora aankomt bij de lounge van de campus, hoort ze een stem achter zich.

“Hee, Nora! Jij ook hier?”

Ze hoeft zich niet eens om te draaien om te weten dat het Guus is. Ze besluit om hem nu maar eens te negeren, en loopt stug door.

“Doe mij maar een Bacardi-Cola, alsjeblieft,” zegt ze tegen de barman als ze met een zucht op een kruk gaat zitten.

De barman knikt en begint met het klaarmaken van het drankje. “Zware dag?” vraagt hij.

“Zwaar semester, kun je beter zeggen – dank je,” zegt Nora als ze het drankje aanneemt.

“Hmm,” zegt de barman begrijpend. “Wat moeilijker dan je dacht allemaal?”

Nora schudt haar hoofd. “Nee, dat valt allemaal wel mee. Maar ik denk dat ik nu officieel kan stellen dat ik een stalker heb.”

“Die rooie daar die de hele tijd naar je zit te kijken?” vraagt de barman meelevend.

“Och nee, hè,” zucht Nora. “Ik hoopte eigenlijk dat hij weg was gegaan…”

Nora houdt het al snel voor gezien in de lounge en gaat weer terug naar huis, waar ze nog een poosje aan een opdracht werkt.

De rest van het semester houdt ze zich gedeisd. Ze blijft – net zoals toen ze Yvette ontweek – zoveel mogelijk in haar kamer, om Guus maar niet tegen te hoeven komen. Ze heeft het hart niet om hem te vertellen dat hij op moet houden, al zou ze dat eigenlijk wel moeten doen.

Ook dit semester slaagt ze weer met vlag en wimpel, maar ze kan er niet erg blij om zijn. Even staat Nora klappertandend buiten in de sneeuw, maar dan haast ze zich naar binnen.

Snel werkt ze een kommetje warme chili con carne naar binnen. Ze besluit om daarna naar de sportschool te gaan, om alle stress van de laatste weken even te kunnen vergeten. Hopelijk kan ze zelfs wegkomen zonder dat Guus haar ziet…

Nora leeft zich helemaal uit in de sportschool op één van de toestellen. Hijgend neemt ze na een poosje even pauze.

“Tjonge, heb je iets af te reageren?” vraagt een student die net voorbij loopt.

Nora wil kwaad opkijken, maar ziet dan dat de – zeer knappe – jongen haar lachend aan kijkt. Ze knikt. “Zoiets ja.”

“Wil je er een wedstrijdje van maken?” vraagt de jongen terwijl hij haar uitdagend aankijkt.

Nora lacht. “Is goed!”

De jongen kleedt zich snel om, en al gauw heeft hij plaats genomen op het toestel naast Nora.

“Oké, wie het eerste een vaardigheidspunt te pakken heeft!” zegt de jongen.

“Maak je borst maar nat, van mij win je niet,” lacht Nora, die haar nare stemming van eerder helemaal vergeten is.

“Dat zullen we nog wel eens zien!”

Na deze woorden gaan ze allebei snel aan de slag. Ze zijn allebei erg snel, maar al snel ligt de jongen een stukje voor.

“Ha! Gewonnen!” roept hij op een gegeven moment.

Hijgend stoppen ze beiden met trainen.

“Pfoe,” hijgt Nora. “Gefeliciteerd dan maar.”

De jongen grijnst. “Dank je.”

Tegelijk staan ze op, en botsen daardoor bijna tegen elkaar op. Ineens staan ze wel erg dichtbij elkaar, en Nora krijgt het nog warmer dan ze het al had.

“Ik ben trouwens Ted,” zegt de jongen zacht terwijl hij haar diep in de ogen kijkt.

“Nora,” antwoordt Nora, net zo zachtjes.

Ze glimlachen even naar elkaar en dan wordt de trance waar ze zich in leken te bevinden verbroken.

Nora en Ted raken daarna aan de praat. Ze vergeten helemaal dat ze zich in een zweterige sportschool bevinden en praten honderduit over vanalles en nog wat. Ze blijken het heel erg goed met elkaar te kunnen vinden, en Nora voelt zich beter dan ze zich in tijden heeft gevoeld.

Ze vergeten de tijd helemaal, en als het donker is zitten ze nog steeds te praten. Ze hebben pas door hoe laat het is als er iemand van het personeel naar hen toekomt.

“We gaan afsluiten, dus als jullie zouden willen vertrekken…” zegt de man.

Ted kijkt verschrikt op de klok. “Och jee, is het al zo laat!”

Tijd om zich om te kleden hebben ze niet. Lachend lopen de twee naar buiten.

“Ik vond het heel erg gezellig,” zegt Ted oprecht.

Nora knikt en glimlacht. “Ik ook. En we bellen nog over de prijs voor je overwinning,” lacht ze.

“Ik kan niet wachten.” Ted lacht ook.

Ze nemen afscheid, en Nora loopt met vlinders in haar buik weg. Ze voelt de ogen van Ted in haar rug prikken en glimlacht. Wat een heerlijke middag was dat! Ze kan niet wachten tot ze elkaar weer zullen zien.

