Φύλλο Νο 277

31 Οκτώβρη 2012

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Ο εμφύλιος στη Συρία απειλεί να παρασύρει το Λίβανο

12, 13

Κρίση, αλλά και κινητοποιήσεις στην Ευρώπη

8-9

Το αντιφασιστικό κίνημα ανέβηκε κατηγορία

15

95 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση

11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Ούτε στιγμή ανακωχής

Η κυβέρνηση Σαμαρά συνθλίβεται ανάμεσα στις πιέσεις της Τρόικας και την οργή του λαού

Μπροστά σε πολύ κρίσιμες προκλήσεις βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια η ανάγκη να μπει επικεφαλής της αντίστασης ενά-ντια στα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας και να επιβεβαιώσει ότι ο στόχος του είναι η ανατροπή των μνημονίων στο δρόμο για την κυβέρνηση της Αριστεράς.Από την άλλη έχει την ευκαιρία να εξελι-χθεί σε ενιαίο φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, προχωρώντας στη θεσμοθέ-τηση δικαιωμάτων και πρωτοβουλιών στα μέλη των τοπικών και κλαδικών επιτρο-πών, αλλά και με σεβασμό στα δικαιώμα-τα των συνιστωσών. Στις συνελεύσεις, που γίνονται παντού αυτές τις κρίσιμες μέρες, να επιβεβαιώ-σουμε το ριζοσπαστικό λόγο, την ανα-τρεπτική κατεύθυνση, την πλουραλιστική φυσιογνωμία (σελ. 6, 7, 15).

Πάρτε ταΜνημόνια

και φύγετε!

ΣΥΡΙΖΑ: Η λύση είναι μπροστά και Αριστερά

Μ εταξύ της Σκύλλας των απαιτήσεων της τρόι-κας και της Χάρυβδης

της απόρριψης των μέτρων από την τεράστια πλειοψηφία του λαού βρίσκεται πλέον, ολοφάνε-ρα, η κυβέρνηση Σαμαρά.Στη μέση, μόλις, του φθινοπώρου και ελάχιστες εβδομάδες μετά την πρώτη απεργιακή δοκιμασία, στις 26 Σεπτέμβρη, η συνοχή της τρι-

κομματικής έχει πέσει στο ναδίρ. Η ΔΗΜΑΡ αναζητά φύλλο συκής για να κρυφτεί και ο Σαμαράς ανα-βάλλει από βδομάδα σε βδομάδα τη δημοσιοποίηση των μέτρων, προσπαθώντας με κομμένη την ανάσα να εκτιμήσει τις πολιτικές συνέπειες που μπορεί να αποδει-χθούν κατακλυσμιαίες. Δεν έχουμε κανένα λόγο να συμ-μεριστούμε τις αγωνίες τους. Τα

μέτρα, οι συμφωνίες με την τρόι-κα, πρέπει να ανατραπούν και μαζί τους θα ανατραπεί η κυβέρνηση που τα έφερε και τα στηρίζει.Ούτε στιγμή ανακωχής δεν πρέ-πει να δώσουμε στην πολιτική και στην κυβέρνηση, που ετοιμάζουν μια κοινωνική έρημο.Με απεργίες σε κάθε κλάδο, με κα-ταλήψεις στους χώρους που βρίσκο-νται στο «μάτι» της επίθεσης, με νέα

μεγάλη πανεργατική απεργία, όταν τα μέτρα έρθουν στη βουλή, μπο-ρούμε και πρέπει να τους ρίξουμε.Αυτή η δράση, αυτή η απάντη-ση στο νέο μνημόνιο, μπορεί να «υπαγορεύσει» πολιτική και στην Αριστερά, στη δύναμη που, με κέ-ντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, καλείται να δώ-σει την εναλλακτική λύση.Τώρα είναι ώρα αγώνα, ώρα ανα-τροπής.

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Του Σπύρου Αντωνίου

Λ ίγο πριν τη μεγάλη μάχη για την αποτρο-πή της ψήφισης του

νέου πακέτου χρεοκοπίας της κοινωνίας, η μαζικότητα της τελευταίας γενικής απεργίας στις 18/10 και οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στις παρελά-σεις της 28ης Οκτωβρίου επι-βεβαιώνουν την εκτίμηση ότι το δυναμικό της ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών και του τρικομματικού θιά-σου είναι υπαρκτό.

Οι κοινωνιολογικές αναλύ-σεις περί κατάθλιψης και απο-γοήτευσης του κόσμου δεν λαμβάνουν υπόψη τους μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών-στρι-ών που εδώ και δυόμιση χρό-νια συντηρούν την αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας.

Η αποφασιστικότητα αυτού του κόσμου να πάει την αντι-παράθεση μέχρι τέλους και να κερδίσει είναι το πιο αισιό-δοξο στοιχείο για την έκβαση των αγώνων μας. Αλλά δεν αρκεί από μόνη της. Η τακτι-κή, ο βαθμός εμπλοκής και η δέσμευση της Αριστεράς στο σχέδιο του συνεπέστερου εκ-φραστή των συμφερόντων αυτού του κόσμου είναι εξί-σου απαραίτητη προϋπόθεση.

Η συγκυβέρνηση, που υπη-ρετεί μέχρις εσχάτων τα προ-νόμια της οικονομικής ελίτ, είναι ανίκανη να διαχειριστεί και να ξεπεράσει τις εσωτερι-κές αντιφάσεις του κυρίαρχου αστικού συνασπισμού εξουσί-ας και εξίσου ανίκανη να απο-σπάσει τη συναίνεση των «από κάτω». Η προεκλογική εξαπά-τηση μέσα από την επίκληση φοβικών διλλημάτων («θα πεινάσουμε, αν δεν πάρουμε τα μέτρα», δηλώνει ακόμα και τώρα ο Στουρνάρας) έχει αρχί-σει να μην πείθει πια.

Παρά την ομοβροντία των καθεστωτικών ΜΜΕ, που

απαιτούν την εξαθλίωσή μας για να πάρουμε «τη δόση», και την κλιμάκωση του αυταρ-χισμού και της καταστολής, το παιχνίδι δεν εξελίσσεται όπως το θέλουν. Και η αιτία βρίσκεται στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των υπό-λοιπων μεγάλων πόλεων.

ΑπεργίεςΣτην απεργία στις 18/10, όπως και στη συγκέντρωση ενάντια στην επίσκεψη της Μέρκελ, εκατοντάδες χιλιάδες διαδη-λωτές είπαν «όχι» στις πολι-τικές της φτώχειας και της ανεργίας και απαίτησαν να φύγουν η κυβέρνηση και η τρόικα, μαζί με τα μνημόνια της καταστροφής. Τα μπλοκ των εργατικών σωματείων, πρωτοβάθμιων και ομοσπον-διών, συγκέντρωσαν και πάλι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμε-νους πίσω από τα πανό τους.

Υπάρχουν εργατικοί χώροι όπου οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι την τελική σύγκρουση. Ήδη η ΠΟΕ-ΟΤΑ έχει αποφα-σίσει την κατάληψη των δη-μαρχείων όλης της χώρας και τη μετατροπή τους σε κέντρα αγώνα σε κάθε δήμο. Μαζί με τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, τους νοσο-κομειακούς γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς και τα συνδι-κάτα στα μέσα σταθερής τρο-χιάς (ΗΣΑΠ-ΜΕΤΡΟ-ΤΡΑΜ) επιμένουν για καταλήψεις και απεργίες διαρκείας, από τη στιγμή που θα ανακοινωθούν επίσημα τα νέα μέτρα, ώστε να μην ψηφιστούν. Η κατα-νόηση ότι οι 24ωρες απεργί-ες «τουφεκιές» δεν φέρνουν σοβαρό αποτέλεσμα και η οργή των εργαζομένων για την προκλητική αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρα-τίας έπαιξε ρόλο για την παρα-πάνω επιλογή.

Παρ’ όλα αυτά ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ (δυστυχώς και με τις ψήφους του ΠΑΜΕ) μάλλον καταλήγουν σε μια 24ωρη απεργία την ημέρα ψήφισης των νέων μέτρων και σε κά-

ποια απογευματινά συλλα-λητήρια τις προηγούμενες μέρες. Η πίεση στις συνδι-καλιστικές ηγεσίες είναι τε-ράστια και πρέπει να ενταθεί από τους αριστερούς αγωνι-στές σε όλα τα επίπεδα, με σκοπό η κάθε απόφασή τους να εναρμονιστεί με την υπαρ-κτή διάθεση της βάσης των συνδικάτων για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, μέσα από ένα πρόγραμμα δράσε-ων με καταλήψεις και πο-λυήμερες απεργίες, που θα μπλοκάρουν την ψήφιση των μέτρων και θα ανατρέψουν τη συγκυβέρνηση.

ΠαρελάσειςΗ ίδια μαχητικότητα εκδη-λώθηκε και στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου, που σε πολλές περιπτώσεις με-τατράπηκαν σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στα μνημόνια και το φασισμό. Η κυβέρνηση δημιούργησε «υγειονομικές ζώνες» με χι-λιάδες αστυνομικούς και στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης έκαναν την εμφάνισή τους και στρατιωτικές δυνάμεις(!), οι οποίες επιτηρούσαν την ομα-λή διεξαγωγή της παρέλασης. Ο κατήφορος των εκτροπών για την τρόικα εσωτερικού φαίνεται να μην έχει τέλος και θα επιταχύνεται, όσο θα φου-ντώνουν οι εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον της.

Στην Αθήνα και σχεδόν σε όλους τους Δήμους της Ατ-τικής, στη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, την Πάτρα, την Τρίπολη, το Αγρίνιο κ.α. μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις και μαζι-κούς φορείς, πρωτοστάτησαν στην καταδίκη των πολιτικών λιτότητας και αποδοκίμασαν όποιον θαρραλέο εκπρόσωπο της κυβέρνησης εμφανίστηκε σε εξέδρα επισήμων.

Εξίσου ενωτική και καθολι-κή ήταν και η εναντίωση στη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Λόγω και της επετείου, συν-θήματα όπως «Ποτέ ξανά

φασισμός» και «Τότε Χίτες, σήμερα Χρυσαυγίτες» έδω-σαν τον αντιφασιστικό τόνο στις συγκεντρώσεις. Φυσικά οι «νταήδες» του παρακρά-τους δεν τόλμησαν να εμφα-νιστούν στις περισσότερες παρελάσεις (στην Κέρκυρα και την Κάτω Αχαΐα οι συγκε-ντρωμένοι δεν τους επέτρε-ψαν να καταθέσουν στεφάνι), αποκαλύπτοντας και πάλι τη συστημική τους συνέπεια.

Όπου υπάρχει μαζική κι-νητοποίηση κόσμου που πα-λεύει ενάντια στα αφεντικά και τις κυβερνήσεις τους και η Αριστερά είναι εκεί, οι ναζί της Χρυσής Αυγής λουφάζουν στις τρύπες τους.

ΑριστεράΟι παραπάνω περιγραφές έρ-χονται ως απάντηση σε όλους εκείνους (και μέσα στο κίνη-μα) που επιμένουν να διατυ-μπανίζουν την ήττα μας και να καταφεύγουν στις ευκο-λίες του «τίποτα δεν γίνεται», «είμαστε ένα βήμα πριν το φασισμό» και άλλες τέτοιες «επεξεργασίες».

Ο καθοριστικός παράγο-ντας για την ανατροπή των μέτρων και της κυβέρνησης είναι ο ρόλος της Αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω και της ελπίδας που εμπνέει σε αρκετό κόσμο. Οι εκατο-ντάδες χιλιάδες, που κατε-βαίνουν στους δρόμους, ψά-χνουν τρόπο να νικήσουν και όχι αντικαταθλιπτικά. Είναι καιρός οι δυνάμεις της Αρι-στεράς να δράσουν ενωτικά, παίρνοντας την ευθύνη της οργάνωσης των αγώνων, της ενδυνάμωσης και του μαχη-τικού προσανατολισμού των σωματείων, των εγχειρημά-των αλληλεγγύης και κάθε συλλογικότητας. Πρωτοστα-τώντας σε κάθε δράση που θα επιτείνει την κρίση των «από πάνω» και θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις όσων συνθλί-βονται μέσα στην κρίση, τη δημόσια υγεία, τα δημοκρα-τικά δικαιώματα, τη λεηλασία του φυσικού πλούτου.

óôá óýíôïìá...Ο Κ. Βαξεβάνης συνελήφθη σχεδόν ακαριαία,

με την κινητοποίηση μεγάλων δυνάμεων της ΕΛΑΣ, για τη δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ. Να σημει-ωθεί ότι αυτοί που απέκρυψαν για χρόνια τη διαβό-ητη λίστα (ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος) δεν αντιμετωπίζουν ακόμα κανένα –ποινικό τουλά-χιστον– πρόβλημα. Και φυσικά κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζουν όσοι από τη λίστα ενέχονται σε μεγάλη φοροδιαφυγή, ξέπλυμα και λοιπές «ανα-πτυξιακές» δραστηριότητας. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος…

N N N

Την επομένη ο «τρικομματικός» πρόεδρος της ΕΡΤ καρατόμησε τους Κ. Αρβανίτη και Μαριλ. Κατσίμη, γιατί τόλμησαν να αναφερθούν σε πιθα-νές ευθύνες του αξιότιμου υπουργού ΠροΠο, Ν. Δένδια, σχετικά με τη συγκάλυψη των ευθυνών ανδρών της ΕΛΑΣ για βασανιστήρια διαδηλωτών στη ΓΑΔΑ. Ο πρόεδρος της ΕΡΤ έκανε λόγο για «βάναυση παράβαση των αρχών της δημοσιογρα-φικής δεοντολογίας». Ναι, είναι ο Αιμ. Λιάτσος, ο πρωταγωνιστής του δελτίου ειδήσεων που δίδαξε δεοντολογία με την Πετρούλα! Που αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι τα παιδιά με τα καλά κου-στούμια και τους ακόμα καλύτερους μισθούς έχουν –απαραιτήτως– πολύ εύκαμπτη σπονδυλική στήλη…

N N N

Ναι σε όλα θα πει ο Βενιζέλος στη βουλή, ανε-ξάρτητα –λέει– από τη θέση που θα κρατήσει τελι-κά η ΔΗΜΑΡ. Με τη στάση αυτή ο αρχηγός(;) του ΠΑΣΟΚ υπηρετεί πολλούς αφεντάδες. Στέλνει μή-νυμα στους βαρόνους του χρήματος και των ΜΜΕ ότι είναι αποφασισμένος να πιει το ποτήρι του απόλυτου εξευτελισμού της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τέλους. Στέλνει μήνυμα στο Σαμαρά ότι θα βάλει πλάτη, για να περάσουν τα μέτρα, και να μην υπάρχει άγχος για τη διασφάλιση τουλάχιστον της σχετικής πλειοψηφίας στη βουλή. Ανοίγει παράθυ-ρο διαφυγής στον Κουβέλη, αφού πλέον η στάση της ΔΗΜΑΡ –τουλάχιστον αριθμητικά– δεν θα κρί-νει την επιβολή των μέτρων στη βουλή. Το κόστος, βέβαια, δεν είναι αμελητέο. Ο αρχηγός του κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται ως βοηθητικός τροχός του Σαμαρά. Αν αυτά σας ψυλλιάζουν για «παρά φύσιν» αρραβώνες, δεν είστε αδικαιολόγητα καχύποπτοι…

N N N

Κύκλοι του Σαμαρά «διαρρέουν» ότι ο αρχηγός της ΝΔ σκέφτεται μετά την επιβολή των μέτρων –λέμε τώρα– να πάρει μεγάλες πρωτοβουλίες «ανα-σύνθεσης» του αστικού πολιτικού κόσμου. Με αιχ-μή την ενοποίηση των υπεύθυνων δυνάμεων του ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Και πριν ο κόκορας λαλήσει, πετάχτηκε ο Χρυσοχοΐδης. Που προτείνει: «τη δημιουργία ενός συνεκτικού, δημοκρατικού και ευρωπαϊκού μετώπου απέναντι στο λαϊκισμό που υπονομεύει την εθνική προσπάθεια και το φα-νατισμό των άκρων που απειλεί τη δημοκρατία…».

N N N

Παρεμπιπτόντως, οι «υπεύθυνοι» της «κυβερνώ-σας Αριστεράς» της ΔΗΜΑΡ επιδιώκουν να ισορ-ροπήσουν σε τρεις –για την ώρα– βάρκες: α) Είναι υπέρ των μέτρων του γενικού πακέτου Στουρνά-ρα-τρόικας. β) Είναι κατά των «εργασιακών», που η τρόικα πρόσθεσε στο τέλος των διαπραγματεύσεων και οι Στουρνάρας-Σαμαράς αποδέχθηκαν με συνο-πτικές διαδικασίες. γ) Είναι υπέρ της συνοχής της κυβέρνησης και δεν θέλουν να χρεωθούν αποστα-θεροποίησή της. Πώς θα τα καταφέρουν; Άγνωστο. Εμείς πάντως στοιχηματίζουμε ότι τελικά θα βρα-χούν και πιθανότατα χειρότερα απ’ όλους…

N N N

Υπέρ της συμμετοχής της Κροατίας στην ΕΕ ψήφισε το αρμόδιο τμήμα της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα δεν είναι ασφαλώς η Κροατία, όπου άλ-λωστε αποφάσισε δια της πλειοψηφίας σε δημο-ψήφισμα ο λαός της. Το πρόβλημα είναι η ψήφος υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ. Και εδώ δεν ερωτάται ο λαός της Κροατίας, αλλά η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Και η απάντησή της αποδεικνύει ότι το ζήτημα της στά-σης απέναντι στη διεύρυνση της ΕΕ δεν είναι καθό-λου λυμένο…

Στις απεργίες, στις παρελάσεις, στην αντιφασιστική πάλη

Η ανατροπή είναι εφικτή

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012 η άποψή μας

Τ ο τελευταίο διάστημα ο Στουρνάρας, που ίσως δεν διαθέτει τις υποκρι-

τικές δυνατότητες του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέ-λη, φαίνεται όλο και περισσότε-ρο σαν ένας δευτεροκλασάτος υπαλληλίσκος που δεν δια-πραγματεύεται απολύτως τί-ποτε –ούτε με την τρόικα ούτε, πολύ περισσότερο με τα ελλη-νικά αφεντικά. Όμως τότε γιατί καθυστερούν τα μέτρα; Είναι σαφές πως η καθυστέρηση στην ανακοίνωση των μέτρων δεν οφείλεται στη διαπραγμά-τευση αλλά σε εκείνο που φο-βίζει την κυβέρνηση, δηλ. στην οργή της κοινωνίας, αλλά και στο τι θα κάνουν οι ίδιοι οι βου-λευτές της, οι οποίοι δεν έχουν πεισθεί ότι αξίζει να θυσιάσουν το κοινοβουλευτικό τους μέλ-λον για την ψήφιση αυτών των μέτρων.

Οι δύο από τους εταίρους της κυβέρνησης μοιάζουν να στηλώνουν τα πόδια, βλέπο-ντας τον κίνδυνο εκλογικής κατάρρευσης. Ο Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν δέχονται τις ρυθ-μίσεις στα εργασιακά του ιδιω-τικού τομέα, ενώ και ο Βενιζέ-λος αναγκάστηκε να βάλει και αυτός αντιπολιτευτικές πινε-λιές ζητώντας να περνούν από τη Βουλή οι ιδιωτικοποιήσεις (ποιος να θυμάται τι έλεγε και τι ψήφιζε ως υπουργός Οικονο-μικών).

Συμβόλαια θανάτουΩστόσο, παρά τους θεατρινι-σμούς, και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος βρίσκονται με την πλευρά του μνημονίου και της τρόικας. Γιατί αυτά τα οποία έχουν ήδη συμφωνήσει να ψη-φίσουν, δηλ. τα δημοσιονομι-κά, και για τα οποία δεν γίνεται καμία συζήτηση, είναι ήδη φρι-κιαστικά. Ας πάρουμε ένα μό-νον παράδειγμα: To 3o μνημό-νιο, σύμφωνα με τη μετάφραση που έχει κάνει το Press Project, επιτάσσει ότι το Δεκέμβριο του 2012 θα πρέπει να έχει μειωθεί κατά 10% ο αριθμός των για-τρών στα δημόσια νοσοκομεία σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012 (!), ενώ επίσης επιτάσ-σει μια περαιτέρω μείωση του αριθμού των γιατρών κατά 10% το 2013, δηλ. συνολικά 20% σε 18 μήνες! Επίσης προβλέπει τη μείωση κατά 13% των δαπανών για τα νοσοκομεία, δηλ. «ουσι-αστικά τη μείωση των κλινών», όπως γράφει κυνικά. Μόνον εξ αιτίας αυτού το μέτρου θα

πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι που αλλιώς θα επιζούσαν. Και μόνον αυτό είναι επαρκής λό-γος για κάποιον «στοιχειωδώς υπεύθυνο» να καταψηφίσει το νέο μνημόνιο. Όμως και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης δεν έχουν καμία αντίρρηση επ’ αυτών!

Βέβαια, δεν είναι μόνον αυτή η βαρβαρότητα στην οποία συμφωνούν: Συμφωνούν επί-σης στις περικοπές συντάξεων έως και 12%, στη μείωση των εφάπαξ κατά 23%, καθώς και στη μείωση μισθών και κοι-νωνικών επιδομάτων (π.χ. κα-ταργούνται όλα τα ειδικά επο-χικά επιδόματα ανεργίας). Οι συνολικές περικοπές μισθών, επιδομάτων και συντάξεων θα φτάσουν τα 6,3 δισ. ευρώ μόνον μέσα στο 2013. Συμφω-νούν επίσης στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, στην απομάκρυνση 25.000 υπαλλή-λων από το Δημόσιο, στη μεί-ωση στους 2.000 αντί 15.300 αναπληρωτών καθηγητών στα σχολεία, στην παράταση της –δήθεν προσωρινής– «εισφο-ράς αλληλεγγύης» έως το 2018, στην κατάργηση όλων των φο-ροαπαλλαγών, στην αύξηση της φορολογίας των αγροτών, στα δραματική μείωση των ει-δικών μισθολογίων των ΔΕΚΟ (μέχρι και κατά 35%), στην κατάργηση όλων των οικογε-νειακών επιδομάτων και όλων των δώρων, στην υποχρεωτι-

κή ένταξη όλων ανεξαιρέτως των ταμείων στον θνησιγενή ΕΟΠΥΥ του Λοβέρδου, καθώς και στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων κατά 25% και των τι-μολογίων της ΔΕΗ κατά 8%.

Και σε αυτά ήρθε να προστε-θεί η ευρωπαϊκή επιτροπεία και ο ειδικός λογαριασμός, δηλ. ο απόλυτος έλεγχος ότι τα χρή-ματα που δίνονται από τα δά-νεια θα πηγαίνουν πρώτα στην αποπληρωμή των προηγούμε-νων δανείων. Την ίδια στιγμή οι δανειστές απαιτούν άλλα 150 μέτρα πέραν των «γνωστών» 89. Ψιλοπράγματα δηλαδή…

ΕπιμήκυνσηΤην ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές συζητούσε η ομά-δα εργασίας του Γιούρογκρουπ για να διαπιστώσει αν πληρού-νται οι προϋποθέσεις για την καταβολή άμεσα των 31,5 δισ. στην Ελλάδα, καθώς και για το πώς και αν μπορεί να χορη-γηθεί στην Αθήνα η παράταση δύο ετών για τη «δημοσιονομι-κή προσαρμογή». Η ελληνική πλευρά διεκδικεί τη δυνατό-τητα επαναγοράς χρέους από την δευτερογενή αγορά μέσω δανείου από τους μηχανισμούς στήριξης, τη μείωση των επιτο-κίων των δανείων που έχει ήδη λάβει, την παράταση της λήξης των δανείων αυτών και την πα-ράταση έως το 2023 (αντί του 2020) της προθεσμίας για μεί-ωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ. Τα συμπεράσματα της ομάδας εργασίας θα αποτελέ-

σουν το αντικείμενο του έκτα-κτου Eurogroup που διεξάγεται στις 31/10.

