1

Αφιερωμένο , σε όσους ακόμη ονειρεύονται

2

Ξέρεις ,Τώρα τα σύννεφα φαίνονται πιο μαύρα από ποτέΚαι σταματήσανε τα γέλια και τα κλάματαΌχι , δεν φοβάμαιΜάλλον προσμένω μια καλύτερη ημέραΜια ημέρα που δεν θα έρθει από καμιά κυβέρνησηΑπό κανένα σχολείοΑπό καμιά τηλεόρασηΑποζητώ απλά μια επανάσταση του μέσα μας εαυτού.Σκέψου , ίσως γίνουμε καλύτεροι…

3

ΘΑ ΕΡΘΕΙ

Κάποτε μου είπες ότι ο έρωταςΔεν είναι πουθενάΌτι χάθηκεΌτι τον σκότωσαν οι άνθρωποιΜαζί με όλες τις άλλες ανώτερες από εκείνους δυνάμειςΚαι εγώ σου απάντησα Πως ο έρωτας δεν πέθανεΚρύφτηκε Για να αποφύγει τον χειμώναΝαι , τον βίαιο και ασυναίσθητο χειμώνα των καιρών μαςΜα θα ξαναέρθειΑποκλείεται να μην ξαναέρθειΚαι μαζί του θα έρθει και η ελπίδαΠως κάτι μπορεί να αλλάξειΘα έρθει…

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

4

Σε υγρά μονοπάτια Αν ποτέ περπατήσειςΑυτό να θυμάσε μονάχαΠως τα όνειρα δεν είναιΗ αλήθεια της νύχτας Αλλά το ψέμα της ημέρας

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΑ

Είμαστε οι άμορφοι εραστές του παρελθόντοςΜε δίχως γνώσεις στο τρελό μας κεφάλι

5

Μόνο με την ιδέα ενός παντοτινά απόντοςΈρωτα , που ζεις πάντα μες το σκοτάδι…

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ (διασκευή)

Είχαν οι άνθρωποι ανεξήγητα χλομιάσειΑλλά τις νύχτες καταφεύγανε εκεί ψηλάΕκεί που ο ουρανός δεν λέει να σκοτεινιάσειΜόνο τους γνέφει το άλλο βράδυ να έρθουν ξανά

6

Χωρικοί του απέραντου γαλάζιουΠολεμιστές του έναστρου ουρανούΜε μάτια ολοκόκκινα κοιτάζουνΤον ύπνο των γενναίων παρακαλούν

Δίχως μήνες και χρόνια να λευκαίνουν το γένι τουςΜε το μάτι εγύριζαν τις εποχέςΤο αίμα ακόμη ζεστό να κυλάει στις φλέβες τουςΚαι σαν αυτή ζητούν να ζήσουν και άλλες ζωές

Χωρικοί του απέραντου γαλάζιουΠολεμιστές του έναστρου ουρανούΜε μάτια ολοκόκκινα κοιτάζουνΤον ύπνο των γενναίων παρακαλούν

Ει εσύ

Ναι εσύ που αντικρίζεις από τον πιο μικρό φεγγίτηΤο πιο μεγάλο αύριο

Είναι τόσα που θέλω να σου πωΚαι τόσα που θέλω να σου δείξωΌμως το ξέρω πως ο χρόνος είναι λίγος

7

Λίγος για να ζήσουμε τα όνειρα μας

Το μόνο που σου εύχομαιΕίναι να υπάρξειςΜέσα σε αυτόν τον αδαή κόσμοΚαι θα ‘ρθουν κι άλλοι στην πορεία

Ονειρεύσου ,Το σύστημα φοβάται τα όνειρα

Και οι τελευταίοι ονειροπόλοιΚρύβονται πίσω από τις μάσκεςΤης σαθρής μας κοινωνίας

Από σένα νέε το μόνο που θέλω Είναι να αγαπήσειςΕκείνο το κορίτσιΕκείνο το ποίημα Εκείνο το φεγγάρι

Το ξέρω είναι δύσκολοΑλλά να σου πω κάτιΤο θέμα τελικάείναι να προλάβεις να ονειρευτείς…

ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΦΙΛΛΙΠΙΔΗ

Σαν το νερό πηγαίνονταςΠου σκίζει το βαπόριΣτην πρώτη αχτίδα της ημέραςΧόρευε η σκόνηΈφυγαν οι νύμφεςΣτο ξέφωτο αν ψάξεις θα τις βρειςΤις κακομοίρεςΠεριμένουνε τον ήχο της γαλάζιας μηχανής

8

Κι αν δεν στέρξει ο άνθρωπος , θα στέρξειΘα πέσει χάμω , θα κοιμηθείΜα η μηχανή Αγρυπνά και ταξιδεύει

Σαν έμβρυο συντηρημένοΣαν γκριζωπό και μπαγιάτικο χιόνιΣαν ατσάλινη απάθεια γραφειοκράτηΣαν καπνόςΣαν άλμπατρος

Κι αν δεν στέρξει ο άνθρωπος , θα στέρξειΘα πέσει χάμω , θα κοιμηθείΜα η μηχανή Αγρυπνά και ταξιδεύει

Καμωμένη ήταν ολάκερη η πολιτεία από μίσοςΟι άνθρωποι θαρρούσες ήταν σκιές εαυτώνΚαι δεν ξεχώριζαν οι άντρες απ’ τις γυναίκες

Τα παιδιά είχαν ξεχάσει να γελάσουνΚαι οι παιδικές χαρές έστεκαν λυπημένες και έρημεςΤα πουλιά σε κείνο τον τόπο , είχαν φύγει πριν πολλούς χειμώνεςΚαι μονάχα τα λιγοστά φύλλα στο ξερό χορτάριΑπέμειναν να θυμίζουν το μεγάλο δάσος

