Φύλλο Νο 270

20 Ιούνη 2012

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Οι εκλογές στη Γαλλία

12

Η επόμενη μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ

7,8,9

Ο «Ιστορικός Συμβιβασμός» στην Ιταλία τη δεκαετία του ‘70

11

Αίγυπτος: Κρίσιμη σύγκρουση

13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Σε χρόνο ρεκόρ, αμέσως μετά τις εκλο-γές της 17ης Ιούνη, η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ προχώρησαν στη συγκρότη-ση μιας νέας τρικομματικής, βαδίζοντας στα χνάρια της κυβέρνησης Παπαδήμου.Απέδειξαν έτσι ότι ήταν «έτοιμοι από καιρό», ότι όλοι οι χειρισμοί τους από το βράδυ της 6ης Μάη μέχρι σήμερα είχαν ως βασικό κριτήριο και στόχο να αντι-μετωπίσουν το εργατικό-λαϊκό αντιμνη-μονιακό ρεύμα που εκφράστηκε με την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στο 27%.

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αυτα-πάτες σχετικά με αυτή την κυβέρνηση. Η υπόσχεση της «επαναδιαπραγμάτευ-σης» του μνημονίου ήταν και είναι μια κενή δημαγωγία, ένα πυροτέχνημα για να ξεπεράσουν οι Σαμαράς και Βενιζέλος τον κάβο των εκλογών.Απέναντι στους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία, η κυβέρνηση αυτή δεν θα έχει τίποτα διαφορετικό να παραδώ-σει πέρα από τη «συνέχεια» της πολιτι-κής της τρικομματικής υπό τον Παπαδή-

μο: Διαρκής λιτότητα, διαρκείς θυσίες, χωρίς καμιά ελπίδα και προοπτική. Γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε και αυτή την κυβέρνηση όπως ακριβώς και του Παπαδήμου: Να πέσουν, να φύ-γουν, το γρηγορότερο!Ο λόγος πέφτει κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, στον πραγματικό νικητή των εκλογών. Αλλά επίσης στις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το μέτωπο της Αριστε-ράς εξακολουθεί να είναι προϋπόθεση για τη νίκη.

Αριστερή, μαχητική αντιπολίτευση

Μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με «φερετζέ» τη Δημ.Αρ.

«Η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει» δήλωσε ο φύρερ Μιχαλολιάκος το βράδυ των εκλογών. Για να μην υπάρχει αμφιβολία τι εννοεί, το ίδιο βράδυ επίθεση δέχτηκαν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στο περίπτερο του Πειραιά από μηχανοκίνητο τάγμα εφόδου της συμμορίας. Ήταν ένα ακόμα επεισόδιο ενταγμένο στην επέκταση των επιθέ-σεων των Χρυσαυγιτών από τους μετανάστες προς στην Αριστερά, ενδεικτική για τις προ-θέσεις τους μετά από την επανεκλογή νεοναζί βουλευτών στις 17 Ιούνη.Παρά τη –μέχρι στιγμής– συντηρητική στάση τμημάτων της Αριστεράς, το Αντιφασιστικό Μέτωπο συγκροτείται σε γειτονιές και πόλεις με συμμετοχή αντιφασιστών, τοπικών οργανώ-σεων της Αριστεράς, κοινωνικών χώρων, λαϊ-κών συνελεύσεων και συνδικάτων.Στα τέλη Ιούνη και τις αρχές Ιούλη χιλιάδες άν-θρωποι αναμένεται να γεμίσουν τους φιλόξε-νους χώρους των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ο κόσμος του κινήμα-τος και της Αριστεράς έχει τη δύναμη και πάρα πολλούς λόγους να συντρίψει τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που απειλούν να καταστείλουν κάθε αντίθετη άποψη (βλ. σελ.15).

Αντιφασιστικόμέτωπο παντού Να πέσουν

το γρηγορότερο

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

1. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιούνη

ήταν συνέχεια του πολιτικού σεισμού της 6ης Μάη, που άλλαξε ριζικά τον πολιτικό συ-σχετισμό των δυνάμεων.

Η νίκη της Αριστεράς –μέσω της αποφασιστικής ενί-σχυσης του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ από τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις– δημιούρ-γησε πανικό στην ντόπια κυ-ρίαρχη τάξη, αλλά και στους διεθνείς συμμάχους της. Δημιούργησε, ταυτόχρονα, κύμα ελπίδας, ενθουσιασμού και αλληλεγγύης στις δυνά-μεις του κινήματος και της Αριστεράς σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.

Η εργατική-λαϊκή και αρι-στερή νίκη της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη πρέπει να δι-αφυλαχθεί και να ολοκληρω-θεί.

2. Τα αριθμητικά στοιχεία των εκλογών αποδει-

κνύουν ότι ήταν απόλυτα εφι-κτός ο στόχος της ανατροπής των μνημονιακών δυνάμεων, ο στόχος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα αναλάμ-βανε να σταματήσει την επίθε-ση των καπιταλιστών, της ΕΕ και του ΔΝΤ, από τη σκοπιά της υπεράσπισης των εργατι-κών-λαϊκών συμφερόντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επενδύοντας όλες του τις δυνάμεις στο στόχο αυτό, με σοβαρότητα και ειλικρινή ενωτική διάθεση, πέτυχε μια αλματώδη ανάπτυξη που δεν έχει προηγούμενο στη μετα-πολιτευτική περίοδο.

3. Η «πρωτιά» της ΝΔ εί-ναι μια πύρρεια νίκη

για τον Αντ. Σαμαρά. Παρά τη σκανδαλώδη υποστήριξη των ΜΜΕ, των επιχειρήσεων και των τραπεζών, όπως και του διεθνούς παράγοντα, έμεινε αρκετά πίσω από το ποσοστό του Καραμανλή στο Βατερλό της Δεξιάς το 2009.

Για να σχηματίσει κυβέρνη-ση ο Αντ. Σαμαράς χρειάζεται ξανά τη «συστράτευση» με το ΠΑΣΟΚ, που είδε τις δυνάμεις του να εξανεμίζονται ειδικά στις εργατικές και λαϊκές πε-ριοχές.

Τα δύο μνημονιακά κόμ-ματα, παρότι έχουν κυβερνη-τική πλειοψηφία στη βουλή, προσπαθούν απεγνωσμένα να ρυμουλκήσουν στο κυβερ-νητικό σχήμα τη ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη. Είναι η καλύ-τερη απόδειξη για το φόβο τους μπροστά στις εξελίξεις, μπροστά στην αναπόφευκτη αναμέτρηση με τον κόσμο. Είναι επίσης η απόδειξη ότι σκοπεύουν να κυβερνήσουν με βάση τις δεσμεύσεις του μνημονίου. Αν μια τέτοια, νέα τρικομματική, κυβέρνηση τε-λικά συγκροτηθεί, δεν θα έχει ουσιαστικές διαφορές από την κυβέρνηση Παπαδήμου και θα πρέπει να αντιμετωπι-στεί από τον κόσμο με την ίδια αποφασιστικότητα, με στόχο την ταχύτερη ανατροπή της.

4. Οι υποσχέσεις για «επαναδιαπραγμάτευ-

ση» του μνημονίου είναι δη-μαγωγικές και δεν επιτρέπουν

αυταπάτες. Περιορίζονται στα ζητήματα του πότε και πώς θα πληρωθούν οι δανειστές και δεν αγγίζουν τη ψυχή της μνημονιακής πολιτικής που είναι η προσήλωση στα προ-γράμματα διαρκούς και βάρ-βαρης λιτότητας.

5. Η επιβεβαίωση των εκλογικών ποσοστών

της Χρυσής Αυγής είναι ένα από τα μελανά στοιχεία αυ-τής της εκλογικής αναμέτρη-σης. Η Χ.Α. το επόμενο διά-στημα θα είναι μια απειλή όχι μόνο για τους μετανάστες, αλλά για κάθε αγωνιστή. Θα αποτελέσει μια δύναμη ενά-ντια στην Αριστερά και το κί-νημα συνολικότερα. Ωστόσο οι δυνάμεις για την αντιμετώ-πιση της φασιστικής απειλής υπάρχουν. Η αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου θα πρέπει να αναβαθμιστεί στις προτεραιότητές μας.

6. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ρι-ζοσπαστικοποιήσει την

πολιτική του, να αναλάβει τα καθήκοντα της αριστερής αντι-πολίτευσης μέσα και έξω από τη βουλή. Η δύναμη που ο κό-σμος έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αξιοποιηθεί για την ταχύτε-ρη οργάνωση της εργατικής αντεπίθεσης, με πρώτο στόχο την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας. Αντίθετα, οι φωνές για «υπευθυνότητα», για προσαρμογή στον κοινο-βουλευτικό καθωσπρεπισμό, οδηγούν στο να εξανεμιστεί η δυναμική του 27% και της πρω-τοκαθεδρίας στους εργαζό-

μενους, στους άνεργους, στις λαϊκές γειτονιές…

Στα πλαίσια αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επιμείνει στην ενω-τική πολιτική –με σοβαρό-τητα, ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος αλαζονείας– προς το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το Ενιαίο Μέ-τωπο της Αριστεράς εξακο-λουθεί να αποτελεί προϋπό-θεση για τη νίκη του κόσμου της εργασίας.

Αντίστοιχα όμως και οι δυ-νάμεις της «άλλης» Αριστεράς οφείλουν να εγκαταλείψουν την παθητική πολιτική αναμο-νής μιας μελλοντικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τέτοιο γεγονός, αν συνέβαινε, θα αποτελούσε ήττα για όλη την Αριστερά, για όλο το κίνημα αντίστασης.

7. Σαν ΔΕΑ δώσαμε με αποφασιστικότητα τη

μάχη για το ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή δύο συντροφισσών της ΔΕΑ με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναγνώριση και αποτέλε-σμα της συλλογικής μας προ-σπάθειας. Η ΔΕΑ θα συνεχίσει να εργάζεται για τη συγκρό-τηση του ΣΥΡΙΖΑ σε γειτονιές και εργασιακούς χώρους. Θε-ωρούμε αυτό το καθήκον σαν βασική προϋπόθεση για να με-τατραπεί το τεράστιο εκλογικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ σε πραγ-ματική δύναμη ανατροπής.

Ενωμένοι μπορούμε να νι-κήσουμε! Να πετύχουμε την ανατροπή στην Ελλάδα, να πυροδοτήσουμε τις αλλαγές που η κρίση επωάζει σε όλη την Ευρώπη!

óôá óýíôïìá...«Η συμμετοχή μου στην κυβέρνηση θα απο-

δυνάμωνε το ΠΑΣΟΚ», δήλωσε υπερηφάνως ο Βενιζέλος, ανακοινώνοντας τη… συμμετοχή του κόμματός του στην τρικομματική κυβέρνηση υπό τον Αντ. Σαμαρά. Ο ίδιος ο Βενιζέλος, αναζη-τώντας φύλλο συκής, «περιόρισε» τη συμμετοχή του στην Εθνική Διαπραγματευτική Ομάδα. Μω-ραίνει Κύριος…

N N N

«Σε κυβέρνηση, όπου θα υπάρχει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, δεν συμμετέχουμε», δήλωνε, εξίσου υπερηφάνως, ο Φ. Κουβέλης εκεί γύρω στις 6 Μάη. Ένα μήνα μετά, η δήλωση έγινε γαργάρα…

N N N

Επίσης στις 6 Μάη, η ΔΗΜΑΡ δήλωνε ότι δεν πρόκειται να μετατοπιστεί από τη θέση περί «σταδιακής απαγκίστρωσης» από το μνημόνιο. Σήμερα, οι νεοκυβερνητικοί της «υπεύθυνης Αρι-στεράς» μιλούν για σταδιακή αποδέσμευση από τους δυσμενείς όρους του μνημονίου. Μικρές διαφοροποιήσεις με μεγάλες συνέπειες…

N N N

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε αμέσως κάθε πίεση για συμμετοχή σε κυβέρνηση, τάχα, Εθνι-κής Σωτηρίας. Όπως και μετά τις 6 Μάη, όταν είχε απορρίψει τις, τότε, ασφυκτικές πιέσεις για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Αποδεικνύοντας εμπράκτως κάποια πράγματα, που δεν λένε να συνυπολογίσουν ορισμένες «αριστερές» Κασσάν-δρες…

N N N

Παρεμπιπτόντως, το ΚΚΕ ζήτησε από το λαό, μεταξύ 6 Μάη και 17 Ιούνη, να «διορθώσει» την ψήφο του. Ήταν το μοναδικό σύνθημά του που επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις. Με πικρό, έστω, τρόπο. Γιατί αποτελεί πραγματικά ντροπή, μέσα σε μια τέτοια περίοδο αγώνων και ριζοσπα-στικοποίησης, να καταλήγει το ΚΚΕ να μετρά μι-κρότερη επιρροή από τη Χρυσή Αυγή και τη ΔΗ-ΜΑΡ του Φ. Κουβέλη…

N N N

Κυριολεκτικά εκπληκτική η ανακοίνωση του ΝΑΡ για την «πρώτη εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων». Οι σ. εκτιμούν ότι «το ρήγμα, παρ’ ότι δεν βάθυνε, αλλά μίκρυνε, εξακολου-θεί να παραμένει ενεργό και να έχει μέλλον». Πάλι καλά! Γιατί θα μπορούσαν να εκτιμήσουν ότι σε μια χώρα όπου η Αριστερά συγκεντρώνει το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη και ίσως στον κόσμο, το «ρήγμα» μίκρυνε τόσο, που δεν είναι πλέον ενεργό και δεν έχει μέλλον… Για τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι σ. του ΝΑΡ αποδί-δουν ευθύνες… στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όσους είχαν «ταλαντεύσεις, που εκφράστηκαν δημόσια, σχετικά με την αναγκαιότητα αυτοτελούς πολι-τικής παρουσίας»(!). Κατά τα άλλα υπόσχονται μια σε βάθος «πλατιά, συλλογική, δημοκρατική συζήτηση ανάμεσα σε όλους τους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ», ίσως, κάποτε, στο μέλ-λον. Τώρα γιατί εμείς θυμηθήκαμε τη θέση του ΚΚΕ ότι τα αποτελέσματα θα εκτιμηθούν από την ΚΕ σε μια «βαθιά, συλλογική, δημοκρατική συζή-τηση», κάποτε, στο μέλλον;

N N N

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι ακόμα γνωστή η σύνθεση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Όμως «ακούγεται» ότι ο διοικητής της Εθνικής (και πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών) Βασ. Ράπανος γί-νεται ο νέος «τσάρος» της οικονομίας. Επίσης, ο υποδιοικητής της Εθνικής Αλεξ. Τουρκολιάς αναλαμβάνει το νεοσύστατο υπουργείο Ναυτιλί-ας. Όλη η (οικονομική) εξουσία –και πάλι– στους τραπεζίτες…

N N N

Αντίστοιχα, αξιοσημείωτη βιωσιμότητα στο νέο κυβερνητικό τοπίο επιδεικνύουν οι «σημιτι-κοί» εκσυγχρονιστές, όπως ο Γ. Στουρνάρας, ο Τ. Γιαννίτσης και ο Ηλ. Κικίλιας. Είδες η ΔΗΜΑΡ!…

Ανακοίνωση της ΔΕΑ

Τα αποτελέσματατων εκλογών στις 17/6

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012 η άποψή μας

Λ ίγες μόλις βδομάδες πριν, ο Φώτης Κουβέ-λης δήλωνε: «να προσέ-

ξουν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, γιατί την Κυριακή (σ.σ.: την 6η Μάη) θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά». Πριν καν στεγνώσει το μελάνι στα ψηφοδέλτια της 17ης Ιού-νη, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ διαπιστώνουν ότι ψήφισαν για πρωθυπουργό τον Αντ. Σαμαρά. Γιατί πέρα από το φύλλο συκής περί «Εθνικής Σωτηρίας», οι (λέμε τώρα) σοσι-αλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ και οι «αριστεροί της ευθύνης» της ΔΗΜΑΡ συσπειρώνονται σε μια κυβέρνηση της ΝΔ και μάλιστα με αρχηγό τον Αντ. Σαμαρά, που επανέφερε στη ζωή όλα τα ιδε-ολογήματα της σκληρής Δεξιάς του ’50 και του ’60.

Και αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αντίθετα υποχρεωτικό για όλα τα κόμματα που είναι εξαρ-τημένα από το σύστημα. Μετά τον αριστερό-εργατικό-λαϊκό σεισμό της 6ης Μάη (όταν η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι διε-θνείς σύμμαχοί της διαπίστωναν με βαθιά ανησυχία ότι ήταν εφι-κτό και πραγματοποιήσιμο το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυ-βέρνηση της Αριστεράς που ως ιδρυτική πράξη της υποσχόταν την ακύρωση του μνημονίου και την καταγγελία της δανειακής σύμβασης…) οι δυνάμεις του συστήματος συσπειρώθηκαν κυρίως γύρω από τον Αντ. Σαμα-ρά και τη ΝΔ. Και επέβαλλαν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ «δεύτε-ρους ρόλους», στην προσπάθεια ανακοπής του απειλητικού λαϊ-κού ρεύματος που αντιπροσώ-πευε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η συμμαχία καλείται σήμερα να αναλάβει τα βάρη της διακυβέρνησης.

Πολύ περισσότερο όταν η «νίκη» των μνημονιακών δυνά-μεων στις 17 Ιούνη ήταν κυριο-λεκτικά οριακή και ουσιαστικά ασταθής και αβέβαιη. Μια πλα-τύτατη κοινωνικοπολιτική συμ-μαχία (που άρχιζε από τη Μέρκελ και έφτανε μέχρι τα «Νέα» και το «Έθνος») ίδρωσε για να ξεπεράσει κατά 2,5% τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πριν λίγους μήνες «μέτραγε» κάτι ανάμεσα στο 4 και 5%.

Το 27% του ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε μέσα από την επιμονή και την αποφασιστικότητα ενός πλατιού εργατικού-λαϊκού τμήματος του πληθυσμού να συγκρουστεί με το μνημόνιο, αλλά επιδιώκο-ντας την πραγματική ανατροπή, την πραγματική νίκη. Αυτός ο παράγοντας και μόνο ερμηνεύει την απομόνωση κυρίως του ΚΚΕ –αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ– δη-λαδή την εκλογική ήττα εκείνου του τμήματος της Αριστεράς που δεν κατάλαβε το πραγματι-κό διακύβευμα των εκλογών και

αντέδρασε τελικά με σεχταριστι-κή και παθητική τακτική.

Στις εκλογές της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη ο χάρτης της Αριστεράς άλλαξε. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να σταθεροποιή-σει πολιτικά το εργατικό-λαϊκό ρεύμα των ψηφοφόρων του, τότε οι καθεστωτικές δυνάμεις θα έχουν επιτέλους απέναντί τους έναν επικίνδυνο πολιτικό αντίπαλο, που θα έχει πλειοψη-φική επιρροή μέσα στους ερ-γαζόμενους, στους ανέργους, στη νεολαία, στις κρίσιμες πα-ραγωγικές ηλικίες…

Πρόκειται για τον κρίσιμο παράγοντα –που μαζί με το ξέ-σπασμα των μαζικών κοινωνι-κών αγώνων– θα «αποφασίσει» πόσο γρήγορα θα πέσει η νέα εκτρωματική τρικομματική κυ-βέρνηση του μνημονίου και των δανειστών.

«Επαναδιαπραγμά-τευση»Το «καρότο» στην προεκλογική τακτική τόσο του Αντ. Σαμαρά όσο και του Ευαγγ. Βενιζέλου ήταν η περίφημη επαναδια-πραγμάτευση, η υπόσχεση ότι θα επιδιώξουν δια του διαλόγου με την ΕΕ αλλαγές στο μνημόνιο σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Είναι αλήθεια ότι μετά τις 6 Μάη ηγετικά στελέχη της ΕΕ άφηναν ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποιων τέτοιων «αλλαγών», υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν θα ανεχθούν μονομερείς ενέργειες, όπως η κατάργηση του μνημονίου που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο κυρίως για προσαρμογή των ευρωηγεσιών στη λαϊκή οργή που εκφράστη-κε στην Ελλάδα και λιγότερο για μια πραγματική αλλαγή συ-σχετισμών μέσα στην ΕΕ, που, τάχα, σηματοδοτούσε η εκλογή του Ολάντ στη Γαλλία. Όμως οι εκλογές τελείωσαν. Και οι Σα-μαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης θα υποχρεωθούν να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα.

Σήμερα οι ευρωηγεσίες δη-λώνουν ότι στο Γιούρογκρουπ, αλλά και στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 28-29 Ιούνη, το μόνο συζητήσιμο θέμα είναι η «επι-μήκυνση», κατά 1-2 χρόνια, της εφαρμογής των δημοσιονομι-κών μέτρων. Αντίθετα, η σκλη-ρή λιτότητα, που αποτελεί την ψυχή των μνημονίων, είναι απο-λύτως εκτός διαπραγμάτευσης. Η «απελευθέρωση» των αγορών, η ενίσχυση της ανταγωνιστικό-τητας των επιχειρήσεων και οι fast track ιδιωτικοποιήσεις θα

πρέπει, λέει, να προχωρήσουν και μάλιστα με ταχύτερο ρυθμό.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, χω-ρίς μέτρα χαλάρωσης της λιτό-τητας, η όποια «επιμήκυνση» είναι όχι μόνο άχρηστη, αλλά και επικίνδυνη: σημαίνει απλώς επιμήκυνση της επιτήρησης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής από την τρόικα.

Ανάλογη είναι και η απότομη προσγείωση στα ζητήματα περί «ανάπτυξης». Στη Σύνοδο των G20 στο Μεξικό, η Μέρκελ, ο Μπαρό-ζο και ο Βαν Ρομπάι σκλήρυναν τη στάση τους απέναντι στις πιέσεις του Ομπάμα, αλλά και των BRIC’s (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) για μια πιο «αναπτυξιακή» πολιτική της ΕΕ ως αντίδοτο στην κρίση. Η Μέρκελ επανέλαβε την προσή-λωσή της στο τρίπτυχο: Άμεσα δημοσιονομική σταθερότητα, μεσοπρόθεσμα κάποια αναπτυ-ξιακά μέτρα, μακροπρόθεσμα πολιτικές οικονομικής και πολιτι-κής ενοποίησης της Ευρώπης. Σε αυτό το σχέδιο, το «αναπτυξιακό» ευρωπακέτο περιορίζεται στα 120 δισ. ευρώ αθροιστικά για όλες τις χώρες της ΕΕ. Πρόκειται κυριολε-κτικά για ασπιρίνες απέναντι στον καρκίνο της κρίσης.

Αυτά σημαίνουν ότι η τρικομ-ματική υπό τον Σαμαρά θα έχει

ακριβώς το ίδιο καθήκον με την τρικομματική υπό τον Παπαδή-μο: να εφαρμόσει πιστά το πρό-γραμμα του μνημονίου. Η αντι-κατάσταση του Καρατζαφέρη με τον Κουβέλη σε τίποτα δεν αλλάζει το χαρακτήρα της κυ-βέρνησης που έχουμε να αντι-μετωπίσουμε.