Σύμφωνα με το Ρόιτερ, το οποίο επικαλείται την προκα-ταρκτική έκθεση του ΔΝΤ που παρουσιάστηκε στην ανωτέρω ομάδα εργασίας του Γιούρο-γκρουπ, ο παραπάνω στόχος δεν θα επιτευχθεί και το ελλη-νικό χρέος θα βρίσκεται πάνω από 120% του ΑΕΠ το 2020 (στο 136%). Όμως, ακόμη κι αν υλοποιηθεί η επιμήκυνση της προσαρμογής (μείωση του ελ-λείμματος κατά 1,5% ανά έτος αντί 3% όπως ήταν αρχικά στο μνημόνιο), ακόμη κι αν υπάρξει έκτακτη χρηματοδότηση και μείωση των επιτοκίων, ο λαός δεν θα έχει να ωφεληθεί τίποτε. Είναι δυνατό να πιστέψει κανείς ότι, όταν το 2023 επιτευχθεί ο «στόχος» του χρέους για 120% του ΑΕΠ, δεν θα απαιτηθούν και πάλι νέα μνημόνια, αφού σήμερα λαμβάνονται μέτρα λι-τότητας σε χώρες όπως η Ισπα-νία και η Κύπρος όπου το χρέος δεν ξεπερνά το 70% του ΑΕΠ;

Επιπλέον, το κόστος της πι-θανής επιμήκυνσης θα φτάσει τα 38 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Αυτά δεν είναι λεφτά που θα πάνε στο λαό, αλλά λε-φτά που θα δανειστεί η Ελλά-δα για να μπορεί να πληρώνει για μεγαλύτερο διάστημα τα χρήματα που ήδη χρωστάει. Πρόκειται για λεφτά που θα πάνε στους δανειστές αλλά που θα προστεθούν ως χρέος στην πλάτη του λαού.

ΑντίστασηΗ κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκε-ται ζαλισμένη από τις πιέσεις της τρόικας, αλλά και από τις πιέσεις των ντόπιων εργοδοτών οι οποίοι τη στηρίζουν, αλλά ζητούν μες στην αναμπου-μπούλα κι αυτοί να κερδίσουν σε βάρος των εργαζομένων. Η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να κάνει κάθε τέτοια υποχώρηση. Οι «κόκκινες γραμμές» της δεν βρίσκονται προς την πλευρά της τρόικας και των εργοδο-τών, αλλά προς την πλευρά του λαού. Όμως και από αυτή την πλευρά υπάρχει πίεση και μάλιστα σοβαρή. Από τις 26 Σε-πτέμβρη και μετά το εργατικό κίνημα μπήκε και πάλι σε θερ-μούς ρυθμούς κινητοποιήσεων απαιτώντας να σταματήσει η καταστροφή του κόσμου της εργασίας. Μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις γίνονται διαρ-κώς. Στις 28 Οκτώβρη έγιναν σε όλη την Ελλάδα ογκώδεις κι-νητοποιήσεις διαμαρτυρίας δί-πλα στις παρελάσεις. Παρά την καταστολή, ο λαός διαδήλωσε σχεδόν παντού –ακόμη και στη Λέρο διαδήλωσαν εκατοντάδες άνθρωποι. Στη Θεσσαλονίκη επιστρατεύθηκαν ένοπλοι φα-ντάροι και αστυνομικοί με πο-λιτικά για να στηθεί ο θίασος της παρέλασης με ασφάλεια απέναντι στον εχθρό λαό.

Σε αυτή τη λαϊκή δυναμική πρέ-πει να στηριχθεί η Αριστερά με ακόμη περισσότερους δεσμούς. Ο κόσμος πρέπει να είναι κάθε μέρα στους δρόμους για να απο-φευχθεί μία από τις χειρότερες καταστροφές στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Η στροφή της κυβέρνησης στον αυταρχι-σμό, η επιστράτευση των ναζί, οι διαρκείς απόπειρες φίμωσης ακόμη και γνωστών δημοσιογρά-φων, φανερώνουν αδυναμία και όχι δύναμη. Η συγκέντρωση στις 31/10 της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14/11 σε συντονισμό με απεργίες σε όλη τη νότια Ευρώπη, και κυρίως οι κινητοποιήσεις την ημέρα που θα ψηφίζονται τα μέτρα, είναι σταθ-μοί που πρέπει να πυκνώσουν στην προσπάθεια ανατροπής του μνημονίου και της κυβέρνησης. Καμία αναβολή δεν χωράει. Η κυ-βέρνηση δεν θα πέσει μόνη της από τα πάνω. Όπως είπε και ο Κ. Αρβανίτης (η εκπομπή του οποί-ου κόπηκε από την ΝΕΤ επειδή μίλησε για βασανιστήρια διαδη-λωτών), «δεν πρέπει να κάνουμε πίσω ούτε για να πάρουμε φόρα».

Η κυβέρνηση πιέζεται από την τρόικα, αλλά φοβάται το λαό

«Δεν θα κάνουμε πίσω, ούτε για να πάρουμε φόρα»

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Του Θοδωρή Πατσατζή

Η κυβέρνηση, με τα μέτρα που ετοιμάζεται να ψη-φίσει, σκοπεύει να βά-

λει ταφόπλακα σε κάθε εργατικό δικαίωμα. Ετοιμάζεται να εφαρ-μόσει ένα μεσαιωνικό καθεστώς εργασίας, δηλαδή δουλείας, για τους εργαζόμενους. Απέναντι σε αυτό το πρόγραμμα κυβέρνη-σης, ΣΕΒ και τρόικας έχουν ήδη ξεσπάσει αντιστάσεις. Αντιστά-σεις που, στο οργανωμένο συν-δικαλιστικό κίνημα, φανέρωσαν την ανικανότητα των ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να τις οδηγήσουν σε νίκη.

ΔιασπάσειςΣε πολλούς κλάδους οι παραδο-σιακές συνδικαλιστικές παρατά-ξεις της Δεξιάς και της σοσιαλ-δημοκρατίας, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, έχουν διασπαστεί.

Για τη ΔΑΚΕ η σημασία αυτού του γεγονότος είναι μικρότερης σημασίας και απλά φανερώνει τη δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στην πολιτική που εφαρμόζει η ΝΔ ως βασικός μέ-τοχος της κυβέρνησης.

Για την ΠΑΣΚΕ τα πράγματα εί-ναι τελείως διαφορετικά. Εξακο-λουθεί να ελέγχει τις δύο μεγάλες συνομοσπονδίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕ-ΔΥ, και η βάση της είναι ξεκάθα-ρα πιο λαϊκή. Το προς τα πού θα κατευθυνθεί λοιπόν, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός παρά-γοντας στη μεγάλη ταξική μάχη που εξελίσσεται, για το ποιος θα βγει νικητής από την κρίση. Οι εργοδότες ή οι εργαζόμενοι.

Ένα από τα πιο σημαντικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ, ο πρόε-δρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, Ν.Φω-τόπουλος, έχει θέσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς χρειάζεται να κινητοποιηθεί το εργατικό κίνημα, για να ανατρέψει τη λαίλαπα των μνημονίων. Χαρα-κτηριστικά τοποθετήθηκε στο

χαιρετισμό του στο άνοιγμα των διαδικασιών του 35ου Συνεδρί-ου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.

Για να νικήσουμε, είπε, αυτό που χρειάζεται δεν είναι οι 24ωρες απεργιακές κινητοποι-ήσεις που οργανώνει ως τα σή-μερα η ΓΣΕΕ, αλλά απεργίες δι-αρκείας που, σε συνδυασμό με καταλήψεις νευραλγικών τομέων (υπουργεία κ.ά.) του κράτους, μπορεί να πονέσουν το σύστημα και να οδηγήσουν σε ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης. Κάτι που, όπως τόνισε, δεν το θέλει η τωρινή ηγεσία της ΓΣΕΕ.

Σε αυτό το πρόγραμμα δράσης η Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να είναι αμέ-τοχοι. Ο Φωτόπουλος περιγρά-φει με ακρίβεια το πώς πράγματι μπορούμε να νικήσουμε τους από πάνω. Το «ή αυτοί ή εμείς» σημαίνει ρήξη και διεκδίκηση αλ-λαγής των συσχετισμών μέσα στα συνδικάτα και κατ’ επέκταση διεκ-δίκηση της προεδρίας της ΓΣΕΕ.

ΑριστεράΓια να μπορέσει να επιτευχθεί η νίκη για το εργατικό κίνημα, υπάρχει ένα βασικό ζήτημα. Ποιες ηγεσίες και με ποιες πρω-τοβουλίες θα θέσουν σε εφαρ-μογή το σχέδιο Φωτόπουλου. Αν η Αριστερά αναλωθεί σε ηττοπα-

θείς τακτικές, όπως αυτές που φάνηκαν στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, αν αναλω-θεί σε έναν ιδιότυπο απομονω-τισμό που λέει ότι δεν έχω πρό-ταση σε περίπτωση ανατροπής της κυβέρνησης και άρα ψηφίζω προτάσεις για 24ωρες απεργίες, αποφεύγοντας να αναλάβω τα καθήκοντα αυτά. Ή, αντίθετα, αναλαμβάνω αποφασιστικά την οργάνωση του εργατικού κινήμα-τος και τα αιτήματα των εργαζο-μένων θα είναι το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης.

Μια Αριστερά των εργαζομέ-νων δεν μπορεί να αναλωθεί σε συμμαχίες από τα πάνω, με συν-δικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θα προσπαθήσουν να δια-σωθούν από την κρίση της ΠΑΣ-ΚΕ και τα οποία η πλειοψηφία των εργαζομένων τα έχει συνδέσει με τη γραφειοκρατική λειτουργία των συνδικάτων για χρόνια.

Δεν μπορεί να αναλωθεί σε συμμαχίες με όλους αυτούς που χρόνια τώρα είχαν θεοποιήσει το διάλογο με τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες και όταν πι-έζονταν και οργάνωναν αγώνες, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τους υπονομεύσουν και να τους ακυρώσουν.

Ο τρόπος και ο δρόμος που χρειάζεται να ακολουθήσει η Αρι-στερά είναι άλλος. Είναι αυτός

που οδηγεί στην ενότητα και τη συμπαράταξη της Αριστεράς σε κάθε χώρο δουλειάς. Και αυτή που μπορεί να αναλάβει αυτό το καθήκον είναι η ριζοσπαστι-κή Αριστερά. Οι αγωνιστές της στους χώρους και ο ΣΥΡΙΖΑ μπο-ρούν να πετύχουν το στόχο της ανατροπής, ξεπερνώντας αντιλή-ψεις σαν αυτές που εκφράζει με-ρίδα συνδικαλιστικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ (τα οποία καλοβλέ-πει η Αυτόνομη Παρέμβαση, η παράταξη του ΣΥΝ), και τα οποία, για να δικαιολογήσουν τη δική τους πολιτική αποτυχία, ζητάνε την κατάργηση των συνδικάτων.

Αυτό που χρειάζεται είναι η ανάπτυξη πρωτοβουλιών σε κάθε χώρο και σε κάθε κλάδο με άμε-σες διαδικασίες βάσης για διαρκή αγώνα, με κεντρικό στόχο τη γε-νική πολιτική απεργία διαρκείας, για να πραγματοποιηθεί η απαί-τηση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων για ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων και όλων των εκφραστών της.

Με τέτοιες διαδικασίες κατά-φερε μέχρι σήμερα να απεγκλω-βιστεί κόσμος της βάσης του ΠΑΣΟΚ, με τέτοιες διαδικασίες μπορούν να αναδειχθούν οι ηγε-σίες που θα αλλάξουν πραγματι-κά τους συσχετισμούς στα σω-ματεία, τις Ομοσπονδίες και τις Συνομοσπονδίες.

Μ ε την ψηφοφορία για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. και εκπροσώπων

στη ΓΣΕΕ, ολοκληρώθηκε το 35ο Συνέδριο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Ένα συνέδριο το οποίο, αν πραγματο-ποιήσει τους στόχους για αγώνες διαρκείας που διακήρυξε η ηγε-σία της, μπορεί να είναι ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία της Ομοσπονδίας.

Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του συνεδρίου, παρακα-ταθήκη για το εργατικό κίνημα, ήταν η απόφαση να εγγράφονται σε Ομοσπονδίες του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα πρω-τοβάθμια κλαδικά σωματεία που έχουν εγγράψει μέλη ανεξάρτητα

από τη σχέση εργασίας τους με τη ΔΕΗ (μόνιμοι, συμβασιούχοι κλπ.). Σε μια περίοδο που οι εργασιακές σχέσεις ελαστικοποιούνται όλο και περισσότερο και οι από πάνω προ-σπαθούν να διαχωρίσουν με κάθε τρόπο την εργατική τάξη, η ενό-τητα όλων των εργαζομένων και τα κοινά σωματεία μόνιμων, συμ-βασιούχων, ενοικιαζόμενων, ερ-γολαβικών μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικής σημασίας.

Δεύτερο σημαντικό στοιχείο ήταν η υιοθέτηση, τόσο ξεκάθα-ρα από πλευράς της Ομοσπον-δίας, του αιτήματος για μαζικές προσλήψεις, ειδικά όταν αυτό συνδέεται με την παραμονή της ΔΕΗ στο δημόσιο.

Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα ερωτηματικά. Μπορεί η Ομοσπον-δία να δώσει ξεκάθαρα τη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, όταν η εισήγηση για το πρόγραμμα δρά-σης μιλάει για συνεργασίες που θα διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της ΔΕΗ; Ποιος θα αναλάβει να οργα-νώσει τις κινητοποιήσεις, που απο-φασίστηκαν (48ωρες επαναλαμβα-νόμενες, μόλις τα μέτρα πάνε για ψήφιση στη βουλή);

Τα αποτελέσματα για το νέο Δ.Σ. και τους αντιπροσώπους στη ΓΣΕΕ δεν έδειξαν να βοηθάνε πολύ σε αυτή την κατεύθυνση. Παρά τη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, οι απώλειές των 4 παρατάξεων ήταν ανεπαίσθη-

τες. Η ΠΑΣΚΕ του Φωτόπουλου κέρδισε 9 έδρες, ενώ η άλλη παράταξη της ΠΑΣΚΕ πήρε 3. Συνολικά έχασαν 22 ψήφους και έχουν 12 έδρες, 2 λιγότερες από το προηγούμενο συνέδριο. Οι 2 ΔΑΚΕ, παρότι έχασαν συνολικά 6 ψήφους, κέρδισαν 1 έδρα παρα-πάνω (13 από 12).

Τα αποτελέσματα αυτά οφεί-λονται στη μικρότερη συμμετο-χή συνέδρων, αλλά και στο ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν κα-τέβηκαν ενωμένες για να εκφρά-σουν μέρος της δυναμικής των εργαζομένων για αντίσταση στα μέτρα της κυβέρνησης. Η κοινή παράταξη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αγωνιστική Ενότητα, που πρώ-

τη φορά κατέβηκε με κοινό ψη-φοδέλτιο, κατόρθωσε να πάρει 10 ψήφους και μία έδρα. Η παράτα-ξη του ΚΚΕ είναι απόλυτα σταθε-ρή σε ψήφους και έδρες (3). Ενώ μικρή πτώση είχε η ΣΑΔ (παράτα-ξη του Ρίζου, όπου μέχρι το προ-ηγούμενο συνέδριο συμμετείχε και ο ΣΥΝ), διατηρώντας παρ’ όλα αυτά τις 2 έδρες της.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο έρχεται από τις εκλογές για αντι-προσώπους στη ΓΣΕΕ, όπου εκεί η παράταξη Φωτόπουλου (βλέπε διπλανή στήλη) κέρδισε 5 έδρες, ενώ η άλλη ΠΑΣΚΕ καμία. Δυστυ-χώς όμως και οι παρατάξεις της Αριστεράς πήραν μόλις 3 έδρες (όσες είχαν).

Ποιος μπορεί να ανατρέψει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία;

35ο Συνέδριο ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ: Αποφασιστικής σημασίας υπό όρους

ΑΔΕΔΥ: 24ωρη απεργία 9/11

Π αρά το ότι χάθηκε μια με-γάλη ευκαιρία να υπάρξει απόφαση για απεργία δι-

αρκείας στο τελευταίο Γενικό Συμ-βούλιο της ΑΔΕΔΥ, η απεργία στις 9 του μήνα χρειάζεται να οργανωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε κάθε χώρο. Με συνελεύσεις, περι-οδείες, προτάσεις για απεργίες δι-αρκείας, να επιβληθεί από τα κάτω η απεργία διαρκείας που, χάρη στην πρόσκαιρη συμμαχία ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ, δεν ψηφίστηκε. Πρόταση για απεργίες μεγαλύτερης διάρκει-ας από τις περσινές 48ωρες, που στο προηγούμενο ΓΣ είχε προταθεί από τη ΔΕΑ, έθεσαν τόσο οι Πα-ρεμβάσεις, όσο και η ΔΑΚΕ.

Οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ απέδει-ξαν ότι μπορούν να συμμαχήσουν ακόμη και με τη δεξιά σοσιαλδημο-κρατία, προκειμένου να μην παρθεί απόφαση υπέρ της απεργίας διαρ-κείας με καταλήψεις στους χώρους εργασίας, πρόταση που ψήφισαν οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙ-ΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αν οι 7 συνδικαλιστές του ΚΚΕ είχαν ψηφίσει έστω τη δική τους αρχική πρόταση, τότε η ΑΔΕΔΥ θα προχωρούσε σε απεργία διαρκεί-ας με την έναρξη στη βουλή της συζήτησης για τα νέα μέτρα, αλλά οι 7 προτίμησαν να υπερψηφίσουν την πρόταση της ΠΑΣΚΕ.

Μέχρι τις 9 Νοέμβρη η ΑΔΕΔΥ θα συμμετάσχει στο απογευματι-νό συλλαλητήριο που οργανώνουν οι εκπαιδευτικοί την Τετάρτη 31 Οκτώβρη και με 3ωρη στάση ερ-γασίας την Πέμπτη 1 Νοέμβρη στη συγκέντρωση που πραγματοποι-ούν στο υπουργείο Υγείας οι εργα-ζόμενοι στα νοσοκομεία. Αυτές οι κινητοποιήσεις δίνουν την ευκαιρία να παρθούν πρωτοβουλίες που θα αυξήσουν και θα κορυφώσουν τις κινητοποιήσεις μέχρι την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης.

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

48ωρη απεργία στις τράπεζεςΔιήμερη απεργιακή κινητοποί-ηση πραγματοποίησε η Ομο-σπονδία των εργαζομένων στις τράπεζες, την Τετάρτη 24 και την Πέμπτη 25 Οκτώβρη. Οι τραπε-ζοϋπάλληλοι διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην τροπολογία που κατέθεσε η τρικομματική κυ-βέρνηση στη βουλή, σύμφωνα με την οποία τα Ταμεία Υγείας των εργαζομένων στις τράπεζες εντάσσονται στον ΕΟΠΥΥ. Αν αυτό το σχέδιο της κυβέρνησης γίνει πραγματικότητα, το ΤΥΠΕΤ θα καταστεί μη βιώσιμο. Η ΟΤΟΕ είχε εξαγγείλει απεργία μόνο για την πρώτη μέρα. Η δυναμική και μαζική παρουσία όμως των εργαζομένων στη συγκέντρωση της Τετάρτης την οδήγησε στο να δώσει συνέχεια και την επόμε-νη μέρα.

Phone MarketingΣυγκέντρωση πραγματοποι-ούν οι εργαζόμενοι στη Phone Marketing στη Ν. Ιωνία, την Παρασκευή 2 Νοέμβρη, ενάντια στη δεύτερη προσπάθεια της διοίκησης να επιβάλει εργασία 8 ωρών την εβδομάδα και 130 ευρώ μισθό το μήνα. Η πρώτη προσπάθεια αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις των εργαζόμε-νων, οι οποίοι, μετά από 114 μέ-ρες απεργίας, ανάγκασαν την εταιρία να πάρει πίσω τα σχέδιά της για επιβολή εκ περιτροπής εργασίας.

Αναβρασμός στα ΜΜΕΣυνεχείς κινητοποιήσεις σε μια σειρά ραδιοφωνικούς σταθ-μούς, εφημερίδες και τηλεο-πτικά κανάλια πραγματοποίη-σαν το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτώβρη δημοσιογράφοι και τεχνικοί, που εργάζονται

στα ΜΜΕ. Στους ραδιοφωνι-κούς σταθμούς «Επικοινωνία», «Νίτρο 102,5», «Derti 98,6», στην εφημερίδα «Εξπρές» και στην ηλεκτρονική σελίδα «express.gr», οι ενώσεις του κλάδου, ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ ΕΠΗ-ΕΑ και ΕΤΕΡ κατά περίπτωση, ζητάνε την άμεση καταβολή όλων των οφειλόμενων απο-δοχών σε δημοσιογράφους, διοικητικούς υπαλλήλους, τε-χνικούς Τύπου και όλους τους εργαζόμενους. Στο ραδιοφω-νικό σταθμό «Flash» και στα τηλεοπτικά κανάλια, «Sunny TV» και «Sport TV», εκτός από τα δεδουλευμένα απαιτούν επίσης την τήρηση των δε-σμεύσεων που είχαν πάρει οι εργοδότες απέναντι στους ερ-γαζόμενους και την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας.

Το χορό των κινητοποιήσεων συνεχίζουν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, με 24ωρη απεργία την Πέ-μπτη 1 Νοέμβρη, ενάντια στην απαξίωση της κρατικής ραδιο-τηλεόρασης και τη συνεχιζόμε-νη προσπάθεια της διοίκησης να αναλάβουν ζώνες ενημέρωσης οι ιδιωτικές εταιρείες.

ΙΓΜΕΚινητοποίηση πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι του ΙΓΜΕ, την Τε-τάρτη 24 Οκτώβρη, με λειτουρ-γική κατάληψη και συγκέντρω-ση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για τις νέες πε-ρικοπές στους μισθούς τους. Με απόφαση του υπουργείου Περι-βάλλοντος και του υπουργείου Οικονομικών, τους περικόπτεται επιπλέον 1,5 μισθός για να καλυ-φθεί μέρος του ελλείμματος του Τακτικού Προϋπολογισμού και ενώ ήδη έχουν υποστεί μειώσεις ύψους 35%.

Εκλογές Της Ανθής Βελλή, Γραμματέως

ΔΣ Συλλόγου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Γλυφάδας-Βούλας-

Βάρης-Βουλιαγμένης

Στις 7 Νοεμβρίου οι εκπαιδευτι-κοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ψηφίζουμε τους αντιπροσώ-πους μας στα ΠΥΣΠΕ-ΑΠΥΣΠΕ και ΚΥΣΠΕ…. Οι εκπαιδευτικοί του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πιστεύοντας πως μόνη λύση στην αντιμετώ-πιση της πρωτοφανούς επίθεσης στον κόσμο της εργασίας είναι οι ενωτικές συλλογικές δράσεις των αριστερών δυνάμεων, συνεργα-στήκαμε πανελλαδικά με τους συναγωνιστές άλλων αριστερών κομμάτων και ομάδων, καθώς και με ανένταχτους, προοδευτι-κούς εκπαιδευτικούς, σε κοινά ψηφοδέλτια….η φωνή των αρι-στερών αιρετών στα συμβούλια αυτά θα βοηθήσει στη ματαίωση των σχεδίων της μνημονιακής συμμορίας….διεκδικούμε αιρετό ο οποίος να δεσμεύεται ότι:

…Θα αναδεικνύει τα προβλήμα-τα της εκπαιδευτικής πολιτικής, αντίθετα με οποιαδήποτε λογική συνδιαχείρισης με τη διοίκηση, μπλοκάροντας σχέδια συγχώ-νευσης ή κατάργησης σχολικών μονάδων, καθώς και καταστρα-τήγησης των εργασιακών δικαι-ωμάτων των συναδέλφων.