Οι δρόμοι ήταν χιλιοπερπατημένοι από τους διαβάτες της καθημερινότηταςΚάπου-κάπου μπορούσες να διακρίνεις

9

τις πατημασιές κάποιων μεγάλων ποιητών και ζωγράφωναλλά όσο προχωρούσες προς το κέντρο της πλατείαςοι πατημασιές χάνονταν κάτω από την ασφαλτωμένη οδό

«ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ» , μια πινακίδα προειδοποιούσε τους άμυαλους διαβάτεςΝα μην προχωρήσουν άλλοΠίσω από τον φράχτη , μπορούσες να διακρίνειςΜοναχά ένα άγαλμα είκοσι μέτρα ψηλόΠου απεικόνιζε μάλλον κάποιον λησμονημένο ποιητή«Χαμογελάει ωραία το άπειρο» , έγραφε η πλάκα από κάτω του.Κι ο ποιητής έστεκε εκεί αγέρωχος Με μια κρυφή ηδονή να αχνοφαίνεται στα χείλη τουΘα περιμένει φαίνεται άλλους , καλυτέρους αιώνες.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΣ

- ‘Και πως γίνεται αυτό ; ‘ , με ρώτησες

- ‘Εύκολα ‘, σου απαντώ , ‘αρκεί να πας σε εκείνον που φτιάχνει τα άστρα και να του παραγγείλεις μια μεγάλη καμπάνα. Έτσι , όταν αισθάνεσαι μονάχη σου τα βράδια απλά να τραβάς το θεόρατο σκοινάκι και χιλιάδες αστέρια θα κατεβαίνουν στο προσκεφάλι σου

Είδες , ο κόσμος είναι απλός , αν ξέρεις να ονειρεύεσαι…

10

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ο φόβος του θανάτουΕίναι ο φόβος πως η ζωή θα σταματήσει μαζί μαςΕίναι ο φόβος πως δεν θα ξαναδούμεΕκείνο το παιδάκι στην γωνίαΚαι η πλατεία που παίζαμε μικροίΔεν θα ‘ναι εκεί

Είναι ο φόβος , Πως δεν θα ξαναδούμε το κορίτσιΕκείνο το κορίτσι που αγαπήσαμε αληθινάΚαι η ιστορίαΗ δικιά μας ιστορίαΘα χαθεί σαν ταινία του σινεμά

11

Θα με βρεις σε ‘κείνο το δρόμοΝα σκαλίζω σε ένα δέντρο σ’ αγαπώΓιατί βαρέθηκα αυτόν τον κόσμοΔεν με διώχνει κανείςΦεύγω εγώ

( Έχω την εντύπωση πως έζησα αμέτρητες ζωές )

Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπανΝα βρεθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι.

Μάλλον γι’ αυτό σε θέλω τόσοκαι ξέρεις , είναι περίεργο που αντί να φύγωγια να σε συναντήσω και πάλι μέσα στα όνειρα μουεγώ κάθομαι εδώ και σε κοιτάζω που φεύγεις με κάποιον που δεν αγαπάς και δεν σ αγαπάεικαι είναι οξύμωρο γιατί σε εκείνο ακριβώς το παράλληλο σύμπανεσύ ζεις μοναχά για μένα

12

ΜΕΓΑΛΩΝΩ

Σε μια θάλασσα ανέλπιδα γαλήνιαΕίδα εσένα , του ονείρου μου την λάμψηΚοιτούσες πέρα μακριά τα άγρια κύματαΚαι μου φώναζες ‘Φοβάμαι , έλα πάλι ‘

Μα εγώ ταξίδευα στου σκότους μου τα βάθηΚαι πάλευα πολύ σκληρά τα βράδιαΚάνει κρύο , μου είπες , σε αυτά τα μέρηΚαι πια δεν με ζεσταίνουνε τα χάδια

Θα περιμένω άλλα καλοκαίριαΑυτά που μου έταξες εκείνο το χειμώναΦυσάει πολύ τώρα πια τα μεσημέριαΚαι πια δεν μου αρκούνε όμορφα λόγια

13

Σκυφτή κοιτούσες τα παιδιά , τα δέντρα , τους δρόμουςΚάπου-κάπου γύριζες να δεις αν ήμουν πίσω σουΕκεί ήμουν.Χαμογελούσες και συνέχιζεςΕίχε γλυκιά νύχτα απόψε και τα μαγαζιά ήταν όλα ανοιχτάΞέρω πόσο σ’ αρέσουν τέτοια βράδιαΝα περπατάς αργά ανάμεσα σε τόσους βιαστικούςΉταν η δική σου προσωπική στιγμή αιωνιότηταςΚαι δικαίωσης για τις επιλογές του παρελθόντος σουΈτσι νόμιζα εγώ τουλάχιστονΑπό το λίγο που σε ήξερα.Και μάλλον είχα δίκιοΌμως το θέμα , όπως συχνά έλεγες , δεν είναι να αγαπήσειςΕίναι να καταφέρεις να αγαπηθείςΣε αυτόν τον αναίσθητο κόσμοΗ ομορφιά είναι υποκειμενική , έλεγες χαμογελώνταςΤότε λάμπεις σαν σκοτεινός ουρανός , σου απαντούσα εγώ ποιητικάΝαι , μου έρχονται πολλές μνήμες στο μυαλό κάτι τέτοια βράδιαΌποτε δηλαδή σε παίρνω στο κατόπι Δεν το κάνω από φόβο , σε ξέρω καλάΤο κάνω από αγάπηΚαι τώρα ίσως που διαβάζεις αυτό το ποίημα

14

Μπορεί να γελάς και να λες Ο γνωστός ΑλέξανδροςΌμως δεν είμαι ίδιοςΚαι αν σου οφείλω κάτι κοριτσάκιΑυτό είναι πως με έμαθες να έχω υπόσταση Όχι υλική , αλλά πνευματική

