Ψυχική Ανατολή - Δωρεάν Νουβέλα

ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νουβέλα

BD

Βασίλης Δημητριάδης


2

Ψυχική Ανατολή - Νουβέλα

3

Στις Πηνελόπες της ζωής μου


4

Blog: blog.dimitriadis.biz

Website: www.dimitriadis.biz

Κατόπιν αδείας του εκδότη και συγγραφέα, επιτρέπεται η αναπαραγωγή του

έργου, υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: Αναφορά Δημιουργού — Θα

πρέπει να κάνετε την αναφορά στο έργο με τον τρόπο που έχει οριστεί από το

δημιουργό ή το χορηγούντο την άδεια. Μη Εμπορική Χρήση — Δε μπορείτε

να χρησιμοποιήσετε το έργο αυτό για εμπορικούς σκοπούς. Παρόμοια

Διανομή — Εάν αλλοιώσετε, τροποποιήσετε ή δημιουργήσετε περαιτέρω

βασισμένοι στο έργο θα μπορείτε να διανέμετε το έργο που θα προκύψει μόνο

με την ίδια ή παρόμοια άδεια.

Περισσότερες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια, μπορείτε να βρείτε στο:

http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/3.0/gr/

© 2011 Βασίλης Δημητριάδης

http://www.dimitriadis.biz

http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/3.0/gr/


5

Περίληψη

Ο Γιώργος είναι ένας νεαρός ζωγράφος με προσδοκίες και

όραμα. Αποφάσισε να ακολουθήσει την τύχη του, όπως αυτή

προσδιορίστηκε από τη μοίρα και να βρεθεί από το μικρό νησί

του στη Νυρεμβέργη. Εκεί θα γνωρίσει την καταξίωση, την

αναγνωρισιμότητα -που τόσο αναζητούσε- και τον πλούτο.

Καθοριστικό ρόλο στην πορεία του θα παίξουν τέσσερεις

γυναίκες μαζί με τη μητέρα του. Αυτές θα είναι οι σταθμοί στη

ζωή του που θα τον οδηγήσουν -πολλές φορές παρά τη θέληση

του- στις αποφάσεις του. Η ελληνίδα Ρέα, η γερμανίδα Έντι και

η ισπανίδα Μαρία θα εκτρέψουν την πορεία του σε διαφορετικές

ατραπούς, που οδηγούν σε αντίστοιχους ποταμούς της ζωής, ο

καθένας με τη δική του δυναμική και πορεία.

Απρόοπτα γεγονότα αλλά και η Νέμεσις που δεν θα του

συγχωρέσει τα λάθη και την έπαρση, θα τον κάνουν να

αναθεωρήσει όλη του τη ζωή και θα τον οδηγήσουν και πάλι σε

άλλα μέρη για μια νέα αρχή και την αναζήτηση της προσωπικής

του «Ψυχικής Ανατολής».


6


7

Ανύψωση Το ξύλινο πάτωμα γεμάτο χρώματα. Στο βάθος ένα

μαρμάρινο μικροσκοπικό αντίγραφο του αγάλματος της

Αφροδίτης της Μήλου, μ’ ένα σακάκι πεταμένο πάνω στο κεφάλι

της. Μια μάσκα ηθοποιού από τη Βενετία, κρεμασμένη στον

τοίχο λες και περίμενε κάποιον να την φορέσει, κρύβοντας την

«ασχήμια» του πραγματικού του ρόλου. Στο τραπέζι πίσω τους

σκόρπια χαρτιά και μια παλιά πένα, απομεινάρι κάποιων

αποτυχημένων συγγραφικών προσπαθειών του παρελθόντος.

Όλα ανακατεμένα σε μία περίεργη τάξη, καταδείκνυαν το

ανήσυχο πνεύμα του ιδιοκτήτη τους.

Ο Γιώργος στη μέση του σχεδόν άδειου δωματίου κοίταζε

ένα τεντωμένο τεράστιο καμβά μπροστά του και του πετούσε

συνεχώς χρώματα, λες και ήθελε να κυριαρχήσει πάνω του. Μια

με το χέρι, μια με το πινέλο κι άλλες φορές με τον κουβά. Δεν

ήξερε πλέον αν ζωγράφιζε ή αν προσπαθούσε να καταστρέψει

ότι είχε φτιάξει πριν από λίγο, σε μια αέναη και κτηνωδώς

επίμονη προσπάθεια του, ξανά και ξανά και ξανά. Τίποτα δεν

του φαινόταν καλό. Κάθε επόμενο σχέδιο, έμοιαζε χειρότερο από

το προηγούμενο.

Εκεί που νόμιζε ότι είχε τρελαθεί και ήταν έτοιμος να

πάρει ένα μαχαίρι και να σκίσει τον πίνακα σε κομμάτια, το

δροσερό αεράκι που μπήκε από το ορθάνοιχτο παράθυρο τον

έβγαλε προς στιγμής από το καλλιτεχνικό αμόκ.

Αυτή η ανοιξιάτικη δροσούλα τον έκανε να σταματήσει

για λίγο και να στραφεί προς την πηγή της. Άνοιξε τη σχεδόν

διάφανη κουρτίνα και έβγαλε το κεφάλι του προσπαθώντας να


8

τραβήξει όσο περισσότερο μπορούσε από τον καθαρό αέρα που

του χαρίζονταν απλόχερα.

Μέσα στο σούρουπο κι αυτό το υπέροχο ηλιοβασίλεμα

που φαινόταν από το παράθυρο του –και για το οποίο πάντα

καμάρωνε- ακούστηκε ένας γνώριμος ήχος από βιολί. Ήταν ο

Χανς, ένας γερμανός μεσήλικας τουρίστας, καλτ φυσιογνωμία

και μόνιμος κάτοικος πλέον του νησιού, που σχεδόν κάθε μέρα

τέτοια ώρα ξαμολιόταν στους δρόμους με το βιολί του και

διασκέδαζε τον κόσμο.

Δεν ζητούσε χρήματα, το έκανε για την τέχνη όπως έλεγε.

Άλλωστε ο Χανς ήταν μέλος της κρατικής ορχήστρας στη χώρα

του αλλά από τότε που γνώρισε το νησί τ’ άφησε όλα πίσω του κι

αποφάσισε να μείνει σ’ αυτό τον παράδεισο, όπως τον ονόμαζε.

Ο Γιώργος κοίταξε προς τα κάτω και φώναξε χαρούμενος

που είδε τη γνώριμη φιγούρα, «Γεια σου φίλε Χανς».

«Γεια σου Γιώργος. Τι κάνεις;» αποκρίθηκε ο Χανς

σταματώντας για λίγο τη «συναυλία» του.

«Καλά. Τι θα μας παίξεις σήμερα για να μας φτιάξεις τη

διάθεση;»

«Τάγκο Γιώργος. Θέλεις;» του είπε ο Χανς και χωρίς να

περιμένει απάντηση έβαλε το βιολί στον ώμο, το πίεσε δυνατά με

το πηγούνι του και άρχισε να παίζει.

Οι νότες ανέβαιναν μία-μία στο παράθυρο του,

αναζητώντας τους ηχητικούς του δέκτες και εισχωρώντας στον

εγκέφαλό του, που απολάμβανε αυτή τη μουσική πανδαισία από

το άψογο παίξιμο του Χανς.

Ο προκλητικός ρυθμός του Ταγκό του έφερε στη μνήμη

αναμνήσεις από τη γλυκιά του Ρέα που βρισκόταν εδώ και τρεις

μήνες στο εξωτερικό για δουλειά. Αποφάσισε ν’ ανοίξει μια


9

σχολή χορού στη Γερμανία αφήνοντας τον Γιώργο, που δεν

ήθελε να την ακολουθήσει, μόνο με τα χρώματα και τους

καμβάδες του.

Όλα περνούσαν από το μυαλό του σαν κινηματογραφική ταινία.

Ένιωθε σαν σκηνοθέτης σε ξένο έργο βλέποντας τη ζωή του

μέσα από μια εικονική κάμερα.

Αισθανόταν σα να μην του ανήκουν τα όσα έχουν γίνει.

Όλα έδειχναν τόσο μακρινά πλέον. Τα μαθήματα του χορού με

την αγαπημένη του, τα όμορφα δειλινά στο νησί, οι τρυφερές

στιγμές τους, ακόμα και οι τσακωμοί τους. Όλα του έλειπαν, όλα.

Μια γλυκιά μελαγχολία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.

«Αχ όμορφη μου Ρέα. Που να ‘σαι τώρα;» σιγομουρμούρισε κι

ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του.

«Σ’ άρεσε Γιώργος;» του φώναξε ο Χανς που μόλις είχε

τελειώσει το κατά παραγγελία σόλο κονσέρτο, επαναφέροντας

τον στην πραγματικότητα.

«Τέλειο Χανς. Σ’ ευχαριστώ. Τα λέμε αύριο.» απάντησε

γυρνώντας στο δωμάτιο.

Ο καμβάς περίμενε τις επόμενες ντελικάτες ή άγαρμπες

κινήσεις του. Δεν είχε καμία διάθεση όμως για πάλη με τα

χρώματα. Ήθελε να αναπολήσει τη Ρέα του, τη θεά και μούσα

του. Ήθελε να ζήσει για λίγο μαζί της έστω και μέσα στο μυαλό

του.

Όλα έδειχναν τόσο μοναχικά και άσκοπα αλλά και τόσο

υπέροχα.

«Περίεργα συναισθήματα» σκέφθηκε αρπάζοντας το

σακάκι του, για να χυθεί περιπλανώμενος άλλη μια φορά στους

δρόμους του νησιού που τόσο τον γοήτευε.


10

Η περιήγηση του στα γνώριμα μέρη τον έφερε για άλλη

μία φορά στην παμπ του Νίκου. Φίλος από τα παλιά, μαζί στην

σχολή των καλών τεχνών. Ο Νίκος όμως επέλεξε το δρόμο του

επιχειρηματία και όχι της δόξας. Ήθελε κάτι περισσότερο

σίγουρο και «γήινο», όπως έλεγε. Το παρελθόν του όμως δεν τον

εγκατάλειψε ποτέ, όπως και το ταλέντο του. Το μαγαζί του ήταν

περισσότερο σαν γκαλερί παρά σαν χώρος πόσης

οινοπνεύματος. «Το οινόπνευμα πρέπει να συνυπάρχει με το

πνεύμα Γιώργο αλλιώς είμαστε απλά άλλη μία από τα ίδια…» του

είχε πει σε μια παλιότερη συνομιλία τους.

Εκεί ο Γιώργος βρήκε και τον Τάκη, τοπικό μαγαζάτορα

που του έφερνε χρώματα και υλικά για την «δουλειά» του.

Καθόταν με την Τζένη και μία φίλη τους.

«Γεια σου Γιώργο. Κάθισε να μας κάνεις παρέα» είπε ο

Τάκης.

«Ευχαριστώ αλλά να μην σας χαλάσω τη συζήτηση»

απάντησε ο Γιώργος.

«Τι λες τώρα; Έλα να σου γνωρίσω τη Λάουρα. Πολύ

καλή μας φίλη από τη Θεσσαλονίκη».

«Κάθισε Γιώργο να μας κάνεις παρέα. Δε νομίζω να

είμαστε τόσο απωθητικοί» είπε η Λάουρα χαμογελώντας του.

«Καλά, για ένα ποτό μονάχα και φεύγω γιατί έχω

δουλειά…» απαντά ο Γιώργος που δεν είχε διάθεση για νέες

γνωριμίες και μάλιστα του αντιθέτου φύλου. Είχε ακόμα μέσα

του τον πόνο της Ρέας και ήθελε να μείνει μόνος ή έστω με έναν

καλό φίλο για να μοιραστεί τις βασανιστικές του αδιέξοδες

σκέψεις

Το χαμόγελο της Λάουρας όμως έκαμψε τις αναστολές

του κάνοντας τον να δεχθεί την πρόσκληση. Δεν ήξερε γιατί αλλά


11

αυτή κοπέλα εξέπεμπε μία απροσδιόριστη σαγηνευτική γοητεία.

Είχε μια αρχοντιά επάνω της. Ακόμα και το χαμόγελο της δεν

ήταν από τα προκλητικά των τουριστριών -ασχέτως

εθνικότητας- που λάμβανε τακτικά ο Γιώργος. Άλλωστε το

παρουσιαστικό του και η συμπεριφορά του τον έκαναν να είναι

ένας από τους πιο ωραίους και θελκτικούς άντρες του νησιού,

παρόλο που ο ίδιος δεν σκεφτόταν έτσι.

Το πρωινό τους βρήκε όλους μαζί παρέα με το Νίκο να

μιλούν ακατάσχετα και πολλές φορές χιουμοριστικά, για

ζωγραφική, χορό και παντός είδους τέχνη. Η Λάουρα, αν και δεν

είχε σχέση με όλα αυτά, συμμετείχε γελώντας κρεμασμένη από

τα χείλη του Γιώργου που είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να

αφηγείται καταστάσεις, πολλές φορές αυτοσαρκαστικά. Τον

κοίταγε με θαυμασμό και συνεχώς ρωτούσε σαν μικρό παιδί «τι

είναι αυτό;» κι εκείνος υπομονετικά αλλά και με χιούμορ της

εξηγούσε, εξάπτοντας την περιέργεια της για περαιτέρω

εξερεύνηση και ερωτήσεις.

«Μήνες είχα να περάσω τόσο καλά…» είπε ο Γιώργος.

«Και να πιεις τόσο πολύ…» του απάντησε ο Τάκης.

«Αυτό είναι αλήθεια φίλε. Πες το πάλι…» του είπε χωρίς

να χάσει τη διάθεση του για συζήτηση.

«Χωρίς να το καταλάβουμε πήγε πέντε η ώρα. Λάουρα να

πηγαίνουμε γιατί στις δέκα έχω δουλειά.» είπε η Τζένη

«Λέω να μείνω λίγο ακόμα αν κάτσει ο Γιώργος… τι λες

Γιώργο;» ρώτησε η Λάουρα κοιτάζοντας τον στα μάτια.

«Εεε, ναι θα κάτσω λίγο ακόμα, αν και έχω δουλειά…»

είπε χαριτολογώντας σχετικά με την αρχική του άρνηση να

ενταχθεί στην παρέα.


12

Ο Τάκης και η Τζένη, αφού καληνύχτισαν, χάθηκαν στα

σοκάκια του νησιού αγκαλιασμένοι. Ο Νίκος άρχισε σιγά-σιγά να

μαζεύει τα τραπέζια.

«Τι λες; Πάμε να δούμε την ανατολή από την άκρη του

φάρου; Τέτοια ανατολή δεν έχεις στη Θεσσαλονίκη» της είπε ο

Γιώργος.

Η Λάουρα ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του και σε

λίγο βρίσκονταν καθισμένοι στην άκρη του βράχου θαυμάζοντας

μια υπέροχη πολύχρωμη ανατολή να καθρεφτίζεται στα νερά του

πελάγους και τις ακτίνες του ήλιου να τους λούζουν σαν ουράνια

βροχή.

Κάθισαν έτσι, σχεδόν αμίλητοι, για μισή τουλάχιστον

ώρα, με ένα ελαφρό μειδίαμα ικανοποίησης, ζωγραφισμένο στο

πρόσωπό τους. Η ανατολή του ήλιου στο νησί ήταν κάτι το

μαγευτικό, παραδείσια εικόνα. Το τοπίο σχεδόν έρημο, γαλήνιο.

Αυτό ήταν φυσικό, γιατί οι ντόπιοι συνηθισμένοι στο θέαμα δεν

πήγαιναν συχνά εκεί, ενώ οι περισσότεροι ξένοι δεν ήξεραν καν

το σημείο.

Ο ένας κοίταζε τον άλλο με κλεφτές λοξές ματιές, μη

τολμώντας να πει κάτι. Όταν τα βλέμματα τους συναντιόταν

κατά λάθος, τότε χαμογελούσαν αμήχανα σαν μικρά παιδιά.

Ήταν αμφότερα γοητευμένοι αλλά κανείς από τους δύο δεν

τολμούσε να κάνει μια παραπάνω κίνηση γιατί αν και το

άγνωστο τους δημιουργούσε αυτή την περίεργη έλξη, ήταν αυτό

που τους εμπόδιζε να την μετατρέψουν σε κάτι πιο προσωπικό,

ίσως ένα άγγιγμα…

Η επιστροφή στο σπίτι ήταν το ίδιο ρομαντική κι

ευχάριστη με την υπόλοιπη βραδιά.


13

Οι ώρες πέρασαν και το μεσημέρι βρήκε τον Γιώργο

ξαπλωμένο, στο υπέρδιπλο μοναχικό κρεβάτι του. Άνοιξε τα

μάτια του και κοίταξε με απλανές βλέμμα την οροφή του

δωματίου, έχοντας απλωμένα τα χέρια σαν το Χριστό.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό του. «Κωδικός

Γερμανίας» σκέφτηκε όταν κοίταξε την οθόνη και προσπάθησε

να κάνει τον εαυτό του να μην το σηκώσει. Αν ήταν η Ρέα, τι θα

έλεγε; Πως θα την αντιμετώπιζε; Θα συγκρατούσε τον εαυτό του

να μην δείξει εγωισμό και τσακωθεί ή θα έριχνε τον αντρισμό

του και θα της μιλούσε όπως τον πρόσταζε το συναίσθημα;

Θυμικό ή συναίσθημα; Να απαντήσει ή όχι και πως; Δύο μήνες

είχε να επικοινωνήσει μαζί του…

Το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπά επίμονα. Η ανάγκη του

να την ακούσει, ήταν μεγαλύτερη από την προσταγή του

εγωισμού.

«Ναι. Ποιος είναι;» ρώτησε με αυστηρή φωνή.

«Γεια σου αγάπη μου. Εγώ είμαι. Τώρα βρήκα λίγο

ελεύθερο χρόνο και είπα να σε πάρω. Σου έχω ευχάριστα νέα!»

απάντησε η Ρέα χαδιάρικα.

«Ούτε να ρωτήσει τι κάνω. Και τι να είναι αυτά τα

ευχάριστα νέα; Μάλλον δικαιολογία για να με πάρει

τηλέφωνο…» σκέφτηκε.

«Τι νέα έχεις να μου πεις;»

«Σου ετοιμάζω μια έκθεση στη Νυρεμβέργη. Γνώρισα

έναν πολύ διάσημο γκαλερίστα εδώ. Μόλις του μίλησα για σένα

και του έδειξα φωτογραφίες από τα έργα σου ενθουσιάστηκε.

Μάλιστα μου είπε ότι μπορεί να διοργανώσει την έκθεση στο

μουσείο της πόλης. Είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί δεν δίνουν


14

εύκολα άδειες για τέτοια γεγονότα στα ιστορικά μνημεία αλλά

για μένα θα το κάνει…»

«Και πως τον λένε αυτό τον διάσημο τύπο;»

«Βολφ Ντόυμπλε. Είναι πολύ γνωστός στη Γερμανία. Τον

ξέρει όλος ο κόσμος αλλά πρέπει να είσαι εδώ μέχρι τις 20 του

μήνα. Σε δέκα μέρες δηλαδή. Άντε καρδιά μου, ν’ ανοίξεις τα

φτερά σου και στο εξωτερικό, να σε δω κι εγώ. Ίσως

αποφασίσεις να μείνεις κιόλας».

«Καλά… για να μείνω δε νομίζω. Άσε με να το σκεφτώ και

θα σου απαντήσω…»

«Αύριο θα σε πάρω και δεν θέλω όχι. Εντάξει;» του

απάντησε γελώντας η Ρέα.

Τώρα ο Γιώργος έπρεπε να πάρει τη μεγάλη απόφαση.

Να ξεχάσει την απόρριψη που ένιωσε όταν τον άφησε η Ρέα πριν

τρεις μήνες για να πάει στη Γερμανία και να προωθήσει το έργο

του ή να συνεχίζει να ζωγραφίζει στο νησί με την ελπίδα να κάνει

καμιά έκθεση στην Αθήνα και να ακούσει τις στριφνές κριτικές

όσων δεν τον καταλάβαιναν. Στο κάτω-κάτω ο Γερμανός είχε δει

φωτογραφίες των πινάκων του και είχε ενθουσιαστεί. Είχε

ενθουσιαστεί όμως ή απλά έκανε το χατίρι της Ρέας; Κι αν της

έκανε το χατίρι γιατί το έκανε; Ήθελε να δει ποιος ήταν αυτός ο

Βολφ. Ήταν νέος, γέρος, όμορφος, άσχημος;

Όλες αυτές οι σκέψεις τριβέλιζαν στο μυαλό του μέχρι

την άλλη μέρα που ξαναχτύπησε το τηλέφωνο.

«Γεια σου γλυκέ μου; Τι αποφάσισες;» ρώτησε η Ρέα

«Θα έρθω. Σε πέντε μέρες θα είμαι εκεί. Θέλω πρώτα να

κάνω ορισμένες δουλειές.»


15

«Είσαι κούκλος. Θα σε περιμένω, και να πάρεις ζεστά

ρούχα μαζί. Εδώ έχει αρχίσει ήδη να κάνει κρύο.» του είπε, λες

και δεν είχε λείψει στιγμή από κοντά του.

Σε πέντε μέρες ο Γιώργος βρισκόταν στη Νυρεμβέργη και

την αγκάλιαζε όσο πιο σφιχτά μπορούσε. Ήθελε να τη χορτάσει

μέσα του, να πάρει όλο το χαμένο χρόνο πίσω. Παρόλο που

ήθελε να δείχνει σκληρός έκανε σαν χαμένο παιδάκι που μόλις

βρήκε τη μαμά του. Δεν ήθελε να την αφήσει με τίποτα. Είχε ήδη

ξεχάσει το νησί, το Νίκο, τον Τάκη, τη Τζένη, τη Λάουρα, το

Χανς κι όλο τον κόσμο που είχε γνωρίσει τόσα χρόνια. Ήταν λες

και η παρουσία της Ρέας του είχε διαγράψει όλες τις μνήμες. Σαν

να γεννήθηκε εκείνη τη στιγμή. Τότε, συνειδητοποίησε ότι ήταν

ευτυχισμένος μόνο μαζί της, ακόμα κι αν ήταν στη Σιβηρία ή στη

Σαχάρα. Κατάλαβε ότι για τον ίδιο δεν έπαιζε ρόλο το μέρος που

βρισκόταν, αλλά μόνο η υπόστασή της, η παρουσία της δίπλα

του. Αυτή η στιγμή ήταν καθοριστική. Ποτέ άλλοτε δεν είχε

νιώσει έτσι. Για πρώτη φορά στη ζωή του πίστευε ότι αγαπούσε.

«Καρδιά μου, μου έλειψες πολύ» του είπε κι εκείνος την

έσφιγγε ακόμα περισσότερο.

Το ίδιο βράδυ στο σπίτι της Ρέας έκαναν έρωτα με τόσο

πάθος όσο ποτέ. Το πρωί ξύπνησαν αγκαλιά και αφού πήραν το

πρωινό τους ξεκίνησαν πιασμένοι από το χέρι για μια μεγάλη

βόλτα στην παλιά πόλη, που θα κατέληγε στο χώρο της έκθεσης.

Ο Γιώργος την κοίταζε συνέχεια θαυμάζοντας την ομορφιά της,

το λυγερό της από το χορό κορμί και το αέρινο βάδισμα της.

«Άλλαξες πολύ» της είπε.

«Εσύ καθόλου. Κοίτα το ποτάμι» του απάντησε,

αποφεύγοντας να συνεχίσει τη συζήτηση.

«Ναι, πολύ όμορφο».


16

Η αλήθεια ήταν ότι η Ρέα στο διάστημα που ήταν στη

Γερμανία είχε αλλάξει πολύ. Ήταν πλέον πιο αδύνατη, με κοντό

κατάξανθο μαλλί και αρκετά αδυνατισμένη. Είχε αποκτήσει έναν

πιο Ευρωπαϊκό αέρα, ακόμα και στις κινήσεις της. Ήταν

περισσότερο λακωνική, με λιγότερες χειρονομίες. Είχε

αφομοιωθεί τόσο γρήγορα από τον πολιτισμό τους, λες και είχε

μεγαλώσει εκεί. Ίσως έφταιγε και η γερμανική καταγωγή της,

από την πλευρά της μητέρας της. Ποιος ξέρει; Το θέμα είναι ότι,

ήταν πλέον μια γερμανίδα. Δεν ξεχώριζε σε τίποτα η μεσογειακή

της προέλευση. Αυτό είχε αρχίσει να ενοχλεί τον Γιώργο που την

είχε συνηθίσει αλλιώς αλλά ήταν το τελευταίο που τον

απασχολούσε αφού κατάφερε και ήταν κοντά της.

Περιηγήθηκαν στους δρόμους της και θαύμασαν τα

καταπληκτικά και άψογα συντηρημένα μεσαιωνικά κτίρια με τις

κεκλιμένες σκεπές που φιλοξενούν σύγχρονα καταστήματα,

χόρτασαν πράσινο, περπάτησαν κατά μήκος των περιμετρικών

τειχών της που κάποτε φτιάχτηκαν για να κρατούν μακριά

εισβολείς και ξένους και απόλαυσαν αυτή την ιδιότυπη ηρεμία

και φιλοξενία της πόλης που τη διασχίζει ο ποταμός Πέγκνιτς. Σε

λίγο, έφτασαν στην είσοδο του μουσείου όπου τους περίμενε ο

Βολφ.

«Τι κάνεις κούκλα μου;» είπε στη Ρέα φιλώντας τη στο

μάγουλο και συνέχισε απευθυνόμενος στο Γιώργο «Εσύ πρέπει

να είσαι ο Γιώργος. Μου είπε πολλά η Ρέα για σένα».

«Ναι. Κι εσύ μάλλον ο Βολφ. Η Ρέα δεν μου έχει πει

σχεδόν τίποτα για σένα. Πως και μιλάς τόσο καλά Ελληνικά;»

απάντησε με ένα προφανές ίχνος ζήλιας, βλέποντας μπροστά του

ένα ψηλό, καλογυμνασμένο και όμορφο άντρα γύρω στα 35.


17

«Έτσι είναι η Ρέα δεν λέει πολλά. Και η δική μου μητέρα

είναι από την Ελλάδα, όπως και της Ρέας και με έστελνε σε

ελληνικό σχολείο γιατί ήθελε να ξέρω τη ‘μητέρα των γλωσσών’,

όπως μου έλεγε. Τα καλοκαίρια ήμουν εκεί, οπότε καταλαβαίνεις

ότι, και να μην ήθελα θα τα μάθαινα.»

«Τώρα ελάτε μαζί μου» συνέχισε ο Βολφ ανοίγοντας την

πόρτα του μουσείου σε δείγμα ευγένειας. Ο Γιώργος

απειλούμενος ακόμα από τη γοητευτική παρουσία του, την

αγκαλιάζει σφιχτά από τους ώμους θέλοντας να δείξει ότι είναι

το κυρίαρχο αρσενικό.

Φτάνοντας στην αίθουσα έμεινε άναυδος. Δεν είχε ποτέ

ξανά τέτοιο χώρο στη διάθεση του. Δεν μπορούσε να πιστέψει

ότι εκεί θα έκανε την πρώτη του παρουσία και μάλιστα έξω από

τα σύνορα της χώρας του. Άφησε τη Ρέα και άρχισε να γυρνά

από γωνιά σε γωνιά λέγοντας που θα μπει ο κάθε πίνακας του.

Αυτή τον κοιτούσε ευτυχισμένη να γυρνά σε όλη την αίθουσα

χοροπηδώντας από τη χαρά του. Κατά διαστήματα κοιτάζονταν

με τον Βολφ και χαμογελούσαν, βλέποντας τον να κάνει

φωναχτά σχέδια για την έκθεση.

«Σ’ αρέσει Γιώργο;» ρώτησε ο Βολφ.

«Ναι φίλε μου. Είναι τέλεια. Αλήθεια, εδώ θα κάνουμε

την έκθεση;».

«Εδώ και θα έχουμε πολλούς επίσημους. βουλευτές,

δημάρχους, επιχειρηματίες. Άστα πάνω μου αυτά. Εσύ κοίτα να

κάνεις καλή εντύπωση!».

«Το συζητάς; Την καλύτερη!».

Την ημέρα της έκθεσης ο Γιώργος ήταν άψογα ντυμένος

μέσα στο καινούργιο του κουστούμι. Μιλούσε με όλους στα

αγγλικά και έδειχνε περισσότερο κοινωνικός και ομιλητικός από


18

ποτέ. Παρουσίαζε τους πίνακες του με καμάρι και εξηγούσε τη

δουλειά του. Ήθελε να τους πείσει ν’ αγοράσουν τα έργα του. Να

κρεμαστούν σε σπίτια πλουσίων γερμανών. Να γίνει γνωστός. Το

ναρκωτικό της φήμης και της δόξας έχει αρχίσει να μπαίνει στο

αίμα του και ήδη φαντάζονταν έναν από τους πίνακες του

κρεμασμένο στο δημαρχείο της πόλης.

Ο πλούτος φαινόταν να ξεχειλίζει από τους καλεσμένους.

Όλοι καλοντυμένοι και με πανάκριβα αξεσουάρ. Τα Αρμάνι,

Βερστάτσε, Γκούτσι, Πράντα παρέλαυναν σε όλες τους τις

μορφές και σχέδια. Οι περισσότεροι μ’ ένα ποτήρι κρασί ή

σαμπάνια στο χέρι τριγυρνούσαν από πίνακα σε πίνακα και

σχολίαζαν, άλλοι όντας φιλότεχνοι κι άλλοι νεόπλουτοι

συλλέκτες που έτσι επιθυμούσαν να δείξουν το πνευματικό τους

επίπεδο εκτός του οικονομικού, σε μία επίδειξη ιδιόρρυθμης

μπλαζέ κουλτούρας. Μια μυρωδιά πούρου απλωνόταν σε όλη την

αίθουσα που μαζί με τα ακριβά αρώματα των παρευρισκομένων

δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα αποπνικτικής χλιδής.

Σε κάποια στιγμή μείωσης της καλλιτεχνικής του

‘κοινωνικότητας’ ο Γιώργος αναζήτησε με το βλέμμα του τη Ρέα

και δεν την είδε πουθενά.

Ξαφνικά μια όμορφη, ψηλή, ξανθιά γερμανίδα, ντυμένη

με μια γούνα, τον ξανάριξε στην λήθη της χαμένης του

σεμνότητας, προκαλώντας τον να ξαναμπεί στο κουστούμι της

έπαρσης.

«Ποιον ζωγράφο θαυμάζετε αγαπητέ μου;»

«Κοιτάξτε, είμαι μεγάλος θαυμαστής του Μαγκρίτ κι

όπως ο ίδιος έχω επηρεαστεί από το ρεύμα του ντανταϊσμού.