ΑνατροπήΗ κυβέρνηση των Σαμαρά-Βε-νιζέλου-Κουβέλη θα επιχειρή-σει να τσακίσει το εισόδημα των εργαζομένων, να συνεχίσει το ψαλίδισμα στις κοινωνικές δαπάνες, να ξεθεμελιώσει ορι-στικά τις εργασιακές σχέσεις και να ολοκληρώσει τη φοροε-πιδρομή σε βάρος των λαϊκών τάξεων. Αυτό το καταστρεπτικό πρόγραμμα θα πρέπει να στα-ματήσει, η κυβέρνηση, που το στηρίζει, πρέπει να ανατραπεί το συντομότερο.

Η πρόσφατη εκλογική «αναβά-πτιση» και το επερχόμενο καλο-καίρι ίσως δώσουν στην κυβέρ-νηση Σαμαρά κάποιες βδομάδες «χάριτος». Όμως είναι σίγουρο ότι σύντομα θα βρεθεί απέναντι στη λαϊκή οργή, όπως ακριβώς βρέθηκαν οι προκάτοχοί της.

Στο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει πλέον ο πρώτος λόγος για την οργά-νωση αυτού του αγώνα. Στην ηγεσία του ΣΥΝ κάποιοι μιλούν για «υπεύθυνη» αντιπολίτευση. Είμαστε βέβαιοι ότι κάτω από τους εκβιασμούς της πραγμα-τικής πολιτικής ζωής και –κυ-ρίως– κάτω από τις πιέσεις της κοινωνικής βάσης του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιλέξει την αριστερή, ανα-τρεπτική αντιπολίτευση για να ολοκληρώσει το έργο που άρχι-σε στις 6 Μάη.

Ανάλογα καθήκοντα πέφτουν στους ώμους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η στροφή από το σεχταρισμό στην ενιαιομετωπι-κή πολιτική γίνεται υποχρεωτική μετά τα εκλογικά αποτελέσμα-τα. Στους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και στους πολιτικούς αγώ-νες που έρχονται, το μέτωπο της Αριστεράς γίνεται προϋπόθεση για την αντεπίθεση, για την τελι-κή νίκη του κόσμου μας.

Η ενότητα στη δράση δεν εί-ναι σήμερα σε αντίθεση με τη ριζοσπαστικοποίηση της πολι-τικής της Αριστεράς. Αντίθετα, αυτά τα δύο κρίσιμα στοιχεία έρχονται σε άμεσα διαλεκτική αλληλεπίδραση. Ένα μεγάλο αριστερό μέτωπο, με ριζοσπα-στικό ανατρεπτικό πρόγραμμα που θα λογοδοτεί στις ανάγκες των εργαζομένων και της νεο-λαίας, είναι αναγκαίο και εφικτό. Υπό αυτή την προϋπόθεση –και όπως έδειξαν οι εκλογές της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη– η νίκη μπορεί να είναι πιο κοντά μας απ’ όσο φανταζόμαστε.

Να πέσουν, το γρηγορότεροΣαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης: Η νέα μνημονιακή τρικομματική

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Του Αντώνη Καραβά

Μ ετά από τρία σχεδόν χρόνια μνημονιακής διακυβέρνησης το

Δημόσιο Σύστημα Υγείας της Ελ-λάδας βρίσκεται σε τραγική κα-τάσταση. Υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη χώρα με το 1/4 του πλη-θυσμού ανασφάλιστο και κατά συνέπεια εκτός δικαιωμάτων περίθαλψης, ενώ οι «ασφαλισμέ-νοι» πληρώνουν πλέον σε μεγάλο ποσοστό φάρμακα και εξετάσεις ή αναγκάζονται να νοσηλευτούν σε νοσοκομεία με τριτοκοσμικές ελλείψεις. Έχει ήδη καταγραφεί η μείωση της προσδόκιμου υγιούς επιβίωσης στη χώρα μας, ενώ εί-ναι θέμα συμπλήρωσης του ανα-γκαίου χρόνου για να μετρηθεί και η μείωση του προσδόκιμου ζωής (σταθερά σε κάθε χώρα που «βοηθιέται» από το ΔΝΤ).

ΥποβάθμισηΠριν τα απανωτά μνημόνια είχα-με ένα δημόσιο σύστημα υγείας ολοένα υποβαθμιζόμενο, για το οποίο βέβαια δεν περηφανευόμα-σταν. Με δημόσια δαπάνη υγείας στο μισό του ευρωπαϊκού μέσου όρου, χωρίς ουσιαστικά πρωτο-βάθμια φροντίδα υγείας, με μι-σοϊδιωτικές ψυχιατρικές δομές ή αυτές της αποκατάστασης, με τραγικές ελλείψεις νοσηλευτικού κυρίως προσωπικού, οι κυβερνή-σεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδηγούσαν τον κόσμο στις πόρτες των ιδιω-τικών ομίλων υγείας που θησαύ-ριζαν. Έτσι ήμασταν πρώτοι στον κόσμο σε ιδιωτικές δαπάνες υγεί-ας (50-50) και πρώτοι σε κατα-στροφικές δαπάνες υγείας (οικο-νομική καταστροφή νοικοκυριών λόγω σοβαρής ή χρόνιας νόσου κάποιου μέλους τους).

Στις μέρες μας ωστόσο, με την επιδείνωση του επιπέδου υγεί-ας που συνεπάγεται η κρίση (με έμφαση στις καρδειαγγειακές και ψυχικές νόσους – 40 και 50% αντίστοιχα αύξηση χρήσης σχε-τικών σκευασμάτων) και με την συνεπακόλουθη αδυναμία του κόσμου να πληρώνει τα «ευαγή» ιδιωτικά ιδρύματα, τα δημόσια νοσοκομεία δέχονται ολοένα και περισσότερους χρήστες υπηρε-σιών υγείας (15% αύξηση επισκε-ψιμότητας στις εφημερίες).

Το παράδοξο είναι ότι οι τιμο-λογήσεις των νοσοκομείων, παρά την αυξημένη και μερικές φορές υπέρογκη κοστολόγηση των ια-τρικών πράξεων και νοσηλίων (ΚΕΝ=κλειστά ενοποιημένα νο-σήλια), έχουν μειωθεί κατά 25%. Δηλαδή, ο κόσμος προστρέχει στα νοσοκομεία, αλλά οι ιατρικές πράξεις-εξετάσεις κλπ, που εκτε-λούνται, είναι κατά πολύ μειωμέ-νες κυρίως από έλλειψη υλικών, έλλειψη προσωπικού και τελικά αναστολή λειτουργίας πολλών δι-αδικασιών, ιατρείων, κλινικών κλπ.

Πολλά (κυρίως επαρχιακά) νο-σοκομεία λειτουργούν πλέον σαν Κέντρα Υγείας, αδυνατώντας να στηρίξουν όλες τις λειτουργίες τους (το Νοσοκομείο Ρόδου, που είχε 50% μείωση του προσωπι-κού, σταμάτησε κάθε τακτική λειτουργία από το Δεκέμβριο του 2011). Δεν θα επεκταθούμε ιδι-αίτερα έξω από τα νοσοκομεία, στις ψυχιατρικές κλπ. δομές (στην πλειοψηφία τους ιδιωτικού δικαί-ου) που με κομμένους στο μισό τους προϋπολογισμούς αφήνο-νται απλά να κλείσουν (οι 3.050 εργαζόμενοί τους είναι απλήρω-τοι για μήνες και πολλές φορές δεν υπάρχει ούτε φαγητό για τους τροφίμους των ξενώνων), ή στα σαράβαλα του ΕΚΑΒ (με επιπλέ-ον 300.000 χλμ το καθένα) που αδυνατούν να κυκλοφορήσουν.

ΚατάρρευσηΟ άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τη «μεταρρύθμιση» στην υγεία, ο Γκαίμπελς του ΠΑ-ΣΟΚ (που κυνηγούσε τις άμοιρες οροθετικές, αλλά σίγουρα δεν ενοχλείται με τους νταβατζήδες), ο καλύτερος μαθητής της τρόι-κας επαίρεται για τα κατορθώμα-τά του… Αυτός και οι φωστήρες του (για να μην περιλάβουμε και τους προκατόχους του) ανακάλυ-ψαν πλεονάζον προσωπικό (στο Κιλκίς το 1/4 του νοσηλευτικού), πλεονάζοντα κρεβάτια (ακόμη και Εντατικής), πλεονάζοντα νο-σοκομεία. Αφήνοντας άθικτα τα μεγάλα συμφέροντα στο ΕΣΥ (πανεπιστημιακοί κ.ά. μεγαλο-γιατροί αγκαλιασμένοι με εται-ρίες αναλωσίμων-μοσχευμάτων, εργολάβοι πολυποίκιλων πλέον υπηρεσιών κλπ.), προσπάθησαν να μετατρέψουν τα νοσοκομεία

σε επιχειρήσεις (προβληματικές a priori) με τους γιατρούς να κο-στολογούν, με ένα σκασμό ανα-φορές (+αναλυτική λογιστική και ΔΛΠ τρομάρα τους), ιδιώτες «ελεγκτές», καρεκλοκένταυρους σε ΥΠΕ, Επιτροπές κλπ. και βέ-βαια τους ασθενείς να πληρώ-νουν 5ευρώ (αρχικά) στα τακτικά ιατρεία, τις εξετάσεις στα επεί-γοντα και για όποιον βιάζεται και έχει τον τρόπο του… 80 ευρώ στην «ολοήμερη λειτουργία» ή ένα καλό κρεβάτι στα vips των ασφαλιστικών.

Η ασφαλιστική «μεταρρύθμι-ση» μαζί με την ύφεση (και το περιβόητο «σωτήριο κούρεμα») οδήγησαν σε οικονομικό αδιέξο-δο τα ασφαλιστικά ταμεία μαζί και τον κλάδο υγείας. Ο περιβόητος ΕΟΠΠΥ (τα 5 μεγαλύτερα ασφαλι-στικά ταμεία και πολλά μικρότερα – το 95% των ασφαλισμένων) με κρατική χρηματοδότηση το 40% αυτής που είχε το ΙΚΑ από μόνο του, μέσα σε 5 μήνες λειτουργί-ας κατέρρευσε. Με απλήρωτους τους συμβεβλημένους γιατρούς, τα φαρμακεία κλπ. (οι καταταλαι-πωρημένοι χρόνια ασθενείς πε-ριφέρονταν στα φαρμακεία των νοσοκομείων για να βρουν παρεμ-φερή φάρμακα) δεν γίνεται λόγος για αποπληρωμή των νοσοκομεί-ων, τα οποία πλέον «ζουν» μήνα το μήνα με σταλαγματιές απευθείας επιχορήγησης (κατά 35% μειωμέ-νη στον κρατικό προϋπολογισμό από πέρυσι).

Η αυτοεκπληρούμενη προφη-τεία του Λοβέρδου, την ώρα που παρέδιδε το υπουργείο, για κλεί-σιμο άμεσα του 20% των νοσοκο-μείων έρχεται όλο και πιο κοντά με τη «νέα» κυβέρνηση.

ΔιεκδικήσειςΟι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας χρειάζεται να διεκδική-σουμε τη ζωή. Αυτό σημαίνει πως για κάποια πράγματα χρει-άζεται να οργανώσουμε αγώνες άμεσα. Με προτεραιότητα την ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων και των δήθεν μεταρρυθ-μίσεων. Απαιτώντας από τη νέα κυβέρνηση την άμεση χρηματο-δότηση της υγείας από τον κρατι-κό προϋπολογισμό σε βάρος της εξυπηρέτησης των «δανειστών»

και των δαπανών για σώματα ασφαλείας και στρατό.

Τα νοσοκομεία πρέπει να πα-ρέχουν δωρεάν φάρμακα στους ασφαλισμένους που χτυπιούνται από την κρίση και αυτό σημαίνει την απαίτηση, αν χρειαστεί, να επι-ταχθούν φάρμακα και φαρμακα-ποθήκες. Για τον ίδιο λόγο πρέπει να καταργηθούν άμεσα το εισιτή-ριο των 5 ευρώ, οι χρεώσεις εξετά-σεων και άλλες επιβαρύνσεις.

Σε συνδυασμό με αυτά είναι και οι μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για κάλυψη των πιο επειγόντων κενών και η άμεση καταβολή των δεδουλευμένων εφημεριών σε γιατρούς, αλλά και η επιστροφή των μισθών όλου του προσωπικού των νοσοκομεί-ων στα προ μνημονίου επίπεδα (δηλ. στα όρια της αξιοπρέπειας).

Για να εξοικονομηθούν πόροι για τα νοσοκομεία, να εξαλειφθεί η ξεφτίλα της πλέριας εκμετάλ-λευσης σε δημόσιους χώρους, αλλά και να υπάρχει συνέχεια στις παρεχόμενες υπηρεσίες, χρειάζε-ται η άμεση καταγγελία όλων των δουλεμπορικών συμβάσεων με ιδιωτικά συνεργεία (καθαρισμού, σίτισης) και πρόσληψη των εργα-ζομένων τους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου. Όπως επίσης και η άμεση κατάργηση των δα-πανηρών και άχρηστων θεσμών των διοικητών και ΥΠΕ.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες ενέργειες που μπορούν μεσο-πρόθεσμα να δώσουν ανάσα ζωής στα νοσοκομεία και να οδη-γήσουν στην παροχή πραγματικά δημόσιας και δωρεάν υγείας. Για παράδειγμα τέτοιο μέτρο είναι η κατάργηση όλων των ανεξάρτη-των ΝΠΔΔ (νοσοκομείων) ΝΠΙΔ και ένταξη όλων των οργανισμών και των υπαλλήλων στην κεντρι-κή διοίκηση του υπουργείου, με εποπτεία τους από Διευθύνσεις κλπ. για την οικονομία και αποτε-λεσματικότητα του συστήματος.

Τρανό παράδειγμα εφαρμο-σμένης οικονομίας θα υπάρξει με την ενιαία κωδικοποίηση των ειδών (π.χ. από τις αποθήκες του «Ευαγγελισμού») και της ανάπτυξης ενιαίου μηχανογρα-φικού-πληροφοριακού συστή-ματος. Επίσης η πλήρης και απο-κλειστική σχέση απασχόλησης

στη Δημόσια Υγεία και ο πλήρης διαχωρισμός πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και των καθηγητών της από τα νοσοκομεία. Ένα (συ-γκεντρωμένο όχι σκορπισμένο) πανεπιστημιακό νοσοκομείο ανά σχολή, με επιλεκτική από τα δη-μόσια νοσοκομεία ροή ασθενών προς αυτό. Στο Δημόσιο Σύστη-μα Υγείας πρέπει να ενταχθούν και τα νοσοκομεία ΙΚΑ.

Καθοριστικό θα είναι το να φτιαχτεί ένα δίκτυο πρωτοβάθμι-ας φροντίδας υγείας με αφετηρία τα σημερινά Κέντρα Υγείας, Δημο-τικά ιατρεία και αυτά του πρώην ΙΚΑ με στελέχωση από μόνιμο προσωπικό. Να υπάρξει σταδιακή διάκριση και ανάπτυξη πρωτο-βάθμιας, δευτεροβάθμιας, τριτο-βάθμιας, ψυχιατρικής και λοιπής φροντίδας υγείας και πλήρης δη-μόσια οδοντιατρική φροντίδα, με πρόσληψη του αναγκαίου προσω-πικού. Να θεσπιστεί η 4η βάρδια στο νοσηλευτικό προσωπικό.

ΈλεγχοςΕπίσης η δημιουργία κρατικής φαρμακαποθήκης και αποθήκης χαμηλής τεχνολογίας αναλώσιμου υλικού. Παραγωγή φαρμάκων από τον ΕΟΦ π.χ. με απαλλοτρίωση, χωρίς αποζημίωση της ALAPIS.

Όλα αυτά με εργατικό και δη-μοκρατικό έλεγχο στα επιμέρους στοιχεία του συστήματος π.χ. με τις θέσεις ευθύνης (προϊστά-μενοι, διευθυντές κλπ.) να κα-ταλαμβάνονται μέσα από κλιμα-κωτή ψηφοφορία, να είναι από τα ίδια όργανα ανά πάσα στιγμή ανακλητές και να μην συνδέονται με επιπλέον υλικές απολαβές. Άλλο παράδειγμα: κάθε ειδικευ-μένος γιατρός να «ψηφίζει» (π.χ. με ηλεκτρονικό τρόπο) για την εφαρμογή των θεραπευτικών πρωτοκόλλων και όχι να αποτε-λούν υπόθεση λίγων ειδικών που τα σχεδιάζουν.

Για να γίνουν (έστω κάποια) από τα παραπάνω χρειαζόμαστε σήμε-ρα ηγεσία πραγματικών αγώνων στα νοσοκομεία, τις παρατάξεις, τα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα που δεν σχετίζονται με τις μνημονιακές και συντεχνιακές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και που θα παλέψουν μαζί με την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Ασθενείς και νοσοκομεία σε θανάσιμο κίνδυνο

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Του Θοδωρή Πατσατζή

Τ α αποτελέσματα των εκλο-γών ανακούφισαν προσωρι-νά τον αντιπρόεδρο του ΣΕΒ

και ιδιοκτήτη της εταιρείας ταχυμε-ταφορών ACS, Θ. Φέσσα. Η ανακού-φιση αυτή κράτησε μόνο δύο μέρες. Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία πραγ-ματοποιούν 48ωρη απεργία για την παράνομη, όπως αποφάσισε και η επιθεώρηση εργασίας πριν λίγες μέ-ρες, απόλυση εργαζόμενου εδώ και 18 χρόνια στην εταιρεία. Για τον ίδιο λόγο και ζητώντας υπογραφή κλαδι-κής σύμβασης στο χώρο των ταχυ-μεταφορών, πραγματοποιεί 24ωρη απεργία εκτός από το επιχειρησιακό σωματείο και το κλαδικό σωματείο ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείο Εργαζομένων στις Ταχυδρομικές, Ταχυμεταφορι-κές Επιχειρήσεις Αττικής).

Η συμμετοχή των εργαζομέ-νων ήταν μαζική στην απεργία και στην περιφρούρηση στις κεντρι-κές εγκαταστάσεις της ACS στην Αθήνα. Στο πλευρό τους βρέθη-καν δεκάδες συμπαραστάτες από το βράδυ της Τρίτης 19 Ιούνη, που ξεκίνησε η κινητοποίηση. Η πιο συγκινητική στιγμή του διήμερου ήταν όταν οι κρατούμενοι μετα-νάστες στο Μεταγωγών, που βρί-σκεται ακριβώς απέναντι από τις εγκαταστάσεις της ACS, άρχισαν να χαιρετάνε τους απεργούς, βγάζο-ντας τα χέρια τους έξω από τα κά-γκελα των παραθύρων των κελιών τους με τη γροθιά σφιγμένη ψηλά, κουνώντας πανιά και μαντήλια και η απάντηση των απεργών ήταν το σύνθημα: «Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι».

Δηλώσειςσυνδικαλιστών

Το δυναμισμό της κινητοποί-ησης περιγράφουν με δηλώσεις τους στην «Εργατική Αριστερά» οι εργαζόμενοι στον κλάδο:

Μιχάλης Μαραγκουδάκης, αντιπρόεδρος Σωματείου Εργα-ζομένων ACS και μέλος ΔΣ του ΕΚΑ: «Με τη 48ωρη απεργία μας διαμαρτυρόμαστε για τις συνεχείς απολύσεις στην εταιρεία, παρά τη συνεχιζόμενη κερδοφορία της. Ζητάμε την ανάκληση των απο-

λύσεων και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας όλων των συ-ναδέλφων. Στη σημερινή εποχή απόλυση ίσον θάνατος. Κανένας με τόση ανεργία δεν θα ξαναβρεί δουλειά. Με ενότητα και αλληλεγ-γύη οι εργαζόμενοι θα βγουν νικη-τές από αυτή τη δοκιμασία».

Φώτης Θαλασσινός, ταμίας ΣΕΤ-ΤΕΑ, εργαζόμενος στη Speedex: «Η ασυδοσία των αφεντικών προσπά-θησε να περάσει και στην ACS. Με πάτημα την εκδικητική απόλυση εργαζόμενου, η ACS θεώρησε ότι είναι η ευκαιρία να χτυπήσει και τη σύμβαση. Το βροντερό παρών των εργαζόμενων στην κινητοποί-ηση, με τη δυναμική παρουσία του επιχειρησιακού σωματείου, του ΣΕΤΤΕΑ, και των επιχειρησιακών σωματείων του κλάδου (Speedex, Γενική Ταχυδρομική, DHL), συ-μπαραστατών από άλλα σωματεία, όπως η ΕΘΝΟDATA, η WIND, η VODAFONE, αλλά και οργανώσεων της Αριστεράς όπως η ΔΕΑ, δίνουν ένα ηχηρό χαστούκι στην εργοδο-σία. Πρέπει να μάθουν επιτέλους τα αφεντικά των μεγάλων εταιρει-ών ότι η σκλαβιά και η τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους δεν θα περάσει. Η απεργία αυτή είναι προ-άγγελος μιας σειράς απεργιών που θα ακολουθήσουν, προκειμένου να υπογραφεί κλαδική σύμβαση».

Δημήτρης Κουναδίνης, πρό-εδρος Σωματείου Εργαζομένων Γενικής Ταχυδρομικής (ΣΕΓΕΤΑ): «Εγκαινιάζουμε σήμερα μια νέα εποχή αγώνων για το δίκιο των ερ-γαζομένων. Εγκαίνια ενότητας, αλ-ληλεγγύης, σφοδρής αγωνιστικό-τητας και συνεννόησης μεταξύ των εργαζόμενων του κλάδου. Συμπα-ραστεκόμαστε στους συναδέλ-φους της ACS, γιατί τα προβλήματά τους είναι και δικά μας. Κάνοντας αισθητή τη δική μας παρουσία απέναντι στην ανυπαρξία του κρά-τους και της μνημονιακής κυβερ-νητικής λαίλαπας που καταργεί συμβάσεις και μας οδηγεί να ζού-με σε εργασιακή ζούγκλα από άλ-λες εποχές, του μεσαίωνα και του δουλεμπορίου. Αφήνοντας ταυτό-χρονα μεγάλα κέρδη στα χέρια των ιδιοκτητών και κατεβάζοντας τους μισθούς μας στα τάρταρα».

MetropolisΝέα κινητο-ποίηση πραγ-ματοποίησαν την Τετάρτη 20 Ιούνη οι εργαζόμενοι και οι απολυ-μένοι στα κα-τα σ τ ή μ α τα Metropolis.

Η παρέμβαση έγινε έξω από το κλειστό γήπεδο TAEK WON-DO στο Φάληρο, όπου είχε προ-γραμματιστεί να γίνει η απονομή βραβείων MAD. Η παρέμβαση έγινε, επειδή ο Α. Κουρής, ιδι-οκτήτης των Metropolis, είναι και ιδιοκτήτης του ομίλου MAD. Όπως σωστά τονίζουν οι ερ-γαζόμενοι και απολυμένοι των Metropolis στο κάλεσμά τους: «Η απονομή των βραβείων, πέρα από τη γκλαμουριά που προβάλ-λει, αποσκοπεί στη συσσώρευση νέων κερδών για τον Α. Κουρή, την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι στα Metropolis και στον όμιλο MAD είναι 3,5 μήνες απλήρωτοι και οι απολυμένοι συνάδελφοί μας δεν έχουν πληρωθεί τις απο-ζημιώσεις τους».

