Το τρένο με τα παραμύθια

παραμύθια από χώρες της Ευρώπης

4ο Γυμνάσιο Αργυρούπολης «Αργοναύτες» Μάιος 2015

Η συγγραφή του βιβλίου αυτού έγινε στα πλαίσια του πολιτιστικού προγράμματος «Το τρένο με τα παραμύθια, παραμύθια από χώρες της

Ευρώπης» του 4ου Γυμνασίου Αργυρούπολης «Αργοναύτες» κατά το σχολικό έτος 2014 – 2015.

Οι μαθήτριες και ο μαθητής που συμμετείχαν, επιμελήθηκαν τα παραμύθια και φιλοτέχνησαν τις σημαίες των χωρών κατά αλφαβητική σειρά είναι:

Γαλάνη Ιωάννα (Γ1) ΡΩΣΙΑ Γκαδρή Μαρίζα (Γ1) ΤΣΕΧΙΑ - ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Καλιαμούτου Μαργαρίτα (Γ1) ΕΛΛΑΔΑ - ΕΛΒΕΤΙΑ Μαυροκέφαλου Χριστίνα (Β3) ΟΥΓΓΑΡΙΑ

Μουζακοπούλου Έφη (Β3) ΣΚΩΤΙΑ Μπαρπαρούσης Παναγιώτης (Β3) ΣΟΥΗΔΙΑ

Ντάφου Ελένη (Γ3) ΠΟΛΩΝΙΑ Σούλιου Ελευθερία (Β4) ΟΛΛΑΝΔΙΑ Φακουκάκη Τατιάνα (Β4) ΙΣΠΑΝΙΑ Φακουκάκη Τζωρτζίνα (Β4) ΙΤΑΛΙΑ

Φούκα Έλενα (Γ4) ΑΥΣΤΡΙΑ

Τη διοργάνωση και επιμέλεια του προγράμματος και του παραμυθοβιβλίου αυτού είχε η καθηγήτρια Μπακοπούλου Αθανασία.

Ευχαριστούμε θερμά την αφηγήτρια Σύλβια Βενιζελέα για την όμορφη παραμυθοσυντροφιά και τις πολύτιμες συμβουλές της στην αφήγηση των

παραμυθιών.

Ευχαριστούμε θερμά την καθηγήτρια Ιωάννα Ντακόλια για τις πολύτιμες συμβουλές της στα σχέδια και την υποστήριξη.

Μάιος 2015

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Η μαγική χύτρα (Σουηδία) ………………………………………………………σελ. 1 2. Σούπα από καρφί (Τσεχία) ………………………………………………………σελ. 5 3. Ο μικρός ψαράς και το δαχτυλίδι της γοργόνας (Σκωτίας) ……σελ. 9 4. Ο μαγικός καθρέφτης (Ισπανία) ………………………………………………σελ. 15 5. Ο γάμος της βατραχίνας (Αυστρία ) …………………………………………σελ. 19 6. Το γρηγορότερο πράγμα του κόσμου (Ελλάδα) …………………………σελ. 23 7. Η θεία Φτώχεια (Πορτογαλία) …………………………………………………σελ. 29 8. Η μαγεμένη μηλιά (Πολωνία) …………………………………………………σελ. 33 9. Ο κρυμμένος θησαυρός (Ιταλία) ………………………………………….……σελ. 37 10. Ο γεωργός που βρήκε την ευτυχία (Ολλανδία) ……………….………σελ. 41 11. Η χρυσή καρδιά ενός μικρού πρίγκιπα (Ουγγαρία) …………………σελ. 45 12. Ο Ιβάν και η ζυγαριά (Ρωσία) ………………………………….………………σελ. 49 13. Μια σημαία …. δίχως όνομα ………………………………………………………σελ.53

Αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά που ονειρεύονται,

αγωνίζονται, ακούν τη φωνούλα μέσα τους και προχωρούν πάντα μπροστά…

… με δύναμη!

2

Η Μαγική Χύτρα παραμύθι από τη Σουηδία

Ζούσε κάποτε μια χήρα με το γιο της σ’ ένα μικρό φτωχοκάλυβο κι όλο της το βιός ήτανε μια γελάδα. Αλλά ήρθε ο καιρός να τη χάσει κι αυτή. Ο ιδιοκτήτης ζήτησε τα νοίκια που του χρώσταγε κι η χήρα έστειλε το γιο της στην αγορά να πουλήσει τη γελάδα ώστε να εξοικονομήσει έτσι τα λεφτά του χρέους. Το παιδί ξεκίνησε πολύ πρωί. Στα μισά του δρόμου συνάντησε ένα γέρο που κουβαλούσε μια σκουριασμένη χύτρα. - Πού πας με τη γελάδα; - Πάω στην αγορά να την πουλήσω, είπε λυπημένα το παιδί και διηγήθηκε στον γέρο τι είχε συμβεί. - Μη στεναχωριέσαι, τον παρηγόρησε ο γέρος. Θα σ’ την αγοράσω εγώ τη γελάδα. Και σ’ αντάλλαγμα θα σου δώσω αυτή τη χύτρα. - Δεν μπορώ να την ανταλλάξω έτσι, η μάνα μου έχει μεγάλη ανάγκη από λεφτά. - Μη φοβάσαι, είπε χαμογελώντας ο γέρος. Αυτή η χύτρα θα σου φέρει και λεφτά, πίστεψέ με. Όταν πας σπίτι, βάλ’ τη στη φωτιά και θα δεις. Το παιδί τον πίστεψε τον γέρο. Του ‘δωσε την αγελάδα, πήρε τη σκουριασμένη κατσαρόλα και γύρισε βιαστικά στο σπίτι. Η κακόμοιρη η χήρα, μόλις τον είδε, άρχισε να τραβάει τα μαλλιά της και να δέρνεται: - Αχ, τι μου σκάρωσες, άμυαλο παιδί! Να χαλαλίσεις τη γελάδα για μια παλιοκατσαρόλα! Δεν έχουμε και τίποτα να βάλουμε μέσα! Κι έκλαιγε και χτυπιότανε. Το παιδί έσκυψε το κεφάλι, μα ύστερα θυμήθηκε τι του είχε πει ο γέρος κι έβαλε τη χύτρα στη φωτιά. Μόλις την άγγιξαν οι φλόγες, η κατσαρόλα άρχισε να τρέμει και να λέει! - Όπα-λα, όπα-λα, τρέχω τώρα δα. - Πού πας; ρώτησε το παιδί. - Στην κουζίνα του αφεντικού, απάντησε η χύτρα κι έγινε καπνός, αλλά όχι για πολύ. Σε λίγο ακούστηκε ένας θόρυβος στο τζάκι. Η χύτρα παρουσιάστηκε μπροστά τους πάνω στο τραπέζι κι ήταν ξέχειλη από σούπα. Μάνα και γιος πήραν τα κουτάλια και φάγαν του σκασμού, έτσι που ποτέ δεν είχαν φάει. Ύστερα όμως η γερόντισσα ξανάβαλε τα κλάματα: - Αχ, χαζοπαίδι, τι μου σκάρωσες! Να πουλήσεις τη γελάδα για μια παλιοκατσαρόλα! Σήμερα καλά φάγαμε, αλλ’ αύριο τι θα γίνει; Το παιδί έσκυψε το κεφάλι, μα ύστερα θυμήθηκε τα λόγια του γέρου κι έβαλε ξανά τη χύτρα στη φωτιά. Μόλις την άγγιξαν οι φλόγες, η χύτρα άρχισε να τρέμει και να λέει:

3

- Όπα-λα, όπα-λα, τρέχω τώρα δα. - Πού πας; - Στην αποθήκη του αφεντικού. Η χύτρα εξαφανίστηκε, μα πριν προλάβουν να κοιτάξουν γύρω-γύρω, ακούστηκε ένας θόρυβος στο τζάκι κι η χύτρα ξαναφάνηκε μπροστά τους πάνω στο τραπέζι, κι αυτή τη φορά ήταν γεμάτη αλεύρι, κρέας και βούτυρο. Μάνα και γιος γέμισαν το ντουλάπι με κείνα τα πράγματα, μα σε λίγο η χήρα ξανάρχισε τα κλάματα. - Αχ, χαζοπαίδι, τι μου σκάρωσες! Να πουλήσεις τη γελάδα για μια παλιοκατσαρόλα! Να φάμε έχουμε για μια βδομάδα, αλλά με τι θα πληρώσουμε τα νοίκια; Το παιδί έσκυψε το κεφάλι, μα ύστερα θυμήθηκε τα λόγια του γέρου κι έβαλε για τρίτη φορά τη χύτρα στη φωτιά. Μόλις την άγγιξαν οι φλόγες, η κατσαρόλα άρχισε να τρέμει και να λέει: - Όπα-λα, όπα-λα, τρέχω τώρα δα. - Πού πας; - Στον μπεζαχτά του αφεντικού, είπε η χύτρα κι εξαφανίστηκε. Σε λίγο στο τζάκι ακούστηκε ένας μεγάλος θόρυβος κι η κατσαρόλα ξαναφάνηκε πάνω στο τραπέζι, κι αυτή τη φορά ήταν γεμάτη χρυσά νομίσματα. Πριν η χήρα κι ο γιος της προλάβουν να μετρήσουν τα λεφτά κάτι φοβερό ακούστηκε στο τζάκι: ήταν ο ιδιοκτήτης που’ χε χωθεί μες στην καμινάδα και δε μπορούσε να πάει ούτε πάνω ούτε κάτω. Τι είχε συμβεί; Είχε συμβεί ότι το αφεντικό έπιασε τη χύτρα την ώρα που αυτή το ‘σκαγε απ’ το παράθυρο έχοντας γεμίσει χρυσά νομίσματα. Τότε κι αυτός, χωρίς να χάσει καιρό, την άρπαξε απ’ το χερούλι και δεν την άφησε ούτε όταν πέταξε στον αέρα. Έτσι πέταξε μαζί της ως την καμινάδα της φτωχής χήρας. Αλλά, ενώ η κατσαρόλα κατέβηκε κάτω μέσα απ’ την καπνοδόχο, αυτός σφήνωσε κει μέσα γιατί ήταν πολύ χοντρός. Μόλις συνήλθε λιγάκι έβαλε τις φωνές: - Βοηθήστε με να κατέβω, παλιοχωριάτες, αλλιώς θα μου το πληρώσετε ακριβά! Η γριά κόντευε να πεθάνει από το φόβο της, αλλά ο γιος απάντησε γελώντας: - Καλά είσαι κει! Κι έριξε στο τζάκι μερικά βρεγμένα ξύλα για να βγάλουνε καπνό. Ο ιδιοκτήτης άρχισε να πνίγεται και φώναζε: - Βοηθάτε με να κατέβω και σας χαρίζω όλα σας τα χρέη! Η χήρα ήθελε να τον βοηθήσει, αλλά ο γιος απάντησε γελώντας:

4

- Μείνε κει, καλά είσαι! Το αφεντικό μέσα στην καπνοδόχο κόντευε να ψηθεί και φώναξε: - Βοήθα με να κατέβω και σου δίνω την κόρη μου για γυναίκα και όσα λεφτά θες! Μονάχα τότε ο γιος υποχώρησε, ανέβηκε στη σκεπή και τράβηξε έξω το αφεντικό. Μια βδομάδα αργότερα έγιναν οι γάμοι του γιου της χήρας με την κόρη του αφεντικού, που ήταν η πιο πλούσια και η πιο όμορφη νύφη της πολιτείας. Τη μέρα του γάμου η χύτρα έφτιαξε για το αφεντικό της δέκα τούρτες, τόσο νόστιμες, που ποτέ κανένας στον κόσμο δεν είχε ξαναφάει. Κι έπειτα χάθηκε, αλλ’ αυτή τη φορά για πάντα. Κρίμα, γιατί μια τέτοια κατσαρόλα θα ήταν χρήσιμη σε πολύ κόσμο, ακόμα και σήμερα!