Θα μεταφέρει – υλοποιεί απο-φάσεις συλλόγων και γενικών συνελεύσεων και θα αγωνίζεται καλώντας τους σε μαζικές πα-ρεμβάσεις, όπου αυτό απαιτείται.

Θα απέχει από κάθε διαδικασία αξιολόγησης και θα υπερασπί-ζεται το εκπαιδευτικό κίνημα.

Στις 7 Νοεμβρίου…παίρνουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, αντίθε-τοι στη λογική της ανάθεσης.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Με κινητοποιήσεις υποδέχο-νται τα νέα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί και οι καθηγητές. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν τη Τρίτη 30 Οκτώβρη, με τη μεσημεριανή συγκέντρωση δι-αμαρτυρίας έξω από το υπουρ-γείο Παιδείας που οργάνωσε η Ομοσπονδία δασκάλων και νηπιαγωγών (ΔΟΕ).

Επόμενος σταθμός το απο-γευματινό συλλαλητήριο της Τετάρτης 31 Οκτώβρη, στο οποίο καλούν από κοινού η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέ-σης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και η ΔΟΕ, με αφίσα για διαρκή αγώνα, ώστε να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα. Στο νέο πα-κέτο μέτρων οι εκπαιδευτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν, μαζί με όλους τους εργαζόμενους, περικοπές μισθών και συντά-ξεων, τσεκούρι στο εφάπαξ, περικοπές δαπανών, απολύ-σεις, εφεδρεία κ.ά. Και βέβαια νέες συγχωνεύσεις σχολείων

(δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων).

Θετικό κρατούμενο από τη μέχρι τώρα μάχη ενάντια στην εφαρμογή των μέτρων που ψηφίστηκαν στα προηγούμε-να μνημόνια, είναι η καθολική άρνηση των συλλόγων διδα-σκόντων και καθηγητών να συμπληρώσουν το ερωτημα-τολόγιο για την αξιολόγηση των εργαζομένων ανά σχολείο. Όπου η Αριστερά παίρνει πρω-τοβουλίες δράσης με διαδικα-σίες βάσης, μπορεί να συσπει-

ρώσει ένα σημαντικό δυναμικό εκπαιδευτικών.

Από μια σειρά τέτοιων πρω-τοβουλιών σε πολλά πρωτο-βάθμια σωματεία οδηγήθηκε η ΟΛΜΕ καταρχήν και η ΔΟΕ στη συνέχεια να καλέσουν σε κινητοποιήσεις, αλλά και σε ένα πρόγραμμα δράσεων με γενικές συνελεύσεις, περιο-δείες, συμμετοχή σε τοπικά και κεντρικά συντονιστικά με συλλόγους γειτονιάς και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, πα-ραστάσεις και αποκλεισμούς.

Στους δρόμους οι εκπαιδευτικοί

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Του Θοδωρή Πατσατζή

Η τρικομματική κυβέρνη-ση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην ιδι-

ωτικοποίηση κάθε δημόσιας επι-χείρησης κοινής ωφέλειας, κάθε δημόσιου οργανισμού. Πρόσφατα ψηφίστηκε στη βουλή Πράξη Νο-μοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), με την οποία καταργήθηκε η ρύθ-μιση για τη διατήρηση ελάχιστης συμμετοχής 51% του δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥ-ΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ και στους Οργα-νισμούς Λιμένος Πειραιώς, Θεσ-σαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας. Και ποσοστό των μετοχών τους μεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας Δημοσί-ου), ώστε να μπορούν εύκολα να δοθούν σε ιδιώτες.

Για να εφαρμόσουν ευκολότε-ρα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους, η Δεξιά και η σοσιαλδημο-κρατία ισχυρίζονται συνεχώς ότι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επι-χειρήσεων θα δημιουργήσει υγιή ανταγωνισμό και πτώση των τιμών. Με τη θέση αυτή συμφωνούσε πο-λύς κόσμος, εξαιτίας της ταλαιπω-ρίας που υφίσταται από τη λειτουρ-γία που έχει επιβληθεί στο δημόσιο τομέα, με στόχο να μεγαλώνουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και λόγω των συνεχών αυξή-σεων στα τιμολόγια, που πραγμα-τοποιούν οι διορισμένες από τις εκάστοτε κυβερνήσεις διοικήσεις αυτών των οργανισμών.

ΑερομεταφορέςΗ πραγματικότητα αποδεικνύει, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι το μόνο που ενδιαφέρει όλες τις νεο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις και την τρόικα είναι το μεγάλο φαγοπότι που στήνεται γύρω από τις δημόσι-ες επιχειρήσεις, με στόχο να έχουν μεγαλύτερα κέρδη οι μεγαλοκαρ-χαρίες ιδιοκτήτες εταιρειών όπως η Aegean.

Τρεις μέρες μετά την ψήφιση της ΠΝΠ, που αναφέραμε παραπάνω, η Marfin Investment Group (MIG) προχώρησε στην πώληση της Ολυ-μπιακής στην Aegean. Τι σημαίνει

αυτό; Ότι ο περίφημος ανταγωνι-σμός, που θα μείωνε τις τιμές στα εισιτήρια, πάει περίπατο.

Η Aegean μένει χωρίς ανταγωνι-στή στα δρομολόγια εσωτερικού και μπορεί να ελέγχει και μεγάλο ποσοστό της κίνησης στις διεθνείς πτήσεις από και προς την Ελλάδα. Στην πράξη η Aegean θα τσεπώνει τις κρατικές επιδοτήσεις για τις υποτιθέμενες «άγονες» γραμμές και, αν αυτό κριθεί ζημιογόνο, θα περιορίσει τα δρομολόγια και ταυ-τόχρονα θα μπορεί να ανεβάσει όσο θέλει τις τιμές των εισιτηρίων, οι οποίες, ήδη με την ιδιωτικοποίη-ση της Ολυμπιακής, έχουν αυξηθεί από 20-50%.

Η MIG αναγκάστηκε να μειώσει το πτητικό έργο της Ολυμπιακής κατά 35%, σύμφωνα με την κοινο-τική οδηγία με την οποία ξεπου-λήθηκε η Ολυμπιακή. Αυτό το πο-σοστό πτήσεων πέρασε στα χέρια κυρίως της Lufthansa και κάποιων εταιρειών μαϊμού, που απασχολού-σαν εργαζόμενους χωρίς συμβά-σεις και δικαιώματα.

Επειδή όλοι οι ιδιώτες λειτουρ-γούν με βάση το κέρδος, το κόστος αυτής της απώλειας το πλήρωσαν οι επιβάτες με τις αυξήσεις των εισιτηρίων και οι εργαζόμενοι όχι μόνο στην Ολυμπιακή, αλλά και στα αεροδρόμια, καθώς απολύθη-καν από τις εταιρείες που είχαν ανα-λάβει τις υπηρεσίες τροφοδοσίας (π.χ. Olympic Ketering) και από τα καταστήματα που έκλεισαν στο αεροδρόμιο, επειδή αυξήθηκαν τα ενοίκια και μειώθηκε η πελατεία.

Τέλος το κόστος της ιδιωτικοποί-ησης μεταφέρθηκε και σε συναν-θρώπους μας με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ), τους οποίους απόλυσε η MIG, ενώ η Ολυμπιακή είχε υπο-χρέωση, σύμφωνα με το σχετικό νόμο, να τους προσλαμβάνει σαν εποχικούς.

Με λίγα λόγια οι μόνοι που κέρ-δισαν από την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής είναι η Aegean στην Ελλάδα και γενικά η Lufthansa. Τέ-τοιου είδους μεγάλες εταιρείες θα ευνοηθούν και θα βγάλουν κέρδη σε βάρος μας, αν επιτρέψουμε να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και στους υπόλοιπους δημόσιους οργανισμούς.

Ιδιωτικοποιήσεις: Το μεγάλο φαγοπότι

των καπιταλιστών

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Η περίοδος, που ζούμε, καθορίζεται από την οικονομική κρίση του

συστήματος (στη ντόπια και τη διεθνή διάστασή της), αλλά και από την οξύτατη πολιτική κρίση. Η κυβέρνηση Σαμαρά, με ραγδαί-ους ρυθμούς, συνθλίβεται ανά-μεσα στις αντίρροπες πιέσεις της τρόικας από τη μια και της οργής του λαού από την άλλη.

Η κυρίαρχη τάξη με κόπο κρύ-βει τη δυσφορία για τις «ανεπάρ-κειες» του πολιτικού προσωπικού της, που δεν έχει τις δυνατότητες να προχωρήσει αδίστακτα στην επιβολή του ακραία αντεργατι-κού-αντικοινωνικού προγράμμα-τος που περιγράφει το Μνημόνιο 3 με τους δανειστές.

Σε αυτές τις συνθήκες οι πι-θανότητες «εκτροπών» δεν είναι δυνατόν να υποτιμηθούν: η αχα-λίνωτη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών και η σκανδαλώδης υποστήριξη (γιατί δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ανοχή) στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι προειδοποιήσεις για το ενδεχόμε-νο πολιτικών πρωτοβουλιών πέρα από τις «κανονικότητες» του κοι-νοβουλευτισμού της περιόδου μετά τη μεταπολίτευση.

Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξα-κολουθεί να είναι «κυβέρνηση εν αναμονή». Η οργή του κόσμου έχει τέτοιες διαστάσεις, που μπο-ρεί να προκαλέσει την παράλυση των κυρίαρχων επιτελείων και η περίοδος να καταλήξει με την εκτόξευση στην κυβερνητική εξουσία του σχηματισμού της ρι-ζοσπαστικής Αριστεράς.

Το πρώτο πρόβλημα με αυτό το σενάριο είναι ότι χρειάζεται αγώ-νας για να επιβεβαιωθεί. Χρειά-ζεται αγώνας από τα κάτω, για να τους εμποδίσουμε να πάρουν τα μέτρα και για να πέσει η κυβέρ-νηση Σαμαρά. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό και όσο πιο παταγώδης είναι η κατάρρευση της τρικομ-ματικής, τόσο πιο περιορισμένες θα είναι οι δυνατότητες των κυ-ρίαρχων δυνάμεων να επεξεργα-στούν εναλλακτικές λύσεις.

Αντιπολίτευση Η πρώτη, λοιπόν, προγραμματική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι η εγκατάλειψη της αντιπο-λιτευτικής τακτικής του «ώριμου φρούτου», το κάλεσμα στο εργα-τικό κίνημα και στις λαϊκές δυνά-μεις για ανατροπή των μέτρων και της κυβέρνησης που τα στηρίζει. Είναι ο συντομότερος –και ίσως ο μοναδικός– δρόμος για να φτά-σουμε στην κυβέρνηση της Αρι-στεράς.

Το δεύτερο ζήτημα που προ-κύπτει, είναι το περιεχόμενο που θα δώσουμε στην κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι το ζήτημα της

υπόσχεσης που θα δώσουμε στις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, ζη-τώντας τους να παλέψουν για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Τα εισηγητικά κείμενα κάνουν λόγο για τη σοσιαλιστική ανα-τροπή. Η κατεύθυνση αυτή είναι πολύτιμη γιατί –ακόμα και σε συνθήκες που δεν είναι άμεσα επαναστατικές ή προεπαναστατι-κές– προτρέπει στην ανεξαρτησία του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις πιέσεις της κυρίαρχης τάξης, πιέσεις που σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα ενταθούν αφόρητα.

Πρόγραμμα Το ελάχιστο, όμως, συγκεκριμένο επίπεδο δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι πίσω από την υπόσχεση μιας νέας «εργατικής μεταπολίτευσης»: υπόσχεση για το σταμάτημα του νεοφιλελεύ-θερου κατήφορου, την αποκα-τάσταση των μισθών και των συ-ντάξεων, την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, την εγγύ-ηση των δημόσιων νοσοκομείων και σχολείων. Ένα τέτοιο «ελάχι-στο πρόγραμμα» κοινωνικής σω-τηρίας θα διεκδικεί με σαφήνεια «εντολή» από τον κόσμο, θα βάζει με πραγματικούς όρους τη διαχω-ριστική γραμμή μεταξύ υποστη-ρικτών και αντιπάλων μιας κυβέρ-νησης της Αριστεράς.

Δυστυχώς στο πεδίο αυτό πα-ρεισφρέουν πολλές «ευελιξίες» (π.χ. ο ορισμός της «δημιουρ-γικής επιχειρηματικότητας» ως συμμάχου, ή της «κοινωνικά δί-καιης δημοσιονομικής εξισορρό-πησης» ως στόχου) που δείχνουν ότι η επιλογή, που προαναφέρα-με, θα είναι ζήτημα πολιτικής μά-χης μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι καθαρό ότι η στάση απέ-ναντι στο χρέος θα είναι καθορι-στικό ζήτημα. Είναι επίσης γνω-στό ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη ριζοσπαστικότητα

της απάντησης. Υπάρχει όμως και ένα κρίσιμο σημείο επιλογής: ο προϋπολογισμός του 2013 απο-δεικνύει ότι 17 δισ. ευρώ ετησίως θα διατίθενται πλέον για την «εξυ-πηρέτηση του χρέους». Αν αυτός ο βραχνάς μείνει ανέπαφος, είναι σαφές ότι δεν είναι δυνατόν να δοθεί προτεραιότητα στις εργατι-κές-λαϊκές ανάγκες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να απαντήσει αν εξακολουθεί να δε-σμεύεται από την προεκλογική του υπόσχεση ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα διακόψει αμέ-σως και μονομερώς τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων προς τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύ-φους, αφήνοντας –έστω– για το μέλλον την όποια συνολικότερη ρύθμιση (διαγραφή, διαγραφή μέρους, ρήτρα ανάπτυξης κλπ).

Ευρώπη Ανάλογης σημασίας είναι και η στάση απέναντι στην υπαρκτή ΕΕ και όχι τη φαντασιακή «Ευρώπη». Όλες οι πλευρές των ευρωηγεσι-ών –είτε οι «σκληροί» νεοφιλελεύ-θεροι, είτε οι «χλωμά» νεοκεϊνσια-νοί– σήμερα ομοφωνούν ότι κάθε σχέδιο διεξόδου της ευρωζώνης από την κρίση συνδυάζεται με την επιβολή των σκληρών προ-γραμμάτων λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να δεσμευτεί ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα σταθεί –κατ’ ελάχιστο– στο πεδίο της σκληρής αντιπαράθεσης με αυτές τις απόψεις. Η απάλειψη από τα εισηγητικά κείμενα της θέσης «καμιά θυσία για το ευρώ», της θέσης που διασφάλισε την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο, προειδο-ποιεί τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ ότι μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη.

Τα ζητήματα που προαναφέ-ραμε, συμπυκνώνονται στην κρί-σιμη επιλογή της μονομερούς κατάργησης των μνημονίων, των

εφαρμοστικών νόμων και της κα-ταγγελίας των δανειακών συμβά-σεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δεσμευ-τεί σχετικά και έδωσε τη μάχη των εκλογών του Μάη-Ιούνη με κατα-γεγραμμένη αυτή τη δέσμευση. Οι σκέψεις για «αντικατάσταση» των μνημονίων από ένα «εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνι-κής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης και κοινωνικά δίκαιης δημοσιονομικής εξισορ-ρόπησης» είναι νέες ιδέες που υποδεικνύουν ότι η αντιμνημονι-ακή συνέπεια θα είναι ζητούμενο προς εξασφάλιση.

Πέρα από αυτά τα κεντρικά ζητήματα υπάρχουν και άλλα, όπως το ζήτημα των μεταναστών, όπου, κυρίως από τους «ΠΑΣΟΚο-γενείς», ζητούνται προσαρμογές. Η θέση για «ορθολογικό εξαν-θρωπισμό» (ποσοστώσεις;), αντί του αιτήματος για νομιμοποίηση των μεταναστών, αν γίνει δεκτή, θα αποτελέσει μια απαράδεκτη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Με τις παραπάνω προειδοποι-ήσεις δεν ισχυριζόμαστε ότι κά-ποια συντηρητική αναδίπλωση, κάποια πολιτική ανατροπή, έχει συντελεστεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ισχυριζόμαστε όμως ότι εντείνονται οι πιέσεις του κυρίαρ-χου σκηνικού πάνω στο στελεχικό δυναμικό του και ότι το πρόγραμ-μα του ΣΥΡΙΖΑ και το περιεχόμενο της υπόσχεσης για την κυβέρνη-ση της Αριστεράς πρέπει περισ-σότερο από ποτέ να αποτελέσουν ζήτημα παρέμβασης των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.

ΟργάνωσηΤο παραπάνω ζήτημα, το πολιτικό ζήτημα, πρέπει να αποτελέσει τον «οδηγό» για όλες τις επιλογές που θα γίνουν σε ζητήματα οργάνω-σης του ΣΥΡΙΖΑ.

Από όλους έχει συμφωνηθεί η πορεία προς τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό «φο-

ρέα». Έχει ακόμα συμφωνηθεί το καθεστώς «διπλής ένταξης» των μελών, αφού η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα δεν προ-ϋποθέτει την αυτοδιάλυση των οργανώσεων-συνιστωσών του.

Μας προκαλεί εντύπωση η συνέχιση μιας κάποιας δημα-γωγικής πίεσης με άξονα το ζή-τημα αυτό. Για παράδειγμα, τα στελέχη της Ενωτικής Κίνησης (Κουρουμπλής, Μητρόπουλος κλπ) ζητούν με έμφαση την «αυ-τοδιάλυση των συνιστωσών» και μέτρα πειθάρχησης (κυρίως όταν πρόκειται για αριστερές φωνές), τη στιγμή που η Ενωτική Κίνηση παίρνει πρωτοβουλίες συγκρότη-σής της ως «συνιστώσα» και τα στελέχη της στα ΜΜΕ παραβι-άζουν συχνά τα συμφωνηθέντα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Πολύ πιο επικίνδυνη είναι μια τάση στελεχών του ΣΥΝ να ανα-πτύσσουν πίεση πάνω σε μέλη των αριστερών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ για αυτολογοκρισία και κατάργηση της διακριτότητας στο όνομα, τάχα, της συμφωνίας για τη μετάβαση στον ενιαίο «φο-ρέα».

Για εμάς η συμφωνία είναι δε-δομένη και έχει το εξής περιεχό-μενο: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σε μαχόμενο, πολιτικό, δημο-κρατικό φορέα της Ριζοσπαστι-κής Αριστεράς, όπου θα πρέπει να διασφαλιστεί ο ρόλος, τα δι-καιώματα, οι υποχρεώσεις και –κυρίως– η δυνατότητα για πο-λιτικές πρωτοβουλίες των μελών στη βάση.

Έχουμε συμφωνήσει στη συ-γκρότηση των τοπικών οργανώ-σεων και ζητάμε αυτές να απο-κτήσουν προγράμματα δράσης και ουσιαστικής παρέμβασης. Έχουμε συμφωνήσει στην κα-μπάνια αυτοπρόσωπης εγγρα-φής μελών και ζητάμε αυτά να αποκτήσουν τα δικαιώματα που περιγράφει η αρχή «ένα μέλος – μία ψήφος». Έχουμε συμφω-νήσει και ζητάμε να συγκρο-τηθούν ενδιάμεσα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο. Τέλος έχουμε συμφω-νήσει στην ανάδειξη κεντρικών πολιτικών οργάνων, έχουμε δε-χθεί τη φόρμουλα διασφάλισης του πλουραλισμού που προτεί-νεται και ζητάμε να κατοχυρω-θεί η δυνατότητα της βάσης να επηρεάζει και τις κεντρικές αποφάσεις μέσα από την οργά-νωση της συστηματικής, δημο-κρατικής και υπεύθυνης πολιτι-κής συζήτησης.

Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή προσέρχεται ένα κρίσιμο τμήμα της μαχόμενης κοινωνίας. Εξακο-λουθούμε να αισιοδοξούμε ότι ο κόσμος αυτός θα καθορίσει την πορεία του πολύτιμου ενωτικού εγχειρήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Σχετικά με το πρόγραμμα και τις αρχές οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Αντιφασιστική Δράση του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε γειτονιά

Η αναβάθμιση της αντι-φασιστικής δράσης σε βασική πολιτική προτε-

ραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδο-τήθηκε από τη συμμετοχή των τοπικών οργανώσεων του σχήμα-τος στις «παρελάσεις του λαού» της 28ης Οκτωβρίου με διπλό περιεχόμενο: «ενάντια στα μνη-μόνια και το φασισμό».

Πρόκειται για μια ευρύτερη επιλογή που δεν αφορούσε μόνο τις παρελάσεις, αλλά τη συνολι-κή δραστηριότητα του σχήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς το προσεχές διάστημα. Σύμφωνα με εγκύκλιο που προωθήθηκε πρό-σφατα στις Τοπικές Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ: «Κατεύθυνση είναι η συγκρότηση πλατιών κοινωνικών συσπειρώσεων εναντίον της νεο-ναζιστικής παρουσίας και δράσης».

Οι τοπικοί ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα καλούνται να οργανώ-σουν συνελεύσεις με περιεχόμε-νο την αντιφασιστική δράση, να συγκροτήσουν τοπική αντιφα-σιστική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, να δημιουργήσουν ευρύτερες Αντι-φασιστικές Πρωτοβουλίες στη γειτονιά, με πλατύ ανοιχτό κάλε-σμα στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, σε τοπικά συνδικάτα

και κινήσεις πολιτών, σε πάσης φύσεως συλλόγους, μεταναστευ-τικές κοινότητες, μαθητικές πρω-τοβουλίες, προσωπικότητες από άλλους χώρους και φορείς.

Σημαντική λεπτομέρεια είναι ο αποκλεισμός σε πολιτικό επίπεδο από τέτοιου είδους αντιφασιστικές συμμαχίες των μνημονιακών πολι-τικών δυνάμεων, καθώς, όπως σω-στά επισημαίνεται στην εγκύκλιο: α) Κάτι τέτοιο θα «ξέπλενε» αυτούς που ευθύνονται για την ενίσχυση των νε-οναζί είτε έμμεσα λόγω της μνημο-

νιακής καταστροφής, είτε άμεσα με την απροκάλυπτη ανοχή-στήριξη της δράσης τους. β) Κάτι τέτοιο θα ενί-σχυε το «αντισυστημικό» προφίλ των νεοναζί στη λογική ότι απέναντί τους βρίσκεται όλο το πολιτικό φάσμα.

ΔράσηΌσον αφορά την τοπική δράση των Αντιφασιστικών Πρωτοβου-λιών, όπου συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρονται ενδεικτικά:

α) Η διοργάνωση κινητοποίη-σης αντίθεσης στο ναζισμό, όπο-

τε έχουμε παρουσία ή δράση των νεοναζί στην περιοχή ή έχουμε περιστατικό ρατσιστικής βίας.

β) Η οργάνωση ανοιχτών συζη-τήσεων, πικετοφοριών, διανομής υλικού για την εγρήγορσή της τοπικής κοινωνίας απέναντι στον κίνδυνο του ναζισμού.