Κτηματολόγιο ΑΕ

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Οικονομικών, την Πέμπτη 21 Ιούνη, από τις 14.30 έως τις 17.00, πραγματο-ποιεί το Σωματείο Εργαζομένων στην Κτηματολόγιο ΑΕ με τη

συμμετοχή και του Πανελληνίου Συλλόγου Αγρονόμων Τοπογρά-φων. Η συγκέντρωση πραγμα-τοποιείται, γιατί αυτή η μέρα και ώρα έχει οριστεί ως καταληκτική για την κατάθεση των προσφο-ρών στο διαγωνισμό για επιλο-γή στρατηγικού επενδυτή στο Εθνικό Κτηματολόγιο. Οι εργα-ζόμενοι απαιτούν την αναστολή του διαγωνισμού και να μην πα-ραδοθεί το έργο της σύνταξης του Εθνικού Κτηματολογίου σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Καθαρίστριες ΘριασείουΟι καθαρίστριες του Θριάσειου Νοσοκομείου πραγματοποίησαν 4ωρη στάση εργασίας στα μέσα Ιούνη. Οι περίπου 50 καθαρίστρι-ες, που εργάζονται στην εργολα-βική εταιρεία που έχει αναλάβει τον καθαρισμό του νοσοκομεί-ου, αποφάσισαν στη Γενική τους Συνέλευση να προχωρήσουν στη στάση εργασίας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα των μηνών Απρί-λη και Μάη, που δεν τους έχουν καταβληθεί. Η πίεση που άσκησε η απόφαση και μόνο για κινητο-ποίηση ανάγκασε την εταιρεία να τους πληρώσει έναντι για τον Απρίλη. Η κατάσταση με τους ερ-γολάβους στο νοσοκομείο είναι τραγική, καθώς απλήρωτοι για τους μήνες Απρίλη-Μάη είναι και οι εργαζόμενοι στον εργολάβο που έχει αναλάβει τη φύλαξη του νοσοκομείου. Τα καθήκοντα για την ενωτική παράταξη της Αριστε-ράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ ΜΛ), που κέρδισε πάλι τις εκλογές του σωματείου, γίνονται μεγάλα, κα-θώς χρειάζεται να γίνει αγώνας για κοινό σωματείο όλων των εργαζό-μενων στο νοσοκομείο, ανεξάρτη-τα από τη σχέση εργασίας τους.

OPINIONΟι εργαζόμενοι της εταιρείας δη-μοσκοπήσεων OPINION πραγ-ματοποίησαν 24ωρη απεργία την Τρίτη 12 Ιούνη, καθώς ανή-κουν στον τεράστιο πια κλάδο εργαζόμενων στον ιδιωτικό το-μέα που μένουν απλήρωτοι για μήνες. Συγκεκριμένα για το 2012 έχουν πληρωθεί μόνο ένα 15νθή-μερο του Γενάρη.

Vodafone και HOL

Στάσεις εργασίας πραγματοποί-ησαν οι εργαζόμενοι στις εταιρεί-ες τηλεπικοινωνίας Vodafone και Hellas On Line, στα μέσα Ιούνη. Οι εργαζόμενοι στη Vodafone πραγματοποίησαν εξάωρη στά-ση εργασίας, αντιδρώντας στην επίθεση της εταιρείας στη συλ-λογική τους σύμβαση, μέσα από συνεχείς μειώσεις μισθών. Στο πλαίσιο της στάσης εργασίας πραγματοποιήθηκε συγκέντρω-ση στις εγκαταστάσεις της εται-ρείας στο Χαλάνδρι, στην οποία συμμετείχαν και οι οι απεργοί της εταιρείας Phone Marketing. Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία HOL πραγματοποίησαν 4ωρη στάση εργασίας ενάντια στις απολύσεις εργαζομένων με δικαιώματα και την αντικατάστασή τους από νέους με μειωμένους μισθούς και δικαιώματα. Σε γενική συνέ-λευση, που είχε γίνει λίγες μέρες πριν, προχώρησαν και στη δημι-ουργία Επιτροπής Αγώνα.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Απεργία τριών μηνών συ-μπληρώνουν οι εργαζόμενοι στην εταιρεία Phone Marketing στη Νέα Ιωνία. Οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν τον αγώνα τους ενά-ντια στην προσπάθεια της ερ-γοδοσίας να επιβάλει την εκ πε-ριτροπής απασχόληση (1 μέρα την εβδομάδα). Μέρα με τη μέρα η αποφασιστικότητά τους μεγαλώνει, μέσα από τη συλλο-γικότητα που έχει δημιουργή-σει ο αγώνας τους, με συνεχείς γενικές συνελεύσεις, γλέντια και συμμετοχή στις κινητοποι-ήσεις άλλων σωματείων.

Στα μέσα Ιούνη, η γενική τους συνέλευση έδωσε άλλο ένα χτύ-πημα στην εταιρεία, που πίστε-ψε ότι, αντιπροτείνοντας ψίχου-λα, ο αγώνας των εργαζόμενων θα καμφθεί. Οι εργαζόμενοι απέρριψαν την πρόταση της εταιρείας για εφαρμογή 4ωρης πενθήμερης απασχόλησης για όλους τους εργαζόμενους μέ-χρι την 1η του Σεπτέμβρη, υπο-γραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας, μείωση 10% στους μισθούς των εργαζομένων, που αμείβονται στο όριο της κλαδι-

κής ΣΣΕ των ιδιωτικών υπαλλή-λων και ένα μήνα καθυστέρηση των πληρωμών. Τον Οκτώβρη η εργοδοσία θα επανεξέταζε τη στάση της. Όπως ήταν ανα-μενόμενο, η γενική συνέλευση των εργαζομένων δεν δέχθηκε τους όρους της εταιρείας και διεμήνυσε στους εργοδότες ότι δεν θα ξαναπιάσουν δουλειά, αν δεν διασφαλιστούν οι μισθοί τους, στο ύψος που ήταν μέχρι την έναρξη της κινητοποίησης, οι θέσεις εργασίας τους και τα δικαιώματά τους.

Στους απεργούς, που πε-ριφρουρούν καθημερινά τον αγώνα τους, χρειάζεται να

δοθεί κάθε στήριξη. Ο αγώ-νας τους είναι αγώνας όλων των εργαζομένων. Σωματεία (WIND, Vodafone, Δήμοι Νέας Ιώνιας, Ηρακλείου, Καλ-λιθέας), επιτροπές γειτονιάς κ.ά. έχουν βγάλει ψηφίσματα και έχουν ενισχύσει το απερ-γιακό ταμείο που στηρίζει τη σκληρή καθημερινότητα των απεργών και των οικογενειών τους. Η νίκη τους θα δώσει μεγάλη ώθηση στους αγώνες των εργαζόμενων σε μια σειρά κλάδους ενάντια στην κατάρ-γηση των συλλογικών συμβά-σεων και για την ακύρωση του μνημονίου.

Phone Marketing:3 μήνες απεργία

ACS: Δυναμική απεργία ενάντια σε απολύσεις

Μάχη για κλαδική σύμβαση στις ταχυμεταφορές

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Α ντιμετωπίσαμε ένα ερώ-τημα: Δεδομένης της εκ-στρατείας της «τρόικα»

ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αρ-νείται να εφαρμόσει τις πολιτικές λιτότητας, θα έπρεπε ή όχι να υπο-στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή του την εναντίωση στη σημερινή πολιτική της ελληνικής άρχουσας τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η απάντησή μας, όπως και σχεδόν όλων των τμημάτων της Διεθνούς, είναι καθαρή: είναι αναγκαίο να υποστηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποί-ος ως τώρα έχει εναντιωθεί στις πο-λιτικές λιτότητας αξιοσημείωτα, με την άρνησή του να δημιουργήσει ή να στηρίξει μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές.

Ανακινείτε ένα άλλο ζήτημα, επιστρέφοντας στις διατυπώσεις των πέντε βασικών σημείων του ΣΥΡΙΖΑ, εξηγώντας πως αυτά δεν είναι μεταβατικά αιτήματα. Γνω-ρίζουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια συμμαχία όπου κυριαρχούν οι αρι-στεροί ρεφορμιστές. Ξέρουμε πως δεν συμμερίζονται την αντίληψή μας για το μεταβατικό πρόγραμμα. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι διατυ-πώσεις των αιτημάτων του ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν συχνά, αλλά πέρα από τις διατυπώσεις, απορρίπτουν το μνημόνιο της ΕΕ, δεσμεύονται για μορατόριουμ αποπληρωμής του

χρέους, απορρίπτουν τα μέτρα λι-τότητας, που έχουν ήδη εφαρμο-στεί, και συγκεκριμένα αρνούνται, ως τώρα, κάθε συμφωνία με τα σχέδια της ΕΕ. Αυτή η θέση, πέρα και πάνω από την ποικιλία στις δη-λώσεις των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως έχει επιβεβαι-ωθεί επίσημα.

Εξ ορισμού, ένα μεταβατικό αί-τημα συχνά δεν είναι ρητά (ή ακό-μα και γενικά) αντικαπιταλιστικό, καθώς ξεκινά από το υπαρκτό επί-πεδο συνείδησης: Πρέπει από την αρχή να θεωρείται θεμιτό από μια πλατιά μερίδα του πληθυσμού. Εί-ναι η πάλη για την εφαρμογή του, σε μια κατάσταση ανοιχτής κρίσης, που «αποκαλύπτει» τις αντικαπιτα-λιστικές του επιπτώσεις και κάνει εφικτή την άνοδο του επιπέδου συνείδησης και αγωνιστικότητας. Από τη δική μας οπτική, η απόρρι-ψη του μνημονίου και των μέτρων λιτότητας, το μορατόριουμ στο χρέος για την ακύρωσή του –έστω το μεγαλύτερο μέρος του– μπορεί πράγματι να ανταποκριθεί στο ση-μερινό επίπεδο συνείδησης, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια τομή που κάνει εφικτή την εκκίνηση μιας με-ταβατικής δυναμικής.

Για άλλη μια φορά, κάτω από αυ-τές τις συνθήκες, πρέπει ή όχι να υποστηρίξουμε αυτή την πολιτική;

Πρέπει ή όχι να βρεθούμε αλλη-λέγγυοι στο πλευρό του ελληνικού λαού και στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, με την υποστήριξη όλης της ελληνικής και διεθνούς ριζοσπαστικής Αριστε-ράς; Η απάντησή μας είναι ναι, πρέ-πει να είμαστε αλληλέγγυοι.

Αυτό λέει η ανακοίνωσή μας, τί-ποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι πιέσεις από τις άρχουσες τάξεις είναι τεράστιες. Είναι πιθανό πως θα εμφανιστούν διαφοροποιήσεις, πως θα υπάρξουν αναδιατάξεις στην Αρι-στερά και πρέπει να είμαστε προσε-κτικοί σε όλα αυτά, αλλά σε αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει γερά και πρέ-πει να υποστηριχτεί, γιατί τα μέλη και οι ψηφοφόροι του θα μας ακούσουν στο βαθμό που θα τους έχουμε υπο-στηρίξει ενάντια στους εχθρούς του ελληνικού λαού.

Δεν πιστεύουμε πως μια πολιτι-κή που, στο όνομα πιθανών μελ-λοντικών προδοσιών, οδηγεί τους επαναστάτες να εναντιώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ είναι σωστή. Προτιμούμε μια ενωτική πολιτική, ενότητα των οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, συνδικαλιστική ενότη-τα και ενότητα του κινήματος στη βάση, ιδιαίτερα ενθαρρύνοντας και στηρίζοντας όλες τις εμπειρίες αυ-τό-οργάνωσης. Αυτό είναι επίσης το νόημα της στάσης μας υπέρ μιας σύγκλισης του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡ-

ΣΥΑ και του ΚΚΕ, και στην προο-πτική μιας αριστερής κυβέρνησης ενάντια στη λιτότητα. Είναι σε κάθε περίπτωση μια πρόταση προς συζή-τηση, προκειμένου να αντιτάξουμε ένα μπλοκ ενάντια στη λιτότητα απέναντι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ξέρουμε πως τα εμπόδια σε αυτή την ενωτική πολιτική είναι τεράστια, κυρίως εξαιτίας της πολιτικής του ΚΚΕ, αλλά απέναντι στην έκταση των καπιταλιστικών επιθέσεων δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να προτείνουμε το δρόμο και τα μέσα της εργατι-κής ενότητας.

Αυτή η προοπτική πρέπει να συν-δυαστεί με τη συνεργασία όλων των αντικαπιταλιστών που είναι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και σε κάποιες δυ-νάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και πέρα από αυ-τόν και στο συνδικαλιστικό κίνημα και στα άλλα κινήματα.

Δεδομένης της σημασίας της Ελ-λάδας, αυτή η συζήτηση θα συνε-χιστεί. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει όλα τα ερωτήματα, αλλά σε μια τέ-τοια κατάσταση είναι καθήκον των επαναστατών και της Τέταρτης Διε-θνούς να αναζητούν τους τρόπους να εφαρμοστεί μια ενωτική και αντι-καπιταλιστική πολιτική.

Γραφείο της Τέταρτης Διεθνούς, 6 Ιούνη 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η διεθνής αντικαπιταλιστική Αριστερά

Της Μαρίας Μπόλαρη

Τ ο ΚΚΕ υπέστη εκλογική καθί-ζηση στην αναμέτρηση της 17ης Ιούνη, πέφτοντας στο

4,5% από το 8,5% που είχε συγκε-ντρώσει στις 6 Μάη. Δεν πρόκειται μόνο για μια μεγάλη εκλογική απο-τυχία του κόμματος. Είναι ένα εκ-κωφαντικό μήνυμα απόρριψης της πολιτικής με την οποία κινήθηκε το ΚΚΕ στην προεκλογική περίοδο.

Στην Ελλάδα το προηγούμενο δίμηνο διεξήχθη μια μεγάλη μάχη. Το ταξικό επίδικο «ή εμείς –οι ερ-γαζόμενοι, τα φτωχά στρώματα– ή αυτοί –οι κυρίαρχες τάξεις– » μετατράπηκε σε πολιτικό επίδικο. Το δίλημμα ήταν αν θα έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς ή μια κυβέρνηση των μνημονιακών δυ-νάμεων. Η ηγεσία του ΚΚΕ κράτη-σε τους αγωνιστές του κόμματος έξω από αυτή τη μάχη, υποσκά-πτοντας τη δυνατότητα για νικη-φόρα έκβαση. Αυτή είναι η μο-ναδική αιτία για την κατακόρυφη πτώση των ποσοστών του.

Απόφαση της ΚΕΟι εξηγήσεις που δίνονται στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ («Ριζο-σπάστης» 19/6) είναι υποκριτικές. Ακόμα χειρότερα περιγράφουν μια νέα περίοδο περιχαράκωσης του κόμματος και των μελών του, μια νέα περίοδο πολιτικής παθητι-

κότητας, όπου το ΚΚΕ θα περιμέ-νει να «ρεφάρει» εκλογικά, ελπίζο-ντας στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά την πύρρεια νίκη του Σα-μαρά, παρά το πρωτοφανές πο-σοστό της Αριστεράς, το εκλογικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από το ΚΚΕ ως αρνητικό για το λαό. Η ΚΕ αναφέρεται στην πρωτιά της ΝΔ και στο ποσοστό της Χρυσής Αυγής, όμως είναι φανερό ότι κυρίως την απασχολούν άλλα ζητήματα: α) Η κατάρρευση των ποσοστών του ΚΚΕ στις εργατικές περιοχές. β) Η εκτίναξη της επιρ-ροής του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα μέσα στους εργαζόμενους και τους ανέργους, όπου για πρώτη φορά η «άλλη» Αριστερά αποκτά πρωτοκαθεδρία.

Όπως στην προεκλογική περί-οδο, έτσι και τώρα, στις θέσεις της ΚΕ το μεγαλύτερο χώρο κατα-λαμβάνει η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι στο μνημονιακό μπλοκ. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ χαρα-κτηρίζεται πρόγραμμα αστικής διαχείρισης και ενδοτικό στον ξένο παράγοντα. Μάλλον ζούμε σε διαφορετική χώρα. Γιατί αυτό το πρόγραμμα –παρ’ όλα του τα προβλήματα– αντιμετωπίστηκε από την ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της ως τεράστια απειλή και ως αιτία πολέμου. Γι’ αυτό επιστράτευσαν όλα τα δυνατά όπλα για να μην

υπερψηφιστεί. Παρ’ όλα αυτά ένα τεράστιο εργατικό-λαϊκό δυνα-μικό αντιστάθηκε και, ξέροντας τι κάνει, ψήφισε την ενωτική, ρι-ζοσπαστική Αριστερά, δίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ το εντυπωσιακό 27%.

Την αιτία και τη δυναμική αυτής της εξέλιξης την υποτιμά πλήρως η ανάλυση του ΚΚΕ, με θέσεις όπως «το συμπέρασμα είναι ότι το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης(!) του όποιου(!) ταξικού ριζοσπαστισμού που αναπτύχθηκε… οι αγώνες που αναπτύχθηκαν δεν μπόρεσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάθος στο ριζοσπαστισμό…». Και βέβαια στις θέσεις για τη δουλειά του κόμμα-τος, η ΚΕ δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη γι’ αυτή την «έλλειψη βά-θους και πολιτικοποίησης», λες και η πολιτικοποίηση των εργαζομέ-νων εξελίσσεται ερήμην του ΚΚΕ…

Αντίθετα, οι αδυναμίες της κομ-ματικής παρέμβασης δικαιολο-

γούνται από τη δυσκολία, τάχα, να αναχαιτισθεί το ρεύμα φόβου και αυταπατών. Αυτά, σε συνδυασμό με άλλα που γράφονται παρακάτω περί «προσωπικής ευθύνης του καθένα και της καθεμιάς», είναι πρωτάκουστα για ένα κόμμα που θέλει να ονομάζεται λενινιστικό. Είναι μια δεξιά προσαρμογή στα ζητήματα της σχέσης του κόμ-ματος με την τάξη, που θυμίζει έντονα τον Λ. Κύρκο («λέμε την αλήθεια, αλλά ο κόσμος δεν κατα-λαβαίνει», εκλογές 1985).

ΚαθήκονταΣτο τελευταίο κεφάλαιο των θέσε-ων, για τα νέα καθήκοντα, η ΚΕ δεν διατηρεί ούτε καν τα προσχήμα-τα της προηγούμενης περιόδου. Για την ακρίβεια δεν αναφέρονται ούτε μια φορά οι λέξεις απεργία, διαδήλωση, οργάνωση της αντί-στασης. Τα καθήκοντα, που ορίζο-νται με ιεράρχηση, είναι: η αντιπο-

λεμική δράση –όταν θα προκύψει η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και το Ιράν. Η παρέμβαση της νέας συμπαγούς(!) κοινοβου-λευτικής ομάδας, η οποία άμεσα θα φέρει(;) νόμους για την ακύρω-ση των μνημονίων και των δανεια-κών συμβάσεων. Η επιδίωξη μιας κάποιας λαϊκής συσπείρωσης(;) ενόψει της συνόδου της ΕΕ στις 28-29 Ιούνη. Το κάλεσμα για αλ-λαγή συσχετισμών στα σωματεία στις επικείμενες εκλογές(!) για τα νέα όργανά τους. Τόσο μαχητικά, τόσο «αποφασιστικά» θα καθοδη-γηθεί ο κόσμος του ΚΚΕ. Δεν του αξίζει τέτοια τύχη.

Αντίθετα από αυτό που ισχυρί-ζεται η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί η ηγεσία του «να συνδυάσει τα άμε-σα και τα γενικότερα αιτήματα, να ενοποιεί αγωνιστικές δυνά-μεις σε ενιαίο πολιτικό στόχο…» γιατί δεν θέλει. Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, συνειδητά γυρίζει την πλάτη σε ιστορικές ευκαιρί-ες, αδιαφορώντας για το κόστος πάνω στην εργατική τάξη.

Πάντως για τον ΣΥΡΙΖΑ το κα-θήκον είναι ένα. Να επιμείνει στη ριζοσπαστική πολιτική, τη μαχη-τική αντιπολίτευση, την ενωτική δράση, για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο και συμπαγές ρεύμα αντι-καπιταλιστικής ανατροπής και σοσιαλιστικής προοπτικής.

Αφωνία της ΚΕ για τις αιτίες της εκλογικής κατάρρευσης

ΚΚΕ: Ως πότε η πολιτική της ήττας;

Ήταν αναγκαίο να υποστηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑΤ ο εκλογικό σκορ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 6 Μάη ήταν πενιχρό. Τη στιγμή της μετακίνησης εκατοντάδων χιλιάδων προς τα αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκέντρωσε 75.428 ψή-φους (1,19%). Όμως ακόμα και αυτή η «στενή» βάση συντρίφτηκε στις 17 Ιούνη: με 20.589 ψήφους (0,33%) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να επιστρέφει στα χωρίς λόγο και προοπτική «κα-τεβάσματα» της άκρας Αριστεράς στις εκλογές περασμένων δεκαετι-ών. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της (55.000 άνθρωποι) μετακινή-θηκε στις 17/6 στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας αυθορμήτως το δρόμο του Ενιαίου Μετώπου στις ηγεσίες των οργανώσεων που συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αυτή η αντίθεση είναι ουσιαστική και δεν καλύπτεται ούτε με τους συνήθεις βερμπαλισμούς, ούτε με την υπόσχεση μιας «σοβαρής μελέτης»… στο μέλλον.

Το πρόβλημα αυτό ήταν ορατό από πολλές οργανώσεις και στελέχη της διεθνούς επαναστατικής Αριστεράς, που τοποθετήθηκαν «κομψά», αλλά και εγκαίρως.

Δημοσιεύουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το αντίστοιχο κείμενο των σ. της τροτσκιστικής 4ης Διεθνούς. Πρόκειται για τμήμα του διαλόγου μεταξύ της 4ης Διε-θνούς και του ελληνικού τμήματός της, της ΟΚΔΕ, που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Του Δημήτρη Στρατούλη,βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Β’ Αθήνας

H 17η Ιουνίου ήταν μια ιστορική ημέ-ρα για τη Ριζοσπαστική Αριστερά της χώρας μας και ειδικά για τον

ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για πρώτη φορά διεκδίκησε με πολλές πιθανότητες την πρωτιά και το σχη-ματισμό αριστερής κυβέρνησης, σπάζο-ντας όλα τα πολιτικά στερεότυπα που είχαν διαμορφωθεί στις λαϊκές συνειδήσεις από το πολιτικό κατεστημένο ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ προορίζονται για να κυβερνούν ή να συγκυβερνούν και η Αριστερά μόνο για να τους αντιπολιτεύεται και για να οργανώνει και να στηρίζει τους κοινωνικούς αγώνες.