Νομίζω ότι είναι προφανές σε μερικά από τα έργα μου.» της

απάντησε.


19

«Βεβαίως, είναι προφανές… Πόσο τον πουλάτε αυτό τον

πίνακα;».

«Δυστυχώς αγαπητή μου κυρία αυτός ο πίνακας είναι

πολύ προσωπικός και δεν τον πουλώ. Απλά τον έχω στην έκθεση

γιατί πιστεύω ότι με αντιπροσωπεύει απόλυτα ως άτομο.

Άλλωστε δημιουργήθηκε σε μία περίοδο που ήταν από τις

ευτυχέστερες της ζωής μου και μου τη θυμίζει κάθε φορά που

τον βλέπω.»

«Εγώ πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω ώστε αυτός ο

πίνακας μελλοντικά να σας θυμίζει μία ακόμα ομορφότερη

στιγμή στη ζωή σας, αυτή που μου τον πουλήσατε.»

«Μην επιμένετε, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Σας είπα

είναι προσωπικός και κανένα ποσό δεν μπορεί να τον

αντικαταστήσει.»

«Ούτε διακόσιες χιλιάδες ευρώ;» συνέχισε η γερμανίδα.

Ο Γιώργος έμεινε άναυδος αλλά προσπάθησε να το

κρύψει όσο καλύτερα μπορούσε, αν και αιφνιδιασμένος από την

πρόταση της.

«Διακόσιες χιλιάδες ευρώ για έναν πίνακά μου; Μ’ αυτά

τα χρήματα θα μπορούσα να ζωγραφίζω χωρίς να έχω ανάγκη

κανέναν για τρία τουλάχιστον χρόνια!» σκέφτηκε.

Το πνεύμα του καλλιτέχνη και η αγάπη για το έργο του

πάλευαν με την υλιστική και γενναιόδωρη πρόταση της.

«Συγνώμη αλλά το ποσό, αν και δελεαστικό, δεν μπορεί

να μου αλλάξει τη γνώμη. Μπορείτε να αγοράσετε έναν άλλο

πίνακα…» της είπε.

Τότε αυτή βγάζει από το πανάκριβο τσαντάκι της ένα

μπλοκ των επιταγών μαζί με μία χρυσή πένα λέγοντας του, «Εγώ

αυτό τον πίνακα θέλω. Γράψτε εσείς ότι ποσό νομίζετε, στην


20

επιταγή. Τον θέλω οπωσδήποτε. Κυρίως γιατί όπως λέτε είναι

προσωπικός και σας αντιπροσωπεύει. Υπάρχει μία θέση στο

σπίτι μου που τον περιμένει. Άλλωστε πιστεύω ότι είναι μία πολύ

καλή επένδυση για το μέλλον.»

Ο Γιώργος δεν ήξερε τι να κάνει. Αυτή η ξιπασμένη

νεόπλουτη, όπως σκεφτόταν, νόμιζε ότι μπορούσε να αγοράσει

τα πάντα με τα λεφτά της. Ότι μπορούσε ν’ αγοράσει όλο τον

κόσμο. Από την άλλη μεριά όμως το ποσό που του έδινε ήταν

τεράστιο.

«Καλά πόσα χρήματα έχει και τα πετά έτσι;»

αναρωτήθηκε.

Η κατάσταση ήταν πρωτόγνωρη για τον ίδιο. Αυτές τις

καταστάσεις τις άκουγε μόνο ως φήμες από φίλους καλλιτέχνες.

Μάζεψε όλες του τις δυνάμεις, κοίταξε βαθιά μέσα του

και ενεργοποίησε την ηθική του υπόσταση, προσπαθώντας να

αντισταθεί. Έπρεπε να βρει τρόπο να την ξεφορτωθεί χωρίς να

τη δυσαρεστήσει, γιατί θα ήταν κακό για την αναγνώρισή του, με

ότι αυτό συνεπάγεται.

Το βρήκε. Θα της έλεγε ένα υπερβολικό ποσό ώστε να

μην το δεχθεί και όλα καλά. «Θα κάνω όπως κάνουν οι παίχτες

του πόκερ. Θα μπλοφάρω…» σκέφθηκε.

«Πολύ καλά κυρία...» της είπε.

«Έντι Μπουτ. Μπορείτε να λέτε Έντι…» συμπλήρωσε η

επίδοξη ιδιοκτήτρια.

«Πολύ καλά κυρία Έντι Μπουτ. Το ποσό που ζητώ γι’

αυτό τον πίνακα είναι τριακόσιες χιλιάδες ευρώ!».

Η κυρία Μπουτ χωρίς να διστάσει λεπτό, άνοιξε την πένα

και έγραψε το ποσό στην επιταγή. Την έδωσε στο Γιώργο

λέγοντας του, «με μία προϋπόθεση μόνο. Θα μου παραδώσετε


21

τον πίνακα ο ίδιος στο σπίτι. Δεν θέλω να πάθει ζημιά. Δεν έχω

εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, εκτός από το δημιουργό του

έργου. Μάλιστα θέλω να μου προτείνετε και το κατάλληλο

σημείο για την τοποθέτησή του.»

Το μυαλό του νεόκοπου καλλιτέχνη άρχισε να

στριφογυρνά. Ένιωσε τη γη να δονείται και να χάνει την

ισορροπία του. Το ποσό ήταν τεράστιο για τα δικά του δεδομένα.

Ένα ολόκληρο σπίτι για ένα πίνακα! Δεν το πίστευε ότι

υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν τόσο εύκολα τα λεφτά τους.

Είναι τόσο χαρούμενος μ’ αυτή την απρόσμενη εξέλιξη, που δεν

του έμεινε χρόνος να σκεφτεί την αποτυχία της μπλόφας ή τις

ηθικές του αναστολές.

«Αύριο το μεσημέρι θα τον έχετε σπίτι σας κυρία

Μπουτ».

«Έντι είπαμε… Αύριο το μεσημέρι κατά τις δύο θα σας

περιμένω. Καλή σας νύχτα».

«Καληνύχτα… Έντι».

Έμεινε μόνος να κοιτάζει την επιταγή στα χέρια του. Δεν

μπορούσε ακόμα να το πιστέψει. Με μία πώληση έβγαλε τα

λεφτά μιας ολόκληρης ζωής για άλλους. Αλήθεια ήταν τόσο

εύκολο να βγάλει χρήματα; Τόσο εύκολο να αναγνωριστεί το

ταλέντο του; Όλα του φαίνονταν τόσο παράξενα, τόσο

εξωκόσμια. Τον είχαν σχεδόν τρομάξει.

Ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο του κάνοντας τον να

τιναχτεί απότομα. Ήταν η Ρέα που ήρθε να τον βγάλει από τις

σκέψεις του.

«Πως είσαι γλυκέ μου; Σε είδα που μίλαγες με την κυρία

Μπουτ και δεν ήθελα να σας διακόψω. Είναι πολύ σημαντική

γυναίκα στη Νυρεμβέργη και την κοιλάδα του ποταμού


22

Πέγκνιτς. Θα μπορούσα να πω, σε όλη τη Βαυαρία. Ο σύζυγος

της έχει βιομηχανία αλλαντικών και αυτή ασχολείται με

φιλανθρωπίες και την τέχνη ή μάλλον με τη συλλογή έργων

τέχνης.»

«Γυναίκα λουκανικά δηλαδή.» της απάντησε.

«Δεν θα το έλεγα έτσι, αλλά ναι. Γυναίκα λουκανικά.

Αυτά τα ζουμερά άσπρα Νυρεμβέργης που έφαγες σήμερα είναι

του άντρα της.» χαριτολόγησε η Ρέα και συνέχισε, «εντέλει,

κατάφερες να της πουλήσεις πίνακα σου;»

«Να της πουλήσω; Έχω αρχίσει να νιώθω τύψεις, γιατί

σχεδόν νομίζω ότι την εκμεταλλεύτηκα. Τριακόσιες χιλιάδες

ευρώ για την ‘Ψυχική ανατολή’!»

«Απίστευτο!»

«Κι όμως αγάπη μου να το πιστέψεις! Είμαστε πλούσιοι!

Είμαστε πλούσιοι σου λέω!» και σήκωσε στα χέρια τη Ρέα,

γυρνώντας την γύρω-γύρω σ’ ένα εκστατικό Δερβίσικο χορό.

Το ίδιο βράδυ οι δυο τους πήγαν σ’ ένα ελληνικό μαγαζί

για να το γιορτάσουν, όπου είχαν καλεσμένο τον Βολφ με μία

φίλη του. Ο Γιώργος ήθελε να τα σπάσει όπως θα έκανε αν ήταν

στο νησί. Ήπιε, χόρεψε, τραγούδησε, έκλαψε, γέλασε. Όλα του

φαινόταν τέλεια. Τόσο πολύ που άρχισε να αγκαλιάζει και να

φιλά τον Βολφ. Ο κόσμος ήταν πλέον δικός του. Πέταγε μ’ ένα

μαγικό χαλί. Επιτέλους, είχε αρχίσει να πραγματοποιείται το

όνειρο του. Έσπαγε πιάτα, κόλλαγε ευρώ στα μέτωπα της

ορχήστρας, όπως έβλεπε στις παλιές ελληνικές ταινίες και

γέλαγε. Γέλαγε ασταμάτητα. Η Ρέα τον κοίταζε συνεχώς με

ικανοποίηση και του συγχωρούσε κάθε παρασπονδία ή μικρή

εκτροπή δικαιολογώντας τον μέσα της όπως θα έκανε μια μάνα

στο παιδί της. Γιατί έτσι τον έβλεπε τώρα, όπως βλέπει μια μάνα


23

το παιδί της να χαίρεται. Χαιρόταν κι αυτή μαζί του για την

επιτυχία του. Για την ενέργεια της να τον φέρει στη Γερμανία

και να τον βοηθήσει ν’ ανοίξει τα φτερά του, όπως του είχε πει.

Ακόμα κι ο Βολφ γελούσε δυνατά στις τρέλες του Γιώργου.

Χόρεψε, τραγούδησε και τα έσπασε μαζί του.

«Ρέα μωρό μου. Σε σένα τα χρωστάω όλα. Σ’ αγαπάω!»

της φώναζε συνέχεια και της έδινε δυνατά φιλιά στο στόμα.

Σχεδόν ξημερώματα αποφάσισαν να επιστρέψουν στο

σπίτι.

«Να σας πάμε εμείς; Η Μάρλεν δεν ήπιε καθόλου και

μπορεί να οδηγήσει» είπε ο Βολφ.

«Όχι ευχαριστούμε. Θα πάμε με τα πόδια να μας

χτυπήσει ο αέρας. Το σπίτι είναι κοντά. Καληνύχτα.»

αποκρίθηκε ο Γιώργος και αγκαλιάζοντας τη Ρέα πήραν το

δρόμο της επιστροφής. Σ’ όλη τη διάρκεια σιγοτραγουδούσαν

παλιά ελληνικά τραγούδια, περπατώντας αργά στα έρημα και

σκοτεινά δρομάκια της πόλης.

Λίγα μέτρα πριν από το σπίτι κι ενώ όλα έδειχναν τόσο

ήρεμα και γαλήνια, ακούστηκαν πολλές μπερδεμένες δυνατές

φωνές στα γερμανικά. Φασαρία μεγάλη μέσα στο σκοτάδι.

Ξαφνικά, είδαν μια ομάδα νεαρών με ξυρισμένα κεφάλια

να έρχεται τρέχοντας καταπάνω τους και πριν προλάβουν ν’

αντιδράσουν, ο Γιώργος βρέθηκε ξαπλωμένος στο λίθινο

πεζοδρόμιο με μια τεράστια κηλίδα αίματος ν’ απλώνεται γύρω

του. Το τελευταίο που είδε και άκουσε πριν σβήσουν όλα, ήταν

τους νεαρούς να τρέχουν μακριά, τα ποδοβολητά τους και μια

φωνή να ουρλιάζει «Τον σκότωσαν, τον σκότωσαν!!! Πολιτσάι,

πολιτσάι!!!»


24

Την άλλη μέρα ξύπνησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου με

έναν τρομερό πόνο στην κοιλιακή χώρα. Κοίταξε στο πλάι και

είδε τη Ρέα να του χαμογελά. Το χαμόγελο όμως δεν ήταν

αρκετό, ούτε για να κατευνάσει τους πόνους του αλλά ούτε για

να τον κάνει να νιώσει ότι όλα είναι καλά. Ο τρόμος ήταν ακόμα

ζωγραφισμένος στα ορθάνοιχτα μάτια της. Τα σωληνάκια στα

χέρια του και οι οροί που έβλεπε να κρέμονται πάνω από το

κεφάλι του, ενέτειναν την ανησυχία ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει.

Δεν ήταν απλά ένα χτύπημα. Δεν θυμόταν και πολλά από την

προηγούμενη νύχτα. Όλα ήταν θολά μέσα στο μυαλό του. Η

έκθεση, το γλέντι, το μεθύσι, η επιστροφή στο σπίτι και μετά

σκοτάδι... Το μόνο που θυμόταν ξεκάθαρα ήταν το ραντεβού με

την Έντι.

«Η Έντι. Πρέπει να πάω στο ραντεβού με την Έντι…»

είπε με αδύναμη φωνή.

«Άσε την Έντι. Την ανέλαβε ο Βολφ. Εσύ πως

αισθάνεσαι;» τον ρώτησε η Ρέα.

«Άσχημα, πολύ άσχημα. Σαν να με χτύπησε τρένο.

Πονάω πολύ!» είπε σηκώνοντας το σεντόνι για να δει την πηγή

του πόνου και συνέχισε «όλη μου η κοιλιά είναι τυλιγμένη με

έναν τεράστιο επίδεσμο. Τι έγινε;»

«Δεν θυμάσαι τίποτα;»

«Όχι, απλά ένιωσα κάτι να με χτυπά και μετά τίποτα.

Εκτός βέβαια από κάτι νεαρούς που έτρεχαν… και μετά ξύπνησα

εδώ…»

«Είσαι πολύ τυχερός που ζεις αγάπη μου. Σε μαχαίρωσαν

τρεις φορές. Οι γιατροί αναγκάστηκαν να σου αφαιρέσουν τη

σπλήνα. Έχασες πολύ αίμα. Παραλίγο να πεθάνεις από

αιμορραγικό σοκ. Μη μιλάς άλλο ξεκουράσου…»


25

«Γιατί με μαχαίρωσαν; Τι έγινε;»

«Οι νεαροί που είδες ήταν σκίνχεντς, όπως μου είπαν οι

αστυνομικοί. Συνέλαβαν τους δράστες σήμερα το μεσημέρι σε

μία μπυραρία. Είναι σεσημασμένοι και κάποιοι απ’ αυτούς έχουν

καταδικαστεί στο παρελθόν για παρόμοια γεγονότα.»

«Και λοιπόν… γιατί με μαχαίρωσαν; Για να μας

ληστέψουν;»

«Όχι ακριβώς…»

«Δηλαδή… πες μου να μάθω. Μην μου τα λες με το

σταγονόμετρο!»

«Δηλαδή… άκουσαν το τραγούδι σου και κατάλαβαν ότι

είσαι Έλληνας και… γι’ αυτό…»

«Γι’ αυτό; Μόνο γι’ αυτό;»

«Ναι… μόνο γι’ αυτό…»

«Γιατί; Τι τους έκαναν οι Έλληνες;»

«Ουσιαστικά τίποτα. Απλά πιστεύουν ότι τους έχουν

πάρει τις δουλειές, όπως το ίδιο πιστεύουν και για τους μαύρους,

τους Τούρκους, τους Κούρδους, τους Ρουμάνους, τους

Τσιγγάνους… Όσους δεν μπορεί να φανταστεί ο νους σου. Τώρα

ησύχασε και κοιμήσου.»

«Δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω… Γιατί εμάς; Γιατί

εμένα τώρα;»

«Σσσς... κοιμήσου καρδιά μου. Θα τα πούμε άλλη ώρα…»

Ο Γιώργος εξουθενωμένος έκλεισε τα μάτια του χωρίς να

ονειρευτεί τίποτα. Τα φάρμακα στον ορό τον έριξαν σ’ ένα βαθύ

ύπνο, σχεδόν λήθαργο. Έπρεπε να ξεκουραστεί για να

επανακτήσει τις δυνάμεις του και οι γιατροί το ήξεραν πολύ καλά

αυτό.


26

Το χέρι που άγγιξε τον καρπό του τον έβγαλε από την

κατάσταση του ύπνου. Ένας γιατρός του έπαιρνε το σφυγμό.

Δίπλα του ένας μεσήλικας κύριος με κουστούμι, που δεν έδειχνε

να είναι του νοσοκομείου, τον ακούμπησε στο πόδι. Ήταν ο

πρόξενος που είχε ειδοποιηθεί για το περιστατικό και έσπευσε

να τον δει.

«Καλημέρα κύριε Γεωργίου. Πως αισθάνεστε σήμερα;»

«Καλημέρα. Εσείς ποιος είστε και ξέρετε το όνομα μου;»

ρώτησε ο Γιώργος.

«Έχετε δίκιο να ρωτάτε. Προφανώς δεν μπόρεσε να σας

ενημερώσει κανείς στην κατάσταση που είστε. Γουστάβος

Κόλμαν, επίτιμος πρόξενος της Ελλάδος. Είμαι εδώ για να

βοηθήσω σε ότι χρειαστείτε. Οι συνεργάτες μου θα αναλάβουν

να διεκπεραιώσουν τη γραφειοκρατία. Εσείς μην ανησυχείτε για

τίποτα απ’ όλα αυτά.»

«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας κύριε Κόλμαν αλλά δε

νομίζω ότι χρειάζεται. Έχω τους δικούς μου ανθρώπους που θα

τα αναλάβουν. Άλλωστε η βοήθεια που χρειάζομαι στην

παρούσα κατάσταση είναι ιατρική και όχι πολιτική.»

«Μα, δεν είμαι πολιτικός. Μάλιστα, μπορείτε να με

θεωρείται φίλο!» είπε ο πρόξενος.

«Μου δίνετε την εντύπωση ότι δεν έχετε έρθει μόνο γι’

αυτό ή κάνω λάθος;»

«Δεν κάνετε λάθος. Δεν ξέρω πως ακριβώς να σας το πω

αλλά όπως γνωρίζετε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης περιμένουν

για κάτι τέτοια περιστατικά και μάλιστα όταν άνθρωποι

‘σημαντικοί’ όπως εσείς έχουν μια παρόμοια ατυχία.»

«Ατυχία; Σημαντικοί; Εδώ γλύτωσα από του χάρου τα

δόντια κι εσείς μιλάτε για ατυχία; Αντί να ζητήσετε την


27

παραδειγματική τιμωρία τους μιλάτε για ατυχία και για να μου

χρυσώσετε το χάπι με λέτε σημαντικό; Που ξέρετε εσείς κύριε

πόσο σημαντικός είμαι;»

«Καλό θα ήταν να μην ταράζεστε στην κατάστασή σας

κύριε Γεωργίου. Έμαθα για την πετυχημένη σας έκθεση και

απλά ήθελα να σας εξηγήσω ότι η μεγάλη δημοσιότητα δεν θα

κάνει καλό ούτε σ’ εσάς, ούτε στη δουλειά σας. Επιπλέον θα

δημιουργήσει μια αρνητική εικόνα για το γερμανικό λαό. Καλό

είναι αυτά τα γεγονότα να μην παίρνουν μεγάλες διαστάσεις…»

« Κύριε Κόλμαν, σας το λέω ευγενικά αλλά και αγενώς.

Αδειάστε μου τη γωνιά και μην ασχοληθείτε ξανά μαζί μου!

Ράους!»

«Πολύ καλά. Όπως νομίζετε. Η ευθύνη από δω και πέρα

είναι δική σας. Χαίρετε.» είπε ο πρόξενος και βάδισε προς την

έξοδο.

Ο Γιώργος είχε μείνει εμβρόντητος. Η ζωή του κρεμόταν

από μία κλωστή κι αυτός είχε έρθει να του πει να ‘καλύψει’ τους

ενόχους. Αδιανόητο. Ξαφνικά ένιωσε τόσο θυμό και τόση οργή

που ο πόνος είχε εξαφανιστεί από την κοιλιά του, ως δια μαγείας.

Τώρα είχε μεταφερθεί στην ψυχή του που σφάδαζε από την

αδικία.

«Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ωμότητα, τόση

υποκρισία και αναισθησία;» αναρωτήθηκε μέσα του.

Κι όμως, το μόνο που τους ενδιέφερε, όπως κατάλαβε,

ήταν η ‘πολιτική’ και η παρουσία προς τα έξω της πόλης και του

κράτους. Ο πολίτης ήταν δεύτερος στη λίστα τους.

Όλοι αυτοί οι πολιτικοί, που δήθεν έπασχαν με το λαό, το

έκαναν μόνο για την προσωπική τους εικόνα και τις δημόσιες

σχέσεις. Ήξερε ότι η πολιτική ήταν ‘βρώμικη’ υπόθεση αλλά δεν


28

μπορούσε να φανταστεί πόσο. Αν το έκαναν αυτό στον ίδιο που

είχε δημιουργήσει ‘ντόρο’ στην πόλη την προηγούμενη μέρα

ποιος ξέρει τι θα έκαναν στους υπόλοιπους ανώνυμους και

άγνωστους φτωχούς κατοίκους αυτής της χώρας;

Αποφάσισε να μην αφήσει άλλο αυτό το θέμα να τον

απασχολεί και προσπάθησε να το θάψει βαθειά μέσα του. Στο

κάτω-κάτω η Γερμανία δεν ήταν η πατρίδα του και δεν σκόπευε

να μείνει πολύ εκεί. Μερικές γνωριμίες, άλλη μία έκθεση και

τέλος. Πίσω στα πάτρια εδάφη όπου θα ένιωθε ασφαλής. Η

απόπειρα δολοφονίας του τον είχε συνταράξει.

Ένα μήνα μετά το συμβάν ο Γιώργος βγήκε από το

νοσοκομείο. Στην έξοδο αναζητούσε τη Ρέα αλλά δεν την έβλεπε

πουθενά. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του είχε έρθει

τέσσερεις φορές όλες κι όλες κι αυτές στις αρχές. Πάντα είχε

δουλειά με τη σχολή χορού που λειτουργούσε και πάντα ήταν

κουρασμένη. Περισσότερες φορές είχε έρθει η αστυνομία για

ανάκριση και περαιτέρω στοιχεία, παρά η σύντροφος του. Όσες

φορές προσπάθησε να την πάρει τηλέφωνο, είτε δεν απαντούσε,

είτε ήταν κλειστό.

Αντί της Ρέας τον περίμενε ο Βολφ με την πανάκριβη

λιμουζίνα του. Κομψός κι ευγενικός όπως πάντα τον χαιρέτησε,

«Γεια σου Γιώργο. Μια χαρά σε βλέπω. Πέρασε…» του είπε και

του έδειξε με το χέρι του το αυτοκίνητο, προσκαλώντας τον να

μπει μέσα.

Ανταποκρινόμενος στο ευγενικό κάλεσμα του, κάθισε

αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού και ξεκίνησαν.

«Επιτέλους κόσμος. Ένα μήνα μέσα στο νοσοκομείο είχα

αρχίσει να ξεχνώ τι θα πει κόσμος, κίνηση, ζωή. Μου έλειψε

ακόμα και το καυσαέριο της πόλης. Τι ωραία που μυρίζει θεέ


29

μου! Τα πάντα μου φαίνονται υπέροχα σήμερα. Δεν θα

διαμαρτυρηθώ ποτέ ξανά για τίποτα. Τι ωραία που είναι τα

δέντρα, τα πάρκα, τα σπίτια. Ωραίο πράγμα να ζεις!»

«Ναι πολύ ωραίο.» του απάντησε ο Βολφ γελώντας.

«Η Ρέα που είναι; Γιατί δεν ήρθε;»

«Μετά την περιπέτεια σας Γιώργο, η Ρέα αποφάσισε να

φύγει για ένα διάστημα και να πάει στη μητέρα της στη

Θεσσαλονίκη. Δεν άντεχε άλλο. Υπέφερε από εφιάλτες και κάθε

μέρα με έπαιρνε τηλέφωνο για να μιλήσει με κάποιον. Εγώ της

πρότεινα να φύγει.»

«Εσύ; Και γιατί δεν πήρε εμένα τηλέφωνο να το

συζητήσει; Γιατί έφυγε χωρίς να μου πει τίποτα;»

«Δεν ήθελε να επιβαρύνει άλλο την κατάστασή σου. Γι’

αυτό. Δεν είπες ότι δεν θα διαμαρτυρηθείς ποτέ ξανά για τίποτα;

Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να το κάνεις πράξη άμεσα. Σου έχω και μία

έκπληξη!»

«Τι έκπληξη;»

«Σου έχω κανονίσει μία έκθεση στην γκαλερί ενός φίλου

στο Μόναχο και μετά πολύ πιθανόν στις Βρυξέλλες. Θα δεις και

τη χώρα του αγαπημένου σου ζωγράφου.»

«Βολφ, είσαι… είσαι… δεν ξέρω πώς να το πω…

καταπληκτικός. Δεν έχει ξανακάνει κανείς κάτι παρόμοιο για

μένα. Σ’ ευχαριστώ. Θα στο χρωστάω.»

«Δεν μου χρωστάς τίποτα. Εμένα άλλη είναι η ανταμοιβή

μου, πέρα από τα λεφτά…»

«Η ηθική ικανοποίηση;»

«Ναι, ναι… και η ηθική ικανοποίηση…»

Η απάντηση του Βολφ του φάνηκε περισσότερο σαν

αποφυγή της ερώτησης και καθόλου ειλικρινής. Τι να ήθελε


30

άραγε από αυτόν και τον βοηθούσε τόσο πολύ; Γιατί

προσπαθούσε να τον έχει τόσο με το καλό; Δεν είχε κάτι να

κερδίσει από αυτόν παρά μόνο χρήματα και αυτά όχι άμεσα. Δεν

του έλειπαν όμως τα χρήματα.

Όλα αυτά τριγυρνούσαν στο μυαλό του από την πρώτη

στιγμή αλλά τα δικαιολογούσε πάντα πιστεύοντας ότι είχε

εκτιμήσει το ταλέντο του. Τώρα όμως κάτι δεν του πήγαινε καλά.

Το ένστικτο του, που σπανίως τον πρόδιδε, του έλεγε να

προσέχει. Αλλά τι να προσέχει; Δεν υπήρχε ορατός κίνδυνος

παρά μόνο μια αμυδρή υποψία. Και η Ρέα; Γιατί έφυγε χωρίς να

τον ειδοποιήσει; Γιατί δεν απαντούσε στις κλήσεις του;

«Ας μην βασανίζω άλλο το μυαλό μου» αποφάσισε.

Σε λίγο έφτασαν έξω από το ‘Σέρατον’.

«Ξενοδοχείο; Και τα πράγματα μου;» ρώτησε ο Γιώργος.

«Όλα τα πράγματα σου είναι στη σουίτα που σου έχω

κλείσει. Μην σε απασχολεί το οικονομικό. Έχω κανονίσει τα

πάντα.»

«Δεν είναι το οικονομικό, απλά περίμενα ότι θα με πας

στο σπίτι της Ρέας…»

«Μα, δεν σου είπα ότι έφυγε; Πριν φύγει μου έδωσε όλα

σου τα πράγματα και τα μετέφερα στο σπίτι μου και μετά στο

ξενοδοχείο. Κάτι παλιά ρούχα σου τα πέταξα. Δεν σου

χρειάζονται πλέον αυτά στους χώρους που έχεις αρχίσει να

κινείσαι. Σου έχω παραγγείλει τρία καινούργια κουστούμια με

όλα τα αξεσουάρ. Τα μέτρα σου τα πήρα από τη Ρέα. Είσαι

ωραίος άντρας και πρέπει ν’ αρχίσεις να κυκλοφορείς σαν κύριος

και όχι σαν ‘λέτσος’. Σε βάζω σε άλλους κύκλους τώρα και δεν θα

έχεις έλλειψη χρημάτων. Άλλωστε η κυρία Μπουτ ήταν μια

πολλή καλή χορηγός σου και θα συνεχίσει να είναι, όπως μου


31

είπε. Θα έρθει μαζί σου στα ταξίδια και θα είναι σημαντική

βοήθεια. Σου εγγυώμαι ότι αν φερθείς σωστά δεν θα πλήξεις…»

«Μαζί μου στα ταξίδια; Ποιος το αποφάσισε αυτό;»

« Η ίδια. Μπορείς να τη ρωτήσεις όταν θα συναντηθείτε

το βράδυ για δείπνο. Θα σε περιμένει στις οκτώ στο ‘Ντα

Κλαούντιο’. Υπέροχο εστιατόριο. Θα περάσεις πολύ καλά, να

είσαι σίγουρος... Μην καλέσεις ταξί, θα έρθει να σε πάρει

λιμουζίνα. Μου το τόνισε ιδιαιτέρως αυτό! Καλή επιτυχία!»

Ο Γιώργος ανέβηκε στη σουίτα και ανοίγοντας την πόρτα

αντίκρισε πλήθος από ανθοδέσμες. Ορχιδέες, γαρίφαλα,

τριαντάφυλλα, γλαδιόλες, παντός είδους λουλούδια, με ότι

ανθοδεσία μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Στο τραπέζι ακουμπισμένη μια κάρτα με το όνομα του

επάνω. Την ανοίγει και διαβάζει «Ελπίζω τα λουλούδια να σου

αρέσουν. Συγνώμη που δεν ήρθα στο νοσοκομείο. Πιστεύω να με

συγχωρέσεις και να μου δώσεις την ευκαιρία να επανορθώσω».

Υπογραφή πουθενά.

Τηλεφωνεί στη ρεσεψιόν και ρωτά για τα λουλούδια αλλά

κανείς δεν ήξερε να του απαντήσει, όσον αφορά τον αποστολέα.

Στο δε ανθοπωλείο δεν έδιναν πληροφορίες για πελάτες. Το

μυαλό του πήγε στη Ρέα. Φαντάστηκε ότι, οι τύψεις της ξαφνικής

αποχώρησης της την έκαναν να θέλει να επανορθώσει μ’ έναν

ρομαντικό τόνο. Η καρδιά του σκίρτησε από μια χαρά που

πλημμύρισε το είναι του. Το ραντεβού με την Έντι δεν του

φαινόταν τόσο δύσκολο πλέον.