γ) Η προστασία οποιασδήπο-τε δημόσιας εκδήλωσης (όπως καταθέσεις στεφάνων, εθνικές επέτειοι, δημοτικές ημερίδες κτλ) από την αμαύρωσή της από την παρουσία των ναζιστών.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην αντιναζιστική δουλειά στους μα-θητές. Στα σχολεία της γειτονιάς, σε συνεργασία με την τοπική ΕΛΜΕ, το μαθητικό συμβούλιο και το σύλλογο γονέων, χρειάζε-ται να γίνουν ενημερωτικά μαθή-ματα ή και πολιτιστικές εκδηλώ-σεις για το φασισμό.

Ωστόσο, το κύριο βάρος της δουλειάς στα σχολεία εκ των πραγμάτων πέφτει στη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα πρέπει να θέσει κεντρικό στόχο τη διαμόρ-φωση μιας νεανικής αντιφασιστι-κής κουλτούρας.

Η εγκύκλιος περιγράφει επίσης τους βασικούς άξονες επιχειρη-ματολογίας απέναντι στη Χρυσή Αυγή, με στόχο την αποδόμηση της επιρροής της. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά χρήσιμο οδηγό απάντησης στους νεοναζί, που χρειάζεται να αξιοποιηθεί σε κάθε τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συστηματική αντιφασιστι-κή δράση σε κάθε περιοχή της χώρας, σε κάθε σχολείο κα κάθε γειτονιά, δεν μπορεί παρά να έχει στην καρδιά της τις δυνάμεις της Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει και μπορεί να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτή τη μάχη.

Ψήφισμα-απόφαση της 7ης ανοιχτής συνέλευσης

Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης του ΣΥΡΙΖΑ

Η χθεσινή (Τετάρτη 24/10) Ανοιχτή Συνέλευση Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, αποφάσισε ομόφωνα και προτείνει για εφαρμογή σε όλες τις Οργανώσεις:

Εν όψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, τα μέλη τα οποία θα έχουν δικαίωμα ψήφου για την ανάδειξη των αντιπροσώπων - αλλά και των νέων Συντονιστικών Γραμματειών - της κάθε Οργάνωσης, να είναι όσα έχουν εγγραφεί ένα κρίσιμο χρόνο πριν από την ημέρα της εκλογι-κής διαδικασίας.

Το κριτήριο να είναι το να έχει κάποιος συμμε-τάσχει με την ιδιότητα του μέλους, του-λάχιστον στην προσυνδιασκεψιακή συνέλευση - δηλαδή να έχει υποβάλει αίτηση εγ-γραφής μέλους μέ-χρι την έναρξη της συνέλευσης αυτής.

Είναι ευνόητο πως το ίδιο θα ισχύσει και για τους υποψήφιους, οι οποίοι καλό - έως απαραί-τητο - θα είναι να αυτοπαρουσιαστούν σ΄αυτή την - τελευταία πριν τις εκλογές - συνέλευση.

Η σκοπιμότητα του μέτρου είναι να διασφα-λίσει πως το κάθε μέλος που θα συμμετά-σχει στη διαδικασία των εκλογών - και άρα θα επηρ-ρεάσει, έστω κατά ένα βαθμό, την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, θα έχει έρθει προηγουμένως σε μιά ελά-χιστη επαφή με το διάλογο και τους προβληματισμούς, τις ιδέες, τις απόψεις που κυ-κλοφορούν εντός ΣΥΡΙΖΑ και με τους ανθρώπους που λίγο μετά θα κλη-θεί να επιλέ-ξει.

Κατά τα άλλα, η διαδικασία εγγραφής με-λών, εννοείται πως θα συνεχίζεται και μετά την προσυνδιασκεψιακή συνέλευση, πριν, κατά και μετά την ημέρα των εκλογών.

Η Συνέλευσή μας προτείνει το παραπάνω μέτρο να ενταχθεί στην νέα επικαιροποιημέ-νη οργανωτική εγκύκλιο, που υποθέτουμε πως θα κυκλοφορήσει, για το νέο χρονοδιά-γραμμα και τις προσυνδιασκεψιακές διαδικασίες.

Στη Λαυρεωτική εδώ και αρκετούς μήνες η δράση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μετ’ εμποδίων. Η συμπεριφορά και κυρίως οι πρακτικές συ-ντρόφων από τον ΣΥΝ δημιουργούν ανυπέρ-βλητες δυσκολίες στην λειτουργία της Τ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύουμε ότι η γνωστοποίη-ση τέτοιων σοβαρών καταστάσεων σε όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρέωσή μας για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών και σε άλλες περιοχές, αλλά και για την υπεράσπιση των «αυτονόητων» στις Τ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.

Προς: Την Γραμματεία του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Σύντροφοι, Εί-μαστε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που δραστηριοποι-ούμαστε στην Επιτροπή της Λαυρεωτικής και είμαστε μέλη της Γραμματείας της. Με την ιδιότητα μας αυτή θα θέλαμε να σας καταθέσουμε τα παρακάτω: […]

-Στις αρχές αυτού του χρόνου και λίγους μήνες πρίν από τις εκλογές εμφανίσθηκε μια προσέλευση φίλων και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι πρώτα εντάχθηκαν στον ΣYNκαι μετά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η εξέλι-ξη αυτή χαροποίησε ιδιαίτερα τους συν. που μέχρι τότε με τις λιγοστές δυνάμεις τους έδιναν την μάχη και είδαν ότι δίνεται η ευκαι-ρία να αναπτυχθεί η παρουσία και η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή, παρ΄ολο που σε αυτούς που προσχώρησαν βρέθηκαν και κάποιοι που με την στάση τους είχαν δυσκολέψει στο παρελθόν τη

δράση τόσο της τοπικής Επιτροπής όσο και την παρου-σία του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικά. Ατομα δηλαδή που είχαν προβληματική σχέση, όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΣΑ αλλά και με τον ΣΥΝ στο παρελθόν λόγω διαφορετικών επιλο-γών που έκαναν στο χώρο της τοπικής αυ-τοδιοίκησης, είτε ακολουθόντας σχήματα αυτο-διοικητικά που στηρίζονταν από το σάπιο δικομματικό σύστημα, είτε αρνού-μενοι την επίσημη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. […]

-Από εκείνη την χρονική στιγμή αρχίζει η μεθοδευμένη περιθωριοποίηση της Γραμ-μα-τείας του ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής και η υποκατάσταση της από ορισμένα μέλη του ΣΥΝ και μόνο. Είναι γνωστά στην Γραμμα-τεία τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν προεκλογικά με την οργάνωση εκδηλώσε-ων χωρίς την προηγούμενη συνεδρίαση ορ-γάνων και την ενημέρωση των κεντρι-κών οργάνων. […]

- Τελευταίο συμβάν ήταν ο ορισμός, χωρίς την συνεδρίαση της Γραμματείας, ανοικτής Συνέλευσης της Τοπικής Επιτρο-πής, όπου εκλέχθηκε νέα Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αποκλείοντας την συμμετοχή των συν. που εκπροσωπούν υπαρκτές συνι-στώσες, αλλά και συν. που βρίσκονται έξω από αυτές τις λογικές λειτουργίας και είναι γνωστοί στην περιοχή. […]

-Με συναίσθηση της ευθύνης για αυτά που καταθέτουμε θα θέλαμε να θέσουμε

υπό-ψην σας τις παρακάτω ανησυχίες και φόβους μας:

• Η Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής, όπως έχει τελευταία διαμορφωθεί, έχει εκτρα-πεί από το πλαίσιο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ όπου η συναίνεση και η συνδιαμόρφωση τόσο των αποφάσεων όσο και των οργά-νων, είναι βασική του αρχή.

• Η Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, δείχνει μια αλαζονική συμπεριφορά που διακατέ-χει ορισμένα μέλη προερχόμενα από τον ΣΥΝ. […]

Ζητάμε από την Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να αποκαταστήσει την σωστή λειτουργία της Επιτροπής Λαυρεωτικής με την εξα-σφάλιση τόσο της έκφρασης όλων των συνι-στωσών όσο και την σωστή και δημο-κρατική λειτουργία των οργάνων. Να γίνει αυ-στηρή κριτική και να παρθούν πολιτικά μέτρα αν χρειασθεί για την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας της.

Ζητάμε να παρακολουθείται πιό συστη-ματικά η λειτουργία και η δράση της Επι-τροπής και να βοηθηθεί να αποκτήσει ένα περιεχόμενο δράσης τέτοιο που να ανταπο-κρίνεγται στις ανάγκες της συγκυρίας. […]

10.10.2012Βαφειάδου Ελένη [ΔΕΑ], Παπαδέας

Χρήστος [ΣΥΝ], Παπαθύμιος Γιάννης [ΑΚΟΑ], Παπαθύμιος Κωνσταντίνος [ΚΟΚΚΙΝΟ]

Επιστολή μελών ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής

Τετάρτη 31/10, Αγρίνιο. Ομιλητής: Δημήτρης Βίτσας

Τετάρτη 31/10, Αμπελόκηποι.

Ομιλητές: Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Αγγέλικα Σαπουνά.

Τετάρτη 31/10, δάσκαλοι-καθηγητές Β΄Αθήνας.

Ομιλητές: Αντρέας Καρίτζης, Γιώργος Σαπουνάς.

Τετάρτη 31/10, Νέα Ιωνία, 7 μμ στον κινηματογράφο «Αστέρας». Ομιλητές: Τάσος Κορωνάκης, Αφροδίτη Σταμπουλή.

Πέμπτη 1/11, εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας, 7 μμ στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου.

Σάββατο 3/11, ΕΡΤ. Ομιλητής: Βασίλης Μουλόπουλος

Κυριακή 4/11, Νέος Κόσμος, 11 πμ.

Ομιλητές: Κώστας Μαρματάκης, Μαρία Μπόλαρη.

Τρίτη 6/11, Κορυδαλλός, 7.30 μμ στις Πλειάδες.

Ομιλητής: Δημήτρης Τζανακόπουλος.

Τετάρτη 7/11, ΟΤΕ Αθήνας. Ομιλητής: Δημήτρης Στρατούλης.

Κυριακή 11/11, Πεντέλη-Μελίσσια.

Ομιλήτρια: Ερμίνα Κυπριανίδου.

Εκδηλώσεις – Συνελεύσεις ΣΥΡΙΖΑ

Του Σπύρου Αντωνίου

Ο ι σκληρές πολιτικές λιτότητας, που ακολουθούνται πανευρωπαϊκά και έχουν ρίξει στον καιάδα των «μηχανι-

σμών στήριξης» μια σειρά από χώρες της Ευρω-παϊκής Ένωσης, πρέπει άμεσα να ανατραπούν από τους αγώνες των εργαζομένων και της νε-ολαίας σε κάθε γωνιά της ηπείρου. Η πανευρω-παϊκή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια τέτοια προοπτική.

Την ημέρα εκείνη προγραμματίζεται μια ημέ-ρα κοινής δράσης σε όσο το δυνατόν περισσό-τερες ευρωπαϊκές χώρες, με απεργίες, διαδη-λώσεις και συλλαλητήρια απέναντι στην κοινή επίθεση των εθνικών κυβερνήσεων και της ευ-ρωπαϊκής άρχουσας τάξης εναντίον των λαών της Ευρώπης, ύστερα από απόφαση της Ευρω-παϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ETUC), που συνεδρίασε στη Μαδρίτη στις 17 Οκτώβρη.

ΑπεργίεςΤην πρωτοβουλία πήραν τα πορτογαλικά συν-δικάτα που ήδη είχαν αποφασίσει απεργία για τις 14/11 και συγκεκριμένα η μεγαλύτερη συνδι-καλιστική συνομοσπονδία CGTP.

Οι συνεχείς περικοπές και η αύξηση της φο-ρολογίας που επιδιώκει να επιβάλει η δεξιά κυβέρνηση Κοέλιο, σε συνεννόηση με τους εκπροσώπους των δανειστών, δεν φαίνεται να βελτιώνει την κατάσταση. Πριν λίγες μέρες, το

ΔΝΤ ενέκρινε την εκταμίευση 1,5 δισεκατομμυ-ρίων ευρώ στην Πορτογαλία, μετά την πέμπτη αναθεώρηση της «απόδοσης» της χώρας.

Η έγκριση της δόσης συνοδεύτηκε φυσικά από τη γνωστή προειδοποίηση ότι η διαβόη-τη προσαρμογή της πορτογαλικής οικονομίας απαιτεί επιπλέον μέτρα. Και όπως ξέρουμε από την Ελλάδα, όταν οι εκπρόσωποι του κε-φαλαίου μιλούν για μέτρα, εννοούν τη λεηλα-σία μισθών και συντάξεων, τη διάλυση των ερ-γασιακών σχέσεων και του κράτους πρόνοιας.

Η απάντηση των Πορτογάλων εργαζομένων αναμένεται ιδιαίτερα δυναμική, τουλάχιστον ανάλογη του σεισμού της 15ης Σεπτέμβρη, της μεγαλύτερης κινητοποίησης στη χώρα μετά την Πρωτομαγιά του 1974.

ΙσπανίαΤην ευκαιρία φρόντισαν να αξιοποιήσουν αμέσως και οι ισπανικές εργατικές ενώσεις, κάτω και από την πίεση των δεκάδων συγκεντρώσεων διαμαρ-τυρίας τους τελευταίους μήνες. Έτσι στις 14 Νοέμ-βρη θα έχουμε την πρώτη Ιβηρική γενική απεργία στην ιστορία.

Οι δύο μεγαλύτερες συνομοσπονδίες της χώρας UGT και CCOO, συσπειρωμένες στη Cumbre Social («Κοινωνική Σύνοδος», στην οποία συμμετέχουν πάνω από 150 σωματεία, συνδικάτα μαθητών και συλλογικότητες), προ-κήρυξαν τη γενική απεργία, η οποία θα είναι η τρίτη από την έναρξη της κρίσης.

Μετά τα μέτρα της κυβέρνηση Ραχόι, που είναι πιο σκληρά από τα μνημόνια (παρόλο που τυπικά δεν έχει ζητήσει επίσημη στήριξη από την ΕΚΤ, παρά μόνο για τον τραπεζικό το-μέα) και την ανεργία να κυμαίνεται πάνω από 25% και στους νέους ακόμα πιο ψηλά (όλο και περισσότεροι ανήκουν πλέον στην κατηγορία ni-ni: «ni trabajan, ni estudian», δηλ. ούτε δουλεύουν, ούτε σπουδάζουν»), η ώρα της οργανωμένης εργατικής αντίστασης, μετά τους Indignados και τους ανθρακωρύχους στην Αστούριας, έχει φτάσει.

Την ημέρα ανακοίνωσης της απεργίας, ο Τόνι Φερέρ, εκπρόσωπος της UGT, ζήτησε από τον κόσμο να συμμετέχει μαζικά στην κινητοποίη-ση του Νοέμβρη και να αποβάλει το φόβο: «Ο φόβος υφέρπει στην κοινωνία, όμως πρέπει να δοθεί απάντηση στις πολιτικές λιτότητας και

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο ι εκπρόσωποι των Ευρωπαίων κα-πιταλιστών συνεχίζουν να τσακώ-νονται μεταξύ τους σχετικά με το

ποια είναι η διέξοδος από την κρίση, την ίδια στιγμή που οι λαοί, ειδικά του νότου, ξεση-κώνονται… Ο μακρύς κατάλογος από συνε-δριάσεις των Συνόδων Κορυφής δεν έχει κα-ταφέρει να οδηγήσει ούτε σε τελικές λύσεις ούτε, πολύ περισσότερο, σε αντιστροφή της επιδείνωσης της κρίσης.

Σε κάποια επίπεδα φάνηκε το τελευταίο δι-άστημα να χαλαρώνει η ένταση. Π.χ. ο επικε-φαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι εξέφρασε την αμέριστη στήριξή του στην πρόταση του Σό-ιμπλε για διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαίου Επιτρόπου Νομισματικών Υποθέ-σεων. Επίσης φάνηκε να χαλαρώνει και η δι-ένεξη μεταξύ του Ντράγκι και του προέδρου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Γερμανίας Γενς Βάιντμαν («έχουμε τον ίδιο στόχο και οι διαφορές στις απόψεις μας για τα σωστά ερ-γαλεία δεν είναι αγεφύρωτες», είπε ο Ντρά-γκι). Στα μέσα Οκτώβρη ο Όλι Ρεν είχε πει από την Μπανγκόκ ότι τα χειρότερα πέρασαν όσον αφορά την κρίση χρέους στην ευρωζώνη.

ΨευδαίσθησηΛίγες ημέρες μετά, ωστόσο, ο Σόιμπλε επανέ-φερε την «τάξη»: σε ένα συνέδριο στο Βερο-λίνο δήλωσε πως μπορεί «η κρίση χρέους της

Ευρώπης να φαίνεται ότι έχει μπει σε μια πιο ήρεμη φάση, ωστόσο αυτό είναι μια ψευδαί-σθηση». «Τα χειρότερα είναι μπροστά μας», παραδέχθηκε. Την ίδια γκρίζα εικόνα έδωσε και το στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ι. Μερς, που παραβρέθηκε στο ίδιο συνέδριο. Ο Μερς προειδοποίησε ότι, παρό-τι έχει επανέλθει η ηρεμία στις αγορές, αυτό μπορεί αποδειχθεί απατηλό. «Η αιμορραγία σταμάτησε, αλλά ο ασθενής δεν την έχει γλι-τώσει ακόμη», είπε μεταφορικά.

Και αυτό είναι φυσιολογικό. Ξέρουν καλά ότι το πρόγραμμα στην Ελλάδα δεν τους βγαί-νει –γι’ αυτό ο συνήθως αυστηρός Σόιμπλε δήλωσε (23/10) ότι, έχοντας επίγνωση ότι εί-μαστε όλοι αμαρτωλοί (ως προς τους δείκτες χρέους), «είναι πιθανόν ότι μπορούμε να κα-ταλήξουμε σε μια συμφωνία για μια πολιτική που θα είναι λογική για την Ελλάδα». Αλλά ξέρουν επίσης ότι μπορεί σύντομα να χρεια-στούν να χρηματοδοτήσουν την Ισπανία από τον ESM. Σίγουρα τα σημάδια από την Ισπανία δεν είναι καθόλου καλά καθώς ανακοινώθηκε ότι το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε κατά ένα επιπλέον 0,4% στο τρίτο τρίμηνο, έπειτα από μια αντίστοιχη ύφεση και στο δεύτερο τρίμη-νο. Η ύφεση αυτή, που συνοδεύτηκε από νέο ρεκόρ στην ανεργία, σχεδόν εξασφαλίζει την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας έτσι και εφαρμοστούν στην πράξη τα παρανοϊκά μέ-τρα λιτότητας που σχεδίασε ο πρωθυπουργός Ραχόι. Όμως η χρηματοδότηση της χώρας

από τον ESM απαιτεί να κινηθεί κι άλλο προς τη λάθος κατεύθυνση, δηλ. προς την επιβολή μνημονίων. Το αδιέξοδο είναι προφανές.

ΒρετανίαΓι’ αυτό οι ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις κλιμακώνονται ακόμη και στην περίοδο που «φαίνεται ότι η κρίση έχει μπει σε μια πιο ήρε-μη φάση». Λίγες ημέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βγήκε και πάλι στην επιφάνεια η γνωστή έριδα μεταξύ της Γερμανίας και της Βρετανίας –παρότι και στις δύο χώρες κυβερνούν σκληροί νεοφιλε-λεύθεροι. Οι τόνοι ανέβηκαν και πάλι όταν ο Ρ. Άνταμ, νούμερο δύο της γερμανικής πρεσβεί-ας στο Λονδίνο, είπε σε αξιωματούχο του βρε-τανικού υπουργείου Εξωτερικών ότι η άρνηση του Βρετανού πρωθυπουργού Ντ. Κάμερον να συμμετάσχει ουσιαστικά στα τεκταινόμενα στην Ευρώπη σημαίνει ότι η Βρετανία «θα δει το τελευταίο βαγόνι ενός τρένου που έχει ήδη φύγει από το σταθμό». Η λεκτική πρόκληση έγινε λίγες ημέρες πριν από την επίσκεψη της Μέρκελ στο Λονδίνο (7 Νοεμβρίου), για συζητήσεις με τον Κάμερον. Οι συζητήσεις κυρίως θα επικεντρώνονταν στο ζήτημα του επταετούς προϋπολογισμού της ΕΕ, δηλ. εκεί όπου έχει πολλές αντιρρήσεις η Βρετανία. Ο Κάμερον είχε δηλώσει ότι θα θέσει βέτο σε περίπτωση αύξησης των δαπανών του προϋ-πολογισμού και ότι δεν τον ενδιαφέρει καθό-λου η αδυναμία απόφασης. «Αν δεν υπάρξει

συμφωνία, αυτό είναι καλό για τη Βρετανία», είχε πει χαρακτηριστικά. Μάλιστα τη βδομά-δα 29/10-2/11 αναμένεται να υπάρξει κρίσιμη ψηφοφορία στη βρετανική βουλή αναφορικά με τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Αν οι ευρωσκε-πτικιστές επικρατήσουν, τότε αυτό θα αποτε-λέσει ένα σοβαρό χτύπημα στην ενότητα της ΕΕ. Ακόμη και οι Εργατικοί που είναι υπέρ της ΕΕ αναμένεται να καταθέσουν πρόταση για μείωση του προϋπολογισμού, κάτι που έρχε-ται σε αντίθεση με τις γερμανικές προθέσεις. Οι Εργατικοί δεν αποκλείουν επίσης να βά-λουν στο πρόγραμμά τους αίτημα για δημο-ψήφισμα στη Βρετανία αναφορικά με την ΕΕ.

Διαφωνίες υπάρχουν αναφορικά και με την Ελλάδα, καθώς, σύμφωνα με την εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», η τρόικα ζητά –κατά παραγγε-

Η Ευρώπη των καπιταλιστών σε κρίση, η Ευρώπη των λαών σε κινητοποιήσεις

8 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Ε.Ε.: Αδιέξοδα εντός και εκτός ευρώΗ κρίση θα χειροτερεύει και οι άρχουσες τάξεις στο μόνο που θα συνεχίσουν να ομονοούν θα είναι στη μεταφορά του κόστους της κρίσης στην αντίπαλη τάξη

Ισπανία

Ιταλία

Πανευρωπαϊκή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη

«Ενωμένοι με μία Ευρώπη που ξεσηκώνεται»*

Μετά τα μέτρα της κυβέρνηση Ραχόι, που είναι πιο σκληρά από τα μνημόνια (παρόλο που τυπικά δεν έχει ζητήσει επίσημη στήριξη από την ΕΚΤ, παρά μόνο για τον τραπεζικό το-μέα) και την ανεργία να κυμαίνεται πάνω από 25% και στους νέους ακόμα πιο ψηλά (όλο και περισσότεροι ανήκουν πλέον στην κατηγορία ni-ni: «ni trabajan, ni estudian», δηλ. ούτε δουλεύουν, ούτε σπουδάζουν»), η ώρα της οργανωμένης εργατικής αντίστασης, μετά τους Indignados και τους ανθρακωρύχους στην Αστούριας, έχει φτάσει.

Την ημέρα ανακοίνωσης της απεργίας, ο Τόνι Φερέρ, εκπρόσωπος της UGT, ζήτησε από τον κόσμο να συμμετέχει μαζικά στην κινητοποίη-ση του Νοέμβρη και να αποβάλει το φόβο: «Ο φόβος υφέρπει στην κοινωνία, όμως πρέπει να δοθεί απάντηση στις πολιτικές λιτότητας και

περικοπών, οι οποίες εκείνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι όχι να χάνεται ο μισθός μίας ημέρας, αλλά να χάνεται όλος ο μισθός».