Τα ξημερώματα στις 6 Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με εκλογικό ποσοστό 4,6% και βρέθηκε μετά από 40 ημέρες στο 27% και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η επιτυχία του είναι ιστορικής εμβέλειας, αποτελεί πλέον μια μεγάλη δύναμη της Ρι-ζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία ενισχυμέ-νη και με την ψήφο του λαού, και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του και να επηρεάσει καθορι-στικά τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα μας και στην Ευρώπη.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συγκρότηση κυβέρνησης από τις δυνάμεις της Αριστε-ράς στη βάση κοινού προγράμματος και με τη στήριξη του λαϊκού κινήματος, ως εναλλακτική πολιτική λύση στις μνημο-νιακές κυβερνήσεις, του έδωσε τη δυνα-τότητα να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά πιο εύκολα και πιο γρήγορα τη μέχρι τότε συ-νεπή αντιπολιτευτική-κινηματική τακτική του. Κυρίως όμως τον βοήθησε να δώσει στο λαό ελπίδα και θετική προοπτική και να απεγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις από την πολιτική επιρροή και ηγεμονία που τους ασκούσαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τα φιλικά τους Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ένα καταρχήν θετικό στοιχείο της εκλο-γικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι κατά βάση του δόθηκε ταξική ψήφος. Σύμφωνα με τις επιστημονικές αναλύσεις των εκλογικών

αποτελεσμάτων, οι περίπου 1.700.000 πολίτες που τον ψήφισαν, προέρχονται κατά κύριο λόγο από τα λαϊκά στρώματα, που χτυπιούνται από την οικονομική κρίση και τις μνημονιακές πολιτικές (36% στη Β’ Πειραιά, 37% στο Περιστέρι κλπ). Επίσης ελπιδοφόρο για το μέλλον του είναι ότι ψη-φίστηκε κατά βάση από νεότερες ηλικίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ σωστά αποφάσισε να μη συμμετάσχει στη φιλομνημονιακή κυβέρ-νηση που σχηματίστηκε με κορμό τη ΝΔ, γιατί η στρατηγική και το πρόγραμμά του κινούνται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυν-ση. Θα έχει το ρόλο της μαχητικής αντιπο-λίτευσης, που θα πρέπει να την ασκήσει με τους εξής τρόπους:

• Από τη σκοπιά του προγράμματός του με ευθύνη απέναντι στο λαό και στον τόπο.

• Με τη στήριξη των αγώνων του λαού, για να αποκρουστούν τα νέα μνημονιακά μέτρα και να ακυρωθούν οριστικά τα μνη-μόνια της καταστροφής. Με τη συστημα-τική προσπάθεια για την αλλαγή των συ-σχετισμών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα προς όφελος των δυνάμεων της συνδικαλιστικής Αριστεράς.

• Με τη συγκρότηση, δραστηριοποίη-ση και ανάπτυξη στους δήμους και στις γειτονιές δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύ-ης στα θύματα της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών.

• Με την προώθηση με κάθε τρόπο της αλληλεγγύης και της συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς.

• Με την επικαιροποίηση, εμβάθυνση και ριζοσπαστικοποίηση του προγράμμα-τος του ΣΥΡΙΖΑ με συστηματική και δημι-ουργική συζήτηση για ζητήματα (ευρώ, ευρωζώνη, ευρωπαϊκή πολιτική κλπ), για τα οποία υπάρχουν διαφορετικές προσεγ-γίσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

• Με την ενίσχυση της κοινής δράσης με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και τα κοινωνικά κινήματα της Ευρώπης για την απόκρουση των σκληρών νεοφιλε-λεύθερων πολιτικών.

Οι εκλογές τελείωσαν, οι αγώνες συνεχίζονται

Του Γιάννη Θεωνά

Ο ι δύο εκλογικές αναμετρήσεις της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη 2012 αποτελούν πλέον ένα εντυπωσια-

κό ιστορικό προηγούμενο για την Αριστε-ρά στη χώρα μας. Ποτέ μέχρι σήμερα κανέ-να Κόμμα της Αριστεράς και ιδιαίτερα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν παρουσίασε μέσα σε 50 μέρες τόσο σημαντική άνοδο της εκλογικής του δύναμης. Από το 4,6% στο 17% κι από κει στο 27%.

Το επίτευγμα παίρνει ακόμη πιο εντυπω-σιακό χαρακτήρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι επιτεύχθηκε σε συνθήκες πρωτοφανούς πο-λέμου ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενός πολέμου που συγκέντρωσε από τη μια πλευρά τόσο το σύνολο των Ευρωπαίων και όχι μόνο ηγε-τών, όσο και το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και μάλιστα μνημονια-κών και αντιμνημονιακών, που η κάθε μια σε διαρκείς επιθέσεις ακόμη και χωρίς αρχές, κάτω από τη μέση, όπως θα ’λεγε ο λαός, προσπάθησε για τους δικούς της λόγους να ανακόψει την ολοφάνερη συσπείρωση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ του συνόλου σχεδόν των λαϊκών στρωμάτων (εργαζόμενων, συ-νταξιούχων, νέας γενιάς, επαγγελματοβιοτε-χνών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών), που πλήρωσαν και πληρώνουν την αντιδραστική νεοφιλελεύθερη πολιτική ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ, που καταστρέφει τη χώρα και φτωχοποιεί το λαό.

Η αντίσταση του λαού μας επιβεβαίωσε πλήρως το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «ανατροπή στην Ελλάδα, μήνυμα στην Ευ-ρώπη» και βρίσκεται σήμερα στην πορεία για την επιβεβαίωση και του «ανοίγουμε δρόμο στην ελπίδα».

Σπουδαίο ρόλο στο τεράστιο αυτό επί-τευγμα του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν κατά τη γνώμη μου 3 στοιχεία:

α) Το γεγονός ότι για πρώτη φορά εδώ και 60 χρόνια ένα κόμμα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙ-ΖΑ, τόλμησε και έβαλε στόχο την ανάδειξη της Αριστεράς σε κυβερνητική εξουσία.

β) Το πρόγραμμά του που στηρίχτηκε στην ακύρωση του μνημονίου και των

εφαρμοστικών του νόμων, στην καταγγε-λία των ακραία επαχθών όρων της δανει-ακής σύμβασης (Αγγλικό δίκαιο, ειδικός λογαριασμός υπέρ των δανειστών, άρση της ασυλίας της δημόσιας περιουσίας) και στην επαναδιαπραγμάτευση του δημό-σιου χρέους με στόχο τη διαγραφή ολό-κληρου ή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους και εξόφληση του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης.

γ) Ο ορισμός σε εκλογικό στόχο του ΣΥ-ΡΙΖΑ της ανάδειξής του σε πρώτο κόμμα και σε πολιτικό στόχο της συγκρότησης Αριστερής Ριζοσπαστικής Κυβέρνησης.

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του, τόσο απέναντι στις πιέσεις που ασκήθηκαν στις 6 Μάη, όσο και τις αντίστοιχες στις 17 Ιούνη, υπογραμμίζουν με έμφαση την αξι-οπιστία του εγχειρήματος, την οποία είχαν στο στόχαστρό τους διεθνείς και ντόπιοι παράγοντες από τη μια μέχρι την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος.

Η επόμενη μέρα βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ στις επάλξεις του αγώνα για:

• τη συσπείρωση του λαού και την ανάπτυξη ενός ενωτικού, μαχητικού και αγωνιστικού μαζικού λαϊκού κινήματος, πρωτοπόρας δύναμης για την απόκρουση νέων επιθέσεων στα λαϊκά εισοδήματα, δι-καιώματα και κατακτήσεις.

• την υλοποίηση του βασικού πολιτικού στόχου για τη συσπείρωση του συνόλου των δυνάμεων της Αριστεράς και του Προ-οδευτικού κόσμου σ’ ένα νέο πολιτικό συ-νασπισμό εξουσίας με πυρήνα τη Ριζοσπα-στική Αριστερά.

Σ’ αυτό το προσκλητήριο έχουν θέση και χρειάζεται να ανταποκριθούν όλες μα όλες οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής και εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς, ανεξάρτητα από τη στάση που τήρησαν στις πρόσφα-τες εκλογικές αναμετρήσεις.

Ο τόπος και ο λαός μας χρειάζονται όλους, η ελπίδα και η αυτοπεποίθηση χτί-ζονται με την ολόπλευρη συμμετοχή λαού και πολιτικών δυνάμεων.

Οι εκλογές της 17ης Ιούνη

και η επόμενη μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ

Των Κατερίνας Σεργίδου, Γρηγόρη Δεμέστιχα

Τ α αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιούνη ήταν αποκαλυπτικά, μιας και αναδείχτηκε ο πραγμα-

τικός πρωταγωνιστής της ιστορίας. Ο κό-σμος σε μεγάλο βαθμό ξεπέρασε το φόβο και τις παγίδες, που του έστηναν συνεχώς τα κόμματα του μνημονίου, τα ΜΜΕ και οι ευρωπαίοι ηγέτες. και μίλησε ξεκάθα-ρα, δηλώνοντας ότι θέλει ανατροπή του μνημονίου και αλλαγή πολιτικής.

Πρωταγωνιστής ο κόσμοςΟι εκλογές όμως ήταν απλά η συμπύκνωση μιας μακράς περιόδου σκληρών αγώνων. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια (από το μνημόνιο και μετά) σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκαν από τους εργαζόμενους. Ο κόσμος διαδήλω-σε στους δρόμους, κήρυξε συγκλονιστικές απεργίες, συμμετείχε στις καταλήψεις των υπουργείων και άλλων δημόσιων χώρων, αντιμετώπισε τις δυνάμεις καταστολής, έδει-ξε ανυπακοή στα χαράτσια και στους άδικους νόμους, που επέβαλαν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ.

Η συντριβή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και αργότερα η αστάθεια του μαύρου με-τώπου συγκυβέρνησης ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της κίνησης. Πολύ γρήγο-

ρα ο οικονομικός αγώνας για μισθούς, συ-ντάξεις και κράτος πρόνοιας, μετατράπη-κε σε πολιτικό αγώνα με βασικό σύνθημα «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω» και αργότερα με την απαίτηση να γίνουν εκλογές ενάντια στην «πραξικοπηματική κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η δράση αυτής της δύναμης ξαναθύμι-σε στους από πάνω ότι υπάρχει αντίπαλος. Όταν οι απειλές, η τρομοκρατία και η κατα-στολή δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, ανα-γκάστηκαν να προκηρύξουν εκλογές. Το ότι οι εκλογές επιβλήθηκαν από τον ίδιο τον κό-σμο αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα της 6ης Μάη και πολύ περισσότερο της 17ης Ιούνη.

Ενδεικτικά, η ΝΔ πήρε 70% στην Εκάλη και 51% στη Φιλοθέη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ σάρωσε στις λαϊκές περιοχές. Αιγάλεω, Περιστέρι, Πετρούπολη, Νέα Ιωνία, Δραπετσώνα, Νί-καια 37%. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώ-τος στους ανέργους, στους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αλλά και στους φοιτητές. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ αναμφίβολα ήταν μια ταξική ψήφος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ των εργαζομένωνΑυτή η διάθεση είχε εμφανιστεί στις εκατο-ντάδες συνελεύσεις και εκδηλώσεις του ΣΥ-ΡΙΖΑ που έγιναν προεκλογικά. Το πιο χαρα-κτηριστικό παράδειγμα είναι οι εκδηλώσεις στους χώρους δουλειάς. Τα ερωτήματα, οι

αγωνίες και οι προβληματισμοί, που έθεταν οι εργαζόμενοι, έδειχναν ταυτόχρονα και το προς τα πού πρέπει να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το «νοικοκύρεμα» που πρότειναν οι εργαζόμε-νοι δεν είχε καμία σχέση με εκείνο των κομ-μάτων του συστήματος. Στα νοσοκομεία για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι μιλούσαν για την ανάγκη προσλήψεων, για τη δυνα-τότητα να νοσηλεύονται όλοι οι ασθενείς ανεξαρτήτου οικονομικής δυνατότητας, είχαν άποψη για τη διαχείρηση των χρημά-των του νοσοκομείου, για το ποια φάρμακα είναι καλύτερα, αλλά και για το πόσο άχρη-στοι και «ακριβοί» είναι οι μάνατζερ.

Σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι εργα-ζόμενοι συνειδητοποιούσαν ότι η αυτοδι-αχείριση ενός χώρους εργασίας δεν είναι τόσο ουτοπική όσο ακούγεται. Χωρίς να το ξέρουν, παρουσιάζαν το πρόγραμμα που πρέπει να έχει μια αριστερή ριζοσπα-

στική δύναμη, αν θέλει να εκφράζει πραγ-ματικά τον κόσμο και τα αιτήματά του.

Για να φτάσει ακόμα πιο μακριά αυτή η δυναμική, χρειάζεται ένα συστατικό ακόμα. Και αυτό είναι η εμπιστοσύνη του κόσμου στις δικές του δυνάμεις. Η συνειδητοποίη-ση του κόσμου ότι δεν αρκεί μια καλή αρι-στερή κυβέρνηση για να αλλάξει τα πράγ-ματα, η υπενθύμιση ότι είναι αυτός ο ίδιος που έφερε τα πράγματα μέχρι εδώ και να φτάσει τελικά να ξαναπεί το σύνθημα του Μάη του 1968: «Τα αφεντικά χρειάζονται εσένα, εσύ δεν χρειάζεσαι τα αφεντικά».

ΣυγκρότησηΑυτή είναι και η μοναδική δύναμη στην οποία μπορεί να στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα που οι δυνάμεις του καθεστώτος συγκροτούν κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ επιβάλ-λεται να στηρίξει τις δομές οργάνωσης του κόσμου, που μπορούν να αντισταθούν στην επίθεση (συνδικάτα, επιτροπές, λαϊκές συ-νελεύσεις, δίκτυα αντίστασης και αλληλεγ-γύης). Για να το κάνει πετυχημένα όμως, χρειάζεται δυνατές τοπικές και κλαδικές ορ-γανώσεις ΣΥΡΙΖΑ, που θα αναλάβουν αυτό το καθήκον και θα παίξουν πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση της αντίστασης.

Η πλατιά απαίτηση για ενιαίο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να εκφραστεί με δυνατές τοπικές οργανώσεις ΣΥΡΙΖΑ, που

θα οργανώνουν μάχες για την υπεράσπι-ση των σχολείων και των νοσοκομείων, που θα παίρνουν δυναμικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης ενάντια στα άδικα χαράτσια και τις κατασχέσεις σπιτιών, που θα αντι-μετωπίσουν τη φασιστική απειλή. Η δυνα-τή αντιπολίτευση στο δρόμο είναι που θα εξασφαλίσει τη δυναμική αντιπολίτευση στη βουλή και όχι το ανάποδο.

Στις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να δοθεί αποφασιστι-κός ρόλος. Η συμμετοχή του κόσμου να γίνει ουσιαστική, να δοθεί η δυνατότητα αντιπροσώπευσης, να ακούγεται η φωνή των «από κάτω» στα «υψηλά κλιμάκια». Η λειτουργία ζωντανών γραφείων-ορμητη-ρίων σε κάθε πόλη και γειτονιά είναι ένα σημαντικό βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Η συζήτηση για τη μετατροπή του ΣΥ-ΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα έχει ήδη ξεκινήσει. Θα χρειαστεί μια ουσιαστική και διεξοδι-κή συζήτηση για τα ζητήματα διακριτότη-τας των ιδεολογικών ρευμάτων, αλλά και των οργανωτικών επιλογών, για το πρό-γραμμα και τους στόχους μας.

Ταυτόχρονα, τις επόμενες ώρες, μέρες και βδομάδες ξεκινάει ο δεύτερος γύρος σύγκρουσης ενάντια στα μνημόνια και τη νέα κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, όσο στο «Ή αυ-τοί ή εμείς!» θα απαντούν: ΕΜΕΙΣ!

Προς τα πού θα βαδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ;Συμπεράσματα και προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφισβήτητα ο νικητής της διπλής εκλογικής μάχης του Μάη-Ιούνη. Η επι-

τυχία του οφείλεται στη δέσμευση που ανέλαβε και στην υπόσχεση που έδωσε ότι (μέσω της ριζοσπαστικής-αριστερής πολιτικής, μέσω της «μεθόδου» της ενό-τητας στη δράση και με τον «ενδιάμεσο» στόχο της κυβέρνησης της Αριστεράς) θα οδηγήσει τους εργαζόμενους σε μια σημαντική νίκη, στην ανατροπή των μνη-μονίων και στην ακύρωση των προγραμ-μάτων λιτότητας.

Τώρα που τέλειωσαν οι εκλογές, είναι σαφές ότι ο πόλεμος συνεχίζεται. Από καλύτερες θέσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις λαϊκές δυνάμεις γενικότερα, αλλά με υποχρεωτική τη συναίσθηση ότι οι μεγα-λύτερες ημέρες του πολέμου είναι μπρο-στά και όχι πίσω μας.

«Υπευθυνότητα»;Η πρώτη δοκιμασία της πολιτικής ηγε-σίας του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο χαρακτήρας της αντιπολιτευτικής τακτικής του. Οι φωνές για έμφαση στην «υπευθυνότητα» αντανακλούν τις πιέσεις του συστήματος για χείρα βοηθείας προς τη νεοσύστατη τρικομματική, που θα έχει μπροστά της πραγματικό γολγοθά. Σωστά ο Γ. Δελα-στίκ υπογράμμισε από τις στήλες του

«Έθνους» ότι οι πιέσεις του κατεστημέ-νου για υπεύθυνη αντιπολίτευση οδη-γούν στην «άτυπη συνεργασία με την κυβέρνηση και στην έναρξη της διαδι-κασίας σταδιακής ενσωμάτωσης στο σύ-στημα…». Επίσης σωστά, ο Θ. Καρτερός προειδοποίησε από τις στήλες της «Αυ-γής» ότι η τάση «να βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ νερό στο κρασί του» πρέπει να αποκρουστεί, γιατί «ο ΣΥΡΙΖΑ νερωμένος, ούτε τη θέση της αλλαγής που χρειάζεται θα προσφέ-ρει, ούτε καν θα πίνεται…».

Είναι αλήθεια ότι οι πιέσεις για «υπευθυ-νότητα» βρήκαν ανταπόκριση από πολύ… υπεύθυνα χείλη στο ΣΥΡΙΖΑ. Προς στιγμή, μου θύμισαν τον Φ. Κουβέλη το 2009, όταν έτρεξε από την πρώτη νύχτα να δη-λώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει «προγραμματι-κή» αντιπολίτευση στον ΓΑΠ. Θυμήθηκα, όμως, ότι στη συνέχεια αυτή η θέση κα-τέρρευσε και αποσύρθηκε άκλαυτη κάτω από τα χτυπήματα της πραγματικότητας και –κυρίως– κάτω από τις απολύτως δι-αφορετικές, αριστερές και ριζοσπαστικές διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα γίνει ξανά. Δεν υπάρχει, αντικειμενικά, κανένα περιθώριο «υπευθυνότητας» απέναντι στα πολιτικά σχέδια της νέας τρικομματικής και της τρόικας. Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας κερδίσει πολύ βαθύτερες σχέσεις με τους εργαζόμενους και τη νεολαία, είναι σήμε-ρα ένας πιο ριζοσπαστικός «οργανισμός»

απ’ ό,τι ήταν το 2009. Εύκολα ή δύσκολα –αυτό θα εξαρτηθεί από τις εσωτερικές διεργασίες που επείγουν– θα στραφεί άμεσα στην αριστερή, μαχητική, ανατρε-πτική αντιπολίτευση.

ΣοσιαλισμόςΜε τα δεδομένα της συγκυρίας –την κρί-ση και την παρατεταμένη μάχη με τους ντόπιους και διεθνείς σπεκουλαδόρους– ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ριζοσπαστικοποιήσει γενικότερα την πολιτική του. Μια αδυ-ναμία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι ότι ουδέποτε αφομοίωσε πραγματικά το τμήμα της μαρξιστικής παράδοσης που αφορά το Μεταβατικό Πρόγραμμα. Τα αιτήματα που –γενικά σωστά– θέτει ο ΣΥ-ΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της συγκυρίας, δεν πρέπει να κατανοούνται ως τελικοί στόχοι, ως επιδίωξη ενός «σταδίου» ανά-

Για να φτάσει ακόμα πιο μακριά αυτή η δυναμική, χρειάζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου στις δικές του δυνάμεις

ΣΥΡΙΖΑ παντού: Η μάχη για την ανατροπή συνεχίζεται

θα οργανώνουν μάχες για την υπεράσπι-ση των σχολείων και των νοσοκομείων, που θα παίρνουν δυναμικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης ενάντια στα άδικα χαράτσια και τις κατασχέσεις σπιτιών, που θα αντι-μετωπίσουν τη φασιστική απειλή. Η δυνα-τή αντιπολίτευση στο δρόμο είναι που θα εξασφαλίσει τη δυναμική αντιπολίτευση στη βουλή και όχι το ανάποδο.

Στις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να δοθεί αποφασιστι-κός ρόλος. Η συμμετοχή του κόσμου να γίνει ουσιαστική, να δοθεί η δυνατότητα αντιπροσώπευσης, να ακούγεται η φωνή των «από κάτω» στα «υψηλά κλιμάκια». Η λειτουργία ζωντανών γραφείων-ορμητη-ρίων σε κάθε πόλη και γειτονιά είναι ένα σημαντικό βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Η συζήτηση για τη μετατροπή του ΣΥ-ΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα έχει ήδη ξεκινήσει. Θα χρειαστεί μια ουσιαστική και διεξοδι-κή συζήτηση για τα ζητήματα διακριτότη-τας των ιδεολογικών ρευμάτων, αλλά και των οργανωτικών επιλογών, για το πρό-γραμμα και τους στόχους μας.

Ταυτόχρονα, τις επόμενες ώρες, μέρες και βδομάδες ξεκινάει ο δεύτερος γύρος σύγκρουσης ενάντια στα μνημόνια και τη νέα κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, όσο στο «Ή αυ-τοί ή εμείς!» θα απαντούν: ΕΜΕΙΣ!

Οργάνωση απ’ τα κάτω!

Του Γιώργου Σαπουνά - ΑΠΟ

Σ τις εκλογές της 17ης Ιούνη ο ΣΥΡΙΖΑ έσπασε το ιστο-ρικό ρεκόρ της ΕΔΑ του 25% από το 1958, φτάνοντας στο 27%. Η ταχύτατη άνοδός του στις δύο εκλογικές

αναμετρήσεις εντός ενάμιση μηνός και ο 6πλασιασμός του ποσοστού του είναι αποτέλεσμα της πόλωσης που δημιουρ-γήθηκε στην κοινωνία μέσα στις συνθήκες της κρίσης και της ικανότητάς του να εκφράσει το τμήμα εκείνο της κοινω-νίας που συσπειρώθηκε στη ριζοσπαστική γραμμή της σύ-γκρουσης με τη στρατηγική των μνημονίων και της τρόικας.

Το γεγονός ότι δεν κατάφερε εντέλει να αναδειχθεί σε πρώτη δύναμη με προοπτική να σχηματίσει κυβέρνηση της Αριστεράς άφησε σε πολλούς/ές μια πικρή γεύση. Ωστόσο ταιριάζει να πούμε πως «ουδέν κακό αμιγές καλού», καθώς οι όροι για την άσκηση μιας ριζοσπαστικής κυβερνητικής πο-λιτικής με τη γραμμή της μονομερούς ανατροπής του μνη-μονίου και της σκληρής –με όρους σύγκρουσης– διαπραγ-μάτευσης με τα ισχυρά ευρωπαϊκά κέντρα είναι ερώτημα εάν υπήρχαν στον αναγκαίο βαθμό. Γιατί μια τέτοια κατεύθυνση ρήξης δεν εξασφαλίζεται από τις προθέσεις της ηγεσίας του κόμματος, αλλά αντίθετα από τον πραγματικό ταξικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης, που σε καμιά περίπτωση δεν αντανακλάται απλά και μόνο στο εκλογικό ποσοστό.