Als ze thuiskomt valt ze met een grote glimlach op haar gezicht in slaap. Ze heeft nu al zin in de prijs van Ted – samen uit eten bij een leuk restaurantje…

Dat etentje volgt een paar dagen later, en daarna volgen een boel telefoongesprekken. Nora vindt Ted echt leuk, en het lijkt ook wederzijds te zijn. Het probleem met Guus is ze helemaal vergeten, ze merkt het al niet meer als hij weer eens in de buurt is.

Op een ochtend aan het einde van de winter gaat de telefoon. Nora rent er op af, in de hoop dat het Ted is, en ze heeft geluk.

“Natuurlijk vind ik het leuk om af te spreken! Ik heb straks nog wel college, maar misschien kan je daarnra hier naartoe komen?”

Tijdens het college kan Nora haar hoofd er niet bij houden, ze denkt telkens aan Ted. Als ze weer thuis is beginnen de zenuwen op te borrelen. Ze checkt nog even hoe ze er uit ziet, en of ze niet uit haar mond stinkt, en dan gaat de bel al.

“Ik ga wel!” roept ze naar de rest als ze haar kamer uitrent.

“Hee, leuk je weer te zien,” zegt ze als ze de deur opendoet, en ze begroet Ted met een omhelzing.

“Vind ik ook,” antwoordt Ted.

“Zullen we naar mijn kamer gaan?” vraagt Nora. Ze heeft geen zin om gestoord te worden door nieuwsgierige huisgenoten, dus gaat ze Ted voor naar haar kamer.

“Ik kan je niet eens zien zo, met die stoel er tussen,” lacht Ted als ze zijn gaan zitten op Nora’s kamer.

Nora zucht. “Ja, het is nogal klein.”

“Maar het ziet er wel erg leuk uit,” zegt Ted terwijl hij opstaat en Nora overeind trekt.

“Zo, nu staan we wat dichter bij elkaar,” zegt hij als ze staan.

“Dat bevalt me veel beter,” antwoordt Nora met een zwoele glimlach. “Weet je, ik ben echt blij dat ik je ontmoet heb.”

“En dat je die wedstrijd van me verloren hebt,” grijnst Ted.

Nora kietelt hem. “Dat was gewoon mazzel!”

Ted lacht en kronkelt om Nora’s handen uit de weg te gaan. “Hou op, hou op! Oké, het was mazzel, jij je zin!”

“Dat dacht ik ook. De volgende keer versla ik je met twee vingers in m’n neus!”

“De volgende keer?” grijnst Ted.

Nora knikt met glimmende ogen. “Ja, de volgende keer, ja. Of zie je dat niet zitten?”

“O, dat zie ik wel zitten, hoor,” antwoordt Ted zacht, en hij leunt naar Nora toe.

Nora leunt ook een stukje naar voren, en zodra hun lippen elkaar teder raken voelt ze haar lichaam warm worden. Ze had zich hun eerste kus al een paar keer voorgesteld, maar zo fijn als dit had ze het niet verwacht. Ze voelt dat het goed zit bij Ted, en dat hij net zo over haar denkt als zij over hem.

Al snel is het tedere en voorzichtige er wat van af, en worden de zoenen steeds gepassioneerder. De schemering valt, en voor ze het weten is het donker.

“Ik heb me nog nooit zo gevoeld als dit,” zegt Ted zacht.

Nora glimlacht. “Ik ook niet.”

Ze kijken elkaar diep in de ogen. Zou het niet te snel gaan? denken ze allebei, maar dan wordt hun glimlach breder. Wat maakt het ook uit! Het voelt gewoon goed, en daar gaat het om.

Het is al laat in de avond als ze afscheid nemen van elkaar. Hun zoen duurt lang, en uiteindelijk laten ze elkaar dan toch los.

“Ik bel je,” zegt Ted met een onweerstaanbare glimlach.

Nora knikt. “Ik zie je snel weer.”

Dan laat Nora Ted uit, en na nog één laatste afscheidszoen verdwijnt Ted in het donker naar huis.

Nora heeft nog veel te veel energie om te gaan slapen, en pakt een studieboek uit de kast. Ze kan haar gedachten er echter niet bijhouden; het enige waar ze aan denkt is Ted. Ze heeft door dat ze al erg snel erg aanhankelijk zijn, maar als dit ware liefde is, dan maakt dat toch niet?

Dan wordt ze van haar roze wolk getrokken door Guus, die binnen komt lopen.

“Kan ik even met je praten, Nora,” vraagt hij uitdrukkingsloos.

Inwendig zucht Nora, maar ze knikt en legt haar boek weg. “Natuurlijk. Wat is er?”

“Nou, ik vroeg me af wie die vent was, met wie je naar je kamer verdween en die pas een paar uur later weer weg ging?” Hij probeert nonchalant te doen, maar dat gaat hem niet erg goed af.

Nora trekt haar wenkbrauwen op. Ze is het nu echt helemaal zat. “Dat gaat jou niks aan.”