Ο εκπρόσωπος της CCOO, Φερνάδο Λεθκά-νο, τόνισε τη σημασία «η απεργία να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ειδικά στο Νότο και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας».

Συνδικάτα στη Γαλλία (πέντε συνομοσπονδί-ες καλούν σε μέρα δράσης, αφήνοντας ανοιχτό κατά τόπους τον τρόπο «που θα διευκολύνει τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή») την Ιταλία (απεργία ανακοίνωσε ο κλάδος μεταφορικών μέσων στις 16/11), την Κύπρο, τη Μάλτα, το Βέλγιο αναμένεται να λάβουν μέρος στο πανευ-ρωπαϊκό κάλεσμα, περισσότερο με αλληλέγγυ-ες δράσεις, παρά με γενικές απεργίες.

ΕλλάδαΕίναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι όλης της Ευ-ρώπης παρακολουθούν ακόμα τις εδώ αντι-στάσεις και αναμένουν πολλά από την κατάλη-ξή τους. Ήδη η ΑΔΕΔΥ αποφάσισε συμμετοχή στην πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης, κηρύσ-σοντας απεργία για τις 14/11. Επειδή όμως θα έχει προηγηθεί απεργία την ημέρα (μη) ψήφι-σης του νέου πακέτου μέτρων στη βουλή και σίγουρα πριν το Eurogroup στις 12 Νοέμβρη, ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποβιβαστεί η ημέρα εκείνη σε κάποια άνευρη συμβολική δράση.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, παρόλο που ο Πα-ναγόπουλος συμμετείχε στη σύσκεψη της

Μαδρίτης και δήλωσε ότι στις 14/11 θα έχουμε στην Ελλάδα άλλη μια απεργία, δεν φαίνεται και πολύ πρόθυμη να την οργανώσει.

Δεν μπορούμε να αφήσουμε στα χέρια του Παναγόπουλου μια τέτοια σημαντική στιγμή πανευρωπαϊκής κοινής δράσης των εργατών του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο. Οι αγωνι-στές της βάσης των συνδικάτων πρέπει να κά-νουν δική τους υπόθεση την ημέρα εκείνη. Η Αριστερά πρέπει να αναδείξει και να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις της ένα τέτοιο ραντεβού. Σε συνδυασμό με τις απεργίες που θα έχουν προη-γηθεί, ακόμα και αν έχουν ψηφιστεί τα εξοντω-τικά μέτρα, έχοντας την πορεία του Πολυτεχνεί-ου στις 17/11 μπροστά μας, μια απεργία στις 14/11 θα κρατήσει την αναγκαία αγωνιστική συνέχεια και θα θέσει ακόμα πιο ανοιχτά το πολιτικό αί-τημα της ανατροπής της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών. Και όλα αυτά την ώρα που θα υπάρχουν ανάλογες εκδηλώσεις και στα υπόλοιπα κράτη «αδύναμους κρίκους».

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, κατανοούν την ενιαία επίθεση των ευρωπαϊκών κυρίαρχων τάξεων στα δικαιώματα και τις κα-τακτήσεις μας. Όλο και περισσότεροι αντιλαμ-βάνονται ότι η ΕΕ δεν είναι το «σπίτι των λαών», αλλά ένας αντιδραστικότατος μηχανισμός που καθοδηγεί και εκτελεί την επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, με πρωτοφανή κυνισμό και ωμότητα. Παρά

τις όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό της, όλοι οι καπιταλιστές της Ευρώπης και τα κόμματά τους συμφωνούν στην εξαθλίωσή μας, ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους.

Κοινοί αγώνεςΤο ίδιο ενιαία, αποφασιστική και συντονισμένη πρέπει να είναι και η αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Με κοινούς αγώνες σε όλη την ήπειρο. Και η 14 Νοέμβρη εί-ναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια τέτοια κατεύθυνση.

Τέτοιες μέρες δράσης, που θα πλημμυρίζουν με οργισμένο κόσμο την Αθήνα, τη Μαδρίτη, τη Λισσαβόνα, τη Ρώμη και θα απαιτούν την ανατροπή των αντικοινωνικών πολιτικών, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να αρχίσουμε να χτίζουμε την Ευρώπη των αγώνων, του διεθνι-σμού και της πραγματικής δημοκρατίας. Που θα διεκδικούν μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, σε πανευρωπα-ϊκή κλίμακα, με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Που θα θέσουν ξανά το ζήτημα της εξουσίας, ώστε να καθορίζουμε μόνοι μας τις ζωές μας, χωρίς τα «θανατηφόρα φάρμακα» του Σαμαρά, της Μέρκελ και της Λαγκάρντ.

*Σύνθημα σε πανό Ιταλών διαδηλωτών, που κα-τέβηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους της Ρώμης ενάντια στον Μόντι και τις πολιτικές λιτότητας, το Σάββατο 27 Οκτώβρη.

λία του ΔΝΤ– να υπάρξει διαγραφή κι άλλου μέρους του ελληνικού χρέους. Πρόκειται για συνέχεια της πρότασης Λαγκάρντ, την οποία είχε ήδη απορρίψει η Μέρκελ τον περασμένο μήνα. Το σχέδιο δεν περιλαμβάνει διαγραφή του ελληνικού χρέους που κατέχει η Ευρωπα-ϊκή Κεντρική Τράπεζα (ύψους 40 δισ. ευρώ), κι έτσι το μεγαλύτερο μέρος της «ζημιάς» από τη διαγραφή θα φορτωνόταν στα κράτη της ΕΕ που διακατέχουν ελληνικά ομόλογα. Το Βερο-λίνο συνεχίζει να διαφωνεί και αυτό έγινε και πάλι σαφές σε δήλωση του Σόιμπλε (27/10), ο οποίος είπε ότι σύμφωνα με το γερμανικό νόμο είναι παράνομο να παρέχεται επιπλέον χρημα-τοδότηση σε χώρα που δεν έχει εκπληρώσει τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις της.

Διάλυση;Σε αντίθεση με τις φωνές που μιλούν για τέλος της κρίσης, η ένταση των προβλημάτων έχει οδηγήσει πλέον σε διαλυτικά φαινόμενα όχι μόνο στο εσωτερικό της ΕΕ και της ευρωζώνης αλλά και στο εσωτερικό των χωρών: Στην Ιταλία έχει ξαναέρθει στην επιφάνεια η απαίτηση τμη-μάτων της άρχουσας τάξης του βορρά να απο-σχιστεί από τον φτωχό νότο. Στο Βέλγιο δυνα-μώνουν οι εθνικιστικές φωνές των Φλαμανδών που δεν θέλουν τους γαλλόφωνους Βαλόνους. Στη Βρετανία, μεγάλο μέρος της σκοτσέζικης άρχουσας τάξης θεωρεί ότι τη συμφέρει το δι-αζύγιο με την Αγγλία. Στην Ισπανία, τόσο στη χώρα των Βάσκων όσο και στην Καταλωνία

δυναμώνουν ιδιαίτερα οι δυνάμεις που θέλουν αυτοδιάθεση από τη Μαδρίτη.

Η κρίση του καπιταλισμού μοιάζει να πι-έζει όλο και περισσότερο την Ευρώπη στον κατακερματισμό, δηλ. σε κατάσταση παρό-μοια με εκείνη που οδηγήθηκε (με άλλους όρους και άλλες προοπτικές), εξαιτίας της διαλυτικής κρίσης του αρχαίου κόσμου και της δουλοκτητικής κοινωνίας πριν από χί-λια περίπου χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι μόνον το ευρώ, ή δεν εξαντλείται στο ευρώ. Στη Βρετανία, που δεν συμμετέχει στο ευρώ έχοντας δικό της νόμισμα, η κρίση έχει επίσης ενσκήψει με ιδιαίτερη οξύτητα. Και οι αντερ-γατικές πολιτικές που εφαρμόζει η άρχουσα τάξη είναι ολόιδιες με τις πολιτικές της ευρω-ζώνης, οδηγώντας στην ίδια εξαθλίωση τους εργαζόμενους. Όπως γράφει η «Ιντιπέντεντ» στις 28/10, η χειρότερη ύφεση της Βρετανία μετά τη δεκαετία του 1950 έχει οδηγήσει το 1/5 των εργαζομένων (εργαζόμενοι στη σίτι-ση, τη διασκέδαση, το λιανικό εμπόριο) να ζει με εισόδημα κατώτερο αυτού που εξα-σφαλίζει επιβίωση. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε η εταιρία KPMG, σχεδόν 5 εκατομ-μύρια εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς που είναι κάτω από το επίπεδο επιβίωσης. Το κατώτερο ωρομίσθιο είναι 7,7 ευρώ την ώρα που η ίδια η KPMG ορίζει ως επίπεδο επιβί-ωσης τα 10,33 ευρώ την ώρα στο Λονδίνο και τα 9,9 ευρώ στις άλλες πόλεις. Ο υψηλός τι-

μάριθμος (όπως στην Ελλάδα) και η ραγδαία αύξηση των φόρων (ασφαλώς όπως στην Ελλάδα) μειώνουν ακόμη περισσότερο την πραγματική διαθέσιμη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, σχολιάζει η «Ιντιπέντεντ».

ΑντίστασηΗ σύνοδος κορυφής της ΕΕ στα μέσα Νοέμ-βρη, το πιο πιθανό είναι ότι θα αποφέρει μία από τα ίδια. Όμως η κρίση θα χειροτερεύει και οι άρχουσες τάξεις στο μόνο που θα συνεχί-

σουν να ομονοούν θα είναι στη μεταφορά του κόστους της κρίσης στην αντίπαλη τάξη. Τα χτυπήματα στα εργασιακά δικαιώματα, στους μισθούς, τις κοινωνικές παροχές και στα δη-μοκρατικά δικαιώματα πρέπει να αποκρου-στούν από το εργατικό κίνημα και την Αρι-στερά της Ευρώπης. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ θετική η προσπάθεια συντονισμού απεργίας σε πολλές χώρες ταυτόχρονα. Αλλά όλο και περισσότερο θα προκύπτει η ανάγκη και για πολιτικό συντονισμό.

Η Ευρώπη των καπιταλιστών σε κρίση, η Ευρώπη των λαών σε κινητοποιήσεις

διεθνή • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Ε.Ε.: Αδιέξοδα εντός και εκτός ευρώ

Με τέτοιες μέρες δράσης, να αρχίσουμε να χτίζουμε την Ευρώπη των αγώνων, του διεθνισμού και της πραγματικής δημοκρατίας

Πανευρωπαϊκή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη

«Ενωμένοι με μία Ευρώπη που ξεσηκώνεται»*

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Την προηγούμενη εβδομάδα επιχειρή-θηκε για μια φορά ακόμα, μέσα στα τελευ-ταία τρία χρόνια, η άρση του θαλάσσιου αποκλεισμού στη λωρίδα της Γάζας από ακτιβιστές που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό.

Όπως όμως και το Μάη του 2010, με το πλοίο Mavi Marmara, έτσι και τώρα ο ισρα-ηλινός στρατός σταμάτησε και κατέλαβε το ιστιοφόρο Estelle (χωρίς πάντως να τραυ-ματιστεί κανείς από τους επιβαίνοντες), οδηγώντας το σε λιμάνι του Ισραήλ. Στο πλοίο βρίσκονταν μέλη της Πρωτοβουλίας «Ένα καράβι για τη Γάζα», ακτιβιστές από Σουηδία, Νορβηγία, Καναδά, ΗΠΑ, Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Β. Διαμαντόπουλος και Δ. Κοδέλας, καθώς και τρεις Ισραηλινοί υπήκοοι.

Το κράτος του Ισραήλ εγκληματεί καθημε-ρινά κατά του λαού της Παλαιστίνης, κατα-στρατηγώντας βασικά ανθρώπινα δικαιώ-ματα και ελευθερίες. Πάρα το γεγονός ότι η επιχείρηση για την άρση του αποκλεισμού στη λωρίδα της Γάζας δεν έφτασε στον απώτερο στόχο της, επανέφερε όμως στο προσκήνιο τους αγώνες του παλαιστινιακού λαού και το καθεστώς «απαρτχάιντ» που έχουν επιβάλει οι σιωνιστές στην περιοχή.

Τα μέλη της ελληνικής αποστολής απελά-

θηκαν αμέσως, ενώ μεγάλες αντιδράσεις υπήρξαν από οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα για τους ισραηλινούς ακτιβιστές που αντιμε-τωπίζουν κατηγορίες «συνεργασίας με τον εχθρό». Η αλληλεγγύη μας στον παλαιστινι-ακό λαό, που μάχεται ενάντια στην ισραηλι-νή κατοχή, έχει την ίδια σημασία με τη μάχη μας ενάντια στα μνημόνια και τη φασιστική απειλή.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Λίγο πριν τη Γάζα ανακόπηκε η πορεία του Estelle

Την Κυριακή, 21 Οκτωβρίου, πραγμα-τοποιήθηκε μεγαλειώδης πορεία στις Σκουριές Χαλκιδικής ενάντια στην οι-κολογική καταστροφή που προκαλεί η εταιρία «Ελληνικός Χρυσός» στο όρος Κάκαβος.

Η πορεία χιλιάδων κατοίκων και αλλη-λέγγυων δέχτηκε άγρια αστυνομική βία, συνοδευόμενη από τόνους χημικών, ξυ-λοδαρμούς, τη σύλληψη 14 αγωνιστών και τον προπηλακισμό από τα ΜΑΤ της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνας Ιγγλέ-ζη. Η πορεία και το μέγεθος της κατα-στολής ήταν τα μεγαλύτερα σε έκταση από την αρχή των κινητοποιήσεων στην περιοχή τον περασμένο Μάρτιο.

Τους τελευταίους μήνες οι κάτοικοι της Β.Α. Χαλκιδικής αντιδρούν ενάντια στα σχέδια της ιδιωτικής εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός» για σειρά εξορύξεων στην περι-οχή, οι οποίες θα καταστρέψουν και θα υποβαθμίσουν το περιβάλλον. Όλον αυτό τον καιρό η ΕΛ.ΑΣ. λειτουργεί σαν μπρά-βος της εταιρίας, καταστέλλοντας άγρια τις κινητοποιήσεις των κατοίκων. Για μια φορά ακόμα το κράτος και η τρικομματική κυβέρνηση τάσσονται ανοιχτά υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου, καταπνίγο-ντας τους αγώνες των κατοίκων.

Εκατοντάδες διαδηλωτές βρέθηκαν την Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου, στα δικαστήρια Πολυγύρου, προκειμένου να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους 14 συλλη-φθέντες της Κυριακής 21 Οκτωβρίου, οι οποίοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες για στάση, αντίσταση κατά της αρχής και διατάραξη κοινής ειρήνης, ενώ ένας από αυτούς διώκεται για απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης. Τελικά η δίκη ανα-βλήθηκε για τις 14 Φεβρουαρίου 2013 και ακολούθησε μαζική και με έντονο παλμό πορεία στους δρόμους του Πολυγύρου.

Καμία δίωξη στους κατοίκους της Χαλκιδικής

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Η κατάσταση στον κόσμο σήμερα θυμίζει γόρδιο δεσμό. Οι κυρίαρχες τά-

ξεις, βυθισμένες στην πιο απειλη-τική κρίση του καπιταλισμού από το 1929, κυβερνούν χωρίς να μπο-ρούν να υποσχεθούν καμιά ελπί-δα: οι πολιτικές τους βυθίζουν τεράστια τμήματα του πληθυ-σμού στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση. Η αναζήτηση εναλλακτικής λύσης στρέφεται, φυσιολογικά, σε «στιγμές» που η κοινωνική πλειοψηφία περνούσε ξανά τέτοιες δοκιμασίες.

Η κορυφαία τέτοια «στιγμή» ήταν πριν 95 χρόνια, όταν το ερ-γατικό και λαϊκό κίνημα στη Ρω-σία έδωσε την Οκτωβριανή Επα-νάσταση.

Τότε στη Ρωσία, αλλά και στον κόσμο, η κατάσταση θύμιζε γόρ-διο δεσμό: το τσαρικό καθεστώς σάπιζε, η κυρίαρχη τάξη έσερνε τη Ρωσία στο σφαγείο του Α΄ Πα-γκοσμίου Πολέμου, εκατομμύ-ρια εργάτες, φτωχοί αγρότες, φα-ντάροι, αντιμετώπιζαν την πείνα και την εξαθλίωση, την έλλειψη κάθε θετικής προοπτικής.

Και τότε, όπως και τώρα, ηχού-σαν οι σειρήνες του ψευδεπίγρα-φου ρεαλισμού: ο τσαρισμός ασφαλώς έπρεπε να ανατραπεί, όμως η Ρωσία ήταν «καθυστερη-μένη», ως μόνη λύση απέμενε η διεκδίκηση μιας περιορισμένης αστικής δημοκρατίας, που θα στήριζε μια μακρά περίοδο (κα-πιταλιστικής) ανάπτυξης, έστω και αν αυτή η γραμμή οδηγούσε στην αναστολή των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων για μια εξίσου μακρά περίοδο. Τι και αν οι δημοκράτες αστοί εξακολου-θούσαν να υποστηρίζουν τον πόλεμο, τι και αν οι δημοκράτες αστοί εξακολουθούσαν να υπο-στηρίζουν τη συμμαχία τους με τους αριστοκράτες-γαιοκτήμο-νες, αρνούμενοι πεισματικά τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά αι-τήματα των εκατομμυρίων εξα-θλιωμένων αγροτών;

Ο Οκτώβρης, πιάνοντας ξανά το νήμα της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης και της Κομούνας, υπήρξε πάνω απ’ όλα Επανάστα-ση: οι γόρδιοι δεσμοί που δεν λύνονται «μεταρρυθμιστικά», μπορούν να κοπούν από την επα-ναστατική κίνηση της πλειοψη-φίας όσων δουλεύουν.

ΠρόγραμμαΣήμερα η Αριστερά βασανίζεται παγκόσμια για το «πρόγραμμα», για να διαμορφώσει τις απαντή-σεις μέσα στην κόλαση της κρί-σης.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Οκτώβρη είναι η απλότητα του προγράμ-ματός του. Το κορυφαίο «μετα-βατικό πρόγραμμα» στην ιστορία συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: Ψω-

μί-Γη-Ειρήνη! Πρόκειται για τα αιτήματα που ενοποιούσαν τους πεινασμένους εργάτες των πόλε-ων, τους εξαθλιωμένους αγρότες στην ύπαιθρο, τους φαντάρους που σάπιζαν στα χαρακώματα. Όμως το απλό δεν έχει καμιά σχέση με το απλοϊκό ή το δημα-γωγικό πρόγραμμα. Το προγραμ-ματικό «μυστικό» του Οκτώβρη είναι η ειλικρίνεια στην υποστή-ριξη των αιτημάτων των μαζών, η αποφασιστικότητα για την επι-βολή τους.

Οι τρεις λέξεις εξέφραζαν μιαν ανατρεπτική κοινωνική συμμα-χία, έδιναν την πλατιά κοινωνι-κή συναίνεση στους σκληρούς αγώνες που απαιτούνταν για την επιβολή τους, ήταν οδηγός στην πάλη για τις «ενδιάμεσες» πολι-τικές ανατροπές: από το «Κάτω ο Τσάρος» το Φλεβάρη, στην από-κρουση των πραξικοπηματιών του Κορνίλοφ και –τελικά– στο «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ» τον Οκτώβρη.

Με την κίνηση αυτή, το εργα-τικό κίνημα και η Αριστερά του 1917 έγιναν «ηγεμονική δύναμη», τέθηκαν επικεφαλής όλου του λαού. Το κύμα που διεκδικούσε «Ψωμί-Γη-Ειρήνη» υποχρεώθη-κε να ανοίξει τις αντιπαραθέσεις και να δώσει τις απαντήσεις σε μια τεράστια γκάμα ζητημάτων: στην εθνική καταπίεση στη χώ-ρα-φυλακή λαών, στη θρησκευ-τική καταπίεση της τσαρικής ορθοδοξίας, στην εκπαίδευση των παιδιών, στην απελευθέρω-ση των γυναικών κ.ο.κ. Μέσα από αυτή τη ζωντανή διαδικασία ο Οκτώβρης μετατράπηκε σε «πανηγύρι όλων των καταπιεσμέ-νων».

Με την έννοια αυτή, ο Οκτώ-βρης παραμένει ορόσημο και ση-μείο αναφοράς για τις σημερινές συζητήσεις. Η εργατική τάξη για να απελευθερώσει τον εαυτό της δεν έχει άλλο δρόμο από το να επιχειρήσει να απελευθερώσει το σύνολο των καταπιεσμένων. Και αντίστροφα, οι λαϊκές μάζες (το πολύμορφο αρχιπέλαγος των

διαφορετικών «κατηγοριών» που υφίστανται εκμετάλλευση και καταπίεση), για να υπερασπίσουν τον εαυτό τους μέσα στην κρίση, δεν έχουν άλλο πραγματικό δρό-μο από το να ταυτιστούν με την πάλη του εργατικού κινήματος για αντικαπιταλιστική ανατροπή.

ΚράτοςΤο στοιχείο που οι καπιταλιστές δεν πρόκειται να συγχωρήσουν ποτέ στον Οκτώβρη του 1917 είναι η απάντησή του στο ζήτημα του κράτους, στο ζήτημα της πολιτι-κής εξουσίας.

Η Κομούνα του Παρισιού είχε προηγηθεί, αλλά κράτησε λίγο. Ο Οκτώβρης έπιασε το νήμα και το εξύψωσε σε πλήρη απάντηση. Τρία είναι τα βασικά χαρακτηρι-στικά της:

α) Το αστικό κράτος, ακόμα και οι δημοκρατικοί θεσμοί του, εί-ναι «εργαλείο» για τη διατήρηση της κυριαρχίας της μειοψηφίας που κατέχει τα μέσα παραγωγής, πάνω στην πλειοψηφία που δου-λεύει. Η εργατική τάξη, για να απελευθερώσει τον εαυτό της, οφείλει να το ανατρέψει με τρό-πο «που να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα». Ο Οκτώβρης απο-τελεί απόρριψη της σοσιαλδημο-κρατικής θεωρίας για «σταδιακή» μετάβαση στο σοσιαλισμό, μέσα από την ανάπτυξη της οικονομί-ας και το διαρκή εκδημοκρατι-σμό του αστικού κράτους.

β) Στη μακρά πορεία μέχρι τη διεθνή επικράτηση του κομουνι-σμού, μια νικηφόρα επανάσταση θα χρειαστεί το δικό της κράτος. Ένα κράτος νέου τύπου, στηριγ-μένο στην εργατική δημοκρα-τία και την εξουσία των σοβιέτ, με την ανακλητότητα όλων των «λειτουργών» του και «προνόμια» των κρατικών υπαλλήλων ανάλο-γα με εκείνα του μέσου εργάτη. Ο Οκτώβρης αποτελεί απόρριψη της αναρχικής απλοϊκότητας (για τη δυνατότητα περάσματος στην αταξική κοινωνία άμεσα ή σε πε-ριορισμένη εδαφική βάση), αλλά κυρίως θέτει για πρώτη φορά τα

βασικά κριτήρια και γνωρίσματα της εργατικής εξουσίας και δη-μοκρατίας.

