«Το όνειρο του φεγγαριού»Σεμινάριο:

«Τέχνη και Λόγος: Δημιουργώντας γέφυρες συνομιλίας»

Το όνειρο του φεγγαριού!• Έτσι το φεγγάρι μοιράστηκε και κάθε

πλανήτης είχε το δικό του κομμάτι. Είχε ένα δικό του φεγγάρι ….

• Πριν πολλά - πολλά χρόνια ένα ασημένιο φεγγαράκι, που ζούσε σε μια μακρινή γωνιά του διαστήματος, αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Ήθελε να γνωρίσει όλο το Γαλαξία !

• «Πώς θα μπορούσα να πάω, σκεφτόταν, είναι τόσο μακριά… είναι τόσο μεγάλο ταξίδι!» Προσπαθούσε μέρες να βρει το θάρρος να ξεκινήσει το ταξίδι σε άγνωστα μέρη…

Μια μέρα ο φίλος του ο πύραυλος, που είχε έρθει να το επισκεφτεί τον ρώτησε:-Τι συμβαίνει ; Γιατί είσαι τόσο λυπημένο;-Θέλω να δραπετεύσω.-Από πού;-Απ’ τον εγωιστή πλανήτη.-Γιατί;-Με θέλει μόνο δικό του.-Ε, και τι έγινε; -Δε θα μ’ αφήσει να φύγω μακριά ακόμη κι αν του υποσχεθώ πως θα γυρίσω πίσω.-Μα δε σου αρέσει εδώ;-Ονειρεύομαι να φωτίσω κι άλλους πλανήτες…

Ο πύραυλος αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να βοηθήσει το φίλο του. Έψαχνε να βρει μια λύση όταν ξαφνικά…. Ακούστηκε μια βροντερή θυμωμένη φωνή-Δε θα φύγεις ποτέ! Είσαι μόνο δικός μου. Για πάντα!Το φεγγαράκι χλόμιασε. Κατάλαβε πως το όνειρό του θα έμενε για πάντα μόνο όνειρο! Ήταν πολύ μικρό… ήταν πολύ αδύναμο… Μπα… δε μπορούσε να το τολμήσει…..

Περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι μήνες και κάθε μέρα το ασημένιο φεγγάρι έσβηνε σιγά σιγά. Ώσπου μια μέρα έσβησε τελείως. Μαζί του έσβησαν και τα αστέρια. Ο πύραυλος βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε. Σκοτάδι! σκέφτηκε, ώρα για δράση! Έχω το τέλειο σχέδιο. Πρέπει να βιαστώ πριν έρθει η αυγή όλα θα’ χουν τελειώσει… Με προσοχή μη μας πάρει χαμπάρι εκείνος ο … άγριος πλανήτης.

Ετοίμασε γρήγορα γρήγορα όλα όσα χρειαζόταν για το μεγάλο ταξίδι: φεγγαροχυμό, φεγγαρόχορτα, φεγγαροφασολάδα, φεγγαροσοκολάτα μα κυρίως το δικό του δυναμωτικό πυραυλοποτό. Για να το φτιάξει ανακάτεψε 5 κιλά όνειρα, 5 κιλά αγάπη, 5 κιλά φιλία και πολλή πολλή φαντασία. Τα αστέρια συνωμότησαν μαζί του.... Πλέκονται μεταξύ τους και φτιάχνουν στη στιγμή μια τεράστια αστρο-τσουλήθρα. Το πιο μικρό απ’ αυτά ψιθυρίζει στο φεγγάρι: - Έλα μαζί μου.- Πού θα με πας; - Ο πύραυλος σε περιμένει. - Δεν... δεν μπορώ να κουνηθώ... φοβάμαι...- Μην ανησυχείς , πιάσε το χέρι μου του είπε και …Φφσσστ! Γλίστρησαν αγκαλιασμένοι ως τον πύραυλο. Ο φίλος του τον περίμενε με ανυπομονησία - Έλα, τι με κοιτάς. Μπες γρήγορα μέσα.- Απόψε τ’ όνειρό σου θα γίνει πραγματικότητα.