De nonchalante blik verdwijnt van Guus zijn gezicht en daarvoor in de plaats verschijnt een woedende blik. “Wát zeg je daar?”

“Ik zei dat dat jou niks aan gaat, Guus,” herhaalt Nora kalm, maar inwendig begint ze te koken. Wat denkt hij wel niet?

“Hoezo gaat mij dat niks aan? Ik dacht dat wij iets speciaals hadden! Dat we iets aan het opbouwen waren!” Guus verheft zijn stem, en schreeuwt nu.

Door die woorden verliest Nora haar zelfbeheersing en ook zij begint te schreeuwen. “Iets speciaals?! Waar baseer je dat in vredesnaam op? Het enige wat je doet is me stalken, Guus, en denk maar niet dat ik me daar prettig bij voel!”

Guus wil weer wat zeggen, maar Nora snoert hem de mond.

“Nee, nu ben ik aan het praten! Ik wil niks met je, Guus! Ten eerste ben je niet mijn type, en tweede stel ik het niet op prijs om gestalkt te worden, zoals jij doet! Bovendien ben ik nu samen met Ted! Dus wáág het niet om me nog een keer te volgen, of me nog een keer zo te ondervragen! Ik wil niks meer met je te maken hebben, Guus, dus rot alsjeblieft een eind op!”

Na dat gezegd te hebben draait Nora zich op haar hakken om, en verdwijnt ze haar slaapkamer in. Ze ademt even diep uit. Er is nu echt een last van haar schouders gevallen, nu ze Guus eindelijk eens de waarheid heeft verteld. Hopelijk snapt hij het, en stopt hij met zich zo vreemd te gedragen.

Ze heeft geluk. Na haar uitbarsting heeft ze geen last meer van Guus, behalve dat ze iedere keer als ze hem tegenkomt een vernietigende blik krijgt toegeworpen, maar dat deert haar niet. De drukke periode voor de examens is weer begonnen, en Nora doet hard haar best. Ze probeert haar tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen het studeren en Ted, met wie ze nu behoorlijk serieus een relatie heeft.

Op een ochtend krijgt Nora van een van haar huisgenoten te horen dat er een cadeautje voor haar op de veranda staat. Verbaasd gaat ze kijken, en een enorme glimlach verschijnt op haar gezicht als ze ziet dat er een grote bos rode rozen voor haar neus staat. Voor het mooiste meisje van de campus, Liefs Ted staat er op het kaartje. Nora lacht. Wat een romanticus is het ook!

Gauw neemt ze de rozen mee naar binnen, en geeft ze ze een speciaal plekje op een plankje boven haar bed. Dan belt ze Ted om hem te bedanken. Ze hangen een kwartiertje aan de telefoon en moeten dan allebei ophangen, omdat ze allebei nog een opdracht te doen hebben.

Nora begint opgewekt en blij aan haar opdracht, en af en toe werpt ze een blik op de bos rozen, waarna ze weer een glimlach op haar gezicht krijgt.

Een paar weken later is het zover; tijd voor het examen. Als ze dat haalt heeft ze het tweede jaar afgesloten en is ze over de helft. Helaas is het examen op een nogal vroeg uur gepland. Nora wrijft de slaap uit haar ogen, trekt gauw haar kleren aan, eet wat en vertrekt dan naar het universiteitsgebouw.

Blij komt ze weer thuis. Ze heeft weer een tien, en haar beurzengeld begint zich nu ook aardig op te stapelen.

Als ze de keuken binnenloopt ziet ze Yvette aan een tafeltje zitten.

“Hee!” zegt Nora opgewekt. “Tjonge, wat hebben we elkaar al lang niet meer gesproken.”

Yvette knikt. “Ja, het is bijna schaamtelijk!”

“Waar heb jij uitgehangen de afgelopen weken?” vraagt Nora.

“Mijn vader is onverwachts overleden, dus ik heb een paar weken thuis gezeten, om mijn moeder te steunen,” vertelt Yvette.

Nora kijkt haar verschrikt aan. “O, wat erg! Hoe gaat het met je?”

“Wel goed, hoor. Ik was nooit zo close met hem, maar het was natuurlijk wel een enorme schok.”

Nora knikt. “Ja. Dat begrijp ik. Maar hier blijkt ook wel uit dat ik je de laatste tijd een beetje verwaarloosd heb. Ik wist het niet eens!” zegt ze schuldig.

“Ach joh, dat valt toch wel mee!” zegt Yvette. “We hebben elkaar gewoon een beetje verwaarloosd, maar daar gaan we nu verandering in brengen. Dus, hoe zit het met jou? Wat is er allemaal gebeurd waardoor je het zo druk hebt?”

Nora begint te stralen en vertelt Yvette alles over Ted.

“Ik ben echt blij voor je,” zegt Yvette als Nora klaar is met vertellen. “Maar ik moet het toch even vragen. Dit is toch niet alleen voor die legacy van je? Hij maakt je toch wel echt gelukkig?”

Nora knikt en glimlacht. “Ja, hij maakt me echt gelukkig.”