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παρουσιάστηκε στην Αθηναΐδα με κομβικά σημεία την άμεση κατάργηση του μνημονίου με όπλο την απειλή για παύση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και βασικών τομέων της πα-ραγωγής και της οικονομίας, την αλλαγή του φορολογικού συστήματος με την άμεση επιβάρυνση του πλούτου και του κεφαλαίου κ.ά., απαιτούσε και απαιτεί, για να εφαρμοστεί, όχι απλά την ανάθεση από την πλευρά της κοινωνίας σε μια κυβέρνηση, αλλά την ίδια τη συμμετοχή σημαντικού τμή-ματός της με αποφασιστικότητα σε μια πραγματική μάχη.

Ο χρόνος που σήμερα έχουμε στη διάθεσή μας για να οικοδομήσουμε αυτούς τους όρους είναι πολύτιμος, αν και όχι απεριόριστος. Χρειάζεται άμεσα να προχωρήσουμε στην οικοδόμηση μαζικού πολιτικού υποκειμένου συλλο-γικής πολιτικής συζήτησης, συνδιαμόρφωσης, απόφασης και δράσης για χιλιάδες αγωνιστές/τριες στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές…

Ήδη φαίνεται πως οι προθέσεις των ισχυρών –ακόμα κι αν οι αντιφάσεις που γεννούν τα διαρκή αδιέξοδα της κρί-σης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανοίγουν ρωγμές στην «ορθοδοξία» της σκληρής λιτότητας– δεν αφήνουν περιθώ-ρια για «αναίμακτη» διεκδίκηση υπέρ των άμεσων αναγκών και συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κυβέρ-νηση-υβρίδιο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ θα βρεθεί με το καλη-μέρα μπροστά σε άλυτα διλλήματα, καθώς δεν φαίνεται να παραλαμβάνει κάποιο αξιόλογο «δώρο» από την τρόικα. Ένα τέτοιο πλαίσιο σημαίνει και για τον ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωτικά εμβάθυνση της ριζοσπαστικής γραμμής και προετοιμασία για τις μάχες που έρχονται. Όχι όταν θα κληθεί να αναλάβει την κυβέρνηση, αλλά άμεσα, οργανώνοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στις νέες επιθέσεις.

Οι επιλογές αυτές αντανακλώνται και στον τρόπο οικοδό-μησης του μαζικού κόμματος. Με έμφαση στη δημοκρατία και τη διάχυση των μηχανισμών οργάνωσης της συμμετο-χής και κυρίως απόφασης και ελέγχου απ’ τα κάτω. Από τη συνέλευση των τοπικών κυττάρων του κόμματος και τα όρ-γανα του κόμματος προς την ηγεσία και την κοινοβουλευτι-κή ομάδα. Με επίκεντρο τη ριζοσπαστική πολιτική γραμμή, αλλά και την ιδεολογικοπολιτική συζήτηση συγκρότησης της αριστερής ταυτότητας. Ο τρόπος με τον οποίο θα επι-χειρηθεί η «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην κατεύθυνση του μαζικού, μαχητικού κόμματος της ριζοσπαστικής Αρι-στεράς που θα οργανώνει την κοινωνική κίνηση ή αντίθετα στην κατεύθυνση μαζικής παράταξης ψηφοφόρων που θα στηρίξουν εκλογικά τη μελλοντική κυβέρνηση, θα κρίνει το περιεχόμενο της πολιτικής και εντέλει την ίδια τη φυσιο-γνωμία και το μέλλον του εγχειρήματος.

Προς τα πού θα βαδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ;Συμπεράσματα και προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ

αριστερά • 9

απ’ ό,τι ήταν το 2009. Εύκολα ή δύσκολα –αυτό θα εξαρτηθεί από τις εσωτερικές διεργασίες που επείγουν– θα στραφεί άμεσα στην αριστερή, μαχητική, ανατρε-πτική αντιπολίτευση.

ΣοσιαλισμόςΜε τα δεδομένα της συγκυρίας –την κρί-ση και την παρατεταμένη μάχη με τους ντόπιους και διεθνείς σπεκουλαδόρους– ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ριζοσπαστικοποιήσει γενικότερα την πολιτική του. Μια αδυ-ναμία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι ότι ουδέποτε αφομοίωσε πραγματικά το τμήμα της μαρξιστικής παράδοσης που αφορά το Μεταβατικό Πρόγραμμα. Τα αιτήματα που –γενικά σωστά– θέτει ο ΣΥ-ΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της συγκυρίας, δεν πρέπει να κατανοούνται ως τελικοί στόχοι, ως επιδίωξη ενός «σταδίου» ανά-

πτυξης και δημοκρατίας σαν αντίδοτο στη βαθιά κρίση του καπιταλισμού. Αντίθετα, αποτελούν «προσωρινά» συνθήματα μά-χης, καλέσματα κλιμάκωσης των αγώνων, με προοπτική –μέσα από την εμπειρία των ίδιων των εργαζομένων και της νεολαίας– να τεθεί με μαζικούς όρους το ζήτημα της σοσιαλιστικής αλλαγής.

Αυτή η «μεταβατικότητα» στα οικονομι-κά και κοινωνικά αιτήματα, αφορά επίσης το στόχο για μια κυβέρνηση της Αριστε-ράς, που δεν πρέπει να γίνεται κατανοητός ως τελικός, αλλά ως ενδιάμεσος σταθμός, στην πάλη για το σοσιαλισμό.

Από τη δύσκολη προεκλογική αντιπα-ράθεση κληρονομούμε δύο ανοιχτούς λο-γαριασμούς. Ο ένας αφορά την αντιμετώ-πιση του χρέους, όπου νομίζω ότι πρέπει να αναβαθμιστεί η απάντηση της στάσης πληρωμών προς τους ντόπιους και διε-θνείς τοκογλύφους. Ο δεύτερος αφορά την αντιμετώπιση των εκβιασμών για το ευρώ, όπου νομίζω ότι στη φόρμουλα του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ» οφεί-λουμε να μετατοπίσουμε την έμφαση στο σκέλος «καμιά θυσία»…

ΟργάνωσηΑυτοί οι ισχυρισμοί περιγράφουν κρίσιμες πολιτικές επιλογές που εξακολουθούν να βρίσκονται μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά την ενίσχυση της θέσης από το εκλογικό αποτέλεσμα.

Έτσι το ερώτημα «ποιος αποφασίζει;» γίνεται κρίσιμο. Είναι απολύτως σαφές ότι στη συντριπτική πλειοψηφία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ έχει ωριμάσει η ιδέα για τη μετατροπή του σε «ενιαίο πολυ-τασικό φορέα», σε μιας μορφής πολυ-τασικό-ομοσπονδιακό κόμμα. Όμως τι είδους; Γνώμη μου είναι ότι καταρχήν θα πρέπει να απορριφθεί το μοντέλο μιας χαλαρής, φαρδύπλατιας, παρά-ταξης της Αριστεράς, όπου, παρά τις μαζικές συνελεύσεις, οι αποφάσεις θα εξακολουθούν να επαφίενται στον «πα-τριωτισμό» του κοινοβουλευτικού και κομματικού σταρ-σύστεμ.

Ο κόσμος μας χρειάζεται μια μορ-φή οργάνωσης όπου θα συνδυάζεται η αμεσότητα των συνελεύσεων με τη δυ-νατότητα της βάσης να καθορίζει πραγ-ματικά την κατεύθυνση της πολιτικής και της τακτικής. Αν αυτό γίνει δεκτό, τότε οι «ρυθμίσεις» διασφάλισης του πλουραλισμού και της αυτοτέλειας των τάσεων και συνιστωσών μπορούν να απαντηθούν εύκολα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά βρίσκεται μπροστά στην πρόκληση να μετατραπεί από ένα επιτυχημένο «εργαλείο» εκλογικής αντι-παράθεσης σε έναν αξιόμαχο οργανισμό, που είναι απαραίτητος στο εργατικό-λαϊ-κό ρεύμα που συναντήσαμε στις εκλογές, ώστε αυτός ο κόσμος να φτάσει πραγμα-τικά στην τελική νίκη.

Δεν υπάρχει, αντικειμενικά, κανένα περιθώριο «υπευθυνότητας» απέναντι στα πολιτικά σχέδια της νέας τρικομματικής και της τρόικας

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

ΣΥΡΙΖΑ παντού: Η μάχη για την ανατροπή συνεχίζεται

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Του Σπύρου Αντωνίου

Α κόμα ένα καλοκαίρι ξεκίνησε με μεγάλες πυρκαγιές και την προ-

κλητική επιλογή του κρατικού μηχανισμού να μην προστατεύσει τα εναπομείναντα στρέμματα δά-σους. Γιατί όταν, αντί για αγορές μέσων πυρόσβεσης, ξεχρεώνεις χρεοκοπημένες τράπεζες, αντί για δασοπυροσβέστες, προσλαμ-βάνεις μαζικά τραμπούκους στην ομάδα ΔΙΑΣ και την ίδια στιγμή θεωρείς το περιβάλλον «πεδίο επενδύσεων», είναι φυσικό επα-κόλουθο ότι στο πρώτο ισχυρό μελτέμι του Ιουνίου θα μετράς στάχτες και αποκαΐδια.

Το Σαββατοκύριακο 17-18/6, κυ-ρίως στην Ανατολική Αττική και τη Λαυρεωτική, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας, ξέ-σπασαν πάνω από 60 πυρκαγιές που κατέκαψαν σχεδόν 20.000 στρέμματα γης, ενώ τουλάχιστον 20 σπίτια τυλίχτηκαν στις φλόγες και δεκάδες άλλα γλίτωσαν την τελευταία στιγμή κυρίως λόγω της υπεράνθρωπης προσπάθειας των πυροσβεστών, αλλά και της

τεράστιας συμβολής κατοίκων και εθελοντών, που έχουν πάρει κυρι-ολεκτικά την κατάσταση στα χέρια τους. Από καθαρή τύχη δεν υπήρ-ξε ανθρώπινη απώλεια, όπως στις τραγικές φωτιές του 2007.

Ο «στρατηγός άνεμος», που έλε-γε και ο Πολύδωρας για να δικαι-ολογήσει τις ευθύνες του για τα –τότε– τραγικά γεγονότα στην Πε-λοπόννησο, δεν ήταν φυσικά ο κύ-ριος υπαίτιος για τη νέα απώλεια στη ρημαγμένη από φωτιές Αττι-κή. Ο στραγγαλισμός του κράτους πρόνοιας από τους μνημονιακούς νόμους και τα σχεδόν ανύπαρκτα μέσα δασοπυρόσβεσης και δασο-προστασίας είναι προφανώς μια

πειστικότερη εξήγηση για το νέο περιβαλλοντικό έγκλημα.

Με μόλις 2 ελικόπτερα και 4 καναντέρ ετοιμοπόλεμα, με κα-κοσυντηρημένα πυροσβεστικά οχήματα που δεν έχουν καύσιμα, χωρίς τις αναγκαίες προσλήψεις δασοπυροσβεστών, δεν μπορού-σε να υπάρξει άλλο αποτέλεσμα από την καταστροφή. Μετά την κατάρρευση των δημόσιων νοσο-κομείων, τη διάλυση των ασφαλι-στικών ταμείων, αποκαλύφτηκαν και οι τεράστιες ελλείψεις στο επίπεδο των αναγκαίων δομών υπεράσπισης της φύσης. Λεφτά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς εκατομμυρίων ευρώ και χημικά

βρίσκονται, αλλά για ελικόπτερα κατάσβεσης πυρκαγιών δεν πε-ρισσεύουν.

Δεν περίμενε βέβαια κανείς κάτι περισσότερο από τα κόμμα-τα της συγκυβέρνησης, όταν με τις πολιτικές τους επιλογές υπο-βαθμίζουν συστηματικά το περι-βάλλον, προσπαθούν να κάνουν τσιμέντο κάθε ελεύθερο χώρο (Ελληνικό κ.ά.) και στερούν υπερ-πολύτιμους πόρους από τους ερ-γαζόμενους στην πυροσβεστική, για να διατηρήσουν την υψηλή τους κερδοφορία οι μεγαλοκαρ-χαρίες που υπερασπίζεται ο Σα-μαράς. Πρόκειται για τους ίδιους επιχειρηματίες που, εντελώς

συμπωματικά, μετά από εμπρη-σμούς βρίσκονται με ολόκληρες πλαγιές (δήθεν αναδασωτέες) στην ιδιοκτησία τους.

Αφού προώθησαν συστηματι-κά την εμπορευματοποίηση του πράσινου, μπάζωσαν ρέματα, «φύτεψαν» βίλες και χωματερές μέσα στα δάση στο βωμό του κέρδους, φόρτωσαν τη δασοπυ-ρόσβεση σε εθελοντές και φαντά-ρους, τώρα θρηνούν για τις απώ-λειες, όπως ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. Οικονόμου. Πρέπει να τελειώ-νουμε με αυτούς και το παράλο-γο σύστημα που υπερασπίζονται λυσσαλέα. Είναι επικίνδυνοι για τις ζωές μας.

Η πολιτική τους αφήνει πραγματικά καμένη γη

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Αριστερά και εξουσίαΟ «Ιστορικός Συμβιβασμός» στην Ιταλία

Της Κατερίνας Παρδάλη

Λ όγω της συγκυρίας που περνάμε, των εκλογικών αναμετρήσεων, της πρό-

τασης του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνη-ση της Αριστεράς, συνεχίζουμε το αφιέρωμα στις «κυβερνήσεις της Αριστεράς» στην ιστορία. Εξάλλου, τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιούνη και η εκπληκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ φουντώνουν και δεν κλείνουν τη συζήτηση για τη σχέση Αριστε-ράς και κυβερνητικής εξουσίας, Αριστεράς και Κράτους, Αριστε-ράς και κινημάτων. Συνεχίζουμε με τον «ιστορικό συμβιβασμό», τη στρατηγική στροφή του μεγαλύ-τερου κομουνιστικού κόμματος στην Ευρώπη, του Ιταλικού Κο-μουνιστικού Κόμματος (ΙΚΚ, PCI).

Έχουμε ήδη γράψει για το Λαϊκό Μέτωπο και τη Γαλλία του ’36, όπως και για τη Χιλή (1970-73), με την αι-ματοβαμμένη κατάληξη του ειρη-νικού και κοινοβουλευτικού «Χιλι-ανού δρόμου προς το σοσιαλισμό».

ΣυμμαχίεςΤα ορθόδοξα σταλινικά ΚΚ (ακο-λουθώντας την εκτίμηση του ΚΚ Χιλής) εξήγησαν τη δραματική εξέλιξη στη Χιλή με το σκεπτικό ότι οι Χιλιανοί εργάτες «προχώ-ρησαν πολύ μακριά» και «εξώ-θησαν» τα αφεντικά, τους ιμπε-ριαλιστές φίλους τους και τη CIA στη λύση του πραξικοπήματος.

Τα ευρωκομουνιστικά ΚΚ (Ιτα-λίας, Γαλλίας, Ισπανίας), σοκαρι-σμένα από την πτώση της «Λαϊκής Ενότητας» (σύμπραξη της Αριστε-ράς και των Σοσιαλιστών) στη Χιλή, που την ταύτιζαν με τον ειρηνικό δρόμο για το σοσιαλισμό, κατέλη-ξαν σε ένα διαφορετικό, αλλά επί-σης καταστροφικό συμπέρασμα.

Ήταν η άποψη-πρόταση του γενικού γραμματέα του ΙΚΚ, Εν-ρίκο Μπερλιγκουέρ, που έμεινε στην ιστορία σαν «Ιστορικός Συμ-βιβασμός».

Ο Μπερλιγκουέρ ισχυριζόταν ότι μια ένωση της Αριστεράς δεν μπορεί να κυβερνήσει με το 51% των ψήφων (που θεωρούσε το μάξιμουμ μιας τέτοιας προσπά-

θειας), αλλά χρειάζεται ευρύτερη πλειοψηφία, απαρτιζόμενη από τα τρία βασικά ρεύματα: το κο-μουνιστικό, το σοσιαλιστικό και το καθολικό (τη Χριστιανοδημο-κρατία, δηλ. τη Δεξιά στην Ιταλία). Η συμμαχία αυτή παρουσιάστηκε σαν ένας «νέος αντιφασιστικός άξονας» και σαν ένα συνταγματι-κό τόξο κατά της «εκτροπής».

Αυτή η στρατηγική ήταν η εξέλι-ξη του «κυβερνητισμού». Δηλαδή της πολιτικής της ρεφορμιστικής Αριστεράς εκείνης της περιόδου (δεκαετίες ’60 και ’70) που χοντρι-κά συνίστατο στα εξής: Στόχος των αγώνων –πολιτικών, συνδικαλιστι-κών κλπ– ήταν η είσοδος της Αρι-στεράς στην κυβέρνηση. Ο στόχος της σοσιαλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας εγκα-ταλείφθηκε –ως μη ορατός στό-χος για κείνη την εποχή– και αντι-καταστάθηκε με την είσοδο στην κυβέρνηση –σαν υποκατάστατο της πραγματικής κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Κύρια υποθήκη για το στόχο της εισόδου στην κυβέρνηση και κύριο διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους «εταίρους» και την αστική τάξη έγινε ο έλεγχος του μαζικού κινήματος. Το 12ο συνέδριο του ΙΚΚ (1968) έβαλε τις βάσεις. Σημαντικά στελέ-χη πρότειναν στο Συνέδριο την «επιβράδυνση» του κινήματος και την ώθηση των μαζών στον αγώνα για μια νέα κοινοβουλευ-τική πλειοψηφία που να συμπερι-λαμβάνει και το ΙΚΚ. Άμεσα, αυτό σήμαινε ΕΛΕΓΧΟ των αντικαπι-ταλιστικών εργατικών –και όχι μόνο– αγώνων, που φούντωναν εκείνη την περίοδο στην Ιταλία και τη στροφή σε παραδοσιακές (δηλ. ακίνδυνες τότε) μορφές συνδικαλιστικών διεκδικήσεων.

Η συμμαχία –και σε πολιτικό επίπεδο– με τη Δεξιά και τους «προοδευτικούς» καπιταλιστές εκτιμήθηκε από την ηγεσία του ΙΚΚ σαν η μόνη πολιτική που οδηγεί στην εξουσία (δηλ. τη συμμετοχή στην κυβέρνηση), αφού μέχρι τότε το ΙΚΚ, παρά τα μεγάλα ποσοστά του (γύρω στο

35%), παρά την μετριοπάθειά του (αναγνώριση μέχρι και της παραμονής στο ΝΑΤΟ) και παρά τη διαφοροποίηση του από τη Μόσχα, αποκλειόταν μόνιμα από τη διακυβέρνηση. Η συνεργασία με τη Χριστιανοδημοκρατία (ΧΔ) ήλπιζαν να τους ανοίξει το δρόμο προς την κυβέρνηση.

Ο στόχος αυτός μπήκε σε πράξη με τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα τρία κόμματα για μια «Κυβέρ-νηση Εθνικής Αλληλεγγύης» και με τη στήριξη της κυβέρνησης Αντρεότι (ΧΔ) το 1976 – με τη μέθο-δο της αποχής των κομμουνιστών στη βουλή. Ακολούθησε η δια-μόρφωση του «κοινού προγράμ-ματος» , δηλ. ενός προγράμματος εξόδου από την κρίση που όχι μόνο δεν γινόταν με βάση τις ανά-γκες και τα αιτήματα των πολλών, αλλά κάθε αποτυχία στους «στό-χους» του σήμαινε και νέες συντη-ρητικότερες θέσεις για το ΙΚΚ…

Ταξικοί αγώνες Η εποχή στην οποία διαμορφώ-θηκε ο «ιστορικός συμβιβασμός» δεν ήταν μια εποχή όπου είχε πέ-σει στο κίνημα «άκρα του τάφου σιωπή». Ακριβώς το αντίθετο συ-νέβαινε. Τόσο στην Ιταλία όσο και σε όλη την Ευρώπη.

Στην Ιταλία υπήρχε πρωτοφα-νής άνοδος των ταξικών αγώνων, που έφτασαν σε ένα νέο ποιοτικά και οργανωτικά αντικαπιταλιστι-κό επίπεδο (εξισωτικές αυξήσεις μισθών, άγριες απεργίες, οργά-νωση από τα κάτω κλπ).

Ταυτόχρονα η Χριστιανοδη-μοκρατία και οι κυβερνητικοί συνασπισμοί, που κυριαρχού-σαν για 20 χρόνια, περνούσαν μεγάλη κρίση. Για πρώτη φορά, μετά τον αφοπλισμό και το συμβιβασμό της Ιταλικής Αρι-στεράς το 1947, η ανατροπή του καπιταλισμού μπήκε πρακτικά ξανά στο προσκήνιο, αφού εί-χαν ωριμάσει οι συνθήκες για αριστερή εναλλακτική λύση, με τον κόσμο στο δρόμο, στα εργο-στάσια, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές να είναι «επί ποδός πολέμου», πετυχαίνοντας νίκες που ανέβαζαν το ηθικό του.

Σ’ αυτές τις συνθήκες το ΙΚΚ διάλεξε το δρόμο του συμβιβα-σμού και της «κοινωνικής ειρή-νης». Διάλεξε την υποταγή ακό-μα και κάθε μεταρρυθμιστικού σχεδίου στην αναγκαιότητα της γρήγορης εξόδου από την κρίση.

Έφτασε να ζητήσει από την ερ-γατική τάξη να αποδεχθεί το «με-γαλύτερο βάρος των θυσιών που επιβάλει ο αγώνας ενάντια στον πληθωρισμό» με τον εξής συλ-λογισμό: πρώτα η «ανάπτυξη», η «ανταγωνιστικότητα» και η διέ-ξοδος από την κρίση και μετά οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία.

Έφτασε να διστάζει να εμπλακεί στα μοναδικά κινήματα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που αναπτύσσο-νταν τότε (νόμοι για το διαζύγιο, τις εκτρώσεις κλπ), από φόβο μή-πως έρθει σε ρήξη και «τρομάξει» τον καθολικό ψηφοφόρο…

Πού οδήγησε αυτή η στρατηγι-κή; Στην πτώση της δύναμης του ΚΚ, στην ανικανότητά του ακό-μα και να στηρίξει τις τεράστιες απεργίες στη ΦΙΑΤ, που ηττήθη-καν τελικά, και το 1979 στην εγκα-τάλειψη του ιστορικού συμβιβα-σμού. Να σημειωθεί ότι, παρά τις πρωτοφανείς αυτές υποχω-ρήσεις, το ΙΚΚ δεν βρέθηκε ποτέ στην κυβέρνηση.