6

Σούπα από καρφί παραμύθι από την Τσεχία

Μια μέρα, πριν από πολλά πολλά χρόνια, σ` ένα χωματόδρομο φάνηκε ένας άνθρωπος που έσερνε τα κουρασμένα του βήματα. Ο άνεμος έμπαινε από το κουρελιασμένο του πανωφόρι και τον έκανε να τρέμει από το κρύο. Πεινούσε κι έψαχνε τις τσέπες του να βρει κανένα φράγκο, όμως δεν βρήκε παρά ένα μεγάλο σκουριασμένο καρφί. Όταν έφτασε σ`ένα χωριό, χτύπησε την πόρτα του πρώτου σπιτιού που συνάντησε, όμως δεν του άνοιξαν. Ξαναχτύπησε πιο δυνατά και περίμενε. Τέλος, άκουσε να γυρίζει ένα κλειδί στην κλειδαριά και να τραβούνε κάποιο σύρτη. Η πόρτα μισάνοιξε και στο άνοιγμα της φάνηκε μια γερόντισσα με αγέλαστο ύφος. “Καλησπέρα, κυρία”, είπε ο άνθρωπος. “Θα μπορούσατε να προσφέρετε σ`έναν παγωμένο και πεινασμένο στρατοκόπο κάτι να φάει;” Η γερόντισσα άνοιξε λίγο περισσότερο την πόρτα. “Δεν έχω τίποτα για φαΐ στο σπίτι.” είπε. “Μπορείτε, όμως, να μπείτε για λίγο να ζεσταθείτε κάπως.” Μετά από λίγο ο άνθρωπος βρισκόταν καθισμένος κοντά σε μια δυνατή φωτιά. Απέναντι του καθόταν η γερόντισσα, αμίλητη. Ύστερα από μερικά λεπτά έβγαλε από την τσέπη του το μεγάλο σκουριασμένο καρφί, το έτριψε στο μανίκι του και άρχισε να το περνάει από το ένα χέρι στο άλλο. Όταν σιγουρεύτηκε ότι η γερόντισσα τον παρακολουθούσε, της είπε. “Χτες έφτιαξα μια θαυμάσια σούπα μ`αυτό το παλιό καρφί. Πιο νόστιμη δεν είχα φάει ποτέ μου.” “Τι ανοησία είν`αυτή ;” έκραξε η γερόντισσα. “Είναι αδύνατο να γίνει σούπα από καρφί”. “Αν μου φέρνατε μια κατσαρόλα με νερό θα μπορούσα να σας το αποδείξω” αποκρίθηκε ο άνθρωπος. Η γερόντισσα πήγε μουρμουρίζοντας κι έφερε μια μεγάλη κατσαρόλα νερό και την έβαλε στην φωτιά. Όταν το νερό άρχισε να βράζει, ο άνθρωπος έριξε μέσα στο καρφί. Ύστερα από δέκα λεπτά πήρε ένα κουτάλι και δοκίμασε το νερό. “Πολύ νόστιμο” είπε. “Νομίζω, όμως, ότι θέλει λίγο αλάτι και λίγο πιπέρι. Μήπως έχετε;” Η γριά πήγε να τα φέρει. Όταν, όμως, άνοιξε το ντουλάπι για να τα πάρει, ο άνθρωπος είδε ότι τα ράφια ήτανε γεμάτα τρόφιμα. Έριξε το αλατοπίπερο στην κατσαρόλα και ξαναδοκίμασε το νερό. “Μμμμ...” είπε, “αν είχε και ένα κρεμμύδι, θα ήτανε τέλειο”. Η γριά πήγε και καθάρισε ένα μεγάλο κρεμμύδι, το έκοψε κομματάκια και το έριξε στην κατσαρόλα. Ο άνθρωπος ανακάτεψε το νερό που έβραζε, το ξαναδοκίμασε και είπε σκεπτικός: “Μμμμ... ίσως χρειάζεται κανά δυό καρότα και λίγο κρέας, αν έχετε”.

7

Η γριά έφυγε ξανά και γύρισε με καρότα και ένα κομμάτι κρέας. Ο άνθρωπος τα έριξε στην κατσαρόλα. “Βέβαια, κι οι πατάτες θα πήγαιναν πολύ καλά σ`αυτήν τη σούπα”, είπε και η γριά έφερε πατάτες, τις καθάρισε και τις έκοψε σε φέτες. Ο άνθρωπος τις έριξε κι αυτές μέσα και κάθισε κοντά στη φωτιά. “Δε θ`αργήσει”, είπε. “Ωραία δε μυρίζει;” Ύστερα από μισή ώρα ξαναδοκίμασε τη σούπα. “Τώρα είναι τέλεια” είπε. “Ελπίζω, κυρία να φάτε κι εσείς μαζί μου απ`αυτή τη σούπα”. Η γριά, κάπως γελαστή, έβαλε ένα τραπεζομάντηλο στο τραπέζι κι έφερε τις καλύτερες πορσελάνες της. Ο άνθρωπος σέρβιρε τη σούπα σε δύο μεγάλα πιάτα και κάθισε στο τραπέζι μαζί με την γριά. Βούτηξε το κουτάλι στη σούπα, αλλά σταμάτησε. “Είσαστε τόσο ευγενικιά” είπε. “Θα ήθελα να είχαμε λίγο κρασί, να πίναμε με τη σούπα”. “Νομίζω πως έχω κάπου ένα μπουκάλι”, είπε η γριά και σε λίγο γύρισε με κρασί και με δυο ποτήρια. Ύστερα πήγε κι έφερε ένα καρβέλι ψωμί, τυρί, φρούτα και ένα μεγάλο ταψί γλυκό. Τρώγοντας τη σούπα και πίνοντας το κρασί, άρχισαν και την κουβεντούλα. Διηγήθηκαν ιστορίες ο ένας στον άλλο, γέλασαν κάμποσο και πέρασαν μια χαρούμενη βραδιά. Η γριά δε θυμόταν να έχει ευχαριστηθεί ποτέ τόσο πολύ. Όταν έφαγαν και χόρτασαν και άρχισαν να νυστάζουν, η γριά είπε “Είναι αργά, θα ετοιμάσω το κρεβάτι σας στον ξενώνα. Θα είσαστε ζεστά και βολικά εκεί.” Ο άνθρωπος την ευχαρίστησε και όταν εκείνη βγήκε από το δωμάτιο, ψάρεψε το καρφί με το κουτάλι από τη σουπιέρα και το `χωσε στην τσέπη του. Το άλλο πρωί ο άνθρωπος ευχαρίστησε ξανά τη γερόντισσα “Δεν θα πίστευα ποτέ μου ότι θα μπορούσατε να φτιάξετε μια τόσο ωραία σούπα με ένα παλιό καρφί” είπε εκείνη. Ο άνθρωπος χαμογέλασε και μουρμούρισε “Εξαρτάται από αυτά που βάζουμε μέσα. Αυτά την νοστιμίζουν”. Ύστερα ψαχούλεψε την τσέπη του για να σιγουρευτεί ότι το καρφί βρισκόταν μέσα “Μπορεί να μου χρειαστεί ξανά απόψε τη νύχτα.”, είπε με το νου του και βγήκε έξω να συνεχίσει το δρόμο του.

8

10

Ο μικρός ψαράς και το δαχτυλίδι της γοργόνας λαϊκό παραμύθι της Σκωτίας

Κάποτε, σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, ζούσε ένας μικρός ψαράς, που ήταν τόσο ερωτευμένος μ’ ένα όμορφο κορίτσι, ώστε δεν έκανε τίποτ’ άλλο από το να τη σκέφτεται νύχτα μέρα. Μια μέρα, μάζεψε το κουράγιο του και της μίλησε για την αγάπη του. Εκείνη χαμογέλασε γλυκά, χαμήλωσε τα μάτια και του εξομολογήθηκε ότι αγαπούσε κάποιον άλλο. Από εκείνη τη στιγμή το αγόρι δεν ήθελε πια να βγαίνει με τους φίλους του, δεν ήθελε να πηγαίνει περίπατο ούτε να ψαρεύει μαζί τους. Όλοι ήξεραν ότι η κοπέλα δεν τον αγαπούσε. Έτσι, με βαριά καρδιά, μάζεψε τα πράγματά του, πήρε τα δίχτυα του, μπήκε στη βάρκα του και πήγε σ’ ένα μικρό ακατοίκητο νησί. Εκεί έχτισε μια καλύβα και έμεινε μόνος του. Κάθε μέρα σηκωνόταν τα χαράματα, έβγαινε με τη βάρκα του στ’ ανοιχτά κι έριχνε τα δίχτυα του. Όταν έπιανε όσα ψάρια χρειαζόταν, πήγαινε στο λιμάνι μιας πόλης όπου κανείς δεν τον ήξερε, τα πουλούσε, αγόραζε ό,τι χρειαζόταν και γύριζε στο νησί του. Κι έτσι, μέρα με τη μέρα, πέρασε πολύς καιρός. Ένα πρωί, καθώς είχε ρίξει τα δίχτυα του στη θάλασσα, είδε κάτι να λάμπει ανάμεσα στα ψάρια, να σπαρταράει και να ταράζει τη θάλασσα γύρω του. Μάζεψε τα δίχτυα όσο πιο γρήγορα μπορούσε, τα τράβηξε με δύναμη και τα έριξε στη βάρκα. -Βγάλε με από δω! άκουσε μια φωνή. Μια μικρή γοργόνα πάλευε να ελευθερωθεί από τα μπερδεμένα δίχτυα. -Τάξε μου κάτι για να σε βγάλω! απάντησε ο μικρός ψαράς. -Ξέρω ένα ναυαγισμένο καράβι εδώ κοντά, μ’ ένα σεντούκι γεμάτο χρυσά νομίσματα! Φαντάζομαι ότι είναι καλή αμοιβή για σένα! είπε η γοργόνα. -Αν σκεφτείς καλύτερα, θα καταλάβεις τι πραγματικά θέλω! της είπε ο ψαράς. -Ναι, ξέρω, είπε σκεφτικά η γοργόνα. Θέλεις την αγάπη της όμορφης κοπέλας! Αλλά γιατί επιμένεις τόσο; -Για τα γαλανά της μάτια, τα ξανθά μαλλιά της, τον τρόπο που περπατάει! Είναι το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου! Αν δεν κερδίσω την αγάπη της δε θέλω κανένα άλλο κορίτσι! -Μα είναι μια κοπέλα σαν όλες τις άλλες! Δεν έχει κάτι ξεχωριστό! είπε η γοργόνα με απορία. Ο μικρός ψαράς έσφιξε περισσότερο τα δίχτυα γύρω της. Η γοργόνα αναγκάστηκε να συμφωνήσει.

11

- Μπορώ να εκπληρώσω την επιθυμία σου, του είπε, αλλά αυτό που ζητάς χρειάζεται χρόνο. Ελευθέρωσέ με και θα σου χαρίσω το μαγικό μου δαχτυλίδι. Όταν περάσει ένας χρόνος από σήμερα, πήγαινε στην κοπέλα που αγαπάς και πρόσφερέ της το. Δε θα σου αρνηθεί! Ο ψαράς ελευθέρωσε τη γοργόνα, πήρε το μαγικό δαχτυλίδι και την άφησε να φύγει. Όταν γύρισε στην καλύβα του, έκρυψε το δαχτυλίδι μέσα σ’ ένα όμορφο κοχύλι. Μετά κρέμασε στον τοίχο της καλύβας του μια πλατιά σανίδα, και για κάθε μέρα που περνούσε χάραζε μια γραμμή. Έτσι μετρούσε τον καιρό περιμένοντας να περάσει ένας χρόνος. Ένα μεσημέρι, καθώς γύριζε με τη βάρκα του στο νησί του, κοίταξε από μακριά την ακτή και είδε κάτι που έμοιαζε με σωρός από φύκια. Το πιο παράξενο ήταν ότι ο σωρός αυτός του φάνηκε ότι κουνιόταν! Σαν έφτασε στην ακτή και βγήκε από τη βάρκα, είδε ότι αυτό που είχε περάσει για σωρό από φύκια ήταν ένα μικρόσωμο μελαμψό κορίτσι, με κατάμαυρα μακριά σγουρά μαλλιά. -Τι θες εσύ εδώ!! φώναξε θυμωμένος. -Έφυγα από το σπίτι μου. Η μητέρα μου έχει πεθάνει και ο πατέρας μου παντρεύτηκε μια γυναίκα λίγο πιο μεγάλη από μένα. Είναι στριμμένη και δε με συμπαθεί. Φοβάμαι μήπως μου κάνει κακό. Δεν έχω πού να πάω. Σε παρακαλώ, μη με διώξεις! -Δε μπορείς να μείνεις εδώ! Γύρνα πίσω σπίτι σου! είπε ο μικρός ψαράς. -Μη μου ζητάς να το κάνω αυτό! Κι έπειτα, δε μπορώ να φύγω από δω γιατί δε φυσάει ούριος άνεμος και η βάρκα μου τρύπησε. -Αύριο ο άνεμος θα αλλάξει και θα σου έχω φτιάξει τη βάρκα σου, επέμεινε ο ψαράς. -Σε παρακαλώ, είπε το κορίτσι. Έχω ανάγκη να μείνω κάπου όπου θα νιώθω μόνη και ασφαλής. -Το ίδιο κι εγώ, απάντησε κοφτά ο ψαράς. Σώπασαν για λίγα λεπτά. Έπειτα η κοπέλα είπε: -Αν μ’ αφήσεις να μείνω δε θα σ’ ενοχλώ. Θα είναι σα να μένεις μόνος σου. Δε θα με βλέπεις καθόλου. -Αν είν’ έτσι, σύμφωνοι, είπε ο ψαράς. Η κοπέλα κράτησε το λόγο της. Έμεινε στο νησί χωρίς να τη βλέπει ο ψαράς. Πού πήγαινε, πού κοιμόταν, δεν ήξερε. Όταν όμως γύριζε στην καλύβα του εύρισκε πότε ένα πιάτο μαγειρεμένο φαγητό στο τραπέζι του, πότε ένα καλάθι με άγρια φρούτα. Μια μέρα, επιστρέφοντας από τη δουλειά του, τη συνάντησε κοντά στην καλύβα του. -Μη φεύγεις, της είπε. Κάθισε να φάμε μαζί.