γ) Διεθνισμός. Η νικηφόρα επανάσταση στη Ρωσία δημιούρ-γησε την ελεύθερη ένωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών και όχι μια νέα μεγάλη Ρωσία. Ταυτόχρο-να οι πρωταγωνιστές της, ο Λένιν και ο Τρότσκι, δεν κουράζονταν να επαναλαμβάνουν: «Χωρίς την επανάσταση στη Γερμανία, θα χαθούμε!». Το δίπολο αυτό είναι χρήσιμο στις σημερινές συζη-τήσεις: Δεν αποτελεί απάντηση στις εθνικιστικές παρεκκλίσεις η παθητική προσμονή για μια, τάχα, πανευρωπαϊκή επανάστα-ση. Αντίστροφα, η νίκη της Αρι-στεράς και του κινήματος σε μια χώρα δεν θα έχει ως καθήκον να αναπαράγει τον παγκόσμιο κα-ταμερισμό εργασίας μέσα στα σύνορά της (με προστατευτισμό και κρατικό καπιταλισμό), αλλά, κυρίως, να ενισχύσει τις επιπτώ-σεις-ντόμινο, να επιταχύνει, όσο μπορεί και όσο αντέχει, την επέ-κταση της επανάστασης.

ΚόμμαΗ σταλινική σκουριά, που συσ-σωρεύτηκε πάνω στον Οκτώβρη στα χρόνια της ήττας της επανά-στασης, καλλιέργησε το μύθο ότι η νίκη της εργατικής-λαϊκής επα-νάστασης του 1917 ήταν έργο του κόμματος. Ακόμα και όταν μιλά-με για το κορυφαίο επαναστατικό κόμμα στην ιστορία, τους Μπολ-σεβίκους, η άποψη αυτή είναι χοντροκομμένη παραποίηση της πραγματικότητας.

Η αλήθεια είναι ότι το 1917 δεν εί-ναι το αποτέλεσμα μιας «δρακογε-νιάς» επαναστατών, αλλά αντίθετα ότι η ταξική πάλη στη Ρωσία προε-τοίμασε τις πολιτικές πρωτοπορίες της, τους Λένιν και τους Τρότσκι, που, όταν ήρθε η στιγμή, μπόρε-σαν να παίξουν τον αναγκαίο «κα-ταλυτικό» ρόλο τους για τη νίκη. Όμως άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι, χωρίς τον κρίσιμο ρόλο του Μπολ-σεβίκικου Κόμματος, ο Οκτώβρης δεν θα ήταν νικηφόρος.

Είναι εύκολα κατανοητός ο κρί-σιμος ρόλος του κόμματος στον αποφασιστικό πολιτικό αγώνα, όταν οι συνθήκες φτάνουν στο «τάξη ενάντια σε τάξη». Θέλουμε να επιμείνουμε σε μια άλλη πλευ-ρά: στον αναντικατάστατο ρόλο του κόμματος για την ενοποίη-ση της εργατικής τάξης, για το κέρδισμα της πλειοψηφίας στην αντικαπιταλιστική πολιτική, στην ανατρεπτική διεκδίκηση του σο-σιαλισμού.

Το μπολσεβίκικο κόμμα μπό-ρεσε να ανταποκριθεί στις απί-στευτες δυσκολίες της εποχής του, στηριγμένο σε τρία βασικά χαρακτηριστικά: Υπήρξε κόμ-μα άμεσα συνδεδεμένο με τους αγώνες των εργατών, ταυτίστηκε με την πορεία τους (τόσο στις νί-κες όσο και στις ήττες) και επιδί-ωκε κάθε φορά να συσπειρώνει την εργατική πρωτοπορία, αλλά και να διατηρεί τη σχέση αυτού του πρωτοπόρου «στρώματος» με το σύνολο της τάξης. Υπήρξε κόμμα μαρξιστικό, τόσο ως προς την ανάλυση του αντιπάλου και της κάθε φορά συγκυρίας, όσο και ως προς τον προσδιορισμό των καθηκόντων του. Υπήρξε κόμμα επαναστατικό, προσηλω-μένο στη στρατηγική της σοσια-λιστικής ανατροπής και γι’ αυτό ικανό να έχει τακτική ευελιξία, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο μετάλλαξης.

Αυτά τα βασικά χαρακτηριστι-κά εξακολουθούν να περιγρά-φουν ένα «μοντέλο» για την Αρι-στερά, ειδικά στις συνθήκες της κρίσης του καπιταλισμού, όπου μεγάλες ευκαιρίες, αλλά και με-γάλοι κίνδυνοι είναι απλώς ανα-πόφευκτοι.

Σημείο αναφοράςΗ Οκτωβριανή Επανάσταση, 95 χρόνια μετά, εξακολουθεί να είναι σημείο αναφοράς. Υπήρ-ξε η πρώτη γενικευμένη έφο-δος για εργατική εξουσία και εργατική δημοκρατία. Αυτή η πρώτη απόπειρα ηττήθηκε, γατί δεν μπόρεσε να επεκτα-θεί νικηφόρα. Το γενικευμένο επαναστατικό κύμα, που περί-μεναν οι Μπολσεβίκοι, ήρθε, αλλά η Αριστερά στη Γερμανία, στην Ουγγαρία, στην Αυστρία, στην Ιταλία κλπ. δεν μπόρεσε να δώσει τις απαντήσεις που οι σύντροφοι και συντρόφισσές μας έδωσαν στην Πετρούπολη και στη Μόσχα. Παρ’ όλα αυτά έγραψαν την αρχή ενός νέου, μεγάλου κεφαλαίου στην ιστο-ρία της ανθρωπότητας.

Η συνέχεια μένει να γραφτεί. Στους δρόμους του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης, της Λισσαβόνας, της Αθήνας… Αρχί-ζει να γίνεται φανερό ότι οι «από πάνω» δεν μπορούν πλέον να κυ-βερνούν όπως πριν, ενώ οι «από κάτω» δεν θέλουν πλέον να κυ-βερνώνται όπως πριν…

95 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Η Βηρυτός στα πρόθυρα εμφυλίου;Του Πάνου Πέτρου

Α πό την αρχή της συρια-κής εξέγερσης και ιδιαί-τερα όταν αυτή κλιμακώ-

θηκε σε ένοπλη σύγκρουση, ήταν κοινά αποδεκτό πως μια σοβαρή κρίση στη Συρία μπορεί να απο-σταθεροποιήσει την κατάσταση σε όλη τη Μέση Ανατολή. Στο προηγούμενο φύλλο της «Εργα-τικής Αριστεράς» αναφερθήκαμε στις στρατιωτικές απειλές του Ερντογάν, ως συνέπεια της απο-σταθεροποίησης που έχει προ-καλέσει ο εμφύλιος στην ίδια την Τουρκία (με το κουρδικό ζήτημα βασικότερο). Τώρα η «επίδραση» της συριακής σύγκρουσης εκ-φράζεται με εξίσου δραματικό τρόπο στο Λίβανο.

Στις 19 Οκτώβρη, μια έκρηξη στη Βηρυτό σκότωσε τον Γουι-σάμ Αλ Χασάν, κορυφαίο αξιωμα-τούχο των λιβανέζικων μυστικών υπηρεσιών. Τις επόμενες μέρες, ακολούθησαν διαδηλώσεις, οδο-φράγματα, μπλόκα από πολιτοφυ-λακές στους δρόμους και ένοπλες συμπλοκές μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών που ζωντάνεψαν το φάντα-σμα του Εμφυλίου Πολέμου (1975-1990). Η ένταση προϋπήρχε στο Λίβανο, καθώς διάφορες πολιτικές δυνάμεις, πιστές στο θρησκευτικό σεχταρισμό, προσπαθούν να αξιο-ποιήσουν τον εμφύλιο στη Συρία προς όφελός τους.

Συγκεκριμένα, το (κυρίως σου-νιτικό) «Κίνημα για το Μέλλον»,

που είναι η ραχοκοκαλιά του φι-λοδυτικού «Συνασπισμού 14 Μάρ-τη», υποστηρίζει τη συριακή εξέ-γερση, καθώς έχει σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και ελπίζει πως η ανατροπή του Άσαντ θα απο-δυναμώσει τον φιλοσυριακό «Συ-νασπισμό 8 Μάρτη» (απαρτίζεται από τις σιιτικές Χεζμπολά και Αμάλ, αλλά και το Ελεύθερο Πα-τριωτικό Κίνημα του χριστιανού πρώην στρατηγού Μισέλ Αούν).

Η Χεζμπολά ήταν πολύ δη-μοφιλής όχι μόνο στο Λίβανο και στους σιίτες, αλλά σε όλους τους Άραβες, μετά την νίκη της στον πόλεμο ενάντια στο Ισρα-ήλ το 2006. Μετά το ξέσπασμα της συριακής εξέγερσης, η ορ-

γάνωση στάθηκε στο πλευρό του Άσαντ. Φήμες λένε ότι μα-χητές της Χεζμπολά πολεμάνε ενάντια σε Σύριους αντάρτες, αν και ο ηγέτης της οργάνωσης Νασράλα αρνείται ότι έχει δώ-σει τέτοια εντολή.

Ο ηγέτης του «Κινήματος για το Μέλλον», Σαάντ Χαρίρι, προ-σπαθεί να εκμεταλλευτεί την αυ-θόρμητη υποστήριξη των σουνι-τών στους Σύριους εξεγερμένους και την υποστήριξη που έχει δώ-σει η Χεζμπολά στη δικτατορία του Άσαντ, για να αποδυναμώσει πολιτικά την αντιστασιακή οργά-νωση. Γι’ αυτό και είδε τη δολο-φονία του Γουισάμ Αλ Χασάν ως μεγάλη ευκαιρία.

Ο Χασάν ήταν Σουνίτης, εχθρός του Άσαντ και σύμμαχος των Σύ-ριων ανταρτών. Οι φιλοδυτικοί επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την οργή για τη δολοφονία του, μετατρέποντας την κηδεία του σε «Μέρα Οργής», με την ελπίδα να ανατρέψουν την (κυριαρχούμενη από τη Χεζμπολά και τους συμ-μάχους της) κυβέρνηση Μικάτι. Τελικά αποδείχθηκε η αδυναμία της αντιπολίτευσης να ανατρέψει τους συσχετισμούς.

Οι διαδηλώσεις, αν και μαζι-κές, δεν ήταν αρκετά μεγάλες για να επιτρέψουν μια ανατροπή της κυβέρνησης. Οι Σουνίτες απέφυγαν την κλιμάκωση των συγκρούσεων, που θα έδιναν

το πάνω χέρι στην καλύτερα εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη Χεζμπολά, ενώ οι συγκρούσεις δεν είναι καθόλου δημοφιλείς στην πλειοψηφία των Λιβανέ-ζων, που ακόμα συνέρχονται από τον εμφύλιο του 1975-1990. Αυτή η πραγματικότητα αποτυ-πώθηκε στην ομόφωνη στήριξη προς την κυβέρνηση Μικάτι από τα (καθόλου φιλικά προς τη Χεζ-μπολά) μόνιμα μέλη του Συμ-βουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Παρ’ όλα αυτά οι κίνδυνοι πα-ραμένουν. Όπως και μέσα στην ίδια τη Συρία, έτσι και στο Λίβα-νο, οι «αντίπαλοι» (Ιράν και Άσαντ από τη μία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ από την άλλη) είναι το ίδιο πρόθυμοι να παίξουν το χαρτί του σεχταριστικού μίσους για τα δικά τους οφέλη. Είναι χα-ρακτηριστικό πως, ενώ παραμέ-νει άγνωστο ποιος σκότωσε τον Χασάν, η βόμβα στη Βηρυτό ως «προβοκάτσια» αποσταθεροποί-ησης, μπορεί εύκολα να αποδο-θεί και στις δύο μεριές.

Σε μια χώρα που βασανίστηκε από την πολιτική με βάση το θρη-σκευτικό δόγμα, η αναζωπύρωση αυτών των προστριβών μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες. Το πρό-βλημα της σεχταριστικής διάσπα-σης υπογραμμίζεται ακόμα πιο έντονα από το γεγονός ότι υπο-σκέλισε ένα κύμα απεργιών, που συγκλόνιζε το Λίβανο μέχρι πρό-τινος και αναδείκνυε την πραγμα-τική, ταξική προοπτική.

Ο Μπασέμ Τσιτ, του Σοσιαλιστι-κού Φόρουμ στο Λίβανο, έγραψε χαρακτηριστικά για τα αδιέξοδα και τους κινδύνους των σεχταρι-στικών συγκρούσεων:

«Κάθε σύγκρουση με το Μπαα-θικό καθεστώς (στη Συρία) ή με τον Ισραηλινό εχθρό, δεν μπορεί να συνεχιστεί και να νικήσει, αν περιορίζεται σε ένα σεχταριστικό πλαίσιο ή υπάγεται σε μια περι-φερειακή δύναμη... αυτό κάνει και το “Συνασπισμό 14 Μάρτη” και το “Συνασπισμό 8 Μάρτη” άθλια οπορτουνιστικούς στο πώς χρησιμοποιούν τις αραβικές επαναστάσεις για να δικαιολο-γήσουν το δικαίωμά τους στην εξουσία».

Αυτή η προσέγγιση από μια δύ-ναμη της επαναστατικής Αριστε-ράς, όπως το Σοσιαλιστικό Φό-ρουμ, καθόλου φιλική προς τους Σαούντ ή τις ΗΠΑ, είναι σημαντι-κή. Διεθνώς μεγάλη μερίδα της Αριστεράς (και εμείς μαζί) υπο-στήριξε τη Χεζμπολά στην πάλη της ενάντια στο Ισραήλ και στη φιλοδυτική πτέρυγα στο Λίβανο. Σήμερα, για την κριτική που δέ-χεται και τις δυσκολίες που αντι-

μετωπίζει, έχει να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό της.

Η επιλογή να στηρίξει τον Άσαντ αποδεικνύεται ένα τεράστιο «αυ-τογκόλ», που έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους της (που διόλου δεν νοιάζονται για τις αραβικές μάζες ή το συριακό λαό) να την πλήξουν πολιτικά (ένα λάθος που απέφυγε η Χαμάς, η οποία απο-κήρυξε τον Άσαντ, παίρνοντας το μέρος του συριακού λαού). Απένα-ντι στην υποκρισία των «φίλων του συριακού λαού», που στο μεταξύ σφάζουν τους σιίτες εξεγερμέ-νους στο Μπαχρέιν, η Χεζμπολά υιοθέτησε την υποκρισία του Ιράν, χαιρετίζοντας τις άλλες εξεγέρσεις, αλλά κλείνοντας τα μάτια στη σφα-γή των εξεγερμένων στη Συρία.

Την υποκρισία εκατέρωθεν έχουν αναδείξει οι Σύριοι εξεγερ-μένοι και οι αλληλέγγυοί τους με το σύνθημα: «Είμαι Σουνίτης, υποστηρίζω την εξέγερση στο Μπαχρέιν – Είμαι Σιίτης, υποστη-ρίζω την εξέγερση στη Συρία».

Η στάση της Χεζμπολά δεν λο-γοδοτεί απλά σε κάποιους θρη-σκευτικούς δεσμούς, αλλά σε μια συγκεκριμένη στρατηγική η οποία βάζει σε προτεραιότητα την υλική στήριξη από κάποια «αντι-ιμπεριαλιστικά» κράτη παρά το ανεξάρτητο κίνημα των «από κάτω». Άλλωστε και η Χα-μάς που έχει ανάλογη αντίληψη, εγκαταλείποντας τον Άσαντ, ανα-ζήτησε και βρήκε νέες «πλάτες» στο Κατάρ.

Πάνω σε αυτή τη στρατηγική δι-αφωνία έχει διχαστεί και η λιβα-νέζικη Αριστερά σε υποστηρικτές και αντιπάλους του Άσαντ (με χαρακτηριστική τη μαζική απο-χώρηση συντακτών από την «Αλ Άκμπαρ», μια από τις σημαντικό-τερες αριστερές εφημερίδες στο Λίβανο, λόγω διαφωνιών πάνω στη φιλο-ασαντική «γραμμή»).

Τα όρια της στρατηγικής αυτών των οργανώσεων έχουν φανεί από την εποχή της παλαιστινια-κής PLO, που υιοθέτησε τη λο-γική «μη παρέμβασης στα εσω-τερικά των αραβικών κρατών», βάζοντας την υποστήριξη από κάποιες αραβικές άρχουσες τά-ξεις πάνω από την αυτενέργεια των Αράβων εργατών.

Ο κίνδυνος για την αντίσταση εί-ναι πραγματικός και προφανώς η αποδυνάμωση της Χεζμπολά «από τα δεξιά» θα είναι αρνητική εξέλιξη. Η ίδια η οργάνωση δεί-χνει να το έχει καταλάβει αυτό και αποφεύγει να εμπλακεί σε ανοι-χτή σύγκρουση με τους σουνίτες στο όνομα του Άσαντ. Άλλωστε, πρόκειται για μια οργάνωση που ο χαρακτηρισμός που της αποδίδε-

ται από τη Δύση ως «ιμάντας του Ιράν» την αδικεί. Εδώ και πολλά χρόνια έχει προχωρήσει στη λε-γόμενη «λιβανοποίηση». Τόσο πο-λιτικά, όπου έχει υιοθετήσει μια ατζέντα για το Λίβανο διαφορετι-κή από αυτή των Αγιατολάχ, όσο και υλικά, όπου έχει αποδείξει πως έχει τις δυνατότητες να σταθεί στα πόδια της χωρίς ξένες πλάτες.

Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη Συρία, η Χεζμπολά έχει τη δύνα-μη να επιβιώσει (παρά τις ανησυ-χίες των αντι-ιμπεριαλιστών πως το τέλος του Άσαντ θα σημάνει και το τέλος της). Αρκεί να μην ξοδέψει το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, που έχει, στην υπο-στήριξη του δικτάτορα.

Αυτή η συζήτηση έχει ανοίξει στο εσωτερικό της. Η πολιτική πτέρυγα πιέζει για απομάκρυνση από τον Άσαντ, διαφωνώντας με τη στρατιωτική πτέρυγα της ορ-γάνωσης. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Χεζμπολά ανέβα-λε το συνέδριό της. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, αυτό συνέβη γιατί ο Νασράλα αμφέβαλλε για το αν θα κατάφερνε να καταλήξει σε κοινή απόφαση για τη Συρία.

Χεζμπολά και αντίσταση στον ιμπεριαλισμό

Ο εμφύλιος στη Συρία και τα θρησκευτικά μίση

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

O ευρωπαϊκός Νότος διαδηλώνειΤο κύμα διαδηλώσεων συνεχίζεται στο μεσογειακό Νότο. Το Σάββατο 27 Οκτώβρη, για πολλοστή φορά δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές επιχείρησαν να περικυκλώσουν το ισπανικό κοινοβούλιο. Την ίδια στιγμή διαδηλωτές έχουν κατασκηνώσει εδώ και μέρες έξω από την τράπεζα Bankia, η οποία διασώθηκε με μπόλικο κρατικό χρήμα, αλλά στο μεταξύ έχει πετάξει στο δρόμο 400.000 οικογένειες για απλήρωτα δάνεια. Σε αυτό το κλίμα, αναζωπυρώνεται και το «αντάρτικο» στο δημόσιο τομέα, καθώς οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεκίνησαν ξανά διαδηλώσεις στη διάρκεια των διαλειμμάτων τους κάθε Παρασκευή. Το Σάββατο που οι Ισπανοί περικύκλωσαν τη βουλή τους, οι Ιταλοί κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης, μετά από κάλεσμα συνδικά-των, κομμάτων και οργανώσεων για τη μέρα «ενάντια στο Μόντι»…

Βρετανία: Ώρα για απεργίεςΣτις 20 Οκτώβρη, η διαδήλωση των βρετανικών συνδικά-των στο Λονδίνο συγκέντρωσε 200.000 εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαίους. Το πιο ενδιαφέρον γεγονός όμως που κυριάρχησε στη διαδήλωση ήταν η αναφορά στη «γενική απεργία» (λέξη ταμπού για τα βρετανικά συνδικάτα εδώ και δεκαετίες). Αυτή η διεργασία ξεκίνησε στο συνέδριο των συνδικάτων, αλλά μια σειρά επικεφαλής σημαντικών ομοσπονδιών αναφέρθηκαν σε αυτή την προοπτική στο συγκεντρωμένο πλήθος. Ενώ ο πρόεδρος της κεντρικής συνομοσπονδίας δήλωνε στα κανάλια πως οι εργάτες δεν θέλουν απεργίες, στη συγκέντρωση ο επικεφαλής του μαζικού συνδικάτου Unite ζήτησε να «ψηφίσουν» οι διαδηλωτές, αποσπώντας σαρωτικά χει-ροκροτήματα και επευφημίες υπέρ της γενικής απεργίας. Και στις 21 Νοέμβρη, οι φοιτητές (που το 2010 πυροδότη-σαν την αντίσταση στους Τόρηδες) ξαναβγαίνουν στους δρόμους…

Κρίση του ισπανικού κράτουςΣτις περιφερειακές εκλογές στη Χώρα των Βάσκων, πρώτο βγήκε το δεξιό Βασκικό Εθνικιστικό Κόμμα και δεύτερο το αριστερό αυτονομιστικό Μπίλντου. Το Μπίλντου δηλώνει ήδη πως θα διεκδικήσει με πρωτοβουλίες του το «δικαίωμα των Βάσκων να αποφασίσουν» για την αυτοδι-άθεσή τους. Η εξέλιξη έρχεται λίγο πριν τις εκλογές στην Καταλωνία, όπου επίσης συζητιέται έντονα το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για ανεξαρτησία, με τις δημοσκοπή-σεις να δίνουν για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες πάνω από 50% στο «ναι» σε μια ανεξάρτητη Καταλωνία. Στη Μαδρίτη, τόσο στελέχη του δεξιού Λαϊκού Κόμματος όσο και αξιωματικοί του στρατού(!) απειλούν με αντίποινα τις «ατίθασες» επαρχίες, οδηγώντας Καταλανούς ευρωβου-λευτές (από όλο το πολιτικό φάσμα) να ζητήσουν από το ευρωκοινοβούλιο να πάρει θέση ενάντια στις στρατιωτικές απειλές του ισπανικού κράτους. Το πράγμα σοβαρεύει…

Ο «πολιτισμένος κόσμος»Ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος γερουσιαστής Ρίτσαρντ Μέρντοκ ρωτήθηκε για την εγκυμοσύνη από βιασμό, σε μια συζήτηση για την απαγόρευση των εκτρώσεων, που υποστηρίζει το κόμμα του. Και απάντησε πως, αφού πέρασε μια εποχή «εσωτερικής διαπάλης», κατέληξε πως «ακόμα και αν η ζωή αρχίζει με αυτή τη φρικτή εμπειρία, αυτό είναι κάτι που ο Θεός θέλησε να συμβεί». Υποψήφιος Γερουσιαστής (με σοβαρές πιθανότητες εκλογής). Στην «πιο «ανεπτυγμένη» χώρα, του «ανεπτυγμένου» καπιταλι-σμού, στον «πολιτισμένο» 21ο αιώνα...

Εμφάνιση της Αλ ΚάινταΕπανεμφανίστηκε με βίντεο ο νέος ηγέτης της Αλ-Κάιντα, Αλ Ζαουάχρι. Κάλεσε τους Αιγύπτιους να «ολοκληρώσουν την επανάσταση», στρεφόμενος ενάντια στον πρόεδρο Μόρσι, κάλεσε σε διαδηλώσεις στην ισραηλινή πρεσβεία και αγώνα ενάντια σε κάθε εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ και ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης και τον αποκλεισμό της Γάζας (που ο Μόρσι πλέον στηρίζει). Στο ίδιο μήνυμα κάλεσε κάθε μουσουλμάνο να πολεμήσει στη Συρία κατά του Άσαντ και ζήτησε από τον Ομπάμα να παραδεχτεί ότι οι ΗΠΑ έχουν ηττηθεί σε Ιράκ και Αφγανι-στάν. Στο μεταξύ, διάφοροι αναρωτιούνται γιατί κερδίζει έδαφος το ακραίο Ισλάμ…

Ο «ιδιαίτερος ρόλος» της Συ-ρίας στα εσωτερικά του Λι-βάνου ξεκινά πολλά χρόνια

πριν. Με έναν τρόπο οι δύο χώρες έχουν «δεμένες μοίρες», καθώς απο-τελούσαν τμήματα της περιοχής που λεγόταν «ευρύτερη Συρία» και τεμαχί-στηκε από τη γαλλική αποικιοκρατία στο πνεύμα του ιμπεριαλιστικού «διαί-ρει και βασίλευε».