Συμπεράσματα Σε γενικό επίπεδο, σε όλες τις μέχρι σήμερα εκδοχές της Αρι-στεράς στην κυβέρνηση φά-νηκε η ικανότητα της εξουσί-

ας (των καπιταλιστών) στο να απορροφά τους «μεταρρυθμι-στές της Αριστεράς» ή να τους εξοντώνει. Το θέμα του ελέγχου του αστικού κράτους και των μηχανισμών εξουσίας δεν λύθη-κε –ούτε τέθηκε στα σοβαρά– σε καμία από τις αναφερόμενες περιπτώσεις…

Το θλιβερό απομεινάρι του «κυβερνητισμού», της αποτυχη-μένης πολιτικής των λεγόμενων «ευρωκομουνιστικών» κομμά-των, η ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη, έρχεται να θυμίσει σήμερα τις χειρότερες σελίδες αυτής της ρεφορμιστικής τακτικής. Μιας τακτικής που χαντάκωσε τερά-στια κινήματα –εργατικά, νεο-λαιίστικα, γυναικών κλπ– και τις κατακτήσεις τους, χτύπησε την επαναστατική Αριστερά, αφαί-ρεσε δημοκρατικά δικαιώματα από το σύνολο της κοινωνίας και στο τέλος καταβαραθρώθηκε –χειρότερα και από την καταβα-ράθρωση των «γνήσιων» σταλινι-κών κομμάτων.

Η «Αριστερά της Ευθύνης», όπως αυτοπροσδιορίζεται η ΔΗΜΑΡ, ακολουθεί την πα-λιά συνταγή: αναλαμβάνει την «ευθύνη» να ξελασπώσει –στο βαθμό που μπορεί– τον καπιτα-λισμό, τα μνημόνια και τις κυ-βερνήσεις τους…

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ξεκάθαρα να διαχωριστεί από τέτοια μονοπά-τια «ευθύνης». Να πάρουμε το μάθημα για το πού οδηγούν αυ-τές οι λογικές.

Ο κόσμος που μας ψήφισε και άντεξε σε μια πρωτοφανή τρομοκρατία (από τις κυρίαρ-χες ομάδες εντός και εκτός Ελ-λάδας) δεν περιμένει από μας μια «υπεύθυνη» αντιπολίτευση. Περιμένει την οργάνωση της αντίστασης για την ανατροπή των μνημονίων και των μέτρων λιτότητας-εξόντωσης... μέχρι την κοινωνική αλλαγή (για πολ-λούς/ές μέχρι το σοσιαλισμό), όπου οι άνθρωποι όχι μόνο θα είναι «πάνω από τα κέρδη», αλλά και θα συμμετέχουν στις απο-φάσεις και θα καθορίζουν τις ζωές τους…

Το ΙΚΚ διάλεξετο δρόμο του συμβιβασμού και της«κοινωνικής ειρήνης». Διάλεξε την υποταγή στην αναγκαιότητα της γρήγορης εξόδου από την κρίση

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Οι εκλογές στη Γαλλία

Του Πάνου Πέτρου

Μ ετά την ολοκλήρω-ση και του δεύτερου γύρου των κοινοβου-

λευτικών εκλογών στη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, μαζί με τους «δορυφόρους» του, κατέκτησε μια άνετη πλειοψηφία. Δύο είναι τα «μελανά σημεία» της εκλογι-κής του νίκης: Το ένα είναι η ήττα της Σεγκολέν Ρουαγιάλ από έναν Σοσιαλιστή «αντάρτη» που προ-κάλεσε πάταγο στη Γαλλία. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η αποχή-ρεκόρ (46%) που επιβε-βαιώνει για άλλη μια φορά πως δεν υπάρχει αυθεντικό λαϊκό ρεύ-μα υπέρ των Σοσιαλιστών.

Το «μπλε κύμα» του 2007 (με τη νίκη του Σαρκοζί και του UMP) έσκασε πάνω στον κυματοθραύ-στη της εργατικής αντίστασης και της κοινωνικής οργής. Αυτό μπό-ρεσαν να αξιοποιήσουν οι Σοσια-λιστές, οι οποίοι πλέον ελέγχουν την προεδρία, την εθνοσυνέλευ-ση, τη γερουσία και την πλειοψη-φία των περιφερειών της Γαλλίας.

Τα δύσκολα αρχίζουν τώρα για τους Σοσιαλιστές. Μέχρι τώρα ο Ολάντ χρησιμοποιούσε μια φρασεολογία ανοιχτή σε πολ-λές (ριζικά αντίθετες) ερμηνεί-ες: «μέτρα για την ανάπτυξη», «δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά με το δικό μας τρόπο», «προσή-λωση στη δημοσιονομική προ-σαρμογή, αλλά με αύξηση των εσόδων».

Πιέσεις Είχε αυτή τη δυνατότητα, όσο η Γαλλία ζούσε σε ρυθμό εκλογών. Ο «μήνας του μέλιτος» πλέον έλη-ξε. Από τη μία η Κομισιόν, οι Γάλ-λοι καπιταλιστές και οι «αγορές» θα απαιτήσουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους. Από την άλλη, τα συνδικάτα και οι ψηφο-φόροι των Σοσιαλιστών θα περι-μένουν να υλοποιηθεί η ρήξη με τη λιτότητα του Σαρκοζί, για την οποία ψήφισαν. Ως επικεφαλής της δεύτερης μεγαλύτερης δύνα-μης της ευρωζώνης, ο Ολάντ ίσως βρει κάποια περιθώρια «ελιγμών», αλλά αυτά στενεύουν δραματικά από τη σκληρή πραγματικότητα της επιδείνωσης της παγκόσμιας κρίσης.

Για το δεξιό UMP, η απώλεια της εθνοσυνέλευσης μετά από μια δεκαετία, που συνοδεύτηκε από την ήττα κεντρικών στελε-χών, ανοίγει μια περίοδο σκληρής εσωκομματικής διαπάλης. Μια μερίδα στελεχών επιδιώκει την εγκατάλειψη κάθε «ρεπουμπλικα-νικής» παράδοσης και τη σύσφι-ξη των σχέσεων με το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο (FN). Ακόμα και η ενότητα του κόμματος μπαίνει σε αμφισβήτηση από αυτή τη δι-αμάχη.

Ανασύνθεση της Δεξιάς; Ο δεύτερος γύρος των βουλευ-τικών εκλογών ήταν αποκαλυ-πτικός. Στην έκκληση των Σοσι-αλιστών για «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» απέναντι στο FN, όπου αυτό είχε υποψήφιο στο δεύτε-ρο γύρο, το UMP απάντησε πως κανένας υποψήφιός του δεν θα αποσυρθεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Στην πράξη, η γραμμή «ίσων αποστάσεων» έσπασε από τα δεξιά. Σε αρκετές περιπτώσεις υποψήφιοι του UMP αποσύρθη-καν από το δεύτερο γύρο για να στηρίξουν υποψήφιους του FN. Οι δηλώσεις πως «έχουμε περισ-σότερες κοινές αξίες με το FN από ό,τι με το ΣΚ» είναι πρωτοφανείς στη Γαλλία, όπου η παράδοση του «ρεπουμπλικανικού μετώ-που» και της απομόνωσης του FN είναι ισχυρή και διαπερνούσε και τη Δεξιά.

Αυτές οι προοπτικές «ανασύν-θεσης» της γαλλικής Δεξιάς σε ακροδεξιά κατεύθυνση αποτε-λούν επιδίωξη και της Μαρίν Λε Πεν. Η εκλογική παρουσία του FN ενισχύει αυτά τα σενάρια. Η ακροδεξιά στον πρώτο γύρο κέρ-δισε το 13,6% (από 4,3% το 2007), επιβεβαιώνοντας μετά τις προ-εδρικές πως είναι μια υπαρκτή δύναμη στη βάση της γαλλικής κοινωνίας. Για πρώτη φορά από το 1986, εξέλεξε 2 βουλευτές (το ’97 η έδρα του FN ακυρώθηκε για παρατυπίες). Το ευχάριστο, έστω συμβολικά, είναι πως η Μαρίν Λε Πεν δεν κατάφερε να είναι μία από αυτούς.

Η ακροδεξιά είναι μια σοβαρή απειλή. Καθώς η ευρωζώνη τρίζει, μερίδα της άρχουσας τάξης μπορεί

να συσπειρωθεί γύρω από τον εθνι-κιστικό, αντιδραστικό προστατευ-τισμό που εκφράζει η Λε Πεν και υιοθετείται από μερίδα του UMP.

Το Μέτωπο της Αριστεράς συ-γκέντρωσε το 6,9% των ψήφων στον πρώτο γύρο. Είναι καλύτε-ρο από το 4,3% του ΚΚΓ το 2007, αλλά κατώτερο του 11% του Με-λανσόν και των προσδοκιών που δημιούργησε.

Στο κρίσιμο ζήτημα των σχέσε-ων με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Μέτωπο της Αριστεράς έκανε ένα θετικό βήμα εμπρός, κατεβαίνο-ντας στον πρώτο γύρο αυτόνομα και όχι σε κοινές λίστες με τους Σοσιαλιστές, όπως συνήθιζε το ΚΚΓ για να διασφαλίσει την κοι-νοβουλευτική του παρουσία. Στο δεύτερο γύρο το βήμα αποδείχθη-κε μετέωρο: Επανεργοποιήθηκε το διαχρονικό «σύμφωνο» μεταξύ ΚΚΓ και ΣΚ, που προβλέπει πως αυ-τομάτως στο δεύτερο γύρο περνά μόνο ένας υποψήφιος της «πλη-θυντικής Αριστεράς», όποιος συ-γκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσο-στό στον πρώτο. Είναι δείγμα της ανοιχτής διαπάλης για την κατεύ-θυνση του Αριστερού Μετώπου.

Τι Αριστερά;Η καμπάνια του Μελανσόν έδειξε πως είναι εφικτή η συγκρότηση μιας μαζικής, ανεξάρτητης «Αρι-στεράς της Αριστεράς». Αυτή η επιτυχία ενίσχυσε την αντίληψη του Αριστερού Κόμματος και «επέβαλε» τη στάση στον πρώτο γύρο. Αλλά για την ηγεσία του ΚΚ η διασφάλιση ισχυρής παρουσίας στους θεσμούς αποτελεί βασικό κίνητρο και καθο-ρίζει τη στάση του απέναντι στους Σοσιαλιστές. Η μείωση των βουλευ-τών του από 15 σε 10, δηλαδή μη-αναγνωρισμένη κοινοβουλευτική ομάδα (τη στιγμή που οι Πράσινοι διασφάλισαν 19 έδρες μέσα από τη συμμαχία τους με τους Σοσια-λιστές), είναι πιθανό να αυξήσει τις δεξιόστροφες φωνές στο κόμμα.

Η κατεύθυνση που θα πάρει το Μέτωπο, θα είναι κρίσιμη για την αντίσταση στον Ολάντ, αλλά και απέναντι στην απειλή της ακροδε-ξιάς. Σε αυτή την κρίσιμη μάχη η επαναστατική Αριστερά και ιδιαίτε-ρα το NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) οφείλει να εμπλακεί ενεργά και να παίξει προωθητικό ρόλο.

Το πιο ενδιαφέρον γεγονός των εκλογών ήταν η αναμέ-τρηση για την έδρα της Henin Beaumont. Η συγκεκριμένη πόλη, αλλά και η ευρύτερη πε-ριφέρεια Nord Pas de Calais, θεωρούνται «κάστρα» του Εθνι-κού Μετώπου και εκεί έθεσε υποψηφιότητα η Μαρίν Λε Πεν.

Εκεί αποφάσισε επίσης να κα-τέβει ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, αντί να επιλέξει έναν «κόκκινο» δήμο για να διασφαλίσει την εκλογή του. Ήταν μια εντυπω-σιακή κίνηση που έδωσε συ-νέχεια στον πόλεμο που έχει ανοίξει ο ηγέτης του Αριστερού Μετώπου με την ακροδεξιά.

Τελικά ο Μελανσόν δεν πέρασε οριακά στο δεύτερο γύρο, όπου η Λε Πεν ηττήθηκε από τον σοσιαλιστή υποψήφιο. Αλλά, όπως δηλώνουν τοπικοί αγω-νιστές, η συγκεκριμένη μάχη ήταν κάτι πολύ περισσότερο από εκλογική. Το Αριστερό Μέ-τωπο βρέθηκε σε χώρους δου-λειάς, λαϊκές αγορές, κοινοτικά κέντρα, οργάνωσε συναντήσεις και συγκεντρώσεις. Στις 3 Ιούνη οργάνωσε μια συγκέντρωση και διαδήλωση για να τιμήσει την Emilienne Mopty. Ήταν η διοργανώτρια μιας διαδήλωσης 1.500 συζύγων ανθρακωρύχων το 1941. Διαδήλωναν την αλλη-λεγγύη τους στους 100.000 ανθρακωρύχους της περιοχής, που συμμετείχαν στην πρώτη μαζική απεργία επί ναζιστικής κατοχής.

Η συγκεκριμένη περιφέρεια, πριν γίνει περιοχή ανέργων και δεξαμενή ψηφοφόρων για το FN, ήταν βιομηχανικό κέντρο, γενέτειρα του συνδικαλιστικού κινήματος και κάστρο της Αρι-στεράς. Σε αυτή την παράδοση αναφέρθηκε ο Μελανσόν, στη συγκέντρωση της 3ης Ιούνη.

Αφού αναφέρθηκε στις 29 δι-αφορετικές εθνικότητες, που αποτελούσαν την εργατική δύ-ναμη στα ορυχεία, και τη σημα-

σία της ταξικής ενότητας, είπε: «Εδώ, στη γη που γέννησε το εργατικό κίνημα και το σοσιαλι-σμό, υποτίθεται πως πρέπει να ανεχτούμε την ντροπή να είναι σήμερα το φέουδο των άθλιων απογόνων των εισβολέων και κατακτητών, και των προδο-τών. Θα τους υποχρεώσουμε να φύγουν, θα τους κυνηγή-σουμε παντού και θα τους εξα-φανίσουμε πολιτικά».

Πολλοί μέσα στο Μέτωπο κα-τηγόρησαν τον Μελανσόν πως, στοχοποιώντας το FN, «περι-ορίζει το πολιτικό μήνυμα». Η απάντηση του επικεφαλής του Αριστερού Κόμματος είναι «μάθημα» για όλη την Αριστε-ρά όσον αφορά την αντιφασι-στική πάλη: «Όχι, εσείς είστε που υποβαθμίζετε το ζήτημα του FN ως ηθικό. Το ζήτημα του FN είναι κοινωνικό, είναι ιδεολογικό. Ή αυτοί θα ηγεμο-νεύσουν στις μάζες ή εμείς. Και το ερώτημα που τίθεται πλέον θα είναι: Για την κρίση φταίει ο τραπεζίτης ή ο μετανάστης; Αυτό είναι το επίδικο εδώ και σε όλο τον κόσμο. Η πάλη πρέπει να είναι αδυσώπητη και μέχρι το τέλος».

Η μάχη με τη Λε Πεν, όπως και η προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές, ξεπερνά το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα. Την «επιστροφή της Αριστε-ράς», για την οποία έχουμε γράψει, την περιγράφει εύ-στοχα ο Μελανσόν: «Σιγά σιγά ακούς τους ανθρώπους να μιλάνε ξανά για την επανάστα-ση, για την κόκκινη σημαία, για τη σφιγμένη, υψωμένη γροθιά και κανείς δεν το θεω-ρεί παράξενο πια... Ακόμα και πριν λίγα χρόνια, αν ακουγό-ταν η λέξη καπιταλισμός, το μισό δωμάτιο θα λιποθυμού-σε και το άλλο μισό θα έσκαγε στα γέλια. Αυτό τέλειωσε πια. Τώρα μπορούμε να μιλάμε για επανάσταση».

Η μάχη του Μελανσόν με τη Λε Πεν: «Για την κρίση φταίει

ο μετανάστης ή ο τραπεζίτης;»

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Του Πάνου Πέτρου

Ό σο γράφονταν αυτές οι γραμμές, το επί-σημο αποτέλεσμα

του δεύτερου γύρου των αιγυ-πτιακών προεδρικών εκλογών δεν είχε ανακοινωθεί ακόμη.

Σύμφωνα με τη μεγάλη εφη-μερίδα «Ahram», ο υποψήφιος των Αδελφών Μουσουλμά-νων, Μοχάμεντ Μόρσι, επι-κράτησε με το 51,9% των ψή-φων, ενώ και η Αδελφότητα ανακοίνωσε τη νίκη της. Όμως ο εκπρόσωπος του Σαφίκ, του εκλεκτού της χούντας, ισχυ-ρίζεται πως ο πρώην πρωθυ-πουργός του Μουμπάρακ είναι ο τελικός νικητής, κα-λώντας να περιμένουν όλοι τα τελικά αποτελέσματα, με βε-βαιότητα η οποία, με βάση και το παρελθόν του καθεστώτος, κινεί υποψίες για προαποφασι-σμένο αποτέλεσμα.

ΔιαμάχεςΣτο δρόμο προς τις εκλογές αναδείχθηκαν τρεις ταυτό-χρονες διαμάχες: Η διαμάχη ανάμεσα στο Στρατιωτικό Συμβούλιο και την Αδελφό-τητα για το ποιος θα ελέγξει τη συγγραφή του νέου συ-ντάγματος, αλλά και το ποιος θα έχει συνολικά το πάνω χέρι στις πολιτικές εξελίξεις. Η διαμάχη ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους ισλαμιστές για τον κοσμικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα του κράτους. Η σύγκρουση ανά-μεσα στις επαναστατικές δυ-νάμεις και τους στρατηγούς για το ρόλο του στρατού στη «νέα Αίγυπτο».

Οι συγκρούσεις αυτές σημα-δεύτηκαν από μια νέα διάταξη δυνάμεων. Την υποχώρηση της δημοφιλίας των Αδελφών Μου-σουλμάνων μετά από την εκλο-γική τους νίκη στις κοινοβου-λευτικές, που τους έχει κάνει ιδιαίτερα αδύναμους σε πιέσεις και από τα αριστερά και από τα δεξιά τους. Την ανασύνταξη του μηχανισμού του κόμματος του Μουμπάρακ, που επιχειρεί να συντρίψει την επανάσταση. Την εμφάνιση ενός μαζικού «επαναστατικού» πόλου, όπως εκφράστηκε από τις ψήφους που πήρε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών ο να-σερικός Σαμπάχι και ο Φοτούχ, πρώην στέλεχος της Μουσουλ-μανικής Αδελφότητας που δια-γράφηκε διαφωνώντας «από τα αριστερά», δύο υποψήφιοι που εκφράζουν τους στόχους της 25ης Γενάρη 2011.

Στο δρόμο για το δεύτερο γύρο, το επαναστατικό στρα-τόπεδο διχάστηκε ανάμεσα σε όσους καλούσαν να ψηφι-στεί ο Μόρσι για να μη βγει ο Σαφίκ και αυτούς που καλού-σαν σε μποϊκοτάζ των εκλο-γών. Όλοι έδωσαν από κοινού τον αγώνα για την ακύρωση

της υποψηφιότητας Σαφίκ και την εφαρμογή του νόμου που απαγορεύει την εκλογή πρώ-ην στελεχών του καθεστώτος.

Οι στρατηγοί πέρασαν σε μια σκληρή αντεπίθεση που έκανε όλες αυτές τις τακτικές συζητήσεις αδιάφορες μπρο-στά στη θανάσιμη απειλή που αντιμετωπίζει το κίνημα.

Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε τη διάλυση του πρόσφατα εκλεγμένου κοινο-βουλίου (όπου κυριαρχούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι) και την κατάργηση του νόμου που αυτό είχε ψηφίσει και απαγό-ρευε στα στελέχη του καθεστώ-τος (και στον Σαφίκ) να συμμε-τέχουν στις εκλογές. Πλέον το Στρατιωτικό Συμβούλιο ανακτά τη νομοθετική εξουσία και τον έλεγχο για τον ορισμό της συ-ντακτικής συνέλευσης.

Μια μέρα πριν το καθεστώς επανέφερε το στρατιωτικό νόμο, δίνοντας στη στρατιωτι-κή αστυνομία το ελεύθερο να συλλαμβάνει οποιονδήποτε αντιστέκεται στις αρχές, εμπο-δίζει την κυκλοφορία κλπ.

Μετωπική επίθεσηΠρόκειται για μια μετωπική σύγκρουση με την Αδελφό-τητα, αλλά και μια επίθεση στην επανάσταση συνολικά. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατήγγειλαν τη διάλυση της βουλής, αλλά αποδέχτηκαν την έγκριση της υποψηφιότη-τας Σαφίκ, παρά τις εκκλήσεις άλλων δυνάμεων να αποσυρ-θούν, ελπίζοντας να αξιοποι-ήσουν μια εκλογική νίκη στη σύγκρουση με το στρατό.

Ολοκληρωνόταν η πρώτη μέρα των εκλογών, όταν οι στρατηγοί απάντησαν στις εκλογικές φιλοδοξίες των Μουσουλμάνων με μια ακόμα πρόκληση: Με το μυαλό τους στο σενάριο ήττας του Σαφίκ, αναθεώρησαν το σύνταγμα, στερώντας από τον πρόεδρο κάθε εξουσία απέναντι στο Στρατιωτικό Συμβούλιο.

Η επίθεση της αντεπανά-στασης έχει προκαλέσει οργή, αλλά και αποπροσανατολι-σμό σε πολλούς επαναστά-τες. Ο Φοτούχ, αλλά και το νασερικό κόμμα Καραμά του

Σαμπάχι μιλούν για «πραξικό-πημα». Άλλοι αγωνιστές ανα-κοινώνουν το θάνατο της επα-νάστασης. Πράγματι σήμερα φαίνεται πως ο «γύρος» που ξεκίνησε μετά την πτώση του Μουμπάρακ, αφού πέρασε από πολλά πάνω κάτω και από μεγάλες συγκρούσεις, έληξε με νίκη των στρατηγών.

Οριστική ήττα;Είναι μια μαύρη στιγμή για το κίνημα στην Αίγυπτο, αλλά δεν πρόκειται για «νοκ-άουτ» ήττα. Σε ένα ψύχραιμο άρθρο του, ο επαναστάτης σοσιαλιστής Χο-σάμ Ελ Χαμαλαουΐ υπενθυμίζει πως «πραξικόπημα» θα συνέ-βαινε αν υπήρχε ήδη δημοκρα-τία στην Αίγυπτο, πως η χούντα ήταν στην εξουσία και είχε τον έλεγχο όλο το προηγούμενο διάστημα. Υπενθυμίζει επίσης κάτι στο οποίο επιμέναμε από το Γενάρη του 2011, στις πιο αισιόδοξες μέρες: «Καμιά επα-νάσταση δεν τελειώνει σε 18 μέρες ή 18 μήνες. Αν συμφω-νούμε ότι είναι ένας πόλεμος που θα κρατήσει χρόνια, προς τι ο πανικός και οι δηλώσεις ότι όλα τέλειωσαν; Πίστευε κανείς πως η επανάσταση θα ήταν μια ευθεία γραμμή από νίκες; Ζού-με σίγουρα μια καταστροφική περίοδο, με την αντεπανάστα-ση στην επίθεση, αλλά δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως η επανάσταση τέλειωσε. Πόσες φορές ακούσαμε τον περασμένο χρόνο πως «τέλειω-σε! Η επανάσταση ηττήθηκε!», μόνο για να εκπλαγούμε από μια αναγέννηση των διαδηλώ-σεων, των καταλήψεων, των απεργιών που οδηγούσαν τη χούντα σε αναδίπλωση;».

Από την εξέγερση του Νο-έμβρη και μετά, οι στρατηγοί κατόρθωσαν να κατευθύνουν την επανάσταση στα ζητήμα-τα των εκλογών, του συντάγ-ματος, του νέου προέδρου κλπ. Αυτά τα ζητήματα αντι-κατέστησαν το λαϊκό αίτημα για «κοινωνική δικαιοσύνη», με ευθύνη των Αδελφών Μου-σουλμάνων, των αστών φιλε-λεύθερων και μερίδας των νε-ολαιίστικων οργανώσεων, που υποτίμησαν το «ταπεινό» και «εγωιστικό» αίτημα των εργα-τών για «ψωμί».