Σε ευχαριστώ για τους υπέροχους , σιωπηλούς περιπάτους που ποτέ δεν κάναμε…

Κλείσε αθόρυβα τα παραθυρόφυλλα της άξεστης νιότης σουΚαι κοίταξε με τρόμο το μεγάλο αύριοΝαι , αυτό το αύριο που έρχεται πάνταΤυλιγμένο με σάβανο , ποτισμένο από τις παλιές πληγές σου ,Και πάντα χαμογελάει σε κάθε σου δισταγμό

Το ξέρω πως εσύ το μονό που θέλησες Ήτανε να πεθάνεις ήσυχοςΑλλά οι βουλές των θεών άλλα είχαν σχέδια για σένα

Κλείσε λοιπόν τα μάτια της ύπαρξης σουΓιατί στο εξής θα βλέπεις με τα μάτια των νεκρών

Μπροστά σου ανοίγεται ένας δρόμος σπαρμένος εμπόδια και δυσκολίεςΚαι οι ποιο τολμηροί θαλασσοπόροι δείλιασαν Και τράβηξαν για άλλες κατάρες

Αν λογαριάζεσαι ποιητής συρε σε εκείνο το μονοπάτι που άλλοι το λένε επανάσταση

15

Σε αυτή την άρρωστη κοινωνίαΠου έχει παραλύσει κάθε συναίσθημαΚάθε απόλαυση , κάθε χάδιΜείναμε λίγοι και απόψε Να γλεντοτραγουδούμε σε κάποιο φιλικό σπίτιΓια τα ωραία της ζωής

Προσμένοντας τον αργό μας θάνατοΠροσμένοντας τον αργό μας θάνατο

Καθώς βρήκαμε μια παρέαΠου να θυμάται έστω την αιωνιότητα της ύπαρξης μαςΛίγο πιο ανώδυναΛίγο πιο ανθρώπινα

16

(Δανείζομαι μια φράση από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη)

Βουίζουν τα χρόνια που έρχονταιΚάποια παιδιά μέσα σε πληκτικές αίθουσεςΜαθαίνουν τους νόμους μιας χούνταςΚαι τα λάθη μιας ιστορίας

Βουίζουν τα χρόνια που έρχονταιΜια μάνα στέκει στο λιμάνι και γνέφει το στερνό της αντίο Σε έναν γιο που φεύγει για τα λιμάνια του νότου

Βουίζουν τα χρόνια που έρχονταιΔυο τύποι πιο κει πουλάνε ηρωίνηΟ Νίκος πήρε και απόψε τη δόση τουΑύριο ποιος ξέρει

Βουίζουν τα χρόνια που έρχονταιΈνας μπάτσος χτύπησε έναν μετανάστηΚαι το πλήθος γύρω του χειροκροτούσε και γέλαγε

Βουίζουν τα χρόνια που έρχονταιΈνας εργάτης κλαίει γιατί δεν είναι πια χρήσιμος στην κοινωνίαΚαι ο θάνατος είναι ίσως η καλύτερη λύση που του απέμεινεΔεν μπορεί , βλέπεις , να αντικρίσει πια το παιδί του

Βουίζουν τα χρόνια που έρχονταιΈνας πατέρας βλέπει τηλεόραση κάθε απόγευμαΗ γυναίκα του δίπλα σκουπίζει νωχελικάΟ μικρός στο μπάνιο κόβει τις φλέβες του

17

Βουίζουν τα χρόνια που έρχονταιΜια γιαγιά πεθαίνει στο νοσοκομείοΚαι θυμάται την ζωή τηςΤι έζησε τελικά ;

Θα μας το πουν άραγε τα χρόνια που έρχονται ;

Άφησα ανοιχτό μονάχα ένα παράθυρο Για να περάσουν οι καλύτερες ημέρεςΠου περιμένω από μικρός

Τι κι αν γέρασα και τα μαλλιά μου γκρίζεψαν και μελαγχόλησανΗ ελπίδα μου δεν σβήνειΚαι δεν θα σβήσει

Ότι κι αν λέει η τηλεόραση

18

Κι ήταν το τώρα πιο μεγάλο από κάθε αύριοΚαι το μετά μου ακουγόταν μακρινό πολύΈνα τρένο σφύριζε , από έναν τόπο παράλληλοΕκεί θα είσαι απόψε και εσύ

Θα σε ψάχνω κάθε βραδύ , κάθε νύχταΚαι τις μέρες θα κρύβομαι καλά να μην με βρειςΒαρέθηκα του γυρισμού την ήτταΘέλω να τρέξω στα λιβάδια της βροχής

Με την ελπίδα πως κάπου θα σε βρωΚαι με την πιστή πως υπάρχει κάτι ακόμαΠου δεν πρόλαβα να ακούσω , που δεν πρόλαβα να δωΜα πάντα με λυτρώνει αυτό το σώμα

19

Τα πιο μεγάλα μου πρωινά Με ξυπνούσε η εκκωφαντική σιωπή σου

‘Δεν βαρέθηκες να κοιμάσαι ;’ , μου ψιθύριζες , ‘ γιατί επιμένεις να παίζεις το παιχνίδι του συστήματος ;’

Και εγώ , κουρασμένος από τις βραδινές μου μάχες με τα όνειρα , σου απαντούσα

‘Εμείς είμαστε το σύστημα , απλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα’

20

Ο ποιητής είναι ένα σύμπανΜεγαλύτερο από τον θεό

21

- Σιχαίνομαι τους ανθρώπους

- Γιατί;

- Είναι ρηχοί και ευκολόπιστοι

- Άλλαξε τους

22

Λέξεις που βγαίνουν από τις μήτρες λησμονημένων μανάδωνΌνειρα που χάνονται εκεί που τελειώνει το ηλιοβασίλεμαΣκέψεις που σβήνουν του κόσμου την οργήΚαι μια φωνή να μου φωνάζει