Το σημείο καμπής όμως ήταν ο εμ-φύλιος πόλεμος στο Λίβανο. Αυτός ξέ-σπασε το 1975, ανάμεσα στα κόμματα της φιλοδυτικής, φιλοϊσραηλινής, χρι-στιανής Δεξιάς και έναν συνασπισμό που περιλάμβανε όλες τις οργανώσεις της λιβανικής Αριστεράς, την Οργάνω-ση για την Απελευθέρωση της Παλαι-στίνης (PLO) και άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις και μικρές μουσουλμανι-κές οργανώσεις.

Τότε ακριβώς το Μπάαθ εγκαινίασε την πολιτική εκμετάλλευσης του Λιβά-νου για τα δικά του συμφέροντα. Αρχι-κά στήριξε τη δημιουργία της αντίστα-σης ως σύμμαχο στη διαμάχη του με το Ισραήλ. Αλλά το 1976, με τη χριστιανική Δεξιά στα πρόθυρα της ήττας, ο συρια-κός στρατός εισέβαλλε στο Λίβανο με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ισραήλ, κατάφε-ρε ένα σαρωτικό πλήγμα στη λιβανέ-ζικη Αριστερά, συνέργησε στη σφαγή Παλαιστινίων μαχητών και αμάχων και επέβαλε μια προσωρινή εκεχειρία.

Τότε ήλπιζε ως αντάλλαγμα να έχει μια θετική ανταπόκριση στις διεκδι-κήσεις της όσον αφορά τις σχέσεις με το Ισραήλ. Οι διαπραγματεύσεις όμως πάγωσαν και η Συρία άλλαξε συμμαχί-ες. Όταν ο εμφύλιος αναζωπυρώθηκε και το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο, η Συρία στήριζε ήδη τις αντι-ισραηλινές δυνάμεις (επιχειρώντας να αυξήσει τον έλεγχο πάνω τους).

Το 1990 οι σχέσεις Συρίας-ΗΠΑ-Σα-ουδικής Αραβίας αποκαταστάθηκαν

και αυτό αποτυπώθηκε στη λήξη του εμφυλίου με τη Συμφωνία της Ταΐφ.

Η Δαμασκός έχει συμμαχήσει ξανά με την Ουάσινγκτον και παίρνει το πράσινο φως να παραμείνει ο στρατός της στο Λίβανο. Με τη λήξη του εμ-φυλίου και την ανεξάρτητη αντίσταση (Αριστερά και Παλαιστινιακές οργανώ-σεις) ηττημένη, ο συριακός στρατός κατοχύρωσε τη θέση ισχύος του στο Λίβανο. Όλη τη δεκαετία του ’90, η κατοχή είναι ανεκτή από ΗΠΑ-Ισραήλ (καθώς εξασφάλιζε τον «έλεγχο» των αντιστασιακών οργανώσεων), στηρί-ζεται από τη Σαουδική Αραβία (καθώς οι συμφωνίες της Ταΐφ αναβαθμίζουν το μερίδιο των Σουνιτών κομμάτων στην πολιτική εξουσία) και είναι καλο-δεχούμενη από τη λιβανέζικη αστική τάξη (που στη φάση της οικονομικής «ανοικοδόμησης» μετά τις περιπέτειες του εμφυλίου, έχει ανάγκη από έναν «δανεικό» στρατό).

Η ισορροπία αλλάζει τον 21ο αιώ-να. Το 2000, το 15ετές αντάρτικο της Χεζμπολά υποχρεώνει το Ισραήλ να σταματήσει την κατοχή του νότιου Λιβάνου, που υπήρχε από την εισβολή του 1982. Τότε τα «γεράκια» της Ουά-

σινγκτον στρέφουν για πρώτη φορά την προσοχή τους σε αυτόν το νέο κι επικίνδυνο αντίπαλο.

Το 2004 ο ΟΗΕ «ανακαλύπτει» μετά από χρόνια ότι ο συριακός στρατός κατέχει παράνομα το Λί-βανο και ζητά την αποχώρησή του. Η Δύση ελπίζει να ανοίξει ο δρόμος για να χτυπήσει τη Χεζμπολά. Η απο-χώρηση θα πραγματοποιηθεί τελικά το 2005, χάρη στις μαζικές αντισυ-ριακές διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρί-ρι, πρωθυπουργού του Λιβάνου. Δύο ανταγωνιστικές διαδηλώσεις, μία στις 8 Μάρτη και μία στις 14 Μάρτη 2005, θα χαρίσουν τα ονόματά τους στους δύο βασικούς πολιτικούς συ-νασπισμούς στο Λίβανο.

Στις εκλογές που ακολουθούν, τόσο οι σιιτικές Χεζμπολά και Αμάλ όσο και οι φιλοδυτικές, σουνιτικές και χριστια-νικές οργανώσεις συμμαχούν σε ένα «αντισυριακό» μπλοκ. Όμως γρήγορα αποδεικνύεται ότι τα σουνιτικά κόμ-ματα (με τον γιο Χαρίρι επικεφαλής) θέλουν να στρέψουν το Λίβανο στην αγκαλιά της Δύσης.

Η Χεζμπολά με την Αμάλ αποστασι-οποιούνται και συμμαχούν με το χρι-στιανικό Ελεύθερο Πατριωτικό Κίνημα του Μισέλ Αούν. Ο τελευταίος υπήρξε φανατικός πολέμιος της συριακής κα-τοχής, αλλά έκανε φιλοσυριακή στρο-φή μετά τον αποκλεισμό του από την «εθνική συνεννόηση» στις εκλογές του 2005.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα δύο σημερινά στρατόπεδα στο Λίβα-νο, τα οποία, αν και έχουν πολύ πιο σύνθετη ιστορία, κατέληξαν –υπό το βάρος της συριακής επιρροής στη χώρα και της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ εκείνη την επο-χή– να ονομάζονται απλά «φιλοσυρι-ακό» και «αντισυριακό».

Ο ιστορικά «ιδιαίτερος» ρόλος της Συρίας στη λιβανέζικη πολιτική

Η κυριαρχία των θρησκευτικών δογ-μάτων στη λιβανέζικη πολιτική έχει τις ρίζες της δεκαετίες πριν. Η γαλλική αποικιοκρατία κατακερμάτισε την πε-ριοχή σε θρησκευτικά και γεωγραφικά διαμερίσματα, ενώ επέβαλε στο Λίβα-νο ένα πολιτικό σύστημα που κυριαρ-χείται από την εκπροσώπηση με βάση το θρησκευτικό δόγμα. Η ανεξαρτη-σία του Λίβανου «σημαδεύτηκε» από αυτή την αποικιοκρατική πολιτική του διαίρει και βασίλευε.

Το Εθνικό Σύμφωνο του 1943 (που τέθηκε τελικά σε εφαρμογή το 1946) καθιέρωνε την κατανομή της πολιτι-κής εξουσίας με βάση τα θρησκευτικά δόγματα (εξασφαλίζοντας την πλειο-ψηφία στους μαρωνίτες χριστιανούς).

Τη δεκαετία του ’70, οι μουσουλμάνοι ήταν ήδη πλειοψηφία και οι σιίτες η πολυπληθέστερη κοινότητα στο Λί-βανο, κάνοντας το υπάρχον σύστημα

(στηριγμένο σε απογραφή της δεκαε-τίας του ’30) απαρχαιωμένο και πολύ πιο αντιδημοκρατικό. Ο εμφύλιος του 1975-1990 ενίσχυσε τους διαχωρι-σμούς. Η κατάρρευση του παραδοσι-ακά αδύναμου «επίσημου κράτους» (ακόμα και η άρχουσα τάξη στράφηκε σε πολιτοφυλακές και όχι σε κάποιον «εθνικό στρατό») ενίσχυσε την ταχτική της δημιουργίας ένοπλων πολιτοφυ-λακών από κάθε πολιτικό κόμμα.

Στο μεταξύ, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αποτελούσαν κατά κανό-να τη μουσουλμανική πλειοψηφία. Η «χριστιανική Δεξιά» ήταν δημιούργη-μα εκείνης της εποχής, όταν οι Μαρω-νίτες ταυτίζονταν με τα δεξιά κόμματα της άρχουσας τάξης ενώ οι μουσουλ-μάνοι κυρίως συμμαχούσαν με την Αριστερά. Και τα ήδη υπάρχοντα «δογ-ματικά» χαρακτηριστικά, στις πολιτο-φυλακές του εμφυλίου, ενισχύθηκαν μετά την ήττα των κοσμικών δυνάμε-

ων (Αριστερά και Παλαιστινιακές ορ-γανώσεις) το 1976 από τη Συρία και το 1982 από το Ισραήλ.

Αυτός ο παράγοντας, σε συνδυασμό με την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν, έστρωσε το έδαφος στην ανάπτυξη των σιιτικών πολιτοφυλακών της Χεζμπολά, η οποία εκτόπισε (συχνά με τη χρήση βίας) την Αριστερά και ανέλαβε τον πό-λεμο ενάντια στην ισραηλινή κατοχή στο νότιο Λίβανο. Και ενώ στον σιιτικό πληθυσμό κυριαρχούσε η Χεζμπολά, η συμφωνία της Ταΐφ έδωσε πολιτική εξουσία στους εκατομμυριούχους Σου-νίτες της κλίκας Χαρίρι, οι οποίοι, με τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας, κυ-ριάρχησαν μέσα στην κοινότητά τους. Κάπως έτσι, από την κληρονομιά της αποικιοκρατίας, την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο και την εμπλοκή ξένων δυνάμεων (Ιράν, Σαουδική Αραβία), η πολιτική με βάση το «θρησκευτικό δόγ-μα» κυριάρχησε στο Λίβανο.

Οι ρίζες του θρησκευτικού σεχταρισμού

απειλούν να παρασύρουν το Λίβανο

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Της Κατερίνας Σεργίδου

Ο ι διαδικασίες για τη συ-γκρότηση Νέων ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξεκινήσει άτυ-

πα από τις αρχές φθινοπώρου, παράλληλα με την προσπάθεια οργάνωσης του Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ.

Η πορεία αυτή θα είναι σίγουρα μεγάλη και δύσκολη. Η πρώτη και βασική παρατήρηση, την οποία έχουμε επαναλάβει πολλές φορές στην «Ε.Α.», είναι ότι η διαδικα-σία ενιαιοποίησης έχει σημασία μόνο στο βαθμό που κάνει πιο αποτελεσματική την παρέμβασή μας στους χώρους νεολαίας. Η συζήτηση του πόσα σωματεία σε εργασιακούς χώρους, πόσες ομά-δες και πρωτοβουλίες σε σχολεία και σχολές προηγείται της συζή-τησης για τις «ενιαίες δομές».

Βασικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν έχει καταφέρει να οργανώσει την αντίσταση στους χώρους της νεολαίας, παρ’ όλα τα μεγάλα εκλογικά του ποσοστά, παρά τη ριζοσπαστική πολιτική του σε

κεντρικό επίπεδο. Κανένα οργα-νωτικό μοντέλο δεν μπορεί να καλύψει αυτό το κενό, αν προη-γουμένως δεν δώσουμε πολιτικές απαντήσεις στα υπαρκτά προβλή-ματα της νεολαίας, όπως είναι η διάλυση της δημόσιας παιδείας, η ανεργία, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η καταστολή κλπ.

Μια δεύτερη παρατήρηση εί-ναι ότι η συγκρότηση μιας οργά-νωσης νεολαίας δεν μπορεί να γίνεται μόνο με βάση το ηλικιακό κριτήριο. Πρωτίστως γίνεται στη βάση των κοινωνικών χώρων της νεολαίας, δηλαδή τα σχολεία και τις σχολές. Και αυτό γιατί η νε-ολαία μεταξύ 15 και 30 ετών δεν αποτελεί από μόνη της ένα ξεχω-ριστό υποκείμενο το οποίο μπο-ρεί να χαράξει «μια δική του αυτό-νομη πορεία και στρατηγική».

Βέβαια, παραδοσιακά τα μεγά-λα κόμματα της Αριστεράς συ-γκροτούσαν ξεχωριστές νεολαίες (ΚΝΕ, Νεολαία ΣΥΝ), ωστόσο η συγκρότηση των Νέων ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απαραίτητο να ακολου-θήσει την ίδια διαδρομή. Η νεο-λαία ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι η

μεταφορά του οργανωτικού μο-ντέλου της νεολαίας ΣΥΝ με άλλο όνομα.

Όσον αφορά τα συγκεκριμένα οργανωτικά μοντέλα που συζη-τιούνται και προτείνονται, βασικό ζήτημα είναι οι νέοι να είναι μέλη στις τοπικές συνελεύσεις ΣΥΡΙΖΑ γειτονιών, μαζί με τους εργαζόμε-νους, συνταξιούχους, ανέργους. Η συμμετοχή της νεολαίας θα κρατά τις συνελεύσεις ζωντανές και μαχητικές και δεν θα ξεκό-ψει τη νεολαία από την κοινωνία, περιορίζοντας τη δράση της σε ξεχωριστές ανακοινώσεις και χά-πενινγκ.

Η νεολαία στις γειτονιές φυ-σικά μπορεί να έχει και δικές της διαδικασίες και ομάδες εργασίας για να οργανώνει εκδηλώσεις και δράσεις, που αφορούν ξεχωριστά θέματα της νεολαίας.

Ήδη συζητιούνται ιδέες για δι-πλή ένταξη της σπουδάζουσας νεολαίας (στην τοπική οργάνω-ση και στην οργάνωση σχολής), ώστε να επιλέγει το κάθε μέλος πού θα ψηφίζει, όταν αυτό θα εί-ναι αναγκαίο.

Σε επίπεδο σχολών και πάλι είναι απαραίτητη η δημιουργία κοινών συνελεύσεων ΣΥΡΙΖΑ, στις οποίες θα συμμετέχουν φοιτη-τές-καθηγητές-διοικητικοί. Με δεδομένο ότι ο συνδικαλιστικός χώρος ήδη υπάρχει και λέγεται ΑΡΕΝ, χρειάζεται και ένας χώρος συνάντησης και δράσης όλου του εκπαιδευτικού κόσμου. Αν ένα πράγμα έλειπε άλλωστε το προη-γούμενο διάστημα από τις σχολές ήταν αυτός ο συντονισμός που θα έφτιαχνε ένα ενιαίο πλαίσιο διεκδικήσεων και δράσεων για τη διάσωση του δημόσιου πανεπι-στημίου.

Ένα ακόμα ζήτημα είναι αυτό των συνιστωσών. Θεωρούμε αυ-τονόητο ότι ενιαιοποίηση δεν ση-μαίνει διάλυση των συνιστωσών ή μετατροπή τους σε τάσεις μει-οψηφίας και πλειοψηφίας. Τέτοια σχήματα όχι μόνο λειτουργούν παραλυτικά, αλλά δεν σέβονται και την πλουραλιστική ταυτό-τητα του ΣΥΡΙΖΑ. Το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε, γιατί μπόρεσε να ενώσει διαφορετικές συνιστώσες και ρεύματα με διαφορετικές κα-

ταβολές γύρω από έναν πολιτι-κό στόχο: την αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη διεκδίκηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Το να βαφτίσουμε τις υπάρ-χουσες πολιτικές συνιστώσες «ενιαία νεολαία», πέρα από την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των πιο δυνατών οργανωτικά, δεν πρόκειται να προσθέσει τί-ποτε άλλο στο εγχείρημά μας. Γι’ αυτό θα επιμείνουμε στο ζή-τημα της διπλής ένταξης στον ΣΥΡΙΖΑ και στις συνιστώσες, αφήνοντας την κάθε συνιστώσα να αποφασίσει με ποιον τρόπο τα μέλη της θα είναι ενταγμένα και στο κοινό μας σπίτι, τον ΣΥ-ΡΙΖΑ.

Θα πρέπει να προχωράμε δίνο-ντας μάχες, κάνοντας επιλογές, με πολλή συζήτηση στο εσωτερι-κό μας, με δημοκρατικές λειτουρ-γίες, εξασφαλίζοντας την εκπρο-σώπηση όλων στα όποια όργανα. Στο τέλος θα κριθούμε όλοι από το αποτέλεσμα της πολιτικής μας δράσης, γιατί «έρχονται μέρες που δικάζουν», όπως λέει και ένα τραγούδι.

Του Δημήτρη Μπάρκα

Σ ε αδιέξοδο έχει οδηγη-θεί το υπουργείο Παι-δείας, προσπαθώντας

να επιβάλει την εκλογή Συμ-βουλίων Ιδρύματος σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όπως προβλέπουν οι νόμοι Διαμαντοπούλου (4009/11) και Αρβανιτόπουλου (4076/12).

Οι «πρόθυμοι» συνεργάτες του υπουργείου απέτυχαν τις τελευταίες εβδομάδες να διε-ξάγουν οποιαδήποτε εκλογή Συμβουλίου Ιδρύματος στις σχολές. Μαζικές ήταν οι αντι-δράσεις από συλλόγους φοι-τητών, καθηγητών και προσω-πικού, που ματαίωσαν όλες τις απόπειρες εκλογών.

Η λύση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, στην οποία κα-τέφυγε το υπουργείο, καταγ-γέλθηκε ήδη από την Πανελ-λαδική Συνάντηση Συλλόγων ΔΕΠ ως διαβλητή και κατ’ επίφαση δημοκρατική διαδι-κασία, ως ένα «ηλεκτρονικό πραξικόπημα».

Στη σχετική ανακοίνωση ανα-φέρεται η παταγώδης αποτυχία των ηλεκτρονικών «εκλογών» στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, «όπου διαπιστώθηκε ότι η ηλεκτρονική κάλπη, μέσω της οποίας θα διεξαγόταν η ψη-φοφορία, ήταν ήδη ανοικτή και δεχόταν ψηφοδέλτια τουλά-χιστον 9 ώρες(!) νωρίτερα από

την προβλεπόμενη ώρα έναρ-ξης της ψηφοφορίας».

Η μάχη για την αποτροπή των πραξικοπημάτων στη διοίκηση των σχολών βρίσκεται στην κο-ρύφωσή της, καθώς όλη η διαδι-κασία της εκλογής Συμβουλίων είναι βαθιά απονομιμοποιημένη στη συνείδηση των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Είναι μια κατάκτηση που βασί-στηκε σε μεγάλο βαθμό στην κοινή δράση και το συντονισμό όλων των μερών, από φοιτητές μέχρι τεχνικές υπηρεσίες και από συμβασιούχους μέχρι μόνιμους καθηγητές (όπως για παράδειγ-μα στο ΕΜΠ, στο Πάντειο, στην Πάτρα και αλλού).

Αυτό το συντονισμό θα χρει-αστεί να τον στηρίξουμε και να τον ενισχύσουμε και σε αυτή τη φάση ενάντια στις «εκλο-γές», αλλά και για τη συνολική ανατροπή του νόμου πλαίσιο.

Για τη συγκρότηση των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ

Μ ε ταμπούρλα, κιθά-ρες και άλλα μουσικά όργανα τις τελευταίες

βδομάδες οι μαθητές κατεβαί-νουν στο δρόμο. Αυτό που κάνει τις φετινές μαθητικές κινητοποι-ήσεις τόσο ξεχωριστές είναι ότι τα αιτήματα αφορούν τη στοιχειώδη λειτουργία των σχολείων.

Πρωτοστάτες των μαθητικών κινητοποιήσεων είναι τα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία, επειδή από την αρχή της σχολικής χρο-νιάς κόπηκε η δωρεάν μεταφορά των μαθητών από και προς τα σχολεία. Η δικαιολογία φυσικά είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Θυμίζουμε ότι πέρσι, με την ίδια δικαιολογία, καταργήθηκε το με-σημεριανό γεύμα στα ίδια σχο-λεία.

Η μεταφορά με σχολικά λεω-φορεία είναι απαραίτητη, αφού τα ελάχιστα μουσικά σχολεία, που υπάρχουν στην Αθήνα, εξυ-πηρετούν όλη την Αττική και οι μαθητές πρέπει να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάνε σχολείο. Πρόκειται για ανάγκη που δεν μπορούν να κα-λύψουν οι γονείς της πλειοψηφί-ας των παιδιών.

Αυτή η εξέλιξη είχε ως απο-τέλεσμα πολλά παιδιά, που με κόπο εξασφάλισαν μια θέση στα μουσικά, να αλλάξουν σχολείο. Αντίστοιχο πρόβλημα αντιμετω-πίζουν και τα μουσικά σχολεία Θεσσαλονίκης.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό που κάνει τις συγκεκριμένες κι-νητοποιήσεις ιδιαίτερες, είναι ότι μαζί με τα παιδιά κινητοποιούνται γονείς και καθηγητές, οι οποίοι σε

πολλές περιπτώσεις είναι και υπο-κινητές καταλήψεων, συγκεντρώ-σεων και άλλων δράσεων.

Όμως οι μαθητές των μουσι-κών σχολείων δεν είναι οι μόνοι που βρίσκονται σε κινητοποιή-σεις. Στη Βόρεια Ελλάδα πολλά σχολεία βρίσκονται σε κατάληψη, επειδή οι μαθητές διεκδικούν το πετρέλαιο θέρμανσης, αφού φέ-τος το υπουργείο λέει πως «δεν έχει άλλο».

Σε πολλές περιπτώσεις επίσης οι μαθητές κινητοποιούνται λόγω της πρωτοφανούς τρομοκρατίας που ασκείται μέσα στα ίδια τα σχο-λεία από τους διευθυντές, οι οποί-οι φέτος έχουν πάρει εντολές για μεγάλη αυστηρότητα. Οι αποβο-λές μοιράζονται με το παραμικρό, οι εκδρομές κόβονται, ενώ σε πολ-λές περιπτώσεις δεν έχει επιτραπεί ακόμα η εκλογή 15μελών, για να μην οργανωθούν οι «ταραξίες».

Η κατάσταση στα σχολεία είναι εκρηκτική και, απ’ ό,τι φαίνεται, οι μαθητές θα είναι κομμάτι των ξεσηκωμών που είναι πολύ πιθα-νόν να ξεσπάσουν το επόμενο δι-άστημα.

Οι «Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα» στην Αθήνα, αλλά επίσης στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα, από την αρχή της χρονιάς έχουν μοιράσει υλι-κό στα σχολεία, συμμετέχουν και οργανώνουν τις κινητοποι-ήσεις, προσπαθώντας κάτι δύ-σκολο, αλλά απαραίτητο. Να οργανώσουν την κοινή δράση μαθητών και εργαζομένων, όπως είναι για παράδειγμα η συμμετοχή των μαθητών στις απεργίες.

Ο αγώνας θα είναι μεγάλος και δύσκολος, για να μην περάσει το μνημόνιο ούτε στα σχολεία, ούτε πουθενά.

Οι μαθητές στους δρόμους διεκδικούν τα αυτονόητα

Σε αδιέξοδο το υπουργείο Παιδείας

ΑΕΙ-ΤΕΙ: Μαζικό κίνημα ανυπακοής στο νόμο πλαίσιο

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ31 Οκτώβρη 2012

Του Θανάση Κούρκουλα

Ο ι παρελάσεις της 28ης Οκτώ-βρη ήταν μια συντριπτική ήττα για τους Έλληνες νεονα-

ζί. Σε κάθε πόλη και γειτονιά όπου έγι-ναν παρελάσεις, το ΟΧΙ στο φασισμό συνόδευσε το επίσης ηχηρότατο ΟΧΙ στα μέτρα και τα μνημόνια.