12

Η κοπέλα έμεινε, έφαγαν μαζί αλλά μίλησαν πολύ λίγο. Την άλλη μέρα όμως μίλησαν περισσότερο, και την επόμενη ακόμα πιο πολύ. Μετά από μερικές μέρες είχαν μάθει τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Το αγόρι, όταν άκουσε την ιστορία της κατάλαβε γιατί έπρεπε να φύγει από το σπίτι της και θύμωσε πολύ με τον πατέρα της που δεν έβλεπε σε τι κίνδυνο την είχε βάλει. Το κορίτσι, όταν έμαθε την αγάπη του αγοριού για την όμορφη κοπέλα και τα σχέδιά του να κερδίσει την καρδιά της με το δαχτυλίδι της γοργόνας, έφτιαξε ένα ημερολόγιο σ’ ένα μεγάλο χαρτί, για να μετράνε πιο εύκολα τις μέρες. Καθώς ο καιρός περνούσε, οι δυο νέοι είχαν γίνει φίλοι. Το κορίτσι είχε φυτέψει μικρά δέντρα και λουλούδια γύρω από την καλύβα κι άρχισε να βοηθάει το αγόρι να βγάζει τα ψάρια από τα δίχτυα. Ένα απόγευμα, το αγόρι, καθώς είχε ανέβει στα βράχια να μαζέψει αλάτι, βρήκε μια μικρή σπηλιά. Στη μιαν άκρη της ήταν στρωμένος ένας σωρός ξερά φύκια και στην άλλη άκρη, μια χύτρα πάνω σε μισοκαμένα ξύλα. Κατάλαβε ότι εκεί έμενε το κορίτσι και ντράπηκε που τόσο καιρό δεν είχε ενδιαφερθεί να μάθει πού μένει. Την άλλη μέρα δεν πήγε για ψάρεμα. Πήγε στο μικρό δασάκι του νησιού και μάζεψε χοντρά γερά ξύλα που τα έφερε στην καλύβα του. Τις επόμενες μέρες τις πέρασε φτιάχνοντας μια άλλη καλύβα δίπλα στη δική του. Την κάθε μέρα την ακολουθούσε η νύχτα και την κάθε νύχτα την ακολουθούσε η μέρα. Κι έτσι κύλησε ο καιρός γρήγορα, πέρασε ένας χρόνος κι ήρθε η τελευταία μέρα. Το άλλο πρωί το αγόρι έπρεπε να πάρει το μαγικό δαχτυλίδι και να πάει να το δώσει στην κοπέλα που αγαπούσε. Εκείνο το τελευταίο απόγευμα η φίλη του μπήκε στην καλύβα του κρατώντας ένα δέμα με τα πράγματά της. -Φεύγω πια, είπε. Γυρίζω στο πατρικό μου. -Τι; Δεν ανησυχείς για το τι θα σου συμβεί; ρώτησε το αγόρι -Θα τα καταφέρω. Τώρα είμαι πιο μεγάλη. -Μα… ο άνεμος δεν είναι ούριος! είπε το αγόρι. -Θα καλυτερέψει σύντομα. -Ναι…αλλά δεν σου έχω φτιάξει τη βάρκα σου… -Την έφτιαξα εγώ. Θα φύγω όπως ήρθα. Το κορίτσι τράβηξε το ημερολόγιο από τον τοίχο, το ακούμπησε πάνω στο τραπέζι και έσβησε την τελευταία μέρα. Έπειτα έφυγε. Το αγόρι απόμεινε να κάθεται στην καρέκλα του όλο το υπόλοιπο απόγευμα. Αποκοιμήθηκε με το κεφάλι ακουμπισμένο στο τραπέζι. Σαν ξύπνησε τα χαράματα, το βλέμμα του έπεσε πάνω στο ημερολόγιο.

13

Σηκώθηκε, πήρε το μαγικό δαχτυλίδι, μπήκε στη βάρκα του και πήγε να αναζητήσει την αγαπημένη του. Όμως δεν έβαλε πλώρη για την πόλη που γεννήθηκε, αλλά για την πόλη απ’ όπου είχε έρθει η κοπέλα που είχε μείνει μαζί του όλο το χρόνο. Τη βρήκε να κάθεται στον κήπο του πατρικού της και της έδωσε το δαχτυλίδι. Οι δυο νέοι παντρεύτηκαν έχοντας γύρω τους την οικογένειά τους και όλους τους φίλους που τους αγαπούσαν. Όταν ξαναπήγαν στο νησί τους, βρήκαν τη γοργόνα να κάθεται σ’ ένα βράχο. -Λοιπόν, βρήκες την αγαπημένη σου; ρώτησε τον μικρό ψαρά. -Ναι, τη βρήκα! Νάτη! -Μα δεν έχει ξανθά μαλλιά ούτε γαλανά μάτια, είπε η γοργόνα. -Όχι, αλλά δεν έχει σημασία. Εγώ αυτήν αγαπώ. -Τότε η συμφωνία μας τηρήθηκε, απάντησε η γοργόνα. Πήρες αυτό που ζήτησες! και γλιστρώντας από το βράχο βυθίστηκε στο γαλανό νερό και κανείς δεν την είδε πια! Το κορίτσι κι ο μικρός ψαράς έζησαν ευτυχισμένοι για πολλά πολλά χρόνια!

14

16

Ο Μαγικός Καθρέφτης παραμύθι από την Ισπανία

Μια φορά κι ένα καιρό, σ’ ένα μακρινό βασίλειο, ζούσε ένας βασιλιάς. Παρόλο που ήταν νέος κι έκανε πολλά λάθη, οι υπήκοοί του τον αγαπούσαν πολύ, και ξέρετε γιατί; Επειδή παραδεχόταν τα λάθη του και προσπαθούσε να τα διορθώσει. Κάποτε ο βασιλιάς αποφάσισε ότι ήταν καιρός να παντρευτεί. Αλλά πώς να διαλέξει την κατάλληλη κοπέλα; Ρώτησε λοιπόν τον κουρέα του την ώρα που τον ξύριζε. -Μην ανησυχείς βασιλιά μου, του απάντησε ο κουρέας. Θα σε βοηθήσω εγώ. Από την άλλη κιόλας μέρα ο κουρέας έλεγε σε καθένα που έμπαινε στο μαγαζί του ότι ο βασιλιάς ήθελε να παντρευτεί. -Και πώς θα διαλέξει τη νύφη; τον ρωτούσαν όλοι. Τότε εκείνος τους έδειχνε έναν ωραίο χρυσοστόλιστο καθρέφτη και τους έλεγε: -Βλέπετε αυτόν τον καθρέφτη; Είναι μαγικός! Αν κάποιος κοιταχτεί μέσα, κάθε του ελάττωμα θα θαμπώσει το κρύσταλλο σα λεκές! Όποια κοπέλα λοιπόν θέλει να παντρευτεί το βασιλιά πρέπει να κοιταχτεί μέσα στον καθρέφτη για να φανούν τα ελαττώματά της. Εγώ θα βρίσκομαι δίπλα της για να τα δω και να τα πω στο βασιλιά. Κι εκείνος θα αποφασίσει αν η κοπέλα του ταιριάζει ή όχι. Στόμα με στόμα η είδηση έφτασε σε όλους τους κατοίκους του βασιλείου. Πολλοί γέλασαν με τον παράξενο τρόπο που θα χρησιμοποιούσε ο κουρέας του βασιλιά για να του βρει νύφη. Όλος ο κόσμος νόμιζε ότι οι ανύπαντρες κοπέλες θα έκαναν ουρές έξω από το κουρείο για να δοκιμάσουν την τύχη τους. Όμως δεν πήγε καμιά! Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι εβδομάδες, αλλά καμιά κοπέλα, ούτε φτωχή ούτε πλούσια, δεν είχε το θάρρος να δείξει τα ελαττώματά της στον καθρέφτη του κουρέα. Ο καημένος ο βασιλιάς ήταν πολύ στενοχωρημένος που καμιά κοπέλα δε ζητούσε να τον παντρευτεί. -Οι βασιλιάδες των γειτονικών χωρών δε δυσκολεύτηκαν να βρουν γυναίκα. Εγώ γιατί δε μπορώ να βρω μία; ρωτούσε τον κουρέα του. -Βασιλιά μου, απαντούσε εκείνος, κάνε υπομονή. Πολλές κοπέλες θα θελαν να γίνουν βασίλισσες αλλά φοβούνται να κοιτάξουν στο μαγικό καθρέφτη. Εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο πράγμα να φανερώσει κάποιος τα ελαττώματά του. Ας περιμένουμε λίγο ακόμα μήπως κάποια πάρει θάρρος κι έρθει να κοιτάξει μέσα στον καθρέφτη μου.

17

Αλλά πέρασαν κι άλλες μέρες χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο βασιλιάς απελπίστηκε. Έχασε την υπομονή του και μάλωσε τον κουρέα του: -Μ’ αυτές τις παράξενες ιδέες σου κατάντησα να μη μπορώ να βρω γυναίκα! Υποσχέθηκες να μου βρεις μια κοπέλα αντάξιά μου. Βρες τη μου λοιπόν! -Υπάρχει ακόμα μια ελπίδα, είπε σκεπτικός ο κουρέας. Η βοσκοπούλα, που βόσκει το κοπάδι της στο απέναντι βουνό, ίσως να μη φοβηθεί τη μαγική δύναμη του καθρέφτη μου. Όμως θα τη δεχόσουν για γυναίκα σου; -Παράγγειλέ της να έρθει, απάντησε ο βασιλιάς. Εξήγησέ της τι κάνει ο μαγικός καθρέφτης και πες της ότι πρέπει να κοιταχτεί μέσα σ’ αυτόν. Αν αποφασίσει να έρθει θα τη δεχτώ με όλες τις τιμές στη μεγάλη αίθουσα του παλατιού. Η βοσκοπούλα ήταν μια απλή κοπέλα, ούτε πολύ όμορφη ούτε πολύ άσχημη. Ζούσε σ’ ένα σπιτάκι κοντά στους πρόποδες του βουνού. Κάθε μέρα ξυπνούσε από τα χαράματα για να βοσκήσει τα πρόβατά της, που τ’ αγαπούσε και τα φρόντιζε πολύ. Όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς της ζητούσε να δοκιμάσει το μαγικό καθρέφτη δέχτηκε. Την καθορισμένη ημέρα μαζεύτηκε πολύς κόσμος στη μεγάλη αίθουσα του παλατιού. Όταν η βοσκοπούλα μπήκε μέσα, ο βασιλιάς την υποδέχτηκε ευγενικά και της είπε: -Καλή μου κοπέλα, χαίρομαι που ήρθες! Αν θέλεις να γίνεις γυναίκα μου πρέπει να κοιταχτείς μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη. Αν έχεις κάνει στη ζωή σου κάτι που δεν είναι σωστό, ο καθρέφτης θα θαμπώσει. -Βασιλιά μου, απάντησε η κοπέλα, κάνω λάθη κάθε μέρα, όπως συμβαίνει σε όλους. Να, για παράδειγμα, πολλές φορές οδηγώ το κοπάδι μου σ’ ένα λιβάδι που δεν έχει πολύ χορτάρι, κι έτσι τα πρόβατά μου μένουν πεινασμένα. Άλλες φορές τα έχω βγάλει να βοσκήσουν με άσχημο καιρό και μερικά μου έχουν αρρωστήσει. Μια φορά αναποδογύρισα κατά λάθος το δοχείο με το γάλα και το γάλα χύθηκε όλο στο πάτωμα. Όμως παραδέχομαι τα λάθη μου και προσπαθώ να μην τα ξανακάνω. Φαίνεται ότι τα πρόβατά μου καταλαβαίνουν την προσπάθειά μου και με εμπιστεύονται. Δε με νοιάζει αν θα γίνω βασίλισσα αλλά θα κοιταχτώ στον καθρέφτη σου γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω. Και πλησιάζοντας τον καθρέφτη, κοιτάχτηκε μέσα… Είδε το πρόσωπό της να απεικονίζεται πεντακάθαρα στην επιφάνειά του χωρίς να θαμπώσει καθόλου το κρύσταλλο. Οι κοπέλες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πλησίασαν κι αυτές και κοίταξαν μέσα. Τα πρόσωπά τους καθρεφτίστηκαν καθαρά. Τότε έγινε φασαρία και οι κοπέλες φώναζαν θυμωμένες: -Μας ξεγελάσατε! Αυτός ο καθρέφτης δεν είναι μαγικός. Είναι ένας καθρέφτης σαν όλους τους άλλους!