Παράλληλα, οι εργατικοί αγώνες, αν και είχαν ανόδους και καθόδους, συνεχίστηκαν για έκτο χρόνο και σε πολλές περιπτώσεις οξύνθηκαν, συ-γκρουόμενοι απευθείας με το καθεστώς. Όμως έμειναν χω-ρίς πολιτική έκφραση.

Όπως γράφει η ανακοίνωση των Επαναστατών Σοσιαλι-στών: «Οι γέφυρες ανάμεσα στους δύο στρατούς της επα-νάστασης παραμένουν κομ-μένες... Το χτίσιμο αυτής της γέφυρας είναι ο προσανατολι-σμός μας σε αυτή τη δεύτερη φάση της επανάστασης».

Πράγματι, δύο «παλιομοδί-τικες» ιδέες, ο κεντρικός ρό-λος της εργατικής τάξης και η σημασία ενός εργατικού επα-ναστατικού κόμματος, αποδεί-χθηκαν επίκαιρες ακόμα περισ-σότερο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που η αντεπανάσταση απειλεί θανάσιμα.

Το επόμενο διάστημα θα είναι μια πολύ σκληρή δοκι-μασία για τους επαναστάτες στην Αίγυπτο. Η δουλειά που πρέπει να γίνει στα εργοστά-σια και στις πλατείες θα είναι δύσκολη. Δεν υποτιμούμε την απειλή που αντιμετωπίζουν, αλλά διατηρούμε την εμπι-στοσύνη μας στο κίνημα που ενάμιση χρόνο πριν συγκλόνι-σε τον αραβικό κόσμο και όλο τον πλανήτη με τον ξεσηκωμό του. Η σκόνη που σηκώθηκε στις 25 Γενάρη 2011δεν θα κα-ταλαγιάσει εύκολα...

ΥΓ: Την Τρίτη 20 Ιούνη, δεκά-δες χιλιάδες Αιγύπτιοι κατέβηκαν στην Ταχρίρ φωνάζοντας «νόμος της επανάστασης, όχι στρατιωτι-κός νόμος». Εκτός από τις οργα-νώσεις νεολαίας, τους νασερικούς και την Αριστερά, στη συγκέντρω-ση καλούσαν και οι Αδελφοί Μου-σουλμάνοι που, στριμωγμένοι από την επίθεση του στρατού, στρέφο-νται και πάλι προς την αναζήτηση συμμαχιών με τους επαναστάτες. Το καθεστώς σκληραίνει τη στάση του, καθώς το Ανώτατο Δικαστή-ριο ανακοίνωσε πως θα εξετάσει το αίτημα διάλυσης της Αδελφό-τητας, ενώ για πρώτη φορά από τις 25 Γενάρη εμφανίστηκαν τεθωρα-κισμένα του στρατού γύρω από το Κάιρο…

H εξέγερση στη Συρία αντέχει και δυναμώνειΟι διεθνείς μεγάλες δυνάμεις επισείουν όλο και πιο συχνά την απειλή «σεχταριστικού εμφυλίου» στη Συρία, συντασσόμενες σε αυτό το ζήτημα με τους στόχους του Άσαντ, με απώτερο σκοπό να βρουν ευκαιρία να επέμβουν. Η στρατιωτική επέμβαση δεν προκρίνεται από κανέναν και οι δυτικοί ηγέτες, πιθανά με τη συμφωνία της Ρωσίας, καταλήγουν στην «υεμενική λύση», δηλαδή την απομάκρυνση του Άσαντ με άθικτο το καθεστώς. Όμως στην ίδια τη Συρία διαμορφώνεται ένα σοβαρό αντίβαρο. Το «φιλο-επεμβατικό» αίσθημα υποχωρεί, καθώς η εξέγερση αντέχει και δείχνει ικανή να ανατρέψει το καθεστώς μόνη της. Η Χομς, προπύργιο της εξέ-γερσης, μετά από τρεις μήνες πολιορκίας αντέχει ακόμα. Πρόσφατα αυτομόλησε μια στρατιωτική μονάδα Αλαουϊτών, ένα μικρό δείγμα της διεύ-ρυνσης της εξέγερσης που μπορεί να ανατρέψει τις προσπάθειες να εκτραπεί σε σεχταριστική βία. Αντίστοιχα, στις αντάρτικες μεραρχίες πυκνώνουν οι διακηρύξεις για την «ενότητα της χώρας» ενάντια στο σεχταριστικό μίσος. Το καθεστώς έχει στριμω-χτεί στρατιωτικά (σε πολλές περιοχές οι φαντάροι μένουν στα στρατόπεδά τους, κλείνοντας τοπικές εκεχειρίες με τους αντάρτες) και πολιτικά. Τα αστικά κέντρα Αλέπο και Δαμασκός συνεχίζουν τις μαζικές διαδηλώσεις, στις οποίες συμμετέχει πλέον και τμήμα της εμπορικής τάξης της Δαμασκού. Αυτή η αλλαγή των εμπόρων αντικατοπτρίζει την αντίληψή τους ότι η «μπίλια» μπορεί να μην «κάτσει» στο καθεστώς…

Εργατικές διαδηλώσεις σε Πορτογαλία και ΙταλίαΤο Σάββατο 17 Ιούνη, οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν ενάντια στη λιτότητα σε Πορτογαλία και Ιταλία. Στους δρόμους της Λισαβόνας χιλιάδες εργαζόμε-νοι κατέβηκαν σε διαδήλωση, που διοργανώθηκε από την συνομοσπονδία CGTP, προσκείμενη στο Κομουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας. Την ίδια μέρα οι τρεις ιταλικές συνομοσπονδίες CGIL, CSIL και UIL οργάνωσαν κοινή διαδήλωση στη Ρώμη, στην οποία συμμετείχαν 200.000 Ιταλοί εργάτες. Η πορτογαλι-κή κυβέρνηση δήλωσε πως θα συνεχίσει απαρέγκλι-τα την εφαρμογή του μνημονίου, ενώ στην Ιταλία η κυβέρνηση Μόντι συνεχίζει τις αντιμεταρρυθμίσεις (με τελευταία ιδέα την περικοπή των διακοπών των εργατών). Η αδιαλλαξία των «από πάνω» μπορεί να σπρώξει και το εργατικό κίνημα σε αυτή την κατεύ-θυνση. Μετά τους αγώνες στην Ελλάδα, η Ισπανία παίρνει τον ίδιο δρόμο. Αν ακολουθήσουν τα εργατικά κινήματα της Πορτογαλίας και –κυρίως– της Ιταλίας, θα μιλάμε για πραγματικό «νέο άνεμο» στην Ευρώπη…

Ένταση στη Γάζα και σύνεφα πολέμουΗ –πάντα εύθραυστη– εκεχειρία στην Παλαι-στίνη έσπασε. Αφορμή ήταν ένα επεισόδιο επίθεσης ενάντια σε ισραηλινή αυτοκινητοπο-μπή στα σύνορα της Αιγύπτου. Η απάντηση του Ισραήλ ήταν –όπως πάντα– σαρωτική. Ισραηλινά μαχητικά εξαπέλυσαν μπαράζ βομβαρδισμών ενάντια στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας, προκαλώντας την απάντηση της Χαμάς. Η παλαι-στινιακή οργάνωση αντίστασης έδειξε πως δια-τηρεί τις στρατιωτικές της δυνατότητες, καθώς το ένοπλο σκέλος της, οι Ταξιαρχίες Αλ-Κασάμ, εξαπέλυσαν 45 ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ μέσα σε 24 ώρες. Η «εκεχειρία» στην ουσία δεν εφαρμόζεται, καθώς τα σιωνιστικά εγκλήματα δεν σταματούν ποτέ, ενώ και η παλαιστινιακή αντίσταση απαντά περιστασιακά στα χτυπήματα. Όμως, τα τελευταία γεγονότα δεν είναι η «συνη-θισμένη» ένταση. Το Ισραήλ συνεχίζει τους βομ-βαρδισμούς και οι Ταξιαρχίες ανακοίνωσαν πως οι απαντήσεις τους θα συνεχιστούν «έως ότου αυτοί (οι Ισραηλινοί) σταματήσουν τις επιδρομές τους στη Γάζα». Δεν αποκλείεται μια νέα εισβολή όπως αυτή του 2008…

Οι στρατηγοί επιτίθενται μετωπικά στην επανάσταση

Αίγυπτος: Κρίσιμη σύγκρουση

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Μεξικό: Προεκλογική κινητοποίηση -καταλύτης από το φοιτητικό κίνημα

Του Δημήτρη Μπάρκα

Έ να ξαφνικό κύμα διαμαρ-τυριών από δεκάδες χι-λιάδες φοιτητές ξέσπασε

στις πόλεις του Μεξικού στα τέλη Μάη. Κύριο στόχο είχαν τα τηλε-οπτικά κανάλια του Μεξικού, τα οποία έχουν αναδείξει και προ-βάλει σχεδόν αποκλειστικά τον Enrique Pena Nieto, υποψήφιο με το PRI (Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα), για τις προεδρικές εκλο-γές της χώρα την 1η Ιούλη.

Ο Pena Nieto άρχισε να προκαλεί το αίσθημα των απλών ανθρώπων από το Δεκέμβρη, όταν, αντιδρώ-ντας στα σχόλια για μια ντροπια-στική τηλεοπτική του εμφάνιση, επιτέθηκε στους «χειρώνακτες, που κοροϊδεύουν όσους ζηλεύουν» (χρησιμοποιώντας την υποτιμητική λέξη «prole», από το «προλετάριοι»).

Οι αντιδράσεις κορυφώθηκαν το Μάιο, όταν –μετά από δύο αναβολές– ο Pena Nieto επιχεί-ρησε να κάνει προεκλογική περιο-δεία στις σχολές του Universidad Iberoamericana. Οι φοιτητές απο-δοκίμασαν μαζικά τον εκλεκτό των μίντια και ο ίδιος αναγκάστηκε να διαφύγει από το πανεπιστήμιο.

Τα μίντια αντέδρασαν άμεσα, κατηγορώντας τους άλλους υπο-ψήφιους, τη Josephina Vasquez Mota του εθνικιστικού PAN (Κόμμα Εθνικής Δράσης) και τον κετροαριστερό Andres Manuel Lopez Obrador (γνωστό και ως AMLO) του Προοδευτικού Με-τώπου, ότι συνωμότησαν για να τον γελοιοποιήσουν. Οι φοιτητές αντέδρασαν με ένα βίντεο, όπου 131από αυτούς, δείχνοντας τις φοιτητικές ταυτότητές τους, δή-λωσαν ότι συμμετείχαν στις απο-δοκιμασίες. Ένα μαζικό ρεύμα δη-μιουργήθηκε γύρω από το Twiter feed «#YoSoy132» («Είμαι ο 132»).

Μια βδομάδα αργότερα ακο-λούθησε ογκώδης διαδήλωση στα γραφεία του μεγαλύτερου τηλεοπτικού συγκροτήματος, της Televisa, απαιτώντας να μπει τέ-λος στη χειραγώγηση της ενημέ-ρωσης, να ειπωθεί η αλήθεια για τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, καθώς και να καλυφθούν δίκαια οι

προεκλογικές εκστρατείες των άλ-λων υποψηφίων. Αυτά αποδείχθη-κε πως ήταν μόνο η αρχή, καθώς οργανώθηκε μια τεράστια διαδή-λωση «ενάντια στον Pena Nieto», ενώ υπάρχει πληθώρα κινητοποιή-σεων (με τη χρήση των μέσων κοι-νωνικής δικτύωσης να έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις).

ΚεντροαριστεράΑυτό το ρεύμα φαίνεται να εκ-φράζεται υπέρ του κεντροαριστε-ρού AMLO, καθώς αυτός εκφρά-ζει την ανάγκη των κατώτερων στρωμάτων τόσο για απαλλαγή από τη Δεξιά και το νεοφιλελευ-θερισμό, όσο και από τις πολιτι-κές δυναστείες της μεξικανικής ελίτ, που λυμαίνονται τη χώρα εδώ και πάνω από 200 χρόνια.

Η πιο χαρακτηριστική στιγμή για την περιοδεία του AMLO ήταν η μαζική προεκλογική συγκέ-ντρωση που οργάνωσε στην πλα-τεία των Τριών Πολιτισμών στο Τλατελόκο, με συμβολική αναφο-ρά στους εκατοντάδες αγωνιστές που είχαν σκοτωθεί από το κα-θεστώς του Gustavo Diaz Ordaz (πρόεδρο με το PRI), παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του ’68. Τη συγκέντρωση άνοιξε ο επιζών εκείνης της διαδήλωσης και διά-

σημος συγγραφέας Paco Ignacio Taibo II, συνδέοντας τον αγώνα των φοιτητών τότε, «με τον αγώ-να των φοιτητών για ένα καλύτε-ρο Μεξικό σήμερα».

Τα μίντια αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, με τους παρου-σιαστές των δελτίων ειδήσεων να απολογούνται δημόσια και να παρουσιάζουν το κίνημα των φοι-τητών και τις θέσεις τους.

Ήδη ο AMLO έχει καλέσει τους φοιτητές να συμμετάσχουν μα-ζικά σαν εκλογικοί αντιπρόσωποι του κόμματός του, προκειμένου να αποφευχθεί η εκτεταμένη νο-θεία που του στέρησε την προε-δρία στις εκλογές του 2006. Πα-ρόλο που ο AMLO έχει κινηθεί σε πιο μετριοπαθείς θέσεις από το 2006, το κάλεσμά του αναμένε-ται να βρει μεγάλη ανταπόκριση.

Ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 1ης Ιούλη, η μα-ζική κινητοποίηση των φοιτητών μετά από δεκαετίες αδράνειας εί-ναι ένα πολλά υποσχόμενο σημάδι για τους αγώνες των εργαζόμενων του Μεξικού. Άλλωστε οι φοιτη-τές υπόσχονται ότι ο αγώνας ενά-ντια στα μίντια και το κατεστημέ-νο της χώρας μόλις άρχισε και θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές.

Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στη νεολαία

Του Δημήτρη Μπάρκα

Π ρώτος με μεγάλη διαφορά αναδεικνύεται ο ΣΥΡΙΖΑ στη νεολαία. Πιο συγκεκριμένα, οι ψηφοφόροι μεταξύ 18 και 24 χρονών ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ κατά 30% και Νέα Δημοκρα-

τία κατά 22,3%. Αντίστοιχα, στις ηλικίες 25 με 34 χρονών ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 31,2%, ενώ η ΝΔ 20,5%.

Τα αποτελέσματα δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για τη γενιά που είτε βιώνει πιο έντονα την ανεργία είτε θα το αντιμετωπίσει σαν πρόβλημα το αμέσως επόμενο διάστημα. Δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι το Νοέμβρη του 2011 η ανεργία στις ηλικίες 15-24 έφτασε το 48% και στις ηλικίες 25-34 το 27,8%.

Η άλλη πλευρά των αποτελεσμάτων είναι ότι πρόκειται για τις δύο γενιές που έδωσαν σημαντικές μάχες τα τελευταία χρόνια. Οι πιο μικροί είναι η γενιά του Δεκέμβρη του 2008 και των κινητοποι-ήσεων ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου. Οι αμέσως μεγαλύτε-ροι αποτελούν τη γενιά του «άρθρου 16», του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και του αντιπολεμικού.

Όλη αυτή η δυναμική έδωσε πιο έντονα σημάδια αυτή τη φορά στην προεκλογική περίοδο, με όσες συζητήσεις έγιναν σε χώρους πα-νεπιστημίων και νεολαίας. Αντίστοιχα στα πηγαδάκια των μαθητών, που ψήφιζαν για πρώτη φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πιο συχνή επιλογή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σταθερά στο κόμμα με τη μεγαλύτε-ρη επιρροή στους νέους, στις περισσότερες –αν όχι σε όλες– τις τελευταίες εκλογικές διαδικασίες. Αυτή η σχέση θα πρέπει να ξε-περάσει το στάδιο του «απλού ψηφοφόρου» και να προχωρήσει στην οργανωμένη ένταξη και συμμετοχή στην Αριστερά, ως η δύ-ναμη που οργανώνει τους αγώνες, τους βγάζει από την απομόνω-ση των «ξεχωριστών αιτημάτων» και τους εντάσσει στο εργατικό κίνημα, για να μπουν οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους, για τη συνολική ανατροπή του συστήματος.

Ιδιαίτερη έμφαση και δυνάμεις θα χρειαστεί να δοθούν στο χτί-σιμο της αντιφασιστικής δράσης μέσα στη νεολαία. Οι επιθέσεις στους μετανάστες έχουν κλιμακωθεί και πλέον οι τραμπουκισμοί έχουν επεκταθεί σε νεολαίους με εμφάνιση που θυμίζει αριστερή πολιτικοποίηση.

Αυτή η διαδικασία περνάει μέσα από τη συγκρότηση τοπικών ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις σχολές, αλλά και την ενεργό συμμετοχή της νε-ολαίας στις υπάρχουσες –και νεοδημιουργημένες– τοπικές επι-τροπές των γειτονιών.

Xρηματοδότηση των σχολών

Ως «εκ θαύματος» βρέθηκαν τα χρήματα για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, λίγο πριν εκπνεύσει η «αντίστροφη μέτρηση» για τη διακοπή της χρηματοδότησης, όπως απειλούσε η Διαμαντοπούλου και ο λοιπός συρφετός του νόμου 4009/11.

Όπως απειλούσαν ότι η χώρα θα βρεθεί στο χείλος της καταστροφής, αν ακυρώσουμε το μνημόνιο, έτσι και το μπλοκ της κατεδάφισης των σχολών απειλούσε ότι, αν δεν εκλεγούν οι διοικήσεις (πρυτάνεις και πρόεδροι) με βάση το νέο νόμο, είναι αδύνατον βάσει του νόμου να πάρουν χρηματοδό-τηση. Ο εκβιασμός αυτός έχει χιλιοειπωθεί από πέρσι το Σεπτέμβρη, όταν το «μαύρο μπλοκ» ψήφιζε το νόμο έκτρωμα, μεταθέτοντας κάθε φορά το «όριο ανοχής και νομιμότητας».

Τελικά το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους –μετά από ερώτημα της υπηρεσι-ακής Υπουργού Παιδείας– έκρινε πως τα ΑΕΙ και ΤΕΙ μπορούν να πάρουν τη χρηματοδότηση, που αντιστοιχεί στους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο και ότι οι διοικήσεις τους θεωρούνται νόμιμες μέχρι και το Σεπτέμβρη (με ανοικτό το ενδεχόμενο να παραταθεί η θητεία τους, μέχρι να αντικατασταθούν από νέες).

Οι εκβιασμοί και το μέτωπο μετατίθενται για Σεπτέμβρη. Το μπλοκ που ψήφισε και στήριξε πέρσι το καλοκαίρι το νόμο Διαμαντοπούλου (είτε μέσα από τη Βουλή, είτε από την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ…), προσπαθεί να ανασυντά-ξει τις δυνάμεις του και να αποφύγει τις συγκρούσεις σε πολλαπλά μέτωπα.

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ20 Ιούνη 2012

Του Θανάση Κούρκουλα

«Η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μεί-νει» δήλωσε ο φύρερ Μιχαλο-λιάκος το βράδυ των εκλογών.

Για να μην υπάρχει αμφιβολία τι εννοεί, το ίδιο βράδυ επίθεση δέχτηκαν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στο περίπτερο του Πειραιά από μη-χανοκίνητο τάγμα εφόδου της συμμορίας. Ήταν ένα ακόμα επεισόδιο ενταγμένο στην επέκταση των επιθέσεων των Χρυσαυγιτών από τους μετανάστες προς στην Αριστερά, ενδεικτική για τις προθέσεις τους μετά από την επανεκλογή νεοναζί βουλευτών στις 17 Ιούνη. Την επόμενη μέρα μαχαιρώθηκαν μετανάστες στο σταθμό Μετρό Αττικής και στα Χανιά, χωρίς να συλληφθεί κανείς, ενώ τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημά-των, όπου ψηφίζουν αστυνομικοί, επιβε-βαίωσαν το εύρημα των εκλογών της 6ης Μάη: 1 στους 2 αστυνομικούς είναι ψηφο-φόρος της Χρυσής Αυγής!

Χαστούκια στο φακό, μαχαίρια στο μετρό, ψήφοι στην κάλπηΠολλοί περίμεναν ότι μετά την τηλεοπτική «έκρηξη» Κασιδιάρη και τις συνεχείς επι-θέσεις στους δρόμους από τα μηχανοκίνη-τα τάγματα εφόδου των νεοναζί, η Χρυσή Αυγή θα έχανε ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων της του Μαΐου. Αυτό πράγμα-τι έγινε, αλλά η απώλεια ισοφαρίστηκε από ένα άλλο τμήμα ψηφοφόρων, με αποτέλε-σμα η τελική πτώση της Χρυσής Αυγής να περιοριστεί στους 15.000 ψήφους. Σύμ-φωνα με τα exit polls, ένας στους τρεις ψη-φοφόρους των νεοναζί τους εγκατέλειψαν στις 17 Ιούνη, κυρίως προς τη ΝΔ (17,8%), δευτερευόντως προς τον ΣΥΡΙΖΑ (7,8%) και οι υπόλοιποι προς άλλες κατευθύνσεις. Όμως τους ψήφισαν για πρώτη φορά πρώ-ην ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ, που καταποντί-στηκε από το 2,9% στο 1,54%, καθώς και άλ-λοι ακροδεξιοί ψηφοφόροι. Απολογιστικά, οι ψήφοι της ΧΑ του Ιουνίου εμπεριέχουν μεγαλύτερο ποσοστό συνειδητών ακροδε-ξιών ψήφων από ό,τι το Μάη, ενώ τα τάγ-ματα εφόδου και ο σκληρός πυρήνας της συμμορίας ενισχύθηκαν με στρατολόγηση χαλαρών οπαδών νεαρής ηλικίας. Με δε-δομένη και την αδερφική σχέση στοργής με την οποία τους περιβάλλει η Ελληνική Αστυνομία και τη ρατσιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, που συνεχίζεται, αν το κίνημα και η Αριστερά δεν αντιδράσουν ακαριαία τις επόμενες εβδομάδες και μήνες, οι ναζί θα πολλαπλασιάσουν τις επιθέσεις τους, θα μετατρέψουν κι άλλους νεαρούς σε μαχαι-

ροβγάλτες, θα εξελιχθούν σε σοβαρή δύνα-μη του πολιτικού σκηνικού, εντάσσοντας στις γραμμές τους περισσότερους απελπι-σμένους ανθρώπους, που θα βλέπουν το έδαφος να καταρρέει κάτω από τα πόδια τους την ώρα της κρίσης.