Πριν καλά-καλά το καταλάβει βρέθηκε στη θέση του συνοδηγού, φορώντας τη ζώνη ασφαλείας.10...9...8...7...6...5....4...3....2....1...ΦΥΓΑΜΕ! Η χαρά του φεγγαριού ήταν μεγάλη. Το πρόσωπό του άρχισε να λάμπει σιγά-σιγά. Το ταξίδι τους κράτησε δώδεκα μήνες. Κάθε μήνας κι ένας άλλος πλανήτης. Κάθε μήνας κι ένας καινούριος φίλος. Κάθε αποχωρισμός όμως δύσκολος. Άφηνε μια πίκρα στην καρδιά του ασημένιου φεγγαριού.Όλον αυτό τον καιρό ο εγωιστής πλανήτης έψαχνε απεγνωσμένα το φεγγάρι του. Στην αρχή γεμάτος θυμό και οργή που τον εγκατέλειψε. Έπειτα γεμάτος φόβο και απόγνωση. «Τι θ’ απογίνω μονάχος μου; Σκεφτόταν. Δεν αντέχω τα σκοτάδια... Μου λείπει....».

Τα αστεράκια που έβλεπαν κρυμμένα τη θλίψη του αποφάσισαν να τον βοηθήσουν. Πλησίασαν κοντά του τρεμοσβήνοντας ένα αχνό φως, τον άκουσαν να κλαίει για τη μοναξιά του, να μετανιώνει για τη στενομυαλιά του.Έτρεξαν να βρουν το φεγγάρι και του μίλησαν για τον πόνο του πλανήτη.

-Να’ ναι τάχα αλήθεια, ρώτησε εκείνο με ελπίδα. Μπορούμε να γίνουμε φίλοι, φίλοι αληθινοί με τον εγωιστή

πλανήτη; Μου λείπει κι εμένα. Έγινα φίλος μ’ όλους τους πλανήτες, μα αυτός έχει θυμώσει μαζί μου... - Μετάνιωσε,

αλήθεια σου λέμε , είπαν όλα μαζί τα αστέρια. Σ’ αγαπάει. Του λείπεις και πονά.

Το ασημένιο φεγγάρι άρπαξε τον πύραυλο και ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής. Δε χρειαζόταν πολύ σκέψη ....

Ο εγωιστής πλανήτης τον περίμενε φορώντας το πιο ευτυχισμένο χαμόγελό του, το πιο τρυφερό του βλέμμα και μια τεράστια συγνώμη στην αγκαλιά. Το φεγγαράκι τη δέχτηκε και τον αγκάλιασε σφιχτά.- Είμαστε φίλοι τώρα πια. Το νιώθω. Το θέλω.- Φίλε μου ακριβέ, ποτέ δε θα σε στενοχωρήσω ξανά. - Έλα πες μου για το ταξίδι σου.

Είπε ο πλανήτης που δεν έπαψε να’ ναι εγωιστής!

Το λαμπερό φεγγάρι άρχισε να μιλά, να μιλά ασταμάτητα. Χωρίς να το καταλάβει δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του καθώς μιλούσε για τους φίλους που άφησε.

Ο πλανήτης που έπαψε να’ ναι εγωιστής μπορούσε να καταλάβει τη θλίψη του. Έτσι ένιωθε κι εκείνος όταν τον έχασε. Μια θλίψη, μια νοσταλγία ...

- Σκέφτεσαι τους φίλους που άφησες; Είπε.- Μου λείπουν πολύ! Περάσαμε τόσο καλά... απάντησε το φεγγάρι με νοσταλγία.- Ξέρω πώς είναι να’ σαι μόνος σου στο σκοτάδι! Μονολόγησε ο πλανήτης σιγανά.- Έχω μια ιδέα! Να στείλεις χαιρετίσματα με τ’ αστέρια στους μακρινούς σου φίλους και ένα κομμάτι από το φως σου. Να τους φωτίζει τις νύχτες, να’ ναι το φεγγάρι τους.

- Μα δε θα μου θυμώσεις; Είπε διστακτικά το αστεράκι. Δεν θες να είμαι άλλο πια μόνο δικό σου;

- Όταν αγαπάς μοιράζεσαι, όταν είσαι φίλος δίνεις.... αυτό έμαθα τόσο καιρό μονάχος στο σκοτάδι, απάντησε σοβαρός ο πλανήτης.

Τα αστέρια πήραν στο λεπτό ένα κομμάτι φως απ’ το φεγγάρι το καθένα και πέταξαν στους πλανήτες. Φωτίστηκε όλο το σύμπαν! Έτσι το φεγγάρι μοιράστηκε και κάθε πλανήτης είχε το δικό του κομμάτι. Είχε ένα δικό του φεγγάρι ….

Το παραμύθι σκάρωσαν οι:Γραμματικοπούλου ΕλένηΔασκαλάκη ΕλευθερίαΔουγαλή ΙωάνναΚουμουσίδου ΕλένηΠανώρια Μαρία