18

-Όχι κοπέλες μου, απάντησε ήρεμα ο βασιλιάς. Μόνες σας πέσατε στην παγίδα. Αν είχατε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, όπως η βοσκοπούλα, δε θα φοβόσαστε να κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Έτσι ο βασιλιάς παντρεύτηκε τη βοσκοπούλα και κυβέρνησαν μαζί το βασίλειο για πολλά πολλά χρόνια, με αγάπη και δικαιοσύνη. Αλλά η βοσκοπούλα δεν ξέχασε το κοπάδι της. Το έδωσε στον καλύτερο βοσκό του βασιλιά, που το αγαπούσε και το φρόντιζε όπως εκείνη!

20

Ο γάμος της βατραχίνας παραμύθι από την Αυστρία

Ένας τυροκόμος και η γυναίκα του που είχαν πάει για περίπατο στους λόφους, βρήκαν μια μικρή βατραχίνα μέσα σ' ένα εντελβάις. "Πάντα ήθελα μια κόρη", είπε η γυναίκα. "Θα μεγαλώσω αυτή τη βατραχίνα σα να ήτανε παιδί μου και θα την ονομάσω Καταρίνα". Το πλασματάκι περνούσε καλά στο σπίτι του αγρότη. Έμαθε να μιλάει, να διαβάζει, ακόμη και να τραγουδάει. Είχε μια φωνή τόσο όμορφη, που όλοι τρελαίνονταν να την ακούν. Κάποιο απόγευμα, ένας πρίγκιπας έτυχε να περνάει από το αγρόκτημα. Άκουσε τη βατραχίνα που τραγουδούσε από το δωμάτιό της και αμέσως μαγεύτηκε. "Είναι η κόρη σας αυτή που ακούω;" ρώτησε τον αγρότη, που έπηζε το βούτυρο στο κατώφλι. "Μπορώ να της μιλήσω;" "Δυστυχώς η Καταρίνα δε δέχεται κανέναν", αποκρίθηκε ο τυροκόμος. "Μα την έχω ερωτευτεί", επέμενε ο πρίγκιπας. "Πείτε της ότι θέλω να την κάνω γυναίκα μου". Ο τυροκόμος σκούπισε τα χέρια του σε μια πετσέτα. "Θα δω ποια είναι η γνώμη της γι’ αυτό" είπε στον πρίγκιπα και κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό του σπιτιού του. Η βατραχίνα βαθιά μέσα της ήξερε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να παντρευτεί τον πρίγκιπα. Αναρωτιόταν όμως πως θα ήταν να ντυθεί νύφη, να δει από μέσα το παλάτι - ίσως ακόμη και να φιληθεί. Έτσι είπε το "ναι", με έναv όρο όμως: ο πρίγκιπας δεν θα την έβλεπε πριν από το γάμο, ούτε την ίδια μέρα πριν από την τελετή. Θα την έβλεπε στον nαό, ούτε λεπτό νωρίτερα. "Πολύ μυστηριώδης νύφη", σκέφτηκε ενθουσιασμένος ο πρίγκιπας και δέχτηκε αμέσως τον όρο της Καταρίνα. Τη μέρα του γάμου, η γυναίκα του τυροκόμου, έντυσε την Καταρίνα με ένα νυφικό φτιαγμένο από χαρτί και η νύφη ξεκίνησε τραγουδώντας πάνω σε μια ψεύτικη παιδική άμαξα, που την έσερνε ένας κόκορας. Καθώς πλησίαζαν το παλάτι, η μικρή βατραχίνα άρχισε να νοιώθει λίγη νευρικότητα. Ήλπιζε πως δεν θα θύμωνε ο πρίγκιπας από τη μικρή απάτη που είχε σκαρώσει. Σε μια στροφή του δρόμου, η Καταρίνα προσπέρασε τρεις νεράιδες που πήγαιναν στον γάμο. Η μια απ' αυτές έβηχε χωρίς σταματημό. Το πρόσωπό της είχε μελανιάσει. Οι φίλες της, την χτυπούσαν στην πλάτη με μανία. "Βοήθεια! Βοήθεια!"

21

Η βατραχίνα σταμάτησε την άμαξα. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε "Ένα κόκκαλο από ψάρι έχει κολλήσει στο λαιμό της φίλης μας" απάντησαν οι δυο πρώτες νεράιδες. Η τρίτη νεράιδα προσπάθησε να μιλήσει, όμως δεν μπόρεσε. Το θέαμα μιας βατραχίνας με χάρτινο νυφικό, που πήγαινε βόλτα με μια άμαξα από ψεύτικο παιχνίδι που το έσερνε ένας κόκορας, ήταν παραπάνω αστείο απ’ όσο μπορούσε να αντέξει. Ο φοβερός βήχας μετατράπηκε σε ξέσπασμα δυνατών γέλιων, τέτοιων που απομακρύνθηκε το κόκκαλο του ψαριού από το λαιμό της! "Λοιπόν", είπε η πρώτη νεράιδα, "έσωσες τη ζωή της φίλης μας. Αυτό, αξίζει σπουδαία ανταμοιβή". Κούνησε το χέρι της και η παιδική άμαξα μεταμορφώθηκε σε πραγματική, που την έσερναν έξι λευκά άλογα. "Ορίστε η ανταμοιβή μου", είπε η δεύτερη νεράιδα. Με το μαγικό ραβδί της μεταμόρφωσε το χάρτινο νυφικό σ' ένα φόρεμα από μετάξι και δαντέλα. "Εγώ σου χρωστάω μεγαλύτερη χάρη απ' όλους", είπε η τρίτη νεράιδα. Σκόρπισε χρυσόσκονη στον αέρα, μουρμουρίζοντας ένα ξόρκι. Στη στιγμή η Καταρίνα μεταμορφώθηκε σε μια πανέμορφη κοπέλα, με μάτια που έλαμπαν από ευτυχία και ευγνωμοσύνη. Οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούσαν χαρμόσυνα καθώς η άμαξα σταματούσε έξω από το παλάτι. Οι φρουροί έτρεξαν να ανοίξουν την πύλη και ο πρίγκιπας θα αντίκριζε για πρώτη φορά την κοπέλα που ερωτεύτηκε από τη φωνή της...

22

24

Το γρηγορότερο πράγμα του κόσμου παραμύθι από την Ελλάδα

Μια φόρα ήταν δύο αδέρφια και είχαν μαζί ένα κτήμα. Ο ένας απ’ τους δύο ήταν έξυπνος, ο άλλος ήταν κουτός. Μια μέρα λέει ο έξυπνος του κουτού: «Αδερφέ, θέλω να μοιράσουμε το κτήμα» «Να το μοιράσουμε, αδερφέ μου» λέει ο καημένος ο κουτός. Πάει λοιπόν κάποια μέρα ο έξυπνος και μοιράζει το κτήμα και διαλέγει κιόλας. Το χωράφι δεν ήταν όλο καλό, το μισό ήταν πρώτης γραμμής γη και τ’ άλλο ήταν ένα παλιοχώραφο. Ο έξυπνος διάλεξε και πήρε το καλό κι άφησε του άλλου το άχρηστο, το παλιοχώραφο. Ο καημένος ο κουτός ήθελε κι εκείνος το καλό κι αφού δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, φεύγει και πάει στο βασιλιά. Κι ο βασιλιάς στέλνει ευθύς ένα στρατιώτη και καλεί τον άλλο και κοίταξε να τους συμβιβάσει, μα αυτοί τίποτα! Ήθελαν και οι δύο το καλό. Τους λέει τότε να μοιράσουν το κτήμα αλλιώτικα, να πάρουν κι οι δύο και απ’ το καλό και από το αχαμνό. Μα αυτοί πάλι τίποτα! Ήθελαν και οι δύο το καλό. Αφού είδε την επιμονή τους, ο βασιλιάς σκέφτηκε να τους πει ένα λόγο και όποιος τον εξηγήσει, να πάρει το καλό χωράφι. Τους λέει λοιπόν: «Για να μη μαλώνετε, θα σας πω ένα λόγο και όποιος τον εξηγήσει, θα πάρει το καλό χωράφι». Είπαν και οι δύο «ναι» - ο έξυπνος όλο χαρά! Σου λέει: ο αδερφός μου είναι κουτός, εγώ θα το εξηγήσω.- Τους λέει λοιπόν ο βασιλιάς: «Θέλω να μου πείτε, ποιο είναι το γρηγορότερο πράγμα του κόσμου, και σας δίνω διορία οκτώ μέρες να σκεφτείτε». Φεύγουν αυτοί, πάνε στα σπίτια τους. Αρχίζει ο έξυπνος να σκέφτεται. Λέει: αυτό είναι, εκείνο είναι, το άλλο είναι… Ό,τι κι αν υπάρχει πια στον κόσμο πες πως είναι εκείνο. Ο καημένος ο κουτός δεν ήταν άξιος να σκεφτεί τίποτα. Στεναχωριόταν λοιπόν και αναστέναζε όλη νύχτα. Αυτός είχε μια κόρη που η ομορφιά της δεν είχε ταίρι στον κόσμο και τον ρώτησε: «Τι έχεις πατέρα κι αναστενάζεις» Της λέει λοιπόν την ιστορία, πως τους είπε ο βασιλιάς να του εξηγήσουν ένα λόγο κι όποιος τον εξηγήσει, θα πάρει το καλό χωράφι. «Και τι είναι ο λόγος αυτός πατέρα;» «Θέλει να του πούμε ποιο είναι το γρηγορότερο πράγμα του κόσμου» «Μη στεναχωριέσαι, πατέρα μου», του λέει «και την ημέρα που θα είναι να πας, θα σου πω εγώ τι να πεις και θα κερδίσεις»

25

Πήρε αέρα ο άνθρωπος. Πέρασαν οι μέρες, ήρθε η ώρα που θα πηγαίνανε στο βασιλιά. Πάει τότε και ρωτά την κόρη του, και εκείνη του λέει: «Θα πεις, πατέρα, πως το πιο γρήγορο πράγμα του κόσμου είναι ο νους». Πάνε λοιπόν στο παλάτι, τους ρωτά ο βασιλιάς. Λέει ο έξυπνος πως γρηγορότερο πράγμα του κόσμου είναι το πουλί. «Όχι», του λέει τότε ο βασιλιάς. «Είναι το άλογο». «Όχι», του ξαναλέει ο βασιλιάς, «λέγε εσύ», λέει του άλλου. «Πολυχρονεμένε βασιλιά», λέει ο κουτός, «το γρηγορότερο πράγμα του κόσμου είναι ο νους, γιατί, ενώ είμαστε εμείς εδώ, ο νους μας μπορεί να είναι στην Αμερική!» «Μάλιστα», λέει ο βασιλιάς, «το βρήκες. Θα σας πω όμως άλλο ένα. Θα μου πείτε ποιο είναι το βαρύτερο πράγμα του κόσμου». Ο έξυπνος λέει πάλι μέσα του: «Όσο γι’ αυτό, θα το βρω». Πάει λοιπόν πάλι σπίτι του κι αρχίζει να σκέφτεται. Ο καημένος ο κουτός ήταν σίγουρος. «Εγώ έχω την κόρη μου που θα μου πει», έλεγε από μέσα του. Της το λέει λοιπόν πως αυτό και αυτό και μας είπε να του πούμε ποιο είναι το βαρύτερο πράγμα του κόσμου. Του λέει λοιπόν η κόρη του πως την ημέρα που θα πρόκειται να πάνε, θα του πει. Η καημένη η κοπέλα τον φοβόταν, μπορεί, έλεγε, να το πει, να τ’ ακούσει ο θείος μου και θα το πει εκείνος στο βασιλιά για να κερδίσει. Πέρασαν πάλι οι οκτώ μέρες που τους είχε προθεσμία ο βασιλιάς και πάει και τη ρωτά. Του λέει: «Να πας και να του πεις πως το βαρύτερο πράγμα του κόσμου είναι η φωτιά κι αν σε ρωτήσει γιατί, να του πεις “γιατί δεν μπορεί κανείς να σηκώσει πολλή”». Φεύγουν, πάνε στο παλάτι, τους ρωτά ο βασιλιάς. Πρώτος λέει ο έξυπνος, πως το βαρύτερο πράγμα του κόσμου είναι η πέτρα. «Όχι», του λέει ο βασιλιάς. «Το σίδερο». «Μήτε αυτό» Τότε λέει ο άλλος: «Το βαρύτερο πράγμα του κόσμου είναι η φωτιά» «Μα γιατί;» τον ρωτά ο βασιλιάς «Γιατί δεν μπορούμε να τη σηκώσουμε».