Ήρθε η ώρα της Αριστεράς;Κοντά στο 40% έφτασε η αριστερή ψήφος στις τελευταίες εκλογές, συντρίβοντας κάθε προηγούμενη επίδοση από τα χρόνια του ΕΑΜ. Αν ο κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς έφτυνε ταυτόχρονα, αυτό θα αρκούσε για να πνιγούν μονομιάς μερικές εκατοντάδες μπράβοι της Χρυσής Αυγής που συγκροτούν το μάχιμο πυρήνα και να αποθαρρυνθούν οι χαλαροί οπαδοί τους. Όμως, παρότι η επιθυμία της πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι ακριβώς αυτή, η αντι-φασιστική πράξη χρειάζεται συντονισμό, οργάνωση και προετοιμασία. Αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να γίνει στο εξής συνειδητά από τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήμα-τος και της Αριστεράς. Και πρώτα απ’ όλα σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο δεν χωράει άλλη υποβάθμιση της φασιστικής απειλής. Την ώρα που οι νεοναζί στέλνουν αιμόφυρτο στο νοσοκομείο δημοτικό σύμβουλο του ΚΚΕ στην Αγία Παρασκευή, είναι εγκλημα-τικό η Παπαρήγα να συνιστά «ηρεμία, για να πάει ο κόσμος να ψηφίσει», αντί να αναγγέλ-λει αντιφασιστική κινητοποίηση του ΚΚΕ για να κόψει τα πόδια στους φασίστες. Παρ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –και ο ίδιος ο Τσίπρας– έχει κάνει αντιφασιστική προπαγάνδα περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική δύναμη προεκλο-γικά και παρά το γεγονός πως συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν στηρίξει και οργανώσει μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, άλλες δυνά-μεις του σχήματος (συμπεριλαμβανομέ-νης της ηγεσίας του ΣΥΝ) είτε θεωρούν το αντιφασιστικό μέτωπο «δευτερεύον» ή αρ-νούνται την κεντρική συμμετοχή του σχή-ματος σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις ως επικίνδυνη, μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστεί ακραίος, χάσει ψήφους, ταυτιστεί με μπά-χαλα κλπ. Πρόκειται για πρακτικές που, αν συνεχιστούν, αφήνουν χώρο στους νεοναζί και υποθηκεύουν τις τεράστιες δυνατότη-τες διαθεσιμότητας για αντιφασιστική κινη-τοποίηση του κόσμου της Αριστεράς μετά από το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη.

Αντιφασιστικό Μέτωπο τώραΠαρά τη –μέχρι στιγμής– συντηρητική στά-ση τμημάτων της Αριστεράς, το Αντιφασι-στικό Μέτωπο συγκροτείται σε γειτονιές

και πόλεις με συμμετοχή αντιφασιστών, τοπικών οργανώσεων της Αριστεράς, κοι-νωνικών χώρων, λαϊκών συνελεύσεων και συνδικάτων. Στο Πέραμα, την παραμονή των εκλογών, μια μεγάλη πορεία 1.000 δια-δηλωτών έδωσε απάντηση στη δολοφονική επίθεση Χρυσαυγιτών εναντίον Αιγυπτίων ψαράδων. Την προηγούμενη μέρα, με από-φαση της λαϊκής συνέλευσης Αιγάλεω, συ-γκροτήθηκε αντιφασιστική διαδήλωση από την πλατεία Παννοπούλου μέχρι τον Εσταυ-ρωμένο. Οι αντιφασιστικές Πρωτοβουλίες της Καλλιθέας και του Ζωγράφου οργα-νώνουν εκδηλώσεις σε κεντρικές πλατείες στα τέλη Ιούνη. Κινητοποιήσεις ετοιμάζει η νεοσύστατη Αντιφασιστική Επιτροπή Πε-ριστερίου, με συμμετοχή πλήθους τοπικών φορέων και των περισσότερων δυνάμεων της Αριστεράς (εκτός ΚΚΕ).

Στην απεργιακή κινητοποίηση του ΣΕΤ-ΤΕΑ (σωματείο κούριερ) στις 20/6 στην ACS, απέναντι από το τμήμα Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, κρατούμενοι μετα-νάστες βγήκαν στα παράθυρα των κελιών τους, άλλοι με υψωμένες γροθιές και άλλοι κουνώντας μαντήλια και οι απεργοί απάντη-σαν με το σύνθημα: «Έλληνες και ξένοι ερ-γάτες ενωμένοι».

Στα τέλη Ιούνη και τις αρχές Ιούλη χιλιά-δες άνθρωποι αναμένεται να γεμίσουν τους φιλόξενους χώρους των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ο κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς έχει τη δύναμη και πάρα πολλούς λόγους να συντρίψει τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που απειλούν να καταστείλουν κάθε αντίθε-τη άποψη, βοηθώντας το σύστημα να επι-βάλει στην κοινωνία σιωπή νεκροταφείου, την ώρα που η νέα μνημονιακή κυβέρνηση θα κάνει τη βρομοδουλειά των τραπεζιτών.

Η συγκρότηση ενός παντοδύναμου πα-νελλαδικού αντιφασιστικού μετώπου είναι στοιχειώδης ανάγκη για να περιφρουρή-σουμε τους αγώνες του επόμενου διαστή-ματος, που θα γίνονται για να πάρουμε πίσω τους μισθούς, τις συντάξεις και τις δουλειές μας. Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και η ΔΕΑ θα επιχειρήσουν να συμβάλλουν όσο μπορούν σ’ αυτή την προφανή ανάγκη των καιρών και του κόσμου της δουλειάς.

Ελπίζουμε πως οι ηγεσίες τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΝ θα ανταποκριθούν στη στοιχειώδη υποχρέωση, πριν τα πράγματα με τους φασίστες γίνουν χειρότερα. Γιατί όπως είπε κάποτε εύστοχα ο Χίτλερ: «Οι αντίπαλοί μας έπρεπε να μας σταματήσουν όσο ήμασταν μικροί. Όταν μεγαλώσαμε, ήταν πια αργά».

Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα για το αντιφασιστικό κίνημα

και την Αριστερά

Στο youtube ανέβηκε ένα video που δείχνει από κο-ντά μια ομάδα χρυσαυγιτών που μαχαιρώνουν ένα μετανάστη μέσα στο σταθμό του μετρό στην πλα-τεία Αττικής. Ακούγονται οι φωνές του μετανάστη, που εκλιπαρεί για βοήθεια, καθώς και οι διάλογοι των χρυσαυγιτών, που του λένε να σκάσει και που ρωτάνε ο ένας τον άλλον αν του έμπηξε το μαχαίρι. Ο σεκιουριτάς του σταθμού παρακολουθούσε από απόσταση, ενώ –όπως συνήθως– δεν έγινε καμία σύλληψη.

N N N

Ομάδα χρυσαυγιτών μπήκε μέσα στο σπίτι Αιγυ-πτίων στο Πέραμα, την ώρα που κοιμόντουσαν, και τους χτύπησε με λοστάρια και ξύλα. Είχε προηγηθεί ομιλία του Γιάννη Λαγού στην περιοχή, που έλεγε ότι οι Αιγύπτιοι ψαράδες θα πρέπει να λογοδοτούν στη Χρυσή Αυγή. Οι δράστες συνελήφθησαν, αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση. Η «Πρωτοβουλία Πολιτών Περάματος ενάντια στο φασισμό» μαζί με την αιγυπτιακή κοινότητα οργάνωσαν αντιφασιστι-κό συλλαλητήριο, στο οποίο συμμετείχαν 1.000 άτομα. Κεντρικό σύνθημα: «Το Πέραμα γνωρίζει από προσφυγιά, έξω οι φασίστες από τη γειτονιά».

N N N

Στη Βέροια ομάδα Χρυσαυγιτών, αφού μπήκε σε στυλ ταγμάτων εφόδου, με κουκούλες και κράνη σε καφενείο, για να τραμπουκίσει τον καφετζή, τραυμάτισε έναν θαμώνα, τον οπτικό Δ.Σαββαΐδη. Όταν τον πήραν τα αίματα, αυτοί θορυβήθηκαν κι έφυγαν. Η αστυνομία συνέλαβε 8 από αυτούς. Οι χρυσαυγίτες ζήτησαν αναβολή της αυτοφώρου διαδικασίας, ενώ η αστυνομία συνέλαβε και τον καφετζή για να τον δικάσει σε συμψηφισμό! Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» συμμετείχε στη διαμαρτυρία έξω από τα δικαστήρια, όπου πολύς κόσμος παραβρέθηκε για να συμπαρασταθεί στα θύματα της επίθεσης και να απαιτήσει την καταδίκη των νεοναζί, μεταξύ των οποίων και υποψήφιος βουλευτής...

N N N

Αναβλήθηκε για τις 3 Σεπτέμβρη η δίκη του Κασιδιάρη για επίθεση σε μεταπτυχιακό φοιτη-τή το 2007, ύστερα από αίτημα που μετέφερε συνεργάτης του συνηγόρου υπεράσπισής του, που επικαλέστηκε κώλυμα παρουσίας του στο σημερινό δικαστήριο. Ο Κασιδιάρης κι οι μάρτυρες υπερά-σπισής του για ακόμη μία φορά δεν εμφανίστηκαν. Έξω από τα δικαστήρια και στην αίθουσα πολύς κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της αντιφασι-στικής πρωτοβουλίας «Ποτέ Ξανά», που απαιτεί την καταδίκη των ενόχων της δολοφονικής επίθεσης εναντίον του μεταπτυχιακού φοιτητή. Στο μεταξύ το αυτόφωρο για τα τηλεοπτικά χαστούκια έληξε και ο Κασιδιάρης επανεξελέγη βουλευτής. Ενόψει των 2 δικαστηρίων, στη Βουλή θα διαβιβαστεί αίτη-μα άρσης της ασυλίας του Κασιδιάρη. Ίδωμεν…

N N N

Στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών συγκεντρώ-σαμε αρκετά τρόφιμα για τους πρόσφυγες του Λαυ-ρίου, όπου τα κονδύλια για τους πρόσφυγες έχουν παγώσει, αλλά και οι εργαζόμενοι του Κέντρου βρί-σκονται σε απεργιακή κινητοποίηση, επειδή έχουν να πληρωθούν έξη μήνες. Η Ομάδα Καλλιτεχνών της Πλατείας Συντάγματος επιχειρεί να οργανώσει συναυλία συμπαράστασης στους πρόσφυγες.

N N N

Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» έδωσε το στίγμα της στο Athens Pride 2012. Είμαστε ενάντια στην ιδεολογία που καλλιεργεί το μίσος, τη βία και τις διακρίσεις. Ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό και κάθε μορφή καταπίεσης. Παλεύουμε για ίσα δικαιώματα για όλους και όλες. Γι’ αυτό είμαστε ενάντια στην καταπίεση των ομοφυλόφιλων και το σεξισμό. Γι’ αυτό υπερασπιζόμαστε τα αιτήματα της LGBT κοινότητας: το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο, το δικαίωμα στο σύμφωνο συμβίωσης, στην τεκνοθεσία, την άρση των διακρίσεων σε κοινωνικό, εργασιακό και θεσμικό επίπεδο, το δικαίωμα στο σεξουαλικό προσανατολισμό.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Η Χρυσή Αυγή με 6,92% και 18 νεοναζί στη νέα Βουλή

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

20 Ιούνη 2012

Ισπανία: Κρίση και αντίστασηΗ Ισπανία, υπόδειγμα δημοσιονομικής υπευθυνότητας πριν την κρίση, τελικά υποχρεώθηκε να ζητήσει διεθνή βοήθεια. Το πακέτο των 100 δισ. ευρώ (που κατευθύνεται αποκλειστικά στις τράπεζες) θα αποδει-χθεί σύντομα ανεπαρκές να αντιμετωπίσει την κρίση. Χρειάστηκαν ελάχιστες μέρες για να αντιδράσουν οι «αγορές», με το κόστος δανεισμού της ισπανικής κυβέρνησης να εκτοξεύεται πάνω από 7%. Η κρίση χτύπησε την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης και πλέον το ευρω-οικοδόμημα τρίζει συνολικά.

Αναδημοσιεύουμε άρθρο της ισπανικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για τη διάσωση της τράπεζας Bankia, που γράφτηκε πριν το πακέτο «σωτηρίας». Βοηθά στην κατανόηση της τραπεζικής κρίσης, προβλέπει σωστά πως αυτή η διάσωση ήταν το πρώτο βήμα για την ένταξη της Ισπανίας σε μηχανισμό στήριξης και προτείνει έναν διαφορετικό δρόμο.

Ο μύθος, που περιβάλλει το «πακέτο», είναι πως δεν συνοδεύεται από την απαίτηση για μέτρα λιτότητας. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Ραχόι εφαρμόζει ήδη μια πολιτική ίσης σκληρότητας με εκείνη που προβλέπει το μνημόνιο στην Ελλάδα. Αυτή η πολιτική έχει προκαλέσει μεγάλες αντιστάσεις, με αποκορύφωμα τον εμβληματικό αγώνα των ανθρακωρύχων της Αστούρια, για τον οποίο γράφουμε παρακάτω.

Του Πάνου Πέτρου

Η αναθέρμανση της αντί-στασης στην Ισπανία συ-νεχίζεται με έναν ηρωικό

αγώνα, την απεργία των ανθρα-κωρύχων ενάντια στην περικοπή κατά 63% στην επιδότηση των ορυχείων, κάτι που θα οδηγήσει σε κλεισίματα και απώλεια χιλιά-δων θέσεων εργασίας, τη στιγμή που ο Ραχόι ξοδεύει δισεκατομ-μύρια για να σώσει τις τράπεζες.

Μετά από κάποιες 48ωρες απερ-γίες, 8.000 ανθρακωρύχοι βρίσκο-νται σε απεργία διαρκείας από την 1η Ιούνη. Γι’ αυτούς πρόκειται για μια μάχη ζωής ή θανάτου, ενώ για την κυβέρνηση είναι βασικό να μη δείξει υποχωρητικότητα τη στιγ-μή που καλείται να προχωρήσει το πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, κόντρα στις αντιδράσεις και άλλων κλάδων (π.χ. πανεκπαιδευτικές κι-νητοποιήσεις).

Το επίκεντρο της μάχης είναι η Αστούρια, όπου βρίσκονται τα περισσότερα ορυχεία. Οι απεργοί έχουν καταλάβει την κεντρική πλατεία του Οβιέδο. Με αυτήν ως «κάστρο», στήνουν οδοφράγματα με κορμούς δέντρων, τσιμέντα και φλεγόμενα λάστιχα στους γύρω δρόμους, αλλά και σε σιδηροδρο-μικές γραμμές και σε λεωφόρους, μπλοκάροντας την κυκλοφορία. Η κυβέρνηση απάντησε στέλνοντας την Guardia Civil, οπλισμένη με

πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα και οδηγίες να συμπεριφέρεται ως δύναμη κατοχής.

Αυτή η τακτική έχει προκαλέσει την αντίδραση των ανθρακωρύ-χων, που αξιοποιούν τους γύρω λόφους για να υπερασπίζονται τα οδοφράγματά τους με πέτρες, ξύλα, ακόμα και με αυτοσχέδιες ρουκέτες. Επί βδομάδες διεξάγο-νται μάχες στην περιοχή, σε ένα σκηνικό ανάλογο της Κερατέας.

Η πολιορκία έχει ξυπνήσει ιστο-ρικές μνήμες: την εξέγερση των ανθρακωρύχων της Αστούρια το 1934, αλλά και την απεργία τους το 1962, την πρώτη γενική απεργία επί Φράνκο. Η σκληρότητα του αγώνα εξηγείται από τέτοιες παραδόσεις. Η παραδοσιακά ισχυρή ταξική αλληλεγγύη των ανθρακωρύχων (ζουν μαζί, ρισκάρουν τις ζωές τους στα ορυχεία μαζί, ζουν στις ίδιες κοινότητες) έχει συναντηθεί με την παράδοση «αντάρτικης» δράσης στην περιοχή επί Φράνκο.

Η απεργία έχει πλατιά υπο-στήριξη από την κοινή γνώμη. Ο αγώνας τους δίνεται ενάντια στη σκληρή λιτότητα και για την ίδια τους την επιβίωση. Σ’ αυτό το φόντο τα «ενοχλητικά» οδοφράγ-ματα και η «βία» αντιμετωπίζονται φυσιολογικά από τον κόσμο: «οι ανθρακωρύχοι είναι ανθρακωρύ-χοι, τέτοια πράγματα κάνουν».

Οι απεργοί επιχειρούν να απλώ-σουν τον αγώνα τους πέρα από

την πολιορκημένη ζώνη των ορυ-χείων. Ένα δείγμα ήταν η εντυπω-σιακή νυχτερινή διαδήλωση στη Λεόν (με τα φώτα από χιλιάδες κράνη αναμμένα). Ένα άλλο είναι η παρουσία των γυναικών των αν-θρακωρύχων στις διαδηλώσεις. Στις 18 Ιούνη τα συνδικάτα κάλε-σαν σε γενική απεργία σε όλα τα ορυχεία της Ισπανίας.

Ο ηρωικός αγώνας των ανθρα-κωρύχων μπορεί να πυροδοτήσει αντίστοιχες απεργίες σε άλλους κλάδους, κάτι που μπορεί να βο-ηθήσει και τη δική τους απεργία να νικήσει. Απεργίες στην Αστού-ρια έχουν γίνει τελευταία και στα Μέσα Μεταφοράς (με τα λεωφο-ρεία να συνδράμουν τα μπλόκα των ανθρακωρύχων), στους εκ-παιδευτικούς και στα ναυπηγεία. Σε αυτές τις απεργίες ήδη «εξα-πλώθηκε» η μαχητική τακτική του μπλοκαρίσματος της κυκλο-φορίας, αλλά και η «επ’ αόριστον» διάρκεια (ακόμα και όταν σταμα-τάνε, ποτέ δεν εξαγγέλλουν από την αρχή συγκεκριμένη διάρκεια).

Η κατάσταση στην Ισπανία και στην Ευρώπη είναι τέτοια, που κάνει την απεργία των ανθρα-κωρύχων να μοιάζει λιγότερο με απελπισμένο αγώνα επιβίωσης και περισσότερο με γεγονός που μπορεί να επαναληφθεί σε πολλά εργοστάσια, σε πολλά λιμάνια, σε πολλές πόλεις της Ευρώπης στο (κοντινό) μέλλον…

Κυβέρνηση και ανθρακωρύχοι σε πόλεμο

Του Andreu Coll (Izquierda Anticapitalista)

Η πτώχευση της Bankia δεν είναι παρά μονάχα το ορατό τμήμα του πα-

γόβουνου ενός χρηματοπιστωτι-κού συστήματος χρεοκοπημένου ως τ’ αυτιά εξαιτίας της συμμετο-χής του στην κερδοσκοπική φού-σκα των ακινήτων.

Η εθνικοποίηση της Bankia από το Λαϊκό Κόμμα είναι μια πρά-ξη σωτηρίας, που στηρίχθηκε στο δημόσιο χρήμα (που προέκυψε από τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών που ήδη επιβλήθηκαν και των ακόμη δραματικότερων που έρχονται). Η σωτηρία μιας ιδιωτικής μονάδας που ελεγχό-ταν από μια κλίκα και αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα της συμ-βίωσης μεταξύ πολιτικής εξουσί-ας και ιδιωτικών συμφερόντων, που χαρακτηρίζει την ισπανική ολιγαρχία.

Το κεφάλαιο που η τράπεζα επένδυσε, με ελάχιστες πιθανό-τητες επανάκτησης, ξεπερνάει τα 130 δισ. ευρώ. Καταυτό τον τρόπο, από την αρχή της κρίσης στην Ισπανία, μια σημαντική με-ρίδα της τράπεζας κατάφερε να επιπλεύσει, ρουφώντας το αίμα των πολιτών και χάρη στις κρατι-κές επιδοτήσεις, ενώ έστελνε την αστυνομία να ξεσπιτώσει οικογέ-νειες, που είχαν χάσει τα πάντα.

Γιατί διέσωσαν την Bankia; Όχι μόνο επειδή είναι η τέταρτη δύνα-μη στο χρηματοπιστωτικό σύστη-μα του ισπανικού κράτους, αλλά και επειδή είναι αυτή που διαθέ-τει τις περισσότερες οργανικές σχέσεις με το λαϊκό κόμμα.

Επειδή, επίσης, είναι εξαιρε-τικά συνδεδεμένη με το διεθνές τραπεζικό σύστημα.

Γι’ αυτό οι τράπεζες κλειδιά για την παγκόσμια οικονομική σταθε-ρότητα υποστήριξαν την Bankia από την εποχή της εισόδου της στο χρηματιστήριο: η UBS (κυ-ριότερη ελβετική τράπεζα), η Deutsch Bank, η M. Lynch, η J.P. Morgan κ.ά.…

[…]

Η σωτηρία της Bankia με δη-μόσιο χρήμα, όπως διατείνεται ο Ραχόι, θα εγκαινιάσει ένα νέο κύκλο ενίσχυσης των τραπεζών στην Ισπανία και στις γειτονικές χώρες. Αυτό σηματοδοτεί ένα νέο κύκλο περικοπών του δημόσιου προϋπολογισμού, πολιτικές λιτό-τητας που θα προκαλέσουν με τη σειρά τους καλπάζουσα αύξηση της ανεργίας και πολύ πιθανά θα οδηγήσουν σε μια μεγάλη ύφεση, ίσως διαφορετική, αλλά αναμφί-βολα το ίδιο επικίνδυνη με αυτή της δεκαετίας του ’30. Επιπρο-σθέτως, όπως επιβεβαιώνεται ήδη από μια μερίδα του διεθνούς οικονομικού Τύπου, η διάσωση της Bankia θα έχει ως αποτέλε-σμα την παρέμβαση της τρόικα στην Ισπανία, με παρόμοια απο-τελέσματα με όσα γνωρίζει καλά ο ελληνικός λαός. Κι αν αυτό δεν μπορέσει να το «σηκώσει» η ΕΚΤ, θα μπορούσε απλά και καθαρά να αποτελέσει την αφορμή για μια εκρηκτική κρίση του ευρώ.

Ο μόνος τρόπος για να μπει φραγ-μός στη χρηματοπιστωτική δικτα-τορία είναι ο ισλανδικός δρόμος. Να αφεθούν οι καταρρέουσες τράπε-ζες να χρεοκοπήσουν, οι κυβερνή-σεις και οι τραπεζίτες να εγγυηθούν τα αποθεματικά, να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι στη δικαιοσύνη και να γίνει ό,τι είναι δυνατό, ώστε οι ζημιές να καλυφθούν από τους με-τόχους και τους επενδυτές. Τελικά, η μόνη προοδευτική διέξοδος από την κρίση θα ήταν η επιβολή μια ριζικής αναδιανομής του πλούτου, η απαλλοτρίωση όλου του χρημα-τοπιστωτικού συστήματος και μια βαθιά οικολογική μεταστροφή της οικονομίας (μεταφορές, ενέργεια, βιομηχανία, αγροτική παραγωγή κλπ). Εαν αυτό είναι εφικτό στο πλαίσιο του ευρώ, έχει καλώς, αν όχι, δεν οφείλουμε να αποδεχτού-με τους εκβιασμούς των Μέρκελ, Ντράγκι ή του Μπαρόζο. Ό,τι κι αν συμβεί, θα πρέπει να αντισταθούμε στις εθνικιστικές κατευθύνσεις και να υπερασπιστούμε ένα αντικαπι-ταλιστικό διεθνισμό, που προτείνει μια άλλη εναλλακτική προοπτική για τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης.

Η πτώχευση της Bankia, η διάσωση της Ισπανίας και η κρίση του ευρώ