‘Θέλω να ζήσω σε άλλες εποχές’

23

Σκεπτική ήσουν κι απόψεΜάλλον συλλογιζόσουν κάποια βαριά κατάρα Ή κάποιο συγγενικό σου πρόσωπο

Δεν σου μίλησα καθόλουΜονάχα σε κοιτούσαΚαι ένιωθα την αγωνία σου ,Ένιωθα τους φόβους σου Σαν κύμα που με παρασέρνει σε μια άγνωστη ακτή

‘ΦΤΑΝΕΙ’ ,μου φώναξες και έφυγες

Ήταν από τις πιο ωραίες μας κουβέντες

24

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Και σαν θα πας στη χώρα του ποτέΘυμήσου να μου φέρεις μια μαύρη πέτραΝα την πετάω κάθε βράδυ στα φθισικά μου όνειραΚαι να ημερεύω.

25

Άκου,

Τώρα που δύει ο ήλιοςΚαι τα πουλιά φεύγουν για να συναντήσουν τις μοίρες τουςΘέλω και εσύ να φύγειςΝα πας σε άλλα μέρηΜακριά από εδώΜακριά , μ’ ακούς ;Να συναντήσεις τους δικούς σου θεούςΝα γνωρίσεις τις δικές σου αγάπες

Εδώ ο κόσμος είναι κόλασηΚαι οι ανθρώπινες σχέσεις κρύφτηκανΠίσω από το άγχος της ρουτίνας

Αφού σου το χα πειΗ χαρά είναι μονάχα η γλυκιά γεύση της αποτυχίας μαςΚαι η μέρα είναι μονάχα η φωτεινή πλευρά του σκότους μας

Βραδιάζει όμως τώρα Και σε λίγο δεν θα μπορείς αγάπη μου Να βλέπεις τους ήλιους και τα δέντρα

Γι’ αυτό σου λέωΤαξιδέψε Φύγε μακριάΠήγαινε να συναντήσεις τα δικά σου πάθη…

26

Ξημέρωσε και πάλι ,

Στους δρόμους της ΑθήναςΤα όνειρα κρύβονται πίσω από την αστική κουλτούραΚαι τα ψέματα κατακλύζουν τις πλατείες του κέντρου

Εγώ σκυφτός περπατούσαΓια να συναντήσω την μοίρα μου Στο σπίτι ενός παλιού , λησμονημένου μου φίλου

‘τι νέα μου φέρνεις από τη ζωή;’ , με ρώτησε

‘Η ζωή παλιέ μου φίλε πέθανε και ξέχασε να αφήσει κληρονόμους . Ως εκ τούτου η μιζέρια , η ξεφτίλα , η ντροπή , το μισός και ο φασισμός διεκδικούν το μερίδιο που τους αναλογεί’

‘Και εσύ τι κάνεις γι' αυτό;’ , μου αποκρίθηκε ιδιαιτέρως επικριτικά

‘Εγώ παραμένω σιωπηλός , γνωρίζοντας πως όλα τα ωραία κάποτε αρχίζουν’

Σε μια ώρα δεν θα υπάρχουμε μωρό μου

27

Άλλοι θα έχουν πάρει την θέση μαςΆλλοι θα μένουν στα σπίτια μαςΆλλοι θα τρώνε τα φαγητά μας

Σε μια ώρα τα πάντα θα χαθούν απ' τα μάτια μαςΤο γέλιο , η αγάπη , τα ψέματα

Σε μια ώρα κάποιοι άλλοι θα αντικρίζουν τον μεγάλο και ζεστό μας ήλιοΚάποιοι άλλοι θα έχουν πάρει την ζωή μαςΚάποιοι άλλοι θα ζουν τις μικρές μας ιστορίες

Άλλοι ποιητές , άλλοι μουσικοί Άλλοι ταξιδιώτες θα ζήσουνε Στον ματωμένο τούτο τόπο Στον ματωμένο τούτο τόπο

Που στιγμή δεν έμαθε να θυμάταιΜονάχα να ξεχνάει

Ξεχνάει τα γέλια μας , ξεχνάει τις ζωές μαςΤα πιο ωραία μας πρωινάΤα πιο μεγάλα μας τώρα

Ξεχνάει τις πιο δικές μας αναμνήσεις , τις πιο μεγάλες μας αγάπεςΤα πιο δικά μας ηλιοβασιλέματαΤις πιο δικές μας προσευχές

Και στο τέλος μας πετάει στα σκουπίδιαΜας θάβει στο χώμα Και πάνω σε μια γαμημένη πλάκαΝομίζει πως μπόρεσε να αποτυπώσει την ζωή μας

Απλά , γράφοντας το όνομα μας

Ακόμα ένας περαστικός , ακόμα ένα όνειρο…

28

Άπορη μέραΠου ρουφάς τις τελευταίες στάλες της σελήνηςΠοιον αγάπησες αέρα ;Ποια πληγή παλιά σου πάλι ανοίγεις ;

Απόψε τα όνειρα χαλάνεΤου κόσμου την ατελείωτη σιωπήΤα δέντρα φθισικά ξεφυσάνε‘ακόμη μια σκιά ήσουν και εσύ’

Η μέρα πάλι σβήνει και φλέγεταιΧάνεται στου κόσμου τις πλατείεςΜα το κορίτσι κείνο που αγαπάει και καίγεταιΚρύβεται στου δρόμου τις ουσίες

Να θυμάσαι πάντα κείνο το πρωίΚαι να κοιτάς αγέλαστα το χάοςΘα 'ρθει κάποτε ένα μικρό παιδίΓια να σου μάθει να αγαπάς , με πάθος

Ακροβατείς μες τα όρια της θλίψης σουΚαι ο διάολος σε μια γωνιά κοιτάει και γελάΔεν την φανταστικές εσύ έτσι την νίκη σουΜάλλον γιατί δεν γύρεψες ποτέ σου μια αγκαλιά

Δεν κατάφερες στις μέρες και στα έργα σουΝα διώξεις από πάνω τη σαπίλα , την σκουριάΠου τρόμαζε τους ερήμους αγέρες σουΚαι έστελνε στην πρύμη ξανά 7 φιλιά

Που ναι τα όνειρα που μου έλεγες πως έζησες ;

29

Που ναι οι λιακάδες που μου έλεγες πως ειδές;Βλέπω μονάχα μια ζωή μες ζωή μες τις ανίεςΚαι τελείωσαν καθώς φαίνονται ως και οι σφαίρες σου

Πας να γυρέψεις άλλους ουρανούς Πας να γυρέψεις άλλες ημέρεςΚαι σαν θα βρεις τους δικούς σου θεούςΚαι σαν θα βρεις τις δικές σου καλντέρες

Θα μας θυμάσαι όλους εμάς κάτω εδώΣαν ένα μάτσο καραβιά ρημαγμέναΠου γυροφέρνουν σε έναν άστατο χορόΝωχελικά τρίζουνε τα περασμένα

Μερικές φορές συλλογίζομαι πως δεν έπρεπε να γεννηθούμε σε τέτοιες εποχές. Γιατί εδώ τα χρώματα δεν λάμπουν και τα παιδιά δεν γελάνε χαρούμενα πλέον. Εμείς που μείναμε να αγαπάμε και να ονειρευόμαστε είμαστε λίγοι και μένουμε ακόμα λιγότεροι κάθε φορά που μας χτυπάνε ή μας σκοτώνουν.

Μάλλον θα φταίει που είμαστε πολιτισμένοι σε απολίτιστους καιρούς…

30

Αναδεύονται αρώματα και πάθηΑπό τον πιο μικρό βυθό της ύπαρξης σουΤραγούδια και φωνές στο καρναβάλιΚαι φαντάσου πως σαν χτες ειν’ η γιορτή σου.

Φαντάσου τα πελώρια ταξίδιαΦαντάσου τις αναίμακτες ζωέςΤων άστρων τα απόκοσμα γιοφύριαΚαι τις μεγάλες σου χαρές τις Κυριακές

Τα πιο μεγάλα ταξίδια του κορμιού σουΤις πιο μεγάλες ημέρες σου και νυχτεςΜου είχες πει πως θα ‘ρθεις όμως δεν ήρθες Που να ναι τώρα η ανέμελη ψυχή σου ;

31

Μου είχες πει πως όλα θα τα ζήσειςΣε μια ζωή τι να προλάβεις να δεις ;Τώρα σέρνεσαι στα όρια της σήψηςΚαι δεν έχεις κανέναν για να πεις

Πως σε ξεγέλασαν , πως σε τρομάζουνΤα φεγγάρια που δεν πρόλαβες να δειςΤι είναι το ψέμα , δυο δάκρυα που στάζουνΠαράτα όλα , είμαι στο τέλος της αρχής

Έλα να με βρεις

Τρόμαζες στο πρώτο ανάμα της λαμπαςΚαθώς το φως διαχέονταν σε όλο το δωμάτιοΚαι φώτιζε τα πιο απόκρυφα μέρη.

Φώτιζε τα κρεβάτια που κοιμούνται οι σάρκες μαςΦώτιζε τα πινέλα που ζωγραφίζουν οι ψυχές μαςΦώτιζε τις πιο σκοτεινούς γαλαξίες του μυαλού μας

Κάπου κάπου γελούσες και έλεγες‘όλα είναι τόσο κοντά μουΓιατί δεν μπορώ να τα δω;’

32

Εκείνη έστεκε σαν φάρος αναμμένοςΜες την Αθηνά να φωτίζει στοργικάΑυτόν που χρόνια ήτανε χαμένοςΚαι τριγύριζε για χρόνια στα ανοιχτά

Και συναντηθήκαν ο φάρος και η φωτιάΚαι έμοιαζε η φύση απότομα να ανθίζειΕίδα έναν ήλιο με μιας να αντιφεγγίζειΚαι ένα μεγάλο αύριο εκτείνονταν μπροστά μου

33

Κοίτα τα σύννεφα εκεί πάνω Και μέτρα ένα-ένα σαν να ήτανε παιδιά σουΚαι βρες εκείνο με το μεγαλύτερο πάθοςΚαι ζήτα του ακόμα μια συγγνώμηΓιατί λάθεψες σαν γονιόςΚαι δεν πιστεψε στο παιδί σουΕκείνο ήθελε να ταξιδέψει στους ουρανούςΚαι με άλλα σύννεφα να χορέψει

Μα οι καιροί είχανε άλλες αντιλήψειςΔεν υπάρχει λύτρωση , δεν έρχεται πίσω ο χρόνοςΈνα συγγνώμη πες τουΣίγουρα δεν αρκεί , άλλα καλύπτει το κενόΚαι δεν φοβάται

Έρχεται βροχή , βιάσου…

34

Πολεμιστές των άγριων φυλών του ΝότουΜάχιμοι μια ζωή για τα ιδανικά σαςΈφηβοι και ανώριμοι εραστέςΟνειροπόλοι και ασύγκριτοι φιλόσοφοιΠοιητές και εξαίσιοι ζωγράφοι.

Ο αγώνας μας είναι πιο δύσκολος από ποτέΓιατί ο εχθρός είναι πιο δύσκολος από ποτέ.