26

«Ναι, αυτό είναι», λέει ο βασιλιάς, «θα σας πω ‘όμως άλλο ένα και θα ‘ρθετε πάλι σαν περάσουν οι οχτώ ημέρες και τότε πια θα τελειώσει η υπόθεσή σας. Θα μου πείτε ποιο είναι το πιο αναγκαίο πράγμα του κόσμου». Φεύγουν πάλι, πάνε στα σπίτια τους. Πέφτει πάλι ο έξυπνος σε συλλογή. Λέει: «Τι είναι; Τι δεν είναι; Τα λεφτά είναι!» Ο άλλος το λέει στην κόρη του: «Θα σου πω, πατέρα», του λέει. Ήρθε πάλι η ώρα, πάει, την ρωτά. Εκείνη του λέει: «Θα πεις πως είναι το πιο αναγκαίο πράγμα του κόσμου η γη, κι εκείνος θα σε ρωτήσει «γιατί» κι εσύ θα του πεις πως, αν δεν υπήρχε η γη, που θα στεκόμασταν;» Πάνε πάλι στο παλάτι. Λέει ο άλλος πως το πιο αναγκαίο πράγμα του κόσμου είναι τα λεφτά. «Όχι», του λέει ο βασιλιάς. «Το ψωμί». «Όχι». Λέει λοιπόν ο καημένος ο κουτός πως το πιο αναγκαίο πράγμα του κόσμου είναι η γη. «Ναι», λέει ο βασιλιάς, «τώρα είναι δικό σου το καλό χωράφι». Τότε πια δεν μπορούσε κι ο άλλος να μιλήσει. Πριν φύγουν από ’κει, παίρνει ο βασιλιάς τον κερδισμένος και πάνε σε μια άλλη κάμαρα του παλατιού και του λέει: «Θέλω να μου πεις ποιος σου τα εξήγησε αυτά κ’ ήρθες και τα είπες;» «Μονάχος μου» του λέει «Δε λες αλήθεια», λέει ο βασιλιάς «θέλω να μου πεις ποιος σου τα είπε. Τώρα πια δεν έχεις κανένα φόβο. Το κτήμα είναι δικό σου». Αρχίζει λοιπόν ο άνθρωπος και του λέει πως έχει μια κόρη και εκείνη του τα είπε. «Να την φέρεις αύριο στο παλάτι» του λέει «να την δω». Παίρνει ο καημένος ο γέρος την κόρη του και πάνε στο παλάτι. Μόλις την είδε ο βασιλιάς, θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Της κάνει αμέσως λόγο, αν θέλει να γίνει γυναίκα του. «Αυτό δε γίνεται ποτέ!», είπε η κοπέλα, «του λόγου σου ένας βασιλιάς κι εγώ μια φτωχοπούλα» λέει «όχι».

27

«Αφού σε θέλω εγώ, τι σε νοιάζει εσένα; Ένα πράγμα μόνο σου ζητώ: Θα φτιάξουμε ένα χαρτί, να υπογράψεις πως δε θ’ ανακατευτείς ποτέ σε δουλειά δική μου, κι αν ανακατευτείς καμιά φορά, θα διαλέξεις ό,τι θες, να το πάρεις από μέσα απ’ το παλάτι μου και να φύγεις.» Συμφώνησαν λοιπόν, κάνουν το χαρτί και υπογράφει η κοπέλα. Έγιναν οι γάμοι και ζούσανε καλά. Η κοπέλα δεν ανακατευόταν σε δουλειές του βασιλιά κι ο βασιλιάς ήταν ευχαριστημένος. Αφού πέρασαν λίγα χρόνια, μια μέρα καθόταν η βασίλισσα στο παράθυρο και βλέπει να έρχεται ένας με το γαϊδουράκι του φορτωμένο, μα ξαφνικά πέθανε ο γάιδαρος εκεί που περπατούσε. Ο αγωγιάτης έτρεχε δεξιά αριστερά για να βρει καμιά βοήθεια. Εκείνη δα την ώρα περνούσε άλλος με το γάιδαρό του και βλέπει που ο πεθαμένος γάιδαρος είχε καινούριο σαμάρι. Βγάζει λοιπόν το παλιό του δικού του και παίρνει το καινούριο. Οι δύο αγωγιάτες άρχισαν τότε να φιλονικούν. Ο ένας έλεγε πως ήταν το καινούριο δικό του και ο άλλος πάλι έλεγε πως ήταν δικό του. Η βασίλισσα από πάνω βλέπει τα άδικο και φωνάζει: «Να πάρει ο αγωγιάτης του ψόφιου γαϊδάρου το καινούριο σαμάρι που ήταν δικό του». Κι έτσι έγινε, αφού το διέταξε η βασίλισσα. Μαθαίνει ο βασιλιάς πως η βασίλισσα έκανε τη δίκη του σαμαριού και πάει στο παλάτι θυμωμένος και ευθύς λέει της βασίλισσας: «Να ετοιμαστείς να φύγεις, αφού δεν κράτησες τη συμφωνία μας». Μα η βασίλισσα έξυπνη του λέει: «Θα φύγω ευθύς, μόνο το βράδυ να φάμε μαζί». «Καλά» της είπε εκείνος. Η βασίλισσα όμως, όταν έτρωγαν, έβαλε στο κρασί του βασιλιά υπνωτικό και, μόλις το ήπιε, αμέσως κοιμήθηκε. Ευθύς εκείνη διέταξε να ετοιμαστεί η βασιλική άμαξα. Αφού την ετοιμάσανε, διατάζει και πιάνουν το βασιλιά, όπως ήταν κοιμισμένος, και τον βάζουν μέσα και μια και δυο στο σπίτι του πατέρα της. Ο πατέρας της σαν την είδε τρόμαξε και την ρώτησε: «Τι τρέχει, παιδί μου;» Εκείνη όμως του είπε πως ο βασιλιάς κοιμότανε και γι’ αυτό έπρεπε να σωπάσει. Πιάνουν ύστερα το βασιλιά και τον βάζουν στο κρεβάτι τους. Το πρωί όταν ξύπνησε ο βασιλιάς, κοίταξε καλά καλά, γιατί δεν ήξερε που βρισκόταν. Χτυπά τα χέρια του και ευθύς εμφανίζεται μπροστά του η βασίλισσα και του λέει: «Τι θέλεις, Μεγαλειότατε;»

28

«Θέλω να μου πεις που βρίσκομαι». «Βρίσκεσαι στο σπίτι του πατέρα μου». «Και ποιος σου έδωσε την άδεια να με φέρεις εδώ;» Ευθύς εκείνη του δείχνει το χαρτί που είχαν φτιάξει, να διαλέξει ό,τι θέλει, να το πάρει απ’ το παλάτι και να φύγει, και του λέει: «Εγώ ούτε τα πλούτη σου ήθελα ούτε τα καλά σου. Μόνο εσένα ήθελα κι εσένα πήρα». Γέλασε τότε ο βασιλιάς και της λέει: «Μπράβο σου! Εσύ είσαι πιο έξυπνη από μένα και στο εξής σου δίνω το δικαίωμα να κρίνεις όλες μου τις υποθέσεις». Σηκώνονται λοιπόν και πάνε πίσω στο παλάτι τους και έζησαν και πέθαναν και παιδιά κι εγγόνια κάνανε.

30

Η Θεία Φτώχεια λαϊκό παραμύθι από την Πορτογαλία

Ζούσε κάποτε μια γριούλα τόσο φτωχή, που τη φώναζαν θεία Φτώχεια. Το πρόσωπό της ήταν γεμάτο ρυτίδες και οι αρρώστιες βασάνιζαν το γερασμένο κορμί της. Ζούσε σε μια μικρή καλύβα, χτισμένη με πέτρα και σκεπασμένη με κλαδιά. Μοναδική της περιουσία ήταν μια γέρικη αχλαδιά που είχε φυτρώσει μπροστά στην πόρτα της. Όμως ποτέ δεν την είδε φορτωμένη αχλάδια, γιατί τα παιδιά του χωριού τα έκοβαν μόλις ωρίμαζαν. Έτσι η θεία Φτώχεια, που ποτέ δεν προλάβαινε να δει τα παιδιά και να τα σταματήσει, έμενε νηστική, χωρίς να χαρεί τους καρπούς του δέντρου της. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, που ο άνεμος λυσσομανούσε και το κρύο ήταν τσουχτερό, χτύπησε την πόρτα της γριούλας ένας φτωχός γυρολόγος, απ’ αυτούς που γυρνούσαν τα χωριά και τις πόλεις της Πορτογαλίας. Ήταν πεινασμένος και παγωμένος και ζήτησε από τη θεία Φτώχεια να του βρει ένα μέρος να περάσει το βράδυ του μέχρι το άλλο πρωί. Εκείνη τότε τον καλοδέχτηκε, του έδωσε να φάει το μοναδικό ξεροκόμματο που της είχε απομείνει και τον σκέπασε με τη μοναδική μπαλωμένη κουβέρτα της. Ο γυρολόγος κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ και σαν ξύπνησε, χαράματα, ετοιμάστηκε να φύγει. Η γριούλα σηκώθηκε να τον αποχαιρετήσει. Εκείνος την ευχαρίστησε και φεύγοντας της είπε: «Έχεις τόσο καλή καρδιά! Πες μου, τι θα ήθελες πιο πολύ στον κόσμο ν’ αποκτήσεις;» Η θεία Φτώχεια, χωρίς να πολυσκεφτεί, του είπε: «Θα ‘θελα να μην μπορεί να κατέβει κανείς από την αχλαδιά μου, αν δεν τον προστάξω». Από τότε τα παιδιά του χωριού δεν ξαναενόχλησαν τη θεία Φτώχεια και η γέρικη αχλαδιά γέμισε με ζουμερά αχλάδια. Έτσι η γριούλα είχε πάντα αχλάδια στο τραπέζι της. Έφτιαχνε μ’ αυτά γλυκά, μαρμελάδες και άρχισε να τα πουλά στους περαστικούς. Η ζωή της είχε αρχίσει ν’ αλλάζει, μέχρι που ένα πρωί χτύπησε την πόρτα της ένας ξένος. Ήταν κι αυτός γυρολόγος, αλλά πολύ διαφορετικός από κείνον που είχε φιλοξενήσει το χειμωνιάτικο εκείνο βράδυ. Ήταν άσχημος και με άγριο βλέμμα. Η θεία Φτώχεια τον ρώτησε σιγά τι ζητούσε. Εκείνος της απάντησε: «Είμαι ο θάνατος και ήρθα να σε πάρω μαζί μου.» Φοβισμένη η γριούλα του ζήτησε να την αφήσει λίγο καιρό ακόμα να ζήσει.

31

Εκείνος όμως της είπε: «Είμαι βιαστικός και δεν μπορώ άλλο να περιμένω». Απελπισμένη η θεία Φτώχεια του ζήτησε μια τελευταία χάρη. Τον ρώτησε αν μπορούσε να κόψει το τελευταίο αχλάδι που είχε μείνει πάνω στο δέντρο της. Εκείνος δέχτηκε, και τότε τον παρακάλεσε να τη βοηθήσει και να σκαρφαλώσει πάνω στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου, γιατί αυτή ήταν ηλικιωμένη και αδύναμη και δεν μπορούσε. Ο θάνατος ικανοποίησε την τελευταία επιθυμία της θείας Φτώχειας και ανέβηκε στο ψηλότερο κλαδί της αχλαδιάς. Τότε η θεία Φτώχεια φώναξε μ’ όλη της τη δύναμη: «Μείνε εκεί πάνω και να κατέβεις όταν εγώ το προστάξω!» Έτσι και έγινε. Ο θάνατος έμεινε για πολύ καιρό στην αχλαδιά και οι άνθρωποι ησύχασαν γιατί δεν τον έβλεπαν πια να τους χτυπά την πόρτα. Ήταν όμως απογοητευμένος και έψαχνε να βρει τρόπους να κατέβει από το δέντρο. Σκέφτηκε λοιπόν να κάνει μια συμφωνία με τη θεία Φτώχεια: «Εγώ θα σου χαρίσω τη ζωή», της είπε «και εσύ να προστάξεις να κατέβω από το δέντρο.» Έτσι κι έγινε. Η θεία Φτώχεια ποτέ δεν πέθανε και συνεχίζει να ζει πάντα ανάμεσά μας!