Ήταν η απόδειξη πως οι χρυσαυγί-τικες μαγκιές δεν περνάνε στην κοι-νωνία, αλλά αντίθετα ξεσηκώνουν κύ-ματα αντίστασης. Αντίσταση από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο και την Πάτρα, ως το Χολαργό, του Ζωγράφου, τη Σάμο και τη Λέρο. Από τους μαθητές στο Περιστέρι και το Κε-ρατσίνι, που παρέλασαν με αντιφασι-στικά αυτοκόλλητα και περιβραχιόνια, μέχρι την Κέρκυρα και την Κάτω Αχα-ΐα, όπου κόσμος γιούχαρε τους Χρυ-σαυγίτες και τους πέταξε έξω από τις εκδηλώσεις μαζί με τα στεφάνια τους, στις μοναδικές απόπειρές τους να «τι-μήσουν» την επέτειο.

Η μόνη τελετή που κατάφεραν οι νεοναζί να τελέσουν, ήταν σε μια βου-

νοκορφή στο ακριτικό Καλπάκι, στις 27 Οκτωβρίου: Καμιά δεκαριά φασίστες από τα Γιάννενα, μαζί με τον αρχιΧρυ-σαυγίτη Παππά, απόθεσαν μόνοι τους στεφάνι στο μνημείο του φασίστα Με-ταξά, την ώρα που ο Δήμος Πωγωνίων και ο απλός κόσμος απουσίαζαν από τις επίσημες εκδηλώσεις, που είχαν αναβληθεί λόγω των κακών καιρικών συνθηκών...

Η εξέλιξη δεν είναι τυχαία. Πρώτο, εί-ναι αποτέλεσμα της δημιουργίας νέων αντιφασιστικών πρωτοβουλιών, εκδη-λώσεων και κινητοποιήσεων από τις αρ-χές Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα σε δεκά-δες περιοχές, όπου οι τοπικές κοινωνίες προκαλούνται από τους νεοναζί.

Δεύτερο, είναι αποτέλεσμα της από-φασης της Αριστεράς –με προφανές το ειδικό βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εξαιρετικά κρίσιμη τη συμβολή τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ– να καλέσει τον κόσμο να μετατρέψει τις παρελάσεις σε διαδηλώσεις ενάντια στα μέτρα και το φασισμό.

Τρίτο, αντανακλά μια απλή αλήθεια που ολοένα περισσότερος κόσμος συ-

νειδητοποιεί: Για να ανατρέψουμε τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις τους, χρει-άζεται ταυτόχρονα να αποτρέψουμε την απόπειρα των φασιστών να διεισδύσουν στην κοινωνία, πριονίζοντας τις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς.

Τέταρτο, μετά την κάλυψη των βα-σανιστών της ΕΛ.ΑΣ. από τον ίδιο το Δένδια στην περίπτωση των 15 της μοτοπορείας, η στενή σχέση της αυ-ταρχικής Δημοκρατίας του Σαμαρά με τους παρακρατικούς νεοναζί είναι οφθαλμοφανής, αναδεικνύοντας την ανάγκη κοινής απάντησης τόσο στο φασισμό, όσο και στην καταστολή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, εί-ναι αναγκαία δυο επόμενα βήματα: Ο συντονισμός μεταξύ των αντιφασιστι-κών δυνάμεων και η διεύρυνση του μετώπου, με εμπλοκή κάθε ζωντανής δύναμης της κοινωνίας που αγωνίζε-ται για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Σ’ αυτούς τους στόχους χρειάζε-ται το επόμενο διάστημα οι δυνά-μεις του κινήματος και της Αριστε-ράς να συνεργαστούν συστηματικά και υπεύθυνα.

Το αντιφασιστικό κίνημα ανέβηκε κατηγορία...

Οι μητροπολίτες έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Αυ-τούς που τάσσονται κατά της Χρυσής Αυγής και αυτούς που τάσσονται υπέρ. Ο Αμβρόσιος, ο οποίος θέλησε να εγκαινιάσει τα γραφεία τους στο Αίγιο, αλλά μετά το σάλο μαζεύτηκε, είπε μάλιστα ότι μπορούν να γίνουν η γλυκιά ελπίδα του λαού, αν τροποποιήσουν το στυλ τους. Να μαχαιρώνουν με γραβάτα δηλαδή;

N N N

Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος (οι «εσχατόγεροι», κατά τον χυδαίο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χ.Α.) μπήκαν στο στόχαστρο των νεοναζί. Για να σταθεί δίπλα τους κάποιος, δεν είναι υποχρεωμένος να προσυπογράψει όλες τις πράξεις και τα λόγια του βίου τους, που έχει τις αντιφά-σεις του. Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος όμως ήταν εκεί, στο πόστο του αγώνα, όταν άλλοι κρύβονταν ή υπηρετούσαν φασίστες, Γερμανούς και χουνταίους. Και οι τελευταίοι που δικαιούνται να τους συκοφαντούν είναι οι χουντικοί και οι ταγματασφαλίτες....

N N N

Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης για τους 15 συλληφθέντες της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας, που βασανίστηκαν, θα πραγματοποιηθεί την Κυ-ριακή 4 Νοεμβρίου, στις 9 μμ, στο κλειστό γήπεδο Σπόρ-τιγκ στα Πατήσια, με τη συμμετοχή των Γιάννη Αγγελάκα, Σωκράτη Μάλαμα, Αλκίνοο Ιωαννίδη και Illegal Operation και άλλων καλλιτεχνών. Οι εγγυήσεις, που πρέπει να πλη-ρώσουν, ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ.

N N N

«Άγνωστοι» βεβήλωσαν το Μνημείο του Ολοκαυτώμα-τος των Εβραίων της Ρόδου. Το Μνημείο βρίσκεται στη Μεσαιωνική Πόλη και οι δράστες έβαψαν με μπογιά τις έξι πλευρές του και σχημάτισαν τη σβάστικα. Προπολεμικά η εβραϊκή κοινότητα της Ρόδου ήταν από τις πιο ανθούσες στο νησί, αλλά τον Ιούλιο του 1944 οι Γερμανοί κατακτη-τές του νησιού συγκέντρωσαν τους 1.600 Εβραίους και, ύστερα από περιπετειώδες ταξίδι, τους οδήγησαν στο Άουσβιτς. Σήμερα στη Ρόδο ζουν ελάχιστοι Εβραίοι.

N N N

Ο γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Χίου έγραψε ότι «πρέπει να αρχίσουν να καθαρίζονται Μακρόνησος και Γυάρος», επι-βεβαιώνοντας απλώς την αγαστή συνεργασία της παράτα-ξής του με τα ασπόνδυλα της νεοναζιστικής συμμορίας. Το φασιστοειδές, αφού διαπίστωσε ότι εκτέθηκε, έβγαλε ανακοίνωση, προσπαθώντας να «μαζέψει» τη φασιστική χοντράδα του. Άσ’ το, καταλάβαμε...

N N N

Στην εκπομπή «Μακελειό» του Extra 3, στις 22/10/2012, ο Η. Παναγιώταρος δήλωσε ότι, για να είναι κάποιος Έλληνας, θα πρέπει και οι δύο γονείς του να είναι Έλληνες και να ανήκουν στην «ευρωπαϊκή φυλή». Συνεχίζοντας, πρόσθεσε πως ο διεθνής έγχρωμος μπασκετμπολίστας Σοφοκλής Σχορτσιανίτης δεν είναι Έλληνας. Κι ο Σχορ-τσανίτης απάντησε: «Δεν έχω πραγματικά να σχολιάσω τίποτα, πέρα από το ότι είμαι από 12 χρονών στις Εθνικές Ομάδες της Ελλάδος». Δεν είδαμε πάντως καμιά επίσημη αντίδραση από τις κατά τα άλλα περήφανες αθλητικές ομοσπονδίες και τους λοιπούς παράγοντες που εμφανίζο-νται σαν τα σαλιγκάρια μετά από κάθε «εθνική» επιτυχία του Σοφοκλή και της παρέας του. Μάλλον η ρατσιστική προσβολή του Παναγιώταρου δεν θεωρήθηκε και πολύ ανθελληνική...

N N N

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Δ.Ψαρρά «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής». Προϊόν πολύχρονης δημοσιο-γραφικής έρευνας, από την εποχή του «Ιού της Ελευθε-ροτυπίας», αλλά και πιο πρόσφατα, το ιδιαίτερα χρήσιμο αυτό βιβλίο περιγράφει την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα, καθώς και τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που την επέτρεψαν.

N N N

Πρόκληση των οπαδών της Λάτσιο στο ΟΑΚΑ, στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό για το Europa League: οι Ιταλοί σηκώθηκαν όρθιοι στις κερκίδες και χαιρέτησαν να-ζιστικά! Κι αυτοί από τους αρχαίους Σπαρτιάτες το έχουν αντιγράψει;

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Μετά από την αντιφασιστική συγκέ-ντρωση του Σαββάτου 20 Οκτώβρη στην Πλ. Αμερικής, με πρωτοβουλία μέλους της Κοινότητας της Σενεγά-λης, ήρθαν στην πλατεία Αμερικής και συζήτησαν με τους εκπροσώπους των μεταναστών και συλλογικοτήτων Έλ-ληνες κάτοικοι της πλατείας, που αρ-χικά συμμετείχαν στα πογκρόμ κατά των μεταναστών στην περιοχή.

Δύο από αυτούς συμμετείχαν στο σπάσιμο των γραφείων της Τανζανι-κής Κοινότητας, στην οδό Λεμεσού, στις 25/9, ενώ ένας άλλος είχε δεχτεί επίθεση από άτομα της αντιφασιστι-κής μοτοπορείας, επειδή τον πέρασαν για Χρυσαυγίτη.

Άλλοι κάτοικοι περιέγραψαν ότι άτομα από τη Χρυσή Αυγή, που έμεναν στον Άγιο Παντελεήμονα, ερχόντουσαν κα-θημερινά στην περιοχή και προσπαθού-σαν να τους ξεσηκώσουν ενάντια στους μετανάστες. Πολλοί ήρθαν με απολογη-

τική διάθεση και είπαν πως κατάλαβαν το λάθος τους, έχουν διώξει τους Χρυ-σαυγίτες και τα προβλήματα δεν λύνο-νται με τη βία, αλλά με διάλογο.

Σύμφωνα με άρθρο του Τάκη Γιαννό-πουλου από το «Ξεκίνημα», μετανά-στες από τη Σενεγάλη πήραν μια πολύ σωστή πρωτοβουλία, ενώ με παρό-μοιο τρόπο κινούνται και τα μέλη του ΑΣΑΝΤΕ (σωματείο Αφρικανών μετα-ναστών 2ης γενιάς) που έφτιαξαν συ-ντονιστική επιτροπή, για να οργανώ-σουν καλύτερα την παρέμβασή τους. Αμέσως μετά τα πρώτα γεγονότα άνοι-ξαν δίαυλο επικοινωνίας με τους κα-τοίκους, που αντιδρούσαν και αρχικά είχαν παρασυρθεί από Χρυσαυγίτες.

Τα πρώτα βήματα δεν ήταν εύκολα, καθώς υπήρχε καχυποψία και επιθετι-κότητα που όμως σιγά-σιγά έδωσε τη θέση της στην κατανόηση πως οι επιλο-γές ήταν δύο: μετατροπή της περιοχής σε πεδίο βίαιης αντιπαράθεσης ή διάλο-

γος και κοινή πάλη για τα προβλήματα. Άλλωστε τα συγκεκριμένα προβλήματα που επικαλούνταν οι κάτοικοι δεν είναι αξεπέραστα, καθώς αφορούν την πα-ραβίαση της κοινής ησυχίας από καυγά-δες μεταναστών στις 3 ή 4 το πρωί κλπ.

Οι μετανάστες τους εξήγησαν ότι αυτά ενοχλούν όλους και όχι μόνο τους Έλ-ληνες και ότι επίσης τέτοιες συμπε-ριφορές γίνονται και από Έλληνες και από μετανάστες. Ανέλαβαν μάλιστα εκστρατεία ενημέρωσης στα μέλη των κοινοτήτων, ώστε να σταματήσουν παρόμοια περιστατικά. Τέλος κλείστη-κε ραντεβού για να κατατεθούν προ-τάσεις και κοινές δράσεις ενάντια στην υποβάθμιση της περιοχής.

Αυτός είναι ο σωστός τρόπος αντιμε-τώπισης των προβλημάτων και ένα πολύ ωραίο παράδειγμα για το πώς μπορούμε να αποτρέψουμε τη μετα-τροπή της Πλ. Αμερικής σε νέο Άγιο Παντελεήμονα.

Πλατεία Αμερικής: Μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η περίφημη «αυτορρύθμι-ση» της αγοράς έχει απο-δειχθεί επανειλημμένα ότι

δεν ισχύει και στις παρούσες συν-θήκες η αλήθεια είναι η ακριβώς αντίθετη. Η αγορά ρυθμίζεται απο-λύτως μέσω των συνεννοήσεων μεταξύ των επιχειρηματιών (καρ-τέλ) και μέσω των συμφωνιών με τους «συνδεδεμένους» πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας, ώστε να προωθούν επωφελείς νομοθετικές ρυθμίσεις για τα σούπερ μάρκετ, τους μεγαλοβιομήχανους κλπ.

Στη βιομηχανία τροφίμων το πάρτι είναι από τα μεγαλύτερα.

Το σύστημα του κέρδους αντιμε-τωπίζει ακόμα και τα ζωτικά αγαθά ως εμπορεύματα. Έτσι προέκυψαν τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων, όπου εμπορεύματα είναι το σιτάρι, το καλαμπόκι, οι ντομάτες κλπ. Κι έτσι ανεβαίνουν τρομακτικά οι τι-μές σε βασικά προϊόντα διατροφής.

ΠιστοποίησηΤα προηγούμενα χρόνια, η πιστο-ποίηση και σήμανση των προϊόντων ως βιολογικά, ολοκληρωμένης δια-χείρισης, ειδικών πτηνοτροφικών εκτροφών, Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης και Γε-ωγραφικής Ένδειξης (ΠΟΠ-ΠΓΕ), Εγγυημένα Παραδοσιακά Ιδιότυ-πα Προϊόντα (ΕΠΙΠ), προωθήθηκε, επιδοτήθηκε, διαφημίστηκε και πληρώθηκε αδρά από παραγωγούς και καταναλωτές.

Η ΕΕ επιδότησε την αγορά και οι «συνεννοήσεις» των επιχειρη-ματιών με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του κράτους έδωσαν το μεγαλύτερο τμήμα των ελέγχων και πιστοποιήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Η συμφωνία των πολιτικών προϊστάμενων με τους ιδιώτες συ-μπεριελάμβανε και δέσμευση για μειωμένη έως μηδενική εποπτεία απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες στις «δουλειές» τους.

Οι επιδοτήσεις των παραγωγών μετακυλήθηκαν στους πιστοποιητι-κούς οργανισμούς και το μεγαλύτερο κόστος αυτών των προϊόντων στους καταναλωτές. Οι μεταποιητικές βιο-μηχανίες και οι έμποροι θησαύρισαν, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία του κόσμου να εξασφαλίσει εγγυημένα (θεωρητικώς), υγιεινά, ασφαλή και καλύτερης ποιότητας τρόφιμα.

Η δραματική συρρίκνωση μι-σθών και συντάξεων, το 1,5 εκατ. των ανέργων, η τρομερή φορο-

λογία ακόμα και στα βασικά είδη διατροφής, επιβάλλουν αλλαγή πο-ρείας στους βιομήχανους, επιχει-ρηματίες και λοιπούς αετονύχηδες του συστήματος.

Τώρα τα λεφτά θα έρθουν από τα ληγμένα τρόφιμα. Αντί να ελαχιστο-ποιήσουμε την ύπαρξη ληγμένων προϊόντων, καταργώντας τον ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και επιβάλλοντας έλεγχο των τιμών, ώστε να έχει πρόσβαση στα τρόφι-μα όλος κόσμος (ειδικά με τη ση-μερινή υπεραφθονία αγαθών), τα ληγμένα θα εξακολουθούν να που-λιούνται στους ανθρώπους, τους οποίους οι ίδιοι επιχειρηματίες μεί-ωσαν σαν εργαζόμενους ή δεν τους πληρώνουν καθόλου τους μισθούς, τους αφήνουν ανασφάλιστους και πολλούς απολύουν κιόλας.

Η απάτη γαρνίρεται με το μανδύα του «φτηνότερου» τρόφιμου (αφού ο κόσμος δεν έχει πια να πληρώσει) και η τρικομματική κυβέρνηση του νέου, τρισάθλιου μνημονίου μας τη… σερβίρει!

ΕΦΕΤΟ πρόεδρος του ΕΦΕΤ, στο δελτίο Τύπου στις 23 Οκτωβρίου, με τίτλο «Ο ΕΦΕΤ διαφωνεί με τη μετατροπή της χώρας σε χωματερή ληγμένων τροφίμων», δηλώνει: «Πρέπει να απαντηθεί, γιατί δεν γίνεται αποδε-κτή η πρόταση του ΕΦΕΤ και των φορέων της αγοράς για πώληση αυτών των προϊόντων λίγο πριν την ημερομηνία λήξης με σημαντική μείωση τιμών».

Ο ΕΦΕΤ επιμένει να μείνει ανε-νεργή η επίμαχη αγορανομική διάταξη, με τη φροντισμένη δια-τύπωση «χρονολογία ελάχιστης διατηρησιμότητας», καθώς εκτός του ότι διάφοροι επιτήδειοι θα γεμίσουν την αγορά με κακής ποι-ότητας προϊόντα, δεν υπάρχουν μηχανισμοί που θα διασφαλίσουν τους αναγκαίους ελέγχους.

Οι έλεγχοι των ιδιωτών, στα προ μνημονίου χρόνια, χρυσοπληρώ-θηκαν και είχε δημιουργηθεί το σπιράλ της πιστοποίησης. Για να «κυκλοφορεί» περισσότερο χρήμα στις εταιρίες, ο ένας πιστοποιούσε τον άλλο. Συστήματα διαπίστευσης πιστοποιητών, διεθνή πρότυπα για διαχείριση ποιότητας (ISO), παρα-κολούθηση και εξασφάλιση συνθη-κών υγιεινής σε όλα τα στάδια της παραγωγής (HCPP), τι δεν έχουμε πληρώσει για να εξασφαλίζουμε ποιότητα, υγιεινή και ασφάλεια στα τρόφιμα. Και τώρα καταλήγουμε στα… ληγμένα! Παράλογο.

ΈλεγχοιΟι έλεγχοι από πλευράς δημοσίου ποτέ δεν διευκολύνθηκαν από την πολιτική ηγεσία των αρμόδιων υπη-ρεσιών και τώρα, με τη συντριπτική σμίκρυνση του δημοσίου, τείνουν να εξαφανιστούν ή να γίνουν παντε-λώς αδύνατοι πρακτικά. Αυτό είναι επιλογή των «από πάνω» και όχι μια αόριστη αδυναμία των δημοσίων υπαλλήλων.

Εξάλλου, οι ιδιώτες πάντα έθε-ταν το ερώτημα προς τα κράτη «τι χρειάζονται οι διπλοί έλεγχοι»; «Δι-πλό» θεωρούσαν τον έλεγχο από πλευράς πολιτείας και επίσης… περιττό, αφού οι ίδιοι έκαναν τον πρώτο έλεγχο!

Ο Χρ. Μίαρης (γεωπόνος-εργα-ζόμενος στον ΕΦΕΤ) περιγράφει την κατάσταση, απαριθμώντας τα προβλήματα: «Γενικά: Ανύπαρκτη πολιτική βούληση για στελέχωση περιφερειακών δ/νσεων ακόμα και τις ‘καλές’ εποχές, αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλίας για τη συνεργασία των κατακερματισμέ-νων ελεγκτικών μηχανισμών, προ-κειμένου να υπάρξουν καλύτερα αποτελέσματα προς όφελος των πολιτών, περιφορά οργανισμών και αρμοδιοτήτων – ανυπαρξία συγκε-κριμένης πολιτικής για τη δημόσια υγεία στον τομέα των τροφίμων.

Σημερινή κατάσταση: Συνεχής μείωση κρατικής χρηματοδό-τησης (έχει φτάσει στο 60% σε σχέση με τρία χρόνια πριν, από περίπου 8 κάτι στα 5,3 εκατ.),

λειτουργικά προβλήματα που εντείνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα (ελλείψεις σε ανα-λώσιμα κ.ά.). Ανασφάλεια λόγω συχνών αλλαγών διοίκησης (7 φορές), μετακινήσεων μεταξύ υπουργείων (4 φορές), συνεχώς μειούμενη κρατική χρηματοδό-τηση, ασαφές στίγμα πολιτικής για την ασφάλεια των τροφίμων και ξαφνικά ενεργοποίηση της επί χρόνια ανενεργούς αγορα-νομικής διάταξης σχετικά με τη διάθεση ληγμένων, που σίγουρα θα επιφέρει εκπτώσεις, όχι τόσο στην τσέπη, όσο στον έλεγχο της αγοράς των τροφίμων, γιατί με αυτό δείχνει την κατεύθυνση των πραγμάτων από δω και πέρα. Για παράδειγμα, πώς να κάνεις έλεγχο πρώτων υλών σε παρασκευαστή, όταν δίπλα στη λιανική πωλούνται ληγμένα τελικά τρόφιμα».

Η μνημονική συγκυβέρνηση «ξέ-χασε» να μας πει ποιος θα καθορίζει τις μειωμένες τιμές στα ληγμένα, ποιος και πώς θα ελέγχει τις επιχει-ρήσεις εστίασης για τα προϊόντα που θα χρησιμοποιούν.

Η επιλογή του συστήματος είναι σαφής: όλα στις αγορές, παντελής ασυδοσία και ανεξέλεγκτη επιχει-ρηματικότητα, προκειμένου να αναπληρωθούν τα κέρδη που χά-νονται λόγω κρίσης.

Οι προτάσεις των εργαζομένων σε φορείς και υπηρεσίες του δη-μοσίου, που εμπλέκονται με τον πρωτογενή, δευτερογενή και τρι-τογενή τομέα των τροφίμων, αλλά και της Αριστεράς, που θα προ-σπαθήσει να είναι μια αποτελεσμα-τική κυβέρνηση για το σύνολο του κόσμου της δουλειάς, θα λογοδο-τούν για την εξασφάλιση φθηνών, ασφαλών και ποιοτικών τροφίμων, που θα αντιμετωπίζονται ως αγαθά και όχι ως αντικείμενα κέρδους και άντλησης φόρων.

Ο τομέας πρωτογενούς παρα-γωγής-μεταποίησης-διάθεσης των τροφίμων δεν γίνεται να μην υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο και να λειτουργεί αυτόνομα και ανεξάρ-τητα από τις ανάγκες της πλειοψη-φίας των εργαζομένων.

Ο καπιταλισμός σχεδιάζει, μέ-χρι να ανακάμψει και να μπορεί να ξαναπουλάει «φύκια (και μάλιστα βιολογικά) για μεταξωτές κορδέ-λες», να μας ταΐζει τη σαπίλα του με πληρωμή.

Εμείς πρέπει να τον τοποθε-τήσουμε εκεί που του αξίζει: Στα σκουπίδια της ιστορίας!

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

31 Οκτώβρη 2012

Οι έλεγχοι από πλευράς δημοσίου τείνουν ναεξαφανιστούν ή να γίνουν παντελώς αδύνατοι πρακτικά

Το σύστημα λήγει και πουλάει τη σαπίλα του

Δεν θα πάρουμε!