Ο εχθρός είναι μονάχα ο εαυτός μας…

35

Πιστέψανε μια άλλη ζωήΜα εκείνη έστριψε στο τέλος του δρόμουΠρόλαβε και τους άφησε μονάχα μια ευχή‘θα τα πούμε στην άκρη του κόσμου’

Καθώς ξεκίναγε το μεγάλο καράβιΟι τελευταίοι απόκληροι σαλπάρανε ψυχράΚαι έμεινε άδειο από ανθρώπους το λιμάνιΑφού η ζωή θα τους ξεχάσει ξανά

Αγρία κύματα , τεράστιες φουρτούνεςΨυχές και σώματα πονάνε και γελούνΟι βόρειες θάλασσες για ψέματα διψούνεΚαι οι καπετάνιοι τα βράδια πίνουν και ξεχνούν

Κείνα τα σώματα που ξέβραζε η θάλασσαΚαι που τα βράδια τρόμαζαν τα παιδιάΜια ευχή είχα και την χάλασαΘα περιμένω στην απέναντι στεριά

36

Όταν θα έρθεις και εσύΚαι αντικρίσεις και εσύ τον ήλιοΚαι ακούσεις και εσύ τις φωνέςΤότε μοναχά θα υποκλιθείς στο μεγαλείο μαςΚαι θα λησμονήσεις

Μην κοιτάς πίσω , ούτε μπροστάΠάντα το τώρα να κοιτάς…

37

Και έφτασα επιτέλους σε εκείνη τη τεράστια πόληΜα τα παντζούρια και οι πόρτες των σπιτιών ήταν κλειστέςΜονάχα στα νεκροταφεία φώτιζαν τα καντήλιαΚανένας άνθρωποςΚανένα όνειρο‘υπάρχει κανένας εδώ’ , φώναξα κάποτεΚαι δέκα φωνές μου απάντησαν ‘δεν υπάρχει κανένας εδώ’Και φώναξα ξανά ‘υπάρχει κανένας εδώ’Και πενήντα φωνές μου απάντησαν ‘δεν υπάρχει κανένας εδώ’Και τότε μάζεψα όλο μου το θάρρος και ούρλιαζα ‘και εσείς φωνές που μου μιλάτε ποιοι είστε ;’Και εκατό φωνές μου αποκριθήκαν ‘είμαστε αυτοί που όσο ζήσαμε κανείς δεν μας αγάπησε , γι’ αυτό γίναμε αερικά και στοιχειώνουμε τους ερήμους δρόμους της ζωης σου’

38

Το νιώθεις πως πεθαίνουμε , έτσι δεν είναι ;Κάθε φορά που κοιτάζεις τα πρησμένα μάτια των παιδιώνΚαι βλέπεις μονάχα ένα διαλυμένο αύριοΚάθε φορά που οι στάλες της βροχήςΧτυπάνε με λύσσα τα παράθυρα της μοναξιάς σουΚάθε φορά που σβήνεις ένα τσιγάροΚαι βλέπεις τον κάθε μικρό σου θάνατο

Πεθαίνουμε έτσι δεν είναι ;Μας κατάπιε η μεγαλούποληΚαι η πλούσια ζωήΜας ρούφηξε η coca cola και τα αμερικάνικα όνειραΧρόνια τώρα παραιτηθήκαμε από κάθε πνευματική απόλαυσηΈνας καφές μας έμεινε για τις κρύες νύχτες

Πεθάναμε , έτσι δεν είναι ;

39

Γράμμα σε μια δειλή ποιήτρια

Θωπευμένο , κυριευμένο κορμίΑπό χιλιάδες φιλιάΑπό χιλιάδες λάθηΚανένα όνειρο δεν ανέτειλε ποτέ στη ράχη σουΚανένα ψέμα δεν ξεστράτισε ποτέ από τα ματιά σουΉταν όλα όπως έπρεπεΜέτρια , Φοβισμένα , Γυμνά , Μονάχα από το μυαλό σου δεν έλεγε να σβήσειΕκείνη η αδυσώπητη φωτιά που (τι περίεργο) μεγάλωνε στο κάθε σου πάθοςμεγάλωνε στην κάθε σου ζωή…

40

Σε θυμάμαι να ανοίγεις τον ανυφάντηΚαι να κοιτάζεις από το παράθυρο την παραλία του ΞυλοσύρτηΈγερνες τότε το κεφάλι και σιγοψιθύριζες εκείνα τα υπέροχα ρεμπέτικα της μητέρας σου. Γαλήνευες , πετούσες.Κάποτε μου είπες πως οι άνθρωποι μπορούν να πετάξουν. Να , σαν τον Ίκαρο. Απλά φοβούνται μήπως λιώσουν και τα δικά τους φτερά καθώς θα φτάνουν προς τον ήλιο. Καθώς θα φτάνουν προς την θείωση. Φοβόμαστε Αλέξανδρε , πάντοτε φοβόμασταν.

‘Φοβόμαστε να αγαπάμε , να ονειρευόμαστε , να αμφισβητούμε . Ισως γιατί μας έπεισαν πως είμαστε θνητοί , ανθρώπινοι , αδύναμοι , υποταγμένοι.Όμως εγώ , εγώ σου μιλάω τώρα , από αυτή τη γωνιά του σύμπαντος στέλνω λάμψεις φωτός.Γιατί καμία κυβέρνηση , κανένα κράτος , καμία θρησκεία δεν μπορεί να μου πάρει αυτή την θέα που αντικρίζω τώρα. Κανένας λαοπλάνος , κανένας δημαγωγός . Μονάχοι είμαστε , μονάχοι πορευόμαστε , λίγες οι κοινές μας στιγμές. Μα και πάλι ρε Αλέξανδρε , ναι είμαι μια λάμψη , όμως αυτή την λάμψη την είδες

41

και εσύ , την είδε και αυτή η θάλασσα , την είδε και αυτός ο ουρανός. Κανείς δεν μπορεί να σβήσει την θύμησή μου από την γη. Μόνο εγώ μπορώ . μέσα από τις ανούσιες και άχρηστες πράξεις μου. Μπορώ και εγώ να χαθώ , ανάμεσα σε τόσους χαμένους της ρουτίνας. Όμως όχι ρε πουστη , θα μείνω εδώ , στην κατάδική μου παραλία , θα κοιτάζω τον καθρέπτη των χρόνων μου και θα φωνάζω στον εαυτό μου ‘Μπράβο κοριτσι μου , μπράβο’

Ψυχρό ήταν και απόψε το δάκρυ σουΤρέκλιζαν φθισικά οι τελευταίες σου λέξεις‘εγώ ,εσύ , αγάπη , μίσος’

Στις νεκρικές σου ασυναρτησίεςΜπορούσα να διακρίνω ότι έβριζες κάποιον ανίκανο θεόότι βλαστημούσες κάποιο ψεύτικο σύστημαότι φοβόσουν.

Ύστερα ξεφώνησες μονάχα μια φράση‘φως , καθόλου φως’Και πέθανες ένα κρύο βραδύΣε ένα παλιό λαϊκό νοσοκομείοΜε μονή σου κληρονομιά πάνω στη γηΑυτή τη φράση ‘φως , καθόλου φως’

42

Ένα μονόπρακτο έρωτα και ζήλιας

- Κάθε σου δάκρυ μια καινούργια μου ελπίδα.Ακόμη αναρωτιέμαι τι να εννοούσες με αυτή σου τη φράσηΜάλλον θα παραμιλάει , σκέφτηκα- Μην πίνεις άλλο , δεν ξέρεις τι λες- Σ’ αγαπάω με ένα όχι και τόσο κοινότυπο τρόπο. Μάλλον σ’ αγαπάω λίγο πιο αληθινά.- Πιο αληθινά από τι ;- Πιο αληθινά από την Σελήνη . Αυτή δεν σ’ αγαπάει , αυτή σε φοβάται Αλέξανδρε , αυτή σε μισεί , σε μισεί . Γιατί την ερωτεύτηκες ; - Τι είναι αυτά που λες . Η Σελήνη είναι φίλη μας. Είναι μέρος της ζωής μας.- Είναι η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας , είναι τα φαντάσματα που κάθε μέρα ξορκίζουμε και κάθε νύχτα συλλογιόμαστε . Να την αποτασσεσαι την Σελήνη . Πάντα να την αποτασσεσαι.- Νομίζω ότι παραφέρεσαι , δεν είναι και τόσο κακία.Ένας ακόμα ετερόφωτος πλανήτης είναι που αγάπησε υπερβολικά το γαλάζιο και τον ήλιο. Μια ταξιδιώτισσα που σταμάτησε για μερικούς αιώνες σε αυτή την μικρή γωνιά του σύμπαντος . Μετά θα φύγει , για να συναντήσει μια άλλη γη και άλλους να κοιτάζει τα βράδια ανθρώπους .

43

- Ζηλεύω Αλέξανδρε , ζηλεύω την Σελήνη των ματιών σου.

“Γράφεις;” , με ρώτησες κάποτε “Γράφω” , σου απάντησα εγώ“Γράψε κάτι για μένα” , μου ψιθύρισες κάπως ένοχα“Θέλεις να μείνεις στην αιωνιότητα , ε;”Χαμογέλασα και έφυγα.

44

Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλοΠέτρες χώμα και νερόΕυχαριστώ θεέ ,Που με έβαλες να ζήσω σε αυτή τη γηΚαι μπόρεσα να δω αυτόν τον υπέροχο ήλιοΝα ονειρευτώ μέσα από τα υπέροχα ματάκια σουΚαι να δημιουργήσω πάνω στις άγονες ψυχές.

45

“Το σύστημα φταίει για όλα” . Αυτή η φράση τριγυρίζει ακόμα ζεστή μέσα στο μυαλό μου. Καθώς ανεβαίνω την Ακαδημίας και βλέπω στα μάτια του κόσμου την οργή , την αδιαφορία , τη μιζέρια αναρωτιέμαι αλήθεια τι σημαίνει σύστημα. Στη βικιπαιδεια έμαθα πως σύστημα ορίζεται “η συνάθροιση/συλλογή οντοτήτων/αντικειμένων , υλικών ή αφηρημένων , τα οποία αποτελούν σύνολο και το κάθε στοιχείο αλληλεπιδρά ή συσχετίζεται με τουλάχιστον ένα ακόμη στοιχειό του συνόλου” . Μαλακίες δηλαδή . Εγώ ψάχνω έναν πιο βαθύ , πιο εσωτερικό ορισμό του συστήματος , όχι πανεπιστημιακές φιλοσοφίες. Φτάνοντας στο Σύνταγμα , το βλέμμα μου ενστικτωδώς πέφτει πάνω στην Βουλή. Ένα κτίριο που συζητιέται όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Ίσως διότι πριν την κρίση το αγνοούσαμε επιδεικτικά. Ούτε καν οι τηλεοράσεις δεν έδιναν σημασία , δεν χρειαζόταν φαίνεται. Όμως τώρα άλλαξαν οι εποχές και “το σύστημα φταίει για όλα” , θα μου υπενθυμίσει πάλι το μυαλό μου. Περίεργη αυτή η φράση , θυμάμαι τότε στο δημοτικό που ο δάσκαλος-αφέντης έλεγε κάτι περίεργες , ευφάνταστες λέξεις , όχι για να τραβήξει την προσοχή μας , αλλά για να υπενθυμίζει ο ίδιος στον εαυτό του ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός δάσκαλος δημοτικού. Αυτός ο δάσκαλος αναρωτιέμαι τώρα , τελικά βοήθησε το σύστημα ή εθελοτυφλώντας κρατήθηκε από πάνω του αποποιωντας κάθε ευθύνη των ανουσίων ομολογουμενος πράξεων του. Τελικά ο δάσκαλος αυτός άξιζε να λογίζεται για μέρος του συστήματος ή έτυχε να είναι. Τότε λοιπόν το σύστημα δεν επιλεγεί άτομα , αλλά τα δέχεται , τυχαία. Δεν γίνεσαι εθελούσια μέλος του συστήματος , αλλά άκριτα αφομοιώνεσαι μέσα σε αυτό. Ύστερα όμως πως μπορείς να ξεφύγεις. Σου δίνεται δεύτερη επιλογή ; ή υπάρχει αυτή η ατέρμονη επανάληψη του ίδιου σκηνικού . Σε εγκλωβίζει , σε φυλακίζει από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου σε ένα σχολείο , σε ένα πανεπιστήμιο αργότερα , μετά σε μια δουλειά και τέλος σε έναν τάφο. Πάντα είσαι υπό συνεχή επιτήρηση , πάντα είσαι μαντρωμένος. Άλλος έφτιαξε για σένα το πρόγραμμα της ζωής σου .Το σύστημα ; αναρωτιέμαι πάλι. Μα χωρίς το σύστημα θα διαλυόταν κάθε δομή έθνους , ομοιογένειας , τρόπου ζωής ίσως. Μια επανάσταση , μια λαϊκή έκρηξη χιλιάδων μεγατόνων. Μια αστική εξέγερση που θα ανέτρεπε τα πρέπει και τα θέλω του

46

συστήματος για να κοιτάξει τα πρέπει και τα θέλω των ίδιων των ανθρώπων και κατά συνέπεια του γενικού καλού. Χωρίς οικονομικές , θρησκευτικές , κοινωνικές ανισότητες , χωρίς αστυνόμους , παπάδες , πολιτικούς . αυτοδιαχειριζόμενα ανθρώπινα μυαλά που κάτω από την ίδια κοινωνία θα δημιουργούσαν μια καλύτερη κοινωνία . Για τους ίδιους και τις μελλοντικές γενιές. Όμως πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν το ίδιο το σύστημα κατατάσσει σε ομάδες τα ίδια τα άτομα. Όταν αυτοί που πάνε να αλλάξουν το τρόπο σκέψης των πολλών αντιμετωπίζονται ως προβοκάτορες , αντιεξουσιαστές και ψευτοεπαναστάτες .(σ.σ. Επειδη ο άνθρωπος είναι δύσκολο να δεχθεί μια νέα αντίληψη. Γιατί τον συνταράζει και τον ίδιο και τον κόσμο γύρω του. Φοβάται ο άνθρωπος την ευθύνη γι’ αυτό την αποτάσσεται). Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν υπάρχει μια ασφυκτική παιδεία που δεν αφήνει τον μαθητή να ξεφύγει από τα στερεότυπα των παλιότερων γενεών και καλλιεργεί το μίσος και την απέχθεια . Η γνώση έγινε βαθμός και ο βαθμός είναι το νόημα της ζωής σου πλέον. Βαθμοθηρία , δασκλαοκεντρισμός πήραν την θέση των αγνών αξιών του σχολείου. Της μόρφωσης , της βιωματικής γνώσης , της αγάπης , του παιχνιδιού. Πως μπορεί να γίνει αυτό όταν ο ρατσισμός , η ξενοφοβία κυριαρχούν πλέον στις ψυχές μας . “το μίσος δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν” , μου είχε πει κάποτε ένας γεράκος. Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν ο καθένας κοιτάει την βόλεψή του . Του έμαθε , καλυτέρα , να κοιτάει την βόλεψή του. Το σύστημα ; , αναρωτιέμαι πάλι ; μα τι στο διάολο , για όλα το σύστημα φταίει ; Η ώρα πέρασε , μα μόλις βρήκα την απάντηση.

47

Λοιπόν , Καθώς φαίνεται πως η λογική σου δεν συμβαδίζει με τα όνειρα μουκαι πως τα όνειρα σου δεν με θεωρούν ευπρόσδεκτοθέλω απλά να σου ευχηθώ να αγαπήσεις με πάθος στη ζωή σουνα πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρανα πιστέψεις τους δικους σου θεούςνα τραβήξεις την δική σου πορείαδίχως να λογαριάζεις πρέπει και δεν

μην απορείς που στα γράφω όλα αυτάείναι που βαριέμαι και έχω ανάγκη να ξεφεύγω από την αστική μου φυλακή

δεν θέλω να γράψεις τίποτα κάτω από αυτές τις γραμμέςείναι τα δικά μου στερνά λόγια

καληνύχτα , θα τα ξαναπούμε , σε κάποιον άλλον πλανήτη.

(θα καταλάβεις κάποτε μα θα ‘ναι αργά και θα ‘χω φύγει)

48

Βάδιζες στα παλιά σοκάκια της ΑθήναςΚαι ψιθύριζες “η αγάπη χάνεται στο πρώτο δειλινό”Τότε κοίταζες ψηλά Εκείνον τον φλεγόμενο ήλιοΚαι τρόμαζες στην ιδέα μιας άλλης ζωήςΉταν που ποτέ δεν σκέφτηκες να φύγειςΓκρίζα πόληΑνέραστοι άνθρωποιΜικρά μυαλάΕσύ όμως αυτά αγάπησεςΑυτά ήταν τα όνειρα σουΝα τριγυρίζεις , περαστική μες τις πλατείες του κόσμουΤαξιδιώτισσαΣυμπαντοεξερευνήτρια“θα τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι ;” , σε ρωτούσα μάλλον δύσπιστος“δεν έχει ακόμα ξεκινήσει” , απαντούσες εσύ χαμηλόφωνα…

49

“Το θέμα τελικά είναι να προλάβεις να ονειρευτείς”

50