32

34

Η μαγεμένη μηλιά παραμύθι από την Πολωνία

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια φτωχιά γυναίκα, που είχε ένα μοναχογιό, που τον έλεγαν Βλαντισλάβ. Μια μέρα η γυναίκα πήγε στο δάσος να μαζέψει αγριοφράουλες και γέμισε ένα κοφίνι. Σαν γύριζε στο σπίτι, αντάμωσε μια γριούλα που της είπε: -Να χαρείς καλή μου γυναίκα, δώσε μου το κοφίνι με τις αγριοφράουλες. Θα σου χρωστάω χάρη και θα δείξω στο γιο σου το δρόμο της ευτυχίας. Η γυναίκα έδωσε αμέσως το κοφίνι και η γριά τις έφαγε όλες. Ύστερα είπε: -Να θυμάσαι αυτό... σαν ο γιος σου μάθει μια τέχνη που θα του αρέσει, θα σε γεμίσει χαρά, θα είναι χρήσιμος στους άλλους και θα είναι κι ο ίδιος ευτυχισμένος. Αυτά είπε και χάθηκε... Η γυναίκα γύρισε σπίτι, συλλογισμένη για το ποιά τέχνη να άρεσε στο γιο της. Ύστερα από λίγες μέρες πήγε στο ράφτη και του είπε: -Πες μου μάστορα, ποια είναι η πιο καλή τέχνη στον κόσμο; -Του ράφτη, αυτό είναι σίγουρο! ‘Έτσι η γυναίκα έστειλε το γιο της να μάθει να ράβει. Ο Βλαντισλάβ έπειτα από ένα μήνα, γύρισε σπίτι και είπε στην μάνα του: -Δε μου αρέσει η δουλειά αυτή. Πρέπει να κάνεις φορεσιές χρυσές για πλούσιους, μα οι φτωχοί είναι ντυμένοι με κουρέλια. -Καλά αποκρίθηκε εκείνη. Κάτι άλλο θα βρούμε. Πήγε στη συνέχεια και ρώτησε τον παπουτσή, ποιά ήταν η καλύτερη. Κι εκείνος της αποκρίθηκε ότι η καλύτερη τέχνη είναι του παπουτσή. Έτσι έστειλε το γιο της να μάθει να φτιάχνει παπούτσια. Μα έπειτα από ένα μήνα, ο Βλαντισλάβ γύρισε σπίτι λέγοντας: -Δεν είναι ωραίο να είσαι παπουτσής. Φτιάχνεις τα ωραιότερα παπούτσια και τα παίρνουν μόνο οι πλούσιοι. Οι φτωχοί περπατούν ξυπόλυτοι. -Καλά, αποκρίθηκε εκείνη, κάτι άλλο θα βρούμε. Μια μέρα συνάντησε ένα καβαλάρη, και τον ρώτησε κι αυτόν για το ποιά τέχνη είναι πιο σημαντική. Κι εκείνος αποκρίθηκε : -Του οπλοποιού φυσικά. Μα έπειτα από ένα μήνα πάλι ο νέος γύρισε σπίτι λέγοντας:

35

-Δε μου αρέσει. Πρέπει να φτιάχνω όπλα, και για τους εχθρούς και για τους φίλους. Χωρίς διάκριση. Για τον οπλοποιό όλοι είναι το ίδιο κι αυτό δεν είναι σωστό. Αυτή τη φορά η μάνα του θύμωσε, και του είπε: -Αφού δεν σου αρέσει τίποτα, να πας να ξαναβόσκεις αγελάδες! Ο Βλαντισλάβ φύλαγε τις γελάδες στη βοσκή, τραγουδούσε, έφτιαχνε τσαμπούνες από καλάμι και ήταν πολύ ευχαριστημένος. Μια μέρα που ήταν έξω στα χωράφια, είδε να βγαίνει καπνός από κάτι χαμόκλαδα. Έτρεξε και είδε μια άσπρη πέτρα, τριγυρισμένη από φωτιά, και πάνω της μια μεγάλη σαύρα, που πήγαινε φοβισμένη μια μπροστά και μια πίσω. Ο Βλαντισλάβ της άπλωσε ένα ραβδί και η σαύρα σκαρφάλωσε στη στιγμή επάνω, και βγήκε. Αμέσως άλλαξε μορφή και έγινε η γνωστή μας γριούλα. -Μπράβο παιδί μου! Θέλω να βγάλω την υποχρέωση και θα σου δείξω το δρόμο της ευτυχίας, γιατί αποδείχθηκε ότι το αξίζεις! Μη φοβάσαι για τα ζωντανά σου, θα τα προσέχουν οι σαύρες μου. Η γριά τον πήγε σε μια βαθιά σκοτεινή σπηλιά, κι εκεί υπήρχαν δύο πανέρια. Το ένα ήταν γεμάτο με μεγάλα κόκκινα ρουμπίνια, και το δεύτερο γεμάτο γαλάζια ζαφείρια. Μπροστά τους ήταν μια μηλιά με χρυσά μήλα. -Διάλεξε ότι θέλεις. Αν πάρεις τα ρουμπίνια, θα είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος στο κόσμο. Αν πάρεις τα ζαφείρια θα είσαι ο πιο πλούσιος. Αν πάρεις τη μηλιά θα μείνεις φτωχός, μα θα είσαι πάντα χαρούμενος, η μάνα σου ευτυχισμένη, και θα είσαι πάντα χρήσιμος και αγαπητός στους άλλους. -Χωρίς δισταγμό ο νέος, διάλεξε τη μηλιά. -Καλά έκανες, παιδί μου! Δεν είναι μια οποιαδήποτε μηλιά αυτή... Κάθε πρωί βγάζει χρυσά μπουμπούκια, και κάθε βράδυ τα μπουμπούκια γίνονται χρυσά μήλα. Κι αυτά μπορούν να γιατρέψουν κάθε αρρώστια. Αλλά εσύ πρέπει να γιατρεύεις από αγάπη, και όχι για το κέρδος. Το παλικάρι φύτεψε τη μηλιά μπροστά στο παράθυρο του, και την πρώτη κιόλας μέρα, γιάτρεψε όλους τους αρρώστους του χωριού. Πολύ γρήγορα μαζευόταν κόσμος από παντού και το όνομα του έγινε γνωστό σε όλους. Ο βασιλιάς του βασιλείου αρρώστησε και ο Γερμανός γιατρός του δε μπόρεσε να τον κάνει καλά, ο Γάλλος τον έκανε χειρότερα και ο Τούρκος γιατρός που είχε, χάλασε ότι είχαν φτιάξει οι άλλοι δύο. Αμέσως ο βασιλιάς έδωσε εντολή, να πάνε στο σπίτι του Βλαντισλάβ, να ξεριζώσουν τη μηλιά και στη συνέχεια να τη φυτέψουν στον κήπο του παλατιού για να είναι σίγουρος ότι θα είναι πάντα καλά. Οι δούλοι εκτέλεσαν αμέσως τις εντολές του βασιλιά τους. Ο δόλιος ο Βλαντισλάβ δε μπορούσε να κάνει τίποτα. Το μόνο που μπόρεσε ήταν να ξεκινήσει να βρει τη γριούλα. Όταν έφτασε στη σπηλιά, η γριά τον περίμενε γνωρίζοντας από πριν τι είχε γίνει.

36

- Δεν έχω άλλες μηλιές να σου δώσω. Μπορώ όμως να σου δώσω αυτά τα αχλάδια, που θα σε βοηθήσουν να πάρεις τη μηλιά σου πίσω. Θυμήσου, τα γαλάζια αχλάδια μεγαλώνουν τις μύτες του κόσμου, τα κίτρινα τις μικραίνουν, τα πράσινα βγάζουν κέρατα και τα κόκκινα τα κάνουν να χάνονται. Ο νεαρός στήθηκε έξω από το παλάτι και τα αχλάδια ήταν τόσο λαχταριστά, που αγόρασαν όλοι, ακόμα και ο βασιλιάς. Έπειτα από λίγη ώρα, όλοι άρχισαν να νοιώθουν πόνους, να μεγαλώνουν οι μύτες τους και να βγάζουν κέρατα. Ο βασιλιάς μάλιστα από τα κέρατα που είχαν φυτρώσει δε μπορούσε να μπει στην αίθουσα του θρόνου. Κατάλαβαν όλοι ότι τα αχλάδια είναι μαγεμένα. Και όταν ο Βλαντισλάβ παρουσιάστηκε μπροστά στο βασιλιά, απαίτησε με θάρρος να του επιστραφεί η μηλιά που του έκλεψε. Τότε μόνο θα τους γιάτρευε. Ο βασιλιάς σκέφτηκε ότι δεν τον ενδιέφερε πλέον, γιατί η μηλιά στο κήπο του κόντευε να ξεραθεί. Οπότε δεν έχανε και κάτι. Ούτε μήλο δεν είχε βγει από τότε που τη φύτεψαν. Από την άλλη, θα τον περιγελούσαν όλοι και δεν θα μπορούσε να βασιλεύει με τα κέρατα στο κεφάλι του. Έτσι υπέγραψαν ένα διάταγμα που έλεγε ότι κανείς δε θα ενοχλούσε το Βλαντισλάβ και του έδωσε τη μηλιά του πίσω. Πήραν τα αχλάδια της γιατρειάς τους, και ο νέος έφυγε με το δέντρο. Μέσα σε λίγες μέρες το δέντρο φούντωσε, οι κλώνοι φορτώθηκαν, κι ο Βλαντισλάβ, άρχισε πάλι να γιατρεύει τον κόσμο. Δε πλούτισε ποτέ... μα ήταν τόσο αγαπητός κι ευτυχισμένος, που είχε πάντα ότι επιθυμούσε η καρδιά του!

38

Ο κρυμμένος θησαυρός παραμύθι από την Ιταλία

Ο Τζιάνι έσπρωξε την πόρτα του παλιού αγροτόσπιτου. "Σινιόρ Μπρούνο καλησπέρα!" φώναξε. "Έλα μέσα, έλα, πέρασε, Τζιάνι", απάντησε ο σινιόρ Μπρούνο. "Χαίρομαι να σε βλέπω. Έλα, κάτσε να πιούμε ένα κρασάκι". Οι δυο άντρες ήπιανε κρασί και κουβέντιασαν για τον καιρό και για τα σπαρτά τους. Κάποια στιγμή ο Τζιάνι είπε: "Σινιόρ Μπρούνο, μου φαίνεται πως έχεις κάποια στενοχώρια. Τι σου συμβαίνει ;" Ο σινιόρ Μπρούνο αναστέναξε. "Αχ, είναι για τον εγγονό μου, το Μάριο", είπε. "Είναι καλό παιδί, αλλά τεμπέλης. Όλη τη μέρα βρίσκεται ξαπλωμένος σε μια κούνια και δε λέει να κάνει την παραμικρή δουλειά. Δεν ξέρω τι να κάνω μαζί του". Ο Τζιάνι έμεινε για λίγο σιωπηλός. "Σκέφτηκα κάτι", είπε ύστερα, "που ίσως μπορεί να λύσει το πρόβλημα". Και εξήγησε το σχέδιό του στο σινιόρ Μπρούνο. Ο γέρο παππούς γέλασε. "Καλό είναι. Ας ελπίσουμε ότι θα πετύχει" είπε. Το άλλο πρωί, ο Τζιάνι πήρε το δρόμο για το αγροτόσπιτο, όπου βρήκε το Μάριο στην κούνια του, να μισοκοιμάται κάτω από τις ακτίνες του ήλιου. "Καλημέρα Μάριο" είπε κι έβγαλε από την τσέπη του έναν παλιό τσαλακωμένο χάρτη και τον εξέταζε. "Βρήκα αυτό τον παλιό χάρτη" είπε. "Διαβάζεται πολύ δύσκολα. Όμως, μοιάζει να λέει ότι κάπου εδώ, σ' αυτό το χωράφι, είναι κρυμμένα πενήντα χρυσά φλουριά". Ο Μάριο ανακάθισε. "Πενήντα χρυσά φλουριά; Θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα μ' αυτά. Πάμε να ψάξουμε!" είπε και πήδηξε κάτω από την κούνια. Ο Μάριο και ο Τζιάνι, κι οι δυο μαζί έτρεξαν στο χωράφι, στάθηκαν και το κοίταξαν. Το είχαν πνίξει τ' αγριόχορτα. "Πρέπει να καθαρίσουμε πρώτα το χωράφι, πριν αρχίσουμε να ψάχνουμε για χρυσάφι" είπε ο Μάριο κι έτρεξε στην αποθήκη να φέρει εργαλεία. Μετά, εργάστηκε ολόκληρη την ημέρα, καθαρίζοντας τ' αγριόχορτα. Το άλλο πρωί ο Μάριο σηκώθηκε νωρίς κι όταν ο Τζιάνι έφτασε στο χωράφι, ήταν στρωμένος στη δουλειά. Μεγάλα σύννεφα από σκόνη γέμιζαν τον αέρα, γιατί το χώμα ήτανε κατάξερο. "Πρέπει να ποτίσεις" είπε ο Τζιάνι κι ο Μάριο έτρεξε κι έφερε ένα σωλήνα και πότισε όλο το χωράφι.