Στις επτά και μισή μια δωδεκάμετρη λιμουζίνα είχε

σταθμεύσει έξω από το ξενοδοχείο και ο ρεσεψιονίστ τον

ειδοποίησε να κατέβει. Δεν είχε ξαναμπεί σε παρόμοιο


32

αυτοκίνητο. Ο οδηγός του άνοιξε την πόρτα και μόλις μπήκε

ξεκίνησε για το εστιατόριο.

«Μεγαλεία στη Γαλλία» σκέφτηκε. Ήταν μια φράση που

έλεγε η μητέρα του όταν ήθελε να μιλήσει κοροϊδευτικά για

κάποιον που μεγαλοπιανόταν.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και η λιμουζίνα σταμάτησε έξω

από το σημείο συνάντησης. Ένας νεαρός του άνοιξε την πόρτα

και τον κάλεσε να τον ακολουθήσει. Μόλις πέρασε την είσοδο, ο

μετρ τον καλωσόρισε και τον κατεύθυνε στο τραπέζι, όπου τον

περίμενε η συντροφιά του.

Του τράβηξε την καρέκλα και όταν κάθισε, η Έντι του

είπε με χαμόγελο «Γεια σου όμορφε, τι κάνεις;».

Ο Γιώργος παραξενεύτηκε με την ξαφνική οικειότητα.

Αυτή χωρίς κανένα δισταγμό συνέχισε, «πάνω που σε γνώρισα

πήγα να σε χάσω. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τι σου συνέβη

καλέ μου. Τα λουλούδια που έστειλα σου άρεσαν;»

«Εσύ έστειλες τα λουλούδια; Νόμιζα…»

«Τι νόμιζες, ότι τα έστειλε ο Βολφ;» είπε γελώντας. «Αν

έκανε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ανησυχείς χρυσέ μου. Δε νομίζω

να έχεις τέτοιου είδους τάσεις…»

«Όχι βέβαια! Τι με πέρασες; Μου αρέσουν οι γυναίκες

και πολύ μάλιστα!» απάντησε έντονα, αφού ένιωσε να θίγεται ο

ανδρισμός του.

«Αυτό είναι καλό… Πολύ καλό θα έλεγα… Σήμερα θέλω

να περάσουμε μια καταπληκτική βραδιά. Θέλω να αφήσεις τα

πάντα πίσω σου» του είπε και του άγγιξε το χέρι.

Ο Γιώργος ήθελε να το τραβήξει αλλά δίστασε. Το

ενδιαφέρον της και η συμπεριφορά της τον έκαναν να μη θέλει

να τη δυσαρεστήσει. Έτσι κι αλλιώς απλά το χέρι του έπιασε. Δεν


33

θα την άφηνε να προχωρήσει σε τίποτα περισσότερο. Ήταν

απόλυτος και αποφασισμένος γιατί ήξερε καλά αυτό το παιχνίδι.

Η θετική ανταπόκριση του Γιώργου έδωσε περισσότερο

θάρρος στην Έντι που ξεστόμισε «σου έχω ένα δώρο και δεν

θέλω να το αρνηθείς. Είναι για τα περαστικά. Ταλαιπωρήθηκες

τόσο πολύ καημένε μου μ’ αυτή την απαίσια ιστορία κι εγώ δεν

μπόρεσα να σου συμπαρασταθώ όσο θα ήθελα. Βλέπεις, η θέση

μου δεν μου το επέτρεπε. Είμαστε μια μικρή πόλη και στον κύκλο

μας θα υπήρχαν πολλά σχόλια. Μην ξεχνάς ότι είμαι μία

παντρεμένη γυναίκα. Νιώθω πολύ ένοχη που δεν το έκανα αλλά

τώρα σου υπόσχομαι ότι θα επανορθώσω!»

Ένα ελαφρύ νόημα στον βοηθό της, που περίμενε

υπομονετικά και διακριτικά στο μπαρ την όποια εντολή της, τον

έκανε να έρθει άμεσα στο τραπέζι, αφήνοντας απαλά μπροστά

της ένα μαύρο δερμάτινο κουτί, πριν γυρίσει στο ‘πόστο’ του.

«Άνοιξε το» είπε η Έντι στον Γιώργο.

Αυτός το έπιασε διστακτικά και το άνοιξε. Μπροστά του

εμφανίστηκε ένα πανάκριβο πλατινένιο Ρόλεξ με διαμάντια. Η

Έντι τον παρατηρούσε για να δει τις αντιδράσεις του.

«Πανέμορφο αλλά δεν μπορώ να το δεχθώ. Είναι πολύ

ακριβό.»

«Δεν έχουν σημασία τα χρήματα. Μην τα σκέφτεσαι. Εγώ

θέλω να ξέρω αν σου αρέσει. Έχω χαράξει και τα αρχικά σου στη

μέσα πλευρά. Δες.»

«Ναι το βλέπω και μου αρέσει πολύ, αλλά…»

Εκείνη τη στιγμή η Έντι βγάζει το ρολόι από το κουτί και

του το περνά στο χέρι. Μετά το φέρνει στο στόμα της και το φιλά

λέγοντας του, «εσύ να είσαι καλά και από τέτοια όσα θέλεις!»


34

Η αποδοχή του δώρου και η μετέπειτα καλή διάθεση

τους, έδειχνε ότι ο πάγος είχε σπάσει. Η οικεία στάση της και η

ευγένεια της τον έκαναν να νιώσει άνετα.

Είχε μπροστά του μία γυναίκα που δεν είχε καμία σχέση

μ’ αυτή που γνώρισε στη γκαλερί. Άρχισε να πιστεύει ότι η

πρώτη εντύπωση ήταν λανθασμένη. Έβλεπε ότι είχε

περιεχόμενο, μόρφωση, τρόπους, καλλιέργεια, επίπεδο.

Ενδιαφερόταν όπως και ο ίδιος για τη φύση, τον άνθρωπο, την

οικολογία, το μέλλον, την τέχνη, το διάβασμα.

Κάποια στιγμή, θέλοντας να διαπιστώσει, τις

προσποιητές ή μη, οικολογικές ανησυχίες της, τη ρώτησε «όταν

με πλησίασες στην έκθεση φορούσες μία εντυπωσιακή γούνα.

Πως εσύ που ενδιαφέρεσαι τόσο για τη φύση δέχεσαι να

σκοτώνονται αθώα ζώα απλά και μόνο για να ντυθεί ένας

άνθρωπος επιδεικτικά;»

«Καλέ μου Γιώργο. Η γούνα που είδες δεν ήταν φυσική,

ήταν οικολογική, συνθετική. Πιστεύεις ότι θα δεχόμουν ποτέ να

φορέσω κάτι βαμμένο με αίμα; Το ότι υπάρχει αρκετό χρήμα για

να αγοράσω όποια γούνα θέλω δεν σημαίνει ότι το κάνω. Αυτές

τις ερωτήσεις δεν θα έπρεπε να τις κάνεις σε μια γυναίκα που

διευθύνει μία από τις μεγαλύτερες φιλοζωικές οργανώσεις στην

πόλη» ξεκαθάρισε η Έντι.

Ο Γιώργος δέχθηκε τον ισχυρισμό της και συνέχισε τη

συζήτηση με άλλα θέματα.

Στο τέλος της βραδιάς και κατά την επιστροφή τους στο

ξενοδοχείο, συνέχισαν να μιλούν σε όλη τη διαδρομή, σαν να

γνωρίζονταν χρόνια. Πριν κατέβει από τη λιμουζίνα, η Έντι του

χάιδεψε τα μαλλιά και τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο

λέγοντας του, «καλέ μου να προσέχεις. Επόμενο ραντεβού στην


35

έκθεση σου στο Μόναχο. Έχουμε κανονίσει τα πάντα με το

Βολφ. Εσύ ετοίμασε τα έργα σου και την ψυχολογία σου. Τα

υπόλοιπα άστα πάνω μας. Θα έχουμε μεγάλη επιτυχία. Στο

εγγυώμαι. Καληνύχτα γλυκέ μου Έλληνα!»

Όρθιος στην είσοδο του ξενοδοχείου παρακολούθησε τη

λιμουζίνα να χάνεται στο βάθος του δρόμου. Ανέβηκε στη σουίτα

του, έκανε ένα μπάνιο, έβαλε σε τάξη τα ρούχα του και ξάπλωσε

προσπαθώντας να βάλει σε μία τάξη και τις σκέψεις του, μέχρι

να τον πάρει ο ύπνος. Εντέλει δεν είχε μετανιώσει καθόλου που

βγήκε με την Έντι. Αντιθέτως, ένιωθε πως είχε βρει μια πολύ

καλή φίλη. Η μοναξιά τον είχε εγκαταλείψει για την ώρα.

Το ταξίδι του Γιώργου στο Μόναχο είχε τεράστια

επιτυχία. Γνώρισε πολύ κόσμο. Νέους γκαλερίστες και

σημαντικά πρόσωπα. Έδινε συνέχεια συνεντεύξεις σε κανάλια,

σε εφημερίδες και περιοδικά. Τον παρουσίαζαν ως το

εισαγόμενο φαινόμενο. Οι πίνακες του πούλαγαν σαν τρελοί.

Δεχόταν παραγγελίες τη μία μετά την άλλη και οι προτάσεις για

εκθέσεις έπεφταν βροχή. Άρχισε να κάνει εντατικά μαθήματα

γερμανικών, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της

γλώσσας. Και μάθαινε γρήγορα, όχι μόνο τη γλώσσα αλλά και

τον τρόπο που δούλευε όλη αυτή η συντεχνία. Η Έντι σαν

μέντορας του και άτυπη μάνατζερ τον βοήθησε τα μέγιστα σ’

αυτό. Τον καθοδηγούσε σαν μικρό παιδί και αυτός την άκουγε

πιστά. Οι συμβουλές την ήταν πολύτιμες. Το κύρος και οι

γνωριμίες της τον βοήθησαν αφάνταστα να γίνει γνωστός και

περιζήτητος. Έφτασε στο σημείο να αναβάλλει την έκθεση στις

Βρυξέλλες και να νοικιάσει μια βίλλα στα προάστια της

Νυρεμβέργης για να μπορεί να δουλεύει και να κάνει, τις


36

απαραίτητες πλέον για τη δουλειά του, συναντήσεις και

δεξιώσεις.

Η Έντι καμάρωνε για την επιτυχία του. Κατά διαστήματα

επέστρεφε στις υποχρεώσεις της, αν και ουσιαστικά είχε

μετακομίσει μαζί του. Με τον σύζυγο της μιλούσε σπάνια στο

τηλέφωνο.

Ο κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερος της κύριος Μπουτ είχε

μία άτυπη συμφωνία με τη γυναίκα του. Αυτή του έφτιαχνε το

κοινωνικό προφίλ κι αυτός της παρείχε ότι ήθελε χωρίς να ρωτά,

παρόλο που η Έντι καταγόταν από μια παραδοσιακά πλούσια

οικογένεια της χώρας.

Αν και ο γάμος τους είχε ξεκινήσει από έρωτα σε νεαρή

ηλικία, είχε καταντήσει μια συμβατική κατάσταση συμβίωσης.

Σπάνια βλέπονταν μετά από τόσα χρόνια έγγαμου βίου.

Ουσιαστικά ο καθένας έκανε την ζωή του και παρουσιάζονταν

μαζί, φορώντας τις ‘μάσκες της χαράς’, μόνο σε κοσμικές ή

δημόσιες εκδηλώσεις. Ο γερμανικός πουριτανισμός δεν θα

συγχωρούσε εύκολα ένα διαζύγιο δύο τόσο σημαντικών

ανθρώπων.

«Γιώργο, θα πρέπει να δούμε ξανά αυτό το ταξίδι στις

Βρυξέλλες, που τόσο ήθελες. Θα πρέπει επίσης να δούμε και τα

ταξίδια για τις εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το

Άμστερνταμ. Με ακούς;» φώναξε η Έντι ξαπλωμένη στη σεζ-

λονγκ δίπλα στην πισίνα, φορώντας ένα τεράστιο καπέλο για τον

ήλιο και κρατώντας ένα φρουτ-παντζ στο χέρι.

«Για, για…» απάντησε στα Γερμανικά ο Γιώργος και

βγήκε από το ατελιέ του γεμάτος χρώματα.

«Αχ τι ωραίος που είσαι έτσι πολύχρωμος… Σαν το

ουράνιο τόξο… Στην επόμενη έκθεση να σε βάλουμε σαν έκθεμα


37

σε ένα καβαλέτο. Θα γίνεις ανάρπαστος!» αστειεύτηκε η Έντι

και αυτός έπιασε το λάστιχο με το νερό και την κατέβρεξε, μέσα

σε μία διάθεση παιχνιδιού. Ανταποκρινόμενη στα παιδιαρίσματά

του άρχισε να τον κυνηγά σε όλο τον κήπο μέχρι που και οι δυο

έπεσαν εξουθενωμένοι γελώντας στο γρασίδι.

Ήταν ευτυχισμένοι. Ο Γιώργος γιατί είχε την επιτυχία,

την αναγνώριση και τον πλούτο που ονειρευόταν πάντα στη ζωή

του και η Έντι γιατί πρώτη φορά έκανε αυτό που πραγματικά

ήθελε, χωρίς περιορισμούς, χωρίς πρέπει και υποκρισία.

Ένιωθαν ελεύθεροι. Αυτή από τα δεσμά του πλούτου και της

αναγνωρισιμότητας και αυτός από τα δεσμά της ένδειας και της

αφάνειας.

Έτσι όπως ήταν ξαπλωμένοι και οι δυο στο γρασίδι, τη

ρώτησε, «Πες μου Έντι. Γιατί με βοηθάς τόσο πολύ;»

«Σου το είπα από την αρχή, είσαι η επένδυσή μου. Έχω

αγοράσει πίνακες σου. Αν όλα πάνε καλά και έχεις επιτυχία, θα

είμαι πλούσια.»

«Μα είσαι ήδη πλούσια και οι άλλοι πίνακες που έχεις

στην κατοχή σου έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τους δικούς

μου. Πες μου την αλήθεια.»

«Ίσως είναι το κάρμα μου. Ίσως ξεπληρώνω κάτι από το

παρελθόν, από μία άλλη ζωή. Ίσως να έτυχε να είσαι εσύ. Πάντα

ήθελα να βοηθώ τον κόσμο. Ίσως…»

«Ίσως τι;»

Η Έντι γύρισε προς το μέρος του, ακούμπησε στον

αγκώνα της, του χάιδεψε τα μαλλιά και του είπε «ίσως γιατί σε

αγαπώ…». Κατόπιν έσκυψε διστακτικά και του έδωσε ένα

τρυφερό φιλί στα χείλη. Ο Γιώργος ανταποκρινόμενος στο


38

ερωτικό κάλεσμα της άπλωσε το χέρι του και τη χάιδεψε στο

μάγουλο.

Η στάση της Έντι όλους αυτούς τους μήνες τον έκανε να

έρθει πολύ κοντά της. Τον έκανε να αισθανθεί τρυφερότητα γι’

αυτήν. Η ανιδιοτέλεια της, η έλλειψη απαιτήσεων και η

διακριτικότητά της, έκαναν την καρδιά του να μαλακώσει. Είχε

πεισθεί ότι πράγματι τον αγαπούσε και αυτό τον έκανε να νιώθει

ασφάλεια και σιγουριά δίπλα της. Σε αυτό συνέβαλλε και ο

δυναμικός της χαρακτήρας, η υπομονή και η επιμονή της να

πετυχαίνει πάντα αυτό που θέλει, όπως και τα κοινά τους

ενδιαφέροντα αλλά και η αίσθηση δικαιοσύνης που πίστευε ότι

την διακατείχε. Ο αρχικός του φόβος ότι θα τον εκμεταλλευτεί ή

θα τον χρησιμοποιήσει είχε χαθεί. Από εκείνην τη μέρα οι δυο

τους ήταν πλέον ζευγάρι.

Τα χρόνια περνούσαν μέσα σε μία νιρβάνα επιτυχιών και

καταξίωσης. Ο Γιώργος άλλαξε τρόπο ζωής. Τώρα πια ντυνόταν

στους καλύτερους ράφτες, άρχισε να καπνίζει πούρα, να

αναγνωρίζει τα καλύτερα κρασιά και να οδηγεί Φεράρι. Σιγά-

σιγά έπαψε να έχει τόσο πάθος για τη ζωγραφική. Σπανίως

έφτιαχνε πίνακες αφού τον περισσότερο χρόνο του ήταν

απασχολημένος με τη διασκέδαση και την τρυφηλή ζωή που του

πρόσφερε απλόχερα το χρήμα. Άλλωστε, τώρα πια δεν είχε

ανάγκη να ζωγραφίζει τόσο πολύ. Ο κάθε πίνακας του

‘μοσχοπουλιόταν’ και αυτό του επέτρεπε να έχει άπλετο χρόνο

στη διάθεση του.

Η Έντι πολλές φορές τον ‘μάλωνε’ λέγοντας του να μην

φέρεται έτσι γιατί τίποτα δεν κρατά για πάντα αλλά και γιατί

έτσι προκαλούσε το κάρμα του. Ήταν ‘ύβρις’, όπως του έλεγε,

προς τις δυνάμεις που τον έφτασαν σ’ αυτό το σημείο.


39

Μεθυσμένος όμως από την ξαφνική επιτυχία και τον

εύκολο πλούτο, όχι μόνο δεν την άκουγε αλλά την απόπαιρνε

μιλώντας της κοροϊδευτικά. Είχε την πεποίθηση ότι το ταλέντο

του δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ όπως και οι αγοραστές των

έργων του, που τα τοποθετούσαν σε μερικά από τα

πολυτελέστερα σπίτια της Ευρώπης.

Αρκετό καιρό αργότερα, σε μια από τις εκθέσεις του στο

Βερολίνο, συνάντησε έναν παλιό γνώριμο, τον Βολφ, που τον

πλησίασε λέγοντας, «γεια σου Γιώργο, τι κάνεις; Χαίρομαι πολύ

που σε βλέπω.»

«Κι εγώ Βολφ χαίρομαι. Βλέπεις, όλα πάνε μια χαρά.

Τώρα πια δεν χρειάζομαι κανέναν. Το ταλέντο μου έχει

αναγνωριστεί, όπως καταλαβαίνεις!» είπε γεμάτος υπεροψία.

Ο Βολφ, αν και ενοχλημένος από το ύφος του,

προσπάθησε να εξομαλύνει την κατάσταση λέγοντας, «Ναι το

βλέπω. Θα σου κανονίσω, αν θες, άλλη μια έκθεση στη

Νυρεμβέργη.»

«Δεν ξέρω Βολφ αν προλαβαίνω. Άσε που συνεργάζομαι

με συγκεκριμένους εκθέτες πλέον και δεν θέλω να ρίξω την αξία

της δουλειάς μου, αλλά επειδή είσαι παλιός γνώριμος θα κάνω

μια εξαίρεση. Πάρε τη γραμματέα μου να σου πει. Ίσως έχω

κάποιο κενό στο πρόγραμμα μου από το νέο χρόνο…»

Ο Βολφ αντιλαμβανόμενος την αποφυγή του σχολίασε,

«μάλιστα. Δεν πειράζει. Να μην σε απασχολώ άλλο…»

«Τι λες τώρα; Χαρά μου… Αλήθεια, είχες κανένα νέο από

τη Ρέα; Έχω χρόνια να την ακούσω.»

«Δεν τα έμαθες; Με τη Ρέα παντρευτήκαμε και έχουμε

ένα παιδάκι, ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Νόμιζα ότι το ήξερες

από την Έντι.»


40

«Όχι… δεν μου είπε τίποτα…» απάντησε αποσβολωμένος

ο Γιώργος.

«Κρίμα, έπρεπε να είσαι στο γάμο! Βούιξε όλη η πόλη!»

«Πως συνέβη αυτό;»

«Ποιο, ο γάμος;»

«Ναι. Ο γάμος.»

«Αν και είναι μεγάλη ιστορία θα στην πω πολύ

περιληπτικά. Το βράδυ εκείνο που σε είδε ετοιμοθάνατο στα

πόδια της έπαθε σοκ. Το διάστημα που ήσουν στο νοσοκομείο,

όπως ξέρεις, την στήριξα ψυχολογικά. Αυτό μας έφερε πιο κοντά.

Κατόπιν γύρισε στην Ελλάδα για ένα διάστημα. Πήγα κι εγώ.

Κάναμε αρκετή παρέα και όπως καταλαβαίνεις, το ένα φέρνει το

άλλο…».

«Δεν το ήξερα. Αλήθεια, δεν το ήξερα! Θα ήθελα να την

δω μια μέρα.» είπε ο Γιώργος.

«Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα γιατί θα της φέρεις στο

μυαλό όλες εκείνες τις αποτρόπαιες στιγμές που προσπάθησε να

σβήσει. Η Ρέα έχει κλείσει τη σχολή της τώρα πια και είναι μια

ευτυχισμένη μητέρα των προαστίων. Το μόνο που θα της

δημιουργήσεις είναι πόνος. Εγώ θα έλεγα να κοιτάξεις τη ζωή

σου με την Έντι που σε αγαπά. Άσε τη Ρέα. Ξέχασε την!»

«Ξέρει για τη σχέση μου με την Έντι; Πως είμαι; Τι

κάνω;»

«Όλα τα ξέρει.»

«Και τι λέει;»

«Τίποτα. Δεν την ενδιαφέρει. Όπως σου είπα, έχει άλλη

ζωή τώρα. Λοιπόν φεύγω γιατί έχω δουλειά. Γεια σου Γιώργο.

Εις το επανειδήν…» είπε και βάδισε προς την έξοδο.


41

Μόλις έφυγε ο Βολφ και άρχισε να συνειδητοποιεί τα όσα

είχε ακούσει, το πρόσωπο του Γιώργου συννέφιασε και άλλαξε

μορφή. Τα ποτά που είχε πιει άρχισαν να τον επηρεάζουν

αρνητικά. Μιλούσε μέσα από τα δόντια του, τρίζοντας τα με

μίσος «Κάθαρμα! Ώστε αυτό ήθελες από μένα. Γι’ αυτό μου

φόρτωσες την άλλη. Δήθεν, να με βοηθήσει. Όσο ήμουν στο

νοσοκομείο εσύ πλεύριζες τη Ρέα, τη γυναίκα μου. Αλήτη! Και η

άλλη που με ‘αγαπά’ δεν μου είπε τίποτα. Συμμορία είστε,

συμμορία! Θα σας φτιάξω εγώ καθάρματα!» άρχισε να φωνάζει

στην αίθουσα αφήνοντας εμβρόντητο τον κόσμο και βγήκε

τρέχοντας προς την έξοδο για να τον προλάβει. Ήθελε να τον

εκδικηθεί γι’ αυτό που έκανε. Να τον χτυπήσει αλύπητα. Να τον

σκοτώσει. Τον μισούσε αφάνταστα για τη σχέση του με τη Ρέα.

Το βλέμμα του άγριο και φονικό έπεφτε δεξιά και αριστερά

σαρώνοντας την περιοχή για τα ίχνη του. Δεν μπορούσε όμως να

τον εντοπίσει.

Εκείνη την ώρα η Έντι τον πλησίασε και τον έπιασε από

τον ώμο προσπαθώντας να τον ηρεμήσει και να μάθει τι έγινε.

«Σκύλα!» της φώναξε και την χαστούκισε τόσο δυνατά που

έπεσε κάτω.

Η Έντι, που δεν είχε ακούσει τη συζήτηση με τον Βολφ,

τον κοίταζε απορημένα κρατώντας το πρόσωπό της και τον

άκουγε να της λέει «Με σένα θα τα πούμε αργότερα ή μάλλον,

καλύτερα να μην σε ξαναδώ μπροστά μου!».

Ο κόσμος από την γκαλερί είχε βγει έξω προσπαθώντας

να μάθει. Όσοι τον ήξεραν δεν τον είχαν δει ποτέ τόσο βίαιο και

εκτός εαυτού. Κάποιοι κάλεσαν την αστυνομία και προσπάθησαν

να βοηθήσουν την Έντι που ήταν πεσμένη στο πλακόστρωτο. Οι

σειρήνες άρχισαν να ακούγονται από μακριά. Ο Γιώργος


42

κυριολεκτικά πήδηξε μέσα στη Φεράρι και πάτησε τέρμα το

γκάζι. Όλα τα πρωτόγονα ένστικτα του είχαν ξεπηδήσει στην

επιφάνεια. Ήταν ένας αγριάνθρωπος πλέον, χωρίς αυτοέλεγχο,

σε κατάσταση αμόκ. Ήθελε να δει αίμα, να εκδικηθεί.

Αποφάσισε να πάει στη Νυρεμβέργη, να βρει τη Ρέα και

να της εξηγήσει πως έχουν τα πράγματα. Δεν τον ένοιαζε που

ήταν παντρεμένη με παιδί. Την ήθελε πίσω πάση θυσία! Ο

αντρισμός του είχε πληγωθεί βάναυσα!

Έτρεχε μανιωδώς στον αυτοκινητόδρομο! Φτάνοντας στα

προάστια αρνήθηκε να αφήσει το γκάζι από το πόδι του. Ήθελε

να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Δεν άντεχε άλλο.

Χιλιάδες σκέψεις πλημμύριζαν το μισότρελο μυαλό του.

Τόσες πολλές που δεν πρόσεξε την ηλικιωμένη γυναίκα που

προσπαθούσε να περάσει τη διάβαση. Όταν την είδε, ήταν αργά

για να σταματήσει. Έστριψε το τιμόνι για να την αποφύγει κι

ανέβηκε στο πεζοδρόμιο που φιλοξενούσε τον ποδηλατόδρομο.

Ένας δυνατός γδούπος, ένα πεσμένο δέντρο και μετά ο

φουσκωμένος αερόσακος να δέχεται την πίεση του κορμιού του.

Συνήρθε για ένα λεπτό και αφού σιγουρεύτηκε ότι ήταν

καλά, έβγαλε τη ζώνη και βγήκε με δυσκολία από το

κατεστραμμένο αυτοκίνητο. «Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα»

αναφώνησε. Με την άκρη του ματιού του όμως είδε μία ρόδα

ποδηλάτου κάτω από τη Φεράρι. Το αίμα του πάγωσε καθώς

προσπαθούσε να διαπιστώσει τι ήταν. Ένας ποδηλάτης γύρω

στα 20, βρισκόταν πεσμένος στην άκρη του δρόμου βογκώντας.

«Είσαι καλά φίλε μου; Δεν το ήθελα, δεν σε είδα!» του

είπε με αγωνία ο Γιώργος και αμέσως κάλεσε την αστυνομία και

το ασθενοφόρο. Έσκυψε στον άτυχο ποδηλάτη και τον ρώτησε


43

ξανά «είσαι καλά; Πως αισθάνεσαι; Σε λίγο έρχεται το

ασθενοφόρο. Μην κινείσαι.»

«Τα πόδια μου. Δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου!»

φώναζε κλαίγοντας ο νεαρός.

«Δεν είναι τίποτα. Θα γίνεις καλά!»

Ο νεαρός τον άρπαξε από το πέτο «δεν αισθάνομαι τα

πόδια μου σου λέω! Τα πόδια μου!»

«Ηρέμησε, ηρέμησε» τον καθησύχασε ο Γιώργος.

Διαισθάνθηκε όμως ότι κάτι σοβαρό έχει συμβεί.

Σε πέντε λεπτά έφτασαν το ασθενοφόρο και η αστυνομία

μαζί. Ο νεαρός μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου πήγε και ο

ίδιος μετά τις πρώτες βοήθειες.

Εκεί μετά την κατάθεση στην αστυνομία και κατόπιν

συμβουλής του δικηγόρου του, δέχθηκε να νοσηλευθεί για

μερικές μέρες. Το αλκοόλ που είχαν βρει στο αίμα του ίσως τον

έστελνε στη φυλακή. Έπρεπε να κερδίσει χρόνο.

Το βράδυ εμφανίσθηκε ο Γουστάβος Κόλμαν. Ο πρόξενος

που τον είχε επισκεφθεί, όταν τον είχαν μαχαιρώσει.

«Καλησπέρα κύριε Γεωργίου. Με θυμάστε;»

«Βεβαίως κύριε Κόλμαν. Σας θυμάμαι λες και ήταν χθες.»

«Πως αισθάνεστε;»

«Καλά. Αν και έχω κάποιους μικρούς πόνους στο

θώρακα. Πρέπει να είναι από την πρόσκρουση. Οι εξετάσεις

ήταν καλές αλλά είμαι υπό παρακολούθηση.»

«Πολύ χαίρομαι γι’ αυτό. Απλά πέρασα να σας πω ότι ο

νεαρός που χτυπήσατε με το αυτοκίνητο δεν είναι καθόλου καλά.

Βρίσκεται στην εντατική με πνευμοθώρακα και κατάγματα σε

δύο θωρακικούς σπονδύλους, όπως μας ενημέρωσαν οι

γιατροί…»


44

«Πνευμοθώρακα; Κατάγματα σε σπονδύλους; Μπορείτε

να μου πείτε με απλά λόγια τι σημαίνει αυτό;»

«Αυτό κύριε Γεωργίου σημαίνει ότι αν ζήσει το πρώτο

εικοσιτετράωρο θα επαναξιολογηθεί η κατάσταση του και αν το

επιτρέψουν οι συνθήκες θα μπει στο χειρουργείο για επέμβαση

στη σπονδυλική του στήλη, διότι υπάρχει η πιθανότητα,

σύμφωνα με το πόρισμα του συμβουλίου των γιατρών, να μην

ξαναπερπατήσει!»

«Να μην ξαναπερπατήσει; Είναι δυνατόν;»

«Κι όμως είναι. Η οδήγηση σας υπό την επήρεια αλκοόλ

έχει ως αποτέλεσμα αυτή τη δραματική κατάσταση για το νεαρό

φίλο μας! Φυσικά, θα επαναλάβω αυτό που σας είχα πει πριν

χρόνια με το δικό σας ατύχημα. Διατηρήστε χαμηλό προφίλ και

καθόλου δημοσιότητα. Δεν θα κάνει καλό ούτε σε σας, ούτε στη

δουλειά σας, ούτε στο δικαστήριο. Ελπίζω να συμφωνείτε αυτή

τη φορά.»

«Συμφωνώ… συμφωνώ…» ψιθύρισε ο Γιώργος

καθισμένος στο κρεβάτι. «Μπορώ να κάνω κάτι για να

τον βοηθήσω κύριε Κόλμαν;»

«Δυστυχώς όχι. Είναι στα χέρια του θεού και των

γιατρών. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να ακούσετε της

συμβουλές μου που αρνηθήκατε πριν μερικά χρόνια και να

φροντίσετε να βρείτε έναν καλό δικηγόρο. Τίποτα άλλο. Γεια

σας.»

Ο Γιώργος είχε χάσει το χρώμα του. Μόνος σε ένα

δωμάτιο να αναλογίζεται τη σπορά της καταστροφής του. Ένα

νεαρό παιδί χαροπάλευε γιατί αυτός μέσα στην παραζάλη του

ήθελε να δει αίμα. Ε, λοιπόν είδε αίμα αλλά όχι αυτό που

περίμενε. «Τι ανόητος που είμαι», σκέφτηκε και άρχισε να


45

χτυπά το κεφάλι του για τη δυστυχία που είχε προξενήσει. «Τι

βλάκας και εγωιστής… ενώ τα είχα σχεδόν όλα, ήθελα τα

πάντα!»

‘Ύβρις’, η λέξη που είχε ξεστομίσει πριν καιρό η Έντι για

τον τρόπο ζωής του, ακουγόταν μέσα στο μυαλό του συνεχώς. Η

Νέμεσις τον τιμώρησε όπως του άξιζε. Έτσι πίστευε. Τώρα

άρχισε να πιστεύει και στο κάρμα, στο κισμέτ, στη θεία δίκη. Σε

όλα αυτά για τα οποία λοιδορούσε την Έντι, όταν τα ανέφερε.

Πόσο δίκιο είχε… Ήθελε κάποιον να μιλήσει αλλά ποιον; Η Έντι

δεν πρόκειται να του μιλούσε μετά από το δημόσιο εξευτελισμό

της. Τους φίλους του από την Ελλάδα είχε να τους δει και να τους

ακούσει χρόνια, το ίδιο και την οικογένεια του. Στη Γερμανία

ουσιαστικά δεν είχε φίλους παρά μόνο συνεργάτες, πελάτες και

λυκοφιλίες. Ήθελε κάποιον να μιλήσει όμως. Να μοιραστεί τον

πόνο του αλλά ποιον; Ένιωθε προδομένος από όλους και μέχρι

ένα σημείο είχε δίκιο. Το ήξερε.

«Αυτό είναι που μου έλεγε η μάνα μου ‘μόνος ούτε στον

παράδεισο’», σκέφθηκε. Ούτε τα λεφτά, ούτε οι γνωριμίες του

ήταν πλέον χρήσιμα.

Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ζητήσει ένα

υπνωτικό χάπι από τη νοσοκόμα ώστε να κοιμηθεί για να

απαλλάξει προσωρινά το μυαλό του από τον βασανισμό. Κι έτσι

έγινε.

Την άλλη μέρα ο Γιώργος τηλεφώνησε στον φίλο του το

Νίκο στο νησί.

«Γεια σου Νικόλα!»

«Ποιος είναι;»

«Ο Γιώργος από της Γερμανία!»


46

«Τι έγινε ρε φίλε; Που χάθηκες εσύ; Χρόνια και ζαμάνια!

Καλά είσαι;»

«Ας τα λέμε καλά. Εσύ;»

«Πολύ καλά. Τώρα έχω αγοράσει ένα εστιατόριο και

πάνε μια χαρά οι δουλειές. Κυριλέ καταστάσεις σου λέω!»

«Μπράβο. Ο Τάκης και η Τζένη τι κάνουν,

παντρεύτηκαν;»

«Δεν τα έμαθες;»

«Όχι, τι;»

«Στη Τζένη διαγνώσθηκε καρκίνος του μαστού σε

προχωρημένο στάδιο και εδώ και ένα χρόνο είναι στην Αθήνα.

Βλέπεις, δεν έκανε ποτέ της, τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις.

Τώρα… χειρουργείο, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και τέτοια

πράγματα. Οι γιατροί πάντως πιστεύουν ότι θα το ξεπεράσει

γιατί ήταν τυχερή, όπως είπαν, που δεν είχε κάνει μεταστάσεις.

Η ιατρική έχει προοδεύσει και σήμερα όλα αυτά

αντιμετωπίζονται αλλά να… η ταλαιπωρία… Τέλος πάντων δεν

ξέρω να σου πω περισσότερα. Τώρα είναι καλύτερα απ’ ότι ξέρω

αλλά μάλλον θα μείνουν μόνιμα στην Αθήνα. Εδώ ξέρεις, από

γιατρούς και νοσοκομείο άστα να πάνε. Τα δικά σου πες μου.

Έμαθα μεγαλοπιάστηκες στη Γερμανία και είπα ότι μας ξέχασες.

Μαύρη πέτρα έριξες πίσω σου!»

«Όχι φίλε, δεν σας ξέχασα αλλά ξέρεις πως είναι αυτά…

Τρεχάματα πολλά, υποχρεώσεις, δυσκολίες… Και τώρα που σε

παίρνω είμαι στο νοσοκομείο.»

«Τι έγινε; Έπαθες τίποτα;»

«Όχι, όχι, όλα μια χαρά. Για κάτι εξετάσεις ήρθα. Σας

επιθύμησα!»


47

«Κι εμείς. Άντε έλα να σε δούμε, να κάνουμε κανένα

γλεντάκι. Να δεις και τη μάνα σου ρε αδερφέ!»

«Τη μάνα μου… Πως είναι η μάνα μου;»

«Καλά είναι. Όλο για σένα μιλάει. Ο Γιώργος αυτό, ο

Γιώργος εκείνος… ξέρεις τώρα εσύ... Καμαρώνει συνέχεια!»

«Ναι ξέρω!»

«Τώρα που το θυμήθηκα, ρωτούσε για σένα η Λάουρα.

Θυμάσαι, η φίλη του Τάκη από τη Θεσσαλονίκη. Έρχεται συχνά

όλο το χρόνο για διακοπές. Ξέρεις, αργίες, Σαββατοκύριακα,

κλπ. Μάλλον της είχες κάνει πολλή καλή εντύπωση γιατί μ’ έχει

ρωτήσει αρκετές φορές. Να της δώσω το τηλέφωνό σου αν την

ξαναδώ;»

«Ναι τη θυμάμαι τη Λάουρα. Κι εμένα μου είχε κάνει

πολλή καλή εντύπωση. Να τη το δώσεις. Θα έρθω το

συντομότερο να σας δω όλους.»

Το τηλεφώνημα του αναπτέρωσε το ηθικό. Επιτέλους είχε

αναθερμάνει τους δεσμούς με τους παλιούς του φίλους. Δεν τον

είχαν ξεχάσει και αυτός δεν ένιωθε πια μόνος.

Τις σκέψεις του διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα του

δωματίου και πριν προλάβει να απαντήσει ο δικηγόρος του

μπήκε μέσα. Ήρθε να τον προετοιμάσει για όλες τις απαραίτητες

κινήσεις και διαδικασίες, εν όψει της επερχόμενης δίκης.

Το ίδιο διάστημα, στην άλλη άκρη της πόλης η Ρέα

καθισμένη στον κήπο του σπιτιού της απολάμβανε τον σπάνιο

ήλιο και έβλεπε το κοριτσάκι της να παίζει. Ο Βολφ που έφθασε

τη χαιρέτησε φιλώντας την αλλά απέφυγε και πάλι να της

αναφέρει οτιδήποτε για τη συνάντηση με το Γιώργο. Ήθελε να

διατηρήσει την οικογενειακή του ηρεμία. Να σβήσει τα πάντα

από το παρελθόν της. Την ήθελε πολύ από την αρχή και τώρα


48

που την κέρδισε δεν θα την άφηνε να φύγει. Δεν θα ήταν αυτός

που θα έξυνε πληγές του παρελθόντος. Ζούσε τη ζωή που

ονειρευόταν ακόμα και αν η αγαπημένη του δεν ήταν

ολοκληρωτικά δική του, ψυχή τε και σώματι. Δεν τον ενδιέφερε

όμως. Αυτή η επίπλαστη και εύθραυστη κατάσταση που

διατηρούσε, πολλές φορές -αν όχι με ψέματα- με την απόκρυψη

της αλήθειας, κινδύνευε ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί. Η Ρέα

ήταν ακόμα ψυχικά ασταθής. Το παραμικρό θα μπορούσε να

γκρεμίσει όλο αυτό το οικοδόμημα. Παρόλο που έδειχνε στιβαρό,

είχε σαθρά θεμέλια βασισμένα στην ιδιοτέλεια του.

«Βολφ σκέφτομαι ν’ ανοίξω και πάλι τη σχολή χορού

τώρα που μεγάλωσε λίγο η μικρή. Θέλω κάτι να απασχολώ το

μυαλό μου. Δεν μπορώ άλλο κλεισμένη σ’ αυτό το σπίτι.»

«Μα αγάπη μου έχεις τις φίλες σου. Βγες μια βόλτα να

ξεδώσεις λιγάκι. Πήγαινε ένα ταξίδι στην Ελλάδα.»

«Δεν είναι το ίδιο. Με το χορό ένιωθα πάντα ότι υπήρχα,

ότι ζούσα, με γέμιζε αφάνταστα. Τώρα που δεν ασχολούμαι

νιώθω ένα μεγάλο κενό.»

«Δεν στο αναπληρώνω εγώ και η μικρή;»

«Δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να με καταλάβεις.»

«Σε καταλαβαίνω. Να το συζητήσουμε κάποια άλλη

στιγμή; Τώρα θέλω να χαρούμε λίγο το κοριτσάκι μας και την

ηλιόλουστη μέρα» απάντησε, αποφεύγοντας την συζήτηση.

Πήρε αγκαλιά τη μικρή και άρχισε να τη γυρνά στον

κήπο μαθαίνοντας της λέξεις για κάθε τι που έβλεπε. Την

αγαπούσε πολύ και προσπαθούσε πάντα να ξεκλέβει χρόνο για

να της τον αφιερώνει.

Μερικές μέρες μετά ο Γιώργος είχε βγει από το

νοσοκομείο και στεκόταν όρθιος στη βεράντα της βίλας του.


49

Απόλυτη ηρεμία. Αυτό το ανακαινισμένο τριώροφο κτίσμα του

1830 με την κεραμωτή στέγη, τα οικόσημα και τον κήπο των 30

στρεμμάτων δέσποζε στην κορυφή του λόφου. Από κει

μπορούσες να δεις πανοραμικά την πόλη, τον ποταμό, την

κοιλάδα, τους πύργους Κάιζερ και Σπλίτερ και το δάσος που το

περιέβαλε. Το τοπίο ήταν μοναχικό, μοναδικό και θεϊκό. Ο

παράδεισος στα πόδια του. Αισθανόταν πως αν άπλωνε το χέρι

θα έπιανε τα κτίρια και τα ορόσημα και θα τα μετακινούσε, όπως

τα πιόνια σε μία σκακιέρα.

Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ήταν ένα από τα πιόνια στη

σκακιέρα της ζωής του και παρόλο που πίστευε ότι ήταν ο

βασιλιάς, δεν ήταν παρά ένας αναλώσιμος στρατιώτης. Κάτι το

οποίο πολύ σύντομα θα το μάθαινε.

Κοιτάζοντας τη θέα αναπολούσε τη ζωή του στο νησί,

τους φίλους του, τα ταβερνάκια, το ηλιοβασίλεμα και την

ανατολή στο φάρο. Τον καιρό που δεν είχε χρήματα, δόξα αλλά

ούτε και έννοιες. Τότε, κουβαλώντας το καβαλέτο του στην

παραλία, έκανε προσωπογραφίες στους τουρίστες για να βγάλει

τα προς το ζην. Εκείνη την εποχή μπορούσε να επιλέξει με

ποιους θα έκανε παρέα, πότε θα δούλευε, πότε θα διασκέδαζε.

Θυμήθηκε τους φίλους του που έλεγαν, «το χρήμα δεν

φέρνει την ευτυχία αλλά την αγοράζει». Πόσο άδικο είχαν. Γιατί

δεν μπορούσε να αγοράσει λίγη ευτυχία τώρα; Θα έδινε όλα του

τα χρήματα για λίγη ευτυχία και την ανεμελιά του παλιού

καιρού. Κανένα σπίτι, κανένας λογαριασμός στην τράπεζα δεν

μπορούσε να του κάνει συντροφιά αυτή τη στιγμή.

Σκέφτηκε να γυρίσει στο νησί αλλά δεν μπορούσε. Είχε

χτίσει μια ολόκληρη καριέρα σ’ αυτό το μέρος. Όλος αυτός ο


50

κόπος δεν μπορούσε να πάει χαμένος. Έπρεπε να σφίξει τα

δόντια και να συνεχίσει, έστω και μόνος.

Ένα ελαφρύ αεράκι του έφερε στη μνήμη το Χανς.

Θυμήθηκε που τον κοίταζε από το παράθυρο να παίζει ως

βιρτουόζος το ταγκό του. Τώρα καταλάβαινε γιατί τα είχε

παρατήσει όλα στη Γερμανία και αποφάσισε να ζήσει στο νησί.

Ακόμα και το αεράκι δεν ήταν το ίδιο. Η νοσταλγία τον έπνιξε

και δάκρυσε. Η σκληρότητα που είχε αποκτήσει ο χαρακτήρας

του όλο αυτό το διάστημα έλιωσε μπροστά στην ανάμνηση του

ζεστού ήλιου του γαλαζοπράσινου Αιγαίου πελάγους και των

φίλων του.

Μάζεψε τις δυνάμεις του, σκούπισε τα μάτια του και

πήρε τη μεγάλη απόφαση, να επικοινωνήσει με την Έντι που είχε

εγκαταλείψει τη βίλα και τον ίδιο χωρίς να πει κουβέντα. Είχε

πάρει όλα της τα πράγματα της δίνοντας του την αίσθηση ότι δεν

θα ξαναγυρνούσε. Αυτό ήταν το μόνο μήνυμα που του είχε

αφήσει και ήταν πολύ ηχηρό. Ο εγωισμός της είχε πληγεί

ανεπανόρθωτα. Το χαστούκι που δέχθηκε μπροστά σε όλο τον

κόσμο, της είχε στοιχίσει και απ’ ότι φαινόταν δεν επρόκειτο να

του το συγχωρήσει ποτέ.

Ο Γιώργος αποφάσισε να της ζητήσει συγνώμη. Την

κάλεσε επανειλημμένα στο τηλέφωνο αλλά αυτή δεν

ανταποκρινόταν. Μην αντέχοντας άλλο, αποκαμωμένος από την

ψυχική κούραση, έπεσε στο τεράστιο κρεβάτι και κοιτώντας το

περίτεχνα ζωγραφισμένο ταβάνι αποκοιμήθηκε.

Μία εβδομάδα αργότερα ο Γιώργος έδειχνε να έχει

ανακάμψει από την ταλαιπωρία του και να συνεχίζει κανονικά τη

ζωή του. Αγόρασε μια καινούρια Πόρσε και συνέχισε να

διασκεδάζει απολαμβάνοντας τη δημοσιότητα και το χρήμα,


51

όπως έκανε πάντα. Πήγαινε στα ακριβότερα εστιατόρια,

παράγγελνε τα καλύτερα κρασιά και κάπνιζε τα ακριβότερα

πούρα. Τα πρωινά ξύπναγε πάντα με μία ή δύο νέες

προσκεκλημένες στο κρεβάτι του. Κάποιος ‘φίλος’ του είχε

γνωρίσει και τη ‘δεσποινίς κοκαΐνη’, όπως την έλεγε, που τον

έστελνε στα ύψη, όταν τίποτα άλλο δεν μπορούσε να τον γεμίσει.

Σιγά-σιγά άρχισε να αναζητά τη μόνιμη συντροφιά της ακόμα

και όταν δεν είχε ανάγκη να πνίξει τον πόνο του. Ζούσε την κάθε

μέρα σαν να ήταν η τελευταία.

Ο καιρός περνούσε και ο εθισμός του σ’ αυτό τον τρόπο

ζωής τον έκανε να ξεχάσει την Έντι, τη Ρέα, τους φίλους στο

νησί, τα πάντα. Νέες παρέες έμπαιναν κάθε μέρα στη ζωή του.

Δεν είχε κανένα και καμία να τον δεσμεύει και να τον νουθετεί.

Κι αυτό του άρεσε πολύ.

Ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια ενός πάρτι στην πισίνα του

σπιτιού του και σε κατάσταση μέθης, έβγαλε δυο πίνακες του

από το ατελιέ και τους έκαψε στον κήπο γελώντας και

προτρέποντας τους καλεσμένους να συμμετάσχουν «ελάτε να

τους κάψουμε! Όποτε θέλω φτιάχνω άλλους! Είμαι ο νέος Ελ

Γκρέκο!» είπε και οι μεθυσμένοι νεαροί καλεσμένοι, έτρεξαν

πρόθυμα να το γλεντήσουν μαζί του.

Αυτός ο τρόπος ζωής και η έπαρση του δεν είχαν περάσει

απαρατήρητα από όλους όσους τον παρακολουθούσαν

διακριτικά. Δεν θα αργούσε να καταλάβει ότι εκτός από ‘φίλους’

είχε και φανατικούς εχθρούς.

Ένα πρωινό, ενώ βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι με

δύο καλλίγραμμες Τσέχες, ξύπνησε από το επίμονο χτύπημα του

τηλεφώνου.


52

«Καλημέρα κύριε Γεωργίου. Ντερκ Άιχμαν» ακούστηκε

να λέει ο δικηγόρος του από την άλλη πλευρά της γραμμής.

«Καλημέρα κύριε Άιχμαν. Προς τι το πρωινό

τηλεφώνημα;»

«Έχω ευχάριστα νέα. Επιτύχαμε συμβιβασμό με το νεαρό

που χτυπήσατε με το αυτοκίνητο.»

«Μάλιστα…»

«Κατάφερα να του πληρώσετε την αποκατάσταση σε ένα

εξειδικευμένο κέντρο και να του δώσετε κι ένα μικρό ποσό για

τις πρώτες του ανάγκες. Ήταν πολύ δύσκολες οι

διαπραγματεύσεις αλλά το πετύχαμε. Επίσης, δεν θα δεχθείτε

δίωξη γιατί ή πραγματογνωμοσύνη έδειξε ότι το αλκοόλ στο αίμα

σας δεν ήταν αρκετό για την οδήγηση σε κατάσταση μέθης αλλά

η ασφαλιστική σας εταιρεία δεν το δέχεται και δεν σας καλύπτει.

Εκεί θα πάμε δικαστικά. Αναγκάστηκα βέβαια να κάνω και

κάποια άλλα ‘έξοδα’ για να υπάρξει μία θετική έκθεση σχετικά με

τα φρένα του αυτοκινήτου σας. Με λίγα λόγια προσπαθήσατε να

φρενάρετε αλλά κάποιο τεχνικό πρόβλημα δεν σας το επέτρεψε.

Τέλος, θα δώσουμε κι ένα ποσό για την ψυχική οδύνη στην

ηλικιωμένη που παραλίγο να χτυπήσετε. Αλλά αυτά δεν λέγονται

από το τηλέφωνο. Σας περιμένω σε μία ώρα στο γραφείο μου.

Χαίρετε.»

«Μισό λεπτό κύριε Άιχμαν. Ο νεαρός δηλαδή θα γίνει

καλά;»

«Όχι κύριε Γεωργίου αλλά αυτό μην σας απασχολεί. Να

σας απασχολεί μόνο το ότι γλυτώσατε τη φυλάκιση.»

«Δηλαδή… δεν θα ξαναπερπατήσει;»

«Δεν θα ξαναπερπατήσει ποτέ κύριε Γεωργίου, θα μείνει

παραπληγικός. Γι’ αυτό και θα του δώσουμε ένα μικρό ποσό για


53

τα πρώτα του έξοδα. Μετά θα αναλάβει το κράτος. Έχουμε καλή

πρόνοια στη Γερμανία. Θα τα πούμε αργότερα. Σας περιμένω.»

Η σκληρότητα και η έλλειψη ευαισθησίας του δικηγόρου

του τον έκανε να αναφωνήσει σοκαρισμένος, μόλις έκλεισε το

τηλέφωνο «Θεέ μου! Αυτό το παλικάρι δεν θα ξαναπερπατήσει

και υπεύθυνος είμαι εγώ. Μόνο εγώ! Τι έκανα;»

Αμέσως ήρθαν στη μνήμη του οι νεαροί και οι νεαρές με

τα αναπηρικά καροτσάκια που κάνουν βόλτες στην παλιά πόλη

και κατάλαβε ότι κάποιος, όπως και ο ίδιος, ήταν υπεύθυνος γι’

αυτό. Τώρα αντιλαμβανόταν τι είχαν πάθει. Τώρα

συνειδητοποιούσε ότι αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα, σε

ανύποπτο χρόνο.

Σε μία ώρα ήταν στο πολυτελέστατο γραφείο του

δικηγόρου στο κέντρο της πόλης, στο οποίο κυριαρχούσε το ξύλο

και το δέρμα. Οι τέσσερεις γραμματείς στην είσοδο και οι νεαροί

δικηγόροι που πηγαινοερχόντουσαν θυμίζοντας μελίσσι,

έδειχναν ότι ο κύριος Άιχμαν είχε τον ‘τρόπο’ του με τη

δικαιοσύνη. Άλλωστε δεν αναλάμβανε οποιονδήποτε παρά μόνο

πλούσιους και διάσημους. Μία κυρία βγήκε από το γραφείο του

και τον κάλεσε να περάσει μέσα.

«Καλημέρα κύριε Άιχμαν.»

«Γεια σας. Καθίστε. Λοιπόν, κύριε Γεωργίου όπως σας

είπα στο τηλέφωνο όλα έχουν κανονιστεί και δεν χρειάζεται να

ανησυχείτε για τίποτα. Το μόνο που πρέπει να κανονίσουμε αυτή

τη στιγμή είναι η στάση σας προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

και το οικονομικό. Όσον αφορά το πρώτο επειδή δεν πρέπει να

δοθεί κάποια λάθος εντύπωση και να καταστραφεί η υπόθεση,

θα αναλάβω εγώ όλο το κομμάτι της δημοσιότητας. Η ζωή που

κάνετε και οι καλλιτεχνικές σας ‘ιδιοτροπίες’ δεν θα πρέπει να


54

μας δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα. Καλό θα ήταν να

περιορίσετε τη νυχτερινή ‘δραστηριότητα’ σας για ένα

διάστημα. Είμαστε σύμφωνοι;»

«Σύμφωνοι…»

«Όσον αφορά τώρα το οικονομικό να υπολογίσετε ότι θα

χρειαστούν περίπου 400.000 χιλιάδες ευρώ για την απαραίτητη

εξάμηνη αποκατάσταση του νεαρού που θα πρέπει να μάθει να

ζει υπό νέες συνθήκες, 60.000 ευρώ για τα πρώτα του έξοδα,

ουσιαστικά για την αγορά ενός διαμορφωμένου αυτοκινήτου για

να μετακινείται, 50.000 ευρώ για την ψυχική οδύνη της

ηλικιωμένης κυρίας και η αμοιβή μου που είναι 350.000 ευρώ,

στην οποία περιλαμβάνονται και τα ‘έκτακτα έξοδα’ που σας

είπα.»

«860.000 ευρώ; Τόσα πολλά;»

«Να είστε ευχαριστημένος κύριε Γεωργίου που δεν

βρίσκεστε φυλακή. Άλλωστε για σας αυτά τα χρήματα δεν είναι

θέμα. Με την πώληση μερικών πινάκων σας μπορείτε να τα

καλύψετε πολύ εύκολα.»

«Μα δεν έχω τόσα μετρητά αυτή τη στιγμή!»

«Θα τα βρείτε και πρέπει να τα βρείτε μέσα σε ένα μήνα,

αν δεν θέλετε να υπάρξουν συνέπειες! Το γερμανικό κράτος δεν

αστειεύεται με αυτά τα θέματα και καλά θα κάνετε να είστε

τυπικός. Σ’ αυτό το θέμα η αναγνωρισιμότητα σας θα σας κάνει

μόνο κακό, αν δεν φροντίσετε τις υποχρεώσεις σας. Ελπίζω να

γίνομαι κατανοητός. Να σας χαιρετίσω τώρα επειδή έχω ένα

σημαντικό ραντεβού που περιμένει. Γεια σας.»

Ο Γιώργος έφυγε προβληματισμένος από το γραφείο του

Άιχμαν. Όσο στοίχιζε η μερική αποκατάσταση ενός νέου


55

ανθρώπου ήταν η αμοιβή του δικηγόρου; Τόσο άξιζε μια

ανθρώπινη ζωή; Όλα για το χρήμα;

Η περιπέτεια του όμως μόλις άρχιζε. Έπρεπε να βρει

860.000 ευρώ μέσα σε ένα μήνα. Τόσα μετρητά δεν υπήρχαν. Ο

τρόπος ζωής του, η αγορά και η ανακαίνιση ενός κτιρίου στο

κέντρο της πόλης που χρησιμοποιούσε ως έκθεση, δεν του είχαν

αφήσει πολλά στους τραπεζικούς του λογαριασμούς. Είχε βέβαια

αρκετά ακόμα αλλά όχι τόσα. Έπρεπε να πουλήσει ότι είχε και

δεν είχε ή τουλάχιστον να πουλήσει άμεσα κάποιους πίνακες. Για

να το πετύχει αυτό έπρεπε να στρωθεί στη δουλειά γιατί από

τότε που έφυγε η Έντι, που κανόνιζε τα πάντα, την είχε σε

δεύτερη μοίρα. Ουσιαστικά την είχε εγκαταλείψει.

Κατευθύνθηκε προς το κτίριο που φιλοξενούσε την

έκθεση του. Εκεί είχε ένα γραφείο που δεχόταν τους αγοραστές

και τους φιλότεχνους που ήθελαν να έρθουν σε επαφή μαζί του.

Ήταν η προσωπική του γκαλερί. Φώναξε τη γραμματέα του και

της ανέθεσε να έρθει σε επαφή με μερικούς γκαλερίστες στην

υπόλοιπη Γερμανία και σε γειτονικές χώρες.

Αν και δεν είχε καμία διάθεση να δημιουργήσει, κάτι το

οποίο φαινόταν πλέον και στην ποιότητα της δουλειάς του,

έπρεπε να το κάνει. Έπρεπε να βρει και πάλι το χαμένο

ενδιαφέρον του, ν’ αρχίσει να ζωγραφίζει και να κάνει εκθέσεις.

Μόνο έτσι θα κάλυπτε τις υποχρεώσεις του.

Αφού έδωσε τις κατάλληλες εντολές έφυγε για το σπίτι.

Σε όλο το δρόμο είχε ανοιχτή την κουκούλα της κάμπριο Πόρσε

για να τον χτυπά ο αέρας που είχε πάντα ευεργετική επίδραση

πάνω του. Του καθάριζε τη σκέψη, τον ηρεμούσε.

Όταν έφτασε σπίτι αποφάσισε να πιει έναν καφέ στον

κήπο και να χαλαρώσει. Το βράδυ είχε έξοδο και έπρεπε να


56

προετοιμαστεί. Δεν είχε σκοπό ν’ αλλάξει το πρόγραμμα του

επειδή το είπε ένας δικηγόρος.

Μόλις ένιωσε έτοιμος πήγε στην ντουλάπα του που ήταν

ένα μικρό δωμάτιο και άρχισε να διαλέγει κουστούμια, γραβάτες

και αξεσουάρ. Ντύθηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και θαύμασε

για άλλη μία φορά τον εαυτό του. Συνέχιζε να είναι ένας

γοητευτικός άντρας και το ήξερε.

Στο δρόμο προς την πόλη χτύπησε το τηλέφωνο του

αυτοκινήτου του. Ήταν η γραμματέας του, «κύριε Γεωργίου σας

παίρνω για να σας πω ότι δεν μπορώ να έρθω σ’ επαφή με

κανέναν από τους γκαλερίστες που συνεργαζόμαστε. Δεν

βγαίνουν στο τηλέφωνο και πολύ φοβάμαι ότι βρίσκουν

δικαιολογίες για να μην το κάνουν.»

«Προσπάθησες να μιλήσεις μαζί τους στα προσωπικά

τους τηλέφωνα;»

«Βεβαίως αλλά δεν το σηκώνουν» απάντησε η

γραμματέας του.

«Καλά θα τους πάρω εγώ. Θα σε καλέσω αργότερα. Τώρα

έχω ένα σημαντικό ραντεβού» της είπε και έκλεισε το τηλέφωνο,

πιστεύοντας ότι η γραμματέας του δεν κάνει καλά της δουλειά

της.

Το βράδυ συναντήθηκε με μία δημοσιογράφο η οποία

ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του που έμοιαζε με

παραμύθι. Ένας νεαρός ζωγράφος από την Ελλάδα που ήρθε στη

Γερμανία και έφτασε στο σημείο να είναι από τους πιο

σημαντικούς και διάσημους στον κύκλο του. Η συντεχνία του

έπρεπε να τον αποδεχθεί και αυτό θα γινόταν μόνο μέσω

μεγάλης προβολής. Είχε φροντίσει να χρηματοδοτήσει τις


57

κατάλληλες πηγές για το σκοπό του. Ήθελε να το πετύχει πάση

θυσία.

Κανόνισε η συνάντηση να γίνει στο εστιατόριο που είχε

βγει για δείπνο πρώτη φορά με την Έντι. Φρόντισε να είναι όλα

στην εντέλεια. Το τραπέζι που θα κάθονταν ήταν στο πιο ήσυχο

και καλό σημείο του. Γεμάτος αυτοπεποίθηση ήταν

προετοιμασμένος να εξαντλήσει όλη του τη γοητεία πάνω της. Η

δημοσιογράφος ήρθε στο ραντεβού στην ώρα της. Ήταν μια

ψηλή, μελαχρινή κοπέλα που περισσότερο έδειχνε μεσογειακή

παρά Γερμανίδα. Και δεν έπεσε έξω. Ήταν Ισπανικής

καταγωγής, γύρω στα εικοσιπέντε και πανέμορφη. Ομιλητική,

διαχυτική, γελαστή και πολύ οικεία. Ο Γιώργος ένιωσε

ανακούφιση όταν την είδε. Περίμενε καμία στριμμένη και

αντιπαθητική μεσήλικη που θα έπρεπε να την ανεχθεί για

αρκετή ώρα. Η Μαρία Καντέρο άρχισε να του εξηγεί όλα τα

διαδικαστικά για το γύρισμα. Όταν τέλειωσε ο Γιώργος τη

ρώτησε.

«Πότε λες να προβληθεί το ντοκιμαντέρ;»

«Μάλλον τον άλλο μήνα. Πρέπει να το εγκρίνει το κανάλι

πρώτα» του απάντησε αυτή.

«Πολύ ωραία. Θα ήθελα να σε ξαναδώ μέσα σ’ αυτό το

μήνα αν γίνεται και όχι μόνο επαγγελματικά…»

«Δεν γίνεται αυτό κύριε Γεωργίου.»

«Μπορείς να με λες Γιώργο... Και γιατί δεν γίνεται;»

«Γιατί ο φίλος μου θα σκοτώσει έναν από τους δυο μας ή

και τους δύο! Αν έπρεπε να επιλέξω, θα επέλεγα να μείνω

ζωντανή…» του απάντησε γελώντας.

«Μπορεί να γίνει χωρίς να σκοτωθεί κανείς. Δεν υπάρχει

λόγος να το μάθει.»


58

«Ας το αφήσουμε καλύτερα. Ας μείνουμε μόνο στην

επαγγελματική συνεργασία. Είναι καλύτερα και για τους δυο

μας. Είμαι λίγους μήνες στην πόλη και δεν θέλω να μπλέξω τα

επαγγελματικά με τα προσωπικά.»

Μια ξαφνική αναστάτωση προκλήθηκε στο εστιατόριο. Η

πόρτα άνοιξε και ο μετρ έτρεξε σχεδόν υποκλινόμενος να

εξυπηρετήσει μια παρέα. Δύο σερβιτόροι είχαν στηθεί σε στάση

προσοχής -σχεδόν μαρμαρωμένοι- πάνω από ένα τραπέζι. Όλοι

κοίταζαν με περιέργεια να δουν ποιοι είναι αυτοί που μπαίνουν

προκαλώντας τόση αναστάτωση. Ο Γιώργος δεν έδωσε σημασία

και συνέχισε να απολαμβάνει το κρασί του.

«Ο κύριος Μπουτ!» άκουσε τη Μαρία να λέει.

Γύρισε και είδε από μακριά έναν εύσωμο, ψηλό κύριο

γύρω στα εξηνταπέντε να προχωρά αγκαζέ με μία κομψή κυρία

εμφανώς νεότερη και πίσω τους ν’ ακολουθεί μία παρέα έξι

ατόμων. Ο μετρ και μερικοί ακόμα σερβιτόροι του άνοιγαν το

δρόμο, οδηγώντας τον στο τραπέζι.

«Αυτός είναι ο κύριος Μπουτ; Τόσα χρόνια τον ακούγαμε

αλλά δεν τον βλέπαμε» είπε ο Γιώργος αδιάφορα.

«Ναι Γιώργο κι αυτή δίπλα του είναι η κυρία Μπουτ.

Πρέπει να την έχεις γνωρίσει…» απάντησε η Μαρία, μη

γνωρίζοντας για τη σχέση τους.

Η περιέργεια τον έκανε να κοιτάξει πιο προσεκτικά προς

το μέρος τους. Το βλέμμα του διασταυρώθηκε με της Έντι, η

οποία έδειξε να ταράζεται αλλά προσπάθησε να το κρύψει με

ένα δυνατό υποκριτικό γέλιο. Ήταν η πρώτη φορά που

συναντιόταν με τον Γιώργο μετά από τόσο καιρό. Έστω και μ’

αυτό τον τρόπο. Προσπάθησε να δείξει αδιαφορία μιλώντας και

γελώντας συνέχεια αλλά συνεχώς έριχνε κλεφτές ματιές στο


59

τραπέζι του. Η παρουσία της όμορφης Μαρίας φαινόταν να της

είχε προκαλέσει αισθήματα ζήλιας. Ήταν προφανές ότι ακόμα

ένιωθε κάτι γι’ αυτόν. Ο Γιώργος διατήρησε την ψυχραιμία του

και επικεντρώθηκε στη Μαρία. Η παρουσία της Έντι στον ίδιο

χώρο είχε ταράξει και τον ίδιο. Ο εγωισμός όμως και των δύο δεν

τους επέτρεπε να ανταλλάξουν ούτε ένα νεύμα, πόσο μάλλον

χαμόγελο.

Η ώρα πέρασε αρκετά ευχάριστα με τη συντροφιά της

νεαρής δημοσιογράφου. Την ώρα που πλήρωνε το λογαριασμό

ήρθε ο μετρ λέγοντας του «Κύριε Γεωργίου ο κύριος Μπουτ θα

ήθελε να σας καλέσει στο τραπέζι του για να σας γνωρίσει.»

Αιφνιδιασμένος από την πρόσκληση ο Γιώργος απάντησε

«πείτε του ευχαριστώ αλλά βιάζομαι.»

«Κύριε Γεωργίου δεν είναι σωστό να μην περάσετε για

λίγο από το τραπέζι του. Θα θεωρήσει αγένεια την άρνηση στην

πρόσκληση του. Έστω για λίγο. Εσείς ξέρετε από καλούς

τρόπους και δημόσιες σχέσεις.»

«Καλά θα το σκεφτώ…»

«Θα σας είμαι υπόχρεος!» απάντησε ο μετρ και έφυγε.

«Πάμε Γιώργο; Έστω για να καληνυχτίσουμε. Θέλω πολύ

να τον γνωρίσω. Ίσως καταφέρω να του ζητήσω να μου δώσει

μία συνέντευξη. Θα είναι πολύ καλό για τη δουλειά μου!» είπε η

Μαρία.

«Καλό για τη δουλειά σου, καλό για τη δουλειά μου,

καλό, καλό, καλό! Μας έφαγε η καλοσύνη!» είπε στα ελληνικά ο

Γιώργος που είχε αγανακτήσει με τις προτροπές όλων για το τι

είναι καλό και τι όχι.

«Τι είπες; Δεν κατάλαβα…»

«Τίποτα… απλά είπα, εντάξει πάμε!»


60

«Έτσι το λένε στα ελληνικά;»

«Ναι, έτσι και χειρότερα!» αντιγύρισε και της πρότεινε

απρόθυμα το μπράτσο του για να τον συνοδεύσει στο τραπέζι

του Μπουτ.

«Χαίρομαι που σας γνωρίζω από κοντά κύριε Γεωργίου.

Καθίστε στην όμορφη παρέα μας.» είπε ο Μπουτ στο Γιώργο που

ήταν ήδη πάνω από το τραπέζι τους.

«Ευχαριστούμε πολύ αλλά δεν θα κάτσουμε. Πρέπει να

φύγουμε. Κι εγώ χάρηκα που σας γνώρισα.»

«Κρίμα γιατί θα ήθελα να συζητήσουμε για τη δουλειά

σας. Ξέρετε, η σύζυγος μου είναι συλλέκτρια έργων τέχνης και

όχι μόνο…»

«Ναι, κάτι έχω ακούσει…»

«Μαθαίνω ότι τελευταία δεν τα πάτε και πολύ καλά.»

επισήμανε ο Μπουτ.

«Φήμες κύριε Μπουτ. Φήμες.»

Η Έντι κρυφογελούσε χαιρέκακα με χαμηλωμένο το

βλέμμα. Της άρεσε αυτός ο δημόσιος δεικτικός και κυνικός

τρόπος του άντρα της προς το Γιώργο. Ο Μπουτ φημιζόταν

άλλωστε για την οριακά ανάγωγη συμπεριφορά του.

«Δεν μας γνωρίσατε την κυρία που σας συνοδεύει.» είπε

ο Μπουτ.

«Παράλειψή μου. Να σας συστήσω τη Μαρία. Την

αρραβωνιαστικιά μου!»

Το κρυφό γέλιο της Έντι μετατράπηκε σε φωναχτή

απορία «Αρραβωνιαστικιά σου;»

«Ναι κυρία Μπουτ. Γιατί σας κάνει εντύπωση;»

«Πολύ χαίρομαι για σας. Πραγματικά χαίρομαι. Ελπίζω

να μας καλέσετε στο γάμο.» αναφώνησε ο Μπουτ.


61

«Αλίμονο, αν δεν καλέσουμε εσάς ποιους θα καλέσουμε;»

αποκρίθηκε ο Γιώργος με μία δόση κρυφής ειρωνείας και

συνέχισε «λοιπόν χάρηκα και πάλι. Σας καληνυχτίζουμε.»

Βγαίνοντας από το εστιατόριο η Μαρία εμφανώς

εκνευρισμένη λέει στο Γιώργο «γιατί είπες ότι είμαι

αρραβωνιαστικιά σου; Με ποιο δικαίωμα;»

«Δεν ήθελες πρόσβαση στον Μπουτ;»

«Ναι ήθελα!»

«Ε, τώρα σαν αρραβωνιαστικιά μου θα την έχεις.»

«Δεν το είχα σκεφθεί έτσι. Εντέλει, είσαι πολύ έξυπνος.»

«Ναι το ‘χουμε αυτό οι Έλληνες.»

«Και τώρα που σε βλέπω μου φαίνεσαι ακόμα πιο

όμορφος. Ίσως δεχτώ να βγούμε κιόλας σαν αρραβωνιασμένοι…

Έλα να σε φιλήσω αρραβωνιαστικέ μου πριν σε καληνυχτίσω!»

χαριτολόγησε η Μαρία και τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο

πριν μπει στο αυτοκίνητο της.

Μέρες μετά ο Μπουτ βρισκόταν στο μεγαλεπήβολο

γραφείο του καθισμένος σε μία δερμάτινη πολυθρόνα που

έφθανε μέχρι το ύψος των ώμων. Το ταβάνι θύμιζε ζωγραφικό

πίνακα της αναγέννησης. Στο βάθος δύο μεγάλοι δερμάτινοι

καναπέδες με ένα δρύινο χαμηλό τραπέζι και ένα ξύλινο μπαρ με

ακριβά ποτά δημιουργούσαν ένα χώρο ξεκούρασης και

ανάπαυλας για τον ίδιο και τους φίλους του. Πίνακες μεγάλων

ζωγράφων με τον κατάλληλο φωτισμό να τους αναδεικνύει

κοσμούσαν τους ντυμένους με ξύλο τοίχους. Το επίσης ξύλινο

πάτωμα ήταν σκεπασμένο με ένα τεράστιο ολομέταξο

χειροποίητο περσικό χαλί, ειδική παραγγελία για τον ίδιο. Ο

χώρος θύμιζε περισσότερο πριβέ λέσχη.


62

Ο ίδιος κάπνιζε απολαυστικά ένα τεράστιο Μοντεκρίστο

πίνοντας ένα παλαιωμένο Μολτ ουίσκι. Γνωστός Μπον βιβέρ

είχε μάθει να ζει επιδεικτικά και πλουσιοπάροχα. Σπανίως

ασχολούταν με γραφειοκρατικές δουλειές της βιομηχανίας του.

Για το λόγο αυτό είχε προσλάβει καλά αμειβόμενους μάνατζερ

που του έδιναν άπλετο ελεύθερο χρόνο. Στο γραφείο πήγαινε

κυρίως για να υπάρχει μία διακριτική επίβλεψη στις επιχειρήσεις

του και να κλείνει ραντεβού και στρατηγικές συμφωνίες, που

μόνο το δικό του κύρος θα επέτρεπε.

Άπλωσε το χέρι και πάτησε το πλήκτρο της

ενδοσυνεννόησης λέγοντας στη γραμματέα του «Γκρέτα, κάλεσε

σε παρακαλώ τον κύριο Γεωργίου στο τηλέφωνο και πες του ότι

θα ήθελα να περάσει από το γραφείο για να συζητήσουμε κάποια

θέματα».

Η Γκρέτα που είχε μάθει να εκτελεί πάραυτα και χωρίς

καμία αντίρρηση τις επιθυμίες και εντολές του εργοδότη της

κάλεσε αμέσως τον Γιώργο ο οποίος, αν και απορημένος για την

ξαφνική πρόσκληση, τη δέχθηκε.

Πράγματι σε μία ώρα ήταν έξω από το μοντέρνο

πολυώροφο κτίριο από γυαλί και μέταλλο στα προάστια της

πόλης. Εκεί στεγάζονταν τα γραφεία των εταιρειών του Μπουτ.

Φτάνοντας στην είσοδο τον σταμάτησε μία κατεβασμένη μπάρα

και άτομα της ασφάλειας του. Κάμερες παντού και ιδιωτικοί

αστυνομικοί με στολές ήλεγχαν τα πάντα. Το ενισχυμένο

φυλάκιο με τα αλεξίσφαιρα τζάμια θύμιζε περισσότερο

στρατιωτική βάση.

Αφού περίμενε γύρω στα δέκα λεπτά μέσα στο

αυτοκίνητο, έως ότου γίνουν οι απαραίτητες διαπιστώσεις, τον

οδήγησαν στον προσωπικό χώρο στάθμευσης των επισκεπτών


63

του πανίσχυρου εργοδότη τους. Ο Γιώργος είδε μία

ανοιχτόχρωμη Μπέντλεϋ σταθμευμένη, με τον σοφέρ της να τη

γυαλίζει. Βγήκε από το αυτοκίνητο και μία ευγενική και όμορφη

γερμανίδα τον κάλεσε να την ακολουθήσει λέγοντας, «από δω

κύριε Γεωργίου. Αυτή είναι η είσοδος των επισκεπτών του

κυρίου Μπουτ. Ακολουθήστε με παρακαλώ.»

Ο Γιώργος παρατηρούσε συνεχώς την σπάταλη

πολυτέλεια που δεν εξαντλείτο μόνο στα μάρμαρα και τους

γρανίτες που επένδυαν τα πατώματα και τους τοίχους αλλά και

στον τρόπο που ήταν ντυμένο το προσωπικό που τον

υπηρετούσε. Παρόλο που ο ίδιος θεωρούταν πολύ ευκατάστατος,

ένιωσε πάμφτωχος μπροστά στον πλούτο που αντίκριζε. Ο

Μπουτ ήξερε πώς να κερδίζει τις εντυπώσεις και το έκανε καλά!

Σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον εικοστό όροφο δύο άτομα

της φύλαξης ντυμένοι με κουστούμια, παρακολουθούσαν

διακριτικά όλη τη διαδικασία. Δεν υπήρχε περίπτωση να πετάξει

έστω και μία μύγα στο κτίριο, χωρίς να το ξέρουν. Ακόμα και ο

ανελκυστήρας παρακολουθείτο από κάμερες. Όλος ο εικοστός

όροφος ήταν τα προσωπικά γραφεία του Μπουτ. «Καλά τόσα

λεφτά από τα λουκάνικα και τόση ασφάλεια; Τι φοβάται τόσο

πολύ; Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει…» αναρωτήθηκε την ώρα

που η συνοδός του τον οδηγούσε στη γραμματέα του

μεγαλοσχήμονα εργοδότη της.

«Καλημέρα κύριε Γεωργίου. Ο κύριος Μπουτ σας

περιμένει. Ακολουθήστε τον κύριο Σουλτς.»

Ο κύριος Σουλτς ήταν ένας νέος άντρας, όχι πάνω από τα

τριάντα, περίπου 1,95 ύψος με πολύ κοντό ξανθό μαλλί και

βλοσυρό βλέμμα. Ανέκφραστος και αμίλητος, περισσότερο


64

θύμιζε βουνό παρά άνθρωπο. Οι πρησμένοι του μυς

διαγράφονταν ακόμα και μέσα από το κουστούμι.

Μόλις τον έψαξε με το ειδικό μηχάνημα, του ζήτησε να

πάει μαζί του.

Ο Γιώργος πήρε μια βαθιά ανάσα και τον ακολούθησε σε

ένα μακρύ διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο του Μπουτ.

Άλλοι δύο σωματοφύλακες περίμεναν έξω από την πόρτα του, η

οποία άνοιξε με τηλεχειρισμό από τον ίδιο.

«Καλημέρα Γιώργο, ελπίζω να μην σε πείραξε ο

συνηθισμένος έλεγχος ασφαλείας.» είπε ο Μπουτ και τον

υποδέχθηκε, χωρίς να δώσει καμία σημασία στον Σουλτς που

έκλεινε την πόρτα, μη τολμώντας να τη διαβεί ούτε εκατοστό του

γραφείου, άνευ εντολής.

«Καλημέρα κύριε Μπουτ. Συνηθισμένος; Εγώ νόμιζα ότι

θα με περάσουν από ανάκριση…» αποκρίθηκε με δισταγμό ο

Γιώργος.

«Αδόλφο, λέγε με Αδόλφο. Εδώ καλώ μόνο τους φίλους

και πολύ σημαντικούς συνεργάτες. Είναι το άδυτο μου και δεν

θέλω να με ενοχλεί κανείς άλλος. Όσον αφορά την ασφάλεια,

όπως καταλαβαίνεις, είναι απαραίτητη στους καιρούς που ζούμε

σήμερα.»

«Κάθισε σε παρακαλώ» του πρότεινε και του πρόσφερε

ένα πούρο ανοίγοντας τον μικρό επιτραπέζιο υγραντήρα και ένα

ποτήρι ουίσκι από αυτό που έπινε.

«Θέλω να συζητήσουμε για κάποια θέματα,

επαγγελματικά και μη» συνέχισε.

Ο Γιώργος έχοντας ησυχάσει κάπως με τη φιλική

υποδοχή, κάθισε στη δερμάτινη πολυθρόνα μπροστά στο

γραφείο και άναψε το πούρο από τον αναπτήρα που κρατούσε


65

στο χέρι του Μπουτ, που έκατσε κι αυτός με τη σειρά του στη

θέση του.

«Η ‘Ψυχική Ανατολή’!» αναφώνησε ο Γιώργος βλέποντας

τον πίνακα του πάνω από το κεφάλι του Μπουτ.

«Α, λες για τον πίνακα σου. Είδες σε τι περίοπτη θέση τον

έχω τοποθετήσει; Τον είδα στο σπίτι όταν τον αγόρασε η Έντι

και προβληματιζόταν που να τον βάλει. Της είπα ότι μου άρεσε

πολύ και της ζήτησα να τον φέρω στο γραφείο. Ο μόνος όρος που

μου έθεσε ήταν να τον κρεμάσω σε αυτό ακριβώς το σημείο ώστε

να τον βλέπουν όλοι. Έτσι είναι η Έντι. Θέλει πάντα να περνάει

το δικό της με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και πάντα τα

καταφέρνει. Εκείνο το διάστημα ήταν συγκλονισμένη με το

ατύχημα σου και δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Επιπλέον, ο

πίνακας της το θύμιζε συνέχεια και γι’ αυτό δέχτηκε να μου τον

δώσει. Κι επειδή είναι ρεαλίστρια και καλή μάνατζερ όταν θέλει,

θεώρησε ότι αυτό το σημείο θα είναι η καλύτερη διαφήμιση για

σένα και τη δουλειά σου. Τώρα τελευταία μου ζήτησε να τον

ξεκρεμάσω και να τον βάλω στο δωμάτιο που φυλάμε και άλλα

έργα τέχνης αλλά αρνήθηκα γιατί δεν μου αρέσουν οι απότομες

αλλαγές. Συνήθισα να σε βλέπω κάθε μέρα στον τοίχο μου.»

«Ξέρετε για το ατύχημά μου;»

«Όλα τα ξέρω Γιώργο!» του απάντησε κοφτά.

«Όλα;» απόρησε ο Γιώργος.

«Τα πάντα αγαπητέ μου. Ξέρω ακόμα και τι πάνες

φόραγες μικρός. Πως νομίζεις έκανα αυτό τον κολοσσό; Αν δεν

ήξερα ποιος είναι ο καθένας που πλησιάζει εμένα ή τη γυναίκα

μου τώρα δεν θα σου μιλούσα από αυτή τη θέση. Ήξερα κάθε

στιγμή που ήσασταν και τι κάνατε. Έστελνα τους φίλους μου

διακριτικά σε όλες τις εκθέσεις σου και αγόραζαν πίνακες σου.


66

Έχω μια συλλογή με δέκα τουλάχιστον έργα σου. Πως νομίζεις

ότι γέμιζαν οι εκθέσεις σου από τόσους σημαντικούς ανθρώπους

και αγοραστές;»

«Εγώ νόμιζα ότι η Έντι…»

«Εν μέρει και η Έντι αλλά κυρίως εγώ!» δήλωσε ο

Μπουτ.

«Και γιατί το κάνατε αυτό;»

«Γιατί την αγαπώ πραγματικά Γιώργο και ήθελα να είναι

ευτυχισμένη. Χρόνια είχα να τη δω τόσο χαρούμενη. Με έπαιρνε

τηλέφωνο και πέταγε από τη χαρά της όποτε μου μίλαγε. Ήταν

τόσο ευτυχισμένη μαζί σου.»

«Τότε ξέρετε και για τη…»

«Ναι ξέρω και για τη σχέση σας και για το χαστούκι που

της έδωσες και για το ατύχημα σου με το νεαρό και για το τι

ακριβώς έκανες σήμερα το πρωί πριν έρθεις εδώ. Ξέρω τα πάντα

σου είπα. Να μην επαναλαμβάνομαι! Μάλιστα έχω καταθέσει

και το ποσό που χρωστάς σ’ αυτό τον δικηγόρο, τον Άιχμαν.

Έχουν καλυφθεί όλες οι οικονομικές υποχρεώσεις σου προς το

παρόν, χωρίς να χρειαστεί να ανησυχείς. Μπορείς να το

επιβεβαιώσεις.»

«Και τι θέλετε από μένα τώρα;»

«Αυτό που θέλω από σένα, είναι να κάνεις και πάλι

ευτυχισμένη την Έντι, αν θέλεις φυσικά να συνεχίσεις να

ζωγραφίζεις και να ζεις με τον τρόπο που ζεις. Εκτός και αν

θέλεις να γυρίσεις πίσω στο νησί σου… ή να αλλάξεις

επάγγελμα… Η επιλογή είναι αποκλειστικά και μόνο δική σου.»

Ο Γιώργος δίσταζε να πιστέψει αυτά που άκουγε. Τόσο

καιρό τον παρακολουθούσαν; Πως δεν το είχε αντιληφθεί; Η

Έντι δεν ήξερε τίποτα; Όντως οι περισσότεροι από τους πίνακες


67

που αγοράζονταν ήταν με χρήματά του Μπουτ; Δεν άξιζε τίποτα

ως καλλιτέχνης; Ένιωσε ένα σύγκρυο να διαπερνά το κορμί του

και το μυαλό του να βράζει. Δεν πίστευε στ’ αυτιά του. Ήταν λες

και έβλεπε ταινία. Ένιωσε σαν να ζούσε τη ζωή ενός άλλου.

Πως ήταν δυνατόν; Αφού όλα ακολουθούσαν το δρόμο

που τους όριζε ο ίδιος έως τώρα… Όχι, ήταν πολύ ψεύτικο.

Μάλλον το έκανε για να τον εκδικηθεί κι ο Γιώργος δεν ήταν από

αυτούς που έπεφταν εύκολα σε παγίδες. Τα είχε καταφέρει πολύ

καλά μέχρι σήμερα. Μπορεί ο Μπουτ να ήταν βαθύπλουτος αλλά

όλα έχουν και τα όρια τους. Δεν μπορεί να ήταν πιόνι στη

σκακιέρα του, όλο αυτό το διάστημα.

«Ο Μπουτ μπλοφάρει!» σκέφτηκε.

Ανασυγκρότησε γρήγορα τη σκέψη του, ανέταξε τις

ψυχικές του δυνάμεις από τον πληγωμένο του εγωισμό και σαν

πονεμένο αγρίμι αποφάσισε να αντεπιτεθεί.

Σηκώθηκε όρθιος, έσβησε το πούρο νευρικά στο τασάκι και

ξέσπασε «Όχι κύριε, δεν είμαι ζιγκολό, ούτε κανένα παιχνιδάκι

σας να μου φέρεστε με αυτό τον τρόπο. Έχω κι εγώ την

αξιοπρέπεια μου. Δεν μπορείτε να με μειώνετε για να

ικανοποιήσετε το εκδικητικό σας πάθος. Ακόμα και αν είχα κάτι

με τη γυναίκα σας αυτό τέλειωσε μία διά παντός. Το καταλάβατε

ή να σας το πω διαφορετικά; Στο κάτω-κάτω δεν πιστεύω τίποτα

απ’ όσα λέτε. Καλά θα κάνετε να μην πλησιάσετε κοντά μου γιατί

τα μέσα μαζικής ενημέρωσης περιμένουν για κάτι τέτοια και να

ξέρετε ότι δεν θα μείνω άπραγος, αν συνεχίσετε να με

απειλείτε!»

Ο Μπουτ σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα του και

στράφηκε δεξιά προς ένα έπιπλο που φιλοξενούσε διάφορες

περίτεχνες διακοσμητικές αντίκες. Έπιασε μια υπερμεγέθη


68

ξύλινη κλεψύδρα, τη γύρισε ανάποδα και μόλις άρχισε η άμμος

να ρέει από το ένα διαμέρισμα στο άλλο του είπε «κύριε

Γεωργίου μόλις άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μπορείτε να

πηγαίνετε.»

«Τι σημαίνει αυτό; Είναι άλλη μία απειλή μήπως;»

φώναξε εκνευρισμένος ο Γιώργος.

Ο Μπουτ χωρίς να απαντήσει πάτησε διακριτικά ένα

κουμπί κάτω από το γραφείο του και αμέσως μπήκαν μέσα οι

τρεις σωματοφύλακες του. Άρπαξαν το Γιώργο από το κουστούμι

και άρχισαν να τον τραβούν.

«Όμορφα, όχι έτσι! Δεν θέλουμε να δημιουργηθεί

θέμα…» σχεδόν μονολόγησε ο Μπουτ χωρίς να τους κοιτά και τα

‘σκυλιά’ του άλλαξαν αμέσως στάση οδηγώντας τον με ευγενικά

σπρωξίματα προς την έξοδο.

Στο δρόμο ο Γιώργος ήταν αλαφιασμένος. Οδηγούσε

νευρικά και έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο. Πρώτα πήρε το

δικηγόρο με τον οποίο επιβεβαίωσε την κατάθεση των 860.000

ευρώ στο λογαριασμό του. Μετά πήρε ‘φίλους’ του γκαλερίστες

και αγοραστές αλλά οι περισσότεροι δεν ανταποκρινόταν στις

κλήσεις του. Με όσους κατάφερνε να μιλήσει του έλεγαν ότι θα

τον καλέσουν αργότερα. Το ίδιο είχε συμβεί και με τη γραμματέα

του όταν τους είχε καλέσει. Ενδόμυχα άρχισε να πιστεύει ότι όλα

αυτά δεν ήταν τυχαία, αλλά ακόμα ήταν πολύ νωρίς για να το

επιβεβαιώσει.

«Τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει ο γέρος! Τίποτα!»

αναφώνησε.

Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του και να κατευνάσει

τις ανησυχίες του αλλά το ένστικτο του έλεγε άλλα. Και το


69

εμπιστευόταν το ένστικτο του. Τον είχε καθοδηγήσει σωστά

μέχρι τώρα.

Επέστρεψε στο σπίτι και έκανε αμέσως ένα κρύο ντους.

Ξυρίστηκε δύο φορές συνεχόμενα. Το ξύρισμα το ένιωθε πάντα

λυτρωτικό. Ήταν μία περίεργη συνήθεια που είχε από παλιά.

Όταν είχε πολλές έννοιες τότε ξυριζόταν. Δεν ήταν σίγουρος αν

το έκανε για την αίσθηση του καθαρού και ανανεωμένου

προσώπου ή υποσυνείδητα επειδή όταν ήταν μικρός και τους

εξηγούσε τα όνειρα η μάνα του έλεγε πάντα, «το ξύρισμα στον

ύπνο σημαίνει ξαλάφρωμα από τις έννοιες». Όπως και να είχε η

πράξη αυτή τον έκανε πάντα να νιώθει ανάλαφρος όταν είχε

πολλά στο μυαλό του.

Ντυμένος στο ολόλευκο βαμβακερό μπουρνούζι με το

κεντημένο μονόγραμμα του, με ένα ποτήρι κονιάκ στο ένα χέρι

και ένα πούρο στο άλλο, κάθισε στο αίθριο θαυμάζοντας τον

κήπο και τη θέα της πόλης από ψηλά. Το είχε ανάγκη αυτό. Είχε

ταραχθεί τόσο πολύ εκείνη τη μέρα. Τα συναισθήματα του ήταν

ανάμικτα. Ένιωθε ότι τον είχαν εξαπατήσει, αν μη τι άλλο, τον

είχαν πληγώσει αμφισβητώντας το ταλέντο του και τη δουλειά

του. Το ταλέντο που του πρόσφερε αυτή τη ζωή.

Από την πρώτη πετυχημένη του έκθεση είχε την

πεποίθηση ότι το μυαλό του ήταν ένα εργοστάσιο δημιουργίας

ιδεών, κουλτούρας και πλούτου. Όλα αυτά ήθελε να του τα

γκρεμίσει ο Μπουτ για ένα καπρίτσιο. Είχε εμπιστοσύνη στις

ικανότητες του και βάλθηκε να αποδείξει ότι τα τελευταία

γεγονότα ήταν κακές συμπτώσεις.

Εκείνο το βράδυ δεν ήθελε να μείνει μόνος, δεν ήθελε

όμως ούτε ανθρώπους γύρω του. Έτσι γύρισε στο δωμάτιο του

και ζήτησε και πάλι από τη ‘δεσποινίς κοκαΐνη’ να τον


70

συντροφεύσει. Αυτή απλώθηκε με σιγουριά στο κομοδίνο του

έτοιμη να του εκπληρώσει τις πιο λάγνες και φανταστικές

επιθυμίες. Μπήκε στην αναπνοή του, πέρασε στο αίμα του και

τον αγκάλιασε τρυφερά και ύπουλα. Ήταν πάντα απρόβλεπτη.

Όσοι τη γνώριζαν περνούσαν καλά μαζί της αλλά για λίγο

διάστημα. Μετά έπρεπε να τους εγκαταλείψει αυτή ή το μυαλό

τους και πολλές φορές το κορμί τους. Ο Γιώργος όμως ένιωθε

σαν τον Αδάμ. Είχε ανάγκη να φάει το απαγορευμένο μήλο κι ας

πήγαινε στην κόλαση.


71

Νέμεσις Κατά τις τέσσερις το απόγευμα την επόμενη μέρα ένιωσε

ένα χέρι να τον σκουντά. Ήταν η οικονόμος του.

«Κύριε Γιώργο, κοιμάστε από χθες το βράδυ. Δεν έχετε

κάποια ραντεβού σήμερα;»

«Αργότερα» μουρμούρισε και γύρισε στο πλάι «τώρα

φύγε, άσε με ήσυχο…»

Η οικονόμος που είχε συνηθίσει στις παραξενιές του και

τον απότομο ορισμένες φορές χαρακτήρα του δεν πτοήθηκε,

«σηκωθείτε. Πρέπει να πάτε στην γκαλερί σας. Η Μαρία έχει

πάρει τρεις φορές από το πρωί γιατί αντιμετωπίζει κάποιο

πρόβλημα απ’ ότι κατάλαβα.»

«Η Μαρία;»

«Η γραμματέας σας.»

«Καλά… σηκώνομαι...»

Για λίγο στο μυαλό του πίστεψε ότι ήταν η νεαρή

δημοσιογράφος που ήθελε να κάνει ντοκιμαντέρ τη ζωή του.

Σηκώθηκε, ετοιμάστηκε και ξεκίνησε για την γκαλερί,

χωρίς καμία διάθεση. Είχε ένα προαίσθημα ότι κάτι κακό θα

άκουγε. Όταν μπήκε μέσα άκουσε τη Μαρία να του λέει μέσα σε

λυγμούς «καταστραφήκαμε κύριε Γεωργίου!

Καταστραφήκαμε!»

«Ηρέμησε και προσπάθησε να μου πεις τι έγινε. Όλα τα

βλέπω εντάξει. Προς τι ο πανικός και το κλάμα;»

Η γραμματέας του συνέχισε με λυγμούς

«καταστραφήκαμε σας λέω! Καταστραφήκαμε!»

«Θα μου πεις τι έγινε;» τη ρώτησε με εμφανή ανησυχία.


72

«Χθες ο κύριος Αδόλφος Μπουτ, ξέρετε… ο σύζυγος της

κυρίας Έντι… Δεν είδατε ειδήσεις;»

«Όχι. Πες μου επιτέλους!»

«Χθες ο κύριος Μπουτ έκανε ένα πάρτι στο σπίτι του και

είχε καλέσει όλους τους σημαντικούς ανθρώπους της πόλης

μεταξύ των οποίων γκαλερίστες και αρκετούς συλλέκτες πινάκων

που τους έχουμε πελάτες. Είχε καλέσει και τα κανάλια. Έδινε μία

δεξίωση για την αργυρή επέτειο του γάμου τους. Χθες έκλειναν

τα εικοσιπέντε χρόνια με την κυρία Έντι.»

Η κατάσταση είχε γίνει ανησυχητική. Για να μην του λέει

η γραμματέας του αμέσως τι έγινε και να φωνάζει μόνο

«καταστραφήκαμε», κάτι σοβαρό συνέβαινε.

«Και γι’ αυτό καταστραφήκαμε; Να ζήσουν να τα κάνουν

πενήντα» είπε ο Γιώργος και προσπάθησε να μειώσει την ένταση

που υπήρχε στην ατμόσφαιρα.

«Όχι κύριε Γεωργίου γι’ αυτό… θυμάστε που είχατε κάνει

ένα πάρτι σπίτι σας πριν καιρό και είχατε κάψει κάποιους

πίνακες σας;»

«Ε, και;.»

«Λοιπόν το ίδιο έκανε και ο κύριος Μπουτ με τους φίλους

του χθες λέγοντας, ‘ας μιμηθούμε τον καλλιτέχνη, ας κάψουμε

τους πίνακες του όπως έκανε και ο ίδιος στο πάρτι του. Μην

ανησυχείτε, θα φτιάξει άλλους όπως λέει. Εσείς γλεντήστε χωρίς

τύψεις!’. Έκαψαν γύρω στους δέκα πίνακες σας κύριε Γεωργίου.

Μέσα στους καλεσμένους ήταν και κάποιοι που έκαναν το ίδιο

τότε στο σπίτι σας και επιβεβαίωσαν το γεγονός. Οι φωτογράφοι

και τα κανάλια το έδειχναν συνεχώς χθες το βράδυ. Και η κυρία

Έντι το έβλεπε και δεν έκανε τίποτα. Τίποτα! Απλά κοιτούσε

αδιάφορα. Μα καλά, δεν είδατε τίποτα; Σας έπαιρνα τηλέφωνο


73

μέχρι αργά για να το δείτε. Ορίστε και η σημερινή εφημερίδα με

τις φωτογραφίες! Το τηλέφωνο έχει σπάσει από το πρωί. Όλοι οι

δημοσιογράφοι θέλουν συνέντευξη σας και πολλοί πελάτες μας

ρωτούν αν έχουν καμία αξία πλέον τα έργα σας!»

Βλέποντας τις φωτογραφίες στην εφημερίδα, το αίμα του

Γιώργου πάγωσε. Το πρόσωπο του άλλαξε μορφή. Είδε τον

Μπουτ να ποζάρει γελαστός με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι.

Πιο πέρα έκαιγε μια τεράστια φωτιά και κάποιοι από το

προσωπικό έδειχναν να την τροφοδοτούν με τους πίνακες του. Η

Έντι λίγα μέτρα πίσω από τον άντρα της κοιτούσε αδιάφορα,

έχοντας κι αυτή ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι, όπως και οι

υπόλοιποι καλεσμένοι που φαίνονταν πραγματικά να το

χαίρονται.

Τότε συνειδητοποίησε ότι ο Μπουτ δεν μπλόφαρε. Τα

είχε όλα προσχεδιασμένα. Απλά περίμενε τη δεδομένη άρνηση

του σαν άλλοθι για ν’ αρχίσει τον πόλεμο. Πως άλλωστε είχε

προλάβει να οργανώσει όλο αυτό το σχέδιο την ίδια μέρα; Ακόμα

και κάποιοι από τους συνεργάτες που δεν απαντούσαν στις

κλήσεις του φάνηκε τώρα ότι ήταν στο κόλπο... Η παγίδα είχε

στηθεί περίτεχνα από το διαβολικό μυαλό του Αδόλφου Μπουτ

εδώ και καιρό και ο Γιώργος είχε πέσει μέσα χωρίς να το

καταλάβει. Ο εφιάλτης μόλις είχε αρχίσει...

Η υπέρμετρη αλαζονεία του Γιώργου τον έκανε να

δημιουργήσει φανατικούς ζηλόφθονες εχθρούς που δεν τους

φανταζόταν και περίμεναν ύπουλα κρυμμένοι στο σκοτάδι τη

στιγμή που θα τον τιμωρήσουν γι’ αυτό. Η συντεχνία που ποτέ

δεν τον δέχθηκε ήθελε να βρει αφορμή να τον πετάξει σαν ‘την

τρίχα από το ζυμάρι’. Όλοι μαζί ενώθηκαν σαν τις ύαινες, υπό


74

την καθοδήγηση του πανίσχυρου Μπουτ και χόρευαν στο ρυθμό

του.

Παλιοί φίλοι και γνωστοί ακόμα και εχθροί μεταξύ τους,

έγιναν ‘ένα’ προκειμένου να τον καταστρέψουν. Αυτοί που

παρίσταναν τους υποστηρικτές του και γλεντούσαν σπίτι του,

αποδείχθηκε ότι έδιναν καθημερινά αναφορά στον βαθύπλουτο

εχθρό του, αναζητώντας την εύνοια του. Κι αυτός τους αντάμειβε

μερικές φορές απλά και μόνο δείχνοντας τη χαρά του για τις

ανήθικες υπηρεσίες τους.

Ο Γιώργος όπως πάντα αυθόρμητος και ειλικρινής

συνέχιζε να ‘σκάβει με τα ίδια του τα χέρια το λάκκο του’, χωρίς

να το ξέρει.

Το λάθος του ήταν που έδειξε μέσα σε μικρό χρονικό

διάστημα ότι ήταν καλύτερος από τους άλλους που

προσπαθούσαν μία ζωή. Αυτό δεν θα του το συγχωρούσαν ποτέ

όλοι αυτοί οι ατάλαντοι υποκριτές. Δεν μπορούσαν να δεχθούν

ότι ένας νέος που ήρθε από το πουθενά τους είχε υπερπηδήσει

με τέτοιο τρόπο.

Έτσι, η παγίδα στήθηκε από τους κοντινούς του

ανθρώπους που τον παίνευαν και τον επευφημούσαν αλλά κατά

βάθος ήθελαν την καταστροφή του.

Αν και ο Γιώργος είχε ταλέντο και το ήξερε -άσχετα αν ο

‘εγκέφαλος’ της σκευωρίας προσπάθησε να το μειώσει και να το

εξαφανίσει με τα λεγόμενα και τις πράξεις του- έπρεπε να τρέξει

έναν μαραθώνιο σε πλήρη ταχύτητα και συγχρόνως να τα βάλει

με το κοπάδι αυτών των αγριμιών που ήθελε να τον ρίξει στην

αρένα του Κολοσσαίου πανηγυρίζοντας για τον επαγγελματικό

και καλλιτεχνικό διαμελισμό του. Όσο πιο δημόσια και με


75

μεγαλύτερη φασαρία γινόταν αυτό, τόσο το καλύτερο για τους

ίδιους.

Αφού δεν μπορούσαν να του αφαιρέσουν το ταλέντο,

ήθελαν να τον τιμωρήσουν γι’ αυτό όπως και για το νεαρό της

ηλικίας του.

Όλοι αυτοί που τον προσέγγιζαν και έτρεχαν να

φωτογραφηθούν δίπλα του, κλέβοντας λίγο από τη δόξα του,

επιζητούσαν τη μείωση του στο δικό τους επίπεδο για να δείξουν

ότι δεν είναι καλύτερος από αυτούς ή τον εξοστρακισμό του για

να μην τον έχουν ‘μέσα στα πόδια τους’, άσχετα αν συνέχιζαν να

παραμένουν μίζεροι και μετά τον αφανισμό του. Ήταν μια

μιζέρια που τους έκανε να νιώθουν σημαντικοί και αυτό

μπορούσε να επιτευχθεί μόνο αν δεν ξεχώριζε κανένα κεφάλι

πάνω από τα δικά τους. Μόνο αν ερχόταν ο καλλιτεχνικός του

θάνατος.

Λόγω της δειλίας τους όμως δεν μπορούσαν να του

επιτεθούν. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στις πενιχρές δυνάμεις τους

που εξαντλούνταν στην υποκρισία, τη συκοφαντία και την

προδοσία. Τώρα όμως είχαν στρατολογηθεί υπό τις διαταγές του

στρατηγού της ίντριγκας και της διαπλοκής, ο οποίος δεν είχε

ούτε αναστολές αλλά ούτε και φόβο και επιπλέον έδειχνε να

είναι ένας οικονομικός και κοινωνικός Τιτάνας, που δεν θα

σταματούσε μπροστά σε τίποτα.

Έτσι, τα συντεχνιακά υποκείμενα συνασπίστηκαν και

ενώθηκαν έχοντας την ευχή και την υποστήριξη του Μπουτ ώστε

όλοι μαζί να πετάξουν στην πυρά τον ‘κακό μάγο’ που κατάφερε

να κλέψει τις εντυπώσεις, τις καρδιές αλλά και την θέση που όλοι

ονειρεύονταν αλλά δεν είχαν τις ικανότητες να πάρουν.


76

Ο Γιώργος από την άλλη είχε ένα μεγάλο μείον, που μαζί

με την αλαζονεία του τον έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Αν και

ήταν καλός στις σχέσεις του με τους ανθρώπους που

συναναστρεφόταν προσωπικά, δεν ήξερε να κάνει καλές

δημόσιες σχέσεις. Δηλαδή να είναι ‘καλός’ με τους πιθανούς

εχθρούς. Ήταν ειλικρινής και απόλυτος σε ορισμένα πράγματα.

Δεν του άρεσαν η υποκρισία και οι ψεύτικες συμπεριφορές.

Απαντούσε πάντα ευθέως, χωρίς να κρύβει τα συναισθήματα

του. Δεν ήταν καλός ηθοποιός, κάτι απαραίτητο γι’ αυτό που

έκανε. Επιπλέον, είχε μεγάλο εγωισμό και οι αρχές που είχε από

μικρός δεν του επέτρεπαν να δεχθεί τα πάντα. Αυτό το ήξερε ο

Μπουτ κι έτσι η συνάντηση τους ήταν προδιαγεγραμμένη.

Όταν είσαι ανοιχτό βιβλίο όλοι μπορούν να σε

διαβάσουν, να σε εκμεταλλευτούν και να σε χειριστούν όπως

θέλουν. Το ίδιο έγινε και με το Γιώργο. Τον διάβασαν πολύ καλά

και τώρα ήρθε η ώρα να τον βάλουν στο ράφι. Δεν είχαν όμως

υπολογίσει την επιμονή του που ίσως τους εξέπληττε στο

μέλλον…

Ο ίδιος φαινόταν να είχε προκαλέσει τη μοίρα του και

τώρα η Νέμεσις έμοιαζε να έχει επέμβει αποφασιστικά για την

αποκατάσταση της ισορροπίας και για να του δώσει ένα μάθημα

ζωής.

Θυμήθηκε και πάλι τα λόγια της Έντι που θαύμαζε την

αρχαία Ελλάδα «Γιώργο να είσαι σεμνός και ν’ αποκαθιστάς τις

αδικίες που διαπράττεις ακόμα και χωρίς να το θέλεις αλλιώς

διαπράττεις ‘ύβρη’ και αυτό τιμωρείται από τις θείες δυνάμεις

και τη φύση. Πάντα αποκαθίσταται η ισορροπία. Δεν πρέπει να

υπερβαίνεις τα όρια».


77

Αυτά σκεφτόταν τις επόμενες ημέρες που οι

δημοσιογράφοι δεν τον άφηναν σε ησυχία και του ερχόταν στη

σκέψη συνέχεια μια φράση από το σχολείο, ‘μηδέν υπέρ το

μέτρον’. Το μέτρο είχε πια ξεπεραστεί και το ήξερε. Σύμφωνα με

τα όσα του είχαν πει, έπρεπε να πληρώσει. Γιατί όμως αυτός και

όχι όλοι όσοι έχουν αυτή τη συμπεριφορά; Αυτό το ερώτημα τον

βασάνιζε, όντας επηρεασμένος από τα λόγια της, που τώρα

έδειχναν να έχουν κάποιο νόημα. Έφερνε στην επιφάνεια

αναμνήσεις από τον προκλητικό τρόπο ζωής του και τις

‘τιμωρίες’ του. Το μαχαίρωμα, η εγκατάλειψη της Ρέας, το

ατύχημα με το νεαρό ποδηλάτη και τώρα αυτό. Είχε πληγωθεί

και είχε πληγώσει αλλά δεν έβαζε μυαλό. Όλα τα έπαιρνε

επιφανειακά. Ίσως πράγματι η ζωή να ήθελε να του πει κάτι και

αυτός να μην το καταλάβαινε. Ίσως και όχι. Παρόλα ταύτα

βαθιά μέσα του ήθελε να πιστεύει ότι όλα ήταν συμπτώσεις κι ότι

αυτός δεν έφταιγε σε τίποτα.

Άλλωστε ο Μπουτ ήταν ακόμα πιο προκλητικός και

σκληρός από τον ίδιο. Γιατί δεν τιμωρούταν αυτός; Τι εμπόδιζε

τη Νέμεση να τον πλήξει; Ποιος μπορεί όμως να ξέρει ποια είναι

η τιμωρία του καθενός; Μπορεί η τιμωρία του μεγιστάνα να ήταν

ότι δεν γνώρισε ποτέ την πραγματική αγάπη, ότι δεν έκανε

οικογένεια, ότι αναγκαζόταν να υποκρίνεται για όλα, να κάνει

συνεχώς δολοπλοκίες. Ποιος το ξέρει; Κανείς. Ίσως πάλι να είχε

τιμωρηθεί με άλλον τρόπο που δεν το γνώριζε ο Γιώργος ή η

μοίρα να του επιφύλασσε τη μέγιστη τιμωρία αργότερα.

Φιλοσοφικά ερωτήματα που δεν είχαν θέση στη ζωή του,

όπως έκρινε. Συνέχιζε απτόητος να προσπαθεί να δείξει ότι δεν

μπορούσε να τον πλήξει τίποτα. Ήταν όμως έτσι;


78

Αρκετό διάστημα μετά κι ενώ έχει κλείσει την γκαλερί

προσωρινά για να αποφύγει τους δημοσιογράφους, χτυπά το

προσωπικό του τηλέφωνο.

«Γεια σου Γιώργο. Τι κάνεις; Είμαι η Μαρία, η

δημοσιογράφος, με θυμάσαι;»

«Βεβαίως και σε θυμάμαι. Θέλεις κι εσύ συνέντευξη;»

«Όχι βέβαια. Μου έχουν απαγορεύσει να σε πλησιάζω σε

απόσταση εκατό μέτρων, εκτός και αν σε κάνω να μιλήσεις για

το κάψιμο των πινάκων σου. Φοβούνται μην κάνω το

ντοκιμαντέρ που λέγαμε και το πουλήσω σε άλλο κανάλι.

Μάλιστα με απείλησαν ότι θα με απολύσουν!»

«Και δεν φοβάσαι που με παίρνεις τηλέφωνο;»

«Όχι γιατί τους έστειλα εκεί που δεν έχει γυρισμό και

παραιτήθηκα. Πότε θα συναντηθούμε τώρα που είμαστε και οι

δύο κατατρεγμένοι;» είπε η Μαρία και γέλασε δυνατά.

«Παραιτήθηκες; Εξαιτίας μου;»

«Εξαιτίας τους και όχι εξαιτίας σου!» τον διόρθωσε

συνεχίζοντας, «δεν μου απάντησε όμως. Θες να συναντηθούμε;»

«Και ο άντρας σου;»

«Πρώτον δεν ήταν άντρας μου και δεύτερον δεν υπάρχει

πια.»

«Τον σκότωσες;»

«Όχι, τον απέλυσα όταν άρχισε να με κρίνει για την

παραίτησή μου. Με λίγα λόγια παραιτήθηκα και απέλυσα.

Είμαστε εντάξει τώρα;»

«Πάρα πολύ. Αν θες να ειδωθούμε πρέπει να έρθεις στο

σπίτι γιατί με όλα αυτά τα γεγονότα αποφεύγω να κυκλοφορώ

δημοσίως. Να καταλαγιάσει λίγο η δίψα των συναδέλφων σου

για αίμα και θα βγούμε όπου αλλού θες.»


79

«Έγινε μικρέ! Στις οκτώ θα είμαι σπίτι σου. Φρόντισε να

έχεις κάτι καλό γιατί έχω καιρό να φάω σαν άνθρωπος!»

Η μπριόζα Ισπανίδα του έφτιαξε το κέφι με τη

συμπεριφορά της. Άρχισε να γελά μόνος του θυμούμενος τα όσα

του είπε, «έγινε μικρέ…» αναφώνησε και ξέσπασε σε δυνατά

γέλια!

Το βράδυ η Μαρία ήταν στην ώρα της. Οκτώ ακριβώς ένα

ταξί έμπαινε στο προαύλιο της Βίλας. Ο Γιώργος δεν ήθελε να

δουν οι δημοσιογράφοι ποιος ερχόταν εκεί, γιατί παραφυλούσαν

και συνδύαζαν τα πάντα. Είχε μπουχτίσει από τη δημοσιότητα

και τα πικρόχολα σχόλια τους.

Την περίμενε στην είσοδο του σπιτιού ως τζέντλεμαν. Το

ταξί σταμάτησε και είδε να κατεβαίνει μια αιθέρια εκθαμβωτική

παρουσία. Αν και είχε γνωρίσει πολλές γυναίκες έμεινε

εκστασιασμένος από την κορμοστασιά της. Φορούσε ένα μακρύ

ασημί φόρεμα που τόνιζε τις υπέροχες αναλογίες της

λαμπυρίζοντας κάτω από το φώς της πανσελήνου.

Αποσβολωμένος από το θέαμα την κοίταζε, μέχρι που έφτασε

μπροστά του.

«Τι κοιτάς έτσι; Φάντασμα είδες;» του είπε περιπαιχτικά

αυτή.

«Άγγελο!» απάντησε και της πρότεινε το μπράτσο του.

Η Μαρία εμφανώς ικανοποιημένη από την εντύπωση που

έκανε, τον έπιασε αγκαζέ απαντώντας του πειραχτικά «τώρα

πάμε να δεις και την κόλαση!»

Ήταν μια ξάστερη γλυκιά βραδιά που τους επέτρεπε να

δειπνήσουν στη βεράντα υπό το φως της πανσελήνου. Τα κεριά

στο τραπέζι συμπλήρωναν το ρομαντικό σκηνικό που είχε

δημιουργήσει για να την εντυπωσιάσει. Η λάμψη του φεγγαριού


80

αντανακλούσε πάνω στα ασημένια σερβίτσια και το φόρεμα της

Μαρίας κι έκανε τα μελιά της μάτια να σπινθηροβολούν. Ο

Γιώργος είχε επιστρατεύσει όλη του τη γοητεία εκείνη την

βραδιά για να φέρει την κατάσταση στα μέτρα του. Του άρεσε

πολύ από την πρώτη στιγμή. Αυτή η κοπέλα είχε κάτι το

σαγηνευτικό πάνω της. Ο τρόπος που μιλούσε, που κοίταγε, οι

κινήσεις της και το χαμόγελο της, του δημιουργούσαν μία

αίσθηση οικειότητας και μία έλξη που δεν τα είχε νιώσει ποτέ με

άλλη γυναίκα. Τα φιλήδονα χείλη της, τα μακριά μαύρα μαλλιά

και το αλαβάστρινο κορμί της διέγειραν τους νευρώνες του

εγκεφάλου του και μαζί με αυτούς και τη φαντασία του. Δεν

χόρταινε να τη βλέπει. Ο αυθόρμητος και παιδικός τρόπος που

ανταποκρινόταν στις ερωτήσεις και τα σχόλια του -πολλές φορές

κοροϊδευτικά- τον έκαναν να την θέλει ακόμα περισσότερο. Αυτό

που του άρεσε όμως πιο πολύ απ’ όλα ήταν η ειλικρίνεια της σε

βαθμό κυνικότητας, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τα όρια.

Μιλούσε σαν να μην την ενδιέφερε τι θα σκεφτεί ο άλλος. Αυτό

το όμορφο κεφαλάκι έμοιαζε να μην έχει έννοιες και να αφήνει

στο παρελθόν τα όποια προβλήματα.

Η Μαρία ζούσε την κάθε μέρα ξεχωριστά

απολαμβάνοντας την πραγματικά και όχι ψεύτικα όπως ο ίδιος.

Του είχε λείψει πολύ αυτό.

Ο κόσμος που είχε γνωρίσει δεν του είχε προσφέρει ποτέ

την ειλικρίνεια του. Όλα ήταν προσποιητά, τυπικά, αδιάφορα

και απρόσωπα. Οι σχέσεις κενές ή επί πληρωμή. Όλοι

σκέφτονταν μόνο το μέλλον και τα χρήματα και όλους τους

βασάνιζαν τα προβλήματα του παρελθόντος. Κανείς δεν ζούσε

πραγματικά το παρόν. Ακόμα και όσοι έδειχναν ότι το έκαναν

ήταν κενοί περιεχομένου. Δεν ήθελε άλλους προβληματικούς ή


81

προβληματισμένους δίπλα του. Το μόνο που ζητούσε πια ήταν

ένα έξυπνο καλόψυχο άτομο με χιούμορ και κατανόηση. Ένα

άτομο ‘έξω καρδιά’, που έλεγε και στην Ελλάδα. Βαρέθηκε να

κάνει τον ψυχολόγο και να ψάχνει να βρει τι ήθελε από αυτόν ο

κάθε ένας ή η κάθε μία που τον πλησίαζε.

Η Μαρία πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις του και τον

έκανε να αισθάνεται υπέροχα. Είχε πολύ καιρό να γελάσει με το

εκλεπτυσμένο χιούμορ ενός ανθρώπου. Μαζί της γέλασε πολύ

και τώρα που την έβλεπε είχε ξεχάσει όλα του τα προβλήματα.

Δεν ήξερε αν είχε αρχίσει να την ερωτεύεται αλλά ήξερε ότι την

ήθελε κοντά του. Του έδινε ένα καινούργιο νόημα στη ζωή, όπως

τότε που ήταν ανέμελο παιδί και έκανε σχέδια για το μέλλον και

ρομαντικές ανιδιοτελείς σχέσεις.

Από τότε που έγινε ένας ενήλικας σαν όλους τους άλλους,

η ανιδιοτέλεια του κόσμου τέλειωσε. Όλοι και όλες κάτι

ζητούσαν, μα θες ψυχικό, μα θες οικονομικό, όλοι κάτι ήθελαν

χωρίς να δίνουν τίποτα. Η Μαρία όμως του έδινε μόνο χαρά

χωρίς να ζητά τίποτα. Αυτό τον εξίταρε και τον προκαλούσε

ακόμα περισσότερο να θέλει να την κατακτήσει.

«Θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο για σένα τώρα που δεν

μπορώ να σου κανονίσω το ραντεβού με τον Μπουτ.» της είπε

στο τραπέζι.

«Μα… με αρραβωνιάστηκες. Δεν με αρραβωνιάστηκες;

Το ξέχασες κιόλας;» αστειεύτηκε η Μαρία.

«Ποτέ δεν ξεχνώ τόσο σημαντικά γεγονότα. Ας πιούμε

στον αρραβώνα μας!» ανταποκρίθηκε και σήκωσε το ποτήρι

ψηλά.

«Στον αρραβώνα μας!» γέλασε η Μαρία και τσούγκρισε

το ποτήρι μαζί του.


82

«Θέλω να σου κάνω ένα δώρο για το χαρμόσυνο γεγονός.

Μην πας στους γονείς σου στη Βαρκελώνη και με θεωρήσουν

σπαγκοραμμένο…» αστειεύτηκε μαζί της και της πέρασε στον

καρπό ένα λευκόχρυσο μπρασελέ που έβγαλε από τον δικό του,

λέγοντας της, «δεν βγαίνω αυτό το διάστημα έξω αλλιώς θα σου

έπαιρνα κάτι πιο ταιριαστό με τα μάτια σου… από την άλλη

μεριά ίσως να είναι το πρώτο και το τελευταίο δώρο που μπορώ

να σου κάνω, πριν με φάνε ζωντανό…»

«Μη λες τέτοια τώρα. Δεν πρέπει να αφήσουμε να μας

χαλάσει η βραδιά με μελαγχολίες. Εγώ ήρθα σήμερα εδώ για σε

κάνω να ευθυμήσεις λίγο και πιστεύω ότι μέχρι στιγμής το έχω

πετύχει. Έτσι δεν είναι;»

«Ναι γλυκιά μου Μαρία. Έτσι είναι. Τα έχεις καταφέρει

όσο κανένας άλλος στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια!»

«Λοιπόν θα σου κάνω κι εγώ ένα δώρο. Δεν είναι τόσο

ακριβό όσο το δικό σου αλλά θέλω να το φοράς συνέχεια για να

με έχεις πάντα μαζί σου. Όποτε το κοιτάς να θυμάσαι ότι κάπου

έχεις μία φίλη κι αν το τρίψεις δυνατά την ώρα που με σκέφτεσαι

θα έρθω να σε βρω για να σε βοηθήσω, όπου και αν είσαι. Σαν το

τζίνι!» αστειεύτηκε για άλλη μία φορά και του πέρασε στο λαιμό,

μια λεπτή χρυσή αλυσίδα μ’ έναν ήλιο στην άκρη. «Αυτός ο ήλιος

θα σε φωτίζει όπου και αν πας, ακόμα και στο πιο βαθύ

σκοτάδι…» συνέχισε.

Ο Γιώργος συγκινήθηκε. Δεν του είχαν κάνει ποτέ ένα

τόσο απλό δώρο με τόσο πλούσια σε περιεχόμενο λόγια. Η

Μαρία ήταν εκεί πράγματι για να τον κάνει να περάσει καλά.

Είχε ‘ψυχούλα’ και το έδειχνε. Δεν τον κοίταζε ερωτικά αλλά με

στοργή. Αν και τον γνώριζε ελάχιστα δεν φοβήθηκε να χάσει τη


83

δουλειά της γι’ αυτόν. Τότε, ένιωσε την ανάγκη να τη ρωτήσει

«Μαρία γιατί το κάνεις αυτό;»

«Ποιο;»

«Το ότι είσαι μαζί μου χωρίς να φοβάσαι. Το ότι μου

φέρεσαι τόσο καλά προσπαθώντας να με κάνεις να τα ξεχάσω

όλα. Γενικά…»

«Άκουσε Γιώργο, να σου πω κάτι. Θα είμαι ειλικρινής

μαζί σου. Από την πρώτη μέρα που σε είδα σε συμπάθησα, όχι

ότι δεν μου άρεσες σαν άντρας, αλλά απλά σε συμπάθησα. Από

τη συζήτηση μου κάναμε τότε και τον τρόπο που αντιμετώπιζες

όλα τα γεγονότα και τη ζωή κατάλαβα ότι κατά βάθος είσαι ένα

μικρό ευαίσθητο παιδί που όλοι θέλουν να το χαϊδέψουν και όλοι

το εκμεταλλεύονται και το χτυπούν αν δεν τους κάνει τα χατίρια.

Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν οι αδικίες και από την

έρευνα που έκανα είδα ότι σε πολλά έχεις αδικηθεί και ειδικά

τώρα. Να ξέρεις ότι, όταν βλέπω αδικίες τρελαίνομαι και θέλω

να βοηθήσω στην αποκατάστασή τους, όσο μπορώ. Είμαι υπέρ

της άποψης ότι αν κάνεις κάτι καλό θα σου επιστρέψει, όπως και

αν κάνεις κάτι κακό. Όμως Γιώργο πρέπει να καταλάβεις κάτι,

ότι για όλα όσα σου συμβαίνουν είσαι εν μέρει κι εσύ υπεύθυνος.

Η συμπεριφορά σου και ο τρόπος ζωής σου τους έδωσε το

δικαίωμα να σου κάνουν, ότι σου κάνουν. Τα πρόσωπα που

επέλεξες να συναγελάζεσαι δεν ήταν τα κατάλληλα, ούτε για το

επίπεδο σου, ούτε για το χαρακτήρα σου. Μπορεί να

παρασύρθηκες, μπορεί και όχι, δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που σου

λέω είναι ότι μπορείς να είσαι ένα μικρό παιδάκι με όσους σε

αγαπούν αλλά με τους άλλους πρέπει να είσαι ενήλικας. Με λίγα

λόγια σου λέω ότι πρέπει να ωριμάσεις και να επανορθώσεις το

όποιο κακό ή αδικία έχεις κάνει άθελα ή θελημένα και ν’


84

αλλάξεις συμπεριφορά, αλλιώς μην περιμένεις να αναλάβει

κανείς άλλος τις ευθύνες σου και τις συνέπειες των πράξεων σου.

Έτσι είναι η ζωή, σκληρή, αλλά έτσι είναι. Να ξέρεις και κάτι

άλλο. Όλοι έχουν ένα φύλακα άγγελο στη ζωή τους αρκεί να τον

αναγνωρίσουν και να τον αποδεχθούν. Από τη στιγμή που θα τον

αναγνωρίσουν μένει μαζί τους μέχρι να πεθάνουν. Είναι ώρα να

βρεις τον δικό σου…»

Ο Γιώργος έμεινε άναυδος. Αυτό το όμορφο μουτράκι

που δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα εικοσιπέντε είχε τόση σοφία,

που δεν την είχαν άλλοι και άλλες με τα τριπλάσια χρόνια της. Η

αφοπλιστική της ειλικρίνεια και η ανιδιοτέλεια που την

διακατείχε μαζί με τις φιλοσοφημένες σκέψεις της. του έδιναν

την καλύτερη ψυχαναλυτική συνεδρία της ζωής του.

Σοκαρίστηκε εν μέρει, γιατί είδε ότι η Μαρία είχε δίκιο σε όλα.

Λες και τον παρακολουθούσε μια ζωή και ήξερε τι έκανε.

Θέλοντας να εμβαθύνει περισσότερο στη συζήτηση τους τη

ρώτησε, «και πως τα σκέφτηκες όλα αυτά εσύ;»

«Δεν θέλει και πολύ μυαλό. Απλά να βάλεις τη λογική σου

να δουλέψει και να φιλοσοφήσεις λίγο τη ζωή».

Ο Γιώργος αισθάνθηκε βλάκας από την απλή απάντησή

της. Πράγματι είχε ξεχάσει να βγάζει λογικά συμπεράσματα τα

τελευταία χρόνια, λειτουργούσε ενστικτωδώς, σαν ζώο. Είχε

πάψει να φιλοσοφεί τη ζωή όπως έκανε τότε που ήταν στο νησί,

που τόσο νοσταλγούσε και ποτέ δεν έπαιρνε την απόφαση να

γυρίσει. Η ακριβή ζωή που την ονομάζουν και ‘καλή’ του είχε

στερήσει το πολύτιμο δικαίωμα της απλής καθάριας σκέψης.

Αναλωνόταν στις ραδιουργίες των άλλων και χαμηλού επιπέδου

συζητήσεις με ανούσιους πλουσίους που ήθελαν να κάνουν

επίδειξη γνώσεων κομπάζοντας για τις επιτυχίες τους. Έπρεπε


85

να ανασυντάξει το μυαλό του και να βάλει σε μία τάξη τις

σκέψεις του. Εκείνη τη στιγμή ένιωσε λες και ο καπνός που είχε

μέσα στο κεφάλι του άρχισε να καθαρίζει. Αυτή η κοπέλα είχε

ανοίξει ένα παράθυρο στο ασυνείδητό του, έστω και άθελα της.

Τότε άρχισε να σκέφτεται ν’ αλλάξει τρόπο ζωής.

Η μοίρα όμως του επιφύλασσε κι ένα άλλο παιχνίδι. Ένα

τηλεφώνημα που δέχθηκε το επόμενο διάστημα από το φίλο του

το Νίκο τον συντάραξε και του άλλαξε όλα τα σχέδια. Η μητέρα

του ήταν σοβαρά σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο στην Αθήνα. Χωρίς

να χάσει χρόνο πήρε την πρώτη πτήση και έφυγε για να βρεθεί

κοντά της. Σε όλη τη διαδρομή έτρεμε από ανησυχία για την

υγεία της. Από μικρός την υπεραγαπούσε και τώρα δεν θα

άντεχε αν πάθαινε κάτι. Πώς να το αντιμετωπίσει; Είχε μάθει να

την βλέπει πάντα ζωντανή και δραστήρια. Ήταν αυτή που

κρατούσε το σπίτι και όλη την οικογένεια σε συνοχή. Το

στήριγμα όλων τους.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο πήρε ένα ταξί για το

νοσοκομείο. Ρώτησε για τον όροφο που νοσηλευόταν και όταν

ανέβηκε είδε τον πατέρα του καθισμένο στο χώρο επισκεπτών να

κρατά αμίλητος με τα δύο του χέρια το κεφάλι, κοιτώντας το

πάτωμα.

«Πατέρα τι κάνεις; Είσαι καλά;» τον ρώτησε.

«Η μάνα σου σε αναζητούσε. Που ήσουν; Τόσα χρόνια

ούτε ένα τηλέφωνο. Μαράζωσε η κακομοίρα.» του απάντησε

σηκώνοντας το κεφάλι.

«Δεν μπορούσα πατέρα. Είχα μεγάλα προβλήματα. Τώρα

η μαμά πως είναι;»

«Μεγάλα προβλήματα και τρίχες κατσαρές! Εμείς

νομίζεις που σας μεγαλώσαμε δεν είχαμε μεγάλα προβλήματα;


86

Και εκείνες τις εποχές που στερηθήκαμε τα πάντα! Η μάνα σου

είναι στο δωμάτιο 303. Πήγαινε να την δεις. Δεν είναι καλά. Οι

γιατροί μου έλεγαν διάφορα αλλά δεν τα καταλαβαίνω. Αυτό που

κατάλαβα είναι ότι έχει πάθει εγκεφαλικό…»

Ο Γιώργος έφυγε σχεδόν τρέχοντας για το θάλαμο που

νοσηλευόταν η μητέρα του. Μπαίνοντας στο δωμάτιο με τα τρία

κρεβάτια την είδε ξαπλωμένη, με ορούς στα χέρια, σ’ ένα

κρεβάτι κοντά στο παράθυρο. Ο αδελφός του και η αδελφή του

ήταν όρθιοι πάνω από το κεφάλι της.

«Γεια σου Πέτρο. Γεια σου Έλενα. Πως είναι η μαμά;»

ρώτησε με αγωνία.

«Γιώργο μου!» φώναξε η Έλενα που χάιδευε το μέτωπο

της μητέρας της κι έτρεξε να κρυφτεί στην αγκαλιά του «η μαμά

δεν είναι καλά. Μπορεί να πεθάνει!» ξέσπασε σε λυγμούς

σφίγγοντας δυνατά τον αδελφό της.

«Μη φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά. Σου δίνω το λόγο

μου!»

«Αχ Γιώργο μου τι έπαθε η μανούλα μας…» ξεστόμισε η

Έλενα έχοντας επίγνωση της κατάστασης.

Ο Γιώργος χάιδεψε στοργικά την αδελφή του στο κεφάλι

και απευθύνθηκε στον Πέτρο που έδειχνε φανερά

ψυχραιμότερος «τι είπαν οι γιατροί; Τι ακριβώς έχει πάθει;»

«Ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό και τώρα έπρεπε να είναι

στην εντατική αλλά δεν υπάρχει κρεβάτι.»

«Και γιατί δεν την πάτε σε ένα άλλο νοσοκομείο;»

«Γιατί κανένα δεν έχει ελεύθερο κρεβάτι παρά μόνο τα

ιδιωτικά.»

«Και λοιπόν;»


87

«Τι και λοιπόν ρε Γιώργο; Πλάκα μας κάνεις; Τι μας

πέρασες, για βιομήχανους; Ξέρεις πόσα ζητάνε; Έρχεσαι μετά

από τόσα χρόνια να μας δώσεις άνευ αντικρίσματος συμβουλές;

Επειδή θεωρείς πως πλούτισες θα μας κάνεις και τον έξυπνο;»

αντέδρασε, φανερά εκνευρισμένος, στο ερώτημα του.

«Πέτρο μη μιλάς έτσι στο Γιώργο. Κι αυτός πονάει σαν κι

εμάς!» παρενέβη πυροσβεστικά η Έλενα.

Ο Γιώργος αγνοώντας την επιθετική στάση του αδελφού

του πλησίασε την, σε καταστολή, μητέρα του και της ψιθύρισε

στο αυτί «μαμά σε αγαπάω πολύ. Θα γίνεις καλά. Θα σε πάρω

από αυτό το αχούρι. Δεν θα σ’ αφήσω να πεθάνεις!»

Εκείνη τη στιγμή του φάνηκε σαν να την άκουσε να λέει

«Γιωργάκη μου ήρθες επιτέλους… σε περίμενα…». Την κοίταξε

αλλά τα μάτια της ήταν κλειστά και τα χείλη της ασάλευτα.

Βγήκε αμέσως έξω και πήγε στο γραφείο του διευθυντή της

κλινικής. Σε τρεις ώρες η μητέρα του βρίσκονταν

διασωληνωμένη σε θάλαμο εντατικής θεραπείας ιδιωτικού

νοσοκομείου.

Ο Γιώργος, ο πατέρας του και τα αδέλφια του που είχαν

αφήσει τις οικογένειες τους πίσω στο νησί, ήταν κάθε μέρα στην

καφετέρια του νοσοκομείου έως ότου έρθει η ώρα του

επισκεπτηρίου. Τα βράδια κοιμόντουσαν στο Χίλτον που τους

είχε κλείσει δωμάτια. Δεν τον ενδιέφερε το κόστος, Ήθελε να

έχουν την καλύτερη δυνατή διαμονή μακριά από το νησί. Τόσα

χρόνια δεν τους πρόσφερε τίποτα και αναζητούσε να

επανορθώσει όπως μπορούσε.

Ο ίδιος σκεπτικός τα βραδιά κοίταζε το ταβάνι φέρνοντας

αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια. Τότε που ήταν ζωηρός

και η μάνα του έριχνε και κανένα ‘μπερντάκι’ ξύλο, όπως έλεγε,


88

γιατί έκανε όλο σκανδαλιές. Τα θυμόταν και χαμογελούσε, όπως

και με τον κόπο και τις οικονομίες που έκανε για να τον

σπουδάσει. Του έστελνε κρυφά λεφτά και έλεγε στον πατέρα του

ότι το παιδί δούλευε για να τα βγάλει πέρα. Αυτός πριν φύγει για

σπουδές του είχε πει «αν θες να γίνεις σαχλαμάρας μπογιατζής,

τότε θα δουλεύεις για να πληρώνεις τα έξοδα σου. Εγώ για

βλακείες δεν δίνω λεφτά».

Η μάνα του όμως που αγαπούσε πολύ το στερνοπούλι της

και ένιωθε τον καημό του, τον βοήθησε να κάνει αυτό που ήθελε

η καρδιά του. Και το έκανε. Και τώρα μόνος και πάλι σ’ ένα

δωμάτιο ν’ αναλογίζεται τα σφάλματά του και να κλαίει και να

γελάει με τις αναμνήσεις.

Φοβόταν ότι θα χάσει τη μάνα του, τη μαμά του. Ποτέ

δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα έρθει αυτή η ώρα. Ήθελε να την

φαντάζεται αθάνατη και πάντα νέα και δυνατή για να τρέξει

στην αγκαλιά της, όταν εκείνος το θελήσει. Να είναι πάντα εκεί

γι’ αυτόν και να τον περιμένει. Αλλά… ο χρόνος είναι αμείλικτος.

Δεν υπολογίζει τις ψυχές των ανθρώπων. Καθισμένος στον

θρόνο του κρατά μια τεράστια κλεψύδρα και τη γυρνά μια πάνω

και μια κάτω. Όταν έρθει η στιγμή που θα πέσει και ο τελευταίος

κόκκος της άμμου που σου αναλογεί τότε έρχεται η σειρά του

επόμενου και του επόμενου και του επόμενου, σε μια αέναη

συμπαντική ισορροπία μεταξύ ζωής και θανάτου.

Τα δυσάρεστα μαντάτα έφτασαν την ώρα του πρωινού

στο ξενοδοχείο. Ο γιατρός πήρε την Έλενα στο κινητό και της

είπε ότι η μητέρα τους κατέληξε τα ξημερώματα. Μετά βίας

μπόρεσε να το πει στους άλλους μέσα από τα αναφιλητά της.

Ο Γιώργος άφησε τον καφέ στο τραπέζι και έγειρε πάνω

του σπαράζοντας στο κλάμα. Λύγισε κάτω από τη βάρος της


89

οδύνης που του προκάλεσε η είδηση. Σηκώθηκε και αντί να πάει

στο νοσοκομείο πήγε στο δωμάτιο του. Δεν άντεχε να δει τη

μητέρα του νεκρή. Δεν ήθελε αυτή την ανάμνηση στο αρχείο του

μυαλού του. Δεν μπορούσε να το δεχθεί.

Οι δικοί του αποφάσισαν να τη θάψουν στο νησί. Ο

Γιώργος δεν μπορούσε να παραστεί στην κηδεία της. Τους

άφησε να φύγουν και αφού τακτοποίησε όλες τις οικονομικές

εκκρεμότητες, σημαδεμένος από την απώλεια της, γύρισε στη

Γερμανία.

Η εμπειρία αυτή ήταν ο σημαντικότερος και ο πιο

επώδυνος σταθμός στη ζωή του, μετά τη γέννηση του. Από

εκείνη τη μέρα ο Γιώργος δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος…

Η επιστροφή του στη Γερμανία δεν ήταν εύκολη, ήταν

όμως απαραίτητη. Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει στο νησί

τώρα. Όσο σκεφτόταν ότι εκεί θα ήταν θαμμένη η μητέρα του

τον έπιανε πανικός. Για την ώρα δεν μπορούσε να διαχειριστεί

αυτά τα συναισθήματα.

Το πένθος τον οδήγησε στο να θέλει να μείνει μόνος,

μακριά από γνωστούς και φίλους που θα του θύμιζαν τα παιδικά

του χρόνια και τη ζωή του στο νησί.

Έπρεπε να πάρει μεγάλες αποφάσεις στη ζωή του και για

να το πετύχει αυτό έπρεπε να κρατήσει το μυαλό του καθαρό.

Είχε έρθει η ώρα να την ξεκαθαρίσει από τα, ανθρώπινα και μη,

σκουπίδια που επιμελώς πέταγε κάτω από το χαλί της τόσα

χρόνια. Να ξεκαθαρίσει από άχρηστες σχέσεις, άτομα και

καταστάσεις, να επαναφέρει τις χαμένες ισορροπίες που είχαν

διαταραχθεί.

Πάντα πίστευε ότι ήταν αρκετά νέος για να το κάνει

κάποια στιγμή και πάντα το ενέβαλε νομίζοντας ότι είχε άπλετο


90

χρόνο μπροστά του. Τώρα όμως είχε διαπιστώσει ότι δεν ήταν

έτσι. Είχε έρθει η καθοριστική στιγμή για όλα αυτά και όσο και

αν δεν το ήθελε, ήταν απαραίτητο να το κάνει.

Στο αεροδρόμιο τον περίμενε η Μαρία με το αυτοκίνητο

της. Ήταν η μόνη με την οποία διατηρούσε τηλεφωνική

επικοινωνία όσο ήταν στην Ελλάδα. Είχε αναπτυχθεί μεταξύ

τους μία σχέση κατανόησης.

Μόλις τον είδε καταβεβλημένο και κυριολεκτικά να

σέρνεται βγαίνοντας, έτρεξε και τον αγκάλιασε. Ο Γιώργος

ανταποκρίθηκε αμέσως και έμειναν έτσι αμίλητοι για αρκετή

ώρα. Δεν κοιτούσαν καν ο ένας τον άλλον, απλά βαριανάσαιναν.

Η Μαρία χωμένη μέσα στην αγκαλιά του είχε ακουμπήσει το

κεφάλι της στο στήθος του και όσο αυτός της χάιδευε τα μαλλιά,

αυτή άκουγε την καρδιά του να χτυπά αργά αλλά δυνατά. Δεν

τον είχε ξαναδεί ποτέ έτσι. Καταλάβαινε ότι η απώλεια που

βίωνε ήταν μεγάλη και ήθελε να του συμπαρασταθεί.

Διαισθανόταν ότι ο Γιώργος είχε αλλάξει πολύ αυτές τις μέρες.

Πενθούσε μέσα του και αυτό φαινόταν. Είχε χάσει τη ζωντάνια

και τον αυθορμητισμό του. Φαινόταν σαν να μεγάλωσε απότομα.

Τον έπιασε από το χέρι, τον κοίταξε στα μάτια και χωρίς

να του πει τίποτα τον τράβηξε μαζί της στο αυτοκίνητο. Αυτός

την ακολούθησε αδιαμαρτύρητα.

Σε όλη τη διαδρομή δεν αντάλλαξαν ούτε μία κουβέντα.

Αν και η Μαρία ήθελε να τον ρωτήσει πάρα πολλά, δίσταζε όσο

έβλεπε το απλανές βλέμμα του να κοιτά έξω από το αυτοκίνητο

βυθισμένο σε σκέψεις. Ήταν λες και είχε χάσει τη διάθεση του

για ζωή, λες και δεν είχε κάτι που να αξίζει να παλέψει γι’ αυτό

τώρα πια. Η Μαρία καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι

τα πράγματα ήταν σοβαρότερα απ’ ότι είχε φανταστεί.


91

Όταν έφτασαν στη βίλα ο Γιώργος κατέβηκε, πήρε τη

βαλίτσα του και φιλώντας τη γλυκά στο μάγουλο της είπε, «σ’

ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου για ότι κάνεις. Να ξέρεις ότι το

εκτιμώ αφάνταστα. Τώρα όμως θα ήθελα να μείνω λίγο μόνος,

αν δεν σε πειράζει».

Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι και

ανταποκρίθηκε με ένα χαμόγελο στο δικό του, που μετά βίας

ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο του, λέγοντας, «να ξέρεις ότι δεν θα

σ’ αφήσω ήσυχο. Ξεκουράσου και αύριο θα έρθω να σε δω».

Μπήκε στον παλιό της σκαραβαίο και έφυγε κουνώντας το χέρι

από το παράθυρο.

Σε όλο το δρόμο ήταν πολύ προβληματισμένη. Δεν τον

είχε ξαναδεί έτσι. Φοβόταν και ανησυχούσε γι’ αυτόν. Δεν είχε

σκοπό να τον αφήσει μόνο. Τώρα την είχε ανάγκη και έπρεπε να

βρει έναν τρόπο να τον βγάλει από το ψυχικό αδιέξοδο που είχε

μπει.

Πίσω στη βίλα ο Γιώργος πέταξε τη βαλίτσα στο σαλόνι

και πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι του αναλογιζόμενος τα

γεγονότα. Τον έπνιγαν οι αναμνήσεις και οι τύψεις για τη μητέρα

του. Ποτέ δεν της ανταπέδωσε αυτά που είχε κάνει. Πάντα

νόμιζε ότι είχε τον χρόνο, ότι προλάβαινε να πάει κοντά της και

να κάτσει μαζί της λέγοντας της λεπτομέρειες από τη ζωή του και

τη επιτυχία του για να χαρεί.

Η μάνα του καμάρωνε πάντα γι’ αυτόν και ποτέ δεν του

είχε ζητήσει τίποτα, παρά μόνο να πηγαίνει που και που να την

βλέπει. Αυτός όμως δεν έκανε ούτε καν αυτό. Την παραμέλησε

τελείως απασχολούμενος από την επιδίωξη της φήμης και του

πλούτου. Η ματαιοδοξία του τον είχε αποκόψει από κοντά της

και αυτό το μαράζι την έτρωγε, άσχετα με το αν δεν ήθελε να το


92

δείχνει. Ήταν περήφανη γυναίκα και όταν της έλεγαν μερικές

‘καλοθελήτρες’ γειτόνισσες «κυρά Μαργαρώ, ο κανακάρης σου

μας ξέχασε όλους. Σε παίρνει κανένα τηλέφωνο;» αυτή

απαντούσε «όχι μόνο τηλέφωνο… μου λέει να πάω να μείνω μαζί

του αλλά εγώ του απαντώ ότι δεν μπορώ ν’ αφήσω μόνο τον

άντρα μου…». Φυσικά ήταν όλα ψέματα. Η κυρά Μαργαρώ δεν

ήθελε να δώσει δικαίωμα σε κανέναν να τον σχολιάζει. Ήξερε ότι

η ζήλεια τους, που ο Γιώργος δεν κατάληξε μπογιατζής, αγρότης

ή κτηνοτρόφος αλλά άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά,

ήταν μεγάλη. Ο πόνος όμως δεν έπαυε να την πνίγει μέσα της. Ο

‘κανακάρης’ της που είχε κάνει τόσα γι’ αυτόν δεν την έπαιρνε

ούτε καν τηλέφωνο…

Όλο το βράδυ στριφογύριζε στο κρεβάτι σαν τρελός.

Ίδρωνε, παραμιλούσε, έβλεπε εφιάλτες με τον Μπουτ, την Έντι,

τη Ρέα. Ότι τον κυνηγούσαν, ότι πέταγε ψηλά. Αλλοπρόσαλλα

όνειρα γεμάτα αγωνία.

Τα ξημερώματα ξύπνησε αναστατωμένος, μούσκεμα στον

ιδρώτα και με τσαλακωμένο το κουστούμι από τον ύπνο. Ήταν

τόσο καταβεβλημένος που δεν ξεντύθηκε καν. Πήγε στην

κουζίνα ήπιε λίγο νερό και βγήκε στην βεράντα για καθαρό

αέρα. Παρόλο που φύσαγε ένιωθε ότι πνιγόταν. Ο αέρας δεν είχε

πια την ίδια επίδραση επάνω του. Τουλάχιστον αυτός ο αέρας.

Γύρισε στο δωμάτιο και ξαναέπεσε στο κρεβάτι προσπαθώντας

να κοιμηθεί.

Η Μαρία τήρησε τον λόγο της και το μεσημεράκι

βρισκόταν στο σπίτι του.

«Πως είσαι σήμερα;» τον ρώτησε.

«Καλύτερα…» απάντησε μηχανικά.


93

«Δεν θα αλλάξεις ρούχα; Να ξυριστείς, να φρεσκαριστείς

λιγάκι;»

«Αυτά δεν έχουν καμία σημασία… Κάποια στιγμή θα το

κάνω. Αργότερα…»

Η Μαρία που τον είχε συνηθίσει πάντα περιποιημένο,

καθαρό και κομψό ανησύχησε. Ο Γιώργος πρόσεχε πάντα την

εμφάνιση του. Ποτέ δεν παραμελούσε τον εαυτό του. Τώρα όμως

το έκανε και μια βαριά μελαγχολία ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο

του, η οποία απλωνόταν σε όλο το σπίτι σαν ένα μαύρο πέπλο

που είχε σβήσει όλα τα φωτεινά σημεία του.

Ένα μήνα αργότερα ο Γιώργος δεν θύμιζε σε τίποτα τον

‘κύριο Γεωργίου’. Ατημέλητος και αξύριστος, φορώντας ένα

παλιό φθαρμένο τζιν τριγυρνούσε γύρω από την πισίνα

κοιτάζοντας τα βρώμικα νερά της και κάπνιζε αρειμανίως. Είχε

απολύσει όλο το προσωπικό και είχε κλείσει την γκαλερί στο

κέντρο της πόλης. Είχε εγκαταλείψει την κοινωνική ζωή του και

είχε κλειστεί στο σπίτι. Το μόνο άτομο που τον επισκεπτόταν

ήταν η Μαρία που του πήγαινε τα απαραίτητα και του κράταγε

παρέα. Ματαίως τον παρότρυνε να βγει από το πένθιμο

κουκούλι του. Αυτός πάντα της απαντούσε ότι δεν πενθεί και ότι

θα του περάσει αλλά η κατάσταση έδειχνε να επιδεινώνεται.

Συνεχώς επαναλάμβανε «Πρέπει να επανορθώσω… δεν

ξέρω πως αλλά πρέπει να επανορθώσω…» και αυτή του

απαντούσε ότι μ’ αυτό που κάνει δεν επανορθώνει κάτι, απλά

τιμωρεί τον εαυτό.

Ο Γιώργος είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή και τη

δουλειά του. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα αφού δεν μπορούσε

πλέον να επανορθώσει για ότι είχε γίνει με τη μητέρα του. Δεν

μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω. Ήθελε όμως να πετάξει από


94

πάνω του όλες τις έννοιες, τον πλούτο που είχε αποκτήσει

εύκολα κι όλη αυτή τη ζωή. Δεν ήθελε να ζωγραφίζει για κανέναν

πλούσιο, ούτε να συναναστρέφεται μαζί τους. Ήθελε να

ξεκινήσει μια νέα ζωή από το μηδέν και να το κάνει σε ένα μέρος

που δεν τον ήξερε κανείς. Αυτό τον απασχολούσε συνεχώς. Δεν

ήθελε να μείνει άλλο στη Γερμανία αλλά ούτε και να γυρίσει

στην Ελλάδα.

Λίγες μέρες μετά, ενώ βρισκόταν στο ατελιέ και κοίταζε

τα μεγάλα μπογιατισμένα καβαλέτα, τα πινέλα και τα χρώματα

του, ήρθε στη μνήμη του η ιστορία του Ρέμπραντ που είχε

ανάλογη αντιμετώπιση από τους πλούσιους εκείνης της εποχής

και βίωσε το θάνατο της αγαπημένης του συζύγου Σάσκια.

Σκεπτόταν ότι τόσα χρόνια στο μέλλον δεν είχε αλλάξει

σχεδόν τίποτα στην κοινωνία μας και τη συμπεριφορά της. Δεν

σύγκρινε το ταλέντο του με του Ρέμπραντ αλλά βρήκε πολλά

κοινά στον τρόπο που αντιμετώπισαν και τους δύο οι

προνομιούχοι των αντίστοιχων εποχών.

Δυστυχώς ο Ρέμπραντ πωλήθηκε στους δανειστές του και

είχε ένα τέλος που δεν του άξιζε, επειδή δεν είχε άλλες επιλογές

παρά μόνο την επαγγελματική του εξάρτηση από την οικονομική

ελίτ, λόγω και των οικογενειακών του υποχρεώσεων.

Ο Γιώργος τότε πήρε μία μεγάλη απόφαση που θα άλλαζε

για πάντα τη ζωή του… δεν θα τον πουλούσε, ούτε θα τον

αγόραζε κανείς. Δεν θα είχε το τέλος του Ρέμπραντ.

Την επόμενη μέρα, χωρίς να ενημερώσει κανέναν,

κατέβηκε στην πόλη και επισκέφθηκε τον Άιχμαν που τον

εξουσιοδότησε να πουλήσει όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, το

συντομότερο δυνατόν. Πέρασε από τις τράπεζες, σήκωσε τα

μετρητά κλείνοντας τους λογαριασμούς του και τακτοποίησε


95

όλες τις οικονομικές του εκκρεμότητες. Πούλησε ακόμα και το

αυτοκίνητο του και γύρισε στο σπίτι ανεβαίνοντας

αδιαμαρτύρητα το λόφο με τα πόδια. Χρόνια είχε να περπατήσει

τόσο πολύ αλλά το κατευχαριστήθηκε. Περπατούσε ώρες

ατελείωτες μέσα στο πράσινο, δίχως να τον νοιάζει. Σε όλη τη

διαδρομή χαμογελούσε ικανοποιημένος. Όταν έφτασε στο σπίτι

ξάπλωσε σε μία σεζ-λονγκ φανερά ανακουφισμένος και άναψε

ένα τσιγάρο φυσώντας τον καπνό προς τον ουρανό. Επιτέλους,

είχε βρει μία λύση που θα τον έβγαζε από το τέλμα και τη

δυστυχία. Θα ξεφορτωνόταν για πάντα όλη αυτή την υποκρισία

που τον περιέβαλε. Θα έβγαινε από τη μαύρη τρύπα που τον

ρουφούσε.

Δεν θα επέλεγε κανείς το δικό του τέλος, παρά μόνο ο

ίδιος και όπως αυτός το ήθελε.


96

Αναγέννηση Η Μαρία συνέχισε να τον επισκέπτεται καθημερινά. Η

ξαφνική, προς το θετικό, αλλαγή στη διάθεση του Γιώργου την

εξέπληξε ευχάριστα δίνοντας της την αίσθηση ότι άρχισε να

ξεπερνά το πρόβλημα του για το οποίο ακόμα απέφευγε να

μιλήσει. Σεβόμενη αυτή του την επιθυμία, του έκανε απλά παρέα

άλλες φορές συζητώντας κι άλλες φορές κρυμμένη στην αγκαλιά

του ρεμβάζοντας τη φύση μαζί του. Το χτύπημα της μοίρας στις

πλάτες του Γιώργου ήταν ακόμα φανερό, άσχετα από την καλή

του διάθεση. Είχε αλλάξει πολύ. Δεν έβγαινε έξω, κυκλοφορούσε

με τζιν ή φόρμες, είχε αφήσει μακριά γένια και μαλλιά και γενικά

είχε εγκαταλείψει την εικόνα του σινιέ σαγηνευτικού άντρα. Θα

μπορούσε να πει κάποιος ότι είχε επιστρέψει στο νεανικό τρόπο

ζωής, τότε που φτωχόπαιδο σπούδαζε στην Αθήνα και ζούσε

σχεδόν κοινοβιακά μαζί με φίλους, σε μια παλιά μονοκατοικία

στην Πλάκα. Οι δημόσιες σχέσεις και οι φιλίες του στη Γερμανία

δεν τον ενδιέφεραν άλλο, όπως δεν τον ενδιέφερε και το αν ο

Μπουτ συνέχιζε ακόμα την εκστρατεία σπίλωσης του. Τα σχέδια

του είχαν αλλάξει και δεν περιελάμβαναν κανέναν απ’ αυτούς.

Με το μόνο άτομο που είχε επαφές ήταν η Μαρία, η

οποία όποτε προσπαθούσε να εκμαιεύσει πληροφορίες για τα

σχέδια του ή να του μιλήσει για το μέλλον έπεφτε πάνω σ’ ένα

τοίχο σιωπής.

Χωμένη στην αγκαλιά του, ένα από τα ελάχιστα ξάστερα

βράδια που κάθονταν στον κήπο, τον ρώτησε, «Γιώργο τι

σκοπεύεις να κάνεις στο μέλλον; Δεν μπορεί να είσαι έτσι μία

ζωή.»


97

«Το μέλλον είναι μακριά. Το μόνο που με απασχολεί αυτή

τη στιγμή είναι το παρόν. Μη μιλάς γι’ αυτά τώρα και απόλαυσε

τη βραδιά» της είπε διακόπτοντας τη συζήτηση.

Την επόμενη εβδομάδα ο Άιχμαν τον πήρε τηλέφωνο

ζητώντας του ένα λογαριασμό για να του καταθέσει τα χρήματα

από την επιτυχή πώληση των περιουσιακών του στοιχείων. Ο

Γιώργος του απάντησε ότι θα περνούσε από το γραφείο του για

να παραλάβει μία επιταγή στο όνομά του. Σε μερικές ώρες

βρισκόταν εκεί και μιλούσε μαζί του, όσο ο δικηγόρος τον

κοίταγε απορημένος για την εμφάνιση του, που δεν έμοιαζε σε

τίποτα με αυτή που είχε συνηθίσει. Στα χέρια του κρατούσε ένα

μικρό σακ-βουαγιάζ. Παρέλαβε την επιταγή και πήγε στην

κοντινότερη τράπεζα. Βγαίνοντας έξω κάλεσε ένα ταξί και του

ζήτησε να τον πάει σε μία συγκεκριμένη διεύθυνση, όπου θα τον

περίμενε για λίγο.

Σε μισή περίπου ώρα ο Γιώργος βρισκόταν έξω από μία

μονοκατοικία. Χτύπησε το κουδούνι και μία μεσήλικη κυρία του

άνοιξε την πόρτα.

«Καλησπέρα σας. Είναι εδώ ο κύριος Χέλμουτ Νες;»

ρώτησε.

«Ναι εδώ είναι» απάντησε η κυρία συνεχίζοντας «εσείς

ποιος είστε;»

«Ένας γνωστός του. Μπορείτε να τον φωνάξετε σας

παρακαλώ. Θέλω να του δώσω κάτι».

Η κυρία αφήνοντας τον στην είσοδο βάδισε προς το

εσωτερικό του σπιτιού. Σε λίγο εμφανίστηκε ένας νεαρός

σπρώχνοντας το αναπηρικό του καροτσάκι. Ο Γιώργος τον

κοίταγε στα μάτια θέλοντας να πει χιλιάδες πράγματα αλλά δεν

μπόρεσε. Ο κόμπος στο λαιμό του δεν του επέτρεπε να μιλήσει.


98

Είχε να δει το νεαρό από την ημέρα του ατυχήματος, αλλά

θυμόταν πολύ καλά αυτά τα μάτια. Δεν θα τα ξεχνούσε ποτέ.

Προσπάθησε να ηρεμήσει όσο μπορούσε και τον ρώτησε,

«καλησπέρα είστε ο κύριος Χέλμουτ Νες;»

«Ναι, εσείς ποιος είστε; Έχουμε γνωριστεί;» ρώτησε με

τη σειρά του ο νεαρός.

«Όχι, δεν έχουμε γνωριστεί.»

«Κι όμως μου φαίνεστε γνώριμη φυσιογνωμία κύριε…»

«Δεν έχει σημασία το όνομα μου. Θέλω να σας δώσω

αυτό το φάκελο.»

«Από ποιον είναι;»

«Δυστυχώς πρέπει να φύγω τώρα» είπε και άρχισε να

κινείται προς το ταξί που τον περίμενε.

«Μισό λεπτό. Δεν μου είπατε το όνομα σας!» του φώναξε

ο Χέλμουτ.

Ο Γιώργος χωρίς να απαντήσει μπήκε στο ταξί και ζήτησε

από τον οδηγό να κατευθυνθεί προς τον σιδηροδρομικό σταθμό.

Ο νεαρός άνοιξε τον φάκελο και είδε μία επιταγή με το

όνομα του και ένα πλατινένιο ρόλεξ με σκαλισμένα τα αρχικά

του ιδιοκτήτη του στην πλάκα. Το ποσό ήταν τεράστιο γι’ αυτόν

και δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ήταν απορημένος

με το ποιος μπορεί να έκανε αυτή την πράξη. Τότε του ήρθαν στη

μνήμη τα θλιμμένα μάτια του Γιώργου που τον κοίταζαν τόσο

επίμονα. Ξανακοίταξε τα αρχικά στο ρολόι και κούνησε το

κεφάλι. Η μητέρα του τον πλησίασε και τον ρώτησε, «ποιος ήταν

Χέλμουτ;»

«Κανείς μητέρα. Μία συνείδηση…»

«Συνείδηση; Δεν το έχω ακούσει ξανά αυτό το όνομα.»


99

«Κι όμως υπάρχει. Σπάνιο αλλά υπάρχει…» είπε και

έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Η Μαρία όπως κάθε μέρα πήγε στο σπίτι του Γιώργου.

Αυτή η διαδρομή της είχε γίνει πια οικεία αφού είχε αποφασίσει

να μείνει κοντά του έως ότου σταθεί στα πόδια του. Σταμάτησε

στην είσοδο βρίσκοντας την εξωτερική πόρτα κλειστή. Χτύπησε

επανειλημμένα το θυροτηλέφωνο αλλά δεν πήρε απάντηση.

Απορημένη από τη απουσία του Γιώργου μπήκε στο αυτοκίνητο

της και πήρε το δρόμο το γυρισμού. «Ίσως έχει πάει καμία

βόλτα. Καιρός ήταν ν’ αρχίσει να βγαίνει.» σκέφτηκε.

Όταν έφτασε στο μικρό της διαμέρισμα την περίμενε ο

πρώην σύντροφός της, ο οποίος εξαγριωμένος ακόμα από το

χωρισμό τους και όντας μεθυσμένος πήγε να της ζητήσει

εξηγήσεις. Η Μαρία βλέποντας τον σ’ αυτή την κατάσταση τον

προσπέρασε χωρίς να του μιλήσει. Ήθελε να μπει όσο το

δυνατόν πιο γρήγορα στο διαμέρισμα και να κλείσει πίσω της

την πόρτα για να νιώσει ασφάλεια. Είχε δει και στο παρελθόν τη

βίαιη συμπεριφορά του, όταν ήταν πιωμένος.

Πριν προλάβει να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά, αυτός

πέταξε το μπουκάλι που κρατούσε στα χέρια και έτρεξε κατά

πάνω της, την τράβηξε δυνατά από το μπράτσο και της φώναξε

«βρωμιάρα! Δεν μου δίνεις σημασία τώρα; Γι’ αυτό με

παράτησες; Για τα λεφτά αυτού του αποτυχημένου; Τι σου

έλειψε από μένα παλιοτσούλα; Πες μου τώρα γιατί θα σε

σκοτώσω!».

Η Μαρία τρομοκρατημένη από αυτή την ξαφνική

επίθεση που θύμιζε περισσότερο στρατιωτική ενέδρα παρά

σκηνή ζηλοτυπίας τον έσπρωξε λέγοντας του, «φύγε! Θα

φωνάξω την αστυνομία!».


100

Τότε, ο τυφλωμένος από ζήλια πρώην σύντροφος της,

άρχισε να την χτυπά με μανία. Τη χτύπησε με γροθιές και

κλωτσιές τόσο δυνατά που η Μαρία έπεσε αναίσθητη και

αιμόφυρτη στην είσοδο του σπιτιού, κρατώντας σφιχτά το κλειδί

της πόρτας στο χέρι.

Παρόλο που δεν είχε επαφή με το περιβάλλον, αυτός

συνέχισε να την κλωτσά. Σε κάθε χτύπημα το χαλαρό της κορμί

πηγαινοερχόταν πέρα δώθε σαν πάνινη κούκλα. Μόλις ξέσπασε

το μένος του και η επίδραση του αλκοόλ άρχισε να υποχωρεί,

σταμάτησε. Την κοίταξε και έσκυψε από πάνω της να δει αν

αναπνέει, χωρίς να πει κουβέντα.

Η Μαρία κείτονταν ασάλευτη χωρίς να δείχνει σημάδια

ζωής. Τη σκούντηξε δυο τρεις φορές αλλά δεν ανταποκρινόταν.

Πιστεύοντας ότι τη σκότωσε άνοιξε το πορτοφόλι της και πήρε

τα λεφτά, τις πιστωτικές κάρτες και το κινητό, για να

παρουσιάσει την επίθεση σαν ληστεία. Αφού διαπίστωσε ότι

κανείς δεν τον είχε δει, έβαλε το κράνος, ανέβηκε στη

μοτοσυκλέτα του και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Αρκετές ώρες αργότερα η Μαρία συνέχιζε να βρίσκεται

ξαπλωμένη στην είσοδο του σπιτιού της. Τα μακριά της μαλλιά

ήταν λουσμένα στο αίμα που ξεπηδούσε από μέσα της. Το κορμί

της ακίνητο σε μία στάση παθητικής αποδοχής. Δίπλα της το

ανοιγμένο τσαντάκι και διάσπαρτα γύρω από το σώμα της

χαρτιά, σημειώσεις και διάφορα αντικείμενα. Η όλη σκηνή

θύμιζε φωτογραφίες της αστυνομίας που έβλεπε όταν έκανε

ρεπορτάζ για εγκληματικές ενέργειες. Η απουσία ανθρώπων και

ο σκοτεινός διάδρομος συνέτειναν στη δημιουργία ενός νουάρ

σκηνικού. Βήματα ακούστηκαν και μια σιλουέτα ξεπρόβαλε από

το βάθος.


101

«Μαρία!» ακούστηκε μια κραυγή και αμέσως έτρεξε

κοντά της μία νεαρή γυναίκα. Ήταν η Άγκελα. Είχαν δώσει

ραντεβού για φαγητό αλλά η φίλη της άργησε και δεν απαντούσε

στο κινητό. Ασυνήθιστη σε τέτοια συμπεριφορά από τη Μαρία

πήγε από το σπίτι της να δει τι συμβαίνει. Η Άγκελα έσκυψε

πάνω της, άρχισε να την χτυπά ελαφρά στα μάγουλα για να την

συνεφέρει και κάλεσε ασθενοφόρο.

Όλο το διάστημα μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο η φίλη

της ήταν πάνω από το κεφάλι της και την εκλιπαρούσε, χωρίς

αποτέλεσμα, ν’ ανοίξει τα μάτια. Κανένας δεν βγήκε από το

διαμέρισμα του παρά το θόρυβο. Ήταν λες και ζούσε σε μία

πολυκατοικία φάντασμα. Η αδιαφορία και ο φόβος είχαν κρύψει

όλα τα ανθρώπινα υποπροϊόντα στα καβούκια τους Τι κι αν μια

νέα κοπέλα κινδύνευε να πεθάνει ή ήταν νεκρή. Ποσώς τους

ενδιέφερε. Το μόνο που ήθελαν ήταν να μην τους ενοχλήσουν

και ειδικά για μία ‘ξένη’. Όταν έφτασαν οι γιατροί διαπίστωσαν

ότι η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή κι έπρεπε να μεταφερθεί

τάχιστα στο νοσοκομείο. Ήταν θέμα ζωής και θανάτου η κάθε

μικρή καθυστέρηση. Η Άγκελα πήγε μαζί της και σε όλη τη

διαδρομή της μιλούσε προσπαθώντας να μην την αφήσει να

χαθεί στα μαύρα νερά του Αχέροντα.

Στην Ολλανδία ο σιδηροδρομικός σταθμός του

Άμστερνταμ θύμιζε μελίσσι. Άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων

πηγαινοέρχονταν προσπαθώντας να βρουν το δρόμο για τη δική

τους κυψέλη. Ήταν περίεργο αλλά σε αυτή τη φαινομενική

αναρχία της πολύβουης μετακίνησης υπήρχε μία τάξη που

επιβλέπονταν διακριτικά από αυτούς που την κατεύθυναν. Ο

Γιώργος είχε επισκεφθεί και στο παρελθόν την πόλη και είχε

περιηγηθεί σε όλη τη χώρα αλλά το Άμστερνταμ πάντα τον


102

μάγευε. Αυτή η πληθώρα πολιτισμών, χρωμάτων και κουλτούρων

ανάμικτες και προσαρμοσμένες σε ένα ιδιότυπο μωσαϊκό τον

έκαναν να νιώθει οικεία. Εκεί κανείς δεν αισθανόταν ξένος. Όλοι

είχαν τη θέση τους αρκεί να τηρούσαν τους κανόνες και τις

προϋποθέσεις που ήταν αρκετά ελαστικοί και συνάμα αυστηροί,

ώστε να διατηρήσουν ενωμένο και συγκροτημένο αυτό το

οικοδόμημα.

Πήρε την συγκοινωνία και μετά από αρκετό περπάτημα

έφτασε στο κέντρο της πόλης. Πρώτη του έννοια ήταν να την

γευτεί για άλλη μία φορά και μετά να βρει ένα μέρος που θα τον

φιλοξενούσε προς το παρόν, έως ότου βρει κάτι μονιμότερο. Η

ομορφιά της τον έκανε να ξεχάσει μεμιάς τα πάντα. Καθισμένος

σε ένα παγκάκι της κεντρικής πλατείας μπροστά από τις

μπυραρίες και τις καφετέριες της παρακολουθούσε τον κόσμο να

περνά. Άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων και θρησκειών

παρέλαυναν μπροστά του, λευκοί, μαύροι, ασιάτες,

μουσουλμάνες με μαντήλες και μπούρκες, ιερείς, ομοφυλόφιλοι,

εργαζόμενοι, νεαροί, ηλικιωμένοι, όλοι κυκλοφορούσαν είτε με

ποδήλατα, είτε με τα πόδια χωρίς κανείς να δίνει σημασία στο

πως είναι ντυμένος ή τι κάνει διπλανός του. Δεξιά του στην άκρη

της πλατείας μία πιάτσα με ποδήλατα-ταξί. Ακριβώς μπροστά

του στο κέντρο της κάποιοι νεαροί και νεαρές με ένα πιτ-μπουλ

συντροφιά είχαν σχεδόν σκαρφαλώσει στο κεντρικό

διακοσμητικό στοιχείο και ορόσημο της, συζητώντας και

γελώντας. Στα αριστερά του μία άμαξα περίμενε τους

αριστοκρατικούς επισκέπτες της να τους ξεναγήσει στην πόλη

και ακριβώς δίπλα του τέσσερεις κουστουμαρισμένοι κύριοι από

το βασιλικό ινστιτούτο να συζητούν μεταξύ τους. Δύο

αστυνομικοί στο διπλανό παγκάκι νουθετούσαν κάποιους


103

νεαρούς που κάπνιζαν χασίς, αναγκάζοντας τους να το σβήσουν,

γιατί δεν επιτρεπόταν η χρήση του σ’ εκείνο το μέρος. Ακριβώς

από πίσω του οι μπυραρίες γεμάτες κόσμο λόγω της καλής

ημέρας. Όλα αυτά συνυπήρχαν σε μία πλατεία χωρίς ο ένας να

δυσφορεί για την παρουσία του άλλου. Όλο αυτό το σκηνικό,

που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί -στην Ελλάδα ή τη

Γερμανία- ως τρελλοκομείο, εκεί έδειχνε τόσο φυσιολογικό και

αρμονικό που νόμιζες ότι αν δεν ήταν έτσι η πόλη θα έχανε την

ομορφιά της.

Αφού θαύμασε για άλλη μία φορά την εικόνα και

απόλαυσε στο έπακρο την αίσθηση ελευθερίας, έβαλε σε μία

σειρά τα πράγματα που είχε να κάνει και ξεκίνησε σε πρώτη

φάση να αγοράσει ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο για τις

μετακινήσεις του.

Φεύγοντας από τη Γερμανία όπου είχε αφήσει τα πάντα

πίσω του, αποφάσισε να κάνει μία νέα αρχή από το μηδέν. Για το

λόγο αυτό είχε δώσει όλα του τα χρήματα και κράτησε μόνο ένα

μικρό ποσό για την εγκατάσταση του και την αρχή της νέας του

ζωής, έως ότου αρχίσει να βγάζει τα προς το ζην στη νέα του

πατρίδα.

Με το νέο του ποδήλατο άρχισε να κάνει βόλτες δίπλα

στα κανάλια όπως και χιλιάδες άλλοι ποδηλάτες και να κοιτά τα

σπίτια-ποταμόπλοια που είχαν κατακτήσει με την παρουσία τους

τις όχθες. Άλλα πολυτελή και επιβλητικά, άλλα φτωχικά, άλλα με

κήπο και αρκετά εγκαταλειμμένα. Η ιδέα της νέας ζωής τον

συνάρπαζε τόσο πολύ που χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην

άλλη άκρη της πόλης. Εκεί είδε ένα κατάστημα με είδη

ζωγραφικής που τον έκανε να σταματήσει.


104

Η ζωγραφική ήταν πάντα η μεγάλη του αγάπη και όσο

και αν ήθελε να αφήσει τα πάντα πίσω του, αυτή δεν μπορούσε

να την εγκαταλείψει.

Έτσι, σταμάτησε το ποδήλατο, το ακούμπησε στον τοίχο

και μπήκε μέσα. Στις αποσκευές του δεν είχε ούτε ένα πινέλο για

να ικανοποιήσει το πάθος του και αυτό είχε αρχίσει να τον

ενοχλεί. Μπήκε στο μαγαζί και έπιασε κουβέντα με τον ιδιοκτήτη

που βρισκόταν μόνος του, εκείνη την ώρα. Μίλησαν αρκετή ώρα

για τέχνη και πίνακες. όπως και για την πολύ πρόσφατη άφιξη

του στην πόλη αλλά και για την επιθυμία του να εγκατασταθεί σ’

αυτή. Ο ιδιοκτήτης, ένας χαρακτηριστικός μεσήλικας Ολλανδός,

βλέποντας το πάθος του, του πρότεινε την ενοικίαση ενός

σπιτιού-ποταμόπλοιου που είχε στην κατοχή του και του διέθεσε

με πίστωση όλα τα υλικά που είχε ανάγκη, ώστε να αρχίσει να

ζωγραφίζει. Ο Γιώργος δέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα την

πρόταση του. Φορτώθηκε όλο τον εξοπλισμό, πήρε τις

απαραίτητες οδηγίες για το άδειο έως τώρα νέο του σπίτι και

κατευθύνθηκε ποδηλατώντας προς τα εκεί.

Το πλοίο βρισκόταν σε ένα πολύ ήσυχο σημείο της πόλης,

σε ένα λιγότερο κεντρικό κανάλι που του έδινε τη δυνατότητα να

ηρεμήσει και να ζωγραφίσει χωρίς περιττές αποσπάσεις. Αν και

παλιό ήταν καλά συντηρημένο, έτσι μπόρεσε να εγκατασταθεί με

τα λίγα υπάρχοντα του άμεσα. Το βράδυ άκουγε το νερό να

χτυπά μαλακά πάνω στο νοτισμένο ξύλο σαν ένα γλυκό

νανούρισμα που τον έκανε να αποκοιμηθεί ξεκούραστα.

Νωρίς το πρωί σηκώθηκε, φόρτωσε όλα τα σύνεργα στο

ποδήλατο του και έψαξε να βρει ένα καλό πόστο για να στήσει

τον εξοπλισμό του και ν’ αρχίσει να ζωγραφίζει και πάλι.


105

Μια εβδομάδα αργότερα, πίσω στη Γερμανία η Μαρία

πάλευε ακόμα να κρατηθεί στη ζωή. Έδινε τη δική της μάχη με

το θάνατο. Ο άνανδρος πρώην σύντροφος της νιώθοντας ότι

επιβεβαίωσε τον ανδρισμό του μετά τον ξυλοδαρμό της

γυρνούσε χωρίς τύψεις στα παλιά του στέκια με τη νέα του

παρτενέρ. Εκεί τον εντόπισε η αστυνομία από πληροφορίες που

συνέλεξε από το κοντινό της περιβάλλον. Ο Αντόνιο, όπως τον

έλεγαν, έπινε και γελούσε με τους φίλους του σε μία μπυραρία,

όταν τον εντόπισε η αστυνομία.

«Είστε ο κύριος Γκαρσία;» τον ρώτησε ο αστυνομικός.

«Αυτοπροσώπως!» απάντησε ο Αντόνιο και συνέχισε να

γελά. Πίστευε ότι είχε διαπράξει το τέλειο έγκλημα και ότι ποτέ

δεν θα μπορούσαν να τον συνδέσουν με την άθλια πράξη του.

Είχε μάλιστα έτοιμο και το άλλοθι του, που θα το επιβεβαίωναν

και ένα τσούρμο φίλοι.

«Ακολουθήστε με στο περιπολικό» συνέχισε ανέκφραστα

ο αστυνομικός.

«Γιατί, τι έγινε;»

«Θα το μάθετε στο τμήμα» ήταν η απάντηση του που τον

έπιασε από το μπράτσο βλέποντας ότι δεν είχε τη διάθεση να

έρθει μαζί του. Ένας δεύτερος αστυνομικός ήταν σε ετοιμότητα

σε περίπτωση που η κατάσταση άρχιζε να γίνεται επικίνδυνη.

«Έχω τη μηχανή μου. Θα μου την κλέψουν αν την

αφήσω.» είπε ο Αντόνιο προσπαθώντας να βρει δικαιολογία για

να ξεφύγει.

Τότε αυτός τον τράβηξε βίαια και λέγοντας του «θα

φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό» και τον έβαλε στο περιπολικό.

Στο τμήμα, ο Αντόνιο που ήταν ένας από τους υπόπτους

για την κατακρεούργηση της Μαρίας, αναγκάστηκε να


106

ομολογήσει την πράξη του μετά από μία πολύωρη ανάκριση και

την γνωστή ‘πειθώ’ των ανθρώπων του νόμου.

Η απληστία του τον είχε προδώσει. Είχε χρησιμοποιήσει

μία από τις πιστωτικές κάρτες της όταν αυτή ήταν στο

νοσοκομείο. Έτσι, μπόρεσαν να τον συνδέσουν με την

εγκληματική πράξη και να φτάσουν στα ίχνη του.

Η Άγκελα συνέχιζε να βρίσκεται στο πλευρό της φίλης

της αγόγγυστα έως ότου αυτή ξεπέρασε τον κίνδυνο και άρχισε

να επανέρχεται. Η τραυματική της εμπειρία δεν ήταν μόνο

σωματική αλλά και ψυχική.

Αυτό το βήμα πριν το σκαλοπάτι του θανάτου την έκανε

να επαναξιολογήσει τη ζωή της νωρίς. Δεν ήθελε άλλο την

επαγγελματική καταξίωση και την δημοσιότητα, ήθελε απλά να

ζήσει κοντά σε αγαπημένα της πρόσωπα στην πατρίδα της,

τίποτα άλλο.

Αντιλήφθηκε για άλλη μία φορά ότι αυτό που της γέμιζε

τη ζωή, ήταν η ίδια η ζωή και όχι το κυνήγι της καριέρας και της

επιτυχίας.

Αναρρώνοντας στο σπίτι της φίλης της και χαϊδεύοντας

την αλυσίδα στο χέρι της, τη ρώτησε, «Άγκελα τι γίνεται ο

Γιώργος; Έμαθες κανένα νέο του;».

«Ο Γιώργος είχε εξαφανισθεί Μαρία πριν το συμβάν με

τον Αντόνιο. Κανείς δεν ξέρει που είναι. Πούλησε τα πάντα και

έφυγε. Άλλοι λένε ότι τρελάθηκε, άλλοι ότι γύρισε πίσω στην

πατρίδα του και άλλοι ότι έχει φύγει κάπου μακριά για ν’ αλλάξει

ζωή. Μερικοί μάλιστα λένε ότι ίσως…»

«Τι ίσως;» ρώτησε η Μαρία.

«Ότι μπορεί να αυτοκτόνησε και δεν τον έχουν βρει

ακόμα… είναι ένα μυστήριο η ξαφνική του εξαφάνιση.»


107

«Αποκλείεται. Τον ξέρω πολύ καλά. Δεν θα έκανε ποτέ

κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρη ότι κάπου βρίσκεται και κάνει μια

καινούργια αρχή. Ο Γιώργος αγαπά πολύ τη ζωή για να το κάνει

αυτό. Δεν το πιστεύω.» είπε και συνέχισε «Άγκελα θα φύγω για

λίγο διάστημα, θα πάω στους γονείς μου στη Βαρκελώνη. Αυτή η

κατάσταση στη Γερμανία δεν μου ταιριάζει. Μπορεί να ήταν

λάθος μου που ήρθα. Δεν ξέρω. Θέλω να φύγω για λίγο

διάστημα, για μερικούς μήνες, να μαζέψω τις δυνάμεις μου και

να δω την οικογένεια μου. Θα ξαναγυρίσω. Τότε θα αποφασίσω

αν θα μείνω ή θα φύγω για πάντα από δω. Κάνε μου μία χάρη

μέχρι τότε.»

«Ότι θέλεις!»

«Εσύ που είσαι καλή ρεπόρτερ και έχεις τη δυνατότητα,

μάθε όσες πιο πολλές πληροφορίες μπορείς για το Γιώργο. Θέλω

να τον βρω, να τον ξαναδώ. Δεν μπορώ να τον βγάλω από το

μυαλό μου.»

«Έχω την εντύπωση ότι τον αγαπάς!»

Η Μαρία χαμογέλασε χωρίς να δώσει απάντηση. Τα

λεγόμενα της την είχαν προδώσει στη φίλη της. Ακόμα και η

ξαφνική διακριτική εξαφάνισή του την έκανε να τον αισθανθεί

ακόμα πιο κοντά της. Η ευαισθησία του χαρακτήρα του που τον

οδήγησε να κάνει αυτή την ηρωική έξοδο προς ένα νέο ξεκίνημα

έδειχνε ότι ήταν ένας άνθρωπος με πλούσιο ψυχικό κόσμο που

έψαχνε συνεχώς να βρει την γαλήνη μέσα του, πολλές φορές με

λάθος τρόπο.

Όλα αυτά την έκαναν να θέλει να βρεθεί κοντά του για

να τον βοηθήσει και να τον προστατεύσει. Αν και μικρότερη απ’

αυτόν ήταν πιο ώριμη και σταθερή.


108

Έξι μήνες μετά ο Γιώργος ήταν εμφανώς αδυνατισμένος

με μακριά μαλλιά και γενειάδα. Φορώντας ένα τριμμένο τζιν

παντελόνι καθόταν στο πτυσσόμενο καρεκλάκι του δίπλα στο

κανάλι και ζωγράφιζε. Κατά διαστήματα έφτιαχνε

προσωπογραφίες περαστικών για να βγάζει τα αναγκαία για την

επιβίωση του χρήματα. Το γαλήνιο πρόσωπο του και η συνολική

παρουσία του, που προσομοίαζε με αγίου, έκανε αρκετούς

τουρίστες να σταματούν για να τον φωτογραφίσουν και να

αγοράσουν τους πίνακες του. Δεν ήθελε να τους εκθέσει πια.

Ήθελε απλά να μοιράζεται το έργο του με όλους έστω και μόνο

με ένα μικρό αντίτιμο. Τώρα ζούσε την τέχνη του όσο ποτέ

άλλοτε.

Σε κάποιες στιγμές ανάπαυλας, έπιανε το μενταγιόν με

τον ήλιο που του έχει δώσει η Μαρία και το έτριβε, θυμούμενος

τα λόγια της «…αν το τρίψεις δυνατά την ώρα που με σκέφτεσαι

θα έρθω να σε βρω για να σε βοηθήσω, όπου και αν είσαι. Σαν το

τζίνι! Αυτός ο ήλιος θα σε φωτίζει όπου και αν πας, ακόμα και

στο πιο βαθύ σκοτάδι…».

Αυτός ο ήλιος και τα λόγια της τον είχαν οδηγήσει να

φύγει μακριά, ξεκινώντας από την αρχή. Αυτά του είχαν σώσει

το μυαλό και τη ζωή. Έφυγε χωρίς να της πει τίποτα γιατί δεν

ήθελε να την ταλαιπωρήσει μαζί του. Ήταν πολύ νέα για να μην

δοκιμάσει τις ευκαιρίες που θα της δίνονταν. Αυτός είχε παίξει το

χαρτί του όπως έκρινε, δεν είχε όμως το δικαίωμα να της

στερήσει το δικό της. Δεν ήθελε να την πάρει στο λαιμό του,

όπως έλεγε

Τώρα όμως του έλειπε πολύ. Τη σκεφτόταν συνέχεια

χωρίς να τολμά να επικοινωνήσει μαζί της. Αυτό το είχε βγάλει

από το μυαλό του.


109

«Μακάρι να τα έφερνε αλλιώς η ζωή», σκέφτηκε.

Εκείνη η μέρα θα ήταν σαν όλες τις άλλες, αν ένα απαλό

άγγιγμα στον ώμο δεν τον έκανε να ρωτήσει χωρίς να κοιτάξει,

«Θα θέλατε κάποιον πίνακα ή προσωπογραφία;».

«Θα ήθελα τον ζωγράφο… Πόσο στοιχίζει;» αντιγύρισε

μια γλυκιά γνώριμη φωνή.

«Μαρία…» είπε ο Γιώργος συγκλονισμένος και έστρεψε

το κεφάλι του προς το μέρος της.

Το χαμόγελο άστραφτε στον ήλιο του μεσημεριού. Ήταν

ακόμα πιο όμορφη από τότε που την είχε αφήσει. Πέταξε τα

πινέλα, σηκώθηκε όρθιος και χωρίς να πει τίποτα άλλο την

αγκάλιασε σφιχτά. Όσο πιο σφιχτά μπορούσε για να μην του

φύγει. Έκλαψε μέσα στην αγκαλιά της σαν μικρό παιδί.

Αυτή συγκινημένη, του χάιδεψε τα μαλλιά και αφού του

σκούπισε τα μάτια με τα χέρια της, του είπε γελώντας «λοιπόν

μικρέ αρκετά έπαιξες. Ήρθα να σε πάρω σπίτι. Τέρμα οι

σκανδαλιές και τα σκασιαρχεία…»

Ο Γιώργος γέλασε πολύ. Άλλωστε η Μαρία πάντα είχε

αυτή την ιδιότητα. Τον έκανε να ξεχνά τα πάντα και να γελά.

Αφήνοντας πίσω του τα σύνεργα της ζωγραφικής και το

ποδήλατο, πέρασε το χέρι του πάνω από τον ώμο της και

αγκαλιασμένοι χάθηκαν στους δρόμους του Άμστερνταμ.

Πέντε χρόνια μετά, ο Γιώργος ήταν καθισμένος στην

ξύλινη βεράντα ενός παραθαλάσσιου σπιτιού στη Μαγιόρκα και

ζωγράφιζε κοιτώντας τη θάλασσα και τα μικρά κύματα που

έσκαγαν στην παραλία.

Ο ζεστός καλοκαιρινός ήλιος έλουζε το μαυρισμένο

πρόσωπό του την ώρα που δυο αγοράκια και ένα κοριτσάκι

έπαιζαν ανέμελα στα πόδια του. Η λευκή αμμουδιά που


110

ξεχυνόταν σαν ποταμός μπροστά στα μάτια του συμπλήρωνε το

ήρεμο μαγικό τοπίο.

Δύο λεπτά γυναικεία χέρια αγκάλιασαν το λαιμό του,

τρίβοντας του μαλακά το στήθος, την ώρα που τα ζεστά της χείλη

ακουμπούσαν απαλά στο λαιμό του.

Ο Γιώργος έγειρε το κεφάλι πίσω ακουμπώντας στο

στήθος της και χάιδεψε στοργικά τα χέρια της. Ύστερα, κοίταξε

ευτυχισμένος το τοπίο και τα μικρά που έπαιζαν.

Τώρα πια ήταν σίγουρος ότι είχε βρει την δική του

ψυχική ανατολή.

Documents

Ψυχική Ανατολή - Δωρεάν Νουβέλα