39

Ο Τζιάνι έβγαλε να μελετήσει το χάρτη του. "Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσεις να σκάβεις από εκεί" είπε δείχνοντας σε κάποιο σημείο του χωραφιού. Εκείνη τη στιγμή, μια παρέα από παιδιά που γύριζαν από το σχολείο, χύθηκε μέσα στο χωράφι. "Πρέπει να τα διώξουμε από εδώ", είπε ο Μάριο. "Μπορεί να βρούνε τα φλουριά". "Το ξέρω! Θα ρίξω λίπασμα", είπε ο Τζιάνι. "Αυτό, θα τα κρατήσει μακριά". Έτρεξε κι έφερε ένα άλογο και ένα κάρο. Πήγε στο στάβλο, γέμισε το κάρο με λίπασμα και το 'φερε και το σκόρπισε σ' όλο το χωράφι. Ύστερα άρχισε να σκαλίζει το χώμα σ' όλες τις μεριές. Ο Μάριο έσκαψε ολόκληρο το χωράφι, μα δε βρήκε κανένα φλουρί. Απογοητευμένος και θυμωμένος, αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι. Δεν είχε πάρει είδηση ότι ο Τζιάνι έριχνε σπόρους, καθώς πηγαινοερχόταν στο χωράφι. "Ίσως να μην μπόρεσα να διαβάσω σωστά το χάρτη", είπε ο Τζιάνι στον Μάριο, όταν γύρισε στο σπίτι. "Θα τον στείλω σ’ ένα φίλο μου που ξέρω ότι διαβάζει τέτοιους χάρτες. Μόλις μου απαντήσει, θα 'ρθω να σου πω". Ο Μάριο περίμενε βδομάδες και βδομάδες. Επιτέλους, κάποιο πρωί έφτασε ο Τζιάνι. "Έλα να δεις το χωράφι σου" του είπε. Οι δύο τους, μαζί κι ο σινιόρ Μπρούνο, ο γέρο παππούς, ξεκίνησαν για 'κει. Όταν έφτασαν, ο Μάριο στάθηκε και κοίταξε κατάπληκτος. Όλο το χωράφι ήτανε γεμάτο σειρές δροσερά μαρούλια! "Βλέπεις τι πέτυχες με όλα τα καθαρίσματα, τα ποτίσματα, τα σκαψίματα και τα λιπάσματά σου; Εγώ, το μόνο που έκανα, ήταν να φυτέψω μερικούς σπόρους". Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έφτασε ένας έμπορος με το άλογο και το κάρο του. "Όλα αυτά τα μαρούλια σας τα δίνουμε για πενήντα φλουριά", είπε στον έμπορο ο σινιόρ Μπρούνο. Ο έμπορος έβγαλε και μέτρησε τα φλουριά και τα 'δωσε στον γέρο παππού. Ο Μάριο και ο Τζιάνι μάζεψαν όλα τα μαρούλια και τα φόρτωσαν στο κάρο του εμπόρου. "Να τα πενήντα φλουριά σου" γέλασε ο παππούς, δίνοντας τα λεφτά στον Μάριο. "Βρίσκονταν πάντα μέσα στο χωράφι. Δεν είχες παρά να το καλλιεργήσεις.."

40

42

Ο γεωργός που βρήκε την ευτυχία παραμύθι από την Ολλανδία

Κάποια μέρα, εκεί που ένας γεωργός όργωνε το χωράφι του και ήταν ευχαριστημένος από τη ζωή του γιατί όλα του πήγαιναν καλά, είδε δίπλα του στην οργωματιά μια γριά. «Καλημέρα ζευγολάτη» του είπε αυτή. «Αν είσαι γνωστικός, θ΄ ακούσεις αυτό που θα σου πω και θα σου βγει σε καλό». «Και τι θα μου πεις γιαγιούλα;» ρώτησε ο αγρότης. «Άσε το αλέτρι σου και βάδισε για δυο μέρες συνέχεια ίσα μπροστά σου. Στο τέλος της δεύτερης μέρας θα βρεθείς σ΄ ένα δάσος και ακριβώς μπροστά σου θα υψώνεται ένα τεράστιο δέντρο. Κόψ΄ το και θα ’χεις κάνει την τύχη σου». Λέγοντας αυτά τα λόγια η γριά, γύρισε χωρίς να περιμένει απάντηση και χάθηκε στους διπλανούς θάμνους. Πραγματικά ο γεωργός ξέζεψε τα άλογα, πήρε το τσεκούρι του, ειδοποίησε την γυναίκα του ότι θα έλειπε για δυο-τρεις μέρες και άρχισε να βαδίζει μπροστά. Στο τέλος της δεύτερης μέρας βρήκε το δέντρο που του είχε πει η παράξενη γριά και το έκοψε. Μόλις το δέντρο έπεσε κάτω με θόρυβο, πετάχτηκαν από τα κλαδιά του δυο αβγά. Τα τσόφλια τους έσπασαν από μόνα τους και από το ένα βγήκε ένα αϊτόπουλο και από το άλλο ένα χρυσό δαχτυλίδι. Το αϊτόπουλο άρχισε να μεγαλώνει γρήγορα και σε λίγα λεπτά ήταν ένας μεγάλος, πανέμορφος αϊτός. «Σ΄ ευχαριστώ καλέ μου άνθρωπε που έλυσες τα μάγια και μου ξανάδωσες την ελευθερία μου. Σαν ανταμοιβή θα σου δώσω αυτό το μαγικό δαχτυλίδι. Αν ποτέ χρειαστείς κάτι, στριφογύρισέ το γύρω από το δάχτυλό σου, πες την ευχή σου και θα πραγματοποιηθεί αμέσως. Θυμήσου όμως: το δαχτυλίδι είναι μόνο για μια ευχή, γι’ αυτό πρέπει να σκεφτείς καλά τι θα ζητήσεις». Ο χωρικός έβαλε το δαχτυλίδι στο χέρι του και πήρε τον δρόμο για το σπίτι του. Τον βρήκε η νύχτα καθώς έμπαινε σε μια μικρή πόλη. Σαν από σύμπτωση, το πρώτο άτομο που συνάντησε μπροστά του ήταν ένας χρυσοχόος που στεκόταν στο κατώφλι του μαγαζιού του. Τον πλησίασε λοιπόν και του ζήτησε να του πει τι αξία έχει το δαχτυλίδι του. «Α… δεν αξίζει τίποτα, ψεύτικο είναι». Ο χωρικός γέλασε. «Αυτή τη φορά κάνεις λάθος, κυρ’ χρυσικέ μου. Το δαχτυλίδι αυτό είναι μαγικό και αξίζει πολύ περισσότερο χρυσάφι απ΄ όσο έχεις στο μαγαζί σου. Μπορεί να πραγματοποιήσει όποια ευχή του ζητήσω». Ο χρυσοχόος ζήτησε να ξαναδεί το δαχτυλίδι και επέμεινε στη γνώμη του.

43

«Ας ξεχάσουμε όμως το δαχτυλίδι. Φαίνεται ότι έρχεσαι από μακριά και θα σαι κουρασμένος. Είσαι καλοδεχούμενος να δειπνήσεις και να κοιμηθείς στο σπίτι μου και το πρωί συνεχίζεις το δρόμο σου». Ο γεωργός δέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκληση και, μετά από ένα καλό γεύμα, ξάπλωσε και κοιμήθηκε. Τη νύχτα όμως ο χρυσοχόος μπήκε στο δωμάτιο του ξένου και, καθώς εκείνος κοιμόταν βαθιά από την πολλή κούραση, έβγαλε το μαγικό δαχτυλίδι και έβαλε στο δάχτυλο του ένα όμοιο ψεύτικο. Ανύποπτος ο ζευγολάτης ξύπνησε το πρωί, ευχαρίστησε τον χρυσικό για τη φιλοξενία και πήρε το δρόμο για το σπίτι του. Όταν είχε απομακρυνθεί αρκετά, ο χρυσοχόος έκλεισε και αμπάρωσε το μαγαζί του κι άρχισε να στριφογυρίζει το μαγικό δαχτυλίδι στο δάχτυλό του και να λέει την ευχή του: «Θέλω αμέσως εκατό φλωρινάτα!» Άλλαξε γνώμη: «…Εκατομμύρια:» Πάλι άλλαξε γνώμη: «Δισεκατομμύρια χρυσά φλωρινάτα!» Δεν είχε προλάβει να τελειώσει την ευχή του και από τον ουρανό έπεσαν σαν μετεωρίτες πάνω του εκατό δισεκατομμύρια χρυσά φλωρινάτα με τέτοια δύναμη σα να ‘γινε κατολίσθηση, γκρέμισαν το μαγαζί κι έφτιαξαν μια τεράστια τρύπα στο χώμα, που σε λίγο έκλεισε παίρνοντας τα πάντα μέσα της- και μαζί και τον φιλάργυρο χρυσοχόο. Στο μεταξύ ο χωρικός μας βάδιζε προς το σπίτι του και από καιρό σε καιρό έριχνε και μια ματιά στο δαχτυλίδι του. Όταν έφτασε, είπε στην γυναίκα του: «Το και το. Το δαχτυλίδι αυτό είναι μαγικό, αλλά μόνο μια ευχή μπορούμε να κάνουμε, και αυτό θέλει πολύ σκέψη.» «Τι θα έλεγες να ζητήσουμε ένα μεγάλο αγρόκτημα μιας και αυτό που έχουμε είναι μικρό και άγονο;» «Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να κάνουμε ευχή» είπε εκείνος. «Νέοι είμαστε, θα δουλέψουμε λίγο περισσότερο, σε ένα-δυο χρόνια θα έχουμε ένα καλό αγρόκτημα.» Και πραγματικά σε λιγότερο από δυο χρόνια είχαν αποκτήσει ένα μεγάλο εύφορο κτήμα, χωρίς να έχουν χρησιμοποιήσει το μαγικό δαχτυλίδι. «Ίσως πρέπει να ευχηθούμε να έχουμε ένα ωραίο σπίτι τώρα που έχουμε αυτό το αγρόκτημα», πρότεινε η γυναίκα. «Μπα, εγώ λέω να δουλέψουμε σκληρά για άλλα δυο χρόνια και θα έχουμε ένα ωραίο σπίτι, χωρίς να έχουμε χρησιμοποιήσει το μαγικό δαχτυλίδι.» Σε δυο χρόνια είχαν και ένα ωραίο σπίτι, σε άλλα μερικά χρόνια είχαν πολλά ζώα, και σε καμιά δεκαριά χρόνια είχαν γίνει από τους πιο πλούσιους ανθρώπους της περιοχής- χωρίς ακόμα να έχουν χρησιμοποιήσει την ευχή του δαχτυλιδιού.

44

«Εγώ λέω να το αφήσουμε για τα γεράματά μας» είπε ο χωρικός στη γυναίκα του. «Τώρα είμαστε μεσόκοποι, έχουμε δύναμη ακόμα, σε λίγο μεγαλώνουν και τα παιδιά μας και θα μας βοηθούν στη δουλειά, ας το αφήσουμε για τα δύσκολα χρόνια που μπορεί να το έχουμε ανάγκη». Τα χρόνια περνούσαν, οι σοδειές ήταν πλούσιες, τα παιδιά είχαν μεγαλώσει και βοηθούσαν κι αυτά στις δουλειές, ήταν μια αγαπημένη και εύπορη οικογένεια. Βοηθούσαν τους φτωχούς χωρίς τσιγκουνιά, γιατί ήξεραν ότι, αν κάποτε βρεθούν σε ανάγκη, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το μαγικό δαχτυλίδι. Πέρασαν πολλά χρόνια ακόμα. Και παρόλο που από καιρό σε καιρό σκέφτοταν το μαγικό δαχτυλίδι και έκαναν σχέδια για πράγματα που θα επιθυμούσαν, τις πιο πολλές φορές μπορούσαν να τα αποκτήσουν και χωρίς αυτό ή το ανέβαλλαν για το μέλλον, αφού δεν ήταν δα και επιτακτική ανάγκη. Ήρθε κάποτε η μέρα στα βαθιά τους γεράματα, που οι γέροι πέθαναν, πρώτα η γυναίκα, λίγο αργότερα ο άντρας, χωρίς να ‘χουν ακόμα χρησιμοποιήσει το μαγικό δαχτυλίδι. Όταν πήγαν να θάψουν το πατέρα τους, ένας από τους γιους πρότεινε να βγάλουν το δαχτυλίδι και να το κρατήσουν για ενθύμιο, αλλά οι άλλοι είχαν αντίρρηση: «Το είχε στο δάχτυλό του σχεδόν για μισό αιώνα και φαίνεται ότι το αγαπούσε πολύ. Μπορεί και να του το είχε δώσει δώρο η μάνα μας όταν παντρεύτηκαν. Ας το αφήσουμε να το έχει μαζί του στον άλλο κόσμο». Έτσι έβαλαν στον τάφο του το μαγικό δαχτυλίδι, που βέβαια ήταν εντελώς ψεύτικο, αλλά που, για κείνους που το πίστευαν, είχε τόση δύναμη όση ήταν και οι πίστη τους.

46

Η χρυσή καρδιά ενός μικρού πρίγκιπα παραμύθι από την Ουγγαρία

Τα παλιά χρόνια ζούσε σε μια μακρινή χώρα ένα πολύ ευτυχισμένο πριγκιπόπουλο. Όλη την ώρα γελούσε και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε, όπως τα διαμάντια στις αχτίδες του ήλιου. Όλοι πίστευαν ότι η ευτυχία του οφειλόταν στο γεγονός ότι, σαν ήταν πολύ μικρό, η γιαγιά του του είχε φορέσει στο λαιμό ένα φυλαχτό με μια μαγική καρδιά και είχε πει: “Όσο φορά αυτή τη χρυσή καρδιά, θα είναι ευτυχισμένος και χαρούμενος! Προσέξτε μην τη χάσει!” Όλοι όσοι είχαν αναλάβει την ανατροφή του μικρού πρίγκιπα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους τη χρυσή του καρδιά, από την οποία εξαρτιόνταν η καλοσύνη και η χαρά του. Μια μέρα όμως τον βρήκαν στον κήπο του παλατιού εντελώς αγνώριστο: θλιμμένο, μελαγχολικό, απελπισμένο. Δε χρειάστηκαν πολύ για να δουν ότι έλειπε η χρυσή καρδιά, που τόσο είχαν συνηθίσει να βλέπουμε στο στήθος του. Το πριγκιπόπουλο έπεσε να πεθάνει από τη στενοχώρια του. Όσο κι αν έψαξαν οι άνθρωποι του παλατιού, δε στάθηκε δυνατό να τη βρουν. “Θα κάνω και εγώ μια προσπάθεια” σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. ”Δε μπορεί να την κατάπιε η Γη, κάπου θα τη βρω”. Την άλλη μέρα ξεκίνησε νωρίς με το χάραμα. Έψαξε στους πλατιούς δρόμους της πόλης και στα στενοσόκακα των φτωχοσυνοικιών, στα μαγαζιά και στις αυλές, στα περιβόλια και στα χωράφια. Πουθενά όμως το δαχτυλίδι! Είχε αρχίσει να νυχτώνει, όταν ο νεαρός πρίγκιπας, απογοητευμένος και κουρασμένος, θλιμμένος και πεινασμένος, χτύπησε την πόρτα του πρώτου χωριατόσπιτου που βρέθηκε μπροστά του. Του άνοιξε ένα αγόρι της ηλικίας του και τον οδήγησε στο μοναδικό δωματίο του σπιτιού. Εκεί η μητέρα νανούριζε το μωρό της, ο πατέρας τακτοποιούσε τα σύνεργα της δουλειάς του στα ράφια του τοίχου, ένα δεκάχρονο κορίτσι ετοίμαζε το τραπέζι και ο συνομήλικός νεαρός ξαναπήγε να φροντίσει το άναμμα της φωτιάς στο τζάκι. Φαίνονταν όλοι τόσο χαρούμενοι! Το τραγούδι της μητέρας προς το μωρό, η ήρεμη διασκεδαστική φωνή του πατέρα, καθώς διηγούταν τα συμβάντα της μέρας, τα αστεία των δύο αδελφών και τα γέλια τους ακούγονταν κελαρυστά μες στη νύχτα. “Μα πού είναι οι χρυσές καρδιές σας;” ρώτησε παραξενεμένο το πριγκιπόπουλο.”Πως μπορείτε να είστε τόσο ευτυχισμένοι χωρίς τις χρυσές σας καρδιές;”

47

“Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις” του απάντησε χαμογελώντας η κοπέλα. “Φαίνεται ότι είναι κάποιο συναρπαστικό παραμύθι... Θα μας το πεις αργότερα, όταν μετά το φαγητό η μητέρα αρχίσει να μας διηγείται ιστορίες;” Το πριγκιπόπουλο δεν καταλάβαινε τίποτα. “Μπορώ να βοηθήσω κι εγώ σε κάτι;” ρώτησε επειδή ένιωθε άβολα να στέκεται άπραγο, ενώ όλοι έκαναν κάτι. “Ασφαλώς και μπορείς” απάντησε το αγόρι. “Έλα να με βοηθήσεις να σπάσουμε αυτά τα κλαδιά για τη φωτιά”. Το πριγκιπόπουλο βοήθησε το αγόρι να τσακίσει τα κλαριά, την κοπέλα να στρώσει το τραπέζι, τον πατέρα να τοποθετήσει στη σειρά τα εργαλεία του στα ράφια, ακόμα και τη μητέρα να στρώσει την κούνια του μωρού. Χωρίς να το προσέξει και το ίδιο, ένιωθε τόσο χαρούμενο και ευτυχισμένο, που ξέχασε ότι δε φορούσε πια τη χρυσή του καρδιά και γελούσε ξένοιαστα με το γνωστό μουσικό γέλιο του που τόσο αγαπούσαν όλοι. Μετά το λιτό φαγητό, βοήθησε να μαζέψουν τα πιάτα, έπαιξε με τα δυο αδέλφια, φαντάστηκαν ότι η φωτιά ήταν ένας απέραντος ήλιος που ζέσταινε και φώτιζε την πλάση. Άκουσε με απόλαυση τις ιστορίες της μητέρας και διηγήθηκε κι αυτός τη δική του ιστορία, για τη χρυσή καρδιά του, που η κοπέλα την βρήκε καταπληκτική. Από καιρό σε καιρό το γέλιο του, μαζί με το γέλιο των άλλων παιδιών, ακουγόταν να σπάζει τη σιωπή της νύχτας. “Είναι παράξενο” είπε το πριγκιπόπουλο, πιο πολύ σα να μιλούσε στον εαυτό του. “Είμαι τόσο χαρούμενος, σα να έχω βρει τη χρυσή καρδιά μου-κι ακόμα πιο πολύ”. “Και βέβαια την έχεις βρει φίλε μου. Μόνο που τώρα τη φοράς μέσα σου! Και δεν πρόκειται να τη χάσεις ποτέ πια!” του είπε ο καινούριος του φίλος.

48

50

Ο Ιβάν και η ζυγαριά παραμύθι από τη Ρωσία

Ήταν μια φορά ένα βασιλόπουλο που το έλεγαν Ιβάν. Όταν πέθανε η μητέρα του, ο πατέρας του παντρεύτηκε μια χήρα που είχε μια κόρη που την έλεγαν Τατιάνα, που ήταν όμως πολύ κακιά. Μισούσε τον Ιβάν και έκανε το παν για να πάρει το θρόνο στα χέρια της και να γίνει αυτή αργότερα βασίλισσα. Μία μέρα ο βασιλιάς κάλεσε τον γιό του να του μιλήσει. -Παιδί μου, του είπε, με επισκέφτηκε ο μάγος του δάσους που είναι φίλος μου και μου είπε πως διατρέχεις μεγάλο κίνδυνο. Όπως κατάλαβα, κινδυνεύεις από την Τατιάνα που γνωρίζει αρκετά μαγικά και ξέρω ότι δεν σε συμπαθεί καθόλου. Φύγε μακριά, σ’ ένα μέρος που να μην το ξέρει κανείς και θα περιμένεις το μήνυμά μου για να ξαναγυρίσεις. Υπάκουσε στη συμβουλή του πατέρα του ο Ιβάν και την ίδια κιόλας μέρα ανέβηκε στο άλογό του και ξεκίνησε για το μακρινό του ταξίδι. Προχώρησε και προχώρησε, ώσπου έφτασε κάποτε σε ένα μεγάλο δάσος. Εκεί σταμάτησε, έφτιαξε μια καλυβούλα από κλαδιά δέντρων και άρχισε να κυνηγάει και να ψαρεύει στις κοντινές λίμνες και τα ποτάμια για να μπορέσει να ζήσει. Πέρασε αρκετός καιρός ώσπου, μια μέρα, καθώς έσκυψε να πιει νερό σε ένα ολοκάθαρο ρυάκι, είδε πάνω στα κρυστάλλινα νερά του να καθρεφτίζεται ένα γυναικείο κεφάλι. Ήταν το κεφάλι της Τατιάνας, της κακιάς αδελφής του. -Γεια σου Ιβάν, του μίλησε. Χάρηκα πολύ που σε βρήκα. Γιατί έφυγες από το παλάτι και ζεις μόνος σου στα δάση; Γύρισε κοντά μας, εμείς σε αγαπάμε και σε θέλουμε μαζί μας. Ο Ιβάν ανατάραξε με το χέρι του το νερό και η εικόνα της Τατιάνας σβήστηκε. Αναρωτιόταν τι έπρεπε να κάνει όταν λίγες μέρες αργότερα ξαναφάνηκε στο ίδιο ρυάκι. -Γιατί δεν έρχεσαι Ιβάν; του είπε. Ο πατέρας σου είναι άρρωστος βαριά και ζητάει να σε δει. Γύρισε όσο πιο γρήγορα μπορείς. Ο Ιβάν δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν αλήθεια άρρωστος ο πατέρας του ή μήπως η Τατιάνα του είπε ψέματα για να τον παρασύρει στο παλάτι; Γιατί ο πατέρας του δεν του έστειλε μήνυμα ακόμη για να γυρίσει; Μήπως ήταν στ΄ αλήθεια πολύ άρρωστος και δεν μπορούσε να του στείλει το μήνυμα; Αφού έκανε πολλές σκέψεις και πέρασε μια άγρυπνη νύχτα, το πρωί πήρε την απόφαση να γυρίσει στο παλάτι. Πήδησε στη ράχη του αλόγου του και πήρε το δρόμο του γυρισμού, κάνοντας την ευχή να είναι καλά ο πατέρας του. Το πολύ πολύ, σκέφτηκε, όταν βεβαιωνόταν ότι είναι καλά στην υγεία του, να γύριζε πίσω. Όμως την δεύτερη μέρα του ταξιδιού του, άκουσε την καμπάνα ενός χωριού να χτυπά λυπητερά. Ρώτησε τι συμβαίνει και του

51

απάντησαν πως ο βασιλιάς πέθανε. Ο Ιβάν έκλαψε απαρηγόρητα για πολλές ώρες, αλλά συνέχισε το δρόμο του. Ο θρόνος άνηκε σε κείνον τώρα και έπρεπε οπωσδήποτε να πάει στην πόλη. Λίγο όμως πριν μπει στην πόλη, τον σταμάτησε μια πομπή που ερχόταν προς το μέρος του. Είδε τότε παραξενεμένος ότι μπροστά ερχόταν η αδελφή του, ακολουθούσαν δυο υπηρέτες που κρατούσαν μια τεράστια ζυγαριά, πιο πίσω ο φοβερός δήμιος με το τσεκούρι του και ακολουθούσε αρκετό πλήθος. -Γεια σου Ιβάν, τον χαιρέτησε η Τατιάνα όταν έφθασε κοντά του. Ο πατέρας πέθανε κι ένας από εμάς τους δύο θα πρέπει να ανέβει στο θρόνο. Άκουσε τι απόφαση πήραμε εγώ και οι σύμβουλοι του πατέρα σου. Θα ανέβουμε σε αυτή τη ζυγαριά και ο πιο ελαφρύς από τους δυο μας θα γίνει βασιλιάς, ενώ τον πιο βαρύ θα τον αποκεφαλίσει αμέσως ο δήμιος. Ο Ιβάν ήταν αρκετά βαρύς. Η πονηρή αδελφή του φορούσε φαρδιά ρούχα για να φαίνεται χοντρή και να τον ξεγελάσει. Αφού σκέφτηκε για μερικές στιγμές το παλικάρι, αποφάσισε να ανέβει στη ζυγαριά. Κρέμασαν οι υπηρέτες τη ζυγαριά στο κλαδί ενός δέντρου και ο Ιβάν, αφού έκανε το σταυρό του, κάθισε στο ένα τάσι. Η Τατιάνα, με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη, κάθισε στο άλλο τάσι, σίγουρη ότι το βάρος του Ιβάν θα την τίναζε ψηλά… Αλλά συνέβη κάτι που δεν το φανταζόταν, που δεν το περίμενε. Ο τεχνίτης που είχε φτιάξει τη ζυγαριά, δεν είχε κολλήσει καλά το γάντζο που περνούσε ο χαλκάς από το δικό της τάσι και με το που κάθισε, έσπασε και η πονηρή κόρη πήρε μια τούμπα πάνω στη γη. -Αυτή είναι πιο βαριά! φώναξε ο δήμιος. -‘Όχι, όχι! Ξεφώνησε τρομοκρατημένη η κακιά κόρη. Εγώ … Μα δεν πρόλαβε να πει τίποτε άλλο. Είχε γίνει συμφωνία ο δήμιος να σκοτώσει αμέσως εκείνον που ήταν πιο βαρύς. Έτσι ο Ιβάν ανέβηκε στον θρόνο και έζησε ευτυχισμένος μαζί με τον λαό του.

52

54

Μια σημαία … δίχως όνομα το δικό μας παραμύθι

Μια καημένη σημαία από την κρύα Ελβετία (μπρρρρ…) που ξέμεινε … χωρίς παραμύθι! Όμως είναι τόσο όμορφη! Ας μην την αφήσουμε μοναχούλα της. Ας την κοιτάξουμε για ώρα πολύ και αυτή με μαγικό τρόπο θα μας βοηθήσει να πλέξουμε το δικό μας παραμύθι …. «Μια φορά και έναν καιρό σε μια χώρα που την έλεγαν Ελβετία ζούσε ……………………………………………………………………………………………………………….…………… ……………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………. Μια μέρα λοιπόν ξαφνικά …………………………………………………………………………….… ……………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………. Τότε ………………………………………………………………………………………………..………………… ……………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………. ………………………………